หัวข้อ: ฤๅรักฉันจะเป็นเพียงความฝัน ไม่มีวันนั้น วันที่ใจเต็มดวง

[kdds]

ง่า จะจบเเล้วเหรอ
รออ่าน ทั้งเรื่องนี้ เเล้วก็เรื่องมีความสุขด้วย

[iamhappywood]

13. Valentine

เปิดเทอมใหม่แล้ว เทอมนี้เรียนกับรุ่นพี่แทบทุกตัวเลย เขี้ยวกันจริงๆ แล้วพี่ส่วนใหญ่ที่มาเรียนวิชาเดียวกับเอกก็เป็นรุ่นพี่ที่ไปแลกเปลี่ยน แล้วมาเก็บวิชาให้จบ แล้วพวกนี้แหละครับ เก่งมาก เก่งจริงจัง เก่งแบบว่า...เก่งเกิ๊นอ่ะ บรรยายไม่ถูกจริงๆ และพี่ท้อปก็อยู่ในกลุ่มพี่พวกนี้ด้วยครับ

ช่วงเดือนมกราคมผมก็ได้คุยกับพี่เต้บ้างนิดหน่อย แต่ก็น้อยลงไปเยอะ อาจจะเป็นเพราะพี่แกบ้าหนังเรื่องนั้น ที่น้องคนนั้นนำแสดงน้อยลง แต่ผมก็ดีใจนะครับ เพราะทำให้ผมรู้สึกว่าเขาเอาใจใส่กับตัวผมเองจริงๆ มากขึ้น เรียกว่าปริมาณหาย แต่คุณภาพเพิ่ม แต่ก็นั่นแหละ ผมเองก็ยังไม่กล้าพูดให้เด็ดขาดซักที

พอเข้าเดือนกุมภาพันธ์ เดือนแห่งความรัก ผมตั้งใจไว้แล้ว อย่างไรซะ เดือนนี้ก็ต้องแข็งใจเคลียร์ให้ได้



วันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2551 เวลาบ่ายๆ

“เอก เอก ซื้อโปสการ์ดหน่อยดิ” พี่ที่รู้จักกัน ทำงานให้คณะกำลังหาเงินไปทำบุญที่ต่างจังหวัด ก็เลยทำโปสการ์ดขาย

“เอ เอาอันไหนดีอ่ะ น่ารักเยอะแยะเลยอ่ะ” มันเป็นโปสการ์ดสำหรับวันวาเลนไทน์น่ะครับ สวยๆ ทั้งนั้นเลย

“เอกเอาอันนี้ป่าว อันนี้ก็ดีนะ” ผมเลือกไป เลือกมาก็ได้มาสามสี่ใบครับ แล้วก็เพิ่มเงินเข้าไปอีก เพราะอยากร่วมทำบุญด้วยน่ะครับ(ตั้งแต่นั่งสมาธิกลับมานี่ ชอบทำบุญขึ้นเยอะเลย)

จริงๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะซื้อไปทำไม เพราะว่าไม่มีใครอยู่ดี และพี่เต้ก็คงไม่โทรมาด้วย ป่านนี้คงอยู่กับแฟนเก่าเพลินไปแล้วล่ะครับ

วันนี้ผมเรียนเสร็จก็ต้องไปทำงานต่อ เพราะว่าผมเรียนเสร็จห้าโมง มีสอนตอนหกโมงที่ราชเทวี หนทางเดียวที่จะทำให้ผมไปทันคือ มอเตอร์ไซด์ เฮ้อ แค่คิดก็เหนื่อยซะแล้วล่ะครับ

พอสักห้าโมงครึ่ง

 “.... ตืด ........ ตืด ........ ตืด ....” โทรศัพท์จากพี่เต้นั่นเองครับ ตายห่... ทำไมถึงโทรมาล่ะเนี่ย

“ว่าไงบ้าง” พี่เต้กรอกเสียงมา

“กำลังจะสอนอ่ะครับ”

“สอนเสร็จกี่โมง”

“เหมือนเดิมอ่ะครับ สามทุ่มกว่าๆ”

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับนะ”

"อย่าเลยพี่ ไปเจอที่อารีย์เหมือนเดิมก็ได้"

"งั้นเดี๋ยวดูอีกทีแล้วกัน"

“ครับ” ทำไมนะ ผมไม่เข้าใจเลย ไม่ได้ชอบกัน แล้วทำไมต้องทำเหมือนเป็นห่วงเราขนาดนี้ ทำไมถึงมารับเราไปกินข้าวบ่อยๆ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ แต่มันก็เหมือนเป็นการทำร้ายกันด้วย โอเคครับว่าหลังจากนั่งสมาธิมา ผมสบายใจขึ้นเยอะ แต่ว่ามาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ผมเองก็เอาไม่อยู่เหมือนกัน วันนี้เป็นไงก็เป็นกัน เฮ้อ

แล้วผมก็เข้าสอนไปตามปกติครับ คลาสนี้นักเรียนน่ารักดีครับ ถึงแม้เวลาถามคำถาม จะไม่ค่อยตอบเท่าไร แต่ว่าก็ตั้งใจเรียนดี แล้วก็ไม่มีปัญหาเรื่องคุยกันในห้องด้วย เรียกว่า พี่ๆ ที่เรียนตั้งใจกันทุกคน แต่สอนเสร็จก็เหนื่อยอยู่ดี(สอนตั้งสามชั่วโมงติดกัน โดยไม่ได้นั่งเลย แถมต้องทำหน้ามีความสุข คิดมุขตลอดเวลา ไม่ให้เหนื่อยได้ไง)

พอเลิกก็ออกมานั่งกับเพื่อนๆ

“วันนี้ สอนไม่ทันอ่ะแก” มาร์ทบ่น

“แกมาดูเราก่อน เราสอนทันนะ แต่ว่าปล่อยเลท” อันนี้เอกบ่นเองครับ

แล้วเราก็คุยกันเรื่องโน้น เรื่องนี้ แล้วเอกก็บ่นๆ อะไรกับเพื่อนๆ อะไรไปเรื่อยเปื่อย จริงๆ เอกก็ไม่ลืมหรอกครับว่านัดกับพี่เต้ไว้
แต่เอกไม่อยากนึกถึงมันมากกว่า นี่มันคืนก่อนวันวาเลนไทน์นะครับ ใจจริงก็อยากเจอครับ

แต่เอกตัดสินใจไปแล้วว่าเอกจะคุยกับเขา ซึ่งมันอาจทำให้เอกต้องเสียใจร้องไห้เอง ไม่อยากให้ถึงวันรุ่งขึ้นเลยครับ ไม่อยากเจอด้วย อยากคุยกับเพื่อนๆ ไปให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ แต่มันจะเป็นไปได้ไหมล่ะครับ

ตอนแรกเอกก็ภาวนาว่าให้พี่เต้ลืม แต่พี่เต้ก็ไม่ลืมครับ

“....... ตืด ....... ตืด ......... ตืด .......” โทรศัพท์พี่เต้แน่นอนครับ ไม่ใช่ใครอื่น

“สวัสดีครับ”

“จะไปกินกันยัง”

“ไปเลยก็ได้ครับ”

“ตอนนี้อยู่ไหนอ่ะ”

“ยังอยู่ที่ทำงานอยู่เลยครับ แต่จะออกเลยก็ได้”

“แน่ใจเหรอว่าทำเสร็จแล้ว”

“เสร็จแล้วจิ นี่นั่งคุยกับเพื่อนอยู่ครับ”

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับแล้วกัน”

“ครับ ครับ” อีกแล้วครับ มารับอีกแล้ว ทำไมต้องมารับด้วย คือถ้ามันนานๆ ที มันก็โอเคไงครับ แต่นี่มันถี่จะไม่ให้เอกคิดมากได้ยังไงล่ะครับ แต่ยังไงก็ตัดสินใจไว้แล้วว่าคืนนี้ต้องเคลียร์ คราวที่แล้ว อยากจะพูดก็พูดไม่ออก วันนี้จะดึกแค่ไหน เอกก็จะพูด เพราะไม่ไหวแล้ว ทนไปนานๆ มีหวังหนังสือหนังหา อ่านไม่จบแน่ๆ ตั้งสมาธิไม่ได้เลย

พี่เต้ไม่ได้มารับถึงที่หรอกครับ คือ ต้องเดินข้ามถนนไปอ่ะครับ เพราะว่าพี่เขามาจากอีกด้านหนึ่ง

“วันนี้ไปกินไหนกันดี”

“ไปไหนก็ได้”

“งั้นไปติ๋มซำกัน”

“ก็ได้ครับ”

“นี่ๆ วงนี้มีเพลงใหม่ออกมานะ” เพลงวงออกัสนั่นเองครับ เปิดเพลงทั้งอัลบั้มเลยครับ คือ พี่เต้แกเห่อน่ะครับ ก็เลยโชว์เพลงทั้งหมดเลย เพลงที่ผมและพี่เขาสะดุดที่สุด คือ เพลง คนธรรมดา ครับ

“เสียงสูงเนอะ แต่ร้องเหมือนสบายเลย”

“ใช่ๆ เก่งๆ กำลังดีมากๆ” คือ ถ้าเพลงเสียงสูง แล้วร้องสบายขนาดนี้ มีสองทางครับ คือ เสียงสูงโดยธรรมชาติอยู่แล้ว กับเอาลมเข้าช่วย ซึ่งฟังจากพื้นเสียงของนักร้องแล้ว ไม่ใช่คนเสียงสูงเท่านั้น ก็เลยคิดว่าน่าจะมากจากกรณีหลังมากกว่า แต่ที่พี่เขาสะดุดกับผมสะดุดนี่คนละที่กันนะครับ เพราะเขาสะดุดที่เสียงสูง แต่ผมสะดุดที่เนื้อร้องครับ


“....แล้วมันจะผ่านพ้นไปรึเปล่า
แล้วเราจะลืมได้เมื่อไร
แล้วใจที่พังยับเยิน ใครจะเอาไว้
รักคือที่มาของความสุข
แต่รักก็เอามันคืนไป
ไม่รู้ ใครบอกฉันสักทีว่า ความรัก มันคืออะไร...”


แต่เหมือนพี่เต้แกกลัวผมเบื่อกมั้งครับ ก็เลยเปิดวิทยุ ผมชอบพี่ดีเจคนนี้มากๆ ครับ แล้วก็ดันชื่อเต้เหมือนกันอีก โดยไม่ได้คิดอะไร ผมก็เลยพูดออกไปว่า

“ชอบพี่เต้อ่ะ ชอบตั้งแต่เขาจัดที่อีกคลื่นนึงแล้วด้วย”

“อืม รู้ รู้ว่าชอบพี่เต้” แล้วแกก็หัวเราะครับ ผมก็งงๆ สักพักแล้วก็นึกได้

“บ้า ใครจะไปชอบพี่ เอกหมายถึงพี่เต้ที่เป็นดีเจ เดี๋ยวเหอะ” คืนนั้นสัมภาษณ์ลุลาครับ แล้วก็เปิดเพลงตุ๊กตาหน้ารถด้วย ผมกำลังเป็นตุ๊กตาหน้ารถพอดีเลย หึหึ

คืนวันนั้น ผมไม่อยากให้มันผ่านไปเร็ว ไม่อยากให้รถผ่านไปเร็ว ไม่อยากให้ทุกอย่างหายไปเลยครับ ไม่อยากให้ถึงร้านด้วย แต่ทุกอย่างก็เป็นไปตาที่มันควรจะเป็น เวลาก็ยังคงหมุนไป แล้วเราก็มาถึงร้านติ๋มซำ





ตอนนี้ยาวนิดหนึ่งนะครับ ผมแค่อยากเก็บรายละเอียดวันนั้นให้เรียบร้อยน่ะครับ
อย่างที่บอกว่าอยากให้เรื่องนี้เก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ
ตอนหน้าก็จบแล้วครับ
เศร้าไปรึเปล่า เดินเรื่องช้าไปยังไงก็คอมเมน้นท์กันได้นะครับ

และหลายๆ คนคงเริ่มเอะใจว่าเรื่องจริงรึเปล่า ผมยืนยันว่าเรื่องจริง แต่ผมเปลียนชื่อทุกๆ คนในเรื่อง
และอย่างที่เห็นว่าผมเปลียนชื่อทุกๆ คนในเรื่อง ก็เพื่อความปลอดภัยของทุกคน (และตัวผมเองด้วย)

เรื่องจะจบแระ อย่าลืมเม้นท์กันด้วยนะครับ 

[Junrai_Hyper™]

ทำไมรีบจบละครับ

ยังไม่ถึงไหนเลย

เป็นกำลังใจให้นะครับ

 

[iamhappywood]

ตอนจบแล้วนะครับ

14. คนธรรมดา

“กินอะไรกันดี” พี่เต้ถามหลังจากเราเดินเข้าไปในร้าน จริงๆ ร้านนี้เป็นแฟรนไชส์ติ๋มซำที่ดังมากๆ ครับ สาขานี้ผมผ่านหลายทีแล้ว แต่ว่าไม่ได้เข้าไปกินเพราะกลัวมันแพง แต่วันนี้พี่เต้เป็นเจ้ามือ ไม่เป็นไร หึหึ

“ดูข้างหลังดิ” ผมบอกพี่เขา เพราะเห็นน้องคนนึงสวยมากๆ เดินเข้าร้านติ๋มซำกลางดึกกับเพื่อนๆ

“อ๋อ น่ารักดี”

“เนอะ สวยอ่ะ โรงเรียนเดียวกันก็แบบนี้แหละ หน้าตาดีเหมือนกัน” น้องเขายังอยู่ในชุดนักเรียนน่ะครับ ก็เลยรู้ว่ามาจากโรงเรียนเดียวกัน แต่ไม่ได้รู้จักกันหรอกครับ แล้วพี่เขาก็ขำๆ แล้วเราก็คุยโน่น คุยนี่เรื่อยเปื่อย

จริงๆ ตลอดเวลาที่คุยกัน ผมคิดตลอดเลยนะครับ ว่าจะเริ่มพูดเรื่องของเราตอนไหนดี มันเป็นคืนก่อนวาเลนไทน์ มันก็ควรจะมีความสุขใช่ไหมครับ แต่ผมกลับต้องบอกเลิกติดต่อกับคนที่ผมชอบมากคนนี้ไป จุดหมายของผมคือ ผมจะได้ไม่เสียใจไปมากกว่านี้

“ทำไมพี่เต้ทำแบบนี้อ่ะครับ” เอกเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย

“ทำอะไรอ่ะ” งงล่ะสิ

“ก็พี่เต้มาใกล้เอกแบบนี้ คอยพาเอกไปทำโน่นทำนี่แบบนี่อ่ะ รู้ป่าวว่าเอกขึ้นมากกว่านั้นอ่ะ” เงียบครับ นั่งเงียบ

“เอกรู้นะครับว่าพี่เต้ คิดกับเอกแค่น้องชายคนหนึ่ง แต่เอกทำไม่ได้อ่ะครับ รู้ป่าวว่าเอกไม่อยากเสียใจ ถ้าวันหนึ่งพี่เต้พูดอะไรเกี่ยวกับคนอื่นที่พี่ชอบ เอกอาจจะเสียใจ แล้วก็โกรธพี่โดยไม่รู้ตัวเลยก็ได้” ผมก็พูดออกมาเรื่อยๆ เลยครับ เห้นพี่แกเงียบ เราก็เลยใสไม่หยุดเลย

“เอกก็เลยอยากขอพี่ว่า อย่าโทรหาเอกอีกนะครับ ถ้าเอกพร้อม เดี๋ยวเอกจะโทรกลับไปเองครับ” เพราะหลายๆ ครั้งที่ผ่านมา ไม่เคยเลยที่ผมจะชวน พี่เต้ชวนก่อนทุกครั้ง และผมก็ใจอ่อนไปทุกครั้ง มันเหมือนผมมีค่าเฉพาะเวลาที่พี่เขาเหงา ถ้าไม่เหงา ก็ไม่ต้องโทรหากันก็ได้ แต่ทุกครั้งที่เจอกลับชอบทำให้เราคิดมากอยู่เรื่อย

“เอกไม่เข้าใจเหรอว่า เราดูแลกันแบบพี่น้องได้ ถึงกับน้องอีกคน พี่ก็อยากดูแลเขาแบบนี้ แต่เขาอยู่ไกล เอกอยู่ใกล้ไง” เห็นไหมครับ พี่เต้พูดออกมาแล้วว่าเราเป็นได้แค่เท่านี้ เท่านี้จริงๆ น้องอีกคน ผมก็รู้จัก และเราก็คุยกันบ่อยๆ เขาเองยังบอกเลยว่า เอกกับพี่เต้ ยังไงเราก็เป็นไปไม่ได้ เขาช่วยได้เท่านั้นจริงๆ

“แล้วเราดูแลกันไปแบบพี่น้องแบบนี้ไม่ได้เหรอ” ยังจะถามอีกนะเนี่ย

“ไม่ได้ครับ” สำหรับคนอื่นมันอาจจะนิ่มๆ แต่สำหรับผม ผมให้คำตอบกับตัวเองแบบไหน มันก็ต้องเป็นแบบนั้น

แล้วเราก็นั่งอยู่ในความเงียบของเราทั้งสองคน เสียงรถยังคงผ่านไปผ่านมาบ้าง ร้อยเรื่องพันเหตุการณ์ผ่านเข้ามาในสมอง ผมต้องผ่านมันไปให้ได้ แล้วผมก็ทำลายความเงียบลง

“แปลกนะครับ ตอนนั้นเอกเริ่มชอบพี่เต้ พร้อมๆ กับพี่อีกคน แต่กับพี่คนนั้น เอกใกล้กับเขามากกว่า แต่เอกกลับไม่เป็นไร แถมยังทำใจเป็นน้องที่ดีได้อีก แต่กลับทำไม่ได้กลับพี่เต้” ผมหมายถึงพี่บาสน่ะครับ ผมเคยชอบพี่บาสอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่พอเวลามันผ่านไป อยู่ใกล้พี่บาสมากขึ้น ก็เริ่มไม่รู้สึกแบบนั้นแล้ว มีบางคนที่ผมแทบจะอดใจไม่ไหว อยากจะไปหาเร็วๆ อยากเข้าไปใกล้ๆ ไม่เกินห้าวันอาการทุกอย่างก็หายไป เหลือแต่ความรุ้สึกขำๆ กับตัวเองว่า”ทำไปได้” แต่กับคนคนนี้ ผ่านไปตั้งสองสามปี เจอกันก็แค่ไม่กี่ที แต่ผมยังคงชอบเขาอยู่ คิดถึงอยู่ เหมือนนิโคลเลยครับ ไม่มาก ไม่บ่อย แต่ไม่หาย บางคนที่เข้ามาหาผมเอง ผมกลับไม่ได้ให้ความสนใจเท่านี้ด้วยซ้ำไป

“แล้วทำไมถึงทำไม่ได้ล่ะ”

“เอกก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” แล้วผมก็หัวเราะเบาๆ มันอาจจะเสียใจนะครับ แต่ผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นอย่างพูดไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกปนๆ กันน่ะครับ ทั้งสบายใจ และมีความสุข

“พี่เต้ สัญญานะครับ ว่าพี่เต้จะไม่โทรมา ถ้าเอกพร้อมเมื่อไร เอกจะโทรกลับไปเอง” การพยักหน้าของพี่เต้ เป็นคำตอบที่ดีว่าผมจะได้ทำใจได้อย่างเต็มที่
จะว่าไปวันเวลาช่วงนั้น มันก็รวดเร็วนะครับ มันสวยงามทุกครั้งที่ผมมองกลับไป รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้นึกถึง

หลังจากที่เราทานกันเรียบร้อย(พร้อมกับชื่นชมความงามของน้องคนนั้นเป็นครั้งสุดท้าย สวยจริงๆ นะครับ) พี่เต้ก็พาผมมาส่งที่บ้าน ก่อนลงผมนึกขึ้นได้ว่ามีโปสการ์ดสองใบที่ซื้อมาเมื่อตอนกลางวัน

“พี่เต้ เอาไว้แผ่นนึงนะครับ เอกไม่รู้จริงว่าวันนี้จะได้เจอ เอกให้แทนวันวาเลนไทน์แล้วกัน” ว่าแล้วผมก็หยิบโปสการ์ดขึ้นมา มันมีสองใบผมก็ไม่รู้จะเลือกใบไหนให้ดี ก็เลยให้พี่เต้หยิบขึ้นมาอันหนึ่ง แล้วผมเก็บไว้อีกหนึ่งอัน เพื่อให้เป็นที่ระลึกถึงความหลัง และวันนี้ กับคนคนนี้

“แล้วถ้าเอกรู้ว่าจะได้เจอพี่ล่ะ เอกจะทำอะไร”

“ไม่รู้สิ ก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะเจอ ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน”

พอมาถึงบ้าน ผมก็ย้ำกับพี่เขาเหมือนเดิม

“อย่าลืมที่สัญญากับเอกนะครับ”

“ได้” พี่เต้ให้สัญญา

ผมเดินกลับเข้าบ้านอย่างสบายใจ และเศร้าใจ

พรุ่งนี้คงไม่มีโทรศัพท์ก่อกวนอีกต่อไป คงไม่มีใครโทรมาชวนไปกินข้าวตอนดึกๆ คงจะเหงามากขึ้น คงต้องอยู่กับตัวเองมากขึ้น และต้องให้เวลารักษาใจของตัวเองมากขึ้น

วันรุ่งขึ้น คงมีคนบอกกันมากมาย ใครบางคนเคยบอกว่าให้เติมคำว่า”ตัวเอง” ลงไป หากเราไม่รู้จะเติมอะไรลงไปในคำว่า ”ฉันรัก...” ใช่แล้ว ผมบอกกับตัวเองว่า “ฉันรักตัวเอง” ไม่มีใครให้รัก ผมก็ต้องรักตัวเองให้เป็น

แต่ผมก็ยังคงอวยพรให้คนทุกคนมีความสุขในความรักมากๆ และมีความสุขทุกครั้งที่เห็นคนจูงมือกัน
การที่ผมพูดออกไปในวันนั้น ทำให้ผมรู้ว่า ยังมีเรื่องราวดีๆ อีกมากมายในโลกใบนี้ เรื่องราวเล็กๆ ของผมเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดีที่คิดถึง

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ มันอาจจะไม่นานเท่าไร และพี่เต้ยังคงรักษาสัญญากับผมเสมอ จนตอนนี้ผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่า ผมสบายใจแน่นอนในการคบกับพี่เต้ในแบบน้องชายคนหนึ่ง และจากวันที่ผมจบบันทึกนี้ลง ผมก็พร้อมแล้วที่จะทิ้งความทรงจำดีๆ ให้อยู่ในใจ แต่มันจะไม่กลับมาเป็นความรู้สึกให้ทรมานตัวเองอีกต่อไป และเมื่อถึงวันที่ผมเลือก ผมจะกลับเข้าไปสมัครเป็นน้องชายพี่เต้ หลอกกินข้าวกินขนมฟรีต่อ เอิ๊ก เอิ๊ก

ให้ผมแน่ใจอีกนิดนะครับ

และอย่างที่บอกไปว่าโลกนี้ยังมีเรื่องราวดีๆ อีกเยอะ แต่ไม่ได้หมายความว่าเราควรจะหยุดสร้างความดีกันในโลกนะครับ โลกเรายังต้องการความรัก ความเอาใจใส่ และการดูแลกันและกันเสมอ เรื่องราวดีๆ แบบนี้ จะได้สร้างโลกใบนี้ให้ดีและสวยงามต่อไป ผมว่าอย่างนั้นนะ

และอาจจะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นกับคุณต่อไปก็ได้ ใครจะไปรู้


[wma=300,50]http://www.freewebtown.com/apiwut_ow/Simpleman.mp3[/wma]


จบแล้วครับ หมดตัว หมดใจ และหมดเปลือก
ชอบกันบ้างรึเปล่า มันน่าเบื่อไปหน่อยนะครับ แต่ผมไม่อยากแต่งเรื่องเกินจริงอ่ะครับ
เรื่องต่อไปคงเป็นเรื่องแต่งแล้วครับ อันนั้นคงสนุกกว่านี้

ส่วนเรื่องนี้จะแอบมีตอนพิเศษก็ได้ ถ้ามีคนโพสต์เกินไปถึงหน้าสามผมจะเขียนตอนพิเศษเล็กๆ เพิ่มอีกตอนครับ
เพราะพี่เต้สัญญาว่าไม่โทรมา ไม่ได้แปลว่าผมจะโทรหาพี่เขาไม่ได้นิ

อย่าลืมคอมเม้นท์งานผมด้วยนะครับ

[kdds]

จบซะแล้ว
ดีค่ะ พูดกันให้เคลียร์ไม่้ค้างคาสบายใจดี
ขอให้เจอคนที่ใช่นะคะ สู้ๆ:L2:

[oaw_eang]

เห็นด้วยกะรีบนคร่า

แต่จบเร้วมากๆ

เด่วจะย้ายเข้าห้อง เรื่องสั้นให้นะเคอะ

โมฯ ขา ย้ายด่วน อิอิ

[chaiiyawit]

เข้ามา ตามจิ้ม เจ๊สอง แค่นั้นเองหล่ะครับ 

คนแต่งก็มาต่อเรื่องหน้าไวๆ น๊า จะตามเป็นกำลังใจให้ครับ

[Junrai_Hyper™]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะครับ

ความรักบางครั้งมันก็ไม่เป็นแบบที่เราคิดอะ

 




ลป.

ขออนุญาตเอาไปไว้ในห้องเรื่องสั้นนะครับ

ขอบคุณครับ

[dark789]

Reply นี้เพื่อตอนพิเศษครับ ^^

สนุกดีครับ ชอบนะครับ ไม่น่าเบื่อเลย

[blackberry2214]

น่ารักดีอ่ะครับ

เปนปัญหาที่ใจเราต้องตอบ ^_________^

[punchnaja]

ชอบอ่ะ

เขียนดีจัง น่ารัก แล้วก็สื่ออารมณ์ได้ด้วย...

ว่าแต่เอกนิสัยคล้ายเราเลย ประเภทเจ้าชู้ได้ แต่ถ้าไม่จริงใจตัดเลย เรื่องอื่นก็เหมือนสุดๆ555โดยเฉพาะเรื่องความรักนี่ เหมือนกันมาก ตอนนี้ก็เลยรักตัวเองอยู่ อิๆ

ปล.จะรอตอนพิเศษนะ แหะๆ

[hours]

เศร้าอยู่เล็กๆๆ

[pearl9845]

เสร้าจัง แต่เขียนได้ดีนะ 
ขอให้เจอคนที่ใช่นะ

[GMT101]