“ กรี๊ดดด ! “
ผู้หญิงที่กำลังควงแขนเดือนมหาลัยกรีดร้องดังลั่นเมื่อหัวของเธอเต็มไปด้วยน้ำแดงที่ผมเพิ่งราดใส่หัว
ผมรู้สึกบางอย่างที่ฟูฟ่องในใจ
สะใจ..
รอยยิ้มที่หาได้ยากปรากฏขึ้นมาอย่างง่ายดาย
หลังจากที่ราดไปผมก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองรู้สึกสะใจนานนัก เร่งฝีเท้าไปหลบห้องน้ำชายอย่างรวดเร็ว
“ ใครแม่งทำอีกแล้ววะ !! ”
ผมได้ยินเสียงเติ้ลคำรามดังลั่น เสียงฝีเท้ากระแทกหนักบนพื้นดังปึงปังผ่านไป
ผมกระชับเนกไท ดันแว่นหนาขึ้น เดินออกจากห้องน้ำด้วยท่าทางปกติ ออกมาก็เห็นเตยกำลังร้องไห้มีเพื่อนประคองปลอบพาเข้าห้องน้ำหญิง
ผมแสร้งมองด้วยท่าทีเป็นห่วง ทำท่าจะถามเตยแต่ก็โดนตวัดตามองราวกับเศษเดนอะไรสักอย่าง เลยต้องแสร้งเดินคอตกลงบันไดต่อ
หลังจากพาตัวเองมานั่งใต้ต้นไม้ต้นประจำได้ผมก็หัวเราะออกมาทันที
ดูถูกกันเข้าไปเถอะ พวกเดือนพวกดาวมหาลัย
เศษดินอย่างผมมันก็ทำให้สกปรกได้หมดนั่นแหละ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คหน้าเฟสของเติ้ลทันที เพราะหลังจากที่ผมทำอะไรแบบนี้เขาก็ชอบโพสด่าเสมอ แล้วผมก็ชอบตามไปอ่านด้วยสิ
TEAYTLE
อย่าให้กูรู้นะว่าใครแม่งเป็นคนทำ นี่คนที่สี่ของกูแล้วนะ มึงกลัวเหี้ยไรวะ มึงหวงกูนักมึงก็ออกมา ! มึงอยากได้กูก็ออกมา มึงจะผู้หญิงหรือผู้ชายกูไม่สนแล้ว
ผมหลุดยิ้มเมื่ออ่านจบ
นั่นสิ คนที่สี่แล้ว
คนที่แล้วอะไรนะ ?
อ้อ ผมจำได้แล้ว
กระเป๋าเรียนหาย
ทำไมไม่มีใครจับได้ว่าผมทำ ?
จะทำอะไรมันก็ต้องรอบคอบสิ ผมก็ต้องสำรวจอยู่แล้วว่าแถวไหนมีกล้องวงจรปิด ตรงไหนพอจะหนีได้ ยังไงก็ตาม คนหน้าตาธรรมดาดาษดื่นอย่างผมใครจะสนใจล่ะ
อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้มีความบาดหมางอะไรใดๆ กับเติ้ลทั้งนั้น
ผมก็แค่ชอบ..
ไม่ได้อยากครอบครองไว้คนเดียว
ผมใจดีนะ ที่โอกาสคนหลายๆ คนชอบเติ้ลพร้อมกับผม เพียงแต่ว่ามันก็มีพวกชอบล้ำเส้นเข้าไป ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นรูปคู่ของเติ้ลกับแฟน ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นการเดินกระหนุงกระหนิงกัน
ผมก็แค่อยากให้เติ้ลเป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่
เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมหลงรัก
ไม่มีใครที่สมควรได้รับสิทธิไปเปลี่ยนแปลงมัน
ผมรวมตัวเองเข้าในนั้น เลยไม่ได้เข้าหาเติ้ลสักที
แต่ผมก็พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้นะ
แค่มองผมก็รู้สึกดีจนแทบบ้าแล้ว
SIN
HAPPY
ผมโพสลงไปในหน้าเฟสตัวเองทั้งๆ ที่รู้ว่าในช่องแถบเพื่อนของผมนั้นมีแค่คนเดียว ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเติ้ล แต่น่าเสียดายที่ผมตั้งเป็นส่วนตัว
เฟสบุ๊คสำหรับผมมีไว้แค่สองอย่าง
ส่องเฟสเติ้ลแล้วก็ลงความรู้สึกในแต่ละวัน
ก็คล้ายๆ กับไดอารี่นั่นแหละ
คุณอาจจะติดว่าผมเป็นปมที่บ้าน
เปล่าเลย บ้านผมฐานะปานกลาง พ่อแม่ก็รักผมดีพอๆ กับน้องอีกสามคน.. มั้ง
มันน่าจะเป็นนิสัยที่ผมบ่มเพราะขึ้นมาเอง
ผมไม่เดยรู้สึกผิดหรือแย่ในสิ่งที่ผมทำเลยนะ
เชื่อสิ มีคนหลายๆ คนอยากทำแต่ก็ไม่กล้าทำ ผมก็แค่กระบอกเสียงของพวกเขาทำนั้นเอง
ทำไมเตยกับเติ้ลถึงดูรักกันมากกว่าเดิมอีกล่ะ ?
ผมควบคุมสีหน้าของตัวเองในขณะที่กินข้าวโต๊ะใกล้ๆ เติ้ล
แต่ก็ดี
รักกันมากแม่งก็ต้องเกลียดกันมาก !
หัวของผมคิดหาวิธีทันทีไม่ถึงนาทีผมก็ยิ้มออก
ครั้งนี้น่าจะสนุกกว่าคนที่แล้วอีก
“ อย่านะพี่ อย่าทำอะไรหนูเลย ฮืออ ”
เตยยกมือไหว้เสียงสั่น เมื่อชายฉกรรจ์ปิดบังใบหน้าที่ผมจ้างมาซุกไซร้คอเธอ
จะกลัวอะไรนักหนา
ไม่ได้จ้างมาข่มขืนสักหน่อย
ผมเบะปากด้วยความหมั่นไส้ แอบถ่ายรูปหลุดออกมาสองสามรูปก่อนจะให้สัญญาณให้กับคนที่ผมจ้างมาได้วิ่งหนีไป
เวร !
มันเห็นผมแล้วแต่มันไม่ยอมออกไป
ผมขบเคี้ยวฟันด้วยความโมโห เกิดมีคนมาจับมันได้ก็สาวไส้ถึงผมกันพอดี !
ผมกำลังจะวิ่งพรวดเข้าไปช่วยแต่กลับถูกดึงตัวเอาไว้พร้อมกับโทรศัพท์ที่หลุดออกจากมือ ผมหันขวับด้วยความหงุดหงิดแล้วก็ต้องหยุดหายใจเมื่อรู้ว่าใคร
เติ้ล
เติ้ลผลักผมออกพุ่งตัวเข้าไปต่อยและลากผู้ชายที่ผมจ้างออกมา มันฝืนสู้อยู่สักพักก็หนีไปทันที ซึ่งหนีในแบบที่ผมรู้ว่าเติ้ลปล่อยให้มันหนี
เตยผวากอดตัวเติ้ลแน่นสะอื้นฮัก เติ้ลลูบหลังปลอบเธออย่างอ่อนโยน แต่สายตาที่มองไม่ได้มองเธอ
มันมองมาที่ผม
ด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยวถึงขีดสุด
ชูรูปในโทรศัพท์ที่ผมเพิ่งถ่ายไป
“ มึงสนุกมากใช่ไหม ! ไอ้เหี้ยซิน !!! ”
แย่แล้วสิ
ผมถูกจับได้ซะแล้ว
“ ก็สนุกนะ ”
ผมยิ้ม
เติ้ลลูบหัวเตยทิ้งท้ายกระชากคอเสื้อผมขึ้น ตาแดงก่ำ
“ มึงทำไปทำไมวะ กูเคยไปทำเหี้ยอะไรกับมึงด้วยเหรอ มึงถึงต้องทำกับแฟนกูทุกคนขนาดนี้ !!! ”
“ ก็แค่ชอบผิดด้วยรึไง ? แค่ไม่อยากให้กลายเป็นของใคร ”
“ กูจะเป็นของใคร กูเลือกเอง !!! ”
หมัดหนักๆ กระแทกปากผมจนล้ม ก่อนที่จะตามด้วยเท้าอะไรต่างๆ นานา เสียงสบถดังลั่น ความโกรธแค้นของเติ้ลตอนนี้ทำให้เติ้ลเหมือนหมาบ้าที่กำลังคลุ้มคลั่งขาดสติ
ผมรู้สึกกลิ่นคาวเลือดในปาก
รู้สึกชาไปหมดทั้งตัวเหมือนไม่ใช่ร่างกายตัวเอง
ตาพร่าเลือน
ถึงเวลานอนแล้วสินะ
ผมหลุดยิ้มก่อนจะที่สติจะหายไป
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีเห็นพ่อแม่กำลังร้องไห้คุยกับตำรวจอยู่ตรงหน้าห้อง
น้องอีกสองสามคนกำลังนั่งดูทีวี
ในขณะที่ไม่มีใครสนใจ ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหมอนมาเปิดดู
....
ไม่มี
ไม่มีเฟสเติ้ล ?
เพื่อนคนเดียวของผมหายไปแล้ว
ผมลองปิดเครื่องเข้าใหม่
ก็ยังได้ผลเหมือนเดิม
ไม่นะ
ได้โปรด
อย่าลบผมเลย
น้ำตาของผมไหลพรากไม่รู้ตัว
ไม่สิ
ไม่ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด
อย่าทำแบบนี้สิ
ผมรู้สึกถึงมือตัวเองที่สั่นเทา
“ ซิน ฟื้นแล้วเหรอลูก ร้องไห้ทำไม ”
ผมขว้างโทรศัพท์ทิ้งจนตัวเครื่องแตกกระจาย
นั่งคู้ตัวกรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษา ควบคุมตัวเองไม่ได้
ผมแค่ชอบ..
แค่ชอบเท่านั้น
ผมผิดด้วยเหรอ.. ?
ผมฮัมเพลงเสียงเบาในลำคอมองท้องฟ้า
“ กำลังคิดอะไรอยู่เหรอครับ คุณซิน ”
“ อืม ผมกำลังคิดว่าเติ้ลเขาจะมาหาผมไหม ? ”
ผมยิ้มจางๆ ตอบผู้ชายที่สวมชุดสีขาวดูภูมิฐาน
เขายิ้มตอบผม
“ ต้องมาหาแน่ ถ้าคุยหายป่วยแล้ว ”
[ นายกันตพล ศรีไพรรัตน์ รับการรักษาอาการทางจิตจากโรงพยาบาล ]
--------------
จะสอบอาทิตย์หน้า แต่ก็อดไม่ไหวมานั่งแต่งเรื่องนี้
หัวข้อ: SIN | ตราบาป [ จบ ] (อ่าน 3191 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก