หัวข้อ: ► เพื่อนร่วมงาน･*:.★.:*･ by aoikyosuke 【แบบสุดท้าย หน้า 24】UP ( 27.01.2019 )

[SiHong]

ชยาสู้ๆ

[MissMay]

พ่อแม่รังแกฉันโดยแท้ ถูกปลูกฝังความคิดผิดๆ ตั้งแต่เด็ก
โตมาก็เลยไม่รู้อะไรควรไม่ควร
คนแบบนี้ถ้าเจอในชีวิตจริงคงปวดหัว และคงไม่ไปยุ่งด้วย
ไม้อ่อนดัดง่าย ไม่แก่ดัดยาก

[k2blove]

ถ้าชยาทำตัวดีแล้ว เบลละจ๊ะ ต้องหาวิธีง้อชยาแล้วละ

[snowboxs]

แงๆๆๆ น้ำตาไหลให้ชยาเลย
คราวนี้ชยาต้องคิดเองได้แล้วนะ
ว่าอะไรควรไม่ควรแค่ไหน
ไม่ต้องไปบอกแม่ เพื่อให้แม่บอกในสิ่งที่ผิดๆอีก

[yowyow]

 

[Pittabird]

 :mew6:สงสารชยา 

[zabzebra]

สงสารน้องชยา ที่น้องเป็นแบบนี้ส่วนนึงมาจากการเลี้ยงดูจริงๆ
พ่อแม่ไม่สอนแล้วใครจะสอน
เราเป็นคนเดียวรึป่าวที่ไม่เกลียดชยา และเบลนี่แหละต้องเป็นคนคอยสอนให้ชยาเป็นคนใหม่ซะนะว้อยยยยยยยยยยยยย

[khwanruen]

ชยาสู้ๆนะ คุณเบลใจร้ายเกินไปแล้ว 

[aa_mm]

เพื่อนร่วมงานแบบที่ 10

“วันนี้เลิกงานแล้วพวกเราไปนั่งเล่นกันที่เดิมมั้ย คุณเบล วันนี้ไปได้หรือเปล่า กลับก่อนหนึ่งทุ่ม คุณเบลไปมั้ยอยากให้คุณเบลไป อิ๋วบอกว่าอยากเจอคุณเบล”

บ่อยครั้งเมื่อพอมีเวลาว่างหลังเลิกงาน แผนกรับสินค้าจะมีการจัดมิตติ้งเล็ก ๆ ร่วมกันเสมอ มิตติ้งที่ไม่มีอะไรมากไปกว่าการเอาเสื่อไปปูในสวนสาธารณะและทำอาหารเล็ก ๆ น้อยไปกินกัน เป็นการพักผ่อนหย่อนใจของคนในแผนกที่ไม่ต้องใช้เงินมากนัก และทำให้ทุกคนได้ใช้เวลาร่วมกัน

“วันนี้อาจไปไม่ได้น่ะ เดี๋ยวจะรวมเอกสารส่งเข้าออฟฟิศ ถ้าทันเดี๋ยวผมแวะไป”

ความสัมพันธ์ของพนักงานในแผนกรับสินค้า เป็นไปในแบบพี่น้อง พึ่งพาอาศัยและอยู่กันเหมือนครอบครัวเล็ก ๆ ทุกคนยังคงตั้งใจทำงานหาเงินเพื่อให้สามารถดำรงชีวิตอยู่ต่อไปได้ แม้จะเป็นงานที่หนักหรือเหนื่อย แต่ยอมทำงานหนักและเหนื่อยก็ยังดีกว่าไม่มีงานทำ

“ชวนคุณชยาไปด้วยดีมั้ยพี่สา”

ได้ยินเสียงพูดคุยกันเบา ๆ ของพนักงานในแผนกรับสินค้าที่แสดงออกถึงความไม่มั่นใจแล้วชยาก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมา มือที่กำลังเช็กข้อมูลในเอกสารหยุดชะงักค้างไปชั่วขณะ รอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ แต่คำตอบที่ได้รับก็เป็นในแบบที่ชยาพอจะรู้อยู่ก่อนแล้ว

“เขาไม่ไปกับเราหรอก เขากับเรามันคนละระดับกัน”

ชยาได้แต่นิ่งงันอยู่อย่างนั้น และขบริมฝีปากแน่น สิ่งที่ทำได้ก็แค่พยายามชินชากับมัน เหมือนที่ชินชากับเรื่องแบบนี้มาตลอดชีวิตตั้งแต่เล็กจนโต ชินชากับการไม่มีเพื่อน ชินชากับการไม่ต้องสนใจใคร ชินชากับการถูกละเลย ชยาบอกตัวเองอยู่เสมอ ว่าไม่จำเป็นต้องสุงสิงกับใคร ไม่จำเป็นต้องสนใจใครทั้งนั้น ถึงจะทำแบบนั้นมาตลอดแต่ในใจลึก ๆ ก็อยากเป็นส่วนหนึ่งของทุกคน อยากให้มีใครสักคนนึกถึงชยาบ้าง
 
ชยากำมือแน่นและเริ่มเช็กเอกสารที่ยังค้างอยู่ต่อไป
 
ก็ไม่ได้อยากไปหรอก ก็แค่มิตติ้งเล็ก ๆ ของแผนกรับสินค้าที่มีพนักงานระดับล่าง ๆ ที่ใช้แต่แรงงานทั้งนั้น
ชยาเป็นใคร คิวเอของบริษัท แล้วก็ได้ทำหน้าที่ในตำแหน่งงานที่สำคัญมากเลยนะ เพราะฉะนั้นเรื่องมิตติ้งไร้สาระอะไรพวกนั้นน่ะ ไม่เคยคิดอยากจะไป แล้วก็ไม่เคยสนใจเลยสักนิดเดียว
            
                       +++
   
“คีย์เข้าไปหมดแล้ว”
   
เบลส่งเอกสารที่คีย์ข้อมูลเข้าระบบเรียบร้อยแล้วส่งให้ชยาที่รองานอยู่ ระหว่างชยากับเบลมีแต่ความเย็นชาให้กัน หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ชยาใช้กระดานเช็กสินค้าฟาดหน้าเบลไปเมื่อครั้งก่อน ก็ดูเหมือนว่า การต่อปากต่อคำกันในระหว่างทำงานลดน้อยลงไปมาก แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด
   
“รู้มั้ยว่ามันกี่โมงแล้ว อีกสิบห้านาทีจะหมดเวลางาน จะให้ผมทำต่อยังไง”
   
ก็ไม่ยังไง...
   
“คุณก็เขียนโอทีไปสิ”
   
เป็นการตอบกลับที่ทำให้ชยานึกโมโหจนอยากจะเอากระดานเช็กสินค้าฟาดหน้าเบลไปอีกสักครั้ง แต่ก็ต้องอดทนไว้ เพราะจำได้ทุกคำพูดตอนที่เข้าไปสอบถามเรื่องเงินพิเศษต่าง ๆ ที่หายไปไม่เหลือ
   
“ก็ตามระเบียบของบริษัทค่ะคุณชยา คุณชยาบรรจุเป็นพนักงานของบริษัทแล้ว ถ้ามีความผิดพลาดเสียหายต่าง ๆ เกิดขึ้น หรือถ้าคุณชยา ขาด ลา มาสาย ระบบก็จะตัดเงินแล้วก็เบี้ยขยันโดยอัตโนมัติ เราไปยุ่งกับระบบไม่ได้หรอก เวลาทำเงินเดือนหรือทำเบิกระบบมันจะรันอัตโนมัตินะคุณชยา เรื่องเบี้ยบริหารและเบี้ยขยันที่คุณชยาต้องได้ที่มันหายไปก็...ตามนั้นแหละค่ะ”
   
ชยาโดนหักเงินไปในจำนวนไปไม่น้อย เพราะการมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับเบลในครั้งก่อน แม้ทุกคนจะรับทราบว่าชยาเป็นหลานเจ้าของบริษัท แต่ระบบการจ่ายเงินเดือนไม่ได้รับทราบด้วย
   
ชยาไม่สามารถไปร้องขอความเห็นใจจากใครได้ นอกจากต้องก้มหน้ารับและพยายามอดทนให้มากกว่านี้
   
ถ้ามีปัญหาทะเลาะวิวาทกับเบลอีก ก็จะโดนหักเงินเพิ่ม สิ่งที่ทำได้ในเวลานี้มีแค่คำว่าอดทน อดทน และอดทน เท่านั้น
   
“ทำไมล่ะ กลัวเหงาเหรอ ไม่ต้องกลัวเหงานะ วันนี้มีของนอกรอบมาส่งตอนห้าโมงเย็น ยังไงผมก็ต้องอยู่รับ เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อน โอเคมั้ย”
   
นั่นไม่เรียกว่าการอยู่เป็นเพื่อน แต่เรียกว่าเป็นการหาเรื่องกวนประสาทกันมากกว่า
   
“ใครให้รับ”
   
เอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ และเบลก็เลิกคิ้วขึ้นสูง หน้าตาท่าทาง ดูน่าโมโหที่สุด เบลเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้และยืดแขนไปจนสุดท่าทางดูสบายใจมาก
   
“ผู้จัดการ”
   
ชยาได้แต่กำปากกาในมือแน่น และพยายามอดทนอย่างถึงที่สุด แม้เกิดมาจะไม่เคยต้องอดทนกับเรื่องอะไรขนาดนี้มาก่อน ไม่สามารถพูดอะไรได้อีกนอกจากก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองไป และเบลก็เหลือบสายตามองคนที่ยืนเช็กเอกสารของตัวเองไปเงียบ ๆ

ดูเหมือนพักนี้ชยาจะพูดจารู้เรื่องขึ้นเยอะ และดูจะยั่วโมโหไม่ขึ้นเอาซะเลย สงสัยคงจะโดนมาไม่น้อยเหมือนกัน แต่ก็เท่านั้น ไม่ว่าชยาจะโดนอะไรมาจนทำให้สงบเสงี่ยมและทำตัวดีขึ้นมากแค่ไหนก็ตาม ก็ไม่ใช่เรื่องที่เบลจะต้องสนใจ
         
+++

ชยามองนาฬิกาที่ข้อมือและเห็นว่าเป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว ทุกอย่างช้าไปหมด เพราะของที่มาส่งและชยาอยากจะรีบกลับบ้านเร็ว ๆ แต่ก็ยังกลับไม่ได้เพราะสินค้ายังวางอยู่เต็มพาเลท

“ลากเข้าห้องเย็นแล้วจบเลยใช่มั้ย”

ถ้ายังเก็บของไม่หมด ก็ยังกลับบ้านไม่ได้ และดูเหมือนเจ้าหน้าที่รับสินค้าอย่างเบลจะไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับการเลิกงานช้าเลย ผิดกับชยาที่ตอนนี้ดูร้อนรนไปหมด

“ทำไม จะช่วยผมเหรอ”

ไม่ได้อยากช่วยหรอก ไม่ได้อยากช่วยเลยสักนิด แต่ถ้าเบลยังช้าอยู่แบบนี้ ชยาก็ต้องกลับช้าไปด้วย

“กลับไปก่อนก็ได้ ผมก็แค่เขียนรายงานตามความเป็นจริงแค่นั้น ก็แล้วแต่คุณนะ”

ชยารู้สึกหงุดหงิดโมโหเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งหิว ทั้งเหนื่อย ทั้งอยากพัก แต่เบลก็ยังช้า ถึงไม่อยากช่วยก็ต้องช่วย ถึงไม่อยากทำก็ต้องทำ
ชยาตัดสินใจช่วยเบลเก็บสินค้าเข้าห้องเย็น เพราะขืนรอเบลทำคนเดียวไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเสร็จ

“นี่ผมดีใจมากนะ ที่คุณชยาลงมือช่วยเก็บของด้วย ถึงจะช่วยเก็บเลทสุดท้ายก็เถอะ สงสัยต้องจารึกเอาไว้ในความทรงจำซะแล้ว”

ยังจะมีหน้ามาพูดอีก ที่ช่วยไม่ได้แปลว่าอยากช่วย แต่จำใจต้องช่วยต่างหาก การลากของเก็บเข้าห้องเย็นแป๊บเดียวไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อโค๊ตกันความเย็น และชยาก็ลากของเข้าไปเก็บในห้องเย็นทั้งอย่างนั้น

“ไม่กลัวหนาวด้วยเว้ย”

จะกลัวทำไม ไปแค่แป๊บเดียวแล้วก็ออกมา

ชยาเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเบลที่ยืนรออยู่ก็ดึงประตูเพื่อเปิดห้อง ทำงานเสร็จแล้วจะได้กลับบ้านซะที เพราะเลยเวลามานานเกินไปแล้ว

“..........”

“..........”

ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากัน ตอนที่พยายามดึงประตูแล้วเปิดไม่ออก

“อย่ามาแกล้งกันแบบนี้นะ”

ชยาคิดว่าเบลแกล้ง และลองดึงประตูเปิดเอง แต่ประตูก็ไม่ขยับเลยสักนิด

“คุณทำอะไรของคุณ”

ถามอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจและเบลก็ขมวดคิ้วมุ่น พยายามดึงประตูอีกครั้งแต่ประตูก็ไม่ขยับ

“ผมจะทำอะไรล่ะ คุณก็เห็นว่าผมยังไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ”

ชยาหันมามองหน้าเบลอีกครั้ง และเบลก็พยายามทั้งดึงทั้งเขย่าประตูแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เหี้ยแล้ว”

“..........”

ยืนหน้าเครียดกันอยู่สองคน และชยาก็เริ่มถูมือของตัวเองไปมาเพราะรู้สึกหนาวจนแทบจะยืนนิ่ง ๆ ไม่ได้

“บอกให้ใส่เสื้อโค้ตเข้ามาก็ไม่ยอมใส่ไง เป็นไงล่ะ”

ที่จำได้คือเบลไม่ได้บอก แต่เบลประชดชยาด้วยการบอกว่าชยาไม่กลัวหนาวแค่นั้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ชยาจะพูดอะไรได้ เพราะตอนนี้มีปัญหาที่ใหญ่ที่ชยาและเบลต้องช่วยกัน

“แล้วแบบนี้จะทำยังไงล่ะ”

“ถามผมแล้วผมจะรู้มั้ย ก็ยืนอยู่ด้วยกันเนี่ย ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าจะทำยังไงต่อไป”

TBC.
   

[Nus@nT@R@]

อ่าว ติดอยู่ด้วยกันจะตีกันไหมเนี่ย

[Snowermyhae]

สงสารชยา สู้ๆนะ 

[snowboxs]

ชักจะหมั่นไส้ปากเบลแล้วซิ

[NuNam]

สงสารชยาแล้วอ่ะ เบลก็นะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เอาละสิ ติดในห้องเย็นทั้งคู่
แล้วชยาไม่ใส่เสื้อกันความเย็นด้วย เรื่องใหญ่ละ
คิดว่าคราวนี้เบล คงรู้ตัวตนของชยาเพิ่มขึ้น
       
 

[sirin_chadada]

รอตอนต่อไปค่ะ

[R-Chisel]

เริ่มไม่ชอบเบลมากกว่าชยาละ เค้าให้สอนงานชยาก็ไม่สอน แถมยังมาจิกกัด แดกดันอีก

[yowyow]

 

[EARTHYSS :)]

คนนึงก็ต้องบอกว่าตัวเองเป็นยังไง ส่วนอีกคนก็ต้องรับฟังแบบไม่มีอคติ ต้องจูนหากันแล้วล่ะคนทำงานด้วยกัน

[lizzii]

อ้าววว. ใครล้อคประตู???
หรือจะสร้างความปรองดองให้คู่นี้ 5555

[k2blove]

อ่ะ ออกมาไม่ได้งานกอดกันต้องตามมาแน่ๆ เลย
สู้ๆ นะ

[boobooboo]

ว้าววววววววววว

[SiHong]

ฮือสงสารชยา

[B52]

รออีกๆ

[drasil]

อ่านแล้วสงสารชยาเน้อ
แล้วติดอยู่ด้วยกันอย่างนี้จะเกิดอะไรขึ้นไหมเนี่ยยย

[ming88]

ทำไมรู้สึกสงสารชยา

[am_am]

เริ่มสงสารชยาละ เด็กมีปม

[aa_mm]

เพื่อนร่วมงานแบบที่ 11

เพื่อนร่วมงานบางคนก็น่าแกล้งแต่พอแกล้งไปแล้วบางทีก็นึกสงสารขึ้นมา

เสื้อโค้ตที่เบลสวมอยู่ หนาพอที่จะทำให้ไม่รู้สึกอะไรกับอากาศในห้องเย็น แต่สำหรับชยาแล้วเสื้อผ้าที่สวมอยู่ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก

ยืนนิ่ง ๆ ไม่ได้และเดินไปเดินมาอยู่ตลอดเวลาเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น ชยายกฝ่ามือทั้งสองข้างประกบกันและถูไปมา เป่ามือเพื่อให้อุ่นขึ้นบ้าง แต่ก็แทบไม่ช่วยอะไรเลย และเบลที่นั่งมองชยาที่เดินไปเดินมาก็เริ่มเวียนหัว พยายามไม่มองแต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะต้องทัก

“มันไม่มีอะไรดีไปกว่ามานั่งด้วยกันตรงนี้หรอก”

ไม่ได้อยากเรียกให้มานั่งด้วย แต่ก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่สามารถเดินไปเดินมาแบบนั้นได้ทั้งคืนแน่ และชยาก็หันมามองหน้าเบลและถอนหายใจยาว

ชยาไม่ใช่คนเจ้าทิฐิ ในเวลาแบบนี้การพยายามหาทางเอาตัวรอดไปจนกว่าจะมีคนมาเปิดประตูห้องเย็นในเช้าของอีกวันสำคัญกว่าทะเลาะกับเบล

“พรุ่งนี้ประตูจะเปิดกี่โมง”

เอ่ยถามเบลที่นั่งอยู่แล้วเบลก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา

“แปดโมงเช้า กว่าจะถึงตอนนั้นก็พยายามอย่าหนาวตายไปก่อนก็พอ”

ชยารู้ว่าเบลไม่หนาวตายแน่ แต่ชยาไม่รู้ว่าตัวเองจะหนาวตายไปก่อนหรือเปล่า ตอนนี้มือเริ่มแข็งและปากก็เริ่มซีด หนาวจนรู้สึกว่าฟันกำลังกระทบกันและชยาก็ดึงแขนเบลมากอดเอาไว้ทันที

“เฮ้ย อะไรของคุณเนี่ย”

ก็น่าจะเห็นอยู่แล้วว่าทำอะไร...

“ผมไม่ได้คิดอยากจะกอดแขนคุณหรอกนะ แต่ถ้าไม่ทำผมก็จะต้องหนาวตาย”

เบลคิดว่าเป็นเรื่องที่แย่มากที่ต้องมาติดอยู่ในห้องเย็นกับชยาแบบนี้
จากที่กอดแขนเบลเฉย ๆ ตอนนี้ชยาขยับเข้ามาใกล้อีกนิดและเบียดกายเข้าใกล้มากขึ้น จนเบลรำคาญ พยายามดึงแขนออก แต่ชยาก็ไม่ยอมปล่อย สุดท้ายก็เลยได้แต่เบือนหน้าหนี ถึงอยากจะสะบัดแขนไม่ให้อีกฝ่ายกอด แต่ถ้าทำแบบนั้น ถ้าชยาหนาวตายในห้องนี้ขึ้นมาคงไม่ดีแน่

เสียงฟันที่กระทบกันของชยาดังมากพอให้เบลต้องขมวดคิ้วมุ่น มองคนที่หนาวจนตัวสั่นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจยาว ถึงตอนนี้เรื่องที่ไม่ชอบหน้ากันก็คงต้องทำเป็นลืม ๆ ไปบ้าง

“คุณหนักเท่าไหร่”

ไม่ใช่เรื่องที่อยากรู้แต่ในเวลานี้ถ้าพอรู้น้ำหนักของอีกฝ่ายบ้างก็น่าจะพอรู้ได้ว่าจะทำอะไรต่อไป

“คุณจะรู้ไปทำไม”

“ไม่ทำไมหรอก ช่างเถอะ”

เบลไม่อยากรู้อีกแล้ว รูดซิปเสื้อโค้ตลงและดึงแขนให้ชยาขยับขึ้นมานั่งอยู่บนตัก และกดหัวของชยาให้เข้ามาซุกอยู่ในอ้อมแขน กอดเอาไว้ด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ และถึงแม้จะรู้สึกไม่ดีที่ต้องทำเรื่องที่ไม่คิดว่าจะต้องทำ แต่ถ้าอยากมีชีวิตรอดไปถึงตอนเช้า ชยาที่ไม่อยากอยู่ในสภาพนี้กับเบลก็ต้องฝืนใจทำ

“แม่งเอ้ย ทำอะไรอยู่วะกู”

เบลบ่นพึมพำเสียงเบาและชยาก็ตอบกลับมาในแบบเดียวกัน

“แล้วนึกว่าผมอยากจะทำแบบนี้หรือไง”

ไม่ได้มองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างต้องทำเรื่องที่ต้องฝืนใจทำ ชยาซุกกายอยู่ในอ้อมแขนของเบล และเบลก็กอดชยาเอาไว้แบบนั้น
ต่างฝ่ายต่างรู้สึกไม่ดีที่ต้องทำเรื่องที่ไม่อยากทำเพื่อเอาตัวรอดในสภาพอากาศที่หนาวจนแม้จะพูดก็ยังลำบาก
 
“ผมจะนึกซะว่ากอดหมากอดแมวก็แล้วกัน”

“ผมก็จะนึกว่าให้หมาแมวกอดเหมือนกัน”

“ปากดีนะคุณชยา”

“ก็ไม่น้อยไปกว่าคุณหรอกนะคุณเบล”

+++

เบลเริ่มชินกับร่างกายของชยาที่แนบชิดเข้ามาแล้ว ตอนแรกรู้สึกอึดอัดแต่ตอนนี้เบลกำลังมองคนที่ซุกซบอยู่ในอ้อมแขนนิ่ง ๆ เห็นแล้วก็เริ่มรู้สึกอิจฉาและหมั่นไส้อีกฝ่ายขึ้นมา

สบายจริงนะ ขึ้นมานั่งอยู่บนตักแล้วก็หลับสบายเลย รู้มั้ยว่ามันทั้งหนักทั้งกำลังทำให้ขาเป็นเหน็บจนจะขยับไม่ได้อยู่แล้ว
เบลเบะหน้าด้วยความรำคาญและตอนที่ขยับตัว ชยาก็รู้สึกตัวและเงยหน้าขึ้นมอง

“ทำอะไรของคุณ อยู่เฉย ๆ ไม่ได้หรือไง”

เป็นฝ่ายขึ้นมาเกยอยู่บนตัวคนอื่นแท้ ๆ นอกจากไม่สำนึกแล้วยังจะมีหน้ามาปากดีใส่อีก
เบลก็แค่จะขยับตัวเพราะความเมื่อยล้าแต่ชยาก็กอดเบลแน่นขึ้นจนแทบจะขยับตัวไม่ได้

“นี่ คุณอย่าขยับตัวให้มากนักได้มั้ย”

ไอ้คุณชยา...หาเรื่องดีนักนะ
ชอบใช่มั้ยแบบนี้ อยากจะเกาะแบบนี้ไปตลอดจริง ๆ ใช่มั้ย งั้นก็ได้...

“ที่จริงตอนนี้ ก็มีแค่ผมกับคุณใช่มั้ยคุณชยา”

เบลแกล้งทำเสียงกระเส่าแบบแปลก ๆ ใส่ และชยาก็นิ่วหน้าด้วยเพราะเสียงพูดของเบลที่ได้ยิน ผละใบหน้าออกห่าง และมองหน้าของเบลที่ตอนแรกขมวดคิ้วมุ่นแต่ตอนนี้กำลังมองหน้าชยาแปลก ๆ และเริ่มอมยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก

“อะไร”

เบลก็แค่แกล้งส่งยิ้มให้กับคนที่มาเกยทับอยู่บนตักและรั้งเอวของชยาเข้ามาใกล้อีกนิด

“คุณ...อ่ะ คุณเบล อะไรของคุณ”

เห็นอีกฝ่ายทำหน้าเลิ่กลั่กตื่นตกใจแล้วก็นึกสนุกขึ้นมา นี่คิดจริง ๆ เหรอว่าจะทำอะไรแปลก ๆ ด้วย บ้าหรือเปล่า

“ผมหนาวจะแย่”

คำพูดและท่าทางของเบลดูผิดไปจากที่เคยเห็น และเมื่อฝ่ามืออุ่น ๆ เริ่มลูบไล้ไปที่แผ่นหลังและสะโพก ชยาก็ใช้มือยันอกของเบลเอาไว้และพยายามขืนตัวลุกขึ้นยืนทันที

“ผมหนาวมากเลยนะคุณรู้ใช่มั้ย”

คำพูดของเบลฟังดูประหลาดมากเกินกว่าจะเป็นคำพูดแบบปกติและชยาก็ผลักเบลออกห่าง

“พูดบ้าอะไร บ้าไปแล้วหรือไง”

พยายามจะลุกขึ้นหนี แต่ถูกดึงแขนเอาไว้ และเมื่อผลักให้อีกฝ่ายออกห่างก็ถูกรั้งเข้ามากอดเอาไว้

“ผมหนาวไง หนาวมาก ผมก็อยากหายหนาว ตอนนี้มีคุณคนเดียวที่ทำให้ผมหายหนาวได้”

หมายความว่ายังไง
ยิ่งออกแรงผลักและพยายามลุกขึ้นยิ่งเหมือนกระตุ้นให้อีกฝ่ายอยากแกล้ง สุดท้ายชยาสะบัดตัวหนีการกอดรัดของเบลเต็มแรงและเบลก็ล็อคแขนของชยาเอาไว้และกดลงบนพื้นทันที

“คุณชยา คุณชยา คุณชยา”

เรียกคนที่โดนกดเอาไว้จนไม่สามารถขยับได้ด้วยเสียงกระเส่า และชยาก็เบิกตากว้างตอนที่เบลพลิกร่างของชยากลับมาหาและคร่อมทับอยู่เหนือร่าง แววตาที่มองมาดูน่ากลัวมากจนชยาต้องร้องตะโกนเสียงดังโวยวาย

“เป็นบ้าหรือไง อย่ามาเล่นแบบนี้นะ”

ทำไมล่ะก็อยากเล่น ถ้าจะเล่นแล้วคุณชยาจะทำไม
เบลก็แค่โน้มใบหน้าลงไปอีกนิดและกระซิบบอกชยาเสียงกระเส่า

“ผมหนาวมากจนจะเป็นบ้า”

แบบนี้มันไม่ใช่แล้ว แบบนี้มันเกินไปแล้ว

“ปล่อยนะโว้ยยย”

ชยาได้แต่ดิ้นรนอยู่อย่างนั้น แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ตอนที่เบลโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นเบิกกว้างและชยาก็เบี่ยงหน้าหลบตอนที่เบลโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน

“งื้ออออออ”

เบลมองชยาที่หลับตาแน่น ทั้งหน้าตาท่าทางดูตลกมากจนทำให้ไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองได้

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความขำกับท่าทางที่แสดงออกของคนที่โดนกดข้อมือเอาไว้และเบลก็ยอมลุกขึ้นและปล่อยชยาให้เป็นอิสระ

ตลกมาก ทั้งตลกทั้งขำกับท่าทางที่แสดงออกของอีกฝ่าย
ชยารีบลุกขึ้นนั่งทันทีและขยับตัวถอยห่างไปอยู่ที่มุมห้องและมองหน้าของเบลด้วยความกลัว โดนแกล้งและอีกฝ่ายคงสนุกมากที่ได้ทำแบบนี้ ทั้งที่ชยากลัวแทบตาย กลัวว่าจะโดนทำร้าย กลัวจะโดนเบลทำอะไรแย่ ๆ ในนี้ แต่สุดท้ายก็เป็นแค่เรื่องสนุกของอีกฝ่ายเท่านั้น

ชยาได้แต่นั่งกอดเข่าเอาไว้แน่นและเหลือบมองคนที่หัวเราะไม่หยุด
ทั้งที่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะหนาวตายอยู่ในนี้หรือเปล่า แต่เบลก็ยังแกล้งทำเรื่องแบบนี้ได้โดยไม่รู้สึกรู้สา

ทั้งที่กลัวมาก
ทั้งที่...กลัวว่ากว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้าอาจจะหนาวตายในนี้
ชยาซุกหน้าลงที่หัวเข่า ทั้งหิว ทั้งหนาว ทั้งกลัว ทั้งโกรธที่โดนแกล้ง และคนที่ต้องติดอยู่ด้วยกัน ก็ไม่นึกสงสารชยาบ้างเลย
ทำไมต้องแกล้งกันถึงขนาดนี้ด้วย เกลียดกันก็พอรู้ แต่ในเวลาที่ยากลำบากแบบนี้ ทำไมถึงไม่คิดหาวิธีที่จะอยู่รอดด้วยกันไปถึงตอนเช้า

ชยาไม่เข้าใจ เบลทำแบบนี้เพื่ออะไร

+++

ถ้าขืนปล่อยไว้อย่างนั้นอีกฝ่ายคงหนาวตายแน่ ๆ เสียงฟันกระทบกันของคนที่นั่งกอดเข่าและซุกซบใบหน้าอยู่บนหัวเข่า ทำให้เบลต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง ความเย็นในห้องถึงไม่มากนักแต่ถ้าอยู่นาน ๆ ก็มีสิทธิ์หนาวตายได้ง่าย ๆ
เบลลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาคนที่นั่งกอดเข่านิ่ง ๆ และเรียกให้ชยาเงยหน้ามาคุยกัน

“นี่”

เรียกให้อีกฝ่ายได้ยินและชยาก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาคุย น้ำเสียงที่ตอบกลับมาก็ฟังแทบไม่รู้เรื่องจนเบลจับใจความไม่ได้ว่าชยาพูดว่าอะไร

“อย่ามายุ่ง”

ใครจะไปอยากยุ่งด้วยวะ แค่กลัวจะหนาวตายแค่นั้น

“นี่”

เรียกอีกครั้งและเบลก็ขมวดคิ้วมุ่น เพราะชยาไม่ยอมตอบรับ

“ไม่ใช่อะไรนะ ผมแค่ไม่อยากให้คุณหนาวตายในนี้ ไม่งั้นมันจะเป็นบาปเป็นกรรมกับผมไปด้วย”

พูดให้อีกฝ่ายเข้าใจ แต่ชยาก็ยังไม่ยอมเงยหน้ามาคุยกันดี ๆ
 
“คุณชยา”

เรียกด้วยน้ำเสียงเข้ม ๆ แต่ชยาก็ยังไม่ตอบ และเบลที่หมดความอดทนก็ดึงแขนชยาให้ลุกขึ้นยืนทันที

“ไปนั่งด้วยกันตรงโน้น เดี๋ยวก็...ตาย...”

ดึงแขนให้ชยาลุกขึ้นได้ก็จริง แต่ดวงตาภายใต้กรอบแว่นที่แดงก่ำ ก็ทำให้เบลพอเดาได้ว่าอีกฝ่ายแอบร้องไห้
รู้ว่ากลัวแต่ไม่นึกว่าจะร้องไห้จริง ๆ และตอนนี้เบลก็พูดไม่ออกเพราะเข้าใจแล้วว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไง
ลากแขนให้ชยาเดินกลับมาที่มุมห้องตรงที่นั่งอยู่และไม่หนาวเท่าตรงที่ชยานั่ง ทรุดกายลงนั่งและก็เห็นว่าชยายกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาอยู่หลายครั้งแต่ไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำ

เบลถอดแขนเสื้อคลุมที่ตัวเองใส่อยู่ออกหนึ่งข้าง และลากชยาที่ขืนตัวออกห่างให้เข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้ง กอดอีกฝ่ายเอาไว้ทั้งที่ไม่ได้พูดอะไรกัน และกดหัวของชยาให้ซบอยู่ที่ไหล่และครั้งนี้คนในอ้อมแขนยอมทำตามเงียบ ๆ โดยไม่มีปากเสียง
อุณหภูมิในห้องยังคงเย็นจัดแต่อุณหภูมิร่างกายของคนสองคนที่แนบชิดกันและต้องพยายามหาทางอยู่รอดให้พ้นไปถึงรุ่งเช้าของอีกวัน เพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ

ร่างกายอุ่น ๆ ที่แนบสนิทเข้าหากันช่วยให้คลายจากความหนาวเย็นได้บ้างและเบลก็กอดชยาแน่นขึ้นอีกหน่อยตอนที่ชยาเบียดกายเข้าหา

ไม่มีอะไรมากไปกว่าพยายามจะเอาตัวรอดให้ได้จนกว่าจะถึงตอนเช้าของอีกวันตอนที่มีคนมาเปิดห้อง เบลยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูและถอนหายใจยาวกระซิบบอกคนในอ้อมแขนเสียงเบา

“อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ถ้ายังไม่อยากหนาวตายก็อดทนอยู่อย่างนี้ไปก่อนแล้วกัน"

TBC.

[k2blove]

เบลใจร้ายนะ ชยาแรงแต่ภายนอก แต่ข้างในอ่อนแอมากๆ
ดูแลชยาด้วยนะ ไม่ง้้นโป้งเบลด้วยละ ขอบอก
ขอบคุณคนเขียนนะ ที่มาต่อให้หายคิดถึง
 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ชยาอ่อนแล้วก็น่ารักดี

[lizzii]

สงสารชยาอ่าาา