-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"แทน!..อยู่ที่ไหนเนี่ย เมื่อไหร่จะมาซักที เมย์รอกินข้าวเป็นชั่วโมงแล้วนะ!!"
เสียงแหลมสูงที่แผดออกมาจากโทรศัพท์มีอนุภาพรุนแรงพอที่จะทำให้กระจกแตกเป็นเสี่ยงๆได้ แทนย่นคอ หลับตาปี๋ ภาพสาวน้อยน่ารักในความทรงจำแปรเปลี่ยนเป็นนางแม่มดร้ายไปในทันที...
"ตอนนี้แทนอยู่ที่โรง'บาล..กำลังจะ.." ก่อนที่เด็กหนุ่มจะทันได้พูดจบ อีกฝ่ายก็รีบสวนทันควัน
"โกหก! ตัวเองไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย จะไปโรงพยาบาลทำไม.."
"ก็เพื่อนที่เล่นบาสด้วยกันหกล้ม แขนเจ็บ ก็เลยพามาโรงพยาบาลนี่ไง.." เด็กหนุ่มค่อยๆอธิบายอย่างอ่อนใจ
รู้สึกเบื่อหน่ายกับนิสัยช่างจับผิดของอีกฝ่ายเต็มทน
"ส่งเพื่อนเสร็จแล้วก็รีบกลับมาสิ แทนไม่ใช่หมอซะหน่อย อยู่รอแล้วจะไปช่วยอะไรได้.."
เสียงใสๆยังคงโต้เถียงอย่างดื้อดึงจนแทนนึกอยากจะเอาโทรศัพท์ปาใส่ผนังให้รู้แล้วรู้รอด แต่เจ้าตัวยังข่มอารมณ์ไว้อย่างสุดความสามารถ..
"ก็แทนเป็นคนชนมันล้ม ก็ต้องพามาโรงพยาบาล..เมย์เข้าใจมั้ย..."
"ไม่เข้าใจ ตกลงแทนจะมามั้ย ถ้าไม่มาก็ไม่ต้องคุยกันอีก.."
"เมย์..มีเหตุผลหน่อยได้มั้ย!" เด็กหนุ่มทำเสียงแข็งจนเจ้าหน้าที่หลายคนที่เดินขวักไขว่อยู่ในโรงพยาบาลหันมามอง แทนเอามือป้องโทรศัพท์ พยายามกระซิบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้น "เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันได้มั้ย..?"
"ไม่! ถ้าแทนอยากอยู่กับเพื่อนนักก็ตามใจ แล้วเราก็ไม่ต้องคุยกันอีก.."
แทนถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย ทิ้งตัวลงนั่งตรงเก้าอี้หน้าห้องตรวจอย่างกระวนกระวายใจ..เด็กหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ นึกเป็นห่วงคนที่หายเข้าห้องตรวจเป็นนานสองนาน
ในที่สุดหนุ่มน้อยในชุดนักเรียนก็เดินประคองแขนทำหน้าเหยเกออกมาจากห้องตรวจ แทนแทบจะกระโจนเข้าไปหา ก่อนจะออกปากถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน..
"เฮ้ยไอ้จอม..หมอเค้าว่าไงบ้างวะ..!"
หนุ่มน้อยส่ายหัวเบาๆ แม้ใบหน้าจะซีดเซียว แต่เจ้าตัวก็พยายามส่งยิ้มแห้งๆให้แทน..
"ไม่รู้เลย ต้องรอเอ็กเรย์อีก.. มรึงกลับไปก่อนก็ได้.."
"กรูจะทิ้งมรึงได้ไงวะ..มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันดิ.. เอ้อ..กรูโทรบอกที่บ้านมรึงให้แล้ว..พ่อกับแม่มรึงยังไม่เลิกงาน มารับไม่ได้ว่ะ.."
"กรูนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้ ไม่ได้เป็นไรมากซักหน่อย หรือถ้าเป็นไรมากจริงๆ เดี๋ยวรถร่วมฯก็คงไปส่งกรูเองแหละ.."
แทนส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เจ็บขนาดนี้แล้วจอมยังมีหน้ามาทำตลก เจ้าตัวรุนหลังจอมให้เดินตามหมอไปที่ห้องเอ็กเรย์...
"มรึงนี่นะ..เดี้ยงแล้วยังจะมาปากดีอีก แล้วจะไม่ให้คนเค้าเป็นห่วงได้ยังไงวะ.."
-
:เฮ้อ: ผู้หญิงเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง
เลิกกับมันไปเถอะ แทน 5555
ส่วนเพื่อนก็นะ ไปส่งให้ถึงบ้านล่ะ เพื่อนใช่หาง่ายๆชิมิ
+1 จัดให้คะ
-
คาบพักกลางวันในโรงอาหารยังคงวุ่นวายตามปกติ แทนนั่งมองจอมพยายามใช้มือซ้ายถือตะเกียบไล่คีบลูกชิ้นในถ้วยอย่างทุลักทุเล ส่วนแขนขวาของจอมติดอยู่ในเฝือกพร้อมผ้าคล้องคอเต็มยศ
ใบหน้าเข้มอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นจอมทำลูกชิ้นร่วงจากตะเกียบเป็นครั้งที่สาม เจ้าตัวนั่งมองอยู่นานจนอดรนทนไม่ได้ ต้องออกปากถามในที่สุด..
"ทำไมมรึงไม่ใช้ช้อนกะส้อมวะ จะได้กินง่ายๆ.."
"มันไม่ได้อารมณ์ กินก๋วยเกี๋ยวมันต้องใช้ตะเกียบเว้ย ถึงจะอร่อย.." จอมตอบอย่างมีหลักการ พยายามฝึกใช้ตะเกียบด้วยมือซ้ายต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ..
แทนได้ฟังคำตอบแล้วก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะคีบลูกชิ้นในถ้วยของจอม ยื่นไปใกล้หน้าอีกฝ่าย..
"อ่ะ..งั้นกรูป้อนมรึงละกัน..."
"อย่ามายุ่ง กรูไม่ใช่แมวน้ำ จะต้องมีคนคอยป้อน กรูกินเองได้.." จอมเบือนหน้าหนี โวยวายหงุดหงิด..แต่แทนไม่ยอมแพ้ ทำท่าเหมือนจะป้อนลูกชิ้นใส่ปากจอมให้ได้..
เด็กสาวหน้าหมวยแว่นหนาที่นั่งกินข้าวอยู่ใกล้ๆหันมาพูดกับแทนอย่างรำคาญ..
"นี่..แทน แกจะไปยุ่งกับมันทำไมยะ จอมมันกินของมันเองได้หรอกน่า.."
แทนหันมายักคิ้วเข้มให้เด็กสาว พูดเสียงกวนๆ
"นี่เอม..ผัวเมียเค้าจะจู๋จี๋กัน เธอจะมายุ่งอะไรด้วยฮะ?"
เด็กสาวสำลักน้ำพรวด พูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ "ตกลงที่แกคบกับเมย์เพื่อบังหน้าใช่มั้ยแทน.."
"ช่าย...." แทนยอมรับหน้าชื่นตาบาน เอื้อมมืออีกข้างไปโอบไหล่จอม คนแขนเจ็บวางตะเกียบ หันไปเบิ๊ดกะโหลกแทนเบาๆ..
"มรึงอย่าเอากรูไปเกี่ยว.. กรูยังไม่อยากโดนน้องเมย์ของมรึงเอาปังตอสับหัว..."
เอมหัวเราะคิกคัก ดูจากรูปการณ์แล้วมีความเป็นไปได้สูงอย่างที่จอมว่าจริงๆ เด็กสาวออกปากถามแทนตรงๆ..
"แล้วแกมากินข้าวกับพวกชั้นเนี่ย ป่านนี้เมย์เค้าไม่น้อยใจไปกระโดดตึกใบหยกแล้วเรอะ?"
แทนส่ายหัว บ่นพึมพำอยู่ในคออย่างละเหี่ยใจ.. "อย่างเค้าคงไม่โดดลงมาเองหรอก.. คงจะเป็นฝ่ายถีบเราลงมามากกว่า..."
จอมกับเอมหันไปสบตาอย่างรู้กัน หนุ่มน้อยเอื้อมมือข้างที่ไม่เจ็บไปตบไหล่กว้างของแทนเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม..
"เอาน่า..เค้ารักมรึงหรอกเค้าถึงได้หึง.. มรึงก็ทนๆเอาหน่อยละกัน"
แทนไม่ตอบ แต่คีบลูกชิ้นในถ้วยของตัวเองยื่นไปตรงหน้าจอม อีกฝ่ายยักไหล่น้อยๆ ยอมให้แทนป้อนลูกชิ้นใส่ปากแต่โดยดี..
-
ลูกชิ้นหวานมั๊ยจอม
เพื่อนช่วยแล้วทำมาเล่นตัว เด๋วแม่ก็จับยัดเลยหนิ
น้องแทนนนนน่ารักกกกกจัง เอิ๊ก หวีดหยองมากๆคะ
ส่วนแฟนสาว เหอะๆๆๆ
o13
-
หายไปสองอาทิตย์เพราะคิดมุกไม่ออก แหะ แหะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 4 แล้วนะคับของชุด 16-PLUS จบจากเรื่องนี้แล้วกะว่าจะลองหันไปเขียนแนวอื่นดูบ้าง คนอ่านจะได้ไม่เบื่อไปซะก่อน
เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากการไปทำธุระที่รร.มัธยมชื่อดังแห่งหนึ่งข้างเซ็นทรัล ลาดพร้าว(ไม่ค่อยจะใบ้เลยเนาะ) แล้วเห็นน้องคนนึงเล่นบาสอยู่ แล้วก็ประทับใจ เพราะน้องเค้าเท่ห์ดี ไม่รู้ชื่อหรอก แต่น้องเค้าผิวสีแทน เลยเอาคาแร็คเตอร์มาเป็นพระเอกของเรื่องนี้ ส่วนใหญ่พระเอกในเรื่องสั้นของคนเขียนจะมีปมหน่อยๆ แต่เรื่องนี้อยากได้พระเอกแสนดีกะเค้ามั่ง ลองอ่านดูนะครับ ชอบไม่ชอบก็ติชมกันได้ เดี๋ยวคนเขียนขอไปหาลิ้งค์เรื่องเดิมๆมาใส่ไว้ให้ เผื่อใครที่ไม่เคยอ่าน 16-PLUS จะได้ลองอ่านดู
กำปั้น...หัวใจ...กระสอบทราย..กับนายปากแข็ง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=11026.0
หนุ่มน้อยปากดี & คู่ซี้สุดหื่น
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=10932.0
หนุ่มหน้าใส ป่วนใจผู้กอง..
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=10988.0
สำหรับคืนนี้ ฝันดีครับ
-
หายไปเป็นอาทิตย์ คนแต่งกลับมาพร้อมเรื่องใหม่แล้ว เยๆ
รออ่านต่อค่า :mc4:
-
นิยายใหม่มาแล้วววววววววววววววววววว :mc4:
-
โหน้องเมย์...จะน่ากลัวไปมั๊ย....แทนเลิกไปซะเถอะ
ไปนั่งป้อนลูกชิ้นให้จอมดูท่าจะมีความสุขกว่ากันเยอะ....ฮ่าๆๆ :laugh:
-
เห็นชื่อคุณ anocha เลยรีบเข้ามาในฐานะแฟนประจำของเรื่องชุด 16 Plus
ชอบมากๆ และ +1 ให้แล้วนะครับ :L2:...รออ่านต่อครับ
-
เรื่องใหม่ของหนูanochaมาแว้วววววววว........ :mc4:
มาให้กำลังใจก่อนอานนะ.......
มาม่ะ....มากอดที :กอด1:
คิดถึงจังไปก่อนนะ :bye2:
-
:-[ กรี๊ดมากเลยครับ ชอบแนวนี้ เขียนอีกๆๆๆ ไม่เบื่อๆๆๆๆๆๆๆ ปลื้มน้องแทนซะละ น้องจอมก็ท่าจะน่ารัก มีน้องเมย์นี่ล่ะที่ท่าทางsheจะแรงงงง
:mc4:
-
นึกว่าหายไปไหน :m25:
คิดมุขไม่ออกหรอ ปกติก็มาแนวให้เสียเลือดข่ม งอล รัก อ๊ากกก :z3:
-
:call: คิดออกไวไวนะครับ
-
กลับมาพร้อมเรื่องใหม่ ถูกใจมากๆ
ท่าทางแทนจะเป็นนายแสนดีสินะ
แล้วกว่าจะรู้ตัว จอมต้องคอยนานมั้ยเนี่ย
บวก 1 แต้มจ้า รออ่านต่อนะ
-
^^
^^
จิ้มน้องสาว สว่างอีกแล้วคนดี
+1 ให้นะครับ สำหรับตัวเอกของเรื่อง นักบาสด้วย
รอตอนต่อไปอยู่ครับ
-
^^
-
ลูกชิ้นในน้ำเชื่อม
ซื้อ 1 กระป๋อง..ได้ป่าว
-
เย้ :mc4:
เรื่องใหม่
-
:o8: มาอ่านเรื่องใหม่ ให้กำลังใจคนแต่งนะครับ
-
มาเจิมเรื่องใหม่ :mc4:
-
ตับเด็กมัธยม หวานดี อิ อิ
ชอบคับ
พระเอกชุด 16+ นี่ ต้องแนวล่ำ เจอกะบอบบางอยู่เรื่อยย
ขยันมาต่ออีกนะคับ
-
เอ่อ..เรื่องเก่า(มาก) 2 เรื่องที่เคยแต่งไว้ ไม่ไปดูใจมันหน่อยเหรอครับคุณ anocha เดี๋ยวมันน้อยใจแย่ คนอ่านก็อยากอ่านเหมือนกันน้า
-
+1 เป็นกำลังใจให้น้อง anocha นะ ชอบค่ะเรื่องสั้นแบบนี้ แถมมาเกริ่นนำไว้อีก
ว่าพระเอกเรื่องนี้เป็นคนแสนดี เฮ้อ อย่าเพิ่งเอาไปใส่ในนิยายหมดนะ เหลือปล่อยไว้
ในโลกแห่งความเป็นจริงบ้าง เดี๋ยวพวกพี่จะไม่มีเด็กปู้จายตกถึงท้องกัน ฮ่า ฮ่า.....
ตอนต่อไปมาไว ๆ นะ จะรอ ร้อ รอ :z2: :z2:
-
รอตอนต่อไปนะครับ
-
กว่าจอมจะจัดการก๋วยเตี๋ยวหมดชามก็ปาเข้าไปเกือบครึ่งชั่วโมง แต่กระนั้นแทนกับเอมก็ยังอุตส่าห์นั่งคอยด้วยความอดทน ทันทีที่จอมวางตะเกียบ แทนก็อาสายกชามก๋วยเตี๋ยวไปเก็บให้อย่างเรียบร้อย..
เอมเดินนำหน้าเด็กหนุ่มทั้งคู่ออกไปจากโรงอาหารตามประสาคนใจร้อน ปล่อยให้แทนเดินตามคนใส่เฝือกต้อยๆ
อยู่ๆคนตัวโตก็สังเกตุว่าท่าเดินของจอมดูแปลกตาไป..
"จอม..เชือกผูกรองเท้ามรึงหลุดน่ะ..." แทนชี้ไปที่รองเท้าของจอม แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ใส่ใจนัก..
"อือ..ใช้มือซ้ายผูกไม่ค่อยถนัดน่ะ มันเลยหลุดง่าย.."
แทนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าคล้ำเข้มมีวี่แววอ่อนใจ..
"มรึงนี่จริงๆเลย เกิดสะดุดล้มไปอีก เดี๋ยวก็เดี้ยงกว่าเดิมหรอก.."
แทนเดินมาหยุดตรงหน้าจอมแล้วลงนั่งคุกเข่าที่พื้น จอมยืนงงไปชั่วอึดใจ เมื่อคนตัวโตเอื้อมมือแข็งแรงมาคว้าข้อเท้าของจอมเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเลื่อนหนีได้ทัน
"เฮ้ย! ไม่เป็นไร กรูผูกเองได้..." จอมพูดด้วยน้ำเสียงกระอักกระอ่วนใจ...เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยมือจากข้อเท้า
"เฉยเถอะน่า... เดี๋ยวกรูก็ผูกเสร็จแล้วเนี่ย.."
คนตัวโตยังคงง่วนอยู่กับการผูกเชือกรองเท้าให้จอมอย่างตั้งอกตั้งใจ ปากก็บ่นพึมพำ..
"มรึงเนี่ย..ไม่รู้จักดูแลตัวเองเลยจริงๆ ต้องให้คนอื่นคอยห่วงอยู่เรื่อยเลย รู้มั้ย?"
จอมยืนนิ่งแต่โดยดี หนุ่มน้อยก้มหน้าลงมองไหล่กว้างของแทน.. อยู่ๆก็รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมาเฉยๆ ...
เอมหยุดยืนมองคนทั้งคู่ด้วยสีหน้าแปลกประหลาด แต่ก็ไม่พูดอะไร...
"เอ้า! เสร็จแล้ว" แทนพูดพลางลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง ไม่ใส่ใจกับสายตาหลายคู่ที่มองมาอย่างสงสัย ราวกับว่าสิ่งที่พึ่งทำลงไปเป็นเรื่องธรรมดาที่สุดที่เพื่อนสนิทพึงกระทำให้กัน
เอมปรับสีหน้าให้เรียบเฉย ก่อนจะพูดกับเด็กหนุ่มทั้งคู่ด้วยน้ำเสียงรื่นเริงตามปกติ
"เอ้อ..รีบไปกันเถอะ ใกล้จะบ่ายโมงแล้วมั้งเนี่ย.."
"เอ้อ..ขอบใจว่ะ.." จอมพูดกับคนตัวโตด้วยน้ำเสียงเก้อๆ ใบหน้าเข้มส่งยิ้มอบอุ่นกลับมาตามเคย ก่อนจะเอื้อมมือมาตบไหล่จอมแรงๆสองสามที ชั่วขณะที่แสงแดดรอบตัวดูจะสว่างไสวขึ้นมาทันใด แทนก็รู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมาจากข้างหลัง แต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะหันไปมอง เสียงแหลมสูงที่คุ้นเคยก็แผดขึ้นมาเสียก่อน...
"แทน.. จะมากินข้าวกับเพื่อนแล้วทำไมไม่บอกเมย์"
"เอ้อ..ก็แทนคิดว่าเมย์จะไปกินข้าวกับเพื่อน ก็เลยลงมาก่อน.." แทนแก้ตัวด้วยน้ำสียงอ่อนโยน ก่อนจะเดินตรงไปหาเด็กสาวร่างผอมบางที่ยืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่ไม่ไกล
จอมกับเอมสบตากัน แม้ไม่ต้องเอ่ยปาก แต่ทั้งคู่ก็มีความเห็นตรงกันว่าควรจะรีบออกจากพื้นที่เสี่ยงภัยโดยเร็วที่สุด..
"เอ้อ..แล้วเมย์กินข้าวรึยังอ่ะ.." แทนทำเสียงง้องอน รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหน่วยเก็บกู้ระเบิดที่กำลังเสี่ยงตายอยู่ทุกวินาที ตัดสายไฟพลาดไปเส้นเดียว ก็อาจจะถูกอีกฝ่ายถล่มจนไม่เหลือซากได้ง่ายๆ
"ยังไม่ได้กิน รู้มั้ยว่าเมย์อุตส่าห์คอยแทนตั้งนาน..จะมากินข้าวกับเพื่อนแล้วทำไมไม่โทรบอก เมย์หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย.."
"แทนขอโทษ..." เด็กหนุ่มทำเสียงออดคว้าข้อมือบางของเมย์มากุมไว้ในมืออย่างอ่อนโยน..
"เมย์อย่าโกรธแทนเลยนะ..ป่ะ เดี๋ยวแทนพาไปกินข้าว...หน้างอแบบนี้ไม่น่ารักเลยรู้มั้ย.."
เมย์คลายที่ทีปึ่งชาลง ยอมให้อีกฝ่ายจูงมือเข้าไปในโรงอาหารแต่โดยดี...
ไม่ไกลกันนัก.. เอมมิกายืนเบ้ปากอย่างรำคาญใจ หลังจากที่ซุ่มดูสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่ง แล้วเห็นว่าไม่เป็นไปตามที่คาดคิด...
"โห..ไอ้แทนนี่มันเจ๋งว่ะ ง้อแป๊บเดียวน้องเมย์ก็ละลายเลย 'รมณ์เสีย นึกว่าจะเห็นไอ้แทนโดนตบซะหน่อย.."
เด็กสาวบ่นพึมพำอย่างหงุดหงิด ความหวังที่จะได้เห็นภาพกีฬามันส์ๆพังทะลายลงไปในพริบตา
"เค้าไม่ทะเลาะกันก็ดีแล้วนี่.." จอมพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ มองตามเจ้าของไหล่กว้างที่เดินคลอเคลียกับร่างผอมบางเข้าไปในโรงอาหาร...อยู่ๆในหัวใจก็รู้สึกวูบไหวขึ้นมาอย่างน่าประหลาด...
เอมส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย ดวงตาหลังแว่นเขม้นมองไปที่โรงอาหารอย่างมุ่งร้าย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
"พนันกันมั้ย ชั้นว่าอีกไม่เกินสองอาทิตย์ สองคนนี้ต้องเลิกกัน ไม่เชื่อคอยดูสิ.."
จอมมองหน้าเด็กสาวอย่างประหลาดใจ เพราะไม่เคยเห็นเอมสนใจยุ่งเรื่องรักๆ ใคร่ๆของใครมาก่อน เด็กหนุ่มพูดกระเซ้าคนข้างตัวด้วยใบหน้ายิ้มๆ..
"อิจฉาที่เห็นคนเค้ามีความสุขรึไง..ถ้าอิจฉา เอมก็หาแฟนซะสิ.."
เด็กสาวยักไหล่ เบะปากใส่จอม ก่อนจะถามออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง..
"ทำไมชั้นต้องอิจฉา.. จอมคิดว่าไอ้แทนมันมีความสุขจริงๆงั้นเหรอ?.."
จอมอึ้ง..ก่อนจะตอบอย่างลังเล... "ก็คงมีความสุขมั้ง ก็เค้าเป็นแฟนกันนี่.."
สายตาหลังแว่นหนามองมาที่จอมอย่างระอาใจ ป่วยการที่จะเถียงกับคนมองโลกในแง่ดีให้เสียอารมณ์ เด็กสาวพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงห้วนห้าวตามนิสัย..
"ชั้นว่า ไม่มีใครที่จะคบกับยายน้องเมย์ น้องเมือกอะไรเนี่ยแล้วจะมีความสุขหรอก เดี๋ยวมันก็เลิกกัน เชื่อสิ!"
-
เด็กสาวตรงหน้าแทนกินข้าวได้เพียงครึ่งจานก็วางช้อนส้อม แทนเลื่อนถ้วยของหวานเล็กๆส่งให้อย่างเอาอกเอาใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง..
"ไง..แก้มป่อง หายงอนรึยัง..?"
ดวงตากลมโตไม่เหลือร่องรอยบึ้งตึงแล้ว แต่เมย์ก็ยังไม่ได้ยิ้ม.."
"หายงอนก็ได้ แต่แทนต้องสัญญาก่อนว่าเสาร์นี้ แทนจะไปดูหนังกับเมย์.."
"คร้าบ..สัญญาคร้าบ..เมย์อยากดูหนังเรื่องอะไรแทนตามใจหมดเลยอ่ะ"
คนตัวโตพูดขึงขัง ทำให้เด็กสาวยิ้มอย่างพึงพอใจ เมย์ตักของหวานใส่ปาก ถามเด็กหนุ่มตรงหน้าขึ้นมาลอยๆ..
"เมื่อกี้แทนทำอะไรน่ะ.."
"ทำอะไรเหรอ?.. ก็ไปซื้อของหวานให้เมย์ไง.." แทนถามอย่างงงๆ ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดถึงเรื่องอะไร
"ไม่ใช่...ก็เมย์เห็นแทนก้มลงไปทำอะไรที่ข้อเท้าจอม..." เด็กสาวพูดน้ำเสียงกระเง้ากระงอด
"อ๋อ..แทนผูกเชือกรองเท้าให้จอมน่ะ..." เด็กหนุ่มตอบไปโดยอัตโนมัติ ไม่ทันสังเกตุว่าสาวน้อยตรงหน้ากลับไปทำหน้าบึ้งตึงอีกรอบ..
เมย์จ้องหน้าแทน พูดด้วยน้ำเสียงแหลมสูงบ่งบอกถึงสัญญาณอันตรายที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกรอบ...
"ทำไมแทนต้องผูกเชือกรองเท้าให้จอมด้วย!"
"อ้าว..ก็จอมมันแขนเจ็บ ผูกเองไม่ได้ แทนก็เลยผูกให้ไง.." แทนอธิบายด้วยน้ำเสียงงุนงง นึกไม่ออกว่าอีกฝ่ายหงุดหงิดด้วยเรื่องอะไร..
เมย์จ้องใบหน้าเข้มเขม็ง ดวงตากลมโตที่เคยสดใสชวนมอง ดูน่ากลัวขึ้นมาทันที..
"คราวหลังแทนห้ามผูกเชือกรองเท้าให้จอมอีกนะ..."
แทนขมวดคิ้ว ปรับอารมณ์ตามคนตรงหน้าไม่ทันเลยจริงๆ "อ้าว? ทำไมล่ะ..."
เด็กสาววางช้อนของหวานลงในถ้วยช้าๆ... ใบหน้าสะสวยกลับบึ้งตึงเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด เธอจ้องหน้าแทนอยู่ครู่ใหญ่ กอ่นจะพูดช้าๆ ด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ..
"ก็เมย์ ไม่ชอบ!!!"
-
เอาอีกๆๆ :m4:
ยัยเมย์อาละวาดหนักๆไปเลย แทนจะไ้ด้เลิกทนซะที o18
-
อิหนูเมย์แผลงฤทธิ์ซะหมดความน่ารักเลย o18 แบบนี้ล่ะดี
-
น้องเมือกครับ คิดอะไรมากมายเค้าแค่ผูกเชือกรองเท้า่ให้เพื่อนที่แขนเจ็บเท่านั้นเอง(แม้สุดท้ายมันก็ต้องรักกัน กะซิก กะซิก)
บะบายนะครับน้องเมือก ผมขอโยน(อะไร)พนันว่าน้องเมือกต้องเลิกกกกกับแทนนน หึหึ :z2:
-
น้องเมือกนี้หน้าตบเนอะ
แสรดดดดดด
-
เห็นด้วยกับเอมเป็นที่สุด...ว่าแทนคบกับน้องเมือกเนี่ยไม่น่ามีความสุขหรอก
น้องเมือกก็วีนต่อไปเรื่อยๆนะ...แทนจะได้เลิกเร็วๆหน่อย...น้องจอมจะได้
ไม่ต้องรอนาน...อิอิอิ :z2:
-
นังนุ้งเมษ์ ชีเตรียมตัวโดนเขี่ยทิ้งไวไวนี้แน่ๆ เฮอะๆๆ
แทนต้องทำแต่สิ่งที่หล่อนพึงใจเท่านั้นรึย่ะ อิอิ
คนเค้าเป็นเพื่อนกันช่วยกันไม่แปลกหรอก นุ้งเอมตาแหลมจริงๆ
+1 จัดให้คะ
-
มาลุ้น ให้จอมทิ้งยายเมย์
-
ผู้ชายจะหันมาชอบกันเองจนหมดโลกเพราะผู้หญิงอย่างยัยเมือกนี่แหละ
ไม่ไหวๆ ไร้สาระ ไม่เข้าเรื่อง
-
555...กลับมาแล้วเหรอครับ รอตั้งนาน...แต่ไม่ผิดหวังจริงๆ
ขอบอกว่า ชอบนู๋เมยมากเลยงะ...ยิ่งหวีดยิ่งชอบ มันตอกย้ำความวุ่นวายของผู้หญิงได้ชัดเจนดี
คอยดูตอนโดนทิ้งจะยิ้มไม่ออก
-
จับตบเลย
-
น้องเมย์นี่เก่งนะ ชีออกจะเซนส์แรง :beat:
เอมเป็นหมอดูเปล่าอ้ะ รอลุ้นผลว่าจะเลิกกันแบบไหน
แต่ท่าทางแทนจะโดนอะไรซะก่อนเลิกกันมั้งเนี่ย
ขอบคุณมากๆ รอตอนต่อนะจ๊ะ
-
เจ็ฟันธงว่า เลิกกันชัวร์ห้าๆๆๆ แล้วแทนอาจจะโดน ตบตอนเลิก ชัวร์ ปล ถ้าไม่หักมุมนะ
แล้วก็จะพูดกับคนเขียนมานานละ
แบบว่ารักษา ธีมของตัวเองแบบนี้ก็ดีแล้วเรื่องสั่นไม่กี่ตอนก็จบ ก็ดี
แบบว่า จะไม่ได้ต้องลุ้นบ่อย มันก็เป็นเอกลักษณ์ของคนเขียนเรยอะ
ยังไงก็เป้นกำลังใจไห้เวมอนะคนเขียน
-
มานอนรอคับ :t3: :t3: :t3:
:z2: :z2:
-
สุดท้าย แทนก็ทนไม่ไหว
ร้องกริ๊ดสุดเสียงแล้วสะบัดบ๊อบเดินจากไปเพื่อไปหาจอม
-
:m16:
อีน้องเมย์
-
คนอะไรเอาแต่ใจจัง แล้วจะติดตามต่อไปครับ
-
555 น้องเมือกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อีเมือก แก
5555+
มาให้กำลังใจคนเขียนครับ
-
เหอ ๆ
ผู้หญิงบางคนเรื่องมากกว่านี้อีก
ผมระอาใจเลย
ไม่ไหว ๆ
-
ยายเมือกเดี๋ยวได้ร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่
:laugh:
-
ขี้วีนแบบนี้ อีกไม่นาน ต้องเป็นไปตามคำทำนายแน่ ๆ
+1 และเป็นกำลังใจให้นะครับ
ปล. ไม่คิดจะต่อเรื่องเก่า 2 เรื่องที่แล้วหรือครับ คุณanocha
-
คาบสุดท้ายของวันเป็นวิชาพละศึกษาที่จอมเคยโปรดปราน ยกเว้นก็ตอนที่มีเฝือกห้อยคอแบบนี้ เด็กหนุ่มนั่งอยู่ข้างสนามแบดมินตันคู่กับเอมิกาผู้ซึ่งเกลียดวิชาทุกชนิดที่ไม่ต้องใช้ทักษะในการท่องจำ ทั้งคู่นั่งเชียร์แทนซึ่งกำลังหวดลูกแบดในสนามด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล ใบหน้าคล้ำเข้มที่มีเหงื่อเกาะพราวของแทนดูขึ้งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
จนเอมอดไม่ได้ที่จะยกมาเป็นหัวข้อสนทนา..
"นี่จอม แกว่ามั้ย? ไอ้แทนทำหน้าเป็นตูดแบบนี้ ชั้นว่าต้องทะเลาะกะเมย์มาแหงๆ.."
จอมไม่ตอบ..ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่วิพากษ์วิจารณ์ความสัมพันธ์ระหว่างแทนกับเมย์ หนุ่มน้อยนั่งเชียร์คนในสนามอย่างเงียบๆ ปล่อยให้เอมบ่นว่าคนรักของแทนตามใจชอบ..
"นี่ถ้าชั้นเป็นไอ้แทนนะ ป่านนี้เลิกกะยัยเมย์ไปหาคนใหม่แล้ว จอมรู้เปล่าว่ามีคนมาชอบไอ้แทนตั้งเยอะตั้งแยะ.."
"ฮื่อ.." จอมผงกหัวอือออแบบไม่ผูกมัดตัวเอง รู้ดีว่าการไม่ขัดคอเอมดูจะเป็นการจบบทสนทนาในหัวข้อนี้ได้เร็วที่สุด
เด็กสาวเหลือบมองจอมก่อนจะหันไปสนใจเกมส์ในสนามที่กำลังดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ ปากก็พูดขึ้นมาลอยๆ...
"จะว่าไป ไอ้แทนก็ไม่ได้หล่ออะไรมากมาย ตัวก็ด๊ำ..ดำ.. ทำไมพวกสาวๆถึงได้กรี๊ดกันจัง.."
"ก็มันอบอุ่น..อ่อนโยน..คุยสนุก..แล้วก็ใจดีด้วย..ใครอยู่ใกล้มันก็คงชอบ..." จอมหลุดปากไปโดยไม่ทันคิด จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองทำพลาดไปถนัดใจ เมื่อเห็นสายตารู้ทันที่มองมาจากเด็กสาวข้างกาย..
เอมิกายักไหล่ ทำเป็นไม่เห็นสีหน้าเก้อๆที่อีกคนปิดไว้ไม่มิด เด็กสาวรีบหันไปดูแทนที่หวดลูกไปลงท้ายคอร์ดอย่างแม่นยำ
ก่อนจะพูดต่อด้วยสีหน้าเรียบเฉย..
"เหรอ? ชั้นไม่ยักกะรู้ว่าไอ้แทนมันเป็นผู้ชายอบอุ่นไปตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือมันจะอบอุ่นเฉพาะกับจอมคนเดียวล่ะมั้ง หึ หึ.."
"เฮ้ย! ไม่ใช่หรอก..ไอ้แทนมันก็ดีกับทุกคนนั่นแหละ เอมก็รู้นิ.." จอมแก้ตัวพัลวัน แม้ใจหนึ่งก็อยากให้เป็นอย่างที่เด็กสาวออกปาก
"ก็จริง.." เอมิกาพยักหน้าเห็นด้วยกับจอม "ไอ้แทนเป็นคนนิสัยดีจริงๆ แต่ชั้นไม่เคยเห็นไอ้แทนมันจะเป็นจะตายแบบนี้มาก่อนเลยนะ ตอนที่เพื่อนในชั้นป่วย ยกเว้นก็ตอนที่มันพาจอมไปโรงพยาบาลน่ะ.."
จอมนั่งเงียบ..เห็นว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะหยุดยั้งไม่ให้เอมิกาคิดเลยเถิดไปมากกว่านี้ หนุ่มน้อยหันไปมองคนตัวโตที่ส่งยิ้มกว้างมาให้หลังจากเอาชนะคู่ต่อสู้ในสนามได้อย่างสวยงาม...
-
น้องเอมิกาเป็นสาววายหรือเปล่าคะ ช่างสังเกต ช่างลองใจสองหนุ่มเหลือเกิน 555
แล้วคืนนี้จะต่ออีกตอนม้ายยย :call:
-
ย้อนมา ^^ เป็นการขอบคุณนะครับ สำหรับตอนใหม่ของวันนี้ :กอด1:
-
^^
-
น้องเอมกำลังล้วงความคิดของจอมอยู่อ๊ะป่าวเนี่ย
แค่นี้ก็รู้แล้วหล่ะเนอะว่าจอมรู้สึกดีๆกับแทนขนาดไหน o13
-
หนูเอมทานโอเมก้าสามชิมิคะ ฉลาดพูดฉลาดวางกับดักจริงๆ
นุ้งจอมเลยเผลอตัวชมเพื่อนรักซะยกใหญ่ เหอะๆๆ
มะต้องกัวนะนุ้งเอม เด๋วแทนมันก็ทิ้ง มะ เอียมันเองนั่นแหละ
ทำตัวงี่เง่าดีนัก
+1 จัดให้คะ
-
ความรู้สึกของแต่ละคนเริ่มเปิดเผยแล้ว
-
เอมนี่สาววายป่าวหว่า 555
แต่สาววีนอยางเมย์นี่เราก็ไม่เอาหรอกนะ เผลอๆ เป็นเราเลิกไปตั้งแต่วีนครั้งแรกแล้ว -*-
-
มามะ จิ้มคนแต่งทีนึง
ขอบคุนที่มาต่อคร้าบ
-
มาอ่านไปจิ้นไป
-
:serius2: :serius2: :serius2:
นิดเดียวเองหรอ มาต่ออีกนะ นะ
:z2: :z2:
-
สงสัยน้องเอมจะได้ทำหน้าทีเป็นกามเทพหรือเปล่านะ
แต่ตอนนี้สั้นจังเลยเนอะ
ขอบคุณนะคะ
รออ่านต่อค่ะ
-
:z13:
จิ้มที่ร๊ากรีบน อิๆ
ตามมาอ่านเพราะรีบนเลยนะเนี่ย
อ่านแล้วเรื่องน่ารักดีค่อยๆเดินเรื่องแต่ภาพต่างๆก็ชัดขึ้นเรื่อย
ภาษาอ่านง่ายลื่นไหลดีอ่านแป๊ปเดียวก็หมดแล้วอยากอ่านต่ออีกจัง
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
นิว
-
^
^
จุ๊ ๆ อย่าเอ็ดไป
มีคนกำลังจับผิดอยู่
-
กำลังสนุกเลย... :impress2: รออ่านต่อนะครับ
พร้อมขอฝาก :beat: ยัยน้องเมย์ด้วย
-
เผลอไปนิดเดียว มาตั้งเยอะเลย มาลงชื่ออ่านไว้ก่อนจ๊ะ
หนูเอมนี่เป็นสาววาย ชัวร์
-
เอิ๊กส์ๆ ปู้จายอบอุ่นนนนนนนน o18
-
มีเรื่องใหม่มาให้อ่านอีกแว้วววววววววว
นังน้องเมย์นี่มันช่างแว๊ด แว๊ดดดดดดดด จริงๆๆเล้ยยยย
-
:pig4: มารอลุ้นครับ
-
:impress2: ชอบจังมาต่อเร็วๆนะ
-
นิยายเด็กๆๆมาอีกแล้ว อิอิ
อ่านแล้วกระชุ่มกระชวยหัวใจ 5555
มารออ่านคร้าบ อิอิ
-
เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ด้วยคนครับ ^^
ยัยน้องเมย์นี่ นางร้ายในอุดมคติเลยเชียว หึ หึ หึ
-
เรื่องใหม่ เรื่องนี้ก็ทำท่าจะสนุกอีกแล้ว o13
ชอบคาแร็คเตอร์ของพระเอก(หรือเปล่าหว่า??) เรื่องนี้ :impress2:
ขอบคุณนะครับ ... มีความสุขกับการอ่านเรื่องของคุณมากครับ ^_^
-
แทนถอดเสื้อพละออกแล้วโยนลงบนโต๊ะอย่างลวกๆ ก่อนจะหยิบเสื้อนักเรียนมาคลุมบนแผงอกสีแทนที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้าม เด็กหนุ่มลงมือกลัดกระดุมอย่างรวดเร็ว ตามองไปยังคนใส่เฝือกที่กำลังหยิบหนังสือจากใต้โต๊ะใส่ลงในเป้อย่างทุลักทุเล
"มานี่ เดี๋ยวกรูเก็บให้" แทนพูดพลางคว้าเป้จากมือจอมก่อนจะลงมือเก็บของให้อย่างถือวิสาสะ ไม่สนใจคนใส่เฝือกที่ตั้งท่าจะโวยวาย
"ไม่เป็นไร กรูเก็บเองได้" จอมพยามยื้อเป้กลับคืนมา แต่คนตัวโตยังคงยึดมันไว้อย่างเหนียวแน่น
ปากก็บ่นพึมพำในขณะที่ลงมือเก็บของใส่กระเป๋า..
"แขนเดี้ยงแบบนี้แล้วมรึงยังจะขนอะไรมานักหนาเนี่ย .."
จอมยิ้มแหยๆเหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าแอบทำผิด แทนก้มลงมองเข้าไปในเป้ของจอม นอกจากหนังสือเรียนที่อัดแน่นจนตุงแล้วยังมีการ์ตูนอีกสองสามเล่ม พร้อมขนมที่เจ้าตัวชอบกิน ราวกับว่าเจ้าของกระเป๋ากำลังเตรียมตัวจะไปออกค่าย แทนรวบรวมสมบัติทั้งหมดของจอมใส่ลงในเป้แล้วรูดซิปปิดกระเป๋า แต่ก็ยังไม่ยอมคืนให้เจ้าของอยู่ดี คนตัวโตคว้าเป้ของตัวเองมาสะพายทั้งที่ในมือยังหิ้วเป้หนักอึ้งอีกใบ ไม่สนใจเจ้าของที่กำลังพยายามยื้อมันคืน..
"เฮ้ย! กรูถือเองได้ ไม่เป็นไรหรอก.."
จอมบ่นซ้ำซาก แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ใส่ใจ หิ้วกระเป๋านักเรียนของจอมเดินออกไปจากห้องเรียนหน้าตาเฉย
จอมมองตามหลังคนตัวโตไหล่กว้าง..นานแล้วที่ไม่ได้เดินกลับบ้านด้วยกันแบบนี้ บรรยากาศยามเลิกเรียนยังคงวุ่นวายเหมือนเดิมทุกวัน แต่แสงแดดที่เคยหม่นมัวกลับดูสว่างสดใสอย่างประหลาด..
"แล้ว..วันนี้มรึงไม่ซ้อมบาสเหรอ.." จอมเดินตามหลังแทน รู้สึกว่าตัวเองถามคำถามโง่ๆพิกล..
"ช่วงนี้ซ้อมวันเว้นวัน เดือนหน้าถึงจะซ้อมทุกวันน่ะ" แทนตอบด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ลืมความเคร่งเครียดในตอนพักกลางวันไปจนหมด..
"แล้ว เอ่อ..ทำไมมรึงไม่กลับบ้านพร้อมเมย์.."
"วันนี้ทะเลาะกันอีกแล้วว่ะ เฮ้อ.." แทนตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ไม่ได้มีท่าทีเดือดเนื้อร้อนใจเท่าไรนัก..
หนุ่มน้อยชะงักไปชั่วอึดใจ ส่งยิ้มแห้งๆให้คนตัวโต ก่อนจะกัดฟันพูดปลอบใจ..
"มรึงก็ง้อเค้าหน่อยสิ พูดดีๆเค้าก็คงหายงอนแล้วมั้ง.."
"อือ..เสาร์นี้ เค้านัดกรูดูหนังด้วย แต่ดันชนกับนัดทำรายงานอีก เฮ้อ..สงสัยงานนี้คงต้องเคลียร์กันยาวว่ะ.."
จอมมองหน้าเข้มๆอย่างเห็นใจ หัวหน้ากลุ่มรายงานคือเอมิกา ผู้ซึ่งยืนกรานหัวเด็ดตีนขาดว่า ใครที่ไม่มาช่วยเพื่อนทำรายงานจะไม่ใส่ชื่อให้เด็ดขาด ยกเว้นแต่ว่าจะเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ ซึ่งไม่รวมกรณีพาแฟนไปดูหนังอย่างแน่นอน
"มรึงก้ขอเค้าเลื่อนนัดดิ ช่วงนี้ก็เอาใจใส่เค้ามากๆ พูดกะเค้าดีๆ เดี๋ยวก็คงเลิกนิสัยขี้งอนไปเองล่ะมั้ง.."
จอมรู้สึกว่าน้ำเสียงที่พูดออกมานั้น ฟังดูแปลกแปร่งราวกับไม่ใช่เสียงของตัวเอง แต่ดูเหมือนคนฟังดูจะไม่ทันได้สังเกต แทนหันมามองหน้าจอม ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
"อือ..ก็จริงของมรึง ต่อไปนี้กรูคงต้องดูแลเค้าให้ดีกว่านี้.."
จอมหยุดยืนที่ป้ายรถเมล์ที่มีคนพลุกพล่าน นึกภาวนาให้รถเมล์สายประจำรีบๆมาเสียที เพราะไม่อยากทนยืนอยู่ตรงนั้นอีกต่อไป..
"รถเมล์มาแล้ว กรูไปล่ะนะ.." คนแขนเจ็บพูดพลางดึงเป้จากมือแทน ทำท่าจะรีบวิ่งไปที่รถเมล์ แต่ไม่เร็วไปกว่าอีกฝ่ายที่รีบคว้าข้อมือไว้
"มรึงจะบ้ารึไง ใส่เฝือกแบบนี้ยังจะขึ้นไปเบียดกับคนบนรถเมล์อีก.." แทนบ่นเสียงดังพลางขมวดคิ้วเข้ม มืออีกข้างยังยึดสายเป้ไว้แน่น
"ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวก็มีคนลุกให้นั่งเองแหละ.." จอมแย้งเสียงอ่อยๆ ประเมินจากท่าทางของแทนแล้ว ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะขัดใจในตอนนี้
"ถ้ามรึงกลัวจะเปลือง เดี๋ยวกรูนั่งแท็กซี่ไปเป็นเพื่อนมรึงเอง.." แทนตอบห้วนๆ ไม่ยอมปล่อยมือจากข้อมือของจอม..
"กรูก็มีตังค์ แต่กรูอยากนั่งรถเมล์ มรึงเข้าใจมั้ย มาเรียนตอนเช้ากรูก็นั่งมาไม่เห็นเป็นไร.." จอมอธิบายช้าๆอย่างระมัดระวัง เพราะไม่อยากให้อีกคนหงุดหงิดไปมากกว่านี้..
"รถเมล์คนแน่นแบบนี้ มรึงจะเบียดคนเข้าไปได้ยังไง" คนตัวโตขึ้นเสียงใส่ คิ้วเข้มขมวดยุ่งกลางหน้าผาก
"ทำไมมรึงชอบทำให้ตัวเองต้องลำบากอยู่เรื่อยวะ! ถามจริง มีวันไหนมั่งที่มรึงไม่เดินชนนู่นชนนี่ ตกท่อตกบันได
แขนเดี้ยงอย่างเดียวไม่พอรึไง ทำไมถึงชอบทำให้คนอื่นต้องคอยเป็นห่วงอยู่เรื่อย.."
จอมนิ่วหน้ามองคนตัวโตที่ยืนบ่นยาวเหยียดด้วยความรู้สึกว้าวุ่นใจ หนุ่มน้อยยั้งปากตัวเองได้ทันก่อนที่จะพูดออกมาว่าให้แทนรู้จักห่วงแฟนตัวเองจะดีกว่า..
เด็กหนุ่มทั้งคู่ยืนจ้องตากันชั่วอึดใจ ก่อนที่จอมจะพูดออกมาเรียบๆ..
"งั้นกรูกลับแท็กซี่ก็ได้ มรึงไม่ต้องไปส่งหรอก เสียเวลาเปล่าๆ กรูไปล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน"
หนุ่มน้อยโบกมือเรียกแท็กซี่ ก่อนจะดึงเป้จากมือแทนอย่างนิ่มนวล แทนยืนมองอีกคนที่เปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ ไม่มีเหตุผลที่จะรั้งอีกฝ่ายเอาไว้แล้ว...
รถแท็กซี่ค่อยๆเคลื่อนออกจากหน้าโรงเรียนอย่งช้าๆ จอมหลับตา เอนหลังพิงเบาะ ปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อยทั้งที่รู้สึกแปลบลึกอยู่ในอก..
ถ้ออยคำที่แทนบอกออกมาว่า ต่อไปนี้จะดูแลเมย์ให้ดีขึ้น ยังคงย้ำชัดเจนอยู่ในหัว...
-
เจ็บบบปวดดดด :serius2: :sad4:
-
:เฮ้อ:
อ่านแล้วแอบเครียดๆนะเนี่ย สงสารจอมอยู่เหมือนกัน
แต่จะให้ทำไงได้ละ ในเมื่อตอนนี้อีกฝ่ายมีเจ้าของ
และดูจะไม่รู้ใจตัวเองเท่าที่ควรเลยด้วยซ้ำ
เป็นกำลังใจให้น๊า แล้วจะรออ่านต่อ
นิว
-
สงสารจอมอ่ะค่า :monkeysad:
แล้วคืนนี้มีอีกมั้ย 555 ?
-
มารอตอนต่อไปคับ
อ่านแล้ว ไม่รู้ แทน แอบชอบจอมอยู่หรือป่าวกันแน่
:z2: :z2:
-
ต่างคนต่างรู้สึกดีๆต่อกันอยู่แล้วหละสิ
เพื่อนรัก รักเพื่อนอีกแล้ว
แต่งานนี้เพื่อนอีกคนเป็นนายแสนดี ทำไงดีล่ะ
บวก 1แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
แม้จะได้รับสิทธิพิเศษจากเพื่อนๆว่าไม่ต้องมาทำบอร์ดก็ได้ แต่เมื่อถึงเช้าวันเสาร์ จอมก็แบกเป้มาโรงเรียนแต่เช้าอยู่ดี เพื่อนในกลุ่มหลายคนมาถึงก่อนแล้วและกำลังทำงานมือเป็นระวิง โดยมีเสียงเอมิกาคอยกำกับอยู่เป็นระยะ
จอมอมยิ้มเมื่อเห็นคนตัวโตผิวเข้มนั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้น กำลังลงมือตัดภาพประกอบที่ได้รับมอบหมายจากหัวหน้ากลุ่มอย่างระมัดระวัง รอบตัวมีเศษกระดาษหลากสีกองอยู่เต็มไปหมด ..
จอมเดินไปหาเอมก่อนเป็นคนแรก อดนึกขำไม่ได้ที่เห็นอีกฝ่ายยุ่งจนหัวกระเซิง "มีอะไรที่เราพอจะช่วยได้บ้างมั้ย?"
"ไปช่วยไอ้แทนติดกาวนู่นไป๊..ดูมันดิ กระดาษจะท่วมตัวตายแล้วมั้งน่ะ.."
แทนวางกรรไกรกับกระดาษในมือ ขยับตัวให้จอมลงนั่งใกล้ๆ ก่อนจะเลื่อนภาพประกอบที่ตัดไว้เรียบร้อยกับกระป๋องกาวลาเท็กซ์ไปตรงหน้าจอม..กำชับหนักแน่น
"นี่ กรูตัดไว้แล้ว มรึงทากาวด้านหลังแล้วกัน ห้ามทำเลอะด้วย ไม่งั้นเอมบีบคอกรูแน่.."
จอมหัวเราะเมื่อเห็นเอมหันมาค้อนใส่แทน กอ่นจะแขวะเสียงดัง "อย่ามาทำเป็นปากดี กลัวไปไม่ทันนัดก็บอกมาเถอะย่ะ!"
คนถูกแขวะส่ายหัวอย่างอ่อนใจ แต่ก็ไม่คิดจะตอบโต้ หันไปคุยกับจอมที่กำลังเริ่มทากาวอย่างตั้งอกตั้งใจ ...
"มรึงกินข้าวมารึยังเนี่ย..."
"กินแล้ว..กินยาแล้วด้วย.." จอมรายงานให้แทนฟังเหมือนเป็นเด็กๆ เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร ใบหน้าเข้มผุดรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ เด็กหนุ่มใช้อุ้งมือใหญ่หนาวางบนกระหม่อมของอีกคน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงห้าวทุ้ม
"ว่าง่ายๆแบบนี้จะได้โตเร็วๆ เข้าใจมั้ย.."
ทั้งที่อยากให้อีกฝ่ายวางมือไว้อย่างนั้น แต่จอมก็เอี้ยวหัวหลบ ก่อนจะฝืนยิ้มแทน...
"เอามือเน่าๆของมรึงออกไปจากหัวกรูเลย กรูจะโง่ลงทุกวันก็เพราะมรึงนี่แหละ.."
แทนหัวเราะลงลูกคออย่างชอบใจ ก่อนจะกลับไปทำงานเงียบๆ ทั้งห้องเหลือเพียงเสียงเอมิกาที่ยังคงแจกจ่ายงานให้คนนั้นคนนี้ไม่ได้หยุด ถ้าพูดกันอย่างยุติธรรม การทำงานภายใต้อำนาจบงการของเอมิกาก็มีข้อดีอยู่ไม่น้อย
แม้เด็กสาวจะจู้จี้ขี่บ่นน่ารำคาญ แต่ก็ทำให้งานเสร็จอย่างรวดเร็วกว่าที่คิด
จอมลงมือติดภาพประกอบลงในชาร์ตแผ่นสุดท้าย ในขณะที่เอมใช้สายตาสำรวจอย่างพึงพอใจ
"เสร็จแล้ว...งั้นชั้นกลับล่ะ พอดีไม่มีคนช่วยแม่เฝ้าร้าน ไอ้แทน! แกอยู่เก็บทำความสะอาดไปละกัน"
เด็กสาวประกาศพลางหอบรายงานมาไว้ในมือ ตั้งใจจะเอากลับไปชื่นชมตรวจทานที่บ้าน ในขณะที่ทุกคนในกลุ่มยกเว้นจอมมีมติเป็นเอกฉันท์ว่าแทนควรอยู่ทำความสะอาดตามคำสั่งของเอมิกา ต่างพากันรวบรวมข้าวของ เดินตามหัวหน้ากลุ่มออกจากห้องไปอย่างหน้าตาเฉย ทิ้งคนตัวโตกับคนใส่เฝือกให้อยู่ท่ามกลางเศษขยะกองท่วมห้อง..
ในเมื่อไม่มีทางเลือกแล้ว นอกจากก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดแต่โดยดี แทนหันไปมองจอมที่ยืนทำตาปริบๆ
"มรึงกลับเลยก็ได้นะ...กรูเก็บคนเดียวได้"
"ไม่เป็นไรหรอก ช่วยๆกันจะได้เสร็จๆ" จอมว่าพลางลงมือรวบรวมกระดาษลงในถุงขยะ ในขณะที่แทนเดินไปหยิบไม้กวาดก่อนจะลงมือทำความสะอาดอย่างเอาจริงเอาจัง ไม่ถึงสิบนาทีทุกอย่างก็เกือบจะเรียบร้อย จอมหอบถุงขยะเล็กๆไว้ในมือ ตั้งท่าจะจะเดินตรงไปที่ถังขยะตรงมุมห้อง ลืมไปว่าวางกระป๋องกาวทิ้งไว้ที่พื้น..
"เฮ้ย! ไอ้จอม..ระวัง.."
แทนร้องออกมาได้คำเดียว ก่อนที่จอมจะซัลโวเข้าที่กระป๋องกาวอย่างแม่นยำจนมันล้มกลิ้งไปที่พื้น โชคดีที่กาวเหนียวหนืดนั้นไม่ทำให้พื้นห้องเลอะมากเท่าที่คิด คนตัวโตส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ...
"มรึงไปนั่งคอยเลยป่ะ เดี๋ยวกรูจัดการเอง"
จอมยิ้มแหยๆ แต่ก็ยอมเดินไปนั่งที่เก้าอี้แต่โดยดีก่อนที่นิสัยซุ่มซ่ามจะสร้างความเดือดร้อนให้อีกคนไปมากกว่านี้
หนุ่มน้อยนั่งมองคนตัวโตที่หาผ้าขี้ริ้วชุบน้ำมาเช็ดที่พื้นอย่างเห็นใจ แทนเป็นเพื่อนคนเดียวที่ไม่เคยปริปากบ่นเวลาที่ต้องรับมือกับภัยพิบัติที่มาจากความซุ่มซ่ามเฉพาะตัวของจอม..
"มรึงกินขนมมั้ย?" จอมชวนคนตัวโตที่ก้มหน้าก้มตาถูพื้นอยู่เงียบๆ เด็กหนุ่มล้วงมือลงไปในเป้ ความหาช็อคโกแล็ตยี่ห้อโปรดที่เตรียมมา แทนเห็นสภาพช็อคโกแล็ตในกระดาษฟอล์ยที่บุบบิบบู้บี้ไม่เป็นรูปทรงเพราะถูกอัดมาในเป้แล้วส่ายหัว จอมยักไหล่ใ ช้มือซ้ายแกะกระดาษฟอล์ยล์แล้วส่งช็อคโกแล็ตที่เริ่มละลายเหลวเข้าไปในปากอย่างสบายอารมณ์...
แทนทำความสะอาดอยู่ซักพักก็ลุกเดินออกไปจากห้อง ในขณะที่จอมเริ่มเลียช็อคโกแล็ตที่เปรอะตามนิ้วอย่างเสียดาย คนตัวโตกลับเขามาในห้อง ยืนมองจอมในสภาพที่มีช็อคโกแล็ตเลอะตามแก้มอย่างอ่อนใจ..
"มรึงนี่จริงๆเลย..ทำตัวเป็นเด็กอยู่ได้..เลอะแก้มไปหมดแล้วเนี่ย มาเดี๋ยวกรูเช็ดให้มาเด" แทนบ่นพึมพำ ก่อนจะเอื้อมมือไปใกล้หน้าจอม
"เฮ้ย! มรึงพึ่งจับผ้าขี้ริ้วเมื่อกี้เองไม่ใช่เหรอ จะมาจับหน้ากรูทำไมเนี่ย"
"กรูไปล้างมือมาแล้ว เนี่ยเห็นมั้ย" แทนยืนยันเสียงหนักแน่น แต่จอมยังไม่ไว้ใจ สุดท้ายคนตัวโตวางมือบนกระหม่อมจอมเหมือนวางมือบนลูกบาส ก่อนจะใช้อุ้งมือใหญ่สากอีกข้างถูที่แก้มจอมแรงๆเพื่อเช็ดคราบช็อคโกแล็ตให้
... ชั่วเสี้ยวนาทีที่เด็กหนุ่มไล้มือไปตามแก้มใส ความรู้สึกบางอย่างก็พลุ่งขึ้นมาในอกของแทน เด็กหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้พลางไล้นิ้วโป้งไปตามเรียวปากปากนุ่มที่มีคราบช็อคโกแล็ตเปรอะอยู่เต็ม
สัญชาติญาณบางอย่างเรียกร้องให้แทนยื่นหน้าเข้าใกล้เข้าไปอีก..ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดกันและกัน ในขณะที่จอมกำลังงงว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร แทนก็ประกบริมฝีปากหยักสวยลงบนเรียวปากอุ่นที่ยังคงเลอะเทอะ
ภายในห้องเรียนที่ไร้ร้างผู้คน เด็กหนุ่มสองคนกำลังบดริมฝีปากกันอย่างพึงพอใจ แทนครางอึมฮัมในลำคอ ใช้สองมือยันกับโต๊ะนักเรียนเพื่อพยุงร่างสูงใหญ่ไม่ให้โถมทับลงไปบนตัวที่ยังมีเฝือกกั้นไว้ของจอม..เด็กหนุ่มใช้ลิ้นอุ่นๆซอกซอนเข้าไปเรียวปากชุ่มฉ่ำ ลิ้มรสความหวานที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่แน่ใจว่ามาจากช็อคโกแล็ตหรือมาจากริมฝีปากนุ่มบางกันแน่..
ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์แทนก็แผดขึ้นกลางห้องเรียนที่เงียบสงัด สองหนุ่มผละออกจากกันอย่างตกใจ..
แทนกดรับโทรศัพท์ หัวใจยังคงเต้นโครมครามจนแทบปะทุมานอกอก..
"แทน อยู่ที่ไหนเนี่ย? เมื่อไหร่จะมาซักที เมย์คอยนานแล้วนะ.."
คนตัวโตยังคงหัวหมุนเพราะถูกขัดจังหวะกระทันหัน ถ้อยคำในหัววิ่งวุ่นไปหมดจนไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายอย่างไรได้ เจ้าตัวอึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดหลุดปากไปในโทรศัพท์ตามสัญชาติญาณ
"เอ้อ..ขอโทษทีเมย์..แทนจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ.."
แทนหันไปสบตาคนที่ยืนคอยอยู่ใกล้ๆ ชั่วขณะที่ต่างฝ่ายต่างก็รอให้อีกคนพูดอะไรออกมา..จอมหยิบเป้เดินออกไปจากห้องเงียบๆ ทิ้งคนตัวโตให้ว้าวุ่นอยู่เพียงลำพัง
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เครียดได้ใจมากมาย กำลังอินเลิฟกันอยู่ยัยนี่ยังจะโทรมาได้อีกนะ
ชิชะ ไปเลยเอทไปจัดการมัน 555+
-
:z1: จุ๊บุๆ รสชอคโกแลต 555
แทนไปตามจอมดีกว่านะ :เฮ้อ:
-
อันที่จริงก็ว่าจะโพสต์ตอนนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ แต่ด้วยความเลอะเทอะเฟอะฟะของคนเขียนเองที่พิมพ์ๆไปแล้วก็ลืมเซฟ นิยายที่พิมพ์ไว้หนึ่งตอนก็ได้สูญสลายลงไปในพริบตา :sad4:
ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายนิดหน่อยก็เลยลงทีละน้อยอ่ะคับ งานยุ่งด้วย จบจากเรื่องนี้ก็ว่าจะลองเปลี่ยนแนวตามที่ได้ประกาศเจตนารมณ์ไว้ แต่คงเป็นเรืองสั้นเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าจะยังอยากอ่านกันอยู่มั้ย o18
อยากจะบอกว่าปกติ 16 PLUS เนี่ยไม่เคยมีนางร้ายมาก่อน แต่เนื่องจากเดือนที่แล้วพึ่งทะเลาะกับเพื่อนที่ทำงานมา เลยอัญเชิญนางมาเป็นนางร้ายในเรื่อง :laugh:
แต่เค้าไม่ได้ร้ายมากนะ แค่พอน่าหมั่นไส้เล็กๆ ฮี่ ฮี่..
อ่อ..อีกอันนึงก็คือ ไปเจอน้องคนนึงใส่ชุดนักเรียนมะยมกำลังเล่นบาสอยู่กลางแดด ตัวก็ด๊ำ ดำ ไม่หล่อแต่เท่ห์โคด เลยอัญเชิญมาเป็นพระเอกเรื่องนี้ อยากให้คนอ่านได้ไปเห็นตัวจริงของน้องเค้าจัง จะได้เห็นภาพชัดๆกว่านี้...
ขอให้สนุกกะการอ่านนะคับ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ชวนคุยกะคนอ่านเป็นการส่วนตัว เอาไว้เรื่องถัดๆไปนะคับ
สำหรับคืนนี้ ขอให้อ่านให้สนุกนะคับ
-
อันที่จริงก็ว่าจะโพสต์ตอนนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ แต่ด้วยความเลอะเทอะเฟอะฟะของคนเขียนเองที่พิมพ์ๆไปแล้วก็ลืมเซฟ นิยายที่พิมพ์ไว้หนึ่งตอนก็ได้สูญสลายลงไปในพริบตา :sad4:
ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายนิดหน่อยก็เลยลงทีละน้อยอ่ะคับ งานยุ่งด้วย จบจากเรื่องนี้ก็ว่าจะลองเปลี่ยนแนวตามที่ได้ประกาศเจตนารมณ์ไว้ แต่คงเป็นเรืองสั้นเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าจะยังอยากอ่านกันอยู่มั้ย o18
อยากจะบอกว่าปกติ 16 PLUS เนี่ยไม่เคยมีนางร้ายมาก่อน แต่เนื่องจากเดือนที่แล้วพึ่งทะเลาะกับเพื่อนที่ทำงานมา เลยอัญเชิญนางมาเป็นนางร้ายในเรื่อง :laugh:
แต่เค้าไม่ได้ร้ายมากนะ แค่พอน่าหมั่นไส้เล็กๆ ฮี่ ฮี่..
อ่อ..อีกอันนึงก็คือ ไปเจอน้องคนนึงใส่ชุดนักเรียนมะยมกำลังเล่นบาสอยู่กลางแดด ตัวก็ด๊ำ ดำ ไม่หล่อแต่เท่ห์โคด เลยอัญเชิญมาเป็นพระเอกเรื่องนี้ อยากให้คนอ่านได้ไปเห็นตัวจริงของน้องเค้าจัง จะได้เห็นภาพชัดๆกว่านี้...
ขอให้สนุกกะการอ่านนะคับ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ชวนคุยกะคนอ่านเป็นการส่วนตัว เอาไว้เรื่องถัดๆไปนะคับ
สำหรับคืนนี้ ขอให้อ่านให้สนุกนะคับ
ไว้เจออีกถ่ายรูปมาลงเลยคราบ 555+ :m20:
จะได้จิ้นตาม อิๆ
-
พึ่งตามมาอ่านค่ะ สนุกจังเลย
เนื้อเรื่องน่ารักจัง จุ๊บกันแล้วด้วย :-[
อย่าลืมมาต่ออีกนะคะ
-
ค้างอย่างแรงคับ
-
นางร้ายมาจากชีวิตจริงนี่เอง
แต่ร้ายแบบนี้ขัดใจจริงๆ แทนก็ทนอยู่ได้เนอะ
ที่แน่ๆจอมน้อยใจ เสียใจไปแล้วหละ
แล้วจะรออ่านต่อนะคะ
-
รอตอนต่อไป
-
:z1:
-
:m15: แทนทำจนได้สินะ เฮ้ออออออออ
สงสารนุ้งจอมอ่ะ ต้องตกอยู่ในสภาพที่ไม่กำหนดสถานะใดๆเลยเนี่ย
มันเจ็บนะ ถึงแม้ว่าแทนจะเผลอตัวไปก้อเถอะ ทำแบบนี้กลับมารับผิดชอบเด๋วนี้เลยนะ :m16:
+1 จัดให้คะ o13
-
เข้ามาเจอเรื่องที่ 4
ขอบคุณมาก ยังเขียนได้น่าติดตามเหมือนเดิม
ยังรอตอนต่อไปอยู่น๊า ขอบคุณครับ :pig4:
-
รสหวานจากช๊อคโกแลต หรือหวานจากริมฝีปากของจอมกันแน่
แล้วรีบเดินจากไปเนี่ย น้อยใจหรือตกใจกันแน่
ร้ายแบบ เด็ก ๆ ก็พอทนนะครับ
เป็นกำลังใจให้อย่างมั่นคง +1 อีกด้วย จ๊ะ
-
แทนทำอย่างนี้แล้ว ต้องรับผิดชอบจอมด้วยนา...
-
มาติดตามครับ
-
เศร้า เซ็ง o22
-
ขอมอบเพลงนี้ให้ - ห่วงใยเหลือเกิน (แซ็งค์)
-
:o8:รออออออตอนต่อไปปปปปปป o13
-
ชอบคับ
-
วอยยยยยยยยยยยยยย
อยากตบนังเมือก
แอรยสสสสสส
-
มารอชมตอนต่อไปค่ะ
-
:m15:
สงสารแทน
-
:เฮ้อ:มีมารผจญมาขัดจังหวะซะงั้น
-
ชอบอ่ะ
รีบมาต่อน่ะครับ o13 o13 o13
-
^^
-
คนแต่งบอร์ดนี้ ค้างทุกคน
555+
เปนกำลังใจให้คร้าบ
-
น่าสงสารจัง
ทำไมพระเอกต้องเป็นหนุ่มล่ำสันทุกทีเลยนะ 5555
แล้วนายเอกก้บอบบาง เหอๆ
บวกหนึ่งให้ครับ o13
-
:t3: รออยู่นะคับ ตอนใหม่อะ
:z2: :z2:
-
รอนายแทนจะกลับมาหรือเปล่า
-
แทนอ่ะ..ทำแบบนี้ได้งัย....ไม่ทันได้บอกอะไรจอมเลย
แต่รีบไปหาเมย์ซะง้าน...เฮ้อ..ไม่รู้จอมจะคิดเตลิดไปขนาดไหนแล้วเนี่ย
แต่ถ้าแทนรีบไปเพื่อบอกเลิกกับเมย์เนี่ย...โอเคให้อภัย...55555
-
:fire: เซงยัยเมย์...มาขัดจังหวะซะนิ่
+1 ให้คุณ anocha แล้วนะครับ รออ่านต่อครับ
-
เลือกสักทีน๊าแทน ลุ้นแย่แล้วววววววววววว
:serius2:
-
+1 ให้น้อง anocha สงสารน้องจอมมากมาย แทนจะทำให้จอมหวั่นไหวและปวดใจ
ไปถึงไหน อยู่ใกล้เหมือนไกลเลยเนอะ พูดไม่ออก แต่เห็นทุกการกระทำที่ทำให้ต้องช้ำใจ
แทนเองก็น่าจะหวั่นไหวกับจอมบ้างล่ะ แต่ทำไม้ ทำไม ยังไปติดกับดักนางมารร้ายอย่าง
เมย์ได้ จะรอเชียร์น้องจอมตอนต่อไปนะคะ ชอบน้องเอมด้วย ฉลาด เข้มแข็งดี :pig4:
-
กว่าสิบนาทีแล้ว ที่แทนยืนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตรงหน้าเมย์โดยที่เธอยังคงแผดเสียงใส่แทนไม่ได้หยุด
แม้ว่าทั้งคู่จะยืนอยู่ในห้างสรรพสินค้าที่มีคนพลุกพล่าน แต่ดูเหมือนเด็กสาวไม่ใส่ใจที่จะควบคุมอารมณ์เลยแม้แต่น้อย...
ใบหน้าสะสวยนั้นหงิกงอบึ้งตึงจนดูไม่ได้ เด็กหนุ่มรู้สึกเหนื่อยหน่ายเต็มทีที่ต้องเอ่ยปากขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า
สิ่งเดียวที่ทำให้แทนรู้สึกผิดอยู่เต็มอกก็คือ ดวงตาคู่สวยที่มีน้ำตาคลอเบ้า..
"แทนรู้มั้ย ว่าเมย์ยืนคอยเป็นชั่วโมง นัดกันทีไรแทนไม่เคยมาตรงเวลาซักที ถามจริงๆ แทนเคยคิดบ้างมั้ยว่าเมย์จะรู้สึกยังไง.."
"แทนขอโทษ..ก็แทนบอกแล้วไงว่าแทนติดทำรายงาน เลยมาสาย" แทนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทั้งที่เริ่มจะหมดความอดทนกับการงอนง้อที่ดูจะไม่สิ้นสุดลงเสียที
"แล้วทำไมไม่โทรมาบอกก่อน ปล่อยให้เมย์ยืนคอยอยู่ได้ ถ้าเมย์ไม่โทรไปตาม แทนก็ไม่คิดจะโทรหาเมย์เลยใช่มั้ย?"
น้ำเสียงแหลมสูงที่สะบัดใส่แทนนั้นดังจนหลายคนหันมามอง เด็กหนุ่มพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดที่กำลังจะแสดงออกทางสีหน้า ก่อนจะแก้ตัวด้วยน้ำเสียงห้าวทุ้ม
"ก็แทนมัวแต่รีบ ก็เลยไม่ได้โทรหาเมย์ เข้าใจแทนหน่อยสิ.."
"รีบงั้นเหรอ? รีบขนาดไม่มีเวลาโทรหาเมย์งั้นเหรอ แทนจำได้มั้ยว่าแทนเคยนั่งกินข้าวกับเมย์ แล้วแทนก็พูดขึ้นมาว่า แทนนัดจะไปซื้อรองเท้ากับจอม แต่กลัวจะไปไม่ทัน แทนก็เลยโทรไปบอกให้จอมรอก่อน แล้วแทนเคยคิดบ้างมั้ยว่าบางทีเมย์ก็อาจจะไม่อยู่รอแทนเหมือนกัน..."
เด็กสาวต่อว่าเร็วปรื๋อจนแทบไม่หยุดหายใจ แทนขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินชื่อใครคนหนึ่งหลุดออกมาจาปปากเมย์ เด็กหนุ่มฝืนใจพูดห้วนๆ
"อีกแล้วนะเมย์ ทะเลาะกันทีไรทำไมถึงต้องลากเอาจอมมาเกี่ยวด้วยทุกที..?"
เมย์ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มเนียน น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความโกรธระคนเสียใจ..
"ก็เมย์เกลียดจอม ได้ยินมั้ยว่าเมย์เกลียดจอม! แทนเอาใจใส่จอมยิ่งกว่าเมย์อีกแทนเคยรู้ตัวบ้างมั้ย "
"ไปกันใหญ่แล้วเมย์ แค่เรื่องแทนมาสายเนี่ยนะ แล้วไอ้จอมมาเกี่ยวอะไรด้วย?" แทนพยายามข่มใจประณีประนอม แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่แล้ว
"ทำไมจะไม่เกี่ยว? เกี่ยวทุกเรื่องนั่นแหละ ทำไมแทนต้องคอยดูแลจอมเหมือนๆกับที่คอยดูแลเมย์ด้วย"
แทนขยับตัวอย่างอึดอัด ตอบตัวเองไม่ได้ว่าความรู้สึกผิดที่พลุ่งขึ้นมาในอกเกิดจากความไร้เหตุผลของเมย์หรืออาการร้อนตัวของตัวเองกันแน่...
"ก็แทนบอกแล้วไงว่าแทนชนไอ้จอมจนหกล้มแขนหักตอนเล่นบาส ก็เลยต้องคอยดูแลมัน เข้าใจมั้ย..."
"โกหก!" เมย์สวนทันควันด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด... "แทนไม่ได้ชนจอมล้ม เมย์ไปถามเว้งมาแล้ว ตอนนั้นแทนยังไม่ได้ลงเล่น แต่ยืนข้างสนามรอเปลี่ยนกับทีมที่แพ้.."
คำพูดนั้นทำให้แทนถึงกับพูดไม่ออก ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความรู้สึกผิด ในขณะที่เมย์สะอื้นฮัก ริมฝีปากบางจ๋อยยังคงพรั่งพรูคำต่อว่าต่อไม่หยุด
"ทำไมแทนต้องโกหกเมย์ด้วย อยากดูแลจอมมากเลยใช่มั้ย? แล้วเมย์ล่ะ เมย์จะรู้สึกยังไงแทนเคยสนใจบ้างมั้ย?"
"ก็จอมเป็นเพื่อนแทน แทนจะดูแลเพื่อนตัวเองไม่ได้รึไง..?" เด็กหนุ่มยังคงโต้เถียงอย่างดื้อดึง นึกไม่ออกว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรกันแน่..
"แล้วเพื่อนของแทนสำคัญมากเลยเหรอ? แทนถึงต้องมาโกหกเมย์แบบนี้ ตอบเมย์หน่อยสิแทน ระหว่างเมย์กับเพื่อนของแทน ใครสำคัญมากกว่ากัน.."
เป็นครั้งแรกที่แทนพูดไม่ออก ไม่กล้าแม้กระทั่งจะสบสายตาที่มองมาอย่างคาดคั้น
ท่ามกลางเสียงอึกทึกในห้างสรรพสินค้า น่าแปลกที่ความเงียบของแทนทำให้ทุกอย่างรอบตัวดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปหมด
เมย์จ้องหน้าแทนราวกับจะบีบคั้นคำตอบให้หลุดออกมาจากปากอีกคนให้ได้
"ถ้าต้องเลือกคบคนๆเดียว แทนจะเลือกใคร?"
"ก็..เพื่อนกับแฟนมันก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว..." แทนตอบออกมาค่อยๆ รู้ดีว่าคำตอบนั้นไม่มีทางที่จะทำให้เมย์พอใจไปได้ แต่ก็ทนฝืนใจพูดในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการไม่ได้จริงๆ..
"เพื่อนกับแฟนไม่เหมือนกันงั้นเหรอ? เมย์พึ่งรู้นะเนี่ย" เด็กสาวตอกกลับด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"แทนรู้มั้ยว่าที่แทนทำให้จอมไม่ต่างจากเมย์เลยนะ บางทีเมย์ก็แยกไม่ออกว่าใครเป็นแฟนแทนกันแน่ระหว่างเมย์กับจอม.."
แทนรู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่เมย์ไม่คิดจะลดเสียงลงแม้แต่น้อย ทั้งที่สายตาหลายคู่หันมามองอย่างสนใจ เด็กสาวยังคงแผดเสียงจนประโยคสุดท้ายที่ทำให้แทนอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี..
"หรือต่างกันตรงที่ แทนไม่ได้มีอะไรกับจอม เหมือนที่มีอะไรกับเมย์ แค่นั้นใช่มั้ย?"
-
วะ วะ ว้าวๆๆๆๆๆ
แทน เคยมีอะไรกันด้วยเหรอ แร๊งค์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เลิกเรย
บอกเมย์เรย ใครว่าแทนไม่เคยมีอะไรกับจอม
เอาไห้อีนังหนูเมย์ชะนีน้อยหงายหลังเรย
-
ค้าง :fire:
แทนโดนเหวี่ยงยังงี้ก็ีดีเหมือนกัน จะได้ตาสว่างซะทีนึง
:เฮ้อ:
-
sheแรงจริงๆๆๆๆ :m31:
-
T.T
-
แทนเลือกไปเลย ทำแบบนี้ ทั้งสามฝ่ายลำบากใจ
เลือก จอมมมมม พูดดังๆฟังชัดไปเลย :laugh:
-
"หรือต่างกันตรงที่ แทนไม่ได้มีอะไรกับจอม เหมือนที่มีอะไรกับเมย์ แค่นั้นใช่มั้ย?"
ประโยคนี้ประโยคเดียวเข้าใจเลยว่า เพื่อนกับแฟนมันต่างกันตรงไหน
อย่างที่เคยแอบฟังเพลงมา(มันไม่เห็นจะเกี่ยว) เพื่อนกับแฟนมันแทนกันไม่ได้ 555+
อ่านตอนนี้แล้วหัวเราะห้องแข็งเลยอะ เมย์มันสมควรจะต้องเจออย่างนี้แล้วละ
ไม่อยากจะสงสาร(จริงๆก็เข้าใจอะนะว่าเหมือนโดนผู้ชายหลอก อิๆ)เลยจริงๆ
ผู้หญิงอะไรหาความเป็นกุลสตรีได้ เจอแต่ พิกุลทอง ในปากของเธอ ซะงั้น
แล้วจะรอต่อไปดูว่า แทนจะเอ่ยตอบรับคำพูดประโยคเด็ดของเธอว่าอย่างไร
นิว
-
โว้วววววววววววววววววว
ชีช่างกล้าแท้ๆ ประกาศซะกลางห้างเลยวุ้ย
ตอบไปสิแทน จูบกับจอมไปแล้วนิ
เพื่อนกับแฟนแทนกันไม่ได้ แต่เปลี่ยนเพื่อนเป็นแฟนทำได้นี่นา o18
บวก 1 แต้มค่ะ รออ่านต่อนะคะ
-
เรื่องกำลังถึงจุด peak พอดี...แทนจะทำยังไงต่อล่ะเนี่ย
รออ่านต่อนะครับ สนุกมากๆ เลยครับ
-
เวรกรรม
ขอให้โชคดี - -"
-
อินู๋เมย์แรงได้อีก...ประกาศกันกลางห้างทีเดียว :เฮ้อ:
จริงๆเนี่ย...ถ้าแทนเค้าไม่สับสน...คงเป็นแฟนกับจอมไปนานแล้วหล่ะ
คงไม่หลวมตัวมาเจอบางคนแว๊ดๆใส่แบบนี้หรอก... :laugh:
-
แร้งแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงเนอะ
-
จูบปายแว้ว
-
แทนคงต้องคิดแล้วละมั้งว่าจะทำอย่างไรต่อไป
-
:angry2:แรงงงงงงงงงงงงงงงงงงง แทนเลิกกะเมยเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย จอมน่ารักกว่าตั้งเยอะๆๆๆๆ o13
-
o22 o22
-
พระจ้าววววววววววววนังเมษ์เสยปลายคาง นุ้งแทนสลบคาทีเลยเป็นไร
เหอะๆๆๆๆ เอาดิ เลือกเลย เหอะๆๆๆ งานนี้ยาวแน่ๆ ถ้าคิดจะสลัดแฟนสาวตัว
แล้วไปคบกับจอม ก้อดูออกจะโฉดเกินไปหน่อยละ่มั้ง เจ้าแทน :m16:
สงสารนุ้งจอมเปนที่สุด
+1 จัดให้คะ
-
ประโยคสุดท้าย โดนจริงๆ
-
เหมือนโดย :a5: แต่ก็อาจทำให้แทนเลือกได้ว่าจะเลือกใคร
ระหว่างเพื่อนกับแฟน +1 ให้คุณ anocha รีบจัดตอนต่อไปมาเลยนะครับ
-
o22
แทนกะเมย์มีอาราายกัน
-
เชียร์เมย์ เชิดใส่แทนเลย 55555
ผู้ชายมันปันใจ เลิกกะมันไป 5555
เข้าทาง
-
แทนก็ตอบกลับไปว่า..
ชั้นก็แค่อยากลองกับของแปลกว่ามันเป็นอย่างไรก็เท่านั้น
-
ชีขุดหลุมฟังตัวเองชัดๆเลยนะนี่
ชาวบ้านคงมองชีเปนเด็กใจแตก
สรุปใครเสียเปรียบใครกันเนี่ย :z1:
ดูท่าทางชีคงขอเลิกเองแน่เลย
แทนคงไม่ต้องทำอะไรมาก อิอิ
-
:laugh: แทนบอกไปเลยแทนแค่อยากลองเปลี่ยนบรรยากาศ :oo1:
-
เหนื่อยใจแทนแทนจังเลย สงสัยอยู่ว่า ที่แทนทนคบกับเมย์อยู่ คงเป็นเพราะความเป็นสุภาพบุรุษอะ ได้กันแล้วจะทิ้งกันไปก็ดูไม่ดี
แต่ถ้ามันออกมารูปแบบนี้แล้ว ก็เลิกกับเมย์ดีกว่า เพราะต่อให้คบกันต่อไป ก็คงจะไม่ยืดอยู่ดี
-
สรุปแทนมีอะไรกับเมย์แล้ว O[]O
ค้างๆคาๆ
-
สงสานแทน
เป็นห่วงจอม
ถ้าเป็นเรื่องจริง
แทนอยู่โรงเรียนลำบากแน่ๆ
โชคดี ที่เป็นแค่นิยาย
พ่ออโนชาเอ๊ย
กลับมาต่อได้แล้วววว
-
ว้าวววววววววววๆๆๆๆ
นังน้องเมย์..ชีนี่แรงมั่กกกกกๆๆๆๆขอบอกกกกกก
ส่วนแทน..ก็เลิกกะชีไปเล้ยยยยย
ผู้หญิงอะไรน่ารำคาญมากกกกกกกกกกก ถึงมากที่สุดดดดดดดดด
-
ไม่แปลกใจเลยว่าแทนทำไมมาใส่ใจจอม
เพราะเธอทำตัวเองแท้ ๆ เมย์เอ้ย
-
คือ o22 เจ๊เมย์ครับ คือช่วยจำกัดความของความหมายว่ามีอะไรหน่อยซิครับ หมายถึงมาการจูบ หอม ไรงี้รึเปล่า
คือเจ๊เกรงใจชาวบ้านนิดนึง ผมเข้าใจนะครับว่าเจ๊ด้าน ด้านพอด้วย แต่เจ๊สงสารอีคนที่เจ๊เถียงด้วยนิดนึงซิ
ว่าเขาจะด้านเหมือนเจ๊มั๊ย เจ๊ก็ใจเย็นๆ ถ้าเจ๊ทนไม่ได้เจ๊แว๊ดๆให้จบแล้วเจ๊ก็บอกเลิกนะ ขอร้องนะเจ๊ เจ๊บอกเลิกไปเถอะ
ผมเข้าใจดีว่านิสัยอย่างเจ๊คงหาแฟนใหม่ไม่ยากหรอกนะ เดี๋ยวเจ๊ก็หาใหม่ได้ เจ๊อาจจะมีอะไรกับใครมาหลายครั้ง
ก่อนจะมากับแทนก็ได้นะ เจ๊อย่าคิดแค่นั้นสิเจ๊ เจ๊ใจเย็นๆนะเจ๊นะ เย็นเข้าไว้ แล้วเจ๊บอกเลิกเลย แฟนเจ๊มันทำอย่างงี้
มันหยามกันชัดๆอะเจ๊ ดูมันทำดิทำตัวกับเพื่อนยังกะแฟน แล้วแถมเป็นเพื่อนผู้ชายอีกนะเจ๊ แล้วเพื่อนผู้ชายคนนั้น
ดันมาน่ารักอีกนะเจ๊ เจ๊คิดดูนะเจ๊
ปล.อินไปหน่อยมั๊ย ไอ้ที่เขียนด้านบนเนี่ยให้เจ๊เมย์คนเดียวเลย ให้เจ๊คิดแล้วรีบบอกเลิกซะนะเจ๊ แล้วแทนไม่ต้องง้อนะ
เพราะอีป้า(เจ๊) งี่เง่าขอเลิกเอง :z2:
-
+1ให้กับคนแต่งจ๊ะ
ปล่อยให้นังเมย์มันแห้งเหี่ยวไปเถอะ แทนมาดูแลจอมดีกว่านะ :z2:
-
เช้าวันจันทร์ธรรมดาๆกลับกลายเป็นเช้าที่ทำให้แทนใจเต้นแรง.. .เด็กหนุ่มก้าวเท้าเข้าไปในห้องเรียน...ในหัวยังคงทบทวนคำพูดที่อุตส่าห์ซักซ้อมมาทั้งคืนเพื่อที่จะพูดกับจอม
แทนตรงไปยังที่นั่งของจอมเป็นอันดับแรกก่อนที่จะทันวางเป้ของตัวเองด้วยซ้ำ.. ที่นั่งของจอมมีเป้วางอยู่บนเก้าอี้อย่างเรียบร้อย... เด็กหนุ่มกวาดตาไปรอบห้องเพื่อมองหาเจ้าของมัน..บางที..จอมอาจจะไปเข้าห้องน้ำ หรือหลบไปหาขนมกินตามนิสัย หรือไม่ก็...แทนนิ่วหน้าด้วยความกังวลใจ เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าจอมอาจจะกำลังหลบหน้าเขาอยู่ก็ได้.. ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ รอคอยด้วยความกระวนกระวายใจ เด็กหนุ่มพยายามปลอบใจตัวเองว่าถึงอย่างไรจอมก็ต้องกลับเข้าชั้นเรียนอยู่ดี แต่กระนั้น..ในที่สุด เจ้าตัวก็อดรนทนไม่ได้ ต้องออกปากถามเอมิกาที่กำลังนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะถัดไป...
"เอ่อ..เอม ไอ้จอมมันไปไหนเหรอ?.."
"ไม่รู้เหมือนกัน เห็นวางกระเป๋าแล้วก็รีบออกไปเลย..สงสัยจะรีบไปขี้มั้ง?"
แทนส่ายหัวอย่างอ่อนใจกับคำพูดโผงผางของเด็กสาวแว่นหนา เด็กหนุ่มมองนาฬิกาที่ข้อมือ อีกสิบห้านาทีจะได้เวลาเข้าเรียน..เด็กดีอย่างจอมไม่เคยเข้าเรียนสาย..
"เอ้อ..ไอ้แทน แฟนแกมาที่ห้องแน่ะ แต่ไม่ได้มาหาแกนะ มาหาไอ้จอม บอกมีเรื่องจะคุยด้วย ไม่รู้ว่าป่านนี้หลบไปคุยกันที่ไหนแล้วมั้ง แกไปตามสิ"
"ฮะ! อะไรนะ? เมย์มาคุยกับจอม..ทำไมเอมไม่รีบบอก!!!"
แทนตะโกนลั่นห้อง พลางลุกพรวดพราดเหมือนเก้าอี้ร้อนเป็นไฟขึ้นมากระทันหัน เด็กหนุ่มแทบจะกระโจนออกไปจากห้องเรียน.. ลืมไปสนิทว่ายังไม่ได้ปลดเป้ออกจากหลัง
อันนี้หนังตัวอย่าง ตอนต่อไปกะลังปั่นอยู่ ประมาณ 4 ทุ่มนะคับ
-
อ่า รอ 4 ทุ่มค่า :pig4:
-
รอนะคะ
ลุ้นค่ะ!!!
-
อีกสิบห้านาทีจะได้เวลาเข้าเรียน แต่จอมยังคงเตร่อยู่ที่โรงอาหาร หนุ่มน้อยนั่งกินขนมฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ หาทางยืดเวลาที่จะต้องเจอหน้าแทนให้ช้าที่สุด...เพราะยังนึกไม่ออกว่าจะทำตัวยังไงหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น...
หนุ่มน้อยเอามือลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ สัมผัสจากรอยจูบนั้นยังคงติดตรึงที่ริมฝีปากราวกับว่ามันพึ่งผ่านไปไม่นาน
จอมหยิบขนมใส่ปากตัวเอง พยายามเบี่ยงเบนความสนใจไปจากรสจูบที่ยังคงฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ เด็กหนุ่มนึกสงสัยว่าจะมีเพื่อนซี้คู่ไหนที่เผลอตัวจูบกันอย่างนี้หรือเปล่า..
"จอม...มาอยู่นี่เอง ตามหาตั้งนานแน่ะ.." น้ำเสียงคุ้นหูที่ดังมาจากด้านหลังทำให้จอมสะดุ้งจนเกือบตกเก้าอี้.. เมย์เดินอ้อมโต๊ะตัวยาวของโรงอาหารมานั่งลงตรงข้ามจอม เด็กสาวส่งยิ้มเก้อเขินให้จอม ทั้งที่ดวงตายังมีร่องรอยแดงก่ำ...
"จอมไม่ว่าอะไรใช่มั้ยถ้าเมย์จะขอคุยด้วยแป๊บนึง..."
เด็กหนุ่มพยักหน้าทั้งที่ใจเต้นแรง แม้จะแน่ใจว่าเมย์คงไม่มีทางจะรู้เรื่องเหตุการณ์ในวันเสาร์ได้ แต่ความรู้สึกผิดก็ทำให้จอมร้อนตัว..เด็กหนุ่มพยายามปรับสีหน้าให้ดูเรียบเฉย ภาวนาให้อีกฝ่ายไม่ทันสังเกตุอาการพิรุธของตัวเอง..
"จอมรู้มั้ยว่าเมย์ทะเลาะกับแทนอีกแล้ว.."
หนุ่มน้อยส่ายหัว นึกสงสัยว่าอีกฝ่ายเล่าให้ฟังทำไม ในเมื่อปรกติ เมย์พยายามแสดงออกตลอดเวลาว่าความรักของตัวเองนั้นหวานฉ่ำเป็นสีชมพูแทบจะทุกวินาที...
"คือ..พอดีหมู่นี้ไม่ค่อยได้คุยกะไอ้แทนน่ะ" จอมตอบซื่อๆ นึกเข้าข้างตัวเองว่าไม่ได้พูดปดกับเมย์ ก่อนหน้านี้แทนโทรคุยกับจอมวันละเกือบชั่วโมงแทบทุกวัน แต่หลังจากเหตุการณ์ในวันเสาร์แล้ว...ก็ยังไม่ได้คุยกันอีกเลย..
"เหรอ? เมย์นึกว่าแทนเล่าทุกเรื่องให้จอมฟังซะอีก.."
"เออ..ไม่หรอก ส่วนใหญ่ก็คุยกันแต่เรื่องปัญญาอ่อนน่ะ...เมย์..เอ้อ..มีอะไรให้เราช่วยรึเปล่า.."
เด็กสาวมองหน้าจอมราวกับจะค้นหาอะไรบางอย่าง..ก่อนจะเล่าต่อด้วยสีหน้าระทมทุกข์
"วันเสาร์เมย์ทะเลาะกับแทน..แล้ว...แทนก็เงียบไป ไม่ยอมมาง้อเมย์เหมือนเคย เมย์โทรไปก็ไม่รับสาย จอมรู้มั้ยว่าวันอาทิตย์ เมย์โทรไปเป็นสิบๆรอบ แทนก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ แทนไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อนเลยนะจอม..ฮือ..ฮือ.."
เด็กสาวเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นจนจอมอดเห็นใจไม่ได้ แก้มเนียนใสเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา..
"เมย์รู้ว่าเมย์ผิด เมย์เอาแต่ใจ..เมย์จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว แต่แทนไม่ยอมฟังเมย์..จอมพูดกับแทนให้เมย์ที..เมย์อยากกลับไปคืนดีกับแทนจริงๆนะจอม.."
"เอ้อ..งั้นเมย์ลองคุยกับแทนตอนพักกลางวันสิ..ปรกติก็กินข้าวด้วยกันทุกวันไม่ใช่เหรอ?.."
เด็กสาวส่ายหน้า พูดทั้งที่ยังมีน้ำตา..
"เมย์กลัวแทนจะหลบหน้าเมย์ เมย์ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เมย์รู้นะว่าเพื่อนๆของแทนไม่ค่อยชอบเมย์ แต่เมย์เชื่อว่าจอมเข้าใจเมย์"
เด็กสาวพูดพลางเอื้อมมือมาบีบมือจอมที่วางอยู่บนโต๊ะ สายตาอ้อนวอนทำให้จอมใจอ่อนทั้งที่รู้สึกแปลบลึกในอก...
หนุ่มน้อยพยายามหาทางปลอบอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน..
"ไอ้แทนมันก็อย่างนี้แหละ โกรธแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย ว่าแต่..เมย์จะให้เราช่วยยังไงล่ะ.."
ท่าทางเห็นใจของจอมทำให้เมย์ยิ้มทั้งน้ำตา เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น..
"เมย์รู้ว่าถ้าเมย์นัดแทน แทนก็คงจะไม่ยอมมาคุยกับเมย์หรอก.. จอมพาแทนมาหาเมย์ทีนะ เมย์สัญญา ..เมย์จะไม่เอาแต่ใจ ไม่เจ้าอารมณ์อีกแล้ว เมย์จะทำตัวดีๆ.."
จอมกัดริมฝีปาก น้ำเสียงอ้อนวอนของเด็กสาวตรงหน้าให้จอมรู้สึกผิดขึ้นไปอีก เมื่อนึกถึงความรู้สึกเร้นลับที่ตัวเองมีให้แทน เด็กหนุ่มตัดใจพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ..
"งั้นซักเที่ยงครึ่ง เมย์ไปคอยที่ซุ้มตรงสวนหย่อมแล้วกัน เดี๋ยวเราพาไอ้แทนไปเจอเมย์ที่นั่น...จะได้คุยกันสะดวกๆดีมั้ย?"
เมย์ปาดน้ำตา พูดด้วยน้ำเสียงที่ยังสั่นเครือ.. "ขอบใจนะจอม..จอมรู้มั้ยว่าเมย์รักแทนมากแค่ไหน..ที่บ้านเมย์ก็ไม่มีใคร พ่อแม่เมย์ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพื่อนๆที่โรงเรียนก็ไม่มีใครจริงใจกับเมย์ มีแต่แทนเท่านั้นที่ดีกับเมย์ เมย์รักแทนมากจริงๆนะ.."
เด็กสาวพรั่งพรูถ้อยคำที่ทำให้จอมรู้สึกเหมือนมีก้อนหินหนักอึ้งอยู่ในอกแทนที่จะเป็นหัวใจที่เคยมีชีวิตชีวา.. แต่คำสุดท้ายของเมย์กลับยิ่งทำให้จอมรู้สึกหดหู่ยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อเด็กสาวพูดทั้งน้ำตาว่า..
"ถ้าไม่มีแทนแล้ว เมย์ก็ไม่รู้จะอยู่ยังไง..เมย์คงอยู่ต่อไปไม่ได้จริงๆนะจอม.."
-
มาแค่นี้จิงๆ เหรอออออออออออ :serius2:
-
ค้างอย่างแรง หง่ะ :fire: :fire: :fire:
-
น้องจอมอย่าไปใจอ่อนสิ....อินู๋เมย์เค้าไม่ได้น่าสงสารแบบที่สร้างภาพไว้หรอกนะ
-
:o211:
มาต่อบัดเดี๋ยวนี้
-
ดีเหมือนกัน นัดเจอกันไปเลย จะได้เคลียร์ให้จบๆไปซะ ไม่ต้องค้างคา
จะได้รู้สักทีว่าแทนเขาเลือกนู่จอม กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
บวก 1 แต้มให้นะ
แต่ทำไมมันสั้นจังเลยเน้อ
เมย์เรียกร้องความเห็นใจใช่มั้ยเนี่ย???
-
กำ
-
:angry2: แทนเอ้ยแกช้าว่ามะเอียแกเสมอ
แบบนี้นะเข้าล๊อคทุกสิ่งอันเหอะๆ
แล้วนี่จอมยิ่งไม่อยากเจอหน้าแทน แต่ต้องเจอเพราะคำขอร้องของเมย์อ่ะนะเฮ้อๆ
ต่อไปจะดราม่ามั๊ยเนี่ย :o12: สงสารนุ้งจอม
+1 จัดให้คะ
-
^^
-
ก๊ากกกกกกกกก นางร้ายรสสตอร์เบอร์รี่
มาสั้นมากๆ อ่ะครับ
มาช้าจะ :m31:กระทู้
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:z2: :z2: :z2:
มารยาชะนีร้อยเล่มเกวียนเหลิอเกินจริงๆ
แล้วจะรออ่านต่อตัวร้ายมันต้องแบบนี้ละถึงจะดูสมจริง
นิว
-
อีทอแล
แสรดดดดดดดดด
-
ไม่ผิดหวังซักเรื่องเลยนะคร้าบ
หลงรักจอมอีกแล้วคร้าบ
มาไวๆนะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
จอม
-
:fire: นังชะนีเมย์ร้ายกาจมากกกกกกกกกกกก
อย่าไปยอมนะจอม :m31: อย่าให้แทนไปอยู่กับชะมีวุ่นวายอย่างยัยเมย์เด็ดขาด
:a5: o22 :o12:
-
ค้างอะ :z3:
-
o22 มารยาหญิงพันแปดร้อยเล่มเกวียน หนูจอมจะไปสู้อะไรเค้าได้ คงต้องวัดกันที่ใจของนายแทนล่ะนะ :เฮ้อ:
-
ฝากคนแต่ง :beat: :beat: :z6: :z6: เมย์ที
-
ระหว่างความรักกับคุณธรรม ความสงสาร จอมจะทำยังไง
ทิ้งให้ค้างซะงั้น +1 จัดให้ตามระเบียบ แล้วรีบมาลงตามระเบียบนะครับ
-
สตอเบอรี้ :serius2: ฉันอยากถีบเธอจริงๆ
-
ปากบอกว่ารัก ขาดแทนไม่ได้ แต่ทะมาย เธอถึงได้แว้ดๆๆๆๆ แจ๊ดๆๆๆๆๆ ข่มขู่ ตะคอกแหวดแหว แทนตลอดเวลาเลยล่ะ ทำอย่างเนี้ย มีแต่หนุ่มจะวิ่งหนีนะจ๊ะหนูเมย์
-
:pig4:
-
มาติดตามครับ ก็ดีเหมือนกันลองคุยกันดูสิแทนจะทำยังไง
-
เฮ้ย....
จะเอาอย่างไรกันดีเนี๊ย :z3:
-
เบื่อจริงพวกที่ชอบหลอกใช้ความใจดีของคนอื่นเนี่ย
พอนัดเจอกันแทนบอกไปเลยนะ
"เมย์ เธอดีเกินไป"
:m20:
-
อ่านคอมเม้นต์แต่ละคนแล้วสนุกดี
อิน..กันแรง
-
อ่านแล้วปรี๊ดจริงๆ... :fire: นังเมย์ช่างร้ายกาจ
เอาใจช่วยจอม+แทนต่อไป
+1 ให้คุณ anocha แล้วนะครับ รออ่านต่อครับ
-
ตอแหลจริงๆ ผู้หญิงคนนี้
แต่คนดีอย่างจอมก็นะ คงเต็มใจช่วย แม้ตัวเองจะเจ็บอะ เฮ้อ....
แทนก็เหมือนกัน ตัดให้ขาดไปเลยดีกว่า ผู้หญิงแบบเมย์เนี่ย :m16:
-
อ่ะนะ~! มีตัวร้ายเข้ามาให้วุ่นวาย ปวดหัว ... เรื่องน่าสนใจ น่าติดตามมากกว่าเดิม o13
ลุ้นๆ เอาใจช่วยแทน กะ จอม ... ออกจะแสนดีทั้งคู่ ... จะทำยังไงกันละทีนี่
ขอบคุณนะครับ ... มีความสุข ... ชอบอ่านงานเขียนของคุณนะครับ ^_^
-
อ่านคอมเม้นต์แต่ละคนแล้วสนุกดี
อิน..กันแรง
เห็นด้วยกับรีนี้จริง ๆ อ่านนิยายของคุณ anocha ว่าสนุกแล้ว อ่านรี fc แต่ละท่าน ยิ่งสนุกเข้าไปอีก
อินมาก ๆ เลย ปลื้มแทนคนแต่ง ฉะนั้น คุณ anocha ต้องเข้ามาต่อด่วน แล้วแต่งเรื่องอื่นเพิ่มโดย
ด่วนเลยค่ะ
-
:serius2: :serius2: รอ รอ รอ
-
นังน้องเมย์นี่ร้ายจริงๆๆๆๆเลยยยยยยยยย
ตีหน้าเศร้า..เล่าเรื่องตอแหลได้เนียนจริงๆๆๆ
-
อีเมย์ :z6:
-
ค้างงงงงงงงงงงง :z3: :z3:
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ
-
หายยยยยยย
-
แต่งดีนะคับ ภาษาลื่นไหลไม่สะดุด :really2:
บรรยากาศกะหวานๆ ใสๆ มีชวนให้หมั่นไส้นิดหน่อย
รอตอนต่อไปครับบบบ
:L2:
-
ไม่ใช่เรื่องยากที่แทนจะหาตัวจอม เพราะอีกฝ่ายมีที่สิงสถิตย์อยู่ไม่กี่ที่ และสถานที่โปรดอันดับหนึ่งของจอมก็คือโรงอาหาร แทนวิ่งห้อเต็มเหยียด ภาวนาให้ไปถึงตัวจอมก่อนเมย์ แค่นึกภาพว่าเด็กสาวจะออกฤทธิ์อะไรใส่จอมได้บ้าง เด็กหนุ่มก็แทบหายใจไม่ทั่วท้อง...
ระยะทางจากตึกเรียนไปโรงอาหารดูจะไกลกว่าปกติเมื่อแทนต้องรีบวิ่งไปให้ถึงคนที่อยากเห็นหน้าใจจะขาด..แต่แล้วเจ้าตัวก็ต้องเข่าอ่อนเมื่อเห็นจอมนั่งอยู่กับเมย์...
ทันทีที่เห็นแทนวิ่งพรวดพราดเข้ามาในโรงอาหาร..เมย์ก็รีบปาดน้ำตาทิ้งแล้วยิ้มร่าอย่างดีใจ...แต่ดูเหมือนสีหน้าเบิกบานของเธอจะไม่อยู่ในสายตาแทนเลยแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มจ้องไปที่คนใส่เฝือกซึ่งกำลังนั่งหันหลังให้อย่างเป้นกังวล
จอมหน้ามามองแทนอย่างช้าๆ สายตาจืดจางว่างเปล่าจนคนที่อุตส่าห์รีบวิ่งมารู้สึกใจหาย...
แทนยืนหอบ...จุกจนพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเหนื่อยหรือเป็นเพราะสายตาเย็นชาของจอมกันแน่..
"ไอ้แทน...เมย์เค้ามีเรื่องจะคุยกับมรึงน่ะ.." จอมชิงพูดก่อนด้วยน้ำเสียงเนือยๆ สบตาคมกริบของแทนเพียงแวบเดียวก่อนจะเบือนหน้าไปทางเมย์ เด็กสาวลุกขึ้นอย่างกระตือรือร้น แทบไม่เหลือร่องรอยเจ็บช้ำอยู่บนใบหน้า..
"แทน...เมื่อวานนี้ทำไมถึงไม่รับสายเมย์..รู้มั้ยว่าเมย์คิดถึงแทนแค่ไหน.."
คำพูดนั้นไม่ได้ทำให้แทนรู้สึกดีเหมือนเคย แทนทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงที่เธอพูด ใบหน้าเข้มหันไปทางจอมที่กลับไปตั้งใจกินขนมตามเดิมราวกับว่าเมย์และแทนไม่ได้อยู่ตรงนั้น..
"ไอ้จอม...มรึงปิดมือถือทำไมวะ? เมื่อวานนี้กรูโทรหามรึงทั้งวัน มรึงรู้รึเปล่า.."
"เออ..กรูลืมชาร์ตแบทน่ะ..." หนุ่มน้อยตอบเสียงเบา ท่าทางราวกับว่าไม่มีอะไรในโลกจะน่าสนใจไปกว่าถุงมันฝรั่งทอดที่วางอยู่ตรงหน้าอีกแล้ว..
"มรึงก็รู้ว่ากรูมีเรื่องจะคุยกับมรึง..." แทนพูดห้วนๆ นึกฉุนกับท่าทีเย็นชาของอีกฝ่าย ไม่ใส่ใจด้วยซ้ำว่ามีอีกคนหาจังหวะจะพูดแทรกตลอดเวลา
จอมเหลือบมองหน้าแทนกับเมย์สลับกันไปมา..ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"มรึงกับกรูคุยกันเมื่อไหร่ก็ได้.. เมย์อ่ะ เค้ารอมรึงอยู่"" หนุ่มน้อยเก็บถุงขนมที่วางเกลื่อนอยู่อย่างเรียบร้อย หยุดชะงักไปชั่วขณะก่อนจะพูดต่อโดยไม่มองหน้าแทน "เค้าเสียใจมากรู้มั้ย.. ไหนมรึงเคยบอกว่าจะดูแลเค้าดีๆไง.."
แทนรู้สึกไม่สบายใจเมื่อได้ยินคำพูดของจอม และยิ่งไม่สบายใจหนักขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของเมย์
แม้ว่าเธอจะพยายามยิ้มเมื่อได้ฟังคำพูดของจอม แต่แทนรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในดวงตาและรอยยิ้มของเธอ
"แทนเมย์ขอโทษ...แทนฟังเมย์อธิบายก่อนได้มั้ย.." เด็กสาวหันมาพูดกับแทนด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ดวงตาของเธอปริ่มด้วยหยดน้ำตาขึ้นมาอีกครั้ง "ต่อไปนี้เมย์จะไม่ทำตัวงี่เง่าอีกแล้ว แทนอย่าโกรธเมย์เลยนะ.."
แทนแทบจะไม่ได้สนใจฟังเธอ ทันทีที่เห็นจอมหอบถุงขนมเดินไปเงียบๆ แทนก็ขยับตัวจะเดินตาม แต่สีหน้าอึดอัดใจของอีกฝ่ายทำให้เด็กหนุ่มต้องชะงัก สายตาของจอมที่มองมานั้นเฉยเมยราวกับเห็นแทนเป็นคนแปลกหน้า จนเจ้าตัวนึกสงสัยว่าเมย์เล่าอะไรให้จอมฟังกันแน่..
"กรูว่ามรึงคุยกับเมย์ให้รู้เรื่องก่อนดีกว่า.. มรึงทำให้เค้าผิดหวังมากเลยมรึงรู้ตัวรึเปล่า.."
จอมพูดจบแล้วเดินจากไปเงียบๆทิ้งคำกล่าวหาที่ทำให้อารมณ์ของแทนเดือดปุดขึ้นมาจนได้ เมย์คว้าข้อมือแข็งแรงของแทนเอาไว้ไม่ให้เดินตามจอมไป วูบหนึ่ง..เด็กหนุ่มนึกอยากจะสะบัดข้อมือให้พ้นจากการเกาะกุมของเธอ แต่ก็ไม่อยากนึกเกลียดตัวเองภายหลังที่ทำตัวไม่เป็นสุภาพบุรุษ แทนข่มใจพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเรียบๆ..
"แทนคิดว่า เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะเมย์.."
"ไม่..แทน.. แทนฟังเมย์อธิบายก่อน..วันนั้นเมย์ผิดเองที่ด่าแทน.. ด่าจอม..แล้วก็.." เมย์หยุดไปชั่วอึดใจก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงกระดากอาย ราวกับว่าเธอรับไม่ได้กับสิ่งที่ทำลงไป.. "เมย์ขอโทษด้วยที่ตบหน้าแทน..."
แทนส่ายหัว แม้ว่าท่าทีจะยังคงสุภาพ แต่ใบหน้าคมเข้มนั้นมีรอยของความกระด้างเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด..
"ไม่ใช่เมย์.. แทนไม่โกรธที่เมย์ตบหน้าแทน แต่เมย์เป็นคนพูดเองว่าแทนจะไปตายที่ไหนก็ไป แทนก็เลยคิดว่า งั้นเราก็ไม่น่าที่จะต้องเจอกันอีก "
"เมย์ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นแทน.. เมย์แค่โกรธ ก็เลยพูดไปอย่างนั้น แทนก็รู้ว่าเมย์รักแทนแค่ไหน..?"
คำรักนั้นไม่ได้ทำให้แทนรู้สึกดีเหมือนเคย เด็กหนุ่มรู้สึกว่า ที่ผ่านมาเมย์ใช้คำนี้กดดันให้เขาต้องยอมทำตามใจเธอมาตลอด... จนตอนนี้ เด็กหนุ่มรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับการต้องคอยเอาอกเอาใจเธอเต็มทน...
"เมย์ลองคิดให้ดี ว่าเมย์แค่ต้องการคนคอยเอาใจรึเปล่า...แทนคงทำให้เมย์ได้ดีที่สุดแค่นี้แหละ.."
เมย์หยุดสะอื้นทันที สายตามองมาที่แทนอย่างคาดคั้น..
"ทำไมแทนถึงพูดอย่างนี้... แทนไม่รักเมย์แล้วเหรอ?.. แทนมีคนอื่นแล้วใช่มั้ย?"
เด็กหนุ่มไม่ตอบ.. ไม่พยายามแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น..
"ทำไมแทนถึงทำแบบนี้ เมย์ไม่ทางเลิกกับแทน ได้ยินมั้ยแทน? ไม่มีทาง!!?!"
เด็กสาวกรีดเสียงใส่แทนท่ามกลางสายตาหลายคู่ของบรรดาแม่ค้าในโรงอาหารที่เฝ้ามองอย่างสนใจราวกับกำลังดูละครหลังข่าวเรื่องโปรด
แม้จะอับอายเต็มทน แต่แทนก็ยังพูดกับเมย์ด้วยน้ำเสียงสุภาพ...
"แทนขอโทษที่ทำให้เมย์ผิดหวัง เมย์จะเกลียดแทนก็ได้ แทนไม่ว่า แต่ตอนนี้ขึ้นเรียนก่อนเถอะเมย์ ถึงยังไงเราก็ยังต้องเรียนอยู่นะ.."
เมื่อเห็นเด็กสาวตรงหน้าไม่มีท่าทีว่าจะขยับเขยื้อนไปไหน แทนก็ถอนหายใจอย่างช้าๆ ก่อนจะหันหลังให้เธอแล้วเดินจากไปเงียบๆ แม้กระนั้น เด็กหนุ่มก็ยังได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังอย่างเกรี้ยวกราด..
"ไอ้แทน! ไอ้ทุเรศ!! คอยดูนะ กรูจะไม่ยอมปล่อยมรึงไปง่ายๆหรอก คอยดู!!!"
-
มันส์ดีครับ
แทนน่าจะกระทืบน้องเมย์ที่น่ารักกลับไปทีนึง
55+
-
ถ้ายัยน้องเมือกตายไป อย่าแต่งให้เธอมาทำแบบเรื่องแฟนเก่านะครับ
"แน่ใจแล้วหรอ ว่าแฟนคุณเค้ายอมเลิกกับคุณรึยัง?" ไม่ใช่ละ :laugh:
ผมสงสารน้องจอมครับ เดี๋ยวน้องจอมจะโดนควักไส้ และน้องแทนจะมีกิ๊กเป็นผี
-
ทีแรกกะว่าจะลง 2 ตอน แต่ว่าพิมพ์ไม่ทันง่ะ 555 ช่วงนี้งานหนักมากเลยนะคับ ไม่ค่อยมีเวลาว่างเลย ทำงาน 8 โมงเลิกทุ่มนึงทุกวัน เวลาเขียนนิยายก็ต้องค่อยๆเขียน เขียนแล้วแก้ เขียนแล้วแก้ อยู่หลายรอบ (ทั้งๆที่แก้ไปแล้วก็ไม่ค่อยจะดีขึ้นมาซักเท่าไหร่น่ะนะ แต่ก็อยากจะบอกว่า คนเขียนตั้งใจเขียนอย่างดีสุดสีมือ สีตรีนกันเลยทีเดียว) :o12:
ขอบคุณนะคับ สำหรับทุกๆรีพลาย อยากจะชวนคุยกะทุกๆคนเลยอ่ะ ถ้าไม่ได้คนอ่าน คนเขียนก็คงไม่ตะบี้ตะบันเขียนขนาดนี้..ถึงแม้ว่าคนเขียนจะเขียนช้า และลงแบบกระปริบกระปรอย ยังกะเป็นโรคช้ำรั่ว แต่ก็ยังมีคนอ่านคอยให้กำลังใจ.. อ่านคอมเม้นต์แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่หน้าจอคนเดียว... o18
ขอดฆษณาหน่อยว่าตอนต่อไปจะมีตัวละครจาก 16 PLUS ตอนเก่าๆมาโผล่ในเรื่องนี้ด้วย อย่าลืมติดตามกันนะคับ
คืนนี้ฝันดีนะ..
-
มีตัวละครพิเศษด้วยเหรออออออออออออออออออออออ จะรอนะคับ
-
บวก 1 ให้คนแต่ง และฝันดีเช่นกันค่ะ
รอคอยว่าตัวละครเก่าตัวไหนจะเข้าฉาก
แต่ตอนนี้อยาก :beat: ยายเมย์ซะจริงๆ
-
:L2:
ให้น้องจอม
-
:L2:มาส่ง้พื่อเป็นกำลังใจให้ครับ
เมื่อนังชะนี แผลงฤทธิ์ เรื่องจะวุ่นวายขนาดไหนนะ
:z2: :z2:
-
กรี๊ดดดด นุ้งแทน หลุดรอดจากนุ้งเมย์แล้ว เย้ๆๆ
แต่งานหนักรออยู่ :เฮ้อ: น้องจอมเห็นเมย์พูดแบบนี้แล้ว
อยู่ดีๆเราจะไปแยกเค้าออกมาได้ยังไง
อีกอย่าง คำว่า ""กรูว่ามรึงคุยกับเมย์ให้รู้เรื่องก่อนดีกว่า.. มรึงทำให้เค้าผิดหวังมากเลยมรึงรู้ตัวรึเปล่า..""
>> สะอึกมั๊ยล่ะ ไม่ใช่แค่เมย์ผิดหวังหรอกนะ จอมก้อรู้สึกผิดหวังและแย่ๆมากเลยด้วย
แบบนี้ต้องให้นุ้งเอมเป็นกาวใจป่ะเนี่ย
เจ้าแทนเอ้ยไปเคลียร์กับเมย์ให้ได้ก่อนป่ะ ตัวเองอยากจบแต่เมย์ไม่หนิ
แล้วค่อยมาง้อจอมอ่ะ อยากจะสานต่อแบบไหนค่อยว่ากัน
+1 จัดให้คะ
-
ใครก็ได้ช่วยเอา คาลามายด์ มาราดหน้ายัยน้องเมย์หน่อยเหอะ...คงคันแย่แล้ว
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:angry2: :m16: :beat:ฆ่ามัน อีเมย์
-
^^
-
แรง
-
น้องแทนแค่จุ๊บกะน้องจอมทีเดียวลืมยัยเมย์เลย :laugh:
ยัยเมย์ร้ายไปน้องแทนเค้าก็ไม่กลับมาหรอก :z6:
-
:เฮ้อ:
ร้ายซะจนดูน่าสมเพชเสียจริง แล้วจะรออ่านต่อเป็นกำลังใจให้แทนด้วยคน
นิว
-
ตบมือให้กับสุภาพบุรุษแทน เจอแบบนี้ยังคงนิ่งได้อีก
แหมมม อยากกระโดดถีบยัยเมย์จริงๆ
-
:m16: ใครช่วยเอายัยเมย์ไปเก็บทีเถอะ น่ากลัวชิบโป๋ง
แล้วใครหว่า...ดารารับเชิญ... :impress2:
-
แรงงงงงงงงงงงงงง
เอิ่ม ยังไงดีล่ะ
ให้แทนไปจบ(แน่ๆ)กับเมย์ให้เรียบร้อย
แล้วก็มาง้อจอมนะจ๊ะ
แน่นอน อย่าลืมให้หนูเอมเป็นกาวใจล่ะ
ขอบคุณคนเขียนจ้า นิยายของคุณอ่านสนุกทุกเรื่องเลย
ขอบอกว่าชอบคร๊าบบบบบบบ :impress2:
-
มาติดตามครับ ดูท่าจะไม่ยอมจบง่ายๆนะ ขอบคุณคนแต่งครับ
-
มาต่อเร็วๆนะคับ
ลุ้นๆๆๆ
:sad4:
-
แวะมาให้กำลังใจคนแต่ง
รวมทั้งแทนกับจอมด้วย อิอิ
-
ทำตัวอย่างงี้ ยังจะหวังให้ใครมารักอีกเหรอเนี่ย อนาถแท้ เฮ้ออ :เฮ้อ:
-
แหมม สุดท้ายก็หลุดจนได้นะ น้องเมย์
รีบกลับไปปรับความเข้าใจกับคนดีที่หนึ่ง ปานนี้น้ำตาเป็นสายแล้วมั่ง
+1ให้เป็นกำลังใจในการต้องทำงานหนัก
และรอตัวละครตัวเก่า ๆ กลับมาแวะเวียน :z2:
-
น้องเมย์ เธอร้ายจนได้โล่ห์เลยแฮะ
-
"ไอ้แทน! ไอ้ทุเรศ!! คอยดูนะ กรูจะไม่ยอมปล่อยมรึงไปง่ายๆหรอก คอยดู!!!"
กูจะยอมโดนข่มขืนแล้วจะถือมีดคัตเตอร์มาปาดคอมึง..คอยดู
-
ถ้ามีเเต่ผู้หญิงเเบบนี้
ผมยอมตายดีกว่า
:laugh:
-
คุณเมย์ครับ
คำว่าสุภาพสตรี หายไปไหน
เห็นแต่คำว่า สุภาพสนตีนเสียแล้ว
-
น้องจอมน่ารักเหลือหลาย :L2:
แต่นังน้องเมย์นี่ ๆปเป็นตัวร้ายในละครน้ำเน่าได้เลย :beat:
-
สาวเมย์นี่สุดๆไปเลยเฮีย 555
-
แต่ล่ะคนแรงๆทั้งน๊านนนน :laugh:
-
เข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ
และจะตามเก็บให้หมดทุกเรื่องเลย
แต่ เอิ่ม ใครก็ได้
เอาชะนีป่า (เมย์) ไปเก็บทีเถอะ
ก่อนจะโดนยำทีน
:angry2:
-
ละแล้ว..นังน้องเมย์ก็หลุดสันดานที่แย่ๆๆออกมา
-
+1 เป็นกำลังใจให้นะคะ หญิงเมย์ she ร้ายได้อีก นับถือ
แต่สันดานจริงก็จะโผล่ออกมาให้เห็นอยู่เรื่อย ๆ ใช่มะ
สงสารจอมกับแทนจริง ๆ เลย เมื่อไหร่จะพ้นนางมารร้ายได้ล่ะ
จะรอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
+1 ให้กำลังใจและขอบคุณคุณ anocha ที่มาลงเรื่องต่อนะครับ...สู้ๆ ครับ :L2:
...ยัยเมย์ ท่าทางจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆ แน่เลย รอลุ้นต่อนะครับ
-
สนุกจังค่ะ มารออ่านตอนต่อไปค่ะ :impress:
-
การซ้อมบาสอันหนักหน่วงในเย็นวันนั้นไม่ได้ทำให้แทนรู้สึกคึกคักเหมือนเคย เด็กหนุ่มอยู่ข้างสนาม ตัวชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ..สายตาเหม่อมองเพื่อนร่วมทีมที่วิ่งไล่ล่าลูกบาสในสนามแต่ความคิดในหัวกลับฟุ้งซ่านสับสน..
"วันนี้มรึงเป็นไรวะไอ้แทน เห็นพี่ปิงเค้าบ่นๆว่ามรึงไม่ค่อยตั้งใจซ้อม..."
แทนส่ายหัว มองเพื่อนร่วมทีมที่นั่งเหงื่อซ่กอยู่ข้างๆ แล้วจู่ๆ ก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้..
"เออ...ไอ้พีท กูถามไรมึงหน่อยดิ.."
"ถามไรวะ?"
แทนกวาดตามองไปรอบตัว เมื่อแน่ใจว่าเสียงอึกทึกในสนามและระยะที่ห่างจากคนอื่นพอสมควร น่าจะช่วยป้องกันไม่ให้มีใครได้ยินบทสนทนา เด็กหนุ่มครุ่นคิดชั่วขณะก่อนจะยิงคำถาม..
"พีท..มรึงคิดยังไงถึงเป็นแฟนกับไอ้บอสวะ?"
"มรึงนี่ถามอะไรแปลกๆ กรูก็ชอบมันสิวะกรูถึงเป็นแฟนกับมันได้..."
อีกฝ่ายตอบเสียงดังฟังชัดจนทำให้คนฟังมาจนทำให้รู้สึกทึ่ง พีทคนเปิดเผยอย่างนี้เสมอ แม้ว่ามันจะทำให้สาวๆอกหักกันค่อนโรงเรียน แต่เจ้าตัวก็ไม่แคร์ ยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบานว่าเป็นแฟนกับบอส หนุ่มน้อยที่นั่งเรียนข้างกันมาตลอดสี่ปี
"แล้ว...มรึงรู้ตัวเมื่อไหร่วะ ว่ามรึงชอบไอ้บอส.." แทนออกปากถามอย่างเกรงใจ ไม่อยากซักไซ้เรื่องส่วนตัวของคนอื่น แต่ถ้าไม่เรียนรู้จากผู้มีประสบการณ์อย่างพีท ก็นึกไม่ออกว่าจะถามใครได้
"ไม่ค่อยแน่ใจแฮะ..รู้แต่ว่า นั่งเรียนข้างมันทุกวัน แล้วก็เห็นว่ามันน่ารักขึ้นเรื่อยๆ รู้ตัวอีกที กรูก็รักมันไปแล้ว.."
"แล้วมรึงจีบมันยังไงวะ?.." แทนถามอย่างมีความหวัง เผื่อว่าจะได้เรียนกลยุทธ์เด็ดๆจากเพื่อนร่วมทีม
"เปล่า...ไม่ได้จีบ ก็แอบชอบมันอยู่อย่างงั้นแหละ.."
"อ่าว..แล้วพวกมรึงเป็นแฟนกันยังไงวะ?"
"พอมันเผลอ..กรูก็ปล้ำ.." พีทตอบแล้วหัวเราะลงลูกคออย่างชอบใจ ไม่ยอมเฉลยว่าแผนเผด็จศึกไม่สำเร็จตามคาด ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววหื่นออกมาอย่างเห็นได้ชัดจนแทนนึกขำ..
"กรูคงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกว่ะ.." แทนส่ายหัวกับคำแนะนำของอีกฝ่าย นึกไม่ออกว่าอย่างตัวเองจะไปปล้ำใครได้ โดยเฉพาะกับจอม ยิ่งอีกฝ่ายมีเฝือกห้อยคอแบบนี้ด้วยแล้ว แค่เห็นจอมนิ่วหน้าเพราะความเจ็บก็แทบทำใจไม่ได้แล้ว.. เรื่องคิดว่าจะใช้กำลังเป็นอันพับไปได้เลย เด็กหนุ่มเอามือเสยผมอย่างว้าวุ่นใจ
ยังมีอีกหนึ่งคำถามสำคัญที่เจ้าตัวเก็บไว้ท้ายสุด..
"มรึงว่า..เออ.. เพื่อนผู้ชายจะจูบกันแบบไม่ได้ตั้งใจได้มั้ยวะ?"
"เฮ้ย! จูบกันนะไม่ใช่เหยียบตีน จะไม่ตั้งใจได้ไง" พีทส่ายหัวดิก มองแทนอย่างรู้ทัน "แล้วมรึงไปจูบใครมาวะ?"
ไม่มีเหตุผลอะไรที่แทนจะต้องปิดบัง ในเมื่ออีกฝ่ายอุตส่าห์ให้คำปรึกษาอย่างจริงใจขนาดนี้ แทนตอบออกไปตามตรง..
"กรูจูบกับไอ้จอม.. แต่จูบไปแล้วก็เห็นมันทำท่าเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กรูเลยไม่รู้ว่ามันคิดยังไงกับกรูกันแน่.."
พีททำท่าเหมือนจะเรียกอีกฝ่ายว่า'ไอ้ควาย' แต่แล้วเจ้าตัวก็ยั้งปากไว้ทัน ก่อนจะพูดกับแทนช้าๆเหมือนกำลังอธิบายให้เด็กสามขวบฟังเรื่องยากๆ...
"ถ้าเค้ายอมจูบกับมรึง กรูว่า เค้าต้องคิดอะไรกับมรึงบ้างแหละ แต่เพราะมรึงคบอยู่กับเมย์ไง เค้าก็เลยทำเฉยๆ.."
แทนถอนหายใจ การจะจบกับคนหนึ่งเพื่อจะไปเริ่มกับอีกคนดูจะยากกว่าที่คิด ในเมื่อเมย์กับจอมนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง..
"มรึงโชคดีว่ะไอ้พีท ที่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรตั้งแต่แรก กรูแม่งโง่ ไม่เคยรู้เลยว่ากรูชอบไอ้จอมทั้งที่อยู่กับมันทุกวันแท้ๆ จนกรูเป็นแฟนเมย์นี่แหละ กรูถึงได้รู้ว่าเวลาที่กรูอยู่กับมันกรูมีความสุขมากแค่ไหน ยิ่งตอนที่มันเจ็บ กรูก็ยิ่งอยากดูแลมันตลอดเวลา"
แทนพรั่งพรูความในใจยาวเหยียด นึกอยากเอาหัวโขกกำแพงสักครั้งเผื่อว่าอะไรจะดีขึ้นมาบ้าง "ถ้ากรูไม่งี่เง่าแต่แรก เรื่องก็คงไม่วุ่นวายขนาดนี้.."
พีทเอื้อมมือไปตบไหล่แทนแรงๆสองสามทีอย่างเห็นใจ "อย่างน้อยตอนนี้ มรึงก็รู้แล้วนี่ ว่ามรึงต้องการอะไร กรูว่า จอมมันก็คงไม่ต่างจากมรึงหรอกว่ะ ไม่งั้นมันจะคอยอยู่ข้างมรึงตลอดแบบนี้เหรอ?"
"แล้วกรูจะทำยังไงดีวะ?" แทนถามอย่างละเหี่ยใจ รู้สึกว่าสมองตีบตันไปหมดแล้วตอนนี้..
"ก็ทำอย่างที่มรึงอยากทำ มรึงเท่านั้นที่รู้ดีที่สุดว่ามรึงต้องทำยังไง..." พีทให้คำแนะนำง่ายๆ แต่ดูจะตรงใจคนฟังที่สุดแล้วตอนนี้
"อือ..ก็จริง.." แทนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แม้ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป
พีทหรี่ตามองแทน สีหน้ามีลับลมคมใน "อ้อ..กรูจะเตือนอะไรมรึงไว้อย่าง เมย์เค้าร้ายกว่าที่มรึงคิดนะเว้ย กรูว่าเค้าคงไม่ยอมเลิกกับมรึงง่ายๆหรอก.."
"ไอ้พีท..มรึงรู้ได้ไงวะ?" แทนทำท่าอัศจรรย์ใจ อดทึ่งไม่ได้กับกิตติศัพท์ที่ขจรขจายของเมย์
"ก็เค้าเคยชอบกรูอยู่พักนึง แต่กรูไม่เล่นด้วย ขนาดกรูบอกว่าไอ้บอสเป็นแฟนกรู เค้าก็ยังไม่เลิก"
พีททำท่าสยองเมื่อทบทวนถึงความหลัง "แล้วทีนี้ มีน้องผู้หญิงคนนึงมาชอบกรูเหมือนกัน ชื่อโบว์ เหมือนๆกับว่าน้องคนนี้จะไม่ชอบหน้าเมย์อยู่ก่อนแล้วด้วย แล้ววันนึงเมย์ไปทำอะไรก็ไม่รู้ น้องโบว์ก็หยุดเรียนไปเลยหนึ่งอาทิตย์ จากนั้นน้องโบว์ก็ไม่กล้ามายุ่งกับกรูอีกเลย กรูกลัวว่าเค้าจะมาทำอะไรไอ้บอส กรูเลยขู่ไปว่าถ้าเค้ามายุ่งกับไอ้บอส กรูไม่เอาเค้าไว้แน่!" ประกายตาของพีทดูดุดันเมื่อพูดถึงตอนนี้ เด็กหนุ่มเผลอตัวกำมือแน่นโดยไม่ได้ตั้งใจ...
แทนอึ้งกับข้อมูลที่ได้รับ ก่อนจะครางออกมาเป็นคำถาม.... "แล้วเค้าก็เลยเลิกตามมรึงเหรอวะ?"
"เปล่า เค้าก็ยังตามกรูอยู่นั่นแหละ จนมรึงไปจีบเค้า เค้าก็เลยเลิก.."
"เชี่ย! แล้วทำไมไม่บอกรู.." เป็นครั้งแรกที่แทนอยากโดดเตะเพื่อนร่วมทีม พีทส่ายหน้าเบาๆ
"อ้าว..ก็กรูเห็นมรึงไปจีบเค้า แล้วกรูจะไปเสือกทำไมวะ ดีไม่ดีเค้าจะมาตู่ว่ากรูหวงก้างซะอีก กรูก็เลยเฉยๆ"
แทนถอนหายใจหนักหน่วง นึกเป็นห่วงจอมขึ้นมากระทันหัน เมย์ไม่ชอบหน้าจอมมานานแล้วโดยไม่มีสาเหตุ ทั้งที่ตอนนั้นเมย์รับรู้ว่าจอมเป็นแค่เพื่อนแทน เด็กหนุ่มจินตนาการไม่ออกเลยว่า ถ้าตอนนี้เมย์รู้ว่าแทนคิดกับจอมไปไกลเกินเพื่อน ทุกอย่างจะยิ่งแย่ลงไปขนาดไหน...
"เอาน่า..มรึงอย่าคิดมากเลย แค่เอาไอ้จอมมาเป็นแฟนให้ได้ก่อนเหอะ.."
พีทปลอบใจเมื่อเห็นสีหน้าหดหู่ของแทน สุดท้ายเจ้าตัวยังไม่วายเสี้ยมสอนกลยุทธ์เด็ดด้วยสุ้มเสียงมั่นอกมั่นใจ ..
"อย่าลืมนะเว้ย...ถ้าไม่กล้าบอกรักก็ปล้ำแม่งซะเลย แล้วทุกอย่างจะดีเอง..เชื่อกรู."
-
เรื่องตอนนี้ ก็จะมีนายพีท ตัวละครจากเรื่อง หนุ่มน้อยปากดี & คู่ซี้สุดหื่น โผล่มาแจมด้วย อิ อิ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=10932.0
อันที่จริงคนเขียนวางแผนไว้ว่าจะเขียนตอนพิเศษที่มีตัวละครจากเรื่องสั้นสามสี่เรื่องที่เขียนไว้ก่อนหน้านี้ เพราะตัวละครเกือบทั้งหมด อยู่ม.4เหมือนๆกัน และคนเขียนก็จินตนาการว่า เรียนอยู่ในโรงเรียนเดียวกัน (โรงเรียนนี้มีเกย์เยอะเนาะ)
ก็น่าจะเอามารวมกันได้.. แต่ตอนนี้ต้องเอาเรื่องนี้ให้จบก่อน :laugh:
จบจากเรื่องนี้ก็ว่าจะลองเขียนเรื่องสั้นแนวแฟนตาซีดูบ้าง และจะขอพักจากชุด 16 PLUS ไว้ก่อน เพราะคนอ่านเริ่มจับไต๋ได้แล้วตอนนี้.. :o8:
จบจากเรื่องถัดไปนู้น ค่อยกลับมาเขียนตอนพิเศษอีกทีนึงละกัน ถ้าคนอ่านยังไม่ลืม 16 PLUS..
ขอบคุณมากๆนะคับ สำหรับทุกคอมเม้นต์ อ่านแล้วดีใจมากเลย สำหรับคืนนี้ ฝันดีคับ
-
เอ่อ อ่านแล้วกลัวเมย์เลยแหะ จะจิตไปถึงไหน
แทน ต้องปกป้องจอมด้วยนะ ไม่งั้น ไม่ยอม :m16:
-
สรุปได้คำเดียว เมย์แรง !!! :z2:
-
โอ้ย........ไม่ต้องหยุดหรอกคร้าบเขียนต่อเลย
แต่ผมเห็นด้วยกับน้องพีทนะคร้าบว่า
ปล้ำเลยดีกว่าคร้าบ หนับหนุน
:oni2: :oni2: :oni2:
-
เอานังเมย์ไปแช่แข็งดีป่าว อิอิ
-
haha good idea
-
คำตอบสุดท้าย :oo1: :oo1: :oo1: ฟันธง!!!!
-
ต้องได้น้องพีทเป็นเกจิมาสอนให้รักรึไงพ่อหนุ่มน้อยเหอะๆ
น้องพีทเนี่ยเจ๋งเกินไปละ่ อ่านเกมส์ออกเป็นฉากๆๆๆ
เจ้าแทน เคลียร์แล้วก้อไม่จัดการปล้ำนุ้งจอมซะ ครึๆ
หรือไม่ก้อไปปรับค.เข้าใจกับน้องจอมก่อนเน้อ สงสารนุ้งอ่ะ
+1 จัดให้คะ
-
มีกูรูดีน่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ค่อยยังชั่ว ที่แทนมีเพื่อนคู่คิดแล้ว
อยากรู้จัง ว่าแทนจะสลัดยัยเมย์นั่นออกไปยังไง
-
พีทนี่เองตัวละครจากเรื่องเก่า
ว่าแต่แทนจะเคลียร์ยังไง
สองด้านเลย
ยายเมย์คงไม่เลิกราง่ายๆ แบบที่พีทบอก
ฝ่ายจอมก็คงน้อยอกน้อยใจอยู่
ทำไงดีหนอ
บวก 1 แต้มนะจ๊ะ รออ่านต่อจ้า
-
:z2: :z2: :z2:
-
:L2: พยายามเข้านะนายแทน อิอิอิ
-
ปรมาจารย์พีทแนะนำเองแบบนี้....แทนไม่เชื่อไม่ได้แล้วมั๊ง
ลองทำตามเลยจิ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
+1 จัดให้จ้า
-
พอรู้ใจตัวเองยิ่งหนักใจกว่าเก่า จะปกป้องจอมยังไง
มารอดู นางอิจฉาจากช่อง 7 ว่าจะมีอะไรแสดงออกมาให้เห็น
เป็นกำลังใจให้เสมอ ๆ +1 ให้ด้วยครับ
ปล. เรื่องอะไรแนวไหนก็ได้ จัดมาครับ รออยู่
-
หนับหนุนไอเดียน้องพีท
:oni2: :oni2: :oni2:
แล้วน้องจอมจะเอาไรไปสู้อีเมย์
-
:call: พีทนี่นายแน่มาก แนะนำเพื่อนอย่างนี้เดี๋ยวก็เป็นเรื่อง
-
อาจารย์ช่วยด้วย
มีอะไร ๆ ก็ใส่ไป เดี๋ยวอร่อยเอง
-
อิเมย์ หล่อนร้ายกาจมาก
แสรดดดดดดดด
-
ชีแรงมาก
แล้วนู๋จอมจะยังปลอดภัยดีไหมเนี่ย
-
:oo1 ไม่แน่แผนนั้นอาจใช้ได้นะแทนนนน o18
-
^^
-
มาติดตาม :t2:
-
โห ผู้หญิงนี่น่ากลัวเนอะ
แทนสู้ๆนะจ๊ะ ว่าแต่ยังมีเมย์อยู่อย่างนี้ จอมมันจะยอมเป็นแฟนแทนเร้อออ
ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องน่ารักๆนี้ค่ะ
:L2:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
น่ารักจังน๊าแทนอ่ะ ๆๆ
แต่ว่าจัดการเรื่องยัยเมย์ให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า ๆๆๆ
เดี๋ยวเกิดไปทำอะไรจอมขึ้นมาจะยุ่งกันไปใหญ่ ๆๆ
-
"ถ้าไม่กล้าบอกรัก ก็จับปล้ำเลย แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง"
เป็นคำแนะนำที่ดีมากคร้าบ o13
จะจดจำแล้วนำไปใช้คร้าบบบบบบบบ :z1: :z1:
-
สนุกมาก
ขำพีท สอนให้ปล้ำเลยหรือ
ตอนเรื่องพีท พีทจะเอาตัวเองให้รอดยังแย่เลย ฮ่า ฮ่า
ขอบคุณผู้แต่งน๊า
-
o13 น้องพีทสุดยอด
ยัยเมย์อย่ามายุ่งกะน้องจอมนะ :fire:
-
ไม่ต้่องถามให้มากความ จับปล้ำเลย :laugh:
-
ปล้ำเลย ๆ
:z1:
-
+1 ให้คุณ anocha แล้วนะครับ...
คำแนะนำของพีทช่างถูกใจจริงๆ แล้วจะจัดการกับเมย์ยังไงล่ะเนี่ย
รออ่านต่อนะครับ
ปล. ยังอยากอ่านเรื่องแนว 16Plus ต่ออยู่เลยครับ ประมาณว่าแพ้เด็กอ่ะครับ :-[
-
เชียร์ให้ปล้ำเหมือนกัน
-
รอลุ้น ยัยเมย์นี่ร้ายกาจจิงๆ ทำลายชื่อเสียงเผ่าพันมานุดผู้หญิงหมด :laugh:
-
พีท พีท พีทเรื่อง อะไรปากร้ายๆ ใช่ป้ะ โหววววว
อย่างแรงเรย เหมือนอ่านการ์ตูนของป้าแคลมป์ มีเชื่อมตัวละคร
ชอบๆๆ 555
-
ไปไหนเอ่ย
-
โอ้เพิ่มมาหลายตอนเลย อิอิ
น้องพีทฝห้คำแนะนำเด็ดมากกก
แสดงว่าตอนต่อไป........ :z1:
บวกหนึ่งให้ครับ
ปล.ช่วยเอาอิเมย์ไปเก็บไกลๆๆๆด้วย 5555
-
เชียร์ๆ ปล้ำไปเลย
เอิ๊กๆ แอบหื่นอ่ะ
-
:z1: ถ้าปล้ำก็เข้าเคล้า 16+ ดิ หึหึ :-[
-
รออยู่น๊า
ยังติดตามอยู่ทุกวัน :z2:
-
มารออ่านตอนแทนปล้ำจอมจ้า :z2:
-
หายไป?
^^
-
มาให้กำลังใจครับ
-
:beat: ล่วงหน้ากับชะนีไม่มีคู่หน่อย
-
กว่าสี่ทุ่มครึ่งแล้ว แต่แทนยังคงนอนไม่หลับ เด็กหนุ่มนั่งอยู่บนเตียง ตาจ้องมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างตัวราวกับมันเป็นวัตถุแปลกประหลาดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หลายครั้งที่แทนหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือเพื่อที่จะโทรหาจอม แต่แล้วก็กลับวางมันลงครั้งแล้วครั้งเล่า เด็กหนุ่มบอกกับตัวเองให้พยายามอดทนรอจนถึงพรุ่งนี้เช้าเพื่อที่จะได้คุยกับจอมให้รู้เรื่อง แต่อีกใจก็ร้อนรนกระวนกระวายจนแทบจะทนไม่ไหว...อยากจะโทรหาจอมให้ได้ในคืนนี้เลย
แทนทิ้งตัวลงบนที่นอนพลางเอามือก่ายหน้าผากอย่างครุ่นคิด ...ไม่รู้ว่าจอมรู้อะไรจากเมย์บ้าง... และยิ่งไม่รู้ด้วยว่าจอมรู้สึกอย่างไรจากที่จูบกันในวันนั้น
แต่นับจากวันที่เมย์เข้ามาคุยกับจอม... ท่าทีของจอมก็ดูจะแปลกไปจนรู้สึกได้.. แม้ว่าจอมจะยังคงพูดคุยเล่นหัวตามปกติ แต่ทุกครั้งที่สบตากัน... สายตาของจอมนั้นดูว่างเปล่าเย็นชาต่างไปจากที่เคย และมันก็ทำให้แทนกลัดกลุ้มจนไม่เป็นอันกินอันนอนอยู่แบบนี้..
เด็กหนุ่มจ้องมองนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงผนังห้องอย่างกระวนกระวาย..ยิ่งดึกเท่าไหร่ ก็ยิ่งว้าวุ่นมากขึ้นทุกที สุดท้าย เจ้าตัวก็ยอมแพ้ผุดลุกขึ้นมานั่งแล้วคว้าโทรศัพท์มากดหาจอม..
"ฮัลโหล....มรึงมีอะไรวะไอ้แทน.." จอมรับสายด้วยน้ำเสียงเนือยๆ บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังง่วงนอนเต็มแก่...
"กรูมีเรื่องจะคุยกับมรึง...มรึงยังไม่นอนใช่มั้ย.." คนโทรหาพูดสรุปเอาเองเสร็จสรรพ แทนได้ยินเสียงหาวลอยมาตามโทรศัพท์
"ไว้คุยที่โรงเรียนไม่ได้รึไง มรึงจะได้ไม่ต้องเปลืองค่าโทรด้วย.."
"ไม่ได้!" แทนตอบเสียงเข้ม "ถ้าไม่คุยกันตอนนี้กรูนอนไม่หลับ.."
"เรื่องอะไรของมรึงวะ.."จอมถามช้าๆ น้ำเสียงก้ำกึ่งระหว่างความงงกับความง่วง.. อยู่ๆ คำพูดก็จุกในอกแทนขึ้นมาดื้อๆ...
"ก็เรื่อง...ที่เราจูบกันไง.." แทนโพล่งออกมาจนได้ในที่สุด หูคล้ายกับจะได้ยินเสียงจอมสะอึกมาตามสาย..
"เออ..กรูรู้ว่ามรึงไม่ตั้งใจ" จอมตอบเสียงใสแจ๋ว อาการง่วงหายไปเป็นปลิดทิ้ง..
"กรูตั้งใจ " แทนย้ำเสียงหนักแน่น "แล้วกรูก็รู้สึกดีมากๆด้วย.."
คราวนี้อีกฝ่ายเงียบไปนานจนแทนนึกสงสัยว่า จอมพูดไม่ออกหรือฟุบหลับไปแล้วกันแน่..
หลังจากที่ปล่อยให้แทนอดใจรออยู่ครู่ใหญ่ จอมก็ตอบออกมาเบาๆ.. "มรึงจะมาพูดอะไรตอนนี้วะ?"
แทนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด รวบรวมสมาธิแบบเดียวกับตอนที่จะชู้ตลูกโทษในการแข่งนัดสำคัญ..
"ก็กรูอยากให้มรึงรู้ว่ากรูตั้งใจ กรูชอบมรึง ได้ยินมั้ยวะจอม ว่ากรูชอบมรึง.."
"แล้ว...?" จอมพูดออกมาได้เพียงเท่านั้นก็เงียบไป แต่แทนรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังคาใจด้วยเรื่องอะไร เด็กหนุ่มรีบพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์
"จอม.. กรูรู้ว่ามรึงไม่สบายใจเรื่องเมย์ แต่กรูจบกับเค้าแล้วจริงๆ กรูมันโง่เองที่ไม่เคยสนใจมรึงมาก่อน แต่ตอนนี้กรูรู้แล้วว่ากรูมีความสุขแค่ไหนที่ได้อยู่ใกล้ๆมรึง..กรูชอบมรึงจริงๆนะจอม.. " เด็กหนุ่มพรั่งพรูความในใจออกมายาวเหยียด รู้สึกโล่งใจว่าอย่างน้อยก็ได้พูดความในใจให้อีกฝ่ายได้รับฟัง..
อีกฝ่ายเงียบไปนานจนแทนรู้สึกหวั่นใจ เด็กหนุ่มพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์ แล้วก็กลั้นใจรอฟังคำตอบ "จอม..มรึงชอบกรูบ้างมั้ย.."
"เอ่อ..คือ...อย่าพึ่งถามตอนนี้ได้มั้ยวะ? กรูตั้งตัวไม่ติด.."
"ถ้ามรึงยังตัดสินใจไม่ได้ตอนนี้ ไม่เป็นไร กรูเข้าใจ กรูรอได้ นับจากพรุ่งนี้กรูจะจีบมรึงแบบที่คนรักเค้าทำกัน มรึงจะได้รู้ว่ากรูชอบมรึงจริงๆ"
"เฮ้ย! ไอ้แทน มรึงละเมอรึเปล่าเนี่ย?" จอมส่งเสียงละล่ำละลักออกมาจากโทรศัพท์ นึกงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่ายกันแน่
แทนยังคงยืนยันคำเดิมชัดเจนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น.. " กรูไม่ได้ละเมอ ถ้ามรึงยังไม่แน่ใจ กรูจะพูดให้มรึงฟังชัดๆอีกที..กรูรักมรึงว่ะจอม.."
-
:mc4:เย้บอกรักแล้ว มาเป็นคนแรกเลย
-
o18 เอาละซิมาแบบ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ อย่าง เป๊ก อ๊อฟ ไอซ์ :laugh:
หรือ จะเป็นพี่เมฆ พี่อิท2 จากเรื่อง เพื่อน กูรักมึง ว่ะ 5555+
-
ว้าวววๆๆๆๆๆ พอรู้ว่ารัก ก็แรงเลยนะน้องแทน
เอาล่ะน้องจอมรักเค้าอยู่ต้องนานสองนานพอเค้ามาบอกรักทำ อ่ำอึ้ง
:z2:
-
มาแล้ว
โย่โย่
^^
-
อากาศยามเช้าดูจะสว่างสดชื่นกว่าที่เคย จอมเดินออกมาหน้าบ้านด้วยอาการเหมือนตัวลอยๆ..แล้วเจ้าตัวก็ต้องแปลกใจเมื่อเจอใครคนหนึ่งมายืนคอยอยู่หน้าบ้านในชุดนักเรียนเรียบร้อย..
"มรึงมาคอยพระบิณฑบาตรที่หน้าบ้านกรูรึไงวะ?" จอมออกปากถามงงๆ เพราะบ้านของอีกฝ่ายอยู่กันคนละทิศละทางกับตัวเอง..
"เออ..คือ..กรู...นอนไม่หลับ.." แทนยิ้มเก้อๆ ก่อนหน้าที่จะโทรหาจอมก็กระวนกระวายจนนอนไม่หลับ แต่พอโทรหาแล้ว กลับรู้สึกว่ายิ่งตาสว่างมากขึ้นกว่าเดิม..
จอมเหลียวกลับไปมองหน้าบ้าน นึกโล่งใจที่พ่อกับแม่ยังไม่ออกมาตอนนี้ เพราะไม่อย่างนั้นก็คงแปลกใจพอๆกันที่จู่ๆเพื่อนลูกชายก็มาโผล่ที่หน้าบ้านแต่เช้า..
"ทำไมถึงนอนไม่หลับวะ?"
"กรูตื่นเต้น.." แทนสารภาพ "นึกไม่ออกว่าพอเราเจอหน้ากันครั้งแรกแล้วจะเป็นยังไง หลังจากที่..." แทนหยุดเอาดื้อๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยท่าทีเขิน..
"หลังจากที่เราเป็นแฟนกันแล้ว.."
คนฟังรู้สึกเหมือนหูตัวเองร้อนขึ้นมาทั้งสองข้าง พูดโดยไม่มองหน้าแทน... "มรึงก็เคยมีแฟนมาแล้วนี่..."
"ไม่เหมือนกัน.." แทนยืนยันพลางเอื้อมมือมาปลดเป้จากหลังของจอมมาถือไว้เอง " กรูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน..."
จอมรู้สึกว่าความร้อนจากหูแผ่มาที่สองแก้ม พึ่งเป็นครั้งแรกที่รู้สึกอายขึ้นมาจริงๆจังๆ..
"เออ..รีบไปเหอะ เช้าๆแบบนี้รถเมล์ยังว่างอยู่.."
"นี่มรึงยังจะนั่งรถเมล์อยู่อีกเหรอเนี่ย..?" แทนครางอย่างอ่อนใจ กว่าสองเดือนที่เข้าเฝือก จอมยังคงเหนียวแน่นอยู่กับการโหนรถเมล์มาโดยตลอด
"ทำไมวะ กรูก็นั่งของกรูทุกวัน.." จอมถามอย่างงงๆ นึกไม่ออกว่าเฝือกที่แขนจะเป็นอุปสรรคต่อการโดยสารรถเมล์ที่ตรงไหน..
"ก็ถ้าเกิดรถเมล์มันแน่น แล้วแขนมรึงไปกระแทกกับใครเข้า มันก็อาจจะหายช้า..แล้วก็จะถอดเฝือกช้า แล้ะเราก็จะ...." แทนหยุดพูด พยายามขับไล่ความคิดอุตริไปจากหัว "ช่างมันเหอะ กรูแค่คิดมากไปหน่อยน่ะ.."
-
เราจะอะไรอะ :z1:
-
เพิ่งจะขอเป็นแฟนไม่ถึงวันเลย คิดไปไหนแล้ววววววววววววววววววววววว
ไวไปป่ะ แต่เค้าชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
โอ้โห แทน
พอบอกรักปุ๊บ เป็นแฟนกันปั๊บ คิดอะไรต่ออีกหละนั่น
จอมตั้งตัวไม่ติดแน่ๆแบบนี้
บวก 1 แต้มนะคะ รออ่านต่อ
เมย์ไม่หยุดง่ายๆแน่ๆ
-
บอกรักจอมไปแล้ว แต่เมย์คงยังไม่ยอมปล่อยแทนไปง่ายๆแน่ ยังไงก็เตรียมตัวรับมือเอาไว้ให้ดีนะแทน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เป็นแฟนกันแล้ว :mc4:
-
:t3:
-
พ่อหนุ่มน้อยนักกีฬาจีบเพื่อนเป็นแฟนได้ใจนะนั่น :o8:
แต่จะให้เจ๋งกว่านี้ บอกรักต่อหน้านุ้งจอมเลยเป็นไง
แต่นุ้งเมย์ชีจะหยุดรังควานมะเนี่ย
+1 จัดให้คะ
-
:haun4:
แล้วเราจะ... อะไรหรอแทน มาบอกเด็กน้อยตรงนี้หน่อยอิๆ ขอพรุ่งนี้เลยนะ
-
แทนมันคิดเองเสร็จสับเลยน่ะ
อยากให้รีบหาย เพื่อ.... :oo1:
-
ถอดเฝือกซะทีเด้ :haun4:
-
:pighaun: น่ารักกกก จัดการเลยแทน :laugh:
-
+1ให้กับความกล้าของน้องแทน
หาจังหวะดีๆบอกรักจอมอีกครั้ง แล้วก็จัดการ :oo1:
-
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อายแทนจอมจัง :-[ :o8: :-[ :o8:
แทนนายแน่มาก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
หวานกันขนาดนี้
เหอะๆ
ชะนีเมย์เต้นงิ้วแน่แล้ว
เอิ๊ก ๆ สะใจ
:z2:
-
จอมบอกรับเป็นแฟนแทนแล้วเหรอ..
มั่วนิ่มเข้าข้างตัวเองนะแทนอ่ะ..
ระวังนังน้องเมย์ให้ดีเหอะ..
เดี๋ยวมาทำร้ายจอมแล้ว..คนแต่ง..จะโดน.. :z13:
-
เราจะ .... :oo1:
เหอะ ๆ :m25:
-
ถ้า เมย์ ยังไม่พบจุดจบ ไปพ้นทาง แทนกะจอม
ก็ยังรออ่านอย่างไม่เป็นสุขเลยอ่ะ
.
.
รอนะคับ
-
อะไร อะไรกันเนี๊ยะ ห๊าาาาาาาาาาา
อัพไวๆทีเถิ้ด :call:
-
แทนต้องดูแลจอมให้ดีนะ ยิ่งตอนนี้ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เพราะแขนยังเข้าเฝือกอยู่เลย
เดี๋ยวจะโดนนางมารร้ายเมย์มาทำร้ายซ้ำอีก จะแย่เอานะ หากจะเปิดตัวเป็นแฟนกับจอม
ก็ต้องดูแลจอมให้มาก ๆ เลย เป็นห่วงจัง จะรอตอนต่อไปนะน้อง anocha :pig4:
-
แล้วเราก็จะ....อะไรกันหรอ??? คร้าบน้องแทน :-[ :-[
-
หึๆๆ ไหงน่ารักงี้อ่า
555+
ขอบคุณที่มาต่อคร้าบ
-
รอดูต่อปายยย :o8:
-
o18 แล้วเราจะเล่นจำจี้มะเขือเปราะแปะได้หรอ 5555+ :oo1:
-
พอใจกล้า ก็กล้าจนตั้งตัวไม่ทัน
แต่จอมก็ไม่ปฎิเสธ ฉนั้น เรื่องจะคบกันก็ ok
แต่หนูเมย์ละ จะแก้ยังไง ได้ข่าวว่าแรงได้ใจ
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ คุณanocha
-
ซีรี่ย์นี้พระเอกหื่นกันทุกคนเลยอะ
จับปล้ำตลอดเลย :impress2:
มาจีบวันแรกก็คิดซะแล้ว
ไม่ไหวเลยนะเนี่ย
สงสัยตอนหน้าคงไม่พลาด อิอิ
+1 ให้ครับ
-
คิดมากเรื่องอะรัย :impress2:
มารอตอนต่อไปแล้วนะครับ
:z2: :z2:
-
แทนคิดอะไรละ
-
:z1: ซีรี่ส์นี้พระเอกหื่น ทู้กโคน ชอบๆ งุงิ ก็แบบนี้ล่ะนะ เด็กหนุ่มๆ นิ
-
ชอบๆ
-
กิ้วๆๆๆๆๆ แอบคิดไรเนี่ย
-
ทันที่ที่เลิกงาน สิ่งที่ผู้กองเข้มทำเป็นอันดับแรกคือ หยิบโทรศัพท์มากดโทรหาคนที่เจ้าตัวคิดถึงแทบทั้งวัน ชั่วไม่กี่อึดใจ..คนที่ปลายสายก็กดรับราวกับรู้ล่วงหน้า...
"คร้าบ...หวัดดีคร้าบลูกเพ่..."
แม้จะคุยกันทุกวัน วันละหลายๆรอบ แต่น้ำเสียงรื่นเริงที่ติดจะกวนๆก็ทำให้ผู้กองเข้มยิ้มกว้างเต็มหน้า ชายหนุ่มพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่ซ่อนความชื่นใจไว้ไม่มิด..
"ไง..ไอ้แม้ว..เลิกเรียนรึยังน่ะเรา..?"
"เลิกแล้วครับพี่..เนี่ย กำลังนั่งคิดถึงพี่อยู่เลยเนี่ย.."
ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กนี่ไปจำคำพูดคำจาออดอ้อนแบบนี้มาจากไหน แต่มันก็ทำให้ผู้ชายห่ามๆอย่างผู้กองเข้มรู้สึกเขินจนแทบละลายทุกทีที่ได้ยิน อยู่ใกล้กันหน่อยไม่ได้จะจับตีก้นซะให้เข็ด โทษฐานที่ทำให้ผู้ใหญ่ใจแตก..
ชายหนุ่มเดินยิ้มจนแทบจะเลยรถเก๋งสีดำคันงามที่เจ้าตัวจอดไว้หลังโรงพัก แสร้งทำเสียงดุใส่โทรศัพท์อย่างที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางจะกลัว
"แล้วใกล้จะถึงเวลาเรียนพิเศษรึยัง..?" ผู้กองเข้มถามอย่างคนที่รู้ตารางกิจวัตรของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี เจ้าตัวเปิดประตูรถเข้าไปนั่งเอนหลังบนที่นั่งคนขับอย่างสบายอารมณ์ ไม่รีบร้อนที่จะกลับคอนโดที่ไม่มีใครคอยอยู่..
"อีกสิบนาทีครับพี่..แล้วพี่ถึงคอนโดรึยังครับ.."
"ยัง..ว่าจะแวะหาอะไรกินหน่อย..ไม่มีใครคอยทำให้กินแล้วนี่.."
"พี่ก็ซื้อวิสกัสติดตู้เย็นไว้สิครับ..ยี่ห้อนี้อร่อย..ผมชอบ.."
ผู้กองเข้มหัวเราะพลางส่ายหัวอย่างอ่อนใจ เจ้าเบ๊นซ์นี่ก็แปลก บางทีก็พูดจาซื่อๆอ้อนๆให้ชื่นใจ แต่บางทีก็กวนโอ๊ยจนน่าเขกกระโหลก..ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่จะโดนลามปามไปมากกว่านี้..
"ทะลึ่งละ.. แล้ววันนี้ตั้งใจเรียนรึเปล่าเนี่ย.."
"แหม..ถามยังกะเป็นพ่อ ตั้งใจเรียนสิครับเพ่ ถ้าเทอมนี้ไม่ได้ 4.00 ผมให้โดดถีบเลยอ่ะ.."
ผู้กองหนุ่มหัวเราะลงลูกคออย่างชอบใจ..ใครจะไปถีบได้ลง..ถ้าให้ทำอย่างอื่นก็ว่าไปอย่าง...ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือ..ไม่อยากวางสาย แต่ถึงยังไงเรื่องเรียนของเบ๊นซ์ก็ต้องมาก่อน..
"ไปเรียนได้แล้วไป๊..แล้วเดี๋ยวคืนนี้ พี่โทรหาอีกที..พี่มีข่าวดีจะบอกเอ็งว่ะ.." ชายหนุ่มตัดบท รู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มจะเป็นผู้ปกครองมากกว่าแฟนเข้าไปทุกที..
"ถูกหวยเหรอพี่..?"
"ไอ้บ้า! ไม่ใช่โว้ย.. เป็นตำรวจเล่นหวยได้ไง..เอาเหอะน่า..ไว้คืนนี้จะบอก.."
"คร้าบ...ลูกพี่ เบ๊นซ์คิดถึงพี่นะคร้าบ.."
อีกฝ่ายวางสายไปแล้ว..ทิ้งให้ผู้กองเข้มอมยิ้มจนเมื่อยแก้ม...แทบจะเอาหัวโขกพวงมาลัยแก้เขิน ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย! แล้วอย่างนี้จะไม่ให้รักได้ไงวะ?
ชายหนุ่มบิดกุญแจเพื่อสตาร์ทรถ ก่อนจะขับรถออกไปด้วยหัวใจที่พองโตคับอก..
-
คุงตำรวจมีข่าวดีอะไรกันคะเนี่ย อิอิ อย่าหลอกเดะให้คอยเก้อนะคะ
ผู้ใหญ่หลงเด็กเนี่ย น่าเอ็นดูเกิ๊น :-[
+1 จัดให้คะ
-
อยากอ่านต่อจังเลยยยยยยยยยยย :z3:
มาต่อเร็ว ๆ นะค่ะ คิดถึงน้องเบ๊นซ์จะแย่แล้ว :-[
-
ดูเหมือนว่าแทนจะร่าเริงกว่าปกติตลอดทั้งวันเรื่อยไปจนถึงตอนซ้อมบาสหลังเลิกเรียน ผิดจากเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด เด็กหนุ่มวิ่งไล่กวดลูกบาสในสนามอย่างกระตือรือล้นพลางส่งเสียงโหวกเหวกอย่างคึกคัก แม้ว่าเจ้าตัวจะรับลูกพลาดจนลูกบาสพุ่งมากระแทกหน้าอย่างแรงก็ยังไม่อาจพรากรอยยิ้มไปบนหน้าคล้ามเข้มได้..
"เฮ้ย! ไอ้แทน วันนี้มรึงเป็นอะไรของมรึงเนี่ย..หน้าระรื่นเชียว พี่ปิงเค้านึกว่ามรึงโด๊ปยามานะเนี่ย.."
พีทถามพลางทรุดตัวลงนั่งข้างแทน ร่างสูงใหญ่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ทั้งคู่ถูกเปลี่ยนให้มานั่งพักข้างสนาม เพื่อดูเพื่อนร่วมทีมคนอื่นซ้อมกลยุทธ์ต่างๆ
"เออ..ก็กรูอารมณ์ดีนิดหน่อย..ทำไมเหรอวะ?" แทนพยายามหุบยิ้มบนใบหน้าอย่างยากลำบาก รู้สึกว่าวันนี้อะไรก็ดูดีไปหมดแม้กระทั่งแป้นบาสที่เคยเห็นอยู่ทุกวันก็ดูเหมือนว่ามันจะยิ้มได้อย่างไม่น่าเชื่อ..
"ไม่หน่อยแล้วมรึง..หน้ามรึงบานยังกะจานดาวเทียม..ตกลงมรึงเผด็จศึกตามที่กรูบอกแล้วเหรอวะ?"
"เชี่ย!.." แทนยกเท้าทำท่าจะถีบเพื่อนร่วมทีม.."พวกกรูคบกันที่ใจโว้ย!" เด็กหนุ่มตีหน้าสุขุม แม้ว่าจินตนาการในหัวจะเริ่มลอยไปไกลแล้ว..
"โห..ไอ้พระเอก.. พระเอกโคตรๆ" พีททำเสียงประชดประชัน รู้สึกว่าการวางตัวเป็นคนดีของแทนทำให้ตัวเองดูหื่นขึ้นมาอีกหลายเท่าตัว.. "กรูจะรอดูตอนไอ้จอมถอดเฝือกละกัน หึหึ.."
แทนส่ายหัว ยิ่งเถียงก็จะยิ่งเข้าตัวไปกันใหญ่ เด็กหนุ่มมองเกมส์ตรงหน้าที่กำลังดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ ปากก็รำพึงขึ้นมาลอยๆ
"มรึงไม่คิดเหรอว่า..เออ..เราอาจจะยังเด็กเกินไปสำหรับ..เอ่อ..เรื่องนั้นน่ะ..."
พีทหัวเราะชอบใจ นึกขึ้นมาได้ว่าบอสเองก็เคยพูดแบบนี้เหมือนกัน.. "แล้วทำไมตอนมรึงคบกับเมย์มรึงไม่คิดแบบนี้บ้างล่ะวะ?.."
รอยยิ้มของแทนกระตุกวูบ ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว น้ำเสียงเข้มขรึมขึ้นมาทันที "มรึงรู้เรื่องนี้ได้ไง..?"
"เหอ เหอ ใครๆเค้าก็รู้เรื่องนี้กันทั้งโรงเรียน ดูเหมือนจะรู้จากปากเมย์ด้วยซ้ำล่ะมั้ง กรูว่านะ.."
แทนครางออกมาอย่างกลัดกลุ้มใจ การบอกเลิกใครสักคนเพื่อไปคบคนใหม่ก็ว่าแย่แล้ว ไหนจะความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เคยมีกับเมย์ยิ่งทำให้รู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ แทนนึกอยากให้ตัวเองมีสติยั้งคิดมากกว่าที่ผ่านมา..
พีทตบบ่าเพื่อนร่วมทีมแรงๆสองสามทีเมื่อเห็นสีหน้าวิตกกังวลของอีกฝ่าย
"เอาเหอะน่า..มรึงไม่เคยได้ยินโฆษณาผงซักฟอกรึไง..ยิ่งกล้าเลอะ ยิ่งเยอะประสบการณ์"
"เชี่ย! มันเหมือนกันที่ไหนวะ? " แทนส่ายหัว ไม่อยากให้โลกสีชมพูดับวูบไปแบบนี้เลย แต่เจ้าตัวก็ต้องยอมรับว่า ไม่อาจสบายใจได้เลยจนกว่าจะได้รู้ว่า เมย์ไม่ได้รู้สึกแค้นเคืองใดๆอีกต่อไปแล้ว..
"ตั้งแต่วันที่เค้าบอกว่า เค้าไม่มีวันจะปล่อยกรูไปง่ายๆ เค้าก็ไม่มายุ่งกับกรูอีกเลย มรึงว่า เมย์เค้าจะยอมเลิกกับกรูง่ายๆมั้ยวะ" แทนถามออกมาอย่างมีความหวัง..
"มรึงไปบนศาลหลังโรงเรียนสิ อาจจะช่วยได้" พีทให้ความเห็น "แต่ก็ไม่แน่นะ กรูว่าเมย์เนี่ย ของแรงว่ะ เผลอๆอาจจะแรงกว่าเจ้าที่ด้วยล่ะมั้ง.."
-
หลังจากที่คิดอยู่นานก็ตัดสินใจว่า จะรวมเรื่องสั้นที่เคยเขียนไว้ทั้ง 4 เรื่องให้มาอยู่ในเรืองเดียวกัน (มันจะได้ดูเหมือนเรื่องยาว ที่สำคัญจะได้ไม่ต้องตั้งกระทู้ใหม่ให้เกะกะบอร์ดด้วย :laugh:)
โดยที่ตัวละครหลักๆ จะมาจากเรื่องสั้น 4 เรื่อง ที่คนเขียนเคยเขียนทิ้งไว้ พอเรื่องยาวขึ้นก็จะลงลึกไปถึงคาแร็คเตอร์ของแต่ละตัวละครว่าไม่เหมือนกัน
(ใครที่เคยแซวว่า 16 plus เนี่ยจะต้องมีหล่อล่ำชนกะบอบบางเนี่ย จะบอกว่า ไม่จริงน้า..)
แล้วก็จะมีการเพิ่มตัวละครมากขึ้น รวมถึงที่มาที่ไปของตัวละครแต่ละตัวให้มีน้ำหนักมากขึ้นด้วยนะคับ
ก็หวังว่าจะมีคนตามอ่านนะครับ เดี๋ยวไปหาลิ้งค์ตอนเก่าๆมาให้นะคับ สำหรับคนที่พึ่งเข้ามาอ่าน ไปทำความรู้จักกับตัวละครแต่ละคู่จาก 3เรื่องนี้กันก่อนนะคับ
คิม + แบ็งค์ จาก กำปั้น...หัวใจ...กระสอบทราย..กับนายปากแข็ง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=11026.0
พีท+ บอส จาก หนุ่มน้อยปากดี & คู่ซี้สุดหื่น
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=10932.0
ผู้กองเข้ม+ เบ๊นซ์ จาก หนุ่มหน้าใส ป่วนใจผู้กอง..
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=10988.0
ปล. ถ้าเกิดมีการย้ายบอร์ด แล้วคนเขียนจะต้องทำยังไงบ้างก็รบกวนช่วยกันแจ้งด้วยนะคับ ยอมรับว่าป้ำๆเป๋อๆ กลัวจะหายไปจากบอร์ดแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวอ่ะ
-
อยากอ่านต่ออ่ะ
-
เรื่องสั้น หรือรวมเืรื่องสั้น หรือเรื่องยาว ก็จะตามไปอ่านจ้า
ตอนนี้เลยลุ้นสองทาง ว่าแทนจะเจอฤทธิ์อะไรจากเมย์
และลุ้นว่าผู้กองเข้มจะเซอร์ไพร์สอะไรน้องเบนซ์
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
o7 o7 o7
-
คงต้องลุ้นต่อไปว่าเมย์จะทำเรื่องอะไรหรือเปล่าเนี่ย :เฮ้อ:
แต่คุณผู้กองน่ารักหล่ะ...แค่เบนซ์บอกคิดถึงเนี่ย...ถึงกับยิ้มไม่หุบเลย..อิอิ :กอด1:
-
^^
-
จะเป็นการรวมเรื่องสั้นหรือเป็นตอนพิเศษก็จะติดตามต่อไปครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
อยากได้ฉากเรียกเลือด กะฉากตบกัน
จัดมาด่วน
-
เจ๋งมากกับการรวมเรื่องชุด 16Plus นี้ไว้ด้วยกัน o13
ชอบมากและจะตามอ่านแน่นอนครับ...+1 ให้คุณ anocha แล้วนะครับ
-
ชอบๆมีรวมด้วย
-
รวมไปเลยค่ะชอบมาก จะได้อ่านทุกคู่ไปพร้อมๆกัน
กำลังจะขอตอนพิเศษของคู่อื่นอยู่พอดีเลยค่ะ
ยกมือหนับหนุ่นเต็มทีคร๊าบบบ :L2:
-
ดีๆๆ รวมเลย ๆๆ เด๋ยวไปตามอ่านเรื่องอื่นก่อน :-[
-
เฮ้อ....อย่าให้ชะนีเป็นอุปสรรคต่อไปนะค๊าบบ!!~
:m20: :m20:
-
เกียดยัยเม :fire:
-
+1 เป็นกำลังใจให้ ชอบทุกเรื่องเลย เอามารวมกันก็ดีหากมีเวลาว่างจะได้ย้อนกลับไปอ่านได้สะดวก
น่ารักทุกตอน ทุกเรื่อง ได้ลุ้นยิ่งกว่าเรื่องยาวอีกนะเนี่ย ขอตอนพิเศษของแต่ละคู่มาลงคั่นรายการบ้าง
ก็ได้ค่ะ .......... :pig4: ............
-
ผู้กองเข้มชอบขับรถ เบ็นซ์ ก็ไม่บอก
-
แมนนี่แอบหื่นนะจ๊ะเนี่ย
รอลุ้นยัยเมย์ ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
-
อ้าจะเขียนเรื่องยาวใช่มะครับ
น่าติดตามมาก ชอบทุกคู่เลย
ตอนพิเศษของผู้กองน่าร้ากมาก
อิจฉาผู้กองอย่างแรง 5555+
จะติดตามอ่านนะคร้าบ
มาต่อตอนจอมให้จบก่อนนะ อิอิ
+1 ให้ครับ o13
-
อ่านทันแล้ว เย้
แต่เมย์นี่แรงสมเป็นเด็กๆสมัยใหม่จริงๆ น่ากลัว :serius2:
-
งอนๆๆ ไหนงอนๆๆอ่ะ
ห๊ากกก อยากมีหื่นด้วย
-
คิดถึงผู้กองเข้มกับเบนซ์จังเลย ดีใจมากๆเลยครับ ที่จับเอาแต่ละคู่มาเกี่ยงข้องกันอะ ชอบๆ
:L2:
-
ในที่สุดก็อดใจไม่ไหว ใช่ไหมครับ คุณ anocha ดีแล้วละ
แต่จะสั้นจะยาวก็ยังติดตามอย่างเหนียวแน่น
+1 และเป็นกำลังใจให้เสมอ กับการ Mix เรื่องรวมกัน
-
รอตอนรวมมิตรแบบนี้ น่ารักดี อิอิ
อย่าลืมเอานังนู๋เมย์ไปแช่แข็งที่พรานทะเลนะจ๊ะ อิอิ
-
น้องเมย์ ล่ะ น้องเมย์ หายไปไหน นนนน
.
สงสารน้องเมย์ อยากให้น้องเมย์ เจอคนใหม่หล่อกว่า และก็เอามาเย้ยแทน
จากนั้น น้องเมย์ก็เบื่อ แต่ผู้ชายไม่ยอมเลิก ตามราวีแบบผีแฟนเก่า 5555 เอาให้หลอน
.
บ้าไปแล้ว ไปดู แฟนเก่า มาแล้ว เพ้อเจ้อ ...มาต่อเร็วๆนะคับ
-
เพื่อนๆทั้งชั้นม.4/6เลิกแปลกใจไปนานแล้วที่คิมไม่ได้เดินโดดเดี่ยวเหมือนเคย แต่ที่หลายคนยังข้องใจอยู่ก็คือ แบ็งค์ใช้วิธีไหนถึงสื่อสารกับมนุษย์ถ้ำอย่างคิมได้รู้เรื่อง แม้ว่าคิมจะไม่ได้แยกเขี้ยวใส่ใครนานแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ค่อยมีใครอยากจะเสวนาด้วยอยู่ดี ซึ่งอันที่จริงเจ้าตัวก็ไม่ได้เดือดร้อนใจอะไรนักตราบเท่าที่มีแบ็งค์อยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มทั้งคู่เดินกอดคอกันกลับบ้านในตอนเย็นหลังเลิกเรียน แม้กระนั้น แบ็งค์ก็ยังไม่ชินกับสายตาหลายคู่ที่มองมาอย่างสงสัยอยู่ดี
"คิม..มรึงเป็นสัตว์หายากรึไงเนี่ย..ทำไมใครๆถึงได้มองกันจัง.."
คิมได้แต่หัวเราะเสียงต่ำๆในลำคอ แต่ไม่ตอบอะไรตามเคย เด็กหนุ่มใช้วงแขนล่ำรั้งคออีกฝ่ายให้เข้ามาชิดตัวมากขึ้นไปอีก ดวงตาดำคมกริบฉายแววรื่นรมย์ใจอย่างเห็นได้ชัด..
"แล้วช่วงนี้มรึงไม่ซ้อมรึไง.." แบ็งค์ถามพลางเอียงคอออกห่างเพราะอีกฝ่ายกอดคอแน่นจนแก้มแทบจะชิดกัน คิมหันมายิ้มกว้างขวาง ตอบเพียงสั้นๆตามนิสัย
"เริ่มเก็บตัวอาทิตย์หน้า.."
"งั้นดีเลย อาทิตย์นี้มรึงก็อ่านหนังสือตุนไว้ เดี๋ยวพอซ้อมหนักๆมรึงก็เรียนไม่ทันเพื่อนอีก.."
"มรึงก็ไปติวให้กรูที่บ้านเลยสิ เริ่มจากวันนี้เลยเป็นไง.." คนตัวโตรีบเสนออย่างกระตือรือร้น แบ็งค์หรี่ตามองอย่างไม่ค่อยไว้วางใจว่าอีกฝ่ายจะนึกขยันขึ้นมาจริงๆ
"ติวที่โรงเรียนก็ได้ ทำไมต้องไปที่บ้านมรึงด้วยล่ะ?"
คิมผ่อนฝีเท้าลง ก่อนจะตอบตามตรง.. "ก็กรูอยากให้มรึงไปเที่ยวบ้านกรู.."
แบ็งค์หัวเราะเมื่อเห็นคนตัวโตทำท่าเหมือนเด็กที่อยากอวดของเล่นชิ้นโปรดของตัวเอง "บ้านมรึงมีอะไรน่าเที่ยวล่ะ?"
คนถูกถามทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะตอบชัดถ้อยชัดคำ.. "มีกระสอบทราย.."
แบ็งค์หัวเราะเสียงดังลั่นกับวิธีชวนไปเที่ยวบ้านที่แปลกประหลาดของคิม หนุ่มน้อยพูดกลั้วหัวเราะกับคนหน้าเข้มข้างตัว
"เออ..ดี เวลาที่กรูติวให้แล้วมรึงไม่รู้เรื่องกรูจะได้เตะกระสอบทรายแทนมรึง"
คิมยิ้มหน้าบานราวกับว่าอีกฝ่ายพึ่งออกปากชม เด็กหนุ่มทั้งคู่เดินกอดคอกันไปจนถึงป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน แบ็งค์ปลดแขนล่ำที่พาดอยู่บนบ่าลงอย่างนุ่มนวล ก่อนจะชะเง้อคอยรถเมล์สายประจำ..
"มรึงหิวมั้ย?" คิมชวนเถลไถลตามเคย ตามมองอีกฝ่ายอย่างมีความหวัง..
"อย่าเลย กรูไม่อยากกลับบ้านค่ำ" อีกฝ่ายปฏิเสธตามประสาเด็กดี ทำเอาคนชวนหน้าตูมขึ้นมากระทันหัน..
"ชอบขัดใจอยู่เรื่อย" คิมบ่น ยิ่งเห็นรถเมล์สายประจำของแบ็งค์แล่นมาแต่ไกลก็ยิ่งหงุดหงิดหนักขึ้นไปอีก
"รถมาแล้ว งั้นกรูไปล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน.." แบ็งค์กลั้นยิ้ม ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับท่าทีฮึดฮัดขัดใจของอีกฝ่าย หนุ่มน้อยหันมาโบกมือให้คนตัวโต..
คิมโบกมือตอบ เปลี่ยนจากหน้าบึ้งๆเป็นรอยยิ้มให้แบ็งค์ก่อนกลับบ้าน เมื่ออีกฝ่ายลับตาไปรอยยิ้มบนใบหน้าเข้มก็พลอยจางไปด้วย
แค่ชั่วอึดใจเด็กหนุ่มก็เบื่อที่จะยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์เพียงลำพัง เจ้าตัวกวักมือเรียกแท็กซี่คันแรกที่แล่นผ่านมาก่อนจะขึ้นรถกลับบ้าน ไม่รู้สักนิดว่ามีสายตาลึกลับคู่หนึ่งคอยเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลา..
-
เบียร์กระป๋องที่ถูกเปิดทิ้งไว้คลายความเย็นลงไปมากแล้ว ภาพบนหน้าจอโทรทัศน์ถูกเปลี่ยนไปเรื่อยเปื่อยด้วยรีโมทในมือของคนที่นอนเอกเขนกบนโซฟา
ห้องชุดขนาดกลางที่เพียบพร้อมไปด้วยเครื่องอำนวยความสะดวกนั้นดูเงียบเหงาจนน่าใจหาย..ผู้กองเข้มกุมโทรศัพท์มือถือไว้ในมือ รอคอยให้ถึงเวลาประจำที่จะต้องโทรหาเบ็นซ์..
รอยยิ้มระบายบนหน้าเข้มๆของผู้กองหนุ่มทันทีที่นาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มครึ่ง ชายหนุ่มปิดทีวีแล้วโยนรีโมททิ้งบนโต๊ะตัวเล็กหน้าโซฟาอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก แล้วแนบแก้มกับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าชื่นมื่น..
"ไงไอ้แม้ว.. ทำการบ้านเสร็จรึยังน่ะเรา.."
"ยังไม่เสร็จพี่ ขี้เกียจละ กะว่าจะเก็บไว้ลอกเพื่อนที่โรงเรียนพรุ่งนี้เช้า.."
"เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลยนี่.. ตกลงเสร็จรึยัง ถ้ายัง พี่จะได้วางสาย.." ชายหนุ่มจำใจทำเสียงเข้ม ไม่มีทางปล่อยให้อีกฝ่ายทำเกเรเป็นอันขาด
"อ่ะ..ล้อเล่น เสร็จแล้วครับเพ่ ไหนอ่ะ ข่าวดีที่จะบอก.."
ผูกองยิ้มกริ่ม พูดอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
“พูดว่ารักก่อนสิ แล้วจะบอก..”
“โห...มีงี้ด้วย ก็รู้อยู่แล้วนิ จะให้พูดทำไม..”
ให้มันได้อย่างนี้สิวะ! ผู้กองหนุ่มคำรามในอกเมื่ออีกฝ่ายทำท่าโยกโย้ ทีตอนอยากฟังก็ดันไม่ค่อยจะยอมพูด บทจะพูดก้พูดขึ้นมาดื้อๆไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยให้คนฟังตั้งตัวไม่ติดซะอย่างนั้น..
“เอ้า! จะพูดหรือไม่พูด รอฟังนานแล้วนะ..”
ชายหนุ่มรีบสำทับ รู้ดีว่าอีกฝ่ายจะต้องยอมแพ้ต่อความอยากรู้อยากเห็นในไม่ช้า..
“โห..ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้ อ่ะ ยอมแพ้แล้วคร้าบ..”
“ไม่เอาคำว่ายอมแพ้ เอาคำอื่น” ผู้กองหนุ่มทำท่าเหมือนรุกไล่ผู้ต้องหา เบ๊นซ์เงียบไปชั่วอึดใจ
“รักครับ! ผมรักผู้กองเข้มที่สุดในโลกเลยครับ!”
คำพูดซื่อๆนั้นทำเอาผู้กองเข้มแทบจะม้วนลงจากดซฟาด้วยความแช่มชื่นหัวใจ..
“เออ..มีแฟนมันดีอย่างนี้เองแฮะ มีเรื่องให้ชื่นใจบ่อยๆ”
“อ่าว...ถ้ามันดีอย่งนี้แล้วทำไมไม่มีไปซะตั้งนานล่ะครับ อยู่คนเดียวมาจนป่านนี้ทำไม”
อีกฝ่ายยังคงแกว่งปากหาเสี้ยนตามเคย ผู้กองเข้มพูดกรอกลงในโทรศัพท์อย่างอ่อนใจ
“ก็ตอนนั้นพี่ยังไม่เจอเอ็งนี่หว่า...”
“แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้ฟังข่าวดีซะทีล่ะครับ” หนุ่มน้อยออกปากทวง ผู้กองเข้มยิ้มเขินๆกับตัวเอง
“พี่ว่าจะลาพักร้อนซักห้าวัน แล้วจะไปหาเบ๊นซ์ที่ลำปาง เบ๊นซ์ว่าดีมั้ย?” บอกไปแล้วก็ใจเต้นตึ๊กตั๊ก กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ดีใจอย่างที่คาดไว้..
“”จริงดิพี่! พี่จะมาเมื่อไหร่ครับ” น้ำเสียงกระตือรือร้นนั้นทำให้ผู้กองหนุ่มหัวใจพองโตคับอก ริมฝีปากหยักสวยอวดยิ้มกว้างขวาง..
“ก็ อีกราวๆสองอาทิตย์ จบคดีนี้แล้วก็ต้องเคลียร์งานอีกนิดหน่อย..แล้วจะโทรไปบอกวันที่แน่นอนอีกที”
“งั้นผมจะบอกพ่อกับแม่ไว้ก่อนแล้วกันนะครับว่าพี่จะมาเที่ยวบ้าน” หนุ่มน้อยพูดด้วยน้ำเสียงรื่นเริง ในขณะที่ผู้กองเข้มนึกวาดภาพตัวเองยืนแนะนำตัวต่อหน้าพ่อแม่เบ๊นซ์ในฐานะลูกเขย ไม่ใช่ลูกชายของเพื่อนเก่าอีกต่อไป...
“เออ..แล้วพ่อกับแม่เบ๊นซ์ชอบอะไรรึเปล่า พี่จะได้ติดไม้ติดมือไปฝาก..”
“ไม่ต้องหรอกพี่ลำบากเปล่าๆ ซื้อขนมกะวีดีโป๊ ฝากผมคนเดียวก็พอแล้ว..”
“ทะลึ่งแล้วเอ็ง ชักจะแก่แดดขึ้นทุกวันแล้วนะเนี่ย..” ผู้กองหนุ่มบ่นพลางเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง “จะสี่ทุ่มแล้ว ไปอ่านหนังสือต่อได้แล้วไป๊ แล้วก็อย่านอนดึกล่ะ พรุ่งนี้พี่จะโทรไปปลุก”
“คร้าบ..พี่ ฝันดีนะครับ " อีกฝ่ายทำตามอย่างว่าง่าย ผู้กองเข้มถอนใจหนักหน่วง..
“ฝันดีเบ๊นซ์ พี่เข้มคิดถึงเบ๊นซ์นะครับ..”
"พี่เข้มครับ เวลาทำงาน รักษาตัวด้วยนะครับ ผมเป็นห่วง.."
อีกฝ่ายพูดจบแล้ววางสายไป ทิ้งให้ผู้กองเข้มแนบแก้มกับโทรศัพท์ค้างอยู่ในท่านั้นอีกนาน..
ชายหนุ่มค่อยๆวางโทรศัพท์ที่โต๊ะตัวเล็กหน้าทีวีก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา ร่างสูงใหญ่คู้ตัวซุกเข้าไปในเก้าอี้นวมที่หนานุ่ม กอดตัวเองไว้แน่นเพื่อให้คลายความหนาวเยือกที่เกาะกุมข้างในอก แม้รอยยิ้มจะยังคงแต้มอยู่บนริมฝีปาก แต่ความคิดถึงคนไกลกลับรุนแรงขึ้นทุกวินาที โซฟาตัวเดิมที่เคยนอนหนุนตักเบ๊นซนั้นไม่ได้อบอุ่นเหมือนเคย..
ผู้กองเข้มใช้นิ้วโป้งเช็ดหยดน้ำเล็กๆตรงหัวตา ก่อนจะข่มตานอนในคืนอ้างว้างโดดเดี่ยว
-
น้องคิมเป็นสัตว์ป่าสงวนรึ (สงวนไว้ให้น้องแบ็งค์คนเดียว ฮิ้วววว)
จะชวนเค้าไปบ้านก้อหาอะไรล่อเค้าหน่อยจิเจ้าคิม กระสอบทราบมันล่อน้องแบ็งค์ได้รึไงกัน
มีใครหวังจะปองร้างมั๊ยเนี่ย
+1 จัดให้คะ
*******************
คุณเข้มจะได้ไปหาเดะในสังกัดแล้ว เย้ๆๆๆ
อยูห่างๆกันก้อคิดถึงอ่ะเนอะ ไหนเลยจะสู้เจอแบบตัวเป็นๆ ได้นัว ได้เนีีย อิอิ
น้องเบนซ์ น่ารักเหมือนเดิมส่วนของฝากที่อยากได้ก้อฮาซะ
-
:serius2:
สายตาลึกลับ ของใครอ่ะ
-
“ไอ้พีท! มรึงจำได้แล้วใช่มั้ยว่าการแบ่งตัวแบบไมโอซิส กับไมโตซิสแตกต่างกันยังไง..”
บอสพูดกับคนตัวโตที่นั่งตาปรืออยู่อีกฟากของโต๊ะญี่ปุ่น พีทประแป้งลายพร้อยเหมือนพึ่งไปเล่นสงกรานต์มาหมาดๆ เสื้อยืดตราห่านคู่เก่าๆนั้นเผยให้เห็นรูปร่างแข็งแรงล่ำสันชัดเจน
“อือ..จำได้แล้ว ไมโต ก็เติบโต ไมโอ ก็ สืบพันธุ์..”
เด็กหนุ่มพูดทบทวนความรู้เท่าที่หน่วยความจำจะเอื้ออำนวยใจสภาพที่ง่วงนอนเต็มแก่ ใบหน้าเข้มจวนเจียนจะสัปงกลงไปบนกองหนังสือตรงหน้าหลายครั้ง..
“”งั้นก็นอนเหอะ สี่ทุ่มครึ่งแล้ว.” บอสพูดเนือยๆ ก่อนจะปิดหนังสือชีวะเล่มหนาเตอะเบาๆ
ดูเหมือนคำว่านอนจะไปกระตุ้นสัญชาติญาณบางอย่างของเด็กหนุ่มตัวโต พีทผุดลุกขึ้นมานั่งตาใสแจ๋ว ร่างกายตื่นตัวเต็มที่ พูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น
“เราจะนอนกันแล้วใช่มั้ย?”
“ดูท่ามรึงยังไม่ง่วงเท่าไหร่นิ จะอ่านต่อมั้ยล่ะ” บอสเปรย...สีหน้าคลางแคลงใจกับท่าทางกระฉับกระเฉงผิดหูผิดตาของอีกฝ่าย..
“ก็ง่วงอยู่นี่ไง มานอนกันเหอะ” พีทว่าพลางอ้าปากหาวทั้งทีดวงตาเป็นประกายวาววาม เด็กหนุ่มลงมือเก็บหนังสือกองใหญ่อย่างรวดเร็ว ใบหน้าคึกคักเหมือนตอนที่จะลงแข่งกีฬา..
บอสส่ายหน้าอย่างระอา พูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ.. “นี่มรึงจะหน้าด้านมานอนบ้านกรูทุกครั้งที่พ่อแม่กรูขึ้นเวรพร้อมกันรึไง..?”
“ช่าย..” พีทยอมรับหน้าชื่นตาบาน ขอบคุณฟ้าดินที่พ่อกับแม่บอสเป็นหมอด้วยกันทั้งคู่
“แล้วพ่อกับแม่มรึงไม่ว่าเรอะ ที่ลูกชายหอบผ้าหอบผ่อนมานอนบ้านชาวบ้านบ่อยๆเนี่ย..”
คนตัวโตไม่เดือดร้อนกับคำประชดประชัน ตอบหน้าตาเฉย “ไม่ว่าถ้าเป็นบ้านมรึง ตั้งแต่มาค้างที่นี่บ่อยๆ คะแนนกรูก็ดีขึ้นเรื่อยๆ”
ป่วยการที่จะกระแนะกระแหนในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรด้วย บอสลุกขึ้น ปล่อยให้พีทเก็บโต๊ะญี่ปุ่นไปคนเดียว หนุ่มน้อยพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ “มรึงเก็บของละกัน กรูจะไปแปรงฟันก่อน”
พีทมองตามหลังคนที่เดินหายออกไปจากห้องด้วยสีหน้าครึ้มอกครึ้มใจ ไม่ถึงห้านาที ห้องนอนของบอสก็อยู่ในสภาพหมดจด เด็กหนุ่มกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง ห่มผ้าถึงคออย่างเรียบร้อย..
บานประตูห้องนอนแง้มออก ก่อนที่บอสจะโผล่มาแค่หัว ออกปากชมชมคนตัวโตที่นอนคอยท่าอยู่บนเตียง..
“โห..มรึงนี่ไวยังกะลิง.. ทำไมเรื่องเรียนไม่เห็นเก่งอย่างนี้เลยวะ?”
พีทไม่เดือดร้อนกับคำเสียดสี ร่างกายตื่นตัวเต็มที่ผิดจากตอนอ่านหนังสือลิบลับ นึกหงุดหงิดใจว่าทำไมบอสไม่เข้ามาในห้องเสียที..
และแล้วบานประตุก็เปิดกว้างออก บอสลากชุดเครื่องนอนปิกนิคมาด้วย ยักคิ้วให้คนบนเตียง..
“มรึงจะนอนข้างบนใช่มั้ย..งั้นกรูนอนข้างล่าง..”
“เฮ้ย! ถ้าเราไม่นอนด้วยกันกรูจะถ่อมาที่บ้านมรึงทำไมวะ?” พีทบ่นอย่างหัวเสีย ทำท่าเหมือนจะกระโจนลงมาจากเตียงอยู่รอมร่อ..
บอสไม่ใส่ใจ ตั้งต้นปูที่นอนอย่างสบายอารมณ์...
“บอสคร้าบ...ขึ้นมานอนบนเตียงกับพีทนะคร้าบ..พีทกลัวผี..”
“พรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุด กรูไม่อยากนอนดึก.. ปิดไฟด้วยละกัน..” บอสพูดตรงๆอย่างไม่อ้อมค้อม ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนที่ปูอย่างเรียบร้อย.. ไม่สนใจคนที่ทำตาละห้อยอยู่บนเตียง...
พีทเดินลงจากเตียงไปปิดไปตามคำสั่ง ก่อนจะกลับขึ้นไปนอนเงียบๆที่เตียง ซักพักร่างสูงใหญ่ก็ค่อยๆเลื้อยลงจากเตียงมาอยู่ข้างที่นอนปิกนิค..
“กรูรักมรึงนะบอส.. กรูรู้ว่ามรึงไม่อยากนอนดึก แต่ไม่รู้เป็นไง อยู่ใกล้มรึงทีไรกรูอดใจไม่ไหวทุกที..” พีทกระซิบเสียงแหบพร่าอยู่ในความมืด ค่อยๆดึงบอสมากอดไว้กับอกอย่างนุ่มนวล..
“ไอ้หื่น..” บอสกล่าวหา แต่อีกฝ่ายไม่สนใจ ซบจมูกลงบนกระหม่อมของบอส สูดกลิ่นแชมพูจากเรือนผมเข้าไปเต็มปอด สองมือโอบกอดร่างผอมบางไว้แน่น กระซิบพึมพำข้างหู
“เฉพาะกับมรึงคนเดียวเท่านั้นล่ะน่า..
-
16-PLUS ตอนพิเศษก็จะมี 4 คู่นะครับ แต่ละคู่ก็จะแทนแต่ละความรู้สึกของความรัก
รัก-คิดถึง-หึง-งอน ตามนั้น
ส่วนคู่ไหนจะแทนความรู้สึกอะไร ก็ลองติดตามอ่านกันดูนะครับ
ติชมกันได้ตามสะดวก
ส่วนคู่ของแทนกะเมย์ เอ๊ย! แทนกะจอม ประมาณวันพุธ จะมาอัพให้ครับ
สำหรับคืนนี้ ฝันดีนะ
-
:mc4: เย้ มาต่อแล้ว สนุกทุกคู่เลย o13
อย่าลืมมาต่ออีกนะค่ะ
-
ของผู้กองนี่คิดถึงรึเปล่าาาาาา
ส่วนคู่คิม แบ็งค์เนี่ยยเออ เดาไม่ถูก ว่าแต่ใครแอบดูอยู่เนี่ย
แล้วก็บอส พีทก็เดาไม่รู้ งอนมั้ง :z1:
-
^^
^^
เจอกันอีกแล้วปาล์ม
อ่านไปก็ยิ้มไปกับความเป็นไปของแต่ละคู่
+1 ให้นะครับ รอวันพุธ :z2:
-
^^
-
เอ... เหมือนหายไปคู่นึงอะเปล่าหว่า :confuse: :confuse:
-
ชอบๆ
รออยู่นะคับ
-
อ่านไปยิ้มไปทุกทีสินะ ^^
ขอบคุณมากเลยค่ะ วันนี้หลับฝันดีแล้ว !!! :))
-
รัก คิดถึง หึง งอน
คืนนี้มาสามคู่แล้ว เหลืออีกคู่เดียว
คิดถึง คงเป็นคู่ผู้กองเข้มกับน้องเบนซ์แน่ๆเลย
ที่เหลือพอเดาได้บ้างแต่ดูไปก่อนดีกว่า
คู่ของคิมกับแบงค์จะมีอะไรเข้ามาแทรกหรือเปล่า ใครคือคนที่แอบจ้องมองอยู่กันนะ
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
มาหลายคู่แบบนี้ก็ได้อีกรสชาติหนึ่ง สนุกดีค่ะ
-
อ๊ากกกก น่ารักโคด
ละลายละคับ
555+
+1 น่อ
-
รอคู่แทนกับจอมอ่า :monkeysad:
-
ยิ้ม ๆ
-
สนุก น่ารักทุกคู่เลย
+1 จัดไปค่ะ
o13
-
ชอบทุกคู่เลย น่ารัก :o8:
-
น่ารักถูกใจจริงๆ... :impress2:
+1 ให้คุณ anocha แล้วนะครับ...รออ่านต่อครับ
-
ชอบทุกคู่เลยคร้าบบบบบบบบบบบบ
-
รวมมิตรหลายคู่ ให้ได้ลุ้นกันด้วยจะติดตามต่อไปครับ
-
อ่า . . . เป็นอันว่าเข้าใจ o18
-
สนุกทุกคู่เลยค่ะ :o8:
แต่ละคู่ก็น่าร๊าก......น่ารัก :-[
และจะรอคอยการมาของแต่ละคู่ว่าจะมาแทนความรู้สึกอะไร :impress2:
จะตรงกับที่เดาไว้หรือไม่ ต้องคอยติดตาม :bye2:
-
มาต่อไวๆนะครับ
:mc4:
-
เย้...มีครบทั้ง 4 คู่ เลย :m11:
-
น่ารักทุกคู่เลย รออ่านคู่แทนกะจอมนะคร้าบบบบ
:L2:
-
ภายในห้องนอนเล็กๆที่มืดและเงียบสนิทจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน พีทแนบแก้มตัวเองกับแก้มอุ่นของบอส
กระซิบเสียงแหบพร่า ...หัวใจเต้นรัวแรง "บอส กรูต้องการมรึง.."
แม้อีกฝ่ายจะยังคงเงียบอยู่ แต่เด็กหนุ่มก็รู้ว่าความต้องการของทั้งคู่ตรงกันโดยสัญชาติญาณ พีทเอื้อมมือไปคว้ามือบอสมาวางที่เป้าแข็งตุงใต้กางเกงบ็อกเซอร์ของตัวเอง หัวเราะเสียงทุ้มต่ำ..
"น้องชายกรูตื่นแล้ว ไหนลองมาทักทายมันหน่อยดิ.."
"ถามจริง..วันๆมรึงคิดเรื่องอะไรบ้างเนี่ย.." บอสประชด ทั้งที่มือยังคงวางอยู่บนท่อนเนื้อแข็งแกร่ง
"คิดเรื่องมรึง" พีทตอบน้ำเสียงระรื่น "แล้วก็คิดว่าคืนนี้จะใช้ท่าไหนดี.."
พูดจบเจ้าตัวก็พลิกตัวขึ้นทาบทับตัวผอมๆของบอส ใช้ข้อศอกยันเพื่อไม่ให้ร่างใหญ่หนาทับอีกฝ่ายจนแบนติดพื้น เด็กหนุ่มใช้บั้นเอวของตัวเองกดตรึงเอวสอบเพรียวของบอส ครางฮึมฮัมอย่างพึงพอใจเมื่อแก่นกายทั้งคู่เบียดอัดเสียดสีกัน แม้จะมีกางเกงนอนเนื้อบางกันอยู่ ก็ยังสัมผัสได้ถึงความระอุอุ่นจากท่อนเนื้อของอีกฝ่ายที่กำลังตื่นตัว..
"น้องชายมรึงตื่นแล้วนี่.." พีทพูดพลางประกบจูบริมฝีปากนุ่มบาง.. คว้ามือบอสมาโอบเอวหนาของตัวเอง ก่อนจะบดเบียดลำตัวกอดก่ายกันเพื่อให้ร่างกายได้สัมผัสกันทุกตารางนิ้ว..
ริมฝีปากชุ่มฉ่ำนั้นทำให้รู้สึกกระหายไม่สิ้นสุด เด็กหนุ่มทั้งคู่รัวลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันราวกับว่ากำลังสื่อสารกันโดยไร้คำพูด
พีทโหย่งตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเกี่ยวกางเกงนอนออกจากเอวของบอส หัวเราะเสียงห้าวเมื่ออีกฝ่ายกระถดตัวหนี..
"มรึงจะอายทำไมเนี่ย.." คนตัวโตก้มหน้าลงไปหอมแก้มเนียนอย่างเอ็นดู กระชากกางเกงบ็อกเซอร์ของตัวเองออกไปบ้าง.. "งั้นกรูถอดเป็นเพื่อนมรึงแล้วกัน"
เด็กหนุ่มเหวี่ยงกางเกงไปไกลตัว ท่อนลำทะมึนดีดตัวออกจากกางเกงเป็นอิสระ มันแข็งเครียดเหมือนจะระเบิดได้ทุกวินาที..พีทคว้ามือผอมๆของบอสมากุมมันไว้ เพื่อผ่อนคลายความรู้สึก..
"ถ้าสมองมรึงใหญ่เหมือนไอ้นี่ของมรึง มรึงคงฉลาดกว่านี้เนาะ.." บอสยังไม่วายมีอารมณ์ประชด แต่อีกฝ่ายที่กำลังเมามันอยู่กับการลูบไล้ผิวเนียนๆไม่ใส่ใจจะรับฟัง พีทถอดเสื้อยืดตัวเองออกแล้วจัดการกับเสื้อนอนของบอสอย่างชำนาญ แนบร่างแข็งแกร่งเข้ากับเนื้อตัวอุ่นๆของบอส.. กอดก่ายเคล้าเคลียกันอย่างไม่รู้เบื่อหน่าย..
"มรึงมีความสุขมั้ยบอส.." คนตัวโตพร่ำกระซิบถาม แม้จะไม่ได้รับคำตอบ แต่สองมือที่โอบรัดร่างกำยำก็บอกได้ดี
พีทเริ่มจูบอีกครั้งรุนแรงหนักหน่วงกว่าเดิม จมูกโด่งเป็นสันลากไล้ไปตามซอกคอ ดูดดื่มผิวเนียนอย่างเร่าร้อน..
เด็กหนุ่มยิ่งรู้สึกฮึกเหิมเมื่อบอสใช้สองมือโอบรัดท้ายทอย เผลอตัวทึ้งผมรุนแรง
"อา...อย่า..เดี๋ยวเป็นรอย.." บอสครางเสียงแผ่ว มืออีกฝ่ายซุกไซ้ซอกคอจนรู้สึกเจ็บ ริมฝีปากร้อนๆเลื่อนมาที่แผงอกที่มีกล้ามสวยพอเหมาะ สัมผัสหัวนมเล็กๆที่แข็งเป็นไต.. ในขณะที่อีกฝ่ายบิดตัวอย่างทรมาณ
พีทใช้เมือทั้งสองยึดเอวผอมๆไว้ เมื่อริมฝีปากลากมาถึงท้องน้อยเรียบแน่น บอสใจเต้นแรง รู้สึกเหมือนจะขาดใจ..
"อ๊าห์ห์ห์...ไม่..อย่า........" บอสดิ้นพราด เมื่อท่อนเนื้อขนาดพอเหมาะของตัวเองถูกกลืนหายไปในปากพีท รู้สึกเหมือนทุกส่วนในร่างกายกำลังจะถุกสูบเข้าไปในโพรงร้อนลึกเมื่ออีกฝ่ายผงกหัวเป็นจังหวะรวดเร็ว..
"อืมมมม์ม์ม์.." พีทครางงึมงำในลำคออย่างพึงพอใจ เมื่อได้ครอบครองส่วนสำคัญของหนุ่มน้อยไว้ในปาก มันอบอุ่นและมีชีวิต เด็กหนุ่มใช้สองมือประคอง้นกลมแน่นไม่ให้กระถดหนี.. ก่อนจะรูดไล้เรียวลิ้นไปมา..
"บอส...กรูอยากให้มรึงคุยกับน้องชายกรูมั่ง..." คนตัวโตพูดพลางพลิกตัวว่องไว บอสรู้ตัวอีกที ท่อนลำแข็งแกร่งก็มาผงาดอยู่ตรงหน้าแล้ว..
"โอ้ววว..อืมมมม.." พีทคำรามในลำคอเมื่ออีกฝ่ายรัวลิ้นนุ่มบางไปบนจุดปลายท่อนลำแดงก่ำ ก่อนที่จะป้อนมันเข้าไปในปากเช่นกัน เนิ่นนานที่ทั้งคู่ใช้ริมฝีปากสำรวจจุดกึ่งกลางร่างกายของกันและกันไปทั่วทุกตารางนิ้ว ไม่เว้นแม้แต่ถุงเนื้ออ่อนนุ่มใต้ท่อนลำ.. พีทถอนตัวจากเรียวปากแดงฉ่ำก่อนที่จะต้านทานความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่ไหว
เด็กหนุ่มพลิกตัวกลับมาคร่อมบอสไว้ เด็กหนุ่มนั่งคุกเข่า โน้มตัวไปข้างหน้า ใช้แขนล่ำสอดไปใต้เข่าของอีกฝ่าย ก่อนจะดึงตัวบอสเข้ามาหาตัวเอง..
"ไม่ต้องห่วง คราวนี้กรูเตรียมมาพร้อม.." พีทกระซิบเสียงพร่าสั่น ชะโลมของเหลาวเย็นลื่นบำแท่งเนื้อเกินวัย ก่อนจะพามันเข้าไปในตัวบอสอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้...
"อึก...อา.." บอสกัดฟัน จุกแน่นไปทั้งหน้าท้องเมื่ออีกฝ่ายโยกตัวเนิบนาบ..
"บอส..อาห์ห์ห์ บอส.." พีทเรียกชื่ออีกฝ่ายดังลั่น เมื่อสัมผัสความอบอุ่นที่โอบรัดรอบแก่นกาย ร่างผอมบางสะท้านไปตามจังหวะกระแทกกระทั้นของร่างใหญ่หนา..พีทช้อนเอวบอสให้ชันตัวลุกจากที่นอน บดขยี้ริมฝีปากรุนแรง สองหูได้ยินเสียงอื้ออึง..
"บอส..อาห์ห์ห์ เรียกชื่อกรู..หน่อยบอส.."
"พีท..โอ้ววว์ว์...."
จังหวะสุดท้ายที่บั้นเอวหนากระแทกรุนแรง ก่อนที่ร่างกายของทั้งคู่จะผวาเข้าหากัน กล้ามเนื้อเกร็งแข็งแกร่งทุกส่วนของพีทกระตุกสองสามครั้งก่อนจะผ่อนคลายลงไปเมื่อไอร้อนพลุ่งผ่านเข้าไปในตัวบอส... เด็กหนุ่มซบร่างใหญ่หนาที่ชุ่มเหงื่อกับผิวเนียนๆของอีกฝ่าย น่าประหลาดที่ผิวเนื้ออบอุ่นของบอสกลายเป็นผิวเย็นๆที่ชวนให้แนบซบอยู่อย่างนั้นเพื่อผ่อนคลาย สองกายเปลือยเปล่านอนกอดก่ายกันเงียบๆ ทิ้งไว้เพียงลมหายใจหอบกระเส่า..
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:m25: :pighaun: :jul1:
-
คู่แรกก็เรียก :haun4:
+1 ให้คุณ anocha รอคู่ต่อไปอยู่นะครับ
-
ไหนว่าวันพุธจะมาจอมไม่ใช่เหร๊าะ o22
-
:-[
-
เข้ามาถูกจังหวะพอดี :m25:
จัดคู่อื่นมาอย่าให้ขาดนะคะ :z1:
-
มาต่อทีนี่ :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
^^
-
พีทนอนแผ่หราบนที่นอนปิคนิกอย่างสบายอารมณ์ ยิ่งรู้สึกดีเมื่อพัดลมเป่าพัดไปตามลำตัวชื้นเหงื่อ เด็กหนุ่มทอดแขนให้อีกคนหนุนต่างหมอน.. เสื้อผ้า กางเกงบ็อกเซอร์ หมอนข้าง เละเทะกระจุยกระจาย..
"ถามจริง ทำไมบางทีมึงทำเหมือนไม่ค่อยอยากจะมีอะไรกับกรู.."
เด็กหนุ่มงอแขนที่บอสหนุนมาลูบกระหม่อมอีกฝ่ายเล่น รู้สึกผ่อนคลายสบายใจ..
"เกรงใจผีบ้านผีเรือนมั้ง" บอสตอบติดตลก รู้สึกเขินตัวเองกับเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านไปเมื่อสักครู่
"พูดจริงง่ะ"
"เปล่าหรอก กรูรู้สึกเหมือนแอบทำอะไรผิดยังไงก็ไม่รู้.." บอสสารภาพ "เหมือนว่าเราทำอะไรที่เด็กคนอื่นเค้าไม่ทำกันหยั่งงั้นแหละ.."
"มรึงคิดหยั่งงั้นเลยเหรอ?"
"อือ..ช่าย.. เหมือนว่าตัวเองทำอะไรพิเรนท์ๆ มรึงเข้าใจมั้ย เวลาแบบนี้เด็กคนอื่นคงนั่งอ่านหนังสือกัน แต่เราดันมาทำอะไรแบบนี้ ดูเหมือนตัวเองเป็นไอ้หื่นยังไงพิกล.."
"ถ้ามรึงเป็นไอ้หื่น แล้วกรูไม่ยิ่งกว่ามรึงเหรอ?.." พีทครางอย่างอ่อนใจ อารมณ์ชื่นมื่นหดหายไปกว่าครึ่ง..
"ก็กรูบอกแม่กรูว่าเรามาติวหนังสือ แต่ก็ทำแบบนี้ทุกที.. เหมือนกรูหลอกแม่กรูอ่ะ.."
"เราก็อ่านหนังสือนะ ไม่ได้ทำแค่เรื่องเดียวซะหน่อย.." พีทใช้มือโยกหัวอีกฝ่ายเล่นอย่างง้องอน บ่นพึมพำ "คิดมาก.."
บอสไม่ตอบ ความเงียบนั้นทำให้อีกฝ่ายรู้สึกหวั่นใจ..
"กรูสัญญาว่ากรูจะตั้งใจอ่านหนังสือมากกว่านี้ จะทำให้คะแนนให้ดีขึ้นด้วย ถ้ามันจะทำให้มรึงรู้สึกดีขึ้น โอเคมั้ย.."
พีทพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น หอมไปที่แก้มนุ่มๆอีกครั้ง..
"โอเคมั้ง" บอสตอบด้วยน้ำเสียงลังเล สงสัยว่าคะแนนดีมันเกี่ยวกับเรื่องที่กำลังรู้สึกผิดที่ตรงไหน..
"เราเป็นแฟนกัน เพราะฉะนั้นเรื่องนี้มรึงไม่ต้องรู้สึกผิด เชื่อกรูเถอะน่า.." พีทสำทับอีกครั้ง กลัวใจว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่...
บอสไม่ตอบ.. แต่ยอมให้อีกฝ่ายใช้วงแขนกอดรัดแต่โดยดี อดยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่ามีความสุขทุกครั้งที่พีทมานอนค้างด้วย แม้จะรู้สึกอายตัวเองอยู่ลึกๆเวลาที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เด็กหนุ่มซุกหน้าลงไปในแผงอกกว้าง ก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด
-
ตามแผนที่วางไว้คือ วันนี้จะลง NC ของพีทกะ บอส ซึ่งต่อเนื่องจากตอนที่แล้ว (ตอนของพีทกะบอสpartนี้มันยาวอ่ะ)
และลงตอนของแทนกับจอมต่อในวันนี้ แต่พิมพ์ไม่ทันตามเคย :laugh:
อยากถามว่า NC แรงไปมั้ยอ่ะ เผื่อบางคนรับไม่ได้ หรือว่าไม่เข้ากะ 16 PLUS ที่มีแต่เดะๆ
บอกตามตรงว่า คนเขียนทำงานที่เกี่ยวข้องกะวัยรุ่นอะคับ(อยู่ในร้านหนังสือแห่งหนึ่ง แต่ขอสงวนชื่อสถานที่) เจอเด็กๆเยอะแยะ ก็เอาคาแร็คเตอร์จากเด็กๆที่เจอมาเขียน
เนื้อเรื่องส่วนใหญ่ก็เลยดูเหมือนจะเป็นแบบคู่เพื่อนซี้อะไรทำนองเนี้ย ซึ่งมันก็มาจากจะเห็นเด็กผู้ชายเดินกอดคอกันเข้ามาในร้านบ่อยๆ พูดเล่นเอฮา หยอกล้อเตะถีบกันในร้าน หนุกหนาน ก็เลยหบิบมาเป็นวัตถุดิบในการเขียน(แต่เนื้อเรื่องเนี่ยแต่งนะคับ อย่าเข้าใจผิด) บางทีก็แอบรู้สึกผิดเหมือนกันที่เอาน้องเค้ามาจิ้น (กันเอง 555) ทั้งที่จริงเค้าก้คงเป็นเพื่อนกันนั่นแหละ ส่วนเด็กผู้ชายที่มากะผู้หญิง หรือเด็กผู้หญิงที่มากันเป็นแก็งค์ ไม่อยู่ในสายตา 55 (ล้อเล่น ก็เอามาใช้เขียนบ้าง) จรรยาบรรณของคนเขียนก็คือ จะไม่เอาน้องๆมาจิ้นกะตัวเองเด็ดขาด 555
ที่เล่าที่มาเนี่ย เพราะอยากให้รู้ว่า 16 PLUS เนี่ย มีที่มาที่ไปอยู่พอสมควร ไม่ถึงกะว่าเพ้อเจ้อซะทีเดียว ส่วนจะมีคติสอนใจมั้ยเอาเป็นว่า ติดตามต่อไปละกันนะครับ ก็นึกซะว่าอ่านเพื่อความบันเทิงนะครับ
คืนนี้ ฝันดีน้า.. :bye2:
-
ชอบบบมากกก
รอ แทน ก่ะจอม
-
แหม พาแฟนมามีอะไรกันในบ้านตัวเองอย่างบอส ก็คงคิดมากเป็นธรรมดาแหละ เกิดพ่อแม่มาเจอเข้าจะว่าไงล่ะน่ะ
แต่คู่นี้ก็น่ารักดีนะ :กอด1:
-
คนรักกันก็อยากแสดงความรักต่อกัน :laugh:
หนูบอสไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก
รออ่านแทนกับจอม :pighaun:
-
:pig4: ขอบคุณนะครับ ก็ยังอยู่ในวัยอยากรู้อยากลองทำให้สับสนเป็นธรรมดาละครับ แต่ก็น่ารักดีนะ
-
:haun4:
-
ไหงเอามารวมเป็น 4 IN 1 ซะได้..
ต้องตั้งสติดดีๆ เวลาอ่าน..เด๋วจะงง
แต่ฉาก NC เนี่ย.. :haun4:
-
ไม่แรงเลยค่า :laugh:
ชอบ :o8:
-
จัดไปอย่าให้เสีย
อย่าได้แคร์สื่อ..เพราะสื่อไม่เคยแคร์เรา
--
นุ่มสบายไม่เปียกชื้น
-
ไม่แรงค่ะ
o13
ชอบทุกคู่เลย
น่ารัก อิอิ
-
กำลังดีเลยนะ :pighaun: :pighaun: :pighaun:อิอิ
-
ชอบชุด16-PLUS ทุกคู่เลยครับ
แต่ที่ชอบสุดคู่ ผู้กองกับเบนซ์อะ
-
เฉยๆอ่ะ NC เจอมาเยอะแล้ว
บางเรื่องเจอ NC 18 พออ่านจริงๆน่าจะให้ PG 13 มากกว่า
เป็นกำลังใจให้ o13
-
ฉากNCไม่แรงคร้าบ :z1: :z1:
-
แหม๋ ไม่แรงไปหรอกค่ะ กำลังน่ารักเลยทีเดียว o13 o13
หรือว่าเราหื่นมากกว่าหว่าา 555
-
NC กำลังดีครับ...แรงกว่านี้อีกหน่อยก็ยังไหว อิอิ :impress2:
รออ่านต่อนะครับ...ชอบมากครับ
-
จินตนาการจากน้องๆที่พบเห็น
แบบนี้ตัวละครก็มีคาแรกเตอร์ที่แตกต่าง เพราะวัตถุดิบของคนแต่งเยอะแยะมากมาย
ส่วน NC ไม่โจ่งแจ้งขนาดจะทำหัวใจวาย เหมาะกับวัยแล้วมั้ง
บวก 1 แต้ม รออ่านเรื่องราวของคู่อื่นต่อไปจ้า
-
เรียกเลือดได้เยอะเลยทีเดียวสำหรับคู่นี้ อิอิ
NC บทนี้ก็ไม่แรงไปหรอกครับ
ไม่ได้เขียนอย่างโจ่งแจ้งมากนัก
ยังคงความน่ารักแบบเด็กได้อยู่ครับ
อย่าลืมมาต่อคู่จอมกับแทนน้า
+1 ให้ครับ
-
:m23:
ชอบทุกคู่เลยอ่ะคับ
อยากหั้ยเพิ่มคู่อื่นอีกได้ป่าวคับ
:t2:
ขอ NC ด้วยยย (แอบหื่น)
ขอบคุงงับ
:m22: :m32: :m7:
-
ชอบ ค้าบ ชอบ ๆๆๆๆๆ เป็นแฟนคลับ 16 Plus ด้วย อิอิ น่ารักจิง ๆ
อ่านแล้วเพลินมากมาย หยุดมะอยู่ มาต่ออีกไว ๆ นะค้าบ
ชอบสุด ๆ อิิอิ ^^
+1 ให้เลยนะคับ
-
ท้องฟ้ายามเช้าในเดือนสิงหาคมยังคงมืดครึ้มไปด้วยเมฆฉ่ำฝน...สายลมเย็นพัดพาละอองน้ำเย็นชื่นใจลอยมากับอากาศ
จอมเปิดประตูรั้วออกมายืนหน้าบ้าน สูดกลิ่นดินชื้นฝนอย่างอารมณ์ดีพลางส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มผิวคล้ำที่มายืนคอยอยู่ก่อนแล้ว..
"มรึงไม่ขี้เกียจรึไงเนี่ย..ออกบ้านแต่เช้าทุกวัน.." หนุ่มน้อยพูดเขินๆ เพราะบ้านคนที่มาคอยรับอยู่กันคนละทิศละทาง..
"ก็ขี้เกียจ.." แทนพยักหน้า "ขี้เกียจคอยมรึงที่โรงเรียน กรูอยากเห็นหน้ามรึงแต่เช้า.."
จอมออกเดินช้าๆ หน้าตาอยู่ในอารมณ์ประหลาดระหว่างความเก้อเขินระคนดีใจ หนุ่มน้อยยกมือเกาหัว ท่าประจำเวลาที่ทำตัวไม่ถูก..
"แล้วมรึงออกบ้านแต่เช้าทุกวัน ที่บ้านมรึงไม่สงสัยเหรอ?"
"ก็แปลกใจนิดหน่อย แต่ช่วงนี้กรูกลับบ้านตรงเวลาทุกวัน เค้าก็เลยไม่ว่าอะไร.." แทนพูดยิ้มๆ จอมกับเมย์นั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เมย์จะอยู่คอยจนกว่าแทนจะซ้อมกีฬาหลังเลิกเรียนเสร็จ กินข้าวด้วยกันในห้างสรรพสินค้าใกล้โรงเรียน แล้วก็เดินเล่นในห้างอยู่อย่างนั้นจนกว่าเธอจะพอใจ จากนั้นก็จะให้แทนไปส่งที่บ้าน ผิดกับจอมที่เลิกเรียนเสร็จก็กลับบ้านทันที แม้แทนจะย้ำนักย้ำหนาให้คอยกลับบ้านพร้อมกันทุกวันก็ตาม...
สองหนุ่มเดินเคียงกันไปบนถนนที่ค่อนข้างเฉอะแฉะเพราะฝนตกหนักเมื่อคืนวาน แทนเอามือกุมไหล่จอม คอยระวังว่าอีกฝ่ายอาจจะลื่นไถลหน้าทิ่มลงไปในวินาทีใดวินาทีหนึ่งเพราะความซุ่มซ่ามของเจ้าตัว เด็กหนุ่มคอยเหลือบตามองคนข้างตัวก่อนจะออกปากถามอย่างอารมณ์ดี.
"ถอดเฝือกแล้วเราจะไปฉลองที่ไหนกันดี?.."
"ถอดเฝือกนี่เค้าต้องฉลองกันด้วยเหรอ?" จอมเลิกคิ้ว เมื่อเห็นท่าทางกระตือรือร้นของอีกฝ่ายราวกับว่ากำลังจะเป็นคนถอดเฝือกซะเอง
"อ้าว..เหรอ?.. ถ้าไม่ฉลองแล้วเราจะทำอะไรกันดีล่ะ?"
"กรูก็จะรีบทำรายงานที่มันค้างๆให้เสร็จๆไง ยังไม่ได้พิมพ์อีกตั้งเยอะ"
"ไม่เห็นต้องรอถอดเฝือกเลย เสาร์นี้กรูว่าง เดี๋ยวกรูมาช่วยมรึงพิมพ์ที่บ้าน?" แทนรีบอาสาแข็งขัน
"แล้วมรึงไม่ซ้อมบาสเหรอ?"
"ซ้อมแค่ตอนเย็น เพราะฉะนั้นกรูมีเวลาให้มรึงทั้งวัน หึหึ.."
เสียงสัญญาณข้อความดังมาจากมือถือจอม หนุ่มน้อยหยิบโทรศัพท์ออกมาดู นิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะรีบลบข้อความทิ้งอย่างรวดเร็ว...แล้วยัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงนักเรียน
"มรึงมีอะไรรึเปล่า" แทนรีบถาม แม้ว่าจอมจะกลบเกลื่อนสีหน้าด้วยรอยยิ้ม...
"ไม่มีอะไร ข้อความโหลดเพลงไร้สาระอ่ะ" หนุ่มน้อยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย หน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"มรึงนี่โกหกไม่เก่งเลยรู้มั้ยจอม" คนตัวโตทำสีหน้าคาดคั้น พูดต่อด้วยน้ำเสียงห้วนๆ "ข้อความนั่นต้องทำให้มรึงไม่สบายใจแน่ๆ"
เสียงสัญญาณข้อความจากโทรศัพท์จอมดังถี่ๆติดๆกันหลายครั้ง เจ้าของโทรศัพท์ล้วงมือลงไปปิดมันให้สิ้นเรื่องสิ้นราว ก่อนจะทำหน้าตาย..
"ก็แค่ข้อความบ้าๆ บอๆ ไม่มีอะไรหรอกน่า.."
แม้ว่าอีกฝ่ายจะพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่แทนยังคงมีสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ดี เด็กหนุ่มเดาได้ไม่ยากว่าใครเป็นคนส่งข้อความซ้ำๆติดๆกันหาจอม ใครคนหนึ่งที่จะไม่ยอมเลิกราจนกว่าจะได้ในสิ่งที่ต้องการ..
"กรูจะไม่ให้เค้ามายุ่งกับมรึงอีก กรูสัญญา.." แทนพูดเสียงต่ำๆในลำคอ ใบหน้าแข็งกร้าว..
"ช่างเถอะน่า มันก็แค่แมสเสจ ลบทิ้งก็สิ้นเรื่อง" จอมพูดช้าๆ เหมือนกำลังกล่อมให้อีกฝ่ายคลายความขุ่นเคือง
"ก็มันทำให้มรึงไม่สบายใจ"
"กรูสบายใจดี จริงๆนะ..." จอมยืนยัน "ถ้าจะพูดกันจริงๆ เค้า..เออ..คงเสียใจกว่ากรูเยอะ.."
"ถึงเค้าจะเสียใจ ก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับมรึง มรึงไม่เกี่ยวซะหน่อย" แทนบ่นพึมพำ นึกลำบากใจที่เรื่องราวยุ่งเหยิงไม่จบไม่สิ้นเสียที..
"คนผิดหวังก็แบบนี้แหละ กรูเข้าใจ..." จอมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ โดยไม่มองหน้าแทน
"มรึงเคยผิดหวังกะเค้าด้วยเหรอ?" แทนขมวดคิ้วเข้ม สีหน้าข้องใจ
"กรูเคยเสียใจนิดหน่อย ตอนที่มรึง...เริ่มคบกับเมย์.." อีกฝ่ายสารภาพด้วยน้ำเสียงอายๆ ตามองข้างทางเรื่อยเปื่อย "แต่ซักพักก็หาย.."
"กรูไม่เคยรู้เลยว่ามรึงเคยแอบชอบกรู.." แทนคราง รู้สึกว่าตัวเองโง่ๆพิกล " ถ้ากรูรู้มาก่อน บางทีเรื่องคงไม่วุ่นวายแบบนี้..แล้วเราก็คง..เออ คบกันตั้งนานแล้ว"
"มันไม่ง่ายเลยนะที่จะบอกใครซักคนว่าชอบ" จอมนิ่งไปชั่วอึดใจ "โดยเฉพาะ เป็นผู้ชายเหมือนกันแบบนี้น่ะ กรูเคยคิดว่า เก็บไว้เงียบๆน่ะดีแล้ว..อย่างน้อย ก็ได้เป็นเพื่อนกันไปเรื่อยๆ.."
แทนถอนหายใจยาว นึกสงสัยว่าถ้าตัวเองเป็นจอมในตอนนั้นแล้วจะรู้สึกอย่างไร ต้องทนเห็นภาพคนที่ตัวเองชอบอยู่ใกล้ชิดเอาอกเอาใจคนอื่นทุกวัน ต้องคอยทำตัวเป็นเพื่อนที่ดี... ในขณะที่ต้องเก็บงำความรู้สึกในใจอย่างมิดชิด..
"รู้มั้ย? กรูโคตรเสียดายเวลาเลยที่กรูรู้ตัวช้าไป.." แทนบ่นอย่างหงุดหงิด "ถ้าเราเป็นแฟนกันเร็วกว่านี้ ป่านนี้เราไปถึงไหนกันแล้วก็ไม่รู้.."
-
ไอ้ถึงไหนต่อไหนเนี่ย :z1:
-
อันที่จริงว่าจะลงยาวกว่านี้ แต่พอดีคืนนี้จะไปกินเหล้าแร้ว..
เจอกันใหม่ตอนหน้าก็จะเป็นตอนของคิมกะแบ็งค์นะคับ.. ประมาณพรุ่งนี้ คืนนี้ฝันดีนะจุ๊บๆ
-
หึหึ เจ้าแทนเอ้ย เสียดายที่ไม่รู้ว่าจอมแอบชอบตัวงั้นรึ
แล้วไอ้ว่าถ้าคบกันเร็วกว่านี่จะไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วเนี่ย
เอ็งกะจะฟันเค้าดะเลยรึไงคะพ่อหนุ่ม :impress2:
ส่วนเรื่องฉลองถอดเฝือกนั่น จริงๆก็ดีใจนะแต่อยากฉลองแบบ
อยู่กันสองต่อสองกับจอมมากกว่า หาเรื่องจู๋จี๋ว่างั้น ที่สุดล่ะ เจ้าแทน
+1 จัดไปนะคะ ขอให้ดื่มเหล้าให้อร่อย อิอิ
-
แล้วเมื่อไหร่จะได้ถึงไหนต่อไหนน้าาา o18
-
ถ้าเสียดายเวลาที่ผ่านมา...ตอนนี้แทนก็ดูแลเอาใจใส่จอมดีๆละกันนะ
อย่าให้น้องเมือกมาวุ่นวายนักเลย...
ว่าแต่ไอ้ไปถึงไหนต่อไหนเนี่ย...คือไปถึงไหนหว่า..อุอุ :z1:
-
แทนจัดการอะไรไปบ้าง
เมย์รังควานไม่เลิกแน่ๆ สงสารจอมอ้ะ
แต่แทนคิดอะไร ฉลองอะไร คบกันนานกว่านี้แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้น o18
บวก 1 แต้มค่ะ เอ้าชนแก้ว แล้วรอคิมกะแบงค์
-
เอาน่า... ถึงจะมาเป็นแฟนกันช้าไป แต่ทำเวลาหน่อย ก็ทนแทนกันได้นะ
จะ "ทำอะไรกัน" ก็รีบทำซะ คนอ่านรออยู่ เอิ๊กๆๆๆ :z1:
-
ไอ้ถึงไหนต่อไหนเนี่ย :z1:
นั่นดิ
:impress2:
-
โอ้โห ถ้าแทนคยกะจอมเร็วกว่านี้ จะพาจอมไปถึงใหนนะ อยากรู้ :haun4:
น้องเมือกนี่ไม่เลิกจริงๆ
-
รอ ตอนต่อไป่ครับ
ชอบๆ
-
:z6: เมย์ไม่จบนะ เดี๋ยวจะโนมิใช่น้อย :m16:
-
^^
-
แหม ไอถึงไหนถึงไหนที่ว่าเนี่ย
หึหึหึหึ ร้ายนะเนี่ยยยยย
:o8:
-
เรื่องเมย์นี่ถ้าจะต้องจัดการขั้นเด็ดขาดซะแล้ว... :m16:
รออ่านต่อนะครับ...+1 ให้คุณ anocha แล้วครับ
-
:impress2: อดใจรอจะไม่ไหวแว้วววว
-
ไหนถึงไหนอะไรกันคร้าบบบบบบบบบบ :z1: :z1:
-
กลับมาเป็นเรื่องของจอมกับแทนแล้ว น่ารักดีนะครับ
-
ไอถึงไหนเนี่ย มันแค่ไหนกันน๊า 555
-
+1 ให้คุณ anocha แทนเข้าใจและห่วงใยความรู้สึกของจอมดีจัง
แต่ถ้าจะรู้ตัวให้เร็วกว่านี้เรื่องราวยุ่ง ๆ คงไม่เกิด ตอนนี้สั้นไปนิด
ปล่อยเรื่องราวไว้ให้คนอ่านเดากันไปเอง สำหรับคู่อื่น ๆ ก็น่ารักไม่
แพ้กันเลย ชอบทุกคู่และทุกเรื่องที่เขียน .... :pig4: .....
-
ไอ้ถึงไหนเนี๊ยะ ถึงไหนหล่ะค่ะ
อธิบายมาให้ชัด อย่าพูดกำกวม
อิอิ
-
ไอ้ถึงไหนต่อไหนเนี่ย
มันอะไรเอย หึ นายแทน
-
ไม่เข้าใจพวกที่เลิกกันไปแล้วไม่ยอมจบ :z10:
-
ไหนๆ แทนก็ตั้งใจจะ "ทำ" อะไรถึงไหนต่ไหนกับ จอม แล้ว ก็ทำให้น้งเมย์เมือกเห็นไปเลยเป็นไง ยิงกระสุน 1 ได้นก 2 หึหึ
-
ถึงไหนดีละเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย อิอิ
-
...หวัดดีค่ะ ได้อ่านเรื่องของผู้กองกะแม้วน้อย ติดใจ ...เข้ามาอ่านเรื่องของน้องแทนแต่ดันข้ามเรื่องของคิม แล้วก็พีทมาได้ไงเนี้ย โอ มีแต่กระดูกกรุบๆ ทั้งน้านเลยค่ะ ...ย้อนกลับไปอ่านเรื่องอีกสองเรื่องที่เหลือก่อนดีกว่า ...nc ได้ใจป้ามากเลยค่ะ หลานๆ ไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะมันเป็นเรื่องธรรมชาติมั๊กๆ มาก
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คิมกะแบงค์ อยากเห็นฉากหึงๆ งอนๆกันบ้างจัง :z2:
ขอเป็นคิมงอนน่ะ หึงๆแล้วก็งอน
เหมือนเขียนเอง :laugh:
-
o13
-
อ้าวๆๆ ค้างนะนิ รับผิดชอบเลย !!! 555
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยังดูเครียดๆอยู่เลย
จะแก้ปัญหายัยเมย์ตัวแสบได้ยังไงนะ
แอบค้างประโยคท้ายเหมือนกับทุกๆคน :o8:
บวกหนึ่งให้ครับ
-
ค้างนะตัวเอง
ไปกันถึงไหนนี่คงจะต้องรอให้ถอดเฝือกหรือเปล่า อิอิ
ป้ายังคงความคิดเดิมนะ เอานังเมย์ไปแช่แข็งที่พรานทะเล อิอิ
-
:impress2: ถึงไหนะจ๊ะแทน :jul3:
-
ไม่มาหรอ? :beat:อันนี้ให้เมย์นะครับ
-
คิมนั่งตาปรือมองหนังสือกองโตที่อยู่ตรงหน้าอย่างท้อแท้ใจ บรรยากาศในห้องสมุดเงียบสงบเย็นสบายน่านอนทำเอาเด็กหนุ่มแทบจะฟุบหลับคาโต๊ะ
คิมเหลือบตามองคนข้างตัว..เหตุผลเดียวที่ทำให้เจ้าตัวต้องมาทนนั่งสัปหงกอยู่อย่างนี้เพียงเพราะอยากจะอยู่ใกล้แบ็งค์ตลอดเวลา เด็กหนุ่มเหลือบซ้ายแลขวาก่อนจะคว้ามือของแบ็งค์มากุมใต้โต๊ะ แล้วฟุบหน้าลงไปกลางหน้าหนังสือที่เปิดค้างไว้...
"อาจารย์บรรณารักษคงดีใจแย่ที่มรึงมานอนในห้องสมุดแบบนี้น่ะ.."
"นอนกลางวันดีต่อสุขภาพ.." คิมตอบน้ำเสียงเนือยๆ "ไม่เชื่อลองมานอนกับกรูมั้ยล่ะ?"
"มรึงสุขภาพดีไปคนเดียวเหอะ อย่ากรนดังแล้วกัน เดี๋ยวโดนด่า..."
คนที่ฟุบอยู่กับหนังสือเงยหน้าขึ้นมาหาวหวอด ก่อนจะออกปากทวงสัญญาจริงจัง "มรึงบอกว่าเย็นนี้มรึงจะไปติวให้กรูที่บ้าน จำได้มั้ย?"
"ขนาดอยู่ในห้องสมุดมรึงยังจะนอนเลย แล้วอยู่ที่บ้านมรึงจะตั้งใจอ่านหนังสือเหรอ?"
"กรูจะตั้งใจเรียนถ้าได้อยู่ในที่ลับตาคน กรูสัญญา" คิมออกปากด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แบ็งค์ทำสีหน้าอ่อนใจ..ตามองอีกฝ่ายอย่างรู้ทัน...
"มรึงคิดจะสนใจมั้ยว่ากรูจะติวอะไรให้มรึงเนี่ย.."
"กรูสนใจมรึงมากกว่า กรูอยากให้มรึงไปเที่ยวบ้านกรูบ่อยๆ" คนตอบทำหน้าตายกุมมือแบ็งค์มาวางไว้บนโต๊ะ
"มรึงหลอกกรูไปเตะเล่นแทนกระสอบทรายรึเปล่าเนี่ย..?"
"กรูดูโหดขนาดนั้นเลยเหรอ?" คิมทำตาแป๋ว พยามตีสีหน้าให้ดูน่าเอ็นดู อีกฝ่ายเห็นแล้วนึกถึงหมาร็อตไวเลอที่พยายามจะปลอมตัวเป็นกระต่าย..
"กรูพูดเล่น..มรึงไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหน..ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมใครๆถึงได้กลัวมรึง.."
คิมทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วเจ้าตัวก็กลับเงียบลงไป..ราวกับว่ากำลังซ่อนเร้นอะไรบางอย่างที่อยู่ในใจ...
"ถ้าง่วงมรึงก็นอนไปเหอะ เดี๋ยวใกล้เข้าเรียนแล้วกรูปลุกเอง" แบ้งค์เปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นสีหน้าหมองหม่นของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มค่อยๆเลื่อนมือจากอุ้งมือแข็งแรงที่กุมไว้อย่างนุ่มนวล..ในขณะที่คิมซบหน้าลงบนโต๊ะอย่างว่าง่ายเหมือนเด็กอนุบาลที่ครูประจำชั้นบอกให้นอนกลางวัน
แบ็งค์ก้มหน้าลงอ่านหนังสือวิชาเคมีเล่มหนาต่อ..นานๆจะเหลือบตามองคนตัวโตที่ซบหน้าอยู่บนโต๊ะสักครั้ง หนุ่มน้อยตั้งใจอ่านอย่างมีสมาธิจนไม่รู้ตัวอย่ามีใครคนหนึ่งพาร่างสูงเพรียวมายืนอยู่ใกล้โต๊ะ...
"น้องแบ็งค์ครับ..พี่ขอคุยด้วยซักเดี๋ยวได้ไหมครับ"
แบ็งค์เงยหน้ามองคนพูด เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งที่กำลังส่งยิ้มให้นั้นดูหล่อเหลาจนเกือบจะเรียกได้ว่าสวย..ริมฝีปากสีแดงสดที่หยักสวยได้รูปกำลังพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง..
"พี่ชื่อเป็นหนึ่งนะครับ เรียกพี่หนึ่งก็ได้ พี่อยู่ห้อง ม.6/1 เป็นประธานชมรมวิชาการ แล้วก็เป็นนักกีฬาเทนนิสด้วยครับ" เด็กหนุ่มแนะนำตัวด้วยท่าทีโอ่อ่า..ทำเอาคนฟังรู้สึกทึ่ง.."พอดีพี่ได้ยินมาว่า ตอนอยู่โรงเรียนเก่าแบ็งค์ชอบทำกิจกรรม พี่กำลังจะสมัครประธานนักเรียน เลยอยากจะชวนแบ็งค์มาร่วมทีมน่ะครับ.."
หนุ่มน้อยทำตาปริบๆ พูดด้วยน้ำเสียงงงๆ "เออ..จะดีเหรอครับ ผมไม่ค่อยรู้จักใครเท่าไหร่.."
เป็นหนึ่งหัวเราะเสียงนุ่ม นัยน์ตาคมซึ้งพราวเป็นประกาย.. " ไม่เป็นไรหรอกครับ ลองมาทำกิจกรรมด้วยกันดู สนุกดีนะครับ ได้รู้จักเพื่อนเยอะแยะ.."
แบ็งค์กลอกตาไปมา พยายามปฎิเสธอย่างสุภาพที่สุด "พอดีช่วงนี้อ่านหนังสือไม่ค่อยทันน่ะครับ เลยไม่อยากทำกิจกรรมเท่าไหร่ แหะ แหะ"
เป็นหนึ่งยิ้มเห็นฟันขาวเป็นระเบียบ "อืม..งั้นว่างๆพี่ติวให้ไหมครับ เย็นนี้เลยก็ได้"
อยู่ๆคนที่ฟุบอยู่กับโต๊ะก็ผงกหัวขึ้นมานั่งกอดอกทำหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา และไม่มีท่าทีของคนที่พึ่งตื่นเลยแม้แต่นิดเดียว..
"ตกลงตามนี้นะครับ เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะเอาใบสมัครมาให้.. " เป็นหนึ่งพูดอย่างรวบรัด สบตาคนฟังอย่างตั้งใจ..
แบ็งค์ขยับตัวอย่างอึดอัด รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่มาจากคนข้างตัว...
"อย่าดีกว่าพี่ เดี๋ยวผมทำงานพี่เละเปล่าๆ พี่ลองชวนคนอื่นดีกว่าครับ.."
"อืม...งั้นน้องแบ็งลองไปคิดดูอีกทีนะครับ ไว้วันหลังพี่จะมาคุยด้วยใหม่..พี่ไปก่อนนะครับ"
เป็นหนึ่งจบบทสนทนาก่อนจะพาร่างสูงเพียวเดินโฉบออกไปจากโต๊ะอย่างสง่างาม ไม่สำเหนียกเลยสักนิดว่ามีสายตาดุดันมองตามหลังอย่างมุ่งร้าย..
"ไอ้เหี้ยนั่นมาคุยอะไรกับมรึง.." คิมถามห้วนๆ ไม่สนใจสายตาที่มองมาอย่างตำหนิ
"ทำไมมรึงถึงไปเรียกเค้าแบบนั้น ไม่รู้จักกันซะหน่อย.." แบ็งค์บ่นเมื่ออีกฝ่ายแสดงอาการฉุนเฉียวอย่างเห็นได้ชัด..
"คือ..อยู่ๆมรึงไปเรียกคนที่ไม่รู้จักกันแบบนั้นมันไม่ดี เค้าไม่ได้มาทำอะไรมรึงซะหน่อย" หนุ่มน้อยอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เมื่อเห็นคนตัวโตทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างแรง..
"ก็ได้ แล้วไอ้นั่นมาพูดเหี้ยอะไรกับมรึง.." คิมทำหน้าตายเหมือนกับจะบอกว่า 'ก็ไม่ได้เรียกไอ้นั่นว่าเหี้ยแล้วไง'
แบ็งค์หัวเราะ ส่ายหัวอย่างอ่อนใจ.."ถามทำไม มรึงก็แอบฟังอยู่ตั้งนานแล้วนี่..ป่ะ " หนุ่มน้อยลงมือเก็บหนังสือตรงหน้า พูดยิ้มๆ "เลิกทำหน้าเหมือนควายธนูไล่ขวิดผ้าแบ็งได้แล้ว ป่ะ ไปหาอะไรกินกัน มรึงจะได้เลิกบ้าซะที..."
พูดจบเจ้าตัวก็เดินนำหน้าออกไปก่อน ทิ้งให้คนตัวโตทำท่าฮึดฮัดอยู่คนเดียว ในที่สุด คิมหันต์ก็เดินตามอออกไปอย่างว่าง่ายราวกับลูกแมวเชื่องๆที่กำลังเดินตามเจ้าของกระนั้น..
-
คิมหึงแบ็งค์แล้ว คู่นี้เอง คู่ "หึง"
แบ็งค์ก็ใจเย็นดีจัง สงสัยงานนี้จะต้องมีง้อ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
ปล
พี่หนึ่งชื่อ "เป็นเอก" ใช่มั้ยคะ ตอนแรกพิมพ์ว่า "เป็นหนึ่ง" น่ะค่ะ
เป็นหนึ่งหัวเราะเสียงนุ่ม นัยน์ตาคมซึ้งพราวเป็นประกาย..
เป็นเอกยิ้มเห็นฟันขาวเป็นระเบียบ "อืม..งั้นว่างๆพี่ติวให้ไหมครับ เย็นนี้เลยก็ได้"
-
"โห...นี่บ้านมรึงเหรอคิม สุดยอดเลยอ่ะ.." แบ็งค์พูดได้แค่นั้นก็อ้าปากค้าง กวาดตามองไปปรอบบ้านของคิมอย่างตื่นตาตื่นใจ..
แม้ว่าบ้านของคิมจะเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นขนาดกระทัดรัดธรรมดาๆ แต่บริเวณบ้านนั้นกว้างขวางร่มรื่นน่าอยู่ ข้างบ้านปลูกเป็นอาคารลักษณะคล้ายโรงยิมที่เปิดโล่งขนาดใหญ่ มีเวทีผ้าใบขนาดมาตรฐานตั้งอยู่ตรงกลาง ภายในโรงซ้อมมีอุปกรณืที่เกียวกับกีฬาชกมวยเพียบพร้อม กระสอบทรายหลายแบบแขวนเรียงรายจากเพดาน ดัมเบลล์ และอุปกรณ์ออกกำลังกายอื่นๆครบครัน ชายหนุ่มร่างกำยำกำลังฝึกซ้อมกันอย่างขะมักเขม้น เสียงเตะกระสอบทรายดังปั๊กๆจนแบ็งค์รู้สึกเสียวไส้ ด้านหลังของโรงซ้อม มีห้องแถวเล็กๆที่น่าจะเป็นห้องพักนักมวย แบ็งค์มองหน้าคิม เลิกแปลกใจแล้วว่าทำไมคิมถึงชอบชกมวย..
"มรึงไม่รู้เหรอว่าบ้านกรูเป็นค่ายมวย" คิมพูดเมื่อเห็นสีหน้างงงันของอีกฝ่าย..
"มรึงไม่บอกกรูจะรู้ได้ไง? " แบ็งค์ส่ายหัว พึ่งรู้สึกเดี๋ยวนั้นเองว่ารู้เรื่องราวของคิมน้อยมาก...
คิมโอบไหล่แบ็งค์พาเดินตรงไปหาชายวัยกลางคนรูปร่างสันทัดในชุดวอร์มที่กำลังยืนคุมการซ้อมอย่างเอาจริงเอาจัง มองแค่ปราดเดียวแบ็งค์ก็รู้ว่าเป็นพ่อของคิม โดยเฉพาะดวงตาคมดุเหมือนเหยี่ยวที่ถอดแบบกันมาอย่างไม่ผิดเพี้ยน..
"พ่อ..นี่เพื่อนผม ชื่อแบ็งค์ " คิมแนะนำห้วนๆ ทั้งที่ยังโอบไหล่ผอมบางไว้อย่างนั้น..เด็กหนุ่มหันมาพูดกับแบ็งค์ด้วยน้ำเสียงเนือยๆ "พ่อกรูชื่อคม"
แบ็งค์รีบยกมือไหว้อย่างเรียบร้อย ดวงตาคมกริบของคนที่กำลังรับไหว้นั้นมองมาอย่างสำรวจ..
"หน่วยก้านใช้ได้นี่ แต่ผอมไปหน่อย..อยากเป็นนักมวยเรอะเรา.."
"อย่างผมนี่เป็นนักมวยได้เหรอครับ" แบ็งค์ทำตาปริบๆ ก้มหน้าลงมองแขนผอมๆของตัวเอง
"ไม่ได้พามาเป็นนักมวย พามาเที่ยวบ้าน" คิมอธิบายกับพ่อตัวเอง ก่อนจะหันมาพูดกับคนข้างตัว "มรึงอย่าเป็นนักมวยเลย เดี๋ยวจะโง่เหมือนกรูไปเปล่าๆ"
"วันนี้ผมไม่ซ้อมนะ จะพาเพื่อนไปติวหนังสือ" พูดจบเจ้าตัวก็ลากข้อมือแบ็งค์ตรงดิ่งไปที่ตัวบ้าน แบ็งค์หันมาส่งยิ้มแหยๆให้พ่อของคิม ก่อนจะหันไปพูดกับคนตัวโตที่พาเดินดุ่มๆเข้าไปในบ้าน..
"ไอ้คิม..มรึงคุยกับพ่อมรึงแค่นี้เองเหรอ?"
"เห็นหน้ากันทุกวัน พูดอะไรกันมากมาย?" เมื่อพ้นประตูเข้าไปในตัวบ้าน คิมก็เปลี่ยนจากลากข้อมือมาเป็นกุมมือของแบ็งค์ไว้ หนุ่มน้อยมองไปรอบตัวอย่างระแวง นึกหวั่นใจว่าจะมีคนมาเห็นเข้า..
"เออ..แล้วแม่มรึงไปไหนอ่ะ..."
"หย่ากับพ่อกรูตั้งนานแล้ว ทนฝีแข้งพ่อกรูไม่ไหว.." คิมพูดหน้าตาเฉยราวกับเป็นรื่องธรรมดาสามัญที่สุด แต่แบ็งค์กลับมองคนหน้าเข้มอย่างเห็นใจ..
"เออ..กรูขอโทษที่ถาม.."
คนตัวโตหันมาทำหน้างง ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายขอโทษด้วยเรื่องอะไร...
แบ็งค์กวาดตามองไปรอบตัว แม้ว่าภายในห้องรับแขกจะตกแต่งไว้อย่างดี แต่บรรยากาศกลับดูอ้างว้างอย่างประหลาด
"มรึงไม่หิวมั้ย?" คิมสรุปเอาดื้อๆตามถนัด จูงมือแบ็งค์เดินดุ่มๆไปที่บันได.. "ป่ะ.ขึ้นไปห้องนอนกรู กรูอยากติวหนังสือจะแย่แล้ว.."
-
ขออภัยก๊าบ..คนเขียนเฟอะฟะตามเคย แก้ไขให้แล้วนะ อิ อิ
พี่หนึ่งชื่อเป็นหนึ่งนะครับ เป็นตัวละครที่เพิ่มเข้ามา เรื่องของคิมกะแบ็งจะมีต่อีกหนึ่งตอน คาดว่าพรุ่งนี้คงจะได้ลง สำหรับคืนนี้ ฝันดีครับ
-
เอ่อ..คุณพี่เป็นหนึ่งเนี่ย...มาทางไหนควรกลับไปทางนั้นดีกว่านะ
อย่ามายุ่งกะแบงค์ดีกว่า...คนเนี้ยคิมเค้าหวง...อิอิอิ :laugh:
ว่าแต่คิมเหอะ...ที่ชวนๆแบงค์อยู่เนี่ย...อ่านหนังสือแน่นะ...
กลัวจะหาทางทำอย่างอื่นมากกว่า :z1:
-
ว้ากมาทันพอดีเลย หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ
-
คิมที่รีบๆเนี่ย ไปอ่านหนังสือจริงๆเหรอ :laugh:
พฤติกรรมของคิมที่เป็นอยู่นี้มาจากความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกหรือเปล่านะ
-
ชวนไปติวอย่างอื่นม้างงงง :z1:
-
ตอนเริ่มอ่านตอนนี้กำลังประมวลผลว่าคิมกะแบงค์เป็นใคร -*-
ความจำเสื่อมแล้วเรา :t3:
สนุกมากมายอ่าาา ^^ มาต่อไวๆน๊า อยากเห็นคู่นี้ใจจะขาดแล้ว !!! :L1:
-
เป็นหนึ่ง วอนซะแล้วววว
คิมลากแบงค์เข้าไป"ติว"ให้ห้องนอนแล้ว หวังว่าจะติวกันจริงๆนะ แต่จะให้ดี ต้องมีติ่วติ้วกันด้วย หุๆ :z1:
-
กริ๊ดดดด
มาต่อ อย่างด่วนนน
-
เรื่องวุ่น ๆ กำลังจะเกิดกับ ทุก ๆ คน
-
ติวๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
รอตอนแบงค์ติวให้คิมอ่ะคับ หรือว่าจะเป็นคิมติวใ้ห้แบงค์นะ 5555+ NC คริ ๆ
-
รอคิมแบงค์ติวกันอ่าาา :z2:
-
:o12:
ยังไม่มาอีก
-
มารออ่านและให้กำลังใจครับ
-
ไม่ทันไรก็ชวนขึ้นห้องกันแล้ว จะได้ติวหนังสือหรือติวอย่างอื่นละเนี่ย อิอิ
-
คิมจูงมือแบ็งค์เข้าไปในห้องนอนด้วยท่าทางกระตือรือร้น เด็กหนุ่มรีบถอดถุงเท้าแล้วปาผลุงลงไปในตะกร้าผ้าตรงมุมห้องอย่างแม่นยำ แบ็งค์มองท่าทีของอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเอือมระอา ออกปากถามอย่างข้องใจ..
"เราจะอ่านหนังสือกันแล้วมรึงปลดกระดุมเสื้อทำไม?"
"อ้าวเหรอ?" คิมทำไม่รู้ไม่ชี้ เปรยขึ้นมาลอยๆ "อากาศร้อนเนอะ"
ว่าแล้วเจ้าตัวก็รีบกุลีกุจอไปเปิดแอร์ก่อนจะรีบไสลด์ตัวมายืนข้างแบ็งค์ หน้าตากระหยิ่มยิ้มย่อง ทำท่าจะปลดเป้ออกจากหลังอีกฝ่าย...
"มรึงมีเก้าอี้ตัวเดียวเหรอ ไปหามาอีกตัวดิ" แบ็งพูดพลางมองไปที่โต๊ะอ่านหนังสือ แล้วกวาดตามองไปรอบห้อง..
"อือ..มรึงคอยเดี๋ยวนะ กรูไปเอาโต๊ะญี่ปุ่นมากางแป๊บนึง.."
คนตัวโตวิ่งลับออกไปจากห้องในขณะที่แบ็งมองไปรอบตัวอย่างสนใจ ภายในห้องนอนขนาดกระทัดรัดของคิมพรั่งพร้อมไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หลายอย่าง เกินกว่าที่เด็กม.ปลายควรจะมี ชุดมินิโฮมเธียร์เตอร์พร้อมลำโพงขนาดย่อมที่ราคาคงจะไม่เล็กตามขนาดตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง กีต้าร์ไฟฟ้าพร้อมแอมป์วางพิงผนังอีกด้าน คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คกางแผ่บนโต๊ะเขียนหนังสืออย่างไม่ใส่ใจ คิมมีแม้กระทั่งตู้เย็นขนาดเล็กในห้องนอน ดูจากสายตาก็พอจะเดาได้ว่าเจ้าของห้องคงจะรีบเก็บอย่างลวกๆเพื่อต้อนรับแขก ข้าวของหลายชิ้นถูกวางระเกะระกะอย่างไม่ใส่ใจ
แบ็งค์ถอนใจ นึกสงสัยว่าบางที..คิมอาจจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจเพื่อชดเชยการเติบโตมาในครอบครัวที่แตกร้าว..
และแล้วสายตาของแบ็งค์ก็ไปหยุดอยู่ที่ผนัง เจ้าตัวรู้สึกเขินเมื่อเห็นรูปของตัวเองหลายใบแปะที่ผนังข้างตารางซ้อมของคิม แต่ที่สะดุดตาที่สุดก็คือกรอบรูปบานใหญ่...หนุ่มน้อยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ยิ้มขำเมื่อเห็นภาพหญิงสาวหน้าตาสะสวยกำลังอุ้มเด็กชายอ้วนจ้ำม่ำคนหนึ่งอยู่
ประตูเปิดผางออกในขณะที่คิมยกโต๊ะญี่ปุ่นเข้ามาด้วยท่าทีสบายๆเหมือนมันเป็นกล่องกระดาษเบาๆใบหนึ่ง เด็กหนุ่มกางโต๊ะออกอย่างว่องไว ก่อนจะลงนั่งขัดสมาธิที่พื้น...
"นี่รูปแม่มรึงเหรอ?" แบ็งค์ถามพลางหันไปมองคนตัวโตที่หยิบหนังสือมาวางบนโต๊ะอย่างเรียบร้อย...
"ฮื่อ..แม่กรูเป็นนักร้อง สวยใช่มั้ย..กรูถึงได้หล่ออย่างนี้ไง.."
"แล้วตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหนอ่ะ" อีกฝ่ายถามอย่างเกรงใจ แต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้..
"แต่งงานกับฝรั่ง ตอนนี้เปิดร้านอาหารไทยอยู่เมืองนอก...อันที่จริง ช่วงต้นเทอม เค้าพึ่งชวนกรูไปอยู่ที่โน่นด้วย"
คิมพูดด้วยน้าเสียงราบเรียบ ไม่ยอมละสายตาจากแบ็งค์
"แล้วทำไมมรึงไม่ไปล่ะ?"
"ก็ตอนนั้นเราเป็นแฟนกันแล้ว..กรูเลยไม่ไป" คิมตอบหน้าตาเฉย ในขณะที่อีกฝ่ายนิ่วหน้าอย่างตกใจ
"แค่นี้เนี่ยนะ มรึงเลยไม่ไปอยู่กับแม่มรึง.." แบ็งค์ครางอย่างอ่อนใจ ไม่เข้าใจความคิดของคนตรงหน้าเลยสักนิดเดียว..
"แม่กรูมีครอบครัวใหม่ มีชีวิตใหม่ไปแล้ว กรูจะไปอยู่กะเค้าทำไมให้เกะกะเปล่า" คิมพูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์
"มรึงก็เห็นอยู่ว่ากรูโง่วิชาภาษาอังกฤษแค่ไหน จะไปพูดกะใครรู้เรื่อง ..."
คนหน้าเข้มหยุดพูดไปชั่วอึดใจ จ้องตาแบ็งค์เขม็ง "แต่มรึงเป็นเหตุผลสำคัญที่สุด
คำพูดขึงขังนั้นยิ่งทำให้แบ็งค์หน้าร้อนผ่าว เจ้าตัวหยิบกระเป๋าขึ้นมาเปิด ทำเป็นง่วนอยู่กับการค้นหนังสือในกระเป๋า หยิบหนังสือขึ้นมาวางโดยไม่ยอมสบตาคมกริบ
"ทำการบ้านวิชาฟิสิกส์ก่อนแล้วกัน ส่งพรุ่งนี้แล้ว.."
คิมลงนั่งตรงฝั่งตรงข้ามของแบ็งค์ ค้นสมุดแบบฝึกหัดออกมาวางเช่นเดียวกัน..
เด็กหนุ่มทั้งคู่ก้มหน้าทำงานเงียบๆ เมื่อเวลาผ่านไปครึ่งชัวโมง คิมก็ยอมแพ้ ร่างสูงใหญ่ลงนอนหงายผึ่งที่พื้น มึนหัวยิ่งกว่าโดนต่อย.
"ทีชกมวยไม่เห็นเป็นไรเลย..ทำการบ้านแค่นี้ทำยังกะจะตาย" แบ็งค์บ่น ขมวดคิ้วใส่คนที่นอนแผ่อยู่ที่พื้น
"ให้น้ำกรูหน่อย..กรูไม่ไหวแล้ว.." คิมเอามือกุมขมับ ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
"เฮ่ย..กรูไม่ใช่พี่เลี้ยงนักมวย..ลุกขึ้นมาทำการบ้านได้แล้ว.."
คนตัวโตยังคงนอนเขลงอยู่ที่พื้นอย่างหมดท่า รำพึงรำพันกับตัวเองด้วยน้ำเสียงท้อใจ
"กรูไม่น่าเกิดมาโง่เลย..ไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่าง.."
"ใครว่ามรึงโง่ มรึงแค่ขี้เกียจต่างหาก.." แบ็งค์พูดให้กำลังใจ ทำเอาคนที่นอนอยู่ดีดตัวขึ้นมานั่งทันควัน..คิมมองคนที่อยู่ตรงหน้าเต็มตา
"มรึงเสียใจมั้ยที่มาเป็นแฟนกับกรู ไม่มีอะไรดีซักอย่าง เรียนก็โง่ นิสัยก็ไม่ดี ทำเป็นอยู่อย่างเดียวก็แค่ชกมวย.."
"ทำไมมรึงพูดแบบนั้น.." แบ็งค์พูดเสียงเบา
"ก็มรึงน่ารัก คนชอบกรูตั้งเยอะ ใครๆก็สงสัยว่าทำไมมรึงถึงคบกับกรูได้
-
แบ็งค์ไม่ยอมสบตาอีกฝ่าย พูดทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่อย่างนั้น..
"กรูเห็นอะไรดีๆในตัวมรึงตั้งหลายอย่าง..ใครไม่ได้อยู่ใกล้มรึงเหมือนกรูไม่รู้หรอก.."
คิมยิ้มกว้าง สีหน้าแช่มชื่นขึ้นมาทันที เด็กหนุ่มก้มหน้าก้มตาทำการต่ออย่างตั้งใจ
แบ็งค์อมยิ้ม บางทีคิมก็เหมือนเด็กๆที่ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าคำชม เมื่อเห็นคนตัวโตมีท่าทีผ่อนคลายแล้วหนุ่มน้อยก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อเงียบๆ แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ แบ็งค์ตัวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลิกดู
รู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นเบอร์ไม่คุ้นเคยปรากฏที่หน้าจอ...
"ฮัลโหล..หวัดดีครับ.."
"น้องแบ็งค์ใช่มั้ยครับ นี่พี่หนึ่งนะครับ จำพี่ได้รึเปล่า..." เสียงทุ้มนุ่มแว่วมาตามสาย แบ็งค์เหลือบตามองคนข้างตัวอย่างอึดอัดใจ..
"เอ่อ..จำได้ครับ.."
"น้องแบ็งค์ว่างรึเปล่าครับ พี่ขอคุยด้วยสักเดี๋ยวได้มั้ย?.."
"คือ..ผมกำลังทำการบ้านอยู่พี่ แล้ว..พี่ไปได้เบอร์ผมมาจากไหนอ่ะครับ.."
เป็นหนึ่งส่งเสียงหัวเราะมาตามสาย " ไม่ยากหรอกครับถ้าจะหาเบอร์คนที่เราสนใจ..ว่าแต่ว่า ว่างเมื่อไหร่อ่ะครับ พี่จะได้โทรหาถูกเวลา.."
"คือ..เอ่อ.." แบ็งค์คิดหาทางปฏิเสธอย่างสุภาพ รู้สึกว่าภูเขาไฟลูกย่อมๆที่อยู่ข้างตัวกำลังจะระเบิด..
เมื่อเห็นแบ็งค์เงียบไปครู่ใหญ่ อีกฝ่ายก็พูดกรอกลงมาในโทรศัพท์อย่างนุ่มนวลราวกับรู้สถานการณ์ดี "อืม...งั้นเอางี้แล้วกันนะครับ ถ้าแบ็งค์ไม่สะดวกที่จะคุย ไว้พี่จะโทรหาตอนดึกๆอีกทีนะครับ แล้วคุยกันนะ"
เป็นหนึ่งวางสายไปแล้ว ทิ้งบรรยากาศอึดอัดใจไว้ระหว่างคิมกับแบ็งค์..
"เมื่อกี้มรึงคุยกับใคร.." คิมถามห้วนๆ ใบหน้าขึ้งเครียดขึ้นมาทันที..
แบ็งค์ถอนใจยาว ตัดสินใจที่จะไม่โกหก.. "คุยกับพี่หนึ่ง แต่กรูไม่รู้ว่าเค้าได้เบอร์กรูมาจากไหน.."
คิมไม่พูดต่อ ทั้งที่โทสะกำลังพลุ่งพล่านอยู่ในหัวใจ เด็กหนุ่มขบกรามแน่น รู้สึกเหมือนเส้นเลือดที่ขมับกำลังเต้นตุบๆ
"มรึงเป็นอะไรรึเปล่า.." แบ็งค์รีบถามด้วยน้ำเสียงกังวล รู้สึกแปลกใจที่อีกฝ่ายกำลังทำท่าหัวเสียขนาดหนัก..
"กรูไม่อยากให้มรึงคุยกับไอ้เหี้ยนั่น.." คิมพูดห้วนๆ เผลอตัวกำหมัดแน่น
"คิม..กรูไม่ได้คิดอะไรกับพี่เค้านะเว้ย.." แบ็งค์พูดพลางค่อยๆงปากกาออกจากมือคิมหันอย่างนุ่มนวล...ก่อนที่มันจะหักเป็นสองท่อน
"กรูรู้..แต่กรูก็หวงมรึงอยู่ดี" คิมหายใจแรง เลือดในกายเดือดพล่านในขณะที่กล้ามเนื้อทุกส่วนเครียดเกร็งเหมือนกำลังจะลงสังเวียนต่อสู้
แบ็งค์พูดไม่ออกเมื่อเห็นใบหน้าขมึงทึงของคิมหัน และก่อนที่จะทันได้ตั้งตัว เด็กหนุ่มก็ถูกอีกฝ่ายรวบตัวไปกอดไว้แน่น..
"กรูมันบ้า.." คิมคำรามอยู่ในลำคอ กอดอีกฝ่ายแน่นเหมือนจะให้ละลายหายไปในอก..
"กรูไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย..มันเหมือนกับ..ในหัวกรูมีแต่เรื่องของมรึง..ชีวิตกรูไม่เคยมีใคร..ไม่เคยรักใครแบบนี้มาก่อน...กรูคิดไม่ออกเลยว่าจะทนได้ยังไงถ้าต้องเสียมรึงให้ใครไป.."
แบ็งค์โอบกอดร่างกำยำที่กำลังสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ เอามือลูบหลังคิมเหมือนกำลังปลอบโยนเด็กน้อยเจ้าอารมณ์...
"กรูก็อยู่กับมรึงแล้วนี่ไง.."
"กรูมันเห็นแก่ตัวที่คิดจะเก็บมรึงไว้คนเดียว..แต่..กรูรักมรึงมากจริงๆนะแบ็งค์"
คิมพูดพลางซบหน้าลงบนกระหม่อมของอีกฝ่าย สูดกลิ่นหอมแชมพูเพื่อให้คลายอารมณ์เกรี้ยวกราด..รู้สึกรุ่มร้อนจนอกแทบระเบิด..
"ถ้า..มรึงยังไม่อยากทำการบ้านต่อ..เอาไว้ก่อนก็ได้.." แบ็งค์พูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้เพราะยังซุกอยู่ในอ้อมกอด รู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ..
แทนคำตอบ คิมหอมแก้มนุ่ม แล้วผลักโต๊ะญี่ปุ่นที่เกะกะไปให้พ้นทาง..เด็กหนุ่มพาคนในอ้อมกอดโถมตัวลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว ใช้วงแขนล่ำสันประคองไม่ให้อีกฝ่ายตัวกระแทกพื้น ไม่ยอมเสียเวลาแม้กระทั่งจะไปที่เตียง..
-
กรี๊ดดด จะมีฉากต่อไปม้าย หรือต้องจิ้นต่อเอง :z1:
-
ดูเหมือนไม่ค่อยมีใครชอบตาคิมเลยเนาะ..(เดาเอาจากจำนวนรีพลาย) หรือไม่ก็เป็นเพราะว่าตัวละครเยอะจัด สลับไปสลับมา คนอ่านเลยงงก็ไม่รู้...
อันที่จริง แม้ว่าจะมีตัวละครหลายคู่ แต่คนเขียนใช้ time line เดียวกันนะครับ
เช่น ตอนเช้า เป็นแทน+จอม เที่ยง คิม+แบ็งค์ เย็น ผู้กองเข้ม+เบ๊นซ์ อะไรประมาณนี้ จะไม่มีการ เช้า เย็น แล้วกลับมาบ่ายนะครับ เพราะเหตุการณ์ในเรื่อง เกิดขึ้นในวันเดียวกัน แล้วแต่คนเขียนจะเลือกหยิบคู่ไหนมาพูดเท่านั้นเอง..(ดูมั่วๆเนอะ)
ขอสรุป ตัวละครแล้วกันนะครับ เพื่อจะได้ง่ายต่อการอ่าน
คู่ พีท+บอส จาก หนุ่มปากดี กับคู่ซี้สุดหื่น
พีท จะเป็นนักกีฬาบาสทีมโรงเรียน ผิวขาว จมูกโด่ง คิ้วเข้ม พีทเป็นหนุ่มที่สาวๆ(เคย)กรี๊ดมากที่สุด จนกระทั่งประกาศตัวเป็นแฟนบอส ความนิยมก็เลยหดหาย นิสัยเป็นคนทะเล้น ทะลึ่งตึงตัง หัวดีแต่ขี้เกียจ พูดจาเปิดเผย เป็นจอมวางแผนไม่ค่อยสนใจว่าใครจะคิดยังไงนอกจากบอส
บอส เป็นนักกีฬาปิงปอง ตัวเตี้ย ผิวขาว หูกาง ตาตี่ ปากแดง ฟันคู่หน้าซี่ใหญ่เหมือนกระต่าย พ่อแม่เป็นหมอทั้งคู่ บอสเป็นคนปากดี ชอบแขวะ แต่ใจดี ตั้งใจเรียนและเอาจริงเอาจังกับการเรียนมาก
คู่ ผู้กองเข้ม กับเบ๊นซ์ จาก หนุ่มหน้าใสป่วนใจผู้กอง
ผู้กองเข้ม เป็นชายหนุ่มรูปหล่อ หน้าเข้ม มีไรหนวดและเครา เป็นคนห่ามๆ พูดจาโผงผาง แต่เป็นคนรักความยุติธรรม เอาจริงเอาจัง มีหลักการ และเจ้าระเบียบ..
เบ็นซ์ ผิวขาว ค่อนข้างผอมสูง ตาตี่ บุคลิกดูซนๆ บางทีก็ซื่อ(เพราะเป็นเด็กตจว.) บางทีก็กะล่อน ใจดี รักสัตว์ อนาคตอยากเป็นสัตวแพทย์
คู่คิม กับ แบ็งค์ จาก กำปั้น หัวใจ กระสอบทราย และนายปากแข็ง
คิม รูปร่างบึกบึน หน้าตาคมเข้ม ตาดุเหมือนเหยี่ยว คิมเป็นลูกชายเจ้าของค่ายมวย พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่ยังเด็ก นิสัยเป็นคนขี้โมโห มุทะลุ อารมร์ร้อน หัวทึ่มเล็กน้อย แต่จริงใจ
แบ็งค์ ผิวขาว ตาสีน้ำตาล เป็นคนอารมณ์ดี รักเพื่อน และใจเย็น ชอบเป็นฝ่ายดูแลคนอื่น..
คู่แทน กับจอม จาก รักวุ่นวายของนายแสนดี
แทน เด็กหนุ่มร่างสันทัด เป็นนักกีฬาบาสทีมเดียวกับพีท แทนผิวคล้ำ หน้าเข้ม ไม่หล่อเท่าไหร่ แต่ป๊อบปูล่าร์มากเพราะความเท่ แทนเป็นคนอบอุ่น อ่อนโยน ชอบดูแลปกป้องคนอื่น และเป็นคนจริงจังกับความรัก
จอม ผิวขาวเหลือง ค่อนข้างผอม ดวงตาสดใส ..จอมเป็นคนซุ่มซ่าม มองโลกในแง่ดี ไม่ค่อยเอาเรื่องเอาราวกับใคร
ชอบการประณีประนอม ชอบเป็นฝ่ายเสียสละเพราะไม่ค่อยชอบการแย่งชิงหรือแข่งขันไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามแต่ จอมเล่นบาสแต่ไม่ได้อยู่ทีมโรงเรียน จอมเคยแอบชอบแทนในช่วงที่แทนยังคบกับเมย์ แต่พยายามตัดใจเพราะกลัวเสียเพื่อน..
สรุปแบบนี้พอจะเป็นไกด์ให้ได้ป่ะคับ เผื่อว่าคนที่อ่านเรื่องสั้นไปแล้วๆลืมจะได้อ่านง่ายขึ้น
อ่อ ขอโปรโมทว่าพรุ่งนี้จะมีNC นะคับ
-
มาต่อแล้ว ขอบคุณนะครับ นี่ถ้ายังไม่มา ก็คงอ่านตอนเก่าๆซ้ำไปเรื่อยๆ อ่ะ
-
+1 ให้คุณ anocha แล้วนะครับ...
รออ่านฉาก nc ตอนต่อไปนะครับ อิอิ :z1:
-
รอฉากต่อไปค่ะ :z1:
-
ถึงคิมดูจะเป็นคนอารมณ์ร้าย แต่ถ้าเป็นแบงค์แล้ว คิมก็ยอมอ่อนให้เสมอเลย อยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป
แบงค์เองก็ทำดีเหมือนกัน ที่ไม่ปิดบังเรื่องไอ้พี่หนึ่งนั่น คุยกันไปตรงๆแบบนี้ดีแล้ว เพราะถ้าเกิดคิดทำอะไรเองแล้วคิมไม่เข้าใจ อาจจะแย่กว่าเดิมก็ได้
ปล.มีบทอัศจรรย์ต่อไหมครับ แหะๆ :haun4:
-
o13 เอ่ออออ ตัดกันดังฉับเลยทีเดียวเชียว
-
มารอฉากNCคร้าบบบบบบบบบ :z1: :z1:
-
น้องแบ็งค์น่าร๊ากกกกกกกก...ชมคิมไปหน่อยเนี่ย...ทำเอาคิมตัวลอยหล่ะ...อิอิ
ชอบคิมนะ.....แบบว่ารักแบงค์มากกกอ่ะ...เหมือนแบงค์คือความหมายทุกอย่าง
ในคำว่ารักของคิมอ่ะ...ดูจิ...ตอนนี้ก็หึงพี่หนึ่งซะจนคนอ่านต้องตั้งตารอตอนต่อไปหล่ะ :laugh:
+1 ระหว่างรอค่ะ :z1:
-
+ 1 ให้ด้วย
ระหว่างคั่นเวลา
:z1:
-
:z1:
รอตอนต่อไปด้วยใจจดใจจ่อ
-
+1 เป็นกำลังใจให้ anocha คนอ่านล้วนแล้วแต่ตั้งหน้าตั้งตารอฉาก nc
สรุปว่า :z1: :haun4: กันทั้งนั้นใช่มะ อ่านแล้วก็เข้าใจถึงความก้าวร้าว
และเถื่อนของคิมได้ดีขึ้น มาจากครอบครัวแตกแยก แถมโตมาจากค่ายมวยอีก
เท่าที่ดูแลรักษาตัวเองมาได้ขนาดนี้ก็ถือว่าดีสุด ๆ แล้ว ชอบแบงค์จังที่คอยเป็น
น้ำเย็นให้แก่คิม คอยดูแลปลอบโยนคิมให้ดีขึ้นทั้งอารมณ์ ทั้งเรื่องเรียน แต่ที่จะ
บอกคือ ชอบทุกคู่เลย ...... :pig4:......
วันนี้จะรอฉาก nc ว่าแต่จะมาตอนไหนน้า .......
-
ซุ่มอ่านเรื่องนี้มาหลายคู่ น่ารักกันไปแต่ละแบบดีอ่ะ..
ขอบคุณนะค้าบ..
-
รอncค่ะ ...ยังไม่ได้อ่านคู่ของคิมกะแบงค์ค่ะ กลับไปอ่านก่อนดีกว่า
-
รอ ๆๆๆๆๆ
แต่ขอแบบทุกคู่มีพร้อมกันในเวลาเดียวกันได้ป่าว
-
+1ให้กับความขยันของคนแต่ง
เดี๋ยวป้าต้องไปเติมเลืือดก่อน ตอนหน้าจะมี :oo1:ใช่ป่าว อิอิ
-
มีการโปรโมทล่วงหน้าด้วย อิอิ
อืมผมคิดว่าคู่คิมมันไม่ค่อยหวือหวามั้งครับ
ไม่ดึงดูดเท่าคู่อื่นๆนะ
ถ้า NC อาจจะช่วยได้ครับ 555+
+1 ใ้ห้ครับ
ปล. ชอบตรง time line อะครับ คู่นี้ก็เวลานี้ อิอิ
-
^^
-
:pighaun:
ตอนต่อไป NC กระจายรึป่าวคะ :o8:
-
ดีจังเลยครับ
อ่านเรื่องเดียว มีตอนพิเศษทุกคู่เลย
-
ชอบทุกคู่แหละจ้ะ แต่คู่นี้ชอบน้องแบงค์ น่าร๊ากก :impress2:
รออ่าน NC คืนนี้น้าาา o18
-
โดยส่วนตัวแล้วนะ เราชอบคู่คิม-แบงค์ ที่สุดแล้วอ่ะ จริงๆนะ
อย่างคู่แทน-จอมเนี่ยะ ไม่ค่อยชอบแทนอ่ะ ไม่รู้สิอ่านแล้วขัดหูขัดตาอยู่ตรงที่ยังไม่เคลียร์กับเมย์
(ถึงเมย์จะไม่อยากเคลียร์ด้วยก็เหอะ-*-) คู่พีท-บอส ชอบตรงที่พีืทเอาแต่ใจนี่แหละ 555
ส่วนคู่ผู้กอง-เบนซ์เนี่ยะ เหมือนมันสั้นไปอ่ะ ประมาณว่ารักกันง่ายไปมั้ย น่าจะมีอุปสรรคไรบ้างพอให้หนุกหนาน 555
:L1:
-
มีแต่คนทวงเอ็นซี
เอ็นซีของเรา เอ็นซีของเรา :z1:
ส่วนตัวชอบคิมกับแบงค์น่ะ พระเอกในฝัน
ฮ่่าๆๆ งอลๆๆ
-
ชอบ เค เอ้ยๆๆ ชอบ คิ เหมือนกันครับ
ชอบๆๆ
-
มารอด้วยคน :-[ อิอิ
ชอบทุกคู่เลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้....
-
เฝ้ารออย่างมีความหวังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงเลยค้าบ
-
"ฮึก...คิม..เดี๋ยวกระดุมเสื้อกรูขาด.." แบ็งค์ครางออกมาเมื่ออีกฝ่ายซุกไซ้ซอกคอรุนแรง มือที่กำลังปลดกระดุมเสื้อนักเรียนสั่นเทาจนรู้สึกได้...
เสียงครางนั้นทำให้คิมค่อยรู้สึกตัว เด็กหนุ่มเลื่อนตัวมาจูบนุ่มนวลที่หน้าผาก พยายามควบคุมอารมณ์ดิบเถื่อนรุนแรงของตัวเอง...คิมค่อยๆปลดเปลื้องชุดนักเรียนของออกจากร่างกายกำยำ.. ไม่นานนัก ชุดนักเรียนของแบ็งค์ก็หลุดไปกองที่พื้นห้องเช่นเดียวกัน
"กรูทำมรึงเจ็บรึเปล่า..?" คิมถามด้วยเสียงห้าวลึกที่กำลังสั่นพร่า.. ใช้มือเช็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผากแบ็งค์
...แทนคำตอบ แบ็งค์ใช้มือลูบแผ่นหลังหนาหนักนั้นอย่างปลอบประโลม
"กรูรักมรึงแบ็งค์..." คิมพร่ำกระซิบข้างหู "กรูไม่รู้ว่ามรึงเบื่อจะฟังรึเปล่า..แต่กรูไม่มีคำอื่นจะพูดแล้ว.."
เจ้าตัวว่าพลางใช้สองมือโอบกอดแนบแน่นราวกับจะให้อีกฝ่ายละลายหายเข้าไปในอก...
"กรูก็รักมรึงคิม.." แบ็งค์พูดพลางเอามือแนบแก้มร้อนๆของอีกฝ่าย สบสายตาจริงจังคู่นั้น..
แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับคิม..อารมณ์ขุ่นเคืองในอกมลายหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้ก็แต่ความปราถนารุนแรงที่มีต่อร่างเปลือยเปล่าตรงหน้า เด็กหนุ่มโน้มตัวลงจูบหนักหน่วงที่ริมฝีปากบางสวยอีกรอบ...ก่อนจะใช้แขนแข็งแรงช้อนขาแบ็งค์ขึ้นมาพาดบ่า สองมือกดร่างผอมบางให้แนบติดกับพื้น....คิมชะโลมท่อนลำร้อนระอุของตัวเองด้วยน้ำลาย แล้วจ่อมันเข้าไปในตัวแบ็งค์
"ฮึก..กรูเจ็บ?." แบ็งค์สะดุ้งเฮือก จุกแน่นในท้อง...
คิมเอื้อมมือไปช้อนแก่นกายที่เริ่มอ่อนตัวของอีกฝ่ายไว้ในมือ ใช้นิ้วโป้งคลึงวนที่จุดปลายไวสัมผัส รู้สึกได้ว่ามันค่อยๆพองตัวอยู่ในอุ้งมืออย่างช้าๆ...
"คิม....กรู.เสียว.." ร่างผอมบางหอบกระเส่า นิ่วหน้า งอตัวเพราะความเสียวแทบขาดใจ
อุ้งมือแข็งแรงรูดท่อนลำของแบ็งค์ขึ้นลง ก่อนที่ร่างใหญ่หนาจะโยกเอวเป็นจังหวะ ทั้งคู่หอบหายใจสอดประสาน เรียนรู้สัมผัสจากร่างกายของกันและกัน..
"มรึงเจ็บอยู่รึเปล่าแบ็งค์" คิมถามเสียงแตกพร่า มือหนึ่งรูดแก่นกายของอีกฝ่าย อีกมือหนึ่งกุมที่ไหล่ รั้งร่างผอมบางให้กระแทกเข้าหาตัวเป็นจังหวะ...
แบ็งค์กัดฟันกรอด..รู้สึกเหมือนท่อนลำร้อนผ่านเข้าออกในช่องท้องรัวถี่ขึ้นทุกที..ก้นขาวเนียนลอยโด่งจากพื้น เจ็บแปลบที่ซอกคอเมื่อคิมโน้มริมฝีปากมาดูดไซ้อย่างแรง..
"อาห์..แบ็งค์..กรูเสียว.." เด็กหนุ่มพูดพลางซุกไซ้ซอกคอขาวหนักหน่วง ฝากรอยจูบรุนแรงดูดดื่ม ท้องน้อยบิดเป็นเกลียวเพราะความเสียวทวีขึ้นเรื่อยๆ คิมปลดขาแบ็งค์ลงจากบ่ามาพันรอบเอว สอดแขนเข้าไปประคองใต้เอวแบ็งค์แล้วค่อยๆชันตัวลุกขึ้นมาพร้อมกัน..
จนในที่สุด ร่างสูงใหญ่อยู่ในท่านั่งเหยียดขาที่พื้น มีร่างผอมบางนั่งยองๆคร่อมอยู่ตรงหน้าตัก คิมใช้สองมือจับที่เอวคอดเพรียวของแบ็งค์ บังคับให้ร่างผอมบางขย่มท่อนลำแข็งแกร่งเป็นจังหวะกระชั้นถี่...รู้สึกได้ว่าแบ็งค์ใช้สองแขนกอดรัดรอบท้ายทอยแน่น..
สุดท้าย อารมณ์เสียวซ่านพุ่งถึงขีดสุด คิมเด้งเอวสวนท่อนลำขึ้นไปเป็นจังหวะเดียวกับที่แบ็งค์ทิ้งตัวลงมา ของเหลวร้อนๆฉีดเข้าไปในตัวแบ็งค์ เด็กหนุ่มทั้งคู่ผวาเข้าหากัน กอดรัดร่างเปลือยเปล่าของกันและกันราวกับจะให้หลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน
เมื่อของเหลวขาวข้นถูกรีดออกจากแก่นกายแข็งขึงจนหยดสุดท้าย คิมรู้สึกตัวเบาโล่ง เด็กหนุ่มค่อยๆทิ้งตัวลงนอนแผ่ที่พื้น ทั้งที่แบ็งค์ยังนั่งคร่อมอยู่กลางตัว คิมใช้มือลูบไปที่หน้าท้องแกร่งเป็นลอนของตัวเอง ยิ้มน้อยๆเมื่อพบว่าของเหลวจากตัวแบ็งค์เปรอะไปทั่วท้องน้อยที่เต็มไปด้วยไรขน
"เฮ้ย..ทำไรวะ สกปรก" แบ็งค์ยึดมือของคิมที่เปรอะไปด้วยน้ำขาวขุ่นของตัวเองไว้ เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะยกมันขึ้นมาดูอย่างสนใจ...
"ของมรึงอ่ะ กรูไม่รังเกียจหรอก.." คิมพูดยิ้มๆ "มรึงนี่ไม่ใช่ย่อยนะเนี่ย เล่นซะเต็มหน้าท้องกรูเลย.." เ
ด็กหนุ่มยังคงนอนแผ่ที่พื้น นึกเสียดายที่อีกฝ่ายค่อยๆถอนตัวออกจากแก่นกายที่เริ่มจะอ่อนตัว..คิมรั้งร่างผอมบางให้ลงนอนข้างๆ ไม่สนว่ากำลังเลอะเทอะไปทั้งตัว..
"มรึงไปอาบน้ำก่อนดิ..." แบ็งค์พูดอายๆ ความมือหากางเกงมาใส่ทั้งที่ยังนอนอยู่ที่พื้น..
"ทำไมต้องอาบก่อนอาบหลัง อาบพร้อมกันนี่แหละ.."
"เฮ้ย! จะดีเหรอ เผื่อพ่อมรึงมาเคาะห้อง.."
"ไม่เป็นไรน่า.." คิมบ่น ดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้กับอก "พ่อกรูไม่ค่อยอยู่บ้านหลังนี้หรอก..ส่วนใหญ่เค้าก็ไปอยู่บ้านเมียใหม่..นานๆถึงจะค้างที่นี่ซักทีถ้าเป็นช่วงซ้อมหนักๆ ถึงอยุ่เค้าก็ไม่เคาะห้องกรูหรอก เค้ารู้ว่ากรูไม่ชอบ.."
แบ็งค์รู้สึกงงงวยกับชีวิตแปลกประหลาดของคิม เด็กหนุ่มคนเดียวในบ้านหลังใหญ่...
"แล้ว...มรึงอยู่บ้านนี้คนเดียวเหรอ?.."
"เปล่า กรูมีป้าอีกคนที่เลี้ยงกรูมาตั้งแต่เล็ก เค้าเป็นนายหน้าค้าที่ ก็เลยไปๆมาๆ ไม่ค่อยอยู่ประจำ แล้วก็มีแม่บ้าน.."
"แล้วมรึงเออ...ไม่เหงาเหรอ?"
รอยยิ้มผุดที่มุมปากของคิม ดวงตาคมดุเป็นประกายมันปลาบ "เมื่อก่อนกรูก็เฉยๆ ไม่มีใครอยู่ด้วยกรูก็อยู่คนเดียวของกรูได้..แค่ทิ้งเงินไว้ให้กรูใช้ก็พอ.."
เด็กหนุ่มหัวเราะด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูเย็นชา ก่อนจะหันหน้ามามองคนข้างตัว "ตั้งแต่มีมรึงนี่แหละ กรูก็พึ่งจะรู้ว่าเหงาเป็นยังไง.."
"ลิเกโคตรๆ " แบ็งพูดเฉไฉ "มรึงไปอาบน้ำก่อนดิ"
"ก็กรูบอกว่าอาบน้ำพร้อมกันไงเล่า.." คิมฉุดมือแบ็งค์ให้ลุกขึ้น ก่อนจะพาเดินโทงๆเข้าไปในห้องน้ำ ไม่คิดจะหาผ้าเช็ดตัวให้เสียเวลา..
"ไอ้เชี่ย! คิม" แบ็งค์โวยวายเสียงลั่นเมื่อเห็นสภาพตัวเองในกระจก ในขณะที่คิมส่งเสียงหัวเราะชอบใจ..
"มรึง! มรึงทำคอกรูเป็นรอย."
-
:z1:
หื่นวะ เอาคู่อื่นมั้ง :z1:
-
^^
-
รักคู่นี้อ่ะ :m25:
-
คำเดียว :m25:
-
เค้าเอา NC มาลงให้ตามสัญญาแล้วนะตะเอง.. ถ้าแบบว่า มันไม่ค่อยเร้าใจเท่าไหร่เค้าก็ขอโทษด้วย เพราะเค้ายังไม่เคย..
:-[ ตอนเขียนก็ต้องอาศัยดูหนังแผ่นเอา...(ว้า..เขิลลลล)
ขอบคุณสำหรับคำติชมให้กำลังใจนะคับ คนเขียนจะพยายามอาไปพัฒนาอยู่เรื่อยๆ
ไม่นึกว่าพอเอาตอนพิเศษจาก 4 เรื่องมารวมกันมันก็ยาวเหมือนกันแฮะ (ไม่ใช่ 4 แพร่งนะก๊าบ..)
ตอนหน้า ก็จะเป็นตอนของ ผู้กองเข้ม+เบ๊นซ์ (มีคนติงมาว่า ผู้กองเข้มอายุน้อยเกินไปที่จะเป็นผู้กอง) อันที่จริงก่อนเขียน คนเขียนก็นึกถึงจุดนี้เหมือนกัน แต่ถ้าให้ผู้กองเข้มอายุมากกว่านี้ ก็จะแก่กว่าเบ็นซ์ไปมาก (แค่นี้ก็แก่กว่าตั้ง 10ปีแล้วนะ)
เพราะฉะนั้น ก็นึกซะว่า มันเป็นนิยายละกันนะ
แล้วก็ตอนของ พีท+บอส
จริงๆคนเขียนตั้งใจจะให้มีคู่ละหนึ่งตอน สลับกันไป แต่ไม่รู้ทำไม ถ้าคู่ไหนมี NC มันจะยืดเยื้อเกิน 1 ตอนทุกที 555
แล้วถ้าเขียน NC ก็จะต้องใช้เวลาเขียนหลายวันด้วย เพราะต้องไปหา reference เนื่องจากคนเขียนยังด้อยประสบการณ์นัก
อันที่จริงก็อยากคุยยาวๆ
แต่คืนนี้ต้องไปละนะครับ ฝันดีทุกคน รักนะ :กอด1:
-
:z1:
มึน ๆ งง ๆ ไปพักใหญ่ ถอยไปตั้งหลักละกลับมาใหม่ :laugh:
เป็นกำลังใจให้ทุกคู่เลยครับ ชอบๆๆๆ :o8:
-
:pighaun:
+1 ให้ไปเลย
-
o13
-
โอ้วดิบๆเถื่อนๆๆ อิอิ
เรียกเลือดได้เยอะเลย
ตรงที่บอกว่าหน้าท้องที่เต้มไปด้วยไรขน :z1:
-
:haun4:
-
:m25:
"มึงทำคอกรูเป็นรอย" อิอิ ฝากรักไว้ด้วย
-
คิมรุนแรงจริงๆ
โดนแบงค์โวยเลย
บวก 1 แต้มเป็นกำลังใจในการแต่งฉากนี้ :z1:
-
เอ่อนี่ขนาดอาศํยจากจินตนาการนะเนี่ย เล่นเอาเลือดท่วมเลยแต่ก็น่ารักดีทุกคู่แหละครับเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
คิมเท่ห์อ่ะ
ไม่รุ้จะบอกอะไร บอกได้อยู่คำเดียว กับการเพิ่งรุจักคำว่าเหงา
โฮฮฮฮฮออ อีพี่อะไรคนนั้นอ่ะ จำชื่อไม่ได้เว้ย ไปไกลๆดีกว่า
-
แล้วแทนจะได้มาไกลถึงแบบนี้เมื่อไหร่เนี่ย
:haun4:
-
NC มาตามคำขอจริงๆ...ขอบคุณครับ
รออ่านตอนผู้กองต่อนะครับ
-
ฮิ้ววววววววววววววว
NC ที่รอคอย
+1 ให้ค่า
แล้ว น้องจอมจะเป็นไงมั้งอ่า
จะโดนนางมารผจญแค่ไหนเนี่ย
-
แบงค์โดนคิมตีตราเป็นเจ้าของไว้แล้ว ดูสิ ไอ้พี่หนึ่งนั่นจะทำหน้ายังไง
:z1:
-
หุหุ....คิม...ทำคอแบงค์เป็นรอยเนี่ย
ตั้งใจอ๊ะป่าว :z1:
+1 ไปเลยจ้า.... :-[
-
อยากบวกให้น้อง แต่ยังบวกไม่ได้นะรอไปก่อน
nc ตอนนี้ไม่มากไม่น้อยไป ก็ถือว่าพอสมควรแก่เหตุการณ์
น้องไม่ต้องกังวลหรอกนะ เขียนเพื่อสั่งสมประสบการณ์
ไปเรื่อย ๆ อีกไม่นานต้องเก่งแน่นอน จะรอตอนต่อไปนะ
แต่ที่ลุ้นมากกว่าเพื่อนคือ คู่ของจอมกับแทน ... :z2:
-
...+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนไปหาประสบการณ์เพิ่มนะคะ ...อิอิอิ จะได้มันส์หยดไปเลยของผู้กองกะน้องแม้วอ่ะ ...
อยากอ่านตอนถอดเฝือก...
-
:-[ :-[
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
คิมเถื่อนไปหน่อยอะ แต่ก้ได้รสชาติอีกแบบ 555+
คิดถึงพีทมากกว่า
หื่นๆ กวนประสาทดี
555+
+1 ให้ค้าบ
-
มารออ่านและให้กำลังใจ
-
:serius2: หว้า โผล่ มาแค่คู่เดียวเอง แต่ หื่น ได้ใจ :haun4: :haun4: :haun4:
ขอคู่ แทน/จอม หื่นๆๆ มั่งจิ :z1:
-
เสียเลือดอย่างแรงอ่ะหลาน anocha ป้าขออีกได้ป่ะ
ชอบๆๆๆๆ อุ้ย?? ลืมตัวอ่ะฮ่ะ
มาต่ออีกนะ จารอ
เปงแรงใจให้นะค่ะ
-
:z1: :z1: :m25: :m25:
-
o18 เค้าประกาศสักดาความเป็นเจ้าของ ต่างหาก 5555+
-
ตอนที่อยากอ่านยิ่งกว่า เอ็นซี คือตอนจุดจบน้องเมย์อ่ะนะ +1
-
:mc4:
ชอบคร้าบบ
อยากอ่าน NC แทนกะจอม ด้วยคร้าบ
ขอบคุงงับ
:m20: :jul3: :laugh:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
อิจฉาๆๆๆๆ
ทุกคู่เลยยยย
-
น้อยไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
ไม่ยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เดินคอตก
ล้อเล่น เขียนดีคร๊า ชอบๆ หื่นกระหายกันไปเลย
-
คือว่า อยากอ่านคู่ของแทน-จอมอ่ะคับ ไม่มีความคืบหน้าเลยทั้งๆที่เป็นคู่เจ้าของกระทู้แท้ๆ
หรือไม่ก็สร้างกระทู้ใหม่เป็นรวม 4 คู่เลยไม่ดีกว่าเหรอครับ เพราะคู่ก่อนหน้านี้ก็อยู่ในหัวเรื่อง 3เรื่องก่อนหน้า
เข้าใจว่างบางท่านกดกระทู้นี้มาเพื่ออ่าน แทน-จอม แต่พอเจอคู่อื่นแทรกมันก้อเฟลล์ หน่อยๆ -*-
เรื่องพล็อต การใช้คำ ดีเยี่ยมอยู่แล้ว แต่อยากเตือนเรื่องวิธีการนำเสนอมากกว่าครับ
-
หลังจากเลิกซ้อมบาส นักกีฬาส่วนใหญ่ก็ทยอยแยกย้ายกันกลับ มีเพียงพีทและแทนที่อยู่ช่วยกันเก็บลูกบาสเพราะเป็นเวรเก็บอุปกรณ์กีฬาด้วยกันทั้งคู่
พีทใส่ลูกบาสลงในถุงตาข่ายใบยักษ์ ในขณะที่แทนวิ่งไปรอบโรงยิมเพื่อตามเก็บลูกบาสที่กระจายเกลื่อนโยนส่งมาให้พีท ก่อนจะเดินตามมาสมทบหลังจากกลิ้งลูกบาสลูกสุดท้ายส่งไปให้อีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว...
"ตกลงมรึงกับไอ้จอมไปถึงไหนกันแล้ววะ มรึงปล้ำมันตามที่กรูบอกรึเปล่า.." พีทถามออกมาตรงๆ ทั้งที่ยังง่วนอยู่กับการลำเลียงลูกบาสใส่ลงในถุงตาข่าย
"เฮ้ย..ไม่ได้ปล้ำโว้ย กรูไม่ได้หื่นเหมือนมรึง.."
ได้ฟังอีกฝ่ายแล้วพีทก็ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ นิ่วหน้าใส่แทนอย่างรำคาญใจ
"เมื่อไหร่มรึงจะเลิกทำตัวเป็นพระเอกซะทีวะ นี่..มันต้องอย่างกรูนี่ รักจริง ปล้ำจริง สวิงกว่าเดิม.." เจ้าตัวคุยโอ่ ในขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะพรืดออกมา..
"มรึงนี่หื่นจริงๆ กรูไม่แปลกใจเลยที่มรึงโดนไอ้บอสด่าเช้าด่าเย็น.."
"ไม่ได้หื่นโว้ย อย่างกรูเค้าเรียกสมรรถนะเกินร้อย.."
แทนได้แต่พยักหน้ายิ้มๆ กางถุงตาข่ายอีกถุงแล้วใส่ลูกบาสลงไป
"แล้วเมย์เค้าเลิกตามตอแยมรึงรึยังวะ..?" พีทถามห้วนๆ จ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างสนใจ
ใบหน้ายิ้มๆของแทนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันที เจ้าตัวส่ายหัวด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย...
"ยัง เค้าส่งข้อความมาด่าไอ้จอมด้วยว่ะ! กรูแม่ง ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วเนี่ย"
เห็นท่าทางของเพื่อนร่วมทีมแล้วพีทก็เดินมาตบไหล่แทนแรงๆสองสามที ก่อนจะออกปากเตือนด้วยสีหน้าจริงจัง
"ทำตัวเป็นคนดีมันก็ดีอยู่หรอก..แต่มรึงระวังความเป็นสุภาพบุรุษของมรึงจะทำร้ายคนใกล้ตัวนะเว้ย..แล้วมรึงเองนั่นแหละที่จะต้องมาเสียใจทีหลัง.."
คำพูดนั้นสะดุดใจแทนอย่างแรง เจ้าตัวพยักหน้าอย่างครุ่นคิด
"เอาเหอะ..มีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน.." พีทพูดจริงใจ ตามองไปที่ใครคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาในโรงยิม
...แล้วรอยยิ้มเบิกบานก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าเข้มๆ...
บอสเดินสะพายเป้เข้ามาในโรงยิม เสื้อนักเรียนชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ...
"เฮ่ย..มรึงไม่ต้องช่วยกรูเก็บหรอก.. แฟนกรูเดินมาโน่นแล้ว.." พีทพูดอย่างสุขใจ ก่อนจะทำท่าไล่ส่งแทน
"สวีทกันจังเนาะ เลิกเรียนแล้วก็ต้องคอยกลับบ้านพร้อมกัน.." แทนพูดอย่างอิจฉา..เพราะจอมไม่เคยไม่เคยเถลไถล เลิกเรียนปุ๊บก็กลับบ้านปั๊บ ไม่อยู่คอยกลับพร้อมกันเลยสักครั้ง
"หึ หึ มรึงต้องเอาอย่างกรูนี่..ทำตัวเป็นช้างเท้าหน้า...สั่งอะไรต้องได้แบบนั้น..กรูบอกให้ไอ้บอสคอยมันก็ต้องคอย..ไม่งั้นกรูตบคว่ำ.."
พีททำท่าคุยโอ่จนคนฟังต้องส่ายหัว ดูจากรูปการณ์ที่ผ่านมา น่าจะเป็นไปในทางตรงกันข้ามซะมากกว่า
"งั้นเชิญพวกมรึงจู๋จี๋กันตามสบายแล้วกัน กรูไปล่ะ" แทนว่าพลางโบกไม้โบกมือให้พีท หันไปพยักหน้าให้บอสเป็นเชิงทักทาย ก่อนจะเดินผละไปเงียบๆ...
บอสช่วยเก็บลูกบาสต่อจากแทน ออกปากถามอย่างสงสัย.. "ทำไมมรึงต้องนัดให้กรูมาหาที่โรงยิมนี่ด้วยวะ?"
"ก็เพื่อนๆจะได้เห็นว่ามรึงอยู่ในโอวาทกรูไง หึหึ" พีทพูดหน้าตาเฉย ชักขาหลบทันควันเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะเตะหน้าแข้ง..
"อ้าว..ก็ตอนแข่งปิงปองมรึงเป็นคนพูดเองว่าใครแพ้ต้องเป็นฝ่ายตามใจหนึ่งวัน แล้วมรึงก็แพ้กรู ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น เพราะฉะนั้นวันนี้ทั้งวัน มรึงต้องตามใจกรู...ห้ามผิดสัญญา.."
คนตัวโตพูดด้วยสีหน้าเป็นต่อ บอสถอนใจเอือกใหญ่ จำนนกับคำพูดของตัวเอง
"ก็ได้ๆ รีบๆเก็บเหอะ จะได้รีบกลับบ้าน.."
พีทคว้าเป้มาสะพายที่หลัง สองมือหิ้วถุงลูกบาสเดินผิวปากนำหน้าบอสออกไปจากโรงยิมอย่างสบายอารมณ์
เด็กหนุ่มพาอีกฝ่ายดินลัดเลาะอาคารอ้อมไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาเก่าด้านหลังโรงเรียน ระหว่างทาง คนตัวโตก็ชวนคุยไม่หยุดปาก..
"ทำไมอาทิตย์นี้มรึงถึงไม่ให้กรูไปค้างที่บ้านวะ.."
บอสส่ายหน้าปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะออกปากบ่นยาวเหยียด "อาทิตย์ก่อนมรึงก็ไป อาทิตย์นี้มรึงยังจะไปอีกเหรอ? ใจคอมรึงไม่คิดจะนอนบ้านตัวเองบ้างรึไงเนี่ย? ไปติดๆกันหลายอาทิตย์ เดี๋ยวแม่กรูก็สงสัยพอดี.."
"งั้นอาทิตย์นี้มรึงมานอนบ้านกรูเป็นไง.." พีทช่วยแก้ปัญหา ในขณะที่อีกคนส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ..
"นอนบ้านใครบ้านมันบ้างเหอะน่า" หนุ่มน้อยยืนกรานคำเดิม ในขณะที่อีกคนทำตาละห้อย..
"กรูอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องถ้าไม่มีมรึงช่วยติว..มรึงคิดจะเห็นใจกรูบ้างมั้ย?.." พีทโวยวายคร่ำครวญ แต่บอสยังคงส่ายหัวดิก..
"ไหนบอกวันนี้มรึงจะตามใจกรูไง" พีทใช้ลูกไม้ใหม่ ออกปากทวงสัญญา
"วันนี้มรึงไปค้างบ้านกรูไม่ได้แน่ๆ เพราะฉะนั้นข้อนี้ถือเป็นโมฆะ ส่วนวันเสาร์นั่นมันคนละเรื่องกัน.."
เมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนกรานเด็ดเดี่ยวพีทก็ถอดใจ เด็กหนุ่มพาบอสมายืนอยู่หน้าห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาที่ไร้ร้างผู้คน...แสงแดดรอบตัวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มในยามเย็น..
พีทหยิบกุญแจมาไขสายยูเก่าๆขึ้นสนิม เด็กหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องเล็กๆที่มีฝุ่นเขอระ ก่อนจะหิ้วถุงลูกบาสนำหน้าเข้าไปก่อน...
"มรึงไปเอากุญแจนี่มาจากไหนวะ?" บอสถามอย่างสงสัย เพราะห้องเล็กๆตรงหน้านั้นดูราวกับห้องที่ปิดตายมานานแล้ว..
"ใครเป็นเวรเก็บอุปกรณ์คนนั้นก็เป็นคนถือ.." พีทอธิบายสั้นๆ โดยไม่ยอมสบตาบอส
"มรึงเอาลูกบาสไปเก็บไว้ในนั้นหน่อยดิ.." พีทชี้มือไปที่ลังไม้ขนาดใหญ่ตรงมุมห้องที่ต่อขึ้นมาสำหรับใส่ลูกบาสโดยเฉพาะ..
บอสทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เก็บลูกบาสลงในลังแล้วก็กวาดตามองไปรอบตัว... เห็นได้ชัดเจนว่าห้องนี้คงไม่ได้ใช้งานนานแล้ว จู่ๆ เจ้าตัวก็นึกอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง ภายในโรงยิมก็มีห้องเก็บอุปกรณ์กีฬา ไม่มีเหตุผลที่พีทจะหอบลูกบาสมาเก็บในห้องเก่าๆนี้ นอกเสียจากว่าจะเป็นอุกรณ์กีฬาที่ไม่ใช้แล้ว
บอสเขม้นมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ใกล้ประตู และก่อนที่จะได้ออกปากพูดอะไร พีทก็จัดการล็อคประตูอย่างเรียบร้อยแน่นหนา..
"มรึงจะทำอะไรของมรึงวะไอ้พีท."
"หึ หึ ไม่น่าถาม..ในเมื่อมรึงไม่ให้กรูไปค้างที่บ้านมรึง กรูก้ต้องใช้วิธีนี้แหละ.."
"มรึงจะบ้ารึเปล่า นี่มันในโรงเรียนนะโว้ย.." บอสโวยวาย หน้าตาหงุดหงิด..
"วันนี้มรึงจะต้องตามใจกรูตามสัญญา..ยกเว้นข้อเดียวก้คือไม่ให้กรูไปค้างที่บ้าน" พีททวนคำ
"เพราะฉะนั้น ตอนนี้ก็ถือว่าอยู่ในเงื่อนไขที่เราตกลงกันไว้ ไม่มีข้อยกเว้น..หึ หึ" พีทพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ย่างสามขุมเข้าไปในขณะที่อีกฝ่ายถอยกรูด..
"มามะ..มาเป็นของกรูซะดีๆ.."
-
:haun4: น้องพีืทหื่นไปม้ายยยยยย จะเล่นห้องเก็บอุปกรณ์กันเลยหรอ
แต่ตอนนี้ ชักจะคิดถึงน้องจอมแล้วล่ะจ้ะ :monkeysad:
-
บอสโดนพีทหลอกซะแล้ว :z1:
เห็นด้วยกับรีบนนะครับ คิดถึงจอมกับแทนแล้วเหมือนกัน
+1 ให้คุณ anocha แล้วครับ
-
โห่ บอสไม่ทันเหลี่ยมพีทเลยอ่ะ อิอิอิ
เราว่าแบบนี้ก็ดีนะรวมมัดกันไปเลย ตอนแรกยอมรับว่างงอ่ะ :m23:
ลืมไปแล้ว เลยไปตามอ่านของเก่าใหม่
ตอนนี้ไม่งงแหระ สนุกดี ยิ่งได้อ่านคู่คิมต่อนะ ถูกใจอ่ะ :m11:
-
ขอบคุณนะครับสำหรับคอมเม้นต์และข้อเสนอแนะต่างๆ...
และก็ขออภัยสำหรับความขาดตกบกพร่องของบางคู่..
ก่อนอื่นขอชี้แจงก่อนว่า ที่รวม 4 เรื่องมาอยู่ในเรื่องเดียวกันเพราะเหตุผลก็คือ จะได้ไม่รกบอร์ด 555
และ2 เพราะว่า คนเขียนต้องการเขียน 4เรื่องไปพร้อมๆกัน (แหะ แหะ)
อาจจะฟังดูแปลกเนาะ ที่ทำไมไม่เขียนให้มันจบๆไปเป็นเรื่องๆ แต่เนื่องจากคนเขียนเขียนตามอารมณ์และเอาประสบการณ์รอบตัวมาเขียนเป็นส่วนใหญ่ พอเจอะข้อมูลหรือมุกหรือสถานการณ์หนึ่งมา ก็จะจดไว้คร่าวๆ แล้วดูว่า มุกประมาณนี้มันน่าจะใส่ลงในคู่ไหน หรือในตอนนั้นคนเขียนอยู่ในอารมณ์ไหน ถ้าอารมณ์ดี ก็จะเขียนบางเรื่องได้ลื่นมาก... หรืออารมณ์เศร้าๆ ก็จะเขียนบางคู่ได้มากเป็นพิเศษ..
(ถึงได้ชื่อ รัก คิดถึง หึง งอน ไง..)
อีกอย่างหนึ่งก็คือ คนเขียนใช้เวลาเขียนแต่ละเรื่องไม่เท่ากันน่ะครับ คือใช้เวลาเขียนตอนของแทนกับจอมค่อนข้างมาก ถ้าทิ้งไว้นานโดยไม่ลงตอนของคนอื่นคั่นคนอ่านก็จะรอนาน ในขณะที่พีทกับบอสค่อนข้างเขียนง่าย (ส่วนหนึ่งก็เพราะคนเขียนเห็นคาแร็คเตอร์ของพีทชัดเจน) และอีกส่วนก็คือ พีทเป็นตัวละครที่ไร้สาระ :laugh: มันไม่ค่อยคิดอะไรมาก คนเขียนก็พลอยเขียนง่ายตามไปด้วย...
ส่วนพาร์ทของแทนกับจอมคนเขียนใช้เวลานานเพราะว่า....เอ่อ...เพราะ ยัยเมย์คนเดียว :laugh:
คนเขียนอยากให้ตัวละครมันละเอียดอ่อนและมีชีวิตชีวาอ่ะคับ คือไม่อยากเขียนลวกๆให้น้องเมย์เป็นแค่นางร้ายทั่วๆไป
แทนก็เป็นแค่ พระเอ๊ก พระเอก ทั่วๆไป ก็เลยดัดจริตนิดนึง เขียนแล้วแก้ๆ ไปหลายรอบ
อันที่จริง เวลาเขียนถึงนิสัยของแต่ละตัวละครคนเขียนก็จะนึกถึงที่มาที่ไปอยู่เสมอ มันอาจจะดีบ้าง ไม่ดีบ้าง แต่สุดท้ายแล้วคนเขียนก็อยากจะปราณีตกับมันให้มากที่สุดอ่ะคับ
ไม่ใช่ว่าคนเขียนไม่ปราณีตในการเขียนเรื่องพีทกับบอสนะ แต่เป็นเพราะนิสัยของสองคนนี้เข้าใจง่าย และเป็นตัวละครสองตัวแรกที่สร้างขึ้นมาสำหรับเรื่องสั้น ก็เลยเขียนง่ายเท่านั้นเอง...
ก็อยากให้ติดตามอ่านไปเรื่อยๆนะครับ ดีไม่ดียังไงก็ติชมได้ตามสะดวก เพราะเมื่อเขียนลงไปแล้วนิยายก็จะกลายเป็นของคนอ่าน..ที่จะเข้ามาแชร์ความคิดเห็นกันได้..
ขอบคุณนะครับสำหรับคำติ-ชม คาดว่าจะเป็นคู่ของพีท+บอสไปอีกสองตอน แล้วก็จะเป็น ผู้กองเข้ม+เบ็นซ์ แล้วก็แทนกับจอมอ่ะครับ
-
เออ เคลียดแทนจอม แทบไม่ได้โผล่มาเลย :z3: เพราะตอนนี้แทนจอมยังไม่รู้เรื่องเลยว่าเป็นยังไง :sad4:
-
เครียดแทนคนแต่งเลย
เป็นกำลังใจให้ครับ
:L2:
-
ให้กำลังใจคนเขียนจ้าาา
เรารักทุกคู่แหละน้าา พีทกับบอสก็สุดๆๆอยู่แล้วล่ะ
แต่ก็มีิบ้างที่คิดถึงคู่นั้นคู่นี้ ก็แล้วแต่สถานการณ์อ่ะจ้ะ
:กอด1:
-
ได้อ่านตอนพิเศษของแต่ละคู่ แค่นี้ก็รู้สึกว่าอยู่ในโหมดของ 16 plus แล้ว
อาจจะคิดถึงจอมกับแทนบ้าง เพราะอยากรู้ว่าเมย์จะตามราวีและทำอะไรกับจอมอีก
และคู่นี้จะลงเอยได้ยังไง
เห็นความเกี่ยวข้องกันของพีทกับแทนแล้ว ทำให้เนื้อเรื่องที่แยกกันมันมาสัมพันธ์กันบ้างเพราะตัวละครสองตัวนี้
ถ้าดึงตัวเอกจากทั้งสี่ตอน ให้สามารถปรากฏอยู่ในตอนอื่นได้ด้วยก็คงยิ่งดี
แต่ว่าคงจะทำให้ผู้แต่งวุ่นวายมากขึ้นไปอีก
รออ่านตอนต่อไปดีกว่า บวก 1 แต้มให้ค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
พีทหื่นได้ใจจิง ๆ เลย :z1:
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
^^
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
หื่นซะ :jul1: :jul1: :jul1:
-
เรื่องเรียนทำเป็นบ่นกะปอดกะแปดเลยนะพีทเนี่ย ทีเรื่องหื่นล่ะหัวไวนักเชียว
อยากให้แทนรีบเคลียร์เรื่องยัยเมย์นั่นให้จบไวๆจัง สงสารจอมอะ
-
นายพีทนี่หนื่นจริงๆๆเล้ยยยยยยยยย :z1: :z1:
-
:jul1:
อยากรู้ว่าจะจัดการยัยเมย์ยังไงอะ
-
ตามอ่านทุกคู่เรยค้าบบบบบ
น่ารักอ่ะ
-
สนุกดีค่ะ...ถึงแม้บางครั้งจะสับสนเรื่องคู่ไหนเป็นยังไงไปหน่อยตามประสาคนความจำสั้น :z3:
แต่รออ่านทุกคู่เลย :really2:
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนแล้วกัน
สู้ ๆ คับ
-
โอ
หื่นได้อีกอ่ะ
ในโรงเรียนก็ไม่เว้น
เดินตามนายคิมรึไงเนี่ย
-
พีทเจ้าเล่ห์ หื่นโค-ตรเลยนิ อิอิ
เป็นกำลังใจให้กับคนแต่งนะจ๊ะ สดวกแบบไหนก็ว่าไปเถอะ
จะแยกกระทู้หรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ คนอ่านตามอ่านได้อยู่แล้ว อิอิ
-
ขอเป็นสมาชิกด้วยคนเน้อ
เอาใจช่วยทุกคู่เลย
รอเอ็นซีคู่ของจอมกะแทนนะค่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกก หื่นจริงๆ
SM หน่อยก็ดี :m20:
-
เครียดมากมาย o22
-
+1 ให้ anocha ยอมรับว่าเก่งที่แต่งทีเดียวสี่เรื่องเลย แถมใช้วิธีเขียนสลับกันแต่ละคู่อีก
ซึ่งแต่ละคู่ที่มาที่ไปก็ค่อนข้างจะแตกต่างกัน จะมีสัมพันธ์กันได้ก็เฉพาะคู่ของจอม+แทน
กับคู่พีท+บอส ยังไง ก็ยังรอลุ้นคู่จอม+แทนอยู่นะคะ เป็นห่วงจอม+แทนในเรื่องเมย์
แต่ที่พีทให้คำแนะนำเรื่องเมย์มาน่าจะเป็นประโยชน์แก่แทนได้ไม่น้อยเลย.. :pig4:..
-
จอม-แทน เขียนนานเท่าไหร่ก็รอได้ ขอแค่ เมย์ ระเหยเป็นไอหายไปเลยก็พอ ตลกพีทนะ แบบนี้ต้องเจอ รุก กลับ 555
-
:m23:
ชอบทุกคู่อ่ะคับ
หั้ยกะลังจายคนเขียนด้วยคนคับบบบ
:5774:
แต่ขอเพิ่มคู่อื่นอีกได้ป่าวคับ
กร๊ากกก
:m22: :m32: :m7:
-
น้องพีทไม่ค่อยเลยนะ...พอเป็นเรื่องแบบนี้เนี่ย...ความคิดบรรเจิดเชียว :z1:
+1จ้า
-
:m20:นายพีทหื่นได้ใจจริงๆทีเรื่องแบบนี้ล่ะไม่ต้องติวเลย น้องบอสตามไม่ทัน
ชอบทุกคู่เลย เขียนสลับกันแบบก็ดีได้หลายรสชาติ
อยากให้ทุกคู่สัมพันธ์กันจังไม่รู้ขอมากไปป่าว
:กอด1:
-
เจ้าคิม เผด็จศึกน้องแบงค์ซะ โธ่ๆๆบอกแล้วอย่าปล่อยให้ตัวเอง
อยู่ในถ้ำ้เสือนานๆนะลูก มิฉะนั้นรอยจะมีแยะกว่านี้
ส่วนนุ้งจอม..เฮอ้อ เจ้าแทนต้องไปจัดการเมให้เด็ดขาดแล้วล่ะ
เพราะไม่อย่างนั้นจอมนั่นแหละที่จะจมอยู่กับค.จิตตกอยู่แบบนี้
จะสุขก็สุขได้ไม่เต็มที่เพราะรู้สึกไม่ดี
เจ้าพีทกับน้องบอส จะ :oo1: ที่โรงยิมเลยรึ เจ้าพีทเนี่ยน่าตีจัง ร้อนแย่ลูก :กอด1:
+1 จัดให้คะ
-
สนุกทุกคู่แหละครับ แต่สงสารคนแต่งจะสับสนเองนะ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
บอสถอยจนหลังไปชนตู้เหล็ก..เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะจนมุม...
"ไอ้พีท..มรึงล้อกรูเล่นใช่มั้ยเนี่ย.."
พีทแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ย่างสามขุมเข้าหาบอสอย่างใจเย็น.. "รูปหล่ออย่างกรู เรื่องอะไรจะมาล้อเล่นเอาตอนนี้ พูดจริงทำจริงโว้ย..มรึงจะยอมดีๆ หรือจะให้กรูใช้กำลัง"
"นี่มรึงเอาจริงเหรอ?..นี่มันในโรงเรียนนะโว้ย! " บอสหาข้ออ้าง ใช้ข้อศอกกั้นแผงอกล่ำๆที่กำลังจะแนบตัวลงมา...
พีทล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง ควักมือถือออกมาขู่.. "ถ้ามรึงไม่ยอมกรูดีๆ เดี๋ยวกรูจับถ่ายคลิปซะเลยนิ.."
"มรึงไม่กลัวมีคนมาเจอรึไงวะ?" คนที่อยู่ในอ้อมกอดกำลังหาวิธีเอาตัวรอดสุดฤทธิ์ แต่พีทไม่สนใจ เริ่มลงมือแกะกระดุมเสื้อนักเรียนเม็ดบนสุดของบอสอย่างรวดเร็ว
"หึ หึ..กรูวางแผนไว้ดีแล้ว..ไม่มีใครมาเจอแน่นอน เราจะเล่นกันสามยกรวดเลยก็ยังได้.."
ฝ่ายจู่โจมพูดพลางแบะอกเสื้อนักเรียนของบอสออก แล้วซุกหน้าไปที่ซอกคอขาวๆ มือซุกซนไต่ไปตามกางเกงนักเรียน..
"ถ้ามรึงยอมดีๆก้ไม่ต้องเสียเวลามาก เหอ เหอ" พีทพูดอย่างย่ามใจทั้งที่จมูกอยู่ในซอกคอของบอส...
หลังจากจัดการกับกระดุมเสื้อนักเรียนแล้วก็ถึงคราวของเข็มขัด..แค่ไม่กี่อึดใจ กางเกงนักเรียนของบอสก็เลื่อนไปกองที่หัวเข่า..
"อยู่ในสภาพแบบนี้ มรึงโคตรเซ็กซี่เลยว่ะ.." คนตัวโตพูดพลางใช้สายตาสำรวจร่างกายอีกฝ่ายอย่างพึงพอใจ เสื้อนักเรียนของบอสแบะกว้างออกเผยให้เห็นหน้าแผงอกขาวๆแน่นๆกับท้องเรียบแข็งตึงมือน่าสัมผัส กางเกงนักเรียนถูกรูดไปกองที่หัวเข่า แต่ที่สะดุดตายิ่งกว่านั้นก็คือเป้าตุงๆในกางเกงในสีขาวสะอาดตา...
"เฮ้ย..อย่าพีท..กรูอาย.."
บอสรีบพูดเมื่อคนตัวโตคุกเข่าลงตรงหน้า แต่อีกฝ่ายไม่สนใจใช้สองแขนรั้งเอวบางข้ามาใกล้ แนบใบหน้าคมเข้มลงบนกางเกงในที่หุ้มท่อนเนื้อแข็งตุง..
"โห..บอส..มรึงนี่ปากไม่ตรงกับใจนี่หว่า.." พีทพูดยิ้มๆ หลังจากดึงกางเกงในสีขาวสะอาดตาลงไปกองที่หัวเข่า แล้วเห็นท่อนเนื้อสีชมพูดีดผึงออกมา...
บอสหน้าแดงก่ำ ไม่เคยถูกจับแก้ผ้าในตอนที่บรรยากาศรอบตัวสว่างไสวแบบนี้มาก่อน ยิ่งได้เห็นใบหน้าเข้มๆอยู่ห่างจากแก่นกายของตัวเองไม่ถึงคืบ หนุ่มน้อยก็ยิ่งหน้าแดงก่ำ...
"พีทพอเหอะกรูอาย กลางวันแสกๆแบบนี้มรึงยังจะทำอยู่เหรอ?"
"กลางวันแหละดีแล้ว เห็นชัดดี.." พีทพูดทั้งที่ยังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าบอส สองมืออ้อมไปบีบก้นกลมแน่นอย่างพึงพอใจ เด็กหนุ่มซุกไซ้จมูกดด่งเป้นสันลงกับท้องน้อยเนียนๆไร้ขน บอสครางอู้ เมื่อริมฝีปากอุ่นไต่ลงจากท้องน้อยไปหาท่อนเนื้อที่ผงกหัวรออยู่ พีทป้อนมันเข้าปากตัวเองอย่างไม่รังเกียจ อุ้งมือสากหนาลูบไล้ไปตามต้นขาของบอสอย่างเมามัน...
"อา....พีท พอก่อน กรูเสียว.." บอสครางกระเส่า หลังที่พิงกับตู้เหล็กเลื่อนไถลลงมาหลายนิ้วเพราะสองขาแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงยืน หนุ่มน้อยโน้มตัวลงมากอดรัดท้ายทอยของพีทไว้แน่น อ้าปากหอบหายใจทรมาณ
"อืมมมม..มรึงนี่มันน่าฟัดไปทั้งตัวเลยว่ะ" พีทครางงึมงำ ทั้งที่ปากยังคงคาบคาท่อนเนื้ออยู่อย่างนั้น เด็กหนุ่มเลื่อนมือลงมาช้อนไข่สองใบที่หดตึงเพราะความเสียว คลึงมันเล่นเพื่อเป็นการยั่วเย้าอีกฝ่าย..
"พีท อึก.. กรู...จะไม่ไหวแล้ว.." คนที่ถูกจู่โจมพยายามดันหน้าเข้มๆให้ออกห่างจากกลางลำตัว อ้าปากหอบหายใจแรง รู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ
ในที่สุด พีทก็ยอมละฝีปากจากท่อนเนื้อนั้นโดยดี เด็กหนุ่มยืดตัวขึ้นยืนจังก้าตรงหน้าบอส กางเกงกีฬาผ้ามันพลิ้วเห็นรอยตุงเป็นลำชัดเจน...
"หึ หึ ไอ้บอส กรูอยากให้มรึงคุยกะน้องชายกรูหน่อย.." เจ้าตัวว่าพลางกดไหล่บอสให้ลงไปคุกเข่าที่พื้น แอ่นกึ่งกลางตัวเข้าหาบอสจนเป้าตุงแน่นแทบจะทิ่มหน้าอีกฝ่าย..
"ครั้งเดียวนะเว้ย ที่กรูจะยอมทำแบบนี้ในโรงเรียน.." บอสบ่นพึมพำด้วยความรู้สึกตื่นเต้นปนระแวง หนุ่มน้อยเอื้อมมือสั่นเทาไปปลดกางเกงบาสลงจากบั้นเอวหนาช้าๆ แก่นกายที่คุ้นตานั้นดูใหญ่โตมากกว่าปกติเมื่อได้มาเห็นชัดเจนกลางแสงสว่างแบบนี้...บอสกำท่อนลำร้อนระอุไว้ในมือ แม้ว่าขนาดของมันจะเกือบกำได้ไม่รอบ แต่เจ้าตัวก็ค่อยๆรูดมันช้าๆ..รู้สึกได้ว่าร่างสูงใหญ่นั้นกำลังโยกตัวน้อยๆตามจังหวะรูดมือ..
"อา..สุดยอดเลยบอส.." พีทครางเสียงแหบพร่า เมื่ออีกฝ่ายรูดท่อนเนื้อลงแล้วแตะลิ้นอุ่นๆไปบนส่วนปลายที่ไร้ผิวห่อหุ้ม บอสเร่งจังหวะขยับข้อๆมือ เปลี่ยนจากรัวลิ้นเป็นอ้าอมส่วนหัวพองบานนั้น..
"บอส อา..อูย..สุดยอดเลย..." พีทครางไม่เป็นภาษา สองมือยึดหัวบอสไว้แน่น เผลอตัวโยกเอวรัวเร็วจนอีกฝ่ายแทบสำลักออก...
"แฮ่ก..แอ่ก..ขอโทษที ลืมตัวไปหน่อย.." พีทยิ้มเก้อๆ ปล่อยมือออกจากหัวบอสเมื่อเห็นอีกฝ่ายไอค่อกแค่ก
เด็กหนุ่มฉุดให้คนที่นั่งคุกเข่าอยู่ลุกขึ้นแล้วพามายืนหน้าโต๊ะนักเรียนเก่าๆตัวหนึ่ง พีทเดินอ้อมไปประกบด้านหลังบอส ออกแรงผลักให้อีกฝ่ายโน้มตัวไปเกาะโต๊ะในท่าโก้งโค้ง...
"ทำไมกรูต้องโดนแบบนี้อยู่เรื่อยเลย..เปลี่ยนกันมั่งไม่ได้รึไง.." บอสบ่นเมื่ออีกฝ่ายข่มหลังให้ต้องโก่งตัวอยู่อย่างนั้น..
"เอาเหอะน่า..ปกิบัติหน้าที่ศรีภรรยาของมรึงต่อไป.." พีทพูดพลางเอามือควานลงไปในกางเกงที่ยังคงค้างคาอยู่ที่หัวเข่า หยิบเอาหลอดเจลขึ้นมาถือไว้ในมือ...
"เฮ้ย! มรึงเอาของแบบนั้นมาโรงเรียนด้วยเรอะ?"
"อยู่ใกล้มรึงกรูต้องพร้อมรบตลอดเวลา " พีทพูดขึงขัง เลิกเสื้อนักเรียนที่ยังสวมค้างอยู่บนตัวบอสขึ้น แผ่นหลังขาวสะอาดเร้าอารมณ์กระจ่างอยู่ตรงหน้า เด็กหนุ่มบีบก้นแน่นๆด้วยอารมณ์คึกคัก ประคองท่อนลำของตัวเองไว้ในอุ้งมือมือ ก่อนละเลงเจลใสจนชุ่มโชกแล้วดันเข้าไปในร่องก้นอวบแน่น..
"อึก..กรูเจ็บ" บอสโย้ตัวไปข้างหน้าเมื่อถูกกระแทก ใบหน้าขาวๆบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด..
"ขอโทษที กรูตื่นเต้นไปหน่อย.." พีทผ่อนลมหายใจช้าๆเพื่อคลายอารมณ์ตื่นเต้น เหงื่อเม็ดเป้งๆซึมไปทั่วแผ่นหลัง เด็กหนุ่มค่อยๆดันท่อนลำเข้าไปใหม่ สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นรัดรึงในตัวบอส...
ภายในห้องนั้นเงียบงันไปชั่วขณะ จนได้ยินแต่เสียงลมหายใจ จังหวะโยกเอวเปลี่ยนจากเนิบนาบเป็นรัวแรงขึ้นทุกที
พีทอ้าปากหอบหายใจหนักหน่วง
"บอส..อา..บอส ครับ..พีท สะ เสียว..ครับ.." คนตัวโตส่งเสียงอ้อน สองมือตรึงเอวคอดเพรียวไว้แน่น ก่อนจะขย่มโยกเอวของตัวเองหนักหน่วงจนร่างผอมบางไหวสะท้าย โต๊ะนักเรียนเก่าคร่ำคร่านั้นขยับกุกกักเสียงดังแข่งกับเสียงครางจากเด็กหนุ่มทั้งคู่
พีทรัวกระเด้งเอวเร็วยิ่งขึ้นไปอีก ก่อนจะโน้มลงไปซบหน้ากับแผ่นหลังเนียนๆ มือใหญ่ควานไปที่ระหว่างขาของบอส ช้อนท่อนลำมารูดให้เข้ากับจังหวะขย่มเอว...ทั้งห้องมีแต่เสียงสะเทือนของโต๊ะที่ถูกเขย่าไปมา
"บอส..อ๊าคค..กรูไม่ไหวแล้ว.." พีทส่งเสียงร้องลั่นห้อง ดึงร่างบอสให้ถอยมาชนกับหน้าท้องของตัวเอง ใบหน้าคมเข้มบิดเบี้ยวเหยเกเพราะความเสียวแทบขาดใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงโอบกอดบอสจากทางด้านหลัง สัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นเหนียวจากตัวบอสที่ไหลเลอะมือตัวเอง..
-
"มรึงไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกน่า..เราไม่ใช่คู่แรกที่เข้ามาทำอะไรกันในนี้ซะหน่อย.." พีทพูดเมื่อเห็นสีหน้าของบอส เจ้าตัวเช็ดมือเปื้อนของเหลวขาวขุ่นกับโต๊ะตัวนั้นแล้วเปรยขึ้นมาว่า "ไอ้คิมมันก็เคยมาเผด็จศึกไอ้แบ็งค์ในห้องนี้มาแล้ว.."
"ไอ้คิม..นักมวยที่โหดๆน่ะนะ?" บอสทำหน้าพิศวง เป็นที่รู้กันทั้งโรงเรียนว่าคิมแทบจะไม่เคยเสวนากับใครอื่นนอกจากแบ็งค์ถ้าไม่จำเป็น "แล้วมรึงไปสาระแนเรื่องชาวบ้านได้ไงล่ะเนี่ย..
"ก็มันเล่าให้กรูฟังเอง ตอนที่ไปแข่งกีฬาจังหวัดด้วยกัน.." พีทพูดพลางช่วยบอสกลัดกระดุมเสื้อนักเรียน.. " กรูเห็นมันหงอยๆ ก็เลยเข้าไปชวนคุย มันก็เล่าให้ฟังว่ามันปล้ำไอ้แบ็งค์ในห้องนี้ แล้วไอ้แบ็งค์ก็ไม่พูดกับมันเป็นเดือน..คาสโนว่าตัวพ่ออย่างกรูก็เลยต้องสอนมวยให้ มันก็เลยง้อไอ้แบ็งค์ได้สำเร็จเพราะกรู"
พีทคุยโอ่ สีหน้าภาคภูมิ แล้วมันก็เลยให้ไอ้นี่กรูมา.." เจ้าตัวชูกุญแจเก่าคร่ำคร่าที่ใช้ไขเข้ามาในห้องนี้ ก่อนจะเก็บมันลงในเป้อย่างทะนุถนอมราวกับมันเป็นสมบัติล้ำค่า..
บอสทำสีหน้าดูแคลน "คาสโนว่าตัวพ่อ ถุย! อย่างมรึงจะไปแนะนำอะไรใครได้ นอกจากเรื่องหื่นๆ"
พีทได้ฟังอย่างนั้นแล้วก็หัวเราะชอบใจ เพราะคำแนะนำที่ให้คิมก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า ให้ลองปล้ำแบ็งค์ดูอีกทีเผื่อจะทำให้อีกฝ่ายยอมใจอ่อน เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนบิดตัวอย่างเกียจคร้าน รู้สึกสมองโล่งอย่างบอกไม่ถูก...
"ไอ้พีท..มรึงลืมโทรสัพท์ " บอสหยิบโทรศัพท์ที่พีทลืมวางทิ้งไว้ที่พื้นขึ้นมากดดู รู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง
"ไอ้พีท ไอ้เชี่ย ไอ้บ้ากาม มรึงทำอะไรของมรึงเนี่ย!" บอสโวยวายเสียงดัง ภาพที่เห็นจากคลิปในโทรศัพท์ก็คือ
แผ่นหลังขาวๆที่สะท้านสะเทือนไปตามแรงโยก แม้ไม่เห็นหน้าก็รู้ว่าเป็นหลังของใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสียงครวญครางที่ได้ยินชัดเจน..
"เฮ้ย! มรึงลบของกรูทำไมเนี่ย กรูอุตส่าห์จะเอาไว้ดูในห้องน้ำ" พีทโวยวาย แต่สายไปซะแล้ว บอสส่งโทรศัพท์คืนให้ด้วยสีหน้าเคืองๆ
"มรึงโรคจิตป่ะเนี่ย.. ถ้ามรึงทำแบบนี้กับกรูอีก ก็ไม่ต้องมาคุยกัน.."
"แหม..ไม่เห็นหน้าซะหน่อย กรูรักษาโทรศัพท์อย่างดีหรอกน่า ไม่ปล่อยให้มันหลุดไหนหรอก.." พีทบ่นอุบอิบ หน้าตาบอกชัดว่าเสียดาย..
"มรึงอยากดูมรึงก็ไปโหลดมาจากเน็ตนู่นไป...อย่ามาทำแบบนี้กับกรู.."
"กรูไม่อยากดูของคนอื่นนิ กรูอยากดูของกรูกะมรึง เราเป็นแฟนกัน ถ่ายแค่นี้เองไม่เห็นเป็นไรเลย.." พีทยังคงเถียงอย่างดื้อดึง
"ถ้ามรึงอยากถ่าย มรึงก็ไปถ่ายกะคนอื่นดิ กรูเป็นลูกมีพ่อมีแม่ มรึงจะมาทำแบบนี้กะกรูไม่ได้.." บอสพูดด้วยน้ำเสียงซีเรียส ทำเอาคนตัวโตหน้าจ๋อยไปถนัดใจ..
"กรูขอโทษ...ชาติหน้ากรูจะไม่ทำอีกแล้ว..."
"เชี่ย! " คนฟังอดขำไม่ได้กับคำสัญญาแปร่งหู พีทรีบเดินไปเกาะแขนอย่างประจบประแจงเมื่อเห็นอีกฝ่ายท่าทางอารมณ์ดีขึ้น..
"ป่ะ ไปหาอะไรกินกันเหอะ กรูหิวแล้ว เมื่อกี้เสียพลังงานไปเยอะ"
"ถามจริง นอกจากคิดเรื่องหื่นๆ กับหาอะไรใส่ปาก สมองมรึงทำอะไรได้อีกบ้างเนี่ย?"
พีทยืดอกขึงขัง หรี่ตามองบอสก่อนจะพุดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าประทับใจ
"ที่สมองกรูทำได้อ่ะเหรอ? ก็รักมรึงไง..."
-
^
^
^
จิ้มๆๆ
เยี่ยมมากพีท ในโรงเรียนกันเลย
อ่านตอนนี้แล้ว เลือดลมสูบฉีดดีเหลือเกิน :haun4:
---เพิ่มเติม---
อุ๊ย เพิ่งเห็นหลังส่งข้อความ ว่ายังไม่จบมีต่ออีกหน่อยด้วย
ไหนพีทบอก 3 รอบยังไหวไงล่ะ ทำไมแค่รอบเดียวเอง คึๆๆ
งี้เรื่องที่คิมกับแบงค์เป็นอะไรกัน ก็มีบอสรู้เพิ่มอีกคนสินะ หวังว่าบอสคงจะเป็นที่ปรึกษาที่ดีให้กับแบงค์ได้นะ
-
พักนี้ 16-PLUS จะหื่นไปรึเปล่า? คงไม่หรอกเนาะ เฉพาะคู่นี้คู่เดียวเท่านั้นอ่ะมั้ง..
อันที่จริงคนเขียนวางแผนไว้แล้วนะครับว่าทั้งสี่คู่จะมีความเกี่ยวข้องสัมพันธ์กัน โดยความสัมพันธ์กันจะค่อยๆปรากฏขึ้นเรื่อยๆทีละตอนอ่ะครับ..
ขอบคุณนะครับสำหรับทุกๆคอมเม้นต์ อ่านแล้วก็ชื่นใจมากๆ ทำให้มีแรงใจอยากเขียนต่อไปเรื่อยๆ จุดที่ต้องขออภัยมากๆก็คือเรื่องพิมพ์ผิดอ่ะครับ พักนี้ไม่มีเวลาอ่านทวนเพื่อแก้ไขเท่าไหร่ พิมพ์เสร็จก็โพสต์เลย เพราะงานยุ่งมาก ถ้าทิ้งไว้นานก็กลัวคนอ่านจะลืม เพราะฉะนั้น ขออภัยกับการพิมพ์ผิดและสำนวนที่ขาดตกบกพร่องด้วยนะครับ
สำหรับคนอ่านที่รอคอยตอนของแทน+จอม (และเมย์) ขอโปรโมทว่า ตอนหน้าแล้วครับ แล้วก็เป็นตอนที่คนเขียนคิดนานที่สุดและแก้หลายรอบ (จะถูกใจคนอ่านรึเปล่าไม่รู้นะ :impress2:)
เจอกันวันพฤหัสนะครับ สำหรับวันนี้ ฝันดีครับ
-
:-[ อิน้องพีทบร้าๆๆมาทับรอย คิมกับแบงค์อีก
ช่างสรรหาที่ปล่อยอารมณ์จริงๆ
หื่นแล้วยังลิเกอีก คนอ่านให้อภัย :man1:
ขอบคุณคะ
-
:z13:
จิ้ม anocha
:impress:
พฤหัสหน้าเลยเหรอ
:m15:
:monkeysad:
:sad11:
-
ขอบคุณนะครับ ตอนนี้จบได้น่ารักมาก ตอนหน้า ต้องสะเทือนใจแหงๆ รอลุ้นนะครับ
-
เอานังเมย์ไปไว้ที่ขั้วโลกเหนือดีกว่า อิอิ
-
จากที่โปรยไว้ อยากรู้ว่าแทนจะจัดการยังไงกับเรื่องของเมย์อะ
-
อย่างงี้แหละ กำลังวัยรุ่น กะต้องหื่นเป็นธรรมดา ชิมิๆ :z1:
-
...พีทหื่นได้ใจค่ะ โรงเรียนก็ไม่ละเว้นอ่ะ...แทนกะจอมค่า ..รีเควสมากๆ ...
-
ช่วงนี้NCกระจายจริงๆครับ
รอติดตามคู่ผู้กองเข้ม-เบนซ์อยู่นะคร้าบ o22
-
อ๊าก...แทนหื่นได้ใจ :m10:
-
:call:
หวานทุกคู่เลย
อิอ ชอบ
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบพีทอะ
ได้ฟีลดี
555+
ขอบคุณคนแต่งคร้าบ
-
น่าร้ากกกก
-
อ่า หัวเรื่องไม่อัพเดต เลยไม่รู้ว่ามาโพสไว้อ่า
น้องพีทหื่นจริงจริ๊งง :jul1:
รออ่านตอนหน้าอยู่จ้า
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
อุ๋...แหม ๆๆๆ ลิเกได้อีกนะ ตาพีท เนี่ย
อล้วเจ้าบอสนี่ก็คง ทั้งเอือม ทั้งอาย :jul3:
แต่คู่นี่หื่นดีจริง ช๊อบ ชอบ o13 o13 o13
-
:z1:
ชอบพีท หื่นจริง หื่นจัง ได้ทุกสถานที่
รออ่านคู่จอมกับแทน อยากดูจุดจบยัยคุณเมย์
-
ห้องเรียนในคาบพักเที่ยงนั้นเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกคึกโครม..แม้ว่านักเรียนบางคนจะใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ด้วยการอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนเพราะเป็นช่วงใกล้สอบแล้ว แต่ส่วนใหญ่ก็ยังคงจับกลุ่มคุยกัน เล่นเกม์จากโทรศัพท์มือถือ หรือไม่ก็วิ่งไล่กันตามระเบียงทางเดินหน้าห้องอยู่ดี
แทนนั่งหน้ามุ่ยอยุ่คนเดียวที่โต๊ะของตัวเอง ตรงหน้ามีคู่มือเตรียมสอบที่ถูกเปิดค้างไว้เพราะเจ้าตัวหมดความความอดทนที่จะอ่าน เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างเซ็งๆ อีกนานกว่าจะได้เวลาเข้าเรียนคาบบ่าย ยิ่งถูกทิ้งให้นั่งจ้องหนังสือเล่มหนาโดยไม่มีจอมเป็นเพื่อนคุยอย่างเคย บรรยากาศรอบตัวก็ยิ่งชวนให้หงุดหงิดใจ
แต่ก่อนที่แทนจะฉีกหน้าหนังสือใส่ปากเคี้ยวแก้เซ็ง เอมิกาก็เดินตรงมาที่โต๊ะ แล้วทักทายด้วยสำนวนแปลกประหลาดอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ
"เป็นอะไรวะไอ้แทน นั่งทำหน้างอเป็นตะขอขว้างเหี้ยอยู่ได้..?"
"เปล่านี่" แทนพูดพลางเอามือลูบหน้าตัวเอง นึกสงสัยว่าตะขอขว้างเหี้ยหน้าตามันเป็นยังไง..
เด็กสาวทรุดตัวลงบนเก้าอี้หน้าแทน ถามห้วนๆ "แล้วไอ้จอมมันไปไหนซะล่ะ"
"ไปสอบซ่อมวิชาพลนามัยกับอาจารย์อาทิตย์น่ะ เดี๋ยวก็คงมา" แทนตอบอย่างเซ็งๆ จอมต้องไล่สอบเก็บคะแนนในทุกรายวิชาที่มีการสอบภาคปฏิบัติ และมันก็ขโมยเวลาช่วงพักเที่ยงที่แทนจะได้ใช้อยู่กับจอมไปจนเกือบหมด...
"อ้าว! แล้วทำไมแกไม่ไปเป็นเพื่อนมันล่ะ? ทุกทีเห็นตัวติดกันยังกะส้นตีนกับรองเท้าแตะ "
"ก็มันไม่ยอมให้ไปด้วย บอกว่าเสียเวลาเปล่า ให้เรากลับมาอ่าหนังสือดีกว่า" เด็กหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงห้วนห้าว คิ้วเข้มขมวดเป็นปมยุ่งเหยิง
"เหรอ?..เออ..ก็จริงของมัน แล้วนี่แกจะมาหงุดหงิดทำไมเนี่ย" เอมิกาพยักหน้าอย่างไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่เพราะรู้นิสัยจอมดี
"บางทีเราก็ไม่ค่อยเข้าใจมันว่ะ บางทีมันก็ชอบไปไหนเอง ทำอะไรเอง ทั้งที่มันก็มีเราอยู่ทั้งคน"
น้ำเสียงขัดใจนั้นทำให้เอมิกาย่นจมูกอย่างดูแคลน เธอหรี่ตามองแทนเหมือนกำลังมองเด็กสามขวบที่ไม่เข้าใจแบบฝึกหัดคณิตศาตร์ง่ายๆ
"แกนี่ท่าจะคบกับยายเมย์นานไปหน่อย สมองเลยบ้องตื้นเหมือนๆกัน จอมมันไม่ได้เหมือนแฟนเก่าแกนิ จะไปไหนจะทำอะไรต้องมีคนคอยตามเฝ้า เชอะ! มันมีมือมีตีนมันก็ไปไหนมาไหนของมันเองได้ ใครจะไปปัญญาอ่อนเหมือนแฟนเก่าแกล่ะ"
แทนไม่โกรธกับคำเหน็บแนมยาวเหยียด เพราะรู้ดีว่าเอมกับเมย์นั้นเกลียดขี้หน้ากันอย่างแรงก่อนหน้าที่แทนจะคบกับเมย์ด้วยซ้ำ และเอมไม่เคยละโอกาสที่จะจิกกัดประหัตประหารอีกฝ่ายด้วยวาจา ..
"เลิกพูดถึงเมย์เถอะน่า เรื่องมันก็จบไปแล้ว.." เด็กหนุ่มส่ายหัวอย่างระอา
"โอ๊ย!จบจริงเหรอ แกคงไม่รู้ว่ายัยนั่นเอาแกกับไอ้จอมไปโพนทะนาว่ายังไงบ้าง ป่านนี้คนเค้ารู้กันทั้งโรงเรียนแล้วมั้ง "
เอมส่งเสียงแหลมอย่างหงุดหงิดใจราวกับเจ้าตัวถูกนินทาซะเอง
แทนนิ่วหน้า แม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ก็ยังอดเคืองใจไม่ได้อยู่ดีกับการกระทำของเมย์..
เด็กหนุ่มไม่ได้โกรธ..ถ้าใครจะรู้ว่าเป็นแฟนจอม แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่เคยคบกันถึงทำร้ายกันได้มากขนาดนี้...
"แกระวังไว้ให้ดีเหอะแทน ชั้นว่ายายเนี่ย ต้องทำอะไรมากกว่านี้แน่ๆ.."
"เค้าเป็นแค่เด็กผู้หญิง จะไปทำอะไรได้.." แทนพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ แม้จะ รู้ดีว่าเมย์เป็นคนชอบเอาชนะ แต่ก็ไม่อยากมองอีกฝ่ายในแง่ร้ายจนเกินไปนัก..
เอมิกายักไหล่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดคลิปแล้วส่งให้แทนดู "อ่ะ แกดูคลิบตบกันนี่สิ เด็กผู้หญิงทั้งนั้น..หึหึ ถึงยายเมย์จะไม่ได้ลุกมาตบจอมอย่างในคลิปก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะไม่มีวิธีอื่นนะ"
แทนกำหมัดแน่น อดยอมรับไม่ได้ว่าไม่สบายใจกับการกระทำที่ผ่านมาของเมย์เลยแม้แต่น้อย แม้กระทั่งช่วงเวลาที่คบกันเมย์ก็แสดงออกให้เห็นว่าเธอเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ชอบเอาชนะ และไม่มีวันจะหยุดตราบเท่าที่เธอยังไม่ได้ในสิ่งที่เธอต้องการ.. แทนไม่เคยคิดจะตอบโต้เมย์เพราะความรู้สึกผิดหลายอย่างยังคงติดค้างอยู่ในใจ เด็กหนุ่มเคยหวังว่าวันเวลาจะช่วยคลี่คลายความเจ็บปวดในใจเธอ และเธอก็จะเลิกราไปเองในที่สุด..แต่ยิ่งนานวัน ทุกอย่างก็ดูจะเลวร้ายลงไปทุกที..
"แล้วเราควรจะทำยังไงดีวะเอม.."
"เลิกทำตัวเป็นพระเอกได้แล้ว..แกไม่ได้ทำอะไรผิด แค่เลิกกันไม่ได้แปลว่ายายนั่นจะต้องมาเป็นเจ้ากรรมนายเวรแกซะหน่อย ..ถ้าเค้าไม่ยอมจบด้วยดี ชั้นจะบอกอะไรให้ แกควรจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเฉพาะกับสุภาพสตรีเท่านั้นแหละ"
-
จิ้มก่อน
อ่านทีหลัง
เอ่อ
หนูเอมยุเก่งจริงๆ
-
มาแล้ววว
แต่สั้นอ่าาา
-
สำนวนแต่ละสำนวนของเอมิกานี่ อ่านไปยิ้มไปเลยละครับ
"ตะขอขว้างเหี้ย" คิดได้ไงเนี่ย 555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ
-
เลยเวลาเข้าเรียนคาบบ่ายไปกว่าสิบนาทีแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววว่าจอมจะกลับเข้าห้องเรียน แทนนั่งกระสับกระส่ายอยู่ที่โต๊ะ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเป็นระยะๆด้วยท่าทางวิตกกังวล เสียงอาจารย์ประจำวิชาที่ดังมาจากหน้าห้องนั้นไม่ได้เข้าหูเลยแม้แต่น้อย... แทนชะเง้อมองที่หน้าประตูห้องเรียนสลับกับก้มดูนาฬิกา
สุดท้าย เด็กหนุ่มก็ลุกพรวดจากเก้าอี้ พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน
"อาจารย์ครับ ผมขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำครับ.." โดยไม่รอฟังคำอนุญาต เด็กหนุ่มก็รีบจ้ำออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้อาจารย์ประจำวิชามองตามอย่างสงสัย เพราะปกติ แทนเป็นเด็กหนุ่มที่สุภาพเรียบร้อยมาโดยตลอด..
เด็กหนุ่มวิ่งตื๋อไปที่ห้องพักครูที่จอมไปสอบเป็นอันดับแรก...แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อพบว่าในห้องนั้นล็อคไว้อย่างเรียบร้อย เพราะอาจารย์ทุกคนแยกย้ายกันไปสอนตามปกติ แทนยืนหันรีหันขวางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาจอม...
'หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้'
สัญญาณตอบรับจากโทรศัพท์ทำให้แทนเตะประตูด้วยความหงุดหงิด จอมคงจะปิดมันตอนที่กำลังสอบ แล้วก็ไม่มีเวลาที่จะเปิดมันอีก..เด็กหนุ่มพยายามเค้นสมองว่าอีกฝ่ายหายไปไหนกันแน่ แต่ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งพล่านไปทั่วโรงเรียน อาจารย์อาทิตย์ก้เดินหอบแฟ้มเข้ามาพอดี...
"อ้าวแทนไท มาทำอะไรตรงนี้ ทำไมถึงไม่เข้าเรียน..?"
แทนไม่ตอบ แต่ย้อนถามกลับด้วยน้ำเสียงร้อนรน "อาจารย์ครับ สอบเสร็จแล้วไอ้จอมไปไหนล่ะครับ?"
"ไม่รู้เหมือนกัน เห็นเดินออกไปกับมาริสา... " อาจารย์อาทิตย์ยังไม่ทันพูดจนจบประโยค แทนก็รีบวิ่งพรวดออกไป ลืมแม้กระทั่งจะยกมือไหว้ลา
เด็กหนุ่มหยุดยืนหันรีหันขวางอยู่หน้าตึกเรียน นึกไม่ออกว่าจะไปตามหาจอมที่ไหน ยิ่งอีกฝ่ายหายไปพร้อมเมย์แบบนี้ ยิ่งทำให้เป็นห่วงขึ้นมาจับใจ
แทนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาลองโทรหาจอมอีกครั้ง แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่ออีกฝ่ายยังปิดโทรศัพท์ไว้ตามเดิม..
"โธ่เว้ย!" เด็กหนุ่มตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย เนื้อที่ภายในโรงเรียนก็มีอยู่เท่านี้แล้วจอมจะหายไปไหนได้ แทนก้มลงมองโทรศัพท์อีกครั้ง กลั้นใจกดหาเบอร์ของคนๆหนึ่งที่เกือบจะลบเบอร์ทิ้งไปแล้ว....
"ฮัลโหลแทน...โทรมาจนได้สินะ.." น้ำเสียงแหลมสูงที่ถูกบีบให้ฟังดูร่าเริงลอดมาตามสาย จู่ๆ เด็กหนุ่มก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาดื้อๆ
"นึกว่าแทนจะไม่โทรมาซะแล้ว..รู้มั้ยว่าเมย์กำลังคอยแทนอยู่พอดี..."
-
นุ้งเอมสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดด
เพื่อนนางเอกที่ซู้ด
ด่าว่า...นั่งทำหน้างอเป็นตะขอขว้างเหี้ยอยู่ได้..
> คิดได้ไงฟ่ะ :m20: :laugh:
อ่านแฟนเก่าเพื่อนซะเช็ด หุหุ แบบนี้อ่ะ ต้องทำอะไรให้กระจ่างแล้วเจ้าแทน อิอิ
กรี๊ดดดดดดดดดดดนังเมย์ ชีจะทำอะไรจอมอ่ะ ม่ายยยยยยยยยยยยยยย
+1 จัดให้คะ
-
มาแว้วนะ ตามสัญญา คืนนี้ขอค้างไว้แค่นี้ก่อนนะคับ แบบว่าพิมพ์ไม่ทันอ่ะ (ไม่ได้เล่นตัวนะ 55)
สารภาพว่าหลังจากที่มั่วนิ่มเอาตอนอื่นมาคั่นถ่วงเวลาตั้งนาน ก็ได้ฤกษ์เขียนบทสรุปของคู่แทนกับจอมซะที ไม่รู้ว่าจะถูกใจกันบ้างรึเปล่า แต่ว่าพาร์ทนี้ยังไม่จบในคืนนี้นะครับ จะมีต่ออีกสองตอน คืนพรุ่งจะลงให้นะครับ ชอบไม่ชอบยังไงก็ติชมกันได้
ส่วนคืนนี้ ฝันดีครับ คนเขียนขอไปปั่นงานก่อนนะ
-
:m16:
ชิ มาทำให้ค้าง
-
^^
-
อ้าว อิคุณเมย์ทำอะไรกับจอมคะพี่น้อง
มองโลกในแง่ดี เป็นไงล่ะแทน จอมโดนอะไรบ้างเนี่ย
สะใจกับทุกถ้อยคำของเอมิกา โดนมากๆ
บวก 1 แต้มนะคะ กำลังลุ้นเลยตอนนี้
-
รีบๆเอาตะขอขว้าง”เม”ด่วน ค้างๆๆๆ แต่ก็ขอบคุณที่มาต่อเรื่งแทน-จอม
-
โอ้...แบบว่าค้างเติงเลยอ่ะ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
กรรมเวร จำตอบผิด นึกว่าอ่านไปแล้ว -*-
นับวันยิ่งเป๋อ :really2:
ว่าแต่.........แม่คุณหญิงเมย์จะทำอะไรน้องจอมล่ะเนี่ยะ !!!
มาต่อเลยๆๆๆ 555 :serius2: :serius2:
-
ผมว่าถ้าจะค้างอย่าเนี้ยอะคร้าบ
เอาตะขอขว้างเหี้ยอันนั้นขว้างผมเลยดีกว่านะคร้าบ อิอิ
มาต่อไวๆ นะคร้าบ ลุ้นใจขาด
:oni2: :oni2: :oni2:
-
เปลี่ยนจาก :z6: นังน้องเมย์ เป็น :beat: คนเขียนแทน
55555555555555
:angry2: :serius2:
ไรน่ะ ค้างแบบนี้นอนไม่หลับรู้มั้ย ห่ะ
มาต่อให้ไวเลย ให้ไว :m16:
-
ยายเมือกพาน้องจอมของเค้าไปใหนเนี่ย :fire:
o13น้องเอมถูกใจมากๆ เป็นสุภาพบุรุษกับสุภาพสตรีเท่านั้น ยายเมือกไม่ใช่
ค้างมหาศาล
-
รวมพลังชาวเล้าเป็ดไปตบนังเมย์ อิอิ
+1 ให้กับความน่ารักของคนแต่งเจ้าค่ะ
-
คราวนี้ เลิกทำตัวเป็นพระเอก อย่างที่เอมว่าได้แล้ว ถ้ายัยเมย์ทำอะไรจอม ให้เอาคืนเป็น 2 เท่าเลย ไม่ต้องไว้หน้ากันแล้ว
ปล.ตะขอขว้างเหี้ย เพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรกเหมือนกันนะครับเนี่ย ไม่แน่ อีกหน่อยอาจจะเป็นคำฮิตติดปากก็ได้ อิๆ
-
ว่างๆก็ลองสวมบทนางร้ายดูบ้างนะจอม แทนก็ได้ไปเป็นตัวร้ายซะบ้าง :z3:
-
มาให้กำลังใจครับ
-
คนที่ร้ายก็ร้ายได้เรื่อย ๆ คนที่ซื่อก็ซื่อจน...
ค้างนะครับ คุณ anocha แต่ก็ยังมีความหวังว่าจะได้อ่านต่อ
+1 ให้เป็นการขอบคุณล่วงหน้า :z2:
-
:m16: ไรอะ มาให้ค้างงงงงงงงงงงงง
-
ง่ะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงอ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
อย่าค้างนานนะค้าบบบบบบบ
คนอ่านลุ้นอ่ะ
-
:serius2: ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
...อินี่ จะอะไรกะเขานักหนา ...อย่างที่เอมว่าเลยอ่ะคะ เลิกกันไม่ได้หมายความว่าจะมาเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันได้นะ จัดการเลยค่ะ จอมเป็นไงบ้างก็ไม่รุ...
-
ขอ แบบ รวดเดียวเลย น๊า
กิกิ
-
คนนิสัยเลว อยู่ในเวลาไหนก็เลวโดยสันดาน..
-
แหม...หมั่นไส้ยัยเมย์เหลือเกิน
อย่างนี้ มันต้องตบให้ตาย...ตบให้ตาย...
ผู้หญิงแบบนี้เอาไว้ทำไม...จริงมั้ย
:beat:
-
น้องเอม จัดการนังเมย์ให้แทนที แทนบื้อ 555 :m20:
-
ชอบคำพูดองเอมมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วนางเมย์มันจะทำอะไรของมัน
-
ยัยเมย์แรงมาก้อแรงตอบอะนะ :beat: :beat:
-
โห เมย์ร้ายได้อีก คู่ คิมกับแบงค์ก็น่ารักกันสุด ๆ
พีทกับบอส พีทก็หื่นได้ใจ คริ ๆ
แทนกับจอม จอมทำตัวห่างเหินจัง เหอ ๆ สงสารแทน รับมือทั้งยัยเมย์ แล้วก็ต้องมากระวนกระวายใจเพราะจอมอีก เหอ ๆ
รออ่านตอนต่อไปอ่ะคับ มาอัพไว ๆ นะค้าบ อยากอ่านมากมาย ^^
-
เสียงหลอนมาก
:call:
-
ฆ่ากันตายแล้ววววว
5555+
รอเชียร์ครับ
-
+1 ให้น้อง anocha ยังไม่หายคิดถึงแทน+จอมเลย แถมยังค้างคาได้อีก
อยากรู้ว่า นางมารเมย์จะทำอะไรน้องจอม แทนก็ควรจะตัดสินใจทำอะไรกับ
เมย์ให้มันเด็ดขาด จะได้ไม่มายุ่งหรือทำความเดือดร้อนให้กับน้องจอมได้อีก
สงสารจอมมาก ๆ คนซื่อแสนสุภาพจะไปโต้ตอบอะไรกับนางมารแบบเมย์ได้
แทนเลิกทำตัวเป็นพระเอกได้แล้ว
...........จะรอตอนต่อไป ว่าแต่น้องจะมาลงวันไหนล่ะ.... :pig4:...
-
มาเป็นกะลังจายหั้ยแทนกะจอมงับ
:m20: :jul3: :laugh:
-
:angry2: ฆ่ามันซะ :beat: แทนไม่ดูแลจอมดีๆๆนะน่าดู
-
:fire: ยัยเมย์จะร้ายไปถึงไหน...
รออ่านต่อนะครับ ลุ้นจริงๆ
-
เข้ามาอ่านครับ
แทนสู้เค้าๆๆ~
จอมจาเปนไรมากมั้ยน้ออ~~
-
ตะขอขว้างเหี้ยเนี่ย
ยืมไปขว้างหัวนังเมย์ก่อนได้มั้ย :m16:
-
มารออ่านตอนต่อไปครับ
-
เข้ามารอ่านวิธีจัดการกะ คุณน้องเมย์ (ซะเพราะเชียวตรู)
แต่เจ้ว่า เอา อันนี้ ไปก่อนดีกว่า :z6: :z6: :z6:
-
มารอ :z3:
-
"ตอนนี้จอมอยู่ที่ไหนเมย์..." เด็กหนุ่มตะโกนลงไปในโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงร้อนรน..ในขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะเสียงใสมาตามโทรศัพท์
"แหม..เป็นห่วงกันจริงนะ... ไม่เห็นแทนจะเคยเป็นห่วงเมย์แบบนี้บ้างเลย.."
"ไม่ว่าเมย์คิดจะทำอะไร อย่ายุ่งกับจอม เข้าใจมั้ย?"
"แทนคงจะห้ามช้าไปแล้วล่ะ..เอางี้ดีกว่า..ถ้าแทนอยากเจอจอมล่ะก็รีบมาที่ดาดฟ้าตึกวิทย์สิ.."
"เดี๋ยวก่อน เมย์ อย่า..."
โทรศัพท์ถูกตัดสายไปแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะยืนตะโกนเป็นบ้าอยู่คนเดียวแบบนี้ แทนรีบยัดโทรศัพท์มือถือลงไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะออกวิ่งสุดฝีเท้า แม้ตึกวิทย์จะอยู่ไม่ไกลนัก แต่ในเวลานี้ เด็กหนุ่มกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่อาจวิ่งไปให้ถึงได้เร็วอย่างใจ
แทนวิ่งตรงไปยังปีกตึกด้านซ้ายมือที่ใกล้ที่สุด ก่อนจะกระโจนกระโจนพรวดขึ้นบันไดทีละหลายขั้นในก้าวเดียว ชั่วไม่กี่อึดใจเจ้าตัวก็มายืนหอบอยู่ตรงประตูทางขึ้นดาดฟ้าของตึกห้าชั้น เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปคว้าลูกบิดประตูที่ปกติจะถูกล็อคไว้เพื่อไม่ให้นักเรียนขึ้นไปบนดาดฟ้าได้ ใจภาวนาขอให้เหตุการร์ไม่เลวร้ายอย่างที่คิด...
"มาแล้วเหรอแทน...รู้มั้ยว่าเมย์คอยอยู่ตั้งนาน.." เด็กสาวทักด้วยเสียงแหลมสูงที่บีบให้ฟังดูร่าเริง ขัดกับสีหน้าเย็นชาของเธอ
เด็กหนุ่มไม่ตอบเธอ แต่กลับหันไปทางจอมที่กำลังยืนประคองแขนข้างที่ใส่เฝือกอยู่ ใบหน้าซีดขาวนั้นเหยเกด้วยความเจ็บปวด..เนื้อตัวมอมแมมถลอกปอกเปิก..
"มรึงเป็นไงบ้างจอม..เดี๋ยวกรูพามรึงไปห้องพยาบาล" แทนพูดพลางปราดไปยืนประชิดข้างจอม สายตามองไปที่เด็กสาวอย่างระแวง
"ไม่เป็นไร.." จอมกัดฟันตอบพลางพยักเพยิดไปทางเมย์ กระซิบเสียงแผ่ว... "มรึงพูดกะเค้าดีๆนะ.."
"หลีกไปเมย์...แทนจะพาจอมไปห้องพยาบาล.." แทนพูดเสียงห้วน คิ้วเข้มขมวดมุ่น เมื่อเห็นเมย์เดินไปหยุดยืนขวางหน้าประตู เชิดหน้าใส่เด็กหนุ่มทั้งคู่อย่างท้าทาย
"แทนรู้ตัวมั้ยว่าตอนที่เราคบกัน แทนไม่เคยเป็นห่วงเมย์แบบนี้เลยนะ.."
"เมย์..พอเถอะ เรื่องระหว่างเรามันจบแล้ว!"
"ยังไม่จบ แทน เมย์ไม่ยอมให้แทนไปไหนทั้งนั้น.." เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ยังคงยืนปักหลังขวางทางอยู่อย่างนั้น..
"หลีกไปเมย์ เราไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีก" เด็กหนุ่มพูดเสียงกร้าว รู้สึกว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเอามือดึงชายเสื้อนักเรียนไว้ ..
"แทนจะไปให้ได้ใช่มั้ย? ไม่สนใจเลยว่าเมย์จะเสียใจขนาดไหน..ไม่สนใจใช่มั้ยว่าเมย์จะเจ็บขนาดไหน?"
แม้จะยืนเชิดหน้าอยู่อย่างนั้น แต่น้ำเสียงของเธอกลับสั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุมได้ ดวงตากลมโตมีน้ำคลอเต็มสองตา เด็กสาวล้วงคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะวางใบมีดคมกริบลงบนข้อมือตัวเอง
"เมย์จะทำให้แทนดู ว่าเมย์เสียใจแค่ไหน.."
แทนยืนมองการกระทำของเธอด้วยสีหน้าเยือกเย็ย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ถ้าเมย์ทำแบบนั้นแทนก็เสียใจ แต่แทนรู้ว่าเมย์จะไม่ทำหรอก เมย์รักตัวเองมากกว่านั้น.."
อยู่ๆเมย์ก็หัวเราะออกมาทั้งที่น้ำตานองหน้า "ใช่! แทนพูดถูก เมย์ไม่มีทางจะทำร้ายตัวเองเพราะผู้ชายอย่างแทนหรอก.." เมย์ชูคัตเตอร์ฉวัดเฉวียนไปมาอย่างน่ากลัว สายตามองไปยังคนที่ยืนข้างหลังแทนอย่างมุ่งร้าย
" ถ้าเมย์ทำ เมย์จะทำคนอื่น.."
"แทนไม่มีวันยอมให้เมย์ทำอะไรคนที่แทนรักเป็นอันขาด" เป็นครั้งแรกที่แทนตอบโต้ด้วยน้ำเสียงดุดัน ดวงตาลุกโชนเป็นประกาย..
"รักกันมากใช่มั้ย! ถ้าอย่างนั้นแล้วแทนมาคบเมย์ทำไม" เด็กสาวกรีดเสียงใส่แทน ทั้งที่ยังคงยืนปักหลักขวางประตูอยู่อย่างนั้น คัตเตอร์ในมือของเธอสะท้อนแสงแดดยามเที่ยงเป็นเงาปลาบ
"แทนมันทุเรศที่สุด มาหลอกคบกับเมย์บังหน้าทั้งๆที่ชอบผู้ชายด้วยกัน แทนรู้มั้ยว่าเมย์อายคนแค่ไหน เหมือนเป็นอีโง่ให้แทนหลอก."
แทนไม่ตอบโต้..แต่กลับก้มหัวลงเล็กน้อยเหมือนเป็นการยอมรับข้อกล่าวหา.. "ถ้าเมย์คิดอย่างนั้นแทนก็ไม่ว่าอะไร แต่ตอนนี้ หลีกไป แทนจะพาจอมไปทำแผล.."
"ถ้าเมย์ไม่หลีกแล้วแทนจะทำอะไรได้" เด็กสาวพูดพลางสะบัดคัตเตอร์ไปมาเป็นเชิงขู่ ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตานั้นดูน่ากลัวและน่าเวทนาในเวลาเดียวกัน
"ใครที่ทำให้เมย์เจ็บ มันก็ต้องเจ็บเหมือนๆกัน"
แทนมองใบมีดวาววับอย่างไม่สะทกสะท้าน เด็กหนุ่มยืนแขนข้างหนึ่งออกไปข้างหน้าช้าๆ หูได้ยินเสียงจอมครางแผ่วๆออกมาจากข้างหลัง
"ถ้าเมย์คิดว่าทำอย่างนั้นแล้วสบายใจก็เอาเลย แต่อย่ายุ่งกับจอม.."
เมย์วางใบมีดลงที่ท้องแขนของเด็กหนุ่ม ปลายแหลมกดลงบนเนื้อจนเป็นรอยบุ๋ม " เด็กสาวพูดช้าๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ.. "แทนยอมทำแบบนี้เพื่อให้เมย์เลิกยุ่งกับจอมใช่มั้ย.."
"ใช่!" แทนพูดอย่างหนักแน่น ก้มลงมองรอยกดที่ยังไม่มีเลือดซึมออกมา..
"ตลอดเวลาที่คบกัน แทนอาจจะคิดว่าแทนดูแลเมย์อย่างดีมาตลอด เอาใจเมย์ทุกอย่าง มีแต่เมย์ที่คอยเอาแต่ใจใช่มั้ย" น้ำตาใหม่ๆไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้างของเมย์เมื่อเธอพรั่งพรูความในใจออกมา มือที่ถือคัตเตอร์สั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุมได้
"ใช่สิ! เมย์เอาแต่ใจ ไม่เคยพอ คอยแต่เรียกร้องให้แทนทำอย่างที่เมย์ต้องการ แล้วแทนรู้มั้ย ว่าสิ่งที่แทนใทห้เมย์มันไม่เคยทำให้เมย์รู้สึกอุ่นใจจริงๆเลยซักครั้ง แทนแค่ทำไปตามหน้าที่ ทำเพราะแทนอยากเป็นสุภาพบุรุษ แทนแค่อยากมีแฟนไว้อวดเพื่อนๆ แต่แทนไม่เคยเข้าใจซักครั้งเลยว่าเมย์ต้องการอะไร!"
เด็กสาวนิ่วหน้า สะอื้นฮักด้วยความเจ็บปวด "ตลอดเวลาที่คบกัน แทนไม่รู้เลยว่าเมย์ชอบกินอะไร ชอบเพลงไหน ชอบดูหนังเรื่องอะไร แทนพูดแต่เรื่องจอม... จอม.. แล้วก็จอม ..จอมชอบกินไอ้นั่น จอมชอบทำไอ้นี่
เพราะอย่างนี้ไงเมย์ถึงเกลียดจอม..สิ่งที่แทนทำให้เมย์ คำพูดที่แทนพูดกับเมย์ แทนก็จำมาจากคนอื่น แทนไม่เคยรู้สึกด้วยซ้ำว่ามันมีความหมายแค่ไหน..แล้ววันนี้แทนจะทิ้งเมย์ไปหาจอม แทนคิดว่าเมย์จะยอมง่ายๆงั้นเหรอ ไม่มีทาง เราต้องเจ็บเหมือนๆกัน"
เด็กสาวลากคัตเตอร์เป็นทางยาว เกิดเส้นตรงสีแดงขีดไปตามรอยที่ใบมีดลากผ่าน..ก่อนทำมันจะซึมเปรอะไปทั่วแขนแทน.. จู่ๆเมย์ก็ทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าที่พื้น คร้ำครวญสะอึกสะอื้น...
"ทำไมไม่มีใครรักเมย์ ไม่มีคนปกป้องเมย์เลยซักคน ..ฮือ..ฮือ.."
-
ค้างคาอย่างแรง ...นังเมย์....
-
T.T
-
:o12:
-
ว้าว ได้ฟีลสุดๆ
เชียร์แทนสุดๆ ครับ 555+
-
มาต่อแล้ว....แต่ค้างอย่างแรง
ตกลงคุณน้องเมย์ เธอกรีดแขนใครกันล่ะ อยากรู้จริงๆ เล้ย..... :confuse:
-
อารายยยยยยย
ไมค้างเช่นนี้อ้ะเนี่ย :z3:
-
:m28: นั่นดิเธอกรีดแขนใคร ????? มาต่อไวๆๆนะ
-
ตกลงก็เป็นเด้กที่ขาดความอบอุ่น
ถ้าคุณน้องทำตัวไม่เอาแต่ใจตัวเองขนาดนั้น
คิดว่าแทนคงจะลำบากใจกว่านี้แน่
-
เฮ้อออออออ อารมณ์เด็กสาวนี่น่ากัวนะเนี่ย
น้องจอมของอิป้า แขนเป็นไรมากป่าวลูก
ขอใ้ห้เคลียร์ได้ไวไว นะเจ้าแทน
+1 จัดให้คะ
-
สงสารน้องแทนมากๆอ่ะ ทำไมน้องต้องมาเจอผู้หญิงร้ายๆแบบนี้เนี่ย
อ่านๆไปรู้สึกเหมือนน้องเมย์ แกออกอาการขาดความอบอุ่นนะเนี่ย :เฮ้อ:
ให้กำลังใจคนแต่งนะคะ
ชอบน้องคิม กับ น้องแบงค์มากๆเลย :-[
-
ไม่สงสารเลยซักนิด แทนเป็นสุภาพบุรุษคงไม่ทำร้ายผู้หญิง .......งั้นรอ เพื่อนเอมฯ มาตบสั่งสอนเม ให้แทนกะจอมล่ะกัน 555 มันน่านัก
-
ก็หนูทำตัวไม่น่ารักแล้วใครเค้าจะรักหนูล่ะลูก
รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่ได้รักตัวยังทู้ซี๊คบกะเค้าอีก
มันก็สมควรแล้วที่หนูจะต้องเป็นคนเสียใจเอง
-
แรงนะครับ หนูเมย์ แต่มันจะคุ้มไหมละ
รอคืนวันอังคารครับ คุณ anocha +1 ให้เช่นเคยครับ
-
นังน้องเมย์ครับ...เมิงจะมาทำตัวเป็นนางเอกที่น่าสงสารอะไรกันในตอนนี้คร้าบบบบบบ
และ
อโนชาคร้าบบบบบบบบบ...ทำไมถึงได้ทำค้างๆคาๆอะไรเยี่ยงนี้หล่ะครับ
-
บ้าไปละ ยัยเมย์เนี่ย แทนอย่าใจอ่อนละกัน
-
อารมณ์นี้เราต้องเศร้าไปพร้อมกับอิน้องเมย์ปะนิ
แหมตีบทซะแตกเชียว
:m16:
-
แอบสงสาร ดูท่าน้องเมย์นี่อาจเป็นเด็กมีปมก็ได้นะ พวกโหยหาความรักน่ะ
-
..อินังเมย์มันบ้าไปแล้ว ..สงสัยจะจิตนิดๆ อ่ะคะ ..ถึงได้เที่ยวจับคนโน้นนี้เป็นตัวประกัน..รอดูสุภาพบุรุษ
-
อ้าว แล้วใครกรีดใครล่ะเนี่ยครับ
-
:z3: เครียดและค้างง
-
บางครั้งเราก็ทำตามใจเราไม่ได้
แต่ก็อย่าตามคนอื่นมาก มันจะเสียความเป็นตัวเองเกินไป
-
จากย่อหน้านี้นะครับ
แทนมองใบมีดวาววับอย่างไม่สะทกสะท้าน เด็กหนุ่มยืนแขนข้างหนึ่งออกไปข้างหน้าช้าๆ หูได้ยินเสียงจอมครางแผ่วๆออกมาจากข้างหลัง
"ถ้าเมย์คิดว่าทำอย่างนั้นแล้วสบายใจก็เอาเลย แต่อย่ายุ่งกับจอม.."
เมย์วางใบมีดลงที่ท้องแขนของเด็กหนุ่ม ปลายแหลมกดลงบนเนื้อจนเป็นรอยบุ๋ม " เด็กสาวพูดช้าๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ.. "แทนยอมทำแบบนี้เพื่อให้เมย์เลิกยุ่งกับจอมใช่มั้ย.."
"ใช่!" แทนพูดอย่างหนักแน่น ก้มลงมองรอยกดที่ยังไม่มีเลือดซึมออกมา..
อ่า..คนเขียนบรรยายไม่ชัดเจนเหรอครับ เห็นมีหลายคนงง ... จากย่อหน้าข้างบนก็จะบอกไว้แล้วนะครับว่าแทนเป็นคนยื่นแขนให้เมย์ ส่วนจอมที่ยืนข้างหลังแทนแค่ครางออกมาเฉยๆ แต่ไม่พูดอะไร...(คือจะสื่อว่าตอนนั้นจอมก็พูดไม่ออกเท่านั้นเองอ่ะครับ) ขออภัยสำหรับ mistake ด้วยนะครับ
ที่คนเขียนไม่บรรยายทุกอย่างโดยระเอียดเพราะว่าต้องการให้เกิดความหมายระหว่างบรรทัด (คือสิ่งที่คนเขียนไม่ได้เขียน แต่คนอ่านสามารถเห็นได้จากจินตนาการ หรือตีความเอาเอง) แต่คงจะบรรยายกำกวมไปหน่อย ก็เลยเกิดการเข้าใจผิด ยังไงคืนนี้จะมาต่อนะครับ แล้วเจอกัน
ปล. quote คำพูดตัวเองไม่เป็นง่ะ เลยเปลี่ยนมันเป็นสีเขียวละกัน
-
ตอนหน้าต้องให้ชาวประชา"เอาคืน"นังเมย์ อิอิ
ระดมพลชาวเล้าเป็ดไปตบมันเถอะ อิอิ
-
+1 ให้กำลังใจคุณ anocha แล้วนะครับ...
ถึงจุดพีคของเรื่องแทนกับจอมแล้วเนอะ...สนุกเข้มข้นจริงๆ
รออ่านต่อนะครับ...เชื่อว่าสุดท้ายความรักก็จะสามารถเอาชนะอุปสรรคได้อย่างแน่นอน
-
ตอนน้เมย์ดูน่าสงสารดี
-
น่าสงสาร หรือ .....................
-
หล่อนทำตัวของหล่อนเอง จะโทษใครได้ :เฮ้อ:
-
ที่แท้ก็เด็กมีปัญหา :เฮ้อ:
-
จอมเดินโผเผออกจากห้องปกครองด้วยใบหน้าอิดโรย เสื้อนักเรียนมอมแมมยับยู่ยี่ ตามแขนขามีพลาสเตอร์ปิดแผลแปะเต็มไปหมด เอมิกาที่ยืนคอยอยู่ก่อนแล้วรีบปราดเข้าไปหาโดยไม่รอช้า ก่อนจะออกปากถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยปนอยากรู้อยากเห็นที่ปิดไว้ไม่มิด..
"จอม แกเป็นไงมั่งอ่ะ อีกะทกรกนั่นมันทำอะไรแก..."
"อีกะทกรกนี่หมายถึงเมย์รึเปล่า ...เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรนิ" จอมตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ก่อนจะเดินนำหน้าเอมิกากลับไปที่อาคารเรียนอย่างกะปลกกะเปลี้ย..
"ไม่ได้ทำอะไรได้ไง สภาพแกยังกะโดนหมาทั้งฝูงรุมฟัดมาเนี่ยนะ บอกมาเลยดีกว่า เมื่อกลางวันมันเกิดอะไรขึ้น.."
จอมขมวดคิ้ว รู้สึกเหนื่อยใจจนแทบจะพูดไม่ออก แต่เดาได้ว่าอีกฝ่ายคงนอนตายตาไม่หลับแน่ถ้าไม่ได้รู้ความจริงภายในวันนี้ เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจเล่าให้เธอฟัง
"คือ..พอเราสอบเสร็จ ออกมาจากห้องก็เจอเมย์มารอที่หน้าห้องสอบ บอกว่ามีเรื่องจะเคลียร์กับเรา
แล้วก็บอกว่าไอ้แทนคอยอยู่บนดาดฟ้าตึกวิทย์ เราก็งงๆแต่ก็ไม่คิดอะไรมาก ก็เลยตามไป พอไปถึงไม่เจอไอ้แทน แล้วอยู่ๆ เมย์ก็ร้องห่มร้องไห้ใหญ่เลย บอกว่าเสียใจมากเรื่องไอ้แทน เราก็ปลอบใจนิดๆหน่อยๆ ทีนี้พอถึงเวลาเข้าเรียน เมย์ก็ไม่หยุดซะที เราก็เลยบอกว่าไว้ค่อยคุยกันทีหลังแล้วกัน แต่เมย์ไม่ยอม แล้วก็ดึงแขนเราไว้ด้วยดึงกันไปดึงกันมาเราก็เจ็บ แล้วก็เลยหกล้มหน้าทิ่มแบบนี้แหละ..โชคดีนะที่แขนข้างนี้ไม่เป็นไร "
จอมพูดพลางยกแขนข้างที่มีเฝือกให้เอมดู " แล้วไอ้แทนก็โทรมาพอดี...เห็นเมย์คุยด้วยซักพักแล้วก็วางสาย ตอนแรกเราจะลงมาแล้ว แต่เป็นห่วงไอ้แทน ก็เลยอยู่ดูสถานการณ์ก่อน ไปๆมาๆเรื่องก็เลยวุ่นวายอย่างที่เห็นนี่แหละ"
เอมิกาส่ายหัว หน้าตาบึ้งตึง.. "ชั้นบอกแล้วไงว่าอินี่มันบ้า..แล้วนี่อาจารย์ว่าไงมั่ง.."
จอมหันกลับไปมองห้องปกครอง หน้าสลดลงเล็กน้อย "ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้เมย์ยังร้องไห้ไม่หยุดเลย อาจารย์ก็เลยโทรให้ที่บ้านมารับ..เดี๋ยวก็คงมาแล้วมั้ง..?"
"หนอย..มารยานัก ทำเป็นบีบน้ำตาห้องห่มร้องไห้ ทีทำคนอื่นเดือดร้อนไม่เห็นมันจะสำนึกอะไรเลย"
"แต่เค้าก็น่าสงสารจริงๆนะ.."
จอมพูดแล้วหยุดชะงักไว้แค่นั้น นึกถึงตอนที่อาจารย์ฝ่ายปกครองโทรหาครอบครัวของเมย์ ดูเหมือนไม่มีใครเดือดเนื้อร้อนใจกับเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นกับเธอเลยด้วยซ้ำ
ไม่...แม้แต่จะขอพูดสายกับเธอ จอมนั่งอยู่ในเหตุการณ์จนกระทั่งได้รู้ว่า พ่อและแม่ของเธอที่แยกทางกันนั้น ต่างเกี่ยงให้อีกฝ่ายเป็นคนมารับเมย์ที่โรงเรียน...
"น่าสงสารแล้วไง ทำไมต้องมาก่อความเดือดร้อนให้คนอื่นแบบนี้ด้วยล่ะ" เอมิกาสวนทันควัน
"เอามีดไล่กรีดแขนชาวบ้าน เลวที่สุด! อีชะมดเช็ด อีเห็ดตับเต่า นี่แค่เป็นแฟนไอ้แทนไม่กี่เดือนมันยังเอาคัตเตอร์กรีดแขน ถ้าคบกันเป็นปีมันไม่เอาปังตอเฉาะหัวเลยรึไง..ขอด่าซักหน่อยเถอะ อีดอกกระทือ อีกระสือลากไส้"
จอมถอนหายใจยาว ปล่อยให้อีกฝ่ายก่นด่าให้หนำใจก่อนแล้วค่อยออกปากถาม
"แล้วไอ้แทนล่ะ..ยังไม่กลับมาจากโรงพยาบาลอีกเหรอ"
"เออ..ใช่ ชั้นลืมไป พอพวกแกไปห้องพยาบาลกันใช่ป่ะ อาจารย์ฝ่ายพยาบาลเห็นแผลไอ้แทน ก็พาไปโรง'บาลเลย บอกว่าแผลขนาดนี้ต้องเย็บอ่ะ..แล้วอาจารย์มัลลิกาก็ตามไปด้วย ชั้นเห็นอาจารย์ร้องไห้ด้วยล่ะแก..เพื่อนที่ห้องนะ เม้าท์กันใหญ่เลยตอนนี้ "
จอมพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ อาจารย์มัลลิกาเป็นอาจารย์ประจำชั้นที่ใจดีและเอาใจใส่นักเรียนเป็นอันมาก ยิ่งเกิดเรื่องกับแทนที่เป็นนักเรียนคนโปรดแบบนี้ด้วยแล้ว...อาจารย์ก็คงร้อนใจเป็นพิเศษ...
"เออ..แล้วตกลงแกบอกอาจารย์ไปว่าไงมั่ง เรื่องบนดาดฟ้าน่ะ.." เอมิการีบถามต่ออย่างสงสัย ในเมื่อแทนต้องรีบไปโรงพยาบาลเพื่อทำแผล และเมย์ซึ่งเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญโดยไม่ยอมปริปากพูดอะไรเลย ก็เหลือแต่จอมคนเดียวที่อาจารย์ฝ่ายปกครองพอจะคาดคั้นถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้... แต่ถ้าจอมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดไปตามตรง อาจารย์คงลมใส่กันเป็นแถบๆ เมื่อได้ฟังเรื่องรักสามเส้าที่พิลึกพิลั่นแบบนี้
หนุ่มน้อยนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเรียบเรียงคำพูดช้าๆอย่างระมัดระวัง "คือ เราก็บอกไปว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เมย์ไม่ได้ตั้งใจ ก็แค่นั้น.."
เอมิกาได้ฟังแล้วก็ยักไหล่ ถึงมันจะดูไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่นัก แต่ก็เป็นทางออกที่เหมาะสมที่สุดแล้วในตอนนี้
จอมเดินไปทรุดนั่งที่ม้าหินอ่อนใต้ร่มมะม่วง รู้สึกยังไม่อยากกลับขึ้นห้องเรียน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ถ้ายังไม่ได้ข่าวจากแทน
อยู่ๆเอมิกาก็อุทานออกมา เธอล้วงลงไปในกระเป๋า ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
"อุ๊ย..ไอ้แทนโทรมา แกปิดโทรศัพท์อีกแล้วเหรอจอม.."
จอมรับโทรศัพท์จากเอมิกา หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที..หนุ่มน้อยรีบพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์
"ฮัลโหลแทน..มรึงเป็นไงมั่งวะ?"
"เย็บไม่กี่เข็มเอง..แล้วมรึงล่ะ..?"
"กรูไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงกรูหรอกน่า..ห่วงตัวมรึงเองเหอะ.."
"เจ็บมากกว่านี้กรูก็เคยมาแล้ว.." แทนหัวเราะหึหึมาตามสาย "กรูขอโทษด้วยที่ทำให้มรึงต้องมาเจอเรื่องวุ่นวายแบบนี้.."
"กรูไม่เป็นไรซะหน่อย..." จอมตอบกลับไป รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง
"จอม..ถ้ามรึงเป็นอะไร กรูจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย" อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ต่อไปนี้กรูจะดูแลมรึงให้ดีกว่านี้.."
"ที่ผ่านมา มรึงก็ดูแลกรูดีอยู่แล้ว..." จอมพูดพลางเหลือบมองเจ้าของโทรศัพท์ รู้สึกเขินขึ้นมาตะหงิดๆ "ไม่ว่ามรึงจะคบกรูแบบไหน มรึงก็ทำให้กรูรู้สึกดีมาตลอด..กรูพูดจริงๆนะ.."
"ได้ยินแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย คุ้มกับที่โดนกรีดแขนเนี่ย..." แทนพูดมาตามสายอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ
"เอ่อ..คือ มรึงอยู่กับอาจารย์มัลลิกาป่ะเนี่ย.." จอมถามด้วยน้ำเสียงกระอักกระอ่วน ก่อนที่บทสนทนาจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น...
"อ๋อ ..เออ..กรูนั่งอยูในรถอาจารย์นี่แหละ เนี่ย..อาจารย์กำลังขับรถกลับโรงเรียน.."
อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยท่าทีสบายๆ แต่มีผลให้คนฟังหน้าแดงก่ำ จอมนึกสงสัยว่าอาจารย์มัลลิกาจะคิดยังไงที่ได้ยินนักเรียนชายสองคนคุยโทรศัพท์กันด้วยถ้อยคำแบบนี้
"เอ่อ..แทน กรูว่า..ไว้เราค่อยคุยกันทีหลังแล้วกัน แค่นี้นะ.."
-
ภูมิหลังของเมย์เป็นเด็กครอบครัวแตกแยกหรือเนี่ย
เลยกลายเป็นปมและเรียกร้องความรักความเอาใจใส่แบบนี้เหรอ
เอมิกาเธอช่างสรรหาถ้อยคำ ถ้าเมย์ฟังคงยิ่งกว่าจี๊ด
แทนก็พยายามหวาน จอมก็ยิ่งเขิน
คู่นี้จะเข้ารูปเข้ารอยเมื่อไรกันน้า
บวก 1 แต้มให้คนแต่งนะจ๊ะ
รอลุ้นต่อไป
-
เอมิกา
ได้ใจไปเต็มๆ
:m11:
-
อยากอ่านตอนหวีทๆของจอมกับแทนแ้ว้วววว :z2:
-
อ่า..มาลงให้ตามสัญญาแล้วนะคับ ไม่รู้จะถูกใจกันมั่งรึเปล่า เห็นตอนสั้นๆแบบนี้นะ เขียนน้าน..นาน แก้ไป แก้มาอยู่ตั้งหลายรอบ(แก้นิยายนะคับ ไม่ใช่แก้ผ้า) ก็เลยมั่วนิ่มเอาตอนของพีท-กับบอสมาถ่วงเวลาไว้ก่อน เพราะคิดคู่นี้ไม่ออก o18 มีอะไรก็ติ-ชมกันได้นะครับ คนเขียนก็จะได้เอาไปปรับปรุง..ส่วนพาร์ทของแทน+จอม จะพักไว้เท่านี้ก่อน
อย่าพึ่งโกรธนะคับ วางแผนการเขียนไว้แบบนี้ .
ตอนต่อไปจะเป็นผู้กองเข้มกับเบ๊นซ์นะคับ อย่าลืมมาติดตามอ่านกันด้วยน้า...
สำหรับคืนนี้ ฝันดีคับ :bye2:
ปล. แล้วคนอ่านจะเบื่อรึยังเนี่ย มี 4 คู่ตัดสลับกันไปมา.. อย่าพึ่งเบื่อนะคับ อีกคู่ละไม่กี่ตอนก็จบแล้วล่ะ 555
-
:m20: :m20:อีชะมดเช็ด อีเห็ดตับเต่า อีดอกกระทือ อีกะสือลากไส้
ตกลงมันคือคำด่าที่คนถูกด่าฟังแล้วจะเกิดอาการเจ็บปวดใช่ไหมคร้าบบบบบบบ
-
^^
-
นี่ถ้า เพื่อนเอมฯ จับหัวเมโขกกะเห็ดตับเต่าเอาให้หายบ้า จะยกให้ เพื่อนเอม เป็นนางเอกซี่รี่ส์นี่ไปเลย 555
-
แอบ สงสารเมย์นิดนิส
-
น่าสงสารเมย์เหมือนกันเนอะ
บ้านแตก เด็กก็ขาดความอบอุ่น
-
แหม๋ๆๆๆๆ คุ้มกับที่โดนกรีดเลือด o22 แต่มิดีน่า เล่นแรงมาเลยนางเมย์ ๆๆๆๆ :beat:
ปล.เป็นเด็กเป็นเล็กริเล่นขอมีคม :z6:
-
:z2: สู้ๆ นะเจ้าแทน
-
:เฮ้อ: เมย์ร้ายน่าดูเลยแต่ก็น่าสงสาร รอลุ้นเรื่องของจอมกับแทนต่อไป คู่อื่นก็จะติดตามเหมือนกันนะครับ
-
จะอ้างว่าครอบครัวแตกแยกแล้วทำให้เป็นคนแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะครับ หลายๆคนเค้ายังไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลย
แทนเจ๋งว่ะ พูดหยอดจอมต่อหน้าอาจารย์เลย หึๆ :z1:
-
ห่วงใยกัน :กอด1:
รอผู้กองมาเข้าเวรจับน้องเบ๊นซ์
+1 ให้คุณ anocha เป็นกำลังใจให้นะครับ ไม่เบื่อ ๆ ๆ ๆ
-
:z2:
รอคู่ผู้กอง
อิอิ ชอบคู่นี้อีกแระ
-
อ่านขาดๆหายๆ
เป็นกำลังใจให้เด้อ o13
-
...เอมิกา สวดได้ใจมากค่ะ ... แต่ก็น่าสงสารนังเมย์นะ ไม่มีใครต้องการเลยจิตนิดๆ ....
-
:impress2: ชอบและไม่เบื่อเลยครับ...
จะติดตามอ่านเรื่องของทั้ง 4 คู่นี้ไปเรื่อยๆ นะครับ
ยังไม่ต้องรีบจบก็ได้ครับ
-
เจ้าแทนหวานได้ใจป้ามากลูก o13
-
สมน้ำหน้านังเมย์ ทำตัวเองแท้ๆ
รออ่านตอนของผู้กอง อิอิ
-
มาจองที่ รอ คู่ใหนมาก็ได้ชอบทุกคู่เลย :z1:
o13 ให้น้องเอม
-
เฮ้อออ ดีแล้วที่ไม่เป็นไรมาก เนอะะะะะะ
ภูมิหลังของเมย์คือขาดความอบอุ่น พอมีใครมาทำให้รักให้ชอบก็ หลงคิดไป
น่าสงสารนะ
+1 ให้นะค่ะ
-
เมย์น่ากัวได้อีก โรคจิตไปแล้ว เหอ ๆ จอมก็นะ มัวแต่กลัว อาย ห่วงนั่นนี่อยู่ได้ ไม่แคร์ความรู้สึกของแทนเยอะ ๆ บ้างนะ เข้าใจหัวอกแทนบ้างสิ
ชิ ขัดใจ :p
-
มาจิ้มให้รู้ว่ายัง....
-
เอะ..อยู่ไหน
รอได้เรื่อย ๆ
-
:m23:
พี่อโนชาคับ
ตกลงแทนกะจอมก้อคงไม่มีคัยมากวนใจแระ สุดยอดอ่ะ
อย่าเพิ่งรีบจบนะคับ
:t2:
เป็นกะลังจัยให้คับ
:m22: :m32: :m7:
-
เบ๊ยยยยย !!! คราวนี้จอมได้ดูแลแทนแล้ว !!!! :กอด1:
-
อืม...แทนนีบทจะสุภาพ เป็นบุรุษผู้ดีเลิศ ก็นะดีซะเหลือเกิน
แต่พอบทหน้ามึน นี่ก็มึนนะ ตูไม่สนหรอกว่าตูอยู่ที่ไหน
กะใคร ทำไรอยู่ แต่ตูอย่าบอกรัก ตูก็บอก
เอออ ...สงสัยจะเป็น สุภาพบุรุษหน้ามึน :jul3:
แต่ก็น่าสงสารยายเมย์อยู่น้า สมมตินะ ถ้ามันเกิดขึ้นกะใครสักคน
ต่อให้เป็นชายกะญิงก็เหอะ เรายังเศร้าเลย ลองคิดดูสิว่าถ้าแฟนเราบอกว่า
เพื่อนเราชอบอันนั้น อันนี้ ในขณะเดียวกันเค้าก็ไม่รู้ว่าเราชอบอะไรเลย นี่ก็ :เฮ้อ:
ปล.เครียดไปไหมเนี่นเรา :pigha2:
-
มารออ่านและให้กำลังใจครับ
-
ติดเรื่องนี้หนึบ ต้องอ่านก่อนนอน มาต่อเร็วๆนะคับ
-
:เฮ้อ: ไม่มีอะไรรุนแรง
-
ผู้กองเข้มมองอาหารกล่องแช่แข็งสำเร็จรูปที่หยิบออกมาจากตู้เย็นอย่างเซ็งๆ ก่อนหน้านี้ก็ยังพอจะทนกล้ำกลืนฝืนกินมันเข้าไปได้
แต่พอได้กินข้าวฝีมือเบ็นซ์แล้ว อาหารสำเร็จรูปพวกนี้ก็แทบจะกระเดือกไม่ลงคอ นอกจากกินกันตายไปวันๆเท่านั้น
ชายหนุ่มโยนมันเข้าไปในไมโครเวฟ ตั้งเวลา ก่อนที่จะเดินมานั่งหงอยที่โซฟาหน้าทีวี
ผู้กองเข้มกดรีโมทไปเรื่อยเปื่อย พึ่งจะได้เวลาข่าวภาคค่ำ อีกนานกว่าจะถึงเวลาประจำที่จะได้คุยกับเบ็นซ์ ภาพในทีวีก็มีแต่ข่าวประท้วงที่ยิ่งดูก็ยิ่งห่อเหี่ยวใจ
ชายหนุ่มกดรีโมทปิดทีวี ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนก่อยหน้าผากบนโซฟา แล้วจู่ๆเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ก็ปลุกชายหนุ่มให้ตื่นภวังค์ ร่างสูงใหญ่ผุดลุกมานั่งตัวตรงโดยอัตโนมัติ รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู..
"ฮัลโหลเข้ม...นี่แม่เองนะ.."
"ครับแม่.." ชายหนุ่มรับคำ หัวใจที่พองโตแฟบลงในทันใด..
"ทำอะไรอยู่น่ะเรา.."
"กำลังจะกินข้าวครับแม่.." ผู้กองเข้มตอบเสียงเนือยๆ ผิดหวังที่ไม่ใช่เบ็นซ์โทรมาจนรู้สึกว่าตัวเองอกตัญญูขึ้นมาตะหงิดๆ...
"กินที่ไหน กับใครล่ะ.."
"ที่คอนโดครับแม่..กินคนเดียว.."
"แม่บอกกี่ครั้งว่าถ้ามีเวลาว่างให้ชวนน้องหนูนาไปกินข้าวบ้าง..เผื่อวันหน้าวันหลัง มีอะไรจะได้พึ่งพาอาศัยกัน.."
ผู้กองเข้มถอนใจเฮือกใหญ่ จนป่านนี้แล้วคุณแม่สุดที่รักก็ยังไม่ล้มเลิกโครงการณ์ที่จะหาเมียให้ลูกชาย...
"พักนี้ผมงานยุ่ง ไม่ค่อยว่างครับแม่"
"เมื่อไหร่แกจะลาออกจากตำรวจซะที จะได้มีเวลากะเค้าบ้าง ดูซิ เงินเดือนก็น้อย เสี่ยงก็เสี่ยง ออกมาทำธุรกิจช่วยคุณพ่อยังจะดีกว่า"
เสียงบ่นที่ออกมาตามโทรศัพท์ทำให้ผู้กองหนุ่มปวดหัวตุบ ... จู่ๆก็เหมือนมีระฆังช่วยชีวิตเมื่อมีเสียงเตือนดังมาจากไมโครเวฟในครัว ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม
ได้เรื่องที่จะชิ่งวางสาย..
"เอ้อ..เวฟดังพอดี เดี๋ยวผมขอทานข้าวก่อนนะครับ"
"เดี๋ยว..แม่ได้ข่าวว่าเข้มลาพักร้อนอาทิตย์นึงเหรอ?"
"ชิบหา..!" ผู้กองเข้มสบถเบาๆกับตัวเอง ใครบอกวะ? พ่อจะเตะให้เอวยอกเลยนี่..ชายหนุ่มอาฆาตในใจ ก่อนจะปรับน้ำเสียงให้นุ่มนวลตามเดิม
"เอ้อ..ใช่ครับ.."
"งั้นก็ดี แม่ว่าจะชวนน้องหนูนากับคุณน้าละออไปสิงคโปร์ซักหน่อย เข้มไปกับแม่นะลูก.."
"คงไม่ได้ครับแม่..คือ..ผมนัดกับเพื่อนไว้แล้ว"
"เพื่อน? ใคร นัดไปไหนล่ะ? ให้แม่กับหนูนาไปด้วยได้มั้ย?"
"เพื่อนสมัยเป็นนักเรียนนายร้อยครับ มีแต่ผู้ชายๆทั้งนั้น ไม่สะดวกหรอกครับแม่.."
"เข้มมีอะไรปิดบังแม่หรือเปล่านี่ หรือไม่อยากให้คนแก่ไปด้วย.."
แม้จะไม่เห็นหน้าก็รู้ว่ามารดากำลังทำตาเขียวใส่โทรศัพท์ ผู้กองเข้มพูดด้วยน้ำเสียงประณีประนอม.. "คือ..ไม่ใช่อย่างนั้นครับ พวกผมว่าจะเที่ยวแบบผู้ชายๆน่ะครับ เที่ยวแบบไม่มีแผน กางเต้นท์ เดินป่า ลุยๆหน่อย ผู้หญิงคงไม่ชอบเท่าไหร่.." ชายหนุ่มพูดพลางไขว้นิ้ว อะไรฟะ! คุยโทรศัพท์แค่ไม่กี่นาทีก็รู้สึกว่าทำบาปไปแล้วตั้งหลายอย่าง
"นี่ ตาเข้ม มัวแต่ลอยชายอยู่แบบนี้เมื่อไหร่แม่จะได้อุ้มหลานซะที แม่หนูนาก็เป็นคนดี..แม่อยากให้เข้มมองๆเอาไว้บ้าง ทำความรู้จักกันไว้ไม่เสียหลาย เข้าใจมั้ย.." ในที่สุด คนโทรมาก็เข้าประเด็นที่ต้องการ หลังจากโยกโย้อยู่นานแล้วอีกฝ่ายทำไขสือ ผู้กองเข้มย่นคอ รู้สึกเหมือนถูกต่อยใต้เข็มขัด...
"ผมอยู่คนเดียวแบบนี้ก็สบายใจดีแล้วแม่ อย่าหาห่วงมาผูกคอผมดีกว่า...
"แม่แก่แล้วอยู่บ้านคนเดียวก็เหงา อยากจะมีหลานเล็กๆไว้เล่น ..แกทำไมไม่เห็นใจแม่บ้าง.."
แม้ว่าอีกมารดาจะเล่นบทโศก แต่ชายหนุ่มก็ไม่หลงกลง่ายๆ..
"ลูกพี่เขต ลูกพี่เข็มก็มีตั้งโขยง ไม่เห็นแม่จะสนใจเลย.. แล้วนับประสาอะไรจะมาเลี้ยงลูกผม.." ผู้กองเข้มได้ทีอ้างพี่สาวกับพี่ชายซึ่งยอมแต่งงานไปก่อนหน้าตามโอวาทของแม่ อย่างลูกกตัญญู ในขณะที่ตัวเองแหกธรรมเนียมทุกอย่างในครอบครัว
"เอ๊ะ! ตาเข้ม นี่แกย้อนแม่เหรอ? หรือว่าแกมีเมียซุกไว้แล้วนี่ บอกแม่มาเดี่ยวนี้นะ.."
ชายหนุ่มกัดริมฝีปาก ใจหนึ่ง ก็อยากจะยอมรับกับมารดาไปตามตรงเลยว่า มีแฟนแล้ว ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน แต่เป็นลูกชายคนเล็กของเพื่อนเก่าแม่ที่ลำปางนั่นเอง แต่ก็เกรงว่า เกิดพูดไปแล้วอีกฝ่ายหัวใจวายคาโทรศัพท์ แล้วจะยิ่งเป็นการเนรคุณไปเปล่าๆ ชายหนุ่มกลั้นใจทำบาปเป็นครั้งสุดท้ายของการคุยโทรศัพท์ในคราวนี้ ..
"โอ๊ะ..ผมมีสายซ้อน ไว้คุยกันวันหลังนะครับแม่ ...แค่นี้นะ.."
-
ผู้กองเข้มวางสายแล้วเหลือบมองนาฬิกา สามทุ่มตรงเป๊ะ ชายหนุ่มรีบกดหาคนที่กำลังอยากได้ยินเสียงแทบขาดใจ
""ฮัลโหลคร้าบ..ลูกพี่.." เบ็นซ์รับโทรศัพท์รวดเร็วตามเคย น้ำเสียงร่าเริงนั้นทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของชายหนุ่มจางไปกว่าครึ่ง...
"ไงไอ้แม้ว..กำลังทำอะไรอยู่ล่ะเนี่ย.."
"กำลังโตกโชว์ในแคมฟ็อกอยู่เพ่.."
ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง รีบโวยวายลงไปในโทรศัพท์ "เฮ้ย! ไอ้เด็กบ้า พูดจริงพูดเล่นเนี่ย...อย่าให้ใครดูนะโว้ย..พี่หวง..."
"แหะ แหะ ล้อเล่นครับพี่ ไม่ได้โชว์ เป็นคนดูเฉยๆ"
"ดูก็ไม่ได้ เดี๋ยวใจแตกหมด...โชว์ยิ่งไม่ได้ใหญ่ ห้ามเข้าเว็ปพวกนี้ เข้าใจมั้ย!" ผู้กองเข้มเทศนาไปตามสาย รู้สึกว่าตัวเองแก่ไปถนัดใจ
"อ่ะ..ล้อเล่นครับ ผมกำลังทำรายงาน..แล้วพี่กินข้าวรึยังอ่ะ.."
"ยัง..กินไม่ลง.."
อ้าว..ทำไมล่ะครับ.."
"ก็มัวแต่คิดถึงเอ็งอยู่นี่ไง..เฮ้อ..แล้วเมื่อไหร่เอ็งจะรีบๆเรียนจบวะ เราจะได้อยู่ด้วยกันซะที.."
"อ๋อ..อีกแปดปีเพ่.." คำตอบของหนุ่มน้อยทำให้หัวใจผู้กองหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ก่อนที่เจ้าตัวจะโวยวายลั่นใส่โทรศัพท์..
"เฮ้ย! ทำไมต้องรอตั้งแปดปีด้วยวะ อีกสองปีก็จบม.6แล้วนี่.."
"ช่าย...จบม.6 แล้วผมจะต่อสัตวแพทย์ที่ม.ช. อีก 6ปี ก็รวมเป็นแปดปีพอดีไง.."
"ทำไมต้องเป็นม.ช.ด้วยวะ ที่กรุงเทพก็มีที่ให้เรียนถมเถ มาอยู่ด้วยกันเถอะ นะ นะ..แค่นี้พี่ก็คิดถึงเอ็งจนจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย.." ผู้กองเข้มทำเสียงออดอ้อนแบบที่เจ้าตัวก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ ใจหวังให้อีกฝ่ายแค่พูดล้อเล่น
ปลายสายเงียบไปครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงครุ่นคิด "ก็..แม่ผมอยากให้เรียนม.ช.นิครับ มันใกล้บ้านดี..
เออ..ก็จริง..ไอ้แม้วมันไม่ได้ออกจากกระบอกไม้ไผ่นี่หว่า..ทำอะไรจะได้ไม่ต้องคิดถึงคนอื่น..แต่..ถ้าจะให้รอไปอีก 8 ปี ก็เห็นท่าว่าจะมีคนขาดใจตายอยู่ตรงนี้ซะก่อน...
ผู้กองเข้มสลัดหัวอย่างมึนๆ เรื่องของอนาคตเอาไว้ก่อน..เอาแค่อาทิตย์หน้า จะไปลำปางโดยไม่ให้คุณแม่สุดที่รักระแคะระคายยังยากเลย
โธ่เว้ย! ทำไมความรักมันถึงได้มีอุปสรรควุ่นวายอย่างนี้วะ..
"เบ็นซ์..บอกแม่รึยังว่าพี่จะไปหาที่ลำปางอาทิตย์หน้า.."
"ยังครับ..ก็ว่าจะบอกวันนี้แหละ.."
"อย่าพึ่งเลยเบ็นซ์ พี่กลัวแม่เบ็นซ์จะบอกแม่พี่..แล้วเดี๋ยวจะยุ่งกันไปใหญ่.."
"อ้าว? ทำไมล่ะครับ..?"
"ก็เดี๋ยวแม่พี่จะตามพี่ไปลำปางด้วยน่ะสิ ดีไม่ดีจะลากยายหนูนาไปด้วย.."
"ก็ดีนิครับ..มาหลายคนสนุกดีออก.." เบ็นซ์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงซื่อๆ ทำเอาชายหนุ่มอยากเขกกระโหลกขึ้นมาติดหมัด
"ไม่ได้โว้ย เดี๋ยวเราไม่มีเวลาอยู่ด้วยกัน...รู้เปล่ายังมีอะไรที่เราไม่ได้ทำด้วยกันอีกตั้งเยอะ...พี่อยากขับรถเที่ยวกับเบ็นซ์สองคน ไม่อยากให้คนอื่นมาเป็นก้างขวางคอ รู้มั้ย " ผู้กองเข้มรำพันไปตามสาย รู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็นชายหนุ่มแรกรักอีกหน...
"ถึงยังไงตอนกลางวันผมก็ต้องไปเรียนอยู่ดี คงไม่ได้อยู่กับพี่ทั้งวันหรอกครับ"
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะหน้า..พี่คงไม่ให้เบ็นซ์โดดเรียนมาเฝ้าพี่หรอก.. ก็แค่..ถ้าได้อยู่ด้วยกันพี่ก็อยากจะใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด.."
"แหม..พูดเป็นโปรโมชั่นมือถือเลยนะครับ " เบ็นซ์พูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง ผู้กองเข้มได้ยินเสียงเพลงแว่วมาตามสายโทรศัพท์..
เพลงโปรดที่เคยนอนฟังกับเบ็นซ์
"เบ็นซ์..คิดถึงพี่มั้ย.."
"ถามทุกวัน..."
"ก็คิดถึงรึเปล่าล่ะ.."
"คิดถึงครับ คิดถึงผู้กองเข้มที่สุดในโลก..โอเคมั้ยครับ.." แม้จะไม่เห็นหน้ากัน แต่ผู้กองเข้มก็สัมผัสได้ถึงรอยยิ้มที่เจืออยู่ในน้ำเสียง หัวใจที่แห้งผากเพราะความเหงากลับมีชีวิตชีวาอีกครั้ง...
"พี่ก็คิดถึงเอ็ง ไอ้แม้ว..พี่ไม่รู้ว่าอนาคตของเราจะเป็นยังไง แต่พี่จะทำให้ดีที่สุด..เบ็นซ์เชื่อใจพี่นะ.."
"แหงะ..พูดเป็นคนแก่อีกละ.."
"เดี๊ยะ เตะไส้แตกเลยนี่ คนอุตส่าห์จะทำซึ้ง" ชายหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่ มีแฟนเด็กก็ปวดหัวอย่างนี้เอง.. "ไปอ่านหนังสือได้แล้วไป๊.. พรุ่งนี้เช้าพี่จะโทรไปปลุกเหมือนเดิม.."
"คร้าบ..รักนะ จุ๊บ จุ๊บ.."
เบ็นซ์วางสายไปแล้ว พร้อมกับทิ้งท้ายให้ผู้กองเข้มยิ้มค้างเหมือนเดิม.. ชายหนุ่มคว้าข้าวกล่องไปนั่งกินหน้าทีวีอย่างอารมณ์ดี ต่างจากครึ่งชั่วโมงก่อนหน้าที่จะได้คุยโทรศัพท์เป็นคนละคน ถ้อยคำคิดถึงที่ได้ฟัง เปลี่ยนบรรยากาศรอบตัวที่เงียบเหงาให้สว่างสดใสขึ้นทันตา...
-
มาลงให้ตามสัญญาแล้วนะคับ..ช่วงนี้เป็นหวัดงอมเลยอ่ะ รักษาสุขภาพกันด้วยนะคับ...
ขอบคุณนะคับสำหรับทุกๆคอมเม้นต์ วันนี้ต้องไปนอนละคับ ไม่ค่อยสบาย..
ชอบไม่ชอบตรงไหนก็บอกได้นะคับ ตอนหน้า จะเป็นตอนของคิม+แบ็งค์นะคับ
สำหรับวันนี้ฝันดีนะคับ รักนะ จุ๊บๆ
-
อ่านแล้วยิ้มค้างเหมือนผู้กองเข้มเลยครับ น่ารักจัง
-
ลุ้นให้เค้าเจอกันเร็วๆซะที แอบเศร้าที่เค้่าต้องอยู่ไกลกัน :sad11:
-
มาแล้ว ผู้กอง :impress2:
-
แอบเห็นแววลำบากใจของผู้กองเข้มมาลิบๆแล้ว เห้อ ขอให้หนูนาเป็นทอมด้วยเถิด 55555
ตอนหน้า คิม-แบงค์ มีหึงโหดรึป่าว?
-
:serius2:
มาน้อยอะ
-
อายุไม่เป็นอุปสรรคสำหรับผู้กองเข้ม :z2:
แต่ถ้าให้รอ 8 ปี สงสัยผู้กองกลายเป็นผู้กองกับพื้นแน่ ๆ
ขอบคุณครับ 1 ให้เช่นเคยครับ
-
ว่าไปก็น่าสงสารผู้กองเข้มนะครับเนี่ย
รออีก 8 ปี ยังจะเตะปีบดังอยู่ไหมเนี่ย
อิอิอิอิอิอิอิ
-
:เฮ้อ: รักแล้วรอหน่อย 8 ปี
ผู้กอง คงกลายเป็นผู้พัน
-
นึกว่ามาอีกที ผู้กองเข้มจะไปอยู่ลำปางแล้วซะอีก
ที่ไหนได้ มีคุณแม่ผู้น่ารัก หนีบของแถมมาเป็นอุปสรรคซะงั้น :เฮ้อ:
เอ้า !!! สู้ ๆๆ นะผู้กอง
-
น่าเห็นใจคู่ของผู้กองเข้มนะครับ รอลุ้นคู่ต่อไป
-
ผู้กองย้ายมาทำงานใกล้ๆลำปางจะง่ายกว่าหรือเปล่า อิอิ
-
^^
-
สงสารผู้กองเข้มกับน้องเบ๊นซ์จริงๆ
ถ้าต้องรอ 8 ปี ผู้กองจะขาดใจตายก่อนมั้ยนี่
บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ ตอนนี้ยาวถูกใจ
ปล
มีคำที่สะกดผิดนะคะ โครงการณ์ กับ ประณีประนอม
ที่ถูกคือ โครงการ กับ ประนีประนอม ค่ะ
-
เอิ๊กผู้กองเข้มคะ รอน้องเบนซ์อีกนิดนะคะ
แต่เรากัวว่าคุณหญิงแม่ของผู้กองจะรอไม่ไหวอ่ะจิ
อยาอุ้มหลานเหลือเกิ๊น....รอรับลูกสะใภ้ไปก่อนได้มั๊ยคะ
+1 จัดให้คะ
-
คู่นี้น่ารักเนาะ ใสๆดี (คงเพราะยังไม่มีบทหื่นแบบออกนอกหน้า) :กอด1:
-
8 ปี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ได้เจอกันหนิค้าบบบบ
เป็นการพิสูจน์รักแท้ดีออก :bye2:
-
หุหุ รอจนหนวดหงอกแน่เลยผู้กอง ป่านนั้นคงได้เป็นผู้พันแล้วแหละ
-
มาน้อยแต่ก็ยังมา
ความคิดถึงทำให้สิ่งรอบตัวดูดีขึ้น..
-
:เฮ้อ: อ่านแล้วก็เห็นใจผู้กองจริงๆ...
คุณ anocha หายป่วยเร็วๆ นะครับ
-
:serius2:
มานสั้นอะ
-
รักแล้วก็ต้องรอได้...คงไม่แก่จนหงอมก่อนนะ :laugh:
-
เอาผู้กองเข้มมาลงขัดตาทัพป่าวเนี่ยะ หุุหุ
ล้อเล่นน่ะ ^^
-
...ไม่ชอบตรงที่เจ้าเบนซ์กะหมวดไม่ได้พบกันซะที แล้วเหมือนเจ้าแม้วมันจะไม่ค่อยใส่ใจหมวดเลยอ่ะค่ะ รักจริงป่ะเนี้ย หลอกไว้ให้เลี้ยงต้อยตัวเองอะป่ะ...
-
คู๔ผู้กองเข้มกับเบ๊นซ์นี่ อ่านไปยิ้มไปตลอดเลยครับ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ
-
ไม่ได้มาอ่านนานมาตอนงอกมาเยอะแยะเลย อิอิ
คู่จอม-แทน
ยัยเมย์เป็นเด็กมีปัญหานี่เอง มิน่าละ
ขาดความรัก ความอบอุ่น คนแบบนี้ก้็น่าสงสารเนอะ
แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่นี่ไม่ต้องการ ผู้หญิง !!! 5555 o18
คู่เบนซ์-ผู้กองเข้ม
น่ารักมากเลยเรื่องนี้ มีการบอกว่าโตกโชว์ด้วย
ไหนๆๆอยากดูจริงๆเลยนะเนี่ย อิอิ :o8:
แต่ดูท่าจะมีปัญหาทางบ้านซะแล้วน้อ
สงสัยไปเจอะคุณแม่ที่ลำปางชัวๆๆๆ
โดนคุณคนเขียนแกล้ง อิอิ
+1 ให้ครับ
-
คาบเที่ยงวันนี้แบ็งค์ไม่ได้ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดอย่างเคย เพราะคิมเกิดอาการงอแงขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล...
นอกจากไม่ยอมให้แบ็งค์ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดแล้ว ยังไม่ปล่อยให้แบ็งค์คลาดสายตาอีกด้วย และเมื่อมีคิมนั่งกอดอกเฝ้าอยู่ที่โต๊ะแบบนี้ เพื่อนในห้องจึงพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเฉียดเข้ามาใกล้โต๊ะแบ็งค์เพื่อไม่ให้คิมมีอันต้องระคายเคืองใจ เหมือนฝูงปลาที่จะไม่ว่ายเข้าไปในน่านน้ำที่มีฉลาม ต่างกันก็เพียงแต่ ฉลามของแบ็งค์กำลังฟังเพลงจากไอพ็อดเท่านั้นเอง..
คิมนั่งกอดอกฟังเพลงอยู่เงียบๆ พยายามไม่รบกวนสมาธิของคนที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสือ แต่แล้วจู่ๆ เด็กหนุ่มก็เอื้อมมือไปสะกิดข้อศอกคนข้างตัวเบาๆ ก่อนจะส่งหูฟังให้ข้างหนึ่ง
"กรูชอบเพลงนี้ อยากให้มรึงฟัง.."
แบ็งค์ทำหน้างงๆ แต่ก็รับหูฟังมาโดยดี.. หนุ่มน้อยหลับตาลง ตั้งใจฟังอย่างมีสมาธิท่ามกลางเสียงอึกทึกในชั้นเรียน
ทุกสิ่ง ที่ใจฉันเคยใฝ่หา กับวันที่ผ่านพ้นมา เธอทำให้ฉันได้มี เวลาที่ดี ยิ่งอยากให้รู้..ในใจฉันมี มีเธอเอาไว้ตลอดทุกที่ ในตอนที่ฉันไม่เหลือใคร ก็ยังมีเธอปลอบโยนหัวใจ
ก็เพราะทุกอย่าง ที่เธอ เคยได้ทำ นั้นเปลี่ยนใจ ที่เคยบอบช้ำ.. ความอ่อนโยน ทุกๆถ้อยคำ คอยเติมและทำให้ความหวังของฉันกลับมา...
"อือ..ก็เพราะดี " แบ็งค์พูดหลังจากฟังจนเกือบจบเพลง "มรึงนี่ฟังเพลงไม่เข้ากะหน้าตัวเองเลยนะเนี่ย.."
คิมหัวเราะ เอามือลูบหน้าตัวเอง ก่อนจะยิ้มนัยน์ตาพราว.. "กรูเป็นคนพูดไม่เก่ง..แต่ที่กูรู้สึกตอนนี้ ก็เหมือนกับเพลงนี้.."
ฉันอยาก ให้เธอได้รู้สักครั้ง ให้ใจของเธอได้ฟัง เธอทำให้ฉันได้มี เวลาแสนดี ยิ่งอยากให้รู้..ในใจฉันมี มีเธอเอาไว้ตลอดทุกที่ เวลาที่ฉันไม่เหลือใคร ก็ยังมีเธอปลอบโยนหัวใจ
ก็เพราะทุกอย่าง ที่เธอ เคยได้ทำ นั้นเปลี่ยนใจ ที่เคยบอบช้ำ... ความอ่อนโยน ทุกๆถ้อยคำ คอยเติมและทำให้ความหวังของ... แม้โลกจะเปลี่ยนไป สักเท่าไหร่ แม้ว่าความสดใสจะจางหาย ถึงฉันจะต้องเจอ แม้ความตาย และจากนี้ ต่อจากนี้ จากวันนี้..
แบ็งค์กลอกตาไปมา แก้มร้อนผ่าว..รู้สึกโล่งใจที่ไม่มีใครนั่งใกล้พอที่จะได้ยิน เด็กหนุ่มส่งหูฟังคืนให้เจ้าของ ก่อนจะถามออกมาอย่างสงสัย
"ตอนที่กรูย้ายมาเรียนที่นี่ใหม่ๆ เห็นมรึงใส่หูฟังนี่ตลอด ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นมรึงฟังเพลงเท่าไหร่แล้วอ่ะ.."
"ตอนนั้นน่ะเหรอ?" คิมทำท่าครุ่นคิด " ที่จริงกรูก็ไม่ค่อยสนใจฟังเพลงเท่าไหร่หรอก แต่อยู่ใกล้ๆมรึงแล้วกรูทำตัวไม่ถูก กรูก็เลยทำเป็นฟังเพลงแก้เขินไปงั้นเอง.."
"อย่างมรึงเนี่ยนะเขิน " แบ็งค์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างพิศวง ช่วงแรกๆที่รู้จักกัน คิมทำหน้าเดียวตลอด ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ
และแทบจะไม่เป็นฝ่ายพูดก่อนเลยด้วยซ้ำถ้าแบ็งค์ไม่ชวนคุยก่อน...
"คือ..ก็ไม่เชิงว่าเขินหรอก แต่กรูไม่รู้จะพูดอะไรดี ไม่ให้มรึงเกลียดขี้หน้ากรูเหมือนคนอื่นๆ" คิมสารภาพ
"กรูจะเกลียดมรึงได้ไง มรึงไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับกรูซะหน่อย" แบ็งค์พูดอย่างอ่อนใจ นึกสงสัยว่าอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายคิดแบบนี้มาตลอด..
"ไม่รู้สิ กรูก็แค่คิดว่า ถ้ามรึงไปรู้เรื่องกรูจากคนอื่น แล้วพาลไม่ชอบหน้ากรู กรูก็คงผิดหวังมาก.."
...แบ็งค์เงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"กรูไม่ตัดสินใครจากคำพูดของคนอื่นหรอก จนกว่ากรูจะได้รู้จักคนนั้นจริงๆ..แล้วกรูก็เห็นว่ามรึงไม่ได้เป็นอย่างที่ใครๆพูดกัน"
คิมจ้องหน้าแบ็งค์ ดวงตาคมกริบเป็นประกายและน้ำเสียงนั้นก็ดูจริงจังกว่าปรกติ
"แล้ว..ถ้าวันนึง มรึงเกิดมารู้ทีหลังว่ากรูก็เป็นเหมือนที่คนอื่นๆเค้าพูดกันล่ะ.."
แบ็งค์ยักไหล่ พูดด้วยท่าทีเรียบเฉย "ก่อนหน้านี้กรูก็ไม่รู้หรอกว่ามรึงทำอะไรมาบ้าง ตราบเท่าที่มรึงยังเป็นมรึงแบบนี้ กรูก็ไม่สนเรื่องที่มันผ่านไปแล้ว..."
คำยืนยันหนักแน่นนั้นทำให้คนฟังยิ้มกว้าง คิมก้มลงมองสองมือตัวเอง พูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย..
"มรึงทำให้กรูยิ่งรักมรึงมากขึ้นทุกวัน รู้ตัวรึเปล่า.."
คำพูดตรงๆทื่อๆนั้นทำให้คนฟังรู้สึกร้อนๆที่แก้มขึ้นมาอีกรอบ แบ็งค์เก็บหนังสือลงใต้โต๊ะ รู้สึกว่าเป็นเวลาที่ควรจะคุยกับคิมมากกว่าอ่านหนังสือ..
"ตอนไปบ้านมรึง กรูเห็นที่ห้องมรึงมีกีต้าร์ด้วย..ไม่เห็นเล่นให้ฟังเลย.."
"มรึงอยากฟังเหรอ?" คิมพูดด้วยท่าทางกระตือรือร้น "กรูเล่นไม่เก่งเท่าไหร่นะ มือมันแข็งไปหน่อย.."
แบ็งค์มองมือหยาบใหญ่ของคนพูด นึกสงสัยว่ามือที่ชกได้หนักหน่วงพอๆกับถูกฆ้อนเหล็กขนาดย่อมๆทุบนี่ จะเล่นกีต้าร์ได้เพราะแค่ไหนกันนะ...
"แล้วมรึงเล่นมากี่ปีแล้วอ่ะ.."
"ก็สองสามปีแล้ว ตอนนั้นกรูเบื่อๆซ้อมมวย ก็เลยลองหัดเล่นดู แต่พ่อกรูไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ บอกว่ารำคาญ.."
"พ่อมรึงคงอยากให้มรึงตั้งใจซ้อมมวยมากกว่ามั้ง หรือไม่ก็กลัวมรึงจะหนีไปเป็นนักดนตรี.."
แบ็งค์ให้ความเห็น อดขำไม่ได้เมื่อนึกภาพคนตัวโตนั่งแหกปากร้องเพลงอยู่คนเดียวในห้องนอนรกๆ..
"ไม่เกี่ยวกันหรอก ที่กรูชกมวยอยู่นี่ พ่อกรูก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่หรอก.." คิมพูดเนือยๆ ใบหน้ากลับมาเฉยชาอีกครั้ง..
"อ้าว? ทำไมล่ะ " อีกฝ่ายย้อยถามกลับอย่างงงๆ
"มรึงก็เห็นว่าบ้านกรูเป็นค่ายมวยไทย แต่กรูดันมาชกมวยสากล เลยไม่เข้าทางกันมั้ง" คิมพูดเปรยๆ ยิ้มออกมาเมื่อเห็นแบ็งค์ทำหน้าพิกล..
"กรูพูดเล่น คือ..อันที่จริง ไม่ว่ากรูจะทำอะไรพ่อกรูก็ไม่ค่อยชอบใจหรอก เพราะกรูดันเกิดมาช่วงที่พ่อกรูกำลังซวยพอดี
แบบว่า ดวงมันไม่ค่อยถูกโฉลกกันเท่าไหร่.."
แม้อีกฝ่ายจะพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง แต่สายตาก็ดูแห้งแล้งจนคนใกล้ตัวสังเกตได้ แบ็งค์นิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลกว่าปรกติ.. "ไม่หรอกมั้ง กรูว่ามรึงคิดไปเองมากกว่า พ่อทุกคนก็รักลูกเหมือนๆกันแหละ "
คิมยิ้มน้อยๆกับคำปลอบโยน แม้ว่าท่าทางจะไม่เห็นด้วย "คงงั้นมั้ง แต่ถึงยังไง กรูก็เป็นตัวปัญหาสำหรับเค้าอยู่ดี.."
คนฟังได้แต่นิ่วหน้า ก่อนจะย้อนถามกลับไปว่า... "ทำไมมรึงถึงคิดแบบนั้นล่ะ.."
คิมนิ่งไปชั่วขณะ ขมวดคิ้วเข้มอย่างคนกำลังครุ่นคิด ราวกับว่ากำลังคิดไม่ออกว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี..
""อืม..กรูเคยเล่าให้มรึงฟังแล้วใช่มั้ยว่าแม่กรูเป็นนักร้อง" คิมพูดอายๆ
"เป็นแค่นักร้องในห้องอาหารธรรมดาๆนี่แหละ แม่กรูท้องกับพ่อกรู โดยที่ไม่ได้แต่งงานกัน ช่วงนั้น พ่อกรูก็ให้แม่กรูเลิกร้องเพลง ทั้งๆที่ค่ายมวยก็ยังไม่ค่อยเข้าที่เข้าทาง พอกูคอลดออกมาได้ไม่กี่เดือน แม่กรูก็อยากกลับไปร้องเพลงอีก ไม่ถึงกับประจำหรอก แค่อาทิตย์ละสามสี่คืน กลางวันก็ดูแลกรูตามปกตินั่นแหละ"
เด็กหนุ่มพูดยิ้มๆ แบ็งค์รู้สึกทันทีว่าคิมออกตัวเพื่อปกป้องแม่โดยไม่รู้ตัว "ทีนี้ พ่อกรูไม่ยอม เค้าก็เลยมีปากมีเสียงกันอยู่เรื่อยๆ...จนกรูได้ซักสามสี่ขวบนี่ล่ะมั้ง แม่กรูก็เริ่มทนไม่ไหว..เพราะช่วงนั้นบ้านกรูก็ลำบาก อะไรๆก็ยังไม่เข้าที่เข้าทาง
พอทะเลาะกันบ่อยๆเข้า มันก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้วพ่อกรูเป็นคนโมโหร้าย เวลาที่เมาแล้วทะเลาะกัน...บางทีก็.."
คนเล่าหยุดชะงักไปชั่วอึดใจ เมื่อนึกถึงภาพโหดร้ายที่ยังฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ เด็กหนุ่มนิ่วหน้าเล็กน้อยราวกับลังเลว่าควรจะข้ามเหตุการณ์บางตอนไปดีหรือไม่ ต่อเมื่อสบตาคู่นั้นที่มองมาอย่างเห็นใจ ความรู้สึกบางอย่างก็คลี่คลายลง..
"..เอาเป็นว่า แม่กรูหอบกระเป๋าหนีพ่อกรูไปแล้วกัน หายไปเลย พ่อกรูตามหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ..ต่อจากนั้น กรูก็จำไม่ได้หรอก แต่ป้ากรูเล่าว่า พ่อกรูไปติดนักร้องอีกคน แล้วก็ดันไปมีเรื่องกับเสี่ยคนนึงที่มาติดนักร้องนี่เหมือนกัน แต่บังเอิญไอ้เสี่ยนั่นมันมีแบ็คเป็นตำรวจใหญ่ พ่อกรูก็เลยโดนข้อหาทำร้ายร่างกาย ติดคุกฟรีเป็นเดือนๆ พวกลุงๆ ป้าๆกรูเค้าก็ก็วิ่งเต้นเรื่องคดีกันใหญ่ กว่าคดีจะสิ้นสุดก็ตั้งนาน..เสร็จแล้วก็ต้องมาสะสางเรื่องค่ายมวยอีก เพราะหุ้นส่วนกับนักมวยต่างก็แยกย้ายกันไปตามเรื่อง ระหว่างนั้น ป้ากรูเล่าให้ฟังว่า กรูเข้าใกล้พ่อไม่ได้เลย เพราะเค้าเห็นหน้ากรูแล้วคงจะนึกถึงแม่กรู กินเหล้า เมา แล้วก็อาละวาดทุกที..พวกญาติๆก็เลยกันตัวกรูให้อยู่ห่างๆพ่อกรู"
น่าแปลกที่คิมเล่าเหตุการณ์เลวร้ายของพ่อตัวเองด้วยน้ำเสียงสบายๆเหมือนเป็นเรื่องปกติทั่วๆไป แบ็งค์ถอนใจ นึกไม่ออกว่าควรจะพูดอย่างไรดี..
"แล้วเออ...ตอนนั้นใครดูแลมรึงอ่ะ.."
"ก็ส่งต่อกันไปเรื่อยๆ อยู่กับป้ามั่ง ลุงมั่ง แต่สุดท้ายกรูก็อยู่กับปู่ที่สิงห์บุรีนานที่สุด.." ถึงตอนนี้คิมยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"ปู่กรูเป็นนักเลงเก่า...ถ้าไม่พอใจใครเรียกมาเขกหัวที่บ้านได้เลย หึ หึ..เอาไว้ปิดเทอมกรูจะพามรึงไปเที่ยวสิงห์บุรี ไปกินเค้กปลาช่อน"
แบ็งค์ยิ้มแหยๆ นึกในใจว่าตระกูลนี้ท่าจะดุกันทั้งบ้าน หนุ่มน้อยซักต่ออย่างสนใจ "เออ..แล้วมรึง..กลับมาอยู่กับพ่อมรึงเมื่อไหร่.."
"เมื่อปีกลายนี้เอง กรูก็ย้ายมาเรียนม.3ที่โรงเรียนนี้ เพราะปู่กรูอยากให้มาอยู่โรงเรียนในเมืองจะได้เป็นผู้เป็นคนกะเค้าบ้าง หรือไม่อีกที ก็คงขี้เกียจรับมือกับกรูแล้วมั้ง เลยหาข้ออ้างไล่กรูไปพ้นๆ" คิมพูดติดตลก
" อันที่จริง ก็ไม่เชิงว่ากลับมาอยู่กับพ่อหรอก...อยู่บ้านคนเดียวซะมากกว่า เพราะตอนนี้ พ่อกรูก็ดันไปค้างบ้านเมียใหม่เป็นส่วนใหญ่"
ท่าทีเฉยชาต่อความสัมพันธ์ที่แตกร้าวในครอบครัวของคิมทำให้แบ็งค์รู้สึกหดหู่ใจ หนุ่มน้อยจ้องเข้าไปในดวงตาดำลึกที่ดูสงบนิ่งยากจะคาดเดาความรู้สึก ตัดสินใจเปลี่ยนเรืองคุย
"เออ...พอมรึงแข่งเสร็จแล้วไปเที่ยวบ้านกรูมั้ย..? แต่บ้านกรูไม่ค่อยมีอะไรนะ เป็นแค่ร้านเบเกอรี่เล็กๆ.."
"ไปสิ กรูอยากไป ไปอาทิตย์นี้เลยก็ได้" คิมพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น สีหน้าแช่มชื่นผิดจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง..
"ช่วงนี้มรึงต้องซ้อมทุกวันไม่ใช่เหรอ.. ไหนจะต้องอ่านหนังสือสอบอีก ไว้หลังแข่งก็ได้ บ้านกรูไม่หนีไปไหนหรอก.."
แบ็งค์ปฏิเสธ อดรู้สึกผิดไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายทำหน้าละห้อย
"พ่อแม่มรึงเป็นไง..ใจดีมั้ย?" คนถูกชวนถามอย่างมีความหวัง
"อือ..ใจดีมั้ง พ่อแม่กรูก็เหมือนกรูนี่แหละ นิสัยเรื่อยๆ เฉื่อยๆ เหมือนกันทั้งบ้าน.."
"งั้นก็คงใจดี เพราะมรึงเป็นคนใจดี.." คิมสรุปด้วยร้อยยิ้ม..
"กรูเนี่ยนะใจดี" แบ็งค์ส่ายหน้า " มรึงรู้เปล่าว่าบางที กรูก็อยากเตะมรึงวันละหลายๆรอบ.."
"ถ้านับจากเรื่องปวดหัวที่กรูทำไว้กับนรึง แค่เตะนี่ก็ถือว่าใจดีมากแล้ว.." คิมย้อน แววตาพราวเป็นประกาย..
"คิม..."
"หือ.."
"ที่จริงมรึงก็คุยสนุกดีนะ ทำไมวันๆมรึงถึงไม่ค่อยชอบคุยกะใคร.." แบ็งค์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"คุยทำไม คุยกับมรึงคนเดียวก็พอแล้ว.."
"แล้วถ้าเกิดวันไหนกรูไม่มาเรียน มรึงจะคุยกับใคร"
"วันไหนมรึงไม่มาเรียน กรูก็กลับบ้าน..." คิมพูดหน้าตาเฉย แต่ท่าทางบอกให้รู้ว่าเอาจริง
แบ็งค์ถอนใจเฮือกใหญ่ อ้าปากเหมือนกำลังจะพูดอะไรซักอย่าง แต่แล้วใครคนหนึ่งก็เดินเข้ามาขัดจังหวะ
มนตรี เพื่อนร่วมชั้นอีกคนเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะ ท่าทางกล้าๆกลัวๆเมื่อเดินล่วงล้ำเข้ามาในอาณาเขตของคิม
"เออ..แบ็งค์ อาจารย์มัลลิกาให้มรึงไปหาที่ห้องพักครู .."
"เหรอ..ทำไมวะ.." แบ็งค์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย อาจารย์มัลลิกาไม่ใช่อาจารย์ประจำชั้นม4/6 ไม่น่าจะมีธุระอะไรเป็นการส่วนตัว..
"คือ..กรูก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยมีเรื่องจะคุยด้วยมั้ง.." มนตรีพูดด้วยท่าทีอึดอัดใจ แบบเดียวกับที่ใครๆก็รู้สึกเมื่อถูกคิมจ้องเขม็งด้วยสายตาคมกริบราวกับจะแทงให้ทะลุ
"งั้นกรูไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกรูมา " แบ็งค์ลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง ผงกหัวให้มนตรีนิดนึงเป็นเชิงขอบใจ คนส่งสารรีบล่าถอยไปในทันทีหลังจากปฏิบัติภารกิจเรียบร้อยแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ในรัศมีของคิมให้นานจนเกินควร..
"เดี๋ยวดิ กรูไปด้วย" คิมพูดพลางลุกขึ้นเพื่อจะเดินตาม เหมือนลูกหมาที่กระดิกหางตามเจ้านายไปอย่างซื่อสัตย์ แต่อีกฝ่ายหันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
"จะไปทำไมเล่า เสียเวลา ถ้าว่างนักละก็ กรูว่ามรึงอ่านหนังสือเตรียมสอบดีกว่า หรือไม่ก็ฟังเพลงไปก่อน กรูไปแค่นี้เอง เดี๋ยวก็มา"
พูดจบ หนุ่มน้อยก็หันหลังเดินดุ่มๆไป ทิ้งให้คนตัวโตมองตามหลังตาละห้อย..
-
ชอบคิมมากกกคร้าบบบ
-
คิมจะเอาหลานสะใภ้ไปฝากคุณปู่แล้นน
อิอิ
+1 จัดให้คะ มีลางสังหรณ์ว่าอาจารย์จะมีซัมธิง
-
อาจารย์เรียก? หึ ไอ้รุ่นพี่จะมาก่อปัญหาให้แบงค์-คิมรึป่าวอ่ะ เห้ออ จิ้นไปเรื่อย ขอบคุณนะครับที่มาต่อ หายป่วยรึยัง?
-
คิมเดินกลับมานั่งฮึดฮัดที่โต๊ะของตัวเอง คิ้วเข้มขมวดยุ่งเหยิงด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง เด็กหนุ่มคว้าไอพ็อดมาฟังเพลงต่อเพื่อดับความร้อนรุ่มภายในใจ... เริ่มรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าขึ้นทุกที...
หลายครั้งที่คิมหันต์เฝ้าถามตัวองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่ากำลังเป็นบ้าอะไร... ความรู้สึกห่วง หวง ดูจะรุนแรงขึ้นทุกขณะ
แม้จะต้องแยกห่างกันเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ..ในใจก็จะมีแต่ความคิดกังวลเข้าถาโถมรุนแรงจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร
หวง..ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้..
หวง..ไม่อยากให้คลาดสายตา..
หวง..อยากเก็บรอยยิ้มนั้นไว้คนเดียว...
ยิ่งใครมาอยู่ใกล้แบ็งค์ ภายในใจก็ยิ่งรุ่มร้อนทุรนทุราย ..สิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจลึกๆ ก็คือความหวาดกลัว..กลัวว่าจะต้องถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพังอีกครั้ง...
วูบหนึ่ง.. เด็กหนุ่มรู้สึกรังเกียจตัวเองที่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแบ็งค์จนน่ารำคาญ ก่อนหน้านี้ แบ็งค์เคยมีเพื่อนๆห้อมล้อมรอบตัวมากมาย แต่ในตอนนี้ ยิ่งใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากเท่าไหร่ คิมก็ยิ่งรู้สึกว่ากำลังดึงแบ็งค์ให้เข้ามาอยู่ในโลกแคบๆที่หม่นมัวของตัวเองมากขึ้นทุกที ...
คิมหันต์เห็นตัวเองกำลังจะทำแบบเดียวกับพ่อ.. ใช้ความรักเป็นข้ออ้างกักขังบีบคั้นจนต้องสูญเสียคนที่ตัวเองรักไปในที่สุด ..แม้จะก่นด่าตัวเองถึงความโง่เง่าในอดีตเพียงใด ก็ไม่อาจเรียกทุกอย่างให้กลับคืนมาได้..
เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว...ก่อนจะซบหน้าลงกับท่อนแขนของตัวเอง หลับตาลงเพื่อข่มใจที่รุ่มร้อนให้สงบลง..เสียงอึกทึกในห้องเรียนนั้นยิ่งยั่วเย้าอารมณ์ที่ขุ่นเคืองให้เดือดปุด คิมเร่งระดับเสียงเพลงในไอพ็อดจนสุด ตั้งใจฟังจังหวะเพลงที่กระแทกเข้าหูเพื่อกลบเกลื่อนความว้าวุ่นในใจ..
....................................
คาบชีวะของอาจารย์ประภาศรีเริ่มไปกว่าสิบนาทีแล้ว.. แต่แบ็งค์ก็ยังไม่กลับเข้าห้องเรียน
คิมนั่งกอดอกอยุ่ที่มุมหลังสุดของห้อง ยังคงฟังเพลงจากไอพ็อดอย่างเดิม ไม่ใส่ใจกับสายตาเอือมระอาที่เขม้นมองมาจากหน้าชั้นเรียน..
"นายคิมหันต์ เธอจะเรียนหรือเธอจะฟังเพลง..!" อาจารย์ประภาศรี ผู้ซึ่งเป็นไม้เบื่อไม้เมากับคิมมาโดยตลอดแผดเสียงมาจากหน้ากระดาน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่ายรำคาญใจ
"ถ้าเธอจะฟังเพลง ก็เชิญเธอออกไปข้างนอก..นี่มันห้องเรียน เข้าใจมั้ย?"
คิมหันต์ลุกขึ้นช้าๆทั้งที่หูฟังไอพ็อดยังคงคาอยู่ที่หู... ดวงตาคมกริบโชนแสงวูบหนึ่งก่อนจะกลับมาสงบนิ่งไร้อารมณ์ดังเดิม เพื่อนๆชั้นเรียนหันมามองที่คิมเป็นตาเดียวกัน ..
ชั่วอึดใจที่ทุกคนต่างคาดเดาว่าอะไรจะเกิดขึ้น คิมก็พาร่างสูงใหญ่เดินออกจากประตูโดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่น้อย..
-
คิดอยู่น้าน...นานว่าจะเขียนยังไงดี... เขียนหนักไปบ้าง เขียนเบาไปบ้าง สุดท้ายก็ออกมาอย่างที่เห็นนี่แหละ
ถ้าให้พูดจริงๆ พาร์ทของคิมกับแบ็งค์ใช้เวลาเขียนนานที่สุดตั้งแต่เป็นเรื่องสั้นแล้วล่ะ..
อยากจะบอกว่าตอนเป็นเรื่องสั้น คิดตอนจบไว้ตั้งสามแบบ และแบบที่ลงก็เป็นแบบที่คนเขียนพอใจที่สุด..(แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบที่คนอ่านชอบรึเปล่า..555)
เคยมีคนอ่านคนนึงที่สนิทกันเคยบ่นว่า รีบๆเขียนมาเหอะน่า(จะรีบอ่าน..) จะประดิดประดอยเอาโล่ห์เอาถ้วยรึไงยะ..
อันนี้คนเขียนก็รู้สึกว่าจริง..เพราะรู้สึกว่าว่าตัวเองเขียนได้น้อย เขียนได้ช้า ทั้งที่รีดออกมาแล้วก็ใช่ว่าวิจิตรพิสดารซักเท่าไหร่ ก็เขียนเรื่องธรรมดาๆนี่แหละ.. ไม่ใช่นิยายมหากาพย์ไตรภาคอะไรซักกะหน่อย :serius2:
ก็ขออภัยสำหรับความเอ้อระเหย ลอยชาย เถิอเทิง ทิงนองนอยของคนเขียนด้วยนะคับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ ..
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คอมเม้นต์ที่ติ และชม และช่วยแก้ไขคำผิดให้ (อุตส่าห์ตรวจคำที่ไม่แน่ใจจากพจนานุกรมแล้วนะ ก็ยังปล่อยไก่ทุกที :o8:)
ความสุขของคนเขียนนิยายตามบอร์ด ก็คือนั่งอ่านคอมเม้นต์นี่แหละ 555
ขอบคุณนะคับที่อยู่เป็นเพ่อนกันถึงตอนนี้ คืนนี้ ฝันดีคับ..
-
:เฮ้อ: เฮ้ออเกือบจะดีใจแล้วนะที่คิมคิดถึงโลกของแบ๊งก์บ้างอ่ะ
แต่ก็นะคนเราเคยชินอยู่กับตัวเองไม่แยแสอะไรเหมือนอยู่คนเดียวในโลก
แล้วนี่ เจ้าคิมมันก็ไม่แคร์โลกเยี่ยงเคย o22
-
ตอนคิมกับแบ็งค์น่าจะเขียนยากเพราะอารมณ์และความคิดความรู้สึกของคิมหรือเปล่าคะ
เลยนำเสนอยากมากกว่าตอนอื่นๆ
จบยังไงก็เคารพสิทธิ์ของคนแต่งจ้า เชื่อว่าส่วนที่นำมาลง คือส่วนที่ดีที่สุดและตรงใจคนแต่งที่สุด
แต่คิดว่าไม่เศร้าแน่ๆใช่ปะ เพราะถ้าเศร้า น่าจะมีเคือง ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนคิมกับแ้บ็งค์ลุ้นกาีรคลี่คลายปมในใจคิม
ตอนแทนกับจอมลุ้นให้สองคนนี้พ้นอุปสรรคจากเมย์ และปัญหาจากความใจอ่อนใจดีของทั้งสองคน
ส่วนตอนผู้กองเข้มกับเบ๊นซ์ลุ้นให้สองคนนี้ได้พบกัน ได้เห็นถึงความมั่นคงและความเป็นไปได้ของคู่รักมากกว่านี้ค่ะ
บวกอีก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกว่าจะราบรื่นดีแต่กลับเครียดในช่วงต่อมา ยังไงก็ดูแลสุขภาพบ้างนะครับเป็นกำลังใจให้
-
จะว่าคิมเป็นเด็กมีปัญหาเพราะครอบครัวแตกแยกก็ไม่เชิงนะ เพราะไม่ได้เสียคนไปซะเลยทีเดียว ดีแล้วที่ได้มาเจอกับแบงค์ และความรักที่มีต่อแบงค์ก็ช่วยให้คิมเดินตามทางที่ถูกที่ควรมากขึ้น แม้จะดื้อไม่ยอมเดินหรือเดินออกนอกเส้นทางไปบ้างเมื่อไม่มีแบงค์อยู่ใกล้ๆ
ว่าแต่แบงค์ไปนานจังเลยอะ แล้วที่แบงค์ไปหา อ.มัลลิกา เพราะใครร้องขอล่ะเนี่ย จอม หรือ แทน หรือตัว อ. เอง
รออ่านตอนต่อไปนะคร้าบบบบ :กอด1:
-
:sad4:
แบงค์ไปไหนอะ
-
...+1 ให้ค่ะ สิงห์บุรีมีส่วนร่วม ...คนสิงห์ค่ะ ...เค้กปลาช่อนอร่อยนะคะ หนมเปี๊ยปากบางก็อร่อยที่สุดเลย ..เข้าเรื่อง คิมชีวิตน่าสงสารได้อีก เหอะๆ อย่างที่คิมว่าค่ะแบ็งค์ใจดี ...เรื่องนี้อยู่ในซีรีย์คิดถึงสินะคะ..
-
^^
-
ขอให้จบไม่เศร้าทีเถอะ สงสารเจ้าคิมมัน
-
เค้กปลาช่อน เป็นยังไง ไม่รู้จัก
เอิ๊กส์ๆๆ เมื่อไหร่จะจบคร๊าบบบ
:a5:
-
อ่านสองตอนล่าสุด รักคิมขึ้นอีกเป็นกอง
ตะก่อนคิดแต่ว่าคิดเอาแต่ใจ
พออ่านไปอ่านมา นึกๆ ดู
เอ๊ะ เราเองก็เอาแต่ใจนี่หว่า
555+
+1 ให้ครับ
-
+1 ให้กับความประดิษ ประดอยน้าคร้าบบบ
ชอบบบบ
-
กริ๊ดดด คู่ที่ชอบ หุหุ
-
"ก็อย่างที่ครูบอกนั่นแหละ..เป็นหนึ่งเค้าเห็นว่าเธอเคยทำกิจกรรมมาก่อน ผลการเรียนก็ดี อยากจะชวนมาร่วมทีมลงสมัครคณะกรรมการนักเรียน พอดีว่าครูเป็นที่ปรึกษาให้ทีมเค้า ก็เลยช่วยพูดให้.."
อาจารย์มัลลิกาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ดวงตาสีเทาเข้มหลังกรอบแว่นหนามองมาที่แบ็งค์เป็นเชิงขอร้อง...
หนุ่มน้อยขยับตัวอย่างอึดอัดใจ แต่ก่อนที่แบ็งค์จะทันได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เป็นหนึ่งที่ยืนฟังอยู่ด้วยก็รีบพูดเสริมขึ้นมา..
"ถือว่าช่วยกันหน่อยนะครับ เพราะนอกจากแบ็งค์แล้ว พี่ก็ยังไม่เห็นน้องม.4 คนไหนที่อยากจะชวนมาร่วมทีมด้วยเลย.."
แบ็งค์ทำท่ากระอักกระอ่วนใจ เดาได้ไม่ยากว่าเป็นหนึ่งคงเป็นนักเรียนคนโปรดของอาจารย์มัลลิกา เหมือนๆกับที่เป็นคนโปรดของอาจารย์อีกหลายคนในโรงเรียน... และด้วยเหตุผลข้อนี้เองที่ทำให้เป็นหนึ่งดูเป็นเด็กหนุ่มที่มั่นอกมั่นใจในตัวเองอย่างมาก จนแบ็งค์นึกสงสัยว่าอีกฝ่ายจะลงสมัครประธานนักเรียนไปทำไมในเมื่อทุกวันนี้เป็นหนึ่งก็ทำตัวจุ้นจ้านกับกิจกรรมทุกอย่างในโรงเรียนอยู่แล้ว... แต่กระนั้น แบ็งค์ก็ตอบกลับไปอย่างสุภาพ..
"เอ่อ..ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากตั้งใจเรียนอย่างเดียวมากกว่า.."
สีหน้าผิดหวังของอาจารย์มัลลิกาทำให้แบ็งค์รู้สึกผิดขึ้นมาทันที.. เธอโน้มตัวข้ามโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยสมุดแบบฝึกหัด ก่อนจะพูดช้าๆอย่างมีจิตวิทยาสมกับเป็นอาจารย์ที่ต้องรับมือกับเด็กมาไม่น้อยกว่าครึ่งชีวิต...
"ถ้าเธอไม่สนใจจะร่วมกิจกรรมครูก็เสียดาย..เพราะเท่าที่ครูสังเกต เวลาที่มีกิจกรรมต่างๆในห้องเรียน ก็เห็นเธอให้ความร่วมมือดีมาตลอด ยิ่งครูเห็นเธอช่วยติวให้นายคิมหันต์ ก็เลยคิดว่าถ้าเธอเป็นคณะกรรมการนักเรียนฝ่ายวิชาการ ก็น่าจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนๆอีกหลายคน.."
"ผมคงไม่เก่งขนาดนั้นหรอกมั้งครับอาจารย์ ลองชวนคนอื่นน่าจะดีกว่า.." แบ็งค์พูดอย่างถ่อมตัว พยายามไม่สบตากับอาจารย์มัลลิกา
เป็นหนึ่งรีบพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงฉะฉานน่าฟัง
"ชมรมวิชาการไม่ยุ่งยากเท่าไหร่หรอกครับ แค่จัดกลุ่มติวกัน ทำชีทแจกเพื่อนๆ ทำชีทสรุปแนวข้อสอบทำนองนี้น่ะครับ...แต่แทนที่จะติวให้เพื่อนแค่คนเดียว จับกลุ่มกันติวหลายๆคนน่าจะมีประโยชน์กว่า ดีกว่าไปเสียเงินตามสถาบันกวดวิชา อาจารย์ว่าไหมครับ.." ลงท้าย เป็นหนึ่งหันมาทางอาจารย์มัลลิกาเพื่อหาคนสนับสนุน และเธอพยักหน้าเห็นด้วย..
แบ็งค์ถอนใจเฮือกใหญ่ รู้สึกว่าตกอยู่ในวงสนทนาที่ไม่จบไม่สิ้นเสียที จนกว่าเป็นหนึ่งจะได้คำตอบที่ต้องการ
เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่ต้องทนฟังเป็นหนึ่งหว่านล้อมด้วยเหตุผลต่างๆนานาเพียงเพื่อให้แบ็งค์ตกลงปลงใจยอมสมัครเป็นกรรมการนักเรียน โดยมีอาจารย์มัลลิกาช่วยสนับสนุนอีกแรง... กระนั้นแบ็งค์ก็ยังยืนกรานคำตอบเดิม
"เอาเถอะ นี่ก็เลยเวลาเรียนไปมากแล้ว ..ถ้าเธอยังไม่ตกลงตอนนี้ก็กลับไปคิดดูก่อนก็ได้.." อาจารย์มัลลิกาถอนหายใจยาว พูดกับแบ็งค์ด้วยน้ำเสียงปราณีแบบที่ทำให้คนฟังยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก...
"แต่ครูก็หวังนะว่า นักเรียนที่เก่งแล้วก็ความประพฤติดีอย่างเธอจะเสียสละเวลามาทำประโยชน์ให้กับโรงเรียนและเพื่อนๆบ้าง ชีวิตนักเรียนม.ปลายก็แค่สามปี แต่ถ้าในอนาคตเธอกลับมานึกย้อนดูว่าเธอเคยทำอะไรไว้ให้โรงเรียนบ้าง เธอก็น่าจะภูมิใจนะ.."
อาจารย์มัลลิกาจบประโยคอย่งน่าประทับใจ ในขณะที่คนฟังยิ่งรู้สึกห่อเหี่ยว เธอโบกมือน้อยๆเป็นสัญญาณบอกเด็กหนุ่มทั้งคู่กลับเข้าห้องเรียนตามปรกติ
แบ็งค์ไหว้ลาอย่างนอบน้อม ก่อนจะหันหลังเดินออกมาจากโต๊ะอาจารย์..
"เดี๋ยวครับแบ็งค์..เอานี่ไปด้วย เผื่อจะเปลี่ยนใจ.." เป็นหนึ่งเดินตาม ส่งกระดาษแบบฟอร์มในมือให้แบ็งค์หลายใบ.
"เอ่อ..ขอบคุณครับ งั้นผมไปล่ะนะพี่.." แบ็งค์รับม้วนกระดาษในมือเพื่อเป็นการรักษามารยาท ก่อนจะรีบจ้ำออกไปจากห้องพักครูเพื่อกลับเข้าห้องเรียนในขณะที่อีกคนยังคงเดินตามอย่างไม่ลดละ
พ้นจากประตูห้องพักครูแล้ว เป็นหนึ่งก็พาร่างสูงเพรียวขยับขึ้นมาเดินเคียงกับแบ็งค์พลางชวนคุยด้วยท่าทีสบายๆ
"คอน้องแบ็งค์เป็นอะไรหรือครับ พี่เห็นเอากอเอี๊ยะติดไว้.."
คนถูกถามหน้าแดงขึ้นมาทันที หนุ่มน้อยเอามือลูบคอที่แปะกอเอี๊ยะเพื่อปกปิดผลงานที่คิมหันต์ฝากรอยเอาไว้ ตัดสินใจที่จะไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย..
เป็นหนึ่งหยุดเดิน คว้าข้อมือแบ็งค์อย่างถือวิสาสะ... "แบ็งค์ครับ คือพี่ก็คิดอยู่นานแล้วว่าถ้ามีโอกาส...."
ก่อนที่เป็นหนึ่งจะทันได้พูดจบประโยคแบ็งค์ก็ดึงข้อมือออกอย่างนุ่มนวล แล้วพูดตัดบทอย่างสุภาพ..
"เลยเวลาเรียนมามากแล้วพี่ ผมรีบไปก่อนดีกว่าครับ.."
แบ็งค์ผละไปโดยมีสายตาของเป็นหนึ่งมองตามหลัง หนุ่มน้อยกำลังจะเดินเลี้ยวตรงมุมตึกเรียน แต่แล้วก็พบว่ามีใครคนหนึ่งยืนกอดอกสังเกตการณ์อยู่นานแล้ว..
"มรึงมายืนทำซากอ้อยอะไรของมรึงเนี่ย..ทำไมไม่เข้าห้องเรียน อาจารย์ประภาศรียิ่งปลื้มๆมรึงอยู่ด้วย.. "
แบ็งค์โวยวายใส่คนตัวโตที่ยืนทำหน้าตึงอยู่ตรงหน้า ในขณะที่คิมทำท่าเหมือนจะตรงเข้าไปตะบันหน้าเป็นหนึ่งเพื่อระบายโทสะ ...
"กรูเห็นมรึงหายไปนานก็เลยมาตาม..แล้วไอ้เหี้ยนั่นมันมากับมรึงได้ยังไง.." คิมพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ จ้องข้ามไหล่แบ็งค์ไปยังคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล..
แบ็งค์เหลียวกลับไปดูเป็นหนึ่งที่ยังคงยืนมองอยู่อย่างนั้น ลากข้อมือคิมให้เดินห่างจากจุดที่ยืนอยู่โดยเร็ว ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย
"เรื่องมันยาว เดี๋ยวกรูเล่าให้ฟัง ตอนนี้กลับห้องก่อนเหอะน่า..มรึงทำแบบนี้กรูยิ่งเป็นห่วงมรึงรู้มั้ย"
ดูเหมือนว่าคำพูดนั้นจะทำให้อารมณ์ขุ่นเคืองของคิมหันต์จางหายไปกว่าครึ่ง แม้จะยังมีท่าทีอึดฮัดอยู่ แต่คิมก็เดินตามแบ็งค์กลับห้องเรียนอย่างว่าง่าย เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องเรียน แบ็งค์ยกมือไหว้อาจารย์ประภาศรีพลางชี้แจงเหตุผลที่เข้าเรียนสาย เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะโบกมือให้แบ็งค์กลับเข้าเรียนตามปรกติ
หากแต่เมื่อคิมจะขยับเดินตาม อาจารย์ประภาศรีก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบที่ได้ยินไปทั้งชั้นเรียน..
"ครูคิดว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วนะคิมหันต์ เธอไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเรียนในคาบนี้.."
-
เป็นหนึ่งจะพางานเข้าแบ๊งค์ใช่มั้ยเนี่ย
คิมจะอดใจไม่ก่อเรื่องไหวหรือเปล่า
แถมยังมีเรื่องกับอาจารย์อีก คิมเอ๊ย ทำไงดี
ขอบคุณมากนะคะ รอลุ้นคู่นี้ต่อค่ะ
-
อาจารย์ระเบียบจัดจริงๆ คิมจะทำไงน้องานนี้
-
:monkeysad: คุณครูอย่าใจร้ายนะคะ
เด็กมันไม่ได้ตั้งใจ แหะ :m23:
ส่วนพี่เป็นหนึ่งอุตส่าห์ให้อาจารย์มาหว่านล้อมนุ้งแบ็งก์แต่ดีนะที่นุ้งใจแข็ง
ไม่งั้นเจ้าคิมคงก่อเรื่องอีกแน่ๆ
:กอด1: +1 คะ
-
บอกตามตรงนะครับ ครูบาอาจารย์ที่ชอบไซโคเด็กให้ทำโน่นทำนี่เนี่ย ถึงจะเป็นครูที่ดีแค่ไหน ผมก็ไม่ชอบอะ ออกจะรังเกียจด้วยซ้ำ แล้วยิ่งเป็นครูที่ตั้งแง่รังเกียจเด็กด้วย ไม่สมควรจะมาเป็นครูอะ เพราะแบบนี้แหละ ที่ทำให้เด็กรุ่นใหม่ๆ ไม่อยากมาเป็นครูกัน เพราะเกลียดคนแบบครูพวกนี้
-
"ครูคิดว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วนะคิมหันต์ เธอไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเรียนในคาบนี้.."
ครูเชี่ยไรครับ
เด็กจะเข้าเรียนดันไม่ให้เข้าเรียน
ครูแบบนี้ เชี่ย เกินไปแล้วครับ
แต่ครูปัญญาอ่อนแบบนี้ในสังคม ก็มีจริงๆอ่ะแหละนะ
:beat: ขอตบอิครูประภาศรีหน่อยเหอะ เกลียดนัก อิครูแบบนี้
-
หุหุ เห็นด้วยกะรีบน ครูแบบนี้ต้อง :beat:
-
^
^
เหอะๆๆ ครูก็คนธรรมดา คำพูดแบบนี้ดูจะผิดไปบ้างตามวิสัยครูที่ดีก็จริง
แต่ถ้าคิดให้ดี คิม ที่ยืนและเดินออกนอกห้องไปก็เสียมารยาทไม่ใช่น้อย
มิสมควรเอาเป็นแบบอย่าง :teach:
-
:m23:
พี่อโนชางับ
ตอนนี้ เอาจัยช่วยคิม ลุ้นสุดๆ
:t2:
อยากหั้ย แทนจอม คิมแบงค์ พีทบอส มาเป็นเพื่อนก๊วนเดียวกานอ่ะ
ขอบคุงงับ
:m22: :m32: :m7:
-
ติดตอนของคิมกับแบงค์เลย อิิอิ คิืมออกน่าสงสารนิด ๆ นะ โหยหาความรัก กัวถูกทิ้งกัวไม่มีคนรัก โชคดีได้มาเจอแบงค์ ^^
ชอบ ๆ น่ารักดีอ่ะคับ
รอตอนต่อไปค้าบ ^^
-
คิม เป็นแบบนี้ แบงค์เหนื่อยแน่ๆ แต่อย่างไงก็ชอบคิม :-[
-
ไอ้เจ้าเป็นหนึ่งนี่ ตกลงจะเอาให้ได้แน่ๆ ใช่มะ :angry2:
-
ไอ้หนึ่ง
บังอาจ ยุ่งกับเด็กคิมหรอ
เดี๊ยะๆ
:3125:
-
เอ่อ ครูทำไมเป็นแบบนี้ เด็กมันอยากเข้าเรียน ก็ให้มันเรียนไปเหอะ :m16:
ชอบตอนของ คิม นะ ชอบไสตล์ บุคลิกของคิมอ่ะ ดูมีอะไรน่าติดตามดี
-
ไอ้พี่เป็นหนึ่งวอนตายซะแล้ว
ไม่รู้ไงแบงค์เด็กใคร :laugh:
คิมเริ่มคิดได้แล้วแต่จะให้เปลี่ยนจากเดิมไปเลยคงยาก
แบงค์ก็ใจเย็นๆนะ ค่อยเป็นค่อยไป o13
-
:เฮ้อ: เด็กมันอยากเรียน
คุณครูก็อย่าทิฐินักเลย
-
แม้ว่าบาดแผลที่แขนจะยังไม่หายดี แต่แทนก็ยังอุตส่าห์ไปเข้าร่วมประชุมทีมในตอนเย็นหลังเลิกเรียนอยู่ดี
เด็กหนุ่มนั่งฟังแผนการซ้อมจากหัวหน้าอย่างตั้งใจ รู้สึกเสียสมาธิเล็กน้อยจากการที่พีทชวนคุยไม่หยุดปาก..
"วันนี้พี่ปิงเป็นเชี่ย'ไรวะ..พูดจาดีเป็นพิเศษ..ทุกทีเห็นพูดไปด่าไป.." พีทชะโงกหน้ามากระซิบนินทาหัวหน้าทีมในระยะเผาขน หลังจากตั้งใจฟังแผนการซ้อมไปได้ไม่ถึงห้านาที..
"เห็นว่าจะสมัครประธานนักเรียน ก็เลยซ้อมๆไว้มั้ง " แทนกระซิบตอบ อดเห็นด้วยกับพีทไม่ได้ว่าวันนี้ปิงดูจะวางท่าเป็นการเป็นงานอย่างผิดหูผิดตาจนดูน่ารำคาญนิดๆ
"อย่างพี่ปิงเนี่ยนะจะสมัครประธานนักเรียน คุมลูกทีมยังไม่ค่อยจะอยู่เลย.." พีทบ่น..
"ก็เพราะมีลูกทีมอย่างมรึงไง" แทนย้อนเบาๆ "ที่จริงเค้าชวนกรูสมัครเป็นกรรมการนักเรียนด้วย แต่กรูไม่เอา.."
พีทยักไหล่ ก่อนจะแสดงความคิดเห็นในแง่ร้าย "เออ..ก็ดีแล้ว อยู่ทีมพี่ปิงก็ขายขี้หน้าเปล่าๆ สู้ทีมไอ้เป็นหนึ่งไม่ได้หรอก..ไอ้เป็นหนึ่ง ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งเรียนเก่ง เทียบกับพี่ปิงยังกะหน้ามือกะหลังตรีน กรูว่พี่ปิงเล่นบาสไปอย่างเดียวน่ะดีแล้ว ยังพอจะมีสาวๆกรี๊ดบ้าง..หึ หึ"
แม้ว่าแทนจะเห็นด้วยเกือบทั้งหมด แต่ก็อดเข้าข้างหัวหน้าทีมของตัวเองไม่ได้ "..นี่ถ้าพี่ปิงได้ยินมรึงพูดนี่คงเอาหัวโขกแป้นบาสตายแหงๆ...พี่ปิงเค้าก็มีดีของเค้าบ้างแหละน่า.."
"เออ..ก็จริง ผู้ชายสมองช้า ปากหมา หน้าเหี้ย อย่างพี่ปิง หาได้ง่ายๆที่ไหน.." พีทพูดอย่างคะนองปาก ในขณะที่แทนส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
เด็กหนุ่มทั้งคู่หันไปปตั้งใจฟังแผนการซ้อมอันแสนจะเยิ่นเย้อน่ารำคาญต่อ ไม่ถึงห้านาทีพีทก็หมดความสนใจอีกรอบตามประสาคนขี้เบื่อ หันมาที่แทนแล้วหาเรื่องชวนคุยตามเคย "เออ..แล้วแขนมรึงน่ะ เมื่อไหร่จะหายวะ.." ...
"อีกสองอาทิตย์ก็หายแล้ว.."
พีทยิ้มที่มุมปาก ความคิดบรรเจิดผุดขึ้นมาในสมอง เจ้าตัวทำท่ามีลับลมคมในเมื่อโน้มตัวมากระซิบกระซาบกับแทน..
"กรูจะบอกอะไรให้..มรึงต้องรู้จักพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาสโว้ย..."
"ยังไงวะ?" แทนขมวดคิ้ว
"ก็มรึงกับไอ้จอมยังไปไม่ถึงไหนกันใช่มั้ยวะ." พีทลดเสียงต่ำลงอีก พูดด้วยท่าทีมันอกมั่นใจ "ทีนี้ มรึงก็ไปบอกมันว่ามรึงแขนเจ็บ ว่าวเองไม่ถนัด ต้องการตัวช่วยด่วน มันต้องเห็นใจมรึงชัวร์!"
"ไอ้เชี่ย! คิดได้ยังไงของมรึงวะเนี่ย..จอมมันยังไม่ถอดเฝือกเว้ย มรึงไม่เห็นเหรอ.." แทนด่าเพื่อนซี้เบาๆทั้งที่รู้สึกขำ อึดทึ่งไม่ได้ที่อีกฝ่ายช่างหื่นได้ทุกสถานการณ์
"อ่าว..กรูอุตส่าห์หวังดี ชี้ทางสว่างให้..ยังไม่สำนึกบุญคุณกรูอีก..แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่พวกมรึงจะได้เข้าด้ายเข้าเข็มกันซะทีวะ.."
"พวกกรูค่อยเป็นค่อยไปโว้ย..ใครจะไปเหมือนมรึง เอะอะๆก็จะให้ปล้ำ"
ดูเหมือนปิงจะพึ่งรู้ตัวว่ามีลูกทีมสองคนที่กำลังสุมหัวคุยกันที่แถวหลังสุด เด็กหนุ่มกระแอมเสียงดังเพื่อเป็นการปรามลูกทีม ซึ่งไม่ได้ทำให้พีทใส่ใจเลยแม้แต่น้อย..
"ความรักมันต้องแสดงออกที่การกระทำโว้ย..ยิ่งรักก็ยิ่งหื่น.." พีทคุยโอ่ สีหน้าภาคภูมิใจ..
แทนนึกถึงจอม อดน้อยใจไม่ได้ว่าจอมเป็นคนไม่ค่อยแสดงความรู้สึกเท่าไหร่นัก..เด็กหนุ่มถอนใจเบาๆ ในขณะที่พีททำหน้าอย่างผู้มีประสบการณ์เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด...
"เชื่อกรู ไอ้แทน ทฤษฎีอย่างเดียวไม่พอหรอก..มันต้องลงมือปฏิบัติด้วย!"
"วะ! ไอ้นี่ แขนเจ็บกันทั้งคู่เนี่ยนะ จะทำลงไปได้ไงวะ.." แทนส่ายหน้า นึกภาพดูแล้วคงทุลักทุเลพิลึก..
"นี่แหละดี..มรึงไม่เคยได้ยินรึไง อุปสรรคพิสูจน์รักแท้..ถ้าพวกมรึงรักกันจริงกะอีแค่เฝือกอันเดียวจะไปกลัวอะไรวะ..หึ หึ.." พีทอ้างเหตุผลข้างๆคูๆไปได้อย่างหน้าตาเฉย กระนั้นแทนก็เริ่มคล้อยตามเหมือนถูกสะกดจิต..เด็กหนุ่มเอามือลูบคางตัวเองอย่างครุ่นคิด..
พีทรีบฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายเริ่มจะเออออ ลงมือโน้มน้าวต่ออย่างมีจิตวิทยา " เชื่อกรู ไอ้แทน..มรึงจะมามัวทำเท่เป็นพระเอกมิวสิคอยู่ได้ ไม่ทันกินหรอกโว้ย.."
"เหรอ..กรูควรจะลงมือได้แล้วเหรอ..แต่ไอ้จอมมันยังใส่เฝือกอยู่เลยนะเว้ย.." แทนพูดเสียงอ่อยๆ ..ทั้งที่ปีศาจในหัวอยู่ข้างพีทร้อยเปอร์เซ็น
"โธ่..มรึงนี่หัวดีแต่ไม่รู้จักพลิกแพลง ถามจริง ได้เกรดเฉลี่ย 3.5 มาได้ไงวะ!" พีทส่ายหัวอย่างเอือมๆ "กะอีแค่เฝือกข้างเดียว..ไอ้จอมมันไม่ได้เข้าเฝือกทั้งตัวซักหน่อย.. และที่สำคัญ...จุดที่มรึงจะต้องใช้ มั้นไม่ได้เข้าเฝือกด้วยนี่หว่า.."
"อืม..ก็จริงของมรึง แล้วกรูจะเริ่มยังไงดีวะ.."
พีททำสีหน้ารำคาญเต็มแก่ เริ่มรู้สึกว่าแทนหัวทึ่มกว่าที่คิด.. "ทีกับเมย์มรึงยังทำได้เลย แล้วนี่กับคนที่มรึงรัก มรึงยังต้องถามกรูด้วยเรอะ.."
คำพูดนั้นทำให้แทนหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย เด็กหนุ่มสารภาพเบาๆ.. "ก็ตอนนั้นกรูเมา..ไม่ค่อยรู้เนื้อรู้ตัวเท่าไหร่หรอก.."
"อย่างมรึงเนี่ยนะเมา?.." คนฟังทำหน้างง คิดไม่ถึงว่านักเรียนดีเด่นอย่างแทนจะทำตัวสำมะเลเทเมาแบบนี้ได้..
"..ก็ตอนนั้นมีงานกีฬาสีไง แล้วเพื่อนๆห้องกรูก็เอบเอาเบียร์มากินกันตอนเย็นหลังเลิกทำแสตนด์เชียร์ กรูพึ่งกินครั้งแรกก็เลยเมานิดหน่อย.." แทนพูดอายๆ หน้าตาพึ่งเหมือนถูกจับได้ว่าแอบทำความผิดมา.. "แล้วเมย์เค้าซ้อมหลีดเสร็จ ก็ให้กรูนั่งแท็กซี่ไปส่งบ้านทั้งเมาๆนั่นแหละ..แล้วก็.." เจ้าตัวหยุดพูดกระทันหัน เพราะเริ่มรู้สึกว่าเป็นเรื่องไม่สมควรพูด
"แล้วเค้าก็ชวนมรึงเข้าไปนั่งพักในบ้าน แล้วในบ้านก็ไม่มีใครอยู่.." พีทดักคออย่างรู้ทัน ทำเอาอีกฝ่ายมองหน้าอย่างพิศวง..
"มรึงรูได้ไงวะ..!"
"โธ่! ไอ้ควาย! " พีทด่าเพื่อนเสียงดังจนคนอื่นๆหันมามอง "ลูกไม้ตื้นๆแบบนี้ใครเค้าก็รู้ทันทั้งนั้นแหละ.."
"เออ..ก็จริง..ช่างมันเถอะ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว.."
พีทหรี่ตา ทำสีหน้าจริงจัง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสุขุม "อย่างไอ้จอมมันคงไม่เป็นฝ่ายมอมเหล้าแล้วลากมรึงเข้าบ้านแบบนั้นหรอก ..เพราะฉะนั้น เพื่อให้บรรลุจุดประสงค์ที่เราต้องการ เราต้องเป็นฝ่ายลงมือก่อน.."
แทนขมวดคิ้ว สีหน้าคิดไม่ตก "เหรอ..เอาไงดีวะ.."
พีทยิ้มกริ่มอย่างวางภูมิ..ยักคิ้วหนึ่งทีก่อนจะเอามือป้องปาก.. "มรึงปรึกษาถูกคนแล้ว เอียงหูมาสิ..กรูมีวิธี.."
-
คุยกันนิดนึงนะคับ..
อันที่จริง ตัวละครอย่าง ปิง/หนูนา/อาจารย์ประภาศรี เนี่ยโผล่มาแว้บๆอยู่แล้วในตอนที่เป็นเรื่องสั้น พอกลายเป็นเรื่องยาวก็จะมีบทบาทขึ้นนิดหน่อย
คือคนเขียนก็ไม่อยากจะใส่ตัวละครลงไปเยอะมากเพราะเดี๋ยวจะมั่ว ใส่ลงไปเท่าที่จำเป็นกับเนื้อเรื่องอ่ะนะคับ...
สำหรับคนที่ถามถึงตอนจบก็จะบอกว่า อีกคู่ละ 3 ตอน (1 ตอน= 1รีพลาย) ก็จะประมาณ 12 ตอนคับ มากน้อยกว่านั้นนิดหน่อยคงไม่ว่ากัน..
เพราะคนเขียนก็ไม่ถนัดเขียนอะไรยาวๆอยู่แล้วล่ะ 555
ตอนนี้ต้องไปละนะครับ แอบอู้งานมาโพสต์ ตอนต่อไปจะเป็นตอนของพีท -บอส ไว้เจอกันอีกทีคืนนี้นะครับ
บาย...
-
เจ้าพีทเอ้ยไอ่เดะแก่แดด ทำตัวเป็นเซียนแบบนี้น่าตีนัก
ยุให้เพื่อนแต่ละคน :oo1: เลยนะไม่ต้องรอเวลาอะไรล่ะไม่ทันกิน
แหมๆๆๆๆๆ เจ้าคิมก็เส็ดไปหนึ่ง เหลือแต่ คู่รักไม่สมประกอบคู่นี้เนี่ยและ
อีกคนก็แขนเข้าเฝือก อีกคนก็โดนมีด อืม.... แต่ส่วนที่จะปฏิบัติภาระกิจยังสมบูรณ์อยู่
หุหุ แทนเอ้ยทำเป็นแอ๊บ อยากก็บอกมา ชิส์
+1 คร่าบ
-
..+1 ให้กำลังใจค่ะ ... ต่อไปคู่หื่นซะด้วย มีเรื่องอะไรให้ได้ฮากันอีกน้า...
-
เอาเลยแทน สนับสนุนความคิดพีทเต็มที่เลย เอิ๊กๆๆ :haun4:
แต่ไม่รู้ว่า จะสำเร็จตามแผนที่วางไว้รึเปล่านี่สิ คงต้องลุ้นกันต่อไป
-
รอคู่ต่อไป
อิอิ มีวางแผนให้จอมเสียจิ้นด้วย
เอิ๊กๆ ชอบจริงๆ
o13
-
จอมเสร็จแน่
-
เอ๊ะ อะ ปล้ำ
เอ๊ะ อะ ปล้ำ
ตรูจะบ้า T^T
-
ให้พีทวางแผนสนุกแน่ :laugh:
-
พีทก็กล้าเนอะ แทนก็เริ่มเออ ออ และคราวหน้าสงสัยจะเสร็จแน่นู๋จอม :o8:
ปล.เห็นพีทเป็นงี้ เริ่มสงสานน้องบอสตะหงิดๆ
-
พีทเอ๋ย อุปสรรคพิสูจน์รักแท้ หรอ :m20:
-
พีทนี่ร้ายกาจจริงๆ จอมวางแผนเพื่อการนี้โดยเฉพาะ
แทนก็เชื่อไปแล้ว แล้วจะกล้าจริงๆเหรอนั่น
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
หึๆ รอตอนต่อไป
-
:impress2: เจ้าแทนจะเผด็จศึกสำเร็จเมื่อไหร่กันหนอ อุอุอุอุ
-
แทนคงไม่ทำแผนแตกก่อนหรอกนะ 555
-
ลุ้นๆๆ
ถอดเฝือกยังจะดูดีขึ้นมาหน่อย
:laugh:
-
เจ้าแทนเอ้ย เชื่อใครไม่เชื่อ ไปเชื่อไอ้เจ้าพีท ไปเอาหัวโขกเต้าหู้ตายซะไป๊
-
อ่านเรื่องราวของคิมแล้ว มันเหมือนตัวเองจักเลยว่ะ(ถึงจะไม่ได้เป็นนักมวยก็เหอะ)
อ่านแล้วอยากร้องไห้ รู้สึกเหมือนอ่านประวัติตัวเอง
เหอะๆๆๆ
คนที่เป็นแบบนี้ พอเล่าแล้ว มันก็เฉยๆ จริงๆอ่ะครับ ไม่รู้ทำไหม เพราะผมก็เป็น มันเหมือนเป็นเรื่องปกติอ่ะ(ทั้งๆที่ไม่ใช่เลย)
อยากมีคนเข้าใจคิมแบบแบงค์บ้างจังเลยยยยย
สู้ๆๆครับบบ
ชอบทุกเรื่องที่เขียนมาให้อ่านเลยครับ
ชอบมากๆๆๆๆๆ
:man1:
-
รอให้แทนทำตามที่พีทบอก 555 :jul3:
-
พีทชวนเพื่อนหื่น
-
พออ่านมาถึงตอนนี้ก็อดคิดไม่ได้ว่า เมย์ได้กับแทนจริงหรอ
ไม่แน่นะอาจจะกุเรื่องขึ้นก็ได้
คู่คิมแบงค์แลดูปัญหาเยอะสุดแล้วแหะ
จะว่าไปแล้วก็เพิ่งมาสังเกตว่าที่คู่นี้แปลกๆเพราะมันไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยนี่เอง
คิมก็อย่าใจร้อนคงไม้ลงมือกับใครเค้าอีกน้า อิอิ
คู่แทนจอม พีทก็ยั่วยุซะเหลือเกิน อารมณ์ประมาณว่าถ้าได้กันแล้วก็ต้องเป็นแฟน เหอๆ
แทนก็หูเบาเชื่ออีก จะคอยดูว่า NC ใส่เฝือกเป็นยังไง 55555 :z1:
+1 ให้ครับ
-
^^
-
o13 โอ้ในที่สุดก็ตามมาทันซะที
อ่านวันเดี๋ยว 4 เรื่องเลย
เก่งจิงฉัน :sad4:
สนุกดี มีหลายคู่ แปลก ดี แต่ชอบ -ชอบ :a5:
รีบๆมาต่อหละ รออยู่
-
รอลุ้นแผนจองเจ้าพีท ให้คนใส่เฝือก :oo1: :oo1:
-
อ่านเรื่องคิมแล้วเครียดอะ
หวั่นใจคนเขียนจัง กลัวจะกระชากอารมณ์
มาต่อด่วน เค้าค้างอะตะเอง
:z3:
-
555 ตลกพีทอ่ะ "มึงปรึกษาถูกคนแล้ว" 555+
โอยยยยย พีทหื่นได้ีอีก ได้ใจ ๆ เอิ๊กๆ แทนกับจอมก็นะ ไม่คืบหน้าจิง ๆ สงสัยต้องให้แทนรุกหนักจิง ๆ ซะละ คริ ๆ
-
:z1: จอมเสียจิ้นแน่
เขาให้คำแนะนำกันเรียบร้อยแล้วหนิ
แล้วปรึกษาใคร พีทซะอย่าง :haun4:
รอมาต่อนะค่ะ
-
เอะๆๆ เริ่มแผนร้ายกันแร้วใช่ไหมเนียะ
มีเพื่อนอย่างพีทนี่มันจะดีหรือหาเรื่องเดือนร้อนใส่ตัวละเนี่ยะ :laugh:
แต่ชอบคู่พีท กะบาส ที่สุดอ่ะ :haun4: :z1:
-
เหอๆๆ ไม่ได้เข้ามาซะนาน
โอ้ มาหลายตอนเลย นิ :mc4: :mc4: :mc4:
-
ถ้าแทนอยู่กับพีทนานๆคงติดโรคหื่นมาจากพีทแน่ๆ
แค่เจอพีทเป่าหูไปสักพักเนี่ยก็คล้อยตามหล่ะ
แล้วงานนี้จอมจะรอดมั๊ย...5555555555 :laugh:
-
นายพีทจอมวางแผน แต่คนซื่ออย่างจอมจะทำได้เหรอ
ตอนหน้ารอเรื่องของพีท ว่าจะหื่นได้ไหมถ้าเป็นของตัวเอง
+1 ให้คุณ anocha เหมือนเช่นเคย เป็นกำลังใจให้เสมอ ๆ นะครับ
-
"อ่ะ..มรึงสั่งดิ มรึงอยากกินไม่ใช่เหรอ..?" บอสวางเมนูไอศครีมลงอย่างไม่ใส่ใจนัก ผลักภาระให้พีทที่เป็นเจ้าของไอเดียเถลไถลประจำวันสั่งตามเคย..คนตัวโตยิ้มแป้น ที่อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสทำหน้าที่ผู้นำในเรื่องกิน
"งั้นกินเอิร์ธเควกกันเนาะ.."
บอสพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ตากวาดมองผู้คนที่พลุกพล่านไปมาอยู่ในร้าน.. รู้สึกแปลกๆว่ากำลังถูกแอบมองอยู่
เมื่อพนักงานสาวหน้าตาน่ารักเดินมารับออเดอร์ พีทก็สั่งรวดเดียวจบโดยไม่ต้องดูเมนูให้เสียเวลา..เพราะรู้ดีอยู่แล้วไอติมรสไหนที่เป็นของโปรดของตัวเองกับบอส
"เอิร์ธเควกที่นึงครับ เอาม็อคค่าอัลม่อน ฮ็อตฟัดจ์ อัลมอนพาลีน แม็คคาเดเมีย ช็อคชิพ คุ้กกี้แอนด์ครีม....."
พีทสั่งไอติมเสร็จก็ใช้เท้าของตัวเองเขี่ยเท้าบอสเล่นอยู่ข้างใต้โต๊ะตัวเล็กๆ ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะทำตาเขียวใส่
พนักงานสาวอ้าปากจะทวนรายการตามธรรมเนียม แต่แล้วก็ต้องทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อได้ยินพีทโน้มหน้าไปใกล้คนตัวเล็กแล้วพูดเสียงดังฟังชัด...
"กินไอติมถ้วยแล้วสนใจจะกินไอติมแท่งกรูหน่อยมั้ย..?"
บอสกลอกตาไปมา ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างใต้โต๊ะ..
"เจี๊ยก!!!" พีทร้องออกมาสุดเสียงเมื่อถูกอีกฝ่ายเตะหน้าแข้งเต็มแรง เจ้าตัวเอามือลูบหน้าแข้งป้อยๆ เจ็บจนน้ำตาเล็ด..
"มรึงเตะกรูทำไมเนี่ย.."
"ก็แล้วมรึงปากดีทำไมล่ะ.." บอสย้อน มองตามหลังพนักงานเสิร์ฟสาวสวยที่รีบผละไปจากโต๊ะอย่างรวดเร็วผิดสังเกต
"..กรูอุตส่าห์พามากินไอติมทั้งที..นึกว่าจะโรแมนติกซักหน่อย.." พีทบ่น ตามองอีกฝ่ายอย่างขัดใจ..
"มรึงจะมาโรแมนติกทำซากอ้อยอะไร..ใกล้จะสอบอยู่แล้ว หนังสือก็ไม่อ่านซักตัว ยังจะเสือกชวนกรูมาเถลไถลอีก.."
"ใครบอกรูไม่อ่าน..กรูอ่านแบบพอเพียงโว้ย..เอาแค่พอผ่าน จะได้ไม่เครียดมาก.." พีทไถไปเรื่อยๆอย่างข้างๆคูๆ ก่อนจะชะโงกหน้าไปกระซิบใกล้ๆบอส
"เครียดมากมันจะทำให้เสื่อมสมรรถภาพทางเพศรู้มั้ย?"
"ในหัวมรึงนี่คิดแต่เรื่องหื่นๆใช่มั้ยเนี่ย...." บอสทำหน้าเอือมๆ..เริ่มสังเกตเห็นแล้วว่าเด็กสาวกลุ่มหนึ่งที่นั่งโต๊ะไม่ไกลนักกำลังซุบซิบกันและมองมาทางนี้..
"ถึงกรูจะหื่น แต่กรูก็หื่นเพราะรักนะโว้ย.." พีทพูดเสียงดังฟังชัดจนคนฟังอย่างจะมุดลงไปอยู่ใต้โต๊ะเล็กๆ แค่กินไอติมกันสองคนบนโต๊ะที่มีดอกกุหลาบปักในแก้วน้ำก็อายคนจะแย่อยู่แล้ว..
"มรึงจะพูดดังทำไมเนี่ย.."
"อ่าว..มรึงอยากให้กรูพูดเบาๆก็เอียงหูมาดิ กรูจะได้กระซิบ.."
บอสหรี่ตา..ครุ่นคิดบางอย่างในใจ... "มรึงนั่นแหละ เอียหูมา กรูมีอะไรจะบอก.."
พีทไม่รอช้า เอียงหูไปให้บอสอย่างยินยอมพร้อมใจ แถมหลับตาพริ้ม..
"เจี๊ยก!!!" คนตัวโตร้องลั่นอีกรอบ เมื่อถูกบอสดีดหูเต็มเหนี่ยว...ในขณะที่บอสหัวเราะชอบใจ..
"มรึง..ไอ้บอส ทำไมมรึงชอบย่ำยีกรูอยู่เรื่อยเนี่ย..เห็นอย่างนี้กรูก็เจ็บเป็นนะเว้ย.." พีทโอดครวญ..ทำตาละห้อยพลางเอามือกุมหูที่แดงก่ำ..เรียกร้องความสนใจจากคนตรงหน้าเต็มที่
"เจ็บจริงอ่ะ.." บอสส่งสายตามองพีทเหมือนกำลังรู้สึกผิด...
"เจ็บจริงดิ.." พีทตอบเสียงงอนๆ ก่อนจะเอียงหูข้างที่ถูกดีดไปใกล้หน้าบอส.."เนี่ย..มรึงดูดิ..เจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย.."
บอสหรี่ตา..เอานิ้วชี้ดันหน้าเข้มๆออกไปห่างตัว.. ก่อนจะพูดอย่างไม่แยแส..
"หือ..ไม่น่าเชื่อ หนังหนาๆอย่างมรึงจะรู้สึกอะไรได้..เอางิ กรูให้มรึงดีดหูคืนละกัน"
พีทส่ายหัวกับข้อเสนอ ใครจะกล้าทำให้คนที่ตัวเองรักเจ็บได้ลงคอ..
"ไม่ดีดคืนก็ไม่ต้องบ่น เงียบได้แล้ว กรูจะอ่านการ์ตูน" หนุ่มน้อยว่าพลางหยิบการ์ตูนขึ้นมาอ่านสบายใจเฉิบ เมื่อแผนการสำออยไม่ได้รับความสนใจจากอีกฝ่าย พีทก็ได้แต่กลับไปนั่งเท้าคางมองบอสอ่านการ์ตูนตามเดิม ดูเหมือนว่าบรรยากาศในร้านที่มีคนพลุกพล่านจะทำให้ไอติมที่สั่งมาช้ากว่าปกติ เสียงหัวเราะคิกคักจากเด็กสาวกลุ่มใหญ่โต๊ะข้างๆยิ่งทำให้พีทรู้สึกรำคาญ เอื้อมมือไปสะกิดข้อศอกบอสเบาๆ..
"กรูไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวนะ เดี๋ยวมา.."
"นี่มรึงหิวจนต้องไปหาอะไรกินในส้วมเหรอ.."
"เออ..เอ๊ย! ไม่ใช่ กรูจะไปฉี่ จะตามไปดูมั้ย.."
บอสส่ายหน้าอย่างรังเกียจ.. "ใครจะไปอยากเห็นของมรึง.."
"พูดจริงอ่ะ..มิน่า..ตอนเราไอ้นั่นกันกรูถึงได้เห็นมรึงหลับตาปี๋ตลอดเลย.."
"มรึงรีบไปได้แล้วไป๊.." บอสไล่ส่ง ทั้งโกรธทั้งอายจนหน้าแดงก่ำ..
คนปวดฉี่เผ่นไปจากโต๊ะโดยเร็วเพื่อจะได้รีบกลับมาทันก่อนที่ไอติมจะมาเสิร์ฟ บอสมองตามหลังอย่างเอือมๆก่อนจะก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อมีใครคนหนึ่งเดินมายืนที่หน้าโต๊ะ..
"เอ่อ..ขอโทษนะคะ ขอคุยด้วบแป๊บนึงได้มั้ยคะ.."
-
ไอ้เจ้าน้องบอสกูรู อั๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
จะหื่นไปไหนฟ่ะเนี่ย อิอิ
"กินไอติมถ้วยแล้วสนใจจะกินไอติมแท่งกรูหน่อยมั้ย..?"
<> :pighaun: อิอิ
สาวน้อยที่ไหนที่มาทักน้องพีทเนี่ย อั๊๊ยยงานจะเข้าใครฟ่ะเนี่ย
+1 จัดให้คะ
-
พีทไม่ค่อยเลยอ่ะ...พูดไปพูดมาก็วกเข้าเรื่อง :oo1:ตลอดเลยอ่ะ
-
เมื่อพีทย้อนกลับมาก็พบว่าไอติมถ้วยโตมารออยู่ที่โต๊ะแล้ว เด็กหนุ่มพูดกับคนที่ยังคงง่วนอยู่กับการอ่านการ์ตูนอยู่...
"อ้าว..ทำไมมรึงไม่กินก่อนอ่ะ เดี๋ยวก็ละลายหมดหรอก.."
"พอไม่รอก็โวยวาย พอรอก็ถามว่าทำไมไม่กินก่อน..มรึงจะเอายังไงของมรึงกันแน่เนี่ย.." บอสย้อน รู้สึกว่าคนตัวโตหาเรื่องเซ้าซี้ได้ทุกเรื่อง..
"แหะ แหะ เออ..ก็จริงเนาะ.." พีทหัวเราะเก้อๆก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามบอส อีกฝ่ายเขม้นมองมาอย่างสำรวจตรวจตรา
"มรึงล้างมือรึยังอ่ะ.."
พีทพยักหน้าเหมือนเด็กเล็กๆที่ถูกครูประจำชั้นกวดขันเรื่องความสะอาด.. "ล้างแล้ว..มรึงนี่อนามัยจัดสมกับที่เป็นลูกหมอจริงๆ."
"ฮึ่ย..ไม่เกี่ยว..กรูไม่ได้เป็นอย่างนั้นซะหน่อย.." บอยปฏิเสธพัลวัน ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่ถูกกล่าวหาว่าอนามัยจัด ..
"เออ..กรูแซวเล่น ถ้ามรึงอนามัยจัดจริงๆ มรึงคงจะไม่.." พีทหยุดพูด เอานิ้วโป้งแตะที่ปากบอส สบตาอย่างมีความหมาย "มรึงก็คงจะไม่ทำให้กรูหรอก.."
"เชี่ยเอ๊ย..มรึงจะพูดทำไมตอนนี้วะเนี่ย.." บอสทำท่าจะเตะหน้าแข้งอีกรอบ แต่อีกฝ่ายชักขาหลบอย่างรู้ทัน..ตักไอติมใส่ปากคำโต..
"เออ..พีท ตอนมรึงไปเข้าห้องน้ำอ่ะ เด็กผู้หญิงโต๊ะนั้นเค้าเดินมาขอเบอร์มรึงแน่ะ.." บอสพูดพลางบุ้ยปากไปทางเด็กสาวโต๊ะข้างๆ พวกเธอยังคงส่งเสียงหัวเราะคิกคักกันอยู่ตามเดิม..
"แล้วมรึงให้เค้าไปรึเปล่า.."
"ให้ดิ.." หนุ่มน้อยตอบไปโดยไม่คิดอะไร เพราะก่อนหน้านี้เด็กผู้หญิงที่โรงเรียนเดียวกันก็เคยมาขอเบอร์พีทจากบอสอยู่บ่อยๆ แต่หลังจากที่พีทประกาศตัวอย่างหน้าชื่นตาบานว่าเป็นแฟนกับบอส เหตุการณ์แบบนั้นก็ไม่เกิดขึ้นอีกเลย
ยกเว้นก็เฉพาะเมื่อพีทต้องไปแข่งกีฬาที่ต่างโรงเรียนเท่านั้น จึงจะมีสาวๆมาแอบขอเบอร์จากเพื่อนร่วมทีม..
"มรึงให้เค้าไปทำไม...." พีทพูดห้วนๆ..หน้าตาไม่สบอารมณ์อย่างแรง
"อ่าว..แล้วกรูจะหวงเบอร์มรึงไว้ทำซากอ้อยอะไรล่ะ.." บอสถามงงๆ ตักไอติมเข้าปากบ้าง..
"แล้วถ้ากรูเอาเบอร์มรึงไปให้คนอื่นบ้างล่ะ" พีทย้อนกลับ เริ่มรู้สึกวาไอติมวันนี้ไม่ค่อยอร่อยเหมือนเคย..
"มรึงอยากให้ใครก็ให้ไปดิ กรูอยากคุยด้วยกรูก็คุย ไม่อยากคุยด้วยก็วางสายไปก็สิ้นเรื่อง.." บอสพูดเนือยๆ แปลกใจที่อีกฝ่ายทำท่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ..
"แต่กรูทำไม่ได้" พีทพูดเสียงเข้ม "ถ้ามีใครมาขอเบอร์มรึงจากกรู กรูก็ให้ไม่ได้ มรึงเข้าใจมั้ย เพราะกรูหวงมรึง เพราะเราเป็นแฟนกัน ก่อนที่มรึงจะให้เบอร์เค้าไปมรึงคิดถึงความรู้สึกบ้างมั้ย?"
"อย่างมรึงจะรู้สึกอะไรได้ ดีแต่หื่นไปวันๆแหละ" บอสย้อนอย่างไม่ใส่ใจ จ้วงไอติมเข้าปากไม่ลดละ..
"นี่มรึงคิดอย่างกรูนี้กับกรูจริงๆเหรอ? มรึงคิดว่ากรูมีแค่หื่นไปวันๆจริงๆรึไง.." พีททำหน้าเหมือนกำลังถูกต่อยปลายคาง..คิ้วเข้มๆผูกเป็นปมอยู่กลางหน้าผาก..
"มรึงจะเดือดร้อนอะไรเล่า.. อ่ะกรูขอโทษก็ได้.."
""มันไม่ใช่แค่นั้นโว้ย...แต่มันแปลว่ามรึงไม่หวงกรู แบบที่กรูหวงมรึงเลยใช่มั้ย.."
"มรึงเป็นอะไรของมรึงเนี่ย..แค่นี้ไม่เห็นต้องโวยวายเลย.." บอสเริ่มโมโหบ้าง รู้สึกเหมือนกับว่าอารมณ์หงุดหงิดจากคนตรงหน้าทำให้ไอติมละลายเร็วกว่าปกติ
"ก็มรึงดูถูกความรู้สึกกรู" พีทพูดเสียงดัง ไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่เริ่มมองมา.. "กรูคิดกับมรึงจริงจัง แต่มรึงมาหาว่ากรูดีแต่หื่นไปวันๆ"
"เออ..ใช่ กรูคิดแบบนั้นแหละ แล้วไง..? มรึงเคยถามตัวเองมั้ย ว่าทำไมกรูถึงคิดแบบนั้น.."
บอสเหวี่ยงเป้ขึ้นสะพายบนบ่า เดินกระแทกเท้าปึงๆออกไปจากร้าน ทิ้งคนตัวโตที่กำลังโกรธจนควันออกหูไว้เบื้องหลัง..
-
:sad4: :o12: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องพีทงามเข้าแล้วเว้ย เจอเหวี่ยงไปด้วยคำพูด
น้องพีทคงอยากจะบอกว่า นอกจากแสดงความหื่นแล้ว
แกเลยแสดงออกทางค.รักที่ไ่ม่ใช่แบบอย่างว่าบ้างรึป่าวไรงี้ป่าวลูก :man1:
-
^
^
:z13:จิ้มคนข้างบน...อุอุ
อ่ะนะ..พีทกะบอส...กลายเป็นทะเลาะกันไปซะง้าน :z3:
-
คุยกันนิดนะคับ อันที่จริงหลักการการเขียนนิยายมีหลายข้อ แต่มีหลักการอยู่ข้อหนึ่งที่คนเขียนจำได้แม่นคือ..ไม่ควรตั้งชื่อตัวละครที่มีอักษรเหมือนกันอยู่ในเรื่องเดียวกันหลายคน เช่น กาย เกมส์ เก่ง - หรือ ชอบ ชื่น แช่ม อะไรทำนองนี้ ยกเว้นกรณีที่คนเขียนตั้งให้ชื่อคล้องกันเพราะเป็นพี่น้องกัน
เพราะจะทำให้คนอ่านสับสนชื่อได้ง่ายๆถ้ามีตัวละครหลายตัว(แล้วยิ่งต้องมาเจอกันด้วย)
ตอนแรกที่เขียนเรื่องสั้น คนเขียนเลือกชื่อตัวเอกสามตัวว่า เบ็นซ์ บอส แบ็งค์ อย่างไม่คิดอะไรมาก เพราะเอามาจากชื่อพี่น้องตระกูลหนึ่งที่คนเขียนสนิทด้วย (และที่สำคัญ น่ารักกันทั้งหมดเลย 555) ก็เลยหยิบชื่อเค้ามาใช้ (สิ้นคิดว่างั้นเถอะ..)
แต่เมื่อเอามารวมกันเป็นเรื่องยาว ก็จะเจอปัญหาฉะนี้แล..ก็คือคนอ่านสบสนชื่อ.. ทำให้นึกย้อนไปถึงหลักการเขียนนิยายที่อ่านมา..และได้รับบทเรียนว่า ต่อไปถ้าจะเขียนนิยายในลักษณะนี้อีก ก็ให้ตั้งชื่อต่างกันโดยชัดเจน เช่น บุญเหงิบ ,คำหวึ่ง อันโตนิโอ ,พริสซิลล่า..ไปนู่นเลย คนอ่านจะได้ไม่จำสับสน :laugh:
แต่เปลี่ยนชื่อตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วล่ะ.. เพราะฉะนั้น ถ้าคนเขียนทำให้คนอ่านสับสนไปบ้างก็ขออภัยนะคับ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บางพาร์ทที่ทำให้คนอ่านงงว่า ใครพูด.. ใครทำ..
ต่อไปจะเขียนให้ละเอียดกว่านี้ เพราะลองละไว้ในฐานที่(คนเขียน)เข้าใจ(เอาเอง) แล้วก็เกิดการเข้าใจผิดกับเนื้อเรื่องมาแล้วนิดหน่อย..
ก็อยากให้ติดตามกันต่อไปนะคับ คือเรื่องนี้คนเขียนไม่ได้ตั้งใจให้เป็นนิยายรักหวานแหววอย่างเดียว แต่มันเป็นนิยายเกี่ยวกับการ coming of age ของเหล่าวัยรุ่นนั่นเอง..
ปล. รีพลายนี้ดูกระแดะเนาะ ที่ใช้ภาษาอังกฤษนิดหน่อย แต่ไม่มีสำนวนไทยที่ตรงใจง่ะ...
ตอนต่อไปจะเป้นตอนสั้นๆของ คิม-แบ็งค์ นะครับ..
-
อูย... กำลังจะหวานกันอยู่ดีๆ ดันงานเข้าซะงั้น
อยากรู้จริง จอมวางแผนอย่างพีท จะทำยังไงต่อไป
-
จะเลิกกันมั๊ยเนี่ย เฮ้ออ
-
เรื่องเล็กน้อย เดี๋ยวก็เคลียร์กันได้ด้วยการ :oo1:อิอิ
-
ชอบมากกก
รออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
อย่าทะเลาะก๊านนน กลับมาหื่นต่อเถอะน้า :laugh:
-
+1 ให้ anocha สนุกทุกตอน แต่ยังเชียร์จอม+แทนอยู่นะ เมื่อไหร่จะได้....กันซักที
คู่พีทกับบอสก็หื่น+งอนกันไปงอนกันมา แต่ก็ชอบ งอนกันมาก ๆ จะได้รักกันมาก ๆ ไง
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ .... :pig4:
-
น่าร้ากครับ
แต่พีท น่าจะเข้าใจบอสหน่อยนะ
-
มารอค่ะ.... :z2:
-
หื่นเพราะรัก :กอด1:
-
มากินของหวานแทนที่จะหวาน ดันงานเข้าซะงั้น
แต่อย่างว่า พีท บางทีก็มากเกินไปหน่อย บอสก็คงยังไม่ชินเท่าไร
-
แม้ว่าจะเป็นเวลาเกือบสองทุ่มครึ่งแล้ว แต่คิมยังคงต้องซ้อมตามตารางที่โค้ชวางไว้ให้
เด็กหนุ่มเต้นฟุตเวิร์คเป็นจังหวะ พยายามควบคุมจิตใจให้จดจ่ออยู่กับการฮุคหมัดไปยังเป้าล่อที่คู่ซ้อมถืออยู่ตรงหน้า... ร่างกายที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อจะเริ่มอ่อนล้าจากการซ้อมหนักติดต่อกันหลายชั่วโมง..แต่ความคิดภายในหัวกลับว้าวุ่นสับสน...กำปั้นแข็งแกร่งภายใต้นวมหนากระแทกเข้าที่เป้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มันกลับไม่ช่วยบรรเทาอารมณ์พลุ่งพล่านภายในใจเลยแม้แต่น้อย..
สุดท้าย..คิมก็ยอมแพ้ต่อความรู้สึกของตัวเอง หยุดชก แล้วยกมือบอกคู่ซ้อมเป็นเชิงขอพักชั่วครู่
เด็กหนุ่มเดินไปทรุดนั่งที่มุมหนึ่งของโรงซ้อม..หอบหายใจแรง..ใช้ลิ้นดุนฟันยางก่อนจะถ่มมันออกจากปาก
มือสองข้างที่ยังคงสวมนวมสีแดงขยับเฮดการ์ดบนหัวเพื่อคลายความอึดอัด...
"เป็นอะไรไปคิม..ท่าทางเนือยๆ.." โค้ชหนุ่มใหญ่ที่ยืนคุมการซ้อมเดินตรงมาหา.. สีหน้าเคร่งเครียด..
"ผม..ไม่ค่อยสบายครับโค้ช.."
"ไม่สบายกายหรือไม่สบายใจ.." อีกฝ่ายย้อยถามด้วยน้ำเสียงเครียดขรึม..พยายามอ่านดวงตาของคิมภายใต้เฮดการ์ด
เด็กหนุ่มนิ่งอั้นไปชั่วอึดใจ.. ไม่ยอมสบตาโค้ช...
"นักมวยอาชีพ ต้องซ้อมกันวันละเป็นสิบชั่วโมง ต้องทนแรงกดดันสารพัด เราซ้อมแค่นี้ก็ถอดใจแล้วหรือ..ยังหวังจะเอาดีทางนี้อยู่หรือเปล่า.."
"ผม..."
โค้ชขมวดคิ้ว น้ำเสียงยิ่งเข้มงวดกว่าเดิม..
"ครูบอกแล้วใช่มั้ย..เวลาซ้อม ตัดเรื่องอื่นทิ้งให้หมด สมาธิต้องแน่วแน่..ถ้าทำไม่ได้ ก็เหมือนกับไม่ได้ซ้อม.."
คิมขบกรามแน่น..เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบ บอกไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกผิดหรือกำลังรำคาญ แต่ที่แน่ๆคือ ไม่อยากได้ยินคำเทศนาสั่งสอนซ้ำซากที่ต้องทนฟังแทบจะตลอดเวลาของการเป็นนักมวยสากลสมัครเล่นให้กับโรงเรียน
"ผมขอพักสิบนาทีครับโค้ช.."
คิมพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงห้วนห้าว ก่อนจะลุกขึ้นยืนพรวดจนโค้ชต้องหยุดพูดอย่างประหลาดใจ แม้ว่าใบหน้าจะถูกคลุมด้วยเฮดการ์ดไปกว่าครึ่ง แต่ดวงตาของคิมบอกชัดเจนว่าไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังใครหน้าไหนทั้งนั้น
โค้ชหนุ่มใหญ่ใช้สายตามองมาที่คิมอย่างชั่งใจ ก่อนจะพยักหน้าอนุญาตให้เด็กหนุ่มไปพักอย่างเสียไม่ได้
คิมกวักมือเรียกให้คู่ซ้อมวิ่งมาช่วยแกะนวมออกจากมือ แล้วเดินผละไปสีหน้าเฉยเมย ทิ้งให้โค้ชมองตามอย่างหนักใจ...
...
บรรยากาศในร้านต้นรักเบอเกอรี่นั้นเริ่มจะเงียบลงเพราะใกล้เวลาปิดร้านแล้ว พนักงานทะยอยเก็บอุปรณ์ต่างๆและเริ่มทำความสะอาดร้านเป็นบางส่วน แบ็งค์กำลังล้างจานง่วนอยู่ในครัวหลังจากเวลาอาหารเย็น หนุ่มน้อยเงี่ยหูฟังเพลงเก่าๆที่แม่ชอบเปิดทิ้งไว้ขณะทำงาน... พยายามปล่อยใจให้คลายจากความขุ่นเคืองจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนบ่ายวันนี้
"แบ็งค์..รับโทรศัพท์ลูก..เพื่อนโทรมา"
เสียงตะโกนจากหน้าบ้านทำให้หนุ่มน้อยวางมือจากการล้างจาน เช็ดมือลวกๆกับผ้าเช็ดมือ ก่อนจะเดินไปรับโทรศัพท์บริเวณหน้าบ้านที่เป็นส่วนของร้านเบเกอรี่ เดาได้ไม่ยากว่าใครโทรมาเพราะมีเพื่อนร่วมชั้นเพียงคนเดียวที่มีเบอร์บ้าน....
"ฮัลโหล..แบ็งค์พูดครับ.."
"แบ็งค์ นี่กรูเองนะ ทำไมมรึงปิดมือถือ..?" น้ำเสียงร้อนรนที่ดังมาจากโทรศัพท์ทำให้หนุ่มน้อยหัวใจกระตุกวูบ เด็กหนุ่มข่มใจตอบกัลบด้วยน้ำเสียงเรียบ..
"ก็กรูยุ่ง..ไม่อยากคุยโทรศัพท์..แล้วมรึงโทรมาทำไม ซ้อมเสร็จแล้วเหรอ"
"ยัง แต่กรูไม่สบายใจ มรึงยังโกรธกรูอยู่ใช่มั้ย.."
หนุ่มน้อยกัดริมฝีปาก ตัดสินใจตอบไปตามตรง "เออ.."
"กรูขอโทษ.." คิมทำเสียงอ้อน แบบที่มักจะทำแล้วได้ผลเสมอ..
"มรึงมาขอโทษกรูทำไม มรึงต้องไปขอโทษอาจารย์ประภาศรีโน่น.."
อีกฝ่ายนิ่งงันไปชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบออกมาค่อยๆ "มรึงก็รู้ว่าอาจารย์ประภาศรีไม่ชอบหน้ากรูมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว.."
"ถึงยังไงมรึงก็ไม่ควรทำแบบนั้น..มรึงเอาไอพ็อดขึ้นมาฟังตอนเรียน เป็นกรูกรูก็ด่า.."
"เออ กรูมันงี่เง่า ทำอะไรก็ผิดไปหมด.." คิมตัดพ้อมาตามโทรศัพท์ ทำเอาคนฟังรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาดื้อๆ
"กรูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น.." แบ็งค์พูดอย่างอ่อนใจ "มรึงเป็นบ้าอะไรของมรึง อยู่ๆก็นั่งฟังเพลงในห้องเรียน.."
"ก็กรู..." คิมอ้ำอึ้ง จะตอบไปได้อย่างไรว่าเรื่องทั้งหมดมาจากความขี้หึงที่ดูโง่เง่าไร้สาระของตัวเอง
"เมื่อไหร่มรึงจะเลิกทำตัวแบบนี้ซะทีวะ.. มรึงรู้เปล่าว่ามรึงยิ่งทำให้กรู.." แบ็งค์กัดริมฝีปาก..ก่อนที่คำหนึ่งจะหลุดออกมา..หนุ่มน้อยมองไปรอบตัว ไม่สะดวกใจที่จะเถียงกับคิมในขณะที่มีคนเดินไปมาวุ่นวายไปมาอยู่หน้าร้านแบบนี้
"กรูทำให้มรึงลำบากใจใช่มั้ย.."
"ไม่ใช่..คือว่า.. โว้ย! ทำไมคุยไม่รู้เรื่องซะทีวะ! มรึงไปซ้อมต่อไป..พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน.."
"ไม่..ถ้ามรึงไม่หายโกรธกรูไม่ไปไหนทั้งนั้น .." คิมพูดด้วยน้ำเสียงดื้อดึง
"กรูบอกแล้วไง..ว่ากรูไม่ได้โกรธมรึง..เออ...ไม่ใช่ คือกรูก็โกรธมรึงนั่นแหบะ แต่มันไม่ใช่แบบที่มรึงคิด"
แบ็งค์เริ่มรู้สึกว่ายิ่งพูดก็ยิ่งวกวน จะอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจได้อย่างไรนะว่าที่โกรธเพราะความเป็นห่วง..
"ถ้ามรึงไม่โกรธกรู ..งั้น..คืนนี้กรูไปหามรึงที่บ้านได้มั้ย.."
"เฮ้ย..ไม่ได้ เดี๋ยวแม่กรูสงสัย..มรึงเป็นอะไรของมรึงเนี่ย.."
คิมไม่ตอบ แต่ภายในใจมันร้อนรน อยากเห็นหน้า..อยากอธิบายให้แบ็งค์เข้าใจเหตุผลในเรื่องโง่เง่าที่ทำลงไป...
"กรูอยากเจอมรึงแค่แป๊บเดียว..นะ..ไม่งั้นคืนนี้กรูคงนอนไม่หลับ.."
แบ็งค์ถอนใจ..ใช่ว่าไม่อยากเจอ.. แต่ถ้าเป็นตอนนี้..ยังไงก็ไม่เหมาะ..
"พรุ่งนี้เราก็เจอกันที่โรงเรียนแล้วไง..
"กรูรอไม่ไหว..แบ็งค์..มรึงอย่าทำอย่างนี้กับกรูได้มั้ย.."
คิมพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเว้าวอน..ทำเอาคนฟังใจวูบ..แบ็งค์นิ่งอั้นอย่างลังเลใจ แต่แล้ว.. เสียงโค้ชตะโกนเรียกคิมก็แว่วเข้ามาในสาย..
"คิม..หมดเวลาพักแล้ว..กลับมาซ้อมได้แล้ว..."
"มรึงไปซ้อมเหอะ..พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน.." แบ็งวางหูโทรศัพท์ลงเบาๆ ..ขมวดคิ้วอย่างกลัดกลุ้ม หนุ่มน้อยเดินกลับไปที่อ่างล้างจาน ลืมไปว่าเปิดน้ำทิ้งไว้จนน้ำล้นอ่างนองท่วมพื้น.. แบ็งค์คว้าผ้าขี้ริ้วเช็ดพื้นเปียกๆ ก่อนจะขว้างมันกลับไปบนโต๊ะด้วยอารมณ์หงุดหงิด รู้สึกกระวนกระวายใจจนบอกไม่ถูก ..
-
คิมใจเย็นๆ :try2:
ขออีกนิดดดดดดดด ค้างคาาา :impress:
-
ท่าทางมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่สำหรับสองคนนี่ไปซะแล้วนะ
จะเกิดอะไรขึ้นมั้ยเนี่ย
บวก 1 แต้มนะคะ รออ่านต่อค่ะ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ใจเย็นๆๆ สิคะ เด็กๆๆ อย่าใช้อารมณ์นะมันไม่ดี :เฮ้อ:
รู้สึกเหมือนจะอยู่ในช่วงภาวะวิกฤติทุกคู่เลยอ่ะ o22
-
คิมดูอาการหนักหล่ะ....แต่ก็คงจะเป็นเพราะกังวล
ว่าแบงค์โกรธจริงๆหล่ะสิ.... :เฮ้อ:
-
ค่อยๆๆ คุยกานนะคับบบบบบบ
:3123:
-
+1 ให้คนขยัน
:เฮ้อ:
มาเศร้าคู่เลย
แล้วจะแก้ปัญหาไงเนี่ย
-
^^
-
เจอปัญหากันทุกคู่เลยหรือนี่ !! โอ้ววว รักแท้ต้องมีอุปสรรค 555
-
ยิ่งอ่านยิ่งอารมณ์เสีย โอ้ยยยยยยยยแต่ละคู่ช่างขัดใจ
-
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น
พีทบอสก็งอนกัน
คิมแบ็งค์ก็ไม่เข้าใจกัน
มาต่อเร็วๆนะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง อย่างแรง :serius2:
-
:serius2: วิกฤตๆๆๆๆๆ
-
เฮ้อออออเจ้าคิมเอ้ย สงสารก็สงสารอ่ะนะ
แบ็งค์คงไม่ได้อยากให้คิมคิดอะไรไปเองแต่ไอ่ครั้นจะบอกตรงๆก็นะ ยังอายปากอยู่
ลูกเอ้ยแล้วเมื่อไหร่จะเคลียร์กันเนี่ย เจ้าคิมก็นะจะอมหัวโค้ชอยู่แล้ว
+1 จัดให้คะ
-
อ่าวกลายเป็นเครียดๆไปหมดเลยแหะ ทุกคู่เลย
คู่พีทบอสก็น้า พีทคิดว่าการหื่นๆใส่นี่คือการแสดงความรักมั้ง
แต่บอสคงรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นคู่ขามากกว่า
คู่คิมแบงค์ ก็คงอยากให้คิมได้ดีแหละ เป็นห่วงทำไมไม่พูดตรงๆละ เหอๆ
แต่คิมก็ขี้หึงเกินไปหน่อยน้า แต่ก็ดีอีกคนนี่หัวอ่อนดีจัง เหอๆ
มีปัญหากันครบทุกคู่เลยละทีนี้
ขอเคลียร์แบบดีๆนะคร้าบ อย่าให้คนอ่านช้ำจายยย อิอิ :impress2:
+1 ให้ครับ
-
o13 o13 o13
-
เข้าใจดีเลย อารมณ์สับสนแบบนี้ ทำอะไรก็ไม่มีสมาธิอะ จนกว่าจะเคลียร์กันได้น่ะแหละ
เฮ้อ...
-
ดูเหมือนว่าจะมีปัญหากันเกือบทุกคู่เลย รอต่อไปครับปัญหาคงมีทางออกได้ละครับ
-
ความห่วงกันและกันแต่ไม่เข้าใจกัน
ทำให้เกิดช่องว่างทางอารมณ์ อย่างงี้ทั้งคู่คืนนี้จะนอนหลับไหมน้า....
+1 เป็นกำลังใจนะครับ คุณ anocha
-
ปัญหา และ ปัญหา
:เฮ้อ:
เครียดจัด
-
มันค้าง
ต่ออย่างด่วนค้า
:call:
-
:z3:
-
คิมสู้ๆ
-
:m23:
พี่อโนชาคับ
งานเข้ากันหลายคู่เรย
แต่โคดชอบอ่ะ
:t2:
คู่คิมแบงค์ อ่านแร้วโดนโคดๆ
เข้าจัยความรู้สึกคิมอ่ะ แม ร่ง โคดอยากคุยหั้ยรู้เรื่อง
ขอบคุงงับเพ่ เขียนได้สุดยอด
:m22: :m32: :m7:
-
อารมร์ค้างสองคู่เรยอ่ะ :serius2:
-
โห มีปัญหาทั้ง 2 คู่เลยแฮะ แย่จัง สถานการณ์ไม่่ค่อยดีอ่ะ เหอ ๆ คู่บอสกับพีทแย่หนักอ่ะ
คู่คิมกะแบงค์ ยังมะเท่าไร แต่ก็น่าเป็นห่วงคิมอ่ะ ยิ่งใจร้อน ขี้กังวล คิดมากอีก เหอ ๆ
อยากอ่านตอนต่อไปไว ๆ อ่ะคับ อยากอ่านสุด ๆ มาต่ออีกไว ๆ นะค้าบ ตั้งหน้าัตั้งตารออ่าน ^^
-
คิมเปิดประตูรั้วเหล็กหนาหนักออกแล้วเดินเข้าไปในบริเวณบ้าน เด็กหนุ่มหยุดยืนที่ลานหน้าบ้านด้วยความรู้สึกหดหู่ ไฟในบ้านมืดสนิทบอกให้รู้ว่าพ่อคงออกจากบ้านตั้งแต่หัวค่ำ เสียงนักมวยในค่ายกำลังทำกิจวัตรประจำวันดังแว่วมาจากห้องแถวเล็กๆหลังโรงซ้อม ภายในบริเวณบ้านไม่เคยร้างผู้คน ..แต่สำหรับคิม มันไม่ต่างอะไรกับการอยู่ลำพังคนเดียว
ก่อนหน้านี้คิมไม่เคยเดือดร้อนใจกับการอยู่ตัวคนเดียวในบ้านหลังใหญ่...แต่ในค่ำนี้..ความเงียบเหงาที่เคยทำให้หัวใจชืดชากลับกลายเป็นเจ็บปวดหน่วงหนัก...คิมเอามือกดที่เปลือกตาแรงๆกลืนก้อนแข็งๆที่แล่นมาจุกที่ลำคอ..
ไม่อยากกลับเข้าไปในบ้านที่ไม่มีใครคอยอยู่ แต่...ไม่รู้จะไปไหนได้..
เด็กหนุ่มคว้าโทรศัพท์มาถือไว้ในมือ....ราคาแพงลิบกับฟังค์ชั่นสารพัดของมันไม่มีความหมายอะไรด้วยซ้ำ เมื่อไม่มีใครให้คอยโทรหา...
คิมอยากจะเขวี้ยงมันทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด..แต่ทำได้เพียงยัดมันกลับลงในเป้อย่างเดิม เด็กหนุ่มเอานิ้วโป้งกดที่เปลือกตาแรงๆเพื่อไล่น้ำอุ่นๆที่ปริ่มอยู่ที่ขอบตา...แค่รอจนถึงพรุ่งนี้เช้า รอเพียงเท่านั้นก็ยังดูเหมือนจะทนไม่ได้
เกลียด...ที่ตัวเองอ่อนแอลงเรื่อยๆอย่างนี้... อ่อนแอจนดูเหมือนจะไม่อาจข้ามคืนนี้ไปได้โดยลำพัง..
เด็กหนุ่มใช้หลังมือขยี้ตาแรงๆ รู้สึกพ่ายแพ้ที่ปล่อยให้หยดน้ำเล็กๆเลอะหลังมือ
เสียงมอเตอร์ไซค์หลายคันที่แล่นมาจอดหน้าบ้านปลุกคิมให้หลุดจากห้วงคำนึง หลังจากเสียงท่อไอเสียแตกๆแสบแก้วหูลดระดับลง ก็มีเสียงตะโกนจากเด็กหนุ่มวัยคะนองหลายคนร้องเรียกให้คิมออกมาหน้าบ้าน ....
"เฮ้ย..ไอ้คิม อยู่รึเปล่าวะ..คืนนี้แดกกินเหล้ากันโว้ย.."
คิมเปิดประตูรั้วยื่นหน้าออกไปแค่คอ กวาดตามองพลพรรคที่กำลังทำท่ากระเหี้ยนกระหือรืออยู่บนหลังอานมอเตอร์ไซค์ เด็กหนุ่มร่างผอมเกร็นที่ท่าทางเป็นหัวโจกมองมาที่คิม ออกปากชวนด้วยน้ำเสียงคึกคะนอง...
"ไง..ไอ้คิม เดี๋ยวนี้มรึงหายหัวไปเลยนะเว้ย ..
คิมนิ่ง...ไม่อยู่ในอารมณ์จะเสวนากับใคร นับตั้งแต่เริ่มคบกับแบ็งค์ เด็กหนุ่มก็เริ่มตีตัวออกห่างจากแก็งค์มอเตอร์ไซค์ ซึ่งเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวที่มีอยู่เมื่อย้ายมาเรียนที่กรุงเทพ
ชีวิตบ้าบิ่นในท้องถนนตอนกลางคืน เทียบกันไม่ได้เลยกับความสุขที่ได้ใช้เวลาอยู่กับแบ็งค์
"ไปเถอะน่า..พี่ตั๋งยิ่งบ่นๆอยู่ว่ามรึงหายหัวไปนาน หรือมรึงซุกเมียไว้ที่บ้านวะไอ้คิม"
เด็กหนุ่มหลายคนในแก็งค์ส่งเสียงรบเร้าให้คิมออกไปร่วมวงด้วย คิมถอนหายใจ บางที...เบียร์เย็นๆสักกระป๋องอาจจะช่วยดับความรุ่มร้อนในค่ำคืนนี้..
"เดี๋ยว..กรูขอโทรหาเพื่อนกรูแป๊บนึง.." คิมคว้าโทรศัพท์มาถือไว้ในมืออีกครั้งด้วยความหวัง ถ้าได้คุยกับแบ็งค์..ก็คงไม่ต้องออกไปหาอะไรทำแก้กลุ้ม..
"หมายเรียกที่คุณเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้.."
คิมถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินตรงไปที่โรงรถข้างบ้าน..ไม่ถึงห้านาที เด็กหนุ่มก็ควบมอเตอร์ไซค์คันเก่งออกมาจอดหน้าบ้าน เพื่อนๆในแก็งค์ส่งเสียงโห่ร้องอย่างยินดี ราวกับฝูงนักล่าที่ได้จ่าฝูงผู้ห้าวหาญกลับคืนมาอีกครั้ง..
คิมสตาร์ทรถ ตามองไปข้างหน้า แต่ความคิดในหัวกลับลอยไปไกล เด็กหนุ่มบิดคันเร่งจนสุดแล้วปล่อยครัช
พารถมอเตอร์ไซค์ทะยานไปข้างหน้าอย่างแรงไปตามท้องถนนว่างเปล่า..
มอเตอร์ไซค์ฝูงใหญ่พุ่งตามมาพร้อมกับเสียงแปร๋นๆที่แผดออกมาจากท่อไอเสียรบกวนโสตประสาท...คิมบิดคันเร่งจนสุด ทิ้งห่างจากกลุ่มไปอีกเหมือนกับไม่ต้องการให้ใครตามทัน.. สายตาหลายคู่มองตามหลังอย่างชื่นชมในความใจกล้าบ้าบิ่นของคิมหันต์ ทุกคนบิดคันเร่งเพิ่มระดับความเร็วรถอย่างน่ากลัวเพียงไล่ตามให้ทันก่อนที่คิมจะทิ้งห่างออกไปทุกที.. ไม่มีใครรู้เลยด้วยซ้ำว่าคนที่นำอยู่หน้าสุดไม่มีแม้กระทั่งจุดหมายที่จะไป..
-
ปาดดดดดดดดด มั้ย อิอิ
คิม นิน๊าาา -*- ทำให้ลุ้นอยู่เรื่อย
-
ห้องเล็กๆในตึกแถวเก่าๆที่ถูกดัดแปลงให้เป็นร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ทั้งแคบและอับทึบ เสียงเพลงดังสนั่นที่แผดออกมาจากลำโพงเก่าๆแตกๆนั้นสร้างความรำคาญให้กับผู้อาศัยห้องข้างเคียงเป็นอันมาก คนในตึกนั้นเกลียดชังที่เจ้าของร้านมอเตอร์ไซค์มักจะปล่อยเด็กหนุ่มวัยคะนองเข้ามาตั้งวงดื่มเหล้าส่งเสียงอึกทึกกันได้ตามใจชอบ แต่ไม่มีใครกล้าตักเตือนห้ามปรามด้วยเพราะไม่อยากเผชิญกับความยุ่งยากที่อาจจะตามมาภายหลัง ท้ายที่สุด ร้านมอเตอร์ไซค์ร้านนั้นจึงกลายเป็นแหล่งมั่วสุมของเด็กหนุ่มเหลือขอไปโดยปริยาย..
พื้นซีเมนต์ภายในร้านนั้นสกปรกและเหนียวหนับไปด้วยคราบน้ำมัน แต่เด็กหนุ่มทั้งแก็งค์กลับนั่งขัดสมาธิล้อมวงกันที่พื้นอย่างไม่รังเกียจ...บนผนังห้องขมุกขมัวแขวนปฏิทินโป๊ที่แถมมากับน้ำมันเครื่องหลายใบ... ล้อมอเตอร์ไซค์ชุบโครเมี่ยมหลากสีห้อยระเกะระกะลงมาจากเพดานราวกับมันเป็นโมบายหน้าตาน่าเกลียด กลิ่นเหม็นฉุนของละอองน้ำมันลอยตลบอบอวลไปทั่วห้อง..... เบียร์หลายขวดถูกส่งต่อๆกันอย่างคึกครื้น
คิมหันต์นั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์เก่าๆที่ถูกถอดล้อออกทั้งสองข้างเพื่อรอการปรับแต่ง ในมือถือขวดเบียร์ที่เจ้าตัวครอบครองไว้เป็นเอกสิทธ์แต่เพียงผู้เดียว...
"ไอ้คิม..มรึงรู้รึเปล่าว่าตั้งแต่มรึงหายหัวไปเนี่ย แก็งค์พวกไอ้โจ้แม่งซ่ากันใหญ่เลยนะเว้ย.." เด็กหนุ่มที่วางท่าเป็นหัวโจกออกปากฟ้องคิม ใบหน้าผอมเสี้ยมมีร่องรอยฟกช้ำหลายแห่งเห็นได้ชัดเจนแม้ในความมืดสลัว..
"ยังไงวะ.." คิมถามอย่างไม่ใส่ใจนัก.. หมุนขวดเบียร์เย็นเฉียบในมือเล่นอย่างใจลอย..
"ก็แม่งชอบขับรถข้ามถิ่นมาแถวนี้ วันก่อนกรูกับไอ้ชัยก็เลยสั่งสอนแม่งซ้า.." ท่าทางคุยโอ่ของเด็กหนุ่มหน้าผอมเสี้ยมนั้นทำให้เด็กหนุ่มอีกคนขัดคออย่างหมั่นไส้..
" เหอ ๆ..ไอ้เอ็ม มรึงดูสารรูปตัวเองสิ มรึงสั่งสอนไอ้โจ้ หรือไอ้โจ้สั่งสอนมรึงกันแน่..ไอ้ชัยเองก็ยังลุกไม่ขึ้นเลยไม่ใช่เหรอ.."
เอ็มหันไปถลึงตาใส่คนที่พูดจาขัดคออย่างไม่พอใจ.. ..แต่ดูเหมือนอาการกระทบกระทั่งกันนั้นจะไม่อยู่ในสายตาคิม.. เจ้าตัวนั่งเหม่อออกไปนอกร้านด้วยสีหน้าเฉยเมย ตั้งใจฟังเพลงโปรดที่สั่งให้เพื่อนในกลุ่มเปิดวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า..
เกิดมาก็เป็นคนหนึ่ง เมื่อก่อนก็เคยเป็นหนึ่ง ซึ่งไม่เคยสนใจ ใครอยากจะว่าไร ไม่รู้ ไม่แคร์
อย่างเธอก็เป็นคนหนึ่ง ซึ่งมีหัวใจแน่วแน่ ตั้งแต่เราคบกัน ก็เปลี่ยนผันแปร มันคล้ายมีความอ่อนแอในใจ..
อ่อนแอเพราะรักเธอมากกว่า กว่าใครจะเข้าใจ หวาดกลัวสักครั้งที่เธอขัดใจ จะมาหนีไป..
คิมกระดกขวดเบียร์อีกรอบ ปล่อยให้น้ำขื่นๆไหลลงคอ..
อ่อนแอเพราะรักเธอมากว่า กว่าใครจะเข้าใจ หวาดกลัวสักครั้งที่เธอขัดใจ จะมาหนีไป..
ไอ้คิม มรึงเป็นอะไรของมรึงวะ นั่งใจลอยอยู่ได้.. เด็กหนุ่มร่างอ้วนที่นั่งอยู่ใกล้ที่สุดออกปากทัก พลางส่งบุหรี่ในมือให้อย่างเอาใจ..
"กรูไม่สูบนานแล้ว.." คิมตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ..ยังจำภาพที่แบ็งค์แย่งบุหรี่จากมือไปสูบเองได้ดี..
"มรึงเปลี่ยนไปมากเลยนะเว้ย..มรึงรู้ตัวป่ะไอ้คิม.." หลายเสียงออกความเห็นไปในทางเดียวกัน คิมยักไหล่..ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นจะไปมีประโยชน์อะไรในเมื่อไม่มีใครมองเห็น..
"เบียร์ใกล้จะหมดแล้วว่ะ.." ใครคนหนึ่งโพล่งขึ้นมาลอยๆ ก่อนจะหันหน้ามองกันไปมาเลิ่กลั่ก คิมหยิบแบ็งค์ร้อยหลายใบออกจากกระเป๋า ส่งให้คนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดโดยไม่สนใจจะนับแล้วหันกลับไปตั้งใจฟังเพลงอย่างเดิม..
ไม่มีใครอาสาจะออกไปซื้อเบียร์ ได้แต่มองหน้ากันไปมาเป็นเชิงเกี่ยงกัน..
"มรึงแหละไป ไอ้เอ็ม..มรึงแดกเยอะสุด.." ใครคนหนึ่งเกี่ยงให้เอ็มเป็นคนออกไปซื้อเบียร์มาเพิ่ม เจ้าตัวยอมไปแต่โดยดี หันมาพยักหน้าเรียกคนในกลุ่มให้ออกไปเป็นเพื่อน..
"ไอ้บอล..มรึงไปเป็นเพื่อนกรูหน่อยดิวะ.." เด็กหนุ่มผอมแกร็นที่ถูกชวนทำท่าอิดออด...แต่สุดท้ายก็ยอมตามออกไปจนได้เมื่อถูกเพื่อนในวงคะยั้นคะยอ... เด็กหนุ่มสองคนพากันขับมอเตอร์ไซค์ออกไป ในขณะที่บรรยากาศกลับมาคึกคักเหมือนเดิม
คิมกระโดดลงจากมอเตอร์ไซค์ เดินไปที่เครื่องเล่นซีดีแล้วเลือกหาเพลงที่ต้องการ..
"มรึงอกหักรึเปล่าเนี่ยไอ้คิม.." ใครคนหนึ่งในกลุ่มออกปากถามอย่างข้องใจ แต่ทำเอาคนถูกถามเลิกคิ้วอย่างสงสัย..
"ถามทำไมวะ.."
"ก็ไม่รู้ดิ ดูมรึงเหม่อๆ แปลกๆ ใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว..ไม่สนใจฟังพวกกรูเลย.."
คิมไม่ตอบ กลับไปนั่งซดเบียร์อยู่บนมอเตอร์ไซค์อีกครั้ง เพลงโปรดดูจะกระแทกใจกว่าเคยเมื่อมีแอลกอฮอล์อยู่ในกระแสเลือดแบบนี้..
เพราะทุกอย่าง ที่เธอ เคยได้ทำ นั้นเปลี่ยนใจ ที่เคยบอบช้ำ
ความอ่อนโยน ทุกๆถ้อยคำ..คอยเติมและทำให้ความหวังของฉัน..กลับมา..
แม้โลกจะเปลี่ยนแปลง สักเท่าไหร่ แม้ว่าความสดใส จะจางหาย..
ถึงฉันจะต้องเจอ แม้ความตาย และจากนี้ ต่อจากนี้ จากวันนี้...
คิมเริ่มจะรู้สึกตึงๆเมื่อเบียร์หมดไปหลายขวด..น่าแปลกที่อารมณ์ปวดปร่าในอกไม่ได้บรรเทาลงเหมือนที่คิดไว้เลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ....เจ็บจนแทบกระอัก..
คิมอยากให้ตัวเองหลับไปเพราะฤทธิเบียร์เพื่อที่จะตื่นมาในตอนเช้า แล้วปรับความเข้าใจกับแบ็งค์โดยไม่ต้องทนทุกข์ทุรนทุรายอยู่แบบนี้..เด็กหนุ่มนึกโทษหัวใจอ่อนหัดของตัวเอง ..แค่อีกฝ่ายทำท่าเฉยชา..ก็เจ็บรอนๆจนแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ..
คิมกระดกขวดเบียร์เข้าไปอึกใหญ่ ..รู้สึกว่ายิ่งรักก็ยิ่งอ่อนแอ..แต่ถ้าไม่รัก..ก็นึกไม่ออกว่าจะอยู่คนเดียวได้อย่างไรได้ต่อจากนี้...
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หลายคนเริ่มเอะใจว่าทำไมคนซื้อเบียร์ถึงยังไม่กลับมาเสียที แต่ยังไม่ทันที่ใครจะออกปากพูดอะไร
มอเตอร์ไซค์ของบอลก็แล่นกลับมาจอดที่ร้านก่อนที่คนขับจะกระโจนลงมาจากรถด้วยสีหน้าแตกตื่น เด็กหนุ่มทุกคนที่นั่งกินเบียร์ในร้านผุดลุกขึ้นมายืนโดยอัตโนมัติ ก่อนที่จะมีใครพูดอะไรกัน..บอลก็ชิงพูดออกมาก่อนด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก..
"เฮ้ย! ไปโว้ย..ไอ้เอ็มมันมีเรื่องกับไอ้โจ้ที่หน้าเซเว่น แม่งพาพวกมากันเป็นสิบ แต่กรูขับหนีออกมาได้ก่อน.."
ทุกคนเข้าใจสถานการณ์ได้ในทันที และคิมก็เป็นคนแรกที่กระโจนขึ้นควบมอเตอร์ไซค์ของตัวเองแล้วขับนำหน้าออกไปอย่างแรงด้วยความฮึกเหิม เลือดในกายฉีดแรงเพราะฤทธิแอลกอฮอล์และสัญชาติญาณดิบที่พลุ่งพล่าน เด็กหนุ่มขับรถฝ่าทะยานไปในความมืด..ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าระบายความความเจ็บปวดในใจ.. แม้ว่ามันจะต้องแลกด้วยบาดแผลทางกายก็ตาม
-
เข้าใจคิมนะ ต้องการความรัก :กอด1:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด
ทำไมซื้อหวยไม่ถูกฟร่ะ
คนแต่งใจร้ายจริงๆ
-
เด็กเวร
แดรกเหล้า
มะชวน
-
เอาแล้วไง เรื่องจะไปกันใหญ่แล้ว นายคิมหันต์
แล้วพรุ่งนี้จะมีหน้าไปพูดกับคนตัวเล็กยังไง
+1 ให้นะครับ มาลุ้นกันต่อในตอนหน้า :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดคิมอ่ะเด๋วเกิดเรือ่งแน่ๆเลย
เฮ้ออออออออใจเย็นเน้อทำแบบนี้ถ้าแบ็งค์รู้เ้ข้า
ความสัมพันธ์ต้องเลวร้ายลงแน่ๆ :z3: :z3:
กลับมานะเจ้าคิม
+1 จัดให้คะ
-
อ่อนแอเพราะรักเธอมากกว่า กว่าใครจะเข้าใจ หวาดกลัวสักครั้งที่เธอขัดใจ จะมาหนีไป..
เพลง โดนใจมากๆ เข้ากับคิม แบ็งค์ สุดๆ
เป็นหวังคิมจัง หวังจะแก่ปัญหาแต่มันกับยิ่งบานปลายไปทุกทีๆ :เฮ้อ:
+1
-
ก่อนอื่นขออธิบายเรื่อง Time line ใหม่ก่อนนะครับ เพราะครั้งก่อนคนเขียนบอกไว้ไม่เคลียร์..
แม้ว่าในนิยายเรื่องนี้จะมี 4 เรื่องที่ดูเหมือนจะแยกกัน แต่ที่จริงอยู่บน time line เดียวกันนะครับ
คือถ้าอ่านแบบรวดเดียวก็จะเห็นว่าทุกเรื่องจะดำเนินต่อเนื่องร้อยเรียงกันไป เพียงแต่คนเขียนไม่ได้ระบุชัดเจนเท่านั้นเอง
ยกตัวอย่างจาก 4-5 ตอนล่าสุดแล้วกันนะครับ เช่น
ตอนบ่าย คิมถูกอาจารย์ประภาศรีไล่ออกจากห้องเรียน-
เลิกเรียน พีทกับแทนไปซ้อมบาสด้วยกันแล้วนั่งคุยเรื่องจอม-
ตกเย็น พีทกับบอสไปกินไอติมด้วยกันแล้วเกิดงอนกันขึ้นมา-
สองทุ่ม คิมโทรหาแบ็งค์-ตกดึก คิมออกไปกินเหล้ากับเพื่อนๆ..
เหตุการณ์ทั้งหมด อยู่ในวันเดียวกัน ดำเนินเรื่องต่อกัน จะไม่มีการกระโดดไปกระโดดมา แบบ คู่นึงผ่านไปแล้ว 3 วัน แต่อีกคู่ ยังอยู่ที่เดิมแบบนี้อ่ะครับ..
อันที่จริงควรจะบอกตั้งแต่แรกเนอะ..คนอ่านจะได้ไม่สับสน..
อ่า..นอกเรื่องนิดนะครับ คนเขียนก็คุ้นกับชื่อล็อคอินหลายๆคนนะครับ และก็ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านและติดตามมาโดยตลอด(อยากจะบอกว่าซาบซึ้งใจมาก) แต่ขออนุญาตทักบางคนเป็นการส่วนตัวนี้ดนึง..
คือคนเขียนเคยเขียนเรื่อง สมุดบันทึก..ข้างหน้าต่าง เป็นเรื่องแรกและไม่จบ.. (และไม่ค่อยมีใครอ่าน :sad4: )
แต่ก็คุ้นๆว่ามีหลายๆคนที่อ่านเรื่องนั้น แล้วยังไม่เข็ดมาตามอ่านเรื่องนี้อีก 555 ก็เลยประทับใจเป็นพิเศษอ่ะครับ
ที่จำได้แน่ๆ ก็คือ คุณ จันไร ไฮเปอร์ กะคุณ mandash (พิมพ์ชื่อถูกป่ะเนี่ย.. -_-' )
กะน้องอีกคนที่ชื่อยาวๆ .. ขอโทดด้วยค้าบ... พี่แก่แล้ว..จำชื่อยาวๆไม่ได้.. และก็คุณ dhalia คุณ wan
จริงๆก็มีอีกหลายคนเนาะ วันหลังจะตามเก็บให้ครบนะครับ..
ที่ประทับใจเพราะว่า เรื่องนั้น คนเขียนเขียนเรื่อยเปื่อยมาก.. ตัวละครยึกๆยักๆ ไม่ยอมทำอะไรซะที ที่สำคัญ ไม่มี NC ด้วย เป็นนิยายรักวัยรุ่น แต่เขียนเรื่องครอบครัวของตัวเอกไปกว่าครึ่งเรื่อง 555
แม้แต่เพื่อนคนเขียนเอง ยังโทรมาบอกว่าเกือบเอาทีนยันคอมพ์ไปหลายครั้งด้วยความรำคาญ 555 และมันก็เลิกอ่านไปในที่สุด ..
จนบัดนี้ คนเขียนก็ยังไม่ได้นำเรื่องนั้นกลับมาเขียนใหม่(แต่ก็ยังมีคนอุตส่าห์ถามถึง ขอบคุณครับ) ทั้งๆที่ตั้งใจกับมันมากๆ แต่ลงความเห็นว่า มันคงไม่ใช่แนวของบอร์ดนี้เท่าไหร่.. รออายุเยอะกว่านี้แล้วจะลองเขียนใหม่ดูอีกทีนะ
ตอนนี้ก็มีโครงการแน่ๆอีก 3 เรื่อง 555
แต่คงต้องรอให้เรื่องนี้จบก่อน เพราะถ้าขืนมีหน้าไปเขียนเรื่องอื่นโดยทิ้งเรื่องนี้ให้คาไว้อีก คนอ่านคงหมดศรัทธากันพอดี..
คืนนี้มาต่อแค่นี้นะครับ ตอนต่อไปจะเป็นตอนของ แทน-จอม , ผู้กองเข้ม-เบ็นซ์ครับ
ฝันดีครับ
-
ชีวิตคิมทำไมมันร้ายอย่างนี้
จะไม่มีใครเข้าใจคิมบ้างจริงๆหรือ
แบ๊งค์เข้าใจคิมมั้ย
ลุ้นกับชีวิตคิม
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
มาจิ้ม รับตอนใหม่ครับ
เหอๆ ทำไมคิมทำตัวงี้อ่า
แอบเศร้านะเนี่ย
ว่าแต่ ผมชอบ สมุดบันทึก ข้างหน้าต่าง นะครับ
^___________^
มันน่ารักดี น่ารักมากๆ เลยด้วย
เอาไว้มะไหร่พี่จะเขียนใหม่อีกรอบ จะตามอ่านแน่ๆ ครับ
-
^
^
^
เราเจอแร้น..คนที่อยากขอบคุณ อีกคน แต่น้องชื่อจำยากมากๆอ่ะครับ เพ่เลยพิมพ์ไม่ถืก 555
ปล. หวังว่าจะไม่ผิดกฏบอร์ดนะคับ สัญญาว่าจะไม่ชวนคุยแบบนี้บ่อยๆ..
-
เอ้ออยากจะสารภาพนะครับว่าคุ้นชื่อเรื่องก็จริงแต่จำเนื้อเรื่องไม่ได้แล้วอ่า เหอๆๆ
แต่จำคุณ anocha ได้นะครับ :impress2:
แต่ส่วนมากผมจะจำชื่อคนแต่ง กับชื่อเรื่องไม่ได้อะครับ
เพราะสมัยตอนเป็นเด็ก (ม.ปลาย) อ่านเยอะมากกกกกก อ่านทุกวัน อ่านยิ่งกว่าหนังสือเรียนอีก 555+
แต่ถ้าได้กลับไปอ่านก็จะคุ้นเองว่า อ้อเรื่องนี้นี่เองเคยอ่านแล้วนี่หว่า อะไรแบบนี้อะครับ
ก็ต้องขอโทษด้วยนะครับจำเนื้อเรื่องไมไ่ด้ แต่จำได้ว่าคุณ anocha เขียนนิยายสนุกดีครับ o13
เอาละมาคอนเม้นนิยายบ้าง ดูท่าปัญหาในใจของคิมรุนแรงมากเลยนะเนี่ย
แต่ก็น่าสงสารจริงๆโดนแม่ทิ้งไปแถมพ่อก็มีภรรยาใหม่ ไม่มีใครใส่ใจและให้ความอบอุ่น
แบงค์รีบกลับมาหาคิมเร้ววว ช้ำกันทุกคู่คนอ่านใจไม่ดี 5555+
+1 ให้ครับ
ปล. วันนี้พล่ามเยอะจังเลยเรา 5555+
-
ให้คิมเจอแบงค์ที่เซเว่นโดยบังเอิญ แล้วแบงค์ก็ดึงคิมออกมาจากพวกเด็กเลวนั่น .....อิอิ
ขอแค่นี้ สงสารคิม
-
คิมจะเจออะไรร้ายๆหรือเปล่านะ
-
^^
-
คิมเอ้ย... จะรู้บ้างไหมว่า แบงค์จะโกรธมากขึ้นอีก ถ้ารู้เรื่องการทำตัวของคิมอะ
-
คิม จะเป็นอย่างไงบ้างเนี่ย จะทำไรนึกถึงแบงค์มั้งเน้อ เดี๋ยวจะยิ่งไปกันใหญ่ :sad4:
เรื่องสมุดบันทึกฯ เป็นอีก 1 เรื่องที่ชอบนะคะ และยังรออ่านเหมือนเดิมจริงๆนะ รวมถึงหนูว่าวอีกตะหาก :sad4:
-
:L2:
-
:sad4: :sad4: :sad4: พลาดไปหลายตอนเลย :z3: :z3: :z3: :z3:
อ่านจบ แระ คิดไป คิดมา อืมคิมนี่น่าจำถูกรุมสกรัมปางจายไรแบบนี้
แล้วก็ให้ น้องแบ็งค์ ผู้น่ารักมาคอยซ้ำเติม อืม แถมซ้ำชั้นอีกสักปี o22 o22
เหอะๆๆๆ แล้วแต่คนแต่งดีก่า แต่น่าจะโดนตื๊บ ซะหน่อยก็ดี จะได้ ..... :m16: :m16:
ฮ้วย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
วัยรุ่นเนาะ...รักแรง รอแค่คืนเดียวก็ไม่ได้
ต้องเกิดเรื่องอีกแน่ๆ เลย :เฮ้อ:
มี 4 in 1 แบบนี้ต้องลงถี่ขึ้นเป็น 4 เท่าด้วยล่ะ เป็นกำลังใจให้ทุกคู่เลย :laugh:
-
แอร๊ย ในที่สุดก็ตามอ่านจน ทัน อ่านเรื่องสั้น ครบแล้ว
เห็นคนโหวตกันเยอะๆ เลยลองตามมาอ่าน สนุกมาก
ขอบคุณคนแต่งมากๆๆ
ปล.แอร๊ยยย ชอบ คิม เป็นพิเศษ อิอิ ขอเยอะๆๆ :L2:
-
แอบติดตามแบบเงียบๆมานานแล้วครับ...สู้ สู้ นะครับ
-
โถ น่าสงสาร เด็กขาดรักแท้ๆ
-
โหย เ็ป็นห่วงคิมอ่ะ จะไปเป็นไรมะเีนี่ย ต้องบาดเจ็บกลับมาแน่ ๆ แบงค์มะยอมสนใจคิมเลยเนาะ
ขอให้คิมมะเป็นไรมากนะ รอตอนต่อไปค้าบ ^^
-
ในที่สุดอ่านทันแล้ว อ่านเรื่องสั้น แล้วตามมาอ่านเรื่องนี้
ชอบๆสนุก ๆ
แล้วคิมจะเป็นไรไหมนี่ :serius2:
-
..เป็นเรื่องวันเดียวทุกเรื่องเลยหรือคะ เก่งนะคะ ทำให้มันดำเนินอยู่ในวันเดียวกันได้ แต่เวลามันไคล์แม็ก พร้อมกันนี่ ลุ้นสุดๆ ไปเลยค่ะ ...เหอะๆ ...
-
:เฮ้อ:
-
แล้วการเจ็บตัวของคิมจะคุ้มเหรอ
ที่จะทำให้ความเจ็บปวดในใจหายไปน่ะ
-
:serius2:
ซีเรียสมากถึงมากที่สู้ดดดดดดดด
-
ท้องฟ้ายามเช้าปรอดโปร่งแจ่มใสบอกให้รู้ว่ากำลังจะสิ้นสุดฤดูฝน.. แสงแดดอบอุ่นสาดทอลงบนพื้นหญ้าเขียวขจีในสนามยิ่งทำให้บรรยากาศรอบตัวสดชื่นกว่าทุกวันที่ผ่านมา.. และสายลมอ่อนๆที่พัดโชยมาก็หอบเอาไอหนาวลอยมาด้วย..
ที่ม้าหินอ่อนใต้ร่มมะม่วงข้างสนามฟุตบอล เด็กหนุ่มสองคนนั่งเล่นหมากฮอสฆ่าเวลาเพราะยังเช้าเกินกว่าที่จะไปนั่งจับเจ่าในห้องเรียน.. แต่ภาพที่ออกจะสะดุดตาผู้คนที่ผ่านไปมาก็คือ คนหนึ่งมีเฝือกที่แขน และอีกคนก็มีผ้าพันแผลพันแขนเป็นทางยาว..
"วันเสาร์นี้กรูไปช่วยมรึงทำรายงานนะ.." แทนพูดขณะที่เลื่อนหมากไปหนึ่งช่อง ตามองสีหน้าครุ่นคิดของจอมอย่างนึกขำ จอมมักจะเผลอทำท่าทางเหมือนเด็กๆเวลาที่กำลังจดจ่อกับเรื่องที่เจ้าตัวสนใจมากๆ และริมฝีปากสีแดงชุ่มฉ่ำนั้นก็จะเม้มเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว...
"ไม่เป็นไร...กรูให้พ่อกรูช่วยพิมพ์จนเสร็จแล้ว.." จอมส่ายหัว ไม่ยอมละสายตาจากกระดานขึ้นมาพูดด้วย
"งั้นเสาร์นี้มรึงก็ว่างแล้วสิ เอางี้..เราไปดูหนังกันมั้ย.."
"อือ..."
"เสร็จแล้วก็ไปบ้านกรูกัน.." แทนพูดตามบทที่พีทเตรียมไว้ให้ ตามองจอมอย่างมีความหวัง ..
"มรึงรีบๆเดินดิ.." จอมกระตุ้น กำลังหมกมุ่นอยู่กับการวางแผนเพื่อเอาชนะแทน..
"มรึงตั้งใจฟังกรูหน่อยดิ.." คนออกปากชวนไปเที่ยวบ่นอุบ.. เริ่มรู้สึกว่าอีกฝ่ายจะเอาจริงเอาจังกับเกมส์ตรงหน้ามากเกินไปแล้ว
"มรึงก็ตั้งใจเล่นหน่อยดิ.."
แทนถอนใจเอือกใหญ่ ก่อนจะเลื่อนหมากฮอสไปอย่างส่งๆ เพื่อให้เกมส์จบๆไป..
"มรึงเดินแบบนี้จริงอ่ะ.."
..
"อือ.."
"งั้นกรูกินล่ะนะ.." จอมทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง กินรวดเดียวสองต่อแล้วเข้าฮอส..ไม่ทันสนใจว่าอีกฝ่ายกำลังจะงับหัวอยู่รอมร่อด้วยความขัดใจ..
"อ่ะ..ถึงยังไงกรูก็แพ้อยู่ดี เลิกเล่นเหอะ.." แทนคว่ำกระดานเอาดื้อๆ ก่อนจะกลับเข้าเรื่องเดิม.. "ไปดูหนังเสร็จแล้วบ้านกรูกัน ตกลงมั้ย.."
"ว้า..อะไรของมรึงเนี่ย เล่นยังไม่ถึงครึ่งเกมส์เลย..งั้นเล่นใหม่อีกตาละกัน" จอมบ่น ไม่ว่าจะแข่งอะไรกันก็ตาม แทนมักจะเป็นฝ่ายชิงยอมแพ้ไปก่อนเสมอ..
"พอเหอะน่า ถึงไงกรูก็แพ้มรึงอยู่ดี แล้วเรื่องวันเสาร์นี้ว่าไง.."
จอมทำหน้างง นึกขึ้นได้ว่าระหว่างเล่นฮอสไม่ได้ตั้งใจฟังว่าอีกฝ่ายพูดอะไร หนุ่มน้อยยิ้มเก้อๆอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะถามทวนซ้ำอีกที.. "วันเสาร์นี้ทำไมอ่ะ..โทษที กรูไม่ทันฟัง.."
"ก็กรูชวนมรึงไปดุหนังไงเล่า เสร็จแล้วก็ไปบ้านกรู.." แทนพูดอย่างอ่อนใจ รู้สึกว่าแผนของพีทไม่น่าจะใช้ได้ผลกับจอม..
"อ๋อ..เออไปก็ไปดิ" คนถูกชวนตอบตกลงง่ายดาย ล้วงมือลงไปหยิบช็อคโกแล็ตในกระเป๋ากางเกงแท่งเล็กๆออกมา แล้วส่งปลายด้านหนึ่งให้แทนช่วยหักออกเป็นสองชิ้นเล็กๆ...
"ดีนะเนี่ยที่เราแขนเจ็บแค่คนละข้าง..ตอนนี้เหมือนมรึงเป็นแขนข้างนึงของกรูเลย..." แทนพูดยิ้มๆ
"อ๋อ..เออ...มรึงทำให้กรูนึกถึงเรื่องนึงที่อ่านจากฟอร์เวิร์ดเมลอ่ะ.."
เหรอ..ว่าไงอ่ะ.."
"เดี๋ยวกรูฟอร์เวิร์ดไปให้มรึงอ่านละกัน.."
"เอ๋า..มรึงก็เล่ามาเลยดิ กรูอุตส่าห์รอฟัง.."
"ฟังแล้วห้ามหัวเราะนะ.. แบบว่า เรื่องมันงี่เง่าหน่อยๆอ่ะ.."
"เล่ามาเหอะน่า..กรูไม่ขำหรอก.."
จอมเริ่มเล่าทั้งที่มือยังถือช็อคโกแล็ตค้างไว้
"คือ.. สมัยก่อนที่พระเจ้าสร้างมนุษย์ขึ้นมาใหม่ๆ..พระองค์สร้างให้มนุษย์ตัวติดกันตรงหน้าอก เพื่อที่จะได้คอยช่วยเหลือกัน..มนุษย์สมัยก่อนก็เลยมีสองหัว สี่แขน สี่ขา..หัวใจก็อยู่ติดกัน... พระเจ้าสร้างแต่ละคู่ไม่เหมือนกัน บางคู่ก็เป็นคู่ผู้ชายกับผู้หญิง บางคู่ก็ก็เป็นผู้ชายกับผู้ชาย แล้วบางคู่ก็เป็นผู้หญิงกับผู้หญิง.. "
"ฟังดูแปลกๆเนาะ.." แทนพูดขำๆ
"ฮึ่ย..อย่าพึ่งขัดคอดิ..ไหนว่าจะไม่หัวเราะไง" คนเล่าบ่น ทำหน้าขัดใจ
"อ่ะ..โทษทีๆ.. เดี๋ยวกรูจะตั้งใจฟังละ.."
"ทีนี้ พออยู่ด้วยกันมากๆ แต่ละคู่ก็เกิดทะเลาะกัน.. พระเจ้าเกิดรำคาญขึ้นมาก็เลยบันดาลให้สายฟ้าฟาดลงมาระหว่างคู่
เพื่อแยกทั้งสองคนออกจากกัน..พระองค์ทรงแบ่งทุกอย่างๆยุติธรรม มนุษย์แต่ละคนก็เลยมีสองแขน สองขา สองตา เท่าๆกันแล้วก็บันดาลให้ลมพายุพัดให้ทุกคู่กระจัดกระจายแยกกันไปตามดินแดนต่างๆ เพื่อที่จะได้หากันไม่เจอ จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันอีก.."
"แล้วไงต่ออ่ะ.." แทนซักต่ออย่างอยากรู้..
"ต่างคนต่างก็อยู่ได้สบายดี ดำรงชีวิตได้ตามปกติ แต่อยู่มาไม่นาน ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างหายไป...มนุษย์ทุกคนก็เลยสำรวจตัวเอง แล้วก็พบว่า อวัยวะทุกอย่างอยู่กันเป็นคู่ สองตา สองหู สองแขน สองขา.."
จอมพูดแล้วหยุดไปครู่หนึ่ง ทำหน้าเขินๆก่อนจะเล่าต่อ
"ยกเว้นหัวใจที่อยู่อย่างโดดเดี่ยว..เราทุกคนก็เลยต้องออกไปตามหาคู่ของมันให้เจอ..เพื่อจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันไง.."
แทนยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังจบ นานๆทีจอมถึงจะพูดอะไรยาวๆแบบนี้สักที แต่พูดออกมาทีไร คนฟังก็รู้สึกดีทุกครั้ง...
"งั้นกรูก็โชคดีที่หาหัวใจของกรูเจอแล้ว.."
จอมหยิบช็อคโกแล็ตใส่ปากเคี้ยวอย่างอารมณ์ดี ตามองรอยยิ้มบนหน้าเข้มๆของแทน
"แล้วมรึงรู้มั้ยว่าทำไมคนเราถึงชอบ kiss กัน"
คนถูกถามส่ายหัว นึกถึงครั้งแรกที่จูบกัน จอมมีช็อคโกแล็ตเลอะเต็มปากเหมือนเช้านี้... "ไม่รู้เหมือนกัน...."
"ก็เพราะปากมันอยู่โดดเดี่ยวไม่มีคู่เหมือนหัวใจ... พอเจอคู่มันแล้ว เราถึงต้องเอามันมาติดกันไง.."
แทนนั่งนิ่ง..จินตนาการไปไกลถึงวันสุดสัปดาห์ที่กำลังจะมาถึง..
"ป่ะ..ออดดังแล้ว..ไปเข้าเรียนกันเหอะ.." จอมพูดแล้วลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง ในขณะที่แทนลุกเดินตามไปติดๆ สองหนุ่มเดินกอดคอกลับไปในตึกเรียนด้วยรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า..
-
:-[
จอมน่ารักอะ
-
โห ค้างเลยค่ะ กำลังสนุกๆ
รอๆ^^
-
:o8: :-[
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดนุ้งจอมไม่ไหวจะเคลียร์
นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในรร.นะ หึหึ ปากก็ต้องหาคู่ชิมิ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
"ก็เพราะปากมันอยู่โดดเดี่ยวไม่มีคู่เหมือนหัวใจ... พอเจอคู่มันแล้ว เราถึงต้องเอามันมาติดกันไง.."
แทนเอ้ยน่าจะทำให้ดูนะ :กอด1:
+1 จัดให้คะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: หน่ารักอ่ะ
-
ตอนเดียว
ตอนเดียวอ้าาา
แต่น่าร้ากกกคร้าบบบ
-
เพ่คร้าบบบบ คิดได้ยังงัยเนี้ยะ
หัวใจกะปาก
แอยรสสสสส
:o8:
-
เห็นชื่อคนแต่ง ตั้งแต่สมัยเรื่องอะไรหว่า....จำไม่ได้ ที่มีลูกนัทมีแม่ขายขนมปัง อ่ะ รู้สึกว่าสมุดบันทึก.....นั่นน่ะครับ
ไม่ได้เข้าเ้ล้ามานานพี่แกออกมาอีกหลายเรื่อง
อย่างงี๊เลยต้องตามอ่าน
อ่านไปดี ๆ พอถึงหน้า 17 โอ่ย เริ่มงง :serius2:มีเรื่องคนอื่นมาด้วย
แสดงว่า ต้องอ่านเรื่องก่อนหน้าทั้งสามเรื่องก่อนใช่ป่ะคับ
แล้วค่อยกลับมาอ่านตอนที่อยู่ในหน้า 17 อีกที
แล้วจะติดตามต่อไปเรื่อยๆ นะครับ
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนคะ เขียนได้น่ารักมากเลย
ชอบตัวละครทุกตัวโดยเฉพาะ "ไอ้แม้ว" :laugh:
หลังจากซุ่มอ่านมานาน พอมาเจอ [-16 PLUS-] โดนใจมาก
อยากกลับไปเป็นเด็กอีก ม.ปลาย อีกครั้งเลย :laugh:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านนะคะ :L1:
-
น่ารัก อิอิ o13
-
โว้ววววววววววว สั้นๆ ค้างอีกต่างหาก
แต่หวานนะเนี่ย รออ่านต่อนะคะ
บวก 1 แต้มค่ะ ขออนุญาตเอาเรื่องนี้ไปเล่าต่อน้า หุหุ
-
โชคดีวันนี้อยู่ดึก กร๊าสสสสส !!!
หวานมากๆอ่ะ เหอๆ ^///^
-
โฮะๆๆๆ ปากเลยต้องมาติดกัน :o8:
-
เอ่อม... ที่ต้องการคู่น่ะ มีแค่หัวใจกับปากแค่นั้นเหรอ แล้วอย่างอื่นล่ะ.... :z1:
-
:-[ น่าร้ากกกกกกกกก
ตอนนี้อ่านแล้วช่วยดึงอารมณ์กลับมาจากตอนก่อนๆมากมายอ่ะ
อ่านแล้วแบบว่าแกล้มจะปริอ่ะ น่ารักจริงๆ :o8:
-
จอมอยากให้แทนจูบ?? อ๊ากก เขิน
-
อยากอ่านคู่นี้ใจจะขาด :laugh:
-
รอคู่นี้อยู่เลย
แทน จอมน่ารักกกกกก
เอิ๊ก เอิ๊ก วันเสาร์ จะทำอะไรอ่ะแทน
-
น่าร๊ากกกกกก :-[
นายพีทสอนอะไร ทะลึ่งๆให้กับแทนอีกละ :angry2: แต่เค้าก็รออ่านอยู่กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ
-
คู่แทนกับจอมน่ารักจัง...ส่วนอีก 2 คู่ที่เหลือก็เครียดได้อีก :เฮ้อ:
รออ่านต่อว่าคู่ผู้กองจะเป็นยังไงบ้างนะครับ
-
จอม โคดโรแมนติก น่ารักสุดๆ
แทน หื่นดั้ยจัย
:t2:
ดูหนังเส็ด จาทามรายต่อ อะจึ๊ย
ลุ้นค้าบ
:m22: :m32: :m7:
-
อ่านตอนนี้แล้วเขินไงไม่รู้อ่ะ (ทั้งๆ ที่ไม่มีฉากอัศจรรย์ หุหุ)
-
จอมเห็นเงียบ ๆ แต่แอบหวานนะเนี่ย อิอิ ทำเอาแทนยิ้มหน้าบานเลยอ่ะ คริ ๆ งี้ตอนหน้าต้องดูหัวใจของแต่ละฝ่ายกันแล้ว แล้วก็ kiss กัน อิอิ 555+ รอตอนต่อไปค้าบผม ^^
-
หวานมากกกกกกกกกกก :o8:
-
หวานมากๆๆ ^____________^
น่ารักครับ +1ให้คนแต่ง
-
+1 ให้น้อง anocha แม้จะมาแบบสั้น ๆ แต่มีคุณค่ามากเลย
หวานซะ :o8: ชอบจัง จะรอ แทน+จอม ตอนต่อไปนะ
ลุ้น ๆ วันเสาร์ ดูหนัง ไปบ้านแทน แล้วจะเกิดอะไรขึ้น จะคอยดู
ว่า ติวเตอร์พีทสอนมาดีรึเปล่า .... :pig4:....
-
ชอบจังงงง
รีบๆ มาต่อนะคับ
กิกิ
-
:-[ แผนพีท กว่าแทนจะทำได้ น่ารักจริงๆ เสาร์นี้ขอให้สมหวัง
-
^^
-
เล่าเรื่องนี้ จอมเปิดทางให้แทน หรือเปล่าน้า
วันเสาร์คงได้รู้ ว่าแทนจะทำสำเร็จหรือไม่
+1 ให้คุณ anocha เช่นเคย
-
จอมจะน่ารักมากไปแล้ว
-
น่ารักจังเลยยยยยยยยย คู่เนี๊ย :-[
-
คุณ anocha เป็นคนที่แต่งเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กๆ มัธยม ได้น่ารักดีนะ ถ่ายทอดออกมาได้เป็นธรรมชาติดีอะ
ชอบๆๆ :o8:
-
ระวัง เเทนจะผิดเเผน
กลายเป็นเเทนเสียตัวให้จอม
:m20:
-
สั้นมาก
แต่ก็น่าร้ากกกกกกกกกกก
:o8:
-
น่ารักหมดเลย
แต่ชอบคู่คิม อย่าให้มีไรเกิดขึ้นเลย
-
ลุ้นๆๆ :-[
-
แร้วจะรอนะจ๊ะ
:pig4:
-
ยังหาคู่ของปากไม่เจอเลยอ่ะ :-[
-
แทน-จอม หวานมากกกกกก
ขอให้พวกหนูสมหวังกันเร็วๆ นะจ๊ะ :laugh:
-
:-[ :-[ :-[ เรื่องเล่าน่ารักเชียว แต่เหมือนเคยอ่าน :impress2: :impress2:
-
ไม่อยู่หลายวัน ตามมาอ่านทันจนได้
-
คิมโผล่เข้าไปในห้องเรียนก่อนเวลาเริ่มเรียนคาบแรกเพียงสิบนาที เด็กหนุ่มเดินตรงดิ่งไปที่โต๊ะของตัวเองท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นและเสียงซุบซิบไล่หลัง เพราะบนใบหน้าคิมมีรอยฟกช้ำหลายแห่งอย่างเห็นได้ชัด และที่หางคิ้วซ้ายก็มีพลาสเตอร์ยาแปะเป็นทางยาวลากไปจนเกือบถึงขมับ
กระนั้นก็ดูเหมือนว่าคิมหันต์จะไม่แยแสกับบาดแผลบนหน้าตัวเองเท่าไหร่นัก เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ รู้สึกปวดใจที่คนนั่งข้างตัวไม่หันมามองเลยแม้แต่น้อย
หลังจากนั่งกระสับกระส่ายอยู่ครู่เดียว คิมก็สะกิดแบ็งค์ที่ข้อศอกเบาๆ พูดด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมเพราะมีความผิดติดตัวอยู่หลายกระทง
"มรึงหายโกรธกรูรึยังอ่ะ.."
แบ็งค์ไม่ตอบ แต่กลับย้อนถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ "หน้ามรึงไปโดนอะไรมา.."
"ก็..ซ้อมมวยไง.." คิมตอบด้วยท่าทีอึกอัก ยากเหลือเกินที่จะโกหกเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นได้..
แบ็งค์หรี่ตา เฃ้นมองหน้าคิม ก่อนจะเอามือจิ้มตรงรอยช้ำจนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง "มรึงจะโกหกกรูทำไมเนี่ย.."
"เปล่า..กรูซ้อมมวยจริงๆ" คิมทำท่าอึกอัก ก้มหน้ามองพื้นเพื่อหลบสายตาคู่นั้น
"ถ้ามรึงอยากโกหกกรูก็ตามใจ..เอาไว้วันหลังกรูจะหาเรื่องมาโกหกมรึงบ้าง มรึงจะได้รู้ว่ากรูรู้สึกยังไง.." แบ็งค์ย้อนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่มีผลทำให้อีกฝ่ายนิ่งงัน..
"กรูขอโทษ.."
แบ็งค์มองหน้าอีกฝ่ายเต็มสองตา.."กรูไม่รู้ว่าสองสามวันนี้มรึงเป็นอะไร ถ้ามรึงไม่อยากบอก กรูก็จะไม่ถาม แต่กรูอยากให้มรึงรู้ว่ากรูเป็นห่วงมรึง เข้าใจมั้ย.."
คิมอึ้ง..นานแล้วที่ไม่ได้ยินคำว่าเป็นห่วงหลุดอกมาจากปากใคร..ถ้อยคำสั้นๆที่ทำให้เต็มตื้นขึ้นมาในอกทุกครั้งที่ได้ยิน...
"กรูมันงี่เง่า ชอบทำเรื่องโง่ๆ มรึงก็รู้.."
"แล้วไง?.."
คิมหลบตา..พูดด้วยน้ำเสียงห้าวลึก.. "เมื่อวานนี้มรึงปิดมือถือหนีกรู..ไม่ยอมให้กรูไปเจอหน้า มรึงรู้มั้ยว่ากรูคิดมากแค่ไหน.."
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแผลบนหน้ามรึง.."
"กูก็เลยไปกินเบียร์กับเพื่อน แล้วก็พอดีมีเรื่องนิดหน่อย..แค่นี้แหละ" คิมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไม่อยากให้คนฟังต้องเป็นกังวลมากไปกว่าเดิม..
แบ็งค์ถอนใจเฮือกใหญ่ "แค่เนี้ยนะที่มรึงไปกินเบียร์....กรูไม่ได้ปิดมือถือหนีมรึง..กรูปิดมือถือหนีไอ้ เอ๊ย! พี่เป็นหนึ่ง.."
คิมทำท่าโล่งอก "ก็ตอนที่กรูโทรเข้าเบอร์บ้าน มรึงไม่ยอมบอกกรูนี่ กรูก็เลยคิดว่ามรึงโกรธกรู.."
"ตอนนั้นพ่อกับแม่กรูอยู่แถวนั้น กรูไม่สะดวกคุย" แบ็งค์อธิบาย "แต่กรูก็โกรธมรึงจริงๆนั่นแหละ.."
"กรูขอโทษ..."
"คิม..มรึงเป็นอะไร มรึงก็บอกกรูมาดิ.. อยู่ๆมรึงก็ทะเลาะกับอาจารย์ประภาศรี อยู่ๆมรึงก็เดินออกจากห้องเรียน มีอะไรก็ไม่บอก หรือมรึงไม่เชื่อใจกรูแล้ว "
"กรูไม่ได้ไม่เชื่อใจมรึงง..แต่..กรูไม่อยากให้มรึงคิดว่ากรูงี่เง่า."
"สายไปแล้วคิม กรูก็คิดว่ามรึงงี่เง่ามาตลอดแหละ.."
"กรูรู้..กรูมันงี่เง่า.."
"เออ...รู้ก็ดี แล้วก็รู้ไว้ซะด้วย ว่ากรูรักมรึง รักทั้งๆกรูที่คิดว่ามรึงงี่เง่านี่แหละ..."
คิมฉีกยิ้มกว้าง..สะดุ้งเล็กน้อยเพราะเจ็บแผลที่มุมปาก..
"คราวนี้มรึงบอกกรูได้รึยัง ว่าเมื่อวานนี้มรึงเป็นบ้าอะไรของมรึง.." แบ็งค์ถามย้ำคำเดิม ก่อนที่อีกฝ่ายจะเฉไฉไปเรื่องอื่น..
"ถ้ากรูพูดไปแล้ว..มรึงจะให้อภัยให้คนงี่เง่าคนนี้ได้มั้ย.."
"มรึงก็พูดมาเร็วๆเหอะน่า..."
คิมหลบตา..พูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย.. "เมื่อวานนี้มรึงหายไปนาน..กรูหงุดหงิด ก็เลยเอาไอพ็อดขึ้นมาฟังเพลง..แล้วอาจารย์ประภาศรีก็เลยด่ากรู กรูรำคาญก็เลยเดินออกจากห้องเรียนไปตามหามรึง แค่นี้แหละ.."
แบ็งค์ขมวดคิ้วอย่างงุนงง .. "มรึงก็รู้นี่ ว่ากรูไปไหน ทำไมต้องหงุดหงิดด้วย.."
คิมหัวเราะขื่นๆในลำคอ ก้มหน้าก้มตาพูดเหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำผิด "ก็บอกแล้วไงว่ากรูมันงี่เง่า.. กรู..ไม่ชอบเวลาที่อยู่คนเดียว กรูไม่ชอบเวลาที่กรูไม่เห็นหน้ามรึง..ยิ่งตอนที่ไอ้เป็นหนึ่งมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆมรึง กรูก็ยิ่งหงุดหงิด.." .
แบ็งค์ถอนใจเฮือกใหญ่ "เราก็อยู่ด้วยกันทุกวันแล้วนี่ไง..แล้วเมื่อวาน กรูก็ไปแค่แป๊บเดียวเอง มรึงก็เห็น"
"กรูรู้ แต่มันไม่พอ..กรูไม่รู้ว่ากรูเป็นบ้าอะไร ยิ่งอยู่ใกล้มรึงมากเท่าไหร่ กรูก็ยิ่งต้องการมรึงมากขึ้นเรื่อยๆ กรูไม่อยากให้มรึงอยู่ใกล้ใคร กรูรู้ว่ากรูเห็นแก่ตัว..แต่กรูห้ามใจตัวเองไม่ได้ ยิ่งเมื่อวานมรึงไม่พูดกับกรู กรูก็ยิ่งใจคอไม่ดี มรึงรู้มั้ย? กรูกลัวมรึงไม่รักกรู กลัวมรึงจะทิ้งกรู ถ้ามรึงไม่รักกรูแล้ว..กรูจะอยู่ยังไง.."
คนที่ปกติจะพูดน้อยกลับออกปากพรั่งพรูความในใจยาวเหยียด ไหล่กว้างห่อลู่ลงเหมือนเด็กขี้ขลาดที่ขดซุกตัวใต้ผ้าห่มในคืนฟ้าคะนอง.. ไม่เหลือเค้าเด็กหนุ่มก้าวร้าวที่เดินกระทืบเท้าออกจากห้องเรียนเมื่อวานนี้เลยแม้แต่น้อย..
แบ็งค์ถอนใจ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "มรึงก็รู้ว่ากรูรักมรึง...มรึงจะคิดมากทำไมวะ?"
"กรูรู้ แต่กรูห้ามตัวเองไม่ได้.." คิมสารภาพ .. รู้สึกว่าตัวเองโง่เง่าเหลือกำลัง
"กรูไม่อยากให้มรึงเป็นแบบนี้..คิม มรึงไม่เชื่อใจกรูรึไง.."
"กรูก็ไม่อยาก.. กรูรู้ว่าบางทีมันทำให้มรึงลำบากใจที่กรูทำตัวแย่ๆ .."
"ไม่ใช่อย่างนั้น.." แบ็งถ์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ "กรูไม่เคยลำบากใจ กรูแค่เป็นห่วงมรึง เวลาที่มรึงใช้แต่อารมณ์ มรึงชอบทำให้ตัวเองเดือดร้อนทุกที.. "
"มรึงก็อย่าไปไหนสิ.. ถ้ามีมรึงอยู่ด้วย กรูสัญญาว่าจะไม่ทำตัวแบบนั้นอีก.." คนตัวโตพูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน แบ็งค์นิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดช้าๆเหมือนกำลังชั่งใจทุกคำพูด..
"คิม..ถ้าวันไหนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน กรูก็อยากให้มรึงดูแลตัวเองดีๆ.."
"กรูไม่ยอมให้มรึงไปไหนทั้งนั้น.." คิมย้อนเสียงกร้าว...
"ใครจะไปรู้อนาคต อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ.." แบ็งค์พูดเนือยๆ แต่แววตาดูจริงจัง "กรูไม่เคยขออะไรมรึงเลย แต่ตอนนี้. กรูอยากให้มรึงรู้ว่า
คนที่รักมรึงกำลังร้องไม่ให้มรึงมีเรื่องมีราวอีก มรึงจะทำให้กรูได้มั้ย... ขอให้มรึงต่อยคนแค่ตอนที่อยู่บนเวทีมวย มรึงจะทำให้กรูได้รึเปล่า.."
คิมนิ่ง... น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้บาดแผลที่ยังแปลบลึกในอกบรรเทาลงอย่างน่าประหลาด..
"แล้วกรูก็ไม่อยากให้มรึงมีเรื่องกับอาจารย์อีก ไม่ว่าคนไหน มรึงไม่ต้องตั้งใจเรียนมากก็ได้..แค่อย่าทำตัวก้าวร้าว..แค่นี้ได้มั้ย.."
"กรูจะปรับปรุงตัวให้ดีกว่านี้..เพื่อมรึง.." คิมพูดเสียงหนักแน่น สบตาแบ็งค์อย่างมีความหมาย
"ไม่ต้องทำเพื่อกรูหรอก..ทำเพื่อตัวเองเหอะ.."
คิมหัวเราะเนือยๆ..ตามองออกไปนอกห้อง.. "ถ้าไม่ทำเพื่อมรึง ชีวิตกรูก็ไม่มีความหมายอะไร.."
คำพูดนั้นทำให้แบ็งค์ถอนใจทุกทีที่ได้ยิน "เมื่อไหร่มรึงจะเลิกคิดแบบนี้ซะทีวะ..? มรึงยังมีคนที่รักมรึงอีกตั้งเยอะ..
"แต่ไม่มีใครมีความหมายสำหรับกรู นอกจากมรึง" คิมพูดอย่างดึงดัน "มรึงเป็นคนแรกที่ทำให้กรูรู้สึกว่าชีวิตกรูมีค่า มีคนรัก มีคนสนใจ..ถ้ามรึงไม่รักกรูแล้ว หรือถ้าเราต้องแยกจากกัน ชีวิตกรูก็คงกลับไปเป็นเหมือนเดิม.."
แบ็งค์มองหน้าคิม พูดช้าๆแต่ชัดเจน.. "ถ้ามันเป็นแบบนั้น กรูก็คงเสียใจมาก มรึงสัญญากับกรูก่อน..ไม่ว่าจะมีกรูหรือไม่มีกรู มรึงจะดูแลตัวเองให้ดีๆ มรึงทำให้กรูได้มั้ย..."
-
เหอะๆ อย่าบอกว่าคนเขียนขี้เกียจเขียน เลยจะให้แบงค์ตายนะครับ o18
-
คิมหันต์ทำตัวสงบเสงี่ยมตั้งแต่เช้าจนถึงตอนเลิกเรียน แม้ว่าจะต้องเผชิญกับเรื่องเครียดแทบจะตลอดทั้งวัน อันเป็นผลจากการที่เจ้าตัวแผงฤทธิไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
แต่ก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะยอมก้มหน้ายอมรับสภาพนั้นแต่โดยดี คิมถูกโค้ชตำหนิอย่างรุนแรงเพราะบาดแผลที่ได้จากการชกต่อยทำให้เจ้าตัวต้องงดซ้อมไปหลายวันเพื่อให้ร่างกายฟื้นตัว ซ้ำยังถูกเรียกตัวเข้าห้องปกครองโทษฐานที่เดินกระทืบเท้าออกจากห้องเรียนต่อหน้าอาจารย์ประจำวิชา..
แต่กระนั้น เจ้าตัวก็ไม่ปริปากบ่นหรือแสดงท่าทีขัดเคืองแม้แต่น้อยตามสัญญาที่ให้ไว้กับแบ็งค์... ช่วงเวลาหดหู่ยาวนานดูจะผ่านไปได้ง่ายๆเมื่อมีคนคอยให้กำลังใจอยู่ไม่ห่าง... แม้แต่บาดแผลที่ยังระบมอยู่ก็ไม่ทำให้คิมเดือดร้อนใจเลยแม้แต่น้อย..
ระหว่างเดินกลับบ้านหลังเลิกเรียน คิมเอื้อมมือไปกอดคอแบ็งค์อย่างสบายใจ รู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องซ้อมมวยเหมือนทุกวัน..
"แบ็งค์..ไหนๆวันนี้กรูก็ไม่ต้องซ้อมแล้ว เราไปหาอะไรกินแล้วไปเที่ยวบ้านกรูกันมั้ย..?"
"อย่าเลย..กรูไม่ได้บอกแม่กรูไว้.." แบ็งค์ปฏิเสธ แต่แล้วก็รีบพูดเมื่อเห็นคนชวนทำสายตาละห้อย.. "เอางี้แล้วกัน มรึงไปเที่ยวบ้านกรูดีกว่า."
คิมหันต์ยิ้มกว้างอย่างดีใจจนรู้สึกเจ็บแผลที่มุมปาก แต่แล้วเจ้าตัวก็ทำหน้าเจื่อน เมื่อนึกถึงใบหน้าปุปะของตัวเองตอนนี้ เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
"แล้วพ่อแม่มรึงจะชอบกรูเหรอ?.."
"ไม่ชอบก็ไม่เห็นเป็นไรนิ อย่างมากเค้าก็ปล่อยหมาในบ้านมาไล่กัดมรึงเท่านั้นเอง.."
"เฮ้ย! จริงอ่ะ..." คิมทำหน้าตกใจ.
"กรูล้อเล่น บ้านกรูเป็นร้านขนม เลี้ยงหมาไม่ได้หรอก วุ่นวาย กรูถึงต้องมาเล่นกะหมาที่โรงเรียนไง.."
"หมาที่โรงเรียนเนี่ย..มรึงหมายถึงกรูด้วยรึเปล่า.."
"เออ..รู้ตัวก็ดีนิ.."
ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเดินพ้นหน้าประตูโรงเรียน เป็นหนึ่งก็เดินรี่ตรงมาหา พลางส่งยิ้มกว้างขวางให้แบ็งค์มาแต่ไกล.. คิมทำหน้าตึงขึ้นมาทันที
เป็นหนึ่งพาร่างสูงเพรียวเดินมาหยุดยืนตรงหน้าแบ็งค์อย่างวางท่า แล้วพูดโดยไม่ใส่ใจว่ามีคนอื่นอยู่ตรงนั้นนอกจากแบ็งค์ ราวกับว่าไม่เห็นคิมอยู่ในสายตา....
"น้องแบ็งค์ครับ เห็นอาจารย์มัลลิกาบอกว่าแบ็งค์ยังไม่ให้คำตอบเลยเรื่องสมัครเป็นกรรมการนักเรียน.."
แบ็งค์ถอนใจ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ.. " ผมตัดสินใจแล้วว่าจะไม่สมัครอ่ะครับ.. พี่ช่วยบอกอาจารย์ให้ที.."
แม้จะมีสีหน้าขัดใจ แต่เป็นหนึ่งก็กลบเกลือนมันอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้มแปลกแปร่ง "เอ..พี่พูดเองคงไม่เหมาะ พี่ว่าน้องแบ็งค์ไปบอกเองดีกว่ามั้ยครับ ไปพร้อมพี่ตอนนี้เลยก็ได้ เพราะพี่กำลังจะไปหาอาจารย์ที่ห้องพักครูอยู่พอดี.."
คิมทำท่าฮึดฮัด..มองเป็นหนึ่งด้วยสายตาตาดุดัน เหมือนอยากกระทืบอีกฝ่ายให้จมดิน...ในขณะที่อีกฝ่ายมองตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน รอยยิ้มเย้ยหยันผุดที่มุมปากเป็นหนึ่ง ในขณะที่เจ้าตัวกวาดตามองรอยฟกช้ำบนใบหน้าคิม
แบ็งค์มองหน้าคิมกับเป็นหนึ่งกลับไปกลับมา ตัดสินใจยุติสถานการณ์โดยเร็ว "ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปบอกอาจารย์เอง
"กรูไปด้วย.." คิมพูดห้วนๆ ขยับตัวจะเดินตามแบ็งค์
"อย่าเลย..กรูไปแค่แป๊บเดียว.." แบ็งค์ส่ายหัว ถ้าคิมไปด้วยคงไม่แคล้วต้องถูกอาจารย์มัลลิกาซักไซ้ยาวเหยียดเรื่องแผลบนใบหน้าคิม
คิมหันต์ยังคงยืนอิดออดอยู่ที่เดิม สีหน้าบอกชัดเจนว่าไม่อยากปล่อยแบ็งค์ให้ไปกับเป็นหนึ่งตามลำพัง..
"กรูไปแป๊บเดียวจริงๆ.." แบ็งค์ยืนยัน มองคิมด้วยสายตาอ่อนโยนแบบที่มีไว้ให้คิมเพียงคนเดียว.. "มรึงไปคอยที่หน้าโรงเรียนแล้วกัน เดี๋ยวกรูตามไป.."
น้ำเสียงของแบ็งค์ทำให้คิมยอมล่าถอยไปอย่างว่าง่าย.. กระนั้นก็ยังไม่วายส่งสายตาดุดันไปที่เป็นหนึ่งเป็นเชิงขู่ คิมหมุนตัวกลับแล้วเดินตรงไปที่ประตูโรงเรียนท่ามกลางนักเรียนจำนวนมากที่พากันทยอยกลับบ้าน... แบ็งค์มองตามไหล่กว้างอย่างอย่างโล่งใจ ก่อนจะเดินลิ่วไปห้องพักครูโดยมีเป็นหนึ่งวิ่งตามไปติดๆ..
"น่าเสียดายจังเลยนะครับที่น้องแบ็งค์ไม่ลงสมัครกรรมการนักเรียน.." เป็นหนึ่งพูดด้วยเสียงที่เจ้าตัวปรับให้ทุ้มนุ่มฟังดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัว..พลางยิ้มที่มุมปากให้แบ็งค์อย่างเก๋อวดฟันขาวเรียบเป็นระเบียบ..
"ที่จริงห้องผมก็มีเพื่อนหลายคนที่อยากสมัคร พี่ลองชวนดูสิครับ.." แบ็งค์ปฏิเสธอย่างสุภาพ..
"ก็พี่อยากชวนแบ็งค์นิครับ ..ถ้าเราได้ทำงานด้วยกันก็คงจะเข้ากันได้ดี.."
"คือ..ผมไม่ค่อยมีเวลาว่างอ่ะครับ"
"ทำไมล่ะครับ ม.4ก็เรียนไม่หนักนี่นา..เอาเวลาไปทำอะไรหมด" ดูท่าทางว่าเป็นหนึ่งจะเซ้าซี้ร่ำไรอยู่นาน.. แบ็งค์หยุดยืนที่หน้าประตูห้องพักครู พูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น..
"คือแฟนผมมันหัวทึ่ม ผมก็เลยต้องเอาเวลาว่างทั้งหมดคอยติวหนังสือให้มันน่ะครับ.."
-
การคุยกับอาจารย์มัลลิกาดูจะง่ายดายกว่าที่คิด เพราะครั้งนี้เป็นหนึ่งไม่ได้คอยพูดแทรกเหมือนเคย เมื่อแบ็งค์ยืนกรานหนักแน่นว่าไม่ต้องการลงสมัครกรรมการนักเรียนแน่ๆไม่ว่าตำแหน่งใด อาจารย์มัลลิกาก็จนใจที่จะรบเร้า...แต่กระนั้นก็ยังบ่นอุบอิบในลำคออย่างเสียดาย..
แบ็งค์ไหว้ลาอาจารย์มัลลิกาแล้วเดินออกจากห้องพักครูด้วยความรู้สึกปรอดโปร่ง เด็กหนุ่มเดินเลี่ยงไปเมื่อเป็นหนึ่งส่งสายตามองตามอย่างตัดพ้อ..
โชคดีที่เป็นหนึ่งต้องอยู่คุยอาจารย์มัลลิกาต่อเพื่อปรึกษาเรื่องการลงสมัครประธานนักเรียน จึงหมดโอกาสตามมาเซ้าซี้โดยปริยาย..
แบ็งค์ยิ้มกับตัวเองอย่างสบายใจระหว่างที่เดินไปตามทางเดินเลียบสนามฟุตบอล ถึงแม้จะต้องทนดูรอยปูดบนหน้าคิมตลอดทั้งวัน
..แต่อย่างน้อย.. ความรู้สึกบางอย่างที่อัดแน่นอยู่ในใจคิมก็ถูกระบายออกมา.. และทำให้บาดแผลที่เจ้าตัวซุกซ่อนมานานบรรเทาลง
คิมยอมก้มหน้าก้มตารับคำดุด่าจากโค้ชอย่างว่านอนสอนง่าย.. และยอมขอโทษอาจารย์ประภาศรีทั้งที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน..แม้ว่าคิมคงไม่อาจเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ภายในวันเดียว แต่อย่างน้อย คำสัญญาที่คิมให้ไว้ว่าจะทำตัวให้ดีขึ้นก็ทำให้คนฟังต้องอมยิ้มอย่างพอใจ..
แบ็งค์เร่งฝีเท้าขึ้นเพราะไม่อยากให้มีคนคอยนาน..อีกไม่ถึงสิบเมตรก็จะถึงหน้าประตูโรงเรียน หนุ่มน้อยขมวดคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกที่หน้าโรงเรียน
แบ็งค์หัวใจกระตุกวูบ เร่งฝีเท้าขึ้นทันทีด้วยความสังหรณ์ใจ...เมื่อเห็นนักเรียนหลายคนวิ่งถอยกลับเข้ามาในโรงเรียนด้วยสีหน้าแตกตื่น
ยามหน้าโรงเรียนวิ่งถลาออกจากป้อมเพื่อไปดูสถานการณ์...แม้กระทั่งอาจารย์สาวที่ยืนคอยส่งนักเรียนกลับบ้านก็ยังร้องกี๊ดด้วยท่าทางตื่นตระหนก
แบ็งที่ค์วิ่งแซงนักเรียนจำนวนมากที่เบียดเสียดกันอยู่หน้าประตู.. ทั้งเสียงกรีดร้องและเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายนั้นยิ่งทำให้เหตุการณ์ชุลมุนยิ่งขึ้น..
ทันทีที่แบ็งค์วิ่งพ้นจากประตู ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้หัวใจแทบจะปะทุออกมานอกอก คิมกำลังตะลุมบอนกับเด็กหนุ่มรูปร่างกำยำหลายคนที่มีอาวุธในมืออย่างดุเดือด.. มองแทบไม่เห็นว่าใครเป็นใคร.. เสียงหมัดลุ่นๆอัดเข้าตามลำตัวได้ยินชัดเจนแม้จะยืนอยู่ในระยะห่าง
คิมตะบันหน้าทุกคนที่อยู่ในรัศมีกำปั้นอย่างไม่ยั้งมือ เสื้อนักเรียนยับยู่ยี่มีรอยเลือดอยู่หลายแห่ง แต่กระนั้นก็ดูเหมือนว่าเจ้าตัวไม่มีทีท่าจะล่าถอยเลยแม้แต่น้อย
เร็วเท่าใจคิด แบ็งค์วิ่งถลาเข้าไปในวงล้อมโดยไม่สนใจเสียงรปภ. หน้าโรงเรียนที่ตะโกนสั่งให้นักเรียนทุกคนถอยห่างจากจุดเกิดเหตุ
แบ็งค์เหวี่ยงเป้ฟาดหัวเด็กหนุ่มที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด ดูเหมือนกลุ่มคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่นั้นจะเริ่มรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งวิ่งเข้ามาสมทบ
แบ็งค์ไม่สนใจเป้ที่กระเด็นหลุดมือ เงื้อกำปั้นชกไปที่กกเด็กหนุ่มหูหน้าเหี้ยมที่กำลังตั้งท่าหวดไม้หน้าสามใส่คิม...
ท่ามกลางความชุลมุนและเสียงกรีดร้อง แบ็งค์หอบหายใจแรง ความกลัวในหัวลอยหายไปหมด เหลือเพียงความคิดเดียวคือ.. ต้องพาคิมออกจากดงกำปั้นโดยปลอดภัยให้ได้..
-
:call: ขอให้แบงค์และคิมปลอดภัย คนแต่งไม่ใจร้ายใช่ม้ายย
:m15:
-
:serius2:
เรื่องทำท่าว่าจะดีแล้วเชียวนะ
พวกที่คิมไปมีเรื่องคืนก่อนกลับมาแก้แค้นหรือเปล่าเนี่ย
คำพูดที่แบ็งค์บอกคิมในห้องเรียนคงไม่ใช่ลางร้ายนะ อย่าน้าาาาาาาาาา
บวก 1 แต้ม และรออ่านต่ออย่างลุ้นๆจ้า
ขอบคุณสำหรับตอนยาวๆด้วยนะจ๊ะ
-
ตั้งแต่เล็กจนโต คิมหันต์แทบไม่เคยกลัวอะไรมาก่อนเลยในชีวิต...
ไม่...แม้กระทั่งในตอนที่กำลังตะลุมบอนกับไอ้พวกหมาหมู่ที่ขนอาวุธมาครบมือ..
แต่เพียงแวบเดียวที่เห็นแบ็งค์วิ่งถลาเข้ามาในวงล้อม
แล้วเริ่มลงมือต่อสู้อย่างไม่คิดชีวิต..
คิมก็หัวใจกระตุกวูบ..หัวใจเต้นระส่ำ... ด้วยความกลัวแทบขาดใจ..
"แบ็งค์ อย่า..."
คิมตะโกนสุดเสียงเพื่อให้แบ็งค์ถอยห่างไปหตุการณ์..
ก่อนจะร่างสูงใหญ่กระโจนฝ่าดงกำปั้น.. หวังเพียงจะไปให้ถึงตัวแบ็งค์
ก่อนจะเกิดเรื่องเลวร้ายมากไปกว่านั้น..
ชั่วเสี้ยววินาทีนันเอง เด็กหนุ่มหน้าเหี้ยมก็หวดไม้ใส่แบ็งค์เข้าที่หัวสุดแรงเกิด
แม้ว่าแบ็งค์จะยกแขนขึ้นกันท่อนไม้ตามสัญชาติญาณ
แต่ความแรงนั้นก็ยังทำให้ปลายท่อนไม้กระแทกเข้าที่ขมับเต็มเหนี่ยว..
คิมเห็นร่างผอมบางถลาไปตามแรงฟาด ก่อนจะฟุบลงกับพื้น..
ไม่ไหวติงอีกแม้แต่นิดเดียว..
-
:z13: อโนชา
:call: ขอให้แบ็งค์ปลอดภัย
หวังว่าเหตุการณ์นี้ จะทำให้สถานการณ์ของคิมดีขึ้น
o18ไว้รู้ว่าแบ็งค์ปลอดภัยเมื่อไหร่จะตามมาบวกให้นะครับ
-
ถ้าแบงค์เป็นอะไรไป จะเลิกเป็น FC เลย แงๆ
:monkeysad:
-
เลวร้ายไปนะ
จะเลิกเป็น FC เลย :laugh:
ฮิฮิ
มันแล้วก้ต้องหายได้แน่นอน :z2:
-
^^
-
อยากจะร้องกรี๊ด
น้องแบ็งค์อย่าเป็นอะไรนะ
สงสารทั้งคิมทั้งแบ็งค์กันเลยที่เดียว :monkeysad:
-
เป็นเรื่องแล้วไง !!
คู่โปรดเราด้วยนะคู่นี้ มีเรื่องบ่อยจริงๆ :o12:
-
ปวดใจมาก ทำไมเป็นแบบนี้ .........เอาว่ะ จะเกิดอะไรกับแบงค์ก็จะรับให้ได้ ฮือๆๆๆๆ
-
"คือแฟนผมมันหัวทึ่ม ผมก็เลยต้องเอาเวลาว่างทั้งหมดคอยติวหนังสือให้มันน่ะครับ.."
โอย... ประโยคนี้ของแบงค์ อยากให้คิมมาได้ยินจังเลย :กอด1:
แต่กำลังรู้สึกชุ่มชื่นหัวใจกับประโยคข้างบนไม่เท่าไหร่ ตอนต่อไปทำเอาเครียดแทนเลย
แบงค์จะเป็นอะไรไหมเนี่ย หวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงตามมานะ
:sad4:
-
อยากบอกว่าชอบคู่นี้มาก
ถึงเป็นตัวละครก็อยากให้มีความสุข
อย่าเป็นอะไร ร้ายแรงเลยเนอะ :impress3:
-
o22
จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
anocha
:serius2:
ปล เดี๋ยวนี้เขานิยมอัพล่วงหน่าหนึ่งวันด้วยเหรอ
-
ไม่ยอมนะ ถ้าแบงค์เป็นอะไรไป ป้าโกรธจริงๆนะ
-
แบ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง
คิมดูแลแบ็งด้วยยยยย
อย่าความจำเสื่อมน้าาาาาา
+1
-
กรรม
สยองมากอะครับ
หน้าเมื่อกี้ยังหวานๆ อยู่เลย
T_________T
-
o22
ถ้าแบงค์ไม่หายคิมจะแย่กว่าเดิมละสิไม่ว่า...เหมือนเป็นต้นเหตุให้คนรักเป็นไรไปแบบนี้ :m15:
-
โหยยยยยยยยยโชคชะตากลั่นแกล้ง
คิมกำลังพยายามทำให้ทุกอย่างดีขึ้นแล้วเชียว
แต่ไอ่พวกมาหมู่ก็มาแก้แค้นจนได้สินะ
เฮอออออออออนุ้งแบ็งก์จะเป็นอะไรมั๊ยนั่น
เจ้าคิมเลือดจะต้องขึ้นหน้าแน่ๆ ทำกับคนที่เค้ารักได้ขนาดนี้
เฮ้ออออออออออออออออ
+1 จัดให้คะ แบ็งก์นี่เจ๋งโคดเลยอ่ะบอกพี่เป็นหนึ่งไปล่ะว่ามีแฟน
แล้วแฟนดันทึ่มด้วยสินะนั่นคือของแถม
-
มาต่อแบบค้างสุดๆๆเลยคร้าบ
แบงค์อย่าเป็นอะไรเลยนะ
อย่าให้เศร้าเลยนะคร้าบ
อ่านแล้วจิตใจห่อเหี่ยว งิงิ
-
เกิดแบงค์เป็นไร จะงอนคนเขียนไปสามวันเจ็ดวัน!
ความจำเสื่อมก็ไม่เอา พิการก็ไม่เอานะ!
คู่โปรดเค้าด้วย
-
ต่อด่วนเลยคร้า
ค้างอย่างแรง
อย่าให้แบงค์เป็นอะไรเลย
ขอให้ทุกอย่างเรียบร้อยเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น :call: :call: :serius2: :serius2:
-
น้องแบ็งค์อย่าเป็นอะไรไปน้า
ถ้ารอดจะมอบโล่รางวัลเมียดีเด่นให้ :laugh:
-
แล้วแบ๊งค์จะเป็นอะไรมากหรือเปล่านะ
-
รออ่านนะครับ
-
ลุ้นจนตัวโก่ง
อย่าให้แบงค์ตายนะ
-
o22
ต่อเร็วๆนะครับ
-
ดูจากท่าทางถ้า แบ็งค์ เป็นอะไรไปแทนที่ คิม จะมีปัญหา
จะกลายเป็นคนเขียนเองแหละ ที่มีปัญหากว่า
-
คุณ anocha ทำไมาต้องให้แบงค์โดนแบบนั้นด้วย ใจร้ายยยยย.......
หวังลึก ๆ ไอ้ตัวหนังสือสีน้ำเงินนะ เป็นการล้อเล่นใช่เปล่า
+1 ให้ด้วยความลังเล
-
แบบนี้ไม่ดีนะคะ ไม่ดีๆๆๆ ต้องโดนตีมือนะเนี่ย
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ทำไมเป็นเป็นอย่างนี้ล่ะ
-
รอคะ แต่อย่าเกิดเรื่องร้ายแรงกว่านี้เลยนะค่ะ คนอ่านนำตาจะไหล
-
อ้ากกกกกกกก ทั้งๆที่รักคนแต่งมากตลอดเวลา แต่ตอนนี้ขอเกลียดหน่อยได้มั้ย :pigangry2:
หรือว่าคนแต่งเรื่องนี้ เป็นตัวร้ายในเรื่อง :a5:
แบงค์อย่าเป็นอะไรนะ ว่าแล้วคำพูดของแบงค์มันกำกวม ให้คิมดูแลตัวเองดีๆนะ
เจ็บหัวใจ :m15:
-
เห้ออ คุณ anocha อ่ะนะ .....
....ถ้าจะให้เป็นแบบนี้ .... :m15:
.
.
.
ได้โปรดเถอะครับ ขอเถอะนะ....
-
:a5: งะ.... คนแต่งทำร้ายจิตใจคนอ่านงะ
รีบๆมาต่อเลย ค้างอย่างแรง
ถ้าแบงค์เป็นไหรหละน่าดู....
(ขู่ไปงั้นแหละ ทำไรไม่ได้หรอก 555)
:z3:
-
แบงค์จะเป็นอะไรมากมั้ยยยยยยยยย :z3:
-
ผู้กองเข้มผลักกองแฟ้มที่เรียงซ้อนกันเป็นตั้งอยู่ตรงหน้าออกไปห่างตัว ยิ่งใกล้วันลาพักร้อนเทาไหร่ ก็ยิ่งต้องรีบสะสางงานที่คั่งค้างให้เสร็จโดยเร็ว...
ชายหนุ่มถอนใจกับตัวเอง..เวลาดูเหมือนจะเดินช้าลงไปทีทุก..ช้า... จนกลัวใจตัวเองว่าจะทนคอยให้ถึงวันที่จะได้เจอหน้าคนไกลไม่ไหว..
หลายครั้งที่ความคิดบ้าบิ่นผุดขึ้นในหัว ผู้กองเข้มคิดอยากจะโยนภาระรอบตัวทิ้งเอาดื้อๆ แล้วขับรถตรงดิ่งไปลำปางให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่แล้วก็ต้องหักห้ามใจตัวเอง..คงเป็นเรื่องน่าทุเรศพิลึก ถ้าทำอะไรลงไปโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง..แล้วอย่างนี้จะมีหน้าเอาอะไรไปสั่งสอนไอ้แม้วได้...
ชายหนุ่มยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู..ป่านนี้ไอ้แม้วคงได้เวลาเลิกเรียนพิเศษแล้ว..อย่างน้อย แค่ได้ยินสียงกวนๆที่ลอยมากับโทรศัพท์ ก็ยังพอจะทำให้หัวใจแห้งแล้งชุ่มชื่นขึ้นมาได้บ้าง..
"สวัสดีครับ.." เบ้นซ์พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพผิดปรกติ ทำเอาผู้กองเข้มเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ.. "บริษัทจิรทิปยินดีให้บริการครับ..กรุณากดหมายเลขภายในที่ท่านต้องการติดต่อ รัก..กด หนึ่ง คิดถึงกด..สอง ถ้าไม่ทราบ กรุณาากดศูนย์เพื่อติดต่อโอปเรเตอร์ครับ..."
ผุ้กองเข้มแทบตกเก้าอี้ ไอ้เด็กเวร..สรรหามุกมาเล่นไม่ซ้ำกันแต่ละวัน..
"แล้วถ้าอยากหอมแก้มให้กดตรงไหนล่ะ.."
"กดวางสายครับพี่..แล้วมาเจอกันตัว..ตัวเลยดีกว่า.." คำพูดท้าทายนั้นทำให้ชายหนุ่มยิ้มจนแก้มปริ เดี๋ยวเถอะเอ็ง พูดจายอกย้อนดีนัก..
"อยากไปจะแย่แล้ว..เฮ้อ..ต้องคอยอีกตั้งหลายวัน..คิดถึงใจจะขาดแล้วเนี่ย" ผู้กองเข้มครวญไปตามสาย ทำเอาอีกฝ่ายหัวเราะชอบใจ..
"โห..สำนวนเชยโคตร..สมัยนี้เค้าไม่พูดแบบนั้นกันแล้วเพ่.."
"อ้าว..แล้วพี่ต้องพูดยังไงวะ..?" ชายหนุ่มขมวดคิ้ว จี๊ดในหัวใจทุกทีที่ได้ยินคำว่าแก่หรือเชย... แล้วไอ้แม้วนี่ก็ชอบพุดเข้าหูทุกวัน.
"คิดถึงนะ..จุ๊บุ..จุ๊บุ..พูดได้ป่ะ.."
"ฮ้ย! ไม่ได้โว้ย..เสียฟอร์มหมด ใครได้ยินเข้าอายตายชัก.."
"งั้นผมพูดให้ฟังเป็นตัวอย่างแล้วกัน คิดถึงพี่เข้มนะคร้าบ.. จุ๊บุ..จุ๊บุ.."
ผู้กองเข้มอายจนแทบจะม้วนลงจากเก้าอี้..เกลียดที่ห้องทำงานในสน.ต้องกรุกระจกใสบานใหญ่ และสายตาจากตำรวจหลายนายที่เดินกันขวักไขว่หน้าห้องทำงานก็มองเข้ามาอย่างสงสัย..
"เอ็งนี่มันเหลือเกินจริงๆ ชอบทำให้ใจคอไม่ดีอยู่เรื่อย.."
เบ็นซ์หัวเราะหึหึ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูดเป็นการเป็นงาน.. "เออ..พี่ ผมบอกแม่ได้ยังว่าพี่จะมาเที่ยวลำปาง.."
ผู้กองเข้มเอามือลูบคางอย่างครุ่นคิด.. "แล้ว...แม่เบ็นซ์จะบอกแม่พี่มั้ย..คือ.พี่ไม่อยากให้แม่พี่ตามไปด้วยว่ะ.."
"อ้าว..ทำไมล่ะครับ แม่พี่กับแม่ผมก็เป็นเพื่อนกันนิ คงไม่เป็นไรมั้ง?"
"เฮ้ย! ไม่ได้โว้ย ฮันนีมูนทั้งทีใครจะอยากมีกขค.วะ.." ชายหนุ่มแกล้งโวยวายไปตามสาย..แต่ที่สำคัญก็คือถ้าแม่ตามไปด้วย คงไม่แคล้วต้องถุกจับตามองทุกฝีก้าวด้วยความคลางแคลงใจ
"งั้นผมไม่บอกแม่ล่วงหน้าแล้วกัน..พี่มาถึงวันไหนค่อยบอก.." เบ็นซ์สรุปง่ายๆอย่างไม่คิดอะไรมาก แต่ผู้กองเข้มก็ยังลังเล..
"แล้ว....พ่อแม่เบ็นซ์จะไม่ตกใจเรอะ ที่อยู่ๆพี่ก็โผล่ไปที่บ้าน.."
อีกฝ่ายถอนหายใจเฮือกใหญ่มากับสายโทรศัพท์ "โห..คนแก่นี่คิดมากเนาะ.. ไม่เป็นไรหรอกคร้าบพี่..อย่างมากแม่ผมก็ให้พี่นอนหน้าห้องน้ำเท่านั้นเอง..ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะล้างส้วมให้หอมๆแล้วกัน.."
เออ...ก็จริงของมัน ชายหนุ่มพึ่งนึกขึ้นได้ว่า ที่หลงรักมันเพราะความซื่อๆ ง่ายๆ..ไม่ต้องปรุงแต่งให้มากความ..
ผู้กองเข้มอมยิ้มกับตัวเอง..เอาวะ! อย่างมากก็แค่นอนหน้าห้องน้ำ...ดูท่าพ่อตาแม่ยายคงไม่ใจร้ายให้ไปนอนข้างถนนละมั้ง..
"เออ..งั้นตกลงตามนั้นแล้วกัน..ไว้พี่ไปถึงแล้วเบ้นซ์ค่อยบอกแม่เบ้นซ์ก็ได้.."
"โอเคครับพี่ เอ้อ..เดี๋ยวผมจะนั่งรถกลับบ้านแล้วนะครับ.."
ผู้กองเข้มถอนใจ..ยังไม่อยากวางสายเลย.. "งั้น เดี๋ยวพอเลิกงานแล้วพี่โทรหาเอ็งอีกทีละกัน.."
"ได้ครับพี่ งั้นแค่นี้นะ.."
"เฮ้ย! เดี๋ยวๆ..ทำไมไม่บอกว่าคิดถึงก่อนวางเหมือนทุกวันวะ?" ผู้กองเข้มทวง... ไม่ได้ยินคำนี้แล้วนอนไม่หลับ
"อ่าว..ก็บอกไปแล้วไงครับ..พี่ต่างหากที่ยังไม่บอกผม.." อีกฝ่ายย้อนทันควัน ชายหนุ่มหัวเราะเก้อๆ..
"พี่เข้มคิดถึงเบ๊นซ์ครับ.."
เสียงหัวเราะกึกกักดังมาตามสาย ก่อนที่เบ้นซ์จะพูดยิ้มๆ "จุ๊บุ จุ๊บุ ด้วยดิ.."
"ไม่พูดโว้ย..กลับบ้านได้แล้วไป.." ผู้กองเข้มโวยวายทั้งที่หน้าแดงก่ำ ปวดหัวแต่ก็สุขใจ ชายหนุ่มดึงแฟ้มมาตรงหน้าเตรียมจะทำงานต่อ แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก.. ผู้กองเข้มก้มลงมองชื่อที่หน้าจอโทรศัพท์ รู้สึกแปลกใจเพราะคนโทรมาเป็นญาติห่างๆที่ไม่ค่อยได้ติดต่อกันนัก...
ผู้กองเข้มกดรับสาย แล้วพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์ "สวัสดีครับ "
"เฮ้ย! เข้ม..พี่มีเรื่องให้เอ็งช่วยหน่อยว่ะ..คือ พี่ไม่รู้จะโทรหาใครเลยนึกถึงเอ็งเป็นคนแรก.." น้ำเสียงแหบห้าวที่ฟังดูร้อนรนทำให้ผู้กองเข้มขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ
"มีอะไรเหรอครับพี่.."
"ลูกชายพี่น่ะสิ มันก่อเรื่องอีกแล้วว่ะ.."
"เจ้าคิมน่ะเหรอครับ..มีเรื่องอะไรครับ" ผู้กองเข้มถามโดยเร็ว ภาพเด็กหนุ่มห่ามห้าวผุดขึ้นมาในความทรงจำ
คิมเป็นเด็กหนุ่มที่รู้กันดีในหมู่เครื่อญาติว่าได้เลือดนักเลงจากตาที่สิงห์บุรีมามากที่สุด ย้ายโรงเรียนมานับครั้งไม่ถ้วน และแม้แต่พ่อตัวเองที่เป็นเจ้าของค่ายมวยก็ยังกำหราบไม่ได้..
น้ำเสียงตะกุกตะกักที่ดังมาจากโทรศัพท์ดูต่างไปจากที่ผู้กองจำได้ ราวกับว่าอีกฝ่ายกำลังร้อนใจอย่างหนัก.. ไม่เหลือมาดเจ้าครูมวยผู้เข้มงวดดุดันเลยแม้แต่น้อย
"คือ..มีเด็กวัยรุ่นกลุ่มนึงยกพวกมาดักตีมันที่หน้าโรงเรียน..แต่ทางโน้นเค้าก็บอกว่ามันเองเป็นฝ่ายยกพวกไปกระทืบเขาก่อน..
ที่สำคัญ ฝั่งที่มีเรื่องกับมันดันเป็นลูกตำรวจใหญ่ว่ะ.. แล้วก็มีเด็กที่เจ็บหนักด้วย..เห็นว่าตอนนี้ต้องอยู่ในห้องไอซียู....
แล้วไอ้คิม.. มันก็อาละวาดที่โรงพยาบาลใหญ่เลย...ไม่ยอมไปไหน ไม่ยอมทำแผล..เกาะอยู่หน้าห้องไอซียู ใครก็เอามันไม่อยู่ ทั้งตำรวจ ทั้งอาจารย์ ทั้งหมอ ปวดหัวกันใหญ่ พี่ไม่รู้จะทำไงกับมันดีก็เลยโทรหาเอ็ง.. ให้มาช่วยดูมันทีเถอะ..นึกว่าพี่ขอร้องแล้วกัน"
"โอเคครับพี่ ..แล้วตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนครับ.."
"อยู่ที่โรงบาล..ประชารักษ์.. พอเอ็งมาถึงแล้วโทรหาพี่อีกทีแล้วกัน เออแค่นี้ก่อนนะ พี่จะไปดูไอ้คิมมันหน่อย"
"ครับพี่..เดี๋ยวผมจะรีบไป.." ชายหนุ่มรับคำก่อนจะวางสาย คว้าวิทยุสื่อสารมาเหน็บเอว แล้วรุดออกไปจากห้องทำงานโดยเร็ว..
-
คนเขียนใจร้ายยยยยยย
-
เข้าใจผูกเรื่องให้มารวมกันได้ยังไงก็รออ่านนะครับ
-
แง่ววว ที่แท้ก็ญาติกัน
ถ้าแบงค์เป็นไรไปนะ ..... ถ้าแบงค์เป็นไรไปนะ .... ฮึ่มๆๆๆๆ
-
o13
สุโค่ยยยย
ผูกเรื่องได้ดีจริง
ต่อไปจะเป็นสามคู่ชู้ชื่นใช่มะ
:oo1:
-
ปรับอารมณ์ตามไม่ทัน :serius2:
กี้ยังหวานๆ จุ๊บุๆ กันอยู่เลย... เอาอีกเรื่องมาผูกได้เนียนมากกกก
หวาน ๆ เคลิ้ม ๆ กระเจิงเลย :a14:
-
โอ้ววว น้องแบงค์อ่ะ :z3:
ต่ออีกนิสสสสได้ป่ะครับ เอาแค่ปลอดภัยแล้วอะไรแบบนี้อ่ะ
-
โอ
นายคิมไม่น่าเลย
-
^^
-
:z3: :z3:นุ้งแบ็งก์ของคนอ่านเป็นอะไรมากมั๊ยลูก
ไม่แปลกเลยที่เจ้าคิมจะอาละวาดหนักแบบนี้
ก็เจ้าแบ็งก์มารับเคราะห์แทนเจ้าตัว คิมก็ต้องคิดโกดและโทษตัวเองแน่ๆ
เฮ้ออแล้วใครจะเข้าไปห้ามมะพร้าวห้าวๆแบบเจ้าคิมได้ล่ะเนี่ย
ผู้กองเข้มจะช่วยได้มั๊ยนะ
เอิ่ม...น้องเบ็นซ์ของผู้กองมุกแยะน่าปล้ำโคดๆหาเรือ่งฮาๆขำๆให้คนแก่ เอ้ยให้หนุ่มใหญ่
หลงได้ไม่มีวันเบื่อ น่ารักเกิ๊น
o13 :o8:
-
:impress2:น้องเบ้นซ์ยังทะเล้น น่ารักเหมือนเดิม
:call:ของให้น้องแบ็งค์อย่าเป็นอะไรเลย
o18ไว้น้องแบ็งค์พ้นขีดอันตรายก่อนค่อยมากดบวก
-
แบงค์ต้องไม่เป็นอะไรไปนะ
ยังไม่กดบวกเหมือนกัน แง
:call:
-
โลกกลมจัง เป็นญาติกับคิม เอาละได้ที่ปรึกษาอีกคนแล้ว
แต่อาการแบงค์จะเป็นยังไง ฝาก :L2: เยี่ยมไข้ด้วยนะครับ คุณ anocha
รอตอนต่อไป เผื่อมาตอนดึก ๆ + ยังไม่ได้ เพิ่ง + ไปเอง
-
แบงค์อยู่ ไอซียู :a5:
คิมใจเย็นๆนะ
-
แง่ะ
แบ็งค์จะเปนไรมากมั้ยเนี่ย :z3:
-
ขออนุญาตแจ้งข่าวเล็กน้อยนะครับ.. คือคนเขียนได้รับมอบหมายให้ไปเฝ้าบู้ทขายหนังสือที่งานสัปดาห์หนังสือศูนย์ประชุมสิริกิต
ตั้งแต่วันพรุ่งนี้จนถึงจบงาน...(อันที่จริงงานเริ่มตั้งแต่วันที่ 15 แล้วล่ะ) ซึ่งงานเริ่มตั้งแต่ 9 โมง-2ทุ่ม
ดังนั้นคนเขียนก็จะไม่มีเวลามาอัพนิยายนะครับ จนกว่าจะจบงานสัปดาห์หนังสือ (วันอาทิตย์ ที่ 25)
เพราะกว่าจะหอบสังขารกลับบ้านก็เกือบ 4 ทุ่มละ... แถมอยู่ที่งานก็ต้องตะโกนขายหนังสือ ไม่มีเวลาใช้คอมพ์555..
ว่างๆก็ขอเชิญชวนไปเดินงานหนังสือนะครับ เพราะทั่นนายกอุตส่าห์ กระตุ้นให้การอ่านเป็นวาระแห่งชาติ...
ไม่รู้ว่าจะประสบความสำเร็จแค่ไหน.. ส่วนนิยายก็ขออนุญาตติดไว้ก่อน จะลงวันที่ 26 เป็นอย่างช้านะครับ สัญญา
พอดีว่าไปเจอเพลงโปรดเลยเอาลิ้งค์มาฝากกัน อาจจะไม่ค่อยคุ้นหู ลองฟังดูนะครับ หวังว่ารีพลายนี้ไม่ผิดกฏของบอร์ดนะ.. เพราะไม่ได้บอกตัวจริงคนเขียน o18
http://www.ijigg.com/songs/V2A44FGDPD
คืนนี้ฝันดีคับ รักคนอ่านนะ จุ๊บุ จุ๊บุ :bye2:
-
:z13:
รอนะ กลับหวังว่าจะมีข่าวดี
-
แงงงงงแงงงงงง แบงค์เจ็บมากไหมลูก สงสารคิมด้วย
ANOCHA ใจร้าย
-
ทำไมต้องมาโปรดเพลงนี้ตอนนี้ด้วย เพลงไรเนี่ยยย ถ้าฉันไม่ตื่น , If I Die :z3:
แนะนำเพลง เคียงข้าง ฟันฝ่า สองเรา ตลอดไป :impress:
-
จะบอกว่าอ่านแต่เรื่องของแทนกะจอมอ่่ะ
อีกสามคู่(ใช่มะ) เดี๋ยวไปตามอีกรอบ
ขอทีละคู่ดีกว่า ไม่งั้นคงมึนน่าดู
:laugh:
ลป.เดี๋ยวแอบแว่บไปเยี่ยมที่งานสัปดาห์หนังสือนะ อิอิ
-
แอบคิดอยู่เลย ว่าจะโยงเรื่องของผู้กองเข้มไปเข้ากับอีก 2 เรื่องนั้นยังไง เพราะดูวัยของผู้กอง กับโรงเรียนของเบนซ์ ไม่ได้เข้ากับอีก 2 เรื่องนั้นเลย ตอนนี้เริ่มเห็นภาพละครับ อิอิ
ที่คิมโวยวายไม่ยอมใครอยู่อย่างนี้ แบงค์ต้องอาการหนักแน่ๆเลย อย่าเป็นอะไรมากนะแบงค์
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อครับ :L2:
-
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=0&songID=V2A44FGDPD
-
:serius2:
รออีก 6 วัน
o9
-
จากจุ๊บุ จุ๊บุ อยู่ตอนต้น กลายเป็น เจ๊บเจ็บไปตอนท้ายซะได้
เข้าใจโยงเรื่องมากๆ แบบนี้เจ้าคิมก็น่าจะได้ผู้กองเข้มเป็นที่ปรึกษาแล้วหละมั้ง
รอคนเขียนหมดภารกิจแล้วมาต่อนะจ๊ะ
งานหนังสือฯก็ไปมาแล้ว ถ้าไปอีก จะแวบไปส่องนะ ฮ่าๆๆๆ
บวกให้อีก 1 แต้มจ้า
-
มาตอเร็วๆนะ
ขออย่าให้แบงค์เป็นไรเลย
รักคิมจัง อิอิ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:ล้อเล่น
ของแบงคตะหาก
-
โอยๆ คุณ Anocha ขา ขอร้องหล่ะ อย่าให้แบงค์เป็นอะไรเลย :call:
สงสารทั้งสองคน โดยเฉพาะ คิม คงเสียใจจนเสียผู้เสียคนไปเลย
ใครจะว่าคิมไม่ดียังไง แต่เรากลับเข้าใจ
คิมแสวงหาความรัก คนที่รักเค้าจริงๆมาตลอด
จนมาเจอแบงค์ คนที่รักเข้าใจในความเป็นคิม และดูแลคิมเสมอ
ฉะนั้น แบงค์จึงเป็นทุกอย่างสำหรับคิม ยิ่งรักก็ยิ่งหวง
ยิ่งกลัวจะเสียคนนี้ไป...... :z3:
ชอบทุกเรื่อง ทุกคู่ แต่คู่ที่โปรดสุด ก็คู่นี้ และคู่แทนกะจอม
จะตั้งใจรอมาต่อ แต่อย่าให้รอด้วยน้ำตาเลยน๊า :monkeysad:
-
:serius2:
-
เรื่องสั้นจริงเหรอครับ
คริๆๆ :n1:
-
รู้จักกันไว้..ไม่เสียหาย
-
อ๊าก ก ก ก แบ็งค์เป็นไรอ่ะคะ คิมต้องเสียใจมากแน่ๆ เลยอ่ะ อีกตั้งหลายวันแน๊ะ กว่าจะได้อ่าน ตอนต่อไป อ๊าก กก กก :z3:
-
:z3: :z3: :z3:
ค้างอ่ะ ต้องรออีกตั้งหลายวันอ่ะ
-
มารอลุ้นว่าแบงค์จะเป็นไรมากหรือเปล่าครับ
-
ปรับโหมดตามไม่ทันเลยครับ....แต่ขอยืนยันว่าถ้าแบงค์เป็นไรไปละก็...ตายยยย...555 :angry2: :angry2: :angry2:
-
:o12: ค้างง่ะ ฮือ ๆๆๆ ต้องรออีกหลายวันเลย ฮือๆ เป็นห่วงแบงค์อ่ะ คิมก็น่าสงสารห่วงแบงค์มะรักษาแผลตัวเองเลย
-
ปรับอารมณ์แทบไม่มัน เข้าใจผูกเรื่องจริงนะ
-
o13 เชื่อมโยงเรื่องได้เยี่ยมมากครับ
...แต่...ต้องรออีกหลายวันแนะ กว่าจะได้อ่าน
ใจจดใจจ่ออยากจะรู้เรื่องต่อมากๆๆๆๆๆ เลยครับเนี่ย
:call: ยังไงก็ขอร้องให้สงสารคนอ่านด้วยนะครับ อย่าทำให้เศร้ามากนะครับ
อ่านแค่นี้ก็จิตตกแล้ว
-
คู่ผู้กองเข้มกับเบ๊นซ์นี่อ่านแล้วมีความสุขทุกครั้งจริงๆครับ
ขอบคุณที่มาต่อนะครับ
-
ต้องรอลุ้นเรื่องแบงค์ถึงวันที่ 26 เลยเหรอ จิตตกมากมาย
แต่เชื่อว่า รักแท้ต้องมีปาฏิหารย์แน่นอนเลย ขอความกรุณา
อย่าทำร้ายจิตใจคนอ่านเลยนะน้อง anocha ... :sad4:
-
แบงค์
ยังไงกัน
สงสารคิมมากกกกก
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
กำลังจุ๊บุ จุ๊บุกันอยู่ดีๆ
กลายเป็นโซแสรดดดดดดดดดซะงั้น
:z3:
-
^
จิ้มป้าข้างบน ... ช้าไปป่ะ เค้าลงมาตั้งหลายวันละเพิ่งมาคร่ำครวญ :m20:
-
เล่นเอาจิตตกไปตาม ๆ กัน
เเบบนี้เค้าเรียกทรมานคนอ่านนะค๊าบ :sad4:
ป.ล. พี่เป็ดออกหนังสือใหม่ละนี่ครับ รู้สึกว่าจะชื่อ "เพราะ...รัก"
ว่าเเล้วก็ไปสอยมาโดยด่วน!
-
ตั้งหน้าตั้งตาอ่านจนทัน อ่านแบบไหลรื่นมากเลยค่ะ ชอบจัง ชอบทุกคู่เลยด้วย อ่านแล้วแบบไม่อยากหยุดอ่านเลย ชอบๆๆๆ แล้ววันนี้จะมามั๊ยอ่ะค่ะ
-
เข้ามารอคอยด้วยความคิดถึงน้องคิม
อย่าให้มีเรื่องอะไรมากมายเลยนะ ชอบคู่นี้มากๆ o18
-
กองเข้มทอดตามองคิมหันต์ด้วยความรู้สึกหดหู่ปนเวทนา เด็กหนุ่มนั่งชันเข่าอยู่กับพื้น หลังพิงผนัง ห่างจากประตูห้องไอซียูเพียงไม่กี่ก้าว ซบหน้าอยู่กับท่อนแขนของตัวเองอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานโดยไม่สนใจผู้คนรอบตัวที่มองมาอย่างแปลกใจ
คิมซุกตัวอยู่เงียบๆอย่างนั้นเป็นเวลานานหลายชั่วโมง... เงียบ..จนน่ากลัว...
สองครั้งที่คิมขยับตัว ก็คือตอนที่บุรุษพยาบาลจะพาตัวไปทำแผล เด็กหนุ่มลุกขึ้นมาอาละวาดจนทุกคนยอมแพ้ ล่าถอยไปในที่สุด
อาคมนั้นงัดทั้งไม้อ่อนก็แล้ว ไม้แข็งก็แล้ว เพื่อจะลากลูกชายคนเดียวไปทำแผลให้ได้ แต่คิมหันต์ยังคงดึงดันที่จะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนั้น จนในที่สุด ผู้เป็นพ่อต้องยอมถอดใจ ได้แต่ปล่อยให้คิมหันต์นั่งคู้ตัวอยู่อย่างนั้นตามลำพัง..
อาคมพ่อของคิมหันเดินพล่านไปมาหน้าห้องไอซียูด้วยสีหน้าร้อนรน.. หลายชั่วโมงแล้วที่เด็กคนนั้นถูกพาตัวเข้าห้องไอซียู หนุ่มใหญ่ลอบมองพ่อแม่ของเด็กคนนั้นที่กำลังยืนปลอบใจกันอยู่อีกมุมหนึ่งด้วยสีหน้าเป็นกังวล..
ห่างออกไปอีกไม่ไกลนัก อาจารย์สาวใหญ่นั่งอยู่ที่เก้าอี้สำหรับญาติผู้ป่วยหน้าห้องไอซียูด้วยสีหน้ากระวนกระวาย ผู้กองเข้มเห็นเธอหยิบผ้าเช็ดหน้าแตะที่หัวตาเป็นระยะๆ สลับกับการชะเง้อมองหน้าประตูห้องที่ยังคงนิ่งสนิท.. ชายหนุ่มตัดสินใจดึงพ่อของคิมหันต์ไปอีกทางหนึ่งเพื่อหาปรึกษากันเงียบๆ..เพราะไม่ต้องการให้บรรยากาศกดดันไปมากกว่านี้..
" แล้วทางคู่กรณีว่ายังไงบ้างครับพี่.." ผู้กองเข้มกระซิบเสียงทุ้มต่ำ คอยสังเกตอากัปกิริยาของคิมเป็นระยะ
อาคมถอนหายใจยาว สีหน้าเคร่งเครียดทำให้เจ้าตัวแก่ลงไปหลายปีในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง
"ก็บอกว่าจะรับผิดชอบค่ารักษาทั้งหมด แต่ให้เรายอมความ อย่าเอาเรื่อง ก็แค่นั้น.."
ผู้กองเข้มส่ายหน้า "ยอมความกันไม่ได้หรอกครับพี่..มันเป็นคดีอาญา ที่สำคัญมันไม่ใช่คดีทะเลาะวิวาทธรรมดา เล่นพกอาวุธมาแบบนี้ ข้อหาหนักถึงพยายามฆ่าล่ะครับ"
"พี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงว่ะ เพราะทางโน้นเขาก็เอาเรื่องที่ไอ้เจ้าคิมมันยกพวกไปกระทืบเขามาขู่เหมือนกัน...ให้ถือว่าเจ๊ากันไป.." อาคมพูดด้วยท่าทางหนักใจ
"เจ๊ากันไม่ได้หรอกครับพี่ เด็กคนนั้นอาการสาหัส ยังอยู่ในไอซียูอยู่เลย.." ผู้กองเข้มมองไปทางคู่สามีภรรยาที่ยังคงยืนปลอบใจกันเงียบๆอีกมุมหนึ่ง
"แล้วพ่อแม่เด็กคนนั้นว่าไงครับ.."
"พี่จะเอาหน้าที่ไหนไปคุยกะเค้าวะ..ไอ้คิมมันก่อเรื่องจนลูกเค้าเจ็บต้องนอนห้องไอซียูแบบนี้... " อาคมพูดด้วยน้ำเสียงแห้งๆ "เห็นว่าเป็นเด็กเรียนเก่งด้วย ไม่รู้ว่าทำไมถึงเอาตัวมาเสี่ยงช่วยไอ้เจ้าคิมแบบนั้น.."
ผู้กองเข้มไม่ตอบ...ปรายตาดมองคิมหันต์แล้วถอนใจเฮือกใหญ่ ท่าทีหม่นไหม้ของคิมหันต์บอกให้รู้ชัดเจนว่า เด็กหนุ่มที่นอนเจ็บอยู่ในไอซียูนั้นต้องมีผูกพันกับคิมหันต์อย่างลึกซึ้งแน่นอน..บางที อาจจะมากกว่าที่ใครจะจินตนาการออกด้วยซ้ำ...
"ถึงยังไงผมก็คงต้องไปคุยกับตำรวจเจ้าของคดี... พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องเจ้าคิมนะครับ หลานผม ผมไม่ยอมให้ใครมาเอาเรื่องหรอก.."
"ฝากเอ็งด้วยแล้วกัน พี่เป็นพ่อมันแท้ๆ แต่ดันทำอะไรไม่ได้เลยว่ะ.." อาคมพูดด้วยสีหน้าละอายใจ ก่อนจะหันไปมองลูกชายคนเดียวที่ยังคงนั่งซุกหน้าอยู่อย่างนั้น
"อย่าพูดอย่างนั้นสิครับพี่.. ช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป..ผมว่ายังไงหาทางเกลี้ยกล่อมให้เจ้าคิมไปทำแผลก่อนแล้วกัน "
"คงยากว่ะ.. ไอ้นี่มันรั้น มันคงไม่ยอมไปไหนจนกว่าจะรู้ว่าเพื่อนปลอดภัยนั่นแหละ " อาคมมองลุกชายอย่างหนักใจ คิมยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม เลือดเปรอะเสื้อนักเรียนเป็นด่างดวง.. แต่ดูเหมือนเจ้าตัวไม่แยแสกับบาดแผลเลยแม้แต่น้อย
"คิมมันไม่ค่อยมีเพื่อนที่โรงเรียน มันเคยพาเด็กคนนี้ไปเที่ยวบ้านด้วย คงจะสนิทกันมาก..ท่าทางก็เป็นเด็กดี ไม่น่าต้องมารับเคราะห์เลย.."
ผู้กองเข้มนิ่งฟัง.. คิดในใจว่าถ้าคนที่ตัวเองรักต้องตกอยู่ในห้วงความเป็นความตาย สภาพของตัวเองคงไม่ต่างอะไรจากคิมหันต์ ชายหนุ่มมองเลยไปยังคู่สามีภรรยาที่ยืนปลอบใจกันอยู่อีกมุมหนึ่ง ไม่กล้าคาดเดาว่า จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเรื่องเลวร้ายยิ่งไปกว่านั้น
"แล้ว..หมอว่าไงบ้างพี่ เรื่องอาการของเด็กคนนั้น.."
"ยังไม่รู้สึกตัวเลย หมอยังไม่รับรองความปลอดภัย ต้องอยู่ในห้องไอซียูไปก่อน.." อาคมพูดแล้วหยุดไปชั่วครู่ เหมือนกับไม่กล้าพูดต่อให้จบประโยค..ใบหน้าเข้มสลดลง ก่อนที่จะเหลือบมองดูคิมด้วยท่าทางปริวิตก " ถ้าเกิดเด็กคนนั้นเกิดเป็นอะไรขึ้นมา..พี่คงไม่รู้จะสู้หน้าพ่อแม่เค้ายังไง.. "
ผู้กองเข้มถอนหายใจยาว.. บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความหดหู่และหม่นมอง..
กระนั้น ผู้กองหนุ่มก็รับรู้ได้ด้วยความรู้สึกว่า ทุกคนในที่นั้นต่างกำลังภาวนาอย่างเดียวกัน.. ขอให้หนุ่มน้อยที่กำลังนอนเจ็บอยู่ในห้องไอซียูปลอดภัย..
-
คิมหันต์ยังคงซบหน้าอยู่อย่างนั้น..ไม่ต้องการรับรู้สิ่งใด..
กลิ่นคาวเลือดและยาฆ่าเชื้อฉุนกึกแสบจมูกลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ..
เสียงฝีเท้าขวักไขว่ ร้อนรนรอบตัว...
เด็กหนุ่มคลับคล้ายว่าได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
แต่....
ไม่มีความหมายอะไรเลยแม้แต่น้อย..
คิมหันต์พยายามข่มตาลง...
หัวใจที่บอบช้ำ...จมดิ่งอยู่ในห้วงความทุกข์ทรมานสาหัสสากรรจ์...
เจ็บ...แทบขาดใจ...
เจ็บ..จนหัวใจแทบจะหยุดเต้นลงในนาทีใดนาทีหนึ่ง..
สิ่งเดียวที่ยังเหนี่ยวรั้งให้หัวใจยังคงเต้นอยู่ได้...
คือลมหายใจ..
ของคนรัก..
ที่นอนเจ็บอยู่อีกด้านหนึ่งของกำแพง...
คิมหันต์กำลังภาวนาด้วยความหวัง...
ขอเพียงแต่..
ขอเพียงแต่ให้แบ็งค์ปลอดภัย..
เทียงเท่านั้น..
คิมหันต์ก็ยินดีแลกกับทุกอย่างที่มี..
แม้แต่..
ชีวิต..
คิมหันต์ยังคงนั่งภาวนาอยู่อย่างนั้น..
ทั้งที่หัวใจจมดิ่งลงสู่ความมืดมิดทุกขณะ...
เวลาแต่ละนาทีดูจะช้าลงทุกที..
นาน..ราวกับว่าพรุ่งนี้เช้าจะไม่มีวันมาถึง..
ความกลัวที่ห่อหุ้มหัวใจนั้นออกแรงบีบคั้นจนแทบจะหายใจไม่ออก...เหมือนหัวใจจะแหลกยับอยู่ในอก...
คิมหันต์รู้สึกตัวว่ามีใครคนหนึ่งเดินมาทรุดนั่งใกล้ๆ.. เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ...
ความรู้สึกผิดจู่โจมเข้ามาในหัวใจ เมื่อพบว่าคนที่อยู่ตรงหน้านั้นกำลังจ้องมองกลับมาอย่างอ่อนโยนอย่างที่เจ้าตัวไม่ควรได้รับ..
แม้ดวงตาคู่นั้นจะยังคงเศร้าหมอง..แต่ก็แฝงความอบอุ่นอย่างน่าประหลาด..
คิมรู้ได้ในทันที ว่าแบ็งค์ได้ดวงตาสีน้ำตาลอบอุ่นนี้มาจากใคร...
ผู้หญิงคนนั้น..ค่อยๆวางมือลงบนบ่าคิมหันต์อย่างอ่อนโยน..
อ่อนโยนจนคิมหันต์รู้สึกละอายแก่ใจ..
ความอ่อนโยนนั้นทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกผิดท่วมท้นยิ่งกว่าถ้อยคำเกรี้ยวกราดด่าทอเป็นร้อยเท่า
เด็กหนุ่มหลบตาเธอ ดวงตาที่เตือนให้นึกถึงคนที่เจ้าตัวรักสุดหัวใจ...
คิมหันต์เห็นเธอพยายามยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่สะกดไม่ให้สั่นเครือ..
"น้าชื่ออรจ้ะ เป็นแม่ของแบ็งค์.. หนูเป็นเพื่อนของแบ็งค์ใช่มั้ยลูก.."
คิมพยักหน้า.. พูดไม่ออก.. เนื้อตัวสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุมได้...
"ไม่ต้องห่วงแบ็งค์นะลูก..น้าเชื่อว่าแบ็งค์จะต้องไม่เป็นไร.." ปลายเสียงของเธอยังคงสั่นน้อยๆ แต่ดวงตานั้นเข้มแข็งขึ้นเมื่อเธอพูดถึงลูกชายของเธอ
"แต่น้าว่าตอนนี้ หนูไปทำแผลก่อนดีกว่ามั้ย.."
ภาพคนตรงหน้าเริ่มพร่าเลือน..เมื่อหยดน้ำร้อนๆคลอเต็มเบ้าตา..
มีถ้อยคำมากมายที่คิมหันต์อยากจะพูดกับเธอ เด็กหนุ่มพยายามควบคุมริมฝีปากที่สั่นระริก
คำพูดจุกแน่นอยู่ในลำคอ.. จนเจ้าตัวเค้นมันออกมาอย่างยากลำบาก..
"ผะ..ผม ขอ..โทษ.."
คิมหันต์พูดได้เพียงเท่านั้น น้ำตาเม็ดโตๆก็ร่วงออกมาจากดวงตาอย่างสุดกลั้น..
ผู้หญิงคนนั้นดึงตัวคิมเข้าไปกอด..กอดไว้แน่นเหมือนเป็นลูกชายของเธอเอง.. ร่างสูงใหญ่เกินวัยของคิมสั่นเทิ้มอย่างไม่อาจควบคุมได้
เธอเอามือลูบหลังคิมหันต์เหมือนกำลังปลอบโยนเด็กน้อยขี้แยคนหนึ่งในอ้อมกอด... ที่สุด..ความเข้มแข็งทั้งมวลก็พังทลายลง..
คิมหันต์ร้องไห้โฮอยู่ในอ้อมกอดเธออย่างนั้นเป็นเวลาเนิ่นนาน..
-
:m15:
สงสารทั้งสองคนเลย...คนนึงก็เจ็บที่กาย อีกคนก็เจ็บที่ใจ
ตอนแรกก็แค่เศร้าๆ แต่อีกตอนที่ตัวหนังสือสีน้ำเงินน่ะ... :m8:
-
สงสารคิม :monkeysad:
แต่ แบงค์ คงไม่เป็นไร :amen:
แต่ได้รู้จัก พ่อแม่แล้วเนอะ
-
เศร้าครับ
ภาวนาให้แบงค์หายด้วยนะครับ
คิมสู้ๆ
-
อารมณ์ที่คล้อยตาม กับตัวหนังสือ มันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของคิม
ความเข้มแข็งที่ซ่อนไว้ มันถูกพังทลายด้วยความ อ่อนโยน รัก เมตตา
ของผู้เป็นแม่ของคนรัก
มารอลุ้นช่วงแบงค์ฟื้นดีกว่า รับรองว่า คุณ anocha ไม่ใจร้ายหรอก :z2:
+1 ให้เป็นการขอบคุณ ( ล่วงหน้า )
-
บังเอิญพึ่งคุยกะเพื่อนที่เป็นหมอมา..ก็เลยพึ่งรู้ว่าเนื้อเรื่องตรงนี้มี mistake นิดหน่อย แหะ แหะ (ขออภัยก้าบ)
(อันที่จริงตั้งแต่เขียนมาก็ผิดหลายจุดแหละ อย่าถือสากันเลยเนาะ o18 ) ตอนต่อไปก็จะเป็นตอนของพีท-กะบอสนะครับ
ขอแจ้งข่าวนิดนึงนะครับ พอดีว่าช่วงนี้เปิดเทอมแล้ว คนเขียนอาจจะอัพนิยายได้ไม่บ่อยเท่าเมื่อก่อน(ขายแบบเรียนง่ะ ก็วุ่นแบบนี้แหละ)
แต่อย่างน้อยก็จะพยายามลงอาทิตย์ละครั้งนะครับ.. หวั่นใจเหมือนกันว่าคนอ่านอาจจะอ่านเรื่องได้ไม่ปะติดปะต่อ ก็ขออภัยไว้ล่วงหน้าละกันครับ
ขอบคุณนะครับสำหรับทุกๆกำลังใจ เพลงที่เอามาฝากเพราะมั้ยครับ ถ้าชอบจะหามาให้ฟังอีก แบบว่าตอนเด็กๆชอบฟังเพลงอ่ะ..
ถ้ามีคนชวนคุยเรื่องเพลงจะปลื้มมาก สำหรับคืนนี้ ฝันดีครับ
-
คิมมมมมมมม !
ทุกอย่างต้องแก้ไขได้ แบงค์เป็นห่วงคิมนะ
ถ้ารู้สึกผิดก็ไมต้องทำอีก !
ตอนนี้ขอให้แบงค์ปลอดภัย :m15:
-
:sad11:
-
:o12:
ถ้าแบงค์ไม่กลับมา
จะเลิกอ่านเลย
-
ขอบคุณนะค้าบมาต่อแล้ว ขอให้แบงค์หายเถอะนะครับ ขอร้อง :serius2:
ตั้งตารอตอนหน้า พีท กะ บอส จะลงอาทิตย์ ละครั้ง เดือนละครั้ง ก็จะรออ่าน ..
...ขอแค่ พีท กะ บอส ต้องดีกัน / แบงค์ต้องหายดี / จอม+แทน ผู้กองเข้ม+เบนซ์ ก็ได้กันซะที เข้าใจนะครับ o18
ขอบคุณครับ เค้าป่าวขู่นะ 55555
-
มาแปะครับ
อ่านจบไปสามเรื่อง
ชอบสำนวนคุณ anocha จังแหะ
-
แอรยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ทำไมซื้อหวยไม่ถูกฟร่ะ
เด่วปัดกดลบคะแนคนแต่งซะนี้
คุณใจร้ายมากเลยรู้ม่ะ
บีบหัวใจสุดๆ
ชิส์
:angry2:
-
เขียนเก่งมากเลยอ่ะ ตอนนี้สะเทือนใจมาก :sad11:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: ทำเราน้ำตาล่วงเลยง่ะ o13 o13 o13
-
:monkeysad: เศร้าง่ะ
-
ขอให้แบงค์อย่าเป็นไรเลย :m15: :m15:
สงสารคิมจัง และแบงค์ด้วยที่ต้องมาเจอกับเรื่องพวกนี้ :sad11: :sad11:
เป็นกำลังให้พื้นคืนเป็นแบงค์คนเดิม
รักคนทุกคนเรื่อง รวมทั้งคนแต่ง :กอด1: :กอด1:
-
ไม่เป็นอะไรหรอกต้องไม่เป็นอะไร แบงค์ต้องปลอดภัย การรอคอยอยู่หน้าห้องแบบนี้มันช่างทรมานจริงๆเลยอ่ะ โอยกดดัน
-
ตอนที่คิมร้องไห้กับเเม่ของเเบงค์
เล่นเอาน้ำตาซึมเลย
:m15: :m15:
-
เขียนเก่งมากครับ
ชื่นชม
เขียนได้บีบหัวใจมากๆ T___________T
หวังว่าแบ๊งค์คงไม่เปนไร
ตอนแรกๆ ที่อ่านซีรีส์นี้ ชอบคิมน้อยที่สุด
เห็นว่าใช้แต่อารมณ์
แต่พออ่านๆ ไป ก็รู้สึกได้ ว่าบางที ตัวเราเองเนี่ยแหละ ก็เปนแบบคิมเหมือนกัน
เรื่องนี้ให้อะไรมากกว่าความสนุกครับ ^____^
-
:monkeysad:
-
เศร้าาาาาาาาาาาาา :m15:
-
เศร้าๆทั้งนั้นเลยแหะ
ดูเหมือนทุกตัวละครมี missing link โยงกันอยู่สินะ
ตอนแรกนึกว่าไม่เกี่ยวเนื่องกันซะอีก
ถ้าคุณ anocha ทำแบงค์ตาย คนอื่นก็ห้ามมีคู่ด้วยนะ!!!!
ไม่งั้นไม่ยุติธรรม เหอๆ
-
ชิงชังทำพิษร้องไห้ไปสามลิตรแหละ
มาเจอแบงค์เป็นแบบนี้อีก
ร้องเพิ่มไปอีกสองลิตร
บวกเพิ่มให้คิมกับคุณแม่อีกสี่ลิตร
น้ำตาท่วมจอแล้วครับ
:o12: :o12:
-
:m15: อ่านแล้วก็อินสุดๆ จนต้องเอาใจช่วยคิมและแบ๊งค์ไปด้วย
รออ่านต่อนะครับ...ลุ้นมากๆ เลย
-
ขอผ้าเช็ดหน้าให้ป้าได้ป่าว :sad11:
-
:m15: สงสารเจ้าคิมเหลือเกินยิ่งแม่ของแบ็งก์มาอยู่ตรงหน้าด้วยแล้ว
ไม่ต้องมีคำพูดใดๆออกมาเลยอ่ะน้ำตาเด็กผู้ชายตัวโตแต่ตัวก็ไหลพรากๆโธ่ๆน่าสงสาร
นุ้งแบ็งก์หายไวไวนะลูก เจ้าคิมมันจะตายอยู่แล้ว :monkeysad:
+1 จัดให้คะ
-
ชะตากรรมครั้งนี้ของแบ็งค์
น่าจะทำให้คิมได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง
และอาจทำให้สายสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกดีขึ้นหรือเปล่านะ
บวก 1 แต้มค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
โอย... ตอนนี้อ่านไป ปาดน้ำตาไป
ปาฏิหารย์ต้องมีจริงสิ แบงค์ต้องฟื้นอะ
-
คู่คิมกับแบ๊งค์ เศร้าจังเลย รออ่านต่อไปครับ
-
ด้วยความรักจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
-
:sad11: ถึงขั้นน้ำตาซืมกันเลยทีเดียว
o13
-
คุณแม่ของแบงค์อบอุ่นมากกกกกกก
ลุ้นให้แบงค์หายป่วยเร็วๆๆ อย่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นนะ o18
-
:m15:
-
เศร้าอ่ะน้ำตาซึมเลย สงสารคิมหันต์ หนูแบงค์สู้สู้ลูก
-
:m15: :sad4:เศร้าไม่ไหวจะเคลียร์
อย่าให้แบงค์เป็นอะไรเลยน๊า ความรักนี่ก็สุดยอดเนาะ
-
อ่านๆไปเหมือนคู่ิคิมแบงค์เป็จตัวนำเลยแฮะ (แอบเข้าข้างคู่ที่ชอบ อิอิ)
-
ทำไมคนแต่งใจร้ายแบบนี้หล่ะ
แล้วถ้าแบงค์เป็นไรไปนะ
หึหึ
:m16:
-
สงสารคิมสุดใจอ่ะคับ เจ็บใจตัวเอง กัวเสียคนรักไป ดูแลคนที่ตัวเองรักไม่ได้ โอ๊ยยยย แบงค์รีบฟื้นไว ๆ เถอะ มาดูแลคิมต่อ :monkeysad: :m15:
-
ทำไมตอนนี้มันกุดๆจังเลยอ่ะครับ :m15:
-
อ๊ากกก :monkeysad: รอตอนต่อไป
-
:monkeysad: สงสารทั้งแบงค์ทั้งคิมเลย ไม่น่าจะเกิดเรื่องอะไรที่ร้ายแรง
แบบนี้เลย คิมคงคิดว่าไม่น่าก่อเรื่องเลย แต่เวลามันย้อนกลับไม่ได้แล้ว ขอให้
แบงค์ปลอดภัย แล้วกลับมาแข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจด้วยนะ เอาใจช่วยจ้ะ
....... :pig4: ...........
-
:m15: :monkeysad: :sad11: :impress3: :sad4: :o12:
-
สี่ทุ่มครึ่งแล้ว แต่พีทยังคงเปิดเพลงเสียงดังลั่นห้องอย่างไม่เกรงใจคนในครอบครัว หนังสือหลายเล่มวางกองระเกะระกะอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์บางเฉียบที่เจ้าตัวออนไลน์โปรแกรมmsnค้างไว้ เด็กหนุ่มเดินงุ่นง่านไปมาอยู่คนเดียว ตาคอยจ้องโทรศัพท์ที่นิ่งสนิทเป็นระยะ... สุดท้าย เจ้าตัวก็อดรนทนไม่หว ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่เจ้าตัวเคยโทรหาก่อนนอนทุกคืน
"ฮัลโหล กรูนึกว่ามรึงจะไม่พูดกับกรูซะอีก..." บอสรับสายอย่างรวดเร็วเกินคาด น้ำเสียงเยาะๆที่ลอยมาตามโทรศัพท์บอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายยังคงไม่หายเคือง..
"ช่าย..กรูยังไม่พูดกับมรึง " พีทลากเสียงกวนๆ "แค่ถามว่าอาจารย์คำพลสั่งการบ้าน ตั้งแต่หน้าไหนถึงหน้าไหน?"
"หน้า47 ถึงหน้า 49 "
"แล้ววิชาเคมีล่ะ.."
"แบบฝึกหัดท้ายบท..อ่อ แล้วต้องส่งแพลนแล็บด้วย.." บอสตอบกลับด้วยเสียงเนือยๆ
"แล้ว..เออ..."
"ไม่มีการบ้านวิชาอื่นแล้ว อ่อ..วิชาสังคมอาจารย์ให้เขียนเรียงความหนึ่งหน้าเกี่ยวกับศิลปะวัฒนธรรมท้องถิ่นพร้อมภาพ-ประกอบด้วย ส่งพรุ่งนี้" บอสพูดคล่องปรื๋อราวกับว่าเป็นคนสั่งทำรายงานพวกนั้นเสียเอง ก่อนจะรีบตัดบท
"แค่นี้นะ..กรูจะนอน.."
"เดี๋ยวสิวะ.." พีทรีบท้วงก่อนที่อีกฝ่ายจะวางสาย ทั้งที่ยังนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี
"อะไรของมรึง" อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยเสียงเยาะๆ "ไหนมรึงบอกว่าจะไม่พูดกับกรู จนกว่ากรูจะยอมขอโทษเรื่องที่กรูเอาเบอร์มรึงไปให้เด็กผู้หญิงคนนั้นไง.."
"เอ้อ..ก็ใช่ มรึงก็ขอโทษกรูซะสิ..กรูพร้อมจะยกโทษให้มรึงแล้ว" พีทออกตัวอย่างไว้ท่า..
"งั้นมรึงตั้งใจฟังกรูให้ดีๆนะ.." บอสพูดช้าๆอย่างชัดถ้อยชัดคำ..ในขณะที่อีกฝ่ายตั้งใจรอฟังเต็มที่..
"ฝัน-ไป-เหอะ"
"เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนสิวะ!"
พีทโวยวายใส่โทรศัพท์อย่างขัดใจ เด็กหนุ่มรีบโทรกลับไปทันที แล้วก็ต้องหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเมื่อพบกว่าอีกฝ่ายก็ปิดโทรศัพท์หนีไปแล้ว
พีทโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงนอน แล้วเดินมาทิ้งตัวนั่งหน้าคอมพ์ กวาดตาไล่ดูรายชื่อเพื่อนที่กำลังออนไลน์ ก่อนจะพบว่าตัวเองไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครทั้งนั้น เด็กหนุ่มเลื่อนสายตามาที่การบ้านที่ทำค้างไว้อย่างเซ็งๆ ไม่มีแก่ใจจะทำต่อ
คงไม่แคล้วพรุ่งนี้ต้องไปปั่นที่โรงเรียนตอนเช้าเหมือนเดิม
เสียงเคาะประตูห้องดังแข่งกับเสียงเพลงดังสนั่น..พีทหันไปมองที่ประตู รู้สึกตะหงิดใจว่าคนเคาะคงจะไม่สบอารมณ์เต็มที่เพราะจังหวะการเคาะรัวเร็วพอๆกับเสียงเพลงร็อคกระแทกหูที่เจ้าตัวกำลังเปิดทิ้งไว้
เด็กหนุ่มลุกไปหรี่เสียงเพลง แง้มประตูแล้วเยี่ยมหน้าออกไปดู ก็เห็นว่าผู้เคาะยืนหน้าหงิกอยู่ในชุดนอนยาวกรุยกราย โรลม้วนผมยังอยู่เต็มหัว..
"พีท..ดึกป่านนี้แล้วทำไมยังไม่นอน เปิดเพลงเสียงดังอยู่ได้ แม่กับป๊านอนไม่หลับรู้มั้ย?"
"เดี๋ยวก็นอนแล้วแม่..กำลังทำการบ้านอยู่.."
"เออ..ดี อย่านอนดึกให้มันมากนักล่ะ..ป๊าเค้ายิ่งบ่นๆอยู่ว่าตอนเช้าๆ เราน่ะชอบโอ้เอ้ร่ำไร ป๊าเค้าก็เลยต้องออกสายไปด้วย.."
พีทส่ายหัวน้อยๆอย่างขัดใจ "ก็ผมบอกแล้วไงว่าไปเรียนเองได้ ป๊าไม่ต้องไปส่งหรอก.."
"เฮอะ! ให้แกไปเอง สิบโมงไม่รู้จะถึงโรงเรียนรึเปล่า.." คนเป็นแม่ดักคอ ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้..
"เออ..เฮียตี่เค้าไปฮ่องกงมา ซื้อขนมแปลกๆ น่ารักๆมาฝากเยอะเชียว พรุ่งนี้แกอย่าลืมเอาติดไปโรงเรียนไปฝากเจ้าบอสด้วยล่ะ..แม่แบ่งไว้แล้ว"
พีทแอบย่นจมูกเมื่อเห็นแม่ของตัวเองพูดถึงบอสอย่างรักใคร่เอ็นดูประหนึ่งว่าบอสลูกชายอีกคน เด็กหนุ่มบ่นพึมพำอย่างเซ็งๆ
"มันจะกินรึเปล่าก็ไม่รู้.. เนี่ย มันยังทะเลาะกับผมอยู่เลย.."
"ก็เราไปทำตัวเกกมะเหรกใส่เค้าล่ะสิ พรุ่งนี้เอาขนมไปฝากแล้วก็ขอโทษเค้าซะ! อ่อ..ฝากบอกด้วยว่าแม่คิดถึง...ว่างๆจะแวะมาเที่ยวบ้านบ้างก็ได้.."
พีทมองตามหลังแม่ที่เดินไปบ่นตุบตับไปตามเรื่องอย่างละเหี่ยใจ.. ไม่เคยเลย..ที่แม่จะเข้าข้างลูกชายตัวเอง..
เอะอะๆก็บอสน่ารักอย่างนี้ นิสัยดีอย่างนั้น..เรียนก็เก่ง มีสัมมาคารวะ ให้รู้จักเอาอย่างบอสซะบ้าง..
เด็กหนุ่มนึกสงสัยว่าชาติที่แล้วบอสทำบุญด้วยอะไร ไปไหนมาไหนใครต่อใครถึงได้รักใคร่เอ็นดูราวกับเจ้าตัวพกสาลิกาลิ้นทองมาด้วยกระนั้น
พีทเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางทิ้งอยู่บนเตียงขึ้นมาดู นิ่วหน้าใส่ภาพบอสบนหน้าจอโทรศัพท์อย่างหมั่นเขี้ยว
ใครเลยจะรู้ว่าหนุ่มน้อยแสนดีในสายตาใครๆ ที่จริงแล้วปากดีก็เท่านั้น ขี้โมโหก็เท่านั้น แถมยังชอบขัดใจเป็นที่หนึ่ง
..พีทเดินไปปิดวิทยุ ปิดคอมพ์ ปิดไฟแล้วกระโดดขึ้นบนเตียง ทิ้งการบ้านกองพะเนินไว้บนโต๊ะ ตั้งใจว่าพรุ่งนี้หลังจากยื่นขนมให้บอสแล้วจะต้องทวงคำขอโทษให้จงได้..
เด็กหนุ่มพลิกตัวไปกอดหมอนข้างแล้วยิ้มอยู่คนเดียวในความมืด นึกสงสัยกับตัวเองว่า ใครงอนใครกันแน่วะ?
-
:-[ พีท บอส
น้องแบ็งค์ กับคิมเป็นไงบ้างนะ :o12:
-
555
เกลียมัว
กลัวเมีย
ชะเอิงเอย
-
โหยยยยยยยยยย
ตัดฉึบเลยอ่ะ นึกว่าคิมกับแบ็งค์จะมา :sad4:
แต่พีทนี่ .. สรุปบอสงอนชะ ? :laugh:
-
โถ่เอ๊ยพีทคนงอนก้อไปง้อก่อนก้อได้นี่ เดี๋ยวตัวเองไม่ได้พูดกับบอสตัวเองนั่นแหล่ะจะอกแตกตาย ทำเป็นงอนแต่อยากคุยกับเค้าใจจะขาดอ่ะจิ่
-
พิมพ์ผิดเยอะตามเคย.. 555 ขออภัยก๊าบบบบ....
ใครที่อ่าน เวอร์ชั่นแก้ไขแล้วก็จะสบายตากว่านิดนึง ฮี่ๆ (โพสต์ไปแล้วค่อยมาแก้คำผิด+สำนวนตกหล่นทุกที แหะ แหะ)
ช่วงนี้ทำงานหนักก็จะเขียนไม่ค่อยปะติดปะต่อเท่าไหร่ บางตอนเขียนช้า บางตอนเขียนเร็ว อย่าว่ากันนะครับ
จะบอกว่าตอนเขียนชอบฟังเพลงไปด้วย คือว่าคนเขียนอายุเยอะ ก็จะฝังใจกับเพลงที่ตัวเองชอบสมัยเป็นวัยรุ่น o18
ก็เลยจะชวนฟังเพลงเก่าๆที่น้องๆ เดะๆ คงจะไม่เคยได้ยินกัน..
http://www.imeem.com/daruno/music/CBIJ-JCm//
ว่างๆลองคลิกไปฟังดูได้นะจ๊ะ ไม่รู้รำคาญรึเปล่าที่คนเขียนชอบชวนฟังเพลง 555
คืนนี้ ฝันดีนะครับ..ไปล่ะ..
ปล. ตอนหน้ายังไม่นัดนะ เพราะยังนึกไม่ออกว่าจะเขียนไร 555
-
:z13:
รอลุ้นแบงค์ อิอิ
-
เอาอีกๆ ๆ ๆ
สุ้ๆ :3123:
-
:sad4: ลุ้นไปเสียทุกคู่จริงๆเฮ้อ
-
มาซะดึกเลย
ทนความน่ารักของพีทบอสไม่ไหว เลยมาเม้น
อิอิ :-[
-
โถ่ๆๆๆๆ :o9: :o9: :o9: พีทเอ๊ยจะง้อเค้าก็....นะ :o10:
กล้าๆๆ หน่อยน้องเอย :m20: :m20:
-
อ้าววววว บอสทำไมเอาเบอร์พีทไปให้สาวซะล่ะ
แบบนี้ต้องรีบขอโทษถึงจะถูก
ลุ้นต่อๆจ้า ขอบคุณมากนะจ๊ะ :L2:
-
เจ้าพีทเอ้ย ต้องเอาขนมไปเซ่นนุ้งแบงก์แล้วทวงคำขอโทษอีก
จะฮาไปไหนคะลูก 55
+1 จัดให้คะ
-
^^
-
เหอะ พีทเอ้ยยย ง้อเข้าสิ จะกลัวเสียฟอร์มไปทำไม ระวังล่ะเดี๋ยวมีมือที่มองไม่เห็นมาดึงบอสไปแล้วจะยุ่ง
-
งอนกันไป งอนกันมา สรุปแล้ว ใครงอนกว่ากัน
แต่คนที่นอย ก็เป็นเจ้าพีทแน่ ฮา ฮา ฮา .....
เป็นกำลังใจให้นะครับ คุณ anocha สาธุ ขอให้สมองแล่นปรื๊ด ๆ ๆ
+1 ให้ตามเคย
-
คู่นี้ก็น่ารักซะ
อีกคู่ก็เศร้าซะ
ปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน
:z10:
^
จิ้มป้าข้างบน ... ช้าไปป่ะ เค้าลงมาตั้งหลายวันละเพิ่งมาคร่ำครวญ :m20:
มาจิ้มอะไรเค้าเจ้าป้านี่
เค้าก็ไม่ว่างบ้างอะไรบ้างดิ่
ตัวเองแหละ
หายเงียบเลยนะ
ไม่มาหากันบ้างเลย เดี๋ยวก็งอนอย่างพีทบ้างหรอก
:laugh:
-
เก๊าะ มา +1 ให้ตามเคยคร้าบบบ
ขอโทษบอสเร็วๆ สิเจ้าพีท 55+ จะได้กลับมาดีกันเหมือนเดิม
-
...สั้นได้อีกนะคะ สรุปแล้วใครงอนใคร คิดถึงแบ็งค์ค่ะ ไม่รู้เป็นอะไรบ้างรึเปล่า.... รอนะคะ นึกออกไวไวจะเขียนอะไร
-
จะว่าไปบอสก็กลัวพีทงอนเหมือนกันแหละมั้ง นี่ไง
"ฮัลโหล กรูนึกว่ามรึงจะไม่พูดกับกรูซะอีก..." บอสรับสายอย่างรวดเร็วเกินคาด
แต่ฟอร์มจัดทั้งคู่อ่ะนะ
น่ารักดีคู่นี้
แต่ห่วงแบ็งค์จังคะ
-
มั่วแต่ลุ้น แบงค์ จนลืมไปเลยว่่าไอ้คู่นี้มันยังงอนกันอยู่ :laugh:
แต่พีทน่ารักอะ แหม รอให้ง้อด้วย :o8:
-
เหอ ๆ ตอนนี้ใจอยู่ที่คิมกับแบงค์อย่างเดียวเลยอ่ะ เป็นห่วงแบงค์ + สงสารคิม
-
รอคิม+แบงค์
เราว่านะ จริงๆแล้วพีทเขาไม่ผิดเลยที่ต้องพูดแบบนั้นแต่แรก เป็นเราเราก็งอนบอสเหมือนกันที่ไม่เห็นถึงความรู้สึกของเรา แต่คอยง้อบอสอ่ะ รู้สึกมันไม่แฟร์ยังไงไม่รู้
ยังไงก็รอตอนต่อไปคับ :sleep2: :sleep2:
-
คู่นี้งอนกันเก่งจริงๆเรย
-
o13อ่านรวดเดียวเลยครับตามทันละ ชอบมากๆเลย
:man1:ยิ่งผู้กองเข้มกับน้องแม้วนี่ชอบมากสุดๆอะ
-
ไม่ได้ความเล้ย ไอ่พีท
น่าจะหยิ่งให้บอสรู้ซะหน่อย :serius2:
-
ยังไม่มาต่อหรอคับ
รอยู่นะ
-
รอเรื่องของแบงค์ครับ ส่วนคู่นี้ก็น่ารักดี
-
รออ่านแบงค์เหมือนกัน
อย่าให้มีไรร้ายแรงเกิดขึ้นเลย
:sad4:
-
สำลีชุ่มเลือดและแอลกอฮอล์ถูกทิ้งลงในถาดแสตนเลสก้อนแล้วก้อนเล่า ในขณะที่พยาบาลสาวค่อยๆจัดแจงวางเครื่องมือแพทย์ลงบนในถาดโลหะที่มีผ้าสีเขียวปูรองอยู่ด้านบนอย่างเป็นระเบียบ... เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับรอยบอบช้ำบนร่างกาย..
ใบหน้าเข้มที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำนั้นดูเฉยชาต่อความเจ็บปวดทั้งมวล มีพียงดวงตาแดงก่ำที่ทำให้รู้ว่าเจ้าตัวพึ่งผ่านการร้องให้มาอย่างหนัก..
พยาบาลสาวแกะซองพลาสติกออกจากไซริงค์ ก่อนจะกดมันลงไปในหลอดเล็กๆที่มีเข็มฉีดยาบรรจุอยู่ในนั้น เธอหันมาบอกกับเด็กหนุ่มที่นอนซมอยู่บนเตียงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน..
"น้องคิมหันต์คะ..เดี๋ยวคุณหมอจะมาเย็บแผลให้นะคะ พี่ขอฉีดยาชานิดนึงนะ.."
ไม่มีอาการตอบรับจากเด็กหนุ่ม พยาบาลสาวหยิบผ้าสีเขียวคลุมลงบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำอย่างเบามือ เธอเลื่อนช่องโหว่ตรงกลางผ้าให้ตรงรอยแตกเหนือคิ้วเป็นทางยาว.. พลางชวนเด็กหนุ่มคุยเป็นระยะเหมือนเป็นการปลอบโยน..
"ไม่ต้องห่วงนะคะ เย็บแผลนิดเดียว ไม่เจ็บหรอก คุณหมอฝีมือดีมาก.. รับรองว่าแผลหายแล้วก็กลับมาหล่อเหมือนเดิม.."
คนที่อยู่ใต้ผ้าคลุมยังคงเงียบจนน่าใจหาย กระนั้น เธอก็ยังกระซิบบอกเด็กหนุ่มก่อนจะลงมือฉีดยาชา...
"เจ็บนิดเดียวนะคะ.."
กล้ามเนื้อบริเวณที่ถูกเข็มแทงลงไปกระตุกเพียงเล็กน้อย..แต่คนเจ็บยังคงนิ่งงัน.. นายแพทย์ประจำห้องฉุกเฉินเดินทะลุบังตาเข้ามายืนอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย
มือทั้งสองข้างสวมถึงมือยางกลิ่นประหลาดชวนพะอืดพะอม พยาบาลสาวพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่ายาชาน่าจะเริ่มออกฤทธิ์แล้ว
ทันทีที่หมอเริ่มลงมือทำงาน เสียงกริ๊กๆของอุปกรณ์โลหะก็ได้ยินชัดเจนท่ามกลางความเงียบที่บีบคั้นความรู้สึก..
การเย็บแผลดำเนินไปอย่างรวดเร็วและปราณีต เมื่อหมอจรดปลายเข็มสุดท้ายเกี่ยวเย็บผิวเนื้อที่แตกเป็นทางยาวและดึงขมวดปมไหมละลายเสร็จ.. ก็พูดกับเด็กหนุ่มที่นอนแผ่อยู่บนเตียงไข้ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"เดี๋ยวหมอจะฉีดยาแก้ปวดเพิ่มให้อีกเข็มนะครับ อย่าพึ่งลุก เดี๋ยวหน้ามืด.."
ร่างสูงใหญ่ในชุดนักเรียนขืนตัวลุกอย่างดึงดัน.. เด็กหนุ่มดึงผ้าสีเขียวที่คลุมหน้าออก ไม่แยแสกับรอยแผลที่พึ่งเย็บเสร็จหมาดๆแม้แต่น้อย หมอและพยาบาลข้างเตียงมองสบตากัน ก่อนที่จะช่วยกันเกลี้ยกล่อมคนเจ็บอย่างนุ่มนวล...
"ขอหมอฉีดยาแก้ปวดอีกเข็มเดียวครับ..แล้วค่อยลุก.."
ใบหน้าเข้มนั้นค่อยคลี่คลายลงเมื่อได้รับการปฏิบัติอย่างอ่อนโยน.. เด็กหนุ่มยื่นท่อนแขนให้อย่างว่าง่ายเพื่อให้พยาบาลสาวใช้สำลีก้อนเล็กๆชุบน้ำยาฆ่าเชื้อทำความสะอาด.. ก่อนที่เธอจะฉีดยาให้อย่างเบามือ..
"น้องคิมต้องนอนพักซักเดี๋ยวนะคะ เดี๋ยวยาก็ออกฤทธิแล้ว"" พยาบาลสาวรีบบอกเมื่อเด็กหนุ่มชันตัวขึ้นมานั่งทันทีฉีดยาเสร็จ แต่เจ้าตัวไม่สนใจฟังพยายาม นั่งอยู่ในท่าห้อยขาเตรียมลุกจากเตียงให้ได้..
"จะไปไหนคะ? หรือจะเอาอะไร จะให้พี่เรียกคุณพ่อให้มั้ย?" น้ำเสียงอ่อนหวานพยายามหว่านล้อมให้เด็กหนุ่มนั่งอยู่ที่เตียงตามเดิม แต่คนเจ็บยังคงพยายามจะลุกจากเตียงให้ได้ แม้เจ้าตัวจะเริ่มรู้สึกอ่อนล้าลงเพราะพิษบาดแผลและการอดนอน แต่ก็ยังแข็งใจกัดฟันพูด..
"ผม..จะไปหา..แบ็งค์"
หมอหนุ่มพยักหน้าให้พยาบาลสาวชวนคุยฆ่าเวลา ในขณะที่คนบนเตียงเริ่มกะปลกกะเปลี้ยขึ้นเรื่อยๆ..
"นอนรอที่เตียงซักประเดี๋ยวนะคะ... เดี๋ยวพี่ไปตามคุณพ่อมาให้ ไม่ต้องห่วงเพื่อนหรอกค่ะ..ตอนนี้พักก่อนดีกว่า.."
"แบ็งค์...ผมต้องไปหา..แบ็งค์"
เด็กหนุ่มพูดได้เพียงเท่านั้นดวงตาก็หรี่ปรือลง ภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเลือน.. ภายในหัวหนักอึ้งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว.. แม้เจ้าตัวจะพยายามความสามารถที่จะเปิดเปลือกตาขึ้นให้ได้..แต่ดูเหมือนร่างกายอยู่นอกเหนืออำนาจการควบคุมโดยสิ้นเชิง.. คิมหันต์พยายามตะเกียกตะกายต่อสู้กับสติสัมปชัญญะที่กำลังจะจมดิ่งสู่ความมืดอย่างรวดเร็ว..ในใจทุรนทุรายต้องการที่จะไปเฝ้าหาแบ็งค์ให้ได้..
ทั้งหมอและพยาบาลยืนขนาบสองข้าง..ก่อนจะประคองให้เด็กหนุ่มค่อยๆเอนตัวลงบนที่นอนอย่างระมัดระวัง
เสียงสุดท้ายจากคุณหมอหนุ่มที่ยืนข้างเตียงแว่วเข้าหู...
"ยาที่หมอฉีดให้คงจะออกฤทธิแล้ว พอแกหลับสนิท คุณช่วยไปตามญาติผู้ป่วยที.. เห็นว่าจะขอรับตัวกลับบ้านคืนนี้เลย เดี๋ยวหมอต้องไปดูคนไข้รายอื่นอีก.."
-
:z13:
เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็ก
โดนคุณหมอ กับคุณพยาบาลหลอกฉีดยา
ลป.น้องแบ็งค์ปลอดภัยยัง :serius2:
-
คิมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนงง ในหัวหนักอึ้งด้วยฤทธิยานอนหลับที่ยังคงตกค้างอยู่ในร่างกายที่ปวดระบม เด็กหนุ่มชันตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างยากลำบาก รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ทวีขึ้นเรื่อยๆทุกครั้งที่ขยับตัว
แสงแดดที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างบอกให้รู้ว่าสายมากแล้ว คิมสลัดหัวขับไล่อาการปวดตุบๆก่อนจะกวาดตามองไปรอบตัว.. รู้สึกร้าวในอกทันทีที่พบว่ากำลังนั่งอยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเอง..ไม่ใช่ที่โรงพยาบาล ไม่ใช่ที่ที่ใกล้แบ็งค์มากที่สุดเท่าที่จะทำได้...
เด็กหนุ่มตะกายไปที่หัวเตียงก่อนจะฉวยโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์มาถือไว้ในมือ เสียงกุกกักทำให้คนที่ปูผ้านอนอยู่หน้าเตียงต้องพลอยตื่นไปด้วย..
"แกจะเอาอะไร... เดี๋ยวพ่อหยิบให้.."
อาคมลุกขึ้นมานั่งมองลูกชาย เอามือลูบใบหน้าล้าโรยจากความเคร่งเครียดและการอดนอน..
คิมไม่ตอบ สำรวจตัวเองอย่างลวกๆ เสื้อยืดเก่าๆย้วยๆกับกางเกงผูกเอวสีซีดนั้นพอจะอยู่ในสภาพที่ออกไปไหนมาไหนได้ เจ้าตัวจึงไม่คิดจะเปลี่ยนให้เสียเวลา..
"แกออกไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น หมอบอกให้นอนพักสองวัน แล้วตอนบ่ายอาเข้มจะมาบ้าน มาจัดการเรื่องคดีให้แก.." อาคมเสียงแข็งใส่เมื่อเห็นว่าลูกชายเดินรี่ไปที่ประตู คิมไม่หันมาตอบให้เสียเวลา เอื้อมมือไปคว้าลูกประตูก่อนจะเปิดมันอย่างแรง
"นี่แกยังก่อเรื่องไม่พอรึไง..ได้ยินมั้ย..พ่อสั่งไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น.." อาคมขึ้นเสียงยิ่งกว่าเดิม มือข้างหนึ่งดึงแขนคิมหันต์ไว้แน่น ริ้วลึกบนใบหน้าบ่งบอกถึงอารมณ์ขุ่นเคือง..
"ผมจะไปเยี่ยมเพื่อน.." คิมข่มใจพูดด้วยเสียงห้วนๆ ดึงมือกลับอย่างแรง.. ในขณะที่อีกฝ่ายถลันไปยืนขวางประตูไว้
"เด็กคนนั้นไม่เป็นไรแล้ว แกต่างหากที่จะเอาตัวไม่รอด พ่อไม่ให้แกออกไปไหนทั้งนั้น"
คิมหันต์ลืมความเจ็บปวดไปสนิทใจ ใบหน้าเข้มที่มีรอยฟกช้ำเขม็งตึง "เค้าเกือบตายเพราะผม.. ผมจะปล่อยให้เค้านอนเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาลได้ไง.."
"แล้วที่พ่อต้องวุ่นวายจะเป็นบ้าอยู่นี่ แกไม่ห่วงบ้างรึไง.. วันๆดีแต่ก่อเรื่อง ..แกเคยคิดถึงหัวอกพ่อบ้างไหม.."
คิมหันต์มองพ่อตัวเองด้วยสายตาราวกับเป็นคนแปลกหน้า อาคมรู้สึกทั้งเจ็บทั้งละอายแก่ใจ... เพราะรู้ว่าเป็นครั้งแรกที่ได้อยู่เคียงข้างลูกชายยามมีปัญหาจริงๆ ที่ผ่านมา คิมหันต์ก่อเรื่องมาโดยตลอด.. และคนที่เดือดร้อนวิ่งเต้น ก็คือตาที่เลี้ยงคิมมาตั้งแต่เล็กๆเท่านั้น..แต่กระนั้นอาคมก็ยังขึ้นเสียงใส่ลูกชายด้วยทิฐิ...
"ถ้าแกไม่ฟังคำสั่งพ่อ แกก็เก็บข้าวของกลับสิงห์บุรีไปได้เลย.."
คิมยืนประจันหน้ากับผู้เป็นบิดาอย่างไม่กลัวเกรง... อาคมรู้สึกเหมือนเห็นตัวเองเมื่อหลายสิบปีก่อน... เลือดร้อน บ้าบิ่น ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ตัวเองต้องการ..
"หลีก..ผมจะไปหาเพื่อนผม.."
"เพื่อนเหรอ..แกอย่านึกว่าพ่อไม่รู้ว่าพวกแกทำวิปริตอะไรกัน " อาคมชี้มือไปที่ผนังห้อง ที่ๆคิมเอารูปแบ็งค์ติดไว้หลายใบ.. "เลิกยุ่งกับเด็กคนนั้น เลิกทำตัวบ้าๆแบบนี้ซะที.. เป็นผู้ชายดีๆไม่ชอบรึไงวะ!"
"อย่ามายุ่งเรื่องของผม" คิมย้อนทันควัน ใบหน้าฟกช้ำนั้นขึ้งเครียดด้วยแรงอารมณ์
"ทำไมจะยุ่งไม่ได้ กูเป็นพ่อมึงนะ.." อาคมเปลี่ยนสรรพนามลูกชายอย่างลืมตัว.. เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบด้วยแรงโทสะ รู้สึกเหมือนสติกำลังจะขาดผึงลงทุกวินาที..
"ที่ผ่านมาพ่อไม่เคยเห็นหัวผมเลย ผมโตจนป่านนี้แล้วพึ่งจะมายุ่งอะไรด้วย กลับไปยุ่งเรื่องลูกกับเมียใหม่พ่อดีกว่า .."
"มรึงหุบปากมรึงเดี๋ยวนี้เลย..ไม่งั้นมรึง..." อาคมพูดได้เพียงเท่านั้น..คำพูดขาดเป็นห้วงด้วยความโกรธจนแทบคลั่ง...
แต่ดูเหมือนคิมหันต์จะยั้งตัวเองไม่อยู่.. บางอย่างที่ถูกเก็บกดไว้มานานถึงจุดพังทะลาย "เพราะอย่างงี้ไง แม่ถึงอยู่กับพ่อไม่ได้..พ่อดีแต่บังคับใจคนอื่น บ้าอำนาจ สมควรแล้วที่แม่ทิ้งพ่อไป.."
"ไอ้คิม!!!"
อาคมฟาดหลังมือใส่หน้าลูกชายอย่างแรงจนหน้าหัน.. เด็กหนุ่มเบือนหน้ากลับมาด้วยสีหน้าเฉยชาต่อความเจ็บปวด..น้ำเสียงที่พูดกับอาคมเย็นเยือกไร้ความรู้สึก...
"ต่อให้พ่อซ้อมผมเหมือนที่ซ้อมแม่..พ่อก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจผมได้...." คิมพูดอย่างเด็ดเดี่ยว ชี้มือไปที่รูปของคนรักที่ติดอยู่ที่ผนัง.. "ผมรักคนๆนี้ พ่อจะอาย จะขยะแขยง จะรับไม่ได้มันก็เรื่องของพ่อ.."
อาคมเงื้อมออีกครั้ง แต่รอยแดงที่ค่อยปรากฏเพิ่มบนใบหน้าแตกยับของคิมหันต์ กลับทำให้คนฟาดหัวใจอ่อนเปลี้ย... เจ้าตัวเค้นทำพูดออกมาอย่างยากลำบาก.. "แก....."
คิมไม่อยู่รอฟังจนจบประโยค..เด็กหนุ่มเดินออกไปจากห้องเงียบๆ ทิ้งให้คนในห้องร้าวรานอยู่เพียงลำพัง..
-
:o12:
:m15:
-
:m15:คุณพ่อลดทิฐิและอารมณ์ ลงบ้างคงจะเข้าใจคิม มากขึ้น
น้องแบ็งค์ปลอดภัยแล้ว จะไปเยี่ยม :oni1:
-
คิมมม :m15:
-
:sad4:
-
ง่ะคิมเอ้ย :serius2: :serius2: ทำไมทำงั้นกะพ่ออ่ะ มะดีนะตัวเอง
น้องแบ็งค์ มาสั่งอนหน่อยจิ๊ :angry2: :angry2:
-
"ผมรักคนๆ นี้"
โดนมากครับ
+1 :D
-
:serius2: :sad4:
-
ใจจริงก็อยากชวนคุยด้วยยาวๆ.. แต่ติดภารกิจคือต้องไปทำบาปที่ อตก. (คือไปหาเหล้ากินนั่นเอง555)
ก็เลยขอติดไว้เป็นมะรืน (พรุ่งนี้ไปงานแต่งเพื่อน ไม่ได้เล่นเน็ต 55)
รีพลายหน้าขอทักคนอ่านเป็นรายบุคคลบ้างนะครับ เพราะทักรวมๆแล้วรู้สึกว่าไม่ได้ตอบเม้นทุกประเด็น..
แต่ก็สัญญาว่าจะระมัดระวังให้อยู่ในเงื่อนไขของบอร์ด..(คือ..เป็นเด็กดีง่ะ..)
16 PLUS ก็ใกล้จะเดินทางมาถึงตอนจบแล้ว (นี่ขนาดมีคนแอบแซวว่า มันสั้นตรงไหนนะเนี่ย..)
ก็เลยอยากจะขอบคุณคนอ่านที่ร่วมเดินทางมาด้วยกันกับนิยายเล็กๆเรื่องนี้...
สนุกมากครับที่ได้เขียน ได้คุย ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันมาโดยตลอด..
ขออนุญาตไปปั่นตอนหน้า(ก่อนจะไปกินเหล้า) นะครับ
ฝันดีน้า....
-
ไปไม่มีชวนใครเลย o18
ไม่อยากให้จบง่ะ :m15:
อยากให้ต่อเป็นเรื่องยาวววววววววววววววว
ไปเลย
-
สั้นไปอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะ
อยากให้พ่อของคิมเข้าใจคิมบ้าง เพราะมีเพียงแบงค์เท่านั้นแหละที่อยู่เคียงข้างคิมมาตลอด
แบงค์ก็หายเร็วๆนะ:ped149: :ped149: :ped149:
รักคิมหันต์+แบงค์ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คุณพ่อจะมากู้ซากหัวใจของลูกชายให้ฟังตัวเองอย่างที่อยากจะเห็นนั้นอ่ะ
มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกคะ ร้อนกับร้อนมาเจอกัน ก็ย่อมพังเป็นแถบๆ
เจ้าคิมอยู่ในภาวะที่จิตไม่ค่อยนิ่ง ปลอ่ยเค้าไปเจอกับคนที่ห่วงเหอะนะพ่อ
จะเรียกร้องความเป็นพ่อแค่เพียงการเรียกขานแต่ไม่มีความหมายอื่นใดนั้นอ่ะ
ต้องให้เจ้าคิมมันลบภาพแย่ๆที่ฝังหัวออกก่อนนะคะ :เฮ้อ:
+1 จัดให้คะ
-
:sad2:
สะเทือนเข้าไปถึงตับม้ามและไหปลาร้า
:serius2:
จะจบแล้ว
ดูเหมือนยังเคลียร์กันไม่ลงไงไม่รู้
-
สงสารคิมจัง อ่านตอนนี้แล้วรู้เลยทำไมคิมถึงโตขึ้นมาแบบมีปัญหา แล้วก็ต้องการความรักมากขนาดนี้ :m15:
Anocha ผูกเรื่องได้สมเหตุผลมากกกก :3123:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:monkeysad: พ่อตาใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยย
-
:m15:
ก็คุณพ่อเป็นซะแบบเนี้ยอ่ะ !
ก็เลยไม่ดีขึ้นเลยสักอย่างเดียว :serius2:
-
:serius2:
แบงค์ปลอดภัยแล้วก็ดี
ตอนพีทยังค้างอยู่
-
น้ำตาไหลพรากเลยที่เดียว...สงสารทุกคนเลยคับ
เอาใจช่วยอย่างเดียวเลยคับ...สู้ สู้
-
ตอนนี้น่าเปลี่ยนชื่อเป็น
ห่วง เศร้า เคล้าน้ำตา
:serius2:
-
สงสารคิมจัง
แล้วแบงค์จะเป็นอะไรมากไหมเนี่ย :sad11:
-
^^
-
หัวอกคนเป็นพ่อ คงจะทำใจได้ยากเมื่อรู้ว่าลูกชายเป็นแบบนี้
แต่ถ้าเย็นลงอีกนิด ทั้งสองฝ่ายก็คงพอจะคุยกันได้ง่ายขึ้นถ้าได้หมวดเข้มมาเป็นคนกลาง อิอิ
-
แหม๋คุณพ่อมีสะใภ้รู้งานรู้การขยันขันแข็ง ยังดีกว่าสะใภ้นั่งกินนินกิน หวงสามีลูกเดียวน๊าาาา :impress2:
-
:sad4: นุ้งแบ้งปลอดภัยแล้วช่ายม้ายยยยยยยย
-
เหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่ได้ทำให้คนเป็นพ่อคิดจะทำความเข้าใจและทบทวนอดีตบ้างเลยหรือ
น่าสงสารน้องคิมเหมือนกันนะ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากนะคะ
ใกล้จบแล้วเหรอเนี่ย ยังอยากอ่านต่อไปอีกเรื่อยๆแฮะ
ยินดีกับรางวัลเซ็งเป็ดฯด้วยนะคะ :L2:
-
เด็กน้อยเอ้ย
แต่ก็จะว่าไม่ได้หรอกถ้าเราไม่ได้เป็นแบบเค้า
คนบางคนมีพ่อมีแม่แต่ก็เหมือนไม่มี
เด็กสมัยนี้ขาดความอบอุ่นกันเยอะเหลือเกิน :sad11:
ตอนหน้าคงเป็นของผู้กองเข้มแล้วใช่ไหมครับ
-
เข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว ไม่ฟังใคร ( นอกจากแบ็งค์ ) o13
แล้วอีกหน่อยจะรู้ว่า พ่อก็รัก แต่แสดงออกไม่เป็น
สงสัยต้องรอญาติผู้พี่มาเคลียร์
กลับจาก อตก. - งานแต่ง แล้วรีบมาลงนะครับ รออยู่ +1 ให้เป็นค่ารถ ค่าซอง
-
รออ่านนะครับ
-
ถึงว่าทำไมคิมถึงยึดแบงค์เป็นศูนย์กลางชีวิตตัวเองขนาดนี้ พ่อกับลูกดูจะห่างเหินกันมากเกินไป :เฮ้อ:
-
ไม่เอาๆ เค้ายังไม่อยากให้จบ
เค้าอยากให้มีไปอีกยาวๆ
อย่าเพิ่งจบนะค่ะ
มีไปยัน30พลัสก้อได้ค่ะ
มีอีกหลายๆภาคยิ่งดีใหญ่เลย
-
เห็นด้วยค่ะ
-
ไม่จริง
คนแต่งใจร้าย
-
รอตอนต่อไปนะคับ
ชอบๆ
-
ค่อยๆพูดกันนะครับ :กอด1:
-
...อ๊า ก ก ก ก ก พ่อรุ้แล้วทำไงดี แบ็งค์เป็นไงบ้างอ่ะ หรือว่าพ่อแม่ของแบ็งค์ก็รู้แล้วเหมือนกัน ... อยากได้อีกตอนจังค่ะ
-
:m23:
ดีคับเพ่ อโนชา
อย่าเพิ่งจบดิคับ
รู้ป่าวคับ ผมติดเรื่องพี่งอมแงมเรย
อ่านเรื่องเพ่ บางทีก้อคิดถึงตัวเอง
:t2:
เป็นเพื่อนแก้เหงาที่ดีที่สุดของผมเรย เพราะผมต้องมาเรียนที่ออส
อ่านเรื่องเพ่ ก้อทำหั้ยหายเหงา
อย่าเพิ่งจบนะคับ
:m22: :m32: :m7:
-
:o12: มะอยากให้จบเลย
-
เห็นด้วยว่ายังไม่อยากให้จบเลย...สนุกมากครับ
ตอนของคิมและแบ๊งค์นี่ก็ช่างบีบหัวใจดีจริงๆ :sad4: อ่านแล้วลุ้นมากมาย
...รออ่านต่อนะครับ
-
มันยังไง..มันยังไง
-
เฮือก!!!
o22 :a5: o22
-
โหย จะจบแล้วเหรอคับ แบงค์เป็นงัยบ้างเนี่ย คิมรีบไปหาเร็ว (แต่ห่วงตัวเองบ้างก็ดีนะ เหอ ๆ ใจร้อนเจง ๆ )
+1 ให้คับ รอตอนต่อไปนะค้าบ ^^
-
เศร้า และ โศก :sad4:
-
+1 ให้น้อง anocha ตอนนี้กำลังเข้มข้น บีบคั้นจิตใจคนอ่านมาก
ยังไม่รู้เลยว่าแบงค์เป็นยังไงบ้าง คิมเป็นเด็กก้าวร้าวก็มีที่มาจากการ
ขาดความอบอุ่น และถูกบังคับจากพ่อนั่นแหละ พ่อคิมคงต้องคิดใหม่
และปรับใจตัวเอง ยิ่งไปตบตีด่าว่าหาว่าลูกตัวเองวิปริตยิ่งไปกันใหญ่
คิมคงจะเตลิดไปไกลกว่าที่จะคาดคิดแน่นอน หากทางแบงค์กีดกันด้วยนะ
จะกลายเป็นเรื่องเศร้าหนัก ......น้องบอกว่าใกล้จะจบแล้ว สรุปว่าจะจบ
แบบไหนล่ะ แบบเศร้า+น้ำตานองหน้าเพราะความทุกข์ ไม่เอานะ .... :pig4:
-
"แบ็งค์...ตอนบ่ายพ่อจะเข้ามาเปลี่ยนให้แม่กลับไปดูร้าน..แบ็งค์อยากได้อะไรมั้ยลูก..หรืออยากจะกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย แม่จะได้ให้พ่อเค้าซื้อเข้ามาให้"
พิมพ์อรเอ่ยปากถามหนุ่มน้อยที่นอนซมอยู่บนเตียงอ่อนโยน ตามองใบหน้าซีดเซียวซบอยู่กับหมอน ผ้าพันแผลพันรอบศีรษะยิ่งทำให้ใบหน้าเล็กๆนั้นดูน่าเวทนาขึ้นไปอีก..
"ไม่ดีกว่าครับ..แค่นี้พ่อกับแม่ก็วุ่นวายมากแล้ว.." หนุ่มน้อยตอบกลับมาด้วยเสียงอ่อยๆอย่างรู้สึกผิด ที่ทำให้พ่อและแม่ต้องผลัดกันมาเฝ้าไข้ที่โรงพยาบาล ทั้งที่ภาระดูแลร้านก็ล้นเต็มมือ ไหนจะต้องเป็นห่วงจนแทบไม่ได้เป็นอันกินอันนอน
พิมพ์อรส่งยิ้มอ่อนโยนให้ลูกชาย ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่คาดคั้นหรือซักไซ้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนกว่าลูกชายจะหายดีและสบายใจจนเล่าออกมาเอง..
"เอาการ์ตูนหรือขนมมั้ย..พอพ่อมาอยู่ด้วยแล้วเกิดเบื่อไม่มีอะไรจะทำ แม่ไม่รู้ด้วยนะ.."
"ตอนนี้ก็เบื่อแล้วครับเนี่ย..เมื่อไหร่หมอจะให้กลับบ้านซักทีล่ะครับ.." หนุ่มน้อยส่งยิ้มเจื่อนๆมาให้เป็นการออดอ้อน เรียวปากบางเป็นสิ่งเดียวบนใบหน้าที่พอจะมีสีสันอยู่บ้าง..
"ยังกลับไม่ได้ลูก..หมอบอกว่าต้องอยู่ดูอาการก่อนอย่างน้อยหนึ่งวัน ถ้าแบ็งค์ปวดหัว มึนหัว ตาพร่า หรือคลื่นไส้ ต้องรีบบอกแม่หรือบอกหมอนะลูก.."
พิมพ์อรกำชับลูกชาย หลังจากซักถามหมอมาอย่างถี่ถ้วนแล้วว่า อาการข้างเคียงใดบ้างที่เป็นสัญญาณเป็นอันตรายจากการบาดเจ็บที่ศรีษะ
"ครับ.." หนุ่มน้อยรับคำแล้วเงียบไป ไม่ออกปากเซ้าซี้อะไรอีก
พิมพ์อรมองหน้าลูกชาย อาจเป็นเพราะยังตกใจไม่หายหรือเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอจึงได้เห็นร่องรอยกังวลในดวงตาคู่นั้น
"อ้อ.อาจารย์มัลลิกาโทรมาบอกแม่ว่า..ตอนเย็นจะมาเยี่ยม เห็นว่าเพื่อนๆในห้องก็จะมาด้วย แม่ให้พ่อเอาขนมที่ร้านมาฝากอาจารย์ดีกว่า.." พิมพ์อรชวนคุย สังเกตเห็นว่าว่าหน้าลูกชายมีสีเรื่อขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังเดาไม่ออกอยู่ดีว่าคนเจ็บกังวลหรือรอคอยอะไรอยู่..
"แบ็งค์มีอะไรหรือเปล่าลูก.."
"เปล่าครับ.." หนุ่มน้อยตอบอายๆ พิมพ์อรรู้สึกว่าลูกชายกำลังมีความลับบางอย่าง..
"คอยใครมาเยี่ยมหรือเปล่าเอ่ย..." เธอออกปากกระเซ้าคนเจ็บ ตั้งแต่เล็กจนโต ลูกชายของเธอไม่เคยโกหกเธอได้เลยสักครั้ง ชวนไปคุยเรื่อยๆ เดี๋ยวเจ้าตัวก็หลุดปากออกมาเองจนได้ทุกที...
เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะสนทนาของสองแม่ลูก พิมพ์อรรีบกระวีกระวาดไปเปิดประตู ด้วยเข้าใจว่าคุณหมอเจ้าของไข้เข้ามาตรวจดูอาการของลูกชายอีกรอบ แต่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ทำให้พิมพ์อรอุทานอย่างแปลกใจ..
เด็กหนุ่มตัวโตหอบสังขารมาในสภาพปุปะยับเยิน รอยฟกช้ำบนใบหน้ายิ่งเห็นชัดขึ้นหลังจากผ่านไปแล้วหนึ่งคืน เสื้อยืดย้วยๆกับกางเกงเก่าๆดูทั้งน่าขำทั้งน่าเวทนา..
"อ้าว..คิมมาได้ยังไงเนี่ย? ค่อยยังชั่วแล้วหรือจ๊ะ?"
เด็กหนุ่มไม่ตอบเธอ แต่สายตาที่มองมาทำให้พิมพ์อรเข้าใจได้ว่า เจ้าตัวกำลังขออนุญาตเข้าไปในห้อง
อาจเป็นเพราะสายตาเคอะเขินที่ฉายอยู่บนใบหน้าคมดุ ทำให้พิมพ์อรรู้สึกว่าเด็กคนนี้อ่อนโยนกว่าท่าทางแข็งกระด้างที่เจ้าตัวแสดงออก..
เธอยิ้มพลางพยักหน้าให้กับเด็กหนุ่มอย่างใจดี แล้วเอ่ยปากเชื้อเชิญให้เข้ามาในห้อง..
"เข้ามาก่อนสิจ๊ะ เจ้าแบ็งค์กำลังตื่นอยู่พอดี.."
คิมหันต์ยังคงเงียบตามเดิม แต่ส่งยิ้มอายๆมาให้ พิมพ์อรเบี่ยงตัวหลบจากประตูเพื่อให้เด็กหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง
เธอมองตามหลังคิมหันต์ที่เดินรี่ไปยืนเกาะข้างเตียงคนป่วยโดยเร็ว และพิมพ์อรก็รู้ในนาทีนั้นเองว่าลูกชายของเธอกำลังคอยใครอยู่ สีหน้าคนเจ็บแช่มชื่นขึ้นมาทันตา...
พิมพ์อรเดินอ้อมมายืนที่เตียงคนไข้คนละฝั่งกับคิมหันต์.. ทั้งคนเจ็บและคนมาเยี่ยมยังไม่ปริปากพูดคุยอะไรกัน..
แต่สายตาที่เด็กหนุ่มทั้งคู่มองกัน แทนคำพูดทั้งหมดที่มี....
พิมพ์อรมองกลับไปกลับมาระหว่างคนเจ็บกับคนที่ยืนเกาะข้างเตียง สายตาของคิมหันต์ เหมือนคนที่ได้เห็นแสงแรกของวันใหม่...
แบ็งค์ส่งยิ้มกว้างให้คิม และอีกฝ่ายก็ยิ้มตอบกลับมา.. ทั้งที่น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทางยาว....
-
ตอนแรกคิดว่าจะชวนคุยกับคนอ่านทุกๆคอมเม้นต์ แต่ก็ไม่ทันอยู่ดี เพราะช่วงนี้งานหนักครับ ทำ 8โมง เลิกทุ่มนึงทุกวัน
มีเวลาปั่นนิยายแค่วันละ 1 ชม. ก็เลยไม่มีเวลาตอบเม้นต์ แหะ แหะ..(ขอโทษก้าบ..ผู้น้อยสมควรอาย..)
ขอบคุณนะครับสำหรับทุกคนที่เข้าไปโหวติให้อีตาคิม จนได้รางวัลเรื่องสั้น..แล้วยังมีน้ำใจมาแจ้งข่าวในกระทู้อีก..
สารภาพตามตรงว่ามีเวลาเล่นเน็ตน้อย แทบจะไม่เข้ากระทู้อื่นเลย ตั้งหน้าตั้งตาปั่นนิยายตัวเองอย่างเดียว
แต่ก็แอบไปอ่านเรื่องสั้นทุกเรื่องที่เข้ารอบแล้วเหมือนกัน น่ารักทุกเรื่องเลยอ่ะครับ ชอบเรื่องจดหมาย..เหตุความรัก(แนะนำๆให้ไปอ่าน อยากเขียนอย่างนั้นได้บ้างจัง)
ะ
ก็เลยเสนอชื่อนี้ไป..แล้วก็ไม่ได้ชื่อใครอีก เพราะไม่ค่อยได้อ่าน
ไม่นึกไม่ฝันเลยนะเนี่ยว่าจะได้รางวัล...ขอบคุณมากๆเลยนะครับ ดีใจอ่ะ เลยไปกินเหล้าฉลองที่อตก.5555(เกี่ยวกันมั้ย?)
ที่บอกว่าใกล้จะจบแล้ว ก็เพราะว่าน่าจะเหลือคู่ละ 3-4 ตอน (จำได้ว่าเคยบอกแบบนี้ไปทีนึง แต่ต้องการเก็บรายละเอียดของแต่ละตัวละครมากกว่านี้ เลยตัดสินใจเขียนเพิ่ม แต่อันนี้เป็นแผนการเขียนที่วางไว้คร่าวๆนะครับอาจจะยาวหรือสั้นกว่านั้นนิดหน่อย)
ตอนหน้าจะเป้นตอนของผู้กองเข้มกับเบ๊นซ์นะครับ... คืนนี้ ไปลอยกระทงในตุ่มน้ำก่อนล่ะ..บ๊าย บาย..
-
:z13:
จิ้มคนแต่ง +1ให้กับความน่ารักของคุณแม่พิมพ์อร
สงสัยคุณแม่จะได้ลูกเขยในไม่ช้านี้
-
o13
:o8:คุณแม่คงรู้แล้วว่าจะได้ลูกชายเพิ่มอีกคน
อ่านตอนนี้แล้วทำให้เห็นถึงความแตกต่างของ 2 ครอบครัวอย่างชัดเจน
+1 น้องแบ็งค์ปลอดภัย และน่ารักเหมือนเดิม ให้ตามสัญญา
-
ชอบตอนที่บรรยายคิมกับแบงค์มอง
ซึ่งกันและกันโดยไม่มีคำพูดอะไรจังเลยแบบว่ามันเต็มไปด้วยความรักอ่ะ
-
:กอด1:
:L2:
:L1:
-
:monkeysad: อย่างน้อยขอให้แม่ยายยยใจดีและเข้าใจด้วยยยละกานนนนน
-
:m15: แค่สายตาสองคู่คุณแม่คงไม่ต้องให้ลูกเล่าอะไรแล้วนะคะ
คนอ่าน กระซิกๆ ซึ้งจัง โธ่ๆเจ้าคิมมาทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่หาย
แบบนี้น่าจับแอดมิทอีกเตียงเลยนะเนี่ย
+1 จัดให้คะ คนแต่งลอยในตุ่ม คนอ่านลอยในกะละมัง = ='
-
เขียนได้เหนภาพมากๆ
น่ารักโคด คู่นี้
-
แบงค์เป็นดั่งแสงแรกของชีวิตคิมเลยหละสิ
แม่เห็นแล้วคงเข้าใจเกือบทุกอย่างแล้วมั้ง
บวก 1 แต้มค่ะ สุขสันต์วันลอยกระทงนะคะ
-
ต่างคนต่างเป็นแสงทองของวันใหม่ให้กันและกัน
ผ่านเหตุการณ์นี้ไป คิมหันต์ คงได้เรียนรู้อะไรๆ หลายอย่าง :n1:
-
+1 ให้คุณ anocha รับวันลอยกระทงแล้วนะครับ
ขอบคุณนะครับที่ยังเข้ามาลงเรื่องต่อแม้งานจะหนักมาก ส่งกำลังใจให้ครับ
...คุณแม่ของแบ๊งค์เยี่ยมมากๆ และน่าจะเป็นผู้ที่ทำให้เรื่องยุ่งๆ คลี่คลายลงได้นะครับ o13
-
^^
-
ดีใจอ่ะ
ตอนแรกก็แอบกลัวว่าแบ๊งค์จะความจำเสื่อมอะไรหรือเปล่า
แต่ดีใจที่แบ๊งค์ฟื้น
:mc4:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: ดีใจด้วยคร้าบบ
-
ดีใจด้วยที่แบงค์ดีขึ้น แม่ของแบงค์คงจะดูออกว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคิมกับแบงค์ ขอบคุณนะครับ
-
คำพูดร้อยพัน ก็ไม่เท่าสายตา ที่ส่งออกไป :กอด1:
คุณแม่ก็ดีได้ใจ +1 ให้แม่แบงค์นะครับ
-
ในมี่สุดก็ตามอ่านจนทัน
ทำเอาน้ำตาร่วงกันเลยทีเดียว...
ขนาดอ่านตอนง่วงๆนะเนี่ย....
เขียนดีมากมายจริงๆ...
รับรองคุณภาพจากเล้า...(ของแท้ต้องมีเป็ด3ตัว)...555
-
ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
รออ่านนะครับ
-
เล่นแสดงออกกันอย่างนี้ คุณแม่จะว่าไงมั่งเนี่ย
-
ความรัก..ขอแค่เข้าใจทุกอย่างก็..สวยงาม
-
เล่นแสดงออกกันอย่างนี้ คุณแม่จะว่าไงมั่งเนี่ย
คาดว่าคุณเเม่คงเปิดทางเเน่ ๆ เลยครับ สาธุ! :call:
ป.ล. เเค่สายตาที่มองกัน ก็ซึ้งเเล้ววว :-[
-
เริ่มจะชอบคู่นี้แล่วเนี้ย
แล้วคู่ แทน ก่ะจอม อ่ะไปไหนแล้วว
-
o13 o13 o13
-
สั้นอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะ
รอตอนสำคัญ อิอิ
o13 o13 o13
:bye2: :bye2:
-
:m23:
เพ่ Anocha เขียนได้สุดยอดอีกแระ
ขอบคุงงับ
ว่าแต่ อย่าเพิ่งรีบจบน้า
(เรื่องสั้น กลายเป็นเรื่องยาวก้อได้ ม่ายเห็นแปลก ซีรีส์งัยคับ อิอิ)
:t2:
เออ เพ่ ผมขอเสนอให้ คิมแบงค์ พีทบอส แทนจอม กะไอเบนซ์
มาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกานนะ ไม่รู้ว่าจะตรงกะที่เพ่พลอทไว้ป่าว
ถ้าไม่ตรงกะพลอทก้อไม่เป็นรัยคับ
แค่ขอเปลี่ยนจากเรื่องสั้น เป็นซีรีส์ นะค้าบบบบบบ
:m22: :m32: :m7:
-
ถ้าดูออกแล้วไม่ว่าอะไรก็ดีสิ
-
มาต่อสั้นจัง ยังมะหนำใจเลย แต่รู้ว่าปลอดภัยกันก็ดีและ อิอิ
-
แบงค์ยิ้มให้ คิมยิ้มตอบ น้ำตาไหลเป็นทาง
ดีใจแทนคิม :m15:
-
ตอนนี้แม่แบงค์คงจะดูออกแล้วว่าคิม+แบงค์มีความรู้สึกต่อกันอย่างไร
เลยต้องรอลุ้นอีกว่า พ่อแม่แบงค์จะรับเรื่องแบบนี้ได้หรือไม่ แล้วเรื่อง
จะลงเอยแบบไหน ขนาดพ่อของคิมยังรับเรื่องลูกตัวเองไม่ได้เลย แต่
ก็ไม่แน่ใช่มะเพราะพ่อ+แม่แบงค์เลี้ยงลูกมาด้วยความรัก คงเห็นแก่
ความสุขของลูกมากกว่าสิ่งอื่นใด รอลุ้นต่อไปค่า...... :pig4:....
-
:L2:
-
ตอนนี้เล่นเอาได้อุปกรณ์นึ่งมาอย่างนึงเลยแฮะ "ซึ้ง" :กอด1:
-
ขอให้คุณแม่ใจดีน้าคร้าบบบ
-
:m15:
ไม่ต้องพูดก็เข้าใจกันได้มากกว่าพูด...และหวังว่าพ่อแม่คงเข้าใจ :เฮ้อ:
-
คุณแม่น่ารักจังเลยอะ หวังว่าพ่อของแบงค์ก็คงจะไม่ว่าอะไรด้วย
อยากให้พ่อของคิมเข้าใจอะไรแบบนี้บ้างจังเลยอะ
-
:monkeysad:ดีใจจนน้ำตาไหลที่แบงค์ไม่เป็นไร
-
เย้ๆๆๆๆ สบายจายย
-
ยังไม่มาอีกหรอ
นานแร้นน๊าาา
-
หักมุมซะงั้น
รอตอนต่อไปคร้าบบบ
-
ติดตามมาตั้งแต่เป็นเรื่องสั้นแล้วว
ชอบมากก มาต่อไวๆนา รอยุ่ ^^
-
หลังจากซุ่มอ่านอยู่หลายวัน...
ได้ฤกษ์เม้ท์แล้วคร้า :mc4: :mc4:
ชอบมากกกกเลยยยย :-[
ทำให้นึกถึงตอนเป็นเด็กสิบห้าหยกๆ สิบหกหย่อนๆ
ตอนนั้นยังไม่รู้เลยว่าความรักเป็นยังไง (ตอนนี้ก็ยังไม่รู้เหมือนเดิมอ่ะแหละ 55+)
อ่านแล้วมีความสุขจังค่ะ...
มานอนห่มผ้าหนาๆรอเหมือนกันค่ะ
ว๊ายยย หนาวววอ่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคร้า :bye2:
-
อีกสิบกว่านาทีก็จะถึงเวลาพักเที่ยงที่รอคอย แต่ผู้กองเข้มก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์เปรมปรีดิ์เหมือนเคย เพราะกำลังรับสายของญาติผู้พี่ที่กำลังอยู่ในอารมณ์เดือดดาล ชายหนุ่มคุยไปเหลือบมองนาฬิกาไปเป็นระยะๆ ตั้งใจหาทางสรุปบทสนทนาก่อนที่จะถึงเวลาเที่ยง..
"ใจเย็นๆพี่ ผมว่าเจ้าคิมไม่ไปไหนไกลหรอก คงอยู่ที่โรงพยาบาล ไปเยี่ยมเด็กคนนั้นนั่นแหละ.."
"พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วว่ะ โทรไปมันก็ปิดมือถือ พี่จะไปตามมันที่โรงพยาบาลก็กลัวมันจะอาละวาดอีก.." น้ำเสียงห้วนๆที่ลอดออกมาทางโทรศัพท์ ทั้งหงุดหงิด ทั้งกังวล
"ไม่ต้องห่วงครับพี่ ที่จริง ผมก็ว่าจะไปคุยกับพ่อแม่ของเด็กคนนั้นอยู่เหมือนกัน ว่าจะเอายังไงเรื่องคดี.."
"เออ..มีอีกเรื่องนึง..พี่หนักใจเรื่องไอ้เจ้าคิมกับเด็กคนนั้นว่ะ.." น้ำเสียงของอาคมฟังดูมีลับลมคมในอย่างประหลาด ราวกับเจ้าตัวลังเลอยู่ว่าจะพูดดี หรือไม่พูดดี..
"ทำไมเหรอครับพี่.."
"ก็ไอ้เจ้าคิมกับเด็กคนนั้นมันไม่ใช่แค่เพื่อนกันน่ะสิวะ พี่ก็ว่ามันยังไงๆอยู่ตอนที่ไอ้เจ้าคิมพาเด็กนี่มาบ้าน เห็นมันปิดห้องอยู่ด้วยกันเงียบๆตั้งนานสองนาน แต่พี่ดันไม่เอะใจเพราะเห็นท่าทางมันก็เป็นเด็กผู้ชายกันทั้งคู่ นึกไม่ถึงว่ามันจะแอบชอบกัน...
พี่จะทำยังไงมันถึงจะเลิกเป็นแบบนี้วะ.."
นั่น..เอาแล้วไง ผู้กองเข้มแอบคิดในใจ ถ้าซื้อล็อตเตอรี่กรูก็ถูกรางวัลที่หนึ่งไปแล้ว กระนั้นผู้กองเข้มก็ได้แต่ปลอบประโลมอีกฝ่ายให้บรรเทาความขุ่นใจลง
"เอ่อ..อย่าคิดมากเลยพี่..เอาไว้จบเรื่องนี้ก่อนค่อยพูดค่อยจากันก็ได้.."
"หรือว่าพี่จะส่งมันกลับไปอยู่ที่สิงห์บุรีดีวะ.. ให้มันแยกกันอยู่ เดี๋ยวมันก็เลิกกันไปเอง.."
"ที่เจ้าคิมมันย้ายมาเรียนที่กรุงเทพ เพราะอยู่ที่สิงห์ก็ไม่มีโรงเรียนที่ไหนรับเข้าเรียนแล้วไม่ใช่หรือครับ"
ผู้กองเข้มเตือนความจำให้อีกฝ่าย ถึงวีรกรรมลือลั่นของเด็กแสบประจำจังหวัด ที่สำคัญชายหนุ่มคิดว่า ว่าต่อให้ย้ายคิมหันต์ไปอีกซีกโลก ก็คงไม่มีทางรักษาอาการนี้ได้แน่ๆ ขนาดกรู กรูก็ยังไม่หายเลย ไอ้โรครักใครจนไม่ลืมหูลืมตา ถอนตัวไม่ขึ้นแบบนี้น่ะ..
กระนั้น เจ้าตัวก็เลี่ยงที่จะไม่ทำร้ายน้ำใจอีกฝ่าย ได้แต่พยายามชี้ชวนให้อาคมเข้าใจลูกชายให้มากที่สุด
"ตอนนี้อารมณ์มันกำลังแรง ค่อยพูดค่อยจากันดีกว่าพี่.. เดี๋ยวมันจะยิ่งเตลิดไปกันใหญ่.."
"โคตรเหง้าเราก็ไม่เคยเห็นจะมีใครเป็นตุ๊ดเป็นกะเทย ไม่รู้มันไปเอาเชื้อบ้าๆนี่มาจากไหน.. หรือตายายมันเลี้ยงไม่ดีวะ..มันถึงได้วิปริตผิดเพศอย่างนี้.."
อาคมโทษฝนโทษฟ้าไปตามเรื่อง ไม่ว่าเกิดปัญหาอะไร ไม่มีทางที่เจ้าตัวจะยอมรับว่าเป็นความผิดของตัวเอง
ผู้กองเข้มถอนใจ ป่วยการจะอธิบายให้คนใจแคบและดื้อรั้นอย่างอาคมฟังในตอนนี้... นอกจาก แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน ..
"เอาเป็นว่า เดี๋ยวผมไปดูเจ้าคิมก่อนแล้วกันว่าอยู่ที่โรงพยาบาลหรือเปล่า แล้วเดี๋ยวผมโทรบอกพี่อีกที..ตอนนี้ขอผมคุยธุระสำคัญก่อนนะพี่..
ผู้กองเข้มถอนหายใจเมื่ออีกฝ่ายยอมวางสายไปจนได้หลังจากบ่นว่าเรื่องลูกชายมากว่าครึ่งชั่วโมง..
ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างนักใจ พยายามจินตนาการว่า ถ้าเกิดคุณแม่สุดที่รักของตัวเองได้รู้ว่า ลูกชายมีแฟนเป็นเด็กผู้ชายที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แล้วจะเกิดอะไรขึ้น...
อาจจะตัดออกจากองมรดก แล้วเฉดหัวไปอยู่กระท่อมปลายนา หรือไม่ก็ลมใส่ไปเลยก่อนที่จะทันได้พูดอะไรด้วยซ้ำ..
ชายหนุ่มสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาโทรหาไอ้ตัวป่วนที่เจ้าตัวคิดถึงแทบขาดใจ ชายหนุ่มเอาหัวแม่มือคลึงระหว่างหัวคิ้ว..ไม่อยากบอกข่าวร้ายให้ไอ้แม้วฟังเลย..
"ฮัลโหลครับลูกพี่.." คนไกลรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงทะเล้นตามเคย ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆ เมื่อไหร่จะได้เห็นหน้ากันเสียทีนะ..
"ทำอะไรอยู่ เราน่ะ.."
"โหลดคลิปโป๊มาดูอยู่ครับพี่..."
"เฮ้ย! ไอ้บ้า นี่เอ็งอยู่ที่โรงเรียนไม่ใช่เรอะ." ผู้กองเข้มโวยวายใส่โทรศัพท์ อยากจะยื่นมือไปเขกหัวมันผ่านโทรศัพท์จริงๆ
"เอ๋า..ก็โหลดดูในมือถือไงพี่..ถึงจะเป็นแม้วก็ทันสมัยนะครับ มีแต่พี่แหละใช้ NOKIA 3310 อยู่ได้ เอาไปทำกระติกน้ำได้แล้ว.."
"ไม่ซื้อโว้ย ใช้อันเดิมดีแล้ว ประหยัด" ชายหนุ่มพูดอย่างฉุนๆ ลืมไปสนิทใจว่าถูกหลอกให้เปลี่ยนเรื่องไปอย่างเนียนๆ..
"งก..." เบ๊นซ์พูดลอยมาตามโทรศัพท์ ทำให้คนฟังหมั่นเขี้ยวเหลือทน..
"ก็งกเพราะเอ็งนั่นแหละ เก็บเงินไว้เผื่ออนาคตเราสองคนไง.."
.........
"เอ้า! เงียบไปทำไมล่ะ.." ผู้กองเข้มกระเซ้า นานๆจะเห็นเด็กช่างจ้อ เงียบไปซักที..
"แหม..คนเราก็ต้องมีเขินบ้าง อะไรบ้าง.."
ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ "อย่างเอ็งเนี่ยนะทำเป็นเขิน นึกว่าทำหน้ามึนเป็นอย่างเดียว"
"ขอบคุณครับที่ชม.." อีกฝ่ายตอบกลับมาหน้าตาเฉย... แล้วมันก็กลับมาทำมึนอีกจนได้..
"ไม่ได้ชมโว้ย กำลังด่าอยู่..."
"...อ่าว ไม่ได้ชมหรอกเหรอครับ แหม.. อุตส่าห์ดีใจ..
ชายหนุ่มหัวเราะขำ ก่อนจะนึกได้ว่าควรเข้าเรื่องเสียทีเพราะถูกชวนคุยเถลไถลไปไกล ชายหนุ่มติดนิสัยที่จะโทรไปหาเบ๊นซ์ทันทีที่พักเที่ยง และไอ้แม้วก็จะชวนคุยติดลมไปเรื่อยจนลืมกินข้าวกินปลากันทั้งสองฝ่าย.. ถ้าไม่คอยดูนาฬิกา จะเผลอคุยจนหมดชั่วโมงไปโดยไม่รู้ตัว ผู้กองเข้มต้องคอยเตือนตัวเองเป็นระยะๆ ลำพังตัวเองอดข้าวยังไม่เท่าไหร่ แต่ยอมให้ไอ้แม้วต้องมาพลอยอดไปด้วยไม่ได้จริงๆ..
"เบ๊นซ์ คือ..พี่มีอะไรจะบอกน่ะ.."
"จะบอกว่าผมหล่อใช่มั้ยครับ.."
"ไม่ใช่โว้ย ไอ้นี่" ผู้กองเข้มถอนใจ อยากจะขำ ก็ขำไม่ออก..
"คือ...พี่จะเลื่อนวันลาพักร้อนไปอีกหนึ่งอาทิตย์ พอดีมีเรื่องยุ่งๆนิดหน่อย ก็เรื่องญาติพี่นั่นแหละ..."
............
"อย่าเงียบไปเฉยๆแบบนี้สิวะ พี่ใจคอไม่ค่อยดี.." ชายหนุ่มรีบพูดอย่างว้าวุ่นใจ แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ตอบกลับมาอยู่ดี
..............
"งอนเหรอครับ พี่เข้มขอโทษ.." ผู้กองเข้มทำเสียงออดไปตามสาย กลัวใจอีกคนจะงอนตุ๊บป่องจนไม่ยอมพูดด้วย...
"เปล่าครับพี่ ผมแค่.." หนุ่มน้อยเงียบไปชั่วอึดใจ เหมือนกำลังคิดหาคำพูดที่ตรงกับความรู้สึกของตัวเอง "ผิดหวังนิดหน่อยอ่ะ เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันซักที.."
"พี่ขอโทษ.."
"ขอโทษทำไมครับ ผมไม่ได้โกรธซะหน่อย แค่ คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึงพี่เข้มที่สุดในโลก.."
..............
"อ้าวทำไมเงียบไปล่ะครับ" ไอ้แม้วย้อนมาตามสาย เพาะผู้กองเข้มกลับเป็นฝ่ายพูดไม่ออกไปเสียเอง ชายหนุ่มหลับตาลง..รู้สึกจุกอกเพราะคำว่าคิดถึง.. แค่คำเดียว แต่ดูเหมือนได้ยินเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ..
"พี่ก็คิดถึง คิดถึงมากๆเลยรู้มั้ย เพราะเบ๊นซ์คือหัวใจของพี่ แต่พี่มีธุระด่วนจริงๆ ..เอางี้ เพื่อเป็นการไถ่โทษ อนุญาตให้สั่งของฝากเพิ่มเป็นสองเท่าเลยอ่ะ.."
ผู้กองเข้มยิ้มเขินตัวเอง นานๆจะได้พูดคำเพราะๆกับเขาเสียที โดยเฉพาะถ้อยคำบางคำ ที่สงวนไว้ให้ไอ้แม้วนี่เท่านั้น..
"งั้นเอาซีดีโป๊ ซักโหลนึงละกันพี่ เอาฝรั่งนะ ญี่ปุ่นไม่เอา รำคาญเซ็นเซ่อร์.."
"ไอ้...เด็ก..เว.." ดีที่ผู้กองเข้มยั้งปากไว้ทัน กำลังซึ้งอยู่แท้ๆ ชอบชักใบให้เรือเสียอยู่เรื่อย..
"ไม่เอาไปฝากโว้ย ผิดกฏหมาย เดี๋ยวเอ็งใจแตกหมด..อยากได้อะไรก็บอกมาแต่ไม่ใช่สื่อลามก เข้าใจมั้ย?"
ผู้กองเข้มยื่นคำขาด เหนื่อยใจกะไอ้แม้วนี่จริงๆ..
"งั้นเอาอะไรก็ได้พี่ พี่ให้อะไรผมเอาหมดแหละ.."
"ตัวกับหัวใจพี่เป็นไง เดี๋ยวผูกโบว์ไปให้.."
"โห..เป็นของฝากที่โคตรจะมีค่าเลยครับ ทั้งเก่า ทั้งแก่..."
"ไอ้..."ผู้กองเข้มพูดได้เพียงเท่านั้น..ก็ดันไปรักมันเองนี่นะ ก็เลยต้องมานั่งให้มันย่ำยีหัวใจเล่นแบบนี้..
"เอาน่า จะแก่ยังไงผมก็รักของผม.." ไอ้แม้วพูดอ้อนๆ ทำเอาคนฟังส่ายหัวอย่างอ่อนใจ ไอ้นี่..ตบหัวแล้วชอบลูบหลัง..
"นึกว่าจะไม่มีคำนี้ให้ชื่นใจซะแล้ว.." ชายหนุ่มยิ้มหน้าบาน ก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ
"ไปกินข้าวได้แล้วไป๊ จะได้โตไวๆ แล้วพี่จะโทรหาอีกตอนเลิกเรียน.."
"คร้าบบบบ..บ๊าย บาย จุ๊บๆ.."
ก่อนจะวางสายมันก็ยังไม่วายหยอดให้คนฟังต้องยิ้มหน้าบานจนได้ ผู้กองเข้มมองโทรศัพท์
อย่างน้อย... คำรักที่ได้ฟังทุกวันก็ช่วยปลอบประโลมให้ผ่านคืนวันยาวนานไปได้โดยไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป
-
จิ้มๆๆๆ
:z13: :z13: :z13:
-
คู่นี้หวานได้ใจจริงๆครับ
-
:z2:
ผู้กองรับศึกสองด้าน
น่าสงสารจัง
-
"โห..เป็นของฝากที่โคตรจะมีค่าเลยครับ ทั้งเก่า ทั้งแก่..."
>> :m20: :m20: ว่าซะเสียเซลฟ์
"เอาน่า จะแก่ยังไงผมก็รักของผม.."
>>ปากหวานน่า :oo1: เป็นที่ซู้ดดดด :กอด1:
ส่วนเรื่องคิม :เฮ้อ: อาคมก็นะ กินยาแล้วหายอย่างผู้กองว่าก็ดีนะสิ
จะทำไรได้อุ่ะ นอกจากทำใจในสิ่งที่ลูกตัวเป็นก็เท่านั้น ยอมรับค.จริงซะเหอะ
+1 คะ
-
ไอ้แม้วมันน่ารักอย่างงี้ผู้กองจะไปใหนรอด
:-[
-
แสบ ซ่า ท้า กวน จริง ๆ น้องเบนซ์ เนี่ย หยั่งงี้มั่งผู้กองเข้มถึงได้ ทั้งรักทั้งหลง
ขอบคุณนะครับ คุณanocha เป็นกำลังใจให้เช่นเคย +1 แต้มอีกด้วย
-
น้องเบนซ์นี่น่าเอามาเลี้ยงที่บ้านจริงๆเลย
น่าร๊ากกกกก ที่ซู้ดดดดดด :-[
สงสารคิมจังที่พ่อยังไม่เข้าใจ
พี่เข้มก็น่าเห็นใจค่ะ เข้าใจความรู้สึกเลย...
คิดถึง อยากเจอหน้า แต่ทำได้แค่โทรคุยกัน :o12:
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์และทุกคู่ในเรื่องเลยนะคะ :L2:
-
นี่ก็อีกคู่ กว่าจะได้เจอกัน รักทางไกลเหนื่อยหัวใจจริงๆๆ
-
พักนี้อาจจะลงได้ไม่ปะติดปะต่อนะครับ ทำงานหนักอ่ะ.. ไม่มีเวลาแอบพิมพ์เลย 555
พิมพ์ปุ๊บก็โดนเรียก พิมพ์ปุ๊บก็โดนเรียก บางทีพิมพ์ไปแค่สองบรรทัด แล้วก็ลุกไปทำงาน กลับมาพิมพ์ใหม่ก็ลืมไปแล้วว่าจะพิมพ์อะไร 555
นี่เป็นตัวอย่างที่ไม่ดี(มากๆ)เลยนะครับ เอาเวลางานมาเล่นเน็ต...
พักนี้จิตตก ขอบ่นนิดนึงนะครับ เหนื่อยง่ะ..เหนื่อยมากๆเลย ทำไมทำงานมันถึงได้เหนื่อยอย่างนี้(วะ)
ตอนเรียน ฝันไว้หลายอย่างเลยว่าจะทำนู่นทำนี่ แต่พอทำงานเข้าจริงๆ ไอ้ที่ฝันก็กระเด็นไปจากหัวหมดเลย..
ถ้าไม่ได้เขียนนิยายลงในบอร์ด เพื่อหล่อเลี้ยงความฝันเล็กๆที่อยากจะเป็นนักเขียน ชีวิตก็คงเหี่ยวเฉา(มากๆ..)
ไม่ได้เจอหน้าเพื่อน ไม่ได้ไปเที่ยว ไม่ได้ออกกำลังกาย วันๆได้แต่นั่งหน้าคอมพ์ ซึ่งไม่ได้เขียนอะไรที่ตัวเองอยากเขียน แต่ต้องทำงานส่งเจ้านาย หนังสือกองพะเนินที่อยากอ่านนักอ่านหนา ก็ได้แต่มองตาละห้อย เพราะไม่มีเวลาอ่านจริงๆ อุตส่าห์มาทำงานสำนักพิมพ์ นึกว่าจะได้อ่านหนังสือ(ฟรี) ที่ไหนได้ ไม่มีเวลาเลยง่ะ..
ความฝันที่จะเป็นนักเขียนก็นู่นเลยครับ เก็บเข้ากรุไปตั้งนานแล้ว เป็นผู้ใหญ่นี่มันลำบากอย่างนี้เองเนาะ..
แต่ให้กลับไปเป็นเด็กอีกก็ไม่เอานะ ...ไม่อยากแบมือขอเงินใคร 555
ทำเป็นบ่นไปอย่างนั้นแหละครับ เสร็จแล้วก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปอยู่ดี...
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะครับ กับมิตรภาพดีๆ และกำลังใจ
แบบว่า พอเหนื่อยๆจากงาน พอคิดได้ว่า เอ๊อ..เราก็มีเพื่อน(คุย) อีกหลายคนในเน็ต ก็ถือว่าไม่ได้เหงาซะทีเดียว..
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าครับ สารภาพว่ายังคิดไม่ออกว่าจะเขียนไรดี..
ฝันดีครับ
-
^
^
^
^
จิ้ม:z13: :z13:
พ่อของคิมใจแคบมาก :z3: :z3: :z3:
ไม่นึกโทษตัวเองเลย
คอยแต่จะทำร้ายจิตใจลูก
สงสารคิมจัง
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ว่าแต่คู่ของผู้กองเข้ม+เบนซ์นี่ หวานซะ คริๆ o13 o13
มาต่อเร็วๆนะ
:bye2: :bye2:
-
คู่ผู้กองนิเล่นโฟนอินตลอดเลยแฮะ ทีหลังเอาเป็นวีดิโอคอนเฟอเรนซ์ไปเล๊ยยยยยย อิอิ
-
:-[ อ๋อย.....หวานซ๊าาาาาาาาาา
คู่นี้น่ารักน่าชังกันจริง ๆ เล๊ย
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ :L1: ส่งกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
:กอด1: คู่ผู้กองเข้มกับน้องเบนซ์นี่น่ารักดีแท้
พ่อของคิมนี่ต้องจับมาปรับความคิดใหม่แล้ว เชยจริงๆ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
คงหานเหนื่อยนะครับ
-
"โห..เป็นของฝากที่โคตรจะมีค่าเลยครับ ทั้งเก่า ทั้งแก่..."
"ไอ้..."ผู้กองเข้มพูดได้เพียงเท่านั้น..ก็ดันไปรักมันเองนี่นะ ก็เลยต้องมานั่งให้มันย่ำยีหัวใจเล่นแบบนี้..
"เอาน่า จะแก่ยังไงผมก็รักของผม.." ไอ้แม้วพูดอ้อนๆ ทำเอาคนฟังส่ายหัวอย่างอ่อนใจ ไอ้นี่..ตบหัวแล้วชอบลูบหลัง..
ทั้งขำทั้งซึ้งอ่ะ
คู่นี้น่าร๊ากกกกก
:impress2:
ลป. :กอด1:ให้กำลังใจคุณอโนชา
-
^
^
รอตอนต่อไป
ปล.คุณanocha สู้ๆๆ :L2:
-
คู่นี้เค้าน่ารักคงเส้นคงวากันจริงๆ แล้วคู่น้องคิมกับน้องแบงค์ก็คงจะรันทดต่อไป :monkeysad:
-
เริ่มคิมก็ต้องรอดูกันต่อไป
ส่วนผู้กองเข้มก็อย่าให้เด็กรอนานล้ะ :o8:
-
:pig4: ค่ะ
:L2: เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เด็กน้อยเค้าอ้อนน่าร้ากกก :-[
-
o13
-
....อ๊าก ก กก ก พ่อคิมเนี้ย ไม่รู้เลยว่าหลานตัวเองก็ติดแม้ว ถ้ารู้จะเป็นไงคะ ถ้าตัดสองสามตอนจบนี้คลี่คลายไม่หมดนะคะเนี้ย .... อยากให้ตอนต่อไปมาไวไวจังค่ะ
-
กุ๊กกิ๊กจริงๆเลยนะคุณผู้กอง กำลังใจชั้นเยี่ยมของผู้กองเลย
...สู้ๆนะค่ะพี่ มีความฝันย่อมมีจุดมุ่งหมาย ดีออกค่ะมันเหมือนมีหลักชัยให้เราต้องวิ่งไปให้ถึง นู๋ดิ่ยังไม่รู้เลยว่าอะไรคือสิ่งที่นู๋อยากทำ ยังค้นหาอยู่เลยค่ะ...
-
สลับฉากสลับอารมณ์ดีแท้
-
มีทุกรสชาดเจง ๆ
:m15:
:o8:
:jul3:
:m25:
-
^^
-
ผู้กองเข้มรีบๆเคลียร์ปัญหานะ ช่วยน้องคิมก็ดีนะค้าบบบบบ
-
+1 ให้น้อง anocha เจ้าแม้วของผู้กองเข้มนี่น่ารัก กวนได้ใจจริง ๆ
แสบซ่าน่ารักซะไม่มี อย่างนี้ผู้กองยิ่งหลงเข้าไปใหญ่ เด็กอะไรวะ
น่าฟัดจริง ๆ เลย จะรอตอนต่อไปนะคะ ... :pig4:.........
-
น่ารักทุกคู่เลยอะ
มาให้กำลังใจคนแต่งจ้า
:L2:
-
หลายคู่ หลากอารมณ์
เชื่อมโยงกันได้อีก o7
แต่น้องแม้ว ดูจะน่ารักน่าชัง กว่าใคร o3
:L2: เป็นกำลังใจให้คุณanocha ค่ะ
-
พ่อคิมแมร่งงงงง :fire:
-
:sad5: :sad5: ผิดแผนไปหมดเลย :z3: :z3:
-
เข้าใจผู้กองนะ ว่ามันจี๊ดขนาดไหน เวลาโดนแฟนเด็กหลอกด่า ว่าทั้งเก่าทั้งแก่ อะ เหอๆๆ
แต่คู่นี้รักกันดีอะ น่ารักมากกกกก :กอด1:
หวังว่าพ่อของคิมจะทำใจยอมรับได้บ้างนะ สงสารคิมกะแบงค์อะ
-
มารออ่านต่อครับ
-
เสียดายจัง ใกล้จะจบแระ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ่านไปเขินไป
ลืมความเครียดของเจ้าคิมไปเลย
ก็เล่นโฟนอินซะหวานจริง ๆ
:impress2: :-[
-
คู่นี้น่ารักมาก ชอบคู่นี้ (จริงๆก็ชอบทุกคู่ ฮ่าๆๆๆ)
ถึงจะอยู่ไกล แต่เจ้าแม้วก็ขยันหยอดพี่เข้มจริงๆ
แบบนี้ผู้กองเข้มจะไปไหนรอด
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
หลังจากนั่งเรียนข้างกันจนเกือบจะหมดคาบเช้าแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าคนที่นั่งเรียนข้างๆจะปริปากพูดด้วย
พีทตัดสินใจวางมือจากการลอกการบ้าน(จากสมุดของบอสซึ่งฉกมาโดยไม่ออกปากยืมให้เสียฟอร์ม)
เด็กหนุ่มล้วงมือลงไปใต้โต๊ะ หยิบขนมถุงใหญ่ยื่นให้บอส ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน..
"แม่กรูให้เอามาฝาก.."
"ฝากขอบคุณแม่มรึงด้วย.." บอสตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ มือล้วงลงไปในเป้หยิบหนังสือวิชาถัดไปขึ้นมาวางบนโต๊ะ..
"กรูเป็นคนหิ้วมาให้มรึง.." พีทพูดขึ้นมาลอยๆ..แต่สีหน้าบอกชัดว่ากำลังทวงบุญคุณ..
"ขอบคุณ - มรึง" บอสเน้นเสียงชัดถ้อยชัดคำ แล้วก้ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเงียบๆ..
"ขอบคุณแล้วก็ขอโทษด้วยสิ"
"ขอโทษเรื่องอะไรล่ะ.."
"ก้เรื่องที่มรึงเอาเบอร์กรูไปให้คนอื่นไง.."
"ขอโทษทำไม.." บอสย้อน "มรึงไม่ได้มีอะไรเสียหายซะหน่อย.."
"แต่กรูเสียความรู้สึก" พีทพูดชัดถ้อยชัดคำ.. "ถ้ากรูเอาเบอร์มรึงไปให้คนอื่น มรึงจะรู้สึกยังไง.."
"ก็ดี..กรูจะได้มีเพื่อนคุยเพิ่มขึ้น.." อีกฝ่ายย้อนหน้าตาเฉย
พีททำหน้าเหมือนจะโดดงับหัวคนตรงหน้าเสียให้รู้แล้วรู้รอด...ดีที่อาจารย์วิชาถัดไปหิ้วแฟ้มเข้ามาเสียก่อน...
เสียงพูดคุยจ้อกแจ้กจอแจในห้องเงียบไปทันที... พร้อมๆกับที่หัวหน้าชั้นเรียนบอกทำความเคารพ อาจารย์ประจำวิชาหันไปพูดกับเด็กหนุ่มแว่นหนาที่เป็นหัวหน้าชั้นด้วยน้ำเสียงเข้มงวด..
"ประวิทย์ ช่วยรวบรวมรายงานของเพื่อนๆที่ครูสั่งให้ทำเมื่อชั่วโมงที่แล้วมาส่งที่โต๊ะครูด้วย.."
ประวิทย์รีบลุกด้วยท่าทีแข็งขัน..
พีททำหน้าเลิ่กลั่ก เมื่อกวาดตามองไปรอบห้องแล้วพบว่า นักเรียนทุกคนต่างหยิบรายงานพร้อมภาพประกอบมาวางบนโต๊ะ เตรียมรวบรวมกันไปส่งหน้าชั้นเรียน..
"ชิบหา...ซวยแล้วกรู..วันนี้ต้องส่งรายงานเรอะ?" เด็กหนุ่มเกาหัว บ่นพึมพำกับตัวเอง แอบเขียนในห้องแล้วส่งท้ายชั่วโมงยังพอทัน แต่ภาพประกอบนี่สิ จะหาจากไหน..
"ไม่ได้ทำมาส่งล่ะสิ" คนข้างตัวพูดเยาะๆ หยิบรายงานของตัวเองที่ทำมาอย่างเรียบร้อยสมบูรณ์แบบขึ้นมาวางเด่นเป็นสง่าอยู่บนโต๊ะเหมือนเป็นการเยาะเย้ย.. ก่อนจะพึมพำขึ้นมาลอยๆ "กรูบอกมรึงแล้ว.."
พีทเกาหัว จำได้เลาๆว่าบอสบอกแล้วเหมือนกัน แต่ลืมไปสนิท เพราะมีเรื่องขุ่นมัวรบกวนจิตใจ...
บอสยิ้มอย่างเป็นต่อ หยิบรายงานที่ทำเสร็จเรียบร้อยอีกชิ้นหนึ่งขึ้นมาวางบนโต๊ะ แล้วเลื่อนไปตรงหน้าคนตัวโตที่กำลังทำหน้ายุ่งยากใจ...
"อะไรอ่ะ..." พีทถามคนข้างตัวพลางทำตาปริบๆ ตามองรายงานสลับกับมองหน้าบอสกลับไปกลับมา..
"เยลโล่เพจเจจมั้ง? ถามมาได้ ก็เห็นๆอยู่.." อีกฝ่ายย้อนทันควัน "รายงานที่มรึงไม่มีปัญญาทำมาส่งเองไง.."
พีทยิ้มกว้าง รู้สึกเหมือนถูกล็อตเตอร์รี่รางวัลที่หนึ่งโดยไม่ต้องซื้อเอง..เจ้าตัวพูดด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง
"แปลว่ามรึงอยากคืนดีกับกรูใช้ม้า..."
"แปลว่ากรูรู้ไง ว่ามรึงคงไม่มีปัญญาทำรายงานมาเอง.."
"ถึงยังไงก็เหอะ กรูจะถือว่ารายงานนี้แทนคำขอโทษแล้วกัน.." เด็กหนุ่มพูดเองเออเองเส็จสรรพ ในขณะที่อีกฝ่ายส่ายหัวดิก..
"มรึงบ้าป่ะเนี่ย..โกรธเอง งอนเอง..หายเอง.."
"ก็มรึงอยากเอาเบอร์กรูไปให้คนอื่นทำไมล่ะ?" พีทย้อนกลับด้วยน้ำเสียงรวนๆ..
"กรู..." บอสอ้าปากจะเถียง แต่พูดได้แค่ครึ่งคำ เสียงจากอาจารย์ประจำวิชาก็แผดดังมาจากหน้าชั้นเรียน..
"สองคนตรงนั้นน่ะ จะคุยกันอีกนานแค่ไหน เพื่อนๆเค้าเงียบกันไปหมดแล้วนะ.."
-
อาจารย์อย่าเพิ่งขัดจังหวะสิคะ
เค้าสองคนกำลังทำความเข้าใจกัน :laugh:
คืนนี้มีต่ออีกป่าวเอ่ย กำลังสนุกค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
:z13:พี่น้ำตาล มาเร็วจัง
พีทน่ารัก โกรธเอง งอนเอง..หายเอง..
บอสก็ใส่ใจพีทดีจัง
เป็นกำลังใจให้อโนชาครับ
:L2::กอด1: :L2:
-
สารภาพตามตรงว่าเขียนได้น้อยครับ.. เพราะอยู่ในช่วงเครียดๆ..
คือ ลาออกจากงานแล้วง่ะ..หลังจากที่คิดทบทวนแล้วว่า อยู่แบบนี้ต่อไปก็ไม่ไหวแน่.. ช่วงระหว่างที่ต้องสะสางงานเก่า แล้วไปเริ่มปรับตัวในงานใหม่ก็คงจะเครียดนิดหน่อย ก็เลยไม่ค่อยมีกะจิตกะใจจะเขียนนิยายเท่าไหร่
จะเขียนเศร้าๆก็ไม่ไหว จะเขียนอะไรขำๆก็เขียนไม่ออก.. หัวมันมึนๆแกว่งๆไงไม่รู้
ขอโทษด้วยนะครับ.. ถ้าลงทีละน้อยหรือ หายไปนานอย่าว่ากันนะครับ บายครับ ขออนุญาตไม่นัดนะว่าตอนหน้าจะเป็นของใคร แล้วลงเมื่อไหร่..
-
^
^
เครียดๆแบบนี้ยังสามารถมาต่อคืนนี้ได้ สามารถมากค่ะ
ยินดีรอนะคะ ขอให้สมองโล่งๆก่อนดีกว่า
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ได้งานและสิ่งที่ต้องการในเร็ววันค่ะ สู้ๆๆๆๆๆนะ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้นะคร้า พี่อโณชา :L2:
รออ่านตอนต่อไป ^^
-
สู้ๆ งับป๋ม
-
ไรฟ่ะอาจารย์คนเค้ากำลังคืนดีกัน ขัดจังหวะมาได้ :m20: :m20:
เฮ้อเจ้าพีทเอ้ย ตัวเองอ่ะต้องขอบใจบอสถึงจะถูก เด๋วตีตายเลย
ปล.สู้ๆนะคะ :L2: :กอด1:
-
สู้ๆค่ะ งานใหม่กับสิ่งใหม่ๆที่ท้าทาย ทำใจให้ยินดีร่าเริงเข้าไว้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:กอด1:
-
:ped149: สู้ๆๆๆๆๆๆๆ จ้า สู้ต่อไปนะจ๊ะ :ped149:
-
สู้ สู้ นะครับ
-
ให้กำลังใจค่ะ :L2: สู้ๆ นะคะ
-
สู้ๆๆ จ๊ะ ขอให้นใหม่รายรื่นนะต๊ะ :mc4: :mc4: :mc4:
-
ขอบคุณ คุณ Anocha มากๆค่ะ ที่ขนาดเครียดๆก็ยังอุตส่าห์มาอัพให้ :pig4:
ไม่เป็นไรค่ะ สบายใจขึ้นเมื่อไหร่ ก็ค่อยมาต่อ
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ ช่วงแรกๆก็เป็นแบบนี้เกือบทุกคนแหล่ะค่ะ :L2:
ใช้เวลาเรียนรู้ ปรับตัวได้ก็จะดีขึ้นนะคะ
ยังไง ก็ยังคอยค่ะ จะมาเช็คอยู่เรื่อยๆค่ะ :กอด1:
-
^^
-
สู้ต่อไปจ๊ะ
-
สู้ๆค่ะ ^^ รอได้เสมอ !!!! o13
-
สู้ๆนะค่ะพี่ ขอให้ทุกอย่างผ่าน
พ้นไปได้ด้วยดีนะค่ะ
-
อย่าเพิ่งท้อนะครับ ชีวิตก็ต้องสู้เป็นธรรมดาเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
คุณครู อย่าขัดสิคะ o18
-
สู้ๆ ค่ะ :L2:
-
ยังคงความสามารถในการเขียน o13
เป็นกำลังใจให้นะครับ :กอด1:
-
:ped149: :ped149:
-
สู้ ๆ นะคับ
-
เย้ๆๆๆ หายงอนกันแล้วววววว
ส่วนเรื่องงานก็สู้ๆนะครับ :bye2:
-
:L2: :กอด1: :L2:
ตอนนี้คงต้องส่งกำลังใจให้คนแต่งก่อนตัวละคร :a2:
-
:กอด1: ให้กำลังใจคนเขียนนะคะ
เอาไว้ให้สบายใจก่อน สมองปลอดโปร่งแล้วค่อยมาต่อเรื่องก็ได้ค่ะ
อย่าเครียดมากนะคะ มันเป็นธรรมชาติน่ะค่ะ สำหรับเรื่องการทำงาน
รักษาสุขภาพให้มาก ๆ นะคะ ถ้าสุขภาพกายดีสุขภาพใจก็จะเข้มแข็งตามค่ะ :L1:
-
+1 เป็นกำลังใจให้คุณ anocha ทำจิตใจให้สบาย หายเครียด
แล้วค่อยเข้ามาเยี่ยมเยียนกันใหม่ก็ได้ เข้าใจถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
อย่าทิ้งคนอ่านไปเลยนะ ส่งข่าวคราวให้ได้รับรู้กันบ้างว่ายังสบายดีอยู่
ถึงจะยังไม่มาเขียนนิยายต่อก็ไม่เป็นไร ขอส่งกำลังใจไปให้ ขอให้
ทุกอย่างดีขึ้น ....... :L1: ..........
-
สุ้ ๆ นะครับ
o13
-
ขอให้ได้งานที่เหมาะกะตัวเองเร็วๆนะ
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
สู้ๆนะคุณ anocha :bye2: :bye2: :bye2:
-
เอาใจช่วยให้ผ่านพ้นไปได้นะคะ :L2:
-
มาให้กำลังใจเหมือนกันครับ :L1:
-
"สองคนตรงนั้นน่ะ จะคุยกันอีกนานแค่ไหน เพื่อนๆเค้าเงียบกันไปหมดแล้วนะ.."
กร๊าก โคดฮา อ่า
:fcuk:
ขอบคุงงับ เพ่ Anocha
ส่วนเรื่องงาน ก้อ สู้ๆนะคับ
:m22: :m32: :m7:
-
ความเปลี่ยนแปลง เป็นปกติของโลก
อยู่ตรงไหนแล้วอึดอัด ก็หาที่สบายใจอยู่ดีกว่า
เป็นกำลังใจให้นะครับ ขนาดเครียด ๆ ก็ยังทำให้ยิ้มได้เลยครับ :pig4:
+1 ให้ไว้เป็นกำลังใจนะครับ
-
เสียงเจ๊โผล่มาขัดจังหวะดีมาก หรือพวกมันเลือกพูดกัน แบบผิดที่ผิดเวลา
-
โอ้โห้ อาจารย์ อะ ขอคุยอีกหน่อยไม่ได้หรือไงนะ :z3:
ปล. เอาแบบสบายกายสบายใจแล้วค่อยกลับมาต่อก็ได้ค่ะ อย่างไงก็รออ่านอยู่แล้วนะ o13
-
สู้ๆ
เปนกำลังใจให้คร้าบผม
-
โหย คุณครูอะ เค้ากำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เอ๊ย... กำลังจะเผยความในใจกันอยู่ เลยไม่รู้เหตุผลของบอสเลย
เป็นกำลังใจให้คุณ anocha ด้วยคนครับผม สู้ๆนะครับ :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ สู้ๆค้าบบบ
-
...ให้กำลังใจค่ะ หวังว่าจะได้งานใหม่ดีกว่า เงินเยอะกว่า สบายกว่า ไวไวนะคะ ...รอต่อไปค่า...
-
"เยลโล่เพจเจจมั้ง? ถามมาได้ ก็เห็นๆอยู่.." อีกฝ่ายย้อนทันควัน "รายงานที่มรึงไม่มีปัญญาทำมาส่งเองไง.."
พีทยิ้มกว้าง รู้สึกเหมือนถูกล็อตเตอร์รี่รางวัลที่หนึ่งโดยไม่ต้องซื้อเอง..เจ้าตัวพูดด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง
"แปลว่ามรึงอยากคืนดีกับกรูใช้ม้า..."
:a5: :jul3:พีทอ่ะ เค้าทำให้แล้วยังไม่สำนึกเอาซะเลย ซ้ำยังชวนน้องบอสคุย ให้โดนด่าอีก :angry2:
เค้ารู้ทั่วห้องแล้วมั้งตอนนี้ ว่าเถียงกันเรื่องอะไรอ่า
-
ดีค่า
ที่จริงก็เข้ามาอ่านตั้งนานแล้วล่ะ แต่เพิ่งได้เม้น
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆคะพี่
แล้วยังไงก็จะติดตามต่อไปนะค้า~~~~~
ป.ล.พีทกะบอสนี้น่ารักดีนะ งอนกันแต่ก็ยังทำงานมาเผื่ออ่ะ
-
หายนานไปรึป่าว
รออยู่นะคาบบ
(ลำปาง หนาวมากก)
-
ที่รักค้าบบบบ
โปรดมาอัพนิยายด่วน
เค้าเครียด อยากอ่านนิยายคร้าบบบบ
:m31:
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคร้าบบบ
-
ดีคับลูกเพ่ (แอบเนียน แบบไอเบนซ์)
:catrun:
ว่างแร้ว มาอัพด้วยค้าบ
ขอบคุงงับ ปายแระ กัวโดนเตะ อิอิ
:m22: :m32: :m7:
-
กี๊ซซซซ ไม่รู้ตัวเองไปอยู่ซอกไหนมา
พึ่งรู้ว่ามีเป็นเรื่องยาวด้วย :really2:
แบบว่า เชียร์ให้คิมไปอยู่บ้านผู้กองได้มั๊ยคะ เผื่ออะไรจะดีขึ้น
จริงๆนะ :z2:
-
เข้ามาดันค่ะ
-
ตกไปหน้าสองแล้วค้าบพี่น้อง
-
ยังม่ะมาหรอ
เค้ารออยู่นะจ๊ะ
-
มาจิ้ม + เป็นกำลังใจให้
ขอให้เรื่องงานราบรื่นไปด้วยดีนะคะ :L2:
-
มาส่งกำลังใจให้คุณ anocha สู้ ๆๆๆๆ.....
-
พิมพ์อรมองเด็กชายตัวโตที่นั่งเกาะอยู่ข้างเตียงคนเจ็บด้วยความรู้สึกกึ่งสงสารกึ่งเวทนา..คิมหันต์นั่งอยู่ข้างเตียงคนเจ็บ ไม่ยอมไปไหน ราวกับกำลังเฝ้าของสำคัญที่เจ้าตัวหวงแหนจนไม่อาจปล่อยให้คลาดสายตาไปได้ แม้ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน คิมหันต์กับลูกชายของเธอจะไม่ได้พูดคุยถามไถ่อะไรกันมากมายนัก แต่พิมพ์อรกลับรู้สึกว่า มีเรื่องบางเรื่องที่คนทั้งคู่เข้าใจระหว่างกันโดยไม่ต้องปริปากพูด
แม้จะคลางแคลงใจในความสัมพันะที่ดูจะลึกซึ้งและซับซ้อน ระหว่างลูกชายของเธอและคิมหันต์..หากแต่สถานการณ์ในตอนนี้ดูจะมีเรื่องให้ต้องคิดกังวลมากมายอยู่แล้ว พิมพ์อรจึงตัดสินใจที่จะเฝ้าดูเงียบๆและรอให้ทุกอย่างคลี่คลายลงไปเอง มากกว่าที่จะหาเรื่องกลุ้มใจให้เป็นภาระหนักอกเพิ่มขึ้นไปอีก
พิมพ์อรลุกเดินไปที่เตียงคนเจ็บ แบ้งค์กำลังนั่งอยู่บนเตียง อ่านวารสารเก่าๆของโรงพยาบาลที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอย่างเรื่อยเปื่อย ในขณะที่คิมหันต์นั่งเฝ้าไม่ยอมห่าง
พิมพ์อรจ้องมองใบหน้าฟกช้ำอย่างพิจารณา เจ็บหนักขนาดนี้ หมอน่าจะให้ยาแก้ปวดแก้อักเสบมาบ้าง แต่เธอกลับเห็นเด็กหนุ่มมาที่โรงพยาบาลตัวเปล่า
ไม่มีถุงยาติดมือมาสักถุงเดียว ที่น่าแปลกก็คือ ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ใส่ใจอาการบาดเจ็บของตัวเองเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่า... นอกจากความปลอดภัยของแบ้งค์แล้วก้ไม่มีเรื่องใดให้เจ้าตัวทุกขืร้อนอีก
นานนับชั่วโมงแล้วที่เด็กหนุ่มนั่งมองลูกชายของเธอเงียบๆ จนพิมพ์อรต้องเป็นฝ่ายออกปากถามเด็กหนุ่มทั้งคู่..
"แบ็งค์ เดี๋ยวแม่จะออกไปซื้อของแป๊บนึง แบ็งค์จะเอาอะไรมั้ยลูก.."
แบ็งค์เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือที่กำลังอ่าน ก่อนจะตอบเสียงเบา "ไม่ดีกว่าครับ ผมกินข้าวของโรงพยาบาลนี่แหละ ง่ายดี"
"แล้วคิมล่ะลูกจะกินอะไร น้าจะได้ซื้อเข้ามาเผื่อด้วยเลย" น้ำเสียงนุ่มนวลจากคนถามทำเอาเด็กหนุ่มตัวโตทำหน้าเลิ่กลั่ก ท่าทางประหลาดใจที่ได้รับความอารีย์จากคนที่พึ่งรู้จักกันไม่นาน... เด็กหนุ่มไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มอายๆ พิมพ์อรเดาเอาจากสีหน้าว่าอีกฝ่ายคงกำลังเกรงใจ เธอยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะถามซ้ำอีกครั้ง
"เอาเป็นข้าวผัดมั้ย หรือจะเป็นข้าวต้มดี ปากแตกแบบนี้คงจะกินอะไรเผ็ดๆไม่ได้หรอก หรือคิมอยากกินอะไรจ้ะ?"
คิมหันต์ยังคงเงียบอยู่ตามเดิม จนพิมพ์อรนึกขัน น่าแปลกที่เด็กหนุ่มตัวโตดูจะขี้อายเมื่ออยู่กับคนที่ไม่คุ้นเคย..
"ข้าวผัดดีกว่าแม่..ไอ้คิมไม่ชอบกินโจ๊กหรอก.." คนเจ็บที่นั่งอยู่บนเตียงชิงพูดขึ้นมาแทน พิมพ์อรเลิกคิ้วพลางมองดูลูกชายตัวเองอย่างแปลกใจ..
"คือ..คิมมันพูดภาษาคนไม่ค่อยรู้เรื่อง ต้องมีคนช่วยแปลให้น่ะครับ" คนพูดก้มหน้างุดตามเดิม แก้มมีสีเรื่อขึ้นมาทันที...
"ตาแบ็งค์นี่ ทำไมพูดกับเพื่อนอย่างนั้นล่ะ" พิมพ์อรดุลูกชายอย่างไม่จริงจังนัก เธอเอามือแตะแก้มลูกชายเบาๆ ก่อนจะพูดกับเด็กหนุ่มทั้งคู่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"งั้นแม่ไปซื้อของเดี๋ยวเดียว ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็โทรบอกแล้วกัน คิม..น้าฝากแบ็งค์ด้วยนะ "
ไม่ต้องตอบพิมพ์อรก็รู้ดีว่าคิมจะทำหน้าที่ของตัวเองอย่างแข็งขัน พิมพ์อรเดินไปที่ประตูอย่างกระฉับกระเฉง หันมาส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มทั้งคู่อีกครั้ง แล้วเดินออกไปจากห้องเงียบๆ
ทันทีที่แม่ของแบ็งค์ลับออกไปจากห้อง คิมหันต์ก็รีบฉวยโอกาสในช่วงเวลาสั้นๆที่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง ด้วยการคว้ามือผอมบางของอีกฝ่ายมากุมไว้แน่นให้สมใจอยาก เด็กหนุ่มแนบแก้มที่เต็มไปด้วยรอยบอบช้ำลงกับมืออุ่นๆ ดวงตาดำลึกเหมือนท้องฟ้าในคืนมืดเต็มไปด้วยความหม่นหมองทุกข์ทน..น้ำเสียงที่พูดกับคนตรงหน้าเต็มไปด้วยความรวดร้าว..
"กรูขอโทษ..เพราะความโง่ของกรู มรึงถึงต้องมาเจ็บแบบนี้.."
คนเจ็บฝืนยิ้มซีดเซียวมาให้ มือลูบรอยช้ำบนหน้าคิมเบาๆ "ขอโทษทำไม มรึงไม่ได้เป็นคนเอาไม้ตีหัวกรูซะหน่อย.."
"ถ้าไม่เพราะกรูไปทำเรื่องชั่วๆ มรึงก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงห้าวลึกที่สั่นพร่าและขาดเป็นห้วง ร่างสูงใหญ่สั่นเทาเพราะแรงอารมณ์
"มรึงไม่เคยทำอะไรให้ใครเลย มีแต่กรูที่ทำเลวมาตลอด แล้วทำไมมรึงต้องมาเจ็บแบบนี้ด้วย.."
"กรูก็อยู่ตรงนี้แล้วนี่ไง..ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย.." คนเจ็บบีบมือใหญ่แข็งแรงของคิมหันต์ไว้แน่น ร่างสูงใหญ่ที่กำลังสั่นเทิ้มค่อยผ่อนคลายลงเมื่อแบ็งค์วางมือลงบนไหล่หนาอย่างอ่อนโยน "เรื่องเมื่อวานมันก็ผ่านไปแล้ว..เราไม่เป็นไรก็ดีแล้ว..ช่างมันเถอะ.."
"ถ้ามรึงเป็นอะไรไปมากกว่านี้ กรูจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน ซบหน้าลงบนไหล่บางๆของคนตัวเล็ก ความรู้สึกรอนๆอยู่ในอกยังไม่จางหาย..
"แล้วตอนนี้มรึงรู้หรือยังว่ากรูก็รู้สึกเหมือนมรึง กรูไม่อยากให้มรึงเจ็บเหมือนกัน" แบ็งค์พูดพลางเอามือแตะปลายคิ้วเข้มที่มีพลาสเตอร์ปิดเป็นทางยาวอย่างระวัง
"ถ้ากรูต้องทนเห็นมรึงเจ็บ กรูก็คงเสียใจเท่าๆกับที่มรึงรู้สึกตอนนี้.."
คิมหันต์ทำหน้าเหยเก ไม่ใช่เพราะความเจ็บ แต่เป็นเพราะความอ่อนแอจนทำให้หยดน้ำร้อนๆคลอเต้มเบ้าตา
"กรูมันโง่.. แบ็งค์..มรึงรู้มั้ยว่าเมื่อวานนี้กรูกลัวมากแค่ไหน..กลัว..จนใจจะขาด ..ยิ่งกรุนึกถึงตอนที่มรึงบอกกรูว่า ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ให้กรูดูแลตัวเองดีๆ
กรูก็ยิ่งใจคอไม่ดี กรูกลัว กลัวว่ากรูจะเสียมรึงไปเพราะความโง่ของตัวเอง.."
แบ้งค์ทำตาปริบๆ เหมือนกำลังงง แต่แล้วก็ทำหน้าเหมือนพึ่งนึกขึ้นมาได้
"ที่พูดตอนนั้น กรูหมายถึง เรียนจบแล้วเราอาจจะเรียนต่อกันคนละที่ ไม่ได้เรียนที่เดียวกัน แค่นี้แหละ คิดมากไปได้.."
คิมส่ายหัวโดยแรงพูดเสียงกร้าว แววตาเปลี่ยนกลับมาเป็นดื้อดึงเหมือนเดิม.."ไม่มีทาง กรูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมรึง ถ้าเราต้องแยกกัน กรูจะทำทุกอย่างให้เราได้อยุ่ด้วยกัน.."
คำพูดนั้นทำให้คนฟังได้แต่นิ่งงัน คิมดึงตัวคนตรงหน้ามากอดไว้แน่น เหมือนกับจะให้ละลายเข้าไปในอก แล้วพรั่งพรูความรู้สึกที่มีในใจ...
"กรูพูดจริงๆนะแบ็งค์ กรูจะไม่ยอมให้ใครมาแยกเราไปจากกัน ถ้าไม่มีมรึง ชีวิตกรูก็ไม่มีความหมาย.."
ลมหายใจของคนตัวโตสะท้านเป็นห้วง แค่นึกว่าจะต้องเสียคนตรงหน้าไป ก็เจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ได้....
"ก่อนหน้านี้ กรูเคยคิดว่ากรูรักมรึงมาก.. แต่ตอนนี้.. กรูรู้แล้วว่ามันไม่ใช่.. มันไม่ใช่แค่ความรัก แต่มรึงเป็นหัวใจของกรู เป็นชีวิตของกรู กรูคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมรึง..."
คิมแนบแก้มของตัวเองลงบนแก้มอุ่น กล้ามเนื้อที่เครียดขมึงทั้งร่างค่อยผ่อนคลายลง เมื่อสูดกลิ่นหอมๆที่แก้มเนียนของแบ็งค์ ไม่มีเรื่องอื่นให้ต้องคิดกังวล
ไม่สนใจสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้หรือวันต่อๆไป ตราบเท่าที่ยังคงได้รับความรักจากคนในอ้อมแขน หัวใจที่บอบช้ำชืดชาค่อยๆอบอุ่นขึ้นทีละน้อย
เมื่อคนในวงแขนโอบกอดตอบกลับมา..คิมหันต์กระซิบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่สุดแบบที่เก็บไว้พูดกับแบ็งค์เพียงคนเดียวเท่านั้น..
"กรูรู้ว่ากรูมันโง่ ทำเรื่องผิดพลาดมาตลอดชีวิต แต่มีเรื่องเดียวที่กรูทำถูก..คือเรื่องที่กรูรักมรึง.."
คิมถอนตัวออกมา ใช้สองมือกุมไหล่แบ้งค์ไว้แน่น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น
"ที่ผ่านมามรึงทำเพื่อกรูมาตลอด ต่อจากนี้กรูจะขอทำเพื่อมรึงบ้าง กรูจะทำตัวให้ดีกว่านี้ ไม่ให้มรึงต้องลำบากใจเพราะกรูอีกแล้ว กรูจะดูแลมรึงให้มากกว่านี้..
มรึงเชื่อกรูนะแบ็งค์.."
คนฟังพยักหน้า ส่งยิ้มน้อยๆให้คิมหันต์ "กรูเชื่อใจมรึงอยู่แล้ว.."
คิมหันต์ยิ้มกว้างทั้งที่ขอบตายังร้อนผ่าว ความรู้สึกมากมายเต็มตื้นขึ้นมาในอกจนแทบจะล้นปรี่ออกมา
"มรึงรู้มั้ยว่ากรูโชคดีแค่ไหนที่ได้ความรักจากมรึง แค่มีมรึงอยู่ด้วย ชีวิตกรูก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว.."
แบ็งค์ไม่พูดอะไร แต่วางมือลงบนอกข้างซ้ายของคิม สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นเร่าอยู่ในนั้น... "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กรูจะอยู่กับมรึงในนี้ กรูสัญญา.."
-
^^
^^
ขอจิ้มหน่อยเถอะ
ให้ความมั่นใจซึ่งกันและกัน แม่คงรับรู้เลยปล่อยให้สองคนได้คุยกัน
+1 ให้คุณ anocha เป็นกำลังใจให้นะครับ กับปัญหาที่กำลังประสบอยู่ :กอด1:
-
ขอโทษด้วยนะครับที่ลงช้า ช่วงนี้ยุ่งมากๆ ไม่มีเวลาเขียนนิยายเลยอ่ะครับ คิดว่าเดือนหน้าคงจะเริ่มเข้าที่เข้าทาง งานใหม่ก็โอเคแล้วครับ สนุกดี
แต่พอดีมันยุ่งๆเลยเขียนนิยายได้น้อย บวกกับมีเรื่องเครียดนิดหน่อยอ่ะครับ ถ้าเป้นไปได้จะอัพนิยายอีกทีวันอาทิตย์นะครับ ขออภัยเรื่องคำผิด เพราะรีบพิมพ์และไม่ได้ตรวจทานเท่าไหร่..
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะครับ..
-
กรี๊ดดดด ประโยคสุดท้ายนั่น โรแมนติกสุโค่ยยยยยยยยยยยย :-[
-
9 วันที่รอคอย ...สมหยากเลย
-
:-[ อร้ายหวานๆๆหวานกันที่ซู้ดเลย ชอบอ่ะชอบคู่นี้จังรักกันแบบเข้มข้นดีจริงๆ อีกคนเป็นชีวิต อีกคนเป็นหัวใจ อร้าย :o8:
-
โหยซึ้งมากกกกกหวานด้วย
เจ้าคิมซู้ดยอดเลย....นุ้งแบ็งก็นะน่ารักได้โล่ห์ :o8: :กอด1:
"ถ้ากรูต้องทนเห็นมรึงเจ็บ กรูก็คงเสียใจเท่าๆกับที่มรึงรู้สึกตอนนี้.."
>> :กอด1: :-[ แบ็งก์ไม่อยากเห็นคิมเจ็บเหมือนกันไม่ว่าจะโดนดุทางวาจา
หรือการที่ร่างกายต้องเจ็บตัวแบบนี้
+1 ใ้หคะ
-
โอ้ย หวานจริงๆ
หวังว่าคุณแม่้คงเข้าใจ คุณแม่ของแบ็งค์ไม่น่าจะเข้าใจอะไรยาก
คิมก็ทำตัวให้ดีขึ้นแล้วกันนะ :กอด1:
-
o1 o1 o1
ขอบคุณ
และ
เป็นกำลังใจให้นะ :pig3:
สู้ๆๆตาย :yeb:
-
เป็นกำลังใจให้น้า สู้ๆๆๆๆๆๆ
งานเข้าที่เข้าทาง คงดีขึ้นกว่าเดิม :ped149:
มีคนเข้าใจและเข้าใจเรา
น่ารัก
คิม :L1: แบงค์
-
^^
-
หวานมากๆ
รักคิม+แบงค์ที่สุดเลยอ่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ได้ฟังที่สองคนบอกความในใจให้กันแล้วอินไปเลยอ่ะ
ซึ้งจริงๆๆ :monkeysad: :monkeysad:
o13 :bye2: o13 :bye2:
-
อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13 o13 :bye2:
-
:m15:ซาบซึ้งกับความรักของทั้งสองคนจนน้ำตาจะไหลไปด้วย
ขอให้เรื่องนี้อย่ามีโชคร้ายอีกเลย :call:
+1 ให้อโนชา
-
มาส่งกำลังใจคนแต่งน้า :L2:
-
:กอด1:
อ๊ายยยยย ตามอ่านทันแล้ว
คู่นี้น่าร๊ากกกกก
-
:m25: ว้ายยยยยยยยย หวานมากกกกกกกกก :impress2:
-
หวานปนเศร้า
ขอบคุณทีี่มาต่อครับ
-
คุณแม่คงทำใจได้แล้วที่จะได้ลูกเขย อิอิ
-
:o8:
-
ขอบคุณครับ เป็นกำลังให้นะครับ
-
:pig4:
ตื้นตันอ่ะ
-
ตอนนี้อ่านไปซึ้งไป
หวังว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ จะเปลี่ยนคิมให้ดีขึ้น จนใครๆก็ยอมรับนะ สู้ๆ
-
สงสารคิมหันต์ บีบคั้นใจจริงๆ
ขอให้ทั้งคู่มีแต่สิ่งดีดีเข้าต่อไปนี้
-
คิม แบงค์สู้ๆ
คล้ายว่าคุณแม่ของแบงค์จะเข้าใจอะไรกลาย
บวก 1 แต้ม ขอบคุณคุณ anocha มากนะคะ
เป็นกำลังใจสำหรับเรื่องงานด้วยค่ะ
-
:pig4: แล้วจะรออ่านค่ะ สู้ ๆ เรื่องงานนะคะ
-
ซึ้งอ่ะ :sad11:
-
:-[
-
+1 ให้คุณ anocha ซึ้งมากมายกับท่าทางและคำพูดประโยคนี้ของแบ็งค์จริง ๆ
แบ็งค์ไม่พูดอะไร แต่วางมือลงบนอกข้างซ้ายของคิม สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นเร่าอยู่ในนั้น...
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กรูจะอยู่กับมรึงในนี้ กรูสัญญา.." รักคิม+แบ็งค์
-
:monkeysad: ทั้งหวาน ทั้งซึ้ง ทั้งเศร้า
ขอบคุณคนเขียนมากมาย ส่งกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :L2:
-
"ก่อนหน้านี้ กรูเคยคิดว่ากรูรักมรึงมาก.. แต่ตอนนี้.. กรูรู้แล้วว่ามันไม่ใช่.. มันไม่ใช่แค่ความรัก แต่มรึงเป็นหัวใจของกรู เป็นชีวิตของกรู กรูคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมรึง..."
^
^
ชอบจังอ่ะ :o8:
-
น่ารักโคดๆ น่ารักสุดๆ
อ๊ากกกกกก
+1 ให้คนเขียน ที่มาต่อให้แล้ว
555
-
ซึ้งมากมายก่ายกองงง
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์และทุกๆๆคนในนิยายเรื่องนี้นะคร้า :L2:
-
:-[
...ดีใจที่แบงค์ปลอดภัย...
-
ดีคับเพ่ Anocha
อ่านแร้วรู้สึกดีอ่า นั่งยิ้มคนเดียว โคดบ้า
:t2:
ยินดีกะงานใหม่ของเพ่ด้วยค้าบบบบ
:m22: :m32: :m7:
-
ซึ้งครับ
น่าร้ากก
-
สงสัยงานนี้ เพื่อนๆ จะได้เห็น คิมเวอร์ชั่นใหม่แน่ๆๆเลย :mc4:
-
จากหน้า 1
ทันแล้ว :laugh:
ตอนแรกชอบคู่ของแทนอ่ะ(หายไปไหนแล้วล่ะ) แต่ตอนนี้ชอบคู่ของคิมกับแบ๊งแล้ว
คู่อื่นๆก็ลุ้นกันดี
เป็นกำลังใจกับงานนะครับ !!!!!
ใหม่ๆก็ต้องปรับตัวกันน่ะครับ ซักพักก็ชิน แล้วก็จะกร่าง....ได้
-
คู่แบงค์คิมก็สบายใจไปได้หน่อยนึงแต่น่าจะเจอด่านต่อไปกับฝั่ง พ่อแม่ แบงค์
ส่วนคู่พีทบอส ยังไม่เคลียร์ซักที
เพิ่งหายเครียดอย่าเครียดต่อเนื่องนะครับ :impress2:
ไมไ่ด้อ่านนานก็ตามอ่านจากหน้าก่อนๆ เห็นว่าคุณ anocha กำลังเครียดจากเรื่องงาน
ก็ขอให้ผ่านช่วงเวลาร้ายๆไปได้เร็วๆนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หายไปนาน มาต่อแค่นี้
แต่ก้อดีใจ ซื้งมากกกก
-
ความรู้สึกไม่ได้เกิดขึ้นเพราะคำพูดเสมอไป
แค่ทำอะไรให้ แค่นี้ก็ยิ้มแล้ว
-
:pig4: o14 o15 :ped149: :ped149: :ped149:
-
ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้อัพนิยายนานมากๆ เพราะตอนนี้ตอนนี้ฝึกงานเป็นบาริสต้าอยู่ที่ร้านกาแฟร้านนึง (พูดซะหรูเลย ที่จริงก็เป็นคนชงกาแฟนั่นแหละ 555)
เพราะฝันไว้ว่าอยากมีร้านกาแฟเป็นของตัวเอง (อันที่จริงก็ฝันอยากเป็นนักเขียนด้วยแหละ) แต่เนื่องจากขาดประสบการณ์ก็เลยต้องไปฝึกงานที่ร้านของชาวบ้านเขาไปก่อน งานก็ไม่หนักอะไรครับ แต่ไม่มีคอมพ์ให้เล่น (อยู่ในร้านกาแฟนิ) และอยู่ใกลจากที่พักมากๆ เดินทางไปกลับวันละเกือบ 4 ชม. เลยทำให้ไม่ค่อยมีเวลาเขียนนิยาย
(ความจริงคิดอะไรไม่ค่อยออกด้วยแหละครับ สมองยังตื้อๆเพราะเรื่องเครียดจากที่ทำงานเดิม)
แต่สัญญาว่าจะมาอัพนิยายให้ได้ในวันอาทิตย์นี้ หรืออาจเป็นคืนวันเสาร์ถ้าไม่ติดธุระอะไรนะครับ..
ขอบคุณนะครับสำหรับทุกคนที่ติดตามนิยายกันมาตลอด และขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ต้องรอ ..
สำหรับคืนนี้ ฝันดีครับ
-
สู้ๆน้า เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
หอมกลิ่นกาแฟ :ped149:
-
ตั้งใจทำสิ่งที่หวังให้สำเร็จ ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น
เป็นกำลังใจให้นะครับ คุณ anocha
-
:ped149: :ped149: :ped149:
anocha สู้สู้
รอๆต่อไปครับ
-
สู้ๆๆนะ :3123:
-
สู้ๆๆคร้าไรเตอร์ :L2:
เป็นกำลังใจให้นะคร้า
-
:ped149: :ped149: :yeb: :yeb:
:bye2: :bye2:
-
:3123: :3123: :3123:
สู้ๆ สู้ตาย
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
รอได้เสมอ
:m1: :m1: :m1:
-
ไม่ต้องรีบมากครับ ค่อยๆคิด
ขอให้สนุกกับงานนะครับ
-
เป็นกำลังใจให้นะ
สู้ๆๆๆๆ
-
รอได้เสมอค่ะ แค่ขอเอาคู่คิมเยอะๆก้อพอ อิๆๆ
-
:laugh:
เอ๊กเปรดโซ แก้วนึงคับ
บดเบอร์ละเอียดๆนะคับ
อย่ากั๊กแอบหยาบล่ะ
ขอสองช็อต เจ้มจ้นหน่อย
ไซรัปฮาตเซลนัทด้วย
ใส่วิป
แก้วหญ่ายๆคับ
อิ อิ
:-[
-
สักวันอาจจะมี ร้านกาแฟที่เจ้าของร้านเป็นนักเขียน ก็ได้นะ เอาใจช่วยๆๆ :mc4:
ว่าแต่ เอสเปรโซร้อน สักแก้วสิค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ด้วยคนครับผม
สู้ๆครับ :L2:
-
สู้ๆนะคะ...ต่อไปจะต้องมีร้านกาแฟเป็นของตัวเองแน่ๆ
โปรเจ็คต่อไปจะมีกลิ่นร้านกาแฟติดมาด้วยไหมน้า............. แค่นึกเล่นๆ ก็สนุกแล้ว
จะรออ่านนะคะ
-
ซีรียส์รักฉบับหน้าก็เกี่ยวกะร้านกาแฟสิครับ
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด
-
ค่อย ๆ เป็น ค่อยๆ ไป ... มีความสุขกับทุก ๆ วัน ... เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2:
ขอบคุณความสุขที่แบ่งปันครับ :กอด1:
-
สู้ๆนะคับ
ยังไงก้อจะรอ
-
ดันรอ
-
:เฮ้อ:
ยังไม่มา ..
เป็นกำลังใจให้นะคะ แอบอ่านมานานแต่ไม่ได้เม้นท์ เพิ่งได้ฤกษ์ 555
-
อยากเป็นบาริสต้าเหมือนกันค่ะ
พยายมเข้านะคะ :L2:
-
เจ้าของเรื่องเมากาแฟอยู่ครับ
รอกันไปก่อนนะจ๊ะแฟนๆ
:เฮ้อ:
-
^^
-
มาช่วยส่งกำลังใจให้ไร้ท์เตอร์อีกคนจ้า
-
มาเป็นกำลังใจให้คนเขียนคับ
-
เข้ามารออ่านและให้กำลังใจครับ
-
มารอค่ะ
-
รอ ๆ ๆๆ ๆๆ ๆ ๆ
:z2: :z2: :z2:
-
ดันไว้ก่อน
-
ต่อเร็วนะคับ :call:
-
รับทราบ..
-
อ่า...พิ่งได้เข้ามาอ่าน
จะพยายามอ่านให้ทัน..^6^
-
สวัสดีค่ะคุณอโนชา ยอมรับว่าตอนแรกมองข้ามเรื่องนี้ไปเหมือนหลายๆเรื่องในเล้า เพราะอ่านอยู่ไม่กี่เรื่อง บางเรื่องอ่านไม่กี่ตอนก้อปิด ไม่โดน แต่เรื่องของคุณอโนชาเริ่มอ่านเพราะมีคนโหวตให้ แร้วก้อทได้รับเสนอชื่อหลายๆอย่างเรยลองอ่านดู เริ่มจากอ่านเรื่องสั้นที่จบไปแล้ว ปรากดว่าอ่านแล้วถึงกับวางไม่ลงเรยทีเดว ยิ่งอ่านยิ่งอยากอ่านมากขึ้น เหมือนไม่พอ จบเรื่องนึงก้อต้องไปตามหาเรื่องอื่นมาอ่านต่อ จนตอนนี้เวลาไม่กี่วันอ่านจบหมดแร้วค่ะ รวมถึงเรื่องนี้ด้วย ทั้งๆที่ทำงานเหนื่อยสายตัวแทบขาด พุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า แต่ก้อเลิกไม่ได้จิงๆ
อยากบอกว่าชอบที่คุณอโนชาเขียนมาก และเสียใจที่มองข้ามไปตั้งแต่แรก เพราะถือว่าเปนนิยายที่ดีเด่น 1 ในใจอีกเรื่องเรย คำบรรยายง่ายๆแต่เห็นภาพ อ่านแร้วไม่ติดขัด บทที่เหมือนจะไม่มีอะไรซับซ้อนแต่ทำเอาเราน้ำตาไหลได้ ทั้งๆที่ไใ่ได้ร้องไห้เพราะนิยายมานานแร้วนะ โดยเฉพาะตอนที่แบ๊งเจ๊บอ่ะ ไม่ไหวแร้ว ชอบมาก อ่านแร้วอินสุดชีวิต ชอบที่เอาเรื่องมาผูกกัน ชอบทุกอย่างเรยค่ะ เหมือนจะเขียนง่ายๆเพราะไม่น่าจะมีอะไรยุงยากแต่เราเข้าใจว่ามันเขียนได้ยากมากกว่าจะออกมาแร้วอ่านได้ราบรื่นไม่สะดุดเรยขนาดนี้ ขอยอมรับในฝีมือจิงๆค่ะ เปน smooth writting ที่เยี่ยมยอดมาก เก็บคำชื่นชมไว้ไม่ไหวต้องขอเขียนออกมา ปกติเราอ่านนิยายแร้วชอบอ่านข้ามๆเพพราะบางทีก้อเบื่อ แต่นี่อ่านทุกจตัวจิงๆ เพราะไม่เยิ่นเย้อ แต่ไม่รวบรัด ลงตัวทุกตอนจิงๆค่ะ
พล่ามาเยอะ อยากบอกคุณอโนชาว่า keep good work นะคะ ชื่นชมแระชื่นชอบผลงานมาก อยากบอกว่ามีอีก 1 กำลังใจและแฟนคลับตรงนี้ ที่ตามอ่านตลอดค่ะ ขอบคุณที่สละเวลามาเขียนนิยายให้พวกเราได้อ่านกันแบบที่ไม่ได้อะไรเรย สำหรับเราที่ได้ผลประโยชน์เต็มๆต้องขอขอบคุณจากใจค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
:pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
สู้ๆ ค่ะ
:L2:
-
สวัสดีค่ะคุณอโนชา ยอมรับว่าตอนแรกมองข้ามเรื่องนี้ไปเหมือนหลายๆเรื่องในเล้า เพราะอ่านอยู่ไม่กี่เรื่อง บางเรื่องอ่านไม่กี่ตอนก้อปิด ไม่โดน แต่เรื่องของคุณอโนชาเริ่มอ่านเพราะมีคนโหวตให้ แร้วก้อทได้รับเสนอชื่อหลายๆอย่างเรยลองอ่านดู เริ่มจากอ่านเรื่องสั้นที่จบไปแล้ว ปรากดว่าอ่านแล้วถึงกับวางไม่ลงเรยทีเดว ยิ่งอ่านยิ่งอยากอ่านมากขึ้น เหมือนไม่พอ จบเรื่องนึงก้อต้องไปตามหาเรื่องอื่นมาอ่านต่อ จนตอนนี้เวลาไม่กี่วันอ่านจบหมดแร้วค่ะ รวมถึงเรื่องนี้ด้วย ทั้งๆที่ทำงานเหนื่อยสายตัวแทบขาด พุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า แต่ก้อเลิกไม่ได้จิงๆ
อยากบอกว่าชอบที่คุณอโนชาเขียนมาก และเสียใจที่มองข้ามไปตั้งแต่แรก เพราะถือว่าเปนนิยายที่ดีเด่น 1 ในใจอีกเรื่องเรย คำบรรยายง่ายๆแต่เห็นภาพ อ่านแร้วไม่ติดขัด บทที่เหมือนจะไม่มีอะไรซับซ้อนแต่ทำเอาเราน้ำตาไหลได้ ทั้งๆที่ไใ่ได้ร้องไห้เพราะนิยายมานานแร้วนะ โดยเฉพาะตอนที่แบ๊งเจ๊บอ่ะ ไม่ไหวแร้ว ชอบมาก อ่านแร้วอินสุดชีวิต ชอบที่เอาเรื่องมาผูกกัน ชอบทุกอย่างเรยค่ะ เหมือนจะเขียนง่ายๆเพราะไม่น่าจะมีอะไรยุงยากแต่เราเข้าใจว่ามันเขียนได้ยากมากกว่าจะออกมาแร้วอ่านได้ราบรื่นไม่สะดุดเรยขนาดนี้ ขอยอมรับในฝีมือจิงๆค่ะ เปน smooth writting ที่เยี่ยมยอดมาก เก็บคำชื่นชมไว้ไม่ไหวต้องขอเขียนออกมา ปกติเราอ่านนิยายแร้วชอบอ่านข้ามๆเพพราะบางทีก้อเบื่อ แต่นี่อ่านทุกจตัวจิงๆ เพราะไม่เยิ่นเย้อ แต่ไม่รวบรัด ลงตัวทุกตอนจิงๆค่ะ
พล่ามาเยอะ อยากบอกคุณอโนชาว่า keep good work นะคะ ชื่นชมแระชื่นชอบผลงานมาก อยากบอกว่ามีอีก 1 กำลังใจและแฟนคลับตรงนี้ ที่ตามอ่านตลอดค่ะ ขอบคุณที่สละเวลามาเขียนนิยายให้พวกเราได้อ่านกันแบบที่ไม่ได้อะไรเรย สำหรับเราที่ได้ผลประโยชน์เต็มๆต้องขอขอบคุณจากใจค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
:pig4: :pig4: :L2: :L2:
เห็นด้วย 100% ครับผม ^^
-
:L2:รอผู้กอง จิ้นเด็ก ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณมากคับที่ได้อ่านเรื่องดีๆ
-
เรื่องสั้นก็จบแล้วนะครับ รอมาต่อเรื่องนี้ครับ
-
จริงๆจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยอ่านเรื่องนี้ไปแล้วตอนช่วงแรกๆ
แต่เพราะเห็นคอมเมนท์ของตัวเองเลยเพิ่งจำได้ครับ
ได้มีโอกาสติดตามอ่านเรื่องสั้น 16 plus ไว้นานแล้ว
พอมาอ่านเรื่องนี้ก็ไม่ผิดหวัง เพราะเป็นภาคต่อของ 16plus
ชอบตัวละครทุกตัวเลยครับ
โดยเฉพาะน้องคิม ตัวละครที่มีปมในหัวใจและมีปัญหามากที่สุดในเรื่อง
เอาใจช่วยน้องคิมให้ผ่านพ้นช่วงที่ทุกข์ทรมานให้ได้ และอยากให้น้องคิมมีความสุข
อยากให้ครอบครัวของทุกๆคนยอมรับ ให้ได้
แต่อย่างว่าล่ะนะครับ ยังเด็กๆกันทั้งนั้น สิ่งที่ผู้ใหญ่หรือคนเป็นพ่อเป็นแม่จะคิดได้ คงคิดว่าเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของเด็กๆ
และอาจจะพยายามกีดกัน ไม่เข้าใจ เหมือนอย่างพ่อของคิมก็ได้
ส่วนเรื่องนี้คนที่น่าจะมีความสุขที่สุด คงไม่พ้นคู่ของพีทกับแฟนหนุ่มน้อยปากดีนะครับ
สวีทหวานแหววกันดี ถึงจะมีงอนกันบ้าง แต่ปัญหาของคนทั้งคู่ยังเล็กน้อยนักเมื่อเทียบกับคู่อื่น
ผู้กองเข้มกับน้องแม้ว :o8: ชอบคู่นี้มาก ถึงจะเป็นรักทางไกล แต่อะไรก็ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นอุปสรรคเลย
น้องก็คอยหยอดผู้กองเรื่อย แต่ก็น่าสงสารนะครับ เพราะผู้กองก็มีภาระครอบครัว ภาระหน้าที่ใหญ่หลวง
จะทำอะไรก็ต้องคอยระวังอยู่ตลอดเวลา (แถมต้องระวังโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ด้วย เป็นตำรวจทั้งทีแต่ดันมีชนักปักหลัง)
ส่วนคู่สุดท้าย น้องแทนกับน้องจอม ปัญหาเรื่องของเมย์น่าจะผ่านไปได้แล้ว
เหลือที่ว่าเมื่อไหร่จะลงเอย เป็นของกันทั้งกายและใจสักทีนะครับ
ผมว่า ถ้าน้องแทนลองทำตามที่พีทแนะนำ (ปล้ำไปเลย) เรื่องนี้ก็คงจะแฮปปี้แล้วล่ะครับ
ช่วงนี้คุณ anocha กำลังมีปัญหา ผมก็ขอเอาใจช่วยให้คุณผ่านพ้นอุปสรรคไปได้
และรีบกลับมาต่อนิยายในเร็ววันนะครับ
ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆ :L2:
-
สนุกจังคุณ anocha เราเป็นแฟน[16 plus]ค่ะ :L1:
มาต่อไว้ๆนะ กาลังหนุก กริ๊บกริ๊วๆ :z1:
-
หนุกจัง มาต่อไวๆน๊ะ :really2:
-
เลยเวลาเลิกเรียนไปกว่าชั่วโมงแล้ว นักเรียนส่วนใหญ่ทยอยกลับบ้านกันจนเกือบหมด แต่หนุ่มน้อยผิวขาวจัดก็ยังคงนั่งอ่านหนังสือที่ม้าหินอ่อนใต้ร่มมะม่วงริมสนามฟุตบอลอย่างขมักเขม้น แม้จะมีเสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากนักเรียนที่กำลังซ้อมฟุตบอลอยู่ในสนามเกือบตลอดเวลา แต่เจ้าตัวก็ยังก้มหน้าก้มตาอ่านอย่างมีสมาธิ นานๆครั้งจึงจะเหลือบมองโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะหินอ่อนพลางอมยิ้มอยู่ในสีหน้า ราวกับกำลังรอคอยให้โทรศัพท์มีสายเรียกเข้า
เจ้าตัวหยิบโทรศัพท์มาถือไว้ในมือเพื่อดูเวลาให้ชัดๆ
...อีกสิบกว่านาทีจะถึงเวลาห้าโมงเย็น รอยยิ้มที่มุมปากคลี่กว้างกว่าเดิมเมื่อใกล้ถึงเวลาประจำที่จะต้องคุยโทรศัพท์กับคนไกล
หนุ่มน้อยวางโทรศัพท์ลงที่เดิมก่อนจะก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่ออย่างมีสมาธิจนไม่ทันรู้สึกตัวว่ามีเด็กสาวคนหนึ่งแอบย่องมาทางด้านหลังแล้วเอื้อมมือข้ามไหล่มาฉกโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะไปต่อหน้าต่อตา...
"เฮ้ย! แจง ทำไรน่ะ เอาโทรศัพท์เราไปทำไม " เจ้าของโทรศัพท์ร้องโวยวายพลางกระโดดผลุงลงจากเก้าอี้ หน้าตาเลิ่กลั่กเมื่ออีกฝ่ายส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้..
"ก็เราเห็นเบ๊นซ์ชอบแอบมาคุยโทรศัพท์ตรงนี้ เราก็เลยอยากรู้ว่าเบ๊นซ์คุยกับใครไง..รอโทรศัพท์กิ๊กรึเปล่าเนี่ย.."
เด็กสาวท่าทางแก่นแก้วว่าพลางซ่อนโทรศัพท์ไว้ด้านหลังก่อนจะเอี้ยวตัวหลบไปมาเพื่อไม่ให้เจ้าของโทรศัพท์แย่งกลับคืนไปได้ ดวงตากลมโตเป็นประกายสุกใสอย่างคนที่กำลังสนุกสนานเต็มที่...
"ไม่ใช่! เดี๋ยวที่บ้านโทรมา.." เบ๊นซ์รีบปฏิเสธพัลวันทั้งที่หน้าแดงก่ำ อยากจะได้โทรศัพท์คืนมา แต่ก็ไม่กล้าล่วงเกินสาวน้อยตรงหน้า..
"ก็แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ.." แจงกระเซ้าเมื่อเห็นท่าทางเขินอายของเบ๊นซ์ ไม่เหลือมาดหนุ่มน้อยหน้าทะเล้นแบบที่เพื่อนๆคุ้นตา แปลกที่ยิ่งเขิน กลับยิ่งทำให้เจ้าตัวดูน่ามองมากขึ้นกว่าเดิม
"ขอโทรศัพท์คืนให้เราเหอะน่าแจง.." เบ๊นซ์ทำเสียงอ้อนวอน..แต่รู้ดีว่าคนตรงหน้าคงไม่ยอมคืนให้ง่ายๆ ค่าที่เจ้าตัวก่อวีรกรรมกับเพื่อนร่วมชั้นไว้มากมาย..
ชั่วอึดใจที่เจ้าของโทรศัพท์พยายามคิดหาวิธีแย่งโทรศัพท์กลับคืนมาให้ได้ เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นเมื่อถึงเวลาห้าโมงตรงเป๊ะพอดี ใบหน้าขาวๆยิ่งแดงก่ำมากขึ้นไปอีกเมื่อแจงกดรับสายอย่างถือวิสาสะ
"หวัดดีค่า....."
ปลายสายเงียบไปชั่วขณะก่อนที่คนโทรมาจะตอบกลับมาอย่างงงๆ "เอ่อ...ผมขอสายเบ๊นซ์ครับ.."
เบ๊นซ์ฉวยโอกาสที่แจงกำลังเผลอฉกโทรศัพท์กลับคืนมาได้ ก่อนจะรีบพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์..
"ฮัลโหลครับ เบ๊นซ์พูดอยู่ครับ พอดีเพื่อนมันแกล้ง.."
"เมื่อกี้ใครรับสายน่ะ..." ผู้กองเข้มพูดสายด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"อ๋อ.ไม่มีอะไรครับพี่ เพื่อนมันแกล้งอ่ะ.." เบ๊นซ์พูดพลางเอามือป้องโทรศัพท์ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาจากร่มมะม่วง
ทิ้งให้แจงมองตามด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นเต็มที่
"เพื่อนจริงเรอะ?" น้ำเสียงห้วนๆบอกให้รู้ว่าคนโทรมายังอยู่ในอาการขุ่นใจอยู่ดี..หนุ่มน้อยอมยิ้มอยู่คนเดียว นึกภาพผู้กองเข้มาวางท่าเหมือนกำลังสอบสวนผู้ต้องหาแล้วก็อดขำไม่ได้..
"เพื่อนจริงสิครับ"
"ทุกทีก็รู้ว่าพี่ต้องโทรมาเวลานี้แล้วทำไมถึงปล่อยให้เพื่อนเอาโทรศัพท์ไปได้.."
ผู้กองเข้มยังคงพูดโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงตีรวน กระนั้นคนฟังก็ยังคงยิ้มรื่นแบบไม่สะทกสะท้าน
"บอกความจริงก็ได้ครับ ไม่ใช่เพื่อนหรอก.."
คำพูดนั้นทำเอาคนฟังนิ่งไปชั่วขณะ แล้วถามกลับมาด้วยเสียงคลางแคลงใจ..
"ไม่ใช่เพื่อนแล้วใครวะ?"
"เลขาส่วนตัวผมเองพี่ เอาไว้รับโทรศัพท์แทนตอนผมงานยุ่งๆ"
เสียงหัวเราะก๊ากที่ดังมาตามสายโทรศัพท์บอกให้รู้ว่าคนโทรมาอารมณ์ดีขึ้นทันตาเห็น หนุ่มน้อยเหลือบมองเด็กสาวที่ยืนหน้าง้ำอยู่ใต้ร่มมะม่วงกอ่นจะเดินเลี่ยงห่างออกไปไกลอีก..
"ถ้าพี่จับได้ว่าเอ็งมีกิ๊กล่ะก็ โดนแน่.."
คำขู่นั้นไม่ได้ทำให้คนฟังสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เบ๊นซ์ยิ้มกว้าง ก่อนจะตอบกลับไปว่า
"พี่เข้มดีออกอย่างนี้ ผมจะไปรักหมาที่ไหนได้อีกล่ะครับ.."
"ไอ้แม้ว..ไอ้เด็กเว...ปากดีนักนะเอ็ง อย่าให้เจอนะเว้ย พี่จะจูบให้ปากเปื่อยเลย.."
"เหอ เหอ กลัวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย..ไว้ผมจะรอละกันนะครับ .." หนุ่มน้อยตอบด้วยเสียงท้าทาย หารู้ไม่ว่าว่าคนโทรมากำลังยิ้มกริ่มอยู่ที่ปลายสาย..
"ปากดีอย่างนี้แค่จูบอย่างเดียวคงไม่พอแล้วล่ะม้าง..อย่างเอ็งต้องเจอชุดใหญ่..."
"ชุดใหญ่ของพี่นี่มีอะไรบ้างครับ เอาแส้ฟาด ราดเบียร์ เลียติ่งหู ..ผมลองมาหมดแล้วพี่.."
เบ๊นซ์พูดหน้าตาเฉย คราวนี้คนฟังไม่ได้หัวเราะด้วย แต่ตอบกลับมาด้วยเสียงทุ้มนุ่มอย่างมีเลศนัย
"ทำเป็นพูดดีไปเหอะ อยากรู้นักว่าเจอหน้ากันจริงๆแล้วจะยังเก่งอย่างนี้อยู่รึเปล่า..หึหึ?"
"ก็ลองมาพิสูจน์ดิครับ แล้วจะรู้ว่าผมแน่จริงรึเปล่า?.." หนุ่มน้อยตอบกลับไปอย่างท้าทาย
"ได้ งั้นพรุ่งนี้เช้าเจอกัน.." ผู้กองเข้มพูดด้วยเสียงเนือยๆ แต่คนฟังแทบสะดุดล้มหัวทิ่ม..
"หา! อะไรนะ พูดจริงพูดเล่นเนี่ย?"
"คนอย่างพี่ เคยล้อเอ็งเล่นด้วยเรอะ?" น้ำเสียงเรียบๆที่ดังออกมาจากโทรศัพท์บอกให้รู้ว่าคนพูดไม่ได้ล้อเล่น
"ตอนนี้พี่ออกจากกรุงเทพเกือบถึงสระบุรีแล้วเนี่ย..คงถึงลำปางเกือบเช้ามืด ดีเหมือนกัน พี่จะได้ขับรถไปส่งเบ๊นซ์ที่โรงเรียน.." น้ำเสียงของคนพูดนั้นราวกับว่าการขับรถข้ามไปเกือบครึ่งประเทศนั้นเป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่สุด ทั้งที่คนฟังกำลังเอามือเกาหัวยิกๆ..
"แล้วเรื่องหลานชายพี่อ่ะครับ เคลียร์เสร็จแล้วเหรอ?"
"อือ..ก็เกือบจะเรียบร้อยแล้วล่ะ พี่โทรไปบอกแม่เจ้าคิม เค้าก็เลยจะกลับมาเมืองไทยมาจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง พี่เองก็พอมีเส้นมีสาย วิ่งเต้นเรื่องผู้ใหญ่ให้ได้บ้าง ที่เหลือเดี๋ยวเค้าก็มาจัดการต่อกันเอง พี่เห็นว่าไม่น่ามีปัญหาอะไรก็เลยรีบลางานแล้วบึ่งไปหาเอ็งนี่แหละ.... "
"แล้ว..ทำไมต้องขับรถมาเองด้วย..ทำไมไม่นั่งรถทัวร์มาอ่ะครับ.."
"มันช้า ..ไม่ทันใจ พี่อยากเจอเอ็งให้เร็วที่สุด อุตส่าห์ได้วันหยุดพักร้อนแล้วก็มัวแต่จัดการเรื่องคนอื่น จนไม่มีเวลาให้เอ็งเลยเนี่ย.."
"ผมเป็นห่วงอ่ะ..ทางก็ไกล.. ขับรถกลางคืนด้วย.." หนุ่มน้อยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ไม่เหลือท่าทีอวดเก่งเลยแม้แต่น้อย แต่คนปลายสายกลับหัวเราะร่วนก่อนจะตอบกลับมาด้วยเสียงสดชื่นอย่างคนกำลังครึ้มอกครึ้มใจ..
"ไม่ต้องห่วงไอ้น้อง ตอนทำงานพี่ขับรถข้ามจังหวัดแบบนี้จนชินแล้ว พี่เข้มรับรองว่าพรุ่งนี้พี่จะไปถึงลำปางในสภาพพร้อมใช้งาน เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีนะครับ พรุ่งนี้เช้าพี่เข้มจะอาบน้ำแต่งตัวใมห้น้องเบ๊นซ์แล้วพาไปส่งโรงเรียนเอง หึ หึ.."
-
รู้ว่าหายไปนานจนน่าถีบ ขอโต๊ดคร้าบ...
แบบว่า..เริ่มงานที่ใหม่ก็ยุ่งๆ กลับดึกทุกวัน ร้านยังไม่ค่อยเรียบน้อย ทำนู่นทำนี่มากมาย แถมโปรเจคที่ตกปากรับคำไว้ก็ยังคิดพล็อตไม่ออก แล้วยังจะมีหน้าสะแหลนไปกินเหล้า (จนได้เรื่องสั้นเรื่องหนึ่งมา ทั้งที่ยังมีงานค้างอีกสองเรื่อง 555) พอเขียนเรื่องสั้นเสร็จ ก็เขียนพรีวิวนิยายของเล้าต่อ ทำให้เรื่อง 16+ ต้องค้างไว้นาน
ขอบคุณนะครับสำหรับทุกคอมเม้นต์ สารภาพตามตรงว่าช่วงที่หายไปก็มีที่ต่ออารมณ์ไม่ติดอยู่บ้าง แบบว่าเขียนค้างไว้ณ.อารมณ์นั้น พอผ่านจุดนั้นมาแล้วก็จะ งงๆนิดนึงว่าเอ๊ะ ควรจะเขียนต่อประมาณไหน ที่สำคัญ คนเขียนเขียนนิยายช้าอยู่แล้วอ่ะครับ (ไม่รู้ทำไม)
คือออกแนวเรื่อยเฉื่อยง่ะ ก็ต้องขอบคุณทุกกำลังใจจากคนเขียนด้วยนะครับ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ตอบคอมเม้นต์ทุกอัน แต่ยืนยันว่าทุกคอมเม้นต์มีส่วนช่วยให้นิยายเรื่องนี้เดินทางต่อไปได้
กำลังใจจากคนอ่านมันเหมือนแรงขับที่ทำให้คนเขียนพุ่งไปข้างหน้าอ่ะครับ อธิบายไม่ถูก ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่า ที่ตะบี้ตะบันเขียนอยู่เนี่ย ก็เพราะมีคนอ่านเนี่ยล่ะครับ
ติชมกันได้เต็มที่นะครับ คืนนี้ขอไปนอนก่อนล่ะ ฝันดีนะครับ
-
:m3: เจ้าเบ๊นซ์นี่แสบจริงๆ โดนดุแล้วยังมาอำเค้าอีก
แต่ว่าคู่นี้จะได้เจอกันแล้วจริงๆนะ...อย่าได้มีมารมาผจญเลย ...ชาบูชาบู
+1 คะ
-
อ่า ในที่สุดคู่นี้ก็จะได้เจอกันแล้ว
:o8: ว่าแต่แม่น้องคิมบินกลับมาจากต่างประเทศเลยเหรอเนี่ย
เรื่องทางนั้นจะเป็นไงบ้างน้อ
รู้แต่ว่า เอ็งไม่รอดแน่เจ้าเบ๊น
555 ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆครับ :L2:
-
:call: ยังไม่หายคิดถึงเลยยยยย:call:
-
:mc4: เย้ ประทัดฉลองตอนใหม่หนึ่งตับ ผู้กองเข้มจะได้เจอเจ้าแม้วแล้ววววว
-
ปากดีนะจุ้บใช่ม้าาา :-[
-
คู่นึงก้อหวานซะ :impress2:
อีกคู่ก้องานเข้า :เฮ้อ:
writer ตกลงแล้วหา inspiration
แถวร้านเหล้าเจอมั๊ย
คริ คริ รออ่านอีกหลายเรื่องนะ
-
รอลุ้นชุดใหญ่ของผู้กอง
จัดไปอย่าให้เสียนะคะ เหยียบมาให้มิดไวๆ เลย :z1:
-
รอผู้กองเข้มมาจัดการหนุ่มน้อยยยยย :-[
-
บวกแต้มที่ 446 ให้ค่ะ o13
-
พี่เข้มกลับมาแล้วววววววววววววว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจ ๆ จริง..
-
เข้าใจน้องเบ๊นซ์ที่เป้นห่วงพี่เข้ม
ขับรถระวังๆนะคร้าผู้กองสุดหล่อ
เดี๋ยวไม่พร้อมใช้งานขึ้นมา น้องเบ๊นซ์น่าสงสารแย่เลย :-[
-
มาต่อแว้ว ดีใจจัง
ขอบคุณครับ
-
เย่ๆ มาต่อแ้ล้วววว..ว :mc4:
-
ในที่สุดก็ได้อ่านต่อแล้วววว อิอิ
ไม่เอาดราม่านะครับช่วงนี้ เพราะมันดราม่ามานานมาก เหอๆ
-
ได้อ่านแล้ว..
มาต่ออีกนะขอร้าบบบบบบบบ
สนุกมากมาย
-
ขอบคุณครับ
-
+1 ให้ค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
:m25:
อดใจรอถึงพรุ่งนี้เช้าไม่ไหว :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
รอฉากอาบน้ำแต่งตัว
ปล.ขอบคุณคุณอโนชามากนะคะที่อุตส่าห์มาต่อเรื่องให้แม้งานจะยุ่งเป็นยุงต่อยตี :impress2:
-
อยากเห็นน้องแม้วเสียความบริสุทธิ์ให้เฮียเข้มอ่ะ :-[
-
เบนซ์น่ารักจิงๆ แต่ตอนนี้กำลังอยากติดตามดราม่าเรื่องคิม
เง้อ ,, ขอบคุณที่มาต่อแม้จะงานยุ่งนะคะ
-
+++++++++ ให้คนแต่งคร้าบบ
-
ดีคร้าบลูกเพ่ Anocha
:t2:
มารอ NC "ชุดหญ่ายยย" ของผู้กองเข้ม กะ ไอแมร้วว ด้วยงับ
ปายแระคร้าบบ
:m22: :m32: :m7:
-
ได้โปรดอย่าหักมุมนะค้า
อยากอ่านคู่นี้หวีทกันจริงๆจังๆ ซะที :-[
-
:z2:คิดถึงจังเลย และดีใจมากๆๆ ต่อให้มากๆๆๆๆอีกนะคับ :bye2:
-
:call:
สาธุๆ อย่ามีอะไรมาขัดจังหวะ
พิสูจน์ความพร้อมอีกเลย
-
+ 1 ให้แล้วค่ะ :z2:
-
:mc4:ต้อนรับการกลับมาของหนุ่ม ๆ [ -16 PLUS-]
ไอ้แม้วจะเจอชุดใหญ่หรือไม่ ต้องมาลุ้นกัน
+1 ให้คุณ anocha เป็นกำลังใจให้ครับ
-
คู่นี้น่ารักที่สุดเล้ยยยยย >////////<!! แบบว่าเด็กก้อกวน ผู้ใหญ่ก็ร๊ากรักกกกกกกกก อยากให้เจอกันเรวๆจะได้ อิอิ ได้ ได้ ได้ ได้ไรไม่รุ :-[
-
:m11:
ยังกด + ไม่ได้
ให้ :L2: แทนล่ะกัน
-
ปูเสื่อนั่งรอดูชุดใหญ่ของคุณพี่ผู้กองเข้ม
:o8:
-
ฝันจะเป็นจริงแล้วนะผู้กอง
แล้วก้ออยากอ่านตอนของคิมอีก
จังเลยค่ะ
-
บวก 1 แต้มค่ะ
คราวหน้าไอ้แม้วของผู้กองจะเจอดีหรือเปล่านะ ท้าไว้เยอะเชียว
ขอบคุณมากๆค่ะ รออ่าน รอลุ้นต่อค่ะ
-
เทียบกับคู่อื่นๆ คู่นี้ความอดทนเป็นเลิศ กว่าจะได้เจอกันสักที แบบนี้ต้องเอาใจช่วยให้ได้เจอกันไวๆ :man1:
-
รอดูว่าชุดใหญ่ของผู้กองเข้มจะดุเด็ดขนาดไหน อิอิ
-
ว้าวววววววววๆๆๆ
ผู้กองเข้มกะน้องเบนซ์จะได้เจอกันแว้วววววววว
-
ถึงยังไม่ 18 ก็เหอะ
อดไม่ไหววเเล้วววววว
:impress2:
-
ตอนใหม่มาแล้ววววว
อยากเห็นบททดสอบความปากดีอะ อิอิ :z1:
-
นั่งอ่านรวดเดียวจบ อิอิ
สนุกดีค่ะ
ชอบคู่พี่เข้ม-น้องแม้ว แล้วก็ คิม-แบ๊งค์ มากเลยค่ะ
น่ารักดี มีเรื่องให้ต้องลุ้นไปด้วยตลอด
-
^^
-
คิม แบ้งค์
คิม แบ้งงงงงงงค์
-
ขอบคุณคร้าบบบบ o14
-
"โว้ยยยยย ทำไมความรักของกรูต้องเป็นแบบนี้ด้วยยยย.."
พีทโวยวายลั่นห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาเก่าที่เจ้าตัวยึดเป็นแหล่งกบดานเพื่อรำพันปัญหาชีวิตรัก โดยมีแทนนั่งฟังอย่างเบื่อๆ เสียดายเวลาที่จะได้ไปกินข้าวเที่ยงกับจอม กลับต้องมานั่งอุดอู้อยู่ในห้องที่แคบและร้อนอบอ้าวอย่างนี้...
"มรึงก็ไปง้อมันซะสิ จะได้จบๆเรื่องกันซะที..จะมานั่งบ่นให้มันได้อะไรขึ้นมาเนี่ย.." แทนพูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ทั้งขำ ทั้งรำคาญ นึกสมน้ำหน้าพีทที่เคยโม้มาตลอดว่าแฟนอยู่ในโอวาท..
"ไม่ง้อโว้ย! กรูไม่ใช่คนผิด " พีทพูดอย่างดื้อดึง คว้าลูกบาสมาปั่นให้เลี้ยงตัวบนปลายนิ้วชี้ด้วยท่าที่คิดว่าเท่ที่สุด
"มันไม่สำคัญหรอกว่าใครผิดใครถูก ถ้ามรึงรักมัน มนรึงก็ไปง้อมันก็สิ้นเรื่อง.."
"โห..มรึงนี่พูดจาโคตรพระเอกเลยไอ้แทน.. มรึงจะพระเอกไปไหน มีวิธีอื่นอีกมั้ย? กรูไม่อยากง้อมันก่อน เดี๋ยวมันเคยตัว.."
พีทออกตัวอย่างไว้ท่า ในขณะที่แทนทำหน้าอย่างเอือมๆ.. เพราะฟังจากที่พีทเล่ามา ก็เรียกได้ว่าง้อไปเกือบครึ่งตัวแล้ว..
"มรึงก็ปล้ำเลยดิ ชอบนักไม่ใช่เหรอ ไอ้วิธีนี้น่ะ.." แทนยุส่ง
"เออ..จริง ทำไมก่อนหน้านี้กรูถึงนึกไม่ออกวะ" พีททำท่าเหมือนพึ่งเจอแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ แววตาเป็นประกายมุ่งมั่นยิ่งกว่าตอนลงแข่งกีฬานัดสำคัญ..
"มรึงจะบ้ารึไงวะไอ้พีท กรูแค่ประชดเฉยๆ สมองอย่างมึงนี่คิดได้แต่เรื่องหื่นๆเนาะ " แทนส่ายหัวอย่างเอือมๆ ใส่เพื่อนรัก
"อ้าว..ไหงมรึงพูดแบบนั้นวะ กรูเรียกมึงมาปรึกษานะเว้ย ไม่ใช่ให้มึงมาด่ากรู.."
"ก็มรึงมันคิดแต่เรื่องหื่นๆ ก็สมควรแล้วที่ไอ้บอสมันจะงอน.."
พีทเกาหัวยิก คิ้วเข้มๆขมวดเข้าหากัน
"นี่ตกลงมันงอนกรู หรือกูงอนมันกันแน่วะ.."
"กูจะไปรู้กับพวกมึงเรอะ" แทนย้อน "แต่ที่แน่ๆ กูว่า มันไม่ยอมพูดกับมึงก่อนแหงๆ..ยกเว้นว่ามึงแหละจะเป็นฝ่ายไปง้อมันก่อน.."
"กูไม่ง้อ กูไม่ผิด" พีทประกาศเจตนารมณ์อย่างชัดเจน "มึงคิดดูว่ามันเอาเบอร์กูไปให้คนอื่น ไม่แคร์ความรู้สึกกูเลยซักนิด แล้วมันจะมาให้กูง้อได้ไง.."
แทนเอามือปาดเหงื่อ ทั้งร้อน ทั้งรำคาญอากาศที่อบอ้าวในห้องเล็กๆจนนึกอยากทุ่มลูกบาสใส่หัวคู่ซี้แก้เซ็ง โทษฐานที่บ้องตื้นจนไม่น่าให้อภัย..
"มึงรู้ได้ไงว่าไอ้บอสเอาเบอร์มึงให้คนอื่นจริงๆ แล้วคนนั้นโทรมารึยัง มันอาจจะอำมึงเล่นก็ได้ มีแต่มึงนี่แหละที่เสือกตีโพยตีพายไปก่อน.."
พีทส่ายหัว พึ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่มีโทรศัพท์จากเด็กสาวแปลกหน้าเลย "แล้วทำไมมันต้องอำกูด้วยล่ะ.."
"ไอ้พีท ไอ้ควาย มันก็แค่ล้อเล่น หรือไม่ลองใจมึงไง..ถ้ามันให้เบอร์มึงกับคนอื่น ป่านนี้คนนั้นคงโทรมาแล้ว"
"ถึงยังไงกูก็ยังโมโหอยู่ดี มึงคิดดูดิ ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยเลยซักครั้งที่มันจะบอกรักกู"
"แทนเอามือลูบคางตัวเองอย่างครุ่นคิด ก่อนจะตอบไปด้วยน้ำเสียงเนือยๆอย่างคนกำลังเบื่อ.. "ก็แล้วมันสำคัญตรงไหนว่ามันจะบอกรักมึงหรือไม่บอกรักมึง.."
"สำคัญสิวะ ถ้ามันไม่บอกกูจะรู้ได้ไง.."
แทนมองหน้าเพื่อนซี้ด้วยสายตาสมเพช ก่อนจะพูดช้าๆเหมือนกำลังอธิบายเรื่องยากๆให้เด็กสามขวบฟัง..
"มึงเอาแต่คิดว่ามันไม่ยอมบอกรักมึง แล้วทำไมมึงไม่แหกตาดูว่าไอ้บอสทำอะไรให้มึงบ้าง มึงเรียนไม่ทันมันก็คอยติวให้ รายงานมันก็ช่วยมึงทำตลอด ใกล้สอบมันก็จัดตารางสอบให้มึง มึงตกมันก็ช่วยพามึงไปแก้อีก ถ้ามึงไม่รู้ว่ามันรักมึง มึงก็ควายแล้ว.."
พีทฟังแล้วได้แต่ทำตาปริบๆ ก่อนจะออกปากเถียงอย่างดื้อดึง
"เรื่องพวกนั้นมันก็ทำให้กูตั้งแต่ไหนแล้ว ตั้งแต่ยังไม่เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ.."
"ก็นั่นไง มึงก็เลยมองข้ามไป เมื่อก่อนตอนที่คบกับเมย์กูก็เคยคิดเหมือนมึง ว่าเป็นแฟนกันก็ต้องบอกรักกัน ต้องหึงกัน ต้องไปเที่ยวด้วยกัน กลับบ้านพร้อมกันทุกวัน แต่ตอนนี้กูรู้แล้วว่ามันไม่ใช่ มึงลองถามตัวเองบ้างซิว่าเคยเป็นฝ่ายดูแลไอ้บอสบ้างรึเปล่า.."
"กูก็โทรหามันทุกวัน เสาร์อาทิตย์กูก็ไปหามันตลอด มีแต่มันแหละที่ไม่ค่อยจะยอมให้กูไปหา.."
"ก็ไปหามันทีไรมึงก็ตั้งใจจะไปทำแต่เรื่องหื่นๆ ไม่ก็ไปดูหนัง กินไอติม ทำอยู่แค่เนี้ยะ?..เป็นกู กูก็เบื่อ.."
"อ้าวแล้วมึงจะให้พวกกูไปทำอะไรล่ะ ชวนกันไปเกี่ยวข้าวงั้นเหรอ?.." พีทย้อนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด..
"พวกมึงอาจจะเป็นเพื่อนสนิทกันนานเกินไปหน่อยล่ะมั้ง" แทนพูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด
"แล้วไงวะ?"
"ก็มึงไม่รู้สึกเหรอว่าที่พวกมึงทำๆกันอยู่เนี่ย มันไม่ต่างจากก่อนหน้าที่พวกมึงจะมาเป็นแฟนกันเท่าไหร่ บางทีไอ้บอสมันอาจจะเห็นมึงเป็นเหมือนเพื่อนมากกว่าล่ะมั้ง.."
"เอากันไม่รู้ตั้งกี่รอบแล้วเนี่ยนะ.." พีทพูดด้วยน้ำเสียงเพลียๆ..
แทนใช้มือข้างที่ไม่มีผ้าพันแผลเดาะลูกบาสเล่นเบาๆแก้เซ็ง ก่อนจะอธิบายให้เพื่อนรักฟังอย่างอดทน
"ก็แล้วไงล่ะ ถึงจะมีอะไรกัน แต่ที่มึงทำๆอยู่ ก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ ความรักมันต้องมีอย่างอื่นอีกเว้ย! ถามจริงๆ มึงเคยคิดบ้างไหมว่าเรียนจบแล้วมึงจะไปเรียนต่อที่ไหน แล้วไอ้บอสจะไปเรียนต่อที่ไหน แล้วเรื่องของพวกมึงจะเป็นยังไงต่อไป...อีกสิบปี ยี่สิบปีพวกมึงยังจะคบกันอยุ่อีกมั้ย?"
พีทเกาหัวยิก นึกไม่ถึงว่าจะได้ฟังอะไรแบบนี้จากปากแทน.. "มึงคิดอะไรแบบนี้ด้วยเหรอวะ?"
"อือ..ก็พึ่งจะมาคิดตอนคบกับจอมนี่แหละ.." แทนยอมรับตามตรง อยู่ๆหน้าเข้มๆก็มีสีเรื่อตรงแก้มขึ้นมาเฉยๆ.. "ถ้ามึงอยากจะคบกับใครนานๆมึงก็คิดไปเรื่อยแหละ อย่างน้อยกูก็อยากจะทำให้มันดีที่สุด.."
ราวกับว่าคำพูดของแทนจะสะกิดอะไรบางอย่างในใจพีท เจ้าตัวนั่งบนเต๊ะเก่าๆที่มีฝุ่นเขรอะอยู่เงียบๆ ในขณะที่แทนเลี้ยงลูกบาสให้กระดอนจากพื้นสู่มือเล่นเบาๆทั้งที่สายตามองเหม่อไปบนผนังที่ว่างเปล่า ต่างฝ่ายต่างครุ่นคิดเรื่องของตัวเอง ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมภายในห้องเล็กๆที่อับทึบนั้น..
แล้วอยู่ๆ พีทก็กระโดดผลุงลงจากโต๊ะ ตะโกนลั่นห้องเล็กๆด้วยน้ำเสียงเหมือนคนที่พึ่งมองเห็นทางสว่าง "กูคิดออกแล้ว! ขอบใจมึงมากไอ้แทน.."
แทนขมวดคิ้วเข้ม สีหน้างุนงง.. "คิดอะไรของมึงวะ กูยังไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย.."
"กูคิดออกแล้วว่ากูจะทำยังไงต่อไปกับไอ้บอส..แต่ตอนนี้ กูต้องง้อมันก่อนด้วยวิธีที่เป็นตัวกูที่สุด.."
"วิธีอะไรของมึงวะ..?"
พีทยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ใบหน้าหล่อเหลาดูชั่วร้ายขึ้นมาทันตา
"วิธีง้อที่เป็นตัวกูที่สุด ก็ปล้ำไง..."
-
"วิธีง้อที่เป็นตัวกูที่สุด ก็ปล้ำไง..."
วิธีง้อแบบคลาสิคตลอดกาล อิอิ
:z13: :z13:
-
ก็เหมาะกับพีทจริงๆ น่ะแหละ
:laugh:
-
ไอ้พีทเอ้ยยยยยยยยยยยยยยย
ในที่สุดก็ตามอ่านจนครบทุกเรื่องและทุกตอนนะครับ
อยากจะบอกว่าเขียนดีครับ
คือสี่เรื่องมันก็ได้หลากหลายอารมณ์จริงๆ อย่างที่คนเขียนว่า
โดยเฉพาะเรื่องนายคิม ก็เข้มข้นดีครับ
อ่านแล้วดูโดดเด่นกว่าเรื่องอื่นอยู่หน่อย
แต่ว่าเรื่องอื่นๆ ก็โอเคมากๆ เลยนะครับ
รออ่านต่อไปครับ
+1+1 o13 o13 o13
-
ช่วงนี้ขยันอ่ะ...เลยลงให้บ่อย ฮี่ ฮี่ เรื่องของเรื่องก็คือปิดกีฬามหาลัยอ่ะครับ ก็เลยว่างๆ มีเวลาเขียนนิยายเยอะหน่อย
จะบอกว่าอาจจะมาๆ หายๆซักพักนะครับ เพราะต้องเขียนนิยายหนึ่งเรื่องให้โปรเจคของเล้า (ตั้งใจอยากเขียนด้วยแหละ) ซึ่งนิยายเรื่องนู้นมีเดดไลน์ที่ชัดเจน
แน่นอน ทำให้ต้องเร่งเขียนหน่อย ปกติไม่ค่อยเขียนเรื่องยาว และไม่เคยวางแผนการเขียน แต่ครั้งนี้ต้องมีแผนการเขียนที่แน่นอน เพราะถ้าทำอะไรเรื่อยเฉื่อย
อาจจะมีผลกระทบถึงงานของคนอื่นได้ ก็เลยต้องตั้งใจมากๆนะครับ
แต่ 16+นี่เขียนเรื่อยๆ มาเรียงๆได้ (แค่คอยระวังอย่าให้ขาดตอนไปเกินสามเดือน มิฉะนั้นนิยายอาจโดนย้ายได้ 55) ถ้าจำเป็นจริงๆก็อาจจะมาสามเดือนครั้ง
(ล้อเล่นนะครับ) ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ดูจากเนื้อเรื่องก็น่าจะพอเดาได้ว่าใกล้จะจบละ..
สำหรับคนที่ไม่ค่อยได้เข้ากระทู้เกี่ยวกับกิจกรรมของเล้า คนเขียนขออนุญาตเอาพรีวิวนิยายมาลงนะครับ นิยายเรื่องใหม่นี้เขียนในลักษณะ
frist person point of view ซึ่งเป็นวิธีที่คนเขียนไม่ค่อยถนัด และไม่เคยใช้ ก็เลยอยากลอง..
ขออธิบายวิธีการเขียนนิยายแบบคร่าวๆหน่อยนะครับ
สำหรับนักอ่าน เผื่อว่าจะได้มีอรรถรสในการอ่านมากขึ้น และเผื่อใครที่อยากจะลองเขียน วิธีการเขียนนิยายก็จะเป็นไกด์ไลน์ช่วยได้ (บ้าง
นิยายแบบ 1st person point of view ก็คือนิยายแบบที่ตัวละครเป็นผู้เล่าเรื่อง ลักษณะก็จะคล้ายเรื่องเล่า ในบอร์ดนี้มีคนใช้วิธีนี้กันเยอะนะครับ
เพราะทำให้คนอ่านได้ใกล้ชิดตัวละคร เหมือนมีใครสักคนมาเล่าให้ฟังด้วยปากของตัวเอง เขียนง่าย ใช้ภาษาพูดก็ได้ เขียนเหมือนเขียนไดอารี่ก็ได้
แต่วิธีนี้มีข้อจำกัดก็คือ ตัวละครไม่สามารถเล่าความรู้สึกนึกคิดของตัวละครอื่นได้(เพราะมันจะดูแปลก) และสามารถเล่าได้จากมุมที่ตัวเองเห็น คนเขียนไม่สามารถเล่าเหตุการณ์ที่ตัวละครเอกไม่อยู่ด้วยได้ นิยายเรื่องดังที่ใช้วิธีนี้ก็คือ ทไวไลท์อ่ะครับ
นิยายแบบ 2nd person point of view น้อยมากที่จะมีคนเขียนนิยายด้วยวิธการนี้ นอกจากช่วงเปิดเรื่อง เพราะ 2nd person ก็หมายถึงตัวคนอ่านเอง
คนอ่านๆแล้วอาจจะคิดว่า เอ๊ะ ชั้นไปเป็นตัวละครในนิยายได้ไง แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีนะครับ ยกตัวอย่างเช่น พรีวิวนิยายของKirimanjaro ก็เขียนในลักษณะ
2nd person point of view ซึ่งเก๋และยากมากๆ (ขอโปรโมทให้โปรเจคเล้าอีกเรื่องหนึ่ง)
วิธีสุดท้ายก็คือ 3th point of view ก็คือคนเขียนกล่าวถึงตัวละครในลักษณะบุคคลที่สาม คนเขียนจะเหมือนเฝ้ามองจากภายนอก แล้วเล่าให้คนอ่านฟังอีกที(ต่างจากวิธีแรกที่คนเขียนเล่าเรื่องของตัวเองให้คนอ่านฟังโดยตรง..) วิธีนี้มีข้อดีก็คือ คนเขียนจะเล่าจากมุมไหนก็ได้ เล่าผ่านตัวละครกี่ตัวก็ได้ เล่าถึงความรู้สึกนึกคิดของตัวละครยังไงก็ได้ แต่มีข้อเสียยก็คือ ถ้าเล่าไม่ดีมาก คนอ่านจะรู้สึกห่างเหินกับตัวละคร แต่ละวิธีการเขียนก็จะมีข้อดีข้อเสียต่างกันไป ซึ่งชุด 16+ จะใช้วิธีเล่าเรื่องแบบนี้ทั้งหมด เพราะมีตัวละครเยอะน่ะครับ
ทีนี้โปรเจคของเล้า ผมก็อยากจะทดลองอะไรใหม่ๆ ก็เลยตั้งใจว่าจะใช้วิธีเล่าเรื่องแบบผสม อยากลองให้ติดตามกันดูนะครับ ผมจะขอเอาแค่พรีวิวที่ลงในกระทู้กิจกรรม มาลงในนี้ เผื่อว่าสมาชิก 16+ ที่ไม่ได้เข้ากระทู้กิจกรรมของเล้าจะได้อ่านแล้วก็ไปติดตามในโปรเจคเล้าด้วยกัน
อันล่างนี้เป็นพรีวิวนะครับ
...................................................................
ผมมองการ์ดแต่งงานใบสวยที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า มันถูกออกแบบอย่างมีรสนิยมต่างจากการ์ดสีชมพูเกร่อๆทั่วไปลิบลับ
..น่าเสียดาย ที่เจ้าของการ์ดไม่ได้อยู่ในท่าทีแช่มชื่นอย่างที่ควรจะเป็น...
ว่าที่เจ้าบ่าวนั่งอยู่ตรงหน้าผม เอามือกุมขมับ สีหน้าเคร่งเครียดทุกข์ทนหมือนคนที่กำลังแบกโลกไว้ทั้งโลก...
บรรยากาศรอบตัวตึงเครียดจนน่าอึดอัดใจ... ผมแสร้งหยิบการ์ดใบสวยขึ้นมาพลิกดูเพราะไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านั้น แม้ใจนึกอยากจะหาคำพูดเท่ๆมาแสดงความยินดี
แต่จากสภาพของไอ้เมฆตอนนี้ ผมก็พูดได้แค่...
"เออ..กูดีใจด้วยว่ะ..แต่กูไปงานแต่งมึงไม่ได้จริงๆ ช่วงนี้ที่ร้านกูกำลังยุ่งๆ เอาเป็นว่า กูแสดงความยินดีกับมึงล่วงแล้วกัน.."
ไอ้เมฆเอามือลูบหน้าตัวเองช้าๆ เหมือนกำลังพยายามสลัดร่องรอยหม่นไหม้ออกไปจากสีหน้า มันถอนหายใจยาว..เบือนหน้าหนีออกไปนอกหน้าต่าง
ไม่...แม้แต่จะมองการ์ดในมือผม
ชั่วขณะที่มันหันกลับมาแววตาของมันที่ผมเห็น.. เป็นแววตาของคนที่กำลังสับสนในชีวิต
"มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้มาหามึงเพราะเรื่องนี้.."
ผมยักไหล่ ใช่ว่าผมจะเดาไม่ออกว่ามันมาที่ร้านกาแฟของผมทำไม แต่ผมไม่อยากสาระแนเรื่องของชาวบ้านไปให้มากกว่านี้...การ์ดใบสวยยังคงนิ่งงันอยู่ในอุ้งมือผม ก่อนที่ผมจะแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ก้มหน้าก้มตาอ่านรายละเอียดในการ์ด ทั้งที่มันไม่ได้มีอะไรน่าสนใจมากไปกว่า จัดงานที่ไหน กินเลี้ยงกี่โมง โคตรเหง้าของเจ้าบ่าวเจ้าสาวเป็นใครบ้าง...
ในที่สุดไอ้เมฆก็อดรนทนไม่ได้กับอาการทองไม่รู้ร้อนของผม มันดึงการ์ดแต่งงานจากมือผมแล้วร่อนไปที่โต๊ะอย่างไม่ไยดี แล้วพูดกับผมด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน..
"กูมาหามึงเรื่องเจ้าเดียว กูอยากให้มึงช่วยพูดกับมันให้กูหน่อย...ว่าถึงกูจะแต่งงานแล้ว แต่ระหว่างกูกับมันก็ยังเป็นเหมือนเดิม..."
เห็นสีหน้าของมันแล้วผมอยากหัวเราะออกมาดังๆ เอาล่ะสิ..งานเข้าแล้วไงกู ...ทีตอนได้กันไม่ยักกะชวนกูไปดูด้วย ทีอย่างนี้จะให้กูช่วย..
ผมจ้องหน้าไอ้เมฆก่อนจะพูดกับมันด้วยน้ำเสียงจริงจัง..
"เมฆ กูพูดตรงๆนะ มึงจะแต่งงานเดือนหน้าอยู่แล้ว มึงจะมาวุ่นวายอะไรกับมันอีก เดียวมันยังเด็ก มันยังต้องเจอคนอีกเยอะ มึงปล่อยให้มันไปเจอสิ่งดีๆดีกว่า.."
มันมองหน้าผม สีหน้าตัดพ้อจนทำให้ผมรู้สึกผิด..
"กูรักเจ้าเดียว กูปล่อยมันไปไม่ได้ กูรู้ว่ากูผิด กูมันเห็นแก่ตัว มึงจะด่าจะว่ากูยังไงก็ได้..แต่กูปล่อยมันไปไม่ได้จริงๆ มึงต้องช่วยกูนะ มึงจะให้กูกราบมึงก็ได้.."
คำพูดของไอ้เมฆทำให้ผมอึ้ง..ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมเพชดี...คนที่เคยทะนงตัวอย่างมัน กลับต้องมาทำท่าจะเป็นจะตายต่อหน้าผมเพราะเด็กคนเดียว..
"ถ้ามึงรักเจ้าเดียวมึงก็อย่าแต่งงานดิ มึงทำแบบนี้ เป็นกู กูก็ไม่เอามึงหรอก.."
ผมส่ายหัวดิก ถึงเจ้าเดียวจะไม่ใช่ลูกใช่หลาน แต่ผมก็รักมันเหมือนน้องชายแท้ๆคนนึง เรื่องอะไรจะส่งมันให้ไปเป็นเมียน้อยคนอื่น ถึงคนๆนั้นจะเป็นเพื่อนรักที่คบกันมาเกือบสิบปีก็เถอะ..
"กูยกเลิกงานแต่งไม่ได้ มึงก็รู้ว่ากูเป็นลูกชายคนเดียว ป๊ากับแม่หวังกับกูไว้มาก..กูทำให้เค้าผิดหวังไม่ได้.."
"มึงจะเอาไงของมึงกันแน่วะ" ผมพูดเสียงห้วนๆอย่างคนกำลังโมโห
"แต่งงานก็จะแต่ง ไอ้เดียวมึงก็อยากจะเก็บไว้ นี่มันชีวิตคนนะเว้ย ไม่ใช่ธุรกิจที่มึงทำอยู่จะได้ควบคุมได้ทุกอย่างไว้ในมือ ถ้ามึงคิดจะแต่งงานมึงก็ต้องปล่อยไอ้เดียวไป .."
ความจริงผมตั้งใจจะด่ามันยาวเหยียดกว่านี้ให้สาแก่ใจ แต่พอเห็นสีหน้ามันแล้วก็ทำไม่ลง สีหน้าของมันตอนนี้ทุกข์ทนหม่นไหม้ในแบบที่ผมเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน และผมคงเป็นเพื่อนหมาๆน่าดูถ้าผมยังคิดจะซ้ำเติมมันได้ลงคอ...
ไอ้เมฆนิ่งไปครู่ใหญ่เหมือนคนกำลังใคร่ครวญหาทางออก มันมองผมด้วยสายตาวิงวอนเหมือนจะลงไปกราบแทบเท้าผมเสียให้ได้ ท่าทีของมัน ตอนนี้ ไม่ใช่ไอ้เมฆคนเดิมที่ผมรู้จัก ความทรนงที่เคยมีอยู่ในตัวมันถูกทำลายจนหมดไม่เหลือหลอ..
และคนที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ เหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำตายและกำลังทุรนทุรายไขว่าคว้าหาอะไรก็ได้เพื่อที่จะพยุงให้มีชีวิตรอดต่อไป...
"กูรู้ว่ากูมันเลว กูมันเห็นแก่ตัว แต่กูรักไอ้เดียวมาก แล้วกูก็ปล่อยมันไปไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยที่สุด กูก็อยากจะดูแลมันจนกว่ามันจะเรียนจบ มึงจะให้กูทนดูมันต้องลำบากส่งเสียตัวเองแบบนี้ กูทำไม่ไหวหรอกว่ะ..ถ้ามึงไม่เห็นแก่กู ก็นึกซะว่าเห็นแก่เจ้าเดียวแล้วกัน.."
ฟังมันพูดแล้วผมก็ได้แต่หัวเราะแค่นๆอย่างนึกสมเพช เมื่อเพื่อนรักริอ่านจะทำตัวเป็นอาเสี่ยเลี้ยงต้อยเด็กตั้งแต่อายุไม่ทันจะสามสิบ
และถ้าผมช่วยเหลือมัน ก็เท่ากับว่าผมมีส่วนเป็นใจกับเรื่องกับความผิดบาปครั้งนี้ของมันด้วย...
ผมรู้สึกปวดหัวตุบจนต้องเอามือนวดขมัย ก่อนจะออกปากถามมันไปว่า..
"แล้วมึงจะให้กูช่วยยังไงวะ?"
ไอ้เมฆหน้าชื่นขึ้นมาทันที เหมือนคนที่ได้เห็นน้ำเพียงแก้วเดียวหลังจากเดินฝ่าเปลวแดดกลางทะเลทราย...
"มึงทำไงก็ได้ให้เจ้าเดียวยอมพบหน้ากูซักครั้ง..กูไปหามันที่บ้านก็แล้ว ไปเฝ้าที่หน้าโรงเรียนก็แล้ว มันก็ไม่ยอมออกมาให้กูเจอหน้า มึงรู้มั้ยว่าสามวันที่มันหลบหน้ากู กูแทบจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว มึงช่วยกูหน่อย กูรู้ว่ามันจะต้องยอมฟังมึง ถ้าได้เจอมันสักครั้ง มึงจะให้กูทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น.. "
ผมจ้องหน้าไอ้เมฆชัดๆเต็สองมตา ขอบตาดำคล้ำอิดโรยบอกชัดเจนว่าตลอดสามวันที่ผ่านมา ว่าที่เจ้าบ่าวคนนี้คงแทบจะไม่เป็นอันกินอันนอน..
ผมถอนใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเหมือนถูกมัดมือชกให้ต้องมีส่วนเป็นใจกับเรื่องเลวๆพรรค์นี้
ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดว่าคนอย่างไอ้เมฆจะมีหัวใจรักใครได้ มันเห็นแก่ตัวเกินไป ใช้เหตุผลในการดำรงชีวิตมากเกินไป หลายครั้งที่ผมคิดว่าคนอย่างมันไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกละเอียดอ่อนที่เรียกว่าความรัก..
ผมยอมรับว่าครั้งหนึ่งเมื่อตอนสมัยเรียน ผมเคยแอบชอบไอ้เมฆ เพราะชื่นชมในความมุ่งมั่นเอาจริงเอาจังและความหยิ่งทะนงตัวของมัน
แต่แล้วผมก็ถอดใจเลิกชอบมันไปเอง..ไม่ใช่เพราะมันไม่ชอบผมตอบ แต่เป็นเพราะความหยาบกระด้างไร้หัวจิตหัวใจของมัน หัวใจของมันเย็นชาเกินไป เย็นชาจนเหมือนน้ำแข็ง.. ไม่สิ ต้องเรียกว่าภูเขาน้ำแข็งมากกว่า...ความเย็นชาของมันเคยทำร้ายหัวใจของใครมา นักต่อนักแล้ว...
แต่ในตอนนี้ภูเขาน้ำแข็งกำลังแหลกทำลายลงตรงหน้าผม ก่อนจะหลอมละลายลงช้าๆ สูญสิ้นความยิ่งใหญ่แข็งแกร่งที่มันเคยมีมาตลอด..
เพราะอะไรนะ? เพราะคำว่ารักนั่นล่ะหรือที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ได้...?
มีคนเคยบอกกับผมว่า ผู้ชายมักจะงี่เง่าในเรื่องความรัก...
ตอนนี้ผมเห็นแล้ว..ว่าต่อให้เก่งกาจปราดเปรื่องแค่ไหนก็อาจกลายเป็นคนโง่สมองทึบหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ต่อเมื่อความรักมันบังตา..
ไอ้เมฆจ้องหน้าผมเขม็ง ก่อนจะหลุดคำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกเย็นเยือกขึ้นมาจับขั้วหัวใจ คำพูดที่ผมไม่คิดว่าจะได้ฟังจากปากคนอย่างมัน..
"มึงเข้าใจมั้ยโอม..ฆ่ากูให้ตายซะยังจะดีกว่าที่จะให้กูเลิกกับไอ้เดียว..."
อย่าลืมติดตามเรื่องนี้ต่อในโปรเจคของเล้าน้า..คืนนี้ไปล่ะ
-
สงสารน้องเดียวอ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
โอ้ว ,, วิธีการง้อสมกับเป็นเจ้าตัวจริงๆเลย
แล้วพรีวิวเรื่องใหม่น่าติดตามมากๆค่ะ :impress2:
-
:L2:
-
อยากให้โปรเจคเล้าทำออกมาเร็วๆจังเลยครับ
น่าอุดหนุนมากๆๆ
นักเขียนเก่งๆทั้งนั้นที่ช่วยกันคลอดโปรเจคนี้ออกมา อิอิ
สรุปแล้วพีทก็จะปล้ำให้ได้อะนะ :z1: มันจะดีขึ้นไหมเนี่ยยย
-
แหม เป็นวิธีง้อที่เป็นตัวของตัวเองมากเลยคับ
:-[
-
โห เจ้าพีทนะเจ้าพีท นั่งคิดซะตั้งนานสองนาน สุดท้ายก็ ปล้ำ เหมือนเดิม สมองมันคิดได้แค่นี้จริงๆ อิอิ
-
:oo1: :z10:
-
พีทก็อย่างนี้ทุกทีเลยอ่ะ :haun4:
ภาษากายมันเข้าใจง่ายกว่าภาษาพูดใช่ป่ะพีท ง้อแบบนี้เจ๋งสุดแระ อิอิ :z1:
ส่วนพรีวิวได้ลองเข้าไปอ่านในกระทู้นุ้นบ้างแล้วค่ะ
น่าติดตามมากมาย ปัญหาที่เหมือนจะไม่มีทางออก
อยากรู้ว่าในนิยายจะเหมือนชีวิตของคนรู้จักมั้ย
เพราะสุดท้ายมันก็โดนจับให้แต่งงานเหมือนเดิม เศร้าแทนมันเลยอ่า :sad4:
-
เจ้าพีทคิดได้ไงเนี๊ยะ :a5:
-
พีทหื่นได้โล่
คิดถึงคิม
โปรเจคน่าอ่านมาก
:กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ความรักก็เหมือนทางขึ้นไป..ปาย
ถ้าไม่ลำบากจะไม่เห็นความสำเร็จ
..ปาย อิน เลิฟ..
-
ชนะเลิศช่วยกันทำมาหากินสุดฤทธิ์
อยากลืมช่วยกันอุดหนุนโปรเจคเล้านะคับ
-
ก่อนอื่นต้องบอกว่าขอบคุณมากๆนะครับที่แต่งนิยายได้สนุกมาก
ผมรู้จักคุณ anocha จากเรื่อง คืนที่หนึ่ง
อ่านแล้วสนุกดีครับ เลยมาลองหาเรื่องของคุณอ่านอีก
ประทับใจครับ สนุกทุกเรื่อง
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
:z1:
สงสารน้องบอส
มีแฟนทั้งที
เอะอะปล้ำๆ
-
มีโปรเจกต์หน้า แสดงว่าเรื่องสั้นสี่เรื่องนี้จะจบแล้วหรอครับ???
แต่ก็รออ่านนะครับ
-
ขอบคุณสำหรับความสนุกที่แบ่งปัน และน้ำใจที่มีให้เพื่อนๆในเล้าครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ :กอด1:
-
พีทค้าบกินข้าวหรือกินหญ้าอ่ะ
แต่วิธีการง้อนี่สนับสนุนนะ :laugh:
-
พีทเอ๊ย หลังจากคุยกับเมฆตั้งนาน
"ใจปล้ำ" จริงๆ เลย :laugh:
พรีวิวนี้อ่านแล้วอยากรู้เรื่องเต็มๆมากเลยจ้า
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากนะคะ
-
สงสัยบอสมันโดนแบบเวอร์ชันถึงลูกถึงคนแน่ๆ :laugh:
พอได้อ่าน เรื่อง point of view ก็รู้มากขึ้นน่ะครับเกี่ยวกับการเขียนนิยาย
ยังไงจะรอทั้ง 16+ และของเล้านะครับ
-
โปรเจคเล้าน่าอ่านมากเลยค่า โครงเรื่องน่าสนใจอ่ะ
^___^
-
โฮ ตั้งแต่เป็นแฟนกะจอมเนี๊ยแทนความคิดเป็นผู้ใหญ่จัง o13
-
+1 ให้ค่ะ
อ่านที่อธิบายวิธีการเขียนนิยายแล้วได้ความรู้ขึ้นเยอะเลยค่ะ
แต่อยากอ่านเรื่องยาวๆของคุณ anocha บ้างค่ะ
-
มาอีกหน่อยนะ ๆๆๆ
-
สุดท้ายก็นะ บอสคงเสร็จไม้ตายของพีทอีกตามเคย :เฮ้อ:
สงสัยต้องยุให้น้องบอสทำการปฏิวัติซะแล้ว
พรีวิวเรื่องใหม่น่าสนใจมากครับ o13
-
ขอ :z13:น้องชายที ไม่เคยได้จิ้มเลยสักครั้ง :z1:
เรื่องที่พรีวิว ไว้ น่าสน ยังไงคุณ anocha ก็ไม่พ้นกระดูกกรอบ ๆ ว่าไป ชอบครับ
ตั้งตารอทั้งเรื่องเมน กับโปรเจกเล้า
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ :กอด1:
-
กลัวบอสจะงอนหนักกว่าเดิมอะดิ
-
งานยุ่งแน่ๆ
หรือว่าเที่ยวเพลิน
555
รอยู่นะครับ
-
:mc4: ตามอ่านทันแล้ว เราไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆ น่ารักทุกคู่เลย
รอติดตามผลงานนะคะ
+1 เป็นกำลังใจคุณ anocha ให้ค่ะ
:L2:
-
:z3: :z3: :z3:
นานแล้วนะครับ
555
-
เรื่องใหม่ก็น่าสน เรื่องเก่าก็รอติดตาม...หายไปนานเลยยยย
:z3:
-
:call: :call:มารอค่ะ อิอิ
-
:m31:อ๊ายยยยยยยยย เพิ่งเห็นว่ามีกระทู้นี้ พลาดไปได้ไงเนี่ยยยยยย
สนุกทุกคู่เลย แต่ชอบคู่คิมเป็นพิเศษ สงกะสัยชอบคาแรกเตอร์ตัวละครแบบนี้มั้ง อิๆ
มาต่อช้าไม่เป็นไรค่า ไปทำงานก่อนเต๊อะ มาช้าดีกว่าไม่มาเน้ออออ
จะรอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อค่า
-
ไม่มาอัพเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์เหรอครับ
-
เอ่อ... พีท คิดหาวิธีตั้งนาน แต่แล้วก็เลือกใช้วิธีเดิมๆที่เคยทำ แล้วจะเสียเวลาไปทำไมเนี่ย
-
แสงแดดสีส้มทองแปรเป็นสีเข้มขึ้นทุกขณะเมื่อดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงในยามเย็น แสงสุดท้ายของวันสาดเข้าไปในเรือนไม้หลังงามที่ปลูกอยู่ท่ามกลางไม้ใหญ่บนอาณาบริเวณกว้างขวาง ที่ชานหน้าบ้านซึ่งตกแต่งด้วยกระถางไม้ดัดราคาแพงลิบ เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่กำลังนั่งอยู่เพียงลำพัง
ทอดตาเหม่อออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมายราวกับกำลังครุ่นคำนึงถึงใครบางคน
"คิม...แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้วลูก มากินข้าวเถอะ " เสียงเรียกนั้นไม่ทำให้ผู้ถูกเรียกไหวติงเลยแม้แต่น้อย คิมหันต์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ปล่อยความคิดให้จมดิ่งอยู่ในภวังค์โดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว
"ยังไม่หิวเหรอลูก" อาการเฉยชานั้นทำให้ผู้เรียกร้อนใจจนต้องออกมาตามด้วยตัวเอง ผู้เป็นแม่เดินตรงมาหา แล้ววางมือลงบนไหล่กว้างผึ่งผายของลูกชายอย่างอ่อนโยน แม้จะเคยชินกับการอยู่ในซีกโลกตะวันตกซึ่งเด็กหนุ่มสาวนั้นเติบโตเร็วเกินวัยทว่าในสายตาของภัทรา คิมหันต์ลูกชายของเธอก็ดูเป็นหนุ่มเร็วเกินตัวจนผู้เป็นแม่ใจหาย ไม่เหลือเค้าหนูน้อยจ้ำม่ำน่ารักที่ยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำของเธอ
คิมหันต์ในยามนี้ดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัว ทั้งเงียบขรึมและเย็นชาจนคนเป็นแม่สัมผัสได้ถึงความห่างเหิน บางครั้งเธอรู้สึกว่ากำลังจะกลายเป็นคนแปลกหน้าในสายตาของลูกชายด้วยซ้ำ
"คิม ไปกินข้าวกันเถอะลูก นั่งตรงนี้เดี๋ยวยุงกัด" ภัทราออกปากถามซ้ำเมื่อคนตรงหน้ายังไม่มีวี่แววว่าจะขยับตัวลุก
คิมหันต์ส่ายหัวเล็กน้อย พูดโดยไม่ยอมมองเบือนหน้ากลับมาด้วยซ้ำ "ผมยังไม่หิว.."
"ตั้งแต่กลับมาอยู่สิงห์บุรี คิมดูซึมๆไปนะลูก ตาเองก็บ่นๆอยู่เหมือนกัน"
เด็กหนุ่มไม่ตอบ อาการเฉยชาทำให้คนถามถอนใจเฮือกใหญ่ ยิ่งโตคิมหันต์ก็ยิ่งมีเค้าหน้าคล้ายอาคมผู้เป็นบิดาราวกับถอดพิมพ์กันมา หากแต่นิสัยใจคอกลับต่างกันโดยสิ้นเชิง อาคมเป็นคนมุทะลุโผงผางเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็พูดออกมาตรงๆ ทว่าคิมหันต์กลับซับซ้อนเข้าใจยาก จนบางคราวผู้เป็นแม่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกชายต้องการอะไรกันแน่
""คิม แม่รู้ว่าคิมไม่อยากกลับไปอยู่กับพ่อ เอางี้ไหมลูก คิมไปอยู่กับแม่ที่เมืองนอก ไหนๆช่วงนี้คิมก็ไม่ต้องไปเรียนแล้ว เราก็ทำเรื่องย้ายโรงเรียนกันเลยดีไหม แม่จะบอกทอมเขาช่วยจัดการให้ พรุ่งนี้แม่จะได้เตรียมหลักฐานทำวีซ่า พาสปอร์ต"
เด็กหนุ่มนิ่วหน้าเล็กน้อยราวกับกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง กอ่นจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงห้วนกระด้าง "ผมเรียนอยู่ที่เดิมดีแล้วครับแม่"
คนเป็นแม่ถอนใจเฮือกใหญ่ ทั้งที่ถูกพักการเรียน แต่คิมหันต์ก็ยังยืนกรานครั้งแล้วครั้งเล่าว่าจะไม่ยอมย้ายโรงเรียนไปไหน
"ทำไมล่ะลูก อยู่ที่เดิมก็ใกล้กับพวกเดิมที่เคยมีเรื่อง แม่เป็นห่วงคิมนะลูก"
"ผมดูแลตัวเองได้" เจ้าตัวยังยืนยันน้ำเสียงหนักแน่น ไม่ใส่ใจกับแววตาอนาทรร้อนใจของคนเป็นแม่
"คิม... แม่รู้ว่าเราไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกันตั้งแต่เล็ก "ภัทราพูดกับลูกชายด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่าจริงจัง "บางทีคิมอาจจะอึดอัดบ้าง แต่ถ้าไปอยู่ที่โน่น ทนสักหน่อยเดี๋ยวพอปรับตัวได้คิมก็จะชินไปเอง ทอมเขาก็ใจดี น้องๆก็ยังเล็ก อยู่ไปแล้วคิมก็อาจจะชอบไปเองนะลูก"
ถ้อยคำเกลี้ยก่อมนั้นไม่ทำให้คิมหันต์รู้สึกคล้อยตามเลยแม้แต่น้อย "ผมอยู่นี่สบายใจดีแล้วครับแม่"
"คิมไม่รักแม่ ไม่อยากอยู่กับแม่หรือลูก"
"ผมรักแม่ แต่ผมอยากเรียนที่เดิมครับ" คิมหันต์ตอบทันควัน น้ำเสียงหนักแน่นอย่างคนที่รู้ดีเต็มเปี่ยมว่าตัวเองต้องการอะไร สีหน้าของเด็กหนุ่มอ่อนโยนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาผิดหวังและสีใจของผุ้เป็นแม่
"แล้วคิมจะอยู่กับใครล่ะลูก กลับไปอยู่กับพ่อคิมก็ไม่เอา บ้านญาติที่อยู่กรุงเทพก็ไม่มีใครอยู่ใกล้คิมเลย จะเดินทางไปเดินทางมาก็ลำบากนะคิม"
"ผมอยู่หอก็ได้ครับ"
คำตอบนั้นยิ่งทำให้คนฟังเกิดอาการปริวิตกเข้าไปใหญ่ ลำพังอยู่กับพ่ออยู่กับตา คิมหันต์ยังก่อเรื่องจนคนเป็นแม่อดห่วงไม่ได้ถึงกับต้องบินข้ามทวีปมาแก้ปัญหา ให้แล้วเจ้าตัวคิดจะอยู่คนเดียว ทุกอย่างจะไม่ยิ่งแย่ไปกว่าเดิมอีกหรือ
"แม่กลัวว่าอยู่คนเดียวเดี๋ยวก็จะมีเรื่องมีรา..."
"ผมจะไม่ก่อเรื่องอีกแล้วครับแม่ ผมสัญญาครับ " คิมหันต์รีบพูดทันควันก่อนที่ภัทราจะทันได้พูดจนจบประโยค น้ำเสียงของเด็กหนุ่มหนักแน่นชัดเจนจนคนฟังรู้สึกได้
"จะดีหรือคิม อยู่คนเดียวใครจะคอยดูแล้ว ไหนจะเรื่องเสื้อผ้า ไหนจะเรื่องข้าวปลาอีกล่ะลูก"
"ตอนอยู่กับพ่อ ผมก็จัดการเองทุกอย่างอยู่แล้ว" คิมหันต์ย้อนด้วยน้ำเสียงเนือยๆ แต่กลับทำให้คนฟังต้องยอมจำนนด้วยเหตุผล
ภัทรามองหน้าลูกชายแล้วได้แต่สะท้อนใจ ตั้งแต่เล็กจนโต ลูกชายของเธอตัดสินใจด้วยตัวเองมาโดยตลอด ตายายที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กนั้น ทำได้เพียงคอยตามใจแต่ไม่อาจเข้าใจในตัวคิมหันต์ ยิ่งอาคมผู้เป็นพ่อ ก็มัวแต่ง่วนอยู่กับค่ายมวยและครอบครัวใหม่ และตัวเธอเองที่เป็นแม่แท้ๆนั้น กว่าจะรับรู้ปัญหาของคิมหันต์ก็มักจะช้าไปก้าวหนึ่งเสมอ
"ที่คิมไม่อยากไปอยู่กับแม่ เพราะเด็กคนนั้นหรือเปล่าลูก..."
ภาพสายตาอาลัยอาวรณ์ของคิมหันต์ที่มีต่อหนุ่มน้อยที่นอนเจ็บอยู่ในโรงพยาบาลนั้นยังคงติดตาคนเป็นแม่ได้ดี น้ำเสียงที่ลูกชายของเธอร่ำลาหนุ่มน้อยคนนั้น
อบอุ่นอ่อนโยนจนยากจะทำใจให้เชื่อได้ว่า ทั้งคู่เป็นเพียงเพื่อนกัน กระนั้นทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างทำไม่รู้ไม่ชี้กับสัมพันธ์ลึกซึ้งซับซ้อนระหว่างเด็กหนุ่มสองที่ดูจะผูกพันแน่นแฟ้นจนยากจะแยกทั้งคู่ให้ออกจากกันได้
คนเป็นแม่จ้องหน้าลูกชายอย่างค้นหา แอบหวังใจว่า คิมหันต์จะตอบปฏิเสธและช่วยคลี่คลายความสงสัยที่เธอมีต่อความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าตัวกับหนุ่มน้อยคนนั้น ทว่าคิมหันต์กับจ้องตอบด้วยสายตาจริงจัง ก่อนจะพูด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า
"ใช่ครับ ผมไม่อยากย้ายโรงเรียนเพราะแบ็งค์"
-
มาแล้ววว
อืมม หนักใจมาก คิม กะ แบงค์ เนี่ย
ให้แม่ กะ แม่ มาคุยกันให้เข้าใจอย่างด่วน 5555
-
เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางทิ้งอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือดังขึ้น เรียกให้หนุ่มน้อยทิ่นอนเขลงอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียงต้องชันตัวลุกขึ้นมารับสาย ที่ศรีษะของเจ้าตัวยังมีผ้าพันแผลโพกอยู่ทำให้ใบหน้าเรียวเล็กนั้นดูผ่ายผอมลงไปอีก
แบ็งค์เหลือบมองนาใกที่ผนัง มันบอกเวลาสี่ทุ่ม เวลาประจำที่ใครคนหนึ่งจะต้องโทรมา แต่กระนั้น ทันทีที่เห็นชื่อที่บนหน้าจอโทรศัพท์ว่าใครโทรมา เจ้าตัวก็มีรอยยิ้มกว้างอยู่ดี
"ฮัลโหล คิม มึงเป็นไงบ้าง"
"กูต่างหากที่จะต้องถามมึงว่าเป็นไงบ้าง..ปวดหัวมั้ย? กินยาก่อนนอนหรือยัง" คนปลายสายตอบกลับมาทันควัน แบ็งโยนการ์ตูนกลับไปบนเตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งห้อยขาลงบันฟูกหนานุ่มอย่างสบายอารมณ์
"มึงถามยังกะเป็นพ่อกรูแน่ะ กูไม่เป็นไรหรอก ไปเรียนแล้วด้วย เพื่อนๆที่โรงเรียนเป็นห่วงมรึงทุกคน"
คิมหันต์หัวเราะขื่นๆ ก่อนหน้านี้ แทบไม่มีเพื่อนร่วมห้องคนไหนอยากจะเสวนาด้วย แต่เมื่อเริ่มคบกับแบ็งค์ ก็พอจะทำให้เจ้าตัวได้มีโอกาสพูดคุยสื่อสารกับเพื่อนมนุษย์ร่วมชั้นอยู่บ้าง กระนั้นก็ไม่มีใครเลยที่มีความกับคิมหันต์
"แล้วมึงล่ะ เป็นห่วงกูบ้างไหม" คนห้าวหาญถามเสียงออด ทำเอาคนรับสายยิ้มหน้าแดง
"ก็เป็นห่วงดิ"
"กูอยากให้มึงรู้ว่า กูเป็นห่วงมึงมากกว่าที่มึงห่วงกู และกูอยากกลับไปหามึงให้เร็วที่สุด"คิมหันต์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงห้วนห้าว
"มึงพึ่งกลับไปอยุ่สิงห์บุรีแค่สามวันเอง อีกอย่างนานๆแม่มึงจะกลับมาเยี่ยมด้วย เราเจอกันเมื่อไหร่ก็ได้"
แบ็งค์เลี่ยงที่จะไม่พูดถึงเรื่องที่คิมหันต์ถูกพักการเรียนอย่างไม่มีกำหนด จนกว่าจะได้ข้อสรุปจากฝ่ายปกครอง เพราะคู่กรณีนั้นยื่นข้อเสนอว่าจะยอมความก็ต่อเมื่อคิมหันต์ออกโรงเรียน ส่วนผู้กองเข้มญาติของคิมหันต์ ก็โต้ว่าคู่กรณีก็ยกพวกมาดักรอคิมที่หน้าโรงเรียนเหมือนกัน เรื่องที่ทำท่าจะบานปลายก็สรุปลงตรงที่
คิมถูกพักการเรียนไปก่อน โดยที่ยังไม่รู้แน่ชัดว่า จะได้กลับมาเรียนอีกเมื่อไหร่
"แม่กูอยากให้กูไปอยู่ด้วยที่เมืองนอก" คิมหันต์พูดขึ้นมาลอยๆ น้ำเสียงเนิบเนือยนั้นฟังดูราวกับไม่ใช่คิมหันต์
ประโยคนั้นทำเอาคนฟังใจหายวูบ แบ็งค์ข่มใจถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามพูดให้ดูร่าเริง "เหรอ..แล้วมึงจะไปเมื่อไหร่"
"กูไม่ไป...."
"อ้าว ทำไมล่ะ?"
"มึงก็รู้นี่ว่าทำไม?"
คำย้อนนั้นทำเอาอีกฝ่ายขมวดคิ้ว คิมหันต์มักจะมีเหตุผลแปลกๆในแบบของตัวเองที่ใครต่อใครคาดไม่ถึงอยู่เสมอ "กูจะไปรู้ได้ไงล่ะ?"
"กูไม่ไปเพราะมึง" คิมหันต์ตอบชัดเจน
ใบหน้าขาวที่มีผาพันแผลพันรอบศรีษะนั้นเคร่งขรึมขึ้น แล้วแบ็งค์ก็พูดกรอกลงไปในโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"คิม...กูอยากให้มรึงคิดให้ดี นี่มันอนาคตของมึงเลยนะ ถ้ามึงไปอยู่ที่โน่น อะไรๆมันอาจจะดีขึ้นก็ได้"
"อยู่กับมึงดีที่สุดแล้ว" คิมหันต์ตอบอย่างมั่นใจ
"มึงแน่ใจแล้วเหรอ"
"กูแน่ใจ มึงคงไม่รู้ว่ากูย้ายมากี่โรงเรียนแล้ว ถ้าย้ายโรงเรียนแล้วดีขึ้นจริง ชีวิตกูก็คงจะดีขึ้นไปตั้งนานแล้ว แต่นี่ กูพึ่งจะมาเข้าใจอะไรๆมากขึ้นตั้งแต่เจอกับมึง แบ็งค์ ที่ผ่านมากูมันงี่เง่าจนทำให้มึงต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย แต่จากนี้กูจะทำตัวให้ดีขึ้น กูจะดูแลมึงให้ดีขึ้นด้วย"
"มึงทำเพื่อตัวเองเถอะ ไม่ต้องมาทำเพื่อกูหรอก"
"ลำพังตัวกูจะไปมีความหมายอะไร" คิมพูดเสียงเรียบเรื่อย ทว่าจริงจัง
"ถ้าไม่มีมึงอยู่ด้วย ถ้าเราไม่ได้รักกัน กูก็ยังเป็นควายโง่ๆที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรเหมือนเดิม มึงเข้าใจมั้ย"
แบ็งค์เอื้อมมือไปคว้าหมอนใบใหญ่มากอดระหว่างคุยโทรศัพท์ คำพูดทื่อๆของคิมหันต์ ทำให้หัวใจเต้นแรงได้ทุกทีสิน่า
เจ้าตัวขยับยุกยิกอยู่บนที่นอน พยายามหาคำพูดมาเปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่จะรู้สึกเขินไปมากกว่านี้
"กู เอ่อ...ไม่อยากให้มึงคิดอะไรมาก มึงอยู่ที่สิงห์บุรีไปก่อนเหอะ อีกอย่างแม่มึงก็มาไม่นานด้วย มึงน่าจะได้ใช้เวลาอยู่กับเค้าให้เต็มที่"
"มึงอยากมาเที่ยวสิงห์บุรีมั้ย หรือจะมากันทั้งบ้านก็ได้นะ บ้านกูมีที่พัก" คนชวนรีบบอกอย่างใจป้ำ
"ทั้งๆที่กูมีผ้าโพกหัวเป็นแขกขายถั่วนี่นะ..." แบ็งค์ทำเสียงละเหี่ยใจ
"กูคิดเผื่อไว้แล้วถ้ามึงกลัวจะนั่งรถไม่สบาย บ้านกูมีรถตู้ ถ้ามึงจะมาเดี๋ยวกูไปรับ " คิมหันต์พูดอย่างคนใจเร็วตามนิสัย "มาวันศุกร์กลับเย็นวันอาทิตย์ก็ได้ กรุงเทพกับสิงห์ ขับรถไม่กี่ชั่วโมงหรอก
คำพูดนั้นทำเอาคนฟังเกาหัวยิก พูดกับเศรษฐีเมืองสิงห์นี่อะไรก็ดูเหมือนจะง่ายไปหมด
"คิม...บ้านกูเป็นร้านขายขนมปัง ปิดร้านหลายวันลูกค้าหนีหมด ตอนกูเจ็บ ก็ปิดร้านไปทีแล้ว มึงเห็นใจกูหน่อย นะ นะ"
คิมหันต์ถอนใจยาว เงื่อนไขหลายอย่างในชีวิตดูเป็นเรื่องน่ารำคาญใจไปหมด ยิ่งอยู่ห่างกันอย่างนี้ด้วยแล้วเจ้าตัวถอนใจเฮือกใหญ่ น้ำเสียงห้าวที่พูดลงไปในโทรศัพท์ฟังดูอ่อนล้าจนแบ็งค์รู้สึกใจหาย
"กูคิดถึงมึงมากเลยนะแบ็งค์ คิดถึงมากจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว มึงไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหนเวลาที่กูคิดถึงมึงมากๆ บางที กูก็กลัว กลัวว่ามึงจะทิ้งกูไป
กลัวว่ามึงจะไม่รักกูแล้ว นี่กูมันงี่เง่าอีกแล้วใช่มั้ยวะ"
คนที่ปกติจะพูดน้อยพรั่งพรูความในใจยาวเหยียด อีกฝ่ายนิ่งงันไปชั่วขณะก่อนจะตอบลงไปว่า
"แผลบนหัวกูนี่ไม่ได้บอกเหรอว่ากูก็รักและเป็นห่วงมึงเหมือนกัน"
คำย้อนนั้นทำให้คิมหันต์อึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบลงไปด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ "กูขอโทษ กูงี่เง่าเอง กูแค่อยากให้มึงรู้ว่ากูรักมึงมากแค่ไหน"
แบ็งค์ยิ้มละไมใส่โทรศัพท์ นึกภาพคนหน้าเข้มกำลังทำเสียงออดใส่โทรศัพท์แล้วก็อดขำไม่ได้
"แบ็งค์ก็รักคิมเหมือนกันนะครับ.."
แม้จะยังไม่ได้เห็นหน้ากัน แต่ถ้อยคำสั้นๆร้อยรัดหัวใจของคิมหันต์ไว้กับคนพูดแนบแน่น เด็กหนุ่มทอดตาไปที่ผนังห้องนอน ความอ้างว้างหวั่นไหวที่เกาะกินหัวใจเมื่อต้องแยกจากกันมลายไปจนหมดสิ้น
"ขอบคุณนะครับ ที่แบ็งค์รักคนอย่างคิม ต่อไปนี้คิมจะดูแลแบ็งค์ให้ดีกว่าเดิม คิมสัญญานะครับ"
-
:-[
-
ตอนแรกกะว่าจะต่อเรื่องนู้นให้จบ แต่ไม่รู้ทำไมเกิดอารมณ์อยากเขียนเรื่องนี้ขึ้นมากระทันหัน o18
จะบอกว่าตอนแรกเกือบจะไม่ลงละ เพราะพิมพ์ไปครึ่งตอนแล้วคอมพ์แฮ้งค์ หายไปเกือบหมดเลย ต้องพิมพ์ใหม่ทั้งหมด ขี้เกียจง่ะ
แต่ก็เอาวะ เด๋วจะหายไปนาน อิ อิ อารมณ์ไม่ต่อเนื่อง สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับ ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด ทั้งที่คนเขียนป้ำๆเป๋อๆมากมาย
อ่อ มีเกมส์หนุกๆมาให้เล่นด้วยอิ อิ สำหรับคนอ่าน 16+
เนื่องจากคนเขียนอายุยังน้อย และยังไร้ประสบการณ์จึงทำให้ยากลำบากในการเขียน NC เป็นอันมาก
เพราะฉะนั้นคนเขียนจึงขอประกาศว่า นับแต่นี้ไปจนจบเรื่อง จะมีคู่เดียวเท่านั้นที่มี NC อีก
เกมส์ที่ว่านี้ก็คือ ทายซิว่าคู่ไหนเอ่ยที่จะได้รับเกียรติให้มี NC อิ อิ
ใครทายถูก รางวัลก็คือ .....
คือ ....
คือ....
เด๋วคนเขียนกดบวกให้หนึ่งแต้ม 5555
รางวัลโคตรลงทุนเลยเนาะ
-
คิมสู้ๆ แบ็งค์บอกรักขนาดนี้แล้ว
กลับมาเรียนด้วยกันเร็วๆนะ
เล่นเกมบ้าง
ถ้าทายถูกขอเปลี่ยนรางวัลเป็นคนแต่งจัดฉาก NC คู่นั้นมาเร็วๆดีกว่าน้า หุหุ
ขอทายว่า คู่ของผู้กองเข้มกับน้องเบนซ์จ้า (เค้าอยากอ่านคู่นี้อ้ะ :-[ )
บวก 1 แต้มให้จ้า ขอบคุณและสุขสันต์วันแห่งความรักนะจ๊ะ :L1:
-
ดีใจจัง คุณanochaมาต่อเรื่องนี้แล้ว หุหุ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์แล้วก็วันตรุษจีนนะคะ
อืมมมม..คำถามยากแหะ
เดาว่าเป็นคู่ผู้กองกับเบนซ์ ละกันค่ะ
ปล.ชอบคู่คิมกับแบงค์อ่ะ :-[
-
Happy Valentine's Day :L1:
มาเล่นเกม
ทายว่า คู่ของผู้กองเข้มกับน้องเบนซ์
ถูกเปล่า o13
-
ซึ้งใจจังอ่ะ รู้สึกอบอุ่นตามเลย
อยากบอกว่าชอบคู่นี้มากที่สุดอ่ะ
:bye2: :bye2:
-
คู่นี้เค้าหวานกันดีนะ
ขอทายว่า คู่ผู้กองกินเด็ก ครับผม
-
อืมมมม
เดาว่า.....
คู่แรกที่ลงอ่ะ
แทนกับจอมอ่ะ
ชอบคุ่นี้
-
เราชอบคู่คิมกับแบงค์มากเลยนะ
แต่ดูจากรูปการแล้วคำตอบน่า
จะเป็นผู้กองแน่ๆเลยอ่ะ
-
เล่นด้วยๆ
พีท-บอส ก็น่าสนใจนะ
เพราะพีทจะไปปล้ำง้อบอสอยู่
ผู้กองเข้ม-เบนซ์ ก็กำลังจะเจอกัน
แทน-จอม ก็หายไปนาน
คิม-แบงค์ เพิ่งมา แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้
ทายว่าเป็น ผู้กองแล้วกันสงสารแก คงรอมานานแล้ว :haun4:
-
"แผลบนหัวกูนี่ไม่ได้บอกเหรอว่ากูก็รักและเป็นห่วงมึงเหมือนกัน"
อร้ายยยยยยยย หวานมาก น่ารักมากๆๆๆๆ
คิม& แบงค์นี่สุดฤทธิ์จริงๆมาทีไรได้ใจตลอด
ทายว่าคู่ของผู้กอง เพราะผู้กองจะไม่ไหวแล้ว 5555+ :laugh:
Happy Valentine's Day :L2:
-
แบ็งน่ารักที่สุดเลยคะ เจ้าคิมถึงมันจะทื่อๆแต่มันก็แสดงออกมาตรงๆไม่แคร์
ใครทั้งสิ้นน่ารักเว้ยคู่นี้
NCคู่ต่อไปเหรอ......... แทนกับจอม รึป่าวคะ :m23:
+1 คะ รอคุณหมอณุวีร์
-
Happy Valentine's Day :L2: :L1:
++ ขอบคุณที่ทนไม่ไหว มาอัพต่อ
คิมห้าว ซื่อได้ใจ :impress2:
คู่ไหนก้อได้ ชอบทุกคน
กลับไปรอเป็นเพื่อนคุณหมอก่อนนะ
-
มาเม้นวินาทีสุดท้ายของวันวาเลนไทน์ครับ
ชอบคู่นี้ที่สุดดดดดด
-
:m1: :m1: HAPPY Valentine's Day :mc4: :mc4:
ชอให้มีความสุขในวันแห่งความรักนะจ๊ะ ช้าชิดน่อยไม่ว่ากันนะ
-
หวานรับวาเลนไทน์ ทื่อ ๆ แต่ก็หวานได้ใจ
ขอ nc ทุกคู่ไม่ได้หรอคะ เลือกไม่ได้จริงๆ :o8:
-
เล่นด้วยๆ งั้นขอทายว่า..
คู่ของผู้กองกับน้องเบนซ์ (เพราะว่าเราชอบคู่เน้)
+ 1 ให้คนแต่งค่ะ o13
-
ขอบคุณคสำหับคำสัญญา..
ส่วนเกมส์..ผมทายว่า..คู่ผู้กอง คับ
-
แอยรสสสสสส
หวานกันเกินไปแล้ว
รอฉาก NC
ไม่ทาย เพราะอยากให้มีทุกคู่
อิอิ
-
ขอบคุณคร๊าบ
ชอบและอยากอ่านคู่นี้ที่สุด
แล้วเราก็หากันจนเจอ
-
เล่นด้วยๆยังทันไหม
ทายว่าเป็นคู่ แทนกับจอม เพราะคู่นี้ยังไม่มีฉากนี้เลย 555
แต่ถ้าเป็นไปได้ ขอทุกคู่เลยได้ไหม
ในบรรดา 4 คู่ชอบคู่คิม-แบ็งค์มากที่สุด มันครบทุกอารณ์ดี สุข เศร้า เหงา รัก
-
มารอบนี้ คิม-แบงค์ หวานเจี้ยบเลยนะ
สำหรับเอ็นซีขอเป็นคู่ ผู้กองกินเด็ก เหมาะสมที่สุด อิอิ
-
โอ๊ยยย คู่โปรดดดด อ่านไปเขินไป แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :-[
-
^^
-
ถ้าดูตามเนื้อเรื่องคู่ที่จะมี NC ก็ควรจะเป็น
ผู้กองเข้ม-น้องกะเหรี่ยง / กะขาปล้ำอย่างพีท-บอส
แต่ถ้าถามใจคนอ่าน...ต้อง แทน + จอม :-[
คู่อื่นเค้าไปไหนต่อไหนกันละ แทนกะจอมยังไม่ไปไหนเลย
ทายว่าคู่แทนกะจอมละกันค้าบบบบบ :laugh:
-
ทายไม่ถูกค่ะ รอถึงวันนั้นเลยและกาน :z1:
-
ขอบคุณสำหรับความหวาน
ในวันวาเลนไทน์นะคะ :L2:
ขอให้คนแต่งมีความสุขมากค่า
ส่วนเรื่อง mc ขอ(ร้อง)ทายว่าเป็น
แทนจอม เพราะคู่นี้ยังไม่มีฉากแบบนี้เลย
เคยจูบกันไปหนเดียวเอง คนอ่านร้อ รอ
ที่สำคัญ รักคู่นี้มากค่ะ เวลาที่แทนดูแลจอม
มันน่ารักอ่ะ อ่านแล้วรู้สึกดี เชียร์เต็มที่ให้มีไรกันซะที 55
-
มาต่อแล้วดีใจจัง :laugh:
นึกว่าจะทิ้งเรื่องนี้ซะแล้วเห็นไปเขียนเรื่องใหม่
เรื่องนี้ขอให้จบเถอะคร้าบ :m15:
ตอนนี้น่ารักมากเลย เหมาะกับช่วงวาเลนไทน์พอดี
ส่วน NC ทายว่าเป็นคู่ผู้กอง-เบนซ์ ละกันครับ :z1:
-
อ่อย เมื่อไหร่จะได้กลับไปอยู่ด้วยกันนะ :z10:
-
มาเดาคับๆๆๆๆ
ผู้กองเข้มกับน้องเบนซ์
แน่ๆ
-
ให้มีทุกคู่เลยไม่ได้เหรอคระ :z1:
แต่ถ้าเดา (ขอเรียกว่าการรีเควสต์แทนแระกัน)
พี่ผู้กองเข้มกะน้องเบนซ์อ่ะ สงสารคนรักห่างทางไกล o18
จิ้นสภาพแบงค์ที่บอกว่ามีผ้าพันหัวเหมือนอาบังขายถั่วแล้วมัน :m20:
คู่นี้พูดกันเพราะๆแล้วน่ารักจังเลยคร้า :-[
+1 ขอบคุณไรเตอร์น๊า :L2:
-
มารีให้นิยายที่ชอบที่ซู้ดดดด
-
คิดถึงนิยายเรื่องนี้มากๆ
ส่วนเรื่องเกมส์ทายไม่ถูกอะ แต่ว่าคู่ไหนก็ได้แหละ :z1:
-
ตอนนี้เริ่มตอนมาได้หดหู่เล็กๆ
แต่ตอนนจบ หวานได้อีก... อมยิ้มตามจนปวดแก้มเลยอะ :L2:
-
:o8:
-
คิม แบ้งค์
-
ไม่รู้คนเขียนอยากเขียนคู่ไหน
แต่ตัวเอง อยากอ่านคู่ผู้กองกะน้องเบนซ์อ่ะค่ะ
:impress2:
-
คิม กะ แบงค์ น่าร๊ากกกกกกกกก
-
ดันไว้ๆ
-
ทายว่า คู่ผู้กองกับน้องเบนซ์ครับ :a5:
-
:impress2: คิมแบงค์
คิมแบงค์
มาต่อไว ๆ นะ
-
หายไปกับดอกกุหลาบวันวาเลนไทน์แล้วหรือ..
-
เลนเกมส์ด้วยคน
ผมว่าผู้กองเข้มกับเบนซ์
-
มาให้กำลังใจคนแต่งค่า :L2:
เพิ่งอ่านทันอ่ะ แหะๆๆ
ชอบทุกคู่เลย น่ารักสุดๆ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
ปล. ไม่เลือกซักคู่ได้ป่าว
เพราะเรารีเควสทุกคู่ ไหนๆก็ไหนๆ หื่นยกกำลัง4 ไปเลย :laugh:
-
ผู้กองเข้มจอดรถเก๋งเก่าๆคู่ใจตรงหน้าประตูรั้วเหล็กโปร่งก่อนจะมองทะลุเข้าไปในตัวบ้านที่มีแสงไฟสว่างลอดออกมา ชายหนุ่มพลิกนาฬิกาขึ้นมาดู พึ่งจะตีห้ากว่าๆ บรรยากาศรอบตัวยังคงมืดและเงียบสนิทจนเจ้าตัวรู้สึกเกรงใจที่จะไปกดออดเรียกเจ้าของบ้านให้ออกมารับตั้งแต่เช้ามืดแบบนี้ ผู้กองหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเจ้าตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องขับรถไกลเกือบค่อนประเทศเพื่อมาหามัน
..ปกติแล้วมันจะรับสายแทบจะทันทีราวกับรู้ล่วงหน้าว่าเขาจะโทรหา
..แต่วันนี้ ไอ้ตัวแสบปล่อยให้เขานั่งฟังเพลงรอสายอยู่นาน กว่าที่มันจะกดรับสายด้วยเสียงงัวเงีย
“ฮัลโหลครับ..”
“ไง ไอ้แม้วหลับอยู่สิท่า พี่มาถึงแล้วนะ ตอนนี้จอดรถอยู่หน้าบ้าน..”
ชายหนุ่มได้ยินเสียงหาวหวอดดังออกมาจากโทรศัพท์ ตามมาด้วยเสียงอู้อี้เหมือนคนกำลังเป็นหวัด
“แล้วของที่ฝากได้ครบรึเปล่าครับ”
“โห..ใจคอ ตื่นขึ้นมาก็ถามหาของฝากเลยเหรอ คิดถึงกันจริงรึเปล่าเนี่ย..”
ชายหนุ่มตัดพ้อ ก่อนจะได้ยินเสียงคล้ายว่าอีกฝ่ายกระโดดผลุงลงจากเตียง ไอ้แม้วตอบเขากลับมาด้วยน้ำเสียงสดชื่นขึ้น
“เดี๋ยวผมไปบอกแม่เปิดประตูให้นะพี่”
มันกดวางสายไปเรียบร้อยแล้วปล่อยผู้กองเข้มรออยู่ในรถอย่างนั้น ชายหนุ่มเอนหลังพิงเบาะรถ ตามองเข้าไปในบ้านอย่างใจจดใจจ่อ
ชั่วครู่ก็เห็นจากแสงไฟหน้าบ้านว่ามีใครคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาที่รั้ว ชายหนุ่มรีบลดกระจกลงเพื่อให้คนในบ้านเห็นว่าเป็นใคร
ก่อนจะรีบยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่า..
"สวัสดีครับน้าอร ขอโทษด้วยนะครับที่มารบกวนแต่เช้ามืดแบบนี้.."
หญิงกลางคนที่ยืนอยู่หลังประตูรั้วเหล็กดัดแบบโปร่งยกมือขึ้นรับไหว้พลางส่งยิ้มให้อย่างใจดี ผิวขาวเนียนละเอียดแบบคนเหนือทำให้ผู้กองเข้มนึกถึงผิวใสๆของเจ้าเบ๊นซ์ขึ้นมาจับใจ น่าแปลกที่อยู่ห่างกันแค่รั้วกั้น เขาก็ยังคิดถึงมันไม่เลิก..
"สวัสดีจ้ะ ขับรถเข้ามาก่อนลูก แล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน " คนในบ้านพูดพลางเลื่อนประตูรั้วให้ชายหนุ่มขับรถเข้าไปจอดที่ลานหน้าบ้าน
จอดรถเสร็จเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็รีบลงจากรถแล้วยกมือไหว้อีกรอบหนึ่งอย่างนอบน้อมเป็นพิเศษ เพื่อเป็นการฝากเนื้อฝากตัว
ใจก็นึกสงสัยว่าคนตรงหน้าจะรู้ระแคะระคายบ้างไหมว่าที่เขาถ่อมาถึงนี่ ก็เพราะลูกชายตัวแสบของเธอเอง
"เดี๋ยวนะครับ ขอผมขนของลงจากรถก่อน"
ชายหนุ่มรีบพูดพลางวิ่งอ้อมไปเปิดกระโปรงท้ายรถ ก่อนจะหิ้วกระเป๋าพร้อมลำเลียงของฝากที่อัดแน่นอยู่ในกระโปรงท้ายรถลงมาวางที่พื้นทีละกล่อง คงตรงหน้ามองท่าทีกระแบกระเฉงของผู้กองวเข้มแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู
"แล้วคุณแม่สบายดีหรือเปล่าลูก น้าเองก็ไม่ได้เจอซะนาน เพราะไม่ได้เข้ากรุงเทพเลย..แก่แล้วก็ไม่ค่อยอยากจะไปไหน"
"สบายดีครับ ยังบ่นอยู่บ่อยๆว่าคิดถึงน้าอร แต่ไม่มีโอกาสมาเที่ยวหาซักที.."
"อู๊ยย..คุณแม่เธอน่ะเค้าธุระเยอะจะตาย เป็นอย่างนี้ตั้งแต่สาวๆแล้ว ชอบสังสรรค์ ต้องไปงานสมาคมนู่นนี่ มีแต่น้านี่แหละ ชอบอยู่บ้าน" ผู้อาวุโสกว่าพูดอย่างรำลึกถึงความหลัง ก่อนจะปรายตามองกล่องใบย่อมในอ้อมแขนของชายหนุ่ม
"แล้วนั่นหอบกล่องอะไรเยอะแยะเนี่ยพ่อคุณ มาๆเข้ามาในบ้านก่อน ท่าจะหนักน่าดูนะนั่น"
"ของฝากครับ " ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงสดชื่นไม่มีร่องรอยเหนื่อยล้าเลยแม้แต่น้อย
"กล่องนี้เป็นกล่องผ้าไหมของน้าอร ผมจำได้ว่าน้าชอบเลยซื้อมาฝาก ที่เหลือนั่นก็ขนมของเจ้าเบ๊นซ์ แล้วก็หนังสือของลุงนพ"
ชายหนุ่มพูดด้วยใบหน้ายิ้มๆ ครั้นจะให้ตอบไปตามตรงว่าเตรียมมาเป็นสินสอดก็รู้สึกกระดากปาก ดวงตาคมคอยชำเลืองมองที่ประตูอย่างกระวนกระวายใจ ทั้งที่ยืนอยู่หน้าบ้านมันอยู่แล้ว มันก็ยังไม่โผล่มาให้เห็นหน้าเสียที ไม่รู้ว่ามัวแต่ทำอะไรอยู่
ถึงจะอยู่ใกล้กันเพียงนี้ แต่ถ้ายังไม่ได้เจอหน้ากัน ความคิดถึงที่มีมากมายนั้นก็ไม่อาจทุเลาลงได้
ถ้ามันขืนปล่อยให้เขารอต่อไปอีกแม้เพียงไม่กี่ชั่วโมง ผู้กองเข้มก็กลัวจะทนไม่ไหวขาดใจตายไปเสียก่อนด้วยความคิดถึง
"อู๊ย..จะลำบากหอบของมาทำไมตั้งไกล แค่แวะมาเยี่ยมมาเยียนกันบ้างน้าก็ดีใจแล้ว..จะว่าไปก็นานแล้วเหมือนกันนะที่น้าไม่ได้เจอหน้าเข้ม เจอกันครั้งสุดท้ายที่กรุงเทพตอนนั้น เจ้าเบ๊นซ์ยังเล็กๆอยู่เลยมั้ง"
ผู้กองเข้มฟังแล้วก็หัวเราะเมื่อนึกถึงความหลัง ใครจะไปรู้ว่าไอ้เด็กจอมแสบนั่นโตขึ้นจะเป็นคนขโมยหัวใจเขาไปซะได้ ชายหนุ่มเทินกล่องซ้อนกันหลายใบ ก่อนจะอุ้มเข้าไปในบ้านที่อีกฝ่ายเปิดประตูคอยอยู่ก่อนแล้ว
ภายในห้องรับแขกเล็กๆนั้นจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและมีรสนิยม ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นรูปไอ้ตัวแสบยิ้มแป้นแล้นตั้งเรียงรายอยู่บนชั้นหนังสือไม้แบบโบราณสวยคลาสสิค แม้เค้าหน้าจะเปลี่ยนไปจากตอนเด็กๆมากแต่ดวงตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นกลับเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย
"ลุงนพเค้านอนอยู่ กว่าจะตื่นก็โน่นหกโมงครึ่ง เนี่ยเจ้าเบ๊นซ์มันไปปลุกน้าให้มาเปิดประตูให้แล้วก็ยังไม่ลงมาอีก สงสัยน้องจะนอนต่อ น่าตีจริงๆเลย เข้มอุตส่าห์แวะมาทั้งที"
ชายหนุ่มฟังคำบ่นแล้วก็หัวเราะ ทั้งที่อดน้อยใจไม่ได้ ดูมันสิ เขาอุตส่าห์อดหลับอดนอนขับรถมาค่อนประเทศ หวังจะได้เจอมันเร็วๆ แต่มันดันให้แม่มาเปิดประตูรับเขาแล้วตัวเองหลับปุ๋ยสบายใจเฉิบ..
ผู้กองเข้มวางกล่องบนโต๊ะตัวเล็กๆหน้าโซฟา ก่อนจะยืดตัวไล่ความเมื่อขบ ตาเหลือบเลยจากห้องรับแขกเข้าไปในตัวบ้านเพื่อมองหาไอ้แม้วตัวแสบ ชายหนุ่มหัวใจเต้นแรงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคล้ายกับมีคนเดินลงจากบันไดมา นึกภาวนาขอให้เป็นคนที่เขาอยากเจอหน้าเสียที
ชั่วอึดใจที่ดูเหมือนแสนนาน รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าเข้มของผู้กองหนุ่มเมื่อใบหน้าใสๆก็โผล่เข้ามาในห้องรับแขก ก่อนที่ไอ้แม้วของเขาจะยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"สวัสดีครับผู้กองเข้ม.."
-
แม้จะเคยจินตาการไว้ล่วงหน้าแล้วว่าในนาทีแรกที่ได้เจอกัน เขาจะดีใจมากขนาดไหน
แต่ในตอนนี้.. ความรู้สึกที่มีนั้นมากมายเกินกว่าที่เขาคิดไว้หลายเท่า เขาคิดถึงมันแม้กระทั่งในตอนที่มันยืนอยู่ตรงหน้า
คิดถึงจนแทบกระโจนเข้าไปกอดมันแน่นๆให้สาแก่ใจกับการที่ต้องทนอ้างว้างอยู่คนเดียวมาแสนนาน คิดถึงจนเกือบลืมไปว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้องนอกจากมันและเขาสองคน..
ๆอ้แม้วตัวแสบลงมาหาเขาด้วยใบหน้างัวเงีย สองข้างแก้มประแป้งลายพร้อยอย่างคนพึ่งตื่นนอน ผมชี้โด่เด่ยุ่งเหยิง กับชุดนอนลายทางที่เขาเคยใส่สมัยยังเด็ก แต่ในสายตาผู้กองเข้ม มันก็ยังน่ารักขาดใจอยู่ดี
เบ๊นซ์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กับสายตากรุ้มกริมของผู้กองเข้ม หมุ่มยกมือไหว้เขาอย่างนอบน้อมอีกรอบ ชายหนุ่มเดาเอาว่าที่มันทำตัวสงบเสงี่ยมผิดสังเกตุเพราะตอนนี้ มันอยู่ต่อหน้าแม่เท่านั้นเอง
"แฮ่..ไหนอ่ะครับ ของฝากผม" วางฟอร์มเรียบร้อยได้แค่ชั่วอึดใจมันก็กลับไปทำหน้าทะเล้นเหมือนเดิม ชายหนุ่มหัวเราะที่เห็นมันสะดุ้งโหยงเพราะโดนแม่ซัดผัวะเข้าที่แขน
"ตาเบ๊นซ์เนี่ยพี่เค้าอุตส่ขับรถมาตั้งไกล มาทวงของฝากซะได้ ไม่มีมารยาท.."
"เอ๋า..ไม่ทวงก็ได้ครับแต่ถ้าไม่มีของฝากผม นอนหน้าห้องน้ำแล้วกันพี่.."
คนเป็นแม่ฟังคำพูดลูกชายแล้วได้แต่ส่ายหัวอย่างอ่อนใจ "ว่าแล้วยังมาทำเป็นพูดดีอีก เดี๋ยวเถอะ เรานั่นแหละ ที่จะต้องไปนอนหน้าห้องน้ำ ไป พาพี่เค้าขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว ขับรถมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวแม่จะเข้าครัวไปเตรียมกับข้าว เข้มหินข้าวเช้าก่อนนะลูกแล้วค่อยนอนพัก ตื่นแล้วจะไปไหนหรือทำอะไรค่อยว่ากันอีกที "
บทสนทนายาวเหยียดนั้นไม่ด้เข้าหูผู้กองหนุ่มเลยแม้แต่น้อย เพราะชายหนุ่มมัวแต่มองไอ้แม้วเขย่ากล่องของฝากเล่นอย่างตื่นเต้น มาสะดุ้งอีกทีก็เมื่อประโยคสุดท้ายลอยเข้าหู
"น้าจัดห้องนอนไว้ให้แล้วนะ เข้มนอนห้องเจ้าเบ๊นซ์แล้วกัน เดี๋ยวเจ้าเบ๊นซ์ย้ายไปนอนห้องพระ จะได้ไม่ต้องอึดอัด.."
"ไม่เป็นไรครับน้าอร นอนห้องเดียวกันก็ได้ ผมง่ายๆสบายๆอยู่แล้ว.."
"จะดีหรือลูก เตียงเจ้าเบ๊นซ์เล็กนิดเดียว เดี๋ยวจะอึดอัดเปล่าๆ เจ้าเนี่ยยิ่งนอนดิ้นอยู่ด้วย"
มากกว่านอนเบียดก็ทำมาแล้ว ผู้กองเข้มร่ำร้องในใจ แต่ทำได้เพียงตอบไปว่า "ผมนอนพื้นก็ได้ครับ ไม่เป็นไร น้าอรไม่ต้องห่วงหรอกครับ"
ไอ้แม้วที่เริ่มมือซนเปิดกล่องของฝากอยู่แทรกขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ "แก่แล้วอย่านอนพื้นเลยพี่ เดี๋ยวปวดหลัง ผมนอนพื้นเองก็ได้ครับ"
ถ้าไม่ติดว่าอยู่ต่อหน้าแม่มัน ผู้กองเข้มก็อยากจะจับไอ้แม้วตีก้นซะให้เข็ด ให้หายหมั่นเขี้ยว แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไร ก็มีคนดุไอ้แม้วแทนเขาแล้ว..
"ตาเบ๊นซ์นี่จริงๆเลย พูดเล่นอยู่ได้ ไป พาพี่เค้าไปอาบน้ำได้แล้ว อ่อ ห้ามนอนต่อด้วย เดี๋ยวจะเผลอนอนยาวแล้วไปโรงเรียนสายอีก เสร็จแล้วลงมาช่วยแม่ทำกับข้าวด้วย"
มันหันมาทำหน้าทะเล้นแล้วยักคิ้วใส่เขา พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพอให้ได้ยินกันสองคน "โห..เนี่ยผมต้องพาพี่ไปอาบน้ำเลยเหรอเนี่ย..?"
-
:serius2: :z3:
ค้างงงง
+1
-
หายไปเกือบเดือนไม่รู้ว่าลืมกันไปแล้วหรือยัง 555
อันที่จริงก็ไม่ได้มีงานยุ่งอะไรหรอกคับ แต่คนเขียนติดเกมส์ในเฟซบุ๊ค ก็เลยอู้ยาว..(มะเคยไปขโมยผักใครน้า เล่นเกมส์ร้านอาหาร)
อันที่จริง พาร์ทนี้ตั้งใจจะเขียนเรื่องแทนกับจอม เขียนไว้บางส่วนแล้ว แต่ไม่ค่อยพอใจ เลยเขียนใหม่ แล้วส่งผู้กองเข้มมาขัดตาทัพไว้ก่อน
ไหนจะมีอีกเรื่องที่ค้างไว้(คาดว่าจะไปจบวาเลนไทน์หน้า) และมีเรื่องยาวอีกเรื่องที่ต้องเขียนให้เสร็จเพราะเป็นเรื่องที่มีเดดไลน์แน่นอน
สิริรวมแล้ว มีนิยายสามเรื่องที่เขียนค้างไว้อ่ะคับ แหะ แหะ
ในฐานะที่ขี้เกียจสันหลังยาว ก็เลยต้องกระตือรือร้นหน่อยช่วงนี้ ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ อิ อิ เพราะตอนนี้คนเขียนอยู่เลเวล 22แล้ว เอ๊ย !ไม่ใช่ เพราะตอนนี้ คนเขียนต้องรีบปั่นแล้ว เดี๋ยวส่งงานช้าอาจจะโดนประหารด้วยเครื่องประหารหัวชิวาว่าได้
สัญญาคับ ว่าต่อแต่นี้จะอัพให้บ่อยขึ้น ส่วนคืนนี้ บ๊ายๆๆ
-
จิ้มๆ
ฉึกกกกกกกกกก
ยังเขียนนิยายอยู่เหรอครับ นึกว่าเลิกไปแล้ว
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
สู้ๆ นะคร้าบบบบบ
-
OMG ค้าาาาางงง
ปล. ฮาเบ๊นซ์มาก ว่าผู้กองแก่ซะงั้น 555
-
เอาล่ะ ในเมื่อส่งมอบสินสอดกันเป็นที่เรียบร้อย
ก็ส่งตัวผู้กองกะน้องเบนซ์เข้าหอได้เลย
:mc4:
-
อ๊ากกกกกก +1
คิดถึงๆๆๆ คร้าบ
-
ขอบคุณที่มาต่อคะ :L2:
-
:z13: คนเขียน
มาทำให้ค้าง 555
ถึงจะมานิดนึง แต่ก็ดีใจที่มาอัพ อิอิ
ยังบวกไม่ได้เอา :L2:ไปก่อนนะคะ
-
:-[
-
นานๆมาทีก็ดีกว่าไม่มาจ้า
แต่ว่า มาแบบนี้ มันค้าง ครั้งหน้ามาเร็วๆนะจ๊ะ พลีสสสสสสสสสส
จุ๊บๆๆๆ บวก 1 แต้ม เป็นกำลังใจสำหรับงานทุกๆชิ้นจ้า
-
^^
-
+1 ให้ค่ะ อู้ยยยยยมาต่อแล้ว
-
:L2:
-
อูยยยไปอาบน้ำด้วยกานนนนน :z1:
-
สงสัยคืนนี้ ตำรวจได้จับผู้ร้าย ทั้งคืนแน่ ๆ
-
:L2:
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ สู้ สู้ :L2:
-
จะเถลไถลยังไงไม่ว่ากันครับ แค่นึกได้ว่าต้องมาต่อนิยายก็ดีใจแล้วง่า :sad4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:แม้วเร็วหน่อย เฮียเข้มใจจะขาดแล้ววววว
-
น่ารักกันจริ๊งๆ :o8:
-
มาต่อแล้วนิดนึงก็ยังดี :pig4:
-
ฝากถึงผู้กองหน่อยนะ "แม่แค่ให้น้องพาไปอาบน้ำนะคะ .... เอ แต่ถ้าจะให้ดีก็ให้น้องอาบให้เลยละกัน :haun4:"
-
หายไปนานแต่มาต่อก็ดีใจแล้วค่า
พาไปอาบน้ำด้วยกันเลยสิเบนซ์ ฮี่ๆ
-
ต้องพาพี่ไปอาบน้ำ :z1: พูดอย่างนี้ก็เข้าทางผู้กองเท่านั้นแหละเจ้าแม้วเอ้ยยยย.......
เป็นกำลังใจให้คุณanocha กี่เรื่อง ๆ ก็สบายมาก สำหรับนักเขียนคนขยัน :z2:
+1 แต้มเพื่อเพิ่มกำลังใจครับ
-
ขอบคุณครับที่มาต่อให้
-
:call: :call:
-
คิดถึงเด็กดอยก็บอกมา :-[ เจ้าน้องเบนซ์นี่มันน่าฟัดจริงๆ อิอิ
สมกับที่ผู้กองรอ...จะลงโทษฟอดใหญ่ :impress2:
+1 คะ
-
คำเดียวสั้นๆๆ
"ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" :z3: :z3:
-
:-[
น่ารักจิงๆคู่นี้
-
ง่ะ ค้างอ่ะ
-
สัญญาต้องเป็นสัญญานะครับ
555
-
อ๊างงงงง ได้เจอกันซะทีเนอะ ผู้กองเนอะ ดีใจด้วยยยยย รอมาตั้งนานนนน
น่าสงสารคิมหันต์จัง ต้องแยกกะหนูแบงค์ โถๆๆ
-
อ๊าก ก ตั้งแต่อ่านมารู้สึก คู้ของง ง คิม ก่า แบงค์ น่าร๊าก ก ก หวาน คอ ด ๆ ๆ เลย ยอ่ะ
โอ้ย ยย อิจฉา า แง่ง ๆ ๆ ๆ
ถ้ามีแฟนอย่างนี้รักตายเลยย(อาจจะได้ตายจริงๆ ก็ได้ เอิ้ก ก)
ชอบครับ บมาติดตามตอนต่อไปนะครับ บ ^^
-
อ่านไปอ่านมาแล้วงงงงงงงง o2 เจอคู่อื่นมาปนกันด้วย
สงสัยไอต้องขอไปอ่านจุดเริ่มต้นของคู่อื่นๆก่อนล่ะ :oni1: ไม่งั้นคงไม่รู้เรื่องแล้วก็อ่านแบบมึนๆอยู่แบบนี้ :m23:
-
ตามอ่านทันแระ
o13
-
benz เค้าดูเฉยๆจางเลยอ่ะ
หรือแดทอิส ฮิสสไตล์
-
หายไปซะนาน
อยากอ่านเรื่องคิม แบงค์อ่าครับ
-
:z3: :z3: :z3:
อยากอ่านอีก
555
-
ระวังตัวให้ดีเถอะหนูแม้
ผู้กองเ้มดูถ้าเขาเอาจริงนะ :haun4: :z10: :haun4:
-
อ่านทันแล้วค่า ดีใจจังเลย :mc4:
ชอบมากมาย สนุกทุกคู่เลยค่ะ
แล้วในที่สุด ผู้กองเข้มก็ได้เจอกับน้องแม้วซะที
อุอุ เอาให้หายคิดถึงเลยนะผู้กอง
หลังจากผ่านเรื่องเครียดๆมาหลายตอนและ :เฮ้อ:
-
อะไรอ่ามาต่อให้จบหน่อยสิครัีบ
ค้างๆแบบนี้ไม่ไหวเลยนะ อุตส่าห์นานๆมาที :m16:
-
วันนี้ ก็ยังไม่มา
รอต่อไป
:call: :call:
-
คิดถึงแล้วนะ มาซักทีสิครับ รออยู่เน้อ :o8:
-
เจอกันแล้ว ต้องรออะไรอีกเนี่ย
:call: :call:
-
เบนซ์ทะลึ่งอะ พูดซะให้ชวนคิดเลย
แต่จะให้ดี ทำอย่างที่คิดด้วยเลยนะ อาบน้ำถูกหลังให้ผู้กองด้วย :z1:
-
ดีใจจังเลย
แล้วในที่สุด ผู้กองเข้มก็ได้เจอกับน้องแม้วแล้ว :mc4:
มาต่อไว ๆ นะ ^6^ :bye2:
-
ผ้กองเข้มเดินตามหนุ่มน้อยในชุดนอนเข้าไปในห้องขนาดกระทัดรัดที่จัดไว้อย่างเป็นระเบียบเกินคาด ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบห้องอย่างสนใจ ทั้งที่เคยแอบจินตนาการไว้ล่วงหน้าไม่รู้ต่อกี่ครั้งแล้วว่าห้องนอนของไอ้เด็กทะเล้นตรงหน้านี้จะเป็นแบบไหน แต่ก็ยังไม่วายอยากรู้อยากเห็นทุกอย่างที่เกี่ยวกับไอ้แม้วอยู่ดี
บนโต๊ะอ่านหนังสือที่ตั้งชิดริมหน้าต่างมีหนังสือเรียนเล่มหนาตั้งเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อเห็นกรอบรูปของเจ้าของห้องยิ้มแป้นแล้นน่าหมั่นไส้อยู่บนโต๊ะ หลังตู้หนังสือที่ตั้งชิดมุมหนึ่งของห้องมีโมเดลหุ่นจำลองตั้งเรียงรายกันอยู่เต็ม บอกให้รู้ว่าไอ้แม้วของเขาก็เหมือนเด็กผู้ชายซนๆทั่วไป ตรงข้างตู้หนังสือมีกีต้าร์โปร่งหนึ่งตัววางพิงอยู่อย่างเรียบร้อย ผิวเป็นเงาวับบอกให้รู้ว่ามันคงได้รับการทะนุถนอมจากเจ้าของเป็นอย่างดี ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อนึกขึ้นมาว่า ไอ้แม้วเคยครวญเพลงรักพร้อมดีดกีต้าร์เสียงแปร่งๆให้เขาฟังผ่านโทรศัพท์
ชายหนุ่มเดินไปทรุดตัวนั่งที่เตียง ตามองหนุ่มน้อยที่กำลังรื้อของกุกกักในตู้เสื้อผ้า มันเดินตรงมาหาเขา แล้วยื่นผ้าเช็ดตัวหนานุ่มที่ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากน้ำยาปรับผ้านุ่มมาให้
"นี่ครับ ผ้าเช็ดตัว ไปอาบน้ำดิครับ.."
ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม ตาเป็นประกายพราวระหว่างที่ฉวยผ้าเช็ดตัวมาพาดบนบ่า
"อาบพร้อมกันสิครับ.."
ไอ้แม้วยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เขา "ห้องน้ำชั้นสองอยู่ติดห้องนอนแม่อ่ะ ขืนอาบพร้อมกัน มีหวังแม่พังประตูห้องน้ำแหงๆ"
ผู้กองหนุ่มได้ฟังแล้วทิ้งตัวนอนแผ่บนที่นอนอย่างผิดหวัง.. "โธ่ เซ็งเลยนะเนี่ย อุตส่าห์จะหาคนช่วยถูหลังซะหน่อย.."
"แปรงขัดส้วมในห้องน้ำก็ยาวเหมือนกันนะพี่ จะใช้ถูหลังก็ได้นะครับ"
ชายหนุ่มดีดตัวผึงขึ้นมานั่ง คว้าแขนคนปากดีให้มายืนระหว่างหัวเข่าทั้งสองข้าง สองมือโอบเอวบางของมันไว้หลวมๆ..
"โห อุตส่าห์ขับรถมาตั้งไกล จะบอกว่าคิดถึงซักคำก็ไม่มี แถมยังมาแขวะกันซะได้.."
"คิดถึงสิครับ" มันทำหน้าจริงจัง "ถ้าไม่คิดถึงป่านนี้ให้นอนหน้าบ้านแล้วอ่ะ.."
"ได้ยินอย่างนั้นแล้วค่อยชื่นใจหน่อย" ชายหนุ่มว่าพลางเอียงแก้มที่เริ่มมีเคราเขียวครึ้มให้มัน ก่อนจะพูดเสียงออด
"คิดถึงแล้วต้องทำไง.."
"พี่จะให้ผมบีบสิวให้เหรอครับ.."
อุตส่าห์ให้ท่าขนาดนี้แล้ว มันยังหาเรื่องเฉไฉไปจนได้ ชายหนุ่มรัดวงแขนแข็งแกร่งแน่นเข้า ก่อนจะซบหน้าเข้มลงบนแผงอกแน่นๆของคนปากดี หอมกลิ่นแป้งจางๆจากผิวเนียนๆอุ่นๆนั้น..
"พี่อุตส่าห์ขับรถมาตั้งไกลจะไม่ให้รางวัลพี่หน่อยหรือครับ"
"งั้นผมเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวชามนึง.."
"ไม่เอาอ่ะ มันไม่ชื่นใจ.."
ชายหนุ่มว่าพลางใช้สองแขนเหนี่ยวคอให้วงหน้าขาวๆเลื่อนเข้ามาใกล้ จนเรียวปากนุ่มอุ่นแนบลงบนริมฝีปากหยักหนาที่มีไรหนวดของเขา ไอ้ตัวดีดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดก่อนจะยอมแพ้แต่โดยดี ปล่อยให้เขาสอดลิ้นควานหาความชุ่มฉ่ำได้ตามใจชอบ
ผู้กองเข้มหอบหายใจแรง อุณภูมิในร่างกายค่อยๆสูงขึ้นจนรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว วงแขนกำยำรัดร่างผอมบางราวกับจะให้กลืนหายเข้าไปในอก สองมือหยาบสากลูบก้นกลมแน่นในกางเกงนอนเนื้อบางอย่างมันมือ..แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน..
ก๊อก...ก๊อก..ก๊อก..
"เบีนซ์ เปิดประตูให้แม่หน่อยลูก.."
เสียงเรียกนั้นทำให้ผู้กองเข้มหัวใจหล่นไปที่ตาตุ่ม แต่ช่างยากเย็นเหลือเกินที่จะถอนตัวจากริมฝีกปากหอมหวานนั้นได้
ต่างจากไอ้แม้วโดยสิ้นเชิง มันกระโดดผลุงไปอีกมุมหนึ่งของห้อง ทำหน้าตาตื่น..
"เบ๊นซ์เปิดประตูให้แม่หน่อยลูก แม่เอาแปรงสีฟันกับผ้าเช็ดตัวให้ผู้กองเข้ม.."
เร็วเท่าความคิด ไอ้แม้วฉกผ้าเช็ดตัวที่พาดบนบ่าเขาไปพันรอบเอวทั้งที่มันยังอยู่ในชุดนอน และผู้กองเข้มก็รู้ว่าทำไม..
เพราะกางเกงยีนส์ตัวเก่งของเขาก็เกิดอาการตึงตรงเป้ากระทันหัน ทำเอาผู้กองหนุ่มเกิดอาการละล้าละลัง
จะนั่งอยู่บนเตียงอย่างเดิมก็ลำบากใจ แต่ถ้าให้ยืนตอนนี้ อาการตื่นตัวเต็มที่ของเขาคงทำให้คนที่เข้ามาเห็นหัวใจวายเป็นแน่..
ชายหนุ่มคว้าหมอนใบใหญ่บนเตียงมาวางไว้ที่ตัก ทำท่าเหมือนกำลังง่วงนอนเต็มที่ ส่วนไอ้ตัวดีทำหน้าตาย เดินไปเปิดประตูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
"นี่จ้ะเข้ม ผ้าเช็ดตัวกับแปรงสีฟัน น้าเตรียมไว้ให้ใหม่ อย่าใช้ของเจ้าเบ๊นซ์เลย มันผืนเล็ก เดี๋ยวอาบน้ำอาบท่ากินข้าวแล้วค่อยนอน หรือจะไปเที่ยวในเมืองก็ตามใจ"
ผู้ที่เข้ามาใหม่พูดเร็วปรื๋อ ระหว่างที่ส่งผ้าเช็ดตัวผืนใหม่เอี่ยมสีสดมาให้ ผู้กองเข้มยกมือไหว้พลางเอื้อมมือไปรับ รู้สึกว่าตัวเองกำลังหน้าร้อนผ่าวพิกล
"เข้มเป็นอะไรหรือเปล่าจ้ะ ทำไมทำหน้าแปลกๆ"
คำถามนั้นทำเอาผู้กองหนุ่มหัวใจหล่นวูบ รู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กแล้วถูกจับได้ว่าทำอะไรผิด ชายหนุ่มฝืนยิ้มเก้อๆ
เหลือบตามองเห็นไอ้แม้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่กลั้นหัวเราะไว้สุดความสามารถ
"มะ ไม่เป็นไรครับ พอดีผมปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำตอนเช้าๆ.."
"ก็ไปเข้าห้องน้ำสิลูก จะได้อาบน้ำอาบท่าไปทีเดียวเลย ห้องน้ำอยู่ขวามือตรงมุมสุด เราด้วยเจ้าเบ๊นซ์ ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวจะสาย ใช้ห้องน้ำข้างล่างแล้วกัน ให้พี่เข้มเค้าใช้ห้องน้ำข้างบน.."
ผู้กองเข้มลุกขึ้นด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ พยายามเอาผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวให้เร็วที่สุด กระนั้นยังไม่วายรอดพ้นสายตาแหลมคมไปได้..
"พ่อข้มเป็นอะไรรึเปล่าจ้ะ ทำไมยืนตัวงอๆ"
คราวนี้ไอ้แม้วหลุดหัวเราะก๊ากออกมาเต็มที่ ผู้กองเข้มรีบแก้ตัวพัลวัน พยายามทำสีหน้าเหยเกให้แนบเนียนที่สุด
"เอ้อ..ไม่มีอะไรครับ ปวดท้องก็เลยยืนไม่ถนัดน่ะครับ.." แม้คำแก้ตัวนั้นจะฟังดูแปร่งหู แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ติดใจสงสัยแต่อย่างใด ชายหนุ่มลอบถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อผู้สูงวัยกว่าตอบกลับมาเพียงว่า
"เหรอจ้ะ งั้นน้าไม่กวนแล้ว อาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ลงไปกินข้าวเช้าด้วยกันข้างล่างแล้วกัน.."
"เอ้อ..น้าอรครับ วันนี้ผมไปส่งเบีนซ์ที่โรงเรียนให้เองครับ.."
"จะดีหรือลูก รบกวนเข้มเปล่าๆ.."
"ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ว่างๆ จะได้ให้เบ๊นซ์ช่วยแนะนำเส้นทางให้ด้วย.."
"โห..รถเก๋งเก่าๆเนี่ยนะ ผมนั่งรถม้าไปเรียนจะเร็วกว่ามั้ยพี่.." ไอ้แม้วยังไม่วายปากดี จนคนเป็นแม่ต้องทำตาเขียวใส่
"เอ๊ะ! เจ้าเบ๊นซ์นี่ พี่เค้าอุตส่าห์มีน้ำใจ ระวังเถอะ วันนี้แม่จะให้เดินไปเรียนซะให้เข็ด รีบๆอาบน้ำแล้วกัน แม่จะลงไปเตรียมกับข้าวแล้วนะ"
คราวนี้เป็นทีผู้กองเข้มหัวเราะบ้าง ที่ได้เห็นไอ้ตัวแสบถูกกำหราบต่อหน้าต่อตา..แต่ดูเหมือนมันจะไม่สลดเลยสักนิด มันทำหน้าทะเล้นมองตามหลังอีกฝ่ายที่ลับประตูไป..ก่อนจะหันมายักคิ้วให้เขา
ทันทีที่พ้นเขตอันตราย ผู้กองเข้มรีบดึงตัวมันเข้ามากอดให้หายอยาก...ความรู้สึกที่ยังค้างคาไปเพราะถูกขัดจังหวะเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาอีก...
"เดี๋ยวต้องไปอาบน้ำแล้วพี่.." มันประท้วงเบาๆเมื่อถูกจมูกโด่งเป็นสันซุกไซ้ไปทั่วแก้มเนียน ผู้กองเข้มใช้อุ้งมือหยาบใหญ่เคล้นคลึงไปทั่วเนื้อแน่นอย่างเมามัน..
"ขอจูบอีกห้านาที.." ชายหนุ่มครางฮึมฮัมอยู่ในลำคอ..นึกอยากให้โลกหยุดหมุนไปเสียเลยตอนนี้..
"เดี๋ยวแม่สงสัยพี่.."
"งั้นสองนาทีพอ.."
คนในวงแขนยังไม่ทันตอบรับหรือปฏิเสธ ชายหนุ่มก็บดขยี้ริมฝีปากลงไปอีกรอบ...หูได้ยินเสียงหอบกระเส่าจากร่างกายที่สั่นเทิ้มในอ้อมแขน..
"เบ๊นซ์.."
"อือ..."
"สองนาทีมันน้อยเกินไปรู้มั้ย พี่อยากอยู่กับเบ๊นซ์ทั้งวันทั้งคืนเลย.."
"งั้นผมโดดเรียนมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ละกันครับ โอ๊ย!"
มันร้องอุทานเมื่อผู้กองเข้มเขกหัวมันไปหนึ่งทีอย่างหมั่นเขี้ยว ชายหนุ่มจูบมันที่แก้มอีกครั้ง ก่อนจะพูดด้วยเสียงขรึมๆทั้งที่ไม่อยากละมันไปจากอ้อมกอดเลยแม้แต่นิดเดียว
"ไอ้เด็กบ้า หาเรื่องอู้อีกแล้ว ไม่ได้โว้ย มีหน้าที่เรียนก็ต้องไปเรียน ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวพี่ไปส่งที่โรงเรียน.."
-
จิ้ม
-
อ๊ายยยยยยยยยย :m3:
พี่anocha มาต่อตอนใหม่แล้ว :z2:
แอบชะแวบไปอ่านก่อน :oni1:
-
สงสารผู้กอง :laugh:
-
เมื่อไหร่แม้วจะได้เป็นของผู้กองเข้มน้อ :z1:
-
ให้ตายเหอะพี่เข้ม
เข้มสมชื่อจริงๆ
โดดเรียนนิดๆ หน่อยๆ ก้อไม่ได้
ปอลอ อยากอ่านคิมแบ็งค์ๆๆๆๆๆๆ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกพี่เข้มเคอะ ถึงกับเก็บอาวุธไม่อยู่
เป็นตำรวจบร้าอาวุธนี่เอง :laugh:
คุนแม่มาได้จังหวะพอดีเกิ๊น หงะ น่าสงสาร
+1 คะ
-
พี่เข้ม หื่นแต่หัววันเชียว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่าสงสารผู้กองจริงๆสวรรค์อยู่ข้างหน้าแท้ๆ แต่ยังคว้าไม่ได้เร้ย :laugh:
-
ผู้กองน่าสงสารแท้
-
แง้ คู่นี้อุตส่าห์ได้เจอกันซะที ยังมีอุปสรรคอีก :a5:
ต้องทำใจนะผู้กอง คบเด็กวัยรุ่นเรื่องเรียนต้องมาก่อน 555
-
หายหัวไปนาน ไม่ได้ยุ่งอะไรหรอกคับ มัวแต่ติดเกมส์ในเฟซบุ๊ค แหะ แหะ
วันนี้ฤกษ์ดี อยากจะตอบคนอ่านทุกเม้นต์มั่งอ่ะ
Little Devil เท่าที่สังเกต คนนี้มาเร็ว เคลมเร็วทุกทีเลยอ่ะคับ ขอบคุณมากๆ
Junrai_Hyper เค้าอัพนิยายให้แล้วนะ ตะเองจะได้ไม่ต้องเหนือยแรงทวงไง..
Resonance คุ้นๆว่าติดตามมาตั้งแต่เรื่องสมุดบันทึกข้างหน้าต่างรึเปล่าคับ คนเขียนยังมีโครงการณ์จะเอาเรื่องนั้นมารีไรท์อยู่นะ
@BUA@ ฉากส่งตัวเข้าหอ อย่าลืมมาอ่านนะคับ แต่ไม่รู้ส่งคู่ไหนอ่ะนะ
•† |µçîƒé® †• หวัดดีคับ ลูวิเฟอร์ ขอบคุณที่ช่วยมาดันนิยายให้คนแต่งทุกเรื่องนะครับ
minchy ขอบคุณที่มาอ่านเหมือนกันคับ
knightofbabilon ขอบคุณสำหรับดอกไม้คับ
Cha Ris Ma :o8:
namtaan เรื่องทำให้ค้างนี่เป็นพรสวรรคืส่วนตัวของคนเขียนครับ แหะ แหะ
SoN :-[
nopkar ยังไม่ได้อาบน้ำด้วยกันในตอนนี้ เพราะผู้กองเกรงใจแม่ยายคับ
Dee^daY ^_ ^
nOn†ღ ขอบคุณสำหรับดอกไม้คับ
seisui ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ ได้แบบนี้บ่อยๆคนเขียนก็ชื่นจายยย
jokirito ตะเองอย่าลืมติดต่องานเค้าในโปรเจคด้วยนะจ้ะ
jiBtar แฮ่ม ขอบคุณที่ช่วยบิ้วไอ้แม้วให้คับ คนเขียนก็ใจจะขาดเหมือนกัน
pickki_a หวัดดีคับ ล็อคอินนี้คุ้นๆว่าจะอ่านนิยายเกือบทุกเรื่องเลยอ่ะเนี่ย
wan2055 อัพนิยายให้แว้วน้าคับ
RAKDEK_KA ผู้กองฝากมาบอกว่า อย่าลืมติดตามตอนอาบน้ำนะคับ
K2KARN ขอบคุณนะคับ ต่อไปนี้สัญญาว่าจะอัพให้บ่อยขึ้น นินึง
wan ขอบคุรคับสำหรับเม้นต์ดีๆที่ให้กำลังใจคนเขียนมาตลอด
thaitanoi มาต่อให้แล้วนะครับๆๆ
SANDSEAME จะถามว่าจุดธูปไมอ่ะ เรียกคนเขียนให้มาต่อใช่ป่ะคับ 55
mecon เด็กดอยฝากมาบอกว่า รักน้อยๆ แต่ขอให้รักนานๆนะจ๊ะ
dahlia มาต่อตอนนี้ ก็น่าจะยังค้างอยู่ดีอ่ะคับ 555
ppy ขอบคุณคับ
kungyung แต่ว..ไมมีแต่คนบ่นว่าค้างเนี่ย?? ดูจากรูปการณืแล้ว ก็น่าจะยังค้างกันต่อปายยยย
m_pop91 มาต่อให้ตามสัญญาละคับ
punchnaja เด๋วจะมีเรื่องให้สงสารต่อไปอีกหน่อยนะคับ..
Phawaii คู่อื่นก้หวานนะคับ มะได้หวานคู่เดียว
เกริด้า(๐-*-๐)v นิยายเรื่องนี้ เกิดจากเรื่องสั้นสี่เรื่องรวมกัน ต้องอ่านทั้งสี่เรื่องถึงจะรู้ที่มาที่ไปของแต่ละคุ่อ่ะคับ ลิ้งค์ลงไว้ให้ตอนต้นเรื่องแล้วนะคับ หรือไปตามในบอร์ดนิยายจบแล้วก็ได้
uknowvry ขอบคุณคับที่ตามอ่านจนทัน..
j4c9y ที่เบ๊นซ์ทำเป้นเฉยๆกะผู้กองเพราะอยู่ต่อหน้าแม่อ่ะคับ แสดงออกมากไม่ได้
FsH[O] เรื่องคิมกะแบ็งค์ เดี๋ยวมาคับ อาจจะก่อนหรือหลังเรื่องคิมกะจอม ต้องดูอีกที
poem ผุ้กองเข้มเป็นคนเอาจริงคับ ไม่เคยเอาเล่นๆ55
hikikomori ขอบคุณคับที่ตามอ่านจนทัน ปล.ชื่อคิฮิโมริป่ะเนี่ย?
patz เจ้าเบ๊นซ์มันทะลึ่งงี้อยู่แล้วคับ
Nanzari ดีใจเหมือนกันที่ได้อัพซะที 55
ต่อไปนี้จะพยายามต่อให้บ่อยขึ้นนะคับ ส่วนนิสัยชอบเขียนนิยายให้ค้าง ก็จะยังดำรงไว้เหมือนเดิม555
ไว้เจอกันตอนหน้าคับ ไม่กล้านัดว่าวันไหน เด๋วเบี้ยวอีก ช่วงนี้คนเขียนยุ่งๆหน่อยเพราะต้องบริหารร้านในเฟซบุ๊ค
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ ฝันดี จุ๊บๆ
-
อ่านมาเจอตรงท่อน จะให้บีบสิวให้เหรอพี่ เชื่อมะหงายหลังเลย หัวเราะก๊ากก อ่ะ ขำมาก :laugh: ทะเล้นจริงเชียว เอาคู่นี้ให้จบสมหมายได้ป่าวคะ อุตส่าห์มาตั้งไกลกว่าจะได้เจอกัน :o8:
-
เบ๊นซ์จะลื่นจริงๆ
ผู้กองก็โดนขัดจังหวะตลอด
:pigha2:
รอต่อไป
-
โอ๊ะๆๆ มีตอนอาบน้ำด้วย :haun4: :haun4:
ปล.มาเหนือคราวนี้จะมีอะไรเด็ดๆๆ กลับไปไหมเนี่ย
-
โดนขัดตลอดเลยอ่ะผู้กอง
อดพรากผู้เยาว์เลย
:laugh:
-
มาแค่นี้เองเหรอ
ยังไม่หายคิดถึงเลย
-
เบนซ์นี่นะ นอกจากจะทะลึ่งแล้ว ยังกวนโอ๊ยอีกแน่ะ น่ารักน่าเตะจริงๆ
ไม่แปลกใจเลย ที่ผู้กองเข้มจะหลงหัวปักหัวปำ อิอิ :oo1:
-
โถถถถ ก็ไปพักบ้านเค้าเนาะ ทำไรก็ลำบากลำบน
ไปพักโรงแรมแล้วให้น้องแม้วไปหา ป่านนี้ได้ฟัดละ :-[
-
Nc Nc Nc !! :mc4:
-
ผู้กองก็เลิกเป็นตำรวจ ไปเป็น คุณครู ดีกว่าคับ
จะได้เห็นหน้าทั้งวันทั้งคืน
-
ขำผู้กอง ถึงขั้นตัวงอ :m20:
เบนซ์นี่น่ารักดีเนอะ กวนผู้กองนิดๆ ได้แทบทุกประโยค
-
เจ้าเบนซ์มันหน้าหมั่นเขี้ยวจริงๆ
-
ผู้กองทำเป็นเข้มนะ ให้น้องเบ๊นซ์ไปเรียนอ่ะ แหมๆ :haun4:
-
อ๊ากกกกก
น่าร๊ากกกกกกก :-[ :-[
-
ระวังจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ กับ ทำอนาจารแต่เช้า นะผู้กอง :laugh: :m20:
-
:o8: :o8: คู่นี้น่ารักจัง เขินๆ
-
ระวังนะผู้กอง จะกินลูกชายเขาถึงในบ้านนี่มัน ระวังถูกจับแต่งงานนะ อิอิ
-
:z10: :oo1: :seng2ped:
-
:jul3: :jul3: :jul3:
ไอ้น้องเบ็นซ์นี่กวนจริงๆเลยอ่ะ
-
ผู้กองเข้ม... ว้าววว
ฮ่าๆๆ
แต่อยากอ่าน แทนกับจอมอ่ะ แล้วก็... คิมต์กับ... ซัมติง จำมาได้ โทดๆๆ
อยากอ่าน
-
เด็กๆนี่ทั้งน่ารักน่ากินเนอะ o18
-
น้องเบนซ์ น่ารักอ่ะ :impress2:
-
กำลังได้ที่เลยเชียว :z3:
-
มาต่อเร็วๆๆๆ :z3: :z3: :z3:
-
คิดถึงผู้กองเบนซ์ครับ
เอ้ย!!!!! ผู้กองเข้มกับเบนซ์
ปล. ไม่ได้อ่านเกือบทุกเรื่อง แต่ อ่านทุกเรื่องครับ :a5:
-
ผู้กองเข้มควบรถเก๋งคู่ใจวิ่งปุเลงๆมาจอดหน้าโรงเรียนมัธยมชื่อดังของลำปาง ชายหนุ่มเอื้อมมือไปสะกิดหนุ่มน้อยที่ฉวยโอกาสหลับระหว่างที่เขากำลังขับรถ ก่อนจะอมยิ้มกับตัวเอง เมื่อกี้มันยังชวนเขาคุยจ๋อยๆไม่ขาดปาก
หันไปอีกทีมันก็ผล็อยหลับไปซะแล้ว ผู้กองหนุ่มนึกเวทนาตัวเองที่ริอ่านมีแฟนอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน
ไล่จับผู้ร้ายยังไม่ปวดหัวเท่าไล่ให้ทันไอ้แม้วนี่ ...แต่กระนั้น นับตั้งแต่วันที่มันเข้ามาป่วนในหัวใจเขา โลกทั้งโลกก็กลายเป็นสีสดใสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แค่ได้อยุ่ใกล้ๆ ได้เห้นมันหลับอุตุอยู่บนเบาะรถเก่าๆ มันก็ทำให้เขาต้องอมยิ้มอยู่คนเดียวอย่างสุขใจ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะที่แก้มใสเบาๆ ขนตาหนาเป็นแพกระพริบถี่ๆ แล้วคนที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเบาะรถก็ขยับตัวตื่นขึ้นด้วยอาการงัวเงีย..
"ตื่นได้แล้วคร้าบ..คุณหนูเบ๊นซ์ นายสารถีพามาส่งถึงหน้าโรงเรียนแล้วครับ"
มันยืดคอขึ้นมามองรอบตัวอย่างงงๆ ก่อนจะทำคอพับลงบนเบาะรถที่ปรับเอนจนเกินระดับแล้วทำท่าเหมือนจะหลับต่อ.. "คาบบ่ายค่อยเข้าเรียนแล้วกันพี่ เช้าๆไม่มีอะไรน่าสนใจ.."
"ไม่ได้โว้ย" ผู้กองเข้มโวยวาย "ตื่นไปเรียนได้แล้วไป.."
"ผมไปเรียนแล้วพี่จะอยู่กับใครล่ะคร้าบบบ" ไอ้แม้วทำเสียงออด เอาหัวถูกับต้นแขนผู้กองเข้มเหมือนลูกแมวขี้อ้อน จนชายหนุ่มอดขยี้หัวมันเล่นด้วยความหมั่นเขี้ยวไม่ได้..
"เอ็งอย่ามามั่ว ขี้เกียจแล้วมาทำเป็นปากหวาน ลงไปเรียนได้แล้วไป เดี๋ยวเย็นๆพี่มารับ.."
"แล้วกลางวันพี่เข้มจะทำอะไรล่ะครับ" ไอ้แม้วยังคงโยกโย้จนผู้กองเข้มนึกอยากเปลี่ยนใจ ชวนมันโดดเรียนแล้วพาไปนอนกอดให้หายอยาก กระนั้นชายหนุ่มก็ต้องทนข่มใจพูดเสียงขรึมใส่มัน
"เดี๋ยวพี่จะแวะซื้อของฝากในเมืองแล้วกลับไปนอนที่บ้านซะหน่อย ขับรถมาทั้งคืน ยังไม่ได้นอนเลยซักงีบ.."
"คำก็ไล่ให้ไปเรียน สองคำก็ไล่ให้ไปเรียน ไม่เป็นไร เอาไว้ผมไปนอนต่อในห้องเรียนก็ได้"
"ไอ้แม้ว ไอ้..เว..." ชายหนุ่มขยับปากจะด่า แต่ไอ้แม้วฉวยโอกาสจู่โจมตอนที่ผู้กองเข้มเอาแต่บ่นจนไม่ทันระวังตัว มันหอมแก้มสากๆที่พึ่งโกนเคราของเขาแรงๆหนึ่งที เล่นเอาผู้กองเข้มอายจนแทบม้วนลงไปกองใต้พวงมาลัย
ชายหนุ่มทำหน้าเลิ่กลั่กพลางเหลียวมองไปรอบตัว เพราะเกรงว่านักเรียนที่ทยอยเดินทางมาโรงเรียนจะบังเอิญเห็นเข้า แทนที่จะอายไอ้ตัวแสบกลับหัวเราะชอบใจ
"โหพี่..อายจนหน้าแก่เลยนะเนี่ย"
"ไอ้แม้ว ไอ้เวร เค้ามีแต่อายจนหน้าแดงโว้ย " ชายหนุ่มพูดเคืองๆ พึ่งทำให้ชื่นใจอยู่หยกๆก็มาทำให้แอบเคืองอีกจนได้
"ผมไปเรียนละพี่ เย็นนี้เจอกัน" มันว่าพลางเปิดประตูรถแล้วกระโดดผลุงลงไป ทิ้งให้ผู้กองเข้มได้แต่ตะโกนไล่หลัง
"ตั้งใจเรียนด้วยนะโว้ย ถ้าจับได้ว่าเอ็งขี้เกียจล่ะโดนแน่" ปากก็พูดไปอย่างนั้น แต่ใจก็รู้ดีว่า ถึงมันจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจเรียน คืนนี้มันก็ต้องโดนอยู่ดี
ชายหนุ่มกระตุกเกียร์เตรียมออกรถ ทว่าเสียงเรียกเข้าจากมือถือรุ่นกระติกน้ำขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ชื่อที่อยู่บนหน้าจอนั้นทำให้ต้องขมวดคิ้ว..
"สวัสดีครับพี่ป่าน เอ้อ โทรมาหาผมแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่าครับ.."
คนปลายสายถอนหายใจยาว น้ำเสียงที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์นั้นมีร่องรอยกังวลใจอยู่ไม่น้อย
"เข้ม..พี่อยากคุยกับเข้มเรื่องเจ้าคิม.."
"เข้ม พี่อยากให้คิมย้ายไปอยู่กับพี่ที่เมืองนอก แต่พี่พูดเท่าไรมันก็ไม่ยอมฟัง พี่อยากให้เข้มช่วยพูดให้หน่อย.."
-
o22 o22 โห๋หหหหหหห หายไปนานเลยนะคะ กลับมาแล้ว :z3: :z3: :z3:
ก้ออัพบ่อย ๆ นะคะ คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z2: :z2:
-
"เดี๋ยวครับพี่ป่าน ทำไมอยู่ๆถึงอยากจะย่ายคิมไปอยู่ที่โน่นล่ะครับ.."
ผู้กองเข้มออกปากถามอย่างแปลกใจ เพราะเข้าใจว่าปัญหาทุกอย่างของคิมหันต์นั้นคลี่คลายหมดแล้ว ทั้งเรื่องคดีกับคู่กรณี ทั้งเรื่องที่ถูกพักการเรียน ..
"พี่มาคิดๆดูแล้ว อยู่ที่นั่นพี่ก็จะได้ดูแลใกล้ชิดขึ้นมาหน่อย อยู่นี่ก็มีแต่เรื่องมีแต่ราว แล้วก็พี่อยากถามเข้มเรื่อง.."
อีกฝ่ายเงียบไปอย่างลังเลใจ กระนั้นผู้กองเข้มก็คาดเดาได้ไม่ยากว่าแม่ของคิมหันต์อยากถามเรื่องอะไร
"เรื่องเจ้าคิมกับเด็กคนนั้น.คนที่เข้าโรงพยาบาลเพราะไปช่วยเจ้าคิมน่ะ.."
"อ้อ..เด็กที่ชื่อแบ้งค์หรือครับ.." ผู้กองเข้มขมวดคิ้ว เริ่มเห็นถึงเค้าลางของความยุ่งยากอยู่รำไร..
"ใช่จ้ะ คือพี่อยากรู้ว่า.." คนพูดทำท่ากระอักกระอ่วนใจ "พี่อยากรู้ว่าคิมกับเด็กคนนั้น คบกันบบไหน.."
ดูเหมือนว่าแม่ของคิมหันต์เจตนาหลีกเลี่ยงที่จะเอ่ยชื่อของหนุ่มน้อยคนสำคัญของคิมหันต์
ผู้กองเข้มเดาว่า คนถามคงรู้คำตอบอยู่แก่ใจ กระนั้นก็ยังหลอกตัวเองว่าเรื่องทุกอย่างอาจไม่เป็นไปตามที่เห็น..
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับพี่ แต่เห็นว่าสนิทกันมาก " ชายหนุ่มตอบไปกลางๆ ไม่อยากโกหก แต่ก็ไม่อยากฟันธงให้อีกฝ่ายต้องไม่สบายใจ
"คือ พี่ชวนเจ้าคิมให้ไปอยู่ด้วยกันที่เมืองนอก แต่แกไม่ยอมไป พอพี่ถามว่าเป็นเพราะเด็กคนนั้นหรือเปล่า คิมก็ตอบว่าใช่"
คนพูดเสียงเครือด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เล่นเอาผู้กองเข้มถอนใจกับความขวานผ่าซากของหลานชายตัวเอง
"แล้ว..พี่ป่านจะทำไงต่อไปครับ.."
"เข้ม พี่ไม่นึกเลยนะว่าเจ้าคิมจะเห็นคนอื่นสำคัญกว่าพี่ พี่เป็นแม่นะเข้ม ทำไมคิมไม่นึกถึงหัวอกพี่บ้าง.."
น้ำเสียงคร่ำครวญตัดพ้อนั้นทำให้ผู้กองเข้มนึกเห็นใจคนพูดไม่น้อย ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยน
"พี่ป่านใจเย็นๆก่อนดีกว่าครับ ช่วงนี้เจ้าคิมมันอาจจะกำลังสับสน ก็เลยพูดอะไรไปไม่คิด ผมว่ารอให้อะไรๆมันเรียบร้อยก่อนดีกว่าครับ.."
"จะให้พี่รออะไรหรือเข้ม พี่อุตส่าห์มารับลูกไปอยู่ด้วยกัน พี่รู้นะว่าพี่ไม่ดีเองที่ทิ้งเจ้าคิมไปตั้งแต่ยังเล็ก แต่ตอนนั้นพี่จำเป็น แล้วพี่ก็ติดต่อกลับมาตลอด ไม่เคยขาด แล้วดูเจ้าที่เคิมมันทำสิ เข้มจะให้พี่รู้สึกยังไง.."
“ผมเข้าใจว่าพี่ป่านรู้สึกยังไง..แต่ ผมอยากให้พี่ป่านนึกถึงความรู้สึกเจ้าคิมมันบ้าง..ที่ผ่านมาผมเองก็มีส่วนผิดที่ไม่ค่อยได้ไปดูแลเจ้าคิมซักเท่าไหร่..” ผู้กองเข้มพูดออย่างละอายใจ นับตั้งแต่คิมหันต์ย้ายมาเรียนที่กรุงเทพ
ชายหนุ่มก็แทบจะไม่ได้ไปดูแลหลานชายเท่าที่ควร สาเหตุหนึ่งก็เพราะไม่ค่อยถูกชะตากับอาคมพ่อของคิมหันต์
“พี่ไม่โทษเข้มหรอก ขนาดพ่อมันเองแท้ๆยังไม่ใส่ใจลูกเลย พี่ไม่น่ายอมให้คิมย้ายมาอยู่กับ....”
ปลายสายเงียบไปเพียงเท่านั้น คล้ายกับไม่อยากเอ่ยชื่อใครบางคน ผู้กองเข้มถอนใจเฮือกใหญ่ ในเมื่อผู้ใหญ่เอาแต่อารมรณ์ของตัวเองเป็นที่ตั้งอย่างนี้ จะโทษแต่คิมหันต์อย่างเดียวก็ใช่ที่...
“นั่นแหละครับพี่ป่าน ผมจะบอกพี่ว่า ที่ผ่านมาเจ้าคิมมันถูกเลี้ยงดูมาแบบขาดๆเกินๆตั้งแต่ยังเล็ก
บางที.. มันอาจรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจมันเลยจริงๆก็ได้ แล้วพอมันได้มาเจอกับแบ็งค์ มันก็คงรู้สึกว่า ได้เจอคนที่เข้าใจมันจริงๆ เด็กคนนั้นก็เลยเหมือนเป็นทุกอย่างสำหรับมัน ผมเข้าใจนะครับว่าเจ้าคิมคงไม่อยากอยู่ห่างจากคนที่....”
ผู้กองเข้มอึกอัก กลัวว่าคำพูดจะทำร้ายจิตใจคนฟังมากเกินไป
“มันคงจะไม่อยากอยู่ห่างจากคนที่มันรักน่ะครับ..” ผู้กองเข้มพูดต่อด้วยน้ำเสียงเก้อๆ เมื่อนึกถึงว่า ถ้าตัวเองต้องถูกบังคับให้แยกจากคนรักเหมือนคิมหันต์ สภาพของเขาก็คงไม่ต่างกัน...
“เข้มพูดเหมือนกำลังเข้าข้างคิมกับเด็กคนนั้น พี่เป็นแม่มันนะ พี่ไม่เชื่อหรอกว่าจะมีใครรักเจ้าคิมไปมากกว่าพี่..”
น้ำเสียงนั้นฟังดูดื้อดึงจนผู้กองเข้มนึกอ่อนใจ คิมหันต์ดูจะได้รับนิสัยหัวรั้นเอาแต่ใจจากทั้งพ่อและแม่มาเต็มเปี่ยม
“ผมรู้ครับ..และผมก็เชื่อด้วยว่าเจ้าคิมก็รู้ แต่..พี่ป่านเองก็ทิ้งเจ้าคิมไว้กับพี่คมตั้งแต่มันพึ่งสามขวบ แล้วพี่คมก็ส่งมาอยู่กับตาบ้าง อยู่กับย่าบ้าง โยนกันไปโยนกันมาอยู่แบบนี้ตั้งนาน มันก็ไม่แปลกหรอกครับที่เจ้าคิมจะไม่ค่อยผูกพันกับใครเลย.. “
ผู้กองเข้มอธิบายอย่างใจเย็น ชายหนุ่มทิ้งจังหวะให้อีกฝ่ายครุ่นคิดก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ไม่ใช่ว่ามันไม่รักพ่อรักแม่นะครับ แต่ถ้าเป็นไปได้ มันก็คงอยากจะอยุ่กับคนที่มันอยู่ด้วยแล้วมีความสุขที่สุด.."
"เข้มคิดว่าถ้าคิมมาอยู่กับพี่แล้วจะไม่มีความสุขงั้นหรือ?" อีกฝ่ายย้อนกลับเสียงห้วน
"ไม่มีใครตอบได้หรอกครับพี่ เพราะฉะนั้นเจ้าคิมมันถึงไม่อยากเสี่ยงไงครับ ถ้าพี่ป่านมีของที่พี่ป่านรักที่สุดไว้ในมือ พี่ป่านจะยอมแลกกับสิ่งที่พี่ป่านไม่แน่ใจหรือครับ ว่ามันจะดีกว่าหรือเปล่า ถึงคิมจะอยู่เมืองไทย ก็ใช่ว่ามันจะรักพี่ป่านน้อยลงนะครับ.."
อีกฝ่ายยังคงนิ่งงันเหมือนกำลังอึ้ง ผู้กองเข้มอธิบายต่อด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"พี่ป่านน่าจะได้คุยกับครูประจำชั้นของเจ้าคิม ตั้งแต่เด็กคนนั้นย้ายมา คิมมันก็ทำตัวดีขึ้นเรื่อยๆ จนพึ่งมาเกิดเรื่องนี่แหละ.. ผมอยากให้พี่ป่านเห็นใจเจ้าคิมมันบ้าง บางที.. มันอาจจะมีความสุขจริงๆที่ได้อยู่ใกล้ๆเด็กคนนั้นก็ได้”
“เข้มจะปล่อยให้พี่นั่งดูลูกพี่เป็น..” น้ำเสียงนั้นดูกระดากใจราวกับไม่อยากพูดถึง “เข้มจะปล่อยให้ลูกพี่ชอบผู้ชายด้วยกันอย่างนั้นเหรอ?
แล้วไงวะ..ผู้กองเข้มนึกอย่างหงุดหงิดใจ ร่ำๆจะบอกไปแล้วว่าเขาเองก็มีคนรักเป็นผู้ชายเหมือนกัน แถมอายุน้อยกว่าตั้งครึ่ง แต่ก็เกรงว่าถ้าเรื่องกระเด็นไปถึงหูคุณแม่สุดที่รักแล้ว เขาเองนั่นแหละที่จะต้องตกที่นั่งลำบาก
ผู้กองเข้มจึงจำใจพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์ด้วยเสียงห้วนๆ
"ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับ ว่าเจ้าคิมกับเด็กคนนั้นคบกันแบบไหน แต่สำหรับผม ถ้าใครเอาตัวเข้าเสี่ยงอันตรายเพื่อช่วยผมเหมือนอย่างที่เด็กคนนั้นทำเพื่อเจ้าคิม ผมก็คงทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสียคนๆนั้นไป เหมือนที่เจ้าคิมกำลังทำอยู่ตอนนี้ล่ะครับ"
-
คอมเม้นต์กันได้ตามสะดวกนะครับ พอดีหมู่นี้ยุ่งๆ เลยไม่ค่อยได้ชวนคนอ่านคุยตามเคย ขอบคุณนะครับที่ยังติดตามอ่านกันอยู่ แม้ว่าบางทีคนเขียนจะทำตัวน่าถีบด้วยการมาๆ หายๆประหนึ่งปจด. ของหญิงวัยทอง 555
สัญญาว่าเกิดชาติหน้าจะไม่ขี้เกียจสันหลังยาวเท่าชาตินี้คับ..
ติชมคอมเม้นต์กันได้เต็มที่เลยนะครับ สำหรับวันนี้ :bye2:
รักนะ จุ๊บๆๆ
-
ดีใจ คุณanocha มาอัพอีกแล้ววว..ว :กอด1:ทีนึง
ทำไมเรารู้สึกว่าแม่คิมเหมือนจะเข้าใจคิมมากกว่าพ่อ แต่ก็ไม่ใช่ สุดท้ายก็ไม่เข้าใจ ไม่ได้ต่างกัน
แต่ว่า คนเป็นพ่อเป็นแม่ ก็คงทำใจลำบากอยู่เหมือนกัน ที่ลูกของตนจะมีคนรักเป็นเพศเดียวกัน
-*- คงต้องใช้เวลาซักระยะ เืพื่อใ้ห้พ่อแม่ยอมรับในสิ่งที่ลูกเป็นให้ได้
แต่ถ้าพ่อแม่ไม่เข้าใจ มันก็อยู่ที่เราแหละว่าจะใจเย็น นิ่งมีสติ มีเหตุผล และทำตัวดีแค่ไหน
ปล. น้องเบนซ์น่ารักอีกแล้ว :o8:
-
ย๊าวยาว....................
เดะดอยของผู้กอง น่ารักกกกกกกกกกก
กำลังกินกำลังนอน...แล้วเรื่องเรียนที่เรื่องจิ๊บๆชิมิลูก :man1:
แหมว่าคำก็แก่สองคำก็แก่...แก่แล้วรักมั๊ญล่ะเจ้าเบนซ์ หุุหุ มีการง้อด้วยหอมฟอดใหญ๋แบบไวปานสายฟ้าด้วยนะ
คนแก่เขินเอาหัวมุดพวงมาลัยเว้ย555
ุคุณแม่ขราจะอะไรกับลูกนักหนาคะ เจอน้องชายเบรคไปดีๆสมๆ
เลี้ยงเจ้าคิมดีไม่ได้ก็ให้เค้าคิด เค้าตัดสินใจเองดีกว่ามะ
เยี่ยมมากผู้กอง....หัวอกน้า หัวอกหลานคือๆกัน :monkeysad:
ปล. แม่นุ้งคิมชื่ออะไรกันแน่เคอะ เด๋ซพี่ป่าน เด๋วพี่ริน :m20: :laugh:
+1 คะ
-
ผู้กองเข้มสมชื่อ
สงสารนายคิม
ยังไงก้อรออ่านนะ
แล้วอีกเรื่องที่ค้างล่ะ ..... :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
มาแบบยาวสะใจ
:เฮ้อ:เมื่อไหร่เข้มจะเสร็จไอ้แม้วน้า
คิมกะแบงค์ก็น่าสงสาร
-
:mc4: :mc4: เย้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ดีใจจัง มาต่อแล้วววววววว
มาต่ออีกเร็ว ๆ นะจ๊ะ ค้างทุกภาคเลย :o8:
-
"ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับ ว่าเจ้าคิมกับเด็กคนนั้นคบกันแบบไหน แต่สำหรับผม ถ้าใครเอาตัวเข้าเสี่ยงอันตรายเพื่อช่วยผมเหมือนอย่างที่เด็กคนนั้นทำเพื่อเจ้าคิม ผมก็คงทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสียคนๆนั้นไป เหมือนที่เจ้าคิมกำลังทำอยู่ตอนนี้ล่ะครับ"
ประโยคสุดท้ายของผู้กองเด็ดสุด...เพราะผู้ใหญ่เป็นกันแบบนี้ เด็กถึงได้มีปัญหา :เฮ้อ:
-
แหม่ ทำเป็น เข้มมม
55 o13
ผู้กองเข้ม มม
-
คุณชายใจร้ายกว่าจะมา เค้าเกือบลืมไปแระว่าตอนที่แล้วเปนไง :o12:
"ไม่มีใครตอบได้หรอกครับพี่ เพราะฉะนั้นเจ้าคิมมันถึงไม่อยากเสี่ยงไงครับ ถ้าพี่ป่านมีของที่พี่ป่านรักที่สุดไว้ในมือ พี่ป่านจะยอมแลกกับสิ่งที่พี่ป่านไม่แน่ใจหรือครับ ว่ามันจะดีกว่าหรือเปล่า ถึงคิมจะอยู่เมืองไทย ก็ใช่ว่ามันจะรักพี่ป่านน้อยลงนะครับ.."
ชอบประโยคนี้มว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :L2:
-
ตอนนี้เหมือนจนสดใสแต่อึมครึม
:serius2:อย่าให้คิมกับแบงค์ต้องแยกกันน๊า~
-
ทุกคนก็มีความรักที่เท่ากัน..แต่อยู่ที่ว่าใครจะนำมาใช้ให้มากก็เท่านั้น
-
:serius2: ทิ้งคิมไปตั้งนานแล้วจะมาแยกคิมกับแบงค์ได้งายยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
:pig4: ดีใจที่มาอัพค่ะ
งานท่าจะเข้าเจ้าคิมซะแล้ว
-
หายไปนานเลยทีเดียวนะครับ :m16:
อืมเรื่องเริ่มยุ่งยากขึ้นอีกแล้ว แต่ผู้กองก็พูดได้ดีมาก คิดว่าคุณแม่ของคิมคงเข้าใจ
แอบเห็นว่าใช้รูป ท๊อป กับน้องซึง ชอบ bigbang หรอครับ :z1:
-
คุณชายใจร้ายกว่าจะมา เค้าเกือบลืมไปแระว่าตอนที่แล้วเปนไง :o12:
"ไม่มีใครตอบได้หรอกครับพี่ เพราะฉะนั้นเจ้าคิมมันถึงไม่อยากเสี่ยงไงครับ ถ้าพี่ป่านมีของที่พี่ป่านรักที่สุดไว้ในมือ พี่ป่านจะยอมแลกกับสิ่งที่พี่ป่านไม่แน่ใจหรือครับ ว่ามันจะดีกว่าหรือเปล่า ถึงคิมจะอยู่เมืองไทย ก็ใช่ว่ามันจะรักพี่ป่านน้อยลงนะครับ.."
ชอบประโยคนี้มว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :L2:
o13 ชอบประโยคเด็ดประโยคนี้เหมือนกันเจ้าค่า
ช่วยดูด้วยเน้อว่าแม่เจ้าคิทชื่ออะไรกันแน่ ชื่อป่าน หรือ ริน :m28:
-
ถ้าคุณแม่ป่านเป็นสาววายก็คงเข้าใจลูกชายไปอย่างง่ายๆแล้ว :z3:
-
เข้าใจหัวอกของพ่อแม่นะครับ
ว่าอยากให้ลูกได้แต่สิ่งที่ตนคิดว่าดีแล้ว เหมาะแล้ว สมควรแล้ว
แต่ทำไมพ่อแม่ชอบลืมความรู้สึกลูกนะ ทำไมครับ ลืมความหลังตอนยังเด็กกันแล้วหรอครับ
-
"บางที.. มันอาจจะมีความสุขจริงๆที่ได้อยู่ใกล้ๆเด็กคนนั้นก็ได้"
o13 o13
โดนมากครับผม
ความสุขอยู่ตรงหน้า
ใครจะปล่อยไปง่ายๆ ละคร้าบบบ
-
ผู้กองเข้มเข้าใจเด็กๆจิงๆ มิน่าได้เด็กมาเป็นแฟนนนนน
-
ว้าว ผู้กองเยี่ยมๆๆๆๆ o13
-
เรื่องนี้ตกที่นั่ลำบากกันถ้วนหน้าเลย :serius2: :serius2:
ปล.ตกลงแม่คิมชื่อไรอะคะ
-
คุณแม่อย่าพรากคิมไปจากแบงค์เลยนะคะ :monkeysad:
-
แต่ว...จำชื่อตัวละครตัวเองผิดอีกแล้ว555
ผมคงเป็นคนเขียนคนเดียวที่สับสนชื่อตัวละครตัวเองอ่ะ คือเขียนหลายเรื่องพร้อมกัน ก็เลยเอาชื่อตัวละครอีกเรื่องนึง มาใส่อีกเรื่องนึงเฉยเลย 555
หรือไม่บางที ตั้งใจจะให้ตัวละครชื่อนี้ แต่เปลี่ยนใจกระทันหัน ก็พิมพ์ไปอีกชื่อนึงหน้าตาเฉย สรุป แม่คิมชื่อป่านคร้าบบ เด๋วกลับไปแก้ให้น้า..
-
^^
^^
ขอจิ้มหน่อยเถอะ คุณ anocha คิดถึงมากมาย :กอด1:
เข้าใจความรู้สึกของคุณเป็นแม่ แต่บางครั้งความคิดของผู้ใหญ่ ก็มองตัวเองเป็นที่ตั้ง
ไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของเด็ก เพราะคิดว่าเด็กไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง
มารอลุ้นว่า ผู้หมวด จะกล่อมให้แม่ของ คิม ใจอ่อนหรือเปล่า หรือต้องเจอเหตุการณ์ที่ไม่อยากให้เกิดอีก
+1 ให้คุณ anocha เป็นกำลังใจให้ ขออธิฐานให้ คุณ anocha ขยัน ๆ ในชาตินี้ ไม่ต้องรอชาติหน้า ครับ :m1:
-
ผู้กอง สุดยอด o13
-
พี่อโนชากลับมาแล้ววววว ดีใจจัง อิอิ
ผู้กองเข้มกับน้องเบ้นยังน่ารักเหมือนเคย
แอบหนักใจกับปัญหาครอบครัวแทนค่ะ อุตส่าห์ได้รักกันแล้วยังมีอุปสรรคก้อนเบอเร่ออีก :serius2:
รีบมาต่อเร็วๆน้า :man1:
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
ถึงจะมาแบบนิดๆ หน่อยๆ กะปริดกะปรอย
ก็ต้องขอบคุณค่ะที่มาต่อให้ได้อ่าน :pig4:
-
คิม
แบงค์
จะต้องจากกันจริงๆหรือ :เฮ้อ:
สงสารอ่าา
ปล เด็กๆ ยั่วน่ารักก รึเปล่าคุณผู้กอง :z1:
-
อย่าแยกคิมออกจากแบ๊งค์เลยนะ
แค่นี้คิมก็ทรมานจะแย่แล้ว
-
อ่านตอนที่เข้มมาถึงบ้านแม้ว แล้วก็เลยเริ่มยิ้มแก้มปริมาเรื่อยๆ
แต่มาเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน ตอนที่เข้มคุยกับแม่ของคิม อ่านแล้วเครียดค่ะ
มาต่อเร็วนะค่ะ อีป้าแก่ พออ่านไม่เครียล์แล้วมันค้า่งค่ะ
555
-
อะไรกันคุณ
ค้างตลอด ชิชิ
-
ชอบคิมแบ็งค์ที่สุด
:กอด1: :กอด1:
-
พ่อแม่ย่อมรักลูก....แต่ก็ควรทำให้ลูกมีความสุข
มารอ
1. คิม-แบ๊งค์ ว่าจะเอายังไง ไปนอกหรือเปล่า
2. ผู้กอง - เบนซ์ จะ.....(.0.)....ด้วยแบบใด
-
:pig4:
-
เจอปัญหาแบบนี้ ไล่จับผู้ร้ายง่ายกว่ามั้ย ผู้กอง :เฮ้อ:
-
แหมๆ เรื่องแบบนี้ ผู้กองเข้มเค้าเข้าใจดีเลยล่ะค่ะพี่ป่าน
เค้ามีของรักของหวงที่ไม่อยากปล่อยอยู่ในมือเหมือนกัน
:z2:
-
:call: :call:
-
ว้าวว ตอนใหม่มาแล้ว o13
-
อ๊าย ย ย ย
ที่อ่านมานะ ชอบคู่ คิม ก่า แบ้งค์ที่ ซู้ดดดเล ยย ^^
คิมเนี้ย รักแบ้งค์สุดๆไปเล้ย ย อิจฉาวุ้ย ย ย
-
ผู้กอง ท่าทางจะสอบสวนผู้ต้องหาบ่อยนะคะ หว่านล้อมเก่งมากเลย ฮ่าๆ o13
ชอบหลายๆ ประโยคของตอนนี้ค่ะ อยากให้พ่อแม่ทั้งหลายเข้าใจโลกเหมือนอย่างที่ผู้กองเข้มเข้่าใจ
-
อ่านฟิคเรื่องนี้แล้วต้องตามอ่านซีรี่ส์ 16 PLUS ที่เหลือทั้งหมดเลย (ต้องย้ายตรู๊ดสตัวเองไปห้องนิยายจบแล้วอย่างด่วน!!!)
คุณอโนชา o13 ใช้ภาษาที่เรียบ ง่าย แต่สวยงาม
ชอบทุกคู่เลย...ทุกคนมีบุคลิกที่โดดเด่น ไม่มีใครแย่งซีนใครได้เลย
ว่าแต่...งานยุ่งมากเลยเหรอคะ...หายเงียบเลย ส่งข่าวบ้างนะคะ :m15:
ยังไงก็จะติดตามงานเขียนของคุณอโนชาต่อไปค่ะ
:pig4:
-
:z13:ตัวเอง (บ้าแล้ว!!!!!!!!!!)
ซื่อบื้อมากกกกกกกดันลืมไปว่าหน้าแรกคุณอโนชาทำลิ้งค์ให้แล้ว :m5: ไปงมอยู่ห้องนู้นอยู่พักใหญ่ ตามลิงค์ไปอ่านก่อนนะคะ
:pig4:
-
่ :z13: :z13:
เข้ามาจิ้มไรเตอร์
เมื่อไหร่จะมาต่อตอนต่อไปคะ
เพิ่งเข้ามาอ่าน ใช้เวลาสองวันรวดอ่านซีรี่ย์ชุดนี้
จนทันแล้ว :a2:
สนุกมากติดงอมแงมเลยทีเดียว
เอาใจช่วย คิม+แบงค์
อยากรู้เรื่อง แทน+จอม
ตามดูวิธีง้อของ พีท+บอส
เฝ้ารอเอ็นซี ผู้กอง+ไอ้แม้ว
-
:amen: :amen:
คุณ anocha, where are you?
-
:z13:
เข้ามาสะกิดไรท์เตอร์ค่ะ
ครบเดือนแล้ว มาต่อด่วน คนอ่านคิดถึงนะคะ
-
คิดถึงเรื่องนี้จังเลย
-
:call:
:call:
:call:
คิดถึงผู้กอง กะ หนูแม้ว
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวเลย
ชอบจังมีหลายอารมณ์หลายเหตุการณ์ให้คาดเดา
ว่าคนเขียนจะเอาคู่ไหนมาลงเพราะมีหลายคู่ให้เลือกสรร
แต่ละคู่ให้ความรู้สึกต่างกันอย่างจัดเจนชอบมากๆ o13
และมาต่อไวๆ น้า :call:
-
:call: :call: :call:
-
รอเทอร์ต่อไป
-
2เดือนกว่าๆผ่านไป :undecided:
คุณanocha คนอ่านยังไม่ลืมเรื่องนี้นะ
คิดถึงทั้ง4คู่เลย :o12:
รอต่อไป..
-
วันนี้เข้ามาอ่าน เรื่องนี้ตั้งแต่เช้ายันเย็นเลย
ติดตามเรื่อง 16plus มาทุกเรื่องเพิ่งจะได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
ส่วนใหญ่จะได้อ่านตอนที่เรื่องจบไปแล้ว พอมาอ่านเรื่องนี้แล้ว
พูดได้เลย คำเดียวว่า ไรเตอร์ เยี่ยมที่สุดเลยจ๊ะ เพราะำไม่มีคู่ไหนที่ไม่ชอบเลย
ทุกเรื่องผสมกันได้อย่างสนุกและลงตัวมาก อ่านคู่คิมกับแบงค์แล้วน้ำตาซึมเลย
ความรักที่แบงค์มีให้คิมช่วยเติมเต็มชีวิตที่ขาดหายไปของคิดได้ดี ซึ้งสุดๆ เสียน้ำตาให้คู่นี้เลย
หรือจะเป็นคู่ของผู้กองเข้มกับเบนซ์ ที่อ่านแล้วใ้ห้ฟีลของความคิดถึงจากระยะห่างได้เป็นอย่างดี
คู่พีทกับบอสพออ่านแล้วอารมณ์ดียิ้มได้ตลอดเลย กับความหื่นของพีทที่เพิ่มขึ้น เรื่อยๆ
สุดท้ายคู่ของแทนกับจอมให้ความรู้สึกแบบรักวัยรุ่นๆ ที่มีเขิน อาย ทะนุถนอมกันและกัน
พูดได้คำเดียวเลยว่า อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วได้ทุกอรรถรสเลย ไรเตอร์เจ๋งมากมายก่ายกองเลยจ๊ะ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีดีมาให้อ่านนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะจ๊ะ แล้วก็มาอัพ บ้างน้าคิดถึง
อยากอ่านทุกวันเลย อ่านแล้วมีความสุขใครบ้างที่จะไม่อยากอ่าน รอไรเตอร์คนเก่งเสมอจ๊ะ
-
รอด้วยค๊าาาาาาา
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ในที่สุดก็ตามทัน
จริงๆไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องที่ยังไม่จบเพราะไม่ชอบรอ
แต่พอดีตามมาจากเรื่องอื่นที่จบแล้วอีกทีนึง
ชอบทุกคู่เลย คนเขียนเขียนแล้วอ่านได้ลื่นดี
ชวนให้อินได้ง่ายๆ แล้วก็มีครบทุกรสจริงๆ
ไงก็ยังรออยู่นะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า :L2:
-
อยากอ่านตอนใหม่แล้วอ่าาาาา
ตอบไรท์เตอร์รู้สึกเราจะไม่ได้อ่านเรื่องสมุดบันทึกข้างหน้าต่างนะคะ (พลาดได้ไงแอร๊ยยยยย)
เด๋วไปอ่านก่อน อิอิ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
นานแล้วน๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
-
เหนื่อย กว่าจะหาเรื่องนี้เจอ
คุณanocha :dont2:
:กอด1:
:call:
-
สนุกมาก
รอตอนต่อไปอยู่น๊า
-
สนุกมากเลยค่ะ ชอบคู่ของ คิม มากที่สุด รู้สึกได้ว่าทั้ง 2 คนเป็นเหมือนน้องที่เราคอยให้กำลังใจจังเลย รู้สึกสัมผัสได้กับความรักของทั้งสองคน ไงก็ขอหวาน ๆ บ้างนะคะ คิมเศร้ามามากพอแล้ว
ส่วนคู่ของผู้กองเข้มก็ตลกดี ขั้นอารมณ์สะเทือนใจได้ดีมากเลยค่ะ
ส่วนเจ้าพีทก็หื่นไปหน่อย ถ้าจะเป็นวัยรุ่นฮอร์โมนพรุ่งพร่านเหลือกำลัง
สุดท้ายน้องจอม ก็ยอม ๆ เขาไปเถอะถ้าจะเก็บกดน่าดู
ขอบคุณสำหรับเรื่องที่สนุกมากมาก รอตอนต่อไปนะคะ
-
มันเปนเรื่องยากจิง ๆคะ ที่จะืืทำให้พ่อแม่ยอมรับ
ครอบครัวของเภร์ก้อเกิดเรื่องแบบนี้เหมือนกัน ฝาแฝดเภร์นะคะ
มันเลยเปนเรื่องที่อ่านแนวนี้แล้วอินทุกครั้งเลย
เค้ารักกันมากจิง ๆคะ เพียงแต่สังคมมองพวกเค้าแปลกแยกเท่านั้นเอง
สู้ ๆคะ ให้กำลังใจคิม
ปล.มาต่อไว ๆนะคะ ไรเตอร์ ๆๆๆ
-
ไอ้กระผมก็แวะมาถาม
หายไปไหน...ล่ะครับเนี่ย
รออยู่เน้อ
-
หายไปนานจนลืมแล้วว่าตามเรื่องนี้อยู่
คนเขียนหายไปไหนอ่ะครับ
แจ้งข่าวบ้างก็ยังดี T T
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกทุกคู่เลย
แล้วจะแวะไปอ่านเรื่องที่เคยแต่งไว้ก่อนหน้านี้นะคะ
-
คุณanocha..
:dont2:
-
แทน-จอม หายตัวไป
หายไปไหน?!
ไรเตอร์ด้วย
:z3:
-
อ่านมานานแล้ว แต่เพิ่งแสดงตัว
สุดยอด ผูกเรื่องดีมาก ไม่น่าเชื่อว่าทุกตัวละครจะมาเกี่ยวกันได้
o13
-
รึว่าคนเขียนลอยไปกะน้ำท่วมเนี่ย
คนอ่านรอครับ
-
เข้ามาจิ้มพุงคุณอโนชา อิอิ :z2:
-
ชอบเรื่องนี้ค่ะ อ่านแล้วติดเลย จะรอนะคะ :กอด1:
-
โห้วววววว นี่มันนานขนาดจนถูกย้ายมานิยายจบแล้วเลยหรอเนี่ยยยยย
สงสัยจะอดอ่านซะแล้ววววววว
เสียดายจัง ขนาดตามไปอ่านในซีรี่ย์จนครบแล้วนะเนี่ยยยยย
ฮือออออออออออออออออออออออออออออ~
-
เพิ่งเจอเรื่องนี้ อ่านแล้วชอบคิม แบงค์มากๆเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ มาแต่งต่อเร็วนะคะ
สู้ๆค่ะพี่
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนาน พอกลับมาอีกทีได้อ่านหลายตอนเลย อิอิ ดีใจ คนเขียนยังแต่งเก่งเหมือนเดิมเลยนะครับ อ่านแล้วก็เห็นภาพดีจิง ๆ อินทุกตอนเลย เป็นกำลังใจให้นะค้าบ รอตอนต่อไป มาไว ๆ นะค้าบ อยากอ่านมากมายอ่ะคับ ^^
-
งงๆว่าทำไมเรื่องนี้ถูกย้ายมาห้องจบแล้ว :m28:
คุณ anocha :o7:
ไม่มาทวงแต่ก็ไม่ได้ลืมนะคะ
ยังรออยู่นะ ^^
-
เพิ่งอ่านจบค่ะ สนุกมากเลยค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
งง เหมือนกัน ทำไมถูกย้ายมาห้องจบ หรือว่าถ้าไม่อยู่ห้องนี้ก็อาจจะถูกย้าย
ไปห้อนนิยายที่ไม่มาต่อให้จบ แล้วถูกลบ?
งั้นมาห้องนี้ ก็คงดีกว่า - -" คนเขียนหายไปไหนครับเนี่ยยย
ม็อบก็ร้างลาเลิกไปแล้ว น้ำท่วมก็ลดลงแล้ว
กลับมาต่อเถอะน้าๆๆๆ
-
หายไปนานแล้วน้า มันคิดฮอดดดดดดดด
-
:sad4: อ่านกำลังมัน
ไรเตอร์หายยยยย :m15:
สนุกสุโค่ยมากๆจ้า o13
-
อ้าว งงยังไม่จบเลย คนเขียนไปไหนอ่ะ
-
ชอบมากๆๆครับ
ชอบคู่ คิม กับ แบงค์มากที่สุด
พี่ anocha ขออนุญาตเรียกว่าพี่แล้วกันนะครับ
พี่เขียนเรื่องได้ดีมากๆๆเลยครับ
ไม่เรื่องไหนเลยที่ผมอ่านแล้วติดงอมเเงม
เหมือนเรื่องนี้
ภาษาก็เข้าใจง่าย ไม่วกไปวนมา
ผมชอบบบบบบบบเรื่องนี้มากๆๆเลยอ่าครับ
แต่ว่าพี่ไม่มาแต่ตอแล้วเหรอครับ
ไม่เป็นไรผมจะติดตามเรื่องที่พี่เขียนทุกเรื่องเลย
มีผลงานใหม่ก็บอกกันได้นะครับ
จะได้ไปติตตาม :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
น่ารักทุกคู่เลยอ่ะ
ยิ่งคู่ แบงค์ คิม
ที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
+1
ว่าแต่ มันยังไม่จบใช่ปะ แล้วทำไมมันถึงมาอยู่ห้องจบล่ะ แอบ งง
-
ต้องขอสาระภาพก่อนเลยว่ามาอ่านตอนพิเศษนี้รวดเดียวเลยค่ะ
ชอบที่คู่เลยนะค่ะ
แต่ละคู่มีความน่ารักในตัวขอวตัวเอง
คุณanochaแต่งเรื่องได้เก่งมากๆเลยอ่ะ
ไม่อยากจะบอกว่าตอนแบ๊งค์โดนฟาดอ่ะแล้วคิมอยู่ด้วยไม่ไปไหน
ร้องไห้อย่างหนักหน่วงมากเลย ตาบวมไปพักใหญ่เลยค่ะ
อยากให้มาอัพต่อไวๆค่ะ อยากอ่านอีก
ชอบคู่ผู้กองเข้มกับน้องเบ้นซ์มากเลย
ปล.มาอัพอีกเร็วๆนะค่ะ
-
อยากอ่านต่ออ่า :sad4:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคะคุณ anocha
รออ่านพี่คิมกับพี่แบ๊งค์ :-[ :-[ :-[
-
ตื่นเต้นจังจะครบปีแล้ว
-
แอบงงว่า เรื่องนี้มาอยู่ในกลุ่มเรื่องที่จบแล้วได้ยังไง พอดูอีกที ก็อ่อ... เพราะเป็นตอนพิเศษแล้วนี่เอง
ยังไงก็รอคุณ anocha มาอัพต่อนะครับ อยากรู้ว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป
-
พี่ครับไม่มาต่อปีนึงแล้วนา
ทำไมเรื่องนี้ถึงมาห้องจบเนี่ย
-
ม๊ะว๊ากกกกกกกกกกกก
มานไม่ใช่เรื่องที่จบแล้วหรอกเหรอ !!!!
เศร้าแว้ว T^T
แต่จะบอกว่าสนุกทู้กตอน แล้วรีบมาต่อไวๆเน้อ จุ๊บุ๊ๆ
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลย... อะคับ
-
:z3: :z3: :z3: กลับมาต่อให้จบนะ :z3: :z3: :z3:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วก้ออ่านแบบรวดเดียวจบ
แฮะๆๆ รู้สึกเสียดายเหมือนกันที่เพิ่งได้เ้ข้ามาอ่าน
อ่านแล้วชื่นชอบทุกคู่ เพราะแต่ละคู่จะมีเอกลักษณ์ตัวละครไม่เหมือนกัน
ได้อารมณ์ไปคนละแบบ คนเขียนบรรยายได้เก่งมาก ชอบที่สุด เพราะเพิ่งไปอ่านเรื่องของพีทกะบอสมา
ยิ่งมาเจอในนี้ไม่อยากจะบอกเลยว่าพีทยังหื่นได้อีกอ่ะ
แต่ที่ชอบที่สุดก้อคงจะเปงคู่ของคิมกะแบงค์มากๆ เพราะมันบีบคั้นหัวใจที่สุด
อินไปกับทุกตอนน้ำไปน้ำตาซึมบ้าง ไหลบ้าง
จอมกะแทนก้ออยากให้เรียบร้อยกันซะที เพราะไม่มียัยเมย์ให้รำคาญหัวใจแล้วววว
พลาดไม่ได้เลยคือคู่ของผู้กองเข้มกะน้องเบนซ์ คู่นี้อ่านไปยิ้มไป กวนกันได้โล่จิงๆ
ไม่รู้ว่าคนเขียนจะมาต่อตอนไหน แต่ก้อจะรอๆๆๆๆ รอต่อไปนะคะ
-
น่ารัก
^^
-
รอมาต่อน๊า
^^
-
เค้ารอ คิมแบงค์ อยู่น๊า
ปลื้มคู่นี้มากมาย
-
มารอคู่เเทนกับจอม
นานเเล้วน้า มาเถอะ :z3:
-
พ่อแม่ห่วงก็เข้าใจนะ แต่มาห่วงตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยหรอ
โดนมากอ่ะ มีสิ่งที่รักมากๆ ใครจะยอมเสี่ยงกับอะไรที่ไม่แน่นอนเน๊อะ
-
ค้างคาระหว่างผู้กองเข้มกะเบ๊นอ่า จึ๋ยๆๆ :z3: :z3:
ส่งนคิมกะแบ๊ง อยากให้มีความสุขจิงๆเลยค่ะ
เฮ้ออออ สงสารคิมอ่า :m15:
-
อ่านมาครบทุกเรื่องของคุณแล้วนะครับ
น่าเสียดายมากครับที่ไม่มาต่อ :sad4:
ภาษาเข้าใจง่ายสวยงาม มีอารมณ์และความรู้สึก
ตัวละครมีมิติ ทุกตัวน่าค้นหา สนุกมากครับ
จะบอกว่าถึงจะตามอ่านทีหลังแต่ก็รักคนเขียนมากๆเลยหล่ะครับ
ไม่รู้ทำไม แต่รู้ว่าชื่นชอบและชื่นชมเป็นอย่างมากเลยครับ
:m26: กระซิบนะไม่รู้คุณจะได้มาอ่านมั๊ย
ผมเพิ่งเข้าเล้ามาจะปีหรือปีนึงเนี๊ยะแหล่ะ
อ่านนิยายมาหลายเรื่องละ น่าจะร้อยเศษๆ
นักเขียนเยอะมากกกก แต่คุณนักเขียนเป็นคนที่ 2
ที่ผมรักมากกกก :o8: อยากให้มาต่ออีกจังครับ
อยากรู้บทสรุปของทุกๆคู่ในเรื่องนี้ รวมไปถึงคุณหมอด้วย
สุดท้าย ขอบคุณมากครับ:pig4: :L1: :L2:
-
ไม่มาต่อได้ 2 ปี เเล้วหรอเนี่ย
-
กล่องใบโตที่ถูกห่อด้วยกระดาษสีแปร๋นย่นยู่บ่งบอกถึงฝีมือคนห่อถูกวางลงบนโต๊ะนักเรียน หนุ่มน้อยเจ้าของโต๊ะที่กำลังก้มหน้าอ่านการ์ตูนอยู่เงยหน้าขึ้นมามองกล่องอย่างงงๆ ก่อนจะมองเลยไปยังเจ้าของกล่องที่ยืนยิ้มเผล่อยู่ตรงหน้า
“กล่องอะไรของมรึงอ่ะพีท..”
“กล่องขนม กรูเอามาฝาก มีแต่ขนมที่มรึงชอบทั้งนั้นเลย..”
บอสก้มหน้าอ่านหนังสือต่ออย่างไม่ยินดียินร้าย คนตัวโตถือโอกาสเดินอ้อมโต๊ะมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ ก่อนจะพึมพำขึ้นมาลอยๆ...
“กูยังทำการบ้านวิชาเคมีไม่เสร็จอ่ะ”
บอสคว่ำหนังสือการ์ตูนลงบนโต๊ะ ก่อนจะเปิดเป้หยิบหนังสือวิชาเคมีมาส่งให้คนข้างๆ แล้วกลับมาอ่านการ์ตูนต่อด้วยสีหน้าเฉยเมย..
“ถ้ามรึงยังไม่หายโกรธกรู กรูไม่ลอกการบ้านส่งจริงๆด้วย ถุกตีช่างแมร่ง”..คนตัวโตพูดหน้าตาเฉย ทำเอาคนที่อ่านการ์ตูนอยู่ขมวดคิ้ว
“กูไปโกรธอะไรมรึงตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เออ..จริง กรูนี่ว่าที่เป็นฝ่ายโกรธมรึง” พีททำหน้าเหมือนพึ่งนึกขึ้นมาได้ “งั้นมรึงก็ง้อกรูสิ..”
“ปัญญาอ่อน มรึงอยากโกรธก็โกรธไปเหอะ” บอสก้มหน้าอ่านการ์ตูนต่อ กระทั่งถูกอีกฝ่ายฉกหนังสือไปจากมืออย่างไม่ทันตั้งตัว..
“มรึงเป็นบ้าอะไรของมรึงอีกเนี่ยพีท..”บอสโวยวาย พยายามยื้อหนังสือคืนโดยที่อีกฝ่ายพยายามล่อหลอกด้วยลีลาของนักบาสตัวแกจ
“กรูไม่มีความสำคัญอะไรกับมรึงเลยใช่มั้ย?” คนตัวโตตัดพ้อหลังจากอีกฝ่ายหมดความพยายาม เพราะอายที่เพื่อนร่วมชั้นเริ่มหันมามอง บอสทำตาปริบๆ เหลือบมองไปรอบตัวอย่างระแวงเพราะกลัวคนอื่นได้ยิน
“ถ้ามรึงไม่สำคัญแล้วกรูจะคอยติวหนังสือ คอยด่ามรึงเรื่องไม่ส่งการบ้านทำไมเล่า..” บอสย้อน อยากจะโกรธก็โกรธไม่ลง
“ก็มรึงอ่ะ เอาเบอร์โทรกูไปให้คนอื่น ถ้ากรูทำอย่างนี้กับมรึงบ้าง มรึงจะรู้สึกยังไง..”
บอสทำตาปริบๆ นึกไม่ถึงว่าคนตรงหน้าจะน้อยใจได้นานขนาดนี้
“ เราเป็นแฟนกันนะบอส กรูรักมรึง แล้วมรึงอ่ะ ไม่หวง ไม่ห่วงกันบ้างหรือไง ทีกรูยังหวงมรึงเลย” พีทพูดต่อยาวเหยียดโดยไม่สนใจว่าเพื่อนนักเรียนในห้องจะได้ยินหรือไม่ ดวงตาที่เคยซุกซนขี้เล่นอยู่เป็นนิจกลับฉายแววขึงขังจริงจัง
“ถ้าใครมาขอเบอร์มรึงจากกรู กรูไม่ให้หรอก มรึงเป็นแฟนกรู กรูก็หวงของกรูนะ”
บอสอึ้งไปชั่วอึดใจ อยู่ๆก็หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเฉยๆ..หนุ่มน้อยก้มหน้าลงแล้วนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเก้อๆ..
“กู....ขอโทษ..กูไม่ได้เอาเบอร์มรึงไปให้คนอื่นซะหน่อย.. กรูแค่อำเล่นเฉยๆ”
"จริงอ่ะ มรึงไม่ได้เอาเบอร์กรูไปให้ใครจริงๆเหรอ?"
"ก็..เออ สิวะ"
"แล้วมรึงบอกกรูว่ามรึงให้เบอร์กรูกับเด็กผู้หญิงที่มาขอเบอร์นี่นะ มรึงรู้หรือเปล่าว่ากรูน้อยใจมรึงแค่ไหน?" พีทพูดเสียงเข้ม ทำท่าเหมือนกำลังคาดโทษคนตรงหน้า
"กรูขอโทษ.. กรูไม่นึกว่ามรึงจะโกรธจริงๆนี่หว่า.." บอสพูดเสียงอ่อย พยายามทำหน้าสำนึกผิดให้ดูแนบเนียน
พีทยิ้มเจ้าเล่ห์ “มรึงปล่อยใกรูเคืองเป็นอาทิตย์ๆ ขอโทษแค่นี้ไม่พอหรอก..”
บอสเริ่มสำเหนียกถึงกลิ่นไอชั่วร้ายที่ค่อยๆคืบคลาน เจ้าตัวกรอกตาอย่างระแวงว่าคนตรงหน้าจะมาไม้ไหน?
"แล้วมึงจะให้กรูทำอะไรล่ะ?"
“เย็นนี้แม่กับป๊ากูไม่อยู่บ้าน..มรึงไปบ้านกรูเลย..”
“ไปทำไมวะ? เย็นนี้กูมีซ้อมปิงปอง..”
พีทโน้มหน้าเข้าไปใกล้ กระซิบไปที่ข้างหูบอสหน้าตาเฉย “ไปเอากัน..”
-
ู^
^
^
^
:z13:
จิ้มไว้ก่อนนนนนนน แล้วจะมาตามอ่านนะครับ ดีใจจังมาต่อแล้ว
แล้วอีกเรื่องหล่ะครับ? ต่อมั๊ย? (ได้คืบเอาศอก :beat:)
-
ลูกปิงปองกระทบโต๊ะแล้วพุ่งอย่างแรงไปยังหนุ่มน้อยที่ยืนอีกฟากของโต๊ะปิงปอง บอสหวดมันกลับอย่างเร็ว ก่อนที่อีกฝ่ายจะตีโต้กลับมาทันควันเช่นกัน เสียงโหวกเหวกในโรงยิมดังสลับกับเสียงลูกปิงปองกระทบพื้นเป็นระยะ หนุ่มน้อยเอามือเช็ดเหงื่อที่ผุดพราวบนใบหน้า ริมฝีปากบางเม้มแน่นบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังใช้สมาธิมุ่งมั่นอยู่กับเกมส์ กระนั้นเจ้าตัวก็อดชำเลืองมองไปที่ข้างสนามไม่ได้ เพราะคนตัวโตยืนตะโกนเสียงลั่นสนาม คอยโห่ดีใจเวลาที่บอสได้แต้ม.. กระทั่งเพื่อนร่วมซ้อมขอเบรคเกมส์ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะมาเจรจากับ
“ไอ้บอส กรูว่าจบเกมส์นี้มรึงเลิกซ้อมเหอะว่ะ ไม่งั้นคนอื่นไม่เป็นอันซ้อมกันพอดี..”
“เดี๋ยวซิว้า..กรูกำลังจะไล่ทันมรึงอยุ่แล้วเนี่ย.”
อีกฝ่ายเดินอ้อมกลับไปประจำตำแหน่งเดิมพร้อมกับที่บอสตะโกนไล่หลัง “มรึงอย่าแกล้งออมมือให้มันจบๆเกมส์ไปนะโว้ย..”
บอสกลับมาเล่นต่ออย่างมีสมาธิ แต่คนที่เสียสมาธิกลับเป็นคู่แข่งที่ถูกพีทตะโกนโห่เป็นระยะ สุดท้ายเกมส์จบลงแบบงงๆโดยที่บอสเฉือนชนะไปไม่กี่แต้ม กระนั้นเจ้าตัวก็ไม่ได้มีสีหน้ายินดีเลยสักนิดเดียว..
พีทหิ้วเป้สองอันเดินมาหา ยิ้มหน้าระรื่น ภาคภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชัยชนะของบอสอย่างหน้าไม่อาย
“จบเกมส์แล้ว กลับกันได้เลยใช่มั้ย?”
“มรึงจะตะโกนเสียงดังทำไมเนี่ย กรูไม่มีสมาธิซ้อมเลยมรึงรู้ป่ะ..”
“เอ้า..ก็กรูเชียร์มรึงไง เป็นกำลังใจให้มรึงอ้ะ ไม่ดีเหรอ?”
“ไม่ทำป้ายมาเชียร์ข้างสนามเลยล่ะ?” บอสย้อนด้วยสีหน้าหงุดหงิด พลางเป่าลมไปในเสื้อนักเรียนที่ชุ่มเหงื่อ..
พีทยิ้มเจ้าเล่ห์ “มรึงอยากได้จริงๆเหรอ ฮี่ๆ..”
“แล้ววันนี้มรึงไม่ซ้อมบาสหรือไง” คนตัวเล็กดึงเป้จากมือพีทมาสะพายเอง ก่อนออกเดินนำหน้าตาวิสัย
“กรูโดดซ้อมมารับมรึง กลัวมรึงจะเบี้ยวไม่ยอมไปบ้านกรู..”
“กรูเคยผิดสัญญามรึงที่ไหน?..”
สองหนุ่มเดินเคียงกันไปตามถนนคอนกรีตหน้าตึกเรียน พีทเอื้อมมือไปโอบไหล่คนตัวเล็กกว่า แต่อีกฝ่ายเบี่ยงตัวหลบอย่างเนียนๆ..
“ทำไมอ่ะ ก่อนนี้กรูก็เคยเดินกอดคอกับมรึงบ่อยๆ..”
“ก็ตอนนี้มันไม่เหมือนตอนนั้นอ่ะ” บอสแย้ง บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป..
“กรูเข้าใจ ก่อนนี้เราเป็นเพื่อนกันมรึงเลยไม่คิดอะไร แต่ตอนนี้มรึงเป็นแฟนกรู มรึงเขิน มรึงกลัวคนอื่นรู้ ใช่ป่ะ”
บอสจ้องหน้าเข้มๆอย่างอัศจรรย์ใจ ไม่เคยปรากฏว่าพีทจะอธิบายอะไรได้ยาวเหยียดรู้เรื่องขนาดนี้มาก่อน
“ตอนที่เราไม่พูดกัน กรูคิดถึงมรึงทุกวัน คิดไปคิดมากรูก็เข้าใจนะว่ามรึงรู้สึกยังไง แต่กรูจะบอกมรึงว่า กรูไม่เห็นอายเลย กรูเป็นแฟนมรึง กรูก็อยากอยู่ใกล้ๆมรึงตลอดเวลา เราไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หว่า จะอายใครทำไม..”
บอสเดินก้มหน้างุด แต่เมื่อพีทเอามือโอบไหล่อีกครั้ง เจ้าตัวก็ยอมโดยดี..
“ไม่ได้คุยกันแค่หนึ่งอาทิตย์ มึงพูดจาเปลี่ยนไปเยอะเลยนะเนี่ย..”
พีทหรี่ตา โอบไหล่บอสแน่นขึ้นไปอีก “กรูรู้ว่าบางทีมรึงก็เบื่อๆที่วันๆกรูเอาแต่พูดจาทะลึ่งตึงตังไปเรื่อย กรูรู้ว่ามรึงเป็นห่วงกรู ต่อไปนี้กรูจะไม่ทำให้มรึงหนักใจเรื่องที่กรูไม่ค่อยสนใจเรียน ดีแต่ลอกการบ้านมรึง กรูก็คิดนะบอสว่ากรูอยากคบกับมรึงไปเรื่อยๆ จบม.6 แล้วกรูก็อยากเรียนมหา’ลัยเดียวกับมรึง อยากเป็นแฟนไปตลอด จริงๆนะ..”
น้ำเสียงหนักแน่นทว่าอ่อนโยนอยู่ในทีนั้นทำให้สองข้างแก้มของบอสเป็นสีเรื่ออีกครั้ง สองหนุ่มเดินมาถึงหน้าโรงเรียน
แต่พอบอสจะตรงไปที่ป้ายรถเมล์ พีทก็เอามือดึงเป้ไว้..
“อย่าไปรถเมล์เลย กลับแท็กซี่กันเหอะ..”
“ฮึ่ย เปลืองตังค์ ปกติก็กลับรถเมล์ทุกวันไม่เห็นเป็นไร”
พีทไม่สนใจ ยืนกวักมือเรียกแท็กซี่ที่กำลังแล่นมาพอดี “ก็กรูอยากถึงบ้านเร็วๆอ่ะ มรึงไม่ยอมมาบ้านกรูตั้งหนึ่งอาทิตย์แล้ว วันนี้มรึงโดนกรูจัดหนักแน่..”
-
ห๊าา! หายไปสองปี กะ กะ กลับมาเเล้ววว ดีใจๆๆ
-
ทันทีที่เปิดประตูห้องนอนเข้าไปพีทก็เวี่ยงเป้ไปบนเตียง ดึงคนที่เดินตามหลังเข้ามากอด ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยปิดประตูโครมใหญ่
“กูร้อน เหงื่อเต็มตัวด้วยอ่ะ มันเหม็น..”
บอสพูดอายๆ ดันแผงอกแน่นๆให้ออกไปห่างตัว แทนคำตอบ พีทหอมแก้มขาวๆฟอดใหญ่ “งั้นดีเลย เราอาบน้ำพร้อมกัน..”
“เฮ้ย! มรึงไม่กลัวป๊ากับแม่มรึงกลับบ้านเร็วเรอะ...”
“กลับเร็วเค้าก็เคาะประตู จะบุกเข้ามาในห้องนอนแล้วทะลุมาถึงห้องน้ำเลยได้ยังไง? มรึงนี่กลัวไม่เข้าเรื่อง”
“กรูอาย...เหมือนเราแอบทำไม่ดียังไงไม่รู้..” บอสสารภาพ
พีทเอามือขยี้หัว ยิ้มอย่างเอ็นดู “กรูก็ไม่รู้นะว่ามรึงคิดยังไง แต่พอกรูเป็นแฟนกับมรึงกรูก็อยากทำอะไรดีๆหลายอย่าง มรึงไม่เห็นเหรอว่ากรูตั้งใจเรียนขึ้นตั้งเยอะ แอบมีอะไรกันแค่นี้คงไม่เป็นไรมั้ง..”
เหตุผลนั้นฟังดูข้างๆคูๆพิกลแต่บอสก็แย้งอะไรไม่ออก นอกจากบ่นพึมพำ..
“มรึงนี่มันจะหื่นไปถึงไหน..”
“ถึงกรูจะหื่น กรูก็หื่นกับมรึงแค่คนเดียว” พีทตอบเอามือประคองหน้าเล็กๆที่ชุ่มเหงื่อ “กรูยอมรับว่ากรูมันก็หื่นจริงๆแหละ อยู่ใกล้มรึงทีไร กรูอยากกอด อยากหอม อยากฟัดมรึงตลอดเวลาเลย ไม่รู้ทำไม”
พีทจูบหน้าผากชื้นเหงื่อเบาๆ ทำเสียงออด “แล้วมรึงไม่อยากอยู่ใกล้กรู กอดกรูหอมกรูบ้างหรือ..”
“ไม่คุยกันแค่อาทิตย์เดียว มรึงพูดจาเปลี่ยนไปเยอะเลย..ลิเกว่ะ”
“กรูรู้สึกยังไงกรูก็พูดอย่างนั้น ไม่คุยกันมาหนึ่งอาทิตย์ อึดอัดจะตายอยู่แล้ว กรูมีเรื่องอยากคุยกับมรึงเยอะเลย แต่ตอนนี้ อาบน้ำกันเถอะ”
พีทบอกพลางจูงมือบอสไปที่ห้องน้ำ เจ้าตัวไม่ลืมหยิบรีโมทมาเปิดแอร์ทิ้งไว้ด้วย
อากาศในห้องน้ำร้อนกว่าภายนอก หน้าขาวๆของบอสยิ่งแดงจัด พีทหัวเราะเมื่อสัมผัสได้ถึงอาการตื่นเต้นของบอสมากกว่าปรกติ เขาเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ความรู้สึกบางอย่างที่อัดอั้นเก้บกดมานาน เหมือนจะระเบิดออกมาในนาทีใดนาทีหนึ่ง
พีทใช้อุ้มมือใหญ่เอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อนักเรียนเม็ดบนของบอสออกเบาๆ บอสเอื้อมมือมาปลดกระดุมให้พีทบ้าง มือเล็กๆสั่นเทาน้อยๆ..
“มรึงตัวสั่น..” พีทกระซิบ ลมหายใจเป็นห้วงด้วยความตื่นเต้น..
“มรึงก็ด้วย..” บอสตอบเสียงพร่า ก่อนที่คนตัวสูงจะโน้มหน้าลงมาจูบหนักหน่วงรุนแรง พีทสอดลิ้นเข้าไปในริมฝีกปากบางนุ่ม กอดรัดจนอีกฝ่ายแทบละลายเข้าไปในอก..
กระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายหลุดออกแล้ว พีทโยนเสื้อนักเรียนของบอสไปที่มุมหนึ่งของห้องน้ำอย่างไม่แยแส..
เด็กหนุ่มถอนริมฝีปากออกจากกัน ก่อนจะจ้องหน้ากันอย่างเต็มตา
บอสจ้องเข้าไปในดวงตาคมกริบที่กำลังลุกโชนด้วยอารมณ์โหยกระหาย เห็นเงาสะท้อนของตัวเองในดวงตาวาว มันดุดันอย่างที่เขาไปเคยเห็นมาก่อน..
“พีท..มรึงตัวร้อน..”
“กรูไม่ไหวแล้วบอส” พีทปลดหัวเข็มขัดแล้วปล่อยให้กางเกงนักเรียนไหลไปกองที่ข้อเท้า ก่อนจะเตะมันทิ้งไปไกลตัว ร่างกำยำที่มีกางเกงใสติดกายเพียงตัวเดียวโถมกอดบอสก่อนจะระดมจูบอีกครั้ง ชั่วอึดใจกางเกงนักเรียนของบอสก็ถูกพีทรูดลงไปกองกับพื้นเหมือน พีทเอื้อมมือไปเปิดฝักบัว ก่อนจะรูดกางเกงในของบอสจากสะโพกเร็วจนอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว หนุ่มน้อยงอตัว เอามือกุมหว่างขาอย่างอายๆ..
“พีท มรึงอ่ะ.." บอสตัดพ้อน้ำเสียงเก้อๆ อีกฝ่ายยิ้มกริ่ม เปลื้องกางเกงในตัวเองลงบ้าง ปล่อยให้ท่อนลำอวบใหญ่ของตัวเองดีดผึงท้าสายตาคนตรงหน้าด้วยอากัปกริยาสบายๆ..มันแข็งชันจนเกือบชี้ขึ้นฟ้า..
“น้องชายกรูไม่ได้เจอหน้ามรึงตั้งอาทิตย์นึง มรึงปลอบใจมันหน่อย..”
พีทพูดยิ้มๆ ดันตัวบอสเข้าไปใต้ฝักบัวเย็นฉ่ำ ร่างเปลือยเปล่าสองร่างกอดรัดกัน พีทคว้าครีมอาบน้ำมาละเลงบนผิวเนียนๆของตัวบอส อีกฝ่ายละเลงฟองครีมลงบนกล้ามแข็งแน่นบ้าง พีทครางอู้เมื่อบอสใช้มือนุ่มลูบฟองครีมหนาไล่ไปตามลอนท้องที่มีไรขน มือเล็กๆหยุดตรงโคนที่มีพุ่มขนรกหนาใต้ท้องน้อยแข็งเรียบที่เป็นรูปตัววี ใบหน้าเข้มบิดเบี้ยวเหยเกเมื่อบอสเปลี่ยนทิศไปฟอกสบู่ตรงโคนขาอวบแน่น
“บอส..”
“หือ..”
“กรูใจจะขาด..” พีทพร่ำอยู่ข้างหู มือเล็กๆของบอสไต่เข้าไปในซอกขาที่มีขนรกครึ้มเกินวัย หนุ่มน้อยฟอกสบู่เหลวจนกลายเป็นฟองครีมเนียนละเอียด..ร่างสูงใหญ่แข็งแกร่งแบบนักกีฬากลับมีอาการเข่าอ่อนจนเกือบยืนไม่อยู่ เด็กหนุ่มซบหน้าที่ซอกคอหอม สองมือรั้งเอวบางไว้แน่น โถมน้ำหนักตัวทั้งหมดไปที่ร่างเล็กๆอย่างหมดท่า..
“อ๊ะ บอส..กะ..กู..อา..” เสียงทุ้มต่ำครางกระเส่าเมื่อมือนิ่มช้อนไปใต้พวงเนื้ออ่อนนุ่มแล้วนวดคลึงเบาๆ น้ำสบู่ทำให้สัมผัสไหลลื่น
“บอสครับ พีทรักบอสนะครับ..” พีทพร่ำออกมาซากอย่างไม่รู้จักเบื่อ ในสมองมีแค่คนตรงหน้าที่กำลังปรนเปรอเขาด้วยจูบ ด้วยอุ้งมือที่ลูบไล้กล้ามแกร่งทั่วตัว
“อือพีท..กรูก็รักมรึง..”
ท้ายที่สุดพีทปล่อยให้สายน้ำชะล้างฟองสบู่ไปจนหมด เด็กหนุ่มทำท่าเตรียมจะช้อนตัวอุ้มบอส อีกฝ่ายดวยวายเสียงหลง
“เฮ้ย! ทำอะไรของมึงอ่ะ..”
“ก็อุ้มมรึงไง..”
“เชี่ย มรึงจะอุ้มกรูทำไมเนี่ย..กรูเดินเองได้...”
“กรูอยากอุ้ม ตามใจกรุเหอะ นะ นะ..” พีททำเสียงออด อีกฝ่ายไม่ตอบแต่ทำหน้าพิกล หากแต่พีทไม่สนใจดึงมืออีกฝ่ายมาโอบรอบคอ ก่อนจะช้อนอุ้มอีกฝ่ายไปที่เตียง
“มรึงหน้าแดงทำไมอ่ะ..” พีทพูดกลั้วหัวเราะ
“เฮ้ย!อย่าพึ่งวาง เดี๋ยวเตียงมรึงเปียก” บอสโวยวายเปลี่ยนเรื่อง
-
ก่อนอื่นผมต้องขอโทษ โม แอดมิน และผู้อ่านก่อนนะครับ
เรื่องแรกก็คือ ผมสัญญาว่าจะเขียนนิยายเรื่องหนึ่งให้เล้า แต่ติดภารกิจสำคัญที่ทำให้เขียนไม่สำเร็จ ผมรู้สึกเสียใจมากจริงๆที่ผิดสัญญาและก็ผิดหวังในตัวเองอย่างมาก สองปีที่ผ่านมาคือผมยุ่งจนหมดไฟในการเขียนนิยายไปเลย และรู้สึกผิดจนไม่ได้กลับเข้าบอรืดไประยะหนึ่ง
เรื่องที่สองคือผมทิ้งนิยายเรื่องนี้ค้างไปสองปี ซึ่งนานมากจนคิดว่าคงไม่มีใครรออ่านแล้ว ทั้งที่ผมก็ผูกพันกับคนอ่านและตัวละครต่างๆอยู่ไม่น้อย
กว่าผมจะมีแรงบันดาลใจในการลุกขึ้นมาเขียนนิยายอีกครั้งก็ใช้เวลาอยู่ระยะหนึ่ง มุมมอง ความคิดก็เปลี่ยนไปจากเดิม แต่ก็จะพยายามรักษาเอกลักษณ์ของตัวละครแต่ละตัวให้เหมือนเดิมที่สุด เพราะผมคิดเสมอว่าตัวละครของผมก็คือคนๆหนึ่งที่มีชีวิต มีอุปนิสัยของตัวเอง พอกลับมาเขียนใหม่ก็มีติดขัดบ้างในเรื่องสำนวน ติชมได้เต็มที่เลยนะครับ
ที่สำคัญคือพอไม่ได้เขียนนานๆแล้วผมอัดอั้น อยากเขียนฉากNCมากๆ เปิดมาเลยเขียนฉากNCยาวกว่าเนื้อเรื่องอีก แถมด้วยความที่โตขึ้น NCก็จะฮารืดคอรืขึ้นมาหน่อย เด็กๆควรใช้วิจารณญาณในการอ่านนะครับ ขอให้มีความสุขในการอ่าน
เนื้อเรื่องตอนนี้เดี๋ยวผมมาลงต่อคืนนี้ครับ..
-
อีตาพีทหื่นดี :pighaun: ก็เค้ารักของเค้าอ่ะเนอะ
แต่รักแล้วแสดงออกนี่ชอบนะ จริงใจดี
รอคอยมาต่ออีกนะคะ...
ขอบคุณค่ะ
-
:z2: ในที่สุดก็มาต่อ อิอิ
-
ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
สุขสันต์วันสงกรานต์นะครับ :mc4:
+1
-
เข้ามาอีกรอบ อัพเพิ่มด้วยอ่า :mc4:
ดีใจมากครับ ดีใจที่ได้อ่านต่อ คิดถึงทุกตัวละคร
แม่ผมจะมาตามอ่านทีหลัง แต่ก็รักตัวละครทุกตัวครับ
จะรอตอนต่อไปนะครับ :L2:
อ่อ แล้วไม่เปลี่ยนหัวเรื่องหน่อยหรอครับ บางทีผมก็งง อิอิ
-
คือว่า.... คุณอโนชา
ปีนี้ปี 55 ค่ะ
-
เคยอ่านเรื่องนี้..แต่จำไม่ค่อยได้แล้ว
เดี๋ยวกลับไปอ่านใหม่อีกรอบแล้วกัน
ขอบคุณครับ..ที่มาต่อให้
-
:กอด1: :L1:
-
วันนี้เปิดงาน ตั้งใจว่าจะอ่านย้อนหลังทบทวนเรื่องก่อน (ไมไม่ทำงานฟร่ะ 555)
คุ้นๆว่า เรื่องคิมกำลังไคลเเม๊กซ์ทีเดียว
-
ดีใจที่คนแต่งกลับมาต่อ ตอนแรกยังคิดว่าคงค้างงงงงงง ไม่ได้อ่านต่อ
:pig4: นักแต่งที่มาต่อ นะค่ะ จะรออ่าน :กอด1: :L2:
-
“เฮ้ย!อย่าพึ่งวาง เดี๋ยวเตียงมรึงเปียก” บอสโวยวายเปลี่ยนเรื่อง แต่อีกฝ่ายไม่สนใจ วางบอสลงบนเตียงก่อนจะคว้าผ้าขนหนูใกล้มือซับหยดน้ำบนตัวบอสอย่างหลงใหล พีทค่อยๆเช็ดไปทุกส่วนอย่างนุ่มนวลทะนุถนอม เขาทำมันอย่างช้าๆ อ้อยอิ่งอยู่กับผิวเนียนอย่างหลงใหล..
“เดี๋ยวกูเช็ดให้มรึงบ้าง..” บอสพูดเขินๆ ตั้งแต่โตมาก็ไม่เคยนอนแก้ผ้าให้ใครเช็ดตัวแบบนี้มาก่อน
“ไม่เอามรึงทำไม่ทันใจกรู” พีทปฏิเสธแล้วเช็ดตัวลวกๆก่อนจะโยนผ้าเช็ดตัวไปกองที่พื้นแล้วโน้มตัวไปคร่อมร่างบางๆอย่างเตรียมจู่โจม เรียวปากสวยคลี่ยิ้มก่อนจะก้มลงไปจูบหน้าผากเกลี้ยงเบาๆ
“มรึงอย่ามองอย่างนั้นสิวะ” คนที่นอนอยู่ใต้ร่างใหญ่พูดเขินๆ พีทยิ้มตาพราว.. กวาดตามองทั่วร่างเปล่าเปลือยของอีกฝ่ายอย่างไม่รู้เบื่อ..
“มรึงพร้อมหรือยัง พร้อมไม่พร้อมกูก็จะลุยละนะ.”
“ก็แล้วมรึงจะถามทำไมเนี่ย" บอสทำเสียงละเหี่ยใจ..
พีทหัวเราะแล้วโน้มตัวจูบปากคนตัวเล็ก เขาสอดลิ้นเข้าไปในริมฝีปากบางนุ่ม มันเป็นสัมผัสอบอุ่นประหลาดที่เขาไม่เคยรู้สึกเบื่อ เด็กหนุ่มไซ้จมูกโด่งเป็นสันไปตามสองข้างแก้มสูดกลิ่นหอมนวลจนสาใจแล้วค่อยๆขยับลงไปที่ซอกคอสะอาด บอสดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมอก ตัวร้อนจัดภายใต้แอร์ที่เย็นเฉียบ..
“พีท อ๊ะ..กรู จะ..เจ็บ” บอสครางเมือโดนอีกฝ่ายขมเม้มไปที่หัวนมเล็กอย่างรุนแรงด้วยความลืมตัว อุ้งมือหยาบขยำก้นกลมแน่นอย่างเมามัน พีทเลื่อนหน้าไซ้ลงมาจนถึงท้องน้อย พรมจูบรุนแรงจนอีกฝ่ายตัวงอด้วยความเจ็บระคนเสียว..
“มรึงนี่มันน่าฟัดไปทั้งตัวเลยบอส..” พีทพูดหอบๆ ทั้งที่หน้ายังซุกอยู่กับหน้าท้องแบนเรียบ อุณหภูมิในตัวไต่ระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ เด็กหนุ่มจูบลงไปเรื่อยๆจนถึงท่อนเนื้อขนาดพอเหมาะสมตัวที่กำลังแข็งเป้กอยู่ตรงกึ่งกลางตัวบอส อีกฝ่ายลับตาปี๋ รู้สึกเขินแต่ก็มีความสุขจนแทบสำลัก..
“บอส..กรูขอชิมมรึงนะ..” พีทพร่ำ ประคองแก่นกายของบอสไว้ในอุ้งมือ มันเป็นสีแดงจัดเหมือนผิวบอสในตอนนี้ เด็กหนุ่มรูดหนังตรงส่วนปลายลงก่อนจะส่งท่อนเนื้อเข้าปากอย่างไม่นึกรังเกียจ
“อ๊ะ.งอ๊าก.งพีท กะ..กรูเสียว..” บอสครางไม่เป็นส่ำเมื่อถูกดูดดุนท่อนเนื้อรุนแรง ท่าทีของบอสทำให้พีทยิ่งได้ใจ เด็กหนุ่มรุกหนักด้วยการสอดมือเข้าไปในร่องก้นสัมผัสลึกเข้าไปในตัวของบอส..
“พีท..อึก..ดะ..เดี๋ยวกรูทำให้มรึงบ้าง..”
พีทโหย่งตัวแล้วหมุนตัวไปในท่ากลับหัวกลับหาง คร่อมสะโพกไปที่หน้าของบอส พีทถอนปากออกจากท่อนเนื้อของบอส
ตามองแก่นกายตัวเองที่ตั้งลำจนเบียดจมูกบอส ภาพที่เห็นเร้าอารมณ์ให้ยิ่งกระเจิดกระเจิง เด็กหนุ่มค่อยๆหย่อนท่อนเนื้อลงไปในเรียวปากบางสวย สัมผัสอบอุ่นรัดรึงนั้นทำให้พีทเสียวแทบขาดใจ..
“บอส...อาห์..พะ พอ ก่อน” คนตัวโตครางไม่เป็นส่ำ ตามองบอสใช้ริมฝีปากนุ่มโอบรัดท่อนเนื้อแล้วดูดดุนจนเกือบสุดลำ ลิ้นชมพูดจัดฉกรัวไปตามจุดที่ไวต่อความรู้สึกอย่างรวดเร็วจนพีทต้องดันตัวออกห่าง เด็กหนุ่มหอบหายใจหนักหน่วงก่อนจะพลิกกลับมานอนกอดบอสในท่าปรกติ
“มรึงมีความสุขไหมบอส ตอนนี้กรูอยากบอกมรึงว่า กรูมีความสุขโคตรๆเลยว่ะ..”
บอสไม่ตอบเป็นคำพูด แต่กอดร่างล่ำๆไว้แน่น สองหนุ่มกอดก่ายโลมเล้ากันอย่างไม่รู้เบื่อ... จุดที่ร้อนที่สุดในร่างกาย บดบี้กันไปมา..
-
“บอส..”
“หือ..”
“กรูจะเอามรึงแล้วนะ..” พีทพูดจบก็ดึงขาบอสมากอดรัดเอวหนาของตัวเอง ก่อนจะโหย่งตัวขึ้นหยิบหลอดเจลที่เจ้าตัวซุกไว้ใต้หมอนใบใหญ่
“เฮ้ย! อะไรของมรึงอ่ะ...” บอสทำตาโต นึกสงสัยว่าพีทแอบมีของพวกนี้เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“มืออาชีพอย่างกรู เตรียมพร้อมเพื่อการนี้โดยเฉพาะ หึ หึ”
พีทละเลงเจลบนท่อนเนื้อของตัวเองแล้วคว้าหมอนมารองใต้สะโพกของบอส ก่อนจะสอดมือไปใต้ก้นแน่นๆ ควานหาช่องทางที่จะเข้าไปในตัวของบอส เพียงหนึ่งนิ้วที่ผ่านเข้าไป เขาก็สัมผัสถึงความอุ่นลื่นพีทสอดนิ้วลึกเข้าไปอีก บอสนิ่วหน้าน้อยๆด้วยความเจ็บ..
“มรึงอย่าเกรงสิ บอส หายใจลึกๆ..” พีทพูดแล้วดันขาบอสขึ้นจนเข่าชิดหน้าอก เด็กหนุ่มโหย่งตัว มองส่วนหัวของท่อนลำที่กำลังถูกดันเข้าไปในตัวบอสอย่างช้าๆ..รู้สึกได้ว่าภายในตัวของบอสกำลังโอบรัดส่วนหนึ่งในตัวเขาเอาไว้อย่างแนบแน่น เหงื่อเม็ดเล็กๆซึมตามแผ่นหลังกว้างของพีททั้งที่แอร์เย็นฉ่ำ คิ้วหนาเข้มขมวดมุ่นเข้ากัน เมื่อเขาค่อยๆดันสะโพกลึกเข้าไปทีละน้อย
“อ๊ะ..ฮึก..กรู เจ็บอ่ะ...”
บอสนิ่วหน้าจนเหยเก.. จุกจนพูดไม่ออก รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พีทก้มหน้าลงมาจูบที่หน้าผากเบาๆ
“เห็นมรึงทำหน้าแบบนี้แล้วกรูใจคอไม่ค่อยดี บอกกรูทีบอส ว่ามรึงก็มีความสุขเหมือนกัน”
บอสไม่ตอบ แต่พยักหน้าน้อยๆอย่างอายๆ พีทเริ่มโยกเอวเนิบๆทั้งที่ท่อนเนื้อพึ่งเข้าไปได้แค่ครึ่งลำ
เด็กหนุ่มค่อยๆดันมันลึกเข้าไปเรื่อยๆ ตาคอยสังเกตคนในอ้อมกอดที่มีสีหน้าผ่อนคลายขึ้น ตัวเขาเองก็แทบจะทนไม่ไหว กล้ามเนื้อทุกมัดในกายเครียดขมึงพร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ พีทพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ระเบิดความรุนแรงออกมาอย่างยากลำบาก กระทั่งเขาดันท่อนเนื้อเข้าไปจนสุดลำ พีทกดมันแช่อยู่อย่างนั้นก่อนจะโน้มตัวลงไปกอดบอสนิ่งๆ รุ้สึกว่าภายในตัวบอสร้อนระอุจนทำให้เขาแทบคลั่ง เด็กหนุ่มมองตากันก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบแลกลิ้นกันอย่างไม่รู้เบื่อ สองมือของบอสที่โอบรัดแผ่นหลังเขาแน่นยิ่งทำให้เขารู้สึกฮึกเหิม
พีทถอนจูบก่อนจะโหย่งตัวขึ้นแล้วเริ่มขย่มเอวจากช้าและนุ่มนวลกลับค่อยๆเปลี่ยนเป็นเร่งร้อนหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ...
“อ๊ะ..ฮึก..อาห์ห์ห์ห์ กรู..สะ..เสียว ว่ะบอส..” พีทพร่ำร้องครางครวญ ขณะที่อีกฝ่ายกัดฟันแน่นหลับตาปี๋
สองหนุ่มหอบหายใจกระเส่าเคลื่อนไหวกายเป็นจังหวะสอดประสานกัน ความคิดในหัวกระเจิดกระเจิงไปตามอารมณ์ดิบที่ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรง พีทก้มหน้าไปดูดซอกคออย่างหื่นกระหายเมามัน ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าได้ฝากรอยจ้ำเป็นปื้นแดงเป็นรอยชัด..
“พีท....ฮึก กะ กรู..” บอสพูดไม่เป็นภาษาเพราะถูกโยกจนหัวสั่นหัวคลอน ความจุกในช่องท้องน้อยแปรเป็นความเสียวทวีขึ้นเรื่อยๆ หนุ่มน้อยแหงนมองหน้าเข้มที่มีเหงื่อเกาะพราว คิ้วเข้มขมวดมุ่นยุ่งเหยิง พีทจ้องตอบ รู้ทันทีว่าอีกกำลังจะถึงจุดสุดยอด เด็กหนุ่มคำรามในคอเสียงแหบต่ำ..
“กรู กะ..กำ ลัง จะ เสร็จเหมือนกัน บอส..เราออกพร้อมกันนะ”
พีทพูดจบแล้วจ้วงเอวหนักหนุ่วงยิ่งกว่าเดิม เด็กหนุ่มควานอุ้งมือใหญ่ประคองแก่นกายของบอสไว้ในมือก่อนขยับรูดเป็นจังหวะสอดคล้องกับการจ้วงเอว.. สองหนุ่มครางระงมแข่งกัน จนท้ายที่สุด พีทอัดท่อนลำเข้าไปในตัวบอสอย่างแรงจนกล้ามก้นเกร็งแน่น ท้องน้อยเสียววูบเมื่อของเหลวอุ่นข้นทะลักเข้าไปในตัวบอส เด็กหนุ่มคำรามลั่น สัมผัสได้ว่าบอสฉีดไอร้อนพุ่งใส่หน้าท้องแข็งแกร่งของเขาเช่นกัน..
สองร่างเกร็งกระตุกเข้าหากันสองสามครั้ง ก่อนที่พีทจะทรุดตัวลงกอดร่างเล็กๆไว้อย่างหมดท่า.. เด็กหนุ่มหอบหายใจกระชั้นถี่ เหนื่อย...ยิ่งกว่าตอนลงสนามแข่งบาสนัดสำคัญเสียอีก..
“พีท..กรูทำมรึงเลอะอ่ะ..” บอสพูดอายๆ..พยายามดันร่างสูงใหญ่ออกเพื่อเช็ดรอยเลอะ หลักฐานที่ตัวเองทำไว้บนหน้าท้องแข็งเป็นลอนของพีท
“ไม่เห็นเป็นไรเลย กรูอยากนอนกอดมรึงอย่างนี้นานๆ” พีทพูดยิ้มๆทั้งที่ตัวเขายังคาอยู่ในตัวของบอส เด็กหนุ่มไม่ใส่ใจน้ำเหนียวข้นที่เลอะหน้าท้อง เขาจูบหน้าผากเกลี้ยงเบาๆ..
“กรูมีความสุขมากนะบอส แล้วกรูจะทำให้มรึงเห็นว่าอย่างกรูอ่ะ ไม่ได้มีดีแค่เรื่องหื่นๆอย่างเดียว..”
“ไปอาบน้ำเถอะน่า..เพื่อป๊ากับแม่มรึงกลับมา”บอสพูดเขินๆ แปลกที่ร่างสูงใหญ่ที่นอนทับอยู่ไม่ได้ทำให้อึดอัดเลยจนนิดเดียว..
พีทแอบหอมแก้มนวล พูดยิ้มๆ “ตอนอาบน้ำพร้อมกันกรูขออีกซักยกนะ..”
-
ออกตัวก่อนว่าไม่ได้เขียนฉากNCมานาน นึกครึ้มก็เลยเขียนแบบชุดใหญ่ (ยาวกว่าเนื้อเรื่องอีก ) ยังไงก็ติชมได้นะครับ
ขอใมความสุขในการอ่านครับ ผมจะพยายามหาเวลาเขียนเรื่อยๆนะครับ ^^
-
รู้สึกว่า แทนจอม กะ พี่เข้มน้องเบนซ์ ก็ยังไม่"ได้"กันเลย ใช่ม่ะ ฮี่ๆๆๆๆ อยากอ่านนนน
.
ยังไม่มีเวลาอ่านย้อนเลยอ่ะ เห้อ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย :jul1: จมกองเลือดดดดด
มันช่างดุเด็ดเผ็ดมัน
รอตอนต่อไปและตัวละครอื่นๆด้วยครับ :L2:
คุณอโนชาครับ คือ เอ่อ คือ เรื่องคุณหมอ คุณจะไปต่อด้วยมั๊ยเอ่ย?
ผมขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ แฮ่ะๆ :m23:
-
โอ๊ย อ่านแล้วเลือดจะหมดตัว :jul1:
พี่งได้มากอ่าน ชอบคิมอะ >w< ผู้กองเข้มก็ชอบนะ อ่านแล้วยิ้ม 55
แต่บางตอนทำเค้าร้องไห้อะ TwT กระซิก ๆ
-
อ๊ากสงสารคิม
-
เพิ่งมาอ่านเมื่อเช้าค่ะ เพิ่งตามทันสดๆร้อนๆ อิอิ รออ่านตอนต่อไปค่ะ ชอบคิมอ่ะ เคยอ่านของคิมมาแล้ว พอมาอ่านเรื่องนี้รักคิมมากมายอ่ะ เป็นกะลังใจไห้นะคะ^^
-
แอบตกใจนะเนี้ย!
หายไปซะนานเลย
กลับมาอีกที จัดหนักจัดเต็มเลยทีเดียว
เล่นเอาซะไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
มันชั่งเป็นสิ่งที่สำคัญจริงๆด้วยเนอะ
ถึงไม่ได้แต่งนานแต่มันก็ยัง....อืม!
ฮฺฮฺ
เป็นกำลังใจให้เสมอน๊า
สู้ๆจ๊า
^^
-
อ่า :jul1: รักคนเขียน :กอด1:
-
ไม่อยากจะเชื่อสายตาว่า คุณ anocha กลับมาต่อนิยายแล้ว ดีใจมากเลยนะเนี่ย มาต่อบ่อยๆ นะคะ
-
ชอบทุกคู่
แต่คิดถึงแทน+จอม
ส่วนคู่พีท+บอส
อ่านไป..ซู๊ดน้ำมูกไป
หุหุ
-
ดัน
-
ร้อนเกิน
นานๆ จะมาให้อ่านยาวๆ ขอบคุณอีกครั้ง
+1
-
ตกใจ และ ดีใจมากครับ ที่เห็นเรื่องนี้มีต่อ
หายไป2ปี ตอนแรกหมดหวังไปซะแล้ว
ขอบคุณและขอเป็นกำลังใจให้คุณanochaนะครับ
-
ดีใจจังเลย แล้วก็ขอบคุณมากค่ะ
เค้าชอบเรื่องนี้นะ ชอบทุกคู่เลย
โดยเฉพาะคู่ พีทกับบอส แล้วก็ คิมกับแบงค์
มาต่ออีกเรื่อยๆนะค่ะ อยากอ่านต่อไปอีกยาวๆๆๆเลยค่ะ
-
ดัน
-
หายไปนานแต่กลับมาทีเล่นเอาเลือดหมดตัวเลยค่ะ
พีชหื่นจริงอะไรจริง น่าจะให้บอสเล่นตัวอีกนิด พีชจะได้คลั่งตาย(โอ๊ะ!ความคิดชัวร้ายไปป่าวเนี่ย)
มาต่ออีกนะค่ะ ยังรออ่านเรื่อยๆค่ะ
-
เป็นกำลังใจ ให้คุณanochaจ้า
-
กลับมาพร้อมบทมหัศจรรย์แบบนี้ให้อภัยได้ครับ
-
ขอบคุณมากครับ มาต่อเร็วๆนะครับ
-
โอยยย ชอบมากครับ ฝีมือไม่ตกเลยจริงๆ ;)
รออ่านต่อนะคร้าบบ
-
นึกว่าจะกลับมาได้บ่อยขึ้นซะอีกครับ
-
แปะๆๆ :z2:
-
สนุกมากคร้าบบ
-
รอ.....
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ชอบมากๆ เลยค่ะ
รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊า
-
:z1: :z1: :z1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:impress2: :impress2: :jul3:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:-[ :-[ :-[
-
อ้าย ย ย
อ่านไปยิ้มไป น่ารักอ่ะ
สนุกมากกกค่ะ
-
:-[
ขอบคุณที่เข้ามาต่อนะค่ะ
o13
-
สนุกมากเลยคะ
แม้ตอนแรกจะงงไปนิดเพราะไม่ได้อ่านตอนเริ่มต้นของคู่อื่น(แต่ตอนนี้อ่านหมดแล้ว)
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
แอบดีใจที่เพิ่งมาอ่านตอนนี้ ถ้าต้องรอถึง 2 ปีเหมือนคนอ่านแรกๆ คงลงแดงตาย 555+
แต่ตอนนี้ก็ยังรอมาต่ออยู่นะคะ
o13 o13
-
ผมชอบนิยายของคุณมากเลยอ่ะ แต่งดีมาก
อ่านแล้วเขิน >3<
แล้วจะรอนะ ^^ :L2:
-
หายข้ามปีอีกแล้วๆ ค้างๆๆ o18
-
:z3: :z3: :z3:
ตายๆๆๆ เพราะนายพีทแกจะหื่นไปหน๊ายยยยยยย
-
เสียดายนะ ที่ไม่เข้ามาเเต่งต่อ
-
อยากอ่านคิมแบงค์ อ่ะ :hao5:
จะเป็นยังไงต่อ คุณ anocha มาต่อเร๊ว
-
จุกแทนจอม แทนพึ่งจูบจอมปุ๊ปกลับจะรีบไปหาชะนีเมย์ปั๊บ :เฮ้อ:
-
ก็ไม่รู้สินะ แต่ชอบผู้ชายแนวแบบคิมอ่ะ :-[ :-[
-
อร๊ายย อิพีท คนบร้าๆๆ หื่นได้หื่นดีหื่นไม่มีขีดจำกัด :z1: :pighaun:
-
คิดถึงเรื่องนี้จังเลย :hao5:
-
:monkeysad: :m15: :sad11: รักคิมๆๆๆๆๆ :m15: :m15:
-
สนุกทุกคู่เลยครับ พีทโคตรหื่นเลย
ขอบคุณครับ
-
สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ คุณนักเขียนจะมาต่อมั้ยคะ :L2:
-
สนุกดี :-[
-
เขียนและบรรยายดีมากเลยค่ะ เราชอบ แต่เราอ่านไม่จบอ่ะ
เพราะคนเขียนลงหลายคู่สลับไปมา อ่านแล้วมันไม่สนุก
อ่านไปได้แค่ 22 หน้าเลยพอดีกว่า ลุ้นคู่ แทน- จอม แต่อ่านไปเจอคู่อื่น ขัดใจ
แต่ชอบการเขียนนะคะ ดีมากๆ ไว้จะตามอ่านเรื่องอื่นที่คนเขียนลงแบบเป็นคู่ๆเดียวดีกว่า
ลงหลายคู่ไปมาสับสนมาก มันทำให้อรรถรสในการอ่านลดลง กำลังลุ้นคู่นี้อยู่ดีๆ ดันมีคู่ 2 คู่ 3 คู่ 4 มาแซก เลยไม่อ่านต่อดีกว่า :z3:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องร่าสนุกนะแต่เราอ่านแค่ตอนที่หนึ่งอ่ามันติดนิดเดียวคำว่ากูกับมึง ทำไมต้องเป็นกรูกับมรึงอะ เรารู้สึกขัดตามากพยายามอ่านต่อมันก็ไม่ไหวอ่าค่ะ ถ้าใช้กูมึงตรงๆนี่จะโอเคกว่านะคะ (ความคิดเห็นส่วนตัวเฉยๆค่ะ)