เพื่อนร่วมงานแบบที่ 3
เพื่อนร่วมงานบางคนก็ไม่รู้จักมารยาททางสังคมและชอบโยนความผิดให้ผู้อื่น
“ไม่เอาผักบุ้งครับ”
“ไม่ใส่ถั่วงอกด้วยครับ”
“ต้นหอมผักชีก็ไม่ใส่ครับ”
“ไม่เอากระเทียมเจียวครับ”
“ไม่เอา...”
“ไม่ต้องแดกเลยดีมั้ย”
คนแบบไอ้ชยา นี่มันเป็นคนยังไงวะ ก็เห็นอยู่ว่าคนเขามาต่อแถวเพื่อรอซื้อก๋วยเตี๋ยวกันขนาดนี้ มันก็ยังจะสั่งนั่นสั่งนี่แบบโง่ ๆ อยู่ได้
“เอาแค่เส้นกับหมูสับแล้วก็ลูกชิ้นครับ”
และแม่ค้าที่ลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวก็เบะหน้าด้วยความเอือมระอา นินทาไล่หลังเมื่อชยาเดินไปหาที่นั่งในโรงอาหารแล้ว
“สั่งทีเดียวก็ไม่ได้นะ เรื่องมากขนาดนี้ ป้าก็ไม่ได้อยากขายหรอก”
“มันเป็นแบบนั้นแหละ”
ใคร ๆ ก็ต่างก็เมินหน้าหนีด้วยความเอือมระอาชยานันท์ คิวเอของบริษัทกันทั้งนั้น แต่ไม่มีใครอยากพูดอะไรมาก เพราะรู้ว่ามาเป็นหลานเจ้าของบริษัท เด็กฝากเข้ามา เส้นใหญ่มาก แต่ทำตัวได้น่าเอือมระอามากจนหลายคนต้องส่ายหน้าไปตาม ๆ กัน
เบลรับชามก๋วยเตี๋ยวและเดินไปหาที่นั่งแล้ว และสายตาก็เหลือบมองไปที่มนุษย์เจ้าปัญหาอย่างชยานันท์ คิวเอของบริษัทที่กำลังมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์เหมือนกำลังดูอะไรสักอย่างและก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“คึก คึก ฮ่า ฮ่า ฮ่า อิ อิ คิก คิก”
สายตาทุกคู่หันมามองคนที่ไม่สนใจทุกคนในโลก ที่คีบก๋วยเตี๋ยวไป ดูรายการตลกในโทรศัพท์ไป และสงสัยยังไม่สะใจ เพราะชยา เปิดลำโพงให้เสียงดังขึ้นเพื่อเพิ่มอรรถรสในการฟัง
สายตาทุกคู่เอือมระอา พนักงานที่กินข้าวอยู่ในโรงอาหารต่างเบือนหน้าหนี
คุณชยา คิวเอ หลานเจ้าของบริษัท ช่างเป็นคนที่ไม่มีมารยาทในการอยู่ร่วมกันกับผู้อื่นในสังคมอย่างแท้จริง
+++
“เนี่ย น้ำยาเคมีที่เข้ามาไม่ตรงกับใบสั่งซื้อแหละ คุณเบลเป็นคนรับเข้ามาวันนั้น ผมจำได้”
ความผิดกูสินะ
“แล้วคุณชยาได้เข้ามาดูด้วยหรือเปล่า”
“ก็วันนั้นน่ะ วันนี้พอดีผม พอดีว่า กำลังทำเอกสารรายงานอยู่ ผมก็บอกคุณเบลแล้วว่าห้ามรับ ห้ามรับ แต่คุณเบลก็รับเข้ามาไง จำได้มั้ยล่ะ ที่ผมโทรออกมาตรงลานรับสินค้า”
WTF เอาที่มึงสบายใจเลยมั้ย
“วันนั้นคุณมาสาย”
ตอบออกไปแบบไม่เกรงใจเลยสักนิด และชยาก็ถึงกับอ้าปากค้างและหันมามองหน้าของเบลชี้มือชี้ไม้และพูดอะไรแทบไม่ออก
“ไม่จริงเลย วันนั้นน่ะ ผมจำได้ ผมโทรมาบอกคุณเบลแล้ว วันนั้นน่ะ”
“ให้ไอทีมาเช็กเครื่องแสกนลายนิ้วมือดูก็ได้”
ย้ำไปอีกครั้ง และชยาก็ถึงกับหน้าเสียและหันมาทำหน้าบึ้งใส่คนที่ยืนทำหน้าเฉยและชยาคิดว่าน่าโมโหที่สุด
“คุณเบล ผมไม่ได้มาสายนะ วันนั้นฝนตกไงเล่า”
ชัดเจนพอแล้วและผู้จัดการบริษัทก็พูดอะไรไม่ออก
“ยังไงต่อไปผมรบกวนคุณชยาช่วยเคร่งครัดกว่านี้นิดนะครับ”
ก็เท่านั้น แม้แต่ผู้จัดการก็พูดได้แค่นั้น และเบลก็เข้าใจดี ว่าคงไม่มีทางทำอะไรได้มากไปกว่านี้
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับผู้จัดการ ต้องไปรับสินค้าต่อ”
“วันนี้น่ะ ผมจะเป็นคนตรวจสอบของเองครับ ผู้จัดการไม่ต้องห่วง”
ชยา รีบพูดและทำหน้าจริงจัง วิ่งตามเบลมาที่ลานรับสินค้าและเบลก็ได้มองคนที่วิ่งตามมาด้วยความเบื่อหน่าย
โบ้ยงาน โยนความผิดให้คนอื่น ไม่เคยรับผิดใด ๆ ทั้งสิ้น
เจ้าของบริษัทรู้กันบ้างมั้ยวะ ว่าญาติของตัวเองคือต้นตอปัญหาที่จะทำให้บริษัทล่มจม
+++
“แบบนี้รับได้เหรอ”
ก็แล้วทำไมจะรับไม่ได้ล่ะวะ
“สเปคเขาก็ระบุไว้แล้ว จะรับก็รับไม่รับก็ตีคืนแค่นั้น”
“งั้น...ตีคืน”
“ตีคืนของก็ไม่มีใช้”
“งั้นรับเอาไว้”
“ไม่เห็นหรือไงว่าของมันผิดสเปค”
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ”
จะทำยังไงก็คิดเอาเองสิ ไม่ใช่หน้าที่ที่คนรับสินค้าจะต้องคิดตามไม่ใช่หรือไง เป็นคิวเอประสาอะไร คิดเองไม่ได้ก็แล้วแต่มึงเถอะ
“คุณเบล จะให้ทำยังไง”
นอกจากไม่ยอมตัดสินใจเองแล้ว ตัวปัญหาอย่างชยายังตามมาถามเบลอีกด้วย ไม่ตอบก็เดินตาม ตอบไปแล้วและพยายามเดินหนีก็ยังเดินตามมาอีก
“คุณเบล ตกลงจะให้รับหรือไม่รับ”
แม่งโคตรปวดหัวจริง ๆ เลยโว้ย
“ก็เคลียร์กับซัพสิครับ เสร็จแล้วก็ไปแจ้งผู้จัดการแล้วก็รายงานปัญหา”
ต้องให้สอนขนาดนี้เลยเหรอวะ
“อ๋ออออออออออ ได้ รออยู่นี่นะ เดี๋ยวผมมา”
มันทำงานไม่เป็นไง ก็ถึงบอกว่ารับมาได้ยังไงคนแบบนี้ อ่อ ลืมไปว่าเป็นหลานเจ้าของบริษัท ทำอะไรก็ไม่ผิด
เบลยังทำงานของตัวเองตามหน้าที่ต่อไปและในไม่ช้าชยา คิวเอของบริษัทก็วิ่งกลับมาและมายืนทำหน้ามั่นใจ ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มาก
“คุณผู้จัดการบอกว่า ไม่ให้รับ ให้ตีกลับได้ และต่อไปนี้ ผมก็จะลงมาประจำการที่แผนกรับสินค้าถาวร ยินดีที่ได้ร่วมกันนะครับคุณเบล”
ยินดีพ่องสิ
เป็นเรื่องที่โคตรน่ายินดีมาก
เดี๋ยวกูจะไปเตรียมใบลาออกมาเขียนไว้รอล่วงหน้า
ลักษณะนี้อีกไม่นานความชิบหายมาเยือนแผนกรับสินค้าแน่นอน
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
