คือว่า.....อ่า.................
ไม่รู้จะเริ่มไงง่ะ
เอางี้น่ะ ตั่งแต่ อ่านนิยายในเล้าเป็ดนี้มานานพอดู โดยไม่เคยคิดจะสมัครสมาชิกเลยง่ะ (นิสัยไม่ดีเนอะ) และคิดว่าจะไม่สมัครต่อไป เพราะไม่คิดอยากจะเม้นต์ให้ใครซักคน (อันนี้ก็ชั่วมิใช่น้อย)
แต่พอมาอ่านเรื่องนี้ มันกลับทำให้ทนไม่ไว้ง่ะ มันกระชากความเป็นปัจเจกออกไปจากจิตใจได้เลย ประมาณว่าอยากมีปฏิสัมพันธ์กับคนที่อ่านเรื่องเดียวกันขึ้นมาทันที
เรื่องนี้ไม่ได้ใช้ภาษางดงามกว่าเรื่องอื่น ๆ ไม่ได้ดราม่า บีบคั้น หรือกินใจ มากกว่าอีกหลาย ๆ เรื่อง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนอ่านมันให้ความรู้สึกอุ่น ๆ ในอกง่ะ รู้สึกได้ว่าไอ้ตัวละครนี้มันมีชีวิตอยู่ที่ไหนซักทีบนโลกใบนี้แน่ ๆ
หลาย ๆ ฉากที่อ่าน มันเคยเกิดขึ้นในชีวิตเรามาแล้ว โดยเฉพาะไอ้ฉากที่นอนอ่านหนังสือด้วยกันบนเตียง ที่จริงมันเป็นฉากที่น่ารักนะ ฉากนี้อ่านแล้วมันต้องยิ้มง่ะ แต่เราน้ำตาซึมเพราะคิดถึงใครบางคนที่อยู่ไกลกัน ว่าเมื่อก่อนเราเคยนอนอ่านหนังสือด้วยกันแบบนี้ (ถึงมันจะเป็นนิยายจีนกำลังภายใน บู้ล้างผลาญทั้งเรื่องก็เถอะ) ไม่เฉพาะรื่องนี้น่ะ เรื่องที่แล้วก็ต้องขอชมด้วย มันให้ความรู้สึกเดียวกัน คือ อุ่น ๆ ในอกทุกครั้งที่อ่าน เหมือนแดดตอนเช้าง่ะ ไม่ร้อนเวอร์ แต่ก็ไม่เย็นไป มันพอดีแบบไม่ต้องแต่งเติมด้วยภาษาวรรณกรรมหรู ๆ
ทั้ง ๆ ที่เป็นคนพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ก็พยายามมาเมนต์ ต้องขออภัย แต่ที่แน่ ๆ ที่ยอมลงทุนเสียคอมเมนต์ครั้งแรก และไม่รู้ว่าครั้งต่อไปจะมีอีกเมื่อไหร่คราวนี้ มาเพื่อชมล้วน ๆ เพราะตอนนี้ในใจมันบอกตัวเองเลยนะว่าต้องเมนต์ชมไอ้คนเขียนแล้วละคราวนี้ ไม่งั้นอ่านไม่มีความสุขแน่
สุดท้ายนี้
เป็นกำลังใจและรออ่านเสมอ แม้ไม่ได้เมนต์ (สโลแกนคล้ายซึมซับดี แม้วันมามาก)
หัวข้อ: ---"กูล่ะเซ็งจิต...ไอ้ติสต์แตก"--- P.343 (29-01-11) พิเศษย้อนหลัง Happy New Year จร้า *[]* (อ่าน 2709886 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก