ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*********************************************************
ไอโตะน้องชายที่นิสัยเหมือนเด็กต้องคอยให้ยูโตะพี่ชายคอยดูแลตลอดแม้จะขึ้นมัยธมปลายแล้ว เขาทั้งติดและหวงยูโตะมากจนกระทั่งคอยกีดกันบรรดาหญิงสาวทั้งหลายออกไปจากพี่ชายโดยใช้สิทธิความเป็นน้องชาย เพื่อนของเขาตักเตือนว่าเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสม แต่ยูโตะกลับชอบให้ไอโตะทำแบบนี้นั่นเพราะที่จริงแล้วเขาแอบชอบไอโตะอยู่ ทว่าวันหนึ่งไอโตะก็รู้ว่าตนไม่ใช่น้องชายของยูโตะจริง ๆ นั่นทำให้พฤติกรรมของไอโตะเปลี่ยนไป และมันก็ทำให้ยูโตะไม่ชอบใจอย่างมาก
ตอนที่ 1.1
'ไอจัง อรุณสวัสดิ์ เช้าแล้วนะ ตื่นได้แล้ว' นาฬิกาปลุกส่งเสียงเรียกเจ้าของของมันมาได้ชั่วขณะหนึ่งแล้ว แต่เด็กหนุ่มที่อยู่บนเตียงไม่มีทีท่าว่าจะยอมลืมตาขึ้นเลย นอกจากนี้ยังซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มอีก
"อุตส่าห์ใช้เสียงของฉันปลุกแล้วยังไม่ยอมตื่นแบบนี้ พี่ชายก็เสียใจแย่สิ" ผู้มอบนาฬิกาปลุกแบบอัดเสียงให้เป็นของขวัญสำหรับขึ้นมัธยมปลายของน้องชายปิดนาฬิกาปลุกที่เป็นหัวหมีสีน้ำตาลแล้วนั่งลงบนเตียง
"ยังไม่อยากตื่นนี่ ไปสายซักวันก็ไม่เป็นไรหรอก" เด็กหนุ่มที่อยู่ใต้ผ้าห่มงึมงำจนฟังแทบไม่เป็นคำ
"ไม่ได้ เดี๋ยวแม่ก็โมโหอีกหรอก รีบลุกได้แล้ว" ชายหนุ่มเรือนผมสีดำสนิทดึงผ้าห่มออกจากร่างบางที่พูดจาเอาแต่ใจ แต่น้องชายก็ยื้อดึงมันไว้
"แต่ฉันยังง่วงอยู่เลย ขอนอนอีกนิดได้มั้ย" เจ้าของเตียงทำการต่อรอง
"ถ้าอย่างงั้น ฉันจะร่ายเวทมนตร์ให้หายง่วงนะ" ว่าแล้วชายร่างสูงก็โน้มตัวลงไปแล้วกดริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มของเด็กหนุ่ม
"หวา พี่ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ" ในที่สุดร่างบางที่นอนขดตัวอยู่เมื่อครู่ก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่งพลางจับแก้มของตนไว้
"งั้นก็ลุกขึ้นจัดการตัวเองอย่างที่คนโตแล้วเขาทำกันได้แล้ว เดี๋ยวก็สายหรอก"
ชายร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงแล้วดึงต้นแขนของน้องชายให้ลุกขึ้นตาม เด็กหนุ่มยอมทำตามที่พี่ชายพูด แม้จะไม่ค่อยเต็มใจนัก ระหว่างที่รอน้องชายไปจัดการธุระของตัวเอง เขาก็ลงมือเก็บที่หลับที่นอนให้เรียบร้อยก่อนจะลงมาที่โต๊ะอาหารชั้นล่าง
อาหารเช้าวันนี้เป็นไข่คน ไส้กรอก และขนมปัง ถึงผู้เป็นแม่จะจัดเตรียมส่วนของทุกคนไว้ให้หมดแล้ว แต่ลูกชายคนโตก็ยังหยิบขนมปังส่วนของน้องชายมาทาแยมและเนยถั่วที่เจ้าตัวชอบเตรียมไว้ให้
"ยู แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำให้น้อง" มารดาที่เห็นอดรนทนไม่ได้ ไม่ว่าจะตักเตือนกี่ครั้งแต่ลูกชายคนโตก็ยังทำแบบนี้อยู่เสมอ
"แต่ถ้าไม่ช่วยไอเดี๋ยวจะสายเอานะครับ"
"ให้สายแล้วถูกครูว่าเอาก็ดี จะได้ปรับปรุงตัวซะบ้าง เอาใจแบบนี้เมื่อไหร่จะโตล่ะ"
ลูกชายคนโตทำหน้าแหย ๆ แต่มือที่ถือมีดทาเนยก็ยังไม่หยุดขยับ
ผู้เป็นหัวข้อสนทนาเดินหาวอ้าปากกว้างเข้ามา เขาวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้หัวโต๊ะซึ่งว่างอยู่ก่อนจะนั่งลงยังที่ของตัวเอง
"ไอจะกินนมด้วยมั้ย" พี่ชายที่ทำตัวประหนึ่งเป็นบริกรถามขึ้น
"อือ" น้องชายตอบพลางกัดขนมปังคำโต
"ไอทำไมไม่รู้จักทำอะไรเอง ยูด้วยเลิกทำนู่นทำนี่ให้น้องได้แล้ว" มารดาที่ยืนหันหลังให้ส่งเสียงต่อว่ามาจากในครัวซึ่งอยู่ด้านหลัง แม้จะฟังแค่บนสนทนาเธอก็นึกภาพออกว่าลูกชายทั้ง 2 คนกำลังทำอะไรอยู่ เนื่องจากเป็นภาพที่เห็นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
"ครับ ครับ" ชายหนุ่มตอบราวกับเป็นเครื่องตอบรับอัตโนมัติ เขาเทนมใส่แก้วจากนั้นจึงใช้ส้อมเสียบไส้กรอกไปจ่อที่ปากน้องชาย
"ยูโตะ" มารดาพูดเสียงเข้มพลางส่งสายตาพิฆาตไปจนยูโตะยอมวางส้อมลง เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ลูกคนโตของเธอเป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่ใช่ว่ามีนิสัยชอบบริการหรือชอบดูแลคนอื่นมีแต่กับน้องชายเท่านั้นที่เป็นแบบนี้ ทั้งที่ไม่เคยสอนหรือสั่งให้ทำ แต่ยูโตะก็จะเตรียมอาหารทุกอย่างให้พร้อมเข้าปาก ถ้าเป็นปลาก็จะแกะก้างให้ ถ้าเป็นผลไม้ก็จะแกะเมล็ดออก แค่นี้เธอยังพอทนได้แต่การป้อนถึงปากนี่แหละที่เธอคิดว่ามันมากเกินไป และนั่นก็ส่งผลให้ลูกคนเล็กของเธอไม่รู้จักโตเสียที
พอมารดาหันหลังให้ยูโตะที่ยุ่มย่ามกับของในจานน้องชายไม่ได้ก็บิดตัวเด็กหนุ่มให้หันหน้าเข้าหาตัวแล้วลงมือผูกเนทไทของเครื่องแบบนักเรียนที่น้องชายวางพาดคอไว้ให้เรียบร้อย
"แล้วพี่ไม่กินเหรอ" หลังจากเอ่ยถามเด็กหนุ่มหันหน้าเข้าหาโต๊ะดังเดิม
"ฉันกินแล้วล่ะ" ยูโตะใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดแยมสีแดงซึ่งติดอยู่ที่มุมปากของน้องชายออกแล้วใช้ลิ้นทำความสะอาดนิ้วมือของตัวเอง
"อ๊ะ นั่นมันแยมสตอเบอรี่นะพี่" น้องชายท้วงด้วยรู้ว่าพี่ของตนไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่
"ไม่เป็นไรกินแบบนี้ก็อร่อยดีเหมือนกัน" ชายใบหน้าคมคายยิ้มให้เล็กน้อยแล้วเดินไปด้านหลังของเด็กหนุ่มเพื่อช่วยจัดแจงผมที่ชี้โด่ชี้เด่ให้เข้าที่
"รีบมากระวังจะติดคอล่ะ" ยูโตะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองดูผู้ที่กำลังรีบเคี้ยวตุ้ย ๆ ด้วยความเอ็นดู แม้โรงเรียนจะอยู่ห่างจากบ้านด้วยรถประจำทางเพียง 15 นาที แต่กว่าน้องชายของเขาจะตื่นแล้วเตรียมตัวเสร็จก็ปาเข้าไป 7 โมง 50 นาทีแล้ว
"พี่ยู วันนี้ไปส่งหน่อยสิ"
"ไอโตะ" มารดาส่งเสียงเข้มเรียกด้วยชื่อเต็มมาจากในครัวอีกครั้ง
"ก็ไปคนเดียวมันเหงานี่นา" ไอโตะลากเสียงยาวเรียกร้องขอความเห็นใจ
จนกระทั่งเมื่อเทอมที่แล้วพี่ชายที่แก่กว่าเขา 3 ปียังไปโรงเรียนกับเขาทุกเช้า ทว่าตั้งแต่เทอมนี้เป็นต้นไปเขาที่ขึ้นมัธยมปลายปี 1 และพี่ชายที่เข้ามหาวิทยาลัยก็มีกิจวัตรประจำวันที่เปลี่ยนไป และมันก็ทำให้เขาไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก แต่ยังดีที่มหาวิทยาลัยไม่ได้อยู่ไกลจนต้องอยู่หอพี่ชายจึงยังสามารถไปส่งเขาแบบนี้ได้
"เปิดเรียนมาจะ 3 อาทิตย์แล้วยังไม่ชินอีกหรือไง" เสียงพูดของมารดามีเสียงกระทบกันของจานชามที่ล้างประกอบไปด้วย
"ช่างเถอะครับ ยังไงวันนี้ผมก็ไม่มีเรียนตอนเช้าอยู่แล้ว"
"ยูโตะลูกก็ให้ท้ายน้องตลอดนั่นแหละ ที่ไอเป็นแบบนี้ก็เพราะลูกไม่ใช่เหรอ"
เมื่อมารดาเริ่มบ่นไอโตะที่รู้ว่าเป้าหมายต่อไปต้องเป็นตนก็อาศัยจังหวะที่พี่ชายกำลังตกเป็นเป้าหมายกระดกนมในแก้วที่เหลือจนหมดแล้วคว้ากระเป๋าวิ่งออกจากบ้านไปทันที
"ไปแล้วนะครับ"
"อ๊ะ ไอรอด้วยสิ แม่ผมไปก่อนนะครับ" ยูโตะไม่รอช้ารีบวิ่งตามน้องชายไปด้วยเช่นกัน
"หน่อย เจ้าลูกพวกนี้นี่ เฮ้อ" มารดาหันมามองโต๊ะอาหารที่ไม่เหลือใครแล้วส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เพราะเห็นว่าไอโตะขึ้นมัธยมปลายแล้วจึงอยากให้ปรับปรุงตัวบ้างแต่ลูกของเธอก็ยังมีพฤติกรรมเหมือนเด็กเรื่อยมา
"เฮ้อ แม่บ่นเก่งกว่าเหมือนก่อนอีกหรือเปล่าเนี่ย" ผู้หนีรอดออกมาจากบ้านได้บ่นอุบอิบ
"ก็แล้วเพราะใครล่ะ" ยูโตะเหลือบมองผู้เป็นต้นเหตุที่เดินอยู่ข้าง ๆ
"แหม...มันช่วยไม่ได้นี่ ไปกลับโรงเรียนกับพี่มาตลอดตั้งแต่ประถมอยู่ดี ๆ ต้องมาถูกทิ้งไว้คนเดียวแบบนี้นี่" ไอโตะทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ
"ฮ่า ฮ่า อย่าพูดอย่างกับฉันทิ้งให้ไอตกระกำลำบากแบบนั้นสิ ไม่เป็นไรฉันจะไปส่งจนกว่าไอจะชินเอง" รอยยิ้มและคำพูดของพี่ชายทำให้ไอโตะยิ้มหน้าบาน ไม่ว่าจะถูกมารดาต่อว่าอย่างไรแต่เขาก็สบายใจได้เพราะมีพี่ชายอยู่ข้างเขาเสมอ
หลังจากนั่งรถประจำทางที่คนแน่นขนัดตามแบบฉบับของกรุงโตเกียวในตอนเช้าแล้วลงจากรถได้ไม่นาน เด็กหนุ่มก็อ้าปากกว้าง
"นี่อย่าหาวปากกว้างแบบนั้นสิ" ยูโตะรีบยกมือปิดปากของไอโตะไว้
"ก็มันง่วงนี่ อยู่มหาลัยนี่ดีจังเลยนะ ไม่ต้องตื่นเช้าแบบนี้"
"ก็ไม่ใช่ทุกวันซักหน่อย วันที่มีเรียนตอนเช้าก็มี แล้ววันนี้ฉันก็ตื่นเร็วกว่าไออีกไม่ใช่เหรอ" สำหรับเขาแล้วไม่ว่าจะมีเรียนเวลาไหนก็จะตื่นเวลาเดิมทุกวันด้วยจำเป็นต้องปลุกน้องชายในตอนเช้า
"ง่ะ" ไอโตะผงะไปเมื่อเจอกับความจริงที่เถียงไม่ออก
"แบบนี้นาฬิกาปลุกที่ฉันให้จะมีประโยชน์อะไรล่ะ"
แต่ไหนแต่ไรมาเขามีหน้าที่ปลุกน้องชายจากห้วงนิทราแต่มารดาที่บอกว่าเมื่อขึ้นมัธยมปลายแล้วก็ควรจะรู้จักรับผิดชอบตัวเองและสั่งให้เขาเลิกยุ่มย่าม ยูโตะจึงซื้อนาฬิกาปลุกแบบอัดเสียงเพื่อให้เป็นตัวแทนของเขา ทว่ามันก็มีแต่ส่งเสียงดังสร้างความรำคาญให้เขากับมารดาเท่านั้น
"ยังไงตัวจริงก็ดีกว่านี่" เด็กหนุ่มก้มหน้าลงพูดอย่างอาย ๆ
"หึ คิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะหลงกลเหรอ" ชายร่างสูงใช้ปลายนิ้วช้อนใต้คางของผู้ที่สูงแค่ไหล่ของเขาให้เงยหน้าขึ้นแล้วหรี่ตามอง
"นี่ คู่พี่น้องตรงนั้นน่ะ อย่ามายืนจู๋จี๋กันกลางทางสิ มันเกะกะนะ" จู่ ๆ ก็มีเสียงแทรกดังมาจากด้านหลัง
"ไค" บุคคลทั้งสองที่ยืนขวางอยู่บนทางเท้าหันไปทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน
"ยูโตะซังอรุณสวัสดิ์ครับ วันนี้ก็มาส่งเจ้าไอโตะอีกแล้วเหรอ" เด็กหนุ่มที่ผมยาวกว่ากฎของโรงเรียนกำหนดไว้และนำชายเสื้อเชิ้ตออกมานอกกางเกงกล่าวทักทายทั้งสองคนด้วยท่าทางสนิทสนม
"อา นาฬิกาปลุกยังไงก็ไม่ยอมตื่น ฉันเลยต้องปลุกอยู่ตั้งนาน"
"แย่จังนะครับมีน้องชายไม่ยอมโตแบบนี้ ในฐานะเพื่อนแล้วรู้สึกอายแทนจริง ๆ" ไคยกมือสองข้างขึ้นข้างลำตัวพลางยักไหล่
"แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับนายด้วยไม่ทราบ" ไอโตะถลึงตาใส่วิธีพูดจาเสียดสีแบบนั้น
"ฉันก็แค่เห็นใจยูโตะซังที่ไม่มีแฟนซักทีเพราะต้องมาคอยดูแลนายไงล่ะ ทั้งที่มีสาว ๆ หมายตาเยอะแยะมาตั้งแต่มอต้นแท้ ๆ"
"เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับฉันซักหน่อย" เด็กหนุ่มร่างเล็กกว่าโต้กลับเสียงดัง
"ไม่เกี่ยวเหรอ ก็เพราะนายนั่นแหละที่คอยขัดขวางตลอด ยังจะมาเถียงอีก"
พวกเขารู้จักและสนิทกันมาตั้งแต่มัธยมต้นดังนั้นไคจึงรู้เรื่องของไอโตะดี
"เอาน่า อย่าเถียงกันเลยเดี๋ยวก็ไปสายหรอก" ยูโตะรีบห้ามทั้งสองคนที่เหมือนจะลืมไปแล้วว่าจวนจะแปดโมงครึ่งซึ่งเป็นเวลาเข้าเรียนแล้ว
"ปีนี้ไคก็อยู่ห้องเดียวกับไอสินะ" ในที่สุดชายหนุ่มก็ทำให้เด็กมัธยมสองคนเดินต่อไปได้
"อือ ถึงปีที่แล้วจะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันก็เถอะ" ไคเรียนห้องเดียวกับไอโตะตอนอยู่มัธยมต้นปี 1 และ 2 แต่เมื่อปีที่แล้วต้องแยกห้องกัน ตอนแรกจึงไม่คิดว่าจะบังเอิญได้มาอยู่ห้องเดียวกันอีก
"คุ้นกับชีวิตมอปลายขึ้นมาบ้างหรือยังล่ะ"
"ก็แค่มาเรียนแล้วก็กลับบ้านเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่ที่ไม่เหมือนก็คือฉันจะต้องหาแฟนให้ได้ภายในเทอมแรกนี่แหละคอยดูนะ" ไคกำมือแล้วยกขึ้นระดับอกพลางประกาศเจตนารมณ์อย่างแน่วแน่
"ไร้สาระจริง ๆ" ไอโตะค่อนขอดเพื่อนทั้งที่ยังมองตรงไปข้างหน้า
"ฉันไม่เหมือนนายที่เอาแต่ติดพี่ชายตลอดหรอก เจ้าบราคอน"
"ว่าไงนะ" เด็กหนุ่มทั้งสองหยุดเท้าลงแล้วหันหน้าเข้าเขม่นใส่กันอีกครั้ง
"นี่เดี๋ยวก็ได้สายจริง ๆ หรอก" ยูโตะรีบห้ามก่อนพวกเขาจะไปสายจริง ๆ
ยิ่งเข้าใกล้ประตูโรงเรียนไอโตะก็รู้สึกว่ามีสายตาจ้องมองมาทางพวกเขามากขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะพวกผู้หญิง เขารู้ดีว่าสายตาของพวกเธอมองไปยังจุด ๆ เดียวกัน ซึ่งก็คือชายร่างสูงที่มี ผมสีดำสนิท ดวงตาเรียวยาว ริมฝีปากหนาและหล่อเหลาจนเป็นที่สะดุดตานั่นเอง เคยมีคนมาทาบทามให้ชายหนุ่มเป็นทั้งนายแบบและนักแสดงหลายครั้งแต่เจ้าตัวกลับไม่สนใจ
"พี่ยูส่งแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ" ไอโตะดึงเสื้อพี่ชายที่เดินนำหน้าไว้
"ทำไมล่ะ" ยูโตะถามด้วยความแปลกใจเนื่องจากเมื่อหลายวันก่อนเขายังไปส่งจนถึงหน้าประตูโรงเรียนอยู่เลย
"อย่างแรกก็คืออายที่โตป่านนี้แล้วยังต้องมีคนมาส่ง อย่างที่สองก็คือกลัวว่าพวกผู้หญิงจะวิ่งเข้ามาหายูโตะซังสิน่ะ" ไควิเคราะห์สถานการณ์แล้วตอบแทนได้ไม่ยาก
ยูโตะมองไปรอบตัวซึ่งมีแต่นักเรียนชายสวมเสื้อเชิ้ตทับด้วยสูทสีเทาตัวนอกกับกางเกงลายสก็อต และนักเรียนหญิงที่สวมกระโปรงเหนือเข่าในลวดลายเดียวกันแล้วก็ตระหนักได้ว่าตัวเองที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนนั้นดูสะดุดตาเป็นอย่างมาก ดังนั้นไอโตะจะรู้สึกอายก็ไม่แปลก ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบา ๆ
"ก็ได้เข้าใจแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะไอ ไค" ชายหนุ่มขยี้ผมสีน้ำตาลเข้มของน้องชายที่ก้มหน้าอยู่ไปมาพลางบอกลา
"ครับยูโตะซัง บ๊าย บาย" ไคกับไอโตะยิ้มส่งคนที่ค่อย ๆ เดินจากไป
"เฮ้อ ยูโตะซังนี่น่าสงสารจริง ๆ ที่มีน้องชายอย่างนาย"
"นี่จะหาเรื่องกันให้ได้ใช่มั้ย" ไอโตะเหล่ตามองอย่างไม่สบอารมณ์
"นายก็รู้อยู่แก่ใจนี่ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ที่มองมาทางนี้ก็เพราะยูโตะซัง ถ้าไม่มีนายซักคนป่านนี้ยูโตะซังคงมีแฟนเป็นโหล่แล้ว"
"แฟนมันต้องมีคนเดียวสิ ทำไมต้องมีเป็นโหล่ด้วย"
"แต่ก็นะคราวนี้ยูโตะซังก็อยู่มหาลัยแล้วนายคงตามไปรังควานไม่ได้อีกแล้วล่ะ" ไคเพิกเฉยต่อคำทักท้วงของไอโตะแล้วพูดต่อ
"อย่าพูดเหมือนฉันเป็นผีร้ายสิ"
"สาวมหาลัยต้องดีกว่าเด็กมอปลายอยู่แล้ว ท่าทางยูโตะซังก็เหมาะกับผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ซะด้วย" ไคยังคงพูดจายั่วยุไอโตะไม่เลิก
"ไม่ได้ พี่จะคบกับใครฉันจะเป็นคนเลือกให้เอง"
"หา แล้วสิทธิส่วนบุคคลของยูโตะซังอยู่ที่ไหนกัน" แม้ปากของเขาจะทำงานหนักแต่เท้าของเขาก็ยังก้าวเดินไปด้วย
"อยู่กับฉันที่เป็นน้องไงล่ะ พี่ไม่เห็นเคยบ่นอะไรเลย ทำไมนายจะต้องพูดมากด้วย"
"อาจจะอดทนไว้เพราะไม่อยากพูดก็ได้"
"ไม่มีทาง พี่เป็นคนอนุญาตฉันเองนะ" เสียงของทั้งสองคนที่ตะเบ็งใส่กันเรียกให้ผู้คนหันมามอง แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ยอมหยุดจนกระทั่งก้าวเท้าเข้ามาในรั้วโรงเรียน
"นี่ โยเนะมูระ คุซาซากิ คนเมื่อกี้ใครเหรอ เท่จัง" ในที่สุดก็มีเด็กสาวใจกล้าวิ่งเข้ามาถามพวกเขาโดยไม่สนใจสถานการณ์
"เห็นมั้ยล่ะ ว่าแล้วว่าต้องมีแบบนี้" ไคชี้มือไปทางเพื่อนร่วมชั้นหญิง เขาเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาหลายต่อหลายครั้งตั้งแต่มัธยมต้น
"อะ...อะไรเหรอ" เด็กสาวเอียงคอเล็กน้อยเมื่อไม่เข้าใจว่าเพื่อนร่วมชั้นกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
"เปล่าไม่มีอะไร นั่นเป็นพี่ชายของหมอนี่น่ะ"
"เอ๋ ถ้าอย่างนั้นช่วยแนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยสิ" เธอขอร้องไอโตะด้วยแววตาเป็นประกาย
"ไม่ได้" เสียงของไอโตะเปล่งออกมาก่อนที่มองจะสั่งการเสียอีก
"หา!?" เด็กสาวอ้าปากค้างด้วยความงุนงงเมื่อเจอการปฏิเสธแบบสายฟ้าแลบ
"เธอไม่เหมาะกับพี่ฉันหรอก" ไอโตะให้เหตุผลอย่างไม่รักษาน้ำใจกระทั่งกับเพื่อนร่วมชั้นที่ยังจำชื่อไม่ได้ด้วยซ้ำ
"ว่าไงนะ" เธอโมโหทันทีด้วยรู้สึกเหมือนโดนดูถูกซึ่ง ๆ หน้า
"เอาน่า ๆ หมอนี่เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว อย่าไปถือสาเลย ถ้ายังไงเธอมาคบกับฉันดูมั้ยล่ะ" ไครีบพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสท่ามกลางสถานการณ์ตึงเครียด
"ขอผ่านย่ะ" เธอสะบัดหน้าหนีจนปลายผมที่ปล่อยสยายเกือบจะเหวี่ยงโดนหน้าไค
นี่คือการขัดขวางที่ไคพูดถึง ไอโตะจะคอยกีดกั้นหญิงสาวทุกคนที่คิดจะเข้าใกล้พี่ชายด้วยการปฏิเสธการให้ความช่วยเหลือทั้งหมด
หัวข้อ: U & I (ตอนพิเศษ 2019.02.09) (อ่าน 5017 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก