ตอนที่33
.
.
.
.
พอผมทำเรื่องทุกอย่างเสร็จจนเช้า ผมก็กลับมาอย่างเหนื่อยล้าทุกอย่างของร่างกาย
พอผมมาถึงผมก็ล้มหัวหลับโดยไม่สนว่าจะอาบน้ำดีไหม
แต่เรื่องเด็กที่จะรับมาเลี้ยงเนี้ยผมจะอธิบายกับไอ้เด็กโข่งอย่างไงดี
TRuuu Truuu
ใครโทรมาแต่เช้าเนี้ย
"ครับ"
ผมรับมาแบบตาปิด
[เจ้าค้าเอ้ยยย ไอ้เตี้ยพูดครับกับกูเว้ยยย!!]
เสียงทุ้มแก่กวนแบบนี้มันพ่อผมนิ มันทำให้ลืมตามาทันใดเพราะเจอเสียงนี้เข้า
"พ่อเรอะ"
[กูคือพี่ติ้กไม่ใช่พ่อมึง]
มโนได้อีกนะเข้ม
"อย่าเมาดินปืนมากเข้ม...มีอะไรแต่เช้า"
[ใช่ซี้~กูมันก็แค่คนแก่มึงเลยไม่อยากคุยกับกูน่ะสิ]
เฮ้อ งอนเป็นเด็กเลยนะพ่อผม
"กุ๊งกิ้งๆไม่ง้อนะเตง"
[ปัญหาอ่อนนะมึงเตี้ย]
อ่าว อุตส่าห์ง้อยังมาว่ากันอีกผมชักงอนแล้วแฮ่ะ
"แล้วมีอะไรแต่เช้าเข้มจ้า~"
[จ้า~กูก็แค่จะถามว่ามึงมีเมียยังเอย~]
เรื่องเดิมตลอด
"ยังเลย"
แต่กำลังมีลูก
[อยากมีไหมเอย~]
"ไม่อยาก"
[นิมึงเป็นตุ๊ดไหมเนี้ยถึงไม่อยากมีเมียให้กูเห็นเนี้ย]
เปลี่ยนตุ๊ดเป็นเกย์ได้ไหมเพราะมันคือสถานะผมในตอนนี้เป๊ะ
".....เข้มไม่ต้องหาให้ผมเด็ดขาด เดี๋ยวผมหาเอง"
[จะหาผัวล่ะสิ ฮ่าๆๆ จริงดิ...แต่ถ้าจะมีอย่าให้ไอ้บอยมันเห็นล่ะ ไม่งั้นมันไล่เตะผัวมึงแน่ๆ งั้นสวัสดีขอบคุณบายๆ]
หึ ขอบคุณนะครับที่พ่อมามอบรอยยิ้มให้กับผม
เอาล่ะๆนอนดีกว่าเดี๋ยวเที่ยงนี้ต้องไปจองศาลาวัดและจัดการงานศพทุกอย่างให้หวาน
ทำไมผมถึงทำให้เธอทุกอย่างนะหรอก็เธอไม่มีญาติไงนอกจากพี่ชายของเขาที่ไม่อยู่ในประเทศนี้ งั้นขอพักผ่อนก่อนนะครับ
=>
มือหนาที่ลูบผมอย่างเบาๆนั้น
"ไลท์" มันยิ้มให้
"มึงนอนกลางวันด้วยหรอเนี้ย"
มันบิดจมูกผมเล่นไปมาสนุกเลย
"หึ เรื่องของพี่นิ...ว่าแต่กินอะไรหรือยัง"
ผมเอื้อมมือไปบิดแก้มมันคืน
"ยังเลย...ไปกินข้างนอกกันเถอะ มึงรีบไปล้างหน้าเถอะ"
มันพูดเสร็จก็อุ้มผมพาดบ่าไปห้องผมอย่างเร็วเสร็จ ก็วางผมให้ยืนอยู่ที่อ่างล้างหน้า
เอ่อ กูยังไม่อาบน้ำเลยว่ะ
"พี่จะอาบน้ำ...ยังไม่อาบน้ำเลยน่ะ"
มันถึงกับขมวดคิ้ว
"เมื่อวานไปไหนมาดึกเลยลืมอาบน้ำใช่ไหม...เอ่อ ไปอาบไปแล้วมาคุยเรื่องที่มึงออกไปข้างนอกให้กูฟังด้วย"
บางครั้งการมีแฟนหัวดีก็ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเลยสักนิด
=>
"เอาล่ะรีบเล่ามาก่อนที่กูจะโมโห"
พอผมแต่งตัวออกมาจากห้องลงมาข้างล่างเสร็จมันก็ซักผมทันที
"เฮ้อ ก็ได้"
และผมก็เล่าตั้งแต่ไปหาหวานเรื่องอะไรและอุบัติเหตุนั้น แต่ผมไม่เล่าเรื่องต้นเหตุการเสียของหวานที่มาจากมาเฟียแฟนเก่าหวาน
และสุดท้ายก็มาเรื่องเด็กที่ผมต้องมารับผิดชอบแทนพี่ชายของหวานไปก่อนจากที่ขมวดคิ้วอยู่แล้วมันก็ยิ่งขมวดคิ้วมากกว่าเดิม
"บลู..."
มันเสียงเข้มมากว่าปกติรู้สึกเกร็งไม่หมดกลัวว่าไลท์จะไม่ชอบเรื่องที่ผมเล่า
"บลู...สุดท้ายนี้มึงมีลูกไม่ได้ใช่ไหม"
แม่งเอ้ย! ไอ้เด็กโข่ง
"จะบ้าหรือไงผู้ชายมันมีมดลูกที่ไหนห่ะ!"
เฮ้อ ปล่อยให้เกร็งตั้งนานแน่ะไอ้เด็กโข่ง
"ฮ่าๆๆ งั้นที่เหลือคือมึงต้องจัดงานศพให้คนนั้นใช่ไหม ม่ะเดี๋ยวกูกับแม่จะช่วยเอง...เรื่องช่วยแม่กูชอบ" มันกระชากผมไปกอดไว้บนตักมันอย่างแน่น
แถมยังแกล้งไซร้คอผมเล่นอีกแน่ะ ฮ่าๆๆ จั๊กจี้
"มึงน่ะน่าจะบอกให้เร็วกว่านี้นะ....เพราะกูอยากจะอยู่เป็นกำลังใจมึงตอนนั้นมากกว่าที่ต้องมาให้กำลังใจมึงตอนนี้ มึงสามารถระบายกับกูได้ทุกเรื่องขอเพียงมึงต้องเชื่อใจกันนะบลู"
มึงโตเป็นได้ก็เป็นนี่หว่าเด็กโข่งเอ้ย และก็ขอบใจนะไลท์
"ว่าแต่จะตั้งชื่อลูกเราว่าอะไรดีน่า แม่ชื่อบลูพ่อชื่อไลท์"
นี้มันตั้งสถานะผมเรียบร้อยเลยหรอว่ะ
"งั้นก็ร่วมกันเป็นไบท์ดีไหมบลู"
ดีอย่างกะยี่ห้อรถแม่งไซต์ของมันแน่ะ ไบท์ เจริญล่ะลูกชื่อไบท์ครับ
"หึ เซนส์การตั้งชื่อลูกนิดีเนอะ......พี่ว่าเราเปลี่ยนมาเป็นไวท์แทนก็ได้เนอะ"
"นั้นสิ งั้นตอนนี้เราไปดูลูกเลยม่ะผมอยากเห็นลูกเราน่ะ น่าๆๆ"
เฮ้อ เขาเรียกคนเห่อลูกสินะ
"อืม แต่รอแปบนะขอพี่ทำธุระเรื่องงานให้เสร็จก่อน"
"อ่ะเค!!"
.
.
.
พอทำอะไรเสร็จอย่างรวดเร็วเพราะคุณน้าผมก็พาไลท์ไปที่ห้องอบตัวเด็ก
มาถึงผมก็ชี้เด็กทารกผู้ชายที่อยู่ซ้ายสุดให้ไลท์ ไลท์เหลือบตาไปเห็นก็ชมเด็กคนนั้นใหญ่เอาเลยเอาให้เต็มที่เพราะเดี๋ยวถ้าได้เลี้ยงจะไม่เวลาชมหรอกนะ
"บลู.....เรามาเลี้ยงด้วยกัน สามคนพ่อแม่ลูกน่ะ หึ"
มันยิ้มยิงฟันให้แบบสดใสจนผมอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
"ได้สิ"
"อ้าว คุณบลูมาทำอะไรหรอครับ"
คุณคินนิ
หึ ไลท์เห็นคุณคินปุบมันก็เหมือนเดิมแยกเขี้ยวให้ตลอด
"มาดูเด็กน่ะครับ....."
คุณคินไม่ตอบนอกจากยิ้มสอดสายตาไปในห้องอบนั้น
"งั้นหรอครับ.....งั้นขอตัวไปทำธุระก่อนนะครับ"
ผมยิ้มให้นิดหน่อยเขาก็หันหน้าเดินผ่านไปตรงนี้อย่างนิ่ง บางครั้งรอยยิ้มที่อบอุ่นนั้นมันก็ทำให้รู้สึกแปลกๆ
ตั้งแต่หวานเสียไป
TBC.....
กลับมาแล้วคร้าบบบ ชอบคูณที่ให้กำลังใจตอนที่บาดเจ็บนะครับ คิกก ขอบคูณมากจริงๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
