หนึ่งคำขอ
เฮียมี่....“เมื่อไหร่เธอจะหายโกรธ
เมื่อไหร่จึงจะยอมให้ง้อ
ทุกนาทีช่างปวดร้าว
และทรมานเพราะการเฝ้ารอ” (ว่าน)
ผม...... “ขอให้เธอลองทบทวนดูให้ดี
ว่าตอนก่อนรักกัน เธอมองเห็นค่า ฉันเท่าไร
แล้วเปรียบเทียบตอนนี้ว่ามันต่างไหม
ถ้าเธอยังไม่ลืม
ว่าเธอคนเดิม เป็นยังไง” (แอม ฟายน์)
เฮียมี่....“เธอ ขอให้เธอจำเอาไว้
จากนี้ทุกลมหายใจ
มีแค่เธอแค่เธอเท่านั้น
ฉันขอให้เธอได้รู้ ว่าชีวิตที่ฉันเหลืออยู่
จงมั่นใจฉันจะให้เธอ” (บอดี้สแลม)
ผม.... “หยุดรักครั้งนี้ต้องทำยังไง
ยิ่งคิดยังเหมือนว่าในหัวใจ
มีเธอเข้ามาอยู่กลางหัวใจฉัน
เจ็บที่ฉันยิ่งคิดยิ่งลืมเธอไป
ยิ่งทรมานจิตใจทุกครั้ง
ฉันไม่เหลือทางที่จะไป” (ซิล)
เฮียปาน..“ห่วงใยแต่ช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่ฟุ้งซ่านในใจ
รู้ไม่เกี่ยว เป็นเรื่องของเธอกับเขา
สิทธิ์คนแอบรัก มันทำได้เพียงแค่รู้เรื่องราว
ฉันไม่ต่างจากคนใบ้เลย” (เอ็ม อรรถพล)
เฮียมี่....ใครจะพยายามแทรกกลางระหว่างเรา
รู้ไว้นะว่าเขาไม่มีวันเข้ามาได้
จะไม่มีตรงกลางที่เหลือว่างเผื่อใคร
ถ้าใจเรายังผูกกัน....ฮ่า ฮ่า ฮ่า (เอ๊ะ จิรากร)
แอร์เย็นในระดับกำลังสบาย
เตียงนุ่มรองรับร่างกาย
อ้อมแขนอบอุ่นโอบกอด
ร่างกายเปลือยเปล่าก่ายเกย
ไม่อยากลืมตาตื่น
มาพบกับความจริง
นอนหลับตา
นิ่งฟังเสียงสม่ำเสมอของลมหายใจ
แรงสะท้อนของหัวใจ
สัมผัส เนื้อแนบเนื้อ
มีเพียงผ้าห่มเนื้อหนานุ่มคลุมไว้
ผ่อนลมหายใจช้าๆ
คิดคำนึงลำดับเรื่องราว
เซ็กส์ที่เพิ่งผ่านพ้น
ยอมรับว่าสุขสม
ด้วยบทรักที่มาจากคนรัก
หากหัวใจก็เจ็บหนึบ
รู้ทั้งรู้ว่าเฮียทำลงไปด้วยความกลัวจะเสียผมไป
จนถึงตอนนี้
เฮียยังไม่เข้าใจ ความรักของผม
ไม่อยากจะโทษระยะทาง
เฮียไม่มั่นใจในตัวผม
เฮียเลือกที่จะครอบครอง
ผมก็ไม่มั่นใจในตัวเฮีย
แต่ ผมเลือกที่จะรอ
หากแม้นเฮียจะร้องขอ อดทนรอ
ในที่สุดผมก็คงใจอ่อน ยินยอมพร้อมใจ
กลับใจร้อน หักหาญ ใช้กำลัง ทำผมเจ็บ
ค้นพบว่า เฮียที่ผมรู้จัก มีสองด้าน ต่างอารมณ์
ด้านหนึ่ง ผมรู้จักดี รู้ดีมาตลอดเกือบทั้งชีวิต
จนยอมมอบใจให้โดยไม่เสียดาย
อีกด้าน
เปิดเผยออกมา แม้ระยะเวลาไม่นาน
แต่ ร้ายกาจ รุนแรง ฉุนเฉียว
ควบคุมไม่ได้ ยามหึงหวง
ความผิดพลาดที่เพิ่งเกิดขึ้น
ต้องโทษใคร
โทษ...ความรัก
เฮียรักผมมากเกินไปกว่าจะยอมสูญเสีย
ผมรัก อดทนรอคอย วันที่เราจะพร้อม
ความไม่เข้าใจเป็นตัวการ
ความหวาดระแวงเป็นตัวกระตุ้น
ความหึงหวงเป็นตัวจุดชนวน
ผมไม่โกรธที่เฮียบังคับขืนใจ
ผมไม่เกลียดที่เฮียทำกับผมเหมือนคนไร้ค่า
แต่ ผมโมโหตัวเอง ที่ไม่ชัดเจน
การยอมรับเฮียปานเป็นพี่ชาย
แต่ผมไม่เด็ดขาด
ทำร้ายเฮียปานด้วยการให้ความหวัง
ทำลายความรักของเฮียมี่ ด้วยความเห็นแก่ตัวของผมเอง
กับพี่ฝ้าย ผมใจร้าย แทนที่จะเห็นอกเห็นใจแก
ผมกลับเห็นแกเป็นคู่แข่ง เป็นศัตรูหัวใจ
ความคิดหลั่งไหล สับสน วกวน
ขยับตัวคลายความปวดเมื่อย
ปวดร้าวไปทั้งตัว
โดยเฉพาะ...ส่วนนั้น
“อูย..เจ็บชะมัด”
เผลอหลับไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย
อ้อมกอดอบอุ่นหายไป
“ครับ วันจันทร์มี่ไปเรียนครับ ไม่ต้องห่วง”
“.............” ปลายสาย เสียงที่ไม่อาจได้ยิน
“ไม่ต้องมาหรอก ไม่มีอะไรแล้ว ฝ้ายหล่ะ กลับถึงบ้านรึยังครับ”
“.............”
กัดริมฝีปาก ระงับอารมณ์ผิดหวัง ใจเต้นแรง ความคิดบิดเป็นเกลียว
ความสุภาพ ใจดี ห่วงใย ที่เฮียมีให้กับทุกคน
ทำผมอิจฉา
ผมเห็นแก่ตัว ไม่อยากให้เฮียใส่ใจใคร สนใจใคร
นอกจากผมคนเดียว
“ครับ ครับ เทคแคร์ครับ”
รีบหลับตา ผ่อนลมหายใจ ให้กลับสู่ภาวะปกติ
น้ำหนักตัวที่ทิ้งลงมาข้างตัว
เตียงสะเทือนพอรู้สึก
แขนยาวสอดรอด พาดผ่านสะโพกเปลือยใต้ผ้าห่มผืนโต
ใจกระตุก หวั่นไหว
แผ่นอกทาบเบียดที่แผ่นหลัง ไร้อาภรณ์กางกั้น เนื้อตัวร้อนผ่าว
ส่วนล่างบดเบียด เสียดสี แก่นกายถูไถกลางร่องก้น
“อ๊ะ อย่านะ โอ๊ย ฮื่ย”
เผลอตัวขยับออก ปวดร้าวไปทั้งขาทั้งสะโพก
“ฟอดๆ..ชื่นใจจังครับ..ที่..รัก..ของผม”
หันกลับไปมองคนข้างหลัง
อดอมยิ้มไม่ได้
คำหวาน ฟังไม่เคยเบื่อ รู้ว่าจากใจ ไม่เสแสร้ง
“อื้อ ปล่อย อึดอัด”
เก้อเขิน กระดากอาย
“ฟอด ฟอด จุ๊บก่อนครับ เร็วๆ”
ยื่นปากจู๋มาใกล้
ตาหลับพริ้ม
“เฮ้อ”
ผมถอนหายใจหนักๆ
ตัดสินใจไม่ถูก ครั้นยินยอมโดยง่าย ก็จะได้ใจ
รังแกผมถึงขนาดนี้
เฮียลืมตามามอง
หน้าซื่อ ตาใส
“นะ นะครับ จูจุ๊บ เค้านะตัวเอง”
ทำปากจู๋ยื่นมาตรงหน้า
“ฮะ ฮะ ฮ่า ปัญญาอ่อนอะ...อูย”
เผลอหัวเราะตัวสั่น กระเทือนไปถึงช่วงล่าง
“เจ็บมากมั๊ยครับ โอ๋ โอ๋ ไหนดูนะครับ”
ทำท่าจะเลิกผ้าห่มขึ้น
ยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตากรุ้มกริ่ม
“อย่า อย่าดูนะ ไม่อาวว”
ตะครุบมือเอาไว้ ไม่ให้ไปต่อ
ผมพลิกตัวกลับมานอนหงาย
แสบๆ เจ็บๆ ปวดหนึบ
“รักนะครับ ที่รัก”
กระซิบแนบชิดข้างหู
เฮียคร่อมอยู่บนตัวผม
แขนข้างหนึ่งยันไว้กับที่นอน
ไม่ให้น้ำหนักตัวลงมากดทับ
ซุกซบอยู่ที่ซอกคอ
สูดดมจนพอใจ แล้วนิ่ง รอคอย
“เฮ้อ”
อดไม่ได้ อยากสัมผัสเนื้อตัว
ผมลูบหลังเฮียไปมา
ลากไล้แผ่วเบา
แล้ว
“โอ๊ย ทุบทำไมเนี่ย”
ทุบหลังอย่างแรง หมั่นไส้
“เฮียทำผม ฮือ ฮือ ผมเจ็บ”
น้อยใจขึ้นมากะทันหัน
“ขอโทษครับ ขอโทษนะครับ...ที่รักของผม”
เฮียทิ้งตัวลงนอนข้างๆ
ตะแคงตัวหันมา โอบกอดผมหลวมๆ
บรรจงเช็ดน้ำตาแผ่วเบา
จูบซับไปทั่วหน้า
“ฮือ ฮือ ผมเจ็บ”
ยิ่งอ่อนหวานเอาใจ ยิ่งเรียกร้องความเห็นใจ
“อย่าร้องเลยครับ ใจเฮียจะขาด”
สีหน้าแววตาที่ส่งมาจริงจังจริงใจ
“ฮือ ฮือ ทำผมทำไม ผมไปทำอะไรให้”
“ชู่วส์ ตาบวมหมดแล้วครับ ไม่เอานะไม่ร้องนะครับ”
“ฮือ ฮือ เฮียทำร้ายผม ไม่รักผม ฮือ ฮือ”
อ้อมกอดแน่นขึ้น
“ฟอด ฟอด ใครบอกไม่รัก ทั้งรักทั้งหวงเลยครับ คนดี”
ภูมิต้านทานของผมหมดลง
กอดตอบ ซุกซบลงที่อก
“ผมขอโทษ ผมจะคืนเกียร์..คืนเฮียปาน”
“ฟอด ฟอด น่ารักที่สุดเลย รัก รัก รัก รักที่สุด”
ก้มลงมาหอมที่หน้าผาก
แทบสำลักความสุขที่ป้อนให้
กกกอด ออดอ้อนกัน
อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ แล้วบอกว่า
จบบริบูรณ์
แต่ในความเป็นจริง
“ก๊อก ก๊อก”
“....”
“มี่ มี่ เปิดประตู ทำอะไรอยู่”
มาแล้วครับผม
ไม่อยากให้ค้างกันนาน
(แหะ แหะ) ค้างกว่าเดิมอีกแล้ว
ผมคง
masochism เล็กๆ
ผมค้นพบตัวเองแล้วครับ
แล้วคุณๆหล่ะ
ค้นพบตัวเองรึยังครับ
จะรีบมาต่อครับผม
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 632437 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก