ตอนพิเศษ1
ตั้ม&ก้านพลู
"ไอ้ตั้ม!!!!!"
เสียงนี้ที่คุ้นเคย ร่างหนาหันไปมองทางต้นเสียง ก็เจอกับคนเรียก จะว่าผมเหม่อก็ได้นะ-_-
ใบหน้าน่ารักที่มันน่ารักเกินผช.ของคนคนนั้น มันทำให้เขาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
"ครับ"
เสียงทุ้มขานรับอย่างเผลอตัว เขามักจะเป็นแบบนี้เสมอเมื่อมองหน้าอีกฝ่าย ไม่รู้เหมือนกันว่าเขารักอีกฝ่ายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะเป็นเพราะพวกเราอยู่ด้วยกันมาตลอด เลยถือว่าเป็นเรื่องปกติ ที่จะต้องมีอีกคนในสายตา
แต่เมื่อเวลาผ่านไป ผมถึงได้รู้ว่า...ผมคิดกับเขามากกว่าเพื่อน
"ครับอะไรของมึง แล้วนี่มึงจะจ้องหน้ากูอีกนานมั้ย"
ผมมองปากบางที่ชอบพูดจากวนประสาทคนอื่นไปทั่ว แล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
ริมฝีปากบางสีพีช มันน่าสัมผัส
"ยังจะมองอีก"
ปากบางที่่ขยับไปมานั่น มันจะหวานมั้ยนร้า
"เป็นบ้ารึไงวะเนี่ย"
ร่างกายที่ผมเคยเห็นเวลาที่มันมาค้างด้วย ผมก็ไม่เคยสัมผัสครับ นอกจากจะเล่นแบบไม่คิดอะไร แต่ตอนที่ผมรู้ความรู้สึกของตัวเอง ความคิดผมก็เปลี่ยนไป
"ก้านพลู"
"อะไร มาเรียกกูซะหวานเชียว"
มันทำท่าขนลุก ก่อนจะเบะปากใส่ผม
"กูมีไรจะบอก"
ผมว่ามันได้เวลาแล้วหละ ผมเก็บมันมานานเกินไป ความรู้สึกของผมน่ะ
"ทำหน้าตาชวนสยิวทำไมวะ"
มันทำหน้าระแวงผม ผมแทบจะหลุดขำ ไอ้นี่มันแสบจะตาย ไม่สมกับหน้ามันหรอกครับ
"กูรักมึง"
ผมบอกไปโต้งๆไม่อ้อมค้อม
"เหอะ เรียกกูมาหาที่บ้านเพราะจะบอกแค่นี้อะนะ"
มันพูดเหมือนไม่ใส่ใจแต่.....
"ห้ะ!!!! มึงว่าไงนะ!!!"
แล้วมันก็แหกปากตามสเต็ป ตาโตยิ่งกว่าเดิมเป็นสิบเท่า มือที่เล็กกว่าผมก็ชี้นิ้วชี้ออกมา
"กู!!รัก!!!มึง"
ผมเน้นทีละคำ
"โกหก"
อ้าว ทียังงี้ละแกล้งโง่เฉย กวนตีน
"กูรักมึง"
ผมพูดไปอีกรอบ เพื่อจี้มันอีก
"หลอก"
จะเอาอะไรกับคนอย่างมัน
"ตั้มรักก้าน"
หยอดสักหน่อย เผื่อจะเลิกแกล้งโง่ได้ หูมันแดงไปละ หึหึ ยังไงก็ไม่รอดจากมือผมหรอกครับ
"มึงงงงงง"
มันลงชักดิ้นแด่วๆที่โซฟา ท่าทางงอแงของมันเหมือนเด็กน้อยที่อยากได้ของเล่นอะ ผมชินละครับ มันชอบงอแงผมแบบนี้เป็นประจำ แต่ผมกลับชอบ มันน่ารักดี
"ตั้มรักก้านพลู"
ผมพูดแล้วนั่งลงข้างๆมัน มันมองผมก่อนแวบหนึ่งแล้วหันหน้าหนี แอบยิ้มทำไม หึหึ
ก่อนมันจะหันมาอีกรอบ แล้วยิ้มมุมปาก ผมบอกแล้วว่ามันอะร้าย
ผลั่ว!!!
"โอ้ย! ตบหัวกูทำไมเนี่ยไอ้ก้าน"
มันฟาดมือลงมาบนหัวผมจังๆ มือหนักแท้ไอ้ห่านิ
"กูรอมึงบอกมาตั้งนานละ ลีลา"
รอบนี้เป็นผมเองที่ตาโตแข่งกับมัน
"หมายความว่า...."
ผลั่ว!!!
"เออสิ กูรักมึงมาตั้งนานละ แต่กู..."
ตบกูจัง เดี๋ยวกูทบต้นทบดอกให้หมดเลย ไอ้เตี้ยนิ
"แต่อะไร"
ผมถามพร้อมกับจ้องหน้ามัน มันจ้องกลับ แล้วยิ้มแฉ่ง ลักยิ้มสองข้างบุ๋มลงไป น่าฟัดชิบผาย
"กูไม่กล้าน่ะสิ โถ่ ใครจะบอกว่ารักเพื่อนตัวเองกัน ถ้าเกิดมึงไม่ชอบกู เตะกูคอหักทำไงละ "
เหตุผลแม่งโครตน่าถีบ
"ดูไม่ออกหรอ ว่ากูชอบมึงน่ะ"
"ออก"
"ไอ้ก้าน!!!ไอ้เชี่ยนิ หลอกให้กูบอกก่อนหรอวะ"
ผมยกทีนขึ้นทำท่าจะถีบมัน มันเด้งลุกจากโซฟาอย่างรู้งาน ไว้อย่างกะลิง
"ไอ้เชี่ยตั้ม มึงจะถีบกูเลยหรอ"
มันให้นิ้งกลางผม แสบจัด
"เออสิ มึงมันกวนตีน"
"ไหนมึงบอกว่ารักกูไง มึงกล้าทำกูเรอะ"
มันทำหน้าอ้อนๆ อ้อนตีนผมเนี่ย นี่ผมยังงงกับตัวเอง ว่ารักคนอย่างมันไปได้ยังไง กวนตีนชิบผาย
"ไม่!!!"
ผมบอกยิ้มๆ ผมไม่เคยทำมันแรงๆหรอกครับ กลัวมันเจ็บ
"เออดี อย่าแม้แต่จะคิดนะ กูเอาคืนจริงด้วย"
มันทำท่าปาดคอตัวเอง ผมยิ้มขำ ตัวแค่นี้เก่งจริงๆ
"มาใกล้ๆกูนี่ ไปยืนทำไมตรงนั้น"
ผมกวักมือเรียกมัน มันเดินเข้ามากำลังจะนั่งลงที่เดิม
พรึบ!!!
ไม่ทันผมหรอกครับ
"ไอ้ตั้ม!!!"
มันดิ้นอยู่บนตักผม ตัวมันก็ไม่เล็กมากหรอกครับ แค่เล็กกว่าไอ้ปาล์มนิดหน่อย
"อยู่นิ่งๆเป็นมั้ย"
ผมพูดข้างหูมัน มันหดคอลง
"ก็ปล่อยสิ"
ผมยกตัวมันให้หันหน้ามาทางผม แดกข้าวบ้างมั้ยเนี่ย ตัวเบาเชียว
"จ้องหน้ากูอีกแล้วนะ"
มันพูดแล้วหันหน้าไปทางอื่นแทนที่จะมองหน้าผม
"น่ารัก"
ผมคลั่งรักนะ ทำไมหรอ อิจฉาละซิ
"กูหล่อ"
"ใครบอก"
"เยอะแยะ"
"เดี๋ยวกูตามเก็บให้หมด"
"มึงจะบ้าเรอะ"
"อย่าทำให้กูบ้าละกัน"
"กูไม่..,...อื้ออออ
มันยังพูดไม่จบ ผมโน้มคอมันมาจูบ ริมฝีปากบางที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆของลูกอมประจำตัวมัน ลูกอมที่มันชอบ และผมก็ดันชอบเพราะมันชอบด้วยนี่ซิ แย่หน่อยนะ เพราะอะไรที่ชอบ ผมจะไม่มีวันเบื่อ.....
........ไปคิดกันเอาเองนร้า ว่ะฮะฮ่าาาาาาาาา.........