ตอนสุดท้าย
:: ฉันช่วยเธอได้นะ ::
เสียงหญิงปริศนาที่โผล่ออกมาจากไหนไม่รู้ผมปิดเครื่องมือสื่อสารไปเเล้วเเถมไมค์ยังถูกทำลายไปเเล้วอีก น้ำตาผมเริ่มหยุดไหล แล้วเริ่มค้นหาที่มาของเสียง ไม่มีใครเลย นอกจากผม ลอว์ 7.2 ที่อยู่เเถวนั้น หรือว่าเสียงนี้เป็นเสียงของ 7.2 และเสียงนี้คล้ายกับว่าผมได้ยินเสียงนี้มาก่อนเเล้ว
:: ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่พ่อเเฝด2นั้นหรอก ท่าจำไม่ผิดเราพึ่งเจอกันมาไม่นานนี่เองนะพ่อหนุ่ม ::
ผมยังไม่ได้พูดอะไรออกไปเลยนะ การอ่านใจมันทำได้ขนาดนี้เลยหรอ ผ่านทางอุปกกรณ์เนี่ยนะ
:: หึหึ ไม่ใช่หรอกพ่อหนุ่ม ฉันไม่ต้องใช้อุปกรณ์ก็อ่านใจสิ่งมีชีวิตเเละสิ่งที่ไม่มีชีวิตได้หมดนั้นเเหละ ::
" แล้ว คุณเป็นใครกันแน่ครับ ?"
" พี่ชายน์ พูดกับใครน่ะ เเค่กๆ " ลอว์พูดเเทรกมา เเถมท่าทางลอว์ก็ไม่ไหวเท่าไหร่เเล้ว
" ไม่รู้สิ ตอนนี้ฉันขอเวลานอกก่อนละกัน เเกไปรักษาตัวเองซะเเล้วมาสู้กันใหม่ "
เเล้วเสียงเมื่อกี้ตกลงมันเป็นเสียงของใครกันเเน่
:: ฉันคือเทพีโคลโธ หนึ่งในสามกลุ่มเทพีมอยเร ผู้มีหน้าที่ปั่นด้ายเเห่งโชคชะตา ดูท่าเธอคงจะไม่รู้จักละสินะ ท่าบอกว่าฉันคือเเม่หมอดูที่หมู่บ้านที่เธอเคยไปช่วยบูรณโรงเรียนเมื่อตอนเธอปิดเทอมใหม่ๆละเธอพอจะจำได้ไหม ::
ใช่เเล้ว ผมไม่รู้จักเลยที่คุณเเนะนำมาตอนเเรก เเต่ตอนหลังนี้ผมพอจะรู้จักเธอนะ เอาเป็นว่าเธอคือหญิงวัยกลางคนคนนั้นนั่นเอง
" แล้ว ที่คุณบอกว่าจะช่วยผม คุณจะช่วยผมยังไงงั้นหรอ "
:: เอาเป็นว่าเธอมาคุยกับฉันต่อหน้าฉันเลยดีกว่า คุยเเบบนี้ฉันรู้สึกเสียอรรถรสยังไงก็ไม่รู้ซิ ::
ช่วงที่ผมกำลังกระพริบตานั้นผมก็โผล่มาอยู่ที่ไหนไม่รู้รอบๆมีเส้นด้ายหลากสีนับไม่ถ้วนห้อยอยู่ระโยงระยางเต็มไปหมด
" เดินมาทางนี้สิพ่อหนุ่ม "
ผมเดินฝ่าเส้นด้ายพวกนี้ไปเรื่อยๆ จนได้พบกับ ผู้หญิงสามคนกับเครื่องปั่นด้ายเก่าๆเครื่องหนึ่ง เเละหญิงกลางคน 3 คนนั่งจ้องเครื่องทอด้ายนั้นอยู่อย่างตั้งใจ หญิงคนเเรกคือคนที่ผมเคยรู้จัก คนที่สองเธอมีผมดำสนิทเเละตรงยาวสลวย ส่วนหญิงคนที่สามเธอมีผมสีน้ำตาลยาวถึงต้นคอ ทั้งสามคนถึงเเม้จะดูเป็นสาววัยกลางคนเเต่ก็สวยสง่างาม มีใบหน้าเรียวเเละขาวซีดทั้งสามคนมีใบหน้าคล้ายคลึงกันมากท่าเดาไม่ผิดเธอทั้งสามคนคือเเฝดสามอย่างเเน่นอน
" โอ้วมาเเล้วหรือ เชิญนั่งก่อนสิฉันมีน้ำชาเตรียมไว้ให้เธอด้วยนะ " คนที่ผมเอ่ยออกมาเเต่ตาของเธอยังจับจ้องเเละมือของเธอยังถักด้ายของเธอต่อไป
ผมนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้ ข้างๆผมมีเเก้วน้ำชาเเละขนมปัง 2 - 3 ชิ้นวางอยู่บนโต๊ไม้เก่าๆ
" ขอโทษที่เสียมารยาทนะจ๊ะที่ฉันมองสบตาเธอไม่ได้ฉันต้องดูแลงานของฉันเป็นพิเศษนะ เเต่ยังไงฉันก็มองเห็นเธอได้ด้วยนิมิตของฉันอยู่เเล้วละจ่ะ "
" อ้อ ครับ " ผมตอบเเบบงงๆ
" ฉันขอเเนะนำ คนที่นั่งตรงกลางชื่อว่า เทพีแลกคีลิศ ผู้มีหน้าที่ทอเส้นด้ายเเห่งโชคคชะตา ส่วนทางด้านขวาสุดนั่นชื่อว่า เทพีอโทรพอส เป็นผู้ที่คอยตัดเส้นด้ายเเห่งโชคชะตาจ่ะ "
" อ้อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ แหะๆ "
ตอนนี้หัวผมมีเเต่คำว่า งง งง งง งง และ งง มากๆ ผมหยิบน้ำชามาจิบเเก้คอเเห้งเเล้วก็วางเเก้วกลับที่เดิมอย่างรวดเร็ว
" เอ่อ เเล้วที่บอกว่าจะช่วยผม นี่ช่วยยังไงหรือครับ "
" อ้อ ใช่ ฉันมีข้อเสนอให้เธอนะ เธอรู้ใช่ไหมว่าช่วงชีวิตของเธอจะเเปลกๆหน่ะ "
รู้สึกพี่มิคจะเคยบอกนะเรื่องอะไรประมาณนี้เนี่ย ผมก็จำไม่ค่อยจะได้
" ครับ แล้วข้อเสนอที่ว่าคืออะไรหรือครับ "
" ฉันจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เธอฟังก็เเล้วกันนะ พวกฉันคือเทพีผู้คอยควบคุมชะตาของสิ่งมีชีวิตเเละไม่มีชีวิตทั้งหลาย ฉันผู้ปั่นด้ายจะเป้นผู้กำเนิดชีวิต ส่วนผู้ทอด้ายจะเป็นผู้ถักทอโชคชะตาในระยะการเติบโตของสิ่งมีชีวิตนั้นๆไม่ว่าจะร้ายหรือดี และผู้ตัดเส้นด้ายมีหน้าที่ทำการตัดโชคชะตาของสิ่งมีชีวิต ดังนั้นพวกเราจึงมิอาจละสายตาจากเครื่องทอด้ายของพวกเราได้ยังไงละ
พวกเรามีหน้าที่ทำเเบบนี้ไปเรื่อยๆ การตัดด้ายนั้นจะทำก็ต่อเมื่อเจ้าของโชคชะตาถึงเเก่ชีวิตจริงๆหรือที่เรียกว่าชราภาพไปเองนั้นเเหละ เเต่บางครั้งเส้นด้ายบางเส้นก็พันกันจนขาดเองไปเส้นใดเส้นหนึ่งโดยที่ยังไม่ถึงเวลาตัด ท่าเปรียบเปรยก็คือ เส้นด้ายสองเส้นที่ตัดกันก็คือ คนสองคนที่ฆ่ากันนั้นเเหละ ซึ่งก็มีเส้นหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้พาลจะเเย่งชิงตัดเส้นด้ายจำนวนมาก ซึ่งเป็นผลเสียเเก่เรามากเพราะผู้คนเหล่านั้นที่ถูกด้ายเส้นนั้นตัดยังไม่ถึงฆาตมากมายมหาศาล ใช่เส้นด้ายเส้นนั้นคือเจ้าแฝดคนพี่นั้นเเหละ
แต่ก็มีด้ายเส้นหนึ่งที่ขัดกับเส้นด้ายเส้นนั้นอย่างสูสีมากไม่เส้นใดก็เส้นหนึ่งต้องขาดเพราะอีกเส้นเเน่นอน เส้นด้ายเส้นนั้นคือเธอ รู้ไหม พวกฉันจึงไตร่ตรองเเล้วว่าหากพวกเราช่วยเหลือเธอคงจะเป็นการดีที่เราจะไม่ต้องเสียด้ายที่ยังไม่ถึงเวลาตัดมากมายเหล่านั้น เจ้าเเฝดพี่คนนั้นยังไม่ถึงฆาตเช่นกันพวกฉันจึงไม่สามารถตัดเส้นด้ายอันตรายนั้นได้ ยกเว้นซะจากมีคนขอกับพวกเรา เมื่ออดีตนานมาเเล้วอพอลโล่เคยขอให้เราช่วยชีวิตคนๆหนึ่ง
แล้วเจ้าปราถนาอะไรจากเครื่องรางนั้นละพ่อหนุ่ม หืม ? "
งงครับ เเต่ก็พอเข้าใจว่าเทพี่ 3 คนนี้มีหน้าที่กำหนดโชคชะตา สรุปคือทั้ง 3 องค์คือผู้ที่อยู่เหนือชาวรีลเอิร์ธาเนียที่ไม่สามารถควบคุมชะตาชีวิตได้งั้นสิ
เเล้วผมต้องขอให้เขาตัดเส้นๆนั้นสินะ
" งั้นฉันจะให้เธอสามารถคุยกับใครก็ได้ 2 คนเพื่อช่วยเธอปรึกษาละกันนะ คิดเอาละกันว่าอยากจะคุยกับใคร 2 คนเท่านั้นนะ "
เมื่อผมกระพริบตา ผมก็มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้อีกครั้ง ที่ๆมีเเต่ความขาวโพลน ไร้ซึ่งเงาและวัตถุต่างๆรู้สึกโหลงเหลงยังไงก็ไม่รู้เเหะ
คนที่ผมอยากคุยด้วยหรอ....
" ว่าไงไอ้หนู ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะ "
ชายร่างใหญ่คนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าผม ไม่มีคนเรียกผมว่าไอ้หนูมานานเท่าไหร่เเล้วนะ
" สวัสดีครับพ่อ "
ใช่ครับ คนเเรกที่ผมอยากปรึกษาด้วยคือพ่อของผมเอง
" นี่ลูกเลิกชอบไอ้มดเเดงเปลี่ยนมาชอบเซเลอร์มูนเเล้วหรอเนี่ย หืม ฮ่าๆๆๆ "
พ่อพูดพร้อมกับจ้องมาที่ชุดของผม ชุดหน้าอายนี่ เอ่อ =///=
" พ่อครับ คือว่าผมไม่ได้เป็นตุ๊ดจริงๆนะครับ เเต่ถึงผมจะชอบผู้ชายก็เถอะ เเต่ผมไม่ได้ชอบอะไรเทือกนี้หรอกนะครับ ฮ่าๆๆ เอ่อ "
" ฮ่าๆๆๆ พ่อไม่ว่าอะไรหรอกไอ้หนู พ่อรักทุกอย่างที่เป็นตัวเอ็ง เเต่เเกอธิบายให้เเม่เเกเอ็งละกันนะเรื่องไอ้หนุ่มกล้ามปูนั้นนะ "
" นี่พ่อรู้จักลีหรอครับ "
" โฮ่ พ่ออยู่ข้างๆเอ็งกับเเม่เอ็งเสมอเเหละไอ้หนู ว่าเเต่เเกนี่ก็ไม่เบานะทำให้ไอ้หนุ่มกล้ามปูนั้นมาตกหลุมรักได้ จะว่าไปเเกในชุดนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะไอ้หนู ฮ่าๆ "
" พ่อ ผมอายนะ -*- "
" นี่เอ็งเรียกลุงมดมาสิ เขาจะเป็นที่ปรึกษาให้เเกได้ดีเลยนะ "
" ลุงมดที่เจอตอนเด็กๆนั้นนะหรอพ่อ "
" โอ้ นี่ลูกสาวเจ้าหรือสมชาย น่ารักไม่หยอกนี่ " ลุงมดมาตั้งเเต่เมื่อไหร่นะ = = ทำไมลุงทำหน้าหื่นใส่ผม
" โว้ย นี่ลูกชายข้าโว้ยมันดุนะระวังมันโดดต่อยปากจะหาว่าไม่เตือน ฮ่าๆ "
" โอ้นี่ไอ้ซันชายน์เรอะ โตขึ้นเยอะนี่หว่า ลุงนึกว่าเจ้าจะเเข็งเเรงบึกบึนกว่านี้ซะอีก ตอนเด็กๆร้ายซะขนาดนั้น "
ขอโทษนะครับที่ผมไม่ได้เเข็งเเรงบึกบึนป่าเถื่อน - -*
" ท่าไม่ติดว่าเป็นผู้ชายนะข้าว่าจะหมั้นเอ็งกับมิคาเอลลูกคนเล็กของลุงซะหน่อย "
มิคาเอล ชื่อคุ้นๆ คงไม่ใช่พี่มิคหรอกนะ
" ใช่เเล้วมิคาเอลที่เจ้ารู้จักนั้นเเหละ มิคาเอล เมเทอริคัล บุตรเเห่งมาดอนยังไงละ "
" แปลว่าลุงมดคือท่านมาดอนวีรบุรุษของรีลเอิร์ธาเนียแถมยังเป็นพ่อของพี่มิคงั้นหรอ ! ทำไมพี่มิคไม่เคยบอกเลยละ "
" โอ้ ก็ไอ้มดดันเจ้าชู้ซะขนาดนั้นโดนเมียหลวงสั่งลูกให้ลืมๆไปนะซี่ ฮ่าๆๆ "
" น้อยๆหน่อยดิวะไอ้สมชายจะไปบอกเด็กมันทำไม ข้าเสียหายหมด ถึงมันจะจริงก็เถอะ " ตาลุงนี่นะวีรบุรุษ
" แล้ว เอ่อ พ่อ ลุงมด เเล้วกล่องนั้น เอ่อ ผมงงครับช่วยอธิบายทีได้ไหม "
" พ่อจะเล่าให้ฟังคร่าวๆเเล้วกันนะ เมื่อตอนลูกยังไม่เกิดแล้ว สมัยนั้นพ่อยังจีบเเม่อยู่เลย พ่อได้ช่วยคนบาดเจ็บไว้คนหนึ่งซึ่งก็คือเจ้ามดนี่เเหละ พอพ่อมารู้ทีหลังว่ามันคือมนุษย์ต่างดาวพ่อตกใจเล็กน้อยนะมันบอกว่าทำเเหล่้งพลังงานอะไรซักอย่างหายทำให้กลับดาวไม่ได้ ก็เลยอาศัยอยู่กับพ่อ เราก็เลยซี้กันนะไอ้หนู ส่วนตารางหมากรุกนั้นพ่อได้ไปเเข่งหมากรุกเเล้วได้ที่1มาก็เลยได้ของฟรีมาเห็นมันชอบก็เลยให้ๆมันไปนะ แล้วไม่นานมันก็กลับดาวไปเเต่ก็กลับมาเยี่ยมพ่อกับเเม่บ่อยๆนะ "
" เห็นยังงี้ข้าก็ได้เป็นวีรบุรุษของดาวข้านะโว้ย ความจริงข้าไม่น่าเป็นเลยก็เลยต้องมาอยู่ที่นี่เนี่ย คิดเเล้วข้าก็เสียดาย เห้อ ว่าเเต่ซันชายน์ เเกมีเเฟนยังวะ ดูเเลไอ้มิคาเอลให้ดีๆนะเว้ยลุงยกให้ "
" ลูกข้ามันมีหวานใจเเล้วโว้ย ลูกเเกอด ฮ่าๆๆ "
ผมนั่งฟังคนเเก่2คนนี้คุยทะเลาะกันไปมาก็เพลินดีนะ ฮ่าๆ ( ลุงเเกจะรู้ไหมว่าลูกชายเเกมีเเฟนเเล้วเเถมเป็นหลานชายเเกด้วย(ลูกพี่ไมคาเอล= =))
" ว่าเเต่ ไอ้หนู เอ็งมีธุระอะไรหรือวะที่มาหาเราถึงที่นี่ "
แล้วผมก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คุณพ่อกับลุงมดฟัง มีทั้งดี ร้าย มหัศจรรย์ ธรรมดา ปะปนกันไป
" ซันชายน์ ทำไมลุงถึงตั้งชื่อกล่องนั่นว่า HOPE OF EVOLUTION รู้ไหม ก็เพราะว่า การที่ลุงได้รู้จักมนุษย์อย่างพ่อแม่เจ้า ได้รู้จักวิถีชีวิตของมนุษย์อย่างจริงจัง ข้าก็รู้สึกได้ว่า การวิวัฒนาการณ์ของพวกเจ้าช่างวิเศษ คนรุ่นเก่า สร้างคนรุ่นใหม่ ดีบ้างร้ายบ้างตามความสามารถเเละโชคชะตา การวิวัฒนาการณ์ทางสติปัญญาอย่างรวดเร็ว ข้าเชื่อว่ามนุษย์จะต้องก้าวข้ามพวกเราไปได้เเน่นอนก้าวข้ามชาวรีลเอิร์ธาเนียเมื่อถึงเวลา ข้าจึงคิดว่ามนุษย์คือความหวังของการวิวัฒนาการของจักรวาลยังไงละข้าคงให้คำปรึกษาเจ้าได้เเค่นี้เเหละซันชายน์ "
" ไอ้หนู เอ็งจำได้ไหมที่พ่อบอกให้เอ็งเป็นคนดี ปกป้องคนที่อ่อนเเอกว่า เอ็งรู้ไหมคนที่อ่อนเเอเเบบไหนที่ควรค่าเเก่การปกป้องที่สุด คนที่อ่อนเเอด้านจิตใจและไร้ที่พึ่งยังไงละ ก็อยู่ที่เอ็งจะคิดเเล้วละว่าเอ็งอยากปกป้องคนอ่อนเเอคนไหนต่อไป พ่อภูมิใจนะที่มีเอ็งเป็นลูก "
" ขอบคุณครับ พ่อ ลุงมด ผมรู้เเล้วละครับว่าผมควรทำยังไงต่อไป ลาก่อนครับ หวังว่าเราคงได้เจอกันอีก "
" หวังว่าเเกจะพบทางที่ถูกต้องนะไอ้หนู พ่อรักเอ็งกับเเม่มากนะ "
" ผมกับเเม่ก็รักพ่อครับไปก่อนนะครับพ่อ ^^ "
เมื่อผมหลับตาเเล้วลืมตาอีกครั้ง ผมก็กลับมาอยู่ที่เดิม ดวงจันทร์ 7.2 กับลอว์
" พี่ชายน์ มาเเล้วหรอ ไปไหนมาอ่ะ " ลอว์ทักผมพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ คงคิดว่าเราต้องสู้กันอีกละสิ
" ลอว์ เราไม่ต้องฆ่าเเกงกันเเล้วละ พี่เจอทางออกเเล้ว "
ลอว์ทำหน้าสงสัยเล็กน้อย
ผมหยิบเครื่องรางนั้นออกมา มันส่องเเสงพร้อมรับคำขอจากผม ผมก้มหน้าเเละอธิฐานสุดใจของผม
:: นี่เธอเเน่ใจเเล้วหรอพ่อหนุ่มที่จะขอเเบบนี้ ฉันก็ทำให้ได้นะเเต่ว่าเธอจะต้องหายไปเองนะ ::
ใช่ครับ ผมต้องการขอให้ 7.2 ได้มีเส้นด้ายเเห่งโชคชะตาเส้นใหม่ แลกกับเส้นด้ายเเห่งโชคชะตาของผม
:: ได้เลยพ่อหนุ่ม ตามใจเจ้าปราถนา ผู้คนนับล้านจะกล่าวขานถึงเจ้า เจ้าจะไม่ตายแต่ก็ไม่ได้อยู่ เป็นตัวตนที่ไร้ตัวตนอยู่สุดขอบมิติทั้งมวล หายใจทั้งที่ไม่หายใจ มองเห็นทั้งที่ไม่ได้มอง เจ้าผู้เลือกจะเป็นผู้ทำลายโชคชะตาและมอบความหวังเเก่ผู้อื่น ::
ร่างกายของผมเริ่มเลือนหายไปทีละน้อย อีกไม่นานผมคงหายไปอย่างสมบูรณ์
" ลอว์ พี่ฝากดูเเลเเม่ด้วยนะ เเล้วก็ บอกให้ลีรอพี่ก่อนนะ ซักวันพี่จะกลับมา "
" พี่ชายน์ " ลอว์เรียกผมด้วยเสียงเบามาก เเละน้ำตาที่ไหลคลอออกมา
" เด็กน้อย โตเเล้วไม่ร้องให้เเล้วะครับ ดูเเลเเม่ให้ดีๆนะ ^^ "
ลาก่อน ทุกคน.
- - - - - - - - - ----- - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - ----- - - - - - - - - - -- - - - -- - - - - - - - - ----- - - - - - - - - - -- - - - -
8 ปีต่อมา
" คุณลีคะ ยินดีด้วยนะคะชนะคดีอีกเเล้ว สมกับเป็นทนายหนุ่มไฟเเรงจริงๆเลยนะคะ "
" ไม่หรอกครับส้ม ผมเเค่ทำสุดความสามารถเท่าที่ผมทำได้เอง "
" เอ่อ คุณลีสนใจไปดินเนอร์ฉลองกับส้มไหมคะเย็่นนี้ ส้มเลี้ยงเองค่ะเพื่อฉลองให้กับคุณลี "
" อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับผมมีธุระนิดหน่อยนะ "
" อ๋อ คะ เอ่อคุณลีค่ะเเล้วตุ๊กตากระบือน้อยราคาถูกๆนี่มันดียังไงกันคะ ฉันว่ามันดูเก่าเเล้วก็ไม่น่ารักเลยคะ ท่าชอบเดี๋ยวส้มหาอันใหม่ให้ไหมคะ "
" ไม่เป็นไรครับ มันเป็นของที่เเฟนผมให้มาเมื่อนานมาเเล้วนะ "
ผมพูดพร้อมกับจ้องมองเจ้าตัวน้อยบนโต๊ะทำงานผม 8 ปีเเล้วที่ผมรอคอยเขากลับมา เขาบอกให้ผมรอคอยเขาเเต่เขาก็ไม่ติดต่อผมมาเลย ถึงยังไงผมก็จะรอตราบใดที่เขายังบอกให้ผมรอ
ใช่ครับ ชายน์หายตัวไป 8 ปีเเล้ว ชาวรีลเอิร์ธาเนียได้ออกตามหาอย่างสุดความสามารถเเต่ก็ไม่พบเจออีกเลย วันนี้ผมต้องไปเยี่ยมคุณเเม่ของเขาหน่อยหนึ่งแล้วละ
ชายน์หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย จำเป็นต้องให้คนรู้จักยกเว้นพวกเราและชาวรีลเอิร์ธาเนียลบความทรงจำเกีี่ยวกับชายน์ให้หมด ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเเม่ของชายน์ด้วย ในตอนนี้ก็เหมือนกับว่า ชายน์ไม่เคยเกิดมาในโลกใบนี้นั้นเอง
เมื่อผมขับรถมาจอดหน้าบ้านของชายน์ เเม่ของชายน์ท่านเเก่มากเเล้วตอนนนี้ได้ปลดเกษียณมาอยู่บ้านเเล้วผมไม่รอช้าเดินเข้าไปในบ้านด้วยความเคยชิน
" สวัสดีครับคุณเเม่ "
" อ้าวมาอีกเเล้วหรอจ๊ะพ่อหนูรุ่นพี่ของเจ้าลอว์ "
" ครับผมอยากเเวะมาเยี่ยมคุณเเม่เเล้วก็มาทำธุระกับลอว์เล็กน้อยนะ "
" จ้าๆ นั่งก่อนสิจ๊ะ ลอว์ยังไม่กลับมาเลย ดรอว์เอ๊ยดรอว์ เอาขนมกับน้ำส้มมาให้พี่ลีสิลูก "
" ครับเเม่ "
เด็กหนุ่มผมดำสนิทตัวเล็กปากนิดจมูกหน่อยน่ารักน่าชังชื่อดรอว์คนนี้ อดีตเขาเคยเป็นมหันตภัยที่เคยคิดจะทำลายโลก เเละยังเป็นคนที่ชายน์สละชีวิตเพื่อให้เขาได้เกิดใหม่อีกครั้งเป็นเหมือนลูกของชายน์ ใช่เค้าคือ 7.2 นั้นเอง ตอนนี้ 7.2 คนนั้นได้เป็นคุณครูอนุบาลโรงเรียนเเถวนี้ไปเเล้ว
" พี่ลีมาเร็วจังนะครับ " ชายร่างเล็กผมมัดรวบสีน้ำเงินม่วงเดินเข้ามาอย่างทะมัดทะเเมง
" ร้อยตรีลอว์ ได้ข่าวว่าวันนี้จับยาบ้าได้กี่เม็ดนะ ฮ่าๆ "
" 1200 เม็ดเองครับ "
ตั้งเเต่ชายน์หายตัวไปต่อหน้าต่อตาเขาก็เปลี่ยนไป เข้มเเข็งขึ้นมาก ไม่เหยาะเเหยะเหมือนเเต่ก่อน คงเป็นเพราะได้รับคำสั่งจากชายน์ให้มาดูเเลคุณเเม่ ทำให้เขาต้องเข้มเเข็งขึ้น เเละตอนนี้เขาได้เป็นร้อยตำรวจในเมืองไทยเเละเป็นสายให้กับFBIอีกด้วย
" แล้วไบรท์กับเจนยังไม่มาหรอ "
" อีกสักพักนะครับ "
" ลอว์เอ้ย ลอว์เห็นกรอบรูปอีกอันที่เเม่วางไว้ไหมลูก " คุณเเม่มองดูที่วางกรอบรูปครอบครัวของเธอ
" ไม่มีนะครับม๊า มันไม่มีตั้งเเต่เเรกเเล้วครับ "
" อ้อ หรอจ๊ะ เเย่จังเหมือนเเม่ลืมอะไรสำคัญๆไปบางอย่าง พอคิดเเล้วอยากจะร้องให้จัง "
ทุกคนนิ่งเงียบ ให้กับประโยคนั้นของคุณเเม่ ผมขอโทษครับที่พาลูกชายเพียงคนเดียวกลับมาหาคุณเเม่ไม่ได้
" นี่ครับ น้ำส้มกับขนม "
" ขอบใจมากดรอว์ "
" ไม่เป็นไรครับท่าเทียบกับที่พี่ชายน์ทำเเล้วมันขี้ประติ๋วมาก "
;; กริ๊งงงงงงงงงๆๆๆๆๆๆ ;;
" สวัสดีครับนี่ลีพูดครับ "
:: โหลๆ นี่ลีหรอ วันนี้ผมกับเจนไปไม่ได้เเล้วนะ เจนจะคลอดเเล้วครับเจนจะคลอดเเล้วๆๆๆ ::
" อะไรนะครับ ยินดีด้วยนะครับนี่หมอไบรท์จะเป็นพ่อเเล้วหรอเนี่ย "
:: ครับๆ ผมขอตัวก่อนนะครับ ฝากขอโทษทุกคนด้วยนะครับ ตู๊ดๆๆๆๆๆๆ ::
เจนกับไบรท์ได้เเต่งงานกันเมื่อ3ปีที่เเล้ว เเละตอนนี้เจนกำลังจะให้กำเนิดทายาทเเล้วครับ ผู้ชายด้วยสิ
" งั้นเราออกเดินทางกันเลยดีกว่านะ "
" ครับ "
ผมลอว์และดรอว์เดินทางมายังรีลเอิร์ธาเนียเพื่อจะมารับข่าวดีวันนี้
" ไม่ได้เจอกันนานนะ " พี่มิคทักทายพวกเรา
" สวัสดีครับพี่มิค "
" คิดถึงผมไหมละ ^^ " ลอว์เดินเข้าไปกอดพี่มิคครับ คู่นี้เขาหวานจนผมอิจฉาเลย
" ทำไมจะไม่คิดถึงละ พี่โทรไปทำไมไม่รับสาย อยู่กับใครอีกละ มีมือถือไว้ตั้งปลุกอย่างเดียวหรอครับลอว์ หา !? "
" น่าๆ วันนี้เราน่าจะได้ยินข่าวดีกันไม่ใช่หรออย่าบ่นไปสิตาเฒ่า พี่เจนคลอดเเล้วนะ "
" ต๊ายย จริงหรอจ๊ะ ต้องไปเล่นกับตัวเล็กซะเเล้ว " พี่เจนนี่กับพี่เอลซ่าเดินมาคุยด้วย
" ครับ หลานต้องดีใจเเน่ๆเลย ว่าเเต่เมื่อไหร่สองคนนี้จะมีกับเขามั้งเนี่ยขึ้นคานเเล้วมั้ง? " ดรอว์เเซวพี่เอลซ่ากับเจนนี่ พี่เขาสองคนก็มองหน้ากันเเล้วทำท่าเหมือนจะร้องไห้เเล้วจ้องเขม็งมาที่ดรอว์
" ปากดีๆหน่อยนะยะดรอว์ เดี๋ยวมือฉันจะลอยไปโดนกะบาลเธอ เชอะ " สองคนพูดหร้อมกันเเล้วหันหน้าหนีเดินเข้าไปข้างในอาคาร
ภายในไม่กี่ปีดรอว์เรียนรู้ความเป็นมนุษย์เเละความสัมพันธ์กับคนรอบข้างของดรอว์ยังดีขึ้นเรื่อยๆ จนไม่มีใครจำ 7.2 จอมล้างวโลกได้อีกเเล้ว
พวกเราเดินเข้าไปในอาคารเเห่งหนึ่ง อาคารที่กำลังทำการวิจัยบางอย่างของชาวรีลเอิร์ธาเนีย กลางห้องมีรูปปั้นของชายน์อยู่เพื่อเป็นที่ระลึกถึงชายน์ ชายน์กลายเป็นวีรบุรุษชาวมนุษย์คนเเรกของรีลเอิร์ธาเนีย
" มากันเเล้วหรอ พวกเราค้นพบเเล้วๆๆๆ ดินเเดนนิพพานต์ สถานที่ๆชายน์น่าจะอยู่ยังไงละ ฮ่าๆ "
end.
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านมาตลอดครับผม จบแล้วกับนิยายเรื่องเเรกของผมขอโทษที่เเต่งได้ไม่ดีเท่าที่ควรครับ รักทุกคนครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
