เอามาให้เป็นอั่งเปา สำหรับวันตรุษจีนครับ
ขอให้ร่ำรวยๆ สวยๆ โสดๆ กันทุกคนน่ะคร้าบบบบ
วันนี้เอาตอนสั้นๆ แต่หนักแน่นมาให้อ่านกัน จะได้อารมณ์ดีไปทุกวันนนน
เสื้อกาวน์เก่าๆกับเราสองคน
ตอนที่ 175
หนูน้อยหมวกแดง แปลงร่าง ( เป็นจีจ้า )ตกดึกหลังจากกินข้าวต้มรอบดึกแล้ว
ผมก็มานั่งดูทีวีบนเตียงส่วนหมอติ๊บก็จัดการดูตารางเวรตารางการทำงานในวันพรุ่งนี้ตามปกติ
จู่ๆผมก็เห็นกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่วางไว้ที่บนโต๊ะที่อยู่หน้าทีวีจึงนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อตอนที่หมอติ๊บกลับเข้ามาบ้านนั้นในมือถือกุหลาบช่อใหญ่กลับมาบ้านด้วย จึงได้เอ่ยถามไปด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นักก็คนมันหึงนี่หว่า คนอุตส่าห์เตรียมดอกไม้ให้มาทั้งวัน จู่ๆมีใครก็ไม่รู้มาให้ดอกไม้ตัดหน้าไปซะงั้น จะไม่ให้มีอารมณ์ได้ยังไงหว่า
เจ้าตัวเงยหน้าจากกองตำรากองโตมายิ้มๆด้วยความรู้สึกดีใจให้ผมโมโหหนักขึ้นไปอีก
" ไม่รู้มีใครให้มาเหมือนกัน ฝากกับพี่พยาบาลมาให้อีกทีไม่มีข้อความไม่มีอะไรทั้งนั้น ติ๊บเองก็ยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนให้มาถามพี่พยาบาลกี่ที ถามเท่าไหร่เขาก็ไม่บอก "
" อ้าว แล้วเราไปโปรยเสน่ห์กับใครเค้าไว้ละ เค้าถึงได้ตามเอาดอกไม้มาให้แบบนี้ " ผมถามไปกวนๆ ให้คนในอ้อมแขนได้หงุดหงิดเล็กน้อย
" ก็ไม่รู้หรอกว่าไปโปรยเสน์กับใครเค้าไว้เพราะติ๊บก็ทำตัวน่ารักน่าจีบแบบนี้อยู่ตลอดเวลา มันมาจากอินเนอร์ข้างในเพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องทำกับใคร เฉพาะบุคคลหนึ่งบุคคลใดเท่านั้นมันเป็นแบบนี้อยู่ตลอดเวลาย่ะ " หมอติ๊บตอบด้วยความมั่นใจและดูท่าว่าจะมีอารมณ์หน่อยๆ ก่อนจะทำท่าเชิดและเบือนหน้าออกจากอ้อมกอดใหญ่ๆของผม
" ไม่รู้ละแสดงว่าต้องแอบไปซุกกิ๊กที่ไหนแน่ๆ บอกพี่มาเลยแบบนี้พี่กลัวนะเนี่ยถ้าอย่างที่ผ่านมาอย่างไอ้หมอจ๊ะโอ๋หน้าเข้ม หรือไอ้หมอบอยหน้าจืดนั่นมันแสดงตัวออกมาอย่างชัดเจนแบบนี้พี่ไม่กลัวเลยซักกะนิด แต่มาแอบซุ่มกินแบบนี้พี่ไม่ชอบเลย "
ผมตอบด้วยอารมณ์หงุดหงิดมากขึ้นจะด้วยความหึงหวงขึ้นหน้าหรือเพราะพาลหงุดหงิดเมื่อนึกถึงไอ้หมอจ๊ะโอ๋และหมอบอยขึ้นมาก็ไม่รู้
แต่แทนคำตอบจากหมอติ๊บกลับกลายเป็นว่าหมอติ๊บพลิกตัวขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวผม
สงสัยจะนั่งเทียน เอ้ย นั่งทับผมแล้วเริ่มบอกรักและแสดงบทรักให้ผมมั่นใจเหมือนทุกครั้งที่ผมงอนแน่ๆ
แต่เปล่าเลย ผิดคาดจากบทรักวาบหวานที่ผมคาดคิดไว้กลับกลายมาเป็น
มือขวาเล็กๆเรียวๆของหมอติ๊บเข้าเต็มๆที่บ้องหูซ้ายของผม พร้อมกับที่มือซ้ายหมอติ๊บเข้าที่บ้องหูขวาผมเต็มๆเช่นกัน
หนักหน่วงและรุนแรงพอจะทำให้ทั้งห้องมืดมิดไปชั่วขณะและโลกเริ่มหมุนติ้วๆ
" บอกแล้วใช่มั้ยว่าติ๊บเองก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน ทำไมเอาดอกไม้มาให้ติ๊บติ๊บก็ไม่รู้ถ้ายังถามติ๊บอีกหรือมางอนอะไรไม่เข้าท่าอีกคราวหน้าจะเจอหนักกว่านี้ " ว่าแล้วเจ้าตัวก็พลิกตัวเข้ามานอนด้านในของเตียงพร้อมส่งหมอนมาทุบใบหน้าผมหนึ่งที จากนั้นขาสั้นๆ ทรงพลังของหมอติ๊บก็ถีบโครมเข้าทีชายโครง ส่งผลให้ร่างใหญ่ๆของผมลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่ใต้เตียงเป็นที่เรียบร้อย ทั้งเจ็บ ทั้งจุก ทั้งจำเลยแหละรอบถีบคราวนี้
" แล้วคืนนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้นอนสบายๆบนเตียงนุ่มๆทำตัวแบบนี้เชิญนอนข้างล่างนั่นให้สบาย ราตรีสวัสดิ์ " พูดจบหมอติ๊บก็หันปิดไฟหัวเตียงและหันหลังนอนเรียบร้อยปล่อยให้ผมยังมึนงงและชาไปทั้งตัวต่อไป ดูบทเขาจะร้ายขึ้นมาซิ จีจ้ายังอายเลยนะนั่นและนั่นก็ทำให้ผมนึกขึ้นมาได้ว่า ขาสั้นๆ นั้นทรงพลังดีนักเชียว ทั้งเสียวทั้งเจ็บ อูยยยยยย
ผมตื่นมากลางดึกหลายรอบเพราะไม่ชินกับการนอนบนพื้นกะว่าจะแอบปีนขึ้นมานอนบนเตียงตอนที่เขาหลับแต่ทว่าพอผมชะโงกหน้าขึ้นมาสังเกตุการณ์เท่านั้นแหละ เท้าน้อยๆขาวๆของหมอติ๊บก็มาวางเกือยจะทาบทับบนใบหน้าผมพอดี เฮ้อ ถอนหายใจและก้มลงไปนอนบนพื้นที่แสนจะแข็งและเย็นยะเยือกต่อไปเรา ไอ้เด็กใจร้าย จำไว้เลยอย่าให้ถึงคิวเราเอาคืนบ้างละกันผมได้แต่บ่นพึมพำในใจเท่านั้นเอง ก่อนจะนอนดิ้นทั้งคืนจนรุ่งเช้า
รุ่งเช้าวันนี้ผมอดไปวิ่งจ๊อกกิ้งเหมือนทุกเช้าที่ผ่านมาเพราะรู้สึกว่าตื่นมาเช้านี้ผมจะมีอาการเคล็ดขัดยอกไปเสียทุกส่วน
แถมรู้สึกง่วงหงาวหาวนอนเพราะนอนไม่ค่อยจะหลับ จึงเดินลงมาจากบนบ้านด้วยอาการทุลักทุเล จนโดนแม่แซวในตอนเช้าของวัน
" อ้าว ทำไมเป็นงั้นละไม้ ไปสู้รบปรบมือกับใครที่ไหนมา " แม่หันมาถามผมหลังจากที่ผมเดินลงบันไดแล้วตรงมายังห้องครัวเพื่อหากาแฟแก้วเล็กๆ ดื่มขับไล่ความง่วง
จะบอกแม่ยังไงดีนะ ถ้าบอกว่าโดนจีจ้า เอ้ยหมอติ๊บถีบลงเตียง แม่คงได้หัวเราะลั่นบ้านเป็นแน่
" อ๋อ พอดีเมื่อคืนนอนดิ้นไปหน่อยอะแม่เลยพลัดตกเตียง นี่ยังปวดไม่หายเลย " ผมแกล้งตอบแม่ไปแบบนั้น ใครจะกล้าบอกละว่าโดนหมอติ๊บทั้งตบบ้องหู ไหนจะเอาหมอนฟาดหน้าหล่อๆนี้จนเกือบจะดั้งหัก แล้วตบท้ายด้วยการใช้เท้าน้อยๆถีบเข้าเต็มชายโครงลงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้นตั้งแต่เมื่อคืนยันเช้า
" อืม ดูท่าจะอาการหนักนะนั่น " แม่พูดขำๆก่อนจะเดินถือถ้วยโจ๊กไปให้พ่อที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โถงกลางของบ้าน ส่วนผมก็ได้แต่เดินเดี้ยงๆไปจัดการชงกาแฟกินเองเพราะเช้านี้เจ้าตัวเล็กไม่ยอมลงมาชงกาแฟให้ผมเหมือนเคยทั้งๆที่ผมพยายามส่งสายตาออดอ้อนแต่ไม่ได้ผลจนกระทั่งได้เวลาไปทำงานเขาจึงเดินตัวลอยออกจากบ้านไปโดยไม่ได้สนใจอะไรหมาเฝ้าบ้าน เอ้ย คนรักรูปหล่ออย่างผมคนนี้เลย ดูมันไร้ค่ายังไงไม่รู้วะเรา
หัวข้อ: เสื้อกาวน์เก่าๆ กับเราสองคน(Dr.Mike) จากนี้ จนนิรันดร์ [+อวสาน+] P.218 (อ่าน 2031293 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก