หัวข้อ: ผมมี.....เรื่อง มาเล่า ให้ฟังครับ (ไอ้เดย์กลับมาแล้ว ?)

[brightza]

เศร้าจังคับ
รอมาต่อนะ
 

[Nuch shy]

เดย์เก่งจังที่ผ่านมาได้

[●GreenTEA●]

 

[omoplus]

อ่า.....ผมมาละครับ มีเวลาเหลือ 20 นาที จะเล่าให้มากที่สุดนะครับ

หลังจากเกิดเหตุการทั้งหมด มันทำให้ผมเกิดอาการที่หลายๆคนเรียกว่า อึน ไม่ก็ มึน อะไรเทือกนี้ ผมไม่ร้องให้อีกหลังจากนั้น

เพราะจากที่รู้ว่าแม่ผมเสียไปแล้ว  ผมก็มึนอย่างเดียว จนญาติๆผมนินทาเข้ามาว่า

"ไอ้เดย์ก็ไม่ต่างจากพ่อมันเลย ไม่รักแม่มัน อยากให้แม่มันตายอยู่แล้ว นี่ตั้งแต่ฉันมา ฉันยังไม่เห็นมันร้องไห้เลยนะเธอ"
"หรอเธอ นั่นสิ ไม่เห็นท่าทางเสียใจเลยเนอะ เลวกันทั้งพ่อทั้งลูก สงสร อรจัง "

และอีกหลายๆคำสาปแช่งผม กับพ่อ  ผมก็ไม่รู้หรอกว่า ตอนนั้นผมเป็นอะไร แต่จำได้ว่า รู้สึกเหมือนว่า
- คนพวกนี้มาทำอะไรกัน
มาบ้านเราทำไม แล้วทำไมต้องใส่ชุดดำ แล้วแม่ไปไหนอะ แม่ไม่ได้มางานหรอ ไปเที่ยวหรอ ไปเที่ยวไม่บอกผมเลย แม่ก็นะ ชอบแกล้งผมอยู่เรื่อย -

พ่อให้ผมบวช ผมยังถามพ่อเลยว่า บวชให้ใคร? พ่อกอดผมแน่น และในวินาทีนั้น ผมก็เห็นคนๆหนึ่งที่ไม่ได้เห็นมานาน

"...........พี่แดน"

พ่อผมหันไปตามสายตาผมที่มองพี่แดนอยู่ แล้วเบนหน้าหนี พร้อมกับพึมพำเบาๆว่า

"กุนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"

ผม ยังยืนอึนอยู่ แต่พ่อผมเดินเข้างานไปแล้ว

พี่แดนที่ว่า เป็นพี่ชายของผม พี่แดนเป็นคนหัวรั้น ไม่ยอมใคร พี่แดนออกจากบ้านไปตั้งแต่ ม.6 ซึ่งผมห่างจากพี่เขา 10 ปี
ผมไม่ได้เจอพี่นานมาก ครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นคือ ตอนที่พี่กับพ่อ ทะเลาะกัน ตอนนั้น....

"มึงปีกกล้าขาแข็งแล้วไช่ไหม!! ถึงกล้าพูดแบบนี้กับกู?"

"ไช่ ผมจะกลับมาที่นี่อีก ไอ้บ้านที่เหมือน นรกแบบนี้ คิดว่าผมอยากอยู่นักรึไง!!" แววตาพี่ผมเศร้าลงมาก หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่พ่อผมพูด

"มึงจำคำมึงไว้แล้วกัน...หึ กุอยากรู้เหมือนกันว่ามึงจะแน่ซักแค่ไหน"

"หึ......" สิ้นคำนั้น พี่ผมก็ออกจากบ้านไป และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นหน้าพี่

ตอนนี้ พี่ผมกลับมาแล้ว พร้อมกับ ผู้หญิงหน้าตาสวยคนหนึ่ง

-ใครกันนะ -

พี่ผมเดินเข้ามาหาและพูดว่า

"จำพี่ได้ไหม ไอ้ตัวเล็ก?"

"ได้....."

"นี่แฟนพี่ ไหว้พี่เขาสิ"

"อืม...."

"ไปอยู่กับพี่ไหม?"

"......ไปไหน?"

"หอพักพี่"

"ไม่เอาอะ เดย์จะอยู่กับแม่ แม่อยู่ที่บ้าน"

"เดย์........."พี่แดน มองผมสลับกับโลกศพของแม่ที่ตั้งอยู่ในศาลา

"พี่แดนไปหาแม่ดิ แม่ทำกับข้าวรอแล้วล่ะ ถ้าแม่เห็นพี่แดนคงดีใจมากๆเลยล่ะ"พี่แดน น้ำตาคลอเบ้า แล้วลูบหัวผม

"อืม...อื้อ.....เดย์.....ถ้าอยากอยู่กับพี่ โทรหาพี่นะ" พี่แดนหันไปหาแฟนเขา แล้วพยักหน้า แฟนเขาก็หยิบกล่องโทรศัพท์ nokia
เครื่องเล็ก ยื่นไห้ แล้วพี่แดนก็ไห้ผมต่อ

"อ่า....ให้เดย์หรอ?"

"ไช่ๆ ไว้โทรหาพี่นะ อย่าให้พ่อรู้"

"ครับ!! ^^ " ผมรู้สึกเหมือนได้ของขวัญ หน้าผมยิ้มแป้น เดี๋ยวผมจะเอาไปอวดแม่ อืม....ให้แม่รู้ได้ไหมนะ?

"พี่แดน ให้แม่ใช้ด้วยได้ไหม เห็นแม่บอกเดย์ว่า อยากมีไว้โทรหาป้าเอม.....นะพี่แดนนะ...ให้แม่ใช้ด้วย"

"อืม......." พี่แดนพยักหน้า

ผมเมื่อได้ของมาแล้ว กลัวพ่อเห็นก็รีบวิ่งไปที่ไอ้ เอก แล้วฝากมันไว้

ตอนที่เดินจากมา ผมได้ยินพี่แดนกับแฟนเขา คุยกัน

"เป็นบ้ารึเปล่าน่ะ แดน?"

"อืม....เราไม่แน่ใจน่ะ น้องมันคงเสียใจมาก"

"น่าสงสาร......"

ผมได้ยินแค่นั้น แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร หัวผมสนใจแค่ กล่องในมือเท่านั้น

-กลับบ้านไป แม่จะดีใจขนาดไหนกันนะ?-



"

[IsDeer]

  เรื่องมันเศร้า

[Saj-Pop]

 

[kik]

รอค่ะ

[omoplus]

หลังจากเสร็จจากงานศพของแม่ผมแล้ว ผมยงคงมึนอย่างต่อเนื่อง มันเหมือนว่า สิ่งที่ผ่านมาเป็นเพียงความฝันไรสาระเท่านั้น
แม่ผมไม่ได้ตายซะหน่อย แม่แค่ไปเที่ยว น่าจะเป็นโปรโมชั่นของโรงพยาบาล พาผู้ป่วยไป บำบัด

แต่ถึงผมจะคิดอย่างนั้น ความจริงมันกลับทำได้ยากเหลือเกิน ผมยังคงต้องอยู่บ้านหลังเก่า บ้านที่เมื่อก่อนมีแต่รอยยิ้ม
มีแม่ที่รักลูกมากๆ ยอมเสียสละการดูละครหลังข่าว เพื่อให้ลูกได้ดูการ์ตูน (มันเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่มากในตอนนั้น)
แม่ ที่จะตื่นมากลางดึกเมื่อลูกนอนไม่สบายตัว ตื่นมานวดขาให้ลูก จนกระทั่งลูกหลับไหล



-แต่ตอนนี้ .....มันไม่มีอีกแล้ว-

แค่คิดกลับไป น้ำตาที่ไม่ได้ไหลมานาน กลับออกันอยู่ที่หน่วงตา จนมันเก็บไว้ไม่อยู่

ผมร้องไห้....... ผมไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป

แม่ผมตายแล้ว....ไม่มีอีกแล้ว.....แม่ผมไม่มีทางกลับมาแล้ว

ความรู้สึกที่กลั้นไว้ ตอนนี้กลั้นไม่อยู่อีกแล้ว ไม่ไหว.....ผมหยุดร้องไม่ได้ หยุดสะอื้นไม่ได้ ผมไม่มีที่พึ่ง
ผมระบายกับใครไม่ได้
แม่......แม่กลับมาเถอะนะ อย่าทิ้งเดย์ไว้คนเดียว แม่...แม่ได้ยินเดย์ไหม

ผมหมดแรง ผมนอนลงบนพื้น กับความว่างเปล่า ผมเหงาหรอ? ทำไมความเหงามันทรมานอย่างนี้
ไม่ไหว....ฮึก....ผมต้องทำอะไรซักอย่าง...
ผมขว้าปากกาที่อยู่ใกล้ตัว ผมกำลังจะทำอะไร? ผมสับสน แต่ตอนนี้ มันเจ็บปวดเหลือเกิน ผมไม่อยากเจ็บปวดมากกว่านี้
ผมกำปากกาแน่นเล็งปลายกากกาที่มีปลอก เริ่มใช้มันขีดไปที่แขน ขีดแรงขึ้น แรงขึ้น มันเจ็บ มันแสบ

อาา~ ผมรู้สึกถึงความเจ็บแสบนี้...แต่...แต่มันยังไม่พอ... มันยังไม่พอที่จะลบความเจ็บปวดที่ผมมี
ผมต้องเจ็บมากกว่านี้ มันต้องมากกว่านี้ มากขึ้นอีก  ปากกาที่ผมถืออยู่ถูกข้วงไปแล้ว ผมเห็นคัตเตอร์ ผมขว้ามันขึ้นมา
ดันตัวเลื่อน....ไบมีดสะท้อนเงาของผม.....คนที่ร้อง...ร้องไห้ไม่หยุด
ผมทาบไบมีดไปที่แขน.....ผม...ผมกลัว....ผมไม่อยากเจ็บ...ผมร้องหนักกว่าเดิม
ก่อนที่อะไรมันจะมากไปกว่านี้ ก่อนที่ผมจะคุมอะไรไม่ได้อีก ก่อนที่ผม จะแพ้ใจตัวเอง
ผมต้องหยุด

[IsDeer]

อ่านแล้วลุ้น บรรยายได้อารมณ์มาก

[brightza]

กรีดแขน ...
ช็อก...   

ไม่ไหวแล้ววววววว 

[Nuch shy]

ฮือ  เดย์สงสารเดย์จัง

[whynotme]

  ......... 

[boombei]

 
น่าสงสารจิงๆ ถ้านี่คือชีวิตเราคงตายไปนานและ 

[omoplus]

จริงๆแล้วถ้าใครมาเห็นผมกรีดแขน เขาก็คงประนามอย่างที่เห็นบ่อยๆว่า ควายล้วนๆไม่มีวัวผสม?

แต่เชื่อใหมครับ เรื่องแบบนี้ ใครที่ไม่เจอกับตัวเองจริง ไม่เจอกับสภาพกดดัน เขาก็ไม่รู้หรอกครับ

มันเหมือนเวลาเราปวดท้องมากๆแล้วดิ้นรนหายาเคลือบกระเพาะ เพราะเราหวังว่า ยาจะทำให้เราเจ็บปวดน้อยลงได้

บอกไม่ถูกครับ ต้องเจอกับตัวเอง

[kik]

 

 

[omoplus]

ผมกรีดแขนตัวเองไม่ได้ ผมกลัว ผมนอนกอดตัวเอง ผมคิดถึงแม่

น้ำตายังคงไหล.....ผมหลับตา ภาพเก่าๆที่เคยมีแม่ ภาพที่เรามีความสุข และ ภาพที่แม่บอกกับผมเสมอว่า "ไม่มีแม่แล้ว เดย์ต้องอยู่ให้ได้"

ใช่ ผมต้องอยู่ให้ได้ ผมยังคงร้องอยู่อย่างนั้น นานเท่าไหร่ไม่รู้ ผมมารู้สึกตัวอีกทีตอนที่ พี่แดนมาจับตัวผม

พี่แดนร้องให้ เรากอดกัน จนผมหลับไป ....


ผมตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวัน ปวดหัว และอีกหลายๆอย่างมันแล่นเข้ามา และ พี่แดนไปไหน ผมฝันไปหรอ ?


ชีวิตของผมยังคงดำเนินต่อไป ถึงแม้ว่าผมจะไม่มีแม่แล้ว

ผมไปโรงเรียนด้วยความรู้สึกว่างเปล่า ผมซึม แต่เรื่องมันยังไม่จบ

ชลมันยังไม่หยุด มันยุยงเพื่อนในห้องทั้งหญิงและชาย ให้มองผมเป็นคนเลว คนที่แย่งแฟนของมันไป คนที่ชกต่อยกับเขาไปทั่ว 

ชลเป็นเพื่อนสนิทของผม ผมเล่าหลายๆเรื่องให้มันฟัง ทั้งดี และไม่ดี ของมันก็เช่นกัน

แต่ผมเลือกที่จะปล่อยให้มันเป็นไป มันเริ่มตบหัวผม เดินชน ล้อเรื่องแม่ ฯลฯ
เพราะผมไม่สู้ มันเลยเริ่มได้ใจ ไอ้ชลทำได้ เพื่อนๆมันก็ทำตาม

ผมไม่มีความสุขเลย ชีวิตผมวนเวียนอยู่กับวงจรนี้

ตื่นเช้ามาก็เจอพ่อ ที่ไม่พูด แต่จะแสดงอารมณ์กับสิ่งของ ผมอึดอัด กับการที่ต้องมาเดาการกระทำของพ่อ วันดีคืนดีก็ด่า ว่าผม เรื่องไม่เป็นเรื่อง

ไปโรงเรียนก็ต้องเจอกับไอ้ชล เบียร์ก็เป็นห่วงเป็นใยผมเหลือเกิน เอาของมาให้ มาคอยดูแล เบียร์ไม่รู้หรอก ยิ่งเบียร์ทำ ไอ้ชลมันยิ่งบ้า   
ผมไม่รู้มันจะอะไรกับผมนักหนา ผมเบื่อชีวิต ผมเกลียดไอ้ชล! เกลียดเบียร์ด้วย
เกลียดพ่อ! เกลียดครู! เกลียดแม่งทุกคน ผมอยากอยู่คนเดียว

ผมเริ่มติดเกมส์ออนไลน์ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวจริงๆที่ทำให้ผมได้ระบาย ผมได้คุยกับคนที่ไม่จัก มีเพื่อนที่ร้านเกมส์ เล่น dotaกัน

และแล้ว....ผมก็ไม่ไปโรงเรียน ผมรอพ่อออกไปทำงาน จากนั้นผมก็เปลี่ยนชุดนักเรียนเป็นชุดเล่นแล้วเข้าร้านเกมส์ เงินที่พ่อให้มา 70 บาทผมเอาไปลงกับค่าชั่วโมงเน็ตทั้งหมด
ผม ไม่กินข้าว ผมโทรม แต่ผมไม่สนใจ ผมรู้สึกแค่ว่า ผมมีความสุขที่ทำแบบนี้

ถามว่าพ่อผมรู้ไหม..........ไม่รู้ครับ

เพราะพ่อออกไปทำงานแต่เช้า เข้าบ้านมาก็ตี 2

เราไม่คุยกันเลย แม้แต่ตอนเช้า ที่เราได้เจอกัน พ่อก็จะทำท่าอารมย์เสีย กระแทกของบ้าง
กระแทกประตูบ้าง และอีกหลายๆอาการที่เหมือนตอนผู้หญิงเป็นเม็น

แต่ เนื่องจากบ้านผมเป็นห้องแถว มันจึงมีเพื่อนบ้านที่หวังดี คอยบอกพ่อผมว่า ผมไม่ได้ไปโรงเรียน

ผลที่ได้คือ ผมโดนฟาดด้วยเข็มขัดในเย็นวันนั้น ฟาด......ด้วยอารมย์ล้วนๆ

ผมได้แต่นอนกุมหัวตัวเอง ร่างกายส่วนที่โดนตีมันชา แสบ และปวด

พ่อตีผมอยู่นาน จนเขาพอใจ ไม่ก็เหนื่อยเขาก็เลิก และขังผมไว้ในบ้าน

ผมเจ็บ ผมหิว ผมเหนื่อย ในบ้านไม่มีอะไรเหลือเลย แม้กระทั่งน้ำเปล่า
ผมพยายามหาเศษเงิน ที่พอจะซื้อมาม่าซักห่อได้ แต่มันไม่มีเลย
ผมปีนออกมาทางหน้าต่างชั้น 2 ของบ้าน ค่อยๆไต่ลงมาตากระเบื้องที่มุงหลังคา และผมก็ลงมาถึงพื้น ผมไม่รู้จะไปทางไหน ผมหิว ตามตัวผมยังคงมีเลือดซึมน้อยๆที่ออกมาจากแผลที่โดนฟาด ผมเห็นข้างบ้านกินข้าวกันพร้อมครอบครัว ผมหิวจริงๆ แต่ผมไม่กล้า ผมไม่กล้าที่จะ ......ขอ

ผมเดินไปตามถนน ผมเดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งเรียกผม

"เดย์  เดย์....จะไปไหนน่ะ" คนพูดเป็นผู้หญิงร่างท้วมที่มีศักดิ์เป็นแม่ไอ้เอก
- แม่อร เห้อ..ชื่อเหมือนแม่ผมเลย ผมไม่เคยคุยกับคนๆนี้เลย - 
(จำไอ้เอกได้ไหมครับ?) ผมเดินเข้าไปหาเสียงนั้น ผมคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะไปไหน

"เดย์!! ทำไมเนื้อตัวเป็นอย่างงี้ล่ะ"ป้าอรตกใจ! จับผมพลิกซ้ายพลิกขวา

"ใครทำ! พ่อเอ็งใช่ไหม!?" ผมได้แต่มองหน้าป้าอร หน่วงตาผมเริ่มมีน้ำแล้ว ผมเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ผมไม่อยากร้องให้ ให้ใครเห็น

"อืม....กินข้าวมารึยังล่ะ กินข้าวไหม?" ผมยังคงนิ่ง.....

"เอก ไปเอาข้าวมาให้เดย์อีกจานซิ๊ลูก" ผมนั่งกินข้าวกับครอบครัวของเอก

ผมกินเหมือนคนอดอยาก พ่อ แม่ของเอกได้แต่มองผมปลงๆ
ยิ่งกิน น้ำตาผมยิ่งเอ่อ  แล้วผมก็เก็บน้ำตาไว้ไหมอยู่

ผมร้องให้อีกแล้ว รู้สึกเหงา สมเพศตัวเอง ดีใจ จุกอก อาย คิดถึงแม่
ความรู้สึกเหล่านี้มันผสมกันจนแยกแทบไม่ออก


 
 

[omoplus]

หลังจากที่กินชนอิ่มแล้ว ป้าอรก็ออกปากจะให้ผมพักกับเขา

แต่........ผมกลัว ผมกลัวว่าถ้าพ่อกลับมาไม่เห็นผม ผมจะโดนอีก กลัวอีกหลายๆเรื่องที่จะเกิดขึ้น ผมอยู่ที่นี่ไม่้ได้
ผมต้องกลับบ้าน

ผมกลับเข้าทางเก่าแต่มันยากกว่าตอนออกมามาก ผมพยายามปีน ครั้งแล้วครั้งเล่า ใจผมก็กลัวพ่อจะมาเห็น กลัวพ่อตี

และแล้วผมก็เข้ามาได้ โดยได้แผลที่ขามาด้วย เป็นแผลที่เกิดจากขาผมไปขูดเข้ากับขอบกระเบื้อง เลือดยังคงไหล
แต่ความกลัวมีมากกว่า ผมกลับเข้ามาในบ้านได้ นอนลงกับพื้น ผมรอ.....รอพ่อกลับมา และหวังอยู่ลึกๆว่า

พ่อผมจะกลับมาพร้อมกับข้าว และ การให้อภัย



 

 

[แจงลอน]

รออ่านค่ะ...

[Kelvin Degree]

ชีวิตรันทด,,,

รออ่านต่อครับ

[nettolove]

พี่เดย์  ผมตามเรื่องพี่อยู่นะคับ
เศร้าโคตร  ผมก้อผ่านเรื่องแย่นๆกับครอบครัวมาพอสมควร
แต่ของพี่มันหนักกว่าผมมากเลย
ผมติดตามพี่อยู่นะคับ

[brightza]

 
รอครับ

[omoplus]

ว่างๆเล่าให้ผมฟังบ้างนะครับ nettolove มาแชร์กัน ^^

[IsDeer]

แล้วทำไมไม่โทรหาพี่แดน 

[—“L•nely_l3”—]

อ่านแล้วเศร้า
นับถือที่คุณผ่านจุดนั้นมาได้

[toekingsize]

เศร้าเลยอ่ะ 

[nettolove]

เรื่องผมไม่รู้จะเล่ายังไงอ่ะพี่
มันวุ่นวายมาก  เหมือนผมเป็นคนที่เรื่องเยอะมาก
ขนาดเคยเล่าให้เพื่อนแค่บางส่วนที่ยังไม่มากเลย
เพื่อนก้อหาว่าเป็นคนมีเรื่องราวเยอะมาก

ไว้ผมจะตั้งกระทู้เล่านะคับ
ตั้งแต่เด็กเลย
เอ้อลืมบอก ผมชื่อ เน๊ต นะคับ
อีกไม่กี่เดือนก้อจะ20ละ
แหะๆ เดี๋ยวผมมาเล่าให้คนได้อ่านมั่ง
ไม่รู้จะมีคนอยากอ่านไหม
เรื่อครอบครัว  แฟน แล้วก้อเรื่องเตรียมตัวจะเรียน

[เงาใต้น้ำ]

ตอนนี้ก็ยังเด็กอยู่เลย ดีใจนะคะที่ผ่านาได้จนวันนี้ เศร้ามากพ่อดุมาก
รออ่านต่อจ้ะ

[omoplus]

เหลือเวลาไม่ถึง 5 นาที

เอาข้อมูลไปก่อนนะครับ จะได้ไม่งง ว่าพูดถึงไคร

ผมชื่อ เดย์ แม่ชื่อ อร(ตายไปแล้ว) พ่อชื่อชาน พี่ชื่อ แดน

ผมห่างจากพี่ 9 ปี

เอ้าแค่นี้ก่อนนะครับ ไม่ทันจริงๆ

[IsDeer]

นึกว่าจะมาต่อ 

[omoplus]

สวัสดีครับ.....ก่อนที่จะแก้ตัวอะไรก็ต้องทักทายกันก่อนสินะครับ
เอาล่ะ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา ผมจะแก้ตัวแล้วนะครับ เตรียมอ่านดีๆ


ผมขอโทษครับที่หายตัวไปนาน เพราะ ผมเองลืมไปแล้วว่ามาเขียนเล่าเรื่องไว้
ช่วงหลังๆมานี่ทำงานหนักจนเบลอ เลยไม่มีเวลาว่าง
เพราะอัยการศึกนี่ล่ะ........น่าจะพอเดาอาชีพผมออกแล้วนะครับ
และนี่ล่ะครับ คำแก้ตัวของผม ฟังขึ้นไหมน้อ....?

สำหรับเพื่อน น้อง หรือ พี่ ที่รออ่านอยู่ ก็ขอโทษละกันนะครับ ที่ทำให้รอเก้อ
ไว้เดี๋ยวผมจะไถ่โทษด้วยการจัดเต็มให้หนึ่งคืนเลยครับ ^^

อีกอย่าง ที่ผมเล่ามาจนถึงล่าสุดนี่  มันข้ามอะไรๆ มาเยอะอยู่ครับ ผ่านเลยไป เนอะครับ มันไม่น่าเล่าเท่าไหร่

ลงทะเลไปเยอะแล้ว ผมเล่าต่อเลยแล้วกันนะครับ

จากที่ผมวนเวียนอยู่ในช่วงของความ เหงา เศร้า สับสน กับเรื่องต่างๆ โดยหลักๆจะมาจากเรื่อง แม่ผม และที่โรงเรียน
ผมก็ออกมาจากจุดนั้นได้ เพราะคำพูดของคนๆหนึ่ง
ผมเรียกคนๆนั่นว่า “พี่”     ใช่ครับ พี่แดนนี่ล่ะ ผมยังจำได้จนถึงทุกวันนี้ คำพูดที่บอกกับผมว่า
“ชีวิตเราน่ะ จะทุกข์ จะสุข มันไม่ได้เกี่ยวกับใคร หรืออะไรเลย มันเกิดจากตัวเรา มันอยู่ที่ว่าเรา เลือกจะให้มันเป็นยังไง”
“ยังไง?”
“ก็คือ....ถ้าเดย์เก็บความเจ็บปวดขึ้นมา แบกไว้ เดย์ก็จะเจ็บ เพราะเดย์เลือกที่จะให้มันเป็น..แบบนั้น”
“แต่ถ้าเดย์เลือกที่จะปล่อยมันไว้ อย่างนั้น ไม่เก็บมันขึ้นมา เดย์ก็ไม่เจ็บ”
“.....?”
“เอายังงี้ สมมุติว่า ไอ้ชลมันด่าเดย์ว่า   ไอ้ตุ๊ด เดย์จะโกธรมันไหม”
“โกธรดิ...ก็เดย์ไม่ได้เป็น”
“แล้วถ้าเดย์ไม่รู้ว่ามันด่า เดย์จะโกธรมันไหม”
“ก็......ไม่โกธรดิ ก็เดย์ไม่รู้”
“แล้ว อันไหนเดย์รู้สึก ดี กว่ากัน โกธรมัน หรือ ไม่โกธร”
“ก็.....ไม่โกธร” พี่แดนดีดนิ้วดัง ป๊อก แล้วชี้หน้าผม
“ลองคิดดูนะเดย์” 


เท่าที่จำได้นะครับ  ผมคุยกับพี่เดย์ประมาณนี้ล่ะ


แต่.....ถึงผมจะออกมาจากจุดๆนั่นได้ เรื่องก็ใช่ว่าจะจบ
ผมก็ยังต้องเรียนที่เดิม เจอกับเพื่อนกลุ่มเดิม โดนแกล้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ด่ามันไปก็หลายครั้ง อธิบายก็ด้วย มันก็ยังหน้ามึนแกล้งผมอยู่อย่างนั้น
เหมือนมันรู้ล่ะว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับเบียร์ แต่เมื่อมันเริ่มเรื่องไว้แล้ว จะมาเลิกเอาง่ายๆ ลูกสมุนมันคงไม่ยอม
ผมเองก็เบื่อ เลยลงโทษมันด้วยการไม่ไห้มันลอกการบ้าน หรือไม่ก็ ไม่รับมันเข้ากลุ่มทำงาน

- โคตร...โหด!!.... –

แต่....ไอ้อาการติดเกมส์ขั้นรุ่นแรงที่ผมเป็นนี่ ก็ยังเลิกไม่ได้นะครับ โรงเรียนก็เลยไปบ้าง ไม่ไปบ้าง แล้วแต่อารมย์
แต่วันสอบผมไม่เคยขาดนะเอ้า ถึงไม่มีสายข่าว ผมก็มีคุณหญิงเบียร์ ที่โทรมาบอกทุกครั้ง + แลคเชอร์ย่อเกร๊งข้อสอบให้
(เรียกว่าบอกข้อสอบเลยก็ว่าได้)
ไม่ไช่ว่าเบียร์มันชอบหรือมันรักผมหรอกนะครับ (หรือว่าใช่ก็ไม่รู้) เบียร์มันคิดว่ามันเป็นสาเหตุ ที่ทำให้ผมไม่ไปโรงเรียน
ซึ่งก็ เข้าทางผมล่ะครับ ^^ ไม่ต้องไปเรียน เกรดไม่ค่อยสวย แต่ก็ไม่ต่ำกว่า 2 ที่ผ่าน ม.2 มาได้เพราะหญิงเบียร์ล้วนๆครับ

เรื่องพี่ชายผม พี่แกก็แวะเวียนมาหาผมอาทิตย์ละครั้ง พาไปอยู่หอพักแถว มหาลัยฯ ช่วง เสาร์ – อาทิตย์ มันเป็นอะไรที่มีความสุขมากครับ เหมือนว่ามันได้มาทดแทนบางอย่างที่โหยหา และบางอย่างที่ขาดหายไป แต่ถึงไปอยู่หอผมก็ติดเกมส์อยู่ดี เล่นวินนิ่งกับพี่โต้รุ่งก็บ่อย

ชีวิตผมหลังจากที่ทำใจยอมรับและปล่อยวาง ก็เหมือนจะดีขึ้นเรื่อยๆครับ พ่อที่เหมือนจะเศร้าๆ ไปพักหนึ่งก็พา สาวสวยหญิงแก่ ที่จะมาเป็น “แม่ใหม่” มาให้ผมเลือกดูอยู่เรื่อยๆ ด้วยเหตุผลที่ว่า “พ่ออยากได้คนที่รักลูกพ่อจริง และลูกก็ชอบเขา”
เหมือนผมจะรักพ่อเพิ่มขึ้นมา 5.3 % เลยครับ  (เยอะนะนั่น)
 แต่มันจะมากกว่านี้นะครับ ถ้าพ่อผมไม่พา น้าผู้ชาย มาให้เลือกด้วย ใช่ครับ น้าผู้ชาย อ่านไม่ผิดหรอก
-คิดว่าผมเป็นลูกชายประเภทไหนกันวะครับ!!-
พอถามแก แกก็ตอกกลับมาว่า “ก็ลองเอามาดูเผื่อแกจะชอบ”
-ปรักปรำกุจริง ไอ้พี่คิงนั่นมันหลอกลวงผมนะ ผมไม่ได้สมยอมมันนะเฮ้ย!! (หรือสม?)-
พอพ่อขาดแม่ไป แกก็เหงาล่ะครับ ดูแลผมมากขึ้น ซึ่งบางครั้งก็มากไป
“ไปเที่ยวผู้หญิงกับพ่อไหม?” นี่คือคำถามของพ่อผมครับ แกถามแล้วก็ยิ้ม
ผมได้แต่อึ้งแล้วส่ายหน้าปอยๆ จนตอนนี้ยังนึกเสียดายที่ไม่ได้ไป
แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรแกหรอกครับ อายุเยอะแล้ว จะไปบอกไปเตือนมันก็ไม่ไช่เรื่อง
แกรู้ตัวอยู่หรอกว่าทำอะไร แค่แกยังส่งผมเรียน ให้เงินผมกินข้าวผมก็ OK แล้วล่ะครับ
เรื่อยมาจนผม เลื่อนชั้นการศึกษาจาก ม.2 ไปเป็น ม.3 ผมก็ได้พบกับรักแรกครับ ^^ (คิดว่างั้นนะคับ)
ผมเรียนอยู่ ม.3/5 ห้องเดียวกับไอ้ชล และหญิงเบียร์ ซึ่งผมคงทำกรรมไว้มาก
ไม่หลุดออกจากไอ้ 2 คนนี้ซะที และการที่ผมอยู่ 3/5 จากที่เดิมเป็น 2/1 เหมือนเปลี่ยนโลกเลยครับ จากห้องเด็กเรียนที่มารู้ทีหลังว่าเขาเรียก ห้องคิง 
มาเป็นห้องเด็กเก (เกเรนะครับ อย่าคิดไกล)  มีหัวโจกอยู่ 2-3 คนซึ่งไอ้ชลก็เป็นหนึ่งในนั้น บวกกับ นักเรียนที่ถูกเขียนในใบรายชื่อว่า “ขาดนาน” อีกเกือบ 10 คน มาบ้างไม่มาบ้างอีกเพียบ สรุปจากที่ห้องเรียนหนึ่งจะต้องมีนักเรียน 30-40 คน แต่ในตอนนี้ ในห้องมีไม่ถึง 20 คน ประมาณนี้ล่ะครับ ผมจำไม่ได้ มันนานมาแล้ว
แต่ที่ถูกใจผมสุดๆนี่เป็น นักเรียนใหม่ที่มาจากต่างอำเภอครับ  ผมเห็นครั้งแรกไม่เท่าไหร่หรอกครับ เพราะไม่ได้สวย + เซ็กซี่อะไรมากมาย แต่พอเวลาผ่านไป นิสัยเธอเริ่มออก เท่านั้นล่ะครับ

ไอ้เดย์หลงหัวปักหัวปำ หรือ หัวปักตอตะโกตายเลยก็ว่าได้

เธอคนนี้ชื่อ ภัค ครับ ภัคเป็นเด็กผู้หญิงที่นิสัยแปลกประหลาดที่สุดที่ผมเคยเจอ ถ้าจะอธิบายก็ยากน่ะครับ คือนิสัยเธอคล้ายๆ อิม อาชิตะ (ไม่รู้ถูกรึเปล่า) ที่เป็นดาราน่ะครับ ที่ชอบโวยวาย บ้าๆบอๆ นั่นล่ะครับ นิสัยเดียวกันเลย
โอ้ยยย ยิ่งเค้ามาไกล้ มาหยอกผม มาขอให้ผมสอนนู่นนี่นั่น แมร่งโคตรอายเลยครับ
ไม่ไช่ว่าเขิลอายนะครับ แต่อายเพราะ เค มันตื่น เวลานั่งกับภัคนี่ ผมต้องนั่งกดๆหนีบๆไว้เลยอ่ะครับ ไม่งั้นตุง
นี่เป็นเหตุผลหลักๆเลยที่ ผมไม่ค่อยอยากไปไหนมาไหนกับภัค กลัวเพื่อนล้อครับ    ผมเองก็ไม่ได้แสดงออกอะไรว่าชอบภัค
เพราะตอนนั้น มันยังมีค่านิยมที่มักจะล้อเป็นเพลงว่า
“สองคนนี้..เป็นเพื่อนกัน...สองสามวันเอาตูดกันเด้อ....เอากับใคร.....เอากับผี...ผีอะไร....ผีตาโบ๋ว”
ไม่ก็
“เฮ้ยยย.....ไอ้เดย์มันเป็นแฟนกับไอ้ภัคว่ะ.....ฮี้วววว.....ได้กันยังว้าาา”
ซึ่งภัคจะตอบกลับไปว่า...?


“Kเหอะ!!...แดกขี้แทนข้าวรึไง! คิดได้แค่นี้....ไอ้ห่า!”
นี่คือคำพูดจากปากผู้หญิงที่ผมหลงรักครับ ^ ^.....ฟินเบยยยย นี่ล่ะแม่ของลูกผม