-
แจ้งข่าวขยายระยะเวลาสั่งจองพร้อมโอนเงิน
เนื่องจากมีน้องๆ หลายคนอยากสั่งสองหนังสือ แต่กลัวไม่ทัน
ทำให้ผมคิดว่าจะขยายระยะเวลาสั่งจองพร้อมโอนออกไปอีก 1 เดือน
เพื่อให้น้องๆ กลุ่มนี้มีโอกาสได้หนังสือที่อยากซื้อ
หวังว่าคงไม่ว่าอะไรนะครับ และหวังว่าคงเข้าใจผมครับ
แต่คนที่สั่งและโอนก่อนกำหนดการเดิม ผมจะมีของแถมพิเศษให้นะครับ
เพื่อทดแทนระยะเวลาที่เลื่อนออกไป
เป็นสั่งจองได้ตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 25 สิงหาคม 2554
ส่วนหนังสือจะได้ปลายเดือนสิงหาคม 2554 แทนครับ
ขอบคุณและขออภัยที่ต้องเลื่อนวันมา ณ ที่ีนี้
นัท (nataxiah)
ประกาศเปิดจองรวมเล่ม
เรื่อง มนต์รักบ้านทุ่ง หรือ ลุงปู่ เรื่องนี้กำลังจะจบแล้วครับ อีกไม่กี่ตอน
ผมจะทำการรวมเล่มขึ้น อ๋อ คนอ่านที่อ่านอยู่ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมลงจนจบแน่นอน
เมื่อลงจนจบแล้วจะไม่มีการขอลบหรือเปลี่ยนแปลงอะไรทั้งสิ้นครับ
แต่ว่าในรวมเล่มจะมีการเพิ่มเติม ดังต่อไปนี้
1. มีการเีรียบเรียงเนื้อหาใหม่ให้อ่านได้ลื่นไหลมากยิ่งขึ้นและสนุกมากยิ่งขึ้น
2. จะเพิ่มตอนพิเศษเข้าไปตอนท้ายอีกทั้งหมด 3 ตอน (ไม่เกี่ยวกับตอนพิเศษที่ลงไปแล้วนะครับ)
2.1 บทสรุปของ ธร กับ คีย์ หลังจากคีย์เรียนจบแล้ว
2.2 บทสรุปของ รัก กับ แดง
2.3 บทสรุปของ นพ กับ เต้
3. ของสมนาคุณ (ขอยังไม่บอกนะครับ ตัดสินใจอยู่)
รับการเปิดจองพร้อมโอนเงินตั้งแต่ วันที่ 1 มิถุนายน 2554 ถึงวันที่ 15 สิงหาคม 2554
หนังสือจะเป็นทั้งหมด 2 เล่ม เล่มละ 320 หน้า ราคา 350 บาท รวม 700 บาท
ค่าจัดส่ง ชุดละ 50 บาท รวมต่อชุด 750 บาท
สนใจสั่งจองได้ที่ PM หรือ snats44 แอท gmail.com
ขอรายละเอียดเพิ่่มเติมได้ที่เดียวกันครับ
ขอบคุณที่รักกันเสมอมานะครับ และหวังว่าจะได้ตลอดไป
ปล.ถ้าไม่สะดวกก็แจ้งไว้ทีนี่เลยก็ได้ครับเดี๋ยวผมติดต่อ PM กลับไปหาเอง :pig4:
เอาภาพปกมาฝากครับ ทั้งสองเล่มเลย
(http://upic.me/i/h1/ez841.jpg) (http://upic.me/show/25464648)
(http://upic.me/i/zs/a1362.jpg) (http://upic.me/show/25465274)
คงถูกใจกันนะครับ
**************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
.........................
ดีครับผม
วันนี้คึกเลยเอาเรื่องใหม่มาให้ลองอ่านอีกเรื่องนึง หวังว่าคงให้การต้อนรับนะครับ :impress:
ยังไงก็อย่าลืมเรื่องเก่าซะก่อนนะครับ เรื่องรุ่นน้องวุ่นรัก ก้กำลังถึงตอนสนุกเลย :teach:
....................
ตอนที่ 1 เปิดตัว
ภูธรหนุ่มนักพัฒนากรวัยเบญจเพส เป็นหนุ่มหล่อหน้าคมเข้ม คิ้วหนาตาโตจมูกโด่งเป็นสัน ผิวออกสีแทน เป็นที่สนใจของสาวๆทั้งหลาย
ธรเลือกที่จะกลับมาทำงานที่บ้านเกิดแทนที่จะทำงานอยู่ในกรุงเทพฯ ทั้งๆที่หลังจากที่เขาเรียนจบก็มีบริษัทมากมายมาติดต่อให้ไปทำงานด้วย บ้านเกิดของธรอยู่ที่จังหวัดสระแก้ว เพราะยังเป็นจังหวัดที่มีการทำเกษตรกรรมกันอยู่เยอะมาก ธรกลับมาช่วยพัฒนาในส่วนที่เป็นการเกษตรชีวะภาพ เพื่อลดการใช้สารเคมีในการเพาะปลูกต่างๆ
ธรทำงานในไร่ห่างจากตัวเมืองมาหลายสิบกิโล เขาจึงพักอยู่ที่นั่นด้วยเลยพร้อมกับคนงานสองสามคน ในไร่ที่เขาอยู่มีพื้นที่ประมาณ30ไร่ มีบ้านหลังใหญ่สำหรับเขาอยู่ตรงกลางไร่ แล้วก็มีบ้านคนงานหลังเล็กสองสามหลังอยู่ด้านท้ายของไร่ เขาขุดสระน้ำขนาดใหญ่ไว้เพื่อเลี้ยงปลาและมีน้ำไว้รถต้นไม้เวลาหน้าแล้ง ที่ริมสระมีศาลาทรงไทยไว้นั่งตากอากาศตอนเย็น
ในไร่ของธรทำเป็นแบบเกษตรแบบผสมผสาน ปลูกทั้งไม้ยืนต้นพวก มะม่วง ขนุน แล้วยังปลูก แคนตาลูป แก้วมังกร ส่วนด้านหลังยังปลูกมันสำปะหลัง กับอ้อย ไว้เป็นแปลงสาธิตให้เกษตรกรคนอื่นเข้ามาดู เกี่ยวกับการให้ปุ๋ยชีวะภาพแทนปุ๋ยเคมี
“นายครับนาย วันนี้นายมีนัดกับคุณสุเมธในจังหวัดไม่ใช่หรือครับ” แดงลูกน้องคนสนิทของธรเข้ามาเตือน
“เออ ผมรู้แล้ว เดี๋ยวผมขอผสมปุ๋ยถังนี้ให้เสร็จก่อน” ธรพูดทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาคนส่วนผสมในถังพลาสติกสีฟ้าใบใหญ่
“งั้นเดี๋ยวผมไปเตรียมรถไว้ให้นะครับนาย” แล้วแดงก็เดินออกไป
ธรนั่งทำปุ๋ยชีวะภาพสักพักก่อนไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เพราะวันนี้เขาต้องไปพบกับสุเมธนายทุนรายใหญ่ของจังหวัด ที่นัดเขาไปเห็นบอกว่ามีเรื่องจะขอร้องบางอย่าง ธรเองก็ไม่อยากปฏิเสธ เพราะว่าสุเมธเขาเป็นคนช่วยสนับสนุนโครงการมาตลอด
“สวัสดีครับคุณสุเมธ” ธรยกมือไหว้สุเมธ เมื่อเขาเห็นว่าสุเมธมายืนรอเขาที่หน้าบ้าน
“มาเลยคุณธรผมกำลังรออยู่เลย เข้าไปกันในกัน” สุเมธเดินมาโอบไหล่ธรให้เดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ของเขา
“แต่ว่าคุณสุเมธมีอะไรให้ผมช่วยหรือครับ” ธรถามขณะที่เดินเข้ามาในบ้าน
“ผมว่าเดี๋ยวเราไปคุยกันที่โต๊ะกินข้าวดีกว่า ภรรยาผมเขาจัดไว้เรียบร้อยแล้ว”
“สวัสดีครับคุณสุภา” ธรยกมือไหว้สุภาภรรยาของสุเมธที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่
“มาเลยค่ะคุณธร จัดโต๊ะเสร็จพอดี” สุภาหันมายิ้มให้ธร
ระหว่างที่นั่งทานข้าวและคุยเรื่องโครงการที่ธรทำสักพัก
“แต่ว่าคุณสุเมธมีอะไรจะให้ผมช่วยหรือครับ” ธรหันไปถาม :m28:
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ เพียงแค่ผมอยากให้คุณธรนะสอนลูกผมหน่อย จะพูดยังดีละแม่มึงพูดหน่อยสิ” สุเมธหันหน้าไปบอกภรรยา
“แหม จะพูดไปก็อายนะค่ะ :o8: คือว่าลูกของเรานะค่ะตอนนี้เรียนอยู่เมืองนอก ทำอะไรก็หัวนอกไปหมดแล้วเราสองคนก็ตามใจเขามากด้วย” พูดถึงตอนนี้สุภายิ้มอายๆ ธรก็ได้แต่ยิ้มรับแต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี :confuse:
“แล้วปีนี้เค้าจะกลับมาบ้าน เราเลยอยากให้เค้าเรียนรู้เกี่ยวกับงานที่เราทำบ้าง แต่ถ้าอยู่กับเราสองคนคงจะทำไม่ได้แน่นอน เราเลยคุยกันว่าจะเอาไปฝากไว้กับคุณธร กะจะวานให้คุณธรสอนให้หน่อย” สุภาเล่าต่อ
“แต่ว่าลูกคุณเขาจะยอมหรือครับ ผมนะไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว” ธรยิ้มตอบ
“ไม่ยอมก็ต้องยอมแหละครับ เดี๋ยวผมบังคับมันเอง แต่ว่าคุณธรจะทนมันไหวหรือเปล่า มันทั้งดื้อทั้งเอาแต่ใจตัวเองมากเลยนะครับ ขนาดพวกผมเป็นพ่อกับแม่มันมันยังแผลงฤทธิ์ใส่บ่อยๆเลย” สุเมธทำหน้ากังวล
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ ถ้าไม่ไหวยังไงผมจะรีบเอามาส่งคืนเลย” ธรยิ้ม สุเมธกับสุภาถึงกับหัวเราะออกมา :m23:
“ยังไงผมก็ขอบคุณคุณล่วงหน้าแล้วกัน มันกลับมาอาทิตย์หน้านี่แหละครับ เดี๋ยวผมจะพามันไปส่งในไร่คุณเลยแล้วกัน” สุเมธยิ้มอย่างมีความสุขตอนนี้
“ได้ครับยังไงคุณสุเมธก็โทรบอกผมล่วงหน้าหน่อยแล้วกันนะครับ แต่ว่าลูกคุณชื่ออะไรครับ” ธรถาม
“เออ ผมก็ลืมบอกไปมัวแต่ดีใจที่จะเจอคนกำหลาบมันสักที มันชื่อคีย์ครับ”
“แต่ผมสงสัยอย่างทำไมคุณสุเมธถึงไว้ใจผมละครับ” ธรสงสัย :m28:
“ก็ผมเห็นคุณเป็นคนดีไง ทั้งขยันทั้งมีน้ำใจนิสัยก็ดีใครๆที่พูดถึงคุณมีแต่ชมให้ผมฟังทั้งนั้น ผมยังคิดเลยว่าสนับสนุนไม่ผิดคนเลย” สุเมธยิ้มภูมิใจกับสายตาของตัวเองที่มองธรถูกตั้งแต่ครั้งแรกที่ธรเข้ามาขอเงินทุนสนับสนุนโครงการ
ธรนั่งคุยต่ออีกสักพักก็ขอตัวกลับไร่เพราะเริ่มมืดมากแล้ว ระหว่างทางที่กลับมาธรก็คิดตลอดว่าสุเมธคิดยังไงถึงได้อยากฝากลูกให้เขาดูแล เขาคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกเขาเลยเลิกคิดมันไป
คีย์นักเรียนนอกอายุ18ปี ลูกของสุเมธกับสุภา ทั้งสองคนรักลูกมากกลัวลูกลำบากเลยตามใจทุกอย่าง จนคีย์เป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง คีย์เรียนเมืองนอกมาตั้งแต่เด็ก จึงออกเป็นคนที่กล้าคิดกล้าทำและกล้าแสดงออก ปีนี้คีย์จบ high school สุเมธกับสุภาเลยอยากให้กลับมามาเรียนที่เมืองไทย เพราะอยากอยู่ใกล้ลูกชายแต่ก็กลัวลูกชายไม่ยอม
สุเมธกับสุภาเลยวางแผนจะดัดนิสัยคีย์โดยการให้ไปอยู่ช่วยงานในไร่กับธร เพราะหวังว่าจะให้ลูกชายได้เจอความลำบากเสียบ้าง
……
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
“ฮัลโหล พ่อมาถึงยังครับ ผมลงจากเครื่องมาแล้วนะ” คีย์ทำเสียงไม่ค่อยพอใจ :m16: เมื่อออกมาจากสนามบินแล้วไม่เจอใคร
“ถึงแล้วลูก แล้วตอนนี้อยู่ตรงไหนละ” สุเมธรีบบอก
“ผมอยู่ประตู 5 มาเร็วๆนะ” คีย์ก็วางสายทันที
สุเมธเดินมาถึงก็เห็นลูกชายกำลังทำหน้าไม่พอใจอยู่เลย :m31:สุเมธเดินยิ้มไปหาลูกชายสุดที่รักทันทีเลย
“เป็นไงลูกเหนื่อยมากไหม” สุเมธทัก
“เร็วๆเถอะพ่อ ผมอยากกลับไปนอนเต็มทีแล้ว” คีย์ทำหน้าไม่พอใจ :m16:
สุเมธรีบให้ลูกน้องถือกระเป๋าของคีย์ แล้วพาคีย์มาขึ้นรถเพื่อกลับบ้านทันที
......................
ฝากติดตามต่อกันด้วยนะครับ
-
:mc4: รับเรื่องใหม่
+1 เป็นกำลังใจ
-
:mc4:เรื่องใหม่
หนุ่มบ้านนากะนักเรียนนอก
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ ถ้าไม่ไหวยังไงผมจะรีบเอามาส่งคืนเลย”
:laugh:
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
มาเจิมเรื่องใหม่คะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เย้เย้ เรื่องใหม่มาแล้ว มาต่อเร็วๆนะครับ อยากรู้ว่าเจอกันแล้วจะเป็นยังไง
-
อย่าลืมเอากฏมาแปะไว้ด้วยนะจ๊ะหนู
อ้อ เด๋วนี้ไม่ต้องจ่าหัวเรื่องอีกต่อไปแล้วนะ
ตามนี้นะคะ
เจ้สอง โมดุฯ ห้องนิยาย
-
:mc4: มาลงชื่ออ่านเรื่องใหม่จะ
-
มาต่ออีแเร็วๆ เลยค่ะ อีป้าแก่ๆ อยากอ่านอีก เปิดตัวได้สวยชวนติดตามสะแล้ว 555 +1 กำลังใจค่ะ
-
เจาะไข่แดงเรื่องใหม่ด้วยคน :pig2: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดด...เรื่องใหม่...อ่ะ...น่าสนุกมาก ๆ
พล็อตเรื่องน่าสนใจสุด ๆ เลย หนุ่มบ้านไร่ vs นักเรียนนอก
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะฮะ...อย่าลืมมาต่อเร็ว ๆ น้าาาา XD
พีเอส ,, สะดุดตาสะดุดใจกับชื่อและบุึคลิกนายเอกนี่แหล่ะ...555555555555
ขอให้เป็นอย่างที่คิดไว้นะ...หึหึหึ - -+
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อย่าลืมเอากฏมาแปะไว้ด้วยนะจ๊ะหนู
อ้อ เด๋วนี้ไม่ต้องจ่าหัวเรื่องอีกต่อไปแล้วนะ
ตามนี้นะคะ
เจ้สอง โมดุฯ ห้องนิยาย
แก้แล้วนะครับ ขอโทษนะครับทีแรกลืมจริงๆ
วันนี้เดินทางมา ตจว เลยไม่ได้เขียนตอนใหม่เลยครับ
พรุ่งนี้จะรีบเขียนมาลงให้นะครับ :pig4: :pig4:
-
มาแล้วครับ ตอนเที่ยงๆอากาศร้อนมากๆเลย :seng2ped:
ตอนที่ 2 ไม่ถูกชะตา
“คีย์วันนี้ลูกต้องไปอยู่ในไร่แล้วนะ” สุเมธบอกกับลูกชายสุดที่รัก
“ไม่เอา ทำไมคีย์ต้องไปอยู่บ้านคนอื่นด้วยละ คีย์ไม่เอาด้วยหรอก” คีย์ทำเสียงไม่พอใจ
“แม่คร้าบ คีย์ไม่ไปนะ อยู่กับใครก็ไม่รู้ คีย์อยากอยู่กับแม่นะคร้าบ” คีย์อ้อนแล้วเข้าไปกอดเอวสุภาไว้
“เรื่องนี้แม่ช่วยไม่ได้หรอก พ่อเขาตัดสินใจไปแล้ว” สุภาได้แต่ลูบหัวลูกชายสุดที่รัก แต่เธอก็ไม่กล้าขัดใจสามี
“ไป ไปเตรียมตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวพ่อจะพาไปส่งคุณธรเขาจะรอ” สุเมธสั่งลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
คีย์เดินขึ้นไปบนห้องอย่างไม่ค่อยพอใจ ปิดประตูห้องเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
“ดูนะ ลูกชายคนโปรดของเธอมันทำ” สุเมธบ่น
“จะมาว่าฉันคนเดียวก็ไม่ได้หรอกนะ คุณน่ะตัวดี ตามใจกันนัก” สุภาบอกก่อนที่จะลุกออกไปจากห้องอีกคน
“เออ เหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูก” สุเมธบ่นคนเดียวก่อนที่จะเดินไปบอกให้ลูกน้องเตรียมรถ
คีย์กลับลงมาพร้อมกับกระเปาเดินทางใบใหญ่สองใบ จนสุเมธอดสงสัยไม่ได้ต้องเอยปากถาม
“นี่เราจะขนอะไรไปนักหนากัน กระเป๋าตั้งสองสามใบ”
“ก็เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋านี้ ส่วนกระเป๋านี้ก็ เครื่องเกมส์ notebook แล้วก็ของใช้อย่างอื่นไงพ่อ” คีย์พูดแบบไม่ได้สนใจสายตาที่สุเมธมองมาเลยแม้แต่น้อย
“นี่เอาไปน้อยแล้วนะพ่อ ทีแรกกะว่าจะขนอย่างอื่นไปอีกตั้งเยอะ” คีย์พูดหน้าตาเฉย ก่อนที่จะให้เด็กในบ้านยกกระเป๋าขึ้นรถ
สุเมธก็ไม่พูดอะไรต่อแค่ลูกชายเขายอมไปอยู่ในไรกับธรก็พอแล้ว สุเมธขับรถพาคีย์เข้ามาที่ไร่ของธร ทางเข้าไร่ยังเป็นดินลูกรังอยู่เลย จนคีย์บ่นว่าแล้วจะมีไฟฟ้าให้ใช้ไหมนี่ สุเมธก็ไม่ได้สนใจตอบก็ขับรถจนเลี้ยวเข้ามาในไร่ของธร สุเมธจอดรถที่บ้านหลังใหญ่
“เดี๋ยวพ่อไปตามคุณธรก่อนนะ เราเดินเล่นแถวนี้ไปก่อนก็ได้ ต้นไม้เยอะแยะไปหมด ลองเดินดูไปแล้วกัน” สุเมธมองลูกชาย ตกลงเขาคิดถูกหรือเปล่านะที่จะทำแบบนี้ แต่เขาก็ตัดใจลงจากรถไปตามหาธร
คีย์ลงรถมาเดินดูบริเวณรอบๆบ้านแล้วก็เดินเข้าไปในไร่แก้วมังกร คีย์ไม่เคยเห็นต้นไม้ที่มีผลและหน้าตาแปลกแบบนี้มาก่อน เลยสงสัยว่ามันคือต้นอะไร บังเอิญคีย์หันไปเห็นคนงานคนหนึ่ง ใส่เสื้อแขนยาวลายสก็อตกางเกงยีนส์เก่า เอาผ้าคลุมหน้าไว้แล้วใส่หมวกสานปีกกว้างบนหัวอีกที
“นี่นายคนนั้นนะ นี่มันคือต้นอะไรหรอ” คีย์ทักพร้อมกับถามสิ่งที่ตนสงสัยทันที
ธรที่อยู่ในชุดคนงานหันมาทางเสียงที่เรียกทันที ธรเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งรูปร่างสูงโปร่งผิมขาว หน้ามนรูปไข่มีดวงตาที่เรียวรีเหมือนคนจีน จมูกที่โด่งเป็นสันกับปากสีชมพูระเรื่อ ธรรู้ได้ทันทีว่าเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนี้ต้องเป็นลูกของคุณสุเมธแน่นอน ธรเลยแกล้งเป็นคนงานในไร่ทันที
“ว่ายังไงนะครับผมไม่ได้ยิน” ธรแกล้งถามย้ำ
“ผมถามว่านี่ต้นอะไร” คีย์ทำเสียงไม่ค่อยพอใจแล้วตอนนี้
“คุณไม่รู้จักจริงๆหรือครับ” ธรแกล้งกวนประสาทคีย์แล้วตอนนี้
“ถ้ารู้จักแล้วจะถามทำไม ไร่นี้เขาไม่ได้อบรมคนงานบ้างหรือไง ถึงไม่มีมารยาทเอาซะเลย” คีย์แขวะกลับไป
“อบรมสิครับทำไมจะไม่อบรม แต่ผมไม่ค่อยจำเอง นี่ต้นแก้วมังกรครับ” ธรตอบแล้วเดินไปใกล้คีย์
ยิ่งเห็นหน้าชัดๆธรก็ยิ่งคิดว่าคีย์เป็นคนน่าตาดีมากเลยทีเดียว แล้วแบบนี้จะมาทนลำบากไหวหรอ แต่เขาก็รับปากสุเมธไว้แล้วด้วย เขาเลยคิดแค่ว่าลองดูสักยกหนึ่งแล้วกัน ถ้าไม่ไหวยังไงค่อยว่ากันอีกที
“ว่าแต่คุณต้องการถามอะไรอีกหรือเปล่าครับ ผมจะได้ไปทำงานต่อ” ธรยังไม่เลิกที่จะกวน เพราะเริ่มสนุกขึ้นมาแล้ว
“ยังมีอีกเยอะเลย แต่นายจะตอบได้หรอ” คีย์ยิ้มกวนๆให้ธร
“ถามมาเถอะครับ ถ้าอันไหนผมตอบไม่ได้ ผมจะกินใบมันให้ดูเลย”
“พูดแล้วห้ามกลับคำนะ ถ้าไม่ทำตามที่พูดผมให้เขาไล่นายออกแน่ๆ” คีย์ย้ำคำเพราะกลัวว่าธรจะเปลี่ยนใจ อีกอย่างจะปล่อยให้นายคนนี้มากวนประสาทฝ่ายเดียวแบบนี้ ก็ไม่ใช่ไอ้คีย์คนนี้แล้ว
ก่อนที่คีย์จะชี้ต้นไม้ต่างๆมากมาย บางครั้งคีย์ก็แกล้งถามคำถามยากๆเกี่ยวกับทางวิชาการ แต่ธรก็ตอบได้หมด จนคีย์เริ่มที่จะไม่สบอารมณ์และแปลกใจ ว่าทำไมคนงานคนนี้ถึงได้เก่งแบบนี้ ก่อนที่คีย์จะถามอะไรต่อ แดงก็พาสุเมธมาทางนี้พอดี
“อ่าวคุณสุเมธสวัสดีครับ” ธรยกมือไหว้สุเมธ สุเมธก็ยกมือขึ้นรับไหว้
“คุณธรแอบมาอยู่นี่เอง ผมเดินหาตั้งนานนี่ถ้าไม่ได้แดงคงหาไม่เจอ” สุเมธเช็ดเหงื่อเม็ดเป้งที่ไหลลงมาจากหนาผากเขา
“อ่าวนี่รู้จักกันแล้วใช่ไหมครับ นี่คีย์ลูกชายผมที่บอกคุณไว้ไง” สุเมธตบไหล่คีย์เบาๆ คีย์รู้สึกโกรธขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าโดนธรหลอกว่าเป็นคนงาน :fire:
“อ๋อ ครับรู้จักแล้วครับ ท่าทางเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะครับ” ธรพูดโดยไม่ได้มองหน้าคีย์ ที่กำลังจ้องเขาอย่างโมโหที่โดนหลอกว่าเป็นคนงาน
“เอ้า คีย์ลูก ทักคุณธรเขาหน่อยสิ” สุเมธหันไปบอกลูกชาย
“หวัดดีครับคุณธร” คีย์ยกมือไหว้แบบลวกๆ เพราะยังไม่ชอบหน้าธรเท่าไหร่
“ทำดีๆหน่อยสิลูก เดี๋ยวเขาก็หาว่าไม่มีคนสอนหรอก” สุเมธหันมาบ่นลูกชาย
“ก็ช่างเขาสิครับ ใครจะคิดยังไงก็เรื่องของเขา” คีย์ตอบแบบไม่สนใจ จนสุเมธต้องส่ายหัวกับท่าทางของลูกชายเขา
“ปล่อยเขาเถอะครับคุณสุเมธ คีย์เขาคงยังไม่ชิน” สุเมธยิ้มแห้งๆออกมาแก้เขิน
“งั้นผมฝากด้วยนะครับ ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมได้ทุกเมื่อเลยนะครับ” สุเมธบอกก่อนที่จะขอตัวกลับ
คีย์ยังยืนมองหน้าธรอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ ก็เจอกันก็โดนหลอกเลย คีย์ได้แต่เก็บไว้ในใจเรื่องนี้
“เอา มายืนจ้องหน้าผมทำไม ยืนตากแดดนานๆไม่ร้อนหรือไง” ธรบอกแล้วก็เดินนำหน้าไปที่บ้านหลังใหญ่
“ตกลงจะยืนอยู่ตรงนั้นใช่ไหม งั้นก็ตามใจถ้าไม่ร้อน” ธรหันมาบอกคีย์ที่ไม่ยอมเดินตามเขามา
คีย์จำใจเดินตามธรไปเพราะว่าแดดมันร้อนมากจริงๆ คีย์เดินตามธรจนเข้ามาในบ้าน ธรถอดหมวกกับผ้าคลุมหน้าออกเมื่อเข้ามาในบ้านแล้ว คีย์เพิ่งเห็นหน้าธรชัดๆครั้งแรก เพราะที่ผ่านมาเขาเห็นแต่ลูกตาคมโตของธรเท่านั้น คีย์คิดว่าธรก็หน้าตาดีเหมือนกัน ถ้าไม่ติดที่โดนหลอกเมื่อกี้ธรคงจะดูดีกว่านี้ในสายตาคีย์
ธรก็เดินนำหน้าคีย์ตลอดไม่ได้สนใจว่าคีย์จะเดินตามมาหรือเปล่า พอเข้ามาในห้องนั่งเล่นเห็นคีย์เดินตามเขาก็แอบยิ้ม เขาคิดในใจว่าไหนคุณสุเมธบอกว่าลูกเขาดื้อมากๆไง
“นี่คุณจะให้ผมเดินตามไปถึงไหน” คีย์ถามธรเมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้ว
“ผมจะพาคีย์ไปดูห้องนอน เผื่อจะได้จัดของด้วย” ธรหันมายิ้มให้คีย์อย่างเป็นมิตร
“อ้อ ต่อไปไม่ต้องเรียกผมว่าคุณหรอกนะ เรียกว่าพี่ก็ได้จะได้ดูสนิทกันหน่อย” ธรบอกต่อ
“เชอะ อยากสนิทด้วยตายละ” คีย์บ่นกับตัวเอง
“ว่าอะไรนะเมื่อกี้ พี่ได้ยินไม่ชัด” ธรได้ยินคีย์บ่นอะไรแววๆเลยหันไปถาม
“ผมพูดกับตัวเอง ไม่มีอะไรหรอก ไหนล่ะ ห้องนอนผม” คีย์เปลี่ยนเรื่องคุยทันที
ธรพาคีย์ขึ้นไปชั้นสอง ห้องของคีย์อยู่ข้างๆห้องของเขาเอง เพราะยังไงคีย์ก็เป็นลูกชายคุณสุเมธ จะให้ไปนอนที่ลำบากก็ยังไงอยู่ ธรเลยสั่งให้คนงานขึ้นมาจัดห้องข้างๆเขาไว้รอ
“วันนี้คีย์จัดของไปก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเรื่องงาน” ธรบอก
“เรื่องงาน ผมต้องทำงานด้วยหรอ” คีย์ทำท่าทางแปลกใจ
“ก็แน่ละสิ คนที่อยู่ที่นี่ต้องทำงานทุกคน ถ้าไม่ทำงานก็ไม่มีกิน” ธรยิ้มให้คีย์ แต่คีย์ก็ไม่ได้พอใจกับรอยยิ้มนั้นเท่าไหร่
ธรคุยกับคีย์เสร็จก็เดินกลับลงมาทำงานต่อ คีย์ก็เข้าห้องเขาไปเพื่อจัดของ ระหว่างจัดของไปคีย์ก็รู้สึกหงุดหงิดกับธรตลอดเวลา เพราะเขาไม่เคยโดนใครทำแบบนี้กับเขามาก่อน เขาต้องคิดหาทางเอาคืนให้ได้
ตอนเย็นธรให้แดงมาเรียกคีย์ลงมากินข้าว คีย์กำลังง่วนกับการหาทางต่อ internet กับ notebook อยู่เลย คีย์ลงมานั่งที่โต๊ะอาหารกับธร ก่อนที่จะมองดูกับข้าว มีน้ำพริกกะปิ ไข่ชะอมทอด ต้มจืดวุ้นเส้น ผัดถั่วฝักยาวใส่หมู แล้วก็ผักสดผัดต้มอีกหลายชนิด คีย์เลือกกินแต่หมูในผัดถั่วกับต้มจืด
“อะ กินผักด้วย ห้ามเลือกกิน มันไม่ดีนะ” ธรตักถั่วในผัดถั่วไปใส่จานข้าวคีย์ คีย์เงยหน้าขึ้นมามองแต่ไม่ได้พูดอะไร ก่อนก้มลงไปเขี่ยถั่วออกจากจาน
“ก็บอกแล้วไงห้ามเลือกกิน” ธรตักผัดถั่วใส่จานให้ไปใหม่ คีย์ก็เขี่ยออกเหมือนเดิม
“แล้วนี่คุณจะมายุ่งอะไรกับผมนัก” คีย์เริ่มหงุดหงิด และไม่พอใจกับความเจ้ากี้เจ้าการของคนตรงหน้า :m31:
“บอกว่าให้เรียกพี่ไง ก็พ่อของคีย์ฝากคีย์ไว้กับพี่แล้วนะ คีย์ก็ต้องเชื่อฟังพี่บ้างสิ” ธรพยายามอธิบายให้คีย์เข้าใจ
“อะ กินผักบ้างจะได้แข็งแรง” คราวนี้ธรตักผักต้มไปใส่จานให้คีย์ ก่อนที่จะตักน้ำพริกกะปิไปใส่ให้นิดหน่อย
“น้ำพริกที่นี่อร่อยนะ ลองกินดูสิ” ธรบอก
“เพล้ง” คีย์ปัดจานข้าวออกจนตกลงไปแตก
“ก็ไม่อยากกินไงไม่เข้าใจหรอ บังคับกันอยู่ได้” คีย์บอกธรด้วยน้ำเสียงและแววตาอันโกรธเกรี้ยวอย่างมาก :fire:
“ไม่กินก็บอกกันดีๆสิ ทำไมต้องใช้อารมณ์ด้วย” ธรยังทำท่าทางเฉยๆ ทั้งที่รู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของคีย์เมื่อครู่ ตอนนี้แดงวิ่งเข้ามาดูแล้ว แต่ธรทำมือให้กลับออกไปก่อน
“แล้วที่ผมตักออกนี่ไม่เข้าใจหรือไงว่าผมไม่อยากกินผัก ผมก็เป็นอย่างนี้แหละ ทนได้ก็ทนทนไม่ได้ก็ไปส่งผมกลับบ้านสิ”
“งั้นก็มาแข่งกันนะ ว่าใครจะทนใครไม่ไหวก่อนกัน” ธรพูดแล้วยิ้มให้คีย์ พร้อมกับส่งสายตาท้าทาย
คีย์เริ่มหงุดหงิดกับท่าทางของธรที่ทำเหมือนไม่เดือดร้อนอะไรกับที่เขาทำสักอย่าง ถ้าเขายังอยู่เห็นหน้าธรอีกตอนนี้ เขาต้องควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ได้แล้วอาละวาดออกมาอีกแน่ๆ เขาเลยลุกเดินขึ้นห้องไปทันที
..............................
รอหน่อยนะครับนึกเรื่องไม่ออกเลย ร้อนมากมายเลยตอนนี้ ขอหนีไปเดินห้างเย็นๆก่อนนะครับ :impress:
-
อยากอ่านต่อ
นายเอกร้ายได้ใจ
+1
-
บวกเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่จ้า
ช่วยแก้คำที่สงสัยว่าอาจจะผิดนิ
ธรเลือกกินแต่หมูในผัดถั่วกับต้มจืด --- น่าจะเป็นคีย์ป่ะ
เขาต้องควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ได้แล้วอาระวาดออกมาอีกแน่ๆ --- อาละวาด
-
ร้ายจริงๆๆ อย่างนี้ต้องมีคนปราบ
:L2:
-
มาให้กำลังใจ ตอนต่อไปอีป้าแก่ๆ จะรออ่านค่ะ
-
ชีแรงมากๆ เจงๆ อย่างนี้โดนปราบพยศชัวร์ จะคอยลุ้นนะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
นายเอกถูกใจมั่ก ๆ ๆ ๆ ๆ เลยฮะ...อิอิ
ทั้งดื้อ ทั้งพยศ กว่าพระเอกจะปราบจนอยู่หมัดได้ คงต้องใช้เวลาไม่ใช่น้อย
อยากรู้วิธีที่พระเอกจะใช้ปราบนายเอกแล้วสิ...คงจะสนุกน่าดูเลยอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ...+1 ให้ด้วยฮับป๋ม XD
-
มาลงชื่ออ่านเรื่องใหม่
เปิดตัวได้สวยชวนติดตาม
+1 กำลังใจค่ะ
-
หนุกหนานดีค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ :3123:
-
เอาแล้วครับ ยิงแรงมาก ก็ยิ่งรักมาก คอยดูกันต่อไปว่าใครจะทนใครไม่ไหวก่อนกัน
-
ดีคับบ
ออกตัวได้แรงดีี
ชักจะสนุกแล้วสิ
คู่นี้
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบบบ
-
มา+1 เป็นกำลังใจเรื่องใหม่นะครับ อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
น่าสนใจอ่ะมาต่อไว ๆ นะครับ
รออยู่นะครับ
-
พี่นัท มาลงเรื่องใหม่เหรอพี่ อ่า ตามมาอ่านด้วยคน
+1 ให้เป็นกำลังใจคราบ
ว่าแต่อย่าลืมไปลงตอนที่ 28 เรื่อง รุ่นน้องว่นรักเร็วๆ เน้อ
-
วันนี้รู้สึกเหมือนไม่ค่อยสบาย เลยยังไม่ได้เขียนตอนใหม่เลยครับ
ถ้าคืนนี้ดีขึ้นจะลุกมาเขียนให้อ่านนะครับ อย่าเพิ่งหนีกันไปไหนนะครับ :L2:
ตอนที่ 3 แก้แค้น
คีย์กลับมาที่ห้องก็นอนไม่หลับ เพราะหงุดหงิดกับท่าทางของธรเอามากๆ :m16:เขาไม่เคยโดนใครยิ้มให้อย่างนี้มาก่อน ยิ่งคิดคีย์ก็ยิ่งโกรธจะต้องหาทางแก้แค้นคืนให้ได้ ไม่งั้นก็ไม่ใช่ไอ้คีย์แล้วถ้าปล่อยไว้แบบนี้ คีย์บอกกับตัวเองก่อนที่จะนอนหลับไป
“แดงไปเรียกคุณคีย์ให้หน่อยสิ สายมากแล้วเดี๋ยวต้องเข้าไปช่วงงานในไร่อีก” ธรบอกคนสนิทให้ไปปลุกคีย์
ก่อนที่แดงจะเดินออกจากห้องอาหารไป คีย์ก็เดินสวนเข้ามาพอดีและเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าว ธรมองอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แดงก็ตักข้าวให้ทันที
“กินเยอะๆนะวันนี้มีงานทำเยอะเลย” ธรบอกคีย์ที่ทำเป็นไม่สนใจกินข้าวต่อไป
“กินผักด้วย อย่าลืมสิ” ธรตักผัดผักใส่จานข้าวคีย์เหมือนเมื่อวานตอนเย็น
“ก็บอกว่าไม่กินไง จำไม่ได้หรอหรือว่าไม่มีสมองช่วยจำ” คีย์เงยหน้าขึ้นมาพูดด้วยเสียงเรียบๆ
“สมองนะมีแล้วก็จำได้ด้วย แต่เราก็หัดจำไว้ด้วยว่าห้ามเลือกกิน เอากินไป” ธรตักผักใส่จานข้าวคีย์อีก ก่อนยิ้มให้เหมือนทุกที
รอยยิ้มนี้แหละที่ทำให้คีย์เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว :m16: คีย์เลยจะลุกเดินออกจากโต๊ะกินข้าว แต่ธรเอื้อมมือมาจับข้อมือคีย์ไว้
“นั่งลงกินข้าวดีๆ เดี๋ยวต้องไปทำงานอีก ถ้าไม่ทำก็ไม่มีมื้อต่อไปให้กิน”
“ไม่มีก็ไม่กิน ไม่ตายหรอก” คีย์ดึงมือออก ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป
“เอาไงดีครับนาย แบบนี้นายจะไหวหรอ” แดงเริ่มห่วงธรแล้วตอนนี้
“ไม่เป็นไรหรอกผมรับมือไหว แดงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” ธรหันไปยิ้มให้แดงก่อนนั่งกินข้าวต่อ
หลังจากกินข้าวเสร็จธรก็ออกไปทำงานตามปกติ ธรปล่อยคีย์ไว้ในบ้านคนเดียว ธรสั่งห้ามคนในบ้านหาอะไรให้คีย์กินเด็ดขาด ถ้าใครขัดคำสั่งจะตัดเงินเดือน เพราะธรอยากรู้ว่าคีย์จะทำยังไง ก็ไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้ว ถ้ามีปัญหาอะไรให้คีย์เข้าไปหาเขาในไร่ได้ทันที
คีย์ยังหงุดหงิดกับเรื่องของธรอยู่ เขานอนพลิกตัวไปมาอย่างไม่มีความสุขบนที่นอน
“จ๊อกกกก” เสียงท้องของคีย์ร้องขึ้นมาเมื่อใกล้เที่ยงแล้ว
“ไอ้ท้องบ้า อดทนหน่อยสิวะ เดี๋ยวเขาก็หาว่าเรายอมแพ้เขาหรอก” คีย์บ่นกับท้องตัวเอง
แต่ท้องมันไม่ยอมฟังเจ้าของของมัน ยังคงร้องออกมาเป็นระยะๆ จริงๆตอนนี้คีย์ก็หิวมากแล้วจริงๆ คีย์ต้องเอามือกุมท้องตัวเองไว้เพื่อจะได้หายหิวขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่เป็นผมจนคีย์ทนไม่ไหวคิดจะลงมาหาอะไรในครัวกิน
คีย์เดินลงมาถึงในกลัวก็จะเปิดหาของกินในตู้เย็น
“เกร๊ก” คีย์เปิดประตูตู้เย็นไม่ออก
คีย์ลองดึงอีกสองสามครั้ง ก็เปิดไม่ได้เหมือนเดิม คีย์เลยเริ่มมองหาว่ามันติดอะไรหรือเปล่า พอมองสำรวจไปเรื่อยๆก็เห็นแม่กุญแจล็อคประตูตู้เย็นไว้ :serius2:คีย์คิดทันทีว่าต้องเป็นธรแน่ๆที่ทำแบบนี้ มันจะหาเรื่องไปถึงไหนกันนะ คีย์คิดในใจ
“มีใครอยู่แถวนี้บ้างไหม” คีย์ตะโกนเรียกหาคนแถวนั้น
“ค่ะ มีอะไรค่ะคุณ” ป้าน้อยแม่ครัวรีบวิ่งออกมา
“ป้า เจ้านายป้าอยู่ไหนตอนนี้” คีย์โกรธสุดๆแล้วทีนี้
“อยู่ในไร่แหละค่ะ ออกหลังบ้านไปก็คงเจอนะค่ะ” ป้าน้อยบอก
แล้วคีย์ก็รีบเดินไปหาธรทันที
“นี่นายจะเอายังไงกับผมบอกมาเลยดีกว่า” คีย์จ้องหน้าธรอย่างโกรธแค้น :fire:
“ไม่มีอะไรมาก ก็แค่อยากให้คีย์มาช่วยพี่ทำงานก็แค่นั้น” ธรส่งยิ้มแบบที่คีย์ไม่ชอบมาอีกแล้ว
“ผมทำไม่เป็น แล้วจะให้ผมทำยังไงละ”
“ไม่มีใครเป็นมาแต่เกิดหรอกนะ ไม่เป็นก็ต้องหัดทำสิ”
“ถ้าอยากกินข้าวก็ต้องทำงาน ถ้าไม่ทำงานก็ไม่มีข้าวกิน คีย์เข้าใจที่พี่พูดนะ” ธรเดินเข้ามาหาคีย์ที่จ้องมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเขาได้เลยทีเดียว
ธรจับมือคีย์ขึ้นมา ก่อนส่งกรรไกรตัดกิ่งไม้ใส่มือคีย์
“อะ ช่วยพี่ตัดกิ่งต้นแก้วมังกรที่มันเหี่ยวออกให้ที พี่จะไปผสมปุ๋ยก่อน ตัดให้หมดนะ” ธรตบไหล่คีย์เบาๆ ก่อนเดินสวนไปยังเรือนผสมปุ๋ยชีวะภาพ
“ด้ายยยย อยากให้ทำงานนักใช่ไหม จะตัดให้ถึงใจเลย” คีย์พูดด้วยน้ำเสียงที่เคลียดแค้นมาก :m31:
คีย์เดินเข้าไปในสวนแก้วมังกร แล้วเขาก็เริ่มตัดทันที แต่คีย์ไม่ได้ตัดกิ่งที่เหี่ยวอย่างเดียวเท่านั้น คีย์ตัดมันทุกกิ่งที่เขาจับได้
“ฉับ ฉับ” คีย์ตัดอย่างเมามัน “อยากให้ตัดนักใช่ไหม ดูสิที่นี้จะทำยังไง” คีย์ยิ้มที่มุมปาก กับการที่ได้แก้แค้นคืนบ้างตอนนี้
คีย์ตัดกิ่งต้นแก้วมังกรออกจนโล่งไปหลายต้นแล้วตอนนี้ คีย์สนุกกับการตัดกิ่งแก้วมังกรออกจนลืมหิวไปเลย เพราะการแก้แค้นมันสนุกมากว่า ธรก็ไม่ได้วางใจคีย์จึงได้สั่งให้แดงคอยมาดูเป็นระยะระยะ
“นายครับนาย แย่แล้ว” แดงวิ่งหายใจหอบเข้ามาเรียกธรที่โรงทำปุ๋ยหมักอยู่
“เอา ใจเย็นๆก่อน มีอะไรถึงได้รีบร้อนขนาดนั้น” ธรหันมาถามแดงที่ยืนหอบอยู่
“คุณคีย์ครับ....คุณคีย์....” แดงพูดแล้วก็หยุดเพราะยังหายใจไม่ทันจากการที่วิ่งมาเมื่อกี้
“เกิดอะไรขึ้นกับคีย์หรือไง” ธรไม่รอฟังที่แดงจะพูดต่อ ธรคิดว่าอาจเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับคีย์
ธรรีบวิ่งมาที่ไร่แก้วมังกรทันที ธรคิดว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคีย์เขาจะไปบอกสุเมธยังไงละทีนี้ แดงก็วิ่งตามหลังมาติดๆ ธรวิ่งมาถึงที่ไร่แก้วมังกรก็หยุดนิ่งทันที o22 สิ่งที่เขาเห็นคือต้นแก้วมังกรโดนตัดเหลือแต่โคนไปหลายต้นแล้วตอนนี้ ธรรีบตั้งสติใหม่ทันที
“คีย์! นี่คีย์กำลังทำอะไรอยู่” ธรสะกดอารมณ์ไว้ก่อนที่จะถาม
“อ่าว ก็ตัดต้นไม้ตามที่นายบอกไงละ นี่ไงไม่เห็นหรอ ผมตัดให้จนโล่งเลยเห็นป่ะ” คีย์หันมายิ้มกวนๆกลับมาให้ธร ตอนนี้คีย์รู้สึกซะใจที่ทำให้ธรรู้สึกโกรธได้แล้ว :laugh:
“แต่พี่ไม่ได้บอกให้ตัดแบบนี้ พี่แค่ให้ตัดกิ่งที่มันแห้งไปแล้วไง” ธรกัดฟันแน่น แต่ไม่ยอมแสดงอารมณ์ออกมา ถ้าเขาโมโหออกไป คีย์ต้องได้ใจแน่ๆที่แกล้งเขาได้
“ก็บอกให้ผมตัดให้หมดไม่ใช่หรือไง แล้วผมผิดตรงไหนละคร้าบบบ” คีย์ลากเสียงกวนๆ
ธรพยายามสงบสติอารมณ์เต็มที่กับท่าทางของคีย์ ก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้คีย์ คีย์ก็ระวังตัวทันทีโดยที่กำกรรไกรตัดกิ่งไว้จนแน่น
“ส่งกรรไกรมานี่ เดี๋ยวพี่ตัดให้ดู” ธรยื่นมือไปขอกรรไกร คีย์แปลกใจกับท่าทางของธร ที่ทำไมไม่โกรธเขา
คีย์ตัดสินใจแปบนึงก่อนที่จะส่งกรรไกรให้ธร
“ดูพี่ให้ดีนะ ว่าเขาตัดกันแบบไหน” ธรหันมายิ้มให้คีย์ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่คีย์เห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดทุกที :m16:
ธรตัดต้นแก้วมังกรให้คีย์ดูเป็นตัวอย่าง พร้อมกับอธิบายไปด้วยว่าต้องตัดกิ่งที่แห้งออกทำไม ธรตัดจนเสร็จก็ส่งกรรไกรคืนให้คีย์
“แล้วห้ามตัดผิดอีกนะ ต้นมันก็มีชีวิตเหมือนกัน” ธรบอกก่อนที่จะเดินกลับไป
“อ้อ” ธรหันหลังกลับมา คีย์ตกใจเล็กน้อย ธรหยิบหมวกที่หัวไปใส่ให้กับคีย์ “แดดมันร้อนเดี๋ยวเป็นลมซะก่อน” ธรยิ้ม ก่อนเดินหันหลังกลับไปที่โรงปุ๋ยต่อ
คีย์รู้สึกโกรธมากกว่าเดิมอีกตอนนี้ :fire: เพราะสิ่งที่เขาทำไปทำให้ธรโกรธเขาไม่ได้ คีย์หยิบหมวกที่ธรใส่ให้เขวี้ยงลงกับพื้นพร้อมกับกรรไกรตัดกิ่งในมือ
“อยากรู้ว่าจะทำใจเย็นได้อีกนานแค่ไหนเชียว” คีย์พูดแบบอาฆาตแค้น ก่อนที่จะเดินกลับเข้าบ้านไป :angry2:
ธรเดินกลับมาที่โรงปุ๋ยด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดมากๆ ก่อนที่จะหันไปว่าแดง
“คราวหน้าคราวหลังจะมาบอกอะไรก็เอาให้มันเข้าใจหน่อยได้ไหม” ธรทำเสียงไม่พอใจ
“ก็ผมกำลังจะบอกนาย แต่นายก็วิ่งออกไปก่อนนี่ครับ” แดงบอก
ธรหันไปมองหน้าแดงด้วยสีหน้าขึงขัง จนแดงต้องก้มหน้าหลบทันที
“จะไปทำอะไรก็ไปทำไป” ธรไล่ แดงยังไม่ยอมไปทีแรก จนธรต้องมองหน้าแล้วยกขาขึ้น แบบว่าจะไปดีๆหรือให้เตะส่งไป แดงจึงรีบเดินออกไปทันที
ธรนั่งสับต้นกระถินเพื่อเอาไปเป็นส่วนผสมของปุ๋ยชีวะภาพ
“ไอ้คุณคีย์ อยากหาเรื่องนักใช่ไหม” ธรพูดไปนึกถึงหน้าคีย์ที่ยิ้มกวนๆให้เขาไป เขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทุกที :m31:
ธรออกแรงสับต้นกระถินเต็มแรงเพื่อระบายอารมณ์
“ปัง ปัง” เสียงมีดอีโต้กระทบเขียงดังสนั่น
“กวนนักใช่ไหม” “ปัง” “เก่งนักใช่ไหม” “ปัง” ธรพูดไปออกแรงสับต้นกระถินไป :angry2:เพื่อระบายความโกรธ
“จังซี้มันต้องถอน จังซี้มันต้องถอน” เสียงเพลงริงโทน มันต้องถอน ของปอยฝ้ายมาลัยพร จากโทรศัพท์ของธรดังขึ้น
“ว่ายังไงป้าน้อย” ธรถามทันทีหลังจากดูชื่อคนโทรมา
“เอายังไงกับคุณคีย์ดีค่ะ ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ป้ากลัวแกจะไม่ไหวเอานะ” ป้าน้อยโทรมาปรึกษา
“แล้วตอนนี้คีย์อยู่ไหนแล้วละป้า”
“ป้าเห็นเดินขึ้นห้องไปแล้วค่ะ ไม่รู้ไปโมโหอะไรมาปิดประตูเสียงดังเลยค่ะ”
“งั้นป้าเอาขนมกับนมไปให้คีย์หน่อยแล้วกัน ผมฝากป้าดูคีย์ด้วยนะครับ” ธรบอกก่อนที่จะวางสาย
คีย์เข้ามาถึงในห้องเห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด เขาโกรธมากที่เขายังแก้แค้นธรไม่สำเร็จ :m31: แถมอีกฝ่ายยังทำเหมือนไม่ได้ร้อนใจอะไรเหมือนทุกทีด้วย แล้งยังรอยยิ้มนั่นอีกแค่คิดคีย์ก็หงุดหงิดมากขึ้นไปอีก
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตู
“ใคร” คีย์ถามเสียงแข็ง
“ป้าเองค่ะ ป้าเอาขนมกับนมมาให้ค่ะ” ป้าน้อยตอบมาอีกฝั่งของประตู
“ผมไม่กิน ป้าเอาไปเก็บเถอะ” คีย์ตอบโดยที่ไม่ยอมเปิดประตู
“คุณยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อเย็นนะค่ะ กินหน่อยเถอะค่ะ”
“ผมบอกว่าไม่กินก็ไม่กินไง อย่าเพิ่งมายุ่งกับผมได้ไหม”
“ค่ะ ค่ะ งั้นป้าวางไว้ให้หน้าห้องแล้วกัน เผื่อคุณจะเปลี่ยนใจ” ป้าน้อยวางถาดขนมกับนมไว้ที่หน้าประตู ก่อนจะเดินลงมาทำงานต่อข้างล่าง
คีย์นั่งโมโหกับเรื่องของธร เขาต้องหาทางเอาคืนธรให้ได้ เขานั่งคิดว่าทำไมพ่อต้องให้เขามาอยู่ที่นี่ แล้วทำไมเขาต้องมาเจอกับธรเจอกับคนที่ไม่มีความรู้สึกคนไร้อารมณ์แบบนี้ด้วย
“จ๊อกกกกกกกก” ท้องเขาก็ร้องขึ้นมาอีกตอนนี้
ครั้งนี้คีย์เริ่มรู้สึกปวดท้องด้วย ก็เขาไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานเย็น แถมเมื่อกี้ยังไปออกแรงตัดต้นไม้แกล้งธรอีก มันยิ่งทำให้คีย์หิวมากกว่าเดิม
คีย์นึกขึ้นได้ว่าป้าน้อยเอาขนมกับนมมาวางไว้ให้ที่หน้าห้อง แต่ถ้าเขากินเขาก็จะเสียหน้า แต่ว่าเขาก็เริ่มทนกับความหิวไม่ไหว คีย์เลยค่อยๆแอบเปิดประตูออกมาดูว่ามีคนอยู่หรือเปล่า พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่คีย์ก็ยกถาดเข้ามานั่งกินในห้องทันที
อย่างน้อยขนมกับนมที่กินไปก็ช่วยบรรเทาความหิวของคีย์ได้บ้าง ตั้งแต่เกิดมาคีย์ยังไม่เคยต้องอดข้าวแบบนี้มาก่อน ยิ่งคิดคีย์ก็ยิ่งแค้นธรมากขึ้นเรื่อยๆ
ตกเย็นธรให้แดงมาตามคีย์ลงไปกินข้าว คีย์เดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าวนั่งฝั่งตรงข้ามธรเหมือนเดิม คีย์เห็นกับข้าววันนี้ก็แปลกใจ เพราะมีผัดกระเพราหมูสับ ไข่เจียว แล้วก็ต้มจืดตำลึง คีย์มองหน้าธรแวบนึงก่อนที่จะก้มหน้ากินข้าว คีย์เลือกกินแต่ผัดกระเพรากับไข่เจียว โดยที่ไม่ยอมกินต้มจืดตำลึงเลย
“กินผักด้วยไง พี่บอกแล้วว่าอย่าเลือกกิน” ธรตักต้มจืดตำลึงใส่จานให้คีย์
คีย์ทำไม่สนใจต่อต้มตำลึงที่ธรตักให้ คีย์กินข้าวต่อจนข้าวเกือบหมดจาน เหลือแต่ตรงต้มตำลึงที่ธรตักให้ คีย์ก็ลุกขึ้นหยิบจานข้าวตัวเอง เอาไปเทใส่จานข้าวธรที่กำลังกินอยู่
“อยากกินก็กินเองสิ ไม่ต้องมาให้คนอื่นเขากิน” คีย์มองหน้าแบบหาเรื่องเต็มที่ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องอาหารไป
ตอนนี้ทั้งห้องอึ้งไปกับการกระทำของคีย์ แดงกับป้าน้อยที่ยืนอยู่ในห้องมองหน้ากันทันที ธรก็ทนกับการกระทำครั้งนี้ของคีย์ไม่ไหวเหมือนกัน :fire:ธรลุกขึ้นตามไปทันที
“เดี๋ยวก่อน ทำไมคีย์ถึงทำแบบนี้” ธรดึงแขนคีย์ไว้ก่อนที่คีย์จะขึ้นบันได
“ปล่อย” คีย์หันกลับมาพูดเสียงแข็ง แต่ธรก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ
“ที่เราทำเมื่อกี้ มันเสียมารยาทอย่างมากเลยรู้หรือเปล่า เราต้องขอโทษพี่นะ” ธรใช้น้ำเสียงที่จริงจังมากขึ้น
“ผมบอกให้ปล่อยมือผมไง” คีย์ย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง
“ถ้าพี่ไม่ปล่อยแล้วจะทำไม พี่จะไม่ปล่อยจนกว่าคีย์จะขอโทษพี่ก่อน” ธรยืนยันเหมือนเดิม
คีย์หมดความอดทนกับธรแล้วเหมือนกัน คีย์หมายใช้มืออีกข้างต่อยเข้าที่หน้าของธรทันที ธรยกมืออีกข้างขึ้นมารับไว้อย่างพอดี ก่อนที่ธรจะผลักคีย์ไปจนชิดกำแพง ธรกดมือทั้งสองข้างของคีย์ไว้กับกำแพง
“ถ้าจะต่อยพี่ต้องไปฝึกอีกเยอะ แล้วคีย์จะขอโทษพี่ได้หรือยัง” ธรยิ้มให้เมื่อเห็นว่าคีย์ขัดขืนไม่ได้แล้วตอนนี้
“ปึก” เสียงคีย์ยกเข่ากระแทกเข้าที่หว่างขาของธร o22
ธรรู้สึกจุกขึ้นมาทันทีเมื่อธรน้อยโดนตีเข่าเข้าอย่างแรง :sad4: ทำให้ต้องปล่อยมือคีย์และทรุดลงไปนั่งกับพื้น เมื่อคีย์เป็นอิสระ
“คิดจะให้ผมขอโทษ มันก็ต้องฝึกอีกเยอะเหมือนกันนะคร้าบบบบ” คีย์ก้มหน้าลงมายิ้มเยาะธร ที่นั่งทรุดตัวลงอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป :laugh:
.................................
ปล.ปวดหัวแต่ก็อยากเขียนเรื่องต่ออะ เฮ้อไม่เข้าใจตัวเอง :o8: :o8: :o8:
-
อ่าๆๆๆ มาลงให้อีกแล้ว เดี๋ยวไปอ่าน รุ่นน้องวุ่นรักก่อน แล้วจาตามมาอ่านทีหลัง
เออ ว่าแต่ มีเวลามาเล่น มาลงนิยายนี่ ต้อมไม่ว่าเหรอ เดี๋ยวเวลาจะ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: ไม่มีเอานา อิอิ
-
คีย์แสบตัวจี๊ดดดดดเลยอ่า จะไหวมั้ยพี่ธร
+ ให้จ้า หายปวดหัวไวๆ น๊า
-
คีย์ นี่แสบจิงๆ จะรับมือไหวมั้ยค้าบ พี่ธร
:laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อีป้าแก่ๆว่าไอ้หนูนี่มันแสบซ่ามันส์ดีจริงๆคะ
-
คีย์แสบมากอ่ะ :z6:
แอบเสียดายแก้วมังกร ชอบอ่ะมันอร่อยดี(ไม่เกี่ยวกับเรื่องเลย^^") :m18:
-
ชอบคีย์อ่า เอาให้เต็มที่เลยหนู พี่หนับหนุน อิอิ
-
ชอบคีย์อ่า
555
-
หึหึ จะเป็นอย่างนี้อีกนานมั้ยน้า แล้วจะดีกันได้ยังไงน้ออ เป็นห่วงก็ธรน้อยนี่ล่ะคงเจ็บน่าดู ติดตามต่อไป อ้อพี่นัทหายปวดหัวนะครับอย่าเครียดมาก :z1:
-
สงสารนายธร
-
ดีจังเลยนะค่ะ เลี้ยงลูกแบบตามใจจนเสียนิสัยแบบนี้ แล้วให้คนอื่นมาดัดนิสัยให้แทน ช่างมีความรับผิดชอบในฐานะพ่อแม่กันดีจัง :m16:
-
น้องคีย์แสบได้ใจจริง ๆ เลยอ่ะ >////////////////<
แล้วอย่างนี้พี่ธรจะทำอย่างไรต่อไปล่ะเนี่ย???
แค่คิดก็ปวดหัวแทนแล้วเหอะ...แต่ก็หนับหนุนน้องคีย์แบบสุดตัวเลยนะ 55555555
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
คีย์แสบจริงๆๆ
ยังงี้ต้องมีคนปราบ
o13
-
คีย์แสบมาก พี่ธรไหวมั้ย
ปวดหัวก็พักผ่อนมากๆนะครับ
-
วันนี้ไปหาหมอมาที่ไม่สบาย หมอบอกว่าอาจเกิดจากการแพ้ไข่ :serius2:
แล้วต่อไปก็อดกินไข่ดาวละสิ :o12:
ตอนที่ 4 เลี้ยงตอนรับ
“นายครับโทรศัพท์คุณสุเมธครับ” แดงยื่นโทรศัพท์ให้ธรที่โต๊ะอาหาร
“สวัสดีครับคุณสุเมธ มีธุระอะไรหรือครับโทรมาแต่เช้าเลย” ธรถาม
“สวัสดีครับคุณธร ลูกชายผมตื่นลงมาหรือยังครับ”
“ยังเลยครับกำลังจะให้คนไปตามพอดี คุณสุเมธมีเรื่องจะคุยกับคีย์หรือครับ”
“เปล่าๆ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ แค่ไม่อยากให้เจ้าตัวยุ่งมันรู้เท่านั้นเอง” สุเมธรีบพูดทันที
“ครับ แล้วคุณสุเมธมีธุระอะไรกับผมหรือครับ” ธรเริ่มสงสัย
“คือว่า....คือ...” สุเมธอ้ำอึ้ง
“เอ้าคุณสุเมธ มีอะไรก็บอกมาเถอะครับไม่ต้องเกรงใจ หรือว่าจะขอลูกชายคืนครับ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นคุณธรก็ คือผมอยากจัดงานเลี้ยงต้อนรับลูกชายผมซะหน่อย ไหนๆก็กลับมาทั้งที” สุเมธพูดแบบไม่ค่อยเต็มเสียง เพราะกลัวธรจะว่าเรื่องเอาใจลูกชายมากไป
“อืม ก็ได้นะครับ แต่มีข้อแม้ว่าต้องจัดที่ไร่ผมนะครับ ถ้าไม่ตกลงก็เอาลูกชายคุณคืนไปได้เลย” ธรวางเงื่อนไข
“ผมก็ว่าจะจัดที่ไร่คุณอยู่แล้ว งั้นเป็นว่าวันเสาร์นี้นะครับเดี๋ยวผมจะส่งคนเข้าไปจัดสถานที่เอง ให้คนงานคุณมาด้วยก็ได้นะครับ คนเยอะๆสนุกดี แค่นี้นะครับวันเสาร์เจอกัน” แล้วสุเมธก็วางสายทันที ธรยังงงกับสุเมธ
คีย์ลงมาที่โต๊ะอาหารเห็นธรกำลังทำหน้างงอยู่
“เป็นไรปู่ ทำหน้ายังกับเจอผี หรือว่ากลัวผมซะแล้วตอนนี้” คีย์ยิ้มมุมปากให้ธร
“ใครกลัวคีย์ แต่เดี๋ยวเมื่อกี้เรียกพี่ว่าอะไรนะ” ธรทำหน้าสงสัย :m28:
“ก็ปู่ไง แค่นี้ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน” คีย์ก้มหน้ากินข้าวไม่ได้มองหน้าธร
“พี่ไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะ พี่เพิ่งจะ25เองนะ เรียกใหม่ด้วย” ธรเริ่มไม่สบอารมณ์กับคำว่าปู่แล้วตอนนี้
คีย์เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ธร “ก็ผมจะเรียกแบบนี้จะทำไม ก็ไหนว่าอยากให้เรียกแบบสนิทๆกันไง” แล้วยักคิ้วให้ธรอีก
“ตามใจแล้วกัน แดงเดี๋ยวพาคีย์ตามไปที่โรงปุ๋ยด้วยนะ” ธรลุกขึ้นไปจากโต๊ะทันที
“อ่าว ปู่ อิ่มแล้วหรอคร้าบบบบ 5555” คีย์หัวเราะชอบใจที่แกล้งธรได้แต่เช้า :laugh:
ธรเดินมาที่โรงปุ๋ย ด้วยอารมณ์หงุดหงิด :m16:
“ปู่หรอ ตูไปเป็นพ่อของพ่อมึงตอนไหนวะ” ธรเตะถังผสมปุ๋ยตรงหน้าเพื่อระบายอารมณ์
“ปึง” “โอ๊ย” ธรก้มลงลูบหน้าแข้งตัวเองทันที
“ไอ้บ้าเอ๋ย ผิดถัง” ธรบ่น เพราะจริงเขาตั้งใจจะเตะถังปุ๋ยเปล่า แต่นี่เขาดันไปเตะถังที่หมักปุ๋ยไว้จนเต็มแล้ว ธรนั่งถูแข้งตัวเองเพื่อบรรเทาความเจ็บ
“อ่าว นายเป็นไรหรือเปล่าครับ” แดงทักเมื่อเห็นธรนั่งลูบขาตัวเองอยู่
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก แล้วคีย์ละ” ธรถามเมื่อหันไปมองแล้วไม่เห็นคีย์
“ว่าไงปู่ คิดถึงหลานคนนี้มากหรือไงคร้าบ” คีย์โผล่หน้ามาจากหลังประตูโรงปุ๋ย
“คิดถึงตายละ” ธรแอบบ่นเบาๆ
“พี่นึกว่าจะไม่ยอมมาไง งั้นมานี่เลยวันนี้พี่จะสอนทำปุ๋ยชีวภาพ” ธรเรียกให้คีย์เข้ามาข้างใน
คีย์เดินเข้ามาข้างในด้วยสีหน้าที่เบิกบาน เพราะเขารู้ว่าธรมีปฏิกิริยากับคำว่าปู่ที่เขาเรียกธร นั่นทำให้เขาคิดที่จะเข้าใกล้ธรเพื่อนจะได้แกล้งเพิ่มขึ้นไปอีก
“วันนี้พี่จะสอนเราทำปุ๋ยชีวภาพนะ เราต้องรู้ไว้เพราะที่บ้านเราก็ไร่นาเยอะแยะมาก แล้วการที่เราใช้ปุ๋ยแบบนี้ยังช่วยลดมลพิษให้กับโลกได้ด้วย เพราะทุกอย่างทำจากธรรมชาติทั้งหมด” ธรเริ่มอธิบายให้คีย์ฟัง
“ปู่ ผมว่าถ้าใช้ปุ่ยเคมีมันไม่ง่ายกว่าหรอ” คีย์แย้ง
“มันก็ใช่ถ้าเราใช้ปุ๋ยเคมีมันง่ายกว่า หาซื้อที่ไหนก็ได้ แต่มันมีผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม ทั้งสารตกค้างในผลผลิตแล้วยังตกค้างในดินของเราอีก เมื่อใช้ไปนานๆอาจทำให้ดินเปรี้ยวได้ ทำให้หลังๆปลูกอะไรก็ได้ผลผลิตที่ไม่ดี”
“แล้วอีกอย่างปุ๋ยชีวะภาพถ้าเราผสมพวกกระถินหรือพวกตะไคร้ลงไปหมักด้วย ก็จะช่วยไล่แมลงบางชนิดได้ด้วย ทำให้เราลดต้นทุนเรื่องยาฆ่าแมลงไปด้วย โดยเฉพาะยาฆ่าแมลงนี่เป็นสารตกค้างที่อันตรายต่อคนเรามากๆ เห็นหรือยังว่านอกจากช่วยประหยัดแล้วยังช่วยลดมลพิษให้โลก แถมยังไม่เป็นอันตรายต่อคนเวลากินด้วย” ธรยิ้มอย่างภูมิใจ
คีย์เห็นท่าทางของธรตอนอธิบายเรื่องปุ๋ยให้เขาฟัง เขารู้สึกว่าตอนนี้ธรก็ดูดีเหมือนกันนะ แต่ไม่ได้สิเขากับธรยังมีเรื่องต้องเอาคืนกันอีกเยอะ คีย์คิดในใจ
ธรเห็นคีย์ตั้งใจฟังก็อดแปลกใจไม่ได้เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเขาก็อธิบายขั้นตอนการทำและส่วนผสมต่างให้คีย์ฟัง ก่อนที่จะพาเดินดูรอบโรงปุ๋ยหมัก คีย์สังเกตเห็นมีถังที่หมักปุ๋ยตั้งไว้หลายสิบใบมาก
“แล้วที่ทำไว้เยอะขนาดนี้ใช้หมดหรอ” คีย์ชี้ไปที่ถังปุ๋ย
“อ๋อ ถ้ามีชาวบ้านมาขอพี่ก็แบ่งให้เขาไปใช้ไง” ธรยิ้มตอบ
“อ่าว แล้วยังงี้ชาวบ้านเขาก็ทำไม่เป็นนะสิ เพราะถ้าอยากใช้ก็มาขอเอา” คีย์ทำหน้าแปลกใจ
“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก คือเวลาที่พี่ไปแนะนำพวกชาวบ้านใช่ไหม ที่แรกเขาก็ต้องยังไม่เชื่อว่ามันได้ผล เราก็ต้องให้เขาเอาไปลองใช้ก่อน พอมันได้ผลดีชาวบ้านเขาก็ทำเองแล้วทีนี้” ธรยิ้มอย่างภูมิใจในผลงานของตัวเอง
“แต่ว่านะปู่ แบบนี้ปู่ก็ต้องเอาไปให้เขาลองใช้ทุกที่เลยนะสิ” ธรรู้สึกตะหงิดๆกับคำว่าปู่จริงๆ แต่ก็ไม่อยากให้เสียเรื่องเห็นคีย์กำลังสนใจอยู่
“อืม นี่ไงถึงต้องทำไว้เยอะๆไง ไม่งั้นจะไม่พอใช้เอา เพราะในไร่ของพี่ก็ปลอดสารพิษทุกอย่างเหมือนกัน”
ธรพาคีย์เข้ามาข้างในจนถึงที่ผสมปุ๋ยก่อนจะเอาไปหมัก พอมาถึงธรก็หยิบพลั่วส่งให้คีย์
“อะ ไปตักกองโน่นมาให้หน่อย” ธรชี้ไปที่ลักษณะเหมือนกองดินกองใหญ่
คีย์ก็เดินไปที่กองนั่นทันที เขาตักของในกองนั้นมาเต็มพลั่ว
“ปู่ไอ้นี่มันอะไรอะ กลิ่นแปลกๆ” คีย์ทำหน้าเหม็นๆ
“อ๋อ ขี้วัวแห้งไง” คีย์โยนพลั่วทิ้งทันที ธรกลั่นหัวเราะแทบแย่ :m20:
“ตลกนักใช่ไหม” คีย์เดินกำหมัดตรงมาที่ธรทันที
คีย์ชกเข้าที่หน้าธรทันที ธรใช้มือรับไว้ได้เหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อวาน ธรจับแขนคีย์บิดไปข้างหลังจนคีย์ร้องเสียงออกมา
“โอ๊ย เจ็บปล่อยนะไอ้บ้า แกมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ” คีย์โวยวาย
“ทำไมจะไม่ได้ ไหนเก่งนักไม่ใช่หรือไง ทีนี้จะทำดีๆได้หรือยังครับคุณหนูคีย์” ธรยิ้มให้จากข้างหลัง
“เออ ทำก็ได้วะ ปล่อยก่อนสิ”
ธรปล่อยคีย์ แต่พอหลุดจากการโดนดัดแขน คีย์ก็จะเข้ามาต่อยอีกครั้ง ธรชี้หน้าคีย์ทันทีคีย์หยุดลงทันที ได้แต่ส่งสายตาอาฆาตแค้นมาแทน ก่อนที่ธรจะชี้ไปที่พลั่วเพื่อให้คีย์ทำงานต่อ
ธรยืนดูคีย์ตักขี้วัวจนพอแล้วบอกให้เขาเอาพวกพืชที่ธรสับแล้วตากจนแห้งแล้วมาผสม คีย์คอยทำตามขั้นตอนที่ธรบอกจนเสร็จ ก็เกือบบ่ายแล้วตอนนี้ ธรเลยชวนเขาไปกินข้าวด้วยกัน แต่คีย์กลับจะเดินหนีเข้าบ้าน ธรเลยคว้ามือเขาไว้ทันทีที่เดินสวนไป
“โอ๊ย” คีย์ร้องออกมาเมื่อธรจับมือเขาอย่างแรง
ธรตกใจกับการที่เห็นว่าคีย์ร้องเจ็บปวดออกมา ทั้งๆที่เขาคิดว่าออกแรงจับเบามือ ธรรีบปล่อยมือทันที คีย์ดึงมือขึ้นไปกำไว้ก่อนที่จะหันหลังเดินไป
“เดี๋ยวก่อนสิคีย์ ไหนให้พี่ดูมือหน่อยสิ” ธรวิ่งมาขวางหน้าไว้ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับมือคีย์ขึ้นมาดู
ตามฝ่ามือคีย์มีตุ่มพองขึ้นมาสองสามแห่ง คงเพราะว่าเขาไม่เคยต้องทำงานแบบนี้มาก่อน ธรเห็นแบบนี้ก็อดสงสารไม่ได้ แล้วคิดว่าตัวเองทำเกินไปหรือเปล่านะ แต่คงต้องใจแข็งไว้ก่อน
“ปล่อย” คีย์ดึงมือกลับมา ก่อนที่จะมองหน้าธรด้วยความโกรธอย่างมาก
“อย่ามาดื้อตอนนี้ ป่ะไปใส่ยาก่อน” ว่าแล้วธรก็คว้าข้อมือคีย์ไว้ แล้วเดินจูงพาคีย์ไปที่บ้าน
พอเข้ามาในบ้านธรพาคีย์ไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
“ป้าครับ ขอเครื่องมือทำแผลหน่อยครับ” ธรตะโกนบอกป้าน้อย
ป้าน้อยรีบวิ่งมาพร้อมกับกล่องยา “นี่ค่ะนาย แต่ใครเป็นอะไรค่ะ” ป้าน้อยทำหน้าตกใจ
“ไม่มีอะไรหรอกป้า เอากล่องมาให้ผมแล้วไปทำงานต่อเถอะ”
“จะปล่อยผมได้หรือยังตอนนี้” คีย์ทักท้วง
“ยัง ยังปล่อยไม่ได้ เดี๋ยวพี่ทำแผลให้ก่อน” ธรเดินดึงมือคีย์เข้ามาใกล้ๆ
ธรเพิ่งสังเกตว่ามือคีย์นิ่มมาก คงเพราะว่าไม่เคยทำงานหนักมาก่อน แถมยังอยู่เมืองนอกมาตลอดอีกด้วย เขาคงให้คีย์ทำงานหนักเกินไปจริงๆ
“เจ็บหน่อยนะ มันต้องทำให้แตกก่อน ไม่งั้นจะจับอะไรไม่ได้” ว่าแล้วธรก็เอาเข็มมาบ่งตุ่มที่มือออกให้
คีย์สะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร เพราะเขาไม่อยากให้ธรเห็นว่าเขาอ่อนแอ ธรทำแผลให้คีย์อย่างตั้งใจและเบามือ จนเสร็จทั้งสองข้างก่อนเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
“เก่งเหมือนกันนี่เรานะ ไม่โวยวายสักนิด” ธรเอามือขยี้หัวคีย์เบาๆ ก่อนลุกขึ้น
“ไปกินข้าวกัน คงหิวแล้วละสิท่า” ธรเดินไปที่ห้องกินข้าว
คีย์มองตามหลังธร เขามองมือตัวเองที่ธรทำแผลให้ กับจับหัวตัวเองตรงที่ธรจับเมื่อกี้ ทำไมเมื่อกี้เขารู้สึกดีจังนะ เขาเพิ่งรู้ว่าจริงธรก็เป็นคนอ่อนโยนเหมือนกัน แต่เขารู้สึกแบบนั้นไปได้ยังไงนะ คีย์รีบสลัดความคิดนั้นออกจากหัวทันที เพราะว่าคนคนนี้ไม่ใช่หรอ ที่ทำให้เขาต้องมานั่งเจ็บมืออยู่อย่างนี้
หลังจากที่คีย์สลัดความคิดเรื่องธรได้แล้ว เขาก็ลุกตามเข้าไปในห้องอาหาร หลังกินข้าวเสร็จธรบอกให้คีย์พักผ่อนได้ เพราะมือเจ็บและไม่อยากให้ทำงานหักโหม
พอคีย์ขึ้นไปบนห้องแล้วธรก็เรียกคนงานมาประชุมทันที
“พรุ่งนี้คุณสุเมธเขาจะมาจัดงานเลี้ยงต้อนรับลูกชายเขาที่ไร่ของเรา ทุกคนช่วยอำนวยความสะดวกให้ด้วยนะ อ๋อ แล้วถ้าตอนเย็นใครไม่ติดธุระอะไรก็อยู่งานเลี้ยงก่อนได้นะ คุณสุเมธเขาชวนทุกคนด้วย” ธรบอกกับพวกคนงาน
“เดี๋ยวป้าน้อย แดง แล้วก็นพ อยู่คุยกับผมก่อนนะ” ธรสั่งก่อนให้คนอื่นๆแยกย้ายกันไปทำงานต่อ
แดงกับนพถือว่าเป็นคนสนิทของธรเลยก็ว่าได้ เพราะเวลาธรไปทำงานตจว.ธรจะให้นพเป็นคนดูแลไร่ให้แทน ส่วนแดงจะเป็นคนที่ค่อยติดตามเขาไปเกือบทุกๆที แดงช่วยงานธรมาสี่ปีแล้วตั้งแต่เรียนจบ ปวช. ถึงจะอยู่กลางแดดแดงก็ยังเป็นคนผิวขาวอยู่ แดงเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเหมือนกัน มีสาวๆในไร่หลายคนที่แอบชอบอยู่ แต่แดงก็ไม่ได้สนใจใคร ส่วนนพเป็นเพื่อนกับแดงมาตั้งแต่สมัยเรียน แดงเลยชวนมาทำงานด้วย นพหน้าตาออกบ้านแต่ก็เป็นคนสูงหุ่นดี เลยทำให้ดูดีขึ้นมาบ้าง
“เดี๋ยวพรุ่งนี้นพคอยช่วยคนงานของคุณสุเมธเรื่องสถานที่นะ ส่วนแดงเดี๋ยวนายคอยช่วยผมต้อนรับแขก ป้าน้อยครับพรุ่งนี้ต้องขอแรงป้าเรื่องในครัวนะครับ เพราะผมยังไม่รู้ว่าเขาจะจัดอะไรมาบ้าง” ธรแบ่งงานให้ทุกคน
“อ๋อ นพ แล้วช่วยให้คนงานทำที่จอดรถด้วยนะ วันนี้ผมขอไปพักผ่อนก่อนนะ ฝากงานที่เหลือด้วยละ”
หลังจากสั่งงานเสร็จธรก็เดินขึ้นห้องนอนเขาทันที
“แดงแกว่าสองสามวันนี้นายดูเหนื่อยไปเปล่าวะ” นพถามเพื่อนซี้
“ก็เรื่องลูกคุณสุเมธนี่แหละ แกยังไม่เห็นตอนเขาออกฤทธิ์ ข้าเห็นยังเหนื่อยแทนนายเลยวะ”
“ไม่รู้นายเขาคิดยังไงของเขานะ ถึงได้รับปากคุณสุเมธ” นพทำหน้าสงสัย
“เรื่องของเจ้านายเขา เราอย่าไปยุ่งดีกว่า ป่ะไปทำงานต่อ” แดงตัดบทด้วยการชวนนพไปทำงาน
เช้าวันเสาร์ธรต้องไปทำธุระในตัวจังหวัดตั้งแต่เช้า คีย์ลงมาที่โต๊ะอาหารไม่เห็นหน้าธรก็แปลกใจ
“ป้านายของป้ายังไม่ลงมากินข้าวหรอ” คีย์หันไปถามป้าน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ
“อ๋อ นายไปธุระในตัวจังหวัดตั้งแต่เช้ามืดแล้วค่ะ คิดว่าบ่ายถึงจะกลับ วันนี้คุณเลยไม่ต้องทำงานนะค่ะ” ป้าน้อยยิ้มให้
คีย์กินข้าวเสร็จก็เดินขึ้นห้องทันที วันนี้เขารู้สึกแปลกๆที่ไม่ได้เห็นหน้าธรตอนกินข้าว ไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่ทำให้เขาหงุดหงิดเหมือนทุกเช้า เอ๋ นี่เขาเป็นอะไรไปแล้วนี้ จะมาคิดถึงคนที่ทำให้เขาลำบากทำไม คีย์เริ่มสับสนกับความคิดตัวเองแล้วตอนนี้ ผลสุดท้านเขาก็คิดว่าคงเพราะเขาต้องการแก้เผ็ดธรแน่ๆเลย
ธรกลับมาถึงไร่ก็ตอนเย็นๆแล้ว มาถึงธรก็เดินดูความเรียบร้อยของพื้นที่จัดงาน ก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัว ธรเดินผ่านหน้าห้องคีย์
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ธรเคาะประตูห้องคีย์
“ว่าไงครับป้า” คีย์ตอบกลับมาเพราะคิดว่าเป็นป้าน้อย
“นี่พี่เองไม่ใช้ป้าน้อย เปิดประตูให้พี่หน่อยสิ” ธรบอก
“ว่าไง มีอะไรหรือปู่ ปกติไม่เคยเคาะห้องนี่” คีย์เปิดประตู โผล่มาแต่หน้า
“เดี๋ยวคีย์อาบน้ำแต่งตัวด้วยนะ วันนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับคีย์” ธรเห็นคีย์ทำหน้าแปลกใจ
“ไม่ใช่พี่จัดให้หรอก พ่อเรานู่นโทรมาขอจัดให้ ยังไงก็แต่งตัวให้หล่อๆแล้วกัน” ธรยิ้มให้ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องตัวเอง
ธรอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาหาสุเมธข้างล่าง วันนี้ธรแต่งตัวสไตล์คาวบอย ใส่บูธสีน้ำตาลกางเกงยีนส์สีดำ กับเสื้อแขนสั้นลายสก็อตสีน้ำตาล ผูกผ้าพันคอสีฟ้าอ่อน หลังจากที่ธรคุยกับสุเมธได้สักพัก ก็ให้แดงไปตามคีย์ลงมาข้างล่างได้แล้ว
คีย์ใส่เสื่อเชิ๊ตแขนยาวลายทางสีสด ขับสีผิวให้เขาดูขาวมากขึ้นไปอีก ใส่กางเกงยีนส์สีดำเข้าทรง ธรเห็นแล้วก็คิดว่าคีย์หน้าตาดีมากจริง เมื่อก่อนก็ว่าดีมากแล้วนะแต่วันนี้ดูดีกว่า แต่ถ้าไม่ติดตรงนิสัยเอาแต่ใจ คีย์ลงมาถึงก็เข้าไปกอดสุภาผู้เป็นแม่ทันที สุภาก็กอดกลับเพราะเธอก็คิดถึงลูกคนนี้มากเหมือนกัน
คีย์มองดูธรวันนี้ธรดูเท่ห์มากๆในสายตาเขา คงเพราะปกติเขาเห็นแต่ธรในชุดทำงานในไร่เท่านั้น แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเท่ากับการอ้อนแม่ของเขามากกว่า
“แม่ครับ เมื่อไหร่จะให้คีย์กลับบ้านเราละ” คีย์อ้อนสุภาเรื่องกลับบ้าน
“ทนหน่อยนะลูก เดี๋ยวแม่จะพูดกับพ่อเขาเอง” สุภาลูบหัวลูกชายสุดรัก
“เอ้า เลิกอ้อนกันได้แล้ว นั่นแขกมากันแล้ว” สุเมธหันมาบอกสองแม่ลูกที่กำลังอ้อนกันอยู่
สุเมธ สุภา คีย์ แล้วก็ ธร มายืนรับแขกหน้างาน ก่อนที่จะให้แดงพาไปนั่งตามโต๊ะ หลังจากรอต้อนรับแขกได้สักพักธรก็ขอตัวเขามาดูความเรียบร้อยภายในงาน เพราะสุเมธชวนแขกผู้ใหญ่ในจังหวัดมาหลายคน ธรเดินทักทายแขกในงานกับดูความเรียบร้อยได้สักพัก บนเวทีก็เริ่มการแสดงขึ้น
หลังจากที่บนเวทีแสดงได้สักพัก ธรก็ขึ้นมาทำหน้าที่พิธีกรของงาน
“สวัสดีครับผู้มีเกรียติทุกท่าน ก่อนอื่นผมต้องขอขอบคุณทุกท่านนะครับที่มาในงานนี้ งานนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับลูกชายสุดที่รักของคุณสุเมธ ผมขอเชิญคุณสุเมธมากล่าวอะไรถึงลูกชายบ้างดีกว่านะครับ”
“สวัสดีครับ ผมสุเมธขอขอบคุณทุกท่านนะครับที่มางานลูกชายผมวันนี้ ลูกชายผมเรียนอยู่เมืองนอกมาตั้งแต่เด็ก ทุกท่านอาจยังไม่เคยเห็นกันนะครับ ผมคิดว่าจะให้เขากลับมาเรียนที่เมืองไทย เอาเป็นว่าผมไม่พูดมากแล้วกัน มาเจอมันเลยดีกว่า เพื่อวันไหนคุณเจอมันจะได้สั่งสอนมันบ้างนะครับ” แล้วสุเมธก็กวักมือเรียกลูกชายสุดที่รักขึ้นมา
“สวัสดีครับ ผมชื่อคีย์ครับ ก่อนอื่นผมก็ขอขอบคุณทุกคนนะครับที่มางานนี้ ทั้งที่ทุกคนก็ไม่ได้รู้จักผมมาก่อน” ตอนนี้สุเมธเริ่มทำหน้าเสียแล้ว เพราะไม่รู้ว่าลูกชายจะว่ายังไงต่อ จนเขาต้องมองหน้าธรเพื่อขอความช่วยเหลือ
ธรเดินเข้าไปใกล้ตีย์ไว้ก่อน เพื่อมีอะไรจะได้แย่งไมค์มาทัน
“แล้วผมก็ต้องขอขอบคุณปู่ เอ๊ย! ไม่ใช่สิคุณธร ขอโทษทีนะครับผมเห็นหน้าเขาแก่ไปหน่อย” แขกในงานพากันหัวเราะกันใหญ่ แต่ธรยืนก้มหน้าอายๆอยู่ข้างหลัง
“ต้องขอขอบคุณเขาที่ยอมช่วยพ่อผม ในการ...” ธรรีบดึงไมค์มาทันที
“ผมว่าน้องเขาคงตื่นเต้นนะครับ พูดอะไรมั่วไปทั่ว ผมว่าเชิญทุกท่านตามสบายเลยดีกว่าครับ” ธรรีบตัดบทเริ่มงานทันที
“ว่าใครมั่วไม่ทราบ” คีย์เหยียบเท้าธรก่อนลงเวทีไป
ลงเวทีมาธรก็เดินทักแขกไปทั่ว เวลาเดินผ่านโต๊ะไหนก็มักจะมีคนยกแล้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้ทุกทีไป ธรเริ่มชักจะมึนๆแล้วตอนนี้ ส่วนคีย์เจ้าของงานนั่นขอตัวขึ้นห้องไปนานแล้ว ธรอยู่จนส่งแขกกลับได้สักพักก็ไม่ไหวเพราะเริ่มเมาแล้ว ธรเลยขอตัวขึ้นห้องนอนเหมือนกัน
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ธรเคาะห้องคีย์เมื่อขึ้นมาถึงข้างบน
“มีอะไร” คีย์เปิดประตูออกมา
“ทำไมวันนี้คีย์ทำแบบนี้ละ มันไม่ดีเลยรู้ไหม” ธรพูดด้วยเสียงที่อ้อแอ้แล้วตอนนี้
“เมาแล้วค่อยคุยกันพรุ่งนี้ ผมจะนอน” คีย์จะปิดประตูห้อง
ธรเอามือดันประตูไว้ “เดี๋ยวต้องคุยกับพี่ให้รู้เรื่องก่อน” แล้วธรก็ผลักประตูเข้าไปในห้องคีย์
“ถ้าคุยไม่รู้เรื่องพี่ไม่ออกไปหรอก”
คีย์เริ่มทนกับธรไม่ไหวแล้วตอนนี้ เขายกมือชกหน้าธรทันที แต่ก็เหมือนเดิมคีย์โดนธรจับหมัดไว้ได้ เขาจะชกอีกข้างก็โดนจับไว้เหมือนกัน ตอนนี้ธรเมามากเลยเซดันคีย์ไปข้างหลังจนคีย์ล้มลงไปบนที่นอน ธรทับอยู่บนตัวของคีย์โดยที่ยังจับมือทั้งสองข้างของคีย์ไว้
“ขอโทษพี่ก็ยังดี ไม่งั้นพี่จะลงโทษคีย์นะ” ธรก้มหน้าลงมาบอก
“ไม่มีทางออกไปได้แล้วก่อนที่ผมจะจะโกนเสียงดัง”
“คิดว่าทำได้หรอ” แล้วธรก็ก้มหน้าลงมาที่หน้าคีย์
..........................................
ปล.ขอไว้อาลัยให้กับตัวเองก่อน ที่ต่อไปอดกินไข่แล้วอ่า :z3: :z3: :z3:
-
ใจร้ายนะ writer :serius2:
ค้างงง
เสียใจด้วยเรื่องอดกินของอร่อย
-
โห ตอนต่อไปลุ้นสุดตัวเลย จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ปล.แสดงว่าพี่นัทชอบกินไข่เอามากๆ ไม่เป็นไร น่าจะมีทางออกสิ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก...ทำไมไรท์เตอร์ทำแบบนี้หล่ะฮะ
ตัดจบได้แบบกระชากใจคนอ่านเป็นที่สุดเลยอ่ะ >[]<
คงไม่มีคำไหนจะพูดได้ดีไปกว่าคำ่ว่า "ค้างงงงงงงงงงง" อีกแล้วหล่ะ - -"
แล้วแบบว่าฉากสุดท้ายเนี่ย...ล่อแหลมไปมั้ย...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่ธรจะทำอะไรน้องคีย์อ่ะ...จะลงโทษยังไงล่ะเนี่ย...ไม่อยากจะจิ้นเลย
แต่ทั้งคู่ก็เริ่มมองอีกฝ่ายในทางที่ดีขึ้นแล้วนะ น้องคีย์เองก็คิดว่าพี่ธรอ่อนโยน
พี่ธรเองก็คิดว่าน้องคีย์ดูดี...แล้วแบบนี้จะรอดกันเหรอ 5555555555555
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
พีเอส ,, สงสัยไรท์เตอร์จะชอบทานไข่นะเนี่ย...เอาน่า...อย่าคิดมากนะฮะ ^^
-
ค้างงงงง :z3:
มันจะเกิดไรขึ้นน้ออ :z1:
-
มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ
คึ ๆ ๆ
-
ค้าง....นะจ๊ะไรเตอร์
-
คีย์โดนปราบพยศซะบ้างก็ดี :laugh:
-
พี่นัท แพ้ไข่เหรอ อิอิ แต่ยังมีกล้วย(ต้อม)ให้กินอยู่นา
ว่าแต่ธรจะปล้ำคีย์ป่าวหว่า :oo1: :oo1: :oo1: แล้วถ้าธรปล้ำจริง แล้วคีย์จะยอมป่าหว่า :confuse: :confuse: :confuse:
-
พี่นัท แพ้ไข่เหรอ อิอิ แต่ยังมีกล้วย(ต้อม)ให้กินอยู่นา
ว่าแต่ธรจะปล้ำคีย์ป่าวหว่า :oo1: :oo1: :oo1: แล้วถ้าธรปล้ำจริง แล้วคีย์จะยอมป่าหว่า :confuse: :confuse: :confuse:
อ่านะคนเรา กล้วย(ต้อม)ก็กินไม่ได้ครับมันติดกับไข่อ่า :-[ เอาฮิ้ววววววววววว
พอและเดี๋ยวทะลึ่งไปกันใหญ่ ขอบคุณครับที่เป็นห่วงเรื่องแพ้ไข่ จริงชอบกินไข่มากยิ่งยำไข่ดาวนะโหยพูดแล้วอยากกิน
เดี๋ยวตอนดึกๆจะกลับมาอัพให้ทั้งสองเรื่องเลยนะครับ รอติดตามกันด้วยนะครับ :pig4:
-
พี่นัท แพ้ไข่เหรอ อิอิ แต่ยังมีกล้วย(ต้อม)ให้กินอยู่นา
ว่าแต่ธรจะปล้ำคีย์ป่าวหว่า :oo1: :oo1: :oo1: แล้วถ้าธรปล้ำจริง แล้วคีย์จะยอมป่าหว่า :confuse: :confuse: :confuse:
อ่านะคนเรา กล้วย(ต้อม)ก็กินไม่ได้ครับมันติดกับไข่อ่า :-[ เอาฮิ้ววววววววววว
พอและเดี๋ยวทะลึ่งไปกันใหญ่ ขอบคุณครับที่เป็นห่วงเรื่องแพ้ไข่ จริงชอบกินไข่มากยิ่งยำไข่ดาวนะโหยพูดแล้วอยากกิน
เดี๋ยวตอนดึกๆจะกลับมาอัพให้ทั้งสองเรื่องเลยนะครับ รอติดตามกันด้วยนะครับ :pig4:
จารออ่านนะพี่ แต่ว่าเกิดมายังไม่เคยเห็นใครแพ้ไข่เลยอ่า
ถ้าแพ้ไข่ก็ไปกินข้าวโพดอ่อนรอแล้วกาน :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
โหะๆ จัดหนักไปเลยปู่ธร
ปล...แพ้ไข่มีด้วยเหรอเนี่ย น่าเศร้าอ่า
-
อ้าววว
นึกว่าคีย์
เป็นพระเอกมาตลอดดดด
อิอิ
+1 ให้ความอดทนของคุณธรคร้าบบบ
จุ๊บๆ
-
ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันแหละครับว่ามีการแพ้ไข่ เขาบอกว่าแพ้พวกโปรตีนในไข่นะครับ
แต่ถ้าให้เลือกไข่กับข้าวโพดอ่อน ผมว่ากินไข่ซะยังจะดีกว่านะ
ข้าวโพดอ่อนน่ากลัวอ่า o22
ไหนๆก็แล้วมาต่อตอนต่อไปให้เลยดีกว่า เดี๋ยวค้างนานจะโดนแช่งเอาได้อ่า :sad4:
แต่ขอแบ่งเป็นสองพาสนะครับ แบบเขียนเพลินเลยยาวมากๆเลยตอนนี้ :o8:
ตอนที่ 5.1 พาเที่ยว
“นี่นายจะทำอะไร” คีย์พยายามขัดขืนแต่ก็ไม่สำเร็จ ธรค่อยๆก้มหน้ามาจนใกล้หน้าคีย์มากแล้วตอนนี้
“ก็ขอโทษพี่ก่อนสิ แล้วพี่จะปล่อย” ธรย้ำคำเดิม
“ไม่มีทาง แล้วก็ออกไปด้วยเหม็นเหล้า” คีย์หันหน้าหลบ
“งั้นพี่ต้องลงโทษคีย์บ้างแล้วละทีนี้” ธรก้มหน้าจนจมูกช้นแก้มคี้ย์ที่หันหน้าหลบอยู่ ตอนนี้คีย์เริ่มใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว เขาคิดว่าเขาต้องมาเสียท่าให้กับคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้าหรือนี่
................zzzzzzz................
ผ่านไปพักใหญ่ๆคีย์ได้ยินเสียงกรนเบาๆดังที่ข้างหู เขาเลยหันหน้ากลับมามอง ธรเมาหลับโดยที่ยังทับตัวเขาไว้นั่นเอง คีย์รู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที :เฮ้อ:
“โธ่ เมาจะตายแล้วยังมาสังสอนคนอื่น” คีย์ผลักธรออกจากตัว
“คนไรวะตัวหนักชิบเป๋งเลย” คีย์มองหน้าธร
เขาคิดว่าจะให้ธรมานอนตรงนี้ไม่ได้แน่ เขาเลยจะเรียกป้าน้อยให้หาคนมาช่วย
“ป้า..” คีย์เปลี่ยนใจกะทันหัน
คีย์เดินไปหยิบปากกาเมจิ เขาปลดกระดุมเสื้อธรออกเผยให้เห็นหน้าอกที่กว้างของธร คีย์ใช้ปากกาเมจิเขียนลงไปทันที ก่อนที่จะติดกระดุมกลับคืนให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มันต้องโดนแบบนี้ หึหึ” คีย์หัวเราะในลำคอ แต่แค่นี้มันยังไม่พอกับการที่กล้ามาข่มขู่ไอ้คีย์ คีย์คิดแล้วก็ยกเท้าถีบที่ตัวของธรจนตกลงไปข้างที่นอน
“ป้าน้อยครับ ป้าน้อย” คีย์ตะโกนเรียกป้าน้อยทันที
ป้าน้อยรีบวิ่งขึ้นมาทันที “มีไรค่ะคุณ” ป้าน้อยถามเมื่อเห็นคีย์มายืนรอหน้าห้อง
“ป้าช่วยให้ใครมาเอาเจ้านายไปกลับห้องหน่อยสิ ท่าทางจะเมามากเข้าห้องผิดเข้าห้องถูก” คีย์ยิ้ม :laugh:
“ตายแล้ว! แดง แดง มาช่วยกันหน่อยเร็ว” ป้าน้อยไปเรียกแดงทันที
แดงช่วยป้าน้อยพยุงธรกลับไปกลับไปห้อง โดยที่คีย์ยืนดูอยู่หลังจากที่ป้าน้อยกับแดงกลับออกมาแล้ว คีย์ถึงกลับเข้าห้องตัวเองบ้าง
คีย์ล้มตัวลงนอนบนที่นอนทันที
“5555” เขาเผลอตัวหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาทำเมื่อกี้ :m20:
เขาอยากรอดูผลพรุ่งนี้เหลือเกินว่าถ้าธรเห็นที่เขาเขียนจะว่ายังไง เขาเลยรีบนอนเพื่อที่จะรอดูผลงานของตัวเองพรุ่งนี้เช้า
.................................
“อู๊ยยย ทำไมมึนหัวอย่างนี้นะ” ธรบ่นเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า :really2:
แล้วธรก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ เผื่อมันจะได้ดีขึ้นบ้างเมื่อเจอน้ำเย็นๆ เขาถอดเสื้อผ้าอาบน้ำโดยยังไม่ได้สำรวจตัวเอง ตอนที่เขากำลังถูสบู่อยู่ เขาก็สังเกตเห็นว่าที่หน้าอกเหมือนเลอะอะไรอยู่ แต่มันล้างไม่ออกเขาจึงเดินไปส่องกระจกทันที พอสองไปเขาก็เห็นเป็นตัวหนังสือกลับข้างอีก ธรพยายามอ่านทันที
“ไอ้ปู่ลามก จาก หลานคีย์” :haun4:
“เฮ้ย!” ธรงงกับข้อความ :really2: เพราะเขาจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลย เขารีบล้างสบู่แล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินไปที่หน้าห้องคีย์ทันที
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ธรเคาะประตูเสียงดังมาก
“ว่าไงปู่ลามก จะมาหาเรื่องอะไรแต่เช้าหรอ” คีย์เปิดประตูเพราะเขาตื่นมารอดูหน้าธรเมื่อเห็นข้อความแต่เช้าแล้ว
“ใครปู่ลามก นี่มันหมายความว่าไง” ธรทำหน้าสงสัย
“อ่าว นี่จำไม่ได้หรอเรื่องเมื่อคืน หึหึ งั้นก็พยายามนึกเอาเองแล้วกัน” แล้วคีย์ก็ปิดประตูทันที
ธรได้แต่ยืนนึกอยู่หน้าห้องคีย์สักพัก แต่เขาก็นึกไม่ออกเขาก็เลยกลับไปอาบน้ำต่อ ได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้ก่อน
“5555” คีย์หัวเราะอย่างชอบใจเมื่อเห็นว่าธรโกรธขนาดไหน :m20: แต่เขาก็คิดว่าต้องระวังตัวเพิ่มขึ้นเพราะธรต้องแก้แค้นเขาแน่ๆ
ธรลงมาที่ห้องอาหารก่อน
“นายเมื่อคืนทำไมไปนอนอยู่ห้องคุณคีย์ละครับ” แดงถามทันทีที่เห็นธรเดินเข้ามา
“ผมเนี่ยนะไปนอนห้องคีย์” ธรทำหน้าแปลกใจ แดงก็พยักหน้าให้
“สงสัยผมเมาเลยเข้าห้องผิดนะ ไม่มีอะไรหรอก” คราวนี้ธรคิดแล้วว่าเมื่อคืนเขาทำอะไรบ้าง หรือว่าเขาเข้าไปทำอะไรคีย์ คีย์ถึงได้เขียนมาแบบนี้
“เอ้า คิดออกหรือยังปู่ เรื่องเมื่อคืนน่ะ” คีย์ทักเมื่อเห็นหน้าธรเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“มันเรื่องของพี่แล้วกัน” ธรบอกปัดกันหน้าแตก
“กินข้าวกันดีกว่า เดี่ยววันนี้พี่จะพาไปเที่ยว” ธรบอก
“ไปเที่ยว จริงหรอเปล่าปู่ไม่ใช่หลอกให้ดีใจนะ” คีย์ทำหน้าไม่เชื่อ
“ถ้าไม่เชื่อก็ไม่ต้องไปแล้วกันงั้น”
“ไปสิไป ห้ามกลับคำแล้วกัน” คีย์ย้ำ ธรยิ้มให้ก่อนหันไปบอกให้แดงไปเตรียมรถ
“นี่แล้วเมื่อไหร่เราจะเลิกนิสัยเลือกกินสักทีนะ เอานี่ผัดผักลองกินหน่อยไม่ตายหรอกน่า” ธรตักผัดผักใส่จานข้าวคีย์
“ก็ผมไม่อยากกินนี่ เอาคืนไปเลย” คีย์กำลังจะตักผัดผักคืนให้ธร
“ถ้าไม่กินงั้นก็งดไปเที่ยววันนี้ เอาไงละคนเก่งกินผักหรือจะอดไปเที่ยว” ธรยิ้มกวนๆคืนให้คีย์
คีย์หยุดแล้วตักผัดผักกิน เพราะเขาอยากไปเที่ยวมากกว่า
“ก็แค่นั้นแหละ อะ งั้นกินอีกนะ” ธรตักผัดผักให้คีย์อีก คีย์รีบกินข้าวจนหมดก่อนที่จะทวงสัญญา
“ไปยังละ กินข้าวอิ่มแล้วนี่”
“แล้วเราเตรียมตัวพร้อมยังละ”
“งั้นเดี๋ยวผมขึ้นไปเอาของแปบนะปู่” ว่าแล้วคีย์ก็รีบขึ้นไปเอาของทันที
แดงเป็นคนขับรถให้เหมือนทุกครั้ง มีธรนั่งหน้าส่วนคีย์นั่งเบาะหลัง ธรพาคีย์ไปเที่ยวตลาดโรงเกลือ พอมาถึงโทรศัพท์ธรก็ดังขึ้นมาพอดี
“สวัสดีครับ” ธรรับสาย
“คุณธรตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ” เสียงถามมาจากปลายสาย
“ผมมาตลาดโรงเกลือครับ มีอะไรหรอครับ” ธรถาม
“คือผมมีธุระรบกวนกวนคุณธรหน่อยนะครับ รบกวนคุณช่วยมาพบผมผมที่..... สักหน่อยได้ไหมครับ”
“ครับ ครับ งั้นอีก 10นาที เจอกันนะครับ” ธรตอบรับ
“คีย์เดี๋ยวให้พี่แดงพาเที่ยวนะ พี่มีธุระนิดหน่อยเดี๋ยวมา” ธรหันมาบอกคีย์
“แดงฝากดูคีย์ด้วยนะ อย่าให้หลงกันละ” ธรหันมาสั่งแดงบ้างคราวนี้
ธรส่งแดงกับคีย์ลงที่ตลาดโรงเกลือ
“เดี๋ยวคีย์มานี่หน่อยสิ” ธรเรียกคีย์ให้เข้ามาหา คีย์ก็เดินมา
“เอา ใส่นี่ซะ อากาศมันร้อน” ธรหยิบหมวกแก็ป ใส่ให้คีย์ ก่อนที่จะขับรถออกไป
คีย์เดินดูของอยากสนุกสนาน เพราะเขาไม่ได้ออกมาเที่ยวเลยตั้งแต่กลับมาเมืองไทย เขาเดินดูของโดยที่มีแดงค่อยเดินตาม แดงคอยอธิบายให้เขาฟังถึงของแปลกๆที่เขาไม่เคยเห็น
“ปึก” คีย์เดินชนกับกลุ่มวัยรุ่นประมาณ 5-6 คน ที่เดินเลือกของอยู่แถวนั้น
คีย์ไม่ได้พูดอะไรแต่หันกลับมามองก่อนที่จะเดินผ่านไป
“เฮ้ย เดินชนแล้วไม่คิดจะขอโทษหรือไงวะ” คนที่โดนชนหันมาโวยวาย
คีย์ก็หันกลับมามองเฉยๆ ก่อนที่จะเดินต่อไป แดงรีบเดินตามหลังไป แดงแอบต่อโทรศัพท์ถึงธร
“ฮัลโหล นายครับผมว่าท่าจะเกิดเรื่องแน่ๆเลยครับ ผมว่านายรีบกลับมาก่อนดีกว่า” แดงรีบบอกอย่างร้อนรน
“อืม ได้ๆผมเสร็จธุระพอดี ยังไงก็ฝากแดงช่วงดูไปก่อนนะ”
แดงเกินคุยกับคีย์ไปสักพัก หรือว่าเขาจะคิดมากไปเอง คงจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ได้ แต่พอทั้งสองคนเดินเลี้ยวผ่านมุมที่ขายของออกไป เป็นพื้นที่ว่างไม่มีคนเลยแถวนั้น
“ว่าไงไอ้หน้าอ่อน มึงใหญ่มาจากไหนวะ” กลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้นเดินตามมา
คีย์หันไปมองหน้า “หน้าอ่อนแล้วไปหนักหัวใครหรือไงวะ” เขาไม่ชอบให้ใครมาว่าเขาว่าไอ้หน้าอ่อนมากๆ :m31:
วัยรุ่นกลุ่มนั้นมองหน้ากัน “เฮ้ย แมร่งกวนตีนวะ เล่นแมร่งเลย” ว่าแล้วพวกมันก็เดินตรงเข้ามาที่คีย์กับแดง
แดงเดินเข้ามาขวางไว้ทันที มีหรือว่าพวกนั้นมันจะยอม มีคนหนึ่งยกหมัดต่อยแดงทันที แดงเอี้ยวตัวหลบแล้วสวนหมัดกลับไปที่ท้องของมันทันที พวกที่เหลือก็พากันลุมเข้ามาหมดแล้ว สามคนล้อมแดงไว้ที่เหลืออีกสามคนไปล้อมคีย์ไว้ ตอนนี้แดงเป็นห่วงคีย์มากกว่าตัวเองอีก
แดงออกหมัดต่อยเข้าที่หน้าของคนตรงหน้าทันที ก่อนที่มันจะล้มลงอีกสองคนข้างหลังก็ลุมเข้ามาพร้อมกัน คนนึงจับแขนแดงล็อคไว้จากข้างหลัง อีกคนก็ตรงเข้ามาชกทันที แดงอาศัยการโยกหน้าหลบไปได้หลายหมัดเหมือนกัน แต่ก็โดน เข้าไปหนึ่งหมัดตรงมุมปาก ก่อนที่แดงจะยกเท้าขึ้นถีบคนที่อยู่ข้างหน้าจนหงายหลังไป คนที่จับแดงอยู่ข้างหลังก็เสียหลักแดงเลยอาศัยจังหวะนี้สะบัดตัวให้หลุดออกจากการถูกล็อค แดงรีบวิ่งเข้าไปช่วยคีย์ทันที
ส่วนคีย์เมื่อเห็นพวกที่มาล้อมก็เตรียมตัวพร้อมแล้ว คนที่อยู่ตรงหน้าตกหมัดตรงมาที่เขา เขาใช้มือข้างหนึ่งปัดหมัดที่ตรงมาออกทำให้เสียหลัก แล้วคีย์เคลื่อนตัวอย่างเร็วออกหมัดชกไปที่ปลายคางมันทันที อีกสองคนที่เห็นอย่างนั้นก็ลุ่มเข้ามาพร้อมกัน
“หมาหมู่นี่หว่าไม่กล้าตัวต่อตัว” คีย์ด่าพวกมัน :angry2:
“มันเรื่องของพวกกู” มันบอกก่อนที่จะลุมเข้ามาพร้อมกันทั้งสองคน
คีย์ชกหมัดออกไปทันที โดนเข้าที่หน้าอกของคนที่พุ่งตรงเข้ามา แต่มันกลับไม่ล้มแถมยังจับล็อคมือเขาไว้อีก ก่อนที่จะบิดเอามือเข้าไว้ข้างหลัง คนที่เหลือก็ชกเข้าที่โหนกแก้มของเขาทันที เขารีบตั้งสติก่อนที่จะถีบสวนกลับไป คีย์กระทืบเท้าไปที่เท้าของคนที่จับแขนเขาอยู่ ก่อนที่จะใช่แขนข้างที่เหลือศอกไปที่ลิ้นปี่ของมัน จนมันลงไปนอนจุกอยุ่ที่พื้น
“มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ค่อยไปช่วยไอ้หน้าอ่อนนั่น แต่มึงก็หน้าอ่อนไม่แพ้กันหรอกวะ” พวกที่แดงชกล้มไปเมื่อกี้ ลุกกลับขึ้นมาขวางเขาไว้แล้วตอนนี้
แดงกำหมัดตั้งการ์ดมวยทันที ก่อนที่แดงจะเดินเข้าไปตะลุมบอนกับสามคนนั้นต่อ แดงทั้งชกทั้งเตะออกแม่ไม้มวยไทยเต็มที่กับสามคนนั่น
ด้านคีย์หลังจากที่หลุดจากการถูกล็อคแล้ว คนที่โดนถีบล้มไปเมื่อกี้ก็ต่อยเข้ามาทันที เขาเบี่ยงตัวหลบแล้วใช้มือจับแขนมันไว้ ก่อนที่จะใช้เท้าเตะขาจนมันล้มกับพื้น แล้วเขาก็จับแขนมันบิดทันทีจนมันร้องลั่น แต่ยังไม่ทันที่เขาจะออกแรงมากกว่านี้ พวกมันอีกคนก็ตรงเข้ามาช่วย จนเขาต้องปล่อยมือแล้วหลบหมัด
ทั้งสองคนสู้กับวัยรุ่นได้สักพัก
“เฮ้ย หยุด” ธรตะโกนบอก
ทุกคนหยุดแล้วหันมามองเป็นตาเดียวกัน แดงเริ่มยิ้มออกมาแล้วตอนนี้
“แล้วมึงเสือกอะไรด้วยวะ” คนที่อยู่หน้าสุดตะโกนบอก
“ไม่เสือกได้ไงที่พวกมึงรุ่มอยู่นะ น้องกู” ว่าแล้วธรเดินเข้าไปยืนตรงหน้าคนนั้นทันที :fire:
“ถ้าพวกมึงแน่จริง มาต่อยกับกูดีกว่า กูต่อให้พวกมึงทั้งหมดเลย” ธรยกมือแล้วกระดิกนิ้วชี้ให้พวกมัน
ที่นี้พวกนั้นเปลี่ยนเป้าจากคีย์กับแดง มาล้อมอยู่รอบๆตัวธรแทนแล้วตอนนี้ คีย์ทำทาจะเข้าไปช่วย แต่แดงกลับดึงแขนเขาไว้ แล้วทำหน้าแบบว่าคอยดูต่อไป
พอพวกมันล้อมมาล้อมที่ธรกันหมดแล้ว ธรก็ตั้งการ์ดแบบนักมวยทันที พอเขาเห็นจังหวะเขาก็เคลื่อนตัวเข้าไปต่อยเข้าที่ปลายคางของคนตรงหน้าทันที จนมันล้มลงไปนอนกองกับพื้น แล้วเขาก็หันไปถีบคนที่ยื่นอยู่ข้างๆจนล้มไปอีกคน ก่อนที่จะหมุนตัวกลับด้วยความเร็ว ออกหมัดตรงไปที่ท้องของคนที่อยู่ด้านหลัง จนลงไปนอนกองอีกคน พอพวกมันเห็นเพื่อนล้มลงไปสามคนในชั่วเวลาแปบเดียว ก็หยุดทันที
“ว่าไงถ้าไม่อยากเจ็บตัวเหมือนเพื่อนแกก็รีบพามันไปซะ” ธรหันไปบอกพวกที่เหลือที่ยืนนิ่งอยู่
พวกที่เหลือก็รีบพากันพยุ่งเพื่อนขึ้นมาทันที แล้วทำท่าเหมือนจะเดินหนีไป ธรเลยเดินเข้ามาหาคีย์กับแดง
“นายผมนี่ฝีมือยังไม่ตกเลย” แดงภูมิใจกับนายของเขามาก แต่คีย์ทำหน้าสงสัย
“หมายความว่าไง” คีย์หันไปถามแดง
“ก็นายผมเขาเป็นแชมป์มวยสากลสมัครเล่น ระดับประเทศเลยนะครับสมัยเรียนมหาลัย ฝีมือมวยผมนายก็เป็นคนสอนแหละครับ” แดงยิ้มอย่างภูมิใจมากตอนนี้
แค่นั้นคีย์ก็เข้าใจทันทีว่าทำไมเขาต่อยธรไม่เคยโดนสักที ทั้งๆที่เขาก็เรียนวิชาป้องกันตัวมาหลายแขนงแท้ๆ เห็นทีเขาคงต้องระวังตัวแล้วถ้าจะมีเรื่องกับธร
“ว่าไงคนเก่ง ขนาดพามาเที่ยวยังไม่วายหาเรื่องนะ” ธรว่าเมื่อเดินมาถึงตรงหน้าคีย์
“ไหนดูหน้าหน่อยสิ โดนเยอะเหมือนกันนะนี่เรา” ธรจับหน้าคีย์หันดูข้างที่โดนต่อย
“แล้วแดงละเป็นไรมากไหม”
ระหว่างที่ธรกำลังดูอาการของคีย์อยู่นั้น คนที่โดนธรต่อยจนล่วงคนแรก มันแอบมาข้างหลังพร้อมกับท่อนไม้ มันเงื้อมมือจะตีที่หัวของธรทันที
“ปู่ระวัง” คีย์รีบตะโกนบอก
......................................
เดี๋ยวตอนดึกจะมาต่อ 5.2 ให้นะครับ :L2: :L2: :L2:
-
ปู่ธร สู้ๆ
อย่าไปยอม จัดให้หนัก
เอ ไหมเราเคยว่าอยู่ข้างคีย์หว่า..........เปลี่ยนใจละ
-
ไหงตอนที่ 5.1 มันกลายเป็นแบบนั่นอ่า :monkeysad:
แก้ไม่เป็นซะด้วย อย่าเพิ่งว่ากันนะครับ :o8: :o8:
-
รอคร่้าบบบบ
-
ไรท์ชอบทำให้อยากแล้วก็จากไป
ชิ ๆ ๆ ๆ
-
โห...ไอ้พวกเชี่ย หน้าตัวเมีย เล่นเครื่องทุ่นแรง แถมลอบกัดลับหลังอีก รีบกลับไปหาขวดนมมานอนดูดเลยไป อย่าลืมเรียกแม่เมิงมาร้องเพลงกล่อมเด็กให้ฟังด้วยนะ ไอ้เลว สัด... :angry2:
-
:a5: IN จริงๆนะครับคุณ :}
-
แหะๆ กำลังลงๆอยู่เครื่องดันมาดับซะได้ :o8: :o8:
ลงต่อเลยนะครับ
ตอนที่ 5.2 บาดเจ็บ
“ปึก”
ธรเบียงตัวหลบทันที แต่ก็ยังโดนเข้าที่หัวไหล่เขาเข้าอย่างจัง จนเขาต้องทรุดลงไปนั่งกับพื้น ทันที่ที่ธรทรุดลงไปแดงก็ขยับหมายจะชกมันทันที แต่ว่าคีย์กลับไวกว่าพุ่งตัวเข้าไป ใช้สันมือฟันที่ข้อมือจนมันปล่อยไม้ทิ้ง แล้วเขาก็จับแขนมันไว้ข้างหนึ่งก่อนที่จะเตะเข้าที่ขาพับใน จนมันล้มลงไปนอนกับพื้น
“ชอบเป็นหมาลอบกัดนักใช่ใหม่ มึงต้องชดใช้” คีย์จับแขนมันข้างนั้นหมุนทวนเข็มนาฬิกาทันที จนมันร้องออกมาเสียงดังมาก แล้วคีย์ก็ใช้เท้าเหยียบไปที่หน้าอกมันเพื่อออกแรงอีก ดุท่าเขาตั้งใจจะหักแขนมันแน่ๆ เพื่อนคนอื่นๆของมันจะเข้ามาช่วย แต่แดงก็เข้าขวางทันทีจนไม่มีใครกล้าขยับ
“พอเถอะคีย์ เดี๋ยวมันแขนหักกันพอดี” ธรลุกขึ้นมา เอามือจับมือคีย์ที่กำลังจะหักแขนไอ้คนนั้นอยู่แล้วไว้
“แต่มันทำปู่นะ” คีย์ทำหน้าโกรธมาก
“ช่างมันเถอะพี่ก็ไม่ได้เป็นไรมาก อย่าให้เรื่องมันใหญ่โตกว่านี้เลย” ธรยิ้มบิกคีย์พร้อมกับค่อยคลายมือคีย์ออก
“เกิดอะไรกันขึ้นหรอครับ” ตำรวจท้องที่เดินผ่านเข้ามาพอดี
คีย์ปล่อยมือมันก็รีบลุกขึ้นมาทันที แดงกับคนอื่นๆก็เปลี่ยนท่าทีต่อกันทันที
“อ่าว คุณธรนี่ครับ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคับ” นายตำรวจคนนั้นรีบทักทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นธร
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย ไม่มีอะไรแล้วครับ” ธรยิ้มตอบ ก่อนหันไปมองหน้าหกคนนั่น พร้อมกับส่งสายตาว่าให่ไปได้แล้ว ถ้าให้อยากให้เรื่องถึงตำรวจ
พวกมันทั้งหกรีบแบกพากันออกไปทันที
“ถ้าไม่มีอะไร ผมขอไปตรวจที่อื่นต่อนก่อนนะครับ” แล้วตำรวจก็ขอตัวไป
“ปู่เป็นไงบ้าง” คีย์ที่อยู่ใกล้ธรที่สุดรีบถาม โดยที่แดงวิ่งเข้ามาติดๆ
แดงมีทีท่าว่าจะห่วงธรมากเป็นพิเศษ แต่ติดที่คีย์อยู่ตรงนั้นด้วยเขาจึงได้แต่ยืนดูอยู่ใกล้ๆ คีย์จับแขนข้างที่ธรโดนตี
“โอ๊ยยย นี่กะจะหักแขนพี่หรือไง” ธรเอามือกุมไหล่ตัวเองไว้
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ปู่ไปหาหมอดีกว่านะผมว่า” คีย์เริ่มห่วงแขนของธร
“ไม่เป็นไรหรอก มันคงช้ำนะ กลับบ้านดีกว่า แดงไปเอารถมาสิจอดอยู่ข้างหน้านี่แหละ” ธรสั่ง
แดงรีบวิ่งออกไปทันที ธรเดินนำหน้าคีย์มาที่ที่จอดรถ คีย์เดินตามหลังก็รู้สึกผิดที่ต้องมาทำให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะตัวเองด้วย พอขึ้นรถได้ธรก็ให้แดงขับรถกลับบ้านทันที
“แต่นายครับ ผมว่าไปโรงบาลก่อนไม่ดีหรอครับ” แดงถามด้วยสีหน้ากังวลมากๆ
“นั่นสิผมว่าปู่น่าจะไปโรงบาลนะ เผื่อกระดูกหักจะทำยังไงละ” คีย์รีบเสริม
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอกน่า อย่างมากก็แค่ซ้นเท่านั้นแหละ กลับบ้านก่อนเถอะ” ธรหันไปยิ้มให้คีย์
“เออ แต่ว่าคีย์นี่ก็เก่งเหมือนกันนะ เรียนพวกนี้มาหรือไง” ธรถาม
“อืมใช่ พ่อกับแม่ให้เรียนไว้ เอาไว้ป้องกันตัว”
ธรก็ถึงเรื่องราวว่ามันเกิดเรื่องได้ยังไง แดงก็เป็นคนเล่าเรื่องให้ฟัง แดงรีบขับรถรวดเดียวจนมาถึงบ้านไร่ของธร พอลงรถได้แดงรีบเข้ามาพยุงธรเข้าบ้านทันที
“ป้า ป้า ป้าอยู่หรือเปล่า” แดงตะโกนเรียกป้าน้อย
“อยู่ มีอะไรหรอแดง” ป้าน้อยรีบออกมาดูทันที
“ว๊ายตายแล้ว นายไปโดนอะไรมา เดี๋ยวป้าจะเอากล่องยามาก่อนนะ” ว่าแล้วป้าแดงก็รีบหันหลังวิ่งกลับเข้าไปข้างในทันที
ป้าน้อยกลับมาพร้อมกับกล่องยา ธรนั่งรอที่โซฟารับแขกในห้องนั่งเล่นแล้วตอนนี้ โดยมีแดงนั่งอยู่ข้างๆไม่ห่าง ส่วนคีย์นั่งมองอยู่ที่โซฟาตัวเล็ก
“ไปทำอะไรกันมาค่ะ ดูแต่ละคนสิอย่างกับโดนหมาฟัดก็ไม่ปาน” ป้าน้อยหันไปดูสภาพแต่ละคน
“เดี๋ยวค่อยเล่าป้า มาช่วยผมทำแผลให้นายก่อน” แดงเรียกป้าน้อย ป้าน้อยก็รีบเข้ามาช่วยทันที
แดงขอให้ธรถอดเสื้อออก ธรถอดเสื้อออกคีย์ก็เห็นว่าธรหุ่นดีมากเหมือนกัน ตอนเมื่อเช้าไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่กลั่นหัวเราะเรื่องคำที่เขาเขียนอยู่ คีย์มองไปยังเห็นรอยหมึกที่เขาเขียนหลงเหลืออยู่บ้างเล็กน้อย เขาก็อดอมยิ้มไม่ได้แต่มันก็ไม่พ้นสายตาของธรไปอยู่ดี
“โอ๊ยยย เบาๆหน่อยสิแดง จะหักแขนผมอีกคนหรือไง” ธรหันไปบนแดงที่จับแขนเขาขยับดู
บนหัวไหล่ของธร มีรอยช้ำสีม่วงเข้าเป็นทางยาว คงเป็นรอยจากที่โดนท่อนไม้ฝาดมาอย่างแรง
“อืม ไม่ได้หักอย่างที่นายว่าจริงๆ แต่นายคงทำงานไม่ถนัดไปอีกหลายวันแน่ๆ”
“เรื่องงานไม่เป็นไรหรอก ผมคิดว่าผมมีคนทำแทนแล้วตอนนี้” ธรมองไปที่คีย์ แล้วก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้
แดงทายาแล้วก็ให้ป้าน้อยช่วยใช้ผ้าพันแขนจนถึงช่วงหัวไหล่ให้ หลังจากที่แดงทำแผลให้ธรเสร็จ ธรก็บอกให้แดงไปทำแผลที่หน้าของตัวเองด้วย ป้าน้อยเลยพาแดงไปข้างใน คีย์เห็นธรไม่เป็นไรแล้วก็จะเดินขึ้นห้อง
“เดี๋ยวก่อนพ่อคนต้นเรื่อง มานั่งนี่ก่อนเลย” ธรเรียกคีย์ให้มานั่งข้างๆ คีย์ตัดสินใจสักแปบก่อนที่จะเดินมานั่ง
พอคีย์นั่งข้างๆ ธรก็จับหน้าคีย์หันดูรอยช้ำตรงโหนกแก้ม
“ดีนะไม่แตก อยู่เฉยๆเดี๋ยวพี่ทายาให้” ธรบอกก่อนก้มลงไปหยิบขวดมากับสำลี
“ไม่ต้องหรอกปู่ แค่นี้เอง” คีย์บอก
“ก่อเรื่องแล้วยังจะมาดื้ออีกหรือไง แต่ว่าเมื่อไหร่จะเลิกเรียกพี่ว่าปู่หือ”
“555 มันติดไปแล้วอะ ทำยังได้” คีย์ยิ้มกวน
“เออ เออ ตามใจ แต่ว่าคีย์ก็นะ แค่ขอโทษนะพูดไม่ได้หรือไง” ธรบ่นพร้อมกับเอาสำลีที่ชุบยาแล้วทาที่รอยช้ำบนแก้มคีย์
“อู๊ยยย” คีย์ร้องพร้อมกับสะดุ้งเล็กน้อย
“เจ็บด้วยหรอ พ่อคนเก่ง ที่ตอนหาเรื่องไม่คิด คราวหน้าคราวหลังต้องหัดขอโทษคนอื่นบ้างนะ”
“ทำไมผมต้องขอโทษด้วยละ ก็ผมไม่เห็นพวกมันจริงนี่น่า” คีย์เถียง
“ยังจะมาเถียงอีก พี่บอกอะไรต่อไปต้องทำด้วยเข้าใจไหม” ธรแกล้วเช็ดรอยช้ำแรงขึ้น
“โอ๊ยยย นี่จะฆ่ากันหรือไงเนี่ยปู่ มันเจ็บนะ” คีย์โวยวาย
“รู้ว่าเจ็บต่อไปก้ทำตามที่พี่สอนด้วย เข้าใจ๊” ธรจ้องหน้า
“คร้าบบบบบบบปู่ผมจำได้แล้วคร้าบบบบบ” คีย์ลากเสียงกวนๆ
“เสร็จแล้วใช่ไหม ผมจะได้ขึ้นห้องก่อน”
ธรทายาให้สักพักก็ปล่อยให้คีย์ขึ้นห้องไป แดงเดินเข้ามาทันที
“นายผมว่าจะไหวหรอครับ ส่งคืนคุณสุเมธไปเถอะผมว่า” แดงทำสีหน้ากังวล
“ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ผมรับปากเขาไว้แล้ว แล้วนี่คีย์ก็เริ่มเข้าใจไรมากขึ้นแล้วด้วย”
“แต่ว่านายครับ” แดงกำลังจะพูดต่อ แต่ธรยกมือขึ้นมาห้ามก่อน
“ผมตัดสินใจแล้ว แดงไปพักผ่อนเถอะวันนี้เหนื่อยมาเยอะแล้ว ผมก็จะขอตัวไปพักผ่อนเหมือนกัน” ว่าแล้วธรก็หยิบเสื้อมาคลุมตัวเองไว้ แล้วเดินขึ้นห้องตัวเองไป แดงได้แต่มองตามหลังจนธรขึ้นห้องไป
ธรเข้ามานอนในห้อง ตอนนี้เขากลับนึกถึงแต่หน้าคีย์ตอนที่เขาทำแผลให้ นี่เขาจะมานั่งนึกถึงหน้าไอ้เด็กตัวแสบนั่นทำไมนะ เขาพยายามสลัดความคิดนี้ออกไป แต่แล้วมันก็ไม่ยอมหายไปจากหัวเขาสักที นี่เขาคงจะไม่สบายแน่ๆ ที่มานั่งคิดถึงหน้าของเด็กแสบแบบนั้น เข้าคิดจนเขาเผลอหลับไป
คีย์เมื่อกลับมาที่ห้องเขาก็ล้มตัวลงนอนเหมือนกัน ที่แรกเขาคิดจะหาวิธีแกล้งธรที่ยังแขนเจ็บอยู่ แต่แล้วเขาก้เปลี่ยนใจ
“รอให้แขนหายเจ็บก่อนดีกว่า ครั้งนี้ยกประโยชน์ให้นะปู่” คีย์นอนอมยิ้ม ก่อนที่จะหลับไปเหมือนกัน
ตอนเย็นแดงต้องขึ้นมาตามทั้งธรและคีย์ลงไปทานข้าว
ระหว่างกินข้าวธรก็ตักผักให้คีย์อีกเหมือนเดิม
คีย์เงยหน้าขึ้นมามอง “ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่อยากกิน” คีย์ทำเสียงเรียบๆ
“พี่ก็บอกไปแล้วไงว่าต้องกิน เราจะขัดใจพี่หรือไงหรืออยากให้พี่เอาเรื่องวันนี้ไปบอกพ่อเรา ทีนี้ไม่รู้ว่าจะถูกส่งไปที่ไหนอีก” ธรยิ้มอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่าฝ่ายตรงข้าม
คีย์พอได้ยินแบบนั้น ก็เลิกต่อปากต่อคำกับธรอีก เขาก้มหน้ากินผักที่ธรตักให้จนหมด พวกเขานั้งกินข้าวจนเสร็จก่อนที่คีย์จะลุกกลับห้องไป
“คีย์พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้านะ เดี๋ยวเราต้องไปช่วยชาวบ้านเขากัน”
“ผมแล้วทำไมต้องเป็นผมด้วยละ” คีย์ทำหน้าแปลกใจ
“ก็แล้วใครทำให้พี่แขนเจ็บละ ดังนั้นเราต้องเป็นแขนให้พี่ไปก่อนช่วงนี้” ธรแกล้งจับแขนข้างที่เจ็บ
“ก็ได้ หายเมื่อไหร่ผมเอาคืนแน่ จำไว้เลย” แล้วคีย์ก็เดินขึ้นห้องไปทันที
“นายครับ ผมไปทำแทนก็ได้นี่ครับ” แดงบอกเมื่อคีย์เดินลับตาไปแล้ว
“ผมรู้ว่าแดงทำได้ แต่ผมอยากให้คีย์เขาลองทำดู”
“แต่มันจะไหวหรอครับ” แดงทำหน้ากังวล
“ไหวไม่ไหวก็ต้องคอยดูแล้วกัน” ธรลุกขึ้นตบบ่าแดงเบาๆ ก่อนเดินขึ้นห้องไปเหมือนกัน
.............................
ตอนเช้าหลังกินข้าวเสร็จแล้ว ธรให้แดงไปตามคนงานไปช่วยงานด้วย2-3คน แล้วก็ขับรถออกไป
“นี่ปู่ตกลงเราจะไปไหนกัน ยังไม่เห็นบอกอะไรผมเลย” คีย์ถามเมื่อนั่งรถมาได้สักพัก
“อ๋อ พอดีเมื่อวานผู้ใหญ่บ้านหมู่7เขามาของให้พี่เอาคนงานไปช่วยงานหน่อย พอดีเขาจะสูบน้ำจากบ่อหมู่บ้านเพื่อลอกบ่อนะ เอาไว้รอรับหน้าฝนเดือนหน้านะ” ธรหันไปยิ้มให้คีย์
“แล้วจะให้ผมทำอะไรละปู่ ผมไม่เคยทำนะ”
“เอาน่างานนี้สนุกแน่ๆ” ธรนึกแล้วก็ขำเบา คีย์ทำหน้าแปลกใจกับท่าทางของธร
แดงขับรถเลี้ยวมาที่บ่อน้ำของหมู่บ้าน ธรลงไปเห็นชาวบ้านกำลังช่วยกันวางท่อสูบน้ำจากบ่อพอดี
“เอาพวกเราไปช่วยเขาหน่อย” ธรหันไปบอกคนงาน รวมทั้งแดงกับนพที่ขอตามมาด้วย
“สวัสดีครับคุณธร” ผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาทัก ธรยกมือไหว้ทันที
“สวัสดีครับผู้ใหญ่” ธรทักตอบ
“อ่าว วันนี้พาใครมาด้วยละครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าเลย”
“อ๋อ เลขาส่วนตัวผมนะครับ เลยพาเขามาช่วยงานด้วย เพราะพอดีผมแขนเจ็บนิดหน่อยนะครับ”
“ยังงี้ผมเกรงใจแย่เลย ทั้งๆที่แขนเจ็บแบบนี้” ผู้ใหญ่ทำท่าทางเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ต้องเกรงใจ”
แล้วผู้ใหญ่ก็พาธรกับคีย์เดินดูการสูบน้ำออกจากบ่อ
“เฮ้ย แดงแกเป็นไรไปวะ หน้าบอกบุญไม่รับตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” นพถามเพื่อนสนิท เมื่อเห็นท่าทางของแดงผิดปกติไป
“เออ ไม่มีอะไรหรอก แค่ช่วงนี้หงุดหงิดนิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย” แดงพูดก่อนที่จะเดินไปช่วยงานอีกทางหนึ่ง ทิ้งให้นพยื่นสงสัยอยู่อย่างนั้น
ธรพาคีย์เดินลงมาที่ขอบบ่อเมื่อเขาสูบน้ำออกหมดแล้ว จนเหลือแต่โคลนก้นบ่อกับปลาที่อยู่ในบ่อเท่านั้นเอง พอเหลือเท่านี้คนงานก็ลงไปจับปลากันใหญ่
“เอาไม่ลงไปช่วยเขาจับปลาละ” ธรหันไปบอกคีย์
“ผมเนี่ยนะ ใครจะลงไปเลอะขนาดนั้น” คีย์ทำหน้าบอกบุญไม่รับกับโคลนที่อยู่ตรงหน้า
“จะกลัวเลอะอะไรนักหนา” แล้วธรก็ผลักคีย์ลงไปทันที
“เหวอออออออ” คีย์ร้องเสียงหลงก่อนที่จะเซตกลงไปในบ่อ
คนอื่นหันมามองคีย์กันหมดแล้วตอนนี้ เพราะเขาจมลงไปในโคลนครึ่งตัวได้ตอนนี้ ธรได้แต่ยืนหัวเราอยู่ที่ขอบบ่อ นพวิ่งมาช่วยดึงคีย์ลุกขึ้นมาทันที คีย์หันไปมองธรที่ยืนหัวเราะอยู่ ก่อนที่จะใช้มือกำโคลนแล้วเขวี้ยงไปใส่ธร ธรระวังตัวอยู่แล้วเลยรีบกระโดดหลบ
“ยังเร็วไปนะครับน้อง 555” ธรยังหัวเราะต่อ
“เอาไหนๆก็เลอะแล้ว ก็ช่วยพี่เขาจับปลาเลยแล้วกัน”
คีย์เมื่อเห็นว่าทำอะไรธรไม่ได้ ก็เลยหันไปช่วยเขาจับปลาแล้วกัน โดยมีนพค่อยช่วยบอกส่วนแดงแยกไปช่วยอีกกลุ่มนึง คีย์เริ่มสนุกกับการจับปลาในโคลนแล้วตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกๆเลยที่เขาหัวเราะออกมาให้ธรเห็น ธรก็ได้แต่ยืนยิ้มกับท่าทางของคีย์
“นี่ๆ ปลาอยู่ตรงนั้นไง” ธรไปหาไม้ไผ่ยาวมาจากไหนไม่รู้ เขาเอามาสะกิดที่ตัวคีย์ ก่อนที่จะชี้ไปที่ปลาตัวใหญ่ในโคลน
“ไม่ช่วยแล้วยังจะมาสั่งอีกนะปู่ แน่จริงลงมาจับเองดิ” คีย์กวนกลับมา
“จับไปเลย ไม่ต้องมาเรื่องมาก” ธรเอาไม้ไผ่สะกิดที่ตัวคีย์แล้วชี้ไปที่ปลาอีกสองสามหน
จนคีย์ทนไม่ไหวต้องหันไปจับปลา ธรชี้ให้คียืจับปลาไปสักพักคีย์ก็จับปลาไหลขึ้นมาได้ คีย์เลยหันไปถามนพที่ยืนอยู่ข้างๆ
“พี่นพนี่มันปลาอะไรหรอพี่” คีย์ยืนปลาที่กำลังลืนอยู่ในมือให้ดู
ก่อนที่นพจะอ้าปากตอบ ธรก็ชิงตะโกนลงมาก่อน
“คีย์นั่นมันงูนะไม่ใช่ปลา” คีย์ตกใจรีบโยนปลาไหลทิ้งทันที ก่อนที่จะหงายท้องล้มลงจมโคลนลงไป
ธรหัวเราะชอบใจอย่างมากที่หลอกคีย์ได้ นพรีบช่วยให้คีย์ลุกขึ้นมาจากโคลน ตอนนี้คีย์เลอะโคลนทั้งตัวแล้ว คงเหลือแต่หน้าขาวๆของเขาเท่านั้นแหละ
“นายไปหลอกคุณคีย์เขาไมละครับ นั่นมันปลาไหลไม่ใช่หรอ” นพสงสัย แต่คีย์เริ่มโกรธที่โดนหลอกแล้วทีนี้
คีย์ได้แต่มองหน้าธรอย่างอาฆาตแค้นมากๆ ก่อนที่จะระบายอารมณ์ด้วยการจับปลาในบ่อต่อ จนเริ่มเย็นปลาก็ใกล้หมดบ่อแล้ว ทุกคนเลยขึ้นมาจากบ่อ ธรยังขำกับเนื้อตัวของคีย์ที่มอมแมมมากๆตอนนี้
“คุณธรแบ่งปลาไปบ้างนะครับ” ผู้ใหญ่บ้านแบ่งปลามาให้ธรกะละมังใหญ่
“เยอะไปแล้วครับผู้ใหญ่ ผมเกรงใจเอาไว้ให้ลูกบ้านผุ้ใหญ่กินดีกว่า” ธรปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรครับ ทางผมแบ่งไว้เยอะแล้ว งั้นก็แบ่งให้ลูกน้องคุณก็ได้ครับ ยังไงผมก็ขอบคุรมากนะครับที่มาช่วย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ อ้อ แล้วก็ขอบคุณสำหรับปลานะครับ” ธรยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนที่จะขอตัวกลับก่อน
ธรเดินมาที่รถ นพกับแดงแล้วก็คนงานอื่นๆขึ้นไปนั่งหลังกระบะหมดแล้ว คีย์เดินมาหาธรที่กำลังจะขึ้นรถ คีย์ก็กอดเอวธรทันที
“แหมผมรักปู่จังเลย” คีย์แกล้งพูดแล้วพยายามกอดให้โคลนที่เลอะตัวอยู่ไปติดกับตัวธรให้มากที่สุด
ถึงคีย์จะพูดเล่นแต่ธรกลับรู้สึกดีกับคำที่ได้ยิน ก่อนที่ธรจะเอามือที่เลอะโคลนจากตัวคีย์ขึ้นมา แล้วป้ายไปที่หน้าคียืทั้งสองข้าง
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย พี่รู้ว่าคีย์ต้องการให้พี่เลอะด้วย แล้วทีนี้ใครจะขับรถกลับบ้านละ” ธรแกล้วเอามือป้ายหน้าคีย์จนเลอะไปหมด
“เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปให้ก็ได้ครับ” ผู้ใหญ่บ้านเดินเข้ามาบอก
“แต่ผมเกรงใจนะครับ” ธรยิ้มแบบเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” แล้วผู้ใหญ่ก็หันไปเรียกชายวัยกลางคนมาขับรถให้ธร
ธรเลยต้องนั่งหลังกระบะไปกับคนอื่นๆ คีย์นั่งลงข้างๆธร พอรถออกตัวได้ไม่เท่าไหร่ คีย์ก็หลับทันที คงเพราะเหนื่อยจากการที่จับปลาตากแดดทั้งวัน ธรเห็นคีย์นั่งสับประหงกก็เลยเอามือจับหัวคีย์ให้มาซบไหล่ตัวเองไว้ แดงได้แต่แอบมอง
คีย์หลับจนมาถึงบ้าน จนธรต้องปลุกเขาให้ตื่น ธรให้เขาไปอาบน้ำก่อนจะได้ลงมากินข้าวด้วยกัน แล้วธรก็หันไปชวนคนงานให้อยู่กินข้าวด้วยกัน เพราะผู้ใหญ่แกให้ปลามาเยอะมาก ตกลงเย็นนี้ธรให้จัดโต๊ะอาหารที่หลังบ้าน ก่อนที่เขาจะขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่เหมือนกัน
ตอนเย็นธรกับคีย์นั่งกินข้าวตรงข้ามกัน เย็นนี้เป็นอาหารจากปลาที่หามาได้ มีปลาเผากับปลานึ่งจิ้มแจ่วสูตรป้าน้อย คีย์กินอย่างเอร็ดอร่อย ทั้งหิวทั้งเหนื่อยปนกันด้วย
“เป็นไงอร่อยไหม ปลาที่ลงแรงจับมาเอง” ธรถามคีย์ คีย์ไม่ตอบได้แต่พยักหน้า
“มันต้องอร่อยอยู่แล้ว เพราะมันมาจากน้ำพักน้ำแรงเรา ทีนี้รู้ยังว่าคนอื่นเขาไม่ได้สบายเหมือนเราทุกคนนะ เราก็น่าจะดีกับคนอื่นไว้บ้าง” ธรได้โอกาสสอนคีย์ทันที
“อืม รู้แล้วครับ ปู่นี่ขี้บ่นจริงๆ” คีย์ทำเสียงรำคาญ
“อะแล้วนี่อีกเรื่อง กินผักด้วย” แล้วธรก็ตักผักต้มใส่จานให้คีย์
คีย์ไม่อยากทะเลาะกับธรเรื่องนี้แล้ว เขาเลยจำใจกินผักที่ธรตักมาให้ ธรเอื้อมมือมาลูบหัวเขาเบาๆ
“เห็นไหมเรื่องแค่นี้เอง ไม่ใช่อะไรยากเย็นสักหน่อย”
ธรนั่งกินข้าวกับคีย์ไปสอนเรื่องต่างๆ คีย์ก็สนใจบ้างไม่ได้สนใจบ้างตามเรื่องตามราว จนหลังกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน
ธรนอนนึกถึงเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มของคีย์ตอนจับปลาวันนี้ แล้วเขายังนึกถึงภาพตอนที่เขาให้คีย์นอนซบไหล่เขาด้วย ใจเขาก็เต้นแรงขึ้นมาทันที่ นี่เขาเป็นอะไรไปนะ หรือว่าวันนี้เขาตากแดดมากจนไม่สบาย ธรพยายามหาคำอธิบายให้กับตัวเอง
“พรึ่บ” เสียงไปกับเครื่องใช้ไฟฟ้าดับลง สงสัยไฟคงจะดับแน่ๆ ธรลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างแทน
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงคนเคาะประตู
“เดี๋ยวครับ” ธรตะดกนบอกแล้วเดินไปเปิดประตูทันที
“ปู่นอนด้วยนะ ไฟมันดับผมไม่กล้านอนคนเดียว” ว่าแล้วคีย์ก็เดินขึ้นไปนอนบนที่นอนธรทันที
คีย์ขึ้นนอนบนที่นอนะรได้สักพักก็หลับทันที เพราะเพลียจากงานที่ทำวันนี้ ธรยืนงงอยู่หน้าประตูพักใหญ่ๆก่อนที่จะปิดประตู ธรยืนมองคีย์ที่หลับอยู่บนที่นอนเขา ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆ ธรหันไปมองหน้าคีย์ก็นึกสงสารเหมือนกัน ก็คีย์ยังเด็กอยู่แถมยังโดนพ่อแม่ตามใจมาตลอด จะโทษคีย์ฝ่ายเดียวก็ไม่ได้เรื่องนี้
ธรนอนมองหน้าคีย์ไปใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะเวลาคีย์หลับหน้าตาช่างไร้เดียงสามากๆ ต่างจากนิสัยตอนตื่นลิบลับเลย ธรมองหน้าคีย์ไปใจก็ยิ่งเต้นแรงมาขึ้น แล้วเขาก็ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปหาหน้าคีย์อย่างช้าๆ
.......................................
ตอนต่อไปนายคีย์โทรไปตามเพื่อนตัวแสบจากเมืองนอกมาช่วยแก้มือ
อย่าลืมมาคอยเอาใจช่วยนะครับ ว่าธรจะรับมือกับเด็กแสบทั้งสองยังไง
-
กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่แล้วเชียว จะมีตัวป่วนมาอีก ไหนจะแดงที่ต้องแอบชอบธรอยู่แน่ๆ ติดตามต่อไปครับ
ปล.พี่นัทครับรักษาสุขภาพด้วยนะครับ เห็นไม่สบายบ่อยๆ
อ้อ และก็อย่ามัวแต่เห่อคีย์จนลืมต้อมนะครับเรื่องของต้อมยังไม่จบนะครับ...อิอิ
-
เหมือนน้องคีย์จะน่ารักขึ้น o18
+1
-
+ ให้ค่า
แสบเดียวก็ยังไม่เคลียร์เลย มาเพิ่มอีกแสบเลย สงสัยตอนนี้ไม่แค่แขนซ้นแล้วอ่ะ >.<
-
แดงแอบชอบธรอยู่ใช่ป่ะ :confuse:
-
+1 ให้กับความน่ารักของหนูคีย์
ว่าแต่แดงนี้จะให้คู่กับใครอ่ะ
-
พี่ธรยื่นหน้าเข้าไปหาคีย์ทำไมอ่ะ จะทำอะไรเค้า :-[
-
ไหงตอนที่ 5.1 มันกลายเป็นแบบนั่นอ่า :monkeysad:
แก้ไม่เป็นซะด้วย อย่าเพิ่งว่ากันนะครับ :o8: :o8:
พี่นัท ก็ลงเรื่องปกติก็ได้ ถ้าจะตอบ Quote ก็ตอบแบบ REPRY อีกต่างหากก็ได้
-
อุอุ
แดง เป็นอะไร
-
+เป็นกำลังใจให้ครับ+
-
ถึงกับต้องตามกำลังหนุนเลยเหรอค่ะ ไอ้หนูน้อย 555 +1
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก...ค้างมาก ๆ เลยฮะไรท์เตอร์
นี่ปู่ธรจะทำอะไรน้องคีย์หน่ะ...ไม่อยากจะจิ้นต่อเลยนะเนี่ย...หุหุหุ - -+
แต่ดูแล้วปู่ธรเองก็ปราบพยศน้องคีย์ไปได้ไม่น้อยเหมือนกันนะเนี่ย
ทั้งเรื่องกินผัก ทั้งเรื่องการทำงาน อ่านพาร์ทนี้ต้องยิ้มตามเลยอ่ะ
น้องคีย์ก็น่ารัก ปู่ธรก็เทห์มาก ๆ ตอนที่สู้กับพวกวัยรุ่น
แต่แดงเนี่ยสิ...สงสัยว่าจะแอบชอบปู่ธรอยู่แน่ ๆ เลยอ่ะ
ไม่ง้านคงไม่แสดงอาการหงุดหงิดแบบนี้ออกมาแน่ ๆ
เฮ้ออออออออ...น้องคีย์มัศัตรู(หัวใจ)มาแล้วหนึ่งคน
แถมยังจะหากำลังเสริมมาจัดการปู่ธรอีก...แล้วอย่างนี้ปู่ธรจะทำไงล่ะเนี่ย
รออ่านตอนหน้านะฮะ XD
-
+1 ให้พี่นัทไปอีก ว่าแต่นะ ได้โอกาสแล้วปู่ธร :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: มันซะเลย 5555
แล้วตอนหน้าเนี่ย เพื่อน หรือแฟนคีย์หว่า อิอิ
-
มาลงต่อแล้วครับ ตอนนี้ก็เขียนยาวอีกเหมือนเดิม ขอซอยลงให้นะครับ :o8: :o8:
ตอนที่ 6 ห้ามใจ
ธรยื่นหน้าไปจนจมูกชนกันกับจมูกของคีย์ เขาก็รีบดึงหน้ากลับทันที
“เป็นอะไรไปวะไอ้ธร มึงคิดกับน้องเขาแบบนี้ได้ไง” ธรต่อว่าตัวเองในใจ
ธรหันหลังให้กับคีย์ เพราะเขากลัวอดใจไม่ไหวถ้ายังเห็นหน้าคีย์อยู่แบบนี้ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย เพราะเขายังคงนึกถึงหน้าคีย์ที่นอนอยู่ข้างๆตลอดเวลา ขณะที่เขาพยายามข่มใจอยู่นั้น คีย์ก็ดิ้นมากอดเขาไว้พอดี ตอนนี้ใจธรเลยยิ่งเต้นแรงเข้าไปอีก เขาค่อยๆเอามือคีย์ออกจากตัวเขา แต่คีย์ก็ยกมือกลับมากอดเขาใหม่ทุกครั้งไป จนธรทนไม่ไหวค่อยๆพลิกตัวกลับไปมาทางคีย์ เพราะเขาคิดว่าคีย์อาจแกล้งเขาก็ได้ แต่ปรากฏว่าคีย์ยังหลับแบบไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม
ธรเมื่อเห็นหน้าคีย์ตอนหลับก็ยิ่งใจเต้นมากขึ้นไปอีก ทำไมเขาต้องใจเต้นกับคีย์ไม่หยุดเลยนะ
“เอาวะ” ว่าแล้วธรก็ยืนหน้าไปจูบที่หน้าผากคีย์เบาๆ ก่อนจะล้มตัวกลับมานอนมองหน้าคีย์ต่อ
“ทำบ้าอะไรวะไอ้ธร ถ้าน้องเขารู้จะทำยังไง” ธรด่าตัวเองแล้วก็หลับตาลงเพื่อจะไม่ต้องมองหน้าคีย์อีก แต่กว่าเขาจะหลับก็เกือบสว่างแล้ว
“ใครครับ” คีย์หลับตารับโทรศัพท์บนที่นอนบนที่นอน
“เฮ้ย ทำอะไรอยู่ พ่อชาวไร่” เสียงคุ้นเคยปลายสายทัก
“ว่าไงวะเต้ มึงโทรมาทำไมแต่เช้า”
“เออ กูลืมไป ว่าเวลาที่นี่กับที่นั้นมันต่างกัน แต่กูมีข่าวดีจะมาบอกมึงนะ” เต้ทำเสียงตื่นเต้น
“มีไรก็รีบบอกมาดิวะ กูง่วง” คีย์เริ่มรำคาญกับเพื่อนคนนี้แล้ว
“เดี๋ยวกูจะกลับเมืองไทยแล้วนะโว๊ย กูกะว่าจะไปอยู่กับมึงได้ป่าววะ ท่าทางน่าสนุกอะที่มึงเล่าให้ฟัง” เต้ยังทำเสียงตื่นเต้นอยู่
“เออ ตามใจมึง มาแล้วมึงจะรู้เองว่ามันสนุกมั๊ย แล้วมีอะไรอีกป่าวกูจะนอนต่อ” คีย์ตัดบท
“ไม่มีแล้ว งั้นมึงให้พ่อมึงมารับกูวันที่ 3 เดือนหน้านะ อย่าลืมละ” เต้ย้ำวันกลับ
“เออ เออ งั้นแค่นี้นะ” คีย์วางสายทันที แล้วเขาก็ควานมือไปหาหมอนข้างมากอด
แต่ทำไมหมอนข้างวันนี้มันแปลกวะ คีย์คิดในใจ ทำไมมันหนักแล้วก็นุ่มแปลกๆด้วย เขาเลยหันหน้าไปทางวัตถุที่เขาสงสัย ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาดู แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับไม่ใช่หมอนข้างแต่เป็นหน้าธรที่กำลังหลับสบายอยู่เลย ทันทีที่เขาเห็นว่าเป็นธรที่เขากอดอยู่ เขาตกใจลุกขึ้นมานั่งทันที
“ไอ้ปู่ลามก เข้ามาทำอะไรในนี้” คีย์เสียงดังโวยวาย ทำให้ธรตกใจรีบลุกขึ้นมานั่งทันที
“ไอ้คนลามก ตายซะเถอะ” คีย์เหวี่ยงหมัดใส่หน้าธรทันที ธรถึงจะยังไม่ได้ตั้งตัวแต่ก็หลบหมัดตามสัญชาตญาณ
“เฮ้ยยย”
พอธรหลบหมัดได้คีย์ก็เสียหลักเซตัวไปจนชนกับตัวธร ธรยังไม่ได้ตั้งตัวแถมยังอยู่บนที่นอน ทำให้เสียหลักด้วยกันทั้งคู่ ทำให้ทั้งสองคนตกลงไปข้างเตียงพร้อมกัน โดยที่คีย์ทับอยู่บนตัวของธร ธรกอดคีย์ไว้เพราะกลัวเขาบาดเจ็บ
“ปล่อยได้แล้วไอ้ปู่ลามก” คีย์พูดเมื่อเขาตั้งสติขึ้นมาได้ ธรก็รีบปล่อยมือทันที ตอนนี้ใจทั้งสองคนเต้นแรงพอๆกันแล้ว
“พี่ปล่อยแล้ว เราก็ลุกไปซักที่สิ” ธรเตือนคีย์ เพราะว่าตอนนี้คีย์ทับตัวเขาอยู่
คีย์นึกได้เลยรีบจะลุกขึ้นทันที แต่ด้วยความรีบร้อนไปหน่อยมือที่ใช้ยันตัว ดันไปลื่นกับผ้าแพร่ที่หล่นมาจากที่นอนพร้อมกัน
“จู๊บบบบ” ปากของคีย์ไปชนกับปากธรพอดี จะเรียกจูบได้ไหมนี่เรียกว่าปากกระทบกันน่าจะดีกว่า
คีย์รีบลุกขึ้นยืนทันที ธรก็ลุกตาม คีย์เอามือเช็ดปากตัวเองที่ไปสัมผัสโดนปากธรเมื่อกี้
“แก่ตายไอ้ปู่บ้าลามก” คีย์เหวี่ยงหมัดใส่ธรอีกครั้ง คราวนี้ธรใช้มือรับไว้ได้
“ก่อนที่จะมาว่าคนอื่นนะ ดูให้ดีก่อนดีกว่ามั้ง” แล้วธรก็ชี้ให้คีย์มองรอบๆตัว
คีย์มองไปรอบตัวอย่างที่ธรชี้ให้เขาดู เขาเลยเพิ่งรู้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ที่ห้องตัวเองนี่นา เข้าจำได้แล้วเมื่อคืนไฟดับ เขาเลยมาขอนอนห้องธรนั่นเอง ตายละทีนี้จะทำยังไงดี
คีย์เริ่มคิดแผนกันหน้าแตกทันที ตอนนี้เขาดึงมือออกจากมือธรที่จับไว้แล้ว
“ใครกันแน่ที่ลามก มานอนห้องคนอื่นแถมยังมาลวนลามเขาอีก” ธรพูดไปยิ้มไป
“หยุดเลย ห้ามเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้คนอื่นฟังนะ ไม่งั้นผมฆ่าปู่” คีย์ขู่ธรก่อนที่จะหยิบของแล้วรีบเดินกลับห้องตัวเองไป
ธรยืนยิ้มจับปากตัวเอง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ เขาก็ยิ่งยิ้มอารมณ์ดีออกมา ก่อนที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำ
เมื่อคีย์เปิดประตูห้องธรออกมา ก็เจอแดงเดินขึ้นมาพอดี
“อ่าวคุณคีย์ ทำไมออกมาจากห้องนายละครับ” แดงทำหน้าแปลกใจ แต่คีย์ไม่ตอบกลับรีบเดินเข้าห้องตัวเองไปทันที
แดงสงสัยกับท่าทางของคีย์ แต่ก็ไม่ได้ตามไปถามอะไร เพราะเขาคิดว่าเดี๋ยวถามะรก็คงจะรู้เรื่อง เขาเลยเดินมาที่หน้าห้องธร
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก นายครับตื่นได้แล้วครับ สายแล้วครับวันนี้” แดงตะโกนบอกธร
“ผมตื่นแล้ว กำลังแต่งตัวอยู่ เดี๋ยวตามลงไป” ธรตะโกนบอกให้แดงลงไปรอข้างล่าง
วันนี้ธรอารมณ์ดีเป็นพิเศษกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า ระหว่างที่เดินผ่านหน้าห้องคีย์ธรก็หยุดทันที เพราะได้ยินเสียงแสดงว่าคีย์ยังไม่ได้ลงไปข้างล่างเหมือนกัน
“ว่าไงลุงหื่น เมื่อไหร่จะลงไปกินข้าว เดี๋ยวต้องไปทำงานอีกนะ” ธรตะโกนผ่านประตู
คีย์รีบเปิดประตูออกมาทันที “เมื่อกี้เรียกใครว่าลุงหื่นนะ” คีย์จ้องมองหน้าธรเขม้งเลย
“อ่าวจะใครซะอีกละ คุยด้วยอยู่คนเดียว สงสัยนอกจากหื่นแล้วลุงคงเป็นโรคความจำสั้นด้วยแน่ๆ” ธรยิ้มกว้างให้คีย์
“หยุดเลยนะปู่ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว แล้วก็ห้ามเรียกผมว่าลุงด้วย” คีย์โกรธกับท่าทางของธรตอนนี้
“ทำไมจะไม่ได้ละ ที่คีย์ยังเรียกพี่ว่าปู่เลย ป่ะไปกินข้าวพี่หิวแล้ว” ธรดึงมือคีย์ให้ลงตามไปด้วยกัน
ธรดึงมือคีย์ที่พยายามขัดขืนจนมาถึงห้องอาหาร แดงมองการกระทำของธรกับคีย์ตลอด จนเขาเริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว
“อืม ลุงเดี๋ยววันนี้ไปดูแปลงแคนตาลูปกับพี่นะ” ธรชวนคีย์
“เออ ไม่ได้นะครับนาย วันนี้นายต้องไปอำเภอนะครับ” แดงแทรกขึ้นมาทันที
“นั่นสิผมลืมไปเลย งั้นแดงช่วยพาไปหน่อยแล้วกันนะ” ธรหันไปบอกแดง
“ให้นพดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะขับรถให้นายครับ” แดงรีบปฏิเสธ
“ก็ดีเหมือนกันผมก็ไม่อยากไปกับปู่สักหน่อย ไปกับพี่นพยังน่าสนุกกว่าอีก” คีย์หันมาทำหน้ากวนๆให้ธร
“อืม งั้นเดี๋ยวแดงไปตามนพให้ด้วยนะ” ธรสั่ง
แดงรีบเดินออกไปตามนพให้ทันที แล้วเขาก็ไปเตรียมรถมารอธรที่หน้าบ้าน ธรสั่งงานนพก่อนที่จะขึ้นรถไปกับแดง
นพพาคีย์มาที่แปลงแคนตาลูป วันนี้เป็นวันเก็บผลแคนตาลูปชุดสุดท้ายพอดี ธรเลยอยากให้คีย์ได้มาลองทำดู
“พี่นพ พี่ทำงานกับปู่มากี่ปีแล้ว” คีย์ถามนพขณะเดิน
“อ๋อ ปีนี้ก็ปีที่ 5 ได้แล้วมั้งครับคุณ” นพหันมาตอบ
“ก็นานเหมือนกันนะครับ แต่ว่าพี่ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณก็ได้มั้ง มันยังไงก็ไม่รู้” คีย์บอก นพก็ทำหน้าแปลกใจ
“คงไม่ได้ละครับ ยังไงคุณก็เป็นลูกคุณสุเมธ” นพทำท่าลำบากใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ถืออะไรขนาดนั้น”
“งั้นเอายังงี้แล้วกันนะครับ ผมมีนายเป็นนายใหญ่ คุณก็เป็นนายน้อยแล้วกัน” นพยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง
“งั้นก็ตามใจพี่แล้วกัน” คีย์ไม่อยากต่อเรื่องนี้อีกแล้ว
“แต่ว่าปู่นะเขาเป็นคนยังไงหรอครับ ผมว่านะกวนชะมัดเลยอะ”
“ไม่หรอกครับ นายออกจะเป็นคนใจดี เป็นกันเองกับลูกน้องทุกคน จริงๆนายก็ไม่ได้อยากให้พวกผมเรียกว่านายหรอกครับ ที่แรกนายเขาให้เรียกว่าพี่ก็พอ แต่พวกผมก็เกรงใจ” นพยิ้มอย่างภูมิใจเมื่อพูดถึงธรนายที่เขาเคารพมากๆ
“หรอครับ ที่กับผมเห็นบังคับจังเลย” คีย์บ่น
“ผมก็เห็นนายน้อยคนแรกนี่แหละครับ ที่นายเขาเอาใจใส่เป็นพิเศษ”
คีย์ยังไม่ค่อยคุ้นกับคำว่านายน้อย เขาเลยเขินนิดหน่อยเมื่อมีคนเรียกแบบนี้ เขาเดินคุยกับนพจนมาถึงที่แปลงแคนตาลูป ที่กำลังออกลูกเยอะมาก
นพอธิบายเรื่องแคนตาลูปให้คีย์ฟังพร้อมกับทำงานไปด้วย แถมยังอวดด้วยว่าเป็นแคนตาลูปที่ไร้สารเคมี จากการใช้ปุ๋ยและยาฆ่าแมลงแบบชีวะภาพ ทำให้ได้เนื้อหวานกรอบอร่อยและกินได้โดยไร้กังวล ทำให้มีพ่อค้าเข้ามาซื้อเสมอๆ
คีย์ช่วยนพกับคนงานทำงานอย่างสนุกสนาน แต่เขาก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่าง คงเพราะตอนนี้ไม่มีธรค่อยสั่งเขาให้ทำนู่นทำนี่นั่นเอง แต่ช่างมันสบายใจไปอีกแบบ คีย์คิดในใจ
“นายน้อย กินข้าวเที่ยงได้แล้วครับ” นพให้คนงานเดินมาเรียกคีย์ ส่วนเขาไปจัดที่นั่งกินข้าวใต้ร่มไม้ ตอนนี้คนงานคนอื่นเลยเรียกคีย์ว่านายน้อยตามนพกันหมด
คีย์กินข้าวกับนพหลังจากที่กินข้าวเสร็จนพก็ปอกแคนตาลูปที่เก็บมาให้คีย์
“ลองดูครับ เดี๋ยวจะหาว่าผมโม้เรื่องเมื่อกี้” นพยื่นจานใส่แคนตาลูปให้
คีย์กินแคนตาลูปที่นพส่งมาให้ มันก็กรอบอร่อยอย่างที่นพบอกไว้จริงๆ ทั้งๆที่เขาไม่ค่อยชอบกินเท่าไหร่ แต่ว่าครั้งนี้เขากับกินจนเกือบหมดลูกคนเดียวเลย นพได้แต่นั่งยิ้มดูอยู่ข้างๆ
“ผมบอกแล้ว แคนตาลูปที่นายปลูกอร่อยที่สุดใช่ไหมครับ” นพยิ้ม
“อืม มันก็อร่อยแหละครับ แต่ถ้าไม่ใช่ปู่ลามกนั่นเป็นคนปลูก” คีย์บ่นออกมา
“ว่าอะไรนะครับ ใครลามกอะไร” นพถามเมื่อได้ยินไม่ชัด
“เออ ไม่มีอะไรครับ ผมแค่บอกว่า มันอร่อยจนน่าพกกลับไปกินบ้านนะครับ” คีย์เปลี่ยนคำทันที
“ไม่มีปัญหาหรอกครับ ของเราเองทั้งนั้น นายน้อยจะเอาไปกี่ลูกก็ได้ครับ”
คีย์หันไปกินแคนตาลูปต่อเพื่อจะได้ไม่ต้องคุยกับนพต่อ พอบ่ายๆธรก็กลับมา ก็ตรงมาที่แปลงทันที
“อ่าว นายกลับมาแล้วหรอครับ นายน้อยอยู่ทางนั้นครับ” นพชี้ไปที่ท้ายแปลง
ธรแปลกใจกับคำเรียกคีย์ของนพแต่ก็ธรก็ไม่ได้ถามอะไร ธรเดินมาจนถึงที่คีย์กำลังตัดลูกแคนตาลูปอยู่
“ว่าไงนายน้อย พี่ไม่อยู่หน่อยเดียวยึดไร่กันซะงั้น” ธรทักคีย์
คีย์ไม่ตอบได้แต่หันมามองหน้า ก่อนที่จะยักคิ้วให้ธรแล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อ ธรเดินเข้าไปใกล้คีย์แล้วเอาหมวกที่หัวไปใส่ให้คีย์
“ทำไมไม่ใส่หมวกเดี๋ยวก็ไม่สบาย แต่วันนี้เป็นเด็กดีนะ” ธรยิ้มให้คีย์ ตอนนี้คีย์เริ่มไม่หงุดหงิดกับรอยยิ้มของธรอีกแล้ว
ธรช่วยคีย์ตัดแคนตาลูปที่หลังแปลงสองคน แดงเดินเข้ามาหานพ
“นายไปไหนแล้ววะ” แดงถาม
นพไม่ตอบได้แต่ใช้หน้าชี้ไปทางหลังแปลง แดงเดินเข้าไปดูเห็นธรกำลังคุยกับคีย์อย่างยิ้มแย้ม แดงก็เดินกลับออกมาทันที
“อ่าว เจอนายแล้วหรอ” นพถาม
“เรื่องของข้า” แดงตอบแบบอารมณ์ไม่ดี แล้วก็เดินออกไปเลย ปล่อยให้นพงงกับการกระทำของแดง
.......................................
ปล.ยังไม่ได้อ่านทวนเลย ถ้าตรงไหนเขียนผิดก็ขออภัยไว้ก่อนนะครับ
เดี๋ยวดึกอีกนิดมาต่อ 6.1 ให้นะครับ
-
แอ๊ะๆๆๆ แดงงงงงงง
-
แดงเเอบชอบนายธรอิอิ
-
เก็บงำอาการหน่อยก็ดีนะค่ะแดง ช่วงหลัง ๆ ชักจะออกอาการเยอะไปแหล่ะค่ะ หวังมากไปถ้าไม่ได้อย่างที่หวังอาจเสียใจมากจนเจ็บแทบเจียนตายเลยนะค่ะ เผื่อ ๆ ใจไว้บ้างก็ดีค่ะแดง เค้าห่วงหรอกนะถึงบอก แดงก็ออกจะแสนดี ลองมองคนข้าง ๆ ตัวบ้างก็ดีนะค่ะ บางทีเราอาจมองข้ามเค้าไปก็ได้ :กอด1:
-
ตอนที่ 6.1 ผู้ช่วยตัวป่วน
อาทิตย์กว่าที่ผ่านมาคีย์ทำตัวดีมาก จนธรแปลกใจว่าทำไมอยู่ดีๆเด็กแสบอย่างคีย์ถึงได้เชื่อฟังเขาง่ายๆนะ วันนี้ก็เหมือนกัน ธรแอบคิดว่าลมมันจะสงบก่อนที่พายุจะมาหรือเปล่านะ
“ปู่ผมมีเรื่องจะขออนุญาต” คีย์พูดขึ้นตอนกินข้าวเย็น
“อืม เรื่องอะไรหรอลุง” เดี๋ยวนี้ธรเรียกคีย์ว่าลุงจนชินปากไปแล้ว คีย์ก็เริ่มจะชินแล้วเหมือนกัน
“คือ อีกสองวันไอ้เต้เพื่อนมันมันจะกลับมาจากเมืองนอกเหมือนกัน แต่มันบอกว่ามันจะขอมาอยู่กับผม ปู่จะว่าอะไรหรือเปล่า” คีย์มองหน้ารอคำตอบ
“ก็ไม่เป็นไรนี่ แต่พ่อแม่เขาอนุญาติแล้วหรือไง พี่ไม่ว่าอะไรอยู่แล้วดีซะอีกลุงจะได้มีเพื่อนด้วย ที่นี่มีแต่ผู้ใหญ่ส่วนมาก”
“มันขอแล้วพ่อแม่มันตามใจยิ่งกว่าผมอีก แต่พูดแล้วห้ามกลับคำนะปู่” คีย์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวนี่” ธรยิ้มคืน
“พรุ่งนี้ว่าจะพาไปเที่ยวสักหน่อย พี่ว่าลุงรอไปพร้อมเพื่อนเลยดีกว่ามั้ง” ธรแกล้งพูด
“จริงหรอปู่ ไปๆๆ นะนะ ไม่ต้องรอมันหรอกนะ” คีย์ทำหน้าอยากไปเที่ยวมากๆ
“อ่าวไม่รอไปกับเพื่อนหรือไง” ธรแกล้งต่อ
“ไม่เอาอะ มันมาค่อยไปใหม่ก็ได้ ผมก็ทำงานอย่างเดียวเลย” คีย์เริ่มยกข้ออ้าง
“อืมก็ได้ งั้นพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าแล้วกัน ไปสายๆมันร้อน แต่สัญญากับพี่ก่อนนะว่าจะไม่ก่อเรื่องอีก” คีย์พยักหน้าแทนคำตอบ
“ไม่เอา ตอบมาเป็นคำพูดสิ” ธรไม่ยอมรับ
“คร้าบ ผมจะไม่ก่อเรื่องอีกคร้าบ” คีย์ลากเสียงยาวววววว
“ชวนพี่นพกับพี่แดงไปด้วยนะ” คีย์บอกขึ้นมา
“อืม ได้คนเยอะสนุกดี พี่ก็ไม่ได้พาสองคนนี้เที่ยวนานแล้วเหมือนกัน” ธรยิ้มกับความคิดของคีย์
ช่วงนี้คีย์จะสนิทกับนพเยอะขึ้น เพราะเวลาธรออกไปข้างนอกแดงจะขอตามไปด้วย นพเลยกลายเป็นคนดูแลคีย์ช่วงนี้ อีกอย่างนพเป็นคนที่อัธยาศัยดีทำให้เข้ากับคนอื่นง่าย รวมถึงคีย์ด้วย
วันนี้คีย์ตื่นแต่เช้าเตรียมตัวไปเที่ยวเต็มที่ หลังจากกินข้าวเสร็จธรก็พาคีย์ไปเที่ยว โดยมีแดงเป็นคนขับรถ นพนั่งหน้าส่วนธรกับคีย์นั่งข้างหลัง ธรพาคีย์ไปเที่ยวละลุเป็นที่เที่ยวเชิงธรรมชาติของจังหวัดสระแก้ว บางคนเรียกว่าแกรนด์แคนย่อนเมืองไทย
ละลุเป็นพื้นที่ที่ดินยุบตัวจนเกิดเป็นหน้าผาดินมากมายหลายสิบไร่ เป็นทางเดินคดเคี้ยวคล้ายแกรนด์แคนย่อนมาก เพียงแค่ไม่ได้ลึกและใหญ่เท่านั้นเอง แต่ก็ทำให้คีย์ตื่นตาตื่นใจได้เหมือนกัน เพราะเขาไม่เคยคิดว่าเมืองไทยจะมีที่เที่ยวแปลกๆอย่างนี้
คีย์เดินเที่ยวกับนพมากกว่า เพราะนพเป็นคนคุยสนุก
“นายดูนพกับคุณคีย์เขาสนิทกันดีนะครับ” มีแดงคนเดียวที่ไม่ยอมเรียกคีย์ว่านายน้อย
“ก็ดีแล้วนี่คีย์จะได้มีเพื่อนบ้าง โดนผมดุทุกวันเดี๋ยวเครียดตายพอดี” ธรพูดแบบไม่สนใจ
“แต่ผมว่าเขาอาจชอบไอ้นพก้ได้นะครับ” แดงพูด
“คิดมากหรือเปล่าแดง น้องเขาเป็นผู้ชายนะ” ธรเริ่มหงุดหงิดทันทีที่ได้ยินแดงพูดแบบนั้น
“แต่ผมว่าไม่แน่นะครับ” แดงย้ำ
“แล้วแดงจะไปยุ่งเรื่องของเขาทำไมละ” ธรหงุดหงิดใส่แดง ก่อนที่จะเดินไปหาคีย์ที่เดินคุยกับนพ
ธรเดินเข้าไปดึงมือคีย์ไปอีกทาง โดยหันไปบอกนพว่าเดี๋ยวจะพาคีย์เดินดูเอง ให้นพไปเดินเล่นกับแดงเถอะ แล้วเขาก็พาคีย์เดินไปอีกทางทันที
“ปู่เป็นไรเนี่ย จะพาผมไปดูอะไร” คีย์ทำเสียงสงสัย
“ตามมาเถอะน่า อย่าเพิ่งถาม” ธรยังไม่หายหงุดหงิดกับคำพูดแดงเมื่อกี้
ธรพาคีย์เดินเข้ามาจนถึงใจกลางละลุ ก่อนที่จะปล่อยมือ คีย์หันไปมองรอบๆอย่างตื่นตา เพราะตรงกลางละลุจะล้อมรอบไปด้วยกำแพงดิน มองออกไปก็จะเห็นช่องทางเหมือนเขาวงกตมากมาย
“เป็นไงสวยไหมละ” ธรถาม คีย์ยิ้มแล้วก็พยักหน้า ธรชอบหน้าของคีย์ตอนยิ้มแบบนี้มากที่สุด
ธรพาคีย์เดินสำรวจละลุจนสายแดดเริ่มแรงมากขึ้น เขาใส่หมวกมาคนเดียว เขาเลยถอดหมวกใส่ให้คีย์
“เอาพี่ให้ เก็บไว้ใส่เวลาไปไหน ที่นี่เมืองไทยนะไม่ใช่เมืองนอก แดดแรงเดี๋ยวไม่สบายเอา” ธรทำหน้าเป็นห่วง คีย์ก็รับมาใส่
“ขอบคุณครับ” คีย์บอก
“หา เมื่อกี้ว่าอะไรนะ” ธรแปลกใจกับคำที่ได้ยิน เพราะตั้งแต่มาอยู่ด้วยกันคีย์ไม่เคยขอบคุณเขาเลยสักครั้ง
“ก็บอกไปแล้วไง อยากหูตึงเอง” คีย์ยิ้มกวนๆให้เขาอีกแล้ว
ตอนเที่ยงธรพาไปเลี้ยงข้าว ที่ร้านอาหารเวียดนามชื่อดังที่อรัญฯ
“อะปู่หมวก คืนกลับบ้านไม่ต้องใช้แล้ว” คีย์ยื่นหมวกคืนให้ธร
“พี่ให้แล้วไง เก็บไว้ใช้แล้วกัน เอาไว้ใช้เวลาทำงานด้วย” ธรยิ้มพร้อมกับหยิบหมวกใส่ให้คีย์ใหม่
“เอ๋ นายใบนี้ใบรักของนายเลยไม่ใช่หรอครับ” แดงทักท้วง
“อืมก็ใช่ แต่ผมให้คีย์แล้ว” ธรตอบ
แดงได้แต่มองหน้าธรแล้วก็มองหน้าคีย์ ก่อนที่เขาจะไม่พูดอะไรอีก จนกลับถึงบ้านก็แยกย้ายกันไป แดงกับนพก็เดินไปที่บ้านพักด้านหลังด้วยกัน
“เฮ้ยแดง เป็นไรไปวะไม่พูดไม่จา อารมณ์เสียเรื่องไรมา เมื่อเช้ายังเห็นดีๆอยู่เลย” นพถามเพื่อนซี้เมื่อเห็นเพื่อนแปลกไป
“เปล่าไม่มีอะไรหรอก เอ็งไม่ต้องมายุ่งกับข้าหรอก ไปเข้าห้องเอ็งไปเลยไป”
“เออ ถามดีๆก็ไม่บอก งั้นตามใจเอ็งแล้วกัน ข้าไปอาบน้ำดูหนังดีกว่า” นพก็เดินแยกเข้าห้องไปทันที
......................................
“เอี๊ยดดดดด” เสียงรถยนต์มาจอดหน้าบ้านช่วงสายๆ
คีย์รีบเดินออกมาทันที เพราะเขารู้ว่าพ่อเขาต้องให้คนมาส่งเพื่อนเขาแล้วแน่ๆ ส่วนธรไปทำงานในไร่แล้วให้คียือยู่รอรับเพื่อนคนเดียว
“เฮ้ย บ้านหลังใหญ่เหมือนกันนี่หว่า กูนึกว่ามึงจะอยู่กระต๊อบซะแล้ว” เต้ทักทันทีที่ลงจากรถ
“มาถึงก็ปากหมาเลยนะมึง เดี๋ยวมึงเจอปู่ก่อนแล้วจะหมาไม่ออก” คีย์เตือน
“555 อย่างกูเนี่ยนะ ไม่อ่อนเหมือนมึงหรอก” เต้ยิ้มอย่างมั่นใจ
“เออ กูจะคอยดู ไปเอาของขึ้นไปเก็บที่ห้องก่อน เดี๋ยวกูพาไปหาปู่” คีย์เดินนำเต้ขึ้นไปที่ห้อง แต่กว่าทั้งสองคนจะลงมาก็เที่ยงกว่าเข้าไปแล้ว ธรกลับเข้ามาเพื่อกินข้าวกลางวันพอดี
“ลุงเพื่อนมาแล้วไม่ใช่หรอ พี่เห็นรถบ้านเราวิ่งเข้ามาแล้วนี่” ธรทักเมื่อเห็นคีย์กำลังลงบันไดมาพอดี
“ก็มาแล้ว นี่ว่ากำลังจะพาไปหาปู่พอดีเลย” คีย์บอกโดยมีเต้เดินตามหลังมา
“นีไอ้เต้ เพื่อนผมเองเรียนที่เมืองนอกด้วยกันตั้งแต่เด็ก” คีย์หันไปชี้ที่เต้
“สวัสดีครับ เออ..”
“พี่ชื่อธรครับ ไม่ต้องเรียกปู่ตามเพื่อนเราหรอกนะ” ธรยิ้มให้เต้
“สวัสดีครับ พี่ธร” เต้ยิ้มตอบ
เต้เป็นคนผิวขาวเหมือนคีย์ ตัวสูงไล่ๆกันหน้าตาก็ดูดีเหมือนกัน แต่เต้จะตาโตกว่าคีย์หน่อย ทำให้น่ารักไปอีกแบบ
“งั้นลงมากินข้าวเที่ยงด้วยกัน คงยังไม่ได้กินอะไรมาใช่ไหม” ธรหันไปถามเต้
“ยังครับ หิวมากเลย” เต้รีบตอบทันที ธรก็เดินเข้าไปในห้องอาหารก่อน
คีย์กำลังจะลงตามมาแต่เต้ก็ดึงแขนไว้
“คนนี้นะหรอที่เป็นคู่ปรับมึง แต่ว่าใครวะลุง” เต้ถาม คีย์พยักหน้าพร้อมกับชี้ที่ตัวเอง
“555” เต้หัวเราะที่เพื่อนโดนเรียกลุง “กูไม่เห็นเขาจะเป็นอย่างที่มึงเราให้ฟังเลยวะ กูว่าพี่เขาหล่อดีวะ” เต้บอก
“ตรงไหน อ่าวแบบนี้มึงจะย้ายข้างหรือเปล่าวะ” คีย์ทำหน้าสงสัย
“ไม่หรอก กูช่วยมึงอยู่แล้ว แต่ว่ากูขอจีบพี่เขาด้วยนะ” เต้ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“เออ ตามใจมึง”
คีย์พาเต้มาที่ห้องอาหาร ป้าน้อยจัดที่ไว้ให้เต้นั่งข้างคีย์ แต่พอเต้มาถึงกลับย้ายจานมานั่งข้างธรทันที
“ผมขอนั่งฝั่งนี้นะครับ ฝั่งนั้นมันไม่ถนัด”
ธรก็ไม่ได้ว่าอะไร ระหว่างกินข้าวเต้ก็ชวนธรคุยเรื่องต่างๆมากมาย ทั้งเรื่องในไรทั้งเรื่องส่วนตัว จนคีย์เริ่มหงุดหงิดกับท่าทางของเต้กับธร
ตอนบ่ายธรพาเต้กับคีย์ไปดูแปลงพืชผักสวนครัว ที่ทดลองปลูกไว้ในไร่ เต้เดินใกล้ธรตลอดเวลาจนคีย์ดึงเต้ออกมา
“ตกลงนี่มึงจะมาช่วยกู หรือจะมาช่วยเขาวะ” คีย์กระซิบถาม
“อ่าวก็มาช่วยมึงไง เนี่ยกูก็กำลังช่วยอยู่ไม่เห็นหรือไง พี่เขาจะได้ไม่มีเวลาหาเรื่องมึงไง” เต้บอก
“เออ พูดเข้าข้างตัวเองดีเนอะมึงอะ” คีย์บ่นไป แต่เต้ไม่สนใจเดินไปหาธรต่อ
มาถึงแปลงผักสวนครัว ธรปลูกพวกพริก ข่าตะไคร้ มีคะน้า กระหล่ำปลีบ้าง แล้วก็ผักอื่นๆอีกสองสามอย่าง เต้ทำสนใจกับเรื่องพวกนี้มากๆ
“เออ แดง นพ นี่เพื่อนคีย์นะ ชื่อเต้ จะมาอยู่ด้วยสักพัก” ธรแนะนำเต้ให้นพกับแดงรู้จัก
นพมองหน้าเต้อยู่พักใหญ่ๆก่อนกลับไปทำงานต่อ เต้ก็ไม่ยอมห่างธรเลย คอยถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย คีย์เลยไปช่วยนพทำงาน แดงเข้าไปช่วยธรคุยกับเต้แทน ธรก็เลยเรียกคีย์ให้มาช่วยงานเขา แดงก็มองตามแต่ไม่ได้เข้าไปยุ่ง เพราะแดงรู้สึกว่าทางเต้น่าจะมีอะไรมากกว่า
ระหว่างทำงาน นพคอยแอบมองมาทางเต้กับแดงบ่อยๆ จนแดงแอบสังเกตได้ แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไร
“นพมาสอนคุณเต้ให้หน่อย เดี๋ยวข้าจะไปช่วยนายกับคุณคีย์” แดงตะโกนเรียกนพ
“ไม่เป็นไรพี่ ผมไปให้พี่ธรเขาสอนเองดีกว่า” เต้บอก แล้วก็วิ่งไปหาธรกับคีย์ทันที
..................................
เฮ้อ เรื่องจะยุ่งยากพันกันไปถึงไหนก็ไม่รู้ทีนี้
เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ พันกันจนจะหาทางแก้ไม่ถูกแล้วตอนนี้ :sad4: :sad4: :sad4:
-
แย่แล้วแหละ ทำไมใครๆ ต่างก็รักแต่ปู่ Oops...! รักแต่พี่ธร แล้วหนูคีย์ไม่รักบ้างเหรอเดี๋ยวจะเสียใจภายหลังนะเออ
-
มนต์รักอลเวงซะแล้ววววววว
-
:เฮ้อ:
-
รักห้าเศร้า...ใครจะคู่ใคร ใครจะไม่มีคู่ คู่ใครจะเป็นยังไง โอ๊ยปวดหัว อย่างนี้มันต้องถอน ด้วยตอนต่อไปเร็วๆ...นะคร้าบพี่นัทคร้าบ
-
แหม๋ ออกตัวแรงมาอีกคนแล้ว หุหุ
-
ธร >>>> ชอบคีย์
แดง >>>>ชอบธร
เต้ >>>>>ชอบธร
นพ >>>>อาจจะชอบเต้(รึเปล่า) o3
คีย์ >>>>>เริ่มออกอาการหึงธรนิดๆ :laugh:
-
แทนที่จะเอาเต้มาเป็นไม้กันพี่ธร...แต่กลับกลายเป็นว่าเต้กลายเป็นตัวเร่งปฏิกริยาซะอย่างนั้น 5555555
แบบนี้สิดี ยิ่งมีตัวกระตุ้นมากเท่าไหร่ น้องคีย์จะได้ยิ่งรู้ใจตัวเองเร็วมากขึ้นเท่านั้น
ไม่อย่างนั้นก็คงจะปากแข็ง และยังไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเองสักที...อิอิ
แล้วอย่างนี้จะมีการรบราฆ่าฟันกันหรืืือเปล่าหล่ะเนี่ย - -???
เพราะดู ๆ แล้วมันช่่างสับสนวุ่นวาย พันกันไปก็พันกันมา
หาทางแกะยากเสียเหลือเกิน หลายเส้าเกินไปแล้วอ่ะ
เต้เองก็ออกตัวแรง ส่วนแดงเองก็หน้ามืดในการหวงเจ้านาย
แล้วแบบนี้บทสรุปจะออกมาทางไหนกันแน่ล่ะเนี่ย...เฮ้อออออออ
หนักใจแทนคนแต่งเนอะ ท่าจะกลุ้มน่าดู 555555555555555555
เอาเป็นว่าจะรอลุ้น และรออ่านตอนต่อไปนะฮะ...ขออย่างเดียวมีฉากหวีท ๆ ระหว่างพี่ธรกะน้องคีย์บ่อย ๆ ก็พอ
จะแบบบังเอิญ หรือจงใจก็ได้อ่ะ...นะฮะไรท์เตอร์...อิอิ XD
-
ดีจัง...นพเริ่มมีบทบาทบ้างแล้ว เต้ก็แรงมาเชียว เหตุการณ์เริ่มเข้มข้นขึ้น น่าติดตาม ๆ :bye2:
-
+1 ให้กับความรวดเร็วนะครับ อิอิ
คุณปู่ คุณลุง อิอิ
-
แอบมาบอกตอนต่อไปนิดๆ
ตอนหน้าจะมีตัวปัญหาเข้ามาอีกหนึ่ง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: แล้วเรื่องมันจะวุ่นอีกเยอะไหมนี่ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
โอ๊ยยยย:really2: :really2: :really2: :really2:
ต้องมาคอยลุ้นเอาใจช่วย ธร ของผมด้วยนะครับ :pig4: :pig4:
ดึกจะเอามาลงให้ต่อนะครับ
-
ธร >>>> ชอบคีย์
แดง >>>>ชอบธร
เต้ >>>>>ชอบธร
นพ >>>>อาจจะชอบเต้(รึเปล่า) o3
คีย์ >>>>>เริ่มออกอาการหึงธรนิดๆ :laugh:
เห็นด้วยอย่างแรง
+1 ให้พี่นัท เขียนเรื่องซาหนุกดี
แอบมาบอกตอนต่อไปนิดๆ
ตอนหน้าจะมีตัวปัญหาเข้ามาอีกหนึ่ง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: แล้วเรื่องมันจะวุ่นอีกเยอะไหมนี่ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
โอ๊ยยยย:really2: :really2: :really2: :really2:
ต้องมาคอยลุ้นเอาใจช่วย ธร ของผมด้วยนะครับ :pig4: :pig4:
ดึกจะเอามาลงให้ต่อนะครับ
ตอนหน้าจะมีใครมาหว่า หรือว่าแฟนเก่าธร อิอิ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เข้ามาสมัครขอติดตามด้วยคนค่ะ สนุกดีจัง :กอด1:
-
กรมมใครกรรมกัน เลือกกันเอาเองละกันค่ะ อีป้าแก่ๆ ไม่รู้จะเรียก รักกี่เส้าดี 555
-
ปู่ต้องคู่กะลุงสิ ไม่ใช่ไปคู่กับคนอื่น ว่าแต่ นายนพเราจะสมหวังมั้ยเนี่ย ให้อารมณ์เหมือนดอกฟ้ากับหมาวัดเลยอะ
แต่ดูท่าเต้จะแรงพอตัวนะน่ะ แบบนี้ลุงคีย์จะสู้ไหวมั้ยเนี่ย ถ้าเกิดรู้ใจตัวเองขึ้น อิอิ สนุกๆมาต่อไวๆสิ
-
มาดึกไปหน่อย แต่พรุ่งนี้วันหยุดนี่ครับ
ไปหาที่เที่ยวกันดีกว่าอะ :laugh:
ตอนที่ 7 คู่แข่ง
เต้วิ่งมาหาธรทันที เต้วิ่งเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างธรกับคีย์ทันที แดงได้แต่มองตามไปแต่ก็ไม่กล้าตามไป นพมองตามเต้เหมือนกัน
“พี่ธรสอนผมเก็บด้วยนะครับ” เต้บอกธร
“ครับได้เลย ขยันกว่าคนบางคนอีกนะนี่” ธรพูดแล้วหันไปมองหน้าคีย์
“ใครบางคนที่ว่านะ มันทำเอาหน้ายังไม่รู้อีก” คีย์แขวะใส่เต้
“อะไรมึง ไม่อยากทำก็ไปนั่งโน่นเลยไป เดี๋ยวกูช่วยพี่เขาเอง” เต้ไล่คีย์
“อ่าว ไอ้นี่ ตกลงมึงจะช่วยใครเนี่ย” คีย์ดึงเต้มากระซิบ
“อ่าวก็ช่วยอยู่นี่ไง” เต้ยิ้มแล้วหันกลับไปหาธรต่อ
คีย์ก็ได้แต่งงกับท่าทางของเต้มัน สงสัยคืนนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่องซะหน่อยแล้ว แต่คนที่ไม่สบอารมณ์ตอนนี้กลับเป็นนพกับแดงมากกว่า
พวกธรเก็บผักกลับมาเยอะพอสมควร เอามาให้ป้าน้อยทำกับข้าวเย็นของวันนี้
“พี่ธรคร้าบ พาเต้ไปเที่ยวหน่อยนะคร้าบบบ” เต้หันมาอ้อนธร ตอนกินข้าว
“อืมได้สิแต่รอวันอาทิตย์ก่อนนะ แล้วถ้าเต้ทำตัวเป็นเด็กดีนะ อย่าเหมือนใครบางคนแถวนี้” ธรหันไปมองหน้าคีย์
“คร้าบบบบ เต้จะเป็นเด็กดีคร้าบบ” เต้หันไปยิ้มให้ธร เขาก็เอามือไปขยี้หัวเต้ที่ทำหน้าระรื่นให้เขา ก่อนที่เต้จะหันมายักคิ้วใส่คีย์
“แหวะ อย่ามาอ้อนกันแถวนี้ได้ไหม เดี๋ยวกินข้าวไม่อร่อย” คีย์บ่น
“อ่าว งั้นพี่พาเต้ไปเที่ยวคนเดียวนะถ้างั้น” ธรหันไปมองคีย์
“ตามใจสิ นึกว่าอยากไปด้วยหรือไง กลัวเห็นแต่ภาพเลี่ยนๆ” ว่าแล้วคีย์ก็ทำท่าขนลุก
“ไม่เอาแหละ บ่นลุงไปก็เท่านั้น กินข้าวกันดีกว่า”
“อะ กินผักด้วยผักที่ช่วยกันเก็บวันนี้ไง” ธรตักผัดคะน้าหมูกรอบให้คีย์
“ตักให้เต้บ้างสิคร้าบ” เต้หันไปบอกธร ธรก็ตักให้เต้บ้าง คีย์เริ่มตะหงิดๆแล้วตอนนี้
“พี่ธรก็กินเยอะๆนะคร้าบ” เต้ตักกับข้าวอย่างอื่นให้ธรบ้าง
“ขอบคุณครับ” ธรหันมายิ้มให้
คีย์กินข้าวไปสักพักก็หยุดกิน
“ไม่กินแล้ว เลี่ยนคนแถวนี้” คีย์ลุกขึ้น แต่ธรเอื้อมไปคว้ามือเขาไว้
“กินข้าวให้หมดก่อน ห้ามกินข้าวเหลือมันไม่ดีนะ” ธรทำหน้าดุใส่คีย์ ก่อนที่จะดึงให้คีย์กลับมานั่งกินข้าวต่อ
เต้นั่งมองท่าทีของธรกับคีย์ แดงก็ยืนมองอยู่ข้างๆเหมือนกัน
“ก็ผมอิ่มแล้วไง อิ่มแล้วไม่เข้าใจหรอไง” คีย์บอกก่อนที่จะแกะมือธรออกแล้วเดินออกไป
ธรรีบลุกขึ้นไปตามทันที “ลุงเป็นอะไรอีกละ กินข้าวเหลือแบบนี้มันไม่ดีนะ” ธรเดินมาดึงมือคีย์ไว้
คีย์หันกลับมามอง “ก็ไม่อยากกินแล้วนี่ บอกแล้วไง”
“ไม่ได้ลุงเพิ่งกินไปไม่กี่คำเอง กลับไปกินต่อเดี๋ยวนี้เลย” ธรดึงมือให้คีย์กลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าว
“กินให้หมดก่อน ไม่งั้นพี่ไม่ยอมให้ไปไหน” ธรสั่ง
คีย์เมื่อโดนบังคับก็นั่งกินข้าวต่อจนหมด เต้ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วตอนนี้ธรก็เริ่มอึดอัดกับท่าทีของเต้บางแล้ว
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาเราไปทำนาดีกว่า เราจะได้รู้ว่ากว่าจะได้ข้าวมาลำบากขนาดไหน” ธรพูดหลังจากกินข้าวเสร็จ
คีย์ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรแล้วเดินขึ้นห้องไปเลย เต้รีบตามขึ้นไปทันที
“นายครับจะไปจริงหรอครับ” แดงถามทันทีที่คีย์กับเต้เดินขึ้นห้องไปแล้ว
“อืม ใช่สิ แดงโทรไปบอกที่นายายมีให้หน่อยนะ ว่าพรุ่งนี้ผมจะพาคนไปช่วยทำนา อ้อ บอกไอ้ปลัดด้วยว่าผมให้ไปคุยงานที่นั่นแทน” ธรหันไปสั่งแดง
“นายจะเอาจริงหรอครับ ผมว่าคุณทั้งสองเขาจะไม่ไหวนะครับ” แดงยังย้ำเหมือนเดิม
“อืม ผมตัดสินใจแล้ว อ้อ บอกให้นพไปด้วยนะ เตรียมตัวให้พร้อมแต่เช้ากันละ” ธรสั่งก่อนที่จะขึ้นห้องไปเหมือนกัน
แดงก็ไม่ได้ขัดอะไรอีกได้แต่เดินไปทำตามที่ธรสั่งไว้
“ไอ้เต้ตกลงมึงจะมาช่วยกูหรือช่วยปู่วะ” คีย์หันไปถามเพื่อนเรื่องนี้อีกครั้ง เมื่อเดินเข้าห้องมา
“โธ่ ก็ต้องช่วยมึงสิวะ กูจะไปช่วยคนอื่นได้ไง” เต้บอก
“แล้วนี่มึงช่วยกูตรงไหนวะ กูเห็นแต่มึงเกาะแกะพี่เขาจนน่ารำคาญวะ”
“เออน่า กูขอดูท่าทางพี่แกอีกวัน แต่ถ้าทางจะยากวะงานนี้ ท่าทางพี่แกใช่ย่อยที่ไหนเวลาโมโห” เต้ทำท่าคิด
“ทีนี้เชื่อกูยัง แล้วมึงไปชอบได้ยังไงวะ” คีย์ทำหน้าสงสัยเพื่อน
“ก็กูชอบของกูแล้วกัน อีกอย่างเขาไม่ได้ดุกูเหมือนมึงนี่นา” เต้ยิ้ม
“เออ ตามใจมึงกูไปอาบน้ำก่อนแหละ”
...........................................
“ยายมีสวัสดีครับ” ธรยกมือไหว้ยายมีเจ้าของนาที่ธรพาคีย์กับเต้มาลองทำ
“อ่าวมาแล้วหรอ ลูกยายกำลังรออยู่เลย แล้วไหนละเด็กๆที่ว่าอยากให้มาลองทำนานะ” ยายมีถาม
“ก็สองคนนี้แหละครับ” ธรชี้ไปที่คีย์กับเต้ที่กำลังเดินตามมา คีย์กับเต้ยกมือไหว้ยายมีทันที
“ดีลูก หายากนะที่เด็กสมัยนี้อยากลองทำนา แต่มันเหนื่อยนะลูก” ยายมีห่วงคีย์กับเต้เพราะมองจากรูปร่างหน้าตาที่เห็น
“ไม่เป็นไรหรอกครับยาย สองคนนี้อึดจะตาย โดยเฉพาะคนนี้” ธรดึงคีย์มาโอบไหล่ไว้ คีย์จ้องหน้าธรแบบไม่พอใจ ที่โดนประชดเรื่องความอดทน
“ยายช่วยพาสองคนนี้ไปสอนก่อนนะครับ ผมขอรอคุยงานกับปลัดก่อน” ธรหันไปบอกแดงกับนพให้ตามไปดูด้วย
พอพวกคีย์แยกไปสักพัก รถกระบะวีโก้สีบอร์นก็เลี้ยวเข้ามาจอดแถวนา ธรเดินเข้าไปหาทันที
“ทำไมมาสายจังวะ ไอ้โอห์ม” ธรทักคนที่กำลังลงจากรถ
“แล้วใครให้แกเปลี่ยนที่นัดละวะ เนี่ยกว่าข้าจะเคลียงานออกมาได้” โอห์มตอบ
โอห์มอายุเท่ากับธรแถมยังเข้ามารับตำแหน่งปลัดใกล้กับที่ธรย้ายมาเป็นนักพัฒนากรพอดี ทำให้ทั้งสองคนสนิทกันมาก โอห์มเป็นคนหล่อคมเข้มไม่แพ้ธรเท่าไหร่ ต่างกันตรงที่โอห์มเป็นคนผิวขาว ทั้งสองถือว่าเป็นสองหนุ่มหล่อประจำอำเภอเลยก็ว่าได้
“เออ โทษทีวะ” ธรพูดก่อนที่จะเดินคุยงานกับโอห์ม
“แล้วไหน ลูกคุณสุเมธที่เขาฝากแกไว้นะ ข้ายังไม่เห็นเลยวะ” โอห์มถามหลังจากคุยงานเสร็จ
“นั่นไง คนผมยาวตัวขาวๆนั่นแหละลูกคุณสุเมธ” ธรชี้คีย์ให้เพื่อนดู
“แล้วอีกคนละ”
“อ๋อ เพื่อนคีย์มัน เพิ่งมาเมื่อวานสงสัยจะมาช่วยเพื่อนแก้แค้นข้าวะ” ธรหัวเราะ
“คีย์ เต้ นี่ปลัดโอห์มเพื่อนพี่” ธรแนะนำโอห์มให้คีย์กับเต้รู้จัก
คีย์หันมายิ้มให้ส่วนเต้หันมาสวัสดี ก่อนที่ทั้งสองจะหันไปเรียนวิธีเรียงกล้าต้นข้าวต่อ
“เฮ้ย น้องคีย์น่ารักดีนี่หว่า” โอห์มแอบกระซิบธร
“ตรงไหนวะ เดี๋ยวเอ็งต้องเห็นฤทธิ์ซะก่อน แล้วจะเปลี่ยนใจ” โอห์มได้แต่อมยิ้มมองคีย์ที่กำลังเก้ๆกังๆกับการเรียงกล้าข้าวอยู่
โอห์มยืนมองคีย์อยู่สักพัก จนธรสังเกตอาการเพื่อนออก
“เพลินเลยนะเอ็ง ไหนบิอกว่ามีงานต่อไง กลับไปได้แล้ว” ธรไล่โอห์ม
“เออ ข้าไม่รีบแล้วตอนนี้” โอห์มตอบยิ้มๆ
“ไม่ต้องมาอู้งานเลย เงินเดือนเอ็งภาษีข้านะโว๊ย กลับไปได้แล้ว” ธรดันให้โอห์มกลับ โอห์มเลยจำใจกลับไปทำงานต่อ
ธรเดินลงไปช่วยพวกคีย์กับคนอื่นๆ พอเขาลงไปยืนข้างคีย์เขาก็ถอดหมวกสานปีกกว้างของเขาใส่ให้คีย์
“พี่บอกว่าให้ติดหมวกตลอดไงเวลาออกมาทำงาน” ธรบ่น
“มันลืมนี่” คีย์พูดแบบไม่สนใจ
“ผมก็ไม่มีหมวกนะครับ” เต้แทรกขึ้นมาทันที
“ เออ นั่นสิพี่ลืมไป แดงผมยืมของแดงหน่อยสิ” ธรหันไปบอกแดง
“เอาของผมก็ได้ครับนาย” นพยืนหมวกของเขามาแทน ธรก็หยิบมาให้เต้
“ใส่ให้ด้วยสิครับ” เต้ทำอ้อน ธรก็ใส่ให้คีย์ทำหน้าแหวะใส่ ก่อนที่จะเดินตามยายมีไปที่นา
“เอาเดินไปสิ ก้าวขาไม่ออกหรอไง” ธรเดินมาบอกคีย์ ที่ตอนนี้ขาจมลงไปในโคลนจนเกือบถึงเข่าแล้ว
“ไม่ต้องมายุ่ง ผมเดินได้” แล้วคีย์ก็พยายามดึงขาขึ้นมาจากโคลน
“เฮ้ยยยยย” คีย์เสียหลักจะหงายหลังลงไป
ธรที่ดูอยู่ข้างหลังรีบเข้ามารับทันที ธรเข้ามาช้อนหลังคีย์ไว้ได้ทันก่อนที่จะหงายหลังลงไปในโคลน ตอนนี้คีย์อยู่ในอ้อมกอดของธร ทั้งสองคนจ้องหน้ากันตอนนี้ธรเริ่มใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว
“คีย์เกิดไรขึ้น” เต้ตะโกนถาม
“ไม่มีอะไร” คีย์ตะโกนบอก “แต่ว่าเมื่อไหร่จะปล่อยสักที” คีย์หันไปถามธร
ธรนึกขึ้นมาได้ว่ากำลังกอดคีย์อยู่ เมื่อคีย์ทักเขาแบบนั้นเขาก็ตกใจ ปล่อยมือออกทันที
“ตูมมมม” คีย์หงายหลังลงไปในโคลนจนได้
“ไอ้ปู่บ้า ปล่อยทำไม” คีย์โวยวายเมื่อตัวเลอะโคลนไปหมดแล้วตอนนี้
“อ่าว ก็บอกให้พี่ปล่อยไม่ใช่หรอ” ธรอมยิ้ม
“งั้นเอาไปบ้าง” คีย์หยิบโคลนขึ้นมาขว้างใส่ โดนธรเข้าเต็มๆตัวเลยคราวนี้
“5555” คีย์หัวเราะชอบใจ “ทีนี้หายกันแล้ว ดึงขึ้นหน่อยสิ” คีย์ยืนมือให้ธรช่วย เพราะเขาลุกจากโคลนเองไม่ได้ตอนนี้
ธรดึงคีย์จนลุกขึ้นมาได้ ก่อนที่คีย์จะออกแรงดึงให้ธรเสียหลัก เพื่อจะได้ให้เขาล้มลงไปในโคลนบ้าง ตอนที่ธรจะล้มลงไปธรก็คว้ามือคีย์ตามไปด้วย
“ตูมมม” “ตูมมม” กลายเป็นว่าทั้งสองหงายหลังลงไปนอนในโคลนด้วยกันทั้งคู่
“ยังเร็วไปลุง ที่จะเอาคืนพี่” ธรนอนหัวเราะอยู่ข้างๆ คีย์ที่กำลังเช็ดโคลนออกจากหน้า
“ไม่เร็วไปหรอกปู่” แล้วคีย์ก็เอาโคลนป้ายหน้าธรทันที
นพกับแดงรีบวิ่งเข้ามาหาทั้งสองคนที่ล้มอยู่ เต้ยืนหัวเราะอยู่ใกล้ๆ นพกับแดงช่วยกันดึงทั้งสองคนขึ้นมาจากโคลน แดงเอาน้ำให้ธรล้างหน้า แต่ธรส่งไปให้คีย์ก่อน หลังจากนั้นก็ถึงเวลาดำนาสักที
คีย์กับเต้ทำแบบเก้ๆกังๆเพราะไม่เคยทำ ธรเลยเดินเข้าไปหาคีย์
“เข้าต้องจับกล้าแบบนี้” ธรจับมือคีย์ไว้แล้วสอนวิธีจับต้นกล้า
“แล้วก็ปักแบบนี้ ต้นข้าวจะได้ไม่ล้ม” ธรจับมือคีย์ปักกล้าข้าวลงไปในนา
“อะลองทำดูสิ” ธรบอกให้คีย์ลองทำเอง แต่คีย์ก็ยังทำไม่ค่อยถูก จนธรต้องจับมือทำหลายครั้ง
“พี่นัทสอนผมบ้างสิพี่” เต้ตะโกนบอกธร
“เดี๋ยวผมสอนให้ก็ได้คุณ” นพที่ยืนอยู่ใกล้ๆบอก
“ไม่เอา ผมให้นายของพี่สอนให้ดีกว่า” แล้วนพก็ค่อยๆย่ำโคลนไปหาธรที่กำลังสอนคีย์อยู่ นพได้แต่มองตามหลังไปเท่านั้น
แดงก็ได้แต่มองตามเหมือนกัน เต้เมื่อมาถึงตรงที่ธรกับคีย์ยืนอยู่ก็ให้ธรสอนทันที ธรเลยละจากคีย์มาสอนเต้แทน เต้แกล้งทำไม่ถูกตลอดเวลา จนธรต้องจับมือเต้ตลอดเวลา แต่ธรก็หันไปคอยมองคีย์ตลอด บางครั้งก็ละจากเต้ไปช่วยสอนคีย์บ้าง
“พี่ธรผมยังทำไม่ได้เลยนะครับ” เต้เรียกธร
“เดี๋ยวผมสอนให้เองครับ” แดงเดินเข้ามาแทรกแล้วจับมือเต้ไว้ ธรหันมาเห็นก็กลับไปสอนคีย์ต่อ
แดงสอนเต้ไปด้สักพัก เต้ก็เลิกทำทันที บอกว่าขอไปพักเหนื่อยก่อน แล้วเดินขึ้นจากนาไปนั่งใต้ร่มไม่ นพเดินเอาน้ำเข้ามาให้เต้ที่นั่งพักเหนื่อยอยู่
“น้ำครับ” นพนั่งลงข้างๆเต้
“ขอบคุณครับ” เต้นั่งมองธรกับคีย์
“ทำนาก็เหนื่อยอย่างนี้แหละครับ ชาวนาต้องลำบากกว่าจะได้ข้าวมาให้เรากินกันนะครับ” นพชวนเต้คุย
“ผมก็ว่างั้นแหละ ตอนกินเมื่อก่อนก็ไม่เคยคิดหรอกครับ แต่ตอนนี้คงต้องคิดหน่อยแล้ว” เต้ตอบยิ้มๆ ยังไม่เลิกมองไปที่ธรกับคีย์ที่กลางท้องนา
“ผมว่านายกับนายน้อยเวลาทำงานก็เข้ากันได้ดีนะครับ” นพบอก
เต้หันมามองหน้านพแบบแปลกใจ “อย่างนั้นหรอครับ” เต้ยิ้มเจื่อนๆ
“แล้วพี่ธรเขาชอบคีย์หรอครับ” เต้ยิ่งคำถามทันที
“โอ๊ย เป็นไปไม่ได้หรอกครับ นายเขาคงคิดว่าเหมือนน้องชายมากกว่าครับ ผมว่า”
เต้ยิ้มออกมา “จริงหรอครับ” เต้ถามย้ำ
“ผมคิดว่าไม่ผิดนะครับ แต่ว่าคุณชอบนายผมหรือไงครับ” นพถามพร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบมาก
“ครับ ผมคิดว่าผมชอบพี่ธรเขานะ” เต้ยิ้มตอบ ก่อนที่จะลุกเดินลงนาไปหาธรกับคีย์ นพทำหน้าเศร้าทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
บ่ายแก่ๆธรก็ลายายนีกลับบ้าน
“ขอบคุณนะครับยาย จากมาช่วยกลายเป็นตัวถ่วงไปเลย” ธรยิ้มอายๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าอยู่ถึงตอนเกี่ยวจะมาอีกก็ได้นะ” ยายมียิ้มแบบเป็นมิตร
“คงอยู่ไม่ถึงหรอกมั้งครับ พวกเขาอยากจะไปจากผมกันจะตายแล้ว”
จากนั้นพวกเขาก็พากันล้างตัวก่อนที่จะกลับบ้าน พอเลี้ยวรถเข้ามาถึงหน้าบ้าน ก็เห็นรถสีคุ้นตาจอดอยู่
“เอ๋ นายนั่นรถปลัดโอห์มไม่ใช่หรอครับ” แดงทักขึ้นมา
“อืม นั่นสิไม่รู้มันมีธุระอะไรด่วนนะ” ธรทำหน้าสงสัย
โอห์มนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นในบ้าน เมื่อธรเดินเข้ามาถึง
“ว่าไงวะ ลมอะไรหอบมาถึงนี่ มีธุระด่วนหรือไง” ธรทักทันทีที่เห็นหน้าเพื่อน
“ไม่มีอะไรหรอก แค่วันนี้อยากมากินข้าวกับเอ็งบ้างเท่านั้นเอง ไม่ได้มานานแล้ว” โอห์มยิ้มเขินๆ แล้วมองหน้าคีย์
คีย์กับเต้ก็ขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน ธรเองก็ตามไปเช่นกันโอห์มเดินตามขึ้นไปด้วย
“ธรเอ็งจะว่าไรไหมถ้าข้าจะจีบน้องคีย์” โอห์มบอกขณะที่ธรกำลังจะแต่งตัว
ธรตกใจเล็กน้อยแต่รีบเก็บอาการทันที
“เอ็งบ้าแล้ว น้องเขายังเด็กอยู่เลย ปล่อยๆน้องไปเถอะ” ธรรีบบอก
“เด็กบ้าอะไรละ 18 แล้ว แถมทั้งหล่อทั้งน่ารักด้วย หรือว่าเอ็งกั๊กไว้เองวะ” โอห์มทำหน้าสงสัย
“จะบ้าหรอไงวะ ข้าไม่สนหรอกเด็กแสบแบบนั้น” ธรทำปากแข็ง
“แต่ข้าสนโว๊ย งั้นเอ็งก็อย่าขวางแล้วกัน” โอห์มยิ้ม
................................
ปล. เรื่องรุ่นน้องวุ่นรัก ยังไงเดี๋ยวเอามาลงให้ตามหลังนะครับ :bye2:
-
อลเวงสุดๆ
จัดคู่ไม่ลงตัวแล้วววว
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น่านนนน มีปลัดเข้ามาอีกหนึ่ง :เฮ้อ:
อลวนวุ่นวายดีแท้น้อ :a6:
-
เอาแล้วสิ...ปลัดโอห์มเิพิ่มเข้ามาอีกหนึ่ง
แลดูแล้วช่างปวดหัวดีโดยแท้...เฮ้ออออออออออ
พี่ธรเอ๋ยยยยย...รีบ ๆ ทำคะแนนเข้าซะหล่ะ
แล้วอย่าหาว่าสวย(?)ไม่เตือน 55555555555555
ถ้าปลัดโอห์มทำคะแนนนำไปก่อนแล้วเนี่ย...จะมานั่งเสียใจทีหลัีงไม่ได้นะ
เล่นปากแข็งซะขนาดนี้...แล้วอย่างนี้จะไหวมั้ยล่ะเนี่ย
ส่วนน้องคีย์เอง...หึงเค้า หวงเค้า ก็แสดงออกชัด ๆ หน่อยสิ
เค้าจะได้รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่...ระวังนะ...โดนแย่งไปแล้ว
จะมานั่งเสียใจทีหลัง คงไม่มีใครปลอบหรอก...เอ๊ะ หรือว่ามี - -??
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
เบื่อพวกปากไม่ตรงกับใจ :laugh:
-
ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ด้ายพันกันยุ่งเลย
ระวังมันจะยุ่งมากจนแก้ไม่ได้นะครับ
คึ ๆ ๆ ๆ
-
ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ
ชักจะพันกันยุ่งจริงแล้วสิ
พี่ธรกับน้องคีย์
พี่โอมห์กับน้องเต้
นพกับแดง
อ่ะปล่าว
คึ ๆ ๆ
-
วุ่นครับ วุ่นได้อีก จะมีใครมาอีกมั้ยครับเนี่ย...
-
เบื่อพวกปากไม่ตรงกับใจ
^
ใช่เลย น่าเบื่อ
-
มันอลเวงบ้านทุ่งมากมายนะเนี่ย โหะๆ
-
ตัวละคร หมดยังอ่ะพี่นัท หุหุ เยอะดีแท้ สวิงกิ้ง ไม่ถูกเลย เฮ้ย จับคู่กันไม่ถูกกันเลยทีเดียว
-
ไม่มีสาวๆมาเกาะแกะคุณปู่บ้างหรอครับ จะได้ครบองค์ :laugh:
-
คำผิดอื้อเลย สงสัยจะรีบเพราะเห็นว่าจะออกไปลั่นล๊านี่นา อิอิ
ชอบเพ่โอห์มมมม กร๊ากกกกก ยังไม่ทันเห็นหน้าเลยได้ข่าว
ดีๆมีตัวเร่งปฏิกิริยาขึ้นมาอีกคน คราวนี้ธรกับคีย์จะได้รู้ใจของกันและกันเร็วๆ
ทำพูดดีไปไอ้คุณพี่ธร เดี๋ยวจะรู้สึก แต่ก็นะ คีย์เองก็พอกัน สรุป...มันซึนนนนนนนนนนกันทั้งคู่น่ะแหละ!
-
มันจะวุ่นวายได้มากกว่านี้อีกไหมค่ะ 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เขียนไปเขียนมายาวอีกแล้ว เลยขอซอยย่อยเหมือนเดิมนะครับ :o8: :o8:
ตอนที่ 8.1 ปากแข็ง
“ลงไปกินข้าวได้แล้ว พูดเรื่องไร้สาระอยู่ได้” ธรเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้วตอนนี้
“ข้าเอาจริงนะ ไม่ได้ไร้สาระ” โอห์มยังยืนยัน
“งั้นเรื่องของเอ็ง” ธรตัดรำคาญแล้วเดินลงไปที่ห้องอาหารทันที
ลงมาที่โต๊ะอาหารคีย์กับเต้ลงมานั่งประจำที่อยู่แล้ว เต้นั่งข้างธรคีย์เลยได้นั่งข้างโอห์ม นั่นก็เป็นสิ่งที่โอห์มต้องการอยู่แล้ว โอห์มชวนคีย์คุยเรื่องต่างๆนาๆ แล้วบอกว่าวันหยุดจะพาไปเที่ยวด้วยไม่ต้องรอธรหรอก จนธรต้องค่อยพูดขัดขึ้นมาบ่อยๆ
“อะ กินผักด้วย” ธรตักให้คีย์ด้วยความเคยชิน โอห์มเงยหน้ามองแต่ธรก็ไม่ได้สนใจ
“คีย์ไม่ชอบกินผักใช่ไหม เดี๋ยวพี่กินให้” แล้วโอห์มก็ตักผักในจากคีย์ไปกินเอง
“เฮ้ย อย่ามาทำให้เสียเด็กดิวะไอ้ปลัดอะ” ธรว่าโอห์ม ก่อนที่จะตักผัดผักให้คีย์ใหม่
“ลุงก็กินไปเลย อย่าเห็นว่ามีคนช่วยนะ” ธรพาลใส่คีย์
“พี่ธรตักให้ผมด้วยสิครับ” เต้แทรกขึ้นมาทันที
“ได้ครับ” ธรหันมายิ้มให้เต้แทน แล้วตักผัดผักให้
“กินผักเยอะๆนะ จะได้แข็งแรง” ธรเอามือขยี้หัวเต้เบาๆ เหมือนชมเชย แต่ท่าทางแบบนี้ทำให้คีย์หงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว
“พี่โอห์มก็กินเยอะๆนะครับ กับข้าวป้าน้อยอร่อยทุกอย่างเลยครับ” คีย์ตักกับข้าวให้โอห์มบ้าง
“ครับ” โอห์มยิ้มหวานให้คีย์ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่
ตอนนี้โต๊ะกินข้าวเหมือนเกิดสงครามการตักกับข้าวขึ้นมาเลยทีเดียว พอกินข้าวเสร็จโอห์มชวนคีย์กับเต้นั่งคุยต่อที่ห้องนั่งเล่น
“น้องเต้ คีย์เขายังไม่มีแฟนหรอครับที่เมืองนอกนะ” โอห์มถาม
“โอ๊ยยย ไม่มีหรอกครับ ไอ้เจ้านี่มันชอบคนยากจะตาย ฟอร์มก็เยอะใครจะไปชอบมันลง” เต้รีบบอก ธรแอบอมยิ้ม
“อ่าว ไอ้นี่ขายเพื่อนเลยนะมึง” คีย์หันมาด่าเต้
“ใครจะไปเหมือนมึงละ เจอใครก็ชอบไปหมด” ว่าแล้วคีย์ก็หันไปมองหน้าธร ธรทำหน้าแปลกใจ
“เออ เรื่องของกู แต่ว่าพี่โอห์มกับพี่ธรนี่ยังไม่มีแฟนหรอครับ” เต้ยิงคำถามกลับทันที
“พี่นะไม่มีหรอกครับ แต่ไอ้เพื่อนพี่คนนี้ไม่รู้หรอกว่ามันแอบซ่อนไว้ที่ไหนหรือเปล่า” โอห์มตอบพร้อมกับยิ้มกวนๆให้ธร
“อย่ามาหางานให้คนอื่นดิ ข้าจะไปมีได้ไงวะ วันๆทำแต่งานเอ็งก็รู้” ธรทำหน้าไม่พอใจกับเพื่อน
“จริงหรอครับพี่ธร” เต้หันไปย้ำ ธรพยักหน้าแล้วยิ้มให้
“แต่ผมว่าไม่น่าเชื่อทั้งคู่ หน้าตาแบบนี้ต้องมีคนมาสนใจบ้างละ” เต้ยังไม่ยอมเปลี่ยนเรื่อง
“ก็มีบ้างแหละ พวกพี่ไม่ค่อยสนใจ แต่ตอนนี้เริ่มมีคนน่าสนใจแล้ว” โอห์มตอบหันไปมองคีย์ แต่คีย์ไม่ได้สนใจกับท่าทางของโอห์มเหมือนเดิม แต่ว่าท่าทางนั้นอยู่ในสายตาของเต้ตลอด
พวกเข้านั่งคุยกันสักพักธรก็ให้โอห์มกลับบ้าน เพราะเขาบอกว่าจะขึ้นนอนแล้ว โอห์มเลยจำใจกลับ ธรขึ้นไปบนห้องด้วยความหงุดหงิดนิดหน่อย
“คีย์ท่าทางปลัดอะไรนั่นเขาจะชอบมึงนะโว้ย” เต้บอกคีย์ทันทีที่ขึ้นมาบนห้อง
“เหรอออออ กูไม่เห็นสนใจเลย”
“หรือว่ามึงสนใจพี่ธรกูวะ” เต้รีบถาม
“เรื่องนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้กว่าอีก แต่มึงเถอะไหนบอกจะมาช่วยกูเอาคืนไง”
“เออ นี่ไงกูคิดได้แล้ว มึงมาใกล้ดิ” “ซุบซิบซุบซิบ” เต้บอกแผนกับคีย์
“เฮ้ย จะดีหรือวะ แรงไปป่าว” คีย์ท้วง
“เอา มึงจะเอาไงเนี่ย ช่วยก็ด่า ไม่ช่วยก็ด่า”
“แต่กูว่าแผนมึงเนี่ย เข้าข้างตัวเองด้วยหรือเปล่าวะ” คีย์รู้ทันเพื่อน เต้ได้แต่ยิ้มๆ
“แต่ก็ดีว่ะ สะใจดี”
.....................................
วันนี้คีย์กับเต้ตื่นขึ้นมาแต่เช้าผิดปกติ ทั้งสองคนมานั่งรอธรที่โต๊ะอาหารอยู่แล้ว
“วันนี้ทำไมตื่นกันแต่เช้าเลย” ธรสงสัยเมื่อเห็นทั้งสองคนลงมานั่งรอที่โต๊ะกินข้าว
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากให้คีย์พอเดินดูรอบไร่พี่เท่านั้นเอง กลัวสายมันจะร้อน” เต้ตอบ
“อืม ให้พี่นพพาเดินดีกว่ามั้งพี่ว่า”
“ก็ไปกันสามคนก็ได้” เต้บอก
“อืม คงไม่ได้หรอกพี่กะว่าจะให้คีย์ไปเก็บมะม่วงกับพี่หน่อย” ธรบอกพร้อมกับหันหน้าไปมองคีย์
“ไม่เอาอะ ที่ไอ้เต้ยังไม่ต้องทำเลย” คีย์แย้ง
“ก็ไม่เกี่ยวกับเต้นี่ แต่เราต้องไป ไว้เต้เดินดูไร่หมดถ้าเกิดอยากไปก็ให้พี่นพเขาพาไปแล้วกัน” ธรบอก
“งั้นผมไปเก็บมะม่วงกับพี่ธรเลยก็ได้ครับ” เต้รีบบอก
“ไม่เป็นไรหรอก เต้เดินดูให้ทั่วๆก่อน แล้วค่อยตามไป แดงเดี๋ยวไปบอกนพให้ด้วยนะ แล้วแดงก็ไปเตรียมของรอที่สวนมะม่วงเลยนะ” ธรหันไปสั่งงานเพื่อเป็นการจบบทสนทนาทันที
ตกลงว่าเต้ต้องไปเดินดูไร่กับนพ แล้วคีย์ต้องไปเก็บมะม่วงกับธรแล้วก็แดง หลังกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปทันที ธรพาคีย์เดินมาที่สวนมะม่วงด้านหน้าของไร่ ที่ตอนนี้ออกลูกท้ายฤดูเต็มไปหมด ตอนนี้คงจะเหลือที่สวนของธรเท่านั้นแหละที่ยังคงมีมะม่วงให้เก็บอยู่ เพราะเขาปล่อยไปตามธรรมชาติไม่ได้เร่งอะไรมากมาย เลยทำให้มะม่วงยังเหลือผลผลิตไว้ตอนท้ายๆฤดูได้
“เก็บหมดนี่เลยหรอไง” คีย์หันมาถาม
“อืมใช่ ไหวไหม” ธรยิ้มๆ
“ใครจะเก็บหมดละ ตั้งเยอะขนาดนี้” คีย์บ่น
“5555 พี่ล้อเล่น เอาแค่ต้นสองต้นก็พอ เดี๋ยวแดงก็พาคนงานมาเก็บเอง”
“แล้วเก็บยังไงละ ผมปีนต้นไม้ไม่เก่งนะ”
“เอ้า แล้วใครให้ปีนละนี่ไงที่สอยมะม่วง เค้าเรียกว่าตะกร้อ” ธรบอกพร้อมกับหยิบไม้ไผ่ท่อนยาว ที่ตรงปลายผูกตะกร้อสำหรับสอยมะม่วงไว้ ตะกร้อสอยมะม่วงจะทำจากหวายสานเป็นครึ่งวงรี จะเปิดด้านหนึ่งไว้ให้ลูกมะม่วงเข้ามาได้ แล้วจะมีหยักคล้ายฟันปลาตรงขอบ เพื่อให้ตัดมะม่วงออกมาจากช่อมันได้
คีย์มองอุปกรณ์ด้วยความสนใจ เพราะเขาไม่เคยใช้มันมาก่อน ธรเลยบอกให้คีย์ลองทำดูก่อนโดยที่เขาไม่ได้สอน คีย์พยายามที่จะทำให้มะม่วงเข้าปากตะกร้อ แต่ลูกที่ต้องการมันก็ไม่ลงให้อย่างที่คิด เขาคงไม่ถนัดเพราะว่าไม้ไผ่ทั้งยาวแหละหนักมาก
“แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้สักลูกละ” ธรเดินเข้ามาข้างหลังคีย์ เขาเอื้อมมือไปโอบคีย์ไว้ ก่อนที่จะใช้มือไปจับมือคีย์เพื่อช่วยพยุงไม้ไผ่
“ไอ้ปู่ลามก ปล่อยเลยไป” คีย์หันมาว่าธร
“ใครเขาคิดอะไรกับลุง มานี่จะสอนวิธีไม่ต้องใช้แรงมาก” ธรยืนโอบคีย์ไว้เลยรู้สึกว่าคีย์ตัวเล็กกว่าที่เห็นอีก
ธรช่วยคีย์เก็บมะม่วงอย่างนั้นสักพัก คีย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรอีกกลับรู้สึกดีแทน
“สองคนนั้นทำอะไรกันครับ” เสียงเต้ตะโกนมาแต่ไกล ธรรีบปล่อยตัวคีย์ทันทีที่ได้ยิน
เต้รีบวิ่งนำหน้านพเข้ามาหาธรกับคีย์ทันที
“เดินดูทั่วแล้วหรอไงเต้” ธรหันมาถาม พยายามทำตัวให้ปกติ
“ก็ไม่ทั่วหรอกครับ แต่อยากมาช่วยพี่มากกว่า” เต้ยิ้มตอบ
“งั้นช่วยเพื่อนเราดีกว่านะ พี่จะไปดูทางอื่น” ธรรีบขอตัวทันที แล้วเดินมาคุยกับนพแทน
“เมื่อกี้ทำอะไรกันวะ กูเห็นไม่ถนัด” เต้ถามทันทีที่ธรเดินออกไป
“จะทำไร กูก็สอยมะม่วงนี่ไง แล้วมึงเห็นอะไรละ” คีย์ตอบแบบไม่สนใจอะไร
“มึงอยากทำใช่ม่ะ อะเอาไปเลย กูเมื่อยจะตายแหละ” คีย์ส่งไม้สอยมะม่วงให้เต้ทันที
เต้ก็ทำไม่ได้เหมือนกันจนคีย์ต้องสอนหลายครั้ง
“เดี๋ยวพี่เดินไปดูแดงกับคนงานทางนั้นก่อนนะ มีไรก็บอกพี่นพแล้วกัน” ธรตะโกนบอกคีย์กับเต้
ธรเดินเข้ามาดูแดงกับคนงานช่วงกลางสวนมะม่วง
“ว่าไงแดง ผมว่าปีนี้มะม่วงมันออกน้อยลงนะ น่าจะเป็นเพราะอากาศร้อน แล้วเราให้น้ำมันไม่พอแน่ๆ”
“ผมก็คิดอย่างนั้นแหละครับนาย ผมว่าปีหน้าเราคงต้องตั้งสูบเอาน้ำมารดดีกว่าครับ” แดงเสนอความเห็น
“อืมก็ดี ยังไงแดงก็อย่าลืมเตือนผมนะ”
“งั้นเดี๋ยวผมขอตัวกลับไปดูสองคนนั่นก่อนนะ”
“เดี๋ยวครับนาย ผมมีเรื่องอยากถามหน่อย” แดงเดินมาหาธร
“ว่าไงมีเรื่องอะไรหรอ” ธรสงสัย
“นายแล้วเมื่อไหร่คุณสุเมธเขาจะมารับลูกเขากลับละครับ” แดงถาม
“สิ้นเดือนนี้แหละ เพราะว่าเดี๋ยวคีย์ต้องไปติดต่อเรื่องเรียนอีก” ธรบอกแดงไป ตอนนี้แดงเริ่มยิ้มออกมาแล้ว
“จะถามเรื่องนี้นะหรอ” ธรสงสัย
“ครับ ก็ผมเห็นนายเหนื่อยๆช่วงนี้”
“อืม ขอบใจนะที่เป็นห่วง แดงกลับไปทำงานเถอะ ผมไปดูทางนั้นก่อนละ นพคนเดียวกลัวรับมือไม่ไหว”
พวกธรเก็บมะม่วงกันจนเกือบเที่ยงก็พากันกลับบ้าน เพื่อกินข้าวกลางวันแต่พอเดินมาถึงก็เห็นรถกระบะของโอห์มจอดอยู่หน้าบ้านแล้ว
...........................
ปล.ไมได้ทวนเหมือนเดิม ถ้าเขียนผิดเยอะก็ขออภัยไว้กอ่นนะครับ
-
ต่อเลยแล้วกันนะครับ ไหนๆก็ลงแล้วแต่ว่าดึกไปไหมนี่ที่มาลง
อีกอย่างกลัวคนอ่านค้างแล้วจะแช่งให้ผมฝันร้ายอ่ะ
ผมไปนอนก่อนนะครับ ฝันดีครับ
ตอนที่ 8.2 ปากแข็ง
“เอ็งมาทำไมวะ งานการไม่มีทำหรือไง” ธรถามเมื่อเจอโอห์มภายในบ้าน
“อ่าว ตอนนี้มันพักเที่ยงโว๊ย ดูเวลาซะบ้างไม่ใช่มัวแต่แกล้งน้องจนเพลิน” โอห์มพูดพร้อมกับยักคิ้วให้ธรเล็กน้อย
“วันนี้พี่ซื้อของกินมาเพียบเลย คีย์กับเต้ก็กินด้วยกันนะ” โอห์มหันไปชวนคีย์ทันที
“แล้วซื้ออะไรมาบ้าง” ธรหาเรื่องถาม
“ก็ไก่ย่างเจ้าประจำของเราไง แล้วก็ซื้อแหนมเนือง บั่นหอย กับอาหารเวียดนามอย่างอื่นมาด้วย” โอห์มรีบอธิบายรายการอาหารที่ซื้อมาทันที
“ไปกินกันเถอะ ป้าน้อยแกจัดไว้รอนานแหละ อ้อ ก่อนกินอย่าลืมไปล้างมือก่อนนะครับน้องๆ” โอห์มยิ้มให้คีย์
แล้วทั้งหมดก็มานั่งรวมกันที่โต๊ะกินข้าว โอห์มคงลืมไปว่าคีย์ไม่ค่อยชอบกินผัก แล้วอาหารเวียดนามก็เป็นผักเสียส่วนมากด้วย ธรเห็นก็แอบยิ้มทันที
โอห์มนั่งข้างคีย์คอยหยิบของให้ตลอด พอนึกได้ว่าคีย์ไม่ค่อยชอบผักก็หยิบไก่ย่าง กับพวกแหนมเนืองให้คีย์อย่างเดียว เรียกว่าเอาใจกันเต็มทีเลยตอนนี้ ธรเห็นแล้วเริ่มหงุดหงิด
ธรแอบห่อบั่นหอยด้วยผักกาดหอมใบใหญ่ ตามด้วยเส้นหมี่แผ่นหมูสามชั้นนึ่ง พร้อมด้วยผักต่างๆมากมาย ธรเลือกผักใส่ลงไป มีถั่วงอก กระเทียม กล้วยน้ำว้าดิบ มะม่วงดิบ ใบสะระแน่ ใบผักแผว และที่ไม่ลืมพริกอีกเม็ดใหญ่ ก่อนที่จะราดน้ำจิ้มบั่นห้อยแล้วห่อไว้ในจาน
“อะ พี่ทำให้กินผักเยอะๆ” ธรหยิบจานไปเปลี่ยนจานกับคีย์
คีย์มองหน้าธรด้วยความแปลกใจ แต่ธรทำเป็นไม่สนใจทำหน้าว่าให้กินที่ทำให้ แล้วหยิบน่องไก่ในจานคีย์เข้าปากทันที
“เดี๋ยวพี่กินให้ก็ได้นะ” โอห์มรีบออกตัวรับแทนอีกแล้ว
“ไม่ต้องเลยเอ็งกินของเอ็งไป ข้าจะให้คีย์กิน หรือไม่กล้า” ธรถ้าคีย์
“ก็แค่ใส่ผักมาเยอะ” คีย์ว่าแล้วก็หยิบบั่นหอยที่ธรทำให้เข้าปากทั้งคำ
คีย์เคี้ยวไปมองหน้าธรไปว่าไม่เห็นจะเป็นไรเลย แต่สักพักเคี้ยวไปโดนพริกเม็ดใหญ่ที่ธรใส่เข้าไป ตอนนี้เขาเริ่มเผ็ดขึ้นมาทันที แต่ก็ยังกลับเสียหน้าเขาเลยพยายามเก็บอาการ แต่ร่างกายมันไม่ได้ช่วยเขาเลย เพราะตอนนี้เขาเหงือไหลตาแดง หน้าแดงเรื่อเพราะพิษของพริกเม็ดนั้นซะแล้ว
“ไอ้ธร มึงไปแกล้งอะไรน้องเขาวะ” โอห์มโมโหทันทีรู้ว่าธรแกล้งคีย์ เขารีบหยิบน้ำให้คีย์กินทันที ธรได้แต่อมยิ้ม
ธรแกล้งไม่สนใจคีย์กับโอห์ม ก้มหน้าก้มตากินต่อ แถมยังห่อบั่นหอยให้เต้แบบปกติด้วย คีย์ได้แต่มองหน้าเขา เขาก็ยิ่งทำไม่สนใจคีย์ มีแต่โอห์มที่ถามตลอดเวลา
คีย์ก้มหน้าห่อผักบ้างแล้วตอนนี้ พอห่อเสร็จคีย์ก็ดึงจานเปลี่ยนคืนให้ธร
“อะไรพี่ไม่กินหรอก” ธรยิ้มแบบรู้ทัน
“ไม่กล้าละสิ แค่นี้ก็กลัวซะแล้ว ไหนว่าเก่งไง” คีย์พูดประชด
“นึกว่าพี่ไม่กล้าหรือไง แค่พริกเม็ดสองเม็ด” ว่าแล้วธรก็หยิบห่อผักเข้าปากบ้าง
พอธรเคี้ยวไปคำแรกก็โดนซะแล้ว เพราะในห่อผักนั้นไม่มีอะไรเลย นอกจากพริกที่คีย์ยัดใส่ไปเกือบสิบเม็ด เขาพยายามเก็บอาการทันที พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบน้ำ
“น้ำผมหมดพอดีเลย ผมขอกินแก้วปู่ก่อนนะ” คีย์เอื้อมมาหยิบน้ำจากมือเขาไปทันที
ตอนนี้ธรเริ่มเหงื่อไหลจากหน้าผากเม็ดเป้งแล้ว เพราะความเผ็ดของพริก เต้ยืนน้ำมาให้ธรใหม่คีย์ก็หยิบไปกินอีก บอกว่ายังไม่หายเผ็ดจากเมื่อกี้เลย ธรพยายามที่จะกลืนลงไปให้หมด แต่มันก็เผ็ดเกินกว่าที่จะทนได้ เขาจึงรีบลุกออกไปจากโต๊ะเข้าห้องน้ำทันที
คีย์หัวเราะชอบใจที่แกล้งธรคืนได้ แม้แต่โอห์มยังหัวเราะด้วย เต้ออกอาการเป็นห่วงธรนิดหน่อย สักพักธรเดินกลับมาที่โต๊ะ ด้วยสภาพตาแดงปากแดงระเรื่อผลจากความเผ็ดร้อนของพริก
“นี่เรากะให้พี่กินไรต่อไม่ได้เลยใช่ไหม” ธรบ่นคีย์ คีย์ไม่สนใจได้แต่ยิ้มกวนๆตอบ
“หายกันแล้วไง ปู่มาแกล้งผมก่อนทำไมละ”
หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จโอห์มก็ไม่ได้กลับไปทำงาน โอห์มอยู่ช่วยงานคีย์จนถึงช่วงเย็นก็กลับก่อน เพราะมีงานด่วนเข้ามา ตอนนี้คีย์กับโอห์มดูเหมือนจะสนิทกันมากขึ้น มันก็ทำให้ธรรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นด้วยเหมือนกัน
หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จก็แยกย้ายกันพักผ่อน
“เดี๋ยวค่ำ เริ่มตามแผนได้เลยนะ” เต้บอกคีย์เมื่อเดินขึ้นมาบนห้องแล้ว
“เออ แต่จะดีหรอวะ” คีย์เริ่มลังเล
“ดีสิ ตัดคู่แข่งกูไปคน แถมยังทำให้คู่ปรับมึงปวดหัวแน่ๆงานนี้” เต้ยิ้มกรุ่มกริ่ม
.........................................
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูหน้าห้องธร
“ใครครับ” ธรตะโกนถามขณะที่กำลังนั่งดูบัญชีอยู่
“ปู่ผมเอง” คีย์ตอบกลับ ธรลุกไปเปิดประตูทันที
“มีอะไรลุง” ธรทำหน้าสงสัยที่เห็นคีย์มาหาเขาตอนหัวค่ำ
“ผมจะชวนไปตามไอ้เต้หน่อย มันลงไปคุยกับพี่แดงตั้งนานแล้ว ยังไม่ขึ้นมาเลย” คีย์บอก
“อืมได้สิ แต่เต้มีเรื่องอะไรกับแดงหรอ” ธรยิ่งสงสัยเข้าไปอีก
“ผมก็ไม่รู้ มันบอกแค่มีเรื่องจะคุยกับพี่เขาแค่นั้นเอง”
แล้วธรก็เดินลงมาข้างล่างกับคีย์ เพื่อจะไปดูว่าเต้มีปัยหาอะไรกับแดงหรือเปล่า ธรกับคีย์เดินออกมาทางหลังบ้านได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงเต้กับแดงกำลังคุยกันอยู่
ธรกำลังจะทัก แต่คีย์กับดึงมือไว้ซะก่อน ก่อนที่จะพาธรไปแอบฟังใกล้ๆ
ตอนแรกเต้ก้คุยกับแดงเรื่องอื่นๆ เมื่อสังเกตว่าคีย์น่าจะพาธรมาแล้ว เต้ก็เปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“พี่แดงยังไม่มีแฟนหรอครับ” เต้เริ่มถาม
“ยังหรอกครับ ผมทำงานแต่กับนายไม่มีเวลาหาหรอกครับแฟน”
“เสียดายแย่เลย พี่ก็ไม่ได้ขี้เหร่ซะหน่อย หรือว่าพี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว” เต้ถามต่อ
“อืม จะว่างั้นก็ได้นะ แต่พี่คงชอบเขาข้างเดียวแหละ” แดงยิ้มอายๆ
“แล้วพี่ชอบใครละครับ คนในไร่หรือเปล่า ทำไมไม่บอกไปละ”
“ผมไม่กล้าหรอกครับ ผมไม่เหมือนคุณนี่ ที่จะชอบใครก็แสดงออกมาเลย”
“พี่พูดแบบนี้แสดงว่าเป็นคนในไร่แน่ๆ” เต้ยิ้มแบบรู้ทัน
“หรือว่าพี่ชอบพี่ธรของผม” เต้รีบยิงคำถามทันที
“เฮ้ย คุณรู้ได้ไง” แดงทำท่าทางตกใจ
“นั่นไงผมคิดไว้ไม่มีผิด” เต้ย้ำเพื่อความมั่นใจ
“อย่าเอาไปบอกนายนะครับ ผมขอละ” แดงขอร้อง
เต้ยิ้มอย่างมีชัยแล้วตอนนี้
“ผมไม่บอกก็ได้ แต่พี่ต้องห้ามเข้าใกล้พี่ธรนะ” เต้ยื่นข้อเสนอ เป็นข้อเสนอที่เต้คิดไว้เพื่อกำจัดแดงออกไป
“แต่ผมต้องทำงานกับนายนะ”
“เรื่องงานผมไม่ว่า แต่เรื่องส่วนตัวผมห้าม พี่ก็น่าจะรู้นะว่าผมคิดยังไงกับพี่ธรเขา”
“ก็ได้ครับ แต่คุณต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะครับ” แดงย้ำ เต้ยิ้มพร้อมกับรับปากสัญญา
คีย์เห็นว่าธรได้ยินเรื่องหมดแล้ว ก็ค่อยดึงธรที่กำลังอึ้งกับเรื่องที่ได้ยินกลับเข้าบ้านทันที ธรไม่เคยติดมาก่อนเลยว่าแดงจะแอบชอบเขา เขาก็คิดกับแดงเหมือนน้องชายคนหนึ่งเท่านั้น แต่พอเข้ามาได้ยินเรื่องนี้ ทำให้เขาทำตัวไม่ถูกเหมือนกันแล้วตอนนี้
คีย์เห็นท่าทางของธรก็อดอมยิ้มไม่ได้ แต่ในใจก็เริ่มสงสารแดงเหมือนกัน นี่เขาทำบ้ากับแผนของเต้เกินไปหรือเปล่า เพราะนี่เอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่น คิดไปก็เท่านั้นในเมื่อมันทำไปแล้ว
สักพักเต้ก็กลับเข้ามาในห้อง
“ว่าไงวะเป็นไงบ้าง ได้ยินชัดเปล่า” เต้รีบถามผลทันที
“เออ เต็มๆเลย ปู่แมร่งหน้าเอ๋อไปเลยวะ ตอนที่ได้ยิน” คีย์ทำหน้าไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่คราวนี้
“กูว่ามันแรงไปเปล่าวะ สงสารพี่แดงเขานะโว๊ย” คีย์กังวล
“พี่แดงนะไม่รู้เรื่องหรอก คนที่เครียดโน่นห้องข้างๆ ป่านนี้เอาเท้าก่ายหน้าผากแล้วมั้ง ที่รู้ว่าคนสนิทแอบชอบ กูสงสารพี่ธรของกูมากกว่าอีก เพื่อมึงนะเนี่ยกูถึงทำ”
“อ่าว แบบนี้กูก็เป็นคนผิดคนเดียวละสิ แผนมึง มึงได้ประโยชน์ แต่ดันบอกว่าเพราะกู” คีย์ทำเสียงขุ่นๆ
“เออ เอาน่า รอดูหน้าพี่เขาพรุ่งนี้ กูว่าโทรมมาเลยแหละ คงไม่ได้นอนทั้งคืน”
คีย์เริ่มไม่สบายใจกับแผนการครั้งนี้แล้ว เมื่อเห็นอาการของธรตอนที่ได้ยินเรื่องทั้งหมด แต่อีกใจนึงก็รู้สึกสะใจเล็กน้อย เขานอนคิดวนไปวนมาเรื่องนี้จนหลับไป สิ่งที่เขารอดูก็คงเป็นสภาพธรตอนเช้าว่าจะโทรมขนาดไหน
.......................................... :bye2: :bye2:
-
ไม่ค้างน้อย
มากเลยยยย :serius2:
ขัดใจนายเต้ :beat:
-
น้องคีย์คิดถูกหรือคิดผิดก็ไม่รู้ที่ให้เต้ช่วยเนี่ย - -"
ขัดใจเต้มาก ๆ เลยนะ...ชอบเข้ามาขัดจังหวะพี่ธรกะน้องคีย์ตลอด
เฮ้อออออออออออ...แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้สวีทกันสักทีล่ะ...คนอ่านล่ะเซ็งงง
แล้วไหนจะปลัดโอห์ม ที่เที่ยวไปเทียวมาอีก...พี่ธรรีบรุกหน่อยสิ
เด่วก็เสียน้องคีย์ไปหรอก...ชิส์ ๆ ๆ ๆ ๆ
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
เล่นกันแบบนี้แรงเกินไปนะค่ะ หัดคิดถึงใจเขาใจเราบ้างก็ดีนะค่ะ จิตใจคนไม่ใช่ของเล่นนะ :beat: เรื่องดีมีประโยชน์ไม่รู้จักคิด เรื่องไร้สาระเนี่ยเก่งกันนักเชียว
-
กล้านะคะ เล่นกับความรู้สึกของคน ผลที่ตามมาไม่สนใจ นายเต้นี่ น่าเอาไม้่ไปฟาดสะจริง ชิส์
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สงสารแดง
-
โธ่แดงงงง
จุ๊บๆ
-
น่าสงสารแดงที่สุด ใจร้ายมากๆเลยเต้อ่ะ อยากเห็นน่าพี่ธรตอนเช้าเร็วๆจัง
ปล. หืม มีกินแหนมเนืองกันด้วยอ่ะ...อยากกินบ้างจัง อิอิ
-
“พี่นัทสอนผมบ้างสิพี่” เต้ตะโกนบอกธร ----> เอาชื่อตัวเองมาเป็นตัวละครตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า
:jul3: :jul3: :jul3:
-
แง ๆๆ ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเพราะสงสารแดงจับใจ
ฮึ่ย :o12: :o12:
-
มาลงต่อแล้วคร้าบ ขอแบ่งสองช่วงเหมือนเดิมนะครับ
ยิ่งเขียนมันยิ่งยาวอ่ะครับ
ตอนที่ 9 สับสน
ธรคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเรื่องของแดงแบบนี้ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแดงจะมีความรู้สึกชอบเขา แล้วนี่เขาจะทำตัวอย่างไรต่อไปดี หรือว่าเขาจะทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้ดี แต่เขาก็หยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้ เขานอนกลุ้มใจตลอดทั้งคืนจนรุ่งเช้า
ธรเปิดประตูออกมาเจอคีย์ยืนรออยู่
“เป็นไรไปปู่ ท่าทางเหมือนไม่ได้นอนทั้งคืน “ คีย์ทักทันทีที่เห็นธรเปิดประตูออกมา ธรทำไม่สนใจเดินเลยผ่านเขาไป
“แล้วจะเอาไงปู่เรื่องที่ได้ยินเมื่อคืน ผมยังไม่ได้คุยกับไป้เต้มันเลยนะ” คีย์รีบพูดทันทีที่เห็นธรทำไม่สนใจ
ธรหันกลับมา “งั้นคีย์ก็ห้ามเล่าให้ใครฟังเด็ดขาด พี่ถือว่านี่เป็นคำสั่งนะ” คราวนี้ธรจริงจังเพราะไม่ได้เรียกคีย์ว่าลุง
“ผมไม่พูดก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” คีย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร” ธรสงสัย
“ก็ไม่มีอะไรมาก ต่อไปปู่ก็แค่อย่ามาบังคับผมอีก ก็เท่านั้นเอง”
ธรไม่ตอบกลับยืนคิด จนคีย์เดินเข้ามาใกล้
“ว่ายังไง ตกลงไหม ไม่งั้นผมจะไปบอกพี่แดงเองว่าปู่รู้เรื่องนี้แล้ว” คีย์ยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ
“ตกลง ต่อไปคีย์อยากทำอะไรก็ตามใจแล้วกัน” แล้วธรก็เดินลงมาข้างล่างทันที
คีย์ยิ้มเพราะว่าตอนนี้คงไม่มีคนมาบังคับเขาอีกแล้ว เขาเดินตามลงมาที่ห้องกินข้าว คีย์เลือกกินกับข้าวอย่างสบายใจ ธรก็ไม่ได้ว่าอะไรทำให้ทั้งแดงและป้าน้อยแปลกใจมาก มีเพียงคีย์กับเต้เท่านั้นที่หันมายิ้มให้กัน
“แดงเดี๋ยววันนี้ผมจะออกไปข้างนอกนะ แดงอยู่ดูช่วยงานในไร่นี่แหละ ไม่ต้องตามไป” ธรหันไปบอกแดงเมื่อกินข้าวเสร็จ
“ทำไมละครับนาย แล้วใครจะขับรถให้ละครับ” แดงรีบถาม
“ผมไปคนเดียวได้ ผมบอกให้อยู่ช่วยงานที่นี่ก็อยู่สิ” ธรทำเสียงเข้มเล็กน้อย แดงเลยเงียบไป
แล้วธรก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว แดงได้แต่งงว่าวันนี้นายของเขาเป็นอะไรไป หรือว่าเขาไปทำอะไรให้นายเขาไม่พอใจโดยไม่รู้ตัว ทำให้เขากังวลใจทั้งวัน
ส่วนคีย์กับเต้ก็ได้แต่ดีใจเมื่อแผนสำเร็จ คีย์ไม่ต้องโดนธรบังคับให้ทำโน่นทำนี่อีกต่อไป
“เฮ้ย ไอ้เต้ กูสงสารพี่แดงว่ะ ถ้าปู่ไม่พูดกับเขาจะทำไงวะ” คีย์หันไปบอกเต้ที่กำลังนอนเล่นเกมส์อยู่บนที่นอนบนห้องนอน
“ก็ดีนะสิ พี่เขาจะได้คุยกับกูคนเดียว เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงให้พี่ธรเขาพาไปเที่ยวหน่อยสิ กูอยากไปเที่ยวโรงเกลือบ้าง มึงไปมาแล้วไม่ใช่หรอ” เต้วางแผน
“แล้วทำไมมึงไม่บอกเองละ”
“ก็กลัวพี่เขามาพาไปนะสิ แต่เดี๋ยวกูลองบอกเองก็ได้”
วันนี้ทั้งวันคีย์กับเต้ไม่ได้ลงไปช่วยงานในไร่เลย เล่นเกมส์ในห้องกันทั้งวัน ธรก็ออกไปข้างนอกทั้งวันเหมือนกัน ทั้งสามกลับมาเจอกันตอนเย็น
ธรนั่งกินข้าวโดยทำไม่สนใจคีย์เหมือนเดิม แต่เขากลับตักกับข้าวให้เต้แทน ดูเหมือนคนที่ได้ประโยชน์จากแผนนี้เป็นเต้คนเดียว คีย์ก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดแล้วที่ธรหันไปสนใจคนอื่น
“พี่ธรคร้าบบบ พรุ่งนี้พาเต้ไปเที่ยวโรงเกลือหน่อยนะคร้าบบ” เต้ทำเสียงอ้อนๆ
“อืมได้สิ ถ้าเต้อยากไป” ธรหันมายิ้มให้
“จริงๆนะครับ พี่ธรใจดีจังเลยครับ” เต้เอาหัวไปซบไหล่ธรไว้
“ผมไม่ไปนะ เบื่อเคยไปมาแล้ว” คีย์พูดขึ้นมา
“ก็ตามใจคีย์สิ พี่พาเต้ไปคนเดียวก็ได้” ธรไม่สนใจกับท่าทางของคีย์ แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้คีย์หงุดหงิดอีกก็คือ ธรไม่ได้เรียกเขาว่าลุงอีกแล้วตอนนี้ เพราะตลอดเดือนที่ผ่านมาธรเรียกเขาว่าลุง จนเขาเริ่มรู้สึกชินแล้วเมื่อธรเรียกแบบนั้น
หลังกินข้าวเสร็จธรขอตัวออกไปซ้อมมวย เพราะตอนนี้เขาต้องการสงบสติอารมณ์กับเรื่องของแดงที่ได้ยินเมื่อคืน วันนี้ทั้งวันเขารู้สึกไม่มีสมาธิเอาเลย
“แดงไปตามนพให้ผมด้วย เจอกันที่ซ้อมมวย” ธรหันไปบอกแดง
“เดี๋ยวผมช่วยก็ได้ครับ” แดงบอก
“ไม่เป็นไรตามนพให้ผมแล้วกัน” ธรย้ำ
แดงทำหน้าเศร้าลงนิดหน่อยก่อนที่จะเดินไปตามนพให้ธร
“เต้ขอไปดูด้วยคนได้ไหมครับ” เต้รีบขอตามไปด้วย
“ตามใจเต้แล้วกัน” ธรพูดก่อนที่จะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นกางเกงมวยสีน้ำเงินเข้มกับเสื้อกล้ามสีขาวพอดีตัว
ธรเดินไปที่ใต้ต้นขนุนใหญ่หลังบ้าน ตรงนั้นเขาทำไว้สำหรับซ้อมมวย มีกระสอบทรายแขวนไว้ กับอุปกรณ์ชกมวยต่างๆ
เต้มานั่งดูธรซ้อมมวยกับนพ เต้จ้องมองธรแต่นพคอยแอบมองเต้บ่อยๆ ทำให้บางครั้งเขาไม่มีสมาธิในการซ้อมมวย ทำให้พลาดโดนหมัดธรไปหลายหน ส่วนแดงนั้นได้แต่ยืนมองห่างๆเพราะเขาไม่รู้ว่าธรเป็นอะไร
“พอแล้ววันนี้ นพทำไมวันนี้ไม่มีสมาธิเอาซะเลยนะ” ธรหันไปถาม
นพหันไปมองเต้นิดนึง “เออ ผมมัวแต่คิดเรื่องงานไปทั่วนะครับ ขอโทษครับ” นพหาเรื่องแก้ตัว
“หรือว่าผมใช้งานหนักไปหรือไง” ธรถาม
“ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” นพรีบหาทางแยกตัวออกมา
“พี่ธรเท่ห์จังเลย เต้อยากเป็นมวยมั่งจัง” เต้เดินเข้ามาหาธรที่กำลังเช็ดเหงื่ออยู่
“ไม่หรอก แต่ว่าเต้ไม่ได้เรียนอะไรมาบ้างหรอ ทีคีย์พี่เห็นเรียนอะไรเยอะแยะไปหมด”
“ไม่อ่าครับ ผมไม่บ้าพลังเหมือนไอ้คีย์มัน มันพวกซาดิสซ์ชอบเจ็บตัวนะครับ” เต้หัวเราะนิดๆ
“แต่ก็เรียนไว้บ้างก็ดีนะ ออกกำลังกายไปในตัวไง” ธรบอก เต้ได้แต่ยิ้มรับ
ด้านคีย์ที่รออยู่บนห้องก็หงุดหงิดขึ้นมาเฉยๆ เพราะเขารู้สึกว่าที่ธรไม่มายุ่งกับเขาทำให้เขาไม่ค่อยสนุกเลย แถมท่าทางของเต้ที่มีต่อธรมันก็ขัดใจเขายังไงบอกไม่ถูก เขายืนมองธรซ้อมมวยจากหน้าต่างบนห้อง พอเห็นทั้งสองคนเดินกลับมา เขาก็รีบนั่งเล่นเกมส์ทันที
“เป็นไงวะ คืบไหนถึงไหนแล้วมึง” คีย์ถามเต้ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามา
“ก็ดีวะ พี่เขาเท่ห์มากเลยนะมึงตอนซ้อมมวยนะ ไม่ยอมไปดูด้วยกัน” เต้ยิ้มบอก
“ใครจะอยากดู” คีย์ทำไม่สนใจ
“เออ แต่ว่าพรุ่งนี้มึงไม่ไปแน่นะ กูจะได้เดินกับพี่เขาสองคน” เต้หันมาถามก่อนที่จะนั่งลงข้างๆคีย์ เพื่อเล่นเกมส์ด้วย
“เออ” คีย์เลิกเล่นเกมส์แล้วหันตัวกลับไปนอนบนที่นอน
“อ่าว เลิกแล้วหรอ” เต้แปลกใจกับท่าทางของคีย์
“อืม กูง่วงนอนแล้ว มึงเล่นไปคนเดียวแล้วกัน” คีย์หยิบหมอนมาปิดหน้าไว้
..................................
หลังอาหารเช้าธรเตรียมพาเต้ไปเที่ยวตามที่สัญญาเมื่อวาน
“ว่าไงเปลี่ยนใจหรือเปล่า” ธรหันมาถามคีย์ที่มายืนส่งเต้หน้าบ้าน
คีย์ไม่ตอบแต่เดินกลับเข้าบ้านไป ธรขับรถไปกับเต้สองคน ให้แดงอยู่ช่วยงานนพเหมือนเดิม ระหว่างที่ขับรถออกไปรถของโอห์มก็ขับสวนเข้าไปในไร่เขาพอดี
“ที่แท้ก็นัดไอ้ปลัดไว้นี่เอง” ธรบ่นเบาๆ
“ว่าอะไรนะครับ” เต้ถามเพราะเขาได้ยินไม่ชัด
“ไม่มีอะไรหรอก พี่พูดคนเดียวนะ” ธรตอบ ถึงเต้จะสงสัยแต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
ธรขับรถเร็วมากเพราะเขารู้สึกหงุดหงิด แถมตอนนี้เขายิ่งหงุดหงิดเป็นสองเท่า ทั้งเรื่องแดงแล้วยังเรื่องคีย์อีก แต่เขาก็พยายามเก็บความรู้สึกไว้
.....................................
ทางไร่แดงเดินเข้ามาคุยกับนพทันทีที่ธรขับรถออกไปแล้ว
“นายเป็นอะไรของเขาวะ สองวันมานีท่าทางแปลกๆ” แดงถามนพ
“แล้วข้าจะรู้ได้ไงละ นายอาจจะเครียดเรื่องงานล่ะมั้ง แถมยังมีเรื่องนายน้อยอีก” นพแสดงความเห็น
“ข้าว่าเรื่องนายน้อยมากกว่าวะ” แดงตั้งข้อสงสัยบ้าง
“แต่ทำไมนายต้องทำท่าทางแปลกกับข้าวะ” แดงบ่นเบาๆ
“แกว่าไงนะ” นพถาม
“เปล่าข้าว่าไปทำงานดีกว่า นายกลับมาจะได้ไม่เครียดเพิ่ม” แดงเปลี่ยนเรื่องแล้วชวนนพไปทำงานแทน
“นั่นรถปลัดโอห์มนี่หว่า มาทำไมวะนายก็ไม่อยู่” นพชี้บอกแดงที่กำลังเดินตามมา
“เออ นั้นสิช่วงนี้มาบ่อยแหะ” แดงบอก
“เดี๋ยวข้าไปดูหน่อยแล้วกัน นพแกไปก่อนเลยนะ” แดงเดินไปที่บ้านทันที
“สวัสดีครับปลัด” แดงทักทันทีที่โอห์มลงจากรถ
“หวัดดีแดง นี่นายเราไปไหนของมัน ผมเห็นรถวิ่งสวนออกไป” โอห์มถาม
“อ๋อ ไปโรงเกลือครับ พาคุณเต้ไปเที่ยว” แดงตอบ
“งั้นก็ไม่มีใครอยู่นะสิ” โอห์มทำท่าเสียดายเพราะคิดว่ามาเสียเที่ยวแน่ๆ
“คุณคีย์อยู่ครับ ไม่ได้ไปด้วย” โอห์มยิ้มออกมาทันทีที่รู้ว่าคีย์อยู่บ้าน
“งั้นผมขอตัวเข้าไปหาคีย์ก่อนนะ” โอห์มรีบบอก ก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไป
โอห์มเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นคีย์กำลังนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นพอดี
“น้องคีย์ครับ” โอห์มเรียกแต่คีย์ไม่ได้ยิน
“น้องคีย์!” โอห์มเรียกเสียงดังขึ้น
คีย์ตกใจเล็กน้อย “อ่าว พี่โอห์ม มาไงครับ” คีย์รีบหันไปทัก
“นั่งใจลอยคิดถึงใครหรอครับ หรือว่าคิดถึงพี่อยู่” โอห์มบอก คีย์ทำหน้าแบ่งรับแบ่งสู้
“เปล่าคิดถึงใครครับ แค่นึกอะไรเพลินไปหน่อยเอง” คีย์ยิ้มให้ ก่อนที่จะชวนให้โอห์มนั่งก่อน
“แล้วไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนหรือไง” โอห์มถาม
“ไม่หรอกครับ ผมไปมารอบแล้ว”
“งั้นให้พี่พาไปเที่ยวไหมครับ ดีกว่าอยู่บ้านคนเดียว” โอห์มชวน
“แล้วพี่ไม่ทำงานหรอไง” คีย์มองหน้า โอห์มยิ้มให้
“พี่ว่างให้น้องคีย์เสมอแหละครับ”
คีย์ก็ได้แต่ยิ้มตอบ โอห์มพยายามนึกถึงสถานที่เที่ยวมากมายให้คีย์ แต่คีย์ก็ไม่ได้สนใจสักที่
“แล้วแบบนี้จะไปไหนดีละครับ” โอห์มเริ่มจนปัญญาแล้ว
“ผมอยากไปซื้อของโรงเกลือแหละ พี่พาไปได้หรือเปล่า” คีย์หันไปบอกโอห์ม
..............................
เดี๋ยวเย็นมาต่อ 9.2 ให้นะครับ
แต่เมื่อคืนไปเที่ยวมา มีเด็กเข้ามากอดบอกว่าคิดถึงจังเลย :กอด1: :กอด1
ผมจำไม่ได้ว่าใคร :m28: :m28: แต่เขารู้จักผมจริงๆอ่ะ
ที่นี้จะทำไงดีละครับ แหมน้องเขาดันน่ารักซะด้วยดิ :o8: :o8:
-
หุหุ เดี๋ยวกลายเป็นว่า ธร มาชอบแดงแทนหรอก
แต่สงสารแดง อ่ะ พี่นัท ทำไมมันเศร้าเยี่ยงนี้
โฮะๆๆๆ มาต่อตอนที่ 9 แล้วเหรอนี้ ดีดี ได้อ่านต่อ หุหุ
-
เต้...แกเลวมาก :beat:
-
แต่เมื่อคืนไปเที่ยวมา มีเด็กเข้ามากอดบอกว่าคิดถึงจังเลย :กอด1: :กอด1
ผมจำไม่ได้ว่าใคร :m28: :m28: แต่เขารู้จักผมจริงๆอ่ะ
ที่นี้จะทำไงดีละครับ แหมน้องเขาดันน่ารักซะด้วยดิ :o8: :o8:
โหยยยยย พี่นัท เดี๋ยวคนทางบ้านก็ว่าเอาหรอก หุหุ
เอ....ทิ้งคนปัจจุบันแล้วไปคบกันน้องคนนี้ดิพี่ หุหุ หนับหนุนให้คนเลิกกาน
-
จะเกิดการประชดกันไป ประชดกันมาหรือเปล่าล่ะเนี่ย???
เฮ้อออออออออ...น้องคีย์ก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง
ส่วนพี่ธรก็ปากแข็ง แถมยังทำประชดน้องคีย์อีก
เด่วก็ได้วุ่นวายไปกันใหญ่หรอก...แค่คิดก็มึนแทนแล้วเหอะ - -"
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
เต้ ได้ประโยชน์นะ เป็นตาอยู่อ่ะ คว้าชิ้นปลามัน
-
น้องคีย์ระวังจะเสียใจทีหลังนะเออ
เต้นี่ก็ร้ายใช่เล่น ตอนแรกว่าคีย์ร้ายแล้วนะ นายเต้นี่ร้ายยิ่งกว่า (แอบแรดด้วย) :beat:
สงสารแดงอ่ะ อยู่ดีๆก็โดนเมินใส่ เฮ้อ สู้ต่อไป
พี่โอมห์ก็จีบเค้าซะออกนอกหน้า น้องคีย์อย่าหลงคารมณ์เชียวนะ
รอคุณปู่มาบอกรักเร็วๆ :L2:
-
เย็นนี่เย็นไหนครับ
อากาศเย็น จะต่อหรอ
โหรอนานนนน
จุ๊บๆ
-
โทษที่คร้าบ เผลอหลับไปหน่อย
พอดีไปหาหมอมา มาช้าดีกว่าไม่มาใช่ไหมละครับ :o8: :o8:
ตอนที่ 9.2 สับสน2
“ได้สิ แต่ว่าทีแรกทำไมไม่ไปกับธรมันละ” โอห์มสงสัย
“ก็ตอนแรกผมยังนึกไม่ออกนี่ แต่ตอนนี้ผมอยากไปซื้อของแล้วนะครับ” คีย์ยิ้มกลบเกลื่อน
“งั้นไปกันเถอะ เดี๋ยวสายๆจะร้อนนะครับ” โอห์มชวนทันที
“เดี๋ยวผมขอไปเอาหมวกแปบนะครับ” คีย์วิ่งขึ้นไปบนห้องเอาหมวกใบที่ธรให้มาใส่ก่อนวิ่งลงมา
“ป้าน้อยผมไปข้างนอกกับพี่โอห์มนะครับ” คีย์ตะโกนบอก ก่อนออกมาขึ้นรถกับโอห์ม
โอห์มขับรถพาคีย์ออกมาทันที เพราะเขาต้องการเอาใจคีย์อยู่แล้ว
“กริ๊ง กริ๊ง” เสียงโทรศัพท์ในไร่ดังขึ้น
“สวัสดีค่ะ ไร่คุณธรค่ะ” ป้าน้อยรับโทรศัพท์
“ป้านี่ผมเองนะครับ คีย์อยู่บ้านหรือเปล่าครับ” ธรถามทันทีที่มีคนรับสาย
“ไม่อยู่แล้วค่ะ เห็นบอกว่าออกไปกับคุณปลัดนะค่ะ” ป้าน้อยตอบ
“งั้นแค่นี้นะครับป้า” ธรวางสายทันที
“นัดกันไว้จริงๆด้วย” ธรหงุดหงิดเพิ่มขึ้นทันทีที่รู้แบบนี้
“พี่ธรโทรไปไหนหรอครับ” เต้หันมาถามหลังจากที่เลิกเลือกของแล้ว
“พี่โทรกลับไปสั่งงานมานะครับ” ธรยิ้ม
ธรพาเต้เดินเลือกซื้อของที่ตลาดโรงเกลือ เต้พยายามหาสิ่งของแปลกๆมาถามธรตลอด เวลาเดินก็คอยเดินใกล้ๆหรือเกาะแขนไว้บอกว่ากลัวหลง ธรก็ไม่ได้ว่าอะไร
“พี่ธรมีอะไรหรือเปล่าที่ไร่ ผมเห็นตั้งแต่โทรไปไร่พี่ดูอารมณ์ไม่ดีเลย” เต้เห็นธรเงียบผิดสังเกต
“ไม่มีอะไรหรอก พี่คิดเรื่องงานเยอะไปหน่อย โทษทีนะครับ” ธรรีบแก้ตัว
ธรค่อยควบคุมอารมณ์ทันที พาเต้เดินเลือกของต่อ ขณะที่กำลังเลือกของช่วยเต้เพลินอยู่นั้น ก็มีคนมายืนข้างๆ ธรรู้สึกคุ้นตากับหมวกใบที่คนนั้นใส่ แถมยังท่าทางกวนนั่นอีก
“มีความสุขกันใหญ่เลยนะ” คีย์พูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าธรสังเกตเขาแล้ว
ธรตกใจเมื่อรู้ว่าเป็นคีย์แถมใส่หมวกที่เขาให้อีกด้วย เต้ก็ตกใจไม่ต่างกับธร
“เฮ้ย มึงมาได้ไงวะ” เต้รีบถามทันทีที่รู้ว่าคีย์มา
“มากับพี่โอห์ม กูว่าจะมาซื้อของหน่อยนะ แต่พี่โอห์มเขาไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน กูยืมตัวปู่หน่อยแล้วกัน” แล้วคีย์ก็ดึงแขนธรไปทันที ปล่อยให้เต้ยืนงงอยู่ตรงนั้น ก่อนที่โอห์มจะเดินเข้ามาทัก
“อ่าวนั่นเขาจะไปไหนกันหรอ น้องเต้” โอห์มถามเมื่อเดินมาถึงเต้ ที่เขามาถึงช้ากว่าคีย์เพราะเขาไปจอดรถอยู่
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นว่าจะให้พี่ธรพาไปซื้อของนะครับ” เต้หันมาตอบ
ตอนนี้โอห์มกับเต้ได้แต่งงกับการกระทำของคีย์ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันโอห์มยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาธรทันที
“เฮ้ยเอ็งไปตรงไหน เดี๋ยวข้าพาน้องเต้ตามไป” โอห์มถามเมื่อธรรับสาย
“มาเลือกของโซนบีนะ ตามมาแล้วกันฝากเต้ด้วยนะ” ธรบอกแล้ววางสาย
“เอาที่นี้ลุงจะซื้ออะไร พี่จะได้พาไปถูก” ธรกลับมาเรียกคีย์ว่าลุงแล้ว เพราะเขารู้สึกดีขึ้นเมื่อเห็นคีย์ใส่หมวกใบที่เขาให้ คีย์ก็ยิ้มออกเมื่อได้ยินธรเรียกแบบนั้น
“ยังไม่รู้เลยพาเดินดูก่อนได้ไหม” คีย์หันมาบอก
“เอ้า แล้วเมื่อกี้บอกว่ามีของที่อยากซื้อ เป็นอะไรมากไหมลุง” ธรเอามือไปแตะหน้าผากคีย์ก่อนเอามาแตะหน้าผากตัวเอง
“ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่นา” ธรพูด
“บ้าแล้วปู่ ผมไม่ใช่คนเพ้อเพราะไข้นะ แล้วพาเลือกได้ไหมละ” คีย์ถามย้ำ
“งั้นก็ไปสิ แต่ว่าเราจะดูพวกอะไรละ”
คีย์ยืนนึกสักพักก่อนบอกของที่อยากซื้อ ธรเดินพาคีย์ไปเลือกของตามที่คีย์อยากได้ โอห์มก็โทรหาธรตลอดว่าอยู่ตรงไหน แต่พอใกล้ถึงคีย์ก็ชวนไปดูอย่างอื่นต่อทุกครั้ง ทำให้คลาดกันตลอด
จนธรกับคีย์เดินมาถึงที่ธรจอดรถไว้
“ปู่กลับบ้านกันผมขี้เกียจเดินแล้ว” คีย์ชวน
“อ่าว ของยังไม่ได้ซื้อเลยนะ” ธรสงสัย
“ไม่อยากได้แล้ว กลับบ้านดีกว่า หิวข้าวแล้วด้วย” คีย์บอก
ธรก้มดูนาฬิกาข้อมือ นี่ก็บ่ายกว่าๆเข้าไปแล้วด้วย พวกเขายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงกันเลย มัวแต่เดินเลือกของกนจนเพลิน
“งั้นเดี๋ยวพี่โทรให้โอห์มมันพาเต้มาก่อนแล้วกัน” ธรบอกพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มาโทร
“ปู่ก็ให้พี่เขาไปส่งเต้ดิ เรากลับกันก่อนผมไม่อยากรอ หิวข้าว” คีย์บอก
“จะดีหรอ เต้มากับพี่นะ”
“ไหนว่าจะตามใจไง ที่ช่วยปิดเรื่องนั้น” คีย์ยกเรื่องคืนนั้นมาขู่
“เข้าใจแล้วคร้าบบคุณชาย กลับก็กลับ” ธรพาคีย์กลับบ้าน ก่อนกลับโทรไปบอกให้โอห์มพาเต้มาส่งให้ด้วย
จริงๆธรกับรู้สึกดีด้วยซ้ำตอนนี้ ถึงจะคิดว่ามันไม่ค่อยดีที่ต้องให้โอห์มมาส่งเต้ที่บ้าน แล้วโอห์มมันจะว่าอะไรเขาหรือเปล่า เพราะเขาเป็นคนบอกเองว่าไม่สนใจคีย์ แต่แล้วเขาก็ตัดเรื่องนี้ออกไปจากสมองเขาทันที
“พี่ว่าพี่พาไปกินก๋วยเตี๋ยวอร่อยๆดีกว่า” ธรหันมาบอกคีย์
“ไม่เอาผมจะกลับบ้าน” คีย์ยืนยันจะกลับบ้าน
“พี่ตามใจเราทั้งวันแล้วนะ คราวนี้ตามใจพี่แล้วกัน” ธรหันไปยิ้ม
แล้วธรก็พาคีย์เลยมากินก๋วยเตี๋ยวปลาที่ตัวจังหวัด คีย์กินไปสองชามเพราะความอร่อยบวกหิวด้วย
“ขนาดไม่อยากกินนะนี่ ยังสั่งซะสองชามเลย” ธรแซวเมื่อเห็นคีย์กินอิ่มแล้ว
“ก็มันหิวนี่ แถมอร่อยด้วย คราวหน้าพาไอ้เต้มากินด้วยนะ” คีย์บอก
“อืม พี่ก็กะจะพามาอยู่แล้ว”
“เป็นห่วงกันจังนะ” คีย์ทำเสียงประชด
“อ่าวก็เพื่อนลุงนะ พี่ก็ต้องดูแลให้ดีสิ” ธรบอก
“คร้าบ คุณปู่ผู้ใจดี”
หลังกินเสร็จขณะที่กำลังขับรถกลับบ้าน
“จังซี้มันต้องถอน จังซี้มันต้องถอน” เสียงริงโทนโทรศัพท์ธร
“เฮ้ย ไปไหนกันวะ ทำไมยังไม่ถึงบ้านกันอีก” โอห์มทำเสียงเป็นห่วงมาตามสาย
“เออ โทษทีว่ะ ลืมบอกพอดีคีย์มันหิว เลยพามากกินก๋วยเตี๋ยวก่อน” ธรบอก
“แล้วทำไมไม่รับสาย”
“เครื่องมันอยู่บนรถ เลยไม่ได้ยิน โทษทีๆ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว ยังไงก็อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะ” ธรชวนโอห์มเพื่อปลอบใจ
ธรรีบขับรถกลับบ้านทันที มาถึงที่บ้านเต้กับโอห์มก็ออกมายืนรออยู่หน้าบ้านทั้งคู่แล้ว เต้เดินเข้ามาบ่นธรเรื่องที่ทิ้งเขาไว้กับโอห์ม ส่วนโอห์มก็เดินเข้าไปหาคีย์ สอบถามว่าไหนแล้วโดนธรแกล้งอะไรหรือเปล่า ทั้งสองคนได้แต่ตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ไปเรื่อยๆ
หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ โอห์มก็ขอตัวกลับบ้าน คีย์ก็ขึ้นห้องก่อนบอกว่าร้อนมาทั้งวัน ส่วนเต้นั่งคุยกับธร
“พี่พามันไปไหนมาครับ” เต้ถาม
“ก็ไปเลือกซื้อของไง” ธรตอบ
“แล้วไหนละของที่มันซื้อ”
“ก็ลุงเขาเลือกไม่ได้เลยไม่ซื้อแล้ว” เต้สังเกตว่าธรกลับมาเรียกคีย์ว่าลุงอีกแล้ว
“แล้วไปไหนกันต่อครับ ถึงกลับช้าจัง” เต้ถามต่อ
“โหนี่ห่วงเพื่อนกลัวโดนพี่แกล้งหรือไง ก็เพื่อนเราเขาบ่นหิวพี่เลยพาไปกินก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อย” ธรยิ้ม
“พี่ก็กะจะพาเต้ไปอยู่นะ คราวหน้า”
“ไปแค่นี้มากันจริงๆนะครับ” เต้ย้ำ ธรยิ้มแล้วพยักหน้าแทน
หลังจากถามรายละเอียดสักพัก เต้ก็ขอตัวไปอาบน้ำเหมือนกัน ธรก็เลยจะขึ้นไปพักผ่อนเหมือนกัน
“นายครับผมมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยครับ” แดงมาเรียกธรไว้ก่อนที่จะก้าวขึ้นบันได้ เต้หันลงมามอง
“อืม มีอะไร” ธรหันไปถาม แดงเห็นเต้ยืนมองอยู่
“ผมจะขอคุยกับนายส่วนตัวได้ไหมครับ” แดงบอก
“เรื่องสำคัญมากเลยหรอ” แดงพยกหน้าตอบ
ธรหันมาเดินนำหน้าแดงไปที่หลังบ้านทันที เต้ได้แต่มองอย่างสงสัยว่าแดงมีเรื่องอะไร คุยกับธรนะแต่เขามีเรื่องต้องเคลียกับคีย์เพื่อนรักเขาก่อนแล้วตอนนี้
“เอา ว่าไงมีธุระอะไรสำคัญ” ธรหันมาถามเมื่อเดินออกมาไกลบ้านพอสมควร
“เอออ คือว่า... คือ...” แดงอ้ำอึ้ง
“เอ้า มีอะไรก็ว่ามาสิ อ้ำอึ้งอยู่ได้ ไม่สมกับเป็นแดงเลย” ธรเริ่มสงสัยในท่าทางของแดง
“คือนายไม่พอใจอะไรผมหรือเปล่าครับ สองวันนี่ไม่ยอมให้ผมไปไหนด้วยเลย” แดงถามด้วยสีหน้ากังวล
“ก็เปล่านี่ ผมแค่อยากไปไหนคนเดียวช่วงนี้” ธรรีบหาเรื่องกลบเกลื่อน เพราะนึกถึงเรื่องคืนนั้นได้
“แต่นายไม่เคยเป็นแบบนี้นะครับ หรือว่าใครบอกอะไรนายครับ” แดงมีเสียงตื่นเต้นมากตอนนี้ ใจเขาลุ้นกับคำตอบตลอดเวลา
“ไม่มีใครบอกอะไรนี่ หรือว่าแดงไปทำเรื่องอะไรไว้” ธรถามย้อนกลับ
ตอนนี้แดงใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว เขาตัดสินใจที่จะบอกเรื่องแอบชอบธร เพราะเขาไม่อยากให้ธรได้รู้จากคนอื่น แต่เขาก็กลัวว่าถ้าบอกไปเขากับธรจะยิ่งห่างเหินกันเข้าไปอีก แต่มันก็ยังดีกว่าเพราะเขาจะได้บอกคำนี้กับธรด้วยตัวเอง
แดงยืนนิ่งกับการตัดสินใจอยู่นาน จนธรพอจะเข้าใจว่าแดงอยากพูดเรื่องอะไร แต่เขายังไม่พร้อมที่จะฟังตอนนี้
“ถ้าไม่มีไรแล้วผมเข้าบ้านก่อนนะ แดงก็ไปพักผ่อนได้แล้ว” ธรรีบตัดบทแล้วเดินออกมาทันที
“นายครับ คือผมชอบนายอยู่นะครับ” อยู่แดงก็บอกออกมาทันที ทำให้ธรหยุดชะงักลงทันทีเหมือนกัน
.............................
เวลาเดียวกันกับที่ธรออกไปคุยกับแดง เต้ก็เข้าห้องมาหาคีย์ทันที คีย์อาบน้ำเสร็จจนมานั่งเล่นเกมส์อารมณ์อยู่แล้ว เต้เข้ามานั่งเล่นด้วยทันที
“วันนี้อารมรณ์ดีเหลือเกินนะ” เต้ถามทั้งที่ตายังจ้องเกมส์ที่เล่นกับคีย์
“เหมือนถุกวันนะแหละ มึงเป็นไรวะถามแปลกๆ” คีย์พูดสายตาก็จ้องเกมส์เหมือนกัน
“กูว่าคนที่แปลกไปนะมึงมากกว่าว่ะ” เต้บอก คีย์ไม่ได้ตอบยังตั้งใจเล่นเกมส์อยู่
“แล้ววันนี้มึงตามกูไปทำไมวะ ไหนว่าไม่อยากไปไง”
“ก็กูว่าจะไปซื้อของสักหน่อยไง”
“แล้วไหนของที่มึงอยากได้ละ”
“ไม่เจอวะ เจอก็ไม่ถูกใจ เฮ้ย แพ้เลย ถามกวนสมาธินี่หว่า” คีย์โวยวายเมื่อเล่นเกมส์แพ้เต้
“แก้ตัวอีกรอบ” ว่าแล้วคีย์ก็กดเข้าเกมส์ใหม่
“คีย์กูถามจริงๆเถอะว่ะ มึงคิดยังไงกับพี่ธรเขาวะ” เต้ถาม คีย์หยุดเล่นเกมส์หันมามองหน้าเต้แทนแล้วตอนนี้
....................................
มาลงให้แล้วก็จะไปนอนต่อแล้วนะครับ ไม่ไหวกินยาแล้วง่วงมาก
ปล. รุ่นน้องวุ่นรัก ถ้าใครตามอ่านเดี๋ยวพรุ่งนี้ลงให้สองตอนเลยครับ ชดเชยวันนี้ไม่ไหวแหละครับ
-
โทษที่คร้าบ เผลอหลับไปหน่อย
พอดีไปหาหมอมา มาช้าดีกว่าไม่มาใช่ไหมละครับ :o8: :o8:
มาลงให้แล้วก็จะไปนอนต่อแล้วนะครับ ไม่ไหวกินยาแล้วง่วงมาก
เป็นไรหว่า พี่นัท ไปกินไข่มาเหรอ หรือคราวนี้แพ้ข้าวโพดอ่อน หุหุ
ถ้าคราวหน้าไปกินอะไรร้านไหนก็ต้องบอกว่า No ไข่ เข้าใจหมายพี่นัท
ยังไงก็ดูแลสุขภาพหน่อยแล้วกัน ผมเป็นห่วง อายุ ก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะ พี่ โฮะๆๆๆ
---------------------------------
คีย์ เริ่มรู้ใจตัวเองว่าชอบธรแล้วเหรอเรี่ย หุหุ ต่อปายต้องสนุกแน่เลย หุหุ รักแบบ สลับคู่
แล้ว ธรจาทามไงต่อล่ะ เมื่อแดงบอกว่าชอบ หุหุ
-
ธรนี่เสน่ห์แรงเกินไปแล้วนะ :เฮ้อ:
-
ชุลมุนวุ่นวายไปกันใหญจนเค้าปวดหัวเลย o2
-
ใช่คีย์คิดยังไง
-
เบื่อคนปากไม่ตรงกับใจ ทำให้ต้องเกิดเรื่องราวมากมาย ทำไมคนเราไม่สามารถทำในสิ่งที่ตัวเองปรารถนา ต้องแคร์สื่อและคนรอบข้าง เฮ้ออออออ
ปล.พี่นัทไม่สบายอีกแล้วเหรอครับ เป็นอะไรอ่ะ พักผ่อนเยอะๆ หายไวๆนะครับ ยาอ่ะกินมากๆไม่ดีต่อตับนะ
-
มาต่อไว ๆ ๆ
นะครับ
รู้สึกวุ่นวายมากมาย
คิ ๆ ๆ
-
เบื่อคนปากไม่ตรงกับใจ ทำให้ต้องเกิดเรื่องราวมากมาย ทำไมคนเราไม่สามารถทำในสิ่งที่ตัวเองปรารถนา ต้องแคร์สื่อและคนรอบข้าง เฮ้ออออออ
ปล.พี่นัทไม่สบายอีกแล้วเหรอครับ เป็นอะไรอ่ะ พักผ่อนเยอะๆ หายไวๆนะครับ ยาอ่ะกินมากๆไม่ดีต่อตับนะ
^
เหมือนกัน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด...น้องคีย์มีหงมีหึง
แหม๋...เจ้าแผนการจริง ๆ นะเนี่ย...หึหึหึ - -+
แล้วแบบนี้เต้ก็ต้องรู้แล้วหน่ะสิว่าน้องคีย์เองก็ชอบพี่ธรหน่ะ
อ๊ากกกกกกกกกก...อยากให้ทั้งสองคนยอมรับใจตัวเองเร็ว ๆ อ่ะ
แต่แอบสงสารแดงนะ...เฮ้ออออออ...สุดท้ายก็ต้องบอกออกไป
แล้วอย่างนี้พี่ธรจะทำอย่างไรต่อไปหล่ะเนี่ย...รออ่านตอนต่อไปอยู่นะฮะ XD
-
:L2:เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์หายปาวยนะครับ
:impress2:เรื่องนี้น่ารักดีครับขอติดตามอ่านด้วยคนนะคร๊าบบบ
-
มาต่อแล้วครับ ตัดสองช่วงเหมือนเดิมนะครับ
กลัวอ่านยาวมากๆแล้วเบื่อ
ตอนที่ 10.1 เข้าใจ1
ธรหยุดหันกลับมาที่แดง แดงก็ยืนก้มหน้ามองพื้นเพราะเขาอายกับเรื่องที่พูดออกไป ธรเดินกลับมาหยุดที่ตรงหน้าแดง ก่อนที่จะเอามือทั้งสองข้างขับที่ไหล่แดงไว้ ทำให้แดงต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
“แดงที่แดงพูดออกมามันจริงหรอ” ธรถามย้ำ
แดงอายจนก้มหน้า “ครับ ผมพูดจริงๆครับนาย ผมแอบชอบนายมานานมากแล้ว” แดงก้มหน้าพูด
“แล้วทำไมแดงถึงชอบผม” ธรทำเสียงจริงจังมากตอนนี้
“ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าทำไมผมถึงชอบนาย ผมรู้แค่เพียงว่าเวลาผมอยู่ใกล้นายแล้วผมมีความสุข ผมรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่อยู่กับนาย” แดงบอก
“แต่ผมคิดว่ามันอาจไม่ใช่ความชอบก็ได้นะ มันอาจเป็นความรู้สึกผูกพันกันแค่นั้นเอง ผมนะคิดกับแดงเหมือนน้องชายแท้คนหนึ่งเท่านั้นเอง กับนพผมก็คิดเหมือนกัน ผมว่าแดงลองกลับไปคิดดูไหมดีกว่าไหม” ธรบอกจริงจัง
“แต่นายผมชอบนายจริงๆนะครับ” แดงยังยืนยันคำเดิม
“ผมเข้าใจแต่ผมอยากให้แดงกลับไปทบทวนอีกครั้งดีไหม แต่ถ้ายังยืนยันว่าชอบผมเหมือนเดิม ผมก็บอกแดงได้เลยว่ายังไงผมก็คิดกับแดงแค่น้องชายเท่านั้นจริงๆ”
“ผมว่าแดงก็คงเข้าใจผมนะ” แล้วธรก็เดินกลับเข้าบ้านทันที ปล่อยให้แดงยังยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว
..................................
“ว่าไงมึง กูถามว่ามึงคิดยังไงกับพี่ธร” เต้ถามย้ำเมื่อเห็นคีย์ไม่ยอมตอบ
“จะคิดอะไรวะ กูก็แค่หมั่นใส้เท่านั้นเอง แล้วจะให้กูคิดไง” คีย์ตอบ
“มึงคิดอย่างนั้นจริงๆหรอวะ”
“เออ แค่นั้นแหละ กูไม่แย่งมึงหรอก” คีย์บอกก่อนพลิกตัวกลับไปนอน
“ก็ดีถ้างั้น แต่มึงเลือกแล้วหรอ”
“เออดิ มึงนะทำกูหมดอารมณ์เล่น ถามบ้าอะไรก็ไม่รู้” คีย์บอกก่อนจะเอาหมอนมาปิดหน้าไว้
“เปล่ากูก็ถามให้แน่ใจ”
...................................
เช้าคีย์ตื่นขึ้นมารอธรหน้าห้องแต่เช้า พอธรเปิดประตูออกมาคีย์ก็ดึงมือธรให้ลงไปข้างล่างทันที ธรเดินตามอย่างสงสัย
“ดึงพี่มามีอะไร” ธรถามเมื่อคีย์พามาหยุดที่หลังบ้าน
“เมื่อคืนปู่ไปคุยกับพี่แดงมาหรอ เรื่องอะไร” คีย์ทำหน้าอยากรู้
“แล้วเรารู้ได้ยังไง”
“ก็ไอ้เต้มันบอกนะสิ ว่าเห็นพี่แดงขอคุยกับพี่เมื่อคืนนี้”
“ก็ไม่มีอะไรนี่เรื่องส่วนตัว” ธรบอกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืน
“จริงหรอ ไม่ใช่ว่าพี่เขามาบอกชอบปู่หรอ” คีย์ยังไม่หายข้องใจ
“ถ้าใช่แล้วทำไม ลุงกลัวพี่จะไปชอบพี่แดงหรอ” ธรยิ้มให้
“เปล่าซะหน่อย ผมแค่ถามเผื่อไอ้เต้มัน อีกอย่างถ้างั้นผมก็ไม่มีอะไรต่อรองพี่แล้วสิ” คีย์บอกแบบหลบๆสายตา
“จริงหรอ แค่นั้นจริงหรอ” ธรยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“อย่ามาบ้าเลยปู่ ผมถามให้ไอ้เต้มันจริง” แล้วคีย์ก็วิ่งกลับเข้าบ้านไปทันที ธรยืนยิ้มมองคีย์วิ่งเข้าไปในบ้าน
หลังกินข้าวเสร็จธรให้คีย์กับเต้ช่วยงานในไร่ แดงดูเงียบๆไปในวันนี้เพราะเรื่องเมื่อคืน ส่วนธรก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติเมื่อต้องทำงานกับแดง วันนี้ธรให้แดงไปคุมคนงานเก็บข้าวโพดที่ท้ายไร่ โดยให้เอามารวมไว้ที่ลานกลางไร่อีกที
“ลุงกับเต้เดี๋ยววันนี้ช่วยพี่ๆเขาเลือกข้าวโพดนะ” ธรบอกทั้งสองคนที่กำลังตัดกิ่งแก้วมังกรอยู่
“นพเดี๋ยวไปช่วยดูน้องด้วยนะ ผมจะออกไปธุระข้างนอกหน่อย” ธรตะโกนสั่งงานก่อนขึ้นรถขับออกไปข้างนอก
หลังจากที่ธรออกไปแดงก็เอาฝักข้าวโพดมากองที่ลานกว้าง คีย์กับเต้ก็เลยมานั่งเลือกข้าวโพด
“พี่นพแล้วมันเลือกยังไง” คีย์หันไปถาม
“แค่แยกขนาดก็พอครับ เดี๋ยวที่เหลือให้คนงานทำอีกที” นพบอก ก่อนเดินเข้าไปในโรงปุ๋ย
นพเดินออกมาหาเต้พร้อมกับยื่นถุงมืออันใหม่ให้
“ใส่นี่ครับมือจะได้ไม่เลอะ” นพบอกเต้ เต้ก็แค่ยิ้มให้แล้วรับมาใส่
“นี่ของนายน้อยครับ” นพยื่นให้คีย์เหมือนกัน
ทั้งสามคนช่วยกันคัดขนาดข้าวโพดแยกออกเป็นกองๆ นพคอยช่วยเต้ตลอดจนเต้สังเกตได้ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเขายังไม่แน่ใจ
“พี่นพข้าวโพดแบบนี้เราปิ้งกินได้ไหมครับ” คีย์ถามขระที่กำลังเลือกข้าวโพดอยู่
“ได้สิครับ แถมของเรากินได้อย่างสบายใจไร้สารพิษไงครับ อร่อยมากด้วยนะครับนายยังชอบให้ปิ้งให้กินบ่อยๆเลยครับ” นพยิ้มตอบ
“งั้นเย็นนี้ทำให้ผมกินบ้างดิพี่ ผมเห็นแล้วก็อยากกิน”
“นายน้อยชอบกินข้าวโพดเหมือนนายเลยนะครับ เห็นที่ไรบอกให้ทำให้กินทุกที” นพบอกอย่างยิ้มแย้ม ก่อนที่จะคัดแยกข้าวโพดเพื่อเอาไว้ปิ้งให้กินตอนเย็น
“เดี๋ยวเย็นนี้ผมทำให้ครับ คุณเต้กินไหมครับ” นพถาม
“ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่ค่อยชอบข้าวโพด” เต้บอก แต่นั่นทำให้คีย์แปลกใจ เพราะปกติเต้ชอบกินข้าวโพดพอๆกับเขา
“หรอครับ” นพทำหน้าเสียดาย
ธรกลับเข้ามาบ้านตอนเย็นแล้ว มาถึงก็ได้เวลากินข้าวเย็นพอดี ธรดูเหนื่อยๆนิดหน่อยวันนี้
“พี่ธรไปไหนมาครับวันนี้” เต้ถามเมื่อธรนั่งลงข้างๆเขาที่โต๊ะกินข้าว
“วันนี้พี่ไปเป็นวิทยากรมานะ ชาวบ้านเยอะมาก”
“สนุกไหมครับ คราวหน้าพาผมไปด้วยสิ” เต้ขอไปด้วยคราวหน้า
“อืมได้สิ แต่มันเหนื่อยนะพี่บอกไว้ก่อน” ธนยิ้มให้
หลังกินข้าวเสร็จนพก็เข้ามาบอกคีย์ว่าปิ้งข้าวโพดเสร็จแล้ว
“นายผมทำเผื่อนายด้วยนะครับ” นพหันมาบอกธร
“นายน้อยเขาอยากกินนะครับ ผมเลยทำเผื่อนายด้วยเห็นนายชอบเหมือนกัน” นพพูดต่อ
“ผมกำลังอยากกินเหมือนกัน ว่าจะโทรมาบอกแล้วแต่ผมก็ลืม”
“เต้ไปกินด้วยกันสิพี่นพเขาทำอร่อยนะ” ธรหันไปชวนเต้
“ครับผมก็อยากกินเหมือนกัน” เต้รีบบอก
นพกับคีย์งงกับเต้ทันที เพราะเมื่อกลางวันยังไม่อยากกินอยู่เลย แต่ทั้งสองคนก็พอจะเข้าใจได้เพราะรู้ว่าเต้ชอบธรอยู่
ทุกคนเดินมาที่หลังบ้าน แดงกับนพตั้งโต๊ะไว้ข้างนอก มีถังน้ำมันผ่าครึ่งวางบนขาตั้ง ไว้สำหรับก่อไฟย่างของต่างๆ ธรจัดให้มีปาร์ตีบ่อยๆเลยสั่งให้ทำไว้ เพราะจะได้ไว้ย่างของกินสดๆได้เลย แต่คราวนี้เอามาปิ้งข้าวโพดฝักโตสีเหลืองที่เมล็ดใหญ่เรียงแถวแน่นเต็มฝัก
นพปิ้งข้าวโพดจนกลิ่นหอมกรุ่นไปทั่วบริเวณ แถมยังทาเนยบางๆที่เนื้อข้าวโพดเพื่อเพิ่มรสชาติ พอเนยถูกความร้อนจะละลาย กลิ่นของเนยกับข้าวโพดปิ้งเข้ากันได้อย่างลงตัว ยิ่งทำให้หอมน่ากินเข้าไปอีก
“พี่นพกลิ่นน่าอร่อยมากเลย” คีย์นั่งมองอยู่ที่โต๊ะที่จัดไว้ให้
“เสร็จแล้วครับนายน้อย ทานได้เลยครับแต่ระวังร้อนนะครับ” นพยกข้าวโพดที่ย่างเสร็จแล้วมาวางที่โต๊ะ
ธรกับคีย์เอื้อมมือหยิบพร้อมกัน จนมือธรจับมือคีย์ไว้ ธรกับคีย์รีบปล่อยมือทันที
“อะ ลุงหยิบก่อนเลย” ธรบอก
“ปู่เอาไปก่อนก็ได้”
“ไม่ต้องเกี่ยงกันหรอกครับ ผมลืมใส่นี่นะครับ” นพเดินเข้ามาแทรก
นพราดน้ำคลายๆน้ำเชื่อมที่ผสมกะทิลงไปบนข้าวโพดที่ปิ้งเสร็จแล้ว คราวนี้ยิ่งเพิ่มความหอมหน้ากินเข้าไปอีก
“พี่นพราดอะไรหรอครับ” คีย์สงสัย
“สูตรลับของผมครับ ลองกินดูนะครับ” นพยิ้มก่อนที่จะเดินไปปิ้งข้าวโพดต่อ
ครั้งนี้ธรรอให้คีย์หยิบก่อนเขาถึงหยิบ แต่เต้กลับนั่งมองเฉยๆ
“ไหนว่าอยากกินไงเต้ ไม่กินละ” ธรหันไปทัก
“มันร้อนนะครับ” เต้บอก
“งั้นเอาของพี่ไป เย็นแล้ว” ธรยื่นข้าวโพดในมือให้เต้ เต้ยิ้มแล้วหยิบมากินทันที
คีย์ลุกขึ้นจากโต๊ะไปหานพแทนตอนนี้
“ดูไอ้คีย์มันสนิทกับพี่นพจังนะครับ” เต้บอกให้ธรหันไปดู
ธรหันไปมองตามท่าทางของคีย์ก็สนิทกับนพมากจริงๆ แต่เขาคิดว่ามันไม่มีอะไรแน่นอน เพราะเขารู้จักนพดีนพเป็นคนที่เข้ากับคนง่าย
คีย์เดินกลับมากับนพพร้อมข้าวโพดอีกจาน
“อร่อยไหมครับคุณเต้” นพหันมาถามเต้ที่กำลังกินข้าวโพดอยู่
“อืม ก็อร่อยนะครับ” เต้ตอบสั้นๆ
“อร่อยมากๆเลยพี่นัพ คราวหน้าสอนผมทำบ้างนะ” คีย์บอกนพพร้อมกับหยิบข้าวโพดมากินอีกฝัก
“อร่อยก็กินเยอะๆนะครับนายน้อย” นพยิ้มให้ก่อนเดินกลับไป
“คีย์มึงสนิทกับพี่นพจังวะ” เต้แกล้งหันไปถาม
“อืมก็ไม่อะไรนี่ พี่เขาแค่คุยสนุกกว่าคนบางคน” คีย์หันไปทำหน้าใส่ธร
“กูนึกว่ามึงชอบพี่เขาซะอีก” เต้พูดขึ้นมาหน้าตาเฉย
“เฮ้ย มึงคิดได้ไงวะ กูนี่นะชอบพี่เขา บ้าไปแล้ว” คีย์รีบปฏิเสธทันที
“อ่าว กูก็แค่นึกว่าไง” เต้พูดยิ้มก่อนแอบมองหน้าธร
...........................
สักพักมาลง 10.2 ให้นะครับ
-
ลงซะดึกเลย
งั้นเดี๋ยวรออ่านต่อละกันนะ
อิอิ
-
สงสัยเต้จับไต๋คีย์ได้แล้วแน่ ๆ เลยเรื่องพี่ธรอ่ะ คีย์กับเต้เพื่อนรักออกจะสนิทกันซะขนาดนั้น ทำไมจะมองไม่ออกว่าคีย์จริง ๆ แล้วคิดยังไงเรื่องพี่ธร รู้สึกดีกับพี่เค้าแล้วยังปากหนักปฏิเสธอยู่ได้ เต้...จัดการ :laugh:
-
ลงต่อให้แล้วนะครับ วันนี้เขียนได้เท่านี้เอง
กินยาแล้วนอนทั้งวันเลย แต่หายป่วยแล้วครับไม่ต้องห่วง
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเขียนให้ยาวเลย งานไม่ต้องทำช่วงนี้(คงไม่ต้องบอกเหตุผลนะครับว่าเพราะอะไร)
ตอนที่ 10.2 ปากแข็ง 2
ธรทำเป็นไม่สนใจกับเรื่องที่ทั้งสองคุยกัน เขากินข้าวโพดปิ้งจนหมดฝักก็ขอตัวขึ้นห้องก่อน เพราะเขาเหนื่อยมาทั้งวันแล้ววันนี้
หลังกินข้าวโพดต่อกันอีกสักพักคีย์กับเต้ก็ขึ้นมาบนห้องเหมือนกัน
“ไอ้เต้แผนมึงถ้าจะไม่สำเร็จแล้วว่ะ” คีย์หันมาบอกเต้ที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่
“ทำไมวะ” เต้หันมาถามอย่างสงสัย
“กูว่าเมื่อคืนพี่แดงเขาสารภาพกับปู่ไปแล้วแน่ๆ” คีย์บอกสิ่งที่คิดไว้
“มึงรู้ได้ไงวะ” เต้สงสัย
“กูว่ากูรู้แล้วกันละน่า แต่ว่าทีนี้มึงจะเอาไง”
“ก็ไม่เอาไง เดี๋ยวกูคิดก่อน แต่กูว่ายังไงพี่ธรก็ไม่ชอบพี่แดงแน่นอน” เต้มั่นใจ ซึ่งคีย์เองก็เห็นด้วยเหมือนกัน
“งั้นช่างมันก่อน กูขอแก้มือที่แพ้เมื่อคืนนี้ก่อน” คีย์บอกก่อนที่จะมานั่งเล่นเกมส์กับเต้
...................................
หลังอาหารเช้า...
“แดงเดี๋ยววันนี้เข้าไปช่วยผมที่ไร่อ้อยด้วยนะ” ธรหันไปบอกแดงที่ยืนอยู่แถวนั้น ธรพยายามทำตัวให้ปกติกับแดง เพราะไม่อยากให้แดงรู้สึกกดดันกับเรื่องนั้น แต่แดงก็ยังดูเงียบไปนิดหน่อย
“ครับนาย” แดงเริ่มยิ้มออกนิดหน่อย เพราะจริงแล้วเขากลัวว่าธรจะไม่อยากคุยกับเขาอีก หลังจากเรื่องคืนนั้น
“ลุงกับเต้ก็ต้องไปด้วยนะวันนี้ ใส่เสื้อแขนยาวด้วยนะใบอ้อยแห้งมันคัน” ธรบอก
หลังจากที่คีย์กับเต้ไปเปลี่ยนเสื้อมาแล้ว คีย์ใส่หมวกใบที่ธรให้ลงมาด้วย ธรได้แต่อมยิ้มเมื่อเห็นแบบนั้น ธรพาทั้งสองคนนั่งรถไปที่ท้ายไร่ ธรปลูกอ้อยไว้ประมาณ 4 ไร่ ไว้เป็นแปลงสาธิตให้ชาวบ้านเวลาเข้ามาดู
“ลุงกับเต้ไม่ต้องช่วยอะไรหรอกนะวันนี้ พี่แค่พามาดูเขาทำงานเท่านั้นเอง ถ้าเบื่อก็เดินเล่นแถวนี้ก็ได้นะ”
“อ่าว แค่ให้มาดูแค่นี้นะ” คีย์แปลกใจ
“อืมก็ใช่ เพราะเดี๋ยวคนงานเขาจัดการเอง จะให้เราไปตัดอ้อยก็คงไม่ไหวหรอก” ธรยิ้ม
“ปู่แต่ว่าอ้อยนี่กินได้เลยป่ะ”
“ไม่ได้หรอกลุง อ้อยนี้เอาไว้เข้าโรงงาน ใช้ทำน้ำตาลนะมันจะแข็งมาก” ธรอธิบายทันที
“ไม่เชื่อลุงก็ลองตัดมากินดูเอาเองก็ได้นะ” ธรยิ้มกวนๆให้คีย์
ธรเดินเข้าไปดูคนงานที่ทำงานอยู่ ปล่อยให้คีย์กับเต้เดินเล่นกันแถวนั้น เพราะแถวนั้นยังมีสวนผลไม้อีกหลายอย่างที่ปลูกปนๆกันอยู่
“เต้มึงเป็นไรวะวันนี้เงียบเชียว” คีย์ถามเมื่อเห็นเต้แปลกๆไป
“กูเริ่มเบื่อแล้วว่ะ วันๆอยู่กับต้นไม้” เต้บ่น
“ที่นี้มึงเข้าใจกูหรือยัง แต่กูก็เริ่มชินแหละ”
“พรุ่งนี้ชวนพี่ธรไปเที่ยวดีกว่า มึงว่าไง” เต้เสนอแผน
“ตามใจมึงดิ เกี่ยวไรกับกูอะ จะไปไหนก็ไปบอกกันเอาเองดิ”
“กูว่าเข้าไปหาพี่ธรดีกว่าว่ะ แถวนี้ไม่เห็นมีอะไรเลย” เต้ชวนคีย์เดินเข้าไปในไร่อ้อย
เต้กับคีย์เดินเข้าไปในไรอ้อยกัน ทั้งสองเดินเข้าไปลึกมากแต่ยังหาธรไม่เจอ อีกอย่างไร่อ้อยตอนนี้ก็รกไปด้วยใบแห้งของอ้อย ทำให้เดินยากเข้าไปอีก คีย์เดินไปได้สักพักก็ขอตัวกลับออกมาก่อน เพราะขี้เกียจเดินแล้วเขาเลยแยกออกมาจากเต้
คีย์เดินคิดอะไรเพลินจนไม่ได้สนใจทางกลับว่าเดินทางเดิมหรือไม่ ตอนนี้เขาเดินจนเข้ามาถึงใจกลางไร่อ้อยเรียบร้อยแล้ว
“ทำไมมันยังไม่พ้นออกไปสักทีวะ” เขาบ่นกับตัวเองแล้วตอนนี้ ก่อนที่เขาจะเดินต่อไป
เต้เดินจนมาถึงธรแล้ว ธรกำลังจะออกไปพอดีเหมือนกัน ทั้งหมดเลยเดินออกมาด้านหน้า
“อ่าวไหนคีย์ละเต้” ธรถามเมื่ออออกมาแล้วไม่เห็นคีย์รออยู่
“มันออกมานานแล้วนะครับ” เต้ยืนยัน
“เดี๋ยวเดินเขาไปดูในสวนก่อน เผื่อจะเข้าไปหลบร่ม” ธรบอกก่อนเดินเข้าไปตามหา
ธรเดินตามหาคีย์อยู่สักพักใหญ่ แดงก็รีบวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาทันที
“นายครับ ไฟไหม้ไร่อ้อยเราครับ ลามมาจากด้านหลังคงเป็นไปชาวบ้านเผ่าจับสัตว์นะครับ” แดงรีบรายงาน
“แล้วแดงเจอคีย์หรือยัง” ธรรีบถามทันที
“ยังเลยนายรอบๆไม่มีเลยครับ หรือว่าหลงทางอยู่ข้างใน” แดงทำหน้าตกใจ
ธรรีบวิ่งออกไปดูทันที ตอนนี้ไปโหมลุกเข้ามาที่ไร่อ้อยเขาเร็วมา เพราะว่าตอนนี้มีแต่ใบแห้งของต้นอ้อยเต็มไปหมด จึงเป็นเชื้อเพลิงอย่างดีทีเดียว ธรเริ่มเป็นห่วงคีย์มากขึ้นแล้วตอนนี้
“เต้เราเข้าไปทางไหนกัน” ธรรีบหันไปถามเต้
“ทางนี้ครับ” เต้ชี้ทางที่เดินเข้าไปให้ธร
“แดงให้คนงานไปเอาปั๊มน้ำมาฉีดไฟไว้ไม่ให้ลามไปที่ส่วนอื่นนะ เร็วด้วย” ธรหันไปสั่งแดงรีบวิ่งออกไปทันที
“นพดูเต้ไว้ด้วยนะ อย่าให้หลงไปอีดคนละ แล้วคอยช่วยแดงด้วย” ธรหันไปสั่งนพต่อ
หลังจากสั่งงานแล้วธรก็วิ่งเข้าไปในไร่อ้อยทันที
“นายครับ มันอันตรายนะครับ” นพตะโกนบอก แต่ธรก็ไม่ได้สนใจแล้วตอนนี้
ธรวิ่งไปตามทางที่เต้บอกอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาห่วงคีย์มากกว่าเรื่องของตัวเองซะอีก ระหว่างที่วิ่งไปใบอ้อยบาดเข้าตามตัวตามหน้าเขาหลายแห่ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาลดความเร็วลงเลย เขาวิ่งเข้ามาจนถึงใจกลางไร่ ตอนนี้เขาเห็นควันไฟใกล้เข้ามาแล้ว
คีย์หลังจากเดินหลงไปจนออกท้ายไร่แล้ว เขาก็กำลังเดินกลับมาเพื่อที่จะได้ไปออกด้านหน้า เขาเดินมาได้สักพักก็รู้สึกไอร้อนพัดเขามาใส่เขา แต่เขาก็ยังไม่ได้สนใจอะไร จนสักพักใบไม้ที่ไหม้ไฟแล้วเริ่มปลิวฟุ่งกระจายตกมาที่เขา ตอนนี้เขาเลยหันกลับไปมอง ไฟกองใหญ่เริ่มโหมเข้ามาทางท้ายไร่ที่เขาเพิ่งเดินมาเมื่อกี้นี้แล้ว
คีย์รีบวิ่งออกอมาเพื่อหาทางออกทันที แต่ไฟที่ลามใบแห้งของอ้อยลุกลามเร็วมากกว่าที่เขาคิด แต่เขาก็ยังวิ่งต่อ
“ลุง ลุงอยู่ไหน” ธรตะโกนเรียกคีย์ เมื่อเห็นว่าไฟลามเข้ามาในไร่เขาเรียบร้อยแล้ว
ธรวิ่งไปทางที่ไฟลามเข้ามา
“ปู่” คีย์ตะโกนออกมาเมื่อเห็นธรวิ่งเข้ามา เขาวิ่งเข้าไปกอดธรไว้ทันทีด้วยความตกใจ
ธรกอดตอบเพื่อปลอบใจ “ไม่เป็นไรแล้วเดี๋ยวพี่พาเราออกไปเอง” ธรบอกอย่างอ่อนโยน
...............................
ทางด้านหน้านพกับเต้ยืนรอลุ้นอยู่ว่าเมื่อไหร่ธรจะกลับออกมา แต่ตอนนี้ไฟลามเร็วมากแล้วมีลมโหมพัดมาบ่อยครั้ง จนพัดสะเก็ดไฟมาตกด้านหน้าของไร่อีกที เมื่อไฟโดนกับกองใบอ้อยแห้งก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วทันที
นพเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปตัดกิ่งไม้มาทันที
“คุณเต้อยู่นี่นะครับ อย่าไปไหน” เขาบอกเต้ก่อนที่จะวิ่งเอากิ่งไม้สดไปตีดับไฟ
นพกลัวว่าไฟจะล้อมธรกับคีย์ไว้ข้างใน ยังไงเขาต้องดับไปตรงทางด้านหน้าก่อนที่แดงจะมาให้ได้ ตอนนี้คนงานบางส่วนหักกิ่งไม้วิ่งเข้ามาช่วยแล้ว เพราะว่าตอนนี้ไฟลามไปเร็วมากเหลือเกิน แต่เขาก็พยายามเต็มที่
“ผมช่วยด้วยคน” เต้บอกเมื่อหากิ่งไม้มาได้ นพได้แต่มองหน้ายิ้มให้ ก่อนบอกให้ระวังตัวด้วย
ตอนนี้ไปลามจนล้อมรอบไร่อ้อยของธรหมดแล้ว แนวไฟลามเข้าไปตรงกลางไร่ที่ธรกับคีย์อยู่ แดงมาถึงพร้อมกับรถที่ลากสายสูบน้ำจากบ่อมาแล้ว
“นายละวะไอ้นพ” แดงถามเมื่อไม่เห็นธรอยู่ตรงนั้น
“นายเข้าไปข้างใน เข้าไปหานายน้อย เร็วรีบปั๊มน้ำมาฉีดทำทางให้ก่อนเร็ว” นพหันไปบอกแดง แดงรีบวิ่งไปที่ปั๊มน้ำทันที
............................
ธรหลังจากเจอคีย์แล้วก็รีบพาออกมาทันที แต่ตอนนี้เขารู้ว่ามันท่าจะไม่ทันซะแล้ว เพราะเขาเห็นควันไฟล้อมลอบไร่เขาหมดแล้ว เขาโอบคีย์ไว้ให้เดินตามเขามา
“ลุงไม่ต้องกลัวนะ พี่จะปกป้องลุงเอง” ธรโอบคีย์ไว้แน่นขึ้น เพื่อให้เขาอุ่นใจ คีย์ได้แต่มองหน้าธรเท่านั้น
ธรเดินไปทางทีเขาคิดว่าไฟจะลุกน้อยที่สุด เขาเอาเสื้อมาคลุมตัวคีย์ไว้ แล้วให้คีย์เอาผ้าเช็ดหน้าปิดปากปิดจมูกไว้กันสำลักควัน เขาพาคีย์เดินมาจนถึงด้านที่ไฟลามเข้ามา ไฟโหมแรงมากความร้อนจากเปลวไฟทำให้คีย์กลัวเหมือนกัน เพราะเขาไม่เคยต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน
“ลุงถ้าพี่บอกให้วิ่งก็วิ่งพร้อมกันเลยนะ” ธรบอกคีย์แล้วโอบคีย์ให้แน่นขึ้น คีย์พยักหน้าตอบ ธรยืนดูจังหวะอยู่นิดหน่อย
“วิ่ง!” ธรบอกพร้อมกับพาคีย์วิ่งออกไปทันที
ธรใช้แขนของตัวเองดันฝ่าต้นอ้อยที่กำลังไหมไฟออก เพื่อเปิดทางให้วิ่งได้สะดวกขึ้น เขาพาคีย์วิ่งฝ่าต้นอ้อยที่กำลังไหม้ไฟออกมา ทางทีเขาเลือกเป็นทางที่มีต้นอ้อยน้อยที่สุด แต่ก็ยังยากลำบากกว่าจะออกมาได้ เพราะเขาคอยห่วงคีย์ตลอดเวลา
...............................
ทางด้านหน้าช่วยกันฉีดน้ำกับใช้กิ่งไม้ดับไฟกันอย่างร้อนรน
“ทำไมนายยังไม่ออกมาวะ” แดงเริ่มเป็นห่วง
“ใจเย็นๆ นายต้องไม่เป็นไรหรอก เอ็งก็รู้นายเก่งขนาดไหน” นพปลอบใจ
“แต่มันนานไปแล้วนะครับพี่” เต้เสริม เพราะเขาห่วงทั้งธรและคีย์มาก
“ต้องไม่เป็นไรหรอกครับ คุณ นายกับนายน้อยต้องปลอดภัยแน่นอน” นพเอามือจับบ่าเต้แล้วบีบเบาเพื่อให้ความมั่นใจ
แล้วทั้งสามคนก็รีบหาทางดับไปด้านหน้ากันต่อ
“นายออกมาแล้วครับ ทางนี้ๆ” เสียงคนงานตะโกนบอก เมื่อเขาเห็นธรวิ่งพาคีย์ออกมาทางด้านข้างไล่
แดงนพเต้รีบวิ่งไปที่ต้นเสียงทันที
คีย์อยู่ในอ้อมกอดของธร มีเสื้อธรคลุมตัวไว้เสื้อดำเขม่าจากควันไฟไปหมด สวนธรเหลือแต่เสื้อกล้ามที่ดำไปหมดแล้วตอนนี้ เนื้อตัวธรเต็มไปด้วยรอยแผลทั้งจากใบอ้อย แล้วก็จากไฟเล็กน้อย
“ปลอดภัยแล้วลุง” คีย์เงยหน้าขึ้นมองรอบๆ
“พี่บอกแล้วไงว่าจะดูแลลุงเอง” ธรยิ้มด้วยใบหน้าที่เลอะดำไปหมด
“นายปลอดภัยนะครับ” แดงถามทันทีที่เห็นธร
ธรไม่ตอบแค่หันมายิ้มให้ทุกคน ก่อนที่จะเดินพาคีย์ไปรถด้านหน้า ธรให้คีย์นั่งบนท้ายกระบะรถ เขาเอาเสื้อคลุมออกจากตัวคีย์ แล้วยิ้มให้คีย์ก่อนที่จะวิ่งออกไปสั่งงานคนงานเพื่อคุมไฟต่อ
กว่าจะคุมไฟได้ใช้เวลาร่วมชั่วโมงทีเดียว คีย์นั่งมองธรทำงานอยู่บนหลังรถตลอดเวลา
“เป็นไงบ้างวะมึง กูเป็นห่วงมึงแทบแย่” เต้ถามเพื่อน
“ไม่รู้ดิ” คีย์ตอบ เพราะเขาไม่รู้จะบอกยังไงเหมือนกัน
หลังจากที่ไฟดับลงหมดแล้วธรพาทั้งสองคนกลับบ้าน ธรนั่งกระบะกับคีย์เพราะเขาบอกว่าตัวเลอะ ขึ้นรถมาธรก็หลับทันที คีย์เห็นธรหลับเลยขยับตัวไปให้ธรซบหัวที่ไหล่เขา จนกลับมาถึงบ้าน
“ปู่ตื่นได้แล้วถึงบ้านแล้ว” คีย์เรียกเมื่อรถจอดที่หลังบ้าน แต่ธรกลับเงียบ
“นี่ปู่อย่ามาแกล้งเลย ตื่นได้แล้ว” คีย์แกล้งดึงไหล่ออก
ธรกลับค่อยล้มตัวลงไปจนนอนบนตักคีย์
“ไม่เล่นแล้วนะปู่ตื่นได้แล้ว” คีย์เขย่าตัวธร แต่พอเขาจับไปที่ตัวธรมันกลับร้อนมาก เขาเลยก้มหน้าลงไปมองหน้าธรทันที
“ปู่อย่าล้อเล่นนะ พี่แดง พี่นพ มาดูปู่เร็ว” คีย์ตกใจรีบเรียกแดงกับนพทันที
แดงกับนพรีบวิ่งเข้ามาที่หลังรถทันที ทั้งสองคนเรียกธรก็ยังไม่รุ้สึกตัวเหมือนเดิม
“ไอ้นพออกรถเร็ว เอานายไปโรงพยาบาล” แดงรีบบอกก่อนที่จะกระโดดขึ้นหลังรถ
“คุณคีย์อยู่รอที่บ้านก็ได้นะครับ” แดงบอกคีย์แล้วจะพยุงธรขึ้นมา
“ไม่ผมจะไปด้วย พี่นพออกรถเลย” คีย์จับตัวธรไว้จนแดงต้องปล่อยมือ เต้ก็วิ่งขึ้นหน้ารถอีกคน ก่อนที่นพจะรีบขับรถออกทันที
“ปู่ อย่าเป็นไรนะ” คีย์พูดกับธรเบาๆ
..................................
แล้วจะรีบมาต่อนะครับ
-
ทีนี้รู้ใจตัวเองได้ซะทีนะคีย์ :เฮ้อ: พี่ธร...อย่าเป็นอะไรไปนะค่ะ :monkeysad:
-
o13 o13 o13
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ในตอนที่ 7
“พี่นัทสอนผมบ้างสิพี่” เต้ตะโกนบอกธร
งง เลย เอาเรื่องเรื่องรุ่นน้องวุ่นรัก มาปนกับเรื่องนี้ซะเเล้ว ฮาเลยทีนี้
-
ปู่ธรเป็นไรอ่ะ
คีย์ต้องไถ่โทษโดยการดูแลปู่นะรู้ไหม
จุ๊บๆ
-
นี่แหละคนเรา ไม่เห็นคุณค่าตอนที่มีอยู่ แต่จะฟูมฟายเมื่อต้องสูญเสียไป
ปล.พี่นัทครับพักผ่อนเยอะๆ เขียนเรื่องแยะๆนะ หายป่วยใหม่ๆอย่าเพิ่งซ่าส์ เดี๋ยวจะทรุดอีกนะครับ เป็นห่วงเป็นใย
-
ฝากดูแลปู่ด้วยนะลุง :กอด1:
-
มาให้กำลังใจนายธร
+1
-
ปู่ธรเท่มาก แมนสุดๆ o13
น้องคีย์ดูแลปู่ให้ดีๆนะ :กอด1:
-
o13
ให้ปู่ธร เท่มาก
:กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้องคีย์คงจะรู้ใจตัวเองสักทีหล่ะนะ
เฮ้อออออออออออ...นั่นแหล่ะน้า...กว่าจะรู้ว่าอะไรสำคัญ ก็ตอนที่เราเกือบที่จะเสียเค้าไปนี่แหล่ะ
แต่พี่ธรเทห์มาก ๆ เลยนะ...ยิ่งตอนที่บอกว่าจะดูแลปกป้องน้องคีย์เนี่ย
อ๊ากกกกกกกกกกกก...เทห์ที่สุดอ่ะ...ปลื้มมมมมมมมมมมมม >/////////////<
หวังว่าพี่ธรคงจะไม่เป็นอะไรมากหรอกนะฮะ
รออ่านตอนต่อไปฮับป๋ม XD
-
ลงต่อให้แล้วนะครับ วันนี้เขียนได้เท่านี้เอง
กินยาแล้วนอนทั้งวันเลย แต่หายป่วยแล้วครับไม่ต้องห่วง
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเขียนให้ยาวเลย งานไม่ต้องทำช่วงนี้(คงไม่ต้องบอกเหตุผลนะครับว่าเพราะอะไร)
พี่นัท ไม่ต้องทำงานนี้ เด็กที่บ้านสั่งพัก หรือหัวหน้าสั่งพักหว่า หุหุ
ว่าแต่มาลงซะดึกเลย หุหุ
------------------------
ธรได้รับการถ่ายเทพลังงานความร้อนมาจากไฟ ทำให้ตอนนี้ธรกลายเป็นมนุษย์ไฟไปแล้ว หุหุ
คีย์ ต้องดูแลปู่อย่างใกล้ชิดละตอนนี้
------------------------
ปล.พี่นัทครับพักผ่อนเยอะๆ เขียนเรื่องแยะๆนะ หายป่วยใหม่ๆอย่าเพิ่งซ่าส์ เดี๋ยวจะทรุดอีกนะครับ เป็นห่วงเป็นใย
เห็นมะพี่นัท เค้าบอกว่า หายป่วยใหม่ๆ อย่าเพิ่งซ่า
ต้องงดการบ้าน :oo1: หลายวันหน่อยนะ หุหุ
o13
ให้ปู่ธร เท่มาก
:กอด1:
ผิงก็มาตามอ่านเหรอจ๊ะ จุ๊บๆๆๆ ผิง คิดถึง หุหุ
-
:m5: :m5: วันนี้คงไม่ได้ลงเพิ่มนะครับ :m5: :m5:
แต่สัญญาว่าพรุ่งนี้จะเอามาลงให้ยาววววววววววววววเลยครับ
เตรียมแรงไว้อ่านได้เลย :teach:
เพิ่งกลับมาถึงบ้านไม่ไหวเพลียอะครับ
-
:m5: :m5: วันนี้คงไม่ได้ลงเพิ่มนะครับ :m5: :m5:
แต่สัญญาว่าพรุ่งนี้จะเอามาลงให้ยาววววววววววววววเลยครับ
เตรียมแรงไว้อ่านได้เลย :teach:
เพิ่งกลับมาถึงบ้านไม่ไหวเพลียอะครับ
คราบพี่นัท รับทราบ อุตส่าห์ดักรอนะเนี่ย หุหุ
ปล. ขอฟ้อง พี่นัทแอบไปเที่ยวมา เลยไม่เอาเรื่องมาลง อย่างนี้ต้อง :เตะ1: :angry2: :angry2: โทษฐานหนีเที่ยวและไม่ยอมชวน
:beat: :beat: :beat: :beat: ตบอีกฉาก
:angry2: :angry2: ไปเอามาลงเดี๋ยวนี้นะ
-
โดนข่มขู่อ่าครับ เลยต้องเอามาลง
ตอนนี้เป็นเป็นสองส่วนนะครับ ส่วนของคีย์ กับส่วนของธร
ตอนที่ 11.1 คิดถึง(ภาคคีย์)
ธรค่อยลืมตาขึ้นมา เขาพยายามปรับสภาพสายตาทันที เขามองเห็นเพดานสีขาวไม่คุ้นตา เขายกมือขึ้นมาขยี้ตาก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติที่แขน เขามองดูเป็นสายน้ำเกลือที่เจาะแขนเขาไว้นั่นเอง เขาเลยเริ่มมองไปรอบๆเห็นแดงนั่งหลับอยู่ข้างเตียงเขา
“แดง” ธรเรียกเบาๆ เพราะเขารู้สึกแสบคอมากตอนนี้
แดงรีบตื่นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียง
“นายตื่นแล้วหรอครับ” แดงรับถาม
“ขอน้ำผมหน่อย”
แดงพยุงธรนั่งขึ้นแล้วเอาน้ำมาให้ทันที หลังจากินน้ำแล้ว
“นี่ผมอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ธรสงสัย
“นายสลบไปนะครับ ตอนกลับบ้านผมเลยพามาส่งโรงพยาบาล” แดงบอก
“อืม แล้วพวกคีย์ละเป็นไรหรือเปล่า” ธรห่วงคีย์กลัวจะเป็นไรไปเหมือนกัน แดงรู้สึกเศร้านิดๆก่อนที่จะตอบ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ หลับอยู่นั่นไง” แดงชี้ให้ธรหันไปดูคีย์กับเต้ที่นอนหลับอยู่บนโซฟารับแขกในห้องพิเศษของโรงพยาบาล
ธรก็ได้แต่ยิ้มเมื่อเห็นภาพนั้น ก่อนหันมาคุยกับแดง
“ทุกอย่างคงเรียบร้อยนะ”
“ครับ ก็มีแต่นายที่ต้องเข้าโรงพยาบาล”
“แล้วทำไมไม่พากลับไปนอนบ้านกันละ” ธรถามแดงแล้วหันไปมองพวกคีย์
“กลับไปมาแล้วครับ แต่คุณสองคนยืนยันจะมานอนเฝ้านายนะครับ ผมว่ามนอนเฝ้าจริงๆนั่นแหละ” แดงบอก ทำเอาธรถึงกับหัวเราะออกมา เพราะทั้งสองนอนหลับสบายอยู่จริงๆ
“แดงพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะนอนต่อ”
ธรก็หลับอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะตื่นมาอีกทีตอนเช้า เขาก็เห็นคีย์นั่งมองหน้าเขาอยู่แล้ว
“ว่าไงลุง หน้าพี่มีอะไรหรือไง” ธรพูดทันทีที่เห็นแบบนั้น
“เปล่านี่ แค่ดูว่าปู่จะไหวไหม ยิ่งแก่ๆอยู่” คีย์บอกก่อนที่จะหลบสายตาไป
“โห นี่ตื่นมาก็โดนเลย” ธรยิ้ม
ธรกับคีย์นั่งคุยกันสักพัก กว่าเต้กับแดงจะตื่น พอตื่นเต้ก้เข้ามาหาธรทันที
“พี่ธรเป็นไงบ้างครับ ผมเป็นห่วงพี่แทบแย่” เต้รีบบอกเมื่อเดินมาที่ข้างเตียง
“อืม พี่ไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยววันนี้ก็กลับได้”
“คนเราเก่งกว่าหมอซะแล้ว ยังไม่ทันเจอหมอเลยบอกว่าจะกลับบ้านได้” คีย์พูดใส่
ตอนสายหมอก็ให้ธรกลับบ้านได้ เพราะเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่ร่างกายได้รับควันกับโดนความร้อนมากเกินไปเท่านั้นเอง มีแค่แผลโดนบาดกับแผลไฟไหม้นิดหน่อยเท่านั้นเอง จากนั้นทุดคนก็กลับมาที่บ้านไร่ พอเลี้ยวเข้ามาหน้าบ้านเห็นรถเก๋งจอดอยู่
“ไอ้คีย์รถพ่อเองป่าววะ” เต้ถามเมื่อสังเกตเห็น
“เออใช่ แต่ว่าพ่อมาทำไม” คีย์ทำท่าสงสัย
หลังจากที่ทั้งหมดเข้ามาในบ้าน สุเมธกับสุภานั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น คีย์วิ่งเข้าไปกอดสุภาทันทีที่เห็นหน้า
“คุณสุเมธมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” ธรถามหลังจากทักทายกันเสร็จแล้ว
“วันนี้ผมจะมาพาลูกชายผมกลับแล้วครับ” ธรทำหน้าตกใจทันทีที่ได้ยิน
“ทำไมหรอครับหรือว่าคิดว่าผมดูแลลูกคุณไม่ดี” ธรถามเหตุผลทันที
“ไม่ใช่หรอกครับ คือพวกผมคุยกันแล้วมันรบกวนคุณมามากเกินไปแล้ว อีกอย่างคีย์ต้องไปทำเรื่องเรียนต่อด้วยนะครับ” สุเมธบอกเหตุผล
“ผมคิดว่าจะสิ้นเดือนนี้ซะอีก”
“ยังไงก็ขอบคุณ คุณมากเลยนะครับที่ผ่านมา ผมรบกวนคุณเยอะเลย” สุเมธบอก
“ไม่เป็นไรครับ” ธรแบ่งรับเบ่งสู้
“พ่อต้องกลับวันนี้เลยหรอ” คีย์ถามพ่อเขาทันทีที่ได้ยิน
“อืม นี่พ่อก็ให้ป้าน้อยเก็บของเราขึ้นรถหมดแล้ว”
คีย์หน้าเศร้าลงทันที ธรก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่เพียงแต่เขาเก็บอาการได้ดีกว่าเท่านั้นเอง หลังจากคุยกันเสร็จสุเมธก้พาคีย์กับเต้กลับบ้าน ธรได้แต่ยืนมองคีย์นั่งรถออกไป คีย์แอบมองธรผ่านกระจกส่องหลังของรถ
หลังจากที่คีย์กลับบ้านไปแล้ว วันนี้ธรต้องกลับมากินข้าวคนเดียวเหมือนเดิม ธรรู้สึกว่าตอนนี้บ้านมันเงียบมาก ธรนั่งกินข้าวสักพักก็ขึ้นไปบนห้องนอนทันที เขาหยุดยืนมองห้องของคีย์แปบนึงก่อนเดินเข้าห้องตัวเองไป
คีย์กลับมาถึงบ้านก็เงียบลงไป เขาเดินเข้าห้องไปทันที คีย์ล้มตัวลงนอนบนที่นอนเมื่อเข้าห้องมาได้ ก่อนที่จะหลับไป เขาตื่นมาตอนเย็นตอนที่เต้มาเรียกให้ไปกินข้าว
เย็นนี้สุภาสั่งแม่ครัวทำกับข้าวเอาใจลูกชายเต็มที่ มีหมู ปลา ไก่ เต็มโต๊ะอาหาร คีย์ลงมานั่งกินข้าว สุภาตักปลาตักไก่เอาใจลูกชายของเขา แต่ตอนนี้คีย์กลับนึกถึงภาพที่ธรตักผัดผักมาให้เขามากกว่า เขารู้สึกแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เขาก้ไม่รู้ตัว ทำให้เขารู้สึกไม่อยากกินข้าวขึ้นมาทันที เขายังนึกว่าธรจะรู้สึกเหมือนเขาหรือเปล่า
คีย์กินข้าวได้สองสามคำ เขาก็ขอตัวขึ้นไปบนห้องนอนก่อน คีย์รู้สึกเหงายังไงบอกไม่ถูกตอนนี้ เขาไม่รู้สึกสนุกเหมือนที่อยู่บ้านไร่ของธรเลย นี่เขาเป็นอะไรกันแน่นะหรือว่าเขาไม่สบาย คีย์บอกกับตัวเอง
สองสามวันที่กลับบ้านมาคีย์ดูเงียบลงไปนิดหน่อย แต่เขาก็พยายาม ที่จะไม่ทำให้ใครสังเกตเห็น แต่มันก็ไม่พ้นสายต้าเต้เพื่อนซี้ของเขาอยู่ดี วันนี้คีย์ต้องเข้ากรุงเทพไปจัดการเรื่องเรียนมหา’ลัย แล้วส่งเต้กลับบ้านด้วย ตกลงคีย์ยอมเรียนมหา’ลัยต่อที่เมืองไทย แต่เต้กลับไปเรียนต่อ
“คีย์กูถามอะไรมึงหน่อย มึงต้องตอบกูจริงๆนะ” เต้ทำเสียงจริงจังถามคีย์ ตอนนี้ทั้งสองนั่งอยู่ด้านหลังของรถตู้เพื่อเข้ากรุงเทพฯ
“มึงมีเรื่องอะไรจะถามวะ ทำจริงจังไปได้” คีย์สงสัยเมื่อเห็นเต้ทำท่าทางจริงจัง
“เออ กูจริงจัง เพราะกูอยากรู้ความจริง” เต้จ้องหน้าคีย์
“เออ มีอะไรก็ว่ามา” คีย์อยากรู้สิ่งที่เต้จะถาม
“ตกลงมึงชอบพี่ธรเขาใช่ไหมวะ”
คีย์ตกใจเล็กน้อยที่เต้ถามเรื่องนี้ “เฮ้ย มึงถามอะไรวะ มึงก็รู้อยู่ทำไมกลัวกูแย่งมึงหรือไง” คีย์บอกปัด
“เฮ้ย เอาจริงๆดิวะ กูซีเครียดนะมึง” เต้ทำหน้าจริงจัง จนคีย์ต้องหยุดทำเป็นเล่น
“กูจะไปชอบเขาได้ไงวะ มึงก็รู้นี่หว่าว่ากูกับเขาถูกกันที่ไหน” คีย์ยังไม่ยอมรับ
“แต่กูว่าไม่ใช่ว่ะ กูดูท่าทางมึงกูก็รู้แล้ว”
“เป็นอะไรของมึงวะ กูบอกว่าไม่ก็ไม่ดิ” คีย์ยืนยันแต่เขาก็เริ่มสับสนในความคิดของตัวเอง
“เออ ตามใจมึง มึงถามใจตัวเองแล้วกัน แต่ระวังช้าไปนะโว๊ยแล้วจะหาว่าเพื่อนไม่เตือน” เต้ยิ้มกวนๆ
“มึงกลัวกูแย่งปู่หรือไง” คีย์ยังติดเรียกธรว่าปู่ตลอด
“ถ้าเป็นมึงกลัวไม่ว่าหรอก เพราะเดี๋ยวกูก็กลับไปเรียนแล้ว ดีกว่ายกให้คนอื่น แต่ปีหน้ากูกลับมากูจะขอคืนนะโว๊ย” เต้หัวเราะออกมา คีย์ตบหัวเพื่อนเบาๆ
รถตู้ของคีย์มาส่งเต้ที่บ้านเขาก่อน
“ไอ้คีย์มึงรีบๆยอมรับซะเถอะว่ะ ว่าชอบพี่ธรเดี๋ยวหมาคาบไปแดกจะหาว่ากูไม่เตือน” เต้หันมาบอกก่อนที่จะลงรถไป คีย์ทำท่าจะถีบส่งเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่เต้ระวังตัวจึงรีบลงจากรถได้ทัน
“รีบๆนะมึงเชื่อกู” เต้หันมาบอกอีกที หลังลงจากรถไปแล้ว
“เออ มึงรีบไปเลยป่ะ” คีย์ไล่เต้ด้วยความรำคาญ
“เดี๋ยวกูจะติดต่อมาบ่อยๆแล้วกัน” เต้บอกก่อนที่จะปิดประตูรถให้
หลังจากที่ส่งเต้แล้วคีย์ก็มาถึงบ้านป้าที่กรุงเทพ สุเมธตกลงให้คีย์มาอยู่บ้านพี่สาวเพราะใกล้กับมหา’ลัย แล้วเขาก็รู้ว่าพี่สาวเขารักลูกชายเขามากเช่นกัน คีย์เรียนที่มหา’ลัยเอกชนที่มีชื่อเรื่องภาษา เพราะที่บ้านไม่อยากให้เขาลืมภาษาตอนอยู่เมืองนอก
หลังจากเต้กลับไปแล้วคีย์ยิ่งรู้สึกเหงายิ่งกว่าเดิม คีย์มาอยู่บ้านป้าที่ตามใจเขามากเหมือนกัน ผ่านมาไม่กี่อาทิตย์คีย์ก็กลับไปมีนิสัยเหมือนอย่างเดิมอีก แต่ดูเหมือนตอนนี้จะยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำในเรื่องหาเรื่องคนอื่น
เปิดเรียนคีย์ต้องเข้ามาเรียนที่ใหม่ เจอกับเพื่อนใหม่ๆมากมาย แต่เขาก็ยังทำตัวเข้ากับคนอื่นได้ยาก อาจจะด้วยท่าทางที่กวนนิดๆของเขาก็ได้ ทำให้คนอื่นไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้
“ขอโทษนะ นายชื่ออะไรเราชื่อพงษ์” เด็กหนุ่มคิ้วเข้มตาคม เข้ามาทักเขา คีย์หันไปมองหน้าแล้วเฉยๆ
“ตกลงนายจะไม่บอกชื่อกับเราใช่ไหม” พงษ์ถามต่อ คีย์หันมามองหน้า
“ชื่อคีย์ พอใจหรือยัง” คีย์หันไปบอก ก่อนเดินไปหาที่นั่งในห้อง
คีย์เลือกที่นั่งด้านหลังเพราะเขาไม่ค่อยอยากเรียนเท่าไหร่ ตอนนี้คีย์รู้สึกคิดถึงตอนที่อยู่ในไร่ของธรมากขึ้นไปอีก หรือว่าเขาจะชอบธรจริงๆอย่างที่เพื่อนเขาบอกนะ แต่เขาก็ยังไม่ยอมรับความจริงข้อนี้ เขากลับคิดว่าคงเพราะไม่มีใครที่ทำให้เขาสนุกได้มากกว่า
คีย์เลือกที่จะมานั่งกินข้าวคนเดียว เพราะตอนนี้เขายังไม่ได้สนิทกับใคร ตอนนี้คีย์กินผักได้ทุกอย่างแล้ว เพราะอย่างน้อยการกินผักก็ทำให้เขาหายคิดถึงธรได้ เพราะเขาจะนึกทุกครั้งว่าธรเป็นคนตักให้
“ขอนั่งด้วยคนนะ” พงษ์คนที่ทักเขาเมื่อตอนเข้าเรียนมานั่งตรงข้าม
คีย์ไม่ได้ตอบก้มหน้าก้มตากินข้าวของเขาต่อไป พงษ์พยายามชวนคีย์คุยเรื่องต่างๆ แต่คีย์ก็แค่ตอบว่า “อืม” เท่านั้นเอง เพราะเขายังไม่อยากสนิทกับใครตอนนี้
หลายวันที่เปิดเรียนมาพงษ์พยายามเข้ามาตีสนิทกับคีย์ตลอด พงษ์จะคอยตามถามตามไปด้วยในที่ๆคีย์ไป
“นี่ถามจริงๆเถอะ ตามอยู่ได้ไม่เบื่อหรือไง” คีย์หันไปถามเมื่อเห็นพงษ์เดินเข้ามานั่งข้างๆเขา
“ไม่เบื่อ ก็เราอยากสนิทกับนายไง” พงษ์ยิ้ม
“แต่เราไม่” คีย์บอกหน้าตาเฉย แต่พงษ์ก็ไม่สนใจที่คีย์พูด
พงษ์ตามตื้อคีย์ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา จนคีย์เริ่มที่จะรำคาญเพราะเขาไม่ค่อยชอบอดทนกับเรื่องแบบนี้มากเท่าไหร่ นี่ถ้าเป็นสมัยก่อนที่จะไปอยู่กับธร ปานนี้พงษ์คงโดนคีย์ต่อยไปแล้ว
คีย์พยายามเลี่ยงที่จะเจอกับพงษ์ให้มากที่สุด เพราะเขาไม่อยากมีเรื่องด้วย และรำคาญกับท่าทางของพงษ์ วันนี้เขาหาที่นั่งคนเดียวเงียบได้แล้ว ระหว่างที่เขาก้มหน้าคิดถึงเรื่องในไร่เพลินๆ
“ขอโทษนะครับ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”
“เมื่อไหร่จะเลิกตามซักที” คีย์บ่นทั้งที่ไม่เงยหน้ามอง เขาคิดว่าคงเป็นพงษ์
“นี่จะไม่ยอมให้ผมนั่งจริงๆหรอครับ” เสียงเดิมยังถามซ้ำ
แต่ตอนนี้คีย์รู้สึกคุ้นๆกับเสียงนี้มาก มันคล้ายๆเสียงของคนที่เขาแอบคิดถึงบ่อยๆ หรือว่าเขาจะคิดถึงมากเกินไปทำให้หูเพี้ยนไปเองก็ได้ คีย์คิดในใจ
“ตกลงจะให้ผมนั่งไหมครับ” เสียงเดิมยังรอคำตอบอยู่
แต่คีย์กลับมั่นใจมากขึ้นว่าเขาไม่ได้หูฝาดแน่นอน นี่ต้องเป็นเสียงคนที่เขากำลังคิดถึง เขาจึงรีบเงยหน้าขึ้นมามองหาเจ้าของเสียงทันที
“ปู่ ปู่มาได้ไง” คีย์รีบทักทันที ตอนนี้เขารู้สึกดีใจมากอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เห็นหน้าธรอีกครั้ง เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“ก็มาทำธุระเลยแวะมา ได้ข่าวว่าแถวนี้มีเด็กมีปัญหา” ธรพูดแล้วอมยิ้ม
“ใคร ใครมีปัญหา ถ้าจะมีปัญหาก็ตอนนี้นะแหละ” คีย์ยังยิ้มอย่างมีความสุขออกมา
“ก็ยังซ่าได้เหมือนเดิมนี่ แล้วใครบอกเราเงียบลงไปนะ” ธรเอามือขยี้หัวคีย์เบาๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคีย์คงรำคาญแล้วปัดมือออกทันที แต่ตอนนี้คีย์กลับรู้สึกดีมากๆ แต่ทำไมเขาต้องดีใจมากขนาดนี้ด้วยนะที่เจอกับธร คีย์บอกกับตัวเองแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เขาดีใจน้อยลง
“ว่าแต่ปู่เถอะ มาทำธุระอะไรถึงมาหาผมได้ หรือว่ามาหาใครในนี้” คีย์แอบลุ้นคำตอบในใจ
“อืม ก็ใช่นะพี่ตั้งใจมาหาคนบางคน” ธรบอก คีย์ทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที
“แล้วปู่มาหาใคร” คีย์ทำเสียงไม่พอใจ
“ลุงอย่ารู้เลยดีกว่านะ” ธรตอบ
“ไม่อยากบอกก็ไม่อยากรู้” คีย์ทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจกลับอยากรู้มากๆ
ธรชวนคีย์ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ธรพาคีย์ไปนั่งกินข้างที่ร้านแถวมหา’ลัย หลังกับข้าวมาเขาตักกับข้าวให้คีย์เหมือนเดิม
คีย์แอบยิ้มเพราะเขารู้สึกเหมือนตอนที่อยู่บ้านไร่ นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่เขาคิดถึงตลอดเวลากินข้าวตลอดเดือนที่ผ่านมานี้ แต่ตอนนี้มันเป็นความจริงแล้ว
ธรกับคีย์กินข้าวกันเสร็จธรก็ไปส่งคีย์ที่มหา’ลัย ก่อนที่คีย์จะลงจากรถ
“ไม่อยากรู้จริงๆหรอว่าพี่มาหาใคร” ธรหันไปถามคีย์เรื่องที่คุยค้างไว้
“ไม่อยากรู้แหละ” คีย์ทำไม่สนใจ
“แต่พี่อยากบอกนี่” ธรยิ้มๆ คีย์หันมามองหน้า
“อยากบอกก็บอกมาสิ”
“ก็พี่มาหาลุงไง พี่แค่อยากเจอลุง แต่ลุงคงไม่อยากเจอหน้าพี่ละมั้ง” ธรแกล้งทำหน้าเศร้า
“ใครจะอยากเจอล่ะ” คีย์ยิ้มหน้าบานเลยตอนนี้ ธรก็สังเกตเห็นได้
คีย์ลงจากรถเพื่อจะไปเข้าเรียนต่อ ก่อนที่คีย์จะหันหลังเดินไปเรียน
“ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่นะ” ธรตะโกนบอก ก่อนขับรถออกไป
คีย์งงกับที่ธรพูด เพราะเขาไม่เคยมีเบอร์ของธรมาก่อน ถ้ามีเขาคงโทรไปหาเรื่องคุยกับธรตั้งนานแล้ว แล้วอยู่ๆทำไมธรพูดแบบนั้น หรือว่าตอนที่เขาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เมื่อคิดได้แล้วคีย์ก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
ปู่สุดหล่อ
080xxxxxxxxx
ธรเมมชื่อพร้อมเบอร์ใส่ไว้ให้ที่เครื่องของคีย์
คีย์ยิ้มออกมาทันที ตอนนี้เขาอารมณ์ดีมาก เขายิ้มแย้มต่างต่างจากทุกวัน พอเขาเดินเข้ามาในห้องพงษ์ก็ทักทันที
“คีย์วันนี้ไปกินข้าวที่ไหนมา เราตามหาไม่เจอเลย” พงษ์ถาม
“ออกไปกินข้าวข้างนอกมา” คีย์ตอบพร้อมกับหันไปยิ้มให้ นี่เป็นครั้งแรกที่คีย์ยิ้มให้พงษ์ พงษ์แปลกใจมาก
คีย์เดินไปนั่งหลังห้องเหมือนเดิม ก่อนที่พงษ์จะเดินตามมานั่งข้างๆ วันนี้คีย์ไม่รู้สึกรำคาญพงษ์เหมือนทุกวัน คีย์ชวนพงษ์คุยเสียอีกต่างหากวันนี้ ทำเอาพงษ์กับคีย์ว่าเกิดอะไรขึ้น
ระหว่างนั่งเรียนคีย์แอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบ่อยๆ ตอนนี้เขาแค่เห็นโทรศัพท์เขาก็ยิ้มออกมาแล้ว คีย์อารมณ์ดีตลอดทั้งเย็นจนกลับมาที่บ้าน
คีย์กำลังอาบน้ำแต่งตัว เสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นมา เขาหยิบมารับโดยไม่ได้ดูชื่อ
“ใครอะ” คีย์รับสาย
“โห รับโทรศัพท์ไม่เพราะเลย” เสียงปลายสายบ่น
“แล้วใครน่ะ” คีย์ถามย้ำ
“แล้วไม่ได้ดูชื่อก่อนรับหรือไง” ปลายสายยังบ่นต่อ
คีย์เลยหยิบออกมาดู เห็นเป็นชื่อธรเขายิ้มทันทีรีบกลับปพูดโทรศัพท์
“โทรมาทำไมปู่” คีย์ถามแต่ก็ดีใจ
“ไม่มีอะไรแค่อยากได้ยินเสียง แค่นี้นะ” ธรรีบวางสายไป
คีย์ยิ้มก่อนที่จะล้มตัวลงบนที่นอนอย่างมีความสุข
....................................
-
ย๊ากกกกกกกกกกก จองพื้นที่ไว้ก่อน อ่านเสร็จค่อยมา ว่ากันทีหลัง หุหุ
+1 ให้ดัวะ เห็นในในความขยัน หุหุ
อ่านละ หุหุ สงสัยพงษ์ ต้องมาจีบคีย์แน่เลย
-
อันนี้เป็นส่วนของธรตั้งแต่ตอนที่แยกกับคีย์นะครับ
ตอนที่ 11.2 คิดถึง(ภาคธร)
“ขอบคุณมากนะคุณธรที่ช่วยดูแลลูชายผม” สุเมธบอกธรก่อนพาคีย์กับเต้กลับบ้านไป
ธรยืนมองส่งคีย์นั่งรถออกไปจนลับสายตา ตอนนี้เขารู้สึกใจหายยังไงบอกไม่ถูก เพราะตอนนี้เขารู้ใจของตัวเองแล้ว เขารู้ตัวแล้วว่าเขานั้นชอบคีย์ แต่เขายังไม่ทันที่จะบอกเรื่องนี้กับคีย์ เขาก็ต้องแยกจากกันซะก่อน
ธรนั่งกินข้าวเย็นด้วยอารมณ์ที่เหงามาก จนทำให้เขาไม่มีความรู้สึกอยากกินข้าว เขาเลยขึ้นไปนอนบนห้องเพื่อพักผ่อน ธรอยากรู้ว่าตอนนี้คีย์จะรู้สึกอย่างไร จะรู้สึกเหมือนเขาตอนนี้หรือเปล่า
เช้าอีกวันที่เขาตื่นขึ้นมาแล้วต้องกินข้าวคนเดียว เขามองไปที่นั่งของคีย์ที่เขาต้องเห็นทุกเช้า ถึงจะเป็นเวลาไม่นานที่คีย์มาอยู่กับเขาแต่ก็ทำให้เขาชินซะแล้ว ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคิดถึงคีย์แบบนี้นะ ธรเฝ้าคิดในใจ
ตั้งแต่วันที่คีย์จากไปธรก็ทำงานเยอะขึ้นกว่าเดิม เขาหวังว่าทำงานเยอะๆจะทำให้เขาคลายความคิดถึงลงได้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้ช่วยเขาเท่าไหร่ ทำให้เขายิ่งโหมทำงานให้เยอะกว่าเดิม สมองของเขาจะได้ไม่มีเวลาคิดเรื่องคีย์
“นพแกว่านายเราโหมงานหนักไปไหมวะช่วงนี้” แดงถามเพื่อนซี้ ตอนนี้แดงทำใจเรื่องธรได้แล้ว ธรก็กลับมาดีกับเขาเหมือนเดิม แต่แดงก็ยังเป็นห่วงธรตลอดเวลาเหมือนเดิม
“เออ ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ตั้งแต่นายน้อยกลับบ้านไปนะ นายก็เอาแต่ทำงานทุกวันเลย” นพตั้งข้อสังเกต
“ข้าละเป็นห่วงกลัวนายจะแย่จริงเลยว่ะ”
“นายเราไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอก พวกเราไปช่วยนายดีกว่า”
ตลอดเวลาที่ผ่านมาพอถึงเวลากินข้าวที่ไรธรจะนึกถึงคีย์ทุกครั้งไป เขาจะยืนมองหน้าห้องนอนที่คีย์เคยนอนก่อนเข้าห้องตัวเองทุกครั้ง นับวันเขากลับยิ่งรู้สึกคิดถึงคีย์มากขึ้นทุกวัน คิดถึงท่าทางต่างของคีย์
วันนี้ธรต้องไปงานกินเลี้ยงในตัวจังหวัด
“อ่าวคุณธรเป็นไงบ้าง ผมไม่ได้ไปเยี่ยมเลยตั้งแต่วันนั้น” สุเมธทักธรเมื่อเจอกันในงาน
“สวัสดีครับคุณสุเมธ ผมสบายดีครับ” ธรยิ้มพร้อมกับทักตอบ
“ยังไงผมก็ต้องขอบใจเรื่องลูกชายผมจริงๆนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจ แต่ว่าตอนนี้คีย์เป็นยังไงบ้างครับ” ธรถามข่าวคราวของคีย์
“จะว่าไงดีละ มันก็ทำตัวดีขึ้นแหละนะ แต่มันดูเงียบลงไปหน่อย ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมหรือว่าเพราะผมให้มันกลับมาเรียนเมืองไทยก็ไม่รู้” สุเมธทำหน้ากังวล
“คงไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกครับ เขาคงเหงามั้งครับก็เต้ไม่อยู่แล้ว เดี๋ยวเรียนไปมีเพื่อนใหม่เขาก็ดีขึ้นเองแหละครับ”
“อืม ผมก็คิดอย่างนั้น” สุเมธทำสีหน้าดีขึ้นนิดหน่อย
“แล้วคุณตกลงให้คีย์เรียนที่ไหนหรอครับ” ธรถาม
“ก็ที่ xxxxxxxxxxxx มันใกล้บ้านพี่สาวผมด้วย”
ธรคุยกับสุเมธสักพักก่อนทีจะไปทักทายคนอื่นๆต่อ ธรดีใจที่ได้รู้ข่าวคราวของคีย์บ้างตอนนี้
“แดงเดี๋ยวผมฝากดูบ้านสักสองสามวันนะ” ธรบอกแดงที่ขับรถกลับมาให้
“นายจะไหนหรอครับ” แดงสงสัย
“ผมว่าจะไปหาพ่อกับแม่ที่กรุงเทพฯสักหน่อย แล้วจะแวะทำธุระด้วยเลย” ธรบอก
แดงก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ธรกลับมาถึงบ้านก็เตรียมเก็บข้าวของทันที ตอนนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะไปหาคีย์ เขาอยากเจอหน้าคีย์อีกสักครั้งก็ยังดี แต่ถ้าคีย์มีท่าทางไม่อยากเจอเขาอีกเขาจะได้ตัดใจ เขาเลยถือโอกาสนี้ไปเยี่ยมพ่อกับแม่ด้วยซะเลย
ธรสั่งงานแดงกับนพจนเป็นที่เรียบร้อยแล้วถึงออกเดินทาง เขาเดินทางมาถึงบ้านเขาที่กรุงเทพฯก็เกือบเย็น ตอนเช้าเขาไปทำธุระเรื่องไร่ แต่เขาก็รีบทำเพื่อให้เสร็จเร็ว เพราะเขาอยากเจอคนบางคนเต็มที่แล้ว
หลังจากเสร็จงานแล้วธรก็มาตามหาคีย์ที่มหา’ลัย เขาเดินตามหาจนเกือบทั่วก็เห็นคีย์หลบมุมนั่งก้มหน้าซบลงกับแขนบนโต๊ะอยู่
“ขอโทษนะครับ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ” ธรแกล้งถาม
“เมื่อไหร่จะเลิกตามซักที” คีย์บ่นทั้งที่ไม่เงยหน้ามอง
“นี่จะไม่ยอมให้ผมนั่งจริงๆหรอครับ” ธรถามซ้ำพลางอมยิ้ม
“ตกลงจะให้ผมนั่งไหมครับ” ธรถามซ้ำอีกเมื่อเห็นคีย์ยังก้มหน้าอยู่
แต่ตอนนี้มันได้ผลขึ้นมาแล้ว เพราะคีย์เงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วตอนนี้ เขารีบยิ้มให้คีย์
“ปู่ ปู่มาได้ไง” คีย์รีบทักทันที
“ก็มาทำธุระเลยแวะมา ได้ข่าวว่าแถวนี้มีเด็กมีปัญหา” ธรพูดแล้วอมยิ้ม
“ใคร ใครมีปัญหา ถ้าจะมีปัญหาก็ตอนนี้นะแหละ” คีย์ยังยิ้มอย่างมีความสุขออกมา
“ก็ยังซ่าได้เหมือนเดิมนี่ แล้วใครบอกเราเงียบลงไปนะ” ธรเอามือขยี้หัวคีย์เบาๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคีย์คงรำคาญแล้วปัดมือออกทันที แต่ตอนนี้กลับไม่ทำ
“ว่าแต่ปู่เถอะ มาทำธุระอะไรถึงมาหาผมได้ หรือว่ามาหาใครในนี้” คีย์ถาม
“อืม ก็ใช่นะพี่ตั้งใจมาหาคนบางคน” ธรบอก คีย์ทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที
“แล้วปู่มาหาใคร” คีย์ทำเสียงไม่พอใจ
“ลุงอย่ารู้เลยดีกว่านะ” ธรตอบ
“ไม่อยากบอกก็ไม่อยากรู้” คีย์ทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจกลับอยากรู้มากๆ
ธรชวนคีย์ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ธรพาคีย์ไปนั่งกินข้างที่ร้านแถวมหา’ลัย หลังกับข้าวมาเขาตักกับข้าวให้คีย์เหมือนเดิม ธรกินข้าวอย่างมีความสุขครั้งแรกในระยะเวลาที่ผ่านมา เขากินข้าวไปมองหน้าคีย์ไปตลอดเวลา
“เดี๋ยวผมขอตัวไปล้างมือก่อนนะ” คีย์บอกหลังกินข้าวเสร็จ
ธรเห็นคีย์วางมือถือทิ้งไว้ที่โต๊ะ เขาจึงหยิบขึ้นมาดู อืมเขายังไม่มีเบอร์คีย์นี่นะ เขาคิดได้เขาก็กดเบอร์เขาที่เครื่องคีย์ก่อนโทรออก หลังจากที่เขาได้เบอร์ของคีย์แล้วเขาก็เมมชื่อของเขาลงไปในเครื่องคีย์ทันที
ธรกับคีย์กินข้าวกันเสร็จธรก็ไปส่งคีย์ที่มหา’ลัย ก่อนที่คีย์จะลงจากรถ
“ไม่อยากรู้จริงๆหรอว่าพี่มาหาใคร” ธรหันไปถามคีย์เรื่องที่คุยค้างไว้
“ไม่อยากรู้แหละ” คีย์ทำไม่สนใจ
“แต่พี่อยากบอกนี่” ธรยิ้มๆ คีย์หันมามองหน้า
“อยากบอกก็บอกมาสิ”
“ก็พี่มาหาลุงไง พี่แค่อยากเจอลุง แต่ลุงคงไม่อยากเจอหน้าพี่ละมั้ง” ธรแกล้งทำหน้าเศร้า
“ใครจะอยากเจอล่ะ” คีย์ยิ้มหน้าบานเลยตอนนี้ ธรก็สังเกตเห็นได้
คีย์ลงจากรถเพื่อจะไปเข้าเรียนต่อ ก่อนที่คีย์จะหันหลังเดินไปเรียน
“ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่นะ” ธรตะโกนบอก ก่อนขับรถออกไป
ธรกลับมาพักผ่อนที่บ้าน หลังกินข้าวเย็นเขาคิดถึงคีย์อีกแล้ว เขาเพิ่งคิดได้ว่าเขาเพิ่งได้เบอร์คีย์มานีนา เขาเลยต่อสายทันที
“ใครอะ” คีย์รับสาย
“โห รับโทรศัพท์ไม่เพราะเลย” ธรบ่นทันทีที่ได้ยินคีย์พูด
“แล้วใครน่ะ” คีย์ถามย้ำ
“แล้วไม่ได้ดูชื่อก่อนรับหรือไง”
คีย์เงียบไปนิดนึง ก่อนที่จะพูดต่า
“โทรมาทำไมปู่” คีย์ถามแต่ก็ดีใจ
“ไม่มีอะไรแค่อยากได้ยินเสียง แค่นี้นะ” ธรรีบวางสายไป
ธรนอนยิ้มบนที่นอนอย่างมีความสุข
เสียงริงโทนเพลงลูกทุ่งของธรดังขึ้นหลังจากว่างสายจากคีย์สักพัก เขาหยิบขึ้นมาดูชื่อเป็นคีย์โทรมา
“มีอะไรหรอลุง” ธรสงสัยเพราะเขาเพิ่งว่างสายจากคีย์เมื่อกี้เอง
“ก็ไม่มีอะไรแค่อยากได้ยินเสียงเหมือนกัน แค่นี้นะ” คีย์รีบพูดแล้วก็วางสายไปทันที
ธรยิ้มกว้างมากขึ้นอีกทันที
.................................
ปล.ตอนหน้าจะพาไปหวานๆกันซะหน่อยนะครับ
-
เหมือนกันครับ มาแสดงตัวไว้ก่อน(หึ ไม่ทันคนแรก) เด๋วค่อยอ่าน
ปล.ฝนตกหนักมากๆ พี่นัทอย่าตากฝนนะครับ เดี๋ยวเปียก
-
key r u sure that u dont know ur feeling?
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอกรีดร้องอย่างโหยหวนก่อนเลย...ชอบอ่ะ...เป็นสองตอนที่ชอบมาก ๆ ๆ ๆ ๆ >/////////<
ในที่สุดก็รู้ใจตัวเองกันสักทีนะ...ว่ารู้สึกยังไงกับอีกฝ่ายกันแน่ ทั้งพี่ธรและน้องคีย์
นี่แหล่ะนะที่เค้าว่า "ความเหงาทำให้เรารู้ใจตัวเอง...ความคิดถึงทำเราให้รู้ว่าใครสำคัญ"
ยังดีที่น้องเต้ยอมถอยให้น้องคีย์...(แม้ว่าจะชั่วคราว) แถมยังทำให้แง่คิดกะน้องคีย์อีก
ชอบตอนที่เค้าโทรศัพท์หากันอ่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกก...หวานไปมั้ย????
แต่ถึงจะหวานยังไงเค้าก็รับได้นะ...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด...เริ่มจีบกันแล้วอ่ะ
หลังจากนี้หวังว่าจะมีแต่เรื่องหวาน ๆ มาทำให้มดเดินขบวนมาวิ่งเล่นบนคอมเค้านะ...อิอิ
จะรออ่านฉากหวาน ๆ นะฮะ....+1 ให้ไรท์เตอร์ด้วยฮับป๋ม XD
-
กรี๊ดหวานนนนนนนนนนนนน
-
เริ่มหวานแล้ว :impress2:
+1
-
อร๊ายยย ปู่กับลุงแอบหวานกันแล้วววววววววววว >.<
-
หวานนนนกันมร๊ากกกกกมาก :o8:
เขินแทน555+
-
ขอให้ลงเอยกันด้วยดีนะค่ะ แค่บอกว่ารักแค่เนี๊ยก็พูดกันไม่ได้ ปากหนักกันจริง ๆ เชียว :เฮ้อ:
-
ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะหวานกันแล้ว ปลัดโอห์ม กับ พงษ์ ขัดขวางที อย่าให้เค้ารักกันได้ :z10: :z10: เด๊ว จะจบเร็ว หุหุ
------------------------
หลักฐาน หุหุ
nataxiah:
555 พี่เพิ่งถึงบ้านเอง
19 May, 2010, 01:29:25 AM
nataxiah:
ป่าวอ่าไปเที่ยวมาคร้าบ
19 May, 2010, 01:30:45 AM
-------------------------
มีเรื่องต้องสะสรางกันนะพี่นัท หุหุ (เมื่อคืนเน็ตผมตัดไปก่อนหรอก หุหุ) แนะนำชนิดปืนให้กาล ได้ดีมาก :z4:
--------------------------------------------
พี่นัท ผมให้ :fcuk:
ปล.นอนดึกมากไม่ดีนะพี่นัท อายุก็ไม่ใช่น้อยๆละ กระดูกกระเดี๊ยวมันก็ไม่เหมือนเดิมละ ไงก็ดูแลสุขภาพด้วยละกัย หุหุ ดูแลแทนคนทางบ้านซะหน่อย หุหุ
-
วันนี้ไม่ได้ลงนะครับ :monkeysad:
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะลงให่แน่นอนสัญญาครับ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก ป๋า มาดันกระทู้
-
รอไม่ไหวคร้าบ อยากอ่านแล้วคร้าบ
-
อ่านถึงหน้าสามแล้วค่า
เริ่มเรื่องทำให้นึกถึงอดีตเมื่อตอนเด็กๆ
ปัจจุบันไปต่างจังหวัดคงไม่ได้มีโอกาสสัมผัสบรรยากาศแบบนั้นอีกแล้ว
ทุกอย่างเข้าสู่ความเจริญ มีแต่รีสอร์ท
และโรงแรม
:pig4: :pig4:
-
ได้อีก
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองแต่ละคน อิอิ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หูย ! รักกันเเล้ว :}
-
เมื่อวานไปเฝ้าไข้เพื่อน เลยไม่ได้มาลงนะครับ
แต่ว่าหมอที่ดูแลเพื่อนผมอะ น่ารักโคตรสงสัยมันแกล้งป่วยแน่ๆ :laugh:
ตอนที่ 12 หวานหวาน
วันนี้ธรดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ คงเพราะเมื่อวานเขาได้เจอคีย์ พร้อมกับเริ่มเข้าใจกันมากขึ้นแล้ว เขาไปติดต่อเรื่องการจัดอบรมตั้งแต่เช้า กว่าจะเสร็จก็บ่ายเข้าไปแล้ว ที่แรกเขากะจะไปหาคีย์ก่อน แต่ตอนนี้คงไม่ทันเพราะเขาต้องกลับบ้านไร่วันนี้เลย
“ลุงกินข้าวยัง” ธรต่อสายโทรศัพท์หาคีย์
“กินแล้ว นี่มันบ่ายแล้วนะ ใครจะยังไม่กินล่ะ”
“โห พูดกันดีๆบ้างไม่ได้หรือไงนะลุงน่ะ” ธรบ่น
“แล้วมีอะไร โทรมาทำไม” คีย์ถาม แต่แอบยิ้มหน้าแป้นเชียว
“ไม่มีอะไร พี่แค่จะบอกว่าจะพี่กลับบ้านไร่วันนี้นะ”
“แล้วมาบอกทำไมอ่ะ”
“ก็แค่อยากให้รู้ไว้เท่านั้นเอง งั้นแค่นี้นะพี่ขับรถอยู่” แล้วธรก็วางสายไป
จริงๆแล้วไม่มีอะไรมาเขาก็แค่อยากคุยกับคีย์เท่านั้นเอง เขามุ่งหน้ากลับบ้านไร่ทันที เพราะงานคงรอเขาอยู่อีกเยอะมาก
....................
“ใครโทรมาหรอคีย์ นั่งยิ้มคนเดียวก็ได้” พงษ์ทักเมื่อเห็นท่าทางของคีย์
“เปล่าไม่มีอะไรหรอก แต่ว่าเมื่อกี้คุยเรื่องรายงานถึงไหนแล้วนะ” คีย์เปลี่ยนเรื่องคุยทันที เพราะเขารู้สึกอายนิดๆที่คนอื่นสังเกตุเห็นท่าทางของเขา
ตั้งแต่เมื่อวานคีย์คุยกับพงษ์เยอะขึ้น จนพงษ์เองก็แปลกใจเหมือนกัน แต่เขาก็ไม่ได้สนแค่มันทำให้เขาสนิทกับคีย์ได้ก็พอแล้ว
“คีย์พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันป่ะ” พงษ์ชวนคีย์เมื่อทำรายงานกันเสร็จแล้ว
“ไม่อ่ะ ขึ้เกียจ” คีย์ตอบสั้น พงษ์ทำหน้าเสียดาย
“อืม งั้นเจอกันวันจันทร์นะ”
หลังจากแยกย้ายกันกับเพื่อนๆ คีย์ก็กลับมาที่บ้าน หลังจากินข้าวกับป้าของเขาเสร็จ เขาก็ขอตัวขึ้นไปบนห้องแล้วล้มตัวนอนลงบนที่นอนทันที
คีย์นอนคิดถึงว่าตอนนี้ธรจะกลับถึงบ้านไร่หรือยังนะ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่เขากลับนอนมองมันอยู่อย่างนั้น
“ไม่โทรไปหรอกเดี๋ยวจะหาว่าเราคิดถึง” คีย์พูดกับตัวเองที่มองชื่อธรในมือถือ ก่อนที่เขาจะวางมันลง
คีย์นอนกลิ้งไปมาบนที่นอน ในหัวก็คิดแต่ว่าธรจะถึงบ้านหรือยัง แล้วธรจะโทรมาหาเขาหรือเปล่าคืนนี้ เขาคิดแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาดูอีกครั้ง ก่อนที่จะวางมันลงที่เดิม
“ปู่บ้า ทำไมไม่โทรมาอีกนะ ถึงบ้านหรือยังก็ไม่รู้ หรือว่าเราจะโทรไปถามดี” คีย์บ่นกับตัวเอง ก่อนที่จะหยิบมือถือมาไว้ในมืออีกครั้ง
คีย์นอนมองมือถือในมือตัวเองสักพัก แล้วก็วางลงกลับไปอีก เขาคิดว่าถ้าโทรไปเดี๋ยวธรจะได้ใจกว่านี้ แต่เขาก็ข่มอารมณ์ที่จะคิดถึงธรไม่ได้ เขาเอาหมอนขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้
เสียงริงโทนเพลง password486 ของเขาดังขึ้นมา คีย์รีบหยิบมือถือมาดูชื่อทันที
“ปู่สุดหล่อ” คีย์ยิ้มออกทันทีที่เห็นชื่อนี้
“มีอะไรปู่ โทรมาทำไม” คีย์แกล้งถาม
“ถ้าไม่มีอะไรพี่โทรหาไม่ได้หรือไงลุง ลุงจะนอนหรือยัง”
“ยังกำลังนอนเล่นอยู่ แล้วโทรมาทำไม”
“ก็ไม่มีอะไรแค่โทรมาเฉยๆ พี่อยากคุยกับลุงแค่นั้นเอง” คีย์ยิ้มกว้างเลยตอนนี้
“แล้วใครเขาอยากคุยกับปู่อ่ะ” คีย์แกล้งพูด แต่จริงๆเขาดีใจมากๆ
“ลุงไม่อยากคุยกับพี่หรอ งั้นพี่วางสายก็ได้นะ” ธรทำเสียงเศร้า
“เดี๋ยวดิปู่ จะคุยอะไรก็คุยดิ” คีย์รีบพูดออกมาทันที
“อ่าว ก็ลุงบอกไม่อยากคุยนี่นา” ธรแกล้งงอน
“ถ้าไม่อยากคุยแล้วจะรับหรอ” คีย์เผลอพูดออกไป เขาเขกหัวตัวเองที่เผลอพูดออกไป
ธรยิ้ม “วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง มีเพื่อนหรือยัง”
“ก็เรื่อยๆนะ เพื่อนนะมีแล้ว ว่าแต่ปู่เถอะถึงบ้านนานหรือยัง”
“พักใหญ่ๆได้แล้ว นี่กำลังเตรียมตัวนอน เลยโทรหาลุงก่อน”
“เดี๋ยวผมก็จะนอนแล้วเหมือนกัน”
“แล้วพรุ่งนี้วันหยุดไปไหนหรือเปล่า”
“ยังไม่รู้เลย อาจไปหาซื้อของ”
“ไปกับเพื่อนหรอ”
“ไปคนเดียว”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่โทรหาใหม่นะ นอนได้แล้ว”
“ฝันดีนะครับ ฝันถึงพี่ด้วยละ” ธรบอกต่อ
“บ้าแหละใครจะฝันถึงปู่ ถ้าฝันถึงปู่ก็ฝันร้ายแหละล่ะ”
“ลุงนี่นะ จะพูดดีๆบ้างไม่ได้เลยหรือไง แต่พี่ไปนอนแหละนะ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า”
หลังจากที่วางสายจากธร คีย์ยังนอนยิ้มอยู่เลย เขารู้สึกดีทุกครั้งที่เขาได้คุยกับธร คืนนี้เขาหลับอย่างมีความสุข
...........................
ธรกลับมาก็ยุ่งกับงานตั้งแต่เช้า ถึงแดงกับนพจะช่วยทำไว้บ้างแล้วก็ตาม ช่วงที่เขาไม่อยู่แต่มันก็ยังเหลือเยอะอยู่ดี เขาทำงานไปฮัมเพลงไป ด้วยอารมณ์ที่แจ่มใส
“นายอารมณ์ดีเรื่องอะไรหรือครับ ตั้งแต่กลับมาผมเห็นยิ้มตลอดเลย” แดงถามด้วยความสงสัย
“เปล่าไม่มีอะไรนี่ แล้วแดงอยากให้ผมหงุดหงิดหรือไง” ธรหันไปยิ้ม
“ไม่หรอกครับ แบบนี้ดีกว่า” แดงหัวเราะออกมา ทำให้ธรหัวเราะตามด้วย
“เอาช่วยกันทำงานเร็ว เดี๋ยวงานไม่เสร็จละโดนแน่”
................................
ตลอดหลายวันมานี่ธรโทรหาคีย์บ่อยมาก เขาใช้การโทรศัพท์เพื่อคลายความคิดถึงของเขา แถมยังทำให้เขากับคีย์เริ่มเข้าในกันมากขึ้นด้วย
“นายพรุ่งนี้มีงานวัดวันแรกนะครับ นายจะไปหรือเปล่า” นพหันมาถามขณะที่ทำงานอยู่
“อ่าวถึงวันงานวัดแล้วหรอ ผมลืมไปเลย”
“ครับ ผมว่าจะขออนุญาตเอารถออกไปกับแดงซะหน่อย” นพบอก
“อืมไปเถอะ ผมไม่ไปหรอก” ธรทำงานต่อ
หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จแล้ว
“ป้าน้อยพรุ่งนี้ช่วยทำห้องข้างผมไว้หน่อยนะ” ธรบอกป้าน้อยที่ยืนรออยู่ข้างๆ
“แต่ว่าใครจะมาหรอค่ะ” ป้าน้อยสงสัย ธรไม่ตอบได้แต่ยิ้ม
“เออ แดงพรุ่งนี้ช่วยดูงานแทนผมด้วยนะ”
“ครับ แต่ว่านายจะไปไหนหรือครับ” แดงสังสัย
“พอดีผมมีธุระนิดหน่อย เย็นคงกลับมาถึง” ธรบอกก่อนที่จะขึ้นไปบนห้อง
..............................
คีย์มามหา’ลัยตามปกติเหมือนทุกวัน ตอนนี้เขากับพงษ์ก็สนิทกันมากขึ้น พงษ์จะคอยตามเขาบ่อยๆ หลังกินข้าวเที่ยงเขามานั่งที่โต๊ะประจำ เขาเอาPSPขึ้นมานั่งเล่นเพลินๆ
“มาเรียนหรือมาเล่นเกมส์เนี่ย” มีเสียงคุ้นว่าเขา
“แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ” คีย์บอกทั้งที่ยังไม่มองหน้าเพราะเขากำลังติดพันกับเกมส์อยู่
“เลิกเล่นได้แล้ว” คนนั้นเอามือมาดึงเกมส์ออกไปจากมือเขา
“เฮ้ย อะไรวะ” คีย์มองหน้าทันที
“ปู่!! มายังไงเมื่อคืนไม่เห็นบอกว่าจะมา” คีย์เปลี่ยนเป็นยิ้มแทนแล้วตอนนี้
“ก็จะมาพาไปเที่ยวไง พรุ่งนี้หยุดไม่ใช่หรอ” ธรยิ้มบอกก่อนส่งเกมส์คืนให้
“ไปไหน ไม่ไปอ่ะ” คีย์บอก
“ไม่ต้องมาดื้อเลย” ว่าแล้วธรก็ดึงมือให้คีย์ลุกขึ้นเดินตามเขาไป
“คีย์จะไปไหน” พงษ์เดินตามมาพอดี
แต่คีย์ไม่ได้ตอบเพราะเขาโดนธรดึงไปแล้ว ธรพาคีย์มาที่รถก่อนเปิดประตูให้เขาขึ้นรถ หลังจากขึ้นรถมาแล้ว
“ปู่จะพาผมไปไหน” คีย์ทำหน้าสงสัย
“เดี๋ยวก็รู้เอง ไม่พาไปทำมิดีมิร้ายหรอกน่า”
“ปู่ลามกอีกแหละ ลองทำดูสิผมเอาตายแน่”
“คร้าบบ คร้าบบ พี่กลัวแล้วครับ” ธรทำเสียงล้อเลียน
“คีย์โทรไปบอกที่บ้านก่อนสิ ว่ามาค้างบ้านพี่”
“บ้านปู่ อย่าบอกนะว่าปู่จะพาผมไปบ้านไร่” คีย์ทำหน้าสงสัยเพิ่มขึ้น
“ก็พาไปเที่ยวก่อนไง มันดึกแล้วก็ไปนอนบ้านพี่ก่อนคืนนี้” ธรยิ้ม
คีย์โทรกลับไปบอกป้าว่าจะไปนอนค้างบ้านเพื่อน ทางบ้านก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เขาก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าธรจะพาเขาไปไหน
ธรขับรถพาคีย์มาที่วัดแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ประดับไปด้วยหลอดไปหลากสีสันมากมาย สว่างไสวไปรอบบริเวณ
“ปู่ พามาที่ไหนเนี่ย” คีย์ยังสงสัยอยู่
“พามาเที่ยวงานวัดไง พี่คิดว่าเราต้องไม่เคยมาแน่ๆ” ธรหันไปยิ้ม ก่อนหาที่จอดรถ
ธรพาคีย์เดินเข้ามาในงาน ภายในวัดประดับไฟหลากสีเหมือนกับด้านหน้าวัด มีร้านค้าขายของตั้งอยู่ริมสองข้างทางถนน มีชิงช้าสวรรค์ กับม้าหมุ่นตั้งอยู่ที่ลานวัดด้านหลัง มีที่ยิงปืนจุกยาง สาวน้อยตกน้ำ เกมส์ปาลูกโป่ง หนูลงรู และก็ปิงโก คีย์ไม่เคยเที่ยวงานวัดก่อน เพราะเขาไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่เล็ก
“ปู่ พวกนี้เขากินกันด้วยหรอ” คีย์ถามหยุดลงตรงหน้าร้านขายแมลงทอดชนิดต่างๆ
“อืมกินได้สิ อร่อยด้วยนะ” คีย์ทำท่าทางขนลุก
“อย่างงี้ต้องลองกินดู” ธรหยิบรถด่วน*ยืนให้คีย์ (รถด่วนคือหนอนไม้ไผ่)
“ไม่เอาใครเขาจะกิน” คีย์ทำท่าแหยงๆ
“กินได้อร่อยด้วยนะ จริงๆ” ธรจะป้อนให้แต่คีย์กลับหันหลัง แล้วเอามือขึ้นมาปิดปากไว้
“เอ้า ให้กินของอร่อยไม่กิน กินเองก็ได้” ธรกินรถด่วนเข้าไป คีย์หันมามองหน้า
“ปู่กินหนอนอ่ะ อย่ามาเข้าใกล้ผมนะ” คีย์ทำท่าทางใส่ธร ธรหัวเราะกับท่าทางของคีย์
ก่อนที่เขาจะเดินไปดูของอย่างอื่นต่อ ธรซื้อขนมถังแตกให้คีย์ลองกิน ก่อนที่จะเดินไปเล่นสาวน้อยตกน้ำกัน คีย์ขว้างเท่าไหร่ก็ไม่โดนจุดที่ทำให้ตกน้ำสักที
“ปู่ ปาให้หน่อยดิ” คีย์ยื่นบอลลูกสุดท้ายให้ธร
“งั้นคอยดูฝีมือนะ” ธณหันมายิ้มก่อนที่จะเล็งเป้า
ตูม!!!!
เสียงตกน้ำของสาวที่นั่งอยู่บนปากถัง คีย์หัวเราะชอบใจธรยิ้มเมื่อเห็นคีย์หัวเราะออกมา
“ปู่ก็แม่นเหมือนกันนะนี่”
“เรื่องแค่นี้เอง สบายอยู่แล้ว” ธรยักคิ้วให้คีย์
“โห ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยนะ”
“ปู่ไปเล่นปาลูกโป่งกัน ผมอยากได้ตุ๊กตา” คีย์ชวน
แล้วทั้งสองคนก็ไปที่ปาลูกโป่ง ธรให้คีย์เป็นคนปา คีย์ปาไปสามรอบแล้วได้แต่ลูกอมกับมาม่ากลับมา
“ 55 ไม่แม่นเลยนะลุง” ธรแซว คีย์ทำหน้าไม่พอใจ
“อ่ะ ไหนคนเก่งลองหน่อยสิ” คีย์ท้าทาย
“น้องถ้าตุ๊กตาตัวใหญ่ ต้องแตกกี่ใบ” ธรหันไปถามเด็กที่ร้านปาลูกโป่ง
“14 ใบพี่ เล่นไหมครับชุดใหญ่ 60 บาท” เด็กในร้านรีบบอก
“พี่เอาชุดนึง” ธรจ่ายเงิน ก่อนที่จะเดินไปเล็งที่ลูกโป่งที่วางไว้ในกรอบไม้เล็กๆติดกันไปหมด
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงลูกโปงแตกดังต่อเนื่อง คีย์ลุ้นไปกับการปาของธร ตอนนี้ธรไปแตกไป 13 ลูกแล้ว ลูกดิกก็เหลืออีกลูกเดียวเหมือนกัน
“ปู่อย่าให้พลาดนะ” คีย์บอกพร้อมกับยืนลุ้นอยู่ข้างๆ
ธรตั้งใจเล็งก่อนที่จะปาลูกดอกออกไป
ปัง!
เสียงลูกโป่งแตก ธรหันไปยิ้มให้กับคีย์ที่ยืนลุ้นอยู่ข้างๆ
“เป็นไงเห็นฝีมือหรือยัง”
“ก็งั้นๆแหละ ผมไม่เอาจริงเองแหละ” คีย์กวนกลับ
“เอาหมีตัวใหญ่ตัวนั้นนะน้อง” ธรชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่สีขาว เด็กก็หยิบมาให้
“อะพี่ให้” ธรยืนตุ๊กตาหมีให้คีย์ คีย์รับมาถือไว้ก่อนที่จะยิ้มให้ธร
ทั้งสองคนเดินดูของต่างๆภายในงานต่อ คีย์เพลินกับการได้เห็นของกินของใช้แปลก
“อ่าวนายน้อยมาได้ไงครับ” นพถามเมื่อเห็นคีย์ยืนดูของอยู่
“มากับเจ้านายพี่นะแหละ อยู่ๆก็ไปบังคับผมมา” คีย์บอก แดงได้ยินก็ทำหน้าเศร้าลงไปนิดหน่อยก่อนที่จะเก็บอาการไว้
“แล้วนายละครับ” แดงถามหาธร
“โน่น ยืนรอลูกชิ้นปิงอยู่ทางโน้น” คีย์ชี้ไปที่ร้านลูกชิ้นปิงที่อยู่อีกฝากหนึ่ง
แล้วทั้งสามคนก็เดินมาหาธรพร้อมกัน
“นายไหนว่าไม่มาไงครับ” นพแซวทันทีที่เดินมาถึงธร
“ผมไปบอกนพตอนไหน” ธรแกล้งทำเป็นลืม
“นาย ยังไม่แก่เลยนะครับ พวกผมไม่กวนแหละ พานายน้อยเที่ยวเถอะครับ” นพยังแซวต่อก่อนจะขอแยกตัวไป
“เออ เดี๋ยวนพ ฝากเอานี่กลับไปไว้บ้านด้วยนะ” ธรหยิบตุ๊กตาหมีมาจากคีย์ส่งให้นพ พร้อมกับของอื่นๆที่ซื้อมา
หลังจากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันไปเดินเล่น ธรเดินพาคีย์มาที่ชิงช้าสวรรค์
“ขึ้นกันลุง” ธรชวน
“ไม่เอาขี้เกียจ” คีย์ปฏิเสธ
“อย่าบอกนะว่ากลัวความสูง” ธรยิ้มล้อเลียน
“ใครบอกล่ะ ขึ้นก็ขึ้นดิ”
ธรเดินไปซื้อตั๋วพร้อมกับพาคีย์นั่งชิงช้าสวรรค์ ชิงช้าค่อยๆหมุนสูงขึ้นไปเรื่อยๆ ทำให้มองเห็นทิวทัศน์รอบงาน และมองเห็นบรรยากาศรอบบริเวณนั้น
“เป็นไงมองจากที่สูงสวยใช่ใหม่ละ” ธรถาม คีย์ได้แต่พยักหน้าตอบ
“อะ” ธรยื่นไม้ลูกชิ้นปิงที่ซื้อมาเมื่อกี้ให้ คีย์กำลังจะหยิบธรก็ดึงมือกลับ
“ไม่เอาจะป้อน อะ” ธรยืนลูกชิ้นให้ใหม่
“ไม่เอากินเองได้ เอามานี่” คีย์จะแย่งไม้ลูกชิ้น ธรชักมือหลบ
“กินเลยพี่ป้อน เดี๋ยวมือเลอะ” ธรยังไม่ยอม คีย์ทำเป็นนั่งเฉยๆแทน
“อะกินนะ อร่อยนะลูกชิ้นเจ้านี้” ธรยืนเข้ามาใกล้อีก คีย์ยังทำเฉยๆ
“ถ้าไม่ยอมกิน หน้าเลอะนะ” ธรขู่พร้อมกับยืนลูกชิ้นเข้าไปใกล้อีก
คีย์เลยยอมกินลูกชิ้นที่ธนป้อนให้
“ก็แค่นั้นแหละ อะ” ธรบอกก่อนที่จะป้อนลูกชิ้นให้คีย์อีก
ระหว่างที่นั่งอยู่บนชิงช้า ธรก็ชี้วิวต่างๆให้คีย์ดู เป็นภาพที่สวยไปอีกแบบ พื้นที่ที่เป็นต้นไม้ส่วนมาก มืดสนิทจะเห็นกลุ่มแสงไปกระจายเป็นกลุ่มๆ ตามพื้นที่หมู่บ้าน ลมเย็นๆพัดมาตลอดเวลา คีย์รู้สึกชอบกับบรรยากาศแบบนี้เข้าแล้ว
หลังจากที่ลงจากชิงช้าสวรรค์ ธรก็พาคีย์เข้าไปไหว้พระในโบสถ์ ก่อนที่จะออกมาเดินดูงานต่อ คีย์มาหยุดตรงที่ซุ้มเกมส์หนูลงรู เขาอยากรู้ว่ามันเล่นยังไง
“ปู่ ไอ้นี่มันเป็นยังไงหรอ”
“ลุงเห็นกระป๋องที่อยู่ตรงกลางใช่ไหม” ธรถาม คีย์พยกหน้า
“ในนั้นจะมีหนูอยู่ไง แล้วเห็นป่ะ รอบๆเวทีจะมีกระป๋องติดเบอร์วางอยู่ พอเขาปล่อยหนูมันวิ่งเข้าอันไหนอันนั้นก็ได้ของรางวัลไง” ธรอธิบายให้ฟัง
“ลองเล่นดูไหมละ คีย์ลองเลือกมาสักเลขสิ”
“เอา เลข 13 แล้วกัน” คีย์เลือกเลขได้แล้ว
ธรเข้าไปซื้อตั๋วเลข 13 แล้วยืนรอให้เขาปล่อยหนูออกมา หนูตะเภาสีขาววิ่งออกมาทันที่ที่เขาเปิดทางให้ออก ตอนนี้คนที่อยู่รอบๆลุ้นไปตามๆกัน หนูมันเดี๋ยววิ่งไปทางซ้าย เดี๋ยววิ่งไปทางขวา ทำให้คนดูลุ้นตลอดเวลา ก่อนที่หนูจะวิ่งมาหยุดตรงหน้ากระป๋อง เลข 12 กับ 13
คีย์ลุ้นให้หนูวิ่งเข้าเลขที่เขาเลือกไว้ หนูก็ทำทาลังเลอยู่อย่างั้น ก่อนที่จะออกวิ่งอีกที
“อ่าว เข้าไปแล้วครับ เลข 13 เป็นผู้โชคดีครับ” คนปล่อยหนู่ประกาศออกไมค์หลังจากที่หนูวิ่งเข้าไปแล้ว
รางวัลที่ได้เป็นตุ๊กตาลิงตัวไม่ใหญ่มาก คีย์อุ้มของรางวัลที่เขาได้มาอย่างภูมิใจ ธรพาคีย์เดินเล่นภายในงานจนทั่วก็พากลับ
“อะ” คีย์ยื่นตุ๊กตาลิงให้ธร เมื่อเดินมาถึงรถ ธรแปลกใจ
“จะเอาไม่เอา งั้นไม่ให้แล้วนะ” คีย์บอกเมื่อเห็นธรทำท่างงๆ
ธรรีบหยิบทันทีก่อนที่จะยิ้มกว้างออกมา เขาเอาตุ๊กตาลิงวางไว้บนตักขณะขับรถกลับบ้านไร่กัน ตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขมาก
เขาขับรถมาถึงบ้าน ทั้งสองคนก็ขึ้นห้องไป ธรไม่ลืมที่จะเอาลิงที่คีย์ให้ไปขึ้นห้องนอนด้วย
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูห้องคีย์
“ใครครับ” คีย์ตะโกนถาม ตอนนี้เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว คีย์ใส่ชุดนอนของธร มันเลยดูตัวใหญ่ไปหน่อย
คีย์เปิดประตูออกมา เห็นธรยืนอยู่หน้าห้อง
“ปู่มีอะไรหรอ” คีย์ถาม
“ลุงมาด้วยกันหน่อย พี่มีอะไรจะให้ดู” ธรดึงมือคีย์ให้ตามลงมาข้างล่างทันที
เขาพาคีย์มาที่ประตูหลังบ้าน
“หลับตาก่อน เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น” ธรบอก
“ทำไมต้องหลับด้วยละ ปู่จะทำอะไรกันแน่” คีย์ถาม
“ไม่พาไปทำอะไรหรอกน่า” ธรเดินเอามือไปปิดตาคีย์ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมหลับตาแน่ๆ
ตอนนี้คีย์เดินอยู่ข้างหน้า มีธรเดินตามเอามือผิดตาคีย์ไว้ ธรค่อยบอกให้คีย์เดินไปในทิศทางที่ต้องการให้ไป ก่อนที่จะหยุดลงบริเวณริมบ่อน้ำในไร่
ธรเปิดตาคีย์ออกพร้อมกับชี้ให้ดูที่ท้องฟ้า เมื่อคีย์มองตามไปก็เห็นกลุ่มดาวมากมาย รวมตัวกันเรียงเป็นทางยาวพาดอยู่บนท้องฟ้า
“ทางช้างเผือกไง สวยไหมพี่เห็นจากหน้าต่าง เลยอยากให้ลุงดู” ธรเดินมาเหงนหน้ามองดูอยู่ข้างๆ
“ถ้าที่กรุงเทพฯไม่เห็นหรอกนะ เพราะมันสว่างเกินไป”
คีย์มองกลุ่มดาวที่เรียงตัวกันเป็นทางยาวบนท้องฟ้า มันสวยมากจริงยิ่งบรรยากาศในไร่เงียบสงบ ไม่มีแสงสีมารบกวนยิ่งทำให้ดวงดาวเหล่านั้นสวยขึ้นไปอีก
ธรเอื้อมมือไปจับมือคีย์ไว้ คีย์หันมามองธร ธรก็หันมามองคีย์เหมือนกัน ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนที่จะหันกลับไปมองดาวต่อ คืนนี้มันช่างสวยงานมากจริงๆสำหรับเขาทั้งสองคน พวกเขารู้สึกอิ่มเอมไปกับความสุขเหล่านี้
.......................................
ปล. ขอไว้อาลัยแด่โรงหนังสยาม แด่ความหลังอันมากมายที่นั่น
-
พงษ์ นี่ตอนหลังจะทำอะไรให้มีปัญหาไหมอ่าาาา
แต่แอบชอบชื่อพงษ์นะ
-
สงสัยดวงไม่สมพงษ์ ไม่ได้เป็นคนแรกของพี่นัทซักที....
-
น่าอิจฉาง่ะ อยากเห็นทางช้างเผือกบ้างจัง
o13 o13 o13
-
เมื่อวานไปเฝ้าไข้เพื่อน เลยไม่ได้มาลงนะครับ
แต่ว่าหมอที่ดูแลเพื่อนผมอะ น่ารักโคตรสงสัยมันแกล้งป่วยแน่ๆ :laugh:
อ๊ากกกกกกกกกกก หลักฐานส่งนอกนะพี่นัท หุหุ ( เพื่อนพี่ไม่คิดไร แต่พี่คิดเองมั๊ง หุหุ )
--------------------------------
คิดถึงงานวัดจัง หุหุ ไม่ได้ไปนานละ
แตชอบดูดาวที่สุดละ หุหุ โรแมนติก
-
น่ารักมาเลยตอนนี้
อยากไปงานวัด
+1
-
ว้าววววววววววววว....น่ารักกันจังเลยอ่ะ
ตอนนี้แค่รอให้น้องคีย์ปากไม่แข็งเท่านั้นหล่ะสินะ
แต่หวาน ๆ กันแบบนี้มันอาจจะมีอะไรรออยู่หรือเปล่าหว่่า - -??
ระแวงพงษ์เหมือนกันนะ...ไหนจะปลัดโอห์มอีกคนหล่ะ
แต่อยากจะขอหวาน ๆ แบบนี้ไปอีกหลาย ๆ ตอนเลยอ่ะ
อ่านไปยิ้มไป...แก้มจะปริให้ได้...แถมยังอยากไปงานวัดอีกต่างหาก
เพราะของกินเยอะดี...55555555555555
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
คิกๆ กุ๊กกิ๊กหวานแหววดีจัง
-
Romantic จัง...จับมือกันมองดูทางช้างเผือก :o8:
-
น่ารักมากมายชอบ
แต่มาเศร้าตอนที่พูดถึงสยาม
คิดแล้วเศร้าสยามของเรา :m15:
-
รวบเลยครับปู่ อิอิ
แอบลุ้นนะคร้าบ
-
ฮึ๊บๆๆๆๆ มาดันกระทู้ตัวเองไว้ก่อน เดี๋ยวตอนดึกหาไม่เจอ :laugh:
-
^
^
จิ้ม+ไร้ท์เตอร์
เกินสามทุ่มไม่ได้น๊า ติดเคอร์ฟิวส์ อิอิ (เกี่ยวป่ะ)
-
วี้ดวิ้ว ....คู่กรรม....
-
ฮึ๊บๆๆๆๆ มาดันกระทู้ตัวเองไว้ก่อน เดี๋ยวตอนดึกหาไม่เจอ :laugh:
ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยนะป๋า
-----------
ตอนหน้าอยากเห็น ธร กับ คีย์ โกรธกัน
จะคอยเชียร์ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
มาแล้วยังดีกว่ามาช้า มาช้ายังดีกว่าไม่มา หุหุ พี่มอสมาเลยอ่ะวันนี้
ลงดึกไปนิดส์ อย่าว่ากันนะครับ
.................................
ตอนที่ 13 สารภาพ
หลังจากที่ธรพาคีย์มาดูทางช้างเผือก เขาทั้งสองคนก็กลับเข้าในบ้านไป ธรยังเดินจับมือคีย์ไว้จนถึงหน้าห้อง
“ฝันดีนะลุง” ธรยิ้มให้ก่อนที่จะปล่อยมือเดินไปห้องตัวเอง ก่อนที่เขาจะเปิดประตูห้องเข้าไป
“ ปู่ ฝันดีเหมือนกันนะ” คีย์บอกก่อนที่จะรีบเข้าห้องไป
ธรเข้าห้องไปด้วยความอิ่มเอมหัวใจ เขาจะต้องหลับฝันดีแน่ๆวันนี้ คีย์เองก็คงเช่นเดียวกับเขา เขาคิดเช่นนั้นก่อนที่จะหลับไป เขาหยิบลิงน้อยที่คีย์ให้เขามากอดไว้
คีย์เข้าห้องไปก็เดินเข้าไปกอดที่ตุ๊กตาหมี ก่อนที่จะล้มตัวลงบนที่นอน เขายิ้มกับตุ๊กตาก่อนที่จะกอดมันแล้วหลับไป คืนนี้เขาหลับอย่างมีความสุขมากที่สุด
ตื่นเช้าธรลงมานั่งรอคีย์ที่โต๊ะกินข้าว คีย์ลงมาเขาใส่เสื้อยืดของธรที่เตรียมไว้ให้กับกางเกงนักศึกษาตัวเก่า หลังจากกินข้าวเสร็จธรก็พาคีย์กลับมาส่งที่บ้านกรุงเทพฯ
“อย่าลืมคิดถึงพี่บ้างนะ” ธรบอกก่อนที่คีย์จะลงจากรถ
“ใครจะไปคิดถึงปู่ล่ะ” คีย์บอกหันมายิ้มกวนๆให้
“โห ลุงอ่ะ แค่คิดถึงพี่แค่นี้ก็ไม่ได้” ธรทำเสียงเซ็งๆ
“ไม่คิดถึงปู่ แต่จะคิดถึงเจ้าของหมีแทน” คีย์พูดพร้อมกับหยิบตุ๊กตาหมีของเขาลงจากรถไป ธรยิ้มกว้างก่อนที่จะขับรถออกไป
ธรขับรถกลับมาถึงที่บ้านเขาหยิบมือถือขึ้นมาเห็นมีข้อความเข้า เขากดดูมันส่งมาจากคีย์
“ขับรถกลับบ้านดีๆนะปู่ ยิ่งแก่ๆอยู่”
ธรยิ้มกับข้อความที่ได้รับ เขารับรู้ถึงความรู้สึกดีๆของคีย์ได้ ถึงแม้ว่าคีย์จะยังไม่ยอมบอกออกมาตรงๆก็ตาม แต่เขาก็ชอบที่คีย์เป็นแบบนี้
...........................................
ธรกับคีย์นับวันยิ่งจะรู้ใจกันและกันมากขึ้น คีย์ยอมรับใจตัวเองมากขึ้นแต่ก็ยังปากแข็งอยู่ ธรก็เข้าใจในตัวคีย์ ธรมักจะขึ้นมาหาคีย์ที่กรุงเทพฯบ่อยๆถ้ามีเวลาว่าง
“ลุงเที่ยงนี้ไปกินข้าวกันนะ” ธรโทรมาชวนคีย์
“ตอนนี้เดินเล่นกับเพื่อนที่สยามอยู่ ปู่จะไปกินที่ไหนล่ะ” คีย์ถาม
“งั้นพี่ไปหาที่นั่นก็ได้ เดี๋ยวถึงแล้วพี่โทรหาอีกทีนะ”
คีย์มาเดินเล่นกับพงษ์ ตอนนี้ทั้งสองคนสนิทกันเยอะขึ้นแล้ว ถึงคีย์จะเป็นคนเอาแต่ใจบ้าง แต่พงษ์ก็จะยอมให้คีย์ตลอด เลยทำให้คีย์รู้สึกสนิทกับพงษ์ได้ง่ายขึ้น
“ใครจะมาหาหรอคีย์” พงษ์ถามเมื่อคีย์วางสาย
“อ๋อ ปู่อ่ะ เดี๋ยวก็คงถึงมั้ง ไปกินข้าวด้วยกันก่อนสิ” คีย์เรียกธรว่าปู่จนติดปากไปแล้ว แม้แต่เวลาที่คุยกับคนออื่นก็ตาม
พงษ์ก็ได้แต่แปลกใจที่ปู่ของคีย์จะมาหา แต่เขาก็อยากรู้จักญาติของคีย์ไว้บ้าง เขาเลยไม่ได้ถามอะไรต่อ
“ลุงอยู่ตรงไหนกัน พี่ถึงแล้ว” ธรโทรหาหลังจากที่โทรมาครั้งแรกพักใหญ่ๆ
“อยู่ชั้นสองนะ”
“อืม งั้นไปเจอกันที่ ซิสเลอร์ นะ พี่หิวแล้ว” ธรนัดที่เจอกัน
“ปู่ ผมพาเพื่อนไปด้วยนะ” คีย์บอก
“อืม พามาสิจะเป็นไรละ งั้นเดี๋ยวเจอกัน”
คีย์พาพงษ์เดินไปที่ที่นัดเจอกับธร ธรมายืนรออยู่หน้าร้านเรียบร้อยแล้ว ธรยิ้มให้คีย์ทันทีที่เห็นคีย์เดินมาใกล้ๆ
“ปู่ นี่เพื่อนผมชื่อพงษ์” คีย์แนะนำเพื่อนเขาทันที
พงษ์ทำท่างงๆแต่ก็ยกมือไหว้ธร ธรยิ้มให้ก่อนชวนเข้าไปในร้าน หลังจากที่ทั้งสามคนได้ที่นั่งและสั่งอาหารจานหลักเสร็จแล้ว พวกเขาก็ลุกขึ้นไปสลัดบาร์กัน
“อะ ลุงกินผักด้วย พี่ไม่อยู่ต้องไม่ยอมกินแน่ๆเลย” ธรตักสลัดผักใส่จานคีย์ที่ยืนเลือกอยู่ข้างๆ
“ไม่อ่ะ ปู่อยากกินก็กินเองสิ” คีย์ตักใส่จานธรคืน
“เอ๊ะ ลุงอย่ามาดื้อสิ กินไปเลยห้ามเอาคืน” ธรตักคืนให้คีย์อีก
คีย์กับธรตักผักคืนกันกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบ พงษ์เองก็ยืนมองทั้งสองคนอยู่ คนธรนึกได้ว่าเพื่อนคีย์ก็มาด้วยนี่นา
“พอเลยลุง เพื่อนลงมองแล้ว ห้ามเอาคืนแล้วนะ” คีย์หันไปมองพงษ์เห็นพงษ์ยืนมองทั้งคู่อยู่จริง เขาเลยไม่ตักคืนธรแล้วทีนี้ ธรได้ทีเลยตักผักอย่างอื่นใส่จานคีย์เพิ่มเข้าไปอีก หลังจากที่เลือกตักกันเสร็จแล้ว
“ลุงฝากด้วย” ธรยื่นจานของเขาให้คีย์ คีย์มองหน้า
“ก็เดี๋ยวพี่ตักซุปไปให้ไง ลุงชอบกินซุปเห็ดใช่ไหม” ธรบอกคีย์ก็เลยรับจานมา ก่อนที่จะเดินกลับโต๊ะไป พงษ์ก็เดินตามไปเงียบๆ
ธรตักซุปกลับมาที่โต๊ะ คีย์กำลังแอบเอาผักในจานเขาใส่จานของธรพอดี
“ลุง เห็นนะๆ อย่ามาเนียนเลย” ธรบอกก่อนที่จะวางซุปลงหน้าคีย์ พร้อมกับนั่งลงข้างๆ
“กินเลยนะผัก อย่าเกเรอย่างนี้สิ” ธรใช้ส้อมจิ้มผัก จะป้อนคีย์ เขาส่งสายตาให้มองพงษ์ เหมือนจะบอกว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย
ธรทำไม่สนใจ “กินเลย ลุง” ธรยืนยันที่จะป้อนให้ได้ คีย์เห็นแบบนั้นเลยต้องกินเพราะถ้าเล่นตัวนานเข้า เขาก็จะยิ่งอายพงษ์ที่นั่งมองอยู่
“ก็แค่นั้นเอง อ่าวน้องพงษ์ กินเลยกินเลย ไม่ต้องเกรงใจ” ธรหันไปยิ้มให้พงษ์
ทั้งสามคนนั่งกินอาหารกันเรื่อยๆ ธรตักของป้อนให้คีย์บ้างเป็นครั้งคราว บางครั้งก็หันมาชวนพงษ์คุยเรื่องคีย์ตอนอยู่มหา’ลัย ธรเป็นคนเข้ากับคนง่าย ทำให้หลังๆพงษ์คุยกับเขาเยอะขึ้น
“พงษ์คบกับลุงไปได้ไง ลุงเอาแต่ใจจะตาย” ธรยิ้มไปถามไป คีย์แอบเอาศอกกระทุ้งที่สีข้างเขาจนเจ็บ
พงษ์ได้แต่ยิ้มตอบเท่านั้น หลังจากกินข้าวเสร็จธรก็เดินเล่นกับคีย์ต่อ ส่วนพงษ์ขอตัวกลับบ้านไปก่อนตอนนี้ เขาเดินเล่นกันจนเย็น
“กลับกันเถอะปู่ เดี๋ยวปู่กลับบ้านไร่อีกไม่ใช่หรอ” คีย์บอก
“เป็นห่วงพี่ด้วยหรอ” ธรยิ้มหน้าบานเลยตอนนี้ คีย์เริ่มเขินกับสิ่งที่ตัวเองพูดไป
“บ้าแหละ ใครจะห่วงปู่ เดี๋ยวผมกลับบ้านมืดต่างหาก แล้วจะกลับหรือยังถ้ายังผมกลับเองนะ” คีย์แกล้งเฉไฉ
ธรก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเขารู้นิสัยคีย์ดี เขาพาคีย์เดินมาที่รถที่จอดไว้ เขาเดินไปเปิดประตูให้คีย์ก่อน คีย์กำลังจะเข้าไปก็เห็นตุ๊กตาลิงที่เขาให้ธรนั่งอยู่เบาะหน้า เขาอมยิ้มก่อนที่จะหยิบตุ๊กตามากอดไว้แล้วเข้าไปนั่งในรถ ธรขับรถออกไปส่งคีย์ที่บ้าน
“ว่าไงเจ้าลิงน้อย ไม่เจอกันตั้งนาน” คีย์หยิบตุ๊กตาขึ้นมาแล้วพูดด้วย
“มันไม่ได้ชื่อเจ้าลิงน้อยนะลุง” ธรบอกขณะที่กำลังมองทางขับรถอยู่
“แล้วมันชื่ออะไร” คีย์อยากรู้
“อ๋อ มันชื่อคีย์คุง” ธรอมยิ้ม
“โห ปู่เอาชื่อผมไปตั้งกับลิง นี่แหนะคีย์คุง” คีย์ตบหัวคีย์คง
“ลุง ห้ามมารังแกแฟนพี่นะ” ธรเอื้อมมือมาหยิบคีย์คุงไปวางบนตัก
คีย์หน้าอายหน้าแดงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินธรพูดแบบนั้น
“ปู่โรคจิตป่าว คบลิงเป็นแฟน” คีย์แกล้งว่า
“อ่าวทำไมจะไม่ได้ล่ะ เรานอนกอดกันทุกคืนเนอะคีย์คุง” ธรพูดต่อ คีย์ยิ่งอายเข้าไปใหญ่
“หึงคีย์คุงละสิ” ธรแกล้งพูดก่อนที่จะหันไปมองหน้าคีย์แปบนึง แล้วหันมามองทางขับรถต่อ
“บ้าแหละปู่เพ้อเจ้อแหละ ทำไมผมต้องหึงปู่ด้วย” คีย์รีบปฏิเสธ
“ไม่ต้องหึงหรอก จริงๆแล้วคีย์คุงอะเป็นแค่กิ๊ก แฟนพี่อะเจ้าของมันไง” ธรหันมายิ้มให้
“พอแหละไม่คุยกับปู่แล้ว ยิ่งคุยยิ่งเพ้อเจ้อ ขับรถไปเลย” คีย์อายมากจนรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวไปหมด เขาหันหน้าออกไปมองข้างทางแทน เพราะเขาไม่อยากให้ธรสังเกตอาการของเขาออก
ธรขับรถมาส่งคีย์ที่บ้านป้า แล้วเขาก็ขับกลับบ้านไร่ทันที เพราะตอนนี้เย็นมากแล้ว
...........................
“ลุงปิดเทอมวันไหน” ธรโทรมาหาคีย์
“พรุ่งนี้สอบวันสุดท้าย ทำไมหรอ” คีย์สงสัย
“พี่จะมาชวนลุงไปสัมมนาด้วยกันน่ะ” ธรบอก
“ไปทำไมปู่ไปทำงานนี่”
“ไปเถอะน่า พี่บอกคุณสุเมธแล้วว่าจะพาลุงไปด้วย” ธรบอกเพิ่ม
“ทำไมต้องให้ผมไปด้วยล่ะ” คีย์ยังคงสงสัยอยู่
“ก็พี่อยากพาเราเที่ยวทะเลไง พี่ไปสัมมนาที่หัวหิน” ธรบอกรายละเอียดเพิ่ม
“ไปนะนะ พี่อยากให้เราไปจริงๆ” ธรตื้อ
“อะก็ได้ แล้วไปวันไหนล่ะ”
“มะรืนนี้พี่ไปรับที่บ้านนะ เก็บของไว้ให้เรียบร้อยล่ะ แค่นี้นะ คิดถึงลุงจัง” ธรวางสายทันทีหลังจากพูดจบ
...............................
ธรขับรถมารับคีย์แต่เช้าเพราะเขาต้องเดินทางไปชะอำต่อ หลังจากรับคีย์ธรขับรถยาวทีเดียวจนถึงชะอำ เขาเข้าพักที่โรงแรมริมชายทะเล เป็นที่จัดสัมมนาด้วย
“แล้วผมนอนห้องไหนล่ะ” คีย์หันมาถามเมื่อถึงโรงแรมแล้ว
“ก็นอนห้องเดียวกับพี่ไง” ธรยิ้มกว้างเลยตอนนี้
“ไม่เอาอ่ะ ปู่ยิ่งลามกอยู่ด้วย ใครจะนอนเตียงเดียวกับปู่” คีย์จ้องหน้าธร
“โห นี่เมื่อไหร่จะเลิกว่าพี่ลามกสักทีนะ มันเป็นเตียงคู่ไม่ได้นอนเตียงเดียวกันหรอก”
“เดี๋ยวลุงเอาของขึ้นไปเก็บที่ห้องก่อนนะ พี่จะไปที่ห้องสัมมนาเลย ใกล้เวลาที่พี่จะขึ้นบรรยายพอดี” ธรก้มมองนาฬิกาข้อมือ
“ลุงจะเข้ามาดูก็ได้นะ ไม่งั้นก็ไปเดินเล่นชายหาดก่อน เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่ตามไป” ธรส่งคีย์การ์ดเข้าห้องให้
แล้วทั้งสองคนก็แยกกันไป คีย์ขึ้นห้องไปเก็บของ ธรตรงไปที่ห้องสัมมนา หลังจากที่เก็บของแล้วคีย์ลงมายืนดูธรที่หลังห้องสัมมนา ธรกำลังบรรยายถึงเรื่องการทำเกษตรแบบผสมผสาน เขายืนฟังสักพักก็รู้สึกเบื่อเขาเลยออกไปเดินเล่นที่ชายทะเล
ชายทะเลที่ชะอำสวยมา มีหาดทรายสีขาวทอดยาวสุดลูกหูลูกตา มีเนินหินเล็กใหญ่บ้างบางที คีย์เดินเล่นชมวิวอย่างสบายใจ เขาเดินเพลินจนไกลออกมาจากโรงแรมมากแล้ว
เสียงริงโทนเพลง I GOT U ของ Leona Lewis ของคีย์ดังขึ้น เขารับทันทีเพราะเขารู้ว่าใครโทรมาเมื่อขึ้นเพลงนี้
“เสร็จแล้วหรอปู่” คีย์ถามทันทีที่รับสาย
“เสร็จแล้ว ลุงอยู่ไหนพี่หาไม่เจอเลย” ธรถาม
“ผมออกมาเดินเล่นนะ” คีย์เพิ่งสังเกตทิวทัศรอบๆตัว เขาเพิ่งรู้ว่าได้เดินมาไกลจากโรงแรมมากแล้ว เพราะเขาเห็นโรงแรมตั้งอยู่ไกลๆ
“เดินเล่นแถวไหน พี่ออกมาหาแถวหน้าโรงแรมไม่เห็นเจอ” ธรเริ่มเป็นห่วง
“งั้นเดี๋ยวผมเดินยิ้นกลับไปหา พอดีผมเดินเพลินไปหน่อย”
“แล้วลุงเดินไปทางไหน” ธรเป็นห่วง เพราะตอนนี้เริ่มที่จะมืดลงแล้ว
“ผมเดินมาทางโขดหินก้อนใหญ่ๆขวามือนะ แต่ผมเดินเลยมาไกลแหละ” คีย์หมุ่นตัวเดินย้อนกลับทันที
“งั้นเดี๋ยวพี่เดินไปหาแล้วกัน ลุงเดินย้อนกลับมาด้วยนะ” ธรวางสาย
คีย์เดินออกมาไกลมากโดยไม่รู้ตัว เขาเดินย้อนกลับไปเพื่อไปหาธร คีย์เดินย้อนกลับมาได้สักพักก็รู้สึกว่ามีคนเดินตาม แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ
“น้องโทรศัพท์สวยนี่นา ซื้อมาจากไหนอ่ะ” เสียงที่เดินตามหลังตะโกนถามมา คีย์ทำไม่สนใจ
“ถ้าไม่บอกว่าซื้อมาจากไหนพี่ขอได้ป่ะ” มันยังตะโกนมาอีก ตอนนี้คีย์เริ่มระวังตัวแล้ว
“อ่าวขอดีๆไม่ให้ ต้องให้ใช้กำลัง” คราวนี้พวกมันวิ่งมาดักหน้าคีย์ไว้แล้ว
พวกมันมากัน 4 คน เป็นพวกวัยรุ่นแถวนั้น ท่าทางจะติดยาอีกต่างหาก คีย์ระวังตัวเต็มที่
“น้องพี่ขอดีๆ จะให้หรือไม่ให้” คีย์ยังไม่ตอบแต่ทำท่าจะเดินออกไป
คนที่อยู่ข้างหน้าคว้ามือคีย์ไว้ทันที เพื่อไม่ให้คีย์หนีไปได้ พอมันจับมือคีย์ปุ๊บคีย์ก็บิดข้อมือจนมือหลุดออกจากการจับกุม ก่อนที่จะพุ่งหมัดตรงเข้าไปที่ใบหน้ามันทันที มันร้องออกมาเสียงดังก่อนที่จะก้มเอามือกุมหน้าไว้ อีกคนเห็นแบบนั้นก็เหวี่ยงหมัดใส่หน้าคีย์เหมือนกัน เขาปัดหมัดที่พุ่งเข้ามาของมันออก พร้อมกับจับข้อมือมันไว้แล้วหมุนจนมันร้องเสียงหลงออกมา ก่อนที่เขาจะถีบมันจนหน้าหงายลงไป
อีกสองคนเห็นเพื่อนล้มลงไปเริ่มไม่กล้าที่จะเข้ามาแล้ว คีย์ก็เลยหันหลังเดินไปทันที แต่คนที่โดนคีย์ชกหน้าไปคนแรกมันหยิบไม้ท่อนใหญ่ขึ้นมา มันวิ่งเข้าไปฟาดคีย์จากด้านหลังทันที คีย์หันมาเห็นว่าหลบไม่พ้นแล้วเลยยกแขนซ้ายขึ้นมากัน
“ กร๊อบบ” คีย์รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงลั่นจากแขนเขา
ตอนนี้เขาเจ็บที่แขนซ้ายมาก จนต้องทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นทราย มือขวามากุมแขนข้างซ้ายไว้
“ไง ไหนเก่งนักไงมึง” พวกมันเริ่มล้อมเข้ามาอีกแล้วเมื่อเห็นคีย์เสียท่า
ปึก!!!
คนที่อยู่ด้านหลังคีย์ล้มหน้าคะมำลงบนพื้นทราย
“พวกมึงทำอะไรแฟนกูวะ” ธรมีเสียงที่โกรธมาก ก่อนที่จะพุ่งเขาไปหาพวกที่เหลือทันที
ธรเล็งไปที่คนถือไม้เป็นคนแรก มันเห็นธรพุ่งเข้ามาก็ยกไม้หวดลงมาทันที
หวืดดดด
เสียงไม้ผ่านหน้าเขาไปเพียงนิดเดียว จากการที่เขาเอี้ยวตัวหลบ
ธรถีบไม้จากมือมันทันที จนไม้กระเด็นออกไป ก่อนที่เขาจะพุ่งหมัดใส่หน้ามันอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ออมแรงในการชกเลย เพราะเขากำลังโกรธมากเมื่อเห็นคีย์โดนทำร้าย
ผลัก!
เสียงหมัดกระทบเข้ากับใบหน้าฝ่ายตรงข้ามอย่างแรง จนมันหน้าหงายลงไปนั่งกองกับพื้น
คนที่ธรถีบล้มจากข้างหลังตอนแรก ลุกขึ้นมากระโดดถีบธรจากด้านหลังทันที ธรระวังตัวอยู่แล้วจึงหลับทัน กลายเป็นว่ามันถีบโดนคนที่ธรเพิ่งต่อยล่วงลงไปเมื่อกี้
ธรเห็นจังหวะ เตะเข้าที่ชายโครงของมันอย่างเต็มที่
ผลัก!!
มันล้มไปนอนกลิ้งเอามือกุมข้างลำตัวที่โดนเตะ ก่อนที่จะดิ้นไปมาบนพื้นทรายเพราะความเจ็บปวด อีกสองคนที่เหลือเห็นท่าไม่ดีก็รีบวิ่งหนีไปทันที
ธรตามเข้าไปซ้ำไอ้คนที่ถือไม้ตีคีย์เมื่อกี้
ผลัก! ผลัก! ผลัก!
ธรต่อยซ้ำเข้าไปที่หน้ามันอีกหลายหมัด เพราะตอนนี้เขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้ว
“ปู่! พอได้แล้ว” คีย์ตะโกนเรียกธร ธรหยุดมือแล้ววิ่งมาที่คีย์ทันที
ธรเห็นแขนของคีย์เป็นรอยห้อเลือดขนาดใหญ่จากการโดนไม้ตี เขาบอกให้คีย์ลองขยับนิ้วดู แต่คีย์ก็เจ็บมากจนขยับไม่ไหว ธรคิดว่าแขนคีย์ต้องหักแน่นอน เขาถอดเสื้อเชิ้ตออกมาทำที่คล้องแขนให้คีย์ ก่อนที่จะโทรแจ้งตำรวจ
ไม่ถึง5นาทีรถตำรวจกับรถพยาบาลก็มาถึง ตำรวจจับตัวสองคนนั่นไปด้วยสภาพสะบักสะบอม ธรกับคีย์ขึ้นรถพยายาลไปด้วยกัน ตอนนี้ธรใส่เสื้อกล้ามอย่างเดียว ธรเป็นห่วงคีย์มากๆเขาทำสีหน้ากังวลมาก
“ปู่ ผมไม่เป็นไรหรอก อย่างมากก็แค่แขนหักเอง” คีย์พูดให้เหมือนเป็นเรื่องปกติ เขาไม่อยากให้ธรกังวลใจ
แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้ธรรู้สึกดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้พยาบาลใช้เฝือกอ่อนมาดามแขนให้คีย์แทนเสื้อของธรแล้ว
“อ่ะ ปู่ ใส่เสื้อซะเดี๋ยวไม่สบาย” คีย์ยื่นเสื้อให้ ธรรับมาใส่
“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ” ธรทำเสียงกังวล
รถพยาบาลมาถึงก็พาคีย์เข้าห้องเอ็กซ์เรย์ทันที ก่อนที่จะพาเข้าห้องฉุกเฉินไป ธรได้แต่ยืนรออยู่ข้างนอก ธรรออยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงได้ คีย์ก็ออกมาพร้อมกับเฝือกหนาที่มือข้างซ้าย คีย์ยิ้มเมื่อเห็นธรทำหน้ากังวลอยู่
“แหะ ๆ แขนหักจริงล่ะ ปู่” คีย์ทำท่าหัวเราะ
“แขนหักแล้วยังจะมาทำเป็นเล่นอีก พี่น่าจะอัดมันอีกนะนี่” ธรยังคงโกรธอยู่
“พอและปู่ เดี๋ยวมันก็ตายกันพอดี” คีย์ปราม
ธรไปจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาล ก่อนที่จะโทรให้แดงเอารถมารับ
“นายเกิดอะไรขึ้นครับ” แดงถามเมื่อมาถึงโรงพยาบาล
“ผมไม่เป็นไรหรอก แต่คนนี้สิ” ธรทำหน้าให้หันไปดูคีย์ที่นั่งรออยู่ด้านใน
“อ่าว คุณคีย์มาได้ไงครับ” แดงทำหน้าสงสัย เมื่อเห็นคีย์ เพราะเขาแยกกันมากับธรตั้งแต่เช้า
“อ่าวพี่แดงก็มาด้วยหรอ ผมไม่เห็นพี่เลยนะ” คีย์ก็ทักเหมือนกันเมื่อเห็นแดง
“เอาเถอะ เดี๋ยวขับรถไปโรงพักก่อน ไปให้ปากคำกับลงบันทึกไว้” ธรบอก
แดงขับรถธรกับคีย์นั่งข้างหลัง ไปโรงพักให้ปากคำเสร็จแล้วก็กลับมาที่โรงแรม ธรพาคีย์ขึ้นห้องไปทันที ขึ้นมาถึงห้องธรพาคีย์ไปนั่งบนที่นอน เขาค่อยอย่างทะนุถนอมเพราะเขากลัวแขนคีย์จะสะเทือน
“พี่ไม่น่าชวนลุงมาเลย ทำให้เจ็บตัวจนได้” ธรบ่นขึ้นมา
“ปู่อย่าคิดมากน่า ถ้าไม่ได้ปู่มาช่วยมันอาจแย่กว่านี้ก็ได้” คีย์พยายามพูดปลอบใจ
“แต่ก็นั้นแหละ มันก็ไม่น่าอยู่ดี” ธรยังโทษตัวเอง
“แบบนี้ไม่สมกับเป็นปู่เลยนะ” คีย์บอก
ธรนั่งลงตรงหน้าคีย์ เขามองตาคีย์จนคีย์เริ่มรู้สึกเขินแล้วตอนนี้
“ลุงรู้ไหมตอนนี้ลุงเป็นคนที่พี่รักมากที่สุดแล้ว” ธรพูดออกมาตายังจ้องตาคีย์อยู่ คีย์ก็เหมือนถูกสะกดไว้ไม่ให้หลบจากสายตาของเขา
“ปู่อย่ามาล้อเล่นน่า” คีย์พูดกลบเกลือนความเขินอายของเขา
“พี่พูดจริงๆนะ วันนี้ตอนพี่เห็นเราโดนทำร้าย พี่ยิ่งรู้สึกเหมือนจะบ้า พี่ขอเจ็บแทนลุงยังจะดีกว่า” ธรทำเสียงเศร้า
“ช่างมันเถอะเรื่องมันผ่านมาแล้ว แล้วปู่เป็นอะไรหรือเปล่า” คีย์พยายามจะเปลี่ยนเรื่องคุย
“คีย์ ตกลงเราเป็นแฟนกันนะ” ธรจ้องมองเข้าไปในดวงตาของคีย์
“ปู่ สมองกระทบกระเทือนหรือเปล่า” คีย์ยังแกล้งเฉไฉอยู่
“คีย์ นี่พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ พี่จริงจัง ตกลงเรามาเป็นแฟนกันนะ” ธรถามย้ำด้วยเสียงที่จริงจังหนักแน่น
ตอนนี้คีย์ไม่รู้จะหาทางไหนบ่ายเบี่ยงแล้ว เขารู้สึกหน้าร้อนผ่าวไปกับประโยคที่ได้ยิน ใจเขาเต้นตึกตักๆแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาคงไม่สามารถที่จะปฏิเสธใจตัวเองได้อีกต่อไปแล้วตอนนี้
“คีย์ครับ ตกลงว่าไง เราเป็นแฟนกันนะ” ธรเอามือกุมมือข้างที่ไม่เจ็บของคีย์ไว้
คีย์ไม่รู้จะตอบว่ายังไง เขาเลยใช้การพยักหน้าแทน ตอนนี้ธรยิ้มออกมาได้แล้ว เขาดีใจกับคำตอบที่เห็น
ธรค่อยยื่นหน้าเข้าไปหาคีย์ ตอนนี้คีย์หลับตาปี๋แล้ว
..................................
ปล. เดี่ยวพรุ่งนี้จะลงเรื่องใหม่ด้วย ช่วยตามอ่านกันเหมือนเดิมนะครับ
-
จองไว้ก่อน
มาซะดึกเชียวป๋า อุตส่าห์รอ แต่รอมะไหว
-
แอบค้างง่า
คีย์ดวงมีเคราะห์นะเนี่ยพักนี้ อิอิ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:จุ๊บๆ: :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด...เค้าเป็นแฟนกันแล้วอ่ะ
อ๊ากกกกกกกกกกกก...คนอ่านเขิลแทนน้องคีย์มาก ๆ >////////////<
หวานกันมาก ๆ เลยนะ...แม้ว่าอาจจะมีบู๊ล้างผลาญกันบ้างเล็กน้อย
แต่ก็เพราะการบู๊นี่แหล่ะที่ทำให้พี่ธรรู้ใจตัวเอง...และสารภาพออกไปซะที
แหม๋...น้องคีย์ค่ะ...ไม่ต้องเขิลไม่ต้องเขิล...รู้นะว่าแอบดีใจหน่ะ...อิอิ
ไรท์เตอร์ฮะ...เค้าค้างมาก ๆ เลยนะ...อย่าลืมมาต่อไว ๆ นะฮะ...รออ่านต่อฮับป๋ม XD
-
หวานได้อีกก
ชิงช้าสววร์งานวัดพูดละนึกถึงตอนเด็กๆ
ไปนั่งกับน้าสาวสองคนนั่งสนไปวนมานับได้40รอบ
จนต้องตะโกนให้ที่อยู่ข้างล่างเปิดประกตูให้
- -นานที่สุดที่เคยนั่งเลย
-
Wowww...เป็นแฟนกันแล้ว :-[
-
จูบเลย จูบเลย จุ๊บๆ :m1:
-
วิ้วววววว จะจูบกันแล้นนนนนนน
-
น่ารักแบบนี้อ่านทุกเรื่องที่ลงเลย
:pig4:
-
กรี๊ดดดดด
เหตุการณ์ร้าย พิสูจน์รัก
จุ๊บๆ
-
:impress2:
:z1:
+1
-
ขอบคุณครับที่เป็นแรงใจลุ้น ธร กับ คีย์ :pig4: :pig4:
มีเรื่องนี้เรื่องเดียวที่ผมจะลงตอนดึงเสมอ
เพราะต้องให้เจ้าของเรื่องเขาอ่านก่อนน่ะครับ :o8: :o8:
คงไม่ว่ากันนะครับ
-
ต่อแล้วครับ :กอด1: :กอด1: คนอ่านทุกคนเลย
ตอนที่ 14 เป็นแฟนกัน
ธรค่อยยื่นหน้าเข้าไปหาคีย์ ตอนนี้คีย์หลับตาปี๋แล้ว
แป๊ะ!!!
ธรเอามือตีหน้าผากคีย์เบาๆ จนคีย์ลืมตามามอง
“ลุงคิดไปถึงไหนแล้วนั่น หลับตาปี๋เชียว” ธรหัวเราะ แค่คีย์อายจนหน้าแดง
“ไอ้ปู่บ้า ไปเลยผมจะนอนพักผ่อนแล้ว” คีย์ทิ้งตัวลงนอนแก้เขิน
ธรยิ้มที่ได้แกล้งคีย์ได้ เขาจึงเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวออกมา
“ลุงไปอาบน้ำเลย อย่ามาหมก” ธรบอกคีย์หลังจากที่เขาแต่งตัวเสร็จ
“ไม่เอา ก็เจ็บแขนไม่เห็นหรือไง”
“เจ็บแขนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับอาบน้ำ” ธรเดินเข้าไปหาที่เตียง
“ก็ไม่อยากอาบอ่ะ” คีย์ดึงหมอนมาปิดหน้า
ธรนั่งลงบนที่นอน ก่อนที่จะดึงหมอนออก เขาก้มมองหน้าคีย์
“จะไปอาบดีๆ หรือว่าอยากจะโดนพี่จูบ” ธรยื่นข้อเสนอ
“ไม่อาบ อย่ามาขู่ให้ยาก” คีย์ทำไม่สนใจ
“ใครขู่ ไม่อาบจริงใช่ไหม”
ธรก้มหน้าเข้าไปหาหน้าคีย์ที่นอนอยู่
“ปู่ อย่าทำบ้าๆนะ” คีย์ว่าแต่ธรก็ยังก้มหน้าลงมาไม่หยุด จนหน้าเขาใกกล้กับหน้าคีย์มากแล้ว
“อาบก็ได้” คีย์รับบอกก่อนที่ธรจะก้มลงมาใกล้กว่านี้
ธรหยุดลงทันทีก่อนที่จะยิ้มให้คีย์
“ก็แค่เนี่ย แต่น่าจะยอมให้พี่จูบนะ” ธรอืมยิ้ม
“ปู่ ลามกอีกแหละ พอเลยจะไปอาบน้ำ” คีย์ใช้มือดันตัวธรให้ลุกออกไป ก่อนที่เขาจะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวออกมา
คีย์อาบน้ำออกมาธรก็นอนหลับที่เตียงเขาไปแล้ว คงเพราะเพลียจากการขับรถมาบรรยาย แถมตอนเย็นยังมีเรื่องเกิดขึ้นอีก คีย์คิดว่าถ้าวันนี้ธรมาไม่ทันเขาอาจจะเจ็บตัวมากกว่านี้ก็ได้
คีย์เดินไปนั่งมองหน้าธรที่ข้างเตียง เขามองหน้าธรตอนหลับช่างต่างจากตอนที่ตื่นจริงๆ เวลาหลับหน้าเขาไม่ดูจริงจัง กลับดูผ่อนคลายสบายๆมากกว่า เขานั้งมองหน้าธรแบบที่ไม่กล้ามองเวลาที่ธรตื่น
อืม!!!!~
ธรพลิกตัว คีย์รีบลุกขึ้นทันที แต่ว่าเขากลับเหยีบชายเสื้อนอนของตัวเองไว้ ทำให้เขาเสียสมดุลเพราะแขนอีกข้างนึงของเขาถ่วงเฝือกหนักๆเอาไว้
จุ๊บ!!!!
หน้าเขาพุ่งเข้าไปตรงหน้าธร ทำให้ปากเขาจูบเข้ากับปากธรพอดี ธรตื่นลืมตาขึ้นมาทันทีคีย์รีบใช้แขนข้างที่เหลือดันตัวให้ลุกขึ้นมาทันที
“ลุงมาแอบขโมยจูบพี่ทำไม” ธรยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของคีย์
“เปล่านะ ผมแค่ล้มลงไปพอดี” คีย์ไม่กล้ามองหน้าธรแล้วตอนนี้
ธรลุกขึ้นเดินเข้าไปหาคีย์ที่ยืนอยู่ คีย์ค่อยๆถ่อยหลังหนีไปเรื่อยๆ
ปึก!!!!~
คีย์ถอยไปจนชนผนัง ธรเดินตามติดไปจนถึงตัวคีย์ คีย์จะขยับตัวหลบไปทางซ้าย ธรเอามือยันกำแพงดักไว้ คีย์เลยจะขยับตัวไปทางขวาแทน แต่ก็ไม่ทันธรเอามืออีกข้างดักไว้แล้ว
ตอนนี้คีย์ได้แต่มองตาธรที่จ้องเขาอย่างอบอุ่น
“คราวนี้พี่ทำจริงนะ”
ธรว่าแล้วก็ค่อยโน้มตัวก้มหน้าลงมา คีย์มองหน้าธรที่ค่อยใกล้เข้ามา ก่อนที่เขาจะหลับตาเมื่อคิดว่าธรจะสัมผัสกับปากเขาแล้ว
ธรค่อยบรรจงกระกบริมฝีปากของเขากับริมฝีปากบางอมชมพูของคีย์ เขาใช้ปากสัมผัสปากของคีย์อย่างนุ่มนวล คีย์เหมือนตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะกลับเป็นปกติเมื่อได้รับรสสัมผัสที่นุ่มนวลของธร
ธรค่อยส่งลิ้นผ่านเข้าไปให้คีย์อย่างช้าๆ คีย์ตอบสนองด้วยการเผยอปากออกมา คีย์รู้สึกดีมากๆกับการจูบที่นุ่นนวลของธร เขายืนจูบกันอยู่อย่างเนินนานเหมือนไม่รู้จักเบื่อต่อรสจูบนี้
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ทั้งสองคนต้องรีบแยกออกจากกันทันที
“นายครับนาย ผมแดงเอง” เสียงดังมาจากหน้าประตู
ธรเดินมาเปิดประตู “ว่าไงแดงมีอะไรหรอ”
“ผมจะถามว่าพรุ่งนี้นายจะขอย้ายมาบรรยายช่วงเช้าใช่ไหมครับ ผมจะได้ไปแจ้งบอกคนจัดงานเขา” แดงถาม
“อืมใช่ ผมลืมไปเลย งั้นก็ฝากแดงไปบอกให้ผมด้วยแล้วกัน” แดงฝังธรสั่งงานแต่สายตาก็มองเข้ามาในห้อง
แดงเห็นคีย์นั่งหน้าแดงอยู่ที่บนที่นอน เขาได้แต่รู้สึกปั่นป่วนในใจแต่เขาก็ไม่กล้าแสดงออกออกมา เพราะตั้งแต่ที่เขาบอกธรไปวันนั้นว่าชอบธร แล้วธรบอกว่าคิดกับเขาได้แค่น้องชายจริงๆ เขาก็พยายามทำใจตลอดมา แม้บางครั้งมันจะทำได้ยากก็เถอะ
หลังจากที่ธรสั่งงานแดงเสร็จแล้วก็ขอตัวพักผ่อน เพราะรู้สึกเพลียมากเขากลับเข้ามาในห้อง คีย์นอนคลุมโปงไปแล้ว ธรได้แต่อมยิ้มกับท่าทางที่เขินอายของคีย์
เขาล้มตัวลงนอนบนเตียงของเขา ก่อนที่จะหันไปมองคีย์ที่ยังนอนคลุมโปงอยู่
“ลุงฝันดีนะ” ธรบอกก่อนที่จะเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง
.....................................
“ไอ้นพไปกินเหล้าเป็นเพื่อนหน่อยดิวะ” แดงโทรตามนพที่นอนอยู่บนห้อง หลังจากที่เขาไปทำธุระให้ธรเสร็จแล้ว
“พรุ่งนี้มีงานอีกนะเอ็ง ยังจะกินเหล้าอีกหรอ” นพสงสัย เพราะปกติถ้ามีงานแดงจะไม่เคยชวนกินเหล้า
“เออ แต่วันนี้ข้าเครียดว่ะ เอ็งมากินเหล้าเป็นเพื่อนข้าหน่อย”
สักพักนพก็ลงมาหาแดงที่ล็อบบี้ข้างล่าง ก่อนที่ทั้งสองคนจะไปนั่งกินเหล้าที่ผับใต้โรงแรม แดงกินเหล้าเข้าไปเยอะมากจนเริ่มเมาแล้ว นพเองก็เริ่มตึงๆนิดหน่อยเหมือนกัน
“ไอ้นพเอ็งลองคิดดูสิวะ ถ้าเอ็งเป็นข้าเอ็งจะเสียใจไหม” แดงพูดเสียงอ้อแอ้
“ว่าแต่เอ็งเสียใจเรื่องอะไรวะ” นพก็เสียงอ้อแอ้ไม่แพ้กัน
“มึงก็รู้ใช่ไหมว่ากูชอบนาย ถึงนายจะไม่ได้คิดกับข้าก็เถอะ” แดงเริ่มระบายความในใจต่อ
“เออ ข้าก็พอจะรู้มาเหมือนกัน แต่เอ็งก็ตัดใจเสียเถอะว่ะ” นพเอามือตบไหล่แดงเพื่อปลอบใจ
“ข้าก็กำลังพยายามอยู่นี่ไง แต่วันนี้ข้าเห็นนายมากับไอ้คุณคีย์นะ ข้าทำใจไม่ได้ที่นายจะไปชอบเด็กแบบนั้น” แดงยังคงระบายออกมาเรื่อย
“เอ็งลองคิดดูนะ ว่าไอ้คุณคีย์ทำเรื่องไว้ขนาดไหน วุ่นวายสารพัด แต่นายยังกลับไปชอบกับมันอีก” แดงเล่าขาดเป็นช่วงๆ
“ถ้านายจะไปชอบคนอื่นข้ายังพอทำใจได้ แต่แบบนี้ข้ารับไม่ได้ว่ะ” แดงเริ่มฟุบหัวลงกับโต๊ะแล้ว
“เฮ้ย มันเรื่องของนายเขา เราน่าจะดีใจมากกว่าถ้านายมีความสุข ถ้าเอ็งชอบนายจริงเอ็งก็ต้องดีใจกับนายด้วยเหมือนกัน เพราะคนที่เราชอบมีความสุขไง” นพลูบหลังปลอบใจ
“อืม ข้าจะพยายามคิดแบบนั้นให้ได้” แดงเริ่มจะไม่ไหวแล้วตอนนี้
“ข้าว่าเอ็งเมามากแล้ว กลับห้องเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องช่วยงานนายอีก” นพพาแดงกลับไปที่ห้อง
....................................
เช้าธรตื่นพาคีย์ลงมากินอาการเช้า ธรให้คีย์นั่งรอที่โต๊ะส่วนเขาเป็นคนเดินตักอาหารมาให้คีย์ทั้งหมด เพราะคีย์เจ็บแขนเขาเลยทำให้ทุกอย่าง
ธรหั่นของกินในจานให้คีย์ทุกอย่างก่อนส่งให้ คีย์เพียงแค่ใช้ส้อมอย่างเดียว แดงแอบยื่นมองจากไกลๆ นพเดินมาตบไหล่เบาก่อนที่จะชวนไปนั่งกินข้าวด้วยกัน
ช่วงสายๆธรเขาไปห้องสัมมนาเพื่อบรรยายถึงโครงการต่างๆที่เขาทำ คีย์บอกจะนั่งรออยูแถวร้านอาหารในโรงแรม เขาจะไปนั่งกินเค้กรอที่นั่น เพราะธรบอกคงบรรยายไม่เกิน 1 ชม. แล้วเขาจะมาพาคีย์ไปเที่ยวกัน
คีย์สั่งช็อตเค้กสตอเบอร์รี่มากิน กับบลูเบอร์รี่ชีสเค้ก เพื่อนั่งกินรอธร ระหว่างที่เขากำลังเพลินกับการกินเค้ก
“น้องคีย์มาได้ไงครับ” เสียงคุ้นๆ ดังมาจากข้างหลังเขา เขาเลยหันไปดู
“อ่าว พี่โอห์ม มาไงเนี่ย” คีย์ยิ้มให้เมื่อเป็นคนรู้จัก
“พี่มาเยี่ยมญาติแถวนี้แหละ แล้วเราล่ะมายังไง”
“ผมมากับปู่ครับ ปู่ชวนมาเที่ยว แต่ยังติดสัมมนาอยู่เลย”
“อ่าวแขนไปโดนอะไรมา” โอห์มทักเมื่อสังเกตเห็นแขนคีย์ใส่เฝือก
“อ๋อ อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ จะนั่งก่อนไหมพี่” คีย์ถามเมื่อเห็นโอห์มยืนนานแล้ว
โอห์มนั่งลงคุยกับคีย์ ทั้งสองคนคุยกันอย่างสนุกสนาน จนลืมเวลาที่ธรจะออกมาเลย ธรเดินมาหาคีย์ที่ร้านเห็นคีย์กำลังคุยกับโอห์มอย่างมีความสุข เขารีบเดินเข้าไปหาทันที
“อ่าว ไอ้ปลัดมาได้ไงวะ” ธรถามทันทีที่มายืนข้างคีย์ คีย์เหงนหน้าขึ้นไปมองแล้วยิ้มให้ ธรก็ยิ้มตอบ
“ข้ามาเยี่ยมญาติแถวนี้” โอห์มตอบ
โอห์มหันไปชวนคีย์คุยต่อ
“น้องคีย์เดี๋ยวพี่พาไปเที่ยว หาซื้อของเอาไหม” โอห์มชวนคีย์
“ไม่ต้องหรอก ข้าพาไปเที่ยวเองได้” ว่าแล้วธรก็ดึงมือคีย์ลุกขึ้นไปจ่ายเงินก่อนที่จะดึงออกไปจากร้าน
“ปู่เป็นไร ผมเดินตามไม่ทัน” คีย์บอกเมื่อธรจูงมือเขาเดินเร็วมาก
ธรหยุดทันทีที่ได้ยิน
“ลุงพี่ขอโทษ เจ็บแขนเปล่า” เขาหันมาห่วงคีย์
“อย่าบอกนะปู่ หึงผมกับพี่โอห์ม” คีย์ยิ้ม
“ใครอะไร ใครหึงลุง” ธรแกล้งไม่เข้าใจ
“แหนะๆๆ ปู่นะแหละ ไม่ต้องไม่เฉไฉเลย” คีย์แซวต่อ
“เลิกแซวได้แล้วน่า ไม่งั้นไม่พาไปเที่ยวนะ”
“ผมก็ไปกับพี่โอห์มแทนไง” คีย์แกล้งบอก แต่ธรปล่อยมือคีย์
“อยากไปกับใครก็ไปสิ ไม่ต้องไปกับพี่หรอกถ้างั้น เดี๋ยวพี่จะกลับไปนอนแหละ” ธรทำเสียงไม่พอใจ
“555 ดูคนแก่ขี้น้อยใจด้วย ผมล้อเล่นคร้าบบบ ใครจะไปกับคนอื่น ผมจะไปกับปู่นี่แหละคร้าบบ” คีย์เอามือไปจับมือธรไว้บ้าง
ธรยิ้มก่อนที่จะเดินไปที่รถกัน ธรพาคีย์ไปเดินดูตลาดเพื่อซื้อของฝาก ก่อนจะพาขับรถไปเที่ยวที่เพลินวานตอนเย็นๆ
ที่เพลินวานเป็นตลาดเก่าที่จัดเลียนแบบงานวัด ดังนั้นเข้าไปข้างในก็จะไม่ต่างจากงานวัดสมัยก่อนเลย ทั้งสองคนหาซื้อของกินของฝากจากที่นี่ พร้อมกับเดินเล่นสักพักถึงกลับโรงแรม
ทั้งสองคนกำลังเตรียมตัวเข้านอน คีย์ขึ้นไปนอนบนที่นอนเขาแล้ว ธรกำลังจะไปนอนเหมือนกัน
“ปู่มานี่หน่อย”
“มีอะไร” ธรเดินมานั่งข้างเตียงคีย์
“เปล่า อยากเห็นหน้าใกล้อ่ะ” คีย์ยิ้ม
“ไอ้เด็กบ๊อง นอนได้แล้ว ฝันดีนะครับ” ธรเอามือขยี้หัวคีย์เบาๆ พร้อมกับยิ้มหวานให้อีก
“คร้าบ ปู่ก็ฝันดีเหมือนกันนะ” คีย์ยิ้มตอบ
........................................
-
:z13: :z13:
หวานกันจนมดขึ้นจอเลยน๊า :-[
หวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายๆอีกนะ o18
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกก
-
น่ารักกันจิ๊ง เป็นแฟนกันแว้ว :-[
-
:impress2:
นายโอห์มนะ มาจนได้ :m16:
ปู่หึงด้วย :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด...จูบกันแล้วอ่ะ...จูบกันแล้ววววววว >//////////<
น่ารักดีอ่ะ...แบบว่าหวานกันมาก จนคนอ่านแอบอิจฉาตาร้อน
แต่พาร์ทนี้ทั้งพี่ธร กะน้องคีย์ น่ารักมาก ๆ เลยนะ...แถมพี่ธรยังมีการหึงด้วยอ่ะ
แบบนี้ต้องแสดงความเป็นเจ้าของกันอย่างเต็มที่...อย่าปล่อยให้ปลัดโอมห์มาแย่งไปได้...อิอิ
แต่ขอหน่อยเหอะ...ไอ่เราก็นึกว่าจะ กู้ดไนท์คิส ซะอีก...เสียดายนะเนี่ย...หึหึหึ - -+
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
ฮือฮือ อิจฉาอ่ะ อยากมีแบบนี้มั่งจัง
ปล.ชอบจัง คีย์คุง หุหุคิดได้ไง น่ารักอ่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อืมคีย์น่ารักมากอะ
รักกันเยอะๆนะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
แล้ว.....แล้ว..............................
แล้วเรื่อง :oo1: หล่ะ คร้าบบบบบบบบบบบ
-
แล้ว.....แล้ว..............................
แล้วเรื่อง :oo1: หล่ะ คร้าบบบบบบบบบบบ
น้องเขายังเด็ก ปู่ต้องห้ามใจไว้ก่อนคร้าบบบ o18 o18
-
ปู่ยอมให้ลุงปล้ำแทนละกัน งั้นน่ะ
-
แล้ว.....แล้ว..............................
แล้วเรื่อง :oo1: หล่ะ คร้าบบบบบบบบบบบ
ว่าแล้วต้องมีคนถามแทนอีป้าแก่ๆ 555
ก็แบบว่า...ตกลงเป็นแฟนกัน ...ตกลงจูบกันแล้ว
ก็เลยมีแต่คนคิดว่า
จะ...ตื่อดื๊ด...กันตอนไหน 555
หื่นกันสะทั่วเล้าแล้วค่ะ 555
+1 ให้คนถามแทน กับ คนแต่ง 555
-
^
^
^
เข้าขากันใหญ่เลยนะครับเรื่องนี้
ถ้าเรื่อง :oo1:ต้องไปอ่าน คลับ Y ชุมชนคนหล่อครับ ไม่ผิดหวัง o13
-
เมื่อไหร่จะเลิกกันหว่า คู่นี้ หุหุ รอๆๆๆๆ อ๊ากกกกกกกกกกก :m25:
ผมแต่งต่อให้ปะ ป๋า หุหุ
-
คืนนี้จะมาลงตอนต่อไปให้นะครับ
งานเยอะแต่ก็ยังจะเขียนหลายเรื่องอีกผม
แต่ไม่ต้องห่วงนะครับผมจะมาอัพให้เรื่อย
ถามถามถาม ถ้ามาอัพถี่ๆแต่สั้นจะดีกว่าไหมอ่ะครั้บ
-
ไม่เอา ต้องมาถี่ๆ และยาวๆด้วย เพราะิอีป้าแ่ก่ๆ ไม่ชอบแหนมตุ้มจิ๋ว เสียรมณ์ 555
-
ไม่จริ๊งไม่จริง อย่างน้อยปองคุงคนหนึ่งล่ะที่ไม่หื่นตามกระแสของFC 555 (จะโดนใครรุมประนามเสียชื่อสถาบันเด็กเล้าเป็ดมั้ยเนี่ย) ว่าแต่...พอเจอฉากหวานๆแบบนี้ ก็กลัวใจคนแต่งจะสร้าง "พายุ" ลูกใหญ่ตามมาด้วย
หวังว่า...จะไม่แรงขนาดทำให้สายใยของทั้งคู่สะบั้นลงนะ
-
ระหว่างรอมาม่าสุก เอามาลงให้ก่อนนะครับ
กินมาม่าด้วยกันไหมครับ
........................
ตอนที่ 15 เปิดเผย
“ลุงตื่นได้แล้ว วันนี้กลับบ้านแล้วนะ” ธรปลุกคีย์หลังจากที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว
“อืมม ขอต่ออีก 5 นาทีนะปู่” คีย์ไม่ยอมตื่น
“จุ๊บ”
ธรจูบลงที่หน้าผากของคีย์
“ที่นี้จะตื่นได้ยัง ถ้ายังจะจูบที่อื่นแล้วนะ” ธรยิ้มเจ้าเล่ห์ให้
“ปู่ไม่กล้าหรอก ผมรู้” คีย์ทำหลับตาไม่ยอมตื่น
“คิดว่าพี่ไม่กล้าหรอ” ธรเอามือจับหน้าคีย์ไว้ ก่อนที่จะค่อยก้มลงมา
“ปู่อย่าน้า ผมตื่นแล้วคร้าบบ” คีย์รีบลืมตาแล้วดิ้นหนีจากธร วิ่งเข้าไปห้องน้ำทันที
ธรเก็บของระหว่างที่คีย์กำลังอาบน้ำ ธรเก็บของให้คีย์ด้วยเหมือนกัน จนคีย์อาบน้ำออกมา
คีย์กำลังแต่งตัวด้วยท่าทางที่เก้ๆกังๆ เพราะเขาใช้แขนได้ข้างเดียว ธรเดินเข้าไปหา
“มาพี่ช่วย” ธรติดกระดุมเสื้อให้คีย์ ก่อนจะขนของลงมาข้างล่างกัน ธรเป็นคนหิ้วลงมาทุกอย่าง
หลังจากจัดการเรื่องโรงแรมเสร็จแล้ว ธรก็พาคีย์มาที่รถเพื่อกลับบ้านกัน หลังจากขึ้นรถมาได้สักพัก
“เออ ปู่คีย์คุงไปไหนอ่ะผมไม่เห็นเลย” คีย์มองหารอบรถ
“ไม่ต้องมองหาเลย พี่ไม่ได้เอามา อยู่ในห้องนอนที่บ้านโน่น”
“อ่าวทำไมอ่ะ เบื่อมันแล้วใช่ม่ะ” คีย์ทำเสียงไม่พอใจ
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ ก็ตัวจริงมาแล้วจะเอาตัวแทนมาด้วยทำไมล่ะ” ธรยิ้ม
“ให้มันจริงเถอะ”
“จริงสิครับ ใครจะเบื่อลง ออกจะน่ารักขนาดนี้”
“อย่ามาปากหวานเลยปู่อะ” แต่คีย์ก็แอบยิ้ม
“อืม แล้วจะให้พี่ไปส่งบ้านไหนล่ะ”
คีย์คิดอยู่สักพักก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“พ่อหรอ คีย์ไปค้างบ้านไร่พี่ธรนะ จะให้พี่เขาสอนเรื่องรายงานหน่อย” คีย์พูดกับปลายสาย
“แล้วจะกลับวันไหน พ่อจะได้ไปรับถูก” สุเมธถามลูกชายสุดรัก
“เดี๋ยวให้พี่เขาไปส่งเลยครับ แค่นี้นะ” คีย์วางสาย
ธรยิ้มออกมา
“ไปนอนบบ้านพี่จริงนะ” ธรย้ำ
“อ่าวแล้วได้ยินว่าไงอ่ะ”
“ลุงเนี่ยเมื่อไหร่จะพูดดีๆกับพี่นะ” ธรเอามือมาขยี้หัว ตอนนี้คีย์รู้สึกดีทุกครั้งที่ธรทำแบบนี้
“อืมถ้าจะให้พูดดีนะ ปู่ต้องบอกรักผมก่อน” คีย์หันมามองหน้า
“ลุง ใครเขาจะมาบอกรักกันตอนขับรถล่ะ” ธรหาทางบ่ายเบี่ยง
“งั้นปู่บอกเมื่อไหร่ผมก็พูดดีเมื่อนั้นแล้วกันนะ” คีย์ยิ้มบ่งบอกว่าตัวเองกำลังได้เปรียบอีกฝ่าย
“ลุงน่ะนะ บ๊องจริงๆเชียว”
.......................................
“ป้าน้อยจัดห้องข้างให้ผมหน่อยนะ คีย์จะมาอยู่ด้วยสักพักนะครับ” ธรบอกป้าน้อยเมื่อเข้ามาในบ้าน
“ป้าแล้วแดงกับนพกลับมาถึงยัง”
“มาถึงก่อนนายสักพักแล้วค่ะ จะให้ตามไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอกป้า ผมนึกว่ายังมาไม่ถึง”
ธรกับคีย์ขึ้นไปพักผ่อนข้างบน เพราะเขาขับรถมาจากหัวหินไม่ได้แวะที่ไหนเลย
หลังจากขึ้นมาบนห้องได้ซักพัก
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูหน้าห้องธร
“ใครครับ” ธรถามก่อนเดินมาเปิดประตู เป็นคีย์ยืนอยู่หน้าประตู
“อ่าวลุงมีไรหรอ” ธรทำหน้าสงสัย
“ติดกระดุมเสื้อไม่ได้ ช่วยหน่อยน้า” คีย์ทำเสียงอ้อน
“ทีนี้ทำมาอ้อนนะลุง” ธรยิ้มแต่ก็ติดกระดุมให้คีย์
“ปู่อยากไปดูดาวอีก”
“อืม ได้สิ แต่ไม่รู้จะมีทางช้างเผือกอีกเปล่านะ” ธรเดินลงมาข้างล่างกับคีย์
ทั้งสองคนเดินไปดูดาวที่ริมสระน้ำเหมือนเดิม ถึงวันนี้จะไม่มีทางช้างเผือกแต่ก็มีดาวเต็มท้องฟ้า ทั้งสองคนเหงนหน้ามอดาว เพลินไปกับบรรยากาศลมพัดเย็นๆ ได้กลิ่นต้นไม้อ่อนรู้สึกสบายจริงๆ
“ปู่ ทำไมปู่ถึงมาขอผมเป็นแฟนล่ะ” คีย์ถามขึ้นมาทำลายความเงียบที่มีอยู่
“ลุงนี่ถามแปลกนะก็ชอบนะสิถึงได้ขอ” ธรหันมามองหน้าที่คีย์ถามแปลกๆ
“แล้วปู่ชอบผมตอนไหน”
“ตั้งแต่แรกที่เห็นเลยล่ะมั้ง แต่ตอนนั้นคิดไม่ไหวลุงแซบเหลือเกิน” ธรยิ้ม
“นี่ปู่แอบว่าผมหรือเปล่าเนี่ย” คีย์ทำหน้าบึ้ง
“เปล่าๆๆก็ตอนนั้นลุงแซบจริงๆนะ”
“แล้วยังงั้นมาชอบผมทำไม” คีย์ยังทำหน้าบึ้งอยู่
“ก็ไม่รู้สิ มารู้อีกที่ก็ชอบไปแล้ว” ธรยังยิ้มให้เหมือนเดิม
“แบบนี้ไม่ต้องชอบก็ได้นะ” คีย์งอนแล้วหันหลังให้ธรแทน
“โอ๋ๆๆ อย่างอนนะก็มันชอบตอนไหนไม่รู้จริงๆ พี่รู้แต่ว่าตอนนี้พี่อยากอยู่ใกล้เราเท่านั้นเอง” ธรเดินเขาไปกอดคีย์จากด้านหลัง
“แล้วลุงอะชอบเริ่มชอบพี่ตอนไหน” ธรพูดกับคีย์ทั้งที่ยังกอดอยู่ด้านหลัง
“อืมๆๆ คิดก่อนนะ เอ๋ หรือว่าผมไม่ได้ชอบปู่หว่า” คีย์แกล้ง
“เออ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ” ธรปล่อยมือจากตัวคีย์
คีย์หมุนตัวกลับมามองหน้าธร ที่ทำหน้าบึ้งบ้างแหละตอนนี้
“ปู่คนแก่งอนมันไม่น่ารักน้า เค้าล้อเล่น” คีย์ยิ้ม
“เมื่อกี้แทนตัวเองว่าไงนะ” ธรอมยิ้ม
“อะไรแทนว่าอะไร” คีย์พูดเขินๆ
“ก็เค้าไง ต่อไปแทนตัวเองแบบนี้นะ” ธรยิ้ม
“ไม่เอา ถ้างั้นปู่ก็ใช้ด้วยสิ” คีย์ยื่นข้อแลกเปลี่ยน
“อืม ก็ได้นะแต่เฉพาะตอนที่เราอยู่กันสองคนนะ แต่ลุงต้องพูดตลอดนะตกลงป่ะ” ธรยื่นข้อแลกเปลี่ยนบ้าง
“ปู่ก็ได้เปรียบล่ะสิ”
“ไม่ได้เปรียบหรอกนะนะ” ธรยังยิ้มอยู่
“ก็ได้ แต่ปู่ต้องบอกรักก่อนนะ” คีย์ยิ้มบ้างแล้วทีนี้ เขาแอบลุ้นว่าธรจะบอกหรือเปล่า
“พี่รักคีย์นะครับ” ธรดึงคีย์เข้ามากอดไว้
“แล้วคีย์รักพี่หรือเปล่า” ธรจับคีย์ให้มองหน้าเขาแทนแล้วตอนนี้
คีย์หน้าแดงขึ้นมาทันที เขารู้สึกใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกที่โดนธรจ้องมองแบบนั้น
“เอาว่าไงคีย์รักพี่ไหมครับ” คีย์ไม่ยอมพูดแต่กลับพยักห้นาแทน
“ไม่เอานะครับ ต้องพูดออกมาสิ คีย์รักพี่ไหมครับ” ธรถามย้ำอีก คีย์หน้าแดงมากขึ้น
“ก็ รักสิ ไม่งั้นจะยอมเป็นแฟนหรอ” คีย์พูดเสร็จรีบก้มหน้าเพราะอาย
ธรยิ้มออกมา ก่อนที่จะจับหน้าคีย์ให้เงยขึ้น เขาค่อยๆก้มหน้าลงมาจูบกับคีย์ แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบกับน้ำในบ่อ เสียงจิ้งหรีดเรไรกรีดร้องออกมาแผ่วเบา สายลมพัดเอื่อยๆเย็นสบาย
ธรจูบคีย์อยู่ภายใต้แสงจันทร์นานมาก ก่อนที่จะถอนปากออกมา เพราะกลัวคนอื่นมาเห็น แต่ก็คงสายไปเสียแล้ว เพราะการกระทำของเขาทั้งสองคน แดงเห็นมาตลอดเวลาแดงเดินกลับห้องไปเพราะทนเห็นต่อไปไม่ไหว
ทั้งสองยืนดูดาวกันอีกสักพักก่อนที่จะพากันกลับมาพักผ่อน คีย์เดินมาจะเข้าห้องของตัวเองแต่ธรกลับดึงประตูห้องเขาปิด
“ปู่จะทำอะไร เค้าจะนอนแล้วนะ” คีย์ทำหน้าสงสัย
“ก็นอนนะสิ แต่ไปนอนห้องพี่นะ”
“เดี๋ยวก่อนแทนตัวเองว่าไงนะ เอาใหม่เลย” คีย์ทำหน้าดุ
“เออ ไปนอนห้องเค้านะ” ธรยิ้มอายๆ
“ไม่เอาหรอกปู่เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
“เห็นจะเป็นไรไป คนของเค้าทั้งนั้นใครจะกล้าว่า นะนะนะ” ธรอ้อนคีย์บ้าง
“นี่ปู่คิดอะไรกับเค้าหรือเปล่าเนี่ย ยิ่งลามกอยู่ด้วย”
“บ้าแหละลุง เค้ายังไม่ได้คิดอะไรเลย ลุงนะแหละมาพูดให้คิด”
“พอเลย เค้าจะนอนห้องนี้ ปู่ก็ไปนอนกับคีย์คุงแทนดิ” คีย์ยืนยัน
“งั้นเค้านอนห้องนี้ด้วย” ว่าแล้วธรก็เปิดห้องเข้าไปทันที
คีย์ยืนมองอยู่ที่หน้าห้อง จนธรต้องเดินไปดึงมือเข้ามา ให้นั่งลงบนที่นอน
“เค้าไม่ทำอะไรลุงหรอกน่า ที่จะนอนด้วยเผื่อลุงจะให้ช่วยอะไร ยิ่งมีมือเดียวอยู่”
“จริงนะ ห้ามทำอะไรเค้านะ” คีย์ย้ำ
“เด็กบ๊อง นอนได้แล้ว” ธรเขกหัวคีย์เบาๆ ก่อนที่ทั้งสองคนจะนอนบนเตียงเดียวกัน
“ลุงเค้าขอกอดได้เปล่า” ธรกระซิบถาม
คีย์ไม่ตอบได้แต่นอนเงียบ
“ลุงไม่ตอบแสดงว่ายอมนะ” แล้วธรก็เอื้อมมือไปดึงตัวคีย์มาไว้ในอ้อมกอด
“ฝันดีนะครับ” ธรบอกแล้วก็หลับไป
คีย์รู้สึกอบอุ่นมากตอนนี้ มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน ความอบอุ่นจากตัวธรทำให้เขารู้สึกดี เขาเอามือมากุมมือข้างที่กอดเขาไว้ ก่อนที่เขาจะหลับไปในอ้อมกอดของธร
ธรตื่นขึ้นมาเห็นคีย์ยังอยู่ในอ้อมกอด เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้เพราะเขาเห็นมือคีย์กุมมือเขาอยู่ เขาค่อยๆเอามือคีย์ออก เพราะเขายังไม่อยากให้คีย์ตื่นตอนนี้ ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นจากที่ เขาหันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งเก้าอี้มองมาที่เขากับคีย์อยู่
ธรตกใจมากรีบหันกลับไปดูอีกครั้ง
“แม่!!!~ แม่มาได้ไงครับ” ธรเสียงดังด้วยความตกใจ
..............................................
ตอนที่15ยังไม่จบนะครับ เอามาลงให้ก่อนกลัวคิดถึงกันนาน
-
เอาแล้วครับ แม่มาจากไหนเนี่ยมานั่งแอบดูคนเค้านอนกอดกัน ลุ้นๆๆๆ
ปล.ดีใจกับพี่นัทครับ กินไข่ได้แล้ววว
-
โอ้วววววววววววววววววววว....ลุ้น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ว่าแม่พี่ธรจะว่าอะไรหรือเปล่า
แต่ตอนนี้ก็หวานได้โล่เหมือนเดิมเลยนะเนี่ย...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
น้ำตาลจะขึ้นคอมแล้วอ่ะ...อ่านไปยิ้มไป มีความสุขมาก ๆ เลยอ่ะ...อิอิ
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ...ไม่รู้ว่าแม่พี่ธรจะว่าอะไรบ้าง...หวังว่าเรื่องร้าย ๆ คงไม่เกิดนะ
เค้า่ว่านะฮะไรท์เตอร์...เค้าขอยาว ๆ ถี่ ๆ เลยไม่ได้เหรอ (ออกแนวโลภอ่ะ 555555)
เป็นกำลังใจให้ฮับป๋ม XD
-
O_o แม่โผล่มาเลยเหรอ เค๊ากลัวววว
-
แม่เล่นเข้ามานั่งดูพี่ธรกับคีย์นอนกอดกันเลยหรอคับ เข้ามาถึงในห้องนอนเลยเสียมารยาทเกินไปหรือเปล่า ถึงจะเป็นแม่ลูกกันก็เถอะ งานจะเข้าพี่ธรกับคีย์มั๊ยเนี่ย :เฮ้อ:
-
แม่เข้าใจลูกเสมอแหล่ะ
ปู่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ดูแลได้ทุกอย่าง.......แม่ต้องเข้าใจสิ
จิงมะ.....
ว้า....เมื่อคืนไม่ได้ :oo1: กันเลย ธ่อออออออออออออออออออออออออออออ.........
ไรเตอร์ทนได้ไงฟะที่ตัวละครไม่ :oo1: กัน หึ หึ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ดีใจจังนอนกอดกัน แต่เสื้อผ้าอยู่ครบ :laugh: คุณแม่ค่ะเสียมารยาทเกินไปรึเปล่าค่ะเนี่ย ว่าที่สามีกับว่าที่ภรรยาเค้าจะใช้เวลาร่วมกันตอนเช้า ๆ แบบนี้ ดันมานั่งรอขัดจังหวะแบบนี้ เชอะ...
-
จึ๋ยยยย คุณแม่มา
-
โหค้างซะแรงเลยนะครับ
สู้เว้ยยยยยย
-
:laugh: :laugh:
แม่ อย่าปล่อยให้ 2 คนนั้นคบกันได้นะ
ไล่คีย์ออกไปเลย 55555555555++
นึกแล้วก็สนุก กุกุ
-
:laugh: :laugh:
แม่ อย่าปล่อยให้ 2 คนนั้นคบกันได้นะ
ไล่คีย์ออกไปเลย 55555555555++
นึกแล้วก็สนุก กุกุ
เอ่อ เบียร์ ตกลงจะแย่งปู่ให้ได้เลยใช่ม่ะ
-
กรี๊ด คุณแม่มา
งั้นเตรียมสินสอดไปบ้านคุณสุเมธกันเลยย
-
:laugh: :laugh:
แม่ อย่าปล่อยให้ 2 คนนั้นคบกันได้นะ
ไล่คีย์ออกไปเลย 55555555555++
นึกแล้วก็สนุก กุกุ
เอ่อ เบียร์ ตกลงจะแย่งปู่ให้ได้เลยใช่ม่ะ
คีย์(ตัวจริ)ฟังไว้นะ เราจะทำศึกแย่งปู่กัน หุหุ
คีย์ พี่อยู่ใกล็(หรือป่าววะ)ได้เปรียบกว่าว่ะ หุหุ
เดี๋ยวแกตาย อย่ามายุ่งกับตัวจริงช้านเจ้าเบียร์
-
ขอร่วมวงแย่งคุณปู่ธรด้วยได้มั๊ย
บังเอิญแอบชอบแบบหนุ่มบ้านทุ่งนา :-[
เราชื่อบอล อายุ 21 ย่าง 22 เป็นเกมเมอร์ ชอบทำอาหาร รักสัตว์ งานบ้านงานเรือนทำได้หมด
สนใจมั๊ยคับปู่ธร
-
ว้าว...ท่าทางจะเรื่องใหญ่แล้วสิเนี่ย
-
:laugh: :laugh:
แม่ อย่าปล่อยให้ 2 คนนั้นคบกันได้นะ
ไล่คีย์ออกไปเลย 55555555555++
นึกแล้วก็สนุก กุกุ
เอ่อ เบียร์ ตกลงจะแย่งปู่ให้ได้เลยใช่ม่ะ
คีย์(ตัวจริ)ฟังไว้นะ เราจะทำศึกแย่งปู่กัน หุหุ
คีย์ พี่อยู่ใกล็(หรือป่าววะ)ได้เปรียบกว่าว่ะ หุหุ
เดี๋ยวแกตาย อย่ามายุ่งกับตัวจริงช้านเจ้าเบียร์
คีย์ๆๆๆๆๆ
พี่ชื่อเบียร์นะครับ อายุ 23 ปี
ตอนนี้กำลังชั่งใจอยู่ว่ะจะตามจีบป๋าหื่น(ปู่) หรือจะไปตามจีบคีย์ดี
อย่างน้อยเราก็อายุไล่เรี่ยกันนะครับ น้องคีย์ หุหุ
จุ๊บๆๆๆๆๆ คิดถึงน้องคีย์ของพี่ เอ๊ย ของปู่ แต่อีกไม่นาน มันอาจจะเปลี่ยนแปลงแล้วนะ :pighaun: :pighaun:
ปล.น้องคีย์ ถ้าสนใจพี่ PM มานะครับ หุหุ ไม่แน่เราอาจจะเป็นเนื้อคู่กันก็ได้นะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z1: :z1:
มันคงยากส์ล่ะนะ ใครเขาจะเอาแก เจ้าเบียร์
ขอร่วมวงแย่งคุณปู่ธรด้วยได้มั๊ย
บังเอิญแอบชอบแบบหนุ่มบ้านทุ่งนา :-[
เราชื่อบอล อายุ 21 ย่าง 22 เป็นเกมเมอร์ ชอบทำอาหาร รักสัตว์ งานบ้านงานเรือนทำได้หมด
สนใจมั๊ยคับปู่ธร
สำหรับคุณบอล ขอบคุณครับที่ชอบ
แต่ผมชอบคีย์คนเดียวคร้าบบบ
-
โอเคครับปู่ธร
บอลขอเป็นแฟนคลับของคู่
ธร :L1: คีย์
ก็แล้วกันนะ :laugh:
-
เอาละค่ะ ขอประทานโทษคะ อีป้าแก่จะรออ่านเรื่องเป็นหลักคะ ไม่อยาก อ่านการประกาศสงครามของเก้งกวาง 555 พากลับเข้าฝั่งสะคะ 555
-
เอาละค่ะ ขอประทานโทษคะ อีป้าแก่จะรออ่านเรื่องเป็นหลักคะ ไม่อยาก อ่านการประกาศสงครามของเก้งกวาง 555 พากลับเข้าฝั่งสะคะ 555
ครับขอโทษนะครับ ป้าพีนัท
เดี๋ยวคืนนี้ผมลงให้ใหม่ตอนดึกๆนะครับ
ขอให้ลุงเขาอ่านก่อน นะครับผมเขียนให้เขาอ่ะครับเรื่องนี้
ผมขออนุญาติให้เขาอ่านก่อนค่อยลงนะครับ
-
ไม่ว่าใครจะพูดยังไง ผมขอยืนยัน ผมรักลุงคนเดียว ผมซีเรียสกับการเล่นแบบนี้
ผมไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไร
แต่ผมอยากบอกว่าผมไม่พอใจเป็นอย่างมาก
กับการที่คุณมาสร้างความเข้าใจผิดหรือความหวาดระแวงให้กับคนรักของผม
ตอนนี้ผมก็ยังยืนยันคำเดิม ว่าผมรักลุง
และมีลุงคนเดียวไม่ได้มีใครอื่น แม้ตอนนี้เราจะห่างกันก็ตาม
-
ขอโทษคนอ่านในบอร์ดนะครับ ไอ่เบียร์มาสร้างเรื่องให้เจ้าของกระทู้ไว้ เลยมาขอโทษน่ะครับ
ไอ่เบียร์ทำไปเพราะไม่ได้คิดก่อนทำ
ขอโทษด้วยจริงๆ นะครับ
ขอรับความผิดไว้ทั้งหมดเองนะครับ
ผมต้องไปละนะครับ วันนึงเราคงได้เจอกันใหม่
-
คุณแม่แอบมาดูว่าที่สะใภ้ป่าวหว่า :impress3:
-
งานเข้าแล้วปู่ แม่ปู่มาเห็นย่าซะแล้วง่ะ ทำไงดี :m20: :m20: :m20:
-
:z13: :z13: :z13:
ป๋า เคลียร์กันได้แล้วนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ทำเอาไอ้เบียร์จิตตกไปเลย หุหุ(ก็ไอ้เบียร์ผิดเองล่ะ)
คนทางโน้น ก็อย่าโกรธไอ้เบียร์เลยนะ ไอ้เบียร์แค่เล่นๆ เอง (แต่มันอาจจะแรงไปหน่อย) :m23:
ปล.แวะมาดันกระทู้รอด้วยนะป๋า
-
มาต่อแล้วครับ ขอโทษทีพอดีตามง้อลุงอยู่
แต่ดีกันแหละ เลยมาลงซะดึกเลย
......................................
ธรตกใจส่งเสียงดังออกมา จนคีย์ที่นอนอยู่ข้างๆต้องลืมตาตื่นขึ้นมาดู ธรรีบหยิบหมอนขึ้นมาปิดหน้าคีย์เอาไว้ ไม่ยอมให้คีย์ลุกขึ้นมา
ธรจ้องหน้าแม่ของเขาที่นั่งมองอยู่แบบนั้น แม่เขาไม่ได้พูดอะไร ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินลงไปข้างล่าง
“ปู่เค้าจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วนะ” คีย์พูดผ่านหมอนที่ธรปิดหน้าเขาไว้ออกมา ธรตกใจนึกได้รีบเอาหมอนออกให้เขาทันที
“ปู่เป็นไร ทำหน้ายังกับเห็นผี” คีย์ถามเมื่อลุกขึ้นมาได้แล้ว เห็นหน้าธรที่กำลังตกใจอยู่
“ยิ่งกว่าเห็นผีอีกลุง แม่เค้ามาแล้วก็เข้ามาในห้องเมื่อกี้นี้ด้วย” ตอนนี้คีย์ก็ทำหน้าตกใจไม่ต่างกัน
“แล้วจะทำยังไงดีล่ะปู่” คีย์กลุ้มใจ
“เค้าก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ลุงไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน แล้วเราลงไปข้างล่างพร้อมกัน” ธรหันไปบอกก่อนที่จะลุกเดินกลับห้องตัวเองไป
คีย์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จนั่งรอธรอยู่ที่ห้อง ก่อนธรจะแต่งตัวออกมาหาคีย์ที่ห้อง
“ลุงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลุงอยู่กับเค้าใช่ไหม” ธรทำหน้าจริงจัง
“อืม แน่นอนสิ ไม่อยู่ข้างปู่จะให้อยู่ข้างใครอ่ะ” คีย์ยิ้มให้กำลังใจ
ทั้งสองเดินลงมาจากข้างบนพร้อมกัน ธรเห็นแม่ตัวเองกำลังยืนคุยกับแดงนพและป้าน้อยอยู่ในครัว พอแม่ของเขาหันมาเห็นว่าทั้งสองเดินลงมา ก็เดินเข้ามาหาทันที
“มานี่สิเจ้าตัวดี หนูก็ตามแม่มาด้วยนะ” แม่ของธรดึงหูลูกชายให้เดินตามไปที่ห้องนั่งเล่น คีย์เดินตามไปด้วย
แม่ของธรพาเขามานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นก่อนที่จะให้คีย์มานั่งข้างๆ
“นี่เจ้าตัวดี นี่มันอะไรกันบอกมาสิ เจ้าตัวเล็กนี่เป็นใคร แล้วเป็นอะไรกับเรา” แม่ถามสายตาจับจ้องมาที่ลูกชาย
“เออ.. ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ ผมกับลุง เอ๊ย! กับคีย์ยังไม่มีอะไรกัน” ธรพยายามอธิบายพร้อมกับยิ้มให้แม่ของเขา
“ไม่มีอะไร แล้วที่แม่เห็นหมายความว่าไง” แม่ธรมองหน้าทั้งสองคน คีย์ก้มหน้าอาย แต่ธรนั่งยิ้มอยู่เหมือนเดิม
“ก็จะอะไรละครับ เราสองคนเป็นแฟนกันไงแม่ แต่เรายังไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่แม่คิดนะ” ธรยังยิ้มอยู่
“เป็นแฟนกัน” แม่ธร หันมองหน้าคีย์
“จริงหรอเจ้าตัวเล็ก” แม่ธรหันมาถามคีย์ที่นั่งข้างๆ คีย์ไม่กล้าตอบได้แต่พยักหน้า
“ผู้ใหญ่ถามก็ต้องตอบสิไม่ใช่พยักหน้า ตกลงเราเป็นแฟนกับเจ้าตัวดีมันจริงๆหรอ”
“เอ่อออ... จริงครับ” คีย์ตอบอายยังก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าแม่ธร
แม่ธรทำหน้าแปลกใจก่อนที่จะหันกลับมาคุยเรื่องราวความจริงจากลูกชายตัวเอง ธรเล่าเรื่องต่างๆให้แม่เขาฟังตั้งแต่เริ่มแรก จนแม่ของเขาเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด
“ไหนเงยหน้าให้แม่ดูหน่อยสิ”
คีย์ค่อยเงยหน้าขึ้นมา เขาเพิ่งจะเห็นหน้าแม่ธรชัดๆเหมือนกัน ท่าทางแม่ธรเป็นคนใจดี จากหน้าตาที่อวบอิ่มยิ้มแย้ม ทำให้คีย์คลายความกลัวลงได้บ้าง
“น่าตาก็น่ารักดีนะ ชื่ออะไรนะเราเจ้าตัวเล็ก” แม่ธรพิจารณาหน้าตาของคนที่ลูกชายตัวเองบอกว่าเป็นแฟน
“ชื่อ คีย์ครับ”
“ไปหลงคารมเจ้าตัวดีแม่ได้ยังไงนะ นี่ยังเรียนอยู่เลยใช่ไหม”
“ครับ” คีย์ก้มหน้าไปอีกครั้ง
“แล้วจะทำไง พ่อแม่เขารู้หรือยัง ว่าแกคบกับลูกเขาน่ะ แล้วลูกเต้าเหล่าใคร”
ธรอธิบายให้แม่เขาฟังเรื่องของคีย์
“อืมไม่ได้นะแบบนี้ คุณสุเมธเขาช่วยเราตั้งหลายเรื่อง ต้องไปอธิบายให้เขาเข้าใจ” แม่ธรทำหน้าจริงจัง
“แม่ครับ เราไม่ต้องบอกเขาก็ได้ เราสองคนยังไม่พร้อม” ธรรีบพูด
“นี่เป็นแม่นะมันถึงไม่เกิดเรื่องอะไร แต่ถ้าวันนี้เป็นพ่อหรือแม่เจ้าตัวเล็กมาเห็นล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น บ้านเจ้าตัวเล็กอาจจะไม่เหมือนแม่ก็ได้” แม่ธรให้เหตุผล
“เออ นั่นสิ แล้วทำไมแม่ไม่ว่าผมเรื่องนี้ล่ะ” ธรทำหน้าแปลกใจ
“ก็แม่รู้จักลูกชายของแม่ดีนะสิ ต่อให้ว่าไปมันก็เท่านั้น อะไรที่เราตัดสินใจไปแล้วเราก็จะทำโดยไม่สนใคร เรื่องนี้ก็คงเหมือนกัน แล้วอีกอย่างแม่พอจะเข้าใจกับสมัยใหม่นี่แหละ” แม่ธรหันไปมองหน้าธรก่อนหันมามองหน้าคีย์
“แล้วอีกอย่างไอ้ตัวเล็กนี่มันก็ดูน่ารักดีด้วย ท่าทางจะเป็นเด็กเรียบร้อย แม่ว่าเจ้าตัวเล็กนี่มันต้องโดนหลอกแน่”
“โห แม่ทำไมพูดแบบนั้นล่ะครับ แม่ยังไม่รู้ว่าตัวจริงแสบขนาดไหน” ธรบอก
โป๊ก!!! โอ๊ย!!!~
แม่ธรเอื้อมไปเขกหัวธรอย่างแรง
“ไปว่าเจ้าตัวเล็กได้ไง น่ารักออกจะตาย” แม่ธรกลับรู้สึกถูกชะตากับคีย์ยังไงไม่รู้
“เอายังงี้นะเจ้าตัวดี แม่ให้เวลาสองอาทิตย์ ให้เราหาทางไปบอกคุณสุเมธ เรื่องที่เราสองคนคบกัน ถ้าเราไม่กล้าบอก หรือบอกแล้วคุณสุเมธไม่ยอม เราสองคนต้องเลิกคบกันโดยเด็ดขาด” แม่ธรยื่นเงื่อนไข
“โหย แม่ทำแบบนี้ได้ไง แล้วคุณสุเมธเขาจะยอมรับได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” ธรเริ่มโวยวาย
“แล้วเราจะแอบคบกันแบบนี้หรือไง งั้นแม่ก็ไม่ให้คบว่าไง แม่อยากรู้ถึงความจริงใจของพวกเราทั้งสองคน แล้วอีกอย่างเจ้าตัวเล็กมันยังเด็กอยู่เลย ไม่ได้แก่แดดแก่ลมเหมือนแกซะเมื่อไหร่”
“แต่ แม่ก็”
“ไม่ต้องมีแต่อะไรทั้งนั้น ถ้าไม่ตกลงกับแม่แม่ก็ไม่ให้คบกันเด็ดขาด แม่ไม่อยากถูกคุณสุเมธมาถอนหงอกตอนนี้” แม่ธรยื่นยันเหมือนเดิม
“ก็ได้ครับ แต่แม่สัญญาแล้วนะถ้าคุณสุเมธยอมรับได้ จะไม่ขัดขวางพวกเราสองคน”
“ฉันเป็นแม่แกนะ แกไม่เชื่อฉันหรือไง” แม่ธรมองลูกชายตาเขียว
“ไปๆงั้นไปกินข้าวกัน เจ้าตัวเล็กหิวแย่แล้ว”
ทั้งสามก็มานั่งกินข้าวกัน ธรตักกับข้าวให้ทั้งแม่ตัวเองและก็คีย์
“เออ แม่ลืมถามเลย แขนไปโดนอะไรมาเจ้าตัวเล็ก” แม่ธรถามขณะกินข้าว
“อุบัติเหตุนะครับ ไม่เป็นไรมากหรอกครับ” คีย์ยิ้ม
“แล้วทำไมเราไม่ดูแลน้องให้ดีๆหือ เห็นว่าพากันไปทะเลไม่ใช่หรอ”
“พี่ธรเขาดูแลผมดีแล้วครับ แต่พอดีผมไม่ทันระวังเอง” คีย์รีบออกรับแทนธร แม่ธรเห็นแบบนี้ได้แต่ยิ้มออกมา
หลังจากกินข้าวเสร็จแม่ธรก็นั่งคุยกับคีย์ต่อที่ห้องนั่งเล่น ดูเหมือนทั้งสองคนจะสนิทกันอย่างรวดเร็ว แม่ธรเอ็นดูคีย์มากจนธรแปลกใจ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรยังไงก็ดีกว่าที่แม่เขาขัดขวางแล้วกัน
จนบ่ายๆแม่ธรจะกลับกรุงเทพฯ
“เจ้าตัวเล็ก ถ้าลูกชายแม่มันทำอะไร หรือแกล้งอะไรโทรฟ้องแม่ได้เลยนะ เดี๋ยวแม่จะจัดการให้” แม่ธรพูดกับคีย์พลางลูบหัวไป
“อะไรล่ะแม่แทนที่จะเข้าข้างลูกตัวเอง เจ้าตัวเล็กของแม่นะแสบจะตาย” ธรรีบพูด
“ไปว่าน้องได้ไง ถ้ายังไงก็บอกแม่นะ เดี๋ยวแม่กลับก่อน” แม่ธรหันมาบอก คีย์ยิ้มเยาะเย้ยธรจากด้านหลัง ที่แม่ของธรเข้าข้างเขา
หลังจากที่แม่ธรกลับไปแล้วทั้งสองคนก็มานั่งคุยกันทันที
“ลุงว่าไงละทีนี้ เราจะบอกพ่อลุงยังไงดี” ธรทำหน้ากลุ้มใจ
“ก็ไม่รู้สิใครจะคิดออกละปู่ แต่พ่อตามใจเค้าจะตายไป คงไม่ว่าไรหรอกมั้ง”
“เอางี้ไหมปู่เดี๋ยวปู่ชวนพ่อมากินข้าวที่นี่ แล้วปู่ก็บอกพ่อไปเลย พ่อตามใจเค้าอยู่แล้วแหละ” คีย์ยิ้มอย่างมันใจ
หลังจากที่ตกลงกันได้แล้ว คีย์ก็ให้ธรโทรไปชวนสุเมธให้มากินข้าววันมะรืนนี้ เขาจะได้เตรียมตัวตอนรับทัน
ธรเตรียมการอย่างเรียบร้อย เพื่อหวังว่าจะให้สุเมธประทับใจมากที่สุด
จนวันนัดหมายก็มาถึง สุเมธก็กับสุภาตามเวลานัด ธรกับคีย์ก็มารอต้อนรับอยู่แล้ว
ทั้งสองพาสุเมธกับสุภามาที่โต๊ะอาหารที่เตรียมไว้ ระหว่างเดินมาสุเมธถามเรื่องแขนของคีย์ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร ทั้งสองจัดการเตรียมพร้อมกันเต็มที่
ระหว่างที่นั่งทานข้าวกันสักพัก
“เอออ.. คุณสุเมธครับ ผมมีเรื่องอยากจะบอกคุณนะครับ” ธรเริ่มต้น คีย์ได้แต่นั่งลุ้นอยู่
“คุณธรมีอะไรก็ว่ามาเถอะครับ ไม่ต้องเกรงใจ”
“คือว่า... คือว่า...” ธรอ้ำอึ้ง
“ผมบอกแล้วไงไม่ต้องเกรงใจ มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้” สุเมธเริ่มสงสัย
“คือว่า ผมจะขอคบกับคีย์ได้ไหมครับ” ธรพูดออกไปใจก็เต้นแรงมากขึ้น เขากับคีย์ต่างมองหน้าสุเมธลุ้นคำตอบ
สุเมธกับสุภากลับหยุดชะงักทันที ก่อนที่จะหันมามองหน้าธรกับคีย์
“คุณว่าอะไรนะ” สุเมธถามย้ำ
“ผมว่าผมขอคบกับคีย์ได้ไหมครับ”
สุเมธวางช้อนส้อมลงทันที ก่อนที่จะลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร
“คุณเอาอะไรมาพูด ผมมีลุกชายคนเดียวนะ คุณมาพูดแบบนี้ได้ไง คุณสุภาเอาเจ้าลูกชายสุดที่รักของคุณกลับบ้านเดี๋ยวนี้” สุเมธเสียงดังขึ้นมา
“แต่คุณสุเมธครับ ผมกับลูกคุณรักกันนะครับ” ธรพูดต่อ
“ผมไม่สนใจอะไรกับคุณทั้งนั้น ผมเสียใจจริงๆที่ไว้ใจคุณ” สุเมธโมโหมาก
“คุณยังไม่พาลูกไปที่รถอีกหรอ” สุเมธหันมาดุเสียงดัง สุภารีบเดินมาดึงคีย์ให้ตามไป
“ไม่เอาคีย์ไม่ไปนะแม่ ให้เราคบกันเถอะนะครับ” คีย์อ้อนให้สุภาช่วย แต่เธอก็ไม่สามารถขัดใจสามีเธอได้ตอนนี้
“รีบๆพามันไปที่รถเลย” สุภาดึงตัวคีย์ไปจนได้
“แต่คุณสุเมธครับ...” ธรกำลังพูด
“พอเลยคุณธร ผมไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นอย่างนี้ ต่อไปผมจะไม่ให้คุณมายุ่งกับลูกชายผมอีก”
แล้วสุเมธก็เดินกลับออกไป ทิ้งให้ธรยืนมองอยู่ตรงนั้น
......................................
ขอบคุณนะครับที่เป็นกำลังใจให้ตลอดมา :L1: :L1:
พรุ่งนี้มาต่อตอนต่อไปให้นะครับ
-
หืม ง้อกันจนลืม FC เลย รอตั้งนาน
ปล.ยังไม่ได้อ่านครับ ดันไว้ก่อน จะได้เป็นคนแรก อิอิ
-
เฮ้อ สงสัยจะยาว คงต้องให้แม่พี่นัท เอ้ยแม่ธรมาช่วยเคลียร์แล้วล่ะ
ปล.อย่างอนกันบ่อย อย่าง้อกันนานนะครับ เห็นใจ FC ตาดำๆด้วยเถิด
-
โธ่ คุณสุเมธ
ค.สุขของลูกนะครับ
เรานะเลี้ยงได้แค่ตัวนะ
-
ชักจะยุ่งแล้วปู่ พ่อแม่ลุงเขาไม่ยอมแล้วนิ พาหนีเลยปู่ :laugh:
-
ซวยเลยปู่และลุง >.<
-
พ่อตาไม่ปลื้ม แม่ยายไม่กล้าขัดพ่อตาสะงั้น
-
กำลังเป็นเรื่องเลย
มาต่อเร็วๆนะ
เดี่ยวกินข้าวไม่ได้ :laugh:
:call:
:call:
-
คือ..............
เหมือนกับว่า ปู่ธรใช้วาทศิลป์น้อยไปหน่อยป่าวหว่า
ของอย่างนี้มันต้องยกแม่น้ำไม่ใช่เหรอ
คงแก้ยากขึ้นแล้วหล่ะ
ทำไงดี....ไม่คิดดีก่า....ให้ไรเตอร์คิดละกานนนนนนนน555555555555+
-
อุปสรรคของชีวิตรัก ต้องโดนพ่อแม่ของอีกฝ่ายบังคับให้พรากจากกันก่อน :m15: พี่ธรสู้ ๆ นะคับอย่าท้อ คีย์เองก็ต้องสู้อยู่เคียงข้างพี่ธรนะคับ :3123: แล้วสักวันทั้งสองคนจะกลับมาเจอกันที่ทางช้างเผือก :laugh:
-
กำลังเป็นเรื่องเลย
มาต่อเร็วๆนะ
เดี่ยวกินข้าวไม่ได้ :laugh:
:call:
:call:
จะรีบมาต่อนะคร้าบคืนนี้ ถ้านานคุณ tawan จะผอมซะก่อน
คือ..............
เหมือนกับว่า ปู่ธรใช้วาทศิลป์น้อยไปหน่อยป่าวหว่า
ของอย่างนี้มันต้องยกแม่น้ำไม่ใช่เหรอ
คงแก้ยากขึ้นแล้วหล่ะ
ทำไงดี....ไม่คิดดีก่า....ให้ไรเตอร์คิดละกานนนนนนนน555555555555+
กำลังคิดเลยคร้าบบบ :really2: :really2: กำลังหาทางออกอยู่
อุปสรรคของชีวิตรัก ต้องโดนพ่อแม่ของอีกฝ่ายบังคับให้พรากจากกันก่อน :m15: พี่ธรสู้ ๆ นะคับอย่าท้อ คีย์เองก็ต้องสู้อยู่เคียงข้างพี่ธรนะคับ :3123: แล้วสักวันทั้งสองคนจะกลับมาเจอกันที่ทางช้างเผือก :laugh:
เอ่อ.. โกโบริกับอังศุมาลิน เอ๋ย มันคนละเรื่องแล้วคร้าบบบ
-
บอลเป็นกำลังใจให้ สู้ๆนะปู่
จากใจแฟนคลับ ธร :L1: คีย์
-
ทางเดินของชีวิตรักไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แม้จะมีอุปสรรคขวากหนามให้ฟันฝ่าบ้างให้ถือว่าเป็นสีสันแก่ชีวิต แต่เมื่อเวลาที่สองคนสามารถผ่านพ้นมันไปได้ นั่นจะทำให้เราระลึกและรู้สึกดี...ที่เราต่างมีกันและกันในวันนี้ :L1: เค้าเป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดราม่างิ หงิงๆๆๆๆๆ
กอดคีย์ดีกว่า กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
งานเข้าแล้วมั้ยล่ะพี่ธร...แล้วคราวนี้จะทำยังไงกันล่ะเนี่ย
พ่อตาแม่ยายไม่สนับสนุนซะอย่างนี้...สงสัยคงต้องใช้ลูกตื้อเท่านั้นแหล่ะ
ยังไงก็พยายามเข้านะพี่ธร...ได้ใจน้องคีย์ไปแล้ว เหลือแค่ให้ได้ใจพ่อตาแม่ยายเท่านั้นเอง
สงสัยงานนี้คงต้องให้แม่พี่ธรเข้ามาช่วยเสียแล้วล่ะมั้ง...เฮ้อออออออออออออออออ
ความรักก็แบบนี้แหล่ะ ก่อนมีความสุข ความทุกข์ย่อมต้องมาก่อน...เป็นกำลังใจให้พี่ธรก็แล้วกันนะฮะ
แล้วก็ให้ไรท์เตอร์ด้วย...อิอิ
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
ป๋า ตอนนี้เขียนยากปะ
ไอ้เบียร์ประทับใจตอนนี้สุดๆ เลย (พ่อแม่ ย่อมเป็นตัวแปรสำคัญสุดในชีวิตคู่ของเกย์ หุหุ)
+1 ให้ป๋าด้วย :laugh: :laugh:
หุหุ สงสัย พ่อแม่คงหยุดธรไม่ได้ พาคีย์หนีดิป๋า
-
มาต่อไวไวนะคร้าบ
ปล.ช่วงนี้ฝนตกบ่อย พี่นัทอย่าตากฝนนะครับ เดี๋ยวจะเปียก
-
งานเข้าเลย
-
ไม่ได้มาลงหลายวัน พอดีกำลังอึ้งกับเหตุการณ์บางอย่างในชีวิตจริง
รอนานหน่อย อย่าว่ากันนะครับ
........................
คีย์โดนสุภาพามาที่รถ ก่อนที่ทั้งสองคนจะขึ้นไปนั่งข้างหลัง สุเมธก็ตามออกมาอีกสักพัก
“ฉันไม่น่าให้แกมาอยู่ทีนี่เลย คนอะไรไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ” สุเมธต่อว่าทันทีที่ขึ้นมาบนรถ
“พ่ออย่าไปว่าพี่เขาแบบนั้นนะ พี่ธรเป็นคนช่วยผมตั้งหลายครั้งนะ” คีย์ออกตัวแทน
“ไม่ต้องมาออกรับแทนเลย แล้วแกคิดยังไงถึงไปคบกับเขาห๊า” สุเมธยังไม่หายหงุดหงิด
“ก็มันเรื่องของคีย์ พ่อกับแม่เคยสนใจคีย์บ้างไหม พี่เขาดูแลคีย์ดีกว่าที่บ้านอีก” คีย์พูดเสียงดังใส่
“เธอดูลูกชายเธอนะ เดี๋ยวนี้มันกล้ากับเราขนาดไหน กลับไปถึงบ้านคอยดู”
“พ่อก็ดีแต่ด่าคีย์นะแหละ พ่อเคยเข้าใจคีย์บ้างไหม”
“เจ้าคีย์!! มันจะมากเกินไปแล้วนะ” สุเมธเริ่มโมโหมากขึ้น
“อย่าไปเถียงพ่อเขาสิลูก อย่าทะเลาะกันเลยพ่อลูกคู่นี้” สุภาห้ามทัพทันที
คีย์ไม่ยอมพูดอะไรจนถึงบ้าน กลับเข้ามาถึงบ้านเขาก็เดินเข้าห้องเขาไปทันที
ปัง!!!~
คีย์ปิดประตูห้องเสียงดังสนั่น
“ดูเจ้าลูกชายตัวดีของเธอนะ เป็นไงตามใจมันมาก อยู่ก็หันไปคบผู้ชาย” สุเมธหันมาว่าสุภา
“คุณก็อย่ามาว่าแต่ฉันเลย ตัวเองเคยทำอะไรให้ลูกมั่ง พอมีปัญหาก็มาว่าคนอื่น” สุภาเดินหนีสุเมธขึ้นห้องไปทันที
“เป็นกันทั้งแม่ทั้งลูก” สุเมธบ่นก่อนเดินเข้าห้องทำงานไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
สุภามาเคาะประตูห้องลูกชาย แต่คีย์กลับเงียบไม่ตอบกลับมา
“คีย์นี่แม่เองนะลูก เปิดให้แม่หน่อยสิ” สุภาตะโกนบอก
คีย์เดินมาเปิดประตูให้สุภาเข้าไปในห้อง ก่อนที่เขาจะเดินไปล้มตัวลงนอนบนที่นอน หันหลังให้กับผู้เป็นแม่ที่กำลังเดินเข้ามา
สุภาเดินมานั่งข้างหลังลูกชาย แล้วเอามือลูบหัวลูกชายเบาๆ
“มีอะไรจะคุยกับแม่ไหมลูก” สุภาพูดด้วยน้ำเสียงแห่งความห่วงใย มือยังคงลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดู
คีย์หันกลับมานอนหนุนตักแม่เขา แม่ของเขายังคงลูบหัวให้อยู่ เขารู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อยหลังจากที่ถูกจับแยกกับธร
“ว่าไงเจ้าตัวปัญหา มีไรอยากคุยกับแม่ไหม” สุภาจับหน้าลูกชายไห้หันมามองหน้าตน ก่อนส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น
คีย์ยังมีสีหน้าที่เศร้าอยู่ สุภาใช้มือเขี่ยผมที่ปิดหน้าคีย์ออก
“คีย์ไม่รู้จะบอกแม่ยังไงดีนี่ครับ”
“อืม งั้นแม่เป็นฝ่ายถามเราเองดีกว่าไหม” สุภายิ้มให้ลูกชาย คีย์พยักหน้าแทน
“ตกลงลูกคับคุณธรคบกันจริงๆใช่ไหม”
“ครับ เราคบกันอยู่ แต่เราก็เพิ่งจะคบกันนะครับ” คีย์ยิ้มตอบอายๆ
“ท่าทางลูกจะชอบเขามากเลยสินะ ถึงได้อายหน้าแดงขนาดนี้” สุภายิ้มให้กับท่าทางเขินอายของคีย์
“แม่อ่ะ อย่ามาแซวสิครับ” คีย์ซุกหน้าลงที่ตัก
“เอาล่ะ เอาล่ะ แม่ไม่แซวแล้ว แต่แม่อยากรู้จริงๆว่าลูกรักคุณธรเขาจริงหรือเปล่า หรือแค่เล่นๆไปเท่านั้น” สุภาเริ่มทำเสียงจริงจังมากขึ้น
“จริงจังสิครับ คีย์ไม่เคยคิดเล่นๆกับเรื่องนี้นะ” คีย์ลุกขึ้นมานั่งมองแม่เขา
“คีย์ก็รู้ว่าพี่เขาก็รักคีย์จริง ไม่ได้เล่นๆเหมือนกัน” เขาจริงจังขึ้นมาเหมือนกัน สุภาแปลกใจกับท่าทางของลูกชายสุดที่รักทันที
เพราะปกติลูกชายของเธอจะไม่ค่อยเข้าใจคนอื่น และจะไม่ยอมรับในตัวคนอื่นง่ายขนาดนี้ คงไม่มีใครรู้เรื่องนี้ดีเท่ากับเธอผู้เป็นแม่อีกแล้ว แต่ครั้งนี้ลูกของเธอกลับแสดงท่าทีมันใจในอีกคนอย่างเห็นได้ชัด เธอคิดว่าลูกเธอเริ่มเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีแล้วตอนนี้
“อืม งั้นเล่าให้แม่ฟังสิ ว่าเราสองคนไปชอบกันตอนไหน”
คีย์เล่าเรื่องราวต่างที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับธรให้แม่เขาฟัง เขาเล่าไปยิ้มไปอย่างมีความสุขที่ได้ทบทวนเรื่องราวเหล่านั้น สุภาก็ได้สังเกตท่าทางของลูกชายเธอตลอด เธอเห็นลูกชายตัวเองดูมีความสุขมากกว่าที่ผ่านๆมา มีความจริงใจต่อคนอื่นมากขึ้น
.
.
.
“เรื่องทั้งหมดมันก็มีเท่านี้แหละครับ” ธรยิ้มอย่างมีความสุข
“อืม แม่ว่าคุณธรเขาเป็นคนดีมากเลยนะ เอาตัวเองมาเสียงช่วยลูกต้องหลายหน ถึงหนนี้จะช้าไปหน่อยก็เถอะ” สุภามองแขนที่เข้าเฝือกของลูกชาย
“พี่เขาเป็นคนดีจริงครับ พี่เขาจะคอยเป็นห่วงผมก่อนตัวเองเสมอ” คีย์รีบเสริม
“แล้วทำไมละครับแม่ ทำไมพ่อไม่ยอมให้คีย์คบกับเขา” คีย์ถามคำถามที่สงสัยในใจตั้งแต่โดนพาขึ้นรถกลับมาแล้ว
“พ่อเขาคงกลัวว่าลูกจะโดนหลอกนะ แล้วอีกอย่างมันยังเป็นความรักที่ไม่ปกตินะลูก ถ้าลูกไปชอบกับผู้หญิงที่ไหนมันก็ยังจะดีกว่านี้” สุภาทำหน้าเหนื่อยใจเมื่อพูดถึงตอนนี้
“แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ ก็ผมชอบพี่เขาไปแล้วนี่ ความรักมันห้ามกันได้ด้วยหรือไงครับ แล้วผมกับพี่เขาทำผิดอะไร”
“จริงๆทั้งลูกทั้งคุณธรไม่มีใครผิดหรอกนะ เพียงแต่ว่าเราทั้งสองคนดันเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ไง”
“แล้วยังไงล่ะครับ เป็นผู้ชายแล้วยังไง เราสองคนรักกัน มันต้องเป็นเรื่องที่น่าจะยินดีไม่ใช่หรอครับ” คีย์ยังไม่ยอมเข้าใจความหมายของสุภา
“ลูกคงยังเด็กเลยไม่เข้าใจความรู้สึกของพ่อแม่ แม่มีลูกเป็นลูกชายคนเดียว แม่ก็หวังจะให้ลูกแม่เดินทางไปถูกที่ถูกทาง ไม่ใช่เป็นแบบนี้” สุภามีสีหน้าที่กลุ้มใจมากเมื่อเห็นท่าท่างคีย์ไม่ยอมที่จะเข้าใจเธอบ้าง
“แล้วมันเป็นยังไงละครับ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนี่ครับ ผมแค่รักกับพี่เขาเท่านั้นเอง แม่ก็พูดเองว่าพี่เขาเป็นคนดี แถมเรายังไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครอีกด้วย” คีย์พยายามหาเหตุผลขึ้นมาอ้างต่างๆนาๆ
“เรื่องนั้นแม่เข้าใจ แต่ถึงแม่จะยอม พ่อเขาก็คงไม่ยอมอยู่ดี ตอนนี้อยู่ที่คุณธรของลูกแล้วนะ ว่าจะทำอย่างไรต่อไป แม่บอกไว้ก่อนว่าแม่คงช่วยเรื่องนี้มาได้”
สุภาคุยกับคีย์อยู่สักพักก็กลับออกไป เมื่อเขาเห็นว่าคงล้มเลิกความตั้งใจของลูกเขาไม่ได้ หลังจากที่สุภาออกไปแล้วคีย์ก็นั่งคิดหาทางออกทางอื่นทันที เขากังวลว่าธรจะทำอย่างไรนะพ่อเขาถึงจะยอม แล้วเขากับธรจะได้เจอหน้ากันอีกหรือไม่
คีย์คิดไปคิดมาเขาคิดได้ว่าถ้าเขากลับไปบ้านป้า พ่อก็คงจะมาห้ามเขาไม่ได้ที่เขาจะเจอหน้าธร เขาจึงรีบลงมาข้างล่างทันที
“คุณหนูจะไปไหนค่ะ คุณท่านบอกไม่ให้คุณหนูออกไปไหนนะค่ะ” คนรับใช้ในบ้านวิ่งมาขวางคีย์ไว้
“หลีกไป อย่ามาขวางทาง ถ้าไม่อยากมีเรื่อง” คีย์ขู่เสียงดัง
“แต่คุณหนูค่ะ นายท่านห้ามไว้นะค่ะ”
คีย์มองหน้าคนคนใช้ต้องหลบไป ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาสุเมธที่ห้องทำงาน
คีย์เดินออกมาจนถึงประตูหน้าบ้าน มีคนงานสองคนวิ่งมาดักเขาไว้
“จับเจ้าคีย์ไว้ อย่าให้มันไปไหนได้” สุเมธตะโกนสั่งมาจากด้านหลังของคีย์
คีย์หันกลับไปมองหน้าพ่อของตัวเอง เขารู้สึกไม่พอใจอย่างมากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร คนงานสองคนเดินเข้ามาที่เขา แล้วจับแขนเขาไว้ทันที
“ไปเถอะนะครับคุณหนู อย่าให้ผมต้องใช้กำลังเลย” หนึ่งในสองคนงานบอกกับเขา
“อย่ามายุ่ง หลีกไป” คีย์ตะโกนเสียงดังใส่ จนคนงานต้องหยุดชะงัก
“ผมจะกลับบ้านป้า อย่ามายุ่งกับผม” คีย์หันไปบอกพ่อของเขาที่ยืนมองเขาอยู่อย่างไม่พอใจ
“ฉันไม่ให้แกไปไหนทั้งนั้นตอนนี้ ยังไม่พาตัวกลับเข้าห้องไปอีกหรอ” คนงานเดินเข้ามาจับเขาไว้ทันที
คีย์ดึงแขนออก “ไม่ต้องมาจับ เดินไปเองได้” คีย์เดินกลับเข้าไปในบ้านทันที
เขานั่งอยู่ในห้องคิดเรื่องราวต่างๆ จนเขาเผลอหลับไป เขาตื่นขึ้นมาอีกทีตอนหัวค่ำ เพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คีย์หยิบมาดูเห็นเป็นชื่อธรรีบรับทันที
“ปู่เป็นไงบ้าง ทำอะไรอยู่” คีย์รีบถามทันทีเมื่อรับสาย
“พี่ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ลุงเถอะเป็นยังไงบ้าง” ธรเป็นห่วง
“ก็ไม่เป็นไรหรอก แค่โดนขังให้อยู่แต่ในห้อง ไปไหนไม่ได้แค่นั้นเอง”
“ลุงรอพี่หน่อยนะ พี่จะหาทางเอง ลุงเชื่อใจพี่ใช่ไหม"
“อืม เชื่อสิ เค้าเชื่อปู่อยู่แล้ว” คีย์บอกด้วยความมั่นใจ
“ลุงพี่คิดถึงลุงมากเลยรู้ไหม” ธรมีเสียงที่เศร้าลงไป
“เค้าก็คิดถึงปู่เหมือนกัน เค้าจะรอปู่มาหาเค้านะ” คีย์บอกด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใจ
ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยโทรศัพท์กันอยู่ สุเมธแอบขึ้นมายืนฟังอยู่ข้างหลังคีย์นานมากแล้ว
“ฉันคิดไว้แล้วว่าแกต้องแอบโทรศัพท์หากัน เอาเครื่องมานี่เดี๋ยวนี้” สุเมธทำเสียงไม่พอใจขึ้นมา
“ผมไม่ให้ครับ เรื่องอื่นผมยอมพ่อได้ แต่เรื่องนี้ผมไม่ยอมเด็ดขาด” คีย์เสียงแข็ง เขาแทนตัวเองว่าผมกับพ่อเขา แสดงว่าตอนนี้เขาโกรธพ่อเขามากจริงๆ
“อ๋อ เดี๋ยวนี้ชักจะเก่งใหญ่แล้วนะ บอกให้ส่งมาไง” สุเมธเดินเข้ามาคีย์พร้อมกับแย่งโทรศัพท์
………………………………………
จะเกิดอะไรขึ้นไหมนะทางด้านโน้น ธรได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเข้ามาในสายตลอด
“ลุง ๆ เป็นยังไงบ้าง” ธรพยายามพูดกับคีย์ แต่ก็ไม่มีการตอบรับมีแต่เสียงดังโวยวายเท่านั้น
“พ่อเอาโทรศัพท์ผมคืนมานะ” “ฉันจะไม่ให้แกใช้โทรศัพท์อีกต่อไป”
ตรึดดด ตรึดด ตรึดด
นี่เป็นเสียงสุดท้ายที่ธรได้ยินมาจากปลายสาย เขาเริ่มกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคีย์ซะแล้วตอนนี้ เขาอยากที่จะไปบ้านของสุเมธให้มันรู้กันไปเลย แต่เมื่อเขากลับมาคิดมันอาจจะทำให้เรื่องยิ่งเลวร้ายลงไปอีกก็ได้ เขาได้แต่นั่งกลุ้มใจอยู่ในห้องคนเดียว
ธรผุดลุกผุดนั่งตลอดเวลา ใจเขาคิดถึงและเป็นห่วงแต่คีย์มากๆ เขาอยากไปบ้านสุเมธตอนนี้เลย แต่เชาก็ไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งยากมากขึ้นกว่านี้ เขาได้แต่อดทนไว้ก่อน เขาพยายามนึกหาทางออกให้ได้เร็วที่สุด
ธรตื่นเช้ากว่าปกติ เขาแต่งตัวออกจากบ้านทันที
“นายจะไปไหนแต่เช้าครับ” แดงถามเมื่อเห็นธรเดินมาที่รถ
“ผมจะไปบ้านคุณสุเมธ แดงฝากดูทางนี้ด้วยนะ” ธรรีบขึ้นรถ
แดงเข้ามาขวางประตูรถไว้
“นายอย่าเพิ่งไปตอนนี้เลยครับ เรื่องมันอาจจะแย่กว่านี้ก็ได้” แดงเตือนสติธร
“แดงถอยไปดีกว่า อย่ามาขวางผมเลย ถึงยังไงผมก็ต้องไปคุยให้รู้เรื่อง” ธรจริงจัง
“แต่นายครับ...” แดงพูดได้เท่านี้ ธรก็แทรกตัวขึ้นรถ แล้วสตาร์ดรถออกไปทันที
......................
ปล. คืนนี้น่าจะเอามาลงให้อีกตอนนะครับ แต่คงหลังตีสองอ่ะครับ
-
สงสารคีย์อ่ะ โดนตัดการติดต่อทุกทางเลยอ่ะ :m15:
เค้าคงรอตี2ไม่ไหว งนี้จะมอ่านอีกรอบนะ
-
พ่อโหดอ่ะ ค่อยๆ เตือนกันดีกว่ามั้ย
-
มารอ
-
สงสารน้องคีย์
ปู่ธร ปรึกษาคุณแม่อย่างด่วน
ตีสองแล้วนะ ..lol...
-
งืมงืม รอจนตีห้าก่าๆ ก็ยังไม่มา โดนกีดกันแบบนี้ สุดแสนจะทรมาน
ปล.พี่นัทสงสัยจะหลับคาคอมแน่ๆเลย รักษาสุขภาพทั้งกายและใจนะครับ เป็นห่วงมักๆ
-
ชักจะยุ่งซะแล้วสิปู่ พ่อแม่เขาไม่ยอมนิ :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
บีบคั้นอ่ะ จะดีขึ้นหรือเลวลง คงต้องรอหลังจากนี้สิ
ดีไม่ดี...คุณพ่อหวงลูกหรือคุณลูกหรือคุณว่าที่ลูกเขยอาจจะเจอแจ็คพอต แต่ยังไงก็...อย่าดราม่ามากน้า
สงสารเด็กมัน writer fighting!!
-
สู้ ๆ ค่ะพี่ธร :3123: สู้ ๆ นะค่ะคีย์ :3123:
-
ลูกชายคนเดียวอย่างคีย์ พ่อก็ต้องทำใจลำบากที่จะยอมรับแหล่ะคับ ผมเห็นใจทั้งสองฝ่ายนะคับ แต่เห็นแก่ความรักของพี่ธรกับคีย์มากกว่าก็เท่านั้นเอง :laugh:
-
แง่มๆ
-
:m5: :m5: :m5: :m5:
มาขอโทษงามๆคร้าบ ที่เมื่อคืนไม่ได้มาลง
เผลอหลับอ่ะครับ ผลพวงจากข้าวโพดอ่อน :o8: :o8:
คืนนี้ลงต่อแน่นอนครับ :L2: :L2:
-
โหดร้ายจริงๆ ทำไมถึงทำกับลูกได้ขนาดนี้ ลูกผิดที่รักผู้ชาย หรือ ผิดที่เกิดมาเป็นลูกคุณกันแน่
-
ลงตอนต่อไปแล้วนะครับ ที่นี้คงไม่ว่ากันแล้วนะ
.................................
ตอนที่ 16 ความจริงใจ
คีย์ตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพราะเขานอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน เขานั่งมองออกไปนอกหน้าต่างฆ่าเวลา แต่แล้วเขาก็เห็นรถกระบะคันคุ้นตาวิ่งเข้ามา เขายิ้มออกมาทันทีเพราะเขาจำได้ว่ามันคือรถของธรนั่นเอง
คีย์รีบลุกวิ่งไปที่ประตูห้องทันที
แกร๊ก แกร๊ก
เขาบิดลูกบิดไม่ออก นี่เขาโดนขังให้อยู่แต่ในห้องจริงๆหรือเนี่ย
ปัง ปัง ปัง
คีย์ทุบประตูด้วยความรุนแรง
“ใครอยู่ข้างนอก เปิดประตูให้เดี๋ยวนี้นะ” เขาตะโกนออกไป ก่อนที่จะลองบอกลูกบิดอีกครั้ง
แกร๊ก แกร๊ก
ผลที่ได้ก็ยังเหมือนเดิม เขาเปิดประตูออกไปไม่ได้ ตอนนี้คีย์ยิ่งร้อนใจมากขึ้น ทั้งอยากเจอหน้าธร และเป็นห่วงธรกลัวว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้น
ปัง ปัง ปัง
“เปิดสิ เปิดประตู”
แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล ไม่มีใครยอมเปิดประตูให้เขา เขารีบวิ่งกลับไปที่หน้าต่างห้องทันที เขาเห็นธรกำลังจะลงจากรถเข้ามาในบ้าน
คีย์ได้แต่ยืนมองออกไปทางนอกหน้าต่างเท่านั้น ธรกำลังจะเดินเข้ามาในบ้านก็มีคนงานสองคนวิ่งเข้ามากันเขาไว้ ธรพยายามที่จะเข้ามาในบ้านให้ได้ แต่เขาก็ไม่ได้ใช้กำลังในการที่จะเข้ามา เพราะเขาไม่อยากให้มีเรื่องมากกว่านี้อีกแล้ว
สักพักหลังจากที่ธรพยายามจะเข้ามาข้างใน คีย์เห็นสุเมธเดินออกมา เขาพยายามตั้งใจฟังว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน แต่มันก็ไกลเกินกว่าที่เขาจะได้ยิน เขาได้แต่ยืนมองอย่างเป็นกังวลอยู่แบบนั้น
ธรพยายามที่จะเข้าไปข้างในเพื่อจะไปหาสุเมธ แต่ลูกน้องของสุเมธมากันไว้ก่อน
"ผมมีธุระกับคุณสุเมธ ช่วยหลบหน่อยได้ไหม" ธรมีสีหน้าเคร่งเครียด
"ไม่ได้หรอกครับ นายสั่งไว้ไม่ให้คุณเข้าไปข้างในเด็ดขาด"
"แต่ผมต้องเข้าไปให้ได้ ช่วยถอยไปดีกว่า" ธรเสียงจริงจัง
"อย่าเข้ามาดีกว่าคุณธร บ้านผมไม่ยินดีต้อนรับคุณ" สุเมธเดินออกมาที่ประตูหน้าบ้าน
"แต่คุณสุเมธครับ ผมว่าเราต้องคุยเรื่องนี้กันให้เข้าใจนะครับ" ธรตะโกนบอก
"ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ คุณกลับไปเถอะ" สุเมธเดินกลับเข้าไปในบ้าน
"คุณสุเมธเรามาคุยกันก่อนเถอะครับ ผมจะได้อธิบายให้คุณเข้าใจ" ธรตะโกนบอก แต่สุเมธก็ไม่ได้สนใจเดินกลับเข้าบ้านไปตามปกติ
ธรพยายามที่จะเข้าไปในบ้าน แต่คนงานสองคนก็เข้ามาขัดขวางไว้เหมือนเดิม ธรคิดจะใช้กำลังฝ่าเข้าไป แต่เขาก็ไม่ต้องการให้เรื่องมันบานปลายกว่านี้
"ขอให้ผมเข้าไปคุยกับคุณสุเมธสักแปบนะ" ธรพยายามขอร้อง
"ไม่ได้หรอกครับ ผมเข้าใจคุณแต่ว่า ถ้าคุณเข้าไปได้ผมต้องโดนไล่ออกแน่ๆ" คนงานคนหนึ่งบอก
"เดี๋ยวผมจะบอกคุณสุเมธเองว่าไม่เกี่ยวกับพวกนาย ขอร้องเถอะนะให้ผมเข้าไปเถอะ"
"คุณครับ ผมว่ากลับไปก่อนดีกว่านะ ยังไงผมก็คงยอมไม่ได้ ผมขอร้องล่ะครับผมไม่อยากโดนไล่ออก"
ธรเห็นว่าคงจะเข้าไปไม่ได้แล้ว เขาถอยหลังออกมาแล้วมองขึ้นไปชั้นสอง เขาเห็นคีย์ยืนมองอยู่ข้างบน เขาเอามือขึ้นมาป้องปากทั้งสองข้าง
"ลุงรอพี่หน่อยนะ พี่จะกลับมาหาลุงใหม่" ธรตะโกนสุดเสียงที่เขามี
"ลุงได้ยินที่พี่พูดใช่ไหม พี่คิดถึงลุงมากนะ พี่รักลุง" ธรยังตะโกนพูดกับคีย์ต่อ
คีย์ที่ยืนมองอยู่ข้างบน เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็มีกำลังใจมากขึ้น
"ปู่ได้ยินไหม เค้าจะรอปู่นะ เค้าก็คิดถึงปู่" คีย์ตะโกนกลับลงมา
ธรยิ้มทันทีที่ได้ยินเสียงคีย์กลับมา เขารู้สึกดีมากๆที่รู้ว่าคีย์ยังอยู่ทีนี่ ก่อนที่เขาจะตะโกนอะไรต่อ คนงานก็เข้ามาไล่เขาให้กลับออกไป จนเขาต้องขับรถกลับไป
แต่ทุกอย่างก็อยู่ในสายตาของสุภาทั้งหมด สุภาคอยสังเกตท่าทางของธรตั้งแต่ที่เขามาถึงจนกลับออกไป
คีย์ยืนมองธรขับรถกลับออกไป ใจเขาก็เหมือนหายตามไปด้วย แต่เขาต้องอดทนเพราะธรบอกเขาแล้วว่าจะมาหาเขาใหม่ ตอนนี้เขาเชื่อใจธรเต็มที่ ในใจเขาได้แต่หวังว่าธรจะเอาชนะใจพ่อของเขาได้
คีย์กลับมาล้มตัวลงบนที่นอน เขายิ้มออกมาเพราะอย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้เห็นหน้าธร ได้ยินเสียงธร นั่นก็คงเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขาตอนนี้แล้ว
...........................
ธรขับรถกลับมาบ้านด้วยความกังวลใจ เขาคิดมาตลอดทางว่าจะทำยังไงให้สุเมธเข้าใจเรื่องนี้ดี เขาอยากให้สุเมธรู้ว่าเขานั้นจริงใจกับคีย์มากแค่ไหน ไม่ใช่แค่ฉาบฉวยหรือเพราะเห็นว่าบ้านคีย์มีฐานะ
ธรขับรถกลับมาที่บ้านไร่ แดงกับนพรีบวิ่งมาหาทันที
"เป็นไงบ้างครับนาย คุณสุเมะว่ายังไงบ้าง" นพรีบถามด้วยความเป็นห่วงทันที
"อืม เขาก็ไม่เข้าใจนะสิ เขาคงคิดว่าผมจะไปหลอกลูกชายเขามั้ง" ธรมีสีหน้ากลุ้มใจ
"เอ่ออ แล้วนายทำไม่ไม่ให้คุณท่านช่วยละครับ" แดงเสนอความคิด
"ไม่ละเรื่องนี้ ผมจะจัดการเอง ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่มายุ่งยากไปด้วย"
"แต่นายครับ ถ้าคุณท่านออกหน้า รับรองว่าคุณสุเมธต้องยอมแน่นอน" แดงยังยืนยันในความคิดนี้ต่อ
"แดง ผมบอกแล้วไงว่าผมจะจัดการเรื่องนี้เอง ถ้าพ่อกับแม่ผมรู้เรื่องนี้นะ ผมจะเล่นงานคนนั้นแน่นอน" ธรขู่ไว้ก่อนที่จะกลับเข้าบ้าน
..................................
ยังมีต่อนะครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ถ้าไม่ท้อ ก็ยังมีความหวัง สู้เพื่อความรักต่อไปนะคับพี่ธร...นี่สิ ลูกผู้ชายตัวจริง o13
-
ตราบใดที่ยังมีความรักก็ยังมีความหวังนะจ๊ะ
-
ต่อๆๆเลยนะครับ
..........................
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าห้องคีย์ เขานอนเฉยอยู่บนที่นอน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"คีย์นี่แม่เองนะลูก แม่ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม" สุภาตะโกนบอก
"แม่ก็เข้ามาสิครับ ผมไม่ได้ล็อคซะหน่อย มีแต่ที่บ้านแหละที่ขังผมไว้" คีย์ทำเสียงไม่พอใจ
สุภาเดินยิ้มเข้ามานั่งลงที่เตียงข้างๆคีย์ที่นอนซุกอยู่ในหมอน เธอนั่งมองลูกชายอยู่สักพัก
"นี่จะไม่หันมาคุยกับแม่หน่อยหรือไง" สุภาถามลูกชายที่นอนเอาหน้าซุกอยู่ใต้หมอน
"..........." คีย์เงียบไม่ยอมตอบอะไรเลย
"ถ้าไม่มาคุยกับแม่แล้วแม่จะช่วยเราได้ไหม เจ้าตัวปัญหา" สุภาเอามือดึงหมอนออกจากหน้าคีย์
"แม่ว่ายังไงนะ แม่จะช่วยคีย์" คีย์ทำท่าเหมือนไม่เชื่อกับเรื่องที่ได้ยิน
"อืม หรือว่าไม่ต้องการให้แม่ช่วย" สุภาทำท่าจะลุกขึ้น
คีย์รีบขยับตัวไปกอดเองแม่เขาไว้ทันที ก่อนที่แม่ของเขาจะเดินหนีไป สุภาแอบยิ้มกับท่าทางของลูกชายตัวเอง
"แม่จะช่วยคีย์จริงๆหรอครับ" คีย์ยังแปลกใจในเรื่องที่แม่เขาพูด
"อืมก็จริงนะสิ แม่ก็ไม่อยากเห็นลูกแม่ทุกข์ใจเหมือนกันนะ" สุภายิ้มแล้วลูบหัวลูกชายสุดที่รัก ก่อนที่จะกลับมานั่งลงบนเตียงเหมือนเดิม
"แต่แม่จะถามอะไรลูกอีกครั้งได้ไหม" สุภาถาม
"แม่จะถามอะไรครับ คีย์จะตอบทุกอย่างเลย" คีย์นั่งมองหน้าแม่ของเขา อย่างมีความหวัง
"แม่จะถามว่า เรารักคุณธรเขาจริงๆใช่ไหม ไม่ใช่แค่ทำไปตามอารมณ์สนุกนะ" สุภาตั้งใจถาม
"จริงสิครับ คีย์รักพี่เขาจริงๆ ไม่ได้ทำตามใจหรือแค่เล่นๆ คีย์คิดเรื่องนี้หลายรอบแล้ว ก่อนที่พี่เขาจะมาบอกว่ารักคีย์อีก" คีย์ยิ้มทุกครั้งที่ได้พูดเรื่องนี้ สุภาก็สังเกตได้
"แล้วลูกมีความสุขไหมเวลาที่อยู่กับเขาน่ะ"
"มีสิครับ ผมรู้สึกมีความสุขที่สุด ทั้งยังรู้สึกอบอุ่นจากความห่วงใยของพี่เขาด้วย" คีย์เริ่มอายขึ้นมาแล้วตอนนี้ ที่เขาเหมือนจะชื่นชมธรมากเกินไป
"อืม ถ้าลูกคิดอย่างนั้นจริง แม่ก็จะหาทางช่วยดู ถึงพ่อเขาจะทำรุนแรงไปบ้าง แต่เพราะเขารักเรามากนะ ลูกเข้าใจใช่ไหม" สุภาลูบหัวลูกชายตัวดีที่นั่งมองหน้าอยู่
"เพราะฉะนั้น เราอย่าไปโกรธพ่อเขาเลยนะ"
"ครับ ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรพ่อนี่ครับ เพียงแค่ผมน้อยใจเท่านั้นเองที่ไม่เข้าใจผมบ้าง" คีย์ทำหน้าเศร้าลงนิดหน่อย
"ดีแล้วลูก คิดได้แบบนั้นก็ดีแล้ว แม่รู้สึกว่าเราจะโตเป็นผู้ใหญ่เหมือนกันนะนี่" สุภายิ้ม
"ยังไงก็กินข้าวกินปลาบ้างนะ เดี๋ยวไม่มีแรงรอคุณธรเขาหรอก" สุภาพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
คีย์ยิ้มตามหลัง เพราะเขาเริ่มจะมีความหวังขึ้นมาบ้างแล้วตอนนี้ เพราะอย่างน้อยแม่เขาก็เข้าใจเขาอีกคน
.........................................
ธรนั่งคิดทบทวนเรื่องต่างๆ เขากำลังคิดว่าเขาจะหาทางไหนที่จะคุยกับสุเมธให้เข้าใจ หรือว่าเขายังแสดงความจริงใจได้ไม่มากพอที่สุเมธจะยอมรับเขาได้ แล้วเขาจะต้องทำอย่างไรต่อไปดี เขาคิดทบทวนจนในหัวเขาสับสนไปหมด
แต่สิ่งหนึ่งที่เขาสบายใจขึ้นตอนนี้ ก็คือเขารู้แล้วว่าคีย์อยู่ไหน และสบายดีแน่นอน ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาคิด เขาคงลืมไปว่าคีย์กับสุเมธเป็นพ่อลูกกัน
.......................
ธรตื่นออกไปบ้านสุเมธแต่เช้าเหมือนเดิม แต่วันนี้เขาตัดสินใจไว้ว่า ถ้าเขาไม่เจอคีย์เขาจะไม่ยอมกลับเด็ดขาด
พอมาถึงบ้านสุเมธเขาก็ทำได้แต่เพียงอยู่แค่หน้าบ้านเหมือนเดิม เขาพยายามที่จะตะโกนเรียกให้สุเมธออกมาคุยกับเขาแต่ก็ไม่เป็นผล ธรจึงตัดสินใจนั่งรออยู่ที่หน้าบ้านแบบนั้น เขาจะรอจนกว่าสุเมธจะออกมาหาเขา หรือยอมให้เขาเจอกับคีย์
ธรนั่งรอตั้งแต่เช้าจนเที่ยง ซึ่งช่วงนี้ก็แดดแรงมากๆด้วย คีย์ที่เฝ้าดูอยู่ข้างบนเริ่มเป็นห่วง
"ปู่กลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ" คีย์ตะโกนบอกด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหรอกลุง พี่ทนได้ พี่จะอยู่จนกว่าพ่อของลุงจะยอมรับฟังพี่บ้าง ลุงไม่ต้องเป็นห่วงนะ" ธรตะโกนบอกกลับ
แต่ถึงยังไรคีย์ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะอากาศที่ร้อนมากในช่วงนี้ แล้วธรยังตากแดดอยู่ไม่ได้เข้าไปหลบในรถหรือที่ไหนทั้งสิ้น ธรกลับเลือกที่จะยืนตากแดดรออยู่ตรงหน้าประตูบ้านแบบนั้น อีกอย่างเขาห่วงที่ธรยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ที่เขาเห็นธรขับรถเข้ามา เขาอยากจะลงไปหาธรเพื่อบอกให้กลับบ้านไปก่อน แต่ก็ทำไม่ได้เพราะห้องเขายังคงโดนล็อคอยู่เหมือนเดิม
คีย์นั่งมองธรทั้งวันจนเย็น ธรก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าบ้านไม่ยอมไปไหน
"ปู่กลับบ้านไปก่อนเถอะนะ พ่อคงไม่ยอมออกมาแล้ว" คีย์ตะโกนบอกอีกครั้ง หลังจากที่เขาบอกมาหลายครั้งตั้งแต่เช้า ถึงมันจะไม่ได้ผมแต่เขาก็ยังพยายามต่อ เพราะเขาเป็นห่วงกลัวว่าธรจะเป็นอะไรไปมากกว่า
"พี่ไม่กลับหรอกลุง พี่จะอยู่รอที่นี่ พี่จะพิสูจน์ให้พ่อลุงเห็น ว่าพี่จริงใจไม่ได้มาหลอกลุง" ธรตะโกนบอก
ธรยืนอยู่จนตะวันลับขอบฟ้า ก็ยังไม่มีทีท่าว่าเขาจะกลับบ้านตัวเอง เขายังคงตั้งมั่นที่จะยืนอยู่แบบนั้น คีย์ก็ได้แต่มองลงมาจากหน้าต่างด้วยความเป็นห่วง
..........................
ธรยืนรอจนถึงรุ่งเช้าอีกวัน สุเมธก็ไม่ได้ออกมาหาเขา คีย์ก็พลอยไม่ได้นอนไปกับธรด้วย เขานั่งมองธรที่ยืนตากน้ำค้างด้วยความเป็นห่วง แต่เขาก็ไม่รู้จะพูดยังไงกับธรแล้ว เพราะไม่ว่ายังไงธรก็ยืนยันว่าจะรอยู่แบบนี้
คีย์เฝ้ามองธรที่ยืนอยู่จนสาย เขาเห็นสุภาเดินเข้าไปคุยกับธร แต่เขาไม่ได้ยินที่ทั้งสองคุยกัน เขาแอบหวังแค่ว่าสุภาจะทำให้ธรยอมกลับบ้านไปได้ก่อนที่จะป่วยซะก่อน
หลังจากที่เขาเห็นแม่เขาคุยกับธรสักพัก แม่เขาก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน ธรยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขารู้ทันทีว่าแม่เขาต้องเกลี้ยกล่อมธรไม่สำเร็จแน่นอน
............................
ธรยืนรอจนถึงตอนเย็นวันที่สอง เขาไม่ได้กินข้าวกินน้ำเลยตั้งแต่เมื่อวาน ตอนนี้ดูเขาอิดโรยลงมากๆทีเดียว คงเพราะเขายืนตากแดดที่ร้อนแรงทั้งวัน คีย์ยิ่งกังวลกับธรเมื่อมองผ่านหน้าต่างออกไป แต่เข้าไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วตอนนี้ เพราะลำพังตัวเขาเองยังไม่สามารถออกจากห้องได้เลย
จะเที่ยงคืนของอีกวัน ธรยังยืนรออยู่ที่เดิม คีย์กังวลมากขึ้นทุกขณะแล้วตอนนี้ และตอนนี้เขารู้แล้วว่าธรรักเขามากขนาดไหน ถึงแม้ว่าเขาทั้งสองคนจะเพิ่งยอมเปิดใจให้กันไม่นานเท่าไหร่ แต่เรื่องราวที่ผ่านมากลับทำให้เขาทั้งสองคนยิ่งผูกพันกันยิ่งขึ้น ตอนนี้เขารู้สึกไม่เสียใจเลยที่ยอมรับธรในเรื่องนี้
"ปู่เค้าขอร้อง ปู่กลับบ้านไปก่อนนะ นี่ปู่ไม่ได้กินไรมาสองวันแล้วด้วย" คีย์มีน้ำเสียงที่กังวลมากจนธรรับรู้ได้
"ลุงไม่เป็นไรหรอก พี่ทนได้ลุงไม่ต้องเป็นห่วงนะ" ธรยิ้มขึ้นไปทั้งที่ไม่แน่ใจว่าคีย์จะเห็นหรือเปล่า
"แต่ว่าปู่จะไม่สบายได้นะ"
"ลุงดูแลตัวเองเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายก่อนที่จะได้เจอพี่นะ" ธรพูดเล่นกับคีย์เพื่อให้เขาคลายความกังวล
"ลุงนอนได้แล้วนะ ดึกมากแล้ว"
"ไม่เค้าจะอยู่เป็นเพื่อนปู่แบบนี้แหละ"
..............................
ยังไม่จบนะครับ :L2:
-
เค้าจะร้องไห้แล้วนะ :monkeysad:
-
รักกันจริงแท้แน่นอนคู่นี้ :n1:
-
ตีอกชกหัว . . . writer
ทำไมทรมานคนรักกันได้แบบนี้ !!!!!!
-
มาต่อแล้วคร้าบ วันนี้ชดเชยที่ไม่ได้ลงเมื่อวานให้นะครับ
........................................
ธรยืนอยู่แบบนี้มาวันที่สามแล้ว เขาไม่ได้กินข้าวเลย ทั้งที่สุภาให้คนจัดมาให้ เขากินแค่น้ำเปล่าเท่านั้น สุภาเองก็จนใจที่จะเกลี้ยกล่อมให้ธรล้มเลิกความตั้งใจนี้
ตอนนี้ธรโทรมจนจะไม่เหลือสภาพหนุ่มหล่อบ้านไร่อีกแล้ว เขาดูอิดโรยมากแต่ที่เขาทนอยู่ได้คงเพราะแรงใจของเขาที่มีต่อคีย์นั่นเอง ยิ่งนานวันเข้าคีย์ก็ยิ่งห่วงธรมากขึ้น
หลังจากที่อากาศร้อนอบอ้าวมาหลายวัน วันนี้ช่วงบ่ายท้องฟ้าเริ่มมืดคล้ำไปด้วยเมฆฝน ลมแรงที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของอากาศอย่างกะทันหัน ไม่นานฝนก็ตกลงมาหนักมาก จนมองข้างหน้ายังไม่เห็นเลย
เมื่อสภาพอากาศเป็นเช่นนี้ คนที่ร้อนใจที่สุดคงเป็นคีย์ เขารีบมองหาธรว่ายังยืนอยู่หรือไม่ แต่ว่าฝนก็ตกหนักมากจนเขามองลงไปไม่เห็นสิ่งใดเลย นอกจากสายฝนกับเสียงลมอื้ออึงไปทั่ว
"ปู่ ปู่ เป็นยังไงบ้าง" คีย์พยายามตะโกนถาม แต่มันคงไม่เป็นผลเพราะทั้งฝนและลมแรงมากเหลือเกิน
คีย์ยังไม่ยอมแพ้ต่อสภาพอากาศ เขาพยายามที่จะติดต่อธรให้ได้อีกครั้ง
"ปู่ ปู่ ได้ยินเค้าไหม" คีย์พยายามตะโกนจนสุดเสียง แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา
คีย์เชื่อว่าธรต้องยังอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหนแน่นอน เขาได้แต่มองลงไป เขาอยากลงไปหาธรตอนนี้เหลือเกิน เขาอยากลงไปอยู่เป็นเพื่อนธรที่กำลังลำบาก แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลยได้แต่มองลงมาเท่านั้น
เปรี้ยงงงงง!!!!~
เสียงสายฟ้าดังสนั่นไปทั่วบริเวณบ้านคีย์ คีย์เห็นเงาต้นไม้หน้าบ้านไหวเอนล้มลงมา แต่นั่นเป็นแถวที่ธรยืนอยู่ไม่ใช่หรือไง ตอนนี้ใจเขาร้อนรนไปหมดแล้ว
"ปู่ ปู่ ปู่เป็นอะไรหรือเปล่า" คีย์พยายามตะโกนออกไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา
เขาพยายามที่จะมองลงไปยังจุดที่ธรยืนอยู่ ข้างนอกสายลมถาโถมกระหน่ำไปทั่วบริเวณ ต้นไม้หักโคนล้มระเนระนาด เขาพยายามเพ่งมองผ่านสายฝนที่โหมกระหน่ำเข้ามาที่หน้าต่างห้องเขาลงไป
คีย์พยายามมองหาธรไปรอบๆ เขามองหาแล้วไม่เห็นเขาคิดว่าธรคงจะหลบฝนไปแล้วแน่ๆ คีย์เลยจะเดินกลับเข้ามาในห้อง แต่ตอนที่เขาหันหลังกลับหางตาเขาเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง อยู่ใต้กิ่งไม้ที่หักลงมา
คีย์รีบหันกลับไปมองอีกครั้งทันที
"ปู่ ปู่ ปู่เป็นอะไรไป" คีย์รีบตะโกนเสียงดัง เมื่อเขาแน่ใจว่านั่นคือร่างของธรแน่นอน
แต่ร่างนั้นกลับไม่ไหวติงแล้วตอนนี้ ยังคงนอนนิ่งอยู่ใต้กิ่งไม้นั่น
"ปู่ ปู่ ปู่ อย่าเป็นอะไรไปนะ" คีย์น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่เขาจะวิ่งไปที่ประตูห้อง
แกร๊ก แกร็ก
ประตูห้องของเขายังถูกล็อคไว้เหมือนเดิม
ปัง ปัง ปัง
"เปิด เปิดประตูหน่อย ปู่กำลังจะแย่แล้ว ใครก็ได้เปิดหน่อย" คีย์ตะโกนสุดเสียงเพื่อให้คนในบ้านได้ยิน น้ำตาเขาไหลออกมาไม่หยุด
ปัง ปัง ปัง
เขายังคงทุบประตูอย่างไม่หยุดยั้ง
"เปิด ใครก็ได้เปิดหน่อย ปู่กำลังแย่แล้ว ฮืออ เปิดประตูให้หน่อย" คีย์พยายามเรียกให้คนมาเปิดให้ต่อไป
คีย์ทรุดตัวลงที่หน้าประตูห้อง
ปัง ปัง ปังง
"เปิดประตูให้ด้วย ฮือออ ปู่กำลังแย่แล้ว ฮืออออ เปิด เปิดหน่อย" คีย์แทบจะหมดแรงลงไปตรงนั้น
เปรี้ยงงงง
เสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง แสงสีขาวสว่างวาบเข้ามาทางหน้าต่าง ที่ขุ่นมัวไปด้วยหยาดน้ำฝน เสียงฟ้าผ่าเหมือนเรียกสติคีย์กลับมาอีกครั้ง เขารีบวิ่งมาที่หน้าต่างทันที สิ่งที่เขาเห็นยังคงเป็นร่างของธรที่นอนนิ่งอยู่ที่เดิม
"ปู่เดี๋ยวเค้าจะไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละนะ" คีย์ปาดน้ำตาที่ไหลนองแก้มทั้งสองข้างออก
เขาเริ่มมองไปรอบๆห้อง ก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบเก้าอี้ภายในห้องมา
เพล้งงงง!!!~
คีย์ใช้เก้าอี้ทุบกระจกหน้าต่างออกไป ตอนนี้เขาไม่ได้คิดอะไรอีกแล้ว เขาต้องการที่จะไปหาธรให้เร็วที่สุด
คีย์กำลังที่จะกระโดดออกจากทางหน้าต่างที่ตนทำแตกลงไปข้างล่าง
ขณะที่เขากำลังจะกระโดดลงไป ก็มีมือเข้ามาดึงตัวเขาไว้ก่อน เขารีบหันไปมองทันที
"แม่!! ปล่อยผมจะลงไปช่วยพี่เขา" คีย์บอกสุภา
"ใจเย็นๆก่อนสิ เดี๋ยวก็บาดเจ็บไปอีกคนหรอก นี่ชั้นสองนะ" สุภาเตือนสติลูกชาย
"มานี่" แล้วสุภาก็ดึงคีย์ให้ตามเขาออกมา
สุภาพาคีย์ลงมาข้างล่าง พอคีย์มาถึงข้างล่างเขาก็วิ่งออกประตูไปทันที คีย์วิ่งไปตรงที่เขาเห็นร่างธรนอนอยู่ เขาวิ่งฝ่าสายลมสายฝนที่ยังโหมกระหน่ำมาอย่างไม่ขาดสาย แต่สำหรับเขามันไม่ได้เป็นอุปสรรคใดๆเลย เขาวิ่งรวดเดียวก็มาถึงตรงที่ธรนอนอยู่
"ปู่ ปู่ ทำใจดีๆไว้ เค้ามาแล้ว เค้ามาหาปู่แล้วไง" คีย์ร้องไห้ปนออกมากับสายฝนที่ตกใส่ตัวเขา
คีย์โอบกอดธรไว้ด้วยแขนข้างเดียว เขามองสำรวจร่างกายธรทันที มีเลือดไหลออกมาจากหัวของธร คงจะโดนกิ่งไม้ตกใส่
เขาช่วยธรด้วยความลำบาก เพราะแขนอีกข้างใส่เฝือกไว้ คีย์เริ่มจะโมโหตัวเองที่ทำอะไรได้ไม่มาก ทุกครั้งที่ธรได้ช่วยเขา ปกป้องเขาไว้ แต่ครั้งนี้เขากลับช่วยธรไม่ได้เลย เขาอยากจะทุบเฝือกออกซะตอนนี้ให้รู้กันไปเลย
"อ่าวลุง นี่พี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม" ธรพูดเมื่อเขาได้สติขึ้นมาแล้วเห็นหน้าคีย์
"อืม ปู่เค้าอยู่นี่แหละ ไม่ได้ฝันไปหรอก" คีย์บอก ธรยิ้มกลับมาให้ ก่อนที่จะค่อยทรุดตัวลงในอ้อมกอดของคีย์
.............................
จบตอนที่ 16 ได้สักที หวังว่าคงจะหายงอนเรื่องไม่ได้เอามาลงแล้วนะครับ
-
เม้นเม้น ยังไม่ได้อ่าน เลยไม่รู้จะเม้นอะไร
ปล.ได้ข่าวว่าพี่นัทจะต่อให้อีกห้าตอนคืนนี้ o13 o13
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ o13
ชีวิตจริงอยากมีคนที่รักเราอย่างจริงใจแบบนี้บ้างจังเลย (ยกเว้นพ่อแม่นะ อิอิ ) :impress2:
:L3:
-
มาต่อน้าาา
-
สงสารกะลุงปู่อ่ะ
ทำไมพ่อไม่เห็นใจกันบ้างเลยอ่ะ
-
โฮววววว + ให้กับความพยายามของปู่ คุณพ่อใจแข็งไปไหมมม
-
พ่อใจแข็งน่าดู งานเข้าแล้วละปู่ :laugh:
-
รักแท้แพ้พ่อตา :sad4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ให้ปู่กับลุงนะคร้าบ :pig4: :pig4:
แบบนี้ปู่ฮึดเต็มที่แน่ๆ
-
รักทรหดจริงนะปู่+ลุง :กอด1:
-
ปู่อึดดีจัง
-
เสี่ยงตายเพื่อรักจริงปู่เอ้ย . . . ทำอะไรไม่คิดถึงไอ้นู๋มันมั่ง
พยายามได้ แต่ไม่ใช่ทำอะไรจนเกินตัวแบบนี้ คุณพ่อตาก็เกินไป ปิดหูปิดตา ไม่ยอมรับความจริง
แบบนี้พูดได้เหรอว่ารักลูกจริง ไม่ใช่รักตัวเองมากกว่าเหรอน่ะ
-
เป็นกำลังใจ สำหรับคนรักกัน
-
ต่างคนต่างยอมทำทุกอย่างเพราะ "รัก" คำเดียว :m15: สู้ ๆ นะคับพี่ธร :L1: คีย์ :กอด1:
-
พ่อตาหัวแข็งชะมัด
-
รักที่โดนขัดขวาง
น่าสงสารจริงๆๆ
:pig4:
-
อ้าว.....ปู่ฮึดเต็มที่ แล้วปู่หายไปไหนหว่า ไม่เห็นมาต่อเลย
ปล. พี่นัทหายมึนตึ้บจากข้าวโพดอ่อนรึยังคร้าบ
-
เซ็งเป็ด..............อ่านจบเฮ้อออออออออออออออออออ
ไปฟิตเนสดีก่า มาใหม่ค่อยอ่านใหม่
อีตาสุเมธ......ตอนดีกันยิ่งกว่าจะแหกตูดดมเลยเชียว นี่แหล่ะคน
-
พี่นัท อ่ะ ใจแข็งยิ่งกว่าสุเมธอีก ไม่มาต่อให้ซักที ทรมานใจ.......
-
+ ให้ลุงกับปู่ อยากอ่านต่อแล้วจ้า
-
ทนอีกซักนิดนะคร้าบ
ชอบจัง อิอิ รักแท้แพ้พ่อตา...........
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ขอบคุณทุกกำลังใจคราบ
แต่ผมไม่ได้ใจแข็งนะ
เดี่ญววันนี้ดึกจะลงตอนใหม่ให้นะครับ :L2: :L2:
-
ขอบคุณทุกกำลังใจคราบ
แต่ผมไม่ได้ใจแข็งนะ
เดี่ญววันนี้ดึกจะลงตอนใหม่ให้นะครับ :L2: :L2:
พี่นัทอ่ะ หลายดึกแล้วนะเนี่ย...
-
สัญญาแล้วไม่ได้ลงมาหลายวัน :m5: :m5:
สภาพร่างกายไม่พร้อมจะเขียนนิดหน่อย
คงไม่หนีไปกันหมดนะครับ :L2: :L2:
ลงให้ยาวๆเลยครับตอนนี้
.........................
ตอนที่ 17 ความหวัง
คีย์กับสุภาพาธรมาที่โรงพยาบาล
ครืดดด ครืดดด
เสียงล้อเตียงพยาบาลวิ่งลากร่างของธรที่นอนสลบอยู่
เตียงที่ธรนอนได้ถูกลากกเข้าไปที่ห้องฉุกเฉินทันที
ไฟแดง I.C.U. สว่างขึ้นมาหน้าห้อง
"ญาติรออยู่ข้างนอกนะค่ะ" พยาบาลในชุดขาวออกมาห้ามคีย์กับสุภาไว้
คีย์นั่งลงบนเก้าอี้สีแดงที่วางอยู่หน้าห้อง
สายตาของเขาจ้องมองเข้าไปแต่ในห้องฉุกเฉิน
สุภามานั่งข้างๆลูกชายสุดที่รัก
เขาเห็นลูกชายตัวเองดูกังวลมาก
สุภาจับมือคีย์ขึ้นมากุมไว้
"คุณธรเขาต้องไม่เป็นไรหรอกลูก เขาเป็นคนดี"
สุภาบอกด้วยเสียงปลอบโยน
สุภาบีบมือลูกชายเบาๆ
คีย์หันมามองหน้าแม่ของเขาก่อนที่แม่ของเขาจะดึงเขาเข้าไปกอด
หลังจากที่แม่เขาดึงเขาเข้าไปกอด
คีย์ก็ร้องไห้ออกมาทันทีในอ้อมกอดที่อบอุ่นนั้น
"ปู่เขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ฮืออ"
สุภาเอามือลูบหัวลูกชายเบาๆ เพื่อปลอบใจ
ครืดด ครืดด
ห้องฉุกเฉินเปิดออกมาพร้อมกับเตียงที่ธรนอนอยู่
"หมอครับ คนไข้เป็นไงบ้างครับ" คีย์รีบเข้าไปถามทันทีที่หมอเดินออกมา
"คุณเป็นญาติคนไข้หรือเปล่าครับ"
"ครับ" คีย์รีบตอบ
"คือคนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนที่หัวนะครับ แถมร่างกายยังอ่อนแออีกด้วย แต่ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่..." หมอเงียบลงไป
"แต่อะไรครับหมอ" คีย์ร้อนใจมาก
"คือ... ว่า... ทางเรายังบอกไม่ได้ว่าคนไข้จะฟื้นตอนไหนนะครับ" หมอทำหน้าเครียด
"หมายความว่าไงครับ เขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกหรือไง" คีย์ทำหน้ากังวลมากขึ้น จนสุภาเดินมาโอบไหล่ไว้
"คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แต่เราแค่บอกไม่ได้ว่าเขาจะฟื้นตอนไหนครับ แล้วนี้เราก็ไม่รู้ว่าใครจะเป็นคนดูแล หรือจะให้เราจ้างพยาบาลพิเศษครับ"
"ไม่ครับ ผมจะดูแลเอง" คีย์รีบบอก
"แต่ว่าแขนคุณยังไม่หายดีเลยนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมทำได้ ขอบคุณมากครับ"
แล้วหมอก็แยกตัวออกไป
คีย์เดินตามเตียงที่เข็นธรไปจนถึงห้องพิเศษที่โรงพยาบาลจัดไว้
"จะไหวหรือลูก เรายังแขนเจ็บอยู่นะ" สุภาห่วงลูกชาย
"ไหวสิครับ เพราะเรื่องมันเกิดจากกผมนะ"
"แต่แม่จะทำยังไงกับพ่อละครับ พ่อคงไม่ยอมแน่" คีย์เริ่มกังวล
"เดี่ยวแม่จัดการเองเรื่องนี้ คราวนี้พ่อเขาทำเกินไปจริงๆ" สุภาทำหน้าจริงจัง
คีย์ขออยู่เฝ้าธรเลยคืนนี้ สุภาบอกเดี๋ยวจะให้เด็กที่บ้านเอาเสื้อผ้าของใช้มาให้ แล้วถ้ามีอะไรให้รีบบอกเขาทันที
คีย์นั่งเฝ้าธรอยู่ที่ข้างเตียง เขาจับมือธรไว้ตลอดเวลา
"เป็นเพราะผมคนเดียวที่ทำให้ปู่เป็นแบบนี้" คีย์ร้องไห้ออกมา แต่เขารีบเช็ดน้ำตาเพราะเขาไม่อยากให้ใครเห็นว่าเขาอ่อนแอ
สักพักเด็กที่บ้านก็เอาของใช้มาให้ คีย์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มานั่งเฝ้าธรที่ข้างเตียง
เขาอยากเป็นคนแรกที่ให้ธรเห็นตอนฟื้นขึ้นมา เขาอยากรับรู้คนแรกว่าธรตื่นขึ้นมาแล้ว
คีย์นั่งเฝ้าธรจนหลับไป โดยที่เขากุมเมือธรไว้ตลอดเวลา
เช้าคีย์ตื่นขึ้นมาเพราะพยาบาลมาปลุกเพื่อวัดไข้ และเช็คร่างกายของธร
คีย์มานั่งรออยู่โซฟาข้างๆ เพื่อรอให้พยาบาลเช็คร่างกายและทำความสะอาดให้ธร
"กลับบ้าน ใครใช้ให้แกมาอยู่ที่นี่" เสียงสุเมธดังมาจากหน้าประตู
"พ่อ" คีย์ตกใจ
"ไปเลยแกกลับบ้าน" สุเมธเดินมาดึงมือคีย์ทันที
"ผมไม่กลับ ผมจะอยู่ที่นี่" คีย์ตอบ
"ไม่แกต้องกลับ ชั้นไม่อนุญาตให้แกอยู่ที่นี้" สุเมธเสียงแข็งทันที
"แต่แม่อนุญาตแล้วนะครับ" คีย์เสียงแข็งตอบ
"แต่พ่อไม่ให้" สุเมธพยายามดึงคีย์กลับ
"นี่ใครมาเสียงดังในห้องนี้นะ" เสียงผู้หญิงที่คีย์คุ้นเคยดังมาแต่ไกล
คีย์กับสุเมธหันไปดูตามต้นเสียงทันที
คีย์ยิ้มออกมาทันทีที่เห็นหน้าของคนที่เดินเข้ามาที่เดินเข้ามา เพราะคนนั้นคือแม่ของธรนั่นเอง
แต่สุเมธกลับทำหน้าตกใจเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา
"เออ สวัสดีครับคุณหญิง ไม่ทราบว่าคุณหญิงมาทำอะไรที่นี่ครับ" สุเมธรีบเปลี่ยนท่าทางทันที
"ฉันก็มาดูลูกชายฉันนะสิ ถ้าลูกชายฉันเป็นไรไปนะ ฉันจะเล่นงานต้นเรื่องให้น่าดู" เสียงแม่ธรข่มขู่ สุเมธหน้าเสียขึ้นมาทันที
"เจ้าตัวเล็กมานี่สิ" แม่ธรเรียกให้คีย์เข้าไปหา
"สวัสดีครับแม่ แม่มาได้ไงครับ" คีย์เดินมายืนข้างๆ
"ก็แม่เรานะสิส่งข่าวไปที่บ้านไร่ แล้วเจ้าแดงมันก็รีบไปรับแม่มานี่เลย แล้วเราเป็นไรด้วยหรือเปล่า" แม่ธรดึงคีย์มาโอบไว้
"ผมไม่เป็นไรครับ แต่พี่เขายังไม่ฟื้นเลย" คีย์ทำเสียงเศร้า
"ไอ้ตัวดีแม่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมันก็ตื่นมาสร้างปัญหาได้อีก แต่เรานะต้องห่วงตัวเองด้วยนะ ถ้าเจ้าตัวดีตื่นมาแล้วไม่เจอเราจะทำยังไง" แม่ธรลูบหัวคีย์เบาๆ
"เออ.. คุณหญิงเป็นแม่ของคุณธรหรือครับ" สุเมธถามเรื่องที่ข้องใจ
"ก็ใช่นะสิ ลูกชายฉันเขาไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเอาใจเขาเพราะบารมีที่บ้านนะสิ"
สุเมธหน้าเสียขึ้นมาทันทีเลยเมื่อได้ยินแบบนี้
"เดี๋ยวเธอออกไปคุยกับฉันข้างนอก เราคงต้องมีเรื่องคุยกันยาว" แม่ธรบอก
"เจ้าตัวเล็ก หนูอยู่นี่แหละนะ แม่ฝากพี่เขาด้วย" แม่ธรยิ้มให้ ก่อนที่จะเดินนำสุเมธออกนอกห้องไป
คีย์กลับมานั่งเฝ้าธรอยู่ข้างเตียงเหมือนเดิม เขานั่งกุมมือธรไว้เหมือนเดิม เขาอยากให้ความรู้สึกของเขาถ่ายถอดไปที่ธร เผื่อว่าธรจะตื่นขึ้นมาได้เขาได้แต่หวังให้เป็นแบบนั้น
สักพักแม่ธรก็เดินเข้ามาในห้อง มีสุเมธเดินตามเข้ามา แม่ธรเข้ามาจับที่ไหลของคีย์
"เจ้าตัวเล็ก หนูก็ต้องพักบ้างนะ เดี๋ยวจะล้มไปอีกคน" แม่ธรแสดงอาการเป็นห่วง
"ครับ ผมจะไม่เป็นไรแน่จนกว่าพี่เขาจะฟื้นนะครับ" คีย์รับปาก
"อืม ดีแล้ว งั้นแม่ฝากเจ้าตัวดีของแม่ด้วยนะ แล้วถ้าใครมีปัญหาอะไรโทรหาแม่ได้เลยนะ" แม่ธรยื่นนามบัตรให้คีย์
"งั้นแม่ฝากเจ้าตัวดีด้วยนะ งานแม่ยังอีกเยอะเลย นี่แวะมาดูมันหน่อย" พูดเสร็จแม่ธรก็เดินออกไปทันที สุเมธเดินตามหลังออกไปไม่ได้พูดอะไรแล้วคราวนี้
แม่คีย์ให้คนจัดส่งอาหารมาให้จากที่บ้าน เพราะกลัวคีย์จะไม่สบายไปอีกคน
..............................
คีย์เฝ้าธรมาได้3วันแล้ว ตอนนี้เขาพยายามที่จะอยู่ใกล้ธรมากที่สุด เพราะเขาอยากให้ธรตื่นมาเห็นเขาเป็นคนแรก
คีย์จะนั่งกุมมือธรทุกวัน หาหนังสือมาอ่านให้ธรฟัง หรือไม่บางครั้งก็เปิดเพลงเบาๆให้ธรฟัง เขาอยากให้ธรอยู่ในบรรยากาศที่ดีมากๆ
ตอนนี้ดูเหมือนสุเมธจะเลิกยุ่งเรื่องของธรกับคีย์แล้ว คงเพราะแม่ของธรพูดอะไรวันนั้นแน่ๆ คีย์มารู้ที่หลังจากแม่เขาว่าคุณหญิงแม่ของธรเคยช่วยเหลือพ่อเขามาก่อน ไม่งั้นคงจะล้มละลายหมดตัวไปแล้ว แล้วนี่ก็เป็นเรื่องบังเอิญสุดๆที่ธรดันมาเป็นลูกคุณหญิงได้
แต่คีย์ก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ว่าแม่ธรบอกอะไรพ่อเขา พ่อเขาถึงได้ยอมง่ายๆ
....................................
วันนี้ก็ครบอาทิตย์ที่ธรยังไม่ฟื้น คีย์เริ่มกังวลมากขึ้น คนอื่นๆในไรก็แวะมาเยี่ยมธรเสมอๆ รวมทั้งปลัดโอห์มด้วย
"น้องคีย์ไม่เป็นไรนะครับ แขนก็ยังเจ็บยังต้องมาดูแลคนอื่นอีก" โอห์มเป็นห่วงคีย์
"ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจที่จะทำให้พี่เขาเอง" คีย์ยิ้มบอกว่ายังมีแรงอยู่
"ยังไงพี่ก็ยังห่วงน้องคีย์นะครับ จ้างพยาบาลมาดูแทนก็ได้"
"ไม่หรอกครับผมไม่เป็นไรจริงๆ ผมทำได้" คีย์ยืนยัน
"แต่ยังไงพี่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้นะครับ" โอห์มยังคงแสดงท่าทีว่าเป็นห่วงคีย์
"ขอบคุณครับ แต่ผมอยากให้พี่เขาตื่นมาเจอผมคนแรกน่ะครับ"
"อืม พี่คงห้ามอะไรเราไม่ได้แล้วล่ะมั้ง งั้นก็ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะครับ" โอห์มตบไหล่คีย์เบาๆ
"ครับ" คีย์ตอบสั้นๆก่อนหันไปนั่งมองธรต่อ
"ปู่ เมื่อไหร่ปู่จะตื่นมาสักที ปู่ไม่อยากเห็นหน้าเค้าแล้วหรอไงนะ" คีย์พูดกับธรที่นอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง
"ไหนปู่บอกว่าจะเป็นคนปกป้องเค้าไง แล้วทำไมปู่ยังไม่ยอมตื่นขึ้นมาละ" คีย์น้ำตาค่อยๆไหลเออจากดวงตาทั้งสองข้าง
"ปู่ครับ ตื่นขึ้นมาสิครับ ตื่นขึ้นมาดุเค้าอีกไง ไม่งั้นเค้าจะไม่ยอมกินผักอีกนะ" น้ำตาของคีย์เริ่มไหลรินออกมาจากสองตามากขึ้น สายน้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้มนุ่มๆของคีย์ ก่อนที่จะไหลหยดลงมา
ฮึก ฮึก
คีย์ร้องไห้ออกมาเพื่อระบายความกังวลในใจ เขากลัวว่าธรจะไม่ยอมฟื้นขึ้นมาอีกเลย เขาก้มหน้าลงกับมือธรที่เขากุมไว้
"ปู่ ตื่นขึ้นมาสิครับ ฮึก ฮึก เค้าขอร้องล่ะนะ ตื่นขึ้นมานะครับ ฮึก ฮึก" เสียงสะอื้นอันแผ่วเบาจากการร้องไห้ของคีย์ เพราะเขาไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาอ่อนแอ
กึก กึก
นิ้วชี้ข้างที่คีย์กุมมือธรไว้เริ่มขยับ ทีละน้อย แต่คีย์ยังไม่ทันสังเกตเพราะเขากำลังร้องไห้อยู่
กึก กึก กึก
นิ้วธรกระดิกอีกครั้ง คราวนี้แรงพอที่จะทำให้คีย์รู้สึกได้ คีย์รีบเงยหน้าขึ้นมามองทันที เขาจ้องสังเกตที่นิ้วมือของธร
กึก กึก กึก
นิ้วธรกระดิกอีกครั้ง คีย์เห็นแบบนี้รีบเช็ดน้ำตา แล้วกดสัญญาณเรียกหมอเข้ามาทันทีเลย
"ปู่ ปู่ ปู่ตื่นแล้วใช่ไหม" คีย์เขย่าตัวธรเบาๆ
...................................
เดี่ยวเขียนตอนต่อไปเลย มีไฟอยู่ตอนนี้ o13 o13
-
^
^
^
ตั้งใจมาจิ้ม จิ้มมมมมม จึกๆ
แล้วจะไปเขียนเรื่องตัวเองต่อค่ะ
อิอิ แอบซึ้งอ้ะตอนนี้ สงสารคีย์น้อยๆ ต้องมาร้องไห้ให้ปู่บ้า แบร่ๆๆๆๆๆ
-
WoWWWWW
Good Chance
-
รอตอนต่อไปครับ....
-
+เป็นกำลังใจให้ครับ+
-
คีย์สู้ๆ
ปู่ธรสู้ๆ
-
ดีใจจังคุณธรจะฟื้นแล้ว อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
มหัศจรรย์แห่งรัก สร้างสรรค์พลังอันยิ่งใหญ่
ต่างคนอยู่ไกลแสนไกล กลับมาอยู่เคียงชิดใกล้
ก่อฝันในใจ ด้วยรักและความผูกพัน
เมื่อเธอสบตากับฉัน ต่างพบว่าใจเราไหวหวั่น
เป็นนาทีที่สำคัญ จดจำต่อไปแสนนาน
ตราบวันผ่านฝันภาพยังไม่จาง ไม่เลือนจากหัวใจ...พี่ธร & คีย์ :กอด1:
-
โล่งอกนึกว่าปู่จะแย่ซะแล้ว :really2:
-
^
^
^
ตั้งใจมาจิ้ม จิ้มมมมมม จึกๆ
แล้วจะไปเขียนเรื่องตัวเองต่อค่ะ
อิอิ แอบซึ้งอ้ะตอนนี้ สงสารคีย์น้อยๆ ต้องมาร้องไห้ให้ปู่บ้า แบร่ๆๆๆๆๆ
แต่ยังคงซึ้งสู้นุ่นไม่ได้ละน้า เอาเป็นว่าตอนหน้าจะลองหวานแข้งกับนุ่นดูแล้วกัน :laugh:
มหัศจรรย์แห่งรัก สร้างสรรค์พลังอันยิ่งใหญ่
ต่างคนอยู่ไกลแสนไกล กลับมาอยู่เคียงชิดใกล้
ก่อฝันในใจ ด้วยรักและความผูกพัน
เมื่อเธอสบตากับฉัน ต่างพบว่าใจเราไหวหวั่น
เป็นนาทีที่สำคัญ จดจำต่อไปแสนนาน
ตราบวันผ่านฝันภาพยังไม่จาง ไม่เลือนจากหัวใจ...พี่ธร & คีย์ :กอด1:
ปลื้มๆๆๆ ชอบเพลงนี้เหมือนกันครับ :L2: :L2:
ขอบคุณกำลังใจจาก patee , speedboy , boofuu , ken_krub , kk_oi1983 , j4c9y และทุกคนที่อ่านด้วยนะครับ :pig4: :pig4:
-
ก็ต้องรอต่อไป
-
ปู่นอนซะนานเลย แค่ไม่กินไม่นอน 3 วัน 3 คืน ปู่นอนทดแทนซะเป็นอาทิตย์เลยนะ
-
รอเธอต่อไปครับ
คริ ๆ ๆ
อยากรู้แม่ธรพูดอะไร
พ่อคีย์ถึงยอมอ่ะ
-
writer สู้ๆนะครับเป็นกำลังใจให้
แต่หลังจากตอนนี้กลัวอยุ่อย่าง...กลัวปู่่ความจำเสื่อม แล้วจำเรื่องของลุงไมได้เนี่ยดิ แบบนั้นนี่ มันจะดราม่าไป ไม่ดีๆๆๆๆ
-
มาต่อแล้วนะครับ จบตอนที่17เสียที
ตอนหน้าจะลองเขียนให้หวานๆดูนะครับ :-[ :-[
...................................................
"ญาติคนไข้นั่งรอที่โซฟานะค่ะ" เสียงพยาบาลบอกเมื่อวิ่งเข้ามาถึงในห้อง
ตอนนี้หมอพยาบาลวิ่งกันให้วุ่นไปหมด เตรียมเครื่องมือต่างๆเขามามากมาย
คีย์ได้แต่นั่งลุ้นอยู่ข้างๆ เขามองธรอย่างไม่ให้คลาดสายตา
หมอใช่ไฟฉายส่องเข้าไปที่ตาของธร คราวนี้เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมาบ้าง พยาบาลทำการตรวจวัดเช็คความดันกับความรู้สึกอื่นๆของร่างกายธร
หมอกับพยาบาลตรวจอยู่สักพัก หมอก็เดินมาหาคีย์
"คนไข้เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองแล้วนะครับ ทางเราคิดว่าคนไข้น่าจะฟื้นในเร็วๆนี้ครับ ทางเราอยากให้คุณช่วยกระตุ้นเขาบ่อยๆ เขาจะได้รู้สึกตัวเร็วขึ้น" หมออธิบายอาการของธรให้คีย์ฟัง
คีย์ได้ยินแบบนั้นเขาก็มีกำลังใจขึ้นมา แสดงว่าเท่าที่เขาทำมาทั้งหมดยังมีประโยชน์ขึ้นมาบ้าง
..........................
แต่นี่ก็ผ่านมาอีก 3 วันแล้ว หลังจากที่ธรมีปฏิกิริยา
คีย์ไปถอดเฝือกออกวันนี้ตอนเช้าเหมือนกัน แต่ยังต้องใส่เฝือกอ่อนต่ออีกสองอาทิตย์ แต่ก็ทำให้เขาทำอะไรได้สะดวกขึ้นกว่าเดิม
เขากลับเข้ามาที่ห้องธร เขาสังเกตหน้าธร ตอนนี้เริ่มมีหนวดเขียวครึ้มขึ้นมาแล้ว ทรงผมก็ยาวไม่เป็นทรงเหมือนเมื่อก่อน คีย์จึงคิดที่จะทำอะไรสักอย่าง
คีย์ออกไปซื้อที่โกนหนวดกับกรรไกรกลับมา พอกลับมาถึงห้องเขาก็ปรับเตียงให้ส่วนหัวยกขึ้นจนธรเหมือนอยู่ในท่านั่ง
"ปู่ เดี๋ยวเค้าโกนหนวดให้นะ หน้าโทรมหมดแล้วตื่นมาจะหาว่าเค้าดูแลไม่ดี" คีย์ยิ้มให้กับธรที่นั่งหลับตาอยู่บนเตียง
คีย์ค่อยๆบีบโฟมโกนหนวดใส่มือ ก่อนที่จะบรรจงรูปไปที่คางและบริเวณรอบๆปากของธร คีย์ค่อยๆทำอย่างเบาๆมือ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาโกนหนวดให้คนอื่น
คีย์ค่อยๆกดใบมีดโกนหนวดลงไปที่บริเวณแก้มของธร ก่อนที่จะลากใบมีดลงมาที่คางอย่างระมัดระวังเต็มที คีย์ลุ้นตลอดเวลาที่กดมีดโกนหนวดลงบนหน้าธร เพราะเขากลัวมันจะบาดใบหน้าของธร แต่เขาก็ค่อยทำไปเรื่อยๆ
คีย์ใช้เวลานานมากในการโกนหนวดให้กับธร กว่าจะเสร็จก็เกือบครึ่งชัวโมงได้ เขาเช็ดหน้าทำความสะอาดให้หลังจากโกนหนวดเสร็จ
"อืม หล่อเหมือนเดิมแล้วนะปู่" คีย์ยิ้มให้กับธรหลังจากโกนหนวดเสร็จ
"คราวนี้ก็ผมแล้วนะ ปู่อยู่นิ่งๆนะ ถ้าแหว่งอย่ามาโทษเค้านะ" คีย์เอาผ้ามาคลุมตัวธรไว้
คีย์ค่อยๆเลมผมของธรออกทีละนิดทีละนิด มีบางครั้งที่เขาเลมเกินจนแหว่งไปบ้าง เขาก็ขอโทษกับธรที่ยังคงหลับอยู่อย่างนั้น หลังจากที่คีย์ตัดผมให้ธรเสร็จแล้ว เขาก็เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อให้ธร เพราะกลัวธรจะระคายเคืองกับเศษผมที่เขาตัดให้
"อืมมม เอ็งก็เก่งเหมือนกันนี่หว่าไอ้คีย์ ดูสิตัดผมให้ปู่ซะหล่อกว่าเดิมเลย" คีย์แอบขำตัวเอง เพราะจริงๆแล้วผมธรแหว่งไปหลายที่เหมือนกัน แต่เขาต้องปล่อยไว้อย่างนั้น แล้วกะทำเป็นไม่รู้เรื่องตอนที่ธรตื่นขึ้นมาถาม
"แต่ว่าปู่เมื่อไหร่ปู่จะฟื้นขึ้นมาสักทีนะ" คีย์ปรับเตียงธรให้นอนกลับไปเหมือนเดิม ก่อนที่เขาจะเดินมายืนมองหน้าธร
"ปู่ไม่อยากเห็นเค้าอีกแล้วหรอ ปู่ถึงไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักที" คีย์น้ำตาคลอขึ้นมา เขารีบเอามือปาดน้ำตาออกเพราะกลัวมันจะหยดลงไปโดนหน้าธร
คีย์เดินเข้าห้องน้ำไปเปิดน้ำล้างหน้าทันที เขาหวังที่จะให้น้ำที่ใช้ล้างหน้ากลบรอยน้ำตาของเขาที่ไหลออกมาตอนนี้ เขาทรุดตัวลงข้างอ่างล้างหน้านั่น ตอนนี้เขาเริ่มอดทนกับการรอคอยแบบนี้ไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้คีย์รู้สึกกดดันกับความรู้สึกแบบนี้มาก เขารู้สึกอ้างว้างทุกครั้งที่เขาคุยกับธรแล้วไม่มีเสียงตอบกลับมา เขาคิดว่าทำไมต้องเป็นเขาด้วยที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ธรเป็นคนแรกที่เข้าใจเขา และทำให้เขาไว้ใจได้ ทุกอย่างกำลังไปได้ดีแต่กลับต้องมาจบแบบนี้นะหรือ คีย์คิดทบทวนมากมาย มันเป็นความกดดันมากๆสำหรับเด็กอายุ18 อย่างเขา
แกร็กกกก
เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง คีย์รีบล้างหน้าลบคราบน้ำตาอีกครั้งก่อนที่จะเปิดประตูห้องน้ำออกมา
เป็นเด็กที่บ้านเขาเอง เอาของที่เขาโทรบอกให้แม่จัดมาให้ เขาโทรไปให้แม่เขาเอาเครื่องเล่น MP3 ของเขามาให้
หลังจากได้เครื่องเล่น MP3 แล้วคืนนั้นคีย์คิดจะอัดเพลงให้ธรฟัง
เขาเปิดเพลงให้ธรฟังมาหลายวันมากแล้ว แต่คราวนี้เขาจะร้องเพลงที่เขาชอบเปิดให้ธรฟังเอง
คีย์รอจนมือจนบรรยากาศแถวนั้นเงียบสนิท เพราะโรงพยาบาลเขาปิดการเยี่ยมไข้แล้ว เขาลากเก้าอี้มานั่งข้างๆธร เขากดบันทึกเสียงที่เครื่องเล่น MP3
คีย์มองหน้าธรที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่องอยู่แบบนั้น คีย์ทำใจสักพักก่อนที่จะร้องเพลงออกมา มันเป็นเพลง The Way You Look At Me ของ Christian Bautista
(ฝากลิ้งค์เพลงให้นะครับ http://www.youtube.com/watch?v=hVTtA7EZ1S4 )
No one ever saw me like you do
All the things that i could add up to
I never knew just what a smile was worth
But your eyes say everything
without a single word
'Cause there's something in the
way you look at me
It's as if my heart knows
you're the missing piece
You make me believe that
there's nothing in this world i can't be
I never know what you see but
there's something in the way
you look at me
If I could freeze a moment in my mind
Be the second that you touched your lips to mine
I'd like to stop the clock Make it stand still
Cause baby, this is just the way
I always wanna feel
'Cause there's something in the
way you look at me
It's as if my heart knows
you're the missing piece
You make me believe that
there's nothing in this world i can't be
I never know what you see but
there's something in the way
you look at me
I don't know, how, or why
I feel different in your eyes
All I know is it happens everytime.
'Cause there's something in the
way you look at me
It's as if my heart knows
you're the missing piece
You make me believe that
there's nothing in this world i can't be
I never know what you see but
คีย์เริ่มเสียงสั่นเครือลง
there's something in the way
you look at me
ตอนนี้เขากลั้นความรู้สึกไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว น้ำตารินไหลออกมาโดยที่ไม่อาจหยุดมันไว้ได้
The way you look at me...
ฮืออ ฮึก ฮึก ฮือออ
คีย์ก้มหน้าลงบนเตียงข้างๆธร
"ปู่ เมื่อไหร่ปู่จะตื่นมามองเค้าอีกสักที ฮึก ฮึก" คีย์ร้องไห้ออกมาเต็มที่ ตอนนี้เขาอยากระบายความกดดันทั้งหมดที่เขามีออกมา
คีย์ก้มหน้าร้องไห้จนไม่ทันได้สังเกตว่าธรเริ่มขยับดวงตาไปมาแล้วตอนนี้
คีย์ยังก้มหน้าร้องไห้อยู่ เขาก็รู้สึกว่ามีมือมาสัมผัสที่หัวเขาอย่างแผ่วเบา
คีย์รีบเงยหน้าขึ้นมามองทันที เป็นมือธรที่ลูบหัวเขาอย่างอ่อนแรง
"ปู่ ปู่ตื่นแล้วหรอครับ" คีย์ยิ้มทั้งน้ำตา ธรเอามือมาปาดน้ำตาจากสองแก้มให้เขา
"ใครทำไรลุงของพี่หรือ ถึงร้องไห้ขนาดนี้" ธรพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งและแผ่วเบามาก
"ปู่ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดี๋ยวผมตามหมอก่อน" คีย์รีบกดสัญญาณเรียกพยาบาลทันที
"ลุงขอน้ำกินหน่อยสิ พี่คอแห้ง" ธรมีเสียงแผ่วเบา
"เดี๋ยวนะปู่" คีย์รีบหาน้ำมาให้ธรดื่มทันที
นางพยาบาลกับหมอก็เข้ามาในห้องแล้วตอนนี้ คีย์เลยถอยออกไปนั่งรอที่โซฟาเหมือนเดิม คีย์นั่งดูหมอกับพยาบาลตรวจเช็คร่างกายธรอย่างละเอียด ก่อนที่หมอจะเดินมาบอกว่าธรน่าจะกลับเป็นปกติแล้ว แต่ต้องอยู่พักฟื้นร่างกายก่อน
"ปู่ ปู่ไม่เป็นอะไรแล้วนะ" คีย์เข้าไปกุมมือธรไว้ ธรเอามืออีกข้างมากุมมือคีย์ต่ออีกที
"อืมมม พี่ไม่เป็นไรแล้ว แล้วลุงร้องไห้ทำไม พี่หลับไปแปบเดียวเองนะ" ธรบอกด้วยน้ำเสียงที่สดใสขึ้นมาบ้างแล้ว
"แปบเดียวอะไรอะปู่ ปู่หลับไปตั้งเกือบ 2 อาทิตย์ ดูสิจนเค้าไปถอดเฝือกออกแล้วนะ" คีย์ยกแขนข้างที่ใส่เฝือกอ่อนให้ธรดู ธรทำหน้าแปลกใจ
"อะไรลุง พี่ว่าพี่หลับไปแปบเดียวเองนะ มันนานขนาดนั้นเลยหรอ" ธรยังไม่เชื่อ
"ปู่ก็น้า นี่เค้านึกว่าปู่จะไม่ยอมฟื้นซะแล้ว เค้าห่วงปู่มากแค่ไหนรู้ไหม" คีย์ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ความกังวลหรือกดดัน แต่กลับเป็นความดีใจมากกว่า
"โอ๋ๆๆ ลุงอย่าร้องไห้เลยนะ พี่เห็นแล้วใจไม่ดีเลย" ธรพยายามดันตัวให้ลุกนั่ง ก่อนที่จะดึงตัวคีย์มากอดไว้
"ลุงอย่าร้องไห้นะครับ พี่รู้สึกไม่ดีเลย" ธรจับหน้าคีย์มาแล้วเช็ดน้ำตาให้
"พี่ทำให้ลุงเสียใจมากขนาดนี้เลยหรอ" ธรหน้าเศร้าลงไปทันที
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะปู่ ผมดีใจมากต่างหาก" คีย์ยิ้มให้ธรที่กำลังเช็ดน้ำตาให้เขาอยู่
"ก็ดีแล้วครับ พี่นึกว่าจะทำให้เราเสียใจซะแล้ว" ธรยิ้มตอบ นี่เป็นรอยยิ้มที่คีย์อยากเห็นมาตลอด 2 อาทิตย์นี้
คีย์กอดธรไว้บ้างคราวนี้ เขารู้สึกดีใจมากที่สุดที่คนที่เข้าใจเขามากที่สุดตื่นขึ้นมาแล้ว
......................................
เหนื่อยเขียนไปสงสารลุงไปอะตอนนี้ :sad4: :sad4:
-
เม้นก่อน ยังไม่ได้อ่าน
ปล.คนเรานะ เขียนเสร็จแล้วลืมลง ปลฃ่อยให้รอ
-
Thorn wake up yeah
-
คิดว่าตื่นมาจะต้องจำไม่ได้อะไรประมาณนี้ ตามหลักสากล อิอิ
-
ช่ายยยยยยยยยยยยย สงสารลุงของปู่สุดๆ
ปู่อ้ะ หลับยาวเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
คีย์ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฝากกอดหนึ่งทีลอยไปถึงคีย์ด้วยนะคะ :กอด1:
-
ลุ้น ...lol....
ฟื้นแล้ว พักนานซะ
มาให้กำลังใจปู่กะน้องคีย์ :L2:
+1
-
:sad4: :sad4:
เค้าอยากเป็น "ลุง" บ้างอ่ะ
:impress2:
-
:เฮ้อ:กลัวว่าตื่นมาแล้วจะความจำเสื่อมซะอีก
แต่นี่หวานกันมาเชียว :o8:
-
:เฮ้อ:ฟื้นซะทีคนเขาเป็นห่วง
-
ทีนี้ก็จะได้หมดเคราะห์หมดโศกกันสักทีนะ
เฮ้อ เหนื่อยแทนเลยอ่ะ
-
โล่งใจกันเป็นแถวๆๆ :เฮ้อ:
ปู่พื้นซะที่ใช่ไหมครับ
ตอนนี้กำลังจะเขียนฉากหวานๆอีก :-[ :-[
เดี๋ยวขอหาอะไรเปรี้ยวๆมากินก่อนไม่งั้นเขียนไม่ไหวแน่ๆ :laugh:
-
ตื่นซะทีนะปู่ ต่อจากนี้ขอหวานๆ นะ
-
ด้วยปาฏิหารย์แห่งรักของพี่ธรกับคีย์แท้ ๆ ซาบซึ้ง :m15:
-
น้ำตามาตอนใหนก็ไม่รู้อ่ะ ว๊า..........คนอ่านขี้แย....ไม่ดีเลยเน๊อะ
-
โล่งอก writer น่ารักแบบนี้ +1 จ้า
-
ตื่นซะทีนะปู่ ต่อจากนี้ขอหวานๆ นะ
คร้าบบ ต่อไปหวานแน่นอน ผมเตรียมน้ำเชื่อมมาแล้วคร้าบบ :-[ :-[
ด้วยปาฏิหารย์แห่งรักของพี่ธรกับคีย์แท้ ๆ ซาบซึ้ง :m15:
ความรักผลักดันให้เกิดเรื่องดีๆได้เสมอแหละครับ เห็นด้วยกับผมป่ะ
น้ำตามาตอนใหนก็ไม่รู้อ่ะ ว๊า..........คนอ่านขี้แย....ไม่ดีเลยเน๊อะ
ใครว่าอย่างนั้นละครับ ขอบคุณนะครับที่อ่านแล้วร้องไห้ตาม ฟังแล้วผมปลื้มๆๆ มากๆๆๆ มีกำลังใจเขียนอีกยอะเลยครับ
โล่งอก writer น่ารักแบบนี้ +1 จ้า
555 :laugh: ผมน่ารักอยู่แล้วคร้าบบบบ(เนียนรับคำชม) :laugh: :laugh:
-
เอาลิ้งค์เพลง The Way You Look At Me มาฝากให้ฟังกันครับ
http://www.youtube.com/watch?v=hVTtA7EZ1S4
-
ฟังเพลงไปอ่านไป ซึ้งจัง
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
แล้วคุณพ่อเคลียร์ยังอ่ะทีนี้ >.<
-
:really2:
-
:m7:
-
:t3:
-
:m22:
-
พี่น้าทททททททททททททททททททททททททททททททท
(ร้องเรียกเสียงดัง)
ได้ยินแล้วตอบด้วยนะคร้าาาาาาาาาาาาาาาาา คิดถึงลุงของปู่แย่แล้วเน้อ หงิงๆ
-
ดีใจกับคีย์ด้วยนะครับ
มาสู้รบกับคุณพ่อตาต่อนะครับคุณธร อิอิ
-
มาบอกว่าคิดถึงคนแต่ง
-
มาบอกว่า งอน คนแต่ง :o12:
-
:m32:
แวะมาให้กำลังใจคนแต่ง :L2:
-
เมื่อไหร่จะมาน้า
รออยู่ครับ
สู้ ๆ ๆ
-
เข้ามารอคนแต่ง
เมื่อไรจะมาอะ
:call:
:call:
-
รอด้วยคน
-
:z3:
-
:m5: :m5: :m5:
แหะๆๆ พอดีไปทำงานนอกสถานที่หลายวัน
ลืมมาบอกอะคร้าบบบ
เดี๋ยวจะรีบแต่งตอนใหม่ให้นะครับบ :L2: :L2:
อย่าเพิ่งเบื่อกันนะคร้บ
-
รู้สึกเหมือนอ่านนิยายเล่มละสิบบาทอ่ะ
สนุกดี
รีบๆมาต่อนะครับ
รออออออออออออออออออ
อ่านแล้วก็เออ นะน่ารักดี :pig4: :pig4:
-
มาต่อแล้วครับป๋ม
รอนานกันนิดนึงนะคร้าบบบ
เลยลงให้ยาวววเลย
.......................
ตอนที่ 18 ดูแล
ธรกอดคีย์ไว้ในอ้อมกอดแบบนั้นอย่างเนิ่นนาน เขารู้ว่าคีย์คงทุกข์ใจกับเขามามากแน่นอน
“พี่ดีใจนะที่ตื่นมาแล้วเจอลุงเป็นคนแรก” ธรพูดพร้อมกับจับคีย์ให้มามองหน้าเขา
ตอนนี้หน้าคีย์เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ธรใช้นิ้วชี้ปาดเบาๆไปบนแก้มนุ่มๆทั้งสองข้างของคีย์ ก่อนที่จะดึงหน้าคีย์มาจูบลงบนหน้าผาก
“เลิกร้องไห้ได้แล้วนะเด็กขี้แง เอ๋ ลุงคนที่เอาแต่ใจแล้วก็ดื้อรั้นหายไปไหนแล้วน้า” ธรลากหางเสียงยาวๆเพื่อล้อเลียนคีย์
โอ๊ยยยยย
ธรร้องเสียงหลงออกมาหลังจากที่แกล้งล้อเลียนคีย์ เพราะคีย์ได้ใช้มือหยิกเข้าที่ท้องของเขา
“ใครคนเอาแต่ใจหรอปู่” คีย์ยิ้มทำหน้าเฉยๆ แต่มือยังหยิกอยู่ที่ท้องของธร
“โอ๊ยยย ลุงพอแล้วพี่เจ็บนะครับ พี่ไม่สบายอยู่นะ” พอธรบอกแบบนั้นคีย์ก็รีบปล่อยมือทันที
“แบบนี้น่าจะปล่อยให้นอนอยู่คนเดียวน่าจะดีกว่านะ” คีย์ทำหน้างอนใส่ธร
ธรเอามือขยี้หัวคีย์เบาๆ “โอ๋ๆๆ พี่ล้อเล่นนะครับ แต่ว่าเมื่อกี้ลุงกำลังทำอะไรอยู่ พี่ตื่นมาเลยเห็นไม่ชัด” ธรชวนเปลี่ยนเรื่องคุย
คีย์ก็นึกขึ้นมาได้เหมือนกัน เพราะมัวแต่ตื่นเต้นดีใจที่ธรฟื้นขึ้นมา เขารีบเอื้อมไปหยิบ MP3 ข้างตัวธรมาเก็บไว้กับตัวทันที
“เปล่าไม่ได้ทำอะไร ก็ร้องไห้ที่ปู่ไม่ตื่นขึ้นมาซะทีไง” คีย์รีบกลบเกลื่อนเพราะเขาอายถ้าธรรู้ว่าเขาทำอะไร แต่ตอนที่เขาเอื้อมไปหยิบ MP3 มันไม่พ้นสายตาของธรไปได้
“ไม่ได้ทำอะไรแล้วเมื่อกี้หยิบอะไรไปซ่อน เอาออกมาให้พี่ดูหน่อยนะ” ธรบอกพร้อมกับแบมือเพื่อขอของจากคีย์
“ไม่เอาเค้าว่าจะทำให้ปู่ตอนหลับ แต่ตอนนี้ปู่ตื่นแล้วไงก็ไม่ต้องใช้แล้ว” คีย์เอามือไปซ่อนไว้ข้างหลัง
“งั้นก็เป็นของที่จะให้พี่ไม่ใช่หรอ ให้ตอนไหนก็ไม่ต่างกันหรอก ขอให้พี่นะครับ” ธรส่งยิ้มที่อบอุ่นไปให้คีย์ เพื่อคีย์จะยอมส่งของมาให้เขา
“ไม่เอา ยังไงเค้าก็ไม่ให้หรอก ปู่อย่ามาขอให้ยากเลย” คีย์ยิ้มตอบพร้อมกับเดินถอยหลังห่างจากเตียงเหมือนกลัวว่าธรจะเข้ามาแย่งของจากมือเขาไป
“โอ๊ยยย ลุงทำไมพี่ปวดหัวขึ้นมาแบบนี้ล่ะ” ธรเอามือกุมหัวทันที หน้าตาเขาบอกว่าเจ็บปวดมาก
คีย์รีบวิ่งเข้ามาหาธรทันที เขาจับตัวธรไว้
“ปู่ ปู่ปวดมากเลยหรอ เดี๋ยวเค้าเรียกหมอให้นะ”
คีย์กำลังจะหันหลังไปเพื่อเรียกหมอ ธรก็คว้าตัวเขาเข้ามากอดไว้จากด้านหลังทันที
“ปู่เป็นอะไรแล้วหรอ หายปวดหัวแล้วหรือไง” คีย์ทำเสียงสงสัย
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรแต่แรกแล้ว พี่แค่หลอกให้ลุงเข้ามาใกล้แค่นั้นเอง” ธรบอกแล้วกอดคีย์ให้แน่นขึ้นกันคีย์จะดิ้นหลุดออกไป
“ปู่อย่ามาแกล้งแบบนี้นะ ต่อไปเค้าจะไม่เป็นห่วงปู่อีกแล้ว” คีย์ทำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย
“คร้าบบบบ ต่อไปพี่ไม่ทำอีกแล้ว แต่ไหนของที่ทำให้พี่ล่ะครับ” ธรบอกข้างหูของคีย์
“ไม่ให้เค้าบอกแล้วไงว่าไม่ให้แล้ว” คีย์พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการกอดของธร แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะธรกอดเขาไว้แน่นมาก
“ถ้างั้นพี่ก็ไม่ปล่อย พี่จะกอดลุงอยู่แบบนี้แหละ เดี๋ยวพยาบาลก็คงจะเข้ามาตรวจอีกรอบแล้วมั้งพี่ว่า”
“ไม่เอานะปู่ ปล่อยเค้าก่อนนะ นะ” คีย์เริ่มเปลี่ยนมาอ้อนแทน
“งั้นก็เอาของมาก่อนสิ แล้วพี่จะยอมปล่อย” ธรยืนยันคำตอบเดิม
“แต่เค้าอายนี่น่า ปู่ปล่อยเถอะนะ” คีย์ยังคงอ้อนให้ธรปล่อยตัวเขาอยู่
“ปล่อยก็ได้ งั้นพี่ขอหอมแก้มทีแลกกับการที่ไม่ส่งของมาให้” ธรเปลี่ยนข้อเสนอใหม่
“ไม่เอา ปู่ได้กำไลอยู่คนเดียวเลยอะแบบนี้”
“งั้นก็ไม่ปล่อย ลุงเลือกเอาเองแล้วกัน ว่าจะให้ของพี่หรือจะให้พี่หอม” ธรยิ้มอยู่ข้างหลังคีย์
“ถ้าผมให้ปู่ต้องปล่อยผมจริงๆนะ” คีย์ถามเพื่อความมั่นใจ เพราะเขาคิดว่าให้ของธรไปดีกว่ามาโดนหอมตอนนี้ เพราะเขากลัวว่าใครจะมาเห็น
“ครับ พี่สัญญาเลย ถ้าให้ของพี่พี่จะยอมปล่อยทันที” ธรรับปาก
คีย์เอาของใส่มือธรที่กอดเขาอยู่ “อะให้แล้ว ปล่อยได้หรือยัง” คีย์รีบทวงสัญญาทันที
“นี่ลุงไม่อยากให้พี่กอดขนาดนี้เลยหรอไง” ธรปล่อยมือพร้อมกับทำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะปู่ ก็เค้ากลัวคนอื่นจะมาเห็นไง เค้าอาย” คีย์พูดพร้อมกับมองหน้าธรที่ทำหน้างอนอยู่บนที่นอน
“เราเป็นแฟนกันจะอายทำไม งั้นลุงก็อายที่มีพี่เป็นแฟนใช่ไหม” ธรล้มตัวลงนอนบนที่นอน แล้วหลับตาลงทันที
“โหยย ปู่ทำงอนเป็นเด็กๆไปได้ หรือว่านอนนานสมองมันเลยย้อนกลับหรือไง” คีย์ยืนมองธรที่ทำงอนอยู่ข้างๆเตียง
“ปู่ ลืมตามาคุยกันเถอะนะ นะ อย่างอนเลยน่า” คีย์เข่าแขนธรเบาๆ เพื่อให้ธรลืมตา
ธรไม่ลืมตาขึ้นมากลับยกมือขึ้นแล้วชี้ที่แก้มตัวเอง เหมือนบอกว่าให้คีย์หอมแก้มเขาก่อน
“ไม่เอา งั้นปู่ก็นอนต่อไปเลย” คีย์บอกพร้อมกับหันหลังให้
ควับ
ธรคว้าตัวคีย์มากอดใหม่ ก่อนที่จะหอมแก้มคีย์ไปฟอดใหญ่ ทำเอาคีย์หน้าแดงเลยทีเดียว ก่อนที่จะปล่อยคีย์แล้วกลับไปนอนเหมือนเดิม
“ปู่บ้า ทำอะไรไม่กลัวคนอื่นเห็นบ้างหรือไง” คีย์หน้าแดงทั้งโมโหทั้งอายผสมกัน
ธรหันมายิ้มให้แต่ไม่ได้พูดอะไร แล้วยิบMP3ที่คีย์ให้มาใส่หูฟังแล้วก็กดเปิดเพลงฟัง ธรหลับตาลงตั้งใจฟังเพลง
“ลุงจะหวงทำไมนะก็เพลงทั่วไปเอง” ธรพูดเปรยๆทั้งที่ยังนอนหลับตาฟังอยู่ คีย์นั่งดูอยู่ข้างๆ
“งั้นก็เอาคืนมาสิ” คีย์ทวงคืน
“ไม่ให้ก็ลุงเอามาให้พี่ไม่ใช่หรอไง” ธรไม่ยอมให้ก่อนที่จะลืมตามาดูที่MP3
ธรกดเล่นเมนูต่างๆของMP3ไปเรื่อยๆ เขาก็เห็นว่ามีเสียงที่อัดไว้อยู่ด้วย เขาจึงลองกดเข้าไปฟัง พอเขากดเข้าไปฟังก็ได้ยินเสียงคีย์ที่ร้องเพลง The Way You Look At Me ให้เขาตอนที่เขายังไม่ได้สติ
ธรตั้งใจฟังเพลงที่คีย์ร้องให้เขาฟัง ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาโชคดีที่เขาได้รักกับคีย์ เพราะว่าคีย์เป็นอีกคนที่ห่วงใยเขามากถึงขนาดนี้ เขาฟังมาถึงตอนท้ายที่คีย์ร้องไห้ออกมา ตอนนี้น้ำตาเขาก็เอ่อล้นออกมาจากสองตาโดยที่เขาไม่รู้ตัว
คีย์ที่นั่งมองธรอยู่ข้างๆเห็นอยู่ๆธรก็ร้องไห้ออกมา คีย์รีบลุกขึ้นมาจับมือธรไว้ทันที
“ปู่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ร้องไห้ทำไมเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” คีย์รีบถามทันที
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ได้เป็นอะไร” ธรบอกพร้อมกับเช็ดน้ำตาตัวเอง
“ไม่เป็นไรแล้วร้องไห้ทำไม ปู่เป็นไรก็ต้องบอกนะ” คีย์แสดงท่าทางเป็นห่วงมาก
“ถ้าพี่จะเจ็บ ก็เจ็บใจตัวเองนี่แหละ พี่เจ็บใจที่ทำให้คนที่พี่รักต้องมาลำบากแล้วเสียใจขนาดนี้” ธรพูดพร้อมกับเอามือคีย์มากุมไว้ที่หน้าอก
“ปู่อย่าคิดมากนะ เค้าทำเพราะเค้าอยากทำ ทีปู่ยังทำเพื่อเขามาตั้งเยอะเลยนะ ถ้าไม่อยากให้เขากลุ้มใจ ปู่ก็รีบหายสักทีสิ” คีย์ยิ้มให้ธรที่ยังมีสีหน้าเศร้าอยู่
ธรยิ้มออกมาก่อนที่จะดึงตัวคีย์ไปกอดไว้ หน้าคีย์ซุกอยู่ที่หน้าอกของเขา
“อะแฮ่ม”
เสียงดังมาจากหน้าประตูห้อง คีย์รีบดันตัวออกจากอ้อมกอดของธรทันที ก่อนที่ทั้งสองคนจะหันไปมองทางต้นเสียงนั้นทันที
“แม่ แม่มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่” ธรรีบทักคนที่ยืนอยู่หน้าห้องทันที
แม่ธรเดินเข้ามาในห้องและตรงมาที่เตียงธรทันที แล้วดึงคีย์ให้มายืนข้างๆก่อนที่จะเขกหัวธรไปหนึ่งที
โอ๊ยยย
“แม่มาตีหัวผมทำไม ผมไม่สบายอยู่นะครับ” ธรทำเสียงโอดครวญ
“ไม่สบายตรงไหนหะ เจ้าตัวดีตื่นมาก็มายุ่งกับเจ้าตัวเล็กของแม่เลยนะ แม่บอกแล้วไงว่าห้ามทำไรเจ้าตัวเล็ก” แม่ธรทำเสียงดุใส่ ธรทำหน้าหงอลงไปนิดหน่อย แต่คีย์แอบยิ้มเยาะเขาจากด้านหลังของแม่เขาเอง
“เปล่าเลยนะครับ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย ผมแค่กอดเฉยๆเอง” ธรทำเสียงหงอๆ
“แต่กอดหรอ ถ้าแม่ไม่เข้ามาแกอาจทำอย่างอื่นอีกก็ได้ แม่บอกแล้วไงว่าห้ามทำไรเจ้าตัวเล็กของแม่” แม่ธรทำท่าจะตีหัวธรอีกหน ธรรีบหดคอหลบการโดนตี
“แม่ครับพอเถอะครับ พี่เขายังไม่สบายอยู่นะครับ” คีย์เข้าไปกอดเอวแม่ธรไว้ เพื่อกันไม่ให้แม่ธรตีธรอีกหน ก่อนที่จะหันไปมองหน้าธรแล้วยักคิ้วให้
คีย์พาแม่ธรไปนั่งที่โซฟาก่อนที่จะหาน้ำมาให้
“แม่รู้ได้ไงว่าผมฟื้นขึ้นมาแล้ว” ธรทำหน้าแปลกใจ
“แม่ไม่รู้หรอก เพียงแต่วันนี้แค่กะแวะมาดูเจ้าตัวเล็กสะหน่อย หมอเขาเลยบอกว่าแกฟื้นแล้ว”
“โห แม่ไม่เป็นห่วงผมเลยนะ” ธรตัดพ้อ
“แม่จะห่วงเราทำไม วันๆเอาแต่นอน เจ้าตัวเล็กสิ แขนก็เจ็บยังต้องมาคอยดูแลเราอีก” แม่ธรหันไปลูบหัวคีย์ด้วยความเอ็นดู
แม่ธรอยู่คุยกับทั้งสองคนสักพักก่อนที่หมอจะเข้ามา หมอบอกขอดูอาการพรุ่งนี้อีกวันถ้าไม่มีอะไรผิดปกติก็จะให้ธรกลับบ้านได้ แม่ธรก็คุยต่ออีกสักพักก็กลับไป บอกว่าจะไปบอกพวกบ้านไร่ให้เตรียมตัวมารับธรกลับ
หลังจากที่แม่ธรกลับไปสักพักสุภาก็แวะมาหาลูกชายเหมือนกัน สุภาชวนคีย์กลับไปนอนที่บ้านจะได้พักผ่อนบ้าง
“วันนี้กลับไปนอนที่บ้านกลับแม่นะ” สุภาชวนลูกชายสุดที่รักกลับไปนอนที่บ้าน
“ไม่เอาหรอกแม่ คีย์จะดูพี่เขาก่อน พรุ่งนี้ก็คงได้ออกแล้ว อีกวันเดียวเองนะแม่นะ” คีย์กอดเอวอ้อนแม่ตัวเอง
“นั่นสิ พี่ก็ว่างั้นแหละ กลับไปนอนที่บ้านก็ได้นะ พี่ไม่เป็นไรแล้ว” ธรช่วยสุภาพูด
“ไม่เอาไง ก็บอกว่าจะนอนอีกคืน ปู่อย่ามาห้ามเลย นะแม่นะ” คีย์อ้อนสุภาต่อ
ผลสุดท้ายสุภาก็ยอมตามใจลูกชายของเขา ธรเลยบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาคีย์ไปส่งบ้านเอง และจะได้คุยกับสุเมธด้วย สุภาก็ตกลงตามนั้นก่อนที่จะกลับไป
จนถึงเวลาอาหารเย็นคนจากบ้านไร่ก็ทำกับข้าวที่ธรชอบมาให้ ทางบ้านคีย์ก็ทำกับข้าวมาให้เหมือนกัน ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังนั่งมองกับข้าวที่มีมาเต็มไปหมด คีย์เลือกกับข้าวที่ธรชอบมาจัดวางไว้บนที่กินข้าวของโรงพยาบาล
“ปู่กินข้าวได้แล้ว ไม่ได้กินข้าวมาเป็นอาทิตย์ไม่หิวหรือไง” คีย์บอกหลังจากเข็นที่กินข้าวมาที่เตียง
ธรลุกขึ้นมานั่งแต่ยังไม่ยอมกินข้าว คีย์เลยสงสัยนึกว่าธรเป็นอะไรอีก
“ไม่ชอบกับข้าวหรือไง หรือว่าปู่เป็นไรอีก” คีย์เดินเข้ามาใกล้ธร
“เปล่าแค่อยากให้ลุงป้อน ลุงป้อนข้าวให้หน่อยนะ” ธรส่งสายตาอ้อนให้คีย์
“ไม่เอาปู่หายแล้วก็กินเองสิ”
“นะนะนะ ถ้าปู่ไม่ป้อนพี่ก็ไม่กิน” ธรนั่งเฉยๆเหมือนเดิม
“คนแก่งอนไม่น่ารักนะ กินข้าวได้แล้ว” คีย์เดินมายืนข้างเตียง
“ไม่เอาก็พี่บอกแล้วไงถ้าไม่ป้อนก็ไม่กิน” ธรยังทำงอแง
“อะก็ได้ แต่ป้อนแค่ 3คำนะ” คีย์ใจอ่อนแต่ก็ตั้งเงื่อนไข ซึ่งธรก็ยอมรับเงื่อนไขนั้นโดยการอ้าปากรอ
คีย์ตักข้าวป้อนข้าวธรตามที่ธรต้องการ ธรก็กินข้าวไปอมยิ้มไป คีย์ป้อนข้าวธร3คำตามที่บอก ก่อนที่ธรจะชวนให้คีย์มานั่งกินข้าวกับเขา
หลังจากกินข้าวเสร็จคีย์เก็บของทั้งหมดแล้ว ธรก็เรียกให้คีย์มานั่งข้างๆ
“ลุงเหนื่อยไหมที่ต้องมาดูแลพี่” ธรจับมือคีย์ไว้
“ไม่หรอกบอกแล้วไง เค้าอยากทำเองปู่ไม่ต้องคิดมากน้า” คีย์ยิ้มสดใสให้ธร
“หลังจากนี้ไปพี่จะไม่ยอมเป็นอะไรอีกแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่จะไม่ยอมให้ใครมาแยกเราจากกันอีกแล้ว พี่สัญญา” ธรจ้องหน้าคีย์ด้วยความมุ่งมั่นเพื่อให้คีย์มั่นใจในตัวเขา
“ครับเค้าเชื่อปู่อยู่แล้ว แต่ถ้าปู่ทำให้เค้าเสียใจละ” คีย์ถามกลับบ้าง
“ไม่มีทางพี่จะทำให้ลุงเสียใจแน่นอน” ธรมองตาคีย์ด้วยความมั่นคง
“ครับเค้าเชื่อลุงแต่ถ้าทำเค้าเสียใจเมื่อไหร่นะ ลุงคอยดูแล้วกันว่าเค้าจะทำอะไรบ้าง” คีย์ทำหน้าดูข่มขู่ธร
“ครับๆๆ พี่ไม่กล้าแน่นอนครับ” ธรยิ้มให้คีย์ก่อนที่จะเอามือคีย์ที่กุมไว้ขึ้นมาหอมเบาๆ คีย์ได้แต่อมยิ้มหน้าแดงขึ้นมาถึงหูเลยทีเดียว
ทั้งสองคนนั่งคุยกันถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งก่อนหน้าและช่วงที่ธรไม่ได้สติ คีย์เล่าให้ธรฟังทุกเรื่องที่เกิดขึ้น รวมถึงเรื่องที่แม่ของธรเรียกพ่อเขาไปคุยด้วย เรื่องนี้ธรกับคีย์ทั้งคู่ต่างก็แปลกใจว่าทั้งสองคนคุยอะไรกันถึงทำให้สุเมธยอมอ่อนลงได้
หลังจากคุยกันสักพักธรก็อยากเข้าห้องน้ำ ตอนนี้ที่ตัวเขาไม่ต้องให้น้ำเกลือให้มีสายระโยงรยางค์อีก ธรลุกขึ้นไปนั่งที่ขอบเตียง คีย์เดินเข้ามาใกล้ๆ
“ลุงไม่ต้องหรอกพี่เดินได้” ธรบอกคีย์ที่จะพยุงเขา
“แต่ว่าปู่เพิ่งจะเดินครั้งแรกหลังจากตื่นเลยนะ” คีย์ทำหน้าเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรน่าพี่แข็งแรงแล้ว”
ธรลุกขึ้นยืนแต่ว่าขาของเขาไม่ได้ออกแรงมาตั้งสองอาทิตย์ พอเขาจะก้าวเดินก็เกิดหมดแรงที่ขาพอดี เขาล้มลงไปข้างหน้าคีย์ที่คอยดูอยู่ข้างๆเขาก็รีบเข้าไปช่วย คีย์หวังที่จะพยุงตัวธรไม่ให้ล้มลง แต่ว่าตัวธรนั่นหนักกว่าที่เขาคิดจึงดึงตัวเขาให้ล้มลงไปด้วย
ธรเห็นว่าคีย์เซล้มมาพร้อมกับเขาด้วย เขาที่ล้มตัวหงายหลังลงไปก่อน ก่อนที่คีย์จะล้มลงมาบนตัวเขาอีกที แต่นั่นก็ทำให้เขาเบาใจเพราะว่าคีย์จะได้ไม่เจ็บตัว
ตอนนี้หน้าของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก จนเรียกว่าสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ทั้งสองสบตากันแบบใกล้ๆทำเอาใจทั้งสองคนเต้นไม่เป็นจังหวะ หน้าคีย์เริ่มปรากฏสีแดงระเรื่อขึ้นมา หน้าธรก็ไม่ต่างกันทั้งสองมองตากันใจก็เต้นแรงขึ้นและไม่เป็นจังหวะมากขึ้น
ธรใช้สองมือโอบเอวบางๆของคีย์ไว้ คีย์เองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรมีเพียงแต่ใจที่เต้นแรง กับหน้าที่แดงมากขึ้นไปอีก ธรยกหน้าขึ้นไปใช้ปากสัมผัสกับปากของคีย์เบาๆ คีย์ไม่ได้หันหน้าหลบหนีได้แต่ทำตัวนิ่งอยู่เฉยๆ
..................................
เดี๋ยวจะหาเวลามาต่อให้เรื่อยๆนะครับ
-
ตัดตอนได้ขัดใจคนดูมากค่ะ :m16:
-
ชอบฉากอย่างว่าอ่ะดิ :m20:
-
:กอด1:จุ๊บๆๆๆๆๆ
น้องคีย์กะพี่ธร
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก...เค้าขอพ่นไฟใส่ไรท์เตอร์หน่อยได้มั้ย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด...ขัดใจมาก ๆ เลยอ่ะ...ตัดจบแบบนี้ได้ยังไง
กำลังลุ้นอยู่เลยนะเนี่ย...กลัวว่าจะมีใครมาเห็น...แต่หวังว่าคงจะไม่มีใครเข้ามาขัดจังหวะหรอกนะ
นาน ๆ จะหวานแบบถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้กันสักที...แอบเขิลตามน้องคีย์เลยอ่ะ...กรี๊ดดดดดดด...น่ารักอ่ะ
น่ารักทั้งคู่เลย...หลังจากนี้หวังว่าคงจะมีแต่เรื่องดี ๆ เข้ามานะฮะ
รออ่านตอนต่อไปฮับป๋ม XD
-
เกือบแล้วครับ เกือบถึงจุดจะได้ไคลแมกซ์แล้ว แต่ถ้าเกิดไรขึ้นนะ ปู่โดนข้อหากระทำชำเรานะเนี่ย
ปล.พี่นัทครับ พักบ้างอะไรบ้างนะ เรื่องงานอ่ะ เห็นยุ่งๆ เอาเวลามาเขียนเรื่องคลายเครียดดีกว่า เป็นห่วงนะเนี่ย
-
แวะมาลงคิวให้พี่นัท ..
เล่นแบบนี้ระวัง คนอ่านงอนนะคับ :m31: :m31:
ตัดบทกันซะ ..
55+ รีบมาลงเน้อ อ .. สู้ สู้ ,,,
-
เบื่อปู่อ้ะ ร้ายตั้งแต่ตื่นเลย
ลุงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักที่สุดเรยยยยยยยยยยยยยย :m1:
-
แค่นี้ก็พอให้ชื่นใจได้บ้างแล้วคะ
-
ช่างไม่เหมือนคนป่วยเลยนะปู่เนี่ยยยยย ^^
+ ให้จ้า อย่าหายไปนานอีกน๊า
-
จะทำอะไรกันคร๊าบเนี่ย :o8: ที่นี่โรงพยาบาลนะคับ :-[ หน้าไม่อาย...ต่อเลยคับ อย่าให้ขาดช่วง :laugh:
-
อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
:z1:
-
อ่าหะ แห่มๆๆๆ :-[ :-[ :-[
คิดกันไปถึงไหนกันแล้วคร้าบบบ
แล้วผมจะรีบเขียนต่อนะคร้าบบ
กลัวคนอ่าน :angry2: :angry2:
((แต่ขอแอบไปเขียนเรื่องอื่นนิดนึงนะคร้าบบบ))
-
หวานจัง
ชอบๆ ^^
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ใจร้ายนะ
ค้างงงง
-
“ไม่เอา ปู่ได้กำไลอยู่คนเดียวเลยอะแบบนี้”
-
แอบมาดันเรื่องไว้ก่อนคร้าบบ
:-[ :-[ :-[
-
ช่วยดัน 555
-
คิดถึงปู่กะลุงมาก ๆ ๆ ๆ ๆๆ
มาให้หายคิดถึงได้แล้วนะครับ
-
คืนนี้จะได้อ่านต่อมั้ยน้าาาาาา
-
ต่อนะครับ
-
:z1: :z1: :L2:
-
:-[ :-[ :-[
เออ คือวันนี้คงไม่ได้ลงนะครับ
เพราะตอนใหม่ยังไม่ได้ส่งให้ลุงอ่านเลย
พอดีลุงติดอ่านหนังสือสอบนะครับ
คิดว่าพรุ่งนี้คงได้ลงอย่าว่าผมเลยนะครับ :L2: :L2:
-
จะรอครับ :L2: :L2:
-
วันนี้ลงแน่นอนคร้าบบ และแล้วก็ถึงตอนที่ทุกท่านรอคอย
:-[ :-[ :-[
ตามมาเต้นเรียกคนถึงนี่ เผื่อคนเข้าอ่านจะเกิน5600 :laugh:
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
กะจะรอให้ครบ 5600 คนอ่านก่อนแล้วค่อยมาลงเหรอค่ะ ใจร้ายจัง
แบบนี้เค้าเรียกชวนปั่นกระทู้ รึเปล่าหว่า 55555
-
กะจะรอให้ครบ 5600 คนอ่านก่อนแล้วค่อยมาลงเหรอค่ะ ใจร้ายจัง
แบบนี้เค้าเรียกชวนปั่นกระทู้ รึเปล่าหว่า 55555
ป่าวนะคร้าบบป้าไม่ถึงก็ลงคร้าบบ แค่รอให้ลุงอ่านก่อนเท่านั้นเอง
-
ลุงคร้าบ อ่านได้แล้วคร้าบ.....
-
แหะมาลงแล้วนะครับ ดึกไปนิดแต่ยังไม่ข้ามคืนไม่ผิดที่สัญานะคร้าบบบ
..............................
ตอนที่19 คิดไปเอง
ธรโอบเอวคีย์ไว้พร้อมกับจูบที่ปากของคีย์ คีย์ก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างได้ ทำได้เพียงใจเต้นแรงกับหน้าแดงมากขึ้นเท่านั้น
ธรเห็นแบบนั้นยิ่งได้ใจ เขาเลื่อนมือมาโน้มคอคีย์ไว้ก่อนที่จะขยับพลิกตัว ธรพลิกตัวให้คีย์มาอยู่ข้างล่างแทน ตอนนี้เขาอยู่บนตัวคีย์แทนแล้ว
ธรมองหน้าคีย์ใกล้ๆใจเขาเต้นแรงมากกว่าเดิม นี่เป็นครั้งที่สองที่เขากับคีย์ได้ใกล้ชิดกันมากขนาดนี้ เขาเห็นคีย์ทำหน้าอายๆเขายิ่งรู้สึกชอบคีย์มากขึ้น เขาค่อยๆก้มหน้าลงไปจูบปากคีย์อีกครั้ง สงสัยเขาจะติดใจในรสสัมผัสนี้เข้าให้ซะแล้ว
เขาค่อยๆกดปากลงบนปากคีย์อย่างแผ่วเบา มือขวาเขากุมมือซ้ายคีย์วางไว้ข้างตัว คีย์ตื่นเต้นจนต้องบีบมือธรเบาๆ ธรค่อยๆแทรกลิ้นเข้าไปในปากของคีย์ คีย์เผยอปากตอบรับตามธรรมชาติ ก่อนที่จะบีบมือธรแน่นกว่าเดิม
คีย์ใช้มือขวาดันไหล่ธรไว้เบาๆ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ธรรุกเขาลดน้อยลงเลย ธรค่อยใช้มือซ้ายล้วงเข้าไปในเสื้อ ก่อนที่จะลูบไปที่หน้าท้องที่แบนราบแต่มีกล้ามนิดๆของคีย์ คีย์ตื่นเต้นระคนกับความรู้สึกแปลกๆที่โดนคนอื่นมาสัมผัสร่างกาย
ธรค่อยๆลูบไล้ตั้งแต่หน้าท้องสัมผัสผิวเนียนนุ่มของคีย์อย่างช้าๆ ก่อนที่จะเลื่อนมือมาที่หน้าอกคีย์สะดุ้งตัวเล็กน้อย มือทั้งสองข้างบีบเกร็งแน่น ธรค่อยๆเลื่อนปากออกจากปากนุ่มๆของคีย์ เขาค่อยๆเลื่อนหน้าสูดดมกลิ่นกายของคนที่เขารัก ก่อนที่จะฝังจมูกลงไปที่ซอกคอของคีย์เบาๆ
อืมมมมมม
คีย์ครางเสียงต่ำๆออกมาจากลำคอเมือโดนธรสัมผัสเข้าที่ซอกคอ ธรค่อยเลิกเสื้อคีย์ขึ้นก่อนที่ธรจะค่อยเลื่อนหน้าผ่านเสื้อลงมาที่หน้าอกแกร่งสีขาวตามผิวของคีย์ มีแต้มสีชมพูอ่อนจากหัวนมที่เห็นแล้วทำให้ธรระงับอารมณ์ไม่ได้ทีเดียว
ธรเลื่อนหน้าลงมาที่หน้าอกของคีย์ คีย์ใช้มือมาจับหน้าธรไว้เพราะอาย แต่ธรกลับใช้มือทั้งสองข้างจับมือคีย์ออกจากหน้าตัวเอง ธรกดมือคีย์ลงกับพื้นก่อนที่จะก้มหน้าลงไปที่หน้าอกอีกครั้ง
ธรค่อยจูบลงไปบริเวณหน้าอกรอบๆหัวนมสีชมพูนั่น คีย์เพิ่งเคยโดนสัมผัสจากริมฝีปากคนอื่นครั้งแรก ถึงกลับบิดตัวเพื่อให้หลุดพ้นจากความรู้สึกที่ธรมอบให้ แต่มีหรือที่ธรจะยอมพลาดโอกาสนี้ เขายึดมือคีย์ไว้กับพื้นไม่ยอมให้คีย์ขยับไปไหนได้
คีย์พยายามที่จะขยับตัวหนี แต่เขาโดนธรล็อคไว้หมดแล้วตอนนี้
อืมมม อ่าสสสสสส์
คีย์ครางออกมาเบาๆตลอดเวลาที่ธรใช่ปากสัมผัสหน้าอกเขา ยิ่งตอนที่ธรใช้ลิ้นสัมผัสกับหัวนมเขานั้น เขาถึงกับต้องแอ่นอกระบายความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ธรค่อยๆเลื่อนหน้าลงมาที่หน้าท้องที่ปรากฏกล้ามเล็กน้อยของคีย์ คีย์เกร็งกัดฟันแน่นเขาสับสนในอารมณ์ไปหมดตอนนี้ เพราะเขายังไม่เคยมีอะไรกับใครถึงขั้นนี้มาก่อน แต่เขาก็ขัดขืนธรไม่ไหวแล้ว มือไม้มันเหมือนไม่มีแรงไปหมด
“ปู ปะ ปู่ พอเถอะ ครับบ” คีย์บอกให้ธรหยุดที่ทำกับเขา
แต่ที่คีย์พูดดูเหมือนไม่ได้เข้าหูธรสักคำเดียว เพราะเขาไม่ได้หยุดตามที่คีย์บอก
“อ่าสส์ ปู่ คระ ครับบบ พอออเถอะนะ เค้ายัง ยัง ไม่พร้อมนะครับบบ”
ธรหยุดทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เขาเงยหน้ามองหน้าคีย์ที่หน้าแดงไปหมดแล้วตอนนี้
“ไม่เป็นไรน้า ถ้าลุงไม่พร้อมพี่ก็ไม่ทำอะไรก็ได้” ธรพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
ธรพลิกตัวไปนอนข้างๆคีย์
“ลุงไม่ว่าพี่นะครับที่ทำแบบนี้ พี่ห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ” ธรทำสายตาอ้อนวอนคีย์ให้ยกโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“อืมเค้าไม่ได้ว่าไรนะ ถ้าพร้อมเมื่อไหร่เค้าจะบอกแล้วกัน” คีย์พูดแล้วยิ้มให้เพื่อบอกว่าไม่ได้โกรธจริงๆ
“แต่ไหนปู่ว่าจะเข้าห้องน้ำไง” คีย์ทักขึ้นหาเรื่องอื่นคุยแก้เขิน
“เออ ใช่พี่ลืมไปเลยช่วยพยุงพี่หน่อยนะคร้าบบ” ธรอ้อนคีย์บ้าง
คีย์ลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าก่อนที่จะยื่นมือให้ธร ธรจับมือคีย์เพื่อให้คีย์ช่วยดึงตัวลุกขึ้นมา คีย์พยุงพาธรไปส่งหน้าห้องน้ำ เขายืนรอหน้าห้องน้ำก่อนที่จะพาธรกลับมานอนบนที่นอน
ธรลองขยับขาเองบ่อยๆจนเขาคิดว่าขาเขามีแรงพอแล้ว จึงจะลองเดินอีกที
“เดี๋ยวพี่ขอเดินอีกทีนะน่าจะเดินคล่องแล้วทีนี้” คีย์รีบลุกมายืนใกล้ๆ
“แบบเมื่อกี้ไม่เอานะ” คีย์พูดดักธรไว้ก่อนทีนี้ ธรก็ได้แต่ยิ้มตอบ
แต่คราวนี้เขาเดินได้คล่องเหมือนเดิมแล้ว คงเพราะเมื่อกี้เขาไม่ทันตั้งตัว
ธรนอนมองคีย์ตอนหลับตลอดคงเพราะคีย์เพลียถึงได้หลับสนิทขนาดนี้
เขานอนมองหน้าคีย์ด้วยความสุขใจก่อนที่เขาจะหลับไป
ตอนเช้าหมอมาดูอาการก็บอกให้กลับบ้านได้
ธรโทรตามแดงให้มารับที่โรงพยาบาล
ธรขับรถพาคีย์ไปส่งที่บ้านเพราะเขาจะไปคุยกับสุเมธด้วย เขาเข้าไปส่งคีย์ในบ้านก่อนที่จะเจอสุเมธยืนรออยู่ สุเมธชวนธร
เข้าไปคุยในห้องทำงานส่วนตัวพักใหญ่ๆ
ทำเอาคีย์ร้อนใจว่าพ่อเขาว่าอะไรธรอีกหรือเปล่าหรือจะห้ามเขาสองคนอีก คีย์เดินวนไปมารออยู่หน้าห้องทำงานของสุเมธ
จนประตูห้องเปิดออกมาสุเมธเดินออกมากับธร คีย์เดินเข้าไปถามทันที
“คุยอะไรกันหรอครับเข้าไปนานจัง” คีย์ถามธรที่เดินนำออกมา
“ไม่มีอะไรหรอก คุยข้อตกลงที่จะให้เราคบกันนะครับ” ธรยิ้ม
“ยังไงอะครับ แล้วพ่อว่ายังไง” คีย์สงสัยอยากรู้ข้อตกลงนั้น
“ก็ไม่มีอะไรมาก ลุงต้องช่วยด้วยนะ” ธรยังยิ้มให้อยู่
“ยังไงละครับไม่บอกผมสักที” คีย์อยากรู้ข้อตกลงมาก
“คือถ้าคีย์เรียนได้น้อยกว่า3.00 คุณสุเมธจะส่งคีย์กลับไปเดนมาร์กน่ะครับ” ธรยิ้ม
“แต่ลุงของพี่เก่งอยู่แล้วเนอะ” ธรลูบหัวคีย์เบาๆ คีย์ยิ้มออกมาได้แล้วตอนนี้
ธรขอตัวกลับบ้านเพราะอยากรู้เรื่องงานที่ไร่ด้วย แต่เขาขอสุเมธว่าพรุ่งนี้จะไปส่งธรที่กรุงเทพฯเอง สุเมธก็ไม่ได้ว่าอะไร
ธรกลับมาที่บ้านไร่ทุกคนรอต้อนรับเขา โดยเฉพาะป้าน้อยร้องไห้ออกมาทันทีที่เห็นเขาลงรถมาจนเขาต้องเข้าไปปลอบใจ ก่อนที่จะให้แดงกับนพเอาเอกสารกับรายงานช่วงที่เขาไม่ได้สติมาให้ดู
แดงกับนพจัดการงานในไร่ได้ค่อนข้างเรียบร้อยมาก ทำให้ธรไม่ต้องวุ่นวายกับงานในไร่มากนัก มีแค่เซ็นต์เอกสารนิดหน่อย
ตอนเช้าเขาไปรับคีย์ที่บ้านของเขาเพื่อจะพาไปส่งที่กรุงเทพฯ ธรมาส่งคีย์ที่บ้านป้าก่อนที่จะกลับไปบ้านของตัวเอง
เช้าอีกวัน
“ลุงครับอยู่ตรงไหนครับ พี่มารับไปกินข้าวกันก่อนพี่กลับบ้านไร่นะคร้าบบ” ธรอ้อนคีย์
“คร้าบบ ปู่มาที่โต๊ะเดิมเลยนะ จำได้ใช่เปล่าครับ”
“จำได้ครับงั้นเดี๋ยวพี่ไปหาที่โต๊ะนะ รอแปบนะครับ”
ธรจอดรถแล้วรีบเดินไปหาคีย์ที่โต๊ะ ระหว่างที่เขากำลังจะเดินเข้าไปหาคีย์ที่นั่งรออยู่ ก็มีคนนึงเดินชนไหล่เขาผ่านไป ก่อนที่คนนั้นจะหันมามองเขา แล้วยิ้มให้อย่างแปลกเขาจำได้ว่าเพื่อนคีย์นี่นา ทำแบบนี้ทำไมนะ
แล้วคนนั้นก็เดินไปนั่งที่โต๊ะที่คีย์นั่งก่อนดึงมือคีย์มากุมไว้ แล้วหันมามองหน้าธรแปลกๆ แล้วคุยอะไรกับคีย์ก็ไม่รู้ ธรเดินเข้าไปทักคีย์
“ไงลุงรอพี่นานเปล่า ไปกินข้าวกันเถอะ” ธรชวนคีย์ทันทีที่เดินถึงโต๊ะ
“ไปครับปู่” คีย์ดึงมือออกพร้อมกับเก็บของแล้วลุกขึ้น
“ป่ะครับแต่วันนี้ปู่อยากกินอะไรอะ เค้าตามใจปู่” คีย์ยังเอาใจธรตั้งแต่หายป่วยออกมา
แล้วทั้งสองคนก็เดินออกมา
“เดี๋ยวก่อนคีย์ เราไปด้วยคนสิตอนบ่ายไม่มีเรียนแล้ว” เด็กคนนั้นพูดขึ้นมา ธรทำหน้างงเพราะเราเคยรู้จักกันหรือไง
คีย์เห็นผมทำหน้างง “ก็พงษ์ไงคร้าบปู่ ปู่จำไม่ได้หรอที่เจอกันที่สยามตอนนั้นไง” คีย์เตือนความทรงจำของธร
“อ๋อๆๆ ครับไปกินด้วยกันก็ได้คนเยอะๆสนุกดี” ธรได้แต่เก็บข้อสงสัยไว้แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป
ธรสังเกตเห็นท่าทางเพื่อนของคีย์ดูแปลกๆเมื่ออยู่ใกล้ใกล้คีย์ จนผมไปส่งคีย์เรียนต่อที่มหา’ลัย พงษ์หันมามองหน้าธรก่อนยิ้มแปลกให้อีกหน ก่อนที่จะเดินตามคีย์ไป
..................TBC...................
-
เจ้าพงษ์มันอยากลองของอ้ะป่าว55555
-
งานเข้า
+1
-
สงสัยว่านายพงษ์จะอยากเจอดีนะเนี่ย
ไม่รู้ซะแล้วว่าน้องคีย์นะของใคร...ทำตัวแบบนี้ต้องให้พี่ธรจัดการซะให้เข็ด...ชิส์ ๆๆๆ
แต่ตอนเปิดตอนมาเนี่ยสิ...อ๊ากกกกกกกกกกก...ไอ่เราก็นึกว่าน้องคีย์จะเสร็จ(?)พี่ธรแล้วซะอีก
แหม๋...แรก ๆ แอบเคลิ้มตามนะน้องคีย์...นี่ดีนะยังดึงสติกลับมาได้ ไม่ง้านล่ะก็...หึหึหึ - -+
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ...อยากรู้ว่านายพงษ์มันมีแผนอะไร...อย่ามาทำให้ครอบครัวเค้าร้าวฉานนะย่ะ
ไม่ง้านจะโดนมิใช่น้อย...งุงิงุงิ~*
-
มีเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อเริ่มอาละวาดละ
-
ขยันให้คิดจริงๆ
-
:เฮ้อ:
-
พงษ์ทำตัวนิสัยไม่ดี หน้าไหว้หลังหลอกนะ :โป้ก1:
-
พงษ์เสียมารยาทจริง ๆ ชนไหล่พี่ธรแล้วไม่รู้จักขอโทษ จงใจใช่มั๊ยเนี่ย :beat: อย่ามาคิดวัดรอยเท้านะ มันคนละเบอร์กัน เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับพี่ธร o18
-
:z1: :m20:
-
:z2: :z2: :z2:
จะรีบๆเขียนตอนต่อไปนะคร้าบ
อ่านเรื่องอื่นของผมไปพลางๆก็ได้คร้าบบ
:L2: :L2: :L2:
ปู่คงมีกำลังใจต่อสู้ปัญหาอีกเยอะแน่ๆ
คนให้กำลังใจเยอะเลย ขอบคุณแทนปู่นะคร้าบ
-
พงษ์ท่าทางจะมาจีบปู่แทนซะล่ะมั้ง...
-
พงษ์ เนี่ย น่าสงสัยนะ
-
ว่างขอมาคุยด้วยรายคนเลยนะคร้าบบ
the_pupae--- ของคุณครับที่ติดตาม
Little Davil--- ขอบคุณเช่นกันที่ตามให้กำลังใจเสมอมาคร้บ
Nabee--- แฟนคลับคีย์ตัวยงคนนึงเลยนะครับ จะไปบอกตัวจริงให้นะครับ
JJHJJH--- ผมก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน
PEENAT1972--- ป้าอย่าคิดมากนะครับ เดี๋ยวเส้นเลือดในสมองจะแตกได้อิอิ(ล้อเล่นคร้าบบ)
roseen--- ถอนใจเพราะอะไรคร้าบบ เพราะตอนในโรงบาลหรือเพราะพงษ์
Laxxeez--- ขอบคุณที่จัดการพงษ์ให้นะครับ รอดต่อไปว่าปู่ทำไงนะครับ
Annetemis--- ใช่ๆๆ เล่นกับใครไม่เล่นจริงๆแหละครับ มาเล่นกับธรได้โดนคืนเยอะแน่ๆ
Loidelohm--- ตอลงมาอารมณ์ไหนคร้าบบ
kk_oi1983--- แฟนคลับตัวยงอีกคนขอบคุณครับ
p_phai--- ไม่ต้องน่าแล้วครับ สงสัยได้เลย
ปล. ชอบคุณทุกท่านที่อ่านแต่ไม่ได้เม้นด้วยนะครับ :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดๆ อิตาธรนี่ลวนลามน้องได้ยังไง น้องเค้ายังไม่พร้อมเลยนะ หงิงๆ
ส่วนพงษ์.....เอ่อ น้องคะ ระวังหลังของหนู เดี๋ยวจะเสร็จคุณธรแก ข้อหามายุ่งกับลุงของปู่ กร้ากกกกส์
(เออ....รึส่งไปบรรณาการคุณปลัดดี?)
-
พงศ์ คนเค้าผ่านร้อนผ่านหนาวกันมาแล้วนะ
หาใครไม่ได้มาๆๆๆๆ กร๊ากๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:z2: :z2: :L2:
-
เด๋วมันก็โดนของ
ฮ่ะ ๆ ๆ ๆๆ
-
มาคุยด้วยคร้าบบ
anajulia ---- แหมเห็นปู่เป็นคนยังไงคร้าบ
j4c9y ---- อาร์ม จะแอบฟ้องกาลนะ อิอิ
ken_krub ---- :กอด1: :กอด1: ขอบคุณนะคร้าบบสำหรับกำลังใจที่ให้เสมอมา
DE SaiKuNee ---- :z2: :z2: :z2: เต้นด้วยคนคร้าบบ
kboom ---- เป็นคนเล่นของ3เลยดีเปล่าคร้าบบ :laugh:
-
fight
ไปเรย น่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z2: :z2: :z2:
มาเต้นดันกระทู้ไว้ก่อน เย็นนี้จะลงตอนใหม่นะคร้าบบ
-
มาลงตามสัญญาแล้วนะคร้าบบ
............................
ตอนที่20 เหนือเมฆ
ธรได้แต่ความข้องใจในท่าทางของพงษ์ไว้ไม่ได้บอกคีย์ เขาได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้ ท่าทางเขาคงต้องมาหาคีย์บ่อยๆซะแล้วช่วงนี้
ธรกลับมาทำงานที่บ้านไร่ตามปกติ แต่เขาหมั่นโทรหาคีย์บ่อยๆ แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติเขาอาจจะระแวงเกินไปเองก็ได้
ตอนเที่ยงธรโทรหาคีย์หลังจากที่ผ่านไปหลายวัน
“ลุงกินข้าวหรือยังครับ” ธรถามทันทีที่คีย์รับสาย
“กำลังกินอยู่เลยเนี่ย”
“อย่าลืมกินผักด้วยนะครับ”
“รู้แล้วคร้าบบบ แต่ว่าลุงโทรมามีอะไรครับ” คีย์ถามเหตุผลที่ธรโทรมา
“ลุงเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะรับไปดูหนังนะ พอดีมีหนังที่อยากดู” ธรชวนคีย์ไปเที่ยวตามปกติ
“อืมไปสิ แต่ปู่จะดูเรื่องอะไรอะ”
“เรื่อง the letter ลุงอยากดูไหมครับ”
“เค้าก็อยากดูเรื่องนี้เหมือนกันเลย แต่ต้องไปตอนเย็นนะพรุ่งนี้เค้ามีเรียนจนถึงเย็นเลย” คีย์บอกเวลาที่ตัวเองจะสามารถไปได้
“ครับ งั้นพรุ่งนี้พี่ไปรับที่มหา’ลัยนะครับ” ธรบอกแล้วก็วางสายไป
คีย์วางสายแล้วหันกลับมากินข้าวต่อ
“ใครโทรมา คนนั้นหรอ” พงษ์ถามทันทีที่คีย์วางสาย
“อืม โทรมาชวนไปดูหนังพรุ่งนี้” คีย์บอกไปกินข้าวไป
“แล้วไปดูที่ไหนกัน” พงษ์ซักต่อ
“ก็ไปดูที่xxx นะ ปกติก็ไปที่นั่นกันอยู่แล้ว” คีย์บอกแบบไม่ได้สนใจอะไร
วันนี้คีย์มาเรียนแบบอยากให้เวลาผ่านไปเร็วๆ เขาอยากให้ถึงตอนเย็นตอนที่ธรมารับเขาไปเที่ยวสักที
“วันนี้ดูมีความสุขจังนะ” พงษ์แซวคีย์เมื่อเลิกเรียนวิชาสุดท้าย
“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่” คีย์บอกแก้เขิน นี่เขาแสดงออกจนเพื่อนเขาสังเกตได้เลยหรือนี่
“งั้นเราไปก่อนนะ ปู่คงมารอแล้วละ” คีย์บอกพร้อมกับเดินแยกออกมา เพื่อไปหาธร
คีย์กับธรมาถึงห้างที่เขามากันประจำ ทั้งสองคนไปจองตั๋วหนังก่อนแล้วคิดว่าจะไปหาอะไรกินด้วยกัน
หลังจากที่จองตัวหนังเสร็จทั้งสองก็มากินข้าวกันที่ฟูจิ ธรกับคีย์เดินคุยกันไปตลอดทางที่จะไปร้านฟูจิ
ปึก
มีคนเดินมาชนธรจากข้างหลัง ธรหันไปมองพร้อมกับคีย์ เป็นพงษ์นั่นเองที่เดินมาชนเขา
“อ่าว พี่นะเอง ว่าไงคีย์” พงษ์ทักทายทันทีที่ทั้งสองคนหันมามอง
“มาไงพงษ์ มาซื้ออะไรหรอ” คีย์ทักทันทีที่รู้ว่าเป็นพงษ์
“เปล่าๆๆ เรามาดูหนังอะ ว่าจะหาอะไรกินก่อน” พงษ์คุยกับคีย์ไม่สนใจธรที่ยืนมองเขาอยู่
“อืมเราก็กำลังจะไปหาอะไรกินเหมือนกัน”
“จริงหรอ งั้นเราไปด้วยคนสิ” พงษ์ขอไปด้วยทันที
“อ่าว มาคนเดียวหรือไง” คีย์ถามด้วยความสงสัย ธรได้แต่ยืนสังเกตท่าทางของพงษ์
“อืมที่แรกชวนเพื่อนเก่าไว้ แต่มันไม่มากันแล้ว เลยไหนๆก็มาแล้วดูๆมันไปเลยดีกว่า” พงษ์ทำหน้าซึมลงไปเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ไปกินข้าวกับเราก็ได้” คีย์บอกพงษ์ยิ้มขึ้นมาทันที ธรได้แต่สงสัยแต่ยังไม่ได้บอกอะไรคีย์
ธรเลยต้องไปกินข้าวกับคีย์โดยมีพงษ์ตามมาด้วย มาถึงร้านตอนนั่งที่โต๊ะ คีย์เข้าไปนั่งก่อนธรกำลังจะนั่งข้างๆคีย์ พงษ์กลับแทรกตัวนั่งแทนเขาทันที แล้วหันมามองหน้าเขาก่อนยิ้มที่มุมปากให้เล็กน้อย ธรเลยต้องไปนั่งตรงข้ามกับคีย์แทน
ระหว่างกินข้าวพงษ์จะคอยขัดคอเรื่องที่เขาคุยกับคีย์ตลอดเวลา จนธรรู้สึกอึดอัดกับการกระทำของพงษ์ แต่ดูเหมือนคีย์จะไม่ได้สนใจอะไรเลย เขาเลยไม่อยากทำให้คีย์ทะเลาะกับเพื่อนตอนนี้ เขาทนจนกระทั่งใกล้เวลาดูหนัง
“ลุงเก็บเงินแล้วไปกันเถอะ จะได้เวลาหนังฉายแล้ว” ธรตัดบทตอนที่พงษ์กำลังชวนคีย์คุยเรื่องเรียน
คีย์ดูนาฬิกาข้อมือ
“ครับ เดี๋ยวไม่ทันดูหนัง” คีย์เห็นด้วย ธรเรียกพนักงานเก็บเงินทันที
“อ่าว ดูรอบนี้เหมือนกันเลย แต่ว่าคีย์ดูเรื่องอะไรหรอ” พงษ์ถาม
“เราดูเรื่อง the letter แล้วนายดูเรื่องอะไร”
“เรื่องเดียวกันเลย สงสัยโรงเดียวกันแน่ๆ” พงษ์หยิบตั๋วขึ้นมาให้คีย์ดู ธรมองจากไกลๆ
“อืมโรงเดียวกันจริงๆด้วย เอ๊ะ ที่นั่งติดกันด้วยนี่ ปู่ขอดูตั๋วหน่อยสิครับ” คีย์ยื่นมือไปขอตั๋วหนังที่ธรเก็บไว้
ธรคิดในใจว่านี่ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วแน่ๆ พงษ์นี่ต้องมีลับลมคมในอะไรบางอย่างซะแล้ว เขาหยิบตั๋วในกระเป๋าเสื้อให้คีย์
“จริงๆด้วยที่นั่งติดกันเลย” คีย์ทำหน้าแปลกใจ ซึ่งต่างจากธรที่หน้าเคร่งเครียดขึ้นมานิดหน่อย
“อืมนั่นสิ บังเอิญจริงๆ” พงษ์แอบสงสายตายิ้มๆมาให้ธร
หลังจ่ายเงินเสร็จก็ไปที่โรงหนังกันทันทีโดยมีพงษ์ตามมาด้วย พงษ์พยายามเดินแทรกกลางระหว่างธรและคีย์ตลอดเวลาที่เห็นทั้งสองคนเดินคู่กัน
จนเข้ามาในโรงหนังธรให้คีย์เลือกที่นั่งก่อน คีย์เลือกที่นั่งพงษ์ก็นั่งลงข้างๆ ธรเลยบอกคีย์ว่าเขาไม่ถนัดขอนั่งตรงคีย์แทนให้คีย์ขยับไปนั่งอีกที แล้วเขานั่งลงข้างพงษ์แทน เขาหันไปยิ้มให้พงษ์เพื่อบอกว่าเขารู้ทันในสิ่งที่พงษ์คิดอยู่
ธรนั่งจับมือคีย์ตลอดเวลาที่ดูหนัง เขาสังเกตว่าพงษ์มองมาที่เขาสองคนตลอดเวลา เขาทำเป็นไม่สนใจจนหนังจบเขาเดินจูงมือคีย์ออกมาจากโรง พงษ์ที่เดินตามมาก็เดินเข้ามาแทรกเขาทันที
“แบบนี้มันต้องสั่งสอนสักหน่อยแล้วมั้ง” ธรคิดในใจ
ตอนที่เดินไประหว่างที่พงษ์กำลังเผลอชวนคีย์คุยอยู่ ธรเดินเข้าไปข้างๆแล้วทำเป็นคุยร่วมด้วย เขาเดินชิดเข้าไปจนไหล่ชนกับพงษ์หันมามองหน้าเขา เขาแอบตวัดขาข้างหนึ่งไปเตะเข้าที่ข้อพับของพงษ์ พงษ์ทรุดตัวไปนั่งกับพื้นทันที
“อ่าว น้องเป็นอะไรไปครับ สงสัยจะนั่งดูหนังนานขาเลยอ่อนนะนี่” ธรแกล้งถามทันทีที่พงษ์ทรุดตัวลงไป
พงษ์กำลังจะพูดอะไรตอบโต้ ธรก็พูดก่อนทันที
“เดี๋ยวพี่พาไปนั่งตรงนั้นเอง ไปซื้อน้ำให้หน่อยสิครับ” ธรบอกคีย์พร้อมกับไปพยุงตัวพงษ์ไปนั่งที่นั่งแถวนั้น คีย์ก็ไปซื้อน้ำ
“อย่านึกนะว่าพี่ไม่รู้ว่าน้องคิดอะไรอยู่” ธรพูดกับพงษ์ขณะที่แกล้งพยุงตัวพงษ์ไปนั่ง
พงษ์หันมามองหน้าทันทีที่ได้ยิน
“พี่รู้อะไรของพี่ พี่อย่ามาพูดอะไรมั่วๆดีกว่า” พงษ์รีบบอกว่าธรคิดผิด
“ก็แล้วแต่เรา งั้นให้พี่บอกคีย์ไหมว่าน้องคิดอะไรอยู่ ดูสิว่าคีย์จะทำยังไง” ธรใช้เสียงจริงจัง
“พี่อย่าบอกนะครับ ผมยอมรับก็ได้ว่าผมชอบคีย์ แต่พี่อย่าบอกนะครับ” พงษ์ทำหน้าตื่นเมื่อรู้ว่าธรจับได้จริงๆ
“ถ้าไม่อยากให้พี่บอกน้องก็อย่าทำแบบนี้อีก คราวหน้าพี่ไม่เตือนแบบนี้แล้วนะ”
ธรพูดเสร็จก็เดินออกมาทันที เขาเดินมาเจอคีย์ที่ซื้อน้ำกลับมาพอดี
“ลุงกลับกันเถอะ ดึกมากแล้ว” ธรชวนคีย์กลับทันที
“อ่าวแล้วพงษ์ล่ะ” คีย์ทำหน้าสงสัยว่าพงษ์ไปไหนแล้ว
“อ๋อ เพื่อนลุงเขากลับไปแล้วพอดีเจอเพื่อน เลยขอตัวกลับไปกับเพื่อนเลย” ธรโกหกออกไป
“ก็ดีแหละ งั้นเราไปกินไอศกรีมกันก่อนกลับนะ เมื่อกี้ก็ไม่ได้กินข้าวกันสองคน” คีย์ชวนธร
“ก็ได้ครับ”
ทั้งสองคนมานั่งกินไอศกรีมกัน ธรทำหน้าครุ่นคิดตลอดเวลา จนคีย์สังเกตได้
“ปู่คิดอะไรอยู่ไม่เห็นยิ้มเลย” คีย์ถามธรที่ทำหน้านิ่วอยู่
“อืม พี่กำลังคิดว่า นานๆพี่มาเจอลุงที ถ้ามีคนมาจีบลุงลุงจะทิ้งพี่ไปหรือเปล่านะสิ” ธรบอกสีหน้ายังครุ่นคิดอยู่
“ทำไมปู่คิดแบบนั้นละ ปู่ไม่เชื่อใจเค้าหรือไง” คีย์ทำหน้าจริงจังบ้างทีนี้
“ไม่ใช่แบบนั้น พี่เชื่อใจลุงแต่พี่ไม่เชื่อใจคนอื่นนะสิ”
“ยังไงที่ว่าไม่เชื่อใจคนอื่น” คีย์งงกับคำพูดของธร
“ก็ลุงไม่เคยสนใจไงว่าใครชอบลุง จนคนนั้นเขาอาจคิดว่าลุงชอบเขาก็ได้นะ แล้วอีกอย่างถ้าเขาแอบทำอะไรลุงๆจะทำไง”
“ปู่คิดมากน่าเค้าดูแลตัวเองได้ แล้วเค้าก็ไม่คิดจะไปชอบใครด้วย” คีย์ยืนยันคำเดิม
คีย์ตักไอศกรีมของเขายื่นให้ธร
“อะ กินช๊อคโกเลตหน่อย จะได้อารมณ์ดีขึ้น”
ธรกินไอศกรีมที่คีย์ป้อนมาให้
“อารมณ์ดีขึ้นยังคร้าบบบ ปู่อย่าคิดมากนะ ยิ้มหน่อยสิคร้าบบ” คีย์ยิ้มกว้างให้ธร
ธรเห็นก็อดยิ้มตามไม่ได้ เขาเลยยิ้มออกมา
“เห็นม่ะปู่ยิ้มแล้วน่ารักจะตาย” คีย์รีบหยุดพูดทันทีเมื่อเขาพูดถึงตอนนี้ หน้าแดงขึ้นมาทันที
“เมื่อกี้ลุงชมพี่ว่าอะไรนะ พี่ได้ยินไม่ชัด” ธรแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เพื่ออยากให้คีย์พูดอีกครั้ง
“ไม่เอาแล้ว ปู่ไม่ได้ยินก็เรื่องของปู่สิ กินไอติมดีกว่าละลายหมดแล้ว” คีย์หาเรื่องเฉไฉก้มหน้ากินไอศกรีมต่อ
“ลุงครับ เมื่อกี้พูดว่าอะไร พูดอีกที่นะนะนะ” ธรจับมือคีย์เขย่าเบาๆ
“ไม่เอาแล้วจะรีบกินรีบกลับบ้าน” คีย์ยังอายไม่ยอมสบตาธรก้มหน้ากินต่อไป
“555 เวลาลุงเขินนี่ยิ่งน่ารักเนอะ” ธรชมคีย์บ้าง คำชมของธรยิ่งทำให้คีย์หน้าแดงขึ้นไปอีกตอนนี้
หลังจากกินไอศกรีมกันเสร็จธรก็พาคีย์มาส่งบ้าน เขาขับรถกลับบ้านไร่ทันที
ช่วงนี้ธรงานยุ่งมากทั้งสัมมนาทั้งสาธิตโครงการที่เขาทำให้กับชาวบ้าน จนเขาไม่มีเวลาจะไปหาคีย์เลยแต่เขาก็ยังโทรหาตลอดเวลา
เสียงเพลงรอสาย คนไม่มีแฟนทำแทนไม่ได้ ของ ต่าย อรทัย จากเครื่องธรดังขึ้น
“อืม ลุงว่าไงครับ” ธรทักปลายสายทันทีเพราะเขารู้ว่าใครโทรมา
“ปู่วันนี้เค้าไปงานวันเกิดพงษ์นะครับ มันมาชวน” คีย์บอกธุระที่โทรมาหา
“อืมแล้วจัดที่ไหนไปกันกี่คนครับ” ธรถามรายละเอียด
“จัดที่บ้านมันนะแหละ มีเพื่อนในกลุ่มไปอีก ห้าหกคน”
“ครับ แต่ก็ระวังตัวบ้างนะครับ” ธรบอกด้วยความเป็นห่วง
“ระวังเรื่องอะไรหรอครับ” คีย์สงสัย
“เปล่าๆๆไม่มีอะไร แค่อยากให้ระวังตัวเท่านั้นเอง อย่าดื่มมากจนเมานะ” ธรยังกำชับเพิ่มไปอีก
“คร้าบบบ ผมจะเชื่อฟังที่บอกคร้าบบบ” คีย์ลากเสียงยาวๆ กวนธรเล่น
“เดี๋ยวเถอะลุง คนเขาเป็นห่วงนะครับ” ธรทำเสียงดุผ่านไปตามสาย
“ครับๆๆ ไม่แกล้งแล้ว เดี๋ยวถึงบ้านพงษ์ผมโทรบอกแล้วกันดีไหมครับ”
“ครับ พี่จะรอนะครับ” ธรเบาใจขึ้นมาหน่อยเมื่อคีย์บอกจะโทรรายงานเขา
แต่ถึงยังไงธรก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี เพราะเขายังติดใจกับท่าทางของพงษ์ที่ทำกับเขาวันนั้น เขารีบทำงานให้เสร็จทันที
ธรขับรถออกจากบ้านไร่ตอนเย็นทันที เขาจะตามไปดูคีย์สักหน่อย เพราะคีย์โทรมาบอกเขาแล้วว่าถึงบ้านพงษ์ แล้วเขาก็ถามรายละเอียดแล้วว่าบ้านพงษ์อยู่ที่ไหน
ธรขับรถมาจอดแถวหน้าบ้านพงษ์แต่ไม่ได้เข้าไปข้างไง เขาโทรหาคีย์ทันทีที่มาถึง
“เป็นไงบางลุงสนุกไหมครับ”
“ก็เรื่อยๆอะครับ รอเพื่อนมากันอยู่ เค้ามากับไอ้พงษ์มันก่อน” คีย์เล่าให้ฟัง
“อืม ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงเพื่อนไม่มาลุงกลับบ้านได้แล้วนะครับ” ธรยังทำเสียงตามปกติ แต่ในใจเขาคิดว่ามันมีอะไรผิดปกติแน่นอน
“ครับ เค้าก็ว่างั้นแหละถ้าไม่มีใครมาเค้าก็จะกลับเหมือนกัน”
“ครับ ถ้ายังไงโทรหาพี่อีกทีนะครับ”
“ครับผม ผมจะรีบรายงานตัวทันทีเลยครับที่กลับบ้าน” คีย์ยังล้อเล่นกับธรเหมือนเดิม
“เดี๋ยวเถอะ งั้นแค่นี้นะ ระวังตัวบ้างนะครับ” ธรย้ำให้ระวังตัวอีกครั้งก่อนวางสายไป
คีย์เองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่สงสัยว่าทำไมธรถึงห่วงเขาจังพักนี้ แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้งคงเพราะช่วงนี้ธรไม่ค่อยมีเวลามาหาเขา เลยทำให้ห่วงมากเป็นพิเศษ คีย์คิดกับตัวเอง
คีย์นั่งคุยกับพงษ์อยู่นานเพื่อนก็ยังไม่มีใครมาเพิ่มสักคน คีย์เลยคิดว่าน่าจะกลับบ้านอย่างที่ธรบอกไว้ดีกว่า เขาเลยขอตัวกลับบ้านทันที
“พงษ์ดึกแล้วไม่เห็นมีใครมาเลย” คีย์เริ่มคุยเพื่อหาทางขอตัวกลับบ้าน
“อืมนั่นสิ คงไม่มีใครมาแล้วมั้งเราว่า” พงษ์ทำเสียงแบบไม่ได้สนใจว่าจะมีใครมางานหรือเปล่า
“นี่ก็ดึกแล้วนะ งั้นเราขอตัวกลับแล้วกันในเมื่อไม่มีใครมา”
“อยู่เป็นเพื่อนเราก่อนไม่ได้หรอ วันนี้วันเกิดเรานะ” พงษ์อ้อนให้คีย์อย่ต่อ
“นี่เราก็อยู่มานานแล้วนะ ดึกแล้วด้วยอีกอย่างเดี๋ยวปู่คงโทรหาอะ” คีย์พูดพร้อมหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา
“อืม ท่าทางคีย์จะรักปู่ของคีย์มากเลยสินะ” พงษ์ถาม
คีย์ไม่ตอบได้แต่พยักหน้า พร้อมกับหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยที่พูดเรื่องนี้กับคนอื่น
“ท่าทางจะไม่มีท่างแทรกได้เลยมั้งแบบนี้” พงษ์พูดขึ้นมา
“หมายความว่าไงที่พูดแบบนั้น” คีย์สงสัยกับคำพูดที่ได้ยิน
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก งั้นดื่มแก้วนี้ให้หมดก่อนได้ไหม เดี๋ยวเราไปส่งกลับบ้านเอง” พงษ์ยื่นแก้วน้ำแดงให้กับคีย์
คีย์ดื่มจนหมดแก้วในทีเดียว
“เรากลับเองก็ได้นะ ลำบากนายเปล่าๆ” คีย์ออกอาการเกรงใจ
“ไม่เป็นไร เราพานายมาเราก็ต้องไปส่งสิ” พงษ์ดึงมือคีย์ไปที่รถของเขาทันที ก่อนที่จะดันคีย์เข้านั่งไปในรถ
แล้วขับรถออกมา
ธรที่รออยู่ที่หน้าบ้านเห็นคีย์นั่งรถออกมา ก็ขับตามไปทันที เขาพยายามขับให้เว้นระยะห่างไว้เพื่อจะได้ไม่ผิดสังเกต
“หลับไปก่อนก็ได้นะ เราจำทางไปบ้านคีย์ได้ไม่ต้องห่วงหรอก” พงษ์บอกคีย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
คีย์แอบแปลกใจนิดๆว่าพงษ์รู้ได้ไงว่าเขาง่วง แต่คงเพราะพงษ์สังเกตจากท่าทางของเขาก็ได้ แต่เขาก็กำลังแปลกใจตัวเองที่ทำไมอยู่มันง่วงขึ้นมาแบบนี้นะ
“ไม่เป็นไรเผื่อหลง เราทนไหว” คีย์บอกทั้งๆที่ตาของเขาจะหลับแล้วตอนนี้
คีย์นั่งได้อีกแปบเดี๋ยวเขาก็หลับลงแบบไม่รู้ตัว
พงษ์ขับรถออกนอกเส้นทางกลับบ้านทันทีที่คีย์หลับไปแล้ว
ธรเห็นว่าผิดปกติเขาโทรหาคีย์ทันที
ตืดดดดด ตืดดดดดดด ตืดดดดด
ธรรออยู่นานคีย์ก็ไม่รับสาย มันผิดสังเกตซะแล้วเขารีบเร่งเครื่องตามทันที เพราะตอนนี้เขาขับอยู่ห่างๆ เขามองเห็นรถพงษ์เลี้ยวเข้าไปในซอย เขารีบหักรถเลี้ยวตามเข้าไปทันที
แสงไปสว่างวาบเข้าตาของธรทันทีที่เลี้ยวตามเข้ามา
เอี๊ยดดดดดดดด
โครมม!!!
..........TBC..........
-
มาแบบยาวๆ ชอบๆๆ o13 o13
-
:เฮ้อ: เคราะซ้ำกรรมซัด พายุโหมกระหน่าำใส่ ไม่ให้ได้หยุดพักเลยนะ
รู้ไหมค่ะ ว่าอ่านแล้วจิตตกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :เฮ้อ:
:กอด1: ปู่กับลุง สัก คนละที2ที :เฮ้อ:
-
เกิดอะไรขึ้นอ่ะ
จะช่วยคีย์ทันไหมนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด...คุณนัททำแบบนี้ได้ยังไงอ่ะ >[]<
ตัดฉับแบบทำร้ายคนอ่านมาก ๆ...ค้างเป็นที่สุดเลยอ่ะคุณนัท
แล้วนี่อยากจะรู้เหลือเกินว่าใครเป็นอะไร หวังว่าพี่ธรคงจะไม่เป็นอะไรหรอกนะ
ที่สำคัญน้องคีย์อ่ะ...น้องคีย์...อ๊ากกกกกกกกกกกก...อิพงษ์ แกอย่าทำอะไรน้องคีย์นะ
ไม่ง้านช้านจะเอาระเบิดไปเฟี้ยงหัวแก...กรี๊ดดดดดดดดดดดดด...พี่ธรต้องรีบไปช่วยน้องคีย์นะ
อย่าปล่อยให้อิพงษ์ทำร้ายน้องคีย์ได้เป็นอันขาดเลยนะ...ไม่ง้านเค้าไม่ยอมจริง ๆ ด้วยอ่ะ
คุณนัทอย่าทำให้เค้าต้องใจหายใจคว่ำแบบนี้สิ...รีบกลับมาเคลียร์อย่างด่วนเลยนะ
ให้อภัยที่หายไปนาน เพราะมาทียาวแบบได้ใจมาก ๆ...แต่ก็แอบขัดใจที่ทำเค้าค้างมาก ๆ ด้วยเช่นกัน >[]<
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด...อยากรู้แล้วอ่ะคุณนัท...รีบมาด่วน ๆ เลยนะ...เค้าจะรอออออออออ *ลงไปดิ้นกะพื้น*
+1 ให้คุณนัทด้วยนะฮะ XD
-
เพื่อนเลวมันก็เลวอยู่วันยังคำแระแค่คิดก็ยังไม่ซื่อแล้วการกระทำมันจะเหลือเร๊อะ :z6:เชรี่ยพงษ์
-
เกิดอะไรขึ้นกับพี่ธรค่ะ o22
แล้วพี่ธรจะไปช่วยคีย์ทันมั๊ย o22
แล้ว...แล้ว...แล้ว...โอ๊ย... :serius2:
-
ลุงของพี่ จะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ???
โถ.......เด็กน้อยน่ารักของพี่ อยู่ในกรงเล็บหมาไนเสียแล้ว
คุณธรคะ แบบว่าโครมกะไผแน? น้องกะลังอยู่ในอันตราย ขอให้รีบไปช่วยน้องเรย อุเหม่ๆๆ
.........................
อ้ะ ของฝากค่ะ ทำหน้าที่น้องที่ดีนิดนึง
ธรเลยต้องไปกินข้างกับคีย์โดยมีพงษ์ตามมาด้วย (กินข้าว)
ปู่ขอดูตั๊วหน่อยสิครับ” (ตั๋ว)
พงษ์ที่เดินตามมาก้เดินเข้ามา (ก็)
พงษ์ทำหน้าตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าธรจับได้จริงๆ (ตื่นเฉยๆไม่ต้องเต้นก็ได้มั้งพี่นัท มันแปลกๆงิ)
เพื่ออยากหึคีย์พุดอีกครั้ง (อยากให้ ใช่ป้ะคะ?)
หลังจากินไอศกรีมกันเสร็จ (หลังจากกิน)
“เป็นไงบางลุงสนุกไหมครับ” (บ้าง)
พงษ์อ้อนให้คีย์อย่ต่อ (อยู่)
-
แวะเข้ามาตอบครับ
BABY_CHICK ---- แหะๆ คือผมเขียนสั้นๆไม่เป็นนะครับ กลัวคนอ่านจะบ่นเอา
PEENAT1972 ---- :กอด1: กอดป้าพีนัทคืน ป้าอย่าจิตตกนะคร้าบบบ เดี๋ยวไมสวย อิอิ
wisa ---- คงต้องรอตามลุ้นนะครับ
Nabee ---- ขอคุณครับที่ติดตามกันตลอดมา แฟนคลับลุงปู่ตัวยงเลยนะครับ :กอด1: รอลุ้นตอนต่อไปนะครับ
roseen ---- ใช่เลยครับคนมันเลวยังไงมันก็เลว ปู่อุตส่าให้โอกาศกลับตัวแล้วแท้ๆ ยังมาทำแบบนี้ได้อีก
Annetemis ---- อย่าคิดมากเลยคร้าบบบ มารออ่านตอนต่อไปดีกว่านะครับ
anajulia ---- แก้แล้วนะจ๊ะน้องนุ่น แต่คงยังไม่หมดเดี๋ยวตามแก้อีกรอบ อิอิ
ขอบคุณทุกแรงใจที่เข้ามาอ่านทั้งเม้นท์และไม่เม้นนะครับ ผมจะพยายามเขียนให้บ่อยๆนะครับ
เดี๋ยวแฟนคลับลุงปู่จะบ่นผมได้
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ไรอ่ะ เกิดไรขึ้น จบตอนได้แบบขัดใจมากๆอ่ะ พี่นัทมาต่อเร็วๆนะครับ
-
ค้างงง นะ
-
ง่า เกิดอะไรขึ้นนนนน >.<
-
เอาใจช่วยปู่ :L1: ลุง
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณครับที่ติดตามกันเสมอมา
ไรอ่ะ เกิดไรขึ้น จบตอนได้แบบขัดใจมากๆอ่ะ พี่นัทมาต่อเร็วๆนะครับ
จะรีบต่อนะคร้าบบ
ค้างงง นะ
:กอด1: :กอด1: อย่าแอบเคืองกันนะครับ
ง่า เกิดอะไรขึ้นนนนน >.<
อันนี้ต้องรอติดตามนะครับ ลุ้นๆด้วยคนเพราะกำลังจะลงมือเขียนอะครับ
เอาใจช่วยปู่ :L1: ลุง
ขอบคุณครับ :กอด1: :กอด1:
พอดีเพิ่งตื่นเลยแวะมาตอยเม้นท์ก่อนครับ จะเขียนตอนใหม่วันนี้เย็นๆคงได้ลงนะครับ
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
เต้นเรียกคนอ่านเหมือนกัน
เห็นจะตกหน้าสองแหละ เดี๋ยวคืนนี้มาต่อหาไม่เจอ อิอิ
-
พงษ์อย่ามาสอยลุงนะ
ปู่ยังไม่ได้สอยเลย
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
เต้นๆๆๆ
เที่ยงคืนจะมาลงตอนต่อไปนะครับ
ตีตั๋วจองที่นั่งกันได้แล้วคร้าบบ
-
จองที่นั่ง
-
ลงก่อนเที่ยงคืนจะโดนบ่นไหมครับ
...............
ตอนที่ 21 ช่วยเหลือ
โครม!!!
ธรหักรถหลบลงข้างทางจนไปชนกับเสาไฟฟ้าอย่างแรง
ปึก!!!
เสียงศีรษะของธรกระแทกเข้ากับพวงมาลัยอย่างแรง
อู๊ยยยย
ธรร้องออกมาเบาๆเอามือไปจับตรงที่กระแทกกับพวงมาลัย เขาสัมผัสโดนของเหลวเหนียวๆข้นๆ เขารู้ทันทีว่าเขาหัวแตก แต่เขาไม่ได้สนใจตัวเองเลยตอนนี้
เขามองออกไปข้างนอกทันทีว่าเขาได้ชนสิ่งที่สวนเข้ามาหรือไม่ เขาไม่เห็นมีอะไรรอบๆบริเวณนั้นเลย แสดงว่าเขาไม่ได้ชนกับอะไร เขารีบสตาร์ทเครื่องใหม่ทันที
แอ๊ดด แอ๊ด แอ๊ดดดด
เสียงเครื่องยนต์ไม่ยอมทำงาน
“โธ่โว๊ย ติดหน่อยสิวะ” ธรโวยวายกับตัวเอง
เขาร้อนใจเอามากๆเพราะเขาเป็นห่วงคีย์ เขาลองสตาร์ทเครื่องอีกครั้ง
แอ๊ดดด แอ๊ดด บรื้นนน บรื้นนน
ธรเหยียบคันเร่งเต็มที่เพราะกลัวเครื่องจะดับอีก ก่อนที่เขาจะถอยหลังรถออกจากเสาไฟฟ้าที่ชนอยู่
“ให้มันได้อย่างนี้สิลูกพ่อ” ธรบอกกับรถของเขาเมื่อเขากลับออกมาที่ถนนแล้ว
เขาพยายามเร่งเครื่องเพื่อตามรถของพงษ์ให้ทัน เขาขับมาสักพักเขากลับไม่เห็นวี่แววรถของพงษ์เลย เขามองหาจนทั่วโชคดีที่ซอยนี้เป็นซอยตันเขาจึงย้อนรถกลับมาใหม่ได้
ธรค่อยขับรถช้าๆมองเข้าไปในบ้านทีละหลัง เขาหวังว่าจะเจอรถของพงษ์ทันเวลา ก่อนที่อะไรไม่ดีจะเกิดขึ้นกับคนรักของเขา เขาเริ่มกระวนกระวายใจเพิ่มมากขึ้น เขาไม่ได้สนใจแผลที่หัวที่เลือดยังคงไหลออกมา
“นั่นไง” เขาอุทานกับตัวเอง เมื่อเขามองเห็นรถพงษ์จอดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง
ธรรีบจอดรถหน้าบ้านหลังนั้นทันที เขาตรงไปที่ประตูรั้วเพื่อที่จะเปิดประตูเข้าไป
แกร็ก แกร็ก
ประตูรั้วถูกล็อคเอาไว้ เขาคงไม่คิดที่จะไปกดกริ่งเพื่อให้ใครมาเปิดประตูให้เขาแน่ๆ เขาคิดได้แบบนั้นก็ปีนรั้วหน้าบ้านขึ้นไปทันที
ตุ๊บ
ธรกระโดดเข้ามาข้างในบ้าน เขาวิ่งไปส่องที่รถ ตอนนี้ที่รถไม่มีใครอยู่แล้วทั้งคีย์และพงษ์ ธรรีบตามเข้าไปในบ้านทันที
เขารีบเปิดประตูเข้าไป โชคดีที่ประตูบ้านไม่ได้ล็อค เขาเข้ามาในบ้านธรก็ค่อยๆสำรวจในบ้านทันที ที่ชั้นล่างไม่มีใครอยู่เขาคิดที่จะขึ้นไปข้างบน
ธรค่อยๆขึ้นไปข้างบนอย่างช้าๆ เพราะเขากลัวพงษ์จะไหวตัวทันซะก่อน พอขึ้นมาข้างบนมีห้องอยู่สองห้องสองฝั่งซ้ายขวา
เขาตัดสินใจเปิดห้องทางซ้ายก่อน
แกร๊ก
ธรค่อยแง้มประตูเข้าไป เขามองตามเข้าไปไม่เห็นการเคลื่อนไหวใดๆในห้อง แสดงว่าห้องนี้ไม่มีคนอยู่
เขารีบไปที่ห้องทางด้านขวาทันที
แกร็ก
เขาค่อยๆแง้มประตูเข้าไปอีกเช่นเดิม คราวนี้เขาเห็นพงษ์อยู่บนที่นอน เขาพยายามเพ่งสายตาเข้าไปที่จุดนั้น ธรมองเห็นคีย์นอนหลับอยู่บนที่นอนนั้น
เมื่อเขามั่นใจว่าคีย์อยู่ในนี้เขาจึงเดินเข้าไปทันที
“น้องจะทำอะไร” ธรส่งเสียงบอกพงษ์ที่กำลังจะก้มลงไปจูบคีย์
พงษ์ตกใจที่ได้ยินเสียง รีบหันมามองทันทีพอเห็นเป็นธรตอนนี้หน้าเขาซีดขาวไปหมด เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นมาจากใบหน้าทันที
ธรหันไปมองคีย์ตอนนี้ไม่ได้ใส่เสื้อแล้ว ทำให้เขาโมโหขึ้นมาทันที เขาดึงคอเสื้อพงษ์ที่ปลดกระดุมหมดแล้วขึ้นมา
พลั่ก
ธรต่อยไปที่หน้าพงษ์เต็มแรงที่มี จนพงษ์ล้มลงไปกับพื้น ธรหยิบเสื้อคีย์มาคลุมตัวให้คีย์
เขาเดินเข้าไปดึงตัวพงษ์ขึ้นมาอีกครั้ง เขาจ้องหน้าพงษ์ด้วยความโกรธ
“ทำไมเราทำแบบนี้ คีย์เป็นเพื่อนเรานะ” ธรพูดพร้อมกับเงือมมือจะต่อยอีกครั้ง
“ผมขอโทษครับพี่ ผมชอบคีย์มากจริงๆนะครับ” พงษ์ยกมือไหว้ธร
“คนที่เขาชอบกันไม่ทำแบบนี้หรอก” ธรต่อยลงไปที่หน้าพงษ์อีกหมัด
ธรทิ้งตัวพงษ์ให้ร่วงลงไปกับพื้น พงษ์ทรุดตัวมึนอยู่ตรงนั้น ธรหันกลับไปอุ้มคีย์ขึ้นมาทันที เขาอุ้มคีย์ลงมาข้างล่างวางไว้ที่โซฟา เขาพยายามหากุญแจหน้าบ้าน แต่หาไม่เจอเขาตัดสินใจอุ้มคีย์ออกไปหน้าบ้านก่อน
เขาเปิดประตูรถพงษ์โชคดีรถไม่ได้ล็อค เขาให้คีย์นั่งอีกฝั่งก่อนที่จะเข้าไปนั่งฝั่งคนขับ เขาถอยรถออกอย่างเร็วเต็มที่
โครม!!!~
ธรถอยรถพงษ์ชนประตูบ้าน จนประตูรั้วที่ปิดไว้พังลงมาหลังจากที่ประตูเปิดแล้วเขาจอดรถทันที ธรรีบไปอุ้มคีย์ให้ลงจากรถพงษ์
เขาอุ้มคีย์ไปที่รถของเขา เขาขึ้นไปสตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที เขาจะพาคีย์กลับบ้านคงไม่ได้ถ้าอยู่ในสภาพนี้ เขาตัดสินใจพาคีย์กลับมาที่บ้านไร่ของเขา โชคดีที่วันนี้เป็นคืนวันศุกร์
ธรขับรถกลับมาที่บ้านไร่
“แดง นพ ใครอยู่แถวนี้บ้าง ออกมาช่วยหน่อย” ธรตะโกนทันทีที่ลงจากรถแล้วรีบวิ่งมาเปิดประตูอุ้มคีย์
นพกับแดงรีบวิ่งมาจากหลังบ้าน ป้าน้อยก็เปิดไฟในบ้านวิ่งออกมาเหมือนกัน
“ตายแล้ววว เกิดอะไรขึ้นอีกแล้วคะนาย” ป้าน้อยร้องทักออกมาเสียงดังเพราะเห็นธรเลือดไหลออกมาเต็มหน้าแล้วตอนนี้
รถด้านหน้าก็ยุบเพราะรอยที่ชนเสาไฟฟ้ามา นพกับแดงก็ตกใจไม่แพ้กัน ยิ่งพอเห็นธรอุ้มคีย์ออกมาจากรถ ทั้งสองคนรีบวิ่งมาหาธร
“เกิดอะไรขึ้นครับนาย” ทั้งสองคนรีบถาม
“ไม่ต้องถามอะไรตอนนี้ ป้าไปเปิดห้องให้ผมที นพเอารถไปเก็บก่อน แดงขออุปกรณ์ทำแผลกับเช็ดตัวด้วยนะ” ธรสั่งแล้วรีบอุ้มคีย์ขึ้นไปบนห้อง
ป้าน้อยมาเปิดห้องธรไว้รอแล้ว ธรอุ้มคีย์นอนบนที่นอนอย่างเบามือ เขาเบาใจขึ้นมากตอนนี้ เพราะคีย์มาอยู่ที่บ้านเขาอย่างปลอดภัยแล้ว
แดงเอาของที่ธรสั่งขึ้นมาให้ข้างบนห้อง มีนพตามมาติดๆป้าน้อยรีบรับอุปกรณ์ทำแผลมาทำให้ธรทันที ป้าน้อยเช็ดเลือดที่ไหลออกมาเลอะหน้าธร
“ดีนะนาย ที่แผลไม่ใหญ่มาก คงไม่ต้องไปเย็บหรอกค่ะ ตอนนี้เลือดก็หยุดแล้ว” ป้าน้อยทำแผลให้ธร
“แล้วตกลงว่าไงคะนาย เกิดเรื่องอะไรขึ้น นายน้อยทำไมเป็นแบบนั้นคะ” ป้าน้อยถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“เดี๋ยวคีย์ตื่นแล้วผมจะเล่าให้ฟังทีเดียวนะป้า ตอนนี้ผมอยากให้คีย์พักผ่อนก่อน ทุกคนกลับไปนอนกันได้แล้วล่ะ” ธรบอกทุกคนก็เลยขอตัวออกจากห้องทันที
ธรเดินไปหาเสื้อผ้าในตู้ให้คีย์ ก่อนที่เขาจะเช็ดตัวให้ เขาเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คีย์จนเสร็จเรียบร้อย เขาก็ล้มตัวลงนอนข้างคีย์ เพราะวันนี้เขาเหนื่อยมากจริงๆ
เขานอนกอดคีย์ไว้เหมือนกลัวว่าคีย์จะหายไปจากเขาได้ตอนนี้ แต่มันก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขาอุ่นใจ
รุ่งเช้าคีย์ตื่นขึ้นมาก่อนด้วยอาการงัวเงีย เขารู้สึกว่ามีคนกอดเขาอยู่ทำให้เขาแปลกใจมาก เขาหันไปมองเจ้าของมือที่กอดเขาอยู่ พอคีย์เห็นว่าเป็นธรก็ยิ่งแปลกใจ
คีย์เริ่มมองสำรวจรอบๆตัวทันที นี่มันในห้องธรที่บ้านไร่นี่นา เขาค่อยยันตัวลุกขึ้นเพราะเขายังมึนหัวอยู่เล็กน้อย เขาหันมามองธรเห็นที่หน้าผากธรมีผ้าพันแผลปิดไว้
เขากลับมามองสำรวจที่ตัวเองตอนนี้เขาใส่เสื้อผ้าของธร แสดงว่าเมื่อคืนต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นหลังจากที่เขากลับไปแน่ๆ แล้วคงเป็นธรเหมือนเดิมที่เป็นคนไปช่วยเขา
คีย์เอามือธรออกจากตัวเขา ก่อนที่เขาจะค่อยล้มตัวไปกอดธรไว้แทน เขานอนหนุนอยู่บนอกของธร
“ขอบคุณนะครับปู่” คีย์ขอบคุณธรทั้งๆที่เขายังไม่รู้เรื่องอะไร แต่มันเป็นความรู้สึกที่เขาอยากบอกออกมา
คีย์กอดธรอยู่ในท่านั้นนานมาก จนเขารู้สึกว่ามีมือมาลูบหัวเขาเบาๆ คีย์หันหน้าไปมองหน้าธรที่นอนอยู่
พอเขามองไปธรก็ยิ้มให้เขา
“ตื่นนานแล้วหรือลุง รู้สึกยังไงบ้าง” ธรถามพร้อมกับลุกขึ้นโดยจับตัวคีย์ให้ลุกขึ้นมาด้วย
“ปวดหัวนิดหน่อย แล้วเค้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ทำไมเค้าจำไม่ได้” คีย์ทำเสียงอ้อนแบบไม่เข้าใจว่ามาอยู่ที่นี่ได้ไง
“แล้วหัวปู่ไปทำอะไรมาครับ เพราะเค้าอีกแล้วใช่ป่ะ” คีย์ทำหน้าเศร้าลง
“ไม่เป็นไรแล้วลุง พี่ไม่เป็นไรแผลแค่นี้เอง แค่ลุงปลอดภัยก็พอแล้ว” ธรยิ้มให้คีย์อย่างอบอุ่น เพื่อบอกว่าไม่เป็นไรจริงๆ
“แล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้วพงษ์ไปไหนละครับ” คีย์ทำหน้าสงสัยขึ้นมาแทน
“พี่ไม่ต่อยมันจนตายก็ดีแล้ว มันทำกับลุงขนาดนี้” ธรบอก คีย์ยิ่งทำหน้าสังสัยเพิ่มไปอีก
“พงษ์ทำอะไรหรือครับ”
“ก็มันคงจะวางยาลุงนะสิ ลุงถึงหลับไม่รู้เรื่องขนาดนี้ ถ้าพี่ไม่เอะใจตามไปนะลุงคงเสร็จมันไปแล้ว” ธรทำหน้าเครียดเมื่อพูดถึงเรื่องนี้
“พงษ์ทำแบบนั้นจริงๆหรอครับ” คีย์ถามย้ำ
“ถ้าลุงไม่เชื่อพี่ก็ตามใจนะครับ พี่ก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว” ธรล้มตัวลงไปนอนหันหลังให้คีย์
“ปู่เค้าไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ ปู่ลุกมาคุยกันเถอะนะ” คีย์เขย่าตัวธรให้หันกลับมาคุยด้วย
ธรทำเป็นนอนไม่สนใจ คีย์ยังเขย่าตัวธรต่อ
“ปู่ๆๆ หันหน้ามาเถอะนะคร้าบบ เค้าเชื่อปู่น้าครับ”
ธรดึงมือคีย์ลงมาที่ตัวทันที จนคีย์ล้มลงมากอดเขาไว้ เขาหันหน้ามามองหน้าคีย์ที่ตอนนี้หน้าอยู่ใกล้ๆเขา คีย์หน้าแดงทันทีที่ธรมองหน้าเขาใกล้ๆ
ธรยกหน้าขึ้นมาจุ๊บปากคีย์ทันที เขายิ้มให้คีย์แทนคีย์ได้แต่ทำหน้าแดงขึ้นไปอีก
“พี่ไม่ได้งอนหรอกครับ แค่แกล้งไปงั้นเองอยากรู้ว่าลุงจะเชื่อพี่หรือเปล่าเท่านั้นแหละ” ธรยังไม่ยอมปล่อยให้คีย์ลุกขึ้นไปจากตัวเขา
“ปู่อะเค้านึกว่าปู่โกรธเขาซะแล้ว ปู่ชอบแกล้งเค้าอะ” คีย์ใช้มือทุบอกธรเบาๆ
ธรจับมือคีย์ไว้แล้วพลิกตัวให้คีย์ล้มลงไปลงบนที่นอน ตอนนี้เขาคร่อมตัวคีย์ไว้ เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คีย์ก่อนที่จะค่อยๆก้มหน้าลงไป
ธรค่อยๆบรรจงทาบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของคีย์อย่างนุ่มนวล เขาค่อยกดน้ำหนักลงไปบนริมฝีปากบางๆนั้น ก่อนที่จะสอดลิ้นเข้าไปในปากของคีย์
คีย์ได้แต่หลับตาไปกับการกระทำของธร เขาปล่อยความรู้สึกไปตามอารมณ์ที่ธรส่งมาให้เขา เขาไม่ได้ขัดขืนเหมือนคราวที่แล้ว
ธรเห็นคีย์ไม่ได้ขัดขืนอะไรเขาค่อยๆถอดเสื้อคีย์ออก เผยให้เห็นเอวเล็กๆกับหน้าท้องที่แบนราบของคีย์ พร้อมกับเนินหน้าอกที่เข้ากับตัวบางๆของเขา คีย์หน้าแดงยิ่งขึ้นเมื่อเห็นธรมองที่เรือนร่างของเขา ธรก้มหน้าลงมาฝังจมูกลงที่ซอกคอขาวๆของคีย์ ก่อนที่จะเลื่อนลงมาที่หน้าอก
ธรค่อยๆจูบลงบนหน้าอกคีย์เบาๆ
อืมมม อ่าสสส์
คีย์ครางออกมาเบาเมื่อธรลงลิ้นหัวนมของเขา เขาใช้มือจิกที่นอนเพื่อนระบายความรู้สึกที่ได้รับ ธรเม้มที่หัวนมทั้งสองข้างจนคีย์ต้องแอ่นอกรับการดูดเม้มนั้น คีย์เอามือขึ้นมากุมหัวธรไว้เบาๆ ธรค่อยเลื่อนหน้าลงมาที่หน้าท้องที่แบนราบของเขา มือธรตอนนี้มาลูบอยู่ตรงส่วนกลางลำตัวเขาเรียบร้อยแล้ว
ครั้งนี้เขาไม่คิดขัดขืนแต่อย่างใด เขาพร้อมที่จะยอมให้กับธรแล้วตอนนี้ ธรเห็นคีย์ไม่ได้ขัดขืนหรือต่อต้านเขาค่อยๆเลื่อนหน้าต่ำลงมาจนถึงที่ขอบกางเกงที่เขาใส่ให้เมื่อคืน เขาค่อยถอดกางเกงคีย์ออกอย่างช้าๆ ทีแรกคีย์อิดออดนิดหน่อยเพราะเขินอาย แต่เขาทนการกระทำของธรไม่ไหว
ธรค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาจนถึงกลางตัวของคีย์ ที่เหลือเพียงกางเกงในตัวจิ๋วเท่านั้นเอง ธรค่อยๆใช้ปากสัมผัสกับแท่งกายของคีย์ผ่านผ้าบางๆ คีย์สะดุ้งตัวขึ้นมาทันที เขาไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้มาก่อน
ธรรับรู้ได้ว่าคีย์ตื่นเต้นมากเขาจึงค่อยๆสัมผัสอย่างแผ่วเบาแหละนุ่มนวล คีย์ปล่อยตัวไปกับความรู้สึกที่ธรมอบให้ เขาเงยหน้ามือกุมผมธรไว้เบาๆ
อ่าสสส์
คีย์ครางออกมาอย่างลืมตัวกับการกระทำของธร วันนี้เขาพร้อมจะยอมให้ธรทุกอย่างตามที่ธรต้องการแล้วตอนนี้
ธรจับความต้องการของคีย์ได้เขาก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน เพราะวันนี้เป็นวันที่เขารอคอยมานานแล้ว เขาค่อยๆเลื่อนกางเกงในตัวจิ๋วของคีย์ออก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นายครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ สายแล้วยังไม่ลงไปข้างล่างอีกครับ” แดงเคาะประตูเรียกเขา
ธรกับคีย์ตกใจทันที ธรรีบลุกออกจากร่างของคีย์ ส่วนคีย์รีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ก่อน
.........TBC.......
-
บ้า มาทำให้อยากแล้วก็ไป ชิ
-
กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มมีมารความสุขมาอีกแระอด :oo1:อีกเลยปู่เรา
-
มาทำให้ค้าง ก่อนนอนนี่นะ ไรเตอร์ใจร้ายมากกก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
55555555555555555555555555555555
และแล้วก็อดอีกตามเคยนะครับ ปู่
แต่...พงษ์จะยอมรามือง่ายๆเหรอ เห็นงิ๋มๆต่อหน้าแบบนี้ บทจะร้ายนี่สุดๆ
ระวังไว้ก่อนก็ไม่เลวครับ ครอบครัวของทั้งคู่
-
เคืองทั้งนายแดง ทั้ง writer
-
แดงแกต้องโทษประหารอย่างเดียว
-
อ่านตอนแรก ๆ นึกว่ากำลังอ่านเรื่่องแมททริกอยู่นะเนี่ย...พี่ธรบู๊ซะ แถมอึดอีกต่างหาก
แต่นี่ยังดีนะที่ไปช่วยน้องคีย์ไว้ได้ทันอ่ะ...ถ้าไม่ทันเค้าคงจะเคืองพี่ธรอย่างแรงงงงง - -"
ส่วนพงษ์...แค่ต่อยไปหมัดสองหมัดอ่ะ มันน้อยไปมั้ยพี่ธร...แบบนี้มันต้องลากคอเค้าคุก
ไปนอนในมุ้งสายบัวซะให้เข็ด...บังอาจมาแตะต้องน้องคีย์แสนสวย(?)ของเราได้ยังไง
(อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก...นี่เริ่มเอามาโยงเข้ากับชีวิตจริง...แต่น้องคีย์ ณ ชายนี่ สวยจริง ๆ นะเออ
ทำเอาคนอ่านเพ้อไปเลยเวลาเจอหน้า...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด...สวยจริง ๆ คนสวยของนูน่า) =^=b
มา ๆ เข้าเรื่องนิยายกันต่อ...แต่แหม๋...พอผ่านเรื่องร้าย ๆ มาได้ พี่ธรก็เลยกะจะเผด็จศึกน้องคีย์เลยเหรอเนี่ย
แต่ขอบอกว่างานนี้มันไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอกนะพี่ธร 555555555555555 (หัวเราะอย่างนางมารร้าย)
แม้น้องคีย์จะสมยอม(?) แต่แม่ยกอย่างเราคงจะยอมไม่ได้...เลยฟ้าเลยส่งแดงลงมาช่วยขัดขวาง 5555555555 (หัวเราะอย่างนางมารร้ายอีกที)
ไม่รู้ว่าควรจะสงสาร หรือว่าสมน้ำหน้าพี่ธรดี...เอาเป็นว่า เค้าสงสารน้องคีย์ก็แล้วกันนะ ป่านนี้คงจะอายจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
แต่แบบว่า...ถ้าเป็นเค้านะ...ถ้ามันทำมาถึงจุดนี้แล้ว คงไม่ปล่อยน้องคีย์ให้หลุดมือไปหรอก...หึหึหึ - -+
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ...หวังว่าพี่ธรคงจะไม่ทำให้ผิดหวัง(?)นะฮะ XD
(นี่ยังไม่ค่อยแน่ใจ ว่าอยากให้น้องคีย์เสียตัวหรือไม่อยากกันแน่...ก็เค้าหวงของเค้าอ่ะ - -")
-
PEENAT1972 ---- มันไม่ได้ตังใจหรอกครับป้า พอดีมันมีคนมาขัดจังหวะพอดีอะครับ
roseen ---- ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ ของๆเรายังไงมันก็ต้องได้ซักวันแหละครับ
wisa ---- ผมเปล่าใจร้ายยนะครับ บทมันพาไปเอง
Ryuse ---- ครับเดี๋ยวจะบอกให้ปู่ระวังตัว ผมก็คิดเหมือนกัน
Little Devil ---- อย่าเคืองผมนะคร้าบบ ไปเคืองแดงคนเดียวสิ มันมาขัดขวางอะ
SPSJ ---- อย่าถึงขั้นประหารเลยนะคร้าบบ เอาแค่ตีก้นก็พอมั้งครับ
Nabee ---- นั่นสิครับตกลงอยากให้คีย์เสร็จปู่หรือไม่อยากกันแน่ครับ(แต่คีย์SHINeeก็น่ารักจริงๆแหละครับ เต้นก็เก่งอีกต่างหาก)
ไปแล้วครับแค่แวะมาตอบก่อนนอน ฝันดีนะครับผู้อานทุกคน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:laugh: :laugh:
แกล้งคนอ่านอีกแล้ว ว ..
เด่วระวังเจอม๊อบประท้วงเน้อ อ อ ..
หลบดีดีละพี่นัท :m20:
-
ไม่ทันแล้วคะ
กดปุ่มส่งขีปนาวุธ พิสัยไกลออกไปแล้วคะ 555
-
:serius2: :serius2: :z6:
-
ท่าทางแดงจะแอบติดกล้องไว้แอบดูแน่ๆ มาได้จังหวะเป๊ะ แดงต้องโดนทำโทษหนักๆ ข้อหาไม่รู้เวลา :angry2:
ปล.พี่นัทอย่าปล่อยซีนนี้ไว้นานนะ สงสารคนอ่านเถอะ อิอิ :o8:
-
ค้างอย่างแรง
ถ้าบอลเป็นสองคนนั้นคงจะ :m31:
-
ใครมันกล้ามาขัดจังหวะคนเค้าจะแสดงความรักอย่างลึกซึ้งต่อกันเนี่ย มันน่านัก o18
-
โกรธมากมาย :fire:
ค้างอย่างรุนแรง
-
covnizz ---- ไม่ได้แกล้งนะคร้าบบ แบบยังไม่อยากให้ลุงเป็นของปู่ง่ายเกินไปเท่านั้นเอง
PEENAT1972 ---- ป้าจะบรึ้มบ้านผมเลยหรอคร้าบบบ สงสารผมเถอะน้าคร้าบบบ
DE SaiKuNee ---- เอออ ถีบแดงใช่ไหมครับ ไม่ใช่ผมใช่ม่ะ
kk_oi1983 ---- เดี่ยวต้องรีบไปหากล้องซะแล้ว ว่ามีหรือเปล่า อิอิ
boofuu ---- คงจะอะไรครับ :z1: :z1:
Annetemis ---- ใช่ๆๆๆ อีกแค่นิดเดียวเอง ลุงก็เต็มใจแล้วด้วย เสียดายจัง
p_phai ---- อย่าโกรธนะคร้าบบบบ จะรีบหาเวลามาต่อครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณผู้อ่านนะครับ ถึงแม้จะแอบเคืองผมอยู่ก็ตาม :เฮ้อ:
-
ขอ :beat: เจ้าแดงสักทีเถอะ หมั่นไส้....
-
เอ่อ........ไงดีล่ะ
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
อ้ะ นี่ค่ะของฝากจากน้องสาว
................
เขาพยายามเพ่งสายตาเข้าไปที่จุกนั้นทันที (จุดนั้น)
ธรถ่อยรถพงษ์ชนประตูบ้านทันที (ถอย)
เขาจะพาธรกลับบ้านคงไม่ได้ (คีย์ดิเฮีย)
เขาตัดสินใจพาคีย์กลับมาที่บ้านไรของ (บ้านไร่)
ป้าน้อยก้เปิดไฟในบ้านวิ่ง (ก็)
ทุกคนกลับไปนอนกันได้แล้วละ” (ล่ะ)
เขานอนหนุ่นอยู่บนอกของธร (หนุน)
ปู่ลุงมาคุยกันเถอะนะ” (ลุก)
เองอย่ารู้ว่าลุงจะเชื่อพี่หรือเปล่า (อยากรู้)
ธรค่อยๆจูบลงบนหน้าอดคีย์เบาๆ (อกดิ อ้อๆครั้งนี้ก็อดสินะ เข้าใจๆ)
-
กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาก หลายคนคงจะ ชักธงรบ แล้ว ธงค้างอยู่ปลายเสาแน่เลย เลยโวยกานหญ่าาาายยยยยยยย เฮิ๊กๆ แดงตีระฆังพักยกซะงั้น เฮ้อ อุตสาห์ลุ้นซะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เซ็งแดงมากมาย
มาได้จังหวะทุกทีสิน่า
-
แดงแอบฟังช่ายไหมมมมมมมมมมมม >.<
-
มาตอบก่อนนอนครับ
วันนี้ไม่ลงนะคร้าบบ พรุ่งนี้มาต่อให้คร้าบบ
..................
ขอ :beat: เจ้าแดงสักทีเถอะ หมั่นไส้....
อย่าทำร้ายแดงเลยครับ เขาไม่รู้เรื่องคร้าบบ
เอ่อ........ไงดีล่ะ
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
อ้ะ นี่ค่ะของฝากจากน้องสาว
................
ตามแก้แล้วนะจ๊ะนุ่น แต่ไม่รู้หมดยังอะดิ :laugh:
กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาก หลายคนคงจะ ชักธงรบ แล้ว ธงค้างอยู่ปลายเสาแน่เลย เลยโวยกานหญ่าาาายยยยยยยย เฮิ๊กๆ แดงตีระฆังพักยกซะงั้น เฮ้อ อุตสาห์ลุ้นซะ
จริงๆก็ลุ้นเหมือนกันใช่ไหมครับ :z1:
เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณเช่นกันครับที่เข้ามาอ่าน
เซ็งแดงมากมาย
มาได้จังหวะทุกทีสิน่า
แดงไม่ได้แกล้งจริงๆนะครับ
แดงแอบฟังช่ายไหมมมมมมมมมมมม >.<
ข้อนี้ไม่แน่ใจแล้วอะครับ หรือว่าจะแอบฟังจริงๆ
ฝันดีนะครับทุกคน
-
:@
-
พี่นัทอ่ะ ผ่านไปคืนแล้วยังไม่มาต่อ อย่ามัวแต่ไปเอาเีื่รื่องกับแดงนะ แดงไม่รู้เรื่องแต่จงใจ :fire:
-
ยังเจ็บมืออย่เลยคร้าบบบ
พิมพ์อยู่แต่ช้าหน่อยนะครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2:
-
เกือบๆๆ
-
พี่นัทไม่ค่อยสบาย เอาใจช่วยให้หายเร็วนะคร้าบ
-
:m32:ย่องมาอ่าน
แต่ยังไม่ถึงปัจจุบันอยากเม้นก่อน
แล้วก็ย่องออกไป
-
น่ารัก
:-[ :-[
-
เกือบๆๆ
นั่นสิเกือบจริงๆแหละครับ ยังไงก็รอลุ้นกันต่อไป
พี่นัทไม่ค่อยสบาย เอาใจช่วยให้หายเร็วนะคร้าบ
ขอบคุณครับ แต่ดีขึ้นแล้ววว
:m32:ย่องมาอ่าน
แต่ยังไม่ถึงปัจจุบันอยากเม้นก่อน
แล้วก็ย่องออกไป
ดึงมือไว้ก่อน :จุ๊บๆ: สักทีค่อยปล่อยไป
น่ารัก
:-[ :-[
ขอบคุณคร้าบบ ติดตามกันไปนานๆนะครับ
คืนนี้มาลงตอนต่อไปแน่นอนครับ
:z2: :z2: :z2:
เต้นรอก่อนได้คร้าบบ
-
มันน่าเตะอ่ะมาขัดจังว่ะกันได้เนี่ย
เซงเลย อารมณ์(ทั้งปู่และลุง กับคนอ่าน)ค้างอย่างแรงส์
มาต่อไวๆน้าาาาา อยากรู้ว่าปูจะหยุดหรอทำต่อ
-
:z2:
แวะเข้มาดู ไม่ได้เข้ามานานเลย
:กอด1: ป๋า ขาเจ็บ แต่มือยังอยู่ เพราะงั้น ก็พิมพ์เรื่องต่อไปได้ :laugh: :laugh:
-
รอ ร้อ รอ ครับ รอให้พี่นัทป่วยเร็วๆ (จะได้มาต่อเรื่องคืนนี้ได้) :z2: เต้นด้วยอีกคน
-
ขอโทษนะคร้าบบบ
เมื่อคืนหลับคาเครื่องไปเลย
ยังไม่ได้ส่งตอนใหม่ให้ลุงอ่านเลยอะครับ
ยังไงวันนี้ไม่พลาดแน่นอน
ขอโทษอีกทีนะครับ
-
ไม่พลาดแน่ถ้าลุงได้อ่านนะ 555
แต่ที่แน่ๆ อีป้าพลาดแน่ๆ เพราะคืนนี้ว่าจะไม่อ่านของใครเลยสักเรื่อง
555 กรรมของตรูจริงๆ
-
ขอโทษนะคร้าบบ เมื่อคืนลงไม่ได้จริงๆ
ติดภาระกิจสำคัญครับ
..........................
ตอนที่ 22 สวีท
“นายครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ สายแล้วยังไม่ลงไปข้างล่างอีกครับ” แดงเคาะประตูเรียกเขา
ธรกับคีย์ตกใจทันที ธรรีบลุกออกจากร่างของคีย์ ส่วนคีย์รีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ก่อน
“ไม่มีอะไรแดง แค่นอนตื่นสายนิดหน่อย เดี๋ยวตามลงไป” ธรรีบตะโกนบอกกลับไปอย่างร้อนรน
“ครับนาย” แดงตอบก่อนที่จะเงียบเสียงลงไป
ธรหันกลับมามองคีย์ที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ คีย์อายจนหน้าแดงตัวแดงซุกหน้าไปกับผ้าห่มทันทีที่ธรมองกลับมา
“ลุงเรามาต่อกันเถอะ” ธรยิ้มกรุ้มกริ่มให้คีย์
คีย์ยิ่งอายมากขึ้นกว่าเดิม “ไม่เอาแล้ว ผมไปอาบน้ำดีกว่า” คีย์บอกพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
ธรได้แต่มองตามคีย์ไปอย่างเสียดาย เขาล้มตัวนอนลงบนที่นอน แต่เขาก็ชอบที่คีย์เป็นแบบนี้ เขานอนยิ้มอยู่คนเดียวเมื่อนึกถึงเรื่องราวของคีย์
ทั้งสองคนลงมาที่โต๊ะอาหารพร้อมกัน ที่ห้องอาหารป้าน้อย แดง นพ ยืนรออยู่อย่างพร้อมเพียง พวกเขาคงมารอฟังเรื่องเมื่อคืนแน่นอน
“อะลุงกินนี่สิ ไม่ได้กินฝีมือป้าน้อยนานแล้วนี่นา” ธรตักผัดพริกปลาดุกใส่จานให้คีย์
“ไม่เผ็ดหรอกค่ะนายน้อย ป้าลดพริกแกงเพื่อนายน้อยจะได้กินได้ไงค่ะ” ป้าน้อยรีบพูดเสริม คีย์หันมายิ้มให้ก่อนตักข้าวกับผัดพริกปลาดุกเข้าปาก
ธรกับคีย์กินข้าวเรียบร้อย ป้าน้อยก็ถามถึงเรื่องราวเมื่อคืนทันที คีย์ไม่รู้จะเล่ายังไงธรเลยเป็นคนเล่าแทน แต่เขาไม่ได้เล่าว่าคีย์โดนวางยานอนหลับ กลับบอกว่าคีย์กินเหล้าแล้วเมาหลับไปเอง ส่วนรถที่ชนธรก็เล่าไปตามความจริงว่าหักหลบรถที่วิ่งสวนมาตอนเขาเลี้ยวเข้าซอยบ้านเพื่อนคีย์
หลังจากที่เล่าเรื่องให้ทุกคนฟัง ธรก็บอกให้นพเอารถไปส่งซ่อมให้ แล้ววันนี้ให้แดงช่วยดูงานในไร่แทนเขาด้วย เขาจะพาคีย์ออกไปข้างนอก
“ปู่จะพาเค้าไปไหน” คีย์ทำหน้าสงสัยเมื่อนั่งรถมาได้สักพัก
“พี่จะพาลุงไปเที่ยวทะเลไง คราวที่แล้วยังไม่ทันได้ทำอะไรก็เกิดเรื่องเสียก่อน”
“ครับ แต่จะไปที่ไหนหรอครับ” คีย์ยังอยากรู้ว่าธรจะพาเขาไปไหน
“ไปสวนสนที่ระยองครับ” ธรหันมายิ้ม
ธรขับรถพาคีย์มาที่สวนสนที่ระยอง ที่นี่สมกับชื่อสวนสนจริงๆคีย์คิดในใจ เพราะมีต้นสนปลูกอยู่เยอะมาก เป็นร่มเงาให้กับชายหาดเป็นอย่างดี แถมที่นี่ยังมีคนไม่เยอะมากเพราะไม่ได้มีเก้าอี้นั่งริมหาดแบบที่อื่น ทำให้บรรยากาศสงบร่มรื่นอย่างมาก
ธรเอาเสื่อออกมาปูตรงต้นสนต้นใหญ่ คีย์ช่วยหยิบของกินที่ป้าน้อยเตรียมให้มา ธรนั่งลงบนเสื่อโดยมีคีย์นั่งลงข้างๆ
“ลุงชอบไหมครับที่นี่ ร่มรื่นแล้วก็สงบดีเนอะ” ธรถามความรู้สึกของคีย์
“ชอบครับ ที่นี่เงียบดีจัง” คีย์ทำหน้าดื่มด่ำไปกับบรรยากาศรอบๆ
“ลุงชอบก็ดีแล้วครับ” ธรยิ้มให้คีย์อย่างมีความสุข หน้าของเขาบานยิ่งกว่าจานดาวเทียมเสียอีก
คีย์นั่งมองออกไปยังท้องทะเลสีฟ้าครามอย่างสบายอารมณ์ เขาไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้มานานมากแล้ว แถมครั้งนี้เขายังมากับคนที่เขารัก ยิ่งทำให้มีความสุขยิ่งขึ้นไปอีก จนไม่สามารถที่จะกลั้นรอยยิ้มไว้ได้
“ลุงยิ้มอะไรคนเดียว คิดอะไรอยู่ครับ” ธรถามเมื่อเห็นคีย์นั่งยิ้มอยู่ข้างๆเขา
“เปล่าไม่มีอะไรครับ” คีย์รีบตอบแก้เขิน ธรจับมือคีย์ขึ้นมาไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง
“แต่พี่รู้สึกนะครับ พี่รู้สึกมีความสุขที่สุดเลยตอนนี้ โดยเฉพาะตรงนี้” ธรพูดออกไปทำเอาคีย์หน้าแดงหูแดงขึ้นมาทันที
คีย์ก้มหน้าลงกับพื้นเพราะรู้สึกอายสายตาของธรที่จ้องตาเขาอยู่
“ลุงไม่มีความสุขหรอครับ ที่มากับพี่แบบนี้” ธรแกล้งถามเพราะเขาอยากรู้ความรู้สึกของคีย์บ้าง
คีย์ได้แต่ก้มหน้าไม่ยอมตอบ เพราะเขาอายจนไม่รู้จะตอบยังไงแล้ว
ธรค่อยปล่อยมือคีย์ออกจากหน้าอกตัวเอง
“พี่คงคิดไปเองคนเดียวสินะครับ ดันไปเหมาว่าลุงจะมีความสุขแบบพี่ด้วย”
ธรพูดด้วยเสียงอ่อยๆ แสดงความผิดหวังออกมาจากน้ำเสียง
คีย์รีบเงยหน้ามองธร เห็นธรนั่งทำหน้าเศร้ามองมาที่เขาอยู่
คีย์จับมือธรขึ้นมาแล้วเอาไปวางทาบไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองเหมือนกัน
ธรสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจที่เต้นแรงจนแทบทะลุออกมาข้างนอก
คีย์เอามือตัวเองไปทาบที่หน้าอกซ้ายของธรอีกครั้ง เขามองหน้าธร
“ปู่เค้าก็รู้สึกไม่ต่างกันหรอกครับ เค้าดีใจที่สุดที่ได้มาอยู่กับปู่ในที่แบบนี้
เค้าคิดว่าปู่ก็น่าจะสัมผัสได้แล้วนะ ว่าใจเค้ารู้สึกยังไง”
คีย์ยิ้มกว้างให้ธร ทั้งๆทีตอนนี้หน้าเขาฝาดไปด้วยสีแดงจากการที่เลือดสูบฉีด
ธรยิ้มออกมาได้แล้วทีนี้ เขาเอามือกุมมือคีย์ที่ทาบอยู่ที่หน้าอกข้างซ้ายของเขา
ทั้งสองคนนั่งจ้องมองหน้ากันโดยที่ไม่มีคำพูดใดๆออกมา
ต่างคนต่างสัมผัสการเต้นของหัวใจของอีกฝ่าย เหมือนมันเป็นการสื่อสารกันด้วยหัวใจของทั้งสองคน
“พี่มีความสุขจริงๆนะครับ แต่ว่าลุงยังมึนๆหัวอยู่หรือเปล่า”
ธรกลัวคีย์ยังมึนกับฤทธิ์ของยานอนหลับที่พงษ์ให้กินเมื่อคืนนี้
“ก็นิดหน่อยครับ แต่เค้าไม่เป็นอะไรแล้ว แต่เค้ามีเรื่องอยากจะถาม”
คีย์ทำหน้าสงสัยและครุ่นคิดจนคิ้วชนกัน
“มีเรื่องอะไรจะถามหรอลุง ดูทำหน้าสิคิ้วจะชนกันแหละ แล้วก็มานอนนี่ก่อนพี่ถึงจะตอบ”
ธรเอามือตบที่ตักของตัวเอง เพื่อบอกให้คีย์นอนลงตรงนี้
คีย์ทำท่าทางอิดออดเล็กน้อย จนธรดึงตัวคีย์ให้นอนลงบนตักของเขาเอง
ธรเอามือลูบผมคีย์เล่นเบาๆ คีย์นอนยิ้มมองหน้าธรที่ก้มหน้ามองเขาเช่นกัน
“ไหนลุงบอกว่ามีเรื่องจะถามไงครับ”
ธรเตือนความจำคีย์ เพราะเห็นคีย์กำลังเพลินกับการที่โดนเขาเล่นผมอยู่
“อ้อ ผมจะถามว่า แล้วปู่ตามไปช่วยผมได้ไงเมื่อคืนนี้”
ธรยิ้มให้คีย์ ที่นอนทำหน้าสงสัยเหมือนลูกหมาตัวเล็กๆสงสัยอะไรบางอย่าง
“ก็พี่ไม่ไว้ใจเพื่อนเราคนนี้ไงครับ พี่เลยไปแอบเฝ้าดูที่หน้าบ้านพงษ์ตั้งแต่เย็นแล้ว”
“ตั้งแต่เย็นแล้วปู่รู้จักบ้านพงษ์ได้ไงอะ”
ตอนนี้หน้าคีย์นอกจากจะเหมือนลูกหมาสงสัยแล้วยังเพิ่มหน้าลูกหมางงเข้าไปอีก
ธรยิ้มให้กับหน้าตาที่แสนจะน่ารักของแฟนตัวเอง
“ลุงจำไม่ได้หรอที่พี่ถามไง ว่าบ้านพงษ์อยู่ที่ไหนก่อนที่ลุงจะไปไง”
“อ้อออ” คีย์อุทานออกมาทันทีที่นึกได้
“แล้วทำไมลุงถึงไม่ไว้ใจพงษ์มันละ เค้ายังไม่รู้เลยว่ามันคิดกับเค้าแบบนี้”
ธรต้องอมยิ้มทุกครั้งที่เห็นสีหน้าสงสัยของคีย์ มันช่างน่ารักมากๆสำหรับเขาจริงๆ
“พี่รู้ตั้งนานแล้วว่าพงษ์มันชอบลุง มีแต่ลุงแหละไม่ได้สังเกตเอง”
“อ่าว! ก็ผมไม่ได้สนใจมันนี่ ผมมีปู่อยู่แล้วผมจะสนใจคนอื่นทำไม เค้ารักปู่คนเดียวนะ”
ธรหน้าแดงขึ้นมาเหมือนกันเมื่อได้ยินคนที่ตัวเองรักพูดออกมาแบบนี้
“เมื่อกี้ลุงพูดว่าไงนะครับ” ธรแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินขึ้นมา
“อะไรเค้าไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย” คีย์หน้าแดงเหมือนกันตอนนี้ พอนึกได้ว่าพูดอะไรออกไป
“ก็ลุงบอกไม่ได้สนใจคนอื่นเพราะอะไรนะครับ”
ธรก้มหน้าลงมามองหน้าคีย์หวังจะได้ยินคำนั้นอีกครั้ง
“เปล่านิเค้าไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย ปู่หูแว่วไปเองมั้ง”
คีย์หันหน้าซุกไปที่หน้าท้องของธรก่อนที่จะทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรอีก
ธรได้แต่ยิ้มออกมากว้างมากๆ เขาเอามือลูบหัวคีย์เบาๆ
“พี่ก็รักลุงนะครับ รักมากด้วย” ธรพูดกับคีย์ที่เอาหน้าซุกท้องเขาอยู่
คีย์รีบหันหน้าออกมาทันที เมื่อได้ยินคำนั้นเขาคิดว่าเขาอาจจะหูฝาดไปก็ได้
“ปู่พูดว่าอะไรนะครับ” คีย์ถามย้ำคำที่เขาไม่แน่ใจ
“พี่บอกว่าพี่รักลุงไงครับ” ธรยิ้มให้คีย์ที่นอนยิ้มหน้าแดงก่ำทำหน้ามีความสุขเหมือนลูกหมาที่มีคนเกาคางให้
“ลุงลุกขึ้นมากินอะไรกันดีกว่า ดูสิป้าน้อยทำอะไรมาให้บ้าง”
ธรจับคีย์ให้ลุกขึ้นมานั่งข้างๆเขา ก่อนที่จะเปิดดูอาหารที่ป้าน้อยทำมาให้
ในกล่องอาหารมีแซนวิชทูน่า มันฝรั่งทอด ไส้กรอกทอด จัดเรียงไว้เต็มกล่อง
ธรหยิบแซนวิชส่งให้คีย์ คีย์ก็นับไว้ก่อนที่จะส่งแซนวิชทูน่าที่หน้าตาน่ากินเข้าปากทันที
คีย์กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยเขาก็มองเห็นธรไม่ยอมกินอะไรเลย
“ปู่ทำไมไม่กินละครับ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกพี่เห็นลุงกินอย่างมีความสุข พี่เลยดูเพลินไปหน่อย”
ธรยิ้มอายๆเมื่อบอกคีย์ว่าเขาเผลอตัวมองแต่คีย์
“ลุงพูดอะไรก็ไม่รู้ รีบกินด้วยกันเลย”
คีย์หยิบไส้กรอกป้อนเข้าปากธร เพราะเขาเขินจนไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้ว
ทั้งสองกินอาหารที่เตรียมมาอย่างเพลิดเพลิน
ป้อนกันบ้างแย่งกันกินบ้าง แกล้งกันบ้าง มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากจริงๆ
“ลุงคืนนี้ค้างที่นี่นะ พี่จองห้องไว้แล้ว”
ธรบอกคีย์หลังจากช่วยกันเก็บของขึ้นหลังรถเรียบร้อยแล้ว
“เค้าไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาสักตัวเลยนะ แล้วคืนนี้จะใส่อะไรนอน”
“ก็ไม่ต้องใส่สิครับ อยู่กันสองคนจะใส่ทำไม”
สิ่งที่ธรพูดทำให้คีย์นึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าขึ้นมาทันที
หน้าขาวๆเริ่มปรากฏสีแดงฝาดขึ้นมาอีกครั้ง
“ปู่ทะลึ่ง ไม่เอาถ้าไม่มีเสื้อผ้าเค้าไม่ค้างนะ”
คีย์หาข้ออ้างขึ้นมาทันที ที่จริงเขาก็ไม่ได้เรื่องมากเพียงแต่ว่ามันเขินจนไม่รู้จะพูดยังไงเท่านั้นเอง
“แสดงว่าถ้าพี่พาไปซื้อเสื้อผ้า ลุงจะยอมค้างใช่ไหมครับ” ธรยิ้มอย่างมีความหวัง
“อืมม” คีย์ตอบคนรักของเขาสั้นๆ แต่เพียงคำสั้นๆแค่นี้ก็ทำให้ธรยิ้มจนแก้มแทบปริออกมาแล้ว
“งั้นเราไปหาซื้อเสื้อผ้ากันก่อน แล้วแวะกินอะไรกันก่อนก็ได้ครับ”
ธรตามใจคีย์ทุกอย่างอยู่แล้วตอนนี้ เขาขับรถพาคีย์เข้าไปซื้อเสื้อผ้าในเมือง
.........TBC..........
-
หวาน น่าอิจฉา :-[
+1
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โหยยยยยยยยยยยยยย...พี่ธร ไม่หื่นเท่าไหร่เลยนะเนี่ย
มีการหันกลับมาบอกว่า "มาต่อกันเถอะ" ช่างกล้านะ ช่างกล้า - -"
แล้วคิดว่าน้องคีย์จะต่อเหรอ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ...หนีเข้าห้องน้ำไปเลย...คราวนี้เลยได้อดแบบสมบูรณ์...อิอิ
แต่แหม๋...หวานกันขนาดนี้ ช่วยซื้อไบร์กอนมาให้สักป๋องได้ป่ะ...แบบว่ามดเดินพาเหรดมาขึ้นคอมแล้วอ่ะ
แถมคนอ่านยังตาลุกเป็นไฟ ด้วยความอิจฉาสุด ๆ...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...เขิลว่ะ 55555555555
“ก็ไม่ต้องใส่สิครับ อยู่กันสองคนจะใส่ทำไม”
แล้วเนี่ย ประโยคนี้มันคืออะไรพี่ธร...แหม๋...ไม่เท่าไหร่เลยนะ...เค้ารู้นะว่าพี่ธรวางแผนมาเป็นอย่างนี้ใช่มั้ยล่ะ???
กะว่าหนีมาเที่ยวกันสองคน จากนั้นก็ชวนค้าง แล้วจากนั้นก็ อ่ะบ๊ะจ่ะฮึ้ย...ฮิ้วววววววววววววววว...(แล้วตูจะโห่ทำไม - -")
แผนสูงนะเนี่ยพี่ธร...แต่คราวนี้ไม่มีใครที่ไหนมาขวางแล้ว ถ้าคืนนี้ยังไม่สำเร็จ...ก็ซดแห้วกระป๋องต่อไปแล้วกันนะ...เอิ๊กกกกกกกก =^=b
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ...ตอนหน้าเค้าจะต้องเตรียมถังมารองเลือดหรือเปล่าฮะ...คุณนัท...อิอิ ^^~*
-
555 ท่าทางปู่อยากจะเผด็จศึกลุงนะ
เลยพาเปลี่ยนสถานที่ เพื่อกันแดงมาปลุกตอนเช้า
เอาเลย ลุ้นเต็มที่
-
หุหุ ปู่มีแผนขั้นสูงนี่นาาาาาาาาาาาาา >.<
+ ให้จ้า
-
กว่าจะมา :-[
พอมาแล้วมาทำให้อยาก
แล้วก็จากไป :sad4:
มาต่อเร็วนะ จะรอต่อไป
:pig4:
-
โถ........คีย์น้อยๆของพี่
อิปู่ของหนูมันร้ายนะคะ ระวังตัวระวังใจด้วยนะ :กอด1:
ปล.พี่นัท ไปอ้วกแหวะเลอะเต็มกระทู้ตัวป่วน ไม่ได้นึกถึงตัวเองเลยเนอะ นุ่นว่าพี่อากาศของไอ้ป่วนมันไม่เน่าเท่านี้นะคะ อี๋ๆๆแหวะๆๆ
............ของฝากค่ะ (ไม่รู้มีอีกรึเปล่า อ่านละเอียดกว่านี้ไม่ไหวจริงๆ)
ภายใต้ผ้าห่มผื่นใหญ่ (ผืน)
วิ่งสวนมาตอนเขาแล้วเข้าซอยบ้านเพื่อนคีย์ (เขาเลี้ยวเข้า?)
ลุงชอบไหมครับทีนี่ (ที่นี่)
คีย์รีบตอบแก้เขินกับ ธรจับมือ (กลับ มั้ย?)
คนเดียวสินครับ (สินะครับ เอ่อ.......อ้วกกกกกกกก)
ทั้งสองคนนั่นจ้องมองหน้ากัน (นั่ง)
การที่โนเขาเล่นผมอยู่ (โดนดิ ใช่ป้ะคะ?)
แซนวิชทูน่าที่น่าตาน่ากินเข้าปาก (ทูน่าที่หน้าตาน่ากิน)
-
คีย์ น่ารักจังอะ
-
หวานซะๆๆๆ :L1:
-
เสื้อผ้า ซื้อทำไม
เสียเวลาถอด
กร๊ากๆ
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร อมยิ้มให้กับความน่ารักของปู่กับลุงทุกที
ขอบคุณคนแต่งค้าบ
-
:z1:
ช่วงนี้ไม่ไปสวนสนซักระยะ
เพราะทะเลมันหวานไปหมดกลัวมดกัด
-
นัทคะ อีป้าแก่ ๆ ว่า ทะเลที่สวนสนปลาทะเลคงสำลักน้ำตายเป็นแน่แท้
ก็ความเค็มลดลงอย่างฮวบฮาบ เพราะความหวานของคนสองคนกระเด็น
กระจายไปทั่วหาดน้ำทะเลที่ซัดเข้าฝั่งดูดซับความหวานลงไปไงละคะ 555
แต่เรื่องที่จะต่อจากตอนเช้า... มาให้ไวให้ว่องด้วย
จะรอจองริงไซด์ แบบติดขอบเวทีเลยค่ะ หุๆๆ
ปล. อีป้าแก่ๆอิจฉาความหวานของคนสองคน จริงๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
Little Devil ---- ยังครับนี่ยังไม่หวานพอ รอดูต่อไปนะครับ
wisa ---- ขอบคุณเช่นกันครับที่เข้ามาอ่านแล้วเป็นกำลังใจให้กันครับ
Nabee ---- ฟี๊ด ฟิ๊ด ฉีดยาฆ่ามดให้แล้วนะครับ ไม่รู้จะทันหรือเปล่าคร้าบบ อิอิ
Rockstar ---- ลุ้นกันต่อไปคร้าบบ ว่าลุงจะโดนปู่รวบหรือเปล่า
JJHJJH ---- 555 เจอคนรู้ทันอีกแหละ
tawan ---- จะรีบเขียนนะคร้าบบ อย่าร้องนะคร้าบบบ
anajulia ---- ฟ้าเลี่ยนกว่านะนุ่นยืนยันเลย คำผิดแก้แล้วนะนุ่น
p_phai ---- คิดเหมือนกันครับลุงน่ารักที่สุดอะครับ
roseen ---- เปล่าหวานนะครับแค่ออกมุกนิดหน่อยเองน้าา
j4c9y ---- ถูกต้องแล้วคร้าบบ อาร์ม เสียเวลาเนอะ
ohm ---- ใช่แล้วคร้าบบ น่ารักทั้งคู่เลย
Cha Ris Ma ---- กอดๆ จุ๊บๆๆ มาร์คตามมาแอบอ่านเมื่อไหร่ไม่บอกเลยนะ
PEENAT1972 ---- แหมป้ามาว่ากันได้นะทีนี้ แต่ถ้าตอนต่อไปจองซะติดเวทีเลยน้าคร้าบบ
ken_krub ---- ขอบคุณครับสำหรับกำลังใจ
ป.ล. ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะครัย ผมจะรีบเขียนตอนต่อไปเร็วๆเลยครับ
นอนหลับฝันดีกันนะครับ
-
:z2: :z2: :call: :call:
-
ปู่ไม่ค่อยเลยนะแสดงเจตนารมซะ555 :z1:
น้องคีย์ก้อไม่ปฏเสธเจตนารมของพี่ธรเลยยยยยย
-
แวะมาคุยครับ
:z2: :z2: :call: :call:
:z2: :z2: :z2: เต้นด้วยคนครับ :pig4: :pig4:
ปู่ไม่ค่อยเลยนะแสดงเจตนารมซะ555 :z1:
น้องคีย์ก้อไม่ปฏเสธเจตนารมของพี่ธรเลยยยยยย
ฮ่าๆๆ แล้วจะให้น้องคีย์ปฏิเสธยังไงอ่าครับ มากับเขาขนาดนี้แล้วอ่ะ :z1: :z1:
-
พอดีผมกำลังยุ่งเพราะจะเปิดร้านนะครับ
มีธุรกิจของตัวเองซะที
คงไม่มีเวลาเขียนไปหลายวัน
ขอโทษด้วยนะครับ
:L2: :L1: :L2:
-
รับทราบค่ะ
ขอให้กิจการเจริญรุ่งเรือง ทำกำไรทุกเดือนๆนะคะพี่นัท
:กอด1:
-
รับทราบครับ
มาแสดงความยินดี :L2: :L2:
-
:ped149: :ped149: :ped149:
ป๋าสู้ๆ ป๋าสู้ๆ
ขอให้กิจการรุ่งเรื่องพันล้าน หมื่นล้าน
-
ยังอ่านไม่ทันปัจจุบันเลยค๊าบบบบ
แต่มาขอแปะไว้ก่อน
คุณหญิงแม่ของปู่ :give2: เค้าปลื้มมมมม
ปู่กะลุงก็น่ารักนะ เด่วจะน้อยใจกันว่าชมแต่คุณแม่ อิอิ
แค่แว๊ปไปอ่านต่อ :oni2:
-----------------------------------------------------
อ่านทันปัจจุบันแล้วววว
มาค้างถึงทะเล หวังว่านู๋แดงคงไม่ตามมาเคาะห้องอีกหรอกนะ :haun4:
ถ้ามาอีกละก็ o3 จะประกาศหาคู่ให้ซะเลย หุหุ
+1 เป็นกำลังใจค๊า
-
ไม่เป็นไร รอได้ครับ
แวะมาอวยพรให้ขายดีๆ เฮงๆนะครับ
อยู่แถวไหนอ่ะครับ เผื่อมีโอกาสอุดหนุน ^^
-
ตอนนี้ร้านลงตัวแล้วครับ
ผมคิดว่าพรุ่งนี้จะลงตอนต่อไปให้นะครับ
ขอโทษที่ทำให้รอนานนะครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
คนอ่านทุกคนที่ยังรออ่านนะครับ
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมมมม จึกๆเรย นี่แน่ะๆ
กอดดดดดดดดดดดดดดดดพี่น้าททททท คิดถึงนะคร้า งุ้งงิ้งๆ
-
จิ้มบวกรอตอนต่อไปจ้า
-
รอค่ะรอ
ยินดีกับร้านที่จะเปิดด้วยนะคะ
เป็นนายตัวเองแล้วเนอะ
-
มาปูเสื่อ นอนรอตั้งแต่วันนี้เลยนะค่ะคุณนัท...คริคริ
-
โอ้ย..... หวานนนนนนนนนนนนนนนน มากมาย อิจฉาๆ
ปล. ลุ้นตอนต่อไปจะมีอะไรเกิดขึ้นน้าาาา ใช่ที่รอคอยรึเปล่า :z1:
-
นัทจ๋า ยังไงเค้าก็ต้องรอตะเองอยู่ดีละค่ะ 555
-
ขอให้กิจการร้านเจริญรุ่งเรืองนะคะ
รออ่านต่ออยู่ค่ะ
-
แวะมาขอบคุณสำหรับคำอวยพรก่อนครับ
ขอบคุณครับ
แล้วเย็นๆจะลงตอนใหม่ให้นะคร้าบ
กำลังตั้งใจเขียนอยู่เลยครับ
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆ
รออ่านตอนเย็นนะครับ ^^
-
ตอนที่ 23 ตกลง
ธรพาคีย์เข้ามาเลือกซื้อเสื้อผ้าที่ห้างในตัวเมืองระยอง
คีย์เลือกเพียงเสื้อผ้าที่ใส่สบายๆ เสื้อยืดกางเกงข้าสั้นธรรมดาทั่วไป
ก่อนกลับธรพาคีย์ไปกินข้าวที่ตลาดสาโรช
ตลาดสาโรชเป็นตลาดโต้รุ่งที่อยู่ห่างจากตัวเมืองมาเล็กน้อย
เป็นศูนย์รวมอาการอร่อยๆมากมาย
“ลุงกินผัดไทยกันดีกว่า เจ้านี้เขาอร่อยมาก” ธรชวนคีย์กินผัดไทย
“อะไรก็ได้ปู่ เค้าไม่เคยมาแถวนี้เลย คงต้องให้ปู่แนะนำแหละ”
คีย์หันมายิ้มให้ก่อนเดินตามธรไปร้านผัดไทย
“เค้าเพิ่งจะเคยมานั่งกินแบบนี้ครั้งแรกเลยนะปู่” คีย์มีทาทีที่ตื่นเต้นมากกับสถานที่ข้างหน้า
“ถ้าลุงชอบพี่จะพามาบ่อยๆเลยนะครับ” ธรบอกพร้อมกับดึงเก้าอี้มาให้คีย์นั่ง
“ป้าครับ ผัดไทยสองจาน” ธรหันไปสั่งอาหารก่อนจะเดินไปนั่งตรงข้ามกับคีย์
“อร่อยไหมลุง ชอบไหม” ธรถามตอนกำลังกินผัดไทยที่สั่งมา
“อร่อยครับ คราวหน้าปู่พาเค้ามาอีกนะ” คีย์ยิ้มอย่างมีความสุขให้ธร ก่อนก้มหน้ากินผัดไทยต่อ
“ลุง ลุงเคยกินบัวลอยเปล่า ไปอยู่เมืองนอกมาตั้งแต่เด็กแบบนี้”
ธรถามเมื่อทั้งสองคนจัดการกับผัดไทยที่สั่งมาเรียบร้อยแล้ว
“เคยสิ แม่ทำให้กินแต่กินไม่บ่อยหรอก แต่ปู่ถามทำไมอะ” คีย์สนใจสิ่งที่ธรถาม
“หรือว่ามีบัวลอยอร่อยๆให้กิน” คีย์เริ่มหันไปมองร้านค้ารอบๆตัว
“เดี๋ยวพี่สั่งมาให้ ลุงเอาไข่หวานด้วยใช่ม่ะ”
“ใส่ไข่ด้วยหรอ ปู่เค้าไม่เคยกินแบบใส่ไข่นะ” คีย์ทำหน้าสนใจกับการที่บัวลอยใส่ไข่ด้วย
“ใส่ได้สิลุง อร่อยด้วยนะเดี๋ยวพี่สั่งให้ลองชิมแล้วกัน” ธรบอกแล้วเดินไปสั่งบัวลอยไข่หวานจากอีกร้านมาให้
“อะ ลุงลองกินดูสิ อร่อยนะ” ธรส่งถ้วยบัวลอยไข่หวานให้คีย์
คีย์รับถ้วยบัวลอยมาวางตรงหน้า ก่อนที่เขาจะค่อยใช้ช้อนตักลงไป
ในถ้วยบัวลอยมีเม็ดบัวลอยหลากสีพร้อมกับไข่ที่ลวกจนเป็นสีขาวลอยอยู่
นอกจากเม็ดบัวลอยกับไข่ในน้ำกะทิแล้วยังมีธัญพืชอื่นๆอยู่ด้วย
ทั้งข้าวโพด ถั่วแดง เนื้อมะพร้าว อยู่ในถ้วยบัวลอย
คีย์ทำหน้าแปลกใจ ธรสังเกตเห็นก็รีบอธิบายให้คีย์ฟังทันที
“แบบนี้เขาเรียกบัวลอยทรงเครื่องนะลุง นอกจากจะมีบัวลอยกับไข่แล้ว เขายังใส่พวกธัญพืชอื่นๆลงไป เพิ่มคุณค่าทางอาหารให้อีกด้วยไง ลองชิมดูสิ”
ธรบอกเสร็จก็ตักบัวลอยในถ้วยตัวเองเข้าปาก คีย์ก็เริ่มลองชิมบ้าง
“อืม อร่อยจริงๆด้วย เค้านึกว่ามันจะคาวไข่ซะอีก” คีย์ก้มหน้ากินบัวลอยในถ้วยอย่างเอร็ดอร่อย
ธรเห็นคีย์ชอบเขาก็ยิ้มออกมาได้ เพราะอย่างน้อยเขาก็ทำให้คีย์มีความสุขได้
หลังจากกินข้าวเสร็จธรพาคีย์กลับไปที่โรงแรมที่จองไว้ แถวชายหาดสวนสน
“อิ่มมากเลยปู่ เค้าไม่ได้กินเยอะแบบนี้มานานแล้วอะ” คีย์ลูบท้องตัวเองไปด้วย
“555 ก็ลุงนะสิ กินอะไรก็อร่อยไปหมดเลย ถ้าไม่อิ่มก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว” ธรหันมามองคีย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
เขาอดยิ้มกับท่าทางของคีย์ไม่ได้ เขาเอามือไปลูบหัวคีย์เบาๆ คีย์หันมามองหน้าเขา
“พี่อยากให้ลุงมีความสุขแบบนี้ตลอดไปเลยนะ พี่สัญญานะว่าพี่จะไม่ทำให้ลุงเสียใจเด็ดขาด”
ธรพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและอบอุ่น คีย์เอามือจับมือธรที่ลูบหัวเขา
เขาเอามือธรมากุมไว้ด้วยนิ้วที่เรียวเล็กของเขา
“เค้าก็สัญญานะว่าเค้าก็จะไม่ทำให้ปู่เสียใจเหมือนกัน เค้ารักปู่คนเดียวนะ”
คีย์บีบมือธรเบาๆพร้อมกับมองหน้าธรที่กำลังขับรถอยู่ ธรหันกลับมามองตอบแล้วยิ้มให้
ธรพาคีย์มาถึงที่พักตอนนี้พระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว
หลังจากที่เก็บของเข้าห้องพักเรียบร้อยแล้ว
“ลุงไปเดินเล่นชายทะเลกันเถอะ” ธรดึงมือคีย์ออกจากห้องไปกับเขา
ชายทะเลยามคำคืนช่างเงียบสงบอย่างมาก มองเห็นแสงไปจากเรือประมงหาปลาไกลๆ
ลมพัดเข้ามาเอื่อยทำให้เย็นสบาย แต่ในความสงบก็มีเสียงคลื่นกระทบฝั่งเบาๆ
เหมือนกับทำนองดนตรีที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ บางครั้งก็มีเสียงจักจั่นดังแว่วๆมา
ท้องฟ้าที่ปราศจากแสงไฟนีออนของตึกละฟ้า เป็นสีดำสนิทแต้มไปด้วยจุดสีขาวของดวงดาวมากมาย
พระจันทร์เสี้ยวลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้า มันเป็นภาพที่สวยงามที่หาดูในเมืองไม่ได้
“เป็นไงลุง สวยไหมครับ ลุงชอบบรรยากาศแบบนี้ไหมครับ”
ธรจับมือคีย์พาเดินเล่นอยู่ที่ชายหาด ที่ตอนนี้มีเขาอยู่แค่สองคน
“อืม ชอบมากเลยปู่ ที่นี่สวยมากเลย” คีย์มีความสุขมากที่เขาได้มาที่แบบนี้กับธร
ทั้งสองคนเดินจูงมือกันเล่นชายหาด ดื่มด่ำไปกับบรรยากาศของชายทะเลยามค่ำคืน
“ลุงกลับกันเถอะดึกมากแล้ว เดี๋ยวโดนน้ำค้างมากลุงจะไม่สบายเอา”
ธรชวนคีย์กลับที่พักเพราะเห็นว่าดึกมากแล้วตอนนี้
“ตามใจปู่แล้วกันครับ เค้ายังไงก็ได้”
ธรเดินจูงมือคีย์กลับที่พัก แต่การเดินกลับก็ไม่ได้เร่งรีบอะไร
ทั้งสองค่อยๆเดินคุยกันกลับมา
โอ๊ะ
คีย์สะดุดท่อนไม้ขณะที่กำลังจะเดินขึ้นมาจากชายหาด
ธรดึงมือคีย์ที่จับไว้จนตัวคีย์ที่กำลังล้มลงมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา
เขาใช้มืออีกข้างโอบเอวเล็กของคีย์ไว้จนแนบชิดติดกับตัวเขา
ตัวของคีย์แนบชิดอยู่กับตัวของธร หน้าของคีย์จ้องอยู่กับหน้าของธร
ตาของเขาทั้งสองคนประสานกัน
ธรจ้องมองลงไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มของคีย์
คีย์มองเข้าไปในดวงตาสีดำของธร
แววตาที่แสดงความห่วงหาอาทร และความรักของธรส่งความรู้สึกนั้นมาให้คีย์
ส่วนธรกลับเห็นแววตาแห่งความไว้ใจที่คีย์มีให้กับเขา รวมถึงความรักของคีย์ที่ให้เขาด้วย
ธรกระชับตัวคีย์ให้แน่นขึ้นตาทั้งสองยังคงประสานกัน
ธรค่อยยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าคีย์
“ลุงครับ พี่รักลุงนะครับ” ธรพูดบอกโดยที่หน้าของเขาอยู่ชิดกับหน้าของคีย์
คีย์รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้าทั้งตัว กับท่าทางของธร
“เค้าก็รักปู่เหมือนกันครับ” คีย์ตอบด้วยความเขินอาย
ธรคลายมือที่กอดเอวคีย์ไว้ออก
“เรากลับที่พักกันเถอะลุง” ธรบอกพร้อมกับเดินจูงมือ
หลังจากกลับมาที่ห้องพัก ทั้งสองอาบน้ำแต่งตัวพร้อมกับเข้านอน
ธรนอนกอดคีย์ไว้ในอ้อมกอด ร่างเล็กบางๆของเด็กอายุ19
กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของคีย์ ผิวขาวเนียน ทั้งหมดอยู่ในอ้อมกอดของเขา
ธรพลิกร่างของคีย์ให้หันหน้ามาทางเขา สายตาทั่งสองประสานกันอีกครั้ง
“ลุง พร้อมนะครับ” ธรยิ้มให้คีย์
คีย์ไม่ตอบแต่หน้ากลับแดงฝาดขึ้นมาทันที เข้ามองหน้าธร แล้วพยักหน้าแทนการตอบออกเสียง
..........TBC...............
ขอบคุณที่ยังรอกันนะครับ แต่ตอนหน้า
เตรียมผ้าซับเลือดกันไว้ก็ดีนะครับ :m25:
แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน
-
จิ้ม อ่ะ จิ้ม หุ หุ
ต้องไปหาซื้อผ้านวมมาไว้ซับเลือดแล้วหล่ะ เหอ เหอ
ว่าแต่ว่า เลือดไรล่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด...น้องคีย์กลับมาแล้วววววววววววว ว ว ว ว~!!!!!!!!!!!
อะไรมันจะหวานกันขนาดนี้...สงสัยบัวลอยที่ว่าหวาน คงจะจืดไปเลยล่ะมั้งเนี่ย...คริคริ
แล้วตอนนี้ที่ว่าให้เตรียมผ้าเช็ดหน้า...เค้าว่าคงไม่พอหรอกมั้งค่ะคุณนัท
ให้รอนานแบบนี้...เค้าว่าเตรียมถังมารองเลือดเลยดีกว่ามั้ย????...หุหุหุ - -+
รอตอนต่อไปอยู่นะฮะคุณนัท ^^~*
-
และแล้วน้องคีย์ก็เสร็จคุณปู่จนได้ :oo1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด so sweet
>////////<
ไม่ไหวๆๆ สวีทเกินไป กี๊ดดดดดดดด ทำไมมีช็อตล้มแล้วพยุงไว้ตามขนบละครไทยด้วยล่ะ กร้ากกกกกกกกกกส์
น่ารักอ้ะ คีย์น่ารักโก้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ใกล้แล้วๆๆ ตอนนี้ก็โรแมนติกไปอีกแบบ
อะไรจะรักกันขนาดนี้ บอกรักกันทุกเวลา
-
ดูท่าลุงคีย์ จะต้องสละความบริสุทธิ์ให้ปู่แน่ๆ เลย มาซะไกลขนาดนั้น คงไม่มีครายมาขัดจังหวะแล้วละมั๊งเนี่ย
งานนี้มีเสียเลือดแน่ๆ กร๊ากกกกกกกก
-
ทะเลหวาน
แอบมานอนรอตอนหน้า
+1
-
:o8: อ่าตัดตอนได้ ..
-
พี่ไม่ยอมนะนัท มาทำคนแก่อารมณ์เสีย เดี๋ยวเถอะ จะจิ้มให้พรุนข้อหาแหย่ให้อยากแล้วจากกันไป
-
มีคนรอตอนต่อไปอยู่เยอะนะ :z1:
อย่าปล่อยให้คนรอนานนะ
:pig4:
-
แวะมาตอบครับ
Loidelohm--- เลือดอะไร เอ๊ะเลือดอะไรนะผมก็ไม่รู้คร้าบบ :haun4: :haun4:
Nabee--- เตรียมถึงแบบนี้ เลือดจะหมดตัวไหมคร้าบบ แต่บัวลอยที่นั้นเขาอร่อยจริงๆนะครับ ถ้าไปลองแวะทานนะครับ
roseen--- มันถึงเวลาที่ความรักสุขงอมแล้วครับ แต่ผมว่าคุณ roseen ก็รอฉากนี้เหมือนกันแน่ๆ :z1: :z1:
anajulia--- ก็เราคนไทยนี่จ๊ะนุ่น ก็ต้องมีฉากคลาสสิกแบบไทยๆบ้าง :laugh:
Rockstar--- ผมว่าการบอกรักกันบ่อยๆ ทำให้คนรักของเรามั่นใจและมีความสุขครับ ผมก็ชอบบอกรักบ่อยๆครับ
Xfish--- ผมว่าถ้าคราวนี้มีคนมาขัดขวางอีก ผมคงโดนรุมประชาทันฑ์แน่ๆ :sad4:
Little Devil--- ไปแอบชิมทะเลมาตอนไหนคร้าบ เตรียมผ้าซับเลือดหรือยังครับอ่านตอนหน้า
silverspoon--- เบรคๆไว้นิดนึงไงคร้าบบ ให้ตั้งตัวกันก่อน
PEENAT1972--- ป้าอย่าเพิ่งงอนนะคร้าบบ เดี๋ยวผมจะรีบเขียนตอนต่อไปคร้าบบ ไม่นานแน่นอนคราวนี้
tawan--- คร้าบ จะรีบเขียนเลยครับ
ขอบคุณนะครับ ชื่นใจมากมายที่เห็นคนอ่านยังเยอะเหมือนเดิม
:L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
และก็ :กอด1: :กอด1: :กอด1: ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ
-
กรี๊สสสส มาเสียทีแต่สั้น o22
-
เอาอีกแล้วววววว แล้วเมื่อไหร่จะได้.......ซักทีล่ะคร้าบบบบบ :o8:
ปล. ตอนต่อไปก็ประมาณว่าแล้วทั้สองก็นอนกอดกันยันเช้าอีกอ่ะดิ ใช่มั้ยครับพี่นัท
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z2: :z2:รอ
-
ตอนที่ 23 ตกลง (ตกลงไรอ่า ไม่เห็นมีไรเลย)
ตอนที่ 24 ปลงใจ (ต้องมีอะไรในตอนี้นี่แหละ ตามชื่อตอน o18)
ปล. พี่นัท อย่าดูร้านจนลืมแฟนคลับนะคร้าบ ดูแลสุขภาพ พักผ่อนเยอะๆครับ ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ระวังเปียกครับ อิอิ
-
ว่าแต่ว่าจะให้หายงอน ผ่านไป สามวัน หายจ้อย
เอาลาเต้ มาสังเวยด่อนเลยค่ะ
ร้านอยู่แถวไหนค่ะ เพื่อผ่านไปจะได้อุดหนุน 555
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
เหนื่อยมากกับตอนนี้ กว่าจะเขียนออกมาได้
ลบหลายรอบเลยคร้าบบ หวังว่าคงถูกใจนะคร้าบบ
.........................................
ตอนที่ 24 ครั้งแรก
หลังจากที่คีย์พยักหน้าตกลง ธรก็ดึงตัวคีย์เข้ามาจนชิดติดกับตัวเขา
เขาค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้คีย์ คีย์หลับตาลงธรค่อยจูบไปที่ริมฝีปากแดงเรื่อๆของคีย์
เขาค่อยกดริ่มฝีปากของตัวเองลงไปช้าจนแนบสนิทกับปากของคีย์
เขาส่งลิ้นออกมาสัมผัสริมฝีปากของคีย์ คีย์เผยอปากออกเล็กน้อย
ธรค่อยๆส่งลิ้นเข้าไปภายในปากของคีย์ ลิ้นเขาสัมผัสกับลิ้นของคีย์อย่างแผ่วเบา
เขาขยับลิ้นเพื่อสำรวจภายในปากของคีย์อย่างนุ่มนวล คีย์ตอบสนองด้วยการขยับลิ้นตอบโต้
ธรพลิกให้คีย์นอนลงไปบนที่นอน ส่วนเขาพลิกอยู่ด้านบนทั้งที่ยังจูบปากคีย์อยู่
เขาค่อยๆเลิกเสื้อยืดสีขาวที่คีย์ใส่ขึ้นอย่างช้าๆ เขาถอดเสื้อคีย์ออก
ธรจ้องมองร่างบางๆของคีย์ คีย์ได้แต่เขินอายที่ธรจ้องมองจนหน้าแดงไปหมด
ธรก้มลงไปจูบที่หน้าอกของคีย์ ก่อนที่จะค่อยจูบไล้ขึ้นมาที่ซอกคอ
อืมมมมมม
ความความรู้สึกที่ธรมอบให้ทำให้คีย์ครางออกมาเบาๆเอามือจิกไว้กับที่นอน
ธรซุกไซร้ที่ซอกคอแล้วเลื่อนปากจูบไล่ขึ้นมาจนถึงติ่งหู เขากัดที่ติ่งหูเบาๆ
คีย์เกร็งตัวกับความเสียวที่ได้รับ มือจิกที่นอนแน่น ธรให้มือลูบไล้ไปตามตัวของคีย์พร้อมกัน
มือใหญ่ๆของธรลูบไล้หน้าท้องที่แบนราบของคีย์อย่านุ่มนวลและแผ่วเบา
ลูบไล่ขึ้นมาช้าๆจากหน้าท้องเลื่อนมาที่หน้าอก ธรลูบเนินอกของคีย์สัมผัสกับหัวนมเม็ดเล็ก
เขาใช้นิ้วมือบดลงไปที่หัวนม ก่อนที่เขาจะเลื่อนหน้าไปจูบปากคีย์
คีย์ครางเบาๆออกมาในลำคอ เขาแอ่นอกรับกับสัมผัสของมือธรที่เน้นคลึงที่หัวนมสีชมพูของเขา
ธรขยับตัวขึ้นไปคร่อมอยู่บนตัวคีย์ เขานั่งทับกลางลำตัวของคีย์ไว้
มือก็ยังไม่ละจากการลูบไล้หน้าอก ปากยังจูบคีย์ไว้ส่งลิ้นเข้าไปพัวพันกับลิ้นคีย์
เขาค่อยๆใช้อีกมือพยุงตัวคีย์ให้ลุกขึ้นนั่งจนสำเร็จ เขาหยุดจูบคีย์
“ลุงถอดเสื้อให้พี่หน่อยสิครับ” ธรกระซิบบอกคีย์ที่ข้างหู
คีย์จ้องมองไปที่ร่างของธร หน้าที่แดงอยู่แล้วกลับยิ่งแดงขึ้นไปอีก
ธรถอยตัวออกมาเล็กน้อยเขาจับมือคีย์ทั้งสองข้างมาไว้ที่เอวของเขา
คีย์ก้มหน้าลงไม่กล้ามองหน้าธรที่จ้องหน้าเขาอยู่ เขาค่อยเลิกเสื้อธรสูงขึ้น
เผยให้เห็นกล้ามท้องที่เป็นรอนสวยงานของธร คีย์ตื่นเต้นมากขึ้นยิ่งเขาเลิกเสื้อธรสูงขึ้นเท่าไหร่
ธรขยับตัวให้คีย์ถอดเสื้อเขาได้ง่ายขึ้น จนคีย์ถอดเสื้อเขาออกมา
ธรยิ้มให้กับท่าทีที่เขินอายของคีย์ เขาคงหลงใหลกับท่าทางที่ไร้เดียวสาแบบนี้ของคีย์แล้ว
เขาจับหน้าคีย์ให้เงยขึ้นมองหน้าเขา ก่อนที่จะประกบปากคีย์
เขาเอามือโอบตัวคีย์ให้แนบชิดกับตัวเขา แต่ครั้งนี้ต่างจากทุกครั้งเพราะไม่มีเสื้อผ้ามาข้างกั้นอีกแล้ว
แต่เป็นเนื้อทั้งสองคนแนบชิดติดกัน ทั้งสองคนรับรู้ได้ถึงความร้อนของตัวจากอีกคน
คีย์ให้มือทั้งสองข้างลูบหลังของธรเบาๆ การกระทำของคีย์กลับยิ่งเป็นการกระตุ้นอารมณ์ของธรโดยที่เขาไม่รู้ตัว
แท่งกายของธรเริ่มขยายตัวอยู่ภายในกางเกงนอนของเขา แต่มันก็ดันออกมาจนสัมผัสกับหน้าท้องของคีย์
เมื่อแท่งเนื้อสัมผัสถูกหน้าท้องของคีย์ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของเขาเหมือนกัน แท่งเนื้อของเขาก็เริ่มขยายตัวจนเบียดเข้ากับหน้าขาของธร
ธรสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของสิ่งนั้น เขาค่อยจับตัวคีย์ให้นอนลง
หลังจากที่คีย์นอนลงบนที่นอนแล้ว ธรเลื่อนจากการจูบปากเป็นพรมจูบไล่ลงมาเรื่อยๆ
จากปากไล่ลงมาที่แก้มติ่งหู ซุกไซร้ลงไปบริเวณซอกคอ พร้อมกับกัดเบาๆที่หัวไหล่
อืมมมมม
คีย์ครางออกมาตลอดเวลาที่ธรสัมผัสตามร่างกายของเขา สัมผัสจากธรช่างนุ่มนวลแล้วก็เร่าร้อนไปพร้อมกัน
เขาทำได้เพียงแต่ปล่อยอารมณ์และร่างกายให้เป็นไปตามธรรมชาติ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้ มันเป็นความสุขที่มาพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ
ที่ทำให้เขาต้องเกร็งตัวหรือจิกพื้นเพื่อระบายมันออกมา
อืมม อ่ารรรรรรรรส์
คีย์ครางออกมาเมื่อธรใช้ปากเม้มที่หัวนมของเขา เขารู้สึกเสียววูบไปทั้งหน้าอก
เขาแอ่นอกรับการดูดเม้นจากปากของธร อีกมือของธรลูบไล้อยู่ที่หน้าท้องของเขา
มือธรค่อยๆเลื่อนต่ำลงไปจากหน้าท้องลงไปที่แก่นกายของคีย์
ธรลูบไล้แก่นกายของคีย์จากภายนอกกางเกงนอน หลังจากได้สัมผัสมือของธรแก่นกายของคีย์ก็ขยายตัวมากยิ่งขึ้น
คีย์รู้สึกเสียวจากการลูบคลึงของธร ทั้งจากมือและจากปาก จนเขาต้องเอามือขึ้นมาจับไหล่ธรเอาไว้
เขาบีบไหล่ธรทุกครั้งที่ธรลงลิ้นและเม้มที่หัวนมเขา ส่วนท่อนล่างก็ได้แต่เกร็งขาเกร็งท้องไว้เพราะความเสียว
หลังจากธรพอใจกับการเล้าโลมที่หน้าอกของคีย์แล้ว เขาไล่ลิ้นลงมาจากหน้าอกลงมาที่หน้าท้อง
คีย์เกร็งหน้าท้องมากขึ้นเมื่อสัมผัสกับลิ้นนุ่มๆของธร เขาได้แต่เงยหน้าขึ้นแล้วร้องครางออกมาเป็นระยะๆ
“ปู่ เขารู้สึกแปลกๆ” คีย์บอกเมื่อธรไล่ลิ้นต่ำลงมาอยู่ที่ขอบกางเกงนอน
“ไม่เป็นหรอกลุง ทำตัวตามสบายนะครับ” ธรเงยหน้าบอกพร้อมกับยิ้มให้คีย์
ธรค่อยถอดกางเกงของคีย์ออก คีย์เอามือมาจับกางเกงไว้ ธรอดอมยิ้มกับอาการเขินอายของคีย์ไม่ได้
เขาจับมือคีย์ออกก่อนที่จะลงมือถอดกางเกงอีกครั้ง ครั้งนี้คีย์ไม่ได้ขัดขวางอีกแล้ว
เมื่อธรถอดกางเกงของคีย์ออกแก่นกายของคีย์ก็ไม่มีสิ่งใดปิดบังอีกต่อไป
ธรใช้มือจับแก่นกายนั้น คีย์สะดุ้งเล็กน้อย เพราะนี้เป็นสัมผัสจากคนอื่นครั้งแรก
ธรจูบลงไปที่ส่วนปลายที่ยังไม่เปิดออกมาเท่าไหร่ คีย์เสียวจากสัมผัสนั้นจนยกมือมาจับหัวของธรไว้
ธรค่อยครอบปากลงไปที่ส่วนปลาย คีย์เกร็งตัวจนให้มือจิกผมเขาเบาๆ
ธรเอามือทั้งสองข้างจับมือคีย์ออก แล้วสอดนิ้วประสานมือกับคีย์ไว้
เขาค่อยๆเลื่อนปากที่ครอบจากส่วนปลายลงไปอย่างช้าๆ คีย์บีบมือเขาทั้งสองข้างแน่นมาก
อะ อะ อ่ารรรรรรรรรรส์
คีย์ร้องครางออกมาเมื่อธรค่อยๆครอบปากลึกลงไปเรื่อยๆ มือก็ไม่ได้ผ่อนแรงจากการบีบมือธรลงไปแม้แต่น้อย
ธรครอบปากจนแก่นกายของคีย์เข้าไปในปากจนหมด เขาหยุดนิ่งไว้ให้คีย์ได้คลายอาการเกร็ง
หลังจากที่คีย์ค่อยๆผ่อนคลายมือที่บีบมือเขาแล้ว เขาก็ค่อยๆขยับปากขึ้นอย่างช้าๆจนเกือบสุดปลายแก่นกาย
ก่อนที่จะกดหน้าลงอย่างช้าๆจนสุดโคนอีก คีย์บีบมือธรแน่นเหมือนเดิม
ธรเริ่มใช้ปากรูดแท่งเนื้อจากช้าๆ จนค่อยๆเร่งจังหวะเร็วขึ้นทีละนิดๆ
อ่ารรรรรรรรรส์ อ่ารรรรรรรรรรส์
คีย์เงยหน้าครางออกมาเมื่อโดนธรเร่งจังหวะในการใช้ปากกับแท่งเนื้อของเขา
ธรขยับตัวให้ไปอยู่ด้านข้างตัวคีย์ เขาเอามือคีย์ที่กุมมือเขาไว้ให้มาสัมผัสกับแก่นกายของเขาบ้าง
ตอนนี้แก่นกายของเขากำลังขยายตัวเต็มที่อยู่ภายในกางเกงนอน
เมื่อคีย์สัมผัสโดนแก่นกายของธรครั้งแรก เขารู้สึกอายจนเอามือออก แต่ธรก็จับมือเขาไปวางไว้ใหม่
คราวนี้ธรกุมมือคีย์ให้สัมผัสอยู่ที่แก่นกายของเขา คีย์เลยเลิกที่จะเอามือออกจากส่วนนั้น
เขาใช้นิ้วที่เรียวยาวของเขาสัมผัสกับแก่นกายของธรเบาๆ ก่อนที่จะลองค่อยๆลูบไล้มือที่แก่นกายนั้น
เขาตื่นเต้นมากทีได้สัมผัสของคนอื่นเป็นครั้งแรก แล้วนี้ก็เป็นคนที่เขารักมากอีกด้วย
การสัมผัสของคีย์เหมือนยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของธรให้ร้อนแรงยิ่งขึ้น เขายิ่งเร่งจังหวะของปากที่ทำกับแก่นกายของคีย์
ธรขยับตัวถอดกางเกงของตัวเองออก เพื่อให้คีย์สัมผัสกับแก่นกายเขาอย่างไม่มีอะไรขวางกัน
มืออุ่นๆของคีย์กับนิ้วที่เรียวยาวและนุ่มของคีย์ สร้างความเสียวซ่านให้เขาอย่างมาก
จนเขาเริ่มรู้สึกว่าจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาจึงหยุดใช้ปากกับแก่นกายของคีย์
“ลุงเป็นของพี่นะครับ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้ลุงเจ็บ” ธรพลิกตัวหันหน้ามาบอกคีย์
คีย์ยังไม่กล้าตอบเหมือนเดิม ทำเพียงแต่พยักหน้าเท่านั้น ธรยิ้มออกมาทันทีที่เห็นคีย์พยักหน้าตกลง
เขาขยับตัวเข้าไปแทรกกลางหว่างขาของคีย์ ธรช้อนขาคีย์ให้ยกสูงขึ้นมาที่เอวของเขา
เขาเห็นคีย์ทำหน้าตื่นเต้นอย่างมาก เขาเลยก้มลงไปจูบปากคีย์เพื่อให้คีย์คลายความตื่นเต้นลง
ธรขยับตัวจนเข้าที เขาค่อยจ่อปลายแก่นกายไปที่ทางรักของคีย์อย่างช้าๆ
มือข้างหนึ่งลูบอยู่ที่หน้าอกคีย์เพื่อให้คลายความตื่นเต้น
“ลุงทำตัวสบายๆนะครับ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้ลุงเจ็บแน่นอน”
ธรกระซิบบอกที่ข้างหูของคีย์ พร้อมกับจับแก่นกายของตัวเองกดไปที่ทางรัก
เมื่อส่วนปลายแก่นกายของธรค่อยๆแทรกช่องทางรักของคีย์เข้าไป
คีย์ผวาสุดตัวใช้มือสองข้างขึ้นมาโอบตัวธรไว้
“ลุงอย่าเกร็งนะครับ แล้วจะดีเอง” ธรกระซิบบอกแล้วขบติ่งหูของคีย์
คีย์เริ่มผ่อนคลายลงบ้างแล้ว ธรสังเกตจากมือที่โอบรัดตัวเขาไว้เริ่มคลายลง
เขาค่อยดันแก่นกายเข้าไปเพิ่มทีละนิดอย่างช้าๆ คีย์จิกหลังเขาอย่างแรงคราวนี้เมื่อแก่นกายค่อยชำแรกผ่านช่องทางรักของเขา
อะ โอ๊ะ
คีย์ร้องออกมา ธรหยุดการดันเจ้าแก่นกายทันที
“เจ็บหรือครับลุง” ธรเป็นห่วงคีย์
“อือ” คีย์ไม่พูดอะไรตอบกลับมาสั้นๆ
“พี่ขอโทษนะครับ พี่จะค่อยๆนะครับคราวนี้” ธรปลอบใจคีย์ที่ยังเกร็งใช้มือจิกหลังเขาไว้
ธรเริ่มขยับตัวอีกครั้ง ครั้งนี้เขาใช้มือลูบไล้ไปตามร่างกาย อีกมือก็เอื้อมไปสัมผัสกับแก่นกายของคีย์
ธรจูบปากของคีย์ไว้ แต่คีย์ก็ยังคงครางในลำคอออกมา
เขาค่อยดันแก่นกายเข้าไปอย่างช้าๆจนหมด เขาแช่แก่นกายในทางรักของคีย์ก่อน
คีย์รู้สึกแน่นที่ทางรักอย่างมาก แต่ก็มีความเสียวปะปนมาด้วยทั้งจากการสัมผัสของธรและจากแก่นกายภายในร่างกาย
เขาจิกหลังธรแรงมากเพื่อระบายอารมณ์ที่ธรมอบให้กับเขา ตอนนี้เขาไม่ได้เจ็บอะไรอีกแล้ว
แถมกลับเสียวจากมือของธรที่กำลังรูดแก่นกายเขาอยู่ จนเขาต้องครางออกมาอีก
อืมมมม อ่ารรรรส์
ธรเห็นคีย์เริ่มมีอารมณ์แหละหายเกร็งแล้ว แถมทางรักของคีย์ก็เริ่มตอดรัดเจ้าแก่นกายของเขา
เขาจึงค่อยๆเริ่มขยับสะโพก เขาค่อยๆดึงแก่นกายออกมาก่อนที่จะค่อยๆดันกลับเข้าไปใหม่อย่างช้าๆ
เมื่อธรเริ่มขยับสะโพกคีย์ดึงตัวธรไปกอดแน่นเข้าไปอีก
อะ อะ
คีย์ร้องออกมาเบาๆข้างหูของธร
“ลุงเจ็บหรอครับ” ธรถามเพราะเป็นห่วง
“เปล่า อะ อะ อืมมมมมม” คีย์ตอบออกมาได้ไม่เป็นคำ แต่ก็พอทำให้ธรรู้ว่าเขาไม่ได้เจ็บจากการกระทำของธร
ธรยังคงค่อยๆขยับสะโพกเข้าออกอย่างช้าๆ แต่เป็นจังหวะสม่ำเสมอภายในของคีย์เริ่มที่จะตอดรัดกับแก่นกายเขาแล้ว
คีย์ยังคงกอดเขาไว้แน่นยิ่งจังหวะที่ธรดันแก่นกายกลับเข้าไป คีย์ยิ่งจิกหลังแรงกว่าเดิม
ธรสังเกตสีหน้าของคีย์เริ่มคลายความกังวล แล้วเริ่มมีอารมณ์ร่วมไปกับเขา
เขาเร่งจังหวะในการโยกสะโพกให้เร็วขึ้น คีย์มีการโยกสะโพกขึ้นตอบสนองเขาแล้ว
อะ อ่ารรรรรรส์
ธรครางออกมาข้างๆหูของคีย์เพราะเขาเสียวกับทางรักที่ทั้งแน่นและตอดรัดของคีย์
ธรดันตัวให้ลุกขึ้นก่อนที่จะจับเอวคีย์ให้ขยับตามเข้ามา เขาเร่งจังหวะในการซอยแก่นกายเร็วขึ้นอีก
อะ อะ อ่ารรรรรส์ อ่ารรรส์
คีย์ครางออกมาตลอดเวลาใช้มือจิกผ้าปูที่นอนไว้จนแน่น ธรมองหน้าคีย์ที่แสดงอารมณ์ออกมา
ยิ่งกระตุ่นอารมณ์เขามากขึ้น ทำให้เขาเร่งจังหวะในการโยกสะโพกเร็วขึ้นไปอีก
อ่ะ อ่ารรรรส์ ซี๊ดดดดดด
ธรครางออกมาเป็นระยะๆ คีย์ก็เริ่มปล่อยตัวไปตามจังหวะของธร
เขาเริ่มที่จะมีการยกสะโพกรับการกระแทกจากบั้นเอวของธร
“ลุงครับ พี่ มีค ค ความสุข ทะ ที่สุดเลยครับ” ธรพูดเสียงขาดเป็นห้วงๆตามจังหวะการโยกของเขา
ภายในทางรักของคีย์ยิ่งตอดรัดเขามากยิ่งขึ้น ความเสียวของธรยิ่งเพิ่มทวีคูณขึ้นทุกขณะ
คีย์เอามือจับที่หน้าขาของธรไว้ แล้วจิกเล็บลงไปแทนการจิกกับที่นอน
ธรเร่งจังหวะจนใกล้จะเสร็จ เขาเริ่มเสียวที่ท้องน้อย จนหน้าท้องเริ่มเกร็ง
ธรยิ่งเร่งจังหวะสะโพกเข้าออกแรงขึ้นไปอีก
ตับ ตับ ตับ
เสียงเนื้อของเขาสองคนกระทบกัน ดังเป็นจังหวะที่เร็วและแรงมากขึ้น
“ลุงครับ พี่ จะ จะ ไม่ หะ ไหวแล้ว ครับ” ธรบอกคีย์เกร็งตัวไปกับธรเหมือนกันตอนนี้
“เค้าก็จะ ไม่ ไหว แล้วเหมือน กัน” คีย์บอกเสียงกระท่อนกระแท่น
ธรเลยออกแรงเน้นการโยกสะโพกของเอวเข้าไปอีก ส่งแก่นกายของเขาเข้าไปให้ลึกที่สุด
ตับ ตับ ตับ
เสียงร่างกายของทั้งสองคนกระทบกันอย่างไม่ขาดสาย
“ปู่ คะ เค้า มะ มะ ไม่ ไหว ละ แล้ววว อะ อะ”
คีย์พูดเสร็จน้ำรักของเขาก็พุ่งออกมาโดยที่ไม่ต้องได้รับการสัมผัสจากธรแม้แต่น้อย
ยิ่งเมื่อคีย์เสร็จภายในทางรักของเขาก็ยิ่งตอดรัดของธรรุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก
ทำให้อารมณ์ของธรยากที่จะควบคุมอีกต่อไป เขาเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
เข้าเน้นกดแก่นกายเข้าไปในร่างกายของคีย์ ให้ลึกและแน่นที่สุด สองสามครั้ง
“ลุง คะ คร้าบบ พี่ รัก ละ ลุงที่ สุด ละเลยคะครับ”
ธรกดแก่นกายเข้าไปให้ลึกที่สุดแล้วกดแช่ไว้ ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยน้ำรักไว้ภายในร่างกายของคีย์
ธรล้มตัวลงนอนทับร่างคีย์ไว้ แก่นกายเขายังคงอยู่ภายในร่างกายคีย์
ธรกับคีย์หายใจเหนื่อยหอบด้วยกันทั้งคู่
ธรยกตัวขึ้นมาแล้วคร่อมแขนไปที่คีย์ หน้าของเขากับคีย์อยู่ใกล้กันจนได้ยินเสียงหายแรงของทั้งสองฝ่าย
“พี่รักลุงมากที่สุดเลยรู้ไหมครับ”
“เค้าก็รักปู่มากที่สุดเหมือนกันครับ” คีย์โน้มคอธรลงมาจูบ
.............TBC...................
-
:L1:มาจอง
-
พี่นัท.......หื่นว่ะ
(แบบว่า นี่คือคำชม มาซะยาว แอ๊คชั่นเดียวเรย >///////<)
-
หื่น แต่ก็หวานดี นะคะนุ่น
นัทคะจะบอกว่า
คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ 555 เอริกๆๆๆ
-
แว๊ป :m22:เข้ามาหาแรงใจในการอ่านหนังสือ
และแล้ว...
.
.
.
กรี๊ดดดดดดดดดดด :m10: :m10: ได้แรงใจไปเต็มเปี่ยม
+1กับความหวานหื่นๆ o13
-
แวะมาตอบเม้นก่อนไปนอนคร้าบบ
o1 o1 ที่ให้รอนานนะครับ
เพราะทางร้านยังยุ่งอยู่นิดหน่อย
แต่ป้าพีนัทจะแวะมาจริงหรอคร้าบบ
ที่สระแก้วนะครับ ตามมาได้เลยครับ
หวานหื่น แหะๆๆ ชอบคำนี้จริงๆ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้นท์
ไปนอนก่อนนะครับ
-
ละเอียดสุดๆ o13
-
ขอให้ทั้งคู่มีความสุขตลอดไป
-
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด...ได้กันสักที กร๊ากกกกกกกกกก ก ก ก กก ก
พอเห็นหัวเรื่องเท่านั้นแหล่ะ...ไม่ต้องคิดอะไรมากเลย...รีบปรี่เข้ามาอ่านก่อนไปทำงาน...คริคริ
อร๊ากกกกกกกกกกก ก กกก ก ก....น้องคีย์ น้องคีย์ น้องคีย์ น้องคียยยยยยยยยยยยยยยยย์ >///////<
เป็นของพี่ธรไปซะแล้ว...อ่านไปเลือดก็จะพุ่งไปด้วยอ่ะ...อร๊ายยยยยยย ย ยยย ย ย...เขิลลลล ล ลลล ล ล
แถมยังหวานซะ...คนอ่านแทบจะสำลักน้ำตาลตาย...อิอิ XD
-
:m25: :o8: :impress2:
หวานๆ หื่นๆ
หนึ่งตอนเต็มๆจัดไป
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หวา...เป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์แล้ว อิอิ
-
เข้ามาอ่านครั้งแรก :mc4:
ก็เจอ nc ครั้งแรก :pighaun:
หึหึ คิิคิ ฮิยะฮ่ะฮ่ะ 555 (บร้าไปแล้วว) :laugh:
-
ละเอียดสุดๆ o13
ยังคร้าบบ ใจอยากเขียนมากกว่านี้อีก แต่ไม่ไหวอะคร้าบบ
ขอให้ทั้งคู่มีความสุขตลอดไป
:pig4: :pig4: ขอบคุณแทนลุงปู่ครับ
:m25: :o8: :impress2:
หวานๆ หื่นๆ
หนึ่งตอนเต็มๆจัดไป
:กอด1: :กอด1: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: มาแอบอ่านด้วยหรอ :-[
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณเหมือนกันครับ :pig4: :pig4:
หวา...เป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์แล้ว อิอิ
ใช่ครับ แล้วทั้งสองก็เป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์ เอาใจช่วยทั้งสองคนต่อไปนะครับ
เข้ามาอ่านครั้งแรก :mc4:
ก็เจอ nc ครั้งแรก :pighaun:
หึหึ คิิคิ ฮิยะฮ่ะฮ่ะ 555 (บร้าไปแล้วว) :laugh:
ขอต้อนรับคร้าบบ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านคร้าบบ แต่อย่าเพิ่งเป็นบ้าเลยนะครับ
แวะมาตอบเม้นก่อนไปกินข้าวคร้าบบ :กอด1: คนอ่านทุกท่านคร้าบ
-
เพิ่งได้อ่านแค่ตอนล่าสุด ตอนนี้ :z1: เนอะ
เดี๋ยวตามไปอ่านตั้งแต่ต้นเรื่องก่อน
-
ปู่เปิดซิงลุงซะแล้วววววววว
-
มาอ่านตอนNC
เดี๋ยวเนื้อเรื่องย้อนกลับไปดู
ปล.มารายงานว่าอ่านนะตัวเอง><
:z1:
-
หึ หึ
ในที่สุด ก็ ฮี้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
จัดไปเต็มๆเลยนะเนี่ย อิอิ
-
รักคนแต่งนะ :pig4:
:3123:
:3123:
-
เมื่อไหร่จะมีครั้งที่สองอ่า... :pighaun:
-
เพิ่งได้อ่านแค่ตอนล่าสุด ตอนนี้ :z1: เนอะ
เดี๋ยวตามไปอ่านตั้งแต่ต้นเรื่องก่อน
สัญญาแล้วนะครับว่าจะตามอ่าน
ปู่เปิดซิงลุงซะแล้วววววววว
นิดนึงครับก็มันถึงเวลาแล้วนี่คร้าบบ เดี๋ยวถ้าพลาดคงโดนเขี้ยวด้วยรองเท้าแน่ๆคราวนี้
มาอ่านตอนNC
เดี๋ยวเนื้อเรื่องย้อนกลับไปดู
ปล.มารายงานว่าอ่านนะตัวเอง><
:z1:
คร้าบป๋ม นี่ก็สัญญาเหมือนกันใช่ไหมครับว่าจะกลับไปอ่านแต่ต้น :กอด1:
หึ หึ
ในที่สุด ก็ ฮี้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ฮิ้ววววววววว ด้วยคนคร้าบบบ :laugh:
จัดไปเต็มๆเลยนะเนี่ย อิอิ
คร้าบแต่ยังไม่พอใจเท่าไหร่เลยคร้าบ
รักคนแต่งนะ :pig4:
:3123:
:3123:
รักคุณ tawan เหมือนกันคร้าบ :กอด1:
เมื่อไหร่จะมีครั้งที่สองอ่า... :pighaun:
รอลุ้นเรื่อยนะคร้าบบ ครั้งที่สองแหมๆๆ ท่าทางเหมือนติดใจนะคร้าบ
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านคร้าบบ :กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้นท์ครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ว่าแต่ว่า ปู่กับลุงเค้าไม่ติดใจกันเหรอ ถึงไม่มีครั้งที่สองต่อเลยอ่ะ :z1:
-
พี่นัทไปเที่ยวสนุกมั้ยคร้าบ อย่าลืมของฝากแล้วก็รีบมาต่อยกสองเร็วๆน้าาาาาา :o8:
-
4วันผ่านไป
ป้าก็รอนัทต่อไป
-
กลับมาแล้วคร้าบบ
จะรีบเขียนตอนต่อไปนะครับ
ไม่น่าจะเกินพรุ่งนี้คร้าบบ
:กอด1: :กอด1:
-
รอต่อไปก็ได้ ชิ
-
กลับมาแล้วห้ามไปไหนอีกนะครับ o18
-
:haun4:ไม่มีคำบรรยาย แต่ก็รอ
:L2: :L2:
-
รอคอยคนอีมาทำให้หายคิดถึงทีสิค่ะ
-
ตอนที่ 25 so sweet
อืมมมมม
คีย์ตื่นขึ้นมายามเช้าภายใต้อ้อมกอดของธร เปลือยเปล่าของรางกายทั้งสองคน
เขาค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นช้าๆ เพราะยังไม่อยากให้ธรตื่นขึ้นมา
คีย์นั่งมองหน้าธรที่หลับสบายอยู่ข้างๆเขา ตอนนี้ธรเป็นคนที่สำคัญสำหรับเขามาก
เขาลุงขึ้นใส่กางเกงก่อนที่จะเดินไปที่หน้าต่าง
คีย์เปิดหน้าต่างมองบรรยากาศยามเช้าของชายหาด
แสงแดดอ่อนยามเช้าขับสีท้องฟ้าให้เป็นสีฟ้าสดใส ตัดกับขอบน้ำทะเลสีเขียวสด
ลมพัดอ่อนๆทำให้ใบสนพลิ้วไหวเอน ช่างเป็นบรรยากาศที่สดชื่นจริงๆสำหรับยามเช้าแบบนี้
หมับ
คีย์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีคนมากอดเขาจากด้านหลัง ร่างกายของเขาสัมผัสกับแผ่นอกที่เปลือยเปล่าที่คุ้นเคย
“ตื่นแต่เช้าเลยนะลุง หลับไม่สบายหรือไง” ธรกอดคีย์ให้กระชับยิ่งขึ้น
“เปล่าครับ” คีย์เอามือขึ้นมาเกาะกุมมือของธรที่กอดเอวเขาไว้
ธรยื่นหน้าไปหอมแก้มคีย์ “พี่รักลุงนะครับ” เขากระซิบที่ข้างหูคีย์
“ครับ ผมก็รักปู่นะครับ” คีย์หันหน้ามาจนหน้าเขาชิดกับหน้าธร
คีย์เอื้อมมือไปโน้มคอธรเข้ามาจูบ ธรจูบตอบอย่างนุ่มนวล
“ลุงไปอาบน้ำกันเถอะ เดี๋ยวพี่อาบให้” ธรชวนคีย์หลังจากที่ยืนมองท้องทะเลกันได้สักพัก
“ไม่เอา ใครอยากให้ปู่อาบให้กันละ” คีย์ทำอายเมื่อได้ยินธรพูดแบบนั้น
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ ยังไงพี่ก็เห็นลุงหมดทั้งตัวเมื่อคืนนี้แล้วไง” ธรอมยิ้มสงสายตาหวานเยิ้มให้คีย์
“ปู่บ้า เค้าไม่คุยกับปู่แล้ว” คีย์เอามือธรที่กอดเอวอยู่ออกแล้ว
“ทำไมล่ะลุง ก็พี่อยากอาบน้ำกับลุงนี่นา” ธรจับแขนคีย์ที่เดินหนีเขาไว้
“ไม่เอา ปู่ปล่อยเค้าเลย เค้าจะไปอาบน้ำแล้วและอาบคนเดียวด้วย” คีย์ค่อยแกะนิ้วธรที่เกาะแขนออก
คีย์รีบหนีเข้าห้องน้ำทันที ธรเดินตามมาที่ประตูห้องน้ำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ลุงคร้าบบ เปิดประตูหน่อยคร้าบ” ธรพยายามที่จะใช้เสียงให้อ้อนที่สุดที่เขาจะทำได้
“ไม่เอา ปู่รออาบที่หลังเลย ให้เค้าอาบให้เสร็จก่อน” คีย์บอกกลับมา
“ลุงคร้าบบ ให้พี่เข้าไปหน่อยนะครับ” ธรยังพยายามต่อไป
คีย์ไม่ตอบกลับคราวนี้ เขาปล่อยให้ธรยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ
ธรเห็นว่าคีย์ไม่เปิดประตูให้เขาแน่นอนเขาจึงไปนอนรอบนที่นอน
พอธรได้ยินเสียงคีย์เปิดประตูห้องน้ำออกมา เข้ารีบหันหลังให้พร้อมกับแกล้งหลับทันที
คีย์เดินไปแต่งตัวที่หน้ากระจก
“ปู่ไปอาบน้ำได้แล้วครับ สายมากแล้วนะ” คีย์มองธรผ่านทางกระจก
แต่ธรกลับทำเฉยเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูด
“ปู่คร้าบบ ไปอาบน้ำได้แล้ว สายแล้วนะคร้าบบบบ” คีย์พูดอีกครั้งพร้อมกับเสียงที่ดังขึ้น
แต่ธรก็ยังคงนอนเฉยไม่สนใจเหมือนเดิม จนคีย์ต้องเดินเขาไปหาธรที่นอนอยู่
คีย์นั่งลงบนที่นอนข้างๆธร เขาเขย่าตัวธรเบาๆ
“ปู่คร้าบบบ ไปอาบน้ำนะ เค้าอยากไปซื้อของที่บ้านเพอีกนะ” คีย์ก้มหน้าไปมองหน้าธรที่หลับตาอยู่
ธรยังคงทำนอนเฉยไม่สนใจคีย์
“ปู่อะ โตแล้วนะอย่ามางอนเป็นเด็กเลย ไม่น่ารักหรอกแบบนี้”
คีย์ลุกขึ้นจากที่นอน แต่เขายังไม่ทันได้เดินไปเขาก็โดนดึงจนล้มลงไป
ธรดึงคีย์เข้ามากอดไว้บนทีนอน เขากอดคีย์ไว้แน่นกันคีย์ดิ้นหนี
“ปู่ปล่อยเค้านะ แล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ไม่เอา พี่จะไม่ปล่อยลุงแล้วก็ไม่พาไปไหนด้วย ถ้าลุงไม่หอมแก้มพี่ก่อน”
“ไม่เอาหรอก ปู่อะเล่นอะไรก็ไม่รู้ รีบๆไปอาบน้ำเลย”
คีย์บอกพร้อมกับพยายามที่จะลุก แต่ธรกอดเขาไว้แน่นมากจนขยับตัวไม่ได้
“ปู่ปล่อยเค้านะ เค้าจะไปแต่งตัว” ธรไม่สนใจที่คีย์บอก
“ลุงต้องบอกว่าจะหอมแก้มพี่ก่อน แล้วพี่จะปล่อยแถมวันนี้ลุงอยากทำอะไรพี่จะตามใจทุกอย่างเลย”
“จริงนะ ปู่จะยอมตามใจเค้าจริงๆนะ” คีย์ออกอาการดีใจ
“จริงคร้าบบ แล้วทีนี้หอมได้หรือยัง” ธรปล่อยตัวคีย์พร้อมกับยื่นแก้มให้
คีย์คิดนิดหน่อยก่อนที่จะหอมแก้มธร แต่พอเขายื่นหน้าเข้าไป
ธรกลับหันมามาประกบปากของคีย์แทน ธรโน้มคอของคีย์ไว้ไม่ยอมให้คีย์หนีจากการจูบของเขาได้
เขาจูบคีย์จนพอใจจึงปล่อย
“ปู่อะขี้โกงเค้าอีกแล้วนะ” คีย์ทำหน้างอนแล้วหันหลังให้ธร
ธรโอบกอดคีย์จากด้านหลัง
“ไม่โกรธนะครับ วันนี้ลุงอยากทำอะไรบอกมาเลย พี่จะยอมลุงทุกอย่างเลยครับ”
ธรเอาหน้าซุกไปบนไหล่คีย์
“ปู่ห้ามกลับคำพูดนะ ที่บอกว่าทำตามใจเค้าทุกอย่าง”
“ครับจริงครับ รับรองด้วยเกรียติของลูกเสือเลย” ธรทำท่าชูสามนิ้วแบบลูกเสือทันที
“งั้นปู่ไปอาบน้ำก่อนเลย เค้าอยากไปเที่ยวอีกตั้งหลายที่” คีย์ลุกขึ้นแล้วดึงให้ธรลุกตาม
คีย์ดันธรให้เข้าไปอาบน้ำ แล้วเขาก็กลับมาแต่งตัวต่อ
หลังจากแต่งตัวเสร็จเขาก็เตรียมเสื้อผ้าของธรไว้ให้
หลังจากออกจากโรงแรมธรพาคีย์ไปเดินตลาดบ้านเพที่คีย์อยากจะไป
“ลุงจะซื้อของแบบไหนละ พี่จะได้หาที่จอดรถ”
“เค้าอยากได้พวกเปลือกหอยละปู่ ปู่พาเค้าไปด้วยแล้วกัน”
ธรพอรู้ว่าคีย์ต้องการจะซื้ออะไรก็มุ่งตรงไปที่บริเวณนั้นทันที
ตรงจุดที่ธรพาคีย์ไปเป็นส่วนที่ขายของฝากที่ทำจากเปลือกหอย
มีร้านค้าตั้งเรียงรายเต็มไปหมด แต่ละร้านแขวนมู่ลี่เปลือกหอยสีขาวโชว์เต็มไปหมด
คนที่ดูสนุกและตื่นเต้นมากที่สุดคงไม่พ้นคีย์ เพราะเขาไม่เคยมาเที่ยวแบบนี้เลย
ธรเดินจูงมือคีย์ตลอดเหมือนกลัวว่าคีย์จะหลงทาง
คีย์เลือกซื้อมูลี่ที่ทำจากเปลือกหอยสีขาวร้อยสลับกับลูกปัดหลากสี
แล้วก็เลือกซื้อตุ๊กตาตั้งโต๊ะที่ทำจากเปลือกหอยเหมือนกัน
เป็นรูปกระต่ายสองตัวนั่งอยู่ใต้ต้นมะพร้าว ตัวนึงทาหูสีเขียวอีกตัวทาหูสีชมพู
“ลุงซื้อไปฝากใครหรอ” ธรถามคีย์หลังจากที่กลับขึ้นมาบนรถแล้ว
“เปล่าไม่ได้ฝากใคร เค้าแค่ซื้อไว้เป็นที่ละลึกไงว่าได้มาเที่ยวกับปู่”
คีย์หันมายิ้มพร้อมกับหยิบตุ๊กตาเปลือกหอยออกมา
“นี่ไงปู่หูเขียวนี่คือปู่ ส่วนหูชมพูเป็นเค้าเอง” คีย์ชี้ให้ธรดู
ธรยิ้มหน้าบ้านทันทีที่คีย์พูดแบบนั้น เขาเอื้อมมือไปจับมือคีย์มาหอมเบาๆ
“ลุงอยากไปไหนอีกไหมตอนนี้” ธรถามคีย์แต่มือยังคงจับมือคีย์ไว้
“ไม่แล้วเดี๋ยวปู่จะเหนื่อย เค้าว่ากลับบ้านเลยดีกว่า”
“งั้นพี่ไปส่งที่บ้านกรุงเทพเลยนะ ลุงจะได้ไม่ต้องนั่งรถหลายครั้ง”
“ครับตามใจปู่แล้วกัน”
ธรขับรถจากระยองมาถึงกรุงเทพ คีย์หลับอยู่ข้างๆคงเพราะเพลียนั่งรถนาน
“ลุงครับถึงกรุงเทพแล้ว เราไปหาอะไรกินกันก่อนได้ไหม แล้วเดี๋ยวพี่ค่อยไปส่งบ้าน”
“อืมม ตามใจปู่ครับ” คีย์งัวเงียลืมตาขึ้นมาตอบ
ธรขับรถพาคีย์ไปที่ห้างใกล้บ้านที่มากันประจำ
“ลุงไปที่ร้านก่อนเลยนะครับ พี่ขอไปเข้าห้องน้ำแปบ”
ธรบอกคีย์แล้วก็ขอตัวแยกออกมา ให้คีย์เดินไปรอที่ร้านอาหารที่กินกันประจำ
ธรมองคีย์เห็นว่าเดินเข้าไปในร้านอาหารแล้ว เขาก็รีบเปลี่ยนทิศทางการเดินทันที
ธรเดินเข้าไปที่ร้านขายเครื่องประดับ เขาตรงไปที่มุมขายแหวนทันที
เขามองเลือกแหวนทองคำขาวที่วางอยู่ในตู้ เขาไปสะดุดตาเข้าวงหนึ่ง
เป็นแหวนทองคำขาวฉลุลายเคลือเถาทั้งวง มีเพชรสีชมพูเม็ดเล็กติดอยู่ตรงรายฉลุรูปดอกไม้
“ขอโทษนะครับ ลายนี้ขนาดให้เลือกไหมครับ” ธรถามพนักงานขายที่ยืนอยู่ตรงนั้น
“ลายนี้หรือค่ะ มันขายเป็นคู่นะคะ เพราะมันเป็นแหวนคู่รักคะ” พนักงานยิ้มให้อย่างสุภาพ
“ครับงั้นก็พอดีเลย ผมก็จะซื้อไปให้แฟนผมเหมือนกัน ผมขอดูหน่อยได้ไหมครับ”
ธรรับแหวนจากพนักงานมาดูใกล้ เขารู้สึกชอบมากขึ้นไปอีก
“งั้นผมเอาแบบนี้แหละครับ ผมของลองเบอร์หน่อยได้ไหมครับ เพราะผมไม่แน่ใจว่าแฟนผมเขาใส่แหวนเบอร์อะไร”
ธรลองขนาดของแหวนอยู่หลายขนาด เพราะเขาอยากให้แน่ใจว่าซื้อไปแล้วคีย์จะใส่ได้พอดี
เสียงเพลง Y ของวง MBALQ ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ธร
“ลุงครับ รอแปบนะครับพอดีพี่เจอเพื่อน กำลังจะกลับไปหาแล้วครับ”
ธรรีบบอกทันทีที่รับสายของคีย์
“ไม่เป็นไรครับ ปู่รีบมาแล้วกัน อาหารมาแล้วครับ”
“ครับ ลุงรอพี่แปบนะครับ” ธรคุยไปลองเบอร์แหวนไปด้วยจนแน่ใน
“เอาเบอร์นี้วงนึงแล้วก็เบอร์xxอีกวงนะครับ” ธรส่งที่ลองแหวนคืนพนักงานไป
“เออ ไม่ต้องห่อนะครับ เดี๋ยวผมก็ใช้แล้ว” เขาส่งบัตรเครดิตให้พนักงาน
หลังจากได้แหวนแล้วเขาก็รีบกลับมาที่ร้านอาหารอย่างรวดเร็ว
คีย์สั่งอาหารมารอเรียบร้อยแล้ว เมื่อมาถึงธรก็ชวนคีย์กินทันที
ทั้งสองนั่งกินอาหารกันจนหมด ธรก็จ้องหน้าคีย์
“ปู่มาจ้องหน้าเค้าทำไม หน้าเค้ามีอะไรติดหรอ” คีย์เอากระดาษขึ้นมาซับหน้าตัวเอง
“เปล่าไม่ได้เลอะอะไรซักหน่อย ลุงขอมือพี่หน่อยได้ไหมครับ”
คีย์ทำหน้างงว่าธรจะขอมือเขาไปทำอะไร เขายื่นมือขวาไปให้
“ไม่เอาครับพี่ขอมือซ้ายได้ไหม” คีย์ทำหน้าสงสัยเพิ่มแต่ก็ส่งมือซ้ายไปให้ธร
ธรจับมือซ้ายคีย์ไว้ก่อนที่จะหยิบกล่องแหวนออกมาจากระเป๋า
เขาหยิบแหวนวงเล็กค่อยบรรจงใส่ไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของคีย์
คีย์ที่แรกมีอาการงงนิดหน่อย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเขินจนหน้าแดงกล่ำ
“นี่เป็นของขวัญของพี่ สำหรับบอกให้รู้ว่าพี่จริงใจกับลุงแค่ไหน” ธรใช้สายแต่ที่มั่นคงมองไปที่คีย์
“ลุงจำไว้นะครับ ว่าลุงเป็นคนที่พี่รักมากที่สุด แล้วก็เป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับพี่ พี่สัญญานะครับว่าพี่จะปกป้องลุงตลอดไป”
คีย์ยิ่งหน้าแดงมากขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินธรพูดแบบนั้น
“พี่ใส่ให้ลุงแล้ว ลุงใส่ให้พี่บ้างสิครับ” ธรยื่นมือพร้อมกับกล่องแหวนไปให้คีย์
คีย์หยิบแหวนออกมาเขาจับมือธรไว้ มือคีย์เย็นมากคงเพราะเขาตื่นเต้น
คีย์ค่อยๆสวมแหวนไปที่นิ้วมือข้างซ้ายของธร คีย์ยิ้มให้ธรอย่างมีความสุข
“เค้าก็รักปู่มากเลยนะครับ ปู่รู้ไหมเค้าไม่เคยรักใครเหมือนปู่มาก่อนเลยนะครับ”
คีย์พูดจบก็ก้มหน้าหลบสายตาธรเพราะเขาเขินกับสิ่งที่เขาพูดออกไป
“ลุงสัญญานะครับว่าต่อไปถ้ามีอะไรลุงต้องเล่าให้พี่ฟังนะครับ ไม่อย่างนั้นพี่จะถือว่าลุงไม่รักพี่จริง”
“ครับ ปู่เองก็เหมือนกัน ถ้ามีอะไรไม่สบายใจปู่ต้องคิดถึงเค้านะ”
“ตกลงครับ งั้นเดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้านนะครับ เย็นมากแล้ว”
........... TBC ............
ขอลงก่อนเดี๋ยวค่อยมาคุยที่หลังนะครับ
-
wowwwwwwwwwwww
-
ง่ะ .. มาไม่ทัน
So Sweet จริงๆ .. o13 o13
มีแหวนคู่ด้วย ,, :o8: :o8:
-
+1 ให้กับความหวานของคีย์กับธรและคนแต่งจ้า :กอด1:
-
สวมแหวน เข้าหอ
แล้วจะเหลืออะไรที่ต้องทำอีกไหมคะ อ๋อฮันนีมัน 555
-
ให้แหวนแล้ว น่ารักเนอะ
หวานกันจริงๆ
-
สมชื่อตอนจริง ๆ เลยคุณนัท...จะหวานกันไปไหน
คนอ่านอิจฉาตาร้อนผ่าวอยู่เนี่ย >/////////<
แต่แอบหวั่นใจ...เหมือนหลาย ๆ เรื่องที่ผ่านมา
เค้าบอกว่าเวลาหวานกันมาก ๆ เหตุการณ์ต่อไปมันมักจะกระชากวิญญาณคนอ่านให้หลุดลอยไป
หวังว่าคุณนัทคงไม่ใจร้าย...ให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นนะค่ะ...คู่นี้เค้าอยากอ่านแบบหวาน ๆ อ่ะ...คริคริ
-
ว้าว...มีแหวนด้วยอ่ะ น่ารักมากเลย อิอิ
-
wowwwwwwwwwwww
มาคำเดียวสั้นๆจริงๆๆ แต่ขอบคุณครับ
ง่ะ .. มาไม่ทัน
So Sweet จริงๆ .. o13 o13
มีแหวนคู่ด้วย ,, :o8: :o8:
มาไม่ทันจริงๆ :กอด1: ปลอบใจพี ลุ้นๆๆกันต่อไปครับ
+1 ให้กับความหวานของคีย์กับธรและคนแต่งจ้า :กอด1:
:กอด1: คืนครับ ขอบคุณที่ชอบคร้าบ
สวมแหวน เข้าหอ
แล้วจะเหลืออะไรที่ต้องทำอีกไหมคะ อ๋อฮันนีมัน 555
:laugh: ป้าพีนัทแอบมารู้ได้ยังไงครับ สงสัยเราจะอยู่บ้านใกล้ๆกันแน่ๆ เลยแอบมาอ่านที่เขียนไว้ก่อน อิอิ
ให้แหวนแล้ว น่ารักเนอะ
หวานกันจริงๆ
ต้องจองไว้ไงครับ เดี๋ยวคนอื่นมาแย่งคีย์ไปอีก
สมชื่อตอนจริง ๆ เลยคุณนัท...จะหวานกันไปไหน
คนอ่านอิจฉาตาร้อนผ่าวอยู่เนี่ย >/////////<
แต่แอบหวั่นใจ...เหมือนหลาย ๆ เรื่องที่ผ่านมา
เค้าบอกว่าเวลาหวานกันมาก ๆ เหตุการณ์ต่อไปมันมักจะกระชากวิญญาณคนอ่านให้หลุดลอยไป
หวังว่าคุณนัทคงไม่ใจร้าย...ให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นนะค่ะ...คู่นี้เค้าอยากอ่านแบบหวาน ๆ อ่ะ...คริคริ
คร้าบบ ผมไม่กล้าทำร้ายคนอ่านที่น่ารักของผมหรอกครับ แต่ว่าก็ลุ้นกันไปเรื่อยๆนะครับ
ว้าว...มีแหวนด้วยอ่ะ น่ารักมากเลย อิอิ
ขอบคุณครับที่ชมว่าผมน่ารัก(แอบเข้าข้างตัวเอง)
ปอลิง(เห็นเขาเขียนกันเยอะเลยอยากเขียนมั่ง) แอบน้อยใจตอนนี้ไม่ขึ้นNCคนอ่านหายไปเยอะเลย :impress3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานๆๆ หวานจนมดขึ้นแย้ว
-
น้ำตาลท่วมกระทู้เลยยยยยยยยยยยยย
บวกให้ปู่กับลุงค่า
-
:กอด1: :กอด1:
-
ตอนต่อไป ไปฮันนีมูน ที่ไหนน้ออออ เกาะสวรรค์น่าจะดี
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากครับ จะติดตามต่อไป
-
ผมว่าเรื่องนี้คงจบแค่นี้นะคับ
อย่าให้ใครเป็นอะรัยเลยคับ
ขอให้ ลุงกับปู่ มีความสุขมากๆนะคับ
-
มาให้กำลังใจครับ
-
มาต่อแล้วเหรอ
รอตั้งนาน
มีแหวนคู่รักด้วย
แอบอิจฉามั่งไรมั่ง
ปู่้น่ารักเนอะ
แล้วยังทันสมัยอีกต่างหาก ริงโทนสุดเิืจิ่ด :laugh:
-
อ่านทันจนได้ เฮ้อ
สนุกมากๆเลย
ชอบเรื่องนี้สุดๆอ่ะ
จะติดตามต่อไปนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณเช่นกันครับ :pig4: :pig4:
หวานๆๆ หวานจนมดขึ้นแย้ว
คราวหน้าต้องฉีดยาฆ่ามดก่อนนะครับ (ล้อเล่นนะคร้าบ)
น้ำตาลท่วมกระทู้เลยยยยยยยยยยยยย
บวกให้ปู่กับลุงค่า
ขอบคุณครับ ช่วงนี้น้ำตาลแพงซะด้วย กว่าจะเขียนจบหมดไปหลายตังค์ หุหุ
:กอด1: :กอด1:
:กอด1: :กอด1: ครับ อบอุ่นดีจัง
ตอนต่อไป ไปฮันนีมูน ที่ไหนน้ออออ เกาะสวรรค์น่าจะดี
ไม่ไปหรอกครับเกาะอะ แต่ใครบอกว่าจะฮนนีมูนคร้าบ
เนื้อเรื่องน่ารักมากครับ จะติดตามต่อไป
ขอบคุณคร้าบ ไม่ใชข่น่ารักแต่เรื่องนะครับ คนเขียนก็น่ารัก(แอบชมตัวเองไปเรื่อยอะคร้าบ)
ผมว่าเรื่องนี้คงจบแค่นี้นะคับ
อย่าให้ใครเป็นอะรัยเลยคับ
ขอให้ ลุงกับปู่ มีความสุขมากๆนะคับ
ยังจบไม่ได้หรอกคร้าบเรื่องราวยังเหลืออีกเยอะ
มาให้กำลังใจครับ
ชอบถุณสำหรับกำลังใจครับ
มาต่อแล้วเหรอ
รอตั้งนาน
มีแหวนคู่รักด้วย
แอบอิจฉามั่งไรมั่ง
ปู่้น่ารักเนอะ
แล้วยังทันสมัยอีกต่างหาก ริงโทนสุดเิืจิ่ด :laugh:
ใช่ๆปู่ออกจะน่ารัก ทุกวันนี้ลุงยังชอบว่าปู่อยู่เลย ลุงอะบ๊องจะตาย :laugh:
อ่านทันจนได้ เฮ้อ
สนุกมากๆเลย
ชอบเรื่องนี้สุดๆอ่ะ
จะติดตามต่อไปนะ
ขอบถุณครับที่ชอบ สัญญาแล้วนะครับว่าจะตามเรื่งนี้ตลอดป :กอด1:
ปอลิง(แอบวัยรุ่น) คิดว่าคืนนี้จะลงตอนใหม่ให้นะครับ :กอด1: :กอด1: ทุกคนที่เข้ามาอ่านครับ
-
ป้าจะรอคืนนี้นะนัท 555
รออย่างมีฟามสุข
-
แวะมาขออภัยถ้าวันนี้ใครรออ่านนะครับ
เพราะว่าวันนี้ติดธุระพอดีกลับมาคงเขียนไม่ทันอะคร้าบ
o1 o1 o1 o1 o1
พรุ่งนี้ได้อ่านแน่นอนคร้าบบ เพราะจะเขียนคืนนี้
กลัวดึกมาเขียนเสร็จหลับไม่ได้ลง เลยมาบอกไว้ก่อนคร้าบ
-
ตอนที่ 26.1 ไม่สำนึก
ธรส่งคีย์กลับบ้านเรียบร้อยเขาก็เดินทางกลับบ้านไร่
เขากลับมาก็เข้าห้องทำงานเพื่อเคลียงานที่คั่งค้างไว้
แต่ก่อนทำงานเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาคีย์
“ลุงครับทำอะไรอยู่ คิดถึงพี่ไหมครับ” ธรพูดกับปลายสายทันทีที่มีคนรับสาย
“อะไรกันครับปู่เพิ่งไม่เจอกันยังไม่ถึงสามชั่วโมงเลยนะครับ แล้วปู่ถึงบ้านหรือยังครับ”
“ถึงแล้วครับกำลังจะทำงานอยู่ แต่ลุงไม่คิดถึงพี่จริงหรือครับลุง”
ธรยังอ้อนอยากให้คีย์บอกว่าคิดถึงอยู่
“คิดถึงคร้าบบบ คิดถึงจะตายอยู่แล้วววว”
คีย์ลากเสียงยาว ล้อเล่นกับธรแต่ถึงยังไงธรก็ยังยิ้มออกมา
“ก็แค่นี้แหละ งั้นพี่ทำงานต่อก่อนนะ”
“ครับ ตั้งใจทำงานนะครับ อาทิตย์หน้ามารับเค้าด้วยนะ”
“อืม ได้ครับ แต่ว่ามีอะไรหรือถึงได้รีบบอกจัง”
ธรแปลกใจเพราะว่าปกติเขาคุยกับคีย์ทุกวันอยู่แล้ว ถ้าแค่ไปรับบอกเคาวันศุกรืก็ได้
“ไม่บอกแต่ว่าปู่อย่าลืมมารับเค้านะครับ งั้นแค่นี้นะ”
“เออ เดี๋ยวลุง”
“ครับ มีอะไร”
“พรุ่งนี้ไปเรียนก็อยู่ห่างๆพงษ์ไว้นะครับ พี่เป็นห่วง แล้วถ้ามีอะไรยังไงรีบโทรบอกพี่ทันทีเลยนะครับ”
“ครับผม มีปัญหาอะไรผมจะรีบรายงานทันทีเลยครับ” คีย์ทำเสียงเหมือนทหารรายงานตัว
“แนะลุงยังจะมาเล่นอีกพี่เป็นห่วงเราจริงๆนะ”
“ครับเค้ารู้แล้วว่าปู่เป็นห่วงเค้า เค้าจะระวังตัวนะ”
“โอเคงั้นพี่ก็วางใจแล้ว งั้นแค่นี้นะครับ พี่รักลุงนะ”
“ครับ เค้าก็รักปู่นะ”
ธรวางสายแล้วก็รีบทำงานที่ค้างอยู่ ระหว่างทำงานไปเขานึกถึงคีย์ไปจนเขาอมยิ้มตลอดเวลา
“นายดูมีความสุขจังนะค่ะ ตั้งแต่กลับมาจากพานายน้อยไปเที่ยวครั้งนี้”
ป้าน้อยทักขึ้นเมื่อเขาเอาเครื่องดื่มเข้ามาให้ธรในห้องทำงาน
“ก็ไม่มีอะไรนี่ครับป้า” ธรยิ้มอายๆเมื่อรู้ว่ามีคนอื่นเห็น
“ค่ะไม่มีอะไรก็ไม่มี แค่นายมีความสุขพวกเราก็มีความสุขด้วยค่ะ”
ป้าน้อยยิ้มให้ธรก่อนเดินออกจากห้องทำงานไป
วันนี้เป็นวันแรกที่คีย์ต้องไปเรียนหลังจากที่เกิดเหตุการณ์วันนั้น
คีย์เข้ามาในห้องเรียนก็เห็นพงษ์นั่งรออยู่หน้าห้อง
คีย์ทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินผ่านพงษ์เข้าห้องไป
หมับ!!!
พงษ์คว้าข้อมือคีย์ไว้ขณะที่เขาเดินผ่าน
“ปล่อย” คีย์หันมาบอกด้วยเสียงที่เย็นชา
“ไม่ปล่อยเราอยากจะขอโทษนายกับเรื่องที่เกิดขึ้น”
พงษ์ทำหน้าเศร้า
“ไม่ต้องมาขอโทษเราหรอก เราไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว แล้วก็ปล่อยมือเราได้แล้ว”
คีย์ดึงมือตัวเองกลับมา เพราะเห็นว่าพงษ์คงไม่ยอมปล่อยเองแน่ๆ
เขาเดินเข้าไปนั่งในห้องเรียนแต่วันนี้เขานั่งเรียนข้างหน้ากับเพื่อนกลุ่มอื่น
จนถึงพักเที่ยงพงษ์ก็ยังพยายามตื้อเขาเพื่อที่ต้องการให้คีย์พูดกับเขาบ้าง
“นี่เมื่อไหร่นายจะเลิกยุ่งกับเราสักที ถ้านายไม่อยากมีเรื่องอีกหนนายก็อย่าใกล้เรา”
คีย์เงยหน้าขึ้นจากจานข้าวที่กำลังกินอยู่แล้วจ้องหน้าพงษ์ด้วยความไม่พอใจ
“ก็แล้วทำไมนายถึงไม่ยอมยกโทษให้กับเราสักที เราผิดไปแล้วจริงๆ ที่เราทำแบบนั้นเพราะเราชอบนายจริงๆนะ”
“คนที่เขาชอบกันเขาไม่ทำแบบนี้หรอก ยังไงนายก็อย่ามายุ่งกับเราดีกว่า แค่เรากลับมาแล้วไม่ต่อยหน้านายก็ดีแล้ว”
คีย์ก้มหน้ากินข้าวต่ออย่างไม่สนใจว่าพงษ์จะว่ายังไงต่อไป พงษ์หันไปเห็นแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของคีย์พอดี
“เพราะพี่คนนั้นใช่ไหม นายถึงไม่สนใจเรา” พงษ์จับมือซ้ายคีย์ขึ้นมา
“แล้วแหวนนี่คืออะไรกัน เดี๋ยวนี้กล้าแสดงความเป็นเจ้าของกันถึงขนาดนี้เลยหรอ”
พงษ์เริ่มเสียงดังขึ้นมา ขำไม่พอใจอย่างมากที่เห็นแหวน
“ปล่อย แล้วก็อย่ามาพูดถึงปู่ด้วย” คีย์ใช้เสียงที่บอกว่าไม่พอใจอย่างมาก
“ไม่ปล่อยนายจะทำไม นายคิดว่าไอ้พี่บ้านนอกนั่นมันจะมาช่วยนายได้ตลอดหรือไง”
ปั้ก!
คีย์ลุกขึ้นต่อยไปที่หน้าของพงษ์ทันทีที่เขาได้ยินว่าพงษ์ว่าธร จนพงษ์ล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้น
“ต่อไปนายอย่ามายุ่งกับเราอีก” คีย์เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองพงษ์อีก
คีย์กลับบ้านเลยเพราะเขาไม่มีอารมณ์ที่จะเรียนต่อแล้ววันนี้
“ปู่คร้าบบ ทำอะไรอยู่” เขาต่อสายหาธรทันทีที่กลับมาถึงบ้าน
“พี่กำลังลงไร่ตรวจว่ามีแมลงอะไรลงหรือเปล่านะครับ แล้วลุงละเรียนเป็นไงบ้างนี่ยังไม่เลิกเรียนไม่ใช่หรอ”
“เค้ากลับมาบ้านแล้วแหละ มีเรื่องนิดหน่อยอะ”
“มีเรื่อง?? เรื่องอะไรลุงเล่าให้พี่ฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ” ธรเริ่มที่จะเป็นห่วงคีย์
“ก็เรื่องพงษ์นะแหละ มันเข้ามาวุ่นวายกับเค้า เค้าบอกมันไปแล้วว่าอย่ามายุ่งมันก็ไม่ฟัง”
คีย์เงียบลงสักพัก
“แล้วยังไงต่อลุงเล่ามาให้หมดเลย มีอะไรพี่จะได้ไปช่วย”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เพียงแต่พงษ์มันว่าปู่เค้าเลยต่อยหน้ามันไปเท่านั้นเอง”
ธรอมยิ้มที่ได้ยินคีย์พูดแบบนั้น
“หึหึ ไม่เป็นไรครับ เรื่องแค่นี้เอง แต่ว่าลุงไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ
แล้วลุงก็ระวังตัวด้วยนะครับ เดี๋ยววันศุกร์ตอนเย็นพี่ไปรับนะครับ”
“ครับไปรับเค้าที่มหา’ลัยเลยนะ งั้นแค่นี้นะครับ”
“เดี๋ยวก่อนลุงลืมอะไรหรือเปล่า”
“ลืมอะไรครับ ไม่แล้วนี่นา” คีย์สงสัย
“ลืมบอกว่าคิดถึงพี่ไงครับ” ธรอมยิ้มรอฟังคีย์บอก
“คิดถึงครับ เค้าคิดถึงปู่ตลอดเวลาเลยนะครับ”
“ครับ พี่ก็คิดถึงลุงเหมือนกันครับ แค่นี้นะครับตอนเย็นคุยกันใหม่”
หลังจากที่คีย์วางสายจากธรแล้ว เขาทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน
เขายกแหวนที่ธรใส่ให้เขาเมื่อวานขึ้นมาดู ตอนนี้มันเป็นของที่เขาหวงแหนที่สุดแล้ว
เขาอยากให้ถึงวันศุกร์เร็วเพราะเขาจะได้เจอธรอีก
หลังจากเรื่องเมื่อวานคีย์ก็ไม่ได้ไปนั่งเรียนที่กลุ่มของพงษ์อีก
เขานั่งเรียนหน้าห้องกลับเพื่อนกลุ่มอื่นแทน เขาพยายามไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพงษ์ถ้าไม่จำเป็น
เวลากินข้าวเขาก็กินกับเพื่อนกลุ่มใหม่แทน เพราะว่าพงษ์ไม่กล้าเข้ามายุ่ง
จนถึงวันศุกร์วันที่คีย์รอก็มาถึง พอเลิกเรียนเขาก็มานั่งรอธรที่โต๊ะตัวที่รอประจำ
เขานั่งได้สักพักธรก็เดินเข้ามาหาเขา
“ลุงรอพี่นานไหมครับ พอดีติดูระนิดหน่อยเลยออกมาช้า”
ธรพูดขณะที่กำลังเดินเข้ามาหาคีย์ที่นั่งรออยู่
“ไม่เป็นไรครับ แต่เค้าหิวข้าวแล้วน้าปู่พาไปกินข้าวหน่อยสิ”
คีย์ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเป้พร้อมกับหนังสือที่อยู่บนโต๊ะ
“ได้ครับ ลุงอยากกินอะไรวันนี้บอกมาพี่จะพาไปกินเอง”
ธรหยิบกระเป๋าเป๋กับหนังสือของคีย์มาถือให้ ก่อนที่เขาจะเดินไปด้วยกัน
“อืม เดี๋ยวเค้านึกก่อนนะ” คีย์เดินไปนึกไปข้างๆธร
“เขาอยากกินอาหารเกาหลีอะ ปู่พาเค้าไปกินหน่อยนะ”
“อืมได้สิ แถวทองหล่อแล้วกัน เราจะได้ย้อนกลับบ้านง่ายๆ วันนี้ไม่นอนแยกห้องแล้วนะครับ”
ธรหันไปยิ้มให้คีย์ที่มองหน้าเขา
คีย์ยิ้มตอบแต่หน้าเขาแดงเรื่อขึ้นมาทันที
บรื้นนนนนนน ฟ้าววววววววววว
รถมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งวิ่งผ่านมาอย่างรวดเร็ว
“ปู่ระวัง!!!” คีย์ดึงตัวธรไว้ จนของหลุดจากมือ
รถมอไซด์คันนั้นเกือบชนถูกธร ถ้าคีย์ไม่ดึงตัวธรไว้เขาคงโดนชนไปแล้ว
“ในมหา’ลัยทำไมถึงวิ่งเร็วขนาดนี้นะ” ธรบ่นพร้อมกับก้มลงไปเก็บของ
“นั่นสิ ปกติไม่เห็นมีแบบนี้นะ” คีย์ช่วยธรเก็บหนังสือของเขาที่หล่นเต็มพื้นไปหมด
ทั้งสองคนเดินมาถึงที่อาคารจอดรถ
ธรพาคีย์เดินมาถึงรถที่จอดไว้ ทั้งสองคนต้องตกใจกับภาพที่ได้เห็น
เพราะรถของธรโดนราดด้วยสีแดงที่ฝากระโปรง มีกระดาษติดไว้ที่หน้ากระจกรถ
“มึงตาย” ข้อความสั้นๆในกระดาษ
..... TBC .....
ขอโทษที่ช้าไปนิดนะคร้าบบ แต่เอามาลงตามสัญญาแหละ
-
:z13:จิ้มไรท์เตอร์ด้วยความคิดถึง
พงษ์นิสัยเลวจริงๆ :angry2:
เป็นพงษ์แน่ๆที่ขับรถจะชนธร
-
กรรม โหดไปไหน ถึงกับขู่ฆ่า แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นี่มันละครหลังข่าวช่องหลายสีใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
....................
เอ้า พี่นัท ดูนี่ค่ะ
“หึหึ ไม่เป็นไรครับ แต่ว่าลุงไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ”
“ไม่เป็นอะไรครับ เรื่องแค่นี้เอง แต่ลุงก็ระวังตัวด้วยนะครับ เดี๋ยววันศุกร์ตอนเย็นพี่ไปรับนะครับ”
“ครับไปรับเค้าที่มหา’ลัยเลยนะ งั้นแค่นี้นะครับ”
คนบอกไม่เป็นไรน่ะลุง แต่คนบอกให้ระวังตัวน่ะธร แล้วมันไปอยู่ในเครื่องหมายอัญประกาศเดียวกัน??? เอ่อ...
มีพิมพ์ผิดอีกประปราย ว่างๆกลับมาทวนนะคะ
-
เป็นนักอ่านหน้าใหม่สำหรับเรื่องนี้จ้า
นายพงษ์ไม่แมนเลยอ่ะ
ร้ายเกินไปแล้ววววววววววว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แบบพงษ์
ศัพท์เทคนิค = ไม่เป็นลูกผู้ชาย
ภาษาปาก ชาวบ้านๆ เรียกว่า = หน้าตัวเมีย
อีป้าแก่ๆ บนอะไรดังไปหน่อย 555 เสียภาพพจน์หมดกันตรู
-
พงษ์นี่ไม่ไหวเลย แล้วใครกันนะที่มาก่อเรื่องอีก รออ่านตอนต่อไป
-
เล่นแรงนะเนี่ย โรคจิตชัดๆเลยอ่ะ
แต่ยังไงปู่ก็ไม่ให้ใครทำอะไรลุงหรอก
แล้วลุงคงไม่อยู่เฉยให้ใครมาทำอะไรปู่เหมือนกัน
พงษ์โรคจิตมากอ่ะ
-
อย่า ให้ เค้ารอนาน นะ
:z2: :z2: :call:
-
เล่นแรงไปนะ
-
:m16:เอามันให้ตายไปเลยไม่เข็ดนะมึงไอ้เชรี่ยพงษ์
-
เล่นแรงงี้เลยเหรอ จัดหนักมันไปเลยปู่ -"-
-
:z13:จิ้มไรท์เตอร์ด้วยความคิดถึง
พงษ์นิสัยเลวจริงๆ :angry2:
เป็นพงษ์แน่ๆที่ขับรถจะชนธร
:กอด1: :กอด1: จะได้หายคิดถึง ไม่ต้องจิ้มหรอกคร้าบบ กอดเอาก็ได้ หุหุ
กรรม โหดไปไหน ถึงกับขู่ฆ่า แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นี่มันละครหลังข่าวช่องหลายสีใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
....................
เอ้า พี่นัท ดูนี่ค่ะ
“หึหึ ไม่เป็นไรครับ แต่ว่าลุงไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ”
“ไม่เป็นอะไรครับ เรื่องแค่นี้เอง แต่ลุงก็ระวังตัวด้วยนะครับ เดี๋ยววันศุกร์ตอนเย็นพี่ไปรับนะครับ”
“ครับไปรับเค้าที่มหา’ลัยเลยนะ งั้นแค่นี้นะครับ”
คนบอกไม่เป็นไรน่ะลุง แต่คนบอกให้ระวังตัวน่ะธร แล้วมันไปอยู่ในเครื่องหมายอัญประกาศเดียวกัน??? เอ่อ...
มีพิมพ์ผิดอีกประปราย ว่างๆกลับมาทวนนะคะ
ไปแก้แล้วนะนุ่น แต่คงยังไม่หมดเอาที่หลักๆก่อนอะ อิอิ
เป็นนักอ่านหน้าใหม่สำหรับเรื่องนี้จ้า
นายพงษ์ไม่แมนเลยอ่ะ
ร้ายเกินไปแล้ววววววววววว
ยินดีต้อนรับคร้าบบ ยังไงก็ตามอ่านกันเรื่อยๆนะครับ ยังต้องดูกันอีกนานคร้าบบ แต่ว่าลุงปับปู่จะรอดพ้นปัญหาครั้งนี้ไหมน้ออ
:pig4: :pig4: :pig4:
:กอด1: :กอด1: สำหรับคำขอบคุณคร้าบบ
แบบพงษ์
ศัพท์เทคนิค = ไม่เป็นลูกผู้ชาย
ภาษาปาก ชาวบ้านๆ เรียกว่า = หน้าตัวเมีย
อีป้าแก่ๆ บนอะไรดังไปหน่อย 555 เสียภาพพจน์หมดกันตรู
555 ป้าคร้าบ เดี๋ยวคนอื่นทำเป็นไม่ได้ยินให้แล้วกันนะครับ :laugh:
พงษ์นี่ไม่ไหวเลย แล้วใครกันนะที่มาก่อเรื่องอีก รออ่านตอนต่อไป
งั้นต้องรออ่านตอนต่อไปนะครับ
เล่นแรงนะเนี่ย โรคจิตชัดๆเลยอ่ะ
แต่ยังไงปู่ก็ไม่ให้ใครทำอะไรลุงหรอก
แล้วลุงคงไม่อยู่เฉยให้ใครมาทำอะไรปู่เหมือนกัน
พงษ์โรคจิตมากอ่ะ
แน่นอนครับปู่ไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรลุงของเขาแน่นอน ลุงก็เช่นกัน ความรักของสองคนอะไรก็แทรกไม่ได้หรอกคร้าบ
อย่า ให้ เค้ารอนาน นะ
:z2: :z2: :call:
คร้าบบ ไม่ให้รอนานแน่นอน แต่โน๊ตบุ๊คเสียอะคร้าบบ :sad4: :sad4:
เล่นแรงไปนะ
เพราะฉะนั้นเราต้องสู้ๆใช่ไหมครับ
:m16:เอามันให้ตายไปเลยไม่เข็ดนะมึงไอ้เชรี่ยพงษ์
ฌอ๋ๆๆ ใจเย็นๆก่อนคร้าบบ ปู่เขามีสิธีของเขาแน่นอนรอดูต่อไปนะครับ
เล่นแรงงี้เลยเหรอ จัดหนักมันไปเลยปู่ -"-
คนอ่านผมท่าทางจะโหดๆกันทุกคน(ล้อเล่นนะครับ) ปู่เขาจัดการแน่นอนครับ
ปอลิง ตอนนี้โน๊ตบุคหน้าจอเสียอะคร้าบบบ :sad4: :sad4: ทุกอย่างอยู่ในนั้นหมดเลย แต่จะพยายามเขียนต่อให้นะคร้าบบ
-
จิ้มก่อนได้ป่ะ
ป่านนี้คู่นี้จะไปถึงใหนกันแล้วน้ออออออออ
ใส่แหวนให้กันแล้ว....แต่ยังมีมารอีก
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
พงษ์เลวอ่ะ :m16: :m16: :m16: :angry2:
-
พงษ์เอ้ย ไม่สำนึกเหมือนชื่อตอนจริงๆเลย
เขาไม่รักยังไปยุ่งกับเขาอีก เฮ้อ
-
อยากจะเอาระเบิดไปเฟี้ยงใส่หัวไอ่พงษ์สักลูกสองลูก - -"
สรุปว่าที่ปู่เคยพูดไปเนี่ย...ไม่ได้เข้าไปในสมองส่วนไหนเลยหรือไงห๊ะ...นายพงษ์
สงสัยคงจะไม่รู้จักซะแล้ว ว่าปู่ธรของเราเป็นใคร...หึหึหึ - -+
แบบนี้มันต้องเจอแบบจัดชุดใหญ่เข้าให้ซะแล้ว...เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะปู่ธร...ชิช๊ะ - -"
ส่วนน้องคีย์เอง...ก็ต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก...นูนาเป็นห่วงนู๋ที่ซู้ดดดดดดอ่ะ...คริคริ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะฮะ XD
-
:call: :call:
-
โอ๊ะ อิพงษ์ เลวว่ะค่ะ :angry2:
เมิงนั่นแหละตายอิพงษ์ :13223: :beat: :z6:
-
"เมื่อไหร่หนอเธอจะกลับมาหาฉันสะที
ชั้นเองได้แต่เฝ้ารอคอยเธอมาหลายคืนแล้ว
เธอคงไม่เคยนึกถึงใจของคนที่เฝ้ารอคอยเลยใช่ไหม
ว่ามันทุรนทุรายกระวนกระวายมากมายขนาดไหน
เธอไปมัวระเริงสำราญจนปล่อยให้ฉัน
ต้องรอเธอคนเดียวอย่างเดียวดาย
สั่วนตัวเธอคงมีความสุขกับเขาคนนั้นของเธอ
ใจของฉันมันเจ็บ ๆ ที่ต้องรอคอยแค่เธอคนเดียว"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ปล.แค่มาทวงแบบเนียน ๆ 555
-
กลับมาแล้วคร้าบบ
พอดีติดธุระนิดหน่อยเสาร์อาทิตย์นี้อะครับ
พรุ่งนี้จะลงตอนต่อไปให้นะครับ
สัญญาคร้าบบบ
o1 o1 o1
-
เกินเยียวยาจิงๆ คนประเภทนี้
-
ตอนที่ 26.2 แก้เกม
“มึงตาย” ข้อความสั้นที่ธรกับคีย์เห็นที่หน้ากระจกรถ
คีย์เดินเข้าไปดึงข้อความนั้นออกด้วยความโมโหอยางมาก
“ใครกันนะที่ทำแบบนี้ เค้าว่าต้องเป็นพงษ์แน่ๆเลย”
คีย์ขมวดคิ้วเข้าหากัน ท่าทางคีย์เครียดยิ่งกว่าธรเสียอีก
ธรทำไม่สนใจเดินเอาของคีย์เจ้าไปเก็บไว้ในรถ แต่คีย์กลับยืนอยู่หน้ารถไม่ยอมขยับ
เขาจ้องมองสีแดงที่เลอะอยู่บนฝากระโปรงรถธร
เขาคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเขาแน่ๆที่ไปต่อยพงษ์ในวันนั้น
ธรเดินเขามาหาเขาเขายังไม่สนใจมัวแต่กังวลเรื่องที่เกิดขึ้น
“ลุงครับเป็นอะไรไป เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวพี่จัดการเองได้”
ธรจับหน้าคีย์ให้มองหน้าเขา ตอนนี้คีย์ทำหน้าเคร่งเครียดมากๆ
เขาเอานิ้วโป้งค่อยนวดที่หัวคิ้วคีย์เบาๆ
“ไม่เอานะครับ ลุงเครียดแบบนี้เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก ไปกินข้าวกันดีกว่าลุงหิวแล้วไม่ใช่หรอครับ”
ธรยิ้มให้คีย์อย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบใจ ก่อนที่จะเปิดประตูรถแล้วพาคีย์ขึ้นไปนั่ง
“ลุงอยากกินอาหารเกาหลีใช่ไหมครับ เดี๋ยวพี่พาไปกินนะ”
ธรพูดเอาใจคีย์เมื่อเห็นว่าคีย์ยังนั่งทำหน้าไม่สบายใจอยู่
“ไม่อยากกินแล้วครับ กลับบ้านไปกินข้าวป้าน้อยดีกว่าครับ เค้าไม่อยากไปไหนแล้ว”
คีย์ตอบเสียงอ่อยๆ ก้มหน้ามองตักตลอดเวลา
ธรเอื้อมมือไปกุมมือคีย์ที่อยู่บนตักไว้ เขาบีบมือคีย์เบาๆ
“ลุงครับพี่บอกไม่ต้องคิดมากไงเดี๋ยวพี่จัดการกับเรื่องนี้เอง ลุงยิ้มหน่อยนะครับ”
คีย์หันไปมองหน้าธรที่กำลังขับรถอยู่
“ปู่จะให้เค้ายิ้มออกอีกหรอ เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะเขาคนเดียวเลยนะ แล้วรถมอเตอร์ไซด์เมื่อกี้ เค้าคิดว่าต้องเป็นพงษ์เหมือนกัน”
“เรื่องนั้นพี่รู้แล้ว แต่พี่บอกแล้วไงพี่จัดการเองได้” ธรหันมายิ้มให้คีย์อย่างใจเย็น
ระหว่างขับรถกลับบ้านเขาโทรบอกป้าน้อยให้เตรียมอาหารไว้
พร้อมกับให้เรียกนพกับแดงมารอพบเขาด้วย เขามีเรื่องจะใช้งานนิดหน่อย
ธรขับรถพาคีย์กลับมาถึงบ้าน แดงก็ออกมารอรับอยู่แล้ว
“นายรถไปโดนอะไรมาหรือครับ ทำไมมันเป็นแบบนี้” แดงทำหน้าสงสัย
“เดี๋ยวเราเข้าไปคุยกันข้างใน แดงช่วยเอารถไปเก็บกับเอาของของลุงไปไว้ที่ห้องผมให้ก่อนแล้วกัน”
ธรหันไปบอกก่อนที่จะเดินจูงมือคีย์เข้าไปในบ้าน คีย์ยังคงมีอาการเสียใจอยู่
ธรพาคีย์เข้ามาที่ห้องอาหารก่อน เพราะเขารู้ว่าคีย์หิวข้าวมากแล้ว
แต่พอนั่งลงกินคีย์กลับทำเพียงเขี่ยข้าวไปมาในจาน
“ลุงครับทำไมไม่กินข้าวล่ะ หิวข้าวไม่ใช่หรือไง นี่ป้าแกกทำกับข้าวของโปรดลุงทั้งนั้นเลยนะ”
“เค้ากินไม่ลงแล้วล่ะปู่” คีย์ก้มหน้ามองจานข้าวไม่ยอมมองหน้าธร
ธรลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างๆเขา ธรหยิบจานข้าวของคีย์มาไว้ที่ตัวเอง
“งั้นพี่ป้อนเอง” ว่าแล้วธรก็ตักข้าวป้อนให้กับคีย์
“ไม่เอาอะปู่เค้าไม่อยากกินจริงๆ” คีย์ยังยืนยันคำพูดเดิม
“ไม่ได้นะลุงถึงเวลามันก็ต้องกินแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นก็เป็นเรื่องนิดหน่อยเอง พี่ยังไม่เป็นอะไรเลยเห็นไหม”
“แต่ว่าปู่เค้าเป็นต้นเหตุนะ”
ธรเห็นคีย์ยังดึงดัน เขาจึงยื่นหน้าไปข้างๆหูคีย์ ก่อนที่จะกระซิบเบาๆ
“ถ้าลุงไม่ยอมกินข้านะ พี่จะจูบลุงตรงนี้แหละ เพราะฉะนั้นกินข้าวหน่อยนะครับ”
คีย์หน้าแดงทันทีที่ได้ยินธรพูดแบบนั้น
“ปู่ไม่กล้าหรอกเค้าว่า แล้วเค้าก็ไม่อยากกินนี่นา”
“ลุงคิดว่าพี่ไม่กล้าจริงๆหรือครับ ลองดูไหมละครับ”
ธรยิ้มกรุ้มกริ่มให้คียืก่อนที่จะยื่นช้อนไปป้อนข้าวให้ใหม่
คีย์ลังเลเล็กน้อย แต่เขาสังเกตท่าทางของธรแล้วคิดว่าธรต้องกล้าทำอย่างที่บอกแน่นอน
เขาค่อยอ้าปากกินข้าวที่ธรป้อนให้เขา ธรยิ้มออกมาให้เขา
เขาสังเกตเห็นคนอื่นในห้องก็ยิ้มให้เขาเช่นกัน ยิ่งทำให้เขาเขินอายเข้าไปอีก
“พอแล้วปู่ เค้ากินเองก็ได้ ปู่กลับไปกินข้าวต่อเถอะนะ”
คีย์รีบแย่งจานข้าวมาไว้ที่ตัวเอง ธรเอามือลูบหัวเขาเบาๆ ก่อนที่จะกลับไปนั่งที่เดิม
“งั้นปู่ก็ต้องกินเยอะนะ จะได้มีแรงไปจัดการกับพงษ์”
คีย์พูดพร้อมกับตักกับข้าวหลายอย่างใส่จานให้ธร
“พอแล้วลุง เดี๋ยวพี่กินไม่หมดกันพอดี แกล้งพี่คืนหรือไง”
“เปล่านี่ เค้ากลัวปู่ไม่มีแรงไปสู้กับพงษ์ต่างหาก” คีย์ยิ้มหน้าทะเล้นให้ธร
ธรเห็นคีย์เริ่มยิ้มออกมาได้แบบนี้เขาก็สบายใจขึ้นมาทันที
หลังจากกินข้าวเสร็จธรฏ้เรียกทุกคนเข้ามาคุยด้วย เขาบอกให้คีย์ขึ้นไปอาบน้ำก่อน
ตอนแรกคีย์ก็ไม่ยอมไปเพราะเขาอยากรู้ว่าธรกำลังจะทำอะไร
แต่ธรยืนกรานว่าให้คีย์ขึ้นไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวเขาจะเล่าให้ฟังเอง
เมื่อธรบอกแบบนี้คีย์เลยต้องแยกตัวขึ้นไปอาบน้ำข้างบน
ธรเรียกนพกับแดงเข้ามาที่ห้องทำงาน
เขาเล่ารายละเอียดเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ทั้งสองคนฟังก่อนที่จะบอกแผนการ
ธรเล่าแผนการทั้งหมดให้นพกับแดงฟังจนทั้งสองคนเข้าใจดีแล้ว
เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร
“เออ ไอ้รักกูมีเรื่องจะให้มึงช่วยนิดหน่อยว่ะ”
ธรโทรหาเพื่อนของเขา แล้วเขาก็คุยเล่าเรื่องราวให้ฟัง
“ว่าไงมึงช่วยกูหน่อยได้ไหมวะ”
“ถ้าเรื่องแค่นี้ก็พอไหว แต่มึงต้องเลี้ยงเหล้ากูนะโว้ย” เสียงจากปลายสายดังออกมา
“เออ เรื่องนี้มึงไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพรุ่งนี้กูให้แดงเด็กที่ไร่กูไปหามึงนะ”
“เออ งั้นพรุ่งนี้เจอกัน”
“แดงพรุ่งนี้แดงไปหาคุณรักเพื่อนผมตามที่บอกนะ เดี๋ยวผมเขียนแผนที่กับจดหมายไปให้”
“ครับนาย แต่ว่าเพื่อนนายคนนี้เขาเป็นใครครับ”
แดงถามพราะเขาไม่เคยเห็นธรติดต่อกับเพื่อนคนนี้มาก่อนเลยตั้งแต่เขาทำงานที่นี่
“เพื่อนผมตั้งแต่สมัยเด็กๆนะ แดงๆไปเจอเขาก็จะรู้เองแหละ ผมว่าแยกย้ายไปพักผ่อนกันได้แล้ว”
ธรบอกก่อนที่จะลุกออกจากห้องไปคนแรก
ธรเข้ามาในห้องเห็นคีย์กำลังนั่งหันหลังเป่าผมอยู่
เขาเข้าไปกอดเอวบ้างนั้นไว้ มันเป็นเอวที่เขาอยากกอดไว้ตลอดเวลา
ธรเอาหน้าซุกไปที่แผ่นหลังเนียนขาวของคีย์
“ลุงครับคิดถึงพี่ไหมครับ พี่คิดถึงลุงมากๆเลยรู้ไหมครับ”
เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ปู่เค้ากำลังเป่าผมกับแต่งตัวนะ ปล่อยเค้าก่อน”
“ไม่เอาลุงต้องบอกมาก่อนว่าช่วงที่ไม่เจอกันคิดถึงพี่มากไหมครับ”
ธรไม่ยอมปล่อยแถมยังอ้อนให่คีย์บอกคิดถึงเขาให้ได้
“เค้าก็บอกปู่ทุกวันที่คุยโทรศัพท์แล้วไง ยังจะให้บอกอะไรอีก ปล่อยนะเค้าจะได้แต่งตัว”
“ไม่เอามันไม่เหมือนกันนี่ครับ มันไม่เห็นหน้ากันแบบตอนนี้ ถ้าลุงบอกพี่ก็ยอมปล่อย ตกลงลุงคิดถึงพี่ไหมครับ”
“คร้าบบบบ เค้าคิดถึงปู่ที่สุดเลย คิดถึงที่สุดในโลกเลยคร้าบบบบ” คีย์แกล้งลากเสียงยาว
“ลุงชอบทำเป็นเล่นแบบนี้ต้องโดนลงโทษซะหน่อยแล้ว”
ธรหยิบไดร์เป่าผมออกจากมือคีย์ แล้วใช้มืออีกข้างทีโอบเอวคีย์ไว้รั้งให้คีย์ล้มลงบนที่นอน
“ปู่ไม่เอานะ ห้ามแกล้งเค้าสิ” คีย์พยายามจะลุกขึ้น
“พี่ไม่ได้แกลง้นะ แต่จะทำจริงๆ” ธรรั้งตัวคีย์ไว้ไม่ให้ลุกขึ้น
เขาพลิกตัวขึ้นไปนั่งคร่อมตัวคีย์ไว้ คีย์เอามือดันตัวธรไว้
“ปู่ไม่เอานะ เค้ายอมแล้วเค้าพูดดีดีก็ได้”
“ไม่ทันแล้วลุง แบบนี้มันต้องโดนลงโทษก่อนค่อยปล่อย”
ธรจับมือคีย์ที่ดันตัวเขาออกทั้งสองข้างแล้วกดลงไปกับที่นอน
เขายิ้มให้คีย์ที่นอนมองหน้าเขาอยู่
เขาค่อยๆก้มหน้าลงไปจนจมูกของเขาชนกับจมูกของคีย์
ตอนนี้คีย์ไม่ได้ดิ้นอีกแล้ว แต่กลับหน้าแดงเรื่อขึ้นมาแทน
“ลุงครับพี่รักลุงที่สุดเลยนะครับ พี่จะไม่ยอมให้ใครมาแย่งลุงไปจากพี่แน่นอน”
ธรพูดจบก็กระกบปากของเขาเข้ากับริมฝีปากของคีย์อย่างนุ่มนวล
คีย์ตอบสนองด้วยการเผยอปากเล็กน้อย ธรสอดลิ้นเข้าไปสัมผัสกับลิ้นคีย์
คีย์กุมมือธรที่กดมือเขาไว้ ธรบรรจงจูบด้วยความรัก
“พอแล้วคราวนี้ลงโทษแค่นี้ก่อน ถ้าคราวหน้าพี่จะทำยิ่งกว่านี้”
ธรลุกขึ้นมาบอกหลังจากที่เขาจูบคีย์ไปได้สักพักใหญ่
“พี่ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ลุงอย่าเพิ่งรีบนอนนะ”
ธรลุกจากตัวคีย์ไปอาบน้ำ คีย์ยังคงนอนหน้าแดงอยู่บนที่นอน
ถึงยังไงเขาก็ยังไม่ชินกับการที่โดนจูบแบบนี้
คีย์ทำใจสักพักก่อนลุกขึ้นมาแต่งตัว เขานั่งมองสำรวจไปรอบๆห้อง
ถึงเขาจะเคยเข้ามาในห้องนี้หลายครั้งแล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตั้งใจมองมัน
ห้องของธรเป็นห้องที่ตกแต่งเรียบๆมีเตียงนอน ตั้งอยู่ตรงกลาง
ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ตั้งอยู่ติดหน้าต่าง ที่ปลายเท้าของที่นอนมีโทรทัศน์จอใหญ่ตั้งอยู่
แต่มีสิ่งหนึ่งสะดุดตาของเขา นั่งก็คือเครื่องเกม PS3 ที่วางอยู่ตรงนั้นด้วย
เขาแปลกใจว่าธรเล่นเกมตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือว่าเขาไม่ทันสังเกตเอง
คีย์เดินเข้าไปที่เครื่องเกมเพื่อดูว่าธรเล่นเกมแบบไหน
แต่เกมที่เขาพบกับเป็นเกมแบบที่เขาเล่นอยู่เมื่อตอนที่มาพักอยู่ที่นี่เลย
แล้วธรรู้ได้ไงว่าเขาเล่นเกมพวกนี้ หรือว่าธรแค่ชอบเล่นเหมือนกัน
“ลุงทำอะไรอยู่ตรงนั้นครับ” ธรทักเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นคีย์อยู่ที่หน้าโทรทัศน์
“เค้าแปลกใจนะสิ ว่าปู่เล่นเกมพวกนี้ด้วยหรอ ปู่เล่นตั้งแต่เมื่อไหร่กันเข้าไม่เห็นรู้เลย”
ธรอมยิ้มแล้วเดินเข้ามานั่งลงใกล้คีย์
“ลุงอยากรู้จริงๆหรือเปล่า” ธรหันมาถาม
“อือ อยากรู้จริงๆ เพราะปู่ไม่เห็นบอกเลยว่าเล่นเกมแบบนี้ เค้าก็เล่นนะเกมพวกนี้”
คีย์ทำหน้าแปลกใจ จนธรอดยิ้มให้ไม่ได้
“เอาหูมาใกล้ๆเดี๋ยวพี่จะบอกให้” คีย์ขยับตัวยื่นหน้าเข้าใกล้ธรมากขึ้น
“ก็ของลุงแหละครับ พี่ให้แม่ลุงส่งมาให้” “จุ๊บ”
ธรพูดจบก็จุ๊บแก้มคีย์ไปหนึ่งที ก่อนที่จะรีบลุกขึ้น
“ปู่อะ เอาเปรียบเค้าอีกแล้วนะ เค้าก็ว่าแล้วทำไมมันเหมือนของเค้าจัง แล้วปู่เอามาทำไม”
“ก็เอามาไว้ให้ลุงแหละครับ ต่อไปนี้พี่จะไปรับลุงทุกวันศุกร์นะ พี่บอกพ่อกับแม่ของเราแล้วครับ”
“จริงหรอ แล้วพ่อเขาไม่ว่าหรือครับ”
“ก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่นา เดี๋ยวคราวหน้าพี่จะพาแวะไปหา เดี๋ยวเขาจะหาว่าพี่กักตัวลุงไว้คนเดียว”
“ครับ เค้ายังไงก็ได้ แต่ปู่ต้องไปด้วยแค่นั้นเอง” คีย์ยิ้มให้ธร
ธรแต่งตัวเสร็จเขาก็เข้ามานอนกอดเอวคีย์ที่นั่งเล่นเกมอยู่ที่ปลายเตียง
“ลุงชอบเล่นเกมนะครับ”
“ก็ไม่ได้ชอบมากขนาดนั้นหรอก แค่เค้าไม่มีอะไรทำก็จะเล่นอะ แต่ว่าปู่ยังไม่ได้บอกเขาเลยนะว่าคุยอะไรกับพวกพี่แดงพี่นพ”
ธรมุดหัวไปนอนตักคีย์แทน คีย์ก้มมองหน้ารอฟังคำตอบ
“ก็แค่ให้สองคนนั้นไปเตรียมอะไรนิดหน่อย พรุ่งนี้เย็นๆลุงก็รู้แล้วครับ” ธรยิ้ม
“บอกตอนนี้ไม่ได้หรอ เค้าอยากรู้แล้วอะ” คีย์เลิกเล่นเกมก้มหน้ามองหน้าธร
“ไม่ครับ พี่อยากให้ลุงรู้พรุ่งนี้เลยทีเดียว แล้วอีกอย่างลุงจะได้รู้ว่าพี่ปกป้องลุงได้จริงๆ” จับมือคีย์มาหอม
“ครับ งั้นเค้ารอพรุ่งนี้ก็ได้ แต่วันนี้นอนได้แล้ว ปู่ขับรถมาทั้งวันเหนื่อยแย่เลย”
คีย์บอกพร้อมกับดันตัวธรให้ลุกขึ้น
“ลุงคร้าบบ พี่กอดหน่อยนะ” ธรบอกเมื่อทั้งสองนอนบนที่นอนแล้ว
“ตามใจสิครับ เค้าเห็นกอดมาทั้งวัน ทีนี้ทำมาขอ”
“ลุงแอบว่าพี่หรือเนี่ย ร้ายนักนะเรานะ”
“เปล่าซะหน่อยปู่ร้อนตัวไปเองต่างหาก ฮ่า ฮ่า” คีย์หัวเราะออกมา
“ลุงบ๊องเอ๊ย” ธรรวบตัวคีย์เข้ามากอดไว้แทนหมอนข้าง
“ฝันดีนะคร้าบบ ที่รัก” ธรกระซิบบอกที่ข้างหูเบาๆ
คีย์หน้าร้อนฉ่าขึ้นมาอีกแล้ว “ครับ ปู่ก็ฝันดีเหมือนกันนะครับ”
….. TBC …..
ขอโทษนะครับลงช้าไป1วัน อย่าว่ากันนะครับ :call: :call:
-
รัก??
เอ.......น่าสนใจแฮะ คุณรักนี่ หุหุหุ
-
ปู่จะแก้ปัญหายังไง
อยากรู้ อยากรู้
-
หวานดีตอนนี้แต่
จะทำไงต่อไป
ก็ต้องรอนะซิ
งวดนี้ต้องรอทรมานใจสักกี่วันดีคะ
555
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
มาจุดฉลองเลย 10000 แล้วคร้าบบบ
เดี๋ยวเข้ามาตอบเม้นใหม่นะครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณมากนะคร้าบบที่ติดตามกัน
-
จิ้มบวกพี่นัท ฉลองด้วย เย่ๆ
-
จะทำอาไร ยังไง กะพงษ์น้า จัดหนักๆ เอาให้สำนึก
-
จะคอยดูสิว่าปู่จะจัดการกับคนที่มาขู่ได้ยังไง
แต่ยังไงคู่นี้ก็น่ารักกันมากอยู่ดี ลุงกับปู่
-
คู่นี้น่ารักมาก :m1:
หวานๆน่ารักดี :-[
สำหรับคู่กรณีจัดไปเต็มที่เลย
อย่าได้เกรงใจ :ped151:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1:ค้างอ่ะ
-
ตอนนี้น่ารักดีนะ :-[
รอตอนต่อไปจ้ะ
-
รัก??
เอ.......น่าสนใจแฮะ คุณรักนี่ หุหุหุ
คนนี้หลังๆบทจะเยอะเลยแหละ นุ่น จะมีข้างเรื่องของเขาด้วยนะ
ปู่จะแก้ปัญหายังไง
อยากรู้ อยากรู้
รออีกนิดนะครับ กำลังเร่งเขียนเหมือนกัน แต่ติดเขียนหลายเรื่องรอตามคิดวนิดนะคร้าบบ
หวานดีตอนนี้แต่
จะทำไงต่อไป
ก็ต้องรอนะซิ
งวดนี้ต้องรอทรมานใจสักกี่วันดีคะ
555
ป้าคร้าบบ :กอด1: ผมไม่ได้อยากให้รอนานหรอกคร้าบบ แต่มันไม่ว่างจริงๆนี่คร้าบบ :monkeysad:
จิ้มบวกพี่นัท ฉลองด้วย เย่ๆ
ขอบคุณคร้าบบที่ร่วมฉลอง +1 ให้ทุกคนที่เม้นเลยครับแบบนี้
จะทำอาไร ยังไง กะพงษ์น้า จัดหนักๆ เอาให้สำนึก
หุหุ อันนี้บอกก่อนไม่ได้ครับ เดี๋ยวไม่สนุกนะคร้าบบ :laugh:
จะคอยดูสิว่าปู่จะจัดการกับคนที่มาขู่ได้ยังไง
แต่ยังไงคู่นี้ก็น่ารักกันมากอยู่ดี ลุงกับปู่
ขอบคุณคร้าบที่ชอบลุงปู่ เขาน่ารักกันแบบนี้ตลอดแหละครับ ส่วนเรื่องจัดการยังไม่บอกเหมือนเดิม อิอิ
คู่นี้น่ารักมาก :m1:
หวานๆน่ารักดี :-[
สำหรับคู่กรณีจัดไปเต็มที่เลย
อย่าได้เกรงใจ :ped151:
:กอด1: ขอบคุณเช่นกันครับ ยังมีหวานอีกเยอะครับคู่นี้
:pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: คุณ wisa มาแบบนี้ทุกครั้งเลย ผมเลยอยากขอบคุณให้มันมากกว่าอะครับ ขอบคุณอีกทีครับ
:กอด1:ค้างอ่ะ
:กอด1: รอหน่อยนะคร้าบบ :กอด1: ปลอบใจ
ตอนนี้น่ารักดีนะ :-[
รอตอนต่อไปจ้ะ
คร้าบบ สัญญาแล้วนะครับว่าจะรอ :pig4:
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้นท์
-
:z2:
รอลุ้นจะแก้เกมกันยังไง
พงษ์คงจะโดนไม่ใช่น้อย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ชอบมากเลย จะรอติดตามตอนต่อไป
-
:กอด1: :L2: :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ไม่ยอมน๊า......
ข้าวใหม่ปลามัน แล้วจะนอนทันที ยอมไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จัดมาเลยนะ....จัดมาเลยยยยยย
เอาแบบแซ่บๆเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
o18ลุ้นๆจะแก้เกมสไอ่พงษ์ยังไง
แล้วคุณรักที่เพิ่งจะโผล่มาเนี้ย
จะมาช่วยดามอกนู๋แดงได้มั้ยน๊า :impress2:
-
:z2:
รอลุ้นจะแก้เกมกันยังไง
พงษ์คงจะโดนไม่ใช่น้อย
:กอด1: :กอด1: เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณครับ :กอด1: ตอบแทนสำหรับกำลังใจ
ชอบมากเลย จะรอติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณคร้าบบ :จุ๊บๆ: จะลงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะได้คร้าบบ
:กอด1: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2: :L2: ให้คืนมากว่า 2 เท่าเลยคร้าบ
เป็นกำลังใจให้ครับ
กำลังใจเต็มเปี่ยมเลยคราวนี้
ไม่ยอมน๊า......
ข้าวใหม่ปลามัน แล้วจะนอนทันที ยอมไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จัดมาเลยนะ....จัดมาเลยยยยยย
เอาแบบแซ่บๆเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอให้ผ่านเรื่องนี้ก่อนแล้วกันนะครับ แล้วจะหาทางจัดให้เต็มอีกทีครับ :-[
o18ลุ้นๆจะแก้เกมสไอ่พงษ์ยังไง
แล้วคุณรักที่เพิ่งจะโผล่มาเนี้ย
จะมาช่วยดามอกนู๋แดงได้มั้ยน๊า :impress2:
แหมๆๆ ทำไมมารู้ใจผมได้ละครับ แอบเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ อิอิ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้นท์ รักทุกคนครับ
-
พงษ์ นี่น่ากลัวอยู่นะเนี่ย
-
ไรเตอร์สู้ๆนะ
มาต่อไวไวหน่อย
อย่าให้รอนานล่ะ
เด๋วจะขาดใจ
ลุ้นว่าปู่จะจัดการกับไอ้พงษ์ยังไง
คุณรักนี้น่าสนใจนะ อิอิ
-
อยากรู้จังว่าจะแก้เกมได้สะใจขนาดไหน :fire:
ปล.ไม่อยู่หลายวันคิดถึงพี่นัทนะคร้าบบบ
-
อยากรู้จังเลย
ว่าวางแผนเอาคืนพงษ์ยังไง
เอาให้หนักเลยนะ
คราวที่แล้วยังไม่สะใจเลย
ทำกับคีย์ได้
เอาให้อายไปเลย
-
รู้สึกจะวางแผนกันนานนะงวดนี้ 555
-
เอาแค่เลือดตกยางออกก็พอนะคร้าบ :pighaun:...กลัวเรื่องจะจบเร็ว อิอิ
-
พงษ์นี่ร้ายแฮะ :fire:
แผนการของธรคือไรไม่รู้ แต่ที่แน่ๆขอหนักๆไปเลยนะ
ให้แดงไปหาคุณรัก เอ...รึว่าให้แดงไปหารัก คิคิ :o8:
-
อยากให้แดงได้คู่จังเลย
รัก+แดง.. จิ้นเองจ้า :กอด1:
-
นัทจ๋า รอจนใจจะขาดรอน ๆ แล้วนะ มาสะทีสิคะ คนดี
-
พงษ์ นี่น่ากลัวอยู่นะเนี่ย
เดี๋ยวก็รู้คร้าบ ว่าใครน่ากลัวกว่ากัน
ไรเตอร์สู้ๆนะ
มาต่อไวไวหน่อย
อย่าให้รอนานล่ะ
เด๋วจะขาดใจ
ลุ้นว่าปู่จะจัดการกับไอ้พงษ์ยังไง
คุณรักนี้น่าสนใจนะ อิอิ
กำลังรีบเลยคร้าบบ รอหน่อยนะคร้าบบ รักจะมีบทตั้งแต่นี้ต่อไปครับ
อยากรู้จังว่าจะแก้เกมได้สะใจขนาดไหน :fire:
ปล.ไม่อยู่หลายวันคิดถึงพี่นัทนะคร้าบบบ
คิดถึงเหมือนกันคร้าบบ มัลดีฟสวยป่าวไหนรูปถ่ายกับของฝากอะครับ
อยากรู้จังเลย
ว่าวางแผนเอาคืนพงษ์ยังไง
เอาให้หนักเลยนะ
คราวที่แล้วยังไม่สะใจเลย
ทำกับคีย์ได้
เอาให้อายไปเลย
ถ้าครั้งนี้ไม่เลิก ก็ต้องยอมรับแล้วว่าพงษ์นี่หน้าหนาสุกยอดเลยอะครับ
รู้สึกจะวางแผนกันนานนะงวดนี้ 555
ป้าคร้าบบ ขอเวลาอีกนิดนึงนะคร้าบบ เดี่ยวไมสนุกน้า
เอาแค่เลือดตกยางออกก็พอนะคร้าบ :pighaun:...กลัวเรื่องจะจบเร็ว อิอิ
555 กลัวปู่ติดคุกหรอคร้าบบบ
พงษ์นี่ร้ายแฮะ :fire:
แผนการของธรคือไรไม่รู้ แต่ที่แน่ๆขอหนักๆไปเลยนะ
ให้แดงไปหาคุณรัก เอ...รึว่าให้แดงไปหารัก คิคิ :o8:
แผนการตอนหน้าก็รู้แล้วคร้าบบ ส่วนให้แดงไปหานั้นทั้งสองอย่างแหละครับ(แอบบอกนิดหน่อย)
อยากให้แดงได้คู่จังเลย
รัก+แดง.. จิ้นเองจ้า :กอด1:
อย่าจิ้นไกลนะคร้าบบ ตอนหน้าก็รู้แหละคร้าบ
นัทจ๋า รอจนใจจะขาดรอน ๆ แล้วนะ มาสะทีสิคะ คนดี
โอ๋ๆๆ ป้าคร้าบบ กำลังเร่งเขียนคร้าบ ทีแรกจะลงวันนี้แต่คงไม่ทัน เพราะตอนเย็นจะพาปู่ไปทานข้าววันเกิด
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: เม้น คร้าบบ
-
โว้วว....ในที่สุดที่นั่งอ่านมา(เกือบ)ทั้งวันก็สำเร็จ อ่านตามมาจนทัน ฮ่าๆๆๆ (รู้สึกจะตั้งใจอ่านกว่าหนังสือสอบอีก)
เรื่องนี้เขียนได้ดีครับ ได้ทุกอารมณ์เลย แต่รู้สึกเรื่องนี้จะรักหลายเศร้านะครับ หรือว่าจะชุลมุนวุ่นรักกันดีหว่า
แต่ก็ชอบครับ ยิ่งตอนหลังๆแล้ว จะหวานไม่เกรงใจผึ้ง (หวานกันได้อีก) ตอนนี้ก็ต้องรอติดตามตอนต่อไป(ออกแนวเริ่มติด)
ยังไงผมก็ขอสมัครเป็น FC ด้วยคนนะคับ ^^!
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคับ จากผู้อ่านที่แสนดี"นัดคุงซ์"
-
โว้วว....ในที่สุดที่นั่งอ่านมา(เกือบ)ทั้งวันก็สำเร็จ อ่านตามมาจนทัน ฮ่าๆๆๆ (รู้สึกจะตั้งใจอ่านกว่าหนังสือสอบอีก)
เรื่องนี้เขียนได้ดีครับ ได้ทุกอารมณ์เลย แต่รู้สึกเรื่องนี้จะรักหลายเศร้านะครับ หรือว่าจะชุลมุนวุ่นรักกันดีหว่า
แต่ก็ชอบครับ ยิ่งตอนหลังๆแล้ว จะหวานไม่เกรงใจผึ้ง (หวานกันได้อีก) ตอนนี้ก็ต้องรอติดตามตอนต่อไป(ออกแนวเริ่มติด)
ยังไงผมก็ขอสมัครเป็น FC ด้วยคนนะคับ ^^!
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคับ จากผู้อ่านที่แสนดี"นัดคุงซ์"
:กอด1: :กอด1: :กอด1: ขอต้อนรับ FC คนใหม่ครับบ ดีใจนะครับที่ชอบ ช่วยติดตามกันต่อไปเรื่อยๆนะคร้าบบ
ปอลอลิง เราชื่อเดียวกันเลยอะครับ นัท เหมือนกันเลย
-
อันนี้เป็นข้างๆเรื่อง เรื่องระหว่างแดงกับรัก
ขอฝากคู่นี้ไว้อีกคนนะครับ
Beside1 First Seconded
แดงรับแผนที่พร้อมกับเบอร์โทรของรักมาจากธร
ระหว่างที่เขาเดินกลับห้องเขาก็ยังรู้สึกติดใจกับคนชื่อนี้อยู่ดี
ซึ่งเขาก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้เกิดสนใจกับชื่อนี้มากนัก
เขาเก็บแผนที่บ้านกับเบอร์โทรไว้ในกระเป๋าเงินอย่างดี
ตื่นเช้าขึ้นมาแดงขับรถออกจากบ้านไร่ไปตามที่ธรสั่ง
เขาขับรถมาตามหมู่บ้านที่ธรเขียนไว้ให้เขา
หมู่บ้านที่เขาเข้ามาเป็นบ้านหลังใหญ่ราคาหลายล้าน
นอกจากบ้านคุณนายแม่ของธรนี่ก็เป็นบ้านหลังใหญ่อีกหลังที่เขาเคยเข้ามา
กิ๊งก่อง
“มาหาใครค่ะ” สาวใช้ในชุดฟอร์มเดินเข้ามาถามเขาที่ยืนรออยู่ที่หน้าประตู
“มาหาคุณรักครับ”
“นัดไว้หรือเปล่าค่ะ”
“นัดไว้ครับ บอกว่าคุณธรเป็นคนให้มาพบแล้วกันครับ”
“ค่ะเดี๋ยวรอสักครู่นะค่ะ” สาวใช้รีบกลับเข้าไปในบ้าน
สักพักสาวใช้คนเดิมเดินกลับมาแล้วเปิดประตูให้เขา
“เชิญเข้ามารอข้างในก่อนเลยค่ะ คุณรักกำลังแต่งตัวอยู่ค่ะ”
แดงขับรถเข้ามาจอดรอในบ้าน ที่จอดรถบ้านของธรสามารถจอดรถได้ไม่ต่ำกว่า10คันแน่นอน แดงคำนวณจากสายตาเขา
เขาเดินตรงไปที่หน้าบ้านหลังใหญ่สีขาว ประตูทางเข้าบ้านเป็นไม้บานใหญ่แกะลายไว้สวยงาม
สาวใช้เปิดประตูแล้วเชิญให้เขาเข้าไปนั่งรอในห้องรับแขก
ห้องรับแขกที่นี่ก็โออ่า ชุดเฟอร์นิเจอร์เป็นโต๊ะไม้ประดับมุข มีเบาะที่หุ้มด้วยผ้าไหมสีฟ้าอ่อนวางอยู่
ของที่วางโชว์อยู่ในชั้นส่วนมากเป็นพวกของเก่า เครื่องลายคราม หรือชามเบญจรงค์
แดงคิดในใจว่าเพื่อนของธรคนนี้กับธรนี่ร่ำรวยไม่ต่างกันเลย เพราะที่บ้านคุณนายก็ตกแต่งคล้ายกันแบบนี้
เขานั่งรอสักพักก็มีคนเดินเข้ามาข้างในห้องที่เขานั่งอยู่
คนที่เดินเข้ามาใส่กางเกงยีนส์สีดำรักรูปกับเสื้อเชิตคอปกเข้ารูปสีขาวตั้งปกคอเสื้อขึ้น
คนรูปร่างสูงโปร่งหุ่นดีคนนั้นเดินเข้ามาหาเขาทันทีที่เห็นเขานั่งอยู่
“แดงเด็กบ้านธรใช่ไหมครับ” เสียงนุ่มๆทักเขาเมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“ครับ นายให้ผมมาหาคุณรักครับ” แดงลุกขึ้นยืนรักต้องสูงเกิน180แน่ๆ เพราะเขาต้องเงยหน้าเล็กน้อยเพื่อมองหน้ารัก
เมื่อแดงเงยหน้ามองหน้ารักที่ยืนตรงหน้าตรงๆเขาหยุดนิ่ง
รักเป็นคนผิวขาวหน้าเรียวได้รูปคิ้วเข้มตาเรียวเล็ก จมูกโด่งรับกับปากบางๆสีชมพูระเรื่อ
แดงเผลอจ้องหน้ารักอย่างลืมตัว
“มีอะไรหรือเปล่าครับ เงียบไปเชียว” รักทักขึ้นเมื่อเห็นแดงยืนขึ้นมาแล้วนิ่งเงียบ
“เออ... ไม่เป็นไรครับ ขอโทษครับ นี่จดหมายจากนายครับ” แดงรีบหยิบจดหมายในกระเป๋าเสื้อส่งให้อย่างร้อนรน
รักรับจดหมายจากมือแดงมาอ่าน
“อืมผมเข้าใจและ งั้นเดี๋ยวแดงไปรถผมเลยแล้วกันนะ แล้วเดี๋ยวรถผมให้เด็กที่บ้านขับกลับไปให้บ้านธรมันเอง”
แดงเดินตามรักมาที่จอดรถรักเลือกรถเบนซ์สปอร์ตสีขาว แดงยืนเก้ๆกังๆอยู่ข้างรถ
หมับ
แดงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือนุ่มมาจับที่ไหล่ของเขาทั้งสองข้าง
“ขึ้นรถสิ ไม่ต้องเกร็งผมกับธรเพื่อนรักกัน ไม่ต้องเกรงใจหรอก” รักเปิดรถแล้วค่อยดันแดงให้เข้าไปนั่งข้างใน
รักเดินกลับมานั่งที่คนขับ แดงที่นั่งข้างๆกลับใจเต้นแรง จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเป็นแบบนี้เมื่อเจอกับคนอื่น ปกติเขาไปออกงานกับธรเขาก็เจอผู้คนมากมายอยู่แล้ว
แล้ววันนี้เขาเป็นอะไรกันแน่ แล้วทำไมรักถึงทำให้เขาหวั่นไหวได้มากขนาดนี้
รักขับรถมาที่มหาลัยของคีย์
“เดี๋ยวผมหยิบของหลังรถแปบนะ แดงรอก่อน”
แดงลงจากรถยืนรออยู่ด้านข้าง รักเดินมาหาเขาพร้อมกับใส่เสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้ม
“ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทัน” รักดึงแขนแดงให้เดินตามเขาเข้าไปในตึกรักษาความปลอดภัยของมหา’ลัย
“สวัสดีครับ ที่นี่ไม่อนุญาตให้เข้านะครับ มีอะไรกรุณาติดต่อข้างนอกครับ”
รปภ.วัยกลางคนเดินเข้ามาขวางเมื่อรักกับแดงกำลังจะเดินเข้าไปด้านใน
“ช่วยแจ้งเข้าไปด้านในด้วย ว่าผมมาขอความร่วมมือ เมื่อวานมีคนมาแจ้งว่ารถเขาโดนเทสีใส่พร้อมกับขู่ฆ่าที่นี่ นี่นามบัตรผม” รักหยิบนามบัตรส่งให้ รปภ.คนนั้นรับไว้แล้วรีบเข้าไปรายงานข้างในทันที
“สวัสดีครับ ทางเรายินดีให้ความร่วมมือครับ เชิญทางนี้ก่อนดีกว่าครับ” ชายแต่งตัวภูมิฐานออกมารับหน้ารักกับแดง
เขาพาทั้งสองเดินไปที่ห้องบันทึกกล้องวงจรปิด
“แล้วทราบไหมครับ ว่าเหตุเกิดตอนกี่โมงครับ ทางเราจะได้หาเทปช่วงนั้นออกมาให้ครับ”
“ช่วงประมาณ 3-4โมงเย็น ที่ลานจอดรถ ชั้น 2A โซน 12 รบกวนช่วยเร่งหาหน่อยนะ ผมยังต้องไปที่อื่นต่อ”
“ครับเดี๋ยวทางผมจะรีบจัดการให้ครับ เชิญนั่งรอทางนี้ก่อนครับ” เขาให้ทั้งสองนั่งรอที่โซฟาหลังห้อง
แดงได้แต่แปลกใจว่าทำไมอยู่ดีๆทางนี้เขาถึงรีบออกมาต้อนรับและให้ความร่วมมือง่ายแบบนี้
คุณรักที่เขามาด้วยเป็นใครกันแน่นะ และคงไม่ใช่แค่ลูกเศรษฐีธรรมดาแน่นอน
เพราะดูจากการที่สามารถให้ระบบรักษาความปลอดภัยให้ความร่วมมือได้ขนาดนี้
แดงได้แต่นั่งมองหน้ารักอย่างสงสัยแต่ไม่กล้าถาม เพราะถึงยังไงรักก็เป็นเพื่อนเจ้านายเขา
เขาเลยไม่กล้าที่จะถามอะไรมากมาย แถมเขายังรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่รักใกล้ชิดเขามากๆเสียด้วย
“ได้แล้วครับ เทปช่วงเวลานั้น เปิดดูเลยไหมครับ”
“อืม เปิดให้ผมดูหน่อย” รักพูดแบบนิ่งๆ
“ครับ งั้นเชิญทางนี้เลยครับ”
เขาพารักกับแดงเข้ามาให้ห้องเล็กๆ ภายในห้องมีโทรทัศน์กับเครื่องฉายวีดีโอวางไว้ตรงมุมห้อง
รักกับแดงนั่งดูวีดีโอด้วยกัน ทั้งสองคนช่วยกันสังเกตว่าใครมาทำอะไรกับรถของธร
เขาต้องการหาหลักฐานให้มั่นใจว่าใครเป็นคนทำกันแน่
“นี่ไงครับคุณรัก” แดงจับมือรักเขย่าเบาๆเมื่อเขามองเห็นคนเดินเข้ามามาในมุมจอโทรทัศน์
รักยิ้มกับท่าทางของแดงที่ดูตื่นเต้นมาก เขามองตามที่แดงชี้ให้ดู
“อืมน่าจะใช่คนนี้นะ เดี๋ยวเราลองเปลี่ยนดูอีกมุมนึงแล้วกัน”
รักหยิบเทปอีกอันที่ถ่ายไว้อีกมุมขึ้นมาใส่เครื่องเล่นแทน
คราวนี้เป็นมุมด้านหน้ารถของธรพอดี แดงกับรักค่อยสังเกตจากจอเล็กๆ
จนทั้งสองคนต้องขยับนั่งใกล้กันเข้าไปอีก
“นี่ไงครับคุณรักเป็นคนนั้นจริงๆด้วย” แดงดีใจลืมตัวจับมือรักไว้ พร้อมกับชี้ให้ดูภาพในจอ
“อืมทีนี้เราก็มีหลักฐานแล้วสินะ” รักมองตามที่แดงชี้บอก เขาไม่ได้เอามือออกจากมือแดงที่จับไว้
“งั้นเดี๋ยวเราไปให้เขาก็อปลงแผ่นมาให้เราไว้เป็นหลักฐานแล้วกัน” รักหันมายิ้มให้แดง
แดงกลับรู้สึกหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาเมื่อเขาเห็นรอยยิ้มของรัก
“แล้วปล่อยมือผมได้แล้วครับ เราจะได้รีบให้เขาก็อปแผ่นให้”
รักบอกแดงที่ลืมตัวจับมือเขาไว้อยู่ แดงรีบปล่อยมือแล้วก้มหน้าหลบทันที
ตอนนี้เขาอายจนทำตัวไม่ถูกแล้วเขารีบเดินออกจากห้องไปก่อน
รักเดินตามหลังเขาออกมา เขายังทำตัวไม่ถูกเมื่อรักเข้ามาใกล้
“เออออออ เดี๋ยวผมออกไปรอข้างนอกนะครับ”
แดงบอกแล้วรีบเดินออกไปรอข้างนอกทันที เขาเดินมารออยู่แถวที่จอดรถ
เดินวนไปวนมาอยู่บริเวณนั้น นี่เขาเป็นอะไรกันแน่ ทำไมรักคนนี้ถึงทำให้เขารู้สึกแปลกขนาดนี้นะ
แล้วเมื่อกี้เขาก็ดันทำตัวเปิ่นๆออกไปอีก เขารู้สึกอายยิ่งขึ้นเมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา
เขารู้สึกหน้าร้อนฉ่าขึ้นอีกแล้ว หรือว่าเขาจะไม่สบายกันแน่
“เราไปกันเถอะยังมีอีกที่ที่เราต้องไปนะ” รักเดินออกมาแล้วเรียกแดงที่ยืนอยู่ข้างๆรถ
“คะ คะครับ” แดงตอบติดๆขัดๆ
“อืมแดงเป็นอะไรหรือเปล่า” รักทักทันทีเมื่อเห็นแดงมีท่าทางแปลกๆ
“ปะเปล่าครับ ไปกันเถอะครับ” แดงรีบบอกแล้วขึ้นรถไป
รักขึ้นไปนั่งบนรถเขาหันไปมองแดง เห็นหน้าแดงแดงระเรื่อ
รักเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากเขา
“ไม่สบายหรือเปล่า หน้าแดงเชียวแต่ตัวก็ไม่ร้อนนี่ สงสัยออกมาอยู่ที่ร้อนๆนานไปหน่อยมั้ง”
ตอนนี้แดงรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบ หัวใจเต้นแรงยิ่งขึ้นจนเขากลัวว่ารักจะได้ยินเสียงเต้นของมัน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ รีบไปเถอะครับเดี๋ยวจะไปที่ต่อไปช้าครับ”
แดงรีบบอกเพื่อให้รักจะได้สนใจขับรถมากกว่าเขา เพราะไม่งั้นเขาคงต้องอายมากขึ้นยิ่งกว่านี้แน่นอน
“ผมว่านี่เที่ยงแล้วเราแวะกินข้าวกันก่อนดีกว่า” รักขับรถแวะเข้าไปในร้านสเต็กโชคชัย
“อยากกินอะไรสั่งตามสบายเลยนะ เดี๋ยวผมไปเก็บกับธรมันเอง” รักพูดแล้วยิ้มให้แดง
แดงก้มหน้าหลบรอยยิ้มนั้น เพราะเขารู้สึกอายทุกครั้งที่เห็นมัน
“ผมล้อเล่นน่า สั่งตามสบายเลยนะแดง ไม่ต้องเกรงใจ”
ทั้งสองสั่งอาหารมาทานกันรักก็คอยแอบมองแดงเป็นระยะๆ
เขาเองก็รู้สึกดีกับแดงเหมือนกัน
ถึงแดงจะอยู่ทำงานบ้านในไร่ของธร แต่แดงก็ยังเป็นเด็กที่หน้าตาดีคนนึงเหมือนกัน
เพียงแต่เขามีผิวที่คล้ำนิดหน่อยจากการที่ทำงานในไร่ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดลง
หลังจากกินข้าวกันเสร็จรักก็พาแดงมาที่ร้านร้ายหนึ่ง
“แดงไม่ต้องลงไปหรอก เดี๋ยวผมมาแปบเดียวเอง” รักเดินเข้าไปในร้านนั่น
สักครู่เดียวรักก็เดินกลับออกมาพร้อมถุงกระดาษใบหนึ่ง
รักโยนถุงนั้นลงไปช่องข้างหลังก่อนกลับมาขับรถ
ตอนนี้เขามุ่งหน้ากลับมาที่บ้านไร่ของธรทันที ด้วยความเร็วของเบนซ์สปอร์ตทำให้เขามาถึงก่อนค่ำ
เมื่อรักขับรถมาจอดหน้าบ้านธรกับคีย์ก็ออกมารอรักกับแดงที่หน้าบ้านอยู่แล้ว
“เฮ้ย!! เป็นไงบ้างวะได้เรื่องหรือเปล่า” ธรตะโกนถามทันทีที่เห็นรักลงมาจากรถ
“อะไรวะไม่ให้เพื่อนพักบ้างหรือไง มาถึงก็ถามเลยนะ” รักแกล้งว่ากลับไป
“เออๆ เข้ามาในบ้านก่อน แดงก็เข้ามาด้วยสิเดี๋ยวกินข้าวด้วยกัน” ธรเรียกทั้งสองคน
รักเดินมาถึงธรที่ยืนรอรับอยู่หน้าบ้าน
“คนไหนละน้องคีย์ ได้ข่าวแม่บอกหวงกันน่าดูไม่ใช่หรอ” รักถามเมื่อเดินมาใกล้ๆ
ธรดึงคีย์มาโอบไหล่ไว้ “คนนี้ไงแฟนกู มึงห้ามยุ่งนะโว้ย” คีย์ยกมือไหว้รัก
รักรับไหว้แล้วยิ้มให้คีย์
“ถึงว่าทำไมมันหวงนักหวงหนา น่ารักแบบนี้นี่เอง อย่าคบมันมาคบพี่ดีกว่าไหมครับ”
รักแกล้งทำหน้าล้อเลียนธรที่โอบไหล่คีย์ให้กระชับขึ้นไปอีก
“ไม่มีทางหรอก มึงอย่ามากวน ไปเข้าไปข้างในกันป้าน้อยทำกับข้าวไว้เต็มเลย”
TBC.
-
น่ารักกันดีจัง 555
แต่พงษ์ เออ แบบว่า ที่แกทำไปมันทั้งแพ่งทั้งอาญานี่หว่า กรรมสนองเวรแกแล้วละ 555
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
-
สงสัยจังเลยคนที่ชื่อรักนี่เค้าเป็นใครกันนะ
แล้วธรจะมีวิธีจัดการยังไงกับพงศ์
ลุ้น ๆ ๆ
-
รอลุ้นคุณรักกับแดงต่อไป
-
มาซักทีรอนานเลยอะ
ไปตามหาคู่แดงอยู่แน่เลย
:pig4:
-
ลุ้นกันต่อไป เฮ้อ!!
นึกว่าจะได้อ่านยาวๆๆๆ
-
รอดูว่าจะแก้เผ็ดอย่างไง
-
เข้ามาลุ้นคู่แดงกับรัก :m13:
ว่าแต่คู่นี้จะน่ารักและหวานเหมื่อนลุงกะปู่หรือเปล่าคะไรท์เตอร์ :m1: :m3:
-
เอาแล้ววุ้ย แดงมีคู่แล้ว
ดูท่ารักก็น่ารักดีนะเนี่ย
ขาว สูง คิ้วเข้ม รวย
ครบสูตรจริงๆ
-
ฮ่าๆๆๆ แดงเริ่มปลื้มรักซะงั้น เหมือนรักก้จะปลื้มแดงเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ (ได้กันแน่ 2 คนนี้)
มาต่ออีกนะคับ เป็นกำลังใจให้
-
น่ารักอ่ะ
แดงก็เขินซะทำไรไม่ถูกเลยทีเดียว :o8:
ท่าทางรักจะใหญ่โตน่าดูนะนี่
-
:-[ :m20: :m20:
-
โอ๊ะโอวว คุณรัก กับ หนูแดง :m1:
รอลุ้นคู่นี้ดีกว่า แบบว่าชอบจริงอะไรจริงกับคู่รองเนี่ย :man1:
:กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แล้วจะป็นงัยต่อไปอะ
-
รอลุ้นคู่ของ รัก+แดงจ้า
:impress2:
-
ก็ยังไม่ถึงตอนเอาคืนอยู่ดี แต่มีคู่ใหม่มาคั่นก็น่าสนใจดีครับ
ปล.พี่นัทครับท่าทางเรื่องนี้จะยาวแน่ๆ ไม่เหมือนเรื่องนั้นเนอะ
-
ตอนที่ 27 สั่งสอน
ตั้งแต่เช้าคีย์ค่อยเฝ้าถามธรตลอดเวลาว่าธรจะทำอะไรกับพงษ์
แต่ธรก็ไม่ยอมบอกเขาแถมยังให้เขาคอยช่วยงานในไร่เป็นการฆ่าเวลา
เขาบอกเพียงแต่ว่าให้เพื่อนชื่อรักตรวจสอบบางอย่างให้อยู่เท่านั้นเอง
จนถึงตอนเย็น ธรชวนเขาออกมายืนรอเพื่อนของเขาด้วยกัน
พอเขาออกมายืนคุยกันได้สักพัก คีย์ก็เห็นเบนซ์สปอร์ตสีขาววิ่งเข้ามา
“มากันแล้ว” ธรบอกพร้อมกับยืนมองรถที่กำลังจอด
“เฮ้ย!! เป็นไงบ้างวะได้เรื่องหรือเปล่า” ธรตะโกนถามทันทีที่เห็นรักลงมาจากรถ
“อะไรวะไม่ให้เพื่อนพักบ้างหรือไง มาถึงก็ถามเลยนะ” รักแกล้งว่ากลับไป
“เออๆ เข้ามาในบ้านก่อน แดงก็เข้ามาด้วยสิเดี๋ยวกินข้าวด้วยกัน” ธรเรียกทั้งสองคน
รักเดินมาถึงธรที่ยืนรอรับอยู่หน้าบ้าน
“คนไหนละน้องคีย์ ได้ข่าวแม่บอกหวงกันน่าดูไม่ใช่หรอ” รักถามเมื่อเดินมาใกล้ๆ
ธรดึงคีย์มาโอบไหล่ไว้ “คนนี้ไงแฟนกู มึงห้ามยุ่งนะโว้ย” คีย์ยกมือไหว้รัก
รักรับไหว้แล้วยิ้มให้คีย์
“ถึงว่าทำไมมันหวงนักหวงหนา น่ารักแบบนี้นี่เอง อย่าคบมันมาคบพี่ดีกว่าไหมครับ”
รักแกล้งทำหน้าล้อเลียนธรที่โอบไหล่คีย์ให้กระชับขึ้นไปอีก
“ไม่มีทางหรอก มึงอย่ามากวน ไปเข้าไปข้างในกันป้าน้อยทำกับข้าวไว้เต็มเลย”
ทั้งหมดเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารด้วยกัน แดงจะขอตัวเข้าไปในครัวแต่รักบอกให้กินด้วยกันที่นี่เลย
ธรก็เห็นด้วยเพราะเขาไม่เคยที่จะแบ่งฐานะกับคนทีบ้านไร่อยู่แล้ว
“เออ แล้วที่ให้ไปทำว่าไงบ้างวะ ได้เรื่องป่ะ” ธรถามเพื่อนซี้อีกครั้งขณะที่กำลังกินข้าว
“มือระดับไหนแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่พลาดแน่นอน เดี๋ยวไปดูภาพที่ไรท์มาด้วยกันอีกที มึงจะได้ยืนยันได้ว่าถูกคนหรือเปล่า”
รักพูดไปตักข้าวเข้าปากไป
“ฝีใอป้าน้อยนี่ไม่ตกเลยนะครับ ผมไม่ได้มาตั้งหลายปียังอร่อยเหมือนเดิม”
รักหันไปชมป้าน้อยที่ยืนอยู่
“แหม คุณรักไม่ต้องมาชมคนแก่ให้ดีใจเลยค่ะ แต่คุณรักไม่ได้มานานแล้วจริงๆ งานยุ่งหรือค่ะ”
ป้าน้อยถามกลับด้วยความสนิทสนมคุ้นเคย
“ครับป้า ยุ่งมากช่วงที่จะเลื่อนตำแหน่งยิ่งยุ่ง แต่ตอนนี้สบายแล้วครับ” รักยิ้มพร้อมกับเคี้ยวข้าวในปากให้ป้าน้อย
ทั้งสี่คนกินข้าวเสร็จก็เดินมารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น
รักส่งแผ่นวีดีโอที่ไรท์มาให้แดงเอาไปเปิดให้ทุกคนในห้องดู
แดงเปิดแล้วกลับมายืนอยู่ที่ข้างหลังโซฟาที่รักนั่งอยู่
ธรกับคีย์นั่งคู่กันที่โซฟาตัวใหญ่
“นี่ไงคนนี้แหละที่ทำรถมึง” รักชี้เมื่อรูปของคนที่สาดสีใส่รถเดินผ่านกล้อง
“เป็นพงษ์จริงๆด้วยปู่ แล้วทีนี้ปู่จะทำยังไงล่ะ” คีย์หันมามองหน้าธรที่นั่งโอบเอวเขาไว้
“ไม่ต้องห่วงพี่เตรียมสั่งสอนไว้แล้ว ลุงคอยดูแล้วกัน” ธรยิ้มเจ้าเล่หให้คีย์
“ปู่อะไม่คิดจะบอกเขาก่อนจริงๆหรอไง งั้นพี่รักครับบอกหน่อยนะครับว่าปู่เขาจะทำอะไรพงษ์”
คีย์หันไปทำเสียงอ้อนๆให้รักแทน
“พี่บอกให้ก็ได้ครับ แต่เลิกกับมันมาคบกับพี่แทนก่อนนะ ฮ่า ฮ่า” รักยังไม่เลิกแกล้งธร
แดงที่ยืนฟังอยู่ข้างหลังทำหน้าเจื่อนลงไปนิดหน่อยเมื่อได้ยินรักพูดแบบนี้
“ไอ้รัก มึงอยากกินอย่างอื่นก่อนที่กูจะเลี้ยงเหล้ามึงใช่ไหม” ธรชูกำปั้นให้เพื่อนของเขา
แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
“กินเหล้าดิโว้ยอย่างอื่นไม่กิน แหมหวงกันยิ่งกว่าที่แม่บอกอีกนะแบบนี้ กูไม่ยุ่งหรอกน้องคีย์อะ”
รักพูดแล้วอมยิ้มหันมาเหล่แดงเล็กน้อย
“เออ แต่ว่ามึงมาอยู่ได้หลายวันใช่ไหม จะได้ช่วยกันต่อ”
“กูอยู่ได้ทั้งอาทิตย์แหละ เรื่องสนุกๆแบบนี้จะพลาดได้ไง แต่กูว่าให้ทำแค่นี้มันน้อยไปมั้ง”
“พอแล้วมันยังเด็กอยู่คงทำไปไม่ได้คิด มึงก็อย่าโหดนักเลย”
ทั้งสองคนคุยกันมีแต่คีย์ที่งงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพงษ์กันแน่
เขาพยายามที่จะถามแต่ก็ไม่มีใครยอมบอกเขา ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
ทั้งหมดนั่งคุยกันอีกสักพักก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนเพราะยังมีเรื่องที่ต้องทำต่อพรุ่งนี้
พอเข้ามาถึงในห้องคีย์ก็ไปนั่งที่ปลายเตียงไม่ยอมพูดกับธรที่เดินตามเข้ามา
“ลุงเป็นอะไรคร้าบ ตั้งแต่ข้างล่างแล้วนะ” ธรเข้าไปนั่งข้างๆ
เขาเห็นคีย์ทำหน้างอนั่งไม่ยอมพูดกับเขา
ธรโอบกอดเอวของคีย์ คีย์ขยับตัวหนีเล็กน้อย
“ลุงงอนพี่เรื่องอะไรครับ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ธรดึงตัวคีย์ไว้ไม่ให้ขยับหนีได้
คีย์ก็ยังไม่ยอมพูดกับเขา อยู่ดียังทำหน้างอใส่เขา
“ลุงคร้าบบบ พูดกับพี่หน่อยสิคร้าบบ” ธรเอาหน้าซุกลงไปคลอเคลียที่ไหล่ของคีย์
“จะให้พูดอะไรล่ะ ทีเค้าถามอะไรปู่ปู่ยังไม่ยอมบอกเค้าเลย” คีย์พูดโดยไม่ยอมมองหน้าธร
“ก็พี่อยากให้ลุงเห็นพรุ่งนี้เลยทีเดียวนี่ครับ” ธรพยายามอธิบายให้คีย์เข้าใจ
“แล้วทำไมทุกคนรู้กันหมดยกเว้นแต่เค้าล่ะ ปู่อะบอกเค้าหน่อยไม่ได้หรือไง” คีย์ทำเสียงเว้าวอนบ้าง
เขาหันมามองหน้าธร แล้วพยายามส่งสายตาที่เขาคิดว่าน่าสงสารให้ธร
ธรเห็นคีย์ทำหน้าแบบนี้ก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้
“ก็ได้ครับ แต่ลุงต้องหอมแก้มพี่ก่อนนะ” ธรพูดยังไม่ทันจบดี คีย์ก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มเขาแล้ว
ธรยิ้มออกมาอย่างมีความสุข คีย์คงอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่างมากถึงยอมหอมเขาง่ายๆแบบนี้
ธรเอียงหน้าลงไปกระซิบบอกถึงแผนที่เขาจะทำพรุ่งนี้กับคีย์
“จริงหรอปู่ แล้วพงษ์มันจะยอมหรอ ถ้ามันบอกที่บ้านบ้านมันคงไม่ยอมแน่ๆ”
คีย์ทำหน้าเป็นกังวลเมื่อได้ยินแผนของธร
“ไม่ยอมก็ต้องยอมแหละ หลักฐานเราพร้อมแล้วเดี่ยวให้ไอ้รักจัดการที่เหลือเอง”
ธรยิ้มให้คีย์ที่ยังทำหน้าเหมือนไม่ค่อยเชื่อว่าจะทำได้ เขาดึงคีย์มาจูบที่หน้าผากเบาๆ
“เชื่อพี่นะครับ เรื่องนี้ต้องผ่านไปได้เรียบร้อยแน่นอน แล้วต่อไปพงษ์คงไม่กล้ามายุ่งกับลุงอีกแล้ว”
“งั้นเราไปอาบน้ำกันเถอะนะ วันนี้อาบพร้อมกันนะ” ธรบอกคีย์ที่ยังอยู่ในอ้อมกอดเขา
คีย์ไม่ตอบได้แต่พยักหน้าแล้วปล่อยให้ธรจูงมือเข้าห้องน้ำไป
ธรกับคีย์ตื่นขึ้นมาแต่เช้า คนที่ลุ้นมากที่สุดเห็นจะเป็นคีย์ว่าวันนี้ธรจะจัดการพงษ์ได้หรือไม่
พอลงมาข้าล่างเขาเห็นรักกำลังยืนคุยกับแดงอยู่ที่มุมบ้าน
“ว่าไงทั้งสองคน นัดแนะอะไรกันแต่เช้า” ธรแกล้งตะโกนลงมา
“จะเรื่องอะไรก็เรื่องของเอ็งนะแหละ เดี๋ยวก็ไม่ช่วยซะเลย นี่เห็นแก่น้องคีย์นะถึงช่วย”
รักแกล้งส่งยิ้มหวานมาให้คีย์
“ยังไม่เลิกอีกนะ เล่นแต่เช้าเชียว ไปกินข้าวกันก่อนเดี๋ยววันนี้ยุ่งอีกนาน”
ธรชวนทุกคนไปกินข้าว
“แดงไปตามนพมาด้วยนะ กินข้าวเสร็จเราจะได้ไปกันเลย”
หลังจากกินข้าเรียบร้อยทั้ง5คนก็ออกจากบ้านไร่กัน
ทั้งหมดนั่งรถคันที่เปื้อนสีออกไป
แดงขับรถพาทุกคนมาที่ฟาร์มเลี้ยงหมูขนาดใหญ่
พอลงจากรถเจ้าของฟาร์มก็รีบออกมาตอนรับพวกเขา
“คุณธรแต่งรถแนวใหม่ก็ไม่บอกผมบ้างนะครับ” เจ้าของฟาร์มแซวธรทันทีที่เจอหน้า
“คุณก้องอย่ามาล้อเลียนผมเลยครับ ที่ผมขอร้องว่ายังไงครับได้เรื่องหรือเปล่าครับ”
“เรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้วครับ แต่จะทำวันนี้เลยใช่ไหมครับเพราะว่าพวกเราเริ่มจะทนไม่ไหวกันแล้ว”
“ครับ เดี๋ยวคนทำคงจะมาถึงแล้วล่ะครับ” ธรยิ้ม พร้อมกับเดินเข้าไปในฟาร์ม
เขาเดินคุยเรื่องภายในฟาร์มกับก้องเจ้าของฟาร์ม ทั้งเรื่องการเลี้ยงดูและสายพันธุ์หมูต่างๆ
ธรเคยมาช่วยที่นี่วางระบบจัดการทำเสียจากมูลหมูเพื่อเอาไปทำเป็นกาซหุงต้ม
เลยทำให้เขากับก้องเจ้าของฟาร์มค่อนข้างสนิทกัน
เขาเดินดูฟาร์มกันไปพักใหญ่ๆ ก็มีรถเก๋งวิ่งเข้ามาสองคัน
คันแรกมีผู้ชายแปลกหน้าลงมาพร้อมกับพงษ์ ส่วนอีกคันมีผู้หญิงวัยกลางคนเดินลงมา
คีย์มองแล้วก็จำได้ว่าเป็นแม่ของพงษ์ ทั้งหมดเดินออกไปหาทันที
ทันทีที่เดินออกมาชายแปลกหน้าแปลกหน้าก็เดินเข้ามาหา
รักเดินน้ำหน้าออกไปก่อน ชายคนนั้นหยุดยืนตรงแสดงความเคารพ
“ผู้กองครับเรียบร้อยแล้วครับ แต่ท่านไม่กลัวคุณพ่อ เออ ท่านผู้การว่าหรือครับ”
“คุณก็อย่าไปบอกสิ กลับไปได้แล้ว แล้วบอกพ่อผมด้วยว่าผมลาหยุดกลับอาทิตย์หน้า”
“ครับ” ชายคนนั้นรับคำ แล้วกลับขึ้นรถไป
ตอนนี้คนที่เหลืออยู่ก็มีแต่พงษ์ที่ยืนทำหน้าสลดอยู่กับแม่เขา
“นี่พวกคุณพาลูกฉั้นมาที่แบบนี้ทำไมกัน” แม่ของพงษ์ถาม
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ เพียงแต่เราอยากให้ลูกคุณมาชดใช้ค่าเสียหายนิดหน่อย”
ธรตอบอย่างใจเย็น
“ค่าเสียหาย ค่าเสียหายเรื่องอะไรกัน เท่าไหร่บอกมาฉันจัดการให้เอง”
แม่ของพงษ์ยังโวยวายไม่เลิก
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ ผมเรียกค่าเสียหายเป็นรถคันใหม่ ส่วนเรื่องคำขู่นั่นก็ปล่อยให้ตำรวจจัดการ”
ธรยังคงพูดนิ่งๆเหมือนไม่ได้เกรงกลัวต่อแม่พงษ์
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าลูกชายฉันเป็นคนทำ”
รักยื่นซองเอกสารให้กับแม่ของพงษ์
แม่ของพงษ์เปิดขึ้นมาดูแล้วถึงกลับหน้าถอดสี เขาหันไปมองลูกชายของเขา
“แล้วทีนี้รู้หรือยังล่ะครับว่าเรามีหลักฐานหรือเปล่า” ธรยิ้ม
“ผมว่าถ้าคุณไม่อยากให้ลูกชายคุณมีประวัติอาชญากรคุณยอมทำตามที่ผมบอกจะดีกว่า”
แม่พงษ์เริ่มหน้าเจื่อนลงบ้างทีนี้
“แล้วพวกคุณจะเอายังไงล่ะ” แม่พงษ์เริ่มที่จะใช้เสียงที่นุ่มนวลลงแล้ว
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ถ้าคุณยอมให้ลูกชายคุณมาทำงานที่นี่ใช้หนี้พวกผมสามวัน ผมก็จะไม่เอาความอะไรกับลูกชายคุณเลย อ้อ อีกเรืองนึกลูกชายคุณต้องห้ามมาวุ่นวายกับเพื่อนเขาคนนี้อีก”
ธรชี้ไปที่คีย์ที่ยืนอยู่ด้านข้าง
พงษ์ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาใครทั้งนั้น
แม่ของเขาดึงเขาออกไปคุยอีกมุมหนึ่งพวกธรได้แต่ยืนรอ
“ถ้าเรื่องทุกอย่างมันจะจบที่นี่ฉันก็จะไม่ว่าอะไรอีกแล้วค่ะ ฉันต้องขอโทษแทนเขาด้วยฉันไม่คิดว่าเขาจะทำถึงขนาดนี้”
แม่พงษ์มีสีหน้าที่สลดลงไปอย่างมาก
“ครับ ผมก็ไม่อยากให้เด็กเสียอนาคตด้วยเรื่องแบบนี้ เพียงแต่มันต้องมีการอบรมกันบ้าง”
“ค่ะฉันก็ยอมรับผิดที่ไม่ค่อยได้อบรมดูแลลูกตัวเอง ถ้ายังไงฉันก็ฝากด้วยแล้วกัน แต่อย่าทำอะไรรุนแรงนะค่ะ”
“ผมไม่ทำอะไรหรอกครับ แค่จะให้ทำงาน อาจจะหนักไปหน่อยคงไม่ว่ากันนะครับ”
“ค่ะงั้นฉันกลับก่อนนะค่ะ แล้ว..” แม่พงษ์เงียบไป
“เดี๋ยวงานเสร็จเราให้คนไปส่งเขาที่บ้านเองครับ” ธรบอก
แดงกับนพเดินไปพาพงษ์เข้าไปในฟาร์ม
“ปู่จะให้พงษ์ทำงานที่นี่จริงๆหรอ” คีย์ถามเมื่อพงษ์เดินเข้าไปแล้ว
“ใช่สิลุง ลุงอยากรู้ไหมว่าพงษ์ต้องทำอะไรบ้าง” ธรอมยิ้มให้
“อยากรู้สิ เค้าว่าแค่เลี้ยงหมูมันสบายไปหรือเปล่าอะ” คีย์ทำหน้าสงสัย
“งั้นลุงตามา แล้วจะรู้ว่าสบายหรือเปล่า” ธรยังอมยิ้มตอบคีย์
เมื่อธรพาคีย์เดินลึกเข้ามาข้างในฟาร์ม
เดินเลยเล้าหมูเข้ามาจนถึงข้างหลัง
“ปู่ ทำไมที่นี่เหม็นอย่างนี้ละครับ” คีย์เอามือปิดจมูกกับปากตัวเองไว้เวลาพูด
“นี่แหละที่ทำงานพงษ์ บ่อพักสิ่งปฏิกูล พงษ์ต้องค่อยล้างให้พวกขี้หมูเหล่านี้ไหลลงบ่อหมักให้หมด”
“ทำงานที่นี่หรอ แล้วพงษ์จะทำได้หรอ เหม็นจะตายที่นี่”
“ไม่ได้ก็ต้องได้แล้วล่ะลุง แถมพี่สั่งให้คุณก้องตุนไว้รอตั้งสองวัน มันเลยเหม็นยิ่งกว่าเดิม”
“ไอ้ธรกูออกไปรอข้างนอกเหม็นทนไม่ไหวว่ะ” รักบอกแล้วเดินออกไป
สักพักแดงกับนพก็พาพงษ์ที่ไปเปลี่ยนชุดออกมา
พงษ์อยู่ในชุดทำงานสวมรองเท้าบูธสูงสีดำกางเกงผ้าเสื้อยืดสีขาวที่สกรีนคำว่า /ผมสำนึกผิดแล้วครับ/ ไว้ที่อกเสื้อ
คีย์เห็นก็แอบกลั้นหัวเราะไว้
“เออ แดงไปดูไอ้รักหน่อย ว่ามันเป็นไรหรือเปล่า มันเดินออกไปเมื่อกี้” ธรบอกแดง
แดงเดินแยกออกไปข้างนอกทันทีที่ธรบอก
“ลุงอะเอานี่ไปใส่เหม็นจะตายเดี๋ยวกลับไปไม่สบายเอา” ธรยื่นผ้าปิดปากส่งให้
ธรกัลป์คีย์ยืนดูพงษ์ค่อยก้าวเท้าลงไปในบ่อนั้น
พงษ์ต้องค่อยใช้พลัวช้อนไล่ขี้หมูให้ไปลงท่อพักอีกมุมหนึ่ง
ซึ่งวันนี้มีเยอะกว่าปกติเพราะธรได้ให้นพมาบอกให้ไม่ต้องทำมาสองวันได้แล้ว
พงษ์ลงไปยืนในบ่อขี้หมูที่ท่วมขึ้นมาเกือบพ้นขอบรองเท้าบูธ
เขาทำอะไรไม่ถูกได้แต่เอามือปิดจมูกไว้
“ทำให้เสร็จนะครับ ไม่งั้นไม่มีข้าวให้กินนะ” นพตะโกนบอกพงษ์ที่ค่อยๆเดินอยู่ในบ่อ
พงษ์ไม่ได้ตอบออกมาแต่ทำท่าพะอืดพะอมตลอดเวลา
ธรกับคีย์ยืนดูอยู่ห่างๆ ปล่อยให้นพคอยคุมอยู่แทน
ซุบบบ!!
พงษ์ลืนล้มลงไปในบ่อ ตอนนี้ตัวของเขามีแต่ขี้หมูเปรอะขึ้นมาทั่วไปหมด
กลิ่นยิ่งคละคลุ้งเพิ่มมากขึ้นตอนที่พงษ์ล้มลงไป
เขารีบลุกขึ้นขึ้นแล้ววิ่งออกมาจากบ่อ พงษ์อาเจียนออกมาเมื่อหนีพ้นออกมาใต้ต้นไม้
“นพไปช่วยดูหน่อยสิ พาไปล้างตัวก่อนแล้วกลับมาทำให้เสร็จนะ ผมฝากด้วยแล้วกัน”
คีย์ที่ทีแรกคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยตอนนี้เปลี่ยนท่าทีลงไปทีเดียว
“โหย ปู่พงษ์มันน่าสงสารออก ดูสิอ้วกใหญ่เลย” คีย์ทำหน้าเห็นใจเพื่อนขึ้นมา
“ไม่ได้หรอกลุง คนแบบนี้ต้องเจอซะบ้าง นี่พี่ใจดีแล้วนะ ดีไม่พาไปประจานที่กรุงเทพฯ”
ธรกับคีย์เดินออกมาข้างนอก เห็นรักกำลังยืนคุยกับแดงอยู่
“เฮ้ยไอ้รัก มึงจะทำอะไรแดงขอกูก่อนนะโว้ย น้องกูทั้งคน”
ธรแกล้งตะโกนออกมา เขาพอจะดูออกว่าเพื่อนเขาคิดยังไง
“อะไรของมึง กูคุยกับแดงเฉยๆคิดอะไรมาก” รักออกอาการเขินเล็กน้อย
แต่แดงเดินหลบไปอีกทีนึงทันที
“แดงเตรียมอาหารกลางวันมาแล้วใช่ไหม” ธรหันไปถามแดงที่เดินไปหลบที่หน้ารถ
“ครับ สำหรับพวกเรา กับของเด็กคนนั้น” แดงตะโกนตอบกลับมา
ธรถือโอกาสนี้ช่วยดูระบบจัดการของฟาร์มที่เขามาทำไว้ในตัว
นี่เป็นครั้งแรกที่คีย์เห็นธรทำงานอย่างจริงจัง ผิดกับเวลาที่อยู่กับเขาสองคน
ตอนทำงานธรดูเป็นผู้ใหญ่สุขุมและเท่ห์มากในสายตาเขา
เขามองธรตลอดเวลาที่ธรเดินทำงานตามที่ต่างๆ
“ลุงเบื่อไหมครับที่รอพี่แบบนี้” ธรถามเมื่อเดินผ่านคีย์ที่นั่งมองเขาอยู่
“ไม่ครับ เค้าดูปู่เพลินจะตาย แต่ปู่เหนื่อยไหมครับ”
“ไม่หรอกครับ ลุงอยู่ด้วยแบบนี้กำลังใจเต็มเปี่ยมเลย” ธรยิ้มให้
ธรทำงานจนถึงเที่ยง
“ปู่ครับไปกินข้าวเที่ยงได้แล้ว” คีย์เดินเข้ามากอดแขนธรขณะที่ทำงานอยู่
“ครับลุงอีกแปบนะ” ธรหันมายิ้มให้เช่นเดิม
คีย์หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อที่หน้าให้กับธร
ธรจับมือคีย์ไว้หลังจากที่เขาซับเหงือให้แล้ว
“ชื่นใจจัง แบบนี้ไม่ต้องกินข้าวก็ทำงานไหว” ธรจูบมือคีย์
“ปู่ก็เดี๋ยวคนอื่นเขามาเห็นนะ”
“ก็ช่างเขาสิครับ เราเป็นแฟนกันแล้วจะสนใจคนอื่นเห็นทำไมกัน”
ธรพูดออกมาแบบหน้ายิ้มระรื่น แต่คีย์กลับเขินหน้าแดงแทน
ทั้งสองเดินออกมากินข้าวร่วมวงกับรัก มีแดงนั่งข้างๆรักแล้วก็นพนั่งข้างแดงอีกที
ธรเดินเข้าไปนั่งข้างรักคีย์นั่งข้างๆเขา
“แล้วพงษ์มันกินอะไรอะปู่”
“ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่อาหารพื้นบ้าน เหมือนที่เรากินนี่แหละ แต่รสชาติจัดจ้านกว่าแค่นั้นเอง”
เดี๋ยวกินเสร็จเราแวะไปดูเพื่อนเรากันหน่อยไหม” ธรบอก คีย์พยักหน้ารับคำ
หลังกินข้าวเสร็จธรกับคีย์เดินเข้ามาดูพงษ์
ตอนนี้พงษ์ไม่ได้อยู่ที่บ่อ แต่ยังคงวนไปอาเจียนที่ริมต้นไม้บ่อยๆ
อาหารที่จัดมาให้ก็แทบไม่ได้แตะต้องเลยแม้แต่น้อย
“เป็นยังไงบ้างน้อง ข้าปลากินไม่ลงหรือครับ” ธรตะโกนถามพงษ์ที่ยืนอ้วกอยู่
“รีบๆทำเข้านะครับ ไม่งั้นพรุ่งนี้มันจะเยอะกว่านี้อีก ถ้าน้องทำเสร็จเมื่อไหร่พี่จะพากลับบ้าน”
พงษ์หันกลับมามองด้วยหน้าตาที่ซีดเซียว
เขาปล่อยให้พงษ์ทำงานต่อให้โดยให้นพคอยดูแลจนถึงเย็น
“เย็นนี้ยังมีเรื่องสนุกๆอีก ลุงคอยดูแล้วกัน” ธรบอกคีย์เมื่อเตรียมตัวกลับบ้านกัน
TBC .
-
:z13: นัท ยังจะแกล้งเขาต่ออีกว่างั้น แต่สะใจโว๊ย 5555
-
ก็ดีเหมือนกันนะทำโทษแบบนี้
ท่าไม่กล้าไปอีกนาน
หลาบกันไปเลย
ปล. ขนาดคนตดมันก็เหม็นอยู่นะ
นี่ ๆ ฟาร์มหมู .. ไอ่ขี้หมูกองเบ่อเร่อแบบนี้
จะไม่อ้วกก็ไม่ได้แหละนะ
-
แหวะ!!! แค่ขับรถผ่านยังเหม็นแทบตาย อ๊วกตายกันไปข้างเหอะพงษ์
-
จะเข็ดหรือเปล่าไม่รู้สั่งสอนแค่นี้
-
ลงโทษได้ฮามาก แต่ก็นะทำแบบนี้ก็ดีแล้ว
ไม่ดูรุนแรงเกินไป แต่เหม็นเกิน
-
:laugh:
แก้เผ็ดได้เหม็นดีครับ
ธรแอบทิ้งลูกแก้วลงไปในบ่อด้วยใช่ป่าวครับ
พงษ์ถึงล้ม
:m20:
-
ปู่เข้าใจคิด ไม่รุนแรง
น่าจะหลาบจำและเข็ดไปนาน
เหมือนครอบครัวจะเลี้ยงตามใจ
พ่อแม่รังแกฉันอีกคน
+1
-
บวกให้ค่า อยากอ่านต่อ กำลังลุ้น อิอิ
-
พี่ธรเนี้ย...คิดแผนได้เด็ดจิงๆ ฮ่าๆๆๆ
พงษ์คงจะเข็ดไปอีกนาน(รึปล่าว)
-
อยากจะสงสารพงษ์นะ...แต่ก็อย่างว่า ทำยังไงไว้ก็ต้องได้รับกลับคืนบ้าง
นี่ยังดีนะที่พี่ธรยังให้ทำแค่นี้...แต่เอิ่มมมมมมมม...พี่ธรค่ะ...คิดไปได้นะค่ะเนี่ย...
เหม็นดีมั้ยล่ะพงษ์...คราวนี้คงจะเข็ดไปอีกนานล่ะสิท่า...คริคริ
หมดอุปสรรคฟากน้องคีย์ไปแล้วหนึ่ง...ทีนี้อุปสรรคฟากพี่ธรจะโผล่มาหรือเปล่าหว่า????
ไหนจะปลัดโอมอีกล่ะ...หายไปเลยนะเนี่ย...ที่บ่นไม่ได้คิดถึงนะ แต่ไม่อยากให้กลับมาต่างหาก...กร๊ากกกกก ก กกก กส์
พีเอส ,, คู่รักกับแดงคงจะน่ารักน่าดู...ชักจะอยากอ่านจังเลยอ่ะฮะไรท์เตอร์...อุคิอุคิ~*
-
หึ หึ หึ แผนเหม็นๆดัดสันดารคนไม่ดี
ไม่รุนแรงแต่อ้วกแตก :oak:
พงษ์คงเข็ดไปอีกนาน :laugh:
-
:z13: นัท ยังจะแกล้งเขาต่ออีกว่างั้น แต่สะใจโว๊ย 5555
:laugh: ป้าต้องรอลุ้นต่อนะคร้าบบ
ก็ดีเหมือนกันนะทำโทษแบบนี้
ท่าไม่กล้าไปอีกนาน
หลาบกันไปเลย
ปล. ขนาดคนตดมันก็เหม็นอยู่นะ
นี่ ๆ ฟาร์มหมู .. ไอ่ขี้หมูกองเบ่อเร่อแบบนี้
จะไม่อ้วกก็ไม่ได้แหละนะ
หุหุ ก็ธรเขาไม่อยากทำอะไรรุนแรงกับเด็กๆหรอกคร้าบบ
แหวะ!!! แค่ขับรถผ่านยังเหม็นแทบตาย อ๊วกตายกันไปข้างเหอะพงษ์
ประสบการณ์ตรงนะครับแบบนั้น แต่มันเหม็นจริงๆแหละผมก็เคยผ่าน กลิ่นไม่ไหวเลย
จะเข็ดหรือเปล่าไม่รู้สั่งสอนแค่นี้
มันยังไม่หมดแค่นี้หรอกคร้าบบ ธรเขาคิดไว้ลึกซึ้ง
ลงโทษได้ฮามาก แต่ก็นะทำแบบนี้ก็ดีแล้ว
ไม่ดูรุนแรงเกินไป แต่เหม็นเกิน
ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ เพราะไม่อยากให้มันรุนแรงเกินไปเหมือนกัน
:laugh:
แก้เผ็ดได้เหม็นดีครับ
ธรแอบทิ้งลูกแก้วลงไปในบ่อด้วยใช่ป่าวครับ
พงษ์ถึงล้ม
:m20:
:laugh: มาร์คแอบรู้ได้ไงเนี่ย เอ้ย ป่าวนะครับเรื่องทิ้งลูกแก้ว เขาล้มของเขาเอง
ปู่เข้าใจคิด ไม่รุนแรง
น่าจะหลาบจำและเข็ดไปนาน
เหมือนครอบครัวจะเลี้ยงตามใจ
พ่อแม่รังแกฉันอีกคน
+1
ใช่ๆครับ พ่อแม่รังแกฉันจริงๆ แล้วเด็กสมัยนี้ส่วนมากก็เป็นแบบนี้กันนะครับ
บวกให้ค่า อยากอ่านต่อ กำลังลุ้น อิอิ
ขอบคุณคร้าบบ กำลังพยายามเขียนต่อนะคร้าบบ ช่วยรอหน่อยแล้วกันเนอะ
พี่ธรเนี้ย...คิดแผนได้เด็ดจิงๆ ฮ่าๆๆๆ
พงษ์คงจะเข็ดไปอีกนาน(รึปล่าว)
ถ้าคราวนี้ไม่เข็ดก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วละครับ แบบนี้คงต้องให้กฏหมายจัดการแล้วมั้ง
อยากจะสงสารพงษ์นะ...แต่ก็อย่างว่า ทำยังไงไว้ก็ต้องได้รับกลับคืนบ้าง
นี่ยังดีนะที่พี่ธรยังให้ทำแค่นี้...แต่เอิ่มมมมมมมม...พี่ธรค่ะ...คิดไปได้นะค่ะเนี่ย...
เหม็นดีมั้ยล่ะพงษ์...คราวนี้คงจะเข็ดไปอีกนานล่ะสิท่า...คริคริ
หมดอุปสรรคฟากน้องคีย์ไปแล้วหนึ่ง...ทีนี้อุปสรรคฟากพี่ธรจะโผล่มาหรือเปล่าหว่า????
ไหนจะปลัดโอมอีกล่ะ...หายไปเลยนะเนี่ย...ที่บ่นไม่ได้คิดถึงนะ แต่ไม่อยากให้กลับมาต่างหาก...กร๊ากกกกก ก กกก กส์
พีเอส ,, คู่รักกับแดงคงจะน่ารักน่าดู...ชักจะอยากอ่านจังเลยอ่ะฮะไรท์เตอร์...อุคิอุคิ~*
คู่รักกับแดงจะแต่งออกมาเรื่อยๆนะครับ แต่อุปสรรคปลัดโอห์มจะมีอีกไหมรอลุ้นกันต่อไปนะคร้าบ แต่แอบบอกนิดๆ ปลัดไม่ได้หายไปไหนหรอกคร้าบ
หึ หึ หึ แผนเหม็นๆดัดสันดารคนไม่ดี
ไม่รุนแรงแต่อ้วกแตก :oak:
พงษ์คงเข็ดไปอีกนาน :laugh:
ถ้าไม่ทำแบบนี้คงไม่เข็ดล่ะมั้งครับ ก็เห็นเชียร์ให้จัดหนักๆกันนี่นา o18
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้นทุกคนคร้าบบ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังครับยัง ยังแรงได้อีก ยังไม่สะใจ...แค่นี้ธรรมด้าธรรมดา
-
:laugh: :laugh: o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เนื้อหมูอร่อยนะครับ แต่ขี้หมูยกให้พงษ์ไปเหอะ แหวะ...เอิ๊ก เอิ๊ก...
อยากรู้แดงกะรักจะไปต่อแบบใหนกัน...สงสารแดงมาตั้งนานแล้วครับ
ให้สมหวังซักทีก็ดีนะ....
-
สงสารพงษ์ง่ะ :monkeysad:
แต่สะใจมากกว่า :laugh: :laugh:
-
ลงโทษแบบนี้ฮาจริงๆ
ชอบนะ...น่าจะเอาไปใช้กับไอ้พวกที่ชอบพ่นสีตามผนังต่างๆ
มันจะได้เข็ด
-
ยังครับยัง ยังแรงได้อีก ยังไม่สะใจ...แค่นี้ธรรมด้าธรรมดา
จะแรงไปไหนครับ เยาวชนของชาตินะคร้าบ
:laugh: :laugh: o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1: (ตอบด้วย emo บ้าง)
:pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :pig4: :pig4:
เนื้อหมูอร่อยนะครับ แต่ขี้หมูยกให้พงษ์ไปเหอะ แหวะ...เอิ๊ก เอิ๊ก...
อยากรู้แดงกะรักจะไปต่อแบบใหนกัน...สงสารแดงมาตั้งนานแล้วครับ
ให้สมหวังซักทีก็ดีนะ....
เรื่องรักกับแดงต้องช่วยกันลุ้นนะคร้าบบ
สงสารพงษ์ง่ะ :monkeysad:
แต่สะใจมากกว่า :laugh: :laugh:
:laugh: :laugh: สะใจเมือนกันคร้าบ
ลงโทษแบบนี้ฮาจริงๆ
ชอบนะ...น่าจะเอาไปใช้กับไอ้พวกที่ชอบพ่นสีตามผนังต่างๆ
มันจะได้เข็ด
อืมนั่นสิน่าจะลองดูนะคร้าบ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
:pig4: :pig4:
-
เอาข้างเรื่องมาฝากให้อ่านก่อนนะคร้าบบ เห็นมีคนอยากอ่านกันเยอะ
Beside2 White Day
แดงตื่นขึ้นมาแต่เช้าเข้าไปช่วยป้าน้อยในครัวตามปกติ
“แดงผมมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย พอจะว่าไหม” รักเข้ามาหาแดงที่ในครัว
“คะ ครับ ว่างครับ แต่ว่าคุณรักมีเรื่องอะไรหรือครับ” แดงตกใจเล็กน้อยที่รักมาหาเขาแต่เช้า
“ออกมาคุยกันข้างนอกดีกว่า ป้าน้อยขอตัวแดงสักครู่นะครับ”
รักพาแดงเดินออกมาจากห้องครัวมาที่ห้องรับแขกกลางบ้าน
“แดงผมมีเรื่องจะถามแดงหน่อยสิ แดงสัญญาได้ไหมว่าจะตอบผมตรงๆ” รักพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เออ มันเรื่องอะไรหรือครับคุณรัก หรือว่าผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า”
แดงแสดงความกังวลออกมาทางสีหน้า
“ไม่ใช่หรอก แดงไม่ได้ทำอะไรให้ผมไม่พอใจ เพียงแต่ผมอยากให้แดงสัญญาแค่นั้นเอง” รักยิ้มน้อยๆให้แดง
แดงทำท่างุนงงกับคำพูดของรัก จนเขาไม่กล้าที่จะตอบอะไรออกมา
“แดงเงียบแบบนี้ผมถือว่าแดงสัญญาแล้วกันว่าจะตอบความจริง” รักจ้องหน้าแดงที่ยังตัดสินใจไม่ได้
“แล้วคุณรักจะถามอะไรผมหรือครับ” แดงเป็นฝ่ายเริ่มถามก่อน
“เรื่องนี้สำคัญกับผมมากเลย ผมหวังแค่ว่าแดงจะไม่โกหกผมนะ” รักยังย้ำถึงสัญญา
เมื่อแดงเห็นรักท่าทางจริงจังมากขนาดนี้เขาเลยรับปากไป เพราะเขาก็เกรงใจรักที่เป็นเพื่อนของธรเหมือนกัน
“ผมอยากรู้ว่าแดงชอบไอ้ธรมันใช่ไหม” รักถามออกไปตรงๆ ทำเอาแดงอึ้งไปกับคำถามที่ได้ยิน
แดงรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา เขาไม่รู้ว่าที่รักถามเขานี้เพื่ออะไรกันแน่ และเขารู้เรื่องนี้ได้ยังไง
แต่ถ้าเขาไม่ตอบรักก็จะคิดว่าเขาชอบธรอยู่แน่นอน ซึ่งจริงๆตอนนี้เขารู้สึกกับธรเพียงแค่พี่ชายไปแล้ว
เพราะต่อให้เขาหวังเรื่องที่ชอบธรต่อไปก็คงไม่มีทาง เพราะเขารู้ดีกว่าธรชอบคีย์มากขนาดไหน
เขานึกคำพูดไม่ออกว่าจะบอกกับรักยังไงดีแล้วตอนนี้ เขาได้แต่ก้มหน้าหลบสายตารักที่จ้องเขารอคำตอบ
“ถ้าแดงไม่ตอบผมถือว่าแดงยังชอบไอ้ธรอยู่นะ” รักพูดออกมาเมื่อเห็นท่าทีว่าแดงคงไม่ยอมตอบเขาแน่ๆ
“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ ผมรู้สึกกับนายแค่พี่ชายแล้วจริงๆนะครับ” แดงรีบตอบออกมาอย่างร้อนรน
รักยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยินแดงบอกแบบนั้น เขารู้สึกดีใจโดยที่ไม่รู้ตัว
“แต่คุณรักรู้เรื่องที่ผมเคยชอบนายได้ยังไงครับ หรือว่านายเป็นคนบอก” แดงถามกลับบ้าง
“มันไม่ได้บอกอะไรผมหรอก เพียงแต่ผมสังเกตจากท่าทางของแดงเอานะ ผมเลยคิดว่าแดงต้องแอบชอบมันอยู่แค่นั้นเอง”
รักยิ้มให้แดงอย่างสบายใจ เพราะตอนนี้เขาไม่กังวลเรื่องธรอีกแล้ว
“นี่ผมทำให้สังเกตง่ายขนาดนั้นเลยหรือครับ” แดงเริ่มอายเมื่อรู้ว่าคนอื่นอาจรู้ว่าเขาชอบธร
“ไม่ใช่หรอก เพียงแต่ว่าผมคอยสังเกตแดงอยู่ไงเลยจับได้” รักบอกแบบเขินๆ
แดงได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกเขินอายไปกับรักด้วยเหมือนกัน
“ว่าไงทั้งสองคน นัดแนะอะไรกันแต่เช้า” เสียงธรตะโกนทักลงมาจากบันได
“จะเรื่องอะไรก็เรื่องของเอ็งนะแหละ เดี๋ยวก็ไม่ช่วยซะเลย นี่เห็นแก่น้องคีย์นะถึงช่วย”
รักรีบตอบไปเรื่องอื่น เพื่อเบนความสนใจของธร
รักวุ่นวายนิดหน่อยก่อนออกจากบ้านมาที่ฟาร์มหมูกับธรตามที่คุยกันไว้
เขาช่วยธรเคลียเรื่องพงษ์จนลงตัวเรียบร้อย เขาทนกลิ่นเหม็นไม่ไหวเลยขอตัวออกมานั่งข้างนอก
ฟาร์มที่นี่มีระบบจัดการกลิ่นอย่างดี ถ้าไม่อยู่ข้างในส่วนนั้นจะไม่ได้กลิ่นอะไรเลย
เขามานั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่แถวๆที่จอดรถ ของฟาร์ม
ข้างๆฟาร์มเป็นทุ่งนาสีเขียวขจี กลิ่นกินกับกลิ่นต้นข้าวอ่อนๆโชยมา
ทำให้เขารู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย เพราะบรรยากาศแบบนี้หาที่เมืองใหญ่ๆไม่ได้
เขากำลังนั่งชื่นชมกับบรรยากาศได้สักพัก แดงก็เดินเข้ามาหาเขา
“เป็นไงบ้างครับคุณรัก นายให้ผมมาถาม” แดงถามเขาเมื่อเดินมาหยุดที่ข้างหลัง
“ไม่เป็นไรหรอก แดงเห็นผมอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรือไง” รักเงยหน้ามองแดง
“เปล่าครับ เพียงแต่ผมเป็นห่วง... เออ นายเขาเป็นห่วงนะครับ” แดงรีบเปลี่ยนคำพูด
แต่คำเหล่านั้นรักก็ฟังไม่พลาด เขาลุกขึ้นยืนหันหน้าหาแดงพร้อมกับรอยยิ้ม
“เมื่อกี้แดงบอกว่าเป็นห่วงผม” รักจับแขนแดงไว้เบาๆ
แดงไม่ตอบแต่หน้ากลับแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย
ยิ่งแดงมีอาการแบบนี้รักยิ่งรู้สึกดีใจมากยิ่งขึ้นไปอีก ตอนนี้รักเริ่มมั่นใจแล้วว่าเขาชอบแดงแน่นอน
เพราะเวลาเขาเห็นแดงมีท่าทีที่เขินอายเวลาอยู่กับเขาเขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“แดงผมขอถามอะไรได้ไหม” รักเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง
“เออ.. มีเรื่องอะไรหรือครับ” แดงงงกับท่าทีแบบนี้ของเขา
“ถ้าผมจะบอกว่าผมชอบแดง แล้วแดงจะยอมคบผมไหม” รักไม่รอช้าเขาบอกความในใจออกไป
ตอนนี้แดงหน้าแดงสมกับชื่อเขาไปแล้ว เมื่อเขาได้ยินรักมาสารภาพกับเขาแบบนี้
แต่เขาก็ยังมีข้อข้องใจอยู่ข้างใน เขาคิดว่ารักจะมาชอบเขาจริงๆหรือ
เขาเป็นแค่เด็กบ้านนอกคนนึง ทำงานอยู่แต่ในไร่ไม่ค่อยได้ออกงานถ้าธรไม่พาไป
แล้วบ้านรักก็สุดแสนจะร่ำรวยในสายตาเขา แล้วเขาจะมาชอบคนบ้านไร่จนๆแบบเขาได้อย่างไร
หรือว่ารักเพียงแค่จะหลอกเขาเล่นเท่านั้น เพราะคนรวยๆอย่างรักต้องมีคนที่หมายปองอยู่แล้วแน่ๆ
“คุณรักอย่ามาล้อผมเล่นดีกว่านะครับ คุณรักจะมาชอบผมได้ยังไง” แดงยังรู้สึกสับสน
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็ผมชอบแดงมันต้องมีเหตุผลด้วยหรือไง”
“แต่ว่าผมเป็นแค่เด็กบ้านนอก แถมยังเป็นแค่ลูกจ้างของนายเท่านั้นเอง”
“มันไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลยนี่นาแดง ถึงแดงจะเป็นลูกจ้างทำไมละ ที่ผมพูดผมจริงใจนะ” รักทำหน้าจริงจัง
“แล้วไอ้ธรมันก็ไม่เคยเห็นแดงเป็นลูกจ้างด้วย มันเคยบอกผมว่าแดงกับนพเป็นเหมือนน้องชายของมัน”
“แต่ถึงยังไง..”
“ไม่มีแต่หรอกเรื่องนี้ อยู่ที่แดงจะว่ายังไงหรือว่าแดงรังเกลียดผม” รักพูดแทรกก่อนที่แดงจะพูดจบ
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมไม่ได้รังเกลียดคุณรัก เพียงแต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณรักถึงได้มาชอบผม ทั้งๆที่เราเพิ่งเจอกันได้ไม่กี่วัน”
“เรื่องนี้ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ผมรู้เพียงแต่ว่าตอนที่ผมอยู่ใกล้ๆแดงแล้วผมรู้สึกใจเต้น และผมดีใจที่เห็นแดงยิ้ม”
รักยิ้มบอกความในใจให้แดงฟัง แดงยิ่งได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกใจเต้นแรงมากขึ้น
จริงๆเขาก็รู้สึกชอบรักเหมือนกัน เพียงแต่ว่าเขายังไม่มั่นใจและไม่อยากถูกหลอกเท่านั้นเอง
“แดงไม่มั่นใจในตัวผมใช่ไหม กลัวว่าผมจะหลอกใช่ไหม” รักพอจะเดาใจแดงออก
“ก็มีบ้างครับ เพราะว่าคุณกับผมเราต่างกันมากเหลือเกิน” แดงพูดความในใจออกมา
“ไม่เป็นไรผมจะไม่เร่งลัดให้แดงตอบผมหรอก แต่ผมจะทำให้แดงเชื่อใจผมให้ได้ก่อน เพียงแต่ว่าแดงต้องให้โอกาสผมนะ”
รักขอความเห็นใจ เขาก็กลัวแดงจะไม่ยอมรับในตัวเขา
แดงไม่ตอบได้แต่พยักหน้ารับคำที่รักขอไว้ ถ้าใครมาเห็นเขาตอนนี้ต้องคิดว่าเขาไม่สบายแน่นอน
เพราะทั้งหน้าทั้งตัวเขาแดงเพราะความเขินอาย
“เฮ้ยไอ้รัก มึงจะทำอะไรแดงขอกูก่อนนะโว้ย น้องกูทั้งคน”
เสียงตะโกนของธรทำให้ทั้งสองคนผละตัวออกจากกัน
“อะไรของมึง กูคุยกับแดงเฉยๆคิดอะไรมาก” รักออกอาการเขินเล็กน้อย
แต่แดงเดินหลบไปอีกทางนึงทันที
ธรเข้ามาคุยด้วยสักพักก็ขอตัวออกไปดูระบบต่างๆภายในฟาร์ม โดยมีคีย์ตามไปด้วย
ธรให้แดงคอยอยู่เป็นเพื่อนรัก แล้วคอยเตรียมอาหารกลางวันไว้รอ
“คุณรักไม่ต้องช่วยก็ได้ครับ เดี๋ยวผมทำคนเดียว”
แดงบอกเมื่อรักเข้ามาชวยเขาที่กำลังเตรียมที่กินข้าวกลางวัน
“ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง แดงจะได้เห็นว่าผมก็ทำอะไรเป็น ไม่ใช่ลูกคุณหนูอย่างที่แดงคิด”
รักไม่ยอมวางมือเข้าไปช่วยแดงจัดที่ทาง
แดงเมื่อเห็นว่ารักคงไม่ยอมเลิกที่จะช่วยเขาก็ลองปล่อยให้รักทำดู รักก็ตั้งใจช่วยเต็มที
เขาเดินไปที่หลังรถเพื่อหยิบกล่องใส่อาหารที่ป้าน้อยเตรียมมาไว้ให้
แดงยกกล่องพลาสติกใส่อาหารขนาดใหญ่ลงมา รักเห็นรีบเข้าไปช่วยทันที
เขาเอื้อมมือไปช่วยยกกล่อง มือของรักจับลงไปบนมือแดงที่ยกอยู่ก่อนแล้ว
รักประคองกล่องวางลงโดยที่มือเขาจับมือแดงไว้ตลอดเวลา
แดงกับรักวางกล่องลงบนพื้นแล้วแต่มือทั้งสองคนยังคงจับกันอยู่
แดงไม่ได้มีท่าทีทีจะเอามืออกจากมือรัก ทำได้แต่หน้าแดง เขาคิดว่าวันนี้เขาหน้าแดงกี่ครั้งแล้ว
รักเองตอนนี้ก็มีอาการไม่ต่างจากแดงเท่าไหร่ หน้าเขาปรากฏสีแดงฝาดๆออกมาเหมือนกัน
รักจับมือแดงไว้แน่นเหมือนกลัวแดงจะดึงมือหนี เขาจ้องหน้าแดงที่เขินอายไว้
สายตาของทั้งสองคนประสานกัน ต่างคนต่างมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย
เหมือนอยากจะรู้ให้ถึงความในใจที่ทั้งสองต่างมีให้แก่กัน
ตอนนี้เวลารอบๆตัวของทั้งสองคนเหมือนหยุดนิ่งลงไป มือที่เกาะกุมกันไว้ สายตาที่ประสานสื่อใจกัน
“อะแฮ่ม” นพแกล้งกระแอมเสียงดังเมื่อเขาเดินออกมาหา
เขาจะมาช่วยแดงเตรียมอาหารให้พวกธรแต่เขากลับมาเห็นภาพนี้เสียก่อน
รักกับแดงรีบปล่อยมือ แล้วก้มหน้าช่วยกันจัดอาหารอย่างรวดเร็ว
นพไม่รีบร้อนเข้ามาเขาแกล้งเดินไปทางอื่นสักพักก่อนกลับเข้ามาช่วยทั้งสองคน
จนสักพักพวกธรก็ออกมาเพื่อกินอาหารกัน
ช่วงบ่ายรักขับรถออกไปข้างนอกจะกลับมารับพวกธรช่วงเย็น
แดงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่รักไม่ได้อยู่ในตอนบ่าย
แต่สำหรับเขาคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ก็ ถือว่าวันนี้เป็นวันที่สดใสของเขามากแล้ว
เขาไปช่วยธรทำงานในฟาร์มด้วยหัวใจที่พองโต
แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าต่อไปเรื่องเขากับรักจะเป็นยังไง ลงเอยแบบไหน รู้แต่เพียงว่าเขาก็มีวันดีดีเหมือนกันแล้ว
TBC.
-
ลุ่นคู่รักกับแดงครับ ว่าจะลงเอยอย่างไร
ฝากหาคู่ให้นพด้วยอีกคนซิครับ
o13 o13 o13
:L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณรักรุกแดงเร็วจังนะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตอนนี้ได้อีกแล้วคู่นึง ก้เหลือแต่นพกับเต้สินะ เฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
เด็กบ้านนอกก็มีหัวใจสีเดียวกับเด็กเมืองกรุงละ
รักกัน รักกันนะครับ
-
คุณรักรุกเร็วจริงไรจริง คิคิ น่ารักจังคู่นี้ หวานกันตั้งแต่เริ่มเลย :o8: :-[
-
คุณรักนี่ปากว่ามือถึงจริง :m12:
ว่าแต่คุณรักชอบแดงจริงป่าว o18
อย่าเห็นว่าแดงเป็นเด็กบ้านนอก
แล้วจะมาหลอกเล่นกันง่ายๆนะ
-
คิดถึงน้องคีย์แล้ว
ต่อไปขอน้องคีย์บ้างนะ
:pig4:
-
เริ่มเข้าใจกันอีกคู่แล้วละ :n1:
-
อิอิ ขำขำแดงอ่ะ น่ารักดี ^^
บวกให้ค่า
-
ลุ่นคู่รักกับแดงครับ ว่าจะลงเอยอย่างไร
ฝากหาคู่ให้นพด้วยอีกคนซิครับ
o13 o13 o13
:L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
อันนี้ต้องรออ่านนะครับว่านพจะคู่กับใคร
คุณรักรุกแดงเร็วจังนะ
รักเขาเป็นพวกทำอะไรจริงจัง คิดแล้วต้องทำเลยอะครับเลยรุกเร็ว แดงตั้งตัวไม่ทันเลย :-[
เป็นกำลังใจให้ครับ
:กอด1: ตอบแทนกำลังใจครับ
ตอนนี้ได้อีกแล้วคู่นึง ก้เหลือแต่นพกับเต้สินะ เฮ้ออออ :เฮ้อ:
แต่เขาจะสมหวังกันหรือเปล่าไม่รู้สิคร้าบบ แต่นพเขาชอบเต้อยู่นี่เนอะ เอาใจช่วยแล้วกันนะครับ
เด็กบ้านนอกก็มีหัวใจสีเดียวกับเด็กเมืองกรุงละ
รักกัน รักกันนะครับ
ครับ แถมเด็กบ้านนอกยังสื่อน่ารักอีกต่างหากเนอะ(คนเขียนก็เด็กบ้านนอกเลยชมตัวเอง)
คุณรักรุกเร็วจริงไรจริง คิคิ น่ารักจังคู่นี้ หวานกันตั้งแต่เริ่มเลย :o8: :-[
:-[ :o8: เขินด้วยคนนะคร้าบบ
คุณรักนี่ปากว่ามือถึงจริง :m12:
ว่าแต่คุณรักชอบแดงจริงป่าว o18
อย่าเห็นว่าแดงเป็นเด็กบ้านนอก
แล้วจะมาหลอกเล่นกันง่ายๆนะ
เรื่องนี้ต้องให้เวลาพิสูจน์รักครับ มาช่วยแดงลุ้นแล้วกันเนอะ
คิดถึงน้องคีย์แล้ว
ต่อไปขอน้องคีย์บ้างนะ
:pig4:
ต่อไปของน้องคีย์ยาวๆเลยคร้าบบ จะมีฉาก NC อีกดีไหมน้อ หรือจัดโหวตดีนะ หุหุ
เริ่มเข้าใจกันอีกคู่แล้วละ :n1:
คร้าบบ ผมชอบเห็นคนรักกันอะ มีความสุข :o8:
อิอิ ขำขำแดงอ่ะ น่ารักดี ^^
บวกให้ค่า
ก็แดงเขาซื่อนี่ครับ แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดีเนอะ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม(?) :man1:
ทำไมชอบมีคนมาขัดจังหวะตลอด ทั้งธร ทั้งนพ :เฮ้อ:
หึ้ยย ขัดใจจริงอะไรจริง :serius2:
-
:กอด1: :กอด1: :z2:
-
เหลือใครยังไม่มีคู่ พงษ์กับนพ...
-
ลุ้นคู่สอง
น่ารักดี เขินกันใหญ่
-
ขอบคุณครับ
-
หายไปไหนน้าาาาา
-
พี่นัทคร้าบ อยู่ไหนเอ่ย :really2:
-
:o8:
คุณรักรุกจังเลย
แดงก็เขินแย่อ่ะดิ
-
รักแรกพบหรือป่าวคะคุณรัก
:-[
-
กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม(?) :man1:
ทำไมชอบมีคนมาขัดจังหวะตลอด ทั้งธร ทั้งนพ :เฮ้อ:
หึ้ยย ขัดใจจริงอะไรจริง :serius2:
ชีวิตเรามันต้องมีอุปสรรคบางสิคร้าบบ
เหลือใครยังไม่มีคู่ พงษ์กับนพ...
ยังจะจัดคู่ให้พงษ์อีกหรอคร้าบบ
ลุ้นคู่สอง
น่ารักดี เขินกันใหญ่
ลุงปู่ก้ยังน่ารักอยู่นะคร้าบบ อย่าลืมคู่ลุงปู่นะครับ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณเช่นกันครับ แถม :กอด1: อีกททีด้วย อิอิ
พี่นัทคร้าบ อยู่ไหนเอ่ย :really2:
ไม่สบายอะคร้าบเมื่อคืน เลยนอนเร็ววันนี้ไปฉีดยามาแล้ว
:o8:
คุณรักรุกจังเลย
แดงก็เขินแย่อ่ะดิ
รักเขาทำอะไรจริงจังอะคร้าบบ
รักแรกพบหรือป่าวคะคุณรัก
:-[
ถึงไม่ใช่รักแรก แต่ก็รักจริงได้คร้าบบ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 28 แผนซ้อนแผน
หลังจากที่ธรให้พงษ์ทำงานล้างขี้หมูขากบ่อพักจนเย็น
พงษ์ยังทำงานไม่เสร็จแต่ก็ทำไปได้เกินกว่าครึ่งมากแล้ว
ธรบอกว่าพงษ์ต้องค้างที่บ้านไรของธรคืนนี้
เพื่อพรุ่งนี้จะได้กลับมาทำงานที่ฟาร์มต่อให้เสร็จ เพราะเสร็จเมื่อไหร่เขาถึงจะส่งกลับบ้าน
พงษ์ก็ไม่ได้โต้แย้งอะไร เพราะเขาก็รู้ว่าที่เขาทำไปมันผิดจริงๆ
จริงๆแล้วถ้าธรแจ้งตำรวจตั้งแต่แรก ป่านนี้เขาคงมีประวัติอยู่ที่โรงพักแล้วแน่ๆ
พงษ์นั่งหลังกระบะกลับเข้ามาที่บ้านไร่ของธร
เขาเพิ่งจะเคยมาที่นี่ครั้งแรก เมื่อก่อนเคยแต่ฟังที่คีย์เล่าให้เขาฟัง
เขารู้สึกว่าที่บ้านไร่ของมันดูเป็นป่าเสียมากกว่า เพราะมีพื้นที่ที่ยาวไปติดถึงแนวภูเขา
แถมยังมีพวกต้นไม้ใหญ่อยู่ทั่วบริเวณ แล้วคืนนี้เขาต้องนอนที่นี่อีก
“แดงนพพาพงษ์ไปที่พักเขาด้วยนะ แล้วมากินข้าวด้วยกัน” ธรแล้วเดินเข้าบ้านไป
“ปู่คร้าบบ แล้วคืนนี้ปู่จะทำอะไรอีกล่ะคร้าบบ” คีย์กอดแขนอ้อนธรที่เดินเข้าบ้านมาด้วยกัน
“ก็จะสอนให้รู้จักความน่ากลัวของเวลากลางคืนนิดหน่อยนะลุง” ธรยิ้มให้กับท่าทางออดอ้อนของคีย์
“ยังไงอะ ปู่บอกเค้าก่อนไม่ได้หรอ” คีย์ยังไม่เลิกอ้อน
“ใจร้อนไปได้เดี๋ยวมืดๆก็รู้แล้ว ลุงจะไปด้วยเปล่าล่ะ”
“ไปสิ เค้าก็อยากเห็นเหมือนกันว่าลุงจะทำอะไรพงษ์อีก” คีย์ดูอยากรู้อยากเห็นไม่น้อย
หลังจากที่ทั้งหมดกินข้าวด้วยกันแล้วก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน
รักกับธรออกไปคุยข้างนอกกันสองคน แดงกับนพขอไปเตรียมของตามที่ธรสั่ง
ปล่อยให้คีย์นั่งรออยู่ในบ้านคนเดียว ระหว่างที่นั่งรอเขาคิดว่าหาอะไรทำดีกว่า
เขาขึ้นไปค้นของในห้องกับลงมาที่ห้องทำงานของธร
เมื่อเขาได้ของที่ต้องการเขาก็แอบทำอยู่ในห้องทำงาน
คีย์เป็นคนขอบประดิษฐ์ของพวกเครื่องประดับหรือของใช้เล็กๆน้อยๆ
ครั้งนี้เขาคิดจะทำของบางอย่างให้ธร เขาถึงแอบมาทำในห้องทำงาน
จนถึงหัวค่ำธรก็เข้ามาตามคีย์ เขาพาคีย์มาหลบอยู่ที่พุ่มไม้ใกล้ๆกระท่อมท้ายไร่
“ปู่พามาที่นี่ทำไม” คีย์ทำหน้าสงสัยเมื่อธรให้เขานั่งลง
“ก็ลุงจะดูไม่ใช่หรอว่าพี่จะสั่งสอนพงษ์ต่อยังไง ก็นี่แหละ”
“ปู่ให้พงษ์นอนที่กระท่อมนี่หรอ ยุ่งกัดตายกันพอดี” คีย์ออกอาการเป็นห่วงเพื่อน
“ไม่เป็นไรหรอกลุง พี่เตรียมมุ่งที่นอนไว้ให้อย่างดี”
“อ่าว แล้วปู่จะทำยังไงต่อล่ะ” คีย์ยิ่งฟังที่ธรพูดก็ยิ่งสงสัย
“ลุงคอยดูแล้วกัน นั่นแดงกับนพมาแล้ว” ธรทำหน้าชี้ให้ดูแดงกับนพที่กำลังเดินเข้ามาหาพงษ์
“น้องครับ คืนนี้นอนที่นี่ก็ระวังตัวด้วยนะครับ” นพเดินเข้ามาบอกพงษ์ที่นั่งมองบรรยากาศที่ชานกระท่อม
“ทำไมหรอพี่” พงษ์สงสัย
“ก็ที่นี่มันติดเขา กลางคืนพวกเสือพวกหมาป่ามันชอบลงมากินน้ำนะสิ แล้วบ่อน้ำก็อยู่หน้ากระท่อมนี่เอง” แดงพูดเสริม
พงษ์มีสีหน้าออกจะไม่เชื่อเล็กน้อย
“เสือหมาป่า พี่อย่ามาอำผมดีกว่า” พงษ์ยิ้มแบบไม่ยอมเชื่อ
“ก็แล้วแต่น้องนะ พี่แค่มาเตือนไว้ ถ้าได้ยินเสียงอะไรแปลกๆอยากเปิดประตูกระท่อมออกมาแล้วกัน แล้วจะหาว่าพี่ไม่เตือน” นพยิ้มให้พงษ์บ้าง ตอนนี้หน้าเริ่มเจื่อนลงเล็กน้อย
“แล้วถ้าเกิดมันมีจริง จะให้ผมทำยังไงละ กระท่อมนี่จะกันไหวหรอ” พงษ์เริ่มระแวงนิดหน่อย
“ไหวสิน้อง ก็แค่อย่าออกมานอกกระท่อมก็พอ ถ้ากลัวจริงก็ตะโกนเรียกพวกพี่แล้วกัน บ้านพักอยู่ห่างไปนิดเดียวเอง”
หลังจากพูดจบแดงกับนพก็เดินกลับที่พักไป
“ปู่มันมีเสือจริงหรอครับ แล้วถ้ามันมาจริงๆเราจะทำยังไงล่ะ” คีย์เองก็อดระแวงไปด้วยไม่ได้เหมือนกัน
“มีจริงๆสิครับพี่ยังเคยเจอเลย แต่ลุงอยู่กับพี่ไม่ต้องกลัวหรอกนะ” ธรเห็นว่าคีย์เชื่อเรื่องนี้ไปกับพงษ์ด้วย
เขาก็เลยแกล้งคีย์ด้วยเสียเลย
คีย์ขยับตัวเข้ามาใกล้ธรจนแทบแทรกเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของธรได้เลยตอนนี้
ธรเอามือโอบกอดคีย์ไว้ แต่เขาก็แอบยิ้มออกมากับความซื่อของคีย์
พงษ์หลังจากที่แดงกับนพไปแล้วเขานั่งเล่นสักพัก เขาคิดว่าแดงกับนพคงแค่มาขู่ให้เขากลัวเท่านั้นเอง
แต่พอเวลายิ่งดึกขึ้น ที่บ้านไร่ก็มืดยิ่งขึ้นเช่นกัน ไม่มีแสงไปนีออนจากบ้านเรือน ไม่มีถนนไม่มีเสียงรถยนต์
ยิ่งทำให้บรรยากาศวังเวงยิ่งขึ้นไปอีกสำหรับพงษ์ คนเมืองกรุงที่ไม่เคยสัมผัสชีวิตชนบท
เมื่อบรรยากาศเป็นเช่นนี้เริ่มทำให้พงษ์กลัวสิ่งที่แดงกับนพเตือนเขา
แล้วมีอีกเรื่องที่เขากลัวยิ่งกว่า นั่นก็คือผี
พงษ์เริ่มเห็นบรรยากาศชักไม่ดีเขารีบเข้าไปในกระท่อมแล้วปิดประตูมิดชิด
คนที่กลัวไม่แพ้พงษ์ก็คือคีย์เขายังคงเบียดตัวเข้าไปให้ชิดธรให้มากที่สุด
ทั้งที่เขาอยู่ในอ้อมกอดของธรอยู่แล้ว ธรก็ไม่ได้พูดอะไรกลับกระชับอ้อมกอดของเขาให้แน่นขึ้น
โฮกกก โฮกกกก
เสียงดังแว่วมาไกล คีย์ตกใจกอดเอวธรไว้จนแน่น
ธรได้แต่แอบยิ้มไม่ให้คีย์เห็น
“ปู่เสียงอะไรอะ เสือหรอครับ” คีย์เริ่มกลัวไปด้วยเหมือนกันตอนนี้
ธรอยากจะบอกความจริงให้คีย์รู้ แต่เขาคิดไปคิดมาปล่อยไว้อย่างนี้ก่อนดีกว่า
“ใช่ลุง เดี๋ยวลุงจะได้เห็นเสือลงมากินน้ำแล้วล่ะ” ธรแต่งเรื่องแกล้งคีย์ต่อ
“แล้วเราจะไม่เป็นอะไรหรอครับ เสือมันจะไม่มาทำร้ายเราหรือไง” คีย์เริ่มกลัวเมื่อรู้ว่าเป็นเสือ
“ไม่ต้องกลัวหรอกครับ อยู่กับพี่ทั้งคน” ธรโอบกอดคีย์ให้แน่นขึ้น เพื่อเพิ่มความอุ่นใจให้เขา
ธรกับคีย์ซุ่มอยู่ที่พุ่มไม้สักพัก ก็มีเงาของสัตว์สี่เท้าขนาดใหญ่เดินมาทางกระท่อม
คีย์เอามือมาจับแขนธรที่กอดเขาไว้แน่น
“ปู่นั่นเสือใช่ไหม” เขากระซิบเบาๆเหมือนกลัวว่าเสือจะได้ยิน
“ใช่สิลุง ตัวใหญ่มากด้วย” ธรพูดด้วยเสียงปกติ
“ปู่อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวมันก็ได้ยินหรอก” คีย์กระซิบดุธรเบาๆ
ธรแทบอยากจะหัวเราะออกมาตอนนี้ แต่เขาต้องเก็บอาการไว้ก่อน
เพราะตอนนี้เขารู้สึกสนุกกับการที่คีย์กลัวไปด้วยเหมือนกัน
“ปู่แล้วพงษ์จะเป็นอันตรายไหมอะ” คีย์เป็นห่วงพงษ์ที่อยู่ในกระท่อมใกล้ที่เสือออกมา
“ไม่เป็นไรหรอกถ้าไม่ออกมาจากกระท่อมนะ”
คีย์ลุ้นเมื่อเห็นเงาของเสือเดินไปเดินมาอยู่บริเวณนั้น
เขาจับแขนธรแน่นจนเหงื่อออกจากฝ่ามือ
“ลุงกลัวเสือมากเลยหรอครับ” ธรถามคีย์ที่อยู่ในอ้อมกอด
“ก็ใช่นะสิ ถ้ามันได้กลิ่นพวกเราแล้วเข้ามาทำร้ายจะทำยังไงล่ะ เค้าเคยดูในสารคดีน่ากลัวมาก”
คีย์เล่าแบบกระซิบกระซาบหน้าตาจริงจัง ธรอมยิ้มชอบใจ
“ไม่เป็นไรพี่มีววิธีไม่ให้เสือมันมาทำร้ายเราได้ ถ้าจำเป็นเดี๋ยวพี่จะบอกนะ” ธรอมยิ้มเมื่อพดเรื่องนี้
คีย์ก็เชื่อที่ธรบอกอย่างสนิทใจ เขาขยับเข้าไปให้ธรกอดเขาไว้ให้ถนัดมากขึ้น
เสือตัวนั้นเดินวนไปวนมารอบกระท่อม พร้อมกลับส่งเสียงคำรามออกมาเป็นระยะระยะ
พงษ์ได้ยินเสียงคำรามของเสือ เขามุดเข้าไปในมุ่งเพราะเป็นสิ่งเดียวที่เขานึกขึ้นมาได้
เขาซุกตัวไว้ใต้ผ้าห่มนอนขดตัวกลมอยู่ในนั้น
กึก กึก
เสียงเหมือนมีคนมาเขย่าประตูกระท่อม
“ใครนะ” พงษ์แข็งใจตะโกนถามออกไป เผื่อว่าจะมีคนมาช่วยเขาก็ได้
โฮกกกก โฮกกกก
เสียงเสือคำครามตอบกลับมา พร้อมกับเขย่าประตูอีกครั้ง
พงษ์ตกใจมากเขากลัวว่าเสือมันจะพังเข้ามาในนี้ได้ เขาหันไปมองรอบห้อง
เขามองเห็นเก้าอี้เอาเพียงตัวเดียวที่วางอยู่ในนั้น
เข้ารีบออกจากมุ้งแล้วลากเก้าอี้ยาวมาขวางประตูไว้
ก่อนที่จะรีบมุดกลับเข้าไปในมุ้งแล้วคลุมโปงเหมือนเดิม
เสียงเสือพยายามสั่นประตูอยู่สักพักก็หยุดหายไป
แต่เขายังได้ยินเสียงเดินอยู่รอบๆบ้าน พร้อมกับเสียงคำรามเป็นพักพัก
พงษ์พยายามข่มตาลงให้หลับเพื่อที่จะได้ไม่กลัว
แต่เขาก็ทำไม่ได้ ในใจเขาจินตนาการไปถึงที่ว่าถ้าเสือมันเข้ามาทำร้ายเขา
แล้วใครจะมาช่วย หรือไม่ก็ไม่มีใครหาศพเขาเจออีกต่อไปเพราะเสือมันคงกินไปหมดแล้ว
ทางด้านคีย์ที่เห็นเสือขึ้นไปบนกระท่อมก็รีบถามธร
“ปู่มันจะเข้าไปได้ไหม ถ้ามันเข้าไปได้พงษ์ถูกทำร้ายจะทำยังไง”
“นี่ลุงห่วงพงษ์ขนาดนี้เลยหรือไง” ธรทำหน้าสงสัย
“ก็ห่วงมันนิดหน่อย แต่ห่วงปู่มากกว่า ถ้าเกิดมันเป็นอะไรไปปู่ก็ต้องรับผิดชอบนี่นา” คีย์อธิบายต่อ
ธรยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าคนรักของเขาเป็นห่วงเขามากแค่ไหน เขาเอามืออีกข้างลูบหัวคีย์อย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องห่วงหรอกลุงเสือมันพังเข้าไปไม่ได้หรอก กระท่อมนั่นแข็งแรงจะตาย”
คีย์ฟังที่ธรบอกไปแต่สายตาก็จังจ้องอยู่ที่เสือตัวนั้น
เขาเองก็กลัวเสือตัวนั้นไม่แพ้กับพงษ์เหมือนกัน เพียงแต่เขาอุ่นใจเมื่อมีธรกอดเขาอยู่แบบนี้
เสือเดินวนกระท่อมได้สักพัก ก็เปลี่ยนทิศเดินมาที่พุ่มไม้ที่เขากับธรซ่อนอยู่
คีย์รีบสะกิดธรให้รู้ว่าเสือกำลังมาทางนี้แล้ว
ธรกลับยังทำใจเย็นอยู่อีก มีแต่คีย์ที่ดูกระวนกระวายใจ
“พี่บอกแล้วไงอยู่กับพี่ไม่ต้องกลัวเสือหรอกครับ งั้นลุงหลับตานะ” ธรกระซิบบอก
ด้วยความกลัวคีย์รีบหลับตาลงทันที
“ถ้าพี่ทำอะไรห้ามขัดขืนนะครับ” ธรบอกต่อ คีย์รีบพยักหน้า
แล้วเขาก็รู้สึกถึงริมฝีปากนุ่มๆมาสัมผัสที่ริมฝีปากของเขา
เขาคิดว่าธรจะทำอะไรกันแน่นะ ทำแบบแล้วเสือมันจะกลัวได้ยังไง
แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืนแถมยังเผยอปากรับสัมผัสของลิ้นธรที่ส่งเข้ามา
ธรรวบกอดเอวคีย์เข้ามาจนตัวเขาสองคนแนบชิดสนิทกัน คีย์ยังไม่ยอมลืมตา
มือของเขาโอบเอวของธรเหมือนกัน ตอนนี้คีย์เริ่มจะลืมเรื่องเสือไปแล้ว
เขาเคลิบเคลิ้มกับการจูบของธร
“เฮ้ย!! ทำอะไรกันไม่อายฟ้าดินเลยนะทั้งสองคน”
เสียงรักทักออกมา เขาเพียงแต่โผล่หัวเข้ามาในพุ่มไม้ที่ธรกับคีย์อยู่เท่านั้น
คีย์ตกใจรีบดันตัวออกจากตัวธร ตอนนี้เขารู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้าทั้งตัวหมดแล้ว
เขาไม่คิดว่าจะมีคนมาเห็น
แต่ เอ๊ะ แล้วเสือละ ทำไมกลายเป็นรักที่โผล่เข้ามาแทน
คีย์เริ่มตั้งสติได้แล้วก็แปลกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เดี๋ยวก่อนพี่รัก แล้วเสือละพี่เข้ามาได้ยังไง” คีย์รับหันไปถามรักที่โผล่มาแต่หัว
“เสืออะไรน้องคีย์ ก็พี่นี่ไงที่เป็นเสือ” รักบอก คีย์ทำหน้างงยิ่งขึ้น
เขาหันหน้าไปมองธรที่อมยิ้มมองเขาอยู่ตอนนี้
“พี่รักเป็นเสือ งั้นที่ปู่บอกมาก็หลอกเค้าล่ะสิ” คีย์เริ่มจับต้นชนปลายเรื่องได้แล้ว
ธรทำได้แต่ยิ้มแล้วก็มองหน้าคีย์อย่างมีความสุข แต่คีย์ทำหน้าบึ้งใส่เขาแล้ว
“อ่าวไอ้ธรมึงไม่ได้บอกน้องเขาหรอเรื่องนี้” รักถามงงเมื่อเห็นอาการแปลกๆของทั้งสองคน
ธรส่ายหัว คีย์รู้สึกโมโหธรมากที่แกล้งเขาแบบนี้
เขาทำหน้าบึ้งใส่ธรก่อนลุกเดินหนีเพื่อจะกลับเข้าบ้าน
“มึงออกไปก่อนเลย ไอ้ตัวมาร” ธรบอกพร้อมกับดันหัวรักให้ออกไป
“เออๆๆ ไปก็ได้วะ แกล้งน้องเขาเองแล้วมาโทษกู” รักบ่นแล้วก็มุดหัวออกไป
ธรดึงแขนคีย์ไว้ไม่ให้เดินหนีไปไหนได้
“ปล่อยเค้าเลยปู่ แกล้งเค้ามันสนุกใช่ไหม” คีย์ทำเสียงไม่พอใจ
“ไม่ใช่แบบนั้นนะลุง ลุงนั่งลงก่อนเดี๋ยวพี่อธิบายให้ฟังนะครับ”
ธรดึงให้คีย์ลงมานั่งแต่คีย์แข็งขืนตัวไว้ เขาเลยออกแรงนิดหน่อยดึงคีย์จนลงมานั่งบนตักเขา
คีย์จะลุกขึ้นหนีอีกครั้งเขากอดตัวคีย์ไว้ไม่ให้ลุกขึ้นไปได้
“ปู่ปล่อยเค้าเลยนะ เค้าโกรธปู่จริงๆด้วยครั้งนี้”
คีย์กระฟัดกระเฟียดดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมกอดของธร
“ลุงฟังพี่ก่อนสิครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจแกล้งลุงนะตอนแรกพี่ก็ว่าจะบอกอยู่แล้ว”
“แล้วทำไมไม่บอกล่ะ”
“ก็พี่เห็นลุงกลัวไปกับเข้าด้วย แถมตอนลุงกลัวยังน่ารักมากอีกต่างหาก พี่เลยไม่อยากบอก” ธรยิ้มออกมา
“อ๋อ เลยปล่อยให้เค้ากลัวต่อไปเลยใช่ไหม ปล่อยเลยเค้าโกรธปู่แล้ว” คีย์ดิ้นให้หลุดจากกอดของธรต่อ
“ไม่ปล่อย ลุงหายโกรธพี่ก่อนนะครับ พี่ขอโทษนะครับที่ไม่ยอมบอกความจริงลุง” ธรเริ่มง้อคีย์แล้ว
“ไม่ เค้านะก็เป็นห่วงกลัวเสือมันจะมาทำร้ายปู่ ปู่ก็ยังแกล้งเค้าได้นะ” คีย์สะบัดหางเสียงงอนๆ
“พี่ขอโทษไงครับ พี่รู้แล้วว่าลุงเป็นห่วงพี่ งั้นจะให้พี่ทำยังไงลุงถึงจะหายโกรธละครับ”
“ไม่ต้องเลย เค้าไม่หายโกรธง่ายหรอกคราวนี้” คีย์ยังยืนยัน
“งั้นเอางี้ กลับไปกรุงเทพฯเดี๋ยวพี่จะพาลุงไปกินเค้กร้านอร่อย ลุงสั่งได้เต็มที่เลย” ธรยื่นข้อเสนอ
“ไม่เอา” คีย์เลิกดิ้นยอมนั่งเฉยๆบนตักธร แต่ยังไม่ยอมมองหน้า
“งั้นพาไปดูหนังด้วย ให้ลุงเลือกว่าอยากจะดูเรื่องอะไร”
คีย์ก็ยังนั่งนิ่งไม่สนใจข้อเสนอที่เพิ่มขึ้นมา
“งั้นเอางี้ นอกจากกินเค้กดูหนังแล้ว พี่จะพาลุงไปเที่ยวเกาะสมุยด้วย หายงอนได้แล้วนะครับคนเก่ง”
ธรพยายามออดอ้อนคีย์ที่นั่งงอนอยู่บนตักเขาสุดฤทธิ์
หลังจากยื่นข้อเสนอสุดท้ายแล้วคีย์แอบบิ้มออกมา
จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้โกรธอะไรธรมากอย่างที่บอกหรอก เพียงแต่เขาอยากแกล้งธรคืนบ้าง
แค่ข้อเสนอที่ธรบอกเขามาเขาถือเป้นผลพลอยได้จากเรื่องนี้ไป
“งั้นปู่สัญญาก่อนว่าจะทำตามที่บอกเค้าเมื่อกี้นี้” คีย์ยังคงแกล้งงอนต่อ
“ผมนายธรขอสัญญาต่อสุดที่รักของผมเลยครับ” ธรยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วเหมือนตอนที่ลูกเสือปฏิญาณตน
คีย์หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินธรเรียกเขาว่าสุดที่รัก
เพียงคำนี้คำเดียวก็ทำให้เขาใจอ่อนได้แล้ว
“ก็ได้เค้าไม่งอนแล้วก็ได้” คีย์บอกออกมา
“ลุงน่ารักที่สุดเลยคร้าบบ” ธรพูดพร้อมกับหอมแก้มคีย์ไปด้วย
หลังจากนั้นธรก็อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้คีย์ฟัง
ว่าคืนนี้เขาคิดจะแกล้งให้พงษ์กลัวถึงการที่ต้องมาอยู่บ้านไร่แบบนี้
เขาจะได้ไม่กล้ามายุ่งวุ่นวายอีก เพราะคงไม่อยากโดนให้มาอยู่ที่นี่อีกแล้ว
ธรเห็นว่าตอนนี้ดึกมากแล้วเขาเลยชวนคีย์กลับเข้าบ้านไปนอน
เพราะพรุ่งนี้ยังต้องพาพงษ์ไปล้างฟาร์มหมูให้เสร็จอีก แล้งเขายังทำงานที่นั่นค้างไว้ด้วย
ระหว่างเดินกลับบ้านคีย์นึกเรื่องที่จะถามขึ้นมาได้
“ปู่ครับ พี่รักเป็นเสือคนเดียวหรือทำไมตัวใหญ่จัง”
“เปล่า รักเป็นกับแดงนะ” ธรพูดพร้อมกับยิ้มๆ
คีย์สังเกตว่าธรยิ้มแบบแปลกๆต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ
“ปู่ยิ้มแบบนี้ มีอะไรอีหหรือไงครับ” คีย์รีบถาม
“ถ้าพี่บอกลุงห้ามบอกใครนะ” ธรยิ้ม
“ครับเค้าไม่บอกใครหรอก”
“ครับพี่ไว้ใจลุงนะครับ ก็ไอ้รักนะสิมันมาขอให้พี่สั่งให้แดงไปเป็นเสือกับมัน” ธรพูดไปยิ้มไป
“แล้วทำไมละครับ ก็แค่ไปเป็นเสือด้วยกัน” คีย์สงสัย
“จะทำไมละลุง ก็ไอ้รักมันชอบแดงนะสิ เมื่อเย็นที่มันเรียกพี่ออกมาคุยก็คุยเรื่องแดงนี่แหละ”
“พี่รักชอบพี่แดง” คีย์เผลอพุดเสียงดังออกมา จนธรรีบเอามือปิดปากเขาไว้
“จริงๆหรือครับปู่” คีย์ลดเสียงลงแต่ยังถามด้วยความตื่นเต้น
“จริงสิครับ”
“เค้าดีใจกับพี่แดงจัง แต่พี่รักคงไม่ได้มาหลอกพี่แดงหรอกนะ” คีย์ทำเสียงจริงจัง
“ไม่หรอกครับ พี่รู้นิสัยเพื่อนพี่คนนี้ดี มันรักใครรักจริงตั้งแต่คบมันมามันมีแฟนแค่สองคนเอง”
“พี่รักมีแฟนสองคน แล้วปู่มีมาแล้วกี่คนละครับ” คีย์ย้อนถามธรบ้าง
ธรกันมามองหน้าคีย์ แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
“ยิ้มแบบนี้นับไม่ถ้วนละสิ” คีย์ทำหน้างอนใส่
“ซะที่ไหนละครับ ก็เพิ่งจะมีคนเดียวนี่แหละ ก็เด็กดื้อคนนี้ไงครับ แล้งพี่ก็รักมากด้วย”
ธรพูดจบเขาหยุดจับไหล่คีย์ไว้ทั้งสองยืนจ้องตากัน
สายตาทั้งสองผสานกันเพื่อบอกความในใจกันและกัน
คีย์หน้าแดงเรื่อขึ้นมาเรื่อยๆ ดีนะที่ว่าตอนนี้กลางคืนเลยช่วยบังสีหน้าเขาได้
“พี่ไม่ถามลุงหรอกนะว่ามีแฟนมาแล้วกี่คน แต่พี่จะถามว่าลุงรักพี่ตลอดไปได้ไหมครับ”
ธรส่งสายตาบ่งบอกความจริงใจ
คีย์หน้าแดงขึ้นมากกว่าเดิมเมื่อได้ยินธรถามแบบนี้ แต่เขาก็ไม่ได้หลบสายตาของธร
“ถึงปู่ไม่ถามเค้าก็จะรักปู่คนเดียวอยู่ดี เค้ารักปู่มากนะครับ”
คีย์ตอบออกมาทำเอาธรหัวใจพองโต เขาไม่เคยดีใจแบบนี้มานานมากแล้ว
เขารวบตัวคีย์มากอดไว้ในอ้อมกอดของเขาอย่างแนบแน่น
ทั้งคู่ยื่นกอดกันที่ริมบ่อหลังบ้าน เสียงจิ้งหรีดขับขานประสานเสียงจักจั่น
สายลมบริสุทธิ์ยามค่ำคืนพัดพอเย็นสาย แสงจากด้วงจันทร์สองลงมาสว่างรำไร
ธรกับคีย์อยากหยุดช่วงเวลานี้ไว้จริงๆ
TBC .
-
กึ๋ยยยยยยยยยยยยยยยยย
บ้านไร่มีเสือตัวโต้ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
-
แหม้ช่างช่วยกันวางแผนเหลือเกินนะ
อยากอ่านความรู้สึกของรักที่มีต่อแดงมั่งอะ
-
จะน่ารัก จะหวานกันไปถึงไหนอ่ะเนี่ย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ก ก ก กกก...น้ำตาลท่วมจอจริง ๆ ...คริคริ XD
-
มดเต็มจอแล้ว
หวานได้ทุกสถานการณ์นะปู่
+1
-
:o8:
จูบหนีเสือ
ไว้จะจำไปใช้มั่งนะคร้าบบบ
-
เป้นเสือสองคนนี้ต้องทำท่าเหมือนเชิดสิงโตไหมอะคะ หุหุ
-
:-[ :-[ :-[ :-[หวานกันซะป่าเป็นสีชมพูเลยนะคะ :-[ :-[ :-[
-
:impress2: :impress2:หวานได้ o13
-
คี่ย์เจอเสือตัวจริงแล้ว
-
แหะๆ
อยากเป็นเสืออ่า
คิกๆ
จะเป็นยังไงน้า
-
มีความรู้สึกว่าตอนหลังๆนี่คีย์ทำตัวประหนึ่งช้างเท้าหลังที่ดีมาก 555
-
เสือมีตัวเดียว แต่ใช้คน 2 คนแสดง
ทำยังไงล่ะบอกหน่อย
-
เสือที่นี่มันพูดได้ด้วยอะ
แถมยังแอบดูคนเค้าจูจุ๊บกันอีก :z2:
-
anajulia --- ทำไมจะมีรไม่ได้ละนุ่น แหมแค่เสือเองน้าหาได้เสมอ :laugh:
b27072010 --- เดี๋ยวจะมีให้คร้าบบ คู่นั้นจะเขียนให้เรื่อยนะครับ
Nabee --- คราวหน้าขีดฃ็อคกันมดก่อนอ่านนะคร้าบบ กลัวมดกันคนอ่านแล้วไม่อ่านของผมอีก หุหุ
Little Devil --- ก็ปู่เขาเป็นคนหวานนี่ครับ ทำอะไรก็หวานไปหมดแหละ :o8:
Cha Ris Ma --- จะเอาไปใช้กับใครคร้าบบ :z1:
samsoon@doll --- คล้ายๆแบบนั้นคร้าบบ เดี๋ยวจะเขียนตอนพิเศษถึงช่วงนี้ให้นะคร้าบบ
hpsky --- :o8: :-[ :o8: :-[ เขินด้วยเหมือนกัน นั่นสิไม่รู้จะหวานกันไปไหน
DE SaiKuNee --- ได้เลยคร้าบบ ต่อไปจะเพิ่มความหวานขึ้นเรื่อยๆ (แต่ช่วงนี้น้ำตาลแพงด้วยสิ)
roseen --- ใครคร้าบบ เสือตัวจริงหวังว่าคงไม่ได้ว่าปู่นะ ปู่ออกจะเป็นลูกแมวน่ารักๆ
KarnSURAMD --- แล้วอยากเข้าไปอยู่กับใครละคร้าบบ รักหรือแดงดี :laugh:
PEENAT1972 --- เป็นเด็กต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่สิคร้าบ ถึงจะน่ารักเนอะๆๆ อยากผมยังเชื่อป้าเลยนะคร้าบบ(อ้อนสุดริด)
patee --- เดี๋ยวมีตอนพิเศษบอกใหฟ้แน่นอนคร้าบแต่ตอนนี้รอก่อนนะคร้าบ ลุงกับปู่เขากำลังหวานกันอยู่ แต่จะเอาไปเล่นมั่งหรือครับ อิอิ
heefever --- ใช่ๆๆๆเป็นเสือทีร่นิสัยไม่ดีมากๆเลยแอบดูคนเขากำลังจู๋จี๋กันได้
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
:z2: :z2: :z2:
เต้นเรียกคนอ่านเพิ่มอีกรอบดีกว่า
-
ไม่รู้จะเม้นอะไร คิดถึงคนเขียนมากๆ ก็แล้วกันนะค้าบบบบบบบ :o8:
-
เพิ่งตามอ่านทันค่ะ
ยินดีกับแดงด้วยนะคะที่เจอคนที่ ใช่ สำหรับแดงแล้ว ขอให้ได้ รัก จริงนะคะ
ชอบการลงโทษที่ปู่ทำักับพงษ์ กลางวันใช้งาน กลางคืนยังมาแกล้งให้ไม่ได้หลับไม่ได้นอนอีก แถมปู่ยังได้กำไรจากลุงอื้อเลย
-
ยังไม่มารึคะที่รัก
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ขอโทษที่ต้องให้รอนานนะครับ
พอดีNBผมเสียยังเอาเรื่องออกมาไม่ได้เลยครับ
คิดว่าอีกวันสองวันน่าจะแก้ได้นะครับ
แล้วผมจะรีบเอามาลงให้นะครับ
อย่าเพิ่งหนีเลิกอ่านเรื่องของผมกันไปก่อนนะครับ
ปอลิง มีปัญหาเรื่องนี้เรื่องเดียวเลย เพราะผมลืมเซฟลงฮาร์ดดิสเอททานอลอะคร้าบ :sad4:
-
ง่า
มะเป็นไรคร้าบ
รอได้ๆ
อย่าเพิ่งเครียดนะคร้าบบ
-
รอคร้าบรอ :t3:
-
รับทราบครับ
-
ไม่รู้ไม่ชี้งอนแล้ว
-
โหหห คนเเก่ขี้ลืม อิอิ
-
ง่า
มะเป็นไรคร้าบ
รอได้ๆ
อย่าเพิ่งเครียดนะคร้าบบ
ขอบคุณคร้าบบ แต่เอาตอนใหม่มาลงตามสัญญาแหละ แต่ไม่รู้ดึกไปไหมน้า
รอคร้าบรอ :t3:
รอก็มาแล้วนะคร้าบ
รับทราบครับ
มาตามสัญญาแล้วนะคร้าบบ
ไม่รู้ไม่ชี้งอนแล้ว
:กอด1: :กอด1: ป้าไม่งอนนะคร้าบ ลงให้แล้วคร้าบ
โหหห คนเเก่ขี้ลืม อิอิ
โหยลุงอ่า มาว่ากันถึงในนี้เลยนะคร้าบบ
ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ แต่เอาตอนใหม่มาลงแล้วคร้าบ
-
ตอนที่29 หึง
วันนี้พงษ์ก็ต้องกลับมาทำงานที่ฟาร์มหมูอีกวัน
แต่ธรก็ยังแอบใจดี เพราะเขาบอกให้คุณก้องเจ้าของฟาร์มให้คนงานช่วยทำบางส่วนเมื่อคืนนี้แล้ว
พงษ์ไม่ได้สังเกตแน่นอนเพราะเมื่อวานเขาก็แย่จากมันไปมากแล้ว
แล้วพอตกกลางคืนยังนอนไม่หลับเพราะกลัวเสืออีก
เขาไม่เชื่อเลยว่าเมืองไทยยังมีทีแบบนี้อยู่อีก
พงษ์ทำงานอย่างตั้งใจเพราะเขาอยากกลับบ้านแล้ว
เขาไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว แล้วเขาก็ไม่คิดจะยุ่งกับคีย์อีกเหมือนกัน
จนตกเย็นพงษ์ทำงานทุกอย่างได้จนหมดธรเตรียมให้คนไปส่งเขากลับบ้าน
พงษ์เดินเข้ามาหาธรกับคีย์ที่ยืนคุยกันอยู่
“เออ..” พงษ์ทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
“ว่าไงครับน้อง มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ” ธรบอก
“เออ.. คือ ผมขอบคุณครับที่ไม่เอาเรื่องผมถึงตำรวจ แล้วก็.... แล้วก็ขอโทษครับ”
พงษ์ยกมือขึ้นไหว้ขอโทษธร ธรยิ้มให้เขา
“ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าพี่อยากให้น้องจำไว้ ต่อไปทำอะไรให้คิดหน้าคิดหลังก่อน ไม่ใช่คิดจะทำแต่ตามใจตัวเอง”
“ครับผมจะปรับปรุงตัวครับ คีย์เราขอโทษนะ ต่อไปเราจะไม่วุ่นวายกับนายอีกแล้ว”
พงษ์หน้าจ๋อยอย่างมากเมื่อหันมาพูดกับคีย์
“ไม่เป็นไรหรอกพงษ์ ถึงยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ”
คีย์บอกพร้อมกับตบไหล่พงษ์เบาๆ พงษ์ยิ้มออกมาได้แล้วตอนนี้
“ขอบใจมากนะ”
“ไปกลับบ้านเถอะ แม่เป็นห่วงแล้วป่านนี้” ธรบอกพร้อมกับตบไหล่พงษ์เบาๆเช่นกัน
ธรจะให้นพไปส่งพงษ์แล้วให้ไปค้างที่บ้านแม่ของเขาค่อยกลับตอนเช้า
แต่รักขอธรให้แดงไปส่งแทนเพราะเขาจะกลับด้วยเลย
ธรเลยตามใจเพื่อนให้แดงเป็นคนไปส่งพงษ์แทน
รักให้ธรขับรถเขาไปส่งคีย์แล้วให้ไปจอดทิ้งไว้ที่บ้านธรที่กรุงเทพฯ
เมื่อตกลงกันได้ทั้งหมดก็แยกย้ายกันไป ธรขับรถรักไปส่งคีย์
รักกลับไปกับแดงแล้วก็พงษ์ ธรนัดว่าจะไปรับแดงที่บ้านรักเอง
ธรขับรถพาคีย์มาที่กรุงเทพฯ ก่อนกลับบ้านเขาแวะกินข้าวกันก่อน
“ปู่คร้าบบ งั้นอาทิตย์หน้าเราไปเที่ยวเกาะกันเลยนะครับ” คีย์ทำเสียงอ้อนขณะรออาหารมาเสิร์ฟ
“ไปอาทิตย์หน้าเลยหรอ พี่จะเตรียมตัวทันไหมแบบนี้”
“ก็ไหนปู่สัญญาแล้วไงว่าจะตามใจเค้า ก็เค้าอยากไปแล้วนี่นา” คีย์ทำเสียงงอนๆ
“อย่างอนสิครับ อาทิตย์หน้าก็ได้ครับ แต่เราต้องไปตั้งแต่วันพฤหัสเลยนะ ลุงหยุดเรียนได้หรอ”
ธรถามเพราะห่วงเรื่องการเรียนของคีย์ เขาไม่อยากให้คีย์หยุดเรียนบ่อย
กลัวทางบ้านเขาจะว่าเอาแล้วอีกอย่างข้อตกลงที่ให้กันไว้เรื่องผลการเรียนของคีย์ด้วย
“ไปได้สิ ก็จริงๆเค้าปิดคอร์สไปแล้วเหลือแต่รอสอบเท่านั้นเอง เค้าเลยอยากไปพักผ่อนกับหาที่อ่านหนังสือไงครับ”
“ก็ได้ครับ ถ้างั้น เดี๋ยวพี่โทรไปขออนุญาตพ่อของลุงให้นะ” คีย์ยิ้มออกมาเมื่อธรรับปาก
“ครับ งั้นวันพุธปู่มาพาเข้าซื้อของหน่อยนะครับ” คีย์เปลี่ยนจากงอนมาเป็นอ้อนแทน
“คร้าบบ แต่ว่าลุงจะซื้ออะไรอีกหรอครับ” ธรทำหน้าสงสัย
“เค้าก็ยังไม่รู้หรอก แต่ปู่พาเค้ามาหน่อยไม่ได้หรอคร้าบบ”
คีย์ยังอ้อนต่อไปอีก ธรก็ใจอ่อนทุกครั้งไป
“ครับ งั้นเดี๋ยววันพุธพี่มารับไปซื้อของนะ” คีย์ยิ้มหวานให้ธร
หลังจากกินข้าวกันแล้วธรก็ไปส่งคีย์ที่บ้านก่อนจะกลับไปบ้านแม่เขา
“เออไอ้รัก ให้กูเอารถไปเปลี่ยนเลยไหม จะได้รับแดงกลับมาด้วย” ธรโทรหารัก
“เออ ยังไม่ต้องก็ได้วะ ค่อยเอามาเปลี่ยนพรุ่งนี้ได้ไหม” รักตอบแบบอ้อมแอ้ม
“ทำไมวะ แล้วจะให้แดงนอนที่ไหน ให้กลับมานอนบ้านกูนี่แหละ เกรงใจบ้านมึง”
“ไม่เป็นไรหรอก บ้านกูไม่มีใครอยู่ มึงไม่ต้องมารับแดงนะคืนนี้ แค่นี้นะ”
แล้วรักก็รีบวางสายไป ธรเองก็งงกับเพื่อนเขาเหมือนกัน
แต่ถึงยังไงเขาก็ต้องโทรไปถามแดงก่อน เพราะถ้าแดงไม่ตกลงเขาจะได้ไปรับแดง
“ครับนาย” แดงรับสายทันทีที่เขากดเบอร์แดง
“แดงรักมันโทรมาบอกว่าวันนี้จะให้แดงค้างบ้านมัน แดงว่าไง”
“เออ... ก็ได้ครับมันดึกแล้วนายจะลำบากเปล่าๆ ผมค้างที่นี่ก็ได้ครับ” แดงตอบอ้อมแอ้ม
“อืมงั้นก็ไม่เป็นไร ยังไงพรุ่งนี้ให้มันมาส่งที่บ้านผมแล้วกัน ฝากบอกมันให้ด้วยนะ”
“ครับนาย”
รักมาส่งแดงที่บ้านธรแต่เช้า เพราะธรตื่นมาก็เห็นแดงคุยอยู่กับแม่เขาแล้ว
“แดงเดี๋ยวมาคุยกับผมหน่อยนะ มีธุระจะสั่งนิดหน่อย”
“ครับนาย” แดงหันมารับปากแล้วก็คุยกับแม่ธรต่อ
ธรเดินเข้ามารอที่ห้องอาหาร สักพักแดงก็เข้ามา
“อืม คุยกับแม่เสร็จแล้วหรอ แต่วว่าคุยเรื่องอะไรกัน” ธรสงสัย
“เออ... ไม่มีอะไรหรอกครับเรื่องในไร่ทั่วไปนะครับ” แดงตอบอึกอัก
“อืม.. พอดีเลยผมก็จะสั่งงานเรื่องในไรเหมือนกัน อาทิตย์นี้ผมคงไม่กลับนะแดงกับนพช่วยดูแลงานให้ผมด้วยแล้วกัน”
ธรสั่งงานเพราะเขาไม่อยากเดินทางไปมาเพราะวันพุธก็ต้องขึ้นมาหาคีย์อยู่แล้ว
แล้วเขาคิดว่าอยู่ที่นี่ไปหาคีย์ที่มหา’ลัยดีกว่า
หลังจากสั่งรายละเอียกเรื่องงานทั้งอาทิตย์เสร็จแล้วแดงก็ขอตัวกลับ
หลังจากแดงกลับไปแล้วธรคิดว่าจะหาคีย์ที่มหา’ลัยเพื่อให้แปลกใจเสียหน่อย
ช่วงสายๆธรมานั่งรอคีย์ที่ซุ้มของมหา’ลัย
วันนี้ธรแต่งตัวตามสบายใส่เสื้อยึดคอวีสีดำกับกางเกงยีนฟอกสี
ความคมเข้มของธรทำให้เป็นที่สนใจของสาวแท้และสาวเทียมแถวนั้น
จริงๆแล้วธรก็เคยมาหลายครั้งแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขานั่งนานที่สุด
ปกติมาถึงก็รับคีย์กลับไปด้วยกันเลย
จนมีบางคนเดินวนผ่านหน้าเขาหลายรอบ ใครยิ้มให้เขาก็ยิ้มตอบตลอด
แล้วสักพักก็มีนักศึกษาสาวหน้าตาหน้ารักคนหนึ่งเดินเข้ามาหา
“ขอนั่งด้วยได้ไหมค่ะ” เสียงหวานถามพร้อมกับมองหน้าธร
“เออ นั่งได้ครับไม่เป็นไร” ธรบอกก่อนที่จะหันไปมองว่าคีย์จะเดินมาหรือยัง
“นั่งรอใครหรือค่ะ เห็นมองไปทางนั้นนานแล้ว” สาวคนนั้นถาม
“อ๋อ รอแฟนครับ ผมมาหาเขาไม่ได้บอกก่อน” ธรตอบยิ้มๆ
“มีแฟนแล้วหรือค่ะ คนนั้นโชคดีจังนะค่ะ” เธอยิ้มให้ธร ธรก็ยิ้มตอบ
“คงงั้นมั้งครับ” ธรตอบกลับ แต่ก็คอยมองดูคีย์เป็นระยะๆ
“แล้วมานั่งนานแล้วหรือค่ะ ทำไมไม่โทรหาเขาเลยละค่ะ” เธอยังชวนคุยต่อ
“ไม่หรอกครับผมจะทำให้เขาแปลกใจนะครับ”
“หรือค่ะ ท่าทางจะรักกันมากนะ น่าอิจฉาจัง” เธอพูดหน้าตาเฉย
“ไม่หรอกครับ ปกติผมไม่ค่อยมีเวลา อาทิตย์สองอาทิตย์เจอกันทีนะครับ”
“แล้วเออ... พี่ชื่ออะไรค่ะยังไม่ได้ถามเลย” เธอถาม
“ครับ ผมชื่อธรครับ”
“ฉันชื่อแนนนะค่ะ งั้นขอเรียกว่าพี่ธรนะค่ะ” แนนส่งยิ้มให้ธรตลอด
“ตามใจครับ เราคงไม่ได้เจอกันง่ายๆหรอกนะครับ” ธรบอก
“ค่ะ ฉันเข้าใจ แฟนคงหวงสินะค่ะ”
ธรไม่ตอบได้แต่ยิ้มให้เธอ
แนนพยายามชวนธรคุยตลอดเวลาที่เขากำลังนั่งรอคีย์
ธรก็คุยด้วยเพราะเขาคิดว่าคงดีกว่านั่งรออย่างเดียว
จนเขาคุยกับแนนเพลินลืมดูว่าคีย์มาหรือยัง
“ปู่มาทำอะไรที่นี่ครับ” เสียงที่เขาเฝ้ารอดังทักมาจากข้างหลัง
ธรรีบหันไปยิ้มให้กับเจ้าของเสียงทันที แต่คีย์กลับกำลังทำหน้าบึ้งไม่พอใจอยู่
“ก็มารอลุงแหละครับ ทำไมวันนี้ลงมาช้าจัง” ธรยังคงยิ้มให้คีย์อยู่
“ถ้าลงมาเร็วก็คงไม่เห็นอะไรแบบนี้นะสิ” คีย์ทำเสียงกระฟัดกระเฟียด
“เป็นอะไรอีกล่ะครับ พี่อยากเจอลุงแทบตายแล้วนี่เป็นอะไรไปครับ”
ธรยังไม่เข้าใจอาการของคีย์ที่กำลังหึงเขาอยู่
“เออ ขอโทษนะค่ะ งั้นแนนไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะโทรหานะค่ะ”
แนนบอกธรก่อนที่จะลุกเดินออกไปจากโต๊ะ
ธรได้แต่ทำหน้างงๆว่าแนนจะโทรหาเขาได้ยังไง ในเมื่อเขาไม่ได้ให้เบอร์ไปเสียหน่อย
“นี่ให้เบอร์กันด้วยหรอ แล้วแบบนี้นี่นะบอกว่าตั้งใจจะมาหาเค้าอะ”
คีย์โกรธมากเมื่อได้ยินที่แนนพูดแบบนั้น เขาหูอื้อไปหมดแล้วตอนนี้
“ไม่ใช่นะลุง พี่ไม่ได้ให้เบอร์เขาเสียหน่อย พี่ยังงงอยู่เลยตอนนี้”
ธรลุกขึ้นจับมือคีย์ไว้ แต่คีย์กลับสะบัดมือออก
“แล้วเขาจะพูดออกมาได้ยังไง ถ้าไม่ได้ให้กันไป”
คีย์สะบัดเสียงก่อนที่จะเดินหนีธรไป ธรรีบเดินตามไป
เขาดึงมือคีย์ไว้ไม่ให้เดินหนี แต่คีย์สะบัดมือออกทุกครั้ง
“ลุงครับไม่เชื่อใจพี่หรือไง พี่ไม่ได้ให้เบอร์เขาไปจริงๆนะ”
ธรพยายามอธิบายให้คีย์เข้าใจ แต่ตอนนี้คีย์ไม่ยอมฟังอะไรทั้งสิ้น
แล้วตอนนี้คนก็เริ่มมองเขาสองคนแล้วด้วย
ธรเลยจับมือคีย์ไว้จนแน่นคราวนี้
“ลุงอย่าทำแบบนี้สิครับ เราไปที่รถกันก่อนนะแล้วพี่จะเล่าให้ฟังว่ามันเป็นยังไง”
ธรดึงมือคีย์ให้ตามเขาไปที่รถ ที่แรกคีย์ทำท่าทางขัดขืน
แต่เขาคงสังเกตเห็นว่ามีคนมองมาที่เขาเขาจึงยอมเดินตามธรไปที่รถก่อน
พอมาถึงที่รถธรให้คีย์เข้าไปนั่งในรถก่อนที่เขาจะไปนั่งที่คนขับ
“ลุงครับพี่ไม่ได้ให้เบอร์เขาไปจริงๆนะ พี่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาพูดแบบนั้น”
ธรอธิบายซ้ำอีกครั้ง แต่คีย์กลับไม่ยอมมองหน้าเขา
“ลุงครับเชื่อพี่เถอะนะ พี่ไม่ได้โกหกจริงๆนะครับ”
ธรจับมือคีย์มากุมไว้เบาๆ คีย์ก็ยังไม่ยอมมองเขาอยู่ดี
“ลุงครับ อย่าทำแบบนี้สิครับ พี่รู้สึกปวดใจยังไงก็ไม่รู้”
ธรมีเสียงเศร้าลงเมื่อคีย์ยังไม่ยอมมองหน้าเขา
เขาสังเกตเห็นคีย์ตัวสั่นเล็กน้อย
“ลุงเป็นอะไรไป ลุงร้องไห้หรือครับ” ธรจับให้คีย์หันหน้ามามองเขา
ตอนนี้หน้าใสๆของคีย์มีน้ำตาไหลเปรอะสองแก้มเต็มไปหมด
ธรรีบรวบตัวคีย์มากอดไว้ เขาจับหน้าคีย์ซุกลงที่ไหล่ของเขาพร้อมกับลูบผมเบาๆ
“ลุงครับ อย่าคิดมากสิครับ พี่รักลุงคนเดียวลุงก็น่าจะรู้ หรือที่พี่ทำมาทั้งหมดยังไม่ทำให้ลุงเชื่อใจพี่อีกหรือไงครับ”
คีย์ยังคงซบหน้าร้องไห้ออกมาต่อ
“ลุงอย่าเป็นอย่างนี้สิครับ พี่ใจคอไม่ดีเอาเสียเลยหยุดร้องไห้นะครับคนดีของพี่”
ธรพยายามปลอบใจคีย์ เขากอดคีย์ให้แน่นขึ้นเหมือนเพิ่มความมั่นใจให้คีย์ว่าเขารักคีย์มากขนาดไหน
“เค้าก็เชื่อใจปู่นะ แต่มันก็อดคิดไม่ได้นี่ แล้วมันก็เลยร้องไห้ออกมาเอง” คีย์ยอมพูดกับธรแล้ว
เสียงพูดไปสะอึกสะอื้นไปทำให้ธรยิ่งรู้สึกปวดใจมากขึ้น
“เชื่อใจพี่แล้วเป็นแบบนี้หรอครับคนดี หยุดร้องไห้ก่อนนะครับ”
ธรเลิกกอดคีย์แล้วจับคีย์มามองหน้า ก่อนที่จะเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบาจากสองแก้ม
คีย์ยังคงสะอื้นอยู่เล็กน้อย แต่ก็หยุดร้องไห้ออกมาแล้ว
ธรเพิ่งรู้ตัวว่านี่คงเป็นสิ่งเดียวที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้นอีกแน่ๆ
เพราะเขารู้สึกว่าเมื่อเขาเห็นคีย์ร้องไห้แล้วเขาเจ็บปวดใจเหมือนใจตัวเองจะขาดให้ได้
คีย์คงเป็นสิ่งเดียวที่เขาอยากปกป้องไม่อยากให้เกิดสิ่งไม่ดีขึ้นกับเขาเลย
ธรดึงตัวคีย์มากอดอีกครั้งเมื่อเห็นว่าดีขึ้นแล้ว
“ลุงครับ ฟังพี่ให้ดีนะ จะให้พี่บอกอีกกี่ครั้งพี่ก็จะพูดคำเดิม พี่จะรักลุงคนเดียวตลอดไปและพี่จะไม่มีวันเปลี่ยนใจ ต่อให้ลุงเป็นคนทิ้งพี่ไปก็ตาม”
ธรพูดกับคีย์อย่างอ่อนโยน พร้อมกับลูบหลังเขาเบาๆ
“ปู่อย่าพูดแบบนี้สิครับ เค้าก็ไม่มีทางที่จะไปรักคนอื่นเหมือนกัน”
“แล้วลุงร้องไห้ทำไมล่ะครับ พี่ใจคอไม่ดีไปหมดเลยเมื่อกี้นี้”
“ก็เค้าคิดว่าถ้าลุงทิ้งเค้าไปจริงๆ แล้วเค้าจะทำยังไงนะสิ มันก็ร้องไห้ออกมาเลย”
คีย์พูดเสียงอายๆเล็กน้อย
“ต่อไปห้ามคิดแบบนั้นนะครับ เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้ พี่ก็เพิ่งรู้นะนี่ว่าลุงก็ขี้แงเหมือนกัน”
ธรพูดล้อเพื่อให้คีย์อารมณ์ดีขึ้น คีย์ใช้มือทุบไหล่ธรเบาๆ
“ก็เพราะใครล่ะทำให้เค้าเป็นแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะปู่อะ”
“ครับ พี่ขอโทษนะครับแต่พี่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาทำแบบนี้เหมือนกัน”
“เอางี้ วันนี้ลุงอยากกินอะไรคร้าบเราไปกินกันดีกว่าพี่หิวแล้ว”
ธรเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะยังไงเขากับคีย์ก็เข้าใจกันแล้ว
ธรพาคีย์ไปกินข้างร้านที่อยากกิน พร้อมกับดูหนังอีกหนึ่งเรื่อง
หลังจากดูหนังเสร็จก็ออกมากนไอศกรีมกันต่อ
คีย์เลยถือโอกาสให้ธรเล่าเรื่องของแนนให้ฟังอย่างละเอียดอีกครั้ง
ธรก็เล่าทั้งหมดให้ฟังโดยไม่ปิดบัง คีย์ก็สบายใจมากขึ้นเขาเชื่อใจธรมากขึ้น
ธรก็รู้สึกดีที่ทำให้คีย์เข้าใจเขาได้
“ลุงวันนี้ไปนอนบ้านพี่นะ ไปหาแม่พี่ด้วยท่านบ่นคิดถึงเจ้าตัวเล็กของเขาแล้ว”
“เค้าไม่ได้เตรียมอะไรมานะ จะไปนอนได้ยังไงแล้วยังไม่ได้บอกป้าเลยด้วย”
“งั้นเดี๋ยวเราไปเก็บของที่บ้านป้าก่อน พี่จะเข้าไปขออนุญาตเอง แต่ลุงต้องไปค้างทั้งอาทิตย์เลยนะครับ”
ธรจ้องหน้าคีย์รอฟังคำตอบ
“ก็ได้ครับ แต่ปู่โทรไปบอกพ่อหรือยังเรื่องที่จะพาเค้าไปเที่ยว” คีย์ทวงถามสัญญา
“เรียบร้อยแล้วครับ พี่โทรไปตั้งแต่เช้าแล้ว” ธรยิ้ม
ตกลงว่าธรจะพาคีย์ไปเก็บของที่บ้านป้าก่อนเพื่อไปขออนุญาตค้างคืนด้วย
แล้วค่อยพาคีย์กลับไปค้างที่บ้านของเขาคนถึงวันจันทร์หน้า
คนที่ดูมีความสุขมากที่สุดตอนนี้คงหนีไม่พ้นธรที่ได้อยู่ใกล้กับคนรักของเขานานๆ
แต่คีย์เองก็มีความสุขไม่แพ้กัน
หลังจากกินไอศกรีมเสร็จธรก็พาคีย์ไปบ้านป้าทันทีเพื่อทำตามที่คุยกันไว้
TBC .
-
น้องคีย์ มีแฟนหล่อต้องทำใจ
ชะนีมหาลัยนี้แรงนะ
รักต้องเชื่อใจ
+1
-
โอ๋ๆๆ ลุงไม่ร้องน๊า :กอด1: ปู่เค้ารักลุงคนเดียวน๊า
แนนนิก็ยังไง ผู้ชายเค้าไม่สนใจก็ทำเรื่องให้เค้าผิดใจกันซะงั้น :m16:
-
:L1:
-
:กอด1: :L2:
-
นี่แค่อาการหึงเริ่มแรกนะเนี่ย
ปล.อยากตามไปเที่ยวด้วยจัง
-
ชะนีแนนอะไรของมะรึงฟระ :beat:
ปู่รักเดียวใจเดียวอยู่แล้วล่ะลุงไม่ต้องไปสนใจเสียงชะนีมหาลัยหรอก
:กอด1:
-
ธรเกือบซวยเพราะนังชะนีหลงป่าเลย :angry2:
คีย์น่ารักงอนเก่งด้วย :-[
-
แนนทิ้งระเบิดไว้หนึ่งตูม
กะว่าจะให้ผิดใจกันล่ะสิ
ปู่ กับ ลุง น่ารักมากอ่ะ
-
คุณแนนนี่ก็หวังล่ะสิ อย่าหวังเลยเลิกล้มความคิดเสียเถอะ หุหุ
-
ฮ่าๆๆ น่ารกกันอีกนะคับคู่นี้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องคีย์ มีแฟนหล่อต้องทำใจ
ชะนีมหาลัยนี้แรงนะ
รักต้องเชื่อใจ
+1
ใช่คร้าบรักต้องเชื่อใจกันเนอะ ถ้าไม่เชื่อใจก็อยู่กันแบบไม่มีความสุข
โอ๋ๆๆ ลุงไม่ร้องน๊า :กอด1: ปู่เค้ารักลุงคนเดียวน๊า
แนนนิก็ยังไง ผู้ชายเค้าไม่สนใจก็ทำเรื่องให้เค้าผิดใจกันซะงั้น :m16:
จริงคร้าบ ปู่ออกจะรักลุงมากขนาดนี้ แล้วจะไปมีคนใหม่ได้ไงเนอะ
:L1:
:กอด1: :กอด1:
:กอด1: :L2:
:กอด1: :จุ๊บๆ:
นี่แค่อาการหึงเริ่มแรกนะเนี่ย
ปล.อยากตามไปเที่ยวด้วยจัง
ก็ตามมาสิคร้าบบ แค่สมุยเอง
ชะนีแนนอะไรของมะรึงฟระ :beat:
ปู่รักเดียวใจเดียวอยู่แล้วล่ะลุงไม่ต้องไปสนใจเสียงชะนีมหาลัยหรอก
:กอด1:
จริงๆครับ สงสัยต้องจัดโครงการคืนชะนีสู่ป่าแล้วมั้ง :laugh: :laugh:
ธรเกือบซวยเพราะนังชะนีหลงป่าเลย :angry2:
คีย์น่ารักงอนเก่งด้วย :-[
ก็ลุงเขายังเด็กนี่ครับ เลยงอนเก่งเป็นธรรมดา
แนนทิ้งระเบิดไว้หนึ่งตูม
กะว่าจะให้ผิดใจกันล่ะสิ
ปู่ กับ ลุง น่ารักมากอ่ะ
ขอบคุณคร้าบ คนรักกันเขาเลยน่ารักอะครับ
คุณแนนนี่ก็หวังล่ะสิ อย่าหวังเลยเลิกล้มความคิดเสียเถอะ หุหุ
จริงๆครับ รู้ทั้งรู้เขามีแฟนยังทำได้
ฮ่าๆๆ น่ารกกันอีกนะคับคู่นี้
:laugh: ตกลงน่ารัก หรือ น่ารกคร้าบบ น่ารกนี่จะทำไงดีน้า (ล้อเล่นคร้าบ)
:pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: อยากขอบคุณกลับอีกสัก20ครั้ง แต่กลัวหมูมันจะเต็มจออะคร้าบบ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
:z2: :z2:
ส่ายเรียกคนอ่านเพิ่มคร้าบ
-
เค้าหึงแล้วนะ :z2:
-
โอ๋ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...น้องคีย์จ๋า...อย่าร้องไห้อย่าร้องไห้
คนผิดคือยัยแนนคนนั้นต่างหาก...แต่พี่ธรก็ผิดเหมือนกันนะ
ไม่ยอมปฏิเสธอย่างชัดเจนอ่ะ...แหมะ...นี่ยังดีนะไม่มีการถึงเนื้้อถึงตัวให้น้องคีย์หึงไปมากกว่านี้
แต่น้องมีหึงบ้างอะไรบ้างก็ดีนะ...แต่อย่าทำให้น้องร้องไห้แบบนี้บ่อย ๆ ก็แล้วกันนะพี่ธรนะ ^^~*
-
ง่า
อย่าไปว่าแนนเลย
คนหล่อก็ต้องมีคนอยากได้เป็นธรรมดาละน่า
หึหึ
-
รักกันก็ต้องเชื่อใจกันนะครับ
-
เเบบนี้ต้องตามไปเเก้เเค้น เนอะ o18
-
เค้าหึงแล้วนะ :z2:
:z2: นี่คือท่าท่างการหึงหรอคร้าบบ อิอิ
โอ๋ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...น้องคีย์จ๋า...อย่าร้องไห้อย่าร้องไห้
คนผิดคือยัยแนนคนนั้นต่างหาก...แต่พี่ธรก็ผิดเหมือนกันนะ
ไม่ยอมปฏิเสธอย่างชัดเจนอ่ะ...แหมะ...นี่ยังดีนะไม่มีการถึงเนื้้อถึงตัวให้น้องคีย์หึงไปมากกว่านี้
แต่น้องมีหึงบ้างอะไรบ้างก็ดีนะ...แต่อย่าทำให้น้องร้องไห้แบบนี้บ่อย ๆ ก็แล้วกันนะพี่ธรนะ ^^~*
ปู่ก็ไม่อยากให้ลุงร้องไห้เหมือนกันคร้าบบ
ง่า
อย่าไปว่าแนนเลย
คนหล่อก็ต้องมีคนอยากได้เป็นธรรมดาละน่า
หึหึ
นั่นสิเนอะ คนหล่อคนมาชอบก็ไม่แปลก แต่ปู่ไม่ได้สนใจนี่คร้าบบ
รักกันก็ต้องเชื่อใจกันนะครับ
ใช่ครับคำว่าเชือ่ใจคำเดียวเลย แล้วจะมีความสุข(แต่บางคนเชื่อใจได้หรอคร้าบ)
เเบบนี้ต้องตามไปเเก้เเค้น เนอะ o18
ลุงคร้าบเมื่อไหร่จะกลับจากอิตาลี่เนี่ย คิดถึงน้าได้คุยกันตั้งหลายวัน :กอด1: (ไม่รู้ใครเม้นแต่ฝากบอกแล้วกัน)
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
:L2: :L2: :pig4: :L2: :L2:
-
ปู่เนี่ย เสน่ห์แรงดีจังนะ ไปนั่งแป๊บเดียว เรียกชะนีมาแล้ว
ลุงต้องทำจายหน่อยนะ ไม่ใช่ความผิดของปู่หรอก
แบบว่า ผมเปล่านา เขามาเอง 5555
-
อยากจะถอดส้นสูงตอกหน้าอีแนนจริงๆแหลมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ชะนีแบบนี้มีเยอะนะแต่ก้เท่านั้น ต่ำและไร้ค่า
-
นัทจะมาเมื่อไหร่คะ รอๆๆๆ
-
อย่าไปแคร์ชะนีเลยลุง อิอิ
-
ขอโทษด้วยนะคร้าบที่ยังไม่ได้ลงตอนใหม่
กำลังเร่งเขียนอยู่นะคร้าบบ
พอดีไม่ค่อยสบายแล้วยังไม่หายไข้ดีด้วยอะคร้าบ
ยังไงจะรีบเขียนแล้วลงให้นะคร้าบบ
อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า
-
แค่เห็นปู่มีสาวมาเกาะแกะลุงก้องอแงซะแล้ว พี่ธรคะระวังตัวหน่อยนะคะ เดี๋ยวน้องจะเสียน้ำตาอีก
-
ขอโทษด้วยนะคร้าบที่ยังไม่ได้ลงตอนใหม่
กำลังเร่งเขียนอยู่นะคร้าบบ
พอดีไม่ค่อยสบายแล้วยังไม่หายไข้ดีด้วยอะคร้าบ
ยังไงจะรีบเขียนแล้วลงให้นะคร้าบบ
อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า
ใครจะไปทิ้งกิ๊กคนที่ 109 ได้ลงคอละค่ะ
โถๆๆๆ น่าสงสาร ไม่สะบายมีใครดูแลดีหรือยังละคะ 555
-
หายไวๆนะคร้าบบ
-
แค่เห็นปู่มีสาวมาเกาะแกะลุงก้องอแงซะแล้ว พี่ธรคะระวังตัวหน่อยนะคะ เดี๋ยวน้องจะเสียน้ำตาอีก
คร้าบบ ต่อไปปู่จะระวังตัวให้มากขึ้นคร้าบ ไม่อยากให้ลุงร้องไห้อีกแล้ว
ใครจะไปทิ้งกิ๊กคนที่ 109 ได้ลงคอละค่ะ
โถๆๆๆ น่าสงสาร ไม่สะบายมีใครดูแลดีหรือยังละคะ 555
ยังเลยคร้าบบออนๆป้าพีนัท แล้วก็ยังไม่หายไข้เลยด้วยอ่า วันนี้เพิ่งไปหาหมอมาเองค้าบ
หายไวๆนะคร้าบบ
อยากหายเหมือนกันคร้าบบ แต่มันไม่หายสักที
วันนี้ลงตอนเสริมไปก่อนนะคร้าบ ยังไม่หายไข้เลยอ่ะคร้าบ
-
หายป่วยไวๆ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
-
เอามาลงแล้วคร้าบ ไม่รู้จะโดนบ่นว่าสั้นไปป่ะ
แต่พอดียังไม่หายป่วยเท่าไหร่ แต่ไม่อยากให้คอยแล้วอะคร้าบบ
......................................ง
Beside3 Tiger
“แดงคืนนี้มาช่วยผมนะ ผมบอกไอ้ธรมันแล้ว”
รักบอกแดงหลังจากที่กินข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว
“เออ... ครับ” แดงรับคำแบบงงๆ
เพราะรักพูดเสร็จเขาก็เดินขึ้นไปข้างบน
พอตกดึกหลังจากที่เขาไปเตือนพงษ์เรื่องตอนกลางคืนแล้วเขาก็ไปหารัก
รักรอเขาอยู่ที่โกดังเก็บปุ๋ยพร้อมด้วยอุปกรณ์ที่จะใช้แกล้งพงษ์คืนนี้
“คุณรักครับ มีอะไรให้ผมช่วยหรือครับ” แดงถามเมื่อเห็นรักกำลังนั่งทำบางอย่าง
“แดงมาช่วยผมจับเจ้านี่หน่อยสิ ผมต่อมันไม่ได้สักที” รักบอกขณะที่กำลังพยายามต่อลำโพงเล็กเข้าที่ปากเสือปลอม
แดงเข้าไปนั่งจับหัวเสือปลอมไว้ให้รัก
รักติดลำโพงที่ปากเสือเสร็จนานแล้ว แต่เขาหาเรื่องอยากให้แดงมานั่งใกล้เขาเท่านั้นเอง
รักจ้องหน้าแดงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา จนแดงรู้สึกเขินต้องก้มหน้าหลบสายตา
รักเอื้อมมือไปจับมือแดงที่จับหัวเสือไว้
“หลบหน้าผมทำไม ไม่อยากเห็นหน้าผมขนาดนั้นเลยหรือไง” รักถาม
แดงหน้าแดงตั้งแต่ตอนที่โดนรักจ้องหน้าแล้ว แล้วตอนนี้โดนจับมือเขาแทบจะแดงไปทั้งตัวเพราะความอาย
แล้วจะให้เขาเงยหน้ามองหน้ารักได้อย่างไร เขายังไม่อยากให้รักรับรู้ว่าเขารู้สึกเช่นไรนัก
“ขนาดถามยังไม่ตอบผมเลย แสดงว่าไม่อยากเห็นหน้าผมจริงๆนั่นแหละ”
รักพูดออกมาแบบน้อยใจ ก่อนที่เขาจะปล่อยมือแดงออกแล้วนั่งหันหน้าไปอีกทาง
“เออ... ไม่ใช่แบบนั้นนั้นนะครับคุณรัก เพียงแต่ว่า...” แดงยังคงอ้ำอึ้ง
รักแอบยิ้มเมื่อเห็นว่าแดงทำท่าทางร้อนใจที่เห็นเขาเป็นแบบนี้
“ไม่ใช่แบบนั้น แต่ที่แดงทำมันหมายความว่าอย่างนั้นนี่นา” รักยังคงแกล้งงงอนต่อไป
“ผมไม่ได้ไม่อยากเห็นหน้าคุณรักนะครับ เพียวแต่ว่า..”
เมื่อพูดมาถึงตอนนี้แดงหยุดพูดอีกแล้ว ยิ่งทำใมห้รักอยากรู้ว่าแดงจะพูดอะไร
“เพียงแต่ว่าอะไรละครับ” รักพยายามถามให้แดงบอก เขายังแกล้งงอนไม่หันกลับมามองแดง
“ก็ผม อายนี่ครับเวลาที่คุณรักมองหน้าผม” แดงพูดออกมาแล้วนั่งก้มหน้ามองพื้นแทน
เขายิ่งอายมากขึ้นเมื่อบอกเรื่องนี้กับคนที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
“แดงจะอายทำไมที่ผมมอง ถ้าแบบนี้ต่อไปเมื่อไหร่แดงจะกล้ามองหน้าผมล่ะ”
“ทำไมล่ะครับ ทำไมผมถึงจะไม่กล้ามองหน้าคุณรักอีก” แดงสงสัย
“ก็เพราะว่าต่อไปผมจะมองแต่แดงคนเดียวเท่านั้น แล้วถ้าแดงยังอายแบบนี้เมื่อไหร่แดงจะมองหน้าผมตอบได้ล่ะ”
แดงจากที่อายจนตัวแทบจะม้วนกันอยู่แล้วยิ่งอายมากขึ้นไปอีก
ตอนนี้เขาอยากจะแทรกตัวลงไปอยู่ใต้ดินเพื่อซ่อนอาการเขินอายนี่จริงๆ
“อะแฮ้ม” ธรแกล้งกระแอ่มเสียงดังให้รักกับแดงได้ยินก่อนที่เขาจะเดินเข้ามา
แดงรีบดุงมือออกจากมือรัก แล้วทำเป็นนั่งลงเก็บของทันที
“ยังไม่เสร็จกันอีกหรือไงทั้งสองคน” ธรตะโกนถามก่อนเดินเข้ามาถึง
“เสร็จแล้วสิ ของแค่นี้เอง” รักบอก
“อืมใครจะไปรู้วะเห็นยังไม่ออกไปกันสักทีนี่หว่า หรือว่าทำอะไรกันนอยู่” ธรแกล้งแซว
เคร้งงง!!~
แดงทำของที่เก็บอยู่ตกลงพื้นเมื่อได้ยินธรพูดกับรักแบบนั้น
ธรกับรักหันมามองแดงเป็นสายตาเดียวกัน แดงยิ่งเขินมากขึ้นไปอีก
เขารีบก้มหน้าแล้วเก็บของที่ทำตกแล้วเดินไปอีกมุมทันที
ธรได้แต่ยิ้มให้กับท่าทางเคอะเขินของแดง ก่อนที่จะหันมายิ้มกับรัก
“ยิ้มอะไรของมึง กูไม่ได้ทำอะไรวักหน่อย” รักรีบพูดเมื่อเห็นธรอมยิ้มมองเขา
“เออๆๆ กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ มึงร้อนตัวนะนี่ 55” ธรอดขำกับท่าทางเพื่อนของเขาไม่ได้
“งั้นกูไปก่อนล่ะ เห็นว่ามันมืดแล้วเลยมาดู ไม่อยากให้ดึกมากสงสารมันกลัวกว่าจะกลับสว่างก่อน”
“เออ งั้นเดี๋ยวกูออกไปก่อน จะพาลุงไปซุ่มดูด้วย”
“แดง ถ้าไอ้รักมันทำอะไรมาบอกผมได้เลยนะ เดี๋ยวผมจัดการให้เอง” ธรตะโกนบอกแดงที่ยืนอยู่อีกมุมหนึ่ง
“ไอ้เชี่ยธร มึงรีบไปพาน้องเขาไปซุ่มดูเลยไป” รักบอกพร้อมกับเตะส่งธรให้ออกไปได้แล้ว
รักกับแดงเตรียมตัวปลอมเป็นเสือเรียบร้อยแล้วก็ไปแอบอยู่ที่ท้ายไร่
ทั้งสองคนรอเวลาที่นพจะปิดไปบ้านพักรอบๆ เพื่อให้ที่นี่มืดเข้าไปอีก
“แดงเดี๋ยวผมเป็นหัวนะแดงเกาะเอวผมดีๆนะ” รักหันไปบอก
แต่แดงก็ไม่ตอบเขาเพียงแค่เอามือไปเกาะชายเสื้อไว้เท่านั้น
รักเห็นแดงไม่กล้าที่จะจับเอวเขา เขาเลยจับมือแดงให้จับเข้าที่เอวเขาแน่นๆ
แดงรีบดึงมือออก แต่ก็ไม่เร็วเท่ามือรัก เขาจับมือแดงไว้ไม่ยอมให้ปล่อยเอวเขา
“ห้ามปล่อยมือนะ ถ้าเกิดเราหลุดจากกันจะทำยังไงล่ะ” รักยกเหตุผลมาอ้าง
แดงเลยไม่กล้าปล่อยมือจากเอวรัก เขาเกาะไว้ด้วยนิ้วที่สั่นเล็กน้อย
แต่รักกลับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกมา เมื่อรู้ว่าแดงไม่เอามือออกจากเอวเขาแล้ว
รักกับแดงแกล้งทำเป็นเสือลงมากินน้ำตามที่วางแผนกันไว้
ระหว่างที่ทั้งสองปลอมเป็นเสือเดินไปคู่กันนั้น
รักคอยจับมือแดงไม่เกาะเอวเขาไว้ดีๆตลอดเวลา
จนถึงตอนที่ต้องเดินเข้าไปที่หน้าประตูกระท่อม
รักกลับดึงมือแดงมากอดเอวเขาไว้จนตัวของแดงแนบชิดกับแผ่นหลังของเขา
“คุณรักทำอะไรครับ” แดงรีบถามเมือตอนนี้ตัวเขาแนบชิดกับแผ่นหลังของรัก
เขาพยายามที่จะถอยตัวออกมาแต่รักกลับห้ามเขาไว้
“อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวก็ผิดสังเกตหรอก”
“แต่ทำไมต้องใกล้กันขนาดนี้ครับ” แดงยังสงสัยอยู่ดี
“ก็ที่มันแคบผมก็กลัวว่าจะเดินไปชนอะไรเข้า แล้วมันจะผิดสังเกตได้ไง”
รักอธิบายเหตุผล แต่แดงก็ยังกึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่ออยู่ดี
“แต่เสือมันชนของก็ไม่แปลกนี่ครับ” แดงกระซิบถามต่อ
“ไม่ได้หรอก เอาเถอะน่ากอดผมแน่นแล้วกันนะ เชื่อผมได้ไหมครับ”
รักพูดไม้นี้กับแดง มีหรือแดงจะกล้าขัด ไม่ใช่เพราะในฐานะเพื่อนของธร
แต่กลับเป็นในฐานะคนที่เขาเริ่มจะรู้สึกดีด้วย
ทั้งสองแกล้งวนรอบกระท่อง ข่วนบ้านบ้างเปิดเสียงเสือร้องบ้างอยู่พักใหญ่ๆ
จนรักเห็นว่าน่าจะพอได้แล้ว เขาจึงหันไปกระซิบถามแดง
“แดงผมว่าเราพอเถอะ แค่นี้ก็คงกลัวจนนอนไม่หลับแล้วมั้ง”
รักหันหน้าไปถาม แต่หน้าเขาทั้งสองกลับอยู่ใกล้กันมากจนปลายจมูกแทบจะชนกันได้อยู่แล้ว
รักจ้องหน้าแดงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหน้าแดงแบบใกล้ๆขนาดนี้
เขายิ่งเห็นหน้าที่ใสซื่อน่ารักตามสไตล์หนุ่มบ้านทุ่งเขายิ่งรู้สีกชอบแดงมากขึ้น
แต่เขาไม่ได้ชอบแดงที่หน้าตาอย่างเดียวรวมไปถึงนิสัยที่ซื่อๆของแดงด้วย
แดงก็มองหน้ารักใกล้ๆแบบนี้เป็นครั้งแรก
เขาเพิ่งรู้ว่าจริงๆแล้วรักเป็นคนที่หน้าตาดีมาก ตาจมูกปากเข้ากันได้อย่างสวยงาม
ยิ่งทำให้เขาใจหวั่นไหว แถมแดงก็ยังดีกับเขาไม่เคยทำท่าทางรังเกียจว่าเขาเป็นเพียงลูกจ้าง
หรือว่าเป็นเด็กบ้านนอกที่ทำงานอยู่ในไร่ให้กับเพื่อนเขาเท่านั้น
แต่คนๆนี้จะจริงใจกับเขาจริงหรือเปล่านี่ก็ยังเป็นความหวาดกลัวเล็กๆในใจของเขา
ทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันและกันอยู่พักใหญ่ รักก็พูดขึ้นมาก่อน
“ตกลงว่าไงแดงเลิกหรือยังครับ”
แดงได้สติกลับมาเมื่อรักถามอีกครั้ง เขาไม่ตอบกลับรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“อืมงั้นเดี๋ยวเราเดินไปบอกไอ้ธรกัน”
หลังจากที่พูดจบทั้งสองคนก็เอาชุดเสือที่คลุมออก
รักจูงมือแดงให้เดินตามเขามาที่พุ่มไม้ที่ธรแอบอยู่กับคีย์
ครั้งนี้แดงยอมให้รักจูงมือเขาได้อย่างง่ายได้และเดินตามอย่างว่าง่าย
หรือว่าแดงจะตกลงใจได้แล้วว่าเขาจะรับรักจากเพื่อนของเจ้านายเขาคนนี้
TBC.
-
:z13: :z13:
-
คู่รักกับแดงก็เริ่มจะมีหวานๆตามติดคู่ของคีย์กับธร :-[
รักเป็นคนดีจังไม่แบ่งแยกฐานะและชนชั้น
แดงโชคดีจังที่ได้เจอกับคนแบบรัก
-
:z1: รักเจ้าเล่ห์
-
555 :m20:...เบื้องหลังการถ่ายทำเป็นอย่างนี้นี่เอง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แผนซ้อนแผนนะคุณรัก
รักษาสุขภาพด้วย writer
-
:z13: :z13:
:z2: :z2: ส่ายหนีการถูกจิ้ม อิอิ
คู่รักกับแดงก็เริ่มจะมีหวานๆตามติดคู่ของคีย์กับธร :-[
รักเป็นคนดีจังไม่แบ่งแยกฐานะและชนชั้น
แดงโชคดีจังที่ได้เจอกับคนแบบรัก
เพราะแดงก็เป็นคนดีด้วยแหละครับ เลยได้เจออะไรที่ดีดี
:z1: รักเจ้าเล่ห์
เหมือนใครก็ไม่รู้อ่ะ
555 :m20:...เบื้องหลังการถ่ายทำเป็นอย่างนี้นี่เอง
เขาออกจะหวานกันน้า ขออ่ารายยย
:pig4: :pig4: :pig4:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: แทนคำขอบคุณคร้าบ
แผนซ้อนแผนนะคุณรัก
รักษาสุขภาพด้วย writer
คร้าบ ก็มันต้องหาโอกาศให้ตัวเองกันบ้างไง หุหุ
:กอด1: คน่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
ไปหาหมอมาดีขึ้นแล้วคร้าบบ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ
:z2: :z2: :z2: :z2:
พอดีขึ้นเลยมีแรงมาส่ายเรียกคนอ่าน
:laugh:
-
เข้าใจวิธีการของเสือปลอมแล้ว
คุณรักเจ้าเล่ห์ไม่เบาเลยนะ :o8:
-
:L1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
แหมๆๆ
เล็กน้อยกะเอาน้อ คุณรัก
อิอิ
-
และแล้วก็รู้ว่าเวลาอยู่ในชุดเสือสองคนนี้อยุ่กันท่าไหน
เอิ้กส์ๆ
-
มีคนดีๆเดินเข้ามาในชีวิต
เปิดใจเลยอย่าได้กลัว
-
ชุดเสือสองคนมันใส่เข้าไปได้ไงหว่า
-
555 นัทแอบอู้เหรอค่ะ มาแหย่ให้อยากแล้วก็จากกันไป 555
-
คุณรัก หึหึ
เจ้าเล่ห์เ้หมือนกันนะเราน่ะ o18
-
พี่รักนี่น่ารักจริงๆ
-
เข้าใจวิธีการของเสือปลอมแล้ว
คุณรักเจ้าเล่ห์ไม่เบาเลยนะ :o8:
555 จริงครับ ลวนลามแดงตลอดอะ แต่เขาก็รักจริงนะคร้าบ
:L1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: ให้ดอกไม้คืนเหมือนกันคร้าบ
เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุฯสหรับกำลังใจที่มีให้เสมอมาครับ
แหมๆๆ
เล็กน้อยกะเอาน้อ คุณรัก
อิอิ
555 เขาเรียกว่ากำไรชีวิตไงคร้าบบ
และแล้วก็รู้ว่าเวลาอยู่ในชุดเสือสองคนนี้อยุ่กันท่าไหน
เอิ้กส์ๆ
หายสงสัยกันเป็นแถวเลยคราวนี้ อิอิ
มีคนดีๆเดินเข้ามาในชีวิต
เปิดใจเลยอย่าได้กลัว
แดงเขาก็เปิดใจแล้วละตคร้าบ แต่เขาก็ยังมีความกังวลนิดๆเท่านั้นเองคร้าบ
ชุดเสือสองคนมันใส่เข้าไปได้ไงหว่า
ลุงมาลงเป็นเสือด้วยกันไหมคร้าบ เดี๋ยวพี่จะทำให้ดู อิอิ
555 นัทแอบอู้เหรอค่ะ มาแหย่ให้อยากแล้วก็จากกันไป 555
ไม่ได้แอบเลยคร้าบป้า ป่วยมากจีงๆ หาหมอตังสองรอบ ป้าไม่มาดูแลผมนี่นา :sad4:
คุณรัก หึหึ
เจ้าเล่ห์เ้หมือนกันนะเราน่ะ o18
ไม่ได้เจ้าเล่ห์แค่ชอบวางแผนนิดหน่อยเองคร้าบ
พี่รักนี่น่ารักจริงๆ
น่ารักก็ช่วยรักรักเพิ่มอีกคนนะค้าบบ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
:z2: :z2: :z2:
ส้านเรียกึคนอ่านก่อน
ไปนอนก่อนนะคร้าบ เดี่ยวไข้กลับมาอีก ฝันดีนะคร้าบ
-
แดงเอ๊ยยยยยย ย ย ย ย...ทำไมใจง่ายยอมเค้าไปง่าย ๆ แบบนั้นหล่ะ
ไหนตอนแรกยังไม่มั่นใจ...กลัวเค้ามาหลอกให้รักแล้วจากไปอยู่เลย
แต่ก็นะ...เค้าก็คิดว่ารักเองก็คงจะไม่ได้มาหลอกมาอะไรแดงหรอก (มั้ง???)
คู่นี้เค้าก็หวาน ๆ จีบ ๆ กัีน...น่ารักน่าหยิกซะไม่มีอ่ะ...เห็นแล้วก็ยิ้มตามเลย
รักเจ้าเล่ห์ได้ใจมาก ๆ...แหมะ...อยากให้เค้ากอดก็บอกเค้าไปตรง ๆ ก็ได้
แดงคงไม่ขัดอะไรหรอกมั้ง...คริคริ *0*
-
555 รักนี่ ทั้งเนียนทั้งแผนสูงเลยนะ แดงคงไม่พ้นแล้ว
-
ขอบคุณนะครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ
-
แหม เบื้องหลังฉากเสือกินน้ำเป็นอย่างนี้นี่เอง
แดงขาดทุนยับเยินเพราะรักเล่นเอากำไรทุกทางเลย ขอให้รักกันหวานชื่นนะคะ
-
เป็นห่วงพี่นัทจัง ไม่หายไข้ซักที
อย่าโหมงานหนัก พักผ่อนเยอะๆคับ ขอให้หายไวไว :call:
-
แดงเอ๊ยยยยยย ย ย ย ย...ทำไมใจง่ายยอมเค้าไปง่าย ๆ แบบนั้นหล่ะ
ไหนตอนแรกยังไม่มั่นใจ...กลัวเค้ามาหลอกให้รักแล้วจากไปอยู่เลย
แต่ก็นะ...เค้าก็คิดว่ารักเองก็คงจะไม่ได้มาหลอกมาอะไรแดงหรอก (มั้ง???)
คู่นี้เค้าก็หวาน ๆ จีบ ๆ กัีน...น่ารักน่าหยิกซะไม่มีอ่ะ...เห็นแล้วก็ยิ้มตามเลย
รักเจ้าเล่ห์ได้ใจมาก ๆ...แหมะ...อยากให้เค้ากอดก็บอกเค้าไปตรง ๆ ก็ได้
แดงคงไม่ขัดอะไรหรอกมั้ง...คริคริ *0*
แดงเขาก้ขี้อายนะคร้าบบ ขอตอบตรงๆคงไม่ได้ รักเลยใช้วิธีนี้อะ :-[
555 รักนี่ ทั้งเนียนทั้งแผนสูงเลยนะ แดงคงไม่พ้นแล้ว
คงไม่พ้นจริงๆแหละครับ แต่อย่าลืมลุงปู่นะคร้าบบ
ขอบคุณนะครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ
ขอบคุณเหมือนกันครับ กำลังพยายามดูแลตัวเองเต็มที่เลย แต่ว่าหาเวลาพักไม่ค่อยมีเลยครับ
แหม เบื้องหลังฉากเสือกินน้ำเป็นอย่างนี้นี่เอง
แดงขาดทุนยับเยินเพราะรักเล่นเอากำไรทุกทางเลย ขอให้รักกันหวานชื่นนะคะ
555 แต่รักเขาก็รักแดงจริงนะครับ
เป็นห่วงพี่นัทจัง ไม่หายไข้ซักที
อย่าโหมงานหนัก พักผ่อนเยอะๆคับ ขอให้หายไวไว :call:
ขอบคุณคร้าบบ พยายามหาทางพักผ่อนอยู่อะครับ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ:คนเม้น ขอบคุณทุกคนที่ห่วงสุขภาพนะครับ คิดว่าคืนนี้จะลงเรื่องนี้ด้วย(ปาดเหงื่อ) เขียนสองเรื่องควบเลยวันนี้
-
รอด้วยความคิดถึง :L2:
-
โดนนัทล่อลวงมาให้รอคอย 555
-
รอด้วยความคิดถึง :L2:
มาแล้วครับช้าไปนิดนึง(หรือมากหว่า)
โดนนัทล่อลวงมาให้รอคอย 555
:กอด1: ป้าพีนัท ผมไม่ได้ตั้งใจเลยคร้าบ พอดีไม่ไหวจริงๆคร้าบบ วันนี้เอามาลงให้แล้วนะครับ
-
ตอนที่30 เอาใจ
หลังจากธรพาคีย์มาที่บ้านป้าแล้วเขาเข้ามาขออนุญาตป้าของคีย์อีกคน
เพื่อจะพาคีย์ไปค้างที่บ้านตั้งแต่วันนี้ ส่วนเรื่องไปเที่ยวเขาได้ขอสุเมธพ่อของคีย์เรียบร้อยแล้ว
และนี่เป็นครั้งแรกที่ธรได้มาพบกับป้าของคีย์
เพราะที่ผ่านๆมาเขาได้เพียงแค่มาส่งคีย์ที่หน้าบ้านเท่านั้น
“สวัสดีครับ” ธรยกมือไหว้ป้าของคีย์ที่ออกมารับที่หน้าประตู
“สวัสดีค่ะ คุณธรใช่ไหมค่ะ” ป้าของคีย์ยิ้มทักอย่างเป็นมิตร
ป้าคีย์มีรูปร่างอวบนิดหน่อยแต่ดูเป็นคนใจดีและอบอุ่น
“ครับ” ธรตอบพร้อมกับยิ้มกลับไป
ป้าคีย์ชวนธรเข้าไปนั่งคุยในบ้านก่อน ระหว่างที่รอคีย์เก็บของ
“คือว่าคุณป้ามีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงได้เรียกผมเข้ามาคุย” ธรถาม
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพียงแค่อยากฝากคุณธรช่วยดูแลหลานชายคนนี้ด้วยเท่านั้นเอง” ป้ายิ้มนิดหน่อยก่อนพูดต่อ
“แกเป็นหลานที่อิฉันรักมากเลยนะค่ะ เราเลยเลี้ยงแบบตามใจแกมาก แต่ตั้งแต่มาคบกับคุณแกก็ดีขึ้นเยอะมากเลยนะค่ะ รู้จักรับผิดชอบแล้วก็ไม่เอาแต่ใจเหมือนแต่ก่อน แต่เห็นแบบนี้แล้วอิฉันก็สบายใจแล้วค่ะ” ป้าพูดไปยิ้มไปอย่างมีความสุข
“ครับผมสัญญาว่าจะดูแลคีย์ตลอดไปเลยครับ แต่คุณป้าไม่ว่าหรอครับที่เขามาคบกับผม” ธรถามด้วยความสงสัย
เพราะกว่าเขาจะผ่านเรื่องพ่อของคีย์มาได้ก็ยากมาก
แต่ป้ากลับเหมือนเห็นด้วยและดีใจกับพวกเขา
“จะว่าทำไมล่ะค่ะ หรือว่าคุณไม่ได้รักหลานอิฉันจริง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมยืนยันได้เลยว่าผมรักคีย์จริง และผมก็ไม่คิดจะเปลี่ยนใจด้วยครับ” ธรรีบยืนยันแข็งขัน
“ค่ะอิฉันเข้าใจแล้ว แต่ยิ่งได้ยินแบบนี้ยิ่งสบายใจว่าหลานอิฉันคงเลือกคนไม่ผิด”
“ขอบคุณครับ” ธรยิ้มอายๆ
“ถึงยังไงอิฉันก็ต้องขอฝากเขาด้วยนะค่ะ เพราะเขายังเด็กอยู่ฝากคุณช่วยสอนแกด้วยนะค่ะ” ป้าพูดอย่างอ่อนโยน
“ครับ ผมรับปากครับ” ธรตอบอย่างหนักแน่น
ป้ากับธรคุยเรื่องอื่นกันต่ออีกสักพัก คีย์ก็เก็บของลงมาจากห้อง
“ป้าครับเดี๋ยวคีย์ซื้อของมาฝากนะครับ” คีย์เข้าไปกอดอ้อนป้าของเขา
“ไม่เป็นไรลูกเที่ยวให้สนุกแล้วกัน อย่าไปดื้อให้คุณธรเขาลำบากล่ะเข้าใจไหม” ป้ากอดคีย์เบาๆ
ธรยิ้มกับสองป้าหลาน ที่ท่าทางจะรักกันมาก
นี่เป็นครั้งแรกที่คีย์ได้มาบ้านธรที่กรุงเทพฯ เขาเองก็แอบตื่นเต้นในใจ
เพราะเขาไม่รู้ว่าคนที่บ้านของธรจะมองเขายังไง
เพราะที่บ้านหลังนี้เขาเคยเจอแต่แม่ธรคนเดียวเท่านั้นเอง
แต่แค่นี้เขาก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะเขายังจำได้ว่าแม่ธรดีกับเขาขนาดไหน
พอเข้ามาในบ้านแม่ธรก็ออกมาหาคีย์ทันที แม่ธรเดินเข้ามากอดคีย์ไว้อย่างแนบแน่น
“ว่าไงเจ้าตัวเล็ก ไม่เจอกันซะนานเลยไม่คิดถึงแม่บ้างหรือไง” แม่ธรพูดพร้อมกับยังกอดคีย์ไว้
“คีย์ก็คิดถึงแม่เหมือนกันครับ แต่ว่าปู่ไม่เคยพามาหาเลย” คีย์อ้อน
“ต่อไปก็ไม่ต้องรอให้ใครพามาก็ได้ ถือซะว่าบ้านนี้ก็เป็นบ้านของเรานะ”
“ครับ ต่อไปผมจะมาหาบ่อยๆครับ” คีย์บอกทำเอาแม่ธรยิ้มไม่หยุด
“ไปๆ ไปกินข้าวกันแม่สั่งคนทำกับข้าวที่ตัวเล็กชอยทั้งนั้นเลยนะ”
แม่ธรเดินจูงมือพาคีย์ไปที่ห้องอาหาร โดยไม่สนใจธรที่ยืนมองอยู่
ธรเดินตามเข้าไปที่ห้องอาหาร เขาแอบดีใจที่แม่เขากับคีย์เข้ากันได้ดีขนาดนี้
ถึงตอนนั่งกินข้าวคีย์ก็เอาใจแม่ธรตักกับข้าวให้ชวนคุยต่างๆนาๆ
คีย์กับแม่ธรยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งสนิทกันยิ่งถูกชะตากันมากขึ้น
จนธรเข้าไปแทรกเวลาทั้งสองคนคุยกันไม่ได้
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะแม่นะ วันนี้ให้ลุงไปพักผ่อนก่อนนะครับ”
ธรเดินเข้ามานั่งแทรกระหว่างแม่เขากับคีย์ที่กำลังคุยกันอย่างออกรส
“อะไรของแกนะเจ้าตัวดี แม่กำลังคุยกันสนุกอยู่เลย” แม่บ่นธร
“นั่นสิปู่เค้ากำลังคุยกับแม่อยู่เลยน้า” คีย์สนับสนุน
ธรหันไปมองหน้าคีย์นิดนึงก่อนจะหันกลับมาที่แม่เขา
“ก็แม่ครับลุงเข้าเหนื่อยแล้ววันนี้ไปเรียนมาทั้งวัน แถมไปเดินเลือกซื้อของมาด้วย ให้ลุงไปพักผ่อนก่อนนะครับ”
ธรกอดเอวแม่เขาอย่างอ้อนๆ
“งั้นให้เจ้าตัวเล็กไปนอนห้องแม่นะ แม่อยากนอนคุยกับเจ้าตัวเล็ก คุยสนุกดี” แม่ชวนคีย์ให้ไปนอนด้วย
“ไม่ครับวันนี้ลุงต้องนอนห้องผม ลุงมาบ้านเราครั้งแรกจะนอนห้องคนอื่นก่อนได้ไงล่ะครับ”
ธรบอกพร้อมกับดึงคีย์มากอดไว้ เหมือนจะบอกว่าไม่ยอมยกคีย์ให้ใครแน่วันนี้
“แหม บอกเฉยๆชั้นก็เข้าใจแล้ว ไม่ต้องมากอดเจ้าตัวเล็กให้ดูก็ได้” แม่บอกพร้อมกับตีไหล่ธรเบาๆ
ธรไม่ตอบโต้อะไรได้แต่ยิ้มให้แม่เขาแทน แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรกลับขอตัวขึ้นห้องไปแทน
คราวนี้ธรกับคีย์ก็ได้อยู่กันตามลำพังบ้างแล้ว
“ลุงอะไม่สนใจพี่เลยนะ” ธรแกล้งงอนเล็กๆ
“อะไรล่ะปู่ เค้าคุยกับแม่นะไม่ใช่กับคนอื่นเหมือนปู่ซะหน่อย”
คีย์ยกเรื่องเมื่อตอนเย็นขึ้นมาพูด
“โหยย ลุงยังไม่ลืมอีกหรอครับ พี่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ”
ธรบอกพร้อมกับจับมือคีย์ขึ้นมาจูบเบาๆ
“เค้าก็ไม่ได้คิดอะไรแล้วล่ะคร้าบ แต่อย่าให้เห็นคราวน้าแล้วกัน ทีนี้เค้าจะไม่ร้องไห้อีกแล้วแต่เค้าจะทำอย่างอื่นแทน”
คีย์ยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ลุงจะทำอะไรหรือครับ พุดซะน่ากลัวเชียว”
“เค้าไม่บอกหรอก ถ้าปู่ทำอีกเดี๋ยวก็รู้เองแหละคราวนี้”
“ครับไม่มีอีกแล้วครับ เชื่อพี่นะ ไปขึ้นห้องไปอาบน้ำกันดีกว่านะครับ”
ธรพาคีย์ขึ้นมาบนห้องส่วนตัวของเขา ในห้องธรแต่งเรียบ
มีเตียงตั้งอยู่มุมห้อง มีโซฟาวางไว้อีกฝั่งโทรทัศน์กับเครื่องเสียงวางอยู่ปลายเตียง
ตกแต่งไม่แตกต่างจากห้องที่บ้านไร่เลย
“ลุงครับให้พี่อาบด้วยคนนะ” ธรอ้อนขออาบน้ำด้วย
“ไม่เอาเค้าจะอาบคนเดียว ปู่รอก่อนเลยน้าครับ” คีย์ไม่ยอมผลักธรที่เดินตามมาให้ออกไปรอก่อน
“ก็พี่อยากด้วยนี่นา” ธรยังอ้อนต่อไม่เลิก
“ไม่เอายังไงก็ไม่ให้อาบด้วยหรอกวันนี้ ปู่รอก่อนเลย” คีย์ยืนยันเหมือนเดิม พร้อมกับปิดประตูห้องน้ำ
ธรก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาเดินไปนอนบนที่นอน
ด้วยความเพลียเขาเผลอหลับโดยไม่รู้ตัว
“ปู่ครับตื่นไปอาบน้ำได้แล้วครับ” คีย์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
ธรงัวเงียตื่นขึ้นมือ เขาเอื้อมมือไปโอบเอวคีย์
“ลุงอาบน้ำนานจังเลย” ธรงัวเงียบอกพร้อมกับดึงให้ตัวคีย์ล้มลงมาอยู่บนอกเขา
“ปู่อะ ไปอาบน้ำเลยครับลุกได้แล้ว” คีย์บอกทั้งที่อยู่บนอกของธร
“ไม่เอาพี่ขอกอดลุงอีกแปบนะครับ” ธรบอกทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
“แต่มันดึกแล้วนะครับ ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ไม่เอาให้พี่กอดก่อนนะ พรุ่งนี้เราไม่ได้ไปไหนอยู่แล้วนี่นา”
“ถึงจะไม่ได้ไปไหนก็ต้องไปอาบน้ำ ลุงเลยนะปู่” คีย์เริ่มดุ
“คร้าบบ แต่ให้พี่กอดอีกแปบนะ” ธรต่อรอง
“ก็ได้ครับ แต่ให้อีก5นาทีพอนะ”
คีย์กอดธรตอบเขาซุกหน้าลงบนหน้าอกของธรอย่างมีความสุข
ด้วยความเพลียเหมือนกันคราวนี้คีย์เป็นฝ่ายหลับบนหน้าอกของธร
“ลุง ลุง ตื่นได้แล้วพี่จะไปอาบน้ำแล้วครับ” ธรเขย่าตัวคีย์เบาๆ
แต่คีย์ยังหลับสบายไม่รู้สึกตัวง่ายๆ
ธรเลยค่อยๆขยับตัวคีย์ให้ไปนอนบนที่นอน
ก่อนที่เขาจะเข้าไปอาบน้ำอย่างสบายใจ
หลังจากที่ธรอาบน้ำเสร็จเขาก็มานอนกอดคีย์บนที่นอน
คีย์ตอนนอนหลับหน้าตาช่างไร้เดียงสายิ่งนักในสายตาธร
เขาสัญญากับตัวเองว่าเขาจะไม่ทำให้คนๆนี้เสียใจเป็นอันขาด
เพราะจากเหตุการณ์วันนี้เขารู้แล้วว่าคีย์รักเขามากขนาดไหน
แล้วเขาเองก็ทนไม่ได้ถ้าคีย์ต้องมาร้องไห้เพราะเขาเช่นกัน
ธรจูบที่หน้าผากของคีย์เบาๆกลัวเขาจะตื่น
คีย์เองก็พลิกตัวกลับมากอดเขาไว้
ธรเองก็กอดตอบเขากอดคีย์ไว้จนหลับไปอีกครั้ง
“อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก”
ธรจูบลงไปบนหน้าผากของคีย์ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นมา
“อืมม ปู่ตื่นนานแล้วหรอครับ” คีย์งัวเงียถาม
“พี่ตื่นตั้งนานแล้ว ก็นอนมองหน้าคนรักของพี่อยู่นี่ไงครับ”
คีย์หน้าแดงแต่เช้าเลยวันนี้ ถึงแม้ว่าธรจะบอกเขาแบบนี้บ่อยๆ
แต่เขาก็ยังเขินทุกครั้งที่ได้ยิน
“ปู่ไม่ต้องมาปากหวานแต่เช้าเลย ไปอาบน้ำเถอะครับ ป่านนี้แม่รอทานข้าวแล้วมั้ง”
คีย์บอกพร้อมกับลุกขึ้น
“ให้พี่อาบด้วยนะครับ จะได้เร็วๆไง” ธรบอก
“ปู่อะเค้าอายนี่น่า ไม่เอาหรอก” คีย์ปฏิเสธ
“แต่พี่จะอาบด้วยไม่ยอมแล้วเช้านี้”
ว่าแล้วธรก็ลุกอุ้มคีย์เข้าห้องน้ำไป ถึงคีย์จะพยายามดิ้นก็ไม่เป็นผล
TBC.
ปล. ตอนหน้าก่อนอ่านเตรียมผ้าซับเลือดด้วยนะคร้าบบ บอกไว้ล่วงหน้าเลย :z1:
-
:z13: ก่อนอ่าน
555 รอฉากที่มันวาบหวามกว่านี้ก็ได้ เอริก ๆๆๆ
ว่าแต่ว่า เค้าจะไปเที่ยวไหนกันอ่ะ
จะได้ตามไปตั้งกล้องรอถ่ายทำถูก หุๆๆ
-
เดว...ก็ไม่ได้กินข้าววกะคุณแม่พอดี...อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดด ด ด ดดดดด ด ด ด ด ดดดด...น้องคีย์กะพี่ธรมาแล้ววววววววว ว วว ว วว วว ว ว วววว *0*
อ๊ากกกกกกกก ก ก ก ก ก กกก ก ก ก...มาถึงก็หวานกันซะมดเดินขบวนมาขึ้นคอมกันเลยทีเดียว
แหมะ...พี่ธรนี่ก็ยังหื่นเหมือนเดิมเลย...ตอนกลางคืนไม่ได้ ก็เอาตอนเช้าแทนใช่มั้ยล่ะ...คริคริ
แล้วอย่างนี้้น้องคีย์จะได้ลงไปทานข้าวกับคุึณแม่มั้ยเนี่ย...พี่ธรก็สงสารน้องบ้างอะไรบ้างนะ...เด่วน้องจะช้ำซะก่อน...อิอิ XD
-
หวานเกินนะปู่
+1
-
มดกัด ๆๆๆ
เตรียมหาผ้าก่อนอ่านตอนหน้า
-
สรุป ข้าวเช้าจะได้กินมั้ยคะ
คุณแม่จะรอเก้อมั้ยเนี่ย
เตรียมผ้านวมไว้สำหรับตอนหน้า :z1:
-
ดีจังที่แม่ของธรเอ็นดูคีย์ขนาดนี้ ครอบครัวแสนสุข ไว้ตอนหน้าจะเตรียมผ้าซับเลือดอย่างที่เกริ่นไว้นะคะ :pighaun:มาต่อไวไวน้า
-
ดีจังที่แม่ของธรเอ็นดูคีย์ขนาดนี้ ครอบครัวแสนสุข ไว้ตอนหน้าจะเตรียมผ้าซับเลือดอย่างที่เกริ่นไว้นะคะ :pighaun:มาต่อไวไวน้า
-
o13 o13 o13
:pig4:
-
*0* ตอนหน้าเลือกกระฉูด(จิงหรอ)
เอิ้กส์ๆ
-
ซับเลือดอย่างเดียวพอนะ ไม่เอาน้ำตา
-
มาเตรียมผ้ารอ ว่าแต่เป็นผ้าซับเลือด :z1: หรือผ้า :sad11:
-
อ๊ายยยย กว่าจะอ่านทัน ตาแฉะ+ปวดตา 555
สนุกดีค่ะชอบน้องคีย์น่ารักมาก
พี่ธรก็น่ารักค่ะ เก่งอีกต่างหาก อิอิิ
ส่วนคุณรักก็น่ารัก แดง นพก็น่ารัก
สรุปน่ารักหมดทุกคน 55555 (แล้วจะพิมพ์เพื่อ?)
ปล. จะติดตามไปเรื่อยๆนะคะ
-
PEENAT1972 --- ไปเที่ยวสมุยกันครับ ป้าจะตามไปจริงป่าวคร้าบ แต่รูปป้าช่วงนี้ดูอวบขึนหรือเปล่าครับ :m20:
i3igM --- เรื่องนี้ยังไม่แน่ใจครับ ต้องรอลุ้นเอาคร้าบบ
Nabee --- นิดนึงครับ ก็ตอนที่แล้วลุงร้องไห้ตั้งเยอะ ตอนนี้ก็เอาใจหน่อย
Little Devil --- พอดีไปเหมาน้ำตาลมาได้อะคร้าบ เลยหวานได้เต็มที่เลย หุหุ
nonae --- แบบนี้เตรียมผ้ารอเลยนะเนะ เตรียมผืนใหญ่ๆนะ
heefever --- ข้าวได้กินหรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่รู้ปู่กำลังจะกินลุงแล้วอะครับ :z1:
amito --- แม่ปู่ใจดีครับ รักคนที่ลูกรักอะครับ เดี๋ยวจะรีบเชียนนะครับ
wisa --- :กอด1: :กอด1: แทนคำขอบคุณครับ
NUTTYZERO --- จริงสิครับ ไม่ได้หลอกแน่นอน :z1:
*-*คาเมะ*-* --- ไม่มีน้ำตาแล้วครับ ปู่เขาทนไม่ได้ถ้าลุงร้องไห้อะครับ
hpsky --- มาระแวงอีกคนแล้วอะ ไม่มีน้ำตาแล้วจริงๆครับมีแต่เลือด :jul1:
Nus@nT@R@ --- :กอด1: ต้อนรับเข้าสู่ชมรมลุงปู่นะครับ ขอบคุณที่ชอบ และขอบคุณที่จะติดตามต่อไปครับ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
:z2: :z2: :z2:
เรียกคนอ่านอีกเยอะๆคร้าบ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หวาานไปป่าวอ่า
อิจฉาเด้
-
:กอด1: :กอด1: :z2: :z2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
:กอด1: :กอด1: แทนคำขอบคุณครับ
หวาานไปป่าวอ่า
อิจฉาเด้
:laugh: อิจฉาอะไรคร้าบบ ไม่ได้หานซะหน่อย
:กอด1: :กอด1: :z2: :z2:
:กอด1: :กอด1: :z2: :z2: เป็นเพื่อนนะครับ
กำลังปั่นตอนใหม่อยู่ คืนนี้คงได้อ่านคร้าบบ
-
รอคืนนี้ ก็ได้ นะรูปหล่อ
-
มานอนรอ
-
:L2: :L2:
-
ไม่เป้นไรครับ อาทิตย์หน้าสอบพอดี
ไว้ผมสอบเสร็จค่อยลงต่อก็ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ตอนที่31 ก่อนเดินทาง
ธรอุ้มคีย์มาที่ห้องน้ำ คีย์พยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผล
พอเข้าห้องน้ำมาได้เขาค่อยๆวางคีย์ลงอย่างช้าๆ
“ปู่อะ เค้าอาบคนเดียวไม่ได้หรือไง” คีย์อายเล็กน้อย
เพราะถึงยังไงเขาก็ยังไม่ชินกับเรื่องแบบนี้อยู่ดี
“ไม่ครับ เมื่อคืนพี่ตามใจลุงไปแล้วนะครับ ดังงั้นตอนเช้าลุงต้องตามใจพี่บ้างสิครับ”
ธรค่อยๆถอดกระดุมชุดนอนลายหมีพูสีเหลืองอ่อนของคีย์ออก
“แต่ปู่...” คีย์ยังไม่ทันจะพูดจบธรก็จูบปากของเขาเสียแล้ว
ธรรวบเอวคีย์มากอดไว้ให้แนบชิดติดกับตัวเขา ริมฝีปากทั้งสองกระกบกันสนิทแนบแน่น
ธรส่งลิ้นเข้าไปสัมผัสกับลิ้นของคีย์ คีย์โอบไหล่ธรตอบสนองกลับ
ธรค่อยถอดเสื้อของคีย์ออกจากตัว แล้วใช้มือลูบไล้ไปที่หน้าท้องเบาๆ
ก่อนเลื่อนมาที่หน้าอกจนถึงหัวนม เขาค่อยๆใช่นิ้วเขียที่ส่วนหัวเบาๆ
คีย์ตัวสั่นเล็กน้อยจากการโดนกระตุ้นจากธร
อีกมือนึงธรโอบเข้าที่บันท้ายของคีย์ให้มาชิดกับตัวเขา
ส่วนกลางของทั้งสองคนสัมผัสกันผ่านเพียงผ้าบางๆของกางเกงนอนของทั้งสองคน
เมื่อของส่วนนั้นสัมผัสกันก็ตื่นตัว ธรค่อยดันตัวของคีย์ไปจนติดพนัง
ปากของเขายังคงจูบกันไม่หยุด ธรเบียดคลึงช่วงร่างของตัวเองเข้ากับของคีย์เบาๆ
อือออออ
คีย์ครางในลำคอออกมาเป็นระยะๆ สองมือเกาะกุมอยู่ที่หลังของธรจนแน่น
ธรค่อยๆถอดเสื้อนอนของตัวเองออก ก่อนที่จะถอดกางเกงของคีย์ออกก่อนที่จะถอดกางเกงตัวเองตาม
เมื่อไม่มีกางเกงของส่วนตัวทังคู่สัมผัสกันโดยตรง
ธรค่อยๆขยับตัวบดคลึงอีกครั้ง หนังบ้างเบาบ้าง
สร้างความเสียวซ่านให้กับทั้งสองคนตลอดเวลา ธรกดปากในการจูบแน่นขึ้น
ร่างกายทั้งสองคนแทบจะสัมผัสกันทุกส่วนมือของทั้งสองคนต่างลูบไล้กันจนทั่ว
ธรค่อยลูบจากหน้าอกลงมาที่ส่วนกลางลำตัวที่เบียดกันอยู่
เขาใช้มือจับแก่นกลางลำตัวของทั้งสองไว้ด้วยกัน
อ่ะ คีย์ร้องครางออกมาเบาๆเมื่อธรสัมผัสตรงนั้น
ธรบีบมือให้แก่นทั้งสองเบียดกันอย่างแน่นยิ่งขึ้น
แล้วเขาก็ค่อยๆขยับมือกับส่วนนั้นอย่างช้าๆ
อืออออ
คีย์กอดธรจนแน่นหน้าเหงนมองบนเพดาน
ธรใช้กึ่งปากกึ่งจมูกไซร้ที่ซอกคอคีย์
คีย์ตัวสั่นสะท้านเพราะความเสียวซ่าน จิกมือลงที่หลังของธร
ธรแร่งจังหวะมือเร็วมากขึ้นของทั้งสองคนเบียดสีกันไปมาในมือธร
คีย์แอ่นตัวจนช่วงล่างแนบชิดติดกับของธรเพื่อให้ธรขยับมือได้ง่ายขึ้น
ธรไซร้ซอกคอคีย์จากซ้ายไปขวาบางครั้งก็กัดลงบนหัวไหล่คีย์เบาๆ
อ่ะ คีย์ร้องออกมาทุกครั้งที่โดนธรกัดเบาๆ มือเขาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของธร
เสียงครางในลำคอของทั้งสองคนดังก้องในห้องน้ำ
ธรเร่งจังหวะมือเร็วบ้างช้าบ้าง คีย์ทั้งเบี่ยงตัวทั้งเขย่งเท้าเพื่อจะหนีจากความเสียว
แต่ก็ไม่สามารถหนีพ้นจากมือธรไปได้ ธรเองก็เสียวไม่แพ้กัน
บางครั้งเขาออกแรงจูบที่บริเวณเนินออกของคีย์อย่างแรง
ยิ่งสร้างความกระสันเพิ่มมากขึ้นไปอีก
“อ่ะ อ่ะ ป่ะ ปู่ครับเค้าจะ จะ ไม่ไหวแล้วนะ” คีย์เสียงสั่นเคลือพูดข้างหูธรที่กำลังก้มจูบซอกคอเขาอยู่
“เดี๋ยวสิครับ ละ ลุง เราพร้อมกันนะ” ธรบอกแล้วจูบปากคีย์แนบแน่น
เขาเร่งจังหวะในการขยับมือให้เร็วมากขึ้น คีย์จูบตอบรับเขาอย่างเร่าร้อน
เขาเร่งจังหวะอีกสักพักคีย์เริ่มเกร็งตัวเกร็งหน้าท้องตัวสั่นเล็กน้อย
“อืออออ อืออออ” เขาได้แต่ครางในลำคอ สองมือจิกหลังและไหล่ของธรอย่างแรง
ธรก็เร่งมือขึ้นอีก เขารวบตัวคีย์เข้ามากอดไว้จนแน่น
“อืมมมมมม” เขาปล่อยความรักตามคีย์ออกมาติด ทั้งสองคนยืนกอดกันอย่างแนบแน่น
ทั้งสองคนหายใจรดกันอย่างเหนื่อยหอบ แต่ปากของทั้งสองยังไม่เลิกที่จะประกบกันไว้
“ลุงครับ พี่รักลุงที่สุดเลยนะครับ” ธรบอกหลังจากที่พักเหนื่อยได้สักพัก
“เค้าก็รักปู่เหมือนกันครับ” คีย์ตอบกลับด้วยหน้าที่ยังแดงเรื่องจากภารกิจเมื่อสักครู่
ธรพาคีย์ไปอาบน้ำด้วยกันเพราะว่ามันคงสายมากแล้ว
คนที่บ้านเขาคงรอกินข้าวอยู่แน่นอน
“ปู่อะ ดูทำเค้าสิแล้วแบบนี้เค้าจะใส่เสื้อยังไงอะ”
คีย์บ่นเมื่อเขากำลังจะแต่งตัวแล้วเขาเห็นรอยจ้ำแดงๆที่บริเวณต้นคอ
“ไหนพี่ดูหน่อยสิครับ” ธรเดินเข้าไปหาคีย์ เขากอดเอวคีย์ไว้พร้อมกับมองที่ต้นคอ
“เดี๋ยวมันก็หายครับ แต่ก็ดีนะคนอื่นจะได้รู้ว่าลุงมีแฟนแล้ว” ธรบอกพร้อมกับจูบเบาๆที่รอยนั่น
“ปู่อะไม่ต้องเลยทำเค้าแล้วยังจะมีหน้ามายิ้มอีก” คีย์ยังบ่นไม่เลิก
แต่ธรไม่ได้สนใจเขาเดินกลับไปแต่งตัวตามปกติ
คีย์ใส่เสื้อคอปกสีชมพูลงมาแทนเสื้อยืดที่เขาคิดจะใส่ที่แรก
“ลุงใส่สีนี้แล้วน่ารักจังเลย” ธรบอกขณะที่กำลังเดินลงมาข้างล่าง
“ไม่ต้องมาพูดเลยปู่ เพราะปู่แหละจริงๆเขาจะใส่ตัวอื่นต่างหาก” คีย์บ่นเหมือนเดิมแต่ธรก็ทำเป็นไม่สนใจ
ทั้งสองเดินลงมาที่ห้องอาหาร แม่ธรนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่ที่โต๊ะแล้ว
“นี่เจ้าตัวดีทำไมเพิ่งพาน้องลงมาห๊ะ นี่มันสายมากแล้วเจ้าตัวเล็กแม่หิวข้าวพอดี”
แม่ธรว่าเมื่อเห็นธรพาคีย์เดินเข้ามา
“ไม่หิวหรอกครับ อยู่กับผมลุงเขาไม่หิวหรอกครับ” ธรยิ้มให้กับแม่เขา
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย รีบมานั่งกินข้าวกันได้แล้ว” แม่ทำเสียงดุทั้งสองคน
ทั้งสองคนรีบนังกินข้าวกันอย่างรวดเร็ว
พออยู่ต่อหน้าแม่ธรก็หมดมาดผู้นำของบ้านไร่ทันที
คีย์ก็ได้แต่แอบยิ้มเมื่อเห็นธรโดนแม่เขาดุเวลากินข้าว
เรื่องที่พาเขาลงมาผิดเวลามากขนาดนี้
หลังจากกินข้าวเสร็จธรพาคีย์ออกไปซื้อของเตรียมตัวเดินทางในวันพรุ่งนี้
เขาพาคีย์ไปเดินเลือกของที่ห้างชื่อดัง
“ลุงจะซื้ออะไรบ้างครับ เดี๋ยวพี่จะได้พาไปซื้อถูก” ธรถามเมื่อทั้งสองเดินเข้ามาในห้าง
“อืมเค้าว่าเค้ามาเดินที่นี่บ่อยกว่าปู่อีกน้า ปู่แหละจะซื้ออะไรบ้างเดี๋ยวเค้าพาไปเอง”
คีย์ยิ้มอย่างภูมิใจ ธรยังอดยิ้มไปกับท่าทางของเขาไม่ได้
“งั้นเราไปซื้อครีมกันแดดกันก่อน แล้วลุงจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ไหม” ธรถาม
“เอาชุดแบบชายทะเลไปใส่คู่กันดีไหมอะปู่ เค้าอยากใส่มานานแหละ”
คีย์พูดอย่างมีความสุข เพราะเขาไม่ได้ไปเที่ยวแบบจริงจังมานานมากแล้ว
คราวที่แล้วที่ไปกับธรก็ไปทำงาน แถมยังเกิดเรื่องอีกต่างหาก
“งั้นเราไปดูเสื้อผ้าก่อนนะปู่ เดี๋ยวค่อยไปดูครีมกันนะครับปู่นะ”
คีย์อ้อนเพราะดูเหมือนเขาจะอยากได้เสื้อผ้ามากกว่าอะไรทั้งหมด
คีย์พาธรมาที่โซนเสื้อผ้า คีย์เดินเลือกอย่างสนุก
เขาหยิบเสื้อผ้าสีสดขึ้นมาลองทาบตัวเองกับทาบตัวธรไปมา
“ไม่เอาอะลุงสีสดขนาดนี้พี่ใส่ไม่ขึ้นหรอก” ธรบอกจริงๆแล้วเขาไม่ชอบใส่เสื้อสีสดๆ
เพราะมันตัดกับสีผิวที่เข้มของเขา
“ไม่เอาปู่ไปทะเลก็ต้องสดใสสิ เดี๋ยวเค้าเลือกให้เองปู่ต้องตามใจเค้าน้าสัญญาไว้แล้วด้วย”
คีย์ทวงสัญญาที่ธรให้ไว้คืนนั้น ธรก็ไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มให้กับคีย์ที่ดูมีความสุขมาก
คีย์เลือกเสื้อผ้าของตัวเองกับธรหลายชุด ของธรส่วนมากจะเป็นโทนสีเขียวชมพูฟ้าอ่อนๆ
ต่างจากของตัวเขาเองที่เป็นสีสันสดใส ทั้งสีทั้งลาย
ขณะที่กำลังจะเดินกลับออกมาข้างนอกคีย์หันไปเห็นร้านเสื้อคู่รัก
“ปู่เราไปดูเสื้อตรงนั้นหน่อยสิครับ” คีย์บอกพร้อมกับดึงมือธรให้ตามไป
เมื่อไปถึงพนักงานสาวรีบเดินเข้ามาบริการอย่างรวดเร็ว
“เรามีให้เลือกหลายแบบหลายลายนะคะ ซื้อไปใส่กับแฟนเป็นคู่กันลายสวยไม่เหมือนที่อื่นค่ะ”
พนักงานสาวนำเสนอสินค้าของตัวเองเต็มที่ แต่พูดไปก็มองหน้าธรไปด้วยและส่งยิ้มให้เป็นบางครั้ง
“ลงลายนี้ดีไหมค่ะใส่คู่กันคุณผู้ชายก็ดูไม่หวานเกินไป”
เธอหยิบเสื้อสีขาวลายหัวใจหลายสีซ้อนอยู่ที่กลางหลัง ส่วนด้านหน้าตรงหน้าอกซ้ายก็เป็นรูปหัวใจดวงเล็กๆ
มีเขียนลูกศรเล็กๆชี้ไปด้านข้าง พร้อมกับข้อความแฟนกัน
ส่วนอีกตัวก็เหมือนกันทุกอย่างต่างที่ลูกชี้คนละฝั่งแต่เขียนเหมือนกันว่าแฟนกัน
“ลายนี้ก็สวยนะงั้นเอาลายนี้ครับ” ธรเป็นคนตัดสินใจเองครั้งนี้
“อ่าวแล้วคุณไม่เอาบ้างหรือคะ ซื้อไปใส่คู่กับแฟน” พนักงานหันมาถามคีย์ที่ยืนมองลายอื่นๆอยู่ด้วย
คีย์หันมามองหน้าพนักงาน แต่ก่อนที่เขาจะพูดธรก็ชิงพูดก่อน
“คงไม่ต้องแล้วครับ เพราะว่าแฟนเขาซื้อให้แล้วนี่ไงครับ”
ธรบอกพร้อมกับชี้ไปที่ลายเสื้อที่เขาเพิ่งเลือกไปเมื่อกี้
พนักงานหันมองหน้าธรก่อนกันกลับมามองหน้าคีย์
พร้อมกับทำหน้าแบบไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ก่อนที่จะรีบหยิบเสื้อแล้วรับเงินที่ธรยืนให้ไป
เธอกลับมาพร้อมกับถุงเสื้อกับเงินทอน
“เออ.. ขอโทษนะคะ ที่พูดเมื่อกี้มันเรื่องจริงหรือเปล่าคะ” เธอยังมีสีหน้าแปลกใจ
เธอยื่นถุงเสื้อกับเงินทอนให้พร้อมกับรอฟังคำตอบที่อยากรู้มากที่สุดตอนนี้
“ครับเราสองคนเป็นแฟนกัน มีอะไรสงสัยอีกไหมครับ” ธรตอบพร้อมกับยิ้มให้อย่างภูมิใจ
“เออ.. ไม่มีแล้วคะ ขอบคุณที่ใช้บริการคะ” แล้วเธอก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“ปู่อะ ทำไมไปพูดกับเขาแบบนั้นละ ดูสิคงมองพวกเราแปลกๆแน่เลย”
คีย์พูดแต่ก็ยิ้มแก้มแทบปริเมื่อได้ยินธรบอกคนอื่นแบบนั้น
“หรือลุงไม่พอใจครับ ที่พี่บอกคนอื่นว่าเป็นแฟนกัน”
“เปล่าครับ ไม่ใช่แบบนั้นนะ เค้าดีใจต่างหากล่ะ คนอื่นจะมองยังไงเค้าก็ไม่สนอยู่แล้วล่ะ”
คีย์ยิ้มให้พร้อมกับเดินเข้ามากอดแขนธรไว้
ธรยิ้มออกมาได้เหมือนกันก่อนที่จะจับมือคีย์แล้วเดินจูงออกมาจากโซนเสื้อผ้า
“ลุงพี่ว่าไปกินข้าวก่อนเถอะ พี่เริ่มหิวอีกแล้ว” ธรหันมาชวน
“ก็ได้แต่ปู่อยากกินอะไรล่ะ” คีย์ถามกลับ
“เอาตามใจลุงแล้วกัน พี่กินได้หมดอยู่แล้ว”
“ไม่เอา ก็วันนี้เค้าอยากให้ปู่เลือกบ้างนี่นา ทุกทีก็กินตามใจแต่เค้าวันนี้เค้าอยากตามใจปู่บ้างอะ”
ธรยิ้มแก้มแทบปริออกมาเมื่อได้ยินคนรักพูดแบบนี้
“วันนี้ลุงน่ารักเป็นพิเศษเลยนะครับ” ธรยิ้ม
“ก็ปู่ตามใจเค้ามาเยอะแล้วนี่นา เค้าก็อยากตามใจปู่บ้างสิคร้าบบบ” คีย์ลากเสียงยาวพร้อมเกาะแขนธรเอาไว้
“อืมงั้นพี่จะกินอะไรดีนะ เราไปกินสเต็กกันดีกว่านะลุง ลุงแนะนำร้านหน่อยสิ”
“อืมม เดี๋ยวเค้านึกก่อนนะ อืมมีร้านอร่อยที่นี่เดี๋ยวเค้าพาไป”
คีย์บอกพร้อมกับเดินนำหน้าแล้วจูงมือธรไว้ ตอนนี้ต่อให้คนอื่นมองทั้งห้างทั้งสองคนก็ไม่ได้สนใจ
“ปู่ร้านนี้ไงครับเค้าเคยมากินกับที่บ้านแล้ว” คีย์บอกพร้อมกับจูงมือธรเข้าไปในร้าน
พนักงานพาทั้งสองคนเข้าไปนั่งข้างใน พร้อมกับรับรายการอาหารของทั้งสองคน
ขณะที่เกินอาหารมีพนักงานชายคนหนึ่งมักจะเดินผ่านที่โต๊ะบ่อยๆพร้อมกับมองหน้าคีย์
ทีแรกธรก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเขาคิดว่าพนักงานคงเดินส่งบิลอาหารที่รับมา
แต่ว่าพอนั่งกินนานไปก็เริ่มเห็นพนักงานคนนั้นเดินผ่านบ่อยขึ้นเรื่อยๆ
แต่เขาก็ยังไม่ได้พูดอะไรหรือทำอะไร เขารอดูสถานการณ์ไปก่อน
จนเมื่อกินอาหารกันเสร็จแล้วเช็คบิลทั้งสองคนเดินออกมาจากร้าน
ขณะที่เดินออกมาได้สักพัก พนักงานคนนั้นก็วิ่งตามออกมา
“เออ ขอโทษนะครับ ขอเบอร์หน่อยได้ไหมครับ” คนนั้นวิ่งเข้ามาขอเบอร์คีย์
ธรที่ยืนอยู่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคีย์จะทำยังไง
คีย์เองทำหน้างงเล็กน้อยเขาหันมามองหน้าธรแวบนึงก่อนที่จะหันกลับไปมองคนที่มาขอเบอร์
“ขอเบอร์หน่อยได้ไหมครับ คือผมอยากรู้จักคุณน่ะครับ” คนนั้นยังตื้อต่อเมื่อเห็นคีย์นิ่งเฉย
“ขอโทษนะครับ ผมคงให้เบอร์ไม่ได้หรอก เพราะว่าผมมีแฟนแล้วครับ”
คีย์ตอบกลับไปอย่างสุภาพ พนักงานคนนั้นกลับทำหน้าไม่สนใจ
“ไม่เป็นไรหรอก เขาคงไม่รู้หรอกครับ ขอเบอร์ให้ผมได้ไหมครับ”
พนักงานยังคงตื้อต่อไป แต่คีย์กลับเดินมาหาธรที่ยืนรออยู่ข้างหลัง
พร้อมกับดึงให้ธรตามเขามาที่พนักงานคนนั้น
“จะไม่รู้ได้ไงล่ะครับ ก็คนนี้ไงแฟนผม ลองขอกับเขาดูแล้วกันนะครับ” คีย์ยิ้มให้พนักงานคนนั้น
พนักงานคนนั้นถึงกับหน้าถอดสีทันที เมื่อรู้ว่าธรเป็นแฟนของคีย์
“เออ.. ขอโทครับ” คำพูดสั้นๆก่อนที่พนักงานจะหันหลังวิ่งกลับเข้าร้านไปอย่างรวดเร็ว
“ลุงนี่ก็ร้ายใช่เล่นนะ มีคนชอบเยอะหมดเลย” ธรแกล้งแซว
“อย่ามาพูดเลยปู่ ทีตัวเองมีคนมาจีบเค้ายังไม่เคยแซวเลยนะ เดี๋ยวเถอะ” คีย์แอบหยิกที่เอวเขา
“โอ๊ยยยยยยย ลุงคร้าบบบ พี่ล้อเล่นจะไม่แซวอีกแล้วครับ” ธรรีบบอกเพื่อให้คีย์หยุด
“ไม่ต้องเลยงั้นปู่พาเค้าไปกินไปติมก่อน ไม่งั้นเค้าทำอีกแน่ๆ”
“ครับผม สุดที่รักอยากได้อะไรบอกมาได้เลยครับ พี่ยินดีทำให้ทุกอย่างเลยครับผม”
ธรแกล้งทำท่าเลียนแบบทหารเวลารับคำสั่ง ทำเอาคีย์ยิ้มออกมาได้กับท่าทางของเขา
“ปู่อะ ไปเลยอายคนอื่นเขา ทำอะไรก็ไม่รู้” คีย์ดันหลังธรให้เดิน
หลังจากนั้นทั้งสองก็กินไอศกรีมแล้วก็ไปซื้อครีมกันแดดกัน
แต่ก่อนกลับธรชวนคีย์ดูหนังก่อนแล้วค่อยกลับ
เมื่อกลับมาถึงบ้านก็หัวค่ำแล้ว
“นี่พากันไปไหนมากลับซะมืดเลย พรุ่งนี้เดินทางไกลกันอีกนะ” แม่บ่นทันทีที่เห็นธรเดินเข้ามา
“แม่ครับ ก็รีบกลับแล้วนะครับ แต่เจ้าตัวเล็กแม่สิซื้อของไม่เสร็จสักทีเลยกลับช้า”
ธรรีบเอาคีย์ขึ้นมาอ้าง วางของแล้วเข้าไปกอดแม่เขาไว้
“อะไรอะปู่ ก็ปู่แหละชวนดูหนังก่อนเลยกลับช้าแล้วมาโทษเค้าได้ยังไง แม่ครับอย่าไปเชื่อปู่นะ”
คีย์เข้าไปกอดแม่ธรไว้บ้าง ตอนนี้แม่ธรเหมือนมีลูกลิงเกาะอยู่สองตัว
“นั่นไงแม่ว่าแล้ว เจ้านี่ก็เหลือเกินเอาน้องมาอ้าง นี่แนะ” แม่ธรตีที่ไหล่ธรเบาๆ
“โหยแม่อะ รักแต่ลุงไม่รักผมแล้วใช่ไหมอะ” ธรทำเป็นน้อยใจ
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย เราพาน้องเถลไถลแล้วยังจะเอาน้องมาอ้างอีก โตไม่รู้จักโตนะเราน่ะ”
แม่ยังคงบ่นเขาไม่เลิกที่เอาคีย์มาอ้าง
“แล้วกินอะไรมากันหรือยัง แม่จะได้ให้เด็กเตรียมจัดโต๊ะให้” แม่ถาม
“ยังเลยครับหิวจะตายแล้วเนี่ย แต่วันนี้แม่ทำอะไรทานครับ” ธรรีบประจบทันที
ปกติถ้าธรกลับมาบ้านแม่ธรจะเป็นคนลงมือทำอาหารเองทุกครั้ง
“ก็ของโปรดของเรานะแหละ งั้นไปล้างมือล้างไม้ก่อนแล้วค่อยมากินข้าว เดี๋ยวแม่ให้เด็กจัดโต๊ะให้”
“คร้าบบ” ธรบอกพร้อมกับหอมแก้มแม่เขา
“เจ้าลูกคนนี้นี่ไม่รู้จักโตจริงๆ” ถึงแม่จะบ่นแต่ก็ยิ้มออกมา
คีย์เองก็รู้สึกชอบธรที่เป็นแบบนี้ เขายิ้มตามหลังธรมาตลอด
“ลุงยิ้มอะไรครับ พี่เห็นยิ้มมาตั้งนานแล้วนะ” ธรถาม
“ก็วันนี้ปู่น่ารักนี่นา ยิ่งตอนอยู่กับแม่ด้วยน่ารักมากเลยอะ” คีย์พูดไปยิ้มไป
“ลุงล้อพี่หรอเนี่ย เดี๋ยวเถอะนะ” ธรเองก็เขินเหมือนกันที่ลุงบอก
“ไม่ได้ล้อนะ เค้าชอบต่างหากปู่ออกจะน่ารัก ไปกินข้าวกันเถอะเดี๋ยวแม่จะรอ”
ทั้งสองคนเดินลงบันไดไปด้วยกันธรลงมาก่อนคีย์เดินตามหลัง
“ปู่ครับ” คีย์เรียก ธรหยุดแล้วหันหลังกลับมา
จุ๊บ!!!
“รางวัลสำหรับคนน่ารักครับ” คีย์จุ๊บที่แก้มของธร แล้ววิ่งเข้าห้องอาหารไปด้วยความเขินอาย
ธรเองก็ยืนนิ่งไปสักพักเพราะเขาไม่เคยคิดว่าคีย์จะทำแบบนี้
เข้าเอามือจับแก้มแล้วยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่จะยิ้มได้ พร้อมกับหัวใจที่พองโต
TBC.
-
คู่นี้ ชักจะหวานกันใหญ่แล้ว
เค้าอิจฉาน่ะเนี่ย
-
มดขึ้นจอ
+1
-
:เฮ้อ:ปู่กับลุงเค้ามาหวานกันให้คนไร้คู่อิจฉาเล่นซะงั้น :laugh:
-
คุณนัททททททท ท ท ท ท ท ททททท...เค้าเขิลอ่ะ...เขิลโครต ๆ >//////////<
หวานกันซะหมดพากันพาเหรดมาขึ้นคอมไปหมดแล้วเนี่ย...ที่สำคัญ...แก้มเค้าจะปริอยู่แล้วน้าาาา าาาาา า า าา
เล่นหวานกันซะขนาดนี้...เด่วยุให้แม่พี่ธรไปขอน้องคีย์กะพ่อแม่น้องคีย์ซะเลยนิ...คริคริ
แต่แหมะ...ฉากในห้องน้ำเนี่ย...ทำเอาเค้าจิ้นไปไกลเลยนะคุณนัท
นี่่เค้าหื่นมากเกินไปจนจินตนาการบรรเจิด...หรือว่าคุณนัทบรรยายได้ดีเกินไปเนี่ย - -????
แต่เค้าว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่านะ...เพราะว่าเค้าอ่ะ ไม่หื่นเลย...ไม่เลยสักนิด...จริง ๆ นะ...จริง จริ๊งงงงง งงงง งงงงง >//////<
ไม่อยากจะบอกว่าอ่านไปแล้วก็เขิลตาม จนนั่งกัดหมอนอิงไปด้วยเลยอ่ะ...อยากกรี๊ดนะ...แต่กรี๊ดไม่ได้ กลัวจะได้รองเท้ามาเป็นรางวัล 555555555+
-
กลับมาฟอร์มนี้ แปลว่า เข้าที่เข้าทางแล้วสินัท 555
http://www.youtube.com/v/OJLVyVZA5mk?fs=1&hl=en_US&color1=0x402061&color2=0x9461ca
-
นับวันยิ่งจะหวานนะครับคู่นี้
อ๊ากกกกกกกกกกก....เอามาต่ออีกไวๆนะครับ
เอิ้กส์ๆ
-
น่ารัก...น่าอิจฉา อยากมีแบบนี้บ้างจัง หัวใจจะได้พองพอง :impress2:
-
:L2: :L2: :z2: :z2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L1:
-
คู่นี้ ชักจะหวานกันใหญ่แล้ว
เค้าอิจฉาน่ะเนี่ย
อิจฉาอะไรคร้าบบบ :-[
มดขึ้นจอ
+1
ฟี๊ดๆๆ ฉีดยาฆ่ามดให้คร้าบบบ บรึ้มมมม คอมระเบิดแล้ว(หนีดีกว่า รีบวิ่งอย่างไว)
:เฮ้อ:ปู่กับลุงเค้ามาหวานกันให้คนไร้คู่อิจฉาเล่นซะงั้น :laugh:
:กอด1: เดี๋ยวก็มีคร้าบบ อ่านไว้เป็นข้อมูล :laugh:
คุณนัททททททท ท ท ท ท ท ททททท...เค้าเขิลอ่ะ...เขิลโครต ๆ >//////////<
หวานกันซะหมดพากันพาเหรดมาขึ้นคอมไปหมดแล้วเนี่ย...ที่สำคัญ...แก้มเค้าจะปริอยู่แล้วน้าาาา าาาาา า า าา
เล่นหวานกันซะขนาดนี้...เด่วยุให้แม่พี่ธรไปขอน้องคีย์กะพ่อแม่น้องคีย์ซะเลยนิ...คริคริ
แต่แหมะ...ฉากในห้องน้ำเนี่ย...ทำเอาเค้าจิ้นไปไกลเลยนะคุณนัท
นี่่เค้าหื่นมากเกินไปจนจินตนาการบรรเจิด...หรือว่าคุณนัทบรรยายได้ดีเกินไปเนี่ย - -????
แต่เค้าว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่านะ...เพราะว่าเค้าอ่ะ ไม่หื่นเลย...ไม่เลยสักนิด...จริง ๆ นะ...จริง จริ๊งงงงง งงงง งงงงง >//////<
ไม่อยากจะบอกว่าอ่านไปแล้วก็เขิลตาม จนนั่งกัดหมอนอิงไปด้วยเลยอ่ะ...อยากกรี๊ดนะ...แต่กรี๊ดไม่ได้ กลัวจะได้รองเท้ามาเป็นรางวัล 555555555+
เราให้น้องเขาเรียนจบก่อนสิคร้าบบ ค่อยไปขอก็ได้เนอะ แต่ฉากห้องน้ำอะผมว่ามันต้องไปด้วยกันทั้งสองฝ่ายนะทั้งเขียนดีทั้งจินตนาการบรรเจิดอะ :laugh:
กลับมาฟอร์มนี้ แปลว่า เข้าที่เข้าทางแล้วสินัท 555
คร้าบป้า หายเป็นปกติแล้ว ทุกอย่างปล่อยไปตามกรรมอะคร้าบบ :กอด1: ที่ให้กำลังใจคร้าบ
นับวันยิ่งจะหวานนะครับคู่นี้
อ๊ากกกกกกกกกกก....เอามาต่ออีกไวๆนะครับ
เอิ้กส์ๆ
จะพยายามต่อให้เร็วที่สุดแหละคร้าบ แต่รอตามคิวนิดนึงเนอะ
น่ารัก...น่าอิจฉา อยากมีแบบนี้บ้างจัง หัวใจจะได้พองพอง :impress2:
ไม่มีหรือไม่หาอะคร้าบบ :laugh:
:L2: :L2: :z2: :z2:
:กอด1: แล้วก็พา :z2: :z2: :z2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: แทนคำขอบคุณครับ
:L1:
:กอด1: :กอด1: :L1: :L1: :pig4: :pig4:
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
-
ตอนนี้ หวานนนนนนนที่สุด น่ารักจังเลย ลุงกะปู่
ใส่เสื้อคู่ อยากเห็นง่ะ o9
+1 สำหรับความหวานค๊าบบบ
-
อ่านแล้วขอบอกว่าอิจฉาตาร้อนมากเลย
แต่อยากอ่านอีกคู่เหมือนกันนะ
-
:-[ จะหวานไปไหนจ๊ะ ลุงกะปู่นี่
อ่่านแล้วอิจฉาตาร้อนเป็นไฟ อิอิิ
ไปทะเลคราวนี้ สงสัยน้ำทะเลเชื่อม 555
-
ระดับน้ำตาลในเลือดพุ่งกระฉูด
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
คีย์เสน่ห์แรงจริงๆ มีแต่คนขอเบอร์
:-[
-
ตอนนี้ หวานนนนนนนที่สุด น่ารักจังเลย ลุงกะปู่
ใส่เสื้อคู่ อยากเห็นง่ะ o9
+1 สำหรับความหวานค๊าบบบ
แบบนี้ต้องตามไปแอบดูที่สมุยนะคร้าบ เผื่อจะเห็น :laugh:
อ่านแล้วขอบอกว่าอิจฉาตาร้อนมากเลย
แต่อยากอ่านอีกคู่เหมือนกันนะ
อีกคู่คงต้องรอหน่อยนะครับ เพราะวว่าลุงปู่พอหายไปนานๆคนคิดถึงเยอะอะคร้าบบ
:-[ จะหวานไปไหนจ๊ะ ลุงกะปู่นี่
อ่่านแล้วอิจฉาตาร้อนเป็นไฟ อิอิิ
ไปทะเลคราวนี้ สงสัยน้ำทะเลเชื่อม 555
ใครจะทำทะเลเชื่อมได้ละคร้าบบ เค้าหวานกันนิดหน่อยเองน้า :laugh:
ระดับน้ำตาลในเลือดพุ่งกระฉูด
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
แบบนี้ต้องกินยาเบาหวานไหมอะคร้าบบ เดี่ยวน้ำตาลสูงเกินน้าคร้าบบบ
คีย์เสน่ห์แรงจริงๆ มีแต่คนขอเบอร์
:-[
ก็น้องเขาน่ารักนี่ครับ ใครเห็นก็ชอบทั้งนั้นเลย แต่ปู่เขาหวงนะครับ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
:z2: :z2: :z2:
ส่ายไว้ก่อนเดี่ยวตกหน้าสองอะคร้าบ
-
ปู่กับลุงน่ารักมากเลย
ชอบคู่นี้จัง
-
ยังไม่ไปกันอีก...อยากไปเที่ยวแล้วน้าาาาา
-
555
-
ผมกำลังทะเลาะกับ โน๊ตบุ๊คอยู่อะคร้าบบ
คิดว่าจะทิ้งมันแหละ พรุ่งนี้นะคร้าบ ได้อ่านแน่ๆ
-
:z13:+ :กอด1:
รับทราบรออ่านตอนต่อไปอยู่น้า
-
รับทราบครับ
-
มา+ให้พี่นัท เป็นกำลังใจให้นะ :กอด1:
-
ซื้อแมคบุคใหม่เลยพี่นัท จะได้มาสอนใช้ด้วย 555
-
ไม่เเย่งเด็กเล่นที่ร้านอ่ะเฮีย :laugh:
-
ไม่เเย่งเด็กเล่นที่ร้านอ่ะเฮีย :laugh:
แหมๆ ก็เอาตังก่อนสิคร้าบบ เดี๋ยวไม่มีเงินเลี้ยงคนบางคนตอนกลับมาอะ หุหุ
ตอนนี้ขอทยอยลงเรื่อยๆนะครับ เพราะว่าช่วงนี้ยุ่งมากมาย มั้งไม่มีเครื่องให้เขียน ทั้งหลานไม่สบายไม่ยอมให้ใครดูอีกต่างหาก
อย่าเพิ่งว่าผมนะคร้าบบ
-
ตอนที่32 เกาะสมุย
“ปู่คร้าบบ ตื่นได้แล้วเดี๋ยวสายไม่มีเรือข้ามไปเกาะนะ”
คีย์ลุกขึ้นมาปลุกธรตั้งแต่เช้ามืด เพราะเขาอยากไปเที่ยวครั้งนี้มาก
“อืมมมม ครับๆ พี่ตื่นแล้วครับ แต่ลุงเตรียมตัวแล้วหรอ”
ธรงัวเงียตื่นขึ้นมาถาม
“เค้าอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่ปู่นะแหละตื่นสายคนเดียวเลย”
คีย์บอกพร้อมกับดึงมือธรให้ลุกจากที่นอนแล้วผลักให้ไปห้องน้ำ
คีย์ลงขาบอกเด็กที่บ้านธรให้ขึ้นไปช่วยขนของไปไว้ที่รถระหว่างรอธรอาบน้ำแต่งตัว
“ขับรถดีๆนะ น้องไปด้วยทั้งคนดูแลน้องดีๆด้วยละ” แม่ธรตื่นมาส่งตอนเช้า
“ครับ สวัสดีครับแม่” ธรไหว้พร้อมเข้าไปกอด
“สวัสดีครับแม่” คีย์ทำตาม
“ไปรีบไปกันได้แล้วเดี๋ยวถึงมืดถึงค่ำกันพอดี เราก็ดูแลน้องดีๆด้วยนะเจ้าตัวดี”
แม่ธรบอกพร้อมให้ทั้งสองคนรีบเดินทาง
ธรกับคีย์ขับรถออกจากมุ่งหน้าไปจุดหมายทันที
คีย์นั่งชวนธรคุยไปตลอดทางถามถึงสถานที่ต่างๆที่ผ่านตลอดเวลา
เขาตื่นเต้นมากเพราะนี่เป็นการเที่ยงครั้งแรกตั้งแต่เขากลับมาอยู่ที่เมืองไทย
ธรรู้สึกดีที่เห็นคีย์ดูมีความสุขกับการเดินทางครั้งนี้
บ่ายแก่ๆธรก็ขับรถมาถึงที่จังหวัดสุราษฏร์ธานี
ธรขับรถแวะไปที่บ้านเพื่อนเขาก่อน เพราะเขาจะฝากรถไว้
เพื่อนธรขับรถมาส่งที่ท่าเรือดอนสักเพื่อส่งทั้งสองคนขึ้นเรือเฟอรารี่ข้ามไปเกาะสมุย
“เออ ไอ้ธรทำไมไม่เอารถข้ามไปด้วยเลยวะ” เพื่อนธรถาม
“ไม่เอาว่ะ กูขี้เกียจห่วงไปเช่าจากฝั่งโน้นเอาดีกว่าสบายดี” ธรบอก
“เออ แปลกคนจริงๆ มีรถแล้วยังอยากเสียเงินเช่ารถอีก” เพื่อนธรบ่นก่อนช่วยขนของ
ทั้งสองคนมาทันเรือพอดีไม่ต้องรอเที่ยวต่อไป
คีย์สนุกเมื่อได้นั่งเรือเขาชอบบรรยากาศแบบนี้มากๆ
“ปู่คร้าบบ พอถึงเกาะแล้วเรานั่งรถสองแถวนะ ไม่ต้องเช่ารถหรอกนะๆๆ”
คีย์เริ่มอ้อนธรหลังจากที่เขาคิดอะไรขึ้นมาได้
“ทำไมละมันไม่สะดวกนะเวลาไปไหนมาไหน” ธรถาม
“ก็เค้าอยากนั่งรถสองแถวอ่ะ นะๆๆ ปู่นะ”
คีย์เขย่าแขนธรเบาๆเป็นการขอร้อง ธรยิ้มออกมาทันที
“ครับๆ พี่ก็กะอยู่แล้วว่าลุงจะต้องอยากนั่งรถสองแถว เลยไม่เอารถมานี่ไง”
“ปู่น่ะ แล้วก็มาแกล้งเค้านะ” คีย์ทำบ่นแต่กลับยิ้มหน้าบาน
นั่งเรือไปได้สักพักคีย์ก็ง่วงนั่งหลับ ธรก็จับหัวคีย์ให้ซบที่ไหล่เขาไว้
คนที่นั่งแถวนั้นก็มองแล้วยิ้มให้ธร ธรก็ยิ้มตอบ
“พาน้องชายมาเที่ยวหรอคะ” หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม
“เปล่าครับ” ธรตอบสั้นๆ พร้อมกับยิ้มให้
“หรอคะ งั้นคงเป็นญาติกันสินิคะ ดูดีกันทั้งคู่เลยนะคะ”
เธอยังคงถามต่อ
“ไม่ใช่เหมือนกันครับ” ธรยังยิ้มตอบ
“อ่าว ไม่ใช่ทั้งหมดแล้วทั้งสองคนเป็นอะไรกันคะ”
“เราสองคนเป็นแฟนกันครับ”
ธรยังยิ้มให้เหมือนเดิม ต่างจากสาวคนนั้นที่ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในคำตอบของธร
“ค่ะ คะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ” เธอรีบเดินกลับเข้ากลุ่มเพื่อนๆที่นั่งอยู่อีกฝั่งทันที
พอไปถึงกลุ่มเพื่อนๆเธอก็เหมือนจะรายงานเรื่องที่ได้ยินมาทันที
แต่ธรก็ไม่ได้สนใจพวกนั้นสักเท่าไหร่ ส่วนคีย์ที่จริงๆตื่นแล้วแต่แกล้งหลับก็แอบยิ้มออกมา
นั่งสักพักธรก็หลับเอาหัวซบกับหัวคีย์ที่หนุนไหล่อยู่
หลังจากขึ้นฝั่งที่เกาะสมุยแล้วทั้งสองคนนั่งรถสองแถวไปที่หาดเฉวงกันต่อ
คีย์ดูชอบกับบรรยากาศในการนั่งรถสองแถวอย่างมาก
เขานั่งมองข้างทางตลอดเวลาดูชายหาดสีขาวสะอาด ต้นมะพร้าวขึ้นเรียงรายเต็มสองข้างทาง
เขาชี้ให้ธรดูนั่งนี่ตลอดเวลา ธรเลยยิ้มแย้มตามเขาไปด้วย
เมื่อรถมาถึงชายหาดเฉวงธรก็พาเขาเข้าที่พัก
“ปู่คร้าบบ เปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วๆเลยเค้าอยากไปเดินเล่นชายหาดแล้ว”
คีย์เร่งธรเมื่อเข้ามาถึงห้องพักแล้ว
“ใจเย็นๆสิลุง เรายังอยู่อีกตั้งหลายวัน พี่ว่าเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่านะ”
“ก็ได้ครับ จะว่าไปก็หิวแล้วเหมือนกัน” คีย์ยิ้มน้อยๆออกมา
“งั้นเดี๋ยวพี่เปลี่ยนเสื้อผ้าแปบนะครับ แล้วเราไปเอารถกันก่อนนะ”
ธรบอกพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าที่คีย์เตรียมมาให้ไปเปลี่ยน
ทั้งสองคนอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลเข้มทั้งคู่
ธรใส่เสื้อเชิตผ้าเนื้อบางสีฟ้าอ่อนส่วนคีย์ใส่สีชมพูอ่อน
ก่อนมาธรได้สั่งให้ทางรีสอร์ทจัดการเรื่องเช่ารถไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้ว
เพราะยังไงการเดินทางด้วยรถยนต์มันก็สะดวกและดูปลอดภัยกว่ารถสองแถว
ธรขับรถพาคีย์ไปที่หาดเฉวงน้อย ซึ่งเป็นหาดที่สวยงามอีกทีหนึ่ง
เขาแวะกินข้าวกันที่ร้านแถวนั้น
“ลุงอยากทานอะไรไหมครับ หรือจะให้พี่สั่งให้” ธรถาม
“อืมเค้าอยากกินกุ้งอบวุ้นเส้น แล้วก็อะไรนะที่มันคล้ายยำแต่ใส่กุ้งเยอะๆอะ” คีย์ทำหน้านึก
“เขาเรียกพล่ากุ้ง แค่นี้ก็เรียกไม่ถูกซะแล้ว” ธรแกล้งแซว
“อะไรล่ะปู่ ก็เค้าไม่ค่อยได้กินนี่นา” คีย์ทำหน้างอนๆที่โดนแซว
“ครับ พี่ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา แกล้งเล่นหน่อยเดียวเอง แล้วลุงอยากทานอะไรอีกไหมครับ”
“อืมพอแล้วให้ปู่สั่งบ้าง” คีย์ยิ้มให้
ธรหันไปสั่งอาหารหลังจากที่ตกลงกันได้แล้ว
อาหารที่สั่งมามีสี่อย่างสองอย่างที่คีย์อยากกินอีกสองอย่างที่ธรอยากกิน
ธรสั่งไข่เจียวปูกับโป๊ะแตกในส่วนของเขา
คีย์นั่งกินอาหารไปหน้าแดงเพราะความเผ็ดของอาหาร
“ลุงเผ็ดไปไหม เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไหม” ธรถามเพราะเป็นห่วง
“ไม่ต้องหรอกเค้าชอบกินเผ็ดแบบนี้แหละ” คีย์บอกพร้อมกับกินอาหารต่อ
ธรก็ได้แต่ยิ้ม แล้วค่อยซับเหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าให้คีย์เท่านั้น
“เป็นไงอร่อยไหมครับ แต่กินเผ็ดมากระวังปวดท้องเอานะ”
“ไม่เป็นไรหรอกปกติเค้าชอบกินเผ็ดอยู่แล้วล่ะ”
“ครับ งั้นเราไปเดินชายหาดกันดีกว่านะ ไหนบอกว่าอยากไปชายหาดไงพอเจอของอร่อยลืมเลยนะ”
“ปู่ก็เรื่องกินกับเที่ยวมันคนละเรื่องนะ แล้วเราจะไปที่หาดไหนละครับ”
“ก็ที่หาดเฉวงน้อยนี่แหละ ลุงต้องรอตอนกลางคืนยิ่งสวย”
“งั้นไปกันเลยเถอะ เค้าอยากเดินเล่นชายหาดจะแย่แล้วนะคร้าบ”
.................
-
ว้าววววว
ไปสมุยกันๆๆๆๆๆ
บ้านเราก็อยู่สมุย 555++
แต่ตอนนี้มาเรียนที่กทม.
ไรเตอร์แนะนำๆๆๆ หาดละไมบ้านเราเอง 555++ :m18: :m18: โปรโมทๆๆๆๆๆๆ
-
น่ารักกกกกกกก
-
หวานฉ่ำ จริง ๆ คู่นี้ น้ำทะเลไม่เค็มแน่ๆ เลย
-
น้ำทะเลที่สมุยคงต้องหวานแน่ๆ เลยเนอะ
แล้วสัตว์ทะเลแถวนั้นจะอยู่กันยังไงละเนี่ย ไม่ตายกันเกลื่อนเหรอ
บาปกรรมนะตะเอง :laugh:
-
ใครอยากชิมน้ำทะเลบ้าง :o8:
แต่อยากบอกว่าน้ำทะเลที่สมุยไม่เค็มนะ
โดนคู่นี้เข้าไปน้ำทะเลหวานเลยพี่น้อง
:pig4:
-
ทะเล..ทะเล...อยากไป
หวานน่าอิจฉา
-
หวานซ้าาา
-
อยากไปเที่ยวสมุย อยู่พอดีเลย
ได้บรรยายกาศ แบบหนาวๆ อิจฉาจัง
:L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คราวนี้น้ำทะเลจะต้องหวานแน่ๆ
คู่นี้น่ารักได้ตลอดอ่ะ
-
อยากไปสมุยด้วยจัง
ฝากปู่กับลุงเที่ยวเผื่อด้วยนะคะ
-
:-[ :-[ +1 :L2: :L2:
-
พี่ธรกะน้องคีย์หนีเที่ยวทะเลสมุยเหรอ...แล้วแบบนี้จะไปทำให้ระบบนิเวศเค้าเสียสมดุลย์หรือเปล่าเนี่ย ???
แต่เค้าว่าคงเสียแน่ ๆ อ่ะ...ก็หวานกันซะจนน้ำทะเลเปลี่ยนจากเค็มเป็นหวานตามเลยนิ...คริคริ
แหมะ...พี่ธรเนี่ย...ทำตัวแบบนี้จะไม่ให้น้องคีย์รัก น้องคีย์หลงได้ยังไงกันหล่ะ
ก็เล่นตามใจน้องไปซะทุกเรื่อง...ก็อย่างว่า น้องมันอ้อนน่ารัก คนแก่เลยขัดใจไม่ได้ใช่ม๊ะ...คริคริ - -+
แต่ประทับใจสุด...คงเป็นตอนที่เค้าถามสถานะของพี่ธรกะน้องคีย์...แหมะ...ตอบได้เต็มปากเต็มคำมากเลยนะพี่ธร
ส่วนน้องคีย์...งานนี้น้องคงไม่มีเคือง เพราะพี่ธรเล่นบอกแบบไม่มีปกปิด...ไม่ยิ้มสิแปลก...อิอิ >//////<
-
ของฝาก... :pig4:
-
YELLOWSTAR --- หาดละไมเดี๋ยวจะแวะไปนะคร้าบบ เพราะตอนนี้คงยาววว
SPSJ --- ขอบคุณคร้าบบ
ChiOln --- แหม น้ำทะเลมันจะหวานได้ไงคร้าบบบ ลุงปู่เขาเป็นปกติกันคร้าบบไม่ได้หวานเลยน้า
heefever --- เง้อ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกคร้าบบ นิดหน่อยเองเนอะ
tawan --- อ่านะ มาอีกคนแล้ว ไม่หวานหรอกคร้าบบ แค่นี้เองคร้าบบ
Little Devil --- งั้นตามอ่านไปก่อนนะคร้าบบ จะพาเที่ยวรอบเกาะเลยครับ
*-*คาเมะ*-* --- :กอด1: นิดนึงนะคร้าบบ
wisa --- งั้นเดี่ยวพาเที่ยวแทนนะคร้าบบ
Rockstar --- ก็เขาน่ารักแบบนี้เสมอแหละคร้าบ
Nus@nT@R@ --- เที่ยวเผื่อแน่นอนคร้าบบ เพราะมีอีกหลายตอนแน่ๆ
DE SaiKuNee --- :กอด1: :กอด1: ไม่เขินนะคร้าบบ
Nabee --- ตอบมาแบบรู้ใจปู่มากเลยนะคร้าบบ ก็น้องคีย์น่ารักใครจะขัดใจไหวเนอะๆๆ
kk_oi1983 --- ยังไม่กลับเลย งั้นรอไปก่อนนะของฝากอะคร้าบบ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
ขอโทษนะคร้าบที่มาต่อช้า พอดีหลานสุดที่รักป่วยมาก จนไม่มีเวลาเขียนเลย(สงสัยติดจากอา)
แต่ตอนนี้พอมีเวลาแล้วคร้าบ หลานยังไม่หายแต่นอนโรงบาลแล้ว เลยแวบๆมาเขียนได้คร้าบบ
-
เกาะสมุยตอน2
หลังจากที่ธรกับคีย์กินข้าวกันเสร็จแล้วธรชวนคีย์ไปไหว้พระก่อน
เขาพาคีย์ไปที่วัดพระใหญ่เพื่อไปไหว้พระของเกาะสมุย
พอจอดรถแล้วเดินเข้ามาก็จะเห็นพระพุทธโคดมขนาดใหญ่ประดิษฐานอยู่
ธรซื้อดอกไม้ธูปเทียนให้คีย์สักการะ ทั้งสองคนไหว้พระพร้อมกับอธิฐานข้างๆกัน
หลังจากไหว้พระเสร็จ ธรพาคีย์เดินไปดูที่จุดชมวิวของวัด
มองลงไปข้างล่าง เห็นชายหาดสีขาวน้ำทะเลสีฟ้าครามกว้างไกลออกไป
คีย์ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ลมทะเลพัดเย็นสร้างความสดชื่นให้กับทั้งสองคน
หลังจากไหว้พระแล้วธรพาคีย์ขับรถออกมาต่อ
“เมื่อกี้ลุงอธิฐานอะไรครับ” ธรถาม
“ไม่เอาเค้าไม่บอกหรอก เดี๋ยวมันก็ไม่เป็นผลนะสิ เค้าไม่บอกปู่อะ” คีย์ยิ้มให้
“โธ่ ลุงบอกหน่อยไม่ได้หรือไง” ธรยังตื้อต่อ
“ไม่เอาเค้าไม่บอกหรอก” คีย์หันหน้าไปทางอื่น ทำเป็นไม่สนใจฟังธรต่อ
“อะ พี่ไม่อยากรู้ก็ได้ หันกลับมาคุยกันได้แล้ว” ธรยอมเลิกราที่อยากรู้ต่อไป
ธรขับรถพาคีย์กลับไปที่หาดเฉวงน้อย เพราะว่าตอนนี้เริ่มมืดแล้ว
ยิ่งเย็นอากาศบนเกาะยิ่งดี ลมทะเลพัดขึ้นฝั่งเพิ่มความเย็นเข้าไปอีก
ตอนนี้ถึงเวลาน้ำลงชายหาดเฉวงน้อยยิ่งสวยกว่าเดิม
มีหาดทรายปรากฏขึ้นมาเพิ่มจากเดิมเป็นสีขาวนวล
เมื่อธรจอดรถคีย์รีบวิ่งลงไปเล่นทรายสีขาวเม็ดละเอียด
เยียบไปแล้วรู้สึกนุ่มสบายเท้า คีย์รู้สึกดีมากๆ
“ปู่ครับลงมาเร็วๆสิครับ ทรายที่นี่นุ่มมากเลย”
คีย์พูดพร้อมกับวิ่งกลับมาดึงมือธรให้ตามลงไปเร็วๆ
หาดทรายที่เพิ่มมากขึ้นเพราะเกิดจากการลดของน้ำทะเล
ทำให้หาดทรายที่หาดเฉวงน้อยนี้สวยงามมากยิ่งขึ้น
ยิ่งตอนที่พระอาทิตย์ลับฟ้าไปแล้ว มีแต่แสงจันทร์ที่เกือบเต็มดวงสาดส่องลงมา
พื้นสายเป็นสีขาวระยิบระยับทั่วทั้งหมด ทำให้เหมือนเดินอยู่บนทางเดินของเพรชพลอย
“ลุงครับไม่ต้องรีบก็ได้เดี๋ยวหกล้มได้นะ”
ธรเตือนยังไม่ทันขาดคำ คีย์ก็ล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้น ธรรีบวิ่งเข้าไปดู
“ลุงเป็นอะไรหรือเปล่า ไหนพี่ดูหน่อยสิ” ธรบอกพร้อมกับนั่งลงไปข้างคีย์
“เค้าไม่เป็นอะไรหรอก ทรายที่นี่นุ่มขนาดนี้” คีย์บอกพร้อมกับปัดทรายออกจากขาตัสเองก่อนที่จะลุกขึ้น
แต่ธรกลับดึงมือไว้ให้นั่งลง
“ไหนต้องให้พี่ดูก่อน เผื่อเป็นแผลขึ้นมาจะได้ทำแผลให้ก่อน”
ธรบอกพร้อมก้มลงสำรวจตามขาของคีย์
“นี่ไงดูสิเข่าแดงไปหมดเลย ดีนะเลือดไม่ออก”
ธรบอกพร้อมกับก้มหน้าลงไปที่หัวเขาของคีย์จนหน้าเขาใกล้มากๆ
“เพี้ยง” ธรเป่าที่รอยแดงที่หัวเขาของคีย์เบาๆ
“อะไม่เป็นไรแล้ว ทีนี้ลุงก็ระวังหน่อยนะครับ” ธรเงยหน้ามายิ้มให้
คีย์หน้าแดงระเรื่องขึ้นมา ดีที่บรรยากาศยามค่ำคืนช่วยบดบังสีอดงบนแก้มเขาได้
ไม่งั้นธรคงรู้ว่าเขากำลังเขินอายอยู่แน่ๆ
“เออๆๆ ไม่เป็นไรแล้วเนอะ ปู่ไปเดินเล่นกันดีกว่า” คีย์รีบชวนธรทำอย่างอื่น
เขาลุกขึ้นพร้อมกับดึงมือธรให้ลุกขึ้นตาม
หาดเฉวงน้อยตอนกลางคืนยังมีคนอยู่เยอะพอสมควร
คงเพราะความสวยงามของทีนี่ตอนกลางคืนต่างจากตอนกลางวัน
ธรกับคีย์เดินจูงมือกันไปเดินเล่นแถวบริเวณที่ที่น้ำทะเลขึ้นมาถึง
เขาวิ่งเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน โดยมีธรเดินตามอยู่ใกล้ๆ
“ปู่ลงมาเล่นด้วยกันสิครับ น้ำทะเลเย็นมากเลยนะตอนกลางคืนเนี่ย”
คีย์ชวนธรให้ลงมาเล่นน้ำกับเขาด้วย
“ไม่เอาหรอก ลุงเล่นไปคนเดียวเถอะ...” ธรพูดยังไม่ทันจบคีย์ก็สาดน้ำทะเลมาใส่เข้าแล้ว
“ลุงพี่เปียกหมดแล้...” อีกครั้งที่เขายังพูดไม่จบคีย์ก็สาดน้ำใส่เขาแล้ว
คราวนี้ธรไม่พูดอะไรต่อ วิ่งลงทะเลไปหาคีย์ คีย์เห็นธรวิ่งเข้ามาหา
เขารีบใช้มือวิดน้ำสาดใส่ธรเยอะขึ้น จนธรต้องยกมือขึ้นบังหน้าไว้พร้อมกับวิ่งเข้าไปหาคีย์
“ลุงจะเลิกได้หรือยัง” ธรวิ่งเข้ามาถึงพร้อมกับกอดเอวเของคีย์ไว้
“ไม่อะ ปู่ปล่อยเค้าเลยนะ” คีย์บอกพร้อมกับดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของธร
ตูมมม!!
ธรเสียหลักจากการดิ้นของคีย์ทำให้เขาล้มลงไปในทะเล
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ปู่เปียกหมดเลยเห็นไหม” คีย์หัวเราชอบใจหลังจากที่ลุกขึ้นมาจากน้ำแล้ว
“มานี่เลย” ธรดึงคีย์ให้ลงมาในน้ำอีกครั้ง
“ปู่ น้ำทะเลมันเย็นนะ อย่าแกล้งเค้าสิ” คีย์บอกหลังจากที่นั่งลงในน้ำอีกรอบ
“หนาวหรอครับ งั้นมานี่” ธรดึงคีย์ให้มานั่งตักเขา พร้อมกับโอบกอดไว้
“ทีนี้หายหนาวหรือยังครับ” ธรถามโดยวางหน้าไว้ที่ไหล่คีย์
“ครับ” คีย์ตอบสั้น พร้อมกับเอามือประสานกับมือธรที่กอดเอวเขาไว้
ธรกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ทั้งสองคนนั่งมองน้ำทะเลยามค่ำคืนกัน
“ลุงขึ้นกันเถอะเดี๋ยวไม่สบาย พรุ่งนี้อดเที่ยวต่อกันพอดี” ธรบอกพร้อมกับพาคีย์ลุกขึ้น
ทั้งสองคนเดินกลับขึ้นฝั่ง เสื้อทั้งสองคนเมื่อเปียกน้ำแนบชิดติดตัว
ทำให้มองเห็นรูปร่างข้างใน เมื่อเดินผ่านกลุ่มคนที่มาเดินเล่นชายหาด
คนต่างหันมองทั้งสองคนตลอดเวลา
ธรเห็นแบบนั้นเขาจึงเดินเข้าไปโอบเอวคีย์ไว้แล้วเดินกลับรถไป
“ปู่หวงเค้าใช่ไหมที่มีคนมองเมื่อกี้อะ” คีย์ถามหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้ามานั่งในรถแล้ว
“เปล่านี่ อะไรของลุง” ธรบอกปัดแก้เขิน
“ปู่อะ บอกเค้ามาเลยหรือว่าตัวเองไม่ได้หวงเค้า” คีย์ยังถามต่อ
“เปล่าพี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นซะหน่อยนะ ลุงอย่าคิดไปเองสิ”
“งั้นปู่หวงเค้าใช่ไหมล่ะครับเมื่อกี้อะ บอกมาเลย” คีย์ยังรบเร้าถามต่อ
ธรไม่ยอมตอบกลับทำหันหน้าไม่สนใจคีย์
คีย์ขยับตัวยื่นหน้าเข้าไปหาจนหน้าของเขาใกล้กับหน้าของธรมาก
“ปู่บอกมาเลยว่าห้ามทำนอกเรื่อง” คีย์ยังคงไม่ละความพยายาม
ธรจ้องหน้าคีย์ที่อยู่ใกล้หน้าเขา
“ก็หวงนะสิครับ แฟนพี่ทั้งคนนี่นาพี่จะไม่หวงได้ยังไง” ธรยอมตอบจนได้
คีย์ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าเข้าไปอีก
ริมฝีปากบางของเขาประกบลงกับริมฝีปากของธร
ธรตอบรับการจูบของคีย์เขาโน้มคอคีย์ไว้เพื่อให้การจูบของเขาทั้งสองแนบแน่นยิ่งขึ้น
..........
-
:z13:
-
เอร๊ยยย....หวานไปถึงหนายยยย
-
คู่นี้หวานได้ตลอดอ่ะ
มดกดแล้วเนี่ย
-
หวานน้ำตาลเรียกพี่เลย คู่นี้ :haun4:
-
ชิชะ อิจฉาตาร้อน ๆ มาก ๆ ครับ
-
หวานซะมดขึ้นเต็มเกาะแล้วมั้ง :oo1:
-
มาแบบสั้น ๆนะงานนี้
ตอนหน้าขอยาวกว่านี้ได้ปะ :pig4:
:call:
-
หึหึ
คำเตือน คนที่น้ำตาลในเลือดสูงห้ามอ่าน เพราะอ่านแล้วน้ำตาลอาจเพิ่มสูงขึ้นเกินลิมิต
-
อ๊ากกกก
-
้ำทะเลรอบเกาะหวานไปหมดแล้ว
-
หวานไม่สู้น้ำทะเลหรอก 555
-
มาสั้นๆหวานๆนะคะ
-
แวะมาตอบเม้นก่อนนอนคร้าบบ
PEENAT1972 --- ป้ามาจิ้มผมทำมายคร้าบบบ กอดๆๆๆตอบซะเลย
NUTTYZERO --- กำลังพอดีๆ แหละครับ ไม่หวานซะหน่อย อิอิ
Rockstar --- 555 มดกดเลยหรอคร้าบบบ น่ากลัวอะมดกด อิอิ (แซวเล่นนะคร้าบบบบบบบบบบบบ)
SPSJ --- ไม่ขนาดนั้นหรอกคร้าบบ ยังหวานน้อยกว่าน้ำตาลนิ๊สนึง หุหุ
ChiOln --- :กอด1: จะได้หายตาร้อนนะคร้าบบ
patee --- แหม ลุงปู่ไม่ไปมันก็มีมดคร้าบบบ :laugh: (จะโดนอะไรเขี้ยงใส่ไหมนี่)
tawan --- คร้าบบ พอดีตอนนี้เขียนไปยุ่งไปหลานไม่สบาย เลยตัดมาให้อ่านก่อนจะได้หายคิดถึงลุงปู่กันบ้างอะครับ
heefever --- 555 หรือผมต้องขึ้นคำเตือนแบบนี้จริงๆอะ
*-*คาเมะ*-* --- :กอด1: :กอด1: เพราะไม่รู้ว่าเป็นอะไร มาร้องแล้วก็ไป :really2:
Little Devil --- 555 ยังไปไม่รอบเกาะเลยยคร้าบบ เดี๋ยวจะพาไปเที่ยวต่อคร้าบบ
Little Devil --- หุหุ แอบงงกับคำพูดเม้นนี้
Nus@nT@R@ --- เขาเรียก sweetshot(เขียนถูกไหมหว่า) ตอนต่อไปยาวแน่นอนคร้าบบ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น
:z2: :z2: :z2:
ส่ายเรียกคนอ่านเพิ่มอีกคร้าบบ
-
(http://www.evinite.info/media/catalog/product/cache/242/image/5e06319eda06f020e43594a9c230972d/a/r/armagnac-larressingle-carafe-XO.jpg)
เอามาฝาก 555 รินแจกให้ทั่วๆ กันล่ะ นัท 555
-
:z1: :z1: หวานได้ตลอด :z2: :z2:
-
น้ำทะเลหวานหมด
-
พี่นัทคร้าบ :L2:สุขสันต์วันเกิด มีความสุขมากๆ นะคร้าบ เป็นที่รักของผู้คน โดยเฉพาะFCนะครับ...
-
(http://www.ladysquare.com/uploads/suky/2007-12-04_094859_2005birthday_ecard_02.jpg)
(http://www.ladysquare.com/uploads/tookparty/2008-12-30_104005_imgEcard.aspx.jpeg)
แต่ท่าทางนัทจะกำลังติดเกาะอยู่มั้งตอนนี้ 5555555555555
-
+เป็นกำลังใจให้ครับ+
-
น้ำท่วมคร้าบบ กว่าจะกลับมาเขียนได้แทบแย่เลยย
ขอทะยอยเขียนตามคิวนะคร้าบบ
-
บอกแล้วว่าติดเกาะ เจอน้ำจริงๆ เลย 555
ระวังงูเน้อ ตะขาบด้วยเพราะมันชอบมากับน้ำท่วม
-
แหม อยากเม้นอ่ะพี่นัท
ไม่ไปเกาะเสม็ดเสร็จทุกรายหรอคะ :z1:
เดี๋ยวเฟินจะทยอยอ่านนะ จู้ๆ :กอด1:
-
รุ้สึกช่วงนี้จะประกบปากกันถี่นะคับ :เฮ้อ: อิจฉาอะดิคับพี่น้อง สุ้ๆนะคับนักเขียน นักอ่านรออยุ่
-
รับทราบ เป็นกำลังใจนะ
-
:L2: :L2:
-
ตอนภาษาอังกฤษอาจไม่ค่อยถูกนะคร้าบบ แบบลองเขียนอะ :-[
...............................
เช้านี้เป็นเช้าที่สดใสท้องฟ้าสีฟ้าใสตัดกับน้ำทะเลสีเขียว
ก้อนเมฆสีขาวสะอาดลอยอยู่ประปรายดูแล้วสบายตายิ่งนัก
คีย์ตื่นแต่เช้าเขามองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อชื่นชมกับธรรมชาติรอบตัวยามเช้า
แต่เขาอยากออกไปเดินเล่นข้างนอกสัมผัสกับแสงแดดอ่อนๆยามเช้ามากกว่า
“ปู่คร้าบบ ตื่นไปเดินเล่นชายทะเลกันดีกว่าครับ”
คีย์มานั่งเขย่าตัวธรที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง
“อืมม พี่ยังอยากนอนต่ออีกหน่อยนะครับ” ธรบอกทั้งที่ยังหลับตาอยู่
เขาพลิกตัวเอาหน้าซุกหมอนเพื่อหนีการอ้อนของคนรัก
“ปู่ไม่ไปใช่ไหม งั้นเค้าไปคนเดียวก็ได้”
คีย์เห็นว่าธรคงอยากนอนจริงๆเพราะเมื่อวานก็ขับรถมาทั้งวัน
แถมมาถึงเกาะก็ยังพาเขาเที่ยวจนดึกอีกด้วยกว่าจะได้กลับมาพักผ่อน
คีย์จึงตัดสินใจที่จะออกไปเดินเล่นคนเดียว ปล่อยให้ธรได้นอนต่ออีกสักพัก
คีย์ออกมาเดินเล่นที่ชายหาดสีขาว ที่มีต้นมะพร้าวตลอดสองข้างทาง
แสงแดดอ่อนๆลมทะเลเย็นๆพัดเอื่อยๆยามเช้าสร้างความสดชื่นให้คีย์อย่างมาก
ยังไงเขาก็ยังอยากมาเดินยามเช้ากับธรอยู่ดี เขาคิดว่าพรุ่งนี้ต้องชวนธรมาเดินด้วยให้ได้
เขาอยากให้ธรมาสัมผัสกับบรรยากาศที่สดชื่นแบบนี้บ้าง
เพราะถึงที่บ้านไรจะยังมีอากาศที่บริสุทธิ์อยู่มากก็ตาม แต่ก็ไม่เหมือนกับที่นี่
คีย์เดินเล่นได้สักพักเขาก็กลับมาที่ห้องเห็นธรยังนอนหลับอยู่ท่าเดิมเหมือนตอนที่เขาออกไป
“โหย ปู่ยังไม่ตื่นอีกหรือครับ ตื่นได้แล้วเค้าหิวข้าวแล้วนะ”
คีย์ขึ้นมาบนเตียงเขย่าตัวธรให้ตื่นอีกครั้งหลังจากปล่อยให้นอนนานแล้ว
ธรพลิกตัวกลับมาแล้วดึงคีย์ลงมากอดไว้
“เดี๋ยวก่อนได้ไหมลุง พี่ยังไม่อยากตื่นเลยนะครับ” ธรบอกทั้งที่ยังหลับตา
“ไม่เอาเรามาเที่ยวกันนะ แล้วนี่ก็สายแล้วเดี๋ยวก็หมดเวลาอาหารเช้าแล้ว แล้วอีกอย่างเค้าหิวแล้วด้วย”
คีย์บอกพร้อมกับดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของธร
เขาไม่ยอมให้ธรนอนต่อแล้วคราวนี้ เขาออกแรงดึงมือธรให้ลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัว
“คร้าบบ พี่ลุกแล้วครับ แต่ว่าลุงอาบน้ำหรือยัง” ธรยอมลุกขึ้นมานั่ง
“เค้าอาบแล้ว เล่นเล่นเสร็จเค้าก็กลับมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วค่อยมาปลุกปู่นี่แหละ”
คีย์บอกพร้อมกับดึงให้ธรลุกขึ้นไปอาบน้ำ
“โอเคๆ งั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวอาบน้ำแปบเดียว แล้วเราไปกินข้าวกัน” ธรบอกพร้อมกับลุกเข้าไปอาบน้ำ
ทั้งสองคนเดินลงมาที่ห้องอาหารเพื่อทานอาหารเช้าของรีสอร์ท
ตอนนี้เริ่มสายแล้วทำให้มีคนน้อยเมื่อทั้งสองคนมาถึงกลับกลายเป็นจุดสนใจของทั้งห้องอาหาร
ชายหนุ่มหล่อคมเข้มกับเด็กหนุ่มวัยรุ่นหน้าใสไม่ใช่เพียงเพราะหน้าตาของทั้งสองคนที่สะดุดตา
แต่เสื้อผ้าเขาทั้งสองคนสะดุดตายิ่งกว่า เพราะทั้งสองคนใส่เสื้อผ้าเหมือนกันทุกประการ
ทั้งสองคนใส่กางเกงขาสั้นสีดำกับเสื้อคู่รักที่เตรียมมาพร้อมกับรองเท้าแตะสีฟ้าสดใสที่คีย์ซื้อ
ไม่ว่าทั้งสองคนจะเดินทำอะไรต้องมีคนมองเขาอยู่เรื่อยๆ
ธรให้คีย์นั่งรออยู่ที่โต๊ะแล้วเขาเป็นคนเดินไปตักอาหารมาให้คีย์
หลังจากที่กินอาหารเช้ากันแล้ววันนี้ธรวางโปรแกรมจะพาคีย์ไปเที่ยวหาดต่างๆรอบๆเกาะ
ธรเริ่มจากพาคีย์ไปที่หาดละไมที่หาดนี้มีลักษณะโค้งสวยงามกว่าหาดไหนๆ
ทรายสีขาวที่เป็นรูปโค้งกับน้ำทะเลที่ซัดขึ้นมาเบาๆยิ่งเห็นความสวยงามของหาดละไม
ธรกับคีย์แวะพักผ่อนที่หาดละไมก่อนที่จะไปทำอย่างอื่นต่อในช่วงเย็น
ที่หาดละไมก็มีนักท่องเที่ยวมาอาบแดดกับเล่นน้ำเยอะพอสมควร
“ลุงเดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำมาให้นะครับ ลุงอยากกินน้ำอะไรครับ” ธรถาม
“อะไรก็ได้ครับ ปู่ซื้อมาเถอะซื้อขนมมาด้วยนะเค้าอยากกิน”
คีย์บอกอย่างสบายใจกับบรรยากาศที่สดใสถึงจะร้อนไปหน่อยก็ตาม
เขากำลังนอนรับลมเย็นๆจากทะเลอย่างสบายใจก็มีคนต่างชาติสองคนเข้ามาปูเสื่อข้างๆเขา
“Hi!!” ชายตาสีฟ้าอ่อนคนหนึ่งทักคีย์ที่นอนสบายใจอยู่
เขาก็ยิ้มตอบเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทเจ้าบ้านที่ดีก่อนที่จะเสียบหูฟังipodเข้าหูเพื่อฟังเพลง
ขณะที่เขากำลังหลับตาฟังเพลงรอธรอย่างสบายใจเขาก็รู้สึกว่ามีคนมาสะกิดที่แขนเขาเบาๆ
คีย์ลืมตาขึ้นมาเพราะเขาคิดว่าธรคงกลับมาจากซื้อของแล้ว
แต่เขากลับเห็นเป็นคนต่างชาติที่ทักเขาเมื่อกี้ที่เป็นคนสะกิดเขา
เขาจึงลุกขึ้นนั่งแล้วมองที่ชาวต่างชาติคนนั้นอย่างแปลกใจก่อนที่เขาจะถาม
“May I help you (มีอะไรให้ช่วยไหมครับ)”
ชาวต่างชาติคนนั้นยิ้มให้ ก่อนที่จะตอบคำถาม
“Amm My friends just want to know you. (เพื่อนผมเขาอยากรู้จักคุณ)” เขาบอกพร้อมกับชี้มือไปที่เพื่อนที่นั่งมองมาที่คีย์อยู่
คีย์หันไปมองพร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อยก่อนที่จะหันมาบอก
“I was told to leave by a boyfriend. (ฝากไปบอกด้วยนะ ว่าผมมีแฟนแล้ว)” คีย์ยิ้มให้พร้อมกับล้มตัวกลับลงนอน
ชาวต่างชาติคนนั้นก็กลับไปคุยกับเพื่อนเขา คีย์ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพียงแต่เขาสงสัยว่าทำไมธรถึงหายไปนานจัง
ธรขับรถออกมาซื้อน้ำกับขนมร้านไม่ไกลจากที่คีย์อยู่สักเท่าไหร่
เขาเลือกซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้วกำลังจะกลับออกมาจากร้าน
ปึก!!!
มีคนเดินชนเขาอย่างแรงพร้อมกับทำน้ำเปล่าในมือหกใส่เขาจนเปียกไปหมด
“เออ ขอโทษครับ” ชายร่างสูงโปร่งผิวขาวรีบขอโทษแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำที่เลอะธรอย่างรวดเร็ว
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวก็แห้ง” ธรบอกพร้อมกลับถ่อยหลังหนีเล็กน้อย
“ครับๆๆ ขอโทษจริงๆนะครับ ผมนี่ซุ่มซ่ามจริงๆไม่ทันมองคุณ” ชายคนนั้นบอกพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองหน้าธร
ธรยิ้มให้กับเขาก่อนที่จะเดินปลีกตัวหลบออกมาจากร้าน
“เออ ขอโทษนะครับ” ชายคนนั้นวิ่งออกมาขวางหน้าธรไว้
“มีอะไรหรือเปล่าครับ ถ้าเรื่องเสื้อเปียกไม่เป็นไรหรอกครับ” ธรบอกพร้อมกับจะเดินหลบมาขึ้นรถ
“เดี๋ยวสิครับ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อชดเชยที่ทำเสื้อคุณเปียกเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ธรบอกพร้อมกับเดินออกมาอีกครั้ง
“ไม่ได้หรอกครับ งั้นถ้ามีอะไรอยากให้ผมช่วยติดต่อมาก็ได้นะครับ” เขาบอกพร้อมกับหยิบนามบัตรใส่ลงในถุงขนมธร
ธรก็ได้แต่แปลกใจ เพราะเขาไม่ได้คิดอะไรมากกับเรื่องแค่นี้
แต่มันก็ทำให้เขาเสียเวลาไปพอสมควรเขารีบขับรถกลับไปหาคีย์อย่างเร็ว
เพราะเขากลัวคีย์จะบ่นที่รอนาน
ธรกลับมาเห็นคีย์กำลังนอนฟังเพลงอย่างสบายใจ ธรค่อยเดินเข้าไปใกล้ๆ
เขาหยิบกระป๋องน้ำอัดลมเย็นๆขึ้นมาแล้วเอาไปแนบที่หน้าของคีย์ที่กำลังหลับตาฟังเพลงอย่างสบายใจ
คีย์ตกใจรีบเอาหน้าหนีความเย็นที่มากระทบก่อนที่จะลืมตาขึ้นมองหน้าคนที่แกล้งเขา
“โธ่ ปู่นี่เอง นึกว่าใครมาแกล้งเสียอีก”
“หือ นึกว่าใคร ทำไมตอนพี่ไม่อยู่มีอะไรเกิดขึ้นหรือไง” ธรสงสัยในคำพูดของคีย์
“ก็ใช่นะสิก็นั่นไง” คีย์ทำหน้าไปทางชาวต่างชาติสองคนที่นอนอาบแดดอยู่
เขาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ธรฟัง ธรก็ไม่ได้ว่าอะไรเขานั่งลงข้างคีย์พร้อมกับเปิดน้ำส่งให้
คีย์รับน้ำพร้อมกับหยิบถุงขนมขึ้นมาเลือก
เขาเห็นกระดาษใบเล็กๆที่ไม่ใช่ใบเสร็จอยู่ในนั้น เขาจึงหยิบขึ้นมาดู
มันเป็นนามบัตรของใครบางคนคีย์จึงอ่านชื่อในนั้น
“นายอนุชิต ......... เป็นอาจารย์สอนอยู่มหา’ลัยเค้าเสียด้วย ปู่ไปเอามาจากไหน”
คีย์อ่านในนามบัตรพร้อมกับมองหน้าธรด้วยความสงสัย
“อ๋อ เมื่อกี้ไงลุงก็ตอนที่พี่ไปซื้อน้ำนี่แหละ เขาเดินมาชนแล้วทำน้ำหกใส่พี่ พี่บอกไม่เป็นไรแต่เขายังยืนยันว่าจะต้องหาทางชดเชยให้ พี่ว่าเขาคงเป็นพวกคิดมากแน่ๆ เรื่องแค่นี้ไม่รู้จะทำให้มันวุ่นวายทำไม”
ธรบอกพร้อมกับหยิบถุงขนมมาแกะให้คีย์
“อย่าบอกนะว่าลุงคิดมากเรื่องนี้นะ” ธรถามพร้อมกับหันไปมองหน้าคีย์
“เปล่านะ เค้าไม่คิดหรอกก็ปู่เล่าให้ฟังหมดแล้วนี่นา แล้วถ้าปู่สนใจคงไม่ทิ้งไว้แบบนี้หรอก”
คีย์พูดพร้อมกับหยิบขนมที่ธรแกะให้ เขาหยิบหูฟังข้างหนึ่งใส่ให้ธรฟังกับเขาด้วย
ธรฟังเพลงพร้อมกับล้มตัวลงนอนบนตักคีย์ คีย์ขยับตัวให้ธรนอนได้สบายยิ่งขึ้น
ธรนอนมองท้องฟ้าสีฟ้าใสผ่านหน้าคนที่เขารัก ส่วนคีย์ก็มองสายตาทอดยาวไปทางทะเลใสอย่างสบายใจ
“ลุงครับ มีความสุขไหมครับมาเที่ยวครั้งนี้” ธรถามทั้งที่ยังนอนมองหน้าคีย์อยู่
“ครับ เค้ามีความสุขมากเลยตอนนี้ ที่ได้มากับปู่สองคนแบบนี้ แล้วที่นี่ก็สวยมากด้วยเค้าแล้วเค้าจะไม่มีความสุขได้ไงล่ะ”
ธรได้ยินยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเหมือนกัน เพราะถ้าคีย์มีความสุขเขาก็มีความสุขด้วย
“แล้วปู่ล่ะครับ มาเที่ยวกับเค้ามีความสุขหรือเปล่า” คีย์ถามย้อนกลับ
“มีความสุขสิครับ พี่มีมีความสุขที่สุขเลยตอนนี้ มาได้มาเที่ยวกับคนที่พี่รักที่สุดแบบนี้จะไม่มีความสุขได้ยังไง”
คำตอบของธรทำเอาคีย์เขินอายไปเหมือนกัน
ถึงแม้เขาจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากธรบ่อยครั้ง แต่เขาก็ยังไม่ชินกับคำพูดแบบนี้สักที
ธรกับคีย์นั่งเล่นกันจนเริ่มเย็นธรก็ชวนคีย์ไปที่อื่นต่อ
“ลุงครับพี่จะพาไปดูอะไรบางอย่าง ลุงเห็นแล้วลุงต้องชอบแน่ๆเลย”
ธรบอกขณะที่ช่วยคีย์เก็บของขึ้นหลังรถ
“อะไรหรือปู่ บอกก่อนไม่ได้หรอคร้าบ” คีย์พยามยามอ้อนให้ธรบอกก่อน
แต่ธรกลับยิ้มให้เขาอย่างเดียวก่อนที่จะจูงมือให้ขึ้นรถ
เขาขับรถมาได้พักใหญ่ๆก็มาถึงที่หาดตะลิ่งงามซึ่งเป็นช่วงพระอาทิตย์กำลังตกน้ำพอดี
หาดตะลิ่งงามเป็นหาดที่จะมองเห็นพระอาทิตย์ตกน้ำได้สวยที่สุดอีกที่หนึ่ง
เมื่อมาถึงพระอาทิตย์กำลังเคลื่อนตัวผ่านขอบน้ำทะเลสีเข้าเพราะเริ่มมืด
แสงสีเหลืองอมส้มของแสงอาทิตย์ยามต้องของฟ้าผ่านผืนน้ำทะเล
ช่างเป็นภาพที่สวยงานอีกแบบหนึ่งที่จะหาดูได้จากธรรมชาติเท่านั้น
คีย์จ้องมองความสวยงามจากธรรมชาติที่มนุษย์มิอาจแต้มแต่งขึ้นมาได้อย่างเพลิดเพลิน
ธรที่ยื่นอยู่ข้างๆ ค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือคีย์ไว้อย่างนุ่มนวล
“เป็นไงสวยไหมลุง พี่บอกแล้วว่าลุงต้องชอบพี่พูดไม่ผิดใช่ไหมครับ”
“ครับ สวยมากเลยเค้าไม่เคยเห็นพระอาทิตย์ตกสวยแบบนี้มาก่อนเลย”
คีย์ตอบแต่สายตายังมองดวงอาทิตย์ที่เคลื่อนตัวลับขอบฟ้าเรื่อยๆ
แต่ความงามของดวงอาทิตย์อยู่ได้เพียงชั่วครู่ก็หายลับของฟ้าไปแล้ว
ทั้งสองคนยังยืนจับมือกันอยู่ อากาศที่เย็นลงเพราะความมืดเข้ามาแทน
ไม่ได้ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกแต่อย่างไร เพราะมือของทั้งสองคนส่งไออุ่นผ่านกันอยู่แล้ว
ถึงแม้จะเป็นเพียงไออุ่นเล็กน้อยแต่ก็ทำให้ทั้งสองคนอบอุ่นยิ่งนัก
หลังจากที่ดูพระอาทิตย์ตกแล้วธรก็พาคีย์กลับมาที่รีสอร์ท
“วันนี้เรากินข้าวกันที่นี่นะลุง แล้วเราไปเดินเล่นชายหาดตอนมืดกันดีกว่า”
“ครับเค้ายังไงก็ได้ แต่ก็ดีเหมือนกันเค้าอยากเล่นน้ำทะเลด้วย” คีย์บอก
“เล่นน้ำทะเลตอนนี้หรอลุง” ธรถามด้วยความแปลกใจ
“อืม ใช่สิ เค้าอยากเล่นทะเลตอนกลางคืนมานานแล้ว”
“ตามใจลุงแล้วกัน งั้นก่อนไปต้องไปเอาผ้าเช็ดตัวก่อนนะครับ ไม่งั้นเปียกกลับมาเดี๋ยวไม่สบายเอา”
หลังจากทั้งสองคนกินอาหารเสร็จแล้วธรให้คีย์รออยู่ก่อน
เขาจะกลับห้องไปเอาผ้าเช็ดตัวเลยไม่อยากให้คีย์ต้องเดินไปเดินมาด้วย
เขากลับเข้าห้องไปเอาของที่คิดว่าจำเป็นออกมา
แต่พอเปิดประตูห้องออกมาเขาเห็นคนที่เดินชนเขายืนรออยู่ที่หน้าประตูห้อง
“เออ ขอโทษครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ” ธรถามด้วยความแปลกใจ
“เด็กคนที่มาด้วยใครหรือครับ อย่าบอกผมนะว่าเป็นแฟนคุณ เพราะผมเห็นใส่เสื้อเหมือนกัน”
ชายคนนั้นบอกท่าทางเหมือนดื่มมาเล็กน้อยแล้วด้วย
“ใช่ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ แฟนผมรออยู่” ธรปิดห้องพร้อมกับเดินหลีกออกมา
“เดี๋ยวก่อนสิครับ” เขาดึงแขนธรไว้
ธรหันกลับมาพร้อมกับดึงมือออกจากมือหนุ่มคนนั้น
“มีอะไรอีกหรอครับ ผมกำลังรีบ” ธรบอก
“คุณช่วยคบกับผมอีกคนได้ไหม ผมจะไม่ยุ่งกับเรื่องของคุณเลย จะไม่ทำตัวให้แฟนคุณรู้ด้วย จะได้ไหมครับ”
เขาจับมือธรขึ้นมาอีกครั้ง ธรก็ดึงออกเหมือนเดิม
“ผมว่าคุณคงเมามากแล้วนะครับ กลับห้องไปนอนจะดีกว่า แล้วอีกอย่างผมรักแฟนของผมคนเดียวไม่คิดนอกใจเขาด้วยครับ หวังว่าคุณคงเข้าใจนะ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
ธรบอกพร้อมกับหันหลังเดินออกมาอย่างไม่สนใจ
เขาคิดว่าคนๆนี้คงจะเมามากเลยไม่รู้ตัวเองว่าพูดอะไรออกมาเขาเลยไม่ใส่ใจ
แล้วอีกอย่างเขาปล่อยให้คีย์รอนานแล้วด้วย
ธรรีบเดินมาหาคีย์ที่นั่งรออยู่อย่างรวดเร็ว
“ปู่ทำไมไปนานจังมีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่หาของไม่เจอเท่านั้นเอง” ธรบอกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เพราะเขาไม่อยากให้คีย์รู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ทั้งสองเดินเล่นชายหาดยามค่ำคืน แสงจันทร์สีนวลอ่อนกระทบกับพื้นทรายสีขาวสะอาด
ทำให้ตามหาดทรายเหมือนมีสีขาวนวลเรืองแสงออกมาอวดสายตาคนที่มาเดินชมมัน
ธรกับคีย์เดินห่างรีสอร์ทมาได้สักระยะคีย์ก็ชวนธรลงเล่นน้ำ
น้ำทะเลยามค่ำคืนแตกต่างจากตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิง
จากที่เรามองเห็นเป็นสีเขียวเหมือนมรกตเมื่อกลางวันแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสีดำสนิทคลายนิลกาล
เป็นความสวยงามที่ปนความน่ากลัวได้เหมือนกัน
“ปู่ครับเล่นน้ำกันเถอะนะ วางของไว้ที่นี่แหละ” คีย์หยิบของจากมือธรวางไว้ที่ชายหาด
เขาดึงมือธรให้ลงไปในน้ำทะเลพร้อมกับเขา
คีย์เหมือนดึงธรกลับไปสู่วัยรุ่นอีกครั้งทั้งสองคนเล่นสาดน้ำใส่กัน
ทั้งสองวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนานธรเป็นฝ่ายไล่จับคีย์เสียมากกว่า
ตูมมมม!!!
ธรคว้าตัวคีย์ไว้ได้ก่อนที่จะล้มลงน้ำไปด้วยกันเขากอดคีย์ไว้แน่น
“เป็นไงพี่จับได้แล้ว แบบนี้ต้องทวงรางวัลเสียหน่อยแล้ว”
บอกแล้วธรค่อยก้มลงจูบที่แก้มของคีย์อย่างช้าๆ
“เค็มอ่ะ แก้มลุงเค็มมากเลย ฮ่า ฮ่า” ธรพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา
“ปู่ก็ ก็นี่อยู่ในทะเลจะไม่ให้เค็มได้ยังไงล่ะ มาว่าเค้าอีก” คีย์บอกพร้อมหัวเราะออกมาเหมือนกัน
...................................
-
สงสัยจะหายไปนาน คนอ่านเปลี่ยนใจหมดแล้วแน่ๆเลย :m15:
ฮึบๆๆ :z2: :z2: :z2:
เต้นเรียกคนอ่านกลับมาก่อน
-
งานนี้น้ำทะเลหวานแน้ :o8:
:call:
-
อ่า ยังหวานกันเหมือนเดิม ชอบคู่นี้จังเลย ถึงจะไม่หวือหวา แต่ก็น่านัก อบอุ่นใจ :-[
-
รอพี่นัทอยู่เสมอคับ อิอิ :t3:
-
:z2: :L2: :z2:
-
ว๊าาา...ค้างซะงั้น ฮ่าๆๆๆ
ไม่ลืมหรอกครับ รอนานอยู่ต่างหาก ^^!
-
ดันๆ
-
งานนี้น้ำทะเลหวานแน้ :o8:
:call:
ไม่หวานหรอกคร้าบบ แหมไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย
อ่า ยังหวานกันเหมือนเดิม ชอบคู่นี้จังเลย ถึงจะไม่หวือหวา แต่ก็น่านัก อบอุ่นใจ :-[
ขอบคุณครับที่ชอบลุงปู่ :-[
รอพี่นัทอยู่เสมอคับ อิอิ :t3:
รอจนง่วงนอนเลยหรอเอท หุหุ กำลังยุ่งคร้าบช่วงนี้
:z2: :L2: :z2:
:กอด1: :กอด1:
ว๊าาา...ค้างซะงั้น ฮ่าๆๆๆ
ไม่ลืมหรอกครับ รอนานอยู่ต่างหาก ^^!
คร้าบบ ต่อไปคงไม่นานแล้ว เพราะน้ำคงไม่ท่วมอีกนาน :laugh:
ดันๆ
ขอบคุณคร้าบที่ช่วยดันครับ
:กอด1: คนอ่าน :จุ๊บๆ: คนเม้น (ตั้งแต่มีการเปลี่ยนชื่อไม่กล้าทักใครเลย สับสนไปหมด :laugh:)
-
:z13: :z13: :z13:
โทษฐานที่หายไปนาน กับน้ำท่วม :laugh:
ว่าแต่ว่า น้ำลดแล้วเหรอ ถึงได้โผล่มาได้
ไอ้ค้างน่ะไม่เท่าไหร่
แค่อยากอ่านต่ออีกนะสิ ทำไงดี o18
-
:z13: :z13: :z13:
โทษฐานที่หายไปนาน กับน้ำท่วม :laugh:
ว่าแต่ว่า น้ำลดแล้วเหรอ ถึงได้โผล่มาได้
ไอ้ค้างน่ะไม่เท่าไหร่
แค่อยากอ่านต่ออีกนะสิ ทำไงดี o18
ป้าจิ้มเยอะเชียว ผมยิ่งเปื่อยๆอยู่ แช่น้ำนานไปหน่อย หุหุ
อยากอ่านต่อได้อ่านแล้วคร้าบ ^^
-
เช้าวันที่สองของการมาเที่ยวเกาะสมุยทั้งสองออกมาเดินเล่นชายหาดยามเช้ากัน
“บรรยากาศตอนเช้ากับเมื่อคืนต่างกันมากเลยนะครับปู่ว่าไหม”
“อืมแล้วลุงชอบตอนไหนมากกว่ากันล่ะ” ธรถามกลับ
“เค้าชอบทุกตอนแหละขอให้ได้มากับปู่ก็แล้วกัน” คีย์หันมาแล้วยิ้มให้ธร
“ลุงทำมาปากหวานแต่เช้าเลยนะ” ธรยิ้มอย่างภูมิใจในคำตอบของคีย์ แต่ก็ยังพูดแซวนิดหน่อย
“เค้าพูดจริงนะ หรือว่าปู่ไม่คิดแบบเค้าหรือไง” คีย์ถามกลับ
“พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น สำหรับพี่ที่ไหนที่ลุงอยู่ด้วยก็ชอบทั้งหมดแหละ” ธรยิ้มตอบให้คีย์
เลือดฝาดวิ่งขึ้นบนใบหน้าขาวๆของคีย์อย่างรวดเร็วจนเขาต้องรีบหันหน้ามองไปทางอื่น
กับคนอื่นเขาอาจจะดูห้าวๆไม่เกรงกลัวใคร สามารถมีเรื่องได้ทุกที
แต่อยู่กับธรที่ไรเขาต้องเขินทุกครั้งที่ได้ยินธรพูดคำหวานให้กับเขา
ธรดูอาการก็รู้ว่าคีย์กำลังเขินกับสิ่งที่เขาพูดเขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ทั้งสองเดินจับมือกันดื่มด่ำกับบรรยากาศยามเช้าของเกาะสมุยที่แสนสดชื่น
หลังจากเดินเล่นยามเช้าทั้งสองคนกลับมาทานอาหารเช้า
“เดี๋ยววันนี้พี่จะพาไปทัวร์อีกแบบบนเกาะนี้กัน”
“ทัวร์อีกแบบ มันคืออะไรหรอ เราก็ไปเที่ยวทุกหาดรอบเกาะได้แล้วมั้งยังเหลืออะไรอีก”
คีย์ถามด้วยความสงสัย เพราะเมื่อวานธรก็พาเขาเที่ยวจนรอบเกาะหมดแล้ว
“เอาน่าเดี๋ยวลุงก็รู้เองล่ะครับ” ธรยิ้มให้
หลังจากกินข้าวเสร็จธรก็พาคีย์ขับรถมาที่รีสอร์ทอีกที่หนึ่ง
“ปู่พาเค้ามาที่นี่ทำไมหรอครับ” คีย์ยังไม่หายสงสัย
“ก็พาลุงมานวดผ่อนคลายไง พี่จองไว้แล้วลุงไม่เคยนวดละสิ”
“อืมเค้าจะเคยได้ยังไงล่ะ แล้วเค้าก็ไม่เคยติดจะนวดด้วยเหมือนคนแก่อะ”
คีย์บอกตามความคิดของเขา
“หึหึ เดี๋ยวลุงลองนวดก่อนแล้วจะรู้เองแหละ” ธรไม่พูดอะไรต่อ
ทั้งสองคนเปลี่ยนชุดเป็นชุดสำหรับนวดเป็นแบบเสื้อผ้าเนื้อเบาสบายตัวสีครีม
พนักงานหญิงพาทั้งสองคนไปที่ศาลาที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงามด้วยดอกไม้ต่างๆ
มองออกไปเห็นหาดทรายกับท้องทะเลเป็นวิวที่สวยอีกทีหนึ่งเหมือนกัน
พนักงานจัดปูที่สำหรับนอนนวดให้ทั้งสองคนหันหน้ามองออกไปทางทะเล
คอร์สที่ธรเลือกไว้เป็นการนวดแบบไทยสำหรับคลายความปวดเมื่อย
บรรยากาศลมเย็นๆกับกลิ่นอโรม่าอ่อนที่สถานที่เขาทำไว้ยิ่งทำให้ผ่อนคลายมากขึ้น
คนที่ดูตื่นเต้นมากกับการนวดครั้งนี้คงไม่พ้นคีย์ เพราะเขาไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง
หลังจากที่พนักงานเตรียมสถานทีพร้อมแล้วทั้งสองคนก็นอนลงข้างๆกัน
ธรเลือกพนักงานนวดเป็นผู้หญิงไว้สำหรับเขาทั้งสองคน
“ปู่ไอ้นวดนี่มันรู้สึกยังไงบ้างล่ะ เค้าไม่เคยนวดจริงๆนะ” คีย์แอบกระซิบถามธร
“เดี๋ยวลุงก็รู้แล้ว ลุงทำตามที่เขาบอกแล้วกัน” ธรบอก
พนักงานนวดตัวให้ทั้งสองคนธรคอยแอบสังเกตดูท่าทางของคีย์อยู่เรื่อยๆ
เขาอยากจะขำกับท่าทางและสีหน้าของคีย์หลายครั้งที่พนักงานนวด
ทั้งสองคนนวดกันไปประมานเกือบชั่วโมง
“เป็นยังไงบ้างลุงนวดครั้งแรกสบายตัวไหม” ธรถามขณะที่เดินกลับมาที่รถ
“เจ็บมากเลยอะปู่ เค้าไม่กล้าร้องออกมาเท่านั้นเอง” ธรยังนึกถึงหน้าคีย์ตอนนั้นได้
“มันก็ต้องเจ็บบ้างอย่างนี้แหละก็ครั้งแรกนี่นา แล้วตอนนี้ละเป็นไงรู้สึกสบายตัวไหมครับ”
“อืม ตอนนี้รู้สึกดีมากเลยครับ รู้สึกตัวเบามากเลย”
“ดีแล้วครับ พี่นึกว่าลุงจะไม่ชอบเสียอีก”
“ก็สบายดีอะนะ แต่นานๆนวดทีดีกว่านะ”
ธรได้ยินคีย์พูดแบบนี้เขาก็หัวเราะออกมา จนคีย์เองก็หัวเราะตามเขาด้วย
“วันนี้ลุงอยากทำอะไรอีกไหมครับ บอกมาเลยเดี๋ยวพรุ่งนี้เรากลับกันแต่เช้านะ”
ธรถามเพราะเวลาที่เหลือเขากะจะตามใจคีย์ทั้งหมด
“อืมมม ไม่ทำอะไรดีกว่ากลับรีสอร์ทแล้วมานอนเล่นชายทะเลกัน ปู่คงเหนื่อยแล้วพาเค้าเที่ยวทั้งวัน”
คีย์พูดหันมากอดแขนธรแล้วยิ้มกว้างออกมา ธรยิ้มตอบ
ทั้งสองกลับมาปูเสื่อนอนที่ชายหาดของรีสอร์ท
คีย์เลือกเพลงในipodของเขาให้ธรฟังขณะที่นอนอยู่ชายหาดด้วยกัน
ธรนอนฟังเพลงอย่างสบายใจจนหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว
เขามารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีคนมาเขย่าตัวเขาเบาๆ
“ปู่ครับตื่นได้แล้ว จะมืดแล้วนะ” เสียงคนที่เขารักกระซิบเรียกเขาเบาๆ
“อืมมม นี่พี่หลับไปนานมากขนาดนี้เลยหรอ ลุงหิวข้าวหรือยังครับ”
ธรตื่นขึ้นมาเขาก็เป็นห่วงคีย์ก่อน เพราะบรรยากาศรอบข้างเริ่มมืดลงจริงๆ
“ก็หิวแล้วแต่รอปู่ตื่นตั้งนานแล้ว ปู่ก็ไม่ตื่นเค้าเลยต้องมาปลุกนี่ไง”
“พี่ขอโทษนะครับ หลับเพลินไปหน่อย งั้นเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
“ไม่เป็นไรหรอกปู่คงเหนื่อย แต่ปู่ตามเค้ามาดีกว่าครับ”
คีย์บอกพร้อมกับดึงมือธรให้ลุกขึ้นแล้วเดินตามเขา
“ลุงจะพาพี่ไปไหนหรือครับ” ธรแปลกใจ
เพราะคีย์เดินพาเขาไปอีกทางของรีสอร์ทแต่คีย์ก็ไม่ยอมตอบเขากลับพาเขาเดินหน้าไปอย่างเดียว
“ลุงครับจะพาพี่ไปไหนครับ บอกพี่ได้หรือยัง” ธรยังไม่หายสงสัย
เขาอยากรู้ว่าคีย์จะทำอะไรกันแน่
เดินห่างจากรีสอร์ทมาได้สักพักธรก็มองเห็นโต๊ะตั้งอยู่ริมชายหาด
เขารู้แล้วว่าคีย์ต้องการจะเซอร์ไพร์ทเขาแน่ๆ ยิ่งทำให้เขาอยากรู้ว่าคีย์จะทำอะไรไว้
คีย์พาธรมานั่งที่โต๊ะตัวที่เขาเห็น
“ปู่นั่งอยู่ตรงนี้เฉยๆนะครับ” คีย์บอกพร้อมกับเดินไปที่อีกมุมหนึ่ง
พรึ่บบบ
แสงไฟสีเหลืองนวลสว่างขึ้นมารอบบริเวณที่ธรนั่งอยู่
สว่างพอให้เห็นบนโต๊ะว่ามีดอกกุหลาบวางอยู่บนจานตรงหน้าเขา
ธรหยิบขึ้นมามองอย่างดีใจก่อนที่คีย์จะเดินเข้ามาพร้อมกับอาหาร
คีย์เป็นคนเอาอาหารมาเสิร์ฟให้กับธรเอง
“ลุงเดี๋ยวพี่ช่วยครับ” ธรเตรียมลุกจะไปช่วยคีย์ยกอาหาร
“ไม่ต้องเลยปู่ ให้เค้าทำอะไรให้ปู่บ้างสิ ปู่นั่งเฉยๆก็พอวันนี้”
คีย์บอกทำให้ธรต้องกลับลงไปนั่งเหมือนเดิม
ธรนั่งรอจนคีย์เตรียมของทุกอย่างจนพร้อมจนคีย์มานั่งลงตรงข้ามเขา
“ลุงแอบมาทำตอนไหน ทำไมพี่ไม่รู้เรื่องเลย”
“ก็ตอนที่ปู่หลับไง กินข้าเถอะเค้าหิวแล้ว อีกอย่างมีแต่ของชอบของปู่ทั้งนั้นเลยนะ”
คีย์บอกพร้อมกับตักข้าวใส่จานข้าวให้ธร
“ปู่ทานเยอะๆนะครับ” คีย์บอกก่อนที่จะตักของตัวเองกินบ้าง
ธรรู้สึกอิ่มเอมหัวใจมากกว่ากับสิ่งที่คีย์ทำให้เขาในครั้งนี้
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้วทั้งสองยังนั่งคุยกันต่อ
ธรอยากหยุดเวลาช่วงนี้ไว้ไม่อยากให้มันผ่านไป เพราะเขาไม่เคยรู้สึกมีความสุขแบบนี้มาก่อน
ขณะที่กำลังนั่งคุยอยู่นั้นธรก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“ลุงปิดตาสักครู่ได้ไหมครับ”
“ปู่จะทำอะไรหรอครับ” คีย์สงสัย
“น่านะลุงปิดตาแปบนึงนะครับ” ธรยังยืนยัน คีย์เลยต้องทำตาม
หลังจากคีย์ปิดตาแล้ว ธรรีบลุกไปที่หาดทรายทันที
เขาลงมือขุดหาดทรายจนเป็นหลุมหลายๆหลุม ก่อนที่เขาจะไปหยิบหลอดไฟมาใส่ไว้ตามหลุมต่างๆ
“ลุงหลับตาไว้ก่อนนะครับ” ธรบอกพร้อมกับค่อยๆพาคีย์เดินมาที่หาดทราย
“เปิดตาได้แล้วครับ” ธรกระซิบบอกเบาๆที่ข้างหู
คีย์ค่อยๆเปิดตามองดูรอบๆ เขาเห็นเพียงความมืดกับผืนทรายเท่านั้น
“ปู่ไม่เห็นมันจะมีอะไรเลยนี่ครับ” คีย์ทำเสียงเหมือนผิดหวังเล็กน้อย
“งั้นลุงคอยดูดีๆนะครับ” พูดเสร็จธรก็แอบเปิดสวิทไฟที่เขาวางไว้
แสงไฟสว่างขึ้นมาตามหลุมที่เขาขุดไว้รอบๆตัวคีย์
คีย์มองตามเส้นแสงไฟที่สว่างด้วยความตื่นเต้นโดยมีธรยืนกอดเอวเขาอยู่ข้างๆ
เมื่อไฟสว่างครบทุกดวงทำให้คีย์เห็นว่าตอนนี้เขายืนอยู่ในรูปหัวใจขนาดใหญ่
“คราวนี้ลุงก็อยู่ในใจพี่จริงๆแล้วนะครับ” ธรกระซิบบอก
คีย์ยิ้มแก้มแทบฉีกออกจากกัน เขากันไปกอดเอวธรไว้พร้อมกับเอาหูแนบไปที่หน้าอกข้างซ้ายของธร
“ตอนนี้เหมือนเค้าเข้าไปอยู่ในใจปู่จริงๆเลย เพราะเค้าได้ยินเสียงหัวใจของปู่ชัดเจนมาก”
คีย์บอกทั้งๆที่ยังกอดธรไว้
“ครับ พี่อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป ลุงครับพี่รักลุงนะครับ” ธรบอกอย่างอ่อนโยน
“เค้าก็รักปู่นะครับ รักมากด้วย” คีย์เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อมองหน้าของธร
สายตาของทั้งสองประสานหันภายใต้แสงไฟอ่อนที่ออกมาจากหลุมรอบๆตัว
ทั้งสองกอดกันอย่างแนบแน่นจนต่างคนต่างรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจของกันและกันได้
เวลานี้ตอนนี้ไม่ต้องมีคำพูดใดๆออกมาจากปากของทั้งสองคน
เขาทั้งสองก็รู้และเข้าใจกันอย่างลึกซึ้ง
ธรค่อยก้มหน้าของตัวเองลงมาอย่างช้าๆ คีย์หลับตาลงอย่างว่างใจ
ธรค่อยๆประกบปากที่บางเนียนนุ่มของคีย์ด้วยริมฝีปากของตัวเขาเอง
ก่อนที่เขาจะกระชับอ้อมกอดกอดร่างเล็กๆของคนรักเขาไว้ให้แน่นขึ้น
TBC.
-
ทะเลจืดหมดแว้วว :m11:
-
เสียดายนะ ที่ทรายไม่มีมด
-
ทะเลจืดหมดแว้วว :m11:
ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ของเขายังเค็มเหมือนเดิม หรือว่าจะไปพิสูจน์ด้วยกันดีอะครับ หุหุ
เสียดายนะ ที่ทรายไม่มีมด
อ่านะ จะให้มดมากันหรือไงเนะ
:z2: :z2: :z2:
เรียกคนอ่านเพิ่มก่อนดีกว่า
-
:z13:
แถมอีกที น้ำตาลจะขึ้นแล้ววช้านนนนนนนนนนนนนน.
555
รับยาทาแก้เปื่อย จากการแช่น้ำสักหลอดมั้ยนัท
555555555555555555555555555555555555555555555
หวังว่าน้ำคงไม่พัดไปไหนต่อไหนนาน ๆ อีกนะคะ อิๆ
-
:-[ :-[
-
หวานนนน เกิ๊นนน อิจฉา
-
ฮ่าๆๆ...หวานๆรับลมหนาว
น้ำทะเลที่ว่าเค็มยังหวานเลย ฮ่าๆๆๆ
-
หวานตลอดนะคุ่นี้ ตอนหน้าต้องมีมารแน่เลย อาจารย์ที่เปนตัวละครใหม่ท่าจะแรงสสสสสสสสสส
-
หวานนนนนน มากค่า
เนื้อเรื่องสนุกมากเลย
ตามอ่านมานานแล้วค่ะ แต่ไม่ได้เม้นท์เลย
ยังอินกับเรื่องแรกที่คุณนัทเขียนไว้ไม่หาย
มาตามเรื่องนี้ต่อนะคะ
-
กลับมาได้แล้วค้าบบบ ภาคใต้เค้าน้ำท่วมแล้วค้าบบบ
-
:z13:
แถมอีกที น้ำตาลจะขึ้นแล้ววช้านนนนนนนนนนนนนน.
555
รับยาทาแก้เปื่อย จากการแช่น้ำสักหลอดมั้ยนัท
555555555555555555555555555555555555555555555
หวังว่าน้ำคงไม่พัดไปไหนต่อไหนนาน ๆ อีกนะคะ อิๆ
ไม่ไปไหนให้ป้าคิดถึงแล้วคร้าบบ ยาไม่เอาหรอกคร้าบบ เพราะผมหนังเนียวอะเลยไม่เปื่อย
:-[ :-[
:กอด1: :กอด1: แก้เขินได้ไหมคร้าบ
หวานนนน เกิ๊นนน อิจฉา
อ่านะ มาอิจฉาอะไรกันคร้าบบ ไม่น่าอิจฉาหรอกคร้าบแค่นี้เอง
ฮ่าๆๆ...หวานๆรับลมหนาว
น้ำทะเลที่ว่าเค็มยังหวานเลย ฮ่าๆๆๆ
หวานไว้ตุนความอุ่นรับลมหนาวไงครับ แหมแต่ทะเลยังไม่หวานหรอกคร้าบ
หวานตลอดนะคุ่นี้ ตอนหน้าต้องมีมารแน่เลย อาจารย์ที่เปนตัวละครใหม่ท่าจะแรงสสสสสสสสสส
เป็นมารเลยหรอคร้าบ แต่ว่าเขามาแรงจริงๆแหละครับ
หวานนนนนน มากค่า
เนื้อเรื่องสนุกมากเลย
ตามอ่านมานานแล้วค่ะ แต่ไม่ได้เม้นท์เลย
ยังอินกับเรื่องแรกที่คุณนัทเขียนไว้ไม่หาย
มาตามเรื่องนี้ต่อนะคะ
ขอบคุณมากครับที่ยังติดตามมาอ่านถึงเรื่องนี้ ผมจะพัฒนาการเขียนให้เรื่อยนะครับ จะได้ไม่เบื่อเรื่องผมอะครับ
กลับมาได้แล้วค้าบบบ ภาคใต้เค้าน้ำท่วมแล้วค้าบบบ
กลับมาแล้วไงคร้าบบ แต่ตอนนี้ขอซอยลงสั้นๆนะครับ คงไม่ว่ากันนะ
-
ตอนที่ 33 อาจารย์สอนพิเศษ
ธรกับคีย์เดินทางกลับจากเกาะสมุยกันแต่เช้า เพราะเขามีโปรแกรมที่จะแวะซื้อของฝากอีกมากมาย
พอข้ามเรือมาที่ฝังเพื่อนของธรก็มารออยู่เรียบร้อยแล้ว ธรขับรถไปส่งเพื่อนเขาที่บ้านก่อน
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็แวะซื้อของฝากกันตลอดทางที่วิ่งผ่าน
ทั้งสองคนกลับมาถึงกรุงเทพฯก็เย็นมากแล้ว
“ลุงครับวันนี้นอนที่บ้านพี่ก่อนนะเดี๋ยวพี่ไปส่งพรุ่งนี้แต่เช้า” ธรบอกคีย์เมื่อเข้ามาถึงเขตกรุงเทพฯ
“ก็ได้ครับ แต่ปู่โทรไปบอกป้าให้ด้วยนะ เดี๋ยวป้าจะเป็นห่วงคราวหน้าจะไม่ได้ไปเที่ยวอีก”
“ครับๆ เดี๋ยวพี่จัดการให้เองเรื่องนี้” ธรยิ้ม
ธรโทรศัพท์ขออนุญาตป้าของคีย์ก่อนที่จะโทรกลับเข้าบ้านตัวเอง
ธรขับรถตรงกลับบ้านของเขาเพราะว่าอยากให้คีย์ได้พักผ่อนจากการเดินทาง
เมื่อทั้งสองกลับมาถึงบ้านแม่ของธรทำกับข้าวไว้รอเรียบร้อยแล้ว
หลังจากกินข้าวและพูดคุยเล่าเรื่องไปเที่ยวกับแม่ของธรอยู่นาน
ธรก็ขอตัวพาคีย์ขึ้นห้องเพื่อพักผ่อนจากการเดินทาง
“ลุงครับวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนอนเร็วหน่อยก็ดีนะครับ” ธรบอกหลังจากทั้งสองอาบน้ำกันเสร็จแล้ว
“แต่เค้ายังอยากคุยกับปู่นี่นา” คีย์อ้อนเล็กน้อย
“ก็คุยอยู่แล้วนี่ไงครับ อย่าดื้อนักเลย เดี๋ยวไม่สบายเอาได้นะครับ แล้วลุงก็ใกล้สอบแล้วด้วยนะ ลุงคงยังไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อลุงใช่ไหมครับ” ธรเตือนความจำคีย์
“เค้าไม่ลืมหรอกครับ ไม่งั้นเค้าต้องกลับไปเรียนเมืองนอกก็ไม่ได้อยู่กับปู่นะสิ”
“ครับงั้นอีกไม่กี่อาทิตย์ก็สอบแล้วลุงต้องตั้งใจนะครับ มีอะไรไม่เข้าใจมาปรึกษาพี่ได้นะ”
“แต่ว่าลุงไม่ได้เรียนแบบเค้านี่นา” คีย์แกล้งพูด
“ถึงพี่ไม่ได้เรียนก็หาทางช่วยได้แล้วกัน”
“ครับ เค้ารู้แฟนเค้าเก่งอยู่แล้ว เค้าก็พูดไปอย่างนั้นเองแหละ” คีย์ยิ้มพร้อมกับหันมากอดธร
“นอนได้แล้วครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีกนะครับ” ธรหันมาดุคีย์ที่มีท่าทางจะไม่ยอมนอนง่ายๆ
“ครับๆๆ” คีย์รับคำพร้อมกับซุกหน้าลงที่ไหล่ของธร
ธรไปส่งคีย์ที่บ้านป้าแต่เช้าเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับพาไปส่งที่มหา’ลัย
“ลุงครับตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวพี่ถึงที่ไร่แล้วจะโทรหานะครับ” ธรบอกเมื่อขับรถมาถึงมหา’ลัย
“ครับ ปู่ก็ขับรถดีๆนะครับ เค้าเป็นห่วงนะ” คีย์บอก
“ครับ” ธรรับคำก่อนที่จะขับรถกลับบ้านไร่
เขามาถึงที่บ้านไร่เกือบเที่ยง เมื่อมาถึงเขาเรียกแดงกับนพมาถามเรื่องงานทันที
ทั้งสองคนดูแลงานที่ธรฝากไว้ได้อย่างดี ธรเลยมางานที่ต้องเคลียอีกนิดหน่อยเท่านั้น
“ลุงครับพี่ถึงบ้านไร่แล้วนะ ลุงเป็นไงบ้างครับ” ธรโทรหาคีย์ตามที่สัญญาไว้
“ครับก็เรื่อยๆแหละครับ วันนี้อาจารย์เริ่มบอกแนวข้อสอบแล้วด้วย” คีย์เล่าให้ธรฟัง
“ลุงต้องตั้งใจนะครับ”
“ครับเค้ารู้แล้วครับ เค้าไปกินข้าวก่อนนะตอนเย็นโทรหาเค้าด้วยล่ะ”
“ครับ พี่จะไปทำงานต่อเหมือนกัน งั้นเย็นๆพี่โทรหานะ คิดถึงนะครับ”
“ปู่ก็เพิ่งแยกกันแปบเดียวเองนะ” คีย์เขินเมื่อได้ยินคำคิดถึงจากธร
“ก็พี่คิดถึงของพี่นี่นา แล้วลุงไม่คิดถึงพี่หรือครับ” ธรย้อนถาม
“ก็นะ ปู่บ้าเค้าไม่คุยด้วยแล้วไปกินข้าวดีกว่า แค่นี้นะครับ” คีย์รีบกดวางสายกลัวธรจะถามย้ำเรื่องเดิม
ธรอมยิ้มเพราะเขาคิดถึงท่าทางคีย์ออกว่าเป็นยังไงตอนเขาบอกคิดถึง
วันนี้คีย์กลับมาถึงที่บ้านป้าก็เรียกให้เข้าไปหาที่ห้องรับแขก
“ป้ามีอะไรหรือเปล่าครับ” คีย์ถามเมื่อเดินเข้ามาถึงในห้อง
“ก็ใกล้จะสอบแล้วป้าเลยหาอาจารย์สอนพิเศษมาให้ กลัวเราได้คะแนนไม่ถึงต้องกลับไปอยู่เมืองนอกอีก ป้าไม่เหงาแย่หรือไง”
คีย์ยิ้มให้ป้าของเขาก่อนที่จะมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆป้าของเขา
“เราก็มานั่งนี่ก่อนสิจะได้ทำความรู้จักกับอาจารย์เขาด้วยไง” ป้าเรียกให้คีย์ไปนั่งข้างๆ
“นี่อาจารย์เจมส์เพื่อนของป้าแนะนำมาอีกทีเห็นว่าสอนอยู่มหา’ลัยเดียวกับเราด้วยนะ” ป้าแนะนำคนที่นั่งอยู่ด้านข้าง
“สวัสดีครับ” คีย์ยกมือไหว้
แต่คนนั้นทำเพียงแค่มองแล้วก้มศีรษะรับเฉยๆ
“ตั้งแต่พรุ่งนี้เขาจะมาสอนเราที่บ้านช่วงเย็นนะ เราก็กลับบ้านให้เร็วหน่อยแล้วกัน” ป้าบอกคีย์
“ครับงั้นวันนี้คีย์ขอตัวไปข้างบนก่อนนะครับ” คีย์บอกพร้อมกับลุกขึ้น
“เดี๋ยวก่อนสิครับ ถ้าเกิดสงสัยอะไรก็โทรหาผมได้นะครับ” เจมส์บอกพร้อมกับยื่นนามบัตรให้
คีย์รับไว้พร้อมกับเดินขึ้นห้องของตัวเองไป
ที่เขาไม่อยากอยู่คุยต่อเพราะเขารู้สึกว่าคนที่จะมาสอนพิเศษดูท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรกับเขาเท่าไหร่
แต่ในเมื่อป้าหวังดีหามาให้เขาก็จะตั้งใจเรียน แต่ว่าเป็นอาจารย์อยู่มหา’ลัยเขาด้วย
คิดได้คีย์ก็หยิบนามบัตรขึ้นมาอ่านชื่อ
“นาย อนุชิต ............” คีย์อ่านชื่อแล้วรู้สึกคุ้นๆ แต่เขาก็จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน
คงเพราะเป็นอาจารย์ในมหา’ลัยเลยทำให้เขารู้สึกคุ้นก็ได้
“ลุงครับทำอะไรอยู่” ธรโทรหาคีย์กลางดึก
“กำลังเตรียมตัวนอนแล้วครับ เออปู่วันนี้เค้ามีเรื่องจะเล่าให้ฟังแหละ”
“มีเรื่องอะไร ใครทำอะไรลุงอีกหรือไง” ธรรีบถามเพราะเป็นห่วง
“เปล่าไม่มีใครทำอะไรเค้าซักหน่อย เพียงแต่ว่าวันนี้ป้าหาครูมาสอนพิเศษให้เค้าแหละ” คีย์รีบขยายความ
“ก็ดีแล้วนี่ครับลุงจะได้สอบได้คะแนนดีๆ”
“แต่เค้ารู้สึกยังไงกับครูคนนี้ก็ไม่รู้ล่ะ เหมือนเขาไม่ค่อยชอบเค้าเลย” คีย์เล่าความรู้สึกของตัวเอง
“ลุงคิดมากไปเองหรือเปล่าครับ” ธรให้เหตุผล
“เปล่านะ เค้ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ อีกอย่างเค้าคุ้นชื่อมากอีกด้วยแต่เค้าจำไม่ได้ว่าเคยไปเจอที่ไหน” คีย์ยังคงบอกข้อสงสัยต่ออีก
“อืม เขาชื่ออะไรหรอครับ เพื่อพี่จะรู้จัก” ธรถามกลับ
“แปบนะ เดี๋ยวเค้าไปเอานามบัตรมาอ่านให้ฟัง” คีย์ไปค้นแถวโต๊ะเขียนหนังสือ
“เจอแล้วปู่ ชื่ออนุชิต ......... ปู่คุ้นไหมอะ” คีย์ถาม
“อืม พี่ก็ว่าคุ้นๆนะ แต่พี่ก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า” ธรพยามยามคิดแต่ก็คิดไม่ออก
“ช่างมันเถอะ แต่ลุงคิดมากไปเองหรือเปล่า หรือว่าลุงไม่อยากเรียน” ธรแกล้งถาม
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย แต่เค้าแค่รู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ” คีย์ยืนยันความรู้สึกตัวเอง
“ครับๆ งั้นเดี๋ยววันศุกร์นี้พี่ขึ้นไปหาแล้วกันนะครับ จะได้ไปดูลุงเรียนพิเศษด้วยไงครับ”
“ครับผมรับทราบแล้วครับ งั้นเค้านอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า”
“ครับฝันดีนะครับสุดดวงใจของพี่”
“ปู่อะ ใช้คำได้เชยมากเลยนะ” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่คีย์ก็ยิ้มออกมาไม่หยุด
“แค่นี้นะครับ ฝันดีครับ” คีย์ยังไม่หยุดยิ้มล้มตัวลงนอน
.....................
-
เจมส์ไหนอ่ะเนี่ย
-
เจมส์คือคนที่มาขอคบกับปู่ที่สมุยใช่ป่ะ
-
แววยุ่งยาก เริ่มส่อเค้ามาแล้ว
อจ.คนนี้ คงมีแผนอะไรสักอย่าง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หวานน้ำตาลขึ้น
แต่เคืองปู่ ไม่ระวังตัว คิดอะไรง่ายๆ เกินไป
+1
-
เอาแล้ว ความมันส์กำลังเริ่อมต้นขึ้นอีกแล้ว!!
-
เจมส์ไหนอ่ะเนี่ย
ไม่บอกหรอกคร้าบบ เดี๋ยวไม่ลุ้นแต่ทำเอาลุงปั่นปวนแน่ๆ
เจมส์คือคนที่มาขอคบกับปู่ที่สมุยใช่ป่ะ
อ่านตอนนี้ก็จะรู้แล้วครับว่าใช่หรือไม่ใช่อะ หุหุ
แววยุ่งยาก เริ่มส่อเค้ามาแล้ว
อจ.คนนี้ คงมีแผนอะไรสักอย่าง
เรืองนี้มันสงบมานานแล้ว เอาเมฆฝนเข้ามาบ้างนะคร้าบบ
:pig4: :pig4: :pig4:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ถอนใจอะไรคร้าบบ ลุงปู่เขาแก้ได้แน่ๆเอาใจช่วยดีกว่าเนอะ
หวานน้ำตาลขึ้น
แต่เคืองปู่ ไม่ระวังตัว คิดอะไรง่ายๆ เกินไป
+1
ก็ปู่เขาไม่อยากให้ลุงคิดมากนี่คับ อย่าว่าปู่เลยน้าครับ
เอาแล้ว ความมันส์กำลังเริ่อมต้นขึ้นอีกแล้ว!!
ตัวป่วนของเรื่องกำลังมาแล้ว แต่ไม่รู้จะร้ายได้ใจหรือเปล่านี่สิครับ
-
วันนี้เป็นวันแรกที่คีย์จะต้องกลับมาเรียนพิเศษที่บ้าน
เขารีบกลับมาไวกว่าปกติเพราะเขาไม่อยากให้ครูสอนพิเศษต้องมารอนาน
เพราะอีกอย่างเขายิ่งรู้สึกแปลกกับครูคนนี้อยู่ด้วย
คีย์มานั่งรออยู่ในห้องที่ป้าเขาจัดไว้ให้สำหรับเรียนพิเศษ
เจมส์มาตรงเวลาเขามาถึงสอนคีย์ทันทีไม่พูดคุยหรือทักทายกันแม้แต่น้อย
เขาสอนวิชาบัญชีเบื้องต้น แต่เขากลับแทรกหลักการขั้นสูงเข้ามาด้วย
เลยทำให้คีย์งงเพราะเขารู้สึกว่ามันแตกต่างจากที่เขาเคยเรียนมา
“อะไรกัน แค่นี้ก็ไม่เข้าใจหรอครับ พี่ว่านะกลับไปเรียนเมืองนอกดีกว่านะ” เจมส์ว่าคีย์เสร็จเขาก็หันกลับไปสอนต่อ
คำพูดของเขาทำให้คีย์รู้สึกอึดอัดมากตลอดเวลาที่เรียน
เพราะระหว่างเรียนเขาจะคอยตอกย้ำให้คีย์กลับไปเรียนที่เมืองนอกบ่อยๆ
แต่ตอนที่ป้าของคีย์เข้ามาดูอยู่ด้วยเจมส์จะเปลี่ยนการพูดคุยกับคีย์ทันที
ตกลงเขาต้องการอะไรกันแน่คีย์เริ่มไม่เข้าใจในตัวเจมส์มากขึ้น
เขาอดทนจนกระทั่งหมดเวลาเรียนเขารีบขอตัวกลับขึ้นห้อง
เมื่อกลับขึ้นมาถึงข้างบนห้องคีย์รีบโทรหาธรทันที
“ว่าไงครับลุงเรียนพิเศษวันแรกเป็นยังไงบ้าง” ธรทักทันทีที่รับสาย
“เรื่องเยอะมากเลยล่ะปู่ เค้าว่าครูคนนี้แปลกๆยังไงไม่รู้”
“แปลก แปลกยังไงหรือลุงไม่เข้าใจที่เขาสอน”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ ก็ครูคนนี้นะสิพูดเหมือนอยากให้เค้ากลับไปเรียนที่เมืองนอกตลอดเวลาเลย”
แล้วคีย์ก็เล่าเรื่องราวตอนเรียนพิเศษให้ธรฟังทั้งหมด
“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ เค้าว่าครูคนนี้ต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆเลย” คีย์บอกข้อสงสัยต่อ
“มันฟังแล้วก็แปลกๆอย่างที่ลุงว่าจริงๆนะแหละ แต่พี่ว่าเขาอาจจะพูดกระตุ้นลุงก็ได้มั้ง”
ธรพยายามให้คีย์คิดในแง่ดี
“ไม่หรอก เชื่อเค้าสิต้องมีอะไรแน่ๆ หรือว่าพ่อเค้าส่งมาขัดขวางเรื่องเรียนเพื่อจะได้ให้เค้าแยกกับปู่”
“ลุงอย่าเพิ่งคิดเลยเถิดสิครับ พี่ว่าพ่อลุงเขาไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ เอาเป็นว่าลุงก็อดทนแล้วสังเกตท่าทางเขาไปก่อนแล้วกัน งั้นวันพรุ่งนี้พี่เสร็จงานแล้วจะขึ้นไปหาเลย เผื่อมีอะไรพี่จะได้คุยกับเขาให้เอง”
“จริงนะครับ ปู่จะมาพรุ่งนี้จริงๆนะ” คีย์ดีใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยินแบบนี้
“ครับ ลุงก็อดทนแล้วก็ดูแลตัวเองด้วยแล้วกันนะครับ”
“ครับ ปู่ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหมครับ งั้นไปหาอะไรกินเลยนะ เดี๋ยวเค้าลงไปหาป้าก่อน”
“ลุงรู้ได้ไงว่าพี่ยังไม่ได้กินอะไร” ธรสงสัย
“ถ้าไม่รู้เค้าจะเป็นแฟนปู่ได้ไงล่ะครับ แค่นี้นะครับ คิดถึงนะครับ” คีย์วางสายไป
หลังจากได้คุยกับธรคีย์รู้สึกสบายใจมากขึ้นไม่งั้นเขาคงกังวลมากแน่ๆ
ตอนเย็นวันนี้ก็เป็นอีกวันที่คีย์ต้องเรียนกับเจมส์คีย์
คีย์พยายามไม่สนใจในคำพูดของเจมส์ เขาสนใจแต่เนื้อหาที่สอนเท่านั้น
อีกใจเขาก็อยากให้ธรมาถึงซะทีเพราะจะได้รู้ว่าเจมส์เขากำลังคิดอะไรอยู่
เจมส์ก็ค่อยย้ำเรื่อยๆเรื่องให้คีย์กลับไปเรียนที่เมืองนอก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ธรเดินเข้ามาในห้องที่ทั้งสองคนกำลังสอนกันอยู่
เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาเห็นเจมส์ธรตกใจ
เพราะเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเป็นคนเดียวกันกับที่เจอบนเกาะสมุย
เพียงเท่านี้เขาก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้ทันที
“ขอโทษนะครับที่ขัดจังหวะการเรียน ผมขอเข้ามาดูการสอนหน่อยนะครับ” ธรพูดเสร็จก็นั่งลงที่ด้านหลังห้อง
คีย์รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าธรมาถึงแล้ว
“เออออ ไม่เป็นไรครับ” เจมส์ตอบแบบตั้งตัวไม่ทัน
เพราะเขาคงไม่คิดเหมือนกันว่าธรจะมาดูเขาสอนพิเศษแบบนี้
พอธรเข้ามานั่งดูด้วยการสอนของเจมส์ก็เปลี่ยนไป จากที่สอนบางอย่างให้ยากขึ้น
หรือสอนให้วกวนเพื่อให้คีย์งง เขาสอนเนื้อหาอย่างถูกต้องพร้อมกับอธิบายอย่างง่ายทันที
ธรนั่งอยู่ในห้องด้วยจนเรียนเสร็จคนที่ออกอาการเกร็งกลับเป็นเจมส์แทน
พอสอนเสร็จเจมส์เดินมาหาธรที่หลังห้อง เขาหยุดหน้าธรที่นั่งอยู่
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้ที่ทำน้ำเลอะคุณเลยนะครับ แล้วอีกเรื่องคืนนั้นผมไม่ได้เมาผมพูดจริงๆคุณไม่ลองกลับไปคิดดูหน่อยหรือไงครับ” เจมส์พูดกับธรด้วยน้ำเสียงที่ดังเพื่อให้คีย์ได้ยิน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วเรื่อง....” ธรยังไม่ทันจะตอบเจมส์เอามือมาปิดปากเขาไว้ก่อน
“ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ครับ ผมเข้าใจว่าแฟนคุณอยู่ตรงนี้ไว้ผมจะมาเอาคำตอบวันหลังนะครับ”
พูดจบเจมส์ก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวว่าธรจะตอบอะไรเขากลับมา
คีย์เห็นเหตุการณ์กับได้ยินทุกคำพูดของเจมส์ เขารู้สึกหน้าชาตัวชากับภาพที่เห็น
เขาคิดว่าเขาพอจะเดาเหตุการณ์ที่ทั้งหมดที่เจมส์พยายามไล่เขาให้กลับไปเมืองนอกได้แล้ว
แล้วภาพของนามบัตรในถุงขนมวันนั้นก็ย้อนกลับมาในหัวอย่างรวดเร็ว
เขาพูดไม่ออกไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป เขาทำได้เพียงนั่งมองอยู่บนโต๊ะที่ใช้เรียนพิเศษเท่านั้น
ธรหันมาเห็นคีย์มีท่าทางแปลกไปหลังจากที่เจมส์ไปแล้วเขารีบลุกขึ้นไปหา
“ลุงครับเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมนั่งเงียบละครับ” ธรจับไหล่คีย์เขย่าเบาๆ
“ปล่อยเค้านะ” คีย์บอกพร้อมกับดึงไหล่ออกจากมือของธร
“ลุงเป็นอะไรอีกครับ ลุงคิดอะไรอยู่พี่ไม่ได้มีอะไรกับเขาจริงๆนะ”
“จริงหรอ แล้วที่เขาพูดว่าคืนนั้นหมายถึงอะไรล่ะ ปู่กับเขาไปทำอะไรกันมา”
คีย์ถอยหลังออกไปให้ห่างธรไว้
“ลุงครับไม่มีอะไรจริงๆนะ พี่เห็นว่าเรื่องมันไม่ได้สำคัญอะไรเลยไม่ได้เล่าให้ฟังเท่านั้นเอง”
ธรพยายามอธิบายให้คีย์เข้าใจ แต่เหมือนตอนนี้คีย์ไม่ยอมรับฟังอะไรแล้ว
เขาพยายามเดินเข้าไปหาแต่คีย์กลับถอยหลังหนีตลอดจนตัวติดข้างฝา
“ลุงฟังพี่อธิบายทั้งหมดก่อนไม่ได้หรือไง เขาพยายามทำให้เราทะเลาะกันนะ”
ธรเดินเข้าไปใกล้คีย์เพื่อที่จะได้คุยกันให้รู้เรื่องมากกว่านี้
เขาจับมือคีย์ไว้ตั้งใจจะพาไปนั่งคุยกันให้เข้าใจ
ผลัก!!!
ด้วยความโมโหคีย์ต่อยเข้าที่หน้าของธรอย่างเต็มแรง
คราวนี้ธรไม่ได้ระวังตัวเหมือนทุกครั้งเขาเลยไม่ทันหลบหมัดที่พุ่งเข้ามา
เขาทรุดตัวลงด้วยความมึนงงจากแรงหมัดของคีย์
“ปู่ ปู่เป็นอะไรไหมครับ” คีย์ตกใจรีบทรุดตัวลงไปหาธรอย่างรวดเร็ว
“ปู่ครับ ปู่ไม่เป็นไรนะ” ถึงจะโกรธยังไงคีย์ก็ยังรู้สึกห่วงธรมากกว่า
ที่จริงเขาคิดว่าธรจะหลบหมัดเขาได้เสียอีก
พอคีย์ลงมานั่งใกล้ๆธรก็รวบตัวคีย์มากอดไว้แน่นๆ
“ปู่เป็นไงบ้าง เป็นแบบนี้ยังจะมากอดเค้าไว้อีก”
“ก็พี่กลัวลุงหนีพี่ไปอีกไงครับ เราจะได้คุยกันให้รู้เรื่องไงครับ”
ธรบอกพร้อมกับกอดคีย์ไว้แน่น กลัวคีย์จะหนีเขาไปอีก
“เค้าไม่หนีแล้วเค้าขอโทษนะ เอาหน้ามาดูหน่อยสิ”
คีย์จับหน้าธรมาดูเห็นทีเลือดซึมออกมาที่มุมปากเล็กน้อย
ตอนนี้เขากลับรู้สึกผิดขึ้นมาแทนอารมณ์โหรธเมื่อกี้นี้แล้ว
-
ใจร้อน เข้าทางไอ้คนเลว
-
ปู่กะลุงสู้ๆ เคลียร์กันให้ได้นะ
-
โห่.....สั้นได้อีก ค้างงงงงงงงเลย :serius2:
-
-- --
-
ไอ่คุณเจมส์เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี้ย...*จับฟาด*
พี่ธรเค้าก็บอกอยู่ทนโถ่แล้วว่า "เค้ามีแฟนแล้ว และรักกันมาก"
สงสัยไอ่คุณเจมส์แกจะไม่เข้าใจ...แบบนี้มันต้องทำให้เห็นกันชัด ๆ กับตาท่าจะดี =^= b
ทำให้ครอบครัวคนอื่นเค้าร้าวฉานมันไม่ดีนะคุณ...หาเอาใหม่ง่ายกว่ามั้ยเนี่ย -*-
ส่วนน้องคีย์...ใจเย็น ๆ นะน้องคีย์...ฟังสิ่งที่พี่ธรเค้าจะบอกเสียก่อนค่อยตัดสินใจก็ยังทัน
แต่นะ...ด้วยอย่างงี้อย่างงั้นน้องคีย์ก็แจกหมัดใส่พี่ธรเป็นเต็ม ๆ แล้วหนึ่งที...ก็ถือเสียว่าเป็นค่าปากหนัก
ที่ไม่ยอมเล่าเรื่องนี้ให้น้องคีย์ฟังตั้งแต่แรก...จนทำให้เรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ก็แล้วกันนะพี่ธรนะ
อยากสงสารก็อยากสงสารอยู่หรอกนะ...แต่สมน้ำหน้ามากกว่า...อยากปิดบังเองอ่ะช่วยไม่ได้...คริคริ >///////<
-
เจมส์เนี้ย แรงจริง
-
ใจร้อน เข้าทางไอ้คนเลว
นั่นสิแต่ก็ว่าไม่ได้หรอกครับ ลุงเขายังเด็กมันก็มีใจร้อนกันบ้างแหละเนอะ
ปู่กะลุงสู้ๆ เคลียร์กันให้ได้นะ
เคลียร์กันได้แน่ๆผมเชื่อก็ทั้งอองคนเขารักกันมากนี่เนอะ คนอื่นยากจะทำลาย แต่นี่คงแค่หวั่นไหวอะครับ
โห่.....สั้นได้อีก ค้างงงงงงงงเลย :serius2:
แหมก็บอกไปแล้วนะคร้าบว่าขอลงสั้นๆก่อนตอนนี้ แต่จะลงบ่อยไงคร้าบบ
-- --
:กอด1: :กอด1: มาตาตี่ใส่ผมซะงั้นกอดซะเลย
ไอ่คุณเจมส์เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี้ย...*จับฟาด*
พี่ธรเค้าก็บอกอยู่ทนโถ่แล้วว่า "เค้ามีแฟนแล้ว และรักกันมาก"
สงสัยไอ่คุณเจมส์แกจะไม่เข้าใจ...แบบนี้มันต้องทำให้เห็นกันชัด ๆ กับตาท่าจะดี =^= b
ทำให้ครอบครัวคนอื่นเค้าร้าวฉานมันไม่ดีนะคุณ...หาเอาใหม่ง่ายกว่ามั้ยเนี่ย -*-
ส่วนน้องคีย์...ใจเย็น ๆ นะน้องคีย์...ฟังสิ่งที่พี่ธรเค้าจะบอกเสียก่อนค่อยตัดสินใจก็ยังทัน
แต่นะ...ด้วยอย่างงี้อย่างงั้นน้องคีย์ก็แจกหมัดใส่พี่ธรเป็นเต็ม ๆ แล้วหนึ่งที...ก็ถือเสียว่าเป็นค่าปากหนัก
ที่ไม่ยอมเล่าเรื่องนี้ให้น้องคีย์ฟังตั้งแต่แรก...จนทำให้เรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ก็แล้วกันนะพี่ธรนะ
อยากสงสารก็อยากสงสารอยู่หรอกนะ...แต่สมน้ำหน้ามากกว่า...อยากปิดบังเองอ่ะช่วยไม่ได้...คริคริ >///////<
แหมก็ปู่เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องราวนี่ครับ ใครจะคิดว่าโลกมันจะกลมแบบนี้อะ โหยแต่เข้าข้างน้องคีย์เห็นๆเลยนะครับมีมาสมน้ำหน้าปู่ด้วย
เจมส์เนี้ย แรงจริง
ผมว่าเขายังแรงได้อีกนะครับ เพราะตั้งแต่ที่เกาะแล้ว ต่อไปลุงปู่จะรับมือยังไงต่อไปน้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
แวะมาตอบแต่ยังไม่ลงตอนใหม่นะคร้าบบ กำลังง่วนกับข้อมูลเรื่องราชันย์อยู่เลย แต่ผมจะรีบเขียนนะครับไม่ต้องห่วง อย่าว่ากันนะคร้าบ
-
ตัดฉับอีกแล้วววว ฮ่าๆๆๆ
ใจร้ายกับคนอ่านบ่อยๆ ระวังคนอ่านงอนเอานะ วะฮ่าๆๆๆ
-
อย่าเพิ่งงอนนะครับคุณนัทตี้ซีโร่
ผมไม่ได้ใจร้ายนะคร้าบบ แต่ว่าเขียนไปแล้วมันยังบรรยายต่อไม่ได้
กลัวคนอ่านจะรอนานเลยเอามาลงเรื่อยไงคร้าบบ
อย่างน้อยก็ดีกว่าหายไปนานๆนะคร้าบบบ
:กอด1: :กอด1: กันคนงอน
-
ให้อภัยไรเตอร์ครับ
ฮ่าๆๆ...ช่วงนี้กิจกรรมเยอะเป็นบ้าเลย
ยังไงก็นานลงก็ได้ครับิ (ถ้าลงเยอะกลัวอ่านตามไม่ทัน)
อิอิ
-
เพิ่งตามมายังอ่านไม่อ่านเลย เรื่องน่ารักมากกกกกกกกก
-
:กอด1: :กอด1: คุณนัทตี้ซีโร่คร้าบบ แบบนี้รักตายเลยคร้าบบ
คุณมินซี่(อ่านถูกไหมคร้าบ) ไม่เป็นไรคร้าบบ ค่อยอ่านเรื่อย มาอ่านก็ดีกว่าไม่อ่านครับ :กอด1: ให้พลังในการอ่าน
วันนี้จะลงต่อให้นะคร้าบ โดนเบื้องบนเร่งมาแล้ว :sad4:
-
อิอิ หนุกดีๆ ไม่นึกว่าจะเขียนเรื่องบ้านทุ่งได้สนุกแฮะ
เยี่ยมๆ เด๋วว่างแล้วจะมาอ่านต่ออีกเน้อ o13
-
555 ก็เรามันเด็กบ้านนอกนี่เนอะถึงจะไปอยู่ในเมืองก็ยังจำได้อ่ะ
ถ้าว่างเราก็จะเข้าไปอ่านเรื่องน็อตบ่อยๆแล้วกัน
-
“ลุงครับใจเย็นลงแล้วใช่ไหมครับตอนนี้” ธรถามเมื่อเห็นคีย์ออกอาการเป็นห่วงเขาอย่างมาก
“เค้าขอโทษนะ เค้านึกว่าปู่จะหลบได้เหมือนทุกครั้ง” สายตาของเขาบ่งบอกถึงความเป็นห่วงธรอย่างมาก
“พี่ไม่เป็นไรมากหรอก แค่ลุงยอมฟังพี่แล้วคุยกันดีๆแค่นี้พี่ก็ดีใจแล้ว”
“ปู่ไปทำแผลก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน” คีย์รีบลุกไปหยิบกล่องพยาบาลมาหาธร
“เอานี่เกอดอะไรกันขึ้นล่ะ แล้วทำไมถึงเลือดตกยางออกกันแบบนี้” ป้าของคีย์เดินตามเข้ามาดู
พอเห็นธรนั่งมีเลือดไหลจากมุมปากก็ตรงเข้ามาดูอย่างรวดเร็ว
“ไม่มีอะไรหรอกครับเข้าใจผิดกันนิดหน่อย” ธรรีบตอบแก้ตัวให้กับคีย์
“นิดหน่อยถึงกับเลือดออกนี่นะ ต่อไปถ้าเรื่องใหญ่ไม่ฆ่ากันตายเลยหรือ” ป้าหันมาต่อว่าทั้งธรและคีย์
“แต่ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ทำแผลเสร็จเราพาพี่เขาไปกินข้าวด้วยล่ะ”
ระหว่างทำแผลธรก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นบนเกาะให้คีย์ฟัง
“แล้วทำไมปู่ไม่บอกเค้าตั้งแต่บนเกาะล่ะ” คีย์สงสัย
“ก็พี่คิดว่ามันคงไม่มีอะไรไง เพราะเจอกันแบบใครจะคิดว่าจะมาเจอกันอีกแบบนี้ล่ะ”
“ลุงคิดว่าพี่จะไปชอบเขาหรือไง” ธรถามกลับ
“ไม่หรอก เพียงแต่ว่าเค้าโมโหที่ปู่ปิดบังเค้าไง ถึงว่าเค้าคุ้นๆชื่อแต่นึกไม่ออกว่าเคยอ่านที่ไหน”
“พี่ขอโทษนะครับ ต่อไปมีอะไรพี่จะเล่าให้ฟังไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนนะครับ” ธรให้คำสัญญา
“อย่าเลยปู่ตอนเสือก็ทีนึงแล้วที่บอกเค้าอะ” คีย์ทำท่างอนขึ้นมาอีกแล้ว
ธรรวบกอดเอวคีย์ไว้
“จะไม่มรครั้งที่สามอีกแล้วครับ พี่สัญญาจริงๆ” ธรยืนยันคำพูดของเขา
“ครับเค้าเชื่อปู่นะ ไปกินข้าวกันเถอะเดี๋ยวป้ารอนาน” คีย์ลุกจากอ้อมกอดของธรก่อนที่จะดึงมือธรให้เดินตามเข้าไป
ตกลงคืนนี้ป้าของคีย์บอกให้ธรค้างที่นี่ เพราะถ้ากลับบ้านไปปากแบบนี้กลัวแม่ของธรว่าเอา
“พี่จะได้นอนห้องลุงบ้างแล้ว” ธรบอกพร้อมกับเดินตามคีย์ไปที่ห้อง
ห้องคีย์ไม่มีอะไรมากจัดแต่งแบบเรียบๆ ที่เป็นแบบนี้เพราะเขาไม่อยากเหนื่อยเวลาจัดของทำความสะอาดห้อง
แต่สิ่งหนึ่งที่ธรเห็นสะดุดตาอยู่บนที่นอนคือตุ๊กตาหมีสีขาวขนาดใหญ่
ธรจำได้ว่านี่เป็นตุ๊กตาหมีที่เขาให้คีย์ตอนที่พาคีย์ไปเที่ยวงานวัดครั้งแรก
ธรอดปลื้มใจไม่ได้ที่เห็นคีย์ยังเก็บของที่เขาให้ไว้เป็นอย่างดี เขาหันไปยิ้มให้คีย์
“ปู่เป็นไรยิ้มอยู่นั่นแหละ ห้องเค้ามีอะไรหรือไง” คีย์สงสัยกับท่าทางของธร
“ไม่มีอะไรหรอกพี่อยากยิ้มให้ลุงเฉยๆ” ธรไม่ยอมบอกแต่ยังยิ้มให้คีย์ต่อ
“ปู่อะต้องมีอะไรแน่ๆเลย บอกเค้ามานะ” คีย์ไม่ยอมลดล่ะที่จะต้องรู้ให้ได้
“ไม่ครับ” ธรบอกพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน
คีย์รีบตามมาบนที่นอนพร้อมกับพยายามดึงธรให้ลุกขึ้นมาคุยกัน
“ปู่บอกมาเลยนะห้องเขามีอะไร ยิ้มอะไร”
“ก็พี่บอกว่าไม่มีอะไรไงครับ” ธรหยิบหมอนมาปิดหน้าของเขาไว้
“อะไรอะปู่ไหนบอกว่าจะบอกเค้าทุกเรื่องไง แค่นี้ก็มีความลับซะแล้ว” คีย์เลิกยื้อธรแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ
“ลุงงอนหรือครับ” ธรรีบลุกขึ้นมานั่งเหมือนกัน เขาโอบเอวบางๆของคีย์ไว้
คีย์ทำเฉยไม่สนใจว่าธณจะทำอะไรเขา
“ลุงอย่างอนนะครับ พี่บอกแล้วนะ” คีย์ก็ยังทำเป็นไม่สนใจเหมือนเดิม
ธรเลยปล่อยมือจากเอวของคนรักทั้งที่ยังไม่อยากปล่อยแล้วหันไปหยิบตุ๊กตาหมี
“ก็เพราะนี่ไงครับ” ธรจับหน้าตุ๊กตาหมีให้หมอแก้มเนียนของคีย์
“ทีนี้หายงอนได้หรือยังครับ” ธรถาม คีย์แอบยิ้มตั้งนานแล้วแต่ธรยังไม่เห็นเพราะนั่งอยู่ข้างหลัง
“หึ หึ” คีย์พยายามกลั้นหัวเราะไว้อย่างเต็มที่ กับอาการของธรที่กลัวเขางอน
แต่เสียงนั้นก็ดังพอที่ธรจะได้ยินอย่างชัดเจน
“นี่ลุงแกล้งพี่อีกแล้วหรอ” ธรจับตัวคีย์ให้หันหน้ามามองเขา
คีย์ถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อแกล้งธรสำเร็จ
“ลุงนี่นะ ต้องลงโทษซะหน่อยแล้ว” ธรยื่นหน้าไปหอมแก้มคีย์
อู๊ยยยยย
ธรร้องครางออกมาเบาๆเพราะเขาเจ็บแผลที่มุมปาก
“ปู่เป็นอะไรไหมครับ” คีย์รีบจับหน้าธรมาดูผลทันที
“ไม่เป็นไรหรอกลุง แค่นี้เอง แต่ลุงไปอาบน้ำเถอะครับพรุ่งนี้มีเรียนอีก”
ทั้งสองคนนอนจับมือกันอยู่บนที่นอน
“ลุงอีกไม่ถึงสองอาทิตย์ลุงก็ปิดแล้วสินะ ลุงไปอยู่บ้านไร่กับพี่นะ” ธรเอ่ยปากชวนคีย์ไปอยู่ด้วยช่วงเปิดเทอม
“ถึงปู่ไม่ชวนเค้าก็จะไปอยู่แล้ว” คีย์หันมายิ้มหน้าเป็นใส่ธร
“ลุงนี่นะ”
“แต่ว่าเขาจะทำยังไงต่อไปดีล่ะปู่เรื่องกิ๊กปู่อะ” คีย์แซวธรเรื่องเจมส์
“กิ๊กอะไรล่ะลุง เดี๋ยวโดนเลยนะ เดี๋ยวพี่จะลองคุยกับเขาให้พรุ่งนี้พี่จะไปมหา’ลัยด้วย”
“ครับปู่ก็ไปคุยแล้วกันนะ อย่าให้เค้าต้องตัดการเองนะ”
“ครับ นอนได้แล้วพรุ่งนี้ไปเรียนอีก”
“ฝันดีนะครับปู่” “ฝันดีครับลุง”
“ผมมาขอพออาจารย์อนุชิตครับ ไม่ทาฃราบว่าอยู่หรือเปล่า” ธรมาหาเจมส์ที่ห้องพักอาจารย์ของคณะตามนามบัตรที่คีย์ให้มา
“สักครู่นะค่ะ เดี๋ยวจะตามให้ค่ะ” พนักงานที่อยู่ด้านหน้า ต่อสายโทรศัพท์ทันที
“อาจารย์เจมส์ค่ะมีคนมาขอพบค่ะ”
“ไม่ใช่นักศึกษาค่ะ ค่ะ” เธอวางสายพร้อมเงยหน้ามายิ้มให้ธร
“สักครู่นะค่ะ กำลังออกมาค่ะ เชิญนั่งรอด้านหน้าก่อนก็ได้นะค่ะ”
“ครับไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากครับ” ธรยิ้มคืนสาวเจ้าถึงกับหลบสายตาก้มหน้าทันที
“ขอโทษนะครับมาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงทักจากข้างหลังขณะที่ธรกำลังยืนมองบรรยากาศรอบๆมหา’ลัยอยู่
เขารีบหันหลังกลับมาเพื่อจะได้เจอหน้ากับต้นเหตุของปัญหานี้เสียที
“อ่าวคุณนี่เอง มาหาผมเพื่อจะให้คำตอบหรือครับ” เจมส์ถามทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่มาหาเป็นธร
“จะว่าแบบนั้นก็ได้ครับ ถ้าคุณอยากได้คำตอบนั่นก็คือไม่ครับ เพราะผมไม่คิดรักคนอื่นนอกจากแฟนผมอีกแล้ว”
ธรยิ้มตอบอย่างมั่นใจทำเอาเจมส์ที่ยิ้มให้เขาหุบยิ้มลงไปทีเดียว
“แล้วอีกอย่างชื่อผมคุณยังไม่รู้จักเลยแล้วจะมาชอบผมได้ยังไงครับ”
“มันไม่เกี่ยวหรอกครับ แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่รู้จักคุณ คุณธรหนุ่มไฮโซที่มุ่งหวังจะเป็นนักพัฒนาชนบท”
เจมส์เล่าเรื่องราวของธรเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย ทำเอาธรถึงกับงงไปเหมือนกันที่เจมส์รู้อะไรมากขนาดนี้
รู้แม้กระทั่งเรื่องในสมัยเขาเรียนมหา’ลัย แต่ทำไมเขาเหมือนไม่เคยรู้จักเจมส์เลยแม้แต่น้อย
“ทำไมคุณถึงรู้เรื่องพวกนี้ได้ ผมคิดว่าผมไม่เคยรู้จักคุณนะ”
“ผมว่าคุณไม่ได้จำเรื่องของผมเองมากกว่า แล้วสักวันคุณก็จะเข้าใจเองแต่เรื่องขอคบกับคุณผมยังไม่ยอมเลิกรานะครับ”
เจมส์พูดอย่างหนักแน่นในเรื่องนี้ บ่งบอกให้รู้ว่าเขาไม่ลามือแน่นอน
“แต่ว่าอย่าเอาเรื่องเรียนของคีย์มาเกี่ยวได้ไหม ผมว่าแบบนี้มันไม่เหมาะสมถ้าคุณคิดจะเอาเรื่องเรียนมาปนผมจะขอเปลี่ยนคนสอนพิเศษทันที” ธรข่มขู่เจมส์บ้าง
“ก็ได้ครับผมรับปากคุณจะไม่เอาเรื่องเรียนเข้ามาเกี่ยวด้วยอีก แต่เรื่องอื่นผมไม่รับปากนะครับเพราะยังไงผมก็จะทำให้คุณเปลี่ยนใจให้ได้ ขอตัวก่อนนะครับผมมีสอนคาบต่อไป” พูดจบเจมส์ก็เดินกลับเข้าห้องพักไปทันที
“ปู่ครับว่ายังไงบ้างครับเรื่องจารย์เจมส์นะครับ” คีย์ถามขณะที่กำลังนั่งรถกลับบ้านกับธร
“อืม ท่าทางจะพูดยากกว่าที่คิดเสียแล้วลุง แต่เขาสัญญาแล้วว่าจะไม่เอาเรื่องเรียนมาปนอีก ทีนี้ลุงก็ตั้งใจเรียนได้แล้วนะครับ”
“งั้นแสดงว่าเรื่องที่จะขอคบกับปู่ยังไม่เลิกใช่ไหม” คีย์มีท่าทางไม่พอใจนิดหน่อย
“ลุงครับลุงไม่เชื่อใจพี่อีกหรือยังไงครับ พี่บอกแล้วไงว่าพี่รักลุงคนเดียวและจะไม่เปลี่ยนใจไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามไงครับ” ธรย้ำความรู้สึกของเขาให้คีย์สบายใจ
“ครับ เค้ารู้แล้วว่าปู่รักเขามากแค่ไหน เค้าเองก็รักปู่ไม่ต่างกันหรอก เอางี้ถ้าเป็นเรื่องอื่นเค้าขอจัดการเองปู่ห้ามมาดุเค้าด้วย” คีย์ยิ้มน้อยที่มุมปาก เหมือนคิดแผนอะไรบางอย่างไว้ในใจ
“ก็ได้ครับ แต่ลุงอย่าทำอะไรที่มันเกินเลยมากแล้วกันนะครับ” ธรพูดยั้งความคิดคีย์ไว้ก่อน
เพราะเขาเป็นคนนึงที่รู้ซึงถึงความแซบซ่าของแฟนตัวเองมาแล้ว
คีย์ไม่ได้ตอบได้แต่หันมาทำยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ก่อนที่จะหันไปเปิดเพลงในรถฟังอย่างสบายใจ
“คีย์วันนี้ป้ามีบางอย่างทำให้หลานแปลกใจด้วยนะ” ป้าของคีย์บอกเมื่อทั้งสองคนเข้ามาถึงห้องรับแขก
คีย์ทำหน้าแปลกใจ เพราะร้อยวันพันปีป้าเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน
ป้าทำอะไรไว้กันแน่นะ เขามองหน้าป้าก่อนหันมามองหน้าธรเหมือนขอความเห็น
หมับ
คนที่ตกใจกลับเป็นธร เพราะอยู่ดีๆมีคนมากอดเขาจากด้านหลัง
ไหนบอกว่ามีเรื่องแปลกใจของคีย์ไงทำไมคนแปลกใจกลับเป็นเขาไปเสียได้
ธรรีบเอี้ยวตัวไปมองคนที่กอดหลังเขาไว้จนแน่น
“ไอ้เต้” คีย์ร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อเขาเห็นคนที่กอดธรเป็นเพื่อนสนิทของเขาที่กลับมาจากเมืองนอก
ธรเองก็เบาใจลงทันทีพอรู้ว่าเป็นเต้ที่เป็นคนกอดเขา
“แต่กูว่ามึงปล่อยมือก่อนดีไหม เพื่อนอยู่นี่ไม่ทักทายก่อนหรือไงวะ” คีย์แกะมือเต้ที่กอดเอวธรไว้ออกอย่างยากเย็น
“โห้ยยย อะไรวะก็กับมึงกูทักเมื่อไหร่ก็ได้อยู่อีกนาน กูก็ต้องทักทายพี่ธรเข้าก่อนสิวะ แค่นี้ทำหวงไปได้”
เต้บอกแต่ไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวธร แถมยังทำยิ้มเยาะเย้ยใส่คีย์อีกต่างหาก
“พอเถอะครับน้องเต้ แต่กลับมาเมื่อไหร่ครับ” ธรออกปากเองเต้ถึงยอมปล่อยเอวธรจากการกอดที่แนบแน่นของเขา
“ก็กะจะมาเซอร์ไพร์ไอ้คีย์มันแหละครับ ปิดเทอมอยู่ที่นั้นไม่มีอะไรทำกลับมาเล่นทีนี่ดีกว่า” เต้ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเจอทั้งสองคน
แต่คนที่ยิ้มอย่างดีใจมากที่สุดคงไม่พ้นคีย์ที่ได้เจอเพื่อนสนิทในสถานการณ์แบบนี้
“มึงมาได้จังหวะพอดีเลย กูมีเรื่องพอดีมึงต้องช่วยกูแล้วล่ะ” คีย์บอกเต้ทำหน้างงแต่ก็ไม่ปฏิเสธ
แต่คนที่เริ่มรู้สึกน่าเป็นห่วงคงเป็นเจมส์เสียแล้วละตอนนี้
คีย์คนเดียวก็คงไม่เท่าไหร่นี่เพิ่มนายเต้เพื่อนจอมแซบเข้ามาอีกคน
งานนี้จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ธรไม่อยากจะคิดเลยตอนนี้
TBC.
-
:z13: 2แรงแข๊งขัน ผนึกกำลัง สยบมารร้าย 555
จัดไปหนัก ๆ อย่าให้เสีย
-
:กอด1: :กอด1: ป้า มาคนแรกเลย
ต่อไปเรื่องนี้คงสนุกน่าดู สองแซบมารวมกันแล้วนี่ครับ
:z2: :z2: :z2:
เรียกคนอ่าน จะได้มีคนเข้ามาอ่านเยอะๆ
-
เจมส์ น่าจะไม่รอดแน่ งานนี้ 555
:z2: รอตอนต่อไป
-
แสบยกกำลังสองแบบนี้
คนที่อาการร่อแร่ น่าจะเป็นนายเจมส์นะเนี่ย
หรือนายเจมส์จะแอบชอบปู่มานานแล้ว
เคยเป็นเพื่อน หรือเคยพบกันมาก่อน
น่าติดตามค่ะ
-
:z2: :z2:รอตอนต่อไป
-
มันส์ๆๆๆแน่งานนี้ เจ้าเต้ก็มาละ
@ไรเตอร์ แบบนี้รักตายเลยหรอครับ แหม่ะ...มารักกันเลยดีกว่ามั้ยคับที่รัก เอิ้กส์ๆ
-
จัดไปเลยจ๊ะคีย์
อ.เจมส์จะได้เลิกยุ่งกับปู่ธร :z2:
-
กองหนุนมาแล้ว น้องคีย์จัดแบบชุดใหญ่เลยนะ
อยากมาก ให้ลืมหิวกันไปเลย o18
อยากอ่านต่อ
+1
-
ดูท่าทางเต้กลับมาคราวนี้จะเป็นที่ถูกใจทุกคนจริงๆนะครับ
แต่เต้กลับมาคราวนี้จะป่วนจะแสบขนาดไหนน้อ
แล้วเขาจะช่วยเพื่อนเขาจัดการคู่แข่งหัวใจยังไง
รอลุ้นกันอีกแปบนะคร้าบบบ ปั่นวันละเรื่องพอไหววันละสองเรื่องกลัวเรื่องจะไม่สนุก
ช่วยรอหน่อยนะคร้าบ :pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1:
-
:L1:ปู่ (ธร) น่ารักจริงๆ เลยอะ น่าอิจฉา ลุง (คีย์) ไม่อยากให้คู่นี้ต้องเจอกับปัญหาอะไรอีกเลย แต่ทำไงได้เนอะชีวิตย่อมต้องพบเจออุปสรรคและปัญหาต่างๆ แต่เจมส์นี่โคตรจะด้านเลยอะ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่สนยังจะตื้ออีก :L1:
-
:L1:ปู่ (ธร) น่ารักจริงๆ เลยอะ น่าอิจฉา ลุง (คีย์) ไม่อยากให้คู่นี้ต้องเจอกับปัญหาอะไรอีกเลย แต่ทำไงได้เนอะชีวิตย่อมต้องพบเจออุปสรรคและปัญหาต่างๆ แต่เจมส์นี่โคตรจะด้านเลยอะ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่สนยังจะตื้ออีก :L1:
อย่างที่บอกแหละครับความรักมันต้องมีอุปสรรคบ้าง แต่ทั้งสองคนต้องผ่านมันไปได้แน่นอนครับ
:z2: :z2: :z2:
ดันเรื่องตัวเองไว้ก่อน หุหุ
-
ตอนที่34กลับบ้านไร่อีกครั้ง
คีย์กับเต้คุยกันอย่างสนุกสนานเพราะไม่ได้เจอหน้ากันมานานแล้ว
เต้รู้เรื่องที่คีย์คบกับธรจากการบอกเล่าของคีย์ผ่านทางโทรศัพท์ทางไกลข้ามทวีปนานแล้ว
กลับมาครั้งนี้ถึงเขาจะรู้สึกดีๆกับธรอยู่แต่เขาก็ไม่มีทางหักหลังแย่งแฟนเพื่อนรักของเขาแน่นอน
แถมเขายังดีใจไปกับคีย์ด้วยที่ได้แฟนแบบธร ตอนนี้เขาทำได้เพียงแอบอิจฉาเล็กเท่านั้น
ทั้งสองคุยกันจนถึงเวลาเรียนพิเศษของเจมส์คีย์ยังไม่ได้เล่าเรื่องราวของเจมส์ให้เต้ฟัง
เพราะเขากะเอาไว้เล่าคืนนี้เขาคิดว่าเรื่องนี้คงต้องคุยกันยาวแน่นอน
ตกลงวันนี้ห้องเรียนพิเศษของคีย์เลยครึกครื้นกกว่าปกติ เพราะมีคนนั่งเรียนตั้งสามคนคือคีย์ เต้ และก็ธร
วันนี้เจมส์ทำตามสัญญาที่ให้กับธรไว้เขาสอนคีย์ในเนื้อหาและวิธีคิดเล็กๆน้อยในการท่องจำ
ทำให้วันนี้คีย์รู้สึกว่าเขาเข้าใจในบทเรียนมากขึ้นกว่าเดิมอีกเยอะ
ท่าทางเจมส์จะสอนเก่งจริงอย่างที่ป้าเขาบอกมาจริงๆ ธรเองเห็นแบบนี้ก็สบายใจขึ้นนิดหน่อย
วันนี้ธรขอตัวกลับบ้านไร่เลยเพราะว่าตอนนี้คีย์มีเต้มาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว
เขาคิดว่าคงไม่มีใครเล่นงานสองตัวแสบนี้ได้แน่นอนถ้าอยู่ด้วยกัน
“ลุงครับพี่กลับแล้วนะครับ สอบเสร็จอาทิตย์หน้าพี่จะมารับนะครับ” ธรบอกคีย์ที่เดินมาส่งที่รถ
“ครับปู่ขับรถกลับบ้านดีๆนะ แต่ว่าเต้มันคงไปด้วยปู่จะว่าอะไรไหมครับ”
“จะว่าทำไมล่ะครับก็เพื่อนลุงทั้งคน ดีออกลุงจะได้ไม่เหงาเวลาพี่ทำงาน” ธรยิ้มให้อย่างสบายใจ
“ครับปู่กลับได้แล้วเดี๋ยวดึกขับรถอันตราย ถึงบ้านแล้วโทรหาเค้าด้วยนะ” คีย์เป็นห่วงความปลอดภัยของธร
“ครับผม ถึงแล้วผมจะรีบโทรกลับมาหาทันทีเลยครับผม” ธรทำท่าทางแบบทหารที่กำลังรับคำสั่งจากนายทหาร
“ไปเลยปู่ไม่ต้องมาทำแบบนี้เลย บายครับ” คีย์บอกลา
“เดี๋ยวสิลุงจะบอกลากันง่ายๆแบบนี้หรอครับ” ธรยิ้มให้แบบแปลกๆ
“อ่าวแล้วจะให้ทำยังไงล่ะ” คีย์ทำหน้าสงสัย
“ก็หอมแก้มพี่ก่อนไปไงครับ” ธรยิ้มไม่เลิก
“บ้าแล้วปู่ใครเขาจะทำอีกอย่างเค้าอายด้วย” คีย์หน้าเริ่มปรากฏสีจางๆขึ้นมา
“ลุงนี่น่ารักเสมอเลยนะครับ พี่ล้อเล่นนะครับใครจะให้ลุงทำแบบนั้นกันล่ะ พี่นี่แหละจะทำเอง” พูดแล้วธรก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มคีย์อย่างรวดเร็วแล้วรีบขึ้นรถอย่างรวดเร็ว
“ปู่บ้า” คีย์พูดออกมาได้เพียงเท่านี้ เพราะจากหน้าที่มีสีจางๆตอนนี้กลายเป็นสีเข้าจนถึงใบหูแล้ว
“เป็นไงบ้างวะอยู่ที่นี่ พี่ธรเขาดีกับมึงไหมวะ” เต้ถามคีย์เมื่อทั้งคู่นอนอยู่บนที่นอนเพื่อเตรียมตัวนอน
“ปู่เขาใจดีจะตายแถมยังน่ารักมากอีกต่างหาก” คีย์พูดชมออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำ
“โหยได้ทีชมแฟนตัวเองใหญ่เลยนะ ไม่ค่อยเลยนะมึง” เต้แซวออกมาทันที
“อ่าวแล้วใครใช้ให้มึงถามกูล่ะ แต่ว่าตอนนี้กูว่ากูกำลังเจอปัญหาว่ะ”
“มีปัญหาทำไมวะ พี่เขาแอบไปมีกิ๊กหรือยังไง” เต้ทำเสียงแบบอยากรู้มาก ถึงกับหันมานอนตะแคงให้มือท้าวหัวเพื่อให้มองหน้าเพื่อนรักเห็นชัดๆ
“ปู่เขาไม่คิดมีกิ๊กหรอก” คีย์ตอบ
“อ่าว ไม่มีกิ๊กแล้วจะมีปัญหาอะไรวะ” เต้ขมวดคิ้วเข้าหากันเพิ่มความสงสัยเข้าไปอีก
“ฮ่า ฮ่า ดูมึงทำหน้าสิ ท่าทางอยากรู้จริงๆนะนี่” ธรแซวเต้เมื่อเห็นเต้ทำหน้าอยากรู้อย่างมาก
“ไอ้ห่านิ รู้งี้กูไม่ห่วงมึงให้เมื่อยหรอก” เต้ล้มตัวกลับไปนอนเหมือนเดิมพร้อมหันหลังให้คีย์
“โหยย แค่นี้โกรธหรือวะ กูขอโทษมันมีเรื่องจริงๆมึงจะไม่ช่วยกูจริงๆหรอ” คีย์ลุกขึ้นนั่งเขย่าตัวเพื่อนเขาเบาๆ
“เอามีอะไรก็ว่ามาสิ เลิกเขย่ากูได้แล้ว” เต้หันมาบอก
“มึงเห็นครูสอนพิเศษกูวันนี้ป่ะ”
“อืมทำไมก็หน้าตาดีเหมือนกัน หรือว่ามึงแอบชอบเขา” เต้ทำหน้าตื่น
“บ้าแล้วมึงนะ ไม่ใช่แบบนั้นมึงฟังกูเล่าให้จบก่อนแล้วค่อยถามได้ป่ะ”
“เออๆๆ งั้นมึงรีบเล่าๆมาเลย”
“เดี๋ยวกูสรุปเลยนะ เขาชื่อเจมส์เป็นอาจารย์อยู่มหา’ลัยเดียวกับกูด้วย” คีย์กลับมาเล่าต่อ
“อืม แล้วไงต่อ”
“ปัญหามันมีอยู่ว่าเขาชอบปู่นะสิ” เต้ทำหน้าแปลกใจอีกครั้ง
“อ่าวแล้วเขาไม่รู้หรือไงว่ามึงสองคนเป็นแฟนกัน” เต้ถามกลับ
“รู้สิแต่เขาไม่สนไง วันนี้ปู่ไปคุยมาเขาก็บอกประมาณว่าเรื่องนี้มันเรื่องของเขาที่จะชอบปู่นะ” คีย์อธิบายเพิ่มเติมให้เต้ฟังพักใหญ่
“แบบนี้มันจะมึนเกินไปแล้วมั้ง พี่ธรเขาก็ไปบอกขนาดนั้นแล้ว” เต้แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างมาก
“นั่นแหละกูถึงอยากให้มึงช่วยกูหน่อยไง กูคิดว่าคงต้องทำอะไรสักอย่างเสียแล้ว”
“แล้วพี่ธรเขาจะไม่ว่าหรือวะ”
“ไม่หรอกเรื่องนี้กูขออนุญาตแล้ว เพราะว่ากูให้โอกาสเขาแล้วไง” คีย์บอก
“โอเคแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย กูไม่อยากโดนพี่ธรเขาโกรธ” แววตาของเต้ตอนนี้เหมือนกำลังได้ของเล่นชิ้นใหญ่เลยที่เดียว
“แต่มึงเหลือเรียนอีกกี่วันวะ” เต้สอบถามเรื่องเรียนก่อน
“ก็วันพฤหัสหน้ากูก็ปิดเทอมแล้ว” เต้รีบนับนิ้วทันที
“งั้นมึงก็เรียนกับเขาอีกแค่สองวันนะสิวะ แล้วแบบนี้จะทำอะไรทัน” เต้เริ่มขมวดคิ้วคิดแผน
คีย์เองก็ไม่ต่างจากเต้เขาก็เริ่มหาแผนการต่างในหัวเหมือนกัน
“เออกูนึกออกแล้ว เดี๋ยวสอบเสร็จพวกเราจะไปบ้านไร่พี่ธรใช่ไหม” เต้พูดออกมาอย่างดีใจเมื่อเขานึกอะไรบางอย่างออก
“อืมก็ใช่นะสิ ปู่บอกจะมารับด้วย”
“งั้นช่วงเรียนที่เหลือมึงตั้งใจเรียนไปก่อนอย่าเพิ่งไปมีปัญหากับเขาตอนนี้ เดี๋ยวกูนั่งเรียนเป็นเพื่อนเขาคงไม่กล้าอะไรเท่าไหร่หรอกมั้ง” เต้เริ่มเล่าแผน
“ก็ได้นะแล้วยังไงต่อ” คีย์เริ่มสงสัยในแผนของเต้
“ก็พอวันเรียนวันสุดท้ายมึงก็แกล้งคุยกับกูเรื่องจะไปบ้านไร่ของพี่ธรเขา แล้วถ้าเกิดเขาสนใจมึงก็แกล้งชวนไปด้วยเลยสิ”
เต้เล่าแผนของเขาออกมาทำเอาคีย์งงยิ่งขึ้น นี่ตกลงมันจะช่วยใครกันแน่
“เอ้า ชวนเขาไปด้วยแบบนี้ไม่เข้าทางเขาหรือยังไงวะ นี่มึงจะช่วยใครกันแน่วะ”
“เออน่ามึงฟังกูก่อน ถ้าเขารับคำชวนละก็ทีนี้ก็เสร็จเราล่ะ” เต้ยิ้มอย่างภูมิใจในแผนของตัวเอง
“ยังไงวะกูไม่เห็นเข้าใจเลย” คีย์ยังงงไม่หาย
“อ่าวมึงก็คิดสิบ้านไร่มันถิ่นใครถ้าไม่ใช่พวกเรา แถมเรายังให้พี่แดงกับพี่นพช่วยได้อีกทางด้วย กูคิดว่ายังไงพี่เขาก็ต้องช่วยมึงแน่นอน” เต้ค่อยๆอธิบายให้คีย์ฟัง
คีย์ก็ได้แต่ลองนึกตามที่เต้พูดก็จริงอย่างที่มันบอก เพราะที่บ้านไร่มีแต่คนรู้จักเขาทั้งนั้นแล้วทำอะไรก็สะดวกกว่าที่บ้านนี้แน่ๆ
“ทีนี้คงพอคิดได้แล้วสินะ คอยดูนะกูจะทำอาจารย์มหา’ลัยไฮโซให้โลโซหนีกลับมาไม่ทันเลย” เต้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
คีย์ก็พอนึกอะไรออกมาได้พอๆกับเต้ถ้าเกิดเป็นที่บ้านไรเขาก็ยิ้มออกมาไม่ต่างกับเพื่อนเขา
เวลาสองวันที่เหลือทั้งสองคนทำตัวไม่มีปัญหาใดๆกับเจมส์แม้แต่น้อย
“ไอ้คีย์สอบเสร็จมึงจะพากูไปเที่ยวไหนวะ” เต้แกล้งถามเสียงดังเมื่อเจมส์สอนเสร็จแล้วกำลังเก็บของ
“จะไปไหนล่ะก็ไปบ้านไร่ของปู่แหละ กูนัดปู่ไว้แล้วมึงจะไปไหมล่ะ” คีย์ก็แกล้งพูดเสียงดังเหมือนกัน
“ไปสิวะที่นั้นสบายจะตายอากาศก็บริสุทธิ์กูชอบ แต่น่าจะไปเยอะนะไปจัดแคมป์ไฟที่นั้นด้วยมึงไม่ชวนเพื่อนมึงไปด้วยวะ” เต้เริ่มพูดเขาตามแผน
“อืมเดี๋ยวกูลองชวนก่อนจะได้โทรไปบอกปู่ให้เตรียมที่ไว้ด้วย”
“อาจารย์ไปด้วยกันไหมครับ” เต้รีบหันไปชวนเจมส์ที่เหมือนกำลังฟังเรื่องที่เขาคุยกันอยู่
เจมส์รีบหันมามองที่เต้ก่อนมองหน้าคีย์เพราะเขาก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมถึงชวนเขา
“ไอ้เต้มึงไปชวนอาจารย์เขาทำไมวะ เขางานยุ่งจะตาย” คีย์แสดงออกเหมือนไม่อยากให้เจมส์ไป
“มึงเป็นไรของมึงวะ อาจารย์เขาก็ดีกับมึงจะตายทำยังกับไม่อยากให้เขาไป” เต้แกล้งต่อว่าคีย์ทำเหมือนเขาไม่รู้เรื่องระหว่างคียกับเจมส์มาก่อน
“ก็มึงยังไม่รู้อะไร” คีย์ทำท่าเหมือนจะเล่าเรื่องให้เต้ฟัง
“น่าสนุกเหมือนกันผมจะได้พักผ่อนด้วยไม่ได้ไปต่างจังหวัดนานแล้ว” เจมส์รีบพูดตัดหน้าก่อนเหมือนกลัวว่าคีย์จะเล่าอะไรให้เต้ฟังตอนนี้แล้วเต้จะเปลี่ยนใจไม่ชวนเขาต่อ
คีย์รีบหันไปมองหน้าเจมส์อย่างแปลกใจ เขากลับยิ้มตอบเหมือนกับจะบอกว่าเพื่อนแกชวนฉันเองนะช่วยไม่ได้
“งั้นตกลงว่าอาจารย์จะไปด้วยนะครับ” เต้ยิ้มออกมาอย่าดีใจ
“ใช่ครับผมไปด้วยคน อยากไปเที่ยวบ้านไร่แบบนี้มานานแล้วไม่มีโอกาสสักที” เจมส์รีบรับปากอย่างรวดเร็ว
“แต่ว่า...” คีย์พยายามจะแย้ง
“ห้ามเปลี่ยนใจนะครับชวนผมแล้วแบบนี้ไม่ใช่หนีกันไปก่อนละ” เจมส์บอกดักทางคีย์เพราะเขาคิดว่าคีย์คงไม่ยอมให้เขาตามไปแน่ๆ
“ครับ งั้นพฤหัสหน้าเจอกันที่นี่นะครับ” เต้นัดเนะให้เสร็จสรรพ
เจมส์พยักหน้าพร้อมกับเก็บของเสร็จพอดี เขาเดินมาใกล้คีย์ก่อนจะยิ้มเยาะเย้ยใส่เล็กน้อยที่คีย์ขัดขวางเขาไม่สำเร็จ
“แล้ววันพฤหัสหน้าเจอกันนะ” เขาพูดกับคีย์เบาๆก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
“กูเชื่อมึงแล้วท่าทางจะร้ายไม่เบาวะคนๆนี้” เต้รีบบอกคีย์เมื่อเจมส์เดินออกไปได้สักพัก
“ก็กูบอกมึงแล้ว กูว่าเขาก็คงระวังตัวเต็มที่เหมือนกันแหละกูว่า” คีย์คิดเผื่อไว้
“กูก็ว่างั้นแหละ มึงโทรไปบอกพี่ธรก่อนนะเรื่องเขาจะไปด้วย แล้วค่อยโทรไปคุยกับพวกพี่แดงพี่นพอีกที” เต้เริ่มทำตามแผนที่คิดกันไว้ทันที
ช่วงสอบคีย์ทำผ่านไปได้อย่างง่ายดายส่วนหนึ่งเพราะการสอนพิเศษของเจมส์ด้วย
อีกส่วนหนึ่งมาจากการที่เขาตั้งใจหยิบหนังสือทั้งหมดขึ้นมาทบทวนอีกครั้งเพราะยังไงผลการสอบครั้งนี้ก็มีความสำคัญต่อเขามาก
เย็นวันพฤหัสวันสุดท้ายของการสอบ
“ลุงครับพร้อมจะไปกันหรือยัง เต้ด้วยเก็บของหมดหรือยังครับ” ธรถามทั้งสองคนที่ยืนรออยู่หน้าบ้านแล้ว
“พร้อมแล้วครับปู่แหละมาช้า” คีย์แอบบ่น
“ก็พี่ติดงานนี่ครับพี่ก็โทรบอกก่อนแล้วไง”
“ครับเค้ารู้แล้วเอาของขึ้นรถกันเถอะ” คีย์รีบเอาของขึ้นท้ายกระบะ
“ลุงแต่ว่าจารย์เจมส์เขาจะไปด้วยจริงหรอ” ธรแอบถามตอนอยู่ใกล้ๆคีย์
เพราะเขายังแปลกใจที่ว่าทำไมคีย์ถึงยอมให้เจมส์ตามไปที่บ้านไรด้วยแบบนี้
“อืมใช่ครับ ทำไมปู่ดีใจหรอ”
“ลุงหาเรื่องอีกแล้วนะ พี่ก็แค่แปลกใจเฉยๆ”
“เค้าไม่ได้ชวนหรอก โน่นคนชวนไอ้เต้มันโน่น” คีย์บอกแต่รอยยิ้มแฝงอะไรบางอย่าง
“ปู่ครับ” คีย์เรียกธรบ้าง
“ครับว่าไง” ธรหันมารับฟัง
“ปู่ลืมสัญญาหรือยังเรื่องนี้นะ ว่าจะให้เขาจัดการเองได้” คีย์ทวงสัญญา
ตอนนี้ธรรู้แล้วว่าทั้งสองชวนเจมส์ไปทำไม แล้วเขาจะพูดอะไรได้ก็เขาให้สัญญากับคีย์ไปแล้วเรื่องนี้
“ครับพี่จะไม่ยุ่งแน่นอนแต่อย่าให้มันเป็นเรื่องใหญ่นะครับ” ธรปรามๆความคิดของคีย์ไว้
“ครับเค้ารู้แล้ว” คีย์ยิ้มกว้างให้ธร จนเขาอดกังวลใจไม่ได้กับเรื่องนี้
ขณะที่กำลังขนของขึ้นรถเจมส์ก็ขับรถเข้ามาพอดี
“ทีนี้ก็ครบคนแล้วไปกันได้” ธรบอก
“จารย์เจมส์จะเอารถไปเองหรือไปรถกับพวกเราครับ” ธรเดินเข้าไปถาม
“เดี๋ยวผมเอารถไปเองดีกว่าเพราะผมคงกลับก่อนพวกเด็กๆ ต้องกลับมาเคลียงานอีกครับ” เจมส์เปิดกระจกออกมาคุยด้วย
“ครับงั้นขับตามดีๆนะครับ หรือถ้าหลงโทรเข้ามือถือผมก็ได้นะครับ”
“งั้นเบอร์คุณเบอร์อะไรครับผมจะได้เมมไว้ก่อนเลย” เจมส์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารอธรบอกเบอร์
“โทรเข้าเบอร์ผมก็ได้ครับ ยังไงเราก็อยู่รถคันเดียวกัน” เต้เดินเข้ามาแทรกการสนทนาของคนทั้งสองพร้อมกับบอกเบอร์มือถือของตัวเองไปแทน
เจมส์มีสีหน้าผิดหวังออกมาวูบหนึ่งก่อนที่จะกลับมาทำหน้าปกติยิ้มให้เต้เหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น
หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้วทั้งหมดก็ออกเดินทางมุ่งหน้าไปบ้านไร่ทันที
“ปู่ครับห้ามให้อาจารย์เจมส์นอนห้องข้างบนนะ ให้นอนห้องรับแขกข้างล่าง” คีย์บอกเมื่อนั่งรถมาได้พักใหญ่
“ครับก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วห้องบนเป็นของลุงกับเต้แต่แรกอยู่แล้วครับ พี่ไม่ให้ใครขึ้นไปนอนเด็ดขาด”
“ห้องผมกับมันผมว่าผมจะได้นอนคนเดียวมากกว่ามั้ง” เต้แซวทันทีจนคีย์ต้องหันไปจ้องหน้าเพื่อนรักให้เลิกแซวอะไรแบบนี้เสียที
ธรก็ไม่ได้พูดอะไรตอบโต้ทำได้แต่ยิ้มออกมาเพียงอย่างเดียว แต่เต้ช่างรู้ใจเขาเสียจริงๆเรื่องที่ต้องนอนคนเดียว
ทั้งหมดมาถึงบ้านไร่กันประมาณหนึ่งทุ่ม แดงกับนพมารอต้อนรับอยู่แล้วแต่คนที่เห็นว่าจะตื่นเต้นที่สุดในการต้อนรับคงไม่พ้นนพ
เพราะเขาเคยคิดว่าอาจจะไม่ได้เจอเต้อีกแล้วก็เป็นได้ แต่ตอนนี้เต้เด็กที่เขาแอบชอบกำลังจะมาถึงแล้ว
พอรถจอดเทียบหน้าบ้านนพรีบเข้ามาต้อนรับเต้เป็นคนแรก
“เป็นยังไงบ้างครับคุณเต้ไม่ได้เจอกันเสียนานเลยนะครับ” นพรีบทักทายทันทีที่เต้ก้าวลงมาจากรถ
“พี่นพสวัสดีครับ ผมไปเรียนนะครับจะให้เป็นอะไรได้นอกจากรายงานเยอะเป็นบ้า” เต้ทักทายพร้อมกับบ่นเรื่องเรียนไปในตัว
ทางด้านแดงวิ่งไปช่วยทางด้านเจมส์ขนของลงจากหลังรถ
เจมส์ขนของมาเยอะพอสมควรมีกระเป๋าใบใหญ่สองใบพร้อมกับกระเป๋าเล็กอีกหนึ่งใบ
ตกลงนี่เขากะย้ายสำมะโนครัวมาด้วยเลยหรือเปล่านี่ ถึงได้ขนมาเยอะขนาดนี้
“เออ นี่อาจารย์กะย้ายมาอยู่เลยหรือยังไงครับ” เต้ตะโกนถาม
“เปล่าหรอกครับถ้าย้ายมาอยู่แค่นี้คงไม่พอหรอกครับ” เจมส์ตอบพร้อมกับยิ้มให้อย่างไม่สนใจคำพูดของเต้
“นายครับพรุ่งนี้คุณรักบอกว่าจะแวะมานะครับ” แดงบอกธรขณะขนของเข้าบ้าน
“อืมก็ดีแต่ว่าทำไมมันไม่โทรบอกผมเอง” ธรพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าแดงแล้วยิ้ม
แดงรีบก้มหน้าแล้วขนของเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็วธรได้แต่แบบหัวเราะเบาๆที่แกล้งแดงได้
เขาคิดว่าการมาอยู่คราวนี้ของคีย์กับเต้คงมีเรื่องราวเกิดขึ้นอีกเยอะแน่ๆ
แค่คิดเขาก็เริ่มปวดหัวแล้วเพราะตัวปัญหาอย่างเจมส์ก็ยังมาอยู่ที่นี่ด้วย
ตอนนี้เขาทำได้อย่างเดียวหวังว่าเรื่องมันคงไม่เลยเถิดจนเป็นเรื่องใหญ่เท่านั้นก็พอ
TBC.
-
จัดไปหนักๆ เลยคุณลูกขา 555
-
อยู่ีกันหลายคน มากันหลายคู่ ท่าทางน่าสนุก อิอิ :impress2:
-
ท่าทางจะสนุก
จัดไป อย่าช้า
+1
-
รวมสุดยอดฝีมือทั้งน้านน
มีรักอีกคน นี่ก็เจ้าแผนการใช่ย่อย
รออย่างใจจดใจจ่อเลยค่า
-
o18 o18
-
:L1:ปู่ (ธร) กับลุง (คีย์) น่ารักจริงๆ เลย ส่วนเจมส์ทำไมนะถึงคิดที่จะแย่งของๆ คนอื่นอยู่ตลอด :L1:
-
มาต่อเร็วๆนะ อยากรู้ว่าเต้กับคีย์จะจัดการอ.เจมส์ยังไง
-
มาเอาใจช่วย อ.เจมส์คับ ว่าจะสะบักสะบอมแค่ไหน...555 :m25:
-
555 เจ้าแห่งแผนการ
-
ตามมาอ่าน...หลังจากที่อ่านรุ่นน้องวุ่นรักจบไปแล้ว หุหุหุ
แต่ยังไม่ได้อ่านอ่ะ ก๊อปใส่Wordเซฟก่อน (เก็บไว้อ่านหลายๆรอบ อิอิ) :o8:
แต่พี่นัทขยันจิงเลยแค่5หน้าปาไป10ตอนแล้วอ่ะ o13
แล้วจะอ่านตามทันไหมหว่านี่ :serius2:
ขอชะแวปไปอ่านก่อนนะ ฮิฮิ
ส่วนอิกเรื่องขอติไว้ก่อนเด๋วตามปาย
:pig4: :pig4:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: แล้วก็ :t3:
-
เซฟทันหมดแล้ว :mc4:
แต่ยังอ่านตามไทนเลยอ่ะ
อิกไกลเลย555+
พี่นัทสุ้ๆ....ชาวFC รอตอนต่อไปอยู่น้า... :L2:
:pig4: :pig4:
-
:sad11: คิดถึงพี่นัทอ่ะ หายไปนานจัง
-
ตามอ่านทันหมดแล้ว
พี่นัทสู้ ปั่นเข้าๆน้องๆรออ่านอยู่น้า :really2:
มาดันกระทู้ให้พี่นัทหาง่ายๆ :really2:
:L2:ฮูเร่ :L2:
:pig4:
-
:call: จงมา จงมา จงมา
-
รัก + เจมส์ ช่ายป่าว หุหุ
-
ตอนนี้ขอพักยาวก่อนนะคร้าบบบบ
หลังน้ำท่วมก็เจ็บป่วยกันทั้งบ้าน รวมถึงตัวเองด้วย
เลยขอกลับมาเขียนอีกทีหลังปีใหม่นะครับ
คงไม่ว่ากันนะครับ คิดถึงคนอ่านทุกๆคนเลยครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
อย่าลืมผมนะคร้าบบ :monkeysad:
-
รับทราบจ้าาาา ขอให้หายไวๆ น๊าาา เป็นกำลังใจให้จ้า
-
จ้าาาาาาา ที่รัก
-
พี่นัทค้าบบบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:ให้หายคิดถึง
-
:L2:..
-
เพิ่งตามอ่านจ้า น่ารักมากๆเลย ชอบมากค่ะ แต่คู่แดง กะ รักนี่ ขอหวานๆได้บ้างมั้ยคะ
แดงอายตลอดอ่าาา ว๊ายเขิน ส่วนเจมส์ ขอจัดหนักๆ ให้เจมส์หน้าหงายนะค๊าาา :z2: :z2:
-
พักผ่อนรักษาตัวด้วยนะครับ ^^!
หลังปีใหม่(และหลังสอบมิดเทอม)เจอกัน เอิ้กส์ๆ
-
ปู่ กับ ลุง น่ารักทั้งคู่เลยค่ะ :L2:
สนุกมากเลยนะค่ะ
บายค่ะ :bye2: o13
-
แวะมาคิดถึงคนอ่านทุกคนเลยนะครับ
ดีใจมีคนอ่านใหม่ๆเพิ่มขึ้นด้วย กอดๆทุกคนเลยครับ
หลังปีใหม่เตรียมเต็มที่กับการจัดเต็มให้เจมส์ได้เลยคร้าบบ
คิดถึงทุกคนนะคร้าบบ
อ๋อ มีความสุขมากๆนะคร้าบปีใหม่นี้ กลัวอาทิตย์หน้าไม่ได้เข้ามาอวยพร :bye2:
-
:pig4:ขอบคุณคับที่ส่งข่าวคราว เราไม่ลืมพี่นัทหรอก กลัวแต่พี่นัทแหละจะลืมเรา คิดถึงพี่นัทนะคับ :กอด1:
-
... :mc4: Happy New Year 2011... :L2:
-
เลยปีใหม่มาแล้ววค้าบบ :t3: พี่นัทหายไปไหนอ่า หรือว่าาาาาถูกจับตัวไปที่เป็นข่าว :z1:
-
มาต่อแล้วครับไม่ได้โดนจับไปนะเอท
อย่างพี่เขาไม่กล้าจับหรอก :laugh:
ตอนนี้เลยจัดให้ยาวๆเลยเอาให้เหมือนชื่อตอนจัดเต็มเพราะไม่ได้มาลงนานแล้ว
ขอบคุณครับที่ยังรอติดตามกันอยู่
.............................................
ตอนที่35 อย่างนี้ต้องจัดเต็ม
เช้าวันรุ่งขึ้นรักมาถึงแต่เช้าซึ่งวันนี้คีย์กับเต้ก็ตื่นเช้ากว่าปกติ
เมื่อรักมาถึงทั้งหมดเข้าไปนั่งคุยกันในห้องรับแขกงานนี้แดงกับนพก็ร่วมมือด้วย
เป็นการขอร้องกึ่งบังคับของคีย์กับเต้ทำให้แดงกับนพต้องจำยอมร่วมมือด้วย
“ตกลงตามนี้นะ แดงกับนพเตรียมสถานที่ให้พร้อมล่ะบ่ายนี้ แต่ว่าพี่อยากเห็นหน้าคนชื่อเจมส์จริงๆ เออแล้วนี่เจ้าคนเสน่ห์แรงมันไปอยู่ไหนล่ะตั้งแต่มาพี่ยังไม่เห็นหน้ามันเลย” รักถามขึ้นเมื่อคุยรายละเอียดกันเรียบร้อยแล้ว
“ปู่เขาเข้าไปดูในไร่ตั้งแต่เช้าแล้วครับ เดี๋ยงคงกลับมาแล้วล่ะ ส่วนจาร์ยเจมส์ไม่รู้ตื่นหรือยัง”
“เอาประชุมอะไรกันแต่เช้าเลย” ธรทักเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องรับแขก
“ท่าทางจะตายยากแหะ ถามถึงก็โผล่มาเลย” รักทักเพื่อนรักของเขาก่อนเดินไปหา
“เออ มึงมาก็ดีแล้วกูมีเรื่องอยากจะคุยด้วยพอดีเลย” ธรบอกพร้อมกับเดินกอดคอรักเพื่อให้ตามเข้าห้องทำงานของเขาไป
พวกคีย์นั่งคุยกันต่อสักพักเจมส์ก็ออกจากห้องพักเดินมาที่พวกคีย์
“ตื่นกันแต่เช้าเลยนะเด็กๆ” เจมส์ทักเมื่อเดินมาถึงพวกคีย์
“ก็บรรยากาศมันออกจะบริสุทธิ์นี่ครับต้องรีบตื่นขึ้นมาหน่อยสิครับ เพราะตอนนี้อากาศเริ่มจะไม่ค่อยสะอาดแล้วล่ะครับ” เต้บอกก่อนที่จะชวนคีย์เข้าไปที่ห้องครัว
เมื่อคีย์กับเต้แยกตัวไปแดงกับนพก็ขอตัวแยกออกไปเหมือนกันทำเอาเจมส์งงเล็กน้อยเมื่อเห็นทุกคนแยกย้ายกันไปเมื่อเขามา
ที่ห้องทำงานของธร
“ไอ้รักกูมีเรื่องอยากปรึกษามึงว่ะ” ธรเริ่มเรื่องทันทีที่พาเพื่อนเข้ามาในห้องทำงาน
“เรื่องอะไรอย่าบอกนะว่าเรื่องเจมส์อะไรนั่น หรือว่ามึงอยากช่วยเขาวะ” รักทำหน้าแปลกใจ
“เปล่าเรื่องนี้กูสัญญากับลุงไว้แล้วว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่ที่กูอยากคุยกับมึงก็เรื่องที่เขารู้เรื่องกูสมัยเรียนหมดเลยนี่สิ แต่กูทำไมจำไม่ได้ว่าเคยเจอเขามาก่อนเลยว่ะ”
“เขาอาจจะไปสืบมาก็ได้เรื่องแค่นี้เองมึงคิดมากไปหรือเปล่าวะ”
“ไม่ใช่แน่ๆ กูมั่นใจว่าเขาต้องเคยรู้จักกูสมัยเรียน แต่กูจำไม่ได้เดี๋ยวมึงเจอเขาช่วยกูนึกหน่อยแล้วกัน”
“เออๆๆ แต่กูว่ามึงคิดมากไปเองว่ะ” รักยังยืนยันความคิดเดิม
หลังจากคุยกันเสร็จรักกับธรก็เดินออกมาจากห้องเจมส์นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกคนเดียวพอดี
“นั่นไงตัวปัญหา พอจะนึกออกไหม” ธรกระซิบถามรักเมื่อเดินออกมาเห็นพอดี
รักก็หันมาเห็นทั้งสองคนเหมือนกันเขารีบเดินมาหาธรอย่างรวดเร็ว
“อ่าว!! คุณรักก็มาด้วยหรือครับ ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่” เจมส์ทักรักทำเอาเขาทำหน้าไม่ถูกไปเหมือนกัน
เพราะว่ารักก็ยังไม่แน่ใจว่าเคยรู้จักกับเจมส์มาก่อน เขาเลยพยายามมองหน้าเจมส์ให้ชัดๆเผื่อจะนึกออกบ้าง
“หน้าผมมีอะไรหรือครับถึงได้จ้องซะขนาดนั้น” เจมส์ทักเมื่อเห็นรักจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ
“เออ... เปล่าครับไม่มีอะไร ไปกินข้าวกันดีกว่าเริ่มหิวสิ” รักรีบชวนคุยเรื่องอื่นทันที
“นั่นสิ อาจารย์คงจะหิวแย่แล้ว” ธรรีบช่วยเพื่อนอย่างรวดเร็ว
“เรียกผมว่าเจมส์เฉยๆก็ได้ครับ จะได้ดูสนิทกันดี”
“เรียกอาจารย์ดีแล้วครับ ไปกินข้าวกันเถอะครับ” ธรบอกพร้อมกับเดินนำไปที่ห้องอาหาร
เจมส์เดินตามไปโดยมีรักเดินรั้งท้าย รักพยายามนึกให้ออกว่าเจมส์เป็นใครกันแน่
ตอนนี้เขาเริ่มเครียดมากกว่าธรเสียแล้ว
พอมาถึงห้องอาหารคีย์กับเต้จัดโต๊ะไว้เรียบร้อยแล้ว พร้อมทั้งจัดที่นั่งไว้ให้ทุกคน
คีย์นั่งคู่กับธรแล้วเต้นั่งกับรักให้เจมส์นั่งหัวโต๊ะทางฝั่งคีย์กับเต้
กับข้าวเช้าวันนี้คีย์กับเต้เป็นคนบอกให้ป้าแดงทำทั้งหมด
มีต้มจืดตำลึงใส่หมูสับ แกงป่าหมู น้ำพริกกะปิผักต้ม แล้วก็ไข่เจียวหมูสับ
“ปู่ครับกินไข่เจียวหน่อยนะอันนี้เค้าทอดเองเลยนะ” คีย์บอกพร้อมกับตักไข่ใส่จานให้ธรก่อนหันไปยิ้มให้เจมส์
ทำเอาธรแปลกใจเพราะว่าคีย์เอาใจเขามากเป็นพิเศษแต่เขาก็คิดว่าดีไปอีกแบบเหมือนกัน
“จารย์ทานเยอะๆนะครับ” เต้หันไปบอกเจมส์พร้อมกับตักผักต้มใส่จานให้แล้วตกน้ำพริกกะปิตาม
รักก็กำลังจะลงมือตักน้ำพริกกินบ้างเหมือนกัน
“พี่รักลองทานนี่ก่อนดีกว่าครับ ผมช่วยป้าน้อยทำเลยนะครับ” เต้บอกพร้อมกับตักแกงป่าให้รักแทน
รักเองก็ออกอาการงงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เขาหันกลับไปกินกับข้าวที่เต้ตักให้ก่อน
เจมส์ตักผักกับน้ำพริกที่เต้ตักให้เข้าปากเล็กน้อย สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที
จากหน้าขาวๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออย่างรวดเร็วพร้อมเหงื่อเม็ดเป้งที่ผุดขึ้นตามหน้าผาก
นี่ขนาดเขาระวังตัวโดยการตักแบ่งกินทีละน้อยแล้วนะ แต่รสชาติที่ได้รับยังเผ็ดร้อนจนยากที่จะทนไหว
เขารีบมองหาน้ำบนโต๊ะเขาหยิบแก้วที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็วเพื่อบรรเทาความเผ็ด
‘พรวดดดดดดดดด’ น้ำที่ยกดื่มเข้าไปถูกพ่นออกมาจนหมด ยังดีที่เจมส์ยังมีสติหันหน้าออกไปนอกโต๊ะกินข้าวทัน
“อาจารย์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ธรรีบถามด้วยความเป็นห่วง
“จารย์เขาคงจะรีบดื่มเลยสำลักน้ำนะครับเดี๋ยวผมพาไปห้องน้ำเองครับ” เต้รีบบอกพร้อมกับลุกขึ้นพยุงเจมส์ให้ลุกขึ้นไปห้องน้ำ
“ลุงกับเต้เป็นคนทำใช่ไหม” ธรหันมาถามคีย์ที่นั่งอมยิ้มอยู่
“เปล่านะเค้าไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย ไอ้เต้หรอกที่ทำ” คีย์แอบยิ้มอย่างสะใจ
คีย์คุยกับธรเพลินหันไปอีกทีรักกำลังตักข้าวกับน้ำพริกเข้าปากพอดี
“พี่รักอย่.......” ดูเหมือนไม่ทันเสียแล้วเพราะรักกินเข้าไปเต็มคำ
พอน้ำพริกเข้าปากเท่านั้นรักรู้สึกเหมือนลมจะพุ่งออกมาจากหูทั้งสองข้างได้ทันที
ความเผ็ดร้อนแผ่กระจายเต็มปากอย่างรวดเร็วเขารีบหันไปคายข้าวคำนั้นทิ้ง แดงรีบเอาน้ำมาให้
“โอ๊ยย ทำไมมันเผ็ดนรกแตกแบบนี้ละน้องคีย์ นี่ใส่พริกเท่าไหร่กันแน่” รักบ่นไปกินน้ำไปหน้าแดงกล่ำ
“จะไม่ให้เผ็ดขนาดนั้นได้ไงล่ะค่ะ คุณเต้เล่นใส่พริกเกือบ50เม็ด ป้าห้ามแล้วนะคะ” ป้าน้อยรีบพูดแทรก
ตอนนี้รักไม่มีอารมณ์จะพูดต่อแล้วเพราะเขาเผ็ดจนรู้สึกชาไปทั้งปากแล้ว
แดงก็มาคอยดูแลหาน้ำหานมมาให้กินแก้เผ็ด
ธรได้แต่หันมองหน้าคีย์ แต่คีย์กลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เพราะเขาบอกแล้วว่าเป็นฝีมือของเต้
แต่ธรยังสงสัยเรื่องน้ำอยู่เขาหยิบแก้วที่เจมส์ดื่มเมื่อกี้มาดู
คีย์พยายามจะแย่งกลับมาแต่ไม่สำเร็จ ธรยกขึ้นมาดมกลิ่นเปรี้ยวฉุนขึ้นจมูกทันที
“นี่มันน้ำส้มสายชูนี่นา แล้วอันนี้ฝีมือใครอย่าบอกนะว่าของเต้อีก”
คีย์ไม่ตอบกลับทำเป็นไม่ได้ยินคำถามของธร หันกลับมากินข้าวต่อ
สักพักเต้ก็เดินกลับมาที่โต๊ะคนเดียว
“แล้วอาจารย์ละเต้ ไปไหนแล้วล่ะ” ธรถามเมื่อเห็นเต้กลับมาคนเดียว
“อ๋อ จารย์เขาขอตัวกลับห้องแล้วล่ะครับ” เต้บอกแล้วหันไปขยิบตาให้คีย์เล็กน้อย
“อ่าว พี่รักเป็นอะไรไปครับ” เต้หันมาถามรักที่กำลังยกนมที่แดงหามาให้ดื่ม
“ก็น้ำพริกมึงนะแหละไอ้เต้ กูห้ามไม่ทันขานั้นแค่นิดเดียวแต่พี่รักเต็มๆคำเลย” คีย์พูดไปพยายามกลั่นหัวเราะไป
“ไม่ต้องมาพูดเลยทั้งสองคน พี่ไม่คิดว่ามันจะเผ็ดขนาดนี้นี่นา”
พอรักพูดออกมาแบบนี้คีย์กับเต้ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแบบกลั่นต่อไปไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“นี่แค่เริ่มต้นเองนะครับ” เต้บอก
“ไอ้เต้เรียบร้อยไหมวะ” คีย์แอบถามเมื่อเดินออกจากห้องอาหาร
“มือชั้นกูแล้วมีหรือจะพลาดวะ ไม่รู้ป่านนี้มีคนช่วยหรือยัง” เต้ยิ้มภูมิใจในผลงานของตัวเอง
ปัง ปัง ปัง
“มีใครอยู่ข้างนอกไหมครับ ผมติดอยู่ในนี้ชวยเปิดให้ผมผมหน่อยครับ” เจมส์ทุบประตูห้องน้ำภายในห้องพักของเขาเพื่อเรียกคนช่วย
เต้แกล้งขังเขาไว้ในนั้น โดยแกล้งทำว่าลูกบิดประตูมันเสียเดี๋ยวจะไปตามคนมาช่วย
เจมส์รออยู่นานเห็นไม่มีคนมาช่วยสักทีจึงเริ่มส่งเสียงขอความช่วยเหลือ
เขาทั้งร้องทั้งทุบประตูอยู่นานสองนานจนเริ่มเจ็บคอกับเจ็บมือทั้งสองข้างแล้วก็ยังไม่มีคนมาเปิดประตูให้เขาเสียที
แต่เขาก็ยังไม่ลดความพยายามที่จะส่งเสียงร้องของความช่วยเหลือต่อไป
เกือบชั่วโมงนพกับเต้ถึงเข้ามาเปิดประตูให้เขาออกมาจากห้องน้ำ
“จารย์ครับผมลืมไปว่าจะไปตามคนมาช่วย ขอโทษทีนะครับ” เต้แกล้งทำเป็นหน้าจ่อยก้มหน้าสำนึกผิด
“ผมขอโทษจริงๆนะครับ” เต้ย้ำคำอีกหน
เจมส์ก็รู้ทั้งรู้ว่าเต้ต้องแกล้งเขาตั้งแต่ตอนที่กินข้าวแล้ว แต่เขาก็พูดอะไรไม่ได้
“ช่างมันเถอะ แต่วัยอย่างเราไม่น่าจะขี้ลืมง่ายแบบนี้นะ” เจมส์แกล้งย้อนถาม
“ผมก็ได้ลืมง่ายหรอกครับ แตพอดีบางเรื่องมันไม่อยอยากจำนะครับ” เต้ตอบพร้อมกับยิ้มโชว์ฟันขาวๆให้เจมส์ดู
ก่อนที่เขาจะดึงนพออกมาจากห้อง
“ปู่เดี๋ยวเค้าเข้าไปช่วยที่โรงปุ๋ยนะ ปู่ช่วยจารย์เจมส์ไปด้วยสิเผื่อเขาจะอยากรู้อยากทำบ้าง”
คีย์กอดแขนอ้อนธรให้ชวนเจมส์ไปที่โรงปุ๋ยหมักด้วยกันในตอนบ่าย
“คงไม่ต้องหรอกมั้ง ที่นั่นมันเลอะมากเลยนะลุงเขาคงไม่อยากไปหรอก” ธรบ่ายเบี่ยงที่จะไปชวนเจมส์
“ปู่อะนะนะ ยังไม่ทันชวนเลยแล้วจะรู้ได้ไงว่าเขาจะไม่อยากไป ปู่ลองไปชวนหน่อยนะ”
คีย์ยังไม่เลิกอ้อนเขากอดแขนธรพร้อมกับซบหน้าไว้เพื่อทำให้ธรใจอ่อนเต็มที่
แล้วก็ได้ผลเพราะว่าธรไม่เคยทนลูกอ้อนของเขาได้นานสักที
เมื่อธรเป็นคนเอ่ยปากชวนเองมีหรือที่เจมส์จะไม่ไป
ระหว่างเดินไปที่โรงปุ๋ยหมักชีวะภาพเจมส์เดินเข้าไปแทรกระหว่างธรกับคีย์
เขาชวนธรคุยเรื่องสวนเรื่องต้นไม้ต่างๆรวมถึงเรื่องปุ๋ยที่กำลังจะไปดูวิธีการทำ
“ได้ใจไปก่อนเถอะ ถึงโรงปุ๋ยเมื่อไหร่ได้หน้าระรื่นไม่ออกแน่” คีย์พูดออกมาเบาๆคนเดียวก่อนที่จะเดินไปกับเต้
“เห้ย มันทั้งด้านทั้งทนได้ใจเลยว่ะ ท่าทางมึงจะเจอคู่แข่งตัวกะจาดซะแล้ว” เต้หันมาบอกคีย์
“มึงว่าไงนะคู่แข่งตัวอะไรนะ” คีย์ถามย้ำพราะเขาไม่แน่ใจกับคำที่ได้ยิน
“กูบอกว่ามึงเจอคู่แข่งตัวกะจาดเข้าให้แล้วไง อย่าบอกนะว่าหึงจนหูตึงไปแล้ว” เต้แซวคีย์เล่น
“หูตึงบ้านมึงหรอ มึงอะพูดผิด เขาเรียกคู่แข่งตัวฉกาจโว้ยไม่ใช่ตัวกระจาด มึงอย่าไปพูดให้ใครเขาได้ยินนะมึงแยเขาตายเลย” คีย์พูดไปขำเพื่อนรักตัวเองไป
“อ่าว กูใช้ผิดก็ไม่เห็นเป็นไร ก็กูอยู่เมืองนอนตั้งแต่เด็กพูดผิดบ้างแล้วใครจะทำไม” เต้พูดพร้อมกับตบหัวเพื่อนปากมากของเขาไปหนึ่งที
“เออๆเรื่องของมึง แค่นี้ต้องใช้กำลังกลบเกลื่อนเรื่องหน้าแตกเลยหรือไงวะ” คีย์ยังแซวไม่เลิก
“เดี๋ยวมึงก็จะโดนเตะคราวนี้ รู้แบบนี้ไม่ช่วยซะดีกว่า”
“เออ กูล้อเล่นน่าไปรีบไปกันเถอะพี่แดงกับพี่นพรอแย่แล้ว” คีย์รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เต้จะงอน
ที่โรงปุ๋ยหมักชีวะภาพ
แดงกับนพมาเตรียมของเพื่อทำปุ๋ยให้กับธรก่อนแล้ว เพราะว่าเขาต้องทำไปสาธิตให้เกษตรกรอีกหมู่บ้านดู
เมื่อธรมาถึงเขาก็อธิบายวิธีการทำและประโยชน์ของปุ๋ยหมักชีวะภาพให้เจมส์ฟัง
พอถึงขั้นตอนลงมือทำแดงก็เข้ามาชวนธรไปดูงานในไร่ต่อธรเลยให้นพช่วยดูแลพวกคีย์แทน
พอธรเดินลับตาไปคีย์กับเต้ก็รีบเข้ามาอยู่ข้างๆเจมส์ทันที
“จารย์ครับต้องเริ่มทำจากทางนี้ก่อน พี่นพไปทำอย่างอื่นก็ได้นะครับ ทางนี้ผมสอนเองได้” เต้หันไปบอกนพพร้อมขยิบตาให้
“ครับงั้นผมฝากด้วยแล้วกัน เดี๋ยวสักผมจะกลับมาช่วยตอนหมักเชื้อนะครับ” นพบอกแล้วเดินออกไป
“จารย์ต้องมาช่วยผสมสองกองนี้เข้าด้วยกันก่อนนะครับ” คีย์บอกพร้อมกับลงมือทำเป็นตัวอย่าง
“ทำไมผมต้องทำด้วยล่ะ ในเมื่อคุณธรไม่ได้อยู่ดูซะหน่อย ใครอยากทำก็ทำสิ” เจมส์พูดพร้อมกับนั่งลงตรงที่นั่งข้างทั้งสองคน
เจมส์ทำเอาทั้งสองคนถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินเขาพูดออกมาแบบนั้น
“ผลสุดท้ายก็ทนเป็นคนดีต่อไปไม่ไหวแล้วละสิ” เต้พูด
“ไม่ต้องพูดมากรีบๆทำเข้าเถอะเดี๋ยวคุณธรกลับมางานจะไม่เดินเอา” เจมส์ทำวางท่าทันที
“แล้วทำไมพวกผมต้องเชื่อคุณด้วยล่ะ” คีย์พูด
“ก็อย่างน้อยผมก็เป็นผู้ใหญ่มากกว่าพวกคุณ”
“ก็แค่อายุมากกว่าแล้วก็หน้าด้านมากกว่า มาอยู่บ้านคนอื่นเขาแล้วยังจะมาวางท่าใส่เจ้าของเขาอีก” เต้บอก
“ก็ตรงนี้ไม่เห็นมีใครเป็นเจ้าของบ้านสักคน แล้วทำไมผมต้องเกรงใจด้วย” เจมส์ยังพูดแบบวางท่าเหมือนเดิม
“นอกจากหน้าด้านแล้วยังจะโง่อีกแหนะ ก็แฟนเจ้าของบ้านเขาอยู่นี่ทั้งคนก็เหมือนเจ้าของบ้านอยู่แล้ว แค่นี้ยังไม่เข้าใจอีก” เต้ตอบโต้แบบไม่เกรงใจ
“ก็แค่แฟนเดี๋ยวก็เลิกได้ อีกหน่อยก็เปลี่ยนเป็นผมแล้วล่ะ” เจมส์ยิ้มอย่างมั่นใจ
“ถ้าทำได้ก็ลองดูสิ ดูสิว่าปู่เขาจะเปลี่ยนใจง่ายหรือเปล่า” คีย์พูดหลังจากเงียบมานาน
“ก็แค่เด็กคนเดียวผมทำไมจะแย่งมาไม่ได้”
‘เผละ’ ส่วนผสมของปุ๋ยหมักที่คีย์เริ่มคลุกผสมกับน้ำแล้วลอยมาอยู่ตรงหน้าอกของเจมส์ก้อนใหญ่
“เอาตัวเองให้รอดเสียก่อนเถอะตอนนี้” คีย์พูดแล้วก็ใช้บุ้งกี๋ตักส่วนผสมตรงหน้าแล้วสาดใส่เจมส์อีกที
“เฮ้ยยยย” เจมส์รีบหลบแต่ไม่ทันเสียแล้ว พวกมูลสัตว์กับส่วนผสมต่างๆเปรอะเต็มตัวเขาแล้ว
“นี่เล่นกันอย่างนี้เลยหรอ อย่าคิดว่าผมจะกลัวนะ”
เจมส์เดินมาหมายจะหยิบบุ้งกี๋มาตักส่วนผสมของปุ๋ยสาดใส่คีย์คืนมั่ง
“ลองดูสิครับ แล้วจะหาว่าผมไม่เตือนแล้วกัน” คีย์หยิบไม้พายขนาดใหญ่ที่ใช้กวนส่วนผสมใกล้มือขึ้นมาชี้ไปที่เจมส์
“พวกคุณไม่กล้าทำร้ายผมหรอกผมรู้” เจมส์พูดแต่ยังลังเลเล็กน้อย
“ก็ลองดูสิครับ ว่าผมจะกล้าหรือเปล่า” คีย์พูดอย่างหนักแน่นพร้อมกับสายตาดุดัน
ยิ่งทำให้เจมส์ออกอาการลังเลมากขึ้นไปอีก
ระหว่างที่เจมส์กำลังยืนเก้ๆกังๆอยู่นั้น
‘ซูมมมม’ สายน้ำขนาดใหญ่พุ่งฉีดมาที่ตัวเขา
เต้หยิบสายยางขนาดใหญ่ที่ต่อกับเครื่องสูบน้ำมาฉีดใส่เจมส์ แรงดันน้ำทำเจมส์เซถลาล้มลงไปนั่งลงกับพื้น
“ผมเห็นจารย์ตัวสกปรกเลยจะล้างให้นะครับ มันจะได้สะอาดขึ้นทั้งตัวทั้งความคิด”
เต้ฉีดน้ำใส่เกือบห้านาทีก่อนที่จะหยุดฉีดน้ำ
“นั่นไงสะอาดแล้ว แต่สงสัยจะแค่ตัวนะ”
“อาบน้ำแล้วต้องปะแป้งด้วยใช่ไหมแบบนี้” คีย์พูดแล้วก็หยิบปูนขาวที่เตรียมไว้ใส่ปรับสภาพดินขึ้นมา
‘พรึ่บ’ คีย์เทปูนขาวใส่เจมส์ที่กำลังลุกขึ้นจนหมดถุง เจมส์มีสภาพไม่ต่างจากกุ้งชุบแป้งทอดที่ตัวขาวไปด้วยผงของปูนขาว
ตอนนี้เจมส์ลืมหูลืมตาไม่ขึ้นเพราะผงของปูนเขาเกาะเต็มตัวเขาไปหมดพร้อมกับเริ่มแห้ง
เจมส์ลุกขึ้นได้ก็เดินสะเปะสะปะไปทั่ว
“เดี๋ยวผมช่วยเองครับ” เต้บอกพร้อมกับฉีดน้ำใส่เจมส์อีกหน ทำให้เขาล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง
ตอนนี้ในโรงปุ๋ยนองไปด้วยน้ำกับขาวไปด้วยปูนขาว
ธรไปดูงานกับแดงพักใหญ่ก็กลับมาที่โรงปุ๋ย พอเข้ามาที่โรงปุ๋ยเขาก็เห็นเจมส์อยู่ในสภาพไม่ต่างจากลูกหมาที่เพิ่งโดนช่วยขึ้นมาจากน้ำ
“นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น” ธรถามพร้อมกับมองไปรอบๆบริเวณโรงปุ๋ย
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีจารย์เขาบังเอิญล้มลงไปใส่ถุงปูนขาวนะครับ ผมเลยเอาน้ำฉีดทำความสะอาดให้นะครับ”
เต้ชิงพูดขึ้นมาก่อน
ธรมองหน้าเต้แล้วหันไปมองหน้าคีย์ “จริงหรือเปล่าครับอาจารย์” เขาถามเจมส์เพื่อแน่ใจ
“นี่ปู่ไม่เชื่อพวกเราหรือไง หาว่าพวกเราแกล้งอาจารย์เขาใช่ไหมล่ะแบบนี้” คีย์พูดขึ้นมาก่อนที่เจมส์จะพูด
“ไม่ใช่แบบนั้นนะลุง พี่ก็แค่ถามเพราะว่าอาจารย์เขาก็เหมือนแขกของบ้านไร่เรานะครับ”
“แล้วปู่ไม่คิดถามพวกเราบ้างหรือไงว่าจริงๆเป็นยังไง” คีย์ทำเสียงไม่พอใจก่อนเดินหนีออกไปทันที
“ลุงเดี๋ยวก่อนสิครับ คุยกับพี่ก่อน แดงพาอาจารย์เขากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ด้วยนะ” ธรหันมาสั่งแดงก่อนวิ่งตามคีย์ออกมา
เต้ก็ได้ยิ้มแล้วหันไปมองหน้าเจมส์ เหมือนบอกให้รู้ว่าดูสิธรรักเพื่อนเขามากไหน
แดงพาเจมส์กลับมาที่บ้านเต้เดินตามหลังมาติดๆ พอมาถึงบ้านรักก็เดินออกมาพอดี
รักมองเจมส์ก่อนที่จะเดินเลยมาที่เต้
“เต็มที่กันเลยหรือนี่” รักกระซิบถาม
“พี่ไม่เห็นนี่นาว่าตอนที่พี่ธรไม่อยู่แล้วเขาเป็นยังไง นี่ยังน้อยไปนะผมว่า แล้วพี่ล่ะเรียบร้อยไหมครับ” เต้ถามกลับ
“ระดับพี่ไม่มีพลาดอยู่แล้ว ขนาดพี่เห็นยังกลัวเองเลย” รักทำท่าขนลุกเมื่อพูดถึงสิ่งที่เขาทำมา
เต้ไม่ได้พูดอะไรต่อได้ยิ้มอย่างสะใจออกมาพร้อมกับมองไปที่เจมส์ที่กำลังเดินเข้าบ้าน
................................
มีต่อนะครับ
-
ต่อเลยเนอะ
................................
“ลุงครับหยุดคุยกับพี่ก่อนสิครับ” ธรดึงแขนคีย์ไว้ไม่ให้เดินหนีเข้าไปอีก
“จะคุยอะไรอีกล่ะ ก็ไหนปู่บอกว่าจะให้เขาจัดการเรื่องนี้เองไม่ใช่หรอไง”
“ก็ใช่แต่พี่ว่ามันแรงไปหรือเปล่า”
“เค้าว่านี่ยังน้อยไปสะอีก ปู่ไม่ได้ยินที่เขาพูดตอนที่ปู่ไม่อยู่แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ” คีย์ทำท่าทางแค้นใจ
“นี่เขาพูดว่าอะไรลุงใช่ไหม ถ้าแบบนั้นพี่ก็ไม่ยอมเหมือนกันเขาว่าอะไรลุงบ้าง”
“ช่างมันเถอะครับ เรื่องนี้ปู่ไม่ต้องเข้ามายุ่งหรอกครับ เดี๋ยวไอ้เต้มันก็จัดการเองแหละ”
ธรดึงคีย์เข้ามากอดไว้ “ลุงจำไว้นะครับ ว่าพี่ไม่มีวันที่จะเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นแน่นอน ลุงคือคนที่พี่รักมากที่สุดนะครับ”
ธรบอกอย่างอ่อนโยนพร้อมกับกระชับอ้อมกอดเบาๆ
“เค้าก็เหมือนกันรักปู่ที่สุดเลย” คีย์กอดตอบอย่างอบอุ่น
เจมส์กลับเข้าห้องของตัวเองพร้อมกับอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เขาคิดว่าต้องเอาเรื่องนี้มาเรียกคะแนนความสงสารจากธร
เขาออกมานั่งรอธรที่ห้องรับแขก พอธรกลับมาถึงเขาก็รีบเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
ก่อนที่จะหยุดมองหน้าคีย์ที่เดินเข้ามาพร้อมกันเล็กน้อย
“คุณธรอย่าไปว่าเด็กเขาเลยนะครับ เขาคงหวังดีแต่ทำเกินเลยไปหน่อยเท่านั้นเอง”
คีย์ทำหน้าแปลกใจที่เจมส์พูดเหมือนช่วยพวกเขา เขาคิดว่าเจมส์คงมีแผนอะไรแน่ๆ
“ครับขอโทษแทนพวกเด็กๆด้วยนะครับ” ธรยิ้มให้
“ครับผมไม่ถือสาหรอกครับ ก็แค่เด็กทำอะไรโดยไม่คิดผมไม่เอามาคิดหรอกครับ” เจมส์ยิ้มให้คีย์
มันเป็นรอยยิ้มที่บอกให้รู้ว่าแค่นี้พวกแกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก
คีย์ก็ได้แต่พยายามอดทนไว้ก่อนที่เขาจะยิ้มตอบกลับไป
“งั้นเดี๋ยวเตรียมตัวทานอาหารเย็นกันดีกว่าครับ วันนี้ผมให้จัดที่ศาลาไทยริมบ่ออาจารย์จะได้ชมบรรยากาศด้วย”
“ก็ดีครับผมยังไม่ค่อยได้ชื่นชมบรรยากาศที่นี่สักเท่าไหร่เลย”
“ครับดีครับที่อาจารย์ชอบ เดี๋ยวผมขอตัวสักครู่นะครับ เจอกันตอนทานอาหารเย็นนะครับ” ธรเดินแยกตัวออกมากับคีย์
“คุณเจมส์ไปเดินที่เล่นกับผมก่อนไหมครับจะได้ไม่เบื่อ” รักเดินเข้ามาชวนเจมส์
เจมส์ทำท่าคิดนิดหน่อยก่อนตกลง เพราะว่าดีกว่านั่งรอเวลาเฉยๆ
รักพาเจมส์เดินชมสวนมะม่วงที่เริ่มออกช่อเต็มต้นไปหมด
“คุณรักนี่คบกับคุณธรนานเหมือนกันนะครับ” เจมส์พูด
“คุณเจมส์นี่พูดแปลกๆนะครับ” รักถามกลับ
“ไม่มีอะไรหรอกครับผมก็พูดไปเรื่อยเท่านั้นเอง”
“แต่ว่าพวกเราเคยเจอกันมาก่อนหรือครับ คุณถึงรู้จักพวกเราสองคนมากแบบนี้” รักยิงคำถามที่สงสัยทันที
“นี่พวกคุณจำผมไม่ได้จริงๆหรือไง หรือว่าผมเปลี่ยนไปมากจากสมัยเรียน” เจมส์ยิ้ม
“คงงั้นมั้งครับ เอาเป็นว่าพวกผมไม่รู้จักคุณก็แล้วกัน”
“งั้นผมว่าพวกคุณต้องไปหาเอาเองแล้วล่ะว่าผมเคยเจอพวกคุณตอนไหน เพราะผมคงไม่บอกแน่ๆ”
“ผมก็คิดว่าคงไม่เหนือบ่ากว่าแรงผมเหมือนกันเรื่องนี้” รักตอบก่อนที่จะหยุดลงใต้ต้นมะม่วงที่กลางสวน
“แต่ผมขอเตือนคุณไว้อย่างนะครับ ว่าอย่าพยายามหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวเลย คู่นั้นเขาไม่เลิกกันง่ายหรอก”
รักบอกพร้อมกับเดินถอยหลังให้ห่างจากเจมส์
‘โพ๊ละ’ เสียงเหมือนของแตกดังขึ้นเบาๆก่อนที่วัตถุจำนวนมากสีแดงจะร่างกราวลงมาใส่เจมส์
“เฮ้ยยยยยยยยยยย มดแดง” มดแดงรังใหญ่บนต้นมะม่วงร่วงลงใส่เขาเต็มตัว
เมื่อมดแดงโดนตัวเขาก็ปฏิบัติหน้าที่มันอย่างเต็มที พวกมันฝังเขี้ยวลงตามตัวของเจมส์อย่างรวดเร็ว
“โอ๊ย โอ๊ย” เจมส์ร้องเสียงหลงพร้อมกับปัดมดแดงออกจากตังอย่างรวดเร็ว
แต่มันก็มีเยอะมากเกินกว่าที่จะปัดให้หมดได้ง่ายๆ
“ทางนี้เลยครับวิ่งมาทางนี้เลยครับ” รักรีบตะโกนเรียก
เจมส์รีบวิ่งไปตามเสียงรักทันที พอวิ่งมาถึงก็ถึงริมบ่อน้ำที่ตอนนี้มีน้ำเต็มเปี่ยม
“ลงไปเลยครับมดมันจะได้หลุดออกหมด” รักบอกพร้อมกับผลักเจมส์ลงไปในบ่อน้ำทันที
‘ตูมมมมม’ เสียงเจมส์ตกลงไปในบ่อน้ำอย่างไม่เป็นท่า แต่มันก็ทำให้มดแดงหลุดออกจากตัวของเขา
เจมส์รีบถูให้มดแดงที่กัดตามตัวหลุดออกให้หมดก่อนที่จะว่ายกลับมาที่ริมสระที่รักยืนอยู่
รักช่วยเขาให้ขึ้นจากบ่อ “เป็นยังไงบ้างครับผมว่าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าเดี๋ยวไม่สบายนะครับ”
เจมส์ไม่ได้ตอบอะไรเขาเดินกลับไปที่บ้านเองทันที เพราะวันนี้นี่เป็นรอบสองแล้วที่เขาต้องเปียกน้ำแบบนี้
พอกลับมาถึงบ้านเขาก็เจอกับธรกับคีย์ที่นั่งคุยเล่นกันอยู่
“อ่าวอาจารย์เกิดอะไรขึ้นหรอครับ ทำไมถึงเปียกกลับมาแบบนี้” ธรทักแต่เขาไม่ตอบเดินกลับเข้าห้องไปทันที
เมื่อเข้าห้องเขาเขาเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบเสื้อผ้าใหม่มาเปลี่ยน
ขณะที่เขาจับลงไปที่เสื้อตัวที่อยู่บนสุดเขารู้สึกว่าสัมผัสถูกอะไรบางอย่างนิ่มๆหยุ่นๆอยู่ในเสื้อตัวนั้น
เขาจึงหยิบออกมาสะบัดอย่างเต็มที่
‘เปะ’ ตุ๊กแกตัวเขื่องหล่นลงมาเกาะที่พื้นตรงหน้าเขาอวดลวดลายสีเทาจุดแดงทั้งตัว พร้อมกับดวงตาสีเหลืองเข้มกำลังจ้องมองมาที่เขา
ทีแรกเขากะจะร้องตะโกนออกมาแต่ก็ต้องข่มเอาไว้ก่อนเพราะกลัวว่าตุ๊กแกมันจะตกใจแล้ววิ่งเข้ามาหาเขา
เขาค่อยถอยหลังอย่างช้าไปที่เตียงนอน เขารีบขึ้นไปบนที่นอนอย่างรวดเร็ว
เขารีบหยิบหมอนขว้างใส่ตุ๊กแกให้มันหนีไป แต่เมื่อเขาขว้างหมอนไปแล้วมันทำให้เขาพบว่าใต้หมอนยังมีตุ๊กแกซ่อนอยู่อีกตัว แถมยังตัวใหญ่กว่าตัวที่อยู่ในเสื้อเขาอีก
เมื่อหมอนที่ทับตัวมันหลุดออกตุ๊กแกตัวใหญ่ก็วิ่งเข้ามาเจมส์ทันทีเหมือนเพื่อจะขอบคุณที่ได้ช่วยมันออกมา
“ว๊ากกกกกกกกกก” เจมส์ร้องเสียงหลงออกมาทันทีเขาข่มใจตัวเองต่อไปไม่ได้แล้ว
เขารีบวิ่งลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำแล้วรีบปิดประตูล็อคกลอนทันที
ธรกับคีย์ที่นั่งเล่นอยู่ข้างนอกได้ยินเสียงเจมส์ร้องโวยวายรีบเปิดประตูเข้ามาดู
ตุ๊กแกตัวที่พื้นรีบวิ่งมาทางทั้งสองคนอย่างรวดเร็วเมื่อมันเห็นทางออก
“ปู่มันมาทางนี้แล้ว” คีย์รีบกระโดดขี่หลังธรอย่างรวดเร็วพร้อมกับหลับตากอดคอธรไว้จนแน่น
ธรเสียหลักเล็กน้อยเพราะยังไม่ทันตั้งตัวจนต้องยึดประตูไว้เพื่อไม่ให้ล้ม
เขาเอาขาหลบเล็กน้อยให้ตุ๊กแกมันวิ่งผ่านไป
“ลุงครับพี่ว่าสงสัยพี่จะขาดอากาศหายใจตายก่อนนะ มันวิ่งผ่านไปแล้วครับ” ธรพูดออกมาอย่างอยากลำบากเพราะคีย์ใช้สองแขนรัดคอเขาแน่นมาก
คีย์เลยได้สติค่อยคลายมือออกจากคอของธรแต่ยังไม่ยอมลงจากหลังเพราะเขากลัวมันจะกลับมาอีก
“ลุงจะไม่ลงจากหลังพี่หรอครับ” ธรแกล้งถาม จริงแล้วเขาก็อยากให้คีย์ขี่อยู่แบบนี้นานๆ
“ไม่เอาอะ เค้ากลัวเผื่อมันกลับมาอีกเค้าจะทำยังไงล่ะ” คีย์บอกพร้อมกับขยับตัวเล็กน้อยให้ขี่หลังธรได้ถนัดยิ่งขึ้น
“งั้นพี่เข้าไปดูข้างในแล้วนะ อ๋อแปบ ป้าน้อยตามแดงกับนพให้หน่อยครับ” ธรหันไปตะโกนบอกป้าน้อยที่ออกมายืนดูเพราะได้ยินเสียงร้องตะโกนของเจมส์เหมือนกัน
ธรเข้าไปในห้องทั้งๆที่คีย์ยังขี่หลังเป็นลูกลิงอยู่แบบนั้น เขามองไปยังเห็นตุ๊กแกตัวใหญ่เกาะนิ่งอยู่บนที่นอนอีกตัว
“ลุงห้ามมองไปบนที่นอนนะ” ธรเตือนคีย์ไว้ก่อนเพราะเขาไม่อยากโดนรัดคออีกรอบ
เขาเดินไปที่ประตูห้องน้ำ “อาจารย์เป็นไรหรือเปล่าครับ ออกมาได้แล้ว” ธรตะโกนถาม
“ช่วยผมด้วยครับผมออกไปไม่ได้” เจมส์ตะโกนออกมาด้วยเสียงที่หวาดกลัว
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมลองเปิดให้เอง” ธรขยับลูกบิดพร้อมกับพยามกระแทกประตูให้เปิดออก
“คุณธรอย่ากระแทกประตู” เจมส์รีบตะโกนบอกเสียงดังเมื่อธรพยายามเปิดประตูช่วยเขา
“ทำไมล่ะครับ งั้นเดี๋ยวผมไปเอากุญแจสำรองมาช่วยเปิดนะครับ” ธรบอกพร้อมกับที่แดงกับนพมาถึงพอดี
แดงกับนพเกือบจะขำภาพที่เขาเห็นคีย์เกาะหลังธรไว้แน่น
“แดงรีบไปเอากุญแจสำรองจากป้าน้อยมา ส่วนนพจับตุ๊กแกบนที่นอนกับตัวที่หนีออกไปข้างนอกเอาไปปล่อยด้วยนะ” ธรรีบสั่งงานทันที
พอนพจับตุ๊กแกบนเตียงพร้อมกับเดินดูรอบๆห้องแล้วว่าไม่มี คีย์ถึงลงจากหลังธรได้
แดงไปเอากุญแกจากป้าน้อยมาไขประตูห้องน้ำให้เจมส์ พอเปิดประตูออกมาตุ๊กแกหลายขนาดสามสี่ตัววิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว
“เหวออออ ปู่ครับช่วยด้วย” คีย์ร้องเสียงหลงโผเข้าหาธร ธรรีบอุ้มคีย์ไว้อย่างรวดเร็ว
ภาพที่เห็นทำให้เต้กับรักที่แอบดูอยู่ไกลๆหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
เจมส์นั่งหน้าซีดอยู่บนฝาชักโครก ก่อนที่จะรีบวิ่งออกมาเมื่อเห็นว่าตุ๊กแกที่พื้นออกมาหมดแล้ว
“แบบนี้ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า ท่าทางจะมีคนไม่อยากให้ผมอยู่ที่นี่นาน” เจมส์บอกพร้อมกับเดินไปเก็บของ
“ไว้คราวหน้าผมจะมาใหม่แล้วกันนะครับ” เจมส์หันมาบอกธร
“ไม่ต้องมาอีกก็ได้ครับ ตุ๊กแกที่นี่มันเยอะ” เต้ตะโกนเข้ามา แต่เจมส์ทำเป็นสนใจกับที่เต้ตะโกนเข้ามา
“แดงนพช่วยขนของไปที่รถให้ด้วยนะ” ธรบอกทั้งสองคนช่วยยกของเจมส์ไปที่รถเจมส์ทันที
นพกับแดงรีบขนของทั้งหมดใส่ท้ายรถก่อนที่เจมส์จะเดินมาที่รถพร้อมด้วยรอยจ้ำแดงๆจากการที่โดนมดแดงกัด
ก่อนที่จะขึ้นรถพร้อมกับปิดประตูเสียงดังพร้อมกับขับรถออกไป
เต้กับรักวิ่งเข้ามาหาแดงกับนพพร้อมๆกัน
“ว่าไงเรียบร้อยไหมพี่นพพี่แดง” เต้รีบถามเมื่อมาถึง
“เรียบร้อยสิครับแต่ว่ามันจะไม่แรงเกินไปหรอครับ หมามุ่ยเต็มท้ายรถแบบนั้น ผมว่าเปิดออกมาคันกันทั้งบ้านแน่ๆ”
แดงรีบถามด้วยความกังวล
“ก็ช่างเขาสิครับ พี่แดงไม่เห็นตอนที่เขาพูดกับผมกับเจ้าคีย์ มันน่าจะโดนหนักกว่านี้ด้วยซ้ำ”
“เอาเถอะไหนๆเขาก็กลับไปแล้วงั้นคืนนี้เรามาฉลองกันดีกว่า” รักเสนอความคิด
“ดีเลยพี่รักพี่นพกับพี่แดงมาด้วยนะ” เต้ชวนแดงกับนพได้แต่ยิ้ม
ทั้งสองคนเห็นความแซบซ่าของเต้เต็มที่ก็วันนี้นี่เอง
“แต่ก่อนอื่นผมว่าเราไปแซวเจ้าลูกลิงกันก่อนดีกว่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เต้พูดไปนึกถึงภาพคีย์ที่กลัวตุ๊กแกไปก็หัวเราะออกมา
“ปู่ครับปล่อยได้แล้วอายคนอื่นเขา” คีย์บอกเมื่อคนอื่นเดินออกจากห้องไปและดูแล้วว่าไม่มีตุ๊กแกอยู่บริเวณนั้นอีก
“จะปล่อยทำไมละครับพี่อุ้มไหว จะให้อุ้มตลอดไปเลยก็ได้นะ” ธรยิ้มหวานให้กับคนที่เขารักที่สุด
คีย์หน้าแดงขึ้นมาเหมือนทุกครั้งที่ได้ยินคำหวานๆจากธร
“ปู่บ้า ปล่อยเค้าลงได้แล้ว เดี๋ยวไอ้เต้กลับมามันแซวเอานะ” ธรยอมปล่อยคีย์ลงจากที่เขาอุ้มไว้
“พี่เพิ่งรู้นะนี่ว่าลุงกลัวตุ๊กแกมากขนาดนี้” ธรแซว
“ก็มันน่ากลัวจริงๆนี่นา แค่นึกถึงเมื่อกี้ก็ขนลุกแล้ว” คีย์ทำท่าทางขนลุกทำเอาธรอมยิ้มกับท่าทางของเขาเลยทีเดียว
“แล้วนี่เป็นฝีมือของพวกลุงเหมือนกันใช่ไหม”
“อันนี้เค้าไม่รู้นะ คงเป็นไอ้เต้แน่ๆมันคงจะแก้แค้นเรื่องที่โรงปุ๋ยมั้ง”
“ครับ ไปอาบน้ำกันก่อนดีกว่าจะได้ไปกินข้าวกัน เลอะมาทั้งวันแล้วลุงน่ะ”
“ไปก็ได้แต่ให้เค้าขี่หลังไปนะ เมื่อกี้สนุกดี” คีย์บอก
“ไม่เอาไหบอกว่าอายคนอื่นไงล่ะ” ธรแกล้งกลับ
“ไม่เอา เค้าอยากขี่หลังอีกเมื่อกี้ขี่เพราะตกใจต่างหาก นะนะนะ แค่ขี่ขึ้นไปอาบน้ำเอง” คีย์ยังไม่เลิกอ้อน
“ก็ได้ครับแต่คืนนี้ต้องมีรางวัลนะ” ธรยื่นข้อเสนอ
คีย์ไม่ตอบแต่วิ่งอ้อมไปกระโดดขี่หลังธรไว้แทน ธรยิ้มพร้อมกับเดินพาคีย์ขึ้นห้องไปอาบน้ำ
TBC.
-
กลับมาต่อซักที่ สวัสดีปีใหม่นะคร๊าบบบ ^^!
-
เย้ๆๆๆ คุณนัทกลับมาแล้ว
สวัสดีปีใหม่นะคะ มีความสุขมากๆ
คีย์กับเต้แสบพอกันเล้ย
-
คีย์กับเต้ร้ายจริงๆ ระวังโดนเอาคืนก็แล้วกัน
อ.เจมส์น่ากลัวนะ
-
อยากรู้เรื่องตอนเปิดท้ายรถ 555
ว่าแต่แรดตัวแม่จะเข็ดขยาดบ้างไหมคะนั่น
-
สะใจ แต่ว่าน้อยไปนะน้องเต้ :laugh:
อยากรู้เป็นใคร ทำไมจำกันไม่ได้
หน้าสิ่วหน้าขวาน แอบมีหวานนะคู่นี้ :-[
+1
-
ลุงนี่แสบได้ใจจริงๆ
แต่ปู่น่ารักนะ
-
กลับมาต่อซักที่ สวัสดีปีใหม่นะคร๊าบบบ ^^!
สวัสดีปีใหม่เหมือนกันครับแข็งแรงๆด้วยนะครับ กว่าจะเขียนจบแต่ละตอนนานมากเพราะตอนนี้เลี้ยงหลานด้วย วุ่นตลอดเลยอะครับแต่จะเขียนเรื่อยๆนะครับ
เย้ๆๆๆ คุณนัทกลับมาแล้ว
สวัสดีปีใหม่นะคะ มีความสุขมากๆ
คีย์กับเต้แสบพอกันเล้ย
มีความสุขมากๆเหมือนกันนะครับ แข็งแรงๆด้วยนะ จะได้มีแรงตามอ่านเรื่องของผมต่อ เต้กับคีย์ยิ่งได้อยู่ด้วยกันยิ่งแสบเลยครับ
คีย์กับเต้ร้ายจริงๆ ระวังโดนเอาคืนก็แล้วกัน
อ.เจมส์น่ากลัวนะ
คนนี้เขาแรงตัวแม่เลยครับ คงต้องรบกันอีกหลายยก หุหุ
อยากรู้เรื่องตอนเปิดท้ายรถ 555
ว่าแต่แรดตัวแม่จะเข็ดขยาดบ้างไหมคะนั่น
โหย ป้าจะอะไรล่ะคร้าบ ก็คัยคะเยอไงครับ555 เรื่องแค่นี้คงทำเขาเข็ดไม่ได้หรอกครับ เอาใจช่วยลุงปู่ได้เลยครับป้า
สะใจ แต่ว่าน้อยไปนะน้องเต้ :laugh:
อยากรู้เป็นใคร ทำไมจำกันไม่ได้
หน้าสิ่วหน้าขวาน แอบมีหวานนะคู่นี้ :-[
+1
ขนาดสะใจแต่ยังบอกว่าน้อยไปอีกนะครับ เดี๋ยวจะค่อยๆเฉลยให้ครับว่าเขาเป็นใคร แต่ลุงปู่เขาหวานกันตลอดแหละครับไม่งั้นนอนไม่หลับกัน หุหุ
ลุงนี่แสบได้ใจจริงๆ
แต่ปู่น่ารักนะ
555 นี่แค่ส่วนเล็กๆนะครับ แต่ปู่น่ารักเสมอนะครับ ก็เขารักลุงจริงๆนี่ครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณที่ยังติดตามกันอย่างเหนี่ยวแน่นนะครับ :กอด1: :กอด1:
แบบนี้กำลังใจมาเยอะหายเหนื่อยจากเลี้ยงหลานไปเลย :L1:
-
มันส์ๆๆๆ อย่างนี้ต้องโดน :beat: โดน :z6: โดน :pighaun: ยังไม่เต็มครับ ยังได้อีก...
ปล. หลานตัวโตน่าดู มีน้าเลี้ยงดีขนาดนี้ 555 :pigha2:
-
คู๊ คุ คุ คุ คุ คุ คุ (เสียงหัวเราะของคุโรโระ)
สะจายยยยยยยย
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังน้า
พี่นัทและทุกคนนนนนน
นึกว่าพี่นัทลืมเรื่องนี้ไปแล้วหายไปซะนานเลย
:pig4:ที่มาต่อ เอาให้จบนะพี่นัท
ติดเรื่องนี้เพราะชอบความแสบของนายเอก
กะชอบบรรยากาศบ้านทุ่งของพระเอกอ่ะ
-
พี่นัทค้าบบบ คิดถึง :กอด1: :กอด1: มาแป๊ปเดียว หายไปอีกและ
-
มันส์ๆๆๆ อย่างนี้ต้องโดน :beat: โดน :z6: โดน :pighaun: ยังไม่เต็มครับ ยังได้อีก...
ปล. หลานตัวโตน่าดู มีน้าเลี้ยงดีขนาดนี้ 555 :pigha2:
โหดจริงๆนะคร้าบคนนี้ แต่หลานไม่ตัวโตหรอกไม่ค่อยกินอะ หุหุ
คู๊ คุ คุ คุ คุ คุ คุ (เสียงหัวเราะของคุโรโระ)
สะจายยยยยยยย
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังน้า
พี่นัทและทุกคนนนนนน
นึกว่าพี่นัทลืมเรื่องนี้ไปแล้วหายไปซะนานเลย
:pig4:ที่มาต่อ เอาให้จบนะพี่นัท
ติดเรื่องนี้เพราะชอบความแสบของนายเอก
กะชอบบรรยากาศบ้านทุ่งของพระเอกอ่ะ
เรื่องนี้ตอ่จบอยู่แล้วคร้าบฝ้าย เพราะว่าคนให้เขียนเขาตามอ่านอยู่ เขียนช้าก็โดนบ่นจะแย่แล้ว
ถ้าไม่จบคงโดนหมกแน่ๆพี่ว่า
พี่นัทค้าบบบ คิดถึง :กอด1: :กอด1: มาแป๊ปเดียว หายไปอีกและ
ไม่ได้หายคร้าบ แค่มันยังไม่ค่อยว่างอะคร้าบ แต่ก็เขียนให้อ่านเรื่อยๆอยู่แล้วนะคร้าบ
-
น้ำตาลปึกสื่อรัก
หลังจากเจมส์กลับไปได้สองสามวันที่บ้านไร่ก็กลับสู่ภาวะปกติ
รักขอตัวกลับไปทำงานพร้อมกับบอกว่าจะลองไปสืบเรื่องของเจมส์ด้วย
เต้กับคีย์คอยช่วยงานธรเล็กน้อยแต่ที่จริงส่วนมากเป็นเล่นกับสร้างปัญหามากกว่า
ธรก็ไม่ได้ว่าหรือดุอะไรเพราะเขาก็ไม่อยากทำให้ทั้งสองคนเบื่อเวลาอยู่ที่นี่
“ว่าไงทั้งสองคน วันนี้ไปทำอะไรกันมาอีก” ธรถามเมื่อเห็นคีย์กับเต้เพิ่งเดินมาหาเขาที่สวนมะม่วง
“ปู่ก็เราสองคนจะไปทำอะไรล่ะครับ มาถึงก็ถามจับผิดกันเลยนะ” คีย์เป็นคนออกหน้าตอบ
“พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ไม่ได้ทำอะไรก็ดีแล้วงั้นมาช่วยพี่ตรวจดูหน่อยว่าต้นไหนยังไม่ได้ใส่ปุ๋ยบ้าง”
ธรบอกทั้งสองคนก็รีบช่วยงานอย่างว่าง่ายจนธรเองก็รู้สึกผิดสังเกต
เขาคิดว่าทั้งสองคนต้องมีแผนจะขออะไรจากเขาอีกแน่นอน
หลังจากช่วยงานจนเสร็จขณะที่กำลังเดินกลับบ้านคีย์เดินมาเกาะแขนธรไว้
“ปู่ครับ” นั่นไงเริ่มแล้วธรคิดไว้ไม่ผิดจริงว่าทั้งสองคนต้องมีแผนจะขออะไรแน่ๆ
“ว่าไงครับ” ธรหันไปยิ้มอย่างรู้ทัน
“เค้าอยากไปเที่ยวอะ ปู่พาไปหน่อยนะตั้งแต่มานี่ยังไม่ได้ไปไหนเลย” คีย์ทำเสียงออดอ้อนพร้อมกับซบหัวลงไปที่แขนของธรขณะเดิน
มันก็จริงอย่างที่คีย์พูดเพราะว่าธรทำแต่งานยังไม่ได้พาคีย์กับเต้ไปเที่ยวเลยคราวนี้
“อืม ก็จริงนะคราวนี้พี่ยังไม่ได้พาพวกเราไปเที่ยวไหนเลยจริงๆด้วย”
“งั้นปู่พาไปเที่ยวหน่อยนะครับ”
“ก็ดีเหมือนกันนะจะได้พักผ่อนกันด้วย เดี๋ยวพี่นึกก่อนนะว่าจะไปไหน”
หลังอาหารเย็นที่ศาลาริมบ่อน้ำ
“ปู่นึกได้ยังว่าจะไปที่ไหนดีครับ” คีย์ถามอย่างอยากรู้
“พี่นึกได้แล้วล่ะครับ ลุงถามมาก็ดีเลยจะได้บอกทีเดียวเลย พี่ว่าจะไปบ้านยายพี่ที่แม่กลองเพราะพี่กะแวะไปดูสวนมะพร้าวกับส้มโอให้บ้านยายพี่ด้วยลุงก็ได้เที่ยวด้วยไง”
“แล้วจะไปเมื่อไหร่ครับ” เต้ถามบ้างเพราะเขาก็อยากไปเที่ยวเหมือนกัน
“ไปพรุ่งนี้เลยก็ได้นะเพราะงานที่นี่ก็ไม่ค่อยมีอะไรแล้ว เออแล้วก็แดงกับนพก็เตรียมตัวไปด้วยกันไปเที่ยวพักผ่อนเสียบ้าง” ธรหันไปบอกแดงกับนพที่กำลังรินน้ำผลไม้ใส่แก้วให้ทุกคน
“อ้อ ไปบอกป้าน้อยด้วยนะว่าให้ไปด้วยกัน ยายผมคงคิดถึงแกแย่แล้ว”
“ครับ” แดงรับคำ
ตอนเช้าทั้งหมดก็เตรียมตัวออกจากบ้านโดยเอารถไปสองคัน
ธรขับไปกับคีย์แล้วก็เต้พวกแดงนพกับป้าน้อยขับตามไปอีกคัน
ทั้งหมดมุ่งหน้าไปอ.แม่กลองจ.สมุทรสงครามเต้กับคีย์ดูตื่นเต้นสุด
โดยเฉพาะคีย์เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้เจอยายของธรเขาไม่รู้ว่ายายของธรจะรับเขาได้หรือไม่
จริงแล้วเขาเฝ้าถามธรั้งคืนว่ายายของธรเป็นยังไงใจดีไหมแล้วจะไม่ว่าหรอถ้ารู้ว่าเขากับธรเป็นอะไรกัน
ธรก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับบอกว่าไปแล้วก็รู้เองตลอดยิ่งทำให้คีย์อดกังวลเล็กๆไม่ได้
ธรขับรถรวดเดียวมาถึงแม่กลองบ้านยายของธรไกลจากตัวเมืองไปอีก
สองข้างทางเป็นสวนมะพร้าวกับสวนลิ้นจี่และก็ส้มโอสลับกันไปมีแต่ต้นไม้ตลอดสองข้างทาง
บรรยากาศร่มรื่นยิ่งกว่าบ้านไร่ของธรเสียอีก คีย์กับเต้มองสองข้างทางตลอดที่ขับรถผ่านเข้ามา
ธรเลี้ยวรถเข้าสวนแห่งหนึ่งมีป้ายตรงทางเข้าว่าสวนป้าชื่น
ทางที่ขับเข้าไปเป็นถนนที่ทำไว้พอดีรถวิ่งได้หนึ่งคันสองข้างถนนเป็นคลองที่ขุดขึ้นกว้างประมาณ2เมตรยามตลอดเส้นถนน
ข้ามคลองไปฝั่งซ้ายเป็นสวนส้มโอยาวไปสุดลูกหูลูกตา ฝั่งขวาเป็นสวนลิ้นจี่ที่ใหญ่ไม่แพ้กัน
ธรขับรถเข้ามาจากปากทางเกือบกิโลฯได้ถึงจะมองเห็นบ้านทรงไทยยกพื้นสูงหลังใหญ่ตั้งอยู่เบื่องหน้า
“ปู่นี่บ้านยายปู่จริงๆหรอ ทำไมมันใหญ่จัง” คีย์แปลกใจ
“ก็ใช่นะสิแล้วลุงคิดว่าพี่พามาบ้านใครหรอ เคยมาอยู่กลางสวนแบบนี้หรือเปล่าล่ะทั้งสองคน”
คีย์กับเต้พร้อมใจกันส่ายหน้า
“ก็ดีแล้วพี่ว่าเราสองคนจขะติดใจชวนพี่มาอีกคราวหน้า” ธรยิ้มให้ทั้งสองคน
ธรขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้านมีคนมารอรับอยู่แล้วสองสามคน
ธรลงรถพร้อมกับพวกคีย์คนที่มารอรับเข้ามาไหว้ทักทายกับธร
“คุณธรไม่มานานเลยนะคะ พอคุณป้ารู้ว่าคุณจะมารีบสั่งเตรียมบ้านเป็นการใหญ่เลยคะ”
หญิงวัยกลางคนหน้าตาใจดีทักกับธรอย่างสนิทสนม
“ก็พอดีไม่ค่อยว่างนะครับป้าเพ็ญแล้วยายผมไปอยู่ที่ไหนครับเนียไม่เห็นเลย”
“ข้างบนแหละคะกำลังรอคุณอยู่พอดี” ป้าเพ็ญยิ้มให้คีย์กับเต้ที่เกาะหลังธรอยู่
คีย์กับเต้ยกมือไหว้ทันที ป้าเพ็ญรีบรับไหว้ทันที
“ไม่ต้องไหว้ก็ได้คะ แหมน่าตาน่าเอ็นดูทั้งคู่เลยนะคะ”
“แต่แซบทั้งคู่เลยนะครับป้า งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปหายายก่อนนะครับ”
ธรพาเต้กับคีย์ขึ้นบ้านเพื่อไปหายายของเขา
พวกป้าน้อยแดงกับนพเข้าทักทายกับพวกป้าเพ็ญอย่างสนิทสนม แสดงว่าเมื่อก่อนธรคงพามากันบ่อยๆแน่ๆ
ทางขึ้นบ้านเป็นบันไดไม้สักแผ่นใหญ่ขัดจนขึ้นมันเงาสูงขึ้นไปสัก6-7ขั้นก่อนถึงตัวบ้าน
ตัวบ้านก็ทำด้วยไม้สักทั้งหลังเมื่อขึ้นมาถึงข้างบนก็พบกับลานกลางบ้านที่ขัดมันไว้จนเลื่อม
มีห้องอยู่ทางทิศเหนือกับทิศตะวันออก ทางด้านทิศใต้เป็นโรงครัวเปิดโล่งอากาศถ่ายเทสะดวก
ตรงกลางลานกลางบ้านมีเหมือนศาลาไทยขนาดเล็กตั้งอยู่มีโต๊ะไม้สักตัวใหญ่ฉลุลายไทยไว้อย่างอ่อนช้อยตั้งอยู่
แล้วตอนนี้มีหญิงชราวัยประมาณ80ปีผมสีดอกเลาทั้งศรีษะหน้าตาบ่งออกว่าเป็นคนใจดีนั่งอยู่ด้วย
ธรรีบเดินเข้าไปยกมือไหว้พร้อมกับเข้าไปสวมกอดอย่างแนบแน่น
ทำให้พวกคีย์กับเต้รู้ได้ทันทีว่านี่คือคุณยายของธรนั้นเอง
คนที่ออกอาการเกร็งมากที่สุดไม่พ้นคีย์เพราะเขากลัวยายของธรจะรับเขาไม่ได้
ทั้งสองคนยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงหน้ายายของธรก่อนจะมองหน้ากันอย่างทำอะไรไม่ถูก
“สวัสดีครับคุณยาย” เต้เป็นคนนำก่อนคีย์รีบยกมือไหว้ตาม “สวัสดีครับคุณยาย”
ยายของธรค่อยเงยหน้ามองทั้งสองคนอย่างช้าๆ
“ไหนคนไหนชื่อคีย์ คนที่ทำให้หลายยายเป็นแบบนี้คนไหนล่ะ” ยายทำเสียงเข้ม
คีย์ค่อยๆก้าวเข้าไปหายายของธรอย่างช้าๆ
“ผมเองครับคุณยาย” คีย์พูดแบบไม่เต็มเสียง
“ไหนมานั่งข้างนี่สิ ขอดูหน้าชัดๆหน่อย”
คีย์ค่อยๆเข้าไปนั่งข้างๆยายอย่างระมัดระวัง เพราะเขากลัวทำอะไรผิดไปจะโดนดุเอาได้
เขาคิดว่ายายของธรคงยังมีความคิดแบบเดิมๆในเรื่องพวกนี้เพราะเขาดูจากบ้านที่อยู่ที่ยายยังคงรักษาแบบเดิมไว้อย่างดี
แล้วนี่เขาจะโดนว่าอะไรบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้แต่เขาจะพยายามอดทนให้ได้
“ไหนหันหน้ามาดูหน่อยสิ” ยายเลิกกอดกับธรแล้วกันมามองหน้าคีย์ตรงๆ
คีย์ตื่นเต้นจนเหงื่อเริ่มผุดออกมาบริเวณหน้าผาก
“หึ หึ ไม่เอาแล้วไอ้หนู ยายไม่แกล้งเจ้าตัวเล็กแล้วเราก็ชอบให้ยายแกล้งคนอื่นอยู่เรื่อยเลย” ยายของหัวเราะออกมา
“ดูสิเจ้าตัวเล็กกลัวยายจนเหงื่อตกแล้ว เดี๋ยวต่อไปไม่ยอมมาหายายกันพอดี ไหนมาให้ยายกอดสิ” ยายยื่นมือทำท่ากอดคีย์
คีย์ยังงงแต่ก็โผเข้าไปในอ้อมกอดยายของธร
“เป็นไงเจ้าตัวเล็กตกใจไหมลูก ก็เจ้าตัวดีมันโทรมาบอกให้ยายแกล้งดุเรานะสิ” ยายลูบหลังปลอบใจคีย์เบาๆ
คีย์แอบมองธรลอดหลังยายเห็นธรนั่งอมยิ้มที่แกล้งเขาได้ เขาคิดว่าจะต้องเอาคืนเรื่องนี้แน่นอน
ยายจับคีย์ให้ออกจากอ้อมกอดแล้วมองหน้าอีกครั้ง
“หน้าตาน่ารักแบบนี้นี่เองเจ้าตัวแสบถึงได้หลงนักหลงหนา เคยมาที่แบบนี้ไหมลูก” ยายถามอย่างอ่อนโยน
“ไม่เคยครับที่เมืองนอกบ้านไร่เขาก็ไม่เป็นแบบนี้ แล้วก็ไม่มีคุณยายใจดีแบบนี้ด้วยครับ”
ยายธรยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยิน “เออไอ้หนูนี่มันปากหวานด้วยแหะ อยู่ให้สบายนะลูกขาดเหลืออะไรบอกยายได้เลยนะ”
ยายลูบหัวคีย์เบาๆ
“เอานั่นเพื่อนเจ้าหนูใช่ไหมลูกมานั่งข้างๆยายนี่มา ยืนอยู่ได้ไอ้หนูเอ็งไปได้แล้วไปขนของเข้าห้องให้เรียบร้อยไป”
ยายไล่ธรให้ไปดูแลเรื่องที่นอน ทำเอาเต้กับคีย์แอบยิ้มเยาะไม่ได้
ยายกับคีย์แล้วก็เต้นั่งคุยปรับความเข้าใจกันสักพักแดงนพแล้วก็ป้าน้อยก็ขึ้นมาไหว้คุณยายเหมือนกัน
ยายหันไปทักทายพูดคุยกับคืนอื่นธรก็เข้ามาร่วมวงด้วยตอนหลัง
คีย์ฟังจากที่พวกยายคุยกันทำให้รู้ว่าทั้งหมดเคยมาช่วยงานที่บ้านสวนนี้กันบ่อยๆ
“ไปๆ เดี๋ยวไปล้างมือล้างหน้าแล้วมากินข้าวกัน คงหิวกันแล้วสิ” ยายบอกทุกคนก็แยกย้ายกันไป
ธรพาคีย์กับเต้ไปเข้าห้องน้ำ ห้องน้ำที่นี่อยู่นอกตัวเรือนเดินออกไปประมาณ200เมตร
ตัวห้องน้ำสร้างจากปูนอย่างดีแบ่งเป็นห้องอาบน้ำกับห้องสุขามีที่ล้างมือล้างหน้าอยู่ด้านนอก
คุณยายตกแต่งห้องน้ำด้วยวัสดุธรรมชาติได้อย่างลงตัวและสวยงาม
“ปู่แกล้งเค้านะจำไว้เลย เค้าก็กลัวนึกว่ายายปู่จะไม่ชอบเค้าซะอีก” คีย์พูดพร้อมกับหยิกที่เอวธร
“โอ๊ยยย ลุงครับก็นิดหน่อยเองนะ ก็พี่อยากรู้ว่าลุงจะทำยังไงแค่นั้นเอง หึ หึ ทำอะไรไม่ถูกเลยนะ” ธรหัวเราะออกมาในลำคอ
“หัวเราะเยาะเค้าหรอ นี่แหนะ” คีย์หยิกซ้ำเข้าไปอีก
“โอ๊ยยยย ไม่หัวเราะแล้วครับ พอแล้วพี่เจ็บนะครับ” ธรโอดครวญ
คีย์หัวเราะธรก่อนหยุดมองไปรอบๆบริเวณที่เดินผ่าน
ตอนนี้รอบๆตัวเขามีแต่ต้นไม้สูงใหญ่รายล้อมเต็มไปหมด กับบ้านทรงไทยหลังใหญ่ที่ได้รับการดูแลอย่างดี
ด้านหน้าก็สวนส้มโอกับลิ้นจี่ด้านหลังบ้านยังเป็นสวนมะพร้าวทอดยาวสุดสายตาเหมือนกัน
“ปู่ครับแล้วกลางคืนที่นี่ไม่มืดสนิทเลยหรอครับ” ธรถาม
“ใช่สิ อย่าบอกนะว่าลุงกลัวผี” ธรมองหน้า
“เปล่าซะหน่อย ถามเผื่อไอ้เต้มัน” คีย์รีบมองหน้าเต้
“อ่าวแล้วเกี่ยวอะไรกับกูวะ มึงกลัวก็บอกพี่เขาสิวะ” เต้ไม่ยอมรับมุกด้วย
ทำเอาธรหัวเราะออกมาเสียงดัง คีย์วิ่งไล่เตะเต้จนมาถึงหน้าบ้านเห็นเบนซ์สีบรอนด์จอดอยู่
รักเปิดรถลงมาพอดี “พี่รักสวัสดีครับ” เต้กับคีย์ประสานเสียงกัน
“มากันไม่รอพี่เลยนะครับ”
“เรื่องนี้ต้องถามพี่ธรเอาเลยพวกผมขึ้นบ้านก่อนนะครับ” เต้บอกพร้อมกับดึงมือคีย์ขึ้นบ้านไป
คีย์กับเต้ขึ้นมาก็รีบไปช่วยยายในครัวทันที ทั้งสองคนคอยเป็นลูกมือหยิบของส่งให้ยายกับป้าน้อยป้าเพ็ญ
ที่กำลังเร่งมือทำกับข้าวกันสุดฝีมือ พอทำเสร็จทั้งสองคนก็เอามาส่งให้แดงกับนพเพื่อเอามาจัดโต๊ะอีกที
ธรกับรักขึ้นมากับข้าวก็จัดเกือบเสร็จเรียบร้อยแล้ว คีย์เข้ามาหาธรหลังจากที่เห็น
“ฝีมือเค้าช่วยยายปู่ทำนะ หน้ากินใช่ไหมล่ะ” คีย์รีบเดินเข้ามาอวดฝีมือของตัวเอง
“ครับลุงทำอะไรก็น่ากินหมดแหละครับ”
“เอาเพลาๆกันหน่อยความหวานนะ เดี๋ยวกับข้าวจะไม่อร่อยกันพอดี” รักที่ยืนอยู่ข้างๆแซว
“พี่รักก็” คีย์รีบเดินกลับเข้าไปช่วยในครัวต่อ
ยายสั่งให้คนงานเอาโต๊ะยาวมาจัดไว้กลางบ้านเพื่อเป็นที่ทานอาหารของทุกคน
ทั้งหมดนั่งทานรวมโต๊ะเดียวกันเพราะยายอยากคุยกับทุกคนรวมถึงป้าเพ็ญกับลูกสาวลูกชายแกด้วย
ทานอาหารกลางวันกันไปก็คุยกันไปอย่างออกรสเพราะทั้งหมดไม่ได้เจอกันนานพอสมควร
มีแต่คีย์กับเต้ที่คอยนั่งฟังเขาคุยกันพร้อมกับหัวเราะเรื่องที่ยายเล่าถึงธรในสมัยเด็กตอนที่อยู่ที่นี่ให้ฟัง
“แล้วเย็นนี้เราจะพาเจ้าตัวเล็กไปเที่ยวไหนล่ะ” ยายถามธรหลังจากเริ่มอิ่มข้าวกันแล้ว
“วันนี้คงยังไม่ไปไหนหรอกครับ กะว่าจะให้พักให้หายเหนื่อยจากการเดินทางเสียก่อนพรุ่งนี้ค่อยพาไปเที่ยวครับ”
“อืม ยายว่าก็ดีเหมือนกัน อยู่คุยกับยายก่อนก็ดีเหมือนกัน”
“ครับ แล้วผมว่าจะเดินดูสวนให้ยายซะหน่อยดูว่าจะต้องบำรุงอะไรเพิ่มหรือเปล่า ผมไม่ได้มานานแล้วเหมือนกัน”
“เรานี่มันก็บ้างานอีกเหมือนเดิม ทำใจหน่อยนะเจ้าตัวเล็กเจ้านี่มันบ้าต้นไม้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“สักวันผมก็ว่าจะปล่อยให้อยู่กับต้นไม้ล่ะครับ” พอคีย์พูดคนอื่นก็พากันหัวเราะออกมาทันที
ธรปล่อยให้คีย์กับเต้อยู่คุยกับยายของเขาส่วนเขาลงมาดูสวนให้ทั้งช่วงเย็น
จนยายใช้ให้คีย์ลงมาตาม เขาก็เดินเข้าไปตามที่สวนลิ้นจี่ตามที่แดงบอก
คีย์เดินเข้ามาจนลึก็ยังไม่เจอธร บรรยากาศก็เริ่มเย็นแล้วก็มืดลงถนัดตา
ยิ่งอยู่ในสวนร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ยิ่งทำให้ดูมืดเร็วยิ่งขึ้น คีย์เริ่มกลัวที่จะหาทางกลับไม่ถูกแล้วตอนนี้
เพราะทางข้างหน้าเริ่มมืดลงจนเข้าเริ่มมองอะไรจะไม่เห็นแล้ว
“ปู่ครับกลับได้แล้วยายให้มาตามแล้วครับ” คีย์พยายามตะโกนเรียก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
คีย์พยายามตะโกนอีกหลายครั้งก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเสียงตอบรับจากธร
“ถ้าไม่ตอบเค้ากลับแล้วนะ” คีย์บอกพร้อมกับหันหลังกลับทันที
แต่ความมืดคืบคลานมาเร็วกว่าที่เขาคิด บรรยากาศหนาวเหน็บเริ่มสัมผัสโดนร่างกายของเขา
เขารีบสาวเท้าออกจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ความมืดยิ่งทำให้เขาร้อนรนหาทางออกไม่เจอ
“ปู่อยู่ไหน มารับเค้าหน่อยสิ” คีย์เริ่มกลัวเพราะทีแรกเขากะเดินย้อนกลับไปแล้วตามแสงไฟนีออนที่เห็นลางๆ
แต่พอเดินไปเดินมาเขาเริ่มเห็นแสงไปนีออนจากหลายทิศทางทำให้เขาเริ่มสับสน
เขาพยายามตะโกนเรียกคนที่เขารักและไว้ใจที่สุดทันทีที่คิดว่าตัวเองคงหลงทาง
“ปู่ครับ เค้าไม่เล่นแล้วนะมาหาเค้าหน่อย” คีย์พยายามตะโกนเรียก แต่กลับไม่ไม่เสียงตอบรับเหมือนเดิม
สวบบบ สวบบบบ
เสียงคนเดินเหยียบใยไม้แห้งดังเข้ามาใกล้เขา
“ปู่หรือเปล่าครับ อย่าแกล้งเค้านะ” แต่ไม่มีเสียงตอบรับ คีย์มองไปรอบๆตัวก็เห็นแต่ความมืดที่ล้อมรอบตัวเขาไว้
ตอนนี้เขามองเห็นออกไปไม่เกินห้าเมตรด้วยซ้ำ เสียงเดินนั้นยังเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ
“ใครนะ ปู่หรือเปล่าครับส่งเสียงหน่อยสิ” คีย์ตะโกนถามแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา
เขาหยุดจ้องมองไปทางต้นเสียงที่กำลังเดินมาทางเขาด้วยใจเต้นระทึก
ซุบ ซุบ
‘เหวออออ’ คีย์ร้องตกใจเสียงหลงเมื่อมีบางอย่างวิ่งผ่านเท้าเขาไป
ขณะที่เขายังไม่ทันตั้งสติได้ก็มีบางอย่างมาจับที่ไหล่เขา
’เฮ้ยยยย’ คีย์ร้องตะโกนออกมาพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงกับพื้น
“ลุงเป็นไรหรือเปล่าพี่เอง” ธรส่งเสียงบอก
พอได้ยินว่าเจ้าของมือที่จับเข้าเป็นใครเขาก็ลุกขึ้นโผกอดอย่างรวดเร็ว
“ไอ้ปู่บ้า ฮือ ฮือ คนเค้ากลัวไม่รู้หรือไง ฮือ ฮือ” คีย์ร้องไห้ออกมาทันทีที่อยู่ในอ้อมกอดของธร
ธรรีบกอดคีย์ตอบไว้อย่างแนบแน่น
“โอ๋ๆๆ คนดีไม่มีอะไรนะครับ ไม่ต้องกลัวนะ” เขาปลอบพร้อมกับลูบหลังไปพลาง
“ฮือ ฮือ ปู่บ้า ฮือ ฮือ” คีย์ยังไม่เลิกร้องไห้ออกมา
ธรต้องปลอบใจอยู่สักพักกว่าคีย์จะเงียบ
“พี่ไม่ได้ตั้งใจหรอกเรานะ พี่ไม่อยากส่งเสียงเรียกกลัวเราเดินไปหาพี่ผิดทางแล้วจะหากันไม่เจอ คนเก่งพี่หายไปไหนแล้วนะ” ธรยังกอดปลอบใจคีย์อยู่
“ฮึก ฮึก แล้วปู่ไปไหนมา เค้ากลัวนะ” คีย์ยังสะอึกสะอื้นเล็กน้อย
“พี่เดินไปท้ายสวนมาก็กำลังจะกลับพอดี ไม่คิดว่าลุงจะออกมาตามนี่ครับ”
“เค้าก็เป็นห่วงนี่นา แล้วยายก็ให้มาตามด้วย” ธรเดินจูงมือคีย์เพื่อพากลับบ้าน
“ครับ พี่ขอโทษนะที่ไม่ยอมดูเวลา แต่ว่าลุงกลัวอะไรครับ”
“ก็เมื่อกี้มีตัวอะไรไม่รู้วิ่งผ่านขาเค้าไปนะสิ แล้วปู่ยังมาจับเค้าอีกไม่ยอมส่งเสียงมาก่อนเลย”
“พี่ขอโทษก็พี่กลัวลุงจะวิ่งไปทางอื่นก่อนนะสิ แล้วพี่ก็ไม่รู้ว่าลุงกลัวความมืดขนาดนี้นี่นา”
“ห้ามเล่าให้คนอื่นฟังเลยนะ ไม่งั้นเค้าโกรธจริงๆด้วย”
“ครับๆ พี่ไม่เล่าให้ใครฟังอยู่แล้ว โอ๋ๆๆ หายกลัวแล้วนะครับ” ธรเปลี่ยนเป็นโอบเอวคีย์ไว้แทน
“ครับ” ธรพาคีย์เดินกลับมาจนถึงบ้าน แดงกับนพยืนรออยู่หน้าบ้าน
“นายหายไปมาครับ คุณท่านรออยู่เลยครับ” แดงรีบบอก
“ไม่มีอะไรหรอก ไปขึ้นไปกินข้าวกันเถอะ”
ระหว่างกินข้าวธรก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นตอนที่คีย์เข้าไปตามเขาในสวน
หลังกินข้าวเสร็จยายเลยบอกว่าพรุ่งนี้ลองให้พาคีย์กับเต้ไปที่โรงน้ำตาลท้ายสวน
เพราะว่าคีย์กับเต้คงไม่เคยเห็นวิธีทำน้ำตาลปึกแน่นอน คีย์กับเต้เองก็เห็นด้วย
เพราะเขาอยากรู้เหมือนกันว่าน้ำตาลปึกคืออะไร
ตอนอาบน้ำธรต้องพาเต้กับคีย์ไปอาบน้ำพร้อมกัน พร้อมกับยืนรอที่หน้าห้องน้ำ
หลังจากอาบน้ำเสร็จก็เข้านอนทีแรกเต้ต้องรอนกับคีย์อีกห้องแล้วรักนอนกับธร
แต่ไปๆมาๆรักต้องนอนคนเดียวธรต้องมานอนกับคีย์แล้วก็เต้เพราะทนแรงอ้อนของคีย์ไม่ไหว
ขณะนอนคีย์เกิดปวดท้องเข้าห้องน้ำกลางดึก เขาจึงชวนธรลงมาเป็นเพื่อน
ตอนที่ยืนรออยู่ธรเห็นหิ่งห้อยบินผ่านหน้า เขาจึงนึกอะไรบางอย่างออก
คีย์ออกมาจากห้องน้ำธรก็ดึงมือให้เขาเดินตามมาทันที
“ปู่จะไปไหนครับ มันมืดมากเลยนะ” คีย์กลัวเล็กน้อย
“ไม่ต้องกลัวนะครับมากับพี่ พี่จะพาลุงไปที่ๆหนึ่งลุงเห็นแล้วจะต้องชอบแน่นอน”
คีย์เลยเดินตามไปแต่โดยดี ยิ่งเดินมาอากาศรอบยิ่งเย็นลงจนคีย์รู้สึกหนาว
แล้วอยู่ๆธรก็หยุดเดินอย่างกะทันหันเขาหันหน้ามาหาคีย์
“ลุงหลับตาก่อนนะครับ แล้วค่อยๆเดินตามพี่มานะ” คีย์ทำตามแต่โดยดี
ธรเข้าไปประคองให้คีย์เดินได้อย่างปลอดภัยจนถึงจุดหมายที่เขาต้องการ
คีย์สัมผัสได้ถึงความชื้นที่ลมพัดเข้ามาสัมผัสกับผิวกายของเขา
“ลุงลืมตาได้แล้วครับ” ธรบอกคีย์ค่อยๆลืมตาช้าๆ
สิ่งแรกที่เขาเห็นคือต้นให้ขนาดใหญ่ที่ขึ้นอยู่ริมคลองส่องแสงประกายระยิบระยับเต็มไปหมด
มันสวยเหมือนต้นไม้ที่ประดับแสงไฟในวันคริสมัส
“อะไรนะครับปู่”
“ก็หิ่งห้อยไงครับ เป็นไงสวยไหม”
“จริงหรอครับ ทำไมมันเยอะขนาดนี้ละครับ เค้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย” คีย์ดูตื่นเต้นมาก
“มีแต่ที่แม่กลองนี่แหละ พี่ตั้งใจพาเรามาดูเลยนะ” ขณะพูดหิ่งห้อยนับสิบก็บินวนรอบตัวเขาทั้งสองคน
“สวยมากเลย แล้วทำไมมันมารวมกันที่ต้นนี้ละครับ”
“ต้นนี้เป็นต้นลำพูไงครับ หิ่งห้อยมันชอบมารวมตัวกันเพื่อผสมพันธุ์กันนะ”
“อ๋อ เค้าเคยเรียนมาเหมือนกัน แต่ไม่นึกว่ามันจะเยอะขนาดนี้”
“แต่เราห้ามบกวนเขานะครับ ไม่งั้นปีหน้าเขาจะไม่มาที่นี่อีก”
“อืมครับ แค่ได้ดูก็พอแล้ว ปู่พาไอ้เต้มาดูด้วยได้ไหมครับ”
“ได้สิเดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยมากันใหม่ แต่วันนี้เราดูกันสองคนก่อนนะ” ธรหันไปยิ้ม
คีย์เห็นรอยยิ้มลางๆผ่านแสงไฟที่สะท้อนจากผืนน้ำไกลๆ
คีย์แทรกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของธร เพราะอากาศเริ่มเย็นมากขึ้นกว่าเดิม
ธรโอบกอดคีย์ไว้พร้อมกับมองดูหิ่งห้อยกระพริบแสงระยิบระยับ
“กลับกันเถอะครับเดี๋ยวไม่สบาย แล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปดูโรงน้ำตาลอีก” ธรหันหน้าไปบอก
หน้าของเขาอยู่ห่างจากหน้าคีย์เพียงไม่มิล คีย์หันหน้ามารับคำ
ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสโดนกันอย่างแผ่วเบา ไออุ่นจางๆที่รู้สึกได้จากริมฝีปากของทั้งคู่
เป็นธรที่เป็นฝ่ายอดใจต่อไปไม่ไหว เขาค่อยๆบรรจงกดริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากของคนรักอย่างนุ่มนวล
ไออุ่นจากริมฝีปากของกันและกันแทบจะไล่ความหนาวเมื่อครู่จนหายไปเลยทีเดียว
ธรส่งลิ้นนุ่มๆอุ่นๆออกมาสัมผัสริมฝีปากของคีย์เหมือนต้องการชิมรสชาติที่หอมหวาน
ก่อนจะสอดลิ้นผ่านริมฝีปากบางๆของคนที่เขารักอย่างนุ่มนวล
ทั้งบรรยากาศและสภาพแวดล้อมทำให้ทั้งสองคนเคลิบเคลิ้มได้เป็นอย่างมาก
รสจูบที่ร้อนแรงไล่ความหนาวเหน็บออกไปได้จนหมดก่อนที่ธรจะความคุมอารมณ์ของตัวเองได้
หลังจากนั้นเขาก็พาคีย์กลับบ้านเพื่อนอนพักผ่อนพรุ่งนี้ยังต้องทำอะไรอีกหลายอย่าง
“ลุงครับฝันดีนะครับ” ธรหันไปบอกคีย์ที่นอนหนุ่นแขนเขาอยู่บนที่นอน
“ปู่ก็ฝันดีนะครับ” คีย์บอกพร้อมกับหันมากอดเอาหน้าซุกลงที่หน้าอกของธร
ส่วนเต้นอนหลับตกที่นอนไปอยู่ข้างเตียงตั้งแต่ก่อนที่ธรกับคีย์จะกลับเข้ามาแล้ว
...................................................
-
^
^
^
^จิ้มๆๆ
:-[ :-[
อ่านไปยิ้มไป(เหมือนคนบ้าเลย)
ตอนต่อมาเมื่อไหร่อ่ะ
รอๆๆๆๆๆๆ
:L2: กำลังใจ :L2:
-
หวานจัง โรแมนติกอ่ะ อิอิ ส่วนคุณเจมส์ เราอยากรู้นะว่าเป็นใคร แอบสะใจเล็กๆเหมือนกันอ่ะ 555+
-
น้ำตาลปึกหวานสู้ไม่ได้แล้ว
+1
-
เอริก ๆ ๆ ๆ
555
หุ ๆ ๆ ๆ
คริ ๆ ๆ ๆ
ถูกใจ + 1
-
อยากได้หิ่งห้อย กับปลาทูแม่กลองงงงงงง :laugh:
-
ขำเจ้าเต้...
นอนตกเตียงไปซะแล้ว
คิดถึงหิ่งห้อยที่แม่กลองจ้า
บวกตลาดน้ำอัมพวาด้วยเน้อ
-
วู้ววๆๆๆๆๆ หวานซะยิ่งกว่าน้ำตาลปึกแน่เลย 555+
-
penda --- มายิ้มต่อได้แล้วนะจ๊ะฝ้าย
pinkky_kiku --- เดี๋ยวก็รูแล้วคร้าบบบ อดใจรออีกนิดนะคร้าบบ
Little Devil --- ไม่ขนาดนั้นหรอกคร้าบบบ
PEENAT1972 --- ป้าหัวเราะร่วนเลยนะคร้าบบบ
kk_oi1983 --- เคยส่งไปให้แล้วไงคร้าบบ
MaeMoo --- เต้มันมึนอยู่แล้วคร้าบบ
NUTTYZERO --- รอตอนนี้ก่อนนะคร้าบ จะรุ้ว่าไม่หวานเลย :laugh:
-
ครึ่งหลังมาต่อแล้วนะคร้าบบ
....................
วันรุ่งขึ้นธรปลุกคีย์กับเต้ตั้งแต่หกโมงเช้าเพื่อไปดูวิธีทำน้ำตาลปึก
ธรพาทั้งหมดไปดูตั้งแต่ขั้นตอนการเก็บน้ำตาลลงจากยอดมะพร้าว
คนเก็บน้ำตาลจะต้องปีนพะอง*ขึ้นไปเก็บถึงบนยอดมะพร้าวก่อนที่จะลงมาพร้อมกระบอกไม้ไผ่ที่มีน้ำตาลมะพร้าวอยู่ข้างใน(**พะองคือไม้ไผ่ที่ใช่พาดกับต้นมะพร้าวมีกิ่งยื่นออกมาให้ปีนได้เหมือนขั้นบันได**)
“ลุงจะลองขึ้นดูบ้างไหม แล้วเต้ว่าไงจะขึ้นด้วยไหม” ธรหันมาถามทั้งสองคนที่กำลังสนใจเรื่องการปีนขึ้นไปบนต้นมะพร้าว
“ปีนได้จริงหรอปู่ แล้วเขาจะว่าไหมล่ะ” คีย์ทำท่าทางอยากลองขึ้น
“เขาไม่ว่าหรอกอยู่ที่ลุงจะกล้าขึ้นไหมล่ะครับ”
“กล้าสิแต่ไอ้ไม้ไผ่เนี่ยมันไม่หล่นแน่ๆใช่ไหม”
“ไม่หล่นหรอกคนอื่นเขาปีนกันเยอะแยะยังไม่หล่นเลย ลุงไม่กล้ามากกว่ามั้ง”
“อย่ามาท้าเค้านะ เค้าปีนให้ดูเลยก็ได้แต่ว่าปีนขึ้นไปแล้วทำอะไรบ้างอ่ะปู่”
“ลุงไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ แค่ลองปีนขึ้นไปดูก็พอแล้ว”
“ปู่คอยดูนะเค้าจะปีนขึ้นไปให้ถึงยอดเลย”
พูดจบคีย์ก็ค่อยปีนขึ้นพะองอย่างช้าๆเขาค่อยขยับไปทีละขั้นเพื่อความมั่นใจ
แต่ยิ่งพอขึ้นสูงพอขยับตัวจะปีนขึ้นต่อไปพะองก็สั่นเหมือนจะทำให้คนที่ปีนอยู่หล่นลงมาให้ได้
“ปู่ทำไมมันสั่นแบบนี้ล่ะ มันจะหล่นไหมแบบนี้” คีย์ตะโกนลงเกาะลำไม้ไผ่ไว้แน่น
“ลุงก็เกาะแน่นๆสิครับถ้ากลัวก็ค่อยๆปีนกลับลงมา” ธรรีบบอกให้กลับลงมาเพราะกลัวคีย์จะเป็นอันตราย
“ไม่เอาเค้าจะขึ้นไปให้ถึงยอดก่อน” คีย์รวบรวมความกล้าปีนขึ้นไปต่อ
พอเขาปีนต่อจนถึงยอดของต้นมะพร้าว คีย์หันมองรอบๆซึ่งเป็นมุมมองจากที่สูง
“ว๊าววว ปู่ครับมองจากบนนี้มันสวยมากๆเลย” คีย์ตะโกนบอกอย่างตื่นเต้น
“ครับ พี่ว่าลุงลงมาได้แล้วนะครับเดี๋ยวเราต้องไปที่โรวเคี้ยวน้ำตาลต่ออีก”
ธรคอยมองคีย์ลงมาอย่างใจจดใจจ่อ เพราะเขากลัวว่าคีย์จะตกลงมาเหมือนกัน
“ไอ้เต้มึงไม่ลองขึ้นบ้างวะ ข้างบนวิวสวยนะ” คีย์บอกเต้เมื่อลงมาถึงข้างล่าง
“ไม่เอาด้วยหรอกมึงก็รู้กูกลัวความสูง” เต้พูดเบาๆ
“เออ กูลืมไป” คีย์ยิ้ม แล้วทั้งสองก็รีบเดินตามธรกับรักไป
ธรพาทั้งหมดเดินมาที่ท้ายสวนที่ซึ่งมีโรงเคี้ยวน้ำตาลตั้งอยู่
โรงเคี้ยวน้ำตาลทำไว้อย่างง่ายๆมีเสาหกต้นมุมหลังคาด้วยใบจากอย่างแน่นหนา
ใต้หลังคามุงจากมีเตาขนาดใหญ่ที่ก่อขึ้นมาเองสองเตาตั้งอยู่ตรงกลางพร้อมด้วยกระทะใบโต
ด้านหน้าคีย์มองเห็นกระบอกไม้ไผ่ที่ได้จากการเก็บมาจากต้นมะพร้าววางเรียงอยู่มากมาย
คนงานกำลังเทน้ำตาลจากกระบอกไม้ไผ่เพื่อกรองเอาก้านไม้เล็กที่อยู่ในกระบอกไม้ไผ่ออก
“ปู่ครับนั่นมันคืออะไรหรอครับ แล้วใส่ไว้ทำไม” คีย์ถาม
“อ๋อ นั่นคือไม้พะยอมน่ะลุง เขาใส่ไว้ไม่ให้น้ำตาลมันเสียก่อนที่จะเอามาเคี้ยวแล้วก็กันพวกแมลงบางอย่างได้ด้วยนะครับ มันเป็นวิธีตั้งแต่สมัยโบราณเขาแล้วครับ”
“ดีนะครับไม่มีสารพิษอีกด้วย แล้วมันกลายเป็นน้ำตาลได้ยังไงล่ะครับ” เต้ถามแทรก
“เดี๋ยวเราเข้าไปดูข้างในกันเลยดีกว่า” ธรพาทั้งสองคนเข้าไปดูที่กระทะใบใหญ่
คนงานเทน้ำตาลที่กรองแล้วใส่ลงไปในกระทะใบแรก ส่วนอีกใบมีเครื่องจักรที่ลักษณะเหมือนเครื่องตีไข่ขนาดใหญ่ค่อยปั่นของสีน้ำตาลข้นๆในนั้นอยู่แล้ว
“พอเรากรองแล้วเราก็เอามาเคี้ยวต่อในกระทะนี่แหละครับ เคี้ยวประมานครึ่งวันได้เราถึงจะได้น้ำตาลปึกที่ข้นๆก่อน แล้วเราก็เอามาใส่ถ้วยเล็กๆเพื่อให้มันอยู่ตัวอีกทีนึง” ธรอธิบายให้ทั้งสองคนฟัง
“แต่ก็ไม่เห็นจะยากเลยนะครับ ปล่อยให้เครื่องนี่มันตีไปเรื่อยๆเราก็แค่รอเท่านั้นเอง” เต้พูด
“เดี๋ยวนี้นะใช่ครับ แต่เมื่อก่อนต้องใช้ไม้พายกวนเอาเอง กว่าจะได้ทีผลัดกันหลายคนเลยล่ะน้องเต้” ธรอธิบายเสริม
“เต้จะลองกวนดูไหมครับ” ธรหันไปถาม
“ไม่ดีกว่าครับ” เต้ตอบ “แต่เค้าอยากลอง ปู่ให้เค้าลองนะ” คีย์รีบแทรก
“ได้สิ แต่ลุงห้ามบ่นที่หลังนะ” “ครับ” คีย์ตอบอย่างกะตือรือล้น
ธรให้คนงานไปเอาไม้พายมาให้คีย์เพื่อลองกวนน้ำตาลที่เริ่มงวดแล้วในกระทะใบที่สอง
เขาบอกคนงานให้ยกเครื่องตีน้ำตาลออกเพื่อให้คีย์กวนได้ง่ายขึ้น
คีย์ใช้ไม้พายลงไปกวนแต่ด้วยความเหนี่ยวของน้ำตาลในกระทะมากกว่าที่เขาคิด
เขาจึงต้องออกแรงอย่างมาก แต่ด้วยท่าทางที่เก้ๆกังๆ
“ลุงครับทำแบบนั้นน้ำตาลไหม้ก้นกันพอดี มันต้องดันไม้ไปลึกๆ” ธรบอกพร้อมกับเดินเข้ามาหาคีย์
เขาเดินเข้าไปโอบหลังคีย์ไว้เอื้อมมือไปจับมือคีย์ที่กุมไม้พายไว้ทั้งสองข้าง
“เขาต้องทำแบบนี้นะครับลุง มันต้องดันไม้พายให้ถึงก้นกระทะแล้วกวนมันขึ้นมา ไม่งั้นตรงก้นกระทะมันจะไหม้ก่อน”
ธรบอกพร้อมกับทำไปด้วยโดยที่มือเขาจับมือคีย์ไว้
คีย์ดูตั้งใจมากเป็นพิเศษเพราะเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต
“เอาๆๆ เดี๋ยวน้ำตาลยายก็หวานผิดปกติพอดี แล้วมันจะขายได้ไหมเนี่ยกระทะนี้”
เสียงยายทำให้ทั้งสองคนหยุดมือธรรีบถ่อยออกมายื่นข้างๆแทนทันที
“เอามากินข้าวเช้ากันได้แล้ว เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งกันก่อนพอดี แล้วจะหาว่ายายเลี้ยงไม่ดี”
ป้าน้อยกับป้าเพ็ญช่วยกันปูเสือจัดสำรับกับข้าวที่ใต้ต้นมะพร้าวใกล้โรงน้ำตาล
ทั้งหมดนั่งกินข้าวกันภายใต้บรรยากาศที่แสนจะร่มลื่น
พร้อมกับกลิ่นหอมจากการเคี่ยวน้ำตาลมะพร้าวข้างๆ
“ไอ้หนูวันนี้จะพาน้องๆไปเที่ยวไหนล่ะลูก อยู่สวนทั้งวันเดี๋ยวเบื่อแย่” ยายหันไปถามธร
“ผมว่าจะพาไปตลาดน้ำครับ เพราะว่าลุงเขาไม่เคยเดินแล้วจะได้หาซื้อของกินกลับมาด้วยเลยครับ”
“ก็ดีนะ เอาเรือเราไปเองก็ได้ เอาไปเทียบท่าที่บ้านป้าใจแกก็ได้เดี๋ยวยายโทรไปบอกให้”
“ก็ดีครับ จะได้ไม่ต้องรีบกลับด้วย ลุงจะได้มีเวลาเดินดูของนานๆ”
ช่วงบายระหว่างที่ธรพาทั้งสองคนเดินดูต้นไม้ในสวน
“เฮ้ย ไอ้ธรกูว่ากูพอจะรู้แล้วว่ะว่าไอ้เจ้าเจมส์มันคือใคร”
รักเดินเข้ามากระซิบบอกธรตอนที่เดินห่างจากคีย์กับเต้ออกมา
“แล้วมันเป็นใครวะ”
“มึงจำ......” “ปู่ครับมาทางนี้หน่อยสิ ไอ้เต้มันมีเรื่องอยากถามนะครับ” คีย์ตะโกนเรียกก่อนที่รักจะบอกอะไร
“ครับๆ เออ เดี๋ยวคืนนี้ค่อยคุยกัน” ธรตะโกนตอบก่อนหันมาบอกรักแล้วเดินไป
ธรเดินแนะนำต้นไม้ต่างๆให้กับคีย์กับเต้จนถึงเย็น
ตกเย็นธรพาพวกคีย์มาที่ท่าน้ำที่หลังสวนคนงานเตรียมเรือหางยาวลำขนาดกลางไว้ให้
“ปู่แล้วใครจะขับเรือให้พวกเราล่ะครับ”
“เดี๋ยวพี่ขับเองครับ หรือว่าลุงกลัว”
“เปล่าแต่ว่าปู่ขับได้จริงๆหรอครับ” คีย์ยังคงสงสัยอยู่
“ขับได้สิครับ พี่รักก็ขับได้เหมือนกันไม่เชื่อไปถามมันดูได้เลย” ธรยิ้มอย่างภูมิใจ
ทั้งหมดลงเรือเพื่อไปตลาดน้ำอัมพวากัน คีย์กับเต้ดูสนุกสนานตลอดเวลาที่อยู่บนเรือ
เพราะการมาเที่ยวครั้งนี้เป็นเรื่องแปลกใหม่มากๆสำหรับเขาทั้งคู่
ธรขับเรือมาจอดเทียบท่าที่บ้านป้าใจที่เป็นเพื่อนสนิทกับยายของเขา
เดินจากบ้านป้าใจประมาณ300เมตรก็ถึงตลาดน้ำอัมพวา
ตลาดน้ำอัมพวาเป็นตลาดน้ำยามเย็นเหมือนหลายที่ที่มี
จะมีแม่ค้าชาวบ้านนำของใส่เรือมาขายเต็มแม่น้ำ
เดินเลยตลาดน้ำไปหน่อยก็เป็นอุทยานร.2ที่เปิดให้เข้าชมได้ตั้งแต่เช้า
ตลอดสองข้างทางมีร้านขายของแน่นขนัดทั้งขนมและอาหารโบราณแปลก
รวมทั้งของฝากที่เป็นสัญลักษณ์ของอัมพวา
ตอนมาถึงคนยังไม่เยอะมากพวกคีย์เดินเลือกของกันอย่างสบายใจ
ทั้งคีย์และเต้แวะเกือบทุกร้านและซื้อของเกือบทุกร้าน
ทั้งสองคนสนุกสนานเป็นอย่างมาก คีย์ซื้อขนมของกินจนเต็มสองมือ
และดูท่าทางเหมือนจะยังไม่หยุดซื้อเพิ่มอีกด้วยจนธรต้องเขาไปช่วยถือของพร้อมกับห้ามซื้อของบางอย่าง
ยิ่งตกเย็นคนยิ่งเยอะมากขึ้นจนเดินเบียดเสียดกันตลอดทางเดินริมคลอง
กลุ่มของธรตกเป็นเป้าสายตามากที่สุด เพราะด้วยหน้าตาของแต่ละคนที่ดูดีเข้าขั้นดารายังได้
แต่ทั้งหมดไม่มีเวลาสนใจคนอื่นที่มองเขา เพราะว่าธรต้องคอยดูคีย์พร้อมกับห้ามเรื่องการซื้อของ
ส่วนรักต้องคอยดูแลเต้ก็วุ่นไม่แพ้กัน
“พี่คะ พี่คะ” เด็กสาววัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาสะกิดแขนของธรเบาๆ
ธรหันกลับไปมอง “ครับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ” ธรถามอย่างสุภาพ
สาวๆถึงกับหน้าแดงระเรื่อกันขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินธรตอบ
“คือว่า... คือว่า...” เด็กสาวหน้าใสที่โดนเพื่อนผลักให้ออกหน้าพูด
“มีอะไรหรือครับ” ธรยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
ทำเอาเด็กสาวคนนั้นเขินหน้าแดงขึ้นไปอีก ตอนนี้คีย์เดินมายืนข้างธรด้วยอีกคน
กลุ่มเพื่อนของเด็กสาวคนนั้นที่อยู่ด้านหลังยิ่งกรีดกร๊าดเพิ่มขึ้นไปอีก
“แกบอกพี่เขาเลยสะวะ ชักช้าอยู่ได้” หนึ่งในเด็กสาวข้างหลังบอกเพื่อนที่โดนดันให้ออกหน้า
“เออ รู้แล้วมาขอเองไหมล่ะ” เธอหันไปดุเพื่อนเธอเล็กน้อยก่อนหันมายิ้มให้ธรกับคีย์
“คือว่าพวกหนูขอถ่ายรูปพี่กับน้องเขาได้ไหมคะ” เธอเริ่มอายมากขึ้น
“ถ่ายรูปพวกพี่นะหรอ ถ่ายไปทำไมครับ” ธรยิ้ม
“ก็พวกพี่น่ารักดีนี่คะ นะคะขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ” เธอยังยืนยันคำพูดเดิม
“ถ่ายพี่คนเดียวหรอครับ”
“ไม่ค่ะ ไม่ค่ะถ่ายทั้งสองคนเลย ได้ไหมคะ”
“งั้นต้องถามเจ้าตัวเขาเอาเองนะครับ” ธรหันไปมองหน้าคีย์
“ได้ไหมคะ” เด็กสาวรีบหันไปขอร้องคีย์
ทีแรกคีย์เองทำหน้าไม่ถูกเหมือนกันว่าจะตอบยังไง เขาหันไปมองหน้าธรเห็นธรพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย
“เออ ก็ได้ครับ” คีย์บอก
เพื่อนของเด็กสาวข้างหลังกรี๊ดกันออกมาแบบไม่อายคนแถวนั้นที่มองอยู่เลย
พอเป็นจุดสนใจมากขึ้นคีย์กับธรก็เริ่มเขินขึ้นมาบ้างแล้ว
เต้กับรักเดินเข้ามาทั้งสองคนเพราะเขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ยิ่งพอเต้กับรักเดินมาเด็กสาวกลุ่มนั้นยิ่งส่งเสียงดังมากขึ้น
ทั้งสองคนช่วยถือของให้กับธรกับคีย์ที่สาวๆวนกันถ่ายรูปด้วย
“พี่น้องคู่นี้เขาน่ารักดีนะคะ พวกหนูเห็นแล้วชอบมากเลย” เด็กสาวที่ยื่นข้างรักพูดขึ้น
รักได้ยินถึงกับยิ้มออกมาแล้วหันไปมองหน้าเด็กสาวคนนั้น
“น้องคิดว่าเขาทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันหรือครับ” รักถาม
“ใช่สิคะ หล่อทั้งคู่เลย” เด็กสาวตอบโดยที่ยังมองทั้งสองคนนั้น
“งั้นพี่จะบอกความจริงให้เอาไหมครับ” รักอมยิ้ม
“อะไรคะ” เด็กสาวรีบตอบอย่างกระตือรือร้น
“จริงๆแล้วทั้งสองคนไม่ใช่พี่น้องกันหรอกครับ”
“อ่าวหรอคะ งั้นอีกคนเขาเป็นน้องเพื่อนพี่เขาหรือไงคะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ จริงแล้วทั้งสองคนเขาเป็นแฟนกันน่ะ” รักอมยิ้มจนแก้มแทบปริออก
“กรี๊ด จริงหรือคะพี่” เด็กสาวทำหน้าตกใจ
“ไม่เชื่อพี่ลองไปถามดูเองได้เลยครับ”
เด็กสาวรีบวิ่งไปกระซิบกับเพื่อนอย่างรวดเร็วทั้งสองคนมองหน้ากันอย่าแปลกใจ
ก่อนที่จะกระซิบอะไรกันอีกครั้งแล้วหนึ่งในสองคนนั้นก็เดินเข้าไปหาธรกับคีย์
“พี่คะพี่คนนั้นเขาบอกว่าพี่กับน้องเป็นแฟนกันจริงหรือเปล่าคะ”
เด็กสาวใจกล้ารีบเข้าไปถามด้วยความยากรู้
ธรมองหน้าคีย์นิดหน่อยก่อนหันมาตอบ “ใช่ครับ ทำไมหรือครับ”
เด็กสาวไม่ตอบอะไรรีบวิ่งกลับไปหากลุ่มเพื่อนเขาอย่างรวดเร็ว
พร้อมกับเสียงกรี๊ดตามมาทันทีก่อนทั้งหมดจะหันมามองธรกับคีย์
ทั้งสองคนยิ้มตอบอย่างไม่สนใจอะไร แต่ที่ผิดคาดคือสาวๆกลุ่มนั้นกลับวิ่งเข้าหาทั้งสองคน
ทำให้ทั้งสองคนเป็นจุดสนใจมากขึ้นไปอีก ธรกับคีย์ได้แต่แบ่งรับแบ่งสู้กับสถานการณ์เท่านั้น
หลังจากเหตุการร์นี้ทำให้ทั้งสองคนเดินตลาดน้ำโดยที่เป็นจุดสนใจของคนอื่นมากขึ้น
แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความสนุกของคีย์ลดน้อยลงไปได้ เพราะเขายังคงซื้อของตลอดทางเหมือนเดิม
แต่ที่ดีกว่าเดิมคือเขามักได้ของแถมกลับมาด้วยเสมอ
กว่าจะได้กลับเรือธรกับรักหิ้วของจนล้นมือทั้งสองข้าง ถ้าทั้งสองไม่เกรงใจคงใช้ปากคาบช่วยในการถือของแล้วแน่นอน
กลับถึงบ้านยายของที่ซื้อมาก็นำไปแจกจ่ายคนงานบ้างเพราะยายบอกว่าคงกินกันไม่หมด
พอถึงเวลานอนธรหลับสนิทเพราะเหนื่อยจากการถือของให้คนรัก
คีย์นอนกอดธรหลับอย่างสบายใจเหมือนกัน
TCB.
-
ก็ยังหวานอยู่ดีหนิคับ ไม่เห็นจะไม่หวานตรงไหนเลย 555
หรือว่า หลัังจากนี้กันแน่หว่า ???
-
อยากไปอัมพวา..หวานประมาณนึงนะ
เจอแก๊งค์สาววายแน่นอน
ไม่เอามาม่า ไม่ชอบกิน :serius2:
+1
-
อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกได้ว่า สาววายมีอยู่ทุกที่จริงๆ อิอิ น่ารักๆ ได้อีก
-
ก็ยังหวานอยู่ดีหนิคับ ไม่เห็นจะไม่หวานตรงไหนเลย 555
หรือว่า หลัังจากนี้กันแน่หว่า ???
อันนี้ต้องรอติดตามตอนต่อไปนะครับ(เจ้าของที่ให้แต่งเขาไม่อย่างให้มีดราม่าแหละ ถ้าแอบมีจะโดนบ่นไหมนี่)
อยากไปอัมพวา..หวานประมาณนึงนะ
เจอแก๊งค์สาววายแน่นอน
ไม่เอามาม่า ไม่ชอบกิน :serius2:
+1
สาววายอยู่ทุกทีในโลกแหละครับตอนนี้ :laugh:
อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกได้ว่า สาววายมีอยู่ทุกที่จริงๆ อิอิ น่ารักๆ ได้อีก
น่ารักนี่สาววายหรือลุงกับปู่คร้าบบ แต่มีอยู่ทุกที่จริงๆครับสาววายผมเจอเยอะมาก
:z2: :z2: :z2:
ดันเรื่องตัวเองไว้ก่อน ช่วงนี้นักเขียนยิ่งเยอะเรื่องใหม่ๆน่าอ่านก็เยอะกลัวลืมเรื่องเก่าของผมจัง
-
:L1:
-
อ่านแล้วอยากเที่ยวไปบ้างจัง ของกินเยอะน่าดู ชอบๆ วันหลังถ้าจะไปต้องขอคำแนะนำจากพี่นัทนะคร้าบบบบบ
ปล.แล้วจะเอาหิ่งห้อยกับปลาทูแม่กลองมาฝากด้วย... :laugh:
-
อย่างกะดาราเนาะ :pigha2:
-
สาวอัมพวากรี๊ดYเหมือนกันนะ
-
ว้าวววววววว ววววววววว ววว วววววววววววว *0*
ไม่ได้ตามอ่านน้องคีย์ตั้งหลายตอนแล้วอ่ะ...ตอนแรกนึกว่าเจมส์จะเป็นตัวปัญหามากกว่านี้เสียอีก
แต่ก็อย่างว่า เจอฤทธิ์น้องคีย์บวกด้วยความเจ้าแผนการของเต้เข้าไป ต่อให้ร้ายมากแค่ไหนก็คงจะอยู่ไม่ได้อ่ะนะ...คริคริ
ส่วนตอนน้ำตาลปึกสื่อรักเนี่ย...แอบลุ้นให้สื่อรักให้คู่เต้กะนพนะเนี่ย...กลับกลายเป็นสื่อรักให้คู่น้องคีย์กะพี่ธรเสียนี่
แต่ก็นะ คู่นี้เค้าหวานกันจนน้ำตาลอะไรก็สู้ไม่ได้แล้วแหล่ะ...อิอิ
+1 ให้คุณนัทนะฮะ...รอตอนต่อไปด้วย...แอบเห็นว่าคุณนัทบอกว่าจะเริ่มไม่หวานแล้ว...อร๊ายยยยย ย ยยยยยย ยยย
อย่าทำร้ายน้องคีย์กะพี่ธรของเค้า(?)มากนักนะฮะคุณนัท...เอาแค่พอดี แบบว่า พอเจ็บแบบจี๊ด ๆ คัน ๆ ให้พอหอมปากหอมคอก็พอนะฮะ...พลีสสสสสส สสสส สสส~!!!!
-
:L1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
อ่านแล้วอยากเที่ยวไปบ้างจัง ของกินเยอะน่าดู ชอบๆ วันหลังถ้าจะไปต้องขอคำแนะนำจากพี่นัทนะคร้าบบบบบ
ปล.แล้วจะเอาหิ่งห้อยกับปลาทูแม่กลองมาฝากด้วย... :laugh:
จะไปเมื่อไหร่โทรมาถามได้เลยคร้าบบ เดี๋ยวจะได้บอกให้ แต่ของฝากเอาอย่างอื่นได้ม่ะอยากกินขนมอะ :laugh:
อย่างกะดาราเนาะ :pigha2:
แหมก็ลุงน่ารักปู่ก็หล่อ คนเขาก็ชอบไม่เห็นแปลกนี่คร้าบบ(ตั้งใจทำรายงานไปเลยเดี๋ยวทำไม่เสร็จโทษพี่อีก)
สาวอัมพวากรี๊ดYเหมือนกันนะ
สาววายตอนนี้มีอยู่ทุกหนทุกแห่งแหละครับผมว่านะ แต่พวกสาววายน่ารักเนอะ หุหุ
ว้าวววววววว ววววววววว ววว วววววววววววว *0*
ไม่ได้ตามอ่านน้องคีย์ตั้งหลายตอนแล้วอ่ะ...ตอนแรกนึกว่าเจมส์จะเป็นตัวปัญหามากกว่านี้เสียอีก
แต่ก็อย่างว่า เจอฤทธิ์น้องคีย์บวกด้วยความเจ้าแผนการของเต้เข้าไป ต่อให้ร้ายมากแค่ไหนก็คงจะอยู่ไม่ได้อ่ะนะ...คริคริ
ส่วนตอนน้ำตาลปึกสื่อรักเนี่ย...แอบลุ้นให้สื่อรักให้คู่เต้กะนพนะเนี่ย...กลับกลายเป็นสื่อรักให้คู่น้องคีย์กะพี่ธรเสียนี่
แต่ก็นะ คู่นี้เค้าหวานกันจนน้ำตาลอะไรก็สู้ไม่ได้แล้วแหล่ะ...อิอิ
+1 ให้คุณนัทนะฮะ...รอตอนต่อไปด้วย...แอบเห็นว่าคุณนัทบอกว่าจะเริ่มไม่หวานแล้ว...อร๊ายยยยย ย ยยยยยย ยยย
อย่าทำร้ายน้องคีย์กะพี่ธรของเค้า(?)มากนักนะฮะคุณนัท...เอาแค่พอดี แบบว่า พอเจ็บแบบจี๊ด ๆ คัน ๆ ให้พอหอมปากหอมคอก็พอนะฮะ...พลีสสสสสส สสสส สสส~!!!!
นั่นสิครับผมก็ไม่เจอคุณ Nabee ตั้งหลายตอนคิดถึงแทบแย่
นึกว่าลืมกันไปเสียแล้วซะอีก :sad4:
เรื่องของนพเต้เอาไว้ตอนพิเศษไงคร้าบบ ตอนหลักยกให้ลุงกับปู่เขาก่อนนะครับ :o8:
แต่จะแอบบอกนิดนึงเจมส์เขาไม่ได้ยอมแพ้ด้วยเรื่องแค่นี้หรอกครับ รอติดตามนะครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณทุกคนนะครับที่ยังติดตามอยู่ถึงแม้จะอัพช้าไปหน่อย
แล้วผมจะเร่งเขียนลงให้นะครับ
-
:monkeysad: นึกว่าจะได้อ่านแล้วซะอีก...
-
มาช่วยดันค่า...
ฮึบๆๆ ขึ้นไปๆๆ
มันตกไปหลายหน้าแล้วนา
เดี๋ยวหาไปเจอแล้วจะไม่ด้อ่าน
:L2: :L1: :L2:
-
"...ช่วยดันอักแรง(+1)..."
-
สนุกมากค่าาาาาาาาาาาาาาาา
-
สองคนนี่เค้าหวานกันจริงๆน้า
-
:monkeysad: นึกว่าจะได้อ่านแล้วซะอีก...
คืนนี้แหละเนอะเอทเนอะ กำลังรีบเขียนเลยอะ
มาช่วยดันค่า...
ฮึบๆๆ ขึ้นไปๆๆ
มันตกไปหลายหน้าแล้วนา
เดี๋ยวหาไปเจอแล้วจะไม่ด้อ่าน
:L2: :L1: :L2:
ขอบคุณคร้าบบ ที่ช่วยกันดันขึ้นมา คืนนี้รออ่านนะคร้าบบ กำลังเขียนเลยย
"...ช่วยดันอักแรง(+1)..."
:-[ ช่วยดันชัดเจนมากเลยคร้าบบ :-[
สนุกมากค่าาาาาาาาาาาาาาาา
แล้วติดตามต่อเรื่อยๆนะครับ :กอด1:
สองคนนี่เค้าหวานกันจริงๆน้า
ยังไม่หวานขนาดนั้นหรอกครับ แค่นิดๆหน่อยๆเอง :-[
คืนนี้จะลงตอนใหม่ให้นะครับต้อนรับวันแห่งความรัก ดังนั้นวันนี้ลุงปู่จะแอบNCกันเบาๆนะครับ :-[ พูดแล้วเขิน
-
รุ่นนี้ยังจะมีเขินเหลืออีกเหรอคะ 555
แต่วันนี้ป้าไม่ได้อ่าน กดปุ่มยิงจรวดไปสระแก้วแน่ๆ คริๆ
-
พี่นัทปั่นไม่ทันใช่ไหม่เนี่ย
ลงไม่ทันคืนวาเลนไทน์แล้ว
มันขึ้นวันใหม่แล้วค่า....55+
:L2: :bye2: :L2:
-
แอบไปฉลองวันวาเลนไทน์อะดี้ แบบว่าแอบNCเล็กน้อย เบาๆ 5555+
ปล. :3123:สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับพี่นัท :L2: ให้มีคนรักมากมาย FCล้นหลามนะค้าบ :L1:
-
มาลงเสียเช้าเลย หวังว่าคงยงทันบรรยากาศวาเลนไทน์นะคร้าบ
พอดีพาหลานไปนอนแล้วเผลอหลับกับหลานอะ :-[
...........................
บรรยากาศมันพาไป
เช้ารุ่งขึ้นธรกับคีย์ตื่นมาแต่เช้าเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ของบ้านสวนริมน้ำ
ทั้งสองคนออกไปเดินเล่นในสวนกันอย่างสบายใจ
“เป็นไงบ้างลุงชอบบรรยากาศแบบนี้ไหม” ธรถามขณะที่ทั้งสองเดินเขามาถึงกลางสวนลิ้นจี่ที่ร่มรื่น
“ชอบครับ อากาศดีมากๆเลย ปู่พาเค้ามาหายายบ่อยๆนะ”
“ได้สิ แต่ต่อไปสงสัยจะไม่อยากไปบ้านไร่ของพี่แล้วมั้ง”
“ใครบอกล่ะ เค้ายังอยากไปที่นั่นเหมือนเดิมนะ แต่แค่อยากมาหายายบ้างต่างหากล่ะ” คีย์รีบพูดอย่างรวดเร็ว
ธรไม่ได้พูดอะไรต่อได้แต่ยิ้มให้คีย์ก่อนจะเดินไปจับมือไว้อย่างนุ่มนวล
ทั้งสองเดินเล่นกันพักใหญ่ก่อนที่จะกลับขึ้นมาที่บ้าน
ตอนสายพวกธรตกลงจะพาคีย์กับเต้ไปดอนหอยหลอดกัน
เพราะทั้งสองคนไม่รู้จักว่าหอยหลอดคืออะไรหน้าตาเป็นยังไง
ไปเที่ยวครั้งนี้กรดลูกชายป้าเพ็ญอาสาเป็นคนขับรถไปให้
ยายให้เอารถตู้ที่บ้านออกเพราะจะได้ไม่ต้องไปรถหลายคันให้เปลืองน้ำมัน
พอขับไปถึงที่หมายธรก็พาไปไหว้กรมหลวงชุมพรฯเพื่อเป็นศิริมงคลแก่ทุกคนก่อน
หลังจากนั้นก็ลงมากรดแดงและนพลงมาก่อนจองที่นั่งไว้เรียบร้อยแล้ว
ธรพาคีย์กับเต้ลงไปที่ดอนทรายเพราะตอนนี้น้ำกำลังมากที่สุดพอดี
รักกับคนอื่นๆขอรออยู่ตรงที่นั่งที่จองไว้มีนพคนเดียวที่ขอตามไปด้วย
ทั้งสี่คนเดินลงไปข้างล่างเพื่อจะไปที่ดอนทรายก่อนไปธรแวะซื้อปูนขาวติดไปด้วย
คีย์เลือกที่จะเดินข้ามน้ำไปแทนการนั่งเรือข้ามไปที่ดอน
“ปู่ครับเค้ามีอะไรจะบอก” คีย์ดึงมือธรไว้ก่อนที่จะลงน้ำ
“ครับ มีอะไร ลุงเป็นอะไรหรือเปล่า” ธรออกอาการเป็นห่วง
เพราะว่าตอนนี้แดดก็แรงมากด้วยเขากลัวว่าคีย์อาจจะเวียนหัวก็ได้
“ปู่ย่อตัวลงหน่อยสิ แล้วเค้าจะบอกล่ะ”
ธรรีบทำตามที่คีย์บอกทันที
“ฮึบ” คีย์กระโดดขึ้นไปขี่หลังธรไว้อย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยย” ธรเซเล็กน้อยก่อนที่จะทรงตัวไม่ให้ล้มโดยที่มีคีย์อยู่บนหลัง
“ลุงครับเดี๋ยวได้จมน้ำกันพอดี” ธรหันไปดุเล็กน้อย
“ก็เค้ากลัวเปียกน้ำขี่หลังหน่อยนะคร้าบบ” คีย์ลากเสียงยาวเพื่ออ้อนธรจะได้ไม่โกรธเขา
“แล้วทำไมไม่ขึ้นเรือล่ะครับ”
“ไม่เอาเค้าอยากเดินลุยน้ำไปอะ นะครับให้เค้าขี่หลังไปนะ” คีย์โอบกอดรอบคอธรให้แน่นขึ้นพร้อมกับทำเสียงออดอ้อน
“งั้นจับดีๆนะ” ผลสุดท้ายธรก็ทนลูกอ้อนของคีย์ไม่ได้สักที
เขาเดินแบกคีย์ลุยข้ามน้ำทะเลไปจนถึงดอนทรายที่ตอนนี้กว้างสุดตาจากการที่น้ำลงเต็มที่
ธรพาคีย์ไปลองจับหอยหลอดโดยแยกออกจากเต้กับนพ
คีย์ดูสนุกมากส่วนเต้กับนพดูเหมือนจะสนิทกันมากยิ่งขึ้นจากการมาเที่ยวครั้งนี้
“ลุงครับกลับกันได้แล้วน้ำเริ่มขึ้นแล้วครับ” ธรบอกเมื่อเขาสังเกตระดับน้ำที่เพิ่มขึ้น
“แปบนะปู่เค้าจับตัวนี้ให้ได้ก่อนนะ” คีย์ยังไม่ยอมกลับ
เต้กับนพเดินกลับขึ้นไปกันก่อนแล้ว เพราะเต้เหมือนจะปวดหัวจากแดดที่ร้อนมากๆ
แต่เวลาน้ำขึ้นนั้นมันเร็วกว่าที่คิดไว้มาก
เพียงไม่กี่นาทีร่องน้ำที่เดินผ่านมาเมื่อกี้เริ่มกลายเป็นน้ำผืนใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
“ลุงถ้าไม่กลับตอนนี้คงต้องเรียกเรือกลับนะครับ” ธรบอกอีกครั้งเมื่อรู้ว่าน้ำเริ่มขึ้นเร็วแล้ว
“กลับแล้วครับลุยน้ำกลับนะ” คีย์ลุกขึ้นยืนดึงมือธรให้เดินกลับทันที
ทั้งคู่ค่อยเดินลุยน้ำทะเล ทีแรกธรคิดว่ามันคงยังไม่ลึกมากเท่าไหร่นักเพราะเพิ่งขึ้นไม่นาน
แต่เขากลับคิดผิดเพราะว่าช่วงกลางๆน้ำขึ้นจนเกือบเลยเอวเขาแล้ว
“ลุงรีบขึ้นเถอะครับ เดี๋ยวน้ำจะยิ่งลึกกว่านี้ แล้วข้างล่างมันเป็นเลนเสียด้วย”
ธรหันไปเตือนไม่ทันขาดคำขาของคีย์ก็เดินออกแนวตกลงไปในเลนใต้ทะเล
ขาเขาจมลงไปเกือบถึงหัวเขาทำให้ระดับน้ำสูงจนถึงหน้าอกของคีย์
แถมเขายังเสียการทรงตัวทำให้หน้าจมลงไปในน้ำ
ธรหันไปเห็นพอดีเขารีบดึงตัวคีย์ไว้ทันทีเพื่อให้หน้าได้พ้นน้ำขึ้นมา
แต่ก็เหมือนคีย์สำลักน้ำทะเลไปเล็กน้อย
“ลุงครับเป็นยังไงบ้างครับ ไม่ต้องตกใจนะครับ” ธรรีบเพื่อให้คีย์รู้ว่าเขามาช่วยแล้ว
คีย์โอบตัวธรไว้เพื่อที่จะไม่ต้องเสียการทรงตัวอีก
“เดี๋ยวพี่ดึงขึ้นมานะครับ ไม่ต้องกลัวนะครับ” ธรบอกพร้อมกับออกแรงดึงคีย์ขึ้นมา
หลังจากดึงคีย์ขึ้นมาได้แล้วเขาอุ้มคีย์ขึ้นมาบนฝั่ง
ธรอุ้มคีย์ไปจนถึงตรงที่นั่งที่ทุกคนนั่งรออยู่
“เป็นอะไรวะ ทำไมอย่างกับลูกหมาตกน้ำเลยทั้งสองคน” รักถามทันทีที่ธรวางคีย์ลง
“ไม่มีอะไรหรอก ลุงเขาจมเลนนิดหน่อย แดงไปเอาผ้าเช็ดตัวหลังรถมาให้ผมหน่อยสิ”
แดงรีบไปที่รถกลับมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่สองผืน
ธรใช้ห่มตัวคีย์ทั้งสองผืนเพราะเขากลัวคีย์จะหนาวจากการแช่น้ำ
คีย์หยิบผ้าจากตัวเขาห่มคืนให้ธรผืนนึง
“ปู่ก็ห่มไว้ด้วยสิ เดี๋ยวไม่สบายนะครับ”
“ขอบคุณครับ” ธรโอบกอดคีย์ไว้เบาๆพร้อมกับกระซิบที่ข้างหู
ก่อนที่จะประคองคีย์ลุกขึ้น
“กลับกันเถอะ” ธรบอกพร้อมกับที่คนอื่นๆลุกขึ้นเก็บของ
หลังจากที่กลับจากเที่ยวดอนหอยหลอด
ยายทำกับข้าวไว้รออยู่แล้ว
แต่วันนี้หลังกินข้าวเย็นเสร็จไม่นานคีย์ขอตัวเข้าห้องก่อนเพราะรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย
โดยมีธรตามมาดูแลไม่ยอมห่าง
“ปู่ออกไปคุยกับคนอื่นก็ได้นะ เค้าไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก” คีย์บอกเมื่อเห็นธรนั่งเฝ้าเขาไม่ห่าง
“ไม่เป็นไรพี่จะอยู่เป็นเพื่อนลุงตรงนี้แหละ ลุงหลับไปเถอะ” ธรยิ้มให้อย่างห่วงใย
“ไม่เป็นไรหรอกปู่ ไม่ต้องมาเฝ้าเค้าก็ได้เดี๋ยวคนอื่นว่าเค้าอ่อนแอหมด”
“อ๋อที่แท้กลัวโดนว่านี่เอง ใครเขาจะว่าล่ะครับคนไม่สบายนี่นา”
“ไม่เอา แล้วเค้าก็กินยาแล้วด้วยเดี๋ยวก็หลับแล้วปู่จะมานั่งอยู่ทำไม”
คีย์ลุกขึ้นพยายามดันให้ธรลุกจากที่นอนให้ออกไปข้างนอก
แต่ด้วยความที่ไม่ระวังของคีย์มือที่ใช้ดันตัวธรกลับลื่นพลาดไป
ทำให้ตัวเขาล่วงลงจากที่นอนทันที
“ระวัง” ธรที่คอยระวังอยู่แล้วรีบโผตัวเขาไปรับตัวของคีย์ไว้
คีย์โอบกอดธรไว้หน้าซุกอยู่ที่ต้นคอของธร
ลมหายใจอุ่นๆรดอยู่ที่ต้นคอของคนรัก
เพียงแค่ลมหายใจที่แผ่วเบาตอนนี้ก็พัดพาอารมณ์ใจจิตใจของธรให้ปั่นป่วนได้แล้ว
ธรค่อยๆลุกขึ้นช้าๆโดยที่ยังโอบคีย์ไว้ท่านั้น
ก่อนที่เขาจะค่อยว่างลงบนที่นอนอย่างอ่อนโยน
เขาคร่อมตัวคีย์ไว้พร้อมกับมองตาคีย์ด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก
คีย์ก็จ้องมองตอบด้วยแววตาไม่ต่างกัน
ธรค่อยก้มหน้าลงไปอย่างช้าสายตาทั้งคู่ยังประสานกันไม่ได้เลื่อนหนีไปไหน
ริมฝีปากเนียนนุ่มของทั้งสองสัมผัสกันอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล
ก่อนที่จะร้อนแรงมากขึ้นเมื่อธรแทรกลิ้นของเขาเข้าไปอย่างช้าๆ
คีย์เอื้อมมือมาโอบคอธรไว้อย่างกับกลัวว่าธรจะหนีไปไหน
มือของธรค่อยๆสัมผัสร่างบางของคนรักจากภายนอกชุดนอน
เขาลูบไล้จากหน้าท้องที่แบนราบขึ้นมาสู่เนินอกอย่างช้าๆและนุ่มนวล
คีย์ทำได้เพียงบิดเรือนร่างบางๆนั้นเล็กน้อยเพื่อผ่อนคลายสัมผัสที่คนรักมอบมาให้
ธรใช้ปลายนิ้วเขียที่ยอดหน้าอกอย่างแผ่วเบาภายนอกเสื้อนอน
จนเจ้าของปลายหน้าอกนั้นต้องยกตัวลอยขึ้น
สองมือเรียวยาวเกาะกุมไหล่คนรักที่มอบความเสียวซ่านให้เขาไว้จนแน่น
ธรค่อยเลื่อนจูบจากปากลงมาที่ซอกคออย่างช้าๆ
มือจากที่อยู่บนหน้าอกตอนนี้เลื่อนกลับลงไปช้าลงไปสู่เบื่องล่าง
มืออีกข้างค่อยปลดกระดุมเสื้อออกสีละเม็ดเผยให้เห็นเนินอกที่ขาวเนียน
มือข้างที่เลื่อนไปเบื่องล่างเลื่อนไปจนถึงจุดหมายที่กลางลำตัว
ธรค่อยๆสัมผัสสิ่งนั้นอย่างถนุถนอมและนุ่มนวล
ริมฝีปากของเขาก็เลื่อนมาอยู่ที่เนินอกขาวเนียนก่อนที่เขาจะลากลิ้นอย่างช้าๆ
มือก็ลูบไล้ส่วนนั้นของคนรักอย่างเป็นจังหวะผ่านกางเกงนอน
คีย์ทำได้เพียงบิดตัวไปมาพร้อมกับดึงชายผ้าห่มมากัดเพื่อสะกดอารมณ์ไว้
ธรล้วงมือเข้าไปภายใต้กางเกงอย่างช้าๆ เขาค่อยๆสัมผัสแท่งอุ่นๆภายใต้กางเกงนั้น
ก่อนที่จะค่อยๆไล่นิ้วลงบ่นแท่งอุ่นอย่างแผ่วเบาราวกับมันเป็นแก้วคริสตัลที่ต้องถนุถนอม
ริมฝีปากเขาเลื่อนสำรวจร่างกายช่วงบนของคนรักอย่างช้าๆ
คีย์กัดชายผ้าห่มไว้แน่นมือขยุ่มผ้าปูที่นอนจนแทบหลุดออกจากเตียง
แต่ก็ยังมีเสียงครางแผ่วเบาเล็ดลอดออกจากลำคอของเขาอยู่เป็นระยะๆ
มือของธรขยับแท่งอุ่นอย่างรู้จังหวะก่อนที่เขาจะผละมองหน้าคนรักที่อยู่ในอารมณ์พลุ่งพล่าน
เขาค่อยๆดึงชายผ้าผมออกจากริมฝีปากบางๆของคีย์ก่อนที่จะโน้มตัวประกบปากนั้นอีกครั้ง
ธรใช้มือจับมือคีย์มาวางที่หน้าอกของเขาข้างหนึ่ง
อีกข้างเขาค่อยๆพามือเรียวยาวสอดใส่เข้าไปภายใต้กางเกงของเขาอย่างช้าๆ
ตอนนี้คงไม่ต้องพูดอะไรต่อกันอีกแล้ว คีย์ค่อยๆสัมผัสแท่งอุ่นกลางลำตัวของธร
นิ้วเรียวสวยทั้งห้าค่อยๆขยับลื่นไหล่ตามความยาวของสิ่งนั้น
มืออีกข้างก็เคลื่อนตัวเข้าไปในเสื้อเพื่อสัมผัสอกแกร่งของคนอันเป็นที่รัก
มือของทั้งสองคนทำงานอย่างอัตโนมัติรู้จังหวะของกันและกัน
ต่างมอบความสุขให้กันและกันอย่างไม่ลดล่ะ
เสียงครางในลำคอของทั้งสองคนดังประสานกันเกือบตลอดเวลา
“อืมม อืออ” คีย์อืออึงเสียงดังในลำคอก่อนที่จะเกร็งหน้าท้อง
มือจิกที่หน้าอกของธรจนแน่นอีกมือเกร็งบีบรัดแท่งอุ่นของธร
น้ำรักอุ่นๆพุ่งผ่านออกมาเลอะเต็มมือของธรก่อนที่เขาจะคลายการเกร็งตัวลงบ้างเล็กน้อย
ธรหยุดปล่อยให้คีย์ได้ผ่อนคลายลง ก่อนที่เขาจะเริ่มสอดลิ้นเข้าไปในปากคีย์อีกครั้ง
คีย์เริ่มขยับมือตัวเองที่สัมผัสแท่งอุ่นของธรอีกรอบ
“ลุงครับ พี่ ไม่ ไหว แล้ว” ธรถอนปากออกพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูคีย์เบาๆ
เขาฝังจมูกลงไปทีซอกคอของคีย์อย่างแนบแน่นจนคีย์ต้องบิดตัวหนีเล็กน้อย
“อ๊ะ อือออ อืมม” ธรเกร็งตัวมือข้างหนึ่งจิกที่นอนอีกข้างบีบเนินอกของคีย์
เขาปลดปล่อยออกมาเต็มมือคีย์ก่อนจะฟุบตัวลงนอนข้างๆคนรักของเขา
ทั้งสองหันมองหน้ากัน ทั้งคู่ยังหายใจหอบเล็กๆ
ก่อนที่คีย์จะยื่นหน้ามาจูบที่ปากของธร
“เค้ารักปู่ที่สุดเลยนะ” คีย์กระซิบบอกข้างหูอย่างแผ่วเบาแต่กลับได้ยินอย่างชัดเจน
TBC.
-
กว่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องได้ :serius2: :serius2:
ไปนอนต่อดีกว่า
-
หวานเยิ้มมเลยคู่นี้่
-
อิอิ แวะมา +
ยังอ่้านไม่ทันเลยอ่า
-
ท่าทางคีย์จะหายจากอาการปวดหัวแน่นอน
-
สงสัยจะไม่สบายกว่าเดิม :laugh:
+1
-
อิจฉา ^^
-
ริษยา
-
ว๋านเล็กๆรับวาเลนไทน์ +1 ==> WIN
-
อิอิอิ :z1:
-
โหยๆๆ หวานอ่ะ :o8:
คีย์ลืมปวดหัวเลยนะนั่น :laugh:
อิจฉาาาา :serius2:
:L2:มอบดอกไม้เป็นกำลังใจเกฃหมือนเดิม :L2:
-
หวานเยิ้มมเลยคู่นี้่
อะไรคร้าบหวานเยิ้มอะ :z1: (ทะลึ่งอีกแล้วสิผม)
อิอิ แวะมา +
ยังอ่้านไม่ทันเลยอ่า
ว่างค่อยมาอ่านก็ได้น็อต
ท่าทางคีย์จะหายจากอาการปวดหัวแน่นอน
:laugh: หรือจะปวดมากกว่าเดิมไม่รู้นะครับ
สงสัยจะไม่สบายกว่าเดิม :laugh:
+1
ผมว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นแหละครับ แต่ก็ดีจะได้อ้อนกันนานๆ :-[
อิจฉา ^^
อย่าอิจฉาเลยครับ นิดหน่อยเองครับ
ริษยา
:laugh: เทคทีมกับรีบนเลยนะครับ
ว๋านเล็กๆรับวาเลนไทน์ +1 ==> WIN
เพราะวาเลนไทน์เลยนิดนึงครับ จริงๆกะจะลากไปมาม่าแล้วนะครับ
อิอิอิ :z1:
คิดอะไรอยู่ครับ :z1:
โหยๆๆ หวานอ่ะ :o8:
คีย์ลืมปวดหัวเลยนะนั่น :laugh:
อิจฉาาาา :serius2:
:L2:มอบดอกไม้เป็นกำลังใจเกฃหมือนเดิม :L2:
หลังจากนั้นอาจอาจปวดหนักกว่าเดิมก็ได้ครับ
บอกแล้วครับว่าจะNCเบาๆ คงตั้งตัวกันทันนะครับ :laugh:
-
เบาไปอ่ะ วาเลนไทน์ทั้งที น่าจะมีอะไรตื่นเต้นๆ :impress2:
-
ปู่อะ ลุงไม่สบายอยู่นะื ตอนนี้ให้ลุงพักก่อน คืนนี้ค่อยจัดเต็ม หุ หุ
-
เบาไปอ่ะ วาเลนไทน์ทั้งที น่าจะมีอะไรตื่นเต้นๆ :impress2:
แค่นี้ก็พอแล้วคร้าบ ลุงไม่สบายอยู่น้า :-[
ปู่อะ ลุงไม่สบายอยู่นะื ตอนนี้ให้ลุงพักก่อน คืนนี้ค่อยจัดเต็ม หุ หุ
แค่นี้คงพอแล้วมั้งครับ
ปล.แอบมาอัพตอนดึก :z2:
-
ตอนที่ 38 กำลังใจ
เปิดเรียนมาได้หนึ่งอาทิตย์คีย์มาเรียนด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย
เพราะว่าเขาต้องลุ้นเกรดของเทอมนี้ให้ได้สูงๆไว้ก่อนเพราะว่าไม่งั้นเทอมนี้เขาคงต้องลำบากมากแน่ๆกับเรื่องเรียน
เขาเข้าห้องเรียนมาคาบแรกก่อนที่จะรู้เกรดในช่วงบ่าย
พงษ์เข้ามาทักเขาตามปกติคีย์ก็เว้นระยะห่างสำหรับตัวเองไว้แต่ก็ไม่ได้เกลียดพงษ์แต่อย่างใด
เวลาเรียนหรือทำงานกลุ่มเขาก็ทำด้วยกันตามปกติ เพียงแต่ถ้าไปไหนกันสองคนไม่มีเพื่อนคีย์ก็จะเลี่ยงๆเสียมากกว่า
ช่วงบ่ายคีย์ชวนเพื่อนไปตรวจเกรดที่ห้องคอมพิวเตอร์
เขากดเข้ารหัสส่วนตัวก่อนรอลุ้นอย่างเงียบๆ
“คีย์ทำไมลุ้นขนาดนั้นล่ะ” พงษ์ตบไหล่เขาเบาๆ
“ไม่มีอะไรหรอกเราแค่อยากให้เทอมแรกเกรดออกมาดีอะ” คีย์รีบบอกปัดไปก่อนเพราะเขาไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่ทำให้เขาคบกับธรได้
“นั่นไงเกรดออกมาแล้ว” พงษ์ชี้บอกคีย์ที่หน้าจอคอมฯ
คีย์รับหันกลับไปดูอย่างรวดเร็วเขามองไล่เกรดทั้งหมดจากบนลงล่างก่อนมาสรุปอยู่ที่เกรดเฉลี่ย
2.93 นั่นเป็นตัวเลขที่เขาเห็นอยู่ที่คำว่าเกรดเฉลี่ย
คีย์ทำหน้าผิดหวังออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะกลับคืนสภาพปกติเพื่อไม่ให้สังเกตความรู้สึกเขาตอนนี้ได้
“เก่งนี่นา ได้ตั้ง 2.93 เราได้แค่ 2.2 เอง” พงษ์ยิ้ม
“อืม ไม่หรอกยังไม่ถึงสามเลย” คีย์ฝืนยิ้มตอบ
“โหย ยังจะไม่พอใจอีกแหะ”
“เปล่าหรอกมันได้ต่ำกว่าที่เราคาดไว้ไง”
“เอาน่าเทอมนี่เอาใหม่ ไปขึ้นเรียนกันดีกว่า เห็นว่าเปลี่ยนอาจารย์ใหม่ได้ข่าวว่าคนนี้อาจารย์เขี้ยวด้วยสิ”
ทั้งหมดรีบกลับไปขึ้นห้องเรียนกัน เพราะไม่อยากเข้าสายตั้งแต่วันแรก
พอเข้ามาถึงก็เปิดฉากคุยเรื่องเกรดเฉลยกันทันที
“เอาๆๆเงียบกันได้แล้ว” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นที่หน้าห้องจนคีย์ต้องรีบหันหน้าไปมอง
‘จารย์เจมส์ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้’ คีย์เริ่มรู้สึกถึงความยุ่งยากขึ้นมาอีกแล้ว
“วันนี้เป็นวันแรกนะครับ ผมคงยังไม่สอนอะไรมากแค่แนะนำตัวกับบอกแผนการเรียนของเทอมนี้นะครับ”
เจมส์หันมองรอบๆห้องเหมือนจะมองหาใครบางคน
ก่อนที่จะมาหยุดที่คีย์ที่นั่งอยู่กลับกลุ่มเพื่อนๆ
ก่อนที่จะส่งสายตามาให้คีย์เหมือนให้รู้ว่าเราเจอกันอีกแล้ว
ก่อนจะหันกลับไปแนะนำตัวกับนักศึกษาในห้องต่อ
คีย์คิดว่านี่มันซวยอะไรของเขากันแน่เพราะถ้าเจมส์เกิดแกล้งให้เขาไม่ผ่านวิชานี้เกรดเขายิ่งไม่เลวร้ายลงกว่านี้หรอ
เอาน่าเรื่องมันคงไม่แย่ขนาดนั้นถ้าเขาตั้งใจเรียนวิชานี้ก็หมดเรื่อง
คีย์ลอบตัดสินใจกับตัวเองก็จะแอบจ้องส่งสายตาตอบไปเชิงว่าไม่ได้กลัวเจมส์แม้แต่น้อย
ทั้งสองคนแอบส่งสายตาสู้รบกันเงียบๆตลอดเวลาที่อยู่ในห้อง
“นายเตโช เดี๋ยวช่วยอยู่พบผมสักครู่นะครับ” เจมส์บอกหลังจากหมดเวลาเรียนแล้ว
คีย์ได้แต่ทำหน้าแปลกใจว่าทำไมเจมส์ถึงเรียกพบเขาคนเดียว
หลังจากที่เพื่อนไปหมดแล้วโดยนัดเจอกันที่ซุ้มก็เหลือคีย์อยู่กับเจมส์ในห้องสองคน
“อาจารย์มีอะไรหรอครับ” คีย์เปิดฉากถามก่อน
“ก็ไม่มีมีอะไรมากหรอก เพียงแต่จะบอกว่าให้คุณพยายามเรียนวิชาของผมให้เต็มที่นะ ไม่งั้นอาจติดFได้ง่ายๆ”
เจมส์มองหน้าพร้อมกับยิ้มแบบคนที่กำลังจะชนะศัตรูคนสำคัญได้
“ขอบคุณนะครับที่เตือนผม แต่ผมคิดว่าอาจารย์เองก็ควรระวังเหมือนกันนะครับ ถึงที่นี่ผมจะทำอะไรไม่ได้ แต่ถ้าที่อื่นก็ไม่แน่หมดเรื่องที่จะบอกแค่นี้ใช่ไหมครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับสวัสดีครับ” คีย์ลุกเดินออกจากห้องทันทีที่พูดเสร็จ
เจมส์ได้แต่มองตามหลังอย่างโกรธแค้นที่เขารู้ว่าข้าขู่อะไรคีย์ไม่สำเร็จ
หลังจากลงมาหาเพื่อนของเขาแล้วเขาก็ขอตัวกลับก่อนทันทีโดยอ้างว่ารู้สึกไม่สบาย
กลับมาถึงบ้านเขาก็ขึ้นห้องทันที พร้อมกับบอกว่าไม่กินอาหารเย็น
เขากลุ้มทั้งเรื่องเกรดแล้วก็เรื่องของเจมส์ไปพร้อมกัน
เพราะเจมส์อาจทำให้เขาทำตามสัญญาไม่ได้
“ที่รักโทรมาแล้วช่วยรับหน่อยครับ” เสียงทุ้มๆของธรดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ของคีย์
มันเป็นเสียงที่ธรอัดไว้ให้คีย์ทำเป็นเสียงเรียกเข้าเมื่อเขาโทรมา
ของธรเองก็ไม่ต่างกันเป็นเสียงของคีย์ที่พูดในประโยคเดียวกัน
คีย์รับหยิบโทรศัพท์มากดรับ ตอนนี้เขารู้สึกอยากให้ธรมาอยู่ข้างๆเขามากที่สุดแล้ว
“ลุงครับเป็นยังไงบ้างครับวันนี้” ธรถามอย่างห่วงใยเหมือนทุกวัน
.
.
.
คีย์กลับเงียบไม่ได้ตอบอะไรเพราะว่าเขาไม่รู้จะเริ่มต้นเรื่องราวยังไงดี
“ลุงครับเป็นอะไรไป เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอครับ”
“คือว่าเกรดเค้าออกมาแล้วละเทอมนี้” คีย์บอกด้วยเสียงแผ่วเบา
“แล้วทำไมล่ะครับ ลุงได้เท่าไหร่ครับ”
“เค้าได้ 2.93 เอง เค้ากลัวว่าสิ้นเทอมนี้มันจะไม่ได้ตามที่สัญญากับพ่อไว้นะสิ” คีย์ยังมีเสียงที่กังวลใจอย่างมาก
“2.93 ก็ได้เยอะแล้วนี่ครับ ลุงไม่ต้องเครียดนะครับเทอมนี่เรามาพยายามกันอีกนะครับ” ธรพยายามพูดปลอบใจ
“แต่เค้ากลัวนี่นา แล้วอีกอย่าง....” คีย์หยุดพูดไป เพราะเขาคิดว่าจะบอกธรดีหรือไม่
เขากลัวว่าธรจะหาว่าเขากังวลไปเองเกินกว่าเหตุ
“มีอะไรอีกใช่ไหมลุง บอกพี่มาเถอะครับ” ธรส่งเสียงแห่งความห่วงใยผ่านปลายสายมา
ทำให้คีย์รู้สึกดีขึ้นมากตอนนี้คงมีธรเพียงคนเดียวที่เข้าใจเขา
“ก็มันมีวิชานึงเขาเปลี่ยนอาจารย์สอน แล้วอาจารย์คนนั้นก็ดันเป็นอาจารย์เจมส์นะสิ เค้ากลัวเหมือนกันนะถ้าเกิดเค้าโดนแกล้งให้สอบตกจะทำยังไงล่ะ”
“ลุงอย่าเพิ่งคิดมากนะครับ ลุงก็ตั้งใจเรียนแล้วสอบให้ได้พี่คิดว่าเขาก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอกครับ”
“เค้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่มันก็อดเป็นกังวลไม่ได้อยู่ดี” เสียงคีย์ยังปนความกังวลอยู่ตลอด
“ลุงครับอย่าคิดมากนะครับ เราดูสถานการณ์ไปก่อนนะครับใจเย็นนะครับเชื่อพี่” ธรพยายามปลอบใจ
“อืม เค้าจะเชื่ออย่างที่ปู่บอกนะ”
แล้วธรก็พยายามชวนคุยเรื่องทั่วไปเพื่อให้คีย์ไม่ต้องคิดมากกับเรื่องพวกนี้
แต่ดูเหมือนไม่เป็นผลเท่าไหร่เพราะคีย์ยังมีน้ำเสียงที่เป็นกังวลอยู่เล็กน้อย
“งั้นลุงอาบน้ำนอนพักผ่อนเยอะๆนะครับ” ธรบอกหลังจากที่คุยกันจบแล้ว
“ครับ เค้าอยากให้ปู่อยู่ด้วยตอนนี้จัง” คีย์พูดในลำคอเบาๆ
“ลุงว่าอะไรนะครับ พี่ได้ยินไม่ชัดเลย”
“เปล่าๆ เค้าบอกว่าปู่ก็พักผ่อนเยอะๆเหมือนกันนะครับ”
“อ๋อ ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะ บ๊ายบายครับที่รัก”
“บ๊ายบายครับ” คีย์บอกลาสั้นๆ แล้ววางสาย
หลังจากวางสายธรคีย์ก็ทิ้งตัวซุกหน้าลงบนหมอน
ตอนนี้เขาอยากหลับๆเพื่อที่จะไม่ต้องคิดอะไรอย่างที่ธรบอก
แต่เหมือนยิ่งทำแบบนั้นเขากลับยิ่งคิดเรื่องต่างๆมากขึ้นไปอีก
ไม่ว่าเรื่องเขาจะทำยังไงดีถ้าทำไม่ได้อย่างที่สัญญากับพ่อไว้
ถ้าเขาต้องกลับไปเรียนต่อที่เมืองนอกแล้วเขากับธรจะได้เจอกันได้ยังไง
ยิ่งคิดเขายิ่งกังวลมากยิ่งขึ้นจนรู้สึกปวดหัวนิดๆแล้วเขาก็เผลอหลับไป
“ที่รักโทรมาแล้วช่วยรับหน่อยครับ” เสียงโทรศัพท์ของคีย์ดังขึ้นอีกครั้ง
คีย์ตื่นมาหยิบโทรศัพท์ไว้ในมือก่อนมองนาฬิกาที่หัวเตียง
‘สี่ทุ่มกว่าแล้วปู่โทรมาทำไมนะ’ เขานึกในใจ
“ปู่มีอะไรหรือเปล่าครับ” คีย์ถามพร้อมกับพยายามทำตัวเองให้หายงัวเงีย
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เห็นว่าปู่ไม่สบายใจเลยอยากรู้ว่าดีขึ้นหรือยัง”
“ก็ดีขึ้นบ้างแล้วได้นอนไปเมื่อกี้นะครับ”
“อืมพี่ไม่เชื่อหรอกไหนเอาหน้ามาให้พี่ดูหน่อยสิ”
“จะให้ดูยังไงละครับ แต่ผมดีขึ้นแล้วจริงๆถ้าไม่เชื่อมาดูเองสิครับ” คีย์เริ่มกวนกลับ
ธรก็เริ่มสบายใจมากขึ้นเพราะคีย์เริ่มจะเหมือนเดิมแล้ว
“งั้นก็ได้ครับ งั้นลุงลุกขึ้นมาเปิดประตูสิครับ”
คีย์ก็ลุกขึ้นมาทำตามอย่างงงๆเพราะว่าให้เขาไปเปิดประตูทำไม
เขาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูสักแปบก่อนตัดสินใจเปิดมันออก
ว่างเปล่าที่หน้าประตูไม่มีใครอยู่เลย
“อะไรของปู่เนี่ย จะแกล้งอะไรเค้าอีกให้มาเปิดประตูทำไม”
คีย์พูดทางโทรศัพท์ก่อนที่จะหันหลังดึงประตูปิด
กึก กึก
เขาออกแรงดึงเมื่อรู้สึกเหมือนประตูติดอะไรบางอย่างโดยไม่หันมามอง
“นี่กะจะไม่ให้พี่เข้าไปเลยใช่ไหมครับ” เสียงธรดังขึ้นมาใกล้ๆ
ทีแรกคีย์ก็แปลกใจว่าทำไมเสียงจากโทรศัพท์มันถึงดังชัดเจนขนาดนี้
จนเขายกโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมามอง
“จะมองทำไมครับ จะให้พี่ออกมาจากเครื่องนั้นหรือไง” ธรพูดอีกครั้ง
คีย์หันหลังกลับไปมองอย่างรวดเร็ว
ร่างของชายคนที่เขารักมายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องของเขา
คนที่เขาอยากให้อยู่ด้วยที่สุดในตอนนี้ตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา
คีย์ยกมือขยี้ตาเล็กน้อยก่อนมองหน้าธรให้ชัดๆ
“ทำไมครับ นี่พี่เองตัวจริงเสียงจริง” ธรยิ้มให้อย่างอบอุ่น
ธรเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตู
ก่อนที่เขาจะสวมกอดร่างบางๆของคนรักอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน
คีย์ตั้งสติได้สวมกอดกลับเพื่อรับความอบอุ่นในแบบที่เขาต้องการในตอนนี้
เขาซุกหน้าลงที่หน้าอกกว้างที่แสนอบอุ่นของคนรัก
มันทำให้เขาคลายความกังวลที่เคยมีทั้งหมดลงไปได้อย่างง่ายดาย
ความรู้สึกของเขาตอนนี้ช่างอบอุ่นและมีความสุขเหลือเกิน
“ปู่มาได้ยังไงครับ” คีย์ถามเมื่อเขารู้สึกดีขึ้นแล้วแต่ยังคงไม่ปล่อยอ้อมกอดที่อบอุ่นนั้น
“ก็พี่เป็นห่วงลุงนี่นาไม่อยากให้ลุงคิดมากแล้วอยู่คนเดียว” ธรกระชับอ้อมกอดเล็กน้อย
“อือ” คีย์พูดอะไรต่อไม่ถูก
เขากอดธรแน่นแล้วซุกหน้าที่หน้าอกธรอีกครั้ง
เขารู้สึกว่าคงไม่มีใครรักและห่วงใยเขาได้มากเท่านี้อีกแล้ว
มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะหาคำใดมาอธิบายได้
ธรลูบมือที่หลังคีย์เบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยน
“แต่คงไม่เป็นไรแล้วมั้งกอดพี่ซะแน่นขนาดนี้” ธรแกล้งแซว
“ปู่อะ อย่ามาล้อเค้าสิ ตัวเองจะมาก็ไม่บอกยังจะมาแกล้งคนอื่นอีกนะ” คีย์แกล้งตัดพ้อเล็กๆ
“ก็พี่เป็นห่วงลุงนี่ครับ กลัวว่าอยู่คนเดียวแล้วจะคิดมาก”
“เค้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ”
“หรอครับ อยากถ่ายหน้าตอนที่เห็นเมื่อกี้จริงๆ จะได้รู้ว่าคนบอกไม่ได้อ่อนแอหน้ายังไง ฮ่า ฮ่า”
“ปู่อะ ล้อเค้าอีกแล้วนะ” คีย์เริ่มงอนที่ธรแซวเขา เขาปล่อยอ้อมกอดที่เขากอดไว้พร้อมกับหันหลังจะเดินไปที่ที่นอน
ธรดึงแขนของคีย์จนเขากันหน้ากลับมาแล้วกอดไว้อีกครั้ง
“ลุงอย่างอนสิครับพี่ล้อเล่นเองนะ”
“งั้นปู่สัญญาก่อนว่าจะไม่พูดเรื่องนี้อีกนะครับ”
“ครับพี่สัญญา ตกลงลุงหายงอนแล้วนะ” ธรยิ้มให้
“หายก็ได้ แต่ว่าพรุ่งนี้พาไปกินไอติมตัวนะ” คีย์ยิ้มตอบ
“ครับๆ คุณชายอยากทำอะไรพรุ่งนี้ก็บอกนะครับ”
“สัญญาแล้วนะ”
“ครับๆสัญญาครับ แต่ว่าลุงไปอาบน้ำได้แล้วดูสิชุดนักศึกษาก็ยังไม่เปลี่ยนเลย เดี๋ยวไปหาไรกินกันป้าบอกว่าเมื่อเย็นยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่”
ธรบอกพร้อมกับดันเขาให้ไปอาบน้ำ
ความกลุ้มความกังวลทั้งหมดของเขาหายไปอย่างสิ้นเชิง
เขารีบอาบน้ำอย่างมีความสุขเพื่อจะได้ออกไปกินข้าวกันคนรักของเขา
TBC.
-
ย่องมาอัพตอนไหนหว่า 555
-
เห็นด้วยกะน้องคีย์เป็นอย่างยิ่ง...ที่ว่าความยุ่งยากมันกำลังก่อตัวขึ้น -*-
อาจารย์เจมส์อะไรนี่ก็กัดไม่ปล่อยจริง ๆ ไม่รู้สึกตัวเลยหรือไง นี่ขนาดว่าโดนแกล้งไปสารพัดขนาดนั้นแล้วยังไม่เข็ดอีกเหรอ - -????
แต่ถ้าเอาเรื่องการสอนมาปนกะชีวิตส่วนตัวแบบนี้มันก็เกินไปหน่อยนะ ถ้าไอ่อาจารย์เจมส์ทำจริง ๆ เนี่ย...แนะนำให้ฟ้องอธิการเลยน้องคีย์ (จริงจังมากตู = =')
งานนี้คาดว่าคงจะเป็นปัญหาระดับชาติของน้องคีย์ แต่เค้าก็เชื่ออย่างที่น้องคีย์กะพี่ธรคิดนะ แค่เราตั้งใจ เด่วเราก็ผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน...
พี่ธรเองก็นะ...ดีแล้วแหล่ะที่มาหาน้องแบบนี้ ช่วงเวลาที่คนเรากังวลใจหรือไม่สบายใจ
สิ่งที่ต้องการมากที่สุดก็คือกำลังใจ...ขอบคุณที่พี่ธรไม่ปล่อยให้น้องต้องนอนคิดมากคนเดียวนะฮะ >//////<
ความจริงตอนนี้ก็หวานกันนะ...แต่หวานปนกังวลใจอ่ะ...แบบว่าแอบคิดเหมือนกัน อิอาจารย์เจมส์มันจะมาไม้ไหนว่ะ เลยแลดูว่าเค้าจะหวานกันไม่เต็มที่
แต่ไม่เป็นไร...เด่วพรุ่งนี้พี่ธรแกจะพาน้องไปกินติมใช่ป่ะ...หวังว่าน้ำตาลในเลือดคงจะเพิ่มขึ้นบ้างอะไรบ้าง (เกี่ยวมั้ย?) ฮา...
จะให้ดีกว่านี้ ถ้าพี่ธรพาน้องคีย๋ไปส่งที่มหาลัย เพื่อเยาะเย้ยอิอาจารย์เจมส์เข้าไปอีก...แล้วน้องคีย์ก็จะได้ F แบบไม่ต้องทำอะไรเลย กร๊ากกกกกก ก ก กกกส์
เค้าล้อเล่น...พี่นัทคงไม่ใจร้ายกะน้องขนาดนั้นหรอก...อย่างน้อยก็คงต้องส่งฮีโร่มาช่วยน้องสักคนสองคนหล่ะนะ...ใช่มั้ยฮะ พี่นัท...คริคริ =w= b
+1 ให้พี่นัทนะฮะ...และรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อฮะ...ฮี่~*
-
ปู่จัดการนายเจมส์ได้แล้ว
+1
-
สู้สู้นะลุง
ถ้าเราทำได้จริงๆ ก็ต้องผ่านได้สิเนอะ
อย่างน้อยก็มีผู้สนับสนุนเยอะอยู่นา
ตกลงว่า พี่เจมส์นี่เป็นใครกัน น่าสงสัย
-
@ป้า ไม่ได้ย่องมาอัพซะหน่อยนะครับ ผมมาแบบเปิดเผยนะ :laugh:
@Nabee ผมไม่ใจร้ายขนาดนั้นนะครับ หรือว่าจะทำตามที่แนะนำดี ลุงกับปู่คงต้องแยกกันแน่ๆทีนี้ :sad4:
@Little Devil จะให้ทำอะไรได้ละครับเพราะว่าเขายังไม่ได้ทำอะไรจริงๆสักหน่อยเลย คงต้องดูสถานการณ์ไปก่อนแหละครับ
@MaeMoo นั่นสิครับ ถ้าเราทำได้จริงซะอย่างเขาจะทำอะไรเราได้เนอะ แต่เรื่องเจมส์เป็นใครใกล้จะรู้แล้วแหละคร้าบ หุหุ
มารอเอาใจช่วยทั้งสองคนแล้วกันนะครับ แต่ว่าเจมส์นี่ท่านะไม่ยอมอะไรง่ายๆเสียแล้วนะนี่ :เฮ้อ:
-
น้องคีย์สู้ๆๆๆนะ
อ.เจมส์ทำอะไรไม่ได้ถ้าเราตั้งใจเรียน
-
ไปซื้อกับข้าวให้ลูกก่อน เดี๋ยวมาอ่านต่อ คุณปู่รูปหล่อ
-
อ่านตามมาถึงตอนโกยขี้หมู แหวะ เหม็น ขอไปพักก่อนแระ
อืม..เป็นการลงโทษที่ดีเนอะ เหมือนเป็นการบำเพ็ญประโยชน์(แต่แบบเหม็นๆน่ะ)
-
น้องคีย์สู้ ๆ นะคร้าบ
-
แวะมาดันป๋าก่อน ยังอ่านไปไม่ถึงไหนเลยอิอิ o13
-
แปะ แปะ แปะ...ตบมือให้ตัวเอง ตามจนทันแระ
อาจารย์เจมส์ ไม่อายเนอะ เค้าคิดยังไงนี่ คิดแย่งแฟนลูกศิษย์
สงสัยอาจารย์สะกดคำว่า "ศักดิ์ศรี" และ "ความเป็นครู" ไม่ออกเนอะ
ดู๊ดู เอา F มาขู่ด๊าย
-
:mc4: :mc4: มาจุดประทัดฉลองให้กับเจ๊แก้วคร้าบที่ตามทัน
เจมส์คงเป็นตัวปัญญาอีกเยอะเลยครับคนคนนี้
น็อตขอบคุณคร้าบที่ช่วยดัน ทั้งๆที่ตัวเองก็ยุ่งอยู่แล้ว :pig4:
ChiOln ขอบคุณสำหรับกำลังใจให้น้องคีย์นะครับ น้องคีย์ฝาก :กอด1:ขอบคุณ อิอิ
เดี๋ยวก็จะได้รู้เรื่องกันแล้วนะครับว่าเจมส์เป็นใคร มาเอาใจช่วยน้องคีย์กันเถอะครับจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปอีก :เฮ้อ:
-
ใช้คำว่าเดี๋ยวแปลว่าอีกเดี๋ยวจะมาอัพใช่เป่า 555
-
:L1: :L1: :L1:
-
แปะ แปะ แปะ...ตบมือให้ตัวเอง ตามจนทันแระ
อาจารย์เจมส์ ไม่อายเนอะ เค้าคิดยังไงนี่ คิดแย่งแฟนลูกศิษย์
สงสัยอาจารย์สะกดคำว่า "ศักดิ์ศรี" และ "ความเป็นครู" ไม่ออกเนอะ
ดู๊ดู เอา F มาขู่ด๊าย
กดlike ๆๆๆ
โดนใจที่สุด
คีย์สู้เค้าๆๆๆๆๆ
:L2: :pig4: :L2:เหมือนเดิมค่ะ
-
แหม่ะ...อ.เจมส์ จะมาไม้ไหนอีกเนี้ย
มันน่านัก
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้วน๊าพี่นัท...
รักลุง-ปู่มากๆ สนุกมากเลยจ้ะ o13 ทั้งคีย์ทั้งเต้นี่เป็นคู่หูคู่แซ่บของแท้เลยทีเดียว
ส่วนปู่ธรนี่เป็นแบบฉบับของคนรักที่แสนดีจริงๆ เวลาปู่ดูแลเอาใจใส่ลุงนะอ่านแล้วมันอินดีจัง ตอนนี้ก็มีเป็นสามคู่แล้วสิเนอะ..อิอิ :m1:
แต่ตอนนี้ลุ้นจริงๆกับอิตาเจมส์เนี่ย เค้าเป็นใครแล้วแถมตอนนี้นี่มาเป็นอาจารย์สอนวิชาที่คีย์เรียนด้วย ไหนจะเรื่องที่โดนแกล้งที่บ้านไร่อีก...งานนี้ท่าจะไม่ธรรมดาซะแล้ว..
+1แต้มเลยจ้า
-
แวะมาตอบนิดนึง
ป้าก็กำลังเร่งเขียนครับ คงเร็วๆนี้เลยพอดียุ่งมากช่วงนี้
ขอบคุณครับคุณ Maimai
ฝ้ายท่าจะถูกใจที่เจ๊แก้วบอกมากๆนะนี่ (พี่คงไม่จำชื่อผิดอีกนะ :o8:)
NUTTYZERO มาเอาใจช่วยลุงกันดีกว่านะครับ
ดีใจด้วยนะผึ้งตามอ่านทันแล้ว แต่สามคู่ใครอะ พี่นึกก่อนนะ ลุงปู่ รักแดง ใครอีกอะ นพเต้หรอ อืมๆๆคู่หลังยังบอกไม่ได้นะ หุหุ
แล้วจะรีบเอาตอนต่อไปมาลงนะคร้าบ แวะๆไปอ่านเรื่องใหม่ผมรอก็ได้นะ 55+ เรื่อง ตามหารัก SuperStar
(ขายของตลอดสิเออ)
-
อิอิ มาดันซะหน่อย :z2:
-
ขอบคุณน็อตก่อนเลยครับที่มาช่วยดันให้บ่อยๆ :pig4:
เดี่ยวลงตอนต่อไปแล้วนะครับ แล้วจะต่อน้องกุญแจเลย(ขายของตลอดเวลา :-[)
เรื่องอื่นไม่ได้ลืมนะครับ ทยอยลงเรื่อยๆนะครับ
-
งานเลี้ยงรุ่น
“ว่าไงไอ้รัก วันนี้ทำไมถึงโทรมาหาได้วะ” ธรแซวรักทันทีที่รับโทรศัพท์
“ก็มีนะสิ วันเสาร์นี้มีงานเลี้ยงรุ่นนะ มึงต้องมาให้ได้นะมึง”
“ทำไมวะ ปกติกูก็ไปบ้างไม่ไปบ้างอยู่แล้วนี่หว่า” ธรสงสัย
“ปีนี้มึงพลาดไม่ได้ ถ้ามึงพลาดมึงอดรู้อะไรดีๆแน่”
“เรื่องอะไรวะ ทำไมต้องรอรู้งานเลี้ยงรุ่นด้วย”
“เออ มึงเชื่อกูเถอะเสาร์นี้เจอกัน” รักพูดจบก็วางโทรศัพท์ทันที
ธรได้แต่แปลกใจเพราะรักไม่เคยบังคับเขาไปงานไหนมาก่อน
งานนี้เขาคงหาข้ออ้างไม่ไปไม่ได้เสียแล้ว
งานเลี้ยงรุ่นที่รักโทรชวนธรเป็นงานเลี้ยงรุ่นจากโรงเรียนมัธยมปลาย
ปกติถ้าไม่จำเป็นธรมักจะบ่ายเบี่ยงไม่ไปเสมอๆ
เพราะว่าเขาไม่อยากเจอกับคนบางคนในงานนั้นเขาจึงพยายามหลบเลี่ยงเสมอมา
รักเองก็รู้และไม่เคยบังคับเขาเลยแต่ครั้งนี้เพื่อนคนนี้เขามาแปลก
มันคงมีเรื่องสำคัญจริงๆธรเลยต้องเตรียมตัวไปงานที่เลี่ยงมานานเสียแล้ว
“ปู่ครับถึงไหนแล้ว” เสียงคนรักถามมาจากปลายสายด้วยความเป็นห่วง
“กำลังจะถึงที่งานแล้วครับ ลุงกินข้าวหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับ อย่ากินเหล้าจนเมานะครับ”
“ครับผม งานเลิกแล้วพี่โทรหาอีกทีนะครับ”
“ครับ คิดถึงนะครับ”
“คิดถึงเหมือนกันครับ” ธรยิ้มกับตัวเองก่อนวางสาย
ธรไม่ได้กลับมาโรงเรียนเก่านานมากแล้ว
โรงเรียนเปลี่ยนแปลงไปพอสมควร มีตึกสร้างใหม่หลายหลัง
“กว่าจะมาถึงได้นะมึง” รักทักเมื่อธรลงมาจากรถ
“ก็กูไม่อยากมานี่หว่า ทำไมมึงถึงต้องบังคับให้กูมาด้วยวะคราวนี้”
“เดี๋ยวมึงเข้างานไปก็รู้เองแหละ”
“แล้วมันจะมาไหมปีนี้” ธรทำหน้ากังวลนิดๆ
“เดี๋ยวแกก็รู้เอง” รักดึงแขนธรให้เข้าไปในงาน
หลังจากเข้างานมาได้สักพักพีธีกรก็เริ่มเปิดงานเลี้ยงรุ่นอย่างเป็นทางการ
“ก่อนอื่นเราขอเชิญประธานรุ่นที่ 254 เป็นตัวแทนกล่าวขอบคุณพี่ๆเพื่อนๆน้องๆทุกคนครับ”
ธรต้องตกใจเมื่อเห็นคนที่ขึ้นไปกล่าวบนเวที
นั่นมันเจมส์หรืออาจารย์เจมส์ไม่ใช่หรือยังไง
เขารีบหันไปมองหน้ารักอย่างแปลกใจปนความสงสัย
รักยิ้มแห้งๆให้เขากลับมา
“มันเป็นไปได้ไงวะ มันต้องเป็นไอ้ต้อไม่ใช่หรือไง” ธรหันไปกระซิบถามรัก
“อืม ก็ใช่ไงนั่นแหละไอ้ต่อ คนที่ทำให้มึงไม่อยากมางานเลี้ยงรุ่น” รักกระซิบตอบ
“แต่นั่นมัน” “เออนั่นแหละคนเดียวกัน”
คำตอบของรักทำเอาธรงงมากขึ้นไปอีก
“นี่แกหมายความว่าไงวะ”
“ก็มันไปเปลี่ยนตัวเองมาเพื่อมึงเลยนะโว้ย ฮ่า ฮ่า”
“กูไม่ตลกนะเรื่องนี้ มึงก็รู้ว่าไอ้ต่อมันเป็นยังไง”
พอพูดถึงตอนนี้ธรนึกถึงความหลังในวัยเรียนทันที
“พี่ธรครับผมซื้อขนมมาฝาก” รุ่นน้องคนหนึ่งยื่นนมกล่องให้ธร
“ไม่เป็นไร พี่ยังไม่อยากกินนมน้องเก็บไว้กินเองเถอะนะ”
“แต่ผมตั้งใจซื้อมาฝากพี่นะครับ”
“งั้นพี่ก็ขอบใจนะ แต่น้องเก็บไว้กินเถอะ” ธรยืนยันคำเดิม
เขาเดินไปห้องโดยไม่สนใจรุ่นน้องคนนั้น
ธรในสมัยเรียนเป็นที่สนใจของรุ่นน้องอย่างมาก
ทั้งเป็นนักกีฬาของโรงเรียนรูปร่างหน้าตาพร้อมกับฐานะทางบ้าน
เรียกว่าเพียบพร้อมในทุกๆเรื่อง
“พี่ธรค่ะ รับนี่ด้วยนะคะ” รุ่นน้องผู้หญิงหน้าตาน่ารักยื่นซองจดหมายให้เขา
ธรยิ้มแล้วก็รับไว้ก่อนที่เธอจะวิ่งหนีหายไปด้วยความอาย
“เนื้อหอมไม่เปลี่ยนเลยนะมึง” รักแซวธรเสมอๆ
“พูดอย่างกับมึงไม่มี อย่าให้กูพูดนะ”
ต่างคนต่างมองหน้ากันและสองคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงกรีดร้องของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้น ธรกับรักรีบวิ่งตามเสียงมาอย่างรวดเร็ว
ภาพที่ทั้งสองคนเห็นคือต่อกำลังสาดนมที่เขาซื้อมาใส่เด็กผู้หญิงคนที่เอาจดหมายมาให้ธร
“นี่น้องทำอะไรอะ” ธรตะโกนถาม
รุ่นน้องคนนั้นรีบวิ่งหนีไปทันที ธรกับรักรีบไปดูเด็กผู้หญิง
“น้องคนนั้นมันใครวะ” ธรถามหลังหลังจากพาน้องผู้หญิงไปส่งห้องเรียนแล้ว
“ถ้ากูจำไม่ผิดนะมันน่าจะชื่อต่อ เป็นประธานรุ่นด้วย” รักดูเหมือนจะภูมิใจที่เขามักมีข้อมูลดีๆเสมอๆ
“แล้วทำไมมันทำตัวแบบนี้วะ เจอคราวหน้าต้องสั่งสอนเสียหน่อยแล้ว”
“มึงจะไปทำอะไรเขา บ้านเขามีอิทธิพลนะมึงกูได้ข่าวมา”
“มึงคิดว่ากูกลัวหรือไง ทำตัวแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน” ธรทำหน้าจริงจัง
ธรไม่ชอบการกระทำที่รังแกคนอื่นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
แล้วนี่เขาคิดว่าคงเป็นเหตุมาจากตัวเขาด้วยเขาเลยไม่ชอบมากขึ้นไปอีก
“นี่น้องพี่ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อยนะ” ธรมาดักรอต่อที่หน้าห้องเรียนตอนเย็น
“พี่ธรมีอะไรหรือครับ” ต่อยิ้มให้อย่างดีใจ
“พี่จะมาบอกน้องว่าเรื่องที่ทำวันนี้มันแย่มากเลยนะ” ธรต่อว่าต่อต่อหน้าเพื่อนเขาทันที
“ก็แล้วทำไมละครับ มันอยากมายุ่งกับพี่ก่อนทำไม” ต่อตอบแบบไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย
“ดูท่าน้องไม่รู้สึกผิดเลยนะกับเรื่องนี้ ทำแบบนี้แล้วคิดว่าพี่จะชอบน้องหรือยังไง”
“ก็ไม่รู้สิครับ แต่ถ้าผมไม่ได้คนอื่นก็อย่าได้เลย” ต่อยังพูดแบบไม่สนใจต่อไป
“น้องพูดแบบนี้มันจะมากไปแล้วนะ” ธรดึงคอเสื้อต่อขึ้นมา
“พี่จะทำอะไรผม ไม่กลัวเดือดร้อนหรือไง” ต่อทำหน้าตาที่เหมือนดูแคลนใส่ธร
ผลั๊ก!!
ธรต่อยเข้าที่หน้าของต่อจนคนอื่นตั้งตัวไม่ทัน
รักที่อยู่ใกล้ที่สุดรีบเข้ามายั้งหมัดที่สองที่ธรกำลังจะซ้ำอีกครั้ง
“เฮ้ยย มึงใจเย็นๆสิวะ เรื่องไม่เป็นเรื่อง” รักแกะมือธรออก ต่อทรุดนั่งลงกับพื้น
รักดึงธรกลับอย่างรวดเร็ว ปกติธรไม่ใช่คนใจร้อนแบบนี้นี่นา
“มึงเป็นไรของมึงวะ” รักถามอย่างสงสัย
“มึงไม่เห็นหน้ามัน ตอนที่มันพูดกับกูทำอย่างกับว่ามันจะทำอะไรก็ได้” ธรดูหัวเสียน่าดู
“เอาน่าใจเย็นๆก่อน” รักทำได้เพียงให้เพื่อนใจเย็นลงเท่านั้น
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นต่อกลับยิ่งชอบและตามธรมากขึ้นกว่าเดิม
ด้วยเหตุผลที่ว่าธรเป็นคนแรกที่กล้าทำกับเขาแบบนี้
แล้วมันก็ทำให้นิสัยบางอย่างของต่อเปลี่ยนไปด้วย
แต่ธรก็ไม่ได้รู้สึกชอบต่อขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย เขาต้องคอยหลบเพื่อไม่ให้ต่อมาวุ่นวายกับเขาเสมอ
จนกระทั่งเรียนจบเขาก็ยังพยายามหลบการตามตื้อของต่อตลอดเวลา
ต่อตามสอบจนเข้ามหา’ลัยเดียวกับเขาได้ ยิ่งทำให้ธรต้องหลบหน้ารุ่นน้องคนนี้
จนเรียนจบเขากลับมาทำงานที่บ้านไร่ เขาสั่งกำชับเพื่อนทุกคนว่าห้ามให้ต่อรู้เด็ดขาดว่าเขาย้ายไปไหน
จนเขาลืมเรื่องต่อไปแล้วและพยายามเลี่ยงการมางานเลี้ยงรุ่นเสมอๆ
“แล้วกูจะทำยังไงดีวะคราวนี้ ท่าทางจะไม่ใช่เรื่องเล็กแล้วว่ะกูว่า”
ธรเริ่มนึกถึงคีย์ขึ้นมาทันที
“กูว่ามึงดูๆไปก่อน แล้วมึงไปอธิบายให้น้องคีย์เขาเข้าใจและเตรียมตัวไว้ด้วย”
รักเองก็กังวลไม่แพ้กัน
“เดี๋ยวเรื่องคีย์กูจัดการเอง มึงหาทางช่วยกูอีกทางแล้วกันเรื่องนี้”
“เออ กูไม่ปล่อยให้มึงรับมือคนเดียวแน่นอน”
ธรเห็นเค้าลางความวุ่นวายขึ้นมาแล้วตอนนี้
ยิ่งเขารู้แล้วว่าจริงๆเจมส์เป็นใครเขาคิดว่าเจมส์คงไม่ต้องปกปิดอะไรอีกต่อไป
ครั้งนี้เขาคงต้องหาทางปกป้องคนที่เขารักให้ดีที่สุดเสียแล้ว
TBC.
-
เจมส์ นี่ตัวปัญหาของแท้เลย ตั้งหลายปียังตามเจออีกไม่ใช่ธรรมดาแน่ๆ :m31: :m31:
-
ไม่เอามาม่านะ
+1
-
เอามันใส่ไหไปถ่วงน้ำ o18
-
กระทืบดิสไลค์เจมส์เลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เจมส์ :fire: :angry2: :z3: :z6: :beat:
-
ตัวปัญหาที่ใหญ่มากๆ ทำไงดีเนี่ย
-
อืม....ตัวแรงของจริง นี่ถึงขนาดไปเปลี่ยนแปลงตัวเองมาเพื่อปู่เหลยเหรอเนี่ย...
ท่าทางนิสัยเก่าๆจะหลับมาประเภทถ้าชั้นไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้..
งานนี้ปู่-ลุงต้องระวังตัวดีๆ
-
ตัวแรงเลยนะเนี้ย อ.เจมส์เนี้ย
-
เราว่าเจมส์ (ต่อ) คงหาทางแกล้งคีย์แน่นอน
ปู่ ดูแลลุงด้วยนะ
-
ao16 --- เจมส์สุดๆเลยครับคนนี้ ต้องรอดูว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก
Little Devil --- เอาแบบไต้มได้ไหมครับ จะได้ไม่อืดดี หุหุ
4life --- นี่เป็นคำสั่งใช่ไหมครับ อย่าลืมตั้งใจทำการบ้านล่ะคร้าบ
baszoozoo --- ไปกดได้ที่ไหนอะครับ ผมจะไปกดด้วย
Maimai --- แสดงว่าเกินจะบรรยายแน่ๆเลย :laugh:
seaz --- มากๆเลยครับคนนี้ เอาใจช่วยลุงด้วยนะครับ
bbyuqin --- พี่ว่านิสัยเขาไม่ได้กลับมาหรอก แต่ไม่เปลี่ยนไปต่างหากผึ้ง :เฮ้อ:
ChiOln --- จะเป็นตัวจี๊ดด้วยอะครับต่อไป
amito --- ปู่ปกป้องลุงอยู่แล้วครับ ปู่สู้ๆ
ต่อไปยังไม่รู้ว่าเจมส์จะมาไม้ไหนเลยครับ เพราะตอนนี้เขาไม่ต้องปกปิดตัวเองอีกแล้ว เพราะธรรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร
เอาใจชวยลุงปู่กันต่อไปนครับ :L1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
เต้นดันเรื่องตัวเองก่อน :o8:
พรุ่งนี้จะได้หาลงง่ายๆหน่อย :laugh:
-
^^ :z13:
รออ่าน :serius2:
-
โคตรซวย เจอนายต่อเนี่ย...
คู่รักคู่นี้อุปสรรคเยอะจริงน๊อออ
-
^^ :z13:
รออ่าน :serius2:
ตอนต่อไปมาแล้ว หวังว่าคงไม่ช้าเกินไปนะครับ
โคตรซวย เจอนายต่อเนี่ย...
คู่รักคู่นี้อุปสรรคเยอะจริงน๊อออ
อุปสรรคจะทำให้รักของทั้งสองคนยิ่งเข้มแข็งไงครับ :-[
-
ของข้าใครอย่าแตะ
“ปู่ครับ คิดอะไรอยู่” คีย์ทักธรที่นั่งนึกอะไรอยู่โดยไม่สนใจเขาที่มาถึงบ้านเขาแล้ว
“เออๆๆ เปล่าครับ ลุงมานานแล้วหรอ” ธรตกใจเล็กน้อยเพราะเขากำลังคิดเรื่องเมื่อคืนอยู่
“มานานจนพอรู้ว่าปู่กำลังคิดอะไรอยู่” คีย์จ้องหน้าธรที่ยังมีสีหน้ากังวลเจือปนอยู่
“พี่ขอโทษนะครับ” ธรยิ้มให้แบบแห้งๆ ความกังวลยังคงอยู่บนใบหน้า
“ปู่มีอะไรกันแน่ครับ บอกเค้าไม่ได้หรือไง” คีย์นั่งลงข้างๆพร้อมกับมองหน้าธรอย่างจริงจัง
แววตาที่คีย์จ้องมองไปที่ธรนั้นแสดงถึงความเป็นห่วงใยอย่างมาก
ถึงแม้คีย์คิดว่าจะช่วยอะไรได้ไม่มากแต่เขาก็อยากที่จะช่วยคนที่เขารักบ้าง
“จริงๆมันก็ไม่มีอะไรมาก แต่พี่คงกังวลมากไปเองเท่านั้นแหละ”
“ถ้าไม่มีอะไรมากก็บอกมาสิครับ” คีย์จับมือธรไว้เบาๆ
ตั้งแต่เขาอยู่กับธรมาวันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นธรมีท่าทางที่คิดไม่ตกมากขนาดนี้มาก่อน
“ปู่บอกเค้าไม่ได้จริงๆหรือครับ” น้ำเสียงของคนรักที่เจือไปด้วยความห่วงใย
ธรรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงของคีย์อย่างล้นเหลือ
“พี่ไม่อยากให้ลุงคิดมากกับเรื่องนี้ไปด้วยไงครับ” ธรจับมือคีย์ขึ้นมากุมไว้แทน
“แสดงว่าเป็นเรื่องเกี่ยวเค้าใช่ไหม ปู่บอกเค้ามาเดี๋ยวนี้เลย”
“พี่ไม่รู้จะบอกยังไงกับลุงดีนะสิตอนนี้”
“บอกมาเถอะครับ ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเค้าจะได้ช่วยกันได้ ปู่ทำอะไรมาให้เค้าเยอะแล้วนะครับ”
คีย์จ้องตาของธรอย่างไม่ลดละ เหมือนอยากจะให้ธรเข้าใจในความห่วงใยของเขามากขึ้นไปอีก
“คือว่า................. พี่รู้แล้วว่าอาจารย์เจมส์เป็นใคร” ธรเว้นช่วงคิด
เขายังไม่แน่ใจว่าควรบอกเรื่องนี้กับคีย์เลยหรือไม่
หรือว่าเขาจะไปคุยกับเจมส์ให้รู้เรื่องเสียก่อน แต่ว่าจะมาเปลี่ยนอะไรตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว
“แล้วทำไมล่ะครับ หรือว่าเขาเป็นคนที่เคยทิ้งปู่ไป” เสียงคีย์เปลี่ยนเป็นกังวลขึ้นมาแทนทันที
“ไม่ใช่แบบนั้นนะลุง ลุงอย่าเพิ่งคิดมากไปก่อนสิ เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟัง”
ธรเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีตทั้งหมดให้คีย์ฟัง
“โธ่ เค้าก็นึกว่าปู่เครียดอะไรนักหนา เรื่องแค่นี้เองถ้ารู้แบบนี้เค้าจัดการได้”
แทนทีคีย์จะเป็นกังวลเขากลับยิ้มให้ธรอย่างสบายใจ
ธรเห็นรอยยิ้มของคีย์แล้วเขาก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น
“แต่ยังไงพี่ก็อดเป็นห่วงลุงไม่ได้อยู่ดี”
“ครับถ้ารู้แบบนี้แล้วเค้ารับมือได้ ปู่ไม่ต้องกังวลแล้วนะครับ” คีย์ฉีกยิ้มเต็มทีเพื่อให้ธรมั่นใจว่าเขารับมือกับเรื่องนี้ได้
“แต่วันนี้จะพาไปไหนครับ ถึงได้ให้เค้ามาหาที่บ้าน”
“พี่ก็ยังใม่ได้คิด รู้แต่ว่าคิดถึงลุงมากอยากเห็นหน้าก่อนก็เท่านั้นเอง” ธรเริ่มยิ้มออกมาบ้างเล็กน้อย
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย เมื่อกี้นั่งคิดถึงคนอื่นอยู่ต่างหาก” คีย์ล้อธร
“ลุงเนี่ยนะ เมื่อกี้คิดไม่ออกแต่ตอนนี้คิดออกแล้ว ไปกันดีเถอะ”
ธรลุกขึ้นพร้อมกับดึงมือคีย์ให้เดินตามมาด้วย
“ปู่จะพาเค้าไปไหนครับ บอกก่อนไม่ได้หรอ”
“เดี๋ยวถึงที่ก็รู้เองแหละครับ”
ธรไม่ยอมบอกอะไรกับคีย์ แต่คีย์ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี
ธรขับรถพาคีย์ออกมาเส้นนอกเมืองและเป็นเส้นทางที่คีย์คุ้นตา
“ปู่จะพาเค้าไปหายายหรอครับวันนี้”
คีย์ถามเพราะเขาจำได้ว่าเส้นทางนี้เป็นเส้นทางไปบ้านยายของธร
“เปล่าครับ พี่จะพาลุงไปไหว้พระขอพรสักหน่อย”
ธรหันมายิ้มก่อนจะตั้งใจขับรถต่อไป
เขาขับรถพาคีย์มาที่จ.นครปฐมมุ่งหน้าตรงเข้าสู่องค์พระปฐมเจดีย์
ภาพองค์พระปฐมเจดีย์องค์ใหญ่ทรงระฆังคว่ำสีเหลืองนวลโดดเด่นสะดุดตา
ธรขับไปจอดยังที่จอดรถที่จัดสรรไว้อย่างเป็นสัดเป็นส่วน
ภายในบริเวณองค์พระปฐมเจดีย์ก็มีการจัดพื้นที่ไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
วันนี้วันอาทิตย์คนค่อนข้างเยอะแต่ก็ดูไม่อึดอัดคงเป็นเพราะสถานที่ที่โล่งด้วยเป็นแน่
ธรพาคีย์เข้าไปสักการะขอพรต่อองค์พระปฐมเจดีย์
คีย์เองก็รู้สึกดีเมื่อได้มาที่นี่ มันทำให้เขาเหมือนมีพลังใจมากยิ่งขึ้น
เพื่อเผชิญกับปัญหาต่างๆที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า
เขาลอบตัดสินใจด้วยตัวเองว่าจะทำทุกอย่างให้เต็มที่ให้สมกับความรักความอบอุ่นที่ธรให้เขาเสมอมา
หลังจากไหว้พระเสร็จเรียบร้อยแล้วธรพาคีย์กลับ
ระหว่างทางกลับก็แวะหาอะไรกินแถวพุทธมลทลสายสอง
กลับมาถึงบ้านก็ค่ำๆพอดีธรเลยโทรไปขออนุญาติให้คีย์นอนค้างบ้านเขาเลย
อีกอย่างแม่เขาก็อยากคุยกับคีย์เพราะนานๆได้เจอกันสักครั้ง
“สองคนนี้ทำอย่างกับไม่เจอกันมาเป็นปีเลยนะครับ”
ธรพูดเมื่อเห็นแม่ของเขากับคนรักคุยกันจนแทบไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย
“อะไรแม่จะคุยกับแกทำไม เบื่อจะแย่แล้วคุยกับเจ้าตัวเล็กของแม่ดีกว่าน่ารักกว่ากันเยอะ”
แม่ธรหันมาตอบอย่างทันใด
“อะไรกันนี่ไม่ทันไรก็หลงกันเสียแล้ว ต่อไปผมจะทำยังไงเนี่ย”
“นั่นมันเรื่องของแก แต่นั่นสิ ตัวเล็กถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบอกแม่ได้เลยนะลูก เดี๋ยวแม่จะจัดการมันให้เอง”
แม่ธรหันมาบอกคีย์ที่นั่งยิ้มฟังการสนทนาระหว่างสองแม่ลูก
“นั่นไง ไม่เคยเข้าข้างลูกตัวเองเลย” ธรทำเป็นตัดพ้อ
“ไม่เป็นไรครับแม่ ถ้ามีอะไรผิดสังเกตุเดี๋ยวผมจัดการเองก็ได้ครับ คงไม่ต้องรบกวนแม่หรอกครับ”
คีย์พูดพร้อมกับขยับเข้าไปใช้แขนสวมกอดแขนแม่ธรไว้
“ลุงไม่ต้องมาอ้อนเลย แค่นี้แม่พี่ก็เข้าข้างแต่ลุงอยู่แล้ว”
“แม่ยังไม่ว่าอะไรเลย ปู่อย่ามาพาลสิครับ” คีย์ยิ้มหน้าแป้นล้อเลียนธร
ธรเดินเข้าไปหมายจะเล่นงานคีย์คนเก่งเสียหน่อย
“แม่ ปู่จะรังแกผมอีกแล้วครับ” คีย์รีบบอกพร้อมกับเอาตัวแอบไปที่หลังแม่ธรที่นั่งอยู่บนโซฟา
“เดี๋ยวเถอะ จะทำอะไรน้อง” แม่ธรรีบปราม
ธรหยุดเดินก่อนที่จะเห็นใบหน้าที่ยิ้มระรื่นอย่างมีชัยของคีย์ที่อยู่หลังแม่เขา
“ฝากไว้ก่อนนะลุง คืนนี้คอยดูจะทบต้นทบดอกเลย” ธรขู่
“แกจะทำอะไรน้องกะเจ้าตัวดี โตไม่รู้จักโตนะเรา งั้นตัวเล็กมานอนกับแม่ก็ได้คืนนี้”
“ครับดีเลยครับไม่งั้นปู่แกล้งผมแน่ๆเลย” คีย์รีบตอบตกลง
“ไม่ได้นะแม่ เรื่องนี้ผมไม่ยอมนะครับ”
ธรรีบเดินไปดึงตัวคีย์ให้ลุกมาอยู่ข้างๆเขา
“อะไรปู่ เค้าจะนอนกับแม่นะ” คีย์ทำยักคิ้วหลิวตาให้เขา
“ลุงนะเดี๋ยวเถอะ มีแม่เขาข้างแล้วเป็นแบบนี้หรือเนี่ย”
โป๊กกกก โอ๊ยยยยย
แม่ธรลุกขึ้นมาเข็กหัวธรอย่างจัง จนเขาเผลอร้องออกมา
“มันเกี่ยวอะไรกับแม่หือ แม่ไปนอนแหละปล่อยให้ทะเลาะกันไปเองแล้วกัน”
พูดจบแม่ก็เดินไปที่ห้องโดยไม่ได้หนมาสนใจทั้งสองคนอีกเลย
“คราวนี้แม่ไม่อยู่แล้ว ลุงไม่มีตัวช่วยล่ะทีนี้” ธรโอบเอวคีย์ไว้มือหนึ่งอีกมือเอาลูบหัวตัวเองตรงที่โดนแม่ตีไว้
“อย่านะ ไม่งั้นเค้าจะฟ้องแม่พรุ่งนี้ด้วย” คีย์เอาแม่ขึ้นมาขู่
“งั้นก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของพรุงนี้ไปสิ แต่ตอนนี้ลุงโดนลงโทษแน่ๆ”
ธรเตรียมยื่นหน้าไปหาคีย์ที่พยายามดิ้นหนีจากอ้อมกอดเขา
“อะแม่ลืมอะไรหรอครับ” คีย์ร้องทัก ธรรีบหันไปมอง
แต่ก็เสียรู้คีย์ไปเสียแล้วเพราะจังหวะที่ธรเผลอเขาแกะมือธรออกแล้วลุกหนีไปที่ห้องนอนทันที
ธรได้แต่ยิ้มที่เสียรู้ให้กับคนรักของตน ก่อนที่จะเดินตามไปที่ห้อง
แกร๊ก แกร๊ก
ประตูห้องนอนโดนล็อคเรียบร้อยแล้วป้องกันการเข้าไปของเขา
“ลุงครับเปิดประตูให้พี่หน่อยสิครับ” ธรตะโกนผ่านประตูไปบอกคนข้างใน
“ไม่เอาไม่เปิด จนกว่าปู่จะสัญญาก่อนว่าวันนี้จะไม่แกล้งเค้าก่อน” เสียงตอบรับกลับมาพร้อมกับเงื่อนไข
“เปิดหน่อยนะครับ พี่อยากอาบน้ำแล้ว”
“ไม่เอาปู่สัญญามาก่อนเลย” คนข้างในยังยืนยันขอคำสัญญาเหมือนเดิม
“พี่จะทำอะไรลุงล่ะครับ สัญญาก็ได้ครับ” ธรยอมตกลงเพราะไม่งั้นเขาคงไม่ได้เข้าห้องนอนสักที
“ตกลงสัญญาแล้วนะ ปู่ห้ามผิดคำพูดด้วย” คีย์ย้ำ
“คร้าบบบบบ พี่ไม่แกล้งลุงแล้วครับ เปิดให้พี่เขาไปสักทีนะครับ”
ธรทำเสียงอ้อนวอน
“ก็ได้ครับท่างั้น” คีย์ยอมเปิดประตูออกมาให้กับธรที่ยืนรออยู่
เมื่อประตูเปิดออกมา ธรรีบแทรกตัวเข้าประตูมาอย่างรวดเร็ว
พร้อมกับรีบคว้าข้อมือของคนที่ไม่ยอมให้เขาเข้ามาไว้กันวิ่งหนี
เขารวบกอดร่างบางๆนั้นไว้อย่างรวดเร็วก่อนหันไปปิดประตู
“ปู่บ้าไหนบอกจะไม่แกล้งเขาแล้วไง” เจ้าของร่างบางในอ้อมกอดต่อว่าทันที
“แล้วใครว่าพี่จะแกล้งลุงละครับ พี่จริงจังเลยต่างหาก”
สิ้นคำริมฝีปากของคนทั้งสองก็ประกบกันแนบแน่น
ทำให้อีกฝ่ายมอาจเอ่ยวาจาต่อว่าได้อีกต่อไป
คีย์มาถึงมหา’ลัยแต่เช้าเพราะธรมาส่งเขาก่อนที่จะเลยกลับไปบ้านไร่
วันนี้เขามีเรียนวิชาของเจมส์เสียด้วย
ดีเหมือนกันจะได้ดูท่าทางของเจมส์ด้วยว่าจะเป็นยังไง
เขานั่งเรียนวิชาของเจมส์ด้วยอาการเกร็งนิดหน่อยจนหมดเวลา
“เอาวันนี้พอแค่นี้นะครับ คราวหน้าเตรียมจับกลุ่มไว้ด้วยเราจะแบ่งหัวข้อกันทำรายงาน”
เจมส์พูดอยู่หน้าห้องเรียนไปพร้อมกับเก็บของไปด้วย
“แล้ววันนี้มีใครจะสอบถามอะไรไหมครับ”
“มีครับ แต่ว่าขอถามหลังจากที่ปล่อยแล้วได้ไหมครับ”
คีย์ยกมือขึ้นบอก ทำเอาเจมส์แปลกใจขมวดคิ้วคิดอะไรเล็กน้อย
“ได้สิครับ งั้นคนอื่นเลิกเรียนได้แล้วครับ” เจมส์พูด
คีย์นัดกับเพื่อนแล้วว่าจะตามลงไปกินข้าวก่อนจะนั่งรอให้คนออกไปจากห้องจนหมด
“ว่ายังไงมีเรื่องอะไรถึงได้อยากคุยเป็นการส่วนตัวแบบนี้”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ เพียงแต่ผมอยากบอกว่าผมรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว”
“เรื่องทุกอย่าง เรื่องอะไร” เจมส์ทำหน้าแปลกใจ
“ก็เรื่องของอาจารย์ต่อเอ๊ยอาจารย์เจมส์ไงครับ” คีย์จ้องหน้าเจมส์เขม็ง
“รู้แล้วจะทำอะไรได้ คุณอย่าลืมนะว่าอยู่ในฐานะอะไรผมอยู่ฐานะอะไร” เจมส์ทำเสียงแข็งพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้มเข้าหากันยิ่งขึ้น
“ผมเข้าใจดีที่สุดครับแต่หวังว่าอาจารย์จะไม่เอาเรื่องส่วยตัวมาปนกับเรื่องเรียนนะครับ”
“ผมรู้หน้าที่ผมดี ผมไม่ทำแบบนั้นแน่นอนแต่คุณก็อย่าคิดว่าจะสบายใจได้แล้วกัน”
“ครับถ้าได้ยินแบบนี้ก็พอรับได้ แต่ผมขอบอกไว้อย่างนะครับ ผมก็จะไม่ยอมให้ใครมาทำลายความรักของผมได้เหมือนกัน”
“เรื่องแค่นี้ใช่ไหมที่คุณอยากบอก”
“ครับ เรื่องแค่นี้ แต่อย่าลืมแล้วกันนะครับแล้วจะหาว่าผมไม่เตือน”
คีย์พูดจบก็หยิบหนังสือลุกเดินจากไปทันที
ปล่อยให้เจมส์ยืนงงทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้น เพราะเขาไม่เคยคิดว่าเด็กแบบคีย์จะใจกล้าได้ขนาดนี้
จริงๆเขาแทบจะกรีดร้องออกมาแต่เขาต้องอดกลั้นไว้เพราะมันไม่ใช่สถานทีที่สมควร
นับการการรุกครั้งนี้ของคีย์ได้ผลอย่างมาก แต่ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร
คีย์เองก็ยากจะคาดเดาได้ แต่เขาก็บอกกับตัวเองไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องทำเพื่อให้รู้ว่าใครเป็นใครเสียบาง
TBC.
-
...
-
ยื่งเจมส์รู้ว่าคีย์รู้เรื่องแบบนี้แล้วคงจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ คีย์เองคงต้องรับศึกหนักหน่อยละงานนี้
ปู่-ลุงยังน่ารักเหมือนเดิม
รออ่านต่อจ้า +1
-
น่ากลัวจริงๆอาจารย์ต่อ เอ้ย อาจารย์เจมส์ สู้เค้านะลุงอย่าไปยอมแพ้
-
คีย์แน่มาก o13 o13 o13
-
Little Devil --- ... เออ มันหมายความว่าไงคร้าบ ผมเขียนไม่ดีหรือว่าไม่รู้จะพูดอะไรหรือว่า...
bbyuqin --- ลุงปู่เขาก็เป็นแบบนี้แหละจ๊ะผึ้ง น่ารักได้ตลอด
Piaanie --- งานนี้ลุงมีกำลังใจเต็มร้อยจากปู่ เขาสู้ไม่ถอยแน่นอนครับ
Maimai --- เห็นคีย์ทตัวน่ารักๆหวานกับปู่มานาน คงลืมกันไปแล้วล่ะมั้งครับว่าเริ่มต้นมาเขาแสบแค่ไหน ตอนนี้เขาจะกลับมาอีกครั้งแล้ว
มาคอยเอาใจช่วยลุงกันต่อไปเรื่อยๆนะครับ :pig4: :L1: :pig4:
-
ลุงสู้ๆ ลุงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดเลยดีมั้ย เอาให้อาจารย์เจมส์ไม่กล้ามายุ่งอีกเลยนะ :z6: :z6:
-
ลุงสู้ๆ ลุงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดเลยดีมั้ย เอาให้อาจารย์เจมส์ไม่กล้ามายุ่งอีกเลยนะ :z6: :z6:
^
^
^
เห็นด้วยอย่างยิ่ง คีย์ จัดการเลย สู้ๆ
เรียกกำลังเสริม ยกพลถล่มไปเลย :fire:(เหมือนจะคนละเรื่องกันละ)
:L2: :pig4: :L2:
-
ดีแล้วลุง ประกาศศึกอย่างเป็นทางการไปเลย จะดูซิว่าอาจารย์เจมส์จะทำยังไง
-
ao16 --- ลุงก็คงต้องคิดหน่อยและครับ เพราะยังไงก็ยังต้องเรียนกับเจมส์อยู่นี่นา
penda --- แปะมือกับคุณ ao16 ไปช่วยลุงพร้อมกันเลยดีไหมครับ ลุงคงดีใจอะมีกำลังเสริมด้วย
amito --- ลุงเขาก็อยากให้รู้กันไปเลยไงครับ ว่า"ฉันไม่ได้กลัวแกหรอกนะ จารย์เจมส์"
:กอด1: คนอ่านทุกคนเลยครับ ช่วงนี้อาจช้าบ้างก็อย่าว่ากันนะครับ เพราะโปรเจครุ้งอะครับ
:z2: :z2: :z2: (เนียนเต้นหนีไปก่อน)
-
รีบวิ่งมา นึกว่าจะได้อ่าน .. :serius2: :z13:
-
น่าหนุกๆ แบบนี้ต้องมเรื่องหนุกมาให้ได้ลุ้นอีกแล้ว 55+
-
แผนการครั้งใหม่
หลังจากที่คีย์คุยกับเจมส์วันนั้น เมื่อถึงเวลาเรียนเขาจะระวังตัวเสมอ
เวลาเรียนเจมส์ก็มักหาเรื่องให้คีย์ทำได้ตลอดเวลา ทั้งยกรายงานแบกลำโพง
แต่คีย์ทำโดยไม่บ่นแม้แต่น้อยเขาอยากรู้ว่าเจมส์จะทำอะไรเขาได้มากกว่านี้อีกไหม
แล้วทุกอย่างมันก็ผ่านไปโดยที่ไม่มีเรื่องรุนแรงอะไรมากเกินไปกว่าโดนใช้งาน
แต่ทุกอย่างก็เหมือนๆกันทุกครั้ง คงเพราะเจมส์ยังเขาใจถึงสถานะของตัวเองที่เป็นอาจารย์อยู่ด้วยแน่นอน
ทำให้คีย์เริ่มวางใจกับเรื่องเรียนไปได้บ้างแต่เขาก็ยังไม่วาสงใจทั้งหมดอยู่ดี
หลังสองมิดเทอมของเทอมสองก็ใกล้วันปีใหม่พอดี
ธรจะจัดงานเลี้ยงที่บ้านไร่ให้กับคนงานและก็ชาวบ้านแถวนั้นด้วย
เขาเลยชวนคีย์ให้มาช่วยเขาเตรียมงานต่างๆด้วย
เพราะว่าคีย์ปิดช่วงหลังสอบ และเขาก็อยากอยู่ข้างๆคนที่เขารักด้วย
ธรไปรับคีย์ที่บ้านหลังจากโทรนัดกันเรียบร้อยแล้ว
แต่เขาก็แปลกใจเมื่อมาถึงบ้านคีย์เพราะว่าเขาเห็นพงษ์รออยู่ด้วย
พงษ์พอเห็นธรก็รีบลุกขึ้นยกมือไหว้พร้อมกล่าวทักทาย
“สวัสดีครับพี่ธร ผมกับเพื่อนขอไปด้วนะครับ” พงษ์ยิ้มให้
“เออ ครับ แล้วคีย์ล่ะ” ธรรับคำด้วยความแปลกใจ
“ไปรับเพื่อนอีกสองคนหน้าหมู่บ้านครับ”
ธรได้แต่แปลกใจเพราะว่าคีย์ไม่เห็นเคยบอกเขาเลยว่าจะพาเพื่อนไปด้วยครั้งนี้
เขานั่งรอสักพักคีย์ก็กลับมาพร้อมกับเพื่อนสาวสองคน
“ปู่มานานแล้วหรือครับ” เขาทักพร้อมเดินยิ้มเข้ามาหา
ปล่อยให้เพื่อนสาวสองคนยื่นมองตาปริบๆเพราะว่าเขาเพิ่งเจอธรเป็นครั้งแรก
ธรลุกขึ้นยื่นรับไหว้เมื่อสองสาวยกมือไหว้เขาพร้อมกัน
“เราไปกันเถอะ เค้าอยากไปบ้านไร่เร็วๆแล้ว” คีย์ดึงแขนธร
“เดี๋ยวก่อนสิ นี่ไม่คิดจะแนะนำฉันสองคนให้พี่เขารู้จักก่อนหรือไง” สาวร่างอวบรูปร่างสูงใหญ่เมื่อเทียบกับอีกคนทำให้อีกคนตัวเล็กลงไปมากเลย
“เออ ลืม ปู่ครับ นี่ไอ้ฟริกกับไอ้โบทมันสองคนฟังที่เค้าเล่าแล้วอยากไปด้วย” คีย์หันมาบอก
“แล้วทำไมไม่เห็นบอกพี่เลยเมื่อตอยโทรคุยกันเมื่อคืน พี่ไม่ได้เตรียมที่หลับที่นอนไว้ให้เลย”
“ก็พวกมันอยากไปเองให้นอนตรงไหนก็ด้ามั้งครับ” คีย์ยิ้มกวนๆให้กับเพื่อนทั้งสามของเขา
“เออ พวกฉันนอนยังไงก็ได้ แต่พี่เขาคงไม่ใจดำเหมือนแกหรอกมั้ง ใช่ไหมคะ” โบทสาวร่างเล็กผิวคล้ำสวนตอบกลับมาอย่างทันควัน
“ฮ่า ฮ่า เดี๋ยวพี่โทรไปบอกให้เขาจัดห้องรับรองข้างล่างเพิ่มให้อีกก็ได้ แล้วพงษ์ว่าไงไปนอนที่เดิมไหมเรา” ธรหันไปแซวพงษ์
“ไม่เอาแล้วครับ ครั้งเดี๋ยวพอแล้วครับ” พงษ์รีบตอบพร้อมกับยกมือขึ้นมาป่ายปัดอย่างรวดเร็ว
“พี่ล้อเล่น ป่ะไปกันได้แล้วเดี๋ยวไปถึงค่ำพอดี” ธรบอกพร้อมกับเดินนำไปพร้อมกับคีย์
ปล่อยให้สองสาวงงกับเรื่องที่ธรแซวพงษ์
“เรื่องไรวะแกไอ้พงษ์ แกเคยไปบ้านพี่เขาด้วยหรือไง” ฟริกรีบเคลื่อนร่างใหญ่ๆมายืนข้างพงษ์เพื่อสอบถาม
“ไม่มีอะไรหรอกเรื่องมันนานมาแล้ว พวกแกจะไปไหมนี่” พงษ์เปลี่ยนเรื่องหยิบกระเป๋าแล้วเดินตามออกมา
“แกฉันว่าพี่เขาโคตรหล่อเลยว่ะ ถ้าเป็นแฟนฉันนะคงมีความสุขตายเลย” สาวโบทกระซิบบอกเพื่อนซี้ตอนเดินตามมา
“แหม แกอย่าหวังเลย พี่เขาแฟนไอ้คีย์นะแก แล้วฉันว่าพี่เขาก็ไม่สนใจแกหรอกเพราะไอ้คีย์มันดูดีกว่าแกตั้งเยอะว่ะ” ฟริกหันไปยิ้มแบบสมเพชให้เพื่อนที่กำลังตกอยู่ในห้วงจินตนาการ
“โหยยยยยย แกฉันก็ไม่ได้คิดจะแย่งไอ้คีย์มันสักหน่อยแค่คิดเท่านั้นเอง แต่สองคนนั้นก็ดูสมกันดีนะ”
“เออยิ่งกว่าอะไรอีก ไปเร็วๆชวนเมาท์อยู่นั่นแหละ เดี๋ยวพี่เขาไม่รออดไปเที่ยวกันพอดี”
ทั้งหมดขึ้นมานั่งบนรถคีย์นั่งหน้ากับธรเพื่อนๆของเขานั่งข้างหลัง
ธรนั่งฟังเด็กๆคุยกันอย่างเพลินได้พักเดียวก็เงียบเสียง
เขามองทีกระจกหลังสองสาวหลับเอาหัวเกยกันส่วนพงษ์แอบชิดอีกฝั่งหลับเอาหัวหนุนหมอนพิงประตูรถไว้
เหลือคีย์ที่ยังไม่หลับนั่งอยู่เป็นเพื่อนเขา
“ลุงเพื่อนจะมาด้วยไม่เห็นบอกพี่บ้างเลยนะ” ธรถามเรื่องที่สงสัย
“ก็มันฉุกละหุกนี่นาแต่ก็ดีออกนะเค้าว่า สนุกดีออกคนเยอะๆ แถมจะได้มีคนช่วยเตรียมงานด้วย”
“แล้วกับพงษ์ดีกันแล้วหรือไง”
“ก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะ มันทำตัวดีขึ้นเยอะหลังจากเรื่องคราวนั้น ครั้งนี้มันก็ขอมาเพราะว่าอยากให้ปู่รู้ว่ามันกลับตัวแล้วล่ะมั้ง”
“พี่ก็ไม่ได้คิดอะไรตั้งนานแล้ว แต่ถ้าพงษ์เขาปรับปรุงตัวได้ก็ดีนะพี่ก็ยิ่งสบายใจมากขึ้น แค่ไอ้ต่อคนเดียวก็พอแล้วตอนนี้”
ธรมีสีหน้ากังวลเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเรื่องเจมส์
“ปู่ไม่ต้องกังวลหรอกครับ เรื่องนี้เค้าจัดการเองได้ปู่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ” คีย์ตอบอย่างสบายใจเหมือนไม่ได้กังวลกับเรื่องนี้
ธรก็เบาใจขึ้นมาบ้างแต่เขาคิดว่าคงไม่มีใครรู้เรื่องต่อดีเท่ากับเขาอีกแล้ว มันเลยทำให้เขากังวลอยู่
ธรพาคีย์และเพื่อนๆมาถึงบ้านไร่ราวๆห้าโมงเย็น ระหว่างทางเขาโทรบอกแดงให้จัดห้องเพิ่มให้พวกเพื่อนๆของคีย์แล้ว
สองสาวดูจะตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อเข้ามาถึงบริเวณบ้านไร่ เพราะนอกจากจะดูกว้างใหญ่โตแล้ว
ยังเต็มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ มีบางต้นที่ขับรถผ่านทั้งสองคนไม่เคยเห็นมาก่อนก็มี
“พี่ธรคะ บ้านพี่ธรดูน่าอยู่มากๆเลยค่ะ ไว้พวกราขอมาบ่อยๆได้ไหมคะ” ฟริกยื่นหน้าระหว่างกลางเบาะออกมาถาม
“ตามสบายครับ เพื่อนลุงจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ครับ”
“อะได้คำตอบแล้วก็เอาหน้ากลับไปซะที” คีย์ใช้มือดันหน้าผากให้ฟริกเอาหน้าถอยกลับไปอยู่เบาะหลังเหมือนเดิม
“แหม อะไรของแกแค่นี้ก็ทำหวงฉันไม่ได้คิดอะไรหรอกน่า” ฟริกทำเสียเล็กเลียงน้อยใส่คีย์
“เราก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่มันอันตรายเท่านั้นเอง”
“เออ เจ็บสีข้างไหมยะแถซะขนาดนั้น” ฟริกยังไม่ลดละต่อปากต่อคำ
“ฉันว่า วันนี้แกได้นอนนอกบ้านแน่ๆยัยฟริก ถ้ายังไม่เลิกเถียงกับแฟนเจ้าของบ้านแบบนี้” โบทที่นั่งฟังมานานหาทางสงบศึก
เพราะเขารู้ว่าถ้าสองคนนี้ได้เถียงกันต่อให้ลงรถมันก็คงยังไม่เลิกเถียงกันแน่ๆ
“ถูกต้องเลย โบทแกพูดถูกที่สุด แบบนี้น่าจะให้มันไปนอนที่คอกเลี้ยงวัวนะ” คีย์รีบพูดก่อนเมื่อเห็นโอกาส
“ไม่มีทางหรอก พี่ธรคงไม่ใจร้ายกับผู้หญงตัวเล็กๆแบบหนูใช่ไหมคะ” ฟริกทำเสียงออดอ้อน
“เยอะไปแหละนะ สงสัยจะได้นอนนอกบ้านจริงๆ” คีย์รู้สึกหมั่นใส้กับท่าทางของเพื่อนสาวร่างท้วมคนนี้จริงๆ
“เอาล่ะถึงแล้วครับ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว” ธรบอก
“อะไรปู่เค้าไม่ได้ทะเลาะกับมันนะ ใครจะอยากทะเลาะกับมันปากแบบนี้”
“หรอย่ะพ่อคนเรียบร้อยมารยาทงาม แหมๆๆ ทำมาว่าคนอื่น” ฟริกก็ไม่ยอมลดละ
แล้วทั้งสองคนก็ยังเถียงกันต่อไปจนลงรถ พงษ์กับโบทได้แต่มองหน้ากันอย่างชินชา
จนทั้งสองแยกกันไปห้องใครห้องมัน ตกลงพงษ์นอนห้องเดียวกับสองสาวเพราะว่าสองสาวไม่อยากนอนกันสองคน
คงเพราะว่ามันแปลกที่แล้วก็พงษ์ก็ไม่อยากนอนคนเดียวเหมือนกัน เรื่องครั้งก่อนมันยังฝังใจเขาอยู่ด้วย
ทั้งหมดลงมากินข้าวพร้อมกันก่อนแยกย้ายไปพักผ่อน
เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นมาช่วยงานเตรียมของเพื่องานเลี้ยงปีใหม่
ช่วงเช้าคีย์ตื่นเช้าพร้อมกับธร ลงมาดูสถานที่เตรียมจัดงานกันตั้งแต่เช้า
สายหน่อยสองสาวหนึ่งหนุ่มถึงลงตามออกมาที่ลานกว้างหลังบ้าน
“พงษ์พี่สองคนนั้นใครอะ หล่อทั้งคู่เลย” โบทชี้ไปที่จุดหมายที่ถามพร้อมกับใช้มือรวบผมตัวเองเหมือนกลัวจะไม่สวย
“อ๋อ นั่นพี่แดงกับพี่นพ ลูกน้องพี่ธรน่ะเหมือนจะเป็นคนสนิทด้วยนะ” พงษ์อธิบาย
“จริงดิ บ้านไร่พี่ธรเนี่ยน่ามาบ่อยๆจริงๆ” โบทออกอาการเขินอายเล็กน้อย
“นี่น้อยๆหน่อยเลยแก รักษาจริตหน่อยเป็นผู้หญิงนะแกเนี่ย” ฟริกเตือนพร้อมกับหลอกด่าไปด้วย
“อะไรของแก ฉันก็พูดแค่กับแกนะแหละใครจะกล้า”
“เออ แต่อย่าหวังอะไรมากนะแก ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พงษ์บอกก่อนเดินเข้าไปทักนพกับแดง
ทั้งหมดช่วยกันเตรียมสถานที่ให้โล่งเพื่อจัดงานวันพรุ่งนี้
ทั้งหมดยุ่งกับงานจนถึงบ่ายถึงกลับเข้ามากินข้าวเที่ยงกัน
ตอนที่กำลังจะกินข้าวเที่ยง ก็มีเสียงรถเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน
“ได้ข่าวว่าจะจัดงานปีใหม่ ไม่ชวนผมบ้างเลยนะครับ” เสียงตำหนิดังขึ้นเมื่อเจ้าของเสียงเดินถึงเพียงหน้าประตูห้องอาหาร
ทั้งหมดหันไปมองอย่างพร้อมเพียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย
เจ้าของเสียงยืนยิ้มหราอยู่ที่หน้าประตูอย่างภูมิใจ
“จารย์เจมส์ มาได้ยังไงคะ” ฟริกเป็นคนทักคนแรกทำลายอาการค้างของคนอื่นๆ
“ก็มาตามทางสิครับเด็กๆ มากันไม่ยอมรอเลยนะ”
ธรกับคีย์หันมองหน้ากันเพราะรู้ว่าปัญหาคงเกิดขึ้นอีกแล้วแน่ๆ
“พี่ธร ผมขอพักด้วยอีกคนได้ไหมครับ”
“เออ................... ก็ได้ครับ แต่ว่าต้องนอนห้องเดิมนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเตรียมตัวมาพร้อมแล้วครั้งนี้” เจมส์ยิ้มอย่างมีเลสนัยพร้อมกับมองมาที่คีย์
คีย์กับธรได้แต่มองหน้ากันอย่างทำใจ แต่คนที่ต้องทำใจมากที่สุดคงไม่พ้นธร
เพราะเขาคิดไม่ออกว่าคราวนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาอีกระหว่างคีย์กับเจมส์
ตอนบ่ายทั้งหมดออกมาช่วยงานเหมือนเดิม เพราะว่ามีการทำเวทีเพิ่มด้วย
ขณะทำงานโบทก็นึกอะไรได้เลยรีบวิ่งมาเสนอเพื่อนๆ
“นี่พวกแก ฉันว่าเรามาจัดการแสดงเพื่อวันพรุ่งนี้กันดีกว่า” โบทพูดพร้อมกับหอบหายใจจากการวิ่งมา
“บ้าหรอแก พรุ่งนี้แล้วนะมันจะทันได้ยังไง” ฟริกย้อนถาม
“ทันสิแก เราก็แสดงกันง่ายๆไงน่าสนุกดีออก” โบทพยายามหวานล้อมให้ทุกคนทำตามความคิดของตน
“อืมมม น่าสนุกเหมือนกันนะ ชวนจารย์เจมส์ด้วยสิโบท” คีย์ยืนคิดสักพักก็โผล่งพูดขึ้นมา
“นั่นไงคีย์มันยังเห็นด้วยเลย แต่ความคิดดีว่ะชวนอาจารย์ด้วยดีกว่า”
พอคีย์เห็นดีด้วยโบทก็ไม่สนใจความคิดคนอื่นแล้ว รีบวิ่งไปชวนเจมส์ทันที
คีย์ยิ้มมุมปากอย่างมีแผนบางอย่างในใจ ก่อนเรียกพงษ์แดงแล้วก็นพมาคุยด้วย
ฟริกยืนงงกับคีย์ว่าคิดจะทำอะไร
“ไอ้ฟริกแกไปช่วยไอ้โบทมันกล่อมจารย์หน่อยสิวะ ว่าให้เล่นละครกับเราด้วยทำไห้ได้นะแก”
คีย์ตะโกนบอกหลังจากที่เห็นฟริกยืนงงทำอะไรไม่ถูก
“สุมหัวทำอะไรกันไม่รอพี่เลยนะครับ” เสียงหนึ่งทักขณะที่พวกคีย์กำลังวางแผนบางอย่างกัน
“พี่รัก หวัดดีครับ พี่มาพอดีเลยกำลังคิดถึงพี่พอดี” คีย์ทักพร้อมกับคนอื่นก็หันมา
“ไม่ต้องมาปากหวานกับพี่เลย เก็บไว้กับไอ้ธรโน่นเลย แต่ว่ามีเรื่องอะไรกันถึงต้องสุมหัวกันขนาดนี้”
“ก็โน่นไงครับ” คีย์ชี้รักมองตามพร้อมกับรู้ถึงสถานการณ์ตอนนี้ทันที
แล้วทั้งหมดก็ปร฿กษากันอีกครั้งโดยครั้งนี้มีฟรอกกับโบทเข้าร่วมด้วย
คีย์ต้องเสียเวลาอธิบายเรื่องราวให้ทั้งสองสาวฟังนิดหน่อยก่อนเพื่อทั้งสองเขาใจสถานการณ์เสียก่อน
“โหยแกแบบนี้ต้องจัดหนักๆ ไปเลยแกจะได้เข็ดสักที” ฟริกเริ่มสนุกไปด้วยแล้ว
“แต่ว่าใครวะแกพี่หล่อๆคนนี้อะ” ฟริกกระซิบถามคีย์
“อ๋อ ลืมแนะนำไปนี่พี่รักเพื่อนปู่ พี่รักครับ นี่ฟริกกับโบทเพื่อนผม ส่วนคนนี้คงไม่ต้องแนะนำแล้วมั้งผมว่า”
คีย์ยังไม่วายแซวพงษ์ถึงเรื่องครั้งก่อน พงษ์ได้แต่ยิ้มอายๆ
“ทำไมบ้านไร่แฟนแกมีแต่คนหล่อๆวะ รู้งี้ขอมาตั้งนานแล้ว” ฟริกกระซิบบอก
“ก็ยังงี้แหละแต่ว่าพี่รักเขาเป็นแฟนกับพี่แดงนะ แกคงอดแล้วล่ะงานนี้”
พอสิ้นเสียงที่คีย์บอกฟรอกก็ลืมตัวกรี๊ดออกมาเสียดังจนทุกคนต้องหันไปมอง
“อุ๊ยลืมตัว ขอโทษค่ะไม่มีอะไรคุยกันต่อได้เลย” ฟริกอายกับกริยาของตัวเองเมื่อกี้จนหน้าแดงกล่ำ
“โหยแต่ละคนมีคู่กันหมดแล้ว เสียวะที่ฉันมาช้าไป” ฟริกกระซิบต่ออย่างเสียดาย
“พี่นพไงยังไม่มีแฟน เราติดต่อให้เอามั๊ย”
“จริงหรือวะแก เอาดิๆ” ฟริกลืมเก็บอาการ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ล้อเล่นเราว่าปล่อยให้พี่เขาเจอคนดีๆเถอะ” คีย์บอกก่อนที่จะรีบลุกย้ายที่อย่างรวดเร็ว
ฟริกได้แต่แอบสงสายตาอาฆาตไปให้คีย์บ่อยๆเพื่อเตือนว่าฉันจะเอาคืนแกแน่นอน
ก่อนที่ทั้งหมดจะรวมวางแผนการบางอย่างกันต่อไป
TBC.
-
คราวนี้เจมส์เสร็จแน่ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อยากได้แบบว่า โดนครั้งนี้แล้วไม่กล้ามายุ่งอีกเลยอ่ะ
จัดให้ได้ไหมจ๊ะ เริ่มจะไม่ไหวกับเจมส์แระ เยอะตลอดอ่ะ
:z4: :z4:
-
รีบจัดการอย่างเร็วน้องคีย์
รำคาญมากคนแบบนี้
+1
-
เจมส์เสนอตัวมาขนาดนี้ ท่าทางจะมั่นใจว่าเตรียมตัวมาเผชิญกับพวกคีย์แน่ๆ
งานนี้ท่าทางจะมันส์จนปู่ปวดหัวไปเลยก็ได้ 555555
-
กระทืบ Like ให้กับตอนล่าสุด 555+
คราวนี้แผนเด็ดอ่ะป่าว!!
-
:laugh: น่ารักจังเลย
:call:
-
อ.เจมส์คะ ตอนหน้าต้องสนุกแน่ๆ อิฉันจะรอนะคะ
-
น่ารักมาก!!!!!!!! เขิลๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :pighaun:
-
แสบกันทั้งแก๊งค์555+
ตอนหน้าขอมันส์ๆนะ!
-
Maimai --- จะเสร็จหรือเปล่าไม่รู้นะครับ เพราะเจมส์เขาเตรียมตัวมาพร้อมงานนี้
ken_krub --- ขอบคุณครับกำลังใจดีๆ เสมอมา
ao16 --- ต้องรอดูกันนะครับว่าเจมส์จะเข็ดหรือจัดการเขาได้หรือไม่ ต้องคอยติดตามนะครับ
Little Devil --- คีย์ก็กะจัดการเต็มที่อยู่แล้วล่ะครับ
bbyuqin --- ผึ้งเป็นคนแรกเป็นห่วงปู่ธรเลยนะนี่ :กอด1: พี่ว่าธรคงเอาหูไปนาเอาตาไปไร่แหละครับ เพราะเดี๋ยวน้องคีย์ก็ไปอ้อนจนใจอ่อนยอมให้ทำตามแผนได้อยู่ดี :-[
NUTTYZERO --- ผมคิดว่าคราวนี้สวดยอดแล้วอะครับ :laugh:
tawan --- ที่ชมว่าน่ารักเนี่ย คนเขียนใช่ไหมครับ :-[ :-[
yayee2 --- เจ๊แก้วครับ ที่รอเนี่ย รอลุ้นว่าจะจัดการเจมส์ยังไงใช่ไหมครับ
tender --- เขิลผมหรอคร้าบ :laugh:
punchnaja --- มันแน่นอนครับ รับรองได้แล้ว
ปล.ปวดตาเลยมาตอบเม้นคลายเครียดอะครับ :กอด1: คนอ่านทุกคนเลยนะครับ
-
มาให้กำลังใจ และสวัสดีปีใหม่ไทยครับ
-
สุขสันต์วันสงกรานต์ :mc4:
-
:z13: รีบนเฉย ๆ
ได้ข่าวว่าคนเขียนหนีเที่ยวนะคะ
แวะมาเยี่ยเฉย ๆ o18
-
แวะมาดันป๋าคร้าบ
ตามคุณจงกลนีมาติดๆ o13
-
รอนานละน้าาาาาาาาาาาา
-
:กอด1: :กอด1:
คนอ่านทุกคนเลยคร้าบบบบ
คืนนี้ครับ ลุงปู่จะกลับมาแล้ววววววว :mc4: :mc4: :mc4:
มารอลุ้นกันว่าเจมส์จะโดนจัดหนักยังไงคราวนี้
จะยอมรามือหรือเปล่า ต้องรอเอาใจช่วยลุงนะครับ
แอบบอกชื่อตอนไว้นิดนึง ตอนหน้า ชื่อตอน เสือ สิงห์ กระทิง ควาย :laugh:
-
รอ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
มาแล้วครับดึกไปนิดคงไม่ว่ากันนะครับ
แต่ลงไว้ 50% ก่อนนะครับ
...............................................
เสือ สิงห์ กระทิง ควาย
ทุกคนตื่นแต่เช้าเพราะตื่นเต้นกับงานปีใหม่
เวทีโครงเหล็กถูกตกแต่งด้วยไฟสีต่าง ๆ พร้อมกับตัวอักษรโฟม
‘สวัสดีปีใหม่’
ข้อความสีแดงตัดขอบขาวโรยกากเพชรสีทองระยิบระยับเมื่อต้องแสง
ด้านหน้าเวทีมีกระถางไม้ดอกหลากชนิดหลากสีวางเรียงประดับไว้อย่างสวยงาม
พื้นที่โดยรอบก็ถูกปรับจนเหมาะแก่การจัดงานเลี้ยง
ป้าน้อยวุ่นกว่าคนอื่นวันนี้เพราะต้องคอยดูแลเรื่องอาหารทั้งหมด
พวกป้าอาจากในหมู่บ้านมาช่วยเป็นลูกมือป้าน้อยสี่ห้าคน
แดงกับนพก็ตื่นแต่เช้ามาตรวจความเรียบร้อยอื่น ๆ
รักออกไปข้างนอกแต่เข้ามืดเพื่อเตรียมของบางอย่างตามที่คีย์ขอร้องไว้เมื่อคืน
คีย์เข้าหมู่บ้านไปกับธรเพื่อเชิญผู้ใหญ่มางานในคืนนี้
พงษ์กับเพื่อน ๆ พอตื่นมาก็ชวนเจมส์มาซักซ้อมละครที่จะทำการแสดงคืนนี้
ตัวละครแสดงถึงสัตว์ต่าง ๆ ชนิดที่มาสนทนากัน
บทการสนทนาจะเกี่ยวกับเรื่องธรรมชาติ สิ่งแวดล้อม
ในช่วงเช้าทั้งหมดซ้อมบทละครในช่วงบายก็เตรียมทำชุดสัตว์ตามที่ได้รับบทกัน
อุปกรณ์ทั้งหมดรักเป็นคนไปจัดซื้อ
ธรกลับมาในช่วงบ่ายเพื่อดูความเรียบร้อยอีกที
ตอนนี้บนเวทีมีเครื่องดนตรีวางอยู่พร้อมแสดง
ด้านหน้ามีโต๊ะจัดไว้สี่โต๊ะ สำหรับแขกผู้ใหญ่ที่ได้เชิญมา
มีการทำซุ้มอาหารขึ้นมาสามซุ้มด้านตรงข้ามเวทีการแสดง
เพื่อให้ชาวบ้านกับคนงานเดินตักอาหารทานได้ตามสบาย
แต่งานนี้งดเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอลล์ เพราะธรไม่อยากให้มีเรื่องกันหลังจากเมา
ธรพอใจกับการเตรียมงานของนพกับแดง
ด้านป้าน้อยก็เตรียมอาหารเรียบร้อย
ธรกลับเข้าไปแต่งตัวพร้อมกับคีย์เพื่อรอรับแขก
พวกเพื่อน ๆ ก็แยกย้ายกันไปเตรียมตัวเพื่อการแสดงพิเศษสำหรับคืนนี้
พระอาทิตย์คล้อยตกดินความมืดคืบคลานเข้ามาอย่างช้า ๆ
ชาวบ้านเริ่มทยอยมางานตามคำชวนของธรที่เคยบอกไว้
แขกคนสำคัญก็เริ่มทยอยกันมาถึงงานบ้างแล้ว
ธรใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อน พับแขนขึ้นมาถึงข้อศอก
กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มเข้ารูปแต่พอดี ตัดกับสีน้ำตาลอ่อนของรองเท้าหนัง
มีผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่สีน้ำเงินพับทรงสามเหลียมผูกไว้ที่ข้อมือขวาก่อนสวมนาฬิกาทับ
คีย์ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นพอดีตัวสีเดียวกับธร
กางเกงยีนส์ทรงเดฟสีดำตัดกับเข็มขัดที่ติดแผ่นเหล็กมันวาว
สวมรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาด
การแต่งตัวของทั้งคู่เข้ากันอย่างมาก
“นี่แกไอ้คีย์กับพี่ธรเขาไม่ปิดคนอื่นหรือไงวะว่าเป็นแฟนกัน”
โบทแอบกระซิบถามพงษ์ด้วยความสงสัย
เพราะภาพที่เห็นคีย์เดินตอนรับแขกพร้อมธรตลอดเวลา
และท่าทางของทั้งสองคนก็บ่งบอกได้ว่าเป็นคู่รักกัน
“ไม่หรอก พี่ธรเขาไม่ได้ปิดบังอะไร”
“เหรอว่าไม่น่าเชื่อว่าคนแถวนี้เขาจะรับได้”
“อันนี้กูก็ไม่รู้เหมือนกัน ไปถามเองเลยไหม”
พงษ์ตอบแบบรำคาญและตัดปัญหาที่จะโดนถามต่อ
และก็ได้ผลเสียด้วย โบทเลิกถามแล้วหันมาไปคุยกับฟริกแทน
หลังจากที่แขกสำคัญมาครบพร้อมกับนั่งที่หมดแล้ว
ธรก็ขึ้นเวทีเพื่อกล่าวเปิดงานในค่ำคืนนี้
คีย์แอบอาศัยจังหวะนี้ไปลอบคุยกับรักด้านหลังเวทีเพื่อไม่ให้ธรเห็น
“พี่รักของพร้อมนะครับ” คีย์กระซิบถาม
“เรียบร้อยแล้วครับ แล้วทางพวกเพื่อนเราล่ะพร้อมหรือเปล่า”
“คงพร้อมแหละครับเดี๋ยวผมไปบอกพวกมันอีกที”
คีย์รีบเดินไปที่กลุ่มเพื่อนที่เริ่มแต่งตัวเป็นสัตว์ต่าง ๆ แล้วตอนนี้
ธรพูดเปิดงานเสร็จดนตรีก็เริ่มเล่นเพื่อเพิ่มบรรยากาศภายในงาน
จุดประสงค์จริง ๆ ที่แท้จริงที่ธรจัดงานก็เพื่อให้ชาวบ้านเจอกับนายทุนของจังหวัดบ้าง
เผื่อมีปัญหาอะไรอาจได้พูดคุยขอร้องกันได้โดยตรง
ซึ่งเขาจัดในรูปแบบนี้เกือบทุกปี และมันก็ได้ผลต่อชาวบ้านด้วยดีมาตลอด
เขาเลยจัดงานแบบนี้ขึ้นทุก ๆ สิ้นปี เสมอมา
ลงจากเวทีธรเข้ามาตามรักกับคีย์ให้ไปนั่งข้างหน้าด้วยกัน
เพราะคีย์จะได้เจอพ่อกับแม่เขาด้วย
หลังจากออกมานั่งทานอาหารคุยกันอยู่พักใหญ่
ดนตรีก็หยุดลงพงษ์ในชุดสิงโตที่ทำจากลังกระดาษและถุงพลาสติกขึ้นมายืนบนเวที
“สวัสดีครับ เนื่องจากวันนี้เป็นวันดีวันปีใหม่ ผมกลุ่มเพื่อนของคีย์เลยมีการแสดงบางอย่างมาฝากทุกคนครับ”
พงษ์พูดเสียงสั่นเล็กน้อยเพราะความปะหม่า
“เรามีละครอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมมาฝากทุกท่านครับ”
เสียงปรบมือดังขึ้นจากคนที่อยู่ข้างล่าง
“เราขอเสนอเรื่อง เสือ สิงห์ กระทิง ควาย เชิญรับชมได้แล้วครับ”
...........................
ยังมีต่อนะครับ แต่ต้องพาหลานนอนก่อนแล้ว
เลยเอามาลงก่อนครึ่งหนึ่ง (กลัวหลับพร้อมหลาน)
ขอโทษด้วยนะครับ :call: :call:
-
ดีจังน้องนัทมาลงต่อแล้ว
ก็เห็นใจ "พ่อลูกอ่อน"เนอะ 555
รออ่านครึ่งต่อไปจ้ะ
-
ควายนี่ต้องเป็นเจมส์แน่ๆเลย กร๊ากกกกกกกกก
-
งอลลลล ค้างงงง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ต่อๆๆๆๆๆๆยังไม่จุใจเลยหายไปนาน
:call:
-
มารอครับ
-
:a5: :เฮ้อ: :z2: :z2:
-
ยังไงหว่า งงแหะ ต้องรอตอนต่อไปอย่างเดียวแหะ
-
มารออีกครึ่งนะคะ
ดูซิคีย์จะมีแผนอะไร แต่ท่าทางน่าสนุกนะ
-
yayee2 --- เจ๊แก้วก็หลานคร้าบบบไม่ใช่ลูก เดี๋ยวผมขายไม่ออกกันพอดี
punchnaja --- แอบรู้นะคร้าบแบบนี้ :m20:
yui11 --- ไม่งอนนะครับ ตอนต่อไปจะลงแล้วคร้าบบ
tawan --- อีกสักพักจะมาลงนะครับ
Horizon --- ไม่นานเกินรอแล้วครับ
DE SaiKuNee --- มาอารมณ์ไหนกันคร้าบบ :z2: เต้นตามเสียเลย
Piaanie --- เดี๋ยวก็หายงงครับ :laugh:
MaeMoo --- สนุกหรือเปล่าไม่รู้ แต่คราวนี้มีและคร้าบบบบ
รอตอนสองนะครับ คืนนี้แน่นอน :z2:
-
ปูเสื่อรออ่านครึ่งหลัง
อิอิ ว่าแต่ครึ่งแรงนำไปเท่าไหร่แล้ว 55+
-
พลาดหลับยาวพร้อมหลาน แหะ :-[
ลงเพิ่มแล้วนะครับ แต่ยังไม่จบมีต่อนะครับ
..........................................................
42.2
หลังจากพูดเปิดการแสดงเสร็จดนตรีก็เริ่มคลอเบา ๆ ให้เข้ากับการแสดงตามที่
ไฟดับลงไปชั่วครู่ก่อนที่จะมีเงาเคลื่อนที่ขึ้นมาบนเวที
เมื่อไฟเปิดขึ้นมาอีกครั้งก็มีโบทที่อยู่ในชุดเสือที่ทำจากวัสดุเหลือใช้
ฟริกที่อยู่ในชุดกระทิงทำจากถุงขยะยืนอยู่กลางเวที
ทั้งสองพูดคุยกันถึงเรื่องสภาพอากาศของโลกที่ร้อนขึ้นในขณะนี้
สัตว์ทั้งสองต่างพยายามหาวิธีต่าง ๆ นานา เพื่อลดภาวะโลกร้อน
เสือกับกระทิงเข้าไปปรึกษาสิงโตที่ว่ากันว่าเป็นเจ้าป่า
สิงโตเจ้าป่าก็ช่วยคิดและหาวิธีต่าง ๆ จนคิดไม่ออก
เพราะว่าพวกตนเป็นสัตว์ป่าต่างไม่เคยใกล้ชิดกับมนุษย์สักตัว
ทั้งสามตัวเลยตกลงว่าจะหาสัตว์ที่ใกล้ชิดกับคนมากที่สุดเพื่อปรึกษาดีกว่า
ทั้งสามตัวเลยออกตามหาสัตว์ชนิดนั้น
ทั้งสามตัวเดินมาที่ชายป่าพบสัตว์ตัวใหญ่สีดำมีเขาคล้ายกระทิงยืนกินหญ้าอยู่ข้างบ้านคน
“เจ้ากระทิงนั่นใช่ญาติเจ้าหรือเปล่า” สิงโตเอ่ยถามเพราะเห็น ลักษณะคล้ายกัน
“ใช่เจ้านั่นนะมันเรียกว่า ควาย มันเป็นสัตว์เลี้ยงของคนที่เอาไว้ใช้แรงงาน มันมีแต่กำลังไม่ค่อยคิดอะไรหรอกอย่าถามมันดีกว่าข้าว่า” กระทิงตอบตามที่มันรู้
“ไม่หรอกข้าว่าลองถามดูหน่อยแล้วกัน” สิงโตยืนยันความตั้งใจตนเอง
“นี่เจ้าควายพวกข้ามีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย” เสือเรียกควายที่กำลังทำท่าเรมหญ้าอย่างสบายอารมณ์
“เสือ!! พวกเจ้ามีอะไร อย่ากินข้านะข้ามันโง่กินไปก็ไม่อร่อย” ควายทำท่ากลัว
ถึงตอนนี้คนดูหัวเราะให้กับท่าทางของควายที่เจมส์แสดง
“พวกข้าไม่กินเจ้าหรอกแค่อยากจะถามเจ้าบางเรื่อง” สิงโตบอกให้ควายสบายใจ
“เจ้าจะถามเรื่องอะไรข้า ข้าบอกแล้วไงว่าข้าโง่” ควายรีบบอก
คนดูขำกับท่าทางควายที่บอกว่าตัวเองโง่ตลอดเวลา
เจมส์เองก็รู้สึกอึดอัดกับคำนี้เหมือนกัน แต่ดันรับปากไปแล้วไม่อยากเสียคำพูดต่อหน้าธร
“เอาน่าข้าจะถามเจ้าว่าคนเขาทำอะไรโลกถึงร้อนมากขนาดนี้” สิงโตถาม
“ข้าบอกไม่รู้ไง ข้ามันโง่” ควายย้ำคำเดิมพร้อมทำท่าส่ายหัว
“อะไรของเจ้านักหนา คำก็โง่สองคำก็โง่ เดี๋ยวข้าจะช่วยให้หายโง่เอง” เสือเดินมาพูดกลางเวที
เจมส์ทำหน้าแปลกใจเพราะว่าในบทที่ซ้อมกันเมื่อคืนไม่มีตอนนี้
เด็กที่เล่นอยู่หน้าเวทีหยุดเล่นแล้ววิ่งมาออกกันเหมือนรออะไรบางอย่าง
“เด็กครับเจ้าควายของเราบอกว่าตัวเองโง่ เด็กมาช่วยทำให้ควายหายโง่กันเถอะครับ” พงษ์ออกมาพูดกับ
เด็ก ๆ ดูตื่นเต้นเมื่อได้ยินประโยคนี้
“เด็กเตรียมตัวกันพร้อมแล้วใช่ไหมครับ”
เสียงเด็กตอบรับกันเจื่อยแจ่ว พร้อมกับวิ่งไปหยิบบางอย่างที่อยู่ข้าง ๆ เวที
“เอาล่ะนะเด็ก เรามาเติมความฉลาดให้ควายกันดีกว่านะครับ เด็ก ๆ รู้ไหมกินอะไรแล้วจะฉลาด”
ระหว่างที่พูดฟริกกับโบทวิ่งลงไปหยิบไม้ไผ่ท่อนยาวสองท่อนขึ้นมา
มีผ้าดิบสีขาวผูกขึงไว้เมื่อดึงออกจะตั้งเป็นฉากขึ้นมา
ทั้งสองดึงฉากผ้าสีตุนขึ้นข้างหลังเจมส์ที่กำลังยืนงงอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เอาเด็ก ๆ ตอบกันได้ไหมครับว่ากินอะไร” พงษ์ถามย้ำ
“กินไข่” เสียงแย่งกันตอบสนุกสนาน
“งั้นเรามาเอาไข่ให้เจ้าควายกินกันเถอะ เอานะ หนึ่ง สอง สาม ให้กินได้เลยครับ”
พูดจบพงษ์รีบวิ่งหลบไปอย่างรวดเร็ว
เด็ก ๆ ขว้างไข่ในที่ถืออยู่ในมือเข้าใส่เจมส์กันอย่างสนุกสนาน
เสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ดังระงมอยู่หน้าเวทีอย่างมีความสุข
ธรหันมามองหน้าคีย์ที่นั่งยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้ามกับพ่อแม่ตัวเอง
“นี่พวกคุณลงทุนกันขนาดนี้เลยหรือ” คมสันพ่อค้าสินค้าการเกษตรรายใหญ่หันมาถามธร
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ เพื่อให้เด็กได้สนุกสนานกันด้วย พวกผมเลียนแบบมาจากพวกญี่ปุ่นที่เขาปาถั่วไล่เรื่องร้าย ๆ ให้ออกไปไงครับ แต่เราเพียงแค่ใช้ไข่แทน”
คีย์หันมาแย่งตอบคำถามแทนธรที่กำลังงงอยู่
“พวกคุณนี่ลงทุนกันจริง ๆ เลยนะครับ ดูเจ้าตัวเล็กผมสิสนุกใหญ่เลย แล้วแบบนี้กลับบ้านไปมันจะเอาไข่ปาใครไหมครับนี่”
คมสันชี้ให้ดูลูกชายคนเล็กของตนที่กำลังสนุกกับการปาไข่ขึ้นไปบนเวที
“ไม่หรอกครับ เพราะเราเด็กไว้แล้วว่าห้ามไปทำกับคนอื่น นี่แค่เป็นการเล่นกันวันนี้เท่านั้น”
คีย์ยิ้มพร้อมตอบคำถาม คมสันหัวเราะชอบใจกับลูกตัวเองที่ล้มลงจนไข่แตกเละคามือ
ตอนนี้ด้านหน้าเวทีบางส่วนกับเจมส์ที่แสดงเป็นควายเลอะไปด้วยไข่
กลิ่นคาวไข่สดเริ่มคละคลุ้งไปทั่วบริเวณแล้ว
“พอแล้วครับ พอแล้วครับ เจ้าควายเราคงฉลาดขึ้นมาแล้วตอนนี้”
พงษ์ออกมาเพื่อหยุดการปาไข่ของเด็ก ๆ จนตัวเองโดนลูกหลงเข้าไปสองสามใบ
ทำเอาคนอื่นหัวเราะกับการโดนลูกหลงนั้นไปด้วย
หลังจากเด็กเลิกปาไข่แล้วคีย์ก็ขอตัวเพื่อมาดูเพื่อน ๆ
ด้านบนยังคงแสดงต่อจนจบเพราะว่าควายยอมบอกว่ามนุษย์ทำอะไรบ้าง
จนสิงโตบอกวิธีแก้ไขเจมส์ก็รีบลงมาด้านหลังเวที
คีย์ยืนรออยู่นานแล้วด้านหน้าก็แสดงต่อกันไปอย่างสนุกสนาน
“อาจารย์ครับ ทั้งหมดมันเป็นการแสดงนะครับ” คีย์บอกพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ คอยดูผมเอาคืนบ้างแล้วกัน” เจมส์ผูกใจเจ็บ
“ก็ตามใจแต่อย่าไปปนกับเรื่องเรียนนะครับ ถ้าปนเมื่อไหร่เรื่องถึงอธิการบดีเหมือนกัน” คีย์ไม่ได้กลัวการข่มขู่
“แต่ว่าตัวเลอะขนาดนี้ไปล้างก่อนไม่ดีหรือไงครับ” คีย์มองเจมส์ที่ตัวเหนี่ยวหนึบไปด้วยไข่สด
เจมส์เห็นพ้องด้วยหันหลังคิดจะเดินกลับไปบ้านเพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่
เจมส์กลับมาห้องแต่คราวนี้เขาระมัดระวังมากขึ้นกว่าเดิม
เขามองสำรวจรอบ ๆ ก่อนที่จะทำอะไรต่อไป
“แผนแบบเดิมใช้ไม่ได้อีกแล้วล่ะเด็กน้อย”
เจมส์ยิ้มพอใจที่พวกคีย์ทำอะไรตนมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
เขาเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างสบายใจ
เมื่อออกมาเขาแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีชมพูมีปกเสื้อสาบเสื้อและข้อมือสีขาว
กางเกงสเล็คผ้าเนื้อดีสีดำเข้ากับรองเท้าหนังราคาแพง
เขาเดินมานั่งลงข้างธรโดยที่ไม่ได้สนใจคนที่นั่งอยู่รอบ ๆ
“อ่าว คุณคนที่เล่นเป็นควายใช่ไหมครับ” คีย์แกล้งทักเมื่อเจมส์นั่งลง
เจมส์ไม่ตอบได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ กลับมาให้
“อ๋อ คุณนี่เองที่เล่นบทเป็นควาย เจ็บไหมครับ” คนในโต๊ะบางคนถาม
“ไม่หรอกครับ อาจารย์ผมเขาด้านมาก แค่นี้ไม่เจ็บหรอกครับ” คีย์แย่งตอบจนสุภาแอบหยอกที่ท้องเขาเบา ๆ เหมือนบอกว่าเสียมารยาท
“เป็นอาจารย์ด้วยหรือครับ ถึงว่าเล่นได้ดีเชียว ต้องขอบคุณนะครับที่มาทำให้งานสนุกมากยิ่งขึ้น”
“ไม่เป็นไรครับ ก็แค่สนุกกับเด็กที่ยังไม่โต” เจมส์ตอบแต่สายตาจ้องมาที่คีย์
“พี่ควาย พี่ควายครับ” เสียงเด็กสองสามคนเรียกเจมส์จากด่านหลัง
“เด็ก ๆ อย่าเรียกพี่เขาแบบนั้นสิจ๊ะ” เสียงเตือนดังมาจากแม่เด็กคนหนึ่งที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่
เด็ก ๆ ทำหน้าเจื่อนลงนิดหน่อย ก่อนจะเปลี่ยนคำเรียก
“พี่ครับ ไปเล่นกับพวกผมหน่อย”
“แต่พี่ยังไม่ว่างนะครับ”
“นะ นะ ไปเล่นกับผมแปบเดียวนะครับ” เด็กยังไม่เลิกอ้อน
“เด็กอย่ากวนพี่เขาสิ” หญิงคนเดิมบอก
เจมส์หันมามองหน้าธรที่มองเด็ก ๆ อยู่
“พี่ไปด้วยก็ได้ แต่แปบเดี่ยวนะ” เจมส์เปลี่ยนใจรับปาก ธรมองหน้าแล้วยิ้มให้
เจมส์เลยลุกตามเด็ก ๆ ที่ออกแรงลากเขาไป
เด็กลากเจมส์มาจนถึงโรงปุ๋ย เด็กทั้งสามคนก็วิ่งเข้าไปด้านใน
“ถ้าพี่ตามหาพวกเราเจอก็กลับได้ครับ” เด็กคนหนึ่งตะโกนออกมาเมื่อซ่อนตัวเสร็จ
เจมส์แอบทำหน้าเบื่อเล็กน้อยเขาคิดว่าจะเดินเข้าไปด้านในแล้วแกล้งตะโกนว่าเลิกเล่นให้เด็กกลับออกมา
เข้าเดินเข้ามาจนถึงตรงกลางโรงปุ๋ย แล้วกำลังจะตะโกนตามที่คิดไว้
แอ๊ดดดดดดดดดดด
ประตูโรงปุ๋ยถูกปิดเข้าหากันอย่างรวดเร็ว
ปัง ปัง ปัง
เจมส์ทุบประตูเรียกคนข้างนอกหลังจากที่พยายามเปิดแล้วเปิดไม่ออก
แต่ก็ไม่มีคนเปิดให้ เขาตะโกนเรียกคนข้างนอกก็ไม่มีใครได้ยิน
เพราะตอนนี้ดนตรีเริ่มเล่นเพลงจังหวะสนุกสนานให้ฟังแล้ว
เจมส์เดินวนอยู่ในโรงปุ๋ยขนาดใหญ่
ถึงข้างนอกจะเสียงดังยังไงก็ตาม แต่ในนี้กลับมีเพียงแสงรำไรจากงานเขามาเพียงเล็กน้อย
บรรยากาศช่วงต้นปีก็หนาวเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
เจมส์เริ่มกอดอกหวังว่าจะมีคนทันสังเกตว่าเขายังไม่กลับ
เขาเดินวนไปมาเพื่อคลายความหนาวลงแม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
เมื่อเห็นว่าไม่มีคนมาแน่ ๆ เขานั่งซุกตัวลงข้าง ๆ ฟางข้าวที่เอาไว้ให้วัวกิน
ฟางข้าวเพิ่มความอบอุ่นให้ได้มากทีเดียว
เขานั่งรอนานจนซุกตัวหลับไปกับกองฟาง
.................................
ยังไม่จบยังมีต่อนะครับ ตอนนี้ยาวไปนิดคงไม่ว่ากันนะครับ
-
แล้วทำแบบนี้ จารย์เจมส์แกจะเข็ดเร้อ :z6: ยิ่งคิดแค้นเข้าไปใหญ่เรื่องก็ไม่เครียร์ซะทีอ่าจิ แหม๋ :กอด1:
-
รอลุ่นว่าจะเปนยังไงต่อ :z10: :z10: :z10:
-
Piaanie --- จริงๆมันมีอะไรอยู่ในตอนถัดไปครับ รอลุ้นอ่านแล้วกันนะครับ
DE SaiKuNee --- รออีกนิดนะครับเพราะว่ากำลังเรียบเรียงเรื่อยๆ
ปล. ตอนหน้าจะรู้แล้วว่าลุงจะทำให้เจมส์เลิกยุ่งกับปู่ได้อย่างไร รอลุ้นกันนะครับ
-
รับความจริงได้แล้ว
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ซะใจจิงจิ๊งงงงงงงงงง :m11: :m11: :m11:
-
รีบ แปะไว้ก่อนเดี๋ยวกลับมาตอบเม้น
....................................
Horizon --- คราวนี้คงได้แล้วล่ะครับ
yui11 --- :กอด1: ไม่รู้จะทำไรกอดตอบเลยแล้วกัน :laugh:
Maimai --- ท่าทางถูกใจจริงนะครับ ไม่ต้องลุ้นแล้วลงตอนต่อไปแล้วนะครับ
**edit** มาตอบเม้น
-
มาต่อแล้วนะครัล
..........................................
เจมส์หลับไปนานแค่ไหนเขาก็ไม่รู้ตัว จนมาตื่นเพราะมีคนมาเขย่าที่แขนเขา
“อาจารย์ครับตื่นเถอะครับ” คีย์เขย่าแขนเบา ๆ
เจมส์ดีดตัวลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เพราะจำได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
เขามองหน้าคนที่มาเรียกอย่างตั้งใจ เพราะกลัวว่าจะเป็นคนมาทำร้าย
พอเห็นว่าเป็นคีย์เขาก็เบาใจลงหน่อย
เสียงเพลงเงียบลงไปแล้ว แสงสีที่เคยลอดผ่านช่องประตูเข้ามาก็ไม่มี แสดงว่างานเลี้ยงเลิกแล้ว
นี่เขาหลับเพลินได้ขนาดนี้เลยหรือไง แต่ว่าคนที่ทำให้ต้องเข้ามาอยู่ในโรงปุ๋ยกำลังอยู่ตรงหน้า
เห็นทีจะยอมปล่อยไปเฉย ๆ ก็คงจะไม่ใช่เจมส์คนนี้เสียแล้ว
“นึกยังไงถึงได้มาปลุก หรือว่าเกิดสำนึกขึ้นมาได้หรือไงว่ากำลังทำผิดอยู่” เจมส์ใช้นำเสียงเหยียดหยามกำการกระทำของคีย์
“สำนึก ผมต้องสำนึกอะไรเหรอครับ ผมว่าคนที่ต้องสำนึกน่าจะเป็นคุณมากกว่า”
ได้ยินคีย์พูดแบบนี้ เจมส์เริ่มระแวงหันไปมองรอบ ๆ ตัวทันที เผื่อว่าคีย์จะให้ใครซุ่มเข้ามาเล่นงานเขาอีก
“ไม่ต้องมองหรอกครับ ผมมาคนเดียว”
ถึงคีย์จะบอกแบบนั้นแต่เจมส์ก็ยังไม่เชื่อใจอยู่ดี
“ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณให้มันจบกันไปเลยวันนี้” คีย์จ้องหน้าเจมส์อย่างจริงจัง
“คุยให้มันจบ เรื่องอะไร ผมไม่มีอะไรที่อยากจะคุยกับคุณเสียหน่อย” เจมส์ทำเป็นไม่สนใจต่อท่าทางที่จริงจังของคีย์
“คุณก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะครับ คงไม่ต้องให้ผมพูดตอกย้ำ” คีย์จริงจัง
“ก็ได้ มีอะไรก็ว่ามา แต่ผมบอกไว้ก่อนนะว่าเรื่องพี่ธรผมไม่ยอมตัดใจเด็ดขาด พี่ธรต้องเป็นของผมตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว ดังนั้นตอนนี้ก็ไม่เปลี่ยนแปลง ยังไงพี่ธรก็ยังต้องเป็นของผม” เจมส์หันมาตอบอย่างจริงจังบ้าง
“ทำไมคุณไม่ยอมเปลี่ยนความคิดล่ะครับ เรื่องของคุณผมก็รู้มาหมดแล้ว ปู่เขาก็ไม่ได้มีท่าทางว่าจะชอบคุณตั้งแต่แรก แล้วทำไมคุณยังคิดไม่ได้ล่ะครับ หรือว่าคุณเป็นเหมือนตัวที่คุณแสดง”
“นี่กล้าว่าผมเป็นควายเลยเหรอ ยังไงผมก็แก่กว่าคุณนะ”
“อาวุโสกว่าแล้วทำตัวแบบนี้หรือครับ ถึงผมจะอยู่เมื่อนอกมาตลอด แต่ผมก็ยังเข้าใจวัฒนธรรมของไทยนะครับ แล้วคุณล่ะครับ เข้าใจอะไรบ้าง”
“ทำไมผมต้องเข้าใจ ผมแค่มาตามเอาของผมกลับคืนก็เท่านั้น”
“ของคุณ แต่เท่าที่ผมได้ยินมาพี่ธรเขาหนีคุณมาตลอด เพียงแค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วนะครับ ที่จะบอกว่าพี่ธรเขาไม่ไช่ของคุณ”
“ทำไมจะไม่ใช่ ในเมื่อผมบอกว่าเป็นของผม” เจมส์ยืนยันเสียงแข็ง
“ผมว่าท่าทางของคุณจะเข้าใจอะไรได้อยากกว่าตัวที่คุณแสดงเสียแล้ว เพราะว่าพวกมันสอนบ่อย ๆ พูดบ่อย ๆ มันยังรู้จักจำ รู้จักแยกแยะได้เลย”
“กร็อดดดด นี่กล้าด่าผมขนาดนี้เลยหรือ” เจมส์เดินกำหมัดเข้ามาหาคีย์
“ถ้าจะใช้กำลังก็เชิญ แต่ที่ผมพูดมันเป็นเรื่องจริง พี่ธรเขาไม่เคยรักอาจารย์เลยแม้แต่น้อย มีแต่โดนตามรังควานมากกว่า แบบนี้หรือครับที่บอกว่ารักเขานะ ถ้าเป็นผมคงเลิกยุ่งกับพี่เขาไปนานแล้ว ไม่ตามทำความรำคาญให้คนที่เรารักหรอกครับ”
คีย์ยืนเฉยไม่ได้มีท่าทีตอบโต้อะไร ที่เจมส์เดินตรงเข้ามาหา
“มันเรื่องของผม มาแย่งของคนอื่นเขาไปแล้วยังคิดจะมาสั่งสอนคนอื่นเขาอีกนะ” เจมส์เงื้อมหมัดจะชกหน้าคีย์
คีย์ไม่ได้หลบแต่มองกลับอย่างไม่วางสายตา
หมับ!!
มีมือมารับหมัดของเจมส์ไว้ก่อนที่จะถึงหน้าคีย์
“ปู่!!” ”พี่ธร!!”
ทั้งสองคนพูดพร้อมกันเมื่อเห็นคนที่เข้ามาขวาง
“พอเสียที่เถอะต่อ”
“พี่ธรจะให้ผมพอเรื่องอะไร ก็มันมาแย่งพี่ไปจากผมนะ”
“แย่งเหรอ พี่ว่าเราต่างหากที่กำลังจะแย่งพี่จากคนที่พี่รัก”
“แล้วผมละพี่ ผมมาก่อนเด็กคนนี้นะครับ”
“แต่พี่ไม่เคยบอกว่าชอบเราเลยนะ พี่ว่าเรายอมรับเรื่องทั้งหมดได้แล้วนะต่อ ต่อให้ต่อพยายามยังไงก็ทำให้พี่ชอบต่อขึ้นมาไม่ได้หรอก”
“แต่ที่ผมทำทั้งหมดก็เพื่อพี่เลยนะครับ ผมยอมเปลี่ยนตัวเองก็เพื่อพี่นะครับ” เจมส์หรือต่อเริ่มเสียงสั่นเล็กน้อย
“พี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงอีกแล้วนะ ที่ต่อพยายามทำทุกอย่างเพื่อพี่ พี่ก็ขอรับไว้ด้วยใจเท่านั้น ถ้ามากกว่านี้พี่คงรับไว้ไม่ได้เพราะว่าพี่มีคีย์อยู่ทั้งคนแล้ว พี่ปฏิญาณกับตัวเองไว้แล้วว่า พี่จะรักและซื่อสัตย์กับคนคนนี้เพียงคนเดียว ต่อตัดใจจากพี่เถอะนะ ด้วยรูปร่างหน้าตาต่อตอนนี้คงมีคนดีกว่าพี่มาให้เลือกอีกเยอะแน่ ๆ เชื่อพี่เถอะ ตัดใจจากพี่เถอะนะครับ”
ธรกำมือเจมส์ไว้แน่นเพื่อเป็นการขอโทษที่เขาไม่สามารถรับรักครั้งนี้ได้
“แต่ผมรักพี่จริง ๆ นะครับ และผมคิดว่าคงรักใครอีกไม่ได้แล้ว” เจมส์เริ่มมีน้ำคลออยู่ที่ตาทั้งสองข้าง
“แต่พี่ไม่ได้รักต่อนะครับ พี่หวังว่าเราคงเข้าใจกันหมดแล้วคราวนี้ พี่อาจผิดเองที่ไม่พูดอะไรให้มันจริงจังตั้งแต่แรก เรื่องมันเลยยุ่งยากวุ่นวายมาจนถึงทุกวันนี้ พี่ขอโทษต่อด้วยแล้วกัน”
“พี่คิดว่าขอโทษแล้วมันจะทำให้เรื่องมันจบได้ง่าย ๆ หรือครับ” เจมส์ชักมือที่ธรจับไว้กลับมา
“ผมขอจัดการกับคนที่ทำให้ผมต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ก่อน” เจมส์พูดพร้อมต่อยหมัดไปหาคีย์อย่างรวดเร็ว
ผลัก!!
“ปู่!!!”
ธรเอาหน้าเข้ามารับหมัดของเจมส์ที่ตั้งใจจะต่อยคีย์ไว้เต็มหมัด
หมัดที่ออกด้วยกำลังสุดแรงเกิด จนโดนถึงกับหน้าสั่นล้มลงไปนั่งกับพื้นทันที
“พี่ธรผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ” เจมส์รีบวิ่งเข้ามาหา
“อย่าเข้ามาใกล้นะ” คีย์ตะโกนใส่เสียงดัง จนคนที่กำลังวิ่งเข้ามาหยุดชะงัก
“ถ้าเข้ามาใกล้อีกนิดเดียวความนี้ผมเองก็ไม่ยอมแล้วเหมือนกัน” คีย์ข่มขู่ก่อนนั่งลงไปกับพื้นเพื่อดูธร
“ปู่เป็นอะไรมากไหมครับ” คีย์แสดงความห่วงใยออกมาอย่างมาก มีเลือดไหลซึมออกมาจากโหนกแก้มของธรเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรครับ” ธรสะบัดหัวตัวเองเพื่อเรีบยสติกลับคืนมา
คีย์ค่อย ๆ พยุงตัวให้ธรลุกขึ้นยืน
“ถือว่าพี่ชดใช้ให้ต่อแล้วกันนะครับ เรื่องทั้งหมดมันเกิดที่พี่ ไม่ได้เกิดเพราะคีย์ หมัดเมื่อกี้ถือว่าทุกอย่างเราชดใช้กันหมดแล้ว ต่อไปพี่หวังว่าต่อคงจะไม่มาวุ่นวายกับพี่สองคนอีก”
“พี่ธรผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้นะครับ”
“พอเถอะนะต่อ ถ้ายังอยากจะคุยกับพี่อยู่ ลุงกลับกันเถอะครับ” ธรบอกพร้อมกับจูงมือพาคีย์เดินกลับออกไป
“พี่ธรผมขอโทษ...” เจมส์หมดแรงทรุดตัวนั่งลงอย่างหมดแรง
น้ำตาไหลออกมาจากสองตาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ เขาไม่ได้อยากทำร้ายธรให้บาดเจ็บ
เขาไม่อยากโดนธรทิ้ง เขาไม่อยากโดนธรหมางเมิน แต่ทั้งหมดมันกำลังจะเกิดขึ้น
เจมส์รู้สึกแน่นที่หน้าอกมันแน่นจนหายใจไม่ออก มันอึดอัดจนแทบจะระเบิดออกมา
จนเขาต้องเอาสองมือกุมหน้าอกตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้หัวใจมันหลุดออกมา
ถึงน้ำตาจะไหลออกมาแต่เสียงกลับไม่เล็ดรอดออกมาแม้แต่น้อย
“อาจารย์เจมส์ครับ” คีย์วิ่งกลับมาหาเจมส์เพียงคนเดียว
“ทำไม ต้องการมาตอกย้ำผมใช่ไหม” เจมส์พยายามพูดให้เป็นปกติ
คีย์ไม่ตอบแต่กลับโผเข้าไปกอดเจมส์ไว้
“ผมเข้าใจความรู้สึกคุณนะครับ ถ้าเป็นผมเองก็คงเป็นแบบคุณในตอนนี้ แต่ว่าผมอยากให้คุณเข้าใจนะครับว่าเราสองคนรักกัน ไม่มีใครเปลี่ยนมันได้หรอกครับ ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจและยอมรับมันได้นะครับ”
“ไม่ต้องมาสงสารผม คุณชนะแล้วนี่” เจมส์ถึงจะงงแต่ยังตอบกลับ
“ผมไม่ได้ชนะหรอกครับเรื่องแบบนี้ เพียงแต่ว่าอยากให้คุณเข้าใจเท่านั้น ผมอยากให้คุณเลือกเอาว่าจะเป็นคนที่โง่ไม่รับรู้อะไร หรือว่าจะเป็นคนที่ยอมรับความจริงได้ ผมไม่อยากให้คุณเป็นเหมือนตัวที่คุณแสดง ที่ทำตัวไม่ยอมรับรู้อะไรเลยนะครับ”
คีย์แสดงความจริงใจออกมาจากอ้อมกอดนั้น เพราะเขาคิดขึ้นมาได้หลังจากเหตุการณ์ที่เห็นตรงหน้า ถ้าเป็นเขาก็อาจทำแบบเดียวกับเจมส์ก็ได้ เพียงแต่ว่าเขาโชคดีกว่าที่ธรรักเขา
เจมส์ก็หยุดคิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น และเขารับรู้ได้ว่าคีย์เข้าใจความรู้สึกเขาจริง ๆ หรือว่าที่เขาทำมาทั้งหมดมันผิดจริง ๆ ก่อนที่เจมส์จะพูดอะไรต่อ คีย์ก็ลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดหน้ายัดใส่มือเขาแล้วหันหลังวิ่งออกไป ปล่อยให้เจมส์ได้นั่งทบทวนการกระทำทั้งหมดที่กระทำผ่านมา
.................................
จบแล้วนะครับตอนนี้
-
o13 o13 o13 o13 :teach: :teach: :teach: :teach:
-
ในที่สุด จารเจมส์ก็เข้าใจซะที ฮู่วววววววว เล่นเอาลุ้นกันเหงื่อตก
ปล.หนูๆแต่ละคนแสบจริงอะไรจริง555
-
o13 o13 :L2: :L2:
-
ความรักเป็นเรื่องของใจ
-
เพิ่งตามเข้ามาอ่านของคุณ nataxiah
เดี๋ยวจำสำนวนไปเขียนมั่ง :laugh:
-
จารย์เจมส์ เรียนจบจนเป็นอาจารย์สอนลูกศิษย์ลูกหาระดับมาหวิทยาลัยได้
แต่..กลับติดFในเรื่องEQ ต้องให้ลูกศิษย์แบบคีย์ช่วยสอน เฮอะ...
ถ้าจารย์เจมส์แกไม่ทิฐิเกินไป แกก็คงค่อยๆทำใจ และค่อยๆเรียนรู้จนทำให้ระดับEQแกมีมากขึ้นละนะ
ถึงไม่ล้ำหน้าIQที่แกมี ก็ให้มีระดับสูงพอๆกับระดับIQ รับรองจารย์เจมส์จะเป็นคนที่perfectที่สุด
-
เจมส์เขาคิดได้แล้วล่ะครับพี่แก้ว อย่างน้อยความรู้สึกของคีย์ตอนหลังก็น่าจะส่งถึงเขาบ้าง
เรามารอดูการเปลี่ยนแปลงของเจมส์กันเถอะนะครับ
-
ประกาศเปิดจองรวมเล่ม
เรื่อง มนต์รักบ้านทุ่ง หรือ ลุงปู่ เรื่องนี้กำลังจะจบแล้วครับ อีกไม่กี่ตอน
ผมจะทำการรวมเล่มขึ้น อ๋อ คนอ่านที่อ่านอยู่ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมลงจนจบแน่นอน
เมื่อลงจนจบแล้วจะไม่มีการขอลบหรือเปลี่ยนแปลงอะไรทั้งสิ้นครับ
แต่ว่าในรวมเล่มจะมีการเพิ่มเติม ดังต่อไปนี้
1. มีการเีรียบเรียงเนื้อหาใหม่ให้อ่านได้ลื่นไหลมากยิ่งขึ้นและสนุกมากยิ่งขึ้น
2. จะเพิ่มตอนพิเศษเข้าไปตอนท้ายอีกทั้งหมด 3 ตอน (ไม่เกี่ยวกับตอนพิเศษที่ลงไปแล้วนะครับ)
2.1 บทสรุปของ ธร กับ คีย์ หลังจากคีย์เรียนจบแล้ว
2.2 บทสรุปของ รัก กับ แดง
2.3 บทสรุปของ นพ กับ เต้
3. ของสมนาคุณ (ขอยังไม่บอกนะครับ ตัดสินใจอยู่)
รับการเปิดจองพร้อมโอนเงินตั้งแต่ วันที่ 1 มิถุนายน 2554 ถึงวันที่ 10 กรกฎาคม 2554
หนังสือจะเป็นทั้งหมด 2 เล่ม เล่มละ 320 หน้า ราคา 350 บาท รวม 700 บาท
ค่าจัดส่ง ชุดละ 50 บาท รวมต่อชุด 750 บาท
สนใจสั่งจองได้ที่ PM หรือ snats44 แอท gmail.com
ขอลายละเอียดเพิ่่มเติมได้ที่เดียวกันครับ
ขอบคุณที่รักกันเสมอมานะครับ และหวังว่าจะได้ตลอดไป
ปล. ตอนใหม่คืนนี้ได้อ่านนะครับ รอหน่อยนะครับ
ปล2.ถ้าไม่สะดวกก็แจ้งไว้ทีนี่เลยก็ได้ครับเดี๋ยวผมติดต่อ PM กลับไปหาเอง :pig4:
-
จะเก็บตังเดี๋ยวนี่ค่ะ!!!! :pig4: :pig4: :pig4:
-
แวะมาวิ่งเล่น :oni1:
ป๋าเจ๋งอ่ะ จะได้รวมเล่มแล้ว o13
-
พี่น้อง-สมานฉันท์
“ปู่เป็นอะไรมากไหมครับ” คีย์ถามเมื่อเดินกลับออกมา
“พี่ไม่เป็นอะไรมากหรอก ว่าแต่ลุงเถอะถ้าพี่ไม่มาจะทำอะไรต่อหรือเปล่า”
“โหย.. ปู่เห็นเค้าเป็นคนชอบใช้กำลังไปได้”
“ก็ใครจะรู้ล่ะ แต่เมื่อกี้ลุงทำถูกที่สุดเลยนะ ถ้ามัวแต่แกล้งกันไปแกล้งกันมาเรื่องก็มีแต่บานปลาย พี่ก็ผิดเองที่ไม่ยอมทำอะไรให้จริงจังตั้งแต่รู้ความจริง พี่ขอโทษลุงด้วยนะ” ธรบอกอย่างอ่อนโยน
“ปู่ไม่ต้องมาขอโทษเค้าหรอก เค้าเข้าใจปู่นะเค้าต่างหากที่ต้องขอโทษ”
“ลุงจะขอโทษพี่เรื่องอะไรครับ เรื่องครั้งนี้เป็นเพราะพี่ต่างหาก” ธรหยุดเดินดึงตัวคีย์เข้ามากอดไว้อย่างอ่อนโยน
“พี่ขอโทษนะครับ ที่ทำให้ลุงต้องลำบากใจ แต่พี่ก็ยังอยากให้ลุงรู้ไว้เสมอนะครับว่าพี่รักลุงคนเดียว จะไม่มีอะไรเปลี่ยนใจพี่ได้อีกแล้ว” ธรพูดความรู้สึกจากใจเขาออกมา
ถึงแม้ว่าคีย์จะได้ยินคำบอกรักจากธรมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งเขาก็ยังรู้สึกดีใจ ตื่นเต้นจนหน้าร้อนผ่าวได้เสมอ ความรู้สึกของเขาเองก็ไม่เลยเปลี่ยนไปเหมือนกัน ความรักที่มีให้คนที่สวมกอดเขาไม่เคยอยู่ ไม่เคยลดลงกลับมีแต่เพิ่มขึ้นทุกวัน คีย์กอดตอบเพื่อให้ฝ่ายตรงข้ามรับรู้ว่าเขารู้สึกเช่นไรเหมือนกัน
“เอาเลิกกอดกันได้แล้ว คนอื่นเขาอิจฉาหมดแล้ว” รักเดินเข้ามาหาพร้อมกับแซวทั้งสองคน
ทั้งสองคนรีบปล่อยตัวออกจากกันทันที
“แล้วทำไมรวมตัวกันมาตอนนี้” ธรถามกลับเพราะแปลกใจที่เห็นทุกคนเดินมาพร้อมเพียงกัน
“พวกเราก็เป็นห่วงมันเหมือนพี่นั่นแหละค่ะ มันเล่นบอกจะมาคนเดียวให้ได้ อยากเคลียกับอาจารย์เขาพร้อมกับขอโทษเรื่องที่ทำวันนี้ด้วย บอกให้ทำเองแท้ ๆ กลับรู้สึกไม่ดีเสียเอง” โบทรีบเป็นคนบอกแทนทุกคน
คีย์ยิ้มออกมาให้กับเพื่อน ๆ ธรรู้สึกว่าตอนนี้คีย์ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ไม่เอาแต่ใจเหมือนแต่ก่อน และที่วางใจได้อีกอย่างตอนนี้เขามีเพื่อนที่เป็นห่วงแล้ว ธรยิ้มให้กับภาพที่เห็นตรงหน้า
รุ่งเช้าทุกคนตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น เรื่องเมื่อคืนก็ผ่านไปได้ด้วยดี แต่ยังไม่รู้ว่าเจมส์จะเป็นยังไงบ้าง ทำได้เพียงคาดหวังว่าจะเข้าใจและทำอะไร ๆ ให้ดีขึ้นบ้าง เช้าวันนี้ธรให้จัดโต๊ะกินข้าวที่ศาลาริมน้ำ เพราะคนเยอะและบรรยากาศยามเช้ากำลังสดชื่น ทุกคนออกมารวมกันหมดแล้วยกเว้นเจมส์คนเดียว
“คีย์ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม” เจมส์เข้ามาข้างหลังคีย์อย่างเงียบ ๆ
“กับผมเหรอครับ” คีย์ทำหน้าแปลกใจ
“ใช่ ช่วยไปคุยกับผมทางนั้นหน่อยได้ไหม”
เจมส์เดินนำออกไปที่ใต้ต้นไม้มะม่วงริมสระห่างออกไปสักหน่อย คีย์คิดนิดหน่อยก่อนจะเดินตามไป คนอื่นก็ไม่ได้ห้ามอะไร เพราะคิดว่าเจมส์คงไม่กล้าทำอะไรคีย์แล้วตอนนี้
“มีอะไรหรือครับ” คีย์ถามแล้วหยุดตรงหน้าเจมส์
“เออ... คือ...” เจมส์ดูอึดอัดขึ้นมาเวลาจะพูด
“คือว่า ผมอยากจะบอกว่า ขอโทษ เท่านั้นแหละ” เจมส์พูดสั้น ๆ คีย์ยิ้มกว้างออกมา
“ผมต่างหากที่อยากขอโทษคุณ หวังว่าคุณคงให้อภัยกับเรื่องที่ผ่าน ๆ มานะครับ” คีย์ยิ้มอย่างจริงใจ
“มันก็สมควรแล้วล่ะ ต่อไปมีอะไรบอกผมได้นะ และฝากดูแลพี่ธรแทนผมด้วย” เจมส์ยิ้มตอบ
ทั้งสองคนตอนนี้เข้าใจกันเป็นอย่างดี เพราะอย่างน้อยเขาก็รักคน ๆ เดียวกัน เพียงแต่ว่าอีกคนเป็นคนที่ถูกรักกับอีกคนเป็นฝ่ายรักเขา ทั้งสองคนยืนคุยปรับความเข้าใจกันอย่างหมดใจก่อนเดินกลับมารวมกลุ่ม
“คุยไรกันวะแกหรือว่าเรื่องไม่จบ” สาวโบทแอบขยับมากระซิบถามตามประสาคนอยากรู้
“ไม่เห็นมีอะไรนี่ เราคุยกันรู้เรื่องแล้วเนอะพี่เจมส์”
ทุกคนหันมองหน้าคีย์ มีแต่เจมส์ที่ยิ้มออกมา เมื่อโดนเรียกพี่เขาเองก็รู้สึกเขินเล็กน้อย การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้สร้างความแปลกใจให้กับคนที่ได้ยินเป็นอย่างมาก
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็ผมน้องพี่ธรกับน้องพี่รัก ก็ต้องเป็นพี่คีย์ด้วยไม่ใช่หรือไงครับ” เจมส์พูดไปเขินไป
เรื่องทุกอย่างลงตัวได้ด้วยดี เจมส์อธิบายให้ทุกคนฟังว่าตัวเองเข้าใจและคิดได้แล้วเมื่อคืนนี้ คงเป็นเพราะไข่ที่โดนปาจากเด็ก ๆ แน่ ๆ ทำเอาหัวเราะกันเสียงดัง บรรยากาศยามเช้าเลยดูสดใสมากยิ่งขึ้น
ตอนบ่ายเจมส์ขอตัวกลับก่อนเพราะจริง ๆ ยังติดธุรอื่นอีกหลายอย่าง รวมทั้งรักที่ขอตัวกลับก่อนเหมือนกัน ธรพาพวกเด็ก ๆ มาเที่ยวที่โครงการขององค์สมเด็จพระเทพฯ เป็นโรงเรียนที่ใช้สำหรับสอนกระบือพื่อทำการเกษตร
โรงเรียนกาสรกสิวิทย์เป็นโรงเรียนในโครงการของมูลนิธิชัยพัฒนา เปิดขึ้นเพื่อฝึกกระบือให้สามารถไถนาและทำงานด้านการเกษตรกรรมได้ พร้อมทั้งสอนผู้ที่ต้องการใช้กระบือให้สามารถทำงานร่วมกันได้อย่างมีประสิทธิภาพ และสามารถดูแลกระบือให้มีสุขภาพแข็งแรงอยู่เสมอได้
ทั้งหมดชื่นชอบกับบรรยากาศที่เย็นสบายเพราะมีสระน้ำขนาดใหญ่อยู่ ธรจอดรถตรงจุดขายอาหารและของที่ระลึก มีป้ายข้อความขนาดใหญ่ว่าควายคะนอง ร้านควายคะนองตั้งอยู่บริเวณด้านหน้าของสระน้ำ มีร้านอาหารและกาแฟไว้จำหน่ายแก่นักท่องเที่ยวทั่วไป ถัดไปโดยรอบสระมีโรงเรือนแสดงนิทรรศการแสดงเครื่องมือและอุปกรณ์ทำนา มีแปลงนาสาธิต มีบ้านดินที่ทำขึ้นเพื่อเป็นที่พักของผู้มาอบรม
ธรพาเด็ก ๆ แวะกินอาหารก่อนที่จะพาไปดูที่ต่าง ๆ เดินลงมาจากร้านด้านบนที่ริมสระ จะเป็นศาลาทรงไทยไว้สำหรับนั่งกินอาหารและให้อาหารปลา
“พี่ธรคะ สระนี้มันมีชื่อไหมพี่” ฟริกหันมาถามขณะที่กำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
“ชื่อสระนี้นะหรอ ชื่อสระมะรุมล้อมรักครับ”
“ชื่อนี้จริงหรือคะพี่ ชื่อน่ารักมากเลยค่ะ” ฟริกดูชื่นชอบในชื่อที่ได้ยิน
“ใช่แล้วรู้ไหมว่าทำไมถึงได้ชื่อนี้”
“ทำไมคะ” คนอื่นหันหน้ามาตั้งฟังบ้างแล้ว
“ก่อนอื่นทุกคนรู้จักต้นมะรุมไหมครับ” ธรถาม
“รู้ครับ ไม่รู้ค่ะ” เสียงตอบแตกต่างกันออกไป
เพี๊ยะ!!
พงษ์ตีหัวฟริกที่บอกไม่รู้อย่างแรง จนเรียกเสียงฮาขึ้นมาได้
“ก็ไอ้ที่เขาใส่ในแกงส้มไง อย่าบอกนะมึงไม่เคยกิน” พงษ์หันไปถาม ฟริกนั่งทำหน้างง
“เล่นตบซะความจำกูหายหมดเลย” ฟริกยิ้มแก้เขิน
“งั้นฟริกเห็นต้นไม้ตรงนั้นไหมครับ” ธรชี้ไปที่ต้นไม่ขนาดกลางที่มีฝักสีเขียวเข้มห้อยลงมาเต็มไปหมด
“เห็นค่ะ”
“นั่นแหละต้นมะรุม ฝักมันเอามาแก้งส้มกิน หรือทำยาได้เป็นสมุนไพรอย่างหนึ่ง”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชื่อสระมะรุมล้อมรักล่ะคะ” โบทเริ่มสงสัยบ้าง
“งั้นทุกคนลองมองไปรอบ ๆ นะครับ จะเห็นต้นอะไรบ้าง”
ทั้งหมดหันไปมองรอบสระที่กว้างสุดตา โดยรอบสระจะปลูกต้นมะรุมกับต้นรักไว้เยอะมาก ทั้งหมดถึงบางอ้อพร้อมกันเลยทีเดียว
หลังจากกินอาหารและกาแฟสูตรควายคะนองกันจนอิ่มแล้ว ธรพาขับรถไปแวะตามจุดต่าง ๆ คีย์และเพื่อน ๆ ดูตื่นตากับสิ่งที่ได้เห็นมาก เพราะเด็กในเมืองของใช้เกษตรบางอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งหมดดูสนุกสนานกันมาก ยิ่งตอนที่ธรพาเข้าไปเลี้ยงควาย ตอนแรกดูกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ตอนหลังกลับสนุกสนานกันอย่างมาก
จุดสุดท้ายธรพาแวะดูบ้านที่ทำจากดิน บรรยากาศโดยรอบเย็นสบาย เพราะบ้านดินไม่ได้อมความร้อนเหมือนบ้านปูนสมัยใหม่ ยิ่งเข้าไปด้านในจะสัมผัสได้ถึงความเย็นอ่อน ๆ สร้างความสดชื่นให้ไม่น้อย
“ปู่ครับ เราสร้างไว้ในไร่เราบ้างไม่ได้หรือครับแบบนี้” คีย์ถามเพราะท่าทางเขาจะชอบบ้านแบบนี้เสียแล้ว
“ทำได้สิครับ แต่ว่าลุงชอบจริง ๆ หรือครับ”
“ครับ เค้าว่ามันเย็นสบายดี แล้วก็สดชื่นดีด้วยเวลาอยู่ในนี้”
“ถ้าลุงอยากได้จริง ๆ พี่สร้างให้ก็ได้ แต่ต้องมีรางวัลนะครับ” ธรกระซิบเบา ๆ
“จริงนะครับ ปู่ห้ามหลอกเค้านะ” คีย์พูดด้วยความดีใจ
พระอาทิตย์เริ่มคล้อยตกดิน คีย์และเพื่อน ๆ ต่างสนุกกับการถ่ายรูปเพลินกับการชมสิ่งต่าง ๆ เวลาขึ้นรถกลับบ้านเลยทำให้ทุกคนหลับกันหมด มีเพียงคีย์ที่นั่งหน้าเป็นเพื่อนกับธร
“ลุงสนุกไหมครับวันนี้” ธรหาเรื่องคุย
“สนุกมากเลยครับ แต่จริง ๆ แค่ได้ไปเที่ยวกับปู่ผมก็มีความสุขแล้วล่ะ”
“ก็เป็นซะแบบนี้แหละนะ พี่ถึงหยุดรักลุงไม่ได้สักที”
คีย์ยิ้มอย่างดีใจที่ได้ยินแบบนี้ แต่หารู้ไม่ว่าสองสาวตอนนี้แกล้งหลับ กำลังจิกมือกันแก้เขินแทนสองคนข้างหน้า ทั้งสองคนไม่กล้าตื่นขึ้นมาขัดจังหวะการคุยของคนทั้งสอง และก็แอบเขินแทนทั้งสองคนไปตลอดทาง
วันหยุดช่วงปีใหม่เป็นช่วงที่สนุกมากช่วงหนึ่งของคีย์และผองเพื่อน ธรกลับไปส่งทั้งหมดเพื่อเตรียมตัวเรียนต่อไปหลังจากวันหยุดยาว เพื่อนคีย์ขอไปเที่ยวกันอีกถ้ามีโอกาสธรก็อนุญาตและยินดีต้อนรับเพื่อนของคีย์ทุกคน
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล.เมื่อคืนพาหลานนอนแล้วหลับยาวเลยขอโทษนะครับ
คุณ Maimai ผมส่งรายละเอียดให้ทาง PM นะครับ
-
:z13: :z13: อ่านแล้ว :-[ :-[
-
:z2: :z2: :z2:
สงสัย คนอ่านหายไปไหนน้อ
-
ฮ่าๆๆๆ ไม่ไดหายไปไหนหรอกคับ คอยอ่านอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
-
รับทราบคร้าบ ช่วงนี้คนอ่านซุมเยอะเนอะ
ปล.ขออนุญาติดันเรื่องหน่อยครับ คนอ่านจะได้เห็นการเปิดจองเนอะ :L1:
-
องค์สมเด็จพระเทพฯ เป็นโรงเรียนที่ใช้สำหรับสอนกระบือพื่อทำการเกษตร
โรงเรียนกาสรกสิวิทย์เป็นโรงเรียนในโครงการของมูลนิธิชัยพัฒนา เปิดขึ้นเพื่อฝึกกระบือให้สามารถไถนาและทำงาน
-
กำลังใจ
ทุกอย่างกลับเป็นปกติหลังจากที่หยุดยาวในช่วงปีใหม่
คีย์กลับมาตั้งใจเรียนเพิ่มมากขึ้น เพราะระยะเวลาในการสอบของเทอมสองใกล้เข้ามาทุกขณะ
แต่คราวนี้ไม่เหมือนก่อนเพราะเจมส์ไม่ได้ตั้งป้อมเป็นศัตรูกับเขาเหมือนเมื่อก่อน
เจมส์กลับคอยช่วยเหลือพวกคีย์ในเรื่องการเรียน ทำให้คีย์เรียนเข้าใจมากยิ่งขึ้น
เวลามักผ่านไปเร็วเสมอเมื่อเราได้เจอแต่เรื่องดี ๆ ตอนนี้เข้าสู่ช่วงสอบปลายภาคของเทอมที่สอง
คีย์ตั้งใจอ่านหนังสืออย่างมาก เพราะเทอมนี้จะเป็นตัววัดตามที่เขาสัญญากับพ่อของเขาไว้
“ลุงครับเป็นยังไงบ้าง” ธรถามอย่างเป็นห่วงจากปลายสายโทรศัพท์
“เค้ากลัวทำไม่ได้ล่ะปู่” คีย์ตอบอย่างกังวล
“ไม่ต้องคิดมากนะครับ ลุงทำใจให้สบาย แล้วตั้งใจทำก็พอแล้ว ผลออกมาเป็นยังไงเราค่อยว่ากันอีกที เดี๋ยวจะไม่สบายเอาเสียก่อน แล้วจะยิ่งแย่ลงกว่าเดิมนะครับ”
“ครับ แต่ว่าปู่เป็นไงบ้าง ช่วงนี้ต้องไปสัมนาเยอะ ขับรถดี ๆ นะครับ แล้วพักผ่อนเยอะ ๆ ด้วยนะ” คีย์แสดงความเป็นห่วงใยตอบ
“ขอบคุณครับ พี่จะดูแลตัวเองครับ พี่รักลุงนะครับ ฝันดีครับ”
“เค้าก็รักปู่เหมือนกันครับ ฝันดีครับ”
การสอบผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากสอบเสร็จคีย์กลับมาอยู่ที่บ้านสระแก้ว
เพราะว่าจะได้อยู่ใกล้ธรเดินทางไปหาได้ง่ายกว่าที่อยู่กรุงเทพฯ
วันนี้คีย์มาหาธรที่บ้านไร่เขามาช่วยงานเอกสารให้กับธร ถึงจะช่วยได้ไม่มากแต่ก็ทำให้ธรทำงานน้อยลงบ้างก็ยังดี
“ลุงครับเหนื่อยไหมครับ” ธรถามเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องทำงาน
“ไม่นี่ครับ อยู่แต่ในห้องแอร์จะเหนื่อยเท่าปู่ได้ไง ตากแดดทั้งวัน” คีย์ลุกขึ้นไปหาพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อที่หน้าของธร
“ขอบคุณครับ แค่เห็นหน้าลุงพี่ก็หายเหนื่อยแล้วล่ะครับ” ธรจับมือคีย์ที่กำลังซับเหงื่อให้พร้อมกับมองตา
“ปู่ก็เวอร์อีกแล้ว” คีย์พูดแก้เขินก่อนดึงมือออก
“แต่พี่พูดจริง ๆ นะ ลุงเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดของพี่แล้วครับ” ธรดึงมือคีย์กลับมากุมไว้
“พอแล้วปู่ชอบทำให้เค้าเขินอยู่เรื่อยเลย” คีย์ก้มหน้าก้มตาพูด
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็ลุงตอนนี้มันน่ารักที่สุดเลยนี่นา” ธรดึงตัวคีย์มากอดไว้ คีย์ซุกหน้าที่อกอุ่นเพื่อแก้เขิน
ตอนเย็นธรขับรถมาส่งคีย์ที่บ้าน ถึงเขาจะอยากให้คีย์ค้างที่บ้านเขาแต่ก็ยังต้องเกรงใจสุเมอยู่บ้าง
แต่วันนี้เมื่อมาถึงที่บ้าน ทางบ้ายคีย์ดูวุ่นวายเป็นพิเศษ
“คุณธรมาพอดีเลย นึกว่าจะไม่ทันเจอกันเสียแล้ว” สุเมธทักเมื่อกำลังเดินออกประตูมา
“ครับ แต่ว่ามีอะไรกันหรือครับ”
“พอดีพี่สาวผมอีกคนที่อยู่เมืองนอกเกิดอุบัติเหตุ ผมกับสุภาว่าจะไปดูเสียหน่อย”
“แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ ใช่คนที่คีย์อยู่ด้วยหรือเปล่าครับ”
“คนนั้นแหละครับ นี่ก็ยังไม่รู้อะไรมากเลย เขาเพิ่งโทรมาบอกไม่รู้รายละเอียดมากนัก ผมเลยคิดว่าจะบินไปเยี่ยมเสียหน่อย” สุเมธดูเป็นห่วงพี่สาวคนนี้มาก
“งั้นเดี๋ยวผมไปเก็บของแปบนะครับ” คีย์บอกเขาก็เป็นห่วงป้าเหมือนกัน
“เรายังไม่ต้องไปหรอก พอดีพ่อกับแม่รีบเลยจองตั๋วไปสองคนก่อน ถ้ามีอะไรจะโทรมาให้เราตามไปอีกทีแล้ว ยังไงตอนนี้ก็รบกวนฝากเจ้าตัวดีไว้กับคุณธรก่อนนะครับ เพราะบ้านจะไม่มีใครอยู่” สุเมธบอกคีย์ก่อนหันมาฝากไว้กับธรอีกที
“แต่ผมอยากไปเยี่ยมป้าเหมือนกันนี่นา”
“เดี๋ยวพ่อไปถึงก่อนแล้วจะโทรมาบอก ถ้าเรายังอยากจะไปค่อยตามไปอีกที ไปแล้วพ่อกับแม่ต้องรีบไปเดี๋ยวไม่ทันเครื่องเอา” สุเมธกับสุภารีบขึ้นรถออกไปทันที
“ลุงเป็นห่วงป้ามากหรือครับ” ธรถามเมื่อกลับมาถึงบ้านไร่แล้วคีย์ยังมีสีหน้ากังวลอยู่
“ครับ ผมอยากรู้ว่าป้าแกเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“เดี๋ยวคุณสุเมธก็ติดต่อกลับมาแล้ว ลุงก็ใจเย็น ๆ นะครับ” ธรรู้ว่าคีย์เป็นห่วงป้าคนนี้มาก
คงเพราะว่าคีย์อยู่กับป้าคนนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก เลยทำให้ผูกพันธ์กันอย่างมาก
คีย์รออย่างร้อนรนตลอดเวลา ถึงแม้จะรู้การเดินทางของพ่อกับแม่ยังไม่ถึงก็ตาม
“มานั่งนี่สิครับ” ธรดึงตัวให้คีย์นั่งลงข้าง ๆ เขา หลังจากที่เห็นครักเดินวนไปวนมาหลายรอบ
“ลุงยังไม่ต้องคิดมากหรอกนะครับ พี่ว่ามันอาจไม่มีอะไรมากอย่างที่กลัวก็ได้นะ” ธรลูบศีรษะคนรักอย่างอ่อนโยนเพื่อให้กำลังใจ
“ลุงเชื่อพี่นะครับ อย่าเพิ่งคิดมากไปก่อนเลยนะ”
“ครับ ผมจะไม่คิดอะไรแล้วครับ” คีย์ซบลงที่ไหล่กว้างของคนรักเพื่อคลายความกังวลใจ
“ลุงตื่นได้แล้วครับ สายแล้วนะ” ธรปลุกคีย์ที่นอนหลับเพราะความเคลียดจากเมื่อคืน
“อืม.. สายแล้วหรือครับ” คีย์ขยี้ตาเล็กน้อยก่อนมองหน้าคนที่ปลุกพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“พ่อลุงโทรมาแล้วนะครับ” คีย์รีบลุกขึ้นนั่งทันที
“พ่อว่ายังไงบ้างครับ” คีย์ยังดูกังวลอยู่
“ป้าของลุงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ เห็นคุณสุเมธบอกว่าแค่แขนหัก ส่วนเรื่องอื่นไม่เป็นอะไรแล้วครับ”
คีย์ทำท่าโล่งอกออกมา ใบหน้าดูสดใสขึ้นมาบ้าง
“ลุงไปอาบน้ำได้แล้วครับ เดี๋ยวลงไปกินข้าวกัน วันนี้พี่จะพาไปเยี่ยมยายมีที่นาแกหน่อย ลุงยังจำยายมีแกได้ใช่ไหมครับ”
“จำได้ครับ ตอนนี้ปู่พาผมไปทำนาในที่ของแก ว่าไปก็คิดถึงตอนนั้นเหมือนกันนะ”
“งั้นรีบไปอาบน้ำเร็ว ๆ เลยครับ พี่ว่าป้าแกคงดีใจที่ได้เจอลุงอีก เพราะแกเคยถามถึงลุงกับเต้บ่อย ๆ”
คีย์รีบอาบน้ำแต่งตัวการได้ออกมาพบกับคนอื่นเป็นเรื่องที่เขารู้สึกชอบมาก
ธรพาคีย์มาที่นาของยายมีซึ่งตอนนี้ปลูกพืชคลุมดินจำพวกตระกูลถั่วไว้ เพราะยังไม่ใช่หน้าทำนา
และการปลูกพืชคลุมดินไว้เพื่อเป็นการเติมแร่ธาตุในดิน
และยังเก็บไปขายเพิ่มรายได้ได้อีกด้วย นี่ก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ธรแนะนำให้ชาวบ้านได้ทำกัน
ถึงแม้จะมีคนทำตามน้อยเพราะบางกลุ่มหันไปปลูกพวกมันสัมปะหลังแทนเพราะได้ราคาดีกว่า
แต่ก็แลกกับการเสียธาตุอาหารในดิน กลับมาปลูกข้าวได้ยาก
ยายมีนั่งรออยู่ที่ศาลาริมคันนา
“คุณยายสวัสดีครับ ยังจำผมได้ไหมครับ” คีย์ไหว้ทักทาย
“จำได้สิลูก ยายยังถามถึงบ่อย ๆ เลย” ยายมียิ้มให้อย่างอบอุ่นพร้อมดึงมือมาบีบไว้เบา ๆ
คีย์รู้สึกอบอุ่นจากการต้อนรับของคนต่างจังหวัดมาก โดยเฉพาะคนเฒ่าคนแก่ ที่จะออกมาต้อนรับเขากับธรเหมือนลูกเหมือนหลานเสมอ
“ผมก็คิดถึงคุณยายนะครับ แต่คุณยายยังดูแข็งแรงอยู่เลยนะครับ”
“จะแข็งแรงอะไรล่ะลูก ยายปาเข้าไปจะแปดสิบแล้วนะ งานการก็เริ่มทำไม่ไหวแล้ว” ยายมีบ่นถึงสังขารตนเอง
“ยายยังดูแข็งแรงไม่เหมือนกับที่บอกเลยนะครับ” คำพูดคีย์ทำให้ยายมีทำตัวกระปี้กระเปาขึ้นมาอีก
“ลุงอยู่คุยกับยายไปก่อนนะ พี่ขอไปคุยกับลูกยายในนาก่อนเดี๋ยวพี่กลับมา” ธรปล่อยให้คีย์ได้อยู่คุยกับยายมี
ช่วงเวลาที่คีย์มาออกพบชาวบ้านกับธร ธรมักจะปล่อยให้คีย์ได้อยู่คุยกับชาวบ้าน ส่วนตัวเองจะออกดูไร่นาเพียงคนเดียว
คีย์ก็ช่วยทำหน้าที่คนคุยที่ดีนอกจากสอบถามสารทุกสุกดิบกันแล้ว ยังสอบถามผลผลิตที่ได้จาการทำตามคำแนะนำเผื่อไว้ด้วย
ทำให้ธรไม่ต้องกลับมาสอบถามซ้ำ งานของเขาเลยเดินหน้าได้อย่างรวดเร็วมากขึ้น
“เดี๋ยวอยู่กินข้าวเที่ยงด้วยกันก่อนเลยนะลูก” ยายมีหันไปบอกธรก่อนที่จะเดินแยกไป
ระหว่างที่ธรลงไปดูงานยายมีชวนคีย์ให้ช่วยกันทำกับข้าวเที่ยงด้วยกัน
ยายมีสั่งหลานให้ไปซื้อของเพิ่มเติมเพราะว่าวันนี้คีย์มาด้วย ยายมีเลยอยากอวดฝืมือให้เต็มที่
คีย์ช่วยเป็นลูกมือให้ยายมี ครัวที่ทำขึ้นง่ายกลางแจ้ง ตอนนี้มีของเต็มไปหมด
“เมื่อวานได้ของดีมาพอดี” ยายมีหยิบสัตว์ที่รูปร่างเหมือนไก่แต่ตัวเล็กกว่ามากมาอวดคีย์
“ไก่อะไรทำไมตัวเล็กจังครับ” คีย์ถามด้วยความสงสัย
“โอ๊ย!! ไม่ใช่ไก่หรอกลูก นี่เขาเรียกนกกะทา เดี๋ยวยายจะทำผัดเผ็ดให้กิน” ยายมียิ้มอย่างภูมิใจกับอาหารจานนี้
“นกกะทา! รสชาติมันเป็นยังไงครับ” คีย์ยังอดสงสัยไม่ได้
“คอยชิมแล้วกันลูก แล้วจะติดใจมาขอให้ยายทำให้กินอีกคอยดูเถอะ”
ถึงจะมาอยู่ที่บ้านไร่บ่อยครั้ง แต่คีย์ก็ไม่เคยได้กินอาหารป่าหรืออาหารแบบนี้เลย
เขามองดูวิธีการทำด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ยายมีเริ่มจากทำความสะอาดนกกะทาอย่างดีแล้วนำมาสับทั้งตัวจนละเอียด
“ยายไม่ต้องเอากระดูกออกหรือครับ” คีย์แปลกใจที่เห็นยายมีสับทั้งกระดูก
“ไม่ต้องหรอกลูก กระดูกนกกะทามันเล็ก สับให้ละเอียดก็กินำได้แล้ว”
หลังจากสับนกจนละเอียด ก็ตำเครื่องแกงสูตรยายมีขึ้นมาเอง
กระทะตั้งไฟจนร้อนพริกแกงถูกเอาลงไปผัดจนหอมฉุนดีก็ใส่นำนกกระทาที่สับลงไปผัดต่อ
เติมเครื่องปลุงใบมะกรูดซอยหลังจากผัดจนสุกดีแล้ว
กับข้าวอย่างอื่นถูกทำออกมาอีกสองสามอย่าง คีย์อาสาทำไข่เจียวให้
หลังจากอาหารเสร็จหลานยายมีไปตามธรมากินข้าวด้วยกัน
การได้ออกมาคุยกับชาวบ้านได้ทำอย่างอื่นทำให้คีย์เลิกกังวลเรื่องของป้าไปได้
“เป็นไงบ้างลุงสบายใจขึ้นไหมครับ” ธรถามขณะขับรถกลับบ้าน
“ครับ ยายมีแกใจดีจังนะครับ”
“ก็แบบนี้แหละครับ คนบ้านนอกเวลาเราไปเยี่ยมแกก็ดีใจเหมือนมีลูกหลานมาเยี่ยม”
“ไว้ว่าง ๆ มาเยี่ยมแกอีกนะครับ”
“ฮ่า ฮ่า อย่าบอกนะว่าติดใจแกงเผ็ดสับนกของแก”
“ใช่ที่ไหนล่ะ ปู่ก็พูดไปเรื่อย แต่เค้าเพิ่งเคยกินนกเป็นครั้งแรกก็วันนี้แหละ”
“แล้วเป็นไงอร่อยไหมครับ”
“ก็อร่อยนะแต่เค้าว่ามันแปลกตอนกินพร้อมกระดูก มันกรุบ ๆ ยังไงไม่รู้”
“ยังดีนะที่ว่าแกได้นกกะทามาพอดี ถ้าเป็นอย่างอื่นลุงคงกินไม่ลงแน่ ๆ”
“ยังมีอะไรที่แปลกอีกเหรอปู่ มันคืออะไรครับ” คีย์เริ่มอยากรู้ เพราะแค่นกกะทาเขาก็ว่าแปลกแล้ว
“เยอะเลยลุงคนบ้านนอกอย่างเรา ๆ นี่นะ เขากินกันแทบทุกอย่างที่หาได้ พวกอึ่งอ่าง คางคก แย้ ตะกวด กระต่าย อีกสารพัดที่เขาจะหามาได้นั่นแหละครับ”
“โหย... แบบนั้นเค้าก็ไม่กล้ากินหรอกนะ อย่าบอกนะว่าปู่กินมาหมดแล้วทุกอย่างที่พูด”
“ก็หลายอย่างนะ บางตัวพี่ก็ไม่กล้ากินเหมือนกันแหละครับ”
“แล้วไป เค้าก็นึกว่าปู่จะกินมาหมดแล้วซะอีก” คีย์ทำท่าโล่งอก
“แล้วถ้าพี่กินมาหมดแล้วจะเป็นยังไงครับ” ธรสงสัย
“ก็ไม่มีอะไร เค้าก็จะแค่ไม่ให้ปู่นอนข้าง ๆ 3 วัน ทำใจก่อนเท่านั้นเอง”
“ลุงใจร้าย ถ้าเขาลองให้กินพี่ก็ต้องลองชิมนะ”
“เค้าล้อเล่นครับ ใครจะใจร้ายได้ลงคอ เค้าไม่อยากเห็นคนแก่ยืนอ้อนหน้าห้องนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“เดี๋ยวเถอะลุง”
“คีย์พ่ออยากให้ลูกกลับไปเรียนที่โน่น แล้วอยู่เป็นเพื่อนป้าเขาก่อนได้ไหมลูก”
สุเมธคุยกับคีย์เรื่องเรียน หลังจากที่กลับมาจากเมืองนอก
“ทำไมล่ะครับ ก็ไหนบอกว่าอยากให้ผมเรียนที่นี่ไม่ใช่หรือไง”
“ก็ใช่ แต่ตอนนี้ป้าเขาเจ็บแล้วก็อยู่ตัวคนเดียวด้วยเราก็รู้ หรือว่าเราไม่ห่วงป้าเขาเลย”
“ห่วงสิครับ แต่พ่อทำไมไม่ให้ป้าเขากลับมาอยู่บ้านเราก่อนล่ะครับ หายแล้วค่อยกลับไปก็ได้”
“ก็ป้าแกยอมมาที่ไหนล่ะ ห่วงกิจการที่โน่น ห่วงนั่นห่วงนี่ไปหมด พ่อพยายามชวนหลายครั้งแล้วก่อนกลับมาแต่ก็ไม่ยอมมานะสิ พ่อเลยอยากให้แกกลับไปเรียนที่โน่นแล้วดูแลป้าแกด้วย”
“แต่ว่าผมไม่อยากไปแล้วนี่ งั้นผมดรอปเรียนไว้ก่อน พอป้าหายผมก็ค่อยกลับมาได้ไหม”
“มันเสียเวลาแกเปล่า ๆ นะ อีกอย่างพ่อตกลงกันไว้แล้วว่า ให้เวลาป้าแกแค่ก่อนแกเรียนจบ พอแกเรียนจบแล้วให้ย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยด้วยกัน”
“อ่าว.. แล้วทำไมไม่ย้ายเสียเลยตอนนี้ล่ะครับ”
ก็ป้าแกกลัวญาติลุงเขยแกว่าเอานะสิ พอลูกเขาตายแค่ปีสองปีขายกิจการของลูกเขาแล้วหนีกลับมาเมืองไทย ป้าแกเลยอยากอยู่ต่ออีกสักหน่อย จะได้กลับมาอย่างสบายใจ”
“ไม่เห็นต้องสนใจอะไรเลย ญาติลุงเขาก็ไม่เคยมาสนใจป้าตั้งแต่แรกแล้วนี่ครับ”
“เอาน่า เหตุผลของผู้ใหญ่เขา ว่าแต่เราเถอะจะว่าไง ถ้าไม่ไปพ่อก็ไม่ว่าอะไรนะ แต่นึกให้ดีนะว่าป้าเขาเลี้ยงเรามาเหมือนกัน กลับไปดูแลเขาแค่สองสามปีเองนะ”
“แล้วเรื่องเรียนผมล่ะครับ”
“พ่อลงติดต่อมหาลัยที่นั้นแล้ว เขารับโอนจากที่นี่ไปได้ เพราะว่าเราเรียนหลักสูตรอินเตอร์อยู่แล้ว ช่วยพ่อหน่อยแล้วกันนะลูก ป้าแกก็แก่แล้วปีสองปีคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง หรือว่าลูกไม่อยากไกลกับคุณธรเขา”
คีย์ไม่ตอบแต่ทำหน้าลำบากใจ
“เดี๋ยวพ่อไปบอกให้ก็ได้ พ่อว่าเขาต้องเข้าใจเหตุผลแน่ ๆ แล้วถ้าแค่นี้เขารอลูกไม่ได้แสดงว่าเขาก็ไม่ได้รักลูกจริงนะสิ”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะพ่อ แต่ว่ามันกะทันหันเกินไปสำหรับผมตอนนี้ ขอผมคิดอะไรก่อนบ้างได้ไหมครับ”
“พ่อก็ยังไม่เร่งเอาคำตอบหรอกนะ งั้นถ้าแกตัดสินใจได้ก็บอกพ่อแล้วกัน แล้วพ่อจะไปบอกกับคุณธรเขาให้เอง”
คีย์กลับขึ้นห้องมาด้วยความสับสน เพราะเขาเองก็รู้สึกเป็นห่วงป้ามากเหมือนกัน แต่อีกใจก็ไม่อยากจากธรไปในตอนนี้
เขาจะทำอย่างไรดีนะ ระหว่างความรักกับความกตัญญู ความรู้สึกมันหนักอึ้งอยู่ในหัวเขาตอนนี้
โปรดติดตามตอนต่อไป :L1:
แอบมาลงหลังจากยุ่งมาหลายวัน
:pig4: ขอบคุณที่ติดตามกันเสมอมานะครับ
อีกสองตอนก็จบแล้ว นะครับ สนใจสั่งจองได้นะครับ ตอนนี้กำลังเร่งทำปกอยู่
ถ้าสำเร็จเมื่อไหร่จะรีบเอามาอวดเลยครับ
-
ต้องเลือกแล้วล่ะคียื ผมว่าพี่ธรเข้าใจอยู่นะ อิอิ
เป็นกำลังให้นะครับ
-
:L2: :L2: :L2:
-
+เป็นกำลังใจให้ครับ+
-
ถึงรู้ว่าธรจะเข้าใจ แต่คีย์ก็ยังเด็กที่ต้องทำใจให้จากคนรักนะครับ
NUTTYZERO --- มารอให้คีย์คิดออกเร็ว ๆ พร้อมกันดีกว่าเนอะ
ao16 --- :L1: มอบตอบแทนคำของคุณครับ
ken_krub --- :กอด1: :กอด1: สำหรับกำลังใจเสมอมาครับ
-
จะห่างกันอีกแล้วหรอ :z3: :z3: :z3:
-
:z2: :z2:
เรียกคนอ่าน
-
ก้อเอามาลงซะซีพี่ เต้นแบบนี้เค้าจะได้อ่านไหมล่ะ :laugh:
ว่าไป มามาเค้า :z2: :z2:เป็นเพื่อน (สงสัยคนหายเพราะเห็นหมูเต้นนี่แหละ) :laugh:
-
ดันๆๆๆๆ มาต่อตอนต่อไปเลยครับ!!
-
Maimai --- คอยให้กำลังใจทั้งสองคนด้วยนะครับ
stormphoenix --- เอามาลงแล้วนะหมู ห้ามบ่นล่ะทีนี้ หุหุ
NUTTYZERO --- ขอบคุณครับที่ช่วยดันครับ :กอด1:
ฝากเรื่องเปิดจองหนังสือด้วยนะครับ
ประกาศเปิดจองรวมเล่ม
เรื่อง มนต์รักบ้านทุ่ง หรือ ลุงปู่ เรื่องนี้กำลังจะจบแล้วครับ อีกไม่กี่ตอน
ผมจะทำการรวมเล่มขึ้น อ๋อ คนอ่านที่อ่านอยู่ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมลงจนจบแน่นอน
เมื่อลงจนจบแล้วจะไม่มีการขอลบหรือเปลี่ยนแปลงอะไรทั้งสิ้นครับ
แต่ว่าในรวมเล่มจะมีการเพิ่มเติม ดังต่อไปนี้
1. มีการเีรียบเรียงเนื้อหาใหม่ให้อ่านได้ลื่นไหลมากยิ่งขึ้นและสนุกมากยิ่งขึ้น
2. จะเพิ่มตอนพิเศษเข้าไปตอนท้ายอีกทั้งหมด 3 ตอน (ไม่เกี่ยวกับตอนพิเศษที่ลงไปแล้วนะครับ)
2.1 บทสรุปของ ธร กับ คีย์ หลังจากคีย์เรียนจบแล้ว
2.2 บทสรุปของ รัก กับ แดง
2.3 บทสรุปของ นพ กับ เต้
3. ของสมนาคุณ (ขอยังไม่บอกนะครับ ตัดสินใจอยู่)
รับการเปิดจองพร้อมโอนเงินตั้งแต่ วันที่ 1 มิถุนายน 2554 ถึงวันที่ 10 กรกฎาคม 2554
หนังสือจะเป็นทั้งหมด 2 เล่ม เล่มละ 320 หน้า ราคา 350 บาท รวม 700 บาท
ค่าจัดส่ง ชุดละ 50 บาท รวมต่อชุด 750 บาท
สนใจสั่งจองได้ที่ PM หรือ snats44 แอท gmail.com
ขอรายละเอียดเพิ่่มเติมได้ที่เดียวกันครับ
ขอบคุณที่รักกันเสมอมานะครับ และหวังว่าจะได้ตลอดไป
ปล.ถ้าไม่สะดวกก็แจ้งไว้ทีนี่เลยก็ได้ครับเดี๋ยวผมติดต่อ PM กลับไปหาเอง :pig4:
-
ตัดสินใจ
“ปู่ครับ มารับเค้าไปบ้านไร่หน่อยได้ไหมครับ” คีย์โทรหาคนรักของตน
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับลุง ถึงให้พี่ไปรับตอนนี้” ธรถามเพราะตอนนี้บ่ายมากแล้ว
“แล้วได้ไหมล่ะครับ”
“ได้สิ เดี๋ยวตอนเย็นเจอกันนะครับ”
ธรมารับคีย์ที่บ้านตอนหัวค่ำ
“ลุงมีอะไรหรือเปล่า ทำไมดูเหมือนไม่ค่อยสบายใจเลย” ธรถามเมื่อสังเกตหน้าคนรัก
“เค้ามีเรื่องให้คิดนิดหน่อย แต่ว่าก็ตัดสินใจได้แล้ว เลยอยากบอกปู่คนแรก” คีย์หลบสายตา
“เรื่องอะไรครับ”
“เอาไว้เค้าค่อยบอกตอนเค้าพร้อมกว่านี้ก่อนได้ไหมครับ”
ได้ยินคนรักบอกแบบนั้นธรก็ไม่ได้ถามเรื่องราวอะไรต่อ แต่กลับชวนคุยเรื่องราวต่างๆ แทน เพื่อความสบายใจของคนรัก แต่ก็ยังสังเกตเห็นถึงความกังวลใจได้อยู่ดี
กลับมาที่บ้านไร่คีย์ก็ยังไม่ได้ใสขึ้น หลังจากที่ทั้งสองคนอาบน้ำเตรียมตัวนอน
“ลุงไปกับพี่หน่อยนะครับ” ธรบอกแล้วดึงแขนให้คีย์เดินตามลงมาข้างล่าง
ธรพาคีย์เดินออกหลังไปที่บริเวณริมบ่อ บรรยากาศเงียบสงบเย็นสบายทำให้ผ่อนคลายลงไปได้บ้าง
“ลุงมีอะไรอยากจะบอกพี่ใช่ไหมครับ” ธรถาม
“ครับ แต่ผมไม่รู้ว่าจะบอกยังไงดี” คีย์ดูกังวล
“นี่ลุงเห็นพี่เป็นคนที่พูดไม่รู้เรื่องหรือว่าเอาแต่ใจหรือไงครับ ถึงได้ไม่กล้าบอก”
“เปล่านะครับ เค้ารู้ว่าปู่เป็นคนยังไง ปู่ดีกับเค้ามากจนเค้าไม่รู้จะบอกยังไงต่างหาก”
“ก็บอกมาตรงๆ นี่แหละครับ ถ้ามันเป็นปัญหาที่พี่ต้องรับรู้ด้วย พี่จะได้ช่วยลุงคิดหรือว่าลุงไม่ไว้ใจพี่แล้ว”
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ เพียงแต่เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับปู่เลย มันเกี่ยวกับเค้าคนเดียวแต่ว่ามันอาจทำให้ปู่เสียใจก็ได้ ซึ่งเค้าไม่อยากทำให้ปู่เสียใจนี่นา”
“แล้วมันเรื่องเกี่ยวกับอะไรล่ะครับ ยังไม่ทันบอกเลย”
“คือผม....” คีย์หยุดสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อสร้างกำลังใจให้ตัวเอง
“คือเค้าจะกลับไปเรียนต่อเมืองนอก กลับไปดูแลป้าด้วย” ธรใจหายเมื่อได้ยินเรื่องที่คีย์บอก แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ เพราะไม่อยากให้คนรักต้องเป็นกังวลมากกว่า อีกอย่างเขาเชื่อว่าคีย์ต้องคิดอย่างรอบคอบแล้วแน่นอน
“แต่ว่าเค้าไปแค่สามปีเองนะ กลับมาไม่รู้ว่าปู่จะยังรักเค้าอยู่หรือเปล่า” นี่คงเป็นเหตุผลหลักที่คีย์กำลังกังวลใจอยู่ก็ได้
“ทำไมลุงคิดแบบนั้นล่ะครับ พี่บอกลุงแล้วไงว่าพี่จะไม่รักใครอีกนอกจากลุง ลุงจำไม่ได้หรือไง” ธรดึงคีย์เข้ามากอดไว้
“เค้าจำได้ แต่นี่เค้าไม่อยู่ตั้งสามปี ปู่มีคนชอบตั้งเยอะแยะ แล้วจะให้เค้าวางใจได้ยังไงล่ะ” คีย์ยังกังวลอยู่
“แสดงว่าที่ผ่านมาลุงไม่เคยเชื่อใจพี่เลยล่ะสิแบบนี้” ธรจับไหล่คีย์ไว้พร้อมจ้องตา
“เปล่าเค้าไม่เคยไม่เชื่อใจลุงเลยนะ เพียงแต่ว่า....” คีย์หยุดนิ่ง
“แล้วจะให้พี่ทำยังไงลุงถึงจะเชื่อพี่ล่ะ ลุงเอาแต่คิดว่าพี่จะไปเลิกรักลุง แต่ลุงรู้ไหมว่าตอนที่พี่ได้ยินลุงบอกว่าจะกลับไปเมืองนอก”
“ปู่เค้าขอโทษนะ เค้ามัวแต่คิดเรื่องของตัวเองคนเดียว ไม่เคยคิดว่าเลยว่าปู่จะรู้สึกยังไง” คีย์โผเข้ากอดธรแทน พร้อมกับหยดน้ำตา
“แต่เค้ากลัวจริงๆ นี่นา กลัวว่าพอเค้าไม่อยู่แล้วปู่จะไปรักคนอื่น”
“ลุงไม่ต้องกลัวนะครับ ต่อให้ลุงไปอยู่ที่ไหน ไกลแค่ไหน นานแค่ไหน พี่ก็จะยังรักลุงตลอดไป หรือแม้แต่ว่าลุงจะไม่รักพี่อีกต่อไปแล้ว พี่ก็ยังจะรักลุงคนเดียวตลอดไป” ธรจับหน้าคีย์ให้มองตาเขาตอนพูดพร้อมใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาจากแก้มทั้งสองข้าง
“เค้าไม่มีทางไปรักคนอื่นเหมือนกัน เค้าจะรักปู่ตลอดไปเหมือนกัน” คีย์พูดเสียงสั่นเล็กน้อย
“ลุงมีความจำเป็นต้องไปพี่ก็เข้าใจ พี่จะไม่รั้งลุงไว้ถึงแม้พี่จะรู้สึกเหมือนมีคนมาขโมยหัวใจพี่ไปก็ตาม แต่มีเพียงอย่างเดียวพี่อยากให้ลุงจำไว้ คือพี่รักลุงมากที่สุด และจะไม่มีวันเปลี่ยนใจเด็ดขาด เพียงเรื่องนี้ลุงต้องจำไว้ให้ได้นะครับ”
ธรบอกพร้อมกับก้มลงมาประกบริมฝีปากของตัวเอง เข้ากับริมฝีปากของคนรักอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน ความรักความอบอุ่นทั้งหมดถูกถ่ายทอดลงในการจูบครั้งนี้ เขาอยากปลอบโยนพร้อมกับยืนยันให้คนรักรู้ว่า ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจอย่างแน่นอน
ทั้งสอบจูบกันอย่างเนินนานราวกับเวลารอบๆ ตัวนั้นหยุดเดิน ทั้งสองอยากเก็บเวลาที่อยู่ด้วยกันสองคนให้นานมากที่สุดนับตั้งแต่ตอนนี้ เพราะต่อไปเวลาที่จะอยู่ด้วยกันยิ่งหายากยิ่งขึ้น หรืออาจต้องห่างกันนานถึง 3 ปี แต่ทั้งสองก็เข้าใจกันและกันโดยที่ไม่ต้องถามถึงเหตุผล
“ลุงสบายใจขึ้นไหมครับ” ธรถามหลังจากกลับขึ้นมาบนห้อง
“ครับ เค้าไม่คิดมากแล้ว” คีย์ล้มตัวลงนอนบนที่นอนด้วยท่าทางที่ผ่อนคลายมากขึ้น
“ดีแล้วครับ ลุงต้องสดใสนั่นแหละถึงจะเป็นลุง” ธรนอนลงข้างๆ มองหน้าแล้วยิ้มให้
ธรเอื้อมมือไปกุมมือคีย์ไว้อย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน ตอนนี้เขาต้องการให้กำลังใจคนรักของเขามากที่สุด ถึงเขาเองจะเสียใจและไม่อยากให้ไปขนาดไหน แต่อยากสนับสนุนความคิดของคนรักให้ถึงที่สุด
“แล้วลุงจะไปเมื่อไหร่ กำหนดไว้หรือยัง”
“คิดว่าคงอาทิตย์หน้า เพราะป้าอยู่คนเดียว แถมยังแขนเจ็บอีกคงต้องรีบไป เดี๋ยวพ่อไปจัดการเรื่องการเดินทางให้” คีย์บอก ธรรู้สึกใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก จนต้องเอามือออกเพราะกลัวทำให้คนที่ตนกุมไว้รู้อาการ
“อาทิตย์หน้า ก็ยังพอมีเวลาสองสามวันสินะ” ธรล้มตัวลงไปนอนคิดอะไรบางอย่าง
“มีเวลาอะไรหรือครับปู่” คีย์ถามอย่างสงสัย
“นอนได้แล้ว ดึกแล้วนะ” ธรไม่ตอบกลับเปลี่ยนเรื่องคุย
“ปู่บอกหน่อยไม่ได้หรือครับ ว่ามีเวลาอะไร” คีย์รบเล้า
“นอนเถอะครับ ดึกมากแล้ว” ธรบ่ายเบี่ยงเหมือนเดิม ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงตัวคีย์มากอดไว้
โปรดติดตามตอนจบได้ในตอนหน้านะครับ :pig4: :L1:
-
:z3: :z3: :z3: จะจบแล้วเหรอ :m15: :m15: :m15: :m15:
-
ปู่กำลังคิดจะทำอะไรเหรอ
อิ อิ นึกว่าน้องนัทจะลงตอนจบในวันนี้ซะอีก
-
:sad11:
-
จะจบซะแล้ว อิอิ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ ^^!
-
yui11 --- ตอนหน้าครับ รอลุ้นนะครับว่าปู่จะทำอะไรก่อนจบเรื่อง
yayee2 --- พี่แก้ววัยรุ่นมาก ใจร้อนอยากอ่านตอนจบซะแล้ว อิอิ
DE SaiKuNee --- กอดๆ ปลอบใจครับ
NUTTYZERO --- ขอบคุณครับ กอดๆ รับกำลังใจ
+1 ให้ทุกคนครับ
-
วันนี้เอาภาพปกมาฝาก ส่วนของแถมถ้าเสร็จแล้วจะเอามาให้ดูนะครับ
(http://upic.me/i/h1/ez841.jpg) (http://upic.me/show/25464648)
(http://upic.me/i/zs/a1362.jpg) (http://upic.me/show/25465274)
ขอบคุณครับ :pig4: :L1: :pig4:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
แจ้งข่าวขยายระยะเวลาสั่งจองพร้อมโอนเงิน
เนื่องจากมีน้องๆ หลายคนอยากสั่งสองหนังสือ แต่กลัวไม่ทัน
ทำให้ผมคิดว่าจะขยายระยะเวลาสั่งจองพร้อมโอนออกไปอีก 1 เดือน
เพื่อให้น้องๆ กลุ่มนี้มีโอกาสได้หนังสือที่อยากซื้อ
หวังว่าคงไม่ว่าอะไรนะครับ และหวังว่าคงเข้าใจผมครับ
แต่คนที่สั่งและโอนก่อนกำหนดการเดิม ผมจะมีของแถมพิเศษให้นะครับ
เพื่อทดแทนระยะเวลาที่เลื่อนออกไป
เป็นสั่งจองได้ตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 15 สิงหาคม 2554
ส่วนหนังสือจะได้ปลายเดือนสิงหาคม 2554 แทนครับ
ขอบคุณและขออภัยที่ต้องเลื่อนวันมา ณ ที่ีนี้
นัท (nataxiah)
-
o22 ทรมานกับการรอออออออออออออ :o12:
แต่ยังไงก็จะรอ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอาภาพกระเป๋าใส่หนังสือมาฝากครับ
(http://upic.me/i/0l/img_1004.jpg) (http://upic.me/show/25937131)
(http://upic.me/i/ts/img_1013.jpg) (http://upic.me/show/25937129)(http://upic.me/i/31/img_1009.jpg) (http://upic.me/show/25937157)(http://upic.me/i/j7/0img_1010.jpg) (http://upic.me/show/25937134)
ขนาดเมื่อกาง กว้าง 10 นิ้ว ยาว 13 นิ้ว ครับ
อยากได้อันไหนเลือกได้นะครับ
ปล.สำหรับคนที่จองและโอนเงินตามกำหนดเดิม หรือไม่เกิน 15 กรกฎาคมนี้ ผมจะมีสมุดโน๊ตลุงปู่ทำมือแจกนะครับ ย้ำ เฉพาะคนที่โอนเงินตามที่บอกเท่านั้นนะครับ ส่วนกระเป๋าได้ทุกคน
-
เซ็งแทนปู่เลยต้องห่างเมีย :เฮ้อ:
:call:
-
สั่งซื้อแต่ถุงผ้าได้ป่ะตะเอง :m20:
-
สั่งแต่ถุงก็ได้นะป้า 750 เท่ากันครับ 555+
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กระเป๋าใบละ 750
ไปช๊อปหลุยส์เซิ่นเจิ้นดีกว่า
ได้มากกว่า 2 ใบชัวร์
:m20:
-
กลับมาแล้วครับ จากภารกิจดูแลหลานป่วย
แต่เขียนตอนจบไว้แล้้ว ขอเวลาเรียบเรียงหน่อยนะครับพรุ่งนี้เย็นๆ จะลงตอนจบให้นะครับ
-
พรุ่งนี้นี่หมายถึงวันไหนดีค่ะ อิๆๆๆ
-
กลับมาลงตอนจบแล้วนะครับ หลังจากเจ็บแล้วคิดว่าตัวเองหายแล้ว
ดีนะที่ไหวตัวทันกลับไปหาหมออีกครั้ง เกือบจะต้องเจ็บแขนไปตลอดแล้วเชียว :serius2:
ขอโทษทุกคนก่อนนะครับที่เลยไม่้ได้ลงตอนจบก่อนกำหนดวันสุดท้ายที่เปิดจอง
และขอโทษอีกครั้งสำหรับคนที่จองเรียบร้อยแล้วนะครับ เพราะว่าด้วยแขนเจ็บอาจทำให้ล่าช้านิดหน่อยนะครับ
หนังสือคงส่งได้ประมาณต้นเดือนแทน จากกำหนดที่จะส่งปลายเดือนนะครับ ขอโทษจริงๆ ครับ
อ๋อ ช่วงสุดท้ายจริงๆ เพราะว่าผมไม่ได้เข้ามานาน กระทู้ตกมาไกลเผื่อบางคนไม่ทันเห็นนะครับ
จอง+โอนได้ ก่อนวันที่ 25 นะครับ อันนี้สุดท้ายจริงๆ แล้ว เพราะส่งต้นฉบับวันนั้นครับ
ถ้าใครยังสนใจก็สั่งเพิ่มมาได้นะการติดต่อเหมือนเดิมครับ ขอบคุณครับ
...........................................................
ตอนจบ
ธรแอบตื่นขึ้นมากลางดึกหลังจากที่แน่ใจว่าคีย์หลับสนิทแล้ว แล้วค่อย ๆ แอบออกมาข้างนอกเพื่อทำอะไรบางอย่างโดยที่ไม่ให้คนที่กำลังหลับอยู่รู้ตัว ก่อนแอบกลับเข้ามานอนหลับอีกครั้งเมื่อเกือบรุ่งสางแล้ว
หลังตื่นเช้าลงมาทานอาหารเรียบร้อย ธรให้คีย์เข้าไปช่วยแดงกับนพเอาปุ๋ยไปแจกให้กับชาวบ้านในหมู่บ้าน ก่อนที่เขาจะขับรถออกไปเอาของบางอย่างเพื่อให้สิ่งที่เขาเตรียมไว้เสร็จสมบูรณ์ก่อนคืนนี้
ธรขับรถมากรุงเทพมาที่บ้านป้าของคีย์เพื่อขอเอาของบางอย่าง ก่อนที่จะแวะซื้อของอีกอย่างสองอย่างแล้วรีบขับรถกลับบ้านไร่
เขากลับมาถึงก่อนที่คีย์จะหลับมาเพราะว่าเขาบอกกับแดงและนพไว้แล้วให้ถ่วงเวลาให้ช้าที่สุด เพื่อที่เขาจะได้มีเวลาอย่างเพียงพอในการเตรียมการ
ธรขึ้นไปทำอะไรบางอย่างที่ห้องนอนที่เขายกให้คีย์ แล้วกลับลงมานั่งทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อรอคนรักเขากลับมา
หลังจากที่กินอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว
“ลุงลืมหรือยังครับ ที่พี่บอกว่าวันนี้มีอะไรบางอย่างจะให้” ธรบอก คีย์ทำหน้าแปลกใจ เขาไม่ได้ลืมแต่ไม่คิดว่าธรจะมีอะไรมาทำให้เขาแปลกใจได้
“ยังครับ แต่ว่าปู่มีอะไรจะให้เค้าหรือ”
“ลุงปิดตาก่อนนะครับ” ธรยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เพื่อเอาไปปิดตา
“ทำไมต้องปิดตาด้วยล่ะครับ” คีย์แกล้งทำเป็นไม่ยอมทำตาม
“น่านะ ลุงปิดตาแปบเดียวเองนะครับ”
“ก็ได้ครับ”
ธรพาคีย์เดินมาที่ศาลาริมบ่อน้ำหลังบ้าน ซึ่งตอนนี้แสงอาทิตย์ได้หายไปหมดแล้ว เหลือเพียงความมืดเข้ามาแทนที่ กับบรรยากาศที่เย็นสบายยามค่ำคืน เมื่อเดินมาถึงหน้าศาลาริมบ่อน้ำ ธรแก้ผ้าปิดตาของคีย์ออก
“ไม่เห็นจะมีอะไรเลยปู่ อย่าบอกนะปู่จะพาเค้ามาดูดาวอีก” คีย์พยายามคิดว่าธรจะทำอะไรให้เขา
“ลุงรู้ได้ยังไงว่าพี่จะพามาดูดาวอีก แต่ว่าคราวนี้ไม่ต้องเงยหน้ามองบนท้องฟ้านะ”
คำพูดของธรทำให้คนที่ตั้งใจฟังแปลกใจ มันหมายความว่ายังไงกันนะดาวที่ไม่ต้องเงยหน้ามองบนฟ้า
“ลุงเตรียมตัวพร้อมแล้วนะครับ” ธรถามคีย์พยักหน้าตอบเพื่อให้รู้ว่าอยากเห็นสิ่งที่ธรพูดแล้ว
ธรกดสวิตส์บางอย่างบริเวณโดยรอบศาลาก็เกิดแสงระยิบระยับวับวาวเต็มไปทั่วบริเวณ เหมือนดวงดาวจำนวนมากมายเคลื่อนลงมารายล้อมบริเวณศาลาริมบ่อไว้ ทางเดินเข้าไปในศาลาเป็นแสงกระพริบวับวาวตลอดสองข้างทาง มันสวยงามมากเพราะนี่เป็นสิ่งที่คนรักเขาตั้งใจทำมันขึ้นมาเพื่อเขา เขายื่นมองอย่างลืมตัวจนมีมืออุ่น ๆ เข้ามาสัมผัสมือของเขา
“เราเดินเข้าไปข้างในพร้อมกันนะ” ธรหันมายิ้มให้ก่อนจูงมือคนที่เขารักมากที่สุดเดินเข้าไปในศาลา
เมื่อเข้ามาถึงข้างใน ตัวศาลาประดับด้วยดอกกุหลาบหลายหลากสีไว้จนแน่นขนัด ภายในดอกกุหลาบบางดอกมีแสงไฟส่องประกายออกมา ดูราวกับหิ่งห้อยจำนวนมากกำลังบินห้อมล้อมดอกกุหลาบเหล่านั้นอยู่ ทำให้ราวกลับหลุดเข้ามาอยู่ในโลกอีกโลกหนึ่งที่มีแต่ดอกกุหลาบ
ความรู้สึกตื้นตันและดีใจรวมถึงความประทับใจอย่างยากที่จะบอกออกมาได้ ทำให้คีย์อบอุ่นในหัวใจเป็นที่สุด คงไม่มีใครที่จะรักเขาและทำให้เขาได้เท่ากับคนที่อยู่ข้าง ๆ นี้อีกแล้ว เขาหันมองหน้าคนที่ทำทุกอย่างให้ น้ำตาเออคลอเบ้าทั้งสองตา ก่อนที่จะสวมกอดร่างใหญ่ที่ทำให้เข้ารู้สึกอบอุ่นเสมอมา
“ขอบคุณนะครับ เค้าจะไม่ลืมภาพนี้ไปตลอดชีวิตเลย” คีย์สวมกอดร่างอบอุ่นไว้จนแน่นเพื่อจะได้จดจำไว้ให้นานที่สุด
“ไม่เอาสิครับ พี่ไม่ได้อยากให้ลุงร้องให้นะ พี่อยากให้ลุงมีความสุขมาก ๆ ก่อนที่ลุงจะเดินทางไป” ธรสวมกอดกลับอย่างอ่อนโยน
“แต่เขาร้องให้เพราะดีใจต่างหากล่ะ ปู่รู้ไหมเขาไม่อยากจากปู่ไปขนาดไหน”
“รู้สิครับ เพราะพี่เองก็ไม่อยากให้ลุงห่างจากพี่ไปไหนเช่นกัน แต่ในเมื่อมันมีความจำเป็น เราก็ต้องทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดนะครับ แค่สามสี่ปีเอง พี่ทนได้”
“ครับ แล้วปิดเทอมเมื่อไหร่เค้าจะรีบกลับมาหาปู่นะ”
“ครับ พี่มีบางอย่างอยากให้ลุงพกติดตัวไปด้วยนะ”
“อะไรครับ”
“แต่คราวนี้ลุงต้องสัญญานะครับว่าจะให้มันอยู่ติดตัวตลอดเวลา” ธรขอคำมั่นสัญญา
“ครับ เค้าให้สัญญา” คีย์ตอบหลังจากคิดแล้ว
“ลุงสัญญาแล้วนะ” ธรย้ำ
“ครับ”
ธรหยิบสร้อยสีเงินวาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตน สายสร้อยลายเรียบทำจากทองคำขาวสองเส้น ในสายสร้อยมีแหวนคล้องต่างจี้อยู่เส้นละวง ลายแหวนก็คุ้นตาราวกับว่าเคยเห็นจนชินตา
“เดี๋ยวนะปู่ นี่มันแหวนที่ปู่ให้เค้าไม่ใช่หรือครับ ปู่ไปเอามาตอนไหน” คีย์จำได้หลังจากที่เห็นถนัดตา
“เมื่อเช้านี้เองครับ ก็พี่ไม่เห็นว่าลุงจะยอมใส่มันเท่าไหร่เลย” ธรพูดน้อยใจเล็กน้อย
“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ คือเค้ากลัวทำมันหายต่างหาก แหวนนี้เป็นของสำคัญมากสำหรับเค้าเลยนะครับ เค้าเลยเก็บมันไว้เป็นอย่างดี” คีย์รีบอธิบาย
“ครับพี่รู้แล้วครับ แต่คราวนี้ลุงสัญญาแล้วนะว่าจะให้มันอยู่ใกล้ตัวเสมอ”
“ครับ ผมให้สัญญาครับ”
หลังจากที่คีย์ให้สัญญาแล้ว ธรก็สวมสร้อยเส้นหนึ่งให้กับคีย์
“ในสร้อยเส้นนี้มีแหวนของพี่อยู่นะครับ พี่อยากให้มันเป็นตัวแทนพี่ติดตัวลุงไปด้วย ส่วนของลุงพี่ก็จะใส่ไว้ตลอดเวลาเช่นกัน ไว้ลุงกลับมาเมื่อไหร่ เราค่อยแลกมันกลับคืนนะครับ”
“ครับ เค้าสัญญาว่าจะดูแลเป็นอย่างดีครับ” คีย์รู้สึกอบอุ่นใจมากยิ่งขึ้นไปอีก
คีย์หยิบสร้อยเส้นที่เหลือจากมือของธร ก่อนที่จะสวมให้ธรเช่นกัน
“ปู่ก็ต้องดูแลอย่างดีเพื่อรอเค้ากลับมานะครับ”
“ครับพี่ให้สัญญาเหมือนกัน” ธรรับคำ
ทั้งสองคนนั่งคุยกันอย่างมีความสุขท่ามกลางบรรยากาศที่แสนจะเย็นสบายยามค่ำคืน พร้อมกับกลิ่นกุหลาบ คีย์นอนอยู่บนตักอันอบอุ่นของคนอันเป็นที่รัก เขาอยากจะจดจำบรรยากาศแบบนี้ให้นานมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะระยะเวลาอีกตั้งสี่ปี่กว่าที่จะกลับมาอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่าดึกมากแล้วธรชวนคีย์กลับขึ้นไปพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้ต้องกลับไปเตรียมตัวเดินทางแล้ว พอขึ้นมาถึงบนห้องธรบอกว่าคืนนี้นอนที่ห้องของคีย์ ตอนนี้ห้องด้านข้างกลายเป็นห้องของคีย์แล้ว
พอเข้ามาด้านในห้องธรสวมกอดคีย์ไว้จกจากดกด้านหลัง ก่อนที่จะเอื้อมมือเปิดไฟในห้อง เมื่อไฟสว่างขึ้นภายในห้องมีรูปหัวใจติดอยู่เต็มไปหมดทุกพื้นที่ของห้อง
“ลุงรู้ไหมในนี้มีหัวใจทั้งหมดกี่ดวง” ธรกระซิบที่ข้างหูจากด้านหลัง
“แล้วเค้าจะรู้ได้ยังไงล่ะครับ มันเยอะมากเลยนะ งั้นเดา 999 ดวง ใช่ไหมครับ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ถูก ทั้งหมด 1,460 ดวงต่างหาก”
“แล้วทำไมต้อง 1,460 ดวงด้วยละครับ”
“ก็เท่ากับวันที่ลุงจะไม่อยู่ไงครับ พี่จะมาเก็บออกวันละดวง ลุงต้องกลับมาก่อนหัวใจจะหมดนะครับ”
“ครับ เค้าสัญญา”
วันเดินทาง
“ปู่อยู่ไหนครับ จะมาส่งเค้าหรือเปล่า” คีย์โทรหาธรขณะนั่งอยู่ในรถไปสนามบิน
“พี่กำลังไปครับ ลุงถึงหรือยังครับ”
“ยังครับ แต่ใกล้ถึงแล้ว ปู่มาให้ทันนะครับ”
“ครับ แล้วเจอกัน”
ทางเข้าด้านในสนามบินสุวรรณภูมิ
“ลุงถึงแล้วติดต่อกลับมาหาพี่เลยนะครับ”
“ครับ ปู่ไม่ต้องห่วงนะ เค้าเคยอยู่ที่นั่นตั้งแต่เด็กนะลืมแล้วหรือไงครับ”
“ครับแต่พี่ก็เป็นห่วงอยู่ดี”
“ครับ แล้วผมจะติดต่อกลับมานะครับ” คีย์บอกก่อนที่จะสวมกอดแล้วเดินเข้าไปด้านใน
ธรได้แต่มองตามไปอย่างเป็นห่วง
สองปีผ่านไป
“ลุงครับพรุ่งนี้วันเกิดอยากให้ได้อะไรครับ พี่จะส่งไปให้” ธรโทรทางไกลหาคนรัก
“ไม่อยากได้อะไรเลย เค้าอยากให้ปู่มาอยู่ใกล้ๆ ทำได้ไหมล่ะครับ” คีย์แกล้งบอก
“ลุงก็น้า รู้อยู่ว่ามันไปไม่ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่โทรหาอีกทีนะครับ”
“ครับ แต่ปู่ไม่ต้องส่งอะไรมาให้เค้าก็ได้นะ”
“คงไม่ทันแล้วล่ะครับ เพราะพี่คิดว่าพรุ่งนี้ของคงจะถึงแล้วล่ะ”
“อ่าว ส่งมาแล้วแล้วยังจะแกล้งมาถามเค้าอีกนะว่าอยากได้อะไร”
“ก็พี่อยากรู้นี่ครับ ว่าที่ส่งไปจะถูกใจลุงหรือเปล่า แต่คงไม่แล้วล่ะแบบนี้”
“ไม่หรอกครับ ปู่ส่งอะไรมาเค้าก็ชอบทั้งหมดแหละ และเก็บไว้เป็นอย่างดีด้วย”
“ครับ แค่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่โทรหาอีกทีนะ”
“ครับ รักปู่นะครับ”
“พี่ก็รักลุงนะครับ”
กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นในช่วงบ่ายของอีกวัน
“สงสัยของที่ปู่ส่งมาจะมาถึงแล้ว” คีย์บอกก่อนลุกขึ้นไปเปิดประตู
“สุขสันต์วันเกิดนะไอ้เพื่อนรัก” คนที่มาเป็นเต้ ที่มาพร้อมกับเค้กก้อนเล็กในมือ
“เออ.. ขอบใจ นึกว่าจะมาตอนมืดๆ ซะอีกนะนี่” คีย์แปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองมาตอนนี้
“อะไรวะ จะมาเร็วหน่อยไม่ได้หรือไง แค่นี้ทำเป็นแปลกใจไปได้”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร เข้ามาก่อนสิ” คีย์บอกก่อนชะโงกหน้ามองบางอย่าง
“มองหาอะไรของแกวะ” เต้ถามด้วยความสงสัย
“ก็มองคนส่งของนะสิ เห็นปู่บอกว่าส่งของขวัญมาให้ แล้วบอกว่าจะถึงวันนี้ด้วย แต่ทำไมยังไม่มาเสียที”
“อ๋อ ถ้าของนั้นนะมาถึงแล้ว” เต้พูดพร้อมกับยิ้มกว้าง
“อ่าว มึงรู้ได้ยังไงว่าของนั้นมาถึงแล้ววะ” คีย์สงสัยกับท่าทางของเต้
“อ่าว จะไม่ให้รู้ได้ยังไง ก็ของนั้นเขาส่งมาผ่านทางกูนี่หว่า”
“หือ แล้วทำไมปู่เขาต้องส่งผ่านแกด้วยวะ แล้วไหนล่ะของเอามาหรือเปล่า อย่าบอกนะว่าลืม” คีย์รีบทวง
“ใครจะไปลืมได้ละ ของชิ้นใหญ่ขนาดนั้น มันอยู่ในรถ ออกไปหยิบเองแล้วกัน”
“เออ แค่นี้ก็เอามาให้ไม่ได้ เอากุญแจรถมา” คีย์บอกพร้อมกับหยิบกุญแจรถออกไป
มาถึงรถเขาก็หาของขวัญไม่เจอ และพยายามลองค้นหา ขณะที่หาเพลินมีมือคู่หนึ่งมาสวมกอดเขาจากด้านหลัง
“เฮ้ย!” คีย์ตกใจพร้อมกับหมุนตัวหันไปต่อยเพื่อป้องกันตัวเอง
“ยังมือเร็วเหมือนเดิมนะ แบบนี้คงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แน่ๆ” เสียงคุ้นเคยที่เขาได้ยินผ่านโทรศัพท์มานานดังขึ้น
คีย์รีบจ้องคนที่จับกำปั้นเขาไว้ ใบหน้าที่เขาอยากเห็นใกล้ๆ ตอนนี้ได้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว นี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม
“ปู่ นี่ปู่ จริงๆ ใช่ไหมครับ” คีย์ถามเพื่อกันตัวเองคิดไปเอง
“ก็พี่นะสิแล้วคิดคิดว่าใครกัน” ธรยิ้มให้
ธรดึงคีย์มาสวมกอดไว้ อ้อมกอดที่อบอุ่นที่เขาไม่ได้สัมผัสมานาน ตอนนี้เขาได้สัมผัสมันอีกครั้ง น้ำตาแห่งความดีใจเออล้นออกมาจากสองตา
“ลุงร้องไห้ทำไมครับ หรือว่าเสียใจที่พี่มา”
“ใช่ที่ไหนละครับ เค้าดีใจต่างหา ปู่จะมาทำไมไม่บอกครับเค้าจะได้ไปรับ”
“ก็พี่บอกแล้วนี่ครับว่าจะส่งของขวัญมาให้ ก็นี่ไงครับ” ธรยิ้มอย่างอบอุ่น ทั้งสองนั่งคุยกันที่ใต้ต้นไม้
“ครับเป็นของขวัญที่ดีที่สุดเลยครับ แต่ปู่มากี่วันครับ” คีย์ถาม
“ก็อยู่จนกว่าลุงจะกลับไปด้วยกันนั่นแหละ” ธรบอก
“หมายความว่ายังไงครับ” คีย์ทำหน้าแปลกใจ ธรยิ้มให้กับท่าทางของคนรัก
“พี่จะอยู่จนกว่าลุงจะกลับไปด้วยกันไงครับ”
“แล้วใครจะดูแลบ้านไร่ละครับ”
“ก็นพกับแดงไง”
“แล้วปู่อยู่ได้หรือครับนานขนาดนั้น” คีย์ยังไม่เลิกสงสัย
“ลุงถามเหมือนไม่อยากให้พี่อยู่เลยนะนี่”
“เปล่านะครับ ก็เค้าสงสัยนี่นา”
“พี่มาเรียนต่อครับ เรียนสองปีก็จบพร้อมลุงพอดีเลยไงครับ”
“จริงหรอครับ ทำไมปู่ไม่เคยบอกเค้าเลยล่ะ”
“ก็พี่อยากทำให้ลุงแปลกใจแบบนี้ไงครับ”
“แล้วปู่พักที่ไหนครับ ไกลจากที่นี่หรือเปล่า”
“ก็ไม่ไกลนะใกล้มากเลยแหละ”
“แล้วที่ไหนล่ะครับ”
“ก็ที่บ้านลุงนี่แหละครับ พี่คุยกับป้าลุงเรียบร้อยแล้ว”
“หมายความว่าเรื่องนี้รู้กันหมดทุกคนแล้ว มีเค้าคนเดียวที่ยังไม่รู้ใช่ไหมครับ” คีย์เริ่มงอนที่ตัวเองรู้เป็นคนสุดท้าย
คีย์ลุกขึ้นเดินหนีไป เพราะงอนที่ตัวเองรู้เรื่องเป็นคนสุดท้าย
“ลุงอย่างอนสิครับ ก็พี่ทำทุกอย่างเพื่อลุงนะครับ” ธรคว้าแขนคีย์ไว้ก่อนที่จะเดินหนีไป
“แต่ก็บอกเค้าเป็นคนสุดท้าย”
“โอ๋ๆ ลุงอย่างอนสิครับ แต่พี่ก็มาอยู่ข้างๆ ลุงอย่างที่ลุงบอกแล้วนะครับ” ธรสวมกอดคนรักไว้เพื่อไม่ให้เดินหนี
“ไม่งอนก็ได้ครับ แต่ปู่ต้องทำบางอย่างก่อนนะ”
“อะไรหรือครับ”
“ก็บอกรักเค้าก่อนไง” คีย์ยิ้มแบบอายๆ
“พี่รักลุงที่สุดเลยนะครับ” ธรกระซิบบอกที่ข้างหู
“เค้าก็รักปู่ที่สุดเหมือนกันครับ” คีย์กระซิบตอบ
จบบริบูรณ์
-
สุดยอด o13
อยากอ่านตอนพิเศษ
+1
-
กะะะะะะะะะะะกี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จบแล้วววววววววววววว
อิจฉาตาร้อนมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาากเลยตอนนี้ 555+++
-
:o8: o13 :mc4:
-
+1 :pig4: :pig4:
-
จบแล้วหรอ :a5: กำลังหวานเลย :o8: :o8: :o8:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนในเรื่องต่อไป
:L2: :L2: :L2:
-
ส่งพีเอ็มไปถามด่วนเลยค่ะ น่าจะยังทันนะคะ
-
:o8:
น่ารักดีครับ
แต่ช่วงอาจารย์เจมส์ยื้ดเยื้อไปนะครับ
เต้เหมือนจะแก้เผ็ดแต่ดูแกล้งแบบเด็กๆ อาจารย์เจมส์น่ากลัวไป
:เฮ้อ: แต่ยังไงก็แฮปปี้เนอะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่าอ่านนะคะ ขอให้สองหนุ่มของเรารักกันไปนานๆ นะคะ
-
สวัสดึคุณนัส ตุ่มนะตกลงสั่ง มนต์รักบ้านทุ่ง 1ชุดค่ะ ที่อยู่บ้านแม่ คุณ ตุ่น แสนสม 201/2 หมู่ 8 ต วังทอง อ วังทอง จ พิษณุโลก65130 ไงก็ส่งรายละเอียดมานะค่ะ
ส่งรายละเอียดให้่ทาง PM แล้วนะครับ ไม่ทราบว่าได้รับหรือยัง
-
เพิ่งส่งเมล์ไปวันนี้อ่า จะทันม้าย :z3:
-
เพิ่งส่งเมล์ไปวันนี้อ่า จะทันม้าย :z3:
ทันครับ ขอบคุณครับ
-
ยังไม่ได้นิยายเลยคุณนัท
-
ขอเลื่อนส่งของเป็นปลายเดือนแทนนะคะ
เนื่องจากคอมพิวเตอร์ของนัทพังเลยต้องเร่งทำกันใหม่ทั้งหมดเลยค่ะ
ตอนนี้เล่ม1 จัดหน้าใกล้เสร็จแล้วค่ะ อีกสักวันสองวันจะฟรู๊พครั้งสุดท้ายแล้ว แล้วก็จะรีบจัดเล่มสองให้เสร็จทันกลางเดือนนี้ค่ะแล้วจะรีบส่งเข้าโรงพิมพ์ทันที อดใจรออีกนิดกันหน่อยนะคะคนดี
ถือว่าเป็นความโชคดีในโชคร้าย
ใครที่อยากจะสั่งจองเพิ่มเชิญได้เลยค่ะ ส่วนคนที่จองมาแล้วก่อนหน้านี้ พิเศษแถมฟรีสมุดโน้ตทำมือเพิ่มอีกคนละเล่มนะเจ้าคะเพื่อสมนาคุณและขอโทษทุกท่านด้วยนะคะ
กราบขออภัยอย่างสูงมา ณ โอกาสนี้
-
ขอบคุณครับป้า ผมมัวแต่ยุ่งเลยไม่ได้เข้ามาดูเลย
ขออภัยผู้ที่ยังไม่ได้รับการแจ้งข่าวทั้งทาง PM และ เมล ด้วยนะครับ
นัท
-
น่ารักจริงๆๆ
-
รบกวนถามคุณนัท ไม่ทราบเมื่อไหร่จะส่งหนังสือค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
รบกวนถามคุณนัท ไม่ทราบเมื่อไหร่จะส่งหนังสือค่ะ ขอบคุณค่ะ
เห็นคุณนัทแจ้งทางอีเมล์ว่าหลังน้ำลดค่ะ :L2:
-
อีตานัทบอกว่าส่งแล้วนะคะ ใครอยากได้เลขที่สำหรับเช็คว่าไปรษณีย์อยู่ในสถานะไหนก็ให้พี.เอ็ม.
หรือ ส่งเมลล์ไปสอบถามได้ที่เมลล์เดิมที่เคยส่งไปสั่งจองหนังสือนะคะ รีบเลยค่ะ เพราะเจ้าตัวไม่กล้าแจ้งในนี้
ด้วยเหตุที่มีชื่อ-สกุล และที่อยู่จริง ๆ ไงคะ เพื่อความเป็นส่วนตัวของแต่ละคน
-
น่ารักอ่ะ
-
ได้รับของวันนี้แล้วครับ แต่ไม่มีกระเป๋าอ่ะครับ โถ่ กระเป๋าลายสตรอแบร์รี่สุดน่ารัก ทำไมไม่มีครับ คุณนัทกรุณาแจ้งด้วยนะครับ
-
^
^
ได้รับหนังสือแล้วค่ะและก็เหมือนรีบน
ไม่มีกระเป๋าเหมือนกันค่ะมีแต่สมุดโน๊ต
-
เห็นนัทบอกว่า
อันเนื่องมาจากเหตุน้ำท่วม ผลิตภัณฑ์โอท็อปของซาวบ้านจึงยังไม่เสร็จตามกำหนด ถ้าได้เมื่อไหร่จะส่งตามไปให้นะคะ
พร้อมกับที่คั่นหนังสือที่อยู่กับป้าด้วยนะคะ
มาประกาศบอกข่าวแทนเพราะคาดว่าเจ้าตัวคงยังยุ่งๆอยู่กับการซ่อมแซมบ้าน2หลังกับรถอีก3คัน
ที่น้องน้ำเธอมาช่วยดูแลอยู่พักใหญ่ๆ
เอากำลังใจมาช่วยส่งให้ แล้วก็ถือว่ามาแจ้งข่าวแทนนัทนะคะ
ขอบคุณทุกคนมากๆ ค่ะ
-
รับทราบครับ เอาใจช่วยคุณนัทด้วยนะครับ
-
ขอบคุณป้ามากเลยครับ ที่แวะมาดูแลแทนให้
เพราะเพิ่งขัดบ้านเสร็จไปหนึ่งหลังเท่านั้นเอง (หงิง หงิง)
กระเป๋าอดใจรออย่างที่ป้าบอกนะครับ ถ้าได้แล้วผมจะรีบส่งให้อย่างรวดเร็วเลยครับ
ขอบคุณทุกคนมากครับ
-
ได้รับหนังสือแล้ว ขอบคุณค่ะ
-
อยากอ่านตอนต่อของรัก - แดง และ นพ - เต้ อะ
-
ได้มาอ่านอีกรอบก็ยังสนุกอยู่เสมอ 5555 อ่านที่ไรสะใจทุกที
-
ขอบคุณค่ะ
ชอบความมั่นคงของปู่กะลุงมากอ่ะ ^^
-
เรื่องราวมันเรื่อยๆมาเรียงๆไปหน่อย แต่ก็สนุกดี
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เนื้อเรื่องสนุกน่ารักมาก ๆ ครับ
ขอบคุณครับ
-
:mew1: