ถ้าถามว่าคุณกับข้าวรู้จักกันตอนไหน...
ตอบง่ายๆอย่างโง่ๆก็คือสมัยเรียนปีหนึ่ง แต่ถ้าถามเอาคำตอบชัดเจนกว่านั้นก็คือตอนรับน้อง
วันนั้นเป็นวันที่แดดแรงมากชนิดเรียกได้ว่าสามารถเผาประเทศกรุงเทพให้เป็นจุนได้ภายในสามวินาที ข้าวกำลังนั่งหอบอยู่ใต้หลังคาเต้นท์พยาบาลเพราะเป็นลมแดดบวกกับเมื่อเช้าเขาไม่ได้อาหารอะไรมาเลย ไม่แปลกที่จะล้มลงกลางสนามหญ้าเขียวๆ
ในจังหวะที่ข้าวรับน้ำเปล่ามาจากพี่ๆ ก็มีผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาหา บอกว่าเป็นเพื่อนร่วมเอกทั้งที่ข้าวไม่คุ้นหน้า และชายคนนั้นก็มานั่งข้างๆ
“ฉันชื่อคุณ” เขาเอ่ยขึ้นมา “เป็นคนที่อยู่ห้องข้างๆนาย ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เราข้าว มีอะไรเดี๋ยวจะเคาะประตูเรียกนะอย่างเวลาจะขอกินข้าวด้วย” ข้าวยกยิ้มให้คุณ จากนั้นก็นั่งเงียบไปหลายนาทีก่อนที่จะรู้ตัวว่ามีเรื่องตั้งใจจะถามแต่แรก “ว่าแต่ทำไมนายถึง...”
“โดดมาน่ะ มาวนแถวนี้เพราะรู้ว่าพวกพี่ว้ากแกคงไม่มาตาม” คุณโน้มตัวพิงกับเก้าอี้พลาสติกสีแดง “แล้วก็มาเห็นช็อตที่นายล้มลงไปพอดี หน้าทิ่มพื้นเจ็บมั๊ยนั่น”
“ไม่เจ็บก็บ้าแล้ว”
“เย็นนี้ว่างปะ? ฉันจะชวนนายไปบาร์สักหน่อย”
“สนิทใจแค่ไหนถึงชวนไปบาร์ทั้งที่เพิ่งรู้จักเนี่ย?” ข้าวส่ายหน้าหัวเราะ “ว่างตลอดแหละ ช่วงนี้เหงาๆยังไม่มีเพื่อน”
“จบรับน้องก็มีแล้ว”
“ไม่ค่อยมีใครอยากคุยกับเราเท่าไหร่น่ะ เห็นเราใส่แว่นแบบนี้ก็พากันยี๋แล้ว”
มันก็จริง ข้าวเป็นผู้ชายใส่แว่นตัวเล็ก ทรงผมกระเซิงดูไม่ดี แถมยังผิวขาวซีดอีก เลยไม่เป็นจุดสนใจมากเท่าคนอื่นๆ
แต่ทำไมกันคุณถึงรู้สึกว่าเขาคนนี้ถึงดูน่าเข้าหาอย่างประหลาด
เคยรู้สึกรึเปล่า แบบว่า เออ ไอ้คนนี้มันต้องมีอะไรมากกว่าที่คิดแน่ๆน่ะ?
“ไหนๆก็อยู่ห้องข้างๆกันแล้ว จะออกไปเมื่อไหร่ก็เคาะประตูเรียกด้วยนะ เราจะนอนเอาแรงก่อน” ข้าวค่อยๆลุกขึ้นเมื่อรู้สึกดีแล้ว “เจอกันนะคุณ”
ค่ำวันเดียวกันคุณก็เดินไปเคาะประตูห้องคนตัวเล็กกว่า ข้าวเปิดประตูออกมา และคุณก็สังเกตว่าภายในห้องของข้าวนั้นเต็มไปด้วยกล่องพัสดุจำนวนมากแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรในเมื่อไม่ใช่โกงการอะไรเข้าไปเกี่ยวด้วย ข้าวชวนคุณเข้ามานั่งรอในห้องเพราะข้าวยังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อนักศึกษาของตัวเอง คุณก็เล่นโทรศัพท์รอจนเห็นข้าวเดินออกมาอีกครั้งด้วยเสื้อเปิดไหล่กับกางเกงขาสั้นแลดูยั่วน้ำลายด้วยผิวขาวๆนั่น
ให้ตายสิ ถ้าไม่มีแว่นตานั่นกับผมที่พันกันนะ จะเป็นคนน่ามองแค่ไหน
“ข้าว”
“อือ?”
“ถอดแว่นออก”
“ทำไมอะ เรามองไม่เห็นนะคุณ”
“ผมได้หวีรึเปล่า?”
“เอ๊ะ หวีสิ”
“....” คุณส่ายหน้ากับคำโกหกหน้าด้านๆของข้าว จัดการดึงคนตรงหน้าให้นั่งลงกับเตียงแล้วตัวเองก็เดินไปหยิกหวีแปรงในห้องน้ำมาโดยพละการเพื่อหวีผมให้ “หวียังไงให้พันกันขนาดนี้ ดีนะที่ไม่ได้ไว้ผมยาวแบบผู้หญิง ไม่งั้นได้ตัดแน่”
“คุณ ไม่เอานะไม่ตัด”
“หยุดงอแงแล้วก็นั่งนิ่งๆ”
“ครับ...” ข้าวรับคำอย่างดี
พอคุณหวีผม (ที่ทั้งออกแรงกระชากหน่อยๆให้ผมที่พันกันหลุดออก ทั้งไปหยิบเจลใส่ผมมาจากห้องตัวเองมาแต่งให้) ของข้าวเสร็จ ก็เหลือเพียงแค่หน้าสวยๆที่มีแว่นจืดๆบังอยู่เท่านั้น
ยิ่งแล้วใหญ่..ยิ่งดูน่าจับกดแล้วใหญ่...“ไปบาร์เถอะ ฉันนัดเพื่อนเอาไว้ด้วย จะได้รู้จักกันไว้”
คุณและข้าวมาถึงบาร์ช่วงสองทุ่ม เป็นบาร์สไตล์คันทรี่คลับที่มีคนนั่งประปราย หนึ่งในนั้นคือกลุ่มนักศึกษาสามสี่คนที่มาจากคณะวิศวกรรมภาคเดียวกันกับคุณ
นั่งไปสักพักก็มีคนทักขึ้นมาว่าเมื่อวันก่อนที่มาก็เห็นรุ่นพี่นิเทศคนหนึ่งเมาเดินมาบ่นอะไรไม่รู้ที่หน้าโต๊ะพวกเขา จนมีผู้ชายอีกคนเดินมาตามแล้วลากกลับคอนโด เพื่อความปลอดภัยพวกเขาจะค่อยๆจิบไปเนื่องจากไม่อยากไปเรื้อนใส่ชาวบ้านให้โดนด่า
ข้าวตกใจที่กลุ่มเพื่อนของคุณให้ความสนใจกับเขาทั้งที่เพื่อนร่วมคณะไม่เคยหันมามอง
ส่วนคุณก็เริ่มจับสังเกตได้ว่าเพื่อนของเขามันมองข้าวด้วยสายตาแปลกๆ
“คุณ เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ไปด้วยสิ”
คุณเดินตามข้าวมาที่ห้องน้ำ ต่างคนต่างทำธุระ พอมาล้างมือเขาก็เหลือบเห็นแก้มแดงๆของข้าว อาจจะเพราะเริ่มกรึ่มๆแล้วก็ได้ แสดงว่าคออ่อนมากเลยทีเดียว อยู่นานกว่านี้มีหวังได้เห็นข้าวอาละวาด
คนเมามักจะขาดสติ ถ้าโชคดีหน่อยก็คือเมาแล้วหลับ ยกระดับอีกนิดคือเมาแล้วบ่น เลเวลหนักสุดก็คือเมาแล้วชวนทะเลาะ แถวบ้านคุณที่ต่างจังหวัดก็เคยมีลุงคนหนึ่งเมาจนไปหาเรื่องกับหมาข้างทาง (ย้ำว่าเป็นหมา) สุดท้ายตัวเองก็จบที่ได้แผลกัดเรียกสติกลับร่าง
“เดี๋ยวกลับก่อนนะ พอดีข้าวเริ่มเมาแล้ว สงสัยคออ่อน”
“เออ กลับดีๆ ระวังจะโดนคนเมาฉุดนะเว้ย”
คุณส่ายหัว อย่างข้าวคงไม่ฉุดหรอก เล่นซะเมาแล้วเหม่อมองหน้าต่างกระจกรถแบบนี้ คงมีปัญญาที่จะดึงคุณที่สูงกว่าหลายเซ็นมาจูบ
พอกลับมาถึงหอ คุณก็ขอโทษคนตัวเล็กกว่าตอนที่ล้วงเข้าไปในกางเกงเพื่อหากุญแจหอ เมื่อได้แล้วเขาก็จัดการส่งคนเริ่มเมาลงบนเตียง เตรียมหาผ้ามาเช็ดตัวให้ตามปกติที่เคยดูแลคนเมาสมัยมัธยม
“อือ...”
“ฉันจะเช็ดตัวให้”
“คุณ...? ถึงหอตอนไหนเนี่ย...”
“คงไม่ใช่แค่เริ่มเมาแล้วมั๊ง....” ท่าทางมันบ่งบอกว่าเมา ต้องแอบยกซดแน่ๆ
คุณค่อยไล่ผ้าเปียกน้ำไปตามร่างกาย เริ่มจากใบหน้า แขน แผ่นอกขาวๆ จนถึงขา ส่วนพื้นที่ลับให้เจ้าตัวไปจัดการเอาเองทีหลัง แต่พอคุณกำลังจะหันหลังกลับไปเก็บกะละมัง จู่ๆก็มีแรงดึงเอวมาจากคนข้างๆให้โน้มลงไปคร่อมตัวเอาไว้
“...ข้าว? ดึงฉันทำไม? อุ..!”
คุณตั้งตัวไม่ทันเมื่อข้าวยกตัวขึ้นมาจูบ ลิ้นร้อนๆพยายามสอดเข้ามาในโพรงปากคนข้างห้อง แต่คุณก็พยายามเหมือนกันที่จะต่อต้าน สุดท้ายก็เป็นข้าวที่ยอมแพ้ไป
“ทำอะไรของนายเนี่ย”
“....”
“....ฉันจะพยายามลืมแล้วกัน ถือว่านายไม่ได้ตั้งใจ ไปละ”
หลังจากนั้นข้าวก็ไม่ค่อยได้เห็นคุณอีก ไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นพยายามหลบหน้าหรือว่าไม่มีเวลามาเจอกันเสียมากกว่าแน่ ซึ่งก็คิดในแง่ดีเข้าไว้ว่าจะเป็นอย่างหลัง ถึงอย่างนั้นข้าวเองก็จำไม่ได้ว่าในวันที่ตัวเองเมานั้นทำอะไรลงไปให้คุณไม่พอใจลงไปมั๊ย
ให้ตายสิ
ข้าวกลับมาเป็นคนเดิม ผมยุ่งๆที่ไม่ได้หวีกับแว่นตาหนาๆ ผู้หญิงหลายคนก็เดินเข้ามาแกล้งบ้างตามประสาคนเอ็นดู ข้าวเป็นคนเก่ง เป็นคนน่ารัก พอได้อยู่ร่วมกันก็สบายใจเพราะคนตัวเล็กเป็นคนเก็บความลับเก่ง จะเล่าระบายอะไรให้ฟังก็ไม่มีทางจะไปบอกต่อคนอื่น
และในวันนี้ข้าวก็ตามเพื่อนไปที่ร้านเหล้ากลางเมือง ด้วยชุดเดิมที่เคยใส่ในวันที่ไปบาร์ครั้งแรก
“ข้าว แกใส่เสื้อแบบนี้ดูสวยมากเลยนะ แต่ฉันเสียดายหน้าแกว่ะ มานี่ ฉันจะแต่งให้” เจน เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มของตนเองหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางออกมา และก็มีลูกมือเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนข้าวเริ่มเวียนหัว ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเธอเอาอะไรมาปัดหน้าเขาบ้าง หรือเอาอะไรมาใส่ผมเขาบ้าง
“ดูดีขึ้นอีกหน่อย พรุ่งนี้หยุดฉันจะลากแกไปซื้อคอนเทคเลนส์มาใส่ ตัดผมใหม่ด้วยเลย ไอ้ผมยุ่งๆนี่ถ้าดึงแล้วตัดให้ยาวถึงต้นคอน่าจะเซ็กซี่น่าดู ว่ามั๊ย?”
ถามข้าวสักคำรึยัง....
แต่ข้าวก็เถียงไม่ได้เพราะในวันถัดมาเพื่อนสาวประเภทสองก็มาเคาะถึงประตูหอแล้วลากออกไปทั้งๆที่เสื้อยังเป็นเสื้อใส่เล่นเฉิ่มๆ เมื่อถึงสถานที่เพื่อนนัดเอาไว้ก็ลากเข้าไปตัดผมก่อนอย่างแรกแล้วถึงลากไปซื้อคอนเทคเลนส์
“...ข้าว...”
“อะไร? เราไม่ชินเลยอะ...”
“แกสวยมากว่ะ ฉันอิจฉา นี่ฉันมีเพื่อนเม็ดงามซ่อนรูปในหินใช่รึเปล่า”
ข้าวหันไปมองตัวเองในกระจก ก็เห็นว่าคนที่อยู่ในนั้นมีริมฝีปากบางเรียวได้รูป ตาไม่กลมเกินไปแต่น่าเอ็นดู ผมที่ถูกย้อมให้เป็นสีน้ำตาลประต้นคอนิดๆ ข้าวเองก็แปลกใจว่าแค่ถอดแว่นกับทำผมใหม่ก็เปลี่ยนเขาได้ด้วย
เพื่อนทั้งกลุ่มบังคับให้ข้าวใช้ครีมนั่นนี่นู่นสารพัดดูแลตัวเอง พร้อมกับกำชับว่าถ้าไม่มามหาลัยด้วยลุคนี้จะตัดเพื่อน ข้าวจึงจำใจต้องมาด้วยตัวตนใหม่ที่ทำให้ผู้ชายหันมามองเป็นแถบ
ไม่สะดวกใจเลยสักนิด..
สายตาที่ถูกมองมามันเป็นเหมือนการมองด้วยความอยากได้มากกว่าชื่นชม โดยเฉพาะหลายคนที่เข้ามาขอเบอร์กันโต้งๆแต่ข้าวก็ปฏิเสธไปเพราะตกใจ รู้ตัวอีกทีก็วิ่งหนีมาที่ตึกวิศวกรรมเสียแล้ว
ยิ่งกว่าเดิมอีก
เด็กวิศวกรรมหลายคนมองมาที่ข้าวประเมินว่า ‘มึงมาที่นี่ทำไม’ ข้าวเกิดอาการตัวสั่นหวาดกลัว ยิ่งรุ่นพี่ที่นั่งโต๊ะตรงนั้นมองมายิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่
“น้องคนสวยมาทำอะไรที่นี่เหรอ?”
“มีแฟนรึยัง?”
“ตัวสั่นเลย ไม่ต้องกลัวนะ”
“ขอโทษนะครับพี่ นี่เพื่อนผมเอง”เสียงที่ไม่ได้ยินมานานดังขึ้นจากข้างหลัง ข้าวหันไปก็เห็นว่าเป็นคุณ เพื่อนข้างห้องที่ไม่ได้เห็นหน้ามานานกว่าเดือนกำลังถือแก้วน้ำแดงอยู่พร้อมกับถุงข้าวกล่อง
“งั้นเหรอ ขอโทษที่แซวแล้วกัน ปกติพวกพี่ก็ปากอย่างนี้แหละ แล้วก็ไอ้คุณ มึงจะทำตัวเป็นพ่อเพื่อนมึงไม่ได้นะ หน้าดุเชียว”
“เรื่องของผมน่า ข้าว มากับฉัน”
“อะ อื้ม”
ข้าวเดินตามเป็นลูกเป็ดไปแถวๆลานจอดจักรยาน คุณมองหน้าไล่ลงมาถึงปลายเท้าแล้วก็มองหน้าอีกครั้ง น่าแปลกที่ข้าวไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนที่หลายคนมอง
“...เปลี่ยนไปนะ มีใครลากออกไปเปลี่ยนร่างเหรอ?”
“เพื่อนเราพาเราไปซื้อคอนเทคเลนส์กับทำผมใหม่น่ะ แต่เราไม่ชอบสายตาที่คนอื่นมองเราเลย...” ข้าวยิ้มแห้งๆ คุณเองก็คิดว่าหลายคนที่เดินผ่านก็มองข้าวเช่นกัน
เจ้าตัวน่ารักขึ้นเป็นกองขนาดนี้“เออ แล้วคุณหลบหน้าข้าวทำไมล่ะ?”
“ไม่ได้หลบ ฉันคงมีเรียนไม่ตรงกับนาย” แต่ก็จงใจหลบด้วยเพราะกลัวว่าข้าวจะจำได้ว่าตัวเองเคยดึงเขามาจูบแล้วอายจนไม่อยากเจอหน้าอีก
“งั้นเหรอ”
“อืม”
“...”
“...”
“เอ่อ...เราไปก่อนนะ”
“เดินดีๆล่ะ ใครทักก็ให้รีบหนีเลยถ้าไม่ใช่คนรู้จัก”
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ”
แล้วข้าวก็เดินจากไป...
คุณย้อนกลับมานั่งกับเพื่อนตัวเองที่ออกปากแซวกันใหญ่ว่าไปทักหนุ่มน้อยหน้าสวย พอบอกไปว่านั่นคือข้าว เพื่อนก็พากันเหวอยกใหญ่
“จริงเหรอวะ?! แม่งคนละคนเลย”
“กูเชียร์ให้มึงจีบข้าวว่ะ”
“เดี๋ยวนะ?! ทำไม?”
“ก็น่ารักซะขนาดนั้น เป็นกูกูก็จีบ”
“อีกอย่างคือมึงออกตัวปกป้องเขาด้วย”
จริงอย่างที่เพื่อนพูด คุณออกตัวปกป้องข้าวทันทีโดยไม่ได้คิดอะไร เพราะห่วงรึเปล่าในฐานะเพื่อนข้างห้อง? อาจจะใช่
“เขาไม่ชอบหรอก”
“โว๊ะ ไอ้นี่ ถ้าสักวันมึงหลงขึ้นมานะกูจะหัวเราะให้ดู”
“นี่ ทำอะไรอยู่?”
ข้าวกลิ้งไปมาในห้องของคุณหลังจากที่ไม่มีอะไรทำ สิ่งเดียวที่นึกออกคือการมาเคาะประตูห้องคุณตอนตีหนึ่งเพื่อมาดูบอลด้วยกัน
“เล่นเกม”
“เกมอะไรอะ”
“เกมดนตรีนี่แหละ มีระบบกาชา เกลือตลอด”
“อ่อ เล่นไปเถอะ เราว่าจะนอนแล้ว” ยังไม่ทันที่คุณจะได้ห้าม ข้าวก็กระโดดขึ้นเตียงชิงห่มผ้าไปเสียแล้ว พอจะไล่ให้กลับไปนอนที่ห้อง เจ้าตัวก็เล่นหลับสนิท
ช่วยไม่ได้ เตียงก็ใหญ่พอสองคนนอนอยู่ เบียดกันคงพอไหว
คุณปิดโทรทัศน์ ปิดไฟ แล้วค่อยๆแทรกตัวลงไปใต้ผ้าห่มเพื่อแบ่งพื้นที่นอนกับข้าว ต่างคนต่างนอนหันหลังให้กัน แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้คุณนอนไม่หลับเสียที เขาเลยพลิกซ้ายพลิกขวาอยู่อย่างนั้นจนข้าวรู้สึกตัว
“นอนไม่หลับเหรอ?”
“...”
“นี่เรารบกวนใช่มั๊ย?”
“...”
“งั้นเรากลับไปนอนห้องก็ได้” ข้าวค่อยๆลุกขึ้น แต่กลับเป็นฝ่ายคุณซะงั้นที่ดึงแขนของข้าวให้ลงมานอนที่เดิม
ที่เดิมที่ว่าหมายถึงแบบ
ปากประกบกันน่ะนะ
“!”
น่าแปลกที่พอปากประกบกัน เหมือนมีสัญชาตญาณดิบแล่นเข้าตัว คุณค่อยๆเผยอปากให้คนตัวเล็กกว่าแทรกลิ้นฉ่ำเข้ามากวาดของเหลว พอพวกเขาเดินล้ำเส้นกัน ทุกอย่างก็เริ่มเลยเถิด
แล้วในคืนนั้นทั้งข้าวและคุณต่างรู้ตัวว่าเป็นคนที่มีความต้องการสูงมากแค่ไหน
เช้าวันต่อมาพวกเขาไม่รู้ว่าจะมองหน้ากันในฐานะอะไร จะว่าเพื่อนก็ไม่ใช่ จะว่าคู่นอนก็ไม่เชิง
“..พวกเรา...”
“อืม...”
ต่างคนต่างไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไร แถมร่องรอยยังชัดเจนทั่วห้องขนาดนี้ ว่าแล้วก็พลันหน้าแดงขึ้นมา
“เอ่อคือ.../คือว่า...”
“....”
“นายพูดก่อน”
“คุณก่อนเลย”
คุณถอนหายใจ เขาเขยิบตัวเข้าใกล้คนที่กำลังเปลือยทั้งตัวบนเตียงมากขึ้นกว่าเดิม นี่ก็หลายเดือนแล้วที่พวกเขารู้จักกัน เพื่อนเชียร์ให้เขาจีบข้าวแต่เขาก็ไม่เคยจีบเลยสักครั้งเดียว ถึงจะแอบตามไปดูแลทุกที่(?)ให้ก็ตามเถอะ “คือว่าฉัน...อยากรับผิดชอบนาย”
“พูดเหมือนคุณทำให้เราเสียพรหมจรรย์” ข้าวหัวเราะเบาๆ ก็ใช่ว่าจะไม่รับรู้เลยว่าคุณวนเวียนกับชีวิตเขามากแค่ไหน ทั้งคอยมาปกป้อง ทั้งคอยเอาใจใส่ เพื่อนที่ไหนเขามาคุมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนี้กัน
“...ขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก อีกอย่างเมื่อคืนเราก็เข้ากันได้ดีด้วยนี่นา”
“เอ่อ...เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าฉัน...”
“เซ็กส์จัด เราเองก็เพิ่งรู้เหมือนกันนี่แหละ ก็นะ บางอย่างในตัวเรา เรายังไม่รู้เองเลย”
“...”
“ลองค่อยๆศึกษาไปด้วยกันมั๊ยล่ะ?”
“นายหมายถึง?”
“คบกัน...ดูสิ” ข้าวว่าแล้วก็ถลาตัวเข้ากอดคุณ “เราอยากให้มีคนเติมเต็มส่วนนายก็อยากเติมเต็ม ยุติธรรมดีออก”
“จะดีเหรอ? ความจริงเราเป็นแค่คู่นอนกันก็ได้นี่นา”
“ถ้าเป็นแค่คู่นอน เรากลัวว่าจะมองหน้ากันไม่ติด เป็นแฟนกันดีกว่าเนอะ” ข้าวยังคงถูหน้าเข้ากับกล้ามเนื้อสวยๆของคนที่เพิ่งนอนไปด้วยกัน “อีกอย่างคือเป็นแฟนกัน จะทำอะไรก็ไม่มีใครว่าด้วย”
“ก็ได้ ถ้านายต้องการอย่างนั้น ถ้างั้นวันนี้เราจะทำอะไรในฐานะแฟนดีล่ะ?”
“นอนก่อนดีกว่า ยังรู้สึกล้าอยู่เลย...ครั้งแรกนะ”
“ขนาดครั้งแรกยังจัดไปสามสี่ยก ถ้าชินแล้วจะขนาดไหนกัน”
ทั้งคู่หัวเราะให้รับวันใหม่และพากันนอนเอาแรงยาวๆ
จากนั้นไม่นาน ข้าวก็ย้ายข้าวของตัวเองไปห้องคุณ ส่วนคุณก็บอกกับเพื่อนตัวเองว่าคบกับข้าวแล้ว พอเพื่อนถามว่าไปคบกันตอนไหนอย่างไร เขาก็แค่อมยิ้มไม่ตอบอะไร
คบกันตอนที่ภาพตัดไปที่โคมไฟน่ะ
----------
ตัดมาที่ปัจจุบัน ข้าวกำลังอาบน้ำกับคุณอยู่ภายในอ่างกลางแจ้งส่วนตัวของโรงแรมแห่งหนึ่งที่ญาติห่างๆของคุณเป็นเจ้าของ
ความจริงจะว่าอาบก็ไม่ได้หรอก ก็เล่นเขย่ากันในน้ำซะขนาดนั้น
“อ๊ะ...คุณ ข้าวจะไม่ไหวแล้ว”
“ทนอีกนิดนะคนดี อ่า”
“อ๊ะ! อ๊า!”
ข้าวไม่สามารถทนได้ตามคำที่คุณบอก แต่พอได้ปลดปล่อยออกมากลางน้ำแล้ว คุณก็ปลดปล่อยตามออกมาบ้างเช่นกัน ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่จบง่ายๆเช่นในนิยายที่เสร็จในน้ำหนึ่งรอบ ไปต่อบนเตียงอีกหลายรอบ
“อีกครั้งนะ”
“คุณ...น้ำมันเข้าไปในตัวข้าว...”
“เดี๋ยวค่อยเอาออกนะ”
“อื้อ!”
นั่นแหละ ชีวิตวันหนึ่งของพวกเขา เรียน กิน มีเซ็กส์ นอน วนไปอย่างนี้ ถึงจะฟังดูหื่นไปหน่อยแต่นั่นก็เป็นแค่ส่วนเล็กๆเท่านั้น พวกเขาไม่ได้มีเซ็กส์เพื่อเติมเต็มความต้องการ มันเติมเต็มความรักที่มีให้กันมานานปีที่สาม
“อ๊า!”
แต่ก็ยอมรับว่ามันเป็นการเติมเต็มที่ลามกสุดๆเช่นกัน...
----------
“พี่เดือนได้ยินเสียงอะไรรึเปล่า?”
“หืม?”
“เสียงเหมือนคนร้องน่ะ”
“อืม...รึว่า”
ว่าแล้วกุมภ์ก็พลันหน้าแดงขึ้นมา ยิ่งฟังดีๆก็ยิ่งชัดเจน
นี่มัน...
“ผมว่าเราควรไปนอนที่ห้องอื่น”
“โธ่ ก็พ่อพี่ให้กุญแจห้องนี้มานี่ อีกอย่างก็คือห้องอื่นก็เต็มหมดแล้ว”
คนผมสีน้ำตาลจิปากอย่างหงุดหงิด ไอ้ห้องข้างๆนี่ไม่คิดจะเกรงใจเลยรึยังไง พี่เดือนเคยพูดว่ามีอ่างกลางแจ้งส่วนตัวของแต่ละห้องหรู แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีคนบ้าพอที่จะมาเล่นโล้เรือสำเภากันนี่นา!
“กุมภ์...”
“ครับ?”
“คืนนี้...เรามาเล่นด้วยกันดีมั๊ย?”
“เฮ้ยพี่! ไม่เอา! อุ๊บ!”
ใครอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้ ขอโทษนะ ขอตัดไปที่กระเป๋ากล้องบนโต๊ะแล้วกัน...
----------
น้องไม่อยากให้เรื่องนี้มี nc มากกว่านี้แล้วอะ มีเยอะๆมันเอียน (ความจริงคือน้องตัน คิดไม่ออก
)
รอบนี้ไม่มีน้องแพท แต่มีพี่เดือนน้องกุมภ์โผล่มาแทน ใครสงสัยว่าพี่เดือนน้องกุมภ์คือใคร จงตามไปอ่านนิยายน้องซะ น้องจะเรียกว่านี่คือการโปรโมททางอ้อม!!
ว่าแล้วตอนนี้น้องก็เปิดเทอมแล้ว อาจจะไม่ค่อยได้อัพเท่าไหร่เพราะมีงานต้องทำบวกกับตอนนี้ปั่นพี่เดือนน้องกุมภ์สุดชีวิตเพื่อให้จบภายในปีหน้า น้องจะได้ต่อเรื่องใหม่เลย ฮะว้ากกกกก
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] สุ่มกาชา (22/10/61 CH.3 Up) (อ่าน 11124 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก