ตอนที่34 และแล้วผมก็XXX
“….อ๊ะ….อื้อ…อ…”ก่อนที่ผมจะพูดอะไรได้ทันพีก็จูบผมครับ…….จูบของพีนั้นแผ่วเบาและนุ่มนวลต่างกับมือที่แข็งแรงที่กำลังกดล็อคตัวผมให้อยู่กับที่อย่างดุดัน……ตอนนี้ผมตัวชาไปหมดเลยครับ ผมสับสนทำอะไรไม่ถูก…..แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกดี…..
แรงต้านผมลดลงเรื่อยๆพอๆกับการสัมผัสจากพีที่นุ่มนวลขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน…….การจูบนั้นเนิ่นนานแค่ไหนผมก็ไม่รู้…..รู้แต่ว่าตอนนี้กลายเป็นเรากำลังนอนกันอยู่บนเตียงโดยไม่มีแรงต้านใดๆเกิดขึ้นจากทั้งคู่……มือของพีค่อยๆสัมผัสไปตามร่างกายของผม……
ผมก็ไม่แน่ใจครับว่าผมพร้อมจริงๆรึเปล่าสำหรับเรื่องนี้ในตอนนี้…….มันอาจจะเร็วเกินไป…….แต่สักพักพีก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากของผม…..แล้วก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน…..
“เอก…..พีขอโทษนะ…..พีแค่อยากบอกว่า…… พีรักเอก……”พูดเสร็จพีก็ลุกขึ้นมานั่งบนเตียง…..ผมก็เลยลุกตามมานั่งข้างๆ
“พีไม่ได้ตั้งใจให้มันเลยเถิดขนาดนี้…….เอกอย่าเกลียดพีเลยนะ”พีหันมาพูดกับผม
“ไม่หรอกพี…..เราไม่โกรธหรอก….ก็พีหยุดให้เราแล้วไง……”ผมยิ้มให้พร้อมกับโอบไหล่พีไว้
“….ขอบใจนะ……”พียิ้มให้ผม
“……พี….เราเชื่อในความสัมพันธ์ที่ค่อยๆช่วยกันสร้างนะ…..มันอาจต้องใช้เวลาบ้างและก็ยังไม่รู้ว่าหน้าตาจะออกมาเป็นยังไง…..แต่สุดท้ายมันจะมั่นคงและยั่งยืน …….พีไม่ได้รีบไปไหนใช่มั๊ย” ผมถาม
“….ไม่หรอก…..เราไม่ได้จะไปไหน……อยู่ตรงนี้เราก็มีความสุขแล้ว…..”พีตอบ……เรายิ้มให้กัน…..พวกเรานั่งกันอยู่อย่างนั้นสักพัก…….จนผมเริ่มรู้สึกหนาวครับ
“เอาหละ งั้นเราไปแต่งตัวก่อนนะ”ผมบอก…พีพยักหน้า……แต่ตอนที่ผมกำลังลุกขึ้นพีจับมือผมไว้
“เอกเราถามอะไรหน่อยสิ”พีพูดพร้อมกับลุกขึ้น
“ถามว่า”ผมพูด…..ตอนนี้เรากำลังยืนอยู่ทั้งคู่….พีมันดูเขินๆครับ
“คือ…..จูบเมื่อกี้ใช้ได้ยัง” พีถามผมอายๆ
“ฮ่าๆ…ก็ใช้ได้……แต่จะให้ดีต้องอย่างงี้ครับ”….ผมพูดเสร็จก็จูบพีมันซะเลย………ขอเอาคืนมั่งครับโดนมันทำไว้เยอะ…….พอพีโดนผมจูบไปหนึ่งทีมันก็ได้แต่ยืนงงหน้าแดง…..เรียบร้อยขึ้นมาทันทีครับ อิอิ
พอผมแต่งตัวเสร็จเราก็ออกมาทานข้าวกันอีกรอบแถวทองหล่อครับ……ตอนนี้เราทานกันไปคุยกันไป….คราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อนๆ เพราะมีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนจริงๆ…… ผมว่าพีมันก็เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจดีครับ
กว่าเราจะทานกันเสร็จแล้วกลับถึงบ้านก็ปาไปห้าทุ่มกว่าครับ…..ถึงบ้านปุ๊บผมก็สลบไปจนเช้าเลยครับ….เพลียมาก….แถมไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ต้องเจอกับอะไรอีก….เฮ้อ…..แต่ยังไงก็ยังดีครับที่จบการเป็นแฟนสามวันได้อย่างราบรื่น
เช้าวันนี้เราก็ไปทานข้าวกันที่โรงอาหารอักษร…. พึ่งรู้จากหลิงครับว่าเมื่อวานไอ้จุนไปคัดตัวบาสหญิงมา….แน่นอนครับว่าผ่านฉลุย…..แต่ที่เด็ดกว่าคือซ้อมแข่งแล้วแม่คุณชนะคุณพี่เอ็มด้วย…….เล่นเอาพี่เอ็มแกอึ้งไปเลยครับ…..เก่งมากเลยเพื่อน
วันนี้การเรียนก็ไม่มีปัญหาอะไร ไอ้ป้องก็ยังส่องกระจกหารอยตีนกาไปด้วยฟังบรรยายไปด้วยเหมือนเดิมครับ… จะมีต่างไปบ้างก็ตอนที่ผมเจอพร้อม…. พร้อมมันยิ้มให้ผมครับ….ผมก็ยิ้มตอบ ……ไม่เหมือนเมื่อวานที่มองผมด้วยสายตาเย็นชา ….ผมรู้สึกดีนะครับที่แก้ปัญหากันไปได้หนึ่งเรื่อง……แต่เย็นนี้สิครับไม่รู้ว่าการคัดตัวจะเป็นไงเลย ….….เฮ้ออออ
และแล้วตอนเย็นก็มาถึงครับ แน่นอนว่าไอ้ป้องวิ่งกลับบ้านไปแล้ว มันคงกลัวว่าถ้ากลับช้าเดี๋ยวมันจะเรียนท่าเต้นใหม่ไม่ทันมั้งผมว่า…….. ส่วนสาวๆวันนี้ไม่หายไปไหนครับ เดินไปคณะเพื่อเชียร์พวกผมด้วย
เย็นนี้พอผม ชาร์คและพีเปลี่ยนเสื้อไปวอร์มกันเสร็จ….คนอื่นๆก็มารวมกันครบพอดี……. วันนี้พวกพี่ปีสองให้พวกผมทดสอบทักษะให้ดูอีกทีครับเพื่อประกอบการตัดสินใจ…….ทดสอบไปเรื่อยๆไหงมันโหดอย่างกะฝึกทหารงี้หละคร๊าบบบบบ
กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาหมดแรงไปตามๆกัน……แล้วรู้มั๊ยครับว่าประกาศผลเป็นยังไง……ก็รับไว้หมดเลยสิครับ ……ผมก็คาดการณ์ไว้ว่าคงเป็นอย่างงี้อยู่แล้วแหละเพราะคนมันมาสมัครกันแค่นี้นี่นะ………..ไม่รับหมดก็เดี๋ยวจะไม่มีตัวสำรองกันพอดี
ซ้อมเสร็จหันไปก็เจอพลมายืนยิ้มแป้นอยู่ข้างสนามแล้ว……แต่ก่อนที่ผมจะเข้าไปทักได้ทัน ไอ้สองคนก็ไปถึงตัวพลเป็นที่เรียบร้อย…….สถานการณ์ยืนจ้องหน้ากันของทั้งสามคนก็เริ่มขึ้นอีกเหมือนเดิมครับ เพียงแต่วันนี้มีพวกสาวๆช่วยยืนเม้าท์ประกอบฉากอยู่ข้างๆด้วย…………..ดูเป็นภาพที่น่ารักมาก ฮือๆ…..ไม่มีใครสนใจกรูเลยครับ
ระหว่างที่ผมยืนมองพวกมันด้วยความปลาบปลื้มอยู่นั้นเอง…..อยู่ๆผมก็ถูกมือลึกลับยื่นมาปิดปากผมไว้จากทางด้านหลังแล้วก็ลากผมออกไปจากสนามทันที……………..เฮ้ยยยยยยยยยย อะไรกันอีกกกกกกกกกกก
“พี่เอง ไม่ต้องตกใจ ไปเร็ว”พี่อั้มนั่นเองครับ…..พี่แกพูดพร้อมกับลากผมไปด้วย
“จะไปไหนครับพี่” ผมงง…..ทำไมมันดูลึกลับจังฟะ
“ฮึๆ ก็พาไปทานข้าวกับพี่ไงครับน้อง”พี่อั้มตอบประหนึ่งตัวร้ายในละคร……..เออ…..แล้วทำไมบรรยากาศมันเหมือนกำลังถูกลักพาตัวยังไงไม่รู้นะครับพี่
“พี่อั้มแล้วของผมหละ”ครับของผมยังไม่ได้เก็บมาเลย
“ฮึๆ พี่ให้ไอ้อ้นไปหยิบมาให้แล้วครับ….ตอนนี้อยู่ในรถพี่เองแหละ”พี่อั้มตอบ…..นี่มันวางแผนไว้หมดแล้วนี่หว่า
ในที่สุดผมก็ถูกลากมาจนถึงรถพี่อั้มแกครับ……ของอยู่ในรถพี่แกจริงๆด้วย…..พอขึ้นรถเสร็จพี่อั้มก็รีบขับออกไปทันที
“พี่อั้มจะพาเอกไปที่ไหนครับ” ผมถามอีกครั้ง
“โรงแรม”ครับโรงแรม………ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“รับสายหน่อยๆ”ก่อนที่ผมจะถามอะไรต่อทัน ก็มีโทรศัพท์เข้ามาพอดี
“เอกอยู่ไหนอะ”ชาร์คถาม……นี่พวกมรึงพึ่งรู้ตัวกันใช่มั๊ยว่ากรูหาย
“พี่อั้ม(บังคับ)พามาทานข้าวน่ะ” ผมตอบ
“อ้าวเฮ้ย ไหงเป็นงั้นหละ”ชาร์คตกใจ
“ก็พวกนายมันแต่ยืนทำอะไรกันไม่รู้อะดิ พี่เค้าเลยพามา…”ผมเล่า
“แล้วจะไปไหนกัน”ชาร์คถามต่อ
“……เอ่อ…..พี่เค้าจะพาไป…..เอ่อ…”ผมพูดไม่ทันจบ เฮียแกก็แย่งโทรศัพท์ไปครับ
“มรึงไม่ต้องห่วง น้องกรู กรูดูแลได้….อ้อ แค่นี้นะ กรูพาเอกเข้าโรงแรมก่อน”พี่อั้มพูดจบก็วางหูไปเลยครับ…………พี่ครับประโยคสุดท้ายมันไม่เหมือนพาไปทานข้าวเลยนะครับ
“วันนี้ขอพี่ละกันนะครับ”พี่อั้มพูดพร้อมกับส่งสายตา…..เอ่อ…..เฮ้ยยยยยยย เลี้ยวเข้าโรงแรมจริงๆด้วย……….
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กระซิกๆต่อตอนหน้าละกัน
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: รักจากpanic!!ตอนที่63.3 ความลับของดวงดาว(จบ) (อ่าน 319224 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก