คืนนี้ก็คงเหมือนกับทุกคืน
ปีศาจร่างโปร่งคิดอย่างเบื่อหน่ายนิดๆ มือเขย่าแก้วทรงสูงให้น้ำอำพันสีสวยราคาแพงไหลไปมาเล่น ก่อนจะจรดแก้วที่ปลายจมูกเพื่อดื่มด่ำกับกลิ่นหอมหวาน ใบหน้าน่ามองหลับตาพริ้ม รู้สึกเมาตั้งแต่ยังไม่ได้ดื่ม ทั้งๆ ที่เขาดื่มมันทุกครั้งที่มาด้วยซ้ำไป ปลายลิ้นแตะน้ำอำพันนิดๆ เพื่อลองเชิงและพบว่าอร่อยเหมือนเดิม
คิดได้ดังนั้นก็กลืนมันลงไปพรวดเดียวและถูกน้ำอำพันบาดคอทันที ความหวานซาบซ่านไปทั้งลิ้นพร้อมกับแอลกอฮอล์ในระดับสูงชวนให้ตาพร่า ตาสีแดงดุร้ายเริ่มกลายเป็นหวานเยิ้ม ผมเผ้าสีดำที่ไว้ยาวจนถึงหลังเริ่มยุ่งเหยิงเมื่อเจ้าตัวฟุบหน้าลงกับเคานเตอร์เพื่องีบเล็กๆ ก่อนจะเริ่มแก้วถัดไป
เหมือนทุกครั้งที่มา...
เขามักจะมากินไอ้น้ำแพงๆ นี่ประมาณสี่ห้าแก้วให้พอเมาแล้วค่อยกลับไปไหลตายที่บ้าน
สาเหตุที่ทำ? ไม่รู้สิ ก็แค่เบื่อน่ะ
เสียงเพลงจังหวะเร็วดังจนหูอื้อแต่ก็ไม่สามารถทำให้ร่างที่งีบหลับไปแล้วสะเทือนได้ ลองมาทุกวันหยุดแบบเขาสิรับรองต่อให้มีใครจุดระเบิดในร้านก็ยังหลับต่อได้
แกร้ง..
เสียงวางแก้วดังเบาๆ ข้างหู
ปีศาจร่างโปร่งยังฟุบเช่นเดิม ไม่สนใจแต่รับรู้ว่าข้างๆ มีตัวเองมีคนมานั่งด้วย
"อย่าเพิ่งหลับสิ" เสียงทุ้มว่าก่อนจะใช้นิ้วม้วนปลายผมอีกฝ่ายเล่น
สัมผัสเล็กๆ คล้ายกับกำลังเย้าแหย่ทำให้เขาที่ไม่ได้ง่วงอยู่แล้วยอมเงยหน้าขึ้นมามองนิ่งๆ
ถึงแม้ว่าตาจะฉ่ำเยิ้มก็เถอะ..
เขากระพริบตาปริบเมื่อมองปีศาจร่างถึกข้างๆ ตัวเองนั้นสวมหน้ากากกระต่ายเอาไว้ครึ่งใบหน้าเห็นเพียงริมฝีปากหนาที่กำลังฉีกยิ้มยั่วเย้าให้
น่าแปลกที่เขายิ้มตอบแทบจะทันที... และยื่นมือไปรับแก้วที่อีกฝ่ายยื่นมาให้
เห็นแก่กิน..? แน่สิ ของฟรีใครก็ชอบ ยิ่งกับเขาที่ถังแตกเพราะมากินน้ำสีสวยนี่บ่อยๆ ด้วย
"มาบ่อยเหรอ"
"อืม" เขาตอบสั้นๆ จรดแก้วที่จมูกและหลับตาพริ้มเหมือนเดิม
หอม.. หอมกว่าที่เขากินเป็นประจำซะอีก
"พอนนีสน่ะ"
ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้ว่าเขาสงสัยว่ามันคืออะไร
"มันไม่ใช่เหล้าของที่นี่"
เขายอมลืมตาขึ้นมามอง แต่กลับสบเข้ากับตาจุดไร้อารมณ์ของหน้ากากกระต่ายซะอย่างนั้น ทำเอารู้สึกแปลกนิดๆ แล้วกระดกพรวดเข้าไปรอบเดียวตามนิสัย
หวานมาก!!! อร่อยมาก!!!!
เขาอุทานในใจประทับใจจนตาลุกวาวใส่ปีศาจที่ยื่นของอร่อยๆ ให้
"ถ้าเจ้าอยากกินอีก" อีกฝ่ายยิ้มละมุน “ก็จูบข้าสิ” และยิ้มมากกว่าเดิมราวกับกำลังท้าทาย
ข้อเสนอที่ดูยังไงเขาก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบ ทำให้ปีศาจร่างโปร่งเม้มปากแน่น ลังเลอย่างที่ไม่ควรเป็น ทั้งๆ ที่ปกติเขาจะปฏิเสธแทบจะทันทีถ้ารู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัย
แน่สิร้านเหล้าที่เต็มไปด้วยคนเมาแบบนี้ เจ้าหาที่ปลอดภัยไม่เจอหรอก บ่อยครั้งไปที่เขาเห็นปีศาจบางตนลากเข้ามุมมืดแล้วทำอะไรต่อมิอะไรกัน
แล้วกับไอ้กระต่ายตาจุดนี่ล่ะ...?
นัยน์ตาสีแดงหวานฉ่ำมองกระต่ายตาจุดแล้วมองแก้วในมือ
แต่มันอร่อยมากเลยนะ
เสียงปริศนาดังก้องในหัว
พอนึกถึงรสชาติก็เผลอเลียริมฝีปากไปหนึ่งครั้ง รสชาติหวานๆ นั่นยังติดที่ปลายลิ้นอยู่เลย
“อืม” เขาครางในลำคอแล้วยิ้มหวานตอบ ทำไงได้ ไอ้น้ำพอนนีสอร่อยเป็นบ้า ไหนจะสติสตังที่เริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนเขาทิ้งความระวังตัวจนหมดอีก
จะยังไงก็เถอะ เขาก็เลิกกับไอ้งั่งบ้างานนั่นแล้วนี่นา ลองคนใหม่ๆ บ้างก็ไม่เลว อืมม เขายอมรับก็ได้ ไอ้ที่มานั่งกินย้อมใจทุกวันหยุดก็เพื่อทำใจเนี่ยแหละ
ตาที่หวานฉ่ำเริ่มติดจะเศร้านิดๆ เมื่อภาพใบหน้าหล่อเหลาของแฟนเก่าปรากฎขึ้นมาในหัว
ให้ตายสิ จนถึงป่านนี้เจ้านั้นจะกลับจากชายแดนรึยังนะ? ไม่สิ ไม่ เขาเลิกกับมันไปแล้ว ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก!
เขาคิดอย่างเดือดดาลแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้เจ้าหน้ากากกระต่าย
“ถอดหน้ากากออกสิ”
ปีศาจร่างโปร่งกระซิบเสียงอ้อแอ้ น่าแปลกที่วันนี้แค่สองแก้วเขาเริ่มเมาจริงจังแล้ว แต่แล้วเขาก็ต้องขมวดมุ่นเมื่อไอ้เจ้าของของอร่อยไม่แม้แต่ขยับตัว เอาแต่ยิ้มราวกับกำลังถูกใจนักหนา
“ถอดให้ข้าสิ”
เรื่องมากจริง!
เขาจิ้ปากยื่นมือไปดึงหน้ากากออกแล้วจูบทันที ไม่สนใจจะนั่งพิจารณาใบหน้าเจ้าของหน้ากากด้วยซ้ำไป
“...”
นี่มันจะนานเกินไปแล้ว!
เขาคิดอย่างหงุดหงิดเมื่อไอ้กระต่ายตาจุดมันรั้งหัวเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ไหนจะจูบที่ดุดันเหมือนโกรธแค้นใครมา โชคดีที่ในร้านเหล้านั้นมืดและเสียงดังพอ ทำให้เขาไม่รู้สึกอายนักเมื่อมันเกิดเสียงน่าอาย
แต่นี่มันจะอดอยากอะไรนักหนา!
เขาขัดขืนแต่มันก็ไม่ยอมปล่อยจนเขาเริ่มไหลตาม เผลอส่งเสียงครางอืออาออกมาด้วยหน้าแดงก่ำ
แต่จะว่าไป ทำไมมันคุ้นๆ นะ? สัมผัสมือหยาบโลนที่บีบคลึงอยู่ตรงแผ่นหลัง ไหนจะกลิ่นตัวน่าหลงใหลคุ้นจมูกนี่อีก อืมม เขารู้สึกว่ามันคุ้นมากแต่นึกไม่ออก สมองที่โดนความเมาครอบงำไปแล้วนึกออกแต่น้ำหวานที่รสชาติตราตรึงใจ
พอมันยอมปล่อยเขาก็ทวงทันที
“..เอามันมาให้ข้า” น่าแปลกที่แม้แต่เสียงของเขายังสั่น
อา.. เขาก็กินบ่อยนะ แต่ทำไมเขาถึงไม่คอแข็งสักที
“เรื่องสิ” ไอ้กระต่าตาจุดพูดเสียงเข้มพร้อมกระชากตัวเขาเข้าหาตัว
“อะไรของเจ้า! ข้าจูบแล้วก็เอามาสิ” ปีศาจร่างโปร่งโวยวายแม้จะถูกกักตัวในอ้อมกอด ตาที่หวานเยิ้มถลึงตามองอย่างดุร้าย ก่อนที่จะกลายเป็นเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นหน้าชัดๆ
“ไง” เจ้าของอ้อมกอดเอ่ยทักยิ้มแสยะ
“จะ เจ้า” แม้แต่น้ำเสียงยังสั่นเทา รอบนี้ไม่ใช่เพราะเมาแต่เพราะตกใจที่ไอ้แฟนเก่ามันมาอยู่ตรงนี้ไม่ใช่ชายแดนอย่างที่ควรเป็น!
“เจ้ามาได้ยังไง! ไม่สิ ข้ากับเจ้าเลิกกันแล้ว ไสหัวไปไกลๆ ไป้” เขาพูดพร้อมสะบัดมือไล่ชิ่วๆ อย่างถือดี ใบหน้าบูดบึ้งอย่างไม่พอใจ
“เลิก? เจ้าพูดเองเออเองทั้งนั้น! ข้าก็บอกแล้วว่าท่านคาร์บิลัสสั่งมา จะไม่ไปก็ไม่ได้หรอกนะ” ใบหน้าหล่อเหลาแยกเขี้ยวขู่แง่งๆ พยายามทวงคืนตำแหน่งแฟนคืนมา
“บอกว่าเลิกก็เลิกสิ!” น่าแปลกที่เสียงของเขาอ่อนลงไปหลายระดับเรียกว่าหวานเลยก็ได้
“แล้วนี่อะไร ออกมากินเหล้าคนเดียว เจ้าคออ่อนจะตายชัด บอกข้ามาว่าเจ้าได้ไปไหนกับใครไหม” พูดอย่างหึงหวงพร้อมดมร่างปีศาจขี้งอนฟุดฟิดเพื่อหากลิ่นแปลกปลอม
ไม่แน่ใจเพราะดีใจที่ปีศาจบ้างานกลับมาหรืออะไร เขาถึงฉีกยิ้มหวานแล้วโผเข้ากอดแทนคำตอบ “ไปสิ ครบหมดทุกคนในร้านแล้ว ทุกคนบอกว่าชอบข้ามาก”
คนฟังถึงกับกลอกตากับคำพูดไร้สาระ ไอ้ปีศาจคออ่อนนี่ชอบเพ้อเจอเวลาถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว คราวที่แล้วก็เป็นแบบนี้ ดีหน่อยที่เมาย้อมใจที่บ้านไม่ออกมาอ่อยใครแบบนี้
ไม่สิ ต่อให้อ่อย ก็ไม่มีใครกล้ายุ่งอยู่ดี ในเมื่อปีศาจนี่หน้าตาน่ามองก็จริงแต่ตาดุยังกับอะไร แรกๆ ตอนที่จีบเกือบจะตัวสั่นด้วยซ้ำไปเวลาเจ้าตัวถลึงตาใส่ แต่ใครจะไปรู้ล่ะเวลามองอ้อนๆ นี่น่ารักมาก ถึงตอนเมาจะตาหวานเหมือนกันก็เถอะ ซึ่งพวกปีศาจส่วนใหญ่รู้ทั้งรู้แหละว่ามีเจ้าของแล้ว ถ้าใครกล้ายุ่งจะถูกกัดไม่ปล่อยแน่
“ที่นี่หรือบ้าน” ปีศาจที่มีสถานะแฟนเก่าพูดเสียงแหบพร่า เมื่อโดนคนบอกเลิกเอาหัวถูไถที่อกราวกับกำลังออดอ้อน น้อยคนนักที่จะรู้ว่าปีศาจร่างโปร่งเวลาเมาแล้วชอบอ้อนเอามากๆ เหมือนกับเด็กยังไงยังงั้น ผมยาวสีดำตอนนี้ยุ่งเหยิงคลอเคลียใบหน้าไปแล้วเรียบร้อย
“บ้าน” กระซิบตอบพร้อมหัวเราะในลำคอ ตาสีแดงมองแฟนเก่าอย่างซุกซนและคล้องคออีกฝ่ายเอาไว้เชิงให้อุ้ม สารภาพตามตรงตอนนี้ได้เลยว่าแค่เดินให้ตรงเขายังทำไม่ได้เลย
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกับว่าที่ทำอยู่นี่ก็คือการออดอ้อนอย่างหนึ่ง ช่วยไม่ได้ ไม่ได้เจอกันตั้งเดือนนึงแน่ะ ปล่อยเขาเถลไถลจนจะกลายเป็นไอ้ขี้เมาไปแล้ว
"ครั้งหน้าห้ามเจ้าเป็นแบบนี้อีกนะ"
คนถูกเอ็ดยิ้มจนตาหยี
"เรื่องสิ"
ทำตัวเถลไถลแล้วถูกดุ ถูกทำโทษแบบนี้ มันตื่นเต้นจะตายไป และแน่นอนว่าเขาไม่มีวันพูดออกมาให้ปีศาจหื่นกามนี่ได้ยินแน่ๆ คิดดูสิแค่เจอกันแปปเดียว มันก็คิดถึงเรื่องแบบนั้นแล้ว
"ถ้ามีอีกรอบ ข้าจะล่ามโซ่เจ้าไว้"
"งั้นข้าก็จะชวนคนอื่นมาที่บ้าน"
"..เจ้า!" ร่างหนาขบเคี้ยวฟันกรอดๆ รวบตัวอีกฝ่ายขึ้นมาอุ้มแล้วสาวเท้าเร็วๆ เพื่อกลับบ้านและจัดการทำโทษที่อาจหาญออกมาเที่ยวเล่นนอกบ้าน
"เดี๋ยวสิ" เจ้าของนัยน์ตาดุทุบอกแฟนเก่าดังอั่ก "ข้ายังไม่ได้กินพอนนีสเลย!"
"นี่เจ้ายังห่วงกินอีกเหรอ" เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาพูดอย่างระเหี่ยใจ
"แน่นอน" ร่างโปร่งพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายหน้าแดงก่ำ "ถ้าเจ้าไม่เอาให้ข้า ข้าจะไปขอคนอื่น"
"เออ กินก็กิน"
พอได้คำตอบที่พอใจเขาก็ยิ้มหวาน
"แต่หลังจากที่ข้าทำให้เจ้าจำแฟนเก่าอย่างข้าได้น่ะนะ"
สิ้นคำพูดของแฟนเก่า ใบหน้ายิ้มแย้มก็หุบฉับเป็นขึ้นสีแทน
ใครใช้ให้ไอ้แฟนเก่ามันยืนยันคำพูดด้วยการจูบหนักๆ ที่หน้าผากล่ะ แค่นั้นยังไม่พอยังเอาหน้ากากกระต่ายตาจุดหน้าตายนั่นมาสวมให้เขาอีก
"กระต่ายน้อย" เสียงทุ้มว่า "ข้าจะกินเจ้าให้ไม่เหลือซากเลย" ก่อนจะแสยะยิ้มร้ายกาจ
คนถูกว่าเป็นกระต่ายน้อยก้มหน้างุดพยายามซ่อนรอยยิ้มกับความคิดน่าอายของตัวเอง
ความคิดที่ว่าอยากโดนกินมันซะตอนนี้ให้หายคิดถึงกันไปข้างแต่มันก็เป็นแค่ความคิดเท่านั้นแหละ ยังไงเขาก็มียางอายเหลือกันอยู
ปีศาจร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเมื่อออกมาจากร้านได้ พบว่าวันนี้ท้องฟ้าโปร่งเห็นดวงจันทร์ชัดเจนจนอดยิ้มน้อยๆ กับตัวเองไม่ได้
คืนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วสินะ
----------------
เขียนเล่นเนื่องในโอกาสวันเกิดค่ะ 55555 เลยเอาพลอตที่อยากเขียนมานานมานั่งเขียนซะเลย
หัวข้อ: [ เรื่องสั้น ] ค่ำคืนนั้นกับหน้ากากกระต่าย (อ่าน 1506 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก