หัวข้อ: [เรื่องสั้น]❄️Travel กรุงโซล..กูจะตามติดมึง!![FIC: เม่น,เจ๋ง/Stay ซากะ]❄️ ตอนที่ 2 [12/07/15]

[Star_ss]

อ่านกฏของเล้ากันซักนิด...จิตแจ่มใส
 

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

 

[Star_ss]

★[เรื่องสั้น] Travel กรุงโซล...กูจะตามติดมึง!! [FIC: เม่น,เจ๋ง/Stay ซากะ]★

ชี้แจงค่ะ

รูปภาพอิมเมจของตัวละครที่คนเขียนนำมาเป็นเพียงภาพประกอบ
ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับนิยายเรื่องนี้นะค่ะ
ตัวละคร เนื้อเรื่อง สถานที่ มาจากจิตนาการของผู้แต่งเท่านั้นค่ะ
ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะค่ะ
คนเขียนต้องการให้ผู้อ่าน อ่านแล้วมีความสุขไปกับนิยายที่คนเขียนแต่งขึ้นมา
ขอให้ทุกคนอ่านแล้วให้กำลังใจคนแต่งบ้างนะค่ะ
คนแต่งจะได้มีกำลังใจสร้างผลงานดีๆ มาให้ได้อ่านกันอีกค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามและให้การสนับสนุนด้วยดีตลอดมาและตลอดไปค่ะ

 

ลิ้งรูปภาพประกอบค่ะ 

https://www.facebook.com/1576903542582633/photos/a.1580196398920014.1073741829.1576903542582633/1614460535493600/?type=1&theater

[Star_ss]

[เรื่องสั้น]❄️ Travel กรุงโซล...กูจะตามติดมึง!! [FIC: เม่น,เจ๋ง/Stay ซากะ]❄️

เกริ่นนำ....กันหน่อยคร้า

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายฟิคเรื่องแรกที่เราจะเขียนค่ะ
บอกก่อนว่าไม่เคยคิดจะเขียนนิยายฟิคมากก่อน....เพราะส่วนตัวแล้วไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ค่ะ
แต่หลังจากได้ดูซีรี่ย์สี่ตอนสั้นของค่าย GTH แล้ว มันใช่!! มันโอเค.... ฉันจะเขียนเรื่องสองคนนี้ต่อ
มันต้องไม่จบแค่นี้ เขาต้องสานต่อกันซิ.... จะจบง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง เค้าไม่ย๊อมม..... 


เพื่อนๆ ได้ดูซีรี่ย์ Stay ซากะ...ฉันจะคิดถึงเธอไหมค่ะ ถ้าดูแล้ว.... ปรบมือ ถ้ายังไม่ได้ดูแนะนำเลยค่ะ
น่ารักมากๆๆ โดยเฉพาะตัวละครที่เราจะเอามาเขียนต่อไปนี้.... ฟินนน ต้องไปดูนะค่ะ เม่น เจ๋ง.... คึคึ 
ซีรี่ย์มี 4EP ค่ะ ดูได้ทาง Line TV แต่ตอนนี้ช่อง GTH เอามาฉายแล้วตอนที่ 1
เริ่มออนแอร์ 27 มิ.ย 58 ค่ะ ทางช่อง GTH ติดตามได้ๆ แต่ที่อื่นมีดูไหมเราไม่รู้นะค่ะ รู้แค่สองช่องทางนี้ค่ะ
เพื่อนๆ คนไหนรู้สามารถบอกต่อได้นะค่ะ เผื่อมีเพื่อนๆ คนอื่นสนใจอยากดูค่ะ


กร๊ากก....พูดมาตั้งนานคนอ่านคงจะ "งง" ปกติเขาจะมีบทนำเกี่ยวกับนิยายประมาณว่าบทเปิดตัวนิยายก่อนนำไปสู่ตอนที่หนึ่ง แต่นี่เรากำลังทำอะไร ไม่เกี่ยวเลยเนอะ!! แค่มาบอกก่อนที่จะลงนิยายฟิคตอนแรกเฉยๆ ฮ่าๆๆ
เผื่อเพื่อนๆ ที่ยังไม่ได้ดูจะไปหาดูไว้เป็นแนวทางก่อนจะได้มาอ่านนิยายเราแล้วจะเข้าใจว่า...
ทำไมตัวละครถึงได้เกรียนและกวนบาทาขนาดนี้ คึคึ แต่น่าร๊ากกก....


นิยายเรื่องนี้แต่งเพื่อสนองนีสด์คนเขียนล้วนๆ นะค่ะ เป็นนิยายฟิคเรื่องแรก
ถ้าผิดพลาดประการใด โปรดให้อภัยและตักเตือนได้เต็มที่ค่ะ
แค่อย่าทำร้ายน้ำใจคนเขียนก็พอเนอะ!! รักกันๆๆ กอดหน่อย... 
ไม่ชอบกดปิดได้เลยนะจ๊ะ ถ้าชอบก็ให้กำลังใจกันพอหอมปากหอมคอ หอมหน้าผาก หอมจมูกกันไป
กร๊ากก... ยิ่งเขียนยิ่งรั่วอ่ะ เอาเป็นว่าเราตั้งใจเขียนก็พอค่ะ
แค่อยากให้คนอ่าน อ่านแล้วสนุก อ่านแล้วฟินเฟ่อตามๆ กันค่ะ 


คำบางคำอาจจะรุนแรงไปบ้างตามประสาวัยรุ่น แต่เชื่อเถอะค่ะ... ว่าเป็นคำพูดที่ทุกคนเคยพูดแน่ๆ หุหุ
หวังว่าเพื่อนๆ คงจะชอบนิยายเรื่องนี้ไม่มากก็น้อยนะค่ะ 
โปรดติดตาม EP1 เร็วๆ นี้ค่ะ แน่นอน....นอนแน่!!


กอดคนอ่าน ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านบทเกริ่นบ้าบอเขาคนเขียนนะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ 


ปล. เพื่อนๆ ในเฟรชไม่มีใครทายรูปของเราถูกว่าคือใคร? ฮ่าๆๆ มีเพื่อนคนนึงตามไปดูซากะแล้วค่ะ
      ไม่รู้ว่าตอนนี้ได้นอนรึยัง ฮ่าๆๆ ท่าจะติดลมชัวร์ เป็นห่วงเธอจัง....สาววายเพื่อนฉัน คริคริ


แล้วเจอกัน EP1 นะค่ะ จุ๊บๆๆๆ   

[Star_ss]

❄️ Travel กรุงโซล...กูจะตามติดมึง!! [FIC: เม่น,เจ๋ง/Stay ซากะ]❄️

ตอนที่ 1




Tru...... Tru.......






"ครับม๊า......"



("ถึงไหนแล้ว?......")


"ถึงสนามบินแล้วครับม๊า....เนี๊ยะ!! เจ่เพิ่งกลับไปเองอ่ะม๊า.... เจ๋งว่าจะเข้าไปรอข้างในเลยนี่ก็ใกล้เวลาแล้วด้วย เจ๋งเลยไล่เจ่กลับไปอ่ะม๊า......"


("อืม.....ถ้าถึงแล้วอย่าลืมโทรบอกม๊านะ ม๊าเป็นห่วงรู้ไหม?")


"คร๊าบบ.....ถึงแล้วเจ๋งจะโทรหาม๊าา....ทันทีเลยครับผม....." เจ๋งลากเสียงยาวบอกผู้เป็นแม่


("เจ๋ง.....แล้วนี่เพื่อนอยู่ไหนกันล่ะ ทำไมม๊าไม่เห็นได้ยินเสียงเพื่อนๆ เจ๋งเลย....")


"อ๋อ......มันบินไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วม๊า.... เพื่อนๆ เจ๋งมันเปลี่ยนไฟท์นะม๊า"


("อ้าว!! ทำไมจู่ๆ เปลี่ยนไฟท์ล่ะ แล้วนี่เจ๋งจะทำยังไง ไปคนเดียวได้เหรอ... แล้วนัดกันที่ไหน? ทำไมเพื่อนถึงมาทิ้งกันกลางคันอย่างนี้ล่ะ ไม่ไหวเลยนะเพื่อนเราเนี๊ยะ!! เพื่อนจุกก็เหมือนกัน ตอนแรกนัดซะดิบดี...แต่สุดท้ายดันปล่อยให้จุกไปคนเดียว ไม่ไหวเลยนะเจ๋ง.... เดี๋ยวม๊าต้องจัดการสั่งสอนเพื่อนเราซะหน่อยแล้ว.... แย่ๆๆๆ.....") เจ๋งเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูทันที เพราะกลัวหูจะอื้อซะก่อนจะได้ไปอื้อบนเครื่อง.....


"โห....ม๊า... เจ๋งไปได้นะม๊า นัดพวกมันไว้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวพวกมันมารับที่สนามบินนะม๊า.... ม๊าไม่ต้องเป็นห่วงเจ๋งหรอก เจ๋งโตแล้วครับม๊า...." ม๊าเจ๋งยังคงบ่นเป็นเสียงตามสายคล้ายๆ เสียงตามสายของโรงเรียนที่พูดไม่หยุด ต่างกันที่เสียงตามสายของโรงเรียนจะเปิดเพลงให้ฟังบ้างระหว่างดีเจหยุดพักดื่มน้ำปัสสาวะ แต่สำหรับม๊ะเจ๋งไม่มีการเปิดเพลงคั่นแต่อย่างใด มีแต่เสียงบ่นล้วนๆ ด้วยความเป็นห่วงลูกชายคนเล็ก


("อ่าๆๆ งั้นม๊าไม่กวนแล้ว เดินทางดีๆ แล้วกัน....ถึงแล้วโทรหาม๊ะด้วยนะ อย่าให้ม๊าต้องโทรตามเหมือนพี่สาวเราล่ะ....") แม่ของเจ๋งบ่นอุบ!! เมื่อคิดถึงตอนที่ลูกสาวไปญี่ปุ่นคนเดียวแล้วเงียบ ไม่ยอมโทรมาบอกจนตัวเองเป็นกังวัลใจจนต้องโทรหาลูกสาวจนมือเป็นระวิง


"คร๊าบผม.....เดี๋ยวเจ๋งถึงแล้วจะรีบโทรรายงานม๊าเลยคร๊าบบ....." เจ๋งยังคงทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนแม่อันเป็นที่รักยิ่งด้วยความทะเล้น


("อ่าๆ งั้นแค่นี้นะ....ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะเจ้าลูกดื้อ!!")


"คร๊าบม๊า.....เจ๋งรักม๊านะครับ จุ๊บๆ...." เจ๋งจูบลงที่โทรศัพท์เพื่อส่งจูบให้แม่ผ่านคลื่นสัญญาณโทรศัพท์ที่ยังไม่ถึง 3G ดี หึหึ..... ใช้คำว่า 2G ครึ่งจะดีกว่า.... เพราะลักษณะคลื่นห่วยๆ อย่างนี้อย่าเรียกว่า 3G เลย แล้วจะฝันให้ถึง 4G น่าจะชาติหน้าเมื่อผลประโยชน์ลงตัว (วงเล็บตัวโต "คงยาก")






      เจ๋งเดินเข้าไปเช็คอินโหลดกระเป๋าเรียบร้อยก็สะพายเป้ลายเท่ แต่งตัวจัดเต็มพร้อมแว่นกันแดดสุดเก๋ ทั้งๆ ที่เวลาตอนนี่ 22.30 น. ในเวลาประเทศไทย แต่เขายังขอแต่งตัวจัดเต็มเพื่อสังเวยแฟชั่นสนามบินสุวรรณภูมิที่ใครๆ ก็ต้องทำตาม อย่าว่าแต่ไอดอลมีแฟชั่นสนามบินเล๊ย.... ไอ้เจ๋งคนนี้ก็ไม่เคยน้อยหน้าใครครับ จัดเต็มตามแบบฉบับ เจ๋งสุดคูล..... เจ๋งเดินตามแถวอันยาวเยียด ได้แต่บ่นในใจว่า.... แมร่ง!!!!!!!! จะไปไหนกันว่ะ แสรดดด.... ไม่หลับไม่นอนกันรึไง หึหึ.... ได้ข่าวว่ากูก็ไม่นอนเหมือนกัน กร๊ากกก..... เมื่อถึงคิวตัวเอง เจ๋งก็ยื่นพาสปอร์ตพร้อมใบสีขาวๆ ใส่รายละเอียดชื่อที่อยู่ว่ากูซุกหัวนอนอยู่ที่ไหน ณ ตอนนี้ ฮ่าๆๆ ให้กับ ตม. หน้าโหดๆ แต่ใจดี เจ๋งยิ้มยิงฟันขาวโชว์ ตม. หน้าโหดจน ตม. แอบขำกับหน้าตาทะเล้นปนกวนตีนแล้วให้ผ่านเข้าไปยังช่องสแกนความหล่อ เห้ย!! สแกนหาสิ่งแปลกปลอมและปลอมแปลก แต่สแกนยังไงก็เจอแค่ความหล่อแบบหนุ่มตี๋ หึหึ จนในที่สุดก็เข้าไปนั่งรอเวลาในเกรท นาฬิกาบอกเวลาจวนเจียนได้นั่งเครื่องบินลัดฟ้ากับเวลา 4 ชม. กว่าๆ เกือบห้าชั่วโมงด้วยสายการบินสีม่วงเพื่อบินตรงไปสมทบกับเพื่อนร่วมทริปที่รออยู่แล้ว เจ๋งมองตั๋วเครื่องบิน กรุงเทพฯ - โซล แมร่ง!! คล้ายๆ กรุงเทพฯ - เชียงใหม่ป่ะว่ะ เจ๋งคิดขำๆ ในใจแล้วเดินไปยื่นตั๋วแสดงตัวว่าผมมีตั๋วนะคร๊าบบ.... พร้อมพาสปอร์ตที่ทำไว้ใช้แค่ห้าปี หมดห้าปีค่อยเสียเงินอีกทีถ้าอยากจะบินลัดฟ้าเหนืออากาศ





"เชิญค่ะ......." สาวสวยในชุดสีม่วงกับรอยยิ้มพิมใจบอกใบ้ว่าช่วยเดินไปทางนั้นเลยค่ะ นู้นคือประตูทางเข้า ฮ่าๆๆ เจ๋งไม่รอช้า เดินพากายหล่อๆ ที่คิดว่างานนี้พี่จะไปหล่อนอกประเทศให้สาวๆ ได้เหลียวหลังจนคอเคล็ด เจ๋งเดินมองตามเลขที่นั่งมองหาที่นั่งของตัวเอง ถึงจะเป็นชั้นประหยัดแต่ราคาไม่ได้ประหยัดตามเลย เพราะเป็นสายการบินประจำประเทศที่ใครๆ ก็รู้จักดี..... ก่อนที่เจ๋งจะเดินตามทางเดินยาวไปทางขวาของปีกเครื่องบิน สายตาก็ประสบพบเจอกับใบหน้าที่คุ้นเคย......




"เชรดดดดเด้....... ไอ้หน้าหอย" ส่วนอีกฝ่ายก็ตกใจไม่แพ้กัน


"เชรดดดโด้...... ไอ้โซคูล" หึหึ.....คนที่คุณก็รู้ว่าใคร ไอ้หน้าหอยคู่ปรับเก่าของเจ๋งเมื่อครั้งไปตามเจเจ่ที่ญี่ปุ่น "เม่น" นั่นเอง.....


"เชี่ย!!!! ซวยฉิบหาย......" เจ๋งบ่นขึ้นเสียงดังก่อนจะยัดกระเป๋าเป้ไว้ด้านบนที่สำหรับเก็บสัมภาระชั้นดี


"เชี่ย!!!! แมร่ง!!! บัดซบที่สุดในใต้ล้า....." เม่นที่รู้สึกไม่ต่างจากเจ๋งพูดขึ้นเพราะกลัวน้อยหน้าความกวนตีนของไอ้โซคูลคู่ปรับตลอดกาล.....


"มึงมาทำอะไรว่ะ?" เจ๋งพูดขึ้นก่อนจะกระโดดข้ามเม่นที่นั่งตรงที่นั่งติดทางเดิน โดยเว้นที่ว่างไว้หนึ่งช่องระหว่างเขาสองคนเหมือนเดิม ภาพเก่าที่คุ้นๆ เหมือนเคยเกิดขึ้นมาก่อน


"กูขึ้นมากินข้าว....เนี๊ยะ!!! กินเสร็จว่าจะกลับบ้าน" เม่นตอบตามเม่นสไตล์


"กวนตีนสาดดดด.....แล้วทำไมมึงไม่ห่อไปกินบ้านว่ะ? นั่งแด๊กทำไมบนนี้......"


"พอดีกูอยากลองกินผักบุ้งลอยฟ้าว่ะ....เลยลองมากินที่นี่ เห็นเขาบอกว่าผัดอร่อย....คึ!"


"ผักบุ้งลอยฟ้าบ้านมึงดิ๊เสริฟบนเครื่องบิน....."


"อ้าว!! เหวอว่ะ!! กูนึกว่ามีขายที่นี่ว่ะ!! ฮ่าๆๆ....." เม่นยังคงกวนตีนอย่างต่อเนื่อง


"ปัญญาอ่อน!! กูว่ามึงไปแดกยาก่อนแดกข้าวด้วยนะ สมองมึงน่าจะมีปัญหาว่ะกูว่า....." เจ๋งก็ไม่น้อยหน้าเหมือนกัน กวนตีนกับแบบจัดเต็ม จัดหนัก ใครหลับก่อนแพ้ครับงานนี้.....




"เออ....กูเอายามาฝากมึงด้วยนะ ก่อนขึ้นเครื่องกูเห็นซองยาหล่นอยู่ตรงทางเดินว่ะ เห็นเขียนหน้าซองว่า....ยาไอ้โซคูล ฮ่าๆๆๆ......" เม่นกัดเจ๋งเบาๆ พนักงานสาวเดินมายิ้มให้ก่อนจะทำท่า จุ๊ๆ ประมาณมาว่ากรุณาหุบปากด้วยค่ะ เสียงของคุณรบกวนท่านผู้โดยสารท่านอื่นค่ะ




"เชี่ย!!! กวนตีนสาดด....." เม่นลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่สนใจเจ๋งที่นั่งกัดฟันอารมณ์เสีย ก่อนที่เจ๋งจะเอ่ยปากต่อกรกับเม่นต่อ.... ทันใดนั้นสายตาก็มองไปเห็นผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกัน ไอ้เม่นก็เช่นกัน เรียกได้ว่าตาค้างกันไปข้างล่ะงานนี้ เพราะสาวเธอช่างสวยใสจนทำให้สองหนุ่มมองจนตาลอยอย่างไร้สติ สาวเจ้าหน้าตาจิ้มลิ้ม หน้าตาน่ารัก ผิวขาว ตัวเล็ก ปากนิด จมูกหน่อย ผมสีดำสนิท ขนตางอนเป็นแพ คิ้วได้รูป บอกบางน่าถะนุถนอมมากมาย.... เจ๋งกับเม่นหันควับ!!! มามองหน้ากันอย่างมิได้นัดหมาย




"กูจอง!!!!......." สองเสียงประสานกันทันใด


"สาดดด..... กูเห็นก่อนมึงไอ้โซคูล" เม่นรีบแสดงตัวทันที


"เชี่ยเถอะ!!! กูเห็นก่อนมึง มึงอย่ามามั่ว!!......" เจ๋งหรือจะยอมเม่น เมื่อสาวเจ้ายิ้มได้น่ารักซะขนาดนั้น


"กูเห็นก่อนมึง.... กูเห็นเขาตั้งแต่เมื่อวานล่ะ เขาเดินผ่านหน้าบ้านกูว่ะ!! คึ...."


"ตอแหล แถสด!! กูเชื่อมึงก็แดกหญ้าแทนข้าวแล้ว แสรดดด......"


"อ้าว!! กูก็นึกว่ามึงแดกหญ้าทุกมื้ออยู่แล้วซะอีก ฮ่าๆๆๆๆ......" ก่อนที่เขาจะเถียงกันไปมากกว่านี้ สาวน้อยน่าตาน่ารักก็เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของเขาทั้งทั้งสองคน


"Excuse me, I......" สาวน้อยยังไม่ทันจะพูดจบประโยคดีสองหนุ่มก็แสดงความเป็นสุภาพบุรุษทันที



"Ok. You can sit down นะ" เม่นพูดขึ้นพร้อมกับใช้มือปัดลงบนเก้าอี้นุ่มที่ไม่มีฝุ่นแม้แต่น้อยก่อนจะส่งยิ้มหวานๆ ให้สาวน้อยน่ารัก


"Oh!! Thank you so much." เธอบอกขอบคุณเม่นเป็นภาษาสากลที่ใครๆ ก็ใช้กัน


"ยัวร์เวลคัม..... มายเนมอิส เม่นนะ ยัวเนมล่ะ?" เห้ย!! มันถามชื่อกันแบบแปลกๆ อย่าเรียกย่าถามเลย เปลี่ยนเป็นบังคับให้ตอบจะง่ายกว่า ภาษาอังกฤษ snake snake fish fish ที่เม่นนำมาใช้ทุกครั้งที่ไม่ได้ยืนอยู่บนพื้นดินประเทศบ้านเกิด ซึ่งตอนไปงานแต่งพี่ชายสุดหล่อก็พอได้ใช้อยู่บ้าง บางครั้งก็ต้องใช้ภาษากายเพื่อเอาชีวิตให้อยู่รอดในต่างแดน


"Hi เม่น my name is ยุนเฮอิน ไนทูมิสยู...." เฮอินกล่าวทักทายเม่นกลับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส


"เฮอิน ยัวร์เนมโซคิ้วนะ ไนทูมิสยูทู...นะ แวยูโก?"


"ห่าน.....ถามได้แวยูโก? เห็นๆ ว่าเครื่องแมร่งบินตรงกรุงเทพฯ - อินชอน เกาหลีใต้ เสือกจะถามอีกว่าจะไปไหน.....ฟายมากมาย วัยรุ่นเพลีย....." เจ๋งที่นั่งหมันใส้เม่นอยู่นานได้ทีกระโดดกัดปากงับต้นคอ เห้ย!! แขนก็พอมั้ง แต่ใบหน้าเจ๋งกับฉีกยิ้มหวานให้เฮอินก่อนจะสอดแทรกตักตวงช่วงเวลาสำคัญเพื่อทักทายเพื่อนใหม่บ้าง


"อันยองฮาเซโย เฮอิน มายเนมอิส เจ๋งนะ ยูแคนเซมายเนม เจ๋ง... อิสมีนคูลนะ...." ไอ้เจ๋งแนะนำตัวแบบกรากๆ เหมือนที่เคยแนะนำตอนขึ้นเครื่องไปญี่ปุ่น โถ่ๆๆ ไอ้โซคูล เม่นได้แต่ส่ายหน้าอนาจใจกับการแนะนำตัวแบบบ้านๆ ของไอ้เจ๋งคู่กัดระดับพระกาฬของมัน


"เสี่ยวมาก....สาดดด" เม่นด่าหน้ายิ้มแย้ม เฮอินยิ้มตอบเม่นแบบงงๆ


"อันยองฮาเซโย เจ๋ง ยูแคนสปี๊คโคเรี้ยน?" เฮอินถามด้วยความตื่นเต้นเมื่อไอ้เจ๋งเผือกทักทายเป็นภาษาเกาหลีที่เธอถนัดตั้งแต่เกิด


"ไอแคนสปี๊คอะริทเทิลบิทนะ มายมอมวอชโคเรียซีรี่ย์เอฟวี่เดย์นะ ฮ่าๆๆ...." ไอ้เจ๋งบอกเหตุผลที่ทำให้มันพูดภาษาเกาหลีได้ก่อนที่จะหัวเราะขึ้นมาเพราะเพิ่งรู้ซึ้งว่าการที่แม่แย่งทีวีพ่อเพื่อดูซีรี่ย์เกาหลีทุกวันมันมีผลดีอย่างนี้นี่เอง.... เจ๋งได้แต่คิด รู้งี้กูดูแมร่งทุกวันเลย....


"Really!!...." เฮอินถามกลับด้วยอาการทึ่งๆ เล็กน้อยก่อนที่เธอจะเริ่มขยับปากเล็กๆ ของเธอเป็นภาษาเกาหลีที่ทำให้ไอ้เจ๋งมึนหัว เพราะที่ไอ้เจ๋งมันเรียนมาก็แค่ประโยคทักทาย เซกู๊ดบายและขอบคุณ กร๊ากก.....


"เยส บัต....ไอว่ายูสปี๊คอิงลิชวิชมีดีกว่านะ...." เจ๋งก็ใช่ย่อยเรื่องภาษา มันก็ไม่ต่างจากเม่นที่พอจะพูดแค่เอาตัวรอด แต่ไม่ได้เก่งแบบระดับเทพฯ โง่บ้าง ฉลาดบ้างปนๆ กันมั่วไปหมด แต่ก็ถือว่าเอาตัวรอดได้แล้วกันนะ!!


"ไอ้โซคูล กูว่ามึงพูดไทยกับเขาเลยไหมห๊ะ!! ถ้ามึงจะพูดอย่างนี้อ่ะ..." เม่นได้ทีก็กัดตอบเจ๋งเบาๆ พอแสบๆ คันๆ ยิกๆ


"โอ้โหหห..... ไอ้หน้าหอย มึงดีนักแหละ.... มึงก็ไม่ต่างจากกูหรอก สาดดด...."


"เชี่ย!! ต่อหน้าผู้หญิงพูดจาแมวๆ นะมึง ไม่ให้เกียรติผู้หญิงเขาเลย.... ใช่ไหมค่ะชะเฮอิน?" เม่นด่าเจ๋งก่อนจะหันไปถามความคิดเห็นเฮอิน ซึ่งเฮอินได้แต่ทำหน้างง มองเม่นกันเจ๋งสลับกันไปมา เพราะไม่เข้าใจภาษาถิ่นที่วัยรุ่นสองคนนี้ใช้สำหรับสื่อสารกันเอง


"What?...." เฮอินยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะถามว่าเธอสองคนพูดอะไร เราไม่เข้าใจ พูดเกาหลีแทนได้ไหม? เราไม่เข้าใจ เราไม่โอเค..... หน้าเฮอินรู้สึกอย่างนั้น ณ ตอนนี้


"น๊อตติง เฮอิน นาว....ไอวิวสสีปนะ กู๊ดไนท์นะครับ" เจ๋งพูดบอกเฮอิน เพราะเริ่มเบื่อขี้หน้าเม่นนิดๆ แมร่ง!! รู้สึกชีวิตบัดซบมาก ขนาดจะไปเที่ยวพักผ่อนยังมาเจอคู่กัดมหาเทพอีก


"Ok." เฮอินตอบอึนๆ เพราะงงกับสถานการณ์ของสองหนุ่ม


"เฮอิน มีทูนะ ไอก็จะสลีปเหมือนกับ แฮบอะกู๊ดดรีมนะ...." เม่นก็หันหน้าออกอีกทางเมื่อบอกเฮอินเสร็จ หลังจากเฮอินงงจนพอใจก็หลับตามเม่นกับเจ๋งไปติดๆ




        เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เครื่องบินก็ล่องลอยอยู่เหนือก้อนเมฆที่ไหนซักแห่ง แอร์สุดสวยก็เปิดไฟสว่างโล่เพื่อเดินเสริฟน้ำเสริฟอาหารบนเครื่อง เจ๋งกับเม่นได้สปาเก็ตตี้เส้นแข็งๆ มารองท้องประทังชีวิต พร้อมกับน้ำสุดซ่าหนึ่งแก้ว ส่วนเฮอินกินอาหารบ้านเกิดคือข้าวยำเกาหลีนั่นเอง เป็นอาหารง่ายๆ ที่ทางสายการบินจัดตามเส้นทางบินไปประเทศนั้นๆ ซึ่งเป็นอาหารยอดฮิตติดชาร์ตประจำชาติของเกาหลีใต้ ใครผ่านไปผ่านมาจะต้องกินทุกราย ไม่งั้นถือว่ามาไม่ถึง พอกินอาหารพร้อมดื่มน้ำตามเรียบร้อยเจ๋ง เม่นก็เลือกนอนหนีหน้ากันทันที รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนกัปตันประกาศว่าอีก 30 นาทีเครื่องจะลงจอดที่สนามบินนานาชาติอินชอน ประเทศเกาหลีใต้ ไฟบนเครื่องเปิดสว่างโล่ สัญญาณรัดเข็มขัดแสดงให้เห็นชัดเจน เป็นสัญญาณว่าให้คาดเข็มคัดเพื่อความปลอดภัยก่อนที่เครื่องจะทำการลงจอดและปรับเบาะที่นั่งให้ตรงตามระเบียบปฏิบัติทุกครั้งที่โดยสารเครื่องบิน ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยอีกนั่นแหละ แล้วแอร์สาวสวยก็เดินตรวจตราความเรียบร้อยของผู้โดยสารทุกคน รอยยิ้มพิมใจเผื่อแผ่ให้หนุ่มๆ กระชุ่มกระชวย แต่เจ๋งกับเม่นเลือกจะมองแค่เฮอินสาวเกาหลีขาวใส เวลาต่อมากัปตันก็ประกาศเวลาตามท้องที่ สภาพอากาศติดลบ 8 องศา หนาวเบาๆ แค่เย็นไปถึงกระดูกก็แค่นั้นเอง หึหึ.... ก็นะ เลือกมาเที่ยวเกาหลีหน้าหนาวเพราะอยากเป็นผู้ชายสายหิมะก็ต้องทำใจเพราะไม่ใช่เมืองไทยที่ร้อนเมื้อกระทั่งหน้าหนาว......





           หลังจากสิ้นเสียงกัปตันประกาศไปได้ไม่นาน เครื่องบินก็แลนดิ้งลงบนรันเวย์อย่างสวยงาม เจ๋ง เม่น หรือแม้แต่เฮอินต่างเตรียมตัวเก็บสัมภาระของตัวเองเพื่อออกไปเซฮัลโหลโคเรีย ระหว่างที่เม่นและเจ๋งกำลังง่วนกับการหยิบกระเป๋าเป้คู่ใจเขาสองคนก็ได้ยินเสียงเฮอินพูดขึ้น....



"เจ๋ง and เม่น, Now, I gonna go. My father waiting in coffee shop. ขนาดที่เจ๋งกับเม่นกำลังแปลประโยคที่เฮอินกำลังพูด.... เจ๋งผู้ซึ่งแปลประโยคได้เร็วกว่าก็พูดตอบเฮอินทันที


"เฮอิน ยูเพลย์ไลน์ป่ะ ซัมทาร์ม ไอวอนท์ทูแชทวิชยูนะ...."


"Ok, you can scan my QR code or search by ID." เฮอินตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างเขิลอาย


"โอเค สแกนยัวร์คิวอาร์โค๊ดก็ได้....." เจ๋งรีบตอบ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำท่าจะสแกนคิวอาร์โค๊ดเพื่อแอ๊ดเฟรนส์ แต่ทันได้นั้นก็มีอีกเครื่องมาสแกนตัดหน้า




"เชี่ย!!......" เจ๋งอุทานเสียงดัง


"มีทูแอ๊ดเฟรนส์นะ เฮอิน ไอก็ว้อนทูแชทวิชยูนะ...." ไอ้เม่นยิ้มฟันขาว สาวเจ้าเฮอินก็ทำได้เพียงยิ้มเขินๆ แล้วไอ้เม่นก็หันไปทำหน้ากวนบาทาไอ้เจ๋งที่กำลังโมโหจนควันออกหู


"เจ๋ง and you." เฮอินพูดบอกเจ๋ง เจ๋งหันมายิ้มให้เฮอินก่อนจะสแกนแอ๊ดเฟรนส์


"แต๊งกิ้วนะ...." เจ๋งพูดขอบคุณและยิ้มหวานให้เฮอิน


"bey guys. I hope to see you next time. เฮอินบอกลาสองหนุ่มแล้วรีบเดินไปทันที เพราะพ่อของเขากำลังรอเขาอยู่ที่ร้านกาแฟในสนามบินแห่งนี้


"เชี่ย!! เม่น....มึงกวนตีนนะสาดด.... ตัดหน้ากูเฉยเลย..." เจ๋งด่าเม่นทันที ผู้โดยสารก็ทะยอยเดินออกจากเครื่องกันแล้ว


"หึหึ ช่วยไม่ได้ว่ะ!! มึงช้าเอง...." พูดจบเม่นก็ยักคิ้วกวนๆ ส่งให้เจ๋งแล้วเดินออกจากเครื่องทันที ไอ้เจ๋งก็เดินตามด่าไอ้เม่นอย่างไม่หยุดพัก เม่นก็หันมาเถียงไอ้เจ๋งเป็นระยะเช่นเดียวกัน





            เจ๋งกับเม่นกัดกันสุดทางเดินจนมาถึง ตม. เกาหลีที่ใครก็ว่าผ่านยากนักยากหนา ไอ้เม่นเดินเข้าไปคนแรกยิ้มแฉ่งใส่ ตม. สาว ตาคม ผมยาว คิ้วเป๊ะ เธอกันยิ้มตอบแล้วทักทายไอ้เม่นเป็นภาษาประจำชาติ ไอ้เม่นก็ตอบกลับด้วยภาษาบ้านเกิดของ ตม. สาว ที่ลักจำมาจากไอ้เจ๋ง



"ฮันยองฮาเซโย....ครับ" น่าน!! นอกจากมันจะพูดภาษาเกาหลีแล้ว ไอ้เม่นมันยังคงไม่ลืมภาษาบ้านเกิด มันตามด้วยคำว่า "ครับ" พร้อมกับรอยยิ้มน่ารักๆ ให้ ตม. สาว นางก็กล่าวภาษาไทยง่ายๆ ให้ไอ้เม่นยิ้มแฉ่ง



"สา..หวัดดีค่ะ....." ภาษาไทยสำเนียงเกาหลีนิดๆ จัดไปครับคนสวย อีกด้านมีไอ้เจ๋งซึ่งรอเป็นคิวต่อไปยืนเบ๊ะปากอยู่ห่างๆ ด้วยความหมันใส้ เม่นผ่าน ตม. เกาหลีได้ไม่ยากอย่างที่คิด ก่อนเดินออกจากช่องตรวจคนเข้าเมืองไอ้เม่นก็หันไปยักคิ้วกวนทีนใส่ไอ้เจ๋งที่ยืนรอเป็นคิวถัดไป ไอ้เจ๋งเบ๊ะปากเป็นรูปตีนทันที ไอ้เม่นได้แต่เดินหัวเราะชอบใจที่แกล้งไอ้เจ๋งให้อารมณ์เสียได้





             ถึงคิวตตรวจคนเข้าเมืองของไอ้เจ๋ง อย่างแรงที่มันแสดงตัวคือร้องเพลง sorry sorry ของพี่ๆ super junior ซึ่งฮิตมานานล่ะ.....แต่เก่ามาก ตม. สาวได้แต่ยิ่มขำด้วยหน้าตาน่ารักทะเล้นๆ ของไอ้เจ๋ง เธอไม่ถามด้วยซ้ำว่าไอ้เจ๋งมันมาทำไมที่ประเทศบ้านเกิดของเธอ เพราะดูจากการแต่งตัวจัดเต็มแล้วก็พอดูออกว่าไม่ได้มาทำงานเป็นแรงงานหลบหนีเข้าเมืองชัวร์ เพราะดูจากเสื้อผ้าหน้าผมแล้วเธอนึกว่าจะมาเดบิ้วเป็นไอดอลด้วยซ้ำไป เจ๋งผ่าน ตม. ตามไอ้เม่นไปติดๆ แต่ต่างคนต่างเดินไปยังจุดหมายของตัวเอง เห็นหลังไอ้เม่นไวๆ เดินเข้าห้องน้ำชายไปลับๆ ส่วนเจ๋งก็ควักเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรไลน์ฟรีไปหาเพื่อน อาศัย wi-fi ฟรีสนามบินอินชอน ส่วน roaming ที่เปิดไว้จะใช้ได้พรุ่งนี้เพราะแมร่งกะวันเปิด roaming ผิด กร๊ากกก.....




"โหล.....มึงอยู่ไหน กูถึงแล้ว....." เจ๋งพูดสายกับเพื่อน



("เออ....ไอ้เจ๋งเหรอว่ะ!!! คือ.....คือ.....คือกู") ปลายสายพูด



"เออดิ๊!!! คือ คือ คือเชี่ยอะไรของมึงคร๊าบบ ไอ้ปอนด์ มึงอยู่ไหน? จะให้กูเดินไปหาหรือมึงจะเดินมาหากู?"



("คือกูจะบอกมึงว่า....กูไปรับมึงที่สนามบินไม่ได้แล้วว่ะ!!.....")



"เชรี่ยยย......ทำไมว่ะ? ห่านนน.....แล้วกูทำไงเนี๊ยะ!!"



("คือกูอยู่เกาะเชจูว่ะ.....กูมาหาแม่กู แม่กูดันมาเที่ยวเองแล้วโทรตามกูให้มาหาอะดิ๊")



"เชร๊ดดดด...... แล้วมึงจะให้กูทำไงเนี๊ยะ!! กูมาถึงแล้วนะเว่ย!!!" ไอ้เจ๋งโวยวายเสียงดังลั่นสนามบินเป็นภาษาไทยที่ไม่มีใครฟังออก



("เอางี้เดี๋ยวมึงขึ้นรถไฟใต้ดินหรือไปลงที่สถานีมหาลัยฮงกีนะ แล้วออกประตูแปด เดินไปตามแผนที่เดี๋ยวกูส่งไลน์ไปให้ กูเปิดห้องไว้แล้ว.....มึงเข้าพักได้เลย บอกชื่อกูไปเดี๋ยวเขาจะเอากุญแจให้มึงเอง") ปอนด์ร่ายยาวให้ไอ้เจ๋งฟัง จำได้บ้างไม่ได้บ้าง ซวยล่ะซิงานนี้



"เชรี่ยยยย.......แล้วกูจะไปถูกไหม ไอ้สัสปอนด์ มึงบินกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย!!!" เจ๋งโมโหสุดๆ กระทืบเท้าใส่พื้นสนามบินเสียงดังอย่างไม่อายใคร



("โทษทีว่ะเพื่อนรัก.....เงินแม่สำคัญที่สุด แล้วกูจะติดต่อมึงไปอีกที แค่นี้นะเว้ย!!! แม่กูจะพาไปแดกส้มเชจู...."





ตู๊ดๆๆๆๆๆๆ






             สัญญาณขาดการติดต่อทันที ไอ้เจ๋งยีหัวด้วยความโมโหจนผมยุ่งไม่เป็นทรง อารมณ์หงุดหงิดๆ กระโดดกระทืบเท้าระบายอารมณ์จนคนรอบๆ ในสนามบินหันมามองเป็นตาเดียว บอกเลยว่าเจ๋งไม่มีอาย ได้แต่ยิ้มแห้งๆ กลับไปให้เพื่อร่วมโลก





"เชรี่ยย!!! ซวยฉิบ!!! ไอ้ปอนด์นะไอ้ปอนด์ ไอ้เพื่อนเลว....ถ้ากูเจอมึงจะกระทืบให้น่วมด้วยความรักยิ่งเล๊ยยย.....  โอ๊ยยย..... ปวดหัวเว้ย!!!......" ระหว่างที่เจ๋งกำลังสถบด่าเพื่อรักที่เบี้ยวไม่ยอมมารับที่สนามบิน แถมยังหนีไปเที่ยวกับแม่ตัวเองหน้าตาเฉย ปล่อยให้ไอ้เจ๋งต้องเผชิญชะตากรรมคนเดียว ไอ้เจ๋งมองซ้าย มองขวา....เอาไงดีว่ะ แล้วไอ้รถไฟใต้ดินนี่มันไปถึงตรงไหนยังไง ทันใดนั้นเจ๋งก็กวาดสายตาไปเห็น









"เห้ยย!!!!! รอกูด้วย........"




************************** TBC. ************************

อิอิ ตอนแรกมาอัพให้แล้วนะค่ะ

ชอบสองคนนี้มากๆ น่ารักดีค่ะ

เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยน้าา.... อ้อนสุดๆ คึ

ปอลิง. ถ้าเพื่อนๆ ได้ดูซีรี่ย์เรื่องนี้จะรู้ว่าภาษาอักกฤษจะพูดได้นั้นมันง่ายนิดเดียว
         แค่อาศัยความใจกล้า หน้าด้าน ใช้ร่างกายเข้าช่วยนิดหน่อยก็สามารถเที่ยวต่างประเทศได้แล้ว ฮ่าๆๆ

ด้วยรัก.....เจ๋ง, เม่น

 

[ขนมโก๋]

Stay ซากะ เราก็ดูนา สนุกมะมะโลย
แต่เปลี่ยนจากแดนปลาดิบเป็นแดนกิมจิแทน น่าติดตามมาก โอปป้า ซาราเฮ

[Star_ss]

มาต่อตอนที่ 2 ค่ะ 

*********************

❄️ Travel กรุงโซล...กูจะตามติดมึง!! [FIC: เม่น,เจ๋ง/Stay ซากะ]❄️

ตอนที่ 2






"เห้ยยย.....ไอ้หน้าหอย เดี๋ยวก่อนโว๊ยย.... รอกูก่อน....." เจ๋งวิ่งลากกระเป๋าตามเม่นที่เดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากไปจัดการล้างหน้าแปรงฟัน เสริมหล่อจนคิดว่าหล่อพอจะออกสู่สายตาประชาชนเกาหลีใต้แล้วจึงเดินผิวปากอย่างสบายใจออกมาจากห้องน้ำในสนามบิน แต่ต้องชะงักเพราะได้ยินเสียงก่อกวนประสาทของไอ้โซคูลที่ออกแนวเหม็นขี้หน้าเมื่อได้ประสบพบเจอตั้งแต่เจอกันครั้งแรกที่ญี่ปุ่น.....
 
 

 
"ให้เชี่ย!!! นี่มันพรมลิขิตหรือพรมเช็ดเท้ากันแน่ว่ะ ตามกูยิ่งกว่าเจ้ากรรมนายเวรกูอีก....." ไอ้เม่นมันชะงักเท้านักเวลาได้แค่เพียงห้าวินาทีก็สาวเท้าเดินไวยิ่งกว่าเดิม ตูบิดไปบิดมาเพราะความถี่ของฝีเท้าที่กำลังเดินหนีเสียงอันน่ากลัวที่ตะโกนมาตามหลัง
 
 
 

"ไอ้หน้าหอย.... รอกูก่อน......" ไอ้เจ๋งใส่เกียร์หมาวิ่งตามตูดไอ้เม่นด้วยความทุกลักทุเล เนื่องจากมันต้องลากกระเป๋าน้ำหนักเกือบ 25 กก. ของมันตามไปด้วย ไอ้เจ๋งก็ไม่ต่างกัน กระเป๋ามมันก็หนักพอดู พยายามจะเดินให้ไวที่สุดแต่ในที่สุดไอ้เจ๋งก็ใช้ไม้ตายเพื่อฆ่าไอ้เม่น.....
 
 

 
"ไอ้เชี่ยเม่น ไอ้หน้าหอย ไอ้หน้าหอยเม่น ไอ้เม่นนนนน.................... ไอ้หน้าหอยยยย.............." ไอ้เจ๋งตะโกนสุดเสียงเท่าที่จะทำได้ ทุกสายตาหันมามองมันสองคนเป็นสายตาเดียว เพราะทั้งสนามบินส่วนมากเขาจะยืนหรือนั่งรอกรุ๊ปทัวร์ รอญาติก็ว่ากันไป มีไม่กี่คนที่เดินไปมา ที่เป็นจุดสนใจอยู่ตอนนี้ก็มีแค่มันสองคนเท่านั้น ไอ้เม่นกัดปากกำมือแน่นก่อนจะหันไปมองไอ้คนที่เรียกมันเสียงดังอย่างหน้าอาย ไอ้เจ๋งมันยิ้มเฉ่งโชว์ความเก๋าเก็กท่าน่าถีบ ก่อนจะวิ่งจนมายืนตรงหน้าไอ้เม่นผู้หล่อเหลา
 

 
"มึงเรียกกูทำเชี่ยอะไรไอ้โซคูล....." ไอ้เม่นถามขึ้นด้วยอารมณ์โมโหปนอาย
 

 
"อ้าว!!! ก็เรียกดีๆ มึงเสือกไม่หันกูก็เลยต้องเรียกเสียงดังๆ ให้มึงได้อายก่อน แล้วเป็นไง หันควับ!! 55555+" ไอ้เจ๋งหัวเราะเยาะด้วยความสะใจ รู้สึกรอบนี้มันเป็นผู้ชนะ
 
 

"มึงจะไปไหนต่อว่ะ มึงขึ้นรถไฟไปป่ะ กูไปด้วยดิ...."
 

 
"เห้ย!!! มึงจะไปกับกูทำเชี่ยไร ต่างคนต่างไปดิ๊...." ไอ้เม่นบ่นอุบ ถ้ามันต้องเดินทางไปกับไอ้เจ๋งมันได้กัดกันตายก่อนที่จะได้เที่ยวแน่ๆ งานนี้
 
 

"มึงแมร่ง!!! ไม่มีน้ำใจเลยว่ะ เพื่อนกูแมร่งก็เบี้ยวไม่มารับกูคนนึงล่ะ มึงก็ยังจะไม่มีน้ำใจทิ้งกูให้นอนสนามบินอีก ชีวิตกูแมร่งน่าสงสารฉิบหายเลยว่ะ...." ไอ้เจ๋งตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จต่อหน้าไอ้เม่น ส่วนไอ้เม่นก็เบ๊ะปากให้กับความดราม่าของไอ้เจ๋งด้วยความหมั่นใส้
 
 

"แล้วมึงจะไปไหนว่ะ?" ไอ้เม่นถาม ไอ้เจ๋งยิ้มแฉ่ง มันคิดในใจว่า เย้ส!!! กูรอดล่ะ



"เพื่อนกูมันบอกให้ไปที่.....ว่ะ บอกให้นั่งรถไฟฟ้าไป เนี๊ยะ!! มันส่งแผนที่กันที่อยู่โรงแรมมาให้กู ไอ้เชี่ย!! แมร่ง! แล้วมึงคิดดูดิ๊ เพื่อนกูแมร่งกวนตีนสัส!! ทิ้งกูไปเที่ยวเอาใจแม่เพราะอยากได้เงินจากแม่.... เออ มึง....พากูไปขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินหน่อยดิ กูเพิ่งมาเกาหลีครั้งแรกว่ะ แมร่ง!! ขึ้นตรงไหนว่ะ!! ไอ้รถไฟฟ้าเกาหลีเนี๊ยะ!!...." ไอ้เจ๋งบ่นหูหลับตับไหม้ ผิดกับไอ้เม่นที่ตอนนี้หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด ห่า!!! อะไรจะบังเอิญอย่างนี้ว่ะ แมร่ง!! เสือกจองโรงแรมเดียวกันอีก ไอ้เม่นคิดอยู่นาน....เอาไงดีว่ะ?!! เออ....งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน



"งั้นเดี๋ยวกูพามึงไปส่งที่....แล้วมึงเดินไปโรงแรมเองนะ" ไอ้เม่นพอคิดวิธีออกก็พูดบอกไอ้เจ๋งทันที



"เห้ย!!! ไอ้หล่อ มึงนี่หล่อแล้วยังใจดีอีกว่ะ!! ถ้ากูมีน้องสาวนะ กูจะยกให้มึงเลย...." ไอ้เจ๋งพูดสิ่งที่ไม่มีวันเกิดขึ้นเพื่อเอาใจไอ้เม่นที่มันยอมนั่งรถไฟไปเป็นเพื่อน ส่วนไอ้เม่นก็เบ๊ะปากกับความตอแหลของไอ้เจ๋ง ซึ่งไอ้เม่นมันคิดแค่ว่า ส่งๆ มันไปถึงที่ก็จบแล้วก็แยกย้ายกันไปก็เท่านั้น



"ไอ้เชี่ย!!! พูดมากว่ะ มึงจะไปไหม ยืนทำตาชั้นเดียวอยู่ได้!!....." ไอ้เจ๋งไม่พอใจเล็กน้อยแต่ต้องแสดงสีหน้าว่าไม่โกรธ คิดในใจ....เดี๋ยวให้กูหาโรงแรมเจอก่อนเถอะมึง!!!



"ไปดิๆๆ เออ....ตากูแมร่งชั้นเดียวจริงๆ ว่ะ ตามึงสวยกว่าตากูอีก" ไอ้เม่นเดินนำแล้วส่ายหน้าไปมา ไอ้เจ๋งพูดเสร็จหันไปโก่งคอทำท่าอ้วกก่อนจะหันมายิ้มแฉ่งให้ไอ้เม่น ไอ้เม่นพาไอ้เจ๋งเดินออกมาจากสนามบิน มายืนเด่นอยู่ป้ายรอรถโดยสารที่รับส่งคนเข้าไปในโซล



"เห้ย!!! มึง รถไฟบ้านมึงขึ้นที่ป้ายรถเมย์เหรอว่ะ?" ไอ้เจ๋งถามขึ้น



"ปากดีสัส!! ถ้าไม่มีปัญญาไปเองก็อยู่เฉยๆ กูพามาขึ้นรถบัสเพราะสะดวกกว่า ไม่ต้องเบียดคนบนรถไฟ เวลาก็ไม่ต่างกันแถมสบายกว่า มีคนยกกระเป๋าขึ้นลงให้ด้วย... เอาเงินมึงมาสองหมื่นสามพันห้าร้อยวอน" ไอ้เม่นยื่นมือไปตรงหน้าไอ้เจ๋งก่อนจะบอกยอดเงินที่เจ๋งต้องจ่ายให้ขึ้นมาดื้อๆ



"ค่าไรว่ะ?" ไอ้เจ๋งถาม



"ค่ารถไอ้เชี่ย!!! เขาไม่มีรถเมย์ฟรีเหมือนกรุงเทพฯ นะมึง จ่ายมาๆ อย่าพูดมาก" ไอ้เจ๋งควักเงินยื่นให้ไอ้เม่นสองหมื่นห้าพันวอน แล้วไอ้เม่นก็ยื่นบัตรคล้ายๆ บัตรรถไฟฟ้ามาให้ไอ้เจ๋ง



"อะไรว่ะ?" ไอ้เจ๋งถามอีก



"ฟาย!!! มันประชาชนมั้ง!! บัตรเติมเงิน เขาเรียกว่า T-money เอาไว้ใช้จ่ายค่าโดยสาร จ่ายค่าสินค้าได้ด้วยถ้าเข้าร้านสะดวกซื้อ แต่มึงต้องมีเงินในบัตรนะ ไม่ใช่ไม่มีเงินแล้วเสือกเอาไปจ่าย โดนเขาถีบออกมากูไม่รู้ด้วยนะเว้ย!! หึหึ" ไอ้เม่นมันเดินไปซื้อบัตรที่ร้านสะดวกซื้อในสนามบินก่อนที่จะพาไอ้เจ๋งออกมารอรถบัส



"เชี่ย!!! กูไม่รู้นี่หว่า แล้วมันจ่ายค่ารถได้หมดเลยเหรอว่ะ แล้วเติมเงินที่ไหนว่ะ?" ไอ้เจ๋งถามต่อเพื่อเก็บข้อมูล



"ที่กูรู้ก็จ่ายค่ารถบัสที่เรากำลังจะขึ้นได้ รถไฟฟ้าในโซล รถเมย์ประจำทาง รถแท็กซี่แล้วก็ค่าสินค้าในร้านสะดวกซื้ออะไรประมาณนี้แหละ เวลาจะจ่ายด้วยบัตรมึงก็ดูดิ๊ เขาคงมีบอกหน้าเค้าเตอร์อยู้แล้วแหละ ว่าชำระด้วยอะไรได้บ้าง ส่วนเติมเงินก็เติมได้ที่ร้านสะดวกซื้อทั่วไป ไม่งั้นกูตู้เติมเงินที่อยู่ในสถานีรถไฟนะ ฟาย!! จะมาเที่ยวเสือกไม่หาข้อมูลนะมึง!!!" ไอ้เม่นอธิบายจบ ตบด้วยคำด่าใส่ไอ้เจ๋งที่ทำหน้าตาตั้งใจฟังไอ้เม่นอธิบาย



"เหรอว่ะ?! เห้ย!!! มึงหรอกด่ากูนี่หว่า!!"



"เออ.... ไอ้ฟาย!!" ไอ้เม่นด่าไอ้เจ๋งด้วยความสะใจ มันยืนรอรถบัสด้วยสายลมที่พัดเย็นด้วยอากาศติดลบ ณ ตอนนี้



"อ้าว!! เงินทอนกูอ่ะ?" ไอ้เจ๋งถามเพราะไอ้เม่นได้เงินไปแล้วเก็บเงินเสร็จแต่ไม่มีการทอนเงินให้



"ที่เหลือทริปกู......" ไอ้เม่นตอบทำลอยหน้าลอยตา ไอ้เจ๋งขมุบขมิบปากด่า คิดไปคิดมาสี่สิบกว่าบาทถือว่าให้ทานแล้วกัน ได้บุญดี คึคึ



"เชี่ย!!!! หนาวฉิบหาย.... ควันออกปากเลยกู" ไอ้เจ๋งพูดขึ้น



"เออว่ะ!! หนาวฉิบหาย นี่ขนาดกูใส่โค๊ชแล้วนะ เชี่ย!! กางเกงยีนส์ไม่ได้ช่วยอะไรกูเลย เย็นตูดโคตรเลยว่ะ!!" ไอ้เม่นบ่นบ้าง



"มึงไม่ได้ส่งลองจอนเหรอว่ะ?" ไอ้เจ๋งถาม



"ป่าวว่ะ กูพกมาแต่อยู่ในกระเป๋า ไม่คิดว่าแมร่งจะหนาวเชี่ยๆ ขนาดนี้" ไอ้เม่นบ่น



"เออว่ะ เหมือนกูเลย เสื้อขนเป็ดก็ขนเป็ดเถอะว่ะ สัส!! กูว่าเป็ดแมร่งตายเพราะความหนาวไปล่ะ!! เชี่ย!! เมื่อไหร่รถบัสจะมาว่ะ?" ไอ้เจ๋งบ่นก่อนที่จะถามไอ้เม่น



"อีกสิบนาทีว่ะ.... งักๆๆๆ หนาวๆๆๆ....."



"มึงรู้ได้ไงว่ะ?...." ไอ้เจ๋งถาม ไอ้เม่นส่ายหัวเอือม



"ดูที่ป้ายดิ๊ เชี่ย!! หัดสังเกตุบ้างเหอะ!! แล้วอย่างนี้มึงจะไปเที่ยวยังไงว่ะ?"



"เออๆ มึงเก่ง แมร่ง!!!....." ไอ้เจ๋งอารมณ์เสีย



"เห้ยๆๆ ไอ้โซคูล รถมาแล้วเว้ย!! เตรียมตัวๆ เร็ว....." ไอ้เม่นกับไอ้เจ๋งเตรียมจับกระเป๋าเดินทาง รอรถที่กำลังวิ่งเข้ามาเทียบที่ป้าย พอรถจอดเรียบร้อย คนก็ทะยอยเดินขึ้นรถ โดยมีพนักงานยกกระเป๋าใส่ใต้ท้องรถบัสให้พร้อมกันติดแท็กกระเป๋าแล้วยืนแท็กอีกอันให้เจ้าของกระเป๋า....



"ลุงๆๆ ฮงอิกสเตชั่นนะ" ไอ้เม่นพูดบอกลุงที่ยกกระเป๋า



"เดๆ ฮงอิกสเตชั่น....." ลุงก็ตอบสิ่งที่มันฟังออกคือ ฮงอิกสเตชั่นนั่งเอง มันจึงวางใจว่าเข้าใจตรงกันล่ะ ขึ้นรถได้ มันเดินขึ้นรถเอาบัตรแตะที่ทางขึ้นด้านข้างคนขับจะมีที่สำหรับแตะบัตรจ่ายค่าโดยสารอยู่ ไอ้เจ๋งที่เพิ่งได้แท็กกระเป๋าก็ทำตามที่ไอ้เม่นทำ ก่อนจะยิ้มภูมิใจกับการกระทำตัวเอง พอมันขึ้นไปบนรถก็เดินไปนั่งเบาะข้างหลังถัดจากเบาะที่ไอ้เม่นนั่ง คนในรถไม่เยอะมาก นั่งสองเบาะต่อหนึ่งคนสบายๆ ไม่เหมือนกรุงเทพฯ ที่แทบจะขี่คอกันแต่เสือกบอกขึ้นได้อีกพี่ ขึ้นได้อีก ไอ้เจ๋งวางกระเป๋าเป้ไว้เบาข้างตัวก่อนจะนั่งเอนหลังอย่างสบาย มองวิวทิวทัศที่ปกคลุมไปด้วยหิมะตามข้างทาง
 


"เห้ย!!! มึง....อีกนานป่ะว่ะถึงจะถึงที่....นะ" ไอ้เจ๋งทำลายความเงียบด้วยการพ่นภาษาบ้านเกิดคือภาษาไทย คนในรถมองมันเล็กน้อยแล้วหันกลับไปนั่งมองวิวเหมือนเดิม



"ประมาณสี่สิบนาทีถ้ารถไม่ติด" ไอ้เม่นบอก



"มึง....แล้วถ้านั่งรถไฟฟ้าจะเร็วกว่านี้ป่าวว่ะ?"



"ต่างกันไม่มาก แต่รถไฟฟ้ามึงอาจจะต้องยืนตลอดจนถึงสถานีที่มึงจะลง เพราะคนเยอะ แถมมึงต้องลากกระเป๋าขึ้นบันไดอีก เหนื่อยตายห่า...."



"เหรอว่ะ?...." ไอ้เจ๋งถามซ้ำ



"เออ!!!" ไอ้เม่นตอบ



"มึง!! แล้วเรานั่งรถบัสไม่ต้องลายกระเป๋าเหรอว่ะ?" ไอ้เจ๋งถามต่อด้วยความโง่



"เชี่ย!!! ถ้ามึงจะไม่ลากไปโรงแรมด้วยมึงก็ทิ้งไว้กลางถนนเถอะสัส!!! โง่!!...." ไอ้เม่นด่า มันเริ่มรำคาณที่ไอ้เจ๋งถามได้เชี่ยมาก จะว่าไปก็ไม่ผิดถ้ามันจะไม่รู้แต่ผิดที่มันโง่จะไม่ลากกระเป๋าไปด้วย



"อ้าว!!! ก็กูไม่รู้นี่หว่าสัส!! ถ้ากูรู้กูจะถามมึงไหม? แมร่ง!!! แค่นี้ก็ต้องด่า ไอ้หน้าหอยเอ้ย!!!" ไอ้เจ๋งด่าคืนด้วยความหงุดหงิดบ้าง



"เออๆ มึงหยุดพูดได้ล่ะ แล้วนั่งเงียบๆ ถึงแล้วกูจะบอก...." ไอ้เม่นพูดบอก



"เอ่อ!!!......" ไอ้เจ๋งกระแทกเสียงใส่แล้วนั่งมองวิวไปเรื่อยๆ จนเผลอหลับไป ไอ้เม่นเห็นว่าไอ้เจ๋งมันเงียบไปเลยแอบมองผ่านกระจกไปด้านหลัง เลยเห็นว่าไอ้เจ๋งได้หลับคอพับหักไปกับเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว ไอ้เม่นคิดในใจ...ทิ้งแมร่งไว้บนรถดีไหมว่ะ แต่มาคิดอีกที ไม่อยากแกล้วคนโง่ให้หลงอยู่ในโซลคนเดียว ถือว่าทำดีเอาบุญ โปรดสัตว์ ฮ่าๆๆ มันหัวเราะคนเดียวเหมือนคนบ้า รถบัสขึ้นจอแสดงเป็นภาษาอังกฤษสลับภาษาเกาหลีว่าป้ายต่อไปคือมหาลัยฮงอิก พร้อมเสียงประกาศที่ต้องตังใจฟังภาษาอังกฤษสำเนียงเกาหลีที่ไอ้เม่นพอจะฟังรู้เรื่องว่าป้ายหน้าคือป้ายที่มันต้องลง



"เห้ย!!! เห้ย!!! ไอ้โซคูล ตื่นๆๆๆ ไอ้เชี่ยถึงแล้ว..." ไอ้เม่นปลุก ไอ้เจ๋งขยี้ตาคว้าเป้ทันที



"ถึงแล้วเหรอว่ะ?" ไอ้เจ๋งถาม



"เออ!!...ลุกๆ ได้ล่ะ"



"ลุงๆๆ ขี้สนิม stop stop" ไอ้เม่นตะโกนบอกคนขับ มันเคยได้ยินว่าคนขับรถเกาหลีให้เรียกว่าขี้สนิม ที่คนไทยชอบเอาไอ้เรียกเวลามากับกรุ๊ปทัวร์ มันไปอ่านหาข้อมูลจากเน็ตมา แต่ที่ถูกต้องจริงๆ มันจะต้องเรียกเขาว่า "คี ซา นีม" มันเน้นจำง่ายๆ ขี้สนิม แมร่งเลย!! หึหึ




              คนขับรถจอดที่ป้ายให้มันสองคนลงแล้วเขาก็มันยกกระเป๋าลงให้เรียบร้อย มันแทงยูเขาเรียบร้อยก็ยืนหมุนซ้ายหมุนขวาอยู่ป้ายรถบัสที่อยู่เกาะกลางถนน ก่อนจะมองไอ้เจ๋งที่กำลังยิ้มหน้าชื่นตาบานมองนู้นมองนี่ไปเรื่อย เพราะกำลังแปลกใหม่กับสถานที่ที่มันได้มาเที่ยวครั้งนี้




"เห้ย!!! ไอ้โซคูล มึงเอาแผนที่มึงมาดิ๊...." ไอ้เม่นพูด ไอ้เจ๋งควักโทรศัพท์ขึ้นมากดหยิกๆ แล้วยื่นส่งให้ไอ้เม่น มันดูแผนที่แล้วมองหาจุดสังเกตุก่อนที่จะเรียกไอ้เจ๋งให้เดินตาม



"ตามกูมานี่......."



"เออๆๆ เชี่ย!!! กำลังเพลินเลย สาวสวยๆ เพียบ!!! เห้ย!!! มึงรอกูด้วย...."



"เร็วดิ๊ว่ะ!!! ยืนเอ๋ออยู่ได้!!....."





               ไอ้เม่นเดินนำไอ้เจ๋งมาหยุดที่ทางม้าลาย ยืนรอสัญญาณไฟเพื่อข้ามไปอีกด้านที่มีตึกสูงมากมาย เรียกได้ว่าแหล่งเที่ยว ของกินร้างรวงเพี๊ยบ!! มันสองคนยืนรอสัญญาณไฟไม่นานก็พากันเดินข้ามมาอีกด้านซึ่งมีคนพื้นที่เดินข้ามมากับพวกมันเยอะมาก เลยไม่ต้องรีบเพราะสัญญาณไฟสำหรับข้ามนานพอสมควร ตอนนี้คนเยอะมาก ตอนนี้เพิ่งจะเก้าโมงกว่าๆ มันจะเช็คอินเข้าโรงแรมได้ก็ตอนบ่ายสองโมงของเวลาเกาหลี ไอ้เม่นพาไอ้เจ๋งเดินลัดเลาะมาตามแผนที่ ไอ้เม่นคิดในใจว่าซวยได้กว่านี้อีกไหม เพราะเสือกพักโรงแรมเดียวกัน เอาน่า!! มันอาจจะพักคนละชั้นก็ได้ อย่างน้อยก็มีมันคนเดียวที่รู้เพราะไอ้เจ๋งมันไม่รู้แน่ๆ ว่ามันพักที่ไหน เพราะมันไม่ได้บอก ไอ้เจ๋งพาไอ้เม่นมาหยุดหน้าโรงแรม




"เนี๊ยะ!!! โรงแรมที่มึงพัก ถึงแล้ว" ไอ้เม่นพูด



"เออว่ะ!! มึงนี่โคตรฉลาดเลย ขอบใจมากนะเว่ย!!...." ไอ้เจ๋งชมไอ้เม่นหน้าชื่นตาบานเพราะอย่างน้อยมันก็มาถึงที่หมายโดยปลอดภัย



"เออ.....งั้นกูไปล่ะ มึงเข้าไปเหอะ!!"



"เออ!! ขอบใจมากว่ะ แล้วมึงจะไปไหนต่อว่ะ?" ไอ้เจ๋งถาม



"ไปโรงแรมกูดิ๊....ถามโง่ๆ นะมึง!!" ไอ้เม่นกัดไอ้เจ๋งเมื่อได้โอกาส



"เชี่ย!! ตอบดีๆ ก็ได้ฟาย!!! กูขอบใจมึงแล้วกัน งั้นกูไปก่อนนะ กู๊ดลักมายเฟรน" ไอ้เจ๋งพูดบอกไอ้เม่น ไอ้เม่นคิดในใจกูจะโชคดีกว่านี้ถ้าไม่เจอมึง!!!



"เออ!! กูไปล่ะ บาย" ไอ้เม่นโบกมือลาทันที



"เออ....บายว่ะ" ไอเจ๋งบอกลาบ้าง





              หลังจากมันสองคนบอกลากันเรียบร้อยไอ้เม่นก็ลากกระเป๋าออกมาซอกตึกที่อยู่ไม่ไกลจากโรงแรม มองดูไอ้เม่นเช็คอินด้านใน ดีนะที่เป็นกระจกใสเลยมองเห็นจากด้านนอก มันเห็นไอ้เจ๋งคุยกับพนักงานโรงแรมซักพักก็เห็นไอ้เจ๋งฝากกระเป๋าเดินทางไว้ที่เค้าเตอร์ก่อนจะเดินเกาหัวออกมาจากโรงแรม แล้วเดินตามถนนไปเรื่อย มองร้านค้าที่เริ่มเปิดบ้างบางร้านก่อนจะเดินเข้าไปในร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกลจะที่มันยืนมากนัก






"หวังว่ากูจะไม่ซวยเจอมึงอีกนะ!!" ไอ้เม่นบ่นก่อนจะเดินเข้าไปโรงแรมที่ไอ้เจ๋งเพิ่งเดินออกมา




***************** TBC. *********************

หึหึ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น....ไอ้เม่นเอ๊ย!!! พรมเช็ดเท้าจริงๆ คงไม่ใช่พรมลิขิตว่ะ!!

ปล.คนแต่งเขียนจากประสบการณ์การเดินทางของตัวเองและแต่งขึ้นบ้างบางส่วนนะค่ะ
     ผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ เนื่องจากตอนตัวเองไปก็ดุ่มๆ ไปเหมือนกัน อิอิ

เม้นให้กำลังใจกันบ้างนะ ของคุณมากค่ะ
 

[Star_ss]

Stay ซากะ เราก็ดูนา สนุกมะมะโลย
แต่เปลี่ยนจากแดนปลาดิบเป็นแดนกิมจิแทน น่าติดตามมาก โอปป้า ซาราเฮ

ขอบคุณ คุณขนมโก๋นะค่ะ ที่มาเม้นให้ อิอิ
ดีใจที่มีคนเคยดูเรื่องนี้เหมือนกัน ที่เลือกแดนกิมจิเพราะชอบมากค่ะ และไปบ่อย กร๊ากก....
เลยเอามาเขียนให้อ่านเบาๆ ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายนะค่ะ 

[KKKwanGGG]

Stay ซากะ ผมก็ดูใน app line tv สนุกมากครับ ชอบเม่นกับเจ๋งเหมือนกันกัดกันน่ารักดี รออ่านต่อนะครับ