CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 16-07-2007 13:01:11

หัวข้อ: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 16-07-2007 13:01:11

เพื่อไม่ให้เป็นการน้อยหน้า ตาพูห์  :m12: ที่เอา "ไฟรัก" ของ คุณบอยมาลง
ขอนำเสนอ ....... "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา"
ผลงานอีกชิ้นของ คุณบอย - นักเขียนในดวงใจ  :give2: เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายที่ผมได้มานะครับ
ส่วนผลงานเรื่องอื่นๆของคุณบอย ใครขอมาได้ก็เอามาลงไว้น๊า  :m5:

 o14 ขอบคุณบอยที่เขียนเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านกันนะค๊าบบบ
*********************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



*************************************************************

ชื่อเรื่อง      รู้ไหม หัวใจฉันตามหา
แต่งโดย      คุณBoy

กลิ่นของไอหมอกจางหายเมื่อแสงแรกของตะวันโผล่พ้นเทือกเขาสาดส่องลงมา แดดอ่อนๆโปรยทั่วทุ่งหญ้าสองข้างทางให้แลดูเป็นสีทอง เจ้าของเป้ใบใหญ่นั่งลงริมทางเดินอย่างหมดแรง แม้บรรยากาศรอบตัวจะสวยงามชวนมองเพียงไรแต่ ณ ตอนนี้ชายหนุ่มไม่มีกะจิตกะใจที่จะชื่นชมมันเลยซักนิด
สายตาโรยรา มองทอดเข้าไปตามเส้นทางที่จะมุงไปสู่ ภูปลายสาย จุดหมายของเขาอยู่ที่นั่น

“ คนอะไรมาอยู่ไม่เป็นที่ขึ้นเขาลงน้ำเป็นว่าเล่น “

การินทร์ บ่นออกมาอย่างหงุดหงิดนึกพาลไปถึงคนที่เขากำลังจะไปหา

….เพื่อนร่วมชั้นตั้งแต่เรียนมัธยม……
.
.
.
.
.
.
นาฬิกาข้อมือบอกเวลาเกือบจะเก้าโมง….

อากาศตอนสายๆบนภูยังคงเย็นสบายเหมือนทุกๆวัน

รณวีย์ ออกมายืนสูดกลิ่นไอน้ำค้างที่ยังไม่จางหายไปจากยอดหญ้า สายตาชายหนุ่มทอดมองออกไปยังเทือกเขาสูงเตี้ยที่ห้อมล้อมแบ่งเขตอาณาบริเวณภูปลายสายเอาไว้ เปรียบเหมือนจะแยกตัวให้มันออกมาจากเขตแดนอื่นอย่างชัดเจน

ปลายภู จะตื่นหรือยังนะ

สายตาเหม่อมองทิวทัศน์ที่สวยงามเหมือนภาพวาดของจิตกรฝีมือเอก แต่ในใจชายหนุ่มวัยยี่สิบห้ากลับนึกไปถึงเจ้าของพื้นดินทั้งหมดในภูที่เป็นคนเนรมิตรให้พื้นดินกว่าร้อยไร่สวยงามได้อย่างน่าทึ่ง

ไม่แปลกที่ ภูปลายสาย จะเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของคนเมืองอันดับต้นๆของเมืองแพร่
.
.
.
.
“นายปลายครับ มีคนเจ็บครับ”

ไอ้อ่องคนสนิทเจ้าของภูวิ่งตึงตังไปเคาะห้องพักของเจ้านายราวกับต้องการให้คนที่อยู่ในห้องละทิ้งสิ่งที่ทำอยู่ออกมาสนใจตน

หนุ่มใหญ่ร่างกำยำวัยสามสิบสลัดผ้าห่มออกจากตัวลุกนั่งงัวเงีย สายคู่เข้มหรี่มองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง

วันหยุดกะว่าจะตื่นซักเที่ยงก็ดันมีมารมาขัดความสุขตอนเก้าโมงเศษ มันจะอะไรนักหนาวะ

“มีอะไรไอ้เตี้ย เคาะห้องข้าซะลั่น”

เสียงแรกที่ทักตอนประตูห้องเปิดออกทำเอาคนเคาะรู้สึกผิดและเกรงๆเมื่อเห็นสภาพว่าคนที่เปิดออกมาน่าจะเพิ่งตื่นนอนตอนที่เขาเคาะเรียก

ผมสีดำหยักศกยังไม่เข้ารูปเหมือนเช่นทุกวัน หน้าเข้มขมวดคิ้วยีตา ปรับรับกับแสงแดดอ่อนที่ส่องเข้ามาประทะ ร่างกายท่อนบนไม่มีอะไรปกปิดเผยให้เห็นอกแข็งแรงของเจ้าตัว กล้ามท้องที่เป็นรอนๆของผิวคล้ามแดดแต่ทว่าดูดีสมชายชาตรีนั่นทำให้คนมองเคยนึกอยากจะถามเอาเคล็ดลับเพื่อที่จะนำไปปฎิบัติหลายที

แต่อย่างว่าคนตัวดำแคระแกนอย่างไอ้อ่องจนใครๆเรียกไอ้เตี้ย ถึงได้เคล็ดลับไป ทำให้ตายยังไงก็คงไม่ได้เสี้ยวนึงของเจ้านายหน้าคมรูปหล่ออย่างนายปลายหรอก

“ว่าไงไอ้เตี้ย เอ็งมาเคาะห้องข้าทำไม”

ปลายภู หรือ นายปลาย ของทุกคนที่นี่ เอ่ยถามลูกน้องคนสนิทซ้ำ เมื่อเห็นมันเอาแต่จ้องเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ไอ้นี่ชักเอาใหญ่ คิดถูกหรือคิดผิดที่ใส่แค่กางเกงขาสั้นออกมาหามัน

“อะอ๋อ คือ ยามที่หน้าภูแจ้งมาว่ามีคนโดนงูกัดนอนสลบอยู่ ตรงทางเข้าน่ะครับนายปลาย”

เมื่อโดนถามซ้ำอ่องจึงรีบแจงสาเหตุที่บุกมาเคาะห้องก่อนที่เจ้าของห้องจะเตะเขาไปให้พ้นตา

“เอ็งว่าไงนะไอ้เตี้ย”

เหมือนเจ้านายจะหายง่วงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเขาบอก อ่องจึงถือโอกาสรายงานสถานการณ์ทันที
.
.
.
.
.

รณวีย์ เพ่งสายตามองความโกลาหลของภาพเบื้องล่าง บ้านพักหลังที่เขาเลือกอยู่มันก็ดีแบบนี้แหละเกิดอะไรกับใครเขาก็สามารถมองเห็นได้หมด มันดีกับงานของเขาซะด้วยสิ

นักเขียนกับการสังเกตอะไรต่อมิอะไรรอบด้านมันไปด้วยกันได้อยู่แล้ว

ถ้าไม่ได้ง่วงจนตาลายเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนหลังจากเก็บรายละเอียดงานเตรียมส่ง ชายหนุ่มคิดว่าปลายภูกำลังอุ้มร่างๆหนึ่งเข้าไปยังบ้านพัก เออหนอคนงานก็เยอะแยะทำไมเขาไม่ใช้ หรือคนที่กำลังอยู่ในวงแขนตัวหนักเกินกว่าคนงานที่ส่วนมากจะตัวเล็กๆกันไม่สามารถอุ้มไหว

ถ้าตาไม่ลายอีกรอบ คนที่โดนอุ้มก็น่าจะเป็นผู้ชาย

ชายหนุ่มสลัดความสงสัยทิ้ง ตัดสินใจเดินลงไปดูด้วยตาตัวเองให้เห็นจริงมันเกิดอะไรขึ้น บางทีการสอดรู้ครั้งนี้อาจจะได้วัตถุดิบเขียนงานใหม่ๆไปเลยก็ได้

งานที่เขาเดินทางมาเขียนถึงที่นี่ก็ปิดเล่มลงไปเมื่อคืนซะด้วยสิ


“เกิดอะไรขึ้นเหรอเฟื่องฟ้า”

เขาเลือกที่จะถามคนงานหญิงหรือแม่บ้านของปลายภู ก็เธอดูเป็นมิตรที่สุดแล้วล่ะสำหรับเขา ผู้หญิงที่เหลือนอกนั้นถ้าฆ่าแกงเขาได้พวกหล่อนก็คงจะทำไปแล้ว จะเพราะอะไรน่ะเหรอก็ตลอดระยะเวลาเดือนกว่าที่เขามาอยู่ที่นี่เพื่อหาข้อมูลและวัตถุดิบในการเขียนงาน เขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะมาแย่งความสนใจจากเจ้านายสุดหล่อไปจากลูกน้องสาวๆหรอกนะ แต่ปลายภูมาตีสนิทกับเขาเองมันก็ช่วยไม่ได้ หญิงสาวน้อยใหญ่ในภูจึงไม่ค่อยที่จะญาติดีกับเขาซักเท่าไหร่

ก็ผู้ชายแข็งแรงมาดดุอย่างปลายภูมาสนิทกับผู้ชายมาดนุ่มอย่างเขา ถ้าไม่โดนนินทาและค่อนขอดมันก็ผิดไปล่ะ

“ใครก็ไม่รู้ค่ะคุณวี ท่าทางจะเป็นนักท่องเที่ยว สงสัยจะเดินเท้าเข้ามาในภูแน่เลยถึงได้โดนงูฉกเข้าแบบนี้”

สาวใช้หน้าซื่อตอบกลับมา รณวีย์ถึงกลับหน้าซีดเรื่องงูๆกับเขาถูกกันซะที่ไหน ยังจำได้ติดตามาจนถึงวันนี้ตอนสมัยเรียนมัธยม ด้วยความมาดนุ่มของเขาไอ้เรื่องโดนแกล้งจากผู้ชายทะโมนในห้องนี่มันเลี่ยงไม่พ้น โดนซะตั้งแต่เข้าเรียนจนจบไอ้เรื่องงูนี่แหละสำคัญสรรหากันมาแกล้งเขาได้ทุกเช้าเย็นไม่ว่าจะของจริงของปลอม ใส่ในกระเป๋าถือบ้างล่ะ ในโต๊ะเรียนบ้างล่ะ การได้เห็นผู้ชายซักคนร้องกรี๊ดลั่นห้องนี่พวกมันดูจะมีความสุขกันเหลือเกิน

…..ไอ้ตุ๊ดวีกลัวงู…..

มันเป็นสมญานามที่หัวหน้าห้องตั้งใจให้ทุกคนเรียกเขาแบบนั้น มันคงจะไม่สร้างความขุ่นเคืองและน้อยใจให้เขาเท่าไหร่หรอกถ้าไอ้คนตั้งมันไม่ใช่คนที่ทำทีมาตีสนิทกับเขาตอนที่เจ้าตัวเข้ามาเรียนต่อมัธยมปลายในโรงเรียนเขาใหม่ๆ แต่สุดท้ายพอได้เพื่อนเยอะขึ้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เด็กผู้ชายยังไงมันก็ต้องชอบทะโมนกันวันยังค่ำ ใครจะมานั่งนุ่มนิ่มแก่เรียนเหมือนอย่างเขาได้นาน คนที่เขาคิดว่าสนิทกลายไปเป็นหัวโจกในการกลั่นแกล้งเขาในที่สุด

“คุณวีหน้าซีด เป็นไรหรือเปล่าคะ”

เฟื่องฟ้ารีบถามไถ่อาการคนหน้ามืด แต่ก็ได้รับรอยยิ้มเจื่อนๆและคำตอบเบสิค

“ไม่เป็นไรเมื่อคืนไม่ได้นอนน่ะ”

“เหรอคงทำงานหนักล่ะสิเนี่ย ดื่มอะไรร้อนๆหน่อยมั๊ยเดี๋ยวฟ้าไปชงมาให้”

“ก็ดีเหมือนกัน”

“งั้นรอเดี๋ยวนะเดี๋ยวฟ้ามา”

เมื่อเห็นคนหน้าซีดพยักหน้าเฟื่องฟ้าเลยเดินเลี่ยงไปจัดการในสิ่งที่ตนเสนอ น้ำใจเล็กๆน้อยๆเธอมีให้คนรอบข้างเสมอโดยเฉพาะคนที่เหมือนจะสนิทสนมกับเจ้านายตัวเอง


ระหว่างที่เฟื่องฟ้าไปหาอะไรมาให้ดื่ม รณวีย์ถือโอกาสเดินเข้าไปในห้องพักที่ปลายภูเพิ่งจะอุ้มร่างใครคนหนึ่งเข้าไป คนข้างในสองสามคนมองมาที่เขาแวบนึงก่อนที่คนที่มีอำนาจในห้องจะออกคำสั่งให้พวกเขาออกไปที่อื่น

“ใครเป็นอะไรครับคุณภู”

ชายหนุ่มถามเมื่อคนในห้องเหลือเพียงเขากับเจ้าของภูและคนที่นอนอยู่บนเตียงซึ่งไม่สามารถมองเห็นใบหน้าคนๆนั้นได้เพราะคนตัวใหญ่อย่างปลายภูยืนบังเอาไว้อยู่

“ใครก็ไม่รู้โดนงูฉกอยู่หน้าภู “


“แล้วเป็นไรมากหรือเปล่าครับ”

“หมอนา ดูอาการและปฐมพยาบาลแล้วล่ะบอกว่าไม่ใช่งูพิษ แต่ที่เขาหมดสติไปเพราะช็อคและก็เพลีย”

“แล้วทำไมไม่ให้เขานอนพักที่อนามัยก่อนล่ะครับ”

รณวีย์หมายถึงที่ปฐมพยาบาลของคนในภูทั้งนักท่องเที่ยวและคนงาน ที่นั่นมีหมอนา เพื่อนสนิทของปลายภูประจำอยู่

“คนไข้เต็มน่ะเลยไม่อยากกวน เห็นว่าห้องพักที่ภูว่างอยู่ก็เลยพามาพักที่นี่ คงจะเป็นนักท่องเที่ยวที่ชอบเดินเท้าน่ะแหละ ตื่นมาคงสอบถามข้อมูลได้ แต่ในบัตรเห็นบอกชื่อการินทร์ น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณวี เป็นคนกรุงเทพเหมือนกันด้วย”

หืออ…คนฟังลากเสียงในลำคอ คนที่ปลายภูยืนบังใบหน้าอยู่คงไม่ใช่ นายกานต์ หรือนายการินทร์ หัวโจกในการแกล้งเขาหรอกนะ

“เป็นอะไรไปครับคุณวี”

คนตัวใหญ่เอ่ยถามเมื่อเห็นนักเขียนหนุ่มชาวกรุงเกิดอาการแปลกๆเหมือนพยายามที่จะเอียงคอดูใบหน้าคนที่นอนข้างหลังเขาให้ได้

“ไม่มีอะไรครับพอดีสงสัยอะไรนิดหน่อย”

รณวีย์ตอบไม่เต็มเสียง

ไม่หรอกน่าโลกนี้มันเอียงจะตายนายนั่นจะมานอนอยู่ที่นี่ได้ไง

ปลอบตัวเองได้ไม่เท่าไหร่ คนที่นอนอยู่บนเตียงก็ไอออกมาเหมือนจะรู้สึกตัว ปลายภูหันไปมองคนแรกในขณะที่รณวีย์รีบกลับหลังหันเมื่อเห็นใบหน้านั้นเต็มๆตา เฟื่องฟ้าถือถาดชาร้อนเข้ามาพอดีจึงประสานงากันกับเขาเต็มแรง

“โอ้ยยย”

คนถูกลวกเป็นชายหนุ่ม และเสียงร้องที่ดังขึ้นทำให้คนที่เพิ่งไอลืมตา หันไปมอง

“คุณวี เป็นไรมั๊ยคะฟ้าขอโทษ”

การินทร์ ได้ยินเต็มสองหูว่าหญิงสาวคู่กรณีย์ของชายหนุ่มที่หันหลังให้เขาเอ่ยชื่ออะไรออกมา เขารีบลุกออกจากเตียงอย่างไม่สนใจคนตัวใหญ่ที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่

“เฮ้ยย เดี๋ยวดิ”

ชายหนุ่มตะโกนลั่นเมื่อเห็นบุคลต้องสงสัยว่าจะเป็นคนที่เขาตามหาวิ่งออกจากห้องอย่างไม่คิดชีวิต

“ว้ายอะไรกันน่ะ “

สาวใช้ร้องเสียงหลงแล้วหันไปหาเจ้านายเมื่อเห็นว่าคนที่เพิ่งลุกจากเตียงออกวิ่งตามรณวีย์จนแทบจะชนเธอเข้า ก่อนจะร้องว้ายขึ้นมาอีกรอบเมื่อเห็นเจ้านายของตนก็พลอยหลับหูหลับตาวิ่งตามออกไปด้วย

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ronger ที่ 16-07-2007 13:22:01

เย้ ได้เป็นรีแรกด้วย    o17

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก นิยายคุณบอยอีกแล้ว :m3: :m3: ถูกใจเจงๆ

ขอบคุณ ~ScAreD:SAcreD~ ที่มาโพสท์ให้พวกเราได้อ่านกันนะค้า 

 :impress:รักคนเขียน และคนโพสท์จ้า จุ๊ฟๆ 

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: abcd ที่ 16-07-2007 13:38:36

 :m11:  แข่งกันลงเรื่องของคุณบอยกันหรืองายจ๊ะป้อม  o2

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 16-07-2007 13:57:52

อ้างจาก: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 16-07-2007 13:01:11  

เพื่อไม่ให้เป็นการน้อยหน้า ตาพูห์  :m12: ที่เอา "ไฟรัก" ของ คุณบอยมาลง
ขอนำเสนอ ....... "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา"
ผลงานอีกชิ้นของ คุณบอย - นักเขียนในดวงใจ  :give2: เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายที่ผมได้มานะครับ
ส่วนผลงานเรื่องอื่นๆของคุณบอย ใครขอมาได้ก็เอามาลงไว้น๊า  :m5:

 o14 ขอบคุณบอยที่เขียนเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านกันนะค๊าบบบ

ของเก่ายังลงไม่หมด

มาลงของใหม่อีก

ชิชิ

 o12

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: sun ที่ 16-07-2007 14:51:39

 :o8:  เป็นอีกเรื่อง ที่ชื่น ชอบ เช่นกันค่ะ  ^^

รู้ไหม..หัวใจฉันตามหา....    :m4:

มาตามหากันถึงเล้าเป็ดแย้ว เย้ๆ     :m3: :m3: :m3:


แต่สองหนุ่มอ่ะ  .... อะไรกันเหยอ อิอิ    :o9:
หนุ่มป้อม ก่าหนุ่มพูห์ ฮี่ๆ       :laugh3:  :laugh3:  :laugh3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 16-07-2007 15:03:12

อ้างจาก: sun ที่ 16-07-2007 14:51:39  

แต่สองหนุ่มอ่ะ  .... อะไรกันเหยอ อิอิ    :o9:
หนุ่มป้อม ก่าหนุ่มพูห์ ฮี่ๆ       :laugh3:  :laugh3:  :laugh3:

ไม่มีอะไรกันแน่นอนค๊าบบบบบบบ หุ หุ

ไม่กล้ามีหรอก แฟนตาพูห์เยอะจะตายยย  :m14:

เด๋วเราโดนรุม  o3

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 16-07-2007 15:33:51

wow !!!!!  :m11:  :m11:  :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: นางมารร้าย ที่ 16-07-2007 15:38:55

เรื่องนี้ เราชอบมากๆ เลย  ขอบคุณนะคะ ที่เอามาลงให้อ่านอีกรอบ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 16-07-2007 21:23:07

มาลงชื่อไว้ก่อนน้า เดี๋ยวตามอ่านพรุ่งนี้  :m13:
วันนี้ไม่ไหวแล้ว ตาจาปิด  :m2:  :m2:  :m2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 16-07-2007 21:52:00

ตามมาอ่านเรื่องใหม่ด้วยคน  :m4: :m4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: aumzaa ที่ 16-07-2007 21:57:41

 o1 o1
ภาคนี้ผมยังไม่ได้อ่านเลยอะครับ
ขอบคุณมากนะครับที่เอามาลงให้อ่าน
 o14 o14 o15 o15

อยากรู้จังว่าภาคไหนมานจะเรียกน้ำตาจากผมได้มากกว่ากัน :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 16-07-2007 23:50:13

เอาล่ะ......
ต่อไปเรื่องพี่บอยจะมาบุกเล้าเป็ดเรื่อยๆ แล้ว  :m11: :m11: :m11:


แข่งกันลงเยอะๆ เลย
เกทัพกันไปเรื่อยๆ เลยนะจ๊ะ
จะได้แข็งกันอัพเร็วๆ ไง  :m4: :m4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 17-07-2007 00:00:38

น่าสนุกจัง  :m9:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 17-07-2007 00:02:09

 o22 อยากอ่านต่อไวๆจางคับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 17-07-2007 02:40:19

ทั่นพี่เอามาลงแล้วววววว  ขอบคุณงับ :give2:

รีบๆลงต่อให้ว่องโลด 

สู้ๆเด้อทั่นพี่

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 17-07-2007 09:42:28

 :m9: โยว่ โยว่ มาเกทับแต่เช้า
**************************************************************
รณวีย์ วิ่งเข้าห้องพักตัวเองเก็บของลวกๆเท่าที่จำเป็นที่จะต้องติดตัว อย่างอื่นค่อยแวะมาเก็บทีหลัง ไม่ไหวล่ะ ต่อให้ไม่เจอกันนานแค่ไหน เขาก็ยังจำใบหน้าคมคายของการินทร์ได้ไม่ลืมเลือนมันเป็นใบหน้าที่เข้ามาหลอกหลอนทุกครั้งที่เขาเกิดเหงาหรือเหม่อ

จิตใจของเขายังไม่พร้อมที่จะเจอคนๆนี้คนที่ทำให้เขารู้จักคำว่แอบรักมันเป็นยังไง

ผู้ชายแอบรักผู้ชายด้วยกันมันน่าอายน้อยอยู่ซะเมื่อไหร่ล่ะ ยิ่งกับคนที่เป็นหัวโจกแกล้งเขาอย่างการินทร์ด้วยแล้ว ถึงรักให้ตายเขาก็ไม่ขอเจอหน้าอีก

เมื่อทุกอย่างถูกจับยัดลงเป้คู่กาย เจ้าของเป้จึงไม่รอช้าที่จะรีบออกจากที่พัก อุตส่าห์เป็นคนล่องหนมานานหลายปี ก็ยังมีคนในอดีตตามมาเจอจนได้

“จะไปไหน รณวีย์”
ไม่ได้มาแค่เสียงแต่คนถูกเรียกรู้สึกได้ถึงแรงกระชากที่ต้นแขน ชายหนุ่มหันไปมองอย่างตกใจก่อนที่หัวใจจะหล่นวูบไปที่ตาตุ่มเผลอครางออกมาเบาๆ

“การินทร์”
.
.
.
.
.
.
 ตาสองคู่มองสบกันได้ซักพักก็ต้องรีบต่างคนต่างเมินหนี เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่ตามมา
“ มีอะไรกันหรือเปล่าครับ “

ปลายภู เอ่ยถามเมื่อวิ่งตามมาจนถึงสองหนุ่มชาวกรุง ในใจคิดไปในสิ่งที่ตาเห็น

จับมือถือแขนกันซะด้วย มันชักจะยังไงแฮะ

“ ไม่มีอะไรครับคุณภู แมสเซนเจอร์ มาตามเอาต้นฉบับน่ะครับ “

คนโดนจับเป็นคนตอบ มันเป็นคำตอบที่เล่นเอาคนจับสะอึก

เล่นอย่างนี้เลยนะเอ็งไอ้วี

ในความคิดการินทร์อยากจะเขกกะบาลสั่งสอนคนใกล้ตัวอย่างที่เคยทำในวัยเรียนตอนที่เจ้าตัวกล้าหือกับเขา

มันน่านัก มายัดเยียดให้จินตกรภาพเขียนฝีมือดีอย่างเขาเป็นแมสเซนเจอร์ ซักป๊าบดีมั๊ยเนี่ย

“ ปล่อยได้แล้ว ไม่ต้องกลัวจะไม่ได้หรอกต้นฉบับ เขียนเสร็จไปเป็นชาติแล้ว “

รณวีย์ยังคงเล่นละครหลอกตาคนที่วิ่งตามมาสมทบ

จะให้บอกว่าไอ้นี่เป็นเพื่อนสมัยเรียนน่ะเหรอ เกิดมันไม่ยอมรับขึ้นมาก็หน้าแหกกันพอดี สมัยเรียนยิ่งสนิทกันมากอยู่

เออหนอหัวใจจู่ๆก็ประชดตัวเองขึ้นมาซะงั้น

“ จบเป็นชาติแล้วอยู่ไหนล่ะงาน “

การินทร์ตามน้ำเล่นตามบทจนคนเขียนบทต้องค้อนควับ แต่ไม่ทันที่จะแย้งอะไรก็เหมือนว่าคนยืนดูจะเชื่อไปซะก่อน

“ งั้นก็ตามสบายครับ ทีแท้ก็คนกันเอง ผมปลายภูนะครับเจ้าของ ภูปลายสาย ยินดีที่ได้รู้จักและยินดีต้อนรับแมสฯ ที่น่าจะขยันที่สุดในประเทศไทย “

ประโยคหลังที่ปลายภูแนะนำตัวและเรียก การินทร์ ว่าแมสฯ ได้อย่างสนิทปาก ทำเอาเจ้าตัวเคืองขึ้นมาหน่อยๆ

เจ้าของภู โธ่เอ้ย รายได้จากภาพเขียนผมมันก็ไม่ได้น้อยไปกว่าคุณเท่าไหร่หรอก

นั่นแค่คิด การินทร์ไม่อาจที่จะพูดอย่างนั้นออกไปได้ หน้ากากของมนุษย์มันก็ใช้สวมได้ตอนนี้แหละ

“ ครับ ยินดีเช่นกัน ที่นี่อากาศดี อาชีพอย่างผมคงไม่ได้มาสัมผัสมันได้ วันๆส่งแต่เอกสาร ตามแต่เอกสาร ถือว่าเป็นโชคดีนะครับที่ ผมได้มาตามทวงงานของนักเขียนดังถึงที่นี่ “

ไม่ใช่แค่สวมหน้ากากการเข้าสังคม การินทร์ยังงัดเอานิทานเรื่องเด็กเลี้ยงแกะมาประยุกต์ใช้ได้อย่าน่าทึ่ง ตบท้ายด้วยการประชดประชันคนข้างตัว

นักเขียนดัง แหวะ นิยายเพ้อฝันทั้งนั้น

เหม่อมองแค่ดวงดาว ตีบทเศร้าเคล้าสายฝน คนอกหักคุยก็มักจะคุยกับสายลมรู้เรื่อง โอย จะบ้าตาย เขียนเข้าไปได้ยังไง

“ ถ้างั้นผมก็ขอตัวนะครับ เดี๋ยวผมจะให้คนจัดหาห้องพักให้ก็แล้วกัน บริการฟรีครับสำหรับคนของคุณวี “

ปลายภูเปิดยิ้มเมื่อหันไปมองคนที่การินทร์นึกประชดประชันเมื่อครู่

อารมณ์หมั่นไส้แล่นเข้ามาทักทายชายหนุ่มที่สวมบทแมสฯจำเป็นขึ้นมาทันที

“ ผมพอจะมีเงินจ่ายค่าห้องพักครับคงไม่จำเป็นใช้เครดิตใคร ”

ชายหนุ่มสวนขึ้นทันที รณวีย์ถึงกับหน้าชาเริ่มที่จะจับอารมณ์เพื่อนเก่าได้ นายนี่ยอมให้ใครมาพูดจาเชิงดูถูกได้ที่ไหน อยู่เฉยไม่ได้แล้วสิเรา

“ ขอบคุณในความหวังดีนะครับคุณภู ยังไงมีอะไรผมจะไปแจ้งคุณภูเองละกัน “

ไล่คนได้แบบผู้ดีมากเลยนายวีเอ้ย ช่วยไม่ได้มันจำเป็น

“ครับ งั้นก็ติดต่อผมได้ตลอดนะครับหรือว่าผ่านทางไอ้อ่องหรือเฟื่องฟ้าก็แล้วแต่คุณวีจะสะดวก “

ปลายภูเดินจากไป รณวีย์จึงหันมาแว้ดใส่การินทร์

“ เขาเป็นเจ้าของที่นี่นะกานต์ น้ำใจที่คนอื่นมอบให้หัดรับเอาไว้ซะบ้าง “

…..เหมือนอย่างที่ฉันเคยให้นาย…..

หยุดดดด!!!…อย่าหลุดปากออกไปเด็ดขาดรณวีย์

แน่นอนว่าชายหนุ่มสั่งตัวเองได้การินทร์จึงไม่ได้รับฟังอะไรๆที่เขาไม่เคยรู้

“ ทำไมต้องรับ ในเมื่อไม่ต้องการ “

จิตรกรหนุ่มเถียง เดี๋ยวเหอะกล้ามาสั่งสอนคนอย่างเขาเดี๋ยวได้รื้อฟื้นอดีต

รื้อฟื้นอดีต ใช่แล้ว งู

ชายหนุ่มก้มมองสำรวจขาซ้ายตัวเอง กางเกงยีนส์สีซีดถูกพับไว้แล้วครึ่งเข่า ผ้าสีขาวสะอาดที่พันไว้ตรงข้อเท้าทำให้เขาไม่เห็นปากแผลที่โดนฉก

“ มันไม่ใช่งูพิษหรอก ”

รณวีย์เอ่ยขึ้นดุๆเมื่อเห็นคนตรงหน้านั่งลงพยายามแกะผ้าออกสงสัยว่าเจ้าตัวจะดูรอยเขี้ยวอย่างที่เคยเรียนมา

“ยุ่ง”

การินทร์ เงยหน้าขึ้นตวาดเมื่อรู้สึกว่าคนพูดจะอ่านการกระทำเขาออก

“ ก็แล้วนายจะไปแกะผ้าออกทำไมเดี๋ยวแผลก็โดนฝุ่นโดนน้ำไม่อยากหายหรือไง “

ทำไมถึงพูดออกไปเชิงห่วงใยแบบนั้น คนพูดก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่ดูท่าว่าคนฟังจะยอมปล่อยมือออกจากปมผ้าแล้วลุกขึ้นมายืนมองสบตาเขา

“ อะไร “

รณวีย์ถามเมื่อการินทร์เอาแต่จ้องตาเขา

….เขินนะโว้ย……

“ ขี้ตา เต็มเลย “

ไม่พูดเปล่า การินทร์ใช้สองนิ้วจิ้มเอาไปที่ตาคนที่รอคำตอบจากเขาจนเจ้าตัวหน้าหงาย

จะให้มาทำซึ้งกับไอ้ตุ๊ดวีกลัวงูนี่น่ะเหรอ เมินซะเถอะ

คนจิ้มตาเดินผ่านหน้าเข้าไปในบ้านพักแล้ว รณวีย์แทบจะแทรกพื้นดินหนีด้วยความอาย สองนิ้วรีบจัดการเขี่ยที่ตาตัวเอง

ว่างเปล่า ไม่มีสิ่งแปลกปลอมติดออกมาซักนิด ไอ้นี่มันอำไม่เลิกไม่ลา ชายหนุ่มคิดแล้วก็เคืองจึงรีบก้าวฉับๆตามเพื่อนเก่าเข้าไปในบ้านพัก

“ Real love story จนกว่าฟ้าจะมีเวลา เวลา ลมเหงา ฯ “

เสียงดังฟังชัดของการินทร์ที่ยืนอ่านอะไรซักอย่างในมือ แน่นอนว่าเจ้าของห้องรู้ว่ามันคืออะไรจึงกระโจนเข้าไปแย่งคืนมันมาถือไว้ในมือตัวเอง

“มันคืออะไรทำไมต้องหวงแบบนั้นด้วย”

การินทร์เอ่ยถามอย่างอยากรู้

“นิยายทางอินเตอร์เนท”

คนหวงตอบ

“แล้วทำไมต้องหวงขนาดนั้นด้วย”

“ไม่ได้ห่วงแต่ให้เกียรติคนเขียน อย่างนายอ่านไปก็ไปด่าเขาเปล่าๆ”

“อืม เข้าใจแล้วล่ะ เพราะคนเขียนนั่นมันก็เพ้อเจ้อเหมือนนายใช่มั๊ย”

“อย่าตัดสินคนอื่นทั้งๆที่ยังไม่รู้จัก”

“งั้นก็เอามาให้อ่านสิจะได้รู้จัก”

รณวีย์ไม่สนใจคนขอ จัดการยัดสิ่งที่เจ้าตัวต้องการลงเป้ตัวเอง

เรื่องอะไรจะให้นายนี่อ่านเรื่องราวชาวเกย์ มันจะเข้าถึงได้ซักกี่บทกันเชียวในเมื่อมันก็แค่คนทะโมนกะล่อนเจ้าเล่ห์คนนึง นิยายนี่คนเขียนอุตส่าห์ถ่ายทอดออกมาอย่างยากลำบาก ทำไมจะต้องให้คนที่ไม่เห็นค่าอ่านมันด้วย

เขาก็เป็นคนเขียนหนังสือก็ย่อมที่จะเข้าใจในความรู้สึกของคนเขียนหนังสือเหมือนกันคำพูดแต่ละคำประโยคแต่ละประโยคใช่ว่าจะจับวางได้ง่ายๆอย่างใจนึก การที่จะสื่อสารให้คนอ่านเข้าใจในอารมณ์และเหตุการณ์ที่สร้างขึ้นมันเหมือนปอกกล้วยเข้าปากซะเมื่อไหร่ ไหนจะเรื่องภาษา เรื่องเว้นวรรคตอน หรือแม้กระทั่งคำที่เขียนถูกเขียนผิด สารพัดที่ต้องระวัง กว่าจะผ่านไปได้แต่ละขั้นตอนนี่เลือดแทบคลั่งในสมอง แต่กำลังใจจากคนอ่านมันก็ช่วยบรรเทาอาการนั้นได้มากโขอยู่ อืม เจ้าของผลงานในเป้นี้ก็คงจะไม่ต่างจากเขาหรอก บางทีก็น่าชื่นชมกว่าเขาเสียอีกนิยายทางอินเตอร์เนทที่ไม่ได้อะไรตอบแทนจากการกลั่นมันสมองถ่ายทอดเลยซักนิด ผิดกับเขา งานจะเดินก็เมื่อเงินน่าสนใจ

“ นายมาที่นี่ทำไม “

รณวีย์เอ่ยถามในที่สุดในสิ่งที่เริ่มจะสงสัย แววตาคนโดนถามแปรเปลี่ยนไปจากเดิมทันที

แวบนั้นคนถามเห็นมันเศร้าหม่น

การินทร์ ก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมเขาเลือกที่จะมาหาคนอย่างรณวีย์

ผู้ชายอกหัก ดันมาหาผู้ชายด้วยกัน มันแปลกๆ

ชีวิตหลังจากจบมัธยม รณวีย์หายไปจากกลุ่ม เป็นคนเดียวที่ไม่เคยไปร่วมงานคืนสู่เหย้าเลยซักปี

ไม่มีใครรู้ว่าคนๆนี้อยู่ที่ไหน จากวันนั้นถึงวันนี้เกือบเจ็ดปี ที่รณวีย์ไม่ติดต่อใครเลย ไม่ว่าจะเขาที่ถือว่าเคยสนิทกัน หรือเพื่อนในห้องคนไหน

ไม่มีใครรู้ความคิดของรณวีย์

“ วีเขาเป็นนักเขียนแล้ว นี่ไงหนังสือเขา เขาไม่ค่อยกลับมาบ้านหรอก เขาบอกว่าเขียนงานขายอิสระหาเลี้ยงตัวก็สนุกดี เขียนที่ไหนก็ได้ถึงเวลาก็เอาไปเสนอสำนักพิมพ์ซื้อก็ขายไม่ซื้อก็เก็บไว้อ่านเล่น เขียนเล่มใหม่ไปเรื่อยๆ แต่ก็น้อยนะที่งานเขาจะขายไม่ได้เพราะไม่เห็นเขาจะมาวุ่นวายกับที่บ้านเรื่องเงินๆทองๆเลย “

มันเป็นคำบอกเล่าที่เขาได้จากครอบครัวของเจ้าตัว

น่าแปลกเขาเพิ่งจะสนใจที่จะตามหาคนๆนี้เมื่อปีที่แล้วนี่เอง

เพราะอะไร แค่อกหักจากผู้หญิงที่คบกันตอนเรียนมหาลัย อย่างงั้นเหรอ

แล้วทำไมเขาต้องคิดถึงรณวีย์ หรือเพราะคำพูดนี้

“หนังสือเขาดีนะอ่านแล้วทำให้คนอกหักหายเครียดได้เหมือนกันมันไม่ได้เป็นเรื่องรักๆใคร่ๆไร้สาระ”

มันเป็นคำพูดของบอกอเจ้าของลิขสิทธิ์หนังสือสองสามเล่มของรณวีย์ที่เขาถือโอกาสเข้าไปสนทนาด้วย

“คือผมอยากจะเจอคนเขียนน่ะครับ”

“คงยากนะเพราะคนนี้เขาปฏิเสธที่จะเป็นคนของสำนักพิมพ์ใด นานๆเขาจะมาเสนองานที และพี่ก็รับซื้อทุกเรื่อง”

“ก็ถ้าเขามาอีกก็แจ้งผมได้มั๊ยครับ”

“โทษนะคะ ที่ต้องถาม เป็นอะไรกับเขาหรือเปล่าคะเพราะเขาไม่ชอบให้เปิดเผยข้อมูลส่วนตัวหรือที่อยู่ให้ใครทราบ เนี่ยจดหมายแฟนคลับจะทับสำนักพิมพ์พี่พังอยู่แล้ว เรียกร้องกันจังว่าอยากรู้จักเขา”

“ผมเป็นเพื่อนสมัยเรียนเขาน่ะครับ พอดีมีเพื่อนในกลุ่มเรากำลังอกหักคิดฆ่าตัวตายเพื่อนผมคนนี้น่าจะช่วยได้”

เขาไม่ได้โกหก เพื่อนในกลุ่มก็คือเขานั่นแหละ ความรักมันไม่ได้สวยงามเลยซักนิด ผิดเหรอที่เขาเรียนจบแล้วเลือกที่จะเป็นจิตรกรอย่างที่เขาอยากเป็น ผู้หญิงของเขาที่คบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งถึงเลือกที่จะจากเขาไป

“เป็นทำไมนักวาดรูป ใช่ว่าจะหาเงินสร้างฐานะได้”

เพียงฝน ผู้หญิงที่เขารักบอกกับเขาอย่างนั้นเมื่อเขาบอกถึงอาชีพที่เขาเลือกทำ หลังจากผิดหวังจากงานออฟฟิสมาหลายแห่ง ด้วยเหตุผลที่เขาไม่ชอบ

“ก็ไม่แน่นะฝนถ้าเราฝีมือดีก็ขายได้เยอะนะ”

“แล้วกานต์มั่นใจในฝีมือตัวเองเหรอ”

“กานต์จบมาทางนี้ฝนก็รู้”

“แล้วไงจบทางนี้ก็ใช่ว่าฝีมือจะดีกันทุกคน”

“แต่กานต์ชอบมันนะ”

“มากกว่าฝนงั้นเหรอ”

“มันไม่เหมือนกันนะฝน อย่าพาลสิครับ”

“อ๋อนี่หาว่าฝนพาลเหรอ ฝนรับไม่ได้หรอกนะที่จะให้แฟนตัวเองมานั่งขีดๆเขียนไร้อนาคตแบบนี้”

“แล้วฝนจะเอาไง”

“ฝนถือว่ากานต์ท้าฝนนะ”

“กานต์ไม่ได้ท้าแต่คนรักกันมันก็ต้องเข้าใจกันสิหรือฝนคิดอะไรอยู่”

ตอนนั้นบรรยากาศเงียบเขาจำได้ และสุดท้าย เพียงฝนก็เลือกที่จะไปจากเขา ความปวดร้าว ความเศร้า จึงเข้ารุมเร้าเขาอยู่พักนึงก่อนที่เขาจะตั้งหน้าตั้งตาฝึกปรือฝีมือตัวเองและสุดท้ายเขาก็ทำได้

งานของเขาขายได้ทุกชิ้นในราคาที่สูงพอตัวแต่เขาก็ใช่ว่าจะลืมเพียงฝน ภาพของเขาดีขึ้นในสายตาคนรักเก่า แต่

…..เขาก็แค่คนรักเก่า…….

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 17-07-2007 10:23:55

เหอเหอ

ยาดีก็งี้แหละ คึกแต่เช้า

อ้างจาก: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 16-07-2007 15:03:12  

อ้างจาก: sun ที่ 16-07-2007 14:51:39  

แต่สองหนุ่มอ่ะ  .... อะไรกันเหยอ อิอิ    :o9:
หนุ่มป้อม ก่าหนุ่มพูห์ ฮี่ๆ       :laugh3:  :laugh3:  :laugh3:

ไม่มีอะไรกันแน่นอนค๊าบบบบบบบ หุ หุ

ไม่กล้ามีหรอก แฟนตาพูห์เยอะจะตายยย  :m14:

เด๋วเราโดนรุม  o3

ชิส์มีพาดพิง

ไม่กล้ากะป้อมครับ มะชอบผะชายโลกีย์

กร้ากกกกกกกกกกกกก

 :m14: :m14: :m14: :m14: :m14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 17-07-2007 10:37:09

น่าสนุกจัง

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 17-07-2007 12:14:25

อืมม ท่าจะเข้าใจกันยากแฮะ สองคนนี้  :เฮ้อ:
ยังไงก็ตามลุ้นต่อปายยยย  :m3: :m3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 17-07-2007 13:25:11

ตามมาแจมเรื่องนี้ด้วย อิอิ :-[

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 17-07-2007 13:46:44

อ้างจาก: Junrai_Hyper ที่ 17-07-2007 10:23:55  

เหอเหอ

ยาดีก็งี้แหละ คึกแต่เช้า

อ้างจาก: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 16-07-2007 15:03:12  

อ้างจาก: sun ที่ 16-07-2007 14:51:39  

แต่สองหนุ่มอ่ะ  .... อะไรกันเหยอ อิอิ    :o9:
หนุ่มป้อม ก่าหนุ่มพูห์ ฮี่ๆ       :laugh3:  :laugh3:  :laugh3:

ไม่มีอะไรกันแน่นอนค๊าบบบบบบบ หุ หุ

ไม่กล้ามีหรอก แฟนตาพูห์เยอะจะตายยย  :m14:

เด๋วเราโดนรุม  o3

ชิส์มีพาดพิง

ไม่กล้ากะป้อมครับ มะชอบผะชายโลกีย์

กร้ากกกกกกกกกกกกก

 :m14: :m14: :m14: :m14: :m14:

อาราย ตาพูห์  ยาดีอารายยยยยยยย :confuse:

เราโลกีย์ตรงไหน เด๋วเหอะ เด๋วเหอะ ออกจะใส ซื่อ บะริสุด  :impress:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 17-07-2007 17:19:07

............."ก็แค่คนรักเก่า"........

.............แต่ไอ้คนรักเก่าไม่ใช่หรอ........ที่มันทิ้งรอยแผลไว้กับเรา.......... o7 o7

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 17-07-2007 19:45:33

มาเกทับแต่เช้าแล้ว....ก็มาเกทับต่ออีกสักตอนสองตอนก็ได้นะ :m4: :m4: :m4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 17-07-2007 19:56:36

ขอรออีกสัก 4 reply แล้วกานนนนนนนนนนน

เด๋วดึกๆเข้ามาดู ถ้าถึงเอาไปอีก หุ หุ

ชอบเกทับ อิอิ (เกทับนะ ม่ายช่าย เกย์ - ทับ) :laugh3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: nattabadin ที่ 17-07-2007 20:48:54

รออยู่นะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 17-07-2007 20:58:05

เข้ามาช่วยเพิ่ม reply  :m12: :m12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 17-07-2007 21:26:07

หุหุ ร่วมด้วยช่วยรี  :m4:  :m4:   :m4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 17-07-2007 21:28:37

มาเพิ่มรี อยากอ่านต่อแร้ว  :m11:  :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 17-07-2007 21:58:40

4 จนได้ ซวยเลย แต่ไม่คืนคำ อิอิ

โพสก็โพส :m14:

ครั้งหน้าขอ 10 โพสเลยนะ อิอิ
************************************************************************
“คิดอะไรอยู่ ที่ถามนี่ไม่ได้ยินหรือยังไง”

เป็นคำพูด ณ ปัจจุบันและคนพูดก็คือคนที่เขาอุตส่าห์สืบหาเบาะแสที่อยู่ได้สำเร็จ

หลังจากที่ร่วมงานคืนสู่เหย้าปีล่าสุด มีคนเอ่ยถึงรณวีย์ขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันจุดชนวนให้เขาคิดถึงคนๆนี้ ขึ้นมาทันทีทั้งๆที่ไม่รู้ว่าทำไม

มีคนเคยบอก คนอกหักถ้าได้พูดคุยพบปะเพื่อนเก่าๆที่ไม่เจอกันนาน มันอาจทำให้จิตใจดีขึ้นได้ นี่หรือเปล่าคือสาเหตุในการออกตามหาเพื่อนเก่าคนนี้ และเขาก็ทำสำเร็จไม่รู้รณวีย์โง่หรือต้องการเปิดเผยตัวเองกันแน่ถึงได้ลงรูปโปสการ์ดสถานที่ท่องเที่ยวที่ตัวเองจะใช้เป็นฉากหลังในการเขียนนิยายเรื่องต่อไปในเนื้อในของหนังสือเล่มล่าสุดของตัวเอง

ภูปลายสาย……

มันไม่ได้เกินความสามารถที่จะตามมาเลยซักนิด และคนที่เขาตามหาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วนี่ไง มันก็ช่วยได้จริงๆ เพียงฝนหายไปจากความทรงจำเขาไปชั่วขณะ เออแปลกดี


“ไม่ได้คิดอะไรแค่เหนื่อย ไม่อยากพูดมาก”

การินทร์ตัดบทยังไงก็ขอไว้เชิงบ้างแหละน่า รอดูปฏิกิริยาเพื่อนเก่าคนนี้ก่อนดีกว่า

“มันก็น่าอยู่หรอก ประสาทหรือเปล่าเดินเท้าขึ้นมาบนภู “

รณวีย์บ่นอุบอิบ เคยเป็นถึงผู้นำคิดได้ไงจากปากทางเข้ามาในตัวภูมันก็หลายสิบกิโลอยู่

“แล้วจะให้ทำไงเข้ามาล่ะ รถรับส่งแม่งก็วิ่งซะสายใครจะไปรอ”

“ก็เลยเดินมาให้งูล่อซะงั้น ปัญญาอ่อน”

คนฟังอดแดกดันไม่ได้ ไงล่ะเคยแกล้งเขาดีนักโดนซะเองสะใจว่ะ

“เออใครจะไปหัวดีเหมือนนาย ไงเล่นบทนินจานี่สนุกมั๊ย นึกว่าตายไปจากโลกนี้แล้วซะอีก เพื่อนๆน่ะรู้จักติดต่อเอาไว้บ้าง คิดว่าตัวเองอยู่คนเดียวบนโลกนี้ได้หรือไง”

นั่นไง คนหายไปเขาไม่ได้ดูเดือดร้อนอะไรซักหน่อย ตัวเองต่างหากที่ร้อนรนจะเป็นจะตายเพราะอยู่กับสังคมคนหมู่มาก ยังมีหน้าไปต่อว่าเขาอีก คิดอะไรอยู่วะไอ้การินทร์

“ทำไมต้องติดต่อ ในเมื่อไม่อยากติดต่อ”

รณวีย์ยกคำพูดที่การินทร์เคยพูดเอามายอกย้อน

“เปลี่ยนไปหรือเปล่านาย”

คนถูกย้อนมองประเมินคนย้อน ด้วยสายตา

รณวีย์ ดูกร้านโลกมากขึ้น ภาพของเด็กผู้ชายที่เคยวิ่งหนีกลุ่มของพวกเขาที่ตามเอางูที่รีดพิษแล้วไล่แกล้ง มันหายไป

“ขนาดลมยังเปลี่ยนทิศได้จะเอาอะไรกับคน”

คนถูกประเมินสะบัดสำนวนในหนังสือตัวเองใส่คนประเมินเต็มๆจนคนโดนแอบยิ้มขันๆ

“ขำอะไร”

รณวีย์เปลี่ยนจากสะบัดสำนวนเป็นสะบัดเสียงถาม

“เอาไว้ค่อยคุย ไม่ไหวว่ะ ขอไปนอนให้หัวใจหายเหนื่อยก่อน”

คำตอบที่ได้คนถามรู้ทันทีว่ากำลังโดนล้อเรื่องสำบัดสำนวน ยิ่งการินทร์เดินส่ายหัวยิ้มๆ ชายหนุ่มก็ยิ่งเคือง แล้วนั่นมันจะเข้าไปทำไมในห้องนอนเขา

“การินทร์ นั่นมันห้องนอนฉันนะ”

“ก็แล้วจะให้ผมนอนในห้องน้ำหรือไงคุณ”

แทนที่จะสะทกสะท้านมันกลับหันมาย้อนซะนี่ รณวีย์ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ คำว่าเกรงใจนายการินทร์นั่นคงสะกดไม่เป็น เคยรุกล้ำความเป็นส่วนตัวเขายังไงเจ็ดปีนิสัยมันก็ไม่เปลี่ยนจริงๆ

….ไม่ได้ อย่าไปยอมมันอีก….

“นายจะนอนในห้องฉันไม่ได้นะ”

“ทำไมซ่อนหนังสือโป๊ไว้หรือไง”

“นั่นมันนิสัยนาย”

“ชื่นใจจังอุตส่าห์จำนิสัยเพื่อนรักได้”

“รักกะผีน่ะสิ ไปเลยไปหาที่นอนเอาเอง ที่นี่นายนอนไม่ได้”

“โหย ทำไมใจร้ายงี้วะ”

“ก็มีปัญญาจ่ายค่าห้องพักเองไม่ใช่เหรอ”

“มีน่ะมีแต่มันเดินไม่ไหวเข้าใจผมหน่อยสิครับคุณรณวีย์ เมื่อก่อนการบ้านยังให้ลอกเลย กะอีแค่ขอนอนแค่นี้ทำเป็นหวง”

“มันไม่เหมือนกันนั่นมันการบ้านนี่มันที่นอน”

“อะไรแล้วตอนเข้าค่าย ร.ด ด้วยกันล่ะ”

“นี่ฉันไม่ได้เป็นนักประวัติศาสตร์นะที่จะมารื้อฟื้นหาฝอยหาตะเข็บบ้าบอคอแตกกะนาย”

รณวีย์ขึ้นเสียง ทำไมนายนี่จะต้องมาย้ำอดีตให้ฟังด้วยลำพังแค่ทำใจให้ลืมเองมันก็ยากลำบากอยู่แล้ว

….ก็เพราะนายน่ะแหละฉันถึงไม่อยากติดต่อใคร คนเพียงคนเดียวที่ทำให้ใจเหงา รู้มั๊ยว่ามันพาลไม่อยากเจอคนทั้งโลก……


“โอเคๆ ไปก็ได้วะ นึกว่าอยากนอนนักเหรอ แม่งงกชิบ อย่าเผลอนะจะจับงูมายัดปากซะให้เข็ด”

“เอาเหอะ ถ้าคิดว่างูที่นี่มันจะจงรักพักดีกะนาย”

“งั้นเอางูส่วนตัวไปก่อนมั๊ยเถียงเก่งนัก”

การินทร์ทำท่าจะถอดเข็มขัดตัวเอง เท่านั้นรณวีย์ก็รู้ว่าเจ้าตัวจะทำอะไรแผลงๆ แต่เขาชินซะแล้วล่ะวิธีการแกล้งแบบนี้ของคนทะโมนๆอย่างการินทร์ อย่างมันเหรอจะกล้าถอดกางเกงต่องหน้าเขา

“เอ้ย จ้องตาไม่กระพริบเลยนะเอ็ง”

การินทร์ทักแก้เก้อ เมื่อก่อนนายนี่ชอบวี้ดไม่ใช่เหรอที่โดนล้อแบบนี้แต่วันนี้มันเฉยๆแฮะแถมจ้องซะเขาเป็นฝ่ายเขินเอง

“แค่นิ้วก้อยยังจะบอกว่าของตัวเองเป็นงู ทุเรศว่ะ”

รณวีย์ยิ้มเยาะยักไหล่ก่อนจะเดินหนี ปล่อยให้คนที่โดนดูถูกยืนหน้าชาเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่

….ฝากไว้ก่อนเหอะ รณวีย์……

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 17-07-2007 22:07:31

อิอิ อยากอ่านต่อแล้วอะลงเยอะๆหน่อยได้ใหมคับ  :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 17-07-2007 22:20:52

มีเรื่องใหม่มาอีกแล้ว

จะติดตามต่อไปครับ

ขอบคุณครับ

 :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 17-07-2007 22:50:59

ชอบๆๆๆๆๆ

ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครจะยอมให้ข่มแหงได้ตลอด  o8

แต่เดี๋ยวก็คงรักกันใช่มะคับ :m12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 17-07-2007 22:55:26

อ้างจาก: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 17-07-2007 21:58:40  

“แค่นิ้วก้อยยังจะบอกว่าของตัวเองเป็นงู ทุเรศว่ะ”

ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh3: :laugh3: :laugh3:

แล้วรู้ได้ไงอ่ะว่าแค่นิ้วก้อย ไปแอบเห็นกันตอนไหนเหรอ :m3:


ปล. รีฯที่4 o17

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 17-07-2007 23:55:08

"ขนาดลมยังเปลี่ยนทิศได้จะเอาอะไรกับคน"


นั่นสิเนอะอะไรๆมันก็เปลี่ยนกันได้ทั้งนั้นแหละ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 18-07-2007 04:55:31

แล้วก็รอตอนต่อปาย  :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 18-07-2007 09:26:37

มาช่วยดันครบ 10 โพสยังเนี่ย  :m9:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 18-07-2007 11:21:56

เกลียดเธอมาเจอรัก

กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก

 :m14: :m14: :m14: :m14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 18-07-2007 12:17:54

............."ขนาดลมยังเปลี่ยนทิศได้จะเอาอะไรกับคน".............

.............วันเวลาผ่านไป.....มีสิ่งใดบ้างที่เหมือนเดิม.......... :undecided: :undecided:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 18-07-2007 12:29:36

ขนาดลมยังเปลี่ยนทิศจะเอาอะไรกะคน  :o11: :o11:




รีที่ 10 พอดี (มั้ง ไม่แน่ใจ) :m7: :m7:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 18-07-2007 14:39:38

มาแว๊วววววววววววววว เอาไปแบบยาวววววเต็มที่
***********************************************************
การินทร์เดินย้อนกลับเพื่อไปติดต่อขอห้องพักกับปลายภู หลังจากที่โดนรณวีย์ปฎิเสธที่จะให้เขาพักด้วย ชายหนุ่มเจอแค่เพียงหญิงสาวที่กำลังออกมาจากตัวบ้านจึงเดินเข้าไปหา
“ โทษนะครับคุณ ”

“ คุณเอ่อ….”

“ กานต์ครับ เรียกผมกานต์ ”

เขาแนะนำตัวเมื่อเห็นสาวซื่อยืนเอ๋อ

“ อ๋อ คุณนะเอง ”

เฟื่องฟ้าเอ่ยพลางสังเกตคนตรงหน้าอย่างสนใจเมื่อนึกได้ว่าคนนี้คือคนที่เกือบจะวิ่งชนหล่อนเมื่อครู่

“ ครับ เคยเห็นผมเหรอ ”

การินทร์ถามอย่างสงสัย

“ ก็ตอนที่คุณสลบอยู่ไงคะใครๆก็เห็นคุณหมดแล้วล่ะค่ะ ”

ชายหนุ่มยิ้มเขินๆกับคำตอบที่ออกมาจากปากสาวชาวภู โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มตัวเองทำเอาฝ่ายนั้นเหมือนต้องมนต์สะกด


เฟื่องฟ้าค่อยๆไล่สายตาประเมินคนยิ้มเขินอย่างสนใจ เมื่อได้มีโอกาสมองชัดๆ

รูปร่างสูงโปร่งคงไม่ต่ำกว่า180ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อยืดเข้ารูปสีน้ำตาล ตัดกับกางเกงยีนส์สีซีดที่ตอนนี้เจ้าตัวเอาขากางเกงลงให้เท่ากันแล้วทั้งสองข้าง ผิวขาวละเอียดที่โผล่พ้นออกมานอกอาภรณ์ที่สวมอยู่ ทั้งช่วงแขนและใบหน้าส่องประกายให้ชายหนุ่มตรงหน้าดูดีสะอาดตา ยิ่งใบหน้าใสเรียวคมนั่นประกอบไปด้วยคิ้ว ตา จมูก ปาก ใครนะช่างจับวางอวัยวะพวกนี้ให้เข้าที่เข้าทางอย่างน่ามองเสียจริง ตาคมใสถูกวางไว้ใต้คิ้วเข้มดกดำ จมูกเป็นสันได้รูปวางไว้แบ่งเขตตาคู่สวยทั้งสองข้าง ปากกระจับสีชมพูอ่อน ซ่อนเอาไว้ด้วยฟันขาวที่เรียงตัวได้อย่างเป็นระเบียบ ลักยิ้มสองข้างก็ช่างพร้อมใจทำงานให้เขาดูดีมีเสน่ห์อย่างไม่บกพร่อง นี่ถ้าผู้ชายคนนี้มีเขี้ยวด้วย หล่อนจะกรี๊ดให้ภูแตกมันซะเดี๋ยวนี้เลย ให้ตายเหอะ

“ มองผมจัง ”

การินทร์เขินหนักเมื่อโดนสาวชาวภูมองแบบไม่กระพริบตา

สาวเจ้าน่าจะอายุน้อยกว่าเขาแต่คงไม่กี่ปีหรอก ใบหน้าหล่อนก็นวลเนียนแต่ไม่ใสเหมือนสาวชาวกรุง รูปร่างเตี้ยบางสวมใส่ผ้าถุงลายดอกส่วนเสื้อที่หล่อนสวมอยู่เป็นสีขาวผู้ชายอย่างเขาไม่รู้หรอกว่าเขาเรียกว่าเสื้ออะไร แต่โดยรวมมันก็ส่งให้คนใส่ดูดีในแบบชาวภู

“ คุณปลายภูไม่อยู่เหรอ ”

ชายหนุ่มเอ่ยถามหาคนที่ต้องการมาหา ทำให้เฟื่องฟ้าตื่นจากภวังค์

“ อ๋อ นายปลายเข้าไปในเมืองน่ะค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ ”

ตอบข้อถามเสร็จสาวภูก็รีบถามกลับถึงจุดประสงค์ของชายหนุ่มทันที

….ไม่ได้หรอกหล่อขนาดนี้ถ้าไม่ดึงตัวไว้นานๆก็โง่ไปหน่อยล่ะ…..

“ ก็จะติดต่อขอห้องพักหน่อย ”

การินทร์ตอบคำถามอย่างไม่รู้ถึงความคิดของคู่สนทนาตรงหน้า เขารู้แต่ว่าตอนนี้เพลียจนไม่มีแรงจะยืนได้นาน

และดูเหมือนเฟื่องฟ้าจะสังเกตเห็น หล่อนจึงเสนอ

“ เดี๋ยวจัดการให้ก็ได้ค่ะ ดูสิท่าทางคุณคงเหนื่อยเหงื่อเต็มเลยทั้งๆที่บนนี้อากาศออกจะเย็น ”


“ เหรองั้นก็ดีสิ ว่าแต่คุณชื่ออะไรล่ะ ”

“ ฟ้าค่ะ เรียกฟ้าว่าฟ้า แล้วก็ไม่ต้องมีคุณนำหน้านะคะ ฟ้าแค่สาวใช้นายปลายค่ะ ”

การินท์พยักหน้าเข้าใจ

รอยยิ้มสาวชาวภูนี่มันก็ดูจริงใจดีกว่ารอยยิ้มสาวชาวกรุงแฮะ

“ งั้นเดี๋ยวฟ้าช่วยจัดการหาบ้านพักซักหลังให้ผมหน่อยนะ ที่นี่ อากาศดี ท่าทางผมจะได้อยู่นาน ที่สำคัญ สาวๆก็น่ารัก ”

ไม่รู้ทำไมสัญชาติญาณการหว่านเสน่ห์ถึงนึกอยากทำงานขึ้นมาตอนนี้ การินทร์ถึงได้เอ่ยออกไปอย่างนั้นพร้อมรอยยิ้มที่เขาเคยใช้จีบ เพียงฝน

ชายหนุ่มลืมคนที่เขาตั้งใจตามหาเสียสนิท เมื่อเจอรอยยิ้มของสาวรุ่นตรงหน้า

นานแล้วสินะที่เขาไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนหลังจากที่เพียงฝนทิ้งเขาไป และมันคงจะไม่ผิดมากเท่าไหร่หรอกมั้งถ้าเขาจะลองจีบใครซักคนเพื่อที่จะทำให้หัวใจลืมคนรักเก่า และเฟื่องฟ้าก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไรหากว่าจะคิดตีสนิทด้วย

การินทร์เผลอมองหญิงสาวตรงหน้า เนิ่นนานจนเจ้าตัวต้องรีบถามแก้เก้อ

“ คุณกานต์จะพักอยู่กี่วันคะ ”

เขาสะดุ้งรู้สึกตัวก่อนจะนึกทบทวนคำถามเมื่อครู่แล้วถามกลับ

“ แล้วที่นี่อยู่ได้นานสุดกี่วันล่ะ ”

“ ก็แล้วแต่ค่ะ นายปลายเขาสบายๆ นักท่องเที่ยวจะพักอยู่บนภูนานแค่ไหนก็ได้ถ้าไม่สร้างความวุ่นวายหรือรบกวนให้คนอื่นๆรำคาญ หรือพวกที่ไม่รักธรรมชาติ นายปลายเขาก็ไม่ชอบพวกนั้นน่ะจะมีปัญหากับทางภูบ่อย ”

“ เจ้านายฟ้าไปมีปัญหากับนักท่องเที่ยวด้วยเหรอ ”

“พวกเขาต่างหากที่มามีปัญหากับนายปลาย ทำตัวไม่น่าให้พักนายปลายก็ปฏิเสธดีๆแต่พวกมันไม่ยอม พวกนี้ชอบใช้อำนาจเงินทั้งนั้น อยากได้อะไรก็ต้องได้ แต่เผอิญมาใช้อำนาจผิดคน นายปลายเขาไม่ค่อยชอบพฤติกรรมของคนพวกนี้ รู้ว่าอยู่ไปก็ทำความเสียหายให้ต้นไม้ใบหญ้า สิงสาลาสัตว์ สิ่งมีชีวิตบนภูนี่นายปลายเขารักยิ่งกว่าอะไร ”

“ อืม ธรรมชาติลิซึ่มนี่เอง ”

ชายหนุ่มกล้าที่จะประชดต่อหน้าสาวใช้คนที่กำลังพูดถึงเพราะประเมินแล้วว่า คนฟังไม่เข้าใจความหมาย และมันก็จริง เมื่อเฟื่องฟ้าเปลี่ยนเรื่องคุยขึ้นมาหน้าตาเฉย บอกจะพาเขาไปจัดการ เรื่องขอเช่าบ้านพัก และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย สาวชาวภูก็นำเขาไปยังบ้านพักที่อยู่ถัดไปจากบ้านพักของรณวีย์

“ โชคดีจังนะคะคุณได้อยู่ใกล้คุณวีด้วย ”

การินทร์ไม่รู้สึกยินดีเท่าไหร่เมื่อได้ยินคำบอกของคนนำทาง เขาเริ่มที่จะเฉยๆกับนายนั่นซะแล้วสิเมื่อเป้าหมายของหัวใจเปลี่ยนไป ตอนแรกที่พาหัวใจสะพายเป้ออกเดินทางมาถึงที่นี่ก็กะว่าจะได้พูดคุยกับนักปรัชญาชีวิต ให้ความเศร้าใจมันคลายลงไปได้บ้าง อย่างน้อยๆถ้านายนั่นไม่ยอมญาติดีด้วยเหตุเพราะเขาเคยก่อคดีก่อกวนตอนวัยเรียน เขาก็จะอ้างถึงความสัมพันธ์ก่อนหน้านั้น

…….รณวีย์จะกล้าปฎิเสธเหรอว่าตอนรู้จักกันใหม่ๆไม่ได้เป็นคนสนิทของเขา………ไม่มีซะล่ะ

แต่ความคิดตอนนี้ ในเมื่อเจ็บปวดเพราะผู้หญิงก็ต้องแก้เกมด้วยผู้หญิง ผู้ชายด้วยกันจะดึงเข้ามาเกี่ยวด้วยทำไม เขาไม่ใช่เกย์ รณวีย์ไม่มีทางได้ยืนในหัวใจเขาได้มากกว่าคำว่าเพื่อน

……เฟื่องฟ้ากลายเป็นเป้าหมายของหัวใจไปซะแล้ว…….

“ คิดอะไรอยู่เหรอคะคุณกานต์ ”

เมื่อเห็นคู่สนทนาเงียบไปนาน เฟื่องฟ้าเลยต้องชวนคุย หล่อนเห็นชายหนุ่มสะดุ้งนิดๆก่อนตอบ และก็เป็นคำตอบที่ทำเอาหล่อนหน้าแดง

“ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยแหละ อยู่ใกล้คนสวยก็งี้พูดอะไรไม่ค่อยออก ”

“ ปากหวานจังเลยนะคะ อย่างนี้แฟนคงจะเยอะ ”

“ ถ้ามีผมคงไม่เดินทางมาหาถึงนี่หรอกครับ ”

“ มาหาคุณวีน่ะเหรอคะ ”

เฟื่องฟ้าแค่เพียงต้องการแหย่แก้เก้อ แต่คำพูดนั้นทำให้คนฟังหัวแทบคะมำ

“ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะครับฟ้า ”

“ ฟ้าขอโทษค่ะ ฟ้าก็แค่แหย่เล่นๆเอง ก็เห็นคุณกานต์ออกวิ่งตามคุณวีเมื่อตอนสาย อืม รู้จักกันมาก่อนเหรอคะ ”

“ ก็รู้จักแต่ไม่สนิท ”

ไม่รู้ว่าทำไมถึงตอบออกไปแบบนั้นทั้งที่ความจริงเป็นยังไงชายหนุ่มก็รู้ดี

เขามาที่นี่ก็เพื่อตามหารณวีย์ไม่ใช่เหรอ ??

“ เหรอคะ นึกว่าคุณกานต์มาตามคุณวีซะอีก เห็นวิ่งตามกันขนาดนั้น ”

“ ฟ้าพูดซะผมเสียเลยนะครับ ”

“ ไม่เห็นต้องซีเรียสเลยนี่คะนายปลายเองโดนล้อออกบ่อยเรื่องคุณวี ”

“ ยังไงเหรอ ”

“ ก็เห็นสองคนนั่นเขาแบบสนิทกันเกินเหตุน่ะค่ะ อีกคนก็แมนเข้ม อีกคนก็……. ”

ถึงตอนนี้เฟื่องฟ้าหันมามองการินทร์เพราะหล่อนไม่แน่ใจว่าจะพูดถึงลักษณะของรณวีย์ดีหรือไม่ อย่างน้อยการินทร์ก็รู้จักรณวีย์

“ ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ ”

การินทร์อ่านสายตาคนหยุดมองก็พอจะรู้ถึงความคิดในใจ ชายหนุ่มจึงบอกออกไปแบบนั้น ก่อนจะหยุดคิดพาลไปหาคนที่กำลังโดนเอ่ยถึง

ก็เพราะอย่างงี้ไงล่ะ ถ้านายนั่นแมนขึ้นมากว่านี้ซักนิดเขาก็คงจะกล้าบอกใครๆว่าสนิทได้เต็มปาก ดูเอาเถอะขนาดเจ้าของพื้นดินที่นี่อยู่ใกล้นายนั่น ลูกน้องยังกล้าแซวขนาดนี้ แล้วเขาล่ะจะไปเหลืออะไรถ้าบอกใครๆว่าตามนายนั่นมาถึงที่นี่

“ ผมไม่อยากให้ฟ้ามองผมแบบนั้น ”

การินทร์รีบบอกเพราะกลัวว่าการสานสัมพันธ์มันจะยากขึ้นหากว่าเฟื่องฟ้าคิดว่าเขาสนิทกับรณวีย์เหมือนอย่างที่หลายคนมองปลายภู

“ ทำไมล่ะคะ คุณวีนิสัยดีออก “

“ ดี ยังไง ก็ผู้ชายด้วยกัน ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นนะครับ ”

“ แบบไหนเหรอคะ “

“ ก็ฟ้าคิดอะไรอยู่ล่ะครับ ”

“ เปล่านี่คะ ฟ้าไม่ได้คิดอะไร ”

“ โล่งอกไปที ”

บทสนทนาเชิงหยอกล้อยังคงดำเนินไปตามเส้นทางที่ทอดไปสู่ตัวบ้าน มันเหมือนการสานความสัมพันธ์ดีๆนี่เองระหว่างหนึ่งหญิง หนึ่งชาย

การินทร์รู้ว่ามันเร็วไปที่จะตีสนิทกับหญิงสาวที่เขายังไม่รู้ที่มาที่ไป เฟื่องฟ้าไม่ได้เล่าประวัติตัวเองให้เขาฟัง แต่เขาก็ไม่ใส่ใจนัก แค่คนที่เขาอยากคบๆเอาไว้ในช่วงเวลาที่อยู่บนภู ก็แค่นั้น

…..ดีกว่าตามง้อนายนั่นเป็นไหนๆ……

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 18-07-2007 14:46:02

...........ปัญหามันยังน้อยไปหรือไง.......... :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 18-07-2007 14:57:47

การินทร์ คิดทำอะไรเนี๊ย  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 18-07-2007 16:09:56

วันนี้บ้าพลัง มาต่ออีกตอน
**************************************************
รณวีย์กลับเข้าบ้านพักในตอนพลบค่ำหลังจากออกเดินเล่นไปทั่วภู เดือนกว่าที่มาอยู่ที่นี่เขายังไม่ได้เที่ยวทั่วเพราะมัวแต่เขียนงาน เลยหาข้ออ้างให้ตัวเองว่าไม่อยากเจอคนมาใหม่ ทั้งที่จริงก็แอบดีใจอยู่ลึกๆที่ได้เจอกับการินทร์อีกครั้ง

“ กลับซะค่ำเชียวนะครับ คุณวี ”

ปลายภูเดินเข้าไปทักชายหนุ่ม เมื่อเห็นร่างนั้นเดินกลับเข้ามาตามทางที่โรยด้วยกรวดและหินหลากสี

ตอนเย็นแบบนี้อากาศบนภูหนาวเหน็บเสียจนตัวสั่น

ตอนออกไปรณวีย์ก็ใส่แค่เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนส์ตัวเก่าเท่านั้น ขากลับชายหนุ่มจึงเดินกอดเป้คู่กายเข้ามา เห็นเจ้าของภูยืนอยู่ตรงหน้าเขาจึงคลายอ้อมกอดออกจากเป้สะพาย

“ ไปหาทำเลเขียนงานมาเหรอครับ ”

คนนั่งรอถามต่อ รณวีย์ยิ้มนิดๆก่อนตอบ

“ เปล่าหรอกครับไปเดินเที่ยวธรรมดาตั้งแต่อยู่มายังไม่เคยได้ไปเที่ยวทั่วภูเลย พอดีงานเสร็จไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ ”

“ อย่างงี้ต่อไปคุณวีก็ว่างน่ะสิครับ ”

“ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น แล้วนี่คุณภูมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ มาซะค่ำเชียว ”

“ อ๋อ พอดีผมเข้าไปคุยทักทายกับคนของคุณวีมาน่ะครับ อยู่บ้านหลังถัดไปจากคุณวีนี่เอง ก็เลยแวะมาหาคุณวี นึกว่าคุณวีจะอยู่ “

“ พอดีเดินเที่ยวเพลินไปหน่อยน่ะครับ ที่นี่สวยมาก“

รณวีย์ตอบพลางยิ้มเกรงๆ

ปลายภู มักจะเอาใจใส่แขกที่มาเยือนแบบนี้เสมอ นี่สินะที่เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งมัดใจนักท่องเที่ยว

“ ก็ดีนิครับ ผมจะดีใจมากเลยถ้านักท่องเที่ยวชอบที่นี่ “

แม้จะเอ่ยรวมๆถึงแขกคนอื่น แต่จริงๆปลายภูรู้ตัวเองดีว่าเขาต้องการสื่อให้คนตรงหน้ารู้มากกว่าว่าเขาดีใจที่เจ้าตัวชอบอาณาเขตพื้นดินที่นี่ของเขา

รณวีย์ ไม่ต่างจาก ปลายไผ่ น้องชายคนเดียวของเขา

แวบแรกที่รณวีย์เดินเข้ามาในภูแห่งนี้ ชายหนุ่มถูกชะตาแทบจะทันที มันเหมือนมีอะไรบางอย่างบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นเสมือนตัวแทนของ ปลายไผ่ ที่จากเขาไปเมื่อห้าปีก่อน มันเป็นการสูญเสียที่เขาไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้

แวบนั้นที่เขาเห็นชายหนุ่มคนนี้ รณวีย์ มาในรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวละเอียดทั้งตัว ไม่ได้ต่างจากน้องชายเขาเท่าไหร่นัก คิ้ว ตา ปาก จมูก สอดรับกันอย่างลงตัวบนใบหน้าเรียวใส แต่ที่น้องชายเขาไม่มีเหมือนรณวีย์ก็คือนัยส์ตาเศร้าแต่ทว่าใสที่มองทีไรมันก็ส่องประกายให้เจ้าตัวดูแกร่งได้อย่างประหลาด

ปลายไผ่ เป็นผู้ชายอ่อนไหว หลายครั้งที่เขาทะเลาะกับน้องชายเพราะเรื่องนี้ เขาไม่ชอบที่จะเห็นน้องชายตัวเองอ่อนแอไม่สู้คน แถมยังเป็นตัวตลกให้คนงานเอาไปล้อเลียน

ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเพราะความไม่เข้าใจในวิถีชีวิตของกันและกัน มันก็มักจะจบด้วยคราบน้ำตาของคนที่เป็นผู้ให้กำเนิด

เขาโทษน้องชาย ไม่ได้โทษตัวเอง จนวันนึง

“ ในเมื่อไม่มีใครเข้าใจในตัวไผ่ ไผ่ ก็จะไป “

มันเป็นคำพูดสุดท้ายที่คนบนภูปลายสายได้ยินจากปากของลูกชายคนเล็กของเจ้าของภู ก่อนที่คนพูดจะเลือกไปจบชีวิตตัวเองที่ น้ำตกท้ายภู

ปลายไผ่ ไม่ได้จากไปคนเดียวเขายังดึงเอาผู้ให้กำเนิดทั้งสองของเขาไปด้วย ปลายภู ยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ไดี

ปลายไผ่ กระโดดลงจากชั้นบนสุดของน้ำตกกระแทกโขดหินต่อหน้าต่อตา เขา และผู้ให้กำเนิดทั้งสอง

พ่อเชื่อว่าลูกยังไม่ตาย ตะกายลงไปตามธารน้ำที่ไหลเชี่ยวรวมกับกลุ่มคนงาน เขาเองก็อยากลงไปช่วยแต่ติดที่แม่ของเขากำลังช็อคกับภาพที่เห็น เขาต้องอยู่ดูแม่ แต่แล้วก็เหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง ทั้งพ่อ และน้องชายโดนกระแสน้ำดูดลงไปยังจุดน้ำลึก ไม่มีใครช่วยไว้ได้ ทุกอย่างจบลงด้วยความสูญเสียที่เขาไม่คาดฝัน ผู้หญิงที่สูญเสียลูกและสามีในเวลาเดียวกันก็ไม่อาจทำใจได้ แม่จากเขาไปอีกคนเพราะช็อคกับเหตุการณ์สะเทือนใจ

ภูปลายสาย จึงอยู่ในความดูแลของเขา กว่าที่เขาจะพามันมายืนอยู่บนจุดนี้ได้ เขาต้องทนทุกข์กับความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในใจ เขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนที่รักตายไปพร้อมๆกัน

………..เขาสร้างสุสานให้ครอบครัวไว้ที่ท้ายภู………………..



“ คุณภู คิดอะไรอยู่ครับ “

เมื่อคนตัวใหญ่เงียบ รณวีย์จึงถาม ทำให้บรรยากาศสนทนากลับมาอีกครั้ง

“ เปล่าครับ เออแล้วนี่คุณวีไม่หนาวเหรอ นี่มันเย็นมากแล้วนะ “

“ ก็บ้างแหละครับ “

“งั้นผมไม่กวนคุณวีดีกว่า คุณวีจะได้พักผ่อน “

“ ไม่นี่ครับถ้ามีอะไรที่จะคุยกับผมก็เข้าไปคุยกันข้างในก็ได้ “

“ ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ พอดีเสาร์หน้าเป็นวันเกิดของหมอนานะครับ ผมอยากที่จะจัดงานเลี้ยงเล็กๆ เพื่อขอบคุณที่เขาดูแลสุขภาพคนที่นี่ จึงอยากที่จะมาเชิญคุณวีไปร่วมด้วย “

“ เสาร์หน้าเลยเหรอครับ “

“ ทำไมเหรอครับ ไม่สะดวกเหรอ “

“ คือ ผมว่าจะลงจากภูพรุ่งนี้นะครับ “

“อ้าว ทำไมล่ะครับ ยังไม่ได้เที่ยวไม่ใช่เหรอครับ “

“ ก็เห็นงานมันเสร็จแล้ว ว่าจะรีบเอาไปส่งสำนักพิมพ์น่ะครับ “

“ แล้วนายกานต์นั่นล่ะครับ เขามาเก็บถึงที่นี่ไม่ใช่เหรอ “

เออหนอ ผู้ชายคนนี้เชื่อในสิ่งที่เขาโกหกหรือนี่

รณวีย์รู้สึกผิด แม้จะไม่ได้คิดอะไรกับชายหนุ่มตรงหน้านอกเสียจากคนรู้จักคนหนึ่งที่เขาเดินทางมาเจอะเจอ แต่อย่างน้อยการมาอยู่ที่นี่เขาก็ได้รับความช่วยเหลือในหลายๆด้านจากคนใจดีคนนี้

“ ก็ว่าจะกลับไปด้วยกันไงครับ “

เขาจำใจโกหกต่อ ทั้งที่ความจริงที่ตัดสินใจกลับเร็วขนาดนี้ก็เพราะต้องการหนีหน้าการินทร์

……..หัวใจยังยืนยืนกับตัวเองว่ายังไม่พร้อมที่จะเจอคนรู้จักคนไหน…………


“ อ้าวก็ไหนเมื่อกี้ผมคุยกับนายกานต์ เขาบอกว่าคงจะอยู่ต่อไปอย่างไม่มีกำหนด “

รณวีย์แปลกใจ การินทร์ บอกจะอยู่ต่ออย่างไม่มีกำหนด นายนั่นกำลังคิดอะไร

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 18-07-2007 16:18:30

.............สุดท้ายก็เล่นเกมส์.......... o7 o7

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 18-07-2007 19:00:57

 :เฮ้อ:  ท่าทางเรื่องจาเศร้า  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 18-07-2007 19:38:39

ไม่ชอบนาย การินทร์ อยากแรง  :angry2: :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 18-07-2007 20:07:17

เลือกเอาสักทางละกัน  :o10: :o10:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 18-07-2007 20:12:09

กำลังคิดอะไรกันอยู่......

รณวีย์คิดอะไร

การินทร์คิดอะไร

ม่ายเข้าจายยยยยยยยยยยยย :serius2: :serius2: :serius2:

วิ่งหนีกันไปวิ่งหนีกันมา :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 19-07-2007 05:10:22

แล้วงัยต่อ ก็รอต่อไป   :m1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 19-07-2007 07:41:13

อนุญาตให้คนโพสบ้าพลังอีกวันมาต่ออีกเร็วๆน้า  :o8:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 19-07-2007 11:17:15

วันนี้มีอารมณ์บ้าพลัง นิดๆคับ  :m11: มาต่ออีกทีตอนบ่ายๆนะค๊าบบ
*****************************************************************
ที่บ้านพักคนงาน อ่อง เห็นเฟื่องฟ้าเอาแต่นั่งเหม่ออยู่ริมระเบียงขณะที่เขาเดินผ่าน ทั้งๆที่เวลานี้สาวเจ้าน่าจะเข้านอนไปแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะแหงนหน้าขึ้นทักทาย

“ ว่าไงจ๊ะเฟื่องฟ้า มานั่งดูดาวเหรอจ๊ะ “

สาวภูสะดุ้งก่อนตอบ

“ นายเองเหรอ อ่อง “

“ กำลังคิดถึงหนุ่มคนไหนอยู่ล่ะสิ ผิดหวังใช่ม๊าที่เป็นเสียงไอ้อ่อง “

“ อย่ามาทำแซว นั่นอ่องไปไหนมา “

“ เพิ่งกลับจากเรือนนายปลาย ว่าจะไปนอนแล้วเห็นเฟื่องฟ้านั่งเหม่อ ไอ้อ่องเลยแวะทักทาย “

“ นายปลายนอนแล้วเหรอ “

“ ยังไม่กลับมาด้วยซ้ำ สงสัยคุยอยู่กับคุณวี สองคนนี้เขาแปลกๆเนาะว่ามั๊ย “

“ นินทาเจ้านายระวังนะ “

“ ก็ที่นี่มีแต่เราสองคนนี่จ๊ะ “

“ แต่มันไม่ควร “

“ โถ แม่คุณ ใครจะรู้เรื่องไปได้ดีกว่าไอ้อ่องคนสนิทนายปลายที่พูดไปก็แค่แหย่เล่นๆเอง “

“ อ่องรู้อะไร “

เผลอหลุดปากให้อีกฝ่ายไล่ต้อน อ่องถึงกับอึ้ง

เรื่องราวในอดีต คนที่เพิ่งมาใหม่อย่างเฟื่องฟ้าจะไปรู้อะไร คนเก่าแก่ที่เหลืออยู่ที่นี่ก็มีกันไม่กี่คน เหตุการณ์ครั้งนั้นสร้างความหวาดผวาให้คนงาน จนลาออกไปตามๆกัน เรื่องนี้จึงถูกปิดเป็นความลับสำหรับคนงานใหม่ที่นี่ อ่องจึงไม่สามารถบอกใครๆถึงสาเหตุที่เจ้านายเทียวใกล้ชิดกับรณวีย์

……เจ้านายเขาอยากให้รณวีย์เป็นน้องชายอีกคน…….

ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากเขา เพราะปลายภูยังคงต้องการศึกษารณวีย์ ทุกอย่างจึงยังถูกปิดเป็นความลับ

“ ไม่มีอะไรหรอกไอ้อ่องก็พูดไปเรื่อยเปื่อย แล้วนี้เฟื่องฟ้าไม่คิดจะนอนเหรอ “

“ เดี๋ยวก็นอนแล้วล่ะ แต่วันนี้ฟ้ามันสวยดีก็เลยออกมาดูดาวซะหน่อย “

“ แน่ะๆๆ มันชักจะยังไงอยู่น้า ไอ้อ่องไม่เคยเห็นเฟื่องฟ้าเป็นแบบนี้นี่นา “

ที่กล้าพูดเพราะมันเรื่องจริง เฟื่องฟ้าเข้ามาของานทำที่นี่เมื่อสองปีที่แล้วนี่เอง หล่อนเป็นคนเชิงภู นานๆจะลงไปหาพ่อแม่ที ตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันเขาไม่เคยเห็นว่าเฟื่องฟ้าจะแอบมีอารมณ์ชมธรรมชาติแบบนี้มาก่อน

“ อยู่กับฟ้าตลอดเวลาหรือไงถึงได้รู้ว่าฟ้าไม่ชอบดูดาว “

“ แล้วเฟื่องฟ้าอนุญาต ให้ไอ้อ่องอยู่ด้วยหรือเปล่าล่ะ “

“ ทะลึ่ง ไม่เอาไม่คุยแล้ว ไปนอนล่ะ “

สาวเจ้าลุกขึ้นสบัดตัวพรึ่บ หายเข้าไปในตัวบ้าน อ่องมองตามอย่างขันๆ เขาไม่ได้คิดอะไรกับเฟื่องฟ้ามากเกินกว่าน้องสาวเลย แต่น้องสาวคนนี้นี่สิมีอาการแปลก ๆ

หรือว่าหล่อนจะมีความรัก หล่อนไปรักใครนะ ?
.
.
.
.
.
หมอกหนาโรยตัวจับทั่วทุ่งหญ้า

อากาศตอนเช้ามันหนาวเสียจนคนยังไม่ชินผุดลุกผุดนั่ง อยู่บนที่นอน จนในที่สุดก็ตัดสินใจลุกขึ้นไป เปิดม่านมองผ่านกระจกบานใสไปยังทิวทัศน์ด้านนอก

การินทร์ หยิบเสื้อโค๊ตตัวใหญ่มาสวมเมื่อหนาวจนทนไม่ไหว มันไม่ใช่เสื้อเขา มันเป็นของปลายภูที่เอามาให้เขาเมื่อวานไม่รู้ว่าคนให้ประเมินสถานการณ์ถูก หรือเพราะรู้ว่าเขาไม่มีเสื้อหนาวติดตัวมาเลย ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้

แต่ก็ดี พอเสื้อสัมผัสตัวความอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย มันทำให้คลายหนาวขึ้นได้เยอะ

ฟ้ามันครึ้มเอง หรือเป็นเฉพาะวันนี้นะ

การินทร์ อดสงสัยไม่ได้เมื่อมองผ่านม่านหมอกไปยังท้องฟ้า เห็นมันมืดเสียจนกลัวว่าฝนจะเทลงมาในไม่ช้า

บนภูเงียบสงบ ไม่มีร่างนักท่องเที่ยวคนใดผ่านตามาให้เห็น หลายคนคงกำลังหลับสบายกับบรรยากาศที่เป็นใจอยู่แน่ๆ

ถ้าได้อยู่กับคนรักบรรยากาศมันคงจะโรแมนติกน่าดู


กระจกใสเมื่อครู่ถูกจับตัวเป็นฝ้าด้วยไอหมอกที่แทรกละอองเข้ามาถึงด้านใน

รณวีย์เผลอใช้มือตัวเองลูบไอเย็นนั่นแผ่วเบา เท่าจิตใจตัวเองตอนนี้ บางทีการอยู่คนเดียวมันก็เหงาเสียจนอยากจะร้องไห้ได้เหมือนกัน ยิ่งบรรยากาศตอนนี้ มันก็ยิ่งทำหัวใจหลุดลอยไปในภาพฝัน

ฝันว่ามีใครคนหนึ่งอยู่ข้างๆเขาเวลาเหนื่อยล้า
ฝันว่าใครคนหนึ่งโอบกอดเขาไว้ในวันที่เหน็บหนาว
ฝันว่ามีใครคนหนึ่งผูกพันเขาเป็นเหมือนเงา
ฝันถึงคำว่าเรา ระหว่างเขา กับ การินทร์…….
.
.
.
.
.
ฝนเทกระหน่ำลงมาตามที่คาด

การินทร์ปิดม่านเมื่อเห็นเส้นฝนซัดสาดเขามาปะทะกระจก มันตกหนักไม่เบา จนเขานึกเซ็ง กะว่าจะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ซักหน่อย……….

เสียงฟ้าร้องก้องเข้ามาในโสตประสาท ทำให้คนนึกฝันตื่นขึ้นมาสู่โลกความจริง

ด้านนอกปกคลุมไปด้วยพายุฝนที่โหมกระหน่ำจนทิวสนที่ว่าแข็งแรงไหวเอนไปนิดหน่อย รณวีย์หยิบสมุดกับปากกามาจดอะไรลงไปตามที่ใจนึกได้ ไหนๆก็รับกับปลายภูเอาไว้แล้วว่าจะอยู่ที่นี่ต่อจนกว่าจะเสร็จงานวันเกิดของหมอนา ก็น่าจะทำเวลาว่างให้เป็นประโยชน์

เขียนเรื่องสั้นอีกซักเรื่องมันคงจะไม่ลำบากเกินไปนักหรอก

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 19-07-2007 12:17:28

..............รอต่อคราบ.............. :m13: :m13:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 19-07-2007 13:44:57

 :undecided: :undecided: :undecided: :undecided:


ทำไมเวลาฝนตกถึงต้องรู้สึกเหงาด้วยน้า :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 19-07-2007 14:26:22

รมค้างงงงงง ชิชิ :m9:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: inimeg ที่ 19-07-2007 14:59:09

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

นิยายพี่บอย..............................

อีกเรื่องแล้ว.... เยสๆๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 19-07-2007 15:04:07

สงสารปลายภูจัง

แล้วปลายภูคิดอะไรกับน้องวี

 :m13:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: inimeg ที่ 19-07-2007 17:18:45

ปลายภูเท่ห์มากมาย...

เรื่องนี้บีบใจดีแท้.... ขอบอกว่า มันส์ พอๆ กับ Real love Story แง่มๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 19-07-2007 17:57:22

มาต่อรอบบ่าย บอกแล้วคนโพสคึกคัก  :m11:
อยากระบายยยยยยย  :m3:
***************************************************************
.
“ เฮ้อ หยุดซะที “

เสียงอ่องดังขึ้นมาก่อนเจ้านายเมื่อเห็นสายฝนโรยราหลังจากที่ตกกระหน่ำนานนับชั่วโมง

“ ตกหนักขนาดนี้ท่าทางสุสานท้ายภูคงดูไม่จืด ไปไอ้อ่องไปกะข้า “

คนฟังขนตั้งชันเมื่อจู่ๆเจ้านายชวนไปในสถานที่ ที่ไกลตาผู้คนแบบนั้น

“ ไม่รอให้แดดมันส่องก่อนล่ะครับนายปลาย มันยังมืดอยู่เลยนะ “

“ มันมืดเพราะหมอกไอ้เตี้ย เดี๋ยวหมอกจางมันก็มีแดดเองแหละ แกจะกลัวอะไร “

“ก็นั่นมันสุสานนะครับ ไม่ใช่ตลาด “

“แน๊ ย้อนนะเอ็ง สรุปไปหรือไม่ไป ถ้าไม่ไปข้าจะไปคนเดียว “

เจอไม้นี้อ่องถึงกับเงียบ เจ้านายไม่ง้อใคร แต่ความเกรงขามเขาก็มีในจิตสำนึกของความเป็นลูกน้อง

“ ไปสิครับ “
.
.
.
.
.
.
.
สมุดถูกปิดลงพร้อมๆกับคนเขียนยืนยืดเส้นยืดสาย

คุ้มแฮะ ขอบคุณสายฝนที่ทำให้ได้งานมาอีกตั้งเรื่องนึง

รณวีย์วางสมุดลงบนโต๊ะที่ว่าง ก่อนจะหันไปเปิดหน้าต่างรับแสงแรกของวัน ชายหนุ่มชงักไปชั่วครู่เมื่อ สบสายตากับบางคนที่ยืนอยู่ในกรอบหน้าต่างมองมาทางเขาเช่นกัน

การินทร์ ยกมือทักทายคนชงักอย่างล้อเลียน นายนี่ชอบมีท่าทีแปลกๆทุกทีที่เจอกับเขาเรื่อย เห็นเขาเป็นผีหรือไงถึงได้มีท่าทีตกใจแบบนั้น

รณวีย์ทำหน้าไม่ถูกจะยิ้มให้ก็ไม่กล้าจะทำหน้าเฉยก็ดูจะหักหน้าคนทักเกินไป

แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็เลือกทำอย่างหลัง จะสนใจทำไมล่ะในเมื่ออยากจะลืมมันไม่ใช่เหรอ

เขาเดินหลบจากสายตาของคนมองปล่อยให้สายลมปลิวเข้ามาแทนที่ว่าง และมันก็แรงพอที่จะพลิกหน้าสมุดที่เจ้าตัวเพิ่งวางเอาไว้ ทำให้เห็นลายมือยุกยิกกับสิ่งที่เขียนโปรยหัวไว้ชัดเจน

………………ก า ริ น ท ร์…………………..




.

“ โดนจนได้ “

ปลายภูยืนส่ายหัวมองภาพเบื้องหน้า

เศษกิ่งไม้และใบเกยทับกองกันอยู่บนพื้นที่ส่วนของสุสานที่เขาสร้างเอาไว้

“ คงเป็นแรงลมแหละครับนายปลาย “

อ่องออกความเห็นเมื่อเห็นสีหน้าเจ้านายเครียดขรึม

“ เละหมด “

ปลายภูบ่น

“ เดี๋ยวผมเก้บกวาดให้ครับ “

อ่องเสนอ

“ ก็ช่วยๆกันแหละ เดี๋ยวข้าทำด้วย “

“ อย่าเลยครับคุณภูอยู่เฉยๆเดี๋ยวไอ้อ่องจัดการเอง “

“ ไหวแน่นะเอ็ง “

“ น่า เชื่อมือไอ้อ่อง “

“ เชื่อเอ็งข้าก็โง่แล้ว ทำช่วยกันนี่แหละ มา “


อ่อง พยักหน้ารับ เมื่อปลายภูบอกอย่างนั้น เจ้านายเขาหวงแหนสถานนี้จะตาย ไม่มีใครเคยย่างกายเข้ามาในนี้ได้ จะมีซักกี่คนกันเชียวที่รู้ว่าบนความสวยงามของภูปลายสายจะมีสุสานของคนที่จากไปในอดีตซ่อนอยู่

“ คิดถึงพวกเขาว่ะ “

ปลายภูเอ่ยขึ้นมาลอยๆเมื่อสะสางทุกอย่างให้เขาที่เขาทาง แล้วยืนจ้องมองแผ่นไม้สลักชื่อของคนทั้งสามที่ตั้งอยู่บนหลุมฝังศพที่เขาสมมุติขึ้น

“ อดีตก็คืออดีตนะครับ นายปลาย “

อ่องปลอบใจเมื่อเห็นแววตาวูบไหวของเจ้านาย แต่ก็ใช่ว่าคำพูดเขาจะช่วยให้คนฟังดีขึ้นเมื่อแววตาวูบไหวเมื่อครู่แดงกล่ำขึ้นมาจนเขาสังเกตเห็น เขาเลยต้องเอ่ยออกมาอีก

“ มันผ่านมานานแล้วนะครับ นายปลาย “

“ เพราะข้าเป็นต้นเหตุใช่มั๊ย “

“ อย่าโทษตัวเองอย่างนั้นสิครับ ไม่มีใครคิดว่าคุณไผ่จะตัดสินใจอย่างนี้ “

“ ยังไงข้าก็ยังรู้สึกผิดอยู่วันยังค่ำ “

“ คุณวี ไม่ได้ช่วยให้นายปลายดีขึ้นมาเลยเหรอครับ “

ชายหนุ่มหันไปมองหน้าคนถาม

รณวีย์ เหมือนกันกับปลายไผ่ก็จริงแต่ยังไงก็ไม่ใช่สายเลือดเดียวกับเขา

“ ยังไงวีก็เป็นคนอื่น “

“ แต่บางทีผมก็ว่าเขาเหมือนคุณไผ่นะครับ ยิ่งตอนเงียบขรึมนี่ผมยังผวามาแล้วหลายครั้ง “

“ แกนี่มันทำให้ข้าขำขึ้นมาจนได้นะไอ้เตี้ย “

ปลายภูส่ายหัวออกมาอย่างนึกขันที่อ่องเอ่ยออกมาแบบนั้น ชายหนุ่มคิดหรือบางทีฟ้าอาจจะส่งรณวีย์มาให้เขาชำระล้างสิ่งที่เคยทำไว้กับปลายไผ่จริงๆก็ได้
.
.
.
.
.
.

บนภูเริ่มที่จะคึกคักในตอนสายเมื่อฟ้าเปิดให้ความสดใสสาดส่องลงทั่วบริเวณ

การินทร์เดินชมบรรยากาศฟ้าหลังฝนสูดเอาอากาศบริสุทธิ์รวมอยู่กับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ ก่อนที่เขาจะแยกตัวออกไปตามลำพังเมื่อเห็นรณวีย์เดินลิ่วๆอยู่ไม่ไกล


“ เฮ้ นาย “

ชายหนุ่มร้องเรียกเมื่อเห็นรณวีย์เดินไม่มองใคร

“ เดินลิ่วๆๆจะไปตามหาหนุ่มภูที่ไหน “

เขาแขวะเมื่อตามไปถึงและคนที่ก้มหน้าก้มตาเดินก็หยุดยืนมองเขาแล้ว

“ จะไปด้วยเหรอ “

คนโดนแขวะสวนกลับจนคนแขวะหรี่ตามอง ก่อนจะบอก

“ ไม่ได้โรคจิต “

รณวีย์ถอนหายใจไม่คิดที่จะต่อปากต่อคำกับคนตรงหน้าเพราะพูดไปคนที่น้อยใจเสียใจก็มีแต่เขา การินทร์เคยแคร์ความรู้สึกเขาไหน

“ ขอตัวนะ “

ชายหนุ่มบอกปัดแต่การินทร์ก็ยังรั้งเอาไว้จนได้

“ นี่เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะวี “

“ มันมีอะไรที่จะต้องคุยล่ะ ต่างคนต่างอยู่มันก็ดีแล้วนิ “

“ น้อยๆหน่อยเหอะ เพื่อนกัน จะคุยกันนี่มันผิดตรงไหน ทำไมต้องต่างคนต่างอยู่ “

รณวีย์อึกอัก มันก็จริง ทำไมเขาจะต้องมาเล่นแง่กับคนๆนี้ด้วย

…….การินทร์ไม่เคยคิดอะไรกับเขาซะหน่อย……..

“ จะคุยอะไรก็คุย “

ชายหนุ่มเอ่ยออกมาในที่สุด

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 19-07-2007 18:11:40

คุยกันนะคุยกัน  :m1: :m1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 19-07-2007 19:00:37

ก็คุยจิ อย่าเงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ  o9

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 19-07-2007 19:37:10

มาตอไวๆนะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: aumzaa ที่ 19-07-2007 21:15:32

 :teach: :teach: :teach:
มาต่อไวไวนาคร้าบ....

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 19-07-2007 21:24:35

คุยกันดีดีน้า  :m5:  :m5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 20-07-2007 11:19:23

วันศุกร์ ทามมายไม่สุขใจ  :sad2: เซ็ง
******************************************************
เสียงธารน้ำตกยังคงไหลซ่าตลอด คนสองคนเลือกที่จะนั่งอยู่บนลานจุดชมวิวชั้นบนสุด เบื้องล่างมองเห็นสายน้ำที่ไหลเซาะซอกหินลัดเลาะลงบึงกว้างที่รองรับ ป้ายที่บอกว่าเป็นจุดสายน้ำวน อันตราย ชัดเจนอยู่ไม่ไกลตา

รณวีย์พูดคุยไปกับการินทร์ จนได้รู้เรื่องราวหลายๆอย่างที่เขาไม่เคยรับรู้ ตั้งแต่เลือกที่จะเป็นคนล่องหน รวมถึงสาเหตุที่การินทร์มาที่นี่ด้วย

“ รักเขามากเหรอ “

เขาถามเมื่อการินทร์เอ่ยถึงคนรักเก่า

“ ก็ความรักครั้งแรก นายเคยมีหรือเปล่าล่ะ “

การินทร์ย้อนถาม โดยไม่รู้ว่าคนฟังกลืนคำตอบนั้นไว้กับตัวเอง

“ อย่างเรารักใครได้ด้วยเหรอ “

รณวีย์เลือกที่จะบอกออกไปแบบนั้น ปล่อยให้การินทร์ไม่รู้ความในใจเขาไปอย่างนี้แหละน่าจะดีที่สุด

“ แล้วนี่ คิดจะอยู่กี่วัน “

เขาถามต่อ เมื่อการินทร์เงียบ

“ ตอนแรกก็กะว่าจะอยู่ไม่นาน แค่ได้รู้ว่านายมีตัวตนและช่วยปลอบคนอกหักคนนึงให้ดีขึ้นก็ว่าจะกลับ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว “

รณวีย์เห็นแววตาประกายฉายชัดออกมาจากคนพูดเมื่อตอนที่เจ้าตัวมองมาทางเขาจนเขาอดถามหาคำตอบในแววตานั้นไม่ได้

“ ทำไม “

“ อย่ารู้เลย เอาเป็นว่าตอนนี้ เรายังไม่อยากจะกลับแค่นั้นเอง คุยเรื่องนายบ้างดีกว่า“

“ จะคุยอะไรบอกไว้ก่อนนะว่าไม่มีอะไรจะเล่า “

“ ขี้โกงนี่หว่าขนาดเรายังเล่าเรื่องของเราให้ฟังเลย “

“ โกงเกิงอะไร ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรจะเล่า “

“ แม้กระทั่งเรื่องนายปลายภูนั่นน่ะเหรอ “

“ คุณภูไม่ใช่คนที่เราจะเอามาพูดถึงนะการินทร์ “

“ ทำไม เขาเป็นเทวดาหรือไง “

“ เขาเป็นผู้ใหญ่พูดอะไรนายก็ควรที่จะให้เกียรติเขาบ้าง “

“ นึกว่าต้องให้เกียรติในฐานะแฟนนาย “

“ นายไปเอาความคิดนี้มาจากไหน “

“ โถเอ้ย ทำอะไรไว้ล่ะ คนเขานินทาทั้งภูยังไม่รู้ตัวอีก “

“ ประสาทกันน่ะสิ เรากับคุณภูไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกนะ “

“ แน่ใจ “

“ ก็แล้วแต่นายจะคิด “

“ คิดทำไมปวดหัวเปล่าๆ นายจะเป็นอะไรกะใครมันก็เรื่องของนาย “

รณวีย์สะอึกเมื่อฟังการินทร์เอ่ยประโยคนั้นจบ เขาจะเป็นอะไรกะใครนายนี่ก็ไม่เคยแคร์อยู่แล้วสินะ

“ จะเที่ยงแล้ว หิวยัง “

การินทร์ถามโดยไม่สังเกตว่าคนฟังกำลังเหม่อซึมกับสิ่งที่ตนเอ่ยไปก่อนหน้า จนไม่ได้ยินที่เขาพูด ชายหนุ่มเลยต้องเรียกซ้ำ

“ วี … “ เงียบ…..

“ วี ..” เงียบ….

“ รณวีย์ !!! “

เขาตะคอกออกไป ได้ผล รณวีย์ถึงกับสะดุ้ง

“ ฝันไปถึงไหนแล้วพ่อคุณ “

การินทร์ถามเสียงดุ ไม่เข้าใจว่าทำไมรณวีย์ต้องเหม่อขนาดนั้นทั้งๆที่นั่งอยู่ติดกับเขา

“ เปล่า “

คนโดนถามตอบสั้นๆ

“ ก็เห็นอยู่ว่าเหม่อ แล้วยังจะเปล่าอีก “

“ บอกเปล่าก็เปล่าสิ เซ้าซี้ ทำไม!!! “

รณวีย์ตวาดกลับบ้าง เมื่อรู้สึกเหมือนโดนไล่ต้อน

“ เดี๋ยวนี้กล้าหือ เหรอ “

การินทร์พูดเสียงเย็น ต้องทำให้นายนี่รู้ซะบ้างว่าไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะมาตวาดคนอย่างเขา

“ มานี่ !! “

ชายหนุ่มลากแขนรณวีย์ลุกขึ้นทันที จนคนโดนลากถามอย่างตกใจ

“ นายจะทำทำอะไร “

“ ก็แค่อยากรู้ว่าน้ำวนตรงนั้นมันจะลึกและเชี่ยวขนาดไหน “

รณวีย์มองตามสายตาการินทร์ ชายหนุ่มแทบทรุด การินทร์กำลังมองไปที่จุดที่ปักป้ายไว้ว่าเขตน้ำวน อันตราย

“ นายอย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะการินทร์ พลาดนิดเดียวตกลงไปถึงตายเลยนะ “

“ กลัวเหรอ “

“ ไม่กลัวก็ลองโดดลงไปเองดิ “

“ มันจะสนุกตรงไหนถ้าเราโดดเอง แกล้งคนอย่างนายมันส์กว่าตั้งเยอะ “


ฟังจบรณวีย์ถึงกับตัวสั่นยิ่งเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของคนจับตัวยิ่งกลัว การินทร์แกล้งเขาได้เสมอ ยิ่งเขากลัวเท่าไหร่ นายนี่ก็ยิ่งจะบ้าบิ่นขึ้นเท่านั้น

“ไม่ตายหรอกน่า ไม่ไหวเดี๋ยวลงไปช่วย “

“ นายอย่ามาทะโมนกับเรื่องแบบนี้นะการินทร์ ปล่อย “

รณวีย์ขัดขืน ทั้งๆที่รู้ว่าไม่เคยเอาชนะการินทร์ได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว ครั้งนี้มันก็คงจะเหมือนกัน

“ บอกก่อนเมื่อกี้เหม่ออะไร “

คนจับตัวคาดคั้น

“ จะบ้าเหรอไงเล่า ก็บอกแล้วไม่มีอะไร นายอย่าหาเรื่องแกล้งกันดีกว่า “

“ ไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องตวาดเราด้วย “

“ ทีนายตะคอก เราเคยว่านายซักคำมั๊ยล่ะ “

“ นั่น มันเรื่องของนาย ไม่ต้องพูดมากมานี่ “

การินทร์ ออกแรงฉุดรณวีย์ให้ตามเขาไปชิดขอบผาน้ำตก ก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวปล่อยรณวีย์เป็นอิสระเมื่อได้ยินเสียงตวาดมาจากทางด้านหลัง

“ พวกคุณเล่นอะไรกัน “

ปลายภูนั่นเองที่เดินเข้ามา การินทร์ปัดไม้ปัดมือทำหน้าไม่สนใจ

“ ที่นี่มันอันตรายมาก ผมว่าผมคงต้องห้ามใครขึ้นมาบนนี้แล้วล่ะ “

เจ้าของที่พูดเสียงนิ่งแต่ทว่ามองการินทร์แข็งกร้าว รณวีย์หายตกใจจึงรีบเอ่ยขึ้นมาก่อนเมื่อเห็นการินทร์กำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่าง

“ กานต์ เขาไม่รู้หรอกครับเขาเพิ่งมา อย่าไปถือสาเขาเลยนะครับ “

“ ใครบอกไม่รู้ ตั้งใจเลยแหละ “

การินทร์เอ่ยออกมาอย่างหมั่นไส้ เขาไม่ต้องการให้รณวีย์ออกโรงป้องเขา

“ ถ้าอย่างนั้นผมคิดว่าภูนี้คงไม่เหมาะกับคุณแล้วล่ะ “

ปลายภูเอ่ยต่อ คราวนี้การินทร์นิ่ง นึกถึงคำพูดของเฟื่องฟ้าขึ้นมาทันที นายนี่เอาจริงแฮะ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะยอมใครง่ายๆซะด้วยสิ

“ ก็ใช่ว่าผมจะอยู่นานนักหรอกนะ “

ชายหนุ่มบอก ก่อนจะหันไปมองรณวีย์ พูดขึ้นอีก

“ ผมไม่ได้ยอมคนง่ายๆเหมือนคนบางคน “

รณวีย์เซเล็กน้อยเมื่อโดนคนเอ่ยกระทบเดินชนร่างก่อนที่เจ้าตัวจะเดินลิ่วๆหนีไป

“ คนของคุณวีนี่แปลกๆนะ “

ปลายภู พูดกับคนที่ยืนนิ่ง เพราะเหนื่อยใจกับการกระทำของการินทร์

“ อย่าไปถือสาเขาเลยครับ คนเพิ่งอกหักมาก็บ้าๆงี้แหละ “

รณวีย์ บอกปลายภูแบบนั้น แต่ตัวเองกลับแคร์กับการกระทำของที่เขาแก้ต่างให้

“ ผมไม่ถือหรอกครับ แต่ผมต้องพูด ที่นี่มันอันตรายมาก ทางที่ดีคุณวีอย่ามาถึงนี่เลยนะครับ “

ปลายภูบอก แล้วเหม่อมองจุดที่รณวีย์ยืนอยู่

มันเป็นที่ๆ ปลายไผ่ ยืนก่อนที่จะร่วงลงไปข้างล่าง …….

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 20-07-2007 12:04:50

ฮึ่มๆๆๆๆ คราวหลังอย่ามาง้อกันนะนัยการินทร์  :angry2: :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 20-07-2007 13:19:24

...........เล่นแง่กันจิงๆ........... :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 20-07-2007 14:38:59

เล่นอะไรน่ากลัว

 :angry2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 20-07-2007 16:14:52

ลงยาวๆ จนหน่ำใจ  :o10:
*****************************************************
หลังจากวันนั้น การินทร์ ทำอย่างที่ใจคิด เขาเริ่มเฉยชากับรณวีย์ ไม่พูดจาไม่ทักทายเมื่อเจอ รณวีย์แม้จะปลอบใจตัวเองว่ามันเป็นสิ่งที่ควรจะเป็นอยู่แล้ว แต่ลึกๆชายหนุ่มก็รู้สึกหวิวๆในใจอยู่ไม่น้อย หลายครั้งที่บังเอิญเจอกัน เมื่อการินทร์ไม่ทักบางทีเขาก็นึกที่จะเข้าไปทักเอง แต่สุดท้ายก็ต้องเปลี่ยนใจ
……..หลายคนไม่กล้าทำตามใจตัวเองในเรื่องความรัก เขาก็คงเป็นหนึ่งในนั้น…….


“ อ่องจ๊ะ ปลายภู อยู่มั๊ย “

เสียงหวานใสที่ทักถาม ทำเอาไอ้เตี้ยของคนที่นี่แปลกใจ มันเป็นเสียงหมอนา หมอสาวสวยของคนบนภู ไม่บ่อยนักที่เธอจะเดินทางเข้ามาหาเจ้านายถึงในภู วันนี้ลมอะไรหอบมาล่ะเนี่ย

“ อยู่ครับ กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องน่ะครับ “

อ่องตอบยิ้มๆ เพราะเห็นรอยยิ้มเป็นมิตรที่หมอนาส่งให้แล้วจะให้เขาทำหน้าขรึมก็ยังไงอยู่

“ อืม…อ่องช่วยเรียกให้นาหน่อยสิ “

“ อ้าว ไม่ขึ้นไปคุยกันที่ข้างบนเหรอครับ “

“ คงไม่ล่ะจ๊ะ “

หมอสาวตอบพลางมองรอบตัว ขืนทะเร่อทะร่าขึ้นไปบนห้องของเจ้านายสุดหล่อของสาวภูที่นี่ แล้วมีคนเห็น มีหวังถูกดักตบก่อนกลับถึงอนามัยแน่

“ รู้แล้วล่ะว่าทำไมหมอไม่กล้าขึ้นไป เป็นคนอื่นนะ ขึ้นไปก่อนที่ผมจะอนุญาตแล้ว…..รอเดี๋ยวนะครับ “

อ่อง แซวเสร็จก็เดินหายไปในตัวบ้าน หมอนายืนรออยู่ก็ผ่อนลมหายใจ

ที่อนามัยของเธอเพิ่งได้รับแขกคนใหม่เมื่อช่วงเช้านี่เอง

เป็นสาวสวยชาวกรุง ที่สวยไปทุกส่วนจริงๆจนเธอนึกอิจฉาเล็กๆในรูปลักษณ์ภายนอกที่มองเห็นนั่น

“ อ้าว หมอนา ลมอะไรหอบมาครับ “

คนที่โดนเรียกตัวเดินเข้ามาทักเพื่อนหญิงคนสนิท ด้วยรอยยิ้ม ที่อ่องเห็นแล้วต้องทึ่งในการตีสีหน้าของชายหนุ่ม ก็อีตอนไปเรียก ปลายภูมองหน้าเขาแทบจะใช้สายตาฆ่าฟันให้ขาดสองท่อนซะให้ได้แถมยังกระชากเสียงถามอีกว่าใครมา แต่พอรู้ว่าเป็นหมอนาเท่านั้นแหละ รีบออกมายืนยิ้มระรื่นเชียว

“ ไปไหนก็ไปไอ้อ่อง เออ แล้วบอกเฟื่องฟ้าเอาน้ำมารับแขกด้วย “

ปลายภูสั่งลูกน้องก่อนจะเดินนำหมอนาไปนั่งคุยที่ลานรับแขก ซึ่งเป็นที่ๆจะใช้จัดงานเลี้ยงเล็กๆในอีกไม่กี่วัน

อ่อง เดินไปตามเฟื่องฟ้า ที่หลังเรือน เมื่อไม่เห็นเฟื่องฟ้าอยู่ในที่ที่ควรจะอยู่

“ ฟ้านี่แปลกๆช่วงนี้แวบบ่อย “

เขาบ่น ก่อนที่จะชงักรีบหลบตามพุ่มต้นไม้มองภาพตรงหน้า

เฟื่องฟ้าอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชาย แล้วนั่นมันหนุ่มชาวกรุงนิ หมดกันพอดีศักดิ์ศรีชาวภู

“ เฮ้ย ทำอะไรกันน่ะ “

อ่องตัดสินใจเดินออกไปตะคอกถาม เมื่อทนดูภาพนั้นไม่ได้ มิน่าทำไมสองสามวันมานี่เฟื่องฟ้าถึงดูเหม่อๆไม่สนใจงานการ

“ อ่อง “

สาวภูตกใจหน้าซีดรีบผละตัวออกจากอกชายหนุ่มที่หล่อนเพิ่งซุกลงด้วยความอดใจไม่ไหว

“ ฉวยโอกาสเหรอ มึง “

อ่องหยาบคายใส่การินทร์ทันทีพลางผลีผลามจะเข้าทำร้าย ดีที่เฟื่องฟ้ากันเอาไว้ก่อน

“ อย่านะ อ่อง คิดจะทำอะไรคุณกานต์ “

“ แล้ว มันทำอะไรเฟื่องฟ้าล่ะ ถ้าคนอื่นมาเห็นไม่ใช่ไอ้อ่องรู้มั๊ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น “

อ่องบอกอย่างห่วงใยว่าสาวภูจะโดนนินทาว่าใจง่ายให้ผู้ชายแปลกมาถูกเนื้อต้องตัวทั้งๆที่รู้จักกันไม่กี่วัน

“ ก็แค่กอดไม่มีอะไรเสียหาย ใครจะทำไรได้ล่ะ “

เฟื่องฟ้าเถียง การินทร์อึดอัด เขาไม่ได้คิดที่จะลวนลามผู้หญิงอย่างที่อ่องเข้าใจ เฟื่องฟ้าโผเข้าหาเขาตอนที่เขาไม่ทันตั้งตัวต่างหาก แต่จะให้เขาพูดออกไปแบบนั้นเหรอ มันน่าอายไปหน่อยมั้งที่จะหักหน้าผู้หญิง

“ เอาล่ะ นาย ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษ “

ชายหนุ่มออกรับในสิ่งที่ตัวไม่ได้ทำในที่สุด แต่นั่นก็ยิ่งทำให้อ่องโมโหมากขึ้น

“ ใช่สิก็มึงได้เปรียบนิ ถึงกล้าพูดแบบนี้ “

“ หยาบคายมากไปแล้วนะอ่อง “

เฟื่องฟ้าตะคอกกลับ ในในนึกหลงการินทร์มากขึ้นที่ไม่ใช่ผู้ชายเห็นแก่ตัว

“ เออ ปกป้องกันเข้าไป ระวังไว้ว่าไอ้หนุ่มชาวกรุงมันจะทำให้เธอน้ำตาเล็ด เฟื่องฟ้า “

อ่องคาดการณ์ เหมือนรู้ว่า หมอนามาหาปลายภูเพราะเรื่องใด

ที่ลานรับแขก

“ การินทร์ มีเมียแล้วเหรอ “

หนุ่มใหญ่ครางออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เมื่อได้ยินสิ่งที่หมอนาบอก

สาวสวยที่เดินโซซัดโซเซเข้าในอนามัยเมื่อเช้า ที่หมอนาออกไปถามไถ่เองว่าเป็นอะไรมา คำตอบที่ได้ทำเอาแทบช็อค เมื่อสาวเจ้าคนนั้น บอกโดนคนรถเชิงภูที่เธอขอร้องให้มาส่งเธอที่นี่ ลวนลามตามไล่ เธอหน้าภู โชคดีที่มีคนผ่านมาเห็นซะก่อนก็เลยช่วยเอาไว้ และนำทางเธอเข้ามาที่นี่ เพื่อเช็คร่างกายก่อน

ด้วยความเป็นหมอ และสัญชาติญาณผู้หญิงด้วยกัน หมอนาจึงรู้ได้ว่า สาวสวยโชคร้ายกำลังตั้งครรภ์อยู่ด้วย จึงได้มีการพูดคุยกัน จนได้รู้ว่า หล่อนชื่อ เพียงฝน


“ เพียงฝน เขาบอกว่า มาที่นี่เพื่อตามหาคนรัก ชื่อการินทร์ “

นั่นคือถ้อยคำที่ปลายภูอึ้ง รณวีย์บอก ผู้ชายคนนี้เพิ่งอกหักมา นี่เรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่


การินทร์ แยกตัวมาจากเฟื่องฟ้าแล้ว ชายหนุ่มวุ่นวายสับสนไปหมด ในใจก็รู้สึกไม่ดีที่เห็นเฟื่องฟ้าเปลี่ยนไป จากสาวน้อยอ่อนโยน เป็นสาวที่กล้ามากเกินไป หรือเพราะเขาสานความสัมพันธ์มากเกินเพราะเจ้าหล่อนดูจะหลงเขาเอามากๆเสียแล้ว

..ผลั๊ก… เสียงหนึ่งคนที่วิ่งเข้าชนเต็มๆ การินทร์ไม่เป็นอะไร แต่คนที่วิ่งเข้ามาชนกลับเซล้มลงไปกองที่พื้น

“ โอ้ย เจ็บ “ รณวีย์ โอดโอย เมื่อก้นกระแทกพื้นเต็มๆ แต่คู่กรณีย์กลับมองนิ่งๆ แล้วเดินผ่านไปอย่างไม่พูดไม่จา ความหมั่นไส้แล่นเข้ามาหาแทนความเจ็บ รณวีย์คว้ากิ้งไม้แห้งเหมาะมือขว้างใส่คนเดินหนีที่ทำไม่สนใจเขาทันที

เหมือนจับวางกิ่งไม้นั่นปะทะที่หัวการินทร์จนเจ้าตัวต้องหันมามองคนขว้าง

รณวีย์ ไม่สนใจที่จะประสานสายตาด้วย เขายันกายลุกขึ้น นึกคิดว่าซวยแท้ๆที่อยากจะวิ่งออกกำลังกายขึ้นมาดันวิ่งไม่ดูตามาตาเรือ ชนนายนี่เข้าให้

“ โอ้ย…” ชายหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อโดนอะไรกระทบเข้าที่หัวอย่างจัง เขาก้มมองวัตถุนั่น

….ไม้กิ่งเดิม …… การินทร์ขว้างกลับมาหรือนี่ เลวมาก

“ มองทำไม ไม่เจอก้อนหินก็บุญแล้ว “

การินทร์ตวาด เมื่อรณวีย์มองมา หาเรื่องเขาก่อนช่วยไม่ได้ คนยิ่งเครียดๆ

รณวีย์ เลิกที่จะสนใจ ถือซะว่าหายกันชายหนุ่มจึงไม่ตอบโต้คิดจะเดินหนี แต่

“ เดี๋ยว “

การินทร์เรียกเอาไว้

“ ทำไม “

รณวีย์ถาม

“ หิวแล้ว ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ หาอะไรกิน “

ชายหนุ่มนึกชั่งใจ นึกไม่ทันว่าการินทร์จะมาไม้ไหนอีก แต่อยู่ไกลนายนี่ก็น่าจะดีที่สุด

“ ยังไม่หิว “

เขาตอบ

“ ไม่หิวก็ไม่ต้องกินดิ แค่ไปนั่งเฉยๆคงไม่ถึงตายมั้ง “

การินทร์สวนกลับ

“ ไม่ตายหรอกแต่อึดอัด “

รณวีย์ไม่ยอมแพ้ การินทร์จึงอดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆคนที่เถียงคำไม่ตกฟาก

“ ทำไมต้องอึดอัด “ เขาถาม

“ นายมันน่าเบื่อไง “

รณวีย์ตอบ

“ แน่ใจเหรอที่พูด “

“ โกหกแล้วได้อะไรล่ะ “

“ ไม่ได้บอกว่าโกหก แต่ถามใจตัวเองให้ดีก่อนที่จะพูดอะไร “

“ อย่ามาทำเป็นรู้ใจคนอื่นหน่อยเลย เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ “

“ นายหมายความว่าไง “

“ ก็อย่างที่พูด “

“ ก็แล้วมันหมายความว่าไงล่ะ “

“ ก็ถ้านายถามใจตัวเองให้ดี นายก็คงไม่หนีหน้าคนรักมาแบบนี้หรอก “

“ นายหมายถึง ฝน “

“ มีหลายคนหรือไงล่ะ “

“ พูดถึงเขาทำไม “

“ ทนฟังไม่ได้หรือไง ทีเสียดแทงคนอื่นไม่เห็นคิด “

“ อย่าอวดดีวี นายก็รู้ว่าเราไม่ชอบ “

“ แล้วทำไมเราจะต้องแคร์ด้วยล่ะ ว่านายชอบหรือไม่ชอบอะไร “

“ ไปไกลๆเลยไปก่อนที่จะทำให้โมโห “

“ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของนาย คุณภู ต่างหากที่มีสิทธ์พูดคำนี้ “

“ งั้นก็ไปหามันดิ “

“ นั่น มันแน่นอนอยู่แล้วล่ะ “

การินทร์หรี่ตามองคนตรงหน้า นี่ถ้าไม่ติดว่ายืนอยู่ในที่โล่งแจ้งเขาอาจจะขยำนายนี่ให้แหลกคามือโทษฐานที่บังอาจพูดจายั่วโมโหเขาอย่างหนัก

….แต่ทำไมเขาจะต้องโมโหด้วยนะ นายนี่เขาไม่เคยคิดที่จะแคร์ไม่ใช่เหรอ …..

เฟื่องฟ้า ทำหน้าที่ ที่อ่องมาบอกทั้งๆที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก อ่องไม่น่าเข้ามายุ่งวุ่นวายเรื่องของหล่อนเลย ให้ตายสิ
ระหว่างที่สาวภู นำน้ำสองแก้วไปวางไว้บนโต๊ะสนทนาของเจ้านายและผู้มาเยือน หล่อนต้องชะงักเมื่อได้ยินถ้อยคำที่หลุดออกจากปากของ ปลายภู

“ แล้วตอนนี้ ผู้หญิงของนายการินทร์นั่นเป็นไงบ้างหมอนา “

“ ก็ให้นอนพักอยู่น่ะค่ะ แต่นาบอกเธอไปแล้วล่ะว่าคุณการินทร์อยู่ที่นี่ “

การสนทนาหยุดชะงักเมื่อมีเสียงวัตถุตกกระทบพื้นดังขึ้นขัดจังหวะ เป็นถาดเสิร์ฟที่อยู่ในมือเฟื่องฟ้านั่นเอง

“ เป็นอะไรเฟื่องฟ้า “

ปลายภูถาม หมอนาก้มลงเก็บถาดไม้นั่นที่หล่นลงข้างตัวเธอพอดี พลางมองคนทำหล่นอย่างสังเกต

“ ฟ้าขอโทษค่ะ พอดีฟ้าไม่สบาย “

คนถูกมองรีบปฎิเสธ ก่อนจะรีบคว้าถาดจากมือหมอสาวรีบเดินหนี

“ ฟ้าดูแปลกๆนะ ภู “

หมอนาออกความเห็น ซึ่งคนฟังก็เห็นด้วย แต่ก็ไม่พูดอะไร …


เฟื่องฟ้าเดินตามหาการินทร์เพื่อถามถึง ผู้หญิง คนที่ปลายภูเอ่ยถึง แม้จะยังไม่รู้รายละเอียดอะไรมากนักแต่หล่อนก็ดูร้อนใจอย่างที่สุด หล่อนไม่เคยมีความรัก การินทร์คือผู้ชายคนแรกที่หล่อนสนใจและถึงขั้นลุ่มหลงในรูปลักษณ์ที่เห็น และที่ผ่านมาการินทร์ก็ทำเหมือนมีใจให้หล่อน แล้วอย่างนี้หล่อนจะไม่คิดเข้าข้างตัวเองได้ยังไง ฉะนั้นไม่ว่าจะอะไรก็ตามที่เข้ามาสะดุดความสัมพันธ์ที่กำลังจะจะก่อตัวขึ้น

…….หล่อนพร้อมที่จะหยุดมัน…….

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 20-07-2007 16:26:28

...........การินทร์นิสัยเหมือนพระเอกละครของพิศาลเลย.......... o8 o8

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 20-07-2007 18:00:24

เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้วแฮะ o8

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 20-07-2007 18:07:04

Go so big

 :o

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 20-07-2007 22:09:07

ออกแนวโหดนิด ๆ แล้วอ่ะ  o22  o22

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 20-07-2007 22:36:13

ไม่ชอบหน้า การินทร์อย่างแรง  :angry2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 20-07-2007 22:39:56

เฟื่องฟ้าต้องทำอะไรน่ากลัวๆ แน่เลยอ่ะ
บรึ๋ยยยยยยยยยยยยย :sad5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 20-07-2007 22:48:05

สงสาร รณวีย์  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 20-07-2007 22:53:27

หวังว่าคงไม่เกิดโศกนาฏกรรมขึ้นนะค้าบบ  o22 o22

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 21-07-2007 14:54:27

รู้สึกว่าก่อนโพสที่ 67 มันจะหายไปช่วงนึงป่าว  :confuse:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 21-07-2007 23:01:43

หายหรอคับ เด๋วเช็คให้อีกทีนะ บางทีโพสไป เบลอไป   :try2:
*************************************************************************
“ โอ้ย!!! ปล่อยเรานะการินทร์ นายจะพาเราไปไหน “

เสียงโอดโอยคุ้นหูดังเข้ามากระทบหู อีกทั้งชื่อที่คนร้องเรียกเมื่อครู่ก็ดึงดูดให้เฟื่องฟ้าเดินไปทางนั้นอย่างไม่ต้องคิด

“ ปากดีนัก ดูซิว่าใครจะตามมาช่วยนายได้อวดดีอย่างนี้ไปนอนที่ก้นน้ำตกหน่อยเป็นไร “

การินทร์ยิ้มเยาะ เมื่อเห็นสีหน้าซีดจัดของรณวีย์จนได้ หลังจากที่เมื่อครู่เขาตกเป็นรองในการปะทะคารม

“ ไม่เอา ไม่เล่นนะ คุณภูบอกไม่ให้ใครไปที่นั่นอีกนายลืมแล้วหรือไง “

“ ไม่ได้ลืม แต่ไม่สนใจมีไรมะ ตอนนี้นายนั่นมีแขกซะด้วย นายเสร็จแน่ รณวีย์ “

“ ก็ลองดูสิ ถ้าขืนนายยังคิดจะทำอะไรตามใจตัวเองโดยไม่เคารพกฎของเจ้าของ นายได้โดนไล่ตะเพิดออกลงจากภูแน่ “

“ นึกว่ากลัวเหรอ “

“ แล้วนายไม่กลัวว่า เราจะตายหรือไง “

การินทร์ชะงัก แต่น้ำตกแค่นั้น วัดด้วยสายตา ไม่น่าที่ถึงตายหรอก ดี นายนี่ยิ่งกลัว เขาก็ยิ่งสะใจ

“ อยากอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ กลัวทำไม อยู่ไปก็น่ารำคาญ “

ชายหนุ่มว่า รณวีย์สะอึก เขาจะเป็นจะตาย นายนี่ไม่สนใจจริงๆ

“ มานี่ แล้วก็อย่าทำเป็นดีดดิ้น มันทุเรศ ไม่เชื่อ พ่อจะอัดให้หมอบ หรือจะลอง “

คนพูดทำท่าขึงขัง จนคนฟังสิ้นฤทธิ์ ไม่ใช่กลัว แต่หมดแรงขัดขืน เพราะเสียใจในคำพูดก่อนหน้า

“ จะไปไหนกันคะ “

เฟื่องฟ้าเดินเข้ามาขัดการกระทำของการินทร์ หล่อนลอบมอง มือที่การินทร์เกาะกุมอยู่กับรณวีย์

….ไม่นะ หล่อนต้องไม่หึงกับเรื่องแค่นี้ การินทร์เคยบอกว่าเขาไม่ได้เป็นแบบรณวีย์ ….

จิตใจบอกตัวเองแบบนั้นแต่สายตาสาวภูกับมองอย่างค้นหาคำตอบในการกระทำของชายที่หล่อนกำลังหลง

การินทร์เมื่อโดนมอง เขารีบสะบัดมือให้หลุดออกราวกับว่ารณวีย์เป็นคนจับเขาเอาไว้ จนคนโดนสะบัดตกใจ

“ มองทำไม ไปไหนก็ไปไป ไม่ต้องมาตามกวนใจ “

ชายหนุ่มไล่ซ้ำ เพื่อทำให้หญิงสาวตรงหน้าเข้าใจว่าอย่างนั้น หน้าที่ซีดเผือดของรณวีย์กับกลายเป็นแดงกล่ำขึ้นมาเพราะโกรธกับคำพูดและการกระทำ ของคนที่สร้างสถานการณ์ที่ต่างจากความจริง

“ ฟ้ามากวนหรือเปล่าคะ “

เฟื่องฟ้าถามหยั่งเชิง ก็หล่อนได้ยินเสียงร้องของ รณวีย์ว่าให้การินทร์ปล่อยเต็มสองหูก่อนจะเดินมานี่

“ ไม่นี่ครับดีซะอีกที่ฟ้ามา คนที่กวนผมจริงๆจะได้ไปให้พ้นๆ “

ชาย หญิง พร้อมใจหันไปมองคนที่โดนกล่าวถึง รณวีย์ตีสีหน้าไม่ถูก

การินทร์คงรักเฟื่องฟ้าจริงๆ ดีที่คืนนั้นเขาไม่พูดในสิ่งที่ใจคิด นี่คงกลัวว่าเฟื่องฟ้าจะมองตัวเองเหมือนอย่างที่หลายๆคนมองปลายภู ถึงได้สร้างสถานการณ์ ให้เขาเป็นฝ่ายมากวนใจ แต่ก็เอาเถอะ ถ้าเฟื่องฟ้าจะทำให้ การินทร์ลืม เพียงฝน ได้จริงๆ เขาก็น่าที่จะยินดีด้วย

“ ไม่มีอะไรหรอกฟ้า พอดี วีอยากไปเที่ยวน้ำตกท้ายภู ก็เลยลองชวนการินทร์ดู ถ้านัดกันไว้ก็ตามสบายนะ “

การินทร์อึ้ง เมื่อรณวีย์ตามน้ำเขาไปดื้อๆ ตอนแรกนึกกลัวว่านายนี่จะแผลงฤทธิ์อะไรซะอีกที่อาจจะหักหน้าเขาต่อหน้าสาวภู เอ่ยออกมาแบบนี้ก็ดี จะได้ไม่เหนื่อยแก้ตัว

“ รู้ว่าผมไม่ว่างแล้วก็ไปซิครับ หวังว่าคงไปได้นะ “

การินทร์เอ่ยย้ำอย่างห่างเหิน ให้เรื่องมันดูสมจริงโดยไม่รู้เลยว่า รณวีย์ เจ็บปวดจนกลืนก้อนสะอึกนั่นลงไป ฝืนยิ้มให้ เหมือนไม่มีอะไรในใจ ก่อนจะหลบฉากถอยไปเงียบๆ แต่นั่นมันกลับทำให้การินทร์รู้สึกว่าตัวเองพูดแรงไป

ชายหนุ่มมองตามหลังคนโดนไล่ โดยที่มีสายตาของเฟื่องฟ้าคอยจับอาการอยู่
.
.
.
.
.
.
.
หมอนากลับไปที่อนามัยก็ไม่เจอ เพียงฝน ถามไถ่เจ้าหน้าที่จึงได้รู้ว่า เพียงฝน เข้าไปในภู คงจะสวนทางกับเธอ

หมอสาวถอนหายใจ ขากลับเธอได้ทักทายพูดคุยกับอ่องบ้างนิดหน่อย อ่องดูอารมณ์ไม่ดีเธอได้ถามถึงสาเหตุ แล้วคนซื่ออย่างอ่องปกปิดเป็นที่ไหน

“ หนุ่มชาวกรุงนี่ ทำไมถึงได้เหลวแหลกแบบนี้นะ ไข่ทิ้งไว้ไม่รับผิดชอบ แล้วยังจะคั่วหญิงใหม่อีก “

สาวเจ้าเอ่ยออกมาอย่างอ่อนใจ ท่าทางภูปลายสายที่เคยสงบ จะวุ่นวายก็คราวนี้
.
.
.
.
“ ขอโทษนะคะ ติดต่อขอห้องพักได้ที่ไหนคะ “

เสียงหวานใส ทักถาม รณวีย์ถึงกับสะดุ้ง หันมามองต้นเสียง

“ คุณร้องไห้ “

คนทัก แปลกใจ เมื่อเห็นตาแดงๆของคนที่หันมา

“ เปล่าครับ ผมไม่ได้ร้อง “

รณวีย์ฝืนยิ้มตอบ นี่ถ้าสาวหน้าหวานคนนี้มาช้ากว่านี้น้ำตาเขาคงไหลไปแล้ว จากการฝืนกลั้นตาเขาคงจะแดงน่าดู ฝ่ายนั้นจึงสงสัย

“ พอดีเห็นตาแดงๆ ขอโทษด้วยค่ะที่ทักแบบนั้น “

สาวหน้าหวานยิ้มให้แก้เก้อ เธอนี่ก็คิดไปได้ ผู้ชายที่ไหนจะมาร้องไห้กลางสายลมแบบนี้

“ เมื่อกี้ คุณถามว่าอะไรนะครับ “

รณวีย์วกกลับมาที่คำทักแรกที่เขาได้ยิน

“ คือ อยากจะทราบว่าจะติดต่อขอห้องพักได้ที่ไหนน่ะค่ะ “

“ มาคนเดียวเหรอครับ “

“ ค่ะ “

“ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้เก่งนะครับ เดินทางคนเดียวได้ “

“ เผอิญ มาตามหาเพื่อนน่ะค่ะ ก็เสี่ยงอยู่เหมือนกัน “

“ งั้นผมพาไปก็ได้ครับ “

“ คือ ฉันเพิ่งโดน ไล่ตามจากคนเชิงภูมาน่ะค่ะ “

คนพูดอึกอัก รณวีย์คิดตามแล้วนึกได้ ชายหนุ่มนึกขันอยู่ในใจก่อนจะเอ่ย

“ อ๋อ เข้าใจล่ะ ไว้ใจผมได้ครับ ผมไม่ลวนลามคุณหรอก “

คนฟังเห็นแววตาจริงใจ เป็นมิตรก็ใจชื้น

“ งั้น ขอบคุณนะคะ คิดว่า สงสารคนหลงทาง “

“ ยินดีครับ เอ่อ เรียกผมวีนะครับ มาจาก รณวีย์ “

“ ค่ะ ฉัน ฝน ค่ะ มาจาก….เพียงฝน …“

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 22-07-2007 00:07:02

เริ่มหมั่นไส้อีตาการินทร์แล้วเนี่ย
 o12 o12 o12 o12

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 22-07-2007 02:01:49

การินทร์นิสัยเปงงี้เหรอ ชิ  :o

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 22-07-2007 11:25:31

มาลงต่อไวๆนะ  :m12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: NewcoolstaR ที่ 22-07-2007 13:37:54

 :m1: ชอบชื่อเรื่อง...เลยเข้าอ่าน   แล้วก็ชอบ......ตามอ่านอยู่นะ     :m4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 22-07-2007 17:17:42

ฝนมาแล้ว  ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นก็ติดตามกัน

ทั่นพี่ขยันบ่อยๆแบบนี้ก็ดีสิ ลงเยอะๆนะคราวหน้า  ขอบคุณคับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 22-07-2007 19:05:17

สงสารวีย์อ่ะ  :m15: :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: inimeg ที่ 22-07-2007 19:34:46

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

รอตอนจบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

สะใจพระเอกมากๆ สมน้ำหน้ามัน.....

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Fern [Pik_Pug_Pug] ที่ 22-07-2007 21:48:04

สนุกดีค่ะ ชอบๆ

มารีด้วยคนค่ะ .... มาต่อเร็วๆ นะคะ  :m13:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 22-07-2007 22:29:09

ตอนต่อไปมีลุ้นแฮะ  :o9: :o9:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 23-07-2007 10:05:05

ขอให้มาต่อยาวๆ  เราก็จัดให้  :m13:

 ขออะไรก็ให้ขนาดนี้ ทำไมยังไม่มีแฟนฟ่ะ ชิส์  :m7:
***************************************************************
รอยยิ้มจางหายไปจากใบหน้ารณวีย์เมื่อได้ยินคนตรงหน้าแนะนำตัว
เหมือนทุกอย่างหยุดหมุนไปชั่วขณะ เพียงฝน แปลกใจ ที่เห็นอาการแปลกไปของคนตรงหน้า เพราะจากรอยยิ้มเมื่อครู่ที่เห็น กลายเป็นแววตาฉงนแทน

“ เมื่อกี้คุณฝนบอกมาตามหาเพื่อนเหรอครับ “

รณวีย์ถามอย่างแผ่วเบา แต่ก็ดังพอที่ เพียงฝนจะได้ยิน

“ ค่ะ เพื่อนชายน่ะค่ะ ชื่อ การินทร์ “

หญิงสาวตอบ ทำเอาคนถามถึงกับเซไปวูบนึง นี่มันอะไรกัน นี่มันนิยายหรือชีวิตจริง ทำไมทุกอย่างมันถึงได้จังหวะกันแบบนี้

“ กานต์ “

ชายหนุ่มเผลอครางชื่อที่เขาเคยเรียกอย่างคุ้นเคย เพียงฝน เลยเอะใจ

“ รู้จัก การินทร์ เหรอคะ “

เธอถาม

“ ปะ เปล่าครับ “

“ ก็เมื่อกี้ คุณวีเอ่ยชื่อ กานต์ ชื่อเล่นของการินทร์น่ะค่ะ “

“ อ๋อ พอดี ผมพอจะรู้จักเจ้าของภู ก็เลยพอที่จะทราบชื่อแขกบ้างน่ะครับ “

“ แสดงว่า กานต์อยู่ที่นี่จริงๆ “

เพียงฝน มีแววตาเปี่ยมล้นด้วยความดีใจอย่างเห็นได้ชัด

ผู้ชายคนนี้จะยังรักเธออยู่หรือเปล่านะ ขออย่าให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเลย


“คุณฝนมาเหนื่อยๆ ผมว่าไปหาที่พักกันก่อนดีมั๊ยครับ “

รณวีย์ยังไม่กล้าบอกว่าการินทร์อยู่ที่นี่จริงๆ ถ้าเฟื่องฟ้า ยังไม่เข้ามาแทรกความสัมพันธ์สองคนนี้ เขาคงกล้าที่จะบอก ถึงแม้ว่าในใจจะเกิดอาการหวิวๆที่เห็นคนรักเขาเจอกันก็ตาม

….แต่มันก็คือสิ่งที่ควรจะเป็นตามเส้นทางที่ธรรมชาติขีดเอาไว้…..

เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองมีสิทธิใน การินทร์


ปลายภู มองพินิจ หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าที่รณวีย์เป็นพามา

เธอสวยหวานจนแทบจะไม่มีที่ติ ใบหน้าเนียนใสไร้เครื่องประทิน บ่งบอกว่าเจ้าตัวสวยด้วยธรรมชาติอย่างถ่องแท้

สวยขนาดนี้ นายการินทร์ ยังทิ้งลงหรือนี่ หนุ่มใหญ่อดคิดไม่ได้

“ ตามสบายนะครับ เดี๋ยวจะให้ เฟื่องฟ้าเป็นธุระเรื่องที่พักให้ “

ปลายภูเอ่ยเมื่อใช้สายตาสำรวจสาวชาวกรุงจนทั่ว


“ งั้นก็รบกวนด้วยนะคะ “

เพียงฝนยิ้มรับ ปลายภูเลย เรียกอ่องบอกให้ไปตามเฟื่องฟ้าให้หน่อย แต่พอเห็นอ่องชักสีหน้า เขาเลยต้องถามถึงสาเหตุ

“ เอ็ง เป็นอะไรไอ้เตี้ย “

“ ก็พักนี้สาวใช้ นายปลาย ตามตัวได้ง่ายซะที่ไหนล่ะครับ นี่ถ้าผมเดานะ ป่านนี้คงกำลังไปหนุงหนิงกะ หนุ่มชาวกรุง แล้วแน่ๆ “

ปลายภูหรี่ตาฉงน หนุ่มชาวกรุงใครกันที่เฟื่องฟ้าจะไปหนุงหนิงด้วย

“ เอ็งหมายถึงใครไอ้เตี้ย “

“ ก็ คนของคุณวีไงครับ “

รณวีย์สบตาปลายภูอย่างตั้งใจ ต่างคนต่างคิดตรงกัน เพราะต่างก็รู้ว่า หญิงสาวที่มาใหม่ กำลังตามหาการินทร์ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอรู้ว่าหนุ่มชาวกรุงที่ไอ้อ่องเอ่ยถึงคือผู้ชายคนนั้น

“ ถ้าไม่คิดว่าก้าวก่ายให้ผมช่วยได้นะครับ “

รณวีย์ออกความเห็น อ่องแปลกใจ แต่ปลายภู รับรู้ความต้องการนั่น เขาจึงไม่ปฎิเสธ ดีซะอีกเขาอยากให้รณวีย์เข้ามาเป็นน้องชายอยู่แล้วถ้ารณวีย์ได้เรียนรู้ระบบงานแล้วชอบ มันก็อาจจะทำให้รณวีย์รักและก็อยากอยู่กับเขาต่อไปก็ได้

“ อย่างนั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวผมสอนให้ “

เพียงฝนเริ่มมองสองหนุ่มแปลกๆ แต่ก็ไม่ใส่ใจมากนัก ชีวิตใครก็ชีวิตใคร เธอไม่ต้องการมาที่นี่เพื่อก้าวก่ายใครอยู่แล้ว นอกจาก การินทร์ ผู้ชายที่อาจทำให้เธอหลุดพ้นจาก ความเลวร้ายที่เธอกำลังพบเจอ

เธอเผลอตัวเผลอใจไปกับผู้ชายที่คิดว่าเขารักเธอ ผู้ชายที่เพรียบพร้อมมากกว่าการินทร์ แต่แล้วสิ่งที่เห็นมันก็แค่เปลือกนอก เธอท้องได้สามเดือน ความรักที่คิดว่าสวยงามกลับพังทลายเพราะ ฝ่ายชายไม่รับผิดชอบ ผู้หญิงที่ถือว่าเกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์แบบอย่างเธอจะบอกใครได้ยังไงว่าเผลอให้ตัวเองท้องแล้วไร้คนรับผิดชอบ จะให้ฆ่าเด็กตาดำๆที่ไม่รู้เรื่องอะไรเพื่อปกปิดเรื่องฉาวเธอก็ไม่อาจที่จะทำได้ การินทร์ เคยรู้จักมักคุ้นกับเธอ ใครๆก็รู้ จะแปลกอะไรถ้า การินทร์จะเป็นพ่อเด็ก

…กานต์ คุณต้องช่วยฉัน…..


เฟื่องฟ้า กำลังอยู่กับการินทร์ หล่อนดูมีความสุขจนลืมหน้าที่การงาน ทั้งๆที่ตอนนี้การินทร์ดูเหม่อๆ

“ เหม่อ อะไรคะคุณกานต์ “

หญิงสาวเอ่ยถามในที่สุด เมื่อทนไม่ได้ที่เห็นการินทร์พูดน้อยและไม่ร่าเริงหยอกเหย้าหล่อนเหมือนหลายๆครั้งที่ผ่านมา

“ เปล่านี่ “

การินทร์ปฎิเสธ จะให้บอกไปได้ยังไงล่ะว่าเขากำลังคิดถึง รณวีย์ ป่านนี้คงโกรธเขาน่าดู

“ วันนี้คุณกานต์ดูแปลกนะคะ “

เฟื่องฟ้ากระเง้า การินทร์ลอบถอนหายใจ เขาไม่ชอบอาการอย่างนี้ของสาวภูเลย แต่ทำไงได้ เขาพลาดเองที่คิดว่าเฟื่องฟ้าเป็นสาวชาวป่าที่น่าจะใสซื่อ

“ ฟ้าหายมานานแล้วนะ ไม่มีงานเหรอวันนี้ “

ชายหนุ่มบอก สาวภูได้ทีทำแกล้งน้อยใจเพื่อดูปฏิกิริยาคนพูด

“ เบื่อฟ้าแล้วเหรอคะ “

“ เปล่าครับเห็นเราคุยกันนานแล้ว เดี๋ยวคุณภูจะหาว่าผมพาฟ้ามาอู้งาน “

“ ช่างเถอะค่ะ ฟ้าไม่สนหรอก เพราะฟ้ามีคุณกานต์แล้ว ถึงโดนไล่ออก คุณกานต์ก็คงดูแลฟ้าได้ ใช่มั๊ยคะ “

ความอึดอัดเพิ่มไปสองเท่าที่สาวภูคิดอะไรไปไกลขนาดนั้น ตายแน่ นายการินทร์

“ ผมยังตกงานอยู่เลยจะดูแลฟ้าได้ไง ตั้งใจทำงานให้เจ้านายรักน่ะดีแล้วนะครับ “

“ ไม่จริงหรอกค่ะ ดูก็รู้ว่าคุณกานต์มีอันจะกิน คนตกงานที่ไหนจะมาเช่ารีสอร์ท แพงๆบนภูนี้ได้ล่ะคะ “

“ อย่าตัดสินอะไรด้วยสายตาสิครับ “

“ ไม่รู้ล่ะค่ะ คุณกานต์ทำให้ฟ้ามีความสุขทุกครั้งที่อยู่ใกล้ คุณกานต์ก็ต้องรับผิดชอบจิตใจฟ้าซิคะ หรือคิดว่าฟ้าเป็นเพียงดอกไม้ป่าข้างทางที่นึกจะเด็ดดมเมื่อไหร่ก็ได้ พอเฉาแล้วก็คิดที่จะโยนทิ้ง ฟ้าไม่ยอมนะคะ “

“ ไปกันใหญ่แล้วฟ้า เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันนะ ผมให้เกียรติผู้หญิงผมไม่ได้เห็นแก่ตัวแบบนั้น “

“ พูดไว้ก่อนไงคะ ถึงขั้นนี้แล้วคุณกานต์ไม่มีสิทธิเปลี่ยนใจไปจากฟ้าแล้วล่ะค่ะ “

เหมือนน้ำท่วมปาก การินทร์ตอบโต้อะไรไม่ออกเมื่อเฟื่องฟ้าแสดงความเป็นเจ้าของด้วยการโอบเอวเขาไว้หลวมๆ

“ ปล่อยเถอะฟ้า ใครเห็นจะเอาไปนินทาได้นะ “

ชายหนุ่มพยายามแกะมือหญิงสาวออกแต่ไม่เป็นผล

“ บอกแล้วไงคะว่าฟ้าไม่สนใครแล้ว แม้กระทั่งผู้หญิงของคุณกานต์ “

การินทร์ชะงัก ผู้หญิงของเขา ใครกัน?

“ ตอนที่ฟ้าเข้าไปเสิร์ฟน้ำแขกของนายปลาย ฟ้าได้ยินนายปลายเอ่ยถึงผู้หญิงของคุณกานต์ “

เฟื่องฟ้าเอ่ยต่อ โดยไม่รอให้คนสงสัยถาม แต่การินทร์ก็ยัง งงอยู่ดี

“ ผู้หญิง ของผม หมายถึงใครเหรอฟ้า “

“ ฟ้า ไม่ทราบหรอกคะ แต่เขาคงเป็นอดีตใช่มั๊ยคะ ฟ้าจำได้ว่าคุณกานต์บอกว่าคุณกานต์ยังไม่มีแฟน “

เอาล่ะสิ สาวน้อยคนนี้จดจำทุกคำพูดของเขาไว้ ดิ้นให้ตายก็ไม่หลุดแน่ๆ นายการินร์

ชายหนุ่มเหงื่อซึมทั้งๆที่อากาศไม่ร้อน มันเป็นเหงื่อของความอึดอัด แต่ก่อนที่เขาจะโดนไล่ต้อนไปมากกว่านี้ก็ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะคลี่คลายเมื่อมีเสียงคุ้นเคยดังแทรกขึ้นมา

“ ขอขัดจังหวะหน่อยนะ “

รณวีย์เองที่เป็นคนพูด ชายหนุ่มยืนหน้าขรึม มองสบตาเฟื่องฟ้าที่มองสบเขาอย่างท้าทาย แววตาใสซื่อของสาวภูคนนี้หายไปไหนนะ

“ วี มาพอดีเลย “

การินทร์หลุดปากออกมาอย่างดีใจทั้งๆที่ตอนไล่ กลับไม่คิด เขาแกะมือเฟื่องฟ้าออกเมื่อสาวเจ้าคลายความแน่น คงจะตกใจที่มีคนเห็น

“ มาทำไม “

เฟื่องฟ้าถามเสียงแข็ง รณวีย์สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับคนที่เคยเป็นมิตร

“ วีอยากคุยกับกานต์ “

ชายหนุ่มบอก

“ เรื่องอะไร คุณกานต์ ไม่มีเรื่องจะคุย ใช่มั๊ยคะคุณกานต์ “

เฟื่องฟ้าบอกปัดพลางหันไปหาความเห็นจากคนกลาง การินทร์อึกอัก พูดไม่ออก

“ ไม่นานหรอก ขอเวลาเดี๋ยว “

รณวีย์รุกต่อ เขาต้องคุยสิ เพราะเขาเพิ่งรู้จากปากปลายภูว่า เพียงฝนอุ้มท้องมาที่นี่เพื่อตามหาการินทร์ ที่เธอบอกว่าเป็นพ่อเด็ก

“ คุณวีฟังไม่รู้เรื่องเหรอคะ คุณกานต์เขาไม่อยากคุย “

เฟื่องฟ้ายืนยัน อะไรไม่รู้ที่ทำให้หล่อนเกิดหึงขึ้นมา หรือความรักมันเริ่มที่จะทำให้หล่อนตาบอดขึ้นมาแล้ว

“ นายการินทร์เป็นคนของ วี วีมีสิทธิ์ ที่จะเรียกเขาคุยได้เมื่อไหร่ก็ได้นะเฟื่องฟ้า “

คนโดนกันท่างัดไม้สุดท้ายออกมาต้าน เขาก็กำลังอารมณ์พุ่งปรี๊ดมาเหมือนกัน จากเรื่องที่ได้ยินมา ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ก็เท่ากับว่าการินทร์โกหกเขาเรื่องโดนเพียงฝนทิ้ง เพื่ออะไร ผู้ชายคนนี้สร้างสถานการณ์ขึ้นมาเพื่อคั่วสาวภูงั้นเหรอ มันเกินไปหน่อยมั้ง

“ พูดอะไร คุณกานต์เป็นคนของคุณวี ตลกล่ะค่ะ อย่ามั่วค่ะคุณ “

สาวภูเยาะ มองข้ามมิตรภาพที่เคยมี รณวีย์ฉุนเมื่อเห็นว่าเฟื่องฟ้าหลงคารมคนร้ายกาจคนนี้มากจนคิดที่จะเป็นศัรตรูกับเขา ตาบอดหรือยังไง

“ ตลกหรือไม่ตลก ก็ลองไปถามเจ้านายฟ้าเองแล้วกันว่านายนี่เป็นอะไรกับวี ว่าไง นายแมสแซนเจอร์ “

รณวีย์เสี่ยงที่จะเอาข้อนี้มาอ้าง การินทร์เอะใจ ท่าทางรณวีย์คงมีเรื่องที่จะคุยกับเขาจริงๆถึงได้ ไม่ยอมอะไรง่ายๆเหมือนอย่างที่เคยยอม

“ ขอเวลาเดี๋ยวนะฟ้า “

การินทร์บอก เฟื่องฟ้าขัดใจ

“ อะไรกัน ไหนเคยบอกว่า คุณวี เป็นคนไม่น่าคบไม่น่าคุยไง อะไรก็ไม่รู้วิปริตผิดเพศ คุณกานต์พูดเองลืมแล้วหรือไง ฟ้าไม่ได้โง่นะคะ เอาเถอะค่ะถ้าอยากที่จะคุยกันหรืออยากที่จะทำอะไรกันให้ผีสางท่านเอือมระอา ก็เชิญ “

เฟื่องฟ้าใส่ไฟสุดขีดของความโกรธ การินทร์จะอยู่บนภูนี้นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ทำไมใครๆจะต้องมาพรากเวลาที่หล่อนจะได้อยู่กับผู้ชายคนนี้สองต่องสองด้วย

สาวภูสะบัดหน้าเดินหนีไปแล้วคงเหลือแต่แววตาของเพื่อนเก่าที่จ้องมองกันเหมือนกับจะให้มันสื่อความหมายอะไรแทนคำพูด

รณวีย์โกรธในสิ่งที่เฟื่องฟ้าใส่ไฟเมื่อครู่ เพราะการกระทำของการินทร์ที่ผ่านมามันสนับสนุนคำพูดนั้นเต็มเหยียด

“ ไร้สาระ อย่าไปฟังเขาเลยนะ “

การินทร์เป็นฝ่ายบอกก่อน เขากลัวว่ารณวีย์จะโกรธจริงๆ ไม่รู้ทำไม แต่มันก็ไม่ทำให้ความรู้สึกของฝ่ายนั้นมันดีขึ้นมาได้เมื่อเขาได้ยินคำพูดนี้จากปากเจ้าตัว

“ ทุกอย่างถ้ามันไม่มีมูลใครเขาจะกล้าพูด “

“ ถ้าจะคิดอย่างนั้นก็ตามใจ “

การินทร์เอ่ยออกไป เขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะตามง้อรณวีย์ ถึงนายนี่งอนให้ตาย เขาก็ไม่แสดงออกว่ารู้สึกผิดหรอก เรื่องอะไร…

“ ว่าไง มีอะไรจะคุย “

เขากระชากเสียงถาม หมดอารมณ์จะพูดดี รณวีย์ทำหน้าที่กันท่าให้เขาหลุดจากเฟื่องฟ้าจบแล้วนิ เขาก็ต้องกลับมาถือไพ่เหนือกว่าเป็นเรื่องธรมดา

“ เรื่องคนรักของนาย “

รณวีย์ปัดอารมณ์น้อยใจทิ้งไป แล้วเกริ่นนำเข้าเรื่อง

“ คนรัก ใครกัน“

การินทร์สงสัย

“ เพียงฝน “

รณวีย์บอกเสียงเย็น ด้วยความที่ไม่รู้อะไรการินทร์จึงบอกเสียงเครียด

“ สองครั้งแล้วนะที่พูดถึง ฝน นายต้องการอะไรวี “

“ ต้องการบอกนายไง ว่าเพียงฝนมาที่นี่ “

แววตาฉงน สาดจ้องไปที่คนพูดทันทีที่เจ้าตัวเอ่ยจบ รณวีย์ไม่ใช่คนขี้เล่น การินทร์โผเข้าเขย่าร่าง เจ้าของข่าวอย่างตื่นเต้น

“ นายเจอฝนเหรอ “

“ ดีใจหรือเสียใจล่ะ “

“ บอกมาก่อนสิว่านายเจอฝน “

“ ใช่ เขามาตามหานาย “

“ แล้วฝนอยู่ไหน “

“ อยู่นี่ค่ะ กานต์ “

เป็นเสียงผู้หญิงที่ตอบกลับมา คงเป็นใครไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เจ้าตัวที่กำลังโดนเอ่ยถึง

สายลมพัดปลิว หอบเอาความยินดี มาสู่ชายหนุ่มถึงขนาดผละออกจากคนที่อยู่ในอุ้งมือ จนฝ่ายนั้นเซเล็กน้อยเพราะยังไม่ทันตั้งตัว

รณวีย์ ยันตัวเองให้ยืนนิ่งได้ ก็มองเห็นการินทร์โผเข้าไปกอดเพียงฝนไว้ในอ้อมกอดแล้ว ชายหนุ่มถึงกับเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองภาพที่มันเสียดแทงความรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า

การแสดงออกของการินทร์ที่เจอเขา กับเจอเพียงฝนมันต่างกันสิ้นเชิง

การินทร์กอดเพียงฝนเอาไว้แน่น พลางพร่ำเพ้อในสิ่งที่รณวีย์ไม่อยากได้ยิน

“ ฝนมาหาผมใช่มั๊ย เราจะเริ่มกันใหม่ ใช่มั๊ย ผมคิดถึงฝนนะ “

“ ไม่เอา กานต์ อายคุณ วี “

เพียงฝน ยันกายออก หญิงสาวรู้สึกยินดีที่ทุกอย่างมันดูจะเข้าทางที่วางเอาไว้ การินทร์ยังคงหลงไหลเธอขนาดนี้ เด็กที่ไม่ตั้งใจให้เกิดคงมีพ่อได้ไม่ยาก

การินทร์ รู้สึกตัว หันกลับไปมองคนที่ยืนนิ่ง ไร้เรี่ยวแรงขยับ

รณวีย์ฝืนยิ้มให้แบบเหงาๆ ไม่รู้สิ เห็นสองคนเขายังรักกันดี จากที่คิดว่าจะจัดการกับคนร้ายกาจ กลับกลายเป็น ว่าชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออกแม้ซักคำ ทุกอย่างมันตื้อในหัวไปหมด

การินทร์เมินหน้าหนี รอยยิ้มเหงาๆของรณวีย์ ทำให้ใจเขาหวิวได้อย่างประหลาด เลยตัดสินใจไม่มอง แต่นั่นมันกลับทำให้ฝ่ายยิ้มให้เสียใจ จนต้องถอยหลังเดินจากไปอย่างหมดแรง

คนใจแข็งเงยหน้ามองตามหลัง แววตาที่วูบไหว……เพียงฝนสังเกตเห็น…….

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 23-07-2007 11:05:51

ฝน กะ ฟ้า ต้องเจอกัน

ผู้หญิง

 :m14: :m14: :m14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 23-07-2007 11:59:55

.........ฟ้าเอ้ย........หลงจนไร้สติ........ :undecided: :undecided:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 23-07-2007 13:47:35

เพียงฝนก็ใช่ย่อย ท้องกะคนอื่นแล้วจาให้การินทร์ รับเปงพ่อ  :m14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine ที่ 23-07-2007 13:58:01

เอ่อ.....เพิ่งมาอ่านอ่ะครับเรื่องนี้
ขอบอกว่า      ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ :m1:
ตามอ่านต่อนะครับ
 :m7: :m7: :m7: :m7:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 23-07-2007 17:43:42

มาต่อก่อนกลับบ้านแค๊บบบบบบ  :m7:
****************************************************
พระจันทร์คงกำลังนอนหลับ ผืนฟ้าคืนนี้จึงแต้มไปด้วยแสงดาว
หนึ่งคนกำลังนั่งห่อตัวต้านสายลมหนาวที่พัดเข้ามาเป็นระยะๆ เมื่อหัวใจไม่ยอมหลับ เจ้าตัวหรือจะหลับลง


รณวีย์ พาตัวเองออกมาเร่ร่อนท่ามกลางพายุหมอกนานนับชั่วโมง เมื่อไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้

ภาพที่การินทร์แสดงความดีใจเมื่อเจอคนรักอย่างเพียงฝนยังติดตาตามหลอกหลอนเขาอยู่ทุกๆนาที

..ทำไมจะต้องคิด ไม่เข้าใจ …

ทั้งๆที่เรื่องมันควรจะเป็นแบบนั้น การินทร์รักผู้หญิง การินทร์ไม่ได้สนใจเขาเลยซักนิด ตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาเป็นได้แค่ตัวตลก หรือจะสำคัญบ้างก็ตอนที่ผู้ชายคนนั้นไม่มีใคร เขาไม่มีสิทธิ์เรียกร้องในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

ชายหนุ่มแหงนหน้าไล่รอยรื้นบางอย่างให้หายไปจากดวงตา

ผู้ชายร้องไห้ใต้แสงดาว มันคงน่าอายและน่าสมเพช เขาต้องไม่เป็นแบบนั้น

แต่หัวใจยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งบีบคั้น รณวีย์ไม่อาจต้านอารมณ์อ่อนไหวได้ สุดท้ายน้ำตาชายหนุ่มก็ไหลออกมาอาบสองแก้ม เจ้าตัวพยายามกัดริมฝีปากแน่น ทั้งๆที่รู้ว่าหัวใจตอนนี้พังทลายลงไปจนไม่เหลือชิ้นดี เพราะความเหงาที่แล่นเข้ามาสู่หัวใจโดยไม่รู้ตัว




เหงา ทั้งหัวใจมันเหงา อยู่กับความเหงามานานแล้ว
เหงาเกินใครจะรู้ เหงา ทุกๆ อย่างดูเหงา
อยู่กับความหลังไม่ไปไหน ฉันเป็นคนอ่อนไหว

น้ำใส ๆ ก็ไหลก็รดลงมา เปียกหมอนไม่เคยจางหาย
อ้อมแขนที่รออยู่ที่ไหน ฉันต้องการ

ไม่รู้ว่าใครได้ยินฉันไหม ว่าเหงาในใจมันดังแค่ไหน
ได้ยินไหม ได้ยินไหม มันรุนแรงและทรมาน
อยากขอแค่ใครหนึ่งคนเท่านั้น ให้เขามีใจหนึ่งคืนให้ฉัน
อยู่กับฉัน กอดกับฉัน มีเพียงเราสองคนคืนเดียวก็พอ

ฉันไม่ต้องการรักแท้ แค่อยู่เป็นเพื่อนเพียงเท่านั้น
นั่งพูดคุยกับฉัน เพราะทั้งหัวใจก็พร้อม
ที่จะยอมแลกให้หมดใจ ขอแค่เพียงคืนนี้

น้ำใส ๆ ก็ไหลก็รดลงมา เปียกหมอนไม่เคยจากหาย
อ้อมแขนที่รออยู่ที่ไหน ฉันต้องการ

ไม่รู้ว่าใครได้ยินฉันไหม ว่าเหงาในใจมันดังแค่ไหน
ได้ยินไหม ได้ยินไหม มันรุนแรงและทรมาน
อยากขอแค่ใครหนึ่งคนเท่านั้น ให้เขามีใจหนึ่งคืนให้ฉัน
อยู่กับฉัน กอดกับฉัน มีเพียงเราสองคนคืนเดียวก็พอ……
.
.
.
.
.
.
“ คุณวี “
คนร้องไห้สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเรียกทุ้มหูดังอยู่ทางด้านหลัง

“ เป็นอะไรครับ “

ปลายภูถามอย่างตกใจเมื่อแสงไฟลางๆส่องให้เห็นคราบน้ำตาของคนที่เขาเดินมาหา


รณวีย์ยิ้มแก้อายเมื่อไม่สามารถปกปิดรอยน้ำตาได้ทัน จะแก้ตัวยังไงก็คงจะไม่ขึ้นเมื่อคนทักเดินเข้ามาชิดกลัวตอนที่เขาลุกขึ้น

“ คุณภู ยังไม่นอนเหรอครับ “

ชายหนุ่มถามพลางปาดน้ำตาลวกๆ

“ นอนไม่หลับน่ะครับ เลยออกมาเดินเล่น เห็นเงานั่งอยู่นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็คุณวี ว่าแต่ยังไม่ตอบคำถามผมเลยนะครับ “

คนถูกถามตอบแล้วทวงในสิ่งที่ยังไม่รู้…รณวีย์ ร้องไห้ทำไม…

“ อะไรเหรอครับ ถามอะไรผมไว้เหรอ “

รณวีย์แกล้งสงสัยทั้งๆที่รู้ว่าก่อนหน้าโดนถามว่าอะไร แต่หัวใจไม่อยากตอบคำพูดจึงต้องเลี่ยงตาม

“ ก็ผมถามว่าคุณวีเป็นอะไรไปไงครับ ถึงได้น้ำตาซึมแบบนี้ “

ปลายภูทวนซ้ำ เขาต้องรู้สิว่ารณวีย์ร้องไห้ทำไม ในเมื่อเขาเริ่มจะผูกพันกับคนๆนี้แทนที่น้องชายของเขาแล้ว

“ ว่าไงครับ “

หนุ่มใหญ่ถามซ้ำ เมื่อคู่สนทนาเอาแต่เงียบ

“ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ เหงานิดหน่อย “

รณวีย์บอกในที่สุด ก่อนจะกลับลงไปนั่งที่เดิม ปลายภูตามลงไปนั่งเคียงข้างอย่างไม่ลังเล เขาน่าจะทำให้คนๆนี้หายเหงาได้บ้างแหละน่า

“ คิดถึงบ้านเหรอครับ “

ชายหนุ่มเริ่มสนทนา รณวีย์หันมาสบตาเขาแวบนึงก่อนจะยิ้มนิดๆ แล้วเอ่ย

“ ถ้าจะบอกว่าเรื่องอื่น คุณภูจะเชื่อผมหรือเปล่า “

“ อะไรล่ะครับ “

“ เรื่องผมกับการินทร์ “

หนุ่มใหญ่ขมวดคิ้วจ้องหน้าคนพูด เห็นแววตาหม่นเศร้าก็เริ่มจินตนาการก่อนจะเอื้อมมือไปกุมคนที่เขาเห็นว่าน้ำตาเจ้าตัวกำลังจะไหลออกมาอีกครั้ง

“ ท่าทางคุณวีแย่ๆนะครับ ผมว่าเข้าไปอาบน้ำนอนพักผ่อนก่อนดีกว่ามั๊ย “

เขารีบออกความเห็นแต่ฝ่ายนั้นกลับแย้งขึ้นมา

“ ไม่อยากรู้แล้วเหรอครับว่าผมร้องไห้เพราะอะไร “

“ สัญญามั๊ยล่ะครับว่าจะไม่ร้องไห้ “

“ ผมสัญญากับตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วล่ะ “

“ อย่าเพิ่งประชดตัวเองสิครับ ใครๆก็มีเรื่องให้ต้องเสียใจทั้งนั้นผมเองก็เคยมี ว่าแต่เรื่องของคุณวีไปเกี่ยวกับนายการินทร์นั่นยังไงครับ เท่าที่จำได้คุณวีบอกว่าเขาเป็น…..”

“ แมสแซนเจอร์ “

คนอ่อนไหวต่อให้เมื่อปลายภูทิ้งช่วงที่จะเอ่ยในสิ่งที่เขาเคยโกหกเอาไว้ ท่าทางปลายภูก็ไม่เชื่อมาตั้งแต่ต้นเขารู้ดี แต่อะไรไม่รู้ที่ทำให้เขารู้ว่าปลายภูไม่ใส่ใจและไม่ถือสาไม่ว่าเขาจะทำหรือจะพูดอะไร นี่ก็น่าจะเป็นเหตุผลที่เขาจะระบายในทุกๆสิ่งที่อัดอั้นและเก็บกดมันมานาน

“ มีอะไรที่พอจะบอกผมได้ผมพร้อมที่จะรับฟังนะครับ “

ปลายภูบีบมือรณวีย์แน่นขึ้น มันทำให้คนที่จิตใจกำลังกระเจิดกระเจิงอบอุ่นขึ้นมาบ้างก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆออกมา
.
.
.
.
.
.
ใต้ฟ้าฝืนเดียวกัน ณ มุมหนึ่งของบ้านพักบนภู

เพียงฝนอิงแอบแนบชิดใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับการินทร์ ชายหนุ่มสังเกตว่าแววตาหญิงสาวดูมีความสุขอย่างประหลาดขัดแย้งกับเมื่อก่อน ระยะเวลาที่ห่างกันไปเพียงฝนจะคิดถึงเขาถึงเพียงนี้เชียวเหรอ

“ ฝนง่วงมั๊ย “

เขาถามเมื่อไม่มีอะไรที่จะชวนคุย ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจตัวเองถึงเควี้ยงคว้างขึ้นมาชอบกลทั้งๆที่ตอนนี้ได้สิ่งที่เป็นที่รักคืนมา แต่อะไรบางอย่างมันฟ้องว่าคนในอ้อมกอดตอนนี้แปลกๆไป

“ กานต์ง่วงแล้วหรือคะ “

เพียงฝนเงยหน้าขึ้นถามแต่อ้อมแขนกลับกอดรัดคนที่โดนถามแน่น

“ เปล่า ก็เห็นว่าฝนเพิ่งมาถึงไง กานต์ก็เลยอยากให้พักผ่อน เพราะนี่มันก็ดึกแล้ว “

“ แต่ฝน ยังไม่หายคิดถึงกานต์เลยนี่คะ ให้ฝนนอนกอดกานต์อีกซักนิดนะ “

“ มันแปลกๆนะฝน ถ้าใครรู้เข้าว่าไกลหูไกลตาผู้ใหญ่เราทำกันแบบนี้ ฝนจะแย่เอานะ “

“ ฝนเชื่อในความเป็นสุภาพบุรุษของกานต์ “

จบประโยคสายตาคนพูดดูเหม่อลอย การินทร์ให้เกรียรติเธอมาตลอด ระยะเวลาที่คบกัน ถ้าเธอไม่อนุญาต การินทร์ก็จะไม่แตะต้องตัวเธอแม้แต่ปลายก้อย

…เพียงฝนเธอมันตาบอดแท้ๆที่หลงผิดไปฝากชีวิตกับผู้ชายเห็นแก่ตัวคนอื่น …..

“ เป็นอะไรไปครับฝน “

การินทร์ติงเมื่อเห็นว่าคนที่โอบกอดเขาไว้กำลังเหม่อและแม้มริมฝีปากแน่นคล้ายๆว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

“ ปะ เปล่า ฝนง่วงแล้วล่ะ ฝนนอนนะ “

หญิงสาวพูดจบก็รีบพลิกกลายหันหลังให้คนถาม

..กานต์ ฝนจะบอกกานต์ยังไงดีว่าฝนท้อง….

ความเหนื่อยล้าและสับสนช่วยส่งให้หญิงสาวหลับลงไปง่ายดาย แต่ชายหนุ่มอย่างการินทร์กลับไม่อาจที่จะหลับลงไปได้

เพียงฝนดูต้องการเขาผิดจากที่เคยเป็น ยังไงๆเขาก็ดูออกว่าคนข้างๆตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแต่ความผูกพันเก่าๆที่เขาเคยมีมันก็ทำให้เขามองข้ามอาการแปลกไปเหล่านี้ได้ ดีซะอีกที่เพียงฝนรักเขา แล้วเฟื่องฟ้าล่ะ ถ้าได้รู้ว่าคนรักตัวจริงของเขากลับมาหาเขา และเขาก็พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ เขาจะบอกเฟื่องฟ้าว่ายังไง ชายหนุ่มกุมขมับ ถ้าพรุ่งนี้เช้า เฟื่องฟ้าเห็นเขาเดินคู่เพียงฝน เขาไม่อยากที่จะคิดในสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น

ผ้าห่มถูกสะบัดออกจากตัว ชายหนุ่มห่มผ้าผืนนั้นให้หญิงคนรักอย่างเพียงฝนก่อนที่จะพาตัวเองออกไปต้านลมหนาวด้านนอก

สายตาหันไปมองบ้านหลังที่อยู่ข้างหน้า เวลาที่สับสนแบบนี้เขามักจะคิดถึงรณวีย์ไม่รู้ทำไม

คนที่อยู่ข้างในจะหลับหรือยังไม่รู้ แต่ที่รู้เขาภาวนาให้ รณวีย์ยังไม่หลับ

การินทร์กำลังจะเดินไปยังจุดหมาย บ้านพักรณวีย์ แต่แล้วเขาต้องชงักเมื่อมองเห็นเงาลางๆของคนที่เดินมา ชายหนุ่มหลบในมุมมืด มองเงาที่เดินมาจนเห็นได้ชัดเจนว่าเป็นใคร

ปลายภู กับ รณวีย์ กำลังเดินคู่กันมา สีหน้ารณวีย์เจือไปด้วยรอยยิ้ม ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นรณวีณ์ถอดเสื้อคลุมตัวหนาส่งคืนให้ ปลายภู

…เสื้อตัวเองไม่มีหรือยังไงถึงไปอาศัยเสื้อนายนั่น ……

เขานึกค่อนแคะอยู่ในใจ อยากจะออกไปแขวะนัก ไอ้พวกสร้างภาพว่าตัวเองไม่ร่านผู้ชาย โธ่เอ้ย

“ อย่าคิดมากนะวี ลืมๆไปเถอะถือซะว่าโยนเรื่องเศร้าๆมาให้พี่แล้วก็แล้วกัน “

ปลายภูบอกคนตรงหน้ายิ้มๆ ความลับทุกอย่างถูกเปิดเผย รณวีย์กล้าที่จะบอกเขาเรื่องการินทร์ เขาก็ยอมที่จะบอกเรื่องราวของเขาที่เขาปิดมันเอาไว้ เมื่อได้คุยกันอย่างหมดเปลือก ชายหนุ่มดีใจที่รณวีย์อมรับที่จะเป็นน้องชายเขาแทนที่ปลายไผ่ ถึงแม้จะเป็นแค่ในนาม แต่แค่นี้เขาก็พอใจอย่างที่สุด

“ ครับพี่ภู “

รณวีย์ยิ้มรับ ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมปลายภูถึงดีกับเขานัก อดีตในใจที่เจ็บปวดของเขาเทียบไม่ได้กับปลายภูเลยซักนิด ชายหนุ่มนึกละอายใจ จนสัญญากับตัวเองว่าต่อจากนี้จะลืมการินทร์ให้สิ้นไปจากใจเสียที เขามีแค่พี่ชายในนามที่ทำให้ชีวิตเขาดูมีคนห่วงใยก็น่าจะพอ

ปลายภู เดินแยกกลับไปแล้ว การินทร์ไม่รู้หรอกว่าสองคนพูดคุยอะไรกัน ชายหนุ่มรู้แต่ว่าตอนนี้ตัวเองขุ่นมัวกับภาพที่เห็นพอควร มันจะอะไรกันนักกันหนา พูดคุยหัวร่อต่อกระซิกกันอยู่ได้ ทุเรศ ลูกกะตา

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 23-07-2007 18:13:30

Go so big จริงๆ

 :m14: :m14: :m14: :m14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: inimeg ที่ 23-07-2007 19:24:43

อ๊ากกกกกกกกกกกกก

อ้ายกานต์

เมิงหึง ก็บอกมาเหอะ....

ไอ้คนปากแข็ง ไม่ยอมรับความจริง....

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

บีบใจเหลือแสน....

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 23-07-2007 19:58:10

เกียจพระเอกเรื่องนี้อย่างรุนแรง  :serius2:

ปล.อยากให้ตอนจบการ์รินอกหักแล้วรณวีมีผู้ชายคนใหม่ที่ดีกว่านี้ สาธุ :amen: :amen: :amen:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 23-07-2007 20:36:04

 :เฮ้อ:  :เฮ้อ:  :เฮ้อ: ต่างคนต่างใจ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Fern [Pik_Pug_Pug] ที่ 23-07-2007 20:44:25

แหมๆๆ นายกานต์นี่โง่บัดซบซะจริง

ตามกันต่อไป ... มาต่อเร็วๆ นะคะ  :impress:




**น่าจะปล่อยให้โง่โดนสวมเขาไปเลย สะใจ  :m14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 23-07-2007 21:06:36

ความรัก   :o11: :o11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 23-07-2007 22:34:43

ให้วีมีคนอื่นเลย... :angry2: :angry2: :angry2:
พวกที่ไม่รู้ใจตัวเิอง

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 23-07-2007 23:04:18

 :interest: เหอะ เหอะ เข้มข้นจริงๆ

 แต่ว่า รณวีย์ เจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งหัวใจ  :m15:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 23-07-2007 23:11:11

ผู้หญิงเรื่องนี้น่ากลัวจริงๆ  :sad5:


อีตากานต์นี่ก็ไม่รู้ใจตัวเองสักที  o12 o12

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 23-07-2007 23:32:31

การินทร์ไอ้ปากแข็ง ฮึ๊ยยยยยยย :serius2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 24-07-2007 09:45:42

มาโพสบีบหัวใจกันต่อไป  :m9:

ถ้าเป็นเรา ยกธงยอมแพ้ตั้งแต่แรกๆแล้ววววว  :m8:
************************************************************
วันใหม่ เฟื่องฟ้า ตื่นแต่เช้าตรู่ เข้าทำหน้าที่ตัวเองเสร็จ ก็รีบตรงดิ่งไปที่บ้านของการินทร์ทันที หล่อนอดทนรอให้ฟ้าสางมาทั้งคืนเพื่อที่จะได้คุยกับการินทร์ให้รู้เรื่องว่าหล่อนจะสามารถเข้าไปนั่งในใจของชายหนุ่มได้หรือยัง คำพูดของปลายภูยังคงก้องอยู่ในหูหล่อน
..ผู้หญิงของการินทร์….

หล่อนจะชักช้าเสียเวลาทำไมที่จะเด็ดขาดกับผู้ชายที่เข้ามาทำให้หัวใจหวั่นไหว ยิ่งถ้าผู้หญิงที่เจ้านายเอ่ยถึงมีตัวตนจริง หล่อนยิ่งไม่ควรรีรอ

บ้านหลังสวยที่สาวภูกำลังมุ่งหน้าไป มันไม่ได้อบอุ่นท่ามกลางม่านหมอกอย่างที่ควรจะเป็นเหมือนเช่นทุกเช้าเมื่อเพียงฝน ตัดสินใจบอกเรื่องราวทุกอย่างให้การินทร์ฟัง เธอคิดทบทวนแล้วว่า ไม่ช้าไม่นานการินทร์ก็ต้องรู้อยู่เรื่องที่เธอท้องและที่เธอกล้าบอกเพราะคิดว่าการินทร์ ยังคงรักเธออยู่เต็มหัวใจ แต่เหมือนเธอจะคิดผิด เมื่อการินทร์รับรู้เรื่องราวเข้า ชายหนุ่มรับไม่ได้อย่างหนักกับข่าวร้ายที่ได้ยิน เพียงฝนต้องการให้เขาเป็นคนรับผิดชอบหนึ่งชีวิตที่เขาไม่ได้สร้างขึ้น

เพียงฝนเอาแต่ร้องไห้ขอโทษ ขอโพยในสิ่งที่พลาดไปและอ้อนวอนให้เขาเห็นแก่ความเป็นคนรักเก่า ส่วนเขาเกิดอาการจุกแน่นจนพูดไม่ออก สงสารผู้หญิงทีอ้อนวอนก็สงสาร แต่จะให้เขาแบกรับภาระอย่างหน้าชื่นตาบานเขาก็ยากที่จะทำใจ

“ ทำไมอ่ะฝน ฝนปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง “

ชายหนุ่มถามเสียงสั่นพยายามข่มอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจที่เคยคิดว่าผู้หญิงตรงหน้ากลับมาหาตนเพราะความรัก

“ ฝนขอโทษ กานต์ฝนขอโทษ ให้อภัยฝนนะ ฝนไม่มีทางออกแล้ว “

คนพูดร้องให้จนตัวโยน การินทร์ มองด้วยความเจ็บปวด เขาควรจะดีใจหรือเสียใจที่เพียงฝนเห็นคุณค่าเขาขึ้นมาตอนนี้

“ ฝนรู้ว่ามันดูไม่ดี แต่ฝนมองไม่เห็นใครนอกจากกานต์ นะกานต์นะ ยกโทษ ให้ฝนนะ ไม่อย่างนั้นฝนคงต้องเอาเด็กออก “

การินทร์ตกใจเมื่อได้ยินถ้อยคำที่เพียงฝนเอ่ยออกมา บ้า เขาจะไม่ยอมให้เด็กที่ไม่รู้เรื่องต้องรับกรรมที่ผู้ใหญ่ก่อหรอก

“ ฝนอย่าทำแบบนั้นนะ “

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแข็ง เพียงฝนนึกพอใจที่แผนการเหมือนจะสำเร็จ การินทร์ไม่ใช่คนจิตใจโหดร้ายเธอรู้ดี น้ำตาคนรักเก่าอย่างเธอหลอมใจชายหนุ่มให้อ่อนลงไม่ได้ให้มันรู้ไปสิ

“ ก็ถ้าหมดหนทางฝนคงต้องทำ กานต์คิดดูสิถ้าที่บ้านฝนรู้ฝนตายแน่ๆ “

พูดจบน้ำตาที่เตรียมบีบก็ทำงานได้ตามสั่ง การินทร์มองหน้าสาวหวานที่ตาบวมแดงสองแก้มอาบด้วยน้ำใสๆ ก็เริ่มที่จะใจอ่อน ชายหนุ่มดึงร่างนั้นมากอดปลอบโยน

“ ใจเย็นๆนะฝน กานต์เชื่อว่ามันมีทางออกที่ดีกว่านี้ “

“ ก็กานต์ไงคะคือทางออกที่ดีของฝน ตอนนี้มันมีแค่สองทางคือถ้ากานต์ไม่ช่วยฝน ฝนก็คงจะทำแท้ง “

การินทร์อึ้งไปอีกครั้ง หัวสมองชายหนุ่มแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ นี่เขาควรทำยังไง

“ ว่าไงคะกานต์ ฝนรอคำตอบอยู่นะ ที่รัก “

เพียงฝนรุกต่อ เธอจะปล่อยให้ฟางเส้นสุดท้ายที่จะฉุดชีวิตเธอขึ้นมาใหม่คิดนานกว่านี้ไม่ได้ ทุกอย่างมันต้องเป็นไปตามเส้นที่เธอขีดเอาไว้

“ กานต์ กานต์ ยังรับไม่ได้นะฝน “

การินทร์บอกอย่างอึกอัก เพียงฝนชะงักไปนิด .

..กานต์คุณไม่มีทางเลือก…

หญิงสาวผละตัวออกจากอ้อมกอดชายหนุ่มอย่างเร็วแล้วปล่อยโฮหนักกว่าเดิมลงไปนั่งกองที่พื้น

“ กานต์ กานต์ ไม่รักฝนแล้วหรือคะ หรือกานต์มีใคร กานต์มีใครใหม่ ใช่หรือเปล่า ฝนจะเอาเด็กออก เด็กที่ไม่มีพ่อเอาไว้ทำไมให้ขายขี้หน้า “

การินทร์ตกใจหน้าเสีย เมื่อเพียงฝนทำท่าเหมือนจะทำร้ายตัวเอง ชายหนุ่มรีบที่จะเข้าขวางแต่แล้ว ทุกอย่างต้องชงักหยุดเมื่อมีเสียงเคาะที่ประตู


“ คุณกานต์คะ “

เฟื่องฟ้าส่งเสียงเรียกโดยไม่คิดเกรงใจว่าคนข้างในกำลังพักผ่อนหรือไม่

เสียงแหลมเล็กที่เล็ดลอดเข้ามาทำให้เพียงฝนเช็ดหยาดน้ำตามองหน้าการินทร์เหมือนจะใช้สายตามถามไถ่ว่าเข้าของเสียงคือใคร

ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาวเหยียดนึกโมโหว่าทำไมเฟื่องฟ้าถึงโผล่มาตอนนี้ จิตใจเขายังไม่ปกติ เขาไม่อยากที่จะเจอใครทั้งนั้น

“ คุณกานต์ ตื่นหรือยังคะ ฟ้ามีเรื่องจะคุยค่ะ “

เฟื่องฟ้ายังคงส่งเสียงเข้าไปข้างใน ทำให้คนที่สงสัยลุกขึ้นคิดจะเดินไปเปิดประตู

“ กานต์เปิดเอง ฝน “

การินทร์รีบรั้งไว้ เขายังไม่อยากให้เพียงฝนเผชิญหน้ากับเฟื่องฟ้า

ประตูถูกแง้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่คนเปิดจะแทรกตัวออกมา แล้วปิดประตูไว้ตามเดิม

“ มีอะไรเฟื่องฟ้า มาแต่เช้าเชียว “

การินทร์ถามแต่ เฟื่องฟ้าไม่สนใจ หล่อนผิดสังเกตในท่าทีของชายหนุ่ม

“ ทำเหมือนซ่อนอะไรไว้ข้างในเลยนะคะ “

สาวภูลองแหย่ แต่ชายหนุ่มไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นด้วยจึงเผลอพูดเสียงแข็ง

“ ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปก่อนเฟื่องฟ้า “

“ ทำไมไล่ฟ้าอย่างนี้ล่ะคะ ฟ้าอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาหาคุณกานต์นะคะ “

“ เรานัดกันไว้เหรอ “

เฟื่องฟ้าหน้าถอดสีเมื่อได้ยินคำพูดแข็งกระด้างกับแววตาแข็งกร้าวของคนที่ตอบกลับมา มันต้องมีอะไรแน่ๆ หรือว่า….ผู้หญิงของการินทร์…

“ คุณกานต์ซ่อนใครไว้ “

สาวภูขึ้นเสียงพลางคิดที่จะเข้าไปข้างใน การินทร์รีบขวาง

“ กลับไปก่อนเฟื่องฟ้า ผมยังไม่อยากเจอใคร ผมอยากอยู่คนเดียว “

“ อยากอยู่คนเดียวหรืออยากอยู่กับใครคะ อย่านึกว่าฟ้าไม่รู้นะ ผู้หญิงคนนั้นมีตัวตนและก็อยู่ในบ้านใช่มั๊ยคะ “

“ อย่ามาขึ้นเสียงเฟื่องฟ้า ผมขอร้องดีๆ กลับไปก่อน “

“ ไม่ฟ้าไม่กลับ เราต้องคุยกันให้จบวันนี้ “

“ เรามีเรื่องอะไรที่ต้องคุยกันเฟื่องฟ้า “

“ อย่ามาพูดแบบนี้กับฟ้านะคุณกานต์ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นสิ “

“ รับผิดชอบอะไรผมไม่เข้าใจ “

“ ก็จิตใจฟ้าไง คุณกานต์จะคิดเล่นๆกับฟ้าไม่ได้นะ ไม่รู้ล่ะ ฟ้าจะพาคุณกานต์ไปหาพ่อแม่ฟ้าที่เชิงภูด้วยกันวันนี้ “

“ เลิกเพ้อ และหยุดบ้าซะทีเฟื่องฟ้า กลับไป ผมบอกให้กลับไป “

การินทร์ตวาดเมื่อรู้สึกเหลือทนกับอาการที่แสดงออกของเฟื่องฟ้า ผสมกับความเครียดที่หญิงสาวในห้องอีกคนนำมาให้

“ คุณกานต์ใจร้าย คุณกานต์ไล่ฟ้า ผู้ชายเลว “

“ เออผมเลว แล้วก็เลิกยุ่งกับผมซะที ผมกำลังจะเป็นพ่อคน รู้เอาไว้ด้วย “

เฟื่องฟ้าอ้าปากค้างก่อนจะสติหลุดพุ่งเข้าขีดข่วนตบตีการินทร์เป็นพัลวัล ชายหนุ่มเองก็ได้แต่ปัดป้องไม่กล้าที่จะตอบโต้รุนแรง ดีที่มันยังเช้าเลยยังไม่มีใครออกมาเพ่นพ่านเห็นเหตุการณ์เข้า ไม่งั้นเรื่องนี้คงดังไปทั่วภู แต่สุดท้ายก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะและการกระทำของคนที่กำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่

“ เธอบ้าไปแล้วเหรอเฟื่องฟ้า “

รณวีย์เองเป็นเจ้าของเสียงตวาดนั่น มันส่งผลให้ทุกอย่างหยุดนิ่ง การินทร์ผลักเฟื่องฟ้าออกจากตัว เจ็บแปลบที่ลำคอเพราะโดนเล็บข่วนเลือดซึม

“ กลับไปเฟื่องฟ้า อย่าให้ฉันต้องโมโห “

ชายหนุ่มมองหน้าเอาเรื่อง สาวภูปากสั่นน้ำตาซึม มองเขาอย่างโกรธแค้น ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับ

..ผวั๊ะ!!! มันเป็นเสียงของสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด เฟื่องฟ้าตบหน้ารณวีย์ฉาดใหญ่ เมื่อเดินไปถึงตัวชายหนุ่ม รณวีย์หน้าสะบัดไปตามแรงเหวี่ยงก่อนจะเกิดอาการชาและแสบตามมา

“ อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่นอีก “

เฟื่องฟ้าตะคอกก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไปพร้อมหยาดน้ำตาของความเสียใจที่ไหลริน รณวีย์ลูบหน้าตัวเองช้าๆ การินทร์หายอึ้งกับสิ่งที่เห็น รีบเดินไปดูอาการคนที่เขาไม่เคยไยดี

“ เป็นไงบ้างวี “

ชายหนุ่มถามเสียงเบา เผลอตัวยกมือลูบใบหน้านั้น เพราะเห็นริ้วแดง จังหวะเดียวกับที่เพียงฝนเปิดประตูออกมาเจอ หญิงสาวแทบกรี๊ดเมื่อเห็นในสิ่งที่ตัวเองชักจะสงสัย

ผู้ชายที่เธอกำลังจะให้เป็นพ่อของลูกเธอกำลังลูบใบหน้าของผู้ชายอ่อนไหว

“ ทำไมกานต์ถึงเป็นแบบนี้ “

เพียงฝนตวาดลั่น การินทร์ตัวชารีบหันกลับมามองทางต้นเสียง

“ ฝน กานต์อธิบายได้นะ “

ชายหนุ่มรีบวิ่งไปหาคนที่ยืนแม้มปากแน่น รณวีย์มองสบตาเพียงฝนแล้วนึกอาย พลางกลัวว่าเพียงฝนจะคิดเตลิดไปกันใหญ่เลยคิดที่จะช่วยเข้าไปพูดอีกแรงแต่

“ อย่าเดินเข้ามาวี จะไปไหนก็ไป “

การินทร์เอ่ยออกมาเสียงแข็ง ทำเอาเขาก้าวขาไม่ออกหน้าชาไปทั้งแถบ

“ ไปซิวะ!!!! ยืนทื่ออยู่ทำไม “

คนไล่ตะคอกซ้ำ รณวีย์ไม่รอให้โดนไล่เป็นครั้งที่สาม ถอยหลังก้าวออกมาอย่านึกละอาย

ชายหนุ่มเดินมึนกับเหตุการณ์ เจ็บแล้วไม่จำคิดว่าตัวเองเป็นใคร ไปยุ่งเรื่องคนอื่นทำไม ทั้งๆที่ตัวเองยังไปไหนไม่รอด เขาไม่กล้าที่จะคืนคำปลายภูเรื่องที่สัญญาว่าจะอยู่ร่วมงานวันเกิดของหมอนา เขาจึงเลิกล้มความคิดที่จะหนีหัวใจตัวเอง แต่ไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์ที่บั่นทอนจิตใจตั้งแต่เช้าแบบนี้ เขาน่าจะปล่อยให้เฟื่องฟ้าจัดการกับผู้ชายคนนั้นซะ เขาไม่น่าเข้าไปยุ่ง

…..โง่ โง่ โง่ ทำไมนายมันโง่อย่างนี้รณวีย์…..การินทร์ นายมันใจร้ายอย่างที่เฟื่องฟ้าว่าฉันจะไม่ยุ่งกะนายอีก…..

ชายหนุ่มนั่งลงกุมขมับอย่างหมดแรง อีกสองวัน ท่องเอาไว้ อีกสองวัน จบงานเมื่อไหร่ คงไม่มีใครที่จะตามตัวเขาเจออีก

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 24-07-2007 10:12:32

เศร้า  :sad5: :sad5:
ทำไอะไรไม่ได้  o9 o9
สงสารวี  :o11: :o11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: นางมารร้าย ที่ 24-07-2007 10:16:14

การินทร์ใจร้ายมากเลย   ทำร้ายจิตใจรณวีย์ตลอดเวลา   :o7:


ทำไมชีวิตของรณวีย์ถึงเศร้าขนาดนี้   :m15:

จะบีบหัวใจกันไปถึงไหน   เกลียดการินทร์จังเลย   :o12:  :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 24-07-2007 10:42:55

มาต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนน  o11 o11 o11

กานทร์เลวร้ายมากรับไม่ได้ถ้าเป็นผมจะตืบให้จมดินเลย  :angry2: :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 24-07-2007 11:53:11

..........เจ็บแล้วทำไมจำ....เจ็บแล้วยังทำเพื่อใคร..... :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 24-07-2007 16:23:16

 :เฮ้อ: อะไรนักหนานะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 24-07-2007 16:57:15

มาต่อก่อนกลับบ้านค๊าบบ โยว่ โยว่  :m9:
เอาให้บีบหัวใจตายไปเลย :sad2:
********************************************************
อ่อง ออกไปต้อนรับการินทร์และเพียงฝน แม้จะไม่ค่อยพอใจนัก แต่ก็อีกนั่นแหละเจ้านายสั่งก็ต้องทำ
“ นายปลายเชิญที่ที่โต๊ะครับ “

หนุ่มภูบอก

“ เราคงอยู่ไม่นานหรอก เพียงฝนไม่ค่อยสบาย “

การินทร์เอ่ยเมื่อฟังน้ำเสียงห้วนๆของอ่องจบ ก่อนจะเดินจูงมือเพียงฝนเข้าไปในงานโดยไม่สนใจคนฟัง

รณวีย์มองภาพที่การินทร์จูงมือเพียงฝนเข้ามาที่โต๊ะ รู้สึกอึดอัดบ้างนิดหน่อย แต่จะให้ลุกหนีก็ดูจะไม่เหมาะ ยิ่งเมื่อปลายภูแนะนำตัวชายหนุ่มต่อหน้าทุกคนว่าเป็นเพื่อนเขา เขาเลยต้องจำใจนั่งอยู่ด้วยท่าทางที่เหมือนคนไม่มีอะไรในใจ

เก้าอี้ข้างตัวรณวีย์ว่างสองตัว เพียงฝนรีบฉวยโอกาสนั่งชิดชายหนุ่มก่อนที่การินทร์จะนั่งเสียเอง การินทร์เผลอมองสบตารณวีย์อย่างไม่ได้นัดหมายเมื่อเห็นทีท่าหึงหวงชัดเจนของเพียงฝน ก่อนที่รณวีย์จะเป็นฝ่ายทิ้งสายตาไปทางอื่นก่อน การินทร์เลยทรุดตัวนั่งลงช้าๆ โดยมีเพียงฝนกั้นกลางระหว่างเขากับรณวีย์

“ จัดงานได้ดูอบอุ่นดีนะคะ “

เพียงฝนพูดขึ้นก่อน เมื่อเห็นบรรยากาศเงียบกริบลง พลางปรายสายตาไปทางปลายภูที่นั่งฝั่งตรงข้าม

“ คุณวี ช่วยคิดน่ะครับ “

ปลายภูเอ่ย เมื่อรู้สึกว่าเพียงฝนจะพูดกับตน แต่จะให้เขาเอาความดีไปคนเดียวได้ไงล่ะ ในเมื่องานนี้ รณวีย์ก็มีส่วนช่วยคิด และลงมือทำเองบางส่วน

“ ถ้ายังงั้นมันก็คงจะออกแนวหวานแล้วมั้งครับ “

การินทร์อดไม่ได้ เมื่อเห็นรณวีย์ยิ้มน้อยๆให้กับปลายภู จึงแขวะขึ้นมา ทุกทีสิน่าเห็นอาการนายนี่กับเจ้าของภูส่งไมตรีจิตให้กันทีไร เขาต้องเกิดอาการหมั่นไส้ทุกที

“ จริงๆก็อยากให้มันเป็นแนวนั้นแหละครับ ภูปลายสายจะได้ถือโอกาสต้อนรับครอบครัวใหม่อย่างคุณการินทร์กับคุณเพียงฝน และก็พยานรักที่กำลังจะเกิดขึ้น “

ปลายภู สวนกลับ แค่เห็นหน้ารณวีย์หนุ่มใหญ่ก็รู้ได้เลยว่าเจ้าตัวกำลังนึกน้อยใจที่การินทร์ถากถางด้วยคำพูดไม่มีเลิกลา

“ อ้าวสองคนกำลังจะมีลูกหรอกเหรอครับ “

หนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่ปลายภูเอ่ยเมื่อครู่ การินทร์เริ่มอึดอัดขึ้นมา ยิ่งเมื่อหมอนายืนยันกับทุกคนว่าเพียงฝนกำลังตั้งท้อง เขาก็ยิ่งอยากเดินหนีจากที่ตรงนั้น แต่ติดที่เพียงฝนกลับยิ้มหน้าชื่นตาบานรับคำยินดีจากคนอื่นๆอยู่

“ จะเป็นพ่อคนแล้วก็อย่าเที่ยวให้ความหวังใครต่อใครนะคะ คุณการินทร์ “

หมอนากล่าวตบท้ายทำให้การินทร์ถึงกับสะอึก ความรู้สึกเหมือนโดนรุมเกิดขึ้นฉับพลัน นี่เฟื่องฟ้าไปพูดอะไรให้ใครเข้าใจผิดในตัวเขาหรือเปล่า

“ ผมไม่คิดที่จะทำตัวแบบนั้นหรอกครับ ผมมีคนของผม ผมก็ต้องซื่อสัตย์กับคนของผมคนเดียว ส่วนคนอื่นที่จะมาคิดอะไรกับผมนี่ ผมไม่รับรู้ได้ครับ ส่วนตัวผม ผมรักภรรยาผมเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน “

ชายหนุ่มพูดออกไปหวังเพียงกู้ศักดิ์ศรี เขาไม่ยอมให้ใครมาดูหมิ่นเขาได้อยู่แล้ว แต่บางคนที่ไม่รู้จุดประสงค์และกำลังนั่งฟังอยู่นี่สิถึงกับสะอึก ความรู้สึกเจ็บแปลบไล่ขึ้นมาที่ใจอีกครั้งทั้งๆที่เตือนตัวเองเอาไว้แล้วว่าอย่าหวั่นไหวไปกับคำพูดและการกระทำใดๆของคนพูดอีก

รณวีย์หน้าร้อนผ่าวเมื่อปลายภูหันมามอง สายตานั่นชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงกำลังใจ ถ้าปลายภูพูดได้ เขาคงจะได้ยินคำปลอบใจไม่ให้เขาคิดมากแล้ว

ด้านการินทร์ยิ่งมองคนสองคนมองกันก็ยิ่งฉุน ไม่เคยเจอกันหรือยังไง จ้องกันอยู่ได้ทุกๆสองนาที

เวลาของงานเลี้ยงผ่านไปอย่างช้าๆท่ามกลางความสนุกสนานของคนงานและความปลื้มปีติของหมอนา เมื่อได้รับคำอวยพรจากคนคุ้นเคยหลายๆคน ทำให้เธอ ยิ่งรักที่นี่มากยิ่งขึ้น แต่คนสองคนที่แทบจะไม่ได้คุยกันเลยตลอดทั้งงานกลับอึดอัดขึ้นมาจนอยากที่จะลุกออกจากโต๊ะไป

รณวีย์อึดอัดที่เห็นเพียงฝนแสดงตัวเป็นเจ้าของการินทร์อย่างออกหน้าออกตา เขาไม่ได้อิจฉา แต่เขาหวั่นใจกับสายตาของคนที่เฝ้ามองสถานการณ์ตลอดเวลาอย่างเฟื่องฟ้า การินทร์ยังไม่ทักสาวภูซักคำเท่าที่เขาสังเกตเห็น ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ทำตัวแบบนี้ เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ

การินทร์เองก็อึดอัดที่มองเจอสายตาตัดพ้อของเฟื่องฟ้า เขาอยากที่จะพูดคุยทักทาย แต่เพียงฝนไม่เปิดโอกาสให้ซักนาที ขนาดรณวีย์ที่เขาตั้งใจว่าคืนนี้จะต้องคุยกับเจ้าตัวให้ได้เขายังไม่มีโอกาส เพียงฝนตามเขาทุกฝีก้าว หนำซ้ำพอจะมีโอกาสบ้าง รณวีย์ก็หาทางเลี่ยงหลบเขาได้ตลอด จนกระทั่งงานเลิก ซึ่งก็ดึกพอสมควร
.
.
.
.


“ กลับกันหมดแล้วเหรอ “

เฟื่องฟ้าเอ่ยถาม อ่อง เมื่อเห็นอ่องเดินตามหล่อนมาหลังจากเคลียร์สถานที่เสร็จ หล่อนไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำงานเลยหนีออกมาดื้อๆ

“ หมดแล้ว แล้วนี่ทำไมไม่ไปช่วยคนอื่น ทำตัวเหลวไหลใหญ่แล้วนะเฟื่องฟ้า “

อ่องติง เมื่อเริ่มไม่พอใจที่เฟื่องฟ้าอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ

“ ยุ่งอะไรขยันก็ทำกันไปสิ “

“ พูดอะไรก็คิดซะบ้างนะ อย่าลืมนะว่าเราน่ะมันขี้ข้า ไม่ใช่เจ้าของภู นี่ดีนะว่านายปลายเขาใจดีถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้เธอตกงานไปแล้ว “

“ แล้วไง เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร ฟ้าไม่ยอมเป็นขี้ข้าไปจนตายหรอกจำเอาไว้ พรุ่งนี้แหละ ฟ้าจะทวงอะไรๆที่มันควรเป็นของฟ้าคืนจำไว้ “


สาวภู เอ่ยเสียงแข็ง อ่องมองแววตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าหวานนั้นอย่างนึกหวั่นอยู่ลึกๆ ผู้หญิงเวลาร้ายมันน่ากลัวอย่างนี้นี่เอง

“ ฟ้าไปนอนแล้ว และก็อย่าตามมานะ ถ้าตามมา ได้เห็นดีกันแน่ “

เฟื่องฟ้าพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินหายไปกับเงามืด อ่องได้แต่ส่ายหน้ามองตาม นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงนะ มาขึ้นเสียงกับเขาแบบนี้ ล่ะน่าดู
.
.
.
.
“ วี “

การินทร์รีบเรียกคนที่เขาดักรอเอาไว้เมื่อเห็นเจ้าตัวเดินผ่านมา เพียงฝนหลับไปแล้วเพราะความเพลีย เขาจึงออกมายืนดักรอรณวีย์ นี่คงกำลังแยกตัวออกมาจากปลายภูล่ะสิ ห่วงหากันจริงๆ

“ ทำไมไม่นอน “

รณวีย์หยุดถามโดยทิ้งระยะห่างพอสมควร ยิ่งใกล้นายนี่เขาก็ยิ่งตัดใจลำบาก อยู่ห่างๆน่าจะดีที่สุด

“ รอนาย “

การินทร์ตอบสั้นๆ ทำเอาคนฟังไม่เชื่อหูตัวเองจึงย้อนถาม

“ รอเรา รอทำไม “

“ ก็อยากรอ ผิดตรงไหน “

“ มันไม่ผิดหรอก แค่แปลกใจ “

“ แปลกใจหรือกลัวกันแน่ว่าจะโดนเอาคืน “

“ เอาคืนอะไร “

“ ทำอะไรไว้ล่ะ ตบคนอื่นซะหน้าหันลืมแล้วหรือไง “

“ อ๋อ นึกว่ามาดักรอทำไม เอาสิ จะชกจะต่อยก็เอาสิ จะได้หายกัน “

“ ทำเป็นเก่ง โธ่เอ้ย ไม่รังแก คนไม่มีทางสู้หรอกว่ะ “

ปากบอกว่าไม่รังแก แต่การินทร์ก็ยังเดินไปผลักอกคนท้าจนเซนิดหน่อย รณวีย์ยั้งตัวได้ก็มองกลับอย่างเหนื่อยใจ เมื่อไหร่นายนี่จะเลิกทำให้เขาเสียความรู้ซะที

“ ถ้าจะแค่คิดจะมาก่อกวนกันล่ะก็ เราขอตัวนะกานต์ เราไม่อยากที่จะยุ่งกะนายอีกแล้วมันเบื่อ “

ชายหนุ่มบอกออกไปอย่างเหลืออด พลางคิดที่จะเดินหนีไป แต่แล้วก็ต้องหยุดเมื่อโดนขวางเอาไว้

“ อะไรของนายอีก กานต์ “

รณวีย์ถามอย่างอ่อนใจ

“ นายคิดอะไรกับคุณภู “

คนขวางเอ่ยออกมาในที่สุด รณวีย์นิ่งอึ้งไปซักพัก ไม่หรอกนายนี่คงแค่ถามไปอย่างงั้น ไม่มีทางที่เขาจะทำให้คนอย่างนายนี่รู้สึกอะไรได้ เมื่อสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปได้จึงรีบตอบ

“ คิดอะไร เราไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น “

“ ไม่ได้คิดอะไร แล้วทำไม คุยกับเขาดีจัง แล้วกับเราทำไมไม่อยากจะคุย “

“ อะไร นี่นายเป็นอะไรของนาย ถ้าละเมอก็กลับไปนอนดีกว่ากานต์ “

“ ละเมออะไร ยังไม่ง่วงด้วยซ้ำ บอกมานายคิดอะไรกับคุณภู “

“ ไม่ได้คิดอะไร “

“ ไม่จริงนายอย่ามาโกหก “

“ ก็แล้วแต่นายจะเชื่อหรือไม่เชื่อ “

“ แสดงว่าจริง “

“ ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็ไม่น่าที่จะเกี่ยวกับนาย “

“ โธ่เอ้ย นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็เป็นอย่างที่เขานินทากันจริง ๆ ก็เข้าใจล่ะนะว่าเขียนหนังสือขายมันไม่พอกิน พอเจอพันธุ์เดียวกันที่มีตังค์หน่อยก็วิ่งเข้าใส่ นายนี่มันก็ร้ายไม่เบานี่เห็นหงิมๆเงียบๆ แผนสูงเป็นบ้า “

“ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วการินทร์และก็กลับไปดูแลคนของนายซะ เป็นไปได้รีบพากันไปจากที่นี่เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี ส่วนเราจะดำเนินชีวิตยังไง มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับใคร “

“ เห็นมะ ไม่ทันไรก็ออกปากไล่แขกแทนเจ้าของซะแล้ว ท่าทางสอนกันมาดี จ่ายค่าสอนไปด้วยอะไรล่ะพ่อคุณ ระบมหมดแล้วมั้งน่ะ “

“ การินทร์ !!!! “

รณวีย์ขึ้นเสียงอย่างหมดความอดทน ถ้ามีอะไรแหลมๆใกล้มือคงจะใช้เจาะปากนายนี่ให้มันพรุนให้ได้ ผู้ชายอะไร ปากร้ายยิ่งกว่าผู้หญิง จะเกลียดจะชังอะไรเขานักหนา ชาติที่แล้วไปฆ่าแกงบุพการีมันมาหรือไง

“ ทำไม คิดว่าไอ้กานต์มันจะยอมให้ตบฟรีอีกเหรอ ทำมาขึ้นเสียงเดี๋ยวโดน “

อีกครั้งที่รณวีย์ร่างเซเพราะแรงผลัก ชายหนุ่มไม่อยากที่จะยืนอยู่ให้เสียความรู้สึกไปมากกว่าที่เป็นอยู่จึงรีบเดินหนีไปอย่างที่คนผลักไม่ทันได้ตั้งตัว

การินทร์ ชงักเมื่อรณวีย์ผลุนผลันหนีเขาอีกครั้ง หมดกัน ที่จริงเขากะจะมาพูดกับนายนี่ดีๆ แต่พอเห็นอาการต่อต้านนิสัยเดิมที่ชอบเอาชนะก็แล่นกลับเข้ามาในใจอีกจนได้ ทำไมรณวีย์ต้องต่อต้านเขาด้วยนะ พรุ่งนี้เขาก็จะกลับกรุงเทพแล้วด้วย

“โว้ยยยย!!!! “

ชายหนุ่มเตะพื้นหญ้าอย่างหงุดหงิดมองตามหลังคนที่หายไปในเงามืด……..

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 24-07-2007 17:05:37

..........ไม่เคยคิดอะไรกับเขา....แล้วจะมาสนใจทำไม......... :sad2: :sad2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 24-07-2007 18:38:53

วันนี้เอามาลงต่ออีกสักตอนนะกำลังมันเลย  :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 24-07-2007 19:45:12

อ้างจาก: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 24-07-2007 16:57:15  

“โว้ยยยย!!!! “

ชายหนุ่มเตะพื้นหญ้าอย่างหงุดหงิดมองตามหลังคนที่หายไปในเงามืด……..

คาดว่าเป็นอาการของคนไม่รู้ใจตัวเอง

 o3 o3 o3

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 24-07-2007 19:49:36

หุหุ ปากไม่ตรงกับใจก็งี้แหละ  :m14:  :m14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 24-07-2007 22:41:50

บีบหัวใจจริงๆ

เห็นด้วยกะรีบนปากไม่ตรงกับใจมากๆนะนายกานต์

ต่ออีกสักตอนจิทั่นพี่ กำลังบีบหัวใจเต็มที่ วิ้งๆ   o18 o18

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 24-07-2007 23:50:48

กว่าจะรู้ใจตัวเอง  :o11: :o11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 25-07-2007 10:24:40

 :try2: แฮะ แฮะ มาล่ะค๊าบบบบบบบบบ
ขอแอบสปอยนิดนึงว่า เรื่องนี้เด๋วมีการบีบหัวใจคนอ่าน อิอิ บีบให้ตายยยยไปเลย  o7
********************************************************************
ในห้องสี่เหลี่ยมที่ปิดไฟมืดสนิท สาวภูนั่งกอดเข่า นัยตาเหม่อลอยอย่างใช้ความคิด
อดทนเอาไว้เฟื่องฟ้า พอฟ้าสางทุกสิ่งทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ยัยห่าฝนนั่นจะหลุดพ้นไปจากเส้นทางที่วาดเอาไว้ การินทร์ต้องไปไหนไม่ได้เขาจะต้องอยู่ที่นี่ อยู่ที่ภูปลายสาย ตลอดไป……

แต่ก่อนอื่นหล่อนขอจัดการคนที่นอนเฝ้าหน้าห้องให้หลับใหลไปจนสายก่อนเหอะ มือเรียวควานหาขวดยาบางอย่าง นายอ่องเอ้ย คราวนี้แหละกว่าแกจะตื่น คงตะวันโด่ง

เฟื่องฟ้า กำขวดยาสลบที่แอบไปขโมยมาจากอนามัยหมอนาไว้แน่น……

.
.
.
.
ฟ้ายังไม่ทันสางดี ดาวบางกลุ่มยังคงพรายแสงอยู่บนท้องฟ้า เสียงเคาะประตูห้องดังรัวติดกัน จนคนที่กำลังหลับต้องตื่นงัวเงียขึ้นลุกนั่ง

“ ใคร มาทำไมเช้ามืด “

รณวีย์สะบัดหัวไล่ความง่วงให้พ้นตัว ก่อนจะพาร่างโปร่งเดินไปที่ประตู

“ ใครครับ”

ชายหนุ่มส่งเสียงทัก ถ้าจะแนะนำให้ปลายภูติดตาแมวนี่ มันจะเข้ากับบรรยากาศบ้านพักบนภูมั๊ยนะ

“ ฟ้าเองค่ะ คุณวี “

เสียงใสที่ตอบกลับมา คนในห้องลังเลซักพักค่อยตัดสินใจเปิดประตู

สาวภู ยืนหน้าหมองเศร้าอยู่ตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มอดถามไม่ได้

“ เฟื่องฟ้า มีอะไรหรือเปล่า มาแต่เช้ามืดเชียว ท่าทางดูไม่ดีด้วย “

“ คุณวีคะ ฟ้าไม่สบายใจ ฟ้านอนไม่หลับทั้งคืน ฟ้าอยากให้คุณวีช่วย ขอโทษนะคะที่มากวนแต่เช้ามืดแต่ฟ้ารอให้ฟ้าสางไม่ได้ “

เฟื่องฟ้า ส่งสายตากังวลร้อนรนให้รณวีย์พลางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจนชายหนุ่มต้องให้หล่อนเข้ามาในบ้านเพื่อถามไถ่ความเป็นมา เพราะดูเหมือนหล่อนแย่เอาการ

“ มีอะไร ใจเย็นๆค่อยๆเล่าฟ้า “

รณวีย์พูดเสียงนุ่มหวังเพียงจะผ่อนคลายอาการเป็นกังวลของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ให้สามารถเล่าเรื่องราวที่เขากำลังงงได้

“ คือ ฟ้ามีเรื่องอยากให้คุณวีช่วยน่ะค่ะ “

เฟื่องฟ้าเริ่มเข้าเรื่อง หล่อนรอจนฟ้าสางไม่ได้จริงๆ รณวีย์ต้องช่วยหล่อนได้ ช่วยแยกการินทร์ออกจากยัยห่าฝนนั่น

“ ช่วยอะไร “

คนถูกขอร้องถามพลางประเมินสีหน้าคนขอว่าหล่อนมีเรื่องทุกข์อะไร ขนาดที่เคยออกปากว่าไม่ให้เขาไปยุ่งเรื่องของหล่อน แต่วันนี้หล่อนกลับมาขอร้องให้ช่วยซะเอง

“ เรื่องคุณกานต์น่ะค่ะ “

“ กานต์ กานต์ทำไม “

“ คือฟ้ากลัว กลัวว่าคุณกานต์จะเกลียดฟ้า ที่ฟ้าเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเขาเกินไป ทำให้เขาเกือบทะเลาะกับคุณเพียงฝน วันนี้ตอนสายคุณกานต์ก็จะกลับกรุงเทพแล้ว ฟ้าอยากที่จะขอโทษเขาก่อนที่จะไม่มีโอกาส ฟ้าไม่อยากให้เขาเกลียดฟ้าไปจนตาย “

“ แล้วไง “

รณวีย์ถามเมื่อเฟื่องฟ้าหยุดมองหน้าเขา ชายหนุ่มมองตอบอย่างสับสน นี่หล่อนกินอะไรเข้าไปกันแน่ ทำไมอยู่ดีๆมาสำนึกผิดเอาตอนนี้ ทั้งๆที่แต่ก่อนทำตัวน่ากลัวซะจนเขากังวล

“ เมื่อคืน คุณวีก็เห็นใช่มั๊ยคะ ว่าเขาไม่พูดคุยทักทายฟ้าเลย มันทำให้ฟ้ากลับไปนอนคิดว่าเขาเกลียดฟ้าแล้ว คุณวีช่วยพูดกับเขาทีได้มั๊ยคะว่าให้ฟ้าได้มีโอกาสขอโทษเขาต่อหน้าเขาซักครั้ง ฟ้าทนไม่ได้แน่ๆถ้าหากว่าคุณกานต์ต้องจากที่นี่ไปและยังเกลียดฟ้าอยู่ “

จากเสียงสั่นเครือกลายเป็นสะอื้นเล็กๆ น้ำใสๆกำลังจะไหลลงจากตาคู่สวย ทำให้รณวีย์นึกสงสารและเชื่อในสิ่งที่เห็นขึ้นมาทันที ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจ ปลงกับเรื่อราววุ่นวายที่เกิดขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากเจอหน้าหรือพูดคุยกับการินทร์อีกแต่ครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งสุดท้าย เห็นแก่มิตรภาพและความมีน้ำใจของสาวภูที่มีให้เขาตอนที่เขามาที่นี่ใหม่ๆ เขาจะยอมไปเจอนายนั่นอีกครั้ง

“ วีดีใจนะที่ฟ้าคิดได้แบบนี้ได้ ฟ้ายังเด็กโอกาสเจอใครๆมีอีกเยอะ กานต์มีคนของเขาที่เขาต้องรับผิดชอบ ถ้าฟ้าอยากที่จะปรับความเข้าใจกับเขาจริงๆวีก็จะช่วย “

“ ฟ้าไม่รู้จะพึ่งใครแล้วฟ้าถึงมาขอร้องคุณวี ฟ้าขอบคุณนะคะที่คุณวีไม่ติดใจในการกระทำที่ผ่านๆมาของฟ้า “

“ ช่างมันเหอะเรื่องแล้วไปแล้วก็ให้มันแล้วไป ทุกอย่างมันจะได้เลิกวุ่นวายและจบลงด้วยดีเสียที “

“ ค่ะ ฟ้าจะรอที่ศาลาหลังเรือนนายปลายนะคะ ให้เขามาเจอฟ้าให้ได้นะคะ ฟ้าไหว้ล่ะคะ “

สาวภูก้มลงไหว้จริงๆแต่แววตาและสีหน้ามาดร้ายในระหว่างก้ม รณวีย์หรือจะมองเห็น…

.
.
.
.
.
ฟ้าสาง กลิ่นไอหมอกลอยมาแตะจมูก การินทร์นึกถึงวันแรกที่เขามาที่นี่ เขาต้องการมาหารณวีย์ไม่คิดว่าจะต้องมาแบกรับเอาภาระที่ตัวเองไม่ได้ก่อ เพียงฝนกำลังเตรียมตัวอยู่ในห้องพัก เขาจะพาเธอกลับไปสังคมของเธอ ที่กำลังจะกลายเป็นสังคมของเธอด้วย

“ กานต์ “

เสียงเรียกที่คุ้นหูดังลอยมาตามสายลม การินทร์แทบไม่เชื่อสายตาว่ารณวีย์จะเป็นฝ่ายเดินมาหาเขาเอง ชายหนุ่มกำลังจะยิ้ม แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นเฉยชาเมื่อ เพียงฝนเดินมายืนคู่กับเขา

รณวีย์ชงักนิดๆที่เห็นภาพยืนคู่กันของคนสองคนอีกครั้ง เขามาเพราะเรื่องคนอื่นไม่ใช่เรื่องของตัวเองเขาต้องไม่หวั่นไหวกับสองคนนี้

“ คุณวี มาแต่เช้าเชียวนะคะ “

ปากทักแต่มือกลับเข้าไปเกาะกุมการินทร์เอาไว้ รณวีย์มองหน้าเพียงฝนฝืนยิ้มนิดๆให้ รู้ว้าเธอคงกำลังหยั่งเชิงเขาอยู่

“ มีเรื่องจะคุยกับกานต์หน่อยน่ะครับ “

ชายหนุ่มบอกจุดประสงค์ ทำให้การินทร์มองสบตาเขา

“ พอจะว่างคุยกันหรือเปล่ากานต์ “

รณวีย์ ข่มใจไม่ไห้หวั่นไหวกับสายตาที่มองมา

“ เอาสิ มีอะไร “

การินทร์ตอบ ก่อนจะหันไปหาเพียงฝน

“ รอผมเดี๋ยวเดียวนะฝน “

“ ฝนอยู่ด้วยไม่ได้หรือคะ “

สาวกรุงต่อรอง รณวีย์นึกแขวะ ไม่ล่ามโซ่เอาไว้ซะเลยล่ะแม่คุณ หวงกันจัง

“ น่าไม่นานหรอก ฝนไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่านะครับจะได้เดินทางกันเร็วๆ “

เพียงฝนยอมปล่อยมือออกจากการินทร์ ดีเหมือนกันเธอจะได้มีเวลาเตรียมตัว


ลับหลังเพียงฝน รณวีย์ถ่ายทอดสิ่งที่เฟื่องฟ้าขอร้องมาให้การินทร์ฟังทันที คนฟังรู้สึกผิดหวังนิดๆ ที่รณวีย์มาหาเขาเพราะเรื่องคนอื่น แต่ก็เอาเถอะ เขาก็ทำให้เฟื่องฟ้าเสียใจมาเยอะ ถ้าหล่อนต้องการที่จะปรับความเข้าใจกับเขาจริงๆเขาก็ยินดี

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 25-07-2007 10:44:45

 o22 o22
ไปกันใหญ่แล้วววว  :serius2: :serius2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 25-07-2007 10:45:00

เฟื่องฟ้าจะทำอะไรนะ ???  :sad3: :sad3: :sad3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 25-07-2007 10:51:28

มารยาหญิง ห้าร้อยเล่มเกวียน จริงๆ

 :m14: :m14: :m14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: inimeg ที่ 25-07-2007 11:19:21

อ้างจาก: meeza31 ที่ 23-07-2007 19:58:10  

เกียจพระเอกเรื่องนี้อย่างรุนแรง  :serius2:

ปล.อยากให้ตอนจบการ์รินอกหักแล้วรณวีมีผู้ชายคนใหม่ที่ดีกว่านี้ สาธุ :amen: :amen: :amen:

ตอนจบภาคแรก หนักกว่านี้ครับ

555

ไม่บอก โปรดติดตามตอนต่อไป....

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 25-07-2007 12:20:10

ตอนจบภาคแรก ทำร้ายจิตใจม๊ากกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: inimeg ที่ 25-07-2007 12:22:29

อ้าวๆ มีแต่คนเคยอ่านทั้งนั้นเลย

555

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 25-07-2007 13:13:29

..........อย่างนี้ต้องปล่อยหั้ยเฟื่องฟ้ากับเพียงฝนทาเลาะกันเอง.....  o3 o3

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 25-07-2007 13:14:57

สปอยกันเข้าไป ชิส์  o12

5 5 5 ก็เรื่องดีๆยังงี้คงมีผ่านตากันอยู่แล้วแหละ ต๊อบ

นี่ก็ใกล้จะจบแล้วค๊าบบบบบบบบบ รออ่านกันน้า เอาให้ใจสลายกันไปเลย
****************************************************************************
ศาลาหลังเรือนเจ้าของภู เงียบและว่างเปล่าไม่มีแม้เงาของใครคนใด การินทร์นั่งรอเฟื่องฟ้าอย่างใจเย็นบางทีเจ้าหล่อนอาจจะติดภาระอยู่บนเรือนเจ้านายก็ได้ ระหว่างรอชายหนุ่มคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จิตใจเขาหวิวๆยังไงชอบกล อย่างไม่รู้สาเหตุ ในขณะที่รณวีย์ที่ทำหน้าที่ตัวเองเสร็จก็กลับไปนั่งคิดเลื่อนลอยอยู่ในห้องพัก ชายหนุ่มหยิบสมุดที่ขีดๆเขียนๆความรู้สึกลงไปในวันฝนพรำวันนั้นมาดู

….การินทร์…. ตัวหนังสือโปรยบนปกยังคงลายเส้นชัดเจน วันนี้เจ้าของเรื่องราวที่เขาขีดเขียนความรู้สึกลงไปกำลังจะไปจากที่นี่ และจากนี้คงไม่ได้เจอกับเขาอีก เพราะเขาก็จะไปตามเส้นทางของเขาอย่างที่เขาตั้งใจเอาไว้เช่นกัน


สมุดเล่มบางถูกวางลงที่เดิมเมื่อภาพเบื้องนอกดึงดูดความสนใจของคนถือ

สายตาที่มองผ่านหน้าต่างมองเห็นชัดเจนว่าเพียงฝนกำลังเดินเคียงคู่ไปกับเฟื่องฟ้า ก็ไหนว่าเฟื่องฟ้าไปรอการินทร์ที่ศาลาหลังเรือนคุณภูไง แล้วทำไมเจ้าหล่อนมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วนั่นหล่อนกำลังจะพาเพียงฝนไปไหน


“เธอไม่หลอกฉันแน่นะ เฟื่องฟ้า กานต์โดนงูกัดได้ยังไง “

เพียงฝนถามคนนำทางอย่างร้อนรน เธอกำลังจะได้ไปให้พ้นจากแผ่นดินคนบ้านป่า แล้วทำไมต้องมาเกิดอะไรแบบนี้ แวบแรกเธอก็ไม่เชื่อสาวภูที่วิ่งมาเคาะห้องเธอหน้าตื่นหรอก แต่การินทร์หายไปนานมาก และสาวภูก็มีหน้าตาตื่นกลัวเกินกว่าที่จะโกหก

“ ฟ้าจะมาโกหกคุณทำไม งานการฟ้ามีตั้งเยอะตั้งแยะ คุณนั่นแหละปล่อยให้คุณกานต์ไปตามลำพังกับคุณวีได้ไง รายนั่นเอะอะก็เอาแต่ชวนคุณกานต์ไปน้ำตกท้ายภู แล้วเป็นไงล่ะพาคุณกานต์ไปโดนงูกัดจนได้ “

“ น้ำตกท้ายภู คุณวีพากานต์ไปที่นั่นทำไม “

“ ไปถามเขาเอาเองเถอะค่ะ รีบตามฟ้ามาดีกว่า อย่าเพิ่งถามอะไรนักเลย “

เพียงฝนปิดปากเงียบเลิกสงสัยในตัวเฟื่องฟ้าเสียสนิทเมื่อเจ้าหล่อนเบนประเด็นได้สำเร็จ การินทร์กับรณวีย์นี่ชักจะยังไงนะ

.
.
.
.
ที่ศาลา แสงแดดเริ่มไล่ การินทร์สะดุ้งเมื่อโดนสะกิดตัว นี่เขาเผลอหลับไปตอนไหน

“ คุณภู “

ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นเมื่อมองเห็นหนุ่มใหญ่ยืนมองอยู่

“ ทำไมมานอนที่นี่ครับ น้ำค้างแรงออก “

ปลายภูถามอย่างสงสัย

“ อ๋อ พอดีเดินสูดอากาศจนเหนื่อยเลยมานั่งพักคงเผลอหลับน่ะครับ “

การินทร์เลี่ยงที่จะตอบความจริงว่าเขามาที่นี่ทำไม ชายหนุ่มเริ่มสงสัย มันยังไงกันแน่ รณวีย์หลอกเขามาที่นี่ทำไม เฟื่องฟ้าอยู่ไหน บ้าชะมัด ป่านนี้เพียงฝนไม่โกรธเขาจนควันออกหูแล้วเหรอ

“ ผมขอตัวก่อนนะครับ “

ชายหนุ่มบอกปลายภูก่อนจะเดินลิ่วๆกลับไปยังบ้านพักตัวเอง รณวีย์ต้องการอะไรสงสัยต้องได้คุยกันหน่อย
.
.
.


เพียงฝนเริ่มไม่ไว้ใจเฟื่องฟ้าเมื่อเจ้าหล่อนพาเธอเดินออกมาใกลเกินไปจนห่างสายตาผู้คน สายตาสาวกรุงหยุดนิ่งอยู่ที่ป้ายห้ามเข้า ที่ถูกติดไว้ ระหว่างทางเดินขึ้นผาน้ำตก

“ นี่มันอะไรกันเฟื่องฟ้า “

หญิงสาวโวยลั่นหยุดเดินทันที ใจสาวหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อมองเห็นแววตาที่เฟื่องฟ้ามองกลับมา มันช่างต่างจากแววตาเมื่อครู่เสียจริง

“ ฉันจะกลับ “

เพียงฝนหมุนตัวจะเดินย้อนกลับเพราะรู้สึกกลัวขึ้นมา เสียงน้ำตกที่ดังซู่อยู่ไม่ไกลยิ่งทำให้เธอขนแทบลุก

“ เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น “

เฟื่องฟ้าดึงแขนสาวเจ้าเอาไว้พลางตวาดเสียงดังอย่างน่ากลัว

“ ปล่อยฉันนะ เฟื่องฟ้า เธอมันบ้าไปแล้วไม่ปล่อยฉันร้องนะ “

เพียงฝนขัดขืน หาหนทางที่จะไปจากที่ตรงนี้ สายตาเฟื่องฟ้าตอนนี้น่ากลัวเสียจริงกว่าอะไรที่เธอเคยเจอะมา นี่ผีห่าซาตานตนใดเข้าสิงผู้หญิงคนนี้

“ เธอมันเป็นคนที่ทำให้ทุกอย่างวุ่นวาย เธอมาที่นี่ทำไม คุณกานต์กำลังจะรักกับฉันเธอรู้มั๊ย “

เฟื่องฟ้าออกแรงบีบมือบอบบางสุดแรงทำให้เพียงฝนน้ำตาแทบใหลด้วยความเจ็บ เธอจำเป็นต้องเอาน้ำเย็นเขาลูบเพราะรู้ว่าคนอย่างเธอไม่มีทางสู้รบปรบมือด้วยวิธีเถื่อนๆกับใครได้

“ เฟื่องฟ้าฉันกำลังท้องนะ เธออย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะ มันบาปนะเธอรู้มั๊ย ฉันไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่เพื่อแย่งกานต์ไปจากเธอนะ แต่เรากำลังจะมีลูกด้วยกันจริงๆ “

“ลูกเหรอ โกหก เธอมันโกหก คุณกานต์ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ เธอกุเรื่องมาเองใช่มั๊ย “

“ ไม่นะ ฉันท้องจริงๆ ฉันท้องกับกานต์ “

พูดจบเพียงฝนก็ต้องร้องกรี๊ดเมื่อโดนเหวี่ยงลงที่พื้นดีที่เธอยันตัวเอาไว้ได้แต่กระนั้นอาการสะเทือนที่ท้องก็เกิดขึ้นจนเธอรู้สึกได้

“ เฟื่องฟ้า เธอมีสติหน่อยสิ นี่เธอจะทำอะไรฉัน “

หญิงสาวเอ่ยเสียงเครือหน้าตาซีดเผือดแทบจะร้องให้เมื่อเห็นสาวภูย่างสามขุมเขามาหา

“ ก็จะพิสูจน์ไงว่าเธอท้องจริงๆ “

“ ไม่นะ นี่ฉันร้องนะ เธออย่าแตะต้องตัวฉันนะ “

“ ร้องเหรอ ร้องเลยถ้าคิดว่ามีใครได้ยิน แต่ถึงได้ยิน กว่าที่จะมีใครมาถึงเธอก็คงไปอยู่ก้นเหวน้ำตกแล้ว “

เพียงฝนแทบสลบเมื่อได้ยินเฟื่องฟ้าบอกแบบนั้น หญิงสาวอ้าปากเตรียมที่จะร้อง แต่ช้ากว่าที่เฟื่องฟ้าวิ่งเข้ามาอุดปากเอาไว้ด้วยมือของหล่อน เพียงฝนดิ้นขัดขืนก่อนจะสะบัดจนหลุด แล้วยันกายลุกขึ้นวิ่ง

“ ช่วยใครก็ได้ช่วยด้วย “

หญิงสาวร้องพลางร้องให้อย่างหวาดกลัว แต่คนท้องหรือจะวิ่งได้ไกล เฟื่องฟ้ารีบคว้าตัวเพียงฝนเอาไว้เมื่อดูท่าเธอจะหมดแรง

“ เฟื่องฟ้า เธอคิดจะทำอะไร “

รณวีย์ตวาดขึ้นสุดเสียงตกใจกับภาพที่เห็น เพียงฝนมอมแมมคลุกดินหญ้า ร้องให้อย่างหวาดกลัวโดยมีคนที่เขาเชื่อว่าคิดกลับใจได้กำลังจับตัวไว้ลากถูไปตามทาง

“ คุณวี ช่วยฝนด้วย “

เพียงฝนร้องบอกอย่างดีใจ พลางขัดขืนจากการเกาะกุม เฟื่องฟ้าตกใจสุดขีดที่มีคนมาเห็นการกระทำของเธอประกอบกับที่เพียงฝนดิ้นไม่หยุด หล่อนจึงออกแรงเหวี่ยงสุดแรงจนเพียงฝนกระเด็นออกจากตัว

“ กรี๊ดดดดดด!!!!!! “

เพียงฝนกรี๊ดสุดเสียงเมื่อร่างเซถลาพุงเข้าชนต้นไม้อย่างจัง หญิงสาวเจ็บเสียดแน่นที่ท้องอย่างแรงจนหน้าตาบิดเบี้ยว สองมือกุมท้องแน่นก่อนที่ร่างจะค่อยๆทรุดลงไปที่พื้น

“ เพียงฝน “

รณวีย์ตาเบิกโพลงตกใจรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างที่กำลังแย่ ชายหนุ่มมือไม้สั่นเมื่อเลือดสดๆไหลทะลักออกจากระหว่างขาของผู้หญิงที่กำลังจะหมดสติ ม่านตากำลังจะปิด

“ คุณฝน อย่าหลับนะครับ แข็งใจไว้ครับ “

รณวีย์พยายามปลุกให้หญิงสาวรู้สึกตัว เลือดข้นเปรอะเปื้อนตามเนื้อตัวเขาจนเลอะ ไม่ต้องมีใครบอกเขาก็พอจะรู้ว่าเพียงฝนกำลังตกเลือด เฟื่องฟ้าหน้าซีด ตัวสั่น ไม่หล่อนต้องไม่อยู่ตรงนี้ หล่อนต้องทำอะไรซักอย่างให้ตัวเองพ้นผิด

สาวภูออกวิ่งไปตามเส้นทางเข้าในภูทันที ปากก็ร้องตะโกนว่ามีคนโดนทำร้ายจนเป็นที่แตกตื่นของคนงานและนักท่องเที่ยว

การินทร์ หล่อนต้องบอกการินทร์ เขาต้องเชื่อหล่อนสนิทใจ ในเมื่อตอนใกล้รุ่งรณวีย์เป็นคนมาบอกให้เขาไปศาลา เพื่อรอหล่อน เฟื่องฟ้ารีบวิ่งหน้าตื่นไปทางบ้านพักการินทร์ทันที หล่อนคิดว่าการินทร์คงกลับมาแล้วแน่ๆ เหมือนโชคเข้าข้าง ร่างของการินทร์กำลังเดินอยู่พอดี

“ คุณกานต์ คุณกานต์คะ แย่แล้วค่ะคุณกานต์ “

หญิงสาวตะโกนเรียกจนคนถูกเรียกหยุดชะงักรอ


“ อะไร เฟื่องฟ้า หน้าซีดเชียวมีอะไร “

การินทร์ทักเมื่อสาวภูวิ่งมาถึง

“ คุณฝนค่ะ คุณฝนโดนคุณวีทำร้าย ที่น้ำตกท้ายภู ตอนนี้อาการแย่แล้วค่ะ ท่าทางคุณฝนจะตกเลือดด้วย “

“ หา ฝนตกเลือด “

การินทร์ทวนในสิ่งที่ได้ยินชายหนุ่มตกใจจนตัวชาเลือดโกรธแค้นสูบฉีดไปทั่งร่างกาย รณวีย์ที่แท้นายก็มีแผนแบบนี้นี่เอง เลวมาก

“ ฟ้าไปตามหมอนานะ เร็วด้วย “

การินทร์ออกคำสั่งเสร็จก็รีบวิ่งไปที่เกิดเหตุ หวังว่าเพียงฝนคงไม่เป็นอะไรมาก ชายหนุ่มวิ่งฝ่าวงล้อมจากนักท่องเที่ยวและคนงานที่รู้เรื่องไปถึง ที่เกิดเหตุในจังหวะที่รณวีย์ล้มค่อมร่างเพียงฝนเพราะสะดุดก้อนหินในระหว่างที่พยุง ภาพที่เห็นมันทำให้เขาแทบคลั่ง เพียงฝนตัวซีดหมดสติ ในสภาพแย่เอาการในขณะที่รณวีย์ตัวเปื้อนไปด้วยเลือด

“ ไอ้วี “

ชายหนุ่มตวาดลั่นก่อนจะตรงเข้าไปกระชากตัวรณวีย์ออกจากร่างคนที่กำลังจะเป็นภรรยาเขา

“ มึงทำอะไรฝน “

การินทร์ขึ้นเสียงอย่างหยาบคายอย่างที่รณวีย์ไม่เคยได้ยิน ชายหนุ่มตกใจกำลังจะอ้าปากปฎิเสธ แต่แล้วก็ต้องเซล้มคว่ำเมื่อโดนชกเต็มๆแรง

“ มึงเลวมาก มึงทำฝนทำไมไอ้วี ไอ้เพื่อนเฮงซวย “

การินทร์ไม่หยุดแค่หมัดแรกชายหนุ่มตรงเข้าไปกระชากคนที่ไม่รู้เรื่องมาต่อยซ้ำจนเลือดอาบใบหน้า ดีที่มีคนมาลากและหยุดเอาไว้แต่กระนั้นเขาก็ยังชี้หน้าคาดโทษด้วยเสียงกร้าว

“ มึงถ้าฝนเป็นอะไรไปกูเอามึงตาย ไอ้รณวีย์ “

รณวีย์ไม่รับรู้อะไรได้ไปมากกว่าความเจ็บปวดทั้งกายและใจ การินทร์ไม่ฟังอะไรเขา ชายหนุ่มลุกไม่ขึ้นใบหน้าบอบช้ำเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดจนต้องให้คนเข้าไปช่วยพยุง

“วี “

ปลายภูที่วิ่งเข้ามาถึงที่เกิดเหตุตกใจในสภาพบอบช้ำของรณวีย์ ชายหนุ่มรีบตรงเข้าไปประคองก่อนจะมองไปทางการินทร์ที่ประคองเพียงฝนซักพักทีมหมอนาก็เข้ามาช่วยเหลือด้วยความชุลมุลวุ่นวาย

เฟื่องฟ้าที่วิ่งตามมาสมทบเห็นสภาพรณวีย์ก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น การินทร์เชื่อหล่อน รณวีย์โดนเล่นงานซะจนแทบสลบไปอีกคน หล่อนจะพ้นผิดก็คราวนี้แหละ ถ้าเพียงฝนเป็นอะไรไปถึงขั้นพูดอะไรไม่ได้แล้วใครล่ะจะมาชี้ว่าหล่อนคือต้นเหตุเรื่องทั้งหมด

รณวีย์พอมีสติอยู่บ้างแต่พูดอะไรไม่ได้มันจุกแน่นและเจ็บระบมไปทั้งใบหน้า ม่านตาที่เลือนลางเพราะหยดเลือดไหลย้อยมาบดบังมองไปที่ภาพการินทร์วิ่งตามและประคองเพียงฝนอย่างห่วงใยสุดหัวใจ ทำให้จิตใจเขาแหลกสลายเป็นเสี่ยงๆ ชายหนุ่มปรายตาไปทางเฟื่องฟ้าเห็นรอยยิ้มเยาะผุดขึ้นมาจากใบหน้าหวานนั่น ก็ยิ่งรู้สึกสมเพชตัวเอง

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: inimeg ที่ 25-07-2007 13:19:19

อ้างจาก: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 25-07-2007 13:14:57  

สปอยกันเข้าไป ชิส์  o12

5 5 5 ก็เรื่องดีๆยังงี้คงมีผ่านตากันอยู่แล้วแหละ ต๊อบ

แง้วๆๆๆ บางเรื่องไม่ผ่านตานี่แสดงว่าไม่ดีใช่ม้า... หุๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 25-07-2007 13:25:25

เข้ามาโผล่หน้าให้กำลังใจจ้า  อิอิ  :m1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 25-07-2007 13:26:57

อ้างจาก: ก ร ะ ต๊ อ บ ™ ที่ 25-07-2007 13:19:19  

อ้างจาก: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 25-07-2007 13:14:57  

สปอยกันเข้าไป ชิส์  o12

5 5 5 ก็เรื่องดีๆยังงี้ คงมีผ่านตากันอยู่แล้วแหละ ต๊อบ

แง้วๆๆๆ บางเรื่องไม่ผ่านตานี่แสดงว่าไม่ดีใช่ม้า... หุๆ

ม่ายช่าย แต่เป็นเรื่องดีๆ ที่ยังไม่ได้ผ่านตาต่างหาก ต๊อบ เช่นเรื่อง Casualnova เป็นต้น อิอิ  o3

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 25-07-2007 13:28:20

...........สงสารกานต์จัง...... :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: inimeg ที่ 25-07-2007 13:42:03

อ้างจาก: oaw_eang ที่ 25-07-2007 13:25:25  

เข้ามาโผล่หน้าให้กำลังใจจ้า  อิอิ

 :m1: <<<< หน้าเจ้เป็นแบบนี้เองเหยอ..... หุๆ

อ้างจาก: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 25-07-2007 13:26:57  

ม่ายช่าย แต่เป็นเรื่องดีๆ ที่ยังไม่ได้ผ่านตาต่างหาก ต๊อบ เช่นเรื่อง Casualnova เป็นต้น อิอิ  o3

มีแอบหยอด.........

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 25-07-2007 19:15:45

สงสารวีอะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 25-07-2007 19:35:02

 :o
คิดแล้วทำไปได้นะคนเรา
 o22 o22

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 25-07-2007 20:14:59

 :impress:

เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ

สงสารเจ้าวีของเราจิง ๆ ๆ

จะลงเอยกันแบบไหนน๊า.....

อ่านสปอยของแต่ละคน คงต้องเตรียมกะมังไว้รับน้ำตาแล้วล่ะมั้ง

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 25-07-2007 20:32:17

ชะนีฟ้า นัง Golden Flower

เลวมากกกกกกกกก

ใจห... ชัดๆ

 :angry2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: nattabadin ที่ 25-07-2007 21:13:09

ชีวิตของวีรันทดยิ่งกว่านางเอก "กลิ่นแก้วกลางใจ" บีบหัวใจคนอ่านเหลีอเกินคับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: sun ที่ 25-07-2007 21:40:23

 :m3:   ม่าได้มาสปอยส์  แต่มาให้ กำลังใจ คนลงเรื่อง ก่าคนเขียนเรื่อง คิคิ    :m1:

แย้ว คนเขียน เรื่องง่ะ...แอบโผล่เข้ามาดูมั่งยังหว่า อิอิ   :m4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 25-07-2007 21:41:30

วี  ทำไมชีวิตมันซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้เนี่ย  ซวยตั้งแต่ต้นเรื่อง จนจะจบ
แบบนี้ต้องมีปากมีเสียงบ้าง  โดนกระทำฝ่ายเดียวเลย  ไม่ไหวๆๆ
ยัยฟ้า นี้แหลมั่กๆ คะ เหมือนอ่านละครช่องเจ็ดอยู่เลย 55

รออ่านต่อน้า  ป้อมที่ร้ากกกก  :m4:  :m4:  :m4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 25-07-2007 21:50:55

โหดร้ายสุดๆ  :serius2:
ทำผิดแล้วยังโบ้ยไปให้คนอื่นหน้าตาเฉย
คิดได้ไงเนี่ย  o12 o12 o12

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 26-07-2007 11:36:57

น่าสงสารวีย์ เกือบจบแล้วจะเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ซับน้ำตา  :m8: :m8: :m8: :m8: :m8:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 26-07-2007 13:56:15

มาต่อแล้วค๊าบบบ ผู้อ่านที่รัก  :m1:
****************************************************
เพียงฝนถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในตัวเมืองอย่างเร่งด่วน ในขณะที่บนภูปลายสายพากันแตกตื่นและวุ่นวายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ปลายภูเครียดอย่างหนักที่ต้องคอยตอบคำถามนักท่องเที่ยวว่าทำไมถึงปล่อยให้แขกทำร้ายร่างกายกันถึงขนาดเลือดตกยางออก หลายคนหวาดกลัวและตกใจในสิ่งที่เห็น ถึงขนาดจะยกเลิกการพักต่อ
ส่วนรณวีย์เองก็ถูกส่งไปปฐมพยาบาลที่อนามัย ชายหนุ่มยังไม่สามารถพูดจาอะไรได้ ปลายภูเองก็ไม่อยากที่จะกวน เขายังไม่ปักใจเชื่อว่ารณวีย์จะทำอะไรร้ายๆอย่างที่การินทร์กล่าวหา แล้วใครล่ะที่ทำเรื่องเลวร้ายและเสื่อมเสียต่อภูที่ได้รับความไว้วางใจจากนักท่องเที่ยวมานานแบบนี้

“ อ่อง อ่อง “

หนุ่มใหญ่เดินเรียกหาคนสนิท หลังจากที่ฝากรณวีย์ไว้กับหมอนา เขายังมีหน้าทีสืบสาวเรื่องราวต่อ เพื่อหาตัวคนผิดที่แท้จริงให้ได้

“ หายหัวไปไหนของมันวะ “

ชายหนุ่มสบถอย่างหงุดหงิด คนสนิทไม่เคยหายหัวไปได้ขนาดนี้

ทางฝั่งคนที่กำลังโดนตามหา เพิ่งจะงัวเงียตื่น เมื่อเวลาล่วงเลยไปเกือบเที่ยง

อ่องลุกขึ้นนั่งสะบัดหัวไล่อาการมึนงงออกไป หนุ่มเตี้ยหรี่ตาเมื่อแสงแดดสาดเข้าใบหน้า

“ ตายโหง นี่มันกี่โมงวะเนี่ย “

อาการง่วงหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อสายตาปรับกับแสงที่สาดเข้าใบหน้าได้ อ่องกระโจนลงจากเรือนสาวภูอย่างไม่กลัวเจ็บ ทำไมเขาถึงได้นอนหลับได้อย่างไม่รู้ตัวแบบนี้ ป่านนี้เจ้านายไม่หงุดหงิดแล้วหรือนี่

…ผลั๊ก!!..

“โอ้ยยยย..” เสียงชนกันดังผลั๊กเงียบไปตามมาด้วยเสียงร้องโอ้ยของหญิงสาวที่นั่งกองอยู่ที่พื้น

“ อ้าวเฟื่องฟ้า เป็นไรหรือเปล่า “

อ่องทักอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เขาวิ่งชน

“ ไม่ต้องมายุ่ง ไม่เป็นไร ถอยไป “

เฟื่องฟ้าลุกขึ้นผลักคนพยุงให้ออกห่างตัว หล่อนอยู่ที่นี่ไม่ได้ หล่อนต้องไปให้พ้น ก่อนที่รณวีย์จะบอกอะไรใคร

“ เป็นอะไรจะรีบไปไหน “

คนโดนผลักถามเมื่อเห็นคนผลักรีบที่จะวิ่งขึ้นไปบนห้องพัก

“ พ่อฟ้าไม่สบาย ฟ้าต้องรีบไปดูอาการใครถามก็บอกตามนี้นะฟ้าไม่มีเวลาบอกใครๆ “

พูดจบสาวภูก็ไม่มีเวลาที่จะยืนอยู่ต่อร่างบางรีบวิ่งขึ้นพัเก็บของอย่างลวกๆ หล่อนเห็นอาการปลายภูตอนที่
สบถด่าว่าใครเป็นต้นตอเรื่องนี้กับเหล่าคนงานแล้วนึกหวั่น ปลายภูไม่ได้เชื่อในสิ่งที่ตาเห็นเหมือนการินทร์ หล่อนไม่เสี่ยงที่จะอยู่ให้โดนจับได้หรอก

อ่องแปลกใจในพฤติกรรมของสาวภูอย่างมากแต่ไม่มีเวลาสนใจ เขาต้องรีบไปให้เจ้านายเห็นหน้าโดยเร็วที่สุด ป่านนี้คงกำลังรอที่จะเล่นงานเขาอยู่ก็ได้ และก็เป็นอย่างที่คาด แค่ร่างเตี้ยล่ำโผล่ไปให้ปลายภูเห็น อ่องก็โดนตวาดทันที

“ เอ็งไปไหนมา ไอ้อ่อง “

“ เอ่อ เมื่อคืนคงหนักไปหน่อยครับนายปลายเลยตื่นสาย “

“ ไม่สายแล้วนี่มันจะเที่ยงแล้วไอ้เตี้ย “

ปลายภูไม่รอให้อ่องพูดจบประโยค ความเครียดที่มีอยู่มันทำให้เขาแสดงอาการเกรี้ยวกราดจนคนสนิทสงสัย

…วันนี้ มันเป็นวันอะไรทำไมคนใกล้ตัวสองคนถึงดูแปลกๆไป ……

“ ผมขอโทษครับ นายปลายมีอะไรจะให้ผมทำครับ “

“ เรียกประชุมคนงานโดยด่วน เมื่อตอนสายเกิดเรื่องใหญ่ เพียงฝนโดนทำร้าย ตอนนี้เข้าไปโรงพยาบาลในเมือง “

“ แล้วใครเป็นคนทำครับ “

อ่องหน้าตื่นขึ้นมาทันที มิน่าล่ะ เจ้านายถึงได้ดูสีหน้าไม่ค่อยดี

“ นั่นแหละที่เอ็งต้องหาตัวให้ได้ เฟื่องฟ้าบอกใครๆว่าวีเป็นคนทำ ตอนนี้วีโดนการินทร์เล่นงานจนอาการหนักนอนพักอยู่อนามัย ข้าจะตามไปดูเพียงฝน ฝากทางนี้ด้วย “

เจ้านายทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะรีบเดินจากไป อ่องยืนนิ่งในสิ่งที่ได้ยินทบทวนเหตุการณ์ พอสมองเริ่มคิดอะไรได้ กะว่าจะเรียกตัวเจ้านายไว้เพื่อปะติดปะต่อเรื่องราวให้ฟัง แต่ก็ไม่ทัน เมื่อมองเห็นรถของเจ้านายแล่นออกไปด้วยความเร็ว

“ กูนะกู ไม่น่าพลาดท่าให้ผู้หญิงเลย “

อ่องเกาหัวอย่างหงุดหงิด ปกติเขาไม่เคยนอนตื่นสาย เฟื่องฟ้าต้องทำอะไรกับเขาแน่ๆ แล้วหล่อนกำลังจะหนี ไม่สิ เขาต้องไม่ให้หล่อนหนีไปไหนได้
.
.
.
.
ทางด้านการินทร์ ลุกนั่งเดินยืน อย่างร้อนรน เมื่อเพียงฝนถูกส่งเข้าห้องไอซียู หมอบอกเขาแค่ว่า เธอเสียเลือดมาก อาจจะเสียเด็กไปแล้วก็ได้ ส่วนเจ้าตัวยังอยู่ในภาวะครึ่งต่อครึ่ง เพราะหัวใจเกิดอาการช็อคอย่างหนัก ชายหนุ่มนึกถึงภาพที่รณวีย์ล่อเขาให้ออกไปหาเฟื่องฟ้าแล้วนึกแค้น ทำไมรณวีย์ต้องทำขนาดนี้ นายนั่นต้องการอะไร

ปลายภูตามเข้ามาสมทบ ชายหนุ่มเข้าไปถามไถ่อาการคนเจ็บจากการินทร์ ได้รับคำตอบที่ทำเอาเขาหดหู่ นี่ที่ภูของเขาจะเป็นที่คร่าชีวิตเด็กที่กำลังจะเกิดเหรอ

“ เพราะมันคนเดียว ผมไม่ปล่อยมันไว้แน่ “

การินทร์สบถออกมาเมื่อเห็นปลายภูนิ่งไป หนุ่มใหญ่หรี่ตามองคนพูด เขาไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เมื่อรู้ว่าการินทร์หมายถึงรณวีย์

“ เราไม่มีหลักฐานยืนยันนะคุณกานต์ว่ารณวีย์เป็นคนทำ คุณอย่าเพิ่งปักใจเชื่อคำพูดใครๆก่อนที่การพิสูจน์สืบสวนจะเกิดขึ้น ยังไงผมก็ไม่ปล่อยให้เรื่องนี้มันจบไปง่ายๆหรอก มันเกิดที่ภูของผม ผมต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว คนผิดยังไงก็ต้องได้รับการลงโทษแน่นอน “

“ แล้ว จะให้ผมคิดว่าใครเป็นคนทำล่ะครับ รณวีย์หลอกให้ผมไปที่ศาลาซึ่งคุณภูก็เห็น ส่วนตัวเขาก็หลอกล่อเพียงฝนไปเอง “

“ ทำไมวีต้องทำแบบนั้น คุณมีคำตอบในเรื่องนี้มั๊ยล่ะ “

การินทร์นิ่งอึ้ง นั่นสิทำไมรณวีย์ต้องทำแบบนี้ แต่ถ้าไม่ใช่รณวีย์แล้วใครจะทำ ก็ภาพที่เห็นมันฟ้องชัดเจนขนาดนั้น

“ อันนั้นผมไม่รู้ แต่ถ้าฝนเป็นอะไรไปอีกคน ผมไม่ปล่อยนายนั่นเอาไว้แน่ “

“ คุณจะทำอะไรวีเขาอีก แค่นี้เขาก็พูดจาอะไรไม่ได้ อาการเขาก็แย่ไม่ต่างจากเพียงฝนหรอก และถ้าเขาผิดจริงไม่ต้องถึงมือคุณหรอก ผมมีวิธีจัดการได้ และผมจะไม่ใช้วิธีเถื่อนๆแบบคุณด้วย “

“ งั้นเหรอครับ หาวิธีปกป้องกันล่ะไม่ว่า กลับไปดูแลมันดีกว่าเรื่องของผมกับฝน ผมจัดการได้ “

“ ผมผิดหวังในตัวคุณแทนวีจริงๆคุณกานต์ แล้วผมจะรอดูว่าเพียงฝนฟื้น วี พูดได้ ใครจะเป็นคนเสียใจ “

สองหนุ่มมองท้าทายสายตากันด้วยความคิดที่ต่างกัน ปลายภูยังคงเชื่อมั่นว่ารณวีย์ไม่ใช่คนทำเรื่องนี้ ส่วนการินทร์ ความคิดยังขัดแย้งกัน ถ้ารณวีย์ไม่ได้ทำเรื่องนี้จริง เขาจะทำยังไง

“ คนไหน ญาติคนป่วยครับ “

เสียงหมอดังแทรกเข้ามาทำลายสงครามทางสายตา การินทร์รีบตรงเข้าหาคนที่เรียกหาตัวเขาทันที
.
.
.
.
.
ที่อนามัย รณวีย์เริ่มขยับตัวได้ เนื้อตัวถูเช็ดทำความสะอาด แต่สภาพยังบอบช้ำ ยิ่งตามใบหน้ายังคงช้ำเลือดจน เห็นได้อย่างชัดเจน ชายหนุ่มพยามขยับปากจะพูดอะไรบางอย่างต่อผู้ช่วยหมอนาที่ดูแลอยู่ หมอนาจึงโดนตามตัวมาอย่างเร็ว

“ คุณวี คุณวี เป็นไงบ้างคะ “

หมอสาวถามอาการเมื่อเห็นรณวีย์พยายามยันกายลุกนั่ง

“ อย่านั่งเลยค่ะ นอนพักก่อนนะคะ “

หญิงสาวเข้าไปจับตัวชายหนุ่มไม่ให้ลุกขึ้นมา เห็นรณวีย์ขยับปากพูดก็พยามฟังซึ่งก็พอจะรู้เรื่องบ้าง

“ เพียง ฝน เป็น ไง บ้าง ครับ “

เนิ่นนานกว่าที่ชายหนุ่มจะขยับปากพูดจบ หมอนาถอนหายใจ เธออีกคนล่ะที่ไม่เชื่อว่ารณวีย์จะเป็นคนทำร้ายเพียงฝน คำตอบเธอมีอยู่แล้วว่าใครเป็นคนทำ แต่เธอเชื่อว่าปลายภูจะจับคนๆนั้นมารับผิดได้แน่ เธอจึงไม่อยากที่จะเข้าไปยุ่ง

ปัง!!!!! เสียงประตูเปิดปังใหญ่ ทำเอาหมอสาวสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ การินทร์ เดินหน้าดุเข้ามา ตามมาด้วยผู้คนทีวิ่งตามตัวเขา ชายหนุ่มคงบุกเข้ามาที่นี่แน่ๆ ผู้คนจึงแตกฮือตามจับตัวกันจ้าละหวั่น

“ คุณกานต์ คุณจะทำอะไร “

หมอนาเข้าขวางเมื่อเห็นการินทร์ตรงปรี่เข้าไปหาตัวคนที่นอนเจ็บขยับร่างกายไม่ได้ มันต้องเกิดเรื่องร้ายแน่

“ ถอยไปหมอนา ผมจะลากตัวนายนั่น ไปจัดการ มันสมควรนอนอยู่ในคุก ไม่ใช่อยู่ที่นี่ มันฆ่าลูกเพียงฝน มันต้องรับผิดชอบ “

รณวีย์ได้แต่ส่ายหัวอยู่บนเตียงเมื่อขยับตัวโต้เถียงอะไรไม่ได้ เพียงฝนแท้งลูก เขาสงสารเด็ก เด็กที่อยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของผู้ใหญ่ ชายหนุ่มน้ำตาไหลอย่างสะเทือนใจ แต่กระนั้นการินทร์ก็ไม่รู้สึกเห็นใจเลยซักนิด เขายังจะฝ่าหมอนาเข้าไปให้ได้จนหมอสาวต้องตวาดอย่างเหลืออด

“ พอได้แล้วคุณกานต์ สภาพคุณวีตอนนี้ หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องมาทำกิริยาเถื่อนๆในสถานที่หวงห้ามแบบนี้ คนผิดยังไงก็ต้องโดนลงโทษ แต่คุณไม่ใช่ผู้ตัดสิน ออกไปจากที่นี่ คุณไม่มีสิทธิมาโวยวาย “

“ ผมไม่ได้มาโวยวาย ถอยไปถ้าคุณคิดจะปกป้องกัน “

หมอนาร้องว้ายเมื่อโดนผลักให้พ้นทาง รณวีย์ร่นถอยหนีเมื่อการินทร์พุ่งมาจนถึงตัวแล้วฉุดแขนลากเขาให้ลุกออกจากเตียงอย่างแรงจนร่างกายเจ็บปวดไปทุกส่วน


“ ปล่อย “

รณวีย์ร้องออกมาได้แค่ลำคอด้วยความเจ็บจนสุดท้ายร่างก็ลงไปนั่งกองที่พื้นเมื่อลุกไม่ไหว แต่การินทร์ไม่สนใจ ยังคงดึงลากอย่างไม่ปล่อยพลางตะคอก

“ ทำคนอื่นมึงไม่เห็นคิด มานี่ “

“ ยืนเซ่อกันอยู่ทำไม จับตัวนายนี่เอาไว้สิ “

หมอนา ตวาดคนที่ตามมาแต่ไม่กล้าเข้าขวางทันที เมื่อคนมีอำนาจสั่งหลายคนจึงรีบทำตาม การินทร์ ยกนิ้วชี้กราดคนที่พุ่งเข้าหัวเขา พลางฉุดรณวีย์ให้ลุกขึ้น

“ อย่าเข้ามาแตะต้องตัวผมถอยไป “

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 26-07-2007 14:01:59

........... :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:...........

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 26-07-2007 14:41:55

 :angry2:

ไอ้เลวการินทร์

ตายไปซะ อยู่ไปก็รกโลก

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 26-07-2007 15:59:09

บีบหัวใจมากๆเลย น้ำตาแทบจะพรากเชียว

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 26-07-2007 16:06:49

การินทร์โงบัดซบเกียดแม้งชิบหายตายๆไปเถอะ  :angry2: :angry2:

สงสารคุณวีจัดใจอยากจะร้องให้  :sad2: อย่าไปรักมันนะเอาให้มันตายๆไปเลย  :amen: :amen:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 26-07-2007 16:25:07

แสรดดดดดดดดดดดดดดดดด

 :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 26-07-2007 17:37:19

การินทร์จะพารณวีย์ไปทำลูกเหรอ  :m12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 26-07-2007 17:57:53

ทำซะให้พอ แล้วรอรับผลของการกระทำนั่นด้วยล่ะ  o12 o12

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 26-07-2007 18:50:06

แวะมาบีบหัวใจก่อนกลับบ้าน  แล้วก็วิ่งร้องไห้จากไป  :o12:
***********************************************************
“ ไอ้อ่องได้เรื่องมั๊ย “

ปลายภูตรงเข้าไปถามคนสนิทเมื่อมาถึงเรือน อ่องรีบรายงานสถานการณ์ว่าตอนนี้ เขาจับตัวเฟื่องฟ้าเอาไว้แล้ว เขาเชื่อว่าเฟื่องฟ้าเป็นคนต้นเรื่อง ปลายภูถอนหายใจอย่างเครียดหนัก ทำไมคนต้นเรื่องต้องเป็นคนที่เขาสงสัยแต่ไม่อยากให้เป็นด้วยนะ

“ ดี ตอนนี้สั่งห้ามใครคนใดออกนอกภูเป็นอันขาดจนกว่าจะหาคนทำผิดได้ “

ปลายภูออกคำสั่ง ซักพักก็มีคนงานวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาบอกว่าที่อนามัยกำลังวุ่นวาย การินทร์ ตามเข้าไปฉุดลากรณวีย์บอกจะส่งตำรวจ ปลายภูส่ายหัวอย่างเอือมระอา นี่นายกานต์นั่นรักเพียงฝนถึงขนาดหลับหูหลับตาเชื่ออะไรง่ายๆขนาดนี้เลยเหรอ

เพียงฝนจะถูกส่งไปรักษาตัวต่อที่กรุงเทพเพราะเธอยังไม่รู้สึกตัว การินทร์ติดรถเขาเพื่อมาเก็บของที่จำเป็น แต่พอแยกกัน นายนั่นก็ยังตามไปทำร้ายคนที่รักตัวเองจนได้


“ ปล่อยวี การินทร์ ไม่งั้นผมจะไม่เกรงใจคุณแล้วนะ “

ปลายภู ออกคำสั่งเมื่อวิ่งมาถึงเหตุการณ์ ภาพที่เขาเห็นมันทำให้เขาสงสารรณวีย์จับใจ ลำพังหัวใจที่หลงรักการินทร์แล้วการินทร์ไม่เคยสนใจหรือญาติดีด้วยมันก็สร้างรอยช้ำให้เจ้าตัวได้มากพอแล้ว แล้วนี่คนที่รักหมดหัวใจยังทำร้ายร่างกายจนสะบักสบอมขนาดนี้ เป็นเขา เขาคงทนไม่ได้แน่ๆ


หมอนาวิ่งเข้าไปพยุงรณวีย์เมื่อการินทร์ปล่อยให้ร่างบอบช้ำนั่นร่วงกองไปที่พื้นเพราะคำสั่งของปลายภู

“ ภูคะ บอกตำรวจไปเลยค่ะ นาทนไม่ได้แล้ว ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ “

หมอสาวเสนอคนมีอำนาจกว่า ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย เมื่อไหร่เพียงฝนจะฟื้น แล้วคนบอบช้ำนี้จะพูดจาได้นะ

รณวีย์ไอสำลักเลือดออกมาเมื่อร่างกายข้างในที่ช้ำเริ่มออกอาการ การินทร์ ก้มมอง ชะงักไปชั่วครู่เมื่อเห็นอาการคนเจ็บชัดเจน รณวีย์มองสบตาเขานิ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อไอออกมาอีกจนตัวโยน การินทร์เพิ่งรู้สึกตกใจเมื่อเลือดกำเดารณวีย์ไหลออกมาจนหมอนาต้องรีบซับเอาไว้ ปลายภูกัดกรามแน่นแต่พยายามควบคุมอารมณ์ หนุ่มใหญ่รีบตวาดลั่นทันทีเมื่อเห็นการินทร์ทำท่าจะนั่งลงดูอาการรณวีย์

“ อย่าแตะต้องตัววี การินทร์ “

การินทร์ชะงัก หมอนาเองก็รีบปัดมือชายหนุ่มออกให้ห่างตัวคนเจ็บ

“ คุณจะไปไหนก็ไป รอให้ภรรยาคุณฟื้นขึ้นมาก่อน ถ้าเธอบอกว่าคุณวีเป็นคนทำร้ายเธอ พวกเราที่นี่ยอมให้คุณทำอะไรกับคุณวีก็ได้ แต่ตอนนี้ คนที่นี่ละอายต่อการกระทำของคุณ กลับไปหาคนของคุณซะ อย่ามายุ่งกับคุณวีอีกจนกว่าทุกอย่างจะกระจ่าง “

หมอสาวบอกออกมาอย่างสุดทน การินทร์ลุกขึ้น มองหน้าผู้คนที่มองเขาเป็นตาเดียว ก่อนจะหันกลับไปมองรณวีย์ เป็นครั้งสุดท้าย แล้วค่อยๆถอยหลังเดินหายไป

“ อ่อง ไปส่งเขาที่โรงพยาบาล คนที่นั่นรอเขาอยู่ “

ปลายภูออกคำสั่งกับคนสนิท ถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่เขาเข้าใจ การินทร์เป็นคนแรกที่เขาจะไม่ยอมให้มาเหยียบที่ภูปลายสายอีก
.
.
.
.
ระหว่างเดินทางกลับเข้ากรุงเทพ พร้อมเพียงฝน โดยทางโรงพยาบาลเป็นฝ่ายดำเนินการให้ การินทร์เพิ่งใช้เวลานั่งคิดทบทวนในหลายๆสิ่งที่เกิดขึ้น คนที่ภูปลายสายปกป้องรณวีย์ เหมือนมั่นใจว่าเขามองอะไรผิดไป คำพูด และการกระทำหลายๆอย่างของรณวีย์วิ่งเข้ามาวนเวียนในหัวเขา ชายหนุ่มเริ่มเอนเอียงเมื่อนึกถึงภาพที่รณวีย์ยอมเขามาตลอด รวมทั้งภาพที่เฟื่องฟ้าตบหน้าเจ้าตัว ชายหนุ่มยกมือลูบหน้ากุมขมับ เขาเชื่อคำพูดเฟื่องฟ้าเหรอนี่
.
.
.
.
.
.
เพียงฝนอาการดีขึ้นในวันสองวันหลังจากถึงมือหมอที่กรุงเทพ หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัว พอๆกับอาการของรณวีย์ ที่เริ่มที่จะพูดจาและเดินได้อย่างปกติ ทุกอย่างถูกเปิดเผยเมื่อเฟื่องฟ้าโดนเค้นหนัก หล่อนหนีไปไหนไม่รอด เมื่อปลายภูกักตัวไว้อย่างไม่ใจอ่อน หนุ่มใหญ่โกรธจนแทบจะฆ่าสาวใช้ได้ ไม่เข้าใจว่าทำไมจิตใจถึงได้โหดร้ายและและโดนครอบงำจากพิษรักได้ขนาดนี้

“ คนที่เธอต้องขอโทษไม่ใช่ฉัน เธอควรจะขอโทษวี เรื่องที่เธอทำ มันทำให้วีเป็นยังไงเธอก็เห็น “

ปลายภูพูดเสียงแข็งเมื่อเฟื่องฟ้าร้องห่มร้องให้ขอโทษขอโพย และขอให้เรื่องนี้อย่าให้ถึงมือตำรวจ เธอกลัวไปสารพัด

“ คุณวีคะ ฟ้าขอโทษ ฟ้าไหว้ ฟ้ากราบล่ะค่ะ อย่าให้เรื่องนี้ถึงตำรวจเลยนะคะ ฟ้าจะไม่ทำอีกแล้ว ฟ้ากลัวติดคุก พ่อ แม่ ฟ้าก็มีนะคะพวกท่านไม่มีใครดูแล นะคะ คุณวีช่วยฟ้าด้วย “

สาวภูเปลี่ยนทางไปก้มกราบไหว้คนที่อาจช่วยชีวิตเธอไม่ให้มีมลทินได้ รณวีย์เป็นคนใจอ่อน เขาต้องเห็นใจเธอแน่

“ คุณวี ไม่มีสิทธิตัดสินเรื่องนี้เฟื่องฟ้า ฉันเคยเตือนเธอแล้วให้ทำใจซะเกี่ยวกับนายการินทร์แต่เธอมันดื้อเอง พวกเรารับปากเขาเอาไว้แล้วว่าจะเอาผิดคนลงโทษ เธอขอร้องอะไรใครไม่ได้ทั้งนั้น “

หมอนาชิงแย้งเอ่ยตัดหน้ารณวีย์ เธอรักที่นี่เหมือนๆกับปลายภู ศักดิ์ศรีของคนบ้านป่าก็พอจะมีบ้าง เธออยากให้ปลายภูพูดคำไหนเป็นคำนั้น

“ ก็อย่างที่หมอนาบอกเฟื่องฟ้า วีไม่มีสิทธิตัดสินเรื่องนี้ “

รณวีย์เอ่ยในที่สุด ชายหนุ่มลุกเดินหนีทันที แม้แผลภายนอกจะเริ่มหาย แต่แผลภายในของเขามันกำลังลุกลามอย่างหนัก ภาพที่การินทร์ทำร้ายเขามันชัดเจนจนยากที่จะลบมันทิ้งไปได้ง่ายๆ

“ อ่อง เรียกตำรวจ “

ปลายภูตัดใจออกคำสั่ง เฟื่องฟ้าหน้าซีดเผือด สาวเจ้าส่ายหน้า นัยตากลิ้งกลอกอย่างคนที่กำลังจะเสียสติ

“ ไม่ ไม่ ฟ้าไม่ยอมติดคุก ไม่ ไม่ “

สาวภูลุกขึ้นโวยวาย ก่อนจะออกวิ่งอย่างบ้าคลั่ง สร้างความตื่นตกใจต่อผู้พบเห็น

“ เฟื่องฟ้า “

รณวีย์ครางออกมาเบาๆเมื่อเห็นอาการเฟื่องฟ้าวิ่งผ่านหน้าไป ลางสังหรณ์บางอย่างบอกว่าหล่อนต้องคิดอะไรร้ายๆแน่ ชายหนุ่มออกวิ่งตามทันทีที่เห็นเฟื่องฟ้าวิ่งไปยังทางผาน้ำตก

“ รณวีย์ “

ปลายภูตกใจที่เห็นรณวีย์วิ่งตามเฟื่องฟ้าไป แล้วความโกลาหลก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เขาออกวิ่งตามหนึ่งหนุ่มหนึ่งสาวไปทันที หมอนา อีกคนที่ไม่ยอมอยู่กับที่

“ ยัยฟ้า ก่อเรื่องไม่รู้จักจบจักสิ้น หล่อนกะจะให้คนที่นี่เป็นนักวิ่งลมกรดไปซะหมดหรือยังไง “

หมอสาวบ่นออกมาอย่างเอือมระอาแต่สองขาก็วิ่งตามอย่างไม่รู้จักเหนื่อย


“ เฟื่องฟ้า เธออย่าทำอะไรบ้าๆนะ หยุดเดี๋ยวนี้ “

รณวีย์ร้องห้ามเมื่อเห็นเฟื่องฟ้าวิ่งเข้าเขตหวงห้าม

“ วีอย่าตามไป กลับลงมา “

ปลายภูร้องเรียกตาม หนุ่มใหญ่ขนลุกชันเมื่อมองเห็นคล้ายๆว่าร่างของรณวีย์ที่วิ่งขึ้นไปบนผาน้ำตก มันเป็นเหมือนภาพที่ปลายไผ่เคยวิ่งขึ้นไปในอดีต

“ วี เชื่อพี่ กลับลงมาก่อน “

ชายหนุ่มเรียกตามไม่ลดละ รณวีย์ใช่ว่าจะหยุดฟังร่างนั้นยังคงตามเฟื่องฟ้าไปอย่างไม่

“ อย่าตามเข้ามา ไม่งั้นฟ้าโดดจริงๆด้วย “

เฟื่องฟ้าหันมาชี้กราดที่รณวีย์ เมื่อวิ่งไปจนสุดทางด้านหลังที่หล่อนกำลังถอยร่นไป อีกไม่กี่ก้าวมันก็หล่นลงไปข้างล่างชัดๆ

“ อย่าถอยหลังเฟื่องฟ้า หยุดเดินแล้วฟังวี “

ชายหนุ่มรีบห้าม สิ่งที่เห็นมันทำให้เขาใจสั่นไม่เป็นจังหวะ

“ ไม่ฟ้าไม่ฟัง ทุกคนรังแกฟ้า ฟ้าจะไม่อยู่ให้ใครหัวเราะเยาะ “

เฟื่องฟ้าน้ำตาร่วงพลางถอยหลังไปเรื่อยๆ รณวีย์เห็นท่าจะไม่ดีเพราะอีกแค่ก้าวเดียว เฟื่องฟ้าก็สามารถร่วงลงไปสู่สายน้ำวนเบื้องล่างแล้ว

“ วี อย่าเข้าไป “

ปลายภูตะโกนลั่นสุดเสียงเมื่อวิ่งตามมาเห็นว่ารณวีย์ตัดสินใจพุ่งเข้าไปเพื่อที่จะจับตัวเฟื่องฟ้าเอาไว้ แต่เขาเตือนช้าไป รณวีย์ไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้น……..

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 26-07-2007 19:02:07

เย่มาต่ออีกตอนแล้ว ขอให้วีอย่าเป็นอะไรเลยนะ  :o7: :o7:

แล้วก็ไอชั่วการินทร์ได้รับผลกรรมไวๆ :amen: :amen:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 26-07-2007 19:05:16

คนโพสต์ใจร้ายยยยยย

ตัดแบบนี้ได้งายยยยยยยยยยยยยยยย

 :angry2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: inimeg ที่ 26-07-2007 19:18:34

-*- อย่าทามแบบนี้...........................

พี่ป้อมกลับมาด๊วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: A GE ที่ 26-07-2007 20:13:09

 :m16: :m16:  จะตามยัยเฟื่องฟ้าไปทำไมครับ  ปล่อยไว้เด๋วก็ต้องลงมาเองแหละครับ  ไม่น่าจะต้องให้เสียพลังงานวิ่งตามแล้วก็เสี่ยงเลยนะครับ :m21: :m21:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 26-07-2007 21:34:00

การินทร์นี่แบบฉบับพระเอกละครไทยจริง ๆ  :m21:  :m21:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 26-07-2007 21:38:30

ที่มีคนบอกว่าเศร้าๆ กันน่ะ อย่าบอกนะว่า วีเป็นอะไร :angry2: :angry2:

เอาให้การินทร์เสียใจจนตายไปเลย

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Bboyseries ที่ 26-07-2007 21:58:02

ตายล่ะ ลุ้นจนตัวโก่งเลย จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนะ อยากรู้จัง
คนโพสอยู่ไหน กลับมาต่อด่วนเลยนะ ติดงอมแงมเชียว เอิ๊กก!! แซวเล่นนะครับ
เอาล่ะ ขอรายงานตัวหน่อยครับ เพิ่งก้าวขาเข้ามาในเล้าเป็ดเป็นครั้งแรก หลังจากด้อมๆมองๆ อยู่นาน
ผม Boy นะครับ เจ้าของนิยายที่คุณๆ กำลังอ่านอยู่นี่แหละ  กำลังอินได้ที่เลยใช่มั๊ยครับ
ก็ขอบคุณนะครับที่ชื่นชอบกัน นิยายเรื่องนี้กำลังจะออกมาในรูปแบบหนังสือ
รวมกับเรื่องอื่นๆ ที่ผมเคยเขียนไว้ ถ้าอ่านในบอร์ดแล้วชื่นชอบกัน
ก็อย่าลืมตามให้กำลังใจผมในรูปแบบที่เป็นหนังสือด้วยนะครับ
เจ้าของบอร์ดจะเหล่ผมหรือเปล่าเนี่ย แอบเข้ามาประชาสัมพันธ์ข่าวแบบนี้
ยังไงก็ขออนุญาตนะ

ขอบคุณครับ

Boy

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: inimeg ที่ 26-07-2007 22:03:10

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

พี่บอย.... (เสียวชื่อนี้จริงๆ)

อันนี้แล่ะที่ทางแฟนๆ รอมานานแสนนาน

การันต์ กับ รณวีย์ภาคหนังสือ

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

รายละเอียดด่วนๆ คับพี่บอยสุดเลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

ปล. เป็นไปได้หาคนวาดภาพประกอบด้วยก็ดี...

อ้อ... เรื่องนี้มีกลิ่นคล้ายๆ กับ Real love story เลยอ่ะครับ....

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 26-07-2007 22:06:58

ยินดีต้อนรับสู่เล้าเป็ดค่า  o15
ติดตามนิยายคุณบอยมาตั้งแต่ real love story แล้ว
ตอนนี้กำลังตามอ่านอีก 2 เรื่อง สนุกไม่แพ้กันเลย  :m3:  :m3:
ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยายดี ๆ ที่แต่งมาให้อ่านกัน  o1
และจะคอยติดตามผลงานที่กำลังจะออกมาในรูปแบบหนังสือค่ะ  :m13:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 26-07-2007 22:08:17

อ๊ะ...
พี่บอยเป็นไข่เป็ด
ก็เลยจิ้มๆ (+)ไข่เป็ดให้เลขศูนย์แตกซะเลย  :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Simply Blue ที่ 26-07-2007 22:39:07

จิ้ม+1ด้วยคน  พี่บอยมาแล้ว  :m23: ดีจายยยยยย 

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 26-07-2007 22:43:57

คืนนี้ช่วยมาลงต่อสักตอนใด้ใหมจ๊ะ นอนไม่หลับอ่า คาใจ :a6:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 26-07-2007 22:51:11

บอยคับ แอบรักบอย :give2:

ม่ายช่ายยยยยย มาทักทายแฟนๆซะที คนแถวนี้กรี๊ดกันสลบไปเลย

ซื้ออยู่แล้ว รวมเล่มออกมา  :m13:


ก็นักเขียนในดวงใจอันดับหนึ่งนี่หน่า

แล้วแวะมาบ่อยๆนะค๊าบบบบ :give2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 26-07-2007 22:51:57

จะคอยเป็นกำลังใจและอุดหนุนนะครับ
 :a11: :a11: :a11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 26-07-2007 23:07:18

 :a2:  :a2:  :a2:  :a2:  :a2:
จะรวมเล่มแย้ววว
เป็นกำลังใจให้เหมือนกันน้า 
อยากได้เหมือนกัน  อยากบอกว่าชอบเรื่องคุณบอยทุกเรื่องเลย
อ่านตามกันเป็นซีรีย์เลยทีเดียว 555

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ  :m4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: sun ที่ 26-07-2007 23:35:47

 :a11:    มาจิ้มต้อนรับคุนบอยอีกกระทู้ อิอิ   :a11:


 :m3:    :m1:    :m3:   

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 26-07-2007 23:40:14

ไอ้คนใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย.....การินทร์ อยากบีบคออัดข้างฝามันให้แบนนนนน  :pigangry2: :beat:
อินจัด 555

คุณบอยใกล้จะคลอดเป็นเล่มออกมาเมื่อไหร่ มาประชาสัมพันธ์ด่วนนะคับ อยากรู้ดีเทล  o14 o14

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 27-07-2007 02:31:49

เหอเหอ เรื่องราวไม่น่าไว้ใจ  :a5: :a5:


ปล. ขอบคุณคนแต่งและคนโพสสำหรับเรื่องราวดีๆ  o1 o1

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 27-07-2007 05:01:11

วางแผงแล้วสะกิดแรงๆนะ จาอุดหนุน  :a4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 27-07-2007 09:19:59

 :impress:

จะตามไปซื้อเหมือนกานนะ

ดีใจจังที่คุณบอยแวะมาหา

อิอิ

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 27-07-2007 10:10:06

 :a11: ออกท่าทางเต็มที่   :a3:
ต้อนรับคุณบอย :a4:

แล้วมาต่อกับแบบบีบหัวใจ น้ำตาไหลพรากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  :sad2:
**************************************************************
..เพล้งงง… !!! แก้วน้ำในมือการินทร์หล่นแตกกระจายขณะที่กำลังจะยกไปเก็บหลังจากที่เอามาให้เพียงฝนดื่มเรียบร้อยแล้ว

“ ฝนว่าไงนะ “

ชายหนุ่มถามทวนในสิ่งที่เพียงฝนเพิ่งจะบอกเขา เพียงฝนถามหา รณวีย์ บอกเขาว่า ถ้ารณวีย์ไม่ไปเห็นเธอ ป่านนี้เธออาจจะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วก็ได้ เฟื่องฟ้าคงไม่ปล่อยให้เธอรอด

“ ทำไมต้องหน้าตื่นขนาดนั้นล่ะกานต์ ตกใจเหรอที่รู้ว่าสาวชาวป่าทำร้ายฝน เห็นคะยั้นคะยออยากรู้ตั้งแต่ฝนฟื้นแล้วนี่ “

หญิงสาวบอกออกไปอย่างไม่รู้เรื่อง การินทร์เข่าอ่อนแทบล้ม หาที่นั่งทรงตัวไว้ ชายหนุ่มครางออกมาเบาๆ

“ รณวีย์ “
.
.
.
.
“ ใจเย็นค่ะภู วีคงไม่เป็นไรหรอกค่ะ เชื่อนา “

หมอนาเข้าปลอบปลายภูที่ทรุดนั่งอย่างหมดแรงมองผู้คนที่ตามลงไปงมหาร่าง คนสองคนที่ร่วงลงไปด้วยกัน น้ำตาหนุ่มใหญ่ไหลพรากก่อนจะเพ้อออกมา

“ ไม่ หมอนาอย่าปลอบผม ผมรู้ดี ไม่มีใครรอด ไม่มีใครรอด “

อ่อง มองอยู่รู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที รู้ว่าเจ้านายกำลังคิดถึงวันโหดร้ายในอดีต

“ ไผ่ ช่วยวีด้วย อย่าให้วีเป็นอะไร “

ปลายภูเพ้อออกทาทั้งน้ำตา มองผู้คนที่ช่วยกันหาร่างคนโชคร้ายอย่างเลื่อนลอย เขาหมดหวังตั้งแต่เห็น รณวีย์ร่วงหล่นลงไปแล้ว……
.
.
.
.
.
.
เพียงฝนออกจากโรงพยาบาล ใช้ชีวิตอย่างคนปกติ เมื่อเธอไม่มีภาระให้อุ้มชูเอาไว้ การินทร์เหม่อลอยตั้งแต่รู้ว่าเขาลงโทษคนผิด รณวีย์เป็นแพะที่เฟื่องฟ้าโยนเอาไว้ให้เขาทำอะไรป่าเถื่อนอย่างที่ไม่น่าให้อภัย

“ กานต์ รอนานมั๊ยคะ “

เสียงใสทักทายชายหนุ่มในวันฝนพรำ ภายในร้านกาแฟ เพียงฝนนัดการินทร์ออกมาคุยเรื่องระหว่างเขาและเธอในวันที่อะไรๆมันเปลี่ยนไป

“ รอได้ครับ ฝนทานอะไรก่อนมั๊ย “

ชายหนุ่มเปิดยิ้ม เขาจะต้องไปคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้วทำไมนะ เขาควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้หญิงตรงหน้านี้สิ เขาไม่ต้องรับผิดชอบอะไรๆที่เขาไม่ได้ก่อขึ้น เขากับเพียงฝนตอนนี้ไม่มีเลือดเนื้อใครมาเกี่ยวข้องแล้วนี่

“ อืม ฝนคุยไม่นานหรอก เขารออยู่ “

เขารออยู่…..การินทร์ใจกระตุก เขา นี่ใครกัน ?

“ เขา ใครเหรอครับ ฝนนัดเพื่อนไว้เหรอ “

“ ไม่ใช่เพื่อนค่ะ คนของฝน “

เพียงฝนบอกอย่างหนักแน่น คนที่เธอคิดว่าจะไม่อภัยในการกระทำได้กลับมาขอคืนดีเธอ เขาเคลียร์ทุกอย่างได้ลงตัวในช่วงที่เธอหายไป เขาบอกพร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตเธอ แต่ตามตัวเธอไม่เจอ มาเจออีกทีก็ในวันที่เธอได้เสียหนึ่งชีวิตที่เกิดจากเขาไปแล้ว เขาขอไถ่โทษทุกอย่าง ผู้ชายคนนั้น คนที่ทำให้เธอท้อง

“ กานต์ไม่เข้าใจ “

การินทร์หน้าเสียใจสั่น ผู้หญิงตรงหน้ากำลังจะบอกอะไรเขา

“ ฝนขอโทษนะกานต์ กานต์จะดุจะด่าจะว่าฝนยังไงก็ได้ คนของฝนเขากลับมาขอคืนดีกับฝนแล้ว และฝนก็ยังรักเขา ที่ผ่านมาฝนขอยอมรับผิดที่ทำให้ชีวิตกานต์เกิดเรื่องวุ่นวาย ต่อไปกานต์ไม่ต้องมารับผิดชอบชีวิตฝนแล้วนะ ฝนจะแต่งงานกับพี่วุธ “

การินทร์หูอื้อ ตาลาย ไม่สนใจฟังว่าผู้ชายของเพียงฝนจะชื่ออะไร ชายหนุ่มสับสน เจ็บปวดในสิ่งที่ได้ยิน เขาหมดความสำคัญลงไปในวันที่เพียงฝนหมดภาระ นี่มันอะไรกัน ความฝันที่เขาวาดไว้ถึงครอบครัวที่อบอุ่นกำลังพังทะลายลงไป

“ โชคดีนะกานต์ “

เพียงฝนถือโอกาสที่การินทร์สับสนกับชีวิตตัวเองบอกลา แล้วลุกเดินออกจากร้าน การินทร์มองตามอย่างเจ็บปวด ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่เขาโดนเพียงฝนบอกลา ชายหนุ่มยอมรับว่าครั้งนี้เขาเจ็บปวดกว่าครั้งแรก เพราะเขาลงมือทำร้ายคนๆหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องอะไรแทบปางตาย เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ผู้หญิงคนนี้ แต่นี้หรือคือสิ่งที่เขาได้รับตอบแทน

รณวีย์ ยังไม่สายไปใช่ไหมที่เขาจะกลับไปขอโทษคนๆนั้น……
.
.
.
.
. กลิ่นของไอหมอกจางหายเมื่อแสงแรกของตะวันโผล่พ้นเทือกเขาสาดส่องลงมา แดดอ่อนๆโปรยทั่วทุ่งหญ้าสองข้างทางให้แลดูเป็นสีทอง เจ้าของเป้ใบใหญ่นั่งลงริมทางเดินอย่างหมดแรง แม้บรรยากาศรอบตัวจะสวยงามชวนมองเพียงไรแต่ ณ ตอนนี้ชายหนุ่มไม่มีกะจิตกะใจที่จะชื่นชมมันเลยซักนิด

สายตาโรยรา มองทอดเข้าไปตามเส้นทางที่จะมุงไปสู่ ภูปลายสาย จุดหมายของเขาอยู่ที่นั่น

“วี ยังอยู่ที่นี่ คุณจะมาหาเขาเหรอ “

ชายหนุ่มนึกถึงถ้อยคำของปลายภูที่บอกกับเขาในวันที่เขาโทรถามถึงคนที่เขากำลังจะไปหา


….เพื่อนร่วมชั้นตั้งแต่เรียนมัธยม……


========================================
ตอนหน้าจะจบแล้วนะครับ ตอนบ่ายๆจะเข้ามาโพสอีกที

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 27-07-2007 11:04:02

อาราย

ไม่ยอมมมมม

จบได้งัย

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:




ลป.

ยินดีต้อนรับคุณบอยครับ

แต่ M คุณบอยติดไวรัสนะค้าบบบบบบบบบบ

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2154.0

วิธีแก้ไวรัสใน M ครับ

พูห์ครับ

 :a2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 27-07-2007 11:05:08

สมน้ำหน้าการ์ริน :m27: :m27:

แต่วีอย่าเป็นไรนะ :o7: :o7: :o7:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 27-07-2007 11:58:00

 :impress:

คงสายไปแล้วนะนายกานต์

วียังอยู่ที่นี่ ความหมายมีนัยนะ

ยังอยู่ที่นี่ตลอดไปหรือเปล่า

รออ่านตอนจบต่อไปจ้า...

 :a4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 27-07-2007 12:01:16

ยอมรับมันซะกานต์  o18 o18

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: inimeg ที่ 27-07-2007 12:21:14

55555

สะจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

จบแบบสะจายสุดๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 27-07-2007 15:33:11

.............วีจะเป็นยังไงบ้างหนอ........... :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 27-07-2007 16:36:32

มาแล้ววววววววววววว ตามสัญญา
บีบหัวใจกันให้จบไปเลยนะครับ
***********************************************************
นาฬิกาข้อมือบอกเวลาเกือบจะเก้าโมง….

อากาศตอนสายๆบนภูยังคงเย็นสบายเหมือนทุกๆวัน

การินทร์ ยืนมองหยดน้ำค้างที่กำลังจะจางหายไปจากยอดหญ้า สายตาชายหนุ่มทอดมองออกไปยังเทือกเขาสูงเตี้ยที่ห้อมล้อมแบ่งเขตอาณาบริเวณภูปลายสายเอาไว้ เปรียบเหมือนจะแยกตัวให้มันออกมาจากเขตแดนอื่นอย่างชัดเจน มันเป็นภาพที่สวยงามจนเขานึกอยากจะอยู่ที่นี่ต่ออย่างไม่มีกำหนด แต่มันก็คงเป็นเพียงแค่ความคิด ในเมื่อเขามาที่นี่เพื่อที่จะมาขอโทษคนๆนึง

แสงแดดอ่อนได้ไล่ไอน้ำค้างให้จางหายละลายไปจนหมดเมื่อชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนี้นานนับชั่วโมง ปลายภูบอกไปตามรณวีย์ให้ แต่ทำไมหายไปนานจัง

ร่างสูงคุ้นตาเดินเข้ามาหาเขาในที่สุดก่อนจะเอ่ยออกมาช้าๆ

“ วี เขามาไม่ได้ คุณไปหาเขาเองได้มั๊ย “

ชายหนุ่มมองหน้าคนบอก ตอนนี้รณวีย์จะบอกให้เขาทำอะไรเขาทำได้ทั้งนั้น ขอแค่เพียงให้เขาได้มีโอกาสขอโทษในสิ่งที่ทำลงไป

“ วี อยู่ไหนครับ “

เขาถาม

“ เดี๋ยวผมพาไป “

ปลายภูเอ่ย แล้วเดินนำออกไป บรรยากาศดูเงียบเหงาผิดปกติ การินทร์เดินอกเดินตามหลังปลายภูที่พาลัดเลาะพาไปในที่ที่เขาไม่เคยมา สุดท้ายก็มาหยุดอยู่หน้าทางเข้าของสถานที่แห่งหนึ่ง

“ วี รอคุณอยู่ข้างใน อยากพูดอะไรพูดกับเขาซะ ผมรออยู่ข้างนอก “

ปลายภูบอก การินทร์ไม่รอช้า ชายหนุ่มรีบเดินผ่านรั้วไม้เข้าไปข้างใน

ว่างเปล่า ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าตรงนี้จะมีสิ่งมีชีวิต อาศัยอยู่ การินทร์มองกวาดสายตาไปรอบๆก่อนจะใจเสีย และนึกบ่นว่าปลายภูเป็นบ้าอะไรพาเขามาปล่อยที่สุสานใครก็ไม่รู้ ชายหนุ่มกำลังจะเดินหันหลังกลับเมื่อบรรยากาศมันชักแปลกๆ แต่พลันสายตา ได้ไปสะดุดกับชื่อที่ปักอยู่เหนือเนินเขาเตี้ยๆ ที่แยกออกมาไม่ไกลจากสามเนินแรก

………ร ณ วี ย์………….

หัวใจหล่นไปอยู่ทีปลายเท้าเมื่อการินทร์อ่านชื่อนั้นไปหลายรอบจนแน่ใจว่าตาไม่ได้ฝาดไป ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อก้าวขาไม่ออก เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ

………..รณวีย์ไม่มีตัวตนเหลือให้เขาขอโทษ …………

“ วี นายอยู่ไหน นายไม่ได้อยู่ในนั้นใช่มั๊ย ออกมาซิวะ นายอยู่ไหน รณวีย์นายอยู่ไหน “

การินทร์พร่ำเอออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ ชายหนุ่มวิ่งหาตามมุมต่างๆ รณวีย์ต้องไม่อยู่ในหลุมฝังศพนั่นสิ รณวีย์ต้องมีชีวิตอยู่ นายนั่นต้องอยู่

“ วี ออกมาสิวะ เราขอโทษ นายออกมาคุยกับเราสิ เราขอโทษ วี เราขอโทษ “

ขายังออกเดินตามหา ปากก็ร้องเรียกให้คนที่เขาอยากเจอปรากฎตัว แต่แล้วความจริงที่เขาปฎิเสธก็ดังมาจากทางด้านหลัง จากปากปลายภู

“ รณวีย์ไม่ได้อยู่กับเราแล้ว เขาหล่นจากผาน้ำตกเสียชีวิตไปพร้อมกับเฟื่องฟ้า “

การินทร์ทรุดนั่งอย่างหมดความหวังเหมือนทุกอย่างรอบตัวเงียบและว่างเปล่า รณวีย์ตายแล้ว ไม่จริง มันต้องไม่จริง

“ ไม่จริง ผมไม่เชื่อ คุณหลอกผมใช่มั๊ย คุณรวมหัวกับวีหลอกผม “

การินทร์ตรงเข้าเขย่าร่างปลายภูก่อนจะนิ่งงันเมื่อปลายภูยื่นบางอย่างให้ มันเป็นสมุดเล่มบางที่โปรยปกชื่อเขาเอาไว้

“ ถ้าวียังอยู่ คุณคิดว่าผมจะเอาสมุดเล่มนี้มาได้งั้นเหรอ ความลับของเขา ความลับที่คุณเองยังไม่เคยรู้ “

การินทร์รับสมุดเล่มนั้นมาอย่างมือไม้สั่น น้ำตาผู้ชายที่ไม่เคยเสียให้ใคร ไหลลงอาบสองแก้มเป็นสาย เมื่ออ่านถ้อยคำและสิ่งที่รณวีย์ระบายเอาไว้เกี่ยวกับเขา

ชายหนุ่มเพิ่งรู้ว่ารณวีย์รู้สึกยังไงกับตัวเอง ตั้งแต่วันวานจนถึงวันนี้ รณวีย์หลงรักเขาหรอกเหรอ

“วี ทำไมนายไม่บอกเรา ทำไมนายไม่พูดกับเราตรงๆ นายอยู่ไหนนายกลับมาสิ เราขอโทษ เราขอโทษ “

ร่างสูงทรุดนั่งต่อหน้าหลุมศพ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น ปลายภูเบือนหน้าหนีด้วยความหดหู่ เขาเคยพูดไว้แล้วว่าซักวันนึงการินทร์จะเสียใจและรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป แล้วมันก็เป็นจริง เขาเคยบอกกับตัวเองว่าไม่ต้องการให้การินทร์มาเหยียบที่นี่อีก แต่พอคิดว่าผู้ชายคนนี้ต้องรับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นเขาเลยต้องยอมให้การินทร์มา

“ วี กลับมาสิวะ นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ วี นายได้ยินมั๊ย กลับมาสิวะ ไอ้รณวีย์ “

การินทร์ซบหน้าลงบนพื้นดินตรงหน้า ถ้าน้ำตาเขาไหลผ่านลงไปสู่เบื้องล่างได้เขาอยากให้รณวีย์สัมผัสได้ถึงมัน เผื่อว่าจะได้ทดแทนและบ่งบอกให้เจ้าตัวได้รับรู้ได้ว่าเขาเสียใจแค่ไหนในสิ่งที่เขาทำลงไปทุกอย่าง เป็นไปได้เขาอยากให้รณวีย์กลับมารับฟังขอโทษจากเขาสักครั้ง


รอเธอมาตั้งนาน...ข้างเดียว
ได้เกี่ยวเธอมาไว้กอด...สมใจ
แต่พอไม่นานก็จากฉันไป...
มันเกิดอะไรกับใจดวงนี้...

* เธอได้ยินไหม....เสียงหัวใจมันบอกว่ารัก
หลับตาเพ้อ...ตื่นมายังเผลอ คิดถึงเธออยู่ทุกที
อยากให้รัก....กลับไปเหมือนเดิม เหมือนที่เคยมี
แต่วันนี้...ไม่รู้เธออยู่กับใคร...

** กลับมาได้ไหม....กลับมาหากัน...
กลับมารักฉัน คนที่รักเธอหมดใจ
อะไรที่พลั้ง... อะไรที่เผลอไป...
ยกโทษได้ไหมคนดี...

ทำอะไรกับเธอเอาไว้....
ผิดอะไร เท่าไหร่ ฉันรู้ดี...
ขอโอกาสสักครั้ง...ถ้ามี...
จะไม่ทำให้เธอคนนี้...ต้องเสียใจ

 เธอได้ยินไหม....เสียงหัวใจมันบอกว่ารัก
หลับตาเพ้อ...ตื่นมายังเผลอ คิดถึงเธออยู่ทุกที
อยากให้รัก....กลับไปเหมือนเดิม เหมือนที่เคยมี
แต่วันนี้...ไม่รู้เธออยู่กับใคร...

** กลับมาได้ไหม....กลับมาหากัน...
กลับมารักฉัน คนที่รักเธอหมดใจ
อะไรที่พลั้ง... อะไรที่เผลอไป...
ยกโทษได้ไหมคนดี....
.
.
.
.
ฝนหล่นสายลงมาตั้งแต่กลางดึกจนถึงเช้า ชายหนุ่มหยิบการ์ดแต่งงานมาดูอีกรอบ

……เพียงฝน ศราวุธ….

เขาวางมันลงที่เดิม สะบัดหัวไล่ความเมื่อยล้าจากที่ไม่ได้นอนมาหลายชั่วโมง สายตาอิดโรยมองไปยังผลงานที่นั่งลงมือทำมันทั้งคืน น้ำใสๆไหลออกจากสองตาเมื่อมองเห็นบุคคลในภาพวาด

“ วี เราอยากให้นายเห็นภาพนี้ “

การินทร์เอ่ยเบาๆเขาวาดภาพเหมือนของรณวีย์ออกมาจากจินตนาการความคิด เขาสร้างรอยยิ้มสดใสให้คนที่เขาทำให้หมองเศร้าตลอดระยะเวลาที่รู้จักกัน

เขาจินตนาการให้รณวีย์เป็นคนที่ดูมีความสุขที่สุดคนหนึ่ง ให้ต่างจากเขาวันนี้ ที่หัวใจ ออกตามหาส่วนที่หายไป..
.
.
.
.
.
เธอไปจากใจฉัน เพราะฉันไม่รักเธอ
แต่กลับมารู้ตัวเมื่อเธอนั้นไปไกล
เธอสำคัญยังไงกับฉัน…
เวลาที่มีที่เหลือ ในชีวิตคนๆหนึ่ง

อยากอยู่กับเธอให้เหมือนวันวาน
ยังคอยติดตามค้นหาผ่านวันที่เนิ่นนาน
แต่ไม่รู้จะเจอวันใด…..

อยากรู้ว่าเธออยู่ไหน จะมีใครเคียงข้างเธอหรือเปล่า
เมื่อเสียน้ำตาเธอมองหาใคร
อยากรู้ว่าเธออยู่ไหน จะอยู่ห่างไกลซักเท่าไหร่
รู้ไหมหัวใจฉันตามหาเธอ

คนเราได้เรียนรู้ ค้นพบว่ารักใคร
รู้ได้ดีเมื่อตอนจากกัน
ขาดสิ่งที่คุ้นเคย เจอะเจอทุกคืนวัน
มันเหมือนมีอะไรขาดหาย

อยากรู้ว่าเธออยู่ไหน จะมีใครเคียงข้างเธอหรือเปล่า
เมื่อเสียน้ำตาเธอมองหาใคร
อยากรู้ว่าเธออยู่ไหน จะอยู่ห่างไกลซักเท่าไหร่

……….. รู้ไหม?หัวใจฉันตามหา……….เธอ…..

…………………The End……………………..

==============================================
จบแล้วนะครับ สำหรับ "รู้มั๊ย หัวใจขั้นตามหา" ภาค 1

ขอบคุณ คุณบอยที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้พวกเราได้อ่านกันนะครับ  o1
ขอบคุณ คนอ่านทุกคนที่ติดตามอ่านนะครับ  o14
ขอบคุณ เล้าเป็ดที่อบอุ่นแห่งนี้นะ รักที่นี่จังว่ะ o15



สำหรับใครที่อยากจะอ่านภาค 2 ลงชื่อเอาไว้เลยนะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 27-07-2007 16:51:34

มายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:

ทำใมถึงจบแบบนี้  :o12: :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 27-07-2007 16:54:30

 :o12:  เศร้าเกินไป  :o12:




อยากอ่านภาค 2 จ้า ต่อไวไวนะ
ขอบคุณคุณบอย คุณป้อมมากๆนะ  o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 27-07-2007 17:04:17

...........และแล้วก็เสียใจเมื่อทุกอย่างมันสายไป......... :o12: :o12:

...........ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากมายนะคราบ......... o15 o15

ป.ล.  รอรันทดต่อภาค 2 นะคราบ......... :m8: :m8:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 27-07-2007 18:13:30

 :impress:

ขอบคุณคุณบอย สำหรับเรื่องราวดี ๆ เรื่องนี้

ขอบคุณคุณป้อม สำหรับการโพสให้พวกเราชาวเล้าได้อ่านกัน

ขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคนในเล้านะ ที่ขยันมาโพส ทำให้บอร์ดคึกคัก สนุกสนาน

รักบอร์ดนี้เช่นกันครับ

 o15

รออ่านภาคสองนะครับ คุณบอย คุณป้อม

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 27-07-2007 18:51:32

ก้มหน้า ยืนสงบนิ่งไว้อาลัยแด่ภาคแรก
 :a5: :a5: :a5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: zodush ที่ 27-07-2007 21:00:03

ว้อนนนนนนน

ภาค 2 ค่า  :sad2:

อยากอ่านมากกกกก

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 27-07-2007 21:24:51

นี่แหละความเสียใจ  o7 o7
 :undecided: :undecided:
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากๆนะคับ  o1 o1



ลงชื่ออ่านสำหรับภาคสองคับ  :m13: :m13:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 27-07-2007 21:51:48

อึ้ง.....

ทึ่ง.........


เศร้า..........



 :o12: :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 27-07-2007 21:54:49

จบเศร้ามากมาย  :m8:  :m8:  :m8:

วี ชายหนุ่มที่อาภัพตลอดเรื่อง  
ยังทำใจยอมรับว่าวีตายไม่ได้เลยอ่า แงแง
แต่แอบสะจายแบบเจ็บปวดๆ เรื่องกานต์...เศร้าไปเลย

รออ่านต่อภาคสอง  ป้อมโปรดด่วน  ว้อนสุดๆๆๆ  
:a1:  :a1:  :a1:  :a1:  :a1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 27-07-2007 23:18:37

น้ำตาท่วมจอ  :sad2: ขอบคุณคุณป๊อมมากเลยที่โพสเรื่องดีๆให้อ่าน แล้วก็ขอบคุณคุณบอยที่เขียนเรื่องราวซึ้งให้อ่านกัน o15

ว่าแล้วก็รีเควสภาค 2 อย่างด่วนนนนนนนนนนนน  o18

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 27-07-2007 23:37:19

ดีแล้วให้มันเสียใจจนตายเลย  :o12: :o12:

คิดดูถ้าวีร์ยังอยู่ก็คงต้องเจ็บช้ำอีก :sad2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 28-07-2007 00:07:32

 o13
จบได้สุดยอดดดดดด

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Fern [Pik_Pug_Pug] ที่ 28-07-2007 00:26:36

............................................

น่าสงสารวีอ่ะ อ่านตอนจบแล้วน้ำตาซึม

อะไรจะน่าสงสารปานนี้... ครบสูตรนายเอกรันทดเลยนะเนี่ย

มารอภาค 2 ด้วยคนค่ะ .......   


**ถ้าภาค 2 วียังไม่ตายจริงๆ ละก็ จะมีแบบว่า ความจำเสื่อมไม๊คะเนี่ย?

แอบลุ้นๆ  :a5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 28-07-2007 10:06:03

ทามมายถึงทำแบบนี้

ม่ายน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:



มาต่อภาคสองด่วนเลย ตาป้อม

ไม่งั้นจะโดนไม่ใช่น้อย

 :m16: :m16: :m16: :m16:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 28-07-2007 19:01:10

เศร้าง่า  :o7:  :o7:
แต่ยังมีภาค 2 ใช่มั๊ย มีลุ้นมีลุ้น   :m5:  :m5:
แต่เอ จะเศร้ากว่าภาค 1 อ่ะเปล่า  :a5:  :a5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: aumzaa ที่ 28-07-2007 19:09:26

 :angry2: :angry2:
ภาคแรกนี่เกลียด การินทร์สุดๆๆ...
แต่ภาค 2 นี่ น่าสงสารสุดๆๆ......
รออ่านภาค 2 ครับ :a2: :a2: :a2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: MiLCH ที่ 28-07-2007 22:47:28

อ่าทำไมมันเศร้าอย่างงี้
เกลียดการินทร์อะ
รอภาค2อยู่นะคะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: inimeg ที่ 29-07-2007 00:47:13

5555555555555555555555555555555

มาหัวเราะลั่นบ้าน....

สะจายๆ


วู้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

จบแบบสะจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

สมน้ามหน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

55555

กรี๊ดกร๊าด

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Bboyseries ที่ 29-07-2007 02:09:27

สวัสดีทุกคนอีกรอบครับ
ผม Boy แวะมาอีกแล้วครับ แวะมาคราวนี้ เอาข่าวมาบอกครับ ขออนุญาต เจ้าของบอร์ดหน่อยนะ
คือจะบอกว่าตอนนี้ หนังสือผม เสร็จพร้อมเสิร์ฟ เรียบร้อยแล้วครับ

รวมนิยาย ชายรักชาย เล่มแรก ในชีวิต ชื่อหนังสือ

Series in The Memory Of....Boy 1

ที่บอกว่า 1 เพราะว่า เล่มนี้ เป็นเล่มแรก ในโปรเจ็ค  Series in The Memory Of....Boy ครับ
ซึ่งโปรเจคนี้จะมีทั้งหมดสามเล่มครับ ดังนี้ครับ


เล่ม1(ที่เสร็จเรียบร้อยแล้ว) มีเรื่อง

รู้ไหม? หัวใจฉันตามหา1
Real Love Story  Ton
DREAM ขีดเส้นฝันในวันที่มีรัก

เล่ม2 มีเรื่อง
รู้ไหม? หัวใจฉันตามหา2
Real Love Story Series Continue
สองคนบนทางรัก

เล่ม3 มีเรื่อง
จนกว่าฟ้าจะมีเวลา
ไฟรัก
เวลา ลมเหงา กับ เราที่รักกัน

หนังสือผมจัดพิมพ์เองครับ
พิมพ์ด้วยกระดาษถนอมสายตา หนา 358 หน้า Size A5 ครับ ปกสีม่วงมันวาว เข้าเล่มด้วยการไสกาว
รับรองคงทนครับ
หนังสือเล่มนี้ ผมตั้งใจทำมากๆ  หนักหนาสาหัสเอาการ กว่าจะออกมาถูกใจ
และคิดว่าหลายคนที่ได้สัมผัสกับงานใหม่ผมชิ้นนี้น่าจะชื่นชอบกัน
 ตอนนี้กำลังติดต่อร้านจัดจำหน่ายอยู่ ราคาปก 250 บาทครับ

ประมาณกลางเดือนสิงหา น่าจะวางบนแผงได้ แต่ตอนนี้ พิเศษ สำหรับแฟนๆนิยายทางเวปบอร์ด
ถ้าใครต้องการที่จะเป็นเจ้าของความทรงจำของผมก่อนใคร ติดต่อสั่งจองกับผมได้ทางเมล์นะครับ
Bboyseriesอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com รายละเอียดการสั่งจอง พร้อมหนังสือตัวอย่าง ผมจะแจ้งกลับให้ทางเมล์นะครับ

 อ้อ ราคาถ้าสั่งผ่านผม เหลือเล่มละ 230 บาทนะครับ
แถมพวงกุญแจ REAL LOVE ให้ด้วยครับ สำหรับ 50 เล่มแรก บอร์ดนี้เป็นบอร์แรกที่ผมนำเสนอ
และเปิดจอง (ตามกระแส ที่นิยายตัวเองยังครุกรุ่นอยู่ตั้ง 4 เรื่อง แหะๆ )
ขออนุญาตอีกครั้งนะ สำหรับเจ้าของบอร์ด ท้ายเล่มนิยาย ผมแอบให้เครดิตบอร์ดนี้ด้วย คงไม่ว่ากันนะครับ
ยังไงก็ฝากงานชิ้นใหม่ชิ้นนี้ด้วยนะครับ

ขอบคุณครับ

Boy

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: sun ที่ 29-07-2007 02:41:35

:m3: :m3: :m3:     ส่งไปแย้วล่ะ อิอิ    

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 29-07-2007 03:41:44

ส่งไปแล้วเหมือนกัน

อยากได้เร็วๆ จัง  :m18: :m18: :m18:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 29-07-2007 05:53:40

เดี๋ยวส่งไปน้า ท่าทางน่าอ่านทุกเรื่องเลยอ่ะ  :a3:  :a3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 29-07-2007 09:21:07

ส่งไปแหล่ว :a2:

เย้ ดีใจ ดีใจ ได้อ่านหนังสือคุณบอยแล้ววววววววววววววววว  :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 29-07-2007 10:36:56

ส่งแมวไปถามแล้วค่า  o13

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 29-07-2007 11:01:32

ส่งไปแล้วเหมือนกานนนน   :m19: :m19:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 29-07-2007 15:15:46

แล้วจาเอาภาค2มาลงให้อ่านใหมคับ  :a2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 29-07-2007 23:26:54

มาแหล่ว  :a3: ไม่ปล่อยให้แฟนๆคุณบอยรอเก้อหรอกครับ

มาต่อภาค 2 กันเลยนะครับ
***********************************************************************
อาคารเรียนที่ตั้งสง่าท้าสายตาเบื้องหน้า ทำคนมองเผลอยิ้มนิดๆเมื่อหวนนึกถึงช่วงเวลาหนึ่งที่ตัวเองเคยใช้ชีวิตสัมผัสกับบรรยากาศ สุข เศร้า เหงา หัวเราะ ไปกับเพื่อน พี่ และน้อง ที่เจอะเจอ กอดคอกันร่วมทุกข์สุขกันร่วมหกปี
แล้วกี่ปีกันนะที่เขาหายไปจากที่นี่ ใช่สิ ก็ตั้งแต่เรียนจบนั่นแหละ เฮ้อ นับนิ้วดูก็น่าจะสิบกว่าปีได้ ดูสิ ทุกอย่างเปลี่ยนไปเยอะ สนามหน้าอาคารดูเล็กลง พื้นที่บางส่วนทำเป็นสวนหย่อมไปซะนี่ แต่ก็ดูสวยดี แล้วนั่นมีสระน้ำเล็กๆเพิ่มขึ้นมาอีกทางด้านขวาของอาคาร สมัยก่อนมันเป็นลานพักหลังเลิกเรียนสำหรับคนที่ไม่รีบกลับบ้านนี่นา อืม แล้วซุ้มเฟื่องฟ้าด้านหลังอาคารทางไปโรงอาหารจะยังอยู่มั๊ยนะ ขอให้มันยังอยู่เหอะ จะไปนั่งสูดเอากลิ่นของวันวานให้เต็มปอดเชียว

“รณวีย์”

เสียงทักที่ดังมาจากทางด้านหลังชงักเท้าของคนที่กำลังจะเดินตรงไปในที่ที่ใจคิดถึง ฟังจากน้ำเสียงและจังหวะการเรียกแม้เจ้าตัวจะยังไม่ทันหันไปมองแต่ในใจรับรู้แล้วว่าเจ้าของเสียงเป็นใคร

“เธอจริงๆด้วยรณวีย์ ตายล่ะนี่อาจารย์ตาไม่ฝาดใช่มั๊ยเนี่ย ”


อาจารย์บุษบาทักขึ้นอย่างลิงโลด เมื่อเห็นคนที่ตนเรียกหันมาสบตา พร้อมรอยยิ้มเปื้อนหน้า ศิษย์รักของเธอ เป็นผู้ใหญ่จนแทบจำไม่ได้ แต่แววตาจริงใจ ใสซื่อที่สื่อออกมาของเจ้าตัวทำให้เธอมั่นใจว่าเธอทักคนไม่ผิด

“อาจารย์บุษ”

รณวีย์เอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบเดินตรงไปยังผู้ที่ตนเคารพยิ่ง สองมือเรียวยกขึ้นไหว้อย่างไม่รอช้า พร้อมถ้อยคำทักทายที่ศิษย์พึงเอ่ย

“สวัสดีครับ ดีใจจังเลยที่ได้เจออาจารย์ สบายดีหรือเปล่าครับ”

“สบายดี ว่าแต่เธอเถอะ หายไปนานมากๆไม่ส่งข่าวคราวบ้างเลย”

เหมือนต่อว่า แต่สายตาที่มองศิษย์แลดูอ่อนโยน จนคนถูกมองรู้สึกผิด

“ผมขอโทษนะครับอาจารย์ จริงๆผมก็ไม่ได้หายไปไหน หรอกครับ ยังคงวนๆเวียนๆอยู่ใกล้ๆอาจารย์นี่แหละ”

ปากพูดแต่สายตากลับมองไปที่หนังสือกองโตที่บุษบาหอบติดมือมา หนึ่งในนั้น ชายหนุ่มเห็นชัดว่าเป็นหนังสือที่เขาเขียนขึ้น ถ้าความจำเขายังดีอยู่ หนังสือเล่มนั้นน่าจะเป็นเล่มสุดท้ายที่ตีพิมพ์ ก่อนที่ชีวิตเขาจะเจอเรื่องวุ่นวายที่นั่น ภูปลายสาย พื้นดินที่เขาพักพิงเป็นที่สุดท้าย หวังเพียงใช้ธรรมชาติที่โอบล้อม เขียนงานชิ้นใหม่ แต่ที่สุด ที่ๆเขาคิดว่าจะอยู่อย่างสงบเหมือนที่อื่นๆที่เคยใช้มันหว่านจินตนาการ กลับกลายเป็นที่ๆ อดีตที่ไม่อยากจำตามไปหลอกหลอน หากใครบางคนไม่ตามไปเจอเขาที่นั่น เขาก็คงไม่ต้องยืมมือเจ้าของภูหลอกลวงใครๆต่อใคร ว่าร่างเขาฝังอยู่ใต้พื้นดินไปแล้ว

มีเพียงคนที่เขารักและรักเขาเท่านั้นที่รับรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ปลายภู บอกกับเขาในวันที่เขาฟื้นคืนสติจากการพลัดหล่นลงไปในผาน้ำตก ว่าเขาได้อยู่ในความรับผิดชอบดูแลของ ภูปลายสาย

“แล้วที่บ้านผมล่ะครับ”

“ไม่มีปัญหาหรอก พี่จัดการทุกอย่างหมดแล้ว เหลืออย่างเดียวที่ต้องรอคำตอบจากวีย์”

“อะไรเหรอครับ”

“พี่ขอวีย์เป็นน้องบุญธรรมกับพ่อแม่วีย์แล้ว ท่านไม่ว่าอะไร หากว่าวีย์สมัครใจ”

“พี่ภู คิดดีแล้วเหรอครับ”

“พี่หาคนมาแทนที่ปลายไผ่ นานเท่าอายุพี่ตอนนี้ นับจากวันนั้น พี่ว่าพี่เจอแล้ว และพี่ก็อยากให้วีย์เป็นตัวแทนน้องชายพี่ ให้พี่ได้ปลดตัวเองออกจากอดีตที่ตามหลอกหลอนพี่ซะที”

“แล้วถ้าผมตกลง พี่ภูจะช่วยอะไรบางอย่างกับน้องชายพี่คนนี้ได้หรือเปล่าครับ”

“อะไรล่ะ?”

“ถ้าผมจะต้องเป็นปลายไผ่ พี่ช่วยบอกใครต่อใคร ได้มั๊ยครับ ว่า รณวีย์ ได้ตายไปแล้ว”

“ใครต่อใคร นั่นคือ เขา ใช่มั๊ย”

“ครับ หาก การินทร์ กลับมา บอกเขาที ว่า ร่างรณวีย์ ฝังอยู่ใต้พื้นดินภูปลายสายแล้ว”

“พี่ ทำได้ ถ้าน้องต้องการ”


จากวันนั้น เขายอมละทิ้งทุกอย่าง กระทั่งงานที่เขารัก จินตนาการที่เคยถ่ายทอดผ่านตัวอักษร ได้เว้นว่างไปซักพัก เขาใช้ชีวิตอย่างคนภูเมื่อหายดี หลายคนไม่เชื่อว่าเขาจะรอด เพราะ เฟื่องฟ้า หมดลมหายใจไปตั้งแต่ร่างกระทบโขดหิน เขาไม่ยินดียินร้ายกับชีวิตที่รอดมานักหรอก เพราะตลอดเวลา เขาคิดเสมอว่าเขาคือ ปลายไผ่ ไม่ใช่รณวีย์ หากวันนี้ที่เขากลับมา เพราะมีคนรับรู้แล้วว่าเขายังไม่ตาย พ่อแม่เขาไม่อาจปิดบังผู้ที่อบรมสั่งสอนเขาตั้งแต่มัธยมต้นได้ ท่านทั้งสองติดต่อเขาบอกข่าวว่าที่โรงเรียนต้องการตัวเขาด่วน เพื่อมาช่วยเขียนบทละครเวทีเพื่อการกุศล ความลับทุกอย่างมักไม่มีในโลก ที่โรงเรียนรับรู้ว่าเขาเบนเข็มชีวิตมาเขียนหนังสือหาเลี้ยงตัว และมันก็เป็นเหตุผลที่เขาไม่อาจปฎิเสธได้ลง ยิ่งปลายภูสนับสนุน เขาก็ยิ่งไม่คิดลังเล

“มันคงถึงเวลาที่วีย์จะกลับไปเป็นตัวตนที่แท้จริงของตัวเองแล้วล่ะ พี่ดึงวีย์ไว้นานแล้ว วีย์รักงานเขียนยิ่งกว่าอะไร โอกาสที่จะได้ แสดงฝีมือมันมาถึงแล้ว กลับไปทำให้ทุกคนเห็นเถอะนะ ว่า รณวีย์ ยังมีฝีมือและลมหายใจอยู่”

“เพื่ออะไรล่ะครับ พี่ภู ผมตายไปจากทุกคนแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ชีวิตจะได้ไม่วุ่นวายดี”

“ตายไปจากทุกคน หรือตายไปจากใครบางคน คนเดียว”

“พี่ภูหมายถึงใคร”

“พี่เป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้วนะ พี่ดูออกหรอกน่า ว่าวีย์ใช้ความตายหลีกหนีความเจ็บปวด มันก็คงจะได้ผลหากว่าวีย์ไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้วจริงๆ แต่นี่วีย์ยังมีลมหายใจ หนียังไงมันก็ไม่พ้นหรอก ใจตัวเองน่ะ”

“ถ้าผมจะกลับไปจริงๆ มันก็คงจะไม่ใช่เพราะเขาหรอก”

“งั้นก็พิสูจน์สิ ว่าระหว่าง รณวีย์ กับการินทร์ ใครจะฝังอยู่กับอดีตมากกว่ากัน ในวันที่การินทร์ย้อนกลับมาที่นี่ พี่อยากให้วีย์เห็นเขา แต่เสียดายวีย์ไม่เห็น”

ปลายภูพูดแปลก แต่ก็ข่างเถอะ เขาไม่อยากใส่ใจ ใช่ว่าโลกจะกลมนัก ถึงเขาไม่ลวงโลกว่าตายไปแล้ว การินทร์ก็คงจะไม่มีเขาในความทรงจำซักเท่าไหร่ และนี่ก็เป็นเหตุผลที่เขาย้อนกลับมาสู่โลกของความจริง


โลกของรณวีย์ ที่ไม่ใช่โลกของปลายไผ่
.
.
.
.
.
.

นายจะคิดถูก หรือคิดผิดนะ ที่กลับมาที่นี่ รณวีย์

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy (จบภาค 1)
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 30-07-2007 00:09:50

 :impress:

คิดถูกสิน่านายวี

แย้ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  มาต่อแย้ว ภาคสอง

เป็นกะลังใจให้น๊า.....

 :a11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 30-07-2007 02:15:10

เย่อยางที่คิดๆไว้จริงๆด้วยว่าวียังไม่ตาย เยย ดีใจจังเลย  :m3: :m3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 30-07-2007 10:42:02

อย่างที่คิด นายเอกจะตายได้ไง  :a2:

เผชิญหน้ากับปัญหา...คงเป็นหนทางที่ดีที่สุด

รออ่านต่อนะ ป้อมที่ร้ากก  :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 30-07-2007 10:46:56

เย้ๆๆๆๆ ว่าแล้วไม่ตาย  o16
แต่ไม่นึกว่าคุณภูจะโกหก :try2:

ตอนนี้ก็ได้เวลาเอาคืนแล้วสินะ  o18 o18 o18 
เอาให้หนักๆ เลยน๊าาาา  :m18:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 30-07-2007 13:43:32

..........."ใครจะฝังอยู่กับอดีตมากกว่ากัน  ".........

...........เย้........ได้อ่านต่อแว้ว........ :m1: :m1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Fern [Pik_Pug_Pug] ที่ 30-07-2007 14:04:00

โอ้ ภาค 2

กรี๊ดๆๆ  :m3:


มาต่อเร็วๆ นะคะ  :m13:






..........เฟิร์น..........

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 30-07-2007 16:19:48

ภาค 2 มาแล้วววววววววว วู้ฮู้ ดีใจจังเลยยยยยยย คุณป้อมมาต่อไวๆน้า  :m4: :m4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: aumzaa ที่ 30-07-2007 18:59:54

 o18 o18


เย้    ภาค  2มาแล้ว


เตรียมถังมาไวร้องน้ำตาดีก่า


 :o12: :o12: :o12:

[attachment deleted by admin]

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: MiLCH ที่ 30-07-2007 21:45:57

ได้อ่านภาค2แล้ว เย่ๆ
ขอบคุณคนโพสนะคะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 31-07-2007 02:15:30

อ่านตอนจบภาคแรกแล้วน้ำตาไหลเป็นก๊อกเลย ฮือออออ

คุณบอยนะคุณบอยเรียกน้ำตาเราได้ดีจริงๆ

ภาคสองจะเป็นไง ตามลุ้น

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 31-07-2007 10:12:29

ทำไมเบื่องานตัวเองอย่างงี้ฟะ  :o7:
*************************************************
คล้อยบ่าย รณวีย์เดินออกจากตัวอาคารที่บุษบาพาไปพบ อาจารย์ใหญ่ เพื่อพูดคุย และปรึกษาเกี่ยวกับงานการกุศลครั้งนี้
มันเป็นงานใหญ่ และ งานสำคัญ อาจารย์ใหญ่บอกกับศิษย์เก่า ว่าอย่างนั้น

“อาจารย์เชื่อว่าเธอสามารถเขียนบทละครครั้งนี้ได้ออกมาประทับใจคนดูได้ รณวีย์”

“ผมเองก็ห่างมันไปนานแล้วล่ะครับ แต่ผมจะพยามทำให้ดีที่สุด ให้สมกับที่อาจารย์ นึกถึงผม”

“ดีจ๊ะ รู้มั๊ย ครูบาอาจารย์ที่นี่ ต่างยินดีกันนะ ที่ได้ศิษย์เก่าสองคนมาช่วยในส่วนสำคัญ ของงานครั้งนี้”

“ศิษย์เก่า สองคน?”

“ใช่จ๊ะ ศิษย์สองคน แต่เธอ สำคัญที่สุด”

“อาจารย์ หมายความว่าไงครับ”

“ก็ถ้าไม่มีคนเขียนบท จิตรกรที่ไหน จะสร้างฉากได้ล่ะ”

“จิตรกร เหรอครับ”

“อือหึ การินทร์ หรือนายกานต์ เพื่อนร่วมชั้นเธอ เขารับปากกับทางโรงเรียนไว้แล้วว่าจะมาช่วยในงานครั้งนี้ ในฐานะ คนสร้างฉาก ฉากที่มาจากจินตนาการของเธอ งานนี้เธอเป็นผู้นำ การินทร์เป็นผู้ตาม อาจารย์หวังว่าเธอสองคนคงจะร่วมงานกันได้ดี ซึ่งอาจารย์คิดว่าคงไม่น่าที่จะมีปัญหา เพราะตอนที่พวกเธออยู่ที่นี่ พวกเธอก็สนิทกันดี”


แรงลมพัดมาวูบหนึ่ง ชายหนุ่มถอนลมหายใจ ก่อนจะใช้สายตามองกวาดไปรอบๆบริเวณที่เคยสัมผัส สายลม แสงแดด ต้นไม้ ใบหญ้า ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปตามฤดูกาล รอยอดีตมากมายที่เกิดขึ้นที่นี่ ก็น่าจะจางลงไปด้วย แต่อะไรหนอที่นำพามันพัดกลับมาสู่กลางใจอีกหน


เขาไม่คาดคิดว่าจะกลับมาเจอคนในวันวาน เขาจึงเสี่ยงที่จะกลับมา แต่ดูเอาเถอะ เท้าแตะพื้นดินที่เคยคุ้นยังไม่ทันข้ามวัน คนๆนั้นก็กำลังจะมาที่นี่

“เธอสองคน ยังคงติดต่อกันอยู่หรือเปล่า”

“เปล่าครับ”

“ดีเลย การินทร์ ก็กำลังจะมาที่นี่เช่นกัน อาจารย์บอกเขาแล้วว่า คนที่กำหนดทิศทางการสร้างฉาก จะมาถึงวันนี้ แต่อาจารย์ไม่ได้บอกเขาหรอกนะ ว่าเป็นเธอ ดูซิว่า การินทร์จะรู้สึกยังไง หากรู้ว่า คนที่เขาต้องร่วมงานด้วยเป็นเดือนๆ คือเพื่อนเก่าอย่าง รณวีย์”
.
.
.
.
.
.


เสียงออดยาวดังเป็นสัญญาณบอกเวลาเลิกเรียน ความโกลาหลเกิดขึ้นเล็กน้อยในหมู่เด็กวัยศึกษา คนนั่งมองเผลอยิ้มเล็กๆ เมื่อมองดูนักเรียนกลุ่มหนึ่ง ส่งเสียงKจ้าวกันมาแต่ไกล ทั้งๆที่ชุดนักเรียนที่สวมอยู่ สื่อถึงความเป็นนาย เด็กชาย ไม่ใช่เด็กหญิง หรือนางสาว เออนะ เมื่อก่อน เขาจะเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ ในสายตาคนทั่วไป

วี้ดว้าย วี้ดวิ้ว ไปตามประสา นั่นแน่ะ มันเป็นของคู่กันไปจนได้สิน่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปซักกี่รุ่นต่อกี่รุ่น มีกลุ่มวี้ดว้าย ก็ย่อมมีกลุ่ม โว้ย วะ ตามรังควาญ เอาสิ อยากรู้จังว่าเด็กสองกลุ่มนี้ จะราวีกันด้วยวิธีใด

“เลิกเรียนแล้ว จะรีบไปไหนกันจ๊ะ น้องสาว” กลุ่มโว้ยวะ เริ่มก่อน

“น้องสาวบ้านพวกนายน่ะสิ หัวพวกฉันเกรียนกันขนาดนี้”

“อ้าว เป็นทอมกันหรอกเหรอ นึกว่า ตุ๊-“

“จะทอม จะตุ๊- มันเกี่ยวอะไรกะพวกนายไปไกลๆเลยไป ยิ่งหงุดหงิดๆกันอยู่”

“555 สงสัยจะโดนฝ่ายปกครองจัดการมาเรื่องหน้าเด้งมาเรียนหนังสือ ดูสิ วันนี้เดินเรียงหน้ากันมานึกว่า ศพสึนามิ”

“อีพวกปากเสีย เอาบอลนี้ไปอมกันเลยไป๊”

รณวีย์อึ้ง ทึ่ง ไปกับการเปลี่ยนแปลงบุคลิกของกลุ่มที่โดนแซว ก็พวกหล่อน เอ้ย พวกเธอสวมมาดนักตบทีมชาติ แย่งบอลเด็กที่ถือผ่านมาคนแล้วคนเล่า ตะบี้ตะบันใช้ฝ่ามือตบมาทางเขาไม่ยั้ง แน่ล่ะ ก็เขานั่งอยู่หลังกลุ่มพวกโว้ย วะนี่ รัศมีที่ห่างกัน มันไม่ไกลเกินที่แรงบอลจะมาถึงซะด้วยสิ

“อ้าว ไหงเป็นงี้ล่ะ”

ชายหนุ่มเอ่ยหน้าเสีย เมื่อลูกกลมๆกำลังพุ่งมาที่ตัวเพราะแรงตบหลายลูก ไอ้ครั้นจะรับก็ด้วยมือก็คงจะไม่ไหว สัญชาตญาณติดตัวจึงสั่งให้เขากระโจนลุกเพื่อจะหลบแรงกระแทก

“ผลั๊ก!!”

“โอ้ยยย!!”

เสียงร่างชนร่าง ตามด้วยเสียงร้องประสานของคนสองคนที่เซออกจากกันเล็กน้อยจากแรงปะทะ นาทีนั้น ยังไม่มีใคร มองใคร แต่คนตั้งตัวได้ก่อนคือคนที่เดินสวนมา

“เฮ้ย!! คุณ ระวัง”

ชายหนุ่มร้องเสียงดังหวังเพื่อเตือนคนที่กระโจนชนเขา ให้หลบจากวัตถุที่ลอยลิ่วมาด้วยความเร็ว แต่ฝ่ายนั้นมัวแต่ก้มหน้าแถมยังเซอยู่เล็กน้อย อาจเพราะตั้งตัวจากแรงปะทะจากเขายังไม่ติด ร้อนถึงเขาต้องรีบเอื้อมมือไปคว้ากระชากให้เจ้าตัวหลบวิถีวัตถุ จนรอดพ้นได้อย่างหวุดหวิด แต่เขานี่สิ เป็นฝ่ายรับเคราะห์แทน

“โอ้ยยย!!”

รณวีย์รีบหันควับไปมองคนร้องด้วยความเจ็บ หลังจากที่ตัวเองหลบวูบได้ทันจากลุกบอลที่ถูกเหวี่ยงมาอย่างแรงและเร็ว แต่ใครล่ะนี่ ที่รับความเจ็บแทนเขา

“คุณ เลือดกำเดาไหลนี่”

ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความตกใจ ที่เห็นฝ่ายนั้นก้มหน้ากุมมือไว้ระหว่างปากกับจมูก แต่ทว่าเลือดสีแดงสด ยังเล็ดไหลออกมาได้จนเปรอะเต็มมือ

“ผมไม่เป็นไร”

คนเจ็บเอ่ยเสียงอู้อี้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง คนที่กำลังจะเอาผ้าขาวสะอาดมาช่วยซับเลือดให้

“การินทร์ / รณวีย์” สองคนที่ใบหน้าห่างกันแค่คืบเอ่ยขึ้น เมื่อสายตาได้มองเห็นกันและกัน

ราวกับทุกอย่างหยุดหมุนไปชั่วขณะ

รณวีย์ชะงักถือผ้าขาวของตัวเองค้างไว้ ไม่ต่างจากการินทร์ ที่อ้ำอึ้ง พูดจาอะไรไม่ออก นอกเสียจากมองสบตาคนที่เขาไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เจออีกในชีวิตนี้

“วีย์ นายยังอยู่ นายยังไม่ตาย นี่นายจริงๆใช่มั๊ย บอกฉันสิว่า นี่คือนายจริงๆ”

ที่สุดคนอ้ำอึ้งก็เอ่ยออกมาด้วยความดีใจสุดล้น ความเจ็บเมื่อครู่หายไปอย่างเหลือเชื่อ ในใจเขาตอนนี้กำลังรอคำตอบจากคนข้างตัวว่านี่เขาไม่ได้ฝันไป

“เลือดนายออกเยอะนะ ไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่า”

รณวีย์เอ่ยเสียงนิ่ง พลางหลบตาต่ำลง ทำท่าจะผละหนี หากแต่ว่าไม่สำเร็จ เมื่อการินทร์คว้ามือที่เขาถือผ้าขาวผืนเล็กเอาไว้เสียดื้อๆ

“เลือดแค่นี้ ไม่ถึงเสี้ยวจากที่นายเคยเสีย รู้มั๊ย ฉันดีใจแค่ไหน ที่เจอนาย........”

“เลิกเพ้อเจ้อ แล้วก็ไปทำแผลซะ ผ้านี้คงห้ามเลือดได้บ้างก่อนที่นายจะถึงห้องพยาบาล”

คนโดนรั้งเอ่ยเสียงเย็นก่อนที่คนรั้งตัวจะพูดจบ เขาไม่ได้อยากฟัง และอยากรื้อฟื้นอะไรจากใคร การเจอกับคนๆนี้ครั้งนี้ เขาได้ตั้งใจไว้แล้วว่า การสนทนาพูดคุย จะเกี่ยวกับเรื่องงานเท่านั้น รอยแค้น รอยเจ็บ รอยอดีตทั้งหมด สาบานว่าเขาจะไม่เอ่ยถึง แม้ว่าจะใจจะยังลืมมันไปได้ไม่หมดเสียทีเดียว

“เดี๋ยวสิวีย์”

การินทร์กำลังจะก้าวตามคนที่ยัดผ้าขาวใส่มือเขาแล้วเดินจากไป หากแต่ว่ากลุ่มคนต้นเหตุที่ทำให้เขาเจ็บตัว ได้กรูกันเข้ามาสำนึกผิดต่อเขากันอลหม่าน ก่อนจะอาสาพาเขาไป ห้องพยาบาล

ตลอดทางที่เดินหากกลุ่มคนที่นำพาเขาไปจะสังเกต พวกเขาคงจะเห็นริ้วแดงในดวงตาชายหนุ่ม

น้ำตาลูกผู้ชายกำลังจะไหล...............อีกครั้ง

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 31-07-2007 12:37:32

เหอเหอ

เป็นกำลังใจให้ครับ

กลัวคนโพสต์จะขาดใจตายไปซะก่อน

 :a5: :a5: :a5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 31-07-2007 12:41:53

สู้เค้านะค้าบบบ  o12 o12

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 31-07-2007 13:35:23

 :impress:

เจอกันอีกจนได้สิ

นายวี ใจอ่อนหน่อยเถอนะ

รออ่านต่อไปครับ

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 31-07-2007 14:16:18

เจอกันแล้ว จะเปงงัยต่อนะ  :a10:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 31-07-2007 14:32:48

ดีมากวีอย่าไปยอมมันง่ายๆ ยังไม่หายแค้นเลยเอามันให้หนักๆ :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 31-07-2007 17:53:00

มารอบเย็น โพสท่ามกลางสายฝน และน้ำตา   o7
************************************************************
รณวีย์เดินย้อนกลับไปยังอาคารที่เดินออกมา หากทำได้ ชายหนุ่มอยากที่จะกล่าวลาอาจารย์สองท่านที่รอเขาอยู่ในนั้น แต่ก็เพียงได้แค่คิด เพราะเขายังไม่ได้ข้อมูล รายละเอียด และแนวทางของงานชิ้นนี้ดีพอ อาจารย์ใหญ่บอกว่าจะคุยพร้อมกัน เมื่อการินทร์มา
“หน้าตาดูไม่ดีเลยรณวีย์ เป็นอะไรมา”

อาจารย์บุษบาเอ่ยทัก เมื่อเห็นลูกศิษย์เดินเข้ามาในห้อง

“พอดีเดินชมรอบๆโรงเรียนซะทั่วน่ะครับ เลยเหนื่อยนิดหน่อย”

ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มฝืนๆ อีกไม่กี่นาที การินทร์ก็คงจะตามเขาเข้ามาที่นี่ จิตใจที่ว่าดีขึ้นแล้ว มันก็ยังอดไม่ได้ที่จะเต้นผิดจังหวะ เมื่อนึกถึงนาทีนั้น

“อะ นั่น การินทร์ มาพอดี”

อาจารย์ผู้อาวุโสสุดเอ่ยขึ้น เมื่อมองเห็นร่างสูงของศิษย์เก่าอีกคนกำลังเดินมา สองคนต่างเพศต่างวัยที่ยืนอยู่ด้วยจึงหันไปมองตาม

รณวีย์รีบเบือนหน้าหลบเมื่อเห็นการินทร์ มองมาที่เขาอย่างตั้งใจ


“สวัสดีครับอาจารย์ใหญ่ สวัสดีครับอาจารย์บุษ”

การินทร์เมื่อเห็นรณวีย์เฉย จึงหันมายกมือไหว้ผู้เป็นอาจารย์ทั้งสอง

“หวัดดีจ๊ะ มาก็ดีแล้ว อาจารย์ใหญ่ ท่านรออยู่พอดี”

อาจารย์บุษบาเอ่ยทัก หลังรับไหว้เสร็จ แล้วก็ต้องหรี่ตามองเล็กน้อย เมื่อเห็นสภาพการินทร์ชัดๆ ทันทีที่เจ้าตัวเดินเข้าใกล้

“ตายแล้ว นี่เธอไปโดนอะไรมา นี่มันคราบเลือดใช่มั๊ยเนี่ย เปรอะเสื้อซะเลอะเชียว”

อาจารย์สาวใหญ่เอ่ยทัก พลางตรงเข้าไปจับพินิจตัวลูกศิษย์ แต่ลุกศิษย์นี่สิ กลับมองไปยังคนที่ยืนนิ่งๆอยู่ข้างๆ

“อุบัติเหตุนิดหน่อยครับอาจารย์ ผมไม่เป็นไรหรอกครับ”

ชายหนุ่มหันมาตอบคนถามยิ้มๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจตน

หนึ่งคนมัวแต่นิ่ง สองคนมัวแต่ถามไถ่อาการกัน เลยไม่มีใครทันได้มองเห็นสายตาของอีกคนที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่ อย่างใช้ความคิด

ลูกศิษย์สองคนนี้มีอาการแสดงออกต่อกันแปลกๆ ทำยังกะเคยเจอโกรธ เกลียด กันมาแต่ชาติปางไหน แล้วงานนี้ มันจะไปกันรอดไหมหนอ
.
.
.
.
.
.
“ไม่หนักเกินไปใช่มั๊ย การินทร์”

อาจารย์ใหญ่เอ่ยถามศิษย์ที่นั่งหน้าเครียดนิดหน่อย หลังจากฟังรายละเอียดหลักๆ ถึงสิ่งที่จะสร้างขึ้น ตามจินตนาการของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“สำหรับผม ไม่น่าจะมีปัญหาครับ แต่ที่ผมฟัง เอ่อ วีย์เขานำเสนอ ผมว่าถ้าทำถึงขนาดนั้น จะใช้งบเยอะเกินไปนะครับ เราน่าจะนำเสนอวิถีชีวิตของภาคใดภาคหนึ่ง และทำให้สมบูรณ์ที่สุด น่าจะดีกว่า”

“สมบูรณ์ที่สุด? คิดเหรอว่างบจะน้อยไปกว่า การนำเสนอวิถีชีวิตของคนไทยในทุกๆภาค โดยทำให้พอเข้าใจพอสังเขป ”

รณวีย์แย้งทันควัน แนวคิดที่เขานำเสนอ ผู้มีอำนาจตัดสินใจก็เห็นด้วยเห็นควรเพราะตรงตามแนวทางที่ทางโรงเรียนอยากให้เป็นแล้ว นายนี่ยังจะเอาอะไรอีก งบเหรอก็ใช่ว่าตัวเองจะออกซะที่ไหน

“อย่าคิดว่านี่มันงานการกุศลแล้วจะทำอะไรแบบขอไปทีสิวีย์”

การินทร์แย้งกลับ คนถูกแย้งกำลังจะโต้ตอบ แต่ถูกปรามไว้ซะก่อนจากบุคคลที่นั่งอยู่ตรงหน้า

“เอาล่ะๆ เถียงกันไปเถียงกันมา ท่าจะไม่จบ การินทร์ อาจารย์เห็นด้วยกับรณวีย์นะ ถ้าเธอไม่ติดปัญหาในเรื่องอะไรในส่วนของเธอ เราก็น่าที่จะทำตามที่รณวีย์เสนอ ส่วนเรื่องงบประมาณ เราทำงานนี้เพื่อการกุศลก็จริง แต่เพื่อชื่อเสียงและหน้าตาของโรงเรียน เราไม่ทำงานชิ้นนี้อย่างขอไปทีหรอก เธอไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น หลังจากนี้ไป อาจารย์คงต้องฝากงานหลักๆสองส่วนนี้ ไว้ที่เธอสองคน รณวีย์ อาจารย์เชื่อว่าเธอจะถ่ายทอดถักทอเรื่องราว ออกมาได้ดี การินทร์ อาจารย์เชื่อว่าเธอจะสร้างความสมจริงสมจังให้คนที่ได้ชมละครครั้งนี้ได้รับความประทับใจ ส่วนเรื่องอื่นๆ อาจารย์บุษบา จะเป็นผู้ประสานงานกับชมรมกิจกรรมของโรงเรียนเอง แต่ทั้งสามคนก็คงต้องประสานงานกันตลอดน่ะแหละ เพื่อความสมบูรณ์ของงานครั้งนี้ เอาล่ะ นี่ก็มืดแล้ว อาจารย์ว่าเธอสองคน คงจะเหนื่อยและเพลียกันพอดู โดยเฉพาะ รณวีย์ เห็นบอกว่าลงจากเหนือ ก็มาที่นี่เลยนี่ กลับไปพักผ่อนเถอะ อ้อ หรือจะรออาจารย์ก็ได้นะ จะได้กลับพร้อมกันเดี๋ยวให้คนขับรถแวะไปส่ง แต่รอหน่อยนะ อาจารย์ยังต้องคุย และเก็บงานบางส่วนกับอาจารย์บุษอีก ส่วนเธอการินทร์ เดี๋ยวนี้เป็นจิตรกรฝีมือเยี่ยม ขับรถหรูกว่าอาจารย์อีกจะกลับไปก่อนก็ได้นะ”

“งั้นผมขออณุญาตเอาตัวเพื่อนผมกลับไปด้วยนะครับ ไม่เจอกันซะนาน ผมคิดถึงเขาจะแย่อยู่แล้ว”

รณวีย์ทำหน้าไม่ถูก และก็อดไม่ได้ที่จะหันมองคนพูด ฝ่ายนั้นก็หันมาศบตาซะด้วยนี่สิ ชายหนุ่มจึงเอ่ย

“ฉันจะอยู่ช่วยงานอาจารย์”

“แล้วรอรบกวนให้ท่านไปส่งงั้นเหรอ”

“ฉันไม่ไช่เด็กสามขวบ ทำไมนายถึงคิดว่าฉันจะรบกวนท่าน”

“งั้นก็กลับกับฉันสิ”

“เห็นจะไม่ บ้านเรามันคนละทาง”

“แล้วบ้านอาจารย์อยู่ทางเดียวกะนายหรือไงล่ะ เท่าที่จำได้ ฉันว่าไม่นะ”

รณวีย์กำลังจะอ้าปากเถียง แต่อาจารย์บุษบาชิงทำเสียงในลำคอเสียก่อนเพื่อนเตือนสติว่าในห้องนี้ไม่ได้มีกันแค่สองคน แต่ยังมีบุคคลที่ควรเคารพยิ่งนั่งรวมอยู่ด้วย รณวีย์ถึงกลับหน้าเจื่อนรีบยกมือกราบขอโทษทันที ไม่ต่างจากการินทร์

“ว่าไง จะรออาจารย์หรือจะกลับกับเพื่อนเก่า”

คนนั่งตรงหน้าให้เลือก รณวีย์จึงตอบเสียงเบา

“ขอบพระคุณอาจารย์มากนะครับ แต่ผมคงไม่รบกวน”

การินทร์แอบยิ้มอย่างเป็นต่อ ก่อนจะรีบเอ่ยลาอาจารย์ทั้งสองแล้วลุกจูงแขน รณวีย์ออกไปจากห้องเสียดื้อๆ

“ยังไงกันนะ สองคนนี้”

อาจารย์ผู้อาวุโสกว่าเอ่ยอย่างแปลกใจ ก่อนจะหันไปใช้สายตาขอความเห็นจากอาจารย์สาวใหญ่ที่อยู่ใต้บังคับบัญชา แต่ฝ่ายนั้นก็ได้แค่ส่ายหัวช้าๆ แทนคำตอบเท่านั้น


ที่ด้านนอก ความมืดของยามราตรีโรยปกคลุมไปทั่วบริเวณตัวอาคาร จะมีก็แค่แสงไฟจากหลอดนีออนเท่านั้นที่ส่องสว่างนำทางให้สองร่างได้ก้าวออกมา

รณวีย์แกะมือการินทร์ออกจากแขนเมื่อโดนเจ้าตัวเดินจูงมาจนจะถึงหัวมุมที่จะเลี้ยวไปยังที่จอดรถ ฝ่ายนั้นก็ยอมปล่อยแต่โดยดี แต่เปลี่ยนมาสนทนาด้วย เมื่อเดินเงียบด้วยกันมาหลายนาที

“ทำไมนายต้องโกหกใครต่อใครว่านายตายไปแล้ววีย์”

เงียบ...ไม่มีคำตอบใดหลุดออกมาจากปากคนข้างกาย

“นายรู้มั๊ย ว่าฉันรู้สึกแย่ขนาดไหน”

การินทร์เอ่ยต่อ แต่คนข้างๆก็ยังเงียบ เขาเลยต้องหยุดเดิน และใช้มือจับฝ่ายนั้นให้หยุดด้วย

“ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันเคยทำกับนายมันเลวร้ายขนาดไหน แต่ฉันอธิบายได้นะ”

เงียบ ปฏิกิริยาตอบโต้ของรณวีย์ก็แค่แกะมือเขาออกอีกเท่านั้น

“ขอร้องล่ะวีย์ นายช่วยสนใจฉันหน่อยได้มั๊ย ฉันไม่ใช่ลม หรืออากาศที่นายจับต้องไม่ได้นะ เราต้องคุยกันฉันอยากให้นายเข้าใจในสิ่งที่ฉันเคยทำลงไป”

“ฉันมาที่นี่เรื่องงาน”

รณวีย์เอ่ยออกมาในที่สุด พลางหมุนตัวเดินกลับทางเดิมที่เดินผ่านมา เมื่อเป็นอิสระจากการเกาะกุม

“แล้วนั่นนายจะไปไหน”

การินทร์เรียกตาม

รณวีย์แค่ชะงักเท้านิดหน่อย แต่แล้วเจ้าตัวก็เดินหน้าต่อไปโดยไม่หันกลับมาแลคนเรียกซักนิด

“รณวีย์ ฉันขอโทษ”

เสียงคนข้างหลังร้องดังตามค่อ นข้างดัง ทำชายหนุ่มหยุดเดินจนได้ เพราะเสียงที่ได้ยิน มันเครือไปด้วยอารมณ์บางอย่าง

“นายไม่รู้หรอกว่าคนๆหนึ่งรู้สึกแย่แค่ไหนที่ไม่มีโอกาสได้อธิบายในสิ่งที่เขาทำกับคนที่จริงๆแล้วเขาก็เคยรู้สึกดีด้วย”

การินทร์เอ่ยต่อเมื่อฝ่ายนั้นหยุดฟังเขาพูดได้ ใครจะรู้จักใจเขาได้ดีเท่าตัวเขาเอง รอยอดีตครั้งนั้น เพราะด้วยเหตุการณ์มันพาไป และอารมณ์ที่ไม่ยอมรับความจริงบางอย่างที่เกือบจะก่อตัวขึ้น ทุกอย่างมันเลยจบลงด้วยคำว่าสายไป

“ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้นายคิดอะไรอยู่ หากนายจะโกรธ จะเกลียดฉัน มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ทุกวันนี้ก็ใช่ว่าชีวิตฉันจะราบรื่นนัก มีความจริงหลายอย่างที่นายไม่รู้ และฉันก็รอ รอที่จะไปบอกนายด้วยตัวเอง ซึ่งมันก็คงไม่นาน แต่วันนี้นายกลับมา ฉันดีใจนะ เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าคนเราหลังหมดลมหายใจ จะสื่ออะไรกันได้แค่ไหน”

รณวีย์ใจสั่นกับสิ่งที่ได้ยิน .....และฉันก็รอ รอที่จะไปบอกนายด้วยตัวเอง ซึ่งมันก็คงไม่นาน......ประโยคนี้ มันหมายความว่ายังไง ก็การินทร์เคยรับรู้ว่าเขาตายไปแล้วนี่


............ฉันก็ไม่รู้ว่าคนเราหลังหมดลมหายใจ จะสื่ออะไรกันได้แค่ไหน………..


การินทร์ นี่ชีวิตนายกำลังเจอกับอะไร!..?

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 31-07-2007 18:35:06

 :impress:

ส่อแววเศร้าอีกแล้วนะเนี่ยนายการินทร์

จะเป็นโรคอะไรอีกเนี่ย

รออ่านต่อไปนะครับ

 o15

อย่าเศร้ามากนะครับคุณ   ScAreD:SAcreD~  เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเองแหละ
เอาใจช่วยนะ
 :a11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: aumzaa ที่ 31-07-2007 19:02:56

 :angry2: :angry2:


  วีย์   อย่าใจอ่อนง่ายๆๆนะครับ


อ่านยังไงก็ยัง เกลียด การินทร์ มากอยู่ดี



 :impress: :impress:


มาต่อไวไวนะครับ

[attachment deleted by admin]

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 31-07-2007 19:09:31

เข้ามาเป็นกำลังใจให้คนโพส

เดี๋ยวจะเหนื่อยเกินไป

 :m18: :m18: :m18:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 31-07-2007 19:54:43

เรื่องนี้ยังบีบหัวใจดวงน้อยๆของคนอ่านได้เรื่อยๆเลย  :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 31-07-2007 20:10:17

การ์นรินป่วยหรอ ?  o2 o2

ชักรู้สึกสงสารการ์รินแล้วสิ  :try2: :try2:

ยังไงภาคนี้ก็ขออย่าให้จบแบบเศร้าเลย ภาคก่อนก็ร้องให้พอแล้ว  :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 31-07-2007 20:32:32

เหอ เหอ มีลางมาอีกแล้ว  :a5:  :a5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 31-07-2007 20:40:11

เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของการินทร์  ตามลุ้นกันต่อไป


ป็นกำลังใจให้ทั่นพี่ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 31-07-2007 22:00:28

อะไร กัน วีร์จะไม่สมหวังอีกแล้วเหรอ ใจร้ายไปแล้วนะ  :angry2: :angry2:


แต่เอาเถอะยังไงก็เอาคืนก่อนแล้วกัน o18

แล้วเรื่องจะเป็นยังไงต่อค่อยลุ้นอีกที :impress:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 31-07-2007 22:09:03

 :m17: จะรอนะคับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 31-07-2007 22:13:54

.............ที่ไม่อยากสนใจ...ก็เพราะกลัวใจต้องเจ๊บอีกครั้ง.... :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 01-08-2007 05:12:37

การินทร์จะเป็นอะไรอีกละนี่
อยู่กันดีๆ ไม่ได้เลยคู่นี้  คู่กรรมคู่เวรจริงๆ
คงอยู่ในบรรยากาศตึงเครียดไปอีกซักพัก  :เฮ้อ:

รออ่านต่อน้า  :a2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 01-08-2007 11:23:42

แล้วยังงัยละเนี้ยะ

 :m29: :m29: :m29:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 01-08-2007 17:23:27

มาแว๊ววววววววววววววววววววววววว  :a1:
***********************************************
บรรยากาศในรถเงียบกริบ เงียบจนต่างคนต่างได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเอง
หากว่าสองคน ได้ยินเสียงหัวใจของกันและกันก็คงจะดี

“หิวมั๊ย”

การินทร์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน หลังจากที่ปล่อยให้ความอึดอัดเข้าครอบงำเนิ่นนาน รณวีย์ ยอมมากับเขาในที่สุด ชายหนุ่มอยากที่จะนึกเข้าข้างตัวเองว่าคนข้างกายคงสะดุดในคำพูดของเขา และคงอยากรู้ว่าชีวิตเขาเจอกับอะไร แต่แล้วก็ไม่อาจคิดได้ เมื่อฝ่ายนั้นขึ้นรถได้ก็เอาแต่นิ่งเงียบมาตลอดทาง

“ถามว่าหิวมั๊ย”

การินทร์ถามใหม่ คราวนี้รณวีย์หันมาสบตาเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปนั่งท่าเดิม

“อึดอัดนักหรือไง ที่นั่งรถมากะฉัน”

ชายหนุ่มเอ่ยประชด เมื่อนึกไม่ชอบใจในท่าทีของคนข้างกาย แต่ฝ่ายนั้นก็ยังนั่งนิ่ง เหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น

“นี่ฉันคุยกับนายอยู่นะวีย์”

การินทร์เอ่ยเสียงดัง ก่อนจะหักทิศทางของรถเข้าจอดริมทาง เมื่อเห็นว่าซอยถัดไปก็จะถึงบ้านของรณวีย์

“ขอบใจที่มาส่ง”

รณวีย์เอ่ยขึ้นหน้าตาเฉย พลางจะเปิดประตูรถลงไป แต่การินทร์ไม่ยอมปลดล็อคประตูให้ ชายหนุ่มเอ่ยท้วง

“เปิดประตู”

“ไม่ นี่มันบ้านนายที่ไหน หรืออยากนอนข้างถนน”

“จากนี้ถึงบ้านฉัน มันจะกี่ก้าวกัน”

“ฉันไม่ยอมให้นายไปไหนทั้งนั้น ถ้านายยังเป็นแบบนี้อยู่”

“เป็นแบบไหน อย่ารวนดีกว่าการินทร์”

“ฉันไม่ได้รวน นายนั่นแหละที่กวนโมโหฉัน”

“ฉันไปกวนอะไรนาย จริงๆนายเองก็ไม่เคยใส่ใจอยู่แล้วนี่ ว่าฉันจะเป็นยังไง”

“ก็ยังดี ที่นึกออกว่าเมื่อก่อนฉันรู้สึกกับนายยังไง”

“ฉันไม่เข้าใจ”

“ก็น่าจะแยกออกนี่ว่าเมื่อก่อน กับตอนนี้มันต่างกันมั๊ย หรือเห็นฉันดีด้วยหน่อย แล้วชักเอาใหญ่ อารมณ์คนมันมีลิมิตนะโว้ย”

“แล้วไง”

“นี่ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงไม่ปล่อยให้นายมาทำท่าทางแบบนี้ใส่ฉันได้หรอกวีย์ ฉันคงจะพาพวกมาเล่นงานนายแล้ว หรือไม่ก็ฉันนี่แหละจะสั่งสอนนายเอง”

“ถึงตอนนี้ นายก็ทำได้นี่ ในสายตาของนาย ฉันมันคนอ่อนแอ อ่อนไหว ไม่มีปัญญาสู้ใครได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

“ไอ้ทำน่ะ ทำได้ แต่ฉันไม่อยากทำ นายกะฉันก็โตจนจะเป็นพ่อคนได้อยู่แล้ว อดีต มันก็คือ อดีตจะใส่ใจอะไรกะมันนักหนา จะให้ฉันต้องกราบนายเลยหรือยังไง นายถึงจะยอมญาติดีกะฉัน”

“ต่างคนต่างอยู่มันก็ดีอยู่แล้วนี่ อย่าลืมสิ ว่ารณวีย์ตายไปแล้ว”

“แต่ในความทรงจำฉัน รณวีย์ ยังอยู่”

“เพ้อเจ้อ การินทร์ เปิดประตู ฉันจะเข้าบ้าน”

“ไม่!!”

“การินทร์!!!”

“ไม่ต้องมาตวาด ยังไงฉันก็ไม่กลัวนายหรอก”

สายตาสองคนประสานกันอีกครั้ง เนิ่นนาน อย่างไม่มีใครยอมใคร เหมือนจะใช้มันเป็นตัวตัดสินว่าเกมนี้ใครจะเป็นผู้ชนะ จนในที่สุดคนที่หลบสายตาก่อนเป็น รณวีย์ แต่ทว่าถ้อยคำที่เจ้าตัวเอ่ยออกมา มันกลับไปสะกิดใจอีกคนอยากเลี่ยงไม่ได้

“เมื่อไหร่ นายจะตายไปจากชีวิตฉันซะที การินทร์”

“ถ้าฉันตาย ชีวิตนายจะมีความสุขดีงันใช่มั๊ย”

“ก็อาจจะ”

รณวีย์หันมาตอบชัดเจน ชายหนุ่มสังเกตเห็นแววตาวูบไหวของคนถาม แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น เมื่อฝ่ายนั้นเบือนหน้าหลบ พร้อมกับเสียงปลดล็อคประตูดังขึ้น

“การินทร์”

รณวีย์เผลอเอ่ยชื่อคนข้างกายออกมาเบาๆ เมื่อเริ่มสับสนกับเหตุการณ์ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อฝ่ายนั้น ตวาดออกมาเสียงดัง

“ไปซะรณวีย์”

นิ่ง....คนถูกไล่นั่งไม่ไหวติง มือหนึ่งเหมือนจะเอื้อมไปแตะดูอาการคนไล่ เมื่อเห็นเจ้าตัว สั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างผิดสังเกต

“นั่งอยู่ทำไม บอกให้ไปไง ลงไปสิ!!!”

รณวีย์ชะงักมือ ใจเสียไปบ้างเมื่อเห็นการินทร์หันมามองเอาเรื่อง จึงตัดสินใจเปิดประตูลงไปอย่างไม่ต้องรอให้โดนไล่ซ้ำ

ชายหนุ่มถึงกับใจหวิว เมื่อขาพ้นผ่านประตูรถออกมา และเพียงแค่ผลักประตูปิดลง รถคันนั้นก็พุ่งปลิวออกสู่ถนนใหญ่อย่างเร็ว จนอดไม่ได้ที่จะมองตาม


การินทร์พยายามข่มใจบังคับรถวิ่งให้พ้นสายตารณวีย์ จากตอนแรกที่นึกอยากจะบอกว่าตัวเองกำลังเผชิญกับอะไรอยู่ แต่เห็นท่าทีของรณวีย์แล้ว ชายหนุ่มก็นึกเปลี่ยนใจ รณวีย์เป็นคนใจอ่อน หากเขาจะได้รับความเห็นใจจากเจ้าตัวจากเหตุการณ์เลวร้ายในอดีต ความเห็นใจนั้นก็ควรจะมาจากการกระทำของเขา ไม่ใช่จากสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่ แน่ล่ะ การที่จะเอาชนะใจรณวีย์ครั้งนี้ จากการปะทะคารมกันเมื่อครู่ มันก็คงยากเอาการอยู่ และก็อาจจะใช้เวลาไม่น้อย

แล้วเวลาที่เขามีอยู่ มันจะพอเพียงหรือ?

แสงไฟตามถนนเริ่มพร่ามัว และมันคงจะเลือนลางไปในที่สุด หากแต่ชายหนุ่มยังพอมีสติที่จะพาตัวเองเข้าจอดริมทาง เสียงแตรรถจากเพื่อนร่วมถนนบีบกันลั่น ระหว่างที่เจ้าตัวตัดสินใจหักพวงมาลัยข้ามเลนเข้าจอด มือสั่นเทา เอื้อมไปเปิดลิ้นชักหน้ารถ มืออีกข้างทั้งบีบทั้งกุมที่หน้าอกด้านซ้าย เสียงหายใจหอบถี่เป็นระยะๆ ระหว่างที่มืออีกข้างจะควานหาสิ่งที่ต้องการ แต่สุดท้ายก็ไม่เจอ..

“เฮ้ย ไอ้กานต์ มึงลืมยานี่”

“เออ กูรีบ ช่างเหอะ วันนี้คงไม่เป็นไรมั้ง”

ชายหนุ่มนึกถึงสองประโยคสนทนาสุดท้าย ตอนที่เขาผละออกมาจากเพื่อน เพื่อมาตามนัดที่โรงเรียน ก่อนที่สติจะดับวูบลงไป พร้อมกับใครอีกคนที่เดินเหม่อลอยเข้าไปในซอย จนสะดุดบางอย่างล้มลง

“กานต์”

รณวีย์เผลอเรียกการินทร์อย่างสนิทปากเมื่อรู้สึกนึกถึงขึ้นมาอย่างประหลาด

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจŧ
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 01-08-2007 17:37:28

กรรม มันติดจรวด

 :m17: :m17: :m17: :m17:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 01-08-2007 17:40:00

 :impress:

ทำไมมันเป็นแบบนี้หนอ

คู่แท้กันจิงเชียว อีกคนป่วย อีกคนก็มีลางสังเห่ามาบอก

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 01-08-2007 17:43:35

การินทร์เปงโรคหัวใจเหรอ  :เฮ้อ: เศร้าอีกแระ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 01-08-2007 17:49:12

.........แสงสว่างกำลังรออยู่เบื้องหน้า........

.................แต่ก้นเหวก็เปิดรอด้วยเช่นกัน........ :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 01-08-2007 18:09:57

ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆๆๆ เห็นใจกันด้วยเป็นโรค o9 o9 o9

รณวีย์เจ๊งลูกเดียว... :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 01-08-2007 19:11:19

สมน้ำหน้าการ์รินแต่ไม่อยากให้ตอนจบตายเลย เพราะ สงสารคุณวีอยากให้คุณวีมีความสุขบ้างถ้าการ์รินตายคนที่น่าสงสารที่สุดคงเป็นคุณวี :m8: :m8: :m8:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 01-08-2007 19:30:18

ยังเศร้าได้อีก  :a6: :a6:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 01-08-2007 19:49:17

 :a5: ห๋า ทำไมมันเศร้าอย่างงี้หล่ะ ถึงไม่ชอบกาน แต่ก็ยังอยากให้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งมากกว่า

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 01-08-2007 20:46:47

ภาค 2 นี่ การินทร์น่าสงสารอ่ะ  :m15:  :m15:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 01-08-2007 22:28:15

บีบคั้นกันทุกตอน  :m8:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 01-08-2007 22:33:13

หากันเจอรึยังล่ะ................หัวใจ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Bboyseries ที่ 02-08-2007 00:04:47

ตามมาลุ้นเรื่องราวด้วยคน กำลังมันส์เชียว จึ๋ยย อายปาก แซวเล่นๆ ขำๆนะครับ

จริงๆ ที่เข้ามาวันนี้ก็อยากจะแวะมากล่าวคำว่า ขอบคุณอย่างซึ้งใจ ที่ใครหลายคนในเล้าเป็ดแห่งนี้
พายอดจอง in the memory เล่มแรก ทะลุผ่าน 50 เล่มไปแล้วเรียบร้อย ภายใน 3 วัน
 ขอบคุณมากๆสำหรับกำลังใจที่มีให้กัน ใครรู้ตัวว่าเป็นหนึ่งในนั้น อยากบอกว่า คุณน่ารักมาก

และขอประชาสัมพันธ์อีกนิดนึง ว่าผมจะส่งหนังสือล็อตแรกในวันจันทร์ให้กับทุกคนที่โอนค่าหนังสือมาให้ผม
ภายในวันศุกร์นี้ ใครที่จองแล้ว และโอนเงินเรียบร้อยแล้ว ก็รอรับความทรงจำของผมที่บ้านได้เลยครับ

ขอบคุณครับ เชิญ สนุกและลุ้นกับ การินทร์&รณวีย์ กันต่อเลยครับ อ้อ เรื่องนี้ จะรวมใน

in the memoy เล่ม 2 นะครับ พร้อม Real love 2 และ สองคนบนทางรัก  แหะๆ ส่วนเล่ม 1 ยังเปิดให้จองอยู่เน้อ

ไปล่ะ ขอบคุณเจ้าของบอร์ดด้วย

Boy ครับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 02-08-2007 12:38:05

เวงกำยังไม่ได้ไปโอนเลย

รอด้วยนะค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: aumzaa ที่ 02-08-2007 13:36:22

    :o

     :o

 
      ยังไง วีก็อย่าใจอ่อนง่ายๆๆนะครับ


     แล้วที่ว่า   "รู้มั้ย หัวใจฉันตามหา"


     ใครกันน้อที่ตามหาหัวใจ.....  วีหรือ...การินทร์ นะ


      :a5: :a5: :a5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 02-08-2007 14:09:58

มาต่อสำหรับแฟนๆคุณบอยคับ

สารภาพว่ายังไม่ได้โอนตังค์เหมือนกัน อิอิ  :m23:
*******************************************************
การินทร์ลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เห็นตัวเองนอนหมดสภาพอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยม เมื่อคืน คงมีคนช่วยเขาไว้ และนำส่งโรงพยาบาลนี่
“รู้สึกตัวแล้วเหรอครับ”

ผู้ที่เปิดประตูเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร การินทร์พยายามยันกายลุกนั่งจะยิ้มตอบ แต่ฝ่ายนั้นเดินเข้ามาใกล้แล้วเอ่ย

“อยู่ในท่าสบายๆดีแล้วครับ หมอแค่อยากจะคุยอะไรด้วย”

“หมอจะคุยอะไรกับผมเหรอครับ”

ชายหนุ่มถาม ก่อนจะนั่งเงียบฟังสิ่งที่ออกจากปากหมอวัยกลางคน……
.
.
.
.
.
รณวีย์โดนอาจารย์บุษบาโทรตามตัวในตอนเกือบสาย บอกให้มาทำความรู้จักเพื่อนร่วมงานอีกคน ชายหนุ่ม ออกจากบ้านด้วยใจเลื่อนลอย เพราะรู้สึกนึกถึงการินทร์อยู่ตลอดเวลา พอไปถึงโรงเรียนก็เกือบจะเที่ยง คิดว่าคนนัดคงกำลังจะไปทานข้าวเลยไม่อยากรบกวนจึงเดินไปนั่งรอตรงมุมที่นักเรียนไม่พลุ่กพล่าน

“นั่งด้วยคนสิ”

เสียงบางคนเอ่ยทักเมื่อรณวีย์นั่งเอางานขึ้นมาขีดๆเขียนๆได้ซักระยะ


“การินทร์”


ชายหนุ่มเอ่ยทักคนมาใหม่ ก่อนจะขยับที่ว่างให้ การินทร์จึงนั่งลงชิดตัวแล้วเอ่ยถาม

“ทำอะไรอยู่”

“งาน”

รณวีย์ตอบห้วนๆ

“แล้วทำไมต้องเขียนใส่สมุดด้วยล่ะ สมัยนี้เขาใช้เทคโนโลยี่ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”

“แล้วไง หากวันไหน นายใช้คอมพิวเตอร์วาดรูป แทนดินสอ พู่กัน ค่อยมาสอนคนอื่น”

การินทร์เงียบ เมื่อโดนย้อน ก่อนจะนั่งมองดูบรรยากาศโดยรอบซักพัก แล้วจึงเอ่ยออกมา

“ที่นี่ เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันเนาะ”

“เพิ่งรู้สึกเหรอ”

รณวีย์ขัด ทำชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจ

“ฉันไม่ได้มาชวนนายทะเลาะนะวีย์”

“แล้วฉันไปหาเรื่องตอนไหน”

เงียบ...การินทร์เลิกที่จะโต้ตอบ เพียงแค่ส่ายหัวที่บรรยากาศเสียไปเท่านั้น เจ้าตัวทำทีจะลุกหนี แต่ต้องชะงักเมื่อรณวีย์เอ่ยขึ้นซะก่อน

“เมื่อคืน ถึงบ้านกี่ทุ่ม”

“ถามทำไม เป็นห่วงเหรอ”

ชายหนุ่มถาม

“เปล่า แค่ถามตามมารยาท”

“อ๋อ นี่ระหว่างนายกับฉัน ต้องมีคำว่ามารยาทมาคั่นกลางแล้วเหรอวีย์”

“ถ้าได้ก็ดี”

รณวีย์ตอบหน้าเฉย ทำเอาฝ่ายนั้นนึกฉุน จึงถามกลับ

“แล้วนี่นายทานข้าวหรือยัง”

“ยัง”

รณวีย์ตอบแบบไม่มองหน้า แต่ก็แทบสำลักเมื่อการินทร์สวนกลับมา

“ไม่ต้องตอบหรอ แค่ถามตามมารยาท”

คนพูดเดินหนีไปแล้ว โดยก่อนไปไม่วายที่จะยักคิ้วล้อเลียน ที่ตนทำให้คนอวดดีพูดอะไรไม่ออก
.
.
.
.
การินทร์เดินจากไป รณวีย์มองตามก่อนจะถอนหายใจแล้วก้มลงทำงานต่ออย่างพยายามไม่คิดอะไร จนเวลาผ่านไปซักพัก เจ้าตัวถึงกับแปลกใจที่สายตาเหลือบเห็นจานข้าวสองจาน วางลงบนโต๊ะหินอ่อนที่นั่งอยู่ โดยจานหนึ่งถูกเลื่อนมาที่ตัวอง

“อุตส่าห์ แย่งสั่งมาให้เลยนะเนี่ย ทานไปก่อน ฉันไปเอาน้ำเดี๋ยว”

คนยื่นให้เอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินหายไปอีกรอบ รณวีย์เงยหน้ามองตามหลัง ก่อนจะมองสังเกตจานข้าวของตัวเอง อาหารจานโปรดที่ตัวเองชอบสั่งตอนอยู่ที่นี่ซะด้วย แต่จานข้าวอีกจานนี่สิ

“หัดกินผักตั้งแต่เมื่อไหร่ การินทร์”

ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆเมื่อสังเกตเห็นข้าวจานนั้นเต็มไปด้วยผัก


บรรยากาศเงียบไปอีกครั้ง เมื่อต่างฝ่ายต่างก้มลงจัดการกับอาหารของตัวเอง มีบ้างที่สองหนุ่ม เผลอมองสบตากันเป็นระยะ ๆ แต่ต่างฝ่ายก็ต่างทำหน้าเฉยเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง นานแค่ไหนกันที่สองคนไม่ได้นั่งทานข้าวด้วยกันแบบนี้ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น รณวีย์ถึงกับตกใจ เมื่อช้อนส้อมที่อยู่ในมือการินทร์ตกลงพื้นเสียงดัง ตามด้วยอาการหน้าซีดของเจ้าตัว

“การินทร์ นายเป็นอะไร”

ชายหนุ่มเอ่ยถามทันควัน แต่ก็โดนฝ่ายนั้น ปฎิเสธ

“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร ขอตัวเดี๋ยวนะ”

การินทร์ลุกเดินหนีอย่างเร็ว รณวีย์ทำท่าจะลุกตาม แต่ต้องชะงักเมื่อ มีเสียงเรียกชื่อตัวดังมาซะก่อน

“รณวีย์”

“อาจารย์บุษ สวัสดีครับ”

รณวีย์ลุกขึ้นยกมือไหว้ เมื่อเห็นว่าเป็นใครทัก สายตาชายหนุ่มมองไล่ไปยังผู้ชายอีกคนที่มาด้วย

“หวัดดีจ๊ะ นี่หิวถึงขนาดทานข้าวสองจานเลยเหรอ รณวีย์”

อาจารย์บุษบาทัก เมื่อเห็นข้าวสองจานวางอยู่บนโต๊ะ หินอ่อน รณวีย์ได้แต่ยิ้มเขินๆ ก่อนจะมองจานข้าวการินทร์อีกครั้ง ในใจก็นึกสงสัย มีเหตุผลอะไรที่คนๆหนึ่งจะหันกลับมาทานในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยชอบ

“รณวีย์”

“รณวีย์”

เจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกเรียกเป็นครั้งที่สอง พลางคนเรียกยื่นมือมาสัมผัสตัว

“เป็นอะไร ท่าทางใจลอย”

อาจารย์ว่าศิษย์


“เปล่าครับ”

รณวีย์ตอบ ก่อนจะรับรู้ว่าใครอีกคนที่มาด้วยกับอาจารย์บุษบา คือ อาจารย์ ณภัทธิ์ อาจารย์ฝ่ายกิจกรรม ผู้ที่จะมาช่วยฝึกสอนการแสดงในครั้งนี้

“สวัสดีครับอาจารย์”

รณวีย์ ทักก่อน พลางยกมือไหว้ ทำฝ่ายนั้นรับไหว้แทบไม่ทัน ก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ

“อย่าเรียกผมอาจารย์เลยครับ ผมเองก็เพิ่งมาสอนที่นี่ไม่นาน อีกอย่างเราน่าจะรุ่นเดียวกัน เราน่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานกันมากกว่า อาจารย์กับศิษย์”

รณวีย์หันไปมองบุษบา ใช้สายตาขอความเห็น เห็นฝ่ายนั้นพยักหน้าน้อยๆ เลยหันมามองอาจารย์หนุ่ม

“เรียกผม ภัทธิ์ ก็ได้ครับ”

ณภัทธิ์บอก รณวีย์พยักหน้ารับช้าๆ และระหว่างที่พูดคุยกันอยู่นั้น การินทร์ได้ย้อนกลับมาพอดี ชายหนุ่มหยุดยืนมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ ท่าทางรณวีย์ดูยิ้มแย้ม หยอกล้อกับใครอีกคนที่เขาไม่รู้จัก ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกน้อยใจขึ้นมานิดๆ หากว่ารณวีย์รับรู้ถึงอาการแท้จริงของเขาเมื่อครู่ เจ้าตัวจะยังยิ้มร่าอย่างนี้ได้อยู่หรือเปล่า


อาจารย์บุษบาแยกตัวไปเมื่อคุยกับรณวีย์ได้ซักพัก ปล่อยให้ณภัทธิ์ คุยอยู่กับเจ้าตัวตามลำพัง จังหวะนั้น การินทร์เลยตัดสินใจเดินเข้ามา

“การินทร์”

รณวีย์เอ่ยเรียกเมื่อมองเห็น พอเห็นชายหนุ่มมองหน้า ณภัทธิ์ เลยรีบแนะนำ

“การินทร์ นี่อาจารย์ ณภัทธิ์ อาจารย์ฝ่ายกิจกรรม เขาจะดูแลเรื่องการแสดง ภัทธิ์ครับ นี่การินทร์ คนออกแบบฉากครับ”

“สวัสดีครับ”

ณภัทธิ์ทักก่อน การินทร์เอ่ยทักเบาๆ ก่อนจะหันไปมองรณวีย์อย่างนึกเคืองที่เจ้าตัวเรียก ณภัทธิ์ ได้อย่างสนิท ราวกับรู้จักกันมาแต่ชาติไหน ทีกับเขา เคยคลุกคลีกันมาไม่รู้เท่าไหร่ ตั้งเท่าไหร่ เอะอะ ก็การินทร์ การินทร์ มันน่านัก

“คนเขียนบท กับผู้กำกับการแสดง คุยกันตามสบายนะครับ ผมขออณุญาต เอาจานไปเก็บ”

การินทร์แทรกตัวเข้าไปก้มเก็บจานข้าว รณวีย์มองตามอย่างรู้สึกไม่ดี

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 02-08-2007 14:15:19

...........ทำร้ายจิตใจกันเข้าไป......เพราะอีกไม่นานก็ตายจากกัน..... o7 o7

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 02-08-2007 15:30:55

มีมือที่สามอีกแว้วววววววววว

 :a11: :a11: :a11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: aumzaa ที่ 02-08-2007 16:28:04

ตาย...ไม่ตายดีนะ....


ชักสงสาร การินทร์ขึ้นมาตะหงิดๆๆ


 :serius2: :serius2:


รอตอนต่อปาครับ

[attachment deleted by admin]

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 02-08-2007 18:46:17

 :impress:

เฮ้อ เหนื่อยจัง

เมื่อไหร่จะคุยกันดีๆ หนอ

รออ่านต่อไปครับ

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 02-08-2007 18:59:11

 :เฮ้อ: ผลัดกันปิดกั้นหัวใจ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 02-08-2007 20:14:31

 o1 กรุณามาต่อทีคร้าบบบบบบบบบบบ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 02-08-2007 20:24:28

สะใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วีร์มีคนใหม่เลย...  :m14: :m14:
แต่จะให้ดีให้การินทร์ไม่เป็นโรคด้วยนะ  :try2: จะไ้ด้ไม่ต้องสงสาร   :sad2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 03-08-2007 02:08:14

ขอเดาว่าการ์นรินตายแน่นนาน ฟันธง :a3: :a3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 03-08-2007 09:29:04

มาแว๊ววววววววววววววววววววววววววววววว  :a9:
******************************************************
“เห็นอาจารย์บุษ บอกคุณวีย์กับเอ่อ การินทร์เป็นเพื่อนกันตอนสมัยเรียนที่นี่ จริงหรือเปล่าครับ”
ณภัทธิ์ชวนคุย เมื่อลับหลังการินทร์ไปแล้ว รณวีย์มองหน้าชายหนุ่มยิ้มๆก่อนจะตอบไม่ตรงคำถามนัก แต่ก็แทนความจริงได้ดี

“ไม่มีเหตุผลที่อาจารย์บุษจะต้องโกหกนี่ครับ”

“อืม ก็จริงเนาะ”

อาจารย์หนุ่มยิ้มเขิน ก่อนที่การสนทนาประสาเพื่อนใหม่จะเดินไปอย่างราบรื่น นานเท่าไหร่แล้วที่รณวีย์ไม่ได้เปิดใจพูดคุยกับใครด้วยรอยยิ้ม ถ้าไม่นับรวม ปลายภู สองคนจึงใช้เวลาสนทนาร่วมชั่วโมง ซึ่งแน่นอนว่าในหัวข้อพูดคุย ย่อมมีเรื่องงานรวมอยู่ด้วย

“วีย์นี่เก่งนะ นี่ขนาดได้โจทย์ไปไม่กี่วัน ได้งานออกมาขนาดนี้เชียว”

ณภัทธิ์ เอ่ยชมเมื่ออ่านบทการแสดงคร่าวๆที่รณวีย์ร่างออกมาจากปลายดินสอเมื่อครู่ แม้บทมันจะยังไม่สมบูรณ์นัก แต่ชายหนุ่มก็แอบทึ่งในความรวดเร็วแต่ไม่รวบรัดของคนเขียน

“พอดีห่างมันไปนานน่ะครับ กำลังคันมืออยู่ด้วย พอมีคนมาสะกิด ก็เลยไฟแรง”

รณวีย์ตอบทีเล่นทีจริง แต่น้ำเสียงก็เจือไปด้วยความสุข จนคนฟังอดยิ้มตามไม่ได้ ก่อนจะว่า

“อย่างนี้ กดดันผมแย่เลย หากว่าทำการแสดงออกมาไม่ดี”

“ไม่หรอกครับ ท่าทางภัทธิ์ก็ดูไฟแรงดีออก”

“แต่ก็ท้าทายไม่น้อยเลยนะครับ เพราะแค่อ่านคร่าวๆจากบทพูด บทผูกเรื่องเนี่ย ขนาดผมไม่ได้เล่นเองยังแอบหนาวเลย”

“ทำไมเหรอครับ มันยาวไปเหรอ จริงๆผมแก้ไขได้นะ เพราะนี่มันแค่โครงคร่าวๆ”

“อ๋อไม่ๆๆ ครับ ลงตัวดีแล้วครับ ผมน่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก แค่ควบคุมการแสดง แต่คนสร้างฉากทำฉากนี่สิ”

ณภัทธิ์เอ่ยจบ รณวีย์ถึงนึกได้ว่าการินทร์หายไปแล้วกว่าชั่วโมง จึงรีบเอ่ย

“อืม นี่ก็บ่ายแล้วผมว่าผมจะลองเอางานนี่ไปเสนออาจารย์บุษดู ภัทธิ์จะแวะไปที่นั่นด้วยหรือเปล่าครับ”

“อ๋อ ตามสบายครับ พอดีผมก็มีสอนช่วงบ่ายเหมือนกัน”

รณวีย์ยิ้มรับกับคำตอบนั่น ก่อนจะก้มเก็บสัมภาระลวกๆ ยัดลงกระเป๋าสะพาย

ชายหนุ่มเดินออกจากตรงนั้น แต่ไม่ได้แวะห้องอาจารย์บุษบาอย่างที่บอกณภัทธิ์ นั่นมันก็แค่ข้ออ้างของหัวใจ เขาจะกล้าบอกใครๆได้ล่ะว่า กำลังตามหาใครบางคน ที่เดินจากเขามาด้วยสายตาที่ทำเขาไม่สบายใจ


สองขาก้าวเดินกับสองสายตาที่กวาดมองจนทั่วบริเวณที่สามารถจะเห็นได้ แต่สุดท้ายก็ไม่มีแม้เงาของคนที่กำลังตามหา รณวีย์ไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังทำอะไร อยู่ๆก็เดินตามหาคนที่หัวใจคอยวิ่งหนี ไม่รู้สิ เขารู้สึกแปลกๆกับการเจอะเจอกับการินทร์ในครั้งนี้ ก็ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันนั่นแหละ การินทร์พูดจาแปลกๆ เขาเองก็อยากจะถามถึงความหมายในคำพูดวันนั้น แต่เหตุการณ์เลวร้ายในอดีตมันยังคอยหลอนอยู่ลึกๆ ว่าไม่ควรถลำใจไปไกลอย่างที่เคยเป็น อีกอย่างเขายังไม่ลืมหรอกว่าเพื่อนเก่าเขาคนนี้คงรักและใช้ชีวิตร่วมอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อ............. เพียงฝน

“ท่องไว้สิวีย์ นายมาที่นี่เรื่องงาน”

ชายหนุ่มบอกกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจกับความสับสนที่เกิดขึ้น

“เฮ้!!”

เสียงปริศนาดังจากทางด้านหลัง ทำรณวีย์สะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองตามทิศที่มา ฉับพลันชายหนุ่มถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อเห็นชัดเจนถึงวัตถุที่ลอยเฟี้ยวมาจากมือคนโยน

“เฮ้ย!! โตจนป่านนี้ยังไม่เลิกกลัวของเด็กเล่นอีกเหรอ เสียหมด พ่อนักเขียนใหญ่”

การินทร์ส่ายหน้าอย่างขำๆเมื่อเห็นอาการตัวสั่นหน้าซีดของรณวีย์หลังจากที่โดนเขาโยนงูของเล่นใส่เต็มๆหน้า เมื่อก่อนรณวีย์กลัวมันแค่ไหนเขารู้ดี ตอนนี้ก็แค่อยากพิสูจน์จิตใจเจ้าตัว ยังคงเหมือนเดิมจริงๆ

“ไอ้ทะลึ่ง”

รณวีย์เผลอปากว่าอย่างลืมตัว เพราะทั้งตกใจกลัวและอายไปพร้อมๆกัน ก็เสียงร้องเขามันเรียกความสนใจรุ่นน้องอยู่ได้น้อยซะเมื่อไหร่ การินทร์ยิ้มล้อเลียนอย่างไม่สะท้าน ก่อนจะเดินไปก้มเก็บของที่ยืมรุ่นน้องมา

“กลัวไปได้ แค่งูพลาสติกเมื่อไหร่จะโตซะทีหึนาย”


“บอกตัวเองก่อนเหอะ เป็นถึงพ่อคน ยังเทียวเล่นอะไรเป็นเด็กๆ สงสารลูกเมียจริงๆ”

รณวีย์แย้งกลับเมื่อโดนว่า การินทร์ถึงกับนิ่งเงียบ

“นายคิดว่าฉันมีลูกเมียจริงๆเหรอวีย์”

ชายหนุ่มถาม

“ทำไมฉันต้องคิด ในเมื่อมันเป็นเรื่องจริง”
“เรื่องจริงที่นายรู้ไม่หมดน่ะสิ”

แววตาหม่นเศร้าฉายชัดในแววตาคนพูด รณวีย์ถึงกับชะงัก แต่ก็ไม่ทันได้ถามอะไร เมื่อฝ่ายนั้นเดินหนีไปซะก่อน เจ้าตัวจึงอดไม่ได้ที่จะเดินตาม

“ให้ตายเถอะ นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า รณวีย์เดินตามการินทร์ เป็นไปได้ไง”

การินทร์หันมาแซวยิ้มๆ เมื่อเห็นรณวีย์เดินตามมาทันจนตีคู่เขาขึ้นมา

“ฉันก็แค่อยากให้นายดูในสิ่งที่นายควรจะลงมือทำได้แล้ว”

รณวีย์หาข้อแย้ง ทำคนฟังหยุดมองแล้วถาม

“อะไร”

“ก็งานไง”

“งานอะไร”

“ออกแบบฉาก”

“นี่อย่าบอกนะว่านายเขียนบทเสร็จแล้ว”

“ทำไมต้องรอให้เสร็จ ฉันทำได้แค่ไหน นายก็ควรจะเอาไปหาข้อมูลแค่นั้นสำหรับทำฉากประกอบ”

“ทำของตัวเองให้เสร็จก่อนเหอะ ค่อยมาบังคับคนอื่น”

“ฉันไม่ได้บังคับ ฉันแค่บอกในสิ่งที่มันควรจะเป็นไปตามขั้นตอน”

“ตามขั้นตอน โธ่นึกว่าตัวเองมีฝีมืออยู่คนเดียวหรือไง”

“ไม่ได้คิด แค่ฉันไม่เคยเห็นฝีมือของนายก็แค่นั้น”

“อยากดูป่ะล่ะ”

“ก็รอดูอยู่นี่ไง”

“ฉันไม่ได้หมายถึงงานชิ้นนี้”

“แล้วนายหมายถึงอะไร”

“ก็ตอบมาสิ ว่าอยากดูหรือไม่อยากดู”

“ทำไมฉันต้องตอบ”

“ก็ถ้านายอยากดูฉันก็จะพาไปดู..”

“ถ้าฉันไม่อยากดูล่ะ”

“ภาพวาดนั้น ก็จะอยู่กับฉัน ตลอดไป”

“คนขอซื้อก็จะไม่ขายงั้นเหรอ”

“ก็ถ้าคนในภาพไม่อณุญาต ฉันก็จะไม่ขาย”

ใคร? คนในภาพ รณวีย์เกิดคำถามขึ้นในใจ ก่อนจะสรุปว่าคนๆนั้นคงจะมีความสำคัญไม่น้อยสำหรับชีวิตคนวาด ถึงขนาด มีอำนาจชี้ขาด ว่าภาพนั้นจะอยู่หรือจะไปจากเจ้าของ แต่จะใครก็ช่างเถอะ คนๆนั้นคงไม่ใช่เขาแน่

การินทร์คงไม่ให้เกียรติเขาขนาดนั้น.

“คิดอะไรอยู่วีย์”

การินทร์ถามเมื่อคนข้างกายยืนเหม่อ

“เปล่า”

รณวีย์ตอบสั้นๆ ก่อนจะอึกอักที่จะตอบคำถามของการินทร์ที่เอ่ยขึ้นใหม่ว่า


“ตกลง นายอยากที่จะดูภาพนั้นหรือเปล่า”

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 03-08-2007 09:39:13

ตามมาจิ้มตูดทั่นพี่

การินทร์ยังขี้แกล้งเหมือนเดิมนะ  รักหรอกถึงได้แกล้งใช่ม๊า

ภาพนั้นมันภาพที่การินทร์วาดไว้ภาคที่แล้วใช่ป่ะ?

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 03-08-2007 09:53:19

้เข้าใจกันซะทีเหอะน๊าา  :m17: :m17: :m17:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 03-08-2007 09:54:11

ใจออ่นเถอะวีให้ใหนการ์นรินก็จะตายแล้ว  :m18: :m18:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 03-08-2007 10:01:23

ภาคที่แล้วก็โกรธการินทร์ มาภาคนี้สงสารการินทร์ซะแล้วววววว โลเลจิงตรู :serius2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 03-08-2007 11:06:00

รู้ตัวช้า

 :a10: :a10: :a10: :a10:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 03-08-2007 11:38:33

............ภาพที่สะท้อนออกมาจากหัวใจ.......... o7 o7

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 03-08-2007 18:50:37

 :impress:

เลิกงอนกันได้แร้ว

ขอบคุณนะครับที่มาต่อ รออ่านต่อไปนะครับ

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 03-08-2007 19:36:38

 :m15:  :m15:   :m15:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 03-08-2007 20:37:28

มาลงตอนใหม่ได้แล้วอย่กอ่าน  :m3: :m3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 03-08-2007 22:06:46

 o15 มาต่อตอนเย็นอีสักทีได้ไหมคับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 04-08-2007 01:34:08

คนโพสต์มัวแต่ไปแรดอยู่

ชิส์

 :m14: :m14: :m14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: นางมารร้าย ที่ 04-08-2007 07:38:46

มาต่อได้แล้วนะ  อยากรู้เมื่อไรรณวีย์ ถึงจะใจอ่อนกับการินทร์    :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 04-08-2007 13:53:50

  :a3: มาต่อแบบเหงาๆ
**************************************
“ฉันว่า ฉันรอดูงานนายชิ้นนี้ดีกว่า”
รณวีย์สรุป หลังสู้สายตาคนถามนานจนใจหวิว สายตาการินทร์เหมือนวิงวอนอยากให้เขาไปดูภาพนั้น แต่เขาไม่พร้อมที่จะให้ตัวเองถลำไปอย่างที่เคยเป็น

“ก็ตามใจ ฉันคงบังคับอะไรนายไม่ได้”

การินทร์ยิ้มให้บางๆ บังคับไม่ได้ ใช่สิ เขาควรจะเลิกบังคับข่มแหงรณวีย์ซะที เพราะที่ผ่านมาก็เชื่อว่าเจ้าตัวคงเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย กับการกระทำของเขา

“คุยเรื่องงานดีกว่า ไหนนายอยากให้ฉันทำอะไร ยังไง บอกมา “

การินทร์วกกลับมาเรื่องงาน เมื่อเห็นรณวีย์ เอาแต่มองหน้าเขาเหมือนสับสนในสิ่งที่เขาเอ่ย รณวีย์ได้สติแทนที่จะคุยตอบกลับเฉไปเรื่องอื่น

“เย็นแล้ว ฉันว่าพรุ่งนี้ค่อยคุย”

“หมายความว่าไง”

กรินทร์รีบถาม

“ก็พรุ่งนี้ค่อยคุย ฉันมีธุระต้องรีบกลับ”

“ธุระอะไร”

“ก็...นัดเจอกับคนรู้จัก”

“ใคร?”

“ฉันจำเป็นต้องตอบหรือเปล่า”

“ก็ตามใจ บอกแล้วไง ว่าฉันบังคับอะไรนายไม่ได้แล้ว”

พูดจบ การินทร์ทำท่าจะผละหนี แต่แล้วต้องชะงักเมื่อรณวีย์เอ่ยออกมา

“ฉันจะเข้าไปคุยเรื่องงานกับสำนักพิมพ์”

คนพูดไม่รู้ว่าทำไมปากถึงเอ่ยออกไปแบบนั้น การินทร์จะเหงา จะซึม ตัวเองก็ไม่น่าจะสะท้านไม่ใช่เหรอ

“เย็นขนาดนี่เนี่ยนะ”

การินทร์หันมาคุยใหม่ รู้สึกดีที่รณวีย์ไม่ปล่อยให้เขาจากไปอย่างคนคาใจ

“ก็ นัดกันไว้แล้ว”

“งั้น ฉันไปด้วย”

ชายหนุ่มรีบบอก เมื่อคนที่ตัวถามให้คำตอบ

“นายไม่มีธุระหรือไง”

รณวีย์ถาม การินทร์ส่ายหัวแทนคำตอบ ก่อนจะยื่นมือไปฉวยเอาสัมภาระจากฝ่ายนั้นแล้วเดินนำออกไปโดยไม่พูดอะไร มีเพียงรณวีย์เท่านั้นที่แอบบ่นตามหลัง

“ไหนบอกบังคับไม่ได้ไง แล้วที่ทำนี่มันอะไร”
.
.
.
.
.
.
.
การินทร์ขับรถฝ่าจราจรที่ติดขัดพารณวีย์ มาถึงที่นัดหมายก็เกือบเย็น ทันทีที่รณวีย์จะลงจากรถเจ้าตัวก็รีบเอ่ยขึ้นให้ฝ่ายนั้นต้องง

“ฉันรอแถวนี้นะ คุยเสร็จก็โทรมา”

“นายกลับไปก่อนเหอะ ฉันคงคุยนาน”

“จะนานแค่ไหนกัน นายหายไปตั้งกี่ปี ฉันยังรอได้ ทั้งๆที่รูว่าหมดหวัง”

รณวีย์เงียบอีก การินทร์แปลกไปจริงๆ แปลกจนเขาหวั่นใจอยู่ลึกๆ ไม่ใช่เพราะกลัวใจตัวเอง แต่คำพูดและการกระทำการินทร์มันสะกิดใจเขาเหลือเกิน ว่าคงมีบางอย่างเกิดขึ้นตอนที่เขาทำตัวสูญหาย แต่มันคืออะไรล่ะ จะถามก็ไม่กล้า คำว่า อย่าเลย มักจะวิ่งขึ้นมาติดที่ลำคอเสียทุกที

“ไปสิ เดี๋ยวคนรอ เค้ารอนาน”

รณวีย์กำลังจะเอ่ยบางอย่าง แต่เหมือนการินทร์รู้ จึงหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากลิ้นชักหน้ารถให้ มันเป็นกระดาษสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ถูกยื่นให้มองแวบเดียวก็รู้ว่ามันคืออะไร แต่คนยื่นให้ก็เอ่ยสำทับด้วยรอยยิ้ม และคำพูดที่ทำให้คนฟังสะท้านใจ

“นามบัตรฉันเก็บไว้ ฉันรู้ว่าฉันทำตัวให้นายลำบากใจที่จะขอฉัน ต่อไปฉันจะไม่ทำตัวแบบนั้นแล้ว ฉันสัญญา”

รณวีย์รับกระดาษแผ่นนั้นมาถือไว้ในมือ ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำรอยยิ้มคนให้จางลง

“ เราคงได้ติดต่อกันแค่เรื่องงานเท่านั้น”

“ทำไมล่ะวีย์ นายกับฉันแม้แต่คำว่าเพื่อน เราก็ยังกลับไปหามันไม่ได้เหรอ”

“ฉันเคยเดินตามคำๆนี้มาช่วงหนึ่งจนคิดว่าหมดหวัง ฉันจึงเลือกที่จะเดินหนีมันไปทั้งชีวิต ตอนนี้ฉันเหนื่อยจนยากที่จะเดินกลับแล้วล่ะการินทร์”

การินทร์ สะเทือนใจกับสิ่งที่ได้ยินจึงพยักหน้าเข้าใจ คนพูดผ่านจุดบอบช้ำมาเยอะ จุดบอบช้ำที่เขาเป็นคนกระทำ ทั้งทางกาย และทางใจ แล้วเขาจะมาเรียกร้องอะไรทำไม ทุกอย่างมันคงต้องใช้เวลา แต่ก็อย่างว่า หากเวลาเขาไม่แขวนอยู่บนเส้นด้ายในทุกๆวัน เขาก็คงจะให้อะไรมันค่อยเป็นค่อยไป แต่นี่ คำว่าพรุ่งนี้สำหรับเขา ตัวเขาเองก็ยังกลัวว่ามันจะไม่มี

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 04-08-2007 14:01:10

ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า  :a6:  :a6:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 04-08-2007 14:20:06

ไม่อยากให้การ์นตายเลยอยากให้มีมีความสุขกับเค้าเสียที น่าสงสารวีจัง  :sad2: :sad2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 04-08-2007 14:32:34

ลางร้าย  o22  o22  o22

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 04-08-2007 15:58:28

 :sad2: ทำไมมันเศร้าแบบนี้หล่ะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 04-08-2007 16:01:55

บอกรักกันไปเลย  :sad2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 04-08-2007 17:27:16

 :impress:

นายวีนี่น๊า... จะไม่ลืมอดีตเลยหรือไงเนี่ย

สู้ต่อไปนะนายการินทร์ (ถึงแม้จะเลวอย่างมากมายมาก่อน)

เราควรจะให้โอกาสคนอื่น มิใช่หรือ

 o15

ปล. ~ScAreD:SAcreD~  เหงามากไหมครับ??? ผมมียาแก้เหงาอย่าดี สนใจป่าว อิอิ...

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 05-08-2007 01:06:41

เฮ้ออออออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:  สองคนเนี่ยน๊า


PSC - ทั่นพี่เหงาไรรือ ว่างๆก็ไปปลดปล่อยจิ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 05-08-2007 12:15:24

มาต่อแว๊ววววววววววววว  :a9:
****************************************************
รณวีย์แยกตัวไปคุยธุระ ชายหนุ่มไม่คิดว่าการินทร์จะรอจริงๆ จึงคุยไปอย่างไม่รีบร้อนอะไร จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนค่ำลง จึงเดินกลับมาทางเดิม แล้วก็ต้องแปลกใจปนตกใจเมื่อเห็นรถการินทร์จอดอยู่ แต่เจ้าตัวไม่รู้อยู่ไหน
“หายไปไหนล่ะเนี่ย”

ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง พลางสับสนว่าจะควรจะโทรตามเจ้าตัวดีหรือไม่ดี แต่ความสับสนในใจก็พลันสะดุดลงเมื่อหูได้ยินเสียงเรียกชื่อตัว

“คุณวีย์”

รณวีย์หันไปตามเสียงเรียก รู้สึกตกใจนิดๆเมื่อเห็นเจ้าของเสียงยืนยิ้มให้อยู่ไม่ไกล

“เพียงฝน”

ชายหนุ่มเผลอครางชื่อฝ่ายนั้นออกมาเบาๆ แต่เจ้าของชื่อกลับโผเข้ามาทักทายเขาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว

“คุณวีย์จริงๆด้วย ไม่เจอไม่ได้ข่าวตั้งนาน เป็นไงคะ สบายดีหรือเปล่า แล้วมาอยู่นี่ได้ไงคะ”

“ผมเป็นคนที่นี่ครับ”

รณวีย์ตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ การเจอเพียงฝนที่นี่ทำให้ใจคิดไปต่างๆนาๆ หากว่าการินทร์มายืนคู่กับผู้หญิงคนนี้อีกครั้งให้เขาได้เห็น ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองจะรู้สึกอย่างไร

“ฝน ไปกันหรือยัง”

หนึ่งเสียงเอ่ยเรียก ทำให้เพียงฝนหยุดการสนทนาไว้ หันไปสนใจกับเจ้าของเสียง รณวีย์จึงอดไม่ได้ที่จะมองตาม ใครกัน? ชายหนุ่มไม่รู้จัก

“ฝนขอคุยกับเพื่อนเดี๋ยวค่ะ พี่วุธ”

เพียงฝนเอ่ยตอบออกไป แล้วหันมามองรณวีย์ เห็นสายตาเจ้าตัวมองคนของเธออยากนึกสงสัย จึงรีบแนะนำ

“นั่นพี่วุธ เอ่อ สามีฝนเอง”

สามี!! รณวีย์อุทานในใจ แล้วการินทร์ล่ะ

“วีย์”

เสียงคนที่กำลังนึกถึงเอ่ยเรียก ก่อนเจ้าตัวจะเดินมาหยุดอยู่ข้างตัว รณวีย์มองหน้าชายหนุ่มข้างตัวกับหญิงสาวตรงหน้าสลับกัน ก่อนจะมองเลยไปชายหนุ่มอีกคนที่กำลังเดินเข้ามารวมกลุ่ม

“หวัดดีฝน มาเที่ยวเหรอครับ”

การินทร์ทักขึ้น รณวีย์จับน้ำเสียงรู้สึกถึงความเหินห่างที่เกิดขึ้นระหว่างสองคน

“มาซื้อของกับพี่วุธนิดหน่อยค่ะกานต์”

เพียงฝนตอบ พอดีกับคนที่รณวีย์กำลังมองเดินมาถึงกลุ่มแล้วเอ่ยทักการินทร์

“สวัสดีครับคุณกานต์”

การินทร์โค้งรับคำทักน้อยๆ ก่อนจะมองสบตาคนข้างตัวที่หันมามองเขาเหมือนงงกับเหตุการณ์

“คุยธุระเสร็จยัง”

รณวีย์เย็นวาบกับคำถาม เสียงการินทร์ดูนิ่งเหมือนข่มอารมณ์บางอย่างเอาไว้ ยิ่งชายหนุ่มมองสายตาคนพูดที่หันไปมองเพียงฝนขณะโดนคนข้างตัวโอบกอดหลวมๆก็ยิ่งใจไม่ดี

“กานต์ คุณวีย์ ฝนขอตัวนะ”

เพียงฝนเอ่ยขึ้นพร้อมฉายรอยยิ้มจางๆให้เห็น รอยยิ้มที่รณวีย์รับรู้ได้ว่าไม่ได้ออกมาจากใจคนยิ้มซักเท่าไหร่

“อยากตามพวกเขาไปหรือไง”

รณวีย์สะดุ้งกับเสียงตวาดของคนข้างตัว การินทร์เป็นอะไร ทำไมถึงได้หงุดหงิดนัก

“ทำไมต้องอยากตาม”

ชายหนุ่มเหวกลับ

“ก็เห็นมองจัง”

การินทร์ว่ากลับ รณวีย์ขี้เกียจเถียงเลยคิดจะเดินหนี แต่การินทร์ทักก่อน

“ถ้าจะกลับบ้าน รถจอดอยู่ทางนี้”

“ฉันยังไม่อยากเสี่ยงนั่งรถไปกะนาย”

“ทำไม”

“ท่าทางนายอารมณ์ไม่ดี”

“กลัวตายหรือไง”

“ปลอดภัยไว้ก่อน ก็ไม่เห็นจะแปลก”

“สร้างเรื่องว่าตัวเองตายไปแล้วยังเคยทำ จะกลัวไปทำมกะอีแค่จะตายขึ้นมาจริงๆ”

“ถ้าอารมณ์ไม่ดีก็กลับไปดีกว่ากว่าการินทร์ ฉันเบื่อที่จะทะเลาะกะนาย น่ารำคาญ”

“อ๋อ เดี๋ยวนี้กล้าพูดว่ารำคาญฉันเหรอ”

“ก็เออสิ ฉันไม่แปลกใจเลยนะว่าทำไมผู้ชายที่ยืนข้างเพียงฝนเมื่อกี้ ไม่ไช่นาย”

“พูดดีๆนะรณวีย์ ถ้านายไม่รู้อะไร ก็อย่าพูดถึงเพียงฝนเลยจะดีกว่า”

รณวีย์เงียบ เมื่อเห็นท่าทีจริงจังของการินทร์ ท่าทางคงมีหลายเรื่องที่เขาไม่รู้จริงๆ ระหว่างชายหนุ่มตรงหน้ากับหญิงสาวที่เดินจากไปเมื่อครู่ แต่มันคืออะไรล่ะ กล้าที่จะถามซักทีสิ รณวีย์

“พอเลย ไม่ต้องพูด ต้องเอ่ยอะไรทั้งนั้น ฉันเหนื่อย อยากที่จะพัก ถ้าจะให้ไปส่งก็ตามมา หรือจะกลับเองก็ตามใจ”

การินทร์เอ่ยท้วงเมื่อเห็นท่าทีรณวีย์เหมือนจะเอ่ยอะไร จะมีอะไรซะอีกล่ะ รณวีย์ก็คงจะหาทางต่อปากต่อคำเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดน่ะสิ ไม่มีซะหรอกที่จะเอ่ยถามถึงความเป็นอยู่ของเขา ขนาดเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เพียงฝนควงผู้ชายคนอื่นไปต่อหน้าต่อตาอย่างโทนโท่ ยังไม่รู้สึกสะกิดใจที่จะถามไถ่เขาซักคำว่าทำไมเหตุการณ์ถึงเป็นแบบนั้น เอะอะก็จะเดินหนีเดินหนี จะต้องรอให้เขาเอ่ยปากบอกเองหรือยังไง ถึงบอกไปจะยอมฟังหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ท่าทางคงเกลียดเขาเข้ากระดูกดำแล้วนี่ ขนาดหลุดปากว่าเขาน่ารำคาญ เวลานี้เขาจะเป็นจะตายก็คงจะไม่มีความสำคัญอะไรนักหรอก


รณวีย์ยืนนิ่งมองการินทร์หายเข้าไปในรถ ชายหนุ่มปล่อยให้เหตุการณ์เป็นอยู่แบบนั้นนานพอดู จนรู้สึกใจหายหน่อยๆเมื่อรถคันนั้นขับเคลื่อนตัวออกไปอย่างแรงและเร็ว มันสื่อชัดเจนว่าคนขับกำลังรู้สึกอย่างไร

การินทร์จะหงุดหงิดโมโหเพราะเขาไม่ตามเข้าไปหรือเพราะการกระทำของเพียงฝนกันแน่ แต่อย่างหลังมันน่าที่จะเป็นไปได้มากกว่าจนแทบจะไม่ต้องคิด

คนคิดถอนหายใจเมื่อสรุปเอาเองว่าทุกอย่างน่าจะเป็นแบบนั้น ก่อนจะก้าวเดินออกไปเพื่อเรียกแท็กซี่ เขาเองก็รู้สึกเหนื่อยและเพลียพอดู แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อรถเก๋งคันที่ตัวเองไม่ได้โบกเรียกเข้าจอดเทียบตรงที่ยืนอยู่ พร้อมกับกระจกรถฝั่งเขาถูกเลื่อนลง

“วีย์ ไปไหนครับ มาด้วยกันสิ ผมไปส่ง”

คนในรถส่งเสียงออกมา รณวีย์มองเห็นรอยยิ้มเจ้าตัวที่เจือไปด้วยมิตรภาพเลยไม่คิดมากที่จะเปิดประตูเข้าไปนั่งคู่

“ไปไหนมาครับเนี่ย”

ณภัทธิ์เอ่ยถามยิ้มๆ ก่อนจะเคลื่อนรถออกไปพร้อมกับที่รณวีย์เอ่ยตอบคำถาม

“พอดีมาคุยธุระที่สำนักพิมพ์น่ะครับ”

“วีย์จะเขียนหนังสือเหรอครับ”

ณภัทธิ์ชวนคุยต่อด้วยคำถาม

“ไม่ใช่จะเขียนหรอครับ เขียนเสร็จแล้ว เลยลองมาเสนอดู”

“เหรอครับ เป็นแนวไหนเอ่ย ผมขออ่านต้นฉบับได้ป่าวเนี่ย”

“อย่าเลยครับ เดี๋ยวความลับรั่วไหล”

“ว้าแย่จัง กลายเป็นคนไม่น่าไว้ใจไปซะแล้วเรา”

“ผมล้อเล่นน่ะครับ เอาเป็นว่าภัทธิ์รออ่านตอนเป็นเล่มแล้วดีกว่า น่าจะสนุกกว่ามาอ่านอะไรที่ต้องจับปะติดปะต่อเอง”

“โอเคครับ แล้วนี่วีย์ทานอะไรมาหรือยังครับ เนี่ยผมกำลังวนหาอะไรอร่อยๆทานพอดี ไปด้วยกันมั๊ย ทานคนเดียวมันเหงา”

รณวีย์นิ่งคิด แวบนึงอยากให้คนถามตอนนี้เป็นการินทร์ แต่บ้าน่ะสิ การินทร์เหรอจะมาถามเขาด้วยถ้อยคำน่าฟังขนาดนี้

“ก็ดีครับ ผมเองก็กำลังหิว”

ชายหนุ่มเปิดใจตอบอย่างเลิกลังเล บางทีการมีเพื่อนคุยซักคน ก็น่าจะทำให้เขาลืมอะไรๆที่ไม่อยากจำ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 05-08-2007 12:31:05

อยากลืมกลับจำ  :a6:  :a6:  :a6:  :a6:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 05-08-2007 13:20:12

เชียร์ ณภัท คับผม  :m4: :m4: :m4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: aumzaa ที่ 05-08-2007 13:34:40

 o12

 o12

ว่าแล้ว ภาคนี้ การินทร์ น่าสงสาร.....

แต่ยังเอาแต่ใจไม่เปลี่ยน

[attachment deleted by admin]

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 05-08-2007 13:46:14

 :a2: สู้ต่อไปนะ กานต์

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 05-08-2007 14:29:09

...........ลืมแล้วไยเจ้าเอย.....ก่อนเราเคยรักกัน........ :undecided: :undecided:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 05-08-2007 18:11:28

พยายามต่อไปนะกานต์ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 05-08-2007 18:32:59

 :impress:

thank ครับที่มาต่อ

อยากรู้ไรทำไมไม่ถามออกไปนะนายวีนี่ แย่จิง

รออ่านต่อไปครับ

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 05-08-2007 18:33:38

ยังไม่หายอารมรณ์ร้อน  :angry2:

วีร์เล่นตัวให้กานต์หายซ่าไปเลย  :m14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 05-08-2007 18:38:52

ถึงแม้จะน่าสงสาร  แต่การินทร์ก็ยังคงความหยิ่งทรนงไม่เปลี่ยนแปลง  เยี่ยมค้าบบ  :a6:  :a6:  :a6:

รออ่านต่อนะป้อม   :a2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 05-08-2007 18:49:25

มือที่สามเข้าแทรกแซง เฮ้อ :a6: :a6: :a6:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 06-08-2007 03:15:26

รออ่านอย่างเศร้าๆ  :m17:  :m17:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 06-08-2007 10:53:16

ใจแข็งกันจริงคู่นี้  :o11: :o11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 06-08-2007 11:53:46

คนโพสต์หายไปไหนหวาาาา

หรือยังหาทางออกจากกองงานไม่ได้

เป็นกำลังใจให้คร้าบบบบบบบบบบบบ

 :a1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 06-08-2007 13:03:46

มาแหล่ววววววว  :undecided:
*********************************************
บรรยากาศของร้านอาหารริมแม่น้ำลมเย็นโชยพัดมาให้คลายร้อน การินทร์ใช้ช้อนเขี่ยจานข้าวอย่างเบื่อหน่าย เมื่อนึกถึงวิถีชีวิตตัวเองที่เปลี่ยนไปหลังจากที่ลงมาจาก ภูปลายสาย ชายหนุ่มถอนหายใจเมื่อนึกถึงโรคร้ายที่กำลังเผชิญอยู่จากผลการกระทำตัวของตัวเอง โรคที่จะคร่าชีวิตเขาไปเมื่อไหร่ไม่รู้ จนต้องพกยาติดตัวอยู่ตลอดเวลา

“หมอแนะนำให้คุณผ่าตัด คุณจะได้หายจากอาการที่อาจทำให้คุณเสียชีวิตได้ทุกเมื่อหากปล่อยเอาไว้นานเกินไป”

“ผมขอดูอาการตัวเองอีกซักระยะนะครับหมอ”

“แต่โรคของคุณถ้าไม่ผ่าตัดเปลี่ยนมันเสียใหม่ คุณก็จะเผชิญอยู่กับความทรมานแบบนี้ไปเรื่อยๆนะครับ”

“ผมเข้าใจครับ แต่ตอนนี้ผมมีงานสำคัญบางอย่างที่จะต้องทำ ถ้างานนี้เสร็จแล้ว แล้วอาการผมยังรุนแรงอยู่แบบนี้ผมก็คงต้องทำตามที่หมอแนะนำ”

“ถ้าคุณยังรั้นอยู่แบบนี้ หมอก็ช่วยอะไรไม่ได้ หมอแค่จะบอกว่าอาการของคุณไม่ใช่เพิ่งเริ่ม หากคุณเข้ารับการรักษาอย่างที่หมอแนะนำ โอกาสที่คุณจะดำเนินชีวิตอย่างคนที่ไม่ต้องเดินอยู่บนเส้นด้ายก็จะยิ่งเยอะ อีกอย่างโอกาสของคุณไม่ได้มีง่ายๆที่จะได้รับอวัยวะเปลี่ยนถ่ายจากทางเรา ซึ่งหากคุณเข้ารับการผ่าตัดครั้งนี้ เรายังพอมีอวัยวะที่สมบูรณ์พอที่จะยื้อชีวิตให้คุณอยู่ได้อีกหลายสิบปี แต่ในอนาคตที่เมื่อคุณพร้อม เราก็ไม่แน่ใจว่าเราจะพร้อมหรือเปล่า เพราะคนไข้ที่ตกอยู่ในภาวะแบบคุณมีไม่น้อย คนที่มีโอกาสดีเท่านั้นถึงจะรอด”

มือใหญ่รวบช้อนข้าวเมื่อรู้สึกทานไม่ลงหลังเผลอคิดไปถึงคำสนทนาของตัวเองคราวล่าสุดที่มีพลเมืองดีนำส่งโรงพยาบาลตอนหมดสติเพราะโรคร้ายที่ว่ากำเริบ

“อ้าวคุณการินทร์ บังเอิญจัง นี่จะกลับแล้วเหรอครับ”

ณภัทธิ์เอ่ยทักเมื่อเดินเข้ามาภายในร้านแล้วเห็นคนคุ้นตากำลังจะเดินสวนออกไป รณวีย์ที่เดินมาด้วยทำหน้าไม่ถูก เมื่อการินทร์ตั้งใจหันมามองเขาเหมือนไม่สนใจคำทักของคนที่พาเขามา

“ไงครับ จะกลับหรือยัง ถ้ายังไม่กลับ เรานั่งรว่มโต๊ะกันดีมั๊ยครับ โอกาสแบบนี้หาไม่ได้บ่อยๆ”

ณภัทธิ์คุยต่อ จนเรียกสายตาการินทร์กลับมาที่ตัวได้ แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อการินปฎิเสธด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“คงจะไม่ล่ะครับ ผมอิ่มแล้ว เชิญตามสบาย ผมขอตัวก่อน”

คนพูดทิ้งสายตามาทางรณวีย์อีกครั้ง คนถูกมองเบือนหน้าหนี ไม่มองสบตา เพราะรู้สึกว่าสายตานั่นดุจนน่ากลัว ปล่อยให้เจ้าตัวเดินผ่านไป จึงชำเลืองมองตามหลัง แล้วหันกลับมาคุยกับณภัทธิ์

“ผมหิวแล้ว หาที่นั่งกันเถอะครับ”

เสียงโครมครามของเก้าอีที่ล้มลงประกอบกับเสียงร้องว้ายของผู้หญิงดังขึ้นเมื่อตอนณภัทธิ์พารณวีย์เดินเข้าไปในร้านแต่ยังไม่ทันได้นั่ง

สองหนุ่มหันมองทางต้นเสียงและความชุลมุนที่เกิดขึ้น รณวีย์ใจเสียเมื่อเห็นชัดว่าการินทร์กำลังนอนกุมหน้าอกตัวเกร็งอยู่กับพื้นขณะที่ผู้คนกรูเข้าปฐมพยาบาล

“ใครมียาอมใต้ลิ้น หรือสเปร์บ้าง”

หนึ่งเสียงของผู้ชายเอ่ยร้องถามผู้อยู่ในเหตุการณ์ขณะเข้าประคองตัวการินทร์ หลายคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก รณวีย์ใช้ความรู้สึกตัวเองตัดสินใจวิ่งเข้าไปค้นตัวการินทร์ เมื่อรู้สึกสังหรณ์ใจ

“น่าจะเป็นตัวนี้นะครับ”

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อค้นเจอสิ่งของลักษณะที่เสียงนั่นถามถึง

“ใช่ครับๆ ดีเลยครับ ขอผมครับเร็วครับ คนป่วยกำลังแย่”

ชายคนเดิมมีสีหน้ายินดี ก่อนจะรับของจากมือรณวีย์เข้าไปจัดการฉีดเข้าในปากการินทร์ รณวีย์มองดูอย่างสะเทือนใจ ยิ่งการินทร์บิดเกร็ง หายใจติดๆขัดๆก็ยิ่งใจสั่นนึกกลัวว่าชายหนุ่มจะเป็นอะไรหนัก มือเรียวจึงสอดเข้าประสานมือเจ้าตัวอย่างให้กำลังใจพลางร้องเรียกให้ชายหนุ่มได้สติ

“การินทร์ นายได้ยินฉันหรือเปล่า”

อาการบิดเกร็งการินทร์ค่อยๆอ่อนลง ลมหายใจค่อยๆคลายออกมาอย่างสม่ำเสมอ รณวีย์รับรู้ถึงสัมผัสที่ชายหนุ่มบีบจับที่มือเขาเหมือนแสดงให้เขารับรู้ว่าเจ้าตัวได้ยินในสิ่งที่เขาพูด

“คุณเป็นเพื่อนเขาเหรอครับ อาการเขาดีขึ้นแล้ว ดีนะที่เขาพกสเปร์นี้ไว้ติดตัว”

ชายผู้ช่วยปฐมพยาบาลเงยหน้าพูดกับรณวีย์ ชายหนุ่มจึงเอ่ยถาม

“มันคืออะไรครับ”

“สเปร์ขยายหลอดลมน่ะครับ ส่วนมากผู้ป่วยโรคหัวใจจะพกติดตัวไว้ตลอด อาการเพื่อนคุณก็น่าจะเป็นโรคนี้ ญาติผมก็เคยเป็น”

รณวีย์ใจหายวูบกับคำตอบที่ได้ยิน ชายหนุ่มหันมองสบตาคนที่กำลังพยุงตัวเองลุกขึ้น

“ไปทานข้าวเถอะไป”

การินทร์พูดกับรณวีย์อย่างคนที่ยังรู้สึกเหนื่อยอยู่เมื่อลุกยืนได้ ก่อนจะหันไปกล่าวขอบคุณพลเมืองดี แล้วขอของๆตัวเองคืนเดินออกจากร้านท่ามกลางความงุนงงของหลายๆคน

“ถ้าเขาอยู่คนเดียวแล้วหาสเปร์ไม่ทัน มีสิทธิ์หัวใจวายตายได้นะครับ”

ชายคนเดิมเอ่ยกับรณวีย์ คนรับรู้ไม่รอช้าที่จะวิ่งตามคนเดินหนีออกไป ณภัทธิ์มองตามหลังอย่างใช้ความคิด

“เดี๋ยวก่อนการินทร์”

รณวีย์เรียกไว้เมื่อเห็นการินทร์กำลังจะเปิดประตูรถ

“ตามมาทำไม หิวข้าวไม่ไช่เหรอ”

การินทร์หันมาถาม ก่อนจะสู้สายตารณวีย์ อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าตัวจะรู้สึกยังไงเมื่อรับรู้ในสิ่งที่เขากำลังเผชิญ

“นายจะไปไหน”

รณวีย์ถาม

“กลับบ้าน”

การินทร์ตอบ ก่อนจะนึกแปลกใจที่ในสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากปากรณวีย์

“ฉันไปด้วย”

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 06-08-2007 13:12:17

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด

และแล้วความจริงก็ปรากฎ

เริ่มเปิดใจกันไวไวนะคร้าบบบบบบบบบ

 :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 06-08-2007 13:46:57

เลิกทิฐิเถอะตัวเอง การินทร์จะแย่แล้วน้าาาาาาาา พาคนอ่านลุ้นหัวใจจะวายตาย  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 06-08-2007 14:06:13

..............ที่ไหนมีนาย..........ที่นั่นจะมีฉัน...... :m17: :m17: :m17:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 06-08-2007 14:14:49

อีกคนหลอกว่าตายแล้ว แต่อีกคนกำลังจะตายจิงๆ  :เฮ้อ: เศร้า

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 06-08-2007 14:22:47

อย่าทิ้งกันนะ  :m17: :m17:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 06-08-2007 14:57:52

ในที่สุดวีย์ก็ได้รู้ว่ากานต์เป็นอะไร

คอยดูแลให้ดีล่ะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 06-08-2007 16:16:35

 :impress:

ความจริงเปิดเผย แล้วนายวีจะรู้สึกยังไงบ้างหนอ

มาต่อไว ๆ นะครับ

 o15

หายป่วยเร็ว ๆ ด้วยนะ เป็นห่วงครับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 06-08-2007 17:41:23

ขอให้เข้าใจกัน ขอให้รักกัน ขอให้ทันเวลาด้วยเถอะเพี้ยง  :m5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 06-08-2007 18:58:56

รณวีย์รู้แล้วจะทำไงต่อล่ะ  :m13:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 06-08-2007 19:29:37

ขอให้ตอนจบการ์นรินไม่ตายได้อยู่กับคุณวีทีเถอะ  :m5: :m5: :m5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: paulla ที่ 06-08-2007 22:26:00

มาต่อเร็ว ๆน้า
 :m1:   :m1:   :m1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 06-08-2007 22:31:50

อะไรกัน อาการกำเริบบ่อยจังเลย  :o11: :o11:

อย่างนี้ก็ไม่ได้เอาคืนเท่าไรน่ะสิ วีร์คงใจอ่อนตามเคย  o16

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Bboyseries ที่ 07-08-2007 02:41:14

ขออนุญาตแปะลิงค์ แจ้งรายชื่ออีเมล์ที่ผมส่งหนังสือให้นะครับ

http://www.bbznet.com/scripts/view.php?user=bboyseries&board=5&id=2&c=1&order=numtopic

ต้องสมัครสมาชิกก่อนนะครับ แหะๆ

ขอบคุณครับ

Boy

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 07-08-2007 10:58:51

 :impress:

เข้ามาทักทายทั้งสองเรื่องเลยแฮะ

เราจะได้ไหมหนอ ไอ้หนังสือเนี่ย

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 07-08-2007 11:09:53

เข้าไปดูมาแว้ววววว

ของเราชื่อแรก

ตื่นเต้นจังวุ้ย

 :m9: :m9: :m9:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 07-08-2007 17:21:33

แวะมารอ :o11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 07-08-2007 18:03:11

คนโพสต์เปื่อยไปแว้ววววว

สู้ๆ ค้าบบบบบ

 :a2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 07-08-2007 21:22:46

ตอนแรก  รู้สึกเกลียดกานมากมายอ่ะ   o12

แต่ตอนนี้  รู้สึกว่า  สงสารอ่ะ   :o12:

เอาน่ะ  ให้เค้าได้คู่กันทีเถอะ   :impress:

อย่าตายจริงๆๆเลยนะ  ร้องขอ...ขอร้อง   :m17:

วีย์  ใจอ่อน...อ่อนใจ  เพี้ยง!!!  สาธุ!!!   :m5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 08-08-2007 10:55:54

 สู้ๆค๊าบบบ  :a2:
**************************************
รณวีย์ถึงกับทำหน้าไม่ถูกเมื่อโดนการินทร์จ้องหน้านิ่ง เออหนอ เพราะอะไรกัน เขาถึงได้พลั้งปากขอตามไปด้วยกับคนที่หัวใจคอยแต่วิ่งหนี
“จะไปกะฉัน แล้วคนที่นายมาด้วยจะทิ้งเขาไว้ไหน”

นั่นน่ะสิ รณวีย์คิดตามคำพูดของการินทร์ นี่เขาลืม ณภัทธิ์ไปเสียสนิทเลยหรือนี่

“งั้น นาย เอ่อ ..ไม่คงเป็นไรแล้วนะ”

รณวีย์เอ่ยอย่างยากลำบากเพราะยังกล้าๆกลัวๆกับการที่จะแสดงความห่วงใยออกมา ความรู้สึกของเขาจะมีค่าซักเท่าไหร่กัน ในสายตาการินทร์

“ก็ไม่แน่ อาจจะนอนตายข้างถนนใครจะรู้”

การินทร์ตอบแกมประชด เพราะคิดว่าที่สุด รณวีย์คงห่วงพื่อนใหม่ มากกว่าเพื่อนเก่าอย่างเขา

“นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะล้อเล่นนะการินทร์”

คนได้ฟังว่าเมื่อรู้สึกไม่ชอบใจในคำตอบที่ได้ยิน แต่กลับโดนคนพูดสวนกลับทันควัน

“แล้วใครล้อเล่น”

“ก็แล้วที่นายพูดเมื่อครู่ มันหมายความว่าไงล่ะ”

รณวีย์เถียง

“ก็ได้ยินชัดแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบาย”

“แต่มันเป็นคำตอบที่.......”

“ที่อะไร?”

การินทร์ถามเมื่อรณวีย์เว้นที่จะพูดต่อ

เงียบ สองหนุ่มมองหน้าจ้องตากันซักพัก ที่สุดรณวีย์ก็เป็นฝ่ายหลบตาแล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่ชัดนักว่า

“ที่ฉันไม่อยากได้ยิน”

“พูดใหม่ซิ ฉันไม่ได้ยิน”

การินทร์ถาม เมื่อได้ยินประโยคนั้นไม่ชัด รณวีย์อึกอักที่จะเอ่ยใหม่เลยเปลี่ยนเรื่องเพื่อหนีความรู้สึก

“ฉันไม่กวนเวลากลับบ้านนายแล้ว ไปล่ะ มีคนรอฉันอยู่”

“ดูนายจะห่วงเขาจังเลยนะ”

“ตามมารยาท ฉันควรจะปล่อยให้คนที่มาด้วยกันรอเก้องั้นหรือไง”

“แล้วทีกับฉัน ทำไมนายทำได้”

“ทำอะไร”

“นายเองปล่อยให้ฉันต้องกลับคนเดียวทั้งๆที่เราก็มาด้วยกัน”

“นายอาสามาส่งฉันเอง ฉันไม่ได้ขอร้อง”

“ฉันพูดเหรอว่ามาส่ง ถ้าจำไม่ผิด ฉันบอกนายว่าฉันจะมาด้วยไม่ใช่หรือไง”

รณวีย์เงียบเมื่อจนมุม ชายหนุ่มนึกทวนเหตุการณ์ การินทร์บอกกับเขาอย่างนั้นจริงๆ แต่เขาก็ไม่ได้ขอร้องให้มาด้วยอยู่ดี

“แต่ฉันก็ไม่ได้ขอร้องนาย”

“ฉันมันเสร่อเองใช่มั๊ย”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น”

“งั้นนายหมายความว่าไง พอเถอะ ไม่ต้องเสียเวลามาจ้องที่จะเถียงเพื่อที่จะเอาชนะฉันหรอก แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร นายนั่นมันเพื่อนใหม่ ฉันมันแค่เพื่อนเก่า หรือตอนนี้อาจจะเป็นแค่เพื่อนร่วมงานแล้วก็ได้ กลับไปเถอะ เดี๋ยวเขาจะรอนาน”

การินทร์ไม่รอฟังคำพูดใดๆจากรณวีย์ที่กำลังอ้าปากที่จะเอ่ย ชายหนุ่มเปิดประตูรถเข้าไปนั่งในที่คนขับแล้วเคลื่อนมันออกไปอย่างดูก็รู้ว่าอยู่ในอารมณ์หงุดหงิด รณวีย์ได้แต่มองตามด้วยความรู้สึกสับสน

ความรู้สึกกับการกระทำมันจะขัดกันไปอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่กัน

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 08-08-2007 11:01:06

ยอมๆไปเถอะวีสงสารการ์นอะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 08-08-2007 11:26:11

ไม่เข้าใจกันซักที  :o11: :o11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 08-08-2007 12:18:31

 :impress:

อย่าให้เวลาที่เข้าใจกัน มันเป็นเวลาที่สายไปแล้วเลยนะ

อภัยให้กันบ้างเถอะ

 o15

หายป่วยเร็ว ๆ นะครับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 08-08-2007 14:29:56

คู่นี้ชอบพูดจาประชดประชันกันซะจริงๆ

เมื่อไรจะเจ้าใจกันซะทีละเนี่ย 

PSC - ทั่นพี่ไม่สบายก็หายไวๆนะ  เดี๋ยวจะป่วยจนเปื่อยเหมือนกัน :sad2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ohhotopo ที่ 08-08-2007 15:29:12

มาต่อเร็วๆน้าครับรออยู่

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 08-08-2007 17:16:18

............วันเวลามันไม่เคยย้อนกลับมาหั้ยใครแก้ไขอะไรนะ......... :m5: :m5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 08-08-2007 18:46:52

ชีวิตนั้นสั้นนักแล   เวลาล่วงผ่านเร็วแท้ไม่แคร์ใคร   :m17:

เวลาที่เสียไปแล้วจะเรียกกลับคืนมาไม่ได้อีก  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 08-08-2007 20:26:31

ตอนใหม่ยังไม่มาอีกหรอ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 08-08-2007 21:02:40

วันที่ยังเหลืออยู่ ขอเพียงครั้งหนึ่ง ฉันขอโอกาสสักครั้ง  :m15:  :m15:  :m15:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 08-08-2007 21:17:31

อ่านแล้วคนสองคน ไม่พยามเข้าใจกัน ดลกนี้ปัญหาเยอะเนอะ  :a6:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 08-08-2007 21:23:36

 :เฮ้อ: สงสารกานต์จัง 

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 09-08-2007 09:50:58

หลังจากที่ป่วยมา 2 วัน กลับมาบ้าพลังต่อ  :m9:
 จัดให้  :m19:
*************************************************************
ณภัทธิ์มองสังเกตอาการของรณวีย์ตั้งแต่เจ้าตัวได้กลับเข้ามานั่งอยู่ตรงหน้า เมื่อเห็นผิดจากตอนมาจึงเอ่ยถาม
“ไม่เห็นวีย์ทานอะไรเลยนะครับ ไหนบอกหิวไง”

“อ๋อ พอดีเหนื่อยๆ เพลียๆนะครับ เลยพาลเลิกหิว”

รณวีย์ฝืนยิ้มตอบ ก่อนจะรู้สึกไม่ดีเมื่อคนถามพาลวางช้อนส้อมที่ถืออยู่ไปซะเฉยๆ

“อ้าว ภัทธิ์อิ่มแล้วเหรอครับ”

ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“ก็เห็นวีย์หายหิว ผมก็ชักที่จะอิ่มไปด้วย”

“ผมนี่แย่จัง ทำบรรยากาศเสียหมด ภัทธิ์ทานไปได้นิดเดียวเอง ทานต่อเถอะครับ ผมจะนั่งเป็นพื่อน”

“ผมว่าผมไปส่งวีย์ที่บ้านดีกว่า วีย์จะได้พักผ่อน พรุ่งนี้จะได้มีแรงลุยงาน งานวีย์ต้องใช้สมองเยอะซะด้วยสิ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมกลับเองได้ ว่าแต่ภัทธิ์ทานข้าวก่อนเหอะ”

ณภัทธิ์เงียบ มองสบตาคนตรงหน้ายิ้มๆ ก่อนจะหยิบช้อนส้อมขึ้นมาใหม่ แต่แทนที่จะตักอาหารให้ตัวเองชายหนุ่มกลับตักให้ให้ฝ่ายนั้นแทน

รณวีย์มองอาหารที่ณภัทธิ์ตักให้อย่างงงๆ เริ่มรู้สึกแปลกๆกับการถูกเอาใจจึงรีบเอ่ย

“ภัทธิ์ทานเถอะครับผมไม่นึกหิวแล้วจริงๆ”

“ไม่ได้ซิครับ มาด้วยกัน ก็ต้องทานด้วยกัน ไม่งั้นผมไม่ยอม ผมจะพาวีย์นั่งจนร้านปิดอยู่นี่แหละ”

รณวีย์อึ้ง พูดไม่ออก จากที่ไม่คิดกลัวสายตาคนตรงหน้า ตอนนี้ชายหนุ่มชักหวั่นๆจนเลี่ยงที่จะมองมัน แล้วเมื่อไม่รู้จะทำตัวยังไง ก็เลยจำใจตักอาหารที่โดนตักให้ขึ้นทาน แต่คนตักให้คงไม่รู้หรอกว่าชายหนุ่มกำลังรู้สึกกลืนไม่เข้า คายก็ไม่ออก

“อร่อยมั๊ยครับ ร้านนี้ผมมาบ่อยถ้าวีย์ชอบ วันหลังผมจะพามาอีก”

พามาอีก...รณวีย์แทบสำลักอาหาร ที่เพิ่งทานเข้าไป เมื่อได้ยินประโยคพูดยิ้มแย้มจากปากณภัทธิ์ ชายหนุ่มฝืนยิ้มเจื่อนๆ เพื่อปกปิดว่าตัวเองหัวใจกำลังลอยไปหาใครอีกคน
.
.
.
.
.
.
.
.
การินทร์กลับถึงบ้าน ก็ขึ้นไปขังตัวเองอยู่บนห้อง ภาพเหตุการณ์ที่ทำให้เขารู้ตัวว่าต้องเผชิญกับโรคร้ายแล่นเข้ามาในห้วงความคิดเป็นฉากๆ

เขากลายเป็นคนติดเหล้าติดบุหรี่ทันทีที่ รับรู้ว่าผู้หญิงที่เขาไว้ใจและคิดว่าจะใช้ชีวิตร่วมอย่างเพียงฝนหลอก รับรู้ว่าเขาลงโทษคนๆหนึ่งโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ผิดอะไรจนสะบักสะบอมอย่างรณวีย์

แล้วที่ร้ายไปกว่าสิ่งใดคือ เขาเคยรับรู้ว่ารณวีย์ตายหายไปจากชีวิตเขาแล้วจริงๆ อย่างที่ไม่มีทางตามหาเจอได้อีก เพื่อจะขอโทษและขอรับผิดในสิ่งที่ทำลงไป

เขารับรู้ความในใจของรณวีย์หลังจากวันนั้น ทุกประโยคทุกคำที่เขาได้อ่านผ่านสายตาจากสมุดเล่มหนึ่งที่ ปลายภู ยื่นให้ มันชัดเจนอย่างไม่ต้องสงสัยว่าตลอดเวลาเขาได้เข้าไปอยู่ในใจรณวีย์มากกว่าครึ่ง มันยิ่งเท่าให้เขารู้สึกผิดขึ้นอีกหลายเท่าตัวจนต้องหันพึ่งสิ่งที่พิษต่อร่างกาย แล้วมันก็เป็นพิษจริงๆ เมื่อเขาช็อคจนหมดสติหลังจากที่เที่ยวดื่มกินติดต่อกันนานนับปี หมอตรวจเจอภาวะหัวใจล้มเหลวในตัวเขาในที่สุด อันเป็นอาการจากลิ้นหัวใจรั่ว

หมอสั่งให้เขาหลีกเลี่ยงเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอลล์และงดการสูบบุหรี่อย่างเด็ดขาด เพื่อง่ายต่อการเยียวยารักษา แต่คนมันเคยๆ ทุกวันนี้แม้เขาจะไม่ได้แตะต้องมันหนักๆอย่างที่เคย แต่เมื่อไรที่เครียด หรือรู้สึกวุ่นวายสับสน เขาก็ยังคงพึ่งพวกมันอยู่เหมือนเคย คืนนี้ก็คงจะเหมือนกัน

ลิ้นชักหัวเตียงถูกกระชากออกจากแรงคนเปิด ซองบุหรี่ที่โดนแกะแล้วถูกหยิบออกมา


“หมอแนะนำให้คุณผ่าตัด คุณจะได้หายจากอาการที่อาจทำให้คุณเสียชีวิตได้ทุกเมื่อหากปล่อยเอาไว้นานเกินไป”

การินทร์ชะงักมือที่กำลังจะดึงมวนบุหรี่ออกจากซอง อาการเขาถึงขั้นผ่าตัด มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วนี่นา

“โธ่โว้ย!!”

ชายหนุ่มเหวี่ยงซองบุหรี่นั่นลงพื้นห้องสุดแรง ก่อนจะนั่งกุมขมับ ในใจก็พาลนึกถึงใครอีกคนที่คงกำลังมีความสุขอยู่กับคนใหม่ๆที่ก้าวเข้ามาในชีวิต ป่านนี้จะไปฉลองกับมิตรภาพที่กำลังก่อตัวกันขึ้นถึงไหนกันแล้วก็ไม่รู้
.
.
.
.
.
.
“ขอบคุณนะภัทธิ์ที่มาส่ง”

รณวีย์เอ่ยกับคนข้างตัวเมื่อฝ่ายนั้นอาสาขับรถมาส่งเขาจนถึงหน้าบ้าน

“ยินดีครับ”

ณภัทธิ์เอ่ยรับยิ้มๆ ก่อนจะมองตามร่างรณวีย์ที่เปิดประตูออกไปยืนมองเขาที่ด้านนอก ชายหนุ่มโบกมือให้เจ้าตัวนิดๆก่อนจะเคลื่อนรถคู่กายออกไป

รณวีย์ถอนหายใจมองตาม ก่อนจะล้วงบางอย่างในกระเป๋าสะพายออกมาดู

ชื่อและเบอร์ติดต่อการินทร์โชว็หราอยู่บนกระดาษสี่เหลี่ยมเล็กๆ มันจะดึกมากไปหรือเปล่านะที่เขาจะโทรไปถามไถ่อาการเจ้าตัว แล้วเขาจะโทรไปในฐานะอะไร
.
.
.
.
.
การินทร์นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนุ่ม เมื่อรู้สึกหัวใจเต้นผิดจังหวะจากอาการเครียดเมื่อครู่ ชายหนุ่มนอนข่มตานิ่งเพื่อต้องการเอาชนะความเจ็บปวดที่คิดว่ามันคงแล่นเข้ามาทักทายในไม่ช้า หากเขาต้องพึ่งยาไปตลอด ชีวิตจะมีความหมายอะไรกับการอยู่อย่างพะวง

เสียงโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างตัวดังรัวติดต่อกัน พร้อมๆกับอาการที่คาดคะเนว่ามันจะเกิดเริ่มคืบคลานเข้าหา มือที่พยายามไม่เกร็งเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ

“การินทร์ นี่ นี่ ฉันเอง รณวีย์”

รณวีย์เอ่ยอย่างตะกุกตะกักเมื่อมีเสียงกดรับจากปลายสาย ก่อนจะใจหวิวและสั่นไปกับเสียงที่ตอบกลับมา อย่างคนที่ลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ

“วีย์ วีย์ ชะ ช่วยฉัน ด้วย”

“กานต์ นายเป็นอะไร”

รณวีย์พลั้งปากเรียกคนปลายสายอย่างที่เคยเรียก เพราะความรู้สึกห่วงใยแล่นขึ้นมาที่ใจอย่างกระทันหัน

“ระ เรา หายใจไม่อะ ออก”

เสียงการินทร์ตอบกลับมา ทำเอาชายหนุ่มยืนไม่ติด ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างเร่งรีบ

“กานต์ นายทำใจแข็งไว้นะ ยานายก็มี รีบใช้มันนะ เชื่อฉัน ฉันจะไปหานายเดี๋ยวนี้แหละ”

“วีย์ นายอย่าทิ้งเรานะ เราขะ ขอโทษ........”

รณวีย์แทบช็อคเมื่อได้ยินเสียงเหมือนวัตถุตกพื้นหลังประโยคพูดติดๆขัดๆของการินทร์ ก่อนที่เสียงสัญญาณโทรศัพท์จะตัดหายไป ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะวิ่งออกไปเรียกแท็กซี่ ด้วยใจที่ภาวนาว่าจะไปถึงทันที่จะเอ่ยประโยคที่ว่า

ฉันพร้อมที่จะเป็นคนเดิมที่รักนาย ...การินทร์
.
.

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 09-08-2007 11:01:15

โถพ่อวีผู้แสนดีของผม อยากให้การ์นได้รับผลกรรมมากกว่านี้ :m29: :m29:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 09-08-2007 11:05:16

ก็คนมันรักอ่า  :m21: :m21: :m21:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 09-08-2007 12:13:11

อืม คืนดีกันแล้วเหรอ   :seng2ped: :seng2ped:

งั้นขอฉากหวานๆ แทนด้วยนะคร้าบ :impress:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 09-08-2007 12:19:57

บีบหัวใจเหลือเกิน


 :m11: :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 09-08-2007 12:48:31

 :impress:

แล้วมันจะทันไหมล่ะเนี่ย

 :เฮ้อ:  ลุ้น ๆ ต่อไปครับ

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 09-08-2007 13:03:01

อย่าเป็นอะไรน้า  :o7:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 09-08-2007 14:10:32

นี้เป็นเหตุบังเอิญป่าวเนี่ย หรือว่ากานต์วางแผนไว้ ลุ้นๆๆๆๆๆคับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 09-08-2007 16:54:31

..........ในที่สุดก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้........ o16 o16

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 09-08-2007 19:31:08

ทำตามที่หัวใจมันบอกแล้วกัน  :m1:  :m1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 10-08-2007 00:28:44

ตามมาลุ้นต่อ

เห็นด้วยกะรีของเจ๊1คับ

รีบๆไปดูแลหัวใจของตัวเองนะกานต์

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 10-08-2007 02:41:48

 :m1:

ฉันพร้อมเป็นคนเดิมที่รักนาย การินต์

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 10-08-2007 11:15:53

หุ หุ  มาช้าไปหน่อย ขออภัยนะค๊าบบบ
*******************************************************
ภาพคนคุ้นตานอนยาวเหยียด หายใจอย่างสม่ำเสมออยู่บนเตียงกว้าง แสดงถึงว่าเจ้าตัวกำลังหลับสนิท
รณวีย์มองเจ้าของห้องเสร็จ ก็ใช้สายตากวาดมองรอบห้อง ในใจประหม่าจนพาลจะก้าวขาไม่ออก นี่เขาฝันหรือเรื่องจริง ที่ตอนนี้ได้ยืนอยู่ในห้องนอนของการินทร์

“พอทานยาเสร็จ เขาบอกอาการเขาดีขึ้น แม่กับพ่อ บอกให้เขาไปหาหมอ แต่เขาไม่ยอมไป ขอนอนพัก แม่ก็ไม่รู้จะเอายังไง ก็เลยปล่อยเลยตามเลย”

รณวีย์นึกถึงคำพูดแม่ของคนที่นอนอยู่ ตอนที่เขามาแสดงตัวว่าเป็นเพื่อนก็ได้แต่ถอนหายใจ ตัดสินใจเดินเข้าไปมองร่างนั้นใกล้ๆ ในใจก็นึกโล่งอกที่เห็นเจ้าตัวหายใจออกมาอย่างสม่ำเสมอ เหมือนคนนอนหลับโดยทั่วไป จึงพาตัวเองไปนั่งโซฟาที่อยู่มุมห้อง

ชายหนุ่มนั่งมองคนนอนหลับได้ซักพัก ก็รู้สึกง่วง การินทร์คงหลับไปนานเพราะฤทธิ์ยา เจ้าตัวคิด เมื่อเจ้าของห้อง ดูเหมือนจะไม่เป็นไรแล้ว เขาก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม เมื่อคิดได้ ชายหนุ่มจึงลุกยืนเพื่อจะเดินออกจากห้อง แต่พลันสายตากลับไปสะดุดกับสมุดหนึ่งเล่มที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง มันคุ้นสายตาเหลือเกินจนอดไม่ได้ที่จะเดินไปดูใกล้ๆ

ตายล่ะ!! รณวีย์แอบอุทานในใจ รู้สึกหวิวๆขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อเห็นลายมือตัวเองชัดเจนที่เขียนข้อความโปรยไว้อยู่บนปกสมุดนั่น

...การินทร์.....ชายหนุ่มจำได้แม่น ว่าเขียนชื่อคนๆนี้ไว้บนปกสมุด ในวันนั้น วันฝนโปรย บนภูปลายสาย แล้วข้อความ และเรื่องราวข้างในล่ะ การินทร์คงได้อ่านมันหมดแล้วสิ

“มานานหรือยัง”

คนคิดเพลินสะดุ้งตัวโยนเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยทักดังขึ้น การินทร์กำลังลืมตาหันมองมาที่เขา


“ก็ ก็ กำลังจะกลับ”

รณวีย์บอกอย่างทำตัวไม่ถูก นี่มันห้องของการินทร์ชัดๆ คนอย่างเขาไม่เหมาะ ไม่ควรที่จะเข้ามา เมื่อความห่วงใยคลายลง ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจว่าตัวเองคงไม่มีค่าพอที่จะเข้ามาในนี้ก็ก้าวเข้ามาแทนที่

“ฉันถามว่ามานานหรือยัง ไม่ได้ไล่ให้กลับ”

การินทร์บอกใหม่ พลางยันกายลุกนั่ง รณวีย์รีบเบี่ยงตัวหนีจากสมุดที่กำลังยืนจ้องอยู่ การินทร์จึงไม่เห็นปฎิกิริยาตกใจจากเจ้าตัว
“อาการนายเป็นไงบ้าง”

รณวีย์เดินเข้ามาถาม การินทร์มองหน้าก่อนจะตอบอย่างส่งๆ เพราะนึกเซ็งกับชีวิตตัวเอง

“ก็อย่างที่เห็น เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย เมื่อไหร่จะตายให้มันรู้แล้วรู้รอดก็ไม่รู้”

“พูดอะไรก็ให้นึกถึงคนที่ห่วงนายบ้างนะ”

รณวีย์ว่า

“หมายถึงนายหรือเปล่า”

การินทร์ถามตรงๆ จนคนถูกถามสะดุ้ง แล้วรีบบอกปัด

“ฉันหมายถึงพ่อ แม่ และก็ครอบครัวนาย”

“แล้วนายล่ะ ห่วงฉันหรือเปล่า”

การินทร์ถามจริงจัง อย่างต้องการเค้น เอาคำตอบให้ได้ รณวีย์คงไม่เห็นหรอกว่าเขาแอบยิ้มนิดๆที่ลืมตาแล้วเห็นเจ้าตัวอยู่ในห้องของเขา

“ก็ห่วงไง.......ในฐานะเพื่อนร่วมงาน”

รณวีย์แข็งใจตอบ การินทร์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด

“ถ้าห่วงกันแค่นั้น ก็ไม่เห็นจะต้องลำบากมาเลยนี่”

ชายหนุ่มประชด

“ก็แค่มาดูให้รู้ว่ายังมีลมหายใจอยู่ก็แค่นั้น งานฉันจะได้ไม่สะดุด”

“เลิกเอาเรื่องงานมาพูดได้มั๊ยวีย์ ถ้านายรำคาญหรือว่ากลัวว่าฉันจะทำให้งานนายสะดุดขนาดนั้น ก็ขอเปลี่ยนเพื่อนร่วมงานใหม่ซะเลยสิ”

การินทร์เสียงดังขึ้นทันควัน รณวีย์จะทำให้เขาเครียดจนหัวใจวายตายหรือไงถึง พูดจาไม่ได้รักษาน้ำใจกันเลย ทั้งๆที่รู้ว่าเขาเองตกอยู่ในอาการเช่นไร รณวีย์รู้สึกผิดขึ้นมา แต่จะเอ่ยคำว่าขอโทษ ประโยคนั้นก็ติดอยู่แค่ริมฝีปาก จึงคิดจะตัดปัญหาด้วยการก้าวออกจากห้องนี้ไป

“นายไม่เป็นไรแล้ว ฉันกลับล่ะ”

ชายหนุ่มบอก

“ฉันหิวน้ำ”

การินทร์เอ่ยทันที ที่เมื่อรู้ว่ารณวีย์คิดจะหนีหน้าเขาไป รณวีย์ถึงกับชะงัก ไม่รู้ว่าการินทร์จะมาไม้ไหน แต่ลึกจริงๆก็อยากที่จะดูแลเจ้าตัวอยู่แล้ว เมื่อสายตามองเห็นเหยือกน้ำพร้อมแก้ววางอยู่จึงเดินไปจัดการรินน้ำนั่นจากเหยือกลงจนเต็มแก้ว แล้วเดินเอามาส่งให้คนบอกหิว

การินทร์ยื่นมือรับแก้วน้ำ ในใจต้องการทดสอบอะไรบางอย่าง จึงจงใจใช้มือตัวเองสัมผัสมือรณวีย์อย่างตั้งใจ รณวีย์มองสบตาชายหนุ่มทันควัน ในใจรู้ทันในสิ่งที่การินทร์คิด จึงแกล้งตีหน้าเฉย ทำไม่รู้สึกกับสิ่งที่โดนกระทำ ทั้งๆที่ใจเต้นรัว

“ดื่มเสร็จ แล้วก็นอนซะ ฉันคงต้องกลับแล้ว”

รณวีย์เอ่ยพลางดึงมือออกจากการถูกสัมผัส หันหลังจะเดินออกจากห้อง แต่การินทร์ไม่ยอมแพ้ ยังไงคืนนี้เขาต้องรู้ให้ได้ ว่ารณวีย์ รู้สึกยังไงกับเขากันแน่ จึงเอ่ยขึ้น

“นอนกับฉันได้มั๊ยรณวีย์”

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 10-08-2007 13:03:35

ปล้ำเลยๆๆๆ :m13:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 10-08-2007 13:37:36

คนปากแข็งต้องโดนจัดการ อิอิ  :laugh:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 10-08-2007 13:38:29

 :impress:

แหม รีบนเนี่ย ใจร้อนไปป่าว

เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก

thank ครับ ที่มาต่อ รออ่านต่อไปนะครับ

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 10-08-2007 14:01:36

 o12 ไรเนี่ย ป่วยจะตายอยู่แล้ว นายกานต์ของเรายังซ่าอีก เฮ้ยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 10-08-2007 16:35:36

รอลุ้นว่ารณวีย์จะนอนมั้ย  :m19:  :m19:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 10-08-2007 17:50:46

จะนอนดีมั้ยหวา

 :a10: :a10: :a10:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 10-08-2007 18:13:24

คนปากแข็ง

คืนนี้จะรอดไหมหว่า???  :a9: :a9: :a9:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 10-08-2007 21:17:36

อย่าทำไรอีวีของผมนะ  :m16: :m16:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 11-08-2007 00:00:09

จะห้ามใจตัวเองได้มั๊ยน้อออ  :m18: :m18: :m18:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 11-08-2007 00:10:04

นอนเลยๆ

ยุๆ  :m3: :m3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 11-08-2007 13:39:18

...........ห้ามใจตัวเองไม่ได้...ก็ถวายตัวไปเลย......... :m11: :m11: :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 11-08-2007 13:55:48

หุหุ ปล้ำไหวเร้อ นอนป่วยอย่างงั้น  :a4:  :a4:  :a4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: -i z e l i z e- ที่ 11-08-2007 21:14:03

น่าน !!!!  แกพูดอะไรออกมาวะเนี่ยยยย   :o

ไม่เจียมสังขารอย่างรุนแรง   o12

แต่เอ...รึว่าเราจะคิดลึกไปแหะ   :o8:

กานต์อาจจะอยากให้วีย์นอนข้างๆเฉยๆก็ได้นิหว่า  แฮ่ๆ   :try2:

คืนดีกันไวๆๆเน้อ  ลุ้นมานาน  55+   :impress:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: aumzaa ที่ 12-08-2007 18:29:12

   มีแต่คนยุให้วีย์เสียตัวอะ


   วีย์อย่ายอมนะครับ...


   รอตอนต่อปายครับ....



 :a11: :a11: :a11:

[attachment deleted by admin]

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 12-08-2007 19:34:49

รอ รอ รอ คนลงหายไปใหนคิดถึงนะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 12-08-2007 22:12:49

 :a12: :a12: :a12: :a12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 12-08-2007 22:19:56

เข้ามารอเหมือนเดิมคร้าบบบบบบบ  :m17:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 13-08-2007 17:31:36

มาแล้วครับ ขอโทษที่ปล่อยให้รอนะ  :a3:
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ นอกจากขี้เกียจอ่ะ อิอิ
*********************************************************************
“คงไม่ล่ะ ไม่คุ้นที่ ฉันนอนไม่หลับ”
รณวีย์ตอบ ไม่นึกใส่ใจว่าการินทร์จะชวนจริงๆ ลองเขาตอบตกลงสิ นายนี่คงหัวเราะแทบฟันร่วง ที่แกล้งล้อเล่นกับความรู้สึกเขาได้สำเร็จ อย่างที่เคยทำ

“ก็นี่มันดึกแล้ว นายไม่เหนื่อยหรือไง ที่ต้องเทียวไปเทียวมา”

การินทร์หว่านล้อม รณวีย์ใจแข็งกับเขาจริงๆ

“นายห่วงตัวเองดีกว่าอย่าเพิ่งสนใจคนอื่น”

รณวีย์หันกลับมาว่า

“คนอื่นที่ไหน นายก็รู้ว่าเราเป็นเพื่อนกัน”

“นั่น มันเมื่อก่อน”

“ไม่จริง นายอย่าหลอกตัวเองดีกว่า ฉันเชื่อว่านายลืมฉันไม่ได้หรอก”

“มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องจำนายไว้ล่ะ”

การินทร์ไม่ตอบคำถาม แต่ใช้สายตาหันไปมองสมุดเล่มนั้นที่วางอยู่บนโต๊ะ สมุดที่รณวีย์เขียนถึงเขาด้วยลายมือตัวเอง

รณวีย์ตัวชาวูบเมื่อมองตามสายตาชายหนุ่มไป ยอมรับว่าใจสั่น เพราะจำได้ว่าตัวเองสารภาพความรู้สึกไว้ในนั้นหลายหน้ากระดาษพอดู

“ยังจะปฎิเสธอะไรอีกมั๊ย”

การินทร์เอ่ยอย่างเป็นต่อ เมื่อเห็นรณวีย์ ยืนนิ่ง

“ฉันก็บอกแล้วว่านั่นมันเมื่อก่อน”

รณวีย์เอ่ยคำเดิม คราวนี้การินทร์ถึงกับถอนหายใจ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยอย่างเด็ดขาด

“ถ้างั้นถ้านายจะกลับ ฉันก็ฝากเอาสมุดนั่นไปทิ้งด้วย เก็บไว้ก็รกตาในเมื่อข้อความในนั้นมันเป็นแค่อดีต”

“ฉันก็คิดจะขอนายอยู่แล้ว”

รณวีย์แข็งใจตอบ รู้สึกเจ็บนิดๆ กับคำว่าเอาไปทิ้งที่การินทร์เน้นเสียงให้ได้ยินชัดเจน ชายหนุ่มเดินกลับไปเพื่อจะหยิบเอาสมุดเล่มนั้น ทันทีที่ปลายนิ้วมือแค่แตะลงบนปก เจ้าตัวก็ต้องชะงัก เมื่อรู้สึกถึงมือนุ่มพุ่งมาคว้าข้อมือเอาไว้ ก่อนคนจับจะออกแรงดึงไปหาตัว

การินทร์เห็นรณวีย์ตั้งท่าจะผละออกจากตัวเขา เมื่อตั้งหลักได้ ชายหนุ่มจึงรีบพลิกตัวขึ้นมาใช้แรงที่เยอะกว่ากดทับฝ่ายนั้นไว้กับที่นอน

“ทำบ้าอะไรของนายการินทร์”

รณวีย์รีบเอ่ย การินทร์ตัวใหญ่กว่าเขา แถมแรงที่กดทับทำเอาเขากระดิกตัวไม่ได้ จึงได้แต่นอนนิ่งๆดูปฎิกิริยาคนทับ การินทร์ใช้มือแข็งแรงสองข้างจับข้อมือรณวีย์ไว้เหนือหัวกันเจ้าตัวออกฤทธิ์ ก่อนจะพูด

“อยากให้ฉันทำอะไรล่ะ รณวีย์”

“ปล่อยไง”

รณวีย์รีบบอก

“จริงเหรอ”

การินทร์ว่าล้อๆ ก่อนจะแกล้งใช้หน้าขาตัวเองเบียดลงบนหน้าขาชายหนุ่ม รณวีย์สะดุ้ง การินทร์ต้องการลองใจเขาชัดๆ จึงเริ่มออกแรงดิ้น แต่ยิ่งดิ้น การินทร์ก็ยิ่งออกแรงเบียด

“จะดิ้นไปทำไม ฉันไม่ได้หน้ามืดขนาดที่จะทำอะไรผู้ชายด้วยกันลงหรอกนะ”

การินทร์ตวาด รณวีย์หยุดดิ้นแล้วมองสู้สายตา เอ่ยถาม

“ไม่ทำอะไรก็ปล่อยสิ”

“แสดงว่า ถ้าทำก็ไม่ต้องปล่อยน่ะสิ”

การินทร์ล้อใหม่ แต่คนข้างล่างไม่ได้มีอารมณ์ร่วมไปด้วยจึงเอ่ยอย่างโมโห

“ปล่อยการินทร์ ฉันจะกลับบ้าน นี่มันดึกแล้วนะ นายเองก็ไม่สบาย ก็น่าจะพักผ่อน ไม่ใช่มาทำอะไรบ้าบอคอแตกแบบนี้”

“บ้าบอคอแตกอะไร ฉันก็แค่จะบังคับให้นายนอนที่นี่ก็เท่านั้น หรือนายคิดว่าฉันจะทำอะไรนาย”

“แล้วทำไมฉันจะต้องนอนที่นี่”

“ทำไมต้องหาเหตุผลล่ะ ให้นอนก็นอนไปสิ”

“ฉันไม่นอน”

“มีปัญญาลุก ก็ลุกสิ”

การินทร์ท้า รู้ว่ายังไงซะรณวีย์ก็ลุกหนีไปไหนไม่ได้ ในเมื่อเขาล็อคตัวไว้แล้วทุกจุด รณวีย์ถอนหายใจ เพราะรู้สภาพตัวเองดี ถ้าลองการินทร์จะต้องการเอาชนะเขาแล้ว เขาเคยสู้ได้ซะที่ไหน ทำไมเหตุการณ์ต้องกลับมาเป็นให้นายนี่อยู่เหนือเขาได้อีกด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“ว่าไงพ่อคนเก่ง ไม่พยายามที่จะหลุดจากอ้อมกอดเพื่อนรักอย่างนายการินทร์บ้างเลยเหรอ หรือว่าชอบ”

การินทร์ยักคิ้วล้อเลียน รณวีย์มองค้อนก่อนจะเอ่ย

“อยากทำอะไรก็ทำไป ฉันไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเสียหาย หรือสึกหรออะไรอยู่แล้ว”

“ทำปากเก่ง ทำจริงๆแล้วจะรู้สึก”

การินทร์เอ่ยจบยอมปล่อยให้รณวีย์เป็นอิสระแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวยื่นก่อนออกคำสั่ง


“ไปอาบน้ำไป จะได้นอนพักดูท่าทางนายเหนื่อยๆ”

รณวีย์ลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวจากคนยื่นให้ ยอมเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างคนขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง การินทร์มองตามจนชายหนุ่มปิดประตูห้องน้ำลง จริงๆเขาอยากจะแนบชิดร่างรณวีย์ไว้นานกว่านี้ แต่เพราะหัวใจมันเริ่มหวิวขึ้นมา เลยต้องยอมปล่อยให้เจ้าตัวเป็นอิสระ ชายหนุ่มไม่อยากให้รณวีย์เห็นสภาพอ่อนแอของเขา

รณวีย์ปล่อยให้สายน้ำราดลงบนตัว ความสดชื่นแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกาย จนลืมนึกถึงคนข้างนอก ที่ตอนนี้กำลังนั่งฟุบอยู่บนฟื้นห้อง เมื่อาการป่วยกำเริบขึ้นมาจนยากจะควบคุม

การินทร์ใช้มือกุมหัวใจแน่น ก่อนจะค่อยๆคลานไปหายาประจำตัวอย่างยากลำบาก ใบหน้าชายหนุ่มเริ่มบิดเบี้ยว แต่พยายามกัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ต้องไม่มีใครได้ยินเสียงแห่งความเจ็บปวดของเขา โดยเฉพาะรณวีย์ หากความสัมพันธ์ที่ดีจะเริ่มก่อตัวขึ้นจากคืนนี้ เขาก็อยากที่จะให้รณวีย์เห็นเฉพาะด้านที่แข็งแรงของเขาเท่านั้น เขาไม่ต้องการสร้างความลำบากใจให้ชายหนุ่ม

เขาควรจะดูแลคนรัก ไม่ใช่ให้คนรักดูแลเขา

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 13-08-2007 17:43:22

เหอเหอ

แล้วจะรอดมั้ยเนี้ยะ

 :m29: :m29: :m29:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 13-08-2007 18:11:45

ท่าจะแย่  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 13-08-2007 19:04:23

ไม่ชอบกานรินเลย ทำใมพี่วีถึงตัดใจไม่ได้สักทีนะ  :m19:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 13-08-2007 19:47:08

 :a6: ฮือ บทพี่ท่านจะดีก็ดีใจหายเลยนะคร้าบบบบบบบบบ

แต่ยังไงก็ขอให้จบแบบแฮ้ปปี้ด้วยเทิอด สาธุ  :m5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 13-08-2007 20:53:59

...........อยากดูเขาโดยไม่หั้ยเขาทุกข์......แล้วสุขไหมกับการทรมานตัวเอง... :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 13-08-2007 21:49:12

อะไร แค่กอดอาการก็ำกำเริบแล้ว  o9 o9
แล้วอย่างนี้จะมีโอกาสได้...... กันไหมเนี่ย o7


นายกานต์ก็ยังล้อเล่นกับหัวใจวีร์ มันน่านักเชียว :angry2:
มาต่อเร็วๆ นะคร้าบบบบบบบ
 :m5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 13-08-2007 22:10:00

ฝืนมากไปรึเปล่า  :m21: :m21: :m21:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 13-08-2007 22:15:07

สงสารดูแล้วรักครั้งนี้ คงมีอุปสรรค์อีกเยอะแน่ๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 13-08-2007 23:58:35

 :impress:

เหนื่อยใจจิง ๆ เรื่องนี้

ตั้งแต่ภาคแรกและ เมื่อไหร่จะลงเอยกันได้หนอ

รออ่านต่อไปนะครับ

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 14-08-2007 09:13:48

 :a12: มะคืนหลับฝันดี มีความสุข เลยมาต่อให้แต่เช้า
************************************************************
รณวีย์ออกจากห้องน้ำมาก็นึกแปลกใจที่ไม่เจอการินทร์
“ไปไหนล่ะเนี่ย”

ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ ก่อนจะไม่นึกใส่ใจ ก็นี่มันบ้านการินทร์นี่ เจ้าตัวจะไปไหนมาไหนก็ไม่เห็นจะแปลก ดีซะอีก จะได้ไม่ต้องเขินที่ตอนนี้มีแค่ผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างไว้อยู่ผืนเดียว

คนนึกคิดถือวิสาสะเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้ามุมห้อง ลงมือรื้อหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ ความเกรงใจมันใช้ไม่ได้หรอกกับคนที่โดนบังคับ

เสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงขาสั้นถูกเลือกมาสวม แต่คนสวมยังไม่ทันได้จัดการให้มันเข้าที่เข้าทางเท่าไร ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องเปิดเข้ามา

การินทร์ชะงัก ไม่คิดว่ารณวีย์จะออกมาจากห้องน้ำเร็วขนาดนี้ ชายหนุ่มรีบซ่อนสิ่งที่ถือติดมือไว้ด้านหลัง เมื่อฝ่ายนั้นหันมามอง

“ขอโทษนะ นายไม่อยู่ก็เลยต้องรื้อเอง”

รณวีย์บอกแก้เก้อ หวั่นใจเหมือนกันว่าสิ่งที่ทำไปการินทร์จะไม่พอใจ แต่ชายหนุ่มคิดผิด เมื่อการินทร์เอ่ยยิ้มๆ

“ตามสบาย ฉันจะดีใจซะอีกถ้านายจะคิดว่านี่คือห้องของนาย”

“ฉันไม่อยากคิดสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้หรอก”

รณวีย์เอ่ยกลับ กำลังจะเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปเก็บ แต่ก็ต้องหยุดมองการินทร์ใหม่ เมื่อเห็นเจ้าตัวสีหน้าไม่ค่อยดี แถมเหงื่อยังโทรมอยู่ตามตัวอีก จึงอดไม่ได้ที่จะจ้องมอง

“มองอะไร อาบน้ำแล้วก็ขึ้นไปนอนสิ”

การินทร์เอ่ยไล่ ใช้สายตามองไปที่เตียง แต่มือที่ไพร่หลังกลับกำอุปกรณ์ที่เขาถือออกไปปฐมพยาบาลตัวเองด้านนอก มันคือสเปรย์ช่วยในการหายใจ เขาไม่อยากให้รณวีย์เห็นมัน

“ซ่อนอะไรไว้หรือเปล่า”

รณวีย์ถามในที่สุด แต่ก็ไม่ได้คำตอบ

“เปล่า”

“แล้วทำไมนายต้องยืนไพร่หลังด้วย”

“อ้าว แล้วฉันต้องยืนยังไง”

“ไม่รู้”

“เออ นายนี่ก็แปลก ไปนอนเถอะไป ดึกแล้ว”

“แล้วนายล่ะ”

“ก็เดี๋ยวตามไป ฉันไม่ปล่อยให้นายนอนคนเดียวหรอกน่า”

“จะขอบคุณด้วยซ้ำถ้านายคิดจะทำอย่างนั้น”

“ทำไม นอนกับฉันนี่มันทำไม”

“ก็ไม่ทำไม แค่อึดอัด”

“ก็ใช่ซี้ ฉันมันไม่ใช่ เจ้าของภู หรืออาจารย์หนุ่มนี่”

การินทร์ประชดเมื่ออดไม่ได้ รณวีย์จะรู้ตัวหรือเปล่าว่าคำพูดเมื่อครู่ทำให้เขาน้อยใจได้พอดู

“รู้ตัวก็ดี”

รณวีย์ยักไหล่เหมือนไม่สะท้าน ทั้งๆที่รู้สึกกับคำประชดนั่น

การินทร์แอบขบกรามแน่น ถ้าไม่ติดว่าที่มือถือบางสิ่งที่ไม่อยากให้คนปากดีเห็น จะตรงเข้าไปสั่งสอนซะให้เข็ด คนอะไรตั้งหน้าตั้งตาที่จะทำร้ายเขาด้วยคำพูดท่าเดียว ก็รู้หรอกว่าเคยผิดพลาดมาก่อน แล้วไง จะให้เขาเอ่ยคำขอโทษซักล้านคำเลยหรือไงถึงจะยอมอภัยให้

“ไปนอนซะรณวีย์ ฉันไม่อยากทะเลาะกะนาย”

ชายหนุ่มบอก

“นึกเหรอว่าฉันอยาก”

รณวีย์สวนกลับ การินทร์ชะงัก ทำไมรณวีย์ถึงได้ไม่ต่อล้อต่อเถียงเขาได้ขนาดนี้ ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเสียงเย็น

“ท่าทางฉันจะปล่อยให้ปากนายว่างไม่ได้แล้วมั้งวีย์”

“ฉันขอโทษ ฉันจะนอนแล้ว”

รณวีย์รีบบอกปัด เมื่อรู้สึกเสียววาบขึ้นมากับคำพูดที่ได้ยิน ชายหนุ่มรีบเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปเก็บ การินทร์ถือโอกาสนั้นรีบเดินเอาสิ่งที่ซ่อนไว้ด้านหลังไปใส่ไว้ในลิ้นชักด้วยเช่นกัน ก่อนจะรีบหันมาเผชิญหน้ากับรณวีย์ที่หันมาพอดีเมื่อเก็บผ้าเช็ดไว้ในที่ของมันเสร็จ

สองหนุ่มยืนเผชิญหน้ากัน การินทร์ยักคิ้วยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อไม่มีอะไรต้องพะวงหลบซ่อน รณวีย์ทำหน้าไม่ถูก จึงรีบเดินไปที่เตียงนอน การินทร์เดินตาม คนนึกกลัวอยู่แล้วรีบหันมาตวาดอย่างลืมตัว

“คิดจะทำอะไร”

“อะไร ประสาทหรือไงเนี่ย ฉันก็จะนอนสิเอ้อ คิดว่าฉันจะทำอะไรนายอีกแล้วเนี่ย หลงตัวเองไม่เบาเลยนะ”

การินทร์ถือโอกาสว่า รณวีย์อายจนอยากแทรกกายหนีออกจากห้อง ที่เผลอแ สดงอาการให้อีกฝ่ายจับได้ว่าคิดไปไกลต่างๆนาๆ บ้าจริงเชียว การินทร์มันคงไม่บ้าบิ่นขนาดที่จะทำอะไรได้หรอกน่า คุมตัวเองให้อยู่สิรณวีย์

“นะ นอนได้ไง ตัวนายมีแต่เหงื่อ”

ชายหนุ่มหาคำพูดเอ่ยแก้อาย การินทร์ก้มมองตัวเอง ก็จริงอย่างที่รณวีย์ว่า ชายหนุ่มคิดถึงวินาทีเมื่อครู่ที่เขาพยายามต่อสู้กับความเจ็บปวด ถ้ารณวีย์ได้เห็น เจ้าตัวจะสงสารเขาหรือเปล่านะ หรือว่าจะสะใจ ท่าทางจะเป็นอย่างหลังมากกว่าแน่

รณวีย์ตกใจ ที่อยู่ๆการินทร์ลงมือ ถอดเสื้อต่อหน้าต่อตาเขา แสงไฟกลางห้องสาดให้เห็นเนื้อกายชายหนุ่มที่แน่นสมวัยกับผิวเนียนสะอาด คนมองรู้สึกร้อนๆหนาวๆจึงหลบตาต่ำลง แล้วก็ออกอาการเหวอเมื่อคนตรงหน้าเอ่ยคำพูดที่เหลือเชื่อว่าจะกล้าเอ่ย

“อยากให้ถอดข้างล่างอีกอ่ะดิ ถึงได้ก้มมอง”

“จะถอดทำไม ไอ้บ้า”

รณวีย์หลุดปากว่า

“อ้าว ผู้ชายที่ไหนเขาจะใส่กางเกงอาบน้ำกัน คิดไปไหนอีกแล้วรณวีย์”

คนโดนว่าแทบคลั่งเมื่อโดนล้อเลียนเป็นครั้งที่สอง ยิ่งพูดยิ่งเสีย ชายหนุ่มจึงคิดจะหันหนี แต่แล้วก็ต้องหันมาเผชิญคนว่าใหม่ เมื่อโดนเจ้าตัวดึงแขนรั้งตัวเข้าหา

“คืนนี้นายไม่รอดหรอกรณวีย์”


การินทร์เอ่ยเบาๆ รณวีย์ใจสั่นเมื่อเนื้อกายปะทะกับอกเปลือย ชายหนุ่มเงยหน้ามองเจ้าของอกแน่นนั่นช้าๆ เจอฝ่ายนั้นมองอยู่ก่อนแล้วด้วยประกายตาที่เหมือนตรึงให้เขาไม่มีแรงขยับหนี ...................

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 14-08-2007 09:29:00

อิอิ จะรอดมั้ย อิอิ ลุ้นๆๆๆๆ :m10:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 14-08-2007 10:13:26

อย่าไปยอมมันวีการ์นรินไม่เห็นจะดีกว่าภาคที่แล้วซักเท่าไรเลยไม่ชอบมัน :m16: :m16: :m16:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 14-08-2007 11:28:58

 :impress:

รอด หรือ ไม่รอด

รีบนนี่โหดไปป่าวเนี่ย

รออ่านต่อไปนะครับ

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 14-08-2007 11:34:19

.........สาธุ.....ขอหั้ยไม่รอด......  o15 o15

.........จะอ่านบทอัศจรรย์..... :m10: :m10: :m10:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 14-08-2007 11:43:18

อ้างจาก: ][GobGab][ ที่ 14-08-2007 11:34:19  

.........สาธุ.....ขอหั้ยไม่รอด......  o15 o15

.........จะอ่านบทอัศจรรย์..... :m10: :m10: :m10:

5 5 5  :laugh:  :laugh: อ้ายถุง หื่นอ่ะ

ทุกคนโปรดแซรบบบบบ ตัวจริงนู๋ถุงหลุดแล้วนะ  :m26:  (ล้อเล่น)

รออ่านต่อล่ะกานนนนนน ว่ารอด......ไม่รอดดด

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 14-08-2007 12:00:59

น่าจะรอดนาาาา  :m21: :m21: :m21:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 14-08-2007 12:07:15

รอจิ้นคร้าบบบบบบบบ

 :m11: :m11: :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 14-08-2007 14:07:05

ถ้าเสร็จกันคืนนี้ก็ไม่ต้องง้อกันแล้วจิ  :m29: :m29:

ยืดหน่อยแล้วกันนะคร๊าบบบบ อยากดูอีกนานๆ  :m4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 14-08-2007 21:03:04

รอ รอ รอ รอ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 14-08-2007 21:07:38

หุหุ รอด ไม่รอด  :m27:  :m27:  :m27:  :m27:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 14-08-2007 21:19:08

ไม่อยากให้รอดเหมือนกัน คึคึ  :m11:  :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 15-08-2007 09:57:39

มาแหล่ว จะรอด-ไม่รอด เชิญอ่านต่อได๋เลยค๊าบบบ
*********************************************************************
“ไง จะไม่ดิ้นหน่อยเหรอ”
การินทร์แกล้งล้อเมื่อเห็นรณวีย์นิ่งงันอยู่บนอกเขา โดยที่ไม่รู้ว่าที่เจ้าตัวเป็นอย่างนั้นก็เพราะสัมผัสได้กับสิ่งผิดปกติบางอย่าง

“ตอนฉันอาบน้ำอยู่ นายหายไปไหน”

รณวีย์เงยหน้า ตัดสินใจถาม เมื่อสังหรณ์ใจบางอย่าง สีหน้าการินทร์ดูปกติ และเจ้าเล่ห์พร้อมที่จะยั่วโมโหเขาได้ตลอด แต่ทำไมหน้าอกด้านซ้ายที่เขากำลังสัมผัสมันถึงเต้นรัวผิดจังหวะ

“ถามทำไม”

การินทร์ถามเสียงเครียด รณวีย์ตัดสินใจยกมือทาบที่หน้าอกเปลือยนั่นเบาๆ พร้อมกับเงยหน้าสบตาเจ้าของแล้วเอ่ย

“ฉันคงไม่ทำให้นายตื่นเต้นได้ขนาดนี้”

“อย่ามาจับผิดอะไรหน่อยเลยรณวีย์”

การินทร์ผลักคนในอ้อมกอดออกจากตัวอย่างเร็ว รณวีย์ไม่สะท้าน แต่กลับเอะใจในสิ่งที่คิด

“อาการนายกำเริบอีกแล้วใช่มั๊ย”

ชายหนุ่มถาม

“ฉันจะอาบน้ำ”

การินทร์บอกปัด พลางหมุนตัวจะเดินหนี แต่ช้ากว่ารณวีย์ที่รีบคว้ามือเอาไว้พลางเอ่ย

“นายไม่ตอบคำถามฉัน”

“แล้วจะมายุ่งอะไรล่ะ”

การินทร์ตวาด พลางจะสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ไม่เป็นผล

“ฉันจะไม่ยุ่งหรอกนะ ถ้านายไม่เป็นคนขอให้ฉันมา”

เงียบ การินทร์ไม่มีคำโต้ตอบ นอกจากมองสบตาคนพูด

“ไปหาหมอดีกว่ามั๊ย”

รณวีย์เอ่ยเสียงเบา การินทร์รู้สึกดีที่ฟังน้ำเสียงนั่นเหมือนห่วงใย แต่ก็ปากแข็งปฎิเสธ เพราะไม่อยากให้ฝ่ายนั้นรับรู้อาการของตัวมากกว่านี้

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

“นายแน่ใจนะ”

“แน่”

“ไปหาหมอมา ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”

“ถามทำไม”

“แม่นายบอกว่านายไม่ค่อยไปหาหมอ”

“ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกน่า”

“ไม่ได้ถามว่าจะตายเมื่อไหร่”

“ก็แล้วทำไมล่ะ ฉันจะไปหาหมอตอนไหน เมื่อไหร่ มันเกี่ยวอะไรกะนาย ฉันมันก็แค่เพื่อนร่วมงานนายไม่ใช่เหรอ”

รณวีย์เงียบบ้างเมื่อเจอคำพูดสวนกลับ การินทร์จะเอาไงกันแน่ พอเขาเฉยชาไม่ใส่ใจ ก็พูดจาสกระทบกระทั่ง พอจะแสดงความห่วงใย ก็กลับผลักใสซะอย่างนั้น

“งั้นก็ขอโทษ ที่วุ่นวาย”

มือที่เกาะกุมกันอยู่หลุดออกจากกันทันที ที่ประโยคนั่นได้หลุดออกจากปากคนนึกน้อยใจ การินทร์ลอบถอนหายใจ เมื่อรณวีย์หมุนตัวหันหลังให้เขาเดินไปที่เตียงนอน ชายหนุ่มเดินไปหยิบผ้าเช้ดตัวเดินหายเข้าไปในห้องนำเมื่อเห็นคนเดินหนีทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างนุ่มของเขา

รณวีย์นอนหลับตาหายใจอย่างสมำเสมอ การินทร์มองภาพนั้นด้วยยิ้มนิดๆ รู้ว่ามันไม่ถูกต้องนักกับการเปิดใจรับคนๆนี้ให้มีอิทธิพลเหนือความรู้สึก แต่ชีวิตเขาจะสั้นจะยาว ยังไม่รู้ เวลาที่เหลืออยู่เขาก็ขอชดใช้และชดเชยในสิ่งที่เคยทำไม่ดีลงไป

คนเผลอยิ้มเอนตัวลงนอนข้างๆคนที่หลับไม่รู้เรื่อง คืนนี้น่าจะเป็นคืนที่เขาฝันดี จะดีไม่น้อยถ้ารณวีย์จะเป็นอย่างนั้นด้วย
.
.
.
.
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ปลุกให้สองคนต้องตื่นจากการนอนในตอนสาย รณวีย์รู้สึกผิดที่โทรศัพท์ตัวเองเป็นต้นเหตุให้คนที่นอนข้างๆต้องลืมตาขึ้นมาด้วย ชายหนุ่มลุกนั่งไล่ความมึนหัวชั่วครู่ก่อนจะเอื้อมหยิบตัวต้นเหตุนั่นมาดู

ณภัทธิ์โทรมาทำไม?

“สวัสดีครับ”

ชายหนุ่มกรอกเสียงทักทายหลังจากกดรับ หันกลับไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียงที่ตอนนี้หลับตาลงไปใหม่ ด้วยความไม่อยากส่งเสียงรบกวน เลยเลือกที่จะเดินเปิดประตูห้องไปคุยทางด้านนอก โดยไม่รู้ว่าลับหลังคนที่หลับตาได้ลืมตาขึ้นมามอง

เวลาผ่านไปได้ซักพัก รณวีย์กลับเข้ามาในห้อง ชะงักไปนิดเมื่อเห็นการินทร์นั่งมองอยู่แล้วบนขอบเตียง

“สายแล้ว ฉันคงต้องกลับบ้านแล้วล่ะ”

ชายหนุ่มบอก

“ก็เดี๋ยวไปส่ง”

“ไม่ต้อง”

รณวีย์ปฎิเสธ เพียงเพราะอยากให้คนการินทร์ได้พักผ่อน แต่การินทร์กลับชะงัก อดไม่ได้ที่จะถาม

“กลับบ้านแน่นะ”

รณวีย์หันสบตา พยักหน้าแทนคำตอบ แล้วก็ต้องอึ้งไปนิดเมื่อการินทร์เอ่ยขึ้นใหม่

“ดี ฉันอยากไปบ้านนายมานานแล้ว”

“ฉันต้องทำงานการินทร์”

“ก็ทำไปสิ ใครไปว่าอะไร”

“งานฉันต้องการสมาธิ”

“กลัวฉันไปทำลายสมาธิหรือไง”

“ก็ทำนองนั้น”

“ข้ออ้างน่ะสิไม่ว่า”

“ข้ออ้างอะไร”

“ฉันรู้นะใครโทรมา จะไปหามันใช่มั๊ยล่ะ”

“ไปหาใคร”

“ก็อาจารย์มนุษยสัมพันธ์ดีนั่นไง”

“ไปทำไม เขาไม่ได้ชวนฉันออกไปเจอซักหน่อย”

“ถ้าชวนก็ไปงั้นสิ”

“แล้วไง ฉันต้องรายงานนายด้วยเหรอ”

“ถ้าฉลาดก็น่าจะทำ”

“บังเอิญฉันโง่”

“เก็บกดมามากหรือไงเนี่ย ถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาเถียงฉันได้ขนาดนี้รณวีย์”

“ก็พอดู”

“รณวีย์!!!”

การินทร์ตวาด รณวีย์ไม่ได้มีความรู้สึกดีๆที่เมื่อคืนได้หลับเคียงข้างกันกับเขาอย่างที่เขารู้สึกเลยหรือไง ตื่นเช้ามาเจอหน้าแทนที่จะยิ้มให้กัน ดันแยกเขี้ยวแทนซะนี่ จะมาถือสาอะไรกะคำพูดของคนที่เริ่มหึงหวงอย่างเขาขึ้นมา

“ตกลงจะให้ไปด้วยมั๊ย”

คนตวาดเอ่ยถามใหม่ เมื่อรณวีย์เงียบเสียงลง

“นายหายดีแล้วหรือไง”

รณวีย์ถาม

“ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ”

รณวีย์ยืนมองหน้าคนตอบอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยในที่สุด

“ไปก็ได้ แต่ต้องมีข้อแม้”

“อะไร”

การินทร์ถามงงๆ

“นายต้องไปโรงพยาบาลก่อน ตกลงหรือเปล่า”

“ไปทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

“นี่นะไม่ได้เป็นอะไร ถ้าร่างกายนายปกติ มีเหรอฉันจะมาหานายที่นี่ได้”

“นายหมายความว่าไง”

รณวีย์อึกอัก เมื่อหลุดปากเอ่ยในสิ่งที่เคยอัดอั้นตันใจ การินทร์จะนึกถึงเขา ก็ตอนที่เขามีประโยชน์เท่านั้นแหละ

“ฉันถามว่านายหมายความว่าไง”

การินทร์เค้นเอาคำตอบ คำตอบที่พอจะรู้อยู่แล้ว ว่าคนคงพูดกำลังรู้สึกน้อยใจในหลายๆสิ่งที่เคยผ่านมา

“เปล่า”

รณวีย์ตอบสั้นๆ การินทร์ลุกลงจากเตียง เดินมาหาเจ้าตัว หยุดยืนอยู่ตรงหน้า

“........................................”

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 15-08-2007 10:16:32

ว้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆรอดไปซะได้ (แอบเสียดาย อิอิ)

แต่เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักทีอ่ะ ปากแข็งใจแข็งด้วยกันทั้งคู่แบบเนี่ย แย่ๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 15-08-2007 10:29:50

การ์นรินจะพูดจากดีๆบ้างไม่เป็นหรือไงนะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 15-08-2007 11:52:40

 :impress:

หวังว่าตอนหน้าคงจะเข้าใจกันซักทีนะ

รออ่านต่อไปครับคุณป้อม

  o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 15-08-2007 13:00:54

อะไรกันนักกันหนาเนี้ยะ

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 15-08-2007 13:43:24

เถียงคำไม่ตกฟากกันจริงๆ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 15-08-2007 14:41:24

แหม อดเลย :m11:

ยังอยู่ที่บ้านกานต์ที่ไม่เอารูปที่วาดไปให้ดูเลยล่ะ จะได้หายงอนกันซักที :m26:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 15-08-2007 16:46:49

อ้างจาก: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 15-08-2007 09:57:39  

รณวีย์ตอบสั้นๆ การินทร์ลุกลงจากเตียง เดินมาหาเจ้าตัว หยุดยืนอยู่ตรงหน้า

“........................................”

............แล้วก็ จุ๊บ.....จุ๊บเสร็จก็ลากขึ้นเตียง.......... :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 15-08-2007 17:24:35

รีบน หื่นจัง  :m26:

ว่ามะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 15-08-2007 17:30:10

คุยกันดีๆ สิ  :m16: :m16: :m16:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 15-08-2007 18:20:20

รอดไปจนได้  :m19: งั้นรอครั้งต่อไป  :m26:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 15-08-2007 19:53:38

เหอ เหอ รอดไปจนได้  :a6:  :a6:  :a6:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 16-08-2007 09:41:06

มาต่อแล้ววววววววว  :m9:
*****************************************************************
“นายคิดว่านายไม่เคยอยู่ในสายตาฉันใช่มั๊ย”

ชายหนุ่มเอ่ย รณวีย์นิ่งเงียบ หลบตาต่ำลง สะดุ้งหน่อยๆเมื่อการินทร์เอื้อมมือมาตบที่แก้มเบาๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยให้ได้ยิน

“ฉันคงไม่ฝืนใจนอนข้างคนที่ฉันไม่อยากนอนด้วยหรอกนะ”

รณวีย์เงยหน้าสบตาคนพูด เห็นฝ่ายนั้นไม่หลบสายตา จึงเลี่ยงหลบซะเอง

“นายไม่เชื่อฉันเหรอวีย์”

การินทร์รีบท้วง ได้ผล รณวีย์ชะงักหันมามองแล้วเอ่ย

“ฉันไม่อยากปวดหัวและวุ่นวายกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้วการินทร์”

“นายก็เลิกหนีใจตัวเองสิ”


“ฉันไม่ได้หนี”

“ไม่ได้หนีแล้วที่ทำกับฉันมันหมายความว่าไง ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่านายจะลืมฉันได้”

“นายมั่นใจขนาดนั้นเลยหรือไง”

“ใช่ และก็แน่ใจด้วย ว่านายยังรักฉันอยู่”

“เพ้อเจ้อน่ะสิ นายคงลืมแล้วสิว่ารณวีย์เคยถูกนายฆ่าตายไปแล้ว”

การินทร์สะเทือนใจเมื่อรณวีย์ยกเหตุข้อนี้มาอ้าง ชายหนุ่มเหมือนจะหมดหนทางที่จะรั้งใจคนพูดให้กลับมาเป็นอย่างเดิม รณวีย์ยังไม่ลืมอดีตจริงๆ

“นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“ใช่ ฉันรู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจ แต่รณวีย์ที่นอนอยู่ใต้พื้นดินบนภูนั่น นายคิดว่าเขาจะรับรู้คำพูดนี้ของนายหรือเปล่า”

ถึงตอนนี้รณวีย์เสียงสั่น นึกถึงว่าถ้าตัวเองหมดลมหายใจไปจริงๆ การินทร์จะเอ่ยคำว่าไม่ได้ตั้งใจกับใคร

“วีย์”

การินทร์ครางชื่อคนตรงหน้าออกมาเบาๆ เมื่อเห็นอาการปากสั่นระริกของเจ้าตัว นัยส์ตาที่เคยใสบัดนี้กำลังเกิดริ้วแดงให้เห็น ชายหนุ่มรีบตรงเข้าไปหา กุมมือเอาไว้แล้วเอ่ย

“วีย์ ฉันขอโทษ”

“ไม่จำเป็น”

รณวีย์ฝืนเอ่ย การินทร์เห็นอาการดื้อดึงต่อต้าน แทนที่จะเกิดอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาอย่างที่เคยเป็น ชายหนุ่มกลับรู้สึกสงสารเจ้าตัวจับใจ

“วีย์นายอย่าเป็นแบบนี้สิ บอกแล้วไงฉันขอโทษ”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่จำเป็น ทุกอย่างมันจบไปนานแล้วการินทร์”

“นายจบแต่ฉันไม่จบนี่ รู้อะไรมั๊ย ทุกอย่างที่เกิดขึ้น นายไม่ได้เจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียว ฉันเองก็เจ็บ เจ็บมากด้วยที่รู้ว่าสูญเสียนายไปโดยที่ไม่มีโอกาสแม้ที่จะเอ่ยคำขอโทษ”

รณวีย์นิ่ง ฟังสิ่งที่พร่างพรูออกจากปากคนตรงหน้า รู้สึกสับสนว่าจะเชื่อตามหรือจะเมินเฉย การินทร์นี่น่ะเหรอจะเจ็บปวดจากการสูญเสียเขา

“เอาเถอะ พูดไปนายก็คงจะไม่เชื่อ เอาไว้ซักวันนายคงจะรู้เอง ว่าฉันแคร์นายแค่ไหน ฉันถือว่าฉันได้พูดในสิ่งที่อยากพูดแล้ว จากนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับนาย ถ้านายเชื่อฉัน คงไม่ยากที่เราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเพราะฉันเปิดใจให้นายแล้ว”


เงียบ.....รณวีย์ไม่รู้จะโต้ตอบยังไงเมื่อ การินทร์พูดเปิดเผย ในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน ต่อจากนี้ ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับเขา การินทร์ต้องการวัดใจเขาชัดๆ รณวีย์นายควรจะเดินหน้าหรือถอยกลับ

ความคิดรณวีย์พลันสะดุดลงทันควันเมื่อเสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆดังแทรกขึ้น ไม่ใช่เครื่องเขาที่ดัง แต่เป็นเครื่องของการินทร์

สองหนุ่มหันไปมองต้นเสียงพร้อมกัน สายตาสองคู่มองเห็นชัดเจนถึงเจ้าของต้นสายที่โทรเข้ามา ราวกับนัดหมายสองหนุ่มหันกลับมามองหน้ากันอย่างตั้งใจ การินทร์ใจเสียที่รณวีย์แกะมือเขาที่เกาะกุมมือเจ้าตัวอยู่ออก

นี่มันอะไรกัน นานเท่าไหร่แล้วที่ เพียงฝน ไม่ติดต่อเขา ผู้หญิงคนนี้ เลือกเวลาคิดถึงเขาได้ถูกไปเสียทุกทีสิน่า
.
.
.
รณวีย์ยืนนิ่ง เบือนหน้าหนีไปทางอื่น เมื่อการินทร์ผละไปเพื่อหยิบโทรศัพท์นั่น ยอมรับว่าใจสั่นอยู่ไม่น้อยกับถ้อยคำที่กำลังจะได้ยิน ชายหนุ่มหวนนึกถึงวันแรกที่สองคนนั่นเจอกกันบนภูปลายสาย วันที่เขาต้องยิ้มเหงาๆให้กับตัวเอง
เสียงเรียกเข้าขาดหายไป นั่นคงหมายถึงการินทร์กดรับสายนั่นแล้ว คนใจสั่นตัดสินใจจะเดินหนีด้วยไม่อยากได้ยินถ้อยคำที่อาจกรีดใจได้ แต่

“จะไปไหน”

เสียงดุห้วนทักดังขึ้นทันควัน การินทร์คงไม่พูดกับเพียงฝนดุขนาดนี้ คนจะเดินหนีหันกลับมามองต้นเสียง เจอการินทร์ยืนมาดนิ่งมองอยู่ โดยที่โทรศัพท์นั่นถูกวางไว้ที่เดิม

“รู้หรือยังว่าฉันแคร์ใคร”

คนมาดนิ่งเอ่ยต่อ รณวีย์ตอบไม่ได้ว่าตัวเองรู้สึกเช่นไรอยู่ตอนนี้ การินทร์หมดเยื่อใยกับเพียงฝนขนาดนี้เชียวเหรอ แล้วผู้หญิงคนนั้นจะรู้สึกยังไงกันนะ
.
.
.
.
.
.
.
“โทรหาใคร”

เพียงฝนสะดุ้งกับเสียงทักที่ฟังคล้ายตะคอก หญิงสาวกำลังเหม่อลอยที่ถูกการินทร์ตัดสายทิ้ง ทั้งๆที่น่าจะรู้ว่าเธอเป็นคนโทรเข้าไป

“ถามว่าโทรหาใคร”

ศราวุธตะคอกซ้ำสอง นึกขัดใจที่เห็นภรรยาตกอยู่ในอาการเหม่อซึมแบบนี้ นี่ถ้าให้เดา สาวเจ้าคงจะโทรหาชายหนุ่มที่ยกมาเปรียบว่าเป็นสุภาพบุรุษกว่าเขาตอนที่ทะเลาะกันเมื่อคืนเป็นแน่

“เพื่อน”

เพียงฝนตอบสั้นๆห้วนๆ ชีวิตคู่ของเธอใช่ว่าจะราบรื่นอย่างที่หวังนัก ใครจะรู้ว่าว่าหนึ่งปีให้หลังจากที่สละโสด เธอต้องอยู่อย่างข่มขื่นขนาดไหน ผู้ชายที่เธอคิดว่าดีพร้อมเหมาะกับเธอ กลับกลายเป็นซาตานอย่างเมื่อตอนที่เธอบากหน้าไปหาคนที่จะรับผิดชอบเด็กในท้องแทนมัน คนมันเจ้าชู้ยังไงมันก็ยังเจ้าชู้อยู่วันยังค่ำ แต่เธอจะกล้าบอกใครได้ล่ะ ถึงพฤติกรรมเหลวแหลกของผู้ชายที่เธอเลือกเอง ยิ่งกับการินทร์ หญิงสาวยอมรับว่าเธออาย อายที่จะบากหน้าไปหาเจ้าตัวรอบที่สองเพียงเพราะเหลืออดกับพฤติกรรมนั่น เธอจึงยอมทนอยู่อย่างหวานอมขมกลืน แต่ความอดทนมันย่อมมีขีดสุด เหตุการณ์เมื่อคืนมันทำให้เธอหมดความอดทนที่จะอยู่ให้คนใจร้ายย่ำยีได้อีก เธอไม่ต้องการให้การินทร์เข้ามารับผิดชอบชีวิตที่ก้าวพลาดของเธอ เธอแค่ต้องการใครสักคนที่พอจะรับฟังและเข้าใจความเจ็บปวดที่เธอเผชิญอยู่เท่านั้น แต่ดูเหมือนสิ่งที่เธอเคยทำไว้มันกำลังจะย้อนกลับ การินทร์คงหมดเยื่อใยให้เธอแล้ว
.
.
.
.
.
.
การินทร์ชะงักงันเมื่อก้าวเท้าตามหลังรณวีย์เข้าไปในตัวบ้าน ที่เขาเต็มใจและอยากมาแล้วเจอกับอาจารย์หนุ่มกำลังนั่งสนทนาอยู่กับพ่อ แม่ ของคนที่เขาตามมาส่ง

“อ้าว วีย์มาพอดี นี่อาจารย์ภัทธิ์มารอจนทานข้าวเที่ยงกับพ่อแม่อิ่มไปแล้ว หายไปไหนมาเรา”

ผู้เป็นแม่เอ่ยทัก ก่อนจะรับไหว้คนที่ยืนอยู่หลังลูกชาย คุ้นหน้าอยู่เหมือนกัน จนนึกออกว่า เป็นคนที่เคยมาถามหาข่าวคราวลูกชายตนเมื่อหลายปีก่อน

“ไงพ่อหนุ่ม หายจ้อยไปเลยนะตั้งแต่มาถามหาตาวีย์คราวนั้น”

หญิงสูงวัยทัก รณวีย์หันมามอง การินทร์ไม่เห็นเคยบอกว่าเคยมาบ้านเขาแล้ว มิน่า ขับรถมาไม่ถามทางซักคำ

“วีย์ทานข้าวมายังครับ”

อาจารย์ณภัทธิ์ทักขึ้นบ้าง รณวีย์ยังไม่ทันได้ตอบ คนข้างตัวจึงแทรกขึ้นเสียเอง

“มากันตั้งสองคนถามวีย์คนเดียวเหรอครับ”

“คุณการินทร์ด้วยก็ได้ครับ”

อาจารย์หนุ่มเอ่ยใหม่ยิ้มๆ ก่อนจะเอ่ยปากชมว่ากับข้าวบ้านรณวีย์อร่อย พลางชวนให้การินทร์ลิ้มลองดู รณวีย์เห็นเค้าอาจารย์หนุ่มพูดจ้อแสดงความสนิทสนมกับพ่อแม่ตัวเองไม่หยุดจึงรีบเอ่ยค้านเมื่อมีโอกาส

“พวกเราทานมาแล้วล่ะครับ แล้วนี่ภัทธิ์ ไม่มีสอนเหรอ”

ณภัทธิ์อึ้งไปนิดหน่อย เขารู้สึกถูกชะตากับรณวีย์ตั้งแต่แรกเจอ จนอยากที่จะสานสัมพันธ์ จะว่าไปเขาก็โกงเวลาราชการแค่นิดๆหน่อยๆ เขามาที่นี่ตั้งแต่ก่อนเที่ยงโดยสืบทางเอากับอาจารย์บุษบา หวังเพียงจะพาชายหนุ่มไปทาข้าว แต่เจ้าตัวไม่อยู่ เขาก็เลยแสดงตัวว่าเป็นอาจารย์สอนที่โรงเรียนเดิมที่รณวีย์เคยเรียน และตอนนี้ก็กำลังร่วมกันทำงานชิ้นสำคัญด้วยกัน เลยได้ฝากท้องไว้กับฝีมือแม่เจ้าตัว


“ตาวีย์ถามอะไรอย่างนั้น อาจารย์เขาอุตส่าห์มาหา”

แม่ดุลูกชาย ก่อนจะหันไปสนทนาเพื่อแก้อาการเก้ออาจารย์หนุ่ม รณวีย์หันมามองการินทร์

“ให้กานต์กลับมั๊ย”

คนถูกมองถามเสียงเบา สรรพนามที่ใช้เรียกแทนตัวเอง ฟังดูสนิทขึ้นเหมือนเมื่อตอนเรียนด้วยกัน คงเพราะกำแพงทิฐิมันพังลงเมื่อตอนสายที่คุยกันรู้เรื่องนั่นกระมัง รณวีย์จึงพูดในสิ่งที่ตรงกับใจออกมาเสียดื้อๆ

“ไหนบอกอยากมาดูวีย์ทำงานไง”

“ก็เห็นวีย์มีแขก”

“แขกวีย์ที่ไหน แขกพ่อกับแม่ต่างหาก ดูสิคุยกันถูกคอขนาดนั้น”

“ไม่กลับก็ได้ แล้วที่เขียนงานวีย์อยูไหน”

“หลังบ้านมีสวนเล็กๆอยู่ กานต์ไปรอที่นั่นก็ได้ เดี๋ยววีย์ตามไป”

การินทร์ไม่ตอบ แต่มองไปทางพ่อแม่ของรณวีย์ที่ดูเหมือนจะออกรสออกชาติกับการสนทนาอยู่กับณภัทธิ์ จะให้เขาเดินจากไปดื้อๆอย่างนี้น่ะเหรอ รณวีย์มองตาม เข้าใจความรู้สึกชายหนุ่ม จึงเอ่ยเรียกพ่อแม่ตัว

“พ่อ แม่ เดี๋ยววีย์ไปทำงานที่สวนหลังบ้านนะครับ แล้วนี่เพื่อนวีย์ เขาจะช่วยงาน”

“ได้ๆ เดี๋ยวแม่เตรียมของว่างให้”

การินทร์ค่อยๆใจชื้นที่ผู้มีอำนาจในบ้านนี้สนใจตนอยู่บ้าง ชายหนุ่มหันมายิ้มให้คนข้างตัว รณวีย์ยิ้มตอบบางๆ ก่อนจะพาเจ้าตัวไปยังที่ทำงานของตนโดยลืมเสียสนิทว่า ในบ้านมีแขกอีกคน

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 16-08-2007 10:19:54

เมื่อไรจะรักกัน

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 16-08-2007 12:32:38

 :impress:

รู้ไหม หัวใจฉันตามหา

ตามหาจนเจอแล้วจิ

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: น้ำค้าง ที่ 16-08-2007 12:37:50

พูดกันดี ๆ แล้ว ค่อยยังชั่ว ยอมรับว่ารักกันซะทีสิ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 16-08-2007 14:27:42

...........ความเอ๋ยความรัก

...........ยากนักเข้าใจ

...........แล้วใยทำไม

...........ใจคนต้องการ........ :undecided: :undecided:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 16-08-2007 15:20:51

รอลุ้นต่อไป  :m19:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 16-08-2007 15:58:18

เริ่มเปิดใจให้กันแล้ว

 :a3: :a3: :a3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 16-08-2007 20:16:31

สงสัยหัวใจตามหากันยังไม่เจอ   :m17:  :m17:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Ferfa ที่ 16-08-2007 22:42:23

ถึงจะต้องตามนาน แต่หาเจอก็โอเคนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ   :m12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 16-08-2007 22:48:12

สงสัยต้องให้มีบทอัศจรรย์ถึงไ้ด้เปิดใจกันมากกว่านี้  :m18:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Bboyseries ที่ 17-08-2007 04:14:18

คุณป้อม เช็คเมล์ที่ผมส่งให้ด้วยนะครับ  สะกิด คุณพูห์ ให้เข้าไปเช็คเมล์คุณพูห์ด้วยก็ได้ครับ

ขอบคุณครับ


Boy

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 17-08-2007 10:12:03

เช็คเมลแล้วนะครับ รับแซ่บ และจะปฏิบัติตามครับ คุณบอย

 :m17: :m17: :m17:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 17-08-2007 10:46:31

ได้ครับ คุณบอย รับแซรบบบบบบ  :a9: เด๋วจัดให้ครับ

*************************************************************
ณภัทธิ์กลับไปที่โรงเรียนเมื่อเห็นรณวีย์หายไปอยู่กับการินทร์นาน หลังจากที่กลับเข้ามาในตัวบ้าน แล้วพูดจากันกับเขาไม่กี่ประโยค ก่อนจะขึ้นไปหอบของพะรุงพะรังกลับออกไปใหม่


ในสวนเล็กๆ รณวีย์กำลังใช้สมาธิในการแบ่งแยกตัวละคร ในบทเด่นบทด้อย ส่วนการินทร์ใช้เวลาว่างด้วยการนั่งวาดภาพไปเรื่อยๆ โดยอาศัยดินสอยางลบอย่างง่ายของรณวีย์ นานๆครั้งจะเงยหน้าขึ้นมองไปทางคนทำงาน ด้วยไม่อยากให้เจ้าตัวรำคาญหากรู้ว่ามีสายตาจ้องมองอยู่ แต่ทุกครั้งที่มอง ชายหนุ่มก็เผลอยิ้มออกมาทุกที นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกสุขใจอย่างนี้

“หิวหรือเปล่า”

รณวีย์เอ่ยถามเมื่อหันมาสบตาคนจ้องมองในตอนหนึ่ง การินทร์ส่ายหน้ายิ้มๆ ชายหนุ่มจึงหันไปสนใจกับงานต่อ การินทร์เองก็ก้มลงระบายดินสอลงแสงเงาในรูปวาด ก่อนที่ดินสอปลายแหลมจะหักลงเมื่อคนที่ออกแรงกดเกิดเจ็บจี๊ดที่ใจจนบังคับมือไว้ไม่ได้ อาการแน่นขนัดที่หน้าอกเริ่มคุกคามเขามาจนอยากจะร้องด้วยความทรมาน แต่ชายหนุ่มจำต้องฝืนเมื่อไม่อยากให้คนที่นั่งเขียนงานงุดๆรับรู้

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

รณวีย์เป็นฝ่ายหันมาถามเอง เมื่อรู้สึกว่าการินทร์ดูนิ่งๆไป

“เปล่า”

การินทร์ตอบ แต่ไม่ยอมสบตาคนถาม เพราะกำลังข่มความเจ็บปวดเอาไว้ เมื่อรู้สึกว่าจะไม่ไหวจึงรีบเอ่ย

“ขอเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะ”

คนพูดลุกพรวดเดินหายไป โดยทิ้งกระดาษที่ลงแสงเงาไม่เสร็จลงพื้น รณวีย์มองตามหลังไวๆ ก่อนจะก้มมองกระดาษที่ร่วงหล่นบนพื้นหญ้า

การินทร์วาดรูปเขานะเอง..........

.
.
“ว้ายยยยยย!!!”
เสียงร้องของแม่ที่ดังลั่นบ้าน ทำเอารณวีย์ลุกพรวดวิ่งเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่เห็นทำชายหนุ่ม ตัวเย็นไปชั่วขณะหนึ่ง การินทร์กำลังชักกระตุกนัยส์ตาเหลือกลานอยู่ภายใต้อ้อมกอดคนที่เพิ่งร้องเสียงหลงเมื่อครู่

“แม่ กานต์เป็นอะไร”

ตั้งสติได้ คนตัวเย็นรีบโผลเข้าไปประคองคนที่กำลังอยู่ในอาการทรมาน แม่มองหน้าลูกชายบอกด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่หายตกใจ

“แม่ก็ไม่รู้อยู่ๆ ก็ร้องโอ้ย แล้วล้มลงชักอยู่กับพื้นอย่างที่เห็นนี่แหละ”

“พ่ออยู่ไหนอ่ะแม่ วีย์จะยีมรถหน่อย วีย์จะพาเพื่อนไปโรงพยาบาล”

“คงอ่านหนังสืออยู่ในห้อง เดี๋ยวแม่ไปบอกให้”

แม่ผละไปแล้ว รณวีย์เข้าประคองคุมอาการชักกระตุกของการินทร์อย่างสุดกำลัง การินทร์คงควบคุมตัวเองไม่ได้ ถึงได้ดิ้นทุรนทุราย หน้าตาบิดเบี้ยว

“กานต์ กานต์ นายได้ยินฉันมั๊ย ทนไว้นะฉันจะพานายไปหาหมอ”

รณวีย์บอกเสียงสั่นเหมือนคนกำลังจะร้องให้ อาการคนในอ้อมกอดดูรุนแรงอย่างที่เขาไม่เคยเจอ

“ยา ยา ยานายอยู่ไหน”

พอนึกได้ ชายหนุ่มจึงควานหาสิ่งที่คิดว่าชายหนุ่มในอ้อมกอดน่าจะพกติดตัวเอาไว้ แต่ก็ต้องใจหายไม่หาไม่เจอ

“วีย์ พ่อมาแล้ว”

เสียงแม่ดังมาแต่ไกล ทำให้คนใจหายใจชื้นขึ้นบ้าง

“มาเดี๋ยวพ่อขับพาไปให้ วีย์ดูเพื่อนไว้นะ อ้าว แม่ช่วยกันเอาพ่อหนุ่มนี่ขึ้นรถเร็ว”

สามคนพ่อ แม่ลูกช่วยกันจับยึดคนที่กำลังทุรนทุรายไปยังรถที่จอดรออยู่นอกตัวบ้าน เมื่อสำเร็จแล้วผู้หญิงคนเดียวที่ยืนอยู่จึงเอ่ยอย่างร้อนกับลูกชาย


“ถึงแล้วโทรมาบอกแม่บ้างนะวีย์”

รณวีย์รับคำก่อนจะทำหน้าที่ยึดประคับประคองคนที่ชักไว้อย่างอย่างสุดกำลัง
.
.
.
.
การินทร์ถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด อาการชายหนุ่มรุนแรงถึงขั้นเข้าห้องไอซียู รณวีย์รอฟังอาการอยู่ด้านนอกอย่างร้อนรน โดยให้พ่อกลับไปก่อน ชายหนุ่มแจ้งไปยังที่บ้านคนป่วยแล้วเรียบร้อย รอแค่ว่าพวกเขาจะมาถึงกันเมื่อไหร่

คนป่วยยังไม่ออกมาจากห้องไอซียู คนรอผุดลุกผุดนั่งจนไม่เป็นอันทำอะไร ที่สุดกลุ่มคนที่เขาโทรแจ้งก็มาถึง ชายหนุ่มไม่รู้หรอกว่าสี่ห้าคนที่มาเป็นใครกันบ้าง นอกจาก ผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่คู่กัน

คนแรกเขารู้จักในฐานะแม่ของการินทร์ ชายหนุ่มจึงไม่รอช้าที่จะยกมือไหว้ และอีกคน ชายหนุ่มก็ยังไม่ลืมหรอกว่า เธอ ชื่อ เพียงฝน

“กานต์เป็นไงบ้างคะ คุณวีย์”

เพียงฝนเอ่ยถามก่อนใคร รณวีย์ถึงรู้สึกว่าตัวเองคงมองเจ้าหล่อนนานเกินไป

“นั่นสิ เกิดอะไรขึ้นหรือวีย์”

ผู้หญิงอีกคนถาม รณวีย์จึงเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง ชายหนุ่มรู้สึกไม่ดี ที่เห็นสีหน้าและแววตากังวลของคนเป็นแม่ ที่ผุดลุกผุดนั่งรอฟังผลอาการของลูกชาย เมื่อทราบเรื่อง

“คุณวีย์ ฝนขอคุยอะไรหน่อยได้มั๊ยคะ”

เพียงฝนเอ่ยกับรณวีย์เบาๆ ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ชายหนุ่มตามเธอไป รณวีย์ลังเลนิดหน่อย ก่อนจะเดินตาม

“คุณฝนมีอะไรจะคุยเหรอครับ”

ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อหญิงสาวพาเข้าไปนั่งในมุมๆหนึ่งของร้านกาแฟเล็กๆ หลังจากที่สั่งเครื่องดื่มเอาไว้เรียบร้อยแล้วที่เคาท์เตอร์

“เรื่องกานต์น่ะค่ะ”

เพียงฝนบอกเบาๆ ก่อนจะเงียบไปพัก เมื่อพนักงานเดินมาเสิร์ฟเครื่องดื่ม

“เรื่องการินท์ มีอะไรเหรอครับ”

รณวีย์เอ่ยถามเมื่อบุคคลที่สามเดินหนีไปแล้ว อยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ เขาไม่กล้าที่จะเรียกการินทร์อย่างคนคุ้นเคยเท่าไหร่ เพราะยังฝังใจว่าเพียงฝนสนิทกับผู้ชายคนนั้นมากกว่าเขา

“คุณวีย์รู้มั๊ยว่าทำไมกานต์ถึงเป็นแบบนี้”

เพียงฝนเริ่มเรื่อง คนฟังพยักหน้าเหมือนรู้ ก็จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เธอทิ้งเขาไป

“คุณวีย์กำลังคิดว่าเป็นเพราะฝนใช่มั๊ย”

หญิงสาวตรงหน้าเดา คนถูกเดามองสบตา เริ่มคิดตามว่ามีอะไรที่เขาเข้าใจผิด

“ตอนแรกฝนก็คิดว่าเป็นเพราะฝน ฝนเพิ่งรู้ว่าจริงๆแล้ว คนที่กานต์เค้าแคร์มาตลอดคือคุณวีย์”

“คุณฝนหมายความว่าไง”

“เรื่องที่คนบนภูปลายสายรับรู้จริงๆแล้วมันไม่ได้จริงไปทุกอย่างหรอกนะ”

“วีย์ไม่เข้าใจ”

“ฝนไม่ได้ท้องกับกานต์”

รณวีย์ตัวชา เพียงฝนกำลังจะบอกอะไรเขา

“ตอนนั้นฝนไม่ทันคิดว่าอะไรควรไม่ควร ฝนแค่อายแค่กลัวว่าถ้าใครๆรู้ว่าฝนท้องไม่มีพ่อแล้วชีวิตฝนจะเป็นยังไง หลายคนรู้ว่าฝนเคยคบกับกานต์ ฝนก็เลย.....”

“เลยให้กานต์มาเป็นแพะรับบาป”

คนฟังอยู่ต่อประโยคให้เสียงเย็น แต่ในใจเริ่มครุกรุ่นด้วยอารมณ์ที่ยอมรับว่าโกรธกับสิ่งที่ได้ยิน

“ใช่ คุณวีย์กำลังคิดว่าฝนเลวใช่มั๊ย”

เพียงฝนยอมรับ แล้วถามกลับถึงความคิดอีกฝ่าย รณวีย์เงียบไม่ตอบ

“ฝนยอมรับว่าฝนเลว และฝนก็ได้รับผลตอบแทนนั้นแล้ว”

“คุณฝนกำลังจะบอกอะไรผม”

“ชีวิตฝนไม่ได้มีความสุขอย่างที่ใครๆคิด ฝนแท้งค์ลูกตั้งแต่วันนั้นจากฝีมือเฟื่องฟ้า”

“แล้วมันเกี่ยวยังไงกับที่คุณฝนจะคุยกับผมเรื่องการินทร์”

เพียงฝนนิ่งคิด รณวีย์มองสบตาอย่างหวั่นๆ เมื่อเช้าการินทร์ไม่รับโทรศัพท์คนตรงหน้า สองคนนี้มีปัญหาอะไรกันอีก เพียงฝนคงไม่ขอร้องให้เขาร้องขอให้การินทร์กลับไปญาติดีกับหล่อนหรอกนะ เพราะฟังจากที่เจ้าตัวเล่ามา สิ่งที่เพียงฝนทำมันควรแล้วเหรอ หลอกการินทร์ครั้งแรกไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ที่ผละไปแต่งงานกะชายอื่นตอนที่ตัวเองหมดภาระ เห็นการินทร์เป็นตัวอะไร ยังไงเขาก็จะไม่ช่วยหรอกบอกเอาไว้ก่อน

“ฟังดีๆนะคะคุณวีย์”
เพียงฝนเอ่ยใหม่ หนึ่งหนุ่มหนึ่งสาวมองกันนิ่ง ก่อนที่ฝ่ายหญิงจะเลื่อนมือตัวเองไปสัมผัสมือชายหนุ่มที่วางอยู่บนโต๊ะ

“คือฝนอยากจะขอร้องคุณวีย์”

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 17-08-2007 11:07:54

สถานการณ์น่าใจหาย :m29: วีย์เข้มแข็งนะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 17-08-2007 11:19:18

อะไรหว่า

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 17-08-2007 11:35:01

ตัดซะงั้น

ใจร้ายยยยยยยย

 :a5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 17-08-2007 12:09:43

 :serius2:

มาต่ออีกตอนเลยคุณป้อมคุง

โอม เพี้ยง มาต่ออีกตอน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

 :a11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 17-08-2007 12:31:24

 :m15: วีร์อย่าหวั่นไหวเพราะผู้หญิงน๊า
เริ่มเปิดใจให้กันแล้ว :m17:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 17-08-2007 12:59:20

............หวังว่าคงไม่สายเกินไป........ :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 17-08-2007 13:46:14

ค้างคามากกกกกกกก o7

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 17-08-2007 21:02:35

รอลุ้นเพียงฝนจะขอไร  :m21:  :m21:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 19-08-2007 12:22:20

รอ รอ รอ  :a5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 19-08-2007 19:55:18

แอบมาหลอกให้เปิดอ่าน อิอิ :m20:

เด๋วพรุ่งนี้ แต่เช้าเลยครับ

พอดีเรื่องนี้ save ทิ้งไว้ที่ทำงาน ที่บ้านไม่มี

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: krappom ที่ 19-08-2007 20:14:58

^

^

^

 :a14: :a14: :a14: :a14: :a14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: astral ที่ 19-08-2007 21:42:00

หลอกให้ดีใจเล่นซะง๊านนนนนนนนนนนนนนน :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: aumzaa ที่ 19-08-2007 23:17:27

ง่า........



ค้างอย่างแรง...



มาต่อไวไวนะครับ

[attachment deleted by admin]

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 19-08-2007 23:22:16

รอคับรอ  :undecided: :undecided: :undecided:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 19-08-2007 23:31:13

หลอกให้อยากแล้วจากไป o9 o9 o9  :serius2: :serius2: :serius2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 20-08-2007 08:59:21

มาต่อตามสัญญา .... สัญญาว่ามาก็มา  :a1:
******************************************************************
หญิงสูงวัยที่นั่งก้มหน้าน้ำตาซึมอยู่ระหว่างทางเดินทำเอาหนึ่งหนุ่มหนึ่งสาวที่เดินคู่กันมาตรงเข้าไปหา
“คุณแม่เป็นอะไรไปคะ”

ฝ่ายหญิงนั่งลงข้างกายแล้วถามขึ้นก่อน

“แม่เป็นห่วงตากานต์”

คนน้ำตาซึมเงยหน้าขึ้นตอบ เพียงฝนเอื้อมมือไปกุมมือให้กำลังใจ

“คุณแม่ใจเย็นๆนะคะ ฝนเชื่อว่ากานต์คงไม่เป็นอะไร”

หญิงสาวพูด ก่อนจะมองไปสบตาอีกคนที่ยืนอยู่ ฝ่ายนั้นจึงนั่งลงอีกฝั่งเอ่ยขึ้น

“เข้มแข็งไว้นะครับคุณน้า”

“ขอบใจสองคนมากนะ กานต์ไม่น่าดื้อเลย ไม่น่าปล่อยให้ตัวเองทรุดหนักขนาดนี้ ตอนนี้หมอบอกว่าทางเดียวที่ตากานต์จะหายจากอาการทรมานแบบนี้คือผ่าตัดเปลี่ยนลิ้นหัวใจ”

“กานต์ออกจากไอซียูแล้วเหรอครับ”

รณวีย์เอ่ยถามเมื่อรับรู้อาการคนป่วย อาการที่เพียงฝนคาดคะเนไว้ตอนที่นั่งคุยกับเขา หญิงสาวมาขอร้องเขาให้ช่วยเกลี้ยกล่อมและกำชับการินทร์ให้ไปตรวจร่างกายและพบแพทย์บ่อยๆเท่าที่จะทำได้ ด้วยเชื่อว่าเขาเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่การินทร์จะยอมให้

เพียงฝนไปบ้านการินทร์ตอนที่ชายหนุ่มพาเขาออกมาแล้ว เธอเพียงต้องการไประบายในสิ่งที่บีบคั้นความรู้สึกมาตลอดชีวิตการแต่งงาน เธอไม่ได้ขอให้การินทร์กลับมาคืนดี เพราะรู้มันเป็นไปไม่ได้ การินทร์เปลี่ยนไปแล้วเธอรู้สึกอย่างนั้น เมื่อแม่ของชายหนุ่มบอกเมื่อคืนรณวีย์ค้างที่นี่ และการินทร์เพิ่งจะออกไปส่งเมื่อซักครู่ สัญชาตญาณหญิงเคยบอกเธอแล้วเมื่อครั้งที่อยู่บนภูว่าการินทร์รู้สึกกับรณวีย์ แต่ตอนนั้นเธอไม่อาจที่จะยอมรับได้ในเมื่อการินทร์ยังคงมีประโยชน์กับเธอ แต่ตอนนี้เธออยากให้คนที่เคยดีกับเธอแม้เธอจะเลวแค่ไหนมีความสุขกับหนทางที่จะเลือกเดิน แต่ความหวังดีของเธอมันคงจะช้าไปเมื่อเธอรู้เรื่องจากแม่ชายหนุ่มว่าการินทร์กำลังเผชิญกับสิ่งใด การินทร์ไม่เคยบอกเธอ หรือเพราะเธอไม่ติดต่อเขา แต่จะอะไรก็ช่าง เธอตกใจและเสียใจยิ่งขึ้นเมื่อรู้ถึงสาเหตุที่ชายหนุ่มต้องเป็นแบบนี้ การินทร์ติดบุหรี่ติดเหล้า สาเหตุคงจะเพราะเธอ แต่สิ่งที่แม่ของชายหนุ่มระบายทั้งให้ฟังว่าเจ้าตัวเคยเมาและเพ้อโทษตัวเองว่าตัวเองเลวอย่างไม่น่าให้อภัย เพ้อว่าตัวเองฆ่าเพื่อน ฆ่าหัวใจตัวเอง การินทร์ไม่ได้เพ้อเรื่องเธอ หญิงสาวปะติดปะต่อเหตุการณ์ถึงรู้ได้เองว่าการินทร์เพ้อถึงใคร และเสียใจกับเรื่องใด

“เชื่อฝนเถอะว่ากานต์รักคุณวีย์รักมากด้วย รักจนลืมรักตัวเองเพราะมัวคิดถึงแต่เรื่องในอดีต มีแต่คุณวีย์เท่านั้นที่จะช่วยกานต์ได้ ฝนไม่อยากสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของฝนไป แม่ของกานต์บอกว่ากานต์เป็นๆหายๆจากอาการแบบนี้มานานเรื้อรังแล้ว อาการแบบนี้นี้ปล่อยไว้นานๆไม่ดีนะคะมันอาจจะเกินที่จะเยียวยา หากถึงขั้นผ่าตัดนี่เสี่ยงเกินไปนะคะ ใช้ความรักที่กานต์มีให้ ช่วยยื้อชีวิตกานต์นะคะคุณวีย์”

ชายหนุ่มนึกถึงคำพูดนี้จากปากเพียงฝนก่อนที่เดินเคียงคู่กันมาเห็นแม่ของคนที่พูดถึงนั่งอยู่อย่างน่าเห็นใจ

“ออกมาแล้วจ๊ะ กำลังอยู่ห้องพักกับญาติๆ แม่เลี่ยงออกมา เพราะกลัวร้องไห้ให้เขาเห็น”

ชายหนุ่มหญิงสาวต่างสะเทือนใจในคำพูดที่ออกมาจากคนหัวอกคนเป็นแม่
.
.
.
.
.
.
การินทร์แสดงความต้องการจะออกจากโรงพยาบาลโดยให้เหตุผลว่าตัวเองดีขึ้นแล้ว แต่หมอแย้งว่าเจ้าตัวยังแย่อยู่ให้นอนรอดูอาการซักพักและยังบอกอีกว่าอาการเขาถึงขั้นไหน ชายหนุ่มไม่สะท้าน เขารู้มาก่อนแล้วว่าอาการเขาต้องผ่าตัดแก้ไขหรือเปลี่ยนลิ้นหัวใจจึงจะหาย พอหมอที่รักษาบอกและแนะนำ ด้วยอารมณ์ที่โดนขัดใจชายหนุ่มจึงโพล่งออกไปว่ามีแพทย์ประจำตัวอยู่แล้วหากเขาจะผ่าตัดจริงๆก็คงจะไม่ทำที่นี่ เจอแบบนี้เข้าไปก็เลยไม่มีใครขัดใจ


“ทำไมถึงได้พาลแบบนี้การินทร์”

รณวีย์เข้ามาต่อว่าชายหนุ่มหลังจากที่ใครๆกลับกันไปแล้วตามความต้องการของเจ้าตัว แม่ของชายหนุ่มเอ่ยปากฝากเจ้าตัวไว้กับเขา เพราะเข้าใจว่าที่ลูกชายหงุดหงิดไล่ใครๆแบบนี้เพราะยังรับไม่ได้กับอาการตัวเอง

“เข้ามาทำไมฉันกลังจะกลับ””

คนโดนว่าตอบพลางยันกายจะลุกขึ้น แต่รณวีย์ทักก่อน

“นายไปไหนไม่ได้หรอก ฉันบอกหมอแล้วว่าอย่าถือสาอะไรนาย และให้นายพักที่นี่ต่อเพื่อดูอาการ”

“ใครใช้ให้นายมายุ่งกับเรื่องนี้ ไม่เห็นเหรอว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่วูบไปเท่านั้น”

การินทร์บอกเสียงดัง เขาไม่แน่ใจว่ารณวีย์รู้อะไรบ้าง จึงทำเสียงดังข่มให้เจ้าตัวน้อยใจและเลิกสนใจตนอย่างที่เคยๆเป็น แต่ชายหนุ่มคิดผิดเมื่อรณวีย์ตอบกลับมา

“เมื่อก่อนฉันก็ชอบยุ่งเรื่องของนายอยู่แล้วถ้าฉันจะกลับมายุ่งอีกก็ไม่เห็นจะแปลก”

“นายรู้อะไรบ้าง”

การินทร์เอ่ยถามเสียงเบาลงเมื่อเห็นแววตาท้าทายของคนพูด

“ก็รู้อย่างที่หมอรู้”

รณวีย์ตอบนึกเบาใจที่การินทร์ไม่มีท่าทีอาลวาด

“กลัวฉันตายมั๊ย”

คนป่วยถามอีก คราวนี้รณวีย์เดินไปใกล้แล้วเอ่ย

“ฉันไม่กลัวหรอก เพราะฉันเชื่อว่านายไม่มีทางเป็นแบบนั้นถ้า....”

ชายหนุ่มหยุดประโยคเอาไว้เอาเข้าจริงๆก็ไม่กล้าที่จะแนะนำอะไรคนตรงหน้า ก็ขนาดใครๆที่เขาเชื่อว่ามีอิทธิพลต่อเจ้าตัวพูด เจ้าตัวยังไม่ฟัง แล้วถ้าเขาเอ่ยจะไม่กระเด็นออกไปจากห้องนี้ด้วยอารมณ์โกรธของเจ้าตัวเหรอ

“ถ้าอะไร”

การินทร์ถาม

“ถ้านาย เอ่อ ยอมผ่าตัด”

รณวีย์เอ่ยในที่สุด นึกหวั่นกับผลที่จะเกิด ก่อนอารมณ์แปลกใจจะแล่นเข้ามาแทนทีเมื่อคนที่นึกกลัวเลื่อนมือมากุมมือตัวเอง,

“ห่วงกานต์หรือเปล่าวีย์”

“ก็หะ ห่วงไง”

รณวีย์ตอบไม่เต็มเสียง

“งั้นฟังนะ”

การินทร์บอกใหม่ รณวีย์จึงตั้งใจฟัง จึงรู้ว่าคนตรงหน้ารู้อาการตัวเองว่าถึงขั้นนี้มาก่อนหน้าแล้ว แต่ที่ไม่ยอมบอกใครเพราะอยากทำงานกับเขาจนเสร็จ

“เราเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน กานต์กลัว กลัวว่าถ้าผ่าตัดแล้วเราจะไม่ได้เจอกันอีก”

รณวีย์ถอนหายใจให้ความคิดของอีกฝ่ายก่อนจะกุมมือเจ้าตัวเพื่อปลอบแล้วพูด

“กลัวอะไร ผ่าตัดแค่ไม่กี่ชั่วโมงตื่นมาเราก็เจอกันแล้ว วีย์ไม่หนีไปไหนหรอก”

“แล้วถ้ามันไม่เป็นอย่างนั้นล่ะ”

“มันต้องเป็นแบบนั้นสิเชื่อวีย์นะ ทำตามที่หมอแนะนำเถอะ”

“แล้วงานของเราล่ะยังไปไม่ถึงไหนเลยนะ”

“ห่วงตัวเองก่อนดีกว่า วีย์เชื่อว่าถ้าทางโรงเรียนรู้ว่ากานต์เป็นแบบนี้ ทางนั้นเขาคงเข้าใจ”

“แต่กานต์อยากทำงานกับวีย์”

ถึงคราวนี้รณวีย์เงียบ ยอมรับว่ารู้สึกหวิวๆอยู่เหมือนกันหากว่าตังเองจะต้องเปลี่ยนเพื่อนร่วมงาน การินทร์พูดถูก ระหว่างเขากับเจ้าตัวเพิ่งเจอกันได้ไม่นานแถมยังพูดจากันดีๆไม่ถึงสองวันด้วยซ้ำ หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างสร้างกำแพงให้กับตัวเอง

“เราต้องยอมรับความจริงนะกานต์”

“แต่กานต์ก็ผ่านมันมาได้นานแล้วนะทนอีกหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง”

“หมายความว่าไง”

“กานต์อยากทำงานชิ้นนี้กับวีย์ให้เสร็จ งานของเรา จากนั้นค่อยมาว่ากันอีกที”

“จะดีเหรอ ทุกคนเป็นห่วงกานต์นะ”

“ก็รู้ว่าห่วง ก็อย่างที่บอกไงว่ากานต์เคยผ่านมันไปได้ ทนอีกหน่อยคงไม่เป็นไรถ้าวีย์ไม่แผลงฤทธิ์ให้กานต์ต้องเครียด”

ประโยคหลังคนพูดเอ่ยล้อๆ รณวีย์มองค้อนก่อนจะนึกตาม การินทร์ดื้ออย่างที่แม่เจ้าตัวเคยบ่นจริงๆ

“กานต์ไม่เบื่อเหรอที่จะต้องอยู่อย่างหวาดระแวงตัวเองว่าจะเจ็บเมื่อไหร่จะทรมานเมื่อไหร่”

“ไม่หรอกถ้ากานต์ไม่เครียดไม่คิด แล้วดูแลตัวเองมันคงไม่เป็นอะไร”

“แล้วที่ผ่านมาทำไมไม่ทำ”

“ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ชาวบ้านเขาเครียด”

“ให้มันได้อย่างนี้ วีย์ไปบีบคอกานต์เหรอว่าต้องเครียดต้องคิดมาก”

“ไม่รักก็ไม่เครียดหรอก”

การินทร์บ่นงึมงำ แต่ก็เชื่อว่าคนยืนอยู่ด้วยคงได้ยิน ถึงได้มองสบตาเขานิ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม

“ตกลงจะเอายังไง”

“ก็อย่างที่บอก ไว้เสร็จงานแล้วกานต์จะมานอนให้หมอผ่าคว้านได้ตามสะดวก แต่ตอนนี้กานต์ขอใช้วันเวลาที่หายไปกับวีย์ก่อน ได้มั๊ย”

รณวีย์พูดไม่ออกเมื่อการินทร์ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ เขาคงต้องตามใจการินทร์แล้วมั้ง

หัวใจชายหนุ่มคงได้แต่ภาวนาให้การินทร์อยู่รอดปลอดภัยจนถึงวันนั้น วันที่เขาจะมีความสุขกับความสัมพันธ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นได้เต็มที่


ในนามของความรัก ช่วยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่คิดทีเถอะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 20-08-2007 09:33:16

อ่านไปแล้วใจมันหวิว ๆๆ  :m17: :m17: :m17:
ใช้เวลาให้คุ้มค่าแล้วกันนะ   :impress: :impress: :impress:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 20-08-2007 10:10:34

 :impress:

ชอบประโยคสุดท้ายจัง

"ในนามของความรัก ช่วยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่คิดทีเถอะ"

เหมือน เซเลอร์มูนจะแปลงร่างเลย

รออ่านตอนต่อไปครับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 20-08-2007 11:39:25

 :a5: :a5: :a5: :a5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 20-08-2007 12:13:56

เริ่มไปได้ดีแล้ว สู้ๆๆๆ  :m18:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 20-08-2007 14:11:34

 :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 20-08-2007 14:43:28

ดีกันเลิกทะเลาะกันแล้วใช่มั้ยเนี่ย อิอิ

แต่ถ้าอาการดำเริบอีกทำไงล่ะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 20-08-2007 21:03:48

คงไม่มีอะไรร้ายๆเกิดขึ้นอีกนะ  :m17:  :m17:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: しろやま　としんや ที่ 21-08-2007 00:04:09

ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Bboyseries ที่ 21-08-2007 02:38:34

แวบมาบอกข่าวอีกแล้ว สำหรับเพื่อนนักอ่านนิยายแนว Boy Love นะครับ ตอนนี้หนังสือผมพร้อมที่จะออกจำหน้ายตามร้านแล้วครับ ตามไปแวะเวียนหยิบดูกันได้เลยที่สองร้านนี้

ร้านมดดำ สยามครับ และอีกร้านหนึ่ง ร้าน การ์ตูนคลับ เดอะมอลล์ท่าพระชั้น3 ครับ ใกล้ที่ไหน ก็แวะที่นั่นได้เลยครับ หรือถ้าใครไม่สะดวกทั้งสองที่ ติดต่อผมมาทางเมลืเลยครับ สั่งจองได้เหมือนเดิม ตอนนี้เปิดจองรอบใหม่แล้วครับ

ขอบคุณครับ

Boy

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Bboyseries ที่ 21-08-2007 02:40:40

มาแปะปกครับ แหะๆ

http://www.antfly.net/pictures/070821003145317.jpg

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 21-08-2007 09:35:28

 :a4:

มาจิ้มอีกตามเคย

 :a3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 21-08-2007 09:42:55

และแล้ว ตอนนี้ ก็มาถึงตอนที่ทุกคนอยากให้มีซะที ก็ ตอน .... นั่นแหละ แต่ขอลงข้ามในบทอัศจรรย์ไปนะครับ เนื่องจากผู้แต่ง (คุณบอย) ได้ขอเอาไว้
เลยต้องอนุญาตผู้อ่านด้วยนะครับ  o1 ขออภัย
******************************************************************
รณวีย์ยอมให้การินทร์ออกจากโรงพยาบาลตามที่เจ้าตัวร้องขอ แต่มีข้อแม้ว่าเจ้าตัวต้องเข้ามาตรวจเช็คร่างกายเป็นประจำอย่างห้ามลืมเด็ดขาดซึ่งการินทร์ก็ยอมรับปากแต่โดยดี
“ถ้ากานต์ผิดนัดหมอแม้แต่ครั้งเดียวก็เลิกคุยกันได้เลย”

คนร่างข้อแม้ถือสิทธิ์ขู่ อย่างน้อยก็ในฐานะเพื่อนที่คนตรงหน้าเคยสารภาพว่าเปิดใจยอมรับแล้ว

“กานต์ก็รักตัวกลัวตายเหมือนกันนะ”

คนโดนขู่เอ่ยเบาๆ รู้สึกดีอยู่ไม่น้อยที่รณวีย์กล้าเดินเข้ามาในชีวิตเขามากกว่าครึ่ง ชีวิตที่เขาเพิ่งค้นเจอความต้องการของหัวใจตัวเอง หลังจากที่เดินตามหามันมาตลอด
.
.
.
.
.

ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนที่เรื่องราวในอดีตเกือบทำให้สูญเสียกันและกันดำเนินไปเรื่อยๆท่ามกลางวันเวลาที่ต่างฝ่ายต่างรอว่ามันจะสมบูรณ์เมื่อไหร่ ทั้งสองไม่ได้มีปัญหาเรื่องคนรอบข้าง ในเมื่อต่างฝ่ายต่างรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ ทุกอย่างน่าจะลงตัวและสวยงามหากว่าใครคนนึงไม่มีสิ่งที่ต้องกังวล

“วันนี้เป็นไงบ้างกานต์”

รณวีย์เอ่ยถามคนข้างกายในเช้าวันหนึ่งขณะกำลังทำงานร่วมกันในสถานที่จริง ที่จะจัดใช้การแสดงละครการกุศลที่เจ้าตัวเขียนบทเสร็จแล้วเรียบร้อย งานที่เหลือส่วนใหญ่จึงตกไปที่คนที่โดนถาม นั่นคือการสร้างฉาก

“ก็เรื่อยๆ ทำไมห่วงเหรอ”

คนโดนถามเอ่ยยิ้มๆ ยอมรับว่าสภาพโดยรวมของตัวเองดีขึ้น หลังจากที่ไม่ต้องปะทะคารมกับคนถาม แถมฝ่ายนั้นยังดูแลเอาใจใส่เสียจนบางทีเขาเองยังลืมว่าชีวิตตัวเองกำลังเผชิญกับอะไร

“รู้แล้วยังจะถาม”

รณวีย์เอ่ยค้อนๆก่อนจะเปลี่ยนไปคุยเรื่องงาน ซึ่งการินทร์ก็ฟังและเริ่มเสนอแนวคิดของตนหลังจากที่ฟังคนที่กำหนดทิศทางทุกอย่างเอาไว้ในบทละคร

สองคนคุยกันอย่างเข้าขาอย่างที่คนที่ยืนมองเบาใจและมั่นใจว่างานนี้จะจบลงด้วยดี

“เราเลือกคนไม่ผิดจริงๆอาจารย์บุษ”

อาจารย์ผู้มีอำนาจเอ่ยก่อน ซึ่งอาจารย์อีกสองท่านที่ยืนอยู่ด้วยก็คิดเช่นนั้น คนหนึ่งคืออาจารย์สาวที่ปรึกษาและประสานงานทั้งหมด อีกคนเป็นอาจารย์หนุ่มที่คัดเลือกและฝึกสอนการแสดง

“ก็สองคนนี้เขาเคยสนิทชิดเชื้อกันมาก่อนนี่คะอาจารย์ใหญ่”

บุษบาเอ่ยเสริมด้วยรอยยิ้ม ต่างจากอีกคนที่แม้จะเห็นด้วยว่าสองคนตรงหน้าดูจะเข้าขาและทำงานร่วมกันได้อย่างลงตัว แต่ก็อดที่จะนึกเซ็งขึ้นมาไม่ได้ หลังๆรณวีย์แทบจะไม่เปิดช่องว่างให้เขาได้เข้าหาตัวได้เลย เพิ่งจะมีไม่กี่วันมานี่เองที่เจ้าตัวเอาสำเนาบทละครในส่วนที่เขาจะต้องเอาไปฝึกสอนการแสดงมาให้ แต่ก็ไม่ได้มาเพียงลำพัง คนเขียนบทยังหนีบเอาจิตรกรหนุ่มติดตัวมาด้วย เหมือนย้ำให้เขารับรู้ว่าไม่มีช่องว่างระหว่างสองคนให้เขาเข้าไปแทรกได้

“เออแล้วตอนนี้คัดเลือกเด็กๆที่จะมาแสดงละครครั้งนี้ไปถึงไหนแล้วอาจารย์ณภัทธิ์”

อาจารย์ใหญ่เอ่ยถาม คนที่กำลังเหม่อคิดได้สติยิ้มตอบ

“ก็เกือบจะลงตัวแล้วครับ”

“ยังไงก็เร่งๆมือหน่อยนะ เพราะสองคนนั้นท่าจะไฟแรงน่าดู”

“ครับ”

อาจารย์หนุ่มรับคำไม่เต็มเสียงนัก ก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ ลับหลังเจ้าตัวไม่นาน อาจารย์ใหญ่และอาจารย์บุษบาจึงตามไป ปล่อยให้สองคนในห้องประชุมคุยกันไปต่อจนคล้อยบ่าย

“หิวจังไปหาอะไรทานกันก่อนมั๊ยวีย์”

การินทร์เอ่ยชวนเมื่อรู้สึกหวิวๆขึ้นมา ชักไม่แน่ใจกลัวว่าอาการเก่าจะกำเริบขึ้น จึงอยากจะพัก แต่ถ้าบอกออกไปตามตรงก็กลัวคนรับรู้ไม่สบายใจ


คนถูกชวนละสายตาจากภาพสเก็ตคร่าวๆที่คนชวนวาดให้ดู หันมาเห็นด้วยพลางตั้งคำถาม

“อืม ก็ดีเหมือนกัน ไปที่ไหนกันดีล่ะ”

“อยากทานอะไรล่ะ”

การินทร์ถามอย่างเอาใจ

“ถามตัวเองก่อนเถอะ วีย์ทานอะไรได้ทั้งนั้นแหละ แต่กานต์ ต้องคุมอาหารอยู่ลืมแล้วหรือไง”

“ไม่ได้ลืมหรอก แต่ก็อยากให้วีย์ทานอะไรที่วีย์ชอบบ้าง ไม่ไช่ตามกานต์อย่างเดียว”

“ก็บอกแล้วไงวีย์ยังไงก็ได้”

“อันนั้นน่ะรู้แต่คนมันอดห่วงไม่ได้นี่นา”

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะน่า”

“กานต์เป็นภาระวีย์มากหรือเปล่า”

การสนทนาเงียบไปพัก เมื่อการินทร์เอ่ยคำถามนี้ออกมาตรงๆ ผ่านไปซักพักคนโดนถามตั้งใจมองหน้าคนถามแล้วเอ่ย

“คำว่าภาระมันใช้ไม่ได้กับคนที่เต็มใจทำสิ่งใดๆหรอกกานต์”

การินทร์เปิดยิ้ม รณวีย์มักพูดให้เขามีกำลังใจอยู่เสมอ ชายหนุ่มยื่นปลายนิ้วมือไปสัมผัสริมฝีปากคนพูดเบาๆแล้วเอ่ยอย่างล้อๆ

“พูดเก่งนะเรา อยู่บ้านให้รางวัลแล้วนะเนี่ย”

“รางวัลอะไร ทะลึ่ง”

รณวีย์ปัดมือคนเอ่ยออก รู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมากับสายตาที่ฝ่ายนั้นมอง การินทร์ลอบยิ้มก่อนจะก้มลงเอ่ยกระซิบ

“อยากรู้คืนนี้ค้างบ้านกานต์สิ”

รณวีย์ถึงกับขนลุกเมื่อการินทร์ไม่ได้แค่พูด แต่กลับปล่อยลมหายใจอุ่นให้ลอยสัมผัสกับใบหูเขา เจ้าตัวจึงต้องรีบผลักคนทำออก

“เกิดมีคนมาเห็นล่ะซวยเลยนะการินทร์”

ชายหนุ่มเอ่ยแก้เขิน การินทร์มองภาพนั้นขำๆ ก่อนจะเอ่ยแซว

“เจอลมหายใจแค่นี้ถึงกับเรียกกานต์ซะเต็มยศเลยเหรอรณวีย์”

“ก็เล่นบ้าๆทำไมล่ะ”

“อ้าว บ้าตรงไหน เล่นตัวมากๆระวังนะ เดี๋ยวกานต์เปลี่ยนใจขึ้นมาจะมานึกเสียดายตามหลัง”

“เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ ค่อยคิดเรื่องอื่น”

“ก็เพราะรู้ไงว่าเวลาตัวเองมีน้อยถึงอยากจะทำอะไรที่อยากทำ”

คราวนี้รณวีย์ถึงกลับเงียบ ใช่สินะ เวลาแห่งตความสุขที่เขากับการินทร์กำลังตักตวงอยู่ไม่รู้มันจะสั้นหรือยาว ถ้ายาวก็ถือว่าโชคดี แต่ถ้ามันสั้นขึ้นมาล่ะ... ชายหนุ่มไม่อยากที่จะคิด

“งั้นคืนนี้วีย์ค้าง กะกานต์ละกัน”

คนคิดได้เอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก เพราะการตกลงครั้งนี้ความรู้สึกมันต่างจากทุกครั้ง แค่สายตาคนที่ได้ยินประโยคนี้มองตอบกลับมา เขาก็แทบไม่ต้องคิดว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น


เวลาของความสุขที่แท้จริง มันควรมาถึงแล้วสินะ
.
.
.
ข้างนอกสายฝนที่เริ่มลงเม็ดตั้งแต่หัวค่ำเริ่มเทกระหน่ำลงอย่างหนัก ละอองของมันอาจช่วยปัดเป่าความร้อนให้ใครหลายๆคน แต่ทว่าคงใช้ไม่ได้กับสองคนที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน
.
...
...
...
...
...
.

“กานต์อยากให้เรามีกันแบบนี้ตลอดไปวีย์”

ชายหนุ่มถอนปากออกไปเอ่ยเบาๆใกล้ใบหูคนในอ้อมกอด ซึ่งฝ่ายนั้นก็ทำตอบเช่นเดียวกัน

“วีย์ก็เหมือนกัน”

“วีย์รักกานต์มั๊ย”

“รักสิ รักมานานแล้วด้วย ทั้งๆที่รู้ว่ากานต์ใจร้ายขนาดไหน”

“อย่าพูดถึงมันสิ อดีตก็คืออดีต ต่อไปเราจะอยู่คู่กันอย่างนี้นะครับ ที่รัก”

รณวีย์ไม่โต้แย้งใดๆอีก เพียงแต่ยอมให้คนพูดเลื่อนใบหน้าขึ้นมาหา แล้วก้มลงแลกลิ้นประกบจูบกันอย่างดื่มด่ำอีกรอบ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 21-08-2007 10:08:34

 :impress:

และแล้วก็ .......

จะเศร้าไหมน๋า....

เรื่องนี้

 :a4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 21-08-2007 10:12:31

 :m3: :m3: :m3: ในที่สุดวีก็...... :m3: :m3: :m3:

ปล.ทำใมถึงไม่เขียนฉากนั้นด้วยละเศร้าจริงๆ  :sad2: :sad2: :sad2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 21-08-2007 10:34:39

แค่นี้ก็ซึ้งแล้วครับ  :m15: ไม่คิดว่าจะมีฉากหวานๆ กัน
 :m1: :m1: :m1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 21-08-2007 10:48:02

อิอิ ท่ามกลางบรรยากาศผนตก อิอิ อยากเห็นภาพโดยละเอียดจังเลย อิอิ

ปล.ไม่เอาแบบคาอกน่ะ (แซวเล่นน้าๆๆๆๆๆๆๆๆค้าบ)

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 21-08-2007 12:53:58

ไม่มีบทอัศจรรย์ไม่เปงราย

จิ้นเองก็ได้

 :a2: :a2: :a2: :a2:


ลป.

เพ่ป้อมตัดบทได้ใจร้ายมากกกกกกกกกกกกก

 :m25: :m25: :m25:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 21-08-2007 13:32:34

.
...
...
...
...
...
.

ตรงจุดแดงๆนี่ใช่มั้ยบทอัศจรรย์ ไปจิ้นเองก็ได้  :m19:  :m19:

รอลุ้นต่อจ้า

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 21-08-2007 19:17:34

ใครจิ้นมะเป็น เด๋วไปทำให้ดูก็ได้นะครับ เหอ เหอ  :o8:
แอบมาต่อตอนเย็นๆแบบสั้นๆ
****************************************************************
“อ้า เสร็จซะที”
การินทร์ลุกขึ้นปัดไม้ปัดมือจากการสำรวจดูตะปูดอกสุดท้ายที่เพิ่งจะตอกเสร็จโดยช่างทีมที่ร่วมทำงานด้วยกัน ชายหนุ่มหันไปมองคนข้างล่างที่ยืนกอดอกมองเขาอยู่ด้วยรอยยิ้ม รณวีย์ไม่เคยห่างเขาเลยจากคืนนั้น คืนที่เป็นของกันและกันท่ามกลางสายฝน ซึ่งเขาเองก็ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ไปอย่างนานแสนนานเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่มันจะเป็นแบบที่เขาคิดได้ขนาดไหนกัน เมื่อเขามีบางอย่างปิดบังเจ้าตัวอยู่

“อาการคุณมันมาถึงขั้นร้ายแรงแล้วนะคุณการินทร์ ในความเห็นของผมในฐานะแพทย์เจ้าของไข้คุณ ผมว่าคุณเลิกยื้อเวลาเจ็บปวดเอาไว้แล้วเข้ารับการผ่าตัดจะดีกว่า ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”

หมอประจำตัวเขาบอกเขาในวันที่ความเจ็บปวดคืบคลานเข้ามาหาเขาเมื่อสัปดาห์ก่อน วันนั้นรณวีย์ไม่ได้อยู่กับเขา เพราะเจ้าตัวถูกตามตัวไปแก้ไขบทบางส่วนเพื่อให้ง่ายกับการทำงานของณภัทธิ์ที่เริ่มส่อเค้าปัญหาขึ้นมา

“งานผมจวนจะเสร็จแล้วล่ะครับหมอ ผมสัญญาว่าถ้าผมทำหน้าที่สุดท้ายผมเสร็จเมื่อไหร่ ผมจะยอมทำตามที่หมอแนะนำ”

ชายหนุ่มยื้อเวลาเอาไว้อีกจนได้ ก็ทุกอย่างมันจวนจะลงตัวอยู่แล้ว หากเขาเข้ารับการผ่าตัดครั้งนี้ก็เท่ากับว่าเขาต้องอดที่จะนั่งคู่รณวีย์ในวันที่งานแสดงของโรงเรียนเริ่มเปิดฉากขึ้น ฉากที่เขาสร้าง สร้างจากจินตนาการของคนรัก

เขาถูกปล่อยตัวออกมาอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงรีบกลับเข้ามาทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเร่งมือ พร้อมกับพยายามปกปิดอาการของตัวเองไม่ให้คนข้างกายรู้ และทุกๆครั้งก็จะนึกขอโทษอยู่ในใจร่ำไป

...วีย์กานต์ขอโทษ ที่ผิดสัญญา กานต์อย่างอยู่เคียงข้างวีย์ไปจนถึงวันแสดง หลังจากวันนั้นหากกานต์จะหมดลมหายใจ กานต์ก็คงจะตายอย่างมีความสุข..
.
.
.
.
“เก่งจัง เหนื่อยหรือเปล่า”

รณวีย์เอ่ยชม ก่อนจะถามไถ่คนรักอย่างห่วงใย

“เหนื่อยได้ไงวีย์ยืนมองอยู่ทั้งคน”

การินทร์เอ่ยตอบก่อนจะยื่นมือรับผ้าเช็ดหน้าที่รณวีย์เตรียมไว้ให้อย่างไม่แคร์สายตาใคร ชายหนุ่มเอี้ยวตัวกลับไปมองฉากที่ถูกออกแบบด้วยตัวเอง มันดูโดดเด่นสวยงามท้าสายตาอย่างน่าพอใจ ซึ่งเจ้าของจินตนาการเองยังอดทึ่งไม่ได้

“วีย์เชื่อแล้วล่ะว่ากานต์มีฝีมือ”

เจ้าของจินตนาการเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกพอใจกับสิ่งที่ถูกถ่ายทอดออกมา

“ถ้ายอมไปดูภาพวาดวันนั้นกับกานต์ วีย์ก็คงเชื่อไปนานแล้วว่าแฟนคนนี้มีดีจริง”

การินทร์หันมาเอ่ยตอบยิ้มๆ แต่คนฟังสงสัยจึงถาม

“รูปอะไร”

“ก็รูป..”

คนกำลังจะบอกหยุดเอาไว้ ดีแล้วล่ะที่วันนั้นรณวีย์ไม่เห็นภาพที่เขาวาด วาดด้วยหยดน้ำตา ภาพวาดที่เขาแต่งแต้มรอยยิ้มให้คนนี้ หลังจากที่โดนเขาทำร้ายหัวใจเรื่อยมาจนถึงวาระสุดท้ายของลมหายใจที่เจ้าตัวเพียงสร้างเรื่องไว้เพื่อลงโทษเขาให้รู้สึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่ทำไปตลอดชีวิต ซึ่งเขาก็ได้รับโทษนั้นแล้วอย่างสาสมกับโรคร้ายที่กำลังเผชิญอยู่

“รูปอะไรเหรอกานต์”

คนรอคำตอบถามใหม่เมื่อคนกำลังจะตอบเงียบเสียงไปเสียดื้อๆ ก่อนจะตอบออกมาในที่สุด

“ก็ภาพที่มีความหมายกับกานต์มากๆไง”

“เหรอ อยากเห็นจัง คงจะสวยน่าดู”

รณวีย์เอ่ยยิ้มๆ การินทร์จึงจ้องตาแล้วบอก

“กานต์จะให้วีย์เป็นของขวัญวันที่การแสดงนี้จบลงนะครับ กานต์เชื่อว่าต้องมีคนชื่นชอบบทละครวีย์แน่ๆ ของชิ้นนั้นถือเป็นกำลังใจจากกานต์ด้วยอีกคนละกัน”

“ก็ได้ วีย์จะรอวันนั้น”

รณวีย์ตอบอย่างว่าง่าย ก่อนจะชวนเจ้าตัวเข้าไปร่วมประชุมกับทีมงานฝ่ายอื่นๆ เพื่อเตรียมงานใหญ่งานนี้ ที่กำลังจะเริ่มเปิดฉากอีกเพียงไม่กี่สัปดาห์

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 21-08-2007 19:31:55

ไม่อยากให้เกิดเหตุร้ายๆอีกเลย  :a6:  :a6:

กว่าจะลงตัวกันได้  :m15:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 21-08-2007 19:38:08

รอลุ้นตอนจบ อย่าเศร้าเลยนะ  :m5:   :m5:  :m5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 21-08-2007 20:51:34

หวังว่าการ์นคงไม่เป็นไรนะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 21-08-2007 21:46:17

ฟ้าหลังฝน  ต้องฝ่าฟันอุปสรรคเยอะๆๆๆ
แล้วค่อยกลับมารักกัน  อิอิ

รออ่านต่อจ้า  ป้อมสู้ๆ  :a2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 21-08-2007 21:59:27

ช่วงเวลาแห่งความสุข  :m1: :m1: :m1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 22-08-2007 08:39:36

มาแว๊ววว มาแว๊ววว ใกล้จะจบแล้ว
*****************************************************
การินทร์นั่งเหงื่อชุ่มตัวแม้อากาศภายในห้องประชุมจะเย็นจัด ชายหนุ่มรับรู้ถึงอาการของโรคร้ายที่เริ่มคุกคามจนใจเต้นผิดจังหวะ คนข้างกายรวมถึงคนในห้องทั้งหมดกำลังฟังวาระการประชุมอย่างตั้งใจจึงไม่สังเกตเห็นถึงอาการของเขา ชายหนุ่มสุดหายใจลึกๆเพื่อระงับความเจ็บปวด เขาอยากสะกิดรณวีย์แต่เมื่อเห็นเจ้าตัวกำลังสนใจกับคำชื่นชมและยินดีของเหล่าบรรดาอาจารย์ที่รู้จักถึงเรื่องบทละครที่ลงตัวเลยเปลี่ยนใจไม่สะกิด ปล่อยให้เจ้าตัวมีความสุขดีกว่าที่จะมาทุกข์ใจเรื่องเขา

“อ้าวนั่น การินทร์เป็นอะไร หน้าซีดเชียว”

มีคนสังเกตเห็นจนได้ถึงอาการของเขา บุษบานั่นเองที่เป็นคนเอ่ยทัก รณวีย์หันควับมามองอย่างเร็ว และเพียงแค่เห็นสีหน้าและอาการของคนสนิท ก็แทบจะไม่ต้องคิดว่าเจ้าตัวเป็นอะไร

“กานต์ นายกำลังจะเป็นอีกแล้วใช่มั๊ย”

ชายหนุ่มเอ่ยถาม ถึงตอนนี้การินทร์ไม่มีแรงพูด ชายหนุ่มจึงได้พยักหน้าเนือยๆ ก่อนที่สายตาจะพร่าเลือน เมื่อหัวใจเริ่มบีบคั้นและเต้นระรัวอย่างกับจะไล่ให้ลมหายใจขาดปลิวไปในทุกวินาที

“กานต์โรคหัวใจกำเริบ ช่วยทีนะครับ”

รณวีย์บอกทุกคนในห้องใจสั่น ก่อนที่ความวุ่นวายเล็กๆจะบังเกิด

“กานต์ ใจเย็นๆนะ แข็งใจไว้”

รณวีย์ตรงเข้าปลอบคนที่เริ่มหน้าซีดไร้สีเลือดและตัวเริ่มบิดเกร็ง ก่อนจะล้มดิ้นชักกระตุกในที่สุด

“โอ้ยยยยย”

ทุกคนในห้องตกใจกับเสียงร้องที่ไม่ได้ดังมาจากปากคนคนนอนตัวแข็งชักบนพื้น แต่เป็นเสียงที่มาจากปากคนที่เพิ่งได้รับคำชมทั่วห้อง

รณวีย์หน้านิ่วด้วยความเจ็บที่แผ่ซ่านมาจากกลางนิ้วมือที่เจ้าตัวตัดสินใจสอดดันเข้าไปในปากของคนที่ล้มลงชักกระตุกเพื่อกันฝ่ายนั้นไม่ให้กัดลิ้นตัวเอง เพราะเขาเห็นและคาดการณ์ว่ามันจะเป็นเช่นนั้น

“ช่วยรณวีย์ก่อนเร็ว เอานิ้วออกมาก่อน การินทร์คุมตัวเองไม่อยู่แล้ว”

เสียงอาจารย์ใหญ่ร้องบอกอย่างคนที่พยามจะคุมสถานการณ์ ผู้คนในห้องจึงระดมช่วยนิ้วมือรณวีย์ให้หลุดจากคมฟัน แล้วหาอุปกรณ์อื่นมาต้านแรงคนชักเอาไว้แทน

เลือดไหลโทรมนิ้ว รณวีย์หน้าซีดตัวชา ไม่ใช่เพราะตกใจกับแผลเหวอะที่นิ้วมือ แต่ตกใจกับอาการของคนที่ทำร้ายเขา การินทร์คุมตัวเองไม่ได้ ที่ผ่านมาชายหนุ่มไม่เป็นถึงขนาดนี้ นี่มันเป็นสัญญาณสื่อถึงอะไรที่เขาหวาดกลัวหรือเปล่า ไม่สิ มันต้องไม่เกิดขึ้น ทุกอย่างไม่สายเกินไป การินทร์ต้องรอด คนรักเขาต้องรอด

“พากานต์ไปโรงพยาบาลเถอะครับ กานต์ต้องผ่าตัด กานต์ต้องผ่าตัด นะครับ อาจารย์ใหญ่อาจาย์บุษ กานต์เป็นโรคนี้มานานแล้ว เขาต้องผ่าตัดครับถึงจะหาย ช่วยเพื่อนผมด้วยนะครับ พากานต์ไปโรงพยาบาลที”

คนคิดได้โผเข้าหาอาจาย์ที่ตนเคารพพลางร้องบอกวอนขอด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างคนนึกกลัวว่าทุกอย่างจะสายเกินไป ยิ่งมองร่างคนรักที่หลายคนพยามปฐมพยาบาลยิ่งนึกหวั่น

“อ้าวไป ไป ใจเย็นๆนะรณวีย์ การินทร์คงไม่เป็นไรหรอกนะ ใจเย็นๆ อาจารย์ณภัทธิ์ช่วยที ตามรถให้หน่อย”

ณภัทธิ์รับคำสั่ง เห็นน้ำตารณวีย์ก็นึกเข้าใจ ว่าคนที่กำลังอยู่ในภาวะแห่งความเป็นความตายมีผลต่อจิตใจเจ้าตัวขนาดไหน
.
.
.
.
“กานต์ กานต์ต้องไม่เป็นไรนะ กานต์สัญญาว่าจะให้ภาพวาดวีย์ไง กานต์ต้องไม่เป็นไรนะ”

รณวีย์นั่งรำพันอยู่กับตัวเองอย่างคนหวาดกลัวเมื่อเห็นใบหน้าหมอที่เขาพาการินทร์มาหาอยู่เป็นประจำเป็นกังวลและพูดจาแปลกกับเหล่าพยาบาลขณะเข็นตัวการินทร์เข้าห้องไอซียู ยังกะเคยตรวจอาการของการินทร์ในไม่ช้าไม่นานมานี้

“โดนจนได้ รั้นจนได้เรื่อง จะเอาอยู่มั๊ยล่ะที่นี้”

“ใจเย็นนะวีย์ การินทร์คงไม่เป็นไรหรอก”

ณภัทธิ์ตรงเข้าปลอบ เห็นตาบวมแดงของรณวีย์ก็นึกเห็นใจและเข้าใจมากขึ้น

“เราผ่านอะไรมาเยอะภัทธิ์ ทุกอย่างกำลังไปได้ดี”

รณวีย์พร่ำเพ้อ ณภัทธิ์จึงว่าอย่างคนพอรู้เรื่องมาบ้าง

“ยังไงซะการินทร์ก็ต้องมีวันนี้ไม่ใช่เหรอ วันที่เขาต้องเข้าผ่าตัด”

“มันก็จริง แต่วีย์อยากให้กานต์เขาเดินเข้ามาไม่ใช่โดนเข็นมาอย่างคนไม่รู้ชะตากรรมแบบนี้ มันน่ากลัวนะภัทธิ์ วีย์กลัว”

“ไม่มีอะไรเลวร้ายหรอก หมอสมัยนี้เก่งกันจะตาย วีย์เบาใจเถอะนะ การินทร์ต้องไม่เป็นไร เชื่อภัทธิ์ เขาต้องกลับมาคนที่เขารัก และรักเขาแน่”

รณวีย์มองนิ่งที่ตาคนพูด ณภัทธิ์เข้าใจในความผูกพันธ์ของเขากับการินทร์ ชายหนุ่มอยากจะยิ้มให้กับความเข้าใจของฝ่ายนั้น แต่ก็ยิ้มไม่ออกเมื่อคิดไปต่างๆนาๆ เอาเข้าจริงๆที่เคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็งหากต้องมีวันนี้ กลับกลายเป็นคนอ่อนแอจนน่าอาย

“ขอบคุณภัทธิ์ ขอบคุณมากที่ทำให้วีย์รู้สึกดีขึ้น”

ชายหนุ่มฝืนตอบก่อนจะปาดน้ำตาโผเข้าหาหมอปากเสียที่เปิดประตูออกมา

“คนไข้ไม่รู้สึกตัวแล้ว ทางเราคงต้องผ่าตัดอย่างเดียวจึงจะยื้อชีวิตเขาเอาไว้ได้ ญาติคนป่วยมาหรือยังครับ”

ทุกคนมองหน้ากันเมื่อในที่นี้ไม่มีใครที่พอจะแสดงตนเป็นคนที่หมอต้องการได้

“ครอบครัวกานต์ยังมาไม่ถึงครับหมอ”

รณวีย์บอก ทำเอาคนฟังถอนหายใจ

“เราคงรออะไรไม่ได้แล้ว คนไข้ยื้อตัวเองมานานเสียจน ทุกอย่างอยู่ในขั้นวิกฤติ แล้วทราบมั๊ยครับว่าญาติๆคนไข้ถึงไหนแล้วตอนนี้ เพราะต้องมีคนเซ็นยินยอมนะครับเราถึงจะทำอะไรได้”

รณวีย์โทรตามแม่การินทร์อีกรอบในใจก็ร้อนรนไม่แพ้หมอ ที่อยากจะลงมือทำอะไรเร็วๆ

“คงไม่ต่ำกว่าชั่วโมงนะครับกว่าพวกท่านจะมาถึง เผอิญทางที่มามีอุบัติเหตุบนถนนน่ะครับ”

คนดำเนินการเดินกลับมาบอกหมอที่ยืนรอฟังคำตอบ พอรับรู้ถึงกับปาดเหงื่อ

“ชั่วโมงเลยเหรอครับ ทำไมต้องเป็นวันนี้”

“ทำไมเหรอครับ”

รณวีย์ถามใจสั่น

“มันรอไม่ได้น่ะสิครับ อาการคนไข้หากปล่อยไว้นานถึงชั่วโมง ทางรอดมีไม่ถึงครึ่งเลยนะครับ”

ทุกคนที่ได้ยินใจเสียกันถ้วนหน้า ในที่สุดณภัทธิ์จึงเอ่ย

“ไม่มีทางแก้ไขเลยหรือครับ”

หมอกลางคนนิ่งซักพัก การทำข้ามกฎบางข้อเพื่อยื้อชีวิตคนไข้จอมรั้นนี้ไว้คงไม่ผิดอะไรมากมายหากว่าญาติๆคนไข้ยินยอม

“ผมขอคุยกับญาติคนไข้ได้มั๊ยครับ”

หมอกลางคนเอ่ย รณวีย์รู้ความหมายจึงโทรกลับหาแม่คนรักอีกรอบก่อนจะส่งโทรศัพท์ให้หมอเมื่อปลายสายกดรับสัญญาณ
.
.
.
.
.
.
“คิดดีแล้วเหรอวีย์ที่ทำแบบนี้”

อาจารย์บุษบาเอ่ยกับลูกศิษย์หลังทุกอย่างลงตัวเรียบร้อยจนร่างการินทร์ถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด

“มันไม่มีทางเลือกนี่ครับอาจารย์บุษ”

รณวีย์ตอบเขาตัดสินใจเซ็นรับผิดชอบทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นจากการผ่าตัดหัวใจการินทร์ในครั้งนี้

“เธอรับผิดชอบไหวเหรอหากว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไปในทางที่เลวร้าย”

อาจารย์สาวอดห่วงศิษย์เก่าไม่ได้

“ทุกอย่างมันต้องเป็นไปในทางที่ดีครับอาจารย์บุษ อีกอย่างทางญาติการินทร์ก็ยินยอมแล้วด้วยมันคงไม่มีอะไรมั้งครับ”

“อาจารย์ไม่ได้คิดมากนะ แต่หากว่าการินทรืไม่ฟื้น เธอไม่คิดเหรอว่าทางญาติเขาจะมาเอาเรื่องเธอชีวิตลูกเขาทั้งชีวิตนะรณวีย์”

“แต่ผมเชื่อว่ากานต์ไม่เป็นอะไรครับ”

รณวีย์บอกอย่างเชื่อมั่นและศรัทธาในแรงแห่งรักที่เขาส่งมอบให้การินทร์ผ่านลายมือที่เขาตั้งใจจรดมันลงไปในกระดาษที่หากการินทร์รอด เขาก็เหมือนเป็นคนชุบชีวิตใหม่ให้เจ้าตัว แล้วถ้าไม่รอดล่ะ ? ช่างเถอะ มันไม่มีทางเกิดขึ้น ไม่มีทาง!!
.
.
.
.
“ว่าไงนะอ่อง!!!”

ชายหนุ่มเผลอร้องออกมาเสียงดังจนหลายคนที่นั่งรวมอยู่ด้วยต้องหันมอง แม่การินทร์กำลังจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เห็นคนเสียงดังถือโทรศัพท์แนบหูอยู่จึงไม่เอ่ย

รณวีย์แยกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อถามรายละเอียดข่าวที่เพิ่งได้รับจากคนสนิทพี่บุญธรรม

ปลายภูพลัดตกเหวน้ำตกที่ตนเคยตกลงไปขณะเดินตรวจพื้นที่!!!!

“ยังหาร่างไม่เจอเลยครับคุณวีย์ ทุกคนที่นี่ขวัญเสียกันมาก ไม่รู้จะทำยังไงกัน”

อ่องรายงานด้วยน้ำเสียงสั่นระรัว รณวีย์ฟังแล้วใจหาย ทำไมเหตุการณ์ต้องเป็นแบบนี้ คนรักกำลังนอนอยู่ในห้องผ่าตัดเพื่อยื้อชีวิต ส่วนคนที่ให้ชีวิตใหม่แก่เขายังไม่รู้ชะตากรรมภายใต้เหวน้ำตกนรกนั่น

“เฟื่องฟ้า เธอไม่ได้แกล้งฉันใช่มั๊ย”

ชายหนุ่มรำพึงกับตัวเองเมื่อจู่ๆนึกถึงสาวชาวภูที่จบชีวิตลงด้วยความเจ็บปวดทั้งกายและใจ

“มีอะไรหรือตาวีย์”

แม่การินทร์เดินเข้ามาถามเมือเห็นว่าชายหนุ่มเลิกคุยโทรศัพท์แล้ว รณวีย์มองหน้าหญิงสูงวัยที่รอยน้ำตาเพิ่งจะจางหายไปอย่างรู้สึกลังเล

“แม่วีย์ฝากบอกกานต์ด้วยนะว่าวีย์ขอโทษ”

ชายหนุ่มเผลอหลุดปากออกมา แม่การินทร์ถามอย่างสงสัย

“ขอโทษเรื่องอะไรตาวีย์”

นางถามคนที่ลูกชายบังคับให้เรียกตนว่าแม่เมื่อครั้งหนึ่งที่ทานยข้าวร่วมโต๊ะกัน

“ขอโทษที่วีย์ไม่ได้อยู่ให้กำลังใจเขาน่ะครับ”

“ทำไม วีย์จะไปไหนเหรอ”

“วีย์มีธุระสำคัญที่ต้องไปจัดการ มันสำคัญกับชีวิตวีย์มากๆ พอๆกับกานต์”

ถึงตอนนี้คนพูดแทบหลั่งน้ำตา ไม่เข้าใจว่าทำไมสถานการณ์บีบคั้นกดดันให้ต้องตัดสินต้องเกิดขึ้นตอนที่ทุกอย่างกำลังจะลงตัวด้วย

“ไม่เอาตาวีย์ อย่าร้อง”

หญิงสูงวัยปลอบคนอ่อนกว่าซึ่งน้ำตาไหลอาบแก้มในที่สุด

“วีย์ห่วงกานต์ วีย์ไม่อยากจากเขาไปน่ะแม่ แต่วีย์ต้องไป”

ชายหนุ่มสะอื้นบอก ซึ่งทำให้คนที่ปลอบพลอยน้ำตาคลอหน่วยไปด้วย ก่อนจะใหลอาบแก้มขึ้นมาอีกคน

“ตากานต์ไม่เป็นไรหรอก ตากานต์ไม่เป็นไรเชื่อแม่ วีย์ไปทำธุระให้เสร็จเถอะ เหนื่อยกับตากานต์มาเยอะแล้ว ที่ผ่านมา แม่ก็ไม่รู้จะขอบคุณวีย์ยังไง”

สองคนต่างวัยโผเข้ากอดกัน เป็นภาพที่หลายคนที่มองอยู่พลอยน้ำตาซึมไปด้วย ก่อนที่คนอ่อนวัยจะเป็นฝ่ายผละออกแล้วเอ่ยร่ำลาทุกคนเริ่มตั้งแต่อาจารย์ใหญ่ อาจารย์บุษบา อาจารย์ณภัทธิ์

“สัญญานะว่าจะกลับมาดูละครของเรา”

ณภัทธิ์เอ่ยยิ้มๆ รณวีย์พยักหน้ารับ เขาต้องกลับมาแน่ เพราะเชื่อว่าการินทร์ต้องฟื้น และรอเขาอย่างแน่นอน

“ขอบคุณนะภัทธิ์ วีย์จะไม่ลืมภัทธิ์ ยินดีที่เราได้ร่วมงานกัน”

สองหนุ่มจับมือร่ำลากัน ในขณะที่ภายในห้องผ่าตัด ทั้งหมดทั้งพยาบาลต่างก็เคร่งเครียดกับการทำงานครั้งสำคัญครั้งนี้ หัวใจการินทร์บอบช้ำเหลือเกินถ้าเปรียบกับการเดินทางของมัน มันคงจะเดินทางผ่านร้อนผ่านหนาวมาจนเหนื่อยล้าและสุดกำลังที่จะเดินต่อไปได้

แน่ล่ะในห้องนี้ไม่มีใครรู้หรอกว่าหัวใจบอบช้ำดวงนี้มันเดินทางผ่านม่านหมอก สายฝน แสงแดดมายาวนานเหลือเกิน กว่าจะเจอในสิ่งที่ต้องการ มันต้องบอบช้ำขนาดไหนใครล่ะจะรู้

หัวใจทำไมเจ้าไม่เดินทางต่อ เจ้าเจอในสิ่งที่ต้องการแล้วทำไมเจ้าถึงจะต้องหยุดเดินไปเสียดื้อๆ


“หมอคะ คนไข้ กำลังแย่”

พยาบาลสาวหนึ่งนางบอกหน้าตาตื่น เมื่อสัมได้ถึงภาวะวิกฤติของคนที่นอนหมดสติอยู่ตรงหน้า

“อ้าวเร่งมือหน่อยพวกเรา เตรียมเปลี่ยนหัวใจด่วน”

หมอออกคำสั่ง ก่อนที่แต่ละคนจะแยกกันทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มขีดความสามารถ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 22-08-2007 09:27:24

บีบหัวใจสุด  :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: pongsj ที่ 22-08-2007 10:19:12

กะแล้วว่าต้องเกิดเหตุการณ์ร้ายๆแบบนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าจะดันเกิดเรื่องซ้ำซ้อนกับภูฟ้าขึ้นมาแบบนี้

รออ่านต่อไม่ไหว มาต่อด่วนเลยนะค้าบบบบบบบ  :a6:  :a6:  :a6:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: lanlan ที่ 22-08-2007 10:46:30

 :m15:เศร้าอะตั้งแต่ภาคแรกยันภาคที่ 2ตอนจบเลย
ขอให้ แฮปปี้นะฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องนี้แบบเศ้าสุดๆๆเลย

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 22-08-2007 11:05:32

ทำใมต้องมาตายพร้อมกันด้วย -*-

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: jukonabe ที่ 22-08-2007 12:06:02

เรื่องสนุกจนหยุดอ่านไม่ได้เลย

แต่

แต่

 :o12:  อย่าตายนะตะเอง  โฮกกกกกกก

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 22-08-2007 13:41:36

............ขอหั้ยรอดทีเถอะ.......... :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 22-08-2007 16:23:11

 :sad2: :sad2: :sad2:
พูดไม่ออกละ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 22-08-2007 19:45:20

 :m15:  :m15:  :m15:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 22-08-2007 20:11:47

วันพรุ่งนี้จะเอาให้จบเลยครับ  แต่ขอสัก  15 รี เหมียนเดิมมมมมมมล่ะกัน ถึงจะมาต่อ

ดีมะ ดีมะคับ :a2:

สู้ๆนะคนอ่านทั้งหลาย

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: มูมู่น้อย ที่ 22-08-2007 20:42:37

งานนี้ห้ามตาย  ตายจะงอลคนเขียน  :m15:  :m15:  :m15:  :m15:  :m15:

รีที่เก้าแว้ววววว  ป้อมผู้ชอบทรมานคนอ่าน  :m14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 23-08-2007 02:26:21

คงไม่ใช่ได้หัวใจของปลายภูมาเปลี่ยนให้กานต์นะ  o7  o7


รีที่ 10 แย้ว  :m11:  :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Bboyseries ที่ 23-08-2007 02:35:52

อ่ะ ช่วยดันให้ป้อมอีก 1 รี  หลายๆคนจะได้อ่านบทสรุปกันเร็วๆเนาะ

Boy ครับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: sun ที่ 23-08-2007 04:42:50

^
เจ้าของเรื่อง มาดันเองโรย คิคิ     :m3: 
มาช่วยดันด้วยอีกคน เอิ้กๆ    :laugh:



ได้จิ้มตุด คุนบอย     :m1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 23-08-2007 07:37:13

มาช่วยดันอีกรี จะครบแว้วมาต่อด่วน

 :m22: :m22: :m22:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 23-08-2007 09:33:28

โอ้ เจ้าของเรื่องมาเอง นับเป็น 3 รีแล้วกัน  :m14:
บทสรุปของคู่นี้มาแล้วนะครับ เชิญทัศนาได้เลยยยยยย
************************************************************************
เพล้ง............

“โอ้ยยย”

เสียงบางอย่างตกแตกกระทบพื้นตามด้วยเสียงร้องของบางคนดังขึ้น

“ตาวีย์เป็นอะไร”

แม่กระวีกระวาดเข้ามาดูตัวลูกชายที่นั่งกุมเท้าตัวเองหน้านิ่วด้วยความเจ็บจากเศษแก้วที่ปักคาอยู่จนเลือดไหลโชก

“จู่ๆแก้วมันก็ตกลงอ่ะแม่ วีย์เดินมาพอดีเลยเหยียบเข้าให้ โอ้ย”

ชายหนุ่มตอบมารดาก่อนจะร้องด้วยความเจ็บเมื่อดึงเศษแก้วออกจากฝ่าเท้า

“วีย์ อย่าเดินทางวันนี้เลยลูก ฤกษ์คงไม่ดี”

หญิงมีอายุบอกลูกชาย ด้วยความห่วงก่อนจะหลุดปากออกมา

“นี่คงมีใครไม่อยากให้วีย์ไป”

มีใครไม่อยากให้ไป .....ชายหนุ่มคิดตามคำบอกของแม่ พลันหัวใจห็คิดไปถึงใครอีกคน

...กานต์ให้วีย์ไปเถอะนะ วีย์สัญญาวีย์จะกลับมาหากานต์ เราจะนั่งดูงานที่เราร่วมกันสร้าง ถ้ากานต์รับรู้คำอธิษฐานและถ้ากานต์คอยมองวีย์อยู่จริงๆ กานต์กลับไปที่ๆกานต์จากมาเถอะนะ ที่นั่นมีคนที่รักกานต์รออยู่ แม่ไงกานต์ แม่กานต์ห่วงกานต์มาก กลับไปหาท่านนะ ไม่ต้องห่วงวีย์...

คำอธิษฐานของชายหนุ่มคงจะเป็นผล เมื่อภายในห้องผ่าตัด ทุกคนต่างมีรอยยิ้มและผ่อนลมหายใจกันอย่างโล่งอก การินทร์ถูกเปลี่ยนถ่ายหัวใจที่ถูกเตรียม สำรองไว้อย่างปลอดภัย อีกไม่นานคนไข้ที่นอนหมดสติก็คงจะฟื้นคืนมาในชีวิตใหม่ หัวใจดวงใหม่ที่ไม่บอบช้ำ
.
.
.
“จริงเหรอหมอ ลูกชายฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆเหรอขอบคุณนะคะ ขอบคุณมาก”

คนแรกที่โผเข้ามาหมอหลังได้รับรายงานผลการผ่าตัดคือหญิงสูงวัย

“ถ้าช้ากว่านี้ก็ไม่แน่หรอกครับ จริงๆคนที่คุณน้าควรจะขอบคุณก็น่าจะเป็น....”

หมอกลางคนจบประโยคเมื่อมองหาคนที่กำลังจะเอ่ยถึงไม่เจอ

“วีย์ไปธุระครับหมอ ถ้าวีย์รู้วีย์คงดีใจมาก ที่เป็นเหมือนคนชุบชีวิตใหม่ให้.......การินทร์”

ณภัทธิ์เอ่ยบอก และหยุดคำว่าคนรักเอาไว้เปลี่ยนเป็นเอ่ยชื่อคนที่เพิ่งรอดจากการผ่าตัดแทน ในใจก็นึกคิดอยากให้รณวีย์กลับมาฟังข่าวดีเร็วๆ
.
.
.
.
“เจอแล้ว เจอแล้ว เจอ นายปลายแล้ว”

ไอ้อ่องตะโกนอย่างดีใจเมื่อเจอร่างเจ้านายนอนหมดสติอยู่ท่ามกลางกระแสน้ำเชี่ยว ก่อนจะระดมเหล่าคนงานช่วยกันยกร่างบอบช้ำนั้น

“โว้ย เจ้านายข้ายังไม่ตายโว้ย ไอ้อ่องดีใจที่สุดเลยนายปลาย ไอ้อ่องดีในที่สุดเลย”

ไอ้เตี้ยของปลายภูโห่ร้องด้วยความปีติเมื่อรับรู้ว่าเจ้านายยังมีลมหายใจอยู่

“นายปลายทำใจดีๆไว้นะครับ คุณวีย์กำลังจะมา นายปลายคงไม่อยากเห็นน้ำตาคุณวีย์ใช่มั๊ย ทำใจดีๆครับ เดี๋ยวไอ้อ่องจะพานายปลายไปให้หมอนาตรวจดูอาการ”

คนดีใจพูดไปตามประสาซื่อ ไม่รู้หรอกว่าร่างกายที่บอบช้ำนั่นจะได้ยินตนหรือไม่ ก่อนจะพูดไปอีกอย่างคะนองปาก

“เฟื่องฟ้า เธอไม่มีปัญญาเอาชีวิตเจ้านายไอ้อ่องไปได้หรอก ลืมแล้วเหรอว่าตรงเนี้ยคุณปลายไผ่เป็นคนอยู่มาก่อน คนดีๆเขาถึงได้รอดทุกคนไง”

เหล่าคนงานขนลุกซู่กับประโยคคะนองปากของไอ้เตี้ย จึงเร่งมือพาร่างเจ้านายไปในที่ที่ปลอดภัย โดยส่งให้หมอนาตรวจดูอาการเบื้องต้นก่อน

“เจ้านายอ่องไม่เป็นอะไรมากหรอก เดี๋ยวก็ฟื้นแล้ว”

หมอนาบอกกับคนสนิทของคนที่นอนหลับอยู่ด้วยอาการบอบช้ำจากแรงกระแทก แต่เธอตรวจดูแล้วไม่มีส่วนไหนน่าเป็นห่วง

“จะไม่ส่งนายปลายไปให้หมอในเมืองตรวจดูหน่อยเหรอหมอนา”

ไอ้อ่องออกความเห็น ซึ่งหมอนาก็ตอบยิ้มๆ

“ให้เจ้าตัวเขาฟื้นขึ้นมาก่อน เจ้าตัวเขาจะไปก็ว่ากันอีกที รายนี้ไม่เหมือนคุณวีย์ รายนั้นน่ะเป็นตายเท่ากัน”

“เออพูดถึงคุณวีย์ ป่านนี้ถึงไหนแล้วก็ไม่รู้”
.
.
.
.
คนถูกพูดถึงตรงเข้าไปในอาณาเขตของหมอสาวชาวภูอย่างร้อนรนเมื่อรู้ข่าวจากไอ้อ่องระหว่างเดินทางว่าปลายภูอยู่ที่นี่

“พี่ภูเป็นไงบ้างครับหมอนา”

ชายหนุ่มถามหน้าตื่น

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ สายๆก็คงฟื้น”

“เหรอครับ ผมขอเข้าไปดูพี่ภูหน่อยนะครับ”

เมื่อหมอสาวพยักหน้า คนขอจึงรีบตรงเข้าไปดูอาการคนนอนนิ่ง ชายหนุ่มตรงเข้าไปจับมือใหญ่นั่นร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“คุณวีย์ร้องไห้ทำไม ปลายภูไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยแค่บอบช้ำเท่านั้นเอง”

หมอสาวที่ตามเข้ามาเห็นเหตุการณ์เอ่ยอย่างแปลกใจปนตกใจ

“ไม่รู้สิครับ อยู่น้ำตาวีย์มันก็ไหลออกมาเอง”

คนร้องไห้ปฎิเสธก่อนปาดน้ำตาลวกๆ นี่มันอะไรกัน เขาเห็นคนที่นอนอยู่เป็นการินทร์ไปได้ยังไง ทันความคิด เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กในกระเป๋าก็ดังขึ้น ชายหนุ่มกดรับเมื่อเห็นเป็นเบอร์ณภัทธิ์ ก่อนจะแยกตัวออกไปคุย แล้ววิ่งกลับมาหาหมอนาอย่างคนมีความสุข

“หมอนาครับ วีย์ฝากพี่ภูไว้ก่อนนะครับ ผมคงต้องกลับกรุงเทพวันนี้ก่อน ไว้ทุกอย่างลงตัวผมจะกลับมาใหม่ครับ”

หมอสาวฟังถึงกับงง คนคนนี้เพิ่งมาถึงจะออกเดินทางอีกแล้วเหรอนี่ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง

“พักก่อนดีมั๊ยคุณวีย์ มีอะไรสำคัญนักเหรอถึงจะต้องรีบนัก”

รณวีย์ไม่ฟังคำทัดทานนั่น วิ่งไปออกคำสั่งกับไอ้อ่องที่รออยู่ด้านนอก

“อ่องไปส่งฉันที่เชิงภูที ฉันจะกลับกรุงเทพ”

“กลับกรุงเทพ เดี๋ยวนี้นี่นะครับคุณวีย์”

ไอ้อ่องทำหน้าเหรอหรา แต่รณวีย์ไม่สนใจ ก็เมื่อตะกี้ที่เขาคุยกับณภัทธิ์ ฝ่ายนั้นบอกการินทร์ฟื้นแล้ว และก็ถามถึงเขา ทุกคนบอกแค่ว่าเขาเหนื่อยที่ต้องวิ่งเต้น และก็หลับอยู่ที่บ้าน ที่กรุงเทพ ไม่ใช่ที่ภูปลายสาย เขาต้องรีบกลับไปดูอาการคนรัก ก็ดูสิ แค่ตื่นขึ้นมายังถามหาเขาเป็นคนแรก ถ้ารู้ว่าเขาอยู่ที่ภูปลายสาย จะไม่โกรธจนหัวใจพิการขึ้นมาอีกเหรอ ส่วนปลายภู แค่ชายหนุ่มรับรู้ว่าไม่เป็นอะไรมากเขาก็เบาใจ เขาเชื่อว่าพี่บุญธรรมคนนี้ต้องเข้าใจเขา อย่างที่เคยเข้าใจ

หมอนายอมปล่อยรณวีย์ให้กลับกรุงเทพเมื่อเจ้าตัวยอมเล่าทุกอย่างให้ฟัง โดยให้ไอ้อ่องไปส่งที่เชิงภู ซึ่งเจ้าตัวก็อิดๆออดๆ

“ฝนตั้งเค้าท่าทางพายุจะเข้าด้วยนะหมอนา”

“งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันให้คนงานคนอื่นไปส่งก็ได้”

รณวีย์ตัดบท หัวใจเขาร้อนรนอยู่กับคนรักจนไม่อยากรออะไรอีกแล้ว

“ก็ได้ก็ได้ครับ เดี๋ยวไอ้อ่องพาไป ขืนปล่อยคุณวีย์ไปกะคนอื่นแล้วนนายปลายตื่นขึ้นมาทราบเรื่องไอ้อ่องคงตายศพไม่สวยแน่”

“จะเดินทางแล้วยังมาพูดเรื่องตงเรื่องตาย อ่องนี่ปากไม่ดี”

หมอนาสะดุดใจอะไรบางอย่างจึงเอ่ยดุ ก่อนจะกำชับให้คนสนิทของปลายภูขับรถอย่างระมัดระวัง หากว่าเจอพายุก็ให้หยุดก่อน ซึ่งไอ้อ่องก็รับคำ แต่เอาเข้าจริงๆพอถึงสถานการณ์ที่คาดเอาไว้ ไอ้เตี้ยกลับไม่สามารถทำอย่างนั้นได้เมื่อรณวีย์รั้นที่จะไปให้ถึงเชิงภูโดยเร็ว

“ทางลงเขามันลื่นและก็ชันนะครับคุณวีย์”

“ก็ค่อยขับไปก็ได้นี่อ่อง อย่าถึงกับต้องจอดเลยนะ เพราะเราก็ไม่รู้ว่าฝนจะหยุดตกเมื่อไหร่”

“ถึงช้าดีกว่าไม่ถึงนะครับคุณวีย์”

ไอ้อ่องหันมาสนทนาด้วยอารมณ์ที่เริ่มขุ่นเคือง จนลืมว่าตัวเองกำลังบังคับให้รถวิ่งนิ่งที่สุดอยู่ พลัน

“อ่อง!!!ระวัง”

คนรั้นร้องเตือนขึ้นสุดเสียงเมื่อมองผ่านม่านฝนเห็นรถคันใหญ่วิ่งสวนมาอย่างเร็ว ไอ้อ่องหันกลับไปมองแต่ก็ทำอะไรไม่ทันได้แต่อ้าปากค้างหน้าซีด ก่อนทุกอย่างจะหมุนคว้างทันทีที่เกิดแรงปะทะ คาวมแรงที่เกิดขึ้นส่งผลให้รถที่นั่งกันลงจากภูของคนงานกับเจ้านาย พลิกคว่ำตลบลงตามทางที่ลาดชัน!!!!...
.
.
.
.
.
.
“ผมฟื้นมาสัปดาห์แล้วนะครับ ทำไมวีย์ไม่มาเยี่ยมผมเลย”

การินทร์บ่นกับหญิงสูงวัยที่คอยมาเยี่ยมเขาเช้าเย็น นางก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ลูกชายถามหาเลยไม่รู้จะตอบว่ายังไง

“ทุกคนหลอกผมหรือเปล่า วีย์เขาไปไหน วีย์ไม่ได้อยู่กรุงเทพใช่มั๊ยแม่”

ชายหนุ่มถามมารดาเมื่อเริ่มสังหรณ์ใจบางอย่าง ถ้ารณวีย์อยู่กรุงเทพจริงมีเหรอว่าเจ้าตัวจะไม่มาเยี่ยมเขา

“อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย เราเพิ่งพักฟื้นนะตากานต์ วีย์เขาคงยุ่งๆกับงานที่โรงเรียนนั่นแหละ”

หญิงสูงวัยเอ่ยไปอย่างงั้นเพื่อให้ลูกชายสบายใจ ซึ่งมันก็ได้ผล รณวีย์คล้อยตามไปด้วยอย่างง่าย

หรือหัวใจกำลังต่อต้านความจริงอะไรบางอย่าง..
.
.
.
.
.
สายตาที่ทอดมองคนนอนหลับอยู่บนเตียง ทำให้คนมองนึกอดสูใจ เขามาที่นี่ตามสัญญา สัญญาที่เขาเอ่ยไว้กับคนที่เขารักและหวังดี

การินทร์ค่อยลืมตาขึ้น วันนี้แล้วสินะ เป็นวันที่งานที่เขาร่วมกันทำกับรณวีย์จะเปิดฉากขึ้น นั่นไงรณวีย์กลับมาหาเขาแล้ว กลับมาเพื่อนั่งคู่เขาดูสิ่งที่ทำร่วมกัน

“วีย์ วีย์มาแล้วเหรอ ทำไมหายไปนานจัง งานยุ่งเหรอ”

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อสายตาพร่ามัวมองเห็นรอยยิ้มของคนที่เฝ้ารอคอยทุกลมหายใจยิ้มให้อยู่ตรงหน้า

“ผมไม่ใช่วีย์หรอกครับ”

เสียงทุ้มดังขึ้น ทำให้ภาพคนคุ้นตาที่ยืนยิ้มให้หายไป กลายมาเป็นหนุ่มใหญ่อีกคนหนึ่งที่เขาเคยรู้จักมายืนอยู่แทน

“คุณภู..”

การินทร์ครางชื่อคนที่ยืนอยู่อย่างไม่เชื่อสายตา นี่มันอะไร ปลายภูมายืนอยู่ต่อหน้าเขา แล้วรณ่วีย์ล่ะ รณวีย์อยู่ไหน

“ไม่ต้องมองหาหรอก วีย์ไม่ได้อยู่ที่นี่”

อีกครั้งกับคำพูดนี้ หากเป็นคนอื่นพูดคนได้ยินจะไม่รู้สึกถูกกรีดใจเท่ากับมันออกมาจากปากปลายภู คราวที่แล้วก็แบบนี้ นี่มันอะไรกัน ผู้ชายคนนี้จะมาเล่นตลกอะไรกับเขาอีก

“วีย์อยู่ไหนครับ”

ชายหนุ่มฝืนใจถาม ทุกอย่างมันแปลกๆตั้งแต่ที่เขาฟื้นขึ้นมาแล้วคนที่เขาอยากเจอได้หายหน้าไปอย่างผิดวิสัย

“วีย์ เอ่อ วีย์ งานยุ่งอยู่น่ะครับมาหาคุณการินทร์ไม่ได้ เลยฝากผมมาขอโทษคุณ”

หนุ่มใหญ่พูดออกไปอย่างไม่ตรงความจริงนัก ก็ความจริงที่ว่ามันน่าจะทำให้คนที่เพิ่งผ่าตัดเปลี่ยนหัวสะเทือนเอาได้ ชายหนุ่มเลยเลี่ยงที่จะไม่พูด

“ไม่จริง นี่คุณภูจะมาเล่นตลกอะไรกับผม คุณมาอยู่นี่ได้ไง แล้วรู้ได้ไงว่าวีย์งานยุ่ง คุณปิดบังอะไรผมอยู่ วีย์อยู่ไหน วีย์อยู่ไหน บอกผมสิว่าวีย์อยู่ไหน”

คนนอนอยู่เริ่มเสียงดัง เริ่มสังหรณ์ใจไปในทางไม่ดี ทำไมคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้ไม่ใช่คนที่หัวใจตามหา ทำไม


“ตากานต์ ตากานต์ เป็นอะไรลูก”

หญิงสูงวัยที่อยู่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงโวยวาย รีบตรงเข้าจับตัวลูกชาย เมื่อเห็นเจ้าตัวตาวาวมองคนที่มาแสดงตัวว่าเป็นพี่ชายบุญธรรมรณวีย์

“ออกไปก่อนนะคะคุณ”

นางบอกกับคนที่เพิ่งรู้จัก

“ผมไม่เป็นไรแม่ ผมเพียงต้องการรู้ว่าวีย์อยู่ไหน ทุกคนปิดบังอะไรผมอยู่ วีย์อยู่ไหนครับแม่ ทำไมวีย์ไม่มาเยี่ยมซักที แม่วีย์อยู่ไหนครับ วีย์อยู่ไหน”

การินทร์เหมือนคนเริ่มคลั่ง จนใครๆด้านนอกกรูเข้า ปลายภูสะเทือนใจ ไม่คิดว่าการินทร์จะผูกพันธ์กับน้องชายตนขนาดนี้ เขาก็อยากจะบอกชายหนุ่มที่ออกอาการคลั่งให้รู้เสียทีเหมือนกันว่ารณวีย์อยู่ที่ไหน แต่อาการเจ้าตัวไม่เอื้อที่เขาจะบอกเรื่องนั้น
“วีย์ตายแล้วใช่มั๊ยคุณภู”

ทุกคนในห้องอึ้งนิ่งไปเมื่อได้ยินคำถามที่หลุดอออกมาจากปากคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง

“พูดอะไรอย่างนั้น ตากานต์ อยู่ๆไปแช่งตาวีย์เฮ้อ เรานี่”

แม่ติงลูกชาย แต่เหมือนฝ่ายนั้นจะไม่ฟัง

“ผมรู้แม่ ผมรู้ ถ้าวีย์ไม่ตาย คุณภูคงไม่มาหาผมถึงที่นี่ บอกผมสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ระหว่างที่ผมหลับอยู่ บอกผมสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

ชายหนุ่มโวยวายอีกรอบ ทำเอาทุกคนในห้องเงียบกริบ ดูเหมือนว่าท่าทางทุกคนจะแทนคำตอบไปในทางที่เขาคิด การินทร์ถึงกับน้ำตาคลอ เมื่อคิดว่าเรื่องที่เขาสังหรณ์เป็นเรื่องจริง

“คุณกานต์ใจเย็นๆนะครับ ฟังผมนะ”

ปลายภูบอกอย่างสะเทือนใจ เขาคงต้องพูดความจริงเสียที เมื่อปิดบังไปก็ใช่ว่าอาการของการินทร์จะดีขึ้น

“วีย์ยังไม่ตายหรอกกานต์”

ไม่ใช่เสียงของหนุ่มใหญ่ที่ตั้งใจจะบอกความจริง แต่เป็นเสียงที่ดังมาจากทางด้านประตู ทุกคนหันไปมองแทบจะพร้อมกัน การินทร์น้ำไหลออกมาอย่างคนหมดความอดกลั้น นั่นเขาไม่ได้ตาฝาดหรือฝันไป

รณวีย์ยืนมองเขาอยู่ ตรงนั้น โดยที่ข้างกายมีหมอสาวที่เขาเคยรู้จักยืนพยุงอยู่

“วีย์ วีย์จริงๆหรือเปล่า”

ชายหนุ่มเอ่ยถาม แทนคำตอบเจ้าของร่างนั้นเดินตรงเขามาหาเขาท่ามกลางความงุนงงของทุกคน โดยเฉพาะปลายภู หนุ่มใหญ่หันไปมองหมอนาเพื่อหาคำตอบในเรื่องนี้

“อยู่ๆคุณวีย์ก็ฟื้นและรบเร้าจะมาที่นี่ให้ได้น่ะค่ะ นาเลยต้องมาเป็นเพื่อน”

หมอสาวอธิบายคร่าวๆ คนสงสัยพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ใจหนึ่งก็ดีใจที่น้องชายบุญธรรมฟื้น แต่ใจหนึ่งก็แปลกใจ ก็ไหนหมอบอกว่าคนคนนี้จะหลับนิทราตลอดไปไง นี่คงไม่ใช่พลังแห่งรักที่สองคนสื่อถึงกันหรอกนะหนุ่มใหญ่นึกคิดย้อนเหตุการณ์ ในวันที่ตัวเองฟื้นคืนสติจากหลับไหล ก็แทบช็อคหลับไปอีกรอบเมื่อได้รับข่าวรถของคนสนิทคว่ำท่ามกลางพายุ ในซากรถนั้นมีอ่องกับรณวีย์ติดอยู่ ไอ้อ่องยังมีสติพอที่จะเล่าเหตุการณ์ให้เขาฟังได้ว่าก่อนรณวีย์จะหมดสติหลับใหลไป เจ้าตัวได้บอกเอาไว้ว่า

“อ่อง บอกพี่ภูนะว่า ถ้าฉันตายไป ให้พี่ภูไปขอโทษการินทร์แทนฉันนะ ที่ฉันไปไม่ทันเห็นชีวิตใหม่ของเขา นะอ่องนะ”

ไอ้อ่องในวันนั้นรับคำด้วยหยาดน้ำตา สภาพรณวีย์บอบช้ำอย่างหนัก จนสุดท้ายก็ฟุบหน้าหมดสติ

“สมองคนไข้กระทบกระเทือนอย่างหนัก เจ้าตัวอาจเป็นเจ้าชายนิทรา แต่หมอจะพยายามช่วยจนสุดความสามารถครับ”

ชายหนุ่มนึกถึงประโยคนี้ถึงกับตัวชา เขาเข้าไปมองร่างบอบช้ำที่หลับไหลของน้องบุญธรรมด้วยใจอดสู

“พี่สัญญาวีย์ พี่สัญญาว่าพี่จะไปบอกคนของวีย์ด้วยตัวพี่เอง”

หนุ่มใหญ่ถึงกับน้ำตาตกในวันนั้นเพราะสงสารในเส้นทางความรักที่หมอนาถ่ายทอดให้เขาฟังตามที่รณวีย์เคยบอกไว้


“วีย์กลับมาตามสัญญาแล้วกานต์ วีย์กลับมายินดีชีวิตใหม่ของกานต์”

คนที่เกือบจะเป็นเจ้าชายนิทราบอกคนรักด้วยรอยยิ้มที่มาพร้อมหยดน้ำที่เอ่ล้นรอบดวงตา กว่าอะไรจะลงตัวทั้งเขาและการินทร์ต้องผ่านอะๆรมากมาย ถึงแล้วสินะ ปลายทางของหัวใจที่ต่างคนต่างเดินตามหามัน.
.
.
.
.
.
ริ้วม่านสีแดงสดปิดฉากเบื้องหลังลงแล้วเรียบร้อย ท่ามกลางเสียงปรบมือที่ดังสนั่นของผู้ที่ได้ชมเรื่องราวการแสดงที่ดำเนินไปกับฉากที่ตระการตา ดูมันช่างลงตัวสวยงามและน่าประทับใจอย่างที่สุด

สองหนุ่มเดินแยกออกมาจากกลุ่มคน เพื่อหามุมเงียบให้หัวใจได้คุยกันอย่างเต็มความคิดถึง

“ทำไมวีย์ใจร้ายจัง จะทำให้กานต์ช็อคไปถึงไหน”

การินทร์เป็นฝ่ายเริ่มก่อน คนฟังก้มหน้ายอมรับ

“วีย์ขอโทษ วีย์ก็ไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้น”

“ช่างเถอะ บทพิสูจน์ของความรักมันมักทรหดแบบนี้เสมอแหละ”

“อืม แต่มันก็คุ้มนะ”

“คุ้มยังไง”

“ก็วีย์ได้รู้ได้เห็นไงว่าคนใจร้ายคนนึงเสียน้ำตาให้วีย์ขนาดไหน”

“ชอบเหรอที่เห็นกานต์ร้องไห้เจ็บปวด”

“ก็ชดเชยที่กานต์เคยทำกับวีย์ไว้ไง”

“แต่กานต์สำนึกผิดแล้วนะ”

“ผู้ร้ายกลับใจ ยังไงวีย์ก็ไม่เชื่อหรอก”

“ไม่เชื่อจริงอ่ะ”

“จริงสิ”

“งั้นเอานี่ไป ของขวัญสำหรับคนเก่งของกานต์”

รณวีย์มองม้วนกระดาษที่ผูกริบบิ้นสีสดใสอย่างตั้งใจ

“อะไร”

ชายหนุ่มเอ่ยถามคนยื่นให้

“ก็ที่กานต์เคยสัญญาว่าจะให้วีย์ นึกว่าจะไม่มีโอกาสซะแล้ว”

“อืมท่าทางทรงค่าแฮะ มันคืออะไรอ่ะ”

รณวีย์รับมาแล้วเอ่ยแซวล้อๆ มองสบตาคนให้

“เอาไว้เปิดดูก็รู้เองแหละ”

การินทร์บอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะจับมือคนเอ่ยแซวเดินจูงไปในเส้นทางที่เคยเดินทะเลาะกัน เถียงกัน ในวัยเด็ก


ถนนของหัวใจสิ้นสุดลงด้วยรอยยิ้มเสียที
.
.
.
.
.
.
อวสาน

ขอบคุณครับ
.
===============================================
จบลงไปอีกเรื่องนะครับ

ขอบคุณคุณบอย (อีกครั้ง) ที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้ได้ตามอ่านกัน จนน้ำตาไหลพรากกกกกกกก :sad2:
ขอบคุณ คนอ่านทู๊กคน ทั้งที่แสดงตัวและไม่แสดงตัว ที่ตามอ่านกันมาจนจบ   o14
และทั้งทวงทั้งเร่งคนโพสให้มาต่อเร็วๆ ชิส์ รักนะ  :give2:
ขอบคุณ เล้าเป็ดที่อบอุ่น ที่ให้ได้รู้จักเพื่อนดีๆมากมาย  :m1:

ขอบคุณครับ

 o1  o1  o1  o1  o1  o1  o1  o1  o1  o1  o1  o1 


ปล. โพสของคุณบอยจบล่ะ ได้ฤกษ์เขียนของตัวเองให้จบซะที  :a2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: jammy ที่ 23-08-2007 09:49:16

ในที่สุดก็จบแบบแฮ็ปปี้เอ็นดิ้งกันทุกคนขอบคุณคนเขียนเเละคนนำมาลงงับ o14 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: Lucifer ที่ 23-08-2007 10:06:31

ในที่สุด  :m1: :m1: :m1:
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสมากๆ นะค้าบบบ  o1 o1 o1

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: zandwizz ที่ 23-08-2007 10:34:53

 :impress:

เมื่อวานติดสัมมนา เสียดายจัง

ท่าทางเมื่อวานคงจะวุ่นวานกันน่าดูเลยสิ

ดีใจด้วยคับ ที่จบแบบ happy

ขอบคุณคุณบอย และ คุณป้อมนะครับ สำหรับเรื่องราวดีดีเรื่องนี้

หวังว่าคงจะได้อ่านเรื่องต่อ ๆ ไปนะครับ

 o15

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: meeza31 ที่ 23-08-2007 11:31:21

ดีใจด้วยนะ  :m3: :m3: :m3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 23-08-2007 11:47:43

............ในที่สุดก็หากันจนเจอ............ :m13: :m13:

............ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากมายคับ......... o15 o14

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: armani ที่ 23-08-2007 13:02:15

 :m15: ซึ้งจริงๆ...
ชอบมากๆ เลยครับ  :m1:
แต่ว่าจบซะแล้ว ขอเป็นกำลังใจให้ครับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: jomjai ที่ 23-08-2007 16:10:48

 o1 o1 o1ขอบคุณกั๊บ o1 o1 o1

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 23-08-2007 19:44:54

หุหุ แฮปปี้ แฮปปี้  :m3:  :m3:  :m3:
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสต์ค่า  :m1:  :m1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 24-08-2007 00:41:00

ขอบคุณคนแต่ง คนโพสมากนะจ๊ะ  o1  o1

รอติดตามผลงานของทุ้งคู่ต่อจ้า  :m11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: artday ที่ 24-08-2007 08:49:27

 o13 ขอบคุณครับไม่นึกว่าจะแฮปปี้แบบนี้

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: aisen ที่ 04-09-2007 03:40:30

น่ารักอะ ชอบมากๆ
แอบมีเศร้าด้วย :m15:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 04-09-2007 08:14:17

ขอบคุณเรื่องราวดีๆทั้งคนเขียนและคนโพสครับ
 :a9: :a9: :a9:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: moonleaf ที่ 16-09-2007 20:20:51

 o14 ขอบคุณผู้โพสและผู้เขียนด้วยนะครับ งานคุณภาพจริงๆ

เรื่องนี้ทุกข์มากกว่าสุขนะเนี่ย แต่สนุกมากๆ ครับ  o13

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: archi_10_001 ที่ 19-09-2007 01:23:21

 :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:

นึกว่าจะเศร้าเสียแล้วนี่.....แง่มๆ

อิอิ................สนุกสุดใจ

ติดตามเรื่องต่อไปเจ้าค่ะ อิอิ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: tazzuko ที่ 22-09-2007 04:06:07

 :sad2:สะเทือนใจมากมายยยยยยยยยย
นึกว่าจะไม่สมหวังกันแล้ว
อุปสรรคสุดฤทธิ์อ่ะ อ่านรวดเดียวจบเลยยย
 :m26:แอบอยากอ่านตรงจุดแดงๆมั่งจังรุยยย
 :a1:พี่บอยสุดยอดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: anisongchanon ที่ 23-09-2007 16:42:28

ไม่มีไรจะพูด

 :o11: :undecided: o13 :impress: :sad2: o7 :o12: :m15: :give2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: antoniorey ที่ 28-09-2007 01:51:01

 :เฮ้อ:จบซะทีอ่านเรื่องนี้หลากหลายอารมณ์กระชากใจดีแท้

 ขอบคุณทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องนะครับที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน :m5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: cargo ที่ 01-10-2007 22:59:50

         ประทับในจิตมาก ๆ  อ่านแบบ nonstop จบ แบบนี้ชอบ  สนุกมาก ๆ

         :a6: :a6: :a6: :a2: :a2: :a2: :a2: :o8: :o8: :o8: :o8: :m17:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: nartch ที่ 15-11-2007 10:59:40

 :m1:
นิยายของคุณบอยนี่ไม่ทำให้ผิดหวังเลย....มีครบทุกรสไม่ว่าจะ  :m16:      จะ  :give2:         หรือ :m10:

อ่านเรื่องนี้จากบอร์ดอื่นแต่ไม่จบ...คิดว่าจะไม่ได้อ่านต่อซะแล้ว...เพิ่งเห็นว่ามีในเล้า...ดีใจมากกกก

ดีนะว่าอ่านรวดเดียวววว ถ้าไม่งั้นตอนจบภาค 1 มีหวังงงงงง  :m8:            และจะเกลียดเจ้ากานต์มาก

แต่ภาคสองก็นะ....เกิดมาน่าสงสารซะ.... :เฮ้อ:          ดีใจที่จบแบบ Happy อีกเรื่องงงงงง.....

+1 ให้ทั้งคน Post และคนแต่งไปแล้วววว เป็นกะลังจายยยยยย :m4:

 o15 o14

ปล. เค้ามะได้จับผิดนะ...แต่มีตอนหลังงานเลี้ยงที่กานต์มารอวีอ่ะ พูดเรื่องเอาคืน เหมือนว่าวีตบหน้ากานต์
แต่ที่อ่านมามันมะมีอ่ะ....ลงข้ามไปป่าววววว แต่มะเป็นไรแค่นี้อรรถรสก็เต็มแน่นละ.... :m26:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: fantastic_7 ที่ 28-03-2008 20:23:16

  :m4:บอกได้คำเดียวว่า สุดยอดมาก ๆ เลยครับ ประทับใจมาก ๆ เลย ที่ได้อ่านจบทั้ง 2 ตอน อ่านแล้วมีความสุขไปกับ เรื่องราวที่เขียนไง้ครับ ขอเป็นกำลังใจให้ เขียนผลงานดีดี แบบนี้ออกมาอีกนะครับ ขอบคุณครับ  :pig4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: kwa ที่ 29-03-2008 12:36:20

เล่นเอาลุ้นระทึกทั้งภาค1ภาค2เลยทีเดียว

มาตามอ่านงานคุณบอยค่ะ สุดยอดสมคำร่ำลือ ไม่ผิดหวังจริงๆ o13

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: suffocate ที่ 29-03-2008 15:18:16

ลุ้นระทุก บีบหัวใจทุกตอนจริงๆค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: anston ที่ 10-04-2008 03:05:12

กว่าจะอ่านจบทั้งภาค 1 และ 2 .. o7
เล่นเอาน้ำตาร่วงผล็อยๆหลายรอบเลยนะ.. :o12:
บีบหัวใจคนอ่านจังเลยนะ..ยิ่งไม่มีคนดูแลหัวใจอยู่ด้วย.. :m13:
ไม่เหมือนคนโพสหรอก..แฮปปี้เหลือหลาย.. :m14:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: conan2550 ที่ 20-04-2008 00:05:13

พระเจ้า สุดยอดมากครับ เคยไปอ่านในบอร์ดอื่นแต่ไม่จบ ตามาเจอในบอร์ดนี้จจนได้ สุดยอดจริงๆ ไม่มีคำบรรยาย

ในชีวิตจริงคงไม่เลวร้ายขนาดนี้น่ะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: kaporzung ที่ 27-04-2008 18:06:06

ขอปรบมือดังๆให้กับนิยายเรื่องนี้นะคะ  :m4:

ตอนแรกคิดว่ามีแต่เรื่องเศร้าๆทั้งเรื่อง

แต่ตอนท้าย กลับพลิกล็อค มีสมหวังกัน  :o8:

ทำให้คนอ่านรู้สึกตื่นตันอย่างบอกไม่ถูกค่ะ

สุดยอดมากค่ะเรื่องนี้  o13

ความรักของ รณวีย์ กับ การินทร์  :m1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: __ .iMzii3 ที่ 29-04-2008 23:10:51

จะเศร้าไปไหนฮะ ?
เศร้าไม่ไหวแล้ว

แต่ก็แฮปปี้เอ็นดิ้ง เห้อออ


ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะฮะ ^^

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: Lacus ที่ 09-05-2008 04:14:37

เพิ่งตามมาอ่านค่ะ  รวดเดียวจบ  อ่านไปบีบคั้นหัวใจสุดฤทธิ์สุดเดช o7  คนอ่านจะตายก่อนตัวละครในเรื่องอีกค่ะ  อ่านจบเราน้ำตาไหลพรากเลย  ลุ้นจนไม่รู้จะลุ้นยังไงแล้ว เหอๆ   o2  เราจะหัวใจวายแทน....เฮ้อ.... โล่งใจที่จบดีๆแบบนี้

ขอบคุณมากๆค่ะคุณบอยที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน :pig4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: chalamchon ที่ 09-05-2008 18:35:49

ซึ้งมากๆๆอ่า

แต่จบเร็วไปหน่อย

แต่ยังไงก็ขอบคุณนะครับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: hasuzz ที่ 01-06-2008 23:08:08

มาอ่านรวดเดียวค่ะ
ทำไมบีบหัวใจได้ขนาดนี้ งื้อออ
หายใจไม่ออกเลยเชียว

 :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:

ดีใจที่จบแฮปปี้นะคะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจŧ
เริ่มหัวข้อโดย: kit ที่ 06-06-2008 23:54:11

.
:m23:

> ก็ความจริงที่ว่ามันน่าจะทำให้คนที่เพิ่งผ่าตัดเปลี่ยนหัวสะเทือนเอาได้

ชายหนุ่มเลยเลี่ยงที่จะไม่พูด

ว้าย แปลก อิอิ

:m12:

กิต.ค่ะ

    

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: angsumalin ที่ 07-06-2008 20:37:58

ผมรอ RE เรื่องนี้เล่ม 1 อยู่อยากอ่านมาก :serius2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: dekchin ที่ 01-07-2008 00:56:21

 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: nanalonely ที่ 11-07-2008 01:39:38

อ่านไปบีบคั้นหัวใจ เศร้ามาก

 :o12: :o12: :o12:


ขอบคุณป้อมนะ ที่เอาเรื่องดีดีมาให้อ่าน

ขอบคุณ คุณบอยด้วย แต่งเรื่องได้เศร้ามากบีบใจสุดๆๆ

+1 ให้กับป้อมและคุณบอย :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: Haney ที่ 11-07-2008 13:44:20

พระเจ้า อ่านจบแล้วขนลุกเลิกคับ o7

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: cozy-love ที่ 11-07-2008 16:14:32

 :mc4: อ่านจบเสียทีหลังจากใช้เวลาไปตลอดคืนเมื่อวานนี้.. อ่านจบเลยไปนอนก่อนแล้วเข้ามาเม้นตอนนี้..
อยากจะบอกว่า สนุกๆ ...มีหลายอรรถรสมาก .. มีอารมณ์หลากหลายสุด ...

ตอนที่วันสงกรานต์แล้ววุธพูดอย่างนั้นอ่ะ รู้สึกเซ็งมาก..เพราะการพูดจามันดูถูกความคิดกันชัดๆ..ทำเหมือนเป็นตัวตลก
แต่ถ้าพูดในแง่ของอายุ.. มันก็ไม่น่าแปลกเพราะยังเด็กอยู่ ความคิดความอ่านจะถอดแบบมาจาก อุดมคติคงยาก

มาตอนหลังๆนี่ เหมือนพรหมลิขิตเลย ..มันทำให้รู้ว่าไม่ว่านานแค่ไหน วุธก็ยังสำคัญในใจเอ้เสมอ เพราะดูจากเรื่องที่ผ่านๆมาก็ชัดเจน แล้ว

มันประทับใจดีนะ..แต่ก็นะ..วุธชอบทำตัวมีพิรุธ เป็นเราก็สงสัยวะ.. แต่มันก็ผ่านมาแล้ว ขอให้รักกันนานๆนะ..ตอนนี้เป็นผู้ใหญ่แล้วคงใจเย็นมากกว่าเก่า

ดีใจที่สองครอบครัวรับได้ จริงๆ อยากอ่านต่อนะว่าเรื่องราวเป็นยังไงบ้าง ..ส่งข่าวกันบ้างเน้อ..

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: eoeo ที่ 14-08-2008 17:54:58

หนุกมากๆคราบ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: HaLF333 ที่ 24-08-2008 18:52:51

อยากโดดกอดคนเขียนแน่นๆ จัง... :กอด1:
อ่านภาคแรกจบน้ำตาร่วงเลย ทำไมมันเศร้าอย่างนี้... :sad2:
พออ่านภาคสอง ช็อก เอิ๊กส์ เมื่อไหร่จะมีความสุขสักที ลุ้นนนนนนน
อ่านภาคสองจบน้ำตาก็ร่วงอีกที มีความสุขกันได้สักที  o7

ขอบคุณ คุณบอย และคนโพสต์ด้วยค่ะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: pollapat ที่ 11-03-2009 02:30:00

สนุกมาก ขอบอก

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: GAZESL ที่ 19-03-2009 17:47:24

โห้ยยยยยย ปาดเหงื่อ :try2:

เรื่องนี้ลุ้นทั้งเรื่อง พลิกไปพลิกมา

คิดว่าหัวใจจะวายตายก่อนการินทร์ซะแล้ว :sad2:



ขอบคุณมากค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-09-2009 22:02:45

เห้อออ ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้ง
อ่านรวดเดียวจบเลย
ต้องขอบคุณคุณบอยกับคุณคนโพสมาก ๆๆ เลยนะคะที่เอานิยายดี ๆ อย่างนี้มาให้อ่านกัน
เรื่องนี้มีครบทุกอารมจริง ๆ

แบบว่า ก่อนกานต์จะผ่าตัดนี่คนอ่านหัวใจจะวายก่อนซะให้ได้
มันบีบมาก ๆๆๆ แต่สุดท้ายก็มีความสุข



 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 17-09-2009 23:18:40

กว่าจะอ่านจบก็เล่นเอาน้ำตาซึมไปเหมือนกัน :m15:
อ่านไปก็ลุ้นไป จนหัวใจจะวายตามพระเอกของเราไปเหมือนกัน
แต่ก็โล่งใจที่ในที่สุดก็จบอย่างแฮปปี้
ชอบครับ เป็นอีกเรื่องที่ชอบคร้าบบบบบบบบ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: pug5 ที่ 21-09-2009 00:46:43

อ่านรุ่นแทบแย่ผลสุดท้ายก็จบลงด้วยดี เอ้อ ค่อยยังชั่ว ขอบคุณ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: lucky ที่ 15-10-2009 23:46:02

ชอบเรื่องนี้จังอ่านวนหลายรอบมาก  :o8:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: ChiiCaLorz ที่ 17-10-2009 22:37:33

สนุกมากๆคับ เรียกน้ำตาผมได้เป็นปิ๊ปๆทีเดียว
ตอนจบนี่แบบว่าผมยิ้มทั้งน้ำตาเลย เอิ๊กๆ  o13

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: vk_iupk ที่ 19-10-2009 19:53:15

อ่านรวดเดียวจนจบเลยค่ะ
ตอนแรกแอบเศร้า แต่ชอบนะค่ะ
ตอนจบไม่ผิดหวังค่ะที่ได้อ่าน
สนุกจริงๆๆๆ :L2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: OhJa ที่ 10-11-2009 08:50:21

สนุกดีค่ะ  กว่าจะสมหวัง ก็ลุ้นซะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: DEMON3132 ที่ 12-11-2009 20:44:04

อ่านมาหลายรอบแล้ว ก็ซึ้งทุกรอบเลย ชอบนิยายของคุณบอยมาก
 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: kny ที่ 11-01-2010 21:27:31

ขอบคุณคนแต่ง คนโพสจ๋ะ เศร้า และชวนหวั่นใจมากเลย  ตอนอ่านภาคสองช่วงที่ที่การินทร์ป่วย และการินทร์คืนดีกับรณวีย์แล้ว แล้วแอบปิดปังอาการป่วยนะ  หมั่นไส้การินทร์มากเลย:3125:  รู้ว่าตัวเองไม่สบายอยู่แล้วยังไม่รักตัวเองอีก ไม่คิดบ้างว่าถ้าเกิดตัวเองเป้นอะไรไปคนที่รักจะรู้สึกยังไง คนที่รักจะพะวงแค่ไหน น่าจับยัดเข้าห้องผ่าตัดจริง ๆ  :m31:(รู้สึกอินไปหน่อย) หากเรารู้ว่ามีคนรักและพะวงห่วเรา เราก็ควรจะแฟร์กับเขาหน่อย :pig4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: สมาคมโคแก่ ที่ 12-01-2010 08:38:04

ขอบคุณมากครับ เพิ่งอ่านครึ่งแรกจบ :o12:
ครึ่งหลังแว่วๆว่าลุ้นกว่าอีก ขอตัวไปอ่านต่อก่อนนะครับ :impress2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: CaroL ที่ 05-02-2010 16:33:00

วีย์ กานต์

คู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอกหนา

ดีใจน้ำตาไหลหลายรอบเลย

ปวดใจก็หลายรอบหวั่นใจหลายรอบ

ในที่สุด

จบแบบมีความสุข

ขอบคุณครับคุณบอย และคนโพส์

ขอบคุณจริง

เป็นกำลังใจให้เสมอครับ :man1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: CaroL ที่ 07-02-2010 23:28:12

 :man1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: [[_GozpeL_]] ที่ 08-02-2010 17:30:16

ขอบคุณคนโพสแล้วก็พี่บอยค่ะ^^


 :กอด1: :กอด1: :L2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: samsoon@doll ที่ 08-02-2010 23:10:08

 :pig4:-ขอบคุณคุณบอยมากๆเลยค่ะสำหรับเรื่องดีๆที่เขียนให้ได้อ่านกัน
ขอบคุณคนแป่งปันด้วย อ่านไปน้ำตานองหน้าไป :z3:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: kingphai ที่ 09-02-2010 02:52:59

 :sad11:

สุดอ่ะคับบ

น้ำตาซึมจนคนข้างๆเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้เลยเนี่ยยย

ยกนิ้วให้กับความสุดยอดอีกครั้งหนึ่งครับบ

รักพี่บอยคับผมม

 :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: amphetaminy ที่ 09-02-2010 06:06:56

 :mc4: บีบใจอย่างแรง

ขอบคุณคับ เห้นภาพธรรมชาติตามเลย

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: REDMOON ที่ 10-02-2010 15:39:03

 :3123: คนแต่ง
 :pig4: คนโพสท์
ที่นำเรื่องราวดี ๆ มาให้ได้อ่านนะคะ
คนเรากว่ารู้ว่าอะไรสำคัญ ก็ต่อเมื่อเสียสิ่งนั้นไป  :L2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: ETOM ที่ 23-04-2010 13:05:01

ยินดีกับวีและกานต์ด้วยนะครับ  เห็นคนรักกันจบสวยแบบนี้ก็ดีใจมากๆเลย :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: mamotic ที่ 23-04-2010 13:09:18

^^

รู้สึกสบายใจ..ดีใจ..อย่างบอกไม่ถูกเลย

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆคะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: dekba428 ที่ 25-04-2010 01:10:20

กว่าจะได้รักกันเนอะ
ลุ้นซะ
 :laugh:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 01-05-2010 21:43:30

ไม่อยากบอก
ลุ้นจนขนพองหมดแล้ว
กร๊ากกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: phoeniix ที่ 14-06-2010 19:47:50

ซึงมากๆ ขอบคุณ สำหรับเรื่องดี

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: เกริด้า(๐-*-๐)v ที่ 24-06-2010 19:07:31

โอ๊ยยยยยยยยยย :sad2: บีบหัวใจอย่างแรง!! กว่าจะรักกันได้นี่นะ ...  :เฮ้อ:  โล่งเลยว่ะ!  o13  เรื่องนี้ก็เยี่ยมอีกแล้วค่ะคุณบอย

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy [จบแล้วครับ]
เริ่มหัวข้อโดย: Dorumi ที่ 22-08-2010 08:49:58

ไม่เคยอ่านนิยายอะไรที่ ปวด หนึบ บีบ
หัวใจได้ตั้งแต่ต้นเรื่องเท่าเรื่องนี้เลย
คุณบอยเขียนได้ดีมากมายเลยนะ
ขอบคุณมากมายที่เอามาโพสถ์ให้คนรุ่นหลังๆแบบเรา
ี่หาอ่านไม่ทันได้อ่านนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 31-10-2010 19:15:30

สุดยอด
บีบหัวใจอย่างแรง
+1

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: tatum1234 ที่ 03-11-2010 22:11:15

จะอ่านกี่รอบก็ยังสนุกเหมือนเดิม

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: howru ที่ 04-11-2010 23:42:49

*เม้นภาค1ก่อนนะ*
ดราม่าสุดฤทธิ์!!  :o12:
ภาษาการแต่งก็เลิศอยู่ แต่ตอนแรกๆอ่านแล้วแอบงง(น่าจะเกิดจากความโง่โดยส่วนตัวมากกว่า5555)
เป็นกำลังใจให้กันต่อไปจ่ะ
 :pig4:

*ภาค2*
คิดว่าไม่ค่อยดราม่า แต่..มันคือรักรันทด  :z3:
ตอนจบแฮปปี้ก็โอเคแล้ว พอใจแล้วสำหรับนักอ่าน5555

ขอบคุณทั้งคนโพส+คนแต่งนะ

 :bye2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 06-11-2010 19:41:50

หัวใจจะวายแทน ลุ้นมาทั้งเรื่อง
น้ำตาไหลเป็นปี๊ปป แต่สุดท้ายก็จบแบบมีความสุข
ขอบคุณมากๆค่ะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: rainy_naja ที่ 25-12-2010 05:04:20

merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 04-01-2011 20:56:24

ซึ้งสุดๆ ดีนะที่ตอนหลังไม่ค่อยทิฐิใส่กันแล้ว

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: vintage ที่ 16-03-2011 15:22:34

นึกว่าจะจบแบบดราม่าซะแล้ว ลุ้นจนตัวโก่ง

สนุกมาก ๆ เลย อ่านแล้วซึ้งมาก

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: DeJavu~ ★ ที่ 16-03-2011 19:03:12

ลุุ้นแถบเหงื่อแตกทั้งเรื่อง คิดว่าทั้งคู่จะไม่ได้กลับมารักกันอีกแล้ว


คู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน  ซึ่งและ


สนุกมากๆๆเลย ครับ ชอบนิยายของคุณบอยทุกเรื่อง


ขอบคุนคุณบอยมากๆๆครับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: nookgao ที่ 17-03-2011 00:22:52

ในที่สุด ต้องคำว่าในที่สุด เพราะปวดตับกับความรักทั้งคู่มาทั้งเรื่อง

เป็นตอนจบที่อ่านแล้วมีความสุข เค้าสมหวังเราก็สมหวังลุ้นให้จบแบบแฮปปี้ทั้งเรื่อง

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ku_nan_jung ที่ 17-03-2011 12:00:28

มาเป็นกำลังใจให้ ก่อนอ่าน

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: kazama ที่ 17-03-2011 18:56:32

เหนื่ยจังแหะ  กว่าจะจบ 

เรื่องราวอิรุงตุงนังไปหมด 

ผู้หญิงก็ร้ายเหลือจริงๆ

พระ-นายก็ ใจแข็ง ปากแข็งจริงๆ

เฮ้ออออ

แต่ยังดีที่สุดท้ายแฮปปี้

ขอบคุณมากจ้า

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: yaoigirl ที่ 17-03-2011 19:25:35

ขอบคุนคนแต่งกับคนโพส นะค่ะ    :pig4: :pig4: :pig4:

ที่นำเรื่องสนุกๆๆ  มาให้อ่าน


แม่ว่าจะเสียน้ำตาไปหลายโอ่ง :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: beautyless ที่ 18-03-2011 02:50:33

อ่านแล้วรู้สึกโรแมนติกจังเลยครับ ดูเป็นครอบครัวอบอุ่น มั่นคงดี

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: boran ที่ 20-03-2011 00:11:33

 :o12:ร้องเลยทีเดียว
ขอบคุนมากครับที่แต่งเรื่องน่ารักๆให้ได้อ่าน
ขอบคุณที่จบแบบสมหวัง
ขอบคุนจริงๆครับ :L1: :3123:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: นาวา ที่ 20-03-2011 13:39:59

จบสักที

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 20-03-2011 19:15:31

อ้างจาก: ๐Emg๐ ที่ 20-03-2011 13:39:59  

จบสักที

เป็นคำที่โดนใจมาก...ในที่่สุดก็จบซักที :o12:
อ่านแล้วเสียน้ำตาตั้งแต่ตอนแรกยันตอนอวสานเลย...ชื่อเรื่องเหมือนจะน่ารักหวาน ๆ ใส ๆ หลงเข้ามาอ่านแล้วดันติดลมร้องไห้เป็นเผาเต่า :laugh:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Rawint_PK ที่ 21-03-2011 20:19:27

พี่บอยครับ
ผมมาอ่านอีกรอบแล้วนะครับ
และก็...
เสียน้ำต่ฃาอีกเหมือนเดิมม...
รักพี่บอยครับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: mapoon ที่ 10-04-2011 18:16:40

ลุ้นแทบแย่ ... กว่าจะรักกัน

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: kamikame ที่ 10-06-2011 10:40:23

 :L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
อ่านของคุณบอยทีไรต้อง  :m15: :monkeysad: ทุกทีเลย
เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่  :m15: หนักมากกก
 :L1: มอบให้คุณบอยและคนโพสนะฮ๊าฟฟฟ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 19-06-2011 20:44:22

หัวใจจะวาย
เศร้าตั้งแต่ภาคแรก
ชอบภาคแรกมากกว่าค่ะ
บรรยายฉากได้เห็นภาพ
พอมาภาคสอง ส่วนใหญ่จะเน้นสนทนา
แต่แหม ไม่น่ากลับมารักกานต์เลย ใจร้ายมาก
จบแบบมีความสุขกันทุกคนก็ดีเหมือนกันค่ะ
คนอ่านก็มีความสุข

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: lastlover ที่ 26-06-2011 17:21:34

รู้สึกเหมือนว่า ผู้หญิงในเรื่องเห็นแก่ตัวจัง  แต่แอบสงสารทั้งนายเอกและพระเอก  จริงๆแล้วอยากให้คุณภูเป็นพระเอกมากกว่าอ่ะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: IZE ที่ 26-06-2011 23:27:23

เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้แบเต็มๆ ยอมรับเลยว่าจัดเต็มจริง น้ำตาร่วงได้ตลอดเวลา

มัช่างบีบหัวใจยิ่งกว่าคนเป็นโรคหัวใจวะอีก

หัวใจจะหยุดเต้นเสียให้ได้

แต่ตอนจบก็ถือว่าไม่ทำร้ายจิตใจกันไปมากกว่านี้ เฮ้อออออออออออออ ลุ้นสุดๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ♥Täsinä→l3€LL♥ ที่ 28-06-2011 17:41:35

ประทับใจมากเลย  ^^

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: kungfoopungpon ที่ 01-07-2011 14:29:26

ขอบคุณคนแต่งและคนโพสครับ
เหนื่อยและลุ้นดีแต่ก็จบได้สวยนะ
เห้ออยากอ่านแนวตลกๆบ่าง
เครียดกับเรื่องนี้มากละ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: gumrai3 ที่ 09-09-2011 21:53:51

สมหวังๆ ดีใจจัง สมหวังเเล้ว :L2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: simkit ที่ 10-09-2011 19:41:20

โอ่ยยย ลุ้นตัวโก่งเลยค่ะ  :sad4:
ในที่สุดก็ได้รักกันนน

มีปัญหา กับอุปสรรคเยอะมาก แต่คนจะได้คู่กันยังไงก็ต้องคู่กัน
สนุกมาเลยค่าา o13

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: lolitar ที่ 11-09-2011 21:31:58

เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆ เกลียดการิน  อยากชกหน้ามัน  โว๊ย   

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ichigo ที่ 15-09-2011 02:42:24

ขอบคุณผู้แต่ง และคนโพส นะครับ  อ่านไปลุ้นไป  แต่สุดท้ายบทสรุปก็มีความสุข  ดีใจแทนสองคนนี้ และอิจฉาเขาอยู่เล็กๆ ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: fffx ที่ 11-01-2012 07:53:35

เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ อิอิ
สนุกมากกก ขอบคุณคุณบอยที่อณุญาตให้คนลง
เอาเรืองสนุกๆอย่างนี้มาให้เราอ่านกันนะคะ
ภาคแรกก็ว่าลุ้นแล้ว ภาคสองยิ่งลุ้นไปใหญ่ ฮ่าๆๆๆ
นึกว่าจะมีใครตายซะแล้ววว T_T
รอติดตามผลงานเรืองต่อไปของคุณบอยนะคะ
ขอบคุณคุณที่เอามาลงให้อ่านกันด้วยค่ะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: knightprince ที่ 10-04-2012 00:15:49

เศร้าเกินอะ ร้องไห้จนผ้าเช็ดหน้าเปียกแล้วเปียกอีก
นึกว่ากานต์รอดแล้วแล้ววีย์จะตายอีกรอบ
เป็นงั้นนี่ มีโวย
แต่สุดท้ายก็จบได้ด้วยดี ดีใจจริงๆ
เรื่องนี้ทำให้รู้จริงๆว่าเวลามันไม่คอยใคร
คนเราจะตายวันตายพรุ่งก็ยังไม่รู้
สู้ทำดีต่อกันไว้ก่อนดีกว่า
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องคะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Aimmie88 ที่ 14-04-2012 16:48:13

อ่านตอนแรกเกลียดกานต์มากๆ
คิดว่าชั้นจะไม่ให้อภัยผ.ช.คนนี้!!!
แต่พอมาอ่านภาคสองก็เออะ...อภัยก็ด้ะ!

ส่วนบทนายเอกก็น่าสงสารตลอดศก
ตอนแรกแอบลุ้นให้คู่กะพี่ปลายด้วย5555

ขอบคุณคุณบอยมากค่าสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: lovely1714 ที่ 16-04-2012 00:33:24

รู้สึกดีที่ได้อ่านเรื่องนี้

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: netsu ที่ 24-04-2012 22:19:48

ดีจังที่ไม่จบแบบเศร้า อ่านไปน้ำตาก็จะไหล
อุปสรรคของคนสองคนช่างเยอะจริงๆ
 :n1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 03-05-2012 05:58:13

กานต์แรก ๆ ก็ใจร้าย ส่วนวีก็ปากไม่ตรงกับใจ แต่ดีนะที่เข้าใจกัน

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: venamama ที่ 14-05-2012 13:51:28

   เฮ้อ อ่านแล้วเหนื่อยอ่ะ  :เฮ้อ: (จริงๆแล้วไม่ค่อยชอบแนวนี้นานๆจะหาอ่านทีฝึกหัวใจให้แข็งแรง นักอ่านชอบแนวจีบๆ รักๆ เกรียนๆ หึ่นๆ เอ้ย...อันนี้แบบว่า อิอิ...นิดนึ่งนะ 555)  :haun4: แต่ก็ชอบตอนสุดท้ายนะแบบนี้เขาเรียกว่าทุกขลาภหรือป่าว (ใช่มั้งไม่ใช่มั้ง)  :really2:
แต่คุณก็ทำให้จบอย่างสวยงาม อือ ดี ดี ดี
tk มากมาย  o13

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: ทิวลิปสีส้ม ที่ 14-05-2012 23:01:01

ขอปาดน้ำตาที่ปริ่มๆ ขอบตาก่อน ฮือ
ยินดีกับสองคนนี้ด้วยที่ได้บทสรุปของความรักไปในทางที่ดี
ปลาบปลื้มใจ ตามลุ้นใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ มาตลอดตั้งแต่เริ่มอ่าน
อุปสรรคเยอะซะ
ยังดีที่จบแบบไม่ปวดใจไม่งั้นคงช้ำในกินอะไรไม่ลง
แอบโมโหอ่องตอนท้าย เอ๊ะ ไอ้นี่ปาก! เกือบไปแล้วไหม ชิ!
ดีที่บทสรุปของเรื่องจบลงด้วยดี ฮ้า มีความสุขมากมาย
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสนะคะที่สร้างสรรค์และนำเรื่องราวที่สนุกสนานอ่านแล้วใจเต้นขนาดนี้มาให้ได้สัมผัส
ขอบคุณค่ะ    :pig4:  :L2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: เกริด้า(๐-*-๐)v ที่ 07-08-2012 16:19:46

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ ^^

เล่นเอาใจหายนะเรื่องเนี๊ย เฉียดตายเกือบทั้งเรื่องเลย หึๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 08-08-2012 14:39:54

อ่านกี่ทีก็ยังซึ้ง

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: КίmY ที่ 30-09-2012 20:30:47

อ่านจบแล้วว ย่ะฮู้วว~   :m11:
ซึ้งกินใจจนน้ำตาร่วงกันเลยที่เดียว ฮือ อ อ  o7
จะติดตามเรื่องต่อๆไปนะฮับ  :')

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: lionnoi ที่ 30-09-2012 23:22:52

อ้างจาก: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 21-07-2007 23:01:43  

หายหรอคับ เด๋วเช็คให้อีกทีนะ บางทีโพสไป เบลอไป   :try2:
*************************************************************************

“ อยากอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ กลัวทำไม อยู่ไปก็น่ารำคาญ “

อึดอัดมากกกกกกกกกกก  :m31:
อยากต่อยคนมากเลยค่ะ อินจัด
นายการินทร์เลวมากกกก
เถียงเค้าไม่ได้แล้วใช้กำลังเหรอ ทุเรศที่สุด  :z6:
ผู้ชายแบบนี้ไปนุ่งกระโปรงดีกว่า
อึดอัดๆๆๆ อยากจับนายการินทร์ โยนลงน้ำวนแทนจริงๆ
จะได้รู้ว่าเป็นยังไง

........
ขอโทษนะคะ อินจัดมากไปหน่อย  :sad11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: lionnoi ที่ 30-09-2012 23:34:58

อ้างจาก: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 23-07-2007 17:43:42  

มาต่อก่อนกลับบ้านแค๊บบบบบบ  :m7:
****************************************************
ภาพที่การินทร์แสดงความดีใจเมื่อเจอคนรักอย่างเพียงฝนยังติดตาตามหลอกหลอนเขาอยู่ทุกๆนาที

....
จะเป็นไรไหมถ้าจะบอกว่าให้ วี เข้มแข็งซะที
เหนื่อยแทนอ้ะ   :z3:
ไม่ค่อยอยากให้จบแบบ Happy Ending เลย เจ็บใจมาก
อยากให้คุณวีเข้มแข็ง อย่าอ่อนแอ
มีความสุขซะที
เศร้าแทนอ่า  :m15:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: lionnoi ที่ 01-10-2012 20:15:24

อ้างจาก: ~ScAreD:SAcreD~ ที่ 23-08-2007 09:33:28  

โอ้ เจ้าของเรื่องมาเอง นับเป็น 3 รีแล้วกัน  :m14:
บทสรุปของคู่นี้มาแล้วนะครับ เชิญทัศนาได้เลยยยยยย

อ่านจบแล้วค่า
ซาบซึ้งมากเลย อ่านไปลุ้นไป ใครจะตายหว่า
ไม่อยากให้วีย์เสียใจถ้า กานต์ตายแล้วทิ้งวีย์ไว้ให้เศร้า
แต่ก็ไม่อยากให้วีย์ตายแล้วให้คุณภูเศร้า
สุดท้ายก็ยังหมั่นไส้ กานต์จนท้ายๆเรื่องอยู่ดี
แต่ตอนจบซึ้งมากเลย  :monkeysad:

ขอบคุณคนที่โพส และคนแต่งนะคะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: B_O_M ที่ 02-10-2012 03:58:03

ขอบคุณครับ สำหรับสิ่งดีๆ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 08-10-2012 22:50:00

 :m15: ไม่ไหวอ่ะ เศร้ามาก แต่ยังดีที่สุกท้ายก็ลงเอยด้วยดี ขอบคุณค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: KaMinLeon ที่ 13-03-2013 13:12:54

อยากขอบคุณคนโพส และคุณบอยนักเขียนด้วยนะคับ ขอบคุณมากๆอย่าสุดซึ้งเลย ผมอินจัดเลย ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก ลุ้นแล้วลุ้นอีก บีบหัวใจแล้วบีบหัวใจอีก สุดท้ายน่ารักได้อีก จบแบบนี้รักคนโพสคนแต่งตายเลย ขอบคุณนะคับ ^^

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 14-03-2013 13:07:22

 :monkeysad: เข้ามาอ่านครั้งแรกน้ำตาซึม ขอบคุณคนเขียนนะคะ  o1 o1

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 15-03-2013 16:53:59

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: amkang12 ที่ 15-10-2016 21:49:06

ไม่ได้อ่านนานมากๆ กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังรู้สึกดีน่ะครับ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่แต่งมาให้พวกเราได้อ่ากันน่ะครับ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: Persoulle ที่ 16-10-2016 22:38:19

ขอบคุณค่ะ ลุ้นแทบตาย ดีที่จบ แฮปปี้ เฮอออ ใจแทบกระเด็นตามเลยค่าาา  :katai1:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 18-10-2016 20:57:41

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 25-12-2016 23:40:20

กว่าจะสมหวังกันได้เล่นเอาหายใจหายคอไม่ออก

 :o11: :o11: :o11:

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: nyxca ที่ 11-03-2020 21:08:45

กานต์นี่พระเอกหลอคะ หรือคุณปลาย แอบเชียร์คุณปลายค่ะ



Edit//ตอนเพียงฝนแท้งลูกแล้วกานต่อยวีนี่งงใจมาก กานนี่โง่จัง ไม่ค่อยใช้คำนี้กับใครหริอแม้กระทั่งในนิยายนะคะ แต่กับกานคนนี้นี่ เห้อ หมดคำจะพูดค่ะ




Edit//อ่านถึงตอนกานเป็นโรคหัวใจ อิชั้นก็ยังไม่สงสารนางเลยค่ะ รู้สึกว่าการที่เอาจุดนี้มาดึงคะแนนความสงสารให้นางก็ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่ อิชั้นใจดำไปรึเปล่า555

หัวข้อ: Re: "รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา" By Boy
เริ่มหัวข้อโดย: amkang12 ที่ 18-03-2020 14:34:12

กว่าจะรักกันได้ลุ้นมาก ได้กลับมาอ่านนิยายเก่าๆก็ได้ความรู้สึกอีกแบบดีน่ะครับ