หัวข้อ: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]

[misskimji]

เนปจูนแสนดีจริงๆ อิอิ 

นนท์นี่อย่างไงๆอยู่นะ มีความลับๆ 

 

[minime]

ตอนที่8-ผลลัพธ์



“นี่ครับพี่ ผลสรุปทั้งหมดของงานแรกผม” เนปจูนยื่นกระดาษแผ่นนึงให้เจ้านาย


ในนั้นมีแผนต่างๆที่เขาใช้จีบน้องอิงฟ้า และเปอร์เซ็นต์ความสำเร็จของงาน


“60/40 ก็ถือว่าไม่เลว” ลูกแก้วบอกลูกน้องที่นั่งตาแป๋วหายใจรวยรินอยู่ตรงหน้า


40นี่คืองานที่เนปจูนทำสำเร็จ ส่วนอีก60% อยู่ที่ตัวน้องอิงฟ้าล้วนๆ


แค่งานแรกก็ได้งานหินซะแล้ว ยังงี้จะไม่ให้มันหายใจรวยรินได้ยังไง


“ขอบคุณครับ แต่ผมขอถามอะไรได้มั้ยพี่”


“เออ ว่ามา”


“เวลาภาพกับอาร์มทำงาน เขาใช้เวลาเท่าไหร่เหรอครับ”


“แล้วแต่เคส อย่างของภาพที่เพิ่งปิดไปเมื่อวาน ก็วันเดียว”


“ห๊ะ อะไรนะครับ”


“ลูกค้าเขามีใจให้กันอยู่แล้ว แต่ฝั่งผู้ชายอยากทำโรแมนติก เลยมาจ้างให้ทางเราช่วยเป็นสื่อให้นิดหน่อยก็แค่นั้น”


“อ้อ แล้วหินๆเหมือนเคสที่ผมเจอเคยรับมั้ยครับ”


“ก็มี ฝ่ายชายเป็นพวกชอบตื้อ ตื้อเองไม่สำเร็จก็มาจ้างเรา
งานนี้ไอ้อาร์มซวยไป จีบให้เป็นเดือนก็ยังไม่เล่นด้วย แถมวันปิดเคส มันยังเจอผู้หญิงเขาตบหน้ามาฉาดใหญ่”


“โห้ ทำไมโหดงี้ละครับ” เนปจูนถึงกับอึ้ง แล้วนี่ถ้าเขาทำไม่สำเร็จจะเจออะไรมั้ยเนี้ย


“ก็เคสไอ้อาร์มเคสสุดท้ายแหละที่กูรับมั่ว หลังจากนั้นกูก็ต้องซักประวัตินิดนึง”


อ้อ มันเป็นอย่างนี้เองสินะ ถึงว่าทำไมในใบประวัติคุณติณณภพที่เขาอ่านถึงถามละเอียดจริงๆ


“แล้วตอนนั้นไอ้อาร์มมันทำไงครับ”


“ก็จ๋อยไป จะขอออกอย่างเดียว แต่กูไม่ให้ออกหรอก คนไม่ค่อยจะมี ยังจะมาออกอีก
กูเลยให้เงินปลอบขวัญมันไป วันเดียวก็กลับมาเป็นลิงเหมือนเดิม”


“แล้วอย่างเคสที่มีฝ่ายหญิงหรือฝ่ายชายมาชอบพ่อสื่อละครับ”


“เราต้องปฎิเสธ ต้องปฏิเสธไปอย่างเดียว ไอ้อาร์มกับภาพจะรู้ว่าควรทำยังไง
ซึงถ้ามึงรู้ตัวว่าเจอเคสแบบนี้เดี๋ยวกูบอกเองว่ามึงต้องทำยังไง แต่กูว่ามึงต้องเจอแน่ๆละ” ลูกแก้วบอกเสียงหนักแน่นเป็นการเป็นงาน


“ทำไมมั่นใจจังเลยพี่” เนปจูนหัวเราะฝืดๆ


“ก็มึงน่ารัก ระวังตัวเองไว้เถอะ ทั้งสองฝั่ง แล้วมึงจะชินไปเอง”


“พี่พูดซะผมอยากขอออกเลยนะครับเนี้ย”


“ไม่ได้”


“พูดเล่นพี่ ผมพูดเล่น ไม่ต้องทำเสียงดุขนาดนั้น”


“มึงเห็นกฎแล้วใช่มั้ย”


“เห็นแล้วครับ” เขาตอบเสียงเบา รู้สึกว่าเจ้านายจะค่อนข้างเข้มงวดกับกฎพอสมควร


กฏที่เขียนด้วยเมจิกสีแดงตัวหนังสือใหญ่เน้นย้ำหลายที


...ห้ามหลงรักลูกค้าเด็ดขาด!!!...


เขาเข้าใจว่าเป็นหน้าตาของบริษัท และยังมีอีกหนึ่งคำถามที่อยากจะถาม...


อย่างเช่น...


ถ้าพ่อสื่อแอบชอบลูกค้าละครับ...ต้องทำยังไง..


“เอาเป็นว่าวันอาทิตย์ตอนเย็นมึงเข้ามาบอกผลกูอีกทีแล้วกัน วันนี้มึงกลับเถอะ ดึกแล้ว”


“ขอบคุณครับพี่” เนปจูนไหว้ลาแล้วเดินออกมาจากห้อง


ครั้งนี้รู้สึกจะเป็นการคุยงานที่นานที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ออกแนวเครียดหน่อยๆแต่ก็พอไหว





TINnapop : อยู่ไหน ไม่รับวิดิโอคอลกูว่ะ


คุณติณณภพส่งไลน์มาตามเขายิกๆตั้งแต่คุยงานกับพี่ลูกแก้วแล้ว
เนปจูนอ่านแล้วเก็บเข้ากระเป๋าตามเดิม ออกไปบอกลาอาร์มกับภาพที่นั่งทำงานกันอยู่แล้วขับรถกลับห้อง


รู้สึกใจหวิวๆเหมือนกันเมื่อเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันก็ต้องลาขาดจากลูกค้าคนแรกแล้ว 
อีกใจหนึ่งก็อยากตอบมันไป แต่อีกใจก็สู้ห่างๆกันตอนนี้ไปเลยดีกว่า 



RRR

เขาล้วงโทรศัพท์มาดู คิดว่าคุณติณณภพโทรมา แต่ไม่ใช่ เป็นไอ้ตั้ม


“มีไร สัด”


(แหมมม รับโทรศัพท์ซะเสียงหวานเลยนะมึง) ดูมันประชด - -


เขาเงียบรอฟังมันพูด


(มาก๊งกัน)


“กูไม่ว่าง”


(นี่มึงยังไม่เลิกขี้เกียจอีกเหรอ)


“เออ”


ที่มันถามอย่างนั้นเพราะตลอดเกือบสองอาทิตย์เขาโกหกมันไปว่าขี้เกียจเที่ยวตอนกลางคืน ซึ่งเหตุที่จำต้องโกหกก็ไม่มีอะไรมาก...


เพราะงานล้วนๆ (งานที่ต้องเฝ้าคุณติณณภพยังไงล่ะ)


(งั้นตามใจ เบื่อก็มา พวกกูอยู่ห้องไอ้พุทธ กินกันอยู่สามคนเนี้ย)


“อ้าว ไอ้นนท์ละ”


(กลับบ้าน)


“เออๆ งั้นไว้เจอกันละกัน”


เขากดวางสายแล้วเปิดไลน์ที่ยังเด้งต่อเนื่อง


หลังๆติณไม่ได้ส่งอะไรมานอกจากสติ๊กเกอร์กระต่ายโกรธหน้าแดงควันออกหู แต่มันส่งมารัวๆเลยต้องเปิดอ่าน


'มีอะไร'


เขาส่งกลับไป


มันเปิดอ่านแต่ไม่ตอบ


กำลังจะแตะคีย์การ์ดเข้าห้อง โทรศัพท์ในมือก็สั่น เลยรีบเปิดอ่านก่อน


'เป็นห่าไรไม่รับวิดิโอคอล'


'คืนนี้ไม่ว่าง ไว้วันอาทิตย์กลางวันเจอกัน ร้านxx หลังมอแล้วกัน'


'อืม'


เนปจูนรู้ว่ามันคงโมโหที่เขาไม่ยอมตอบไลน์เลยทันที แต่จะทำให้มันเคยตัวทำไม


คนเราก็ต้องมีเวลาส่วนตัวกันบ้าง แล้วอีกอย่าง มันคงเป็นแบบนี้กับเขาได้อีกไม่นาน


พองานเสร็จ ทุกอย่างก็จบ เขากับมันคงกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิม คือใจเขานี่แหละ...





…
..
.

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ และตอนนี้เขาจะต้องออกไปร้านxxหลังม.เพื่อเจอน้องอิงฟ้ากับคุณติณณภพ


สองวันที่ผ่านมา มันไม่ไลน์ ไม่วิดิโอคอลมาหาเขาอีกเลย และเขาก็ไม่ได้ทักไป ซึ่งเขาคิดว่ามันก็ดีแล้ว


คนที่มาถึงก่อนคือลูกค้าที่มาจ้างบริษัทเขา มันนั่งอยู่โต๊ะในสุดของร้านมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาเชื่อว่ามันต้องเห็นตอนเขาเดินผ่านแน่ๆ


“มานานยัง”


“อืม” มันตอบแค่นั้น หยิบกาแฟตรงหน้าขึ้นดูด แล้วหันไปมองข้างนอกเหมือนเดิม


เขายกมือเรียกพนักงานมาสั่งกาแฟบ้าง สักพักผู้หญิงที่พวกเรารอก็มาถึง


น้องอิงฟ้ามาด้วยชุดกระโปรงยาวเลยเข่าสีชมพู ผมยาวสลวยถัดอยู่ตรงใบหูทั้งสองข้างทำให้เห็นใบหน้าขาวใสชัดเจน


เธอยิ้มมาให้แต่ไกล เนปจูนกับติณณภพพร้อมใจกันลุกยืนต้อนรับเธอ


“ขอโทษนะคะ พอดีรถติดฟ้าเลยมาสายค่ะ” อิงฟ้าพูดบอกเสียงเบา


น้องดูเปลี่ยนไปมากจากวันที่เนปจูนเจอ และคิดว่านี่คงเป็นโอกาสดีที่งานเขาจะสำเร็จ


“ไม่เป็นไรครับ งั้นเชิญตามสบายเลยนะครับ พี่ขอตัวก่อน”


เนปจูนหลีกทางให้หญิงสาวนั่ง ส่วนตัวเองหยิบแก้วกาแฟเดินออกมารอข้างนอก คอยดูสถานการณ์เป็นระยะ


จากตรงนี้เห็นสีหน้าของน้องชัดเจนว่ายิ้มแย้มเป็นอย่างดี
ส่วนคุณติณณภพตั้งแต่หญิงสาวที่ชอบเดินเข้ามาก็มองไม่วางตา ขนาดเขาเดินออกมาแล้วมันยังไม่สนใจ





“สวัสดีคะพี่ติณ” อิงฟ้าเอ่ยทัก ยิ้มให้ทั้งปากและตา


หลังจากวันนั้นที่นั่งฟังพี่เนปจูนพูดครั้งสุดท้ายเงียบๆ เธอก็เก็บมาคิดทบทวนเป็นอย่างดีแล้วว่าวันนี้ควรจะตัดสินใจยังไง


“สวัสดีครับ” ติณณภพมองหญิงสาวด้วยดวงตาแวววับ ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งสวยจนละสายไม่ได้เลยจริงๆ


“ชอบฟ้าเหรอคะ” เธอถามตรงๆไม่อ้อมค้อม


“ถ้าบอกว่าชอบ ฟ้าจะเป็นแฟนกับพี่ได้มั้ย” เขาเอื้อมมือไปทาบมือคนตรงหน้าเบาๆ


“ตรงจัง”


“ครับ แล้วตกลงว่าไง”


“อื้ม.....” เธอครางยาว ไว้ท่าที ไม่ยอมตอบแต่อมยิ้มไว้


“ว่าไงครับ”


“.....ตกลงคะ”


“อะไรนะครับ” ติณถามย้ำ แทบไม่เชื่อหู ก็ที่ผ่านมา ใครเข้าหา น้องก็ปฏิเสธตลอด


“ฟ้าตอบว่า ตกลงคะ” เธอหน้าแดงก้มหน้าอายๆ


ติณยกมือที่จับอยู่ขึ้นมาจูบเบาๆ มันเหนือความหมายจริงๆจนตอนนี้ใจเขาเต้นรัวแทบไม่เป็นจังหวะ


“งั้นวันนี้เย็นไปทานข้าวกันมั้ยครับ”


“เย็นนี้ฟ้ามีนัดทานข้าวกับที่บ้านคะ พี่ติณไปด้วยกันมั้ย”


“ชวนพี่เข้าบ้านเลยเหรอ” ติณถามยิ้มๆ


เธอยักไหล่ไม่ตอบ ลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวฟ้ามีธุระต้องไปทำต่อ พี่ไปส่งฟ้าได้มั้ย”


“ได้ครับ” ติณลุกตาม เดินไปจับมือแฟนหมาดๆจูงไปจ่ายตังค์ค่ากาแฟแล้วเดินออกมาหาคนที่ยืนรออยู่ข้างนอก


อิงฟ้ายิ้มเดินตามหลัง จากที่ให้คนของคุณพ่อไปสืบประวัติคนข้างๆ พอจะรู้อยู่ว่าที่ผ่านมาพี่ติณก็ใช่ย่อย
แล้วถ้าเธอจะลองปราบเสือดูสักครั้ง คงไม่เสียหายอะไร แต่เธอก็ต้องไว้ท่าทีบ้าง และอยากรู้ด้วยว่าชายหนุ่มต้องการอะไรจากเธอกันแน่



“เดี๋ยวกูจะไปกับน้องนะ” ติณเดินมาบอกเนปจูน


“อ้าว โอเคๆ ยินดีด้วยๆ” เนปจูนยืนมองมือที่กุมกัน พูดไม่เป็นคำ


ใจหนึ่งก็รู้สึกยินดีด้วย แต่อีกใจก็ใจหาย ต่อไปนี้คงไม่ได้เจอทั้งคู่ๆบ่อยๆแล้วสินะ


ไอ้อาการจุกๆอยู่ที่คอหอย อยากตะโกนอะไรออกมาสักอย่าง


คงเป็นแค่อาการของคนใจหาย ใช่...เป็นแค่อาการของคนใจหาย


“มึงกลับยังไง”


“กูเอารถมา จอดอยู่หลังร้าน”


“อืม”


“สวัสดีนะคะพี่เนปจูน” อิงฟ้าพูดบอกแล้วค้อมหัวให้ก่อนจะเดินตามแรงจูงของติณ


“ปิดเคสได้แล้วเว้ย” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ มองทั้งคู่เดินไปด้วยกันจนลับตา เย็นนี้คงต้องฉลองหน่อยแล้ว





…
..
.

“สวัสดีครับพี่”


“อ้าว ว่าไงไอ้จูน”


“งานยุ่งทุกวันเลยนะครับ”


เนปจูนแซวเจ้านาย ที่บริษัทก็มีอยู่แค่นี้ แต่เข้ามาหาทีไร เจอแผ่นกระดาษอะไรก็ไม่รู้วางอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมดทุกที


“อื้ม ก็กูบริหารคนเดียว ทำไงได้ละ นี่กำลังเคลียร์ค่าบิลเคสของไอ้อาร์มอยู่”


“เออ จริงด้วย งั้นนี่ครับ บิลทั้งหมดเคสของผม แล้วก็ งานสำเร็จนะครับ”


“กูรู้ละ”


“อ้าว พี่รู้ได้ไง”


“ลูกค้าเขาเพิ่งโทรมาบอกว่าโอนเงินที่เหลือให้กูแล้วเมื่อกี้”


“อ้อ เหรอครับ” เขาตอบแค่นั้นแล้วนั่งเงียบ


ได้รับเงินเต็มๆแบบนี้คืองานสำเร็จ แต่ถ้าไม่สำเร็จ พวกเราก็จะได้แค่ครึ่งเดียว


“มึงไปพักเถอะ ช่วงนี้ยังไม่มีลูกค้าติดต่อมา แล้วพรุ่งนี้กูจะโอนเงินค่าเหนื่อยไปให้”


“ขอบคุณครับพี่” เขายกมือไหว้แล้วเดินออกมาหาเพื่อนอีกสองคนข้างนอก





“เป็นไงมั่งว่ะ เคสแรก พอได้มั้ย” ภาพถามเมื่อเห็นเนปจูนนั่งลงอย่างเหนื่อยๆ


“ก็ดี เหมือนจะไม่ง่าย แต่สรุปออกมาแล้วง่ายเฉยเลย”


“หึหึ โล่งเลยสิมึง กูก็เหมือนกัน เพิ่งปิดเคสไปเมื่อวาน” อาร์มพูดบอก


“งั้นคืนนี้ฉลองมั้ยวะ ได้ป่าววะที่นี่” เนปจูนถาม มองหน้าไปมา


“ได้ดิ งั้นคืนนี้มึงนอนนี่เลย ห้องข้างล่างยังว่าง”


ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เป็นวันที่เขาต้องกลับไปกินข้าวกับครอบครัว
แต่ไม่รู้ทำไม เนปจูนถึงกระสันอยากหาอะไรมากระแทกปากแรงๆสักที ว่าแล้วก็ไลน์ไปบอกขอกลับบ้านอาทิตย์หน้าดีกว่า


“เออ ดีเลย กลับห้องไปแม่งก็เหงา” เขาตอบอาร์มในขณะที่มือก็พิมพ์ตอบแก้ตัวกับพี่น้องที่รุมกระหน่ำไลน์มาอย่างหนัก


“งั้นมึงก็ย้ายมาอยู่นี่เลยดิ” ภาพเสนอ


“ไม่ดีกว่าวะ ไปๆมาๆแล้วกัน” เนปจูนปฏิเสธ อย่างน้อยก็ยังอยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง
 

เฮ้ออ.. 



*โปรดติดตามตอนต่อไป*

มันเป็นการจีบทีแบบเอิ่ม.......
นึกว่าจะมีอะไรกุ๊กกิ๊กกว่านี้
ส่งของให้ตลอดสองอาทิตย์แต่เจ้าตัวไม่ปรากฏ อิงฟ้าจะรับรักเหรอ
ส่วนสองหนุ่มทำไรถึงตีสี่น่ะ จิ้นกระจาย เหอๆ 

ตอบนะคะ : งานนี้เป็นงานแรกของจูน ซึ่งจูนยังไม่ค่อยรู้ว่าต้องทำอะไรยังไงมากไปกว่าส่งขนมไปมา
อีกอย่าง ฝ่ายผู้หญิงก็เฉยมากด้วย จูนเลยไม่ค่อยกล้าทำอะไรไปมากกว่านี้นะคะ ฮ่าาา

ขอบคุณทุกการติดตามคะ

[pannixz]

ใจหายแทนจูน
ไม่ใช่ว่าหลังจากนั้นแล้วติณดีแตก เที่ยวทุกวันนะ
 
มาต่อไวๆนะ
สนุกมากเลย

[iforgive]

จะสงสารพ่อสื่อดีไหม งานนี้ เฮ้อ

[misskimji]

สงสารจูนนนน

เจ็บปวดและหน่วงอยู่ในใจ

 

[ormn]

  :mew2:น้องเนปจูนเป็นงัยบ้างงงงงงงงง

[IsDeer]

  ปิดเคส
เราอ่านผิดรึเปล่า?

นึกว่าจะมีอะไรเยอะกว่านี้ สรุปนี่เราเดาผิดล้วนๆ 

อยากอ่านตอนใหม่เร็วๆจัง อยากรู้ว่าจูนจะเป็นยังไงต่อ
รึว่าพระเอกตัวจริงยังไม่ออก
เพราะเหมือนพี่ลูกแก้ว เปรยๆว่าจูนต้องทำงานอีกนาน

[LonelyBoiZ]

สนุกมากเลยคับบบ
ติดตามๆๆๆๆ

[AMINOKOONG]

เราว่าอิงฟ้าน่าสงสารสุดอ่ะ กลัวนางโดนหลอกฟัน
แล้วใจแตกอ่ะ นางตั้งใจเรียนอยู่ดีๆก็หาเรื่องมาให้ซะงั้น
กลัวมาม่าอิงฟ้ากลับมาร้ายเนี่ยสิ

[bulldog17]

กอดเนปจูน

คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน อิอิ

[MK]

ถ้าเราเป็นจูนก็คง งง หน่อยๆแบบนี้แหละ 

ไรวะ นึกว่าจะไม่สำเร็จ  จู่ๆก็ง่ายซะงั้น 



เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ        

ปล.หนุ่มที่ดูดลิ้นกับนนเป็นใครหนอ?  กานต์ป่ะ?    

[minime]

ตอนที่9-ห่าง



ไม่รู้ว่าภาพตรงหน้ามันเกิดจากเขาตาฝาด หรือเพราะเมา แต่...แต่ มันก็สามารถทำให้เขายืนช็อคอยู่ตรงมุมห้องครัวขยับขาไปไหนไม่ได้


“อือออ พอแล้ว”


“อย่าเมามาก เข้าใจมั้ย ทำงานไม่ไหว กูหักเงินนะ”


“รู้แล้วหน่า แม่ง”


“พูดดีๆ”


ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนจะเดินออกมา คือมือของเจ้านายยกขึ้นมาดีดปากคนนั่งเคาร์เตอร์เบาๆ





ก่อนหน้านี้ที่เขาเห็น คือไอ้ภาพมันนั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัว มือคล้องคอคนตรงหน้า
ส่วนพี่ลูกแก้วยืนอยู่หว่างขา ลูบสีข้างคนนั่งเบาๆ ปากก็ทำหน้าที่ดูดคลึงกัน นั่นทำให้เขาไม่กล้าไปเอาน้ำแข็งในตู้เย็น


“อ้าว ไหนวะน้ำแข็ง”


“อาร์ม” เขากระซิบเสียงเบา ไอ้อาร์มมองงงๆ


“มีอะไร”


“พี่ลูกแก้ว กับไอ้ภาพ” พูดแค่นั้นไอ้อาร์มมันก็ร้องอ๋อ ลากเสียงยาว


“เห็นใช่มะ”


“เออดิ” สติเขายังเบลอๆไม่หาย


ก็ไอ้ภาพกับเจ้านายมันเหมือนซะที่ไหน ทำตัวเฉยๆยังกะคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ดูไม่มีพิรุธอะไรเลยด้วยซ้ำ


“เค้าเป็นแฟนกัน”


“จริงเหรอวะ”


“ไม่จริงมั่ง กูโกหก สัด เห็นมากับตาแล้วยังจะถาม” อาร์มบ่น


“ก็กูไม่อยากเชื่อ แล้วมึงเป็นเกย์มั้ยเนี้ย บอกมาเลย กูไม่อยากช็อคอีก”


“ไม่เป็นเว้ย กูยังคลั่งไคล้ผู้หญิงอยู่”


เนปจูนถอนหายใจ เขาคงไม่ต้องบอกมันหรอกนะว่าเป็นมั้ย


“แต่กูคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าเป็นมั้ย”


“เออ ไม่ต้องหรอก เห็นหน้าก็รู้ละว่าเป็น”


ตอนแรกที่เจอก็ยังสงสัยนะว่ามันเป็นมั้ย แต่พอสองสามวันผ่านไป ค่อนข้างแน่ใจแล้วละว่าเป็น
เพราะรูปร่างหน้าตา ผอมแห้งแบบนี้ คงไม่มีผู้หญิงที่ไหนชอบ มันต้องอย่างเขานี้ หุ่นหนาสมส่วนชายชาตรี หุหุ


คุยกันสักพัก ไอ้ภาพก็เดินถือน้ำโค้กออกมาจากครัวด้วยสีหน้าเรียบเฉย


“ไอ้จูนรู้แล้วนะ”


“อะไร” ภาพถามมองหน้าคนพูดแล้วนั่งลง


“เรื่องมึงกับผัวมึงน่ะ”


“อ้าว ยังไม่รู้เหรอ กูนึกว่ามึงรู้แล้ว” ภาพตอบชิลล์ๆ ไม่ได้ตกใจอะไร เพราะก็ไม่ได้คิดจะปิดตั้งแต่แรก


“กูจะรู้ได้ไง มึงกับพี่ลูกแก้วไม่เคยสวีทกันให้เห็นนี่หว่า” เนปจูนบ่นเข้าให้


“ก็แล้วทำไมกูต้องหวานให้มึงดูด้วยว่ะ” ภาพตอบกวนๆ


“ภาพ อีกครึ่งชั่วโมงขึ้นไปนอนได้แล้วนะ” เสียงลูกแก้วดังขึ้นตอนเดินผ่านก่อนหายเข้าไปในห้องออฟฟิต


อาร์มยักคิ้วแซวเพื่อน เนปจูนเลยยิ้มแซวตาม


“มึงไม่ค่อยมาอยู่นี่ ก็ไม่เห็นหรอก แต่กูนี่ดิ อยู่ทุกวัน เห็นทุกวัน” อาร์มพูดบอกบ่นๆ


“พูดมาก เดี๋ยวกูบอกแฟนหักเงินเคสหน้า” ภาพขู่ ชักเริ่มอายๆแล้วที่ยังไม่จบเรื่องนี้สักที


เขากับพี่ลูกแก้วเป็นแฟนกันมาเกือบ2ปีแล้ว เชื่อมั้ยว่าวันแรกที่มาสมัครงานแทบอยากจะขอถอยทัพ เพราะหน้าพี่แกนิ่งมาก
ไม่ยิ้มไม่อะไร แต่มีอยู่วันหนึ่ง เขาได้รับงานเคสเกี่ยวกับชายชายแล้วโดนลูกค้าป้อ เท่านั้นแหละ เจ้านายก็สั่งยกเลิกงาน
คืนเงินทั้งหมดให้แล้วบอกเขาว่าคราวหน้าจะไม่ให้ทำงานแบบนี้อีกแล้ว หวง


ทั้งหน้าตาและท่าทางจริงจังที่พูดมาทำให้เขาได้แต่ยืนอึ้ง พี่ลูกแก้วไม่ได้บอกอะไรมากไปกว่านั้นหรอก
แต่ต่อๆมาเวลาอยู่ด้วยกันสองคน เขาก็เจอเจ้านายหยอดโน้นหยอดนี้จนใจอ่อน จากตอนแรกที่อยู่หอ ก็เริ่มโดนเป่าหูให้ย้ายมาอยู่บ้านนี้


พี่ลูกแก้วดีกับเขาทุกอย่างเวลาอยู่นอกโหมดคนทำงาน แต่พออยู่ในโหมดเจ้านายก็ดุเอาดุเอาจนชักหมั่นไส้
พอเลิกเวลางานสำหรับพี่ลูกแก้วทีไร เขาเลยจ้องเอาคืนเต็มที่


“สัด ทำมาขู่” อาร์มแยกเขี้ยวใส่ ปาน้ำแข็งที่มีอยู่หน่อยนิดใส่มัน


“เออ แล้วมึงจะเอาน้ำแข็งอยู่ป่ะเนี่ย” เนปจูนนึกขึ้นได้


“ไม่ต้องละ อีกครึ่งชั่วโมงแฟนไอ้ภาพจะกักบริเวณมันแล้ว มึงไม่ได้ยินรึไง”


“เออวะ นะ”


คืนนั้นจบลงด้วยการที่เขาก็ไม่ได้เมา นั่งคุยไป กินไปได้อีกสักแป๊บ
พี่ลูกแก้วก็เดินมาสั่งให้พอแล้วลากไอ้ภาพขึ้นไปนอน เนปจูนกับอาร์มเลยแยกย้ายกันนอนบ้าง





...
..
.

“อะแฮ่ม คุณติณณภพครับ ช่วงนี้หายตัวบ่อยๆนะครับ”


คนโดนแชมป์แซวอมยิ้ม นั่งลงม้าหินอ่อนหน้าคณะเพื่อรอเรียน


นี่เขายังไม่ได้บอกใครเลยนะว่าคบกับน้องอิงฟ้าได้เดือนกว่าแล้ว  อยากให้พวกมันเห็นกับตาตัวเองจริงๆ คงช็อคกันหน้าดู หึหึ


ความดีความชอบนี้ต้องยกให้พ่อสื่อเลยนะ ไม่รู้ว่ามันไปทำอีท่าไหนถึงได้สอยน้องอิงฟ้ามาให้เขาได้


จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่เจอกันที่ร้านวันนั้นก็ไม่เจอหน้าเจอตามันจังๆอีกเลย
เห็นผ่านแวบๆตอนมันไปเรียน แต่ก็แค่นั้น ตอนนี้ไม่มีความจำเป็นต้องคุยกันอีกแล้ว


“เลิกเรียนแล้วว่างกันป่ะวะ” เขาถาม กะว่าวันนี้จะควงแฟนใหม่ไปอวดซะหน่อย


“มีอะไร ถามแล้วอมยิ้ม กูว่าช่วงนี้มึงมีความสุขมากไปนะสัด” ไอ้กานต์แซว


อย่าว่าแต่ติณเล้ยย เขาก็เห็นนะว่ามันก็มีความสุขเช่นกัน หึหึ


“เออน่า เรื่องของกู ตกลงว่างกันมั้ย” เขาปัดๆไป


“ว่างดิ มึงมีอะไรแน่เนี่ย” เอิร์ธชักรำคาญ


“เถอะหน่า เจอกันร้านxxหลังม.แล้วกัน” เขาพูดแล้วไลน์ไปบอกแฟนว่าเลิกเรียนแล้วจะไปรับหน้าตึก


วันนี้ถือเป็นฤกษ์ดี เขากับน้องเลิกเรียนพร้อมกันเลยนัดเจอซะเลย


อ้อ ส่วนเรื่องวันนั้นที่น้องชวนไปกินข้าวเย็นที่บ้าน สรุปเขาไม่ได้ไปหรอก
ยังไม่อยากเข้าถ้ำเสือตั้งแต่เป็นแฟนกันวันแรก กลัวจะถูกจับตามองจากพ่อแม่น้อง





“เห้ย พวกมึง”


“อ้าว เรียนเสร็จแล้วเหรอว่ะ” เอิร์ธทักกลุ่มตั้มที่เพิ่งเดินลงมาจากตึกเรียน


“เออ ละพวกมึงเรียนกี่โมง” มิตรถามแล้วนั่งลงข้างๆนนท์ที่ไปนั่งเบียดอยู่กับกานต์อีกที เก้าอี้หินอ่อนมีน้อย ใช้สอยประหยัด


“สักครู่” แชมป์ตอบแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาดวลเกมส์เล่นกับตั้มและพุทธ


“ห่าสามตัวนี่ เจอกันก็สุมหัวเล่นแต่เกมส์” กานต์ด่าด้วยความเอือมระอายังไม่ทันจบก็ต้องล้วงโทรศัพท์ตัวเองออกมาดูบ้าง


เป็นข้อความไลน์จากไอ้คนข้างๆนี่แหละ


 
NoN_k : กูอึดอัด


Panyakorn : เป็นอะไรอีก


NoN_k : นั่งอยู่ข้างๆแต่ทำอะไรไม่ได้ ไม่ไหวแล้วนะ! กูอยากกอดมึง อยากซบมึง เคลียร์ให้กูเลย!


เขาหันไปมองหน้านนท์ เห็นมันขมวดคิ้วหงุดหงิดก็ได้แต่ขำ


Panyakorn : แน่ใจ?


NoN_k : เออ!!


ยังไม่ทันจะอ้าปากบอกความลับที่ปกปิดมาเดือนกว่าๆ คนที่บอกว่าอึดอัดมันก็ชิงกอดแขนเขาหมับ
แถมยังเอาหัวมาแหมะซบลงบนไหล่จนคนรอบโต๊ะหันมามอง


“เดี๋ยวๆๆๆๆ มึงกอดแขนเพื่อนกูทำไมวะครับนนท์” เอิร์ธขมวดคิ้วถาม


ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยมองอย่างสงสัย กลุ่มเด็กเกมส์ก็หยุดเล่นแล้วมองมาเป็นตาเดียวเหมือนกัน


“กูกับมันคบกันอยู่” กานต์บอกเสียงเรียบแต่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม


“โอ้ววว จ๊อดดด” ตั้มอุทาน


“เห้ย ไอ้เหี้ยจริงดิ!” แชมป์สมทบ


“พวกมึงไปช็อตกันตอนไหนว่ะ” เอิร์ธถามด้วยความอยากรู้


“เดือนที่แล้ว” กาน์ตอบ


ส่วนพุทธกับติณนั่งมองเงียบๆ หันไปมองคนนั่นทีคนนี้ที สองคนนี้และกานต์จะมีนิสัยคล้ายกันอย่างหนึ่งคือชอบเงียบ
ถ้าไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็จะนั่งฟังเพื่อนพูดอย่างเดียวหรือออกความเห็นบ้างบางประปราย


“โห้ แม่ง ปิดมาได้ไงว่ะ ถึงว่าดิ หายบ่อยๆ เชี่ยนนท์แอบมีผัวนี่เอง ทำงุบงิบนะมึง” มิตรผลักหัวนนท์ด้วยความหมั่นไส้ล้วนๆ


แต่มันหาได้แคร์ไม่ หันหน้าไปอ้อนผัวมันนู้น!


“กานต์ ไอ้มิตรผลักหัวกู เจ็บ”


“สำออย” มิตรยังว่าอีก


“หึหึ อย่าไปแกล้งมัน เชี่ย” กานต์ว่า ลูบหัวนนท์เบาๆ


“สัด พวกมึงอย่ามาอ่อนโยนใกล้กูได้มั้ย เห็นแล้วกูอยากมะยม”


“มึงอยากยาดองก็บอก” เอิร์ธด่าตั้มเสียงดังก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ากลุ่มนี้หายไปหนึ่งคน


“เออ ไอ้จูนไปไหนว่ะ”


“นู้น เลิกเรียนแล้วก็รีบวิ่งแจ้นลงตึกขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง” มิตรตอบ  ยิ้มให้สาวที่เดินผ่านกำลังจะขึ้นตึกไปเรียน


“ตอนนี้มันทำงานพิเศษอะไรอยู่รึเปล่าว่ะ หลังจากมันลาออกร้านดอกไม้ก็ไม่รู้แม่งเลย หรือไม่ได้ทำงาน” แชมป์ถาม หยิบขนมในถุงกินไปด้วย


“ไม่รู้ว่ะ ช่วงนี้มันค่อนข้างห่างๆพวกกู” มิตรบอกทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ


ทุกคนในกลุ่มเนปจูนรู้ว่ามันทำงานอะไร แต่ก็ไม่มีใครบอกเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว อีกอย่างก็ไม่รู้ด้วยว่ามันอยากให้บอกมั้ย


“ไอ้จูนนี่มันน่ารักเนอะ จริงๆแล้วกูอยากจีบมันนะ แต่ถ้าเลิกกันแล้วคงมองหน้ากันไม่ติด คิดไปคิดมา แม่ง คบกันเป็นเพื่อนดีสุดล่ะ”


“แหมมมม เชี่ยเอิร์ธ มึงคิดว่ามันจะเอามึงมั้ยก่อนเหอะ สัด พูดซะตัวเองดูหล่อนักหนา” ตั้มด่า ตบหัวมันไปที


นั่งเป็นคนธรรมดาอยู่ดีๆ พูดมาทีอย่างกับเคน ธีรเดชเลยนะมึง


“อย่าๆ อย่ามาอิจฉากูเลยตั้ม ขอละ เฮ้อ ไปเรียนดีกว่า” เอิร์ธลุก เตรียมตัวขึ้นไปเรียน


“ไปเรียนก่อนนะ” กานต์หันไปบอกนนท์


“อือ เจอกันที่ห้อง”


“จะรอมั้ยล่ะ” ลองหยั่งเชิงถาม แต่เชื่อเถอะ มันไม่รอแน่


“ไม่เอา ขี้เกียจ กุญแจรถมา ให้เพื่อนไปส่งแล้วกัน” นั่นไง ว่าแล้ว กานต์ล้วงกุญแจรถให้ก่อนผลักหัวมันเบาๆ


“เออแม่ง รักกูหน่อยนี่ไม่มีล่ะ”


“แล้วที่ย้ายไปอยู่ด้วย กูไม่รักมึงงั้นสิ” เจอมันตอบเหวี่ยงๆอย่างนี้ เขาถึงกับต้องคว้าคอมันมากอดแน่นๆโยกไปมา


“อ้ออออ ไอ้นนท์ ที่ไม่ยอมบอกกูว่าอยู่ไหนนี่คือมึงไปอยู่กับผู้ชายเหรอ” มิตรลากเสียงยาวถามหลังจากนั่งฟังพวกมันหวานกันเสร็จ


“สัดเอ้ย ไอ้จูนรู้มึงตายแน่” ตั้มว่าเข้าให้ รายนั้นทั้งหวงทั้งห่วงมันอย่างกับอะไรดี


“เออหน่า กูเคลียร์ได้” นนท์ตอบปัดๆ ผละออกจากกานต์


“ไปแล้วนะ”


“ครับ”


กานต์ยืนมองนนท์จนมันเดินไปถึงรถ เขาเลยขึ้นตึกไปเรียนบ้าง





...
..
.

เนปจูนมาถึงห้องตั้งแต่15นาทีที่แล้ว เขานอนอยู่บนโซฟานิ่งๆ ปล่อยให้เสียงทีวีทำหน้าที่ไม่ให้ห้องเงียบเกินไป


ช่วงนี้ถ้าไอ้ติณมันสังเกตได้ก็จะรู้เลยว่าเขาพยายามหลบหน้ามันอย่างมาก
ยิ่งช่วงหลังมานี้ เพื่อนกลุ่มเขากับกลุ่มมันชอบรวมตัวกันบ่อยๆแล้วมันก็ชอบมาเสนอหน้าอยู่ด้วย นั่นทำให้เขาถึงต้องห่างออกมา


แต่มันจะไปสนอะไร ทุกวันนี้มันคงกำลังทำหน้าที่เป็นแฟนที่ดีให้อิงฟ้าอยู่นั่นแหละ


เขาอยากจะเอาขามันที่ก้าวมากลับคืนให้มาก อยากจะไปถามมันว่า
ช่วยมาเอาขาของมึงข้างหนึ่งที่หย่อนลงมาในอกกูกลับไปได้มั้ย แต่ก็กลัวมันจะหัวเราะใส่หน้าแล้วตอบกลับมาว่า


ใครใช้ให้มึงเอาขากูไปใส่ในนั้นเอง....


และเชื่อเลยว่าเขาต้องเจ็บมากถ้ามันมาพูดแบบนี้ใส่หน้า เห้ออออ ..



*โปรดติดตามตอนต่อไป*



ใกล้แล้วววววว มันใกล้หมดสต็อกแล้วววววว 

ปล. Panyakorn (ปัญญากร) ชื่อจริงกานต์คะ

[bulldog17]

ตอนนี้เปิดตัวหลายคู่นะเนี่ย :O

[MK]

ติณไม่รู้สึกอะไรเลย ระเริงรักกับสาวอย่างสบายใจ

มีแต่เนปจูนที่คิดไปเองฝ่ายเดียว แหมมมมมมม  ไม่ไหวนะ   

[iforgive]

คนนอกสายตา น่าเห็นใจ เฮ้อออออ

[double9JH]

 

[IsDeer]

ภาพกับลูกแก้วนี่ 
ไม่มีสัญญาณอะไรบอกก่อนเลย

พ่อสื่อ จะเป็นยังไงต่อไป 

[misskimji]

พี่ลูกแก้วกับภาพ..นี่คิดไม่ถึงจริงๆ 555 

หมั่นไส้ติณนิดๆ 

เนปจูนสู้ๆนะ 

 

[bibibray]

ขออีกซักตอนก่อนนอนเถิดนะ~

[ormn]

  :L2:เนปจูนสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[LonelyBoiZ]

เนปจูนหนีหน้า ซะแล้ววว

[minime]

ตอนที่10-เต็มใจ...เต็มปาก




ติณณภพบอกเพื่อนว่าไปเจอกันที่ร้านxxหลังเรียนเสร็จ ส่วนตัวเองรีบขับรถไปรับแฟนสาว


“รอนานมั้ยครับ” เขาถามเมื่อเดินมาเห็นน้องยืนอยู่ใต้ตึก


“ไม่นานคะ ฟ้าเพิ่งลงมา”


“ไปเจอกับเพื่อนพี่กันนะ”


“โอเค” อิงฟ้าหัวเราะ เดินไปขึ้นรถ


ตั้งแต่คบกันได้เกือบเดือน เธอชักเริ่มชอบผู้ชายอย่างติณณภพแล้วสิ ชายหนุ่มรุ่นพี่เอาใจทุกอย่าง
เวลาจะไปเที่ยวกลางคืนก็ขอก่อนทุกครั้ง และเธอไม่เคยห้ามเลย อยากทำอะไรก็ทำ
พี่ติณจะรายงานตลอดว่าอยู่ไหนกับใคร ซึ่งบางครั้งเธอคิดว่าไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้





ติณพยักหน้าทักเพื่อนทุกคนที่มองมา จูงมืออิงฟ้าเดินไปหาพวกมัน


“ไอ้เชี่ย มันแน่จริงเว้ย” แชมป์หันไปกระซิบกับเอิร์ธเบาๆ


“อิงฟ้า นี่ กานต์ เอิร์ธ แชมป์ เพื่อนสนิทพี่ครับ” ติณแนะนำ ดันหญิงสาวไปนั่งติดหน้าต่างแล้วตัวเองนั่งปิดข้างทางเดิน


“หวัดดีครับน้องอิงฟ้า แหม๋ มาเจอใกล้ๆแบบนี้ยิ่งน่ารักมากเลยนะครับ” เอิร์ธพูดบอก มองหน้าน้องยิ้มๆ


“ขอบคุณคะ” อิงฟ้าตอบอายๆ


ติณยื่นมือไปตบหัวเพื่อนเบาๆแล้วหันมาถามแฟน “กินอะไรดีครับ”


“อืมม เอาช็อคโกแลตปั่นดีกว่า”


“งั้นรอแปปนะ” ติณบอกก่อนเดินไปหน้าเคาน์เตอร์สั่งช็อตโกแลตปั่นกับกาแฟของตัวเอง


“อิงฟ้ามาตกลงปลงใจกับเพื่อนพี่ได้ไงครับเนี่ย” แชมป์ถาม นั่งมองดาวเภสัชฯเขิน


“ก็...เรื่องมันยาวนะค่ะ” เธอตอบเลี่ยงๆไว้ท่าที


ว่าแต่...วันนี้ไม่เห็นเจอพี่เนปจูนคนที่เคยบอกเขาว่าเป็นเพื่อนพี่ติณเลยแฮะ


“อย่าถามเยอะๆ” ติณกลับมาจากสั่งน้ำสองแก้ว นั่งลงแล้วลูบหัวน้องเบาๆ


ตั้งแต่เป็นแฟนกันมาได้เกือบเดือน เชื่อมั้ยว่าไม่เคยได้ทำอะไรน้องเลยนอกจากลูบหัว


นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น สามวันหรือวันเดียวก็เสร็จเขาแล้ว
ไม่ได้มองว่าพวกเธอใจง่ายนะ แต่ผู้หญิงบางคนเป็นแบบนั้นจริงๆ


แอบเบื่อนิดหน่อยที่ไม่ได้ทำอะไรน้องมากกว่านี้ จริงๆแล้วให้แค่จูบหน่อยก็ได้


...แล้วนี่เขาหวังอะไรกับน้องกันแน่ว่ะ...


นั่งคุยกันสัพเพเหระ แลกเปลี่ยนความรู้เรื่องเภสัชกับออกแบบภายใน
ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ ไลน์ของกานต์จากนนท์ก็เด้งขึ้นมาเตือนว่าให้รีบกลับทำให้ทั้งหมดต้องแยกย้าย


ติณขับรถไปส่งอิงฟ้าหน้าหอ เขาดึงแขนไว้ก่อนที่น้องจะลง
โยกตัวข้ามน้องไปปิดประตูรถแล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้ให้จมูกเสียดกันแล้วถามเสียงเบา


“พี่ขอจูบได้มั้ยครับ”


อิงฟ้ายิ้ม สงวนท่าที นึกแล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง คนอย่างติณณภพทนได้ไม่นานหรอก
แต่เธอก็ยอมให้ ถือว่าเป็นรางวัลที่ผ่านมาพี่ติณทำตัวดีไม่มีวอกแวกแถมยังเสมอต้นเสมอปลายอีกต่างหาก


เธอพยักหน้า ขยับปากเข้าไปประกบ ติณเลยได้ใจ รุกเร้ามากขึ้น สอดลิ้นไปเกี่ยวกระวัตดูดดุนกันไปมา
มือใหญ่ลากลงลงไปถึงชายเสื้อนักศึกษาก่อนจะสอดเข้าข้างใน ลูบหน้าท้องแบนราบเบาๆ อิงฟ้าผละปากออก จับมือซนนั้นให้หยุด


“พอแล้วคะ ฝันดีนะ” เธอบอก หอมแก้มชายหนุ่มรุ่นพี่ตบท้ายก่อนลงจากรถ


“ซิ๊ดดด แม่ง” ติณสบถ ซิ๊ดปากด้วยอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน ส่วนกลางหว่างขาปวดหนึบจนขับรถแทบไม่ไหว แต่ก็ต้องทนขับ


ไอ้ครั้นจะให้น้องชายเขามานั่งคุยกับน้องนางทั้งห้าในรถคงจะดูอนาจารเกินไป


หนุ่มอารมร์ค้างรีบขับรถกลับห้อง แต่ดันเจอใครไม่รู้เดินอยู่ข้างทาง มองจากข้างหลัง ต้องเป็นคนที่เขารู้จักแน่ๆ


อย่างน้อยก็เมื่อกือบเดือนที่ผ่านมา...


เขาบีบแตรครั้งหนึ่ง ตบไฟเลี้ยวซ้าย ค่อยๆชะลอรถจนมันหันมามอง


“ไปไหน” เขาลดกระจกลงถาม


“กลับห้อง” มันตอบ เดินเข้ามาใกล้


“กูไปส่งมั้ย”


ทั้งที่โคตรจะอยากกลับไปช่วยตัวเอง แต่พอเห็นคนที่เคยสนิทกันเกือบสองอาทิตย์เดินอยู่คนเดียวแบบนี้ก็ห่วงมันเหมือนกันนะ


“มึงจะไปไหนล่ะ”


“กลับห้อง”


“งั้นรบกวนด้วยแล้วกัน”


เนปจูนเปิดประตูขึ้นรถมายิ้มให้ ไม่รู้ว่ามันอารมณ์ค้างมาจากไหน
แต่น้องมันที่พยายามดุนดันกางเกงมาทักทายเขาก็ชัดเจนตั้งแต่มันเปิดกระจกถามแล้ว


“ไปไหนมาว่ะ” เนปจูนชวนคุย


“ส่งอิงฟ้ากลับหอมา” ฉึก...


มันเป็นปรกติของคนเป็นแฟนกันสินะ


อุตส่าห์หลบหน้ามาได้ตั้งนาน เสือกมาตกม้าตายตอนมันชวนกลับด้วยนี่แหละ


แต่ถ้าเขาขอแค่เวลาได้อยู่กับมันเล็กน้อยๆ คงไม่เป็นไรมั้ง...นะ


“...มึง...ค้างมาเหรอ” อายเหมือนกันที่ถาม แต่ก็อยากรู้อ่ะ -*- ไปฟัดกับแฟนท่าไหนมาละถึงปล่อยให้ค้างแบบนี้ เหอะ


“เออ” มันตอบหน้าตาย ไม่สะทกสะท้านอะไร


เนปจูนเม้มปากแน่น ใจอยากถามมันว่าให้ช่วยมั้ยก็กลัวมันไล่ลงจากรถ


แต่ถ้าไม่เสี่ยง...แล้วจะรู้มั้ยล่ะ


“ติณ” เขาเรียกเสียงเบา


มันเงียบ คงรอเขาพูด


“ให้กู...ช่วยมั้ย”


ไอ้ติณยังเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร มันนิ่งมากจนเขากลัว ไม่หันมามองหรือถามอะไรด้วยซ้ำ
แต่รู้สึกได้ถึงความเร็วของรถที่เพิ่มขึ้น ไม่รู้ว่าห้องมันอยู่ไหน แต่ทางแยกข้างหน้าก็ไปคอนโดเขาแล้ว


“แยกข้างหน้าทางไปคอนโดกู” เขารีบบอก แต่มันกลับยิ่งรีบขับผ่านเลยไป


“มึงจะไปไหน” เขาถาม ไม่กล้าตะโกน ไม่กล้าแตะแขนมัน ได้แต่พูดเบาๆ


ผ่านมาอีกสองแยก มันเลี้ยวซ้ายเข้าซอยที่ตั้งของคอนโดๆหนึ่ง คงไม่ใช่ของใครที่ไหนนอกจากของมัน


“พามึงมาช่วยกูไง” มันพูดกับเขาในขณะที่รถจอดนิ่งสนิท เปิดประตูลงไป เขาก็ลงบ้าง ไม่มีเวลาได้ตื่นเต้นอะไรกับคำพูดมันเลย


แต่พอมันเดินมาโอบเอวเขาเท่านั้นแหละ แถบอยากจะถอยห่างเพราะกลัวมันได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นโครมคราม


มันแค่โอบเบาๆ ไม่ได้แนบแน่น แต่ก็รู้สึกถึงแขนมันที่แนบลงมากับหลัง ตอนนี้บอกเลยว่าทำได้แค่ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มไม่ให้มันเห็นเท่านั้น


ความรู้สึกที่ว่าติณเป็นของคนอื่นหายไปชั่วขณะเพราะโอกาสที่มันให้มา


ขาที่เขาค่อยๆยกออกไปจากอก จู่ๆกลับมายืนอยู่ที่เดิมแบบไม่ทันตั้งตัว...และก็ไม่แน่ใจเลยว่ามันจะมีเพิ่มมาอีกข้างมั้ย!


“พรุ่งนี้วันเสาร์ มึงค้างห้องกูแล้วกัน” มันพูด กดลิฟต์ไปชั้น15


“มึงพากูมาที่ห้องทำไม กูช่วยแค่ปากนะ บอกไว้ก่อน”


“กูไม่ชอบในรถ” และมัน...ก็ยังตอบหน้าตายเหมือนเดิม





ติณณภพล้วงคีย์การ์ดมาแตะประตูห้อง เขาดันหลังเนปจูนให้เข้าไปข้างใน ประตูปิดปุ๊บ หลังคนที่พามาก็ชนเข้ากับผนังปั๊บ


ไม่รอช้า ติณรีบเข้าไปประชิดตัว ยกแขนยันผนังทั้งสองข้าง พาน้องชายตัวเองไปทักทายกับน้องชายมันเบาๆ แต่มันดันยกมือมายันอกเขาไว้


“กู...กูไม่เป็นไร กูไม่อยาก”


“แน่ใจ?” เขาเลิกคิ้วถาม พยายามเสียดสีมากขึ้นจนรู้สึกถึงความแข็งขันของน้องมัน รวมทั้งตัวมันก็หายใจเข้าออกขาดๆหายๆ


“อืออออ พะ...พอๆ เดี๋ยวกูช่วยมึงอย่างเดียวแล้วกัน” เนปจูนบอกก่อนจะก้มหัวเอามาดันไหล่เขาไว้


มันดันเอวเขาออก ปลดเข็มขัดแกะกระดุมรูดซิปแล้วเอามือเข้าไปลูบน้องเขาผ่านเกางเกงในเบาๆ


“ซิ๊ดดด.....จูน” เขาครางเสียงยาว


ไอ้น้องเขามันก็ภักดีนะ ใครดีกับมันเข้าหน่อย ก็อ้อนใหญ่ แข็งสู้มือจนเสียวไปหมด


เห็นต้นคอขาวๆคนตรงหน้าแล้วอยากเอาปากไปงับมาก แต่ก็ต้องหักห้ามใจเพราะแค่ให้มันมาช่วยถึงห้องก็เกินไปแล้ว ถ้าอิงฟ้ารู้เขาตายแน่ 


“หยุดลูบเหอะ อมให้กูหน่อย” ต้องเอ่ยปากขอหลังจากมันยืนลูบผ่านกางเกงในอยู่นาน


ไอ้จูนค่อยๆดึงกางเกงพร้อมชั้นในเขาลงไปถึงเข่าก่อนจะนั่งลงคุกเข่า ชักน้องเขาอีกสองสามครั้งแล้วเอาลิ้นไปแหย่รูตรงหัว


มันจะรู้มั้ย ทำแบบนี้ ใจเขาก็ยิ่งจะแทบขาด


“จูน อมเลย เร็วๆ กูไม่ไหวแล้ว”


มันเงยหน้าขึ้นมามองค้อนเขาที เลยยกยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้ไป


ลิ้นแดงแลบออกมาเลียตรงรูอีกสองสามรอบก่อนมันจะอมๆดูดๆแค่หัวไม่ยอมกินน้องชายเขาทั้งหมด...แม่ง ลีล่าชักช้า แกล้งกูป่าวว่ะ


เขาทนไม่ไหวเลยต้องสวนเข้าไปในปากจนมันสำลักยกมือมาตีหน้าขา


“หึหึ”


ติณลูบหัวมัน พยายามโยกกายเข้าออกปากเล็กนั่นผสมปนเปกับจังหวะที่มันเลียให้ตั้งแต่หัวจรดโคน


นาทีสุดท้าย มันทั้งชักทั้งดูดจนทนไม่ไหว โยกเข้าออกแรงๆในที่สุดก็แตกคาปาก


ไอ้จูนอ้าปากค้าง ไม่ยอมกลืนกินน้ำรักเขา มันตาลีตาเหลือก ชี้มือมั่วไปหมดจนเขาต้องรีบดึงกางเกงขึ้นแล้วพามันเดินไปล้างปากในครัว


“ไอ้เหี้ย!” มันล้างปากเสร็จก็หันมาด่าเลยได้แต่เลิกคิ้วถามว่าเป็นอะไร


“ทำไมไม่แตกข้างนอกว่ะ สัด กูจะอ้วก” มันยังบ่นต่อ ทำหน้าทำตาให้รู้ว่ารังเกียจน้ำเขานักหนา


“แล้วตอนมึงเอากับคนอื่น หรือทำให้คนอื่น เขาไม่แตกคาปากมึงรึไง” อดสงสัยไม่ได้เลยถาม ผู้หญิงบางคนก็เห็นชอบกินของเขาทั้งนั้น -*-


“ไม่ เขารู้ว่ากูไม่ชอบ” มันตอบเหวี่ยงๆ เดินไปเปิดตู้เย็นกินน้ำหมดไปเกือบครึ่งขวด


“อ้าว ก็กูไม่รู้นี่” เขายักไหล่ไม่แคร์


“ก็รู้ไว้”


“เผื่อมีรอบหน้ารึไง”


“เออ” เนปจูนตอบ หันไปมองหน้าติณณภพที่ยืนพิงอ้างล้างมือมองมาทางเขา
ไม่ได้ตั้งใจจะตอบไปแบบนั้น แต่มันพลั้งปากไปแล้ว เอากลับคืนมาก็ไม่ได้


นี่สินะ ที่เรียกว่าพูดก่อนคิด


คำตอบของเนปจูน ทำให้ติณณภพกอดอกมองนิ่งๆ กำลังสงสัยในความหมายที่มันพูด


แต่ถ้ามันยอม ก็อาจจะมีรอบหน้า...มั่ง หึหึ


กับผู้ชายเขาไม่ติดใจอะไรหรอก ตอนม.ต้นเคยให้เพื่อนช่วยชักก็ถมไป กับแค่ตอนม'หาลัย ให้เพื่อนช่วยอมแล้วแตกคาปาก มันจะเป็นไร


“กูกับมึงเป็นเพื่อนกัน” ติณณภพพูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากครัวเข้าห้องไปอาบน้ำ


ต้องการย้ำให้ตัวเองรู้ และย้ำให้มันฟังด้วย มันต้องไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น


เขามีแฟนแล้วคืออิงฟ้า อีกอย่าง วันไหนถ้าน้องยอมขึ้นมา วันนั้นก็คงไม่จำเป็นต้องมาช่วยตัวเองหรือให้ใครช่วย


ตัวเขาไม่ใช่คนที่จะเอากับใครได้ง่ายๆ(เหรอ) แต่เพราะเป็นมัน เป็นเนปจูน
ถึงได้กล้าพามาให้ช่วยถึงคอนโด (ปรกติเข้าโรงแรมตลอด หรือไม่ก็ไปห้องของผู้หญิง)


เพราะเนปจูนเป็นเพื่อน ถึงหน้าตามันจะน่ารักจนทำให้พอใจยอมลากให้มาช่วยก็เถอะ





เนปจูนปิดประตูห้องเบาๆ เดินไปที่ลิฟต์กดชั้นล่างสุด ผ่านตู้ยามเห็นลุงที่นั่งอยู่ข้างในยิ้มมาให้ เลยยิ้มกลับ


คำพูดสุดท้ายของไอ้ติณยังก้องอยู่ในหัว


มึงกับกูเป็นเพือนกัน
เพื่อนกัน เพื่อนกัน เพื่อนกัน...


มันต้องการย้ำให้รู้ว่าเราไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้นอกจากนี้...


ก็ใช่ไง มันเป็นผู้ชาย กะแค่ใช้ปากให้ครั้งเดียว คงไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่เขาสิ รู้สึกจนไม่รู้จะบอกมันยังไง


ที่ค่อยๆทำให้มัน ละเลียดทีละนิดก็แค่อยากต้องการยิ้อเวลานั้นไว้ให้นาน
อยากเก็บทุกความรู้สึกทุกความสัมผัสจากตัวมันให้ได้มากที่สุด...ก็แค่นั้น


เขาเดินมาจนสุดซอย นั่งรอแท็กซี่ที่ตอนนี้ผ่านมา5นาทียังไม่มีสักคัน
รถเขาก็ไม่น่าจะมาเสียเล้ย ถ้ารถไม่เสีย แล้วแท็กซี่ยอมไปส่ง ก็คงไม่ต้องไปเดินข้างทาง แล้วก็คงไม่ต้องมาเจอมัน


เขาล้วงโทรศัพท์ออกมาดูไลน์ที่เสียงมันดังขึ้นไม่หยุด


เป็นแชทของกลุ่มเพื่อน ไอ้มิตรกับไอ้ตั้มแข่งกันปาสติ๊กเกอร์ไปมา
แต่อีกแชทที่อยู่ข้างล่าง ก็เด้งขึ้นมาเช่นเดียวกันหลังจากมันโดนหน้าต่างแชทอื่นดันให้ไปอยู่เกือบล่างสุด


'อยู่ไหน บอกให้ค้างที่ห้องทำไมไม่ค้างว่ะ'


ไม่รู้จะดีใจดีมั้ย ที่มันไลน์มาถาม แต่ปากมันยิ้มไปก่อนแล้วรีบลงมือตอบโดยเร็ว


'พรุ่งนี้กูต้องตื่นเช้ากลับบ้าน'


โกหกไปคำโต...หวังว่ามันจะเชื่อ


'แล้วตอนนี้อยู่ไหน'


'ใกล้ถึงห้องแล้ว'


'กลับยังไง'


'แท็กซี่'





“โกหก” เสียงคนยืนค้ำหัวพูดพร้อมกับหน้าต่างสนทนาของเขาที่เปิดค้างไว้


ไอ้ติณมันมาตอนไหน ทำไมเขาไม่ได้ยินเสียง


“มึง...มาได้ไง” เขาลุกขึ้นยืน เผชิญหน้ากับมัน


“ก็แค่บอกกูว่าจะกลับ มันยากตรงไหน” มันถามเสียงดุ


ไม่รู้โกรธที่ออกมาแล้วไม่บอกหรือโกรธที่ไม่ยอมค้างที่ห้อง แต่ถึงอย่างไหนก็ดีใจทั้งนั้นแหละ


“ก็กูเกรงใจมึง พรุ่งนี้ตื่นเช้า ไม่อยากรบกวน ต้องกลับไปจัดของที่ห้องด้วย”


“ก็บอกดิ เดี๋ยวไปส่ง ปากอมน้ำกูไว้อยู่รึไง แถวนี้ไม่มีแท็กซี่ผ่านหรอก”


มันพูดจบก็เดินออกไปเลย ทิ้งเขาไว้ตรงนั้น


“ตามมาดิ ยืนทำเหี้ยไร” มันหันมาตะโกนหลังจากเขาไม่ยอมเดินตาม


ทำไมต้องดุว่ะ มันจะตายรึไงแค่พูดว่า ไปขึ้นรถ เดี๋ยวไปส่ง -*-
นี่ถ้าไม่ชอบไม่ยอมเดินตามหรอกนะเว้ย เหอะ 



*โปรดติดตามตอนต่อไป*


หมดแล้วน๊าาา รีบไปปั่นด่วน   

[IsDeer]

  จูน ทำแบบนี้ทำไม
เดี๋ยวติณมันก็คิดว่าแกเป็นที่ระบายอารมณ์หรอก

[misskimji]

คือแบบ.. จูนนนนนน 

 

[ormn]

  :z3:สงสารจูนอะ

[MK]

เหมือนจะเชี่ยวชาญ   จูนเคย.......มาก่อน?   

[bulldog17]

คือ......มันไม่ใช่ว่ะจูน
อย่าทำตัวเหมือนง่ายดิ
หรือมันเป็นเรื่องธรรมดา?


#โลกมันหมุนเร็วขึ้นทุกวัน
#ฉันตามมิทันแล้วพี่บัวลอย

[AMINOKOONG]

ผิดหวังกับจูนอย่างแรง 

[anuruk97]

 

[superkaitun]

  ไว้ตัวมั่งลูกนู๋จูน