หัวข้อ: [story]!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลยยยยยย !!! โดย ตุ๊ด ตจว.

[oaw_eang]

 
หนังตากระตุก 

ต๊กใจหมดเลย อะ 

[Junrai_Hyper™]

สงสารทั้งสองเอก

ยังงัยก็ต้องมีคนเสียใจ

แบะใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

[meemewkewkaw]

สวยๆมีสิทธิ์เลือก

นิยามของคุณแบะ




ปล.รักเอกจ๊อดที่สู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เหอะๆ มีสิทธิเลือกครับ แต่คงต้องใช้วิธีละมุนละมอมค่อยๆอธิบายให้เข้าใจกันนะครับ

*********************************************
!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลยยยยยย (ภาคอวสาน) !!!

ฉันจำเป็นต้องนอนห่างจากไอ้เอ็มซัก 1 เมตรเห็นจะได้ ไม่ใช่เพราะกลัวติดโรคหรอกนะ กลัวจะไปทำอะไรขัดใจมันมากกว่า เดี๋ยวแมร่งอาการกำเริบขึ้นมาอีก เดี๋ยวจะพลอยซวยไม่ใช่น้อย
ดีใจจัง วันนี้แม่จะได้นอนสบายๆ ซักที แกแก่แล้ว สงสารแก เวลาใครป่วยขึ้นมาทีนึง ก็ไม่พ้นพ่อกะแม่นี่แระ
"เจ็บจังวะ" ฉันได้แต่บ่นกับตัวเองเบา มือก็คอยนวดหลังเป็นพักๆ หลับยากแน่ๆเลยแฮะคืนนี้ นี่ถ้ามีคนมานอนกอดคงจะดีกว่านี้ เจี๊ยกกกกกกกก (แถไปเรื่อยเรยกรู)
"เอี๊ยดด" เสียงแม่เปิดประตูห้องเข้ามา ฉันหลับตาปี๊แกล้งตาย
แม่ค่อยๆ เดินย่องเข้ามา ไม่ยอมเปิดไฟซะด้วยน้า สงสัยมีแผนจะมาฮุบสมบัติเฮียหมู (ออมสิน) ของเราแน่ๆ
แม่มาจอดอยู่ข้างๆ ระหว่างฉันกับไอ้เอ็ม ตรงหน้าเป็นพี่หมูพอดีเสียอีก - -"
สักพัก แอบเห็นแม่เอามือแตะหน้าผากไอ้เอ็ม เสร็จแล้วก็ดึงผ้าห่มมันมาคลุม โล่งใจไป แต่แม่ก็ยังไม่ยอมออกไปอยู่ดี คราวนี้แม่หันมาดูแผลฉันที่แขน
อุ้ย เบาๆ หน่อยแม่ แผลยังสดๆอยู่ แม่ห่มผ้าให้ฉันก่อนออกจากห้องไป อืมนะ แค่นี้ก็หลับฝันดีแล้วว
ฉันต้องแบกสังขารไปโรงเรียนเหมือนเดิม ดูสิ กลายเป็นกระเทยไม่สมประกอบไปซะยังงั้น ฉันทายาคลายกล้ามเนื้อที่หลังทุกวัน มันก็ดีขึ้นอ่ะนะ แต่ก็ยังไม่หายไปซะทีเดียว เลยซ่าไม่ออกไปหลายวันเรยแหล่ะ
"เฮ้ยยยย...ของใครวะ" ฉันประหลาดใจที่เห็นตุ๊กตาเป็ดตัวนึง วางอยู่บนโต๊ะ เจ้าของคงลืมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ฉันเลยถือวิสาสะหยิบมาเล่น นิ่มดีจังเลยย ไอ้จ๊อดทำท่าจะแย่ง แต่ไม่สำเร็จ
"อ้าว มีการ์ดด้วย" ฉันพูดกะเพื่อนๆ ขออ่านหน่อย อย่าว่ากันนะ คริคริ
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ จาก เอก" มันเป็นการ์ดที่ใช้คอมทำเองแน่ๆ เลย ดูจากข้อความแล้ว แต่เอ๊ะ เริ่มเอะใจ มีแฮปปี้เบิร์ดดง เบิร์ด เดย์ อย่าบอกนะ ว่าของกรูน่ะ - -"
"วันเกิดเมิงเปล่าว้าา" อีบริทย์ถาม
"วันนี้วันที่เท่าไร" ฉันถามกลับ
"วันที่........"
"อืม... ใช่" ตายห่าแระ ลืมวันเกิดตัวเองซะได้ กลับบ้านไปต้องไปชาร์จค่าตัวพ่อกะแม่เพิ่มหน่อยแร่ะ
"ไอ้ตัวนี้ก็ของเมิงน่ะเด่ะ" อีบริทย์ชี้ไปที่ตุ๊กตาเป็ด ฉันพินิจพิเคราะห์แล้ว คงใช่หล่ะ ไอ้เอกแอบซื้อให้แน่เรยยย - -"


เผลอแว๊บเดียว ไอ้จ๊อด หยิบตุ๊กตาไปกอดถูลู่ถูกัง ไอ้สาดดด เอาของกรูคืนมานะเมิง ของกรูนะเชี่ยยย เดี๋ยวเหม็นติดเมิงหมดด..
จนเพื่อนๆ เดินทยอยเข้าห้องมากันจนหมด ฉันลุกเดินเข้าไปหาเอก
"นี่อ่ะ" ฉันยื่นขนมคุ๊กกี้ให้มันชิ้นนึง ขอบคุณอีบริทย์ด้วยสำหรับขนม หุหุ
"ขอบใจนะ" เอกรับไว้ มันจับใส่ปากจนหมดอัน แล้วปัดเศษคุ๊กกี้ที่มือลงพื้น ฉันรีบหลบ กลัวเปื้อน
"ขอบใจเหมือนกันนะ" ฉันยังแอบปลื้มกับของขวัญจากผู้ชายชิ้นแรกไม่หาย ดูไอ้เอกดิ ทำหน้าไม่ถูกเลย อ่ะคริคริ
"อ้อ เรื่องนั้นน่ะหรอ ไม่เป็นไรหรอก" เอกตอบ
"คือ เอกรับปากไว้แล้ว ยังไงก็ต้องทำ" อ่ะแหม ทีแรกทำท่าว่าจะไม่ให้ด้วยซ้ำ สงสัยไอ้เอกลืม อย่าทักมันดีกว่า
"แต่สัญญาไรกับเอกอย่างนะ" นั่นนน ตรูว่าแล้วของฟรีไม่มีในโลก - -*
"อย่าทำอะไรน้องมันมากเลย น้องมันดีกับเอกมากเลย" เอ้ยยยยย ไรเนี่ย ชักงง นี่พูดเรื่องเดียวกันอยู่เปล่าเนี่ย ฉันสะกิดไอ้เอกให้หันไปดูตุ๊กตาท้ายห้อง มันทำหน้าเหรอหราใหญ่
อ้าว.. นี่ไม่ใช่ของเมิงหรอเนี่ย
ฉันหันกลับไปดูอีกที ไอ้จ๊อดนั่งทำหน้าเป็นส้นตรีนไปซะแล้ววว T-T
(เอาของเมิงคืนไปเลยยยยยยยยยยยยย ฮือๆๆ ไอ้เชี่ยยย)
"เป็นเชี่ยไรของเมิงอีกหล่ะ หน้ามุ่ยเลย" อีบริทย์แปลกใจ ฉันไม่ตอบแต่กลับรีบเดินงุดๆ มานั่งที่ ฉันหยิบตุ๊กตายัดคืนใส่หน้าตักไอ้เอก แค่นี้อีบริทย์ก็คงรู้แระว่าฉันเป็นอะไร หยามกรูชัดๆเลย วันก่อนยังท้ากรูอยู่เลย เสือกมาซื้อให้กรูซะเอง หลอกให้กรูดีใจเก้อ - -*
"อะไรหล่ะ ซื้อให้ไม่เอาหรอไง" ไอ้จ๊อดยัดตุ๊กตากลับมาใส่ตักฉันไว้ อร๊ายยส์ ไอ้อยากได้ มันก็อยากได้อยู่หรอก แต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอโว้ยย
"ไม่เอาเว้ย" ตอนนี้ตุ๊กตาเยินหมดแระ เพราะน้ำมือฉันกับไอ้จ๊อดสองคนเนี่ยแหร่ะ
ทำไมหล่ะวะ เรามันไม่ดี สู้ไอ้เอกไม่ได้ตรงไหน" ไอ้จ๊อดเดือดจัด มันตวาดฉันลั่นห้อง คนมองกันตรึม มันขว้างตุ๊กตากระเด็นกระดอนไปทางไหนก็ไม่รู้ ก่อนจะคว้าหนังสือเดินฉับๆ ออกจากห้องไป
โกดไรกรูเป่าหว่า..... - -"
สุดท้ายลำบากฉันอีกต้องตามไปง้อมัน แต่เอาก็เอาวะ รักษาน้ำใจมันหน่อย อุตส่าห์มีน้ำใจ ฉันเดินลงไปใต้ตึก เห็นมันแล้วหล่ะ นั่งกินหนมหวานอยู่ข้างล่างโน่นแน่ะ ก็เลยไปสั่งขนมมา 1 ถ้วย ไปกินกะมัน

"เฮ้ย โกดหรอ" เดินไปถึงโต๊ะ ก็ถามมันเชิงล้อ แต่ดูเหมือนมันยังหงุดเงี้ยวอยู่ เลยไม่ตอบกลับมา ฉันชิงนั่งลงกินขนมแก้เก้อ
"แหม แล้วทำไมไม่บอกแต่ทีแรกหล่ะ" ฉันบ่นบ้าง ไอ้จ๊อดมองหน้า
"แล้วเธอหล่ะ เคยมองเราในแง่ดีบ้างไหม วันๆ ก็เอาแต่ด่าๆๆๆๆ" มันตวาดรอบสอง โห นี่แมร่งเอาใหญ่เรยแฮะ อายเค้าซะบ้างดิวะ จะมาน้อยอกน้อยใจไรตอนนี้เนี่ย
"เป็นไรอีกเนี่ย มาคุยด้วยดีๆนะเนี่ย" ฉันเริ่มจะหงุดหงิดมั่งเหมือนกันแระ เมื่อคุยกันดีๆไม่ได้ ก็ไม่ต้องคุยมันแระ ฉันก้มหน้าก้มตา กินๆๆๆ ขนมให้มันหมด เสร็จแล้วว่าจะเดินขึ้นห้อง แต่ไม่ต้องแระ เพื่อนๆ ทยอยเดินลงมาข้างล่างกันแระ อีบริทย์ ปรี่มาหาฉันที่โต๊ะ
"จารย์ไม่มาว่ะ สั่งงานเพียบเรย" อีบริทย์ขนหนังสือกะตุ๊กตาลงมาให้ ยิ่งเห็นก็ยิ่งแสลงใจว่ะ
"ว่างตั้งเยอะ ไปไหนดีวะ" อีบริทย์ถาม ฉันรีบกินจนปากเลอะไปหมด เมื่อเช็ดปงเช็ดปากเรียบร้อย ก็เดินจูงมืออีบริทย์ไปห้องคอมกัน เล่นเน็ตบ้างดีกว่า เสียตังค์ให้โรงเรียนไปแระ ยังไม่ไปใช้บริการเรย
เราพากันเดินไปศูนย์อินเตอร์เน็ต ไอ้จ๊อดวิ่งตามมาตั้งแต่เมื่อไร ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย (แหม หล่ะมาทำปากดี ตามกรูมาไมหล่ะ >< )
"โห แบะดูนี่สิ" ไอ้จ๊อดสะกิดฉันบ่อยจัดจนน่ารำคาญ
"ไอ้เชี่ยยย" ฉันอดด่าแมร่งไม่ได้ ไอ้จ๊อดนั่งเปิดเว็บโป๊ เป็นรูปคนกำลังร่วมเพศกันอย่างโจ๋งครึ่ม (สัด หน้าหนาชิบหาย) แต่ดูเหมือนยิ่งด่า ไอ้นี่ก็จะยิ่งชอบใจ หัวเราะร่วนเรย
"แหม มันเป็นเรื่องธรรมชาติน่า" ไอ้จ๊อดพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน ฉันได้แต่ส่ายหัวไปมา ว่าจะอ่านข่าวซักหน่อย ไอ้นี่ก็กวนอยู่ได้
"นี่ถามไรหน่อยสิ" เอาอีกแระ ใจคอเมิงจะปล่อยให้กรูอยู่เฉยๆ ซัก 3 นาทีไม่ได้เลยหรอวะ
"ถามไรอีกเล้าาาาาาา" ฉันพูดแดกดัน ไอ้นี่เหมือนคนโรคจิต ยิ่งแกล้งให้คนอื่นโมโหได้ยิ่งชอบใจ
"ผู้ชายกะผู้ชาย มีไรกันยังไงอ่ะ" ไอ้จ๊อดถามหน้าซื่อ
ฉันหล่ะอยากจะกรี๊ดให้ร้านแตก ไม่เช็คแมร่งละข่าวเนี่ย ฉันปิดเว็บและชวนอีบริทย์ออกจากที่นี่ทันที ปล่อยให้ไอ้จ๊อดมันฟุ้งซ่านของมันคนเดียวที่นี่แหล่ะ
"เอ้ย จะไปไหนหล่ะ ยังไม่ตอบเรย" ไอ้จ๊อดรีบปิดเน็ต เก็บหนังสือ
"ไปถามพ่อเมิงสิ" นี่ว่าจะเฉยๆ กะมันแล้วนะเนี่ย มันหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง :-)ดด ยั่วกรูมากเดี๋ยวกรูต่อยเลย..
ฉันเดินออกมาก็เจอ เอกกะอีเบนซ์เดินคู่กันมา ประหนึ่งว่ากำลังจะออกไปนอกโรงเรียน ไอ้ครั้นจะถามก็ใช่เหตุ ดังนั้นจึงตั้งใจจะเดินเชิดกลับเข้าไปกินข้าวที่โรงอาหาร
"จะพากันไปไหนหรอ" อ้าวกรรม กรูอุตส่าห์ไม่ถามแระ ไอ้จ๊อดเสือกถามอีก เมิงอย่าไปยุ่งกะมันมากได้ไหม มันยิ่งไม่ชอบขี้หน้าเมิงอยู่
"ไปกินข้าว" ไอ้เอกอุตส่าห์ตอบ แต่น้ำเสียงก็ไม่ค่อยเป็นมิตรนัก ฉันตัดสินใจเดินไปจูงมือไอ้จ๊อดเข้าโรงเรียน เฮ้อ เมิงอยากมีเรื่องกันหรือไงว้าาา
จนโน่นอ่ะ ถึงโรงอาหารเลยได้ปล่อยมือมัน
"อ้าว ปล่อยไมอ่ะ จับใหม่ดิ ชอบ" เฮ้ออ เมิงเลิกกวนประสาทกรูจะได้ไหมว้าา
"อยากให้จับนานๆ มือนิ่มดี" ไอ้จ๊อดทำหน้ากรุ้มกริ่ม กระเทยก็ไม่เว้นนะเมิง พอๆๆ นั่นกรูนึกว่าจูงหมานะน่ะ ไปๆ หาข้าวหาปลาแดก
ฉันแอบนึกเสียดาย ถ้าเมื่อกี้ไม่มีไอ้จ๊อดอยู่ด้วย ฉันว่าจะหักหน้าอีเบนซ์ เดินเข้าไปกระชากแขนไอ้เอกมาควงเย้ย ซะหน่อย ว่าแต่ว่า ไอ้จ๊อดนี่มันเกิดมาเพื่อขัดขวางฉันไปซะทุกเรื่องเรยจิงๆนะ หลายครั้งแล้วเนี่ย
ไอ้จ๊อดเดินย้อนกลับมาที่โต๊ะหาฉันอีกครั้ง นี่เมิงจะไม่ไปแดกข้าวหรือไงเนี่ย
"ลืมไป ตังค์ไม่มี" ไอ้จ๊อดมาฟอร์มไหนอีกเนี่ย อย่าบอกนะ ว่าจะยืนตังค์กรูน่ะ
"ขอตังค์กินข้าวหน่อยดิ" ป๊าดดดดดดดดดดดด หนักกว่าอีกกรู - -"
"ไม่ให้โว้ย" ฉันตอบไม่ต้องคิด หนอยแน่ะ เรื่องเงินเรื่องทองห้ามมาพูดเว้ยย ไม่เคยให้ใคร แม้กระทั่งยืม
"โห ใจดำจังว้า หิวข้าวนะเนี่ย เร็วดิ้" ไอ้จ๊อดไม่เลิกเซ้าซี้ สาดใช้เงินเป็นเบี้ย ตังค์หมดอดข้าวจะแปลกตรงไหน
อย่าหวังเลยว่ากรูจะสงสาร ฉันยังยืนยันคำเดิม แล้วเตรียมจะเดินไปซื้อข้าวอย่างไม่สะทกสะท้าน
"อยากใช้เงินเปลืองเอง ช่วยไม่ได้" ฉันปฎิเสธไม่ใยดี ไอ้จ๊อดหน้าหงิกเป็นตรูด
"ก็เอาไปซื้อตุ๊กตาหมดนั่นแระ แพงจะตายรู้มั่งเปล่า" อ่ะจ๊ากกกกกกก
มาเข้าตัวกรูอีกจนได้ - -* เมิงหยุดพูดไปเรย
สุดท้าย ฉันจำใจกรีดเลือดเนื้อตัวเอง ตัดใจให้มันไป 12 บาท ถือว่าบุญคุณความแค้น เรา"โห่ ไรอ่ะพ่อ" ฉันออกอาการเซ็ง ขอของขวัญจากที่บ้านไม่ได้ซักคน พ่อก็ไม่ให้ แม่ก็ไม่ซื้อ ไอ้เอ ไอ้เอ็มนี่เลิกหวังไปเรย
"ขอตังค์ร้อยนึงก็ได้อ่ะ" ฉันต่อรอง พ่อยังส่ายหัวเหมือนเดิม
"พ่อไม่มีตังค์" ตอบกันง่ายๆ ยังงี้เลยนะ


แต่ก็ยังดี ได้ตุ๊กตามาตัวนึง น่ารักดีด้วย ว่าไปก็ชอบเหมือนกันนะ คืนนี้ว่าจะนอนกอดทั้งคืนเลยย
ตกกลางคืน
"วันเกิดปีนี้ หนูขอให้หนูสวยๆๆๆๆ รวยๆๆๆๆๆ ด้วยเถิดเจ้าค่าา" พูดจบฉัน เอามือแปะๆ หัว เล่นของซะแล้วสิตรู... หายกัน...
เช้าวันนี้อากาศเย็นสบาย พวกฉันนั่งกันอย่างสบายอารมณ์ที่ใต้ศาลา เมาท์กันไปเมาท์กันมาจนลืมสังเกตุกันไปเลย พวกอีเบนซ์มานั่งรวมกลุ่มกันอยู่ใกล้โต๊ะพวกฉันนี่เอง ไปแย่งโต๊ะใครมาอีกหล่ะพวกเมิงน่ะ - -*
"เหม็น อีซากศพกระเทยแก่ใกล้ตายว่ะ" หนึ่งในพวกมันตะโกนเหน็บมาทางพวกฉัน อีที่เหลือขำกันเสียงดังลั่น กวนส้นตรีนจริงๆ เดี๋ยวกรูตบซะเรย คนเยอะกว่าก็ไม่กรัวนะเว้ย
"อีสาด เมิงจะไปคิดอะไรมาก ก็คิดว่ามันเป็นสัตว์โลก" อีพวกนี้ไม่ยอมหยุด มันโจมตีเป็นระรอกๆ ขอกูตอบโต้บ้างเหอะวะ
"แล้วอีกระเทยหน้าเหียกที่ตามจิกผู้ชาย แต่เค้าถีบหัวส่งละวะ" พูดจบ อีบริทย์อีต๋องหัวเราะ
"ใช่ๆ อีพวกนี้ตายแล้วเกิดใหม่ยังไม่รู้จะหาผัวได้หรือเปล่าเรย" อีบริทย์ช่วยเสริม
"อีพวกนี้เรียกอีกอย่างว่า สมเสร็จ" ฉันพูดจีบปากจีบคอ
"คือต้องผสมให้เสร็จภายในตัวเลย ยังไงหล่ะ กร๊ากกก" แต่ดูจะไม่ได้ผลเรยแฮะ อีเบนซ์ลุกขึ้นยืนหัวเราะลั่น
"อีกระเทยแก่ โง่ยิ่งกว่าควายอีกนะเมิงน่ะ อย่านึกว่ากรูไม่รู้นะว่าเมิงจะทำอะไร" อีเบนซ์ตะโกนเสียงดัง
"พี่เอกเค้าบอกกรูหมดแร่ะ กร๊ากกก กรูหล่ะสมเพชจิงๆ เลย
โดนผู้ชายหลอกยังไม่รู้ตัว โง่บันไลจริงๆ" สิ้นเสียงอีเบนซ์ พวกมันโห่รับกันใหญ่ กรูไม่ไหวแล้วว่ะ
ฉันลุกขึ้นจากม้าหิน เดินไปจนถึงตัวอีเบนซ์ มันยืนเตรียมพร้อมรออยู่แล้ว ไปถึงต่างฝ่ายต่างซัดใส่กันไม่ยั้ง ทั้งตบทั้งต่อย จิกหัวกันให้ชุลมุนไปหมดท่ามกลางเสียงกลองเชียร์ ตอนแรกก็ยังตัวๆ กันอยู่หรอก หลังๆ เริ่มไม่ใช่แระ ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายตบตีกันแบบไม่มีปราณี จะเลือดสาด จะผ้าขาดรุ่งริ่ง ไม่ต้องสนใจ เอาแมร่งให้ตายกันไปข้างนึงไปเลย ย๊ากกกกกกกส์
กองเชียร์มาจากไหนไม่รู้ ห้อมล้อมส่งเสียงเชียร์กันอย่างสนุกสนาน พวกฉันก็ล้มลุกคลุกคลานกันอยู่แถวนั้นน่ะแหล่ะ - -"
อีนี่ไว้เล็บแน่ๆ เพราะฉันรู้สึกแสบไปทั้งตัว และในช่วงชุลมุนวิกผมของฉันก็หลุดกระจายไปไหนไม่รู้ อีนี่ได้ที จิกผมฉันใหญ่เลย มีเลือดไหลจากแผลเก่าใหม่เปื้อนเสื้อผ้า
":-)เอ้ย" ฉันดันหัวอีเบนซ์ไปโขกกับศาลาดังโป๊ก และรัวหมัดต่อยใส่หน้ามันอีกไม่ยั้ง โดนไม่โดนไม่รู้แหล่ะ - -* มันเองก็ใช่ย่อย ตบตีโดนหน้าโดนตาฉันเหมือนกัน ตอนนี้ไม่รู้อีบริทย์อีต๋องเป็นไงละ เพราะต่างฝ่ายต่างชุลมุนกันเต็มที่
ซักพักความซวยก็มาถึง อาจารย์ฝ่ายปกครองวิ่งโร่กันมาสองสามคน พวกฉันทำท่าจะหนี แต่คงไม่ทันแระ
"หยุด!" เสียงจารย์ตวาดเสียงดัง แต่ก็มีบางคนที่ยังมีช่วงติดพัน อาจารย์พูดอีกสองสามครั้ง พวกฉันถึงยอมแยกออกจากกัน
ถ้าสังเกตุดูจากตอนนี้ ทั้งสองฝ่ายก็เจ็บพอๆ กัน ตัวฉันมีลอยขูดขีดจากเล็บเหวอะหวะ ตามคอ ตามแขน ตอนตบก็ว่าแสบไม่เท่าไร แต่พอหยุดแล้วนี่สิ รู้สึกได้เลยว่ามันแสบเหมือนกัน อีบริทย์อีต๋องก็ไม่ค่อยต่างกัน มีอีต๋องที่ได้แผลที่โหนกคิ้วเลือดไหลเป็นทาง อาจารย์ต้องส่งผ้าเช็ดหน้าให้ซับเลือดไว้ ส่วนพวกอีเบนซ์ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันหรอก
ตัวอีเบนซ์เองก็ปากเจ่อเป็นครุท มีเลือดไหลกลบเต็มปาก เสื้อขาดรุ่งริ่ง มีรอยแดงเป็นปื้นๆ เต็มตัวไปหมด
แต่ฉันดูท่าแล้วว่าจะซวยกว่าใคร เพราะตอนนี้ผมสยายยาวยุ่ง เป็นที่ตกอกตกใจของอาจารย์อย่างมาก ตายห่าแระกรู..T_T
"หยุดเถียงกันได้แล้วว" เสียงอาจารย์ตวาดลั่นห้อง หลังจากที่ปล่อยให้ทั้งสองฝ่ายถกเถียงเรื่องใครเริ่มก่อนเริ่มหลังอยู่นาน
หลากหลายอาจารย์ดูจะสนใจมากเป็นพิเศษ มาออกันอยู่เต็มห้อง ไม่ไปสอนกันหรือไงเนี่ย - -*
"ไล่ออกไปให้หมดเรยครับ" อาจารย์คนนึงโพล่งขึ้นมา ฉันไม่ได้ใส่ใจไรมาก ก็แค่พวกไม่มีจรรยาบรรณ หัวหน้าฝ่ายปกครองลุกเดินเข้ามาหาพวกฉันทีละคน
"ครูไม่สนใจหรอกนะ ว่าใครจะเริ่มก่อน"
"ทะเลาะวิวาทกันในโรงเรียน ยังไงก็ผิดอยู่ดี" อาจารย์พูดต่อ สายตาจ้องเขม็งที่บรรดากระเทยน้อยใหญ่สิบกว่าคน
"พรุ่งนี้พาผู้ปกครองมาพบครูที่นี่ ถ้าไม่พามา เอาออกสถานเดียว" ตายห่าแระ เรื่องถึงผู้ปกครองด้วย ซวยยิ่งกว่าซวยอีกทีนี้
คนอื่นๆ เริ่มทยอยออกจากห้องไปกันหมด ยกเว้น...ฉัน T_T
"ผมจริงหรือเปล่าเนี่ย" จารย์เดินมาจับผมฉันแล้วดึงๆ (เจ็บนะเว้ยย)

"ไว้ได้ไงเนี่ย ยาวขนาดนี้เนี่ยฮะ" จารย์เริ่มกวนประสาทอีกแระ จะเสียงดังทำไม ก็เห็นแล้วนี่ว่าใส่วิก ยังจะถามอยู่ได้
"แต่ปกติหนูก็ไม่ได้ปล่อยผมยาวมาโรงเรียนนี่คะ" ฉันเถียง (หาเรื่องจิงๆ เรยกรู - -* )
"แล้วกฎโรงเรียนเค้าให้ตัดทรงอะไร แล้วนี่ใช่หรือเปล่า" อาจารย์พูดไปก็ดึงผมฉันวนๆ ไป หัวคนนะ ไม่ใช่ของเล่น
"แล้วตอนหนูใส่วิกมาโรงเรียน ทำไมอาจารย์ไม่มาตัดหล่ะคะ" ฉันไม่ยอมลดลาวาศอก อาจารย์นิ่งไป คงนึกๆอยู่ว่าจะตอบว่าไร
"มันจะสำคัญอะไรหล่ะคะ ว่าจะผมจริงหรือผมปลอม ก็ในเมื่อโรงเรียนอยากให้ไว้รองทรง หนูก็ทำแล้ว และที่ผ่านมาตอนอาจารย์ไม่รู้ อาจารย์ก็ไม่เห็นจะมาว่าอะไรหนูเลย" (ตอนนั้นไม่รู้ว่าพูดไปได้ไง รู้แต่ว่าไม่ยอมให้ตัดผมแน่ๆ)
อาจารย์นิ่งไป เค้าไม่ได้เถียงอะไรกลับมา บอกฉันเพียงสั้นๆว่า พรุ่งนี้ให้พาผู้ปกครองมาด้วย ซึ่งฉันก็รับทราบไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว และถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไร แต่ยังไงวันนี้ ฉันกับไอ้เอก
มีเรื่องกันแน่ๆ...
ฉันออกมาเจอเพื่อน 2 คนนั่งร้องไห้กันอยู่หน้าห้อง
กรูขอโทดนะ เพราะกรูคนเดียวแท้ๆ
ฉันกะอีบริทย์เดินขึ้นห้องเรียนช้าไปเกือบ 2 คาบ พอไปถึงห้องก็เห็นทุกคนกำลังเมาท์กันอย่างเมามันส์ ข่าวไวกันจริงๆ เชียว ไอ้จ๊อดรีบปรี่มาหาฉัน แต่โทดที ตอนนี้ขอชำระแค้นกับไอ้สารเลวนั่นก่อน
"โครมมมมมม" ฉันถีบโต๊ะนักเรียนของมันจนหนังสือในโต๊ะล่วงหล่นกระจาย
"เมิงมีอะไรจะพูดไหม" ฉันถามมันด้วยความโกรธแค้น ให้ตายเถอะ เกิดมายังไม่เคยโกรธใครเท่านี้มาก่อนเลย
ไอ้เอกส่ายหน้า มันทำท่าจะเก็บหนังสือแล้วจะลุกเดินออกไป แต่ง่ายไปหน่อยม้าง ฉันตามเข้าไปผลักมันซ้ำจนโต๊ะล้มระเนระนาด เพื่อนๆ รีบหลบกันเป็นแถบๆ
"เอ้ยแบะ ใจเย็นก่อนเว้ย" อีบริทย์ดึงแขนฉันไวเหยงๆ คงไม่อยากให้มีเรื่องซ้ำอีก แต่กรูขอเถอะว่ะ กรูรับมันไม่ได้จิงๆ
"ไอ้สาด เลวจิงๆเลยนะเมิงน่ะ" ฉันด่าใส่ ขณะที่มันกำลังประคองตัวเองลุกยืน ดี..ลุกขึ้นมาเลยเมิง กรูอยากปะทะกับเมิงจะแย่แล้ว
"พอเถอะ เราไม่อยากมีเรื่องกับเธอ" ไอ้เอกลุกขึ้นพูด สบประมาทฉันชัดๆ ดูถูกกรูเกินไปแล้วหล่ะเมิง ฉันเดินหน้าเข้าไปกะจะมีเรื่องเต็มที่ แต่ทั้งอีบริทย์ ทั้งไอ้จ๊อดทั้งดึงทั้งรั้งฉันไวสุดกำลัง

"ปล่อยกรูสิวะ ปล่อย" ฉันดิ้นรนจะมีเรื่องให้ได้ ไอ้เอกเตรียมลุกเดินออกไปจากห้อง ฉันยิ่งดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่สนคำของใคร
"ไอ้ เลว ไป ตาย ซะเหอะไป คนอย่างเมิงน่ะ" ฉันตะโกนด่าตามหลัง ไอ้เอกค่อยๆเดินออกนอกประตูไปแล้ว ฉันยังไม่หยุดคลั่ง ทั้งขว้างทั้งปาหนังสือของมันจนขาดกระจุย หน้า ตัว เมีย แท้ๆ เลยเมิงน่ะ..
ฉันใช้เวลาสงบจิตใจอยู่เกือบตลอดคาบพัก ข้าวปลาไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันแล้ว ปวดกะบาลจะแย่อยู่แล้ว พรุ่งนี้ไม่รู้จะทำไงดีเลย ไอ้ตัวเราเองน่ะไม่เท่าไรหรอก อีต๋องนะซี้...
คาบบ่าย พวกฉันเดินคอตกกันขึ้นไปเรียน ฉันเห็นอีนังเนสหอบหนังสงหนังสือกองเบอเร่อของไอ้เวนนั่นขึ้นตึกอย่างทุลักทุเล
ในใจยังแอบคิดว่าไอ้จ๊อดคงจะอิจฉาไอ้เอกหน้าดู แต่พอมองหน้าไอ้จ๊อดแล้วไม่เป็นยังงั้นน่ะซี ดูมันเครียดกับพวกฉันไปด้วยตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว
"แบะ" ไอ้จ๊อดหันมาพูดกับฉันตอนกำลังเดินขึ้นบันไดกันอยู่
"ขึ้นห้องไปแล้วอย่ามีเรื่องอีกนะ" มันพูด ฉันฟังเอาไว้นิ่งๆ
"งั้นตามนั้นนะ สัญญาแล้วด้วย" พูดจบ ไอ้จ๊อดวิ่งขึ้นบรรไดไป จุ๊ดๆๆ อะไรของเมิงเนี่ย กรูไปสัญญากับเมิงตอนไหนเนี่ย พูดกรูยังไม่พูดซักคำ - -*
ถึงห้องเรียน ฉันพากันไปนั่งหลังห้องที่ประจำ เห็นไอ้เอกเดินตามหลังคนอื่นๆมา มันตาบวมๆ หน้าแดง ซึ่งดูก็รู้ว่าไปร้องไห้มา สงกะสัยจะไปเห็นสภาพ อีนังเบนซ์สุดที่รักเข้า แล้วเลยสงสารจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
ไอ้เอกเดินผ่านหน้าพวกฉันไป โดยไม่มีใครมองหน้ากัน ไม่ว่าตอนนี้มันจะรู้สึกยังไงกับฉัน
แต่ฉัน ..... เกลียดมันจับใจ

[oaw_eang]

บลูคะ...
                 เห็นแก่สัมพันธ์(สวาท)ครั้งเก่าก่อนของเราเถอะนะ
                 
                 เอามาลงต่อด่วน  เจ้อยากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่าน 

[need_not2know]

แฮ่กๆๆ กว่าจะอ่านทัน หนุกโคดดด
แบะน่ารักอะ หุหุ
(ไมเราชอบแต่กะเทยว้า )
รีบมาต่อด่วนเลยพี่เรย์ กำลังอยู่ในโหมดเศร้า เด๋วมันขาดตอนๆ
(มีแอบนินทาปาล์มด้วยนะพี่เรย์ )

[Junrai_Hyper™]

เจ็บครับ

เจ็บมากกกกก

ทำไมเอกต้องทำแบบนี้ด้วย

เขาไม่รักเราแล้วไม่เป็นไร หาเอาใหม่เพื่อนเอ้ยคนยังมี

 

[suregirl]

ตอนแรกก็อุตสาห์สงสาร
ทำไมเอกเป็นคนแบบนี้อะ แย่มาก ยังงี้ต้องให้แบะตบให้เดี้ยง (ออกแนวโหด) 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

oaw_eang  อ่ะ พูดทำร้ายจิตใจผมเหมือนคุณแบะทำกับเอกเลย  
need_not2know  เอิ้กๆ เข้ามาอ่านกับเขาด้วยหรือ แล้วคนๆนั้นหายไปไหนหล่ะ  
น้องแม้ว  กว่าจะหากันจนเจอ  
suregirl เอิ้กๆโดนผู้ชายตบเนี่ยะ ไม่ได้เบาๆนะครับ เชื่อป๋มอาจกระอักเลือดตายอ่ะ  
**************************************************************************************************************
"แม่ จารย์ให้ผู้ปกครองไปพบ" ฉันเลือกใช้เวลากลางคืนหลังกินข้าว ค่อยๆไปบอกกับแม่
"ผู้ปกครองใคร" นั่นไง ว่าแล้วแม่ต้อง งง ก็อยู่ดีๆ เล่นไปถามนี่เนอะ
"ผู้ปกครองหนูไง แม่น่ะแหล่ะ จารย์บอกให้ไปหาวันพรุ่งนี้"
"เรื่องอะไรอีกหล่ะ" แม่ถาม
"หนูไปตีกะเค้ามา" ฉันตอบ แม่ส่ายหัวให้อย่างอ่อนใจ
"ไปบอกพ่อโน่น" น่านน ฝันร้ายชัดๆ แม่ไล่ให้ไปบอกพ่อตามเคย บอกพ่อก็โดนตีอ่ะเด่ะ แม่นี่นะ ช่วยหน่อยก็ไม่ได้..T_T
ตอนเช้าพวกฉันตื่นไปโรงเรียนกันตามปกติ ส่วนพ่อแม่แต่ละคนนั้น จะไปโดยสารรถพ่ออีบริทย์ไปพร้อมกันสายๆ อีต๋องโดนหนักสุดตามคาด มันโชว์ขาที่ถูกไม้เรียวฟาดเป็นแนวให้ดู เห็นแล้วน่าสยองจิงๆ คงจะโดนไปหลายสิบทีอยู่เหมือนกัน ส่วนฉันก็มีแววว่าจะไม่รอดอยู่เหมือนกัน พ่อคงรอคุยกะอาจารย์ก่อนนั่นแหล่ะ T-T
เดินเข้าไปถึงโรงเรียน ฉันเจอพวกอีเบนซ์นั่งคุยกะไอ้เอกอยู่ ยิ่งเห็นยิ่งรำคาญลูกตา มันเองคงกังวลกับวันนี้ไม่น้อยเหมือนกันหรอก เอาเฮอะ เมิงจะออดอ้อนเชี่ยไรกันก็ตามสบาย อย่าได้แหยมเข้ามาใกล้กรูอีกละกัน ไม่ว่าหน้าไหน กรูจะอัดให้เละเลย..
ผู้ปกครองพวกฉันมาราวๆ 9 โมงกว่า กว่าจะรวมตัวกันได้แล้วไปห้องปกครองกันก็ 10 โมงแล้ว บรรยากาศเครียดมาก พ่อแม่แต่ละคนทำหน้าบึ้งตึงตลอดเวลา เข้าไปในนั้นอาจารย์ก็เทศน์ให้ฟังอีกเกือบชม. พ่อแม่พวกฉันหน้าหดกันเหลือคนละสองนิ้วเองมั้ง จนสุดท้ายตัดสินให้ถูกทำธรรณ์บน (เขียนไงหว่า) ส่วนตัวต้นเรื่อง ฉันกะอีบริทย์ โดนหนัก พักการเรียน 1 อาทิตย์ พ่อฉันงี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย.. (อร๊ากส์...พ่อตีกรูแน่...T-T)
หน้าห้องฝ่ายปกครอง พอพ่ออีต๋องออกมาก็ซัดฝ่ามือใส่อีต๋องเต็มกลางหลังดัง ปั้กก คนอื่นก็ตกใจกันใหญ่ เล่นตีกันกลางโรงเรียนเรย ฉันลุ้นไม่ให้อีต๋องร้องไห้ออกมา เพราะสายตาพวกอีเบนซ์ยังจับจ้องที่มันอยู่ และมันก็ไม่ทำให้ผิดหวัง มันกลั้นน้ำตาเอาไว้จนได้ พ่อมันชี้หน้ามันแล้วเหมือนกับว่า กลับไปโดนตีอีกแน่ๆ เฮ้อ เมิงตั้งการ์ดดีๆ นะอีต๋อง - -*
วันนั้นแทบไม่ได้เรียนเลยแร่ะ ความจะเสร็จเรื่องเสร็จราวก็เหลือต้องเรียนอีกไม่กี่คาบ แต่ใครยังจะมีกะใจจะเรียนอีกหล่ะ ก็เลยพากันโดดเรียนไปเดินห้างแก้เซ็งกัน 4 คน มีฉัน อีบริทย์ อีต๋อง และก็บักจ๊อด (เมิงนี่ตามทุกงานเลยเจงๆ นะเนี่ย - -*)
"กลัวเปล่าวะ" ฉันหันไปถามอีต๋อง เพราะแสนจะห่วงชะตากรรมที่กำลังจะเกิดในอีกไม่กี่ ชม. ข้างหน้านี้
แต่มันกลับส่ายหน้า
"กรูชินแล้ว :-)กก" อ้าว มาด่ากรูอีก อีสาดด แต่ก็ดียิ่งเมิงเครียดเท่าไร บรรยากาศก็ยิ่งหดหู่ว่ะ อย่าไปสนใจเลยเว่ย มาแรดกันดีก่า
"เมิงดูไอ้จ๊อดดิ ตามพวกเรามาต้อยๆ กรูว่า แมร่งต้องเป็นกระเทยแน่ๆเลย" ฉันพาเพื่อนๆ พูดล้อไอ้จ๊อด ผู้ชาย(รึเปล่า) คนเดียวในกลุ่มตอนนี้ แปลกเนาะ ไอ้นี่แมร่งก็ไม่อาย อยู่กับแต่กระเทย เออคิดไปก็ขำดี
ไอ้จ๊อดมองหน้าฉันใหญ่ ไมวะ ขำแค่นี้มีปัญหาหรอไง
"จุ๋มจิ๋ม" ไอ้จ๊อดตอกกลับ อะไรของเมิงวะ จุ๋มจิ๋ม พวกฉันพากันนั่งงง ไอ้จ๊อดก็เลยหัวร่อชอบใจ ก่อนจะเฉลยว่า
"ตลกตาย ไงหล่ะ ฮ่าๆๆๆ" พูดจบ ไอ้จ๊อดหัวเราะตัวงอ กว่าพวกฉันจะเก็ทกันก็อีกหลายนาทีต่อมา แหมสาด เกิดมาเพื่อสิ่งนี้จิงๆ เลยนะเมิง ดีใจจิงๆ จะไม่เจอหน้าเมิงไปอีก 1 อาทิตย์ โล่งงงงง
ฉันค่อยๆ เดินย่องเข้าไปในบ้าน พอดีพ่อนั่งหันหลังปลูกต้นไรอยู่ไม่รู้ รีบเข้าบ้านดีกว่า อึ๋ย หวาดเสียววว พอเข้าไปในตัวบ้านได้ ฉันวิ่งหางจุกตรูดขึ้นไปบนห้อง เฮ้อออ โล่งอก
"รอดแระกรู" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ ในใจเป็นห่วงอีต๋องมากมาย ได้ยินเสียงคนเดินตามขึ้นมาชั้นสอง ใครหว่า อย่าบอกนะว่าเป็นพ่อน่ะ T-T
"ไอ้แบะ ไปล้างจาน หุงข้าว แล้วไปซื้อกับข้าวด้วย" โห ไอ้เอใส่เป็นชุด หิวหล่ะสิ สาดด แล้วไม่เคยช่วย
"รู้แล้วน่า เพิ่งมาไม่เห็นหรอไง" ฉันเถียง คนยิ่งกลัวๆ อยู่ด้วย นชอบมาทำให้ตกใจ ไอ้พี่ชายประสาท
เอหันหลังกลับไปข้างล่าง เฮ้อ นึกว่าพ่อให้มาตามซะอีก ตกใจโหมะเลย
"อ้อ พ่อเรียกให้ลงไปข้างล่างด้วยหล่ะ ได้ยินไหมเนี่ย" ไอ้เอตะโกนขึ้นมาอย่างดัง เผาศพกรูด้วยหล่ะเมิง T_T
"อร๊ากกกกกกกกกส์ๆๆๆ" ฉันร้องดังลั่น โดนแม่ราดทิงเจอร์ใส่อีกแระ (ไม่ได้ไม่ดีก็ทิงเจอร์ทั้งปี) แม่ก็ไม่ได้สนใจเรย เอาทิงเจอร์ป้ายแผลที่ต้นขาฉันใหญ่ พ่อเล่นหวดไป 3-4 ที จนไม้เรียวหัก เลือดแตกซิปๆ เลย เจ็บใจจิงๆ เดี๋ยวขาลายหมด ใครจะรับผิดชอบนี่พ่อ
"สมน้ำหน้าเมิงแล้วแร่ะ ให้ไปเรียนเสือกอยากเป็นนักเลง" แม่ซ้ำเติมอีก ชีวิตทำไมมันรันทดยังงี้วะเนี่ย ไม่ไหวแล้ว ขึ้นห้องดีกว่า ไม่กินแล้วข้าวเย็น
ฉันค่อยๆ ลุกเดินขึ้นไปบนห้อง ยังแสบขาแสบตูดไม่หาย นอนดีกว่า ป่านนี้ไม่รู้อีต๋องจะโดนไรมั่ง พ่อมันคงเอาเรือกลไฟยิงใส่แล้วมั้ง เย้ออออ ทนหน่อยนะเว้ยยย เดี๋ยวกรูจะจดหมายไปหารายการวงเวียนชีวิต ให้เค้ามาถ่ายทำชีวิตเมิงให้ดังไปเลย ฮ่าๆๆ
เฮ้อ... ไม่ได้ไปโรงเรียนตั้งอาทิตย์นึง เหงาตายชัก แล้วงี้จะเรียนทันคนอื่นเค้าไหมน้อออ คิดไปคิดมาก็กลุ้มใจ - -"
อุตส่าห์ตื่นนอนแต่เช้า ลงมาช่วยเก็บบ้านกวาดบ้าน แต่ดูดิ๊ พ่อยังไม่ยอมคุยด้วยเลย เซ็งจิงๆ ทำดีไม่ได้ดี ฉันเลยวางมือ เดินเข้าครัวตักข้าวมากินดีกว่า ดูทีวีไปด้วยสบายจะตาย
"อ้าว ไมไม่ไปโรงเรียน" ไอ้เอถาม
"ไม่ไปโว้ยยยย" และนี่คือคำตอบจากน้องสาวสุดสวย ไอ้เอเป็นงง มันคว้าวิทยุแล้วก็เดินตามพ่อไปที่นา
ดูทีวีก็ไม่เห็นสนุกเรย โว้ยย เบื่อเว้ย ไม่มีเพื่อนคุยด้วยเลย อีบริทย์อีต๋อง คงนั่งเมาท์กันอยู่โรงเรียนแล้วแน่ จะแปดโมงแล้ว อีกไม่นานก็คงเข้าเรียนกันแล้วสิ เฮ้ออ กลับมาเร็วๆ เน้อ กรูเบื่อ
เกือบบ่ายสามโมง อีสองตัวนี่ก็ถึงได้โผล่มาที่บ้านฉัน กำลังเคลิ้มๆ จะหลับก็เลยได้ตื่นซะก่อน
"นี่ขนม" อีต๋องยื่นถุงขนมเบเกอรี่ (ทำเอง) ให้กิน สงสัยทำขายไม่หมดน่ะสิ ก็ยังดีวะ ฉันคว้าเอามากิน
"อร่อยไหม" อีต๋องถาม ฉันพยักหน้าแม้ในใจจะแอบคิดว่ามันเค็มไปหน่อยน่ะนะ แต่ของฟรีนี่เนาะ เมิงให้ไรมาก็หร่อยหมดแร่ะ
"รอยไร เมิงก็โดนตีกะเค้าด้วยเรอะ" อีบริทย์ตาดี มันเห็นแนวไม้เรียวที่ต้นขาฉันเข้าให้
"โดนดิวะ เมิงก็โดนหรอ" ฉันหันไปถามอีบริทย์กลับ แต่มันส่ายหน้า นั่นสินะ พ่อแม่เมิงเค้าตามใจเมิงจะตาย โดนก็แปลก ฉันหันไปหาอีต๋อง รายนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าโดน
"2-3 ทีว่ะ" อีต๋องถลกขากางเกงมันขึ้น เห็นเป็นแนวเทือกเขาถนนธงชัยเรย
"กรูโทดนะเว้ย" ฉันอยากบอกเพื่อนคำนี้มานานแระ บอกตอนนี้เลยละกัน
"ขอโทดทำไมวะ เพื่อนกันนี่หว่า" อีต๋องยิ้มให้ กรูนี่โชคดีชิบหาย เกิดมามีเพื่อนอย่างพวกเมิงเนี่ย
"อ้อ พูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ดีแล้ว" อีบริทย์ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้
"ไอ้เอกมันฝากให้มาขอโทดเมิงด้วย" ถุย..กรูก็นึกว่าเรื่องอะไร
"มันบอกว่า มันไม่ตั้งใจจะให้เรื่องเป็นแบบนี้" อีบริทย์พูดต่อ
"พอเหอะๆๆ เมิง" ฉันปรามมันไว้อย่างเหลืออด
"เมิงยังจะเชื่อที่มันพูดอยู่อีกหรอ" ใครจะเชื่อก็เชื่อไปเหอะ ฉันคนนึงหล่ะ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็จะไม่ญาติดีกับมันอีกแน่นอน.
อยู่บ้านเฉยๆ ใครนึกว่าสบาย ยิ่งเห็นคนอื่นไปเรียนกัน ยิ่งร้อนใจ อาจารย์ก็สั่งงานเยอะเลย ทั้งเดี่ยวทั้งกลุ่ม โอ๊ยยยยยส์ ไม่รู้อะไรให้อีรุงตุงนังไปหมด แล้วจะไปทำทันได้ไงหล่ะเนี่ย - -* แต่คิดมากไปก็เท่านั้น ฉันคงทำได้ดีที่สุดก็แค่ฝากอีบริทย์จดงานมาให้นั่นแหล่ะ ทำผิดทำถูกไม่รู้หล่ะ มั่วตั้วไม่ก่อน (ก็ไม่ได้เรียนนี่นา)
เฮ้อออออ เมื่อไรหนอ พ่อถึงจะพูดด้วย นี่ก็สองวันแล้วนะ สงสัย โน่นเรย ได้ไปเรียนโน่นแร่ะ..
"แม่หวัดดีค่ะ" เสียงแหลมแสบไส้คุ้นๆ หู ไม่ใช่ใคร อีบริทย์กลับมาจากโรงเรียนแล้วนั่นเอง
"แม่หวัดดีครับ" ฉันตกใจแทบสิ้นสติ เสียงผู้ชาย อร๊ายยยยส์ อีบริทย์พาผู้ชายเข้าบ้านกรูหรอเนี่ย ฉันหันไปดูหน้าแทบลมจับ ไอ้จ๊อด..

"เอ้ยยย มาบ้านกรูทำไมเนี่ย" ฉันถามเสียงหลง ตกใจชิบหาย ไอ้จ๊อดวางเป้ใบใหญ่ลงที่พื้น ก่อนจะตอบว่า
"ก็มาทำงานดิ งานกลุ่มน่ะ" มันทำหน้ายวนๆ อีบริทย์ต้องเดินเข้ามาเคลียร
"งานวิชาอาจารย์ปรียาภรณ์น่ะ ส่งวันจันทร์นี้แล้ว" มันควักหนังสือที่หยิบยืมมาจากห้องสมุดออกมากองเป็นตั้งๆ โห รายงานจะทำวันเดียวเสร็จหรอวะ ฉันคิดในใจ
ไอ้จ๊อดเดินเกร่ไปเกร่มาในบ้าน มันเลือกที่นั่งอันเหมาะเจาะได้ก็นั่งพิงผนังอย่างสบายใจ ฉันมองหน้าอีบริทย์อีกครั้ง
"แล้วพามันมาด้วยทำไม" ฉันถามอย่างเคืองๆ
"ก็เห็นว่าต้องพรีเซนต์ด้วย มันเรยจะมาซ้อม" อีบริทย์ตอบ
"แล้วเมิงจะให้มันกลับรถเที่ยวไหน" ฉันถามต่อ อีบริทย์ส่ายหัว
"เห็นมันบอกว่าจะไม่กลับนะ"
"ฮ้าาาาาาา " ตายๆๆ ไม่กลับแล้วมันจะค้างที่ไหน นี่เมิงอย่าบอกนะ ว่าจะให้มันค้าง.........บ้านกรู - -"
สุดท้ายความซวยก็ต้องลงเอยที่ฉันไปซะทุกทีเลยสินะ บ้านก็ไม่ได้รวย ยังจะต้องมาเลี้ยงไอ้จ๊อดให้เปลืองข้าวเปลืองน้ำอีก จะขอเก็บค่าหัวซะหน่อย ก็ไม่รู้จะได้หรือเปล่าเรย - -*
ฉันกะอีบริทย์ออกไปช่วยกันทำงานบ้าน ดูดิ คนอื่นเค้าทำงานกันให้ง่วน ไอ้จ๊อดนั่งดูทีวีอยู่ในบ้านหัวเราะดังลั่น สาดด เปลืองไฟบ้านกรู - -"
"แบะ ล้างจานเสร็จแล้ว ไปซื้อเครื่องต้มยำให้แม่หน่อยนะ" แม่ฉันชะโงกหัวออกมาบอกทางหน้าต่างในครัว ไม่รู้จะเห่ออะไรนักหนา แค่ไอ้จ๊อดมานอนบ้านเนี่ย ถึงกับเข้าครัวทำกับข้าวเองเลย เชอะ
"จร้าาาา" แต่จะยังไงก็ต้องไป T.T
พ่อกะไอ้เอมาถึงบ้านก็ งงๆ ทำไมมีเพื่อนผู้ชายมานอนบ้าน แต่พอรู้ว่ามาทำรายงานกันก็ไม่ว่าอะไร วันนี้แม่ทำกับข้าวเยอะเชียว ไม่รู้จะทำเยอะขนาดนี้ทำไม ไอ้จ๊อดยิ่งกินเปลืองๆ อยู่นะแม่
"โหย อร่อยจังแม่" ไอ้จ๊อดตักซดๆ ปากประจบแม่ฉันจนยิ้มแก้มปริ ดูซิ บ้านฉันไม่มีใครแดกทันมันซักคน ฉันเอื้อมมือจะตักไข่เจียวหมูสับข้างหน้า แต่ช้อนก็ดันไปชนกะช้อนของพ่อเข้าพอดี
"เป๊งง" (เสียงช้อนกระทบกัน เนื่องจากไม่ได้ใช้ช้อนกลาง) เรามองหน้ากัน ต่างคนก็ต่างหยุดมือ พ่อฉันทำเนียนชักมือกลับไปกินข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีงี้อีก
ฉันได้ทีก็เลยตักไข่ไปใส่จานพ่อ แล้วก็ตักใหม่มาใส่จานตัวเอง (อีอันหลังน่ะ หมูเต็มเรยย กร๊ากกกกส์ๆ) พ่อคง งง ๆ ซึ้งเลยหล่ะสิ ไม่กล้ากินเลยหง่ะ อ่ะคริคริ
"แบะเอาน้ำให้กินหน่อยเด่ะ" ป๊าดดดด หาข้าวให้มันแดก ต้องหาน้ำให้มันด้วยอีกนะเนี่ย - -" เซ็งกะไอ้จ๊อดว่ะ คนกำลังซึ้งๆ เมิงกินข้าวไม่ต้องกินน้ำไม่ได้หรอไง..
เมื่อขุนข้าวขุนน้ำไอ้จ๊อด จนอิ่มหมีพลีมันแล้ว มันก็นั่งอืดอยู่ตรงนั้น เป็นฉันกะอีบริทย์นี่ต้องมาเก็บสำรับไปล้างไปทำ มาลำบากกรูแท้ๆ เลยเมิง
"ไอ้แบะอยู่โรงเรียนมันเกหรอ" แม่ฉันถามไอ้จ๊อด ไอ้จ๊อดทำนิ่งๆ ไปหน่อยนึง สงสัยรู้ตัวว่าฉันยืนฟังคำตอบมันอยู่ หุหุ
"ก็ไม่เกนะแม่" มันตอบ เฮ้อ ค่อยโล่งอกหน่อย
"แต่ก็ชอบโวยวายๆ พูดกับเพื่อนก็ไม่เพราะ เอะอะก็ใช้กำลัง" อ้าวซวยแล้วสิ ไอ้จ๊อดเผาฉันไม่ไว้หน้า พ่อมองมาที่ฉัน อยู่ไม่ได้แล้วเว้ยย หนีเข้าครัวดีกว่า คืนนี้นะไอ้จ๊อด เมิงเจ็บ...
"ยังไงก็ช่วยดูๆ ดึงๆ กันหน่อยละกัน" พ่อฉันพูดทิ้งท้าย เพราะคงหวังจะพึ่งอีบริทย์ได้ยาก กร๊ากกกส์ หารู้ไม่ ไอ้จ๊อดน่ะตัวดีเลย ตัวก็เหม็น เรียนก็ไม่เก่ง กินจุ บ้าผู้หญิง ติดเกมส์ โอ๊ยยยยยยส์ สารพัดสารเพ ไม่อยากจะเซดดดดดดดดดด -*-
ตกกลางคืน ฉันอาบน้ำเสร็จ ออกมาเห็นอีบริทย์กางมุ้งกางท่ารอไว้เรียบร้อยดีมาก ฉันไล่ไอ้จ๊อดไปอาบน้ำ เพราะเหลือมันคนเดียวที่ยังไม่ได้อาบ แต่แมร่งพูดยากยังก๊ะเด็กๆ
"ไปดิ๊.." ฉันไม่กล้าเสียงดังมาก เพราะคนอื่นๆ เค้าขึ้นนอนกันหมดแล้ว ไอ้จ๊อดมุดเข้าไปนอนงุดๆ อยู่กลางมุ้ง
"หนาวอ่ะ ไม่อาบไม่ได้หรอ" มันเริ่มออกอาการงี่เง่า กรูว่าแล้ว ตัวมันถึงได้เหม็นยังกะซากศพ
"ไม่อาบ เมิงไปนอนนอกบ้านเรย" ฉันชี้มือไปหน้าบ้าน หมดเวลาใจดีแระ ไอ้จ๊อดทำหน้ามุ่ย มันค่อยๆ แงะกระเป๋าเป้เปิดออก หยิบเอาพวกเสื้อผ้า กางเกงในออกมา
"ไม่ได้เอาแปรงสีฟันมาอ่ะ" ไอ้จ๊อดแถไปเรื่อยๆ
"ขอยื......................" หยุดเรย เมิงไม่ต้องพูด กรูรู้ว่าเมิงจะพูดอะไร คนเชี่ยไรให้ยืมแปรงสีฟัน อี๋ๆๆๆๆ ใช้นิ้วถูๆๆ เอาเลยเมิง ฉันลากมันออกมาจากมุ้ง ดันมันไปจนถึงหน้าห้องน้ำจนได้ ไอ้จ๊อดตัดใจเดินเข้าไปในห้องน้ำ มันหันมาคว้าผ้าเช็ดตัวที่พาดที่หัวไหล่ฉันเข้าไป แล้วปิดประตูทันที
"เฮ้ยยยยยยย ของกรูน้า" ฉันเคาะประตูย๊อกๆ มันก็ไม่มีท่าทีจะเปิด
"ลืมเอาผ้าเช็ดตัวมา ยืมหน่อย" ดูมันพูดดิ มักง่ายว่ะ ไม่เอามาทำไมไม่บอกหล่ะวะ ผืนอื่นยังไม่ได้ใช้ก็มี แล้วที่สำคัญ นั่นมันของส่วนตัวของกรูนะเมิง ถ้าเมิงเอาไปเช็ดโจ๊ย เช็ดไข่ ขึ้นมาอ่ะ อร๊ากกกกกกกส์ แค่คิดก็ลมใส่
ฉันเคาะประตูอยู่อีกหลายที แต่คงไม่ทันแล้วแหล่ะ ป่านนี้แมร่งคงเช็ดทุกซอกทุกมุมไปแระ T-T
เราสามคนนั่งคัดเนื้อหาจากหนังสือเล่มหนาๆ หลากหลายเล่ม ฉันจดข้อความขยึกขยือลงในเศษกระดาษหนึ่งแผ่น พยายามที่จะลำดับเนื้อหาทั้งหมด อีบริทย์ค่อยๆ คัดแต่ละเรื่องลงในกระดาษรายงานอย่างบรรจง อีกนานเลยหล่ะกว่าจะเสร็จ รวมปก รวมสารบัญแล้ว 20 หน้าเห็นจะได้มั้ง
ดึกๆ อย่างนี้ ตามันจะหลับซะให้ได้ พัดลมก็เป่าลมโกรกเย็นสบาย ฉันเพิ่งสังเกตุเห็น ไอ้จ๊อดเวลามันไม่ใส่น้ำหอมนี่ตัวมันก็หอมดีเหมือนกันนะ แถมไม่ต้องทำผมตั้งเป็นหนามทุเรียนก็ดูดีออก ไม่รู้มันนึกบ้าอะไรของมัน แต่ที่รู้ตอนนี้ ไอ้จ๊อดคงง่วงเต็มที่แล้ว ฉันเห็นมันหลับตาฟุบกับหมอนแน่นิ่งไป 2 นาทีแล้ว
"เฮ้ยยย เอก ตื่น" อีบริทย์เขย่าตัวไอ้จ๊อดใหญ่ มันลืมตาสลึมสลือ เหอะๆ พอเฮอะว่ะ กรูเองก็ง่วงจะแย่แล้ว
"คืนนี้พอก่อนเหอะว่ะ กรูก็จะไม่ไหวแล้วเนี่ย" ฉันปิดตำราลง แล้วยกทั้งหมดไปไว้บนหัวนอนข้างๆ หมอน อีบริทย์ลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจ คงเมื่อยแย่แล้วสิ
"จัดที่นอน กันมุ้งให้เรียบร้อยสิไอ้จ๊อด" ฉันหันไปบ่น ไอ้นี่แมร่งจะนอนท่าเดียว มันค่อยลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ท่าทางจะไม่เคยลำบาก
"อิ๊บนอนตรงกลาง" ไอ้จ๊อดพูด มันหยิบกระเป๋าเป้มาวางจองพื้นที่ไว้
"อิมพอสสิเบิ้ล" ฉันแย้ง มือสองข้างยกเป้ใบยักษ์ของมันเหวี่ยงไปติดผนังมุ้งอีกฟาก และนี่คือคำตอบสุดท้าย.. ไอ้จ๊อดนี่ยังไงซะแระ มีแผนเปล่าเนี่ย - -"
(2 ต่อ 1 เลยนะตะเองงง)
ฉันนอนหลับๆ ตื่นๆ อยู่นานสองนาน ไอ้จ๊อดเป็นไรไม่รู้ นอนดิ้นไปดิ้นมาอยู่ได้ หายใจก็ฮึดฮัดๆ สงสัยแปลกที่เลยนอนไม่หลับ ทำลำบากคนอื่นเค้าอีก ง่วงจะตายก็เป็นว่าไม่หลับซักกะที ฉันนอนตะแคงหันหลังให้เพื่อนสองคน พยายามข่มตาให้หลับ ปิดหูทั้งสองไว้แนบสนิท เพื่อจะไม่ให้ได้ยินเสียงอะไร ไอ้จ๊อดยังดิ้นไปดิ้นมาไม่เลิก
"ไอ้จ๊อด นี่เมิงเป็นไรของเมิงเนี่ย" ฉันเหลืออดแล้ว ใครมันจะไปหลับลงวะ (นอกจากอีบริทย์ - -*)
"กลัวผี" ไอ้จ๊อดตอบแหยง ๆ "เปิดไฟนอนได้ไหมหล่ะ" มันพูดต่อ
"ผีพ่อเมิงสิ" ถุย..ไร้สาระจิงๆ เลย นอนซะเหอะ เชื่อกรู เปิดไฟนอนเมิงมีสิทธิ์เจอ จูออน ลุกมาเยี่ยวก็เป็นได้ จะหาว่ากรูไม่เตือน
ไอ้จ๊อดคงเคือง โดนขัดใจ มันหันหลังให้ฉันขวับ ทีเนี้ยหล่ะไม่ดิ้นแระ ไม่นานฉันเลยได้ผล็อยหลับลงไปได้น่ะ
zzzzzzzz

ฉันตื่นมากลางดึก เพราะมีใครซักคนกำลังลุกไปเข้าห้องน้ำ ฉันมองตามไปที่เงาดำ แล้วสันนิษฐานว่าคงเป็นไอ้จ๊อดแน่ๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร กำลังหลับเพลินๆ อากาศก็เย็นสบายดีแท้ ว่าแล้วฉันก็รีบนอนคุดคู้หลับต่อทันที
ไอ้จ๊อดเข้าห้องน้ำไปไม่นาน ฉันก็ได้ยินเสียงก้าวเท้าเดินกลับมา มันมาจอดอยู่ตรงฟากทางฉัน สงสัยหาทางเข้ามุ้งไม่เจอซะละม้าง
มันค่อยๆนั่งลงตรงมุ้งฟากฉัน นี่ ถ้าเดาไม่ผิดมันต้องแหวกมุ้งเข้ามา แล้วเดินข้ามหัวฉันกะอีบริทย์เข้าไปนอนแน่ๆ เลย ไอ้นี่นิ มักง่ายไม่เลิก แต่คอยดูนะ ถ้ามันทำงั้นจิงๆ ฉันจะถีบมันให้ติดพัดลมไปเลย
แต่เหมือนดวงมันยังไม่ถึงฆาต ฉันไม่เห็นมันจะแหวกมุ้งขึ้นมาเลย นั่งทำอะไรของมันอยู่นะ ไม่หนาวหรือไง ฉันรอดูมันอยู่พักนึงนั่นแหล่ะ เผื่อว่ามันนอนละเมอก็จะได้ลากมันกลับที่นอน ดูสิน่ะ คนอุตส่าห์หวังดี แต่ดูมันทำละกัน
ไอ้จ๊อดก้มลงมาจูบแก้มของฉันจากด้านนอกมุ้ง เริ่มจากเบาๆ ครั้งสองครั้ง แล้วก็แรงขึ้นๆ มันคงนึกว่าฉันหลับ ฉันแกล้งขยับตัว

[jammy]

เอาเเล้วไงไอ้จ๊อด เหอๆ สนุกจริงๆครับเรื่องนี้เสียดายที่ใกล้จะจบละ เอามาลงอีกเร็วๆนะครับพี่เรย์

[oaw_eang]

ไม่เอาอะจ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

มุ้งมันกั้นอยู่อะ

มุดเลยๆๆๆๆๆๆ 

[need_not2know]

พี่เรย์ ไมมันสั้นงี้ล่ะ ยังไม่ไปถึงไหนเลย
ทำไมเข้ามาอ่านแล้วต้องถามหาคนๆนั้นด้วยล่ะ
เข้ามาอ่านเหมือนกันมะด้ายรึงายยย
เอิ๊กกก แบะน่ารัก โหด มัน ฮา โดนจาย 

[Junrai_Hyper™]

ชิส์

ให้มันได้อย่างนี้สิ

โอ้วพระเจ้า!!! จ็อด มันยอดมากกกก








ลป.

มาต่อให้ไว้เลยนะหนูบลู

 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

jammy  เหอะๆระวังแบะคุงมาเก็บตังเน้อ   
oaw_eang  คิกคิก ระวังมุ้งขาดนะครับ   
need_not2know  เต็มหน้าพอดีอ่ะครับ มันใส่ได้แค่นี้ 20000 ตัวอักษร   
น้องแม้ว  หุหุ อย่าไปมุดมุ้งใครเขาน้า เด่วเดือดร้อน   

************************************************************
ไอ้จ๊อดรีบผงะตัวออกอย่างเร็ว มันค่อยๆ ไต่เข้ามาในมุ้งกลับไปนอนที่มันตามเดิม
อะไรกันวะเนี่ย ทำไมหัวใจเต้นแรงจังวะ ฉันรู้สึกแปลก ขนลุกไปทั้งตัว ทำไมไอ้จ๊อดทำงี้อ่ะ....
ไอ้จ๊อดนี่มันมาสุมไฟในอกฉันแท้ๆ นอนไม่หลับเรยทีนี้ ในใจร้อนรุ่มพิกล สาดเอ้ยยย มาจูจรุ๊บกูได้ไงฟร่ะ เยื่อ พรหม จรรย์กรูขาดหมดพอดี คืนนั้นฉันนอนเอามือ กุม ตูดไว้ตลอดคืน ห่วงก็แต่เพื่อน อีบริทย์เมิงระวังเหอะ นอนอ้าซ่าใกล้ๆ มัน จะโดนอัด ถั่ว ดำไม่รู้ตัว ตัวใครตัวมันละกันวะ..งานนี้
เช้ามืดวันต่อมา ฉันลุกขึ้นแต่เช้าเพราะนอนไม่ค่อยจะหลับ ขอบตางี้ดำยิ่งกว่าหมีแพนด้าเชียว ไอ้ที่ตื่นเช้านี่ก็ไม่ใช่อะไรหรอก จะรีบมาสรุปทำรายงานให้เสร็จน่ะ จะได้แบ่งๆ เนื้อหากันไปซะ แยกย้ายกันไปท่องให้หมดเรื่องหมดราวไป
"ทำไมตื่นแต่มืดแต่ดึกเลย" ตื่นเช้ามาก็เจอพ่อพอดี อร๊ายยยยยยยส์ พ่อคุยด้วยแล้ว อ่ะคริคริ
"จะรีบทำงานอ่ะพ่อ" ฉันตอบสั้นๆ เช้าๆ อากาศหนาวจัง เลยต้องแจ้นหาเสื้อกันหนาวมาใส่แทบไม่ทัน ไอ้จ๊อดเริ่มขยับตัวแล้ว สงสัยเสียงดังกันไปหน่อย เมิงหลับไปเลยนะ หลับยาวววววววไปเลยยิ่งดี ฉันนึกในใจ
แม่เดินตามพ่อลงมาติดๆ คว้าเสื้อคลุมได้ตัวนึง ่ก็บึ่งมอไซด์ออกไปซื้อกับข้าว ฉันไม่ลืมจะฝากซื้อขนมครกหน้าหมู่บ้านกับแม่ด้วย ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว
เสร็จแล้ว ฉันหอบหนังสือออกมานั่งม้าหินอ่อนเปิดไฟอยู่หน้าบ้าน เช้าๆ อย่างนี้สมองโปร่งดีจัง ค่อยๆ ไล่ทำรายงานอยู่ได้พักใหญ่ๆ ไม่นานไอ้จ๊อดก็ตื่น มันงัวเงียๆ เดินตามออกมาหน้าบ้าน
"โหย ทำไรแต่เช้าเนี่ย ขยันไปแระ" ไอ้จ๊อดฟุบลงที่ม้าหินอ่อน พูดทีแทบจับใจความไม่ได้ ง่วงก็ไปนอนสิวะมาทรมาน (กรู) อยู่อย่างนี้ทำม้ายยยยยยย ฉันใช้ความนิ่งสยบความเคลื่อนไหว ไอ้จ๊อดหันมามองหน้า ขี้ตาเงี้ยเยิ้มเลย
"ตื่นเช้างี้ทุกวันเรยหรอ" มันถาม เฮ้อ ชักอ่อนใจกับมัน เลยพยักหน้าตอบให้พ้นๆไปด้วยความรำคาญและแอบกรัวเล็กน้อย เดี๋ยวมันปล้ำขึ้นมาทำไงหล่ะ
"มาเดี๋ยวช่วย" ไอ้จ๊อดคว้าหนังสือไปตรงหน้า ฉันดึงมันกลับมาที่เดิม
"เสร็จพอดี" ฉันฉีกกระดาษที่โน๊ตหัวข้อรายงานไว้ในส่วนของมันให้ไป แล้วก็รีบขนหนังสือกองเบอเร่อกลับเข้าบ้านอย่างไว
เสียงรถมอไซด์แม่บึ่งกลับมาพอดี แม่ซื้อของมาพะรุงพะรัง พอเห็นหน้าไอ้จ๊อดก็ทัก
"ทำไมตื่นแต่เช้าหล่ะลูก" แม่ฉันถาม ไอ้จ๊อดยิ้มๆ ให้ แม่ฉันเลยยื่นถุงขนมครกให้มัน มันก็รีบยกมือไหว้ใหญ่เรย
"ขอบคุณครับ ของโปรดผมเลย" แหม น้อยๆ หน่อยเมิง
"อ้อ ไอ้แบะมันถึงได้ฝากให้ซื้อมา" น่านนน ไม่ใช่แระแม่ หนมครกของหนู จะซื้อมากินเองต่างหาก เอาไปให้มันทำม้ายยยยย T.T
ไอ้จ๊อดหันมามองหน้าฉัน พลางส่งสายตาให้ฉันปริบๆ
น้อยๆ หน่อยสาดด นี่เมิงคิดอะไรอยู่น่ะ กรูเปล่านะเว้ย...
"เฮ้อ อะไรอ่ะ ยังจำไม่ได้เลย" ไอ้จ๊อดโวยวายไม่เลิก ฉันโยนกระเป๋าเป้ส่งขึ้นรถให้มันไป
"ไปท่องตามที่จดให้นั่นแหล่ะ ไม่มีอะไรหรอก" ฉันกำชับ แอบดีใจ ได้ไล่มันกลับบ้านไปซักที นี่อุตส่าห์ให้กินขนมครก+เบรคฟาสต์ ที่บ้านแล้วนะเนี่ย
"โหย อะไรของเธอเนี่ย หอบเสื้อผ้ามาเต็มกระเป๋าเลยนะเนี่ย" ไอ้จ๊อดบ่นอุบ ทำหน้าเป็นตูดเลย คนขึ้นกันเต็มแล้ว รถลุงค่อยๆ เลื่อนตัวออกไปแล้ว ฉันยืนยิ้มส่งมือบ๊ายบายให้มันอย่างสบายอุรา ลัน ลัน ล๊า ไม่เสียตูดแล้ววว
"ทำไมเมิงไล่มันกลับเร็วจัง" อีบริทย์ถามฉัน ระหว่างกำลังเดินกลับบ้าน อีนี่ไม่รู้อะไรซะแล้ว
"อีเวน เมื่อคืนเอาแต่หลับ แมร่งแอบมาทำมิดีมิร้ายกรู ไม่รู้เรื่องเลยสิเมิงเนี่ย" ฉันตวาด
"เฮ้ย ขนาดนั้นเรยหรอ" อีบริทย์ทำหน้าตกอกตกใจ
"ไหนแมร่งบอกกับกรูว่าจะแค่หอมแก้ม" อ่ะจ๊ากกกกกก อีบริทย์พูดอะไรออกมาเนี่ย
"อีสันขวาน เมิงพูดมาเลยนะ พูดมาให้หมด" ฉันเอามือชี้หน้าเพื่อนซี้ อีบริทย์ยิ้มแหยๆ อีสาดนี่ หัดมีฟามลับกับเพื่อนฝูง - -* (เลววววว)

- - - - - - - - - - -
ฉันงอนไม่ยอมพูดกับอีบริทย์กะอีต๋องตั้งแต่เช้าแระ เพื่อนกันภาษาอะไรอ่ะ รวมหัวกันหลอกฉัน
"แบะ ยังไม่หายโกรธอีกหรอ" อีต๋องพูดอยู่ข้างๆ ฉัน ฉันทำเป็นไม่ได้ยินแล้วนั่งล้างจานต่อไป อีบริทย์ลุกมาทำท่าจะช่วย แต่ฉันไม่ให้ช่วยซะยังง้าน
"เฮ้ย อะไรของเมิงวะ" อีบริทย์บ่น
"พวกกรูก็ไม่อยากปิดเมิงหรอกนะเว้ย แต่ไอ้เอกมันข้อร้องไว้อ่ะ เมิงจะให้กรูทำยังไง" มันรีบแก้ตัว ไม่ต้องเลยเมิง โทดไอ้เอกกันอย่างเดียวเรย เห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อน เชอะ ฉันรีบล้างๆ จานให้เสร็จ ล้างไม้ล้างมือเสร็จแล้วก็สาดน้ำคว่ำกะลามัง อีบริทย์อีต๋องโดดหลบกันเหยงๆ
"เอาเหอะน่า อีแบะ มีคนรักดีกว่ามีคนเกลียดนะเว้ย" อีต๋องยังเชียร์ไม่เลิก
"รักกะพ่อเมิงเซ่ะ.." ฉันตะโกนมาตอบ แล้วก็เดินเข้าบ้านไปแอบทำรายงานไม่สนใจใคร
ไอ้จ๊อด คราวนี้จะเป็นคราวสุดท้ายที่เมิงจะได้อยู่กลุ่มกรู -*-
อร๊ากกกกกกกส์ ปวดหัวกะอีสองตัวนี่จังเลย แมร่งเอาแต่เชียร์ให้ได้เสียกะไอ้จ๊อดอยู่ได้ เกลียดมันยิ่งกว่าขี้อีก ไม่รู้กันบ้างเหรอไง ไม่รู้ไอ้จ๊อดมันมีดีอะไรนักหนา
"เอาน่า ลองคบดูก่อนเหอะเมิง" อีต๋องเร้าหรือ
"ไม่" ฉันตอบ
"ถ้าคบกันไม่ดี ค่อยเลิกก็ได้นี่หว่า" อีต๋องยังไม่ละความพยายาม
"เมิงไม่หยุด กรูตบ" ฉันง้างฝ่ามือพิฆาต อีต๋องหุบปากโดยดี อีเชี่ยนี่ พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลัง -*-
"เฮ้อ น่าสงสารไอ้เอกว่ะ" อีบริทย์เอาบ้าง มันทำเป็นพูดอย่างอ่อนใจ (สารเลวแท้ๆ เลยพวกเมิง ปิดกรูมาได้ตั้งนาน)
...................................
"ทำไมไอ้คนนั้นมันกลับไปเร็วนักหล่ะ งานเสร็จแล้วเหรอ" แม่ฉันถามอย่างสงสัยกลางวงข้าว
"อีแบะมันไล่เขากลับไปแล้วจ่ะแม่" อีบริทย์สาระแนนักเชียว เดี๋ยวก่อนเหอะเมิง ฉันค้อนมันตาเขียว แม่หันมามองที่ฉัน ฉันส่ายหัวทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"แฟนไอ้แบะมันหรอ" ไอ้เอหาเรื่องมาให้กรูซะแล้วไหมหล่ะ อีบริทย์นั่งขำคิกๆๆ
"เอ้ยยยยยยยย ไม่ใช่ซักหน่อย" ฉันต้องรีบบอกปัด เพราะพ่อมองหน้าตาเขียวปั๊ด
"ระวังโดนผู้ชายมันหลอกเอาหล่ะ" พ่อฉันเตือน จร้าาาาาา พ่อ รับรองไม่โดนหลอกแน่ๆ (แต่จะไปหลอกเค้าเปล่า ไม่รู้น้า) กินข้าวกันต่อดีกว่า กินเสร็จจะรีบไปท่องรายงานต่อแระ เหลืออีกหน่อยนึงก็จะหมดแล้วอ่ะ เอ้า สู้ๆ..
ฉันต้องทนนอนหง่าวอยู่ที่บ้านอีกหลายวัน กว่าจะพ้นโทษได้ไปโรงเรียนได้ ไปแล้วก็ยังจะต้องไปรายงานตัวที่ห้องฝ่ายปกครองอีก เซ็งชิบเลย ไม่อยากเจอหน้าเลยดีกว่า
เรื่องคราวนั้นท่าจะดังไปกันใหญ่ นอกจากเรื่องกระเทยตบกัน ก็เห็นจะมีเรื่องวิกนี่แหล่ะ ที่พาเอาเด็กรุ่นหลังเริ่มทำตามกันมาบ้างแระ ก็ขออย่าให้มาซวยที่กรูอีกละกัน นี่ก็ยังร้อนๆ หนาวๆ อยู่เลยเนี่ย ผมยาวแล้วด้วย ให้ตัดอ่ะร้องไห้ตายเลย
"แล้วอย่าก่อเรื่องอีกหล่ะ" ฝ่ายปกครองยังไม่วายทิ้งท้ายกับฉันอีก ไปดีกว่า ไม่อยู่แระ ฉันเดินออกมาจากห้องฝ่ายปกครอง อีเบนซ์เดินสวนกับฉันเข้ามาพอดี
"อีสาดดดด"
"ดอกกกก"
ต่างฝ่ายต่างกัดฟันด่ากันอย่างมันส์อุรา
"เฮ้ยยย อะไรอ่ะ" ไอ้จ๊อดทำหน้ายิ่งกว่าโดนผีหลอก แมร่งเถียงกะอีบริทย์ข้ามหัวฉันไปมาอยู่เนี่ยหล่ะ คนจะแดกข้าวเรยหมดรมณ์กันพอดี
"จริงๆ อีแบะมันรู้หมดแล้ว" อีบริทย์ก็ไปล้อมันอยู่ได้ จะพูดให้ได้ไรขึ้นมาเนี่ย
"รู้อะไรหล่ะ" ไอ้จ๊อดยังดื้อแพ่ง ฉันนั่งจกข้าวกินอย่างไม่สนใจ
"ก็รู้หมดไง เรื่องที่แกบอกกับฉันน่ะ" อีบริทย์เอาใหญ่เลย สนุกปากเรยสิเมิง พูดไปหัวเราะไป ดอกกกก
"บริทย์นั่นแหล่ะ บอกน่ะ" ไอ้จ๊อดนั่งลงเก้าอี้ มันทำหน้ามุ่ยๆ เหมือนเด็กถูกขัดใจ
"เอ้ยย ไม่ได้บอกเว้ย มันรู้เอง" อีบริทย์ปัด ไอ้จ๊อดคงคลางแคลงใจ มันหันมามองหน้าฉันซึ่งถือโอกาสตอนมันเถียงกัน แดกข้าวเสียเกือบหมด
"จริงๆ นะเว้ย ตอนแกไปหอมมันน่ะ มันยังไม่หลับเลย ความก็เลยแตกไง" อีบริทย์ก็ไม่ยอมหยุด เมิงพูดเรื่องนี้กันได้ไหม เดี๋ยวกรูอ๊วกใส่หน้าเรยยยยย -*-
ไอ้จ๊อดทำหน้าเหวอมากมาย
แล้วสิ่งที่ฉันคาดไว้ก็เป็นจริง ไอ้จ๊อดมองหน้าฉันแทบไม่ติด เวลาฉันปราดสายตาไปทีไร มันก็เขินทู๊กที... (กรูต่างหากที่ต้องเขินน่ะ) ไม่รู้อะไรกันนักกันหนา..
"ท่องรายงานได้ครบหมดยัง" ฉันถาม ด้วยความเป็นห่วง (คะแนน)
"อื้มม" ไอ้จ๊อดตอบกระบิดกระบวน สาดดด กรูไม่ได้จีบเมิงซักกะหน่อย
"เดี๋ยวเราท่องให้ฟังนะ....." ไม่ต้องละ Please shut off ฉันรีบเบรคมันหัวขะมำ กรูถามหน่อยเดียว ไปไกลเลย... - -" ไอ้จ๊อดยังไม่เลิกหน้าแดง

"อีแบะ เมิงก็ฟังมันหน่อยสิวะ มันอุตส่าห์จะท่องให้ฟัง" อีบริทย์เข้ามาเสริม มันหัวเราะคิกๆ สะเหร่อจริงๆ เลย ท่องก็ยังท่องไม่ได้ เดี๋ยวกรูตบหัวหักเลย เมิงรีบเลยนะ รีบท่องซะเดี๋ยวนี้เลยยย
คาบสุดท้ายก่อนกลับบ้าน มีแอคซิเดนท์เล็กน้อย ดันไปเดินชนโจทก์เข้าตอนเดินเข้าห้องเรียน น้ำอัดลมที่ซื้อมาก็กระเด็นเลอะเทอะไปทั่ว
"โอ๊ยยยยยยยยย เดินไม่ดูเลยหรอไง" ดิฉันวีนแตกอีกแล้ว ฟามจิงก็ไม่ได้ดูกันทั้งคู่แร่ะ
"ขอโทดๆๆๆ" ไอ้เอกตกใจใหญ่ มันรีบควักผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงออกมาจะเช็ดรอยเปื้อนให้ (เกย์เปล่า พกผ้าเช็ดหน้า)
"เดี๋ยวเราเช็ดให้นะ" มันเอื้อมมือจะมาซับรอยเปียกให้ ฉันรีบปัดมือมันออกไป เชี่ยยยย นมกรู.. -*-
"ไม่ต้อง" ฉันตวาดมันเสียงดัง ก่อนจะเดินเอาแก้วน้ำอัดลมที่เหลือไปทิ้งที่ถังขยะ (เสียดายหง่ะ ดูดได้จึ๊กนึงเอง) เป็นอันเสร็จสิ้นกระบวนการวีน
บรึ๋ยยยยยย เย็นนมว่ะ.........
ฉันเดินหน้าหงิกกลับไปที่โต๊ะ อีบริทย์รื้อกระเป๋าให้เกลื่อน สงสัยจะหาทิชชู่มาให้น่ะนะ
"อ่ะ เอานี่" ไอ้จ๊อดยื่นผ้าเช็ดหน้าของมันมาให้
ฉันส่ายหัวไม่รับของๆ มัน ปล่อยให้มันเปียกไปอย่างเงี้ยนี่แหล่ะ เดี๋ยวมันก็แห้ง
"มันโป๊.." ไอ้จ๊อดเอ็ดเสียงดัง ฉันก้มลงไปมองหน้าอก เสื้อนักเรียนบางๆ สีขาว พอเวลาเปียกน้ำเข้าไปเนี่ย เห็นเป็นเนินเป็นร่องเลยวุ้ย ตัดสินใจยอมคว้าผ้าไอ้จ๊อดมาซับๆ ซักหน่อย ไอ้จ๊อดหัวเราะฉัน หุหุ
"เราซับให้ก็ได้นะ" ไอ้จ๊อดพูดแหย่ ฉันโยนผ้าเช็ดหน้าคืนมัน
"ไม่ต้องโว้ย"
ไอ้จ๊อดกะอีบริทย์พากันหัวเราะคิกคักๆ หัวเราะทำเชี่ยไร กรูเช็ดของกรูเองได้ สาระแนกันจิงๆ เลย
"สงกะสัย กลัวเราทำเสียวมั้ง" ไอ้จ๊อดหันไปพูดกะอีบริทย์ แล้วก็ปล่อยฮากันสนั่นหวั่นไหว อร๊ายยยยยยยยยยยยส์ กรูรับไม่ได้ - -" อุบาทว์กันใหญ่แระพวกเมิงเนี่ย...
ปล. ไม่เกิน 5 นาที ฉันได้น้ำอัดลมแก้วใหม่มาตั้งอยู่บนโต๊ะ ไอ้เอกคงนึกว่าฉันจะเห็นแก่เงินหล่ะสิ ฝันไปเหอะ เชอะส์
ซู้ดดดดดดดดดดด อ๊าาาาส์.... (เสียงดูดน้ำ)
สาบานได้เลยว่าไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับไอ้จ๊อดเลยจริงๆ พูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อ อีบริทย์อีต๋องสองตัวนี้ยิ่งร้าย ล้อกันได้อยู่ทุกวี่ทุกวัน เดี๋ยวเรื่องถูกหูพ่อกรูก็จะพากันซวยไป ความวัวเพิ่งจะหายเนี่ย...
"พนันกับกรูไหมหล่ะ อีแบะ" อีต๋องพูด "กรูว่าเมิงต้องเสร็จไอ้จ๊อดแน่ๆ" พูดจบ พวกมันก็พากันขำ อีพวกโรคจิต
"ส้นตรีนเหอะ" พวกเมิงเลิกคิดในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้เลยนะ สนุกตายห่าแร่ะ อีพวกเวนน
"ไม่แน่นะอีบริทย์ พวกมันสองคน อาจจะ......." อีต๋องเริ่มกวนส้นตรีนฉันอีกแระ
"จะอะไรวะ" อีบริทย์อยากรู้
"ป๊าป ๆๆๆ กันแล้วตั้งแต่คืนนั้นก็ได้ ฮ่าาาาาา" อีระ yam ต๋อง ฉันเหลืออดแล้วจริงๆ เลยไล่วิ่งขับเตะอีสองคน พวกมันวิ่งหนีกันให้กระเจิงไปหมด สาดดด ล้อกันจิงกันจังเลยเชีย -*-
"โป๊กกกกก" ฉันเอาแกนกระดาษโบกหัวอีบริทย์เต็ม อีนี่ท่องรายงานมั่วตั้วไปหมด พรุ่งนี้ต้องพรีเซนต์แล้วด้วย
"แห่ๆๆ" อีบริทย์ยิ้มแหย มันรีบดูโพยในมือมันใหญ่ จะไหวไหมเนี่ยเมิง
"เฮ้ออออ ทำไมมันจำยากจังวะ" อีบริทย์บ่น คงท้อแล้วมั้ง ท่องมาหลาย ชม.แล้วนี่ นี่ก็ดึกแล้วด้วย
"อะไรของเมิงวะ ไอ้จ๊อดมันยังท่องได้แล้วเลย" ฉันพูด ในใจฉัน ไม่เคยมีใครเลวร้ายเท่าไอ้จ๊อดเลย (เรื่องเรียนอ่ะนะ)
"เอ๋า ก็มันเก่งนี่ ผัวเมิงน่ะ" อีบริทย์พูดแดก หัวเราะคิกๆ
"โป๊กกกกก" ฉันโบกไปอีก 1 ที เมิงรีบท่องทั้งหมดให้ได้ก่อนเข้านอนเลย กรูไม่รอแระ ง่วง ฉันล้มตัวลงนอนข้างๆ นั่นแหล่ะ
"อีแบะ กรูถามไรหน่อยสิ" สงสัยตรงไหนอีกหล่ะ ท่องมาเป็นร้อยๆ รอบแล้วนะเมิง
"ถ้าระหว่างไอ้จ๊อด กับ ไอ้เอก เมิงจะเลือกใครวะ"
เวรกำกรูก็นึกว่าจะถามเรื่องรายงาน ถามแบบนี้ทำไมเนี่ย - -* ตอบยากนะเนี่ย
"กรูขอ"
”ขอไม่เลือกใครเลยดีกว่า..."
พูดจบ ฉันก็หันไปนอนคุดคู้ต่อ มันคงยังไม่เกิดหรอกว่ะ เนื้อคู่ของกรูน่ะ...
นักเรียนในห้องนั่งจับกลุ่มกันรอรายงาน คราวนี้อาจารย์ให้พวกเราให้คะแนนกันเองซะด้วย (เต็ม 5) อย่างนี้ก็สบายหล่ะสิ ไงซะก็เพื่อนกัน
"4 4 5 4 5 4 4 5 2 5 5" หัวหน้าห้องประกาศคะแนนที่รวบรวมได้ของการรายงานกลุ่มแรก ฉันเองก็ลืมนึกไป ว่ามีอีพวกนอกคอกอยู่อีกกลุ่มนึง
อีนังเนสนั่งกดคะแนนเพื่อนกลุ่มอื่นๆ อย่างไม่สนใจใคร คงไม่มีใครรายงานได้ผ่านมาตรฐานของมันหล่ะม้าง แต่เอาเฮอะ ฉันจะรอดูของมันเหมือนกัน
กลุ่มฉันรายงานเสร็จ ได้คะแนนส่วนใหญ่อยู่ที่ 5 กับ 4 เหมือนคนอื่นๆ มีนังเนสเนี่ยแหล่ะที่ให้ฉันได้ 2 คะแนน แต่ก็ไม่มีผลอะไรมากนัก คะแนนเฉลี่ยก็ยังเยอะอยู่ดี ซักพักถึงคราวกลุ่มนังมาเฟียไปรายงาน ถ้าว่ากันตามเนื้อผ้าเลยจริงๆ ฉันถือว่ามันรายงานใช้ได้เลยทีเดียวนะ แต่ขอโทดนะ นี่คือคะแนนของคุณ
"2 3 2 2 2 3 0 2 1 2" (คงไม่ต้องถามนะ ว่าฉันให้คะแนนมันเท่าไร ฮ่าๆๆๆ)
"แบะ อย่าเพิ่งไป..." เสียงไอ้เอกเรียก ฉันหันหลังไปดู หรือว่ามันจะมีปัญหาที่คะแนนกลุ่มของมันเละไม่เป็นท่า ฮ่าๆๆ คิดแล้วยังขำ
"วันนี้อย่าเพิ่งกลับนะ" มันมองหน้าพวกฉัน
"วันเกิดเราน่ะ ไปกินเลี้ยงกัน พวกเพื่อนๆ ไปเต็มเรย" มันชี้ไปทางเพื่อนในห้อง เพื่อนๆ รีบชวนให้ไปกันใหญ่
"เอาไงดีวะ" อีบริทย์ดึงฉันไปหลบมุมกระซิบ ไอ้จ๊อดมองตามมา ทำหน้าเหมือนคนไม่เต็ม
"มันเลวกับพวกเราแค่ไหน เมิงจะกินของมันลงหรอ"
"เออว่ะ กินไม่ลง" อีบริทย์ทำท่าจะหันไปบอกไอ้เอกด้านหลัง แต่ฉันดึงแขนไว้
"แต่กรูกินลง" แห่ะๆๆ
"ของฟรีนะอีเชี่ย แดกๆ แมร่งไปเฮอะ เดี๋ยวก็ขี้ออกหมดแระ" ฉันรีบพูดจูงใจเพื่อนซี้ อีบริทย์งงเป็นไก่ตาแตก กรูก็ไม่เข้าใจความงกของตัวเองเหมือนกัน ไอ้จ๊อดส่ายหัวทำเป็นรับไม่ได้
"ทำไม จะไม่ไปหรอไง" ฉันพูดแหย่ไอ้จ๊อด มันมองหน้าทำบึ้งตึง
"ไม่ไปหรอก เธอไปกินกันเองเหอะ" ไอ้จ๊อดพูดจบก็สะพายเป้ เดินลงตึกไปไม่รอใครเลย เอ้ออ ไอ้นี่นิ พูดดีๆ ไม่ได้หรอไง บ้าไปใหญ่แล้ววว..
-*- กริ้ว...
ถือว่าตัดสินใจไม่ผิดเลยที่มา ไอ้เอกลงทุนเลี้ยงเพื่อนกว่า 10 คนด้วยสุกี้ ไม่รู้จะพูดยังไง ไอ้ของแพงๆ แบบนี้มันก็อร่อยดีจังเลยโนะ ไอ้พวกคนอื่นๆ ก็มัวแต่เมาท์กัน ปล่อยให้ฉันสามคนกินกันจนพุงกาง
"เฮ้ย อันนี้อร่อยเว้ย" อีต๋องตักลูกชิ้นเชี่ยไรของมันอีกไม่รู้ ใส่ในถ้วยของฉัน
"อีสาดด อร่อยเมิงก็แดกเองสิ กรูจุกหมดแล้วเนี่ย" โอ้ยๆๆ ทำไงดี ของดีเต็มหม้อเรย ขอเค้าใส่ถุงจะได้ไหมว้า
"อ่ะ" ไอ้เอกคีบอะไรซักอย่างจะใส่ถ้วยของฉัน แต่ฉันดึงถ้วยหนี หน้ามันฉันก็ไม่มอง ไอ้เอกคงเสียหน้าน่ะ มันเลยหันไปหย่อนใส่ถ้วยอีบริทย์แทน เพื่อนๆคนอื่นก็คงหวาดเสียว กลัวจะมีเรื่องบู๊กันอีก เลยรีบชวนกันตัดบทใหญ่


"เป่าเค้กกันเถอะ" เพื่อนชะนีคนหนึ่ง หยิบกล่องเค้กที่เตรียมมาขึ้นบนโต๊ะ คงจะแชร์ตังค์กันซื้อน่ะนะ
เปิดกล่องเสร็จ สารพัดมือช่วยกันปักเทียนเล่มเล็กๆ แล้วจุดไฟ จนเต็มหน้าเค้กไปหมด ไม่รู้จะตื่นเต้นอะไรกันนักหนา พวกฉัน 3 คนก็ตักสุกี้กินกันต่อไป ไม่ได้ไปยุ่งกับเค้าร๊อกกก
"เสร็จแล้ว ร้องเพลงกันเถอะ พวกเรา" เพื่อนคนนึงส่งสัญญาณ เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ก็เริ่มดังขึ้น เนือยๆ ช้าๆ ดังเด็กท่องอาขนาน (คนในร้านมันเยอะก็เงี้ยะ) พวกฉันสามสาวก็เลยต้องเบี่ยงหน้าไปทางอื่น เพราะจุดประสงค์ไม่ได้มาอวยพรวันเกิดให้ใครแต่อย่างใด
"แฮป ปี้เบิร์ธ เดย์...... ทู๊...........ยู..........." พอจบท่อนสุดท้ายก็ตบมือกันใหญ่ ไอ้เอกเตรียมตัวเป่าเค้กเต็มที่เหมือนกัน
"ขอ....ขอให้แบะกลับมารักเราเหมือนเมื่อก่อน ฟู่ววววววว"
เทียนทุกเล่มดับลงพร้อมกัน ทุกคนนั่งอึ้งกันไปตามๆ กัน ฉันนี่ช้อนแทบหลุดออกจากมือเลยทีเดียว
เค้าต้องอธิษฐานกันในใจ ไม่ใช่หรอว๊ะะะ แล้วดูแมร่งพูดสิ..

[A GE]

พึ่งเข้ามาอ่านคับ  น่ารักเจงๆเลยนะเนี่ยะ  ลุ้นมั่กๆเลย  ตกลงคุณแบะจาเลือกใครดีอ่ะ   

[oaw_eang]

เห็นมะ?  อย่างมากก็แค่ช้อนหลุดมือ

เพราะถ้าเป็นอย่างอ่อนหละก้ไม่มีทางปล่อยให้หลุดไปหรอก

นอกจากมันจะอ่อนตัว หายวับไปเอง อิอิ 

[jammy]

ก็น่าสงสารเอกอะนะ  เเต่ก็ไม่น่าไปทำอย่างนั้นเลยเพราะความใจอ่อนของเอกเองเเท้ๆ  เเบะท่าจะไม่ยอมโหสิให้ง่ายๆเเน่เลย  เวลาถูกคนที่เราชอบเกลียดนี่มันน่าเศร้าเนอะ

[DJ BeBe]

   BeBe ขออนุญาตเจ้าของกระทู้และเจ้าของเรื่อง คุณแบะ อ่ะค่ะ ขอนำเรื่องนี้ไปลงไว้ที่เวปไซต์ของเบเบ้น่ะค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ เรื่องราวสนุกมากๆ รีบๆมาลงต่อไวๆน่ะค่ะ เพื่อนสามารถเข้าไปชมเวปไซต์ของเบเบ้ได้ที่นี่น่ะค่ะ http://bebe3023.multiply.com มีเพลงสากล เอ็มวีใหม่ๆ แล้วก็ภาพสวยๆให้โหลดกันค่ะ  ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเรื่องเล่าดีๆแบบนี้ค่ะ

[Junrai_Hyper™]

หวัยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


แบะอย่าใจอ่อนนะ


เชียร์จ๊อดสุดฤทธิ์


จ๊อดสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


 

[suregirl]

เชียร์จ๊อด แน่นอน  สู้ ๆ

[meemewkewkaw]

เชียร์จ๊อด

และยังชอบจ๊อดเสมอ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ่า เลือกกันไม่ถูกเลย แฟนคลับจ๊อดเยอะจัง 
******************************************************************************
เค้าต้องอธิษฐานกันในใจ ไม่ใช่หรอว๊ะะะ แล้วดูแมร่งพูดสิ..
อร๊ากกกส์ อีต๋อง อีบริทย์ กลับ... (อายเค้าชิบหายเลย - -" )
"เป็นไงหล่ะ หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ เมิงน่ะแหล่ะ" อีต๋องทับถมไม่เลิก
"อ้าว อีเวนน ตอนกรูชวนไปกินหล่ะไม่มีขัดเลยนะเมิง" ฉันเถียงกลับบ้าง อีสองตัวนี้ไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย
"ไม่รู้แหล่ะ ยังไงซะกรูก็ไม่ให้เมิงคบกับไอ้เชี่ยเอกหรอก" อีบริทย์พูดอย่างอารมณ์เสีย เมิงไม่ต้องห่วงหรอก กรูตาสว่างมานานแล้ว ไม่กลับไปคบกับมันอีกแน่
"ไอ้เชี่ยนี่ ก็อะไรไม่รู้มัน ไหนพวกเมิงว่ามันเป็นผัวอีเบนซ์ไง" อ้าว อีบ้าต๋อง โทดกันไปกันมาอยู่ได้ ใครมันจะไปตรัสรู้ได้วะ
"ช่างหัวมันเฮอะ กรูไม่ยุ่งกับแมร่งหรอก" ฉันตัดบท ไม่รู้จะเถียงกันให้มันได้อะไรขึ้นมา
"พูดน่ะมันก็พูดง่าย" อีบริทย์ดูกลุ้มใจมากเป็นพิเศษ "แต่กรูกลัวมันจะไม่เลิกยุ่งกับเมิงง่ายๆ นะสิ"
พูดจบอีต๋องพยักหน้าเห็นด้วย
"อืม ขนาดว่ามันประกาศอย่างนี้ต่อหน้าคนนับแสน ก็ไม่ธรรมดาแล้วหล่ะเมิง" อีต๋องพูดขู่อีก
"ไม่เลิกยุ่งกะกรู ก็ช่างมันสิวะ กรูไม่เห็นเดือดร้อนอะไรเลย" ฉันแย้ง

"เออ อี ดอก เมิงเคยเห็นไหม ข่าวหนุ่มรักคุดยิงปืนกรอกปากสาวน่ะ" อ้าว อีบรรลัย เมิงจะทำลายขวัญและกำลังใจของกรูทำไมหล่ะเนี่ย - -*
"กรูว่า ถึงเวลาที่เมิงจะต้องมีแฟนซักทีได้แล้วว่ะ" อีต๋องคงกินยาลืมเขย่าขวดแน่ๆ พูดบ้าๆ
"อืม... กรูเห็นด้วย เลิกเล่นตัวได้แล้วเมิง" อีบริทย์เสริมส่งกันเข้าไป กรูรู้นะ ว่าพวกเมิงจะเชียร์ให้กรูกับไอ้จ๊อดได้เสียกันน่ะ สาดดด
"เป็นไปไม่ได้ว่ะ กรูยังไม่เจอคนถูกใจ" พูดจบ อีต๋องตบหัวฉันดังป๊าป มึนเลยทีนี้
"เป็นกระเทยเสือกเรื่องมาก มีผู้ชายมาชอบก็บุญแค่ไหนแล้ว" อีต๋องคงเริ่มมีน้ำโห
"เออใช่ ไอ้จ๊อดมันก็ไม่ใช่ว่าจะขี้เหร่อะไร นิสัยมันก็โอเค แถมยังเข้ากับพวกกรูได้อีกต่างหาก" อีบริทย์เอามั่ง เหอๆ นาทีนี้เมิงพูดอะไรก็ถูกไปหมดแร่ะ อีเชี่ย
"ช่างหัวแมร่งเหอะว่ะ ปล่อยให้แมร่งคิดเอง เก่งเสียเปล่า" อีต๋องชวนอีบริทย์กลับบ้าน ท่าทางจะตัดหางฉันปล่อยวัดเสียแล้ว
"หรือถ้าแมร่งจะเอากะไอ้เอก ก็ตามใจมัน" อีต๋องทิ้งท้าย ก่อนจะพากันเดินบิดตูดออกจากบ้านฉันไป
อะไรของพวกเมิงเนี่ย ให้กรูเลือกระหว่างไอ้จ๊อด กับ ไอ้เอกน่ะหรอ
เหอๆๆๆ
ง้านกรูเลือกไอ้จ๊อดก่อนละกัน T.T
(เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปบอกมัน)
ฉันวิ่งซุกหัวซุนเบียดคนอื่นขึ้นห้อง
"แบะ จะรีบไปไหนหรอ หนีอะไรมาอ่ะ" เพื่อนชะนีคนนึงในห้องถาม
"หนีไอ้จ๊อด เพิ่งไปขอมันเป็นแฟน" ฉันตอบไปอย่างไม่ได้คิด นึกได้ทีหลังก็ อร๊ายยยยยยยส์ ไปบอกคนอื่นเค้าทำไมเนี่ย - -*
พวกเพื่อนในห้องที่ได้ยินเริ่มมีอาการคันขึ้นมาทันที แซวกันให้เจี๊ยวจ๊าวไปหมด ทำให้ฉันต้องกลุ้มใจหนักกว่าเดิมเป็น 2 เท่า นี่ถ้าแม่รู้หล่ะแย่เรย คงจะนึกว่าลูกกรูทำไมมันแรดขนาดนี้แน่ๆ
อุ้ยส์ มัวแต่คุย เดี๋ยวไอ้จ๊อดตามมาทัน ฉันรีบเดินจ้ำๆ วิ่งขึ้นห้องไป (แต่ว่าไปก็ต้องไปเจอมันบนห้องอยู่ดี กรูจะหนีทำไมเนี่ย - -*)
ฉันนั่งลงที่โต๊ะยังไม่ทันหายหอบเลย ไอ้จ๊อดก็ตามเข้ามานั่งข้างๆ ซะแล้ว มันก็ดูหอบเหมือนกัน คงจะวิ่งตามมานั่นแร่ะ
"จะรีบไปไหนเนี่ย" ไอ้จ๊อดหันมาพูดกับฉัน ด้วยน้ำเสียงเหนื่อยจัด ฉันส่ายหัว นึกในใจกรูไม่น่าไปพูดอะไรอย่างนั้นเรย ทำตัวไม่ถูกเลยดูสิ
บอกไม่ถูกว่าตอนนั้นรู้สึกยังไง แต่รวมๆ ก็เขินแหล่ะ และเขินมากด้วย ไอ้จ๊อดเองก็คงจะรู้หล่ะ ฉันแอบเห็นมันยิ้มๆ ตลอด คงจะขำมากเลยสินะ
"ไม่เป็นไรหรอกนะ" ไอ้จ๊อดเอามือมากุมมือของฉันไว้ใต้โต๊ะ ตายห่าแระ เรทอาร์กลางห้องเรียนเรย ฉันก็ตกใจนะ แต่ก็ไม่ได้ชักมือกลับออกมาหรอก คือว่าก็ว่าเฮอะ มือมันอุ๊น
อุ่น...
ไอ้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าการที่จะเป็นแฟนกันเนี่ย มันต้องจับมือกันเกือบตลอดเวลาอย่างนี้หรือเปล่า แต่ที่รู้ตอนนี้ คนล้อกันตรึม ไอ้จ๊อดเล่นเกี่ยวแขนฉันเป็นว่าเล่น ไม่เลือกเวลาและสถานที่เลย ฉันน่ะแทบจะเอาหน้าซุกแผ่นดินอยู่แล้ว ไอ้จ๊อดยังมามัวยิ้มตาตี่อยู่ได้
"ปล่อยๆ มั่งก็ได้" ฉันขยับมือไปมา ไอ้จ๊อดรีบคว้ามือฉันควับ
"ปล่อยไมอ่ะ" ไอ้จ๊อดถามคิ้วขมวด ก็กรูอายเค้าอ่ะ
"เดี๋ยวจารย์ว่า" ฉันแถหาทางออก
"เย้ย ไม่ว่าหรอก.." น่าน ดูมันเถียง จะอยู่กันรอดไหมเนี่ย เถียงตั้งแต่วันแรกที่คบกันซะแระ เป็นผัวแบะต้องสงบปากสงบคำนะจ๊ะ ไม่ง้านเจ็บ แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรมันหรอก ในเมื่อมันอยากจับก็ให้มันจับไปซะให้พอ - -*
ฉันรู้สึกแหม่งๆ ท้างวัน คงไม่ชินหล่ะมั้งกับการหลายสายตาจับจ้อง ครูบาอาจารย์ก็ไม่เว้น เฮ้อ ทำไมมีแฟนมันยากอย่างนี้น้า..
"วันเสาร์นี้ ไปดูหนังกันนะ" ไอ้จ๊อดหันมาพูดกับฉัน
"เอ้ยย ไม่ไป บ้านไกล" ฉันรีบส่ายหัวเงิกหงั่ก บ้านไม่ได้อยู่ในเมืองอย่างเมิงน้าา
"เย้ออ ได้ไงอ่ะ" ไอ้จ๊อดพูด (แล้วทำไมมันจะไม่ได้หล่ะ - -*)
"ไปน้าาา น้าาา นะ นะ" ไอ้จ๊อดอ้อน ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ วันหยุดกรูขอนอนเกาตูดอยู่บ้านไม่ได้หรอฟร่ะ ชักโมโห
"ไม่มีตังค์เนี่ย" ฉันแถอีกรอบ
"เราเลี้ยง" ป๊าดดด ใจป้ำขึ้นมาอีก
"เสาร์ อาทิตย์ ออกจากบ้านไม่ได้เลย พ่อว่า" เวรกรรมจิงๆ พับผ่า พ่อไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยซักกะหน่อย อิอิ
"ง้าน เราไปนอนบ้านเธออีกดีกว่า" อ้าว ซวยแระไหมหล่ะกรู
"จะได้อยู่กะเธอทั้งวันทั้งคืนเลย" ไอ้จ๊อดยิ้มไม่หุบ ชักจะบ้าไปกันใหญ่แระ ขนาดยังไม่เป็นแฟนยังจะแอบลักหลับกรูเลย นี่ควงกันแล้ว สงสัยจะโดน โจ๊ะ พรึมๆ แน่ๆ น่ากรัวอิ๊บอ๋ายยยส์....


"ง้าน.. เดี๋ยววันเสาร์เจอกัน" ฉันตอบเสียงอ่อย ไม่เคยโดนใครต้อนจนมุมอย่างนี้มาก่อนเลย
สายๆ วันเสาร์ ฉันกับอีบริทย์กระเตงกันลงมาจากรถประจำทาง วันนี้พ่อถามว่าจะไปไหน พอบอกแกว่าจะไปเที่ยวหล่ะ งงใหญ่เลย ก็ปกติฉันเที่ยวซะที่ไหนหล่ะ ดูหนงดูหนังน่ะหรอ ไม่เค๊ยยยเรย (ถ้าจ่ายเงินเองอ่ะนะ) ฉันกะอีบริทย์ต่อรถกันไปอีกต่อนึง เพื่อไปยังจุดนัดพบ พอมาถึงฉันเห็นไอ้จ๊อดแต่งตัวหล่อ (กว่าปกติ) รออยู่แล้ว (ฉันกะอีบริทย์ใส่แค่เสื้อยืดปอนๆ กะกางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ ตีนดำปรื้ออเลย - -* จะแต่งหล่อทำไมเนี่ย)
"อ้าวว พาบริทย์มาด้วยทำไมอ่ะ" ใจคอมันจะไม่ทักทายกันซักหน่อยหรอ - -* ก็พามาเป็นไม้กันหมาไงฟระ
"มันอยากดูอ่ะ" ฉันเลี่ยงๆ ตอบ ไอ้จ๊อดหน้าหงิกไปเลย
"ทำไม จะมาเป็น กขค ใครจะทำไม" อีบริทย์ก็ดันไปพูดแหย่มันอีก เดี๋ยวมันก็ไม่เลี้ยงหรอกเมิง
เราพากันไปจองตั๋วหนัง แล้วก็ลงมาหาข้าวกินกัน เพราะยังไม่เวลาเหลืออีกนานโข
"อ่ะ กินซะ" ไอ้จ๊อดตักลูกชิ้นในชามมาให้ ดีๆๆ ตักมาให้เยอะ หมู หมา ไก่ เป็ด กรูกินได้โม๊ดดดด
"โห ตักให้แต่อีแบะ" อีบริทย์ทำท่าค้อน เมิงนี่ก็ล้อมันดีจิงๆเชียว ไอ้จ๊อดทำหน้าทำตาทะเล้นล้อมันกลับ พอกันเลย พวกเมิงสองตัวน่ะ
"เชอะ รู้งี้เชียร์ให้อีแบะเป็นแฟนกับไอ้เอกดีกว่า" อีบริทย์พูดพลางเบะปากให้ไอ้จ๊อด ไอ้จ๊อดชะงักไปเลย มันมองหน้าฉันเลิกลั่ก
"ไม่ให้เธอยุ่งกะมันแล้วนะ.." มันพูดเสียงยานคราง ฉันหันไปมองแล้วก็รีบรับปากมันไป ไม่ง้านคงเรื่องยาว..
ไอ้จ๊อดเห็นอย่างนั้นก็ดีอกดีใจ หันมาตักก๋วยเตี๋ยวใส่จานฉันใหญ่เลย พอเฮอะ กินเองบ้างก็ได้ ถ้ากินเยอะขนาดนี้นะ สงสัยได้หลับคาโรงหนังแน่ๆ เลย
แต่ว่าก็ว่าเหอะ ถึงไม่หลับก็ดูหนังไม่รู้เรื่องอีกเช่นกัน หนังคงจะเข้าใจยากไปหน่อยด้วยแร่ะ ไอ้จ๊อดเลยถึงได้นั่งหลับ ตั้งแต่ยังไม่ครึ่งเรื่อง มันเอาหัวมาพิงไหล่ฉันไว้ แล้วก็นอนหลับอย่างสบายอุรา มีเสื้อตัวนอกของมันเป็นผ้าห่ม เจ๋งจิงๆ (แต่กรูหนัก...เชี่ยยยยยย) บอกกะตัวเองไว้ว่า จะอดทนกับมันจนถึงที่สุด น้ำลายไหลโดนกรูเมื่อไรน้าเมิง จะผลักหัวให้กระเด็นเซ่นซ่านไปเลย..
กลับมาถึงบ้าน ก็ปวดไหล่แทบแย่ ซวยจิงๆ เลยวันนี้ วันหยุดแท้ๆ ตื่นสายก็ไม่ได้ แถมหนังบ้าไรก็ดูไม่รู้เรื่องอีก ไอ้จ๊อดมันบ้าชัดๆ ฉันเห็นมันเดินยิ้มหราออกมาจากโรง บอกว่าหนังหนุกดี (กรูเห็นเมิงหลับตั้งแต่ยังไม่ครึ่งเรื่องเรย - -")
"เป็นไงมั่งวะ เดทครั้งแรก" อีต๋องมาถึงก็รีบถามใหญ่ สงสัยจะอยากรู้อย่างแรง
"ห่วยแตก" ฉันตอบ
"เง้อ อะไรของเมิง" อีบริทย์หันมาแจมทันที
"กรูเห็นไอ้จ๊อดแมร่งก็เทคแคร์เมิงดีนี่หว่า" (สาระแนเชียว กรูไม่ได้ถามซักคำ อีแรดดด)
"เทคแคร์บ้าบอคอแตกอะไร" ฉันแว๊ดๆใส่
"โห่ เมิงจะเอาอะไรนักหนากันหล่ะว้า เลี้ยงข้าว เลี้ยงหนัง ก็ดีถมขนาดไหนแล้ว" อีบริทย์เถียงแทน ไม่รู้ไอ้จ๊อดมันเป็นญาติฝ่ายไหนของมัน
"แค่นั้นน่ะนะ กรูไม่ใช่คนเห็นแก่ได้นะเว้ยย" ฉันแย้ง ไม่มีใครเห็นด้วยกับฉันซักคน งี้ไง ที่เค้าเรียกเห็นขี้ดีกว่าไส้
"เอออ พวกเมิงจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจเมิง รำคาญ" ฉันหมดความอดทนกับอีสองตัวนี้ซะแร้ว พวกเมิงจะไปไหนก็รีบๆ ไป กันไป๊...ชิ่ว ชิ่ว
เปิดเรียนมาอีกครั้ง ใครๆ ต่างพากันบอกว่าฉันกำลังอินเลิฟ (ตรงไหนเนี่ย) ไอ้จ๊อดก็ตามใจฉันสารพัด ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ อยากกินต้องได้กิน ปวดขี้ก็จะพาไป อะไรมันจะขนาดน้านน
“แบะ เย็นนี้อย่าเพิ่งกลับบ้านเลยเนาะ” เอาอีกแระ ไอ้จ๊อดจะชวนฉันไปไหนอีกหล่ะ
“ทำไมอีกอ่ะ” คราวนี้ยังไงก็คงไม่ยอมไปแน่ๆ
“ก็ไปเดินเล่นกันก่อนไง สวนสาธารณะก็ได้” กรรม จะไปเดินให้มันได้อะไรขึ้นมา น่องโป่งกันพอดี
“แล้วเอกไม่รีบกลับบ้านหรอ” ดูซิ ตั้งแต่มาคบกับมัน พูดกับมันเพราะขึ้นแยะเรย
ไอ้จ๊อดส่ายหน้า
“จะรีบกลับไปทำไม” เอ๋า อะไรของมันเนี่ย
“แล้วพ่อแม่ไม่ว่าเอาเรอะ” ฉันถาม แต่ไม่รู้ไปสะกิดต่อมอะไรของมันเข้า อยู่ดีๆ มันก็เงียบไป ท่าทางมันไม่ค่อยชอบให้พูดถึงเรื่องที่บ้านมันเท่าไรเรยอ่ะ ฉันก็เลยวะ ไม่พูดก็ไม่พูด
“ไปเดินเล่นกันก่อนนะ กลับไม่เย็นหรอก” ไอ้จ๊อดทำหน้าเศร้าหันมาออดอ้อน สงสัยไม่แคล้วจะปฎิเสธมันไม่ได้อีกตามเคย เง้ออ
ไม่รู้จะมาเดินเพื่อให้ได้อะไรขึ้นมา บ้านนอกของฉันอากาศดีกว่านี้ตั้งเยอะ ต้นไม้ใบหญ้าก็เขียวครึ้ม ฉันเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ แระ ไม่เข้าใจคนเมืองกรุงเลยเหมือนกัน อยากกลับบ้านจะแย่
“หาที่นั่งกันเถอะ” ฉันชวนไอ้จ๊อดหยุดพัก เดินมาเกือบ 2 โลแระ ไอ้จ๊อดมองซ้ายมองขวาหาทำเล เมื่อได้ที่เหมาะๆ มันก็คว้ามือฉัน เราไปนั่งพักกันตรงนั้น
“เฮ้อ เหนื่อยเนาะ” นั่น ผู้ชายแท้ๆ ยังบ่นเรย นับประสาอะไรกับกระเทยสวยๆ บอบบางอย่างฉัน (พูดเองจะ
อ๊วกเองแฮะ)
“กลับบ้านกันยังหล่ะ” ฉันก็ชวนกลับท่าเดียว ไอ้จ๊อดทำหน้ามุ่ย ส่ายหัวยิกๆ มันก้มดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนบอกว่า
“เหลือเวลาอีกตั้งเยอะ นั่งเล่นกันก่อนเหอะน่า”
ฉันจนปัญญาที่จะเถียง เลยต้องทนฟังไอ้จ๊อดชี้ชมนกชมไม้ ไปจนเย็นย่ำ ตลกดีนะ แต่ก่อนฉันเห็นแต่ว่ามันเป็นคนกวนบาทา แต่ในอีกมุมนึงที่ไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อน มันก็เป็นคนที่โรแมนติคไม่ใช่น้อย แต่คงต้องไว้วันหลังแล้วหล่ะ ขืนไม่ยอมกลับซักที เป็นได้ตกรถแน่ๆ
ตายห่าแล้วสิ ฉันมาไม่ทันรถเที่ยวสุดท้าย ก็เป็นเพราะมัวแต่เถียงกะไอ้จ๊อดน่ะแหล่ะ บอกว่าไม่ต้องมาส่ง ไม่ต้องมาส่ง กว่าจะพูดก็มันรู้เรื่อง ดูซี ทำไงหล่ะทีเนี้ย
"โห่ เงินก็ไม่มี" ฉันจกเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เหลือตังค์อยู่เพียงไม่กี่บาท แต่เอาฟระ เผื่อจะพอไปจ่ายค่ารถใหญ่ หวังว่าจะมีรถซักสายที่ผ่านอำเภอของฉัน ฉันรีบเดินไปช่องขายตั๋ว แล้วสอบถามอย่างร้อนใจ ได้ความกลับมาเกือบน้ำตาตก ไม่มีรถซักสายจะจอดให้คนลงกลางทางเลย ซวยแล้ว
ฉันเอาเงินที่พอมีในกระเป๋าหยอดโทรศัพท์โทรไปบอกที่บ้านอีบริทย์ แต่ไม่มีใครรับสายเรย อีบริทย์ก็คงไปขลุกอยู่บ้านฉันนั่นแร่ะ ว่าจะโทรไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ ก็ดันจำเบอร์ใครไม่ได้เลยซักกะคน คืนนี้อีแบะคงต้องตายเสียแน่แล้ว
แต่เหมือนพระเจ้ายังปราณี ฉันนึกได้ว่าที่นี่ (ท่ารถ) อยู่ใกล้บ้านไอ้เอกนิดเดียวเอง ฉันรีบเดินจ้ำเอ้าไปที่นั่นทันที ใครจะว่าไปบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากมัน ก็ยอมหล่ะวะ
เดินมาสิบนาทีก็มาถึงบ้านเอก ไอ้เอกกำลังกินข้าวกับป๊ากับม๊าและน้องสาวอีกคน ฉันไม่กล้าเข้าไปได้แต่ยืนอยู่ห่างๆ โชคดี อีขนุนมันเห่าฉันขึ้นมาพอดี ไอ้เอกก็เลยสังเกตเห็นว่าฉันแอบยืนอยู่ห่างออกไป มันวางจานข้าว แล้วใส่รองเท้า เดินออกมาหาฉัน (เสื้อก็ไม่ใส่ แปลกใจกะไอ้พวกผู้ชายฟร่ะ โชว์หัวนมดำๆ อยู่ได้)
"ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ" มันยิงคำถามใส่ฉัน ฉันทำหน้าเบ้ๆ (แบบว่าน่าสงสาร คิขุๆ)
"กลับไม่ทันรถน่ะ" ฉันตอบ แอบใส่มารยาไปไม่น้อย ไอ้เอกมองหน้า
"ไปทำอะไรมาอ่ะ" ไอ้นี่ก็มัวแต่ถามอยู่ได้ ช่วยกันคิดหน่อยเซ่ะ ว่าจะทำยังไง

"ไปธุระให้แม่ในตลาดน่ะ" ฉันซุงแหล ขืนบอกว่าไปนั่งจู๋จี๋กะไอ้จ๊อดที่สวนสาธารณะมา สงสัยได้นอนเฝ้าท่ารถแน่ๆ เลย
ไอ้เอกยืนคิดอยู่นาน คงรู้แร่ะ ว่าไม่มีรถอะไรผ่านบ้านฉันแล้วอ่ะ ก็มันอยู่แถวนี้นี่เนาะ
"เดี่ยวรอตรงนี้นะ เดี๋ยวเอกไปส่ง" พูดจบ ฉันนั่งยองๆ จุ้มโมะอยู่กะไอ้ขนุนตรงนั้นแร่ะ ไอ้เอกวิ่งเข้าไปในบ้าน ยัดข้าวเข้าปากไปสองสามคำ ก็คว้าเสื้อมาใส่ ออกมาเข็นมอไซด์แล้วขี่มาที่ฉัน
"แล้วที่พ่อแม่ไม่ว่าหรอ" ฉันแอบรู้สึกเกรงใจไม่น้อย บ้านฉันไปกลับก็ร้อยโลเชียวน้า
"ช่างเหอะ เราไม่ทิ้งเธอไว้อย่างนี้หรอก" เฮ้อ ไอ้เอกนี่มันก็ดีเหมือนกันน้า ซึ้งใจจิงๆ เลย ฉันรีบขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซด์ อีขนุนเห่าบ๊อกๆๆ ตามหลังเราทั้งคู่
ใครที่ไม่เคยเดินทางไกลๆ ด้วยมอเตอร์ไซด์ ฉันขอแนะนำเรยว่าอย่าไปเด็ดขาด นั่งไปนานๆ ลมมันจะตีใส่หน้าคุณจนชาไปแถบๆ ฉันแอบหนาวอยู่เหมือนกัน เพราะนี่มันก็มืดแล้ว แถวบ้านนอกต้นไม้เยอะ อากาศก็เลยจะเย็น
"หนาวไหม" เอกถามฉัน ฉันตอบไปว่า
"อืม"
"ไม่หนาวหรอ" ฉันถามกลับ เห็นขี่มานิ่งๆ โดนลมเต็มๆ
"หนาวดิ" เอกหันมายิ้มให้ เวรกำ ตรูนึกว่าแน่ นี่ก็มาได้ครึ่งทางแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากรถที่คอยส่องทาง ฉันแอบเป็นห่วงเค้าเล็กน้อย
"ขากลับ จะกลับถูกไหมเนี่ย" ฉันถาม ไอ้เอกพยักหน้า เอกขับรถเร็วแต่ก็ไม่ปาดซ้ายปาดขวา สงสัยคงรีบหล่ะ ต้องทำเวลาด้วยนี่
"แบะ กลับบ้านช้าสุดได้กี่โมง" ไอ้เอกหันมาหาฉัน ฉันกะพวกเคยตกรถมาครั้งนึงแล้วอ่ะนะ ตอนนั้นพ่ออีบริทย์เลยเอารถมารับ กลับไปถึงก็ซัก 2 ทุ่ม นั่นก็ดึกสุดแล้วหล่ะ
"2-3 ทุ่มอ่ะ ทำไมหรอ" ฉันสงสัย มองดูนาฬิกา นี่มันก็ทุ่มกว่าแล้ว ป่านนี้ที่บ้านคงจะเป็นห่วงกันแย่แล้ว
"ง้านเราขอเวลาคุยกัน 20 นาทีได้ไหม" ไอ้เอกหันมาพูด ฉันยังไม่ทันตอบ มันก็ค่อยๆ จอดรถที่ข้างทาง เฮ้ย..มันจะดีเร้อ รีบไปรีบกลับดีกว่านา ฉันคิดในใจ
เอกวางขาตั้งมอเตอร์ไซด์ลง ตอนนี้ถนนทั้งสายเหมือนมีลำพังแค่พวกฉัน คนบ้านนอกเค้าไม่ออกไปไหนกันหรอกค่ำมืดน่ะ พอแสงไฟจากรถมอไซด์ดับลง ที่นี่ก็มืดมิดซะเหลือเกิน
ฉันหันลงมากึ่งยืนกึ่งนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซด์ เอกเดินวนเวียนอยู่แถวนั้นนั่นแหล่ะ เหมือนเค้ามีเรื่องกระวนกระวายในใจบางอย่าง
"ตอนนี้คบกับ...ไอ้เอก(จ๊อด) อยู่ใช่ไหม" เอกเริ่มถาม ฉันถอนหายใจออกมา ฉันหล่ะใจแป้วไปเลย กรัวตอบอะไรไม่ถูกใจมัน แล้วจะต้องเดินกลับ จากตรงนี้ไปถึงบ้าน เที่ยงคืนก็ไม่ถึง แต่สุดท้ายก็พยักหน้าตอบกลับไป
"เธอสองคนรักกันหรอ" เอกดูไม่ค่อยพอใจฉันซักเท่าไร เค้าขยับตัวมาหาฉันมากขึ้น ฉันอยากจะบ้าตาย จะมาซักไซร้ไร่เรียงอะไรกันตอนนี้เนี่ย
"ตอบเรามาสิ" เอกคาดคั้น แต่ฉันก็ยังให้คำตอบเค้าไม่ได้อยู่ดี ที่ผ่านมาไอ้จ๊อดมันก็ดีกับฉันเยอะมากเลยนะ แต่.........ไม่รู้สิ ยังตอบไม่ได้น่ะ
และเพราะฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปหล่ะมั้ง ไอ้เอกมันเลยโกรธ เอกเดินเข้ามาหาฉัน แล้วใช้สองแขนของเค้าโอบรั้งเอวฉันไว้ จนตัวเราสองคนแนบชิดสนิทกัน (มอไซด์แทบล้ม) ให้ตายเถอะ ตอนนี้ไม่หนาวแระ อุ่นๆ แต่ขนลุกซู่ทั่วตัวไปเลย เกิดมาไม่เค๊ยย ไม่เคย
"เฮ้ย เอกทำไรอ่ะ" ฉันมารยา แอ๊บแบ๊วนิดๆ เค้าไม่ตอบ เอาแต่จ้องหน้าฉันอย่างเดียว แถมยังรู้สึกว่าเค้ากอดแน่นขึ้นด้วยนะเนี่ย ฉันหันรีหันขวาง ถ้ามีใครขี่รถผ่านมาหล่ะซวยไปเลย แต่เงียบฉี่ ถนนสายยาวเส้นนี้ช่างเงียบสงัด
"รักกับเรา นะ นะ" เอกร้องขอ สายตาเค้าแสนจะวิงวอน เหมือนเค้าร้องไห้อยู่เลย (แต่ไม่มีน้ำตานะ) ฉันรู้สึกใจหายวาบ เค้าก้มมาจูบปากฉัน มือข้างนึงเขาพยายามตรึงฉันไว้ไม่ให้ผละตัวออกห่าง ริมฝีปากเราสัมผัสกัน ฉันอึ้งมากจนทำอะไรไม่ถูก
เอกจูบฉันและก็จูบ จูบ จูบ หลายๆครั้งเข้า มันก็เหมือนทุกอย่างจะลุกลาม จากสัมผัสภายนอก ก็เหมือนมีการล้วงล้ำกันภายใน เค้าเริ่มสอดใส่ลิ้นเข้ามาภายในปากของฉัน แล้วจูบฉันอย่างดูดดื่มมากขึ้น ฉันไม่ขัดขืนเค้าแม้แต่น้อย อาจจะเพราะอารมณ์ที่มันคล้อยตามกันจนกู่ไม่กลับเสียแล้ว เอกใช้มือข้างนึง ล้วงมือเข้าไปในเสื้อ และล้วงเข้าไปถึงเสื้อใน ความรู้สึกไม่ต้องพูดถึง บอกได้คำเดียวว่าสยิวกิ้วมาก

[jammy]

เอาเเล้วไงละเอกผู้เรียบร้อยเริ่มแผลงริดละ แบะจะรอดไม๊น้อ เหอๆ โว้ย!เรื่องนี้มันจะจบไงเนี่ย ยิ่งอ่านยิ่งหักมุมซ้อนกลซะยิ่งกว่านิยายสืบสวนซะอีก   อยากอ่านตอนต่อไปเร็วเเล้วซิ พี่เรย์ขอพิเศษอีกตอนได้ม้ายยยย

[meemewkewkaw]

คุณแบะอ่ะ . . . แง่ว หมีสงสารเอกจ๊อด

ตาเอกรุกฆาตแล้วอ่ะ จะเกิดอะไรขึ้นต่อน๊อ จิ้นไม่ออกเลยอ่ะ

 . . . หมีผู้ด้อยประสบการณ์ . . .

[oaw_eang]

ผัวสองต้องห้ามนะจ๊ะแบะจ๊า

ถ้าให้ดี  มีสามไปเลยดีฟ่า ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

[Junrai_Hyper™]

ตามวันทองสองใจมาติดๆ

อิเจ้เขาเป็นวันทองไปแล้ว

งั้นแบะก็ต้องเป็นโมราอะจิ

เหอเหอ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ก็คนเสน่ห์แรงก็ต้องมีบ้างอ่ะนะ
******************************************************

และก่อนที่ทุกอย่างมันจะเลยเถิดไปกว่านี้ (ปนความอาย) ฉันตัดสินใจผละตัวออกจากเค้า เค้ามองฉันงงๆ แต่เค้าก็คงรู้ว่ามันไม่ค่อยดีเหมือนกัน
เรายืนนิ่งกันอยู่สักพักเพื่อเรียกสติกลับคืนมา เอกเดินไปคร่อมมอเตอร์ไซด์ คงได้เวลาที่เราจะไปต่อกันได้แล้ว ฉันขึ้นไปซ้อนมอเตอร์ไซด์ ทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าแม้จะนั่งชิดๆ กับเค้าด้วยซ้ำ ตลอดทางจนไปถึงบ้าน เราไม่พูดกันซักคำ
ปล. กลับไปบ้าน พ่อแม่พี่เพื่อน ขึ้นบ้านนอนหลับกันเกลี้ยงง เหอๆ ไม่มีใครเป็นห่วงเราซักคน รู้งี้แวะเล่นเสียวข้างทางดีกว่า... (อ่านแล้ว ห้ามล้อด้วย อายยยย)
ัวันรุ่งขึ้น ฉันไปเรียนตามปกติ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานก็ขอให้มีแค่ฉันกะไอ้เอกสองคนที่รู้ละกัน ฉันชั่งใจอยู่นานเหมือนกัน ว่าจะบอกอีบริทย์กะอีต๋องดีหรือเปล่า ส่วนกับไอ้จ๊อดนี่ก็.. ไม่ต้องพูดถึง
"เมื่อวานกลับทันรถหรือเปล่า" ไอ้จ๊อดวิ่งเข้ามาหาฉันเป็นอันดับแรก ทันทีที่เห็น


"ทัน" ฉันตอบสั้นๆ ไอ้จ๊อดทำท่ายิ้มอย่างโล่งอก ฉันกลับรู้สึกจี๊ดๆ ในใจ ยังไงบอกไม่ถูก
ฉันเดินขึ้นไปเรียนโดนมีไอ้จ๊อดหิ้วปีก (จับมือ) ไปตามเคย พอไปเจอเอกกลางทาง เค้าก็ทำท่าไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยังเดินเลี่ยงๆ กันไป
"เป็นอะไรหรอ ไม่สบายหรือเปล่า" จ๊อดเอามือมาจับหน้าผากฉัน แต่เปล่านี่ ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย
"ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ทำไมหรอ" ฉันมีอะไรผิดปกติไปงั้นหรอ
"ก็เห็นซึมๆ" ไอ้จ๊อดดูเป็นห่วงฉันมากเหมือนกัน โห อาการของฉันมันฟ้องขนาดนั้นเรยหรอ
"อ้อ ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ" ฉันชักจะไม่ค่อยสบายใจแล้วสิ
เลิกเรียนเสร็จก็รีบขอตัวกลับบ้าน (ฟามจิงไอ้จ๊อดชวนไปเที่ยวอีก ฉันรีบปฎิเสธอย่างไว เข็ดหง่ะ) ฉันส่งไอ้จ๊อดขึ้นรถกลับบ้านไปก่อน เพราะว่าฉันกะอีบริทย์ต้องรออีต๋องอีกเป็นชั่วโมงๆ ระหว่างนั่งหง่าวกันนั้น เอกก็เดินเข้ามาหา
"จะกลับแล้วหรอ" เอกพูด เค้าก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ
"รอเพื่อนก่อนน่ะ" ฉันตอบ อีบริทย์คงเริ่มงงว่าฉันไปพูดดีกับไอ้เอกตั้งแต่เมื่อไร
"งั้นไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันก่อนนะ" เอกออกปากชวนฉันกะอีบริทย์ อีบริทย์รีบส่ายหัวไม่ไป ไม่ไป
"ไปกินรออีต๋องก็ได้นี่ นั่งตรงนี้ร้อนจะตาย" ฉันชวนอีบริทย์ด้วยอีกแรง ไม่เห็นมีอะไรเสียหายนี่นะ อีบริทย์หันมาค้อนใส่ฉันตาเขียวปั๊ด
"เมิงหิว เมิงก็ไปเหอะ กรูรอตรงนี้แหล่ะ" ดูมัน เพื่อนทิ้งเพื่อนซะง้าน ฉันดูเวลาอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจไปกินก๋วยเตี๋ยวกันกับเอก
"ง้าน เดี๋ยวกรูมา" ฉันหอบข้าวของ แล้วพากันเดินข้ามถนน เข้าไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันในซอย
เรานั่งกินก๋วยเตี๋ยวไปคุยกันไป แต่ก็ไม่มีใครคุยเรื่องเมื่อคืนหรอกนะ คุยกันเรื่องทั่วไปเสียมากกว่า ก๋วยเตี๋ยวชามเดียวแต่กลับกินกันเพลินเป็นชั่วโมงๆ รู้ตัวอีกที ฉันรีบตาลีตาเหลือก พากันวิ่งมาที่ป้ายรถ โชคดีที่อีเพื่อนสองตัวยังรอฉันอยู่ แม้จะหน้าหงิกไปหน่อยก็ตาม
"มาแล้วววว" ฉันพูดติดตลก แต่สงสัยจะไม่ขำ อีสองตัวนั่งหน้ามุ่ย คงไม่ทันรถแล้วหล่ะมัง ฉันก็เลยหันไปนั่งรอรถด้วยอีกคน
"ง้าน เรากลับก่อนนะ" เอกหันมาลาฉัน ฉันยิ้มให้ เอกโบกรถสองแถวแล้วขึ้นไป เค้าหันกลับมามองด้วยหล่ะ



":-)กก ไปแรดกับผู้ชาย ปล่อยให้เพื่อนรอจนหอยเหี่ยวหมดแระ" อีต๋องว่าเหน็บฉัน
"มันไปกินก๋วยเตี๋ยวกาน เมิงก็ต้องเข้าใจมันหน่อย" อีบริทย์ก็ว่ากระทบฉันใส่อีต๋อง อีต๋องเบะปาก
"คงยกซดกันเพลินไปเลยหล่ะเมิง" อีต๋องจิกซะเลือดสาดไปหมด รถมาพอดี ฉันก็เรยรีบขึ้นรถกลับบ้านดีกว่า เบื่ออีสองตัวนี้
บนรถประจำทาง อีสองตัวนั่งกัดฉันมาตลอดทาง จนเริ่มจะเหลืออดซะแระสิฉัน
"ผีเจาะปากพวกเมิงมาหรือไง ก็แค่ไปกินเตี๋ยวด้วยกัน" ฉันเริ่มตอบโต้
"เชอะ กูเห็นแรกๆ มันก็เริ่มกันอย่างนี้ทั้งนั้นแหล่ะว้า" อีต๋องพูดเบะปากนิดหน่อย
"ต่อไปหล่ะก็ เริ่มจับไม้จับมือ เริ่มกอด เริ่มจูบ อร๊ายยยส์ พูดไม่ได้.." อีบริทย์ทำกระแดะพูดขึ้นมาอีก (กรูว่าจะลืมๆ ไปแล้วนะเนี่ย) ฉันจุกพูดไม่ออกไปเลยเหมือนกัน
"เฮ้ยยย ไม่หรอกน่า" ฉันปฏิเสธ หน้าเสียๆ อีสองตัวยิ้มอย่างพอใจ
อีต๋องเดินมานั่งข้างๆ ฉัน มันตบไหล่ฉันเบาๆ
"เออ เมิงไม่ทำน่ะดีแล้ว พวกกรูเชื่อว่าเมิงไม่ได้เลวขนาดนั้น"
ฉันได้แต่นั่งก้มหน้าไปจนถึงบ้าน นึกแล้วไม่สบายใจยังไงบอกไม่ถูก
- - - - - - - - - - -
อีกกว่าอาทิตย์ต่อมา ฉันเริ่มถอยตัวห่างจากเอก เพื่อเป็นการตัดปัญหาหลายๆ อย่างออกไป ความจริงมันก็ก็ไม่มีผลอะไรกับตัวฉันซักเท่าไหร่ ทุกๆ วันๆ ฉันก็อยู่กับอีบริทย์ อีต๋อง และก็ไอ้จ๊อด... แค่นี้ก็คงเพียงพอแล้วมั้ง สำหรับฉันน่ะนะ
ตั้งแต่คบกับไอ้จ๊อดเป็นแฟนแบบเป็นเรื่องเป็นราว ดูเหมือนมันจะทำตัวดีขึ้นมากๆ เลยหล่ะ ไม่ค่อยกวนตีนดีด้วย แถมเอาใจเราอีกสารพัด ดีจังเนาะ นึกว่าจะเปลี่ยนไม่ได้ซะแระ ดีอย่างงี้ นังเนสมันทำไมยังทิ้งได้ลงคอน้า...
"เป็นอะไรหรือเปล่า มือเย็นเจี๊ยบเลย" ไอ้จ๊อดถามฉัน มือเค้ากุมมือฉันไว้แน่น
"หา อ่ะ เปล่าจ่ะ" ฉันตกใจ ก็มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ อยู่นี่นา
"คิดอะไรอยู่หรอ" ว่าแล้วไม่มีผิด จ๊อดมันก็ถามตามคาด
"เปล่าอ่ะ ง่วง ขี้เกียจเรียนตอนบ่าย" ความจริงตอนนั้นเซ็งๆ มากกว่า ไอ้จ๊อดยิ้มๆ
"ง้านโดดเรียนกันนะ" เวรกรรม ท่าจะเจริญกันใหญ่แระคู่นี้ ชวนกันโดดเรียนกันซะง้าน แต่ก็ดีแฮะ ไปพักสมองมั่งดีกว่า เหมือนดังคำเขาว่า เรียนไปปวดหัว มีผัวดีกว่า..
แต่ก็แผนการณ์ล่มซะอย่างนั้น พอไปชวนอีบริทย์ มันเสือกเกิดปวดท้องเป็นอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ เลยก็พากันหามมันไปห้องพยาบาลกัน ตอนแรกกลัวมันจะเป็นไส้ติ่งจะแย่ โชคดีที่กินยาไปแล้วนอนพักมันก็ดีขึ้น แสดงว่าดวงเมิงยังไม่ถึงฆาต
"ว้าย พี่เอก" เสียงชะนีรุ่นน้องที่ฝึกงานอยู่ห้องพยาบาลร้องเรียก ไอ้เอกทำหน้างง ดูจากสถานการณ์ฝ่ายสาวเจ้าคงแอบรักไอ้จ๊อดอยู่เต็มหัวใจ
"ครับ" ไอ้จ๊อดตอบงงๆ ชะนีสาวยิ้มอายม้วนเป็นกูลิโกะโคลล่อน ฉันแทบกลั้นขำไว้ไม่ไหว เลยแยกไปนั่งเฝ้าอีบริทย์อยู่ที่เตียงผู้ป่วย
"เป็นไงบ้างวะ ใกล้ตายหรือยัง" ฉันถาม มันยังเอามือกุมท้อง นอนตะแคงอยู่อีกฟากนึง น่าสงสารเชียว ฉันเลยไม่อยากจะรบกวนมัน กะว่าไปนั่งเรียนรอมันในห้องดีกว่า เดี๋ยวเลิกเรียนค่อยมารับมันกลับบ้าน คิดได้อย่างนั้น ฉันก็ลุกขึ้น
"แบะ" อีบริทย์เรียกฉันเสียงอ่อยๆ แสดงว่ามันยังไม่ตาย ฉันยิ้ม
"กรูรู้นะ ว่าวันนั้นเมิงกลับบ้านได้ยังไงน่ะ" มันพูดจบ ฉันรู้สึกใจหายวาบเลย คงเหมือนกับเด็กที่โดนจับโกหกได้หล่ะมัง
"อืม ก็เอกไปส่ง" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"เมิงปกปิดพวกเรา" อีบริทย์หันมาจ้องหน้าฉัน ประหนึ่งว่าฉันทำอะไรผิดมากนักหนา
"ก็ไม่เห็นมันจะมีห่าอะไรเลยนี่นา" ฉันรีบแย้ง ในใจรู้สึกอึดอัดมากๆ ฉันหลบตาเพื่อนรักตลอด เพราะแววตาของมันตอนนี้เต็มไปด้วยผิดหวัง
"เมิงแน่ใจนะว่าไม่มีอะไร" อีบริทย์ยังถามคาดคั้น ให้ตายเถอะ อยากจะตายเสียให้ได้ ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"อีแบะ กรูขอร้องเหอะ เมิงอย่าทำอะไรไม่ดีกับไอ้จ๊อดเลย มันดีนะเว้ย" อีบริทย์พูดไม่ค่อยเต็มเสียงนัก คงกลัวไอ้จีอดจะได้ยิน
เออ กรูรู้อยู่เต็มอกแร่ะว่ามันดี กรูรู้ว่าเมิงก็รักมัน อีต๋องก็รักมัน
แต่กับกรู
กรูไม่รู้
ฉันเดินออกไปจากห้องพยาบาล ไม่ชอบเลยกับความรู้สึกถูกกดดันแบบนั้น ได้โปรดอย่ามาคาดคั้นอะไรกับฉันตอนนี้จะได้ไหม มันตอบไม่ได้จริงๆ
จ๊อดรีบวิ่งตามมาห่างๆ
"จะขึ้นเรียนอีกหรอ ทำไมไม่รอเลยหล่ะ" ไอ้จ๊อดวิ่งมาหอบแฮ่กๆ ฉันไม่ตอบอะไร อาจจะแอบโกดไอ้จ๊อดอยู่หน่อยๆ โทดฐานเป็นสาเหตุทำให้ฉันกับเพื่อนทะเลาะกัน
"ไปไหนก็ไปเหอะว่ะ" ฉันพูดอย่างสุดเซ็ง แล้วก็เดินจ้ำอ้าวต่อไป
"เย้ย อะไรของเธอเนี่ย" ไอ้จ๊อดวิ่งมาดักข้างหน้า ปิดทางฉันเอาไว้ ฉันมองหน้ามันก็ไม่ถอย
"เป็นไรหรอ หึงหรือเปล่า" ไอ้จ๊อดถามสีหน้าเคร่งเครียดอยู่เหมือนกัน แต่สงสัยจะเข้าใจกันไปคนละทางแระ
"เราไม่คิดอะไรกับน้องนั่นเลยนะ เราจะมีเธอคนเดียว" ไอ้จ๊อดพยายามอธิบาย ฉันส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่ายหัวใจ ถะโหล่จิงๆ


ฉันเดินชนฝ่าไอ้จ๊อดออกไป และไม่ได้เหลียวหลังกลับมามองมันอีก
เลิกเรียนฉันเดินไปจะไปรับอีบริทย์ที่ห้องพยาบาล ไปถึงก็เจออีต๋อง ไอ้จ๊อด กำลังประคองอีบริทย์จะกลับบ้านกันอยู่แล้ว ฉันก็ค่อยๆ เดินตามพวกนั้นไป
ไม่มีใครพูดกับฉันซักคน.... บ้าเอ้ยย
จนไปถึงบ้าน อีต๋องอาสาขี่มาไซด์ไปส่งอีบริทย์ที่บ้านเอง ก็ดีเหมือนกัน อีต๋องมันก็คงรู้ว่าฉันกับอีบริทย์โกรธกันอยู่ด้วยหล่ะ ไปส่งเสร็จกลับมา อีต๋องก็มาช่วยฉันล้างจานเสียแทน
"เมิงไม่ต้องรีบกลับบ้านหรอ" ฉันถามด้วยแปลกใจ อีต๋องจุ่มมือลงในกาละมังล้างชามเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
"กรูอยากคุยกะเมิงก่อนว่ะ" มันพูดราวกับมันก็มีอะไรไม่สบายใจสุมหัวอยู่เหมือนกัน คงไม่พ้นเรื่องอีบริทย์อีกน่ะแร่ะ
"ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี่หว่า กรูไม่ได้ทำอะไรผิดซักกะหน่อย" ฉันตื่นตูมไปก่อนอีกแระ อีต๋องสลัดน้ำใส่หน้าฉัน
"อีชะมด กรูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย" อิอิ อีเลวนี่ น้ำเข้าปากกรูเลยสาดด
"กรู จะถามเมิงเรื่องไอ้จ๊อดต่างหาก" อีต๋องพูด
"ทะเลาะอะไรกันวะ" มันเริ่มถาม ฉันส่ายหัวยิกๆ
"เปล่าเลย กรูยังไม่ได้ทะเลาะไรกับแมร่งเรย" ฉันปฏิเสธยิกๆ แค่อารมณ์เสียนิดหน่อยเองอ่ะ
"จิงดิ ไอ้จ๊อดแมร่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร" อีต๋องบอก ฉันหล่ะงงกับมันจิงๆ มันจะร้องไห้หาพระแสงอะไรของมันอ่ะ
"มันบอกเมิงไปไล่มัน" อีต๋องเสริม อ้ออออ จำได้แระ ฉันแค่พูดว่าไปไหนก็ไปเองนี่หว่า คิดมากขนาดนั้นเชียว
"ท่าจะบ้า" ฉันเริ่มใส่อารมณ์ลงไปกับจานชามเบื้องหน้า น้ำกระจายล้นกะละมัง
"อืม ดูท่า มันจะรักเมิงมากเลยนะ" อีต๋องมองหน้าฉัน ฉันก็เหวอหล่ะสิ อะไรกันเนี่ย คบกันแค่ไม่กี่อาทิตย์เอง จะรักอะไรกันมากมายนักเล่า ดูฉันสิ ฉันไม่รู้สึกว่ารักมันเลยซักกะนิด ฉันคิดในใจ
"เฮ้ออออออ" ฉันถอนหายใจออกมายาวเหยียด รู้สึกแหม่งๆ ยังไงก็ไม่รู้
"เป็นไรหล่ะ" อีต๋องถาม
"หนักใจว่ะ" ฉันตอบ ตอนนี้วางมือจากจานเบื้องหน้าแล้ว อีต๋องขำฉันเบาๆ ฉันมองหน้ามัน ไม่รู้มีไรหน้าขำนักหนา
"จะหนักใจเชี่ยไรวะ มันรักเมิงน่ะดีแค่ไหนแล้ว" อีต๋องทำท่าจะทุ่มจานทั้งกองใส่ฉัน มันพูดตวาดแล้วก็หัวเราะ
"ก็นอกเสียจากเมิงไม่รักมันเท่านั้นแระ" และมันทิ้งท้าย ฉันรู้สึกจุกไปหมด
ฉันนอนก่ายหน้าผากอยู่ในห้อง คืนนี้ฝนตกเทลงกระทบกับหลังคาสังกะสีเก่าๆ เสียงดังไปหมด อากาศเย็นดีจัง ปกติฉันต้องนอนหลับอุดตูดสบายใจเฉิบไปแล้ว แต่คืนนี้ กลับต้องมานอนถอนหายใจกับตัวเองอยู่หลายครั้ง...
ตุ๊กตาที่ไอ้จ๊อดซื้อให้ยังวางอยู่เหมือนเดิมตรงชั้นหนังสือของฉัน มันยังใหม่อยู่เลย เพราะฉันเอามาห่อถุงพลาสติคไว้อย่างดี อีกทั้งยังไม่เคยเอามันมากอดเลยสักครั้ง เพราะกลัวมันจะเก่า
ฉันแอบคิดอะไรไปเพลิน พลันนึกไปว่า ถ้าตุ๊กตามันมีชีวิต มันคงจะเสียใจนะ ที่เจ้าของไม่เคยกอดมันเลยสักครั้ง เหมือนๆ กับไอ้จ๊อดด้วยเหมือนกัน มันคงจะเสียใจไม่น้อย ถ้าเกิดรู้ว่าฉันไม่เคยรักมันกลับไปบ้างเลยน่ะ
"กอดซักหน่อยดีกว่า" ฉันเปิดผ้าห่ม และลุกขึ้นไปฉีกถุงพลาสติคที่ห่อตุ๊กตาออก หยิบเอาตุ๊กตามานอนซุกกอดใต้ผ้าห่ม
"อื้มม" ในใจฉันคิดว่า ได้กอดมันแล้วก็อุ่นดีเหมือนกันนะ แถมยังนุ่มอีกด้วย คงต้องเข้านอนกันซะแล้วหล่ะ ดึกขนาด
ฉันพยายามข่มตาตัวเองให้หลับอยู่นาน แม้จะรู้สึกว่าง่วงเต็มที่มากแล้ว แต่มันก็ยังไม่หลับอยู่ดี นั่นคงเป็นเพราะ ตุ๊กตามันมาเบียดที่นอนของฉันหล่ะมั้ง ดูมันเกะกะยังไงไม่รู้สิ
จนเมื่อรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว ฉันจำต้องเอาตุ๊กตาไปวางที่เดิมของมัน แล้วถึงได้กลับมานอนหลับลงไปได้... จ๊อด ฉันขอโทดแกด้วยนะ ฉันฝืนมันไม่ได้จริงๆ
เช้ามืดวันนี้ อากาศหนาวเป็นพิเศษ ฉันใส่เสื้อผ้าร่มตัวเก่าๆ กันความหนาวเย็นไว้อีกชั้นนึง นั่งรอรถลุงที่กำลังจะมารับ อยู่กลับเพื่อนซี้ของฉันอีกสองคน
"เมิงเป็นอะไรหรือเปล่าวะ" อีต๋องถามฉัน เพราะใจฉันมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงไม่รู้
"กรูหรอ เปล่าหรอกว่ะ" ฉันตอบเสร็จ ก็ถอนหายใจออกมายาวๆ หนึ่งที อะไรมันจะเกิด มันก็ต้องให้เกิดหล่ะวะ
"อีบริทย์ อีต๋อง" ฉันเรียกสองเพื่อนซี้ พวกมันหันหน้ามาทำงงๆ
"ถ้ากรูเลิกกับไอ้จ๊อด พวกเมิงจะว่าอะไรไหม" ฉันถามด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีเท่าไรนัก อีสองตัวนั้นก็ดูอึ้งๆ ไปเหมือนกัน เพราะมันไม่พูดอะไรกลับมาเลยอยู่หลายนาที
"พวกกรูจะไปว่าอะไรเมิงวะ ยังไงๆ เราก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม" อีต๋องพูดกลับมา อีบริทย์เองก็หันมาพยักหน้าคอนเฟิร์มอีกทีหนึ่งด้วย ฉันดีใจจนพูดไม่ออก รู้สึกรักพวกมันสองคนมากจิงๆ
"อื้มมม วันนี้กรูจะบอกมัน" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ในใจยังกลัวกับการต้องพูดกับอีกฝ่ายอยู่เหลือเกิน
//////////////////////////////////////
วันนี้ความรู้สึกเมื่อเดินย่ำเท้าเข้ามาในโรงเรียนนั้นมันช่างต่างจากทุกวัน แม้ฉันจะรู้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น ฉันทำตัวเองทั้งนั้น แต่ก็ยังภาวนาให้มีปาฎิหารย์บางอย่างเกิดขึ้น อย่างน้อยๆ ก็ขอให้จ๊อดมันไม่มาโรงเรียนวันนี้ก็ยังดี
แต่คงเป็นไปไม่ได้แระ ฉันเห็นเค้านั่งรอฉันอยู่ที่ม้าหินอ่อนตัวเดิมไกลๆ มาแต่เช้าเลย อีบริทย์อีต๋อง จะไม่ตามฉันไปด้วยวันนี้ มันพูดให้กำลังใจฉัน แล้วพากันเดินแยกไปอีกทาง เฮ้ออ.........
ฉันเดินตรงไปข้างหน้า และนึกคำพูดขอโทษเพราะๆ เต็มหัวไปหมด
"เพื่อนไปไหนกันหมดหล่ะ" จ๊อดเดินมาหาฉัน เค้าช่วยถือหนังสือให้ แล้วพากันเดินไปที่โต๊ะ
"หาอะไรกินกันมั้ง" พูดจบ ฉันถอนหายใจหนึ่งครั้ง จ๊อดหันมามองเลย
"เป็นอะไรหรือเปล่า ถ้าเรื่องเมื่อวาน เราขอโทดนะ เรา..." เค้าคงกลัวว่าฉันจะโกรธเค้า แต่เปล่าเลย กลับกันต่างหาก ฉันกุมมือจ๊อดไว้ นี่คงเป็นครั้งแรกที่ฉันทำอะไรแบบนี้ก่อน เค้าเองคงตกใจเหมือนกัน
"ฟังเรานะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น จ๊อดเองพยักหน้า ดูเหมือนเค้าจะรู้ว่าฉันมีเรื่องหนักอกหนักใจอยู่ เค้าจึงพยายามส่งรอยยิ้มให้กำลังใจฉันตลอดเวลา เค้าเอามืออีกข้างกุมมือฉันไว้เหมือนกัน น้ำตาจะไหลอ่ะ
"คือ..." เอาเข้าจริง มันก็พูดไม่ออกเหมือนกัน เหมือนๆ กับในละครน้ำเน่าบ้านเราดีๆ นี่แหล่ะ ฉันตื้อไปหมด ไม่รู้จะเริ่มยังไง จ๊อดเองตบมือฉันเบาๆ
"บอกอะไรก็บอกเถอะ อย่าบอกเลิกเราอย่างเดียวพอ" พูดจบเค้ายิ้มทะเล้นๆ แต่ฉันสิ มันอึดอัดจนไม่ไหวแล้ว ฉันหน้าไปบนมือของเค้า ปล่อยให้น้ำตามันไหล ตัวฉันเริ่มสั่น และเค้าก็ดูตกใจมากเหมือนกัน ตอนนี้ฉันคิดว่าเค้าคงรู้แล้ว
"แบะ แบะ ทำไมหรอ เธอโกดเรามากขนาดนั้นเลยหรอ" เค้าพยายามถามฉันซ้ำๆ ฉันยิ่งร้องไห้ไปใหญ่ แต่ก็พยายามเงยหน้าจะพูดกับเค้าอีกครั้ง ตอนนี้ในตาเค้าแดงกล่ำ มือเค้าจับฉันไว้แน่น


"เราไม่ได้โกด แต่เราอยากคบกับเธอแบบเพื่อน" ฉันพูดสะอึกสะอื้น พยายามจะเช็ดน้ำตากับเสื้อผ้าร่มที่ใส่มานั่นแหล่ะ จ๊อดเบือนหน้าหนีฉันไปอีกทาง ฉันรู้ว่าน้ำตาเค้าไหล และฉันควรจะปล่อยให้เค้าร้องไห้อยู่ตรงนี้บ้าง ฉันพยายามดึงมือออกมาจากเค้า แต่เค้ากลับยิ่งคว้ามันไว้แน่น
"ไม่เอา เราไม่เลิก" เค้าหันมาบอกฉัน ด้วยน้ำตานองหน้า โถ่จ๊อด กรูขอโทด...
ยิ่งฉันได้เห็นอาการของจ๊อด ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเลวแค่ไหน เค้าเป็นคนดีจริงๆ และถ้าฉันรักเค้าสักนิด ฉันคงจะเป็นกระเทยที่โชคดีมากคนนึงเลยทีเดียว แต่วันนี้ฉันเลือกที่จะปฎิเสธผู้ชายดีๆ คนนี้ไปเสีย ด้วยเพราะว่า ความรักมันฝืนกันไม่ได้...
จ๊อดร้องไห้ออกมาสะอึกสะอื้น น้ำตาเค้าไหลลงมาเปื้อนหน้าอย่างต่อเนื่อง ฉันเองก็พยายามขืนดึงมือออก เพราะก็กลัวตัวเองจะใจอ่อนด้วยหล่ะ แต่เค้าเองก็ยื้อฉันเอาไว้จนสุดแรงเหมือนกัน
"เอกไม่ดียังไง บอกเอกสิ เอกเปลี่ยนได้" เค้ากึ่งพูดกึ่งร้องฟูมฟาย
ฉันนิ่ง ไม่กล้าตอบ เพราะรู้ว่าไม่ใช่เพราะเค้าไม่ดี แต่เพราะฉันเอง ฉันล้อเล่นกับความรักมากเกินไปต่างหาก
ฉันรวบรวมแรงที่มีอยู่ กลั้นใจสลัดมือหลุดออกมาจากเค้าได้ เอกพยายามตามจะมาคว้าตัวฉัน แต่ฉันถอยกรูออกไปได้ เค้ายิ่งร้องไห้ไปใหญ่
ฉันรีบเดินถอยออกมา สักระยะนึงก็หันกลับไปมอง เห็นเค้านอนฟุบร้องไห้อยู่ตรงนั้น ฉันยิ่งเกลียดตัวฉันเอง

[A GE]

   สงสารเอกจ๊อดจัง  แต่ผมว่าแบ๊ะก็ทำถูกแล้วหล่ะคับ  ยิ่งนานยิ่งผูกพัน   ยิ่งตัดใจลำบาก
ว่าแต่แน่ใจในตัวเอกแล้วเหรอคับ  จะเลือกเอกแต่ยังไม่เหนเคลียร์เรื่องเก่าเลยอ่ะ

[need_not2know]

สงสารจ๊อดอย่างรุนแรง ถ้าคุณแบะไม่รักก้อไม่น่าคบแต่เเรกเลย
เอาเหอะ หลังจากนี้ คงคบกับเอกแน่ๆ หุหุ
(มีเพื่อนชื่อจ๊อดเหมือนกัน นิสัยแบบนี้เลย และแน่นอน มันเป็นเกย์ )

[meemewkewkaw]

  ง่ะ เอกจ๊อดของหมี . . . 

คุณแบะใจร้ายอ่ะ ไม่รักก็ไม่น่าจะคบกันตั้งแต่แรก . . . หมีสงสารเอกจ๊อด