-
ส่วนที่เอาไปแปะไว้ที่กระทู้ก่อนลงนิยาย อยู่ในระหว่างเส้น *** นะคะ (ข้อ 1-17 ก๊อปเฉพาะหัวข้อที่ทำตัวทึบไว้ก็ได้
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com) ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
เรียน ท่านสมาชิกทุกท่านทราบและโปรดดำเนินการอย่างเคร่งครัด
เรื่อง กฎกติกาและมารยาท
กรุณาอ่านข้อความข้างล่างที่แนบมาด้วยข้าล่างนี้ ด้วยความระมัดระวังยิ่ง
เพราะเป็นบรรทัดฐานที่พึงยึดและปฏิบัติตามอย่างไม่สามารถพิจารณาเป็นอื่นได้
หากผู้ใดฝ่าฝืน ทางเราจะดำเนินการลงโทษอย่างเด็ดขาดต่อไป
จึงเรียนมาให้ทราบโดยทั่วกัน
นับถือ
อิเจ้ โมดุเรเตอร์
..................................................................................................
หวังใจเป็นอย่างยิ่งว่าคงได้รับความร่วมมือจากทุกท่านนะครับ
ถ้าพบเห็นกระทู้ได้ละเมิดกฎข้างต้น Webmaster,Administrator,Moderator สามารถลบกระทู้ดังกล่าวได้ทันที โดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า
หากผู้ได้ฝ่าฝืน การทำการดังกล่าว ทาง Webmaster,Administrator,Moderator จะมี message ไปแจ้งเตือน
หากยังกระทำความผิดดังกล่าวอีก ทางWebmaster,Administrator,Moderator จะลบaccoutสมาชิกท่านนั้นออกจากระบบทันที
ขอบคุณในความร่วมมือ
พูห์
Junrai_Hyper
Global Moderator
.............................................................................
การตั้งกระทู้ลงนิยาย
**********************************************************************************************
บทนำ
"กลับมา เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม" ผมถามพี่เอ
"อะไร นี่คือต้องการอะไร คิดอะไรอยู่" พี่เอถามผม ด้วยน้ำเสียงที่กระด้างขึ้น พี่เอกำลังไม่เข้าใจและกำลังโกรธ
"เคยอยากกลับมาไหม กลับมารับผิดชอบกัน" ผมกลั้นใจถามคำถามที่เคยอยากรู้มาตลอด หลังจากที่เราเลิกกัน
"พี่ไม่เคยคิดเลยนะว่ามีนจะเป็นคนแบบนี้ คืออะไรอ่ะ คือพี่มีอารมณ์ แล้วมีนก็มี แล้วก็ไม่ได้บังคับ จะให้รับผิดชอบอะไร"
ใช่ครับ... หลังจากที่เราเลิกกัน บางครั้งเราก็จะกลับมาเจอกันบ้างและทุกครั้งมันจบลงที่เตียง... ในห้องของผม..
"ถามจริงๆ ตอนนี้มีนกำลังขอให้พี่กลับมา" ผมยังรักเขา รักมาก รักเขา นอนกับเขาคนเดียว
"... ถ้าพี่จะกลับ พี่กลับไปนานแล้ว" พี่เอถอนหายใจเบาๆ "พี่จะรับผิดชอบนะ ถ้าคน ๆ นั้นเป็นคนที่พี่รักอย่างแท้จริง"คำตอบของพี่เอทำให้ผมตัวชา ความรู้สึกคล้ายๆ กับจะหมดแรง ...
"พี่เอรักมีนบ้างไหม" ยังครับ ผมยังดันทุรังอยากรู้ แม้ว่าจะคาดเดาคำตอบจากคนปลายสายได้แล้ว แต่ผมก็ยังอยากรู้
"จริง ๆ แล้ว พี่อาจจะไม่ได้รักมีนเลยก็ได้... อย่าทำให้เรามองหน้ากันไม่ติด อย่าให้พี่มองเราแย่ไปกว่านี้เลยนะ..." พี่เอเงียบคิดสักพัก ก่อนตอบด้วยเสียงหนักแน่น
...ครับพี่... มีนเข้าใจพี่เอแล้ว มีนไม่เคยถูกรัก ที่เราเคยคบกัน ความรู้สึกที่พี่เคยมีให้มีน มันไม่เคยเป็นความจริง... มีนไม่ยื้อพี่แล้ว พี่อาจจะคิดว่ามีนมีอะไรกับพี่หลังจากเราเลิกกัน เป็นเพราะอารมณ์เท่านั้น แต่พี่จะรู้ไหม มีนมีอะไรกับคนที่มีนไม่รักไม่ได้หรอก... ลาก่อนครับพี่ ลาก่อนความรักที่มีค่าสำหรับตัวผมฝ่ายเดียว บางทีความรักที่ยิ่งใหญ่ของผมมันทำให้ผมเจ็บปวดเหลือเกินผมควรจะต้องตัดใจ ผมไม่อาจทนอยู่เป็นแค่ที่ระบายความใคร่จากคนที่ผมรัก ผมไม่อาจอยู่กับคนที่ไม่รักผม ไม่ว่าแต่ก่อนพี่เอจะเคยรักผมไหม มันไม่สำคัญแล้ว ตอนนี้ในหัวใจพี่ไม่มีผม...ผมจะเลิกรักพี่ ผมจะไปเอง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
...
....
แต่ผมไม่เคยคิดว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างนี้ ผมไม่รู้ว่าร่างกายผมเป็นแบบนี้ เช้าวันหนึ่งวันธรรมดา ผมเวียนหัวเป็นลมหน้าที่ทำงาน เพื่อนพาไปโรงพยาบาล และคำตอบของคุณหมอทำให้ผมช็อก... ผมกำลังท้อง!
-
บทที่หนึ่ง: คนที่รักร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน คนไม่รักใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า
เฮือก ผมสะดุ้งเฮือกตื่นจากฝันร้าย ฝันถึงพี่เออีกแล้ว ฝันถึงประโยคเดิมๆ คำพูดตรงไปตรงมาที่แสนปวดใจ เขาไม่เคยรักผม เขาไม่เคยคิดจะรับผิดชอบผม ผมขยับกายขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง มือก็นวดขมับให้คลายอาการปวด ก่อนความรู้สึกผะอืดผะอมจะตีตื้นขึ้นมาก จนต้องรีบลงจากเตียงไปอาเจียนในห้องน้ำ
"อ้วก โอ้ก แหวะ อืออ" อาหารทุกอย่างที่ผมกินก่อนเข้านอน ทะลักออกมาหมดจากร่างกาย ผมอ้วกอีกหลายครั้งจนไม่มีอะไรจะออกนอกจากน้ำดีขม ๆ ผมจัดการล้างปากด้วยน้ำตามด้วยน้ำยาบ้วนปาก ก่อนจะหอบสังขารกลับมานอนพิงที่เตียงอีกครั้ง เหนื่อยครับ.. ยอมรับเลยว่าอาการแพ้ท้องของผมค่อนข้างหนัก หันไปมองนาฬิกาข้างเตียงเพื่อจะดูเวลา ตีสี่ครึ่งแล้วสินะ.. นอนต่ออีกนิดดีกว่า ผมเอนกายลงนอนตะแคงขวาอย่างที่ชอบทำประจำ มือวางบนท้องที่เรียบราบของผม ไม่น่าเชื่อ ภายในนั้นมีสิ่งมีชีวิตกำลังขออาศัยเป็นที่อยู่ก่อนลืมตามาดูโลก... ลูกของผม ลูกที่เกิดกับคนที่ผมรักมาก... มือผมลูบเบา ๆ พูดกับลูกอย่างที่ทำเป็นประจำหลังจากรู้ว่าตัวเองตั้งท้อง 9 สัปดาห์แล้วที่มีอีกชีวิตอยู่ในตัวของผม
"ลูกครับ แม่จะดูแลหนูเองนะลูก อย่าดื้อ อย่าทำให้แม่แพ้ท้องมากนักสิ อิอิ นอนนะลูก พรุ่งนี้แม่มีประชุมตอนเช้า..." ผมพูดกับลูกแต่ก็เหมือนกับกล่อมตัวเองไปด้วย ภาพฝันร้ายที่ปลุกให้ผมตื่นกลางดึก ผู้ชายที่เป็นพ่อของลูก น่าแปลกที่ผมไม่เคยโกรธเขาเลย ผมยังรู้สึกดี ๆ และจำความทรงจำที่แสนหวานที่เคยมีอย่างไม่เคยลืมได้ลง พี่เอ... ผมจะดูแลลูกเอง จะไม่ไปรบกวนและจะไม่บอกพี่เด็ดขาด...
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนเจ็ดโมงครึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นไปอ้วกอีกสองสามครั้ง อาการแพ้ของผมจะเป็นหนักเฉพาะช่วงเช้าตรู่และจะค่อยทุเลาลงไปในตอนสาย สั่งโจ้กหมูจากร้านข้างล่างคอนโดขึ้นมาเป็นอาหารเช้า กินไปดูข่าวไป พูดคุยกับลูกไป ผมว่าผมเห่อลูกตัวเองตั้งแต่อยู่ในห้องด้วยซ้ำ ฮ่าๆ หมอบอกว่าคนท้องถ้าอารมณ์ดีแจ่มใส จะทำให้เด็กออกมาเป็นเด็กร่าเริง ผมขับรถไปที่ทำงานในย่านธุรกิจของกรุงเทพมหานคร ผมเริ่มงานกันตอนเก้าโมงครึ่งครับ ผมทำงานเป็นนักออกแบบภายในหรือว่ามัณฑนากร ผลงานของผมส่วนใหญ่เป็นแบบโมเดิร์น ผมชอบอะไรที่โล่ง ๆ โปร่งสบาย มาถึงที่ทำงานก็เก้าโมงสิบนาที วันนี้มีประชุมครับ โครงการคอนโดใหม่ย่านสาทร ซึ่งโครงการนี้พี่เอรับผิดชอบอยู่ พี่เอเป็นหัวหน้าของผมอีกที มีพี่วัตรเพื่อนพี่เอ ผม น้องฝ้ายครีเอทีพและบิ๊กรุ่นน้องที่ผมสนิท เราเป็นทีมเดียวกัน
มันเป็นความจริงที่ว่า ผมกับพี่เอทำงานที่เดียวกัน สังคมของเราเป็นกลุ่มเดียวกัน ผมสนิทกับพี่วัตรมากพอๆ กับพี่เอ ผมหนีการเจอพี่เอไม่พ้นและไม่คิดจะหนี เราเลิกกันแล้ว จบกันไม่ค่อยสวย แต่งานคืองานครับ ผมรักงานผมและผมแยกแยะได้มากพอ
ที่ห้องประชุมคนมากันครบแล้ว ผมเดินเข้ามาเป็นคนสุดท้าย ผมไม่ได้สายนะ ประชุมเก้าโมงครึ่ง แต่ทุกคนมากันเร็วมากต่างหาก ผมเดินไปนั่งที่ติดกับน้องฝ้าย น้องหันมาไหว้ผม ข้างน้องฝ้ายเป็นบิ๊ก พี่วัตรนั่งอยู่ตรงกันข้าม และข้าง ๆ พี่วัตรคือพี่เอ... ผมยกมือไหว้ทั้งสองคนตามปกติ
"ไงเรา ไม่สบายรึเปล่าหน้าซีด ๆ เมื่อคืนนอนดึกหรอ"พี่วัตรผู้ใจดี ถามขึ้นหลังจากรับไหว้ผม
"อ๋อ ไม่ได้เป็นอะไรครับพี่ สงสัยนอนดึกเฉยๆ หน้าเลยซีด"ผมตอบพี่วัตรด้วยน้ำเสียงสดใส
ไม่มีใครรู้เรื่องผมกับพี่เอหรอกครับ
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วพี่ ตัวก็ผอมบางจนจะปลิว กินเยอะ ๆ หน่อยดิพี่ 5555"บิ๊กชะโงกหน้ามาพูดกับผม พร้อมๆกับฝ้ายที่หัวเราะ
"โอ้ย นี่ก็เยอะแล้ว กินอีกก็ไม่อ้วนหรอก เมตาบอลิซึ่มสูง" ผมพูดติดตลก เราคุยเล่นกันสักพักก่อนเสียงนิ่งของพี่เอจะดังขึ้น
"เอาล่ะ เรามาเริ่มประชุมกันเลยดีกว่านะ...." การประชุมครั้งนี้ก็เกี่ยวกับคอนเซปของโครงการ และรูปแบบที่ลูกค้าชื่นชอบ โครงการเพิ่งเริ่ม เลยต้องวางแผนงานหนักหน่อย กว่าจะประชุมเสร็จก็บ่ายสาม ผมรู้สึกมึนหัวมาก คงเพราะยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง ผมเดินออกมาพร้อมกับบิ๊ก บิ๊กกลับทางเดียวกับผมครับ ปกติถ้าว่างผมก็จะไปส่งมัน
"พี่มีนโอเคป่าวพี่ หน้าซีดกว่าเมื่อเช้าอีกนะ" บิ๊กเอามืดมาแตะ ๆ หน้าผมครับ
"พี่มึนหัวนิดหน่อยอ่ะ" ผมว่าจะรีบกลับไปนอนละ
"เดี๋ยวพี่ เดี๋ยวผมไปซื้อยาให้ พี่ไปรอที่ลานจอดรถก่อนเลย พี่จอดชั้นไหนนะ" บิ๊กมันเป็นเด็กดี มีน้ำใจครับ
"เออขอบใจมาก ชั้น 8A อ่ะ " ผมพูดก่อนแยกกับบิ๊ก อาการมึนหัวหนักขึ้นเรื่อยๆ ครับ จนผมต้องจับกำแพงเพื่อเดินไปที่รถ... วูบ... ตายล่ะผมรู้สึกตัวนะแต่บังคับร่างกายไม่ได้ ตัวผมกำลังจะค่อยๆ ล้มลงผมพยายามจับกำแพงไว้... หมับ มีสองแขนเอื้อมมาพยุงผมไว้ ผมพยายามเงยหน้าขึ้นมอง... เสี้ยวหน้าแค่นี้ผมก็จำได้
พี่เอ...
"มีน มีน ทำใจดี ๆ ไว้" ผมได้ยินนะแต่ผมตอบไม่ได้อ่ะ ก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวผมจะดับลง ผมกังวลถึงลูก...
.
.
.
"มีน/พี่มีน" สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน หลังจากที่ผมรู้สึกตัว
"พี่มีนไปหาหมอไหมพี่ เมื่อกี้พี่เป็นลมไปนะ"บิ๊กพูดต่อ
"อ่า ไม่ต้องหรอกบิ๊กพี่ไม่เป็นไร พี่เอขอบคุณที่ช่วยครับ"ผมหันไปพูดกับพี่เอ ผมกับพี่เอยังคุยกันได้ครับ เรื่องงานและเรื่อง
ทั่ว ๆไป แต่การพูดเล่นหรือคุยเรื่องกันและกัน ทั้งพี่เอและผมต่างหลีกเลี่ยงที่จะพูดกัน พี่เอไม่ตอบแต่พยักหน้านิด ๆ
"บิ๊กพี่โอเคแล้ว วันนี้แกขับละกันนะ " ผมพูดบอกบิ๊ก อยากไปจากตรงนี้แล้วครับ จริงอยู่ที่เรายังร่วมงานกันได้ แต่ถ้าเลี่ยงได้ผมก็อยากจะเลี่ยง ผมเจ็บครับ พี่เอมองผมด้วยสายตาอ่านไม่ออก นิ่งๆ มั้งครับ
"โหยพี่ ไปหาหมอเหอะ หน้าซีดถึงซีดมากอ่ะ" บิ๊กยังรบเร้าไม่หยุด ผมเอามือวางที่ท้องลูบมันเบา ๆ
"ไม่ต้อง พี่ไปมาแล้ว หมอบอกพักผ่อนไม่เพียง" โกหกเหตุผลนี้ดีสุดครับ จะบอกได้ไงว่าผมน่ะ แพ้ท้อง
"มีนไปกับพี่แล้วกัน เดี๋ยวให้บิ๊กขับกลับไป พรุ่งนี้ก็ค่อยขับไปรับมีน สภาพอย่างนี้ไปต่อไม่ไหวหรอก" จู่ๆ พี่เอก็พูดขึ้น พร้อมกับจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ ผมตกใจนิด ๆ แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าออกไป ดีใจนิด ๆครับ ที่เขาเป็นห่วงผม
"ไม่เป็นไรครับพี่ ไปกับบิ๊กก็ได้" ผมตอบ บิ๊กมองหน้าผมที พี่เอทีก่อนจะพูดออกมา
"อย่างนี้ก็ดีเหมือนกันพี่ พี่เอ ฝากพี่มีนด้วยนะฮะ" มันบอกพี่เอ
"อืม" พี่เอรับคำเบา ๆ ก่อนที่บิ๊กจะเอากุญแจรถจากผม และปลีกตัวไป พี่เอพยุงผมไปจนถึงรถ
บนรถไม่มีใครพูดอะไร พี่เอไม่พูด ผมก็ไม่พูด เราสองคนทำเหมือนว่าไม่เคยมีเรื่องราวใด ๆ ต่อกันเลย ซึ่งก็ดีแล้ว ผมหลับไปตลอดทางด้วยความเพลีย
"มีนๆ ถึงแล้ว ลุกไหวไหม" ผมได้ยินพี่เอปลุกทำให้ลืมตาตื่น อา...ถึงแล้ว
"ไหวครับพี่ ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณครับ" ผมหันไปไหว้ขอบคุณพี่เอ ก่อนจะปลดเบลท์และลงจากรถ ผมหันกลับไปไหว้พี่เอ ก่อนจะหันหลังเดินเข้าคอนโด รถของพี่เอยังอยู่ครับ คงจะรอผมขึ้นลิฟต์ ผมไม่หันไปอะไรอีก ก้าวเดินอย่างมั่นคง เหมือนกับใจผมที่อยากจะเลิกยุ่งกับพี่แกเต็มที แม้ว่าผมจะตัดใจไม่ได้ซักครั้งก็ตาม...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีทุกคนนะคะ มิยูกิค่ะ เพิ่งลงเรื่องนี้ที่นี่เป็นครั้งแรก ยังไงก็ติชมได้นะคะ เพราะว่าคำคอมเมนต์เป็นกำลังใจของผู้เขียนค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวน้องมีน เอ้ย มิยูกิด้วยนะคะ
สำหรับคนอ่านที่รัก อยากบอกว่านิยายเรื่องนี้ หน่วงไม่หน่วงไม่รู้ แต่เขียนเองยังสงสารน้องมีน แต่ก็เข้าใจพี่เอ เอ๊ะยังไง? 555555
-
เข้ามารอตอนสองค่ะ อย่าลืมแปะกฎนะคะ
-
ติดตามๆ
อย่าลืมแปะกฏ เดี๋ยวนิยายหาย เสียดายๆ
-
เป็นคุณแม่ที่มองโลกในแง่ดีนะ ดีแล้วลูกจะได้อารมณ์ดี
-
ชอบแนวนี้ จะคอยติดตามนะคะ o13
-
:katai5: :katai5: :katai5:
มารอด้วยคนชอบๆๆแนวนี้
อย่าหายไปนะคะต่อให้จบเลยนิยายดีๆแบบนี้
-
อ่านตอนแรกก็ชอบเรื่องนี้เลยอ่ะ รับรองตามต่อแน่ ปกติเราไม่ค่อยได้อ่านแนวท้องนะเนี่ย แต่ถ้าทางมันจะหน่วงๆก็เลยอยากอ่าน :mew3:
-
ตามค่ะ หน้าที่คือซื่อสัตย์กับใจนะคะ cr.มู่หลาน
-
รออ่านต่อค่ะ สนุกดี ชอบแนวๆนี้ :katai5:
-
รอติดตามอย่างใจจดจ่อ :mew1:
-
ติดตามๆ
อย่าลืมแปะกฏ เดี๋ยวนิยายหาย เสียดายๆ
แปะยังไงอ่ะค่ะ ลองพยายามทำดูแล้ว งงจังเลย ไม่อยากให้หายเหมือนกานนนน
-
บทที่ 2 : เกือบลืมไปแล้วว่าเราเคยคบกันมาก่อน ไม่อาจจะย้อนเวลาเหล่านั้นให้หวนกลับมาหา
"ครับพี่ ขอบคุณมากครับ เร็วที่สุดฮะ ผมจะกลับไปอยู่บ้านที่เชียงรายอ่ะครับ ครับ ไม่เป็นไรฮะ ขอบคุณครับ"
ผมวางสายจากฝ่ายบุคคล ก่อนวางไม่ลืมย้ำว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ผมทำเรื่องลาออกตั้งแต่รู้ว่าผมท้องแล้วครับ อยู่ต่อไม่ได้หรอก... พี่เอก็อยู่ ทุกคนก็อยู่ ผมไม่รู้จะบอกยังไง เรื่องลาออกต้องใช้เวลาประมาณเดือนหนึ่ง ซึ่งผมก็หวังว่าอาการแพ้ท้อง กับขนาดท้องผมคงไม่เด่นเกินไปนัก... เมื่อสามอาทิตย์ก่อนผมเป็นลมหน้าที่ทำงาน ยังดีที่ได้บิ๊กหามผมไปโรงพยาบาล วันนั้นผมจำได้แม่นเลยครับ เสียงของหมอที่บอกกับผมว่า
หมอดีใจด้วยนะครับ เอ่อ ว่าที่คุณแม่ หมอกำลังจะบอกว่าคุณมีน กำลังตั้งครรถ์ครับ... หมอว่ามันอาจน่าตกใจไปหน่อย แต่ก็มีเคสหายากนะครับ ที่ผู้ชายจะมีสองเพศ มีรังไข่ของเพศหญิงอยู่ แต่ฮอร์โมนชายแรงกว่า ผลก็เลยออกมาดูเหมือนเป็นผู้ชายน่ะครับ... เอาล่ะใจเย็นๆ หมอจะดูแลให้นะครับ ... ตอนนี้คุณแม่ก็เอาข่าวดีไปบอกคุณพ่อได้แล้วนะครับ
คุณพ่อน่ะหรอ... ข่าวดีงั้นหรอ...ผมเคยคิดนะครับว่าจะบอกพี่เอ ถึงเค้าจะไม่รับหรืออาจจะไม่เชื่อ อย่างน้อยเค้าก็มีสิทธิ์ได้รู้ ลูกเองก็ควรได้รู้ว่าใครเป็นพ่อ... แต่วันนั้น ที่งานเลี้ยงบริษัท พี่เอมาพร้อมกับผู้หญิงน่ารักๆ หมวย ๆ คนหนึ่ง พี่เอแนะนำกับทุกคนว่าเธอเป็น... คนพิเศษ... วันนั้นหัวใจผมแหลกสลาย ความหวังความเชื่อทุกอย่างกับผู้ชายคนนี้หมดลงทันที จะให้ผมแบกหน้าไปบอกเขาหรอครับ... ว่าผมท้องกับเขา ดีไม่ดีเขาอาจจะมองว่าผมกำลังดื้อด้าน ไม่ยอมจบ หาเรื่องผูกมัดเขาไปอีก... อีกอย่างวันนั้นผมเห็นรอยยิ้มพี่เอ รอยยิ้มเหมือนที่เคยยิ้มให้ผม รอยยิ้มที่อบอุ่นอ่อนโยน ผมมองไม่เห็นที่ของผมกับลูก บางทีให้มันจบไปอย่างนี้ดีกว่า เมื่อลูกโตขึ้น ผมคิดว่าจะเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง....
สามวันต่อมาที่บริษัท...
ผมเดินออกมาจากห้องประชุมพร้อมกับพี่วัตร พี่เอไปไหนผมไม่รู้หรอกครับ สายตาผมหยุดมองตามเขานานแล้ว
"ไปกินข้าวกันนะมีน พี่ไม่ได้คุยกับเรานานแล้ว ตั้งแต่ ตั้งแต่... เอ่อ" พี่วัตรทำหน้าลำบากใจ เขาคงรู้เรื่องแล้ว พี่เอคงบอกเขา
"ช่างมันเถอะครับพี่ มีนไม่คิดอะไรแล้ว เราจบกันแล้วฮะ แต่พี่กับมีนยังเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมนี่ฮะ ไปกินที่ไหนดี"ผมบอกอย่างที่ใจคิด ผมไม่หนีความจริงหรอกครับ พี่วัตรยิ้มน้อย ๆ ก่อนพยักหน้าเบา ๆ มือใหญ่ลูกหัวผมเล่นไปมา ดีจังนะคนตัวสูงนี่
"ไป ๆ ร้านเดิมแล้วกันนะ ใกล้ดีจะได้กลับมาทำงานต่อได้" พี่วัตรยิ้มให้ผมจนตาหยี
"พี่วัตรเลี้ยงนะคร้าบบบ" ผมอ้อนพร้อมทำตาปริบ นึกภาพหมาตาโต หางสะบัดไปมา ฮ่าๆ ขำตัวเอง
"ครับผม ไปรถพี่แล้วกันนะ" ผมพูดเบา ๆว่า เย้ พี่วัตรออกเดินอีกครั้ง พร้อมโอบผมเดิมไปที่รถ
ร้านเดิมที่ว่าคือร้านที่ผมมากับพี่เอบ่อย ๆ เมื่อเรายังคบกันอยู่ ผมมองสถานที่เก่าๆ ...โต๊ะมุมนั้น พี่เอเคยดีดกีต้าร์ขอผมเป็นแฟน ...โซฟาตัวโน้น ผมเคยงอนพี่เอ จนเขาต้องหยุดงานมาง้อผมพร้อมกับ ตั๋วหนังที่ผมเปรยๆ ว่าอยากดู... แล้วระเบียงตรงนั้น เขาเคยนั่งรอผมที่เลิกงานดึก เขารอแม้ว่าฝนจะตกและเขาจะเปียก... เอาอีกแล้วคิดถึงเขาอีกแล้ว เมื่อแรกรักน้ำต้มผักยังว่าหวาน หึหึ ผมลอบยิ้มเยาะใส่ตัวเอง ผมเป็นคนร้องไห้ยากครับ ยิ่งเรื่องของตัวเองยิ่งยาก บางทีผมก็คิดว่าผมความรู้สึกช้า คือมันเจ็บนะครับ แต่ผมไม่เคยร้องไห้ให้พี่เอเห็น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม... แค่เป็นคนความรู้สึกช้า ไม่ได้หมายความว่าไม่เจ็บ
"มีน มีน เหม่ออะไร ไปพี่หาโต๊ะได้แล้ว" พี่วัตรสะกิดเรียกผมเบา ๆ
"เปล่าครับ มีนกำลังคิดว่าจะกินอะไรดี ฮ่า ๆ" ผมเดินยิ้มตามพี่วัตรไปนั่งข้างในฝั่งติดแอร์ เราสั่งอาหารไปได้สักพัก ก็มีเสียงผู้หญิงดังมาจากด้านหลังผม
"อ้าววัตร มากินที่นี่เหมือนกันหรอ" ทีแรกผมยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใครครับ แต่พอเห็นพี่วัตรทำหน้าอ้ำ ๆ อึ้งๆ ก็เลยหันไปมอง
ร้านเดิม ๆ ก็เลยต้องเจอคนเดิมๆ งั้นสินะ คนที่มาใหม่คือแฟนพี่เอครับ ผมบอกไปรึยังว่าเธอชื่อฝ้าย ข้างกายเธอก็คือพี่เอ
"อ้าวฝ้าย เอ่อ เรามากินกับน้องน่ะ... ไงวะ" พี่วัตรปรับสีหน้าเป็นปกติ พี่เขาคงเห็นว่าผมไม่เป็นไร เลยสบายใจขึ้น ไพล่ไปทักพี่เอ ผมกลั้นหายใจลึก เรียกกำลังใจ ก่อนหันกลับไปไหว้ทั้งสองคน พี่ฝ้ายน่ารักมาก ตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ พี่เอเองก็สมาร์ท เหมาะสมกันมาก จี้ด.. เจ็บที่หัวใจอีกแล้ว แต่ผมคิดในใจเท่านั้น ใบหน้าของผมยังคงยิ้มให้ทั้งคู่เหมือนปกติ
"เอองั้นเรานั่งด้วยกันดีไหมคะ เอ" เอาแล้ว ตามสเต็ปหนังเป๊ะ พี่ฝ้ายอยากมานั่งกับพวกผม พี่วัตรมองหน้าผมอย่างเห็นใจ
"เอาสิครับ พวกผมก็เพิ่งสั่งเหมือนกัน" ผมตอบกลับยิ้ม ๆ เอาจริงผมแค่อยากเห็นหน้าพี่เอ อยากให้ลูกได้เห็นพ่อ ก่อนที่จะไม่มีโอกาส ผมคงซาดิสม์ครับ ถ้าเจ็บก็อยากเจ็บให้สุด ๆ ไปเลย หวังว่าสักวันหนึ่งผมคงชาและไม่เจ็บอีก
"ดีจัง น้องเอ่อ ขอโทษนะคะพี่จำไม่ได้" พี่ฝ้ายเอียงคอขอโทษ
"มีนน่ะ" พี่เอพูดสั้น ๆ พี่เอยังคงนิ่งเสมอ นิ่งจนผมไม่เคยรู้ว่าเขาคิดอะไรยังไง
"จ้ะมีนเนอะ อิอิ" พี่ฝ้ายนี่น่ารักนะครับ ยิ่งมองยิ่งเพลิน รู้สึกว่าเธอจริงใจดี ไม่เฟค
"เอ้า นั่งๆ ครับ" พี่วัตรตัดบท ก่อนจะเรียกบริกรเข้ามาเพิ่มเก้าอี้ พี่วัตรย้ายมานั่นข้างผม ไม่นานก็อาหารก็มาเสิร์ฟ ผมมองดูคนทั้งสองกินข้าวกันไปเงียบๆ พี่ฝ้ายคุยเก่งอัธยาศัยดี คุยกับพี่วัตรบ้าง หันมาเอาใจพี่เอบ้าง เผื่อแผ่มาคุยกับผมบ้าง ผมยกมือมาลูบท้องอย่างลืมตัว ลูกจ๋า.. พ่อเขามีความสุขดีก็ดีเนอะ ก่อนที่พี่วัตรจะหันมาตักกับข้าวให้ผมบ้าง ผมยิ้มรับอย่างรู้สึกขอบคุณ ก่อนจะตักอาหารเข้าปาก อุ๊บ.. ผมเหม็นครับ แล้วกำลังจะอ้วก สงสัยคงแพ้อีกล่ะ ผมรีบลุกไปเข้าห้องน้ำ โดยมีสายตาสามคู่ หนึ่งคู่มองอย่างเป็นห่วง อีกหนึ่งคู่สองอย่างสงสัย ส่วนคู่สุดท้ายผมไม่รู้ครับ ไม่อยากรู้...
"อ้วก โอ้ก แหวะ" ผมเกาะอ่างล้างมืออย่างหวังว่าจะช่วยพยุงตัวเอง นี่ผมแพ้ปลาหมึกเพิ่มอีกอย่างแล้วสินะ
"เป็นอะไรมากรึเปล่า หืม" เสียงดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับมือหนาวช่วยลูบหลัง ผมมองผ่านกระจก พี่เอ เขามาทำไม
"ไม่เป็นไรครับ ผมลืมตัวไปว่าผมแพ้หมึก" ผมตอบก่อนเบนสายตาหนี ล้างปากอย่างลวก ๆ ไม่อยากสบตาเขาครับ ถึงแม้จะผ่านกระจกก็เถอะ
"มีนไม่ได้แพ้นี่ นี่ตกลงเป็นอะไรกันแน่" พี่เอจำได้ครับ ดีจังอย่างน้อยเขาก็ยังจำได้บ้าง อย่างว่าครับ เราคบกันสามปี คงมีความผูกพันกันไม่มากก็น้อย
"ผมไม่เป็นไรจริง ๆ นะครับ พี่เอออกไปก่อนได้เลยครับ ผมจะขออยู่อีกสักหน่อย อุ๊บ.. อ้วก" ผมหันกลับไปอ้วกอีกครั้ง อ้วกจนหมดไส้หมดพุง แหม๋ ลูกจ๋า แล้วแม่จะกินอะไรได้บ้างเนี่ย ผมยกมือลูบท้องอย่างลืมตัว พี่เอตอบอืมเบา ๆ เสียงเท้าพี่เอเดินจากไป
"ปวดท้องหรอมีน" คราวนี้พี่วัตรครับ พี่แกคงเป็นห่วงผม
"ปะ เปล่าครับ พี่วัตรยืนอยู่ผมเกร็งนะครับ อ้วกไม่ถนัด ฮ่าๆ" ผมพูดติดตลก ในใจก็รู้สึกขอบคุณพี่วัตร
"พี่ว่าเราไปหาหมอเถอะ หมับ ปะไปกัน" พี่วัตรไม่สนใจคำพูดของผม
"ดะ เดี๋ยวครับ ไม่ไปครับ ไม่ไป..." สู้แรงเขาได้ที่ไหนครับ พี่วัตรสูงกว่าผมตั้งเยอะ เขาออกแรงกระตุ้นอีกนิด ตัวก็แทบลอยไปตามเขา พี่วัตรพาผมมาที่รถครับ ก่อนจะขับพาไปที่โรงพยาบาลใกล้ ๆ
"พี่วัตรผมไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ ปล่อยผมลงป้ายรถเมล์ข้างหน้าก็ได้ครับ ผมจะไปพักที่บ้าน" ผมเหนื่อยครับ อยากนอน
"ไม่ได้ครับ นอนไปก่อนเลยครับ เดี๋ยวถึงแล้วพี่ปลุก" พี่วัตรพูดเรียบ ๆ ก่อนจะยกหูโทรไปหาพี่เอ ให้พี่เอพาพี่ฝ้ายกลับไปเลย บอกอีกด้วยว่าผมไม่สบายมากจะพาไปหาหมอ บอกเขาทำไมครับพี่ ไม่ใช่ว่าบอกไปแล้วเขาจะสนใจ แต่กลัวว่าเขาจะไม่สนใจเลยและมันก็ทำให้ผมเจ็บ ผมอยากอยู่กับเขา อยากเห็นหน้าเขา ก่อนที่ผมจะเดินออกไปจากชีวิตเขาอย่างแท้จริง.. ผมหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่อยากคิดอะไรแล้วครับ
.
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ที่โรงพยาบาลครับ ตาผมยังหลับอยู่ เสียงพูดคุยของคนดังขึ้นเบา ๆ ก่อนเสียงประตูจะปิดลง ผมลืมตาก็เห็นว่าพี่วัตรยืนอยู่ข้างเตียง สายตาที่เขามองมาที่ผม ทำไมมันถูกดูเศร้าคล้าย ๆ จะเห็นใจ
"พี่วัตรครับ ผมแค่เป็นลม ทำไมทำหน้าเหมือนผมจะตายล่ะฮะ" ผมพูดติดตลก
"มีน พี่รู้เรื่องแล้วนะ ทำไมมีนไม่บอกพี่บ้าง หรืออย่างน้อย มีนก็น่าจะบอกมัน" เฮือก พี่วัตรรู้ รู้อะไร
"พี่วัตรรู้อะไรครับ ผมก็แค่ร่างกายอ่อนเพลียเฉย ๆ ไม่ใช่หรอครับ" ผมพยายามทำเสียงตลก ๆ
"มีน พี่รู้แล้วว่ามีนท้อง พี่จะบอกเอ มันต้องรับผิดชอบเรื่องนี้" เสียงพี่วัตรเข้มมากครับ เข้มจนผมกลัว...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พี่เอก็ยังเป็นพี่เอที่น้องมีนไม่เข้าใจเหมือนเดิมนะคะ เอาจริงๆ ก็ไม่มีใครรู้ว่าพี่เอคิดยังไง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ แล้วจะรีบมาต่อตอนใหม่นะคะ
-
สนุกดีมาต่อไวๆน่ะคะ
-
ไม่อยากให้พี่เอมารับผิดชอบเลยอ่ะ พ่อแย่ๆแบบนี้มีใช่ว่าลูกจะมีความสุข :m16:
-
ไม่ต้องบอก รอคลอดก่อน แล้วพาลูกไปเย้ย อย่าได้แคร์ ช่างหัวพี่เอมัน :katai1:
-
ติดใจเรื่องนี้อย่างแรก อยากอ่านต่ออีกอ่ะ มันค้างมากๆๆๆอ่ะ
สงสารมีนอ่ะ น่าสงสารจัง เอใจร้ายเกินไป ขอให้เอเสียใจเยอะๆๆ
มีนอย่าไปใจอ่อนให้เอเลยนะ มาต่อเร็วๆๆนะรออยู่อ่ะ อยากอ่าน อยากอ่าน
-
ขออีกนิดได้ไหมอ่ะ นอนไม่หลับแล้วอ่ะ มันค้าง
-
โอ๊ยยยย ลุ้นโฮกฮากว่ามีนจะตัดสินใจยังไงต่อ
ไม่อยากให้เอรู้ความจริงเลยแฮะ มันจะยิ่งค้างๆคาๆ ไม่จบกันซักที
มีลูกก็ใช่ว่าจะกลับมาคืนดีกันได้นี่น่า
-
ให้มีนไปก่อน
แล้วค่อยรู้ความจริงถึงจะมัน
-
:hao6:
-
พี่วัตรอย่าทำเสียเรื่องดิ
-
:mew5: :mew5:
เอิ่ม ... เม้นไม่ออก
อันนี้แค่อยากรู้ไม่เกี่ยวกับนิยายนะคับ
อยากรู้ว่าการที่คนเป็นกะเทยแท้ (แบบที่มีอวัยวะสืบพันธุ์ทั้งของผู้หญิงและผู้ชาย) เหมือนนายเอกนั้น
หากไข่ที่ตกในแต่ละเืดือนไม่มีการปฏิสนธินั้นหากในร่างกายเพศหญิงไข่ก็จะกลายเป็นประจำเดือน
แล้วในเพศชายไม่เหมือนกันเหรอ ไม่มีสัญญาณบอกเหตุเลยเหรอที่จะทำให้นายเอกรู้ตัวว่าร่างกาย
ตัวเองแตกต่างจากเพศชายโดยทั่วไปอ่ะ
-
สองตอนนี่นั่งสูดน้ำมูก ซื้ดๆละ
ปกติไม่ชอบอ่านผู้ชายท้องนะ ฮือออ น้องมีนนน :sad4:
-
ไม่อยากให้พี่เอรู้ก่อนที่มีนจะไปเลยอ่ะ
หรือถ้ารู้ก็อยากให้มีนใจแข็ง ไม่ให้รับผิดชอบ
-
สงสารมีนนนนนนนน
-
อยากให้มาต่อทุกวัน มาแล้วอัพวันที่ด้วยนะจะได้รู้
-
โอ๊ยยยย ชอบอ่ะ
สงสารมีนมากๆ พี่เอก็ใจร้ายทิ้งกันได้ลงเนอะ
อย่าไปแคร์คนที่ไม่รักเราเลย จากนี้เราต้องเข้มแข็งมีชีวิตเพื่อลูกนะ
มาต่อเร็วๆ นะ :katai2-1:
-
พี่วัตรอย่าดิ
ถ้าอิพี่เอมันไม่ยอมรับ มีนจะเจ็บกว่าเดิมนะ
-
:hao5:
หน่วงที่ใจ
สงสารมีนจัง
-
:m16: :hao5: มารอคะ
-
เ นื้ อ เ รื่ อ ง น่ า ติ ด ต า ม ม า ก ๆ เ ล ย ค่ ะ
ตั้ ง ต า ร อ ต อ น ต่ อ ๆ ไ ป อ ย่ า ง ใ จ จ ด ใ จ จ่ อ
ม า ต่ อ เ ร็ ว ๆ น ะ ค่ ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มารออ่ะ มารออย่างใจจดใจจ่อเลย รอตั้งแต่เมื่อคืน มาเร็วๆนะ มาเยอะๆๆด้วยน้าาาาาาา
-
สงสารมีน อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ o13
-
โอ๊ยยยย ปวดตับมาก น้ำตาซึม
ติดตามค่ะ รอรอ
-
บทที่ 3: ทะเลแสนไกลไม่สิ้นสุด สีครามหมายความเหมือนใจมนุษย์ มันลึกเกินจะรู้
ท้องถนนในยามนี้แออัดไปด้วยรถยนต์จำนวนมาก ความเร็วในการเคลื่อนที่ไม่เกินสี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง วัตรมองดูแสงไฟจากตึกและเสาไฟบนทางด่วน บรรยากาศในยามค่ำคืนของกรุงเทพฯ ซึ่งความจริงมันก็สวยดี เขาชอบขับรถไปเรื่อย ๆ ดูแสงไฟดูตึกรามบ้านช่อง รถติดไม่ใช่เรื่องน่าเบื่อของเขา แต่ในตอนนี้คิ้วของชายหนุ่มขมวดเป็นปม ดวงตาสีดำสนิทกำลังขุ่นมัว วัตรอาศัยช่วงที่รถไม่ขยับนึกถึงเรื่องที่ได้รับรู้มาเมื่อตอนบ่าย
"มีนไม่อยากให้เขารู้ครับ มีนไม่รู้จะบอกเขาไปทำไม" มีน เด็กหนุ่มน้องรักที่มักร่าเริงเสมอ เขาไม่เคยเห็นเด็กคนนี้ดูเศร้าขนาดนี้มาก่อน มีนก้มหน้า ยกมือขึ้นลูบท้องตัวเองเบา ๆ
"ทำไมล่ะมีน อย่างน้อยพี่ว่าก็น่าจะบอกมันบ้าง" ชายหนุ่มถามต่อ
"มีน ไม่อยากให้เขาต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่เขาไม่ได้อยากให้เกิดขึ้น เขากำลังมีชีวิตคู่ที่ดี มีนอยากให้มันจบได้แล้ว เรื่องของมีนกับเขา" เสียงของมีนเริ่มสั่นในช่วงท้าย
"แต่เอมันอาจจะไม่ได้คิดอย่างนั้น ลูกล่ะมีน อย่างน้อยเด็กก็ต้องการพ่อนะ" เขาพยายามพูดให้มีนเข้าใจเหตุและผล
"มันก็จริงครับพี่... แต่ว่าชีวิตคู่ ครอบครัวมันต้องเกิดจากความรัก ความตั้งใจนะฮะ ผมกับพี่เอเรา...ฮึก เขาไม่ได้รักผม ถ้าเพียงแต่ต้องรับผิดชอบลูก ตะ ต้องฝืนใจมาอยู่ด้วยกัน พี่วัตรคิดว่ามีนกับเขาจะมีความสุขหรอครับ ฮึก ถ้าเราสองคนทนกันไป ในที่สุดก็คงหมดความอดทนลงเอยก็ต้องแยกกันอยู่ มีนไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น" มีนกำลังร้องไห้ ชายหนุ่มไม่เคยเห็นมีนร้องไห้มาก่อน เจ้าตัวเป็นคนร้องไห้ยาก ตั้งแต่สนิทกันมายังไม่เคยเห็นน้ำตาของมีน เรื่องคราวนี้มันหนักหนาจริง ๆ
"แต่ว่าลูกล่ะมีน... เด็กต้องการพ่อนะ" วัตรพยายามพูดเกลี้ยกล่อม
"มีนจะเป็นทั้งพ่อและแม่ฮะ มีนก็สงสารลูกถ้าเขาจะต้องไม่มีพ่อ แต่ว่าถ้าพี่เอต้องฝืนใจมาทำหน้าที่พ่อ มีนคิดว่าลูกก็คงรู้สึกได้ แล้วถ้าหากเราเลิกกัน ลูกจะเจ็บปวดมากนะฮะ... ฮึก... มีนเองก็ไม่มีครอบครัวสมบูรณ์เหมือนคนอื่น แต่ตอนนั้นมีนเองก็ยังรู้สึกถึงความอึดอัดของพ่อกับแม่ บางทีนะฮะ... บางทีถ้าลูกไม่เคยมีพ่อตั้งแต่แรก เขาอาจจะไม่ต้องการพ่อมากเท่ากับตอนที่พ่อกับแม่แยกทางกัน...ฮึก มีนไม่ได้คิดมากเกินไปหรอกนะฮะ มีนรู้ดีฮะว่านิสัยของพี่เอเป็นยังไง เขาต้องรับผิดชอบแน่ แต่แค่หน้าที่ไม่มีหัวใจ สุดท้ายหน้าที่นั้นจะทำลายความรู้สึกดี ๆ ไปจนหมดสิ้น มีนไม่อยากให้ถึงวันนั้น..." มีนร้องไห้ครับ น้ำตาไหลอาบหน้า แต่ไม่มีการสะอึกสะอื้นอะไรที่มากมาย ไม่มีการร้องไห้เสียงดังๆ ไม่มีโวยวายใด ๆ ทั้งสิ้น เด็กน้อย นี่มีนต้องเจอกับความรู้สึกแบบไหนกันนะ วัตรได้แต่ถอนใจ
"มีน แล้วมีนจะทำไงต่อ ให้พี่ช่วยไหม" ชายหนุ่มหยิบยื่นความช่วยเหลือให้มีน มีนยิ้มให้เขา ก่อนจะตอบว่า
"ช่วยปิดเรื่องนี้ให้ทีนะครับพี่วัตร ช่วยมีนหน่อย มีนหาทางออกเรื่องนี้เอาไว้แล้ว" มีนตอบพร้อมกับยิ้มอ่อน ๆ ให้เขา
วัตรกลับมาถึงที่บ้านหลังจากติดบนทางด่วนเกือบชั่วโมง ร่างสูงใหญ่เปิดประตูเข้าไปในบ้าน ภรรยาของเขากำลังยกอาหารมาตั้งโต๊ะพอเห็นเขาก็เดินมากอดก่อนชวนไปทานข้าว น้องป่านลูกสาวที่น่ารักอายุสามขวบวิ่งตึงตังมาจากข้างบน เมื่อรู้ว่าเขามาถึงแล้ว
วัตรมองภาพครอบครัวของเขาอย่างรู้สึกเต็มตื้น เขามีครบทั้งภรรยาที่อ่อนหวานช่างเอาใจ ลูกสาวที่กำลังน่ารักน่าหยิก เขามีครอบครัวที่ดีมากจริง ๆ เฮ้อ... คิดแล้วก็สงสารมีน อย่างน้อยเอมันก็ควรจะต้องได้รู้ว่ามันกำลังจะได้เป็นพ่อคน ชายหนุ่มคิดในใจ...
...พี่วัตรรู้เรื่องแล้วครับ พี่วัตรบอกว่าคุณหมอนึกว่าพี่วัตรเป็นพ่อของลูกเลยเตือนให้ช่วยดูแลผมด้วย เขาเป็นคนดีมากจริง ๆ ผมขอให้เขาช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับ อีกไม่นานเกินเดือนผมก็จะไปแล้ว ผมอยากใช้ช่วงเวลานี้จดจำพี่เอเอาไว้ ให้ลูกในท้องได้เห็นได้ใกล้ชิดกับพ่อของเขา ถึงแม้ว่าผมจะเจอพี่เอได้แค่ในเวลาทำงานด้วยกันเท่านั้น แต่ผมไม่หวังอะไรอีกแล้วครับ ไม่หวังให้เขากลับมา ไม่แปลกนะครับที่เขาจะมองว่าผมแย่... หลังจากเลิกกันมีหลายครั้งที่ผมโทรไปหาเขาก่อน ชวนเขาไปนู่นมานี่ ด้วยความเป็นคนดีเขายอมไปไหนมาไหนกับผม ผมเลยนึกทึกทักว่าเขายังมีเยื่อใยอยู่บ้าง ตลอดสามปีที่เราคบกันเขาไม่เคยแตะต้องผมเลย ไม่มีอะไรมากไปกว่าจูบกับกอด แต่หลังจากเลิกกัน ผมอยากรั้งเขาจนยอมให้เขาแตะต้อง ผมบอกเขาว่าก็แค่สนองอารมณ์กันทั้งสองฝ่าย ...
ท้ายสุดแล้วเป็นผมเองที่ทนไม่ไหว ผมเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอร้องเขาให้กลับมา อ้อนวอนเหมือนคนไม่มีศักดิ์ศรี ผมก็ไม่รู้ว่าผมทำตัวอย่างนั้นได้ยังไง นึกย้อนไปแล้วผมก็สมเพชตัวเอง แค่ความรักที่มีต่อคนเพียงคนเดียวที่ไม่เคยเห็นค่าผม ผมถึงกับยอมเขาทุกอย่าง จนเมื่อสุดท้ายผมได้ยินประโยคที่แสนจะเป็นความจริงของพี่เอ ผมจีงรู้สึกตัวเหมือนเป็นคนนอนหลับที่ถูกปลุกให้ตื่น... พี่เอไม่ใช่คนโกหกใครเพื่อความสบายของคนนั้น เขาไม่มีทางโกหกว่าไม่รักผม เขาไม่ได้พูดเพียงเพื่อให้ผมตัดใจ เขาพูดเพราะเขาคิดอย่างนั้นจริง ๆ....
และถึงแม้เขาจะบอกเลิกผม แต่เขาก็พูดความจริงกับผมเสมอ ไม่รักแล้วก็บอกตรง ๆ ผมไม่คิดโทษเขาครับ ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง ผมก็แค่ไม่ใช่สำหรับเขา เขาจะไปผมก็ไม่โกรธเลยจริง ๆ ครับ
ผมอยากจะเห็นหน้าเขาทุกวัน จนกว่าเรื่องลาออกจะเสร็จ ผมอยากมองดูเขารักกับพี่ฝ้ายอย่างมีความสุข แต่ผมมันคนเห็นแก่ตัวครับ ทุกครั้งเวลาเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน หัวใจมันเจ็บ เจ็บจนแทบทนไม่ไหว... ไม่ไหวจริงๆ ....
กริ้ง กริ้ง กริ้ง เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมมองเบอร์ก่อนกดรับ เขา..โทรมาทำไม
"ฮัลโหลครับ"ผมกรอกสายตอบรับ
"มีน เป็นยังไงบ้าง แล้วหมอบอกไหมว่าเป็นอะไร" พี่เอครับ เขาโทรมาหาผม
"ไม่ได้เป็นอะไรครับพี่เอ ผมสบายดีเพียงแต่ช่วงนี้ปั่นโปรเจคก็เลยไม่ค่อยได้นอน หมอบอกว่าให้พักผ่อนให้เพียงพอ"ผมโกหก
"ทำไมถึงไม่ดูแลตัวเองล่ะ หืม" เสียงพี่เอถามผม เขาคงห่วงผมในฐานะคนเคยรักกันหรือไม่ก็ในฐานะคนทำงานด้วยกัน
"ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากจริง ๆ ครับ พี่เอมีอะไรหรอครับ เรื่องงานรึเปล่า" บางทีเขาอาจจะถามเป็นมารยาท เขาคงจะมีเรื่องงานมาให้ผมทำมากกว่า
"........ พี่แค่โทรมาถามน่ะ ไม่มีอะไร" พี่เอเงียบไปนาน ก่อนจะตอบผม
"ผมโอเคครับพี่... ขอบคุณที่โทรมา" ผมดีใจอยู่เงียบ ๆ ไม่ได้แสดงออกทางน้ำเสียง อย่างน้อยพี่เอก็ห่วงผม ห่วงลูก
"ไม่แทนตัวเองว่ามีนแล้วหรอ" เขาถามกลับมา
"อ่าาา ครับเรียกแทนตัวเองอย่างนี้ดีกว่า มีอะไรอีกไหมครับ" ผมถามไปตามเรื่อง นึกอยากให้เขามีอะไรต่อ อยากคุยกับเขานาน กว่านี้จัง
"ไม่มีแล้ว หายไว ๆ นะ" พี่เอตอบผมแทบจะทันที
"ครับพี่ ขอบคุณครับ" ผมบอกขอบคุณก่อนจะเป็นฝ่ายวางสายก่อน ลูกจ๋า พ่อเขาเป็นห่วงพวกเรานะ น้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้ง ก่อนจะบอกตัวเองให้หยุดสร้างความหวังได้แล้ว ผมบอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่บอกเขาเรื่องลูก ยังไงผมก็ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างพี่เอกับพี่ฝ้ายไม่ได้ ในเมื่อเขามีคนอื่นแล้ว เขาก็ควรอยู่กับคนที่เขาเลือก เขาเลือกพี่ฝ้าย ไม่ใช่ผม...
----------- ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ค่ะ มิยูกิอ่านทุกข้อความ ตัวละครทุกตัวมีเหตุและผลในตัวของมันเองค่ะ มีนเองก็มี พี่เอเองก็มี...(มั้งคะ5555)-------------------
-
อย่านะพี่วัตร อย่าบอกพี่เอนะ
ให้พี่เอรู้เป็นคนสุดท้าย ในวันที่มีนไม่อยู่แล้วนั่นแหละ
ให้พี่เออยู่กับความรู้สึกผิดไปตลอด จะทำอะไรจะอยู่กับใครก็ไม่มีความสุข
เพราะไม่มีแม้โอกาสได้เห็นหน้าลูก มีนหนูต้องเข้มแข็งนะ
ตอนนี้หนูไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ :katai2-1:
-
อ่านแล้วเจ็บจี๊ดๆๆอ่ะ ไม่อยากให้เอรู้เลยอ่ะว่ามีนท้อง อยากให้รู้ตอนมีนไปแล้วอ่ะ เมื่อไรมีนจะมีความสุขเสียที ม
ยังคงรู้สึกค้างงงงงอ่ะ 55555 อยากอ่านต่อจัง มาต่ออีกน้าาาาาาาา
-
ถ้าพี่เอรู้แล้วต้องมารับผิดชอบเป็นเรามันเจ็บกว่าเลิกกันอีกนะ รับผิดชอบทั้ง ๆ ที่ไม่รัก?มันทรมาณสุด ๆ
ต้องให้รู้หลังจากมีนหนีไปนั่นแหละเพราะคนที่เจ็บก็จะคือพี่เอเอง 5555
-
ผู้ชายท้องได้!
นี่แหละคือสิ่งที่ใฝ่ฝันอยากอ่านมานาน
แถมน่าจะดราม่าอีก อะไรมันดีขนาดนี้ >O<
โดดกอดคนแต่งรัวๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
ตามชื่อเรื่องเลยค่ะ อยากให้ทำด้วยใจ
ให้จังหวะมันตรงกัน ใจคิดถึงอีกฝ่าย อย่างน้อยก็ไม่ใช่บีบบังคับจนกลายเป็นเกลียดอีกฝ่าย
ถึงจะแนวเรื่องไปได้ไม่กี่อย่าง แต่ภาษากับการบรรยายตัวละครมันจับใจ และทำให้อินกับเนื้อเรื่องมากเลยค่ะ
ติดแบบเข้ามาเล็งเช้า กลางวัน เย็นเลยว่า อัพตอนใหม่รึยัง
-
ชอบๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านความรู้สึกพี่เอบ้าง
-
เจ็บแปลบบบ ฮือออ มีนเข็มแข็งมากนะ
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ มาเร็วๆน้า
-
ไม่อยากให้เอรู้ ว่ามีนท้องเลยอ่ะ อยากเห็นเอเจ็บปวดมาก แหม่ คบกันมาตั้งสามปีไม่รักกันบ้างเลยหรือไงนะ ถ้าเอรู้เรื่องที่มีนท้องมันก็อย่างที่มีนบอก ถ้าต้องรับผิดชอบเพราะหน้าที่ไม่ได้อยากทำด้วยใจก็อย่าเลย สงสารมีน
ถึงคุณมิยูกิ เค้าชอบเรื่องนี้มากๆ ขออย่างเดียว แต่งเรื่องนี้ให้จบนะคะอย่าหายไปนะ เค้าขอร้อง :hao5:
รอตอนต่อไปค่า o13 :กอด1:
-
นั่นสิ ถ้าพี่เอจะรับผิดชอบแค่หน้าที่เนี่ย สู้เป็นซิงเกิ้ลมัมเลี้ยงลูกคนเดียวไปเลยดีกว่า
ค่อยหาพ่อใหม่เอาก็ได้ ผช ดีๆ มีอีกเยอะะะะ
-
มีก็ช่างหัวพี่เอเหอะ
ถ้าสมองคิดได้เท่านี้ ปรึกษง ปรึกษา ก็ไม่มี ไม่เข้าใจ
เบื่อมาก พวก มีปัญหา แล้วไปแก้ไขคนเดียว แก้ไขแบบโง่ๆมา ก็อย่ามาเรียกร้องอะไรเลย
แฟนมีไว้ร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันนะพีเอ โมโหๆๆ หาคนใหม่สัทีเถอะ มีน :angry2:
-
น้ำตาจิไหลแม่งมันเศร้าจริงๆขอบคุณไรท์ที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน :mew6: :mew6:
-
สงสารมีนอ่ะ บางทีพี่เอก้ดูใจร้ายนะ แต่บางทีก้ทำให้มีความหวัง คือสรุปแล้วพี่แกคิดอะไรอยุ่กันแน่เนี่ย ไม่เข้าใจ
-
เป็นกำลังใจให้คุณมิยูกินะคะ สะดุดตาตั้งแต่ชื่อเรื่อง พอได้อ่านแล้วก้อยิ่งชอบ
แอบเห็นหัวเรื่องเป็นเรื่องสั้น แอบเศร้า อย่าเพิ่งให้จบไวนะคะ จะรออ่านตอนต่อไปค้า
-
สงสารมีนจังแต่คิดว่าทำถูกแล้วล่ะไม่อยากให้เป็นแค่หน้าที่
-
อยากรู้เหตุผลของพี่เออ่ะ
-
สงสารมีนมาก
แต่พี่เอก็ดูจะห่วงใยมีนเป็นพิเศษอยู่นะ
มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ
:mew6:
-
เอคงทุรนทุรายน่าดู ถ้าพบว่ามีนลาออกไปแล้วไม่บอก
แอบเชียร์ให้เอาคืนเยอะๆ ตามหาซัก8เดือนเลย
แต่ควรได้ดูแลพาส่งคลอดน่ะ กรี๊ด อยากอ่านต่อแล้ว
มโนเองมันไม่ใช่อ่ะ
-
:เฮ้อ: หน่วงดีแท้
-
:mew2: :mew2:
แอบสงสารทั้งคู่ (เบา เบา)
-
ท่าทางพี่เอจะยังรักมีนอยู่นะ(มั้ง?) ยังไงก็สงสารมีนที่สุดปล้ว :mew4:
-
ชอบจริงๆ เรื่องหน่วงๆ55555555555555 :sad4: :sad4:
-
พี่วัตร อย่าบอกพี่เอนะ อย่าๆๆๆๆ
มีนจะได้มีความสุขซักที
-
ชอบอ่ะ ดราม่าเอ๋ย จงเศร้าขึ้นไปอีก
-
เข้ามาติดตามด้วยคน ดีใจที่กดเข้ามาอ่าน เขียนได้ดีมากเลยค่ะ
สำหรับเราแค่นี้ก็พอแล้วไม่ว่าจะเหตุผลของเอคืออะไร แต่สุดท้ายก็คือมีนเจ็บ
ไม่อยากให้พี่วัตร แล้วจริงๆ พี่วัตรต้องคิดดูว่าคนไม่รัก ถ้าต้องมาทนฝืนอยู่ด้วยกันเพราะคำว่ารับผิดชอบมันไปกันไม่รอดหรอก
แล้วสำหรับเด็กก็ไม่จำเป็นว่าต่องมีพ่อแม่แล้วเด็กจะอบอุ่น ขาดคนใดคนนึงแต่ถูกเลี้ยงดุมาด้วยความรักเด้กมันก็ไม่ขาดหรอกค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
แง ๆ สงสารมีนมากเลย แต่เข้าใจมีน และเห็นด้วยกับความคิดมีนนะ
อยู่ด้วยความรับผิดชอบ สักวันก็ต้องเลิกอยู่ดี และเลิกตอนที่ลูกผูกพันธ์กับพ่อแล้ว
ลูกย่อมเจ็บปวดกว่าตอนที่รับรู้ตั้งแต่ต้นว่าไม่มีพ่อ อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังเหลือความรู้สึกไว้บ้าง
-
มารอตั้งแต่เช้าและ มาเร็วๆๆน้าาาาา คิดถึงมีนอ่ะ ลุ้นจะแย่แล้วอ่ะ อยากเห็นเอเสียใจ เสียดาย หึงมีนบ้าง อยากรู้ความรู้เอบ้านคิดอะไรอยู่น่ะถึงทำร้่ายมีนขนาดนี้อ่ะ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆ
-
หายไปไหนอ่ะ มาต่อเถอะนะ อยากอ่านอ่ะ
-
:ling1: :ling1: :ling1:มาเร็วๆค่ะ
-
*****************************อินโทรตอนต่อไป + คำชี้แจง ******************************************
ช่วงนี้มิยูกิยุ่งมาก ๆ ค่ะจะเข้ามาต่อนิยายก็อาทิตย์หน้า ต้องขอโทษจริง ๆนะคะ ตอนนี้ก็ไม่สบาย โรคผู้หญิงแหละค่ะ วันนี้เลยเอาอินโทรมาฝากก่อน นี่เป็นอินโทรนะคะ :mew1: :pig4: :mew6:
สองอาทิตย์แล้วที่ผมไม่ได้เจอพี่เอเลย พี่เอมีงานต้องไปดูที่ต่างจังหวัด ส่วนผมมัวแต่เคลียร์งานก่อนที่จะมีคนมารับตำแหน่งแทน วันนี้หลังเลิกงานผมก็ตรงดิ่งกลับมาที่ห้อง ผมเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่ามีคนมารออยู่หน้าห้อง
"มาแล้วหรอ ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม" เขาถามผม
"มีอะไรหรอครับ งานด่วนรึเปล่า โทรหาผมก็ได้นี่"เขามาทำไม เขายังไม่ได้ทิ้งคีย์การ์ดของผมหรอ
"พี่อยากคุยด้วย เข้าไปในห้องได้ไหม"เขาไม่ตอบคำถามตรงๆ แต่กลับตอบด้วยคำถาม
"... เอ่อ ครับได้ ครับ"ผมเปิดเข้าไปข้างใน เมื่อปิดประตู ผมก็ต้องตกใจ อ้อมแขนแกร่งดึงร่างผมเข้าไปกอด ก่อนจมูกและริมฝีปากร้อนจะสัมผัสบริเวณต้นคอของผม มือของเขาก็ลูบสะเปะสะปะไปทั้งร่างผม... เขาจะทำอะไร!!!!
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์นะคะ คอมเมนต์ก่อนเยอะ ๆ เพราะต้องแต่งสด ถ้าได้รู้ความคิดของคุณ มิยูกิจะดีใจมากค่ะ จนกว่าเราจะเจอกันในบทต่อไป :mc4: :bye2: o13 ปล.มิยูกิยังงง ๆ กับการเขียนนิยายในนี้อยู่ หากมีอะไรผิดพลาดก็ขอคำแนะนำด้วยนะคะ
-
อินโทรลแซบมากกกกก
ความจะแตกมั้ยหนอ
-
พี่เอเมามาหรือยังไง ถึงได้ทำแบบนี้ :katai4:
มีนอย่ายอมนะ เพราะพี่เอไม่รู้ว่ามีนมีน้อง
อาจจะเผลอรุนแรงจนกระทบกับน้องก็ได้
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
อย่ามายุ่งกับน้องนะ อิพี่เอ ฮืออออ ไม่ชอบเลย
-
มาต่อไวไวนะคะ สนุกมากเลย ชอบเรื่องสไตล์นี้
-
คนแต่งมาทำให้อยากแล้วจากไป
แบบนี้ไม่ยอม -งอแง-
:pig4: :pig4:
-
กรี๊สสส อยากอ่านนนนต่อออออออ :z3:
-
เฮือกกก!!! กำลังอินเลย จะเป็นยังไงต่อไป :m31: :m31:
-
อ่านอินโทรแล้วใจจะขาดอ่ะ อยากอ่านๆๆ หวังว่าพี่เอคงยังไม่รู้หรอกนะ และถ้ายังไม่รู้มีนก็อย่าไปยอมนะ ไล่ไปไกลๆๆเลยพี่เอเนี่ย
ต้องรอๆๆๆๆๆๆ ต่อไปเหรอ ใจจะขาดอ่ะ อยากอ่าน อยากอ่าน คิดถึงมีนนนนนน
-
หายป่วยไวๆนะคะ
เดาว่าต้องรู้เรื่องแน่ๆ เพราะชื่อเรื่องบอกอยู่
-
รอๆๆครับ อยากรู้ พี่เอ มาทำไม เพื่ออะไร
-
อิยะ...มาแจ้งแล้วจากแบบนี้....ค้างอ่ะ
ปล. รบกวนลงวันที่อัพด้วยได้หรือป่าวคับ จะได้เช็คได้ง่ายหน่อยอ่ะคับ
:กอด1: :กอด1:
-
เราไม่อยากให้เอรู้จริงๆ ว่ามีนกำลังเป็นอะไร
ไม่ได้โทษเรื่องความสัมพันธ์ตั้งแต่ต้น ไม่อยากว่าว่าเอเห็นแก่ตัว
แต่จริงๆ ก็รู้สึกอย่างนั้นน่ะแหละว่าฝ่ายที่ได้กับได้มีแค่เอคนเดียวมั้ง ไม่มีทางไม่รู้หรอกว่ามีนรักตัวเองอยู่ เหอๆ
มีนพยายามปิดให้ได้นะ อย่าให้เขารู้เลย คนอย่างเอต้องให้รู้สึกผิดซะให้มันสาสม !!
-
อย่าบอกนะว่าพี่เอรู้เรื่องท้องแล้ว โอ้วว ไม่นะ
-
อ่อ
ขอไม่อ่านอินโทรนะครับ 555
ไว้รออ่านตอนจริงดีกว่า
พอดีเพิ่งเข้ามาอ่านครับ
เห็นว่าเขียนดีมากครับ เศร้าไปกับน้องมีนเลย
สงสารเด็กในท้องมากมาก
-
ตอนเต็มๆ เป็นยังไงไม่รู้ แต่หลังจากอ่านอินโทรแล้วคิดได้อย่างเดียวเลยว่า อิพี่เอแฟนใหม่แกไม่ให้แกเอาหรอ ถึงต้องมาลงกับน้องมีน :angry2: อ้ากกกกก อย่าทำอะไรน้องมีนนะ ส่วนน้องมีอย่าไปยอมมันนะ :ling1:
รอตอนเต็มค่า :mew1:
-
พี่เอต้องรู้แน่เลย หายป่วยไวๆนะคะ แล้วรีบมาต่อด่วน
-
รึจริงๆแล้วพี่เอมีความจำเป็นอะไรรึเปล่าที่ต้องเลิกกะมีน
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
:katai5: หายไวๆนะค่ะ รออ่านใจจดใจจ่อ
-
รออ่่านนนนนนนนนน
เกิดอะไรขึ้นเนีย :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:beat: ถ้าพี่เอทำเหมือนอินโทรจะบอกว่าคุณเลวมากก
-
ขอบอกตามตรงว่า....อ่านไป น้ำตาไหลไป
แบบว่า มันหน่วงๆ มันปวดๆ ที่ใจ
คนเขียนแต่งได้ดีมากเลยล่ะ ดึงอารมณ์ของนายเอกเราออกมาได้ชัดเลย เค้าชอบมากก
คนอ่านอย่างเราก้อเลยมีอารมณ์ร่วมไปด้วย ผลคือน้ำตาแตกกกกกกกกกกก
-
เราไม่อยากให้เอรู้จริงๆ ว่ามีนกำลังเป็นอะไร
ไม่ได้โทษเรื่องความสัมพันธ์ตั้งแต่ต้น ไม่อยากว่าว่าเอเห็นแก่ตัว
แต่จริงๆ ก็รู้สึกอย่างนั้นน่ะแหละว่าฝ่ายที่ได้กับได้มีแค่เอคนเดียวมั้ง ไม่มีทางไม่รู้หรอกว่ามีนรักตัวเองอยู่ เหอๆ
มีนพยายามปิดให้ได้นะ อย่าให้เขารู้เลย คนอย่างเอต้องให้รู้สึกผิดซะให้มันสาสม !!
ความรู้สึกของในใจของคนเปลี่ยนแปลงได้ตลอดค่ะ แต่การจะรักกันยาวนานนั้นจึงไม่ได้ใช้คำว่ารักอย่างเดียว การดูแลใส่ใจ เอาใจใส่ การรับฟังซึ่งกันและกัน ความอดทนและการให้อภัยก็สำคัญนะคะ ทั้งหมดทั้งมวลต้องผ่านการร่วมทุกข์ร่วมสุข และใช้เวลาฝัดร่อนความสัมพันธ์จนไปถึงรักแท้ในที่สุด
มิยูกิเองไม่ได้โทษตัวพี่เอว่าผิดไหม มนุษย์ทุกคนล้วนเห็นแก่ตัวทั้งนั้น เพียงแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นซับซ้อนในเรื่องของความรู้สึกของมีนและพี่เอ มาเอาใจช่วยมีนให้ดำเนินชีวิตอย่างมีสติ ท่ามกลางปัญหาวุ่นวายและเลือกทางออกที่เจ็บปวดน้อยที่สุดของทุกฝ่ายกันนะคะ คนเป็นแม่นั้นย่อมรักลูกค่ะ จริงๆ ขอบคุณสำหรับทุกคนเลย เสียใจที่อาจตอบได้ไม่ทุกข้อความ แต่มิยูกิอ่านแน่นอนค่ะ เจอกันในตอนหน้านะคร้าบบบบ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ไม่รู้นะสำหรับเราถ้าพี่เอ เห็นแก่ตัวขนาดนี้ คือ จะมาเห็นค่าเมื่อมันเกือบจะสาย อย่างน้อยก็อยากให้ให้เค้าได้รับบทเรียนราคาแพงนี้บ้าง
-
บทที่ 4: แม้ครั้งใดที่ฉันต้องการใกล้เธอ เธอจะถอยไปให้ไกล ออกไปให้ไกล ไกลเท่าเดิม
ธันวาคม สามปีที่แล้ว
บรรยากาศท้องสนามหลวงประดับประดาไปด้วยไฟสีสันสวยงาม ผู้คนมากมายหลั่งไหลมาชมความงามที่มนุษย์ทำให้เกิดขึ้น มองไปทางซ้ายก็เป็นครอบครัวใหญ่ ทางขวาก็เป็นกลุ่มเด็กวัยรุ่น ท่ามกลางผู้คนมากมาย ผมกับพี่เอเดินเคียงข้างกัน... เราเดินด้วยกันไปเรื่อย ๆ ไม่ค่อยมีบทสนทนานักระหว่างเรา แต่ผมกลับรู้สึกว่าเหมือนกับว่าโลกทั้งโลกนี้มีแค่เราสองคน อากาศเย็นลงอีกครั้ง ผมยกแขนขึ้นมากอดตัวเอง พี่เอเห็นอย่างนั้นจึงดึงตัวผมเข้าไปใกล้ตัวอีกนิด
“หนาวหรอ หิวไหม” พี่เอถามขึ้น
“แค่เย็นๆฮะ พี่เอหิวหรอ” ผมตอบ พี่เอดึงตัวผมให้เดินไปอีกทาง
“อืม หิว หาไรกินกัน” เขาพาไปร้านหนึ่งที่มีควันโขมง และคนต่อคิวค่อนข้างยาว พี่เอพาผมไปกินเหนียวหมูปิ้งครับ ฮ่า ฮ่า
“โถ่ นึกว่าจะกินอะไรโรแมนติก ๆ ซะอีก ที่แท้ข้าวเหนียวหมูปิ้ง” ผมแซวเล่น
“ข้าวเหนียวหมูปิ้งนี่แหละ เข้ากับบรรยากาศดีออก เนอะ” คนตัวสูงหันมายิ้มให้ผมพร้อมยักคิ้วเบาๆ ไม่ค่อยมีคนเห็นพี่เอแบบนี้หรอกครับ ที่ทำงานเขาเป็นคนจริงจังมากจนถึงขั้นดุ
“คร้าบบบ ว่าแต่เราจะไปไหนกันต่อจะเที่ยงคืนแล้วนะ” พี่เอไม่ตอบ ก่อนจะออกเดินไปเรื่อย ๆ ผมก็ชอบบรรยากาศแบบนี้ระหว่างเรา ผมกับเขาไม่ต้องพูดอะไรกันมากก็ได้ เราเข้าใจกันดี ผมชะงัก รู้สึกหน้าร้อนพร้อมกับทำตัวไม่ถูก เมื่อมือของพี่เอดึงมือผมไปจับไว้ ผมตกใจก่อนจะพยายามบิดมือออก ก็นี่มันข้างนอกนะ ผมบิดมือเขาออก เขาก็จับใหม่ ผมบิดมืออีกครั้งคราวนี้เขาไม่ยอมปล่อย มืดหนาจับมือผมแน่นขึ้น ไม่รู้เขาแรงเยอะหรือผมหมดแรงเพราะความเขิน คนข้างๆ กระซิบที่หูผมแผ่วเบา
“ไม่มีใครเห็นหรอก ถึงเห็นก็ไม่มีคนรู้จักเรานี่นา” ผมพูดอะไรไม่ออกยอมให้เขาจับไปเรื่อยๆ เราเดินกันจนมาหยุดอยู่ริมถนนข้างไฟที่ประดับประดา พี่เอหันตัวมาหาผม เขาจับมือผมอีกข้างขึ้นมา เราสองคนยืนมองกันอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนที่ผมจะหลบตาก่อน
“มอง มองอะไรเล่า”ผมพูดงุบงิบ
“มองคนน่ารัก มีนพี่รู้สึกดีกับมีนมาก มากจนตัวเองก็คาดไม่ถึง มีนรู้ตัวไหมว่าเราทำให้พี่หลงขนาดไหน” ยืนคุยอย่างเดียวไม่ได้ ต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้อีกนะครับ ผู้ชายคนนี้ นิ้วเขาเกลี่ยเล่นที่หน้าผม
“มะ ไม่รู้ฮะ พี่เอคิดอะไรมีนจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ” พี่เอหัวเราะหึหึ
“ไม่รู้จริงนะ ... มีนครับ พี่ชอบมีน หลงมีน รักมีนจะขาดใจแล้ว... เป็นแฟนกับพี่นะ” ผมตาโตกับคำขอความรักจากเขา ผมอึ้งแล้วก็รู้สึกตื้นตันไปหมด ผมคิดไม่ถึงว่าเขาจะขอคบแบบจริงจังแบบนี้ ทั้งๆ ที่ทุกวันนี้เราก็คุยกันทุกวัน เจอกันตลอด
“มีน มีนขอบคุณพี่เอนะครับ มีนไม่เคยรู้สึกว่ามีนสำคัญขนาดนี้มาก่อน พี่จริงจังแล้วหรอครับ”ผมย้อนถาม
“พี่เป็นคนจริงจัง โดยเฉพาะกับความรัก พี่มองเรามานาน ระหว่างเรา พวกเราเรียนรู้กันมากระดับหนึ่งแล้วนะ ว่าไง จะเป็นแฟนพี่ไหม” ผมมองลึกลงไปในตาพี่เอ พยายามควานหาสิ่งในใจเขาก่อนจะพบเพียงแต่ความจริงใจและหนักแน่นในแววตา
“คบแล้วอย่าเลิกนะ อย่าทิ้งนะ” ผมถาม
“ถ้ามีนไม่เบื่อพี่ก่อนนะครับ” พี่เอยิ้มกว้างให้ผม เราไม่ได้พูดอะไรกันต่อ มีแต่มืดที่ยังกุมกันอยู่เท่านั้น.....
เปลือกตาของผมเปิดขึ้นพร้อมกับเสียงถอนหายใจของผม เฮ้อ เรื่องมันเป็นอดีตไปแล้ว ผมกับพี่เอเราเลิกกันอย่างเป็นทางการก็หกเดือน ส่วนทางพฤตินัยก็ราวสองเดือน หลังจากที่ผมเลิกยุ่งกับเขาจริงจัง อีกสามวันเขาก็พาพี่ฝ้ายมาเปิดตัว น้ำตาผมไหลลงมาอีกแล้ว ร้องไห้เพราะเขาอีกแล้วหรอ เขายังคงปรากฏตัวเสมอในความฝัน เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่หัวใจจะจำว่าเขาไม่รัก เมื่อไหร่จะตัดใจเลิกรักเขาได้ซักที....
สองอาทิตย์แล้วที่ผมไม่ได้เจอพี่เอเลย พี่เอมีงานต้องไปดูที่ต่างจังหวัด ส่วนผมมัวแต่เคลียร์งานก่อนที่จะมีคนมารับตำแหน่งแทน วันนี้หลังเลิกงานผมก็ตรงดิ่งกลับมาที่ห้อง ผมเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่ามีคนมารออยู่หน้าห้อง
"มาแล้วหรอ ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม" เขาถามผม
"มีอะไรหรอครับ งานด่วนรึเปล่า โทรหาผมก็ได้นี่"เขามาทำไม เขายังไม่ได้ทิ้งคีย์การ์ดของผมหรอ
"พี่อยากคุยด้วย เข้าไปในห้องได้ไหม"เขาไม่ตอบคำถามตรงๆ แต่กลับตอบด้วยคำถาม
"... เอ่อ ครับได้ ครับ"ผมเปิดเข้าไปข้างใน เมื่อปิดประตู ผมก็ต้องตกใจ อ้อมแขนแกร่งดึงร่างผมเข้าไปกอด ก่อนจมูกและริมฝีปากร้อนจะสัมผัสบริเวณต้นคอของผม มือของเขาก็ลูบสะเปะสะปะไปทั้งร่างผม... เขาจะทำอะไร อารามตกใจผมจึงไม่ได้ขัดขืนสัมผัสของเขา รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อผมถูกทำให้นอนลงบนโซฟา
“พี่เอ จะทำอะไรครับ เดี๋ยวหยุดก่อน” ผมดันอกเขาที่ทับอยู่บนร่างผม ริมผีปากร้อนยังดูดเม้มไม่หยุดบริเวณซอกคอ
“พี่... คิดถึง” พี่เอหยุดการกระทำลง เมื่อผมผลักอกหนาอีกครั้งด้วยแรงที่มากกกว่าเดิม
“เป็นอะไรครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่า” ท่าทีอย่างนี้หมายถึงอะไรผมเข้าใจดี ผมรู้จักเขาดี เขากำลังเครียด
“ไม่คิดถึงพี่บ้างหรอ”เขาถาม มืดเริ่มอยู่ไม่สุขอีกครั้ง คราวนี้พยายามแกะกระดุมเสื้อผม
“เดี๋ยวหยุดครับ อย่าทำแบบนี้ พี่เอหยุด!!” ผมดิ้นอีกครั้งแต่ก็ยังไม่หลุด
“อ้วนขึ้นรึเปล่า หืม” พี่เอกอดผมแน่นพลางยกตัวผมให้ทับร่างพี่เขาแทน ผมโกรธตัวเองที่นานเท่าไหร่ก็ยังเขินอยู่ดี
“ก็นิดหน่อยครับ ช่วงนี้กินเยอะ พี่เอปล่อยเถอะครับ คุยกันดีๆ อื้มมม” ผมถูกเขาปิดปากด้วยปากของผม พี่เอกดจูบเน้นๆ ไม่ได้รุกล้ำ ก่อนจะกระซิบเข้าที่หู ผมขนลุกซู่ ก่อนต้องพยายามข่มอารมณ์บางอย่างให้สงบ คนท้องรู้สึกเร็วครับ
“พี่ขอ ‘กอด’ ได้ไหม” ผมขมวดคิ้ว กอดของเขาหมายถึงอะไรผมก็รู้อีก แต่ไม่ได้แล้ว เราทำอย่างนั้นไม่ได้แล้ว ผมกำลังท้อง ผมดันตัวผมออกจากเขา ซึ่งเขาก็ยอมโดยดี ผมลุกขึ้นไปนั่งที่โซฟาอีกฝั่ง ความเงียบโรยตัวลงระหว่างเราอยู่นาน...
“พี่เอต้องการอะไรครับ พี่ทำอย่างนี้ทำไม ทำทำไม” ไม่ได้อีกแล้วครับ ถ้าผมยอมผมก็จะเป็นคนไม่ดี มีอะไรกับแฟนคนอื่น หึ!
“....” ไม่มีคำตอบสำหรับผม พี่เอนั่งมองผมอย่างนั้น ผมไม่อยากสบตาเขา ผมต้องใจแข็ง
“พี่ยังไม่ได้ กอด เขา พี่ไม่ได้กอดใครเลย นอกจากมีน” ในที่สุดเขาก็ยอมพูด
“.... แล้วยังไงครับ ผมไม่ใช่อะไรที่พอมีความต้องการก็มาระบายได้นะครับ ผมไม่ใช่ที่ระบายความใคร่ของใคร” ผมเงียบไปนานก่อนจะบอกเขาถึงสิ่งที่ผมคิด เสียงของผมมันแผ่วเบาในตอนท้าย แต่เขาคงได้ยิน...เจ็บนะครับเมื่อรู้ว่าที่ผ่านมา รวมถึงตอนนี้ผมมีค่าให้เขานึกถึง คิดถึงก็แค่เรื่องแบบนี้เท่านั้น... ลูกจ๋า ทำไมพ่อเขาทำกับแม่แบบนี้ น้ำตาผมจะไหลแล้วครับ แต่ผมกลั้นมันไว้ พี่เอถอนหายใจ ยกมือขึ้นกุมขมับ
“พี่ขอโทษมีน พี่ขอโทษ... ทั้งที่เลือกเดินออกมาเอง พี่เป็นคนหยุดเรื่องของเราเอง พี่ไม่น่าทำแบบนี้ พี่ขอโทษ พี่อ่อนไหวเอง”นั่นสินะ ...แค่อารมณ์ชั่ววูบสินะ... ยังไงคนที่เขาเลือกก็คือพี่ฝ้าย ..
“ถ้าพี่คิดอย่างนั้น ก็ดีแล้วครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่ก็กลับไปเถอะครับ” พี่เอสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอ่ยขอโทษผมอีกครั้ง ผมมองเขาเดินออกไปที่ประตู มือแกร่งเปิดประตู แต่ยังไม่ได้ออกไป
“ถ้าเป็นไปได้ ไม่ต้องมาที่นี่อีกนะครับ” ผมพูดขึ้นโดยที่เขาไม่ได้หันมามอง ร่างสูงหยุดฟังนิ่ง ก่อนจะก้าวเดินต่อไป ออกไปจากชีวิตผม ออกไป... ไกลไปเรื่อยๆ.....
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาแล้ววววค่าาาาาา คิดถึงคนอ่าน ฮิฮิ หายป่วยแล้วค่ะ แล้วก็เลยมาต่อให้ มิยูกิรู้สึกว่าตัวเองเหมือนแม่เข้าไปทุกที ตัวละครก็เหมือนลูก พอมีคนสงสารมีนก็ดีใจ แต่พอมีคนบ่นพี่เอก็แอบสงสาร 5555 สนทนากันนะคะ คุณคิดยังไงกับเรื่องนี้ แลกเปลี่ยนความคิดกันเถอะค่ะ
:o8: :-[ :impress2:
-
มีนจะหอบลูกหนีไปแล้วน๊าาาาาา
T.T
-
:hao5:
เจ็บปวด!!!!!
อ่านแล้วจี๊ดเลย พี่เอนี่แย่กว่าที่คิด
ผู้ชายอะไรเนี่ย ทำแบบนี้ ไม่สงสารมีนบ้างเลยหรอ
-
งื้อออ เราเพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรกเลย อ่านรวดเดียวจนถึงปัจจุบัน
สงสารมีนมากเลย พี่เอเป็นคนยังไงเนี่ย ทำไมทำแบบนี้ เฮ้อออ
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรักตัวละคร
เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ เราเป็นคนของชอบ mpeg มากๆๆเลย 555555 แล้วพล็อตเรื่องนี้ก้สนุกด้วยค่า
ดราม่าแบบนี้เราปลื้มมมม
ขอบคุณคนเขียนนะคะสำหรับนิยาย มาต่อตอนหน้าไวไวน๊าา เราจะรออค่า
-
พี่เอเป็นอะไร ทำแบบนี้ทำไม ทั้งที่ตัวเองทิ้งมีนไปเอง
-
มีนทำถูกที่สุดแล้ว เข้มแข็งไว้นะ เพื่อลูก
-
สงสารมีนนะ แต่ดีแล้วที่ใจแข็ง
ตอนนี้สั้นจังค่ะ รึเราคิดไปเอง ยังไงก้อเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
o13 ใจเด็ดดีมาก ทำงี้ถูกต้องแล้ว
ดูพี่เอไม่ได้เหมือนมีเหตุผลอะไรเลย "พี่ไม่น่าเลิก อ่อนไหวเอง"
ฟังแล้ว ไปไกลๆเถอะค่ะ น่ารำคาญมาก
ขืนใจอ่อนให้กลับมา วันดีคืนดี ข้างขึ้น ข้างแรม อยู่ๆอารมณ์อ่อนไหวอีก ก็มาขอเลิกอีกใช่มั้ย...
-
โอโห้ คำแก้ตัว รับไม่ได้จริงๆ :katai1:
สงสารมีนนนนนนน :ling1:
รอตอนต่อไปค่า :hao7:
-
ไปแล้วไม่ต้องกลับมานะพี่เอ
-
ไสหัวไปให้ไกลเลยนะอิพี่เอ
-
o13 ดีมากมีน ปล่อยเค้าไปเป็นSingle MOmกันเถอะ
-
พี่เอนี่แย่มากเลย ที่มาหาหนูมีนเพราะอยากใช่ไหม :beat: หนูมีนสู้ๆนะลูก :mew1:
ปล. คนเขียนเขียนดีนะคะ รีเฟรชเช้าเย็น ไม่ได้ติดเลย :mew2:
-
คนแต่งแต่งดีมาก เราชอบบบบบ น้องมีนน่าสงสารมากมาย ส่วนพี่เอ คือพี่จะเห็นแก่ตัวไปป่ะคะ ??? :z6:
-
เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ
มาต่อทุกวันจะดีมากๆค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ
-
ถ้าพี่เอจะมาแค่นี้ล่ะก็
ไม่ต้องมาดีกว่า
มาแล้วปวดใจเปล่าๆ
-
มาต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ ยังไม่เต็มอิ่มเลย :hao7:
-
พี่เอน่าจะมีเหตุผลที่เรายังไม่รู้นะ ขนาดมินยังมองออกว่าเครียด
อยากให้จบแบบแฮปปี้อ่ะ
-
ฮืออออ ขอร้องได้ไหม
บีบหัวใจจุงเบยยย TT
แต่ก็นะ มีนทำแบบนี้แหละดีแล้ว
เรื่องมันจะได้ดราม่า(อ้าวว?)
:pig4: :pig4:
-
:m13: :m13:
งงอ่ะ ก็ดูพี่เอยังมีใจให้น้องมีน แถมตอนแรกก็คบกันแฟนดีๆ ไม่ได้คบกันแบบอารมณ์หรือบรรยากาศพาไปแบบคลุมเครือๆซะหน่อย แล้วทำไมถึงเลิกกันอ่ะ หรือทั้งสองคนเข้าทหรือทั้งสองคนเข้าใจผิดกัน
-
เยี่ยมมากจริงๆน้องมีน ขอให้เข้มแข็งตลอดๆ ขอให้ผ่านพ้นไป
ส่วนพี่เอถ้าคุณตัดสินใจแล้ว ก็ไปซะ อย่ามาทำให้มีนต้องเจ็บซ้ำซากกับความเห็นแก่ตัวของคุณ
-
“ถ้าเป็นไปได้ ไม่ต้องมาที่นี่อีกนะครับ”
ต้องให้ได้อย่างนี้ซิมีน ต้องใจแข็งไว้
เพราะเราไม่ใช่ที่ระบายความใครของใคร
แล้วทำไมไม่ไปกอดแฟนตัวเองล่ะ
เขาไม่ยอมให้หรือว่าอยากถนอมเขาไว้
-
เก่งมากน้องมีน ใจแข็งเข้าไว้ อยากให้พี่เอเจ็บบ้าง หึ!
-
ดีใจจังมาต่อแล้ว สงสารมีนอ่ะ เมื่อไรจะได้ไปจากพี่เอเสียทีนะ อ่านตอนนี้แล้วยิ่งเจ็บจี๊ดๆๆเลยอ่ะ
-
ขอมาติดตามด้วยคนน้า>.< สนุกมากเลย ...ยังไม่อยากประณามพี่เอตอนนี้ รออ่านต่ออีกหน่อยก่อน //ตอนนี้ของชักขึ้นแล้ว!?
-
:hao5:
-
เข้ามารอตอนใหม่ครับ
-
อยากอ่านต่อๆๆๆ สงสารมีนอ่ะ รอนะจ้ะะ
-
โอยเครียด
พั่เอมาบอกว่ายังไม่ได้กอดเขาก็ไม่ถูก
พี่เอคะ ผู้หญิงนั่นคู่หมั้นไม่ใช่เหรอ ชิๆ
ไม่ซื่อสัตย์เลยว่ะ
สุดท้ายก็เหมือนที่มีนด่าแหละ ว่าระบายความใคร่
-
อยากบอกคุณมิยูกิว่า อย่าให้หนูมีนเคลียดบ่อยนะค่ะ เพราะ
มันจะส่งผลต่อลูกในท้อง อิอิ :teach: หาควรเรื่องดีๆให้หนูมีนด้วยน้า~~ :katai5: และที่สำคัญคัญที่สุด ขอได้โปรดให้หนูมีนมีลูกเป็นผู้ชายด้วยเถอะ please!!! :m5: ชอบโมเม้นต์ของเด็กผช.มาก คึคึ เป็นกำลังใจในการแต่งนะคร้า คุณมิยูกิ รีบๆหาพ่อเด็กด้วยนะค่ะ(หนีไปเลยหนูมีน เชียร์ๆๆๆ :hao7: รู้สึกจี๊ดเบาๆ)
รอตอนต่อไปค่า!!! :mc4:
รักเรื่องนี้&คนแต่ง :จุ๊บๆ: ลูกผช.ๆๆๆๆๆๆๆ (ไม่ค่อยเลย)
-
***********************************อินโทรตอนที่ 5 ***********************************************
"นี่คืออะไร มีนกำลังจะไปไหน" มือหนายึดข้อมือผมไว้แน่น
"ปล่อย ปล่อยแขนผมก่อน"ผมสะบัดแขนอีกครั้ง
"ไม่ บอกมาก่อน มีนลาออกหรอ ลาออกทำไม จะไปไหน" ผมหันไปมองพี่วัตร ส่งสายตาให้เขาช่วย
"เอ กูว่ามึงปล่อยมีนก่อน" พี่วัตรช่วยพูด
"ทำไม อยู่ด้วยกันทำงานด้วยกัน เห็นหน้าพี่มันลำบากใจมากนักหรอมีน!" พี่เอกำมือผมแน่นขึ้น
"... ไม่ใช่หรอกครับพี่เอ ผมมีเหตุผลของผม ผมตัดสินใจแล้ว" ผมตอบหันหน้าไปอีกทาง ใจผมไม่อยากไปไหนเลย แต่ว่าถ้าอยู่ต่อไป หัวใจผมคงเจ็บจนทนไม่ไหว... ผมต้องไป!
"มีน พี่ว่าเอควรจะรู้นะ บอกเอเถอะนะ" พี่วัตรพูดอะไรน่ะ ผมไม่อยากให้เขารู้เรื่องลูกนะ
"เรื่องอะไร วัตรนี่มันเรื่องอะไรวะ มีน ทำไมบอกพี่ไม่ได้หรอไง" เสียงพี่เอดังขึ้นตามแรงอารมณ์
"........"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอามาเรียกน้ำย่อยกันก่อนนะคะ สปอยกันตรง ๆเลยว่าพี่เอรู้เรื่องน้องลาออกแน่นอนค่ะ ส่วนเรื่องลูกต้องไปลุ้นกันในตอนนะคะ
มิยูกิดีใจจังที่มีคนสนทนากับมิยูกิมากขึ้น ได้เห็นความคิดของทุกคนแล้ว... :heaven :hao5: :katai2-1: :mew1:
-
ฮือๆ มาทำให้อยากอ่านแล้วจากไปง่ะ
-
กรี๊ดดดส อยากอ่านตอนเต็มๆ แล้วววว
รอตอนเต็มๆ นะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณมิยูกิค่ะ :mew1:
-
อ๊ากกกกกก ค้างอ่ะ อยากอ่าน ใจร้ายยยย สปอยอย่างนี้จะนอนหลับไหมอ่ะ พรุ่งคงไม่เป็นอันทำอะไรแน่ๆๆ จนกว่าจะได้อ่่านตอนที่5 มาต่อไวๆๆเถอะนะ
ใจจะขาดแล้วเอ้ยยยยยยยยย 555555 เรื่องเป็นเรื่องที่ชอบมากๆๆเรื่องนึ่งเลยนะ ลุ้นๆๆ สนุกๆๆ อ่านแล้วไม่เป็นอันทำอะไร ใจมันคอยแต่จะอ่านตอนต่อไป
มาต่อไวไวนะพรุ่งจะมาคอยแต่เช้าเลย
-
ตอนหน้าลุ้นอีกแล้ว ><
-
อยากอ่านแย้วว
-
แล้วคุณจะมาลงให้กี่โมงล่ะเนี่ย อยากอ่านจะแย่แล้วนะ
-
อ้ากกก อยากอ่านต่อแล้ววว :m31: เล่นเอาอินโทรมาล่อกันอย่างนี้
-
ทำไมต้องสปอยกันด้วย
:m16: :m16: มันค้าง
-
ถ้าอินโทรตอนที่ห้าจะขาาดนี้ เนื้อเรื่องจริงนี่จะขนาดไหน ถ้าเนื้อเรื่องจริงไม่ถึงสิบหน้ากระดาษเอสี่ไม่ร้องลงนะค่ะ มันค้าง o18 ไม่ได้ขู่แอย่างใด นี้คือการเล่าสู่กันฟัง :laugh: :oo1:
รีบๆมาต่อนะ เค้ารอทั้งคืนแล้วนะเนีาย :mew2:
-
:z6: :z6:
พี่วัตรคะขอหน่อยเถอะค่ะ จะบอกไปทำไม มาด่วนนนนๆๆๆค่าาาาาาาาาาาาาา :katai4:
-
แค่อินโทรก็จิ๊ดแล้ว อยากอ่านๆๆๆๆ :ling1:
พี่เอไม่รักมีนแล้วจะมายุ่งวุ่นวายอะไรอีก
-
พี่เอจะเอายังไงเนี่ย เลือกไปเองนะเนี่ย
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
พี่เอไม่ควรรุ้เรื่องลูกหรอก ในเมื่อไม่รักกันแล้ว ก้อไม่ต้องมาสนใจ ไม่ต้องมาแคร์ เดี๋ยวจะหาว่าน้องมีนผูกมัดไว้ ให้มารับผิดชอบ
ไม่รัก ไม่ต้อง
-
สรุปว่าตอนหน้านี้พี่เอจะรู้แล้วว่าน้องมีนท้องเหรอ
หรือว่ายังมีหักมุมอะไรอีก
ปล. พี่เอมีปมอะไรป่าวหว่า
-
มารอๆๆๆ มาเร็วๆๆนะ รออยู่ รออย่างตั้งใจ
-
ลุ้น ๆ ไปกับตัวละคร :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดด อินโทร ตอนที่ 5 มันคืออาไร๊ยยยยย
ชอบค่ะ ช่วงนี้ชอบดราม่าแนวแบบนี้
สนุก น่าติดตาม รอตอนที่ 5 อย่าง :katai1:
-
:katai4: :katai4: :katai4:มาทั้งตอนด่วน
-
พี่เอ...มาตบกัน! :m31:
ทำงี้กับน้องมีนได้ไงอ่ะ แง้งงงงง
ไฝว้กันม่ะ มาไฝว้กับเราเลยม่ะพี่เอ!!
ไม่อยากอ่านอินโทรตอน 5 กลัวค้าง รออ่านแบบเต็มๆตอน
ไม่ได้เร่งคนเขียน แต่จะนั่งรอออออออออ นะคะ... :hao5:
-
อร๊ายยยย สนุกดีค่ะ ชอบจังคุณแม่เข้มแข็ง^^
รออ่านตอนที่ 5 แบบเต็มๆ นะค้าาาา
-
รออ่านต่อ.. :mew2:
-
:ling1: อยากอ่านแว๊ววววว อ่าาา
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: น้องมีน มาต่อด่วนๆๆๆๆๆ ใจจะขาดดด
-
มารอนานแล้วน้าาาา วันนี้จะมาไหมจ๊ะ ค้างอ่ะ คิดถึงมีน มาต่อเร็วๆๆไวๆๆเถอะนะ
-
มารอนานแล้วน้าาาา วันนี้จะมาไหมจ๊ะ ค้างอ่ะ คิดถึงมีน มาต่อเร็วๆๆไวๆๆเถอะนะ
ขออภัยนะคะ วันนี้คงไม่ได้อัพเพราะว่าเพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัด เหนื่อยมาก ๆ เลยค่ะ มิยูกิถือว่าจะเขียนนิยายต้องสมองโล่งปลอดโปร่งเพราะอยากให้ทุกอักษรที่ถ่ายทอดออกไปนุ่มนวลและมีใจความ ขอบคุณคุณ atblueann มาก ๆ เลยนะคะ เข้ามาแลกเปลี่ยนกันตลอดเลย ดีจังค่ะ เพราะมิยูกิได้กำลังใจเยอะแยะเลย ทุกท่านที่เข้ามาสนทนากัน ขอบคุณจริง ๆ นะคะ จะรีบมาลงตอน 5 ให้เร็วที่สุดเลยนะคะ กราบงาม ๆ
-
พักผ่อนให้เต็มที่แล้วมาแปะนิยายนะค้า รอค้าาา
-
จะรอนะ ขอบคุณที่มาบอกน้าาาาา จะรอจร้าาาาา
-
ลงวันนี้ๆๆๆๆๆๆ :katai5: :katai5:
-
มารอนะ 55555 พักหายเหนื่อยยังนะ หายแล้วมาอัพน้าาาาาาาา 55555
ลุ้นจะแย่แล้ว เป็นห่วงมีนอ่ะ ไม่อยากเห็นมีนเสียใจอีกเลย พี่เอกับคนแต่งอย่าใจร้ายกับมีนอีกนะจ๊ะ คนแต่งลงโทษพี่เอให้เยอะๆๆเลยน้าาาา
-
อ๊ากกกก... //อยากจะกรีดร้องดังๆ!!
เห็นว่าเป็นสปอยล์ แต่อดใจเข้ามาไม่ได้ รออยู่น้า~ ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
:z3: :z3:
-
มารอตั้งแต่เช้า แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มาเลยอ่ะ :mew2: มารอน้องมีน และมาเชียร์ มาเป็นกำลังใจให้เรื่องนี้
คิดถึงมีนอ่ะ จะเป็นยังบ้างหนอ พี่เอจะทำยังไงต่อไป จะยอมปล่อยมีนไปไหมอ่
ค้างงงงงงงงงง อ่ะ :katai1:
-
ยังไม่มาอีกหรอ เค้ารอจนตาแฉะแล้วนะ :hao5: มาต่อซะทีเถอะ สงสารกันบ้าง
-
ดราม่าแบบจี๊ดๆๆๆใจเลยค่ะ สงสารมีนมากจุดนี้ แต่พี่เอก็แบบทำทำไม
แต่ถ้าคิดจริง ๆ พี่เอต้องมีความจำเป็นอะไรซักอย่างมั้ย เช่นที่บ้านรู้เรื่องแล้วบังคับไรพวกเนี้ย
เพราะดูจากที่มีนนึกเรื่องเก่า ๆ พี่เอเองเป็นคนขอคบมีนเองแล้วก็ดูรักมีน แล้วจากหลายๆ เรื่อง
เช่น ตอนมีนเป็นลมก็มาช่วย หรือตอนแพ้ท้องที่ร้านอาหาร แล้วยังมาหาที่ห้องอีก
แล้วยิ่งสปอยล์ตอนหน้าแบบ เฮ้ย แกดูมีเยื่อใย รอลุ้นค่ะ อยากให้น้องมีนสมหวัง
ที่จริงพี่วัตรก็น่ารักดีเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่เอใจร้ายจังแหะ :m16:
-
:monkeysad: ใจร้ายยยยย :m15: อยากอ่านอ่ะ คนแต่งหาย มาทำให้ค้างงง ได้แต่เฝ้ารอ เช้า สาย บ่าย เย็น เที่ยงคืน คิดถึงน้าาาาาาาาา
-
:z6:โดดถีบพี่เอ คนไรฟะ น้องมีนบอกอย่างอื่นไปก็ได้ ลูกคนเดียวเลี้ยงเองเลย (พี่อินไปมะเนี่ย)
-
บทที่ 5 : ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ...
ผมจะลืมเรื่องเมื่อวานและนึกซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกต่อไปแล้ว....
เมื่อวานหลังจากพี่เอกลับไป ผมก็นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น เสียใจครับ เสียใจมากจริง ๆ คงปฏิเสธไม่ได้ว่าลึกข้างในใจผมยังคงหวังเสมอ ผมอยากให้ลูกมีพ่อ ผมเองก็อยากมีใครสักคนให้พึ่งพาและพักพิง แต่คนนั้นไม่ใช่พี่เออีกแล้ว คงต้องตัดใจ ตัดขาดกันในทุกทาง ผมไม่เก่งถึงขนาดทำตัวเป็นปกติเวลาเจอกัน ถ้าผมเครียดมากไป ผมเกรงว่ามันจะสะเทือนถึงลูกในท้อง... พรุ่งนี้ผมจะไปเก็บของที่ทำงานและขอรับเงินเดือนเดือนสุดท้ายจากฝ่ายบุคคล หัวหน้าฝ่ายบุคคลไม่อยากให้ผมออกเพราะเสียดายฝีมือ และผมคงต้องพูดอย่างจริงจังให้เขาอนุมัติเรื่องลาออกให้ผม
.
..
...
ลาก่อนนะครับพี่เอ ลาก่อนนะที่(เคย)รักของผม พ่อของลูก
ผมเดินทางมาถึงที่ทำงานตอนแปดโมงครึ่งซึ่งเร็วกว่าปกติ ผมเก็บของที่โต๊ะทำงาน ก่อนมองไปยังโต๊ะของพี่เอที่อยู่ข้างหน้าเยื้องไปทางซ้ายมือ พี่เอคงยังไม่มา เขาเป็นคนตรงเวลาปกติจะมาทำงานตอนเก้าโมงครึ่ง ผมใช้เวลาเก็บของและขนไปไว้ที่รถอยู่ยี่สิบกว่านาที จากนั้นเมื่อถึงเวลาที่ฝ่ายบุคคลทำงาน ผมก็เข้าไปที่ห้องหัวหน้าของฝ่ายนี้ทันที หัวหน้าฝ่ายบุคคลคุณสุชาตินั่งรอผมอยู่แล้ว ผมโทรมานัดตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ
“คุณมีนส์ เชิญครับ ผมเตรียมเงินเดือนงวดสุดท้ายและเอกสารไว้เรียบร้อยแล้ว” คุณสุชาติบอกเมื่อผมยกมือไหว้และนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ถูกเตรียมไว้
“ขอบคุณครับคุณสุชาติ อาจจะกะทันหันไปหน่อยที่ขอออกก่อนกำหนดหนึ่งอาทิตย์ ขอโทษนะครับ”ผมบอก
“ไม่เป็นไรครับ ผมทราบว่าคุณคงมีเหตุผลจำเป็นจริง ๆ แต่ว่าจะไม่ลองคิดดูอีกทีหรอครับ เอาเป็นลาพักร้อนไปก่อนไหมครับ เดี๋ยวผมเซ็นให้เอง แล้วสบายใจเมื่อไหร่ก็กลับมา” คุณสุชาติพยายามโน้มน้าวผมให้อยู่ต่อรอบที่สิบได้แล้วล่ะ
“ผมมีความจำเป็นต้องลาออกครับ ผมจะกลับไปอยู่บ้าน” ผมตอบ คุณสุชาติถอนหายใจก่อนจะเซ็นอนุมัติให้ผม ซึ่งหลังจากนี้ผมก็จะหลุดพ้นจากการเป็นพนักงานของที่นี่
“เอาละครับ ผมเข้าใจ นี่ครับใบอนุมัติขอลาออก หลังว่าเราจะได้กลับมาร่วมงานกันนะครับ ฝีมืออย่างคุณมีนส์ทางเรายินดีต้อนรับเสมอ และนี่ครับโบนัสตลอดการทำงานของคุณที่นี่ โบนัสสามปี” ผมรับเช็คกับเอกสารพร้อมกับยิ้มขอบคุณ คุณสุชาติยืนขึ้นและยื่นมือขวามาจับกับผม หลังจากนั้นก็ขอตัวออกไปก่อนเพราะมีประชุม
ผมลาออกแล้ว ผมจะไม่เจอกับพี่เออีกแล้ว คิดแค่นั้นผมก็ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้อย่างคนไม่มีแรง ผมอยากร้องไห้แต่มันร้องไม่ออกจริงๆ ก่อนจะต้องสะดุ้งกับเสียงเรียกชื่อผมพร้อมกับประโยคคำถาม น้ำเสียงคนเรียกนั้นดังลั่นห้องฝ่ายบุคคลที่ผมอยู่
“มีน ทำไมต้องลาออก จะไปไหน ทำไมไม่บอกพี่!”... พะ พี่เอ ...
ผมหันหลังไปหาเจ้าของเสียงก่อนจะพยายามลุกเดินหนีออกไป เขารู้แล้วเรื่องลาออก พี่เอเดินตรงเข้ามาหาผม ผมเห็นพี่วัตรเดินเข้ามาด้วย ผมพยายามเดินหนี แต่ถูกมือแกร่งของเขาคว้าเข้าที่ข้อมือ ผมพยายามที่จะสะบัดมือออก
"นี่คืออะไร มีนกำลังจะไปไหน" มือหนายึดข้อมือผมไว้แน่น
"ปล่อย ปล่อยแขนผมก่อน" ผมสะบัดแขนอีกครั้ง
"ไม่ บอกมาก่อน มีนลาออกหรอ ลาออกทำไม จะไปไหน" ผมหันไปมองพี่วัตร ส่งสายตาให้เขาช่วย
"เอ กูว่ามึงปล่อยมีนก่อน" พี่วัตรช่วยพูด
"ทำไม อยู่ด้วยกันทำงานด้วยกัน เห็นหน้าพี่มันลำบากใจมากนักหรอมีน!" พี่เอกำมือผมแน่นขึ้น
"... ไม่ใช่หรอกครับพี่เอ ผมมีเหตุผลของผม ผมตัดสินใจแล้ว" ผมตอบหันหน้าไปอีกทาง ใจผมไม่อยากไปไหนเลย แต่ว่าถ้าอยู่ต่อไป หัวใจผมคงเจ็บจนทนไม่ไหว... ผมต้องไป!
"มีน พี่ว่าเอควรจะรู้นะ บอกเอเถอะนะ" พี่วัตรพูดอะไรน่ะ ผมไม่อยากให้เขารู้เรื่องลูกนะ
"เรื่องอะไร วัตรนี่มันเรื่องอะไรวะ มีน ทำไมบอกพี่ไม่ได้หรอไง" เสียงพี่เอดังขึ้นตามแรงอารมณ์
"........" ผมเงียบก่อนจะส่ายหน้าหลบตาพี่เอ ผมหยุดดิ้นเพราะรู้ว่ายังไงเขาก็คงไม่ปล่อย พี่เอกำลังโกรธและตกใจ
“มีน!” เสียงเข้มเรียกชื่อผมอีกครั้ง ผมจะทำยังไงดี ผมจะโกหกเขาว่าอะไรดีนะ
“.... เอ่อ คือ ไม่มีอะไรหรอกครับพี่เอ ผมเบื่อทำงานที่นี่แล้ว ผมอยากทำอย่างอื่น ผมว่าจะเปลี่ยนบรรยากาศในการทำงานบ้างน่ะครับ” มือหนาบีบแขนผมแน่นขึ้น หลังจากได้ฟังคำตอบ ใบหน้าคมแสดงสีหน้ามากขึ้น
“แน่ใจหรอมีน ทำไมไม่มองตาพี่แล้วบอกดี ๆ เอาอีกครั้งสิ จ้องตาพี่แล้วพูดใหม่” พี่เอเป็นคนสัมผัสไวครับ ผมมองคนออกแล้วคนอย่างผมซึ่งคบกับเขามาสามปี ไม่แปลกเลยที่เขาจะรู้ว่าผมโกหก
“ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม ไม่เกี่ยวกับพี่ เราเลิกแล้วต่อกันเถอะนะครับ ผมมีเหตุผลของผม ซึ่งมันไม่เกี่ยวกับพี่เลย” เสียงผมอ่อนลงทุกที ผมไม่หลบตาพี่เออีกแล้ว พี่เอมีสีหน้าวูบหนึ่งที่ดูเหมือนจะรวดร้าว ไม่หรอกมั้งผมคงมองพลาดไป
“เพราะพี่สินะ พี่ขอโทษนะ ต้องทำยังไงเราถึงจะไม่ไป” พี่เอพูดเสียงอ่อนไม่แพ้ผม ผมว่าผมเข้าใจเขานะ เขาคงผูกพันกับผม แม้ว่าเราจะไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่ที่ผ่านมา ตัวตนของผมมีอิทธิพลกับเขามาก ผมอยากอยู่ต่อ แต่มันเป็นไปไม่ได้แล้ว
“ไม่ใช่เพราะพี่หรอกครับ ไม่ใช่เพราะใคร... ผมไม่อยู่แล้ว พี่ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับ” ผมดึงมือออกจากมือพี่เออย่างง่ายดาย เขาไม่ได้รั้งผมไว้อีก พี่เอก้มหน้าลง ผมเองก็เสียใจแต่ต้องทำใจแข็ง สมองสั่งให้ขาทั้งสองก้าวเดินออกไป แต่พี่วัตรขยับมาขวางผมไว้ ผมชะงักก่อนมองพี่วัตรอย่างสงสัย
“เอ มึงฟังกูพูดให้ดีนะ สาเหตุที่มีนต้องไป สาเหตุที่เขาเลือกที่จะไม่อยู่กับมึง” ไม่นะพี่วัตร อย่าบอกเขา ผมส่ายหน้าวืดจนผมสะบัดไปมา อย่าบอกเขา พี่วัตรไม่ปล่อยให้เงียบนาน เขารีบพูดต่อ
“มีนกำลังท้อง เขามีความพิเศษของร่างกายที่มีความเป็นหญิงด้วย ตอนนี้เขากำลังท้องลูกของมึง และตัวมึงไงที่ทำให้เขาต้องไป เขาไม่อยากทำให้มึงลำบากใจ!” พอพี่วัตรพูดจบ ผมหันไปมองหน้าที่พี่เอ เขามีสีหน้าตกใจมากและมันซีดเผือด
“จริงหรอมีน...” เขาถามผม ผมได้แต่นิ่งเงียบก้มหน้ามองท้องตัวเอง
“.......” ความเงียบของผมเป็นคำตอบอย่างดี พี่เอมองผมด้วยสายตาที่ผมไม่เข้าใจ ความเงียบระหว่างเรายังไม่จางหายไป ผมคิดในใจต่อว่าเขาจะพูดยังไง แวบหนึ่งเลยทีเดียวที่ผมคิดว่าเขาอาจจะรับผิดชอบผม เขาอาจจะกลับมาหาผมกับลูก แต่เขาก็ยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น น้ำตาผมไม่รู้ว่ามาจากที่ไหน มันไหลลงมาโดยปราศจากเสียงสะอื้น....
ความเงียบที่เนิ่นนาน เขาคงลำบากใจ...
“พี่เอ พี่ไม่ต้องลำบากใจ ผมไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับพี่ก็เพราะเหตุนี้ ผมไม่คิดขอให้พี่รับผิดชอบ แค่ลูกคนเดียว ผมเลี้ยงได้” เป็นผมเองทีทำลายทั้งความเงียบและความหวังลมๆแล้งๆของตัวเอง พี่เอมองหน้าผม อีกครั้งที่ผมเห็นความอ่อนไหวในดวงตาของเขา เสียงเขาไม่หนักแน่นเหมือนเช่นเคย
“มีน พี่... พี่ไม่รู้เลย พี่ขอโทษ ทำไมถึงไม่บอกพี่ พี่ขอโทษนะ” เขาขอโทษผมอีกแล้ว ขอโทษคำนี้ของเขาหมายถึงอะไร พอแล้ว... ผมเจ็บมามากแล้ว
“ครับพี่ ผมไม่เคยนึกโทษพี่ ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะดูแลลูกให้ดีที่สุด” ผมเอามือลูบท้องอย่างตั้งใจราวกับจะสัญญากับคนในท้อง พี่เอดวงตาสั่นไหว ก่อนจะพูดออกมา
“ไม่นะมีน อย่าไปเลย พี่จะรับผิดชอบเอง เราจะดูแลลูกด้วยกันนะ อย่าร้อง อย่าร้องไห้เลยนะคนดี” ผมเคยต้องการความรับผิดชอบของเขามาตลอด และตอนนี้เขาพูดมันออกมาแล้ว หัวใจผมอ่อนยวบ ผมกำลังจะใจอ่อน
....กริ้ง กริ้ง กริ้ง เสียงโทรศัพท์มือถือพี่เอดังขึ้น พี่เอก้มมองมือถือก่อนจะชะงักไป เห็นท่าทางอย่างนั้นของเขาทำให้ผมคิดขึ้นได้อีกครั้ง อา... พี่เอมีคนอื่นไปแล้ว เขามีเจ้าของไปแล้ว... ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าพี่ฝ้ายโทรมา เพราะผมเห็นหน้าจอมือถือของเขาเป็นรูปเขากับพี่ฝ้าย... ช่างเหมาะสมกัน โทรศัพท์ยังคงดังไปอีกสักพักก่อนพี่เอจะกดตัดสาย เขาเงยหน้ามองตาผม ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ขึ้น รวบมือของผมเข้าไว้กับมือของเขา และก่อนที่เขาจะพูดอะไร ผมก็สะบัดมือออกก่อนจะรีบวิ่งหนีออกมา ผมทำลายความรักของเขาไม่ได้ เขากำลังฝืนใจรับผิดชอบผม... ผมวิ่งหนีออกมาจากฝ่ายบุคคล ก่อนได้ยินเสียงตามไล่หลัง
“มีน มีน มีน โถ่เว้ย ไอ้วัตรมึงช่วยตามมีนดิวะ” เสียงพี่เอ
“มีน มีนครับ มีน” เสียงพี่วัตร เสียงวิ่งตึงตัง
“มีนอย่าเพิ่งไป มีนฟังพี่ก่อน มีนนนนน”
เสียงทั้งหมดห่างจากผมไปเรื่อย ๆ ผมกดลิฟต์ไปที่ชั้นจอดรถ ก่อนจะพุ่งขึ้นรถและขับออกไป
ลาก่อนครับพี่ ลาก่อนจริง ๆ ลาขาด....
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 5 มาแล้วค่ะ พอดีว่าเมื่อวานก็ติดงานเลิกก็ห้าทุ่ม กว่าจะกลับถึงบ้านก็ตีหนึ่งตีสองเลยไม่ได้เข้ามาต่อนิยายให้นะคะ อืม... ตอนนี้เรื่องดำเนินมาถึงจุดพลิกผัน ตอนต่อไปจะเป็นยังไง ฝากติดตามและติชมด้วยนะคะ มิยูกิจะนำไปปรับปรุงแน่นอน ขอบคุณทุกคนค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากอ่านต่อๆ มาอัพไวๆนะ พี่เอตามด่วนๆ
-
อ่าาา อยากอ่านต่ออ่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่อง นี้ ค่า มา ถูกเวลา เว่อ อ ออออ
ค้างกำลังดี เลย TT
มาต่อ เร็วๆ นะค่ะ
-
ทำไมตอนนี้สั้นจังเลยอ่า อยากอ่านต่ออ่ะ :hao4:
-
โฮฮฮฮฮฮ
พี่เอจะรับผิดชอบมีนไหมมม
แล้วทำไมพี่เอต้องมีฝ้าย
ทั้ง ๆ ที่ยังรักมีนอยู่
เพราะอารายยยยยยยยยย
-
:katai1: :katai1: :katai1:
เครียดดดดดดดดดดดด :beat: พี่วัตรก็สาระแนเหลือเกิน
-
ติดตามและคอยลุ้นเรื่องนี้อยู่ ชอบลักษณะการเขียนค่ะ ค่อยเป็นค่อยไป ลื่นไหล ได้อารมณ์
++ :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน :o8:
สงสารมีนนน :m15:
ไอ้พี่วัตรไม่น่าเล๊ยยย :z3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5:
มีน เจ็บปวดแทน
เฮ้อออออออ บางทีมันก็อาจจะสายไปแล้วนะพี่เอ
-
สงสารมีนนนนนน :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เกลียดคนนิสัยอย่างวัตรที่สุด ทำแบบนี้ไม่ต่างกับบีบให้มีนยิ่งต้องไป ไม่มีหัวคิด
-
ขออีกซัก ตอน เถอะนะ พรีสสสสสสสสสสสสส
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:เฮ้อ: พี่วัตรนี่เเบบ...ออกเเนวจุ้นจ้านนะ คนเคยรัก กับ คนที่รักกัน มันไม่เหมือนกันนะ เข้าใจบ้างมั้ย?
พี่เอมีสิทธิ์ที่จะได้รู้ เเต่ทั้งนี้คนที่อุ้มท้องก็มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจ ไม่เคยได้ยินเหรอว่า คนกำลังท้องอย่าขัดใจ
เเล้วมีนเองก็รู้ว่าพี่เอไปได้ดีกับเเฟนใหม่อยู่ การได้พี่เอกลับมา เเต่ต้องมานั่งทำใจว่า สามีของเราไม่ได้
รักเราเเล้ว เเต่ทนอยู่เพื่อลูกและความรับผิดชอบ มันทรมานนะ การที่ต้องรับรู้สิ่งนี้อยู่ตลอดเวลา... และรับ
เเต่คำว่า ขอโทษๆ อยู่ร่ำไป พี่เอเองก็จะกลายเป็นการฝืนทน(ถ้าไม่ได้รักเเล้วจริงๆ) คนที่ถูกอีกฝ่ายฝืนทน
อย่างมีนยิ่งเจ็บหนักกว่า :katai4: พี่วัตรหวังดี แต่เรื่องเเบบนี้มันเป็นเรื่องของคนสองคนนะ การตัดสินใจ
ของเขา ต่อให้เราขัดใจ หรือมันไม่ยุติธรรมเเต่ก็ต้องยอมรับ อย่างน้อยๆ เค้าก็จากกันด้วยดี :mew6:
-
:เฮ้อ:
-
:z6: :z6: :z6: โดดถีบพี่เอ ว๊ากกกกกกกกก :katai4:
-
พอที่เอมาง้อมีนต้องใจอ่อนง่ายๆ แน่เลย :เฮ้อ: :m16:
-
ทำไมมันสั๊นนนนนนนสั้น ค้างกว่าเดิมเยอะเลย o18
-
แ่ง่วๆๆๆ สงสารมีนจุงเยย T^T
ไปให้พ้นเลยนะลูก ฮือออออออ
:pig4: :pig4:
-
ถ้าแค่อยากรับผิดชอบ พี่เอคงไม่รู้สึกเจ็บปวดหรอก
-
คนโลเลแบบพี่เอเนี่ยะไม่ต้องไปรักมันอีกแล้ว :3125:
หนีไปให้ไกล ไม่ต้องกลับมาหามันอีก :katai5:
ตอนต่อไปมาไวๆนะ :katai4:
-
ความลับไม่มีบนโลก...บอกให้รู้วัดกันไปเลยดีกว่า โตๆกันเป็นแล้ว แต่เรื่องค้างนี่เป็นกันทั่วหน้า (-.-)"//ขอบคุณคร้า~
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai4:
-
เพิ่งมาอ่านอ่ะ กำลังถึงตอนที่ค้างพอดิบพอดีเล้ย พี่วัตรไม่น่าทำแบบนี้เลยอ่ะ แต่ก็น่ะถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วพี่เอรู้ทีหลังอาจจะเป็นเวลาที่สายไปแล้ว กลายเป็นว่ามีนเจ็บคนเดียว แต่ก็แอบสงสารฝ้ายด้วยนะที่แฟนทำคนอื่นท้อง พี่เอรู้ตอนนี้ก็ดีคนอื่นจะได้ไม่ต้องเจ็บมาก ถ้าพี่เอเป็นสุภาพบุรุสษต้องเจ็บที่สุดคนเดียว รอตอนต่อไปและขอบคุณคนแต่งคัฟ^^
-
สงสารมีนนนน พี่เอก็โลเลอยุ่นั่นนแหละ :z3:
-
:hao5: หน่วงมาก ผ่านบทนี้แล้วไลน์บอกเค้านะไม่ไหวน้ำตาจะท่วมจอ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เข้าใจมีนนะที่ตัดสินใจอย่างนี้
และก็เข้าใจที่พี่เอจะรับผิดชอบ
แต่มันแค่ผิดเวลาเท่านั้นเอง
ตอนที่เขาต้องการคุณไปอยู่กับใคร
-
แค่หน้าที่หรือด้วยใจ -- จากชื่อเรื่องเค้าก็คิดอยู่แล้ว่าพี่เอต้องรับผิดชอบแน่ๆ ทำให้เกิดคำถามนี้ขึ้นมา :เฮ้อ:
แต่ในชีวิตจริง ผช ส่วนมากไปหาคนใหม่ :katai1:
อัพบ่อยๆนะคะ :mew1:
-
***************************************pre-intro ตอนที่ 6****************************************
บทที่ 6 : ปล่อยให้น้ำตาลบทุกความทรงจำ
ลบทุกคำที่เธอได้ฝากไว้
แม้จะนานสักเท่าไหร่
จะลบเลือนเธอให้ได้สักวัน
----------------------บทที่ 6 กำลังปั่นนะคะ ถามว่าทำไมไม่เอาลง ตอบเลยยังเขียนไม่เสร็จ เขียนแล้วก็ลบไม่อยากให้หน่วงเกินไป คนเขียนเองก็เครียดค่ะ มิยูกิคิดถึงคนอ่านนะคะ ขอบคุณจริง ๆ ที่เข้ามาสนทนากันเสมอ แล้วพบกันค่ะ--------------------------
ปล. นิยายเรื่องนี้ไม่ได้ตั้งอยู่บนความเป็นจริงในด้านกายภาพ แต่เป็นจริงทางด้านจิตใจ ตอนหน้าเตรียมทิชชู่ไว้ด้วยนะคะ :o12:
ปล2. ชื่อตอนทุกบทเป็นท่อนนึงในเพลงจริง ๆ มีใครพอเดาได้ไหมคะ ว่าบทไหนเพลงอะไร ใครเป็นคนร้อง ???
-
เนื้อเพลง โดยไม่มีเธอ ของ ต้น ธนษิต หรือเปล่าค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เง้อ สงสารมีน แต่พี่เอนี่ถ้าไม่รักกันอย่างรั้งกันเลย ทำไปด้วยความสงสารก็ไม่ได้รู้สึกดีหรอก
-
เราว่าพี่เอแปลกๆนะ ตัดไม่ขาดชอบกล(พยายามคิดในแง่ดีว่ามีเหตุจำเป็น) ขอให้มีนหนีไปไกลๆก่อน อยากรับผิดชอบจริงก็หาให้เจอละกันนะ
-
รออ่านต่อฮะ :katai5:
-
หนูมีนเข้มแข็งไว้ ฮึบ!! เราต้องผ่านมันไปให้ได้ ลูกคนเดียวเราเลี้ยงได้ ไม่ต้องกลัว หนูมีนเก่งอยู่แล้ว เค้าเลือกที่จะอยู่กับคนอื่นเเล้วทิ้งเราไป เราจงเชิ้ดใส่ให้มันรู้ว่าเราไม่ได้แคร์ ใจแข็งไว้ ถ้ารักเราจริงคงไม่ทิ้งไปหรอก กรี๊ดดดดดด :hao5:
คนแต่งรีบๆน้า~ อย่าปล่อยให้เค้ารอนาน
รักตัวนะ :จุ๊บๆ:
-
มันหนึบที่ใจอ่ะ สงสารมีน มันเศร้าอ่ะไรท์กระซิิกๆๆๆ
แต่เราชอบมากเลยนะแบบว่ามันซึ้งได้ใจ มาต่อไวๆนะไรท์T^T :o12: :ling1:
-
หวัดดี 55555 ดีใจ ดีใจอ่ะ มาอัพแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆ
พี่เอไม่แมนเลยอ่ะ โลเล ดีแล้วที่มีนตัดใจ คนไม่มั่นคง แค่โทรศัพท์มา เรื่องใหญ่ขนาดนี้ตัดสายทิ้งไปเลย อ่านแล้วเซ็งพี่เออ่ะ ไม่ปกป้องน้องมีนเลย
ถ้าแค่กันจริง เรื่องคงไม่เป็นงี้ ยิ่งได้รู้ความจริงแล้วยังรักษามีนไว้ไม่ได้ก็แย่อ่ะ มีการบอกให้คนอื่นตาม ไมตัวเองไม่วิ่งตามอ่ะ เมื่อแต่สนใจ รังเลห่วงแต่โทรศัพท์อ่ะ
จะมีเศร้ากว่านึ้อีกไหมอ่ะ อยากเห็นพี่เอเสียใจ เสียดายมีนบ้าง
มาต่อไวไวน้า เป็นกำลังใจให้นะ สู้สู้ รออยู่น้าาาาา
-
มันหน่วงในจิตใจนะ แต่ชอบแนวนี้
-
มีนเป็นอะไรสำหรับเอกันแน่
-
o18 o18
ดราม่าเอย....จงปรากฎ ณ ดินแดนแห่งนี้
-
ถ้าเป็นเรื่องจริงของจิตใจ เราบอกได้เลยว่าคนที่กำลังเป็นแม่ จิตใจจะเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว
จะทำทุกอย่างเพื่อลูก ฉะนั้นเราเชื่อว่าอีกไม่นานแม้หัวใจจะร้องไห้เพียงใด แต่มีนจะก้าวต่อไปด้วยตัวเองแน่นอน
-
:3125: อิพี่วัตร ยุ่งไรกับเรื่องส่วนตัวคนอื่นมากไปป่าว :angry2:
ก็รู้นะว่าหวังดี แต่เรื่องนี้มันส่วนตั๊ว ส่วนตัวนะยะ :m31: :m16:
.
.
.
.
:o12: หนีไปไกลๆเลยอย่าให้อิพี่เอตามเจอ ให้มันเจ็บปวดซะมั่ง :o12:
-
พี่วัตรยุ่งว่ะ
-
:o12: เข้ามารอคงามหน่วงเเบบหนึบนุ่มหนับบบบบบ...
สงสารมีน ทั้งพี่วัตร ทั้งพี่เอ ไปไกลๆ เลย :ling3: มีนสู้ๆ ซิงเกิลมัม(หรือเเด๊ด???)
:hao7: รออยู่นะเจ้าคะ ฮี่ฮี่
-
มารอนะ วันนี้จะมาไหมหนอ ตอนเตรียมทิชชู่เลยหรือ 55555 ลุ้นนะเนี่ย อย่ามาม่ามากนะ เดี๋ยวจะซับน้ำตาไม่ไหว แค่นี้ก็จะทำใจไม่ไหวแล้ว
สงสารมีนจะแย่แล้วนะ อยากต่อยพี่เอมาก ตอนหน้าจะเตรียมทำใจไว้รอ รีบๆๆมานะ
-
นั่งรอ ล่ะ ทิชชู่ พร้อม โอเค๊
-
ใจดวงเดียว แต่มีสองทางเดิน
-
เนื้อเพลง โดยไม่มีเธอ ของ ต้น ธนษิต หรือเปล่าค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
ใช่ค่ะเพลงนี้ค่ะ ตอนนี้มิยูกิกำลังอินกะเพลงนี้เบย
ส่วนใครที่กำลังรอตอนที่ 6 นะคะ มันกำลังมาค่ะ เดี๋ยวอัพให้คืนนี้แน่นอน อ่านแล้วอย่าลืมสนทนากันนะคะ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
เค้ารอนะตัว... :a9:
-
รอๆๆๆ
-
มานอนรอค่าาา :katai3:
-
บทที่ 6 : ปล่อยให้น้ำตาลบทุกความทรงจำ ลบทุกคำที่เธอได้ฝากไว้ แม้จะนานสักเท่าไหร่ จะลบเลือนเธอให้ได้สักวัน
ขับรถออกมาจากที่ทำงานได้สักพักผมก็จอดรถลงที่ข้างทาง น้ำตาไหลอย่างไม่อาจห้ามไหว หัวใจเจ็บแปล็บปวดร้าวไปหมด ผมต้องเข้มแข็งสิ ต้องทำใจให้ได้ ผมไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาแล้ว เขามีคนอื่นแล้วผมคงไม่อยากสามารถแยกพวกเขาออกจากกัน แม้ว่าเขาจะต้องการรับผิดชอบ แต่ผมก็จะปฏิเสธ ทั้งตัวเขาทั้งหัวใจของผมเอง
... ลูกจ๋า แม่ขอโทษนะลูกที่เราต้องอยู่กันตามลำพัง พ่อเขามีคนของเขาแล้วนะลูก มันไม่มีที่ให้เราสองคน ถ้าพ่อเขาต้องจำใจมาดูแลแม่ แม่ขอดูแลหนูเพียงลำพังจะดีกว่า หนูไม่โกรธแม่ หนูจะเข้าใจแม่ใช่ไหม... ผมร้องไห้อยู่อย่างนั้น เมื่อหยุดได้ก็ขับรถกลับไปที่คอนโด ไม่มีใครรอผมอยู่ที่นั่นทั้งนั้น ไม่มี...
วันต่อมาผมก็ย้ายออกทันที ห้องนี้เป็นของผม ผมแค่ปิดมันไว้เฉยๆ มือถือตั๋วเครื่องบิน ด้วยการตัดสินใจอันแน่วแน่ แม้จะเจ็บช้ำจนแทบทนไม่ไหวแค่ไหน ผมจะต้องอดทนเพื่อลูก เพื่อตัวผมเอง...
ขณะที่อยู่บนเครื่อง ผมนึกถึงคำพูดของเขา ตอกย้ำให้ตัวเองจำไว้ว่าเขาไม่ได้รัก เขาอาจไม่เคยรัก....
"... ถ้าพี่จะกลับ พี่กลับไปนานแล้ว"
"พี่จะรับผิดชอบนะ ถ้าคน ๆ นั้นเป็นคนที่พี่รักอย่างแท้จริง"
"จริง ๆ แล้ว พี่อาจจะไม่ได้รักมีนเลยก็ได้....”
เปลือกตาผมหลับลงอย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้ผมอาจอ่อนแอเหลือทน แต่คงจะมีสักวันที่ผมจะลบเลือนเขาไปจากใจได้ สักวัน...
.
..
...
....
......
.......
“อย่าลืมกินยาตามที่หมอบอกนะครับ แล้วก็อย่าออกแรงเยอะ ยกต้นไม้ ยกถุงใส่ของหนักๆ นี่ไม่ได้นะครับ ว่าที่คุณแม่” ผมหัวเราะให้กับคำล้อเล่นจากคุณหมอหนุ่ม คุณหมอศิลาหรือหมอดิน หมอประจำตัวของผมเพราะว่าผมเป็นกรณีพิเศษที่ผู้ชายท้องได้
“ครับหมอ มีนจะดูแลตัวเองอย่างดีที่สุด เพื่อเจ้าตัวเล็กของมีน” ผมลูบท้องที่นูนขึ้นจนสามารถสังเกตได้ของผม สี่เดือนแล้ว อีกห้าเดือนเราก็ได้เจอกันแล้วนะลูกจ๋า แม่ตื่นเต้นจัง
“แล้วก็... มีนครับตอนนี้เที่ยงแล้ว แล้วผมก็หิว ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ” หมอดินถามผม พลางเก็บเอกสารบนโต๊ะ
“แต่ว่า...”ผมกำลังจะปฏิเสธเพราะว่าเกรงใจ
“ไม่มีแต่ครับมีน ไปเร็วคนท้องกินอาหารไม่ตรงเวลาไม่ดีนะ ผมก็หิวแล้ว เนี่ยเข้าเวรตั้งแต่ตีห้าเลยนะครับ” หมอดินบอกพลางทำหน้าอ้อนๆ ผมหัวเราะออกมา ก่อนจะพยักหน้ารัวๆ
“ไปก็ไป หมออยากกินอะไรละ” ผมถาม พลางเดินออกมาจากห้องตรวจพร้อมกัน ใช้ตามองคนข้างๆอย่างพิจารณา หมอดินตัวสูงกว่าผมประมาณหนึ่งฝ่ามือ ผิวหมอขาวตามแบบฉบับคนเหนือ ตาเรียวเล็กออกแนวตี๋ ๆ แต่ร่างกายกำยำอย่างคนออกกำลังกาย ไม่เหมือน... เขา หมอดินตรงข้ามกับเขาทุกอย่างทั้งหน้าตาและนิสัย
“ดินอยากกินสุกี้ ไปกินกันตรงห้างในตัวเมืองไหม ดินเลี้ยงเองนะ” หมอดินจะแทนตัวเองว่าผมก็เฉพาะในโรงพยาบาล ในเวลานอกงานเขาก็ใช้ชื่อเล่นเรียกแทนตัวเองกับผม ที่จริงผมกับหมอดินสนิทกันมากมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว เราใกล้ชิดกันมาก ใช่ครับ หมอดินเป็นแฟนเก่าผมเอง และเป็นเพื่อนรักที่สุดของผม
“เอาสิ ดินเลี้ยงนะ มีนไม่จ่าย ฮ่าๆๆ” ดินหัวเราะก่อนจะเอามือมาโยกหัวผมที่เดินอยู่ข้างๆเล่น จากนั้นเราก็ไปทานข้าวที่ห้างและดินไปส่งผมที่บ้าน บ้านของผมเป็นบ้านเก่าตั้งแต่รุ่นคุณปู่ตกทอดกันจนมาถึงผม มีบริเวณข้างบ้านเป็นสวนผักสวนครัว ผมเป็นลูกคนเดียวของพ่อ แม่ของผมแยกทางกับพ่อตั้งแต่ผมอายุ 8 ขวบ ผมเลยอยู่กับพ่อมาตลอด พ่อผมเป็นคนอบอุ่นอ่อนโยนท่านมอบความรักให้ผมจนผมไม่คิดว่าตัวเองขาดความอบอุ่น ผมรักท่านมาก ผมเดินเข้าบ้านก่อนจะแวะทักทายกับพ่อตามปกติ
“พ่อครับ มีนไปหาหมอมาแล้วนะครับ หมอบอกว่าลูกแข็งแรงดี แต่ต้องระวังไม่ทำกิจกรรมที่ต้องออกแรงเยอะ แล้วดินก็พามีนไปกินสุกี้อิ่มมากเลยครับพ่อ มีนรักพ่อนะ” ผมบอกกับกรอบรูปของดูต่างหน้าของพ่อ
พ่อผมเสียได้ห้าปีแล้ว ห้าปีที่ผมอยู่ด้วยตัวเอง ผมอยู่คนเดียวมาตลอด จนมาเจอพี่เอผมก็หวังจะฝากชีวิตไว้ แต่ชีวิตก็คือความไม่แน่นอน เขาทิ้งผมไปแล้ว และถึงแม้ว่าในตอนนี้ ผมก็ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวอีกเช่นกัน แต่ว่าไม่เป็นไร ผมทำได้ เพื่อลูกผมทำได้ทุกอย่าง... เวลาว่างผมก็คิดถึงพี่เอ หนึ่งเดือนแล้วที่หนีเขามา จริงๆ ไม่รู้ว่าเรียกว่าหนีรึเปล่า เพราะถ้าเขาจะมาตาม เขามาตั้งนานแล้ว บ้านผมเขาก็รู้จักดี ตลอดเวลาที่คบกันทุกปีจะมีช่วงหนึ่งที่ผมขึ้นมาเยี่ยมหลุมศพพ่อและเขาก็มาด้วยเสมอ... พี่เอ... ที่สุดแล้วพี่ก็เลือกได้แล้วสินะครับ พี่ต้องเลือกคนที่ใช่อยู่แล้ว...
เกลียดตัวเองที่ยังรักเขาอยู่เสมอ ยังแอบหวังว่าตื่นมาในสักวันหนึ่งผมอาจจะได้เจอเขาอยู่หน้าบ้านของผม เขากลับมาหาผม แต่ทั้งๆ ที่ตัวเองเลือกที่จากมา ใจผมก็ยังไม่สามารถตัดเขาได้ ทำไมผมถึงยังอยากเจอเขาอยู่ ทำไมผมถึงยังคิดถึงเขาเสมอ... ทำไม.... ลูกจ๋า หวังว่าหนูคงไม่โกรธแม่นะ สักวันหนึ่งถ้าแม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน แม่รับรองว่าเขาจะเป็นพ่อที่ดีของหนูแน่นอน
ส่วนดิน... เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมต้น อยู่กลุ่มเดียวกัน เตะบอลหลีหญิงด้วยกันมาตลอด จนมาถึงมัธยมปลายปีสุดท้าย เรื่องราวมันเป็นอย่างไรก็ไม่แน่ใจ ดินเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง ผมก็เคยจีบผู้หญิงและมันแห้วเสมอ แต่สุดท้ายเราก็ตกลงคบกัน ความรักของเรามีอายุไม่นาน พอเข้ามหาวิทยาลัยดินหัวดีเรียนติดหมอซึ่งก็เรียนหนักมาก ส่วนผมติดสถาปัตย์ซึ่งก็งานเยอะมาก เราห่างกันจนไม่ได้คุยกันในฐานะคนรักอีก ความรักครั้งแรกที่จริงจังของผมจบลงตรงนั้น แต่ไม่รู้ทำไมถ้าในฐานะความเป็นเพื่อน ดินเป็นคนแรกที่ผมจะนึกถึงเวลามีปัญหา เรายังคุยกันได้อย่างปกติไม่มีความกระอักกระอ่วนหรืออึดอัดใจ กลับมาอยู่บ้านที่เชียงรายคราวนี้ ผมเลยปรึกษาเรื่องนี้กับดิน ดินก็แนะนำวิธีการดำเนินชีวิตและรับเป็นแพทย์ประจำตัวผม ดินอบอุ่นเป็นที่พึ่งพาของผมเสมอมา....
วันต่อๆมาผมก็ยังไม่ได้เปิดร้านอย่างที่ตั้งใจ ร้านของผมคือร้านขายเฟอร์นิเจอร์ที่ผมออกแบบเอง ผมรักอาชีพของผมแม้ว่าจะไม่ได้ทำงานในบริษัทแล้ว งานด้านออกแบบและตกแต่งสถานที่หรือสิ่งของของผมก็กลายมาเป็นธุรกิจส่วนตัว ผมไม่ค่อยได้ลงแรงมากหรอกครับ ดินเขาจัดการให้หมดทุกอย่าง ทั้งหาคนงาน ติดต่อช่างผลิตและประกอบ นี่ยังเคลียร์ไม่ค่อยลงตัวเลยไม่ได้เปิดร้านซักที บางวันก็พาตัวเองกับไอ้ชมพู่มาเยี่ยมหาผม ไอ้ชมพู่ที่ผมว่าเป็นผู้หญิงนะครับ หนึ่งในกลุ่มของผมตั้งแต่สมัยเรียน ชมพู่เป็นผู้หญิงเข้มแข็ง ห้าวหาญแต่ไม่ใช่แบบแมนจ๋าจนไม่ยอมใส่กระโปรง มันก็ใส่นะครับแต่มันบอกว่า ‘ใส่บ้างยังไงฉันก็อยากเป็นเจ้าสาวอยู่นะ’ ชมพู่เองตอนได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากปากของผมก็ถึงกับของขึ้น จะไปตามหาตัวพี่เอให้ได้ ดีนะครับพี่ผมไม่เคยบอกชื่อจริงหรือที่อยู่ของพี่เอกับมัน ผมเลยบอกมันว่าผมไม่หวังอะไรกับพี่เอแล้ว ผมปล่อยเขาไปแล้ว เอาจริงๆ ตอนนี้แม้จะยังคิดถึงเขามาก ยังรักเขามากอยู่ก็ตาม แต่ผมก็ไม่ต้องการเขาให้มาอยู่ดูแลหรอกครับ ผมดูแลตัวเองและลูกได้ ถ้าในอนาคตพี่เออยากเจอลูก อยากใช้สิทธิ์ความเป็นพ่อบ้าง ผมก็ไม่ขัดข้อง พอผมบอกมันไปอย่างนั้นชมพู่ถึงสงบลงได้.... แม้ผมจะยังรักยังต้องการเขามาก แต่ไม่ใช่ว่าผมจะอยากให้เขากลับมาอยู่ข้างกัน มันบอกไม่ถูกนะครับ ผมรักพี่เอคนนั้นคนที่เคยเป็นของผม ส่วนตอนนี้ก็ยังรักแต่ไม่ต้องการเพราะเขาเป็นของคนอื่น และถ้าเขาจะกลับมานั่นต้องเป็นเพราะใจของเขา ไม่ใช่แค่หน้าที่... ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ เขาบอกผมเองว่าเขาไม่ได้รักผมแล้ว...
“หนูมีน ป้าเห็นว่ามีคนย้ายมาใหม่ข้างบ้านหนูนะจ้ะ ได้ยินคนในตลาดว่าหล่อมาก ตัวสู้งสูง” ผมยืนคุยกับป้าลานเจ้าของร้านขายผักอยู่หน้าตลาดแถวบ้านผม อาการแพ้ท้องและวิงเวียนของผมดีขึ้นมากแล้ว ถ้าไม่ใช่ของที่แพ้จริงๆ เช่นปลาหมึก ผมก็สามารถอยู่ร่วมกับมันได้โดยไม่ต้องอาเจียน
“มีนรู้แล้วครับป้า ได้ยินเสียงขนของอยู่เหมือนกัน ย้ายมาตั้งแต่สองอาทิตย์ที่แล้วนะครับ” แต่ผมยังไม่เคยไปทักทายหรอกครับ
“ป้าฝากดูหน้าหน่อยนะ ไม่อยากจะเชื่อพวกในตลาดมาก แต่ก็อยากจะรู้ว่าหล่อจริงไหม ฮ่าๆ” ผมก็หัวเราะพลางตอบรับไปส่ง ๆ ว่าจะไปดูหน้าให้ ชีวิตบ้านๆแบบนี้แหละครับที่ผมชื่นชอบกว่าการต้องไปแข่งกันกินแข่งกันใช้ของคนในกรุงเทพฯ ผมไปเรียนกรุงเทพก็เพื่อพ่อ เพื่อให้ท่านภูมิใจผมเก็บเงินมากมายส่งให้ท่านอยู่ได้อย่างสุขสบายผมก็พอใจแล้วครับ แล้วพอมีเรื่องพี่เอก็ทำให้ผมได้กลับมาอยู่ในที่ของผมจริงๆ ซะที ผมเดินไปซื้อของเข้าบ้านอีกเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจกลับบ้าน
ปื้นๆ ครืดๆ
เสียงเร่งเครื่องยนต์ของรถดังขึ้นติด ๆ กันนานร่วมครึ่งชั่วโมงพร้อมกับกลิ่นน้ำมันและควันที่ลอยเข้ามาถึงในบ้านของผมทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดมาก ผมกำลังท้อง ผมต้องการอากาศบริสุทธิ์ ตอนแรกว่าจะรอให้หยุดเองแต่ไม่หยุดสักที ผมจึงเดินไปหน้าบ้าน เพื่อจะเรียกคนข้างบ้านที่มาใหม่ให้เขาหยุดทำรถซะที
“คุณครับ คุณๆๆ อยู่ไหมครับออกมาหน่อย” ผมตะโกนเรียก ซักพักก็มีร่างผู้ชายสูงใหญ่เดินออกมา ผมตะลึงไปชั่วครู่ก็รูปร่างอย่างนี้ มันเหมือนกับพี่เอมาก ๆ เลย ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้ก็ยิ่งเหมือน และผมว่าไม่ใช่แค่เหมือนแล้วละ... พี่เอ! ผมตกใจพูดอะไรไม่ออก ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นสั่นระรัว... พี่เอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง พี่เอเดินมาจนถึงรั้วที่คั่นกลางระหว่างสองบ้าน ใบหน้าคมที่แสนคุ้นเคยอยู่เลยรั่วบ้านมากมากโข พี่เอยิ้มให้ผมที่มีสีหน้าเหลอหลา
“ว่าไงครับคุณ เรียกหาผมมีอะไรหรอครับ” นี่มันไม่ตลกนะ คืออะไรเขามาทำอะไรที่นี่ พี่เอเห็นผมเงียบก็ถามย้ำอีกรอบ
“ว่าไงครับมีน มีอะไรให้พี่ช่วยไหม” ชัดแล้วครับ นี่คือพี่เอที่ผมรู้จักจริง ๆ ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนมองเค้า เขาจะมาทำอะไรก็ช่างเขาเถอะ เขาคงไม่เกี่ยวอะไรกับผมอีกแล้ว... ผมมองหน้าเขา พยายามที่จะส่งสายตาว่างเปล่าไปให้
“รถของพี่มีปัญหาก็น่าจะเอาไปเข้าอู่นะครับ มาซ่อมเองจนควันรบกวนข้างบ้านแบบนี้มันไม่ถูก” ผมเริ่มต่อว่าเสียงสั่นทันที
“พี่แค่เปลี่ยนน้ำมันเครื่องน่ะครับ คงไม่ต้องถึงจะเข้าอู่หรอก มีนก็รู้ดีว่าพี่ถนัดงานเครื่องยนต์แค่ไหน” พี่เอยิ้มกริ่ม
“งั้นก็ช่วยอย่าให้มันรบกวนชาวบ้านเขาละกันครับ ผมขอตัว” ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม ผมจะไม่ถาม จะไม่คิดถึงอะไรอีก พูดจบผมก็หันตัวกลับบ้าน ขึ้นมาอาบน้ำเตรียมตัวไปส่งงานออกแบบให้ช่าง เดี๋ยวดินจะมารับแล้ว ผมปัดเรื่องพี่เอออกจากหัวอย่างยากเย็น บางทีเขาอาจจะมากับพี่ฝ้าย อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็จะลงมาข้างล่าง
“โอ้ย”
อยู่ ๆ ผมก็รู้สึกปวดท้อง รู้สึกหน่วงไปหมดเหมือนโดนบีบรัดอยู่ข้างใน ผมพยายามพยุงร่างไปชั้นล่างเพื่อโทรศัพท์หาหมอดิน แต่ยิ่งผมเดินแรงบีบรัดตรงช่องท้องก็ยิ่งรุนแรงขึ้น ผมลงมาข้างล่างสำเร็จแต่ก็ทรุดตัวอยู่อย่างนั้น เจ็บ... เจ็บเหลือเกิน ผมกลัวไปหมด กลัวว่าจะเกิดอะไรกับลูกรึเปล่า โทรศัพท์ก็อยู่ตั้งไกล ผมคงเดินไปไม่ถึง ผมนึกถึงตัวช่วยสุดท้ายขึ้นมา พี่เอน่าจะยังอยู่บ้านเขาเพราะผมยังได้ยินเสียงเร่งเครื่องอยู่ ผมตัดสินใจตะโกนเรียกชื่อพี่เอ
“พี่เอ ช่วยมีนด้วย โอ้ย พี่เอ มีนปวด...ท้อง” ผมตะเบ็งเสียงเท่าที่จะทำได้ บ้านผมเป็นบ้านไม้เขาน่าจะได้ยินถ้าเขายังอยู่ตรงที่จอดรถ ผมร้องเรียกได้สามสี่ครั้งก็หมดแรง ผมปวดท้องมากจริง ๆ ถ้าเขาไม่ได้ยินผมก็คงจะไม่รอดแน่ ซักพักหนึ่งผมได้ยินเสียงวิ่งของพี่เอดังตรงหน้าประตูรั้ว มันล็อกจากข้างใน ร่างสูงปีนรั้วเข้ามาหาผมอย่างเร่งรีบ สีหน้าพี่เอตอนนี้ดูตกใจและเครียดมาก แค่แป๊บเดียวเขาก็เข้าถึงร่างของผมที่นอนกุมท้องอยู่ในบ้าน พี่เอปราดเข้ามาอุ้มผมขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะถามผม
“มีนเป็นอะไร ใจเย็น ๆ นะพี่จะพาเราไปหาหมอ อดทนไว้มีน” พี่เออุ้มผม มือหนาคว้าเอากุญแจรถผมที่อยู่บนโต๊ะมาถือไว้
“มีนปวด พี่เอ...โอ้ย... มีนปวดมาก ฮึก ลูก ลูกจะเป็นอะไรไหม ปวด..เหลือเกิน” ผมไม่ไหวแล้วนะครับ ผมกลัวไปหมด ลูกจะเป็นอะไรไหม ลูกของผม
“มีนครับ อดทนนะ พี่จะไม่ให้ลูกของเราเป็นอะไรไปเด็ดขาด” พี่เออุ้มผมกอดไว้แน่นก่อนจะพามาที่รถ พอสตาร์ทเครื่องได้ก็เร่งความเร็วไปทันที ผมนั่งอยู่ที่เบาะด้านหน้า มือหนาฝั่งที่ไม่ได้บังคับพวงมาลัยจับมือผมไว้ ผมบีบมือหนาเพื่อบรรเทาความเจ็บ ยิ่งเจ็บมากผมก็บีบแรงมากขึ้นเท่านั้น พี่เอหันมามองหน้าผมพร้อมกับบอกให้อดทนเพื่อลูก ใช้เวลาไม่นานก็ถึงโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่เอาเตียงมารอรับผมทันที่ที่ลงจากรถ ร่างสูงตามมาไม่ได้ห่างมือของผมกับเขาเกาะกุมกันไว้แน่น นาทีนี้ผมไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้นแล้วครับ ผมกลัว กลัวที่จะต้องเสียลูกไป น้ำตาผมไหลเป็นทาง เหมือนพี่เอจะรู้ความคิดผม
“ไม่ต้องกลัวนะมีน ถึงมือหมอแล้ว ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ลูกจะต้องปลอดภัย พี่อยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนนะ” เตียงผมถูกเข็นไปส่งห้องฉุกเฉินโดยเร็ว พี่เอกระซิบปลอบผมจนถึงในห้อง ผมถูกนำเข้ามาในห้อง เสียงพยาบาลถามอาการผมกับพี่เอ เสียงพยาบาลตามหาหมอดิน เสียงอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมด ผมไม่ไหวแล้ว เปลือกตาผมค่อยๆ ปิดลง ความอบอุ่นบริเวณมือที่จับกันไว้แน่นนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมรู้สึก
.
.
.
ลูกจ๋า อย่าทิ้งแม่ไปนะ...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 6 มาแล้วค่ะ มิยูกิตัดใจไม่ลงตอนนี้ก็เลยไม่ทำให้มันหน่วงมากมายนัก คนอ่านมีอะไรอยากสนทนากับมิยูกิก็ทิ้งคอมเมนต์ไว้เลยนะคะ ให้มิยูกิรู้ความคิดคุณบ้าง แล้วก็เผื่อใจไว้หน่อยนะคะ ตอนหน้า.... อาจมีเรื่อง!!!
ปล. ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ กราบงาม ๆ
:hao5: :impress2: :katai2-1: :hao5: :impress2: :katai2-1:
-
ตามหาเจอจนได้สินะ เนียนเป็นคนข้างบ้านเชียว มาขนาดนี้หวังว่าตอนหน้าคงไม่มีสาวมาแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของนะ มาตัวคนเดียวมาง้อได้เต็มปากเต็มคำหน่อย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
บอกไม่เคยรักแล้วมาไมล่ะ ชริส์ :a14: เค้ามะชอบพี่เอ ต่อให้จริงแล้วมีเบื้่องลึกเบื้องหลังไรไงก็มะสนนนน นิสัยไม่ดี มาจีบ แล้วก็ทิ้ง พอทิ้งไปแล้ว กลับมานอนด้วยซะงั้น แถมอยากเอาเมื่อไหร่ก็มา แล้วมาบอกไม่เคยรักอีก ก็อย่าเอาเลยลูกน่ะ เหอะ
ชอบหมอดินนนนนน o13
-
น้องมีนสู้ๆ หวังว่าลูกในท้องจะไม่เป็นอะไรนะ พี่เอตามมาประกบแบบนี้ มีนใจอ่อนแน่ๆ เลยยยยย
-
ตอนหน้าอาจมีเรื่อง? เรื่องอะไรเหรอ เรื่องพี่เอกับดิน เรื่องมีนกับลูก หรือว่ามีนไม่ยอมกลับไปหาพี่เอแล้ว :katai2-1:
-
ขอให้มีนกับลูกปลอดภัย
สงสัยพี่เอจะมีเรื่องกับหมอดิน
แอบคิดว่าพี่เอมีเหตุอะไรหรือป่าวที่ต้องเลิกกับมีน
พูดให้มีนตัดใจ
-
เปลี่ยนพระเอกโลดดดดดดด ฮ่าๆ
-
เรื่องอะไรกฌมีไปเถ๊อะ~ แอย่าให้มีนกับลูกต้องจากกันไปเเค่นี้ ขอแค่นี้ :hao5:
ส่วนเรื่องพี่เอกับดิน ก็แล้วแต่คนเขียนเลย ยังไงสองคนนี้ก็อาจจะมีเรื่องกันอยู่เเล้ว คงไม่สามารถปฏิเสธได้ เพาาะมันเป็นอัธรสของนิยาย ถ้าไม่มีเดี๋ยวในไม่มันส์ :laugh:
ขออย่างเดีสวอย่าเอาชะนีมาเกะกะก็พอ อาจพอมีได้ แต่ถ้ามากไปเดี๋ยวหนูมีนหัวใจวายตายกันพอดี คุณมิยูกิ เค้สขอลูกผู้ชายนะ ได้โปรดเถอะ PLEASE!!! :impress: :impress: :impress: เค้าว้อนท์ ว้อนท์มากจริงๆลูกหนูมีนต้องเป็นผู้ชายน้าาาาาาาา
-
เห้อออออออออออออ มาจนได้ หวังว่าการมาครั้งนี้ของเอจะไม่ทำให้น้องเจ็บปวดอีก ไม่รู้ดิ ถ้ามีนไม่ท้องเอจะกลับมาไหม จะพยายามไหม เพราะตอนนั้น คำพูดของเอมันก็เฉือดเฉือนสร้างบาดแผล คนฟังเหลือเกิน
-
เฮ้อคงจะรู้อนาคตของมีนในสักวัน
-
มีนและลูกจะไม่เป็นไรใช่ไหม
คนแต่งจ๋าขอไม่เศร้านะ
-
มีนกับลูกอย่าเป็นอะไรนะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
พี่เอตกลงแกเป็นพระเอกรึเปล่า...ตอนก่อนๆ สะสมบารมีพระเอกจากคนอ่านไว้เยอะเหมือนกัน ฉันยังเชียร์แกอยู่นะ...
ตอนหน้าจะมีเรื่องอะไรอ้า~ //มโนว่าไม่ใช่เรื่องไม่ดี -.-"
-
น่าสงสารจัง
-
ไม่อยากให้พี่เอเป็นพระเอกอะ หมอดินดีกว่า :hao5:
-
โอ้ย ยยยยย
ตายย ย ย ยย ย ย ย
หน่วงดีแท้ คนแต่งผู้น่ารัก อย่ามีเรื่อง ร้ายๆ เลย น้าาา
-
:sad4: พี่เอมาก็ดีใจอยู่นะ... แต่พอเจอคำที่พี่เอเคยพูดกับมีน เจ็บมากจริงๆ ไม่รักเเล้วมาคบทำไมตั้งหลายปี
สงสารมีนเลย ตอนนี้เจ็บท้อง เป็นเพราะอะไร เครียดอะไรรึเปล่า? (เห็นหน้าพี่เอเลยเครียดใช่ไม๊ 5555)...
ตอนนี้ใจเอียงไปหาหมอดินเเม้จะดีใจที่พี่เอมา อั๊ยย๊ะ!!! หมอดินโผล่มาตอนเดียวสะเทือนวงการเลย สุภาพบุรุษ
ใจดีเชียงรายมากๆ พี่เอมาอยู่นี่ เเล้วพี่ฝ้ายล่ะ คนที่ตัวเองพูดได้เต็มปากว่ารักล่ะ อยู่ที่ไหน... ชอบความคิดของมีน
นะที่ว่าถ้ามาเจอในฐานะพ่อของลูกก็โอเค รักเเต่ไม่ได้อยากอยู่ด้วย เพราะคนที่มีนรักคือพี่เอที่เคยเป็นของมีน
:mew6: อืม... ไม่รู้ทำไมถึงชอบ เเต่อ่านเเล้วปลื้มมีนมากเลย 555
-
เฮือกกกก กำลังคิดว่าจะไปได้ดีแล้วเชียว
ถ้ามิยูกิไม่บอกว่าให้เผื่อใจ เพราะอาจมีเรื่อง ฮ่าๆๆๆ
แอบคิดว่า พี่เอคิดได้แล้วนะว่ารักใคร
ก็พี่เอเคยพูดนิว่าถ้ารักก็จะรับผิดชอบ
เพราะงั้นที่พีเอกลับมาก็เพราะ รักมีนและอยากจะรับผิดชอบไง
ใช่มั้ย :ling1: :ling1:
อย่าดราม่าเลยนะ
เก๊าขอร้อง :hao5:
-
อะไรนะ!!!ตอนหน้าจะมีเรื่อง แล้วเรื่องดีหรือไม่ดีล่ะเนี่ย รอๆดีกว่าไม่อยากเดา
-
พี่เอนี่ยังจำเป็นอยู่มั้ย :เฮ้อ: คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป ถ้าไม่รู้ว่ามีนท้องจะเสนอหน้ามาหามีนแบบนี้ป่ะ
อินไปหน่อย ขอคุณมิยูกิ อย่าถือสานะคะ :ling3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตื่นเต้นจัง ขอให้ลูกน้องมีนไม่เป็นอะไรนะ มีนรักลูกมาก
พ่อก็กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว เคลียร์ตัวเองหมดยังพี่ถามจริง
หมอดินก็น่ารักดีนะ
ขอบคุณค่ะ
-
รอตอนต่อไป ค่าาาาาา รีบมาต่อ น๊าาาาาาาา
-
ขอให้ปลอดภัย ทั้งแม่ทั้งลูก ..
-
ฮือออ อย่าเป็นอะไรไปนะ
ทั้งแม่ทั้งลูกเยย
ฮืออออ น่าฉงฉานนนน TT
:pig4: :pig4:
-
รอ ตอนหน้าอยู่น๊าาาาาาาา
-
มีนเป็นอะไรอ่ะ!
น้องหนูที่อยู่ในท้องอย่าเป็นอะไรนะลูก
อิพี่เอในที่สุดก็มา ถ้าไม่มาแม่ว่าจะตามไปจิกหัวอยู่แล้วนะ (หล่อนนางร้ายมาก 55+)
-
:sad4:
-
ค้างอ่าา
พี่เอรู้ได้ยัไงเนี่ย ถมตามน้องมีนมาอีกอะ
-
อ่านทันแล้วววเรื่องนี้หนุกมากกกอ่ะ หน่วงได้ใจ อย่าเป็นอะไรนะน้องมีนนนน
ค้างฝุดๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
***********************************อินโทรตอนต่อไปนะคะ******************************************
“มีนเป็นอะไรหมอ บอกมา เมียผมเป็นอะไร”
“คนไข้มีอาการตกเลือดอย่างรุนแรง สาเหตุเพราะความเครียดบวกกับร่างกายอ่อนแอเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ
เดิมทีกรณีผู้ชายตั้งท้องได้นั้นเป็นเคสหายากและดูแลยากมาก สรีระตรงสะโพกของผู้ชายไม่ได้ถูกสร้างให้รับน้ำหนักของทารก
แต่ถ้าอยู่ในการดูแลของหมออย่างใกล้ชิด โอกาสที่เด็กจะคลอดออกมาโดยสมบูรณ์และตัวคุณแม่ก็ปลอดภัยก็มีมากขึ้น
แต่ว่าตอนนี้คนไข้เครียดมาก สภาพจิตใจบอบช้ำ ที่ผ่านมาคงฝืนร่างกายมาเยอะ ยังดีที่รีบพามาส่งโรงพยาบาล
ตอนนี้ผมรักษาตามอาการแล้ว แต่เด็กจะปลอดภัยหรือไม่และคนไข้จะฟื้นเมื่อไหร่ ผมไม่สามารถรับรองอะไรได้”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
:mew2: :mew2: :mew2:
ฮืออออ บอกตอนนี้ทันไหมว่านิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายที่จะจบแบบสวยงาม มันคือความเป็นจริงของชีวิต ทุกอย่างไม่แน่นอน อะไรก็เกิดขึ้นด้ายยย(ขอวิบัติเพิ่มอรรถรสในการอ่าน) มิยูกิจำเป็นต้องทำจริง ๆ นะ แงงงงง :mew4:
ฝากความห่วงใยถึงทุกคน ขอให้มีสติและดูแลตัวเองดี ๆ นะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เห้อออออออออออออออ จบแบบไหนก็ได้ค่ะ พร้อมรับ
เพราะดูเหมือนพี่เอก็คงหมดรักน้องแล้ว ที่กลับมาเพราะความรับผิดชอบหรือผุกพันธ์ก็ได้
-
จะจบแบบไหนก็แล้วแต่ สุดท้ายคนที่เจ็บที่สุดก็คือมีน ส่วนอิพี่เอก็คงมีความสุขกับเมียใหม่ที่รักกันม้ากกกกกมาก
สงสารมีนจัง จะแท้งรึเปล่าก็ไม่รู้
-
มาต่อเลยได้ไหม อินโทรน่ะมันสั้นไป T^T
จบยังไงก็ได้ค่ะ พร้อมรับทุกสถานการณ์ จะสุขจะเศร้าเราก็พร้อม (ควานหาห่อทิชชู่)
จะรอตอนเต็มๆ นะคะ
-
รับได้นะ
แต่ก็ต้องทำใจนิดนึงค่ะ :z3:
-
ขอแค่คลอดน้องออกมา จะปกติหรือไม่เอาไว้ว่ากันที่หลังเพราะยังไงก็คือลูก
-
มีนอย่าเป็นไรนะลูก ให้มีนได้ยิ้มสดใสบ้างนะครับ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อย่าจบโหดร้ายเกินไปน้าาาาาาาาาาาา พลีส~ TT
-
โห ได้โปรดเถอะ อย่าทำร้ายกันอย่างนี้สิ มิยูกใจร้าย. อย่างน้อยก็ขอให้ทั้งสองคนกับมาเป็นแฟนกันรักกันก็ยังดี ลูกยังไงก็ได้ อย่าเอาแบบที่ต้องเสียแม่ เหลือแต่พ่อกับลูกสองคนไม่เอานะ และไม่เอาแบบที่นายเอกโกรธพระเอกเสียใจไม่้ป็นทำอะไรด้วย อย่างนี้มันน่าสงสารเกินไป ได้โปรด :z3:
-
ต่อด่วนนนนค้าง :z3:
-
พูดได้คำเดียว Sadddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddd
-
:z3: :z3:
-
บทที่ 7: Should have gave you all my hours when I had the chance
ผมควรทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับคุณ ในตอนที่ผมยังมีโอกาส
ร่างสูงเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องไอซียูหลังจากที่มีนถูกย้ายจากห้องฉุกเฉินธรรมดาเข้าไปข้างในได้เกือบชั่วโมง ใบหน้าเคร่งเครียดมีเหงื่อซึมเล็กน้อยทั้งที่อากาศในโรงพยาบาลเย็นฉ่ำ เอคิดไปสะระตะด้วยความกังวล ขอให้หมอช่วยมีนให้ได้ ขอให้ลูกของเขาไม่เป็นไร รออีกสักพักประตูห้องไอซียูก็ถูกเปิดออกมาด้วยร่างของหมอเจ้าของไข้ เอรีบเดินไปหาทันที ก่อนจะทันได้ถามอาการของมีน ก็ต้องมาตอบคำถามของหมอเสียก่อน
“คุณคือคุณเอใช่ไหมครับ” หมอดินถามน้ำเสียงราบเรียบ
“ครับหมอ เมียผม ลูกผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ” เอถามอย่างร้อนรน
“... ผลั่ก!..” ใบหน้าคมถูกต่อยจนร่างผละไปด้านหลัง เอหันมามองเจ้าของหมัดอย่างไม่เข้าใจ เสียงร้องตกใจของพยาบาลดังขึ้น ก่อนหมอหนุ่มจะเอ่ยคำอธิบายให้ได้ยิน
“หมัดนี้ถือว่าเป็นของฝากจากเพื่อนของมีนอย่างผม ส่วนอาการของมีนตอนนี้ยังไม่พ้นขีดอันตราย” เสียงของหมอดินนิ่งตั้งแต่ต้นประโยค และเสียงเบาลงในประโยคที่สอง
“มีนเป็นอะไรหมอ บอกมา เมียผมเป็นอะไร” เอกระชากเสียงถามอย่างคนมีความกลัวจับจิต
“คนไข้มีอาการตกเลือดอย่างรุนแรง สาเหตุเพราะความเครียดบวกกับร่างกายอ่อนแอเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ เดิมทีกรณีผู้ชายตั้งท้องได้นั้นเป็นเคสหายากและดูแลยากมาก สรีระตรงสะโพกของผู้ชายไม่ได้ถูกสร้างให้รับน้ำหนักของทารก แต่ถ้าอยู่ในการดูแลของหมออย่างใกล้ชิด โอกาสที่เด็กจะคลอดออกมาโดยสมบูรณ์และตัวคุณแม่ก็ปลอดภัยก็มีมากขึ้น แต่ว่าตอนนี้คนไข้เครียดมาก สภาพจิตใจบอบช้ำ ที่ผ่านมาคงฝืนร่างกายมาเยอะ ยังดีที่รีบพามาส่งโรงพยาบาล ตอนนี้ผมรักษาตามอาการแล้ว แต่เด็กจะปลอดภัยหรือไม่และคนไข้จะฟื้นเมื่อไหร่ ผมไม่สามารถรับรองอะไรได้” สิ้นคำบอกเล่ายาดเหยียดของหมอดิน หมอก็เดินกลับเข้าไปข้างใน
ร่างของมีนที่นอนอยู่บนเตียงจะถูกย้ายไปห้องดูแลควบคุมพิเศษ เอเดินตามเข้ามาในห้อง มองดูหมอและพยาบาลดูแลร่างเล็กบนเตียงอย่างหดหู่ เรี่ยวแรงและกำลังใจมันหายไปไหนไม่รู้ ได้แต่โทษตัวเองอยู่ซ้ำ ๆ ถ้าเขามาเชียงรายเร็วกว่านี้ ถ้าเขาแสดงตัวให้มีนเห็นตั้งแต่แรก อย่างน้อยที่สุดคงมีโอกาสได้ดูแลกันดีกว่านี้ เอทรุดตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ที่ลากมาข้างเตียงหลังจากหมอและพยาบาลเดินออกไปแล้ว ร่างสูงไม่สนใจความเจ็บบริเวณโหนกแก้มที่หมอดินเป็นคนทำ หมอคงเป็นเพื่อนกับมีนเพราะเคยได้ยินมีนพูดถึงเพื่อนที่เป็นหมอให้เขาบ่อยๆตอนคบกัน... มือของเขาลูบแก้มนวลราวกับต้องการจะสื่อให้เจ้าของร่างรู้ มีนคงเจ็บปวดเป็นอย่างมากที่ตัดสินใจจะเลี้ยงลูกคนเดียว ตัวเล็กของเขาคงรวดร้าวเพราะเขามากจริงๆ ... แต่ขอให้ตื่นมานะครับมีน ตื่นมาฟังว่าพี่สำนักผิดแล้ว พี่กลับมาเพื่อรับผิดชอบและพี่จะไม่ไปไหนอีก...
เขาผิดเองที่ไม่ยอมมาดูแลตั้งแต่แรก พอรู้ว่ามีนท้องก็พอจะเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ที่มีนเป็นลมหน้าที่ทำงานนั้นเขาก็รู้ ที่อาเจียนบ่อย ๆ เขาก็รู้ และที่มีนไปหาหมอบ่อยๆ เขาเองก็รู้เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเท่านั้น ตั้งแต่เลิกกันเขาไม่เคยไม่ติดตามข่าวสารของมีน ทั้งเช็คเฟสบุ้ค ทั้งแอบฟังเรื่องของมีนจากปากของบิ้ก... วันที่รู้เรื่องนั้นเขากำลังเดินผ่านห้องบุคคลเลยไปได้ยินเข้า นี่ไม่คิดแม้แต่จะบอกเขาเรื่องลูกเลยหรอ มีนคงผิดหวังกับเขามากเหลือเกิน เขายอมรับว่าตกใจเรื่องลูกแต่ก็เชื่อว่ามีนท้องได้ ตัวเล็กของผมมีรูปร่างเล็กบอบบางคล้ายผู้หญิง ยิ่งถ้าตอนผมยาวแล้วลืมไปตัด น้อยคนจะมองออกว่าเป็นผู้ชาย เขาจัดการทำเรื่องพักงานทันที เคลียร์งานทุกอย่างอยู่สองอาทิตย์ ไม่ต้องสืบมากมายก็รู้ว่าที่เดียวที่มีนจะมาได้ซึ่งก็คือที่บ้านที่เชียงราย จริงๆ อยากเข้าไปหาตั้งแต่แรกที่ย้ายเข้า แต่เขาก็ไม่กล้า เพราะแววตาสุดท้ายที่มีนมองเขา มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความรักที่ว่างเปล่า...
สายตาที่เขารับรู้ว่าเขาได้เสียตัวเล็กของเขาไปเสียแล้ว มีนไม่ได้มองเขาด้วยความรักเหมือนเดิมอีกแล้ว...
เพราะความเห็นแก่ตัวของเขาเอง แต่เขาก็กลับมาแล้ว อย่างน้อยก็อย่าให้เกิดเรื่องร้ายเลยไม่ได้หรอ ให้คนไม่ดีอย่างเขาได้แก้ตัวบ้าง ถ้าหากต้องเสียลูกไปเขาก็จะปลอบใจและอยู่ข้างๆมีน จะเป็นที่พึ่งพาเป็นกำลังให้ร่างบาง แต่ตอนนี้แค่ชีวิตของมีนเขาก็ยังไม่รู้เลยว่าจะรอดไหม ยังไงก็ได้เขาพร้อมยอมจ่ายค่ารักษาทุกอย่าง พร้อมทำทุกทางที่จะรักษาชีวิตลูกและเมียของเขาไว้
ผ่านไป 12 ชั่วโมง
บรรยากาศภายในห้องควบคุมดูแลพิเศษนั้นสงบเงียบ มีแต่เสียงเครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจ เอนั่งอยู่ตรงที่เดิม แววตาจ้องมองไปที่ร่างเล็กอย่างแน่วแน่ สิบสองชั่วโมงแล้ว มีนก็ยังคงไม่ฟื้น หรือว่าเขาควรจะไปตามหมอมาดูดี ไวเท่าความคิดร่างหนาก็กดออดเรียกนางพยาบาล
“ค่ะ มีอะไรให้รับใช้ค่ะ” เสียงพยาบาลถามขึ้น
“เมียผมสลบไปสิบสองชั่วโมงแล้วนะครับ รบกวนคุณช่วยตามคุณหมอเจ้าของไข้ให้ที” กรอกเสียงลงไปตามสาย
“คุณหมอศิลากำลังจะเข้าไปอยู่แล้วค่ะ” นางพยาบาลตอบ
“ช่วยรีบด้วยนะครับ” เอย้ำอีกครั้ง
“ค่ะ เราดูแลคนไข้เต็มที่อยู่แล้วนะคะ คุณพ่อใจเย็นๆนะคะ” คำปลอบจากนางพยาบาล
“ครับ ช่วยเมียผมด้วย...” ก่อนจะกดตัดสัญญาณ รอเพียงไม่นานประตูห้องก็เปิดออก หมอดินพร้อมกับพยาบาลอีกคนเดินเข้ามาในห้อง หมอหันมามองดินและพยักหัวเป็นเชิงทักทาย เอเองก็ไม่ได้โกรธอะไรเรื่องที่โดนต่อยจึงพยักหัวกลับ ก่อนจะถามหมอทันที
“นอนอยู่อย่างนี้ตลอดเลยหมอ เมื่อไหร่เขาจะตื่น” น้ำเสียงร้อนรน
“เดี๋ยวขอหมอตรวจก่อนนะครับ” หมอดินตรวจตามรายการเสร็จ ก็บอกให้พยาบาลออกไปลงบันทึกส่วนตัวของเขาเดินไปนั่งที่โซฟาคนเฝ้าไข้ตัวเดียวกับที่เอนั่งอยู่ เกิดความเงียบขึ้นชั่วอึดใจ ก่อนหมอดินจะเป็นทำลายความเงียบ
“มีนเป็นคนเข้มแข็งมาก แต่ก็อ่อนแอมากเหมือนกันคุณรู้ไหม” ดินเอ่ยเสียงอ่อนโยนขึ้นเมื่อพูดถึงคนที่นอนบนเตียง เอพยักหน้ารับเบาๆ อย่างเห็นด้วย
“เขาจะทำทุกอย่างด้วยตัวเองเสมอ ทนแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว เจ็บแค่ไหนก็จะไม่บอกให้ใครรู้ แต่ภายนอกที่ดูเย็นชาร้องไห้ยาก จิตใจข้างในกลับอ่อนแอเหลือเกิน เขาเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เรียนมัธยมแล้ว” ดินพูดต่อ
“หมอรู้จักกับมีนตั้งแต่เมื่อไหร่” เอถาม ไม่พูดสุภาพกับอีกฝ่ายมาก เพราะรู้ว่าอายุน้อยกว่าตน
“ผมเป็นเพื่อนกับเขามาตั้งแต่สมัยเรียน เราสนิทกันมากอยู่กลุ่มเดียวกัน เฮไหนเฮนั่นตลอด ผมเลย รู้ จัก ดี กว่าแท้จริงแล้วมีนเป็นคนยังไง ผมกับมีนเรา รู้ ใจ กัน เสมอ” เอสะดุดใจกับการเน้นย้ำเสียงของหมอดินตรงคำว่า รู้จักดีและรู้ใจกัน เอมองหมอหนุ่มด้านข้างอย่างพิจารณาทันที
“ขอบคุณมากที่หมอดูแลเมียของผม ถ้าไม่มีหมอมีนคงแย่กว่านี้” เอตอบไม่ได้มีเจตนาจะพูดเหน็บใด ๆ ทั้งสิ้น
“มีนเป็นคนสำคัญของผม ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไงผมรับเขาได้เสมอ ไม่ว่าเขาจะผ่านอะไรมาก็ตาม”คำพูดความนัยถูกส่งมาอีกครั้งหนึ่ง
“มีนดีจริง ๆ ที่มีคนอย่างหมอเป็น เ พื่ อ น” เอรู้ว่าหมอดินจะสื่ออะไรเลยพูดดักทางไว้ก่อน เมียเขา ลูกก็ของเขา
“ครับผมพร้อมเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นคนที่มีนพึ่งพาได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยามที่มีนกำลังอ่อนแอถึงขีดสุด” หมอดินพูดอย่างใจคิดยังผลให้เกิดความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง
“เขาจะฟื้นใช่ไหมหมอ” เอถามขึ้นเสียงเลื่อนลอย ก้มหัวต่ำลงมองไปที่พื้น
“หมอก็หวังอย่างนั้นครับ” หมอดินตอบ
นี่ผมเป็นอะไรไป ทำไมถึงไม่มีแรงเลย ผมลืมตาขึ้นแล้วกระพริบตาเพื่อให้ชินกับแสงในห้อง ใช่แล้ว ผมปวดท้องมากแล้วพี่เอก็พามาโรงพยาบาล ได้ยินเสียงกึกกักข้างเตียงก่อนที่ภาพของพี่เอจะเข้ามาในสายตา ฝ่ามือร้อนกุมมือผมไว้
“มีนฟื้นแล้ว ฟื้นแล้วสินะครับ หลับไปนานเลยนะคนเก่ง” พี่เอยิ้ม ยิ้มกว้างซะด้วย
“พะ พี่เอ” ผมพยายามหาเสียงของตัวเองอยู่นานก่อนจะเปล่งออกไป พี่เอเอาน้ำมาให้ผมจิบ
“คนดีของพี่นอนไปหนึ่งวันเลยน้า เดี๋ยวพี่เรียกหมอให้ก่อนนะครับ” ผมมองคนตัวกดปุ่มข้างเตียงเรียกนางพยาบาล
“พี่เอ ผมเป็นอะไร แล้วลูกละครับ ลูก...” ผมจำได้ว่าปวดท้องมาก ลูกผมจะเป็นอะไรไหม ลูกของผม พี่เอหลบสายตาผม มือหนาเอื้อมมากุมมือผมไว้ กิริยาอย่างนี้คืออะไร ใครก็ได้บอกผมที
“ทำไม ทำไมไม่ตอบผม หมอล่ะ ดินอยู่ไหน โอ้ย” ผมคงตะเบ็งเสียงมากไปหน่อย รู้สึกเจ็บท้องอีกแล้ว
“มีน อยู่นิ่ง ๆ ก่อน อย่าเพิ่งขยับตัวนะ เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว” พี่เอจับตัวผมให้นอนนิ่ง ๆ อีกครั้ง เสียงเปิดประตูและหมอดินก็เดินเข้ามา ผมมองดินส่งสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามไปให้
“ตื่นแล้วสินะครับมีน รู้สึกเป็นยังไงบ้าง” หมอดินถามผม เสียงเขานิ่งเรียบจนผมนึกคร้ามใจ
“หมอ มีนไม่เป็นไร ลูกมีนล่ะ เขาปลอดภัยไหม ลูกยังอยู่กับมีนใช่ไหมหมอ!” หมอดินนิ่งไป พี่เอบีบมือผมแรงขึ้น นี่มันอะไรกัน ทำไมไม่มีใครตอบผม หรือว่า.... ไม่นะ....
“.........”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องราวบางอย่างมันก็ซับซ้อนและวกวนเกินกว่าจะกลั่นออกมาเป็นคำพูด เธอเงียบฉันก็เงียบ คงไม่มีวันที่เราได้เข้าใจ คงไม่มีทางต่อไปอีกแล้ว.... ตอนนี้มาสั้นจังเลยเนอะ แหะ ๆ
:hao5: :ling1: :katai5: :katai5: :katai5:
มิยูกิเองก็กำลังสับสนอะไรแปลก ๆ 555 เลยทำให้นิยายออกมาหน่วงๆ ไว้สมองโล่งปลอดโปร่งเมื่อไหร่ จะเอาตอนหน้ามาแบบเต็ม ๆ เลยนะคะ ขอโทษด้วยที่ทำให้ต้องรอ
ยังฝากความเป็นห่วงถึงทุกคนทุกฝ่าย ขอให้ความสงบเกิดขึ้นโดยไว ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ด้วยความคิดถึง มิยูกิ...
-
ู^
^
^
:z13: :z13: :z13: จิ้มแล้วไปอ่านนนนน
-
:mew6: ไม่อยากให้แท้งเลย
-
:a6:
มัน...
...ค้าง... มากฮะ... :z3:
-
:katai1: :katai1:
ลูกยังอยู่มั้ย
-
คุณหมอควรมีวุฒิภาวะกว่านี้นิดนึงปะคับ
ตกใจ
-
มิยูกิเองก็ดูแลสุขภาพด้วยน้าาาา ขอให้มีนมีความสุขไวๆๆ และพี่เอเองก็อย่าโลเลอีกเลย ดูแลปกป้องมีนให้ดีกว่านี้ เป็นหลักยึดให้กับมีน
ขอบคุณมิยูกิมากๆๆ
-
ไม่อยากให้มีนยอมไปคืนดีกะอีตาพี่เอเลยจริงๆ
-
:m15:
-
:mew6: :mew6:
โอ้ยยยยย อะไรขนาดนี่มีนเอ้ยยยย มีนถ้าหนูต้องเสียเค้าไปจริงๆก็ไม่เป็นไรนะลูก แสดงว่าวันนี้หนูและลูกยังไม่ถึงเวลาที่จะมาอยู่ด้วยกัน แต่สักวันเมื่อถึงวันที่เหมาะสม วันที่มีนเข้มแข็งมีความสุขเค้าจะต้องมาหาหนูอีกครั้งแน่นอน :L2:
-
สงสารมีน และอย่าให้เป็นไรเลย มีนต้องเข้มแข็ง
-
ค้างงงงงง ซะงั้น โอ้ยยยย หน่วงดีแท้ TT
-
ช่วยเก็บลูกไว้ด้วยค่ะ
:impress3: :impress3: :impress3:
-
ก็ยังดีที่อย่างน้อยมีนก็ไม่ตาย ถึงจะเจอเรื่องร้ายมายังไง ก็ยังอยากให้ทั้งสองคนเป็นแฟนกันรักกันอยู่ดี :call:
-
เห้อๆ :katai1: สรุปแล้วเอไม่ได้มีเหตุผลที่ดีในการเลิกกับมีนใช่ป่ะ แค่เบื่อมีนแล้วเท่านั้นเอง แล้วยังจะมีหน้าอยากจะมารับผิดชอบ อยากให้มีนให้โอกาส เหอะๆ
ถามอีกครั้ง เอนี่ยังจำเป็นอยู่มั้ย ตอบเลยว่า ไม่!!
อินกับเรื่องนี้มากจริงๆ รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
พี่เอจะอยู่หรือจะไปคือช่างหัวมัน
อยากให้มีนได้เจอหน้าลูกอ่ะ ;__;
-
ยะ...อย่าบอกนะว่าเจ้าตัวเล็ก...
ม้ายน้าาาาาาาาา!
อยากให้เป็นแบบ พี่เอกับคุณหมอดินว่าแผนทำหน้าเศร้าแล้วมาบอกว่า 'เจ้าหนูปลอดภัย'
กรี๊ดกร๊าด~ อยากเห็นเจ้าตัวเล็กอ่าาาาา
-
ลูกมีนจะปลอดภัยหรือเปล่านะ
-
:o12: อย่าทำร้ายจิตใจกันเลยน้า~~~ //เป็นกำลังใจให้ทุกคน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วหน่วงเป็นที่สุด สงสารมีนหนะ
พี่เอมันมีเหตุผลอะไรรึเปล่าที่เย็นชาชาเย็นกับมีนT^T
-
ขอให้ลูกมีนปลอดภัย..ขอให้กลับมารักกันเหมือนเดิม
-
น้องยังอยู่ใช่ไหมคะะะ T.T
สงสารมีนนน
-
พี่เอนี่ไม่ได้รู้สึกสงสารเลย ยิ่งรุ้ถึงความคิดแล้ว ก็ยิ่งอยากจะด่า -*-
ให้มีนได้กะหมอดินยังซะดีกว่า :katai1:
-
ค้างอ่าค้างงงงงงง สำหรับพี่เอมีนอย่าไปยอมนะพี่เอมันเห็นแก่ตัวที่สุด น่าโมโหจริงๆ ส่วนน้องมีนน้อย(ลูกของมีน)อย่าเป็นอะไรนะลูกช่วยเป็นแรงใจให้แม่เขานะลูกนะ
-
แง๊ อย่าให้มีนเสียลูกเลยนะ
-
สงสารมีนจัง
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ค้าง แต่อยู่เถอะนะ ภาวนาๆๆๆๆ :heaven
-
อ๊ากกกกก ไม่นะ ม่ายยยยย
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ถ้าลูกไม่อยู่โอกาสคืนดีเป็นศูนย์แน่นอน
-
:katai1:
-
*************************************ขอความกรุณาค่ะ********************************************
มิยูกิอยากจะขออะไรคนอ่านผู้น่ารักซักนิดนึงนะคะ คือว่ารบกวนช่วยหาคำผิดเวลาอ่านให้หน่อยค่ะ มิยูกิเป็นอีกคนที่รักภาษาไทยของเรามาก อาจจะเป็นเพราะความสัพเพร่าหรืออารามรีบพิมพ์อาจทำให้พิมพ์ตกหล่นคำศัพท์ไป หรือแม้กระทั่งใช้สรรพนามเรียกผิดคน แม้ว่าเราจะอ่านแล้วเข้าใจเพราะข้อความแวดล้อมก็ตาม ช่วยมิยูกินิดหนึ่งนะคะ
คนทำผิด มักมองไม่เห็นความผิดของตัวเอง หรือว่าถ้ามองเห็นก็คงไม่ใคร่จะชัดนัก เราจึงต้องการคนอื่นมาเป็นเหมือนกระจกคอยสะท้อนตัวตนของเรา ในมุมที่เรามองไม่เห็น
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ แล้วเจอกันตอนต่อไปค่ะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
:mc4: :mc4: :mc4:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
รอๆๆ
-
อ่านไปร้องไห้ไปอ่ะ
-
*************************************อินโทรตอนที่ 8*********************************************
"พี่ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่แล้วนะครับ พี่กลับไปเถอะ"
"ทำไมพูดแบบนี้ล่ะมีน พี่บอกแล้วว่าขอโทษ เรามาเริ่มกันใหม่"
"มันไม่มีอะไรเหลือแล้ว เราเดินมาไกลเกินกว่าจะเป็นคนรักกันอีก มันไม่มีทางต่อไปสำหรับเรา"
"มีน... อย่าทำแบบนี้ ในเวลาแบบนี้พี่จะทิ้งเราไปได้ยังไง"
"ผมรู้ครับว่าพี่รู้สึกผิด พี่เคยบอกผมว่ายังไง พี่ไม่มีทางรับผิดชอบคนที่ไม่ได้รัก ผมก็เหมือนกันครับ ถ้าไม่ได้รัก ไม่จำเป็นต้องมา
รับผิดชอบ สิ่งที่ผมเสียไปมันไม่มีทางเรียกคืนมาได้อีกแล้ว ผมเหนื่อย ผมเจ็บ ผมรู้สึกยังไงบ้างพี่ไม่มีทางรู้หรอก"
"พี่รู้นะ แต่พี่แค่ขอโอกาส พี่ขาดมีนไม่ได้ ยิ่งเกิดเรื่องยิ่งรู้ว่ามีนสำคัญแค่ไหน นะครับ ให้พี่อยู่ด้วย"
"อย่าฝืนเลยครับพี่ ผมไม่โกรธ ไม่อะไรกับพี่อีกแล้ว เราจบลงตรงนี้ อย่าทำแบบนี้อีกเลย...."
คำว่า "เรา" มันไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว. . .
------------------------- มีเรื่องราวที่เป็นไป มีเวลาที่ไม่เดินย้อนคืน เหลือเพียงแต่ความทรงจำที่ไม่มีจริง-------------------------------
จะรีบมาลงให้เร็วที่สุดนะคะ ตอนนี้ทุกคนเป็นยังไงกันบ้าง อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคะ มิยูกิอยากได้ยินความคิดของคุณบ้างเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ นะคะ สนทนากันบ้างจะเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้เขียน แล้วเจอกันค่ะ
:pig4:
-
สงสารมีน พี่เอไม่ค่อยชัดเจนแต่ก็อยากให้พี่เค้าเป็นพระเอกนะ
-
มีนแท้ง!!!!? :a5: โอ้ม่ายยยยยยยย!! นั้นหมายถึงดวงใจของมีนเลยนะ
พอถึงตอนนี้แล้วอยากให้มีนให้โอกาสกับพี่เออีกซักครั้ง
เพื่อให้พี่ได้ดูแล ให้ทดแทนกับสิ่งที่ทำไม่ดีกับมีน :m15:
ยังที่จะอยากเห็นมีความสุขอีกครั้งกับคนที่รัก และสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน
ที่เราพูดมานี่คงม่กเกินไปสำหรับคุณมิยูกิแน่เลย :m15:
แต่เราก้อยากอ่านแบบ HAPPY ENDING อยู่ดี :hao5:
-
ไม่จำเป็นแล้วแปลว่า !?! :o
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย o22 :sad3:
เอิ่ม...อิพี่เอฮะ คือถ้าไม่มีการอภิปราย (?!?) ว่าตอนนั้นทำไมทิ้ง กลับมาใช้แค่เป็นที่ระบาย พร้อมคบสาวอื่น เกรงว่าไม่ต้องเสนอหน้ามาอีกเลย จะเป็นที่ขอบคุณมากกว่านะฮะ ไอ้จะมาประมาณว่าตอนนั้นเลว (โดยไร้เหตุผล) แต่ตอนนี้คิดได้ ญัตตินี้ไม่ผ่านมติที่ประชุมนะฮะ นี่พูดเลย o16
-
มีนคืนดีกับพี่เอเหอะนะ พี่เขาแค่หลงผิดนิดหน่อย อย่าไล่พี่เอเลย แต่ก่อนคืนดีก็อาจจะหาเรื่องงอนนิดหน่อยให้พี่ง้อก็ได้นะ ชีวิตจะได้มีสีสัน :mew1:
-
:กอด1: ถ้าเค้าต้องอยู่กับเราเพียงเพราะความรับผิดชอบก็ปล่อยเค้าไปเถอะจ๊ะ
-
:z13: ไปไกลเลยพี่เอ เค้าเชียร์พี่หมอสุดใจ :pig4:
-
เราร้องให้เรยอะ สงสารมีน เกลียดอีพี่เอมากก แต่ก็อยากรู้เหตุผลว่ามันทิ้งมีนไปทำไม
-
น้องมีนแท้งหรอเนี่ยยย สงสารมีนจัง o22
ในตอนจบไม่อยากเห็นมีนเศร้า แต่ก็ไม่อยากให้คืนดีกับเอเล้ยยยย อยากเห็นน้องมีนมีความสุข :o12:
ส่วนเอ กลับไปหาเมียใหม่แกเถ้อะะะะ ฝ้ายน่ะ ชิ้ววว :angry2:
-
ม่ายยยยยยอย่าแท้งนะ. ถ้าแท้งไอพี่เอแกไม่ต้องมายุ่งเลยยยย ค้างอ่าาาา :heaven
-
ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่รัก ไม่ต้อง
-
รอลุ้นกันต่อไป :เฮ้อ:
-
ยังไงก้อได้ แต่ขอให้จบแบบมีความสุขไม่ต้องมาม่ามากเกินไปอะเพราะทำใจไว้ตั้งแต่ต้นแล้วจากที่คนเขียนบอกว่าจะจบแบบอาจจะไม่ไม่แฮบปี้อ่ะ แต่ไม่ว่า มีนกะเอจะคู่กันหรือไม่ แต่ขอให้มีนมีความสุขในชีวิตบ้าง มีคนดูแลและคอยอยู่ข้างมีนเสมอ ซักคนอ่ะ เพราะ ชีวิตจริงๆแล้ว น้อยคู่นักของชายรักชายที่จะได้อยู่ด้วยกัน(รวมถึงเราที่ไม่มีโอกาสแม้แต่จะมีคนมารัก) จึงไม่ค่อยอยากเห้นนิยายซึ่งเปรียบเสมือนดลกแห่งความฝันต้องมาจบแบบ sad ending อ่ะ
-
ทำไมเรากลับรู้สึกว่าถ้าตอนจบมีนไม่ยอมกลับไปคืนดีกับเอ
มันจะเป็นตอนจบที่แฮปปี้ที่สุดสำหรับเราอ่ะ
อ้อ!อยากให้มีนมีคู่แล้วอีตาเอนั้นเสียดาย+เสียใจมากๆ
จะได้คอยสมน้าหน้ามัน อิๆๆๆ :katai1:
-
:serius2:
-
ฮือออ ดราม่าาาาา :hao5:
-
บทที่ 8: อาจจะเป็นเพราะฉันที่ทำให้วันดี ๆ หายไป อาจจะเป็นเพราะเธอที่ทำให้รักเราไม่ไปไหน แล้วจะทำยังไงกับรักที่มันยังมีต่อไป...
“ทำไมเงียบล่ะดิน ทำไมเงียบกันหมด พี่เอ หมอดิน” ผมถามอีกครั้ง ขออย่าให้อะไรๆ มันเลวร้ายอย่างที่ผมคิดเลย
“มีนครับ ทำใจดี ๆ ไว้นะ มีนมีอาการตกเลือดอย่างรุนแรงเนื่องด้วยความเครียดและร่างกายอ่อนแอ” ดินมองหน้าผมก่อนจะค่อยๆ พูดช้าๆ พี่เอจับมือผมไว้แน่นและแน่นขึ้นมาก ๆ ผมกลัวเหลือเกิน ผมเงียบรอฟังดินพูดต่อ
“แล้วตอนนี้มีนก็ปลอดภัยแล้ว แต่เราตรวจหาเด็กไม่เจอ อย่างเพิ่งคิดมากนะมีน เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะตรวจใหม่ให้แน่ใจ ตอนนี้ขอให้มีนอยู่นิ่ง ๆ อย่าขยับเขยื้อนเกรงว่าจะกระทบกระเทือนกับเด็กได้”
เปรี้ยง! รู้สึกเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางใจ ความกลัวมาจากไหนไม่รู้มากมายเหลือเกิน หัวใจอ่อนแรงคล้ายจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ลมหายใจสะดุด ความเสียใจกลั่นออกมาเป็นน้ำตา... ไหลลงมาอาบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่ ลูกคือความหวัง คือเหตุผลที่ผมมีชีวิตอยู่ คือลมหายใจ ผมไม่รู้ว่าจะทนได้ไหมถ้าลมหายใจของผมถูกพรากไป...
ไม่นะ ลูกจ๋า อย่าทิ้งแม่ เราเหลือกันแค่นี้แล้ว อย่าจากแม่ไป...
พี่เอทำท่าอยากจะกอดผมเหลือเกิน แต่คงทำไม่ได้เพราะมันจะกระเทือนถึงผมและลูก ถ้าแกยังอยู่กับผม... ไม่ไหว ผมรับไม่ไหวและไม่คิดว่ารับให้ได้ ลูกของผม ลูกของผม ไม่ ไม่ ไม่!!!
“ฮึก อึก ฮึก ฮืออ ม่ายยย” ผมกรีดร้องอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ผมไม่เคยเจ็บขนาดนี้ ทรมานเหมือนคนใกล้จะหมดลม ถ้าลูกไม่อยู่แล้ว ผมจะอยู่ได้ยังไง... คราวนี้พี่เอขยับมานั่งบนเตียงก่อนจะเอนตัวลงมากอดผมเข้าแนบเข้ากับอกหนาโดยที่ไม่ต้องยกตัวผมขึ้น ผมเอื้อมมือไปกอดรัดร่างพี่เอแน่น เท่าที่ผมจะมีแรงก่อนจะสะอื้นไห้จนตัวโยน หมอดินพูดอะไรไม่ออก เขายื่นมือมาจับมือผมไว้อีกทีก่อนจะบีบอย่างให้กำลังใจ ผมร้องไห้อยู่อย่างนั้น ก่อนจะหลับไป... ไหล่ของผมเปียกชื้น พี่เอก็ร้องไห้เช่นกัน...
มีนหลับไปแล้ว หลับไปทั้งคราบน้ำตาและร่องรอยความเจ็บปวดที่ยังฉายชัดอยู่บนใบหน้า เขาแทบจะขาดใจที่เห็นมีนเป็นอย่างนี้ มีนรักลูกมาก เขาก็รักลูกมากเหมือนกัน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยดูแล ไม่เคยสัมผัสแกผ่านทางมีนเลยสักครั้ง แต่มันเหมือนเป็นสายใยผูกใจของเขาไว้กับลูก... แต่เขารักมีนมากกว่า มากมายจนตัวเองก็คิดไม่ถึง แค่เห็นน้ำตาของมีนเขาก็ใจฝ่อและรู้สึกหมดแรง น้ำตาไหลตามทุกครั้งที่มีนสะอื้นไห้ เอกอดมีนไว้แน่น กอดเพื่อจะให้คนอ่อนแอรู้ว่าเขายังอยู่เคียงข้าง เขาอยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดของมีนมาไว้ที่เขาบ้าง และถ้าเป็นได้ เขาขอให้ลูกยังอยู่เรา... เพื่อที่เขาจะมีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มของมีนอีกสักครั้ง... เอห่มผ้าให้มีนก่อนจะหันไปหาหมอดิน ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงว่าให้ไปคุยกันหน้าห้อง หมอดินที่หน้าตาเคร่งเครียดพยักหน้ารับก่อนจะเดินนำออกไป
“หมอครับ ผมขอร้อง ช่วยมีนกับลูกด้วย” เอเอ่ยปากขอร้อง ไหล่ลู่ลงอย่างคนสิ้นหวัง
“หมอจะพยายามช่วยครับ หมอรู้ว่าตอนนี้จิตใจมีนบอบบางอย่างรุนแรง ถ้าต้องเสียลูกแก มีนคงรับไม่ได้” หมอดินตอบเสียงเครียด
“มันยังมีโอกาสใช่ไหมหมอ ลูกอาจจะยังไม่ไปไหน” เอถามเสียงอ่อนแรง
“ครับหมอก็เชื่ออย่างนั้น ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจิตใจของมีน ถ้าเครียดกว่านี้อาจทำให้เราตรวจหาเด็กลำบากมากขึ้น” หมอดินตอบ ก่อนจะเอื้อมมือไปตบที่ไหล่เอก่อนจะบีบเบาๆ แล้วพูดต่อ
“คุณพ่อต้องเข้มแข็งและเป็นกำลังใจให้คุณแม่ ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงนะครับ หมอจะทำทุกทางอย่างเต็มความสามารถ” เอพยักหน้ารับอย่างรู้สึกขอบคุณจากใจจริง หมอดินมีนัดไปตรวจเคสอื่นต่อ ก่อนไปบอกว่าจะแวะกลับมาหามีนอีกครั้งเมื่อเลิกเวรแล้ว ผมกลับไปนั่งกุมมือตัวเล็กไว้เวลาผ่านไปจนผ่านไปหนึ่งคืน
เวลาเช้าเคลื่อนเข้ามา แสงแดดแยงตาผม ผมลืมตาขึ้นมา ทำไมท้องฟ้าถึงยังไม่เปลี่ยนไป ทั้งที่สายตาของผมมองมันไม่เหมือนเดิม แม้ว่าแสงแดดจะอบอุ่นแค่ไหน ก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้ วันนี้แล้วสินะที่ผมจะได้รู้ว่า ลูก... ยังอยู่กับผมไหม ผมไม่ร้องไห้อีกแล้ว ผมยังหวัง หวังว่าแกจะไม่จากผมไปไหน ความอึดอัดที่มือนำให้ผมหันไปมอง ผู้ชายตัวโต ผิวเข้ม จมูกโด่งเป็นสันที่นอนซบอยู่ข้างเตียง พี่เอ... แปลกดีที่ผมไม่รู้สึกอะไรเลยที่เห็นเขา ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นอีกแล้ว ผมขยับมือ พี่เอก็ตื่นทันที
“มีนตื่นแล้ว กินน้ำก่อนนะ” ร่างสูงกะวีกะวาดเอาน้ำมาให้ผมจิบ ผมจิบแต่ตายังมองเขาไม่มองอย่างอื่น
"พี่ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่แล้วนะครับ พี่กลับไปเถอะ" ผมพูด
"ทำไมพูดแบบนี้ล่ะมีน พี่บอกแล้วว่าขอโทษ เรามาเริ่มกันใหม่" พี่เอตกใจหยุดการกระทำทุกอย่างลง
"มันไม่มีอะไรเหลือแล้ว เราเดินมาไกลเกินกว่าจะเป็นคนรักกันอีก มันไม่มีทางต่อไปสำหรับเรา" ผมพูดอย่างที่คิด
"มีน... อย่าทำแบบนี้ ในเวลาแบบนี้พี่จะทิ้งเราไปได้ยังไง" น้ำเสียงร่างสูงเว้าวอนเป็นอย่างมาก
"ผมรู้ครับว่าพี่รู้สึกผิด พี่เคยบอกผมว่ายังไง พี่ไม่มีทางรับผิดชอบคนที่ไม่ได้รัก ผมก็เหมือนกันครับ ถ้าไม่ได้รัก ไม่จำเป็นต้องมา
รับผิดชอบ สิ่งที่ผมเสียไปมันไม่มีทางเรียกคืนมาได้อีกแล้ว ผมเหนื่อย ผมเจ็บ ผมรู้สึกยังไงบ้างพี่ไม่มีทางรู้หรอก"
เหนื่อยเหลือเกิน ไม่เอาอีกแล้ว พอกันที!
"พี่รู้นะ แต่พี่แค่ขอโอกาส พี่ขาดมีนไม่ได้ ยิ่งเกิดเรื่องยิ่งรู้ว่ามีนสำคัญแค่ไหน นะครับ ให้พี่อยู่ด้วย" เขายังไม่หยุดพูด
"อย่าฝืนเลยครับพี่ ผมไม่โกรธ ไม่อะไรกับพี่อีกแล้ว เราจบลงตรงนี้ อย่าทำแบบนี้อีกเลย...." คำว่า ‘เรา’ มันไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว. . .
“ไม่ครับ พี่จะอยู่ตรงนี้ เราอย่าพึ่งพูดเรื่องนี้เลยนะ มีนตื่นแล้วพี่จะไปบอกหมอก่อน” พี่เอทำท่าจะขยับออกไป ผมรั้งมือเขาไว้ ก่อนจะส่ายหน้าให้เขา
“อย่าพยายามอีกเลยครับ” ผมพูดก่อนจะดึงมือออกจากมือเขา หมับ.. เขาไม่ยอมปล่อยแต่กลับจับมือผมไว้แน่น ผมจะดึงออกก็ไม่ยอม เราสองคนมองจ้องกันไปมา สายตาพี่เอผมรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ผมไม่ยอมปล่อยผมไปแน่ ๆ ผมเหนื่อยไม่อยากพูด
อะไรอีกแล้ว ได้แต่ยอมให้เขาจับมือไว้อย่างนั้น ร่างสูงกดออดบอกพยาบาล ผมหลับตาลงนิ่งๆ ไม่อยากสบตากับเขาให้ใจอ่อนอีก ผมแพ้ทางเขา ไม่เคยชนะใจตัวเองได้สักที การที่เขาจับมือผมไว้อย่างนี้ การอยู่เคียงข้างผม ผมไม่อาจโกหกใจตัวเองได้เลย ว่าผมรู้สึกอุ่นใจจริงๆ ....
หมอดินเข้ามาตรวจอาการผมก่อนจะนำผมไปที่ห้องอัลตร้าซาวด์ ที่นั่นมีหมอผู้หญิงอีกคนรออยู่ ผมถูกจับให้นอนลงบนเตียง หมอผู้หญิงทาครีมอะไรไม่รู้เต็มหน้าท้องผม ก่อนจะเปิดเครื่องตรวจ ผมมองเห็นภาพที่ออกมาจากเครื่องฉาย หมอบอกว่าเป็นภาพในช่องท้องของผม พี่เอยืนอยู่ข้างๆ เขาไม่ปล่อยมือผมเลย หมอผู้หญิงพูดกับหมอดินด้วยศัพท์เทคนิคการแพทย์ทั้งหมดซึ่งไม่เข้าใจอะไรเลย ผมตื่นเต้นไปหมด แต่ผมก็ยังหวัง ผมว่าผมสัมผัสได้ ลูกน่าจะยังอยู่กับผม ผมได้แต่คร่ำครวญในใจ...
ขอให้ลูกผมยังอยู่ ขอให้หมอหาแกเจอนะครับ ผมขอร้อง...
เหมือนว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเหลือเกินกับการตรวจครั้งนี้ ทุกครั้งที่หมอผู้หญิงพยักหน้า หัวใจผมก็ริงโลด แต่หลายครั้งที่หมอผู้หญิงส่ายหน้า ผมก็กลับมาเครียดอีกครั้ง... สุดท้ายหมอผมก็ได้รู้คำตอบ หมอผู้หญิงยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้าให้หมอดิน เขาพยักหน้า หมายถึงว่าลูกผมยังอยู่รึเปล่านะ หมอดินยิ้มกว้างหันมาทางผม ริมฝีปากเอ่ยประโยคที่ฟังแล้วมีความสุขมากที่สุดออกมา ในที่สุดลูกก็ยังอยู่กับผม ผมดีใจมากจริงๆ ดูเหมือนคนข้างกายจะดีใจไม่แพ้กันพี่เอคว้าผมไปกอดหมับ กอดผมเสียงดังจนหมอดินต้องปรามว่าอย่าทำอะไรรุนแรงเพราะร่างกายผมยังไม่ปกติดี ผมสบตากับพี่เอ ก่อนจะพูดออกมาอย่างลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง
“ลูก ลูกยังอยู่กับเราพี่เอ ฮึก ลูกของเรา” ผมยิ้มให้พี่เอทั้งน้ำตา พี่เอยิ้มตอบกลับผมเห็นประกายหยาดน้ำตาในตาของเขา ร่างหนาประคองกอดผมไว้แน่น ก่อนจะพูดตอบ
“ครับลูกยังอยู่กับเรา พวกเราจะอยู่ด้วยกันนะครับ” ผมยิ้มกว้างก่อนจะซุกหน้าซบไออุ่นจากอกหนา พี่เอกอดผมไว้แน่นจนเจ็บ แต่ผมไม่สนใจ ผมลืมหมดทุกอย่าง ลืมว่าเขาเคยทำร้ายผมยังไง ลืมว่าเขาไม่ได้รักผมแล้ว ลืมว่าผมต้องการหนีจากเขา ลืมหมดจริงๆ ขอแค่เวลานี้เท่านั้นที่ผมจะมีพี่เออยู่เคียงข้าง ผมขอแค่ได้ให้เวลารับความรักจากเขา ไม่สนว่าจะมันจะจริงหรือหลอกกับความรู้สึกนี้ ให้มันเป็นเหมือนน้ำไหลลงในจิตใจที่แห้งแล้ง พรุ่งนี้เราอาจต้องจากกัน ฉะนั้นวันนี้วันที่ผมมีทั้งลูกและพ่อของลูกอยู่เคียงข้าง ไม่ผิดใช่ไหมที่ผมจะขอเก็บมันไว้เป็นพลังใจ ให้สู้ต่อในวันข้างหน้าที่อาจไม่มีเขา...
.
.
.
.
“ดีใจด้วยนะมีน เด็กยังอยู่ครับ” หมอดิน ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ
อาทิตย์ต่อมาผมก็กลับมาพักที่บ้านของผม ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เพียงแต่พ่วงผู้ชายตัวโตที่ดึงดันจะมาอยู่ด้วยให้ได้ พอผมปฏิเสธไป เขาก็อ้างว่าจะมาดูแลลูก พอเจอข้ออ้างอย่างนี้ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยอมให้เขาอุ้มขึ้นบันไดมานอนพักในห้องนอน พี่เอบังคับให้ผมนอนอยู่นั่นแหละ ผมเบื่อนะ ดินก็บอกแล้วว่าให้ผมขยับร่างกายได้แต่ต้องระวังๆ เท่านั้นเอง
“พี่เอ ผมแค่จะออกไปรดน้ำต้นไม้หน้าบ้านเอง ทำไมผมจะทำไม่ได้” ผมพูดเสียงสะบัดอย่างหงุดหงิด
“ไม่ได้ครับ รดน้ำก็ต้องลงบันไดไปอีก นอนอยู่เฉยๆ เดี๋ยวพี่ไปรดให้ก็ได้” พี่เอไม่ยอมอีกแหละ น่าเบื่อจัง
“งั้นผมขอไปนั่งออกแบบเก้าอี้ที่ค้างไว้ตรงห้องทำงานได้ไหม” ผมลองเสนออีกครั้ง พี่เอส่ายหน้า
“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวเครียดอีก แม่เครียดเดี๋ยวลูกก็เครียด” พี่เอเสริมด้วยเหตุผล
“งั้นผมจัดห้องได้ไหม” คราวนี้นอกจากส่ายหน้ายังเพิ่มกิริยาโบกมือปฏิเสธไปมาอีก
“ไม่ได้ ออกแรงเยอะไม่ได้ หมอห้าม” หงุดหงิดแล้วนะ นี่ผมท้องนะไม่ใช่คนพิการ
“โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ ผมเบื่อนะต้องอยู่เฉยๆ อ่ะ” สะบัดหน้าใส่พี่เอเบาๆ ยื่นปากอย่างหงุดหงิด
“มีนครับ พี่ก็ยกหนังสือมาให้อ่านแล้วไง จะดูทีวีก็ได้ หรือจะให้พี่อ่านคู่มือพ่อแม่มือใหม่ให้ฟัง” ร่างสูงขยับมานั่งด้วยกันบนเตียง โอบตัวผมไว้หลวม ๆ พูดเสียงอ่อนเชียว รู้สินะว่าผมอารมณ์เสียแล้ว ฮึ่มๆ
“ก็มันน่าเบื่อ” ผมยังไม่วายเถียง
“อยู่นิ่งๆ ไปอีกสักพักนะคนเก่ง ไว้พี่แน่ใจว่ามีนแข็งแรงเมื่อไหร่ อยากทำอะไรก็ทำเลย แต่ตอนนี้พี่เป็นห่วงทั้งแม่ทั้งลูกนั่นแหละ อย่าดื้อกับคุณพ่อนะครับ” คนบ้าอำนาจ เอะอะก็อ้างลูก เอะอะก็อ้างสถานะ เห็นว่ารักห่วงลูกหรอกนะ ผมจะยอมฟังก็ได้
“...ก็ได้ อยากดูทีวีเปิดให้หน่อย” พี่เอหัวเราะในลำคอ ก่อนจะกดจูบลงที่ขมับผม ผมสะดุ้งตกใจก่อนจะผลักหน้าคนตัวโตให้ออกห่าง
“ครับๆ เดี๋ยวเปิดให้น้าคุณแม่” พี่เอยิ้มไปเดินไป เปิดทีวีที่อยู่ตรงโต๊ะตรงข้ามหัวเตียง ก่อนเดินกลับมานั่งที่เดิม ดันผมให้นอนลงบนที่ว่างหน้าตักเขา หัวผมซบลงพอดีตรงที่อกหนา เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก ผมนอนดูทีวีอันน่าเบื่อจนเผลอหลับไป
เอ... เหมือนว่าตอนเย็นดินจะมาหานะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มิยูกิเอาความหวานมาให้ชิมกันค่ะ มิยูกิไม่ใช่คนโหดร้ายอย่างนั้น แม้ว่าจะอยากเขียนให้ป่วงและหน่วงกว่านี้ซักนิดนึง แต่อยากให้พักหายใจหายคอกันหน่อยค่ะ ชีวิตคนเราก็ไม่ได้มีเรื่องร้ายตลอดหรอกนะคะ เวลาดีก็ตักตวงความสุข เวลาร้ายก็อดทนและมีความหวังอยู่เสมอ เอาตอน 8 มาส่งแล้วนะคะ มิยูกิจะดีใจมากถ้าคุณอ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข (หลังจากทุกข์มาหลายตอน) แต่ว่า......... น้องมีนยังไม่หลุดพ้นจากความหน่วงนะคะ :mew4:
สนทนากันนะคะ ทิ้งความคิดของคุณไว้ มิยูกิอ่านแน่นอนค่ะ ขอขอบคุณคุณ moredee ที่ช่วยหาคำผิดมาให้นะคะ มิยูกิจะพยายามตามแก้คำนั้นค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ อย่าลืมนะคะ เจอคำผิด บอกมิยูกิด้วยย
:pig4: :bye2: :pig4:
-
^
^
^
:z13: :z13: :z13: จิ้มจึ้กๆ +เป็ด แล้วไปอ่านนนนน
-
...พี่เอยังไม่เคลียร์ตัวเองนะ หลังจากแย่มาขนาดนั้น พอรู้ว่ามีลูก ก็เกิดรู้สึกว่ารักขาดไม่ได้ขึ้นมา?? ฮาไปป่ะ o12
ไม่เชื่ออ่ะ บอกตรง :o10:
ดีใจที่ลูกยังอยู่ :impress:
-
เปลี่ยนพระเอกโลดดดดดดดดดดดดด อิอิ
-
:fire: :fire: ฮึ่ยยย
-
คนแต่งใจร้ายชอบเอาความหน่วงมาขู่
ขอให้เค้าได้มีครอบครัวที่อบอุ่นกันเถอะนะ พ่อเอแม่มีน ลูกก็ชื่อน้องเม
-
:mew1: :mew1:
ดีใจด้วยน้องมีนที่น้องยังอยู่
แต่บอกเลยว่ายังไม่เชื่อใจพี่เอ เหมือนน้องมีนนั่นแหละที่ยังไม่เชื่อใจพี่เอ คนเรามันลืมไม่ได้หรอกนะแล้วยิ่งเคยโดนทำให้เจ็บปวดมาขนาดนั้นมันยิ่งลืมยาก
-
ยังไม่หลุดพ้นจากความหน่วง ทำไมอ่ะ จะมีอะไรอีก แต่เค้าอยากอ่านแบบแฮปปี้เอนดิ้งน้าาาาาาาา :m31: ถ้าจบที่จากลา ใจน้อยๆดวงนี้อาจเกินเยียวยา ไม่นะๆๆๆ :hao5: อย่าทำร้ายกันอีกเลย
-
ถึงจะยังหน่วง ๆ อยู่บ้าง แต่ก็รู้สึกดีขึ้น
เข้าใจมีนนะ อย่างที่ว่าตอนนี้ขอกำลังใจก่อนแล้วกันเนอะ
เพราะถ้าวันนี้เข้มแข็ง วันหน้าก็ต้องเข้มแข็งพอที่จะรับความเจ็บปวดได้
-
:pig4: :pig4:
-
พี่ขาดมีนไม่ได้!!!!! o22
-
ไม่อยากให้หน่วงแล้ว สงสารมีน :z3:
-
พี่เอต้องทำให้มีนมั่นใจและไม่ทิ้งมีนไปอีกนะ!
ไม่อย่างนั้นพี่เอจะไม่มีโอกาสอีกเป็นครั้งที่ 2
-
พี่เออย่าทำให้มีนเสียใจอีกนะ!!!!!!ขอให้เด็กออกมาอย่างปลอดภัยและไม่ดราม่ารักกันอย่างมีความสุข :hao5:
-
วิ้ววววววววววว ดีใจด้วยที่น้องยังอยู่นะคะ
-
จะหน่วงแค่ไหนก็ตามแต่มิยูกิเลยจ้ะ
แต่สุดท้ายขอให้มีนสมหวังได้ไหม สงสารมีน :mew2:
-
ความหน่วงที่ว่า คือ ผู้หญิงของพี่เอใช่มั๊ยคะ
เพราะมันดูง่ายเกินไปที่พี่เอจะทิ้งทุกอย่างแล้วมาอยู่กับมีน
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
กับบางเรื่องโอกาศมันก็มีได้แค่ครั้งเดียวนะพี่เอ
อย่าทำร้ายจิตใจมีนอีกเลยนะ
เมื่อมีนให้โอกาศพี่แล้ว ก็สู้ๆนะ พิสูจน์ตัวเองให้ได้อย่างที่พูดว่ารักมีนนะคะ
หวังว่าเรื่องหน่วงๆของมีนในตอนต่อๆไป
จะเป็นแค่เรื่องเล็กๆนะคะ :mew6:
มีนสู้ๆนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า.. เราชอบทัศนคติของมีนนะ.. เข้มแข็งดี.. และหวังว่าพี่เอคงจะไม่หักหลังกันอีก
-
อย่าหน่วงมากน้าๆๆๆ เดี๋ยวเราจะรับไม่ไหว :katai4:
ชอบแนวครอบครัว ผู้ชายท้องได้นี่ยิ่งชอบ แบบว่าดูอบอุ่นน่ะตอนนี้ เรียกคุณพ่อ คุณแม่กันด้วย
-
เอยังไงกันแน่นะ
-
ตักตวงความสุขแล้วอย่าลืมตั้งสตินะมีน ถ้าวันไหนอิพี่เอต้องจากไป มีนต้องเข้มแข็ง
-
**************บทที่ 9 สุดท้ายฉันขอให้เรานั้นจบเลิกรากันไปด้วยความไม่เกลียด เราจะลาด้วยความเข้าใจ*************
"พี่จะไปเมื่อไหร่" ผมถาม
"มีน.. พี่... พรุ่งนี้" เขาตอบ
"ครับ ไม่ต้องกลับมาก็ได้นะ" เจ็บที่ต้องพูดไปเหลือเกิน
"พี่... จะกลับมา ต้องกลับมาอยู่แล้ว" เขาพยายามจะจับมือผม แต่ผมชักมือกลับ
"เอาไว้คลอดแล้ว พี่อยากจะมาเยี่ยมลูก ผมก็ไม่ขัดข้อง พี่มีสิทธิ์ความเป็นพ่อทุกประการ" สุดทางรักแล้วสินะ
"มีนฟังพี่ก่อน... พี่" ส่ายหน้า ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วครับ เก็บของพี่ไปซะ ลืมทุกอย่างที่นี่นะครับ ผมก็จะลืมให้หมด" หันหลังซ่อนน้ำตาไม่ให้เขาเห็น
"ขอโทษ ขอโทษ อย่าเป็นแบบนี้เลย" เสียงเขาอ่อนระโหย แต่ไม่อีกแล้วครับ ไม่ใจอ่อนอีกแล้ว
"เก็บคำขอโทษไว้ แล้วไปจากที่นี่ ต่อไปนี้ระหว่างเรา จะมีแค่เรื่องลูก!" หมอดินเข้ามาพยุงผม ผมไม่ได้มองกลับไป เดินเข้าบ้านไปทันที
.
.
.
.
ผมรักพี่เสมอ และตลอดไปนะครับ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อินโทรมาแล้ว เดี๋ยวก็จบแล้วนะคะ อากาศเริ่มเย็น ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ และจะดีมากที่สุดถ้าหากให้มิยูกิได้รู้ความคิดคุณบ้าง สนทนากันนะคะ อยากให้จบแบบไหน รู้สึกยังไงกับตัวละครแต่ละตัว ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สุดท้ายก็ถึงวันที่มีนต้องเข้มแข็งแล้วซินะ
เรื่องจบแบบไหนแล้วแต่คนเขียนเลยค่ะ
-
ใจจริงอยากให้จบแฮปปี้
อยากรู้เหตุผลที่พี่เอเลิกมีนในตอนแรก
-
"เก็บคำขอโทษไว้ แล้วไปจากที่นี่ ต่อไปนี้ระหว่างเรา จะมีแค่เรื่องลูก!" หมอดินเข้ามาพยุงผม ผมไม่ได้มองกลับไป เดินเข้าบ้านไปทันที
ชอบประโยคสุดท้ายและอยากให้จบแบบนี้จริงๆ ไม่อยากให้มีนใจอ่อนอีกแล้ว จะได้ไมเจ็บอีก
และพอเถอะกับการที่บอกว่าต้องทนเพื่อลูก หรือทนเพราะรัก เพราะมันก็มีแต่เจ็บไปเปล่าๆ
อยากให้เอได้รับความเจ็บปวดแบบนั้นบ้าง และทางทีดีอยากให้มีนเปิดใจรับคนอื่น
เอาแบบพอเอพร้อมและรักมีนจริงๆจังๆและจะกลับมา แต่วันนัันมีนก็หมดรักไปแล้ว
แบบนี้ผมคิดว่าคงจะแฮปปี้ที่สุด แถมสะใจอีกต่างหาก
ที่คนเห็นแก่ตัวต้องรับผลจากการกระทำของตนซักที
ปล.ขอให้จบประมาณนี้ทีเถอะ ไม่อยากอ่านตอนจบแบบที่มีนยอมคืนดี
ถ้าจะให้มีนแฮปปี้จริงๆก็ขอเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่เอ
-
จะไปไหนอ่ะ
พี่ก็ทำอะไรตามใจตัวเองเหมือนเดิมนี่หว่า
แต่จะพูดมากไม่ได้ เพราะยังไม่รู้ว่าพี่ไปทำอะไร
-
ดีใจจริงๆ ที่ลูกยังอยู่ คือที่สุดของดวงใจมีนแล้ว ถ้าผิดหวังครั้งนี้ไม่รู้จิตใจจะไหวไหม
คุณพ่อพยายามง้อเต็มที่เลย ทำเถอะ โอกาสสุดท้ายของคุณแล้ว รักษามันให้ดี
แต่พี่เอก็น่ารักดีนะ ดูแลมีนดีมากเลย
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องผู้หญิง... ชัวร์ เพราะก็ไม่ได้มีการกล่าวถึงว่าเคลียร์ตัวเองก่อนด้านหน้าตามมีนมาแบบมึนๆ แต่อย่างใด ในเมื่อแฟนเป็นตัวเป็นตนก็ยังอยู่ แถมจริงจังจะแต่งงาน สุดท้ายก็ไม่ต่างจากเดิม ไม่รู้จะตามมาให้มีนมีความหวังแล้วต้องเจ็บทำไม ส่วนเหตุผลที่เลิกมีนแล้วเปลี่ยนฐานะมาเป็นแค่ที่ระบายในตอนแรก ช่างหัวอิพี่เอมันเห๊อะ จะมีเหตุผลอัลไล สิ่งที่ทำก็เลวร้ายเกินอยู่ดี o12
จะจบยังไงแล้วแต่เลยฮะ รอเสพย์ความบันเทิงในการอ่านอย่างเดียว 555+
ก็อยากให้จบแบบมีนแฮปปี้ ส่วนอิพี่เอนี่ ไงก็ได้ แต่ก็อยากให้เจ็บๆๆๆ หนักๆหน่อย ไม่ว่าหลังจากนั้นแล้วจะได้แฮปปี้กับมีนหรือไม่ก็ตาม หึๆ o3
รออออออออออออออออออ :katai5:
-
สะใจ...สมน้ำหน้าอีพี่เอ
ตอนหน้าให้มีนแก้แค้นพี่เอบ้างนะหมันไส้ :beat:
-
กลับไปอยู่กับเมียใหม่พี่ซะนะ ชิ้ววววว :m16:
-
มันหน่วงอีกแล้วอ่ะไรท์ มาแค่อินโทรแต่ทำเราค้างมากกกก
ขอร้องแบบว่ามาต่อด่วน เรานอนไม่หลับ :z3: :z3:
-
อยากรู้เหตุผลพี่เอ แต่ถ้าไม่รักกันก็เลิกเถอะ
-
อ่านอิโทรแล้วรู้สึกเจ็บจี๊ดๆๆๆ
-
ดูท่าจะไมใช่เรื่องเล็กอย่างใจหวัง :mew6:
อยากให้จบแบบแฮปปี้
-
ถ้าอยากให้จบแบบไหนคงเป็นว่าพี่เอใช้โอกาสหมดไปแล้ว มีนลงเอยกับหมอดินค่ะ บางทีอาจจดีกว่าก็ได้เพราะพี่เอปากบอกรักบอกรู้สึกผิดแต่ตอนบอกเลิกนี่ร้ายใช่ย่อย มีนขอคืนดีก็พูดซะแรงเรียกว่าแทบจะไม่ถนอมน้ำใจเลย มาตอนนี้มาขอโอกาสขนาดมีนให้ไปแล้วยังใช้ไม่คุ้มค่าอีก ลาขาดค่ะ โอกาสที่มีใช้หมดแล้วไม่มีสิทธิเรียกร้องอีกแล้วค่ะพี่เอ...
-
สงสารมีนอ่ะ ไอ้พี่เอนี่ยังไง โอกาสไม่ได้มีกันบ่อยๆหรอกนะ
-
ใจจริงอยากให้จบแบบ แฮปปี้นะ อิอิ
แต่ผู้ชายคนนี้ไม่มีมีความมั่นคงพอ เห็นแก่ตัว แล้วจะดูแลน้องมีนและลูกได้เหรอในอนาคต
จบยังไงก็ได้ค่ะ ถ้าจะแฮปปี้ก็ขอมหเพี่มันได้รับบทเรียนและต้องรักมีนจริงๆ แต่ถ้ามาเพราะมีนท้องก็ปล่อยพี่เอไปเถอะค่ะ
-
สุดท้ายก็ถึงวันที่มีนต้องเข้มแข็งแล้วซินะ
เรื่องจบแบบไหนแล้วแต่คนเขียนเลยค่ะ
.
..
ขอบคุณคุณ snowboxs นะคะที่ติดตามกันมาตลอด น้องมีนกำลังเข้มแข็งค่ะ อย่ามองข้ามความเข้มแข็งของคนเป็นแม่เชียวนะคะซึ้งงงงงจังที่ติดตามกัน :impress2:
ใจจริงอยากให้จบแฮปปี้
อยากรู้เหตุผลที่พี่เอเลิกมีนในตอนแรก
.
..
เดี๋ยวจะมาเฉลยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามนะคะ ดีใจจริงๆ :กอด1:
"เก็บคำขอโทษไว้ แล้วไปจากที่นี่ ต่อไปนี้ระหว่างเรา จะมีแค่เรื่องลูก!" หมอดินเข้ามาพยุงผม ผมไม่ได้มองกลับไป เดินเข้าบ้านไปทันที
ชอบประโยคสุดท้ายและอยากให้จบแบบนี้จริงๆ ไม่อยากให้มีนใจอ่อนอีกแล้ว จะได้ไมเจ็บอีก
และพอเถอะกับการที่บอกว่าต้องทนเพื่อลูก หรือทนเพราะรัก เพราะมันก็มีแต่เจ็บไปเปล่าๆ
อยากให้เอได้รับความเจ็บปวดแบบนั้นบ้าง และทางทีดีอยากให้มีนเปิดใจรับคนอื่น
เอาแบบพอเอพร้อมและรักมีนจริงๆจังๆและจะกลับมา แต่วันนัันมีนก็หมดรักไปแล้ว
แบบนี้ผมคิดว่าคงจะแฮปปี้ที่สุด แถมสะใจอีกต่างหาก
ที่คนเห็นแก่ตัวต้องรับผลจากการกระทำของตนซักที
ปล.ขอให้จบประมาณนี้ทีเถอะ ไม่อยากอ่านตอนจบแบบที่มีนยอมคืนดี
ถ้าจะให้มีนแฮปปี้จริงๆก็ขอเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่เอ
.
..
โอ้ย พี่เอโดนฉะเละเลย แหะ ๆ ขอบคุณนะคะที่ติดตามกันมา ใกล้ล่ะค่ะใกล้จบแล้วอย่าทิ้งเค้านะ :impress2:
จะไปไหนอ่ะ
พี่ก็ทำอะไรตามใจตัวเองเหมือนเดิมนี่หว่า
แต่จะพูดมากไม่ได้ เพราะยังไม่รู้ว่าพี่ไปทำอะไร
.
..
อิพี่เอก็มนุษย์เดินดินที่มีทั้งดีและร้ายและความเห็นแก่ตัวเหมือนคนทั่วไปแหละค่ะ ติดตามกันต่อไปนะคะ ดีใจทุกครั้งที่เห็นคุณ mukmaoY เข้ามาคอมเมนต์อยู่กันมาแต่แรกเลย ซึ้งอีกล่ะะะะะ :pig4:
ดีใจจริงๆ ที่ลูกยังอยู่ คือที่สุดของดวงใจมีนแล้ว ถ้าผิดหวังครั้งนี้ไม่รู้จิตใจจะไหวไหม
คุณพ่อพยายามง้อเต็มที่เลย ทำเถอะ โอกาสสุดท้ายของคุณแล้ว รักษามันให้ดี
แต่พี่เอก็น่ารักดีนะ ดูแลมีนดีมากเลย
ขอบคุณค่ะ
.
..
ขอบคุณเช่นกันค่ะที่สละเวลาอ่านและติดตาม ซึ้งใจจังค่ะ :-[
เรื่องผู้หญิง... ชัวร์ เพราะก็ไม่ได้มีการกล่าวถึงว่าเคลียร์ตัวเองก่อนด้านหน้าตามมีนมาแบบมึนๆ แต่อย่างใด ในเมื่อแฟนเป็นตัวเป็นตนก็ยังอยู่ แถมจริงจังจะแต่งงาน สุดท้ายก็ไม่ต่างจากเดิม ไม่รู้จะตามมาให้มีนมีความหวังแล้วต้องเจ็บทำไม ส่วนเหตุผลที่เลิกมีนแล้วเปลี่ยนฐานะมาเป็นแค่ที่ระบายในตอนแรก ช่างหัวอิพี่เอมันเห๊อะ จะมีเหตุผลอัลไล สิ่งที่ทำก็เลวร้ายเกินอยู่ดี o12
จะจบยังไงแล้วแต่เลยฮะ รอเสพย์ความบันเทิงในการอ่านอย่างเดียว 555+
ก็อยากให้จบแบบมีนแฮปปี้ ส่วนอิพี่เอนี่ ไงก็ได้ แต่ก็อยากให้เจ็บๆๆๆ หนักๆหน่อย ไม่ว่าหลังจากนั้นแล้วจะได้แฮปปี้กับมีนหรือไม่ก็ตาม หึๆ o3
รออออออออออออออออออ :katai5:
.
..
ขอบคุณคุณ ppoi มากมายเลยนะคะที่คอมเมนต์สม่ำเสมอ เป็นกำลังใจให้มิยูกิตล้อดตลอด มากอดที :กอด1:
ใจจริงอยากให้จบแบบ แฮปปี้นะ อิอิ
แต่ผู้ชายคนนี้ไม่มีมีความมั่นคงพอ เห็นแก่ตัว แล้วจะดูแลน้องมีนและลูกได้เหรอในอนาคต
จบยังไงก็ได้ค่ะ ถ้าจะแฮปปี้ก็ขอมหเพี่มันได้รับบทเรียนและต้องรักมีนจริงๆ แต่ถ้ามาเพราะมีนท้องก็ปล่อยพี่เอไปเถอะค่ะ
.
..
มิยูกิดีใจทุกครั้งที่ได้เห็นคอมเมนต์ของคุณ NOoTuNE แบบว่าเรามองโลกคล้ายๆ กันนะคะ ไม่มีใครอยากฝากชีวิตไว้กับคนโลเลหรอกเนอะ ดีใจจังที่ได้เห็นการวิเคราะห์ตัวละครของผู้อ่าน เพราะมิยูกิตั้งใจใส่ความเป็นตัวตนของแต่ละตัวละครลงไปเสมอ ๆ กรี้ดดดด อ่านขาดเหลือเกินค่าา ขอจุ้บทีสิคะ :mew1: o13 :katai2-1:
ถ้าอยากให้จบแบบไหนคงเป็นว่าพี่เอใช้โอกาสหมดไปแล้ว มีนลงเอยกับหมอดินค่ะ บางทีอาจจดีกว่าก็ได้เพราะพี่เอปากบอกรักบอกรู้สึกผิดแต่ตอนบอกเลิกนี่ร้ายใช่ย่อย มีนขอคืนดีก็พูดซะแรงเรียกว่าแทบจะไม่ถนอมน้ำใจเลย มาตอนนี้มาขอโอกาสขนาดมีนให้ไปแล้วยังใช้ไม่คุ้มค่าอีก ลาขาดค่ะ โอกาสที่มีใช้หมดแล้วไม่มีสิทธิเรียกร้องอีกแล้วค่ะพี่เอ...
.
..
ถ้าน้องมีนใจแข็งได้อย่างนี้ก็ดีสิคะ จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดบ่อยๆ เป็นกำลังใจให้น้องนะคะ เดี๋ยวมิยูกิบอกน้องให้ ขอบคุณที่อ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ :katai2-1:
ดูท่าจะไมใช่เรื่องเล็กอย่างใจหวัง :mew6:
อยากให้จบแบบแฮปปี้
.
..
ในความสัมพันธ์ระหว่างคนของคู่รัก เรื่องทุกเรื่องไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่สำคัญหมดค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่มาอ่านมาสนทนากัน ดีใจจริงๆ :mc4:
คุณ haru1111 คุณ @Lucifer_Prince@ คุณ qq_oo คุณ BlueHoney และทุกท่าน(ย้ำค่ะว่าจำได้หมด แต่ต้องรีบไปคงไม่ได้เอ่ยชื่อนะคะ :call:) มิยูกิรู้สึกขอบคุณเสมอๆๆ
************************************************************************************************
มิยูกิขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านและสนทนากันสม่ำเสมอเลย ดีใจที่สุด(กรุณาอ่านแบบเน้นเสียงสูง) อีกสองสามตอนก็จะจบแล้วนะคะ มิยูกิมีกำลังใจในการเขียนเพราะคุณทุกคนนะคะ จุ้บๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มิยูกิอ่านทุกคอมเมนต์นะคะ แต่อาจจะไม่ได้อ้างถึงในนี้เพราะว่า มิยูกิยังคงงงๆ กับการลงนิยายในเล้าฯ แหะ ๆ อย่าโกรธกันนะคะ
ด้วยความตื้นตันใจ
:heaven :heaven :heaven
-
จะจบยังไง
มาตามลุ้นค่าาา
-
สุดท้ายก็ลงเอยแบบนี้ มันเจ็บเพราะคนคนเดียวที่ไม่มีความมั่นคง ก็เท่านั้น มีนเข้มเเข็งเข้าไว้นะ สู้ๆ
-
รอรอรอรอรรอรอรอรอรรอรอรอรรอรอร กรี๊ดดดดดดลุ้นคร่าา :katai1:
-
"เก็บคำขอโทษไว้ แล้วไปจากที่นี่ ต่อไปนี้ระหว่างเรา จะมีแค่เรื่องลูก!" :katai2-1: ชอบประโยคนี้จัง
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคะ หน่วงจิตใจมาก ๆ แต่ก็ชอบแนวนี้
เพราะยิ่งอ่านยิ่งทรมานจิต สู้ ๆ นะคะเป็นกำลังใจให้คะ
-
แต่พี่เอสมควรโดนสั่งสอนเอาคืนซะหน่อยจริงๆล่ะค่ะ><
-
บทที่ 9 สุดท้ายฉันขอให้เรานั้นจบเลิกรากันไปด้วยความไม่เกลียด เราจะลาด้วยความเข้าใจ
ตกเย็นดินก็มาหาผมตามที่บอกไว้ หิ้วของสดมาเพื่อจะทำมื้อเย็นด้วย พี่เออนุญาตให้ผมเดินลงมานั่งพักข้างล่างได้ ผมแอบคิดนิด ๆ ว่าตกลงนี่บ้านใครกันแน่ ดินกับพี่เอรับหน้าที่ทำอาหาร ส่วนผมทำหน้าที่นั่งและรอ เปิดทีวีดูไปได้ซักพักสองพ่อครัวหนุ่มก็ยกอาหารออกมาวาง อาหารส่วนของผมยังเป็นอาหารอ่อน ๆ ผมว่าบางทีพี่เอก็เกินไป แค่ผมจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร ไม่เห็นต้องเข้ามาประคองเลย ผมส่ายหัวอย่างระอานิดๆ แต่ก็นะ มีความสุขจัง...
มื้อนี้มีผัดหอยลายทอด ผัดเปรี้ยวหวาน แกงจืดวุ้นเส้นหมูสับ หมูทอดและยำวุ้นเส้น พี่เอทำอาหารได้นะครับ ทำได้ดีเลยด้วย ส่วนดินรายนั้นขาลุย ชอบเดินทางเข้าป่าเลยมีฝีมือทำอาหารไว้เพื่อเอาตัวรอด ดินบอกแกมหัวเราะว่าชมพู่ทำอาหารไม่เป็นเลยต้องทำเองอีกเหตุผล บรรยากาศมื้อเย็นวันนี้ดีมากจริงๆ อากาศหนาวแล้ว พี่เอจุดเทียนเพื่อให้ความอบอุ่น เรานั่งกินกันตรงโต๊ะหน้าบ้าน พอตกเย็นความหนาวก็เพิ่มขึ้น พี่เอหยิบเสื้อกันหนาวกับถุงเท้ามาใส่ให้ผม แถมด้วยหมวก จนตัวกลมป็อก
“ผมยาวแล้วนะ” พี่เอเอื้อมมือมาทัดผมของผมไว้ให้ ผมยิ้มรับ ความจริงก็ตั้งใจไว้แหละครับ เพราะว่าจะได้ดูเหมือนผู้หญิง ขี้เกียจตอบคำถาม ถ้าคนอื่นรู้ว่าผมเป็นผู้ชายแล้วก็ท้องด้วย พี่เอนั่งข้าง ๆ ส่วนดินนั่งตรงกันข้าม
“มีนกินนี่เยอะ ๆ” ดินตักต้มจืดวุ้นเส้นพร้อมกับหมูสับมาให้ ผมยิ้มรับอีก
“เวลาว่างผมก็เข้าป่าไปดูสัตว์ ผมเข้าป่าตั้งแต่เด็กแล้วล่ะครับ เดี๋ยวสิ้นปีนี้ก็ไป” ดินพูดกับพี่เอ
“ปกติไปคนเดียวหรอ หรือไปกับกลุ่ม” พี่เอถาม
“ไปกับเพื่อนๆในกลุ่มนี่แหละครับ ไปคนเดียวเหงาแย่ ” ดินตอบกลับยิ้มๆ
“แล้วเราเคยไปกับเขาด้วยรึเปล่าหืม” พี่เอหันมาถามผม
“รายนั้นไม่เคยไปหรอกครับ ผมไม่ให้ไป ฮ่าๆ” ดินตอบแทน
“จริงหรอทำไมล่ะ” พี่เอถามต่อ ถามดิน ไม่ต้องมองหน้าผมก็ได้นะ เขิน...
“เป็นภาระครับ ฮ่าๆๆ” ดินโยกตัวหลบตะไคร้ที่ผมโยนใส่ ผมแยกเขี้ยวใส่นิด ๆ
“ดินไม่ให้ผมไปครับ ช่วงนั้นผมไม่สบายบ่อย ดินเขาก็เป็นห่วง” ผมมองดินและยิ้มอย่างขอบคุณ ดินดีกับผม ถนอมผมเสมอ บางทีน้องสาวดินที่ชื่อ ดาว ยังแอบบ่นๆ ว่าดูแลผมดีกว่าดูแลน้องตัวเองอีก ดาวเป็นสัตวแพทย์ บ้านนี้หัวดีกันทั้งบ้าน
“หรอครับ กินอีกนะมีน กินเยอะ ๆ” ผมยิ้มรับอีกครั้ง
กินกันไปสักพักโทรศัพท์พี่เอก็ดังขึ้น พี่เอมองหน้าผมสลับกับหน้าจอสักพักก็ขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก เหลือผมกับดินทำหน้าที่เก็บโต๊ะ ดินล้างจาน รายนี้ก็ไม่ยอมให้ผมทำอะไรเหมือนกัน แต่ไม่หนักขนาดพี่เอ ผมยืนมองดินล้างจานไปสักพัก เมื่อล้างเสร็จดินก็หันตัวกลับมามองหน้าผม มองอยู่นั่นแหละ จะไม่อะไรเลยนะถ้าไม่ยิ้มน้อย ๆ ด้วย
“อะไร มองทำไม” ผมถาม
“มีความสุขไหม เขาดีกับมีนไหม” ดินเดินมาใกล้ๆ รับโกโก้ที่ผมชงไว้ให้ไปดื่ม
“อืม เขาก็ดีนะ แต่มีนทำใจไว้แล้ว ถ้าหาก... ถ้าในที่สุด เขาจะไป มีนก็ไม่ห้าม” ผมตอบอย่างที่คิด
ผมไม่ได้หลงอยู่ในความสุขจนลืมความเป็นจริง พี่เอไม่ได้พูดหรืออธิบายเรื่องส่วนตัวของเขากับผมทั้งนั้น เรื่องของพี่ฝ้าย เขาก็ไม่ได้พูดถึง ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมเพียงแต่รู้สึก รู้สึกว่าเรื่องของเรามันดูเป็นไปไม่ได้ มันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิม เตือนตัวเองให้มีสติเสมอ พร้อมจะเข้าใจหากเขาเลือกจากไป
เกือบสองอาทิตย์ที่อยู่ด้วยกัน พี่เอมีโทรศัพท์เข้าเสมอและเขาจะแอบไปคุย คงนึกว่าผมไม่รู้ แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ คือผมทำใจไว้แล้ว ยิ่งสุขมากเท่าไหร่ ยิ่งเตรียมใจไว้เท่านั้น เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าถ้าถึงตอนนั้นแล้ว ผมจะเจ็บแค่ไหน แต่คงไม่มากไปกว่าที่เคยผ่านมา ผมต้องเข้มแข็งให้มาก เพื่อลูกจะได้ปลอดภัย และผมจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ บางทีที่ผมไม่ถามพี่เอเรื่องพี่ฝ้าย คงเพราะผมกลัวเสียเขาไป แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่ได้เป็นของผมตั้งแต่แรก...
“เข้มแข็งจังนะ คุณแม่” ดินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน วาดวงแขนมาโอบไหล่ผมไว้ ผมพิงตัวด้านข้างไว้กับตัวของดิน หัวผมซบอยู่บนไหล่เขา
“ถ้าวันนั้นมาถึง ดินอย่าทิ้งมีนนะ มีนไม่เหลือใครแล้ว” ผมถามเขา ดินพยักหน้ารับ ก่อนจะเอามือมาบีบจมูกผมเบาๆ
“อย่าทำหน้าอย่างนี้ใส่ดินอีกนะ ทำหน้าแบบ.... มีใครเคยบอกไหมเนี่ย” อะไร ๆ หน้าแบบไหน ผมทำหน้างง ดินพูดต่อ
“ก็หน้าแบบ...” ดินก้มหน้ามากระซิบ ผมหน้าแดงฉ่า ตีไปที่อกดินแรง ๆ หนึ่งที ดินหัวเราะลั่น
.
.
.
“แบบเร้าอารมณ์สุด ๆ อ่ะ”
ดินกลับไปตอนสามทุ่ม พี่เอพาผมขึ้นมาพักบนห้อง ผมอาบน้ำ ส่วนพี่เอไปอาบอีกห้อง ผมไม่ได้ชวนให้เขามานอนห้องเดียวกันเพราะห้องอื่นก็ว่าง แต่เขาเลือกนอนกับผมและลูก ผมก็ไม่ขัด อยากเก็บเกี่ยวความทรงจำที่มีเขาเคียงข้างให้นานที่สุดเหมือนกัน อย่างน้อยลูกก็ได้รับไออุ่นจากพ่อของเขา ก่อนที่พี่เอจะจากไป
“จะนอนรึยังครับ” พี่เอที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใส่กางเกงนอนขายาวตัวเดียวเดินถือแก้วเข้ามาถามผมที่นั่งอยู่บนเตียง
“ครับง่วงแล้ว ขอบคุณครับ” ผมรับแก้วนมที่พี่เออุ่นมาให้ ดื่มไปครึ่งแก้วหยุดดื่ม ส่งคืนให้พี่เอเอาเก็บไว้ตรงโต๊ะ ก่อนคนตัวโตจะเดินอ้อมมาขึ้นเตียงฝั่งตรงข้าม ผมเอื้อมมือปิดไฟ เหลือไว้แต่แสงจากดวงจันทร์นอกห้อง ก่อนจะลงมานอนฝั่งของผม ผมนอนลืมตาอยู่อย่างนั้น จนพี่เอขยับเข้ามาใกล้ ใกล้จนชิด หันไปดูอีกทีหน้าผมก็อยู่ตรงอกหนาแล้ว เนื้อตัวพี่เอเย็นเฉียบ หนาวขนาดนี้ยังไม่ใส่เสื้ออีก
“ทำไมไม่ใส่เสื้อครับ” ปากไวเท่าความคิด พี่เอสอดมือเข้ามาใต้คอ กระชับตัวผมให้ซุกลงจนจมร่างหนา
“ก็เดี๋ยวก็นอนกอดมีนอยู่แล้วนี่” พี่เอกระซิบข้างหู ปากก็ไม่อยู่นิ่ง หอมตรงนู้น จูบตรงนี้ไปทั่วใบหน้าและลำคอผม
“เดี๋ยวครับ หยุดก่อน คิก จั๊กจี้” ผมประท้วงโดยการทุบอกพี่เอเบาๆ
“มีนครับ” พี่เอขึ้นคร่อมผมตอนไหนก็ไม่รู้ ใบหน้าคมอยู่ห่างแค่ฝ่ามือ ดวงตาฉายแววที่ทำให้ผมนิ่ง แววตาที่ผมรู้ว่าหมายถึงอะไร ผมส่ายหน้าเบา ๆ พี่เอจ้องหน้าผมไม่หยุด ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงขออนุญาต ผมก็ส่ายหน้าอีกครั้ง ไม่เอาหรอก... ผมไม่พร้อม ผมกำลังท้องอยู่ ถึงจะผ่านสามเดือนแรกมาแล้วก็เถอะ
“มีน” เสียงเข้มเรียกเสียงแตกพร่าด้วยแรงอารมณ์ หน้าคมก้มลงมอบจูบไปทั่ว ไล่ตั้งแต่โครงหน้า มาทางใบหู ลิ้นหนาฉกเข้ามาแหย่เล่นในหูผม ความรู้สึกเสียวซ่านกระจายไปทั่วร่าง รู้สึกหมดแรงขึ้นมาดื้อ ๆ ผมดิ้นหนีด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นมา พี่เอรู้จักร่างกายผมดีเหลือเกิน ไม่ว่าจูบร้อนจะไล่ไปตรงไปต่อตรงซอกคอ ไล่มาที่หน้าอก ก็เรียกเสียงคราบแผ่วๆ จากผมได้ทุกที่ กระดุมเสื้อนอนถูกปลดอย่างอ้อยอิงจากมือหนาจนมันหมดแฝง ลมหนาวเข้ามาปะทะทำเอาผมสั่นไปหมด พี่เอหยุดมองก่อนจะพูดคำที่ทำให้ผมอาย
“ขาวจัง... ตรงนี้ก็ชมพู” พี่เอไม่ว่าเปล่า มือหนาลากวนไปมาคล้ายจะนวดตรงบริเวณ ยอดอกของผม ผมดิ้นหนีความเสียวซ่านอีกครั้ง เสร็จจากมือก็เป็นลิ้นอุ่นที่ลงมาเล่นกับยอดอกสีชมพูสดของผม ใช้ลิ้นกับข้างหนึ่ง ใบมือบี้ไปมากับอีกข้างหนึ่ง ผมหมดแรงหนีแล้ว หมดแรงปฏิเสธ แม้จะไม่อยากมีอะไรกับเขา เพราะว่าเรื่องของเรายังไม่เคลียร์ แต่ร่างกายกลับทรยศ ตอบสนองทุกสัมผัสที่ร่างหนาปรนเปรอให้
“อือออ อ้ะ” ผมครางเบาๆ
ลิ้นร้อนไล่ลงไปที่หน้าท้องนูน พี่เอกดจูบนิ่งค้างบริเวณนั้นอยู่นาน กดจูบซับไปทั่วท้อง ก่อนจะเงยหน้ามาสบตาผมที่มองทุกการกระทำของเขาอยู่ก่อนแล้ว เราสบตากันพักหนึ่ง
“นะครับ นะ พี่จะไม่ไหวแล้ว” พี่เอถาม มือหนาล้วงเข้ามาในกางเกงนอนของผม บีบอวัยวะที่แสนอ่อนไหวของผมผ่านทางกางเกงใน บีบสลับกับเค้นอย่างเป็นจังหวะ
“จะถามทำไมละ อ้ะ ..อยาก.. อ่ะ ทำอะไรก็ทำสิ” ผมตอบหน้าแดง อารมณ์ถูกปลุกปั่นให้พุ่งสูงอย่างฉุดไม่อยู่ จำใจทรยศความตั้งใจแรกของตัวเองว่าจะไม่ยอมให้เขาแตะต้องอีก หากแต่ลึก ๆ ผมรู้ตัวว่าผมก็กระหายหาสัมผัสนี้จากพี่เออยู่เหมือนกัน หลังจากที่ผมอนุญาตพี่เอก็ไม่รอช้า ถอดกางเกงนอนผมออก ก่อนจะถอดของตัวเองตามมา ร่างหนาแทรกกายลงมาตรงกลางระหว่างขาผม ผมหลับตาลงรอรับทุกสัมผัสจากเขา
“พี่เคยบอกไหมว่าเสียงมีนเวลาแบบนี้มันกระเส่ากระตุ้นพี่สุด ๆ” ทำไมเขาพูดมากจัง ผมเขินจริงๆ นะ
“มะ ไม่รู้ อ้ะ อ๊า” ผมตอบขาด ๆ หาย ๆ
“พี่จะทำเบา ๆ จะไม่ให้กระเทือนถึงลูก” เสียงเข้มเต็มไปด้วยอารมณ์ใคร่ ผมพยักหน้ารับ พี่เออ้าขาของผมออกกว้าง...จากนั้นทุกอย่างก็เป็นไปตามกลไลของร่างกาย
ตื่นมาอีกทีในอ้อมกอดของพี่เอ เมื่อคืนเขาอ่อนโยนกับผมมากจริง ๆ ผมแทบไม่รู้สึกเจ็บ มีแต่อาการเมื่อยเฉย ๆ ผมกำลังจะลุก แต่อ้อมแขนแกร่งก็ดึงผมเข้าใกล้ตัว ไม่ยอมให้ผมลุกไปไหน ผมรอจนเขาสงบและลองแกะมือเขาออกใหม่ แต่ร่างหนาก็ไม่ยอมเหมือนเคย มืออีกข้างลูบท้องผมราวกับจะกล่อม ผมจึงจำเป็นต้องนอนต่อไปอีกนิด ... ในอ้อมกอดของเขา ..ลูกจ๋า มีความสุขไหมลูก ผมถามลูกในใจ
TBC ตอนนี้ยังไม่จบนะคะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 9.1 มาแล้วค่ะ ชอบหรือไม่ชอบยังไงก็พูดคุยกันนะคะ มิยูกิชอบเวลาที่ได้อ่านคอมเมนต์สุด ๆ เพราะว่ามันจะทำให้เราได้เข้าใจกันมากขึ้น (ผู้เขียนและผู้อ่าน)
น้องมีนใจอ่อนอีกแล้ววววววววววว
:katai5: :katai5: :katai5:
-
o18
สงสารมีนอ่ะ
ต้องทำใจเผื่อไว้ตลอดเวลา เพราะไม่รู้จิงๆว่าเค้าจะไปเมื่อไหร่
เราก็ว่า พี่เอไม่เห็นทำตัวให้น่าเชื่อใจเลย
ถึงจะบอกว่าขาดมีนไม่ได้ก็เถอะ
-
:เฮ้อ: ฉันหล่ะสงารน้องมีนจริง แต่ความสุขมันก็ขึ้นอยู่กับตัวเรา เก็บความทรงจำที่ดีกับพี่เอเอาไว้ว่าวันนึงเราเคยรักกัน อย่างน้อยก็เคยรักกัน แล้วเวลาจากกันน้องมีนต้องเดินจากมาอย่างสง่าผ่าเผยนะลูก เข้มแข็งเพื่อลูก นึกถึงลูกเข้าไว้
ส่วนพี่เอ ก็ไปซะเถอะ ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่คุณก็ยังเป็นพ่อของลูกน้องมีนอยู่ดี แต่เลิกทำให้น้องมีนเจ็บซะเถอะ
-
ทำไมนะทั้งที่มันหวานชื่น แต่แบบอยากเชือดอิพี่เอทิ้ง -*-
อิตานี่มันดูลอยๆ มาก ไม่ชัดเจนไงชอบกล
-
เฮ้อออออออ ใจอ่อนจนได้ แต่ก้อว่านะ ถ้าเป็นเราก้อคงอยากให้ลูกได้อยู่ใกล้ๆพ่อ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
มีนไปยอมมีอะไรด้วยอีกทำไมเนี่ย ทำไมต้องรอให้เค้าจากไปอีกรอบเหรอ
-
หึ!! เอ ที่ทำนี้เพีาะอยากหาความสุขจากร่างกายมีนเป็นครั้งสุดท้ายสินะ o18 ช่างเป็นคนที่เห็นแก่ตีวจริงๆ จะรอมีนตัดสินใจตัดขาดจากนายนะเอ ทำตัวได้ทุเรศจริงๆ :pigangry2:
-
มันหวานนะแต่ใจมันหน่วงแปลกๆอ่ะ
พี่เอจะเอายังไงกันแน่
ถ้าจะเลือกมีนก็น่าจะเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยก่อนสิพี่
ทำงี้สงสารทั้งมีนทั้งคู่หมั้นพี่เลยนะ
-
ไม่ไหวนะอย่างนี้เนี่ยสงสารมีนที่ต้องทำใจตลอด ไอพี่เอไปเคลียร์ด่วน :fire:
-
เอออ พี่เอนี่มันยังไง ๆ :katai1:
-
มันหวานอมขมจังนะคะตอนนี้ แบบว่า... จากนี้ไปเตรียมเชือดอิพี่เอได้เลย
o18 o18
ท่าทางโอกาสที่ฮีคงเลือกจะไปนี่ เต็ม 10 เอาไปซะ 9 อ่ะ คนอะไรก็ไม่รู้ ชิ!!!
มีนก็สู้ๆ แล้วกันเนอะ อะไรก็ไม่สำคัญเท่าลูกหรอก
:L2: :L2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไม่สุดค่ะมันยังไม่สุด จนกว่าพี่เอจะเคลียร์เรื่องอดีตเรื่องพี่ฝ้าย โทรศัพท์ลึกลับไรนั่น
มีนเหมือนจะสุขแต่ก็เศร้าเนอะ คนอ่านก็เศร้าด้วยค่ะ ได้แต่เอาใจช่วยให้สมหวัง
ถ้าจะมาไม่มาทั้งใจ ก็กลับไปซักทีดีกว่า....มาเป็นเพลงเลยจ้า
ขอบคุณค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
พี่เอจะมีอะไรมาอีกไหม
-
จบเศร้าไม่เป็นไร
ขอแค่หนูน้อยคลอดออกมาปลอดภัยก็พอ
-
พี่เอ ทำอะไรให้ชัดเจนหน่อยเซ่ จะคุยโทรศัพท์อะไรก็บอกมีนดีวบ เดี๋ยวมีนเสียใจนะ
-
พี่เอดูไม่หนักแน่นเลย ไม่เคยทำอะไรให้มีนเชื่อใจได้เต็มร้อยเลยนะ :z6:
-
สงสารมีนอ่ะ พี่เอนะพี่เอทำไมไม่ทำอะไรให้เด็ดขาดสักที
-
พี่เอทำแบบนี้... มันเป็นน้ำหวานอาบยาพิษชัดๆ ทำดีด้วยมากๆ แล้ววันนึงจะทิ้งไปอีกรึเปล่า... ถ้าวันนั้น คงทำใจยากกว่าวันนี้
-
หวังว่าพี่เอคงไม่ทิ้งไปไหนอีกนะ
T_T
-
คุณพี่เอกับคนท้องก็ยังไม่เว้นนะ
มีน เป็นแม่ที่ดีนะครับ ^^
:pig4: :pig4:
-
มินเข้มแข้งเข้าไว้ นะ คุณแม่มือใหม่
-
เอาพี่เอไปเก็บ!!พี่เอทำไมนิสัยเสียจังห๊ะ คนท้องก็ไม่เว้นถึงจะบอกไม่ให้กระทบกระเทือนถึงลูกก็เถอะ สงสารมีนจริงๆเลยอ่ะ แต่ขนาดนี้ก็ถือว่าเข้มแข็งมากแล้วแต่ก็เข้มแข็งมากอีกนะ เป็นกำลังใจให้มีนกะมิยูกินะคัฟ^^
-
เป็นไรไม่รู้ อ่านประโยคสุดท้ายแล้วน้ำตาไหล โถ่ พี่มีนของน้อง :hao5:
-
ก็อยู่ใกล้ขนาดนี้
มันคงห้ามอารมณ์หื่นๆของพี่เอไม่ไหวเจงๆ :ling2:
-
ถ้าให้จบแบบมีนยังยอมโง่คบกับอีตาพี่เอนี่มีเคืองคนแต่งจริงๆนะ ฮึ่ย :katai1:
-
ดีแล้วล่ะที่มีนไม่หลงไปกับความสุขชั่วคราว
เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมีนได้ทำใจไว้แล้ว
แถมยังอ้อนดินไว้ว่าอย่างทิ้งตน อย่างน้อย ๆ
ก็ยับมีลูกเป็นกำลังใจ และมีดินคอยช่วยดูแล
-
เออย่าใจร้ายกับมีนอีกเลยนะ :katai4:
-
พี่เอทำอะไรให้ชัดเจนทีซิ๊ T.T
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน บอกเลยตอนแรกหน่วงทรมานจิตสุดๆ
เศร้าแทนมีนทุกอย่าง ด่าพี่เอไปหลายตลบ
พอมาเจอพี่เอแบบนี้แล้วก็แอบสงสารมีนอีก
เพราะยังไม่รู้เรื่องพี่เอก่อนมาหามีนเลย
แต่อยากให้มีนเก็บความสุขนี้เอาไว้เยอะๆ
ป.ล.ขอเป็นเอฟซีมีน อิอิ
-
**************************************Attention Please******************************************
วันสองวันนี้จะยังไม่ได้มาต่อนิยายนะคะ เพราะว่าคนในครอบครัวรับปริญญา ตอนนี้ญาติก็มาอีกด้วย วุ่นวายแต่ก็มีความสุขสุด รู้สึกภูมิใจและดีใจแทนเจ้าตัว โอกาสดี ๆ แบบนี้เลยถือโอกาสได้พบเจอกับญาติที่อยู่ต่างจังหวัด พาคุณตาคุณยายไปเที่ยวพอถึงตอนนี้มิยูกิมีเรื่องจะเล่าให้ฟังค่ะ หลังจากที่เราลูก ๆ หลาน ๆ พาคุณตาคุณยายไปเที่ยวหลายที่ ไปกินข้าวในร้านหลายห้าง ท้ายสุดก็ปิดทริปด้วยการไปนั่งเล่นที่สวนหลวง ตอนนี้มีงานอะไรก็ไม่รู้ มีเวทีคอนเสิร์ตทั้งเพลงป๊อบ เพลงลูกทุ่งสลับหมุนเวียนกันไป อากาศช่วงนี้กำลังดีด้วยเย็นนิด ๆ คนเลยไปกันเต็ม พอดื่มด่ำบรรยากาศเสร็จ ลูกหลานก็เสนอทางเลือกเช่น "ไปกินข้าวที่ไหนดี" "ห้างไหม บาร์บีคิว เอ็มเค หรือว่าจะร้านอาหารริมน้ำแถวอ่อนนุช" "ปลาเผาไหม ไปกินอาหารทะเลที่บางแสนไหม" คุยกันไปมาสรุปเลยถามคุณตาซะเลยว่าจะกินอะไร คำตอบของตาทำเอาหัวเราะทั้งวง แต่ว่ามิยูกิกลับได้รับคำสอนผ่านทางชีวิตที่เรียบง่ายของท่าน
"บ่ต้องกิ๋นหร้อก มันเสียเงินเสียทอง เดินห้างก็เบื่อแล้ว เราก็กลับไปกิ๋นตี่บ้านเฮาก้า กิ๋นไข่จิ้ม ๆ* กับข้าวเหนียวก็ลำ**ขนาด"
สรุปได้ดังนั้นก็กลับมากินที่บ้าน มิยูกิได้ทีแสดงฝีมืออันเยี่ยมยุทธ >>>> หุงข้าวกับทอดไข่เจียว ฮาาาาาาาา
กลับมานั่งคิด เออนั่นสิแล้วชีวิตคนเราจะอยากกินอะไรแพง ๆ ไปทำไม แค่ได้กินข้าวเหนียวไข่ต้ม แกงจืด แต่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกัน แค่นี้ก็พอแล้ว เท่านี้ก็สุขแล้ว ชีวิตก็สมบูรณ์ได้ บางทีอยู่เมืองใหญ่ อาจจะทำให้ความคิดของเรายึดติดกับวัตถุสิ่งของแสดงฐานะจนลืมว่าเราเป็นใคร เรามันก็แค่คนบ้านนอกนี่แหละ ไม่ได้เป็นคนเมืองอะไรเลยสักนิด ได้ดูแลตาและยายครั้งนี้ ท่านสอนเรื่อง
......พอเพียงและเพียงพอ......
*ไข่จิ้มๆ เป็นการเอาไข่ต้มมาคลุกกับน้ำปลาแล้วจิ้มกินกับข้าวเหนียวร้อนๆ ค่ะ อร่อยสุดๆๆ :impress2:
**ลำ แปลว่า อร่อยค่ะ
บ้านมิยูกิเป็นคนเหนือค่ะ เหนือทั้งตระกูล แล้วก็เลยไม่มีเวลาคิดพล็อตเรื่องต่อสักที เสร็จงานรับปริญญาแล้วเจอกันนะคะ
ขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคน รอเค้าน้าาา อย่าทิ้งเค้าาาาา
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มิยูกิ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
...ไว้จะลองทำกินดูนะ ไข่จิ้มๆเนี่ย... :interest:
...เค้าแอบเคืองตะเอง... ไม่ใช่เพราะไม่อัพ... แต่มาทำให้หิว... ฮึ่ย ไปหาไรกินแระ :a14:
-
ถึงว่า
นายเอกเป็นคนเหนือเพราะคนแต่งนี่เอง
ใช่ค่ะ เราต้องพอเพียง เราเองก็เป็นคนเมืองกาญจน์
ที่ไม่พอเพียงด้านการกินเท่าไหร่(เพราะแม่ใหญ่ทำอร่อย จัดหนักตลอด)
แต่เรื่องไฟนี่ปิดประหยัดจนบ้านมืด :m31:
-
น่ารักมากกก นึกถึงปู่เลยเราเกิดมาก็มีปู่คนเดียวแล้ว ก็แบบนี้แหละค่ะ มาหาเราที่กรุงเทพ ก็ไม่เคยออกไปกินที่ไหนร้องให้ป้าทำ แม่เราทำกินกันง่ายๆที่บ้าน
พอเราไปหาปู่(ที่อยุธยา ก็ไม่เคยออกไปกินไหนเลย จัดเต็มกันตลอด) แค่นี้ก็อบอุ่นแล้วเนอะกินข้าวกัยคนที่เรารักพร้อมๆกัน
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: รออ่านตอนต่อไปมานานแล้วเนาะ
-
ไม่ทิ้งแต่รอคัฟรอ ไข่จิ้มๆหรอ เคยทำกินฮ่าฮ่า แซบอีหลี เอ็มเค เคเอฟซีกะบ่ท่อเด้อคัฟเด้อ #อีสาน
-
บทที่ 9.2 : ฉันไม่มีค่าเลยหรือฉันไม่เคยมีค่าใด ๆ ช่วยบอกกับฉันให้ตาสว่างซักทีได้ไหม
ตื่นกันจริงจังก็ตอนสิบโมง เรื่องราวเมื่อคืนมันเหมือนกันความฝัน ยิ่งเขาอยู่ใกล้เรา ยิ่งเขาดีกับเรา ยิ่งทำให้ผมรู้สึกกลัว กลัวว่าในวันหนึ่งเร็วๆ นี้ความสุขแบบนี้จะหายไป.... พี่เอออกไปข้างนอก ไม่ได้บอกว่าไปไหน ผมเองก็ไม่คิดถาม ผมทำนู่นทำนี่จนสุดท้ายก็มานั่งออกแบบเฟอร์นิเจอร์ต่อ
กิ้งก่อง กิ้งก่อง... เสียงกริ่งนี่นา ใครมากันนะ
ผมเดินไปที่ประตูรั้วก่อนจะพบบุรุษไปรษณีย์พร้อมซองเอกสารบางอย่าง ส่งแบบด่วนอีเอ็มเอสด้วยนะ ของใครกัน
“พัสดุของคุณอติวัณณ์ครับ” ของพี่เอหรอ
“ครับเขาอยู่ที่นี่ ผมเป็นน้องชายเขา” ผมตอบพร้อมกับรับของ
“เซ็นรับของด้วยนะครับ” บุรุษไปรษณีย์ยื่นเครื่องบันทึกรายการมาให้ผมเซ็น ผมก็เซ็นรับของไป
“แล้วช่วยบอกให้คุณอติวัณณ์คอมเฟิร์มว่าได้รับตั๋วเครื่องบินกับทางสายการบินด้วยนะครับ ขอบคุณครับ” เขาบอกต่อ ผมพยักหน้ารับ เอ่ยคำว่าขอบคุณแล้วก็เดินเข้าบ้าน... ตั๋วเครื่องบินหรอ หัวใจผมสั่นวูบไหว หรือว่าเขาจะกลับกรุงเทพฯ ถึงแม้ว่าผมอยากจะรู้ว่าตั๋วเครื่องบินจะมีปลายทางเป็นที่ไหน แต่ผมก็ไม่คิดละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของใคร ถ้าเขาจะไป แล้วเขาจะกลับมาไหมนะ หรือว่าเวลาแห่งความสุขได้หมดลงแล้ว ผมหมดสิทธิ์ตักตวงความอบอุ่นจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูก... นั่นสินะ แค่มีความสัมพันธ์กันที่สถานะ พ่อของลูก ไม่ใข่คนรักของผม ทำไมนะทำไม ทั้งที่พยายามตั้งสติ ทำใจไม่คาดหวังอะไร แล้วทำไมหัวใจผมยังเจ็บขนาดนี้ ผมทรุดนั่งลงที่โซฟาตรงห้องรับแขก
กริ้ง กริ้ง กริ้ง
นั่งคิดเรื่องพี่เอได้ไม่เท่าไหร่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นปลุกผมออกจากภวังค์ ผมเดินตามหาเสียง เพราะนี่ไม่ใช่เสียงริงโทนของผม ผมเดินตามหาจนเสียงนั่นหยุดไป และดังขึ้นไปเป็นรอบที่สามผมถึงหาเจอ โทรศัพท์พี่เอนี่นา สงสัยคงลืมเอาไว้บนห้องนอน เสียงดับไปแล้ว คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ขณะที่ผมกำลังจะหันหลังกลับ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
แปล๊บ!
เจ็บแปลบขึ้นมาทันทีที่เห็นเบอร์พร้อมรูปภาพของสายเรียกเข้าของพี่เอ ผมไม่ได้ละลาบละล้วงนะ แต่ภาพโชว์เด่นขนาดนี้.... พี่ฝ้าย... ภาพที่หน้าจอยังเป็นรูปคู่ของทั้งสองคนเหมือนที่ผมเคยเห็น ผมยืนมองโทรศัพท์นิ่งๆ
น้ำตาเจ้ากรรมก็เริ่มไหลลงมาช้า ๆ ... เขายังติดต่อกันอยู่ ไม่สิ ต้องเรียกว่ายังคบกันอยู่สินะ ทำไมพี่เอถึงทำกับผมเหมือนผมเป็นคนโง่แบบนี้ มีเขาอยู่แล้ว ยังมาหาผมทำไม เพียงแต่ต้องการรับผิดชอบลูก ไม่เห็นต้องทำเป็นเงียบเรื่องพี่ฝ้ายแล้วทำเหมือนไม่ได้ติดต่อกันแล้วด้วยล่ะ ผมเคยถามเรื่องนี้ พี่เอบอกว่าไม่ได้คุยกันนานแล้ว... โกหกทั้งเพ เสียงโทรศัพท์ยังดังติดกันถี่ ๆ ผมตัดสินใจเอื้อมมือไปกดรับสาย
“ครับ” ผมกรอกเสียงลงไป
“เอคะทางสายการบินส่งตั๋วไปให้แล้วหรือยังคะ เห็นเขาว่าของจะถึงวันนี้” เสียงหวานๆ ของผู้หญิงดังมาตามสาย
“ครับ” ผมตอบแทน พี่ฝ้ายยังคงไม่รู้ว่าเป็นเสียงผม
“ทำไมรับช้าจังคะเอ แล้วไหนบอกว่าจะโทรหาฝ้าย นี่รอตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังไม่โทรมา งานหนักหรอคะ หรือว่าติดประชุม” ผมรับฟังเงียบ ๆ
“เอคะ เอฟังฝ้ายอยู่รึเปล่าคะ” ฝ่ายนั้นถามย้ำ น้ำตาผมไหลลงมาเรื่อย ๆ
“ครับ” ผมกลั้นสะอื้นสุดฤทธิ์ ก่อนจะตอบไป
“เอเหนื่อยสินะคะ ไปพักผ่อนเถอะค่ะ ฝ้ายไม่โกรธคุณหรอก ฝ้ายเข้าใจว่าคุณไปติดต่องานที่เชียงราย เดี๋ยววันพรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว รักเอนะคะ” พี่ฝ้ายพูดก่อนวางสายไป ผมนั่งกำโทรศัพท์แน่น นั่งร้องไห้เงียบๆ ...
กี่ครั้งแล้วมีน กี่ครั้งแล้วที่นายวาดฝันลม ๆ แล้ง ๆ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าไม่มีวันเป็นไปได้ คนที่นายคิดว่าดีหนักหนาไง... คนที่นายรักหนักหนา... เขาทำนายเจ็บขนาดนี้มากี่ครั้งแล้ว รักเขาแทบตาย แล้วเขาเคยเห็นค่านายไหม! พอสักทีไหม!
ผมได้แต่ถามตัวเองซ้ำ ๆ ทำไมเขาต้องโกหกผม สวมเขาให้ผมอีก ต่อหน้าผมเหมือนเขาจะเป็นคนเดิมของผม แต่แท้จริงแล้วมันไม่ใช่ นี่คือเหตุผลของการแอบไปคุยโทรศัพท์บ่อย ๆ ใช่ไหม นี่ทำไมผมโง่ขนาดนี้นะ
เปล่าประโยชน์ สิ้นหวัง และเสียเวลาเหลือเกินกับคนๆนี้.... ลูกจ๋า แม่ขอโทษนะลูก พ่อเขาอยู่กับเราสองคนไม่ได้ พ่อเขามีคนใหม่ไปแล้ว พ่อเขาโกหกเรา.... ทุกสิ่งที่ผ่านมาสามสี่อาทิตย์นี้เป็นเหมือนภาพฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
.
.
.
ไม่รักผม ผมไม่ว่า แต่ทำไมต้องทำร้ายกันซ้ำ ๆ ซาก ๆ ผมจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง ผมจะก้าวเดินต่อไปยังไงดี
...แต่ผมคงต้องก้าวต่อเพื่อลูก ถึงแม้ว่าต้องก้าวเดินต่อไปด้วยหัวใจที่เจ็บเจียนตายก็เถอะ
ไม่มีพ่อเราก็อยู่กันเองได้ครับ ลูกจ๋า....
ผมหลับตา ก่อนจะลืมตา กำมือแน่นอย่างคนที่ตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด ผมคงต้องให้เขาออกไปจากที่นี่!
***************************************40 %*************************************************
จริงๆ ตอนนี้ก็ยังไม่ว่างเลยนะคะ แต่คิดถึงคนอ่าน คิดถึงน้องมีน เลยรีบมาต่อให้ 40% ก่อนนะฮ้าบบบบ
ขอโทษด้วยจริงๆ มิยูกิยุ่งมากถึงมากที่สุด เจอกันอีกครึ่งหลังที่เหลือนะคะ สัญญาค่ะจะมาให้ไวที่ซู้ดดดดดดดด
:hao5: :hao5: :hao5:
-
^
^
^
:z13: จิ้มมมม ก่อนอ่านนนน
อ่านล่ะ... ตบเข่าดังฉาด ตรูว่าแล้ว!!!
:z6: :z6: :z6: จัดไปอิ (เชรี่ย) พี่เอ (สรรพนามเริ่มยาวขึ้นตามดีกรีความอิน...)
ชุนหมอช่วยเอามีนไปซ่อนที ตอนหน้าโผล่มาของเป็นซัก 5 ปีให้หลังไปเลยนะ แบบลูกโตแล้ว มีนอยู่เป็นครอบครัวกะชุนหมอ หรือใครก็ได้ที่ไม่ใช่อิพี่เอ ส่วนอิพี่นี่ ไม่ได้แต่งงาน สติแตก สิ้นหวัง เสียศูนย์ ไม่เหลือใคร ได้แต่ตามหาเพื่อมาเจอว่ามีนมีครอบครัวแฮปปี้ดี ส่วนลูกไม่ได้รับรู้การมีตัวตนของอิพี่เลย ฟินนนนนน :oni1:
555 มโนไปไกลมาก หึหึ :oni3:
-
สางสารมีน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ค้างงงงงงงงงง
พี่เอตกลงจะเอาไงแน่!! ทำให้มีนเสียใจอยู่เรื่อย
โดยส่วนตัวอยากฟังในมุมมองพี่เอด้วยนะ อยากรู้จริงๆว่าในหัวคิดอะไรอยู่บ้าง
จะต้องทำให้มีนเจ็บสักกี่ครั้งกัน
มีนก็ต้องเข้มแข็งเพื่อลูกไว้นะ อย่าไปแคร์ผู้ชายอย่างพีเอเลยย
//อินจัด
ปล.มาต่อเร็วๆนะคับคุณมิยูกิ
-
เอิ่มม สรุปว่ายังไงเลิกกันรึยังเนี่ย ไม่ชัดเจนเลยนะพี่เอ
-
แงงงงงงสงสารมีนอ่าาา :sad4: ไอพี่เอแม่ง!!!!!!! :fire: :fire: :angry2:
-
เปลี่ยนพระเอกด่วนคัฟๆ พี่เอเป็นคนที่ไร้ความจริงใจ ไร้จิตสำนึก ทำร้ายคนที่รักตัวเอง เห็นแก่ตัวที่สุด คนแบบพี่ไม่สมควรที่จะมีใครรักเพราะพี่เอไม่รักใครจริง แต่ถ้าสมมติพี่เอได้รับบทเรียนสาสมกับที่เคยกระทำจะยอมไม่เปลี่ยน
-
พี่เอ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เอไม่เคยชัดเจนเลย ตั้งแต่ต้นละ :beat:
-
บ้าจริงร้ายกาจมาก เลิกไปเลยค่ะคนแบบนี้เตะมัน ถีบหัวส่งเลยค่ะ
-
อย่ามาให้ความหวัง
-
สิ้นสุดความเจ็บปวดเราเก็บเกี่ยวความสุขชั่วคราวพอแล้วน้องมีน ถึงเวลาเข้มแข็ง แล้วเตรียมพบความรักที่ไม่ทางเจ็บปวดหักหลังจาก คนนี้ดีกว่า ลูกของน้องมีน
ส่วนไอ้ผู้ชายเหี้ยยๆโลเลมักมากคนนึง ก็ปล่อยมันไป อย่างน้อยมีนก็เคยได้รู้จักรัก และสำคัญที่สุดคือมันให้สิ่งที่มีค่ากับเราที่สุด เนอะน้องมีน
เข้มแข็งเข้าไว้ :กอด1:
-
ทำไมพี่เอต้องโกหกมีนเรื่องฝ้ายด้วย
เพราะกลัวว่ามีีนจะไม่ให้ดูแลลูกเหรอ
มีนก็บอกแล้วนี่ว่าไม่กีดกันความเป็นพ่อลูก
เอทำเหมือนเกลียดมีนมากเลยเนอะ
เพราะรู้อยู่แล้วว่าความลับไม่มีในโลก
สักวันมีนก็ต้องรู้และก็ต้องเจ็บปวดมาก
แต่เอก็เลือกที่จะทำร้ายมีน สงสารมีนจัง
-
ทำไมใจร้ายแบบนี้
ร้ายกาจมากเลย
ไม่รับผิดชอบกันยังเจ็บน้อยกว่า
สงสารมีน :mew4:
-
:pig4: เอาแบบตรงๆ เลยนะ ตอนนี้คนอ่านรอให้พระเอกออกมาปรากฏตัวเร็วๆ แล้ว ส่วนไอ้พี่เอนักแสดงตัวประกอบจะเอาไปทิ้งดิ่งพสุธากับสายการบินไหนก็เชิญ แค่ไปให้ไกลๆ ไม่ต้องกลับมาเจอมีนอีกยิ่งดี :m31:
-
นั่นสินะคะ ตอนนี้พระเอกตัวจริงยังไม่โผล่แน่ๆเลยค่ะ
-
เกลียดเออ่ะ :katai1:
-
ต่ออีก 60% ค่ะ
ผมใช้เวลาช่วงที่เหลือเก็บข้าวของของพี่เอใส่กระเป๋าเดินทาง เก็บทุก ๆ สิ่งทุก ๆ อย่างออกไปจากบ้านของผม ทำไปน้ำตาก็ไหลไป ผมเก็บเสื้อผ้าในห้องนอน เก็บแว่นสายตาของเขาบนหัวเตียง หมอนกับที่นอนยังมีกลิ่นของพี่เอติดอยู่ เก็บแปรงสีฟันที่วางคู่กับของผม ผมมองที่ใส่แปรงสีฟันนิ่ง ตอนนี้เหลือแปรงของผมอันเดียว ไม่สิ มันไม่เคยเป็นที่ของพี่เอ ผมสะบัดหัวไล่ความคิดอันอ่อนไหวของตัวเอง ก่อนจะเก็บของหมดชั้นบน ลงมาเก็บรองเท้าของพี่เอ เก็บแก้วน้ำ และหนังสือหรือเอกสารต่าง ๆ ของพี่เอ เก็บใส่กระเป๋าให้เขา เขาจะได้ไม่ต้องเสียเวลา และผมจะได้ไม่ต้องเจอเขาอีก ผมเจ็บและคิดว่าคงเจ็บอีกนาน แต่ผมจะไม่อ่อนแอ ลูกต้องการแม่ที่เข้มแข็ง ผมจำเวลาที่คิดว่าจะเสียลูกไปได้ไม่มีลืม มันจะไม่มีอีกนะลูก แม่จะดูแลหนูให้ดีที่สุด ขอโทษนะลูก ขอโทษที่หนูจะต้องไม่มีพ่อนะครับ... แม่จะเป็นทั้งแม่และพ่อให้หนูเอง
“ดิน พวกเขายังติดต่อกันอยู่ วันนี้มีคนเอาตั๋วเครื่องบินของพี่เขามาให้ กำหนดบินพรุ่งนี้ ดินมาหามีนหน่อยได้ไหม”ผมยกหูโทรศัพท์หาดิน
“มีน...ดินจะรีบไป ไม่มีเคสพอดี รอก่อนนะมีน อย่าเพิ่งร้องไห้ รอดินกลับไปหาก่อนนะ” น้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยของดินทำให้น้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้ง ผมกลั้นสะอื้นตอบรับคำของดินเบา ๆ ผมเก็บของของพี่เอหมดแล้ว แต่คงไม่อาจเก็บร่องรอยของเขาในความทรงจำ สองอาทิตย์ที่ผ่านมาเหมือนกับฝัน พี่เอนอนกอดผมตรงม้านั่ง พี่เอทำกับข้าวให้ผมกิน พี่เอประคองผมขึ้นลงบันได ตอนที่ผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาล พี่เอรดน้ำต้นไม้แทนผมประจำทุกวัน พี่เอคอยอ่านหนังสือคู่มือคุณแม่ให้ผมฟังทุกคืน ผมติดการดื่มนมอุ่นๆก่อนเข้านอนไปซะแล้ว...
เฮ้อ... ผมคงไม่สามารถลืมเขาได้ บางทีก็ไม่เข้าใจตัวเอง เขาทำกับผมขนาดนี้ทำไมผมยังรักเขาอยู่
นั่งรอได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถของดิน ก่อนเจ้าตัวจะถลาเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่หน้าบ้าน ไม่มีคำพูดใด ๆ ระหว่างเรา ดินเพียงแต่กอดผมแน่น ดินดึงผมไปนั่งคร่อมบนตักเขา หันหน้าเข้าหากัน ก่อนจะโอบกอดผมหมดทุกส่วน ถึงดินจะสูงกว่าผมไม่เกินเจ็ดเซนติเมตร แต่ว่าตัวเขาก็ใหญ่กว่าผมมากอยู่ดี แต่จะไม่หนาเท่าพี่เอ แต่อ้อมกอดนี้ก็มีที่ว่างให้ผมเสมอ ผมซุกหน้าลงกับอกดิน ผมไม่ได้ร้องไห้ มันร้องไม่ออก ดินกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น มือขาวลูบท้ายทอยผมคล้ายจะปลอบประโลม เรากอดกันอยู่นานมาก จนผมได้ยินเสียงรถของพี่เอ ผมยังไม่ได้หันไปมอง ยังคงฝังตัวอยู่ในอ้อมกอดของดิน ก่อนจะได้ยินฝีเท้าเดินมา ดินนั่งหันหน้าออกไปทางหน้าบ้าน ดินคงเห็นพี่เอแล้ว ดินกอดผมแน่นขึ้นอีก
“ทำอะไรกัน” เสียงเข้มจากพ่อของลูกถามขึ้น
“ผมต้องถามคุณมากกว่าว่าทำอะไรอยู่” ดินถามพี่เอ เสียงดินเข้มขึ้นจนผมยังตกใจ
“ผม... ทำอะไรล่ะ มีนครับ หันมาหาพี่หน่อย พี่ซื้อน้ำเต้าหู้จากตลาดมาฝาก ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะเรา” เสียงพี่เอชะงักไปนิด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นปกติเมื่อคุยกับผม
“...” ผมยังไม่ตอบพี่เอ ซุกหน้าเข้าที่ไหล่ของดิน สูดลมหายใจเข้าเรียกความเข้มแข็ง ก่อนจะลุกออกมาจากตักดิน ผมมองคนที่ผมรักเต็มๆตา มองอย่างต้องการจะจดจำทุกส่วนของร่างกายพี่เอ ร่างกายที่ไม่ใช่ของผม ผมไม่รู้ว่าผมแสดงสีหน้ายังไงออกไป พี่เอถึงได้มีสีหน้าเหมือนจะเจ็บปวด คนอย่างเขาหรอจะเจ็บปวด ... คงจะแค่รู้สึกผิดเหมือนที่ผ่าน ๆ มา ผมเม้มปากแน่น ดินลุกจากเก้าอี้มายืนข้างๆผม กุมมือผมไว้ ผมตัวสั่น แต่ไม่มีน้ำตา มีแต่แววตาแห่งความเจ็บปวดที่ไม่ว่าใครก็คงจะดูออก
ผมหยิบซองพัสดุที่มีตั๋วเครื่องบินของเขาและโทรศัพท์มือถือของเขายื่นไปให้เขา พี่เอเบิกตากว้างก่อนจะรับมันไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ผมพยายามอย่างมากที่จะบังคับไม่ให้เสียงตัวเองสั่น ถามคำถามที่ตัวผมรู้อยู่แล้ว
"พี่จะไปเมื่อไหร่"
"มีน.. พี่... พรุ่งนี้" เขาตอบ น้ำเสียงอ่อนแรง
"ครับ ไม่ต้องกลับมาก็ได้นะ" เจ็บที่ต้องพูดไปเหลือเกิน
"พี่... จะกลับมา ต้องกลับมาอยู่แล้ว" เขาพยายามจะจับมือผม แต่ผมชักมือกลับ
"เอาไว้คลอดแล้ว พี่อยากจะมาเยี่ยมลูก ผมก็ไม่ขัดข้อง พี่มีสิทธิ์ความเป็นพ่อทุกประการ" สุดทางรักแล้วสินะ
"มีนฟังพี่ก่อน... พี่" ส่ายหน้า ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วครับ เก็บของพี่ไปซะ ลืมทุกอย่างที่นี่นะครับ ผมก็จะลืมให้หมด" หันหลังซ่อนน้ำตาไม่ให้เขาเห็น
"ขอโทษ ขอโทษ อย่าเป็นแบบนี้เลย" เสียงเขาอ่อนระโหย แต่ไม่อีกแล้วครับ ไม่ใจอ่อนอีกแล้ว
"เก็บคำขอโทษไว้ แล้วไปจากที่นี่ ต่อไปนี้ระหว่างเรา จะมีแค่เรื่องลูก!" หมอดินเข้ามาพยุงผม ผมไม่ได้มองกลับไป เดินเข้าบ้านไปทันที
.
.
.
.
ผมรักพี่เสมอ และตลอดไปนะครับ
ทำไมเขายังไม่ไปอีก ผมยืนมองเขาจากหน้าต่างห้องนอน พี่เอยังยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่ผมไล่เขา ห้าชั่วโมงแล้วนะ คนเก่งของผมยืนนิ่งไม่ไหวติง ไหล่ที่เคยเหยียดตรงลู่ลงอย่างน่าใจหาย เขาจะอยู่อีกทำไม ยังอยากจะอธิบายอะไรอีก ดินเดินเข้ามาแตะบ่าผม ก่อนที่ผมจะโผไปกอดเขาอย่างต้องการพึ่งพิง
“ทำไมเขายังไม่ไปละดิน เขายังต้องการอะไรอีก เขาจะเอาอะไรกับมีนอีกดิน” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
“เขาอาจจะอยากพูดอะไรกับมีนมั้ง เดี๋ยวดินลงไปถามให้นะ” ดินเสนอ ผมพยักหน้า ดินกำลังจะผละออกไป ผมก็ดึงมือเขาไว้ก่อน
“เดี๋ยว ข้างนอกมันหนาวมาก บอกเขาให้กลับไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” ผมฝากข้อความไปทางดิน ดินพยักหน้าก่อนจะเดินลงไป ผมมองไปที่หน้าบ้านอีกครั้ง ไม่ถึงนาทีก็เห็นดินเดินไปหาพี่เอ พวกเขาคุยอะไรกันก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ยิน ก่อนที่พี่เอจะเงยหน้ามองผม เขาสบตาผมสายตาหนักแน่น ผมเองที่เป็นฝ่ายหลบออกไปนั่งที่เตียง ผมไม่เข้าใจ เขายังจะเอาอะไร
“มีน มีน ฟังพี่ก่อน คุยกันก่อนได้ไหม” เสียงตะโกนดังขึ้น เสียงอันคุ้นเคย
“ไม่ครับ พี่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแล้ว” ผมใจอ่อนอีกแล้ว ยอมกลับมายืนตรงหน้าต่างและยอมคุยกับเขาอีกครั้ง
“พี่ไปทำงาน ไปเคลียร์งาน แล้วจะรีบกลับมาอยู่กับลูกกับเมีย เชื่อพี่นะ” หึ! เขาจะกลับมาทำไมไม่มีที่ให้เขาอีกแล้ว
“พี่ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น พี่ฝ้ายไงคนที่พี่เลือก พี่กลับไปหาเขาเถอะ อย่ามายุ่งกับเราแม่ลูกอีกเลย” ผมต้องใจแข็ง
“มีน... พี่ขอโทษ ฟังพี่ก่อนนะ” ขอโทษอีกแล้ว เขาไม่รู้ตัวรึไงว่ากำลังทำตัวปกป้องพี่ฝ้าย
“พี่เอครับ เวลาที่ผมต้องการให้พี่อธิบายอะไรบ้าง ตลอดสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา และอีกก่อนหน้านั้นที่พี่ย้ายมาอยู่ข้างบ้านผม ผมรอการได้คุยกับพี่เรื่องนี้มาตลอด แต่เปล่าเลย พี่ไม่เคยอธิบายอะไร แล้วมาตอนนี้ ผมรู้หมดแล้ว ผมรู้ว่าพวกพี่ยังคบกันอยู่ ผมรู้เอง มาถึงตอนนี้พี่ไม่มีอะไรต้องพูดเลย ผมไม่ต้องการฟัง กลับไปเถอะครับ ได้โปรด เห็นใจผมบ้าง ผมเจ็บผมมีความรู้สึก มีหัวใจนะ” ผมพูดออกมาหมดอย่างคนอัดอั้น พี่เอนิ่งไปนิด พึมพำแต่คำว่าขอโทษ ก่อนที่หัวใจผมจะรู้สึกเหมือนมีคนหัวใจถูกควักออกไปจากร่าง พี่เอก้มหัวยอมเก็บของของตัวเอง และหันหลังกลับไปขึ้นรถก่อนจะขับออกไป ผมทรุดลงนั่งอยู่ตรงพื้นข้างหน้าต่าง ดินวิ่งมากอดผมไว้ ก่อนที่ผมจะสะอื้นไห้จนตัวโยน
“ฮืออออ เขาไปแล้ว เขาไปแล้วดิน ฮืออออ” ผมพยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็ง ดีแล้ว ดีแล้ว ดีแล้วที่เขาจากไป
“มีน มีนเข้มแข็งนะคนเก่งของดิน” อ้อมกอดที่อบอุ่นของดิน แต่ว่ามันกลับไม่สามารถทำให้ใจอันเหน็บหนาวของผมอุ่นขึ้นได้แม้แต่นิดเดียว ผมเจ็บ เจ็บที่ท้ายสุด ผมก็ไม่ใช่คนที่ถูกรัก เจ็บเหลือเกิน.....
---------------------------------------------------------------100 % แล้วค่า-------------------------------------------------------------
:hao5: :hao5: :hao5:
มิยูกิขอโทษนะคะ ที่หายไปนานนนนนนนนนนนนนนน เหตุเพราะความยุ่งวุ่นวายในชีวิต ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามกันอยู่นะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ จะพยายามมาต่ออีกตอนหนึ่งก่อนจะปีใหม่ และจะเป็นกำลังใจที่ดีที่สุด ถ้าหากคุณคอมเมนต์ว่ารู้สึกยังไงกับเรื่องนี้บ้าง นะคะนะ สนทนากันนะคะ
อากาศหนาวเย็นดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ
มิยูกิ
-
จนได้เห้อ เจ็บซ้ำๆๆอ่าหนูมีนน :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
แง ๆ :sad4: ตอนนี้ก็เศร้าจับจิตจับใจ
ไม่เข้าใจพี่เออยู่เรื่องเดียว คือเรื่องของฝ้าย
แต่เข้าใจความรู้สึกของมีนทุกอย่างเลยนะ (เพราะมีนบอก)
-
ไปแล้วไม่ต้องกลับมานะพี่เอ :katai1:
คนมันไม่เด็ดขาด สุดท้ายก็คงต้องปล่อยเขาไป เพราะไม่มีอะไรชัดเจนซักเรื่องเลย ขืนอยู่ด้วยกันต่อมีนก็คงต้องเจ็บซ้ำไปเรื่อยๆ พอจบเรื่องนี้เดี๋ยวก็ต้องมีเรื่องอื่นเข้ามาอีกลาะ
ไม่รู้อ่ะ.. เราเชียร์ดินมาตั้งแต่ต้น 5555+
-
มาต่อแล้วววว
-
เบื่อนิยาย นายเอกโง่เง่าดักดานอยู่กับความรักบ้าๆบอๆ
พระเอกก็เหี้....เกินจะพรรณา(แต่ก็อ่าน เอ๊ะ!ยังไง อิๆๆๆ)
-
ไม่มีใครหรอกได้ทุกสิ่งที่ต้องการ.. มันต้องเลือกกันทั้งนั้น.. เวลาจะพิสูจน์คำพูดและความจริงใจ... มีนก็ต้องเข้มแข็งมากๆ ถึงแม้มันจะยากก็ตาม
-
พี่อาจจะกลับไปเคลียร์ปัญหา
-
:angry2: ไปซะก็ดี ไม่มีความมั่นคงอะไรให้มีนเห็นเลย ดันหมอดินเป็นพระเอก :katai5:
-
อ่านรวดเดียวจนถึงตอนปัจจุบันเลย ชอบเรื่องนี้จัง o13
-
ไม่โทษพี่เอแฮะ
น่าจะมาด้วยใจแหละ แต่อมอะไรไว้ไม่บอกฟระ
จะเลิก กำลังเลิก หรือเลิกแล้ว ชัดเจนหน่อยสิว่ะ -*-
-
:dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: คุณแม่ดูแลตัวเองดีดีนะ
-
ไม่เข้าใจ ทำไมพี่เอไม่อธิบายมากกว่านี้ หรือยังไม่ได้บอกเลิกกับทางโน้น มันก็นานแล้วนะ
-
ตกลงพี่เอจะเอายังไง
อยากรู้ความในใจพี่เอจังว่าแต่ละตอนคิดยังไง
ตกลงรักมีนจริงๆ หรือเปล่าหรือแค่ต้องการรับผิดชอบ
ถ้ารักจริงๆ ก็รีบๆ ไปเคลียร์ปัญหาให้หมดแล้วค่อยกลับมาหามีน ถ้าไม่ก็ไม่ต้องกลับมาอีก
-
ถ้าจะมาแล้วจากไปแบบนี้ ไม่ต้องกลับมาอีกนะ
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
จบสิ้นกันซะที
เสียใจให้พอแล้วพรุ่งนี้หนูต้องลุกขึ้นมาเข้มแข็งนะน้องมีน เพราะ ร่างกายและจิตใจตอนนี้ไม่ใช่ของหนูคนเดียวอีกต่อไป
ร่า่งกายและจิตใจส่งผลต่อตัวน้อยๆของหนู ฉะนั้น สู้ๆครับ :กอด1:
-
...อ่อนด๋อยงี้จะไปเป็นพ่อของลูกที่ไหนได้ฟระ คือตอนนี้ไม่ได้แลดูเลวเท่างี่เง่า ไม่ได้เรื่องอ่ะ ดูเป็นผู้ชายแบบ รักคนนี้นะ แต่คนนี้มายั่วก็เอา อยากอยู่กะคนนี้ แต่ก็ไม่กล้าตัดคนโน้น เหมือนพวกมีคนรัก แต่ที่บ้านให้แต่งก็แต่ง แล้วให้คนรักทนเอา ไรประมาณนี้อ่ะ ไม่กล้าตัด ไม่กล้าทิ้ง ไม่กล้าตัดสินใจ ไม่ ไม่ และ ไม่ สรุปอินี่ไม่กล้าเชรี่ยไรเลยซักอย่างงงง ห่านนนนนน :o211:
...อินไปนี้สสสส 555+ :o8:
รออ่านต่อเน้ออออออออออ :katai5:
-
ขอให้มีนไปดี
ขอให้มีน และดินมีความสุขด้วยกันสักที
-
มินพูดถูกทุกอย่าง
-
เซ็งกับพี่เอ! -*-
มีนหนีไปไกลๆเลยลูก
ไปให้พ้นหน้าพี่เอมัน
แม่ง..เจ็บแทน T^T
:pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไป ค้างงง
อยากรู้จะเป็นไงต่อ อยากรู้ทำไมพี่เอไม่อธิบายไรเลย
ต้องการอะไรหรอ จะให้มีนเจ็บไปอีกสักกี่ครั้งกัน
-
เข้มแข็งนะมีน คนที่เป็นของเรา เค้าก็ต้องเป็นของเรา
คนกำลังท้องกำลังไส้ เฮ้อ น่าสงสารนะ
พี่เอนี่ทำให้เสียใจซ้ำซากนะ
-
มีน :hao5:
อิพี่เอ จะอะไรนัก ทำร้ายมีนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
-
***************************************intro chapter 10*********************************************
.
.
.
.
.
แก้วที่มันแตกร้าวไปแล้ว มันจะเป็นมาเป็นอย่างเดิมได้หรอ
ใจคนที่เปลี่ยนไปแล้ว ทำยังไงก็คงไม่เหมือนเดิม
ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็เป็นฝ่ายที่รักเขามากกว่าเสมอ คนที่รักมากกว่าจะแพ้เสมออย่างนั้นหรอ
ผมคิด
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตัวอย่างตอนต่อไปมาแล้วนะคะ คิดเอาไว้แล้วว่าจะเขียนทั้งหมดตามพล็อตก็ 13 บท บวกกับตอนพิเศษของดิน และตอนพิเศษมากอีกหนึ่งบท อีกนิดก็จะจบแล้วนะคะ มิยูกิขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านอีกครั้งหนึ่ง แค่เข้ามาอ่านมิยูกิก็ดีใจมาก ๆ แล้วค่ะ และขอบคุณมากสำหรับคนที่คอยคอมเมนต์เพราะว่าจะช่วยให้มิยูกิพัฒนาไปได้อีก ก่อนปีใหม่หนึ่งตอน นะคะ แล้วก็จะหนีไปเที่ยวล่ะ
อากาศหนาว ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ สำหรับคนที่จะไปเที่ยวช่วงปีใหม่อย่าลืมดูแลตัวเองและระมัดระวังอุบัติเหตุกันด้วยนะคะ
แล้วพบกันค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
......................................
ปล. เนื่องจากว่ามิยูกิเพิ่งโพสต์ในนี้เป็นเรื่องแรก จึงไม่ทราบขั้นตอนในการอัพนิยายเท่าไหร่นัก ถ้าหากว่าเขียนจบแล้ว แล้วทำยังไงต่อคะ พ่วงคำว่าจบไว้ที่ชื่อโพสต์รึเปล่า แล้วต้องย้ายห้องอะไรไหม ยังคงไม่เข้าใจค่ะ ถ้านักเขียนคนไหนเข้ามาอ่าน แล้วกรุณาตอบให้จะเป็นการดีมาก ๆ เลยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับผม รอตนต่อไปอยู่นะครับ นิยายสนุกมากเลย :katai4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าค่ะ ติดงอมแงมเลย สงสารมีนสุดๆ :mew6:
สู้ๆเพื่อลูกนะมีน ส่วนอิพี่เอ ฮึ่ยยย ขัดใจที่สุดเลย :ling1:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :impress2:
-
ไม่อยากอ่านแค่อินโทรมันค้างง :hao5:
ตอนพิเศษขอแฮปปี้ๆเยอะๆนะครับ สงสารมีนเจ็บมามากพอแล้ววว
-
คนรักมากกว่าไม่ผิด ผิดที่อีกคนรักเราไม่เท่าที่เรารักต่างหาก
ปล. ส่วนใหญ่ ถ้าจบ เค้าก็ใส่คำว่า End ไว้ท้ายชื่อนะคะ อาจจะแ้จ้ง PM ไปให้พวกพี่ๆโมดุทราบ ก็ดีค่ะ
-
จะจบแล้วเหรอ กำลังเศร้าเลย :hao5:
-
มันทรมานน่ะ
-
คนที่รักมากกว่าแพ้เสมอ คำนี้มันจี๊ด
-
และแล้วตัวประกอบเรื่องก็จากไป ต่อจากนี้เป็นบทของพระเอกดิน♥
-
คนรักมากกว่าก็ต้องทนมากกว่า
และถ้าต้องเจ็บก็ต้องเจ็บมากกว่า
แล้วเจอกันค่ะ
-
ี่เอจะคบกับมีนรึเปล่าก็ทำให้ชัดเจนไปเลยสิไม่ใช่มาค้างๆคาๆอย่างนี้ เลิกกับฝ้ายไปซะแล้วมาขอมีนแต่งงานให้เรียบร้อยสิ :m16:
-
อะไรล่ะเนี่ยพี่เอ!!!!!!!!!!! :m16:
-
หน่วงมาก :z3:
-
ไปแล้วไปลับไม่ต้องกลับมา สงสารมีนสุดดดดด อดทนนะมีนนนน พอลูกคลอดแล้วพาลูกหนีไปไกลๆ เลยนะ :hao5: :o12:
มอบให้อิพี่เอ :z6: :beat:
-
ดิฉันดันหมอดินเป็นพระเอกสุดตัวเลยค่ะ ช่างอิตาพี่เอเถอะ :z3:
-
o13 รอค่ะ อยากอ่านต่อแย้ว สนุกมากๆค่ะ
-
ขออนุญาตเปลี่ยนแพลนนะคะ อันนั้นจะเป็นตัวอย่างตอนพิเศษของหมอดิน ที่ว่าทำไมถึงเป็นตัวอย่าง มิยูกิขอชี้แจงตรง ๆ นะคะ คือว่าวันนี้นั่งแต่งหมอดินอยู่ค่ะ แต่ยังไม่จบ แล้วก็เลยคิดว่าจะเอาตัวอย่างมาให้ลองชิมกันก่อน ถ้าใครไม่สบายใจจะอ่านแล้วอยากอ่านเต็ม ๆ เลยทีเดียวก็ข้ามไปได้นะคะ มิยูกิแค่อยากให้รู้ว่าไม่ได้ทิ้งคนอ่านไปไหน กำลังแต่งอยู่จริง ๆ ณ ตอนนี้ไม่มีใครว่าทั้งนั้นค่ะแต่ก็อยากออกตัวก่อน แหะ ๆ
************************************************************************************************
ตอนพิเศษ : ครั้งหนึ่งวันนั้น
ผมเป็นคนหนึ่งที่รักคุณด้วยความหวังดี...
ผมชื่อดิน ผมเป็นคนรูปร่างโปร่ง
ผิวขาวไม่ใช่เพราะเป็นลูกหลานคนจีนหรอกครับ
ผมขาวเหมือนแม่ที่เป็นชาวเหนือ ชีวิตของผมเป็นอะไรที่ธรรมดามาก
ผมเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด ด้วยความที่ผมเป็นคนหัวดีเรียนเก่ง ผมจึงเข้าไปเรียนได้ง่าย ๆ
และที่นั่นชีวิตมัธยมและความรักจริงๆจังๆครั้งแรกของผมเกิดขึ้น
ความรักที่ยังคงอยู่จนถึงวันนี้ ....
*************************************************************************************************
กำลังเร่งเครื่องปั่นอยู่นะคะ น่าจะได้ไม่วันพรุ่งนี้ก็มะรืน ตามสัญญาค่ะหนึ่งตอนก่อนปีใหม่ หุหุ
:mc4: :mc4: :mc4:
ขอบคุณที่สละเวลาอ่านนะคะ
มิยูกิ
-
อยากอ่านหมอดิน
-
มีแต่ตัวอย่าง อยากได้ตัวจริงจุง :mew2:
-
ตอนพิเศษ : ครั้งหนึ่งวันนั้น
ผมเป็นคนหนึ่งที่รักคุณด้วยความหวังดี...
ผมชื่อดิน ผมเป็นคนรูปร่างโปร่ง
ผิวขาวไม่ใช่เพราะเป็นลูกหลานคนจีนหรอกครับ
ผมขาวเหมือนแม่ที่เป็นชาวเหนือ ชีวิตของผมเป็นอะไรที่ธรรมดามาก
ผมเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด ด้วยความที่ผมเป็นคนหัวดีเรียนเก่ง ผมจึงเข้าไปเรียนได้ง่าย ๆ
และที่นั่นชีวิตมัธยมและความรักจริงๆจังๆครั้งแรกของผมเกิดขึ้น
ความรักที่ยังคงอยู่จนถึงวันนี้ ....
มัธยมต้น
“ดิน ดินคร้าบบบบ ดิน ๆๆๆๆ” เสียงเล็กเรียกชื่อผมซ้ำ ๆ ผมแกล้งนอนซบหน้าลงกับโต๊ะเรียนไม่ยอมตื่น
“เอ๊ะ ถ้าไม่ตื่น มีนจะไปก่อนแล้วนะ จะไปกินไอติมร้านป้าแขก แล้วจะเดินกลับบ้านก่อนด้วย ไม่ง้อดินแล้วนะ” เสียงเล็กจากคนเดิม น้ำเสียงเริ่มขุ่นมัว แต่ก็ยังน่ารักมากอยู่ดี สำหรับผม มือน้อย ๆ ออกแรงเขย่าแขนผม จนทำท่าจะผละออกไป ผมรีบจับข้อมือคนปลุกไว้แน่น
มีนเพื่อนสนิทของผมเอง เพื่อนรักที่ผมรักมาก
“ตื่นแล้ว ป่ะไปกินติมกันครับ” ผมรีบบอกคนตัวเล็กของผม มีนทำหน้าบึ้ง ก่อนจะย่นจมูกใส่ผม
“แกล้งมีนหรอ ดินแกล้งหลับอ่ะดิ” ผมเอื้อมมือไปบิดจมูกมีนเล่น
“เปล่า หลับจริงๆ ฝันเห็นมีนด้วยนะ” ผมทำหน้าเคร่งหลอกมีน ดูเหมือนเจ้าตัวจะเชื่อซะด้วย
“จริงเหรอ ฝันว่าอะไรล่ะ” น้ำเสียงร่าเริงดีแล้ว
“ฝันว่า...... ว่า.....” ผมแกล้งพูดยืดเยื้อ คนตัวเล็กก็ทำหน้าลุ้นมากขึ้น ฮาดี
“ว่ามีนถูกดินหอมแก้มไง มานี่เลย” ผมทำท่าจะขย้ำตัวเล็ก มีนหัวเราะเสียงใสวิ่งหนีไป เราวิ่งเล่นกันอีกนิดหน่อย ก่อนจะถูกคั่นด้วยเสียงเปิดประตูห้องเรียน
“อะแฮ่ม! แหม๋ ๆ จู๋จี๋กันอยู่ได้นี่รอนานแล้วเจ้าค่ะ เจ้าคุณดิน ไอ้หนูมีน” เสียงหวานแต่แหลมของชมพู่ดังขึ้น ผมกับมีนหันไปมองก่อนจะค่อย ๆ ทำท่าจะเล่นงานชมพู่แทน
“เฮ้ยยยยย อย่าน้า ฮ่าฮ่าฮ่า” วิ่งเลยครับทีนี้เราสามคนก็วิ่งเล่นกันจนเหนื่อย พอเบื่อก็พากันเดินออกจากโรงเรียนที่ตอนนี้มืดสนิท เพราะว่าเย็นมากแล้วเด็กนักเรียนกลับกันหมดแล้วครับ เดินไปกินไอติมร้านป้าแขกหน้าซอยโรงเรียนแล้วก็เดินไปส่งชมพู่ นั่งรถไปส่งมีน แล้วผมก็ค่อยกลับบ้านผม
เราสามคน ผม มีนและชมพู่เป็นเพื่อนรักกลุ่มเดียวกัน อยู่ชมรมเดียวกัน นั่งโต๊ะติดกันสามตัว ส่วนเรื่องที่ผมรักมีนนั้น ตอนนั้นผมยังไม่รู้ตัวหรอกครับ รู้แค่ว่าเป็นห่วงมาก คิดถึงมาก หวังดีมากและมีอีกหลายความรู้สึกที่มันมีมากแบบมากมาก งงไหมครับ ยังครับอย่าเพิ่งงง เพราะตัวผมในอดีตก็งงแบบนี้แหละครับ งงไหม?
-------------------------------------------------------20 percent-------------------------------------------------------------------------
กราบขอโทษงาม ๆ ที่มาได้แค่ 20% คือว่ายุ่งมากจริงๆ แล้วก็นัดกับเพื่อนด้วย เคลียร์เรื่องการเดินทางนู่นนี่นั่น ทำให้ไม่ได้แต่งต่อเลย ขอโทษนะคะ หลังปีใหม่เรามาเจอกันใหม่นะคะ
:mew2: :mew2: :mew2:
สุขสันต์วันปีใหม่ ส่งท้ายปีเก่า
มิยูกิ
30-12-2013
-
สวัสดีปีใหม่ค่าาาาา
-
รอคอยตอนต่อไป
เดินทางปลอดภัยค่ะ
Happy new year ka
-
Happy New Year ล่วงหน้าจ้า :mew1:
-
สุขสันต์วันปีใหม่ค่า
-
อา...ดินนายคือพระเอกสินะ
-
พีเอโลเล ไม่ยอมตัดออกไปสักคน :angry2: มีนสู้ๆ ไม่ต้องไปสนใจพี่เอมัน :monkeysad:
รีบมาต่อนร้าา รออยู่คร่าาา :L2:
-
ดินกับมีนน่ารักเนอะ
ว่าแต่มีนเคยบอกว่า
ที่มีนกับดินเลิกเป็นแฟนกัน
เพราะห่างกันและดินที่ห่างไป
ชักจะอยากรู้แล้วซิ ว่ามันเป็นไงกันแน่
-
:-[
-
หมอดินน่ารัก
-
รอความรักพี่ดิน :)
-
ไม่รู้ซินะ....เชียร์พี่เออ่ะ 5555555
เพราะว่า พี่เอคือคนที่มีนรัก อยากให้พี่เอกลับมา คลี่คลายเรื่องราวจน Happy ending
ยังไงก็เอมีน มีนเอนะ ฮิฮิ ^^
//ส่วนหมอดินนั้น.....คนดีๆมักจะได้เป็นพระรองนะ #ตบบ่า
-
ลุ้นๆๆ อยากอ่านต่อ มาไวไวนะคะ
-
เข้ามานั่งรอตอนต่อค่ะTwT เชียร์ ดินค่ะ โบกธง
-
1 เดือนผ่านไปแล้วนะ
-
ตอนพิเศษ : ครั้งหนึ่งวันนั้น
ผมเป็นคนหนึ่งที่รักคุณด้วยความหวังดี...
ผมชื่อดิน ผมเป็นคนรูปร่างโปร่ง ผิวขาวไม่ใช่เพราะเป็นลูกหลานคนจีนหรอกครับ ผมขาวเหมือนแม่ที่เป็นชาวเหนือ ชีวิตของผมเป็นอะไรที่ธรรมดามาก ผมเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด ด้วยความที่ผมเป็นคนหัวดีเรียนเก่ง ผมจึงเข้าไปเรียนได้ง่าย ๆ และที่นั่นชีวิตมัธยมและความรักจริงๆจังๆครั้งแรกของผมเกิดขึ้น ความรักที่ยังคงอยู่จนถึงวันนี้ ....
มัธยมต้น
“ดิน ดินคร้าบบบบ ดิน ๆๆๆๆ” เสียงเล็กเรียกชื่อผมซ้ำ ๆ ผมแกล้งนอนซบหน้าลงกับโต๊ะเรียนไม่ยอมตื่น
“เอ๊ะ ถ้าไม่ตื่น มีนจะไปก่อนแล้วนะ จะไปกินไอติมร้านป้าแขก แล้วจะเดินกลับบ้านก่อนด้วย ไม่ง้อดินแล้วนะ” เสียงเล็กจากคนเดิม น้ำเสียงเริ่มขุ่นมัว แต่ก็ยังน่ารักมากอยู่ดี สำหรับผม มือน้อย ๆ ออกแรงเขย่าแขนผม จนทำท่าจะผละออกไป ผมรีบจับข้อมือคนปลุกไว้แน่น
มีนเพื่อนสนิทของผมเอง เพื่อนรักที่ผมรักมาก
“ตื่นแล้ว ป่ะไปกินติมกันครับ” ผมรีบบอกคนตัวเล็กของผม มีนทำหน้าบึ้ง ก่อนจะย่นจมูกใส่ผม
“แกล้งมีนหรอ ดินแกล้งหลับอ่ะดิ” ผมเอื้อมมือไปบิดจมูกมีนเล่น
“เปล่า หลับจริงๆ ฝันเห็นมีนด้วยนะ” ผมทำหน้าเคร่งหลอกมีน ดูเหมือนเจ้าตัวจะเชื่อซะด้วย
“จริงเหรอ ฝันว่าอะไรล่ะ” น้ำเสียงร่าเริงดีแล้ว
“ฝันว่า...... ว่า.....” ผมแกล้งพูดยืดเยื้อ คนตัวเล็กก็ทำหน้าลุ้นมากขึ้น ฮาดี
“ว่ามีนถูกดินหอมแก้มไง มานี่เลย” ผมทำท่าจะขย้ำตัวเล็ก มีนหัวเราะเสียงใสวิ่งหนีไป เราวิ่งเล่นกันอีกนิดหน่อย ก่อนจะถูกคั่นด้วยเสียงเปิดประตูห้องเรียน
“อะแฮ่ม! แหม๋ ๆ จู๋จี๋กันอยู่ได้นี่รอนานแล้วเจ้าค่ะ เจ้าคุณดิน ไอ้หนูมีน” เสียงหวานแต่แหลมของชมพู่ดังขึ้น ผมกับมีนหันไปมองก่อนจะค่อย ๆ ทำท่าจะเล่นงานชมพู่แทน
“เฮ้ยยยยย อย่าน้า ฮ่าฮ่าฮ่า” วิ่งเลยครับทีนี้เราสามคนก็วิ่งเล่นกันจนเหนื่อย พอเบื่อก็พากันเดินออกจากโรงเรียนที่ตอนนี้มืดสนิท เพราะว่าเย็นมากแล้วเด็กนักเรียนกลับกันหมดแล้วครับ เดินไปกินไอติมร้านป้าแขกหน้าซอยโรงเรียนแล้วก็เดินไปส่งชมพู่ นั่งรถไปส่งมีน แล้วผมก็ค่อยกลับบ้านผม
เราสามคน ผม มีนและชมพู่เป็นเพื่อนรักกลุ่มเดียวกัน อยู่ชมรมเดียวกัน นั่งโต๊ะติดกันสามตัว ส่วนเรื่องที่ผมรักมีนนั้น ตอนนั้นผมยังไม่รู้ตัวหรอกครับ รู้แค่ว่าเป็นห่วงมาก คิดถึงมาก หวังดีมากและมีอีกหลายความรู้สึกที่มันมีมากแบบมากมาก งงไหมครับ ยังครับอย่าเพิ่งงง เพราะตัวผมในอดีตก็งงแบบนี้แหละครับ งงไหม?
มัธยมปลาย
พอขึ้นม.ปลายพวกผมก็ต้องแยกกันเรียนคนละสาย ผมเรียนสายวิทย์ ชมพู่กับมีนเรียนสายศิลป์คำนวณ แต่เรื่องเรียนไม่ใช่ปัญหาของเรา พวกเรายังเจอกันปกติในเวลาพักและเวลากินข้าวรวมถึงเลิกเรียน พักหลัง ๆมานี่มีนโตขึ้นนิดหน่อย นิดเดียวจริงๆ ครับโตขึ้นมาแปดเซนติเมตร แต่ผิวยังขาว หน้ายังหวานเหมือนเดิม ช่วงนี้เริ่มมีผู้ชายเข้ามาจีบตัวเล็กมากขึ้น ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่หรอกครับ เราเป็นเพื่อนกัน ผมยังสงสารที่เจ้าตัวเล็กจีบผู้หญิงไม่เคยติดเลยสักคน มีนคงไม่รู้ว่าตัวเองน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก ไม่ได้น่ารักแค่หน้าแต่บุคลิกที่อ่อนโยนนุ่มนวล รวมทั้งนิสัยที่เข้มแข็งแต่ไม่ก้าวร้าว รวมถึงความมีน้ำใจที่ให้กับคนรอบข้าง ทำให้คะแนนความนิยมในมีนพุ่งพรวดๆ (ในหมู่ผู้ชายนะ ฮา)
วันนั้นเป็นวันกีฬาสี
บรรยากาศงานกีฬาสีคึกคักครึกครื้น เสียงกลองเชียร์ดังสนั่น สลับกับเสียงนกหวีดของกรรมการ อากาศวันนั้นไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่ ออกจะเย็นสบาย เพราะเป็นช่วงต้นฤดูฝน โรงเรียนผมมีอยู่ห้าสี สีม่วง สีฟ้า สีชมพู สีส้มและสีเหลือง ผมเป็นนักบอลของสีฟ้า ชมพู่เป็นแกนนำเชียร์ของสีฟ้า ส่วนมีนเป็นมือแบตมินตันของสีชมพู อยากบอกครับว่ามีนตีแบตเก่งมาก เป็นมือวางอันดับหนึ่งและได้เหรียญทองระดับภูมิภาคมาแล้วด้วย แต่เจ้าตัวปฏิเสธที่จะเป็นนักกีฬาประจำจังหวัดด้วยเหตุผลที่ว่า ‘อยากเล่นเพราะสนุก มีนไม่ชอบการแข่งขันซะหน่อย อยากเล่นเฉยๆ’
ปกติเราสามคนอยู่สีเดียวกันตลอด แต่ว่าปีนี้โดนจับแยก สีที่คะแนนนำตอนนี้คือสีชมพู นำสีของผมเพียงแค่สามคะแนน และสามคะแนนนั้นก็สำคัญมาก ตัดสินกันตรงที่กีฬากลางแจ้ง ซึ่งก็คือ ฟุตบอล ถูกแล้วล่ะครับ ตัดสินแพ้ชนะกันที่ฟุตบอลซึ่งมีทั้งหมดห้าคะแนน ถ้าสีชมพูชนะ ก็จะชนะแบบขาดลอย แต่ถ้าทีมของผมเอาชัยมาให้สีฟ้าได้ ถ้วยรางวัลกีฬาที่หนึ่งก็จะตกเป็นของพวกผม ผมซ้อมหนักมากครับ ธรรมดานิสัยผู้ชายก็ย่อมชอบเอาชนะอยู่ แต่แอบเซ็งนิด ๆ ตรงที่มีนต้องเชียร์สีชมพูสินะ มันเป็นความหงุดหงิดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ไม่ชอบให้ตัวเล็กของผมไปเชียร์นักกีฬาคนอื่น มันเหมือนกับว่าถูกแย่งของเล่นประมาณนั้น ตั้งแต่ซ้อมกีฬาสี ผมกับมีนก็ไม่ค่อยได้กลับด้วยกัน ต่างคนต่างซ้อมและทุ่มเทให้กับสีตัวเอง ผมเลยอยู่กับชมพู่สองคน อยู่กับชมพู่ก็สนุกดี
เย็นวันที่สองของงานกีฬาสี พรุ่งนี้ก็แข่งแล้วสินะ ผมยังคงนั่งพักอยู่ข้างสนามแข่งหลังจากซ้อมเสร็จ นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ขณะที่ผมนั่งคิด ๆ ไปเรื่อย มือเล็กก็แตะเข้าที่บ่าผมทางด้านหลัง ผมรับรู้ด้วยสัญชาติญาณว่าเป็นตัวเล็กของผม มือน้อยออกแรงบีบๆนวดๆให้ผม ผมเลยเอนหลังไปเพื่อพิงกับขาของคนที่นั่งบนสแตนด์ชั้นสูงกว่า
“ซ้อมเหนื่อยไหม” มีนเอ่ยถามเสียงเบา
“เหนื่อยสิ รุ่นพี่เขากะเอาเหรียญทองน่ะ มีนทำไมยังไม่กลับ” ผมเอียงหน้าไปหาคนที่นวดไหล่ให้ผมอยู่ ก่อนจะมองค้างเมื่อใบหน้าน่ารักกำลังแย้มยิ้มน้อย ๆให้ผม ด้านหลังเป็นแสงจากดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ตึกตึก ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาทันที มีนเห็นผมมองค้างก็หัวเราะออกมาก ก่อนจะเอื้อมมือมากดตรงกลางระหว่างคิ้วผม นิ้วเล็กคลึงมันให้ผ่อนคลาย ก่อนจะตอบ
“มีนก็มาหาดินไง วันนี้กลับบ้านกับมีนนะ อยากกินไอติม....” ผมยิ้มกว้าง รู้สึกหน้าร้อนๆ ก่อนจะพยักหน้าตกลง รีบคว้าอุปกรณ์ เปลี่ยนรองเท้าและจูงคนตัวเล็กให้เดินไปทางหน้าประตูโรงเรียนด้วยกัน ทำไมวันนี้ทางเดินถึงยาวกว่าทุกที แล้วทำไมโรงเรียนดูสวยขนาดนี้ ทุกอย่างดูดีไปหมด ไม่เว้นแม้คนข้างๆ
ทำไมวันนี้มีนน่ารักจัง....
ต่ออีก 65%ค่ะ-----------------------------------------
วันกีฬาสีวันสุดท้าย
“หากนักกีฬาพร้อมแล้วก็ขอให้ลงสนามได้เลยนะครับ วันนี้บอลนัดตัดสินระหว่างสีชมพูที่คะแนนนำอยู่ตอนนี้ กับสีฟ้าที่เป็นรองแค่สามแต้ม.....”
เสียงโฆษกประจำสนามดังขึ้น บรรยากาศรอบๆช่างครึกครื้น หลังจากได้ยินเสียงเป่านกหวีดให้ลงสนามผมที่เตรียมพร้อมมาเต็มที่กำลังจะก้าวลงสนาม ก่อนลงหันไปเห็นชมพู่โบกมือไหว ๆ พร้อมกับตะโกนว่าสู้ ๆ ผมยิ้มให้นิด ๆพร้อมกับโบกมือให้ ชมพู่เป็นผู้หญิงที่น่ารัก ไม่อ่อนหวานแต่ก็ไม่แข็งกร้าว รู้จักกาลเทศะและไม่งี่เง่า ผมกำลังจะหันหลังกลับแต่หางตาเหลือบไปเห็นคนที่ยืนข้างๆ ชมพู่ นั่นมันตัวเล็กนี่นา แถมยังเปลี่ยนเสื้อเป็นสีฟ้าแถมยังถือพู่โบกอยู่ไหวๆ ... ทำไมน่ารักอย่างนี้ ยิ่งเห็นยิ่งรู้สึกดี หัวใจผมมันเต้นผิดจังหวะซะแล้ว ผมยิ้มกว้างขึ้นอีกนิดให้คนตัวเล็กที่เริ่มร้องเพลงเชียร์ของสีฟ้า ไปฝึกตอนไหนก็ไม่รู้สินะ ก้าวขาลงไปในสนามพร้อมความมั่นใจเต็มเปี่ยม เสียงนกหวีดเริ่มเกมส์ดังขึ้น จากนั้นสมาธิผมทั้งหมดก็อยู่กับลูกกลมๆ
บรรยากาศในเกมส์เครียดมากจริงๆ ทางสีชมพูมีนักกีฬาบอลตัวจริงของโรงเรียนอยู่ถึงสามคน แต่ทางฝั่งผมก็ไม่แพ้กันเพราะมีผมอยู่ไงครับ ฮ่า ๆ ปิดเครื่องแรกไปด้วยสกอร์ 0-0 เสมอครับ ต้องยอมรับว่ากองหลังเขาแน่นจริงๆ หาจังหวะฝ่าไปยากมากๆ ผมเดินมานั่งพักตรงเก้าอี้สนาม หย่อนก้นลงปุ๊บ ก็มีมือขาวๆ ส่งผ้าเย็นพร้อมกับน้ำมาทันที ผมหันไปยิ้มขอบใจให้มีน ก่อนเจ้าตัวจะนั่งลงพัดให้ผม
“ดินเราว่าฝ่ายนู้น เบอร์ 6 ที่เป็นรุ่นพี่อ่ะ เขาเล่นแรงไปป้ะ มีนว่าดินระวังหน่อยนะ” ตัวเล็กบอกด้วยความเป็นห่วง
“ดินรู้อยู่แล้วแหละมีน เบอร์ 6 นั่นพี่ต๊ะเป็นตัวเกร็ง ขึ้นชื่อเรื่องการเล่นสกปรกแหละ ไม่ต้องห่วงดินหรอก ดินระวังอยู่” ลูบผมคนน่ารักไปได้สักพัก กรรมการก็เรียกลงสนาม
การแข่งครึ่งหลังดูรุนแรงขึ้นอย่างที่มีนบอก จริงๆ ผมก็รู้อยู่นะ เพียงแต่ว่าไม่คิดว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้ ผมเลี้ยงลูกหลบเบอร์ สามและเห็นช่องว่างพอดี ผมไม่ลังเลที่จะเตะบอลสุดกำลัง และสุดท้ายบอลกลิ้งเข้าประตูอย่างงดงามโดยที่ผู้รักษาประตูเองก็รับไว้ไม่ทัน
เฮ้!!!
เสียงเฮดังสนั่นมาจากฝั่งผม เพื่อนร่วมทีมหลายคนเดินมาแสดงความยินดี ก่อนที่โค้ชสีชมพูจะขอเวลานอก ผมเดินกลับมาที่ม้านั่งโค้ชผมไม่ได้พูดอะไรมาก เหนื่อยมากครับแต่พอรู้สึกถึงแรงบีบที่ไหล่จากมีนผมก็หายเหนื่อย
ถามจริง ไม่มีใครสังเกตุจริงๆ หรอว่าลีดสีชมพูที่น่ารักมากอย่างมีน เนียนมาอยู่สีผมเพื่อเชียร์ผมเนี่ย
แค่คำว่าเหนื่อยไหม สู้ ๆ นะ จากมีน นายศิลาก็มีกำลังกายและใจขึ้นมาทันที
******************************************************************************************
หายไปนานมากกกกกกกก ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะคะ มิยูกิมีปัญหามากมายจริง ๆ เลยทำให้สมองไม่แล่น เนื้อเรื่องอาจ
เปลี่ยนไปจากพล็อตแรก ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ขอโทษจริงๆ ที่มาช้าขนานนี้ กระซิก กระซิก
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ต้มน้ำไว้รอมาม่า
-
เมื่อไหร่จะมาต่อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
ห๊ะ!!!!!! ไม่แฮปปี้ โปรดฆ่าช้านนน ให้ตายดีกว่าาาา~~ :ling1:
-
ไม่แฮปปี้หรอ. แงงงงงงง้ :o12:
-
ไม่แฮปปี้ในที่นี้คือมีนไปคู่คนอื่นที่ไม่ใช่ดินหรือว่ามีนไม่ได้คู้ใครเลยคะ ;w;
-
ชอบจังเลย อ่านแล้วอินมากๆ จบไม่แฮปปี้ก็โอเคนะคะ
หมายถึงไม่ได้อยู่กินกับพี่เอใช่มั้ย นานๆมาเยี่ยมลูกงี้...ก็ดีอยู่นะแบบนั้น สมจริงสมจังดี
คือ "...ถ้าจะมาไม่มาทั้งใจ ก็กลับไปซะดีกว่า ครึ่งทางค้างคา เอามาให้ใคร...
ไม่รักไม่ว่า...แต่อย่าสงสาร ไม่เคยต้องการคนมาเห็นใจ ยังไม่ตายก็อยู่กันไป ก็เท่านั้น..."
//ยกเพลงมาเม้นท์เลียนแบบชื่อตอนของคุณมิยูกิบ้าง ><
-
:hao5: อยากอ่านต่ออ่ะ
ดราม่ากันให้จบๆ
-
ตามอ่านทันแล้ววว [555] :laugh:
ชอบมากครับ
อยากจะ :z6: :angry2: อิพี่เอจริงๆ
มีนเข้มแข็งไว้นะ สงสารรรร :sad4:
พี่ดินนน น่ารักอ่ะ #ขอมาไว้บ้านจะได้ม้ายยย :-[
:L2: ให้คนเขียนครับบบ มาต่อไวๆนะ รออยู่ๆๆ :katai2-1:
-
คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ไม่เจอะเจอกันกับฉัน
....
-
คิดถึงมากกกกกกกกกกก มารีบมาต่อนะ เค้ารออยู่นะตัววววว :sad4: :mew2:
-
:really2: :really2:
-
:sad4: หัวเรื่องเปลี่ยนแล้ว กำลังจะมาต่อใช่ไหม
-
มาปูเสื่อรอ..
-
ตบยุงรอ แปะๆ
-
จะมาต่อแล้วใช่ม้ายยยย :hao7:
-
คิดถึงมีนนนน เมื่อไรจะมาต่อคะ รออยู่นะ :mew2:
-
หายไปเลยแฮะ
-
:mew2: :mew2: :mew2:
มิยูกิกลับมาแล้วค่ะ ต่อให้อีก 65% นะคะ วันนี้มาเท่านี้ก่อน เดี๋ยวที่เหลือจะทยอยมานะคะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านและรอนิยายเรื่องนี้ ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
พล็อตแรกไม่แฮปปี้ แต่พล็๊อตนี้คงแฮปปี้สินะ ไม่าอยากกินมาม่าเดี๋ยวไม่มีอาหารไปเลี้ยงสมอง :hao5:
-
เปลี่ยนเป็น happy ending รึเปล่า
อยากอ่านพาร์ทพี่เอมั่งง่ะ
ไม่เข้าใจการกระทำแต่ละอย่างของพี่แกจริงๆ
ตั้งแต่แรกเลย
-
ขออีกนิดซิคนแต่ง กำลังอ่านเคลิ้มๆเลย
ความสดใสน่ารักของมีนเริ่มเปลี่ยนมาหม่นหมอง
ก็คงเป็นตอนที่คบและทิ้งไปของพี่เอซินะ
-
รอครอบครัวสุขสันต์
-
มาทีละนิดดีกว่าไม่มาเน๊อะ
-
บทที่ 10 แล้วเธอก็เดินจากไป ปล่อยให้วันเวลาดี ๆเป็นเพียงแค่ฝุ่นผง...
เจ็บโมงสี่สิบนาที
วันนี้ผมมาตรวจครรถ์ครับ เพราะคาดว่าคนน่าจะเยอะผมเลยมารอคิวก่อน จริง ๆแล้วผมไม่จำเป็นต้องเข้าคิวเลย หมอดินสามารถ
ทำให้ผมเดินเข้าไปตรวจทันทีเลยก็ได้ แต่ผมไม่อยากใช้สิทธิ์นั้นเพราะผมเกรงใจคนอื่น คิวผมเพื่อพบหมอดินเป็นคิวที่ 16 ขนาด
มาเช้าขนาดนี้ ยังต้องรออีกตั้ง 16 คนเลยนะ สงสัยจังว่าคนแรก ๆ เขามารอตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
แปล็บ! อยู่ดี ๆก็รู้สึกเจ็บนิด ๆที่หน้าท้อง ผมยกมือลูบแผ่นท้องเบาๆ ก่อนจะรู้สึกถึงแรงน้อย ๆที่มากระทบอีกครั้ง
โอ๊ะ... หรือว่านี่คือการทักทายของหนูครับลูก ผมถามคนในท้อง นี่คืออาการที่ลูกดิ้นใช่ไหมนะ พลันความรู้สึกยินดีท่วมท้นในใจ
ของผม มันเป็นความสุขที่บอกไม่ถูก อิ่มเอม ตื้นตันยังไงไม่รู้ แค่เขาถีบท้องผมเบาๆ .... ลูกจ๋า อารมณ์ดีหรอครับ ทักทายแม่
หรอครับลูก.....
คุยกับลูกเพลินจนลืมดูเวลา พอสังเกตุดูนาฬิกาอีกทีเข็มสั้นก็ชึ้ไปที่เลยแปด เข็มยาวชี้ไปเลขสี่ซะแล้ว ผมมองไปรอบ ๆ ตัวก่อน
จะยิ้มให้ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ท้องเธอใหญ่มากเลยน่าจะใกล้คลอดแล้วล่ะ
"มาเช้าจังเลยนะคะ" เธอเปิดประโยคสนทนา
"เช้าขนาดนี้คนก็ยังเยอะเลยเนอะ" ผมตอบเธอ หน้าตาเธอดูมีความสุขจังเลย
"ใช่ อย่างนี้แหละ โรงพยาบาลจังหวัด คนก็เยอะแบบนี้แหละ นี่มาคนเดียวหรอ" เธอถาม
"อืม มาคนเดียวน่ะ" ผมตอบยิ้มให้บางๆ ยกมือลูบท้องอย่างลืมตัว
"เอ่อ ขอโทษนะที่ถามเรื่องส่วนตัว" เธอเหมือนเพิ่งรู้สึกว่าถามคำถามที่ไม่ควรถามกับผมซะแล้ว ผมส่ายหัวยิ้มให้เธอบางๆ
ก่อนจะเลิกสนใจเธอเมื่อสามีของเธอเดินเข้ามา นั่งข้างๆเธอ คุยหยอกล้อกับเด็กในท้อง มือของทั้งคู่ประสานกันวางไว้บนหน้าตัก
ผมลอบมองคู่สามีภรรยาธรรมดา ๆ คู่นี้ด้วยความรู้สึกบรรยายไม่ถูก นี่สินะ ความรู้สึกของครอบครัว ผมสัมผัสได้ถึงบรรยากาศของ
ความรัก ความอบอุ่น ....
.
..
...
มาคนเดียวหรอคะ? ครับผมมาคนเดียว
ผมไม่เคยรู้ว่าครอบครัวจริงๆ เป็นยังไง ครอบครัวที่มีพ่อเป็นเสาหลัก คอยดูแล คอยช่วยพยุงยามอ่อนแอ มีแม่คอยเติมความอ่อน
หวานในสิ่งต่าง ๆ มีลูกที่เป็นความงดงามของชีวิตพ่อและแม่
ลูกครับ... แม่อาจไม่มีครอบครัวที่ครบให้หนู แต่เราจะอยู่กันให้ได้นะลูก สักวันหนึ่งถ้าแม่เข้มแข็งกว่านี้ แม่จะไม่คิดถึงเขาอีก
วันนี้ที่แม่มาตรวจ หมอดินบอกหนูแข็งแรงดี แต่น้ำหนักตัวแม่ยังน้อยไปหน่อย คงต้องกินเยอะกว่านี้ บางครั้งแม่ก็รู้สึกอ้างว้าง
เหมือนมันว่างเปล่าไปหมด ไม่มีคนรัก ไม่เป็นที่ต้องการ ไม่ถูกเลือก.... แต่พอหนูดิ้น แม่ก็กลับมามีความรักอีกครั้ง รักหนูนะลูก
รักพ่อของหนูด้วย เราต้องอยู่กันให้ได้ ไม่มีมืออีกคู่ที่คอยช่วยก็ไม่เป็นไร ผมได้แต่ย้ำซ้ำ ๆ กับตัวเอง คงเพราะเหตุการณ์เมื่อเช้า
เลยทำให้คิดมาก หรืออารมณ์แปรปรวนของคนท้องก็ไม่แน่ใจนัก ที่ผมยังคิดถึงพี่เออาจเป็นเพราะเรายังมีห่วงต่อกันอยู่ ผมอุ้ม
ท้องลูกของเขา ตัดยังไงก็คงเขาไม่ขาด หวังเพียงแต่ว่าเวลา จะนำพาทุกอย่างให้ผ่านไป เมื่อความเจ็บปวดบรรเทาลง
ความสงบคงรออยู่ที่ปลายทาง...
เวลาผ่านไปอีกหนึ่งเดือน...
พี่เอเงียบหายไปจากชีวิตของผม เหมือนไม่เคยมีเรื่องระหว่างเราเกิดขึ้น
นาน... นานจนผมเริ่มชินกับการมีชีวิตคนเดียว บางทีอดีตก็เป็นเหมือนเงา อาจเคยหอมหวาน แต่ทว่าก็ไม่ได้มีอยู่จริงในตอนนี้
เพราะช่วงเวลาหนึ่งมีผลแค่ตอนนั้น ไม่ได้มีอะไรสืบเนื่องมาจนถึงวันนี้ สิ่งเดียวที่อาจทำให้ผมนึกถึงเขาขึ้นมาได้
คือความเจ็บนิด ๆ ตึงหน่อยๆ เวลาเจ้าตัวน้อยอยากจะเกเรบ้างก็เท่านั้น ความรักของพี่เออาจไม่มีอยู่จริง แต่เรื่องของผมกับเขา
นั้นเกิดขึ้นจริง มีพยานเป็นหนูน้อยที่ทำให้ผมกลายสภาพเป็นคนอ้วน หน้าท้องใหญ่ เดินเหินลำบาก เรี่ยวแรงไม่ค่อยมี เหน็บชา
ที่เท้าบางเวลา แต่แค่ผมมีเขาผมก็ไม่ต้องการสิ่งอื่นอีกเลย ผมรักเด็กคนนี้มากขนาดที่ยังไม่เคยเห็นหน้า ผมจะใช้ชีวิตวันต่อไปๆ
กับเขา ให้สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา มอบความรักความอบอุ่น และผมจะเป็นเกราะป้องกันเขาจากอันตรายต่างๆ
แม่รักหนูนะครับ รักสุดหัวใจ....
"จ๊ะเอ๋ มีนนนนน ฉันมาแล้วว ขอดูหลานฉันหน่อยสิ แล้วนี่กินไรยัง กินนมบ้างไหม ดูแลตัวเองดีรึเปล่า เดี๋ยวหลานฉันไม่สูง
ไม่หล่อ ไม่สวย ไม่เฟี้ยวน้าา" เสียงใสๆ ดังขึ้นปลุกผมจากภวังค์ความคิด ผมหันไปเจอเจ้าของใบหน้าขาวใส หมวยๆ
ของชมพู่ เพื่อนสนิทอีกคนของผม เธอยิ้มจนตาที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วกลายเป็นเส้นตรง ไม่ได้เจอกันนานมาก
ส่วนใหญ่ได้แต่โทรคุยกันเท่านั้น
"ชมพู่ ! มาได้ไง ดินพามาหรอ แล้วว่างแล้วหรอ" ผมเรียกชมพู่ด้วยความดีใจ ก่อนจะถามเป็นชุดๆ
"อ้าวแน่นอนสิคะว่าที่คุณแม่ อย่างฉันเนี่ยแค่กระดิกนิ้ว ผู้ชายก็วิ่งตามละนะ รู้ไหมหล่อน ฉันสบายดีมาก และเป็นห่วงมีนมาก"
บางทีก็หมั้นไส้ในท่าทางการจีบปากจีบคอพูดของมันนะครับ แต่ว่าดีใจจังที่มันมาหา มีหลายเรื่องที่อยากบอกมัน
อยากคุย อยากแชร์ ผมมองมันด้วยความรู้สึกทั้งหมดนี้และรับรู้ว่ามันเข้าใจสายตาผมเป็นอย่างดี
"ดูทำหน้าเข้า ฉันเข้าใจนะว่าฉันสวยและนิสัยดีมาก มานี่มะ มาให้เจ๊กอดหน่อยเร็ว" ชมพู่มองหน้าผม
ก่อนจะพูดและดึงผมเข้าไปกอด ผมกอดตอบด้วยความคิดถึง แต่กอดแน่นมากไม่ได้ มันติดพุง ฮาาาา
"ฉันคิดถึงเธอจัง" ผมกอดเธอแน่นเท่าที่ร่างกายจะเอื้ออำนวย
"ยังขี้แงเหมือนเดิม ฉันลาออกจากงานล่ะ ว่าจะมาให้คนแถวนี้เลี้ยง จะมาอยู่ด้วยจนกว่าจะคลอดเลยนะ" ชมพู่พูดพลางผละออก
จากอ้อมกอด และเปลี่ยนมากุมมือผมไว้แทน
"จริงนะ อยู่ด้วยจริงๆนะ" ผมถามย้ำด้วยความดีใจ ดีจังนะลูกมีน้าชมพู่มาอยุ่เป็นเพื่อนแม่แล้ว
ก่อนที่จะคุยอะไรกันต่อก็มีเสียงหนึ่งดังขัดขึ้นมา
"จริงครับมีน ชมพู่เขาอยากดูแลมีนน่ะ" ดินที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมาเอ่ยขึ้น
"แล้วดินอนุญาตให้ชมพู่อยู่กับเราจริงๆนะดินนน" ผมถามดินซ้ำอีกรอบเพิ่มความมั่นใจ
"ไม่ต้องรอให้ดินอนุญาตหรอกมีน ชมพู่ฟังดินซะที่ไหนล่ะ บอกให้ออกจากงานมาตั้งนานล่ะ เมียคนเดียวดินเลี้ยงได้ก็ไม่ยอม
จนมีเรื่องมีนนี่แหละ เจ้าตัวเลยยอมกลับมาอยู่บ้านบ้าง" ดินตอบคำถามผม พลางยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเรื่องความบ้างานของชมพู่
"แหม๋ ตัวเองก็ เค้าอยากทำงานจะได้ไม่เป็นภาระตัวเองไงงงง แล้วนี่ก็กลับมาให้คุณหมอดินเลี้ยงแล้วไงคะ" ชมพู่เดินไป
กอดแขนสามีตัวเอง พลางซบทำเสียงออดอ้อน ดินไม่ตอบอะไรเพียงแต่ยิ้มรับด้วยความรัก
"ดีจังที่มีนมีเพื่อนที่ดีแบบนี้ ขอบคุณนะที่ไม่เคยทิ้งมีนเลย" เสียงผมสั่นเครือไปด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ คงเป็นเพราะฮอร์โมน
คนท้องที่ทำให้ผมร้องไห้ง่ายๆ แบบนี้
"โอ๋ๆ มาๆ หลานคนเดียวฉันเลี้ยงได้ พวกเรารักมีนนะ" ชมพู่เดินมากอดผมไว้ข้างหนึ่ง ดินเดินมาลูบหัวผมไว้อีกข้างหนึ่ง
ผมอดไม่ได้จริงๆ ที่จะร้องไห้ ร้องและร้อง ร้องจนเหนื่อยและหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ครบ 100% แล้วนะคะ มิยูกิมาต่อให้แล้วนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
:ling1: มาต่ออีกนะ
-
สั้น :katai1:
-
อยากให้มีนคู่กับหมอดินอ่าาาาา
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ถึงพี่เอจะยอมรับและมาดูแลมีนได้อ่ะ แต่เราว่านะกรณีมีนเนี่ย น่าจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองนะ จะเป็นซิงเกิ้ล มัม หรือจะเลือกดิน ก็ตามใจ แต่ ถ้าไม่คิดอะไร ก็อย่าทำให้ดินต้องเก้อเลยนะ :sad11: :sad11:
-
คนเดียวก็มาได้ครับ มีนบอก
ไม่ง้ออิพี่เอโว้ย
-
มีนเข้มแข็งขึินแล้วซินะ
ถ้าดินยังไม่มีใคร ก็น่าจะดูแลมีนได้ซิ
และอนาคตมีนอาจจะรักดินอีกครั้งก็ได้
-
พึ่งเคยอ่าน อ่านรวดเดียวตามทันเลย ยังไงรีบมาต่อนะจ๊ะ :call: :call:
-
อ่านแล้วร้องไห้อ่ะ ชอบแนวดราม่ามากๆ มาต่อเร็วๆนะคะ ^^ :mew4: :mew6:
-
มีนเข้มแข็งไว้นะ เพื่อลูก :mew6:
รอนะฮะ :')
-
รีบมาต่ออีกน้า
-
รอ ร้อ รอ รอ ตอนต่อค่ะ TTwTT มันค้างงงงงงง
-
:sad4: :sad4:
-
น้องมีนน่าสงสารร
-
มีนคลอดลูกยัง
-
มาต่อเถอะ ขอร้องงงงงงงง นะๆๆๆ
-
ตกลงพี่เอเอาไงแน่
ขอให้มีนเข้มแข็งไว้นะ
และเป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ (รออ่านอยู่นะ)
-
พ่อเด็กตายไปแล้วครับ.. แอบโกรธแทนมีน
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
สนุกมากกกก หน่วงสุดๆ
และ........... เกลียดไอ้พี่เอมากกกกกกกกกกก
รออ่านต่อนะคะ
-
:call: :call: :call:
จงมา จงมา
-
คลอดแล้วมั้งป่านนี้...? เลี้ยงลูกเป็นไงมั่งไม่รู้ ^^"
//ยังไม่ตัดจบใช่ไหมคะ รออ่านต่อนะคะ
ปล. คือถ้าแบบพี่เอเคลียร์ชีวิตไม่ได้ รักมีนคนเดียว คบคนเดียวจริงๆจังๆไม่ได้
ขออนุญาตเชียร์ให้จบไม่แฮปปี้นะคะ มาเยี่ยมลูกได้ จะพาเมียชะนีมาเยี่ยมด้วยก็เอา จัดเต็มกันไป อิอิ
-
ขอด่าวัตรที เจือกไม่เข้าเรื่อง
-
ขออนุญาติ เชียร์ดินออกนอกหน้า พี่เอ แค่อยากได้ผู้หญิงสักคนมาอยู่ข้างกาย อาจจะรักมีน แต่อายที่มีนเป็นผู้ชาย ไม่รู้สิ เราอยากให้จบแบบ มีนยังรักพี่เอ แต่ แก้วที่มันแตก ผสานไงก็ไม่สนิท แต่มีนกลับมีดินเข้ามาในชีวิต เป็นที่พึ่งพิง เป็นทุกอย่างที่คนแบบพี่เอเป็นให้มีนไม่ได้ ไม่จำเป็นที่มีนต้องเลิกรักพี่เอ แต่ก็ไม่มีเหตุจำเป็นเช่นกันที่ต้องกลับไปคบและอยู่กินกันฉันท์สามีภรรยา เพราะสักวันพี่เอก็คงทำมีนเจ็บ อย่าให้มีนโง่เพราะความรักเลยนะคะ เราคงรู้สึกแย่ รักกัน แต่ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันเสมอไป พี่เอจะมาเยี่ยมลูกก็มา แต่ทุกครั้งที่มา จะเห็นภาพน่ารักของครอบครัว ดิน มีน ลูกดีกว่า เอาจากใจ สะใจดี ของดีมีค่า รู้ตัวเมื่อสาย พี่เอ หมดโอกาสไปนานละ เห็นแก่ตัว ไร้จิตสำนึก ผู้ชายน่ารังเกียจ
-
คนแต่งหายไปไหนน้อออออ
-
:เฮ้อ: เพลียกับเอ สงสารมีน เชียร์ดิน แล้ว คนแต่งไปไหนแล้วอะ กลับมาเถอะ มันค้างสุดๆ
-
มาอัพที
คนอ่านรอนาน :katai4:
-
อยากบอกทุกคนว่ามิยูกิยังมีชีวิตอยู่นะ รอกันได้ไหมคะ รอน้าาาาาาาาาา แอบอัพเพิ่ม 10% แหะ ๆ
:impress3: :impress3: :impress3:
-
คลอดแล้วมั้งป่านนี้...? เลี้ยงลูกเป็นไงมั่งไม่รู้ ^^"
ขอขำเม้นนี้แป๊บนะ เม้นซะน่ารักเลย
อยากรู้ปลายทางมีนจะมีใครอีกมั้ย นอกจากลูก
ถ้าพี่เอหมดรักมีนแล้วจริงๆตั้งแต่ก่อนจะรู้ว่ามีนท้อง
ถ้าจะทำแค่หน้าที่ ไม่ใช่ทำด้วยใจ ขอให้ทำแค่หน้าที่พ่อก็พอ ไม่ต้องสะเออะมาเสแสร้งทำหน้าที่ผั_กับมีนอีกนะ
-
คนเขียนจะกลับมาต่อแล้วใช่มั้ย :hao5:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วหน่วงมาก
คนเขียนเก่งจริงๆทำให้เราเสียน้ำตาได้
สงสารมีนสุดๆเข้มแข็งนะคะ
-
คือนอกจากเรื่องผู้ชายท้องได้
นิยายเรื่องนี้สมจริงมากค่ะ realistic drama มาก
เพิ่งเข้ามาอ่านจากกระทู้โหวตนิยายประจำปี
สนุกมากค่ะ
เอาใจช่วยทั้งมีนและคนแต่งอยู่ตลอดเลยนะคะ
อีกนิดเดียวก็จะจบแล้ว ลุ้นมาก ว่าจะจบยังไง
เชียร์แฮปปี้เอนดิ้งอีกคน
เราอ่านแล้วรู้สึกอินกับมีนมากอ่ะ
ไม่อยากคิดว่าถ้าจบเศร้าจะเป็นยังไง TwwwwwwT
-
ไหนว่าพี่เอเป็นคนตรงไง โกหกทำไม เกลียดอิพี่เอ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ เรื่องนี้จะจบมั้ยอ่ะ
-
ลืมเรื่องไปแล้วนะ :o12:
-
รอว์
-
มิยูกิกลับมาอัพตอน10: เจ็บจนถึงเมื่อไหร่ 100% แล้วนะคะ
ขอโทษที่ให้รอกันนานมาก ไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ ค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ถึงรู้ว่าตอนจบยังไงก็ต้องแฮปปี้....ยังไงมีนต้องได้คู่กะเอ - -
แนวmpreg อ่านๆมา....ไม่เคยเห็นซักเรื่องเลยที่นายเอกมันจะได้กะพระรองทั้งที่พระเอกแสนจะเ-ี้ย
เพราะมันเป็นพ่อของเด็กในท้องไง เลยเป้นพระเอก
แต่บางทีอ่านๆไปแล้วเซ็ง อยากให้มีสักเรื่องที่กล้าฉีกBad End บ้าง //แต่ก็คงไม่ได้หรอก เข้าใจ ถ้าทำจริงๆคนอ่านคนอื่นๆส่วนใหญ่คงรับไม่ได้หรอก ใช่มะ :D //ขออภัยที่เนื้อหาก้าวร้าว
ไม่ได้จะว่าไม่ดีคนเขียน เขียนให้คนอ่านอินได้ก็ถือว่าฝีมือแอดวานซ์แล้วครับ ขอชมจากใจ //ตอนพิเศษเขียนดีมาก ชอบ
คอมเม้นท์นี้เองที่แปลก ชอบอ่านอะไรแหวกๆเอง....แล้วดันกดเข้ามาอ่านเรื่องนี้T^T
-
:hao5:
-
แล้วพี่เอจะกลับมาอีกมั้ยเนี่ย :mew5:
-
มิยูกิ จะกลับมาแล้ว
ดีใจดีใจ
-
จะมาต่ออีกวันไหนคะ :ling1:
-
เฮ้ยยย กลับไปอ่านครบ 100%
ไหงดินมีเมียแล้วอ่ะ แถมมีมานานแล้วด้วย
เฮ้ออความหวังคนอ่านพังทลายลงในพริบตา
-
ไม่!!!!ดินมีภรรยาแล้ววววววว///ร้องไห้หนักมาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ป่านนี้ลูกของมีน โตแล้วมั้ง
คนแต่งหายไปไหน? :serius2:
-
รออยู่เสมอ รีบกลับมาเถอะนะ :call: :call: :call:
-
ไม่มาต่อแล้วเหรอคะ