ตอนที่ 28
แต่งโดย : 01:09 PM.
ลงวันที่ 12/05/61
หน้าแรกตอนก่อนหน้าตอนถัดไปหลังจากผ่านมื้อเที่ยงที่มีคนมาก่อกวน ยังพอมีเวลาเหลือนิดหน่อยก่อนที่คนตัวเล็กจะขึ้นเรียน ร่างสูงจึงมานั่งเฝ้า(?)อยู่ตรงหน้าตึกคณะและเลือกหามุมเงียบๆที่จะทำให้เขาไม่ต้องรำคาญสายตาที่มองมา แต่ตอนนี้เขากำลังกลายเป็นอากาศพร้อมผู้ร่วมชะตากรรมอีกหนึ่งที่ตอนนี้หายไปซื้อขนมที่ซุ้มร้านใกล้ๆ
"พี่มาร์ค เมื่อวันอาทิตย์ยองแจพาโค่ไปหาหมอมา"
"หมอว่าไงมั่ง"
"หมอบอกโค่แข็งแรงดีมาก"
"นัดฉีดวัคซีนอีกวันไหน?"
"เดือนหน้าแหละ พี่มาร์คสนใจไปมั่งมั้ย?"
"ไม่อ่ะ พี่ไม่ค่อยว่าง ไว้เดี๋ยวโอนเงินไปให้แทนนะ"
ใช่แล้ว จินยองพายองแจแวะมาเล่นกับคนตัวเล็กของเขา นอกจากเรื่องเจ้าหมาโคโค่แล้วก็มีเรื่องเยอะแยะที่ทั้งสองคุยกัน จนลืมว่ามีพวกเขานั่งตรงนี้ เอาเถอะ อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมชะตากรรมล่ะว้า~
และตอนนี้จินยองที่ถูกใช้ให้ไปซื้อขนมมาเซ่น(?)ว่าที่แฟนตัวเองก็เดินกลับมาพร้อมถุงขนมมากมาย ไอศกรีมแบบแท่งสองอันถูกยื่นไปให้กับเด็กน้อยร่างอวบและคนตัวเล็กทันที
"ขอบคุณครับพี่จินยอง" ใบหน้าหมวยยิ้มหวานส่งให้จินยอง
"ขอบใจ" ส่วนคนตัวเล็กของเขาก็รับมาพร้อมรอยยิ้มเช่นกัน
จินยองกลับมานั่งข้างๆเขาอีกครั้งและใช้มือเท้าคางมองเด็กหน้าหมวยตรงหน้าอย่างพอใจ
"เป็นเอามากนะมึง" เขากระซิบว่าเพื่อนตัวเอง
"แสงสว่างของชีวิตอันมืดมนของกูมึงไม่รู้หรอ?" จินยองตอบพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"ขอให้มันนานนะ.."
"สั-..คนนี้จริงจัง"
"จีบให้ติดก่อน"
"อยากด่ามึงดังๆจังครับ แต่กลัวน้องตกใจ"
เขาหัวเราะหึอยู่ในลำคอแล้วกลับไปสนใจคนตัวเล็กอีกครั้ง ที่เมื่อได้ไอศกรีมมาแล้วเหมือนจะชอบใจกันใหญ่ นี่ถ้าโกหกว่าอายุ3ขวบก็เชื่อนะ ใบหน้าหวานที่ยิ้มสดใสให้น้องชายของตัวเอง กับริมฝีปากแดงๆที่กำลังลิ้มรสของไอศกรีมสตรอเบอร์รี่สีเดียวกับปาก..
"พี่มาร์คมาแข่งกันไหม?" เสียงใสของคนน้องเอ่ยถามคนตัวเล็กของเขา
"แข่งอะไร?" เสียงนุ่มทุ้มต่ำของคนตัวเล็กถามคนน้องกลับ
"ใครทำให้ไอ้นี่เป็นแท่งดินสอก่อนคนนั้นชนะ" คนน้องยื่นไอศกรีมไปตรงหน้าของคนตัวเล็ก
เขามองบทสนทนาของพี่น้องที่เชิญชวนกันแข่งทำแท่งดินสอแบบงงๆ จะทำไอศกรีมเป็นแท่งดินสอเนี่ยนะ?
"ก็ได้ ถ้าพี่ชนะ ยองแจเลี้ยงข้าวเย็นพี่นะ"
"ถ้ายองแจชนะ พี่มาร์คต้องเลี้ยงยองแจโอเคป้ะ?"
"ได้เล้ยยยยยย" คนตัวเล็กตอบอย่างมั่นใจ
เขาเริ่มถึงบางอ้อ เมื่อสองพี่น้องเริ่มการแข่งขัน แท่งไอศกรีมสีแดงหายเข้าไปในริมฝีปากที่เป็นสีเดียวกันของทั้งสอง มือบางสองคู่เริ่มปั่นและหมุนไม้ของตัวเองอย่างเร็ว ลิ้นเล็กดูดเลียน้ำหวานที่ละลายเป็นระยะๆสลับกับอมเข้าไปใหม่อย่างต่อเนื่องเสียงจ๊วบดังเป็นระยะเมื่อทั้งสองพากันดูดแรงๆอย่างเอาเป็นเอาตาย พอเห็นการแข่งขันนี้ทำให้เขาคิดไปถึงวันที่เขาชวนคนตัวเล็กไปที่ห้องครั้งแรก...
ฉ่าาาา -//////- เสียงเหมือนเอาน้ำราดลงบนกระทะร้อนในหัวเขา สาบานได้ว่าไม่ได้คิด แต่ภาพมันฟ้อง และดูเหมือนไม่ใช่แค่เขาที่คิดอย่างนั้น เมื่อในตอนนี้คนที่นั่งข้างๆเขาหูขึ้นสีแดงสด ไหนจะดวงตากลมที่ถลึงมองคนน้องอย่างอึ้งๆ..
เอาวะ!! อย่างน้อยก็ไม่ใช่แค่เขาน่ะแหละ!!
"ไอ้บี..กูไปห้องน้ำแปปนะ.." และเหมือนคนข้างๆจะทนไม่ไหว เขาก้มมองลงต่ำ มองไปยังตรงเป้ากางเกงของเพื่อนตัวเอง..
เอิ่ม...
"อือ.." เขาตอบเงียบๆ อยากไปเหมือนนะ แต่หวงเว้ย!! ดูเล่นกันเข้า!!
และเหมือนคนตัวเล็กจะไม่รู้ตัวว่ากำลังทำเขาแทบบ้า มือหนาแทบจิกหน้าขาตัวเอง ตอนนี้เขาทำได้แค่พ่นลมหายใจแรงๆแล้วเสแสร้งหันหน้าไปทางอื่น.. มันคิดดีไม่ได้จริงๆเว้ย!! แต่ในที่สุดการแข่งขันก็จบลงภายใน2นาทีที่แสนจะทรมานเมื่อทั้งคู่ได้คนชนะ..
"เย่!! เป็นแท่งดินสอแล้ว!! ยองแจเลี้ยงพี่เลยนะ" คนตัวเล็กยื่นแท่งไอศกรีมที่ตอนนี้พวกเขาคิดว่ามันแหลมอย่างกับแท่งดินสอ(?)ไปตรงหน้าคนน้อง
"ง่าาาา ไว้คราวหน้ายองแจจะมาแข่งใหม่ สัญญาจะไปฝึกให้ชนะเลย"
ยังจะมีครั้งหน้าอีกเรอะ!!!!
หลังจากการแข่งขัน(?)การทำแท่งดินสอจากไอศกรีมจบลงไม่นานเพื่อนตัวดีของเขาก็เดินกลับมาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำใสรอยยิ้มเล็กๆถูกส่งให้กับเด็กม.ปลายหน้าหมวยที่นั่งข้างพี่ชายตัวเอง
"พี่จินยองไปไหนมาอ่ะ" เสียงหวานเอ่ยถาม
"ไปเข้าห้องน้ำมาครับ" เพื่อนของเขาตอบอย่างนุ่มนวล
..... อิมแจบอมแดกจุด....
"แล้วหนูแข่งเสร็จแล้วหรอ ใครชนะล่ะ?" จินยองแกล้งถามเด็กน้อยตรงหน้า
"พี่มาร์คน่ะสิ วันนี้ยองแจกลับกับพี่มาร์คนะ ได้ข่าวว่าพี่จินยองนัดกับเพื่อนไว้นี่"
"พี่ไปส่งหนูก่อนก็ได้ครับ พี่มาร์คเจ็บเท้าอยู่ขับรถไม่ได้หรอก" จินยองหาข้ออ้าง ซึ่งมันก็ไม่ใช่ข้ออ้างซะทีเดียว เพราะคนตัวเล็กของเจบีเท้าแพลงอยู่
"เราก็ไม่ได้สำออยขนาดนั้นมั้ยล่ะจินยอง?" มาร์คแกล้งหยอก
มือหนาของร่างสูงเอื้อมไปจับมือบางเล่น นิ้วโป้งเกลี่ยหลังมือไปมาแบบหยอกๆ มือนุ่มนิ่มที่เขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้จับ ส่วนตาเรียวมองว่าที่แฟนของเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าแล้วกำลังเช็ดน้ำบนใบหน้าของเพื่อนเขาอยู่ ไม่แปลกใจเลยที่จินยองมันจะหลงได้ขนาดนี้ คงจะจริงอย่างที่เขาว่า คิดจะหยุดเสือ เหยื่อก็ต้องเด็ก...เอ้ย...เด็ดสิ..
"เรานั่งรอตรงนี้นะ เลิกเรียนเดี๋ยวไปส่งที่ห้อง" เขาเอ่ยบอกคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังแขวะเพื่อนของเขาอยู่
"ให้ซึงฮยอนไปส่งก็ได้ จะนั่งรอทำไมตั้งสองชั่วโมง"
"แค่สองชั่วโมงเอง.."
"ฮื่อออ ตามใจ อย่ามาบ่นให้ฟังนะ" คนตัวเล็กแกล้งหน้ายู่ใส่เขาอย่างน่ารัก
"เอ้าาา ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกหรอ?" เสียงกวนๆของจินยองเอ่ยขึ้นถาม
"ก็อยู่ด้วยกันนี่แหละ แต่บางคนจะพาแฟนเราไปดื่มที่ห้องตัวเองอ่ะ..ยองแจรู้ไหมว่าใคร?" คนตัวเล็กย้อนถามกลับแถมดึงเด็กน้อยเข้ามาเกี่ยวข้องอีก
ก็เหมือนอยู่ด้วยกันจริงๆแล้วนั่นแหละ ก็เขาเล่นไม่ยอมกลับไปนอนห้องตัวเองเลยนี่นา มีเมียก็ต้องนอนกับเมียสิครับ
แต่ตอนนี้เพื่อนของเขากำลังถลึงตาอ้อนวอนใส่คนตัวเล็ก ส่วนเจ้าตัวก็ยิ้มร่าที่แกล้งจินยองได้สำเร็จ
"ยองแจไม่รู้หรอกพี่มาร์ค ว่าแต่ใครหรอ" ส่วนคนน้องก็ใสซื่อเกินความเจ้าเล่ห์ของพี่ชายและว่าที่แฟนตัวเอง..
ยัยหมวยน้อยนี่จะรอดจากความเจ้าเล่ห์ของไอ้จินยองมันมั้ยเนี่ยยยย
"ไม่รู้เหมือนกันแฮะ ฮ่าๆ" คนตัวเล็กหัวเราะเสียงสูงอย่างสะใจ
"แต่ถ้าเป็นพี่จินยอง ยองแจจะตีให้ตายเลย" พูดจบก็หันไปทำสายตาเชือดเฉือนเพื่อนเขาทันที
"โถ่ววววว ยองแจ ไอ้แจ็คสันต่างหากล่ะ มันชวนไปดื่มข้างนอก แต่พี่เชื่อยองแจไง เลยขอเปลี่ยนมากินที่ห้องพี่แทน จะได้ไม่ต้องออกไปเที่ยวข้างนอก จะได้ไม่ขับรถ กลับตอนเมา ยองแจจะได้ห่วงน้อยลงไงครับคนดี" จินยองรีบอธิบายยาวเหยียดอย่างกับกลัวความผิด
อนาคตกลัวเมียเดินรอยตามเขาไม่มีผิดเพี้ยน...
"หรอครับ.."คนน้องทำเพียงตอบสั้นๆแล้วนั่งกินขนมต่อ
"..จ้ะ" ส่วนจินยองก็กลายเป็นหมาหงอยหูลู่หางตกทันที
หมดแล้ว..ชาติเสือของจินยอง
"งั้นเราขึ้นเรียนก่อนนะ ยองแจพี่ไปเรียนก่อนนะครับ" คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมเก็บของใส่กระเป๋า เจบีจึงลุกขึ้นเตรียมพยุงคนตัวเล็กที่ตอนนี้เดินเหินไม่สะดวกเพราะข้อเท้าแพลงจากการเล่นบอลเมื่อวานนี้
"ยองแจจะนั่งรอเป็นเพื่อนพี่เจบีแล้วกันนะ" คนน้องเอ่ยบอกพี่ชาย
"ตามนั้นก็ได้ เอาแบตสำรองไหม?" มาร์คถามพร้อมยื่นที่ชาร์ทแบตสำรองให้คนน้อง
"รู้อีก.." ยองแจยิ้มกว้าง
เจบีประครองคนตัวเล็กขึ้นตึกคณะโชคดีที่คาบนี้มาร์คเรียนที่ชั้นสองจึงใช้เวลาไม่มาก แล้วอีกอย่างสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมามันค่อนข้างจะทำให้เขารำคาญ ไหนจะเสียงซุบซิบอีก แม้ว่าเมื่อคนตัวเล็กตวัดสายตาไปแล้วทุกอย่างจะเงียบกริบแต่เขาก็ไม่ค่อยชอบอยู่ดี มันเป็นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วไอ้นิสัยรำคาญพวกขี้เสือกเนี่ย แต่สุดท้ายเขาก็อดทนมาถึงห้องที่มีเพื่อนบางส่วนเข้าไปนั่งรอเรียนรวมถึงซึงฮยอนที่กำลังมองออกมาทางประตูเช่นกัน
"อายหรือเปล่า?" เสียงนุ่มๆเอ่ยถามเขาพร้อมสายตาที่ช้อนขึ้นมองอย่างเป็นห่วง
"เปล่าครับ อย่าคิดมาก" เขาปฏิเสธพร้อมวางมือไว้บนหัวของคนตรงหน้า
"คิดว่าอาย.." คนตัวเล็กบ่นอุบอิบ
"มีเมียน่ารักทำไมต้องอาย? หืม?" เขาแกล้งหยอก
ฝ่ามือเล็กๆฟาดลงที่แขนแกร่งแรงๆ
"ไอ้บ้า!!" คนตัวเล็กว่าเขา พร้อมใบหน้าที่ขึ้นสีอย่างน่ารัก
"ตั้งใจเรียนนะ.. เรียนเสร็จส่งข้อความมาบอกด้วย เดี๋ยวขึ้นมารับ"
"ฮื่ออออ" คนตัวเล็กรับคำพร้อมเดินหมุนเตรียมเข้าไปนั่งเรียน
เขายืนมองแผ่นหลังบางจนคนตัวเล็กนั่งลงข้างๆซึงฮยอนแล้วหันมาโบกมือให้เขา เขาจึงค่อยเดินออกมา เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีแฟนแล้วดูแลขนาดนี้ หาแฟนแบบอิมแจบอมนี่ยากนะจะบอกให้ โถ่วววว
"ยองแจ เปิดเรียนนี่หนูจะไปอยู่กับพี่จริงๆใช่มั้ยครับ?" น้ำเสียงออดอ้อนพร้อมเจ้าของเสียงที่กำลังเอาหัวถูกับไหล่มนของคนน้องทำเอาเจบีที่นั่งเท้าคางมองทั้งคู่ส่ายหัวอย่างระอาเพื่อนตัวเอง
เขานั่งฟังทั้งสองคุยกันมาได้เกือบชั่วโมงแล้วแต่ส่วนใหญ่จะเป็นจินยองที่กวนน้องมากกว่า..
"หืม? แล้วถ้ายองแจไปอยู่กับพี่จินยอง จะให้อยู่ในฐานะอะไรล่ะครับ?" คนน้องถามอย่างไม่ใส่ใจ เพราะเจ้าตัวกำลังเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อย่างเมามันส์
"แฟนพี่ไงครับคนดี.." จินยองตอบอย่างมั่นใจ
"อย่ามาขี้ตู่ ยองแจไปเป็นแฟนพี่ตอนไหนไม่ทราบ" ใบหน้าสวยหันขวับมาถามถามเพื่อนตัวดีของเขา
"ง่าาาา ยองแจอ่ะ" จินยองทำเสียงง๊องแง๊ง ทำให้เขานึกขันเพื่อนตัวเอง
Rrr Rrr Rrrrrr เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เขาสะดุ้งหลุดจากภวังค์ทันที
มือหนาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วเดินเลี่ยงออกมาคุยให้ห่างจากคนทั้งสองที่กำลังสวีทกัน เมื่อเห็นสายเรียกเข้าที่หน้าจอทำให้เขาต้องถอนหายใจเบาๆก่อนจะกดรับเพราะไม่อยากให้รอนาน
"ฮัลโหล.."
(พี่เจบี ทำอะไรอยู่ครับ?)
"หืม? อ้อ.. นั่งเล่นน่ะ"
(เมื่อคืนผมโทรไปหา..พี่กดรับแต่ผมไม่ได้ยินเสียงพูด รอตั้งนานสองนานก็ไม่ได้ยินเลยวางไป พี่เห็นสายผมใช่ไหม?) ปลายสายเอ่ยถามเขา
"......"
(พี่เจบีครับ? ยังอยู่ในสายไหม)
เขาเหม่อลอยกับคำถามของปลายสาย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อถูกปลายสายเรียก
"อ้อ.. เอ่อ.. เห็น..สงสัย.. โทรศัพท์พี่จะเริ่มเสียมั้ง แล้วเราไม่ได้ยินอะไรหรอ"
(อ่าฮะ.. ไม่ได้ยิน.. ไม่ได้ยินสักนิดเดียว)
"ว่าแต่โทรมาทำไมหรอค่ำๆอย่างนั้น" เขาถามแบบให้เป็นมารยาทเนื่องจากไม่มีอะไรจะคุย
(ปกติผมก็โทรหาพี่ทุกวันนี่.. หรือผมโทรหาพี่ไม่ได้แล้วใช่ไหม) ปลายสายเอ่ยอย่างน้อยใจ
"....ก็...เปล่า..." เขาปฏิเสธอย่าตะกุกตะกัก
(ก็นึกว่าโทรไม่ได้ซะแล้ว)
หลังจากตอบปฏิเสธไป ปลายสายก็ถามนั่นนี่ชวนเขาคุยอย่างปกติทุกวันที่เคยโทรมา ใช่..วีโทรหาเขาทุกวันส่วนใหญ่แต่เขาก็ไม่ได้คุยอะไรนอกจากฟังปลายสายที่โทรมาเล่านั่นนี่ให้เขาฟังแก้เหงาไปวันๆ การที่คุยกับใครทุกวันมันก็ทำให้เรารู้สึกดีได้ใช่ไหมล่ะ นั่นแหละคือความรู้สึกเขา แต่พอเมื่อคนตัวเล็กเข้ามาในชีวิต เขาก็รู้สึกไม่ต้องการอะไรหรือใครที่เข้ามาคุยไปวันๆอย่างเมื่อก่อน แต่จู่ๆจะให้ไปบอกคนที่คอยโทรมาหาเขาตลอดในช่วง4-5เดือน ตั้งแต่วันแรกที่ได้เบอร์เขาไปจากประธานชมรมที่มีเหตุผลร้อยแปดบอกอยากให้ปรึกษาคอยช่วยเหลือและสร้างความสามัคคีให้กับน้องๆและไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเขา แต่ก็นั่นแหละปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว แต่วันนี้เขากลับลำบากใจที่จะคุยเพราะไม่อยากเห็นคนตัวเล็กคิดมากหรือน้อยใจ ไม่มีใครหรอกใช่ไหม? ที่ชอบเห็นแฟนตัวเองร้องไห้น่ะ แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาก็เปลี่ยนแฟนบ่อยยิ่งกว่าแปรงสีฟัน แต่คนๆนี้กลับทำให้เขาไม่อยากเปลี่ยนอีกเลย
"อืม...วี พี่ไปรับพี่มาร์คก่อนนะ" หลังจากคุยมาได้ยี่สิบกว่านาที เขาก็ต้องหาทางวางเพื่อไม่ให้น่าเกลียด
ไม่ใช่ว่าจะไปรับคนตัวเล็กตอนนี้หรอกนะ แต่ไม่อยากให้โทรมาแล้วรอสายน่ะ
(..อ่า...งั้นหรอครับ งั้นแค่นี้นะครับ)
"อืม" เขาตอบรับสั้นๆแล้วรีบกดวาง
เมื่อเดินมาตรงที่เขานั่งก่อนหน้านี้ เขากลับชะงักกับสายตายทั้งสามคู่..ใช่ไม่ผิดหรอกสามคู่..
"ไปนานจังแจบอม.." เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยถามเขาแบบนอยด์ๆ
ใช่..ตอนนี้คนตัวเล็กของเขามานั่งอยู่นี่เป็นที่เรียบร้อย..
"ทำไมเลิกเร็วล่ะ ไหนว่าบ่ายสามไง" เขาเดินมานั่งข้างๆแล้วก้มจับที่ข้อเท้าเล็กเบาๆ
"อาจารย์เลิกคลาสเร็ว อาทิตย์หน้านัดสอบ..แล้วคุยกับใครทำไมไปนาน" คนตัวเล็กส่งคำถามให้เขาต่อ
......
"แล้วใครมาส่ง ข้อเท้าไม่เจ็บแล้วหรือไง"
"ซึงฮยอนมาส่งตั้งแต่ยี่สิบนาทีที่แล้ว จินยองบอกแจบอมออกไปคุยโทรศัพท์..ใครโทรมาหรอ?"
เดี๋ยว...ยี่สิบนาที..
"ทำไมไม่โทรมาบอกให้ขึ้นไปรับ?" เขาหลีกเลี่ยงที่จะตอบ
"เราถามแจบอมอยู่นะ.."
"......"
"...แจบอม..."
"...วีน่ะ"
คนตัวเล็กเงียบไปแต่ตากลมยังคงมองหน้าเขาแบบไม่หลบสายตา ริมฝีปากสวยได้รูปค่อยๆคลี่ยิ้มออกบางเบา ก่อนจะหันไปยังอีกสองคนที่นั่งมองพวกเขาทั้งคู่อยู่
"กลับกันเลยไหม? เดี๋ยวจินยองต้องไปส่งน้องอีกนี่.." เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยถามอย่างสบายๆ
"อ่า..กลับเลยก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยววันหลังยองแจจะมาเลี้ยงข้าวพี่มาร์คนะ" คนน้องเอ่ยตอบพร้อมสองแขนที่สวมเข้ามากอดร่างบางของคนที่ตัวเองนับถือเป็นพี่ชาย
"ตั้งใจเรียนนะเด็กดีของพี่" มาร์คกอดตอบ
"ฮื่อออ ยองแจจะตั้งใจเรียนแล้วสอบเข้าที่นี่ให้ได้ ว่างๆกลับบ้านเรามั่งนะ แม่ยองแจคิดถึงพี่นะ"
"ฝากบอกคุณน้าด้วยว่าพี่คิดถึงเหมือนกัน ว่างๆจะเข้าไปหานะ"
"ครับ พี่เจบียองแจไปล่ะนะ"
"อืม..บาย.."
"ไปกันเถอะ เดี๋ยวแวะพาไปกินเค้ก" จินยองถือกระเป๋าให้คนน้องพร้อมยื่นมือมาจับแขนนุ่ม
"เย่!!!" ยองแจตอบรับอย่างร่าเริงพร้อมแขนที่เอาไปคล้องแขนแกร่งของคนพี่เรียบร้อย
ซึ่งงานนี้จินยองได้กำไรอย่างเห็นๆ
"กลับกันเถอะแจบอม" คนตัวเล็กหันมาชวนเขา
ร่างสูงรีบพยุงร่างบางให้ลุกขึ้น ก่อนจะหันหลังแล้วย่อตัวลง คนตัวเล็กทำหน้างงๆนิดหน่อยก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วค่อยๆปีนขึ้นหลังแกร่ง
"ไม่กลัวคนเอาไปพูดหรอ?" คนตัวเล็กกระซิบถามเมื่อร่างสูงสอดแขนไว้ที่ใต้ขาของเขาแล้วยืดตัวขึ้นพร้อมเดินกลับไปที่โรงรถของคณะ
"ทำไมต้องกลัว?" เขาถามเรียบๆพร้อมกระชับแขนแกร่งกันไม่ให้คนตัวเล็กตก
สองแขนบางโอบคอหนาแน่น แต่ไม่แน่นถึงขั้นจนทำให้ร่างสูงอึดอัด
"ผู้ชายกับผู้ชายสังคมไม่ค่อยยอมรับสักเท่าไหร่..แจบอมก็รู้นี่.."
ขายาวหยุดกึก ก่อนจะเดินไปต่อ...
"เอินอายหรอที่มีแฟนเป็นผู้ชาย?"
"เรากลัวแจบอมอายต่างหากล่ะ"
"..หึ..."
เขาพาร่างเล็กเดินลัดเลาะมาโรงรถของคณะคนตัวเล็ก เพราะเมื่อเช้าเขามาส่งเลยจอดไว้ที่นี่ส่วนตัวเองก็เดินไปคณะแทนเพราะมันไม่ได้อยู่ไกลกันสักเท่าไหร่ถ้าเทียบกับการหาที่จอดรถในคณะตัวเองแล้วนั้นเดินไปยังเร็วเสียกว่า เพราะคณะวิศวะที่รู้ๆก็มีแต่พวกผู้ชายที่อีโก้สูงแถมพ่วงด้วยบ้านรวยไม่แปลกที่จะชอบเอารถคันแพงๆมาเบ่งใส่กัน ส่วนตัวเขาก็ไม่เถียงเพราะรถของเขาก็ราคาไม่ใช่เล่นๆแต่ใช่ว่าจะอยากเอามาอวดหากมันเพียงเพราะเป็นรถที่ทางบ้านซื้อให้เป็นของขวัญที่สอบเข้าเรียนที่นี่ได้ต่างหากล่ะ แต่ไม่ถึงขึ้นขั้นแพงเท่ารถที่ขับอยู่ทุกวันนี้..
รถคนตัวเล็กไงจะใครล่ะ..
เขาค่อยๆวางร่างบางบนเบาะข้างคนขับแล้วจัดการรัดสายเบลถ์ก่อนจะรีบอ้อมไปทางหน้ารถเพื่อจะมายังฝั่งคนขับ เขาสตาร์ทรถแล้วค่อยๆออกตัวอย่างนิ่มๆเช่นทุกครั้ง ตาเรียวคอยมองคนตัวเล็กที่นั่งนิ่งตามปกติสลับกับมองถนนข้างหน้า ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงคอนโดโดยใช้เวลาเพียงไม่นาน เมื่อมาถึงภายในห้อง เขาก็วางคนตัวเล็กที่อยู่บนหลังเขาไว้ที่โซฟาส่วนตัวเองก็คว้ามือบางทั้งสองข้างไปจับ ทำให้คนตัวเล็กได้เพียงแต่ทำหน้างงๆพร้อมเอียงคอสงสัย
"อะไรหรอ?" เสียงนุ่มทุ้มต่ำเอ่ยถาม
"ขอโทษ.." เขาเอ่ยในสิ่งที่อัดอั้นมาตั้งแต่ที่มหาลัย
"ขอโทษอะไร?" คนตัวเล็กเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
"อย่าฝืนยิ้มเลยตัวเล็ก.."
"....."
เขาคว้าร่างบางตรงหน้ามากอดแน่น อย่างกับกลัวว่าจะเสียคนตรงหน้าไป จมูกโด่งคมกดลงที่หน้าผากเนียนอย่างบางเบา
"อย่าคิดว่าเรามองข้ามความรู้สึกเอินไปสิ..."
"....."
"....รู้นะว่าเสียใจที่เราไปคุยโทรศัพท์กับคนอื่นตั้งนาน"
"....." มือบางค่อยๆกระชับอ้อมกอดตอบ
"เห็นเป็นอย่างนี้..เราก็ไม่ได้มองข้ามความรู้สึกเอินเลยสักครั้ง"
"....."
"คิดอะไรก็บอก เสียใจก็บอก..เอินเป็นแฟนเรานะ"
คนตัวเล็กเงยหน้าออกจากอกแกร่งแล้วยิ้มบางเบา
"เรารู้ว่าแจบอมไม่ชอบคนงี่เง่า.."
"....."
"..เราแค่กลัวว่าแจบอมจะรำคาญแล้วทิ้งเราไปน่ะ.."
ติดตามตอนต่อไป
ข้อความฝากจากนักแต่ง
1.ใครเล่นแท็กในทวิตเตอร์เชิญตามมาที่ #ทำแต้มบีมาร์ค
2.ฝาดคอมเมนท์ให้กำลังใจผู้แต่งด้วยนะคะ
3.นิยายเรื่องนี้อัพเดททุกวันเสาร์
4.แต่งโดย 01:09 PM.
หัวข้อ: Home Run Update Chapter 34 The End [26/05/61] (อ่าน 18252 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก