๐๔
“เป็นไงวะมึง ตามลูกหมาเจอมะ” อาร์ท ถามพลางหัวเราะ เมื่อ ภู วางจานข้าวและแก้วน้ำลงข้างๆ ก่อนจะนั่งลงไป
“เจอสิวะ มือชั้นนี้แล้ว” ภู ตอบพลางนั่งลง แล้วตักข้าวเช้าเข้าปากอย่างรวดเร็ว เขาต้องรีบกินให้อิ่ม เพราะใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว
“เฮ๊ย ... จริงอะ แล้วเป็นไงมั่งวะ ตกลงว่าใช่เด็กคนนั้นรึเปล่า” อาร์ทถามอย่างตื่นเต้น
“กูค่อนข้างมั่นใจหว่ะ แต่อยากดูต่ออีกหน่อย”
“ต้องดูอะไรอีกวะ” อาร์ทถามอย่างสงสัย
“ก็ กูว่ามันยังมีอะไรแปลกๆอยู่หว่ะ” ภู ตอบพลางอมยิ้ม
“แปลกยังไงวะ” อาร์ท ยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ ด้วยความอยากรู้
“....................” ภู ไม่ตอบ ได้แต่อมยิ้ม พลางรีบกินข้าวกินข้าวจนหมดจาน แล้วทั้งสองก็รีบไปยังห้องเรียน
ในขณะที่นั่งเรียนอยู่ ภู อดคิดถึงช่วงเวลาที่เขาอยู่กับ ตั้ม เมื่อวานนี้ไม่ได้
... คนอะไรวะ เปิ่นฉิบหาย ... ภู คิดพลางนั่งยิ้ม จน อาร์ท ที่หันมาเห็นต้องพึมพัมด้วยความสงสัย
“ท่าจะบ้าเว๊ย ยิ้มอยู่ได้ไอ้นี่” อาร์ท ส่ายหน้าด้วยความระอาใจ พลางหันไปฟังอาจารย์ ที่บรรยายอยู่หน้าชั้นเรียนต่อไป
...............................................................................
....................................
เขาได้ยิน ตั้ม พึมพัมอะไรเบาๆออกมาคำหนึ่ง แต่ไม่ได้สนใจ เพราะมัวแต่หันไปเรียกพนักงานบริการของร้าน
“ขอช้อนเปลี่ยนหน่อยครับ” ภู ตะโกนบอกกับพนักงาน สักพักเขาก็ได้รับช้อนคันใหม่
“อ๊ะ กินต่อเหอะ” เขายื่นช้อนให้ ตั้ม
ตั้ม รับช้อนมา แล้วก้มหน้าค่อยๆตักไอศครีมเข้าปากเป็นคำเล็กๆ ภู เองก็กินไอศครีมของเขาไป พร้อมกับมองดู ตั้ม ที่เหลือบสายตาที่หวาดระแวงขึ้นมามองเป็นระยะ สายตานั้น ทำให้เขารู้ว่า ตั้ม คงกำลังอึดอัด
“เชอรี่นี่ไม่กินช่ายมะ งั้นขอ” ภู เอื้อมมือไปจับก้านเชอรี่ ลูกที่อยู่ในถ้วยไอศครีมของ ตั้ม แล้วหยิบขึ้นมาแกว่งไปมาเบาๆ
“กินสิ” ตั้ม โพล่งออกมา ทำเอา ภู นึกขำ... ยังกับเด็กโดนแย่งของ ...
“แต่ถ้านายอยากกินก็เอาสิ ไม่เป็นไร” ตั้ม พูดต่อ
“เปลี่ยนใจและ ให้นายกินดีกว่า” ภู ยื่นลูกเชอรี่สีแดงสดเข้าไปใกล้ๆปากของ ตั้ม “อ้าปากเร็ว อ้ามมม...”
“นายกินเหอะ” ตั้ม พูดพลางหน้าเริ่มแดง เพราะมองเห็นพนักงานในร้านบางคนหันมามองยิ้มๆ
“เรากินของเราแล้วไง ลูกนี้นายกินบ้าง อ้ามมม... นะกินเร็ว”
ท่าทางและแววตาที่ส่อแววขี้เล่นออกมาของ ภู ทำให้ ตั้ม รู้สึกผ่อนคลายลง จึงเอาช้อนรองลูกเชอรี่ไว้ ภู เห็นอย่างนั้นก็ปล่อยมือออก ให้ ตั้ม ใช้ช้อนส่งลูกเชอรี่เข้าปาก กัดก้านออกแล้วเคี้ยวอย่างช้าๆ หลังจากนั้น ตั้ม ก็ยกแก้วน้ำขึ้นจิบแล้ววางแก้วลง
ภู เห็นดังนั้น ก็หยิบกระดาษทิชชู่ แล้วเอื้อมมือไปเช็ดคราบชอคโกแลตที่ติดอยู่กับริมปากของ ตั้ม อย่างเบามือ
ใบหน้าของ ตั้ม แดงเรื่อขี้นมาทันที ดวงตาเต็มไปด้วยแววเขินอายภายใต้กรอบแว่น ทำให้ ภู ยิ้มกว้าง พลางมองดูร่างบางตรงหน้าด้วยความเอ็นดู
...............................................................................
....................................
คิดขึ้นมาถึงตอนนี้ ภู ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะให้กับตัวเอง
ท่าทางที่เขินอายจนหน้าแดง จนต้องก้มหน้าหลบสายตาของ ตั้ม ดูแล้วมันดูแตกต่างจากท่าทางของหญิงสาวหลายๆคน ที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วย มันดูบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ดูแล้วน่ามองกว่าท่าทางที่เหมือนมีการปรุงแต่งของสาวๆพวกนั้น โดยสิ้นเชิง
ไม่น่าเป็นไปได้ ผู้ชายที่เคยมีทั้งความรัก และแค่ประสบการณ์ ที่เขาถือว่าเป็นกำไรชีวิต กับหญิงสาวมาแล้วหลายคนอย่างเขา จู่ๆจะสนใจในตัวผู้ชายด้วยกันแบบนี้
... ไม่หรอกน่า เขาแค่อยากค้นหาความจริง ของเด็กชายที่อยู่ในความฝันของเขาเท่านั้นเอง ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
