มนุษย์ต่างดาว...มาแล้ววววววววววววววววววววว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ก๊อกๆๆๆๆ........................................
ที่รักกลับมาแล้วววววววววววววววววววววววว
แล้วทำไมไม่เปิด กุญแจก้อมี เคาะทำไม ...............................แอบโง่นะเนี่ย...ที่รักกรู
“ คุณ.......................................... ” “
“ ป้าแดง........................................... ”
“ หวัดดีครับป้า ”
“ ค่ะ สวัสดีค่ะ เป็นญาติคุณหมอเหรอค่ะ ป้าเป็นแม่บ้านจะมาทำความสะอาดและเอาผ้าไปซักค่ะ ”
“ ป้าจำผมไม่ได้เหรอครับ ผมชื่อแทน ...เป็นช่างอยู่ร้านที่ป้าไปซื้อมอไซด์งัยครับ ”
“ อ๋อ...เหรอคะ มิน่า ป้าคุ้นๆ แล้วทำไมมาอยู่ห้องคุณหมอหละคะ ”
“ ผมโดนรถคุณหมอชน แขนหัก ขี่รถกลับม่ได้ คุณหมอเลยเมตตาให้ผมพักที่ห้องครับ ”
“ คุณหมอก้อใจดีมีเมตตา แบบนี้เสมอแหละค่ะ ไม่ว่ากับใคร ”
ผมก้อตีหน้าเศร้าเล่าความจริง(ปนเท็จ) ให้ป้าแกฟังครับ
ท่าทางป้าแกก้อเชื่อครับ(บอกแล้วงัยว่าป้าแดงหนะ .....อยู่ฝ่ายโผมมมม)
ระหว่างที่ป้าแกทำความสะอาดบ้านไป ผมก้อเริ่มสืบข้อมูลที่รักไปครับ
ผมอ้างกับป้าแกว่า ผมอยากรู้ข้อมูลไว้ เผื่อจะหาโอกาสตอบแทนพระคุณ คุณหมอได้ครับ
ป้าแกก้อเชื่ออีกแล้วครับ........................อิอิ
สรุปว่าที่รักผมชื่อ นายแพทย์ธนกร ศิริตานนท์ อายุ27 ปี ยังโสด ไม่เคยมีแฟน เป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยมีเพื่อน วันๆทำแต่งาน เลิกงานก้ออ่านหนังสือ ดูทีวี เล่นอินเตอร์เนต ไม่ค่อยออกไปไหน วันหยุดมักจะไปเยี่ยมแม่กับหลานสาว
เป็นคนกินง่าย ชอบอาหารไทยทั่วๆไป ทำอาหารไม่เป็น สิ่งที่ชอบที่สุดคือ กาแฟ ขนมอร่อยๆ และไอศครีม
“คุณแทน ป้าทำงานเสร็จแล้ว ป้าเอาผ้ากลับไปซักก่อนนะคะ ”
“ครับ ...เอ่อป้าครับ แถวนี้มีร้านอาหารร้านไหนที่คุณหมอกินประจำบ้างครับ ”
“ร้าน กุ๊กเก่ง หน้าโรงบาลแหละค่ะ ป้าสั่งให้คุณหมอประจำ บอกเค้าว่าของหมอกร เค้าก้อรู้ค่ะว่าต้องทำรสไหน ”
“ครับป้า ขอบคุณมากครับ ”
พอป้าแดงกลับไป ผมรีบวิ่งไปสั่งอาหารร้าน กุ๊กเก่ง ได้กับข้าวมาสามอย่าง
บอกร้านเค้าให้ทำอย่างที่คุณหมอกร ชอบแหละครับ
จากนั้นก้อรีบวิ่งกลับมาจัดโต๊ะ รอที่รักแหละครับ
เฮ้อ....เหนื่อย ........................................แต่สุขใจครับ
คลิ๊ก................................................??????????
“ทำไมนายยังไม่ไป”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”
“ชั้นถามว่า ..................ทำไมนายยังไม่ไป ”
“ ผมแขนเจ็บ ขี่รถไม่ได้ โทรศัพท์เจ๊ง จำเบอร์เพื่อนไม่ได้ ” แถ..ครับ..แถ
“ ชั้นจะไปส่ง ”
“ผมจำทางกลับบ้านไม่ได้” ยังแถ..ต่อครับ
“ชั้นจะไปส่งนายที่ร้านมอไซด์”
“ ร้านปิดแล้ว....ไม่มีใครอยู่” ยังหน้าด้านแถ...ต่อครับ
“………………………………….”
ที่รักผม เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบ......ครับ
“ สรุป นายไม่กลับ จะอยู่ที่นี่ ”
“ ครับ ”
“ ทำไม ”
“ ไม่เอาเหตุผลบ้าๆ แบบเมื่อคืนนะ อ้อ....อีกอย่างชั้นก้อไม่กลัว มูลนิธิปวีณา ด้วย”
“ ขอแบบจริงๆ ”
“ ผมอยากอยู่ เป็นเพื่อนคุณ”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ” ที่รักผมช็อคไปเลยครับ หลังจากได้ฟังเหตุผลของผม
“ ชั้นไม่ต้องการ และที่สำคัญ เราพึ่งรู้จักกัน ”
“ ผมรู้ แต่ผมคิดว่า เราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ ”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ” ที่รักผม ช็อค.....อีกรอบครับ
“ ทำไม ???.................................... ถึงอยากเป็นเพื่อน ”
“ ผมคิดว่าคุณรู้นะ และคิดว่าคุณก้อรู้ด้วยว่าผมไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อน”
“.................................. ชั้น.........ไม่รู้ ”
“ คุณจะให้ผมพูดมั้ยหละ ”
“........ไม่!!..................”
จากนั้นเราสองคนก้อเงียบ ครับ
ผมไม่รู้เค้าคิดอะไร .................. แต่ผม....................ทั้งลุ้นและทั้งรอ ครับ