สายตาทอดมองออกไปไกลจนได้ยินเสียงความคิดของตัวเอง ข้างๆตัวเองมีบุคคลที่ทำหน้าขับรถให้อย่างเงียบๆ ราวกับอยากปล่อยให้ช่วงเวลาหลุดลอยไป ไม่มีวันสิ้นสุด.....
เอี๊ยดด
เสียงล้อรถหยุดจอดบ่งบอกว่าเป็นสัญญาณให้ลงจากที่นั่งและเปิดประตูรถออกไป ผมเปิดประตูรถออกมายืนมองภาพทิวทัศน์ตรงหน้ากับคนข้างๆที่เดินลงจากรถมายืนใกล้ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมากุมมือผมแน่นและเดินตรงไปที่พื้นทรายละเอียดสีขาว ท้องฟ้าสีครามยามบ่าย เสียงคลื่นที่ดังซ่าๆ กระทบชายฝั่งอย่างนุ่มนวล สีฟ้าเข้มของพื้นทะเลราวกับปลอบประโลมเราสองคน
“น่าคิดถึงจังเนอะ ว่ามั้ย” คนข้างตัวเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา
“อืม” ผมเพียงตอบรับสั้นๆ
“นึกถึงวันที่เราไปเที่ยวทะเลกันครั้งแรกเลย จำได้เลยพวกเล่นน้ำจนดำขึ้น ฮ่าๆ”
“อืม”
“สนุกจริงๆเลย เวลาที่ชั้นมีนาย”
“อืม”
“เวลาที่อยู่กับนายชั้นมีความสุขที่สุดเลย”
“อืม”
“ถ้า.....มันเป็นแบบนี้ตลอดไปก็ดีหรอก...”
“........”
“ขอโทษนะ”
“...........”
“ขอโทษที่ทำให้มันดีกว่านี้ไม่ได้...”
“...........”
“ฮึก ขอโทษที่ไม่ได้ทำให้นายมีความสุข”
“..........”
ผมหลับตาพริ้มปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆพร้อมกับคนข้างๆ เราสองคนยืนกอดกันและปล่อยให้น้ำตาไหลลงไป แล้วนึกย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งไม่ว่าจะดีหรือไม่ สำหรับเราสองคนมันมีค่าที่สุด คิดถึงช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน...
คิดถึงตอนจับมือกัน
“ขอจับมือหน่อยดิ”
“คิดว่าจะให้จับง่ายงัย”
“โด่ จับเฉยๆเอง”
“จับแล้วห้ามปล่อยนะ”
“อืม จะจับไปตลอดเลย”คิดถึงตอนกินไอติมด้วยกัน
“เอารสกาแฟที่นายชอบ”
“จริงๆไม่ชอบกาแฟหรอก”
“เอ้า! แล้วชอบไร?”
“ชอบคนตรงหน้า”
“บ้า”
ทุกช่วงเวลาไหลย้อนมาราวกลับเทปที่โดยกรอกลับไปกลับมา
“ชั้นบอกให้หุบปากไง!!!! ไอ้ลูกไม่รักดี!!!”
“พ่อฟะ....”
“แกไม่ใช่ลูกชั้น!! อย่ามาเรียกชั้นว่าพ่อ!! เอาผู้ชายชั่วๆของแกออกจากบ้านของชั้นซะ!!!”
“พ่อ!!!!”.
.
.
“แม่ครับฟังผมก่อนครับ แม่”
“ชั้นไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แกจะเป็นยังไงก็เรื่องของพวกแก!!”
“แม่...”
“พวกแกอยากทำอะไรก็ทำไปเลย!!!!”
“ผมจะพิสูจน์ให้แม่เห็นว่าผมกับเค้า เรารักกัน!”
“หุบปากแล้วออกไปซะ!!!!!!”
“ผมจะทำให้แม่เห็นเอง”.
.
.
.
สุดท้ายแล้วทางออกของพวกเราคืออะไรกัน สิ่งที่พวกผมทำมาตลอกคือการหนีปัญหา หนีจากทุกๆอย่างๆแล้วพยามยามทำตัวให้พวกเขาเห็นว่าเราดีแค่ไหน เรารักกันแค่ไหน ทั้งๆทีบางทีผมเห็นเค้ายืนอยูตรงระเบียงแล้วอยากจะปล่อยให้เค้าร่วงลงไปเอง แต่อีกใจก็อยากจะกอดแผ่นหลังนั้นไว้ให้นานกว่าที่เป็น
“ชั้นทำดีที่สุดแล้ว ฮึก”
“ฮึก อืม”
“ชั้นทำดีที่สุดแล้ว ฮึก ฮือ”
“ฮือ อึก ชั้นรู้ ชั้นรู้”
“ชั้นไม่อยากปล่อยนายไปไหน ไม่อยากจากไปไหน ฮึก”
“ฮือๆ ชั้นรู้ๆ”
เขาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาของผมอย่างแผ่วเบา ผมกอบกุมใบหน้าคมเข้มนั้นไว้ด้วยสองมือแล้วจูบเขาอย่างแผ่วเบา เนิ่นนานที่ริมฝีปากเราสัมผัสกันมันเย็นเฉียบ เหมือนหัวใจของเรา
เขาจูงมือผมเดินออกไปที่ทะเล สัมผัสเย็นจากน้ำทะเลทำให้ผมสบตากับคนที่อยู่ตรงหน้าแล้วเราก็ยิ้มให้กัน เราค่อยๆเดินลงไป
“เชื่อใจชั้นมั้ย?”
“อืม”
“เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ”
“อืม”
“ชั้นจะไม่ปล่อยมือนายเด็ดขาด” เขาดึงผมเข้าไปกอดแน่น ผมกอดตอบเขาไป
“ชั้นไม่ปล่อยให้นายตกต่ำไปคนเดียวหรอก” ผมบอกเขาแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“นายเนี่ยฉลาดกว่าชั้นเสมอเลย ฮึๆ”
“ก็ถ้ามันจะตกต่ำกัน ก็ตกต่ำไปด้วยกันนี้แหละ”
.
.
.
.
โหยหาความเป็นจริงที่ไม่อาจเป็นจริงได้ จมปลักกับภาพอดีตราวกับเทปที่ถูกกรอกลับไปมา นึกถึงช่วงเวลาที่เคยอยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยสภาพที่เพ้อฝันถึงวันดีๆของกันและกัน เหมือนพวกเรากำลังฝันกลางวันที่ดำดิ่งลงไปจนพวกเราไม่อาจตื่นมาพบกับความเป็นจริง ที่ไม่เป็นจริงได้.....