หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ตามสัญญา END (17/06/59)

[NewYear42]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม


6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

*********************************************

ตามสัญญา

“ใบบุญครับ”

เสียงเรียกของชายหนุ่มร่างสูง ทำให้เด็กหนุ่มที่นั่งแกว่งชิงช้าอยู่ข้างๆต้องหยุดกระทันหันแล้วขานรับชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มด้วยใบหน้าที่สดใส

“ว่าไงครับพี่เอก”

“อีกไม่กี่วันพี่จะต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วน่ะ”

ชายหนุ่มพูดด้วยใบหน้าที่หม่นหมองลงเพราะเขารักเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆแต่เขาจำเป็นต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นเพราะครอบครัวได้สถานที่ทำงานใหม่และนั้นก็เท่ากับว่าเขาเองก็ต้องย้ายไปเรียนที่แห่งใหม่ด้วยเช่นกัน

“ครับใบบุญรู้แล้วว่าพี่เอกจะย้าย...ใบบุญถึงอยากอยู่กับพี่เอกแบบนี้นานๆไงครับ”

แต่เด็กหนุ่มกับไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับบอกชายหนุ่มว่าเขากำลังตักตวงเวลาให้พวกเขาสองคนได้อยู่ด้วยกันนานๆก่อนจะจากกันไป และมันก็ทำให้ชายหนุ่มนั้นคิดตามเด็กหนุ่มแล้วพลอยยิ้มตามใบหน้าของเด็กหนุ่มที่มักมีรอยยิ้มอยู่เสมอมันจึงทำให้เขาหายคิดมากได้

“ถ้าพี่เอกคิดถึงใบบุญ...พี่เอกก็มองท้องฟ้าบ่อยๆสิครับ”

อยู่ๆเด็กหนุ่มก็พูดว่าให้เขานั้นมองไปบนท้องฟ้าหากคิดถึงกันชายหนุ่มจึงมองตามที่เด็กหนุ่มบอก
เขารู้สึกว่าท้องนั้นมันช่างสดใสเหมือนรอยยิ้มของเด็กหนุ่มซะเหลือเกิน

เวลานั้นช่างผ่านไปเร็วเหมือนสายฝนที่ร่วงหล่นลงมาสู่พื้นดินที่ยามแดดออกมันก็ค่อยๆหายไปจนไม่เหลือน้ำสักหยดเหลือไว้เพียงแค่พื้นที่แหกแห้ง

“ใบบุญครับ...พี่ไปแล้วใบบุญอย่าลืมพี่น่ะ”

ชายหนุ่มกล่าวบอกเด็กหนุ่มที่วันนี้ได้มารอส่งเขาที่กำลังจะย้ายไปอยู่ที่อื่นที่แสนไกลจากที่แห่งนี้

“ใบบุญไม่ลืมพี่เอกหรอกครับ...อ๊ะ นี้กำไลที่ใบบุญร้อยเองใบบุญให้พี่เอกเอาไว้จะได้ไม่ลืมใบบุญ”

เด็กหนุ่มยืนกำไลลูกปัดให้กับชายหนุ่มตรงหน้าที่ร้อยเอง พร้อมกับกำชับว่านี้คือของแทนความหลังของพวกเขา

“พี่ไม่ลืมหรอกน่า...พี่ก็มีของจะให้ใบบุญเหมือนกัน รอแปปนึงน่ะ”

ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งไปที่กระเป๋าของตนหยิบเอาสมุดโน๊ตเล่มหนึ่งหน้าปกเป็นรูปเขากับเด็กหนุ่มใบบุณที่เขาเป็นคนติดมันเอาไว้เองก่อนจะวิ่งกลับมายืนให้แก่เด็กหนุ่ม

“อ๊ะนี้...ถึงมันจะไม่มีค่าอะไรสำหรับคนอื่นแต่ว่ามันมีค่าสำหรับพี่มากใบบุญช่วยรักษามันเอาไว้ได้ไหม...จนกว่าพี่จะกลับมา”

“ได้สิ...ใบบุญจะเก็บมันเอาไว้อย่างดี...ว่าแต่ใบบุญเขียนใส่ในนี้ได้ไหม”

เด็กหนุ่มตอบรับพร้อมกลับยิ้มให้กับชายหนุ่มแล้วจึงถามอีกครั้งว่าเขานั้นสามารถจะขีดเขียนใส่สมุดเล่มนี้ได้หรือเปล่า

“ได้สิทำไมจะไม่ได้”

“งั้นก็ดีเลย...ใบบุญจะเขียนทุกอาทิตย์เลยจนกว่าพี่เอกจะกลับมา”

“สัญญาแล้วน่ะ”

“สัญญาสิ...พี่เอกก็เหมือนกันต้องกลับมาน่ะใบบุญจะรอ”

“ครับพี่สัญญา”

[NewYear42]

ตามสัญญา

“ใบบุญครับ”

เสียงเรียกของชายหนุ่มร่างสูง ทำให้เด็กหนุ่มที่นั่งแกว่งชิงช้าอยู่ข้างๆต้องหยุดกระทันหันแล้วขานรับชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มด้วยใบหน้าที่สดใส

“ว่าไงครับพี่เอก”

“อีกไม่กี่วันพี่จะต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วน่ะ”

ชายหนุ่มพูดด้วยใบหน้าที่หม่นหมองลงเพราะเขารักเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆแต่เขาจำเป็นต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นเพราะครอบครัวได้สถานที่ทำงานใหม่และนั้นก็เท่ากับว่าเขาเองก็ต้องย้ายไปเรียนที่แห่งใหม่ด้วยเช่นกัน

“ครับใบบุญรู้แล้วว่าพี่เอกจะย้าย...ใบบุญถึงอยากอยู่กับพี่เอกแบบนี้นานๆไงครับ”

แต่เด็กหนุ่มกับไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับบอกชายหนุ่มว่าเขากำลังตักตวงเวลาให้พวกเขาสองคนได้อยู่ด้วยกันนานๆก่อนจะจากกันไป และมันก็ทำให้ชายหนุ่มนั้นคิดตามเด็กหนุ่มแล้วพลอยยิ้มตามใบหน้าของเด็กหนุ่มที่มักมีรอยยิ้มอยู่เสมอมันจึงทำให้เขาหายคิดมากได้

“ถ้าพี่เอกคิดถึงใบบุญ...พี่เอกก็มองท้องฟ้าบ่อยๆสิครับ”

อยู่ๆเด็กหนุ่มก็พูดว่าให้เขานั้นมองไปบนท้องฟ้าหากคิดถึงกันชายหนุ่มจึงมองตามที่เด็กหนุ่มบอก
เขารู้สึกว่าท้องนั้นมันช่างสดใสเหมือนรอยยิ้มของเด็กหนุ่มซะเหลือเกิน

เวลานั้นช่างผ่านไปเร็วเหมือนสายฝนที่ร่วงหล่นลงมาสู่พื้นดินที่ยามแดดออกมันก็ค่อยๆหายไปจนไม่เหลือน้ำสักหยดเหลือไว้เพียงแค่พื้นที่แหกแห้ง

“ใบบุญครับ...พี่ไปแล้วใบบุญอย่าลืมพี่น่ะ”

ชายหนุ่มกล่าวบอกเด็กหนุ่มที่วันนี้ได้มารอส่งเขาที่กำลังจะย้ายไปอยู่ที่อื่นที่แสนไกลจากที่แห่งนี้

“ใบบุญไม่ลืมพี่เอกหรอกครับ...อ๊ะ นี้กำไลที่ใบบุญร้อยเองใบบุญให้พี่เอกเอาไว้จะได้ไม่ลืมใบบุญ”

เด็กหนุ่มยืนกำไลลูกปัดให้กับชายหนุ่มตรงหน้าที่ร้อยเอง พร้อมกับกำชับว่านี้คือของแทนความหลังของพวกเขา

“พี่ไม่ลืมหรอกน่า...พี่ก็มีของจะให้ใบบุญเหมือนกัน รอแปปนึงน่ะ”

ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งไปที่กระเป๋าของตนหยิบเอาสมุดโน๊ตเล่มหนึ่งหน้าปกเป็นรูปเขากับเด็กหนุ่มใบบุณที่เขาเป็นคนติดมันเอาไว้เองก่อนจะวิ่งกลับมายืนให้แก่เด็กหนุ่ม

“อ๊ะนี้...ถึงมันจะไม่มีค่าอะไรสำหรับคนอื่นแต่ว่ามันมีค่าสำหรับพี่มากใบบุญช่วยรักษามันเอาไว้ได้ไหม...จนกว่าพี่จะกลับมา”

“ได้สิ...ใบบุญจะเก็บมันเอาไว้อย่างดี...ว่าแต่ใบบุญเขียนใส่ในนี้ได้ไหม”

เด็กหนุ่มตอบรับพร้อมกลับยิ้มให้กับชายหนุ่มแล้วจึงถามอีกครั้งว่าเขานั้นสามารถจะขีดเขียนใส่สมุดเล่มนี้ได้หรือเปล่า

“ได้สิทำไมจะไม่ได้”

“งั้นก็ดีเลย...ใบบุญจะเขียนทุกอาทิตย์เลยจนกว่าพี่เอกจะกลับมา”

“สัญญาแล้วน่ะ”

“สัญญาสิ...พี่เอกก็เหมือนกันต้องกลับมาน่ะใบบุญจะรอ”

“ครับพี่สัญญา”



ในโลกนี้นั้นอะไรๆก็ไม่แน่นอน ความรักก็เช่นกัน
ในโลกที่มีก้อนเมฆปกคลุมไปทั่วท้องฟ้านั้นอยากรู้เหลือเกินว่ามันมีอะไรอยู่บนนั้นกันน่ะ
ชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งเล่นอยู่ริมน้ำของเมืองกรุงเพื่อมองท้องฟ้าตอนเช้าของที่นี้แทบทุกวัน
เขามักจะมองและคิดในใจเสมอว่าเขามีความรู้สึกคิดถึงใครสักคนและความจำลางๆแต่เขากลับคิดไม่ออก

“คนในความทรงจำลางๆคนนั้นคือใครกันน่ะ...ทำไมรู้สึกคิดถึงเหลือเกิน”

ชายหนุ่มมักพูดแบบนี้กลับตัวเองเสมอเวลามองท้องฟ้าเขามักจะเห็นภาพของใครสักคนนั้นส่งยิ้มสดใสมาให้กลับเขาอยู่เสมอ และมันพอยท์ทำให้เขายิ้มตามเสมอ แม้แต่กลับมาจากทำงานพอมองท้องฟ้าก็ทำให้เขาหายเหนื่อยในทันทีเหมือนว่ามีใครสักคนนั้นให้กำลังใจเขาอยู่เสมอ

“เอก”

ผู้หญิงวัยทองที่ยังดูสวยซึ่งเธอคือมารดาของชายหนุ่มพูดขึ้นตอนรับประทานอาหารเย็น

“ครับแม่”

“อาทิตย์หน้าพ่อเขาวานให้เอกไปดูงานแทนเขาให้หน่อย”

“ที่ไหนหรอครับ”

“เชียงใหม่น่ะ...มันเป็นไร้องุ่นบ้านเก่าเราไงเอก”

เมื่อเธอพูดจบ คำว่าบ้านเก่าของชายหนุ่มนั้นทำให้เขานึกออกได้ว่าเขาเคยไปอยู่ที่เชียงใหม่ก่อนจะมาที่นี้ตอนเขาอายุ16 และตอนนี้มันก็ผ่านมา 10 ปีแล้วที่เขาจากที่นั้นมา

“ได้ครับ”

ก่อนวันเดินทางไปเชียงใหม่ชายหนุ่มได้เตรียมเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นเก็บใส่กระเป๋าใบปานกลาง
เขาเตรียมของใส่กระเป๋าไปเรื่อยๆจนใกล้จะเสร็จแต่หากพอเขากำลังเปิดลิ้นชักเครื่องแป้งที่ไม่ค่อยจะได้เปิดสักเท่าไหร่แต่หากวันนี้เขารู้สึกอยากจะเปิดมันและได้พบกับกำไลลูกปัดเส้นหนึ่งที่วางอยู่
ชายหนุ่มค่อยๆหยิบมันขึ้นมาก่อนจะสวมใส่ข้อมือตนเองชายหนุ่มจำได้ว่ากำไลเส้นนี้เคยมีคนให้กับเขามาและเวลามองมันเขารู้สึกเช่นเดียวกับที่มองท้องฟ้าแต่หากเขาเก็บมันไว้ในนี้นานเกินไปจนเกือบลืมไปด้วยซ้ำแต่ที่เขาลืมจริงๆก็คือใครคือคนที่ให้กำไลลูกปัดเส้นนี้กับเขากัน

การเดินทางนั้นแม้จะมีเนินภูเขามากมายแต่มันกลับไม่ลำบากอะไรแต่มันกลับคุ้มเสียด้วยซ้ำพอผ่านตัวเมืองไปแล้วเส้นทางก็มีต้นไม้มากมายเต็มไปหมดทำให้อากาศนั้นยิ่งมีความบริสุทธิ์ จากตอนแรกชายหนุ่มนั้นปิดกระจกรถซะสนิทแต่พอเจอต้นไม้ใบหญ้าเขาจึงปิดแอร์ในรถแล้วเปิดกระจกรถแทนทำให้อากาศบริสุทธิ์ผ่านเข้ามา
ชายหนุ่มขับมาได้ไม่นานก็เจอป้ายบอกทางไปไร้องุ่นที่เขาจะต้องไปที่แห่งนั้นและเป็นสถานที่ที่เขาได้จากมาเมื่อ 10 ปีก่อน
พอขับมาได้ไม่กี่กิโลเมตรก็เจอกับบ้านไม้หลังเล็กๆอยู่หลายหลังขับเข้าไปอีกก็เจอเข้ากับต้นองุ่นที่เรียงกันเป็นพุ่มสวยงามแถมตอนนี้ต้นองุ่นกำลังออกผลพอดีมันเป็นภาพที่สวยงามมากที่เดียว
เขาขับรถมาจนมาจอดที่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งแม้มันจะผ่านมาเป็น 10 ปีแต่เขากลับจำมันได้ทันทีเพราะมันมีความทรงจำของเขาอยู่มากมายพอลงจากรถเรียบร้อยก็เจอกับหญิงชราคนหนึ่งเดินลงมาจากตัวบ้าน

“คุณหนูเอกของป้าศรี”

แม้จะผ่านมา 10 ปีแต่หญิงชรากับจำชายหนุ่มได้ทันทีเพราะเธอเป็นคนเลี้ยงชายหนุ่มมาแต่เล็กๆมันคงไม่แปลกหากเธอจะจำเขาได้

“สวัสดีครับคุณป้า”

“ค่ะคุณหนู...คุณหนูของป้าโตเป็นหนุ่มแล้วหรอเนี้ย”

“ครับป้า”

พอคุยเสร็จชายหนุ่มจึงขนสัมภาระของตัวเองลงจากรถเพื่อขึ้นไปบนบ้าน

“มาค่ะเดี๋ยวป้าถือกระเป๋าให้”

“ไม่ต้องครับผมถือเองดีกว่าป้าอายุมากแล้วเดี๋ยวเกิดเป็นอะไรขึ้นมาผมจะทำยังไงล่ะ”

พอขึ้นบ้านมาได้หญิงชราก็เดินนำทางไปยังห้องนอนของชายหนุ่มทันที
บ้านหลังนี้แม้จะผ่านมา 10 ปีแล้วแต่ยังคงความสวยเอาไว้แม้ตัวบ้านจะทำจากปูนแต่ระเบียงนั้นกลับใช้ไม้ยื่นมาออกมาเป็นระเบียงหน้าบ้านนั้นตกแต่งด้วยดอกไม้หลายพันธุ์มาจัดเรียงเป็นสวนย่อมๆและมีต้นไม้ต้นใหญ่หนึ่งต้นเอาไว้กันแสงแดดที่ส่องลงมาส่วนใต้ต้นไม้มีม้าหินอ่อนเอาไว้สำหรับนั่งมันช่างเป็นบ้านที่สวยอยู่หลังหนึ่งเลยก็ว่าได้
ส่วนข้างในตัวบ้านใช้สีขาวตกแต่งให้ดูสะอาดตาชั้นล่างมีห้องลับแขกหนึ่งห้องห้องนั่งเล่นหนึ่งห้องน้ำอีกสองห้องและห้องครัวอีกหนึ่งส่วนชั้นสองมีห้องนอนอยู่สองห้องและห้องน้ำในตัวอีกคนละห้อง
พอเข้ามาในห้องมาเป็นที่เรียบร้อยชายหนุ่มก็เก็บของใส่ตู้เสื้อผ้าส่วนหญิงชราก็ขอตัวกลับไปแล้วเช่นกัน



ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากฟ้าเป็นสีแดงส้มบ่งบอกเวลาว่าฟ้ากำลังจะมืดค่ำ
ชายหนุ่มยังคงนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่ที่ระเบียงของบ้านมันช่างเป็นภาพที่สวยงามมากภาพหนึ่งรวมกับภาพทิวทัศน์ที่มีไร้องุ่นที่ผลกำลังดกอยู่เต็มต้นแล้วยิ่งเป็นภาพที่เขาจะจดจำมันเอาไว้เป็นอย่างดี

พอท้องฟ้ามืดแล้วดวงดาวก็เริ่มออกมาท่องราตรีบนท้องฟ้าชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่ที่เดิมยังคงไม่ไปไหน
เขามองท้องฟ้าในยามราตรีแล้วรู้สึกสดชื้นมันไม่เหมือนในเมืองที่เขามาเพราะที่นั้นมีดาวให้เห็นแทบนับดวงได้ด้วยซ้ำที่เป็นเช่นนั้นเพราะแสงไฟมากมายที่ส่องแสงบดบังดวงดาวจนมิด
ภาพของใครสักคนที่เขาเฝ้ามองท้องฟ้าอยู่เสมอภาพของคนๆนั้นมันเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆแต่มันก็ยังไม่ชัดเจนพอที่เขาจะจำคนๆนั้นได้สักทีแต่ชายหนุ่มก็ยังคงพยายามนึกมันให้ออกเพราะความรู้สึกเขามันบอกว่าคนในความทรงจำของเขาคนนั้นอยู่ที่แห่งนี้ที่ที่เขาจากไปเมื่อนานมาแล้ว




ในยามเช้าท้องฟ้าสดใสมีเด็กผู้ชายสองคนเดินเล่นอยู่ในสวนไร้องุ่น

“พี่เอก พี่ว่าถ้าใบบุญเอาดอกไม้หลังสวนที่เราปลูกไปจัดแต่งไว้ในห้องพี่ พี่เอกว่ามันจะโตไหม”
เด็กชายที่ตัวเล็กพูดถามเด็กชายอีกคนที่มีอายุมากกว่า แต่คำถามของเด็กชายตัวเล็กนั้นทำให้คนที่อายุมากกว่าได้แต่ยิ้มตามเพราะความน่ารักของเด็กตัวเล็ก

“โตสิ  ทำไมมันจะไม่โตล่ะ”

เด็กชายตัวโตตอบพร้อมกับยิ้มตามเด็กหนุ่มตัวเล็กที่กำลังเดินไปด้วยพร้อมกับเก็บองุ่นไปด้วย

“งั้นก็ดีเลย...ใบบุญจะได้ไปนอนกับพี่เอกบ่อยๆ”

“ก็ดีน่ะ...พี่จะได้กอดเราบ่อยเหมือนกัน”

“บ้าหรอ...ใบบุญก็หวงเนื้อหวงตัวเหมือนน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

เด็กหนุ่มตัวโตได้แต่ยิ้มตามคำที่เด็กชายตัวเล็กพูดแต่สิ่งที่เด็กหนุ่มตัวโตพูดนั้นเป็นสิ่งที่เขาต้องการจริงๆในใจลึกๆแล้วเขาอยากจะกอดเด็กชายตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดตัวเองอยู่ตลอดด้วยซ้ำแต่มันก็ทำไม่ได้


หลังจากที่กลับมาจากเดินเล่นเก็บองุ่นในยามเช้าก็กลับมายังบ้านของเด็กตัวโต

“พี่เอก  ใบบุญไปเอาดอกไม้ไปใส่กระถางก่อนน่ะแล้วเดี๋ยวเอาไปไว้บนห้องพี่เอกด้วยเลย”

“ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็เรียกนะ  พี่อาบน้ำก่อน”

“ครับป๋ม”
เด็กชายตัวเล็กพูดพร้อมทำท่าเหมือนทหารที่ทำความเคารพแล้ววิ่งออกไปสวนที่ปลูกดอกไม้ไว้ทันที
หลังจากที่เด็กชายตัวเล็กไปแล้วเด็กชายตัวโตก็ได้แต่ยิ้มตามแล้วขึ้นไปอาบน้ำทันที


เด็กชายตัวเล็กที่ขะมักเขม้นกับการนำดอกกุหลาบใส่ในกระถางเพื่อนำไปไว้ในห้องของเด็กชายตัวโตจนทำให้ต้นเลอะแก้มซึ่งเด็กชายตัวโตที่พึ่งเดินมาถึงเห็นเข้าเลยหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดแก้มให้

“อ๊ะ! พี่เอกเองหรอใบบุญตกใจหมดเลย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า พี่เห็นที่แก้มใบบุญมันเลอะดินน่ะเลยเช็ดให้”

“ขอ...ขอบคุณครับ”
เด็กชายตัวเล็กขอบคุณพร้อมแก้มสีขาวที่แดงเพราะความเขิล

“มาเดี๋ยวพี่ช่วยดีกว่าจะได้เสร็จเร็วๆ”
พูดจบชายหนุ่มก็ช่วยนำกุหลาบไปใส่กระถางทันทีเด็กชายตัวเล็กยังคงหน้าเด็กอยู่เช่นเดิมเพราะยังไม่หายเขิลกับสิ่งที่เด็กชายตัวโตทำ

“อ่า...เสร็จสักทีงั้นเราเอาไปไว้ในห้องพี่เอกกัน”
เด็กชายตัวเล็กพูดขึ้นหลังจากนำกุหลาบใส่กระถางเป็นที่เรียบร้อย

“งั้นลุยกันเลย”



แสงในยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องกระทบกับดวงตาของชายหนุ่มที่ตอนนี้ค่อยๆตื่นขึ้นมาจากในห่วงแห่งความฝัน ฝันที่เหมือนจริง

“ใบบุญ”

คำพูดแรกของวันนี้ได้หลุดออกมาจากจากปากของชายหนุ่มมันเป็นชื่อที่เขาคุ้นเคยแต่ก็ยังนึกอะไรไม่ออกนอกจากความทรงจำในฝัน

“ใช่! ดอกกุหลาบ”

พอนึกออกชายหนุ่มจึงรีบลงจากเตียงเพื่อมองหามันทันที แต่หากหาทั่วห้องแล้วกลับไม่พบเจอมันสักทีหรือมันแค่ความฝันของเขากัน
พอหาทั่วบ้านก็ยังคงไม่เจอเช่นเดิมชายหนุ่มจึงหยุดที่จะหาต้นกุหลาบสีแดงที่เห็นในฝันแล้วกลับขึ้นห้องไปอาบน้ำแทน


“คุณหนูเอกคะ...ป้าเตรียมอาหารไว้ให้ในครัวแล้วถ้าหิวก็ไปตักกินได้เลยนะค่ะป้าขอตัวกลับไปบ้านก่อนบ่ายๆจะมาอีก”

หลังจากที่ชายหนุ่มลงมาจากบนห้องก็ลงมาพบกับป้าศรีที่กำลังจะกลับบ้านพอดีแต่ชายหนุ่มทักเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยวก่อนครับป้าศรี”

“ว่าไงคะ”

“เอ่อคือ...ป้าศรีเคยเห็นดอกกุหลาบสีแดงที่ปลูกใส่กระถางไว้ในห้องของผมไหม”

“อื่ออออ….ถ้าจำไม่ผิดหนูใบบุญเอาไปแล้วนิคะ”
หญิงชราทำท่าคิดสักพักแล้วตอบชายหนุ่มซึ่งคำว่าใบบุญนั้นทำให้ชายหนุ่มหัวใจเต้นแรง

“แล้วใบบุญเขาอยู่ไหนหรอครับ”

“หนูใบบุญแกไม่อยู่หรอกคะ...รู้สึกจะไปต่างจังหวัด”
คำตอบของหญิงชราทำเอาชายหนุ่มที่กำลังตื่นเต้นหยุดลงทันที

“แล้วเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ”

“วันจันทร์หน้าคะ”

“จันทร์หน้าเลยหรอครับ”

“ใช่คะ...งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วป้าขอตัวกลับก่อนนะค่ะ”
หลังจากหญิงชรากลับไปเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มจึงได้แต่คิดว่าการพบกันของเขากับอีกคนทำไมมันยากเย็นอย่างนี้
เขาจะไม่คิดหนักเลยหากวันจันทร์หน้านั้นเขาจะต้องกลับบ้านที่เมืองกรุงซะก่อน




“พี่เอกๆตื่นสิใบบุญมีอะไรจะให้ดูด้วย”
เสียงเล็กๆของเด็กผู้ชายตัวเล็กเรียกเขาพร้อมกับเขย่าเพื่อปลูกเด็กชายตัวโต

“ตื่นแล้วๆ...มีอะไรหรอใบบุญ”

“พี่เอกตามใบบุญมาใบบุญจะพาไปดูอะไร”
เด็กชายตัวเล็กดึงเด็กชายตัวโตให้วิ่งตามตัวเองมาจนมาหยุดอยู่ทุ่งดอกไม้ที่เต็มไปด้วยดอกไม้ต่างๆหลายชนิดแถมมีผีเสื้อสีสันมากมายบินเต็มไปหมด

“พี่เอกว่าสวยไหม”
เด็กชายตัวเล็กพูดถามความคิดเห็น

“สวยมากเลยใบบุญ...แล้วนี้สวนของใครหรอ”

“ของคุณแม่ใบบุญเอง”
เด็กชายตัวเล็กตอบพร้อมกับยิ้มส่งไปให้เด็กชายร่างสูง



“คุณหนูเอกค่ะ!คุณหนูเอก!”
หญิงชราส่งเสียงปลูกชายหนุ่มพร้อมกับเขย่าให้ตื่นซึ่งมันได้ผลมันทำให้ชายหนุ่มตื่นจากความฝัน

“มีอะไรหรอครับป้าศรี”


“ป้าเห็นมันบ่ายกว่าๆแล้วคุณหนูคงหิวเลยมาปลูกให้ไปทานข้าวน่ะค่ะ”
หญิงชราตอบชายหนุ่มที่ค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนโซฟา

“อ้อครับเดี๋ยวผมไปทาน”

“ค่ะ...งั้นป้าขอตัวไปดูไร้ก่อนละกัน”

“ครับ”

หลังจากหญิงชราไปแล้วชายหนุ่มจึงมุ่งหน้าเข้าไปในครัวเพราะเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมา
อาหารกลางวันของชายหนุ่มก็ไม่ใช่อาหารหรูหราเหมือนตอนอยู่ในเมืองเพราะอาหารที่อยู่ตรงหน้าชายหนุ่มก็แค่ผัดกระเพราะไก่ธรรมดาแต่รสชาติมันกับไม่ธรรมดารวมทั้งกลิ่นที่ลอยออกมาติดจมูกชายหนุ่มจึงมุ่งหน้าตักกินอาหารจนหมดแต่พอทานหมดแล้วชายหนุ่มกับรู้สึกคุ้นเคยรสชาติอาหารที่เพิ่งทานหมดไปมันเหมือนเคยมีใครสักคนชอบทำให้กินบ่อยๆ

“สงสัยคงคิดไปเองล่ะมั้ง”


พอล้างจานเรียบร้อยชายหนุ่มจึงคิดว่าจะไปเดินชมไร้องุ่นที่ตอนนี้ขึ้นเป็นพวงดูน่ากิน
วันนี้อากาศร้อนไม่มากซึ่งตอนนี้ในไร้ก็ยังมีคนงานตัดพวงองุ่นที่โตเต็มที่ใส่ตะกร้าเพื่อนำเอาไปส่งขายในตลาดและพวกห้างต่างๆ

ตุ๊บ!

“โอ้ย!”
ชายหนุ่มมั่วแต่เดินดูลูกองุ่นโดยไม่ได้มองทางสักเท่าไหร่ทำให้ชนเข้ากับใครสักคนที่กำลังขนตะกร้าที่เต็มไปด้วยลูกองุ่นทำให้ชายคนหนึ่งซึ่งเอาผ้าปกคลุมใบหน้าเอาไว้ทำให้ไม่เห็นใบหน้า

“ขอโทษครับ...ผมมั่วแต่ต้นองุ่นเลยไม่ได้มองทาง”

“มมม...ไม่เป็นไรครับผมขอตัวก่อนนะ”
พูดจบชายคนดังกล่าวก็ยกตะกร้าเดินหายไปทันที

“เสียงยังหนุ่มอยู่เลยนิแถมตัวเล็กกว่าเราอีกยกตะกร้าหนักขนาดนั้นไหวได้ยังไงกัน”
ชายหนุ่มพูดกับตัวเองแล้วก็ได้แต่มองทางที่ร่างเล็กนั้นหายไปแต่ชายหนุ่มกับพบอะไรสักอย่างที่ตกอยู่บนพื้นหญ้าชายหนุ่มจึงก้มลงไปเก็บมาถือเอาไว้ซึ่งมันก็คือสมุดเก่าๆเล่มหนึ่งมีการเขียนบันทึกไว้จนหมดเล่มแล้วแต่หน้าปกมันยังดูใหม่เหมือนเจ้าของจะรักษามันเอาไว้อย่างดี

“สงสัยจะเป็นของคนเมื่อกี้แน่ๆเลย”

ชายหนุ่มเดินกลับมาที่บ้านสวนพร้อมกับสมุดที่เก็บได้ความจริงเขาอยากจะเอาไปคืนให้กับชายคนนั้นแต่เขาไม่รู้ว่าจะเอาไปคืนยังไงเพราะไม่รู้ชื่อแถมยังไม่เห็นหน้าเขาคนนั้นด้วยซ้ำจึงต้องเอากลับมาด้วย


ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีบ่งบอกเวลาว่าพระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน ชายหนุ่มจึงมานั่งชมพระอาทิตย์เช่นทุกวันที่เขามาอยู่ที่นี้ซึ่งวันนี้เป็นวันที่ห้าแล้วที่เขามาอยู่ที่บนเขาบนดอยอย่างนี้แต่มันก็เป็นที่ที่ชายหนุ่มชอบเช่นกันถึงแม้โทรศัพท์จะไม่ค่อยมีสัญญาณ แต่มันมักจะมีภาพที่สวยงามให้เขาได้ชมอยู่เสมอรวมทั้งสภาพอากาศที่สดชื้น
แต่หากวันนี้ไม่เหมือนกับทุกวันสักเท่าไหร่เพราะวันนี้เขาหยิบสมุดเล่มเล่มที่ชายปริศนาทำตกเอาไว้นั้นมาด้วย
เขาไม่รู้ว่าอะไรบันดาลใจให้หยิบมันมาด้วย เพราะหลายวันมานี้เขาเอามันมาตั้งไว้บนหัวเตียงแต่ไม่ได้หยิบมันขึ้นมาอ่านเลยแต่พอมาวันนี้เขารู้สึกว่าสมุดเล่มนี้มันมีความคุ้นเคยเลยหยิบมันออกมาด้วย


27/04/xx


วันนี้ก็เป็นวันที่ 5 แล้ว น่ะที่เขาได้จากไปไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างจะดูแลตัวเองดีหรือเปล่า
วันนี้ช่วงบ่ายมีฝนตกหนักมาก  มันทำให้ผมคิดถึงอ้อมกอดของเขาที่มักจะกอดผมเวลาผมกลัว
เสียงฟ้าร้องยิ่งดังมากผมก็ยิ่งทำตัวไม่ถูกได้เพียงแต่ห่มผ้าเอาหมอนปิดหูตัวเองเอาไว้
ผมคิดถึงอ้อมกอดของเขาจัง


……………………………………



04/05/xx



วันนี้ผมยังคงมานั่งเล่นอยู่ห้องของเขาผมรู้สึกคิดถึงเขาจัง
ดอกกุหลาบที่ปลูกเอาไว้ในห้องเหมือนมันจะไม่ร่าเริงแล้วสิ
ดอกมันเริ่มมีสีช้ำๆด้วยเลยเอามันกลับมาบ้านด้วย


...……………………………………………



15/05/xx


วันนี้เป็นวันเกิดของผมมีกล่องของขวัญของเขาส่งมาจากที่แสนไกลมาให้ผมด้วย
ข้างในมันมีแหวนเงินมีลายลักษณ์อักษรชื่อเขาเอาไว้ด้วย
มีอีกอย่างที่เขาส่งมาคือการ์ดอวยพรวันเกิดในนั้นเขียนเอาไว้ว่า
แหวนที่เขาส่งมามีอีกวงแต่มันสลักชื่อของเขาเอาไว้ซึ่งเขาบอกว่ามันเป็นตัวแทนอีกชิ้น
ต่อสัญญาที่เขาจะกลับมาหาผม


…………………………………


27/12/xx



วันนี้เป็นวันเกิดของเขาและวันนี้เราได้พบเจอกันอีกครั้งในเมืองเรานัดเจอกันที่ในห้างแห่งหนึ่ง
ซึ่งผมก็หลงทางคงไม่แปลกก็ผมพึ่งจะเคยมาในเมืองนี่น่ะ แต่ผมก็ยังมาทันเวลานัดพอดี
วันนี้สนุกมากเลยแต่ว่าผมก็อยู่ได้ไม่กี่วันก็ต้องกลับแล้วคงคิดถึงเขามากแน่ๆเลย

………………………………………


31/05/xx


วันนี้เป็นวันสุดท้ายพรุ้งนี้ผมก็ต้องกลับ เขาพาผมไปนั่งเรือชมวิวของแม่น้ำในเมือง
มันสนุกจริงๆน่ะและเราก็สัญญากันว่าเราจะต้องเจอกันอีกครั้ง
และเขาบอกว่าอยากมีสวนดอกไม้ของเราสองคน
แต่แล้วตอนกลับเกิดมีรถคันหนึ่งขับมาตัดหน้ารถมอเตอร์ไซค์ของพวกเรา
ทำให้ต้องเบรครถแต่มันก็คงไม่ทันแล้ว ผมได้แต่โทษตัวเองทำให้มันเกิดเรื่อง
ถ้าหากผมไม่ขอให้เขาพาผมไปเที่ยวเป็นวันสุดท้ายมันคงไม่เป็นแบบนี้
ผมไม่บาดเจ็บอะไรมากแค่แขนหักข้างนึ่งเพียงเท่านั้น แต่เขาศีษะได้รับการกระทบกระเทือน
อย่างหนัก หมอบอกว่าเขาอาดจะความจำเสื่อมมันทำให้ผมต้องโทษตัวเองอยู่อย่างนั้น
ผมเอาแต่ร้องไห้จนพ่อและแม่ของเขาต้องเขามากอดผมเอาไว้


…………………………….


03/01/xx


ผมยังไม่ได้กลับแต่ยังคงมาเฝ้าเขาอยู่ที่เตียงทุกวันรอว่าเขาจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่
ฟ้าคงเห็นใจผมละมั้งเขาถึงได้ฟื้นขึ้นมา แต่ก็คงเล่นตลกกับผมด้วยเช่นกัน
เพราะเขาจำใครไม่ได้เลยสักคน ผมคงกลายเป็นคนใบกินไปเรียบร้อยเพราะพูดไม่ออก
น้ำตามันไหลไม่หยุดมันเป็นเพราะผมที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ใช่ไหม


………………………………



พออ่านถึงแค่นั้นชายหนุ่มไม่รู้ว่าน้ำตามันไหลออกมาตอนไหนกันเหมือนกับว่ามันมีบางอย่างที่มันคุ้นเคยแต่ยังนึกมันไม่ออกสักทีเขาจึงเก็บสมุดบันทึกเล่มนั้นแล้วเข้าห้องเพื่อนอนทันทีเนื่องด้วยตอนนี้มันดึกมากพอสมควรแล้วและเขารู้สึกว่ามันเหนื่อยๆยังไงไม่รู้เช่นกัน พอถึงเตียงก็หลับสนิททันที





แสงในยามเช้าของวันใหม่ส่องผ่านหน้าต่างห้องของชายหนุ่มแต่หากตอนนี้กลับไม่ได้นอนอยู่บนเตียงเช่นทุกวัน
หากแต่ตอนนี้เขากำลังจัดเตรียมเสื้อผ้าและของใช้ลงกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับ
หลังจากจัดเตรียมของเรียบร้อยก็อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน 10 โมงเช้าเพื่อกลับไปเมืองกรุง ถ้าหากรถไม่ติดก็คงถึงตอนดึกๆแต่หากรถติดคงถึงเช้าพรุ้งนี้จึงจะถึงซึ่งชายหนุ่มได้คำนวณเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

“ป้าศรีครับ...ผมไปก่อนนะ”

“เดินทางปลอดภัยนะคะ”
หลังจากบอกลาหญิงชราแล้วชายหนุ่มก็ออกรถทันที



………………………………………




ในยามสายในสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้แต่จุดเด่นของของที่นี้คือดอกกุหลาบสีต่างๆที่จัดเป็นย่อมๆให้เป็นรูปร่างต่างๆ และพุ่มดอกไม้อื่นๆ ปูทางด้วยหินอ่อนเป็นทางเดิน

“เขาคงกลับไปแล้วสินะ”
เสียงเล็กๆไม่ใหญ่มากของใครสักคนพูดกับดอกกุหลาบสีแดงต้นหนึ่งซึ่งเป็นต้นที่เขาเอามันออกมาปลูกเดี่ยวๆเพียงต้นเดียว

“………………….”

“ลืมไปว่านายมันเป็นแค่ดอกไม้พูดไม่ได้นี้นะ”
เด็กหนุ่มร่างเล็กยังคงนั่งมองดอกไม้ที่เขารักสุดหัวใจ

“ฉันอยากให้เขามาเห็นที่นี้นะ...แต่ว่าฉันยังกลัวการพบเจอกัน”
เด็กหนุ่มพูดกับดอกกุหลาบพร้อมกับใบหน้าที่ค่อยๆมีน้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่สวย


“ทำไมต้องกลัวด้วยล่ะ”
หากอยู่ๆ กลับมีเสียงปริศนาพูดขึ้นมาทำให้เด็กหนุ่มตกใจเพราะเขารู้ดีว่าน้ำเสียงเป็นของใคร

“พพพ...พี่เอก”
เด็กหนุ่มเรียกชื่อชายดังกล่าวด้วยเสียงสั่นๆพร้อมกับหันหลังกลับไปมองใครบางนที่อยู่ด้านหลังของเขา

“ใช่...พี่เอง”
ชายหนุ่มตอบรับพร้อมกลับยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม

“พี่กลับไปแล้วไม่ใช่หรอ”

“ใช่พี่กลับไปแล้ว...แต่พอดีพี่จำบางอย่างขึ้นมาได้”

“แล้วพี่มาที่นี้ได้ยังไง”

“จากสมุดเล่มนี้ไง”
ชายหนุ่มหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาให้เด็กหนุ่มดู
“พี่จำทุกอย่างได้แล้ว”

“พพพ...พี่เอกจำได้จริงหรอ”

“ใช่พี่จำได้หมดแล้ว...อย่าร้องไห้เลยน่ะ”
ชายหนุ่มค่อยเช็ดน้ำตาของเด็กหนุ่มที่ยังคงไหลรินออกจากใบหน้า

“ฮึก ฮือออ ฮึก”
เด็กหนุ่มน้ำตากลับไหลมากกว่าตอนแรกและสวมกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นซึ่งชายหนุ่มก็กอดตอบเช่นกัน

“ร้องไห้เป็นเด็กแบบนี้ได้ยังไงกันเนี้ย”
ชายหนุ่มพูดแกล้งเด็กหนุ่มด้วยรอยยิ้ม

“ก็เพราะพี่ไงผมถึงร้องแบบนี้ ฮึก”

“โอ๋ โอ๋ ไม่ร้องนะคนดีของพี่”

“ฮึก พี่เอกบ้า ฮึก พี่เอกบ้า”
เด็กหนุ่มพูดไปร้องไห้ไปพร้อมกับมือสองข้างที่ทุบไหล่ของชายหนุ่ม

“ห้าห้าห้า...ใช่ครับพี่บ้า...บ้าที่รักใบบุญจนหมดหัวใจไงครับ”
คำพูดของชายหนุ่มทำเอาผิวขาวๆของเด็กหนุ่มแดงไปทั้งตัว

“ผมก็รักพี่เหมือนกัน”
เด็กหนุ่มพูดตอบชายหนุ่มกลับเบาๆ

“ หืม...เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะพูดใหม่อีกทีหน่อยสิ”
ชายหนุ่มยิ้มกรุ่มกริ่มใส่เด็กหนุ่ม คำเมื่อกี้ชายหนุ่มได้ยินมันชัดเจนแต่เขาแค่อยากจะแกล้งเด็กหนุ่มเล่นๆ

“พี่เอกบ้า...ใครจะพูดให้ฟัง”

“อ้าวใบบุญ...รอพี่ด้วยสิ”
ชายหนุ่มจึงวิ่งตามเด็กหนุ่มที่หน้าแดงเพราะเขิลเดินออกไปจากสวน




ในคืนวันที่ชายหนุ่มนำสมุดบันทึกเล่มนั้นมาอ่านซึ่งวันนั้นเขานอนไวจึงทำให้ตื่นขึ้นมายามดึกๆเพราะได้ยินเสียงของเท้าใครบางคนที่เดินหาอะไรสักอย่างในห้องของเขา

“สมุดบันทึกอยู่ไหนเนี้ย”
เสียงพูดกับตัวเองเบาๆของใครบางคนทำให้ชายหนุ่มที่ตอนแรกคิดว่าขโมยแต่พอได้ยินเสียงกับคำที่ใครบางคนพูดออกมาทำให้เขาแกล้งทำเป็นนอนนิ่งๆเพื่อให้เขาคนนั้นหามันต่อไป

“รูปนั้นคงไม่หล่นหายจากสมุดนะ...เฮ้อ”
พอแน่ใจแล้วว่าหามันไม่พบเด็กหนุ่มจึงค่อยๆเดินออกจากห้องไป
แต่ชายหนุ่มที่แกล้งหลับกลับค่อยๆหยิบสิ่งที่เด็กหนุ่มหาเมื่อกี้ออกมาจากใต้หมอน

“รูปอะไรกันนะ”


..............................................................

จบแล้วครับ5555+
ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน
ฝาก เรื่องนี้ด้วยน่ะครับ ขอบคุณมากๆ


#NewYear42

[PrimYJ]

ดีใจจังที่พี่เอกจำได้

[arij-iris]

หวานๆอ่ะ ว่าแต่รูปไรอ่าาาาาาา 

[twinmonkey0311]

 

[MSeraph]

ดีใจที่พี่เอกจำได้อะ
การถูกลืมไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยยจริงๆ
ขอบคุณค่ะ

[snowboxs]

ตลอดเวลาที่ผ่านมาใบบุญคงเศร้าน่าดู