BY BYM
แจ้งให้ทราบกันนิดนึงนะคะ เรื่องนี้ผู้แต่งได้เอาลงไว้ใน เวปอีกเวปค่ะซึ่งไปไกลมากแล้ว แต่เนื่องจากภารกิจส่วนตัวที่ยุ่งเหยิง
เลยไม่ได้เอาลงในเวบไหนอีกวันนี้ได้เริ่มเอาลงในเวปนี้เป็นเวปที่ 2นะคะ เนื้อหาบางส่วนที่เอาลงในเวปนี้จะลดๆบท NC ลงไป
เยอะหากต้องการอ่านแบบจุใจก็ลองไปหาอ่านในเวปโน้นได้ค่ะ
" กูมีนัดกับไลลาตอนทุ่ม จานวรรณามีอะไรสำคัญป่าววะ "
"ไม่มี " พิชญ์ กับเตชิน ตอบพร้อมกัน เห็นแบบนี้พวกผมเป็นแค่นักศึกษากันนะครับ อ่าวทำไมมองผมแปลกๆแบบนั้นล่ะ ก็ผมพึ่ง
จะอายุ20 เรียนปี3คณะบริหาร อ่อลืมบอกครับสองคนนี้เป็นเพื่อนกึ่งบอดี้การ์ดละครับประมาณนั้น พ่อผมทำธุรกิจหลักหมื่นล้าน
ยูโรครับ ไม่ใช่บาท ส่วนตัวผมเองก็มีกิจการของผม หาเงินจากไหนมาทำน่ะเหรอครับก็จากเงินค่าขนมที่พ่อผมให้ทุกเดือน ที่ผม
อยู่เมืองไทยเพราะคุณย่าเป็นคนไทยครับ คุณปู่ผมท่านเสียตอนที่ผมอายุ7ขวบคุณย่าเลยไม่อยากกลับไปอยู่ที่สเปนอีก คุณพ่อ
ผมเลยให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนท่าน แค่นี้พอก่อนนะครับประวัติคร่าวๆของผมน่ะ
"ดี... เก็บห้องวีไอพีไว้ กูมีเรื่องต้องคุยกับมินทร์...เป็นการส่วนตัว"
ร้านอาหารนี่ดีนะครับ อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยชื่อดังที่พวกผมเรียนอยู่ มีห้างสรรพสินค้าที่คน
ธรรมดาไม่ค่อยอยากจะเดินเท่าไหร่เพราะแพงหูฉี่ สนามกล์อฟ ยิมหรู เอาง่ายๆถ้าไม่รวยหลักสิบล้านคงมาเรียนที่นี่ลำบาก
เพราะที่นี่เรียนแบบอินเตอร์ครับตึกเรียนทันสมัย ทุกอย่างอำนวยความสะดวกขนาดโรงอาหาร ยังเป็นเซนเตอร์ของร้านอาหารชื่อ
ดังสารพัดมาเปิด
"ไอ้พิชญ์ เดี๋ยวเอาเอกสารบัญชีของทุกที่มาให้กูด้วยกูจะตรวจ แล้วไอ้เตมึงอีกคนกูบอกว่าให้ถ้าป๊ากูโทรมาให้บอกไปว่ากูเรียน
ห่าเสือกบอกไปได้ว่ากำลังเอาอยู่"
ไอ้เตหัวเราะก๊ากทันที
"จะให้กูโกหกนายท่านเหรอวะ แค่อ้าปากกูว่านายท่านก็รู้แล้วเหอะว่ามึงทำอะไร "
"หึหึ สรุปเรื่องน้องคิสจะเอาไงวะ พวกกูจะได้เตรียมงาน"
"ไม่ต้องทำ กูจัดการเอง " ไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เขาขบกรามแน่น ดวงตาเริ่มเย็นเยียบขึ้นมาอีก
"..............."
"บอกแล้วใช่มั๊ยว่าควรทำตัวยังไง"
"ไลลา ...."
ไอ้สองคนเงียบกริบทันที รู้กันเองว่าเจ้านายของตนถึงขีดสุดของความอดทนแล้ว แต่เรื่องคงไม่จบแบบง่ายๆ เพราะฝั่งตรงข้าม
เป็นถึงลูกของเพื่อนมาดาม ซึ่งทุกคนรับทราบกันโดยทั่วกันว่าใหญ่กว่านายท่านเสียอีก ผมโกรธจนหน้ามืด ปาโทรศัพท์ไปยัง
ผนังกระจกใสด้านข้าง จนกระจกร้านแตกละเอียด ภายในร้านเงียบกริบจนกระทั่งได้ยินแค่เสียงลมหายใจ
"จ่ายค่าเสียหายด้วย กูจะไปเคลียร์กับมัน แม้งหงุดหงิดชิบหาย "
ผมเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะยืดตัวเต็มความสูง195cm ร่างกายผมได้รับส่วนมากจากฝั่งของพ่อครับเลยดูเหมือนถึกและบึกบึน (ใช่
เหรอแกมันไม่ใช่ดูเหมือนนะได้ข่าวว่า) เพื่อนผมอีกสองคนลุกไปคุยกับเจ้าของร้านและ เอาบัตรเครดิตยื่นให้ ผมก้าวเท้ายาวๆจะ
ออกนอกร้าน เสื้อนักศึกษาสีขาวแขนยาวที่ผมพับแขนขึ้นมาเลยศอก ชายเสื้อออกมานอกกางเกงยีนส์สีซีดเริ่มเปียกชื้นไปด้วย
เหงื่อ ร้อนสัสอะ แดดประเทศไทยเห้อ คนในร้านมองมาที่ผมทุกคน พอจ้องกลับก็หลบหน้าหลบตายิ่งทำให้หงุดหงิดเข้าไปอีก
ชอบจริงชอบจังเรื่องชาวบ้านเนี่ย ผมกวาดสายตาดุๆ ทุกคนไม่กล้าจะสบตาด้วยซ้ำ
"ยกขานะ ยกขาเดี๋ยวนี้ ฮือๆๆ บอกให้ยกออกมาไง " เสียงแง๊วๆแว่วๆเข้าหูผม ไหนวะจากทางไหน
"หืออออ" ผมก้มลงมองหัวกลมๆผมสีดำออกน้ำตาลเข้ม มือทั้งสองข้างพยายามจะยกรองเท้าผมออก เพื่อนทั้งสองคนรีบเดินมาหา
"อะไร.." ผมก้มลงถามเสียงเย็น ก็ไอ้ตัวเล็กที่พยายามจะแทะรองเท้าผ้าใบคู่หรูของผม เอ้ยพยายามยกเท้าผมขึ้นมันดูจ้อยเหลือ
เกิน เหมือนเด็ก10ขวบเสื้อนักศึกษาสีขาวที่เห็นปุ๊บก็รู้ทันทีว่าเรียนที่เดียวกับผม นั่งพับขาออกจากกัน น้ำตาครับ น้ำตาหยดลง
รองเท้าผม
"บอกให้ยกเท้าขึ้นไง ไอ้บ้านี่ มึงเหยียบลูกกูอยู่อ้ะ" ผมนี่ถึงกับผงะ ลูกเหรอวะ ลูกใครทำไมกูไม่รู้สึกวะ ผมรีบยกเท้าขึ้นใจนี่วูบ
ไปละครับ
"........................." ไอ้ตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองผม หน้าขาวๆเล็กๆ เปื้อนมอมแมมไปด้วยน้ำตาและขี้มูก ครับอ่านไม่ผิดหรอกขี้
มูกจริงๆใสๆย้อยยืดจนจะเข้าปากมันอยู่ละ ปากแดงๆเล็กๆนั่นเม้มแน่น
"......................." ก็จะไม่ให้ผมเงียบได้ยังไงใต้ตีนผม เอ้ยใต้เท้าผมที่มันร่ำร้องเรียกลูกๆอยู่น่ะ ตุ๊กตาครับ ใช่แล้วมันคือตุ๊กตา
"ฮึก .. โถลูก....." ยังครับ มันยังรำพัน นึกไม่ออกกันใช่มั๊ยครับว่าตุ๊กตาอะไร ก็เจ้า muzi ยังไงล่ะ
ผมได้แต่ยืนมองมัน ส่วนมันก็นั่งขาแนบกับพื้นโยเย งอแงไปครับกับลูกของมัน เสียงสะอื้นฮึกๆไม่หยุด
หากต้องแก้ไขหรือจะติชมก็เข้ามาเม้นกันได้นะคะ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: รักร้ายๆผู้ชายคนนี้ตอนที่ 2 (อ่าน 2840 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก