หัวข้อ: Re: [-เรื่องสั้น-] Late or Rate [PG] Chapter 4 [10/5/15]

[nasphay]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

Late or Rate
.
.
.
ศิลา
“ถ้าคุณจะไปทำอะไรทั้งคืนจนสภาพแบบนี้ ผมว่าคุณให้คนอื่นมาแทนเถอะ เสียชื่อบริษัทหมด”


รพีภัทร
“.................................................”

Late or Rate 1
Late or Rate 2
Late or Rate 3
Late or Rate 4

___________________________

มือใหม่ ติชมได้
ชื่อเรื่องนี่อาจจะดูเรทแต่เนื้อหาเด็กน้อยมากค่ะ 

[nasphay]

Late or Rate 1

.... เหนื่อยโว้ยยยยยยย ..   
.
.
.
.
ได้แต่ตะโกนร้องในใจทุกวัน มีวันไหนบ้างที่จะไม่เหนื่อย อาทิตย์หนึ่งมีเจ็ดวันก็เหนื่อยทั้งเจ็ดวัน
นายรพีภัทรคนนี้ทำงานหามรุ่งหามค่ำ เหมือนได้เงินเดือนเป็นแสน
นี่ถ้าเปรียบเวลาทำงานเป็นผู้หญิงคงจะมีลูกหัวปีท้ายปีเลยทีเดียว วันหยุดมีมั้ย ตอบเลยว่า มี ถามว่าได้หยุดมั้ย ตอบเลยว่า ไม่
ร่างโปร่งได้แต่ถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำแล้ว พลางทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวโปรด 
.
.
.
.
“น้ำ ช่วยพี่แก้งานตรงนี่หน่อยได้มั้ย”

“......” แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินครับ เผื่อพี่แกจะได้เรียกหาคนอื่น

“น้ำ”

“.........” นิ่งไว้รพีภัทร นิ่งไว้

ทุกคนคงสงสัยว่าคนที่เรียกผมเป็นใคร เธอคือเจ้านายของผมครับ ชื่อ กานต์ เป็นผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นกุลสตรี แต่ก็แค่ดูเหมือนอ่ะครับ คนมันไม่ใช่ยังไงมันก็ไม่ใช่

.
.
.

“ไอ้น้ำ ถ้าแกยังไม่ขยับก้นแกมาตรงนี้ ฉันจะ ... ”

“ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ” ผมตอบพลางวิ่งไปหาพี่กานต์ นี่ไม่ได้กลัวนะครับ แค่ไม่อยากรังแกผู้หญิง

บริษัทที่ผมทำอยู่เป็นบริษัทเกี่ยวกับออกแบบสิ่งปลูกสร้าง พูดง่ายๆก็งานสถาปนิกนั่นแหละ แต่ผมไม่ใช่สถาปนิกนะ แค่เป็นคนคอยประสานงานหน่ะครับ

ก่อนที่ผมจะพล่ามเยอะไปกว่านี้ ผมคงต้องแนะนำตัวก่อน

“ผมนายรพีภัทร จันทร์วาณิช  ชื่อเล่นของผมคือ น้ำ ตลอดช่วงชีวิตผมที่ผ่านมามีแต่กิน เล่น เรียน พอเรียนจบออกมาก็ทำงาน ทำงานและทำงาน จนผ่านมาสามปีแล้ว ผมรู้สึกว่าชีวิตผมโคตรจะแสนธรรมดา จนตอนนี้ก็อายุปาเข้าไปยี่สิบห้าแล้ว แฟนสักคนก็ยังไม่เคยมี หน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ติดตรงที่ว่า .....”


“น้ำ พรุ่งนี้น้ำว่างมั้ยช่วยพี่ทำอะไรอย่างหนึ่งสิ”  นี่ไงครับสาเหตุที่ไม่มีแฟน วันหยุดยังจะหางานให้ผมทำอีก แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปจีบสาววะครับ

“ผมไม่ว่าง..ค..” ยังพูดไม่ทันจบ เจ้แกก็แทรกขึ้นมาทันที

“ไปคุยงานกับลูกค้าแทนพี่หน่อยนะ รายละเอียดอยู่บนโต๊ะ อ๊ะ เย็นแล้วพี่ไปก่อนนะ บาย” 

“เดี๋ยว .....สิครับ”

เดินไปแล้วครับ พี่แกเดินจากไปแล้วครับ โอ้โห ถ้าจะรอให้ผมตอบขนาดนี้ แล้วจะถามเพื่ออะไรครับ ถามทำไม  คือจะใช้ผมอยู่แล้ว จะถามทำไมครับบบบบบ
.
.
.
.
.
.
.
...เช้าวันรุ่งขึ้น…..

ติ้ด ติ้ด

“อื้ออ...”

ติ้ด ติ้ด

“...อื้ออ..” ผมพลิกตัวหนีพลางเอาหมอนปิดหูตัวเอง เช้าขนาดนี้ขอนอนให้อิ่มหนำหน่อยเหอะ ทำงานจนชีวิตจะพังแล้ว

ติ้ด ติ้ด
 
ไม่ยอมสินะ ไม่ยอมให้นอนสินะ จะส่งอะไรหนักหนาวะครับ ได้โปรส่งข้อความฟรีเหรอ คนจะหลับจะนอนโว้ยยยยยย

ติ้ด ติ้ด

ติ้ด ติ้ด

ติ้ด ติ้ด


“.....” จ้ะ ยอมแล้ว ผมงัวเงียเมาขี้ตาลุกขึ้นมาหยิบโทรศัพท์แล้วกดดูข้อความ
.
.
.
.
อืม สิบข้อความ จากเจ้กานต์ เนื้อหาเดียวกันเป๊ะ ความสามารถสูงเนอะ แหม่
แต่ เนื้อหาในข้อความนี่มัน ....
.
.

น้ำ อย่าลืมไปเจอลูกค้านะ
น้ำ อย่าลืมไปเจอลูกค้านะ
น้ำ อย่าลืมไปเจอลูกค้านะ



อย่าลืมไปเจอลูกค้านะ
อย่าลืมไปเจอลูกค้านะ
อย่าลืมไปเจอลูกค้านะ
.
.
.
“ชิบหายแล้ว”  พึมพำกับตัวเองเสร็จก็วิ่งหน้าตั้งเข้าห้องน้ำเลยครับ

น้ำนี่ไม่อาบแม่งละครับ แปรงฟันอย่างเดียว แปรงฟันเสร็จก็รีบออกมาแต่งตัว ผมเผ้าน้ำหงน้ำหอมไม่สนใจมันแล้วครับ


..กรุ๊ง กริ๊ง..

ผมผลักประตูเข้าไปในร้านอาหารอย่างรีบร้อน ไม่รีบได้ไงล่ะครับ กว่าผมจะถ่อมาถึงร้านได้ก็เลยเวลานัดไปสิบนาทีแล้ว

แต่ว่าร้านนี้นับว่าค่อนข้างหรูเลยทีเดียว ใฝ่ฝันว่าถ้ามีแฟนก็อยากจะพามาเดทที่ร้านแบบนี้ ฮ้า รอก่อนนะสาวๆ อย่าพึ่งรีบมีผัวไปเสียก่อนล่ะ

“สวัสดีค่ะ ได้จองไว้หรือเปล่าคะ” ทันทีที่เดินเข้ามาก็มีพนักงานมาต้อนรับทันที


“เอ่อ จองไว้ครับ ชื่อกานต์อ่ะครับ”

“อ่อ ของคุณกานต์..งั้นเชิญด้านนี้เลยค่ะ” เธอเดินนำผมไปที่มุมหนึ่ง อื้อหือ ดูเหมือนคุณลูกค้าจะมานั่งรอผมแล้ว รู้สึกถึงหายนะที่กำลังจะมาเยือนผมในไม่ช้านี้
.
.
.
.
 “เอ่อ ขอโทษที่มาช้านะครับ พอดีเกิดเหตุขัดข้อนิดหน่อย ต้องขอโทษจริงๆครับ”  ผมพูดพลางก้มหัวเป็นเชิงขอโทษ พูดดีไว้ก่อนครับ เรามาสาย
ผมฉีกยิ้มสุดความสามารถก่อนที่จะเริ่มบทสนทนา แต่ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ


ครืด ...

คนด้านหน้าผมกลับลุกขึ้นยืน นั่นทำให้ผมได้เห็นเค้าเต็มตา อื้อหือ รูปร่างสูงใหญ่เลยทีเดียวแสดงว่าคงดูแลตัวเองดีไม่เบา ไหนจะโครงหน้าไปทางตะวันตก นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มแถมดุดันราวกับราชสีห์ สันกรามที่ชัดเจน บอกได้คำเดียวว่า หล่อ ขนาดผมเป็นผู้ชายยังอดชมไม่ได้เลย



“กลับ”  คำเดียวสั้นๆ ชายร่างยักษ์อีกสองคนที่ตอนแรกผมไม่ทันมอง ก็เลื่อนเก้าอี้ให้กับคนตรงหน้า ก่อนที่คนตรงหน้าผมจะเดินออกไป


“หะ เห้ย”

เขาเดินออกไปทันทีที่พูดจบ ทำให้ผมรีบวิ่งตามเขาออกไป ก่อนจะวิ่งไปขวางหน้าเขาไว้


“ดะ เดี๋ยวครับ ค คุณ ผมขอ.. ขอโทษครับ” เหนื่อยเว้ย ผมพูดไปหอบไป ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่เหมือนมองผมอยู่แล้ว อื้อหือสายตานี่ฆ่าผมได้เลยทีเดียว


“ผมไม่ทำงานกับคนที่ไม่รักษาเวลา” พูดจบร่างสูงก็เดินไป แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตามไป เขาหันกลับมามองผม ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ผมถึงกับนิ่งไปทันที


“อ่อ ถ้าคุณจะไปทำอะไรมาทั้งคืนจนสภาพดูไม่ได้ แล้วไหนจะมาช้าถึงขนาดให้ลูกค้ามารอผมว่าคุณให้คนอื่นมาแทนเถอะ เสียชื่อบริษัทหมด” 


“.........”

สภาพผมมันดูแย่ขนาดนั้นเลยเรอะ ???
.
.
.
.
.
.

(ต่อ)

.ปัง.

ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อพี่กานต์แกตบโต๊ะผมอย่างแรง


“ตอบมาซิ ว่าทำไมคุณศิลาถึงยังไม่ยอมเซ็นร่วมงานกับเรา ตอบมาซิ ทำไมแกกลับมาตัวเปล่า ตอบมาซิว่าทำไม....” พี่กานต์สาดใส่ผมมาเป็นชุด

ส่วนผมหน่ะเหรอ ได้แต่นั่งหงอยมองหน้าพี่กานต์ ให้ทำยังไงล่ะครับ มันเป็นความผิดผมอ่ะ


“ผมขอโทษครับ”


“ไปคุยกับคุณศิลาใหม่ซะ”


“ไม่เอาครับ” ตอบรวดเร็วทันใจแบบไม่ต้องคิด ใครจะไปให้โง่เล่า ไปให้โดนด่าอีกเรอะ ผู้ชายอะไรวะปากจัด แซะเจ็บชะมัด ให้ตายไอ้น้ำคนนี้ไม่เอาอีกแล้วเว้ย


“ไม่รู้แหละ ยังไงบริษัทก็ต้องได้โครงการนี้ แกรู้มั้ยนี่งานชิ้นเอกเลยนะยะ สร้างโรงแรมเลยนะเว้ย”

ดูสิครับเป็นผู้หญิงพูดจา

“อ่า ผมว่าผมไม่ ...” เอาวะ ต่อให้จะไล่ออกก็เหอะ ไม่กลัวหรอก ไม่ทำ ไม่ทำ ไม่...


“งั้นไล่ออก”


“วันไหนครับ”
ผมพูดเล่นหรอกครับ ถ้าโดนไล่ออกจะเอาอะไรกินล่ะครับ

“วันนี้ตอนบ่าย”

“อ๋อ วันนี้ตอนบ่าย”

 หืออออ

วันนี้ตอนบ่าย

วันนี้

วันนี้

“เห้ยยย พี่ผมไม่พร้อมอ่ะ วันอื่นไม่ได้เหรอ” ผมพูดพลางมองพี่กานต์แบบอ้อนสุดๆ วันนี้ไม่พร้อม พึ่งจะโดนด่ามาเองนะเว้ย


“ได้ ... แต่หางานใหม่นะ”


“ครับ วันนี้ตอนบ่ายครับ”  ลาก่อนครับ สวัสดี
.
.
.
.
.
.
.

โฮ่ ตอนนี้ครับผมอยู่ ณ สถานที่นัดแล้วครับ มารอครับมารอ ไม่สายละครับงานนี้ ผมมารอก่อนหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ไม่อยากจะโดนด่าอีกแล้วครับ ถ้างานนี้ไม่สำเร็สลุล่วงแล้วละก็ คงจะโดนไล่ออก คิดแล้วชีวิตทำไมมันเศร้าแบบนี้ กระซิก ....


...กรุ๊ง กริ๊ง.....


“เอ่อ สวัสดีครับ” ผมตื่นจากภวังค์ก่อนจะรีบพูดทักทายก่อน ใส่ก่อนได้เปรียบครับ


“อืม”


“เอ่อ...เรื่องวันนั้นผมต้องขอโทษด้วยนะครับ” มาคุเว้ย ตอบมาคำเดียวผมจะไปต่อไงอ่ะครับ


“เข้าเรื่องเลยเถอะ” พอพูดจบร่างสูงก็นั่งลงพลางแบมือมือขอเอกสารจากผม


“นี่ครับ” ผมยื่นให้ พลางบอกรายละเอียดให้คนตรงหน้าฟัง
.
.
.
.
.
“รายละเอียดมีเท่านี้แหละครับ ถ้าคุณสนใจ..” ผมยังพูดไม่ทันจบ คนตรงหน้าก็เซ็นลงบนเอกสารทันที


“แค่นี้ใช่มั้ย”


“อ่า ครับ”


“มีอะไรก็ติดต่อผ่านเลขาของผมแล้วกัน” พูดจบร่างสูงก็ลุกออกไปทันที


อืม ไวดีแท้แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้พักสักที ในที่สุดไอ้น้ำคนนี้ก็จะได้พักแล้วครับทุกคน ปริ่มครับปริ่ม
.
.
.
.
.
.
“My anaconda don't, my anaconda don't
My anaconda don't want none unless you got buns, hun”

หิ้ววววววว ฮู้ววววววววววววว

ครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่ร้านอาหารที่มีห้องคาราโอเกะในตัว ชื่นใจครับในที่สุดพรุ่งนี้ผมก็จะได้พักแล้ว วันหยุดที่ได้หยุดจริงๆสักที พูดแล้วก็ปริ่มครับ ว่าแล้วก็ยกแก้วน้ำแดงซด แหะ ผมดื่มเหล้าไม่เป็นครับ ไม่สิไม่ดื่มเหล้ามากกว่า เห็นอย่างนี้ผมรักษาสุขภาพนะครับ

“ไอ้น้ำ ไอ้น้ำเว้ยยย” ผมสะดุ้งจากความคิดตัวเองพลางมองพี่กานต์ที่ตะโกนเรียกผมแข่งกับเสียงเพลง


“ครับ ?”


“ไปสั่งอาหารเพิ่มให้หน่อย” จ้า ใช้จัง เห็นผมยอมหน่อยไม่ได้ ว่าแล้วผมก็ลุกออกไปสั่งอาหารให้พี่แกครับ


ระหว่างทางเดินไปสั่งอาหารผมก็ถือโอกาสสูดอากาศไปด้วย แต่ทว่าตอนที่ผมกำลังจะเดินไปถึงเคาน์เตอร์สั่งอาหาร สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง ครับ ไอ้คุณศิลานั่นแหละครับ ไม่นึกว่าจะได้เจอกันอีก ดูท่าทางเมาซะด้วย จะเดินเข้าไปทักดีมั้ยนะ หื้ออ ไม่เอาดีกว่า ผมส่ายหน้ากับตัวเองพลางเขียนอาหารที่จะสั่งเพิ่มให้พนักงานไป


“นี่ครับ .. เห้ย” อะไรกระแทกหลังผมวะครับ


“...”


“อ้าว ค..คุณ เห้ย” ตัวจริงเสียงจริงครับ ดูท่าคงจะเมามากถึงกับเดินชนผมแล้วก็ล้มลงไปเลย หมดกันครับ
แล้วผมจะทำไงอ่ะ ทิ้งไว้ตรงนี้มั้ย ผมยืนลังเลอยู่สักพัก เออ เอาก็เอาวะ ผมตัดสินใจดึงคนที่ล้มลงให้ลุกขึ้นก่อนจะพาอีกคนเดินออกไปหาที่นั่ง

“อือ ... ปวดหัว” เสียงอีกคนพึมพำข้างหูผม ดูท่าจะไม่ไหวซะแล้วแหละ ว่าแต่ลูกน้องไปไหนหมด ปล่อยให้เจ้านายเมาเป็นหมาเชียว


“อืออ ... ปวด..หัว”


“ครับรู้แล้วครับ ใจเย็นๆผมกำลังพาคุณไปนั่งเนี่ย” ผมพูดพลางปล่อยอีกคนลงบนม้าหินด้านหลังร้าน ก่อนจะ เอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองชุบน้ำแล้วค่อยๆเช็ดให้อีกคน


...กึก..

ผมสบตากับอีกคนที่จ้องมาที่ผม เอ่อ สายตามันจะเยิ้มไปมั้ยครับคุณ เอาเถอะ ก็คนเมานี่ ผมส่ายหัวอย่างไม่ใส่ใจพลางเช็ดตามหน้าอีกคน จนไล่มาถึงลำคอแกร่งของอีกคน

...หมับ...

อยู่ดีๆมือหนาก็คว้าเข้าที่ข้อมือผมก่อนที่จะ...


“ค คุณ... อื้อ”
.
.
.
.
.
.
.


TBC.
_____________________
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านะคะ 

[sirin_chadada]

เพราะความขี้เซาแท้ๆเลยน้ำ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[nasphay]

Late or Rate 2

“ค คุณ...อื้ออ...อื้ออ เห้ยยย..” ผมพยายามดึงมือออกจากการจับของอีกคนพลางหลบของเหลวที่อีกคนพ่นออกมาทางปาก ให้ตาย คราวที่แล้วก็โดนด่า คราวนี้โดนอ้วกใส่ เซ็งโว้ย ทำไมชีวิตของนายรพีภัทรถึงได้เป็นแบบนี้ ตอบซิ ตอบ ผมสบถกับตัวเองในใจพลางมองอีกคนที่โก่งคออ้วกเต็มที่


อนาถ คำเดียวที่ให้ได้กับคนตรงหน้าตอนนี้


“คุณ ดีขึ้นมั้ย” ผมถอนหายใจไปพลางลูบหลังอีกคนไปด้วย เอาเหอะ ไหนๆก็เปื้อนอ้วกไปละถึงจะไม่โดนเยอะอะไรมาก แต่มันก็โดนไปแล้วอ่ะ โดนไปแล้ว หึ่ยย แม่ง โว้ยยยย


ปั่ก ปั่ก ปั่ก


“ถ้า..อ่อก..จะตบ..อ่อก...อ่อก...ขนาดนี้” ผมหลุดออกจากความคิดพลางมองอีกคนที่พยายามเงยหน้ามาพูดกับผม


“อ่า ขอโทษครับ” สะใจบอกเลยว่าสะใจ ได้แต่ยิ้มอยู่ในใจพลางยืนผ้าเช็ดหน้า ผืนเดียวกับที่เช็ดหน้าให้เมื่อกี้ให้ร่างตรงหน้าเช็ดปาก


“ขอบคุณ”


“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบพลางถือโอกาสพิจารณาอีกคนไปด้วย อืม คงจะมาคุยงานหรือกินเลี้ยงเหมือนผมละมั้ง แต่งตัวดูเป็นทางการถึงแม้ว่าชายเสื้อจะหลุดหลุ่ยออกมาก็เถอะ แล้วทำไมถึงเมาขนาดนี้กัน เฮ้อ ช่างมันเถอะ




Part ศิลา

แย่ 


คำเดียวตอนนี้ในใจขณะที่ร่างสูงมองอีกคนที่วิ่งเข้ามาหาเขาที่โต๊ะ ดูท่าทางรีบร้อน คงจะตื่นสายหรือลืมนัดสินะถึงได้รีบมาขนาดนี้ เขาคิดในใจพลางมองสำรวจสภาพอีกคน ผมเผ้ายุ่งเหยิงดูท่าแล้วคงไม่ได้หวี เสื้อผ้าหลุดหลุ่ยคงจะเพราะรีบมา ให้เดาน้ำคงไม่ได้อาบแน่ๆ


..ครืด..



“กลับ” เขาเอ่ยบอกลูกน้อง ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นพลางหมุนตัวเดินออกมาจากตรงนั้น เขาไม่ชอบคนที่ไม่รักษาเวลา ถ้าแค่รักษาเวลายังทำไม่ได้แล้วจะทำงานอะไรให้มันดีได้


“หะ เห้ย” ได้ยินเสียงอีกคนอุทานตามหลังมาก่อนที่ ร่างสูงจะต้องหยุดชะงักเมื่อมีอีกคนมาขวางไว้


“ดะ เดี๋ยวครับ ค คุณ ผมขอ.. ขอโทษครับ” เขาหยุดยืนมองคนที่มาขวางไว้นิ่งๆ


“ผมไม่ทำงานกับคนที่ไม่รักษาเวลา” เมื่อพูดจบร่างสูงก็เดินออกไป คงจะเสียหน้าไม่น้อยสินะที่โดนผมว่ากลางร้านอาหารแบบนี้ แต่...ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาหันกลับไปมองคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ก่อนจะพูดไปอีกประโยคว่า


“อ่อ ถ้าคุณจะไปทำอะไรมาทั้งคืนจนสภาพดูไม่ได้ แล้วไหนจะมาช้าถึงขนาดให้ลูกค้ามารอผมว่าคุณให้คนอื่นมาแทนเถอะ เสียชื่อบริษัทหมด”
.
.
.
.

....ก๊อก ก๊อก ก๊อก ..


“เชิญ”


“เอ่อ” เขาเงยหน้ามองเลขาคนสนิทที่เหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง


“คือ..”


“คือ ?”


“เย็นนี้คุณศิลาไม่มีงานนะครับ”


“ผมทราบแล้ว” เขาตอบกลับ พลางมองหน้าอีกคนอยากสงสัย


“คือ...ถ้าผมชวนคุณศิลาไปดื่มกับพวกเรา..คุณศิลาจะรังเกียจมั้ยครับ” เลขาของเขาเอ่ยออกมาอย่างระคนเกรงใจ
ดื่มงั้นเหรอ ก็ดีเหมือนกันนะช่วงนี้ตัวเขาเองก็ไม่ได้ดื่มหรือออกไปสังสรรค์อะไรนานแล้ว ไหนๆก็ว่างงานแล้วออกไปดื่มบ้างก็คลายเครียดดีเหมือนกัน


“เอาสิ คุณบอกสถานที่ผมมาแล้วกัน” เขาพูดพลางพยักหน้าเป็นเชิงตกลง


“ได้ครับ”
.
.
.
.
.

“นายครับ นี่ครับผมสั่งไว้ให้นายแล้ว ลองดื่มสิครับนาย” เหมือนพวกพนักงานจะค่อนข้างตื่นเต้นที่เขามาดื่มด้วย


“ขอบใจ” พูดพลางรับแก้วจากมืออีกคนมาดื่ม จากหนึ่งแก้ว เป็นสอง เป็นสามและเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อะไรกันนะคนพวกนี้คิดจะมอมเหล้าเขารึไงกัน
.
.
.
.
.

“นายไหวมั้ยครับ” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้น


“ไหว..แต่ผมขอไปสูดอากาศหน่อยแล้วกันนะ เชิญพวกคุณตามสบาย” พูดจบเขาก็ค่อยๆเดินออกมาจากห้อง เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มเมาแล้ว อาจเพราะว่าเขาไม่ได้ดื่มมาค่อนข้างนาน พอมาดื่มหลายๆแก้วติดกันแบบนี้ ก็คงทำเอามึนได้  ร่างสูงค่อยๆเดินสะเปะสะปะตามทางเดิน พลางมองหาห้องน้ำ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นคนหนึ่ง


คุ้นๆ แฮะ


ร่างสูงคิดในใจพลางพยายามเพ่งมอง ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไป แต่ด้วยฤทธิ์น้ำเมาตอนนี้ทำให้การเดินแต่ละก้าวของเขาเหมือนจะไม่เป็นอย่างใจ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงอีกคนอุทาน


“.......เห้ย”
.
.
.

End Part ศิลา


จะทำยังไงดี

จะทำยังไงดี ร่างโปร่งของรพีภัทร เหลือบมองร่างของอีกคนที่กำลังลูบหน้าลูบตาอยู่ แต่เหมือนจะช่วยให้สร่างเมาได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“เอ่อ คุณให้ผมพาคุณไปส่งให้ลูกน้องคุณมั้ย” ผมเอ่ยถามเบาๆ จนร่างสูงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผม พร้อมคำเอ่ยตอบประโยคที่ทำให้ผมรู้สึกว่าไม่น่าเอ่ยถามไปเลย

“ผมอยากกลับบ้านมากกว่า ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปล่ะก็....”

“.....”

“....ช่วยไปส่งผมที่บ้านที”
.
.
.
.
.
.
ทุลักทุเลชะมัด ดีนะที่ไม่อ้วกบนรถแท็กซี่ไม่งั้นคงโดนคนขับไล่ลงกลางทางแน่ๆ ผมคิดในใจพลางช่วยพยุงตัวร่างของอีกคนที่ดูเหมือนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ ตัวก็หนักจะตายยังจะทิ้งน้ำหนักตัวใส่ผมอีก ถึงผมจะไม่ได้ผอมแห้งแรงน้อยแต่ก็ไม่ได้กล้ามฟิตหุ่นบึ้กนะครับ

“นี่คุณบ้านคุณนี่ไม่มีใครอยู่เลยเหรอครับ” ผมถามพลางมองรอบตัวบ้าน บ้านที่ดูไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป

“ไม่...มี” อีกคนพยายามตอบผม

ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะค่อยๆพยุงอีกคนขึ้นไปยังชั้นสอง อืม มีสามห้อง แล้วห้องไหนเป็นห้องนอนหล่ะเนี่ย ผมสะกิดอีกคนเพื่อจะถามว่าอยู่ห้องไหน แต่เหมือนอีกคนจะรับรู้อยู่แล้ว เลยชี้ไปที่ห้องริมสุด ผมจึงพยุงร่างสูงเข้าห้องไป


..ตุบ..

ผมทิ้งตัวร่างสูงลงบนที่นอนก่อนจะจัดท่าอีกคนให้นอนสบาย

เฮ้อ หมดภาระหน้าที่สักที

“ฮื้อออ” ผมเหลือบตามองคนบนเตียงที่อยู่ดีๆก็ส่งเสียงออกมา ต้องการอะไรอีกคร้าบบบบ คุณ

“คุณศิลาครับผมไปแล้วนะครับ” ผมสะกิดตัวอีกคนเบาๆก่อนจะบอกลาแต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ละมือออกมือหนาอีกคนกลับกระชากผมลงไปทับ

“เห้ยยยย” ผมพยายามดันตัวออกแต่ก็ไม่เป็นผล ไม่นะนี่ผมกำลังจะเสียตัวใช่มั้ย ไม่นะ
ผมดิ้นขลุกขลักบนตัวอีกคน ซึ่งดูเหมือนจะทำให้อีกคนรำคาญเลยกวาดแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดตัวผมไว้ซะแน่น

“คุณศิลา ปล่อยผมนะ” ดีดดิ้นครับต้องดีดดิ้น ผมยังไม่มีเมียเลยจะให้มีผัวก่อนเรอะ ไม่ยอม ยอมไม่ได้ ผมคิดพลางดิ้นไปด้วย และดูเหมือนมันจะทำให้คนใต้ร่างผมรำคาญมากขึ้นก็เลย

ก็เลย

ก็เลย

“อื้อ... อั่ก”

จุกสิครับก็อีกคนเล่นพลิกตัวขึ้นมาทับผม ตัวพี่แกก็หนักเหลือเกินครับ ไอ้น้ำคนนี้จะรับไม่ไหวแล้วเว้ยย ได้แต่กรีดร้องในใจ ไม่มีเสียงจะเอ่ยออกไปแล้ว แต่แล้วความคิดผมก็ต้องสะดุด เมื่อ..

“อื้ออออ ....อ๊ะ อื้อออ” 
ริมฝีปากของคนที่ทับผมกดลงมายังริมฝีปากของผม สมองผมเหมือนดับไปชั่วขณะหนึ่งยังไม่ทันที่ผมจะได้เรียกสติอะไรคืนมา ลิ้นของอีกคนก็ค่อยๆละเลียดตามริมฝีปากผมเหมือนต้องการให้ผมเปิดทางให้อย่างไงอย่างงั้น

“อืออ..อา”  ด้วยความที่อีกคนช่ำชองหรือเพราะผมอ่อนประสบการณ์ผมก็ได้แต่ยอมเปิดปากให้อีกคนรุกล้ำเข้ามา ลิ้นร้อนค่อยๆกวาดไล่ตามแนวฟัน ก่อนจะค่อยๆไล้เลียปลายลิ้นผม ลิ้นเจ้ากรรมของผมก็ดันตอบสนองกลับไปซะด้วย

“อื้อออ.. อ่ะ ..อา” ผมครางเบาในลำคอเมื่อผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะหมดลมหายใจ จนร่างที่ทาบทับผมค่อยๆถอนปากออกไป แต่ก็ยังไม่วายเลียตามริมฝีปากผมต่อ

“ค คุณ พ พอก่อนครับ อื้ออ” ผมรู้สึกว่ากว่าจะเค้นเสียงออกมาได้มันช่างยากเย็นเหลือเกิน


..ฟึบ ..

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พล่ามอะไรไปมากกว่านี้ ร่างด้านบนก็ทิ้งตัวลงมาทาบทับผม พร้อมกับ…


....เข้าสู่ห้วงนิทราไปเป็นที่เรียบร้อย

ผมค่อยๆดันตัวอีกคนออก ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้อง แล้วบึ่งกลับบ้านทันที แต่เหมือนว่าหัวใจของผมจะเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ ....

“ความผิดของคุณ ของคุณคนเดียวเลย” ผมได้แต่พึมพำกับตัวเอง พลางลูบเบาๆที่ริมฝีปากของตัวเอง เหมือนกับว่าสัมผัสยามที่คนๆนั้นทาบทับบนริมฝีปากของผมมันยังคงตราตรึงอยู่

บนริมฝีปากของผม
.
.
.
.
.
.
.
ตี้ดดด ตี้ดดด

เสียงนาฬิกาปลุกยามเช้าดูเหมือนจะทำหน้าที่ได้ดีกว่าปกติ เพราะดังเพียงไม่กี่ครั้งนายรพีภัทรคนนี้ก็ตื่นขึ้นมาอย่างไม่อิดออดไม่รู้เป็นเพราะว่าเมื่อคืนนายรพีภัทรคนนี้เข้านอนไวหรือยังไม่ได้นอนกันแน่
ผมหย่อนเท้าลงจากเตียงพลางคิดว่าวันนี้ผมจะทำอะไร วันหยุดแบบนี้รู้สึกไม่ชินเลยแฮะ ผมตัดสินใจลุกไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วค่อยคิดอีกทีแล้วกันว่าจะทำอะไรต่อ

.....เช้าๆแบบนี้ฟังเพลงสบายๆ นอนรับลมเย็นๆก็ดีแฮะ ผมเดินไปเปิดเครื่องเล่นเพลง พลางเปิดประตูระเบียงรับลมยามเช้า

..กึก..

แต่ผมก็ต้องเป็นอันชะงักไปเมื่อผมมองลงไปยังด้านล่างแล้วเห็นคนๆหนึ่เมื่อยืนอยู่ด้านล่างคอนโด

คุณศิลา

มาทำอะไรที่นี่วะ ผมนึกในใจ

เขาคงมีธุระ หรืออาจจะมาหาเพื่อนก็ได้  ผมส่ายหน้าเบาๆให้กับความคิดตัวเอง แวบหนึ่งผมแอบคิดว่าเขาจะมาหาผม แต่มันคงเป็นไปไม่ได้มันก็แค่ ...

คนเมาที่แล้วเผลอจูบคนอื่นเท่านั้นเอง

ผมเดินเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูระเบียง


“ไปหาอะไรกินดีกว่า” ผมเดินไปหยิบคีย์การ์ดแล้วเดินไปเปิดประตู


แต่ทว่า ....

“คุณ...ศิลา” ผมไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าผมเป็นยังไง ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างตกใจ


“ด เดี๋ยว เห้ย คุณ” ไม่ทันได้เอ่ยอะไรให้มากความอีกคนก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องผมหน้าตาเฉย ส่วนผมได้แต่มองอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก


“เรื่องเมื่อคืน” อยู่ดีๆอีกคนก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ดึงผมออกจากห้วงความคิดของตัวเอง


“เรื่องเมื่อคืน ?” ผมทวนประโยคเขา ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงตรงหน้าก็เลยพูดขึ้นมา


“แค่จะมาขอบคุณที่พาไปส่งที่บ้าน”


“ครับ ?” ผมเลิกคิ้วกลับ แค่จะมาขอบคุณต้องถ่อมาที่บ้านเลยเหรอ


“ไม่เป็นไรครับ คือจริงๆแล้วคุณไม่จำเป็นต้องมาหาผมถึงที่ก็ได้นะ” แค่โทรมาก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ ผมคิดต่อในใจ

ร่างสูงดูอึกอักไปเล็กน้อยเหมือนเขาพยายามจะพูดอะไรอีก แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะส่ายหน้าเบาๆก่อนจะหันไปมองประตู ผมคิดว่าเขาคงจะกลับแล้วเลยจะเดินไปเปิดประตูให้


แต่ทว่า ... อยู่ดีๆคนตรงหน้าผมก็เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับทำสิ่งที่ทำให้หัวของผมขาวโพลนไปชั่วขณะ


..หมับ..


“อื้อออ....” ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่ออยู่ดีๆร่างสูงตรงหน้าก็ประกบริมฝีปากของเขาลงมาบนปากผม สัมผัสแผ่วเบา ไม่ได้มีการรุกล้ำอย่างเมื่อวาน  ก่อนที่เขาจะค่อยๆละริมฝีปากออก


ไม่มีคำเอื้อนเอ่ยใดระหว่างเราสองคน มีแต่เพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ยังคงทำงานอยู่ ผมได้แต่ยืนนิ่งพลางมองอีกคนอย่างตกใจ


“คุณ ท ทำไมถึงได้” เหมือนผมจะหาเสียงตัวเองไม่เจอ อีกคนไม่ตอบคำถามผมกลับเสหน้ามองไปทางอื่น ก่อนจะพูดประโยคต่อมาที่ทำให้ผมแทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้น


“เมื่อคืน..เราจูบกันใช่มั้ย” เขาถามออกมาหน้านิ่ง


คุณจูบผมมากกว่า ผมอยากจะเอ่ยคำนี้ออกไป แต่คิดอีกทีผมก็ ตอบรับ จูบเขาเหมือนกัน     แต่ถ้าจะถามกันตรงๆแบบนี้ทำไมไม่ถามแต่แรก จะมา จูบ ผมอีกทำไมกัน ผมมองหน้าเขาที่ดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลยกับสิ่งที่เขาทำเมื่อกี้


“เอ่อ ครับ แต่มันแค่ คุณเมาเท่านั้นเอง” ผมตอบกลับเสียงอึกอัก

อีกคนยังคงยืนนิ่งไม่หือไม่อืออะไรกลับมา ผมเห็นแบบนั้นเลยคิดว่าเขาคงไม่มีเรื่องอะไรอีกแล้วจึงเดินที่ประตูก่อนจะพูดกับเขา


“แต่ไม่เป็นไรนะครับ ผมไม่ได้คิดมาก” ผมส่งยิ้มให้เขาเพื่อแสดงว่าผมไม่เป็นไรจริงๆ เขามองหน้าผมเหมือนลังเลอะไรสักอย่าง ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ


“ขอโทษด้วยแล้วกัน งั้นผมไปก่อนล่ะ” พอพูดจบร่างสูงก็เดินออกไปทันที


...ฟู่..


ผมถึงกับถอนหายใจกับตัวเอง เฮ้อ เล่นมาแบบนี้เป็นใครก็ตกใจ ไหนจะเอาเรื่องแบบนั้นมาพูดโพล่งๆแบบนี้ ถึงผมจะเป็นผู้ชายก็เถอะ แต่มาพูดแบบนี้ผมก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ก็ชีวิตนี้แฟนสักคนผมก็ยังไม่มี แล้วคิดว่าผมจะมี…


จูบแรกมั้ยล่ะ
.
.
.
.
แต่ตอนนี้เขาเป็น จูบแรก ของผมไปแล้ว
.
.
ผมสะบัดไล่ความคิดของตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจลงไปหาของกินสักที แต่คิดถึงเรื่องเมื่อกี้มันก็อดที่จะใจสั่นไม่ได้ คุณทำอะไรกับผมกันนะ


คุณศิลา
.
.


100%

TBC
_____________________
เนื้อเรื่องอาจจะดูเอื่อยและสั้นไปบ้างแต่ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ 

[magarons]

รอฉากเรต อุ้ย ไม่ใช่
รอตอนต่อไปจ้า สนุกดีค่ะ
ช่วงนี้กำลังหาแนวนี้อ่านอยู่เลยยย

[GBlk]

ต้องรอนานไหมนะ

[nasphay]

Late or Rate 3

“น้ำมาช่วยพี่ดูตรงนี้หน่อย”

“น้ำมาแก้งานตรงนี้ที”

“น้ำ...”

กลับมาสู่ความวุ่นวายอีกครั้ง วันนี้ผมเดินรอบออฟฟิศจนเท้าแทบจะไหม้แล้ว นี่ตั้งแต่เช้ามาผมยังไม่ได้นั่งเลยครับ

“น้ำมาหาพี่ที่โต๊ะหน่อย” ว่ายังไม่ทันขาดคำพี่กานต์เจ้าเก่าเจ้าเดิมแกก็เรียกให้ผมไปหาที่โต๊ะอีกแล้วครับ

“มีอะไรรึเปล่าครับ” พี่แกเหลือบมองหน้าผมเล็กน้อย พลางดันแฟ้มเอกสารมาให้ผม

“เอ..” ผมเปิดดูแฟ้มที่พี่กานต์ส่งมาให้ ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรพี่กานต์ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“โครงการสร้างโรมแรมของคุณศิลา”

“ครับ ?” ผมพูดพลางทำหน้าเชิงสงสัย โครงการของคุณศิลาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมกัน  แต่พอพูดถึงคนๆนั้นแล้ว ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้เจออีกเลย จะว่าไปก็ดีแล้วครับเพราะผมก็ไม่รู้ว่า   ผมจะทำตัวยังไงเหมือนกัน

“ช่วยไปดูงานแทนพี่หน่อยสินะ”

นั่นไงครับว่าแล้ว หาเรื่องใช้งานผมอีกแล้ว แล้วก็เหมือนวนเทปมาที่เดิมพี่แกไม่รอให้ผมได้ปฏิเสธครับ พอพูดจบก็ลุกออกไปเลย

“เฮ้ย พี่ เดี๋ยวดิครับ พี่” ผมได้แต่ปลงตกกับตัวเอง ยังไงคงหนีไม่พ้นสินะ เอาเหอะ ผมว่ายังไงเขาคงไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นหรอก มีแต่ผมนี่แหละที่คิดไปเองคนเดียว ผมส่ายหัวกับตัวเองเบาๆ เป็นอันว่าผมต้องไปเจอเขาอีกจนได้สินะ
.
.
.
“คุณวิกรานต์ คุณช่วยส่งสรุปโครงการทั้งหมดมาให้ผมด้วยแล้วกัน” ผมมองดูผู้ชายคนนั้นสั่งงานกับลูกน้อง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงสามารถเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ได้ ทั้งจากท่าทางและการวางตัว ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทุกอย่างส่งเสริมให้ผู้ชายคนนี้ดูมีเสน่ห์และดูน่าเกรงขามไปในเวลาเดียวกัน ผมยืนมองเขาอยู่ตรงนี้มาสักพักแล้ว และเหมือนกับเขาจะรู้สึกจึงหันหน้ามาด้านที่ผมยืนอยู่

กึก

และดูเหมือนจะเป็นผมมากว่าที่ใจเต้นกับดวงตาคู่นั้นที่มองมายังผม ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยปากทัก เขาก็เดินออกไปก่อนแล้ว



โหวง


แต่ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน ทำไมผมต้องรู้สึกโหวงแปลกๆเมื่อเห็นท่าทีของเขา ช่างเถอะ ผมสะบัดหัวตัวเอง ก่อนจะเดินไปหาเลขาคนสนิทของเขา


“เอ่อ คุณเลขาครับผมรพีภัทรนะครับมาจาก..”

“ผมทราบครับ เชิญด้านนี้ดีกว่าครับ” คุณเลขาที่ผมได้ยินคุณศิลาเรียกว่าวิกรานต์ เดินนำผมไปด้านในของบริษัท

“นั่งรอท่านประธานสักครู่นะครับ เดี๋ยวท่านมา” คุณวิกรานต์พูดพลางยิ้มให้ผม

“อ่า ผมต้องให้เอกสารกับคุณศิลาโดยตรงเหรอครับ ถ้ายังไง..” ผมยังพูดไม่ทันจบ แต่คุณวิกรานต์ก็เดินออกไปแล้ว

“อ่าว...”  ผมเงยหน้ามาผมกับความว่างเปล่า เฮ้อ คิดจะไปก็ไปเลยนะ ไม่คิดจะบอกกล่าวบ้างรึไงกัน ผมได้แต่บ่นในใจ ก่อนจะหยุดความคิดลงเมื่อที่นั่งตรงข้ามถูกแทนที่ด้วยคนๆนึง

“ไหนล่ะเอกสาร” ครับคุณศิลานั่นแหละครับ

“นี่ครับ” ผมพูดพลางส่งเอกสารให้เขา แต่เขากลับไม่รับมันไป ทำให้ผมต้องยื่นมือค้างอยู่อย่างนั้น

“นี่ครับเอกสาร” ผมพูดย้ำอีกครั้ง แต่คนตรงหน้าก็ไม่ทีท่าว่าจะรับมันไป ทั้งยังมองผมด้วยแววตาที่ผมเองก็เดาไม่ออกว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ทีท่าจะรับมันผมเลยวางเอกสารลงบนโต๊ะ แต่ทว่าผมยังไม่ได้จะได้เอื้อนเอ่ยอะไร คนตรงหน้าก็พูดสวนขึ้นมาว่า

“ผมยังไม่มีเวลาอ่านหรอกนะ” เขาพูดพลางมองมาที่ผม

“คุณเก็บไว้อ่านตอนที่คุณสะดวกก็ได้ครับ” ผมตอบกลับ

“เห็นทีจะยังไม่สะดวกไปอีกสักพัก” เขาอมยิ้มก่อนจะตอบผมกลับมา

“อ่า” แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะ(วะ) ผมอึกอักมองหน้าเขาทีเอกสารที แต่แล้วเขาก็ทำให้อาการอึกอักของผมให้แปรเปลี่ยนเป็นความงุนงงสงสัยได้เมื่อเขาพูดว่า

“ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ช่วยสรุปให้ฟังได้รึเปล่า” 


รบกวน รบกวนแน่ๆ 

อาการสั่นไหวในอกยังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องหลังจากที่เขาเอ่ยประโยคนั้นออกมา ผมไม่รู้ว่าผมแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป เขาถึงได้ทำหน้าขบขันเสียเต็มประดา

“เอ่อ..อ่า ...คือ” นาทีนี้ผมรู้สึกว่าผมคงกลายเป็นคนติดอ่างไปอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว และดูเหมือนเขาจะทนกลั้นขำไม่ไหวหรืออะไรก็แล้วแต่ เลยคว้ามือผมแล้วดึงให้ลุกขึ้นยืนอย่างที่ผมไม่ทันตั้งตัว


..หมับ..


“เฮ้ย คุณ” ผมร้องอารามตกใจ แต่ก็ต้องเดินตามเขาไปเพราะเขายังไม่ปล่อยมือผม และยังลากผมให้เดินตามเขาไป

“คุณจะพาผมไปไหน” ผมถามเขาพลางพยายามแกะมือเขาออก คือผมไม่ได้รังเกียจหรือสะดีดสะดิ้งหรอกนะ แต่ให้มันเดินลากเดินจูงกันกลางที่ทำงานแบบนี้ผมก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันนะ(เว้ย) แต่แล้วความคิดผมเป็นอันต้องหยุดลง เมื่อเขาพาผมเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นห้องทำงานของเขานั่นแหละ

“ผมต้องทำงาน” เขาพูดโพล่งขึ้นมา

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมครับ” ผมถามเขากลับพลางมองไปรอบห้องอย่างสำรวจ

“ก็คุณต้องอ่านสรุปโครงการให้ผมฟังนี่ เพื่อไม่ให้เสียเวลา คุณอ่านไป ผมก็ทำงานไปไงล่ะ” เขาตอบพลางยิ้มให้ผม แต่ทำไมนะ ผมรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขานี่มันไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

ผมนั่งลงบนโซฟายาวก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมา พลางมองหน้าอีกคนที่เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานเรียบร้อยแล้วเป็นเชิงว่า ผมจะเริ่มอ่านแล้วนะ
.
.
.
“ทั้งหมดก็มีเท่านี้แหละครับ” ผมวางแฟ้มลงก่อนจะเงยหน้ามองอีกคน ที่ดูเหมือนว่าจะมองผมอยู่ก่อนแล้ว ผมรู้สึกไม่ชินกับดวงตาที่เป็นประกายนั่นเอาซะเลย มันทำให้หัวใจผมเต้นแปลกๆยังไงก็ไม่รู้

“เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอ...!!” ยังไม่ทันที่จะพูดจบอีกคนก็พุ่งเข้ามา พร้อมกับกักตัวผมไว้ในอ้อมแขนของเขา

“ค คุณ เอ่อ ผมขอ..” เสียงผมเบาลงเรื่อยๆพร้อมกับหน้าของอีกคนที่โน้มเข้ามาหา พร้อมกับริมฝีปากของร่างสูงที่ค่อยๆแนบลงบนริมฝีปากของผม

“อื้ออออออ...อออ..อ” ผมขัดขืนเล็กน้อย แต่ดูเหมือนเขาจะรุกล้ำเข้ามาเรื่อย จากลิ้นร้อนที่ค่อยไล่เลียตามริมฝีปากผม ก็ค่อยๆล่วงล้ำเขามาให้ปากผม ก่อนจะไล่เกี่ยวกระวัดกับลิ้นของผม

“อื้ออ ... ” เสียงยามที่ริมฝีปากเราบดเบียดกันยิ่งทำให้สติของผมเริ่มรับรู้ได้น้อยลง รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่หลังของผมแนบชิดกับเบาะโซฟา พร้อมกับร่างของอีกคนที่คร่อมทับตัวผมเป็นที่เรียบร้อย

“น้ำ”  ร่างสูงถอนปากออกก่อนจะเรียกชื่อผมด้วยเสียงแหบพร่า แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป อาจจะเพราะรสจูบของอีกคนที่ทำให้ผมทำได้แค่สบตากับร่างที่ทาบทับผมอยู่

“........” สายตาที่อีกคนทอดมองมามันทำให้ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า พร้อมกับเสียงหัวใจของผมที่เต้นแรงขึ้น จนกลัวว่าอีกคนจะได้ยินมันไปด้วย

“ขอจูบอีกได้มั้ย” ไม่รอให้ผมตอบรับหรือปฏิเสธ ริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงมายังตำแหน่งเดิมอีกครั้ง แต่คราวนี้ลิ้นร้อนกลับเข้ามาได้ง่ายดายเพราะผมเองก็ยอมเปิดปากให้ลิ้นร้อนของอีกคนได้เข้ามาสำรวจอย่างไม่อิดออด

ผมไม่รู้ว่าเราจูบกันนานเท่าไหร่ แต่รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มืออีกคนดึงชายเสื้อผมออกจากกางเกง แล้วสอดมือเข้ามาภายใต้เสื้อของผม เหมือนสติผมจะกลับมาทันทีที่มือร้อนสัมผัสลงบนหน้าท้องของผม


..พลั่ก..


ผมดันคนด้านบนออกอย่างแรง พลางดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

“ผมขอโทษ” ร่างสูงผมพลางค่อยๆจัดชายเสื้อให้ผม

“......” ผมเงียบ ไม่ใช่ว่าผมโกรธหรืออะไร แต่ผมแค่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี ต้องขอบคุณที่เขาไม่ทำอะไรให้ผมลำบากใจไปมากกว่าการที่เดินไปส่งผมที่หน้าบริษัท ดูเหมือนเขาจะอยากพูดอะไรบางอย่างกับผม แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดมันออกมา

“ผมไปก่อนนะครับ” พูดจบผมก็เดินขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ในเมื่อเขาไม่พูดอะไร ผมก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพูดหรือรื้อฟื้นอะไรเช่นกัน ผมว่าบางทีสำหรับเขามันก็คงเป็นแค่  อารมณ์ชั่ววูบ เท่านั้นเอง
.
.
.
.
.
.
.
.
สองวัน

สองวันมาแล้วหลังจากที่ผมจูบกับเขา และก็เป็นสองวันที่ผมยังคงวนเวียนกับรสจูบที่เขามอบให้ แม้ผมจะไม่รู้ว่าเขาจูบผมเพราะอะไร แต่ผมรู้ว่าหัวใจของผมสั่นทุกครั้งที่ริมฝีปากคู่นั้นทาบทับลงบนริมฝีปากผม ผมจมอยู่ในความคิดตัวเอง จนไม่ได้รับรู้เลยว่า คนที่ทำให้ผมคิดไม่ตกอยู่ ตอนนี้ยืนอยู่ด้านหลังผมแล้ว


....ฟึบ...


“เฮ้ย” ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ดีๆ ก็มีมือมาจับแขนผมไว้ ผมหันไปมองคนที่จับแขนผมไว้ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะชาไปหมด

“คุณ ศิลา” ผมเอ่ยชื่อเขาด้วยเสียงสงสัย เขาเข้ามาในห้องผมได้ยังไงกัน แล้วเขามาทำไม ความคิดผมคงจะแสดงออกทางสีหน้ามากเกินไป เขาเลยปล่อยแขนผม พลางนั่งลงข้างๆผม ก่อนจะเอ่ยคำพูดออกมา

“ขอโทษด้วยนะที่บุกรุกห้องคุณโดยไม่ได้รับอนุญาต”

“เอ่อ ..ค” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ร่างสูงก็เอื้อมมือมาดึงร่างทั้งร่างของผมให้ตกไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา ผมยกมือขึ้นเตรียมจะดันเขาออกแต่คำพูดของเขาทำให้ผมต้องหยุดชะงัก

“น้ำ อยู่นิ่งๆแล้วฟังผมก่อนได้มั้ย”

“......”

“สามครั้ง” เขาเอ่ยขึ้นมา พลางกระชับกอดผมให้แน่นขึ้น

“สามครั้ง ?” ผมทวนคำเขา

“เราจูบกันสามครั้งแล้ว” คำพูดต่อมาของเขาทำให้ผมถึงกับร้อนที่หน้า

“..........”

“มันจะเป็นไปได้มั้ย ถ้า..”


ตึกตัก ตึกตัก


เสียงหัวใจของเขาหรือของผมกันนะ

“...มันจะมีครั้งที่สี่และครั้งต่อๆไป”


คุณศิลา คุณมีอิทธิพลกับผมมากเกินไปแล้ว
.
.
.
.
_______________
TBC

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและขอบคุณทุกคนที่เม้นด้วยนะคะ

เนื้อเรื่องยังดูไม่ไปไหนเลย ให้ความสัมพันธ์สองคนนี้ไปอย่างช้าๆ(?) ก่อนนะคะ 

[Malila]

คุณศิลาถึงเนื้อถึงตัวตลอดเลยนะค้าาา

[magarons]

แง่ม อยากจะกัดคุณศิราจริงๆ
จำได้นะว่าครั้งแรกที่เจอกับน้ำ ทำอะไรไว้บ้าง

[GBlk]

เดี๋ยวๆๆๆ นะ ไปรักกันตอนไหน ศิลาบอกเข้าที

[sirin_chadada]

ง่ะ นึกว่าจะขอเป็นแฟนซะอีก

[Veesi3]

งงคุณศิลา ตามนางไม่ทัน

[nasphay]

Late or Rate 4

ว่างเปล่า


หัวของผมตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า ผมเหลือบมองอีกคนที่ยังคงนั่งดูทีวีอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับสิ่งที่ตัวเองพึ่งทำลงไป



ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า


“มันจะเป็นไปได้มั้ย ถ้า..”

...มันจะมีครั้งที่สี่และครั้งต่อๆไป”


“เอ่อ ผม” ผมได้แต่ส่งเสียงอึกอักกลับไป ความคิดของผมตีกันไปมา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดอะไรแบบนั้นออกมา เพราะติดใจหรืออยากลองกันแน่ เหมือนความเงียบของผมจะทำให้เขาเริ่มรับรู้ความคิดผมตอนนี้ ร่างสูงจึงค่อยๆผละออกไป

เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ แถมดูท่าอีกคนแล้วยิ่งทำให้ผมสับสน เพราะหลังจากที่เขาพูดอะไรแบบนั้นออกมาดูเหมือนว่าคนที่คิดไม่ตกจะเป็นผมคนเดียวมากกว่า ยิ่งคิดผมยิ่งรู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าวของตัวเอง



...หมับ...


 ร่างของผมจมหายไปในอกแกร่งของร่างสูงอีกคนพร้อมสัมผัสที่แผ่วเบาค่อยๆลูบหัวผมราวกับปลอบประโลม ผมเองก็ไม่มีกะจิตกะใจจะขัดขืนหรือดีดดิ้นอะไรแล้ว


“คุณทำแบบนี้ทำไม” น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกไปคงจะสั่นมาก เพราะผมรู้สึกถึงแรงกอดรัดที่มากขึ้น แต่ก็ไม่มีคำพูดใดออกจากปากอีกคน และก็ไม่มีคำพูดใดออกจากปากผมต่ออีกเช่นเดียวกัน ราวกับว่าให้เพียงเสียงหัวใจและสัมผัสที่ทั้งสองมอบให้กันนั้นเป็นคำพูดแทน
.
.
.
.
.

ด้านศิลา

เขาก้มมองคนที่ตอนนี้ได้แต่นิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขารู้ว่าตัวเขาเองทำอะไรไม่ชัดเจนและคงทำให้ร่างในอ้อมกอดนี้คิดไปต่างๆนาๆ เขาเองก็ยอมรับว่าเขาก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เช่นกันว่าทำไมถึงต้องพูดแบบนั้นออกไป บางทีเรื่องมันอาจจะเริ่มจาก


“คุณศิลา ปล่อยผมนะ” เสียงนั่นยังคงตราตรึงในหัวทุกคราไม่ว่าจะหลับหรือตื่น


“อื้ออออ ....อ๊ะ อื้อออ” อี่กทั้งสัมผัสแผ่วเบาแต่กลับชัดเจนในความรู้สึกยังคงตราตรึงบนริมฝีปากเขา


“ค คุณ พ พอก่อนครับ อื้ออ” หรือแม้กระทั่งน้ำเสียงที่อีกคนบอกให้เขาปล่อยตัวก็ยังคงตราตรึงอยู่ในสมองของเขาอีกเช่นกัน


เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นแม้ตัวเขาเองจะจำอะไรได้ไม่ชัดเจนแต่ก็ใช่ว่าจะจำไม่ได้ ดังนั้นเขาเลยเลือกที่จะพิสูจน์ เพื่อที่จะย้ำกับตัวเองว่าเขาไม่ได้หลงใหลหรือติดใจในรสสัมผัสยามที่จูบคนนั้น


รพีภัทร


แต่ทว่า...วิธีพิสูจน์ของเขากลับทำให้ตัวเขาเองที่ยิ่งลุ่มหลงและถอนตัวไม่ขึ้น เขายอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยว่าเขาชอบเวลาที่เขาทาบริมฝีปากของเขาลงไปบนริมฝีปากคู่สวยคู่นั้น เขาชอบยามที่อีกคนพยายามที่จะผลักไสแต่ก็ตอบรับยามที่เขาส่งลิ้นเข้าไป และยิ่งไปกว่านั้นเขาพอใจเป็นอย่างมากยามที่เสียงหัวใจของคนๆนั้นเต้นแรงเพราะ เขา


“คุณทำแบบนี้ทำไม” เสียงทุ้มหวานของอีกคนดึงเขาออกจากความคิด แต่ถึงกระนั้นเขาไม่ได้ตอบอะไรร่างในอ้อมกอดไป ทำเพียงแค่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเท่านั้น ไม่นานเขาก็สัมผัสได้ถึงแรงดันไม่เบานักจากคนในอ้อมกอด เขาจึงปล่อยอีกคนออกจากอ้อมกอด


“........” ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากคู่นั้น มีเพียงแต่สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย


“ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร ผมเองก็ยังตอบคุณไม่ได้เหมือนกัน...” เขาเลือกที่จะเอ่ยออกไปเพื่อทำลายความเงียบ


“.......” แม้สายตาจะยังคงเต็มไปด้วยคำถาม แต่อีกคนก็เลือกที่จะนั่งฟังโดยไม่พูดอะไร


“ผมแค่รู้ว่าทุกครั้งที่ผมได้จูบคุณ มันทำให้ผมลืมทุกอย่างไปชั่วขณะ ทุกครั้งหลังจากที่ผมได้จูบคุณมันเหมือนกับว่าริมฝีปากของคุณยังคงตราตรึงอยู่ไม่ไปหายไปไหน....”


“คุณแค่ติดใจแล้วก็อยากลองเท่านั้น” คนตรงหน้าผมพูดออกมาพลางส่งสายตาตัดพ้อมาให้


“อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้” ตัวเขาเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้เช่นกัน


“......”  ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากริมฝีปากนั้น มีเพียงแต่สายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและหยาดน้ำตาที่คลอหน่วยเต็มดวงตาคู่สวยคู่นั้น


“แต่บางทีมันอาจจะกลายเป็นความรู้สึกที่มากกว่าแค่ติดใจก็ได้” เขาตัดสินใจโพล่งออกไป


“...........”


“แล้วคุณ....พร้อมจะลองเสี่ยงกับผมไหม.....

ทำให้ผมรู้สึกกว่าคุณมากกว่านี้สิ...”   
.
.
.
จบช่วงของศิลา




“อยากกินอะไรก็สั่งนะ ร้านนี้อร่อยแทบทุกอย่างแหละ ผมมาบ่อย” ร่างสูงบอกกับผม



ย้อนกลับไปไม่กี่นาทีที่แล้ว


“หิว” ร่างที่กอดผมอยู่เอ่ยขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย พลางดันผมออกจากอ้อมกอดของเขา แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร อีกคนก็ดึงผมลุกขึ้นก่อนจะลากไปทางประตู


“ด เดี๋ยวครับ คือผมไม่หิว.. คุ๊ณณ” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ร่างสูงก็ลากผมลงมายังชั้นล่างพร้อมกับยัดผมใส่รถเขาเรียบร้อย ขอบคุณที่รับฟังครับ


กลับมา ณ ปัจจุบัน


ตอนนี้เราอยู่กันที่ร้านอาหารตามสั่งครับ ตอนแรกผมแปลกใจนิดหน่อยที่คนแบบคุณศิลาจะกินอะไรแบบนี้ด้วย ไม่ได้คิดว่าเขาจะติดหรูนะครับ แค่ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะกินร้านแบบนี้เท่านั้นเอง

“ผมกินแบบคุณศิลาก็ได้ครับ” ผมบอกออกไป ผมไม่รู้จะสั่งอะไรจริงๆครับ

“งั้นเอาข้าวไข่เจียวสองจานแล้วกันครับป้า” คุณศิลาหันไปบอกกับป้าเจ้าของร้าน พลางยิ้มเล็กน้อยให้ป้าแก

“ฮ่ะ ฮ่าๆ” ผมหลุดขำจนอีกคนหันมามองผมพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย

“มีอะไรน่าขำงั้นเหรอ” อีกคนถามผมกลับมา

“ไม่มีอะไรครับ” ผมตอบปัดไป จะให้บอกได้ไงครับว่าผมขำเมนูที่เขาสั่งนั่นแหละ ไข่เจียวนี่นะ ทอดกินเองที่บ้านก็ได้

หลายคนคงสงสัยใช่ไหมครับว่าหลังจากที่เขาพูดประโยคนั้นออกมา


“แล้วคุณ....พร้อมจะลองเสี่ยงกับผมไหม.....

ทำให้ผมรู้สึกกว่าคุณมากกว่านี้สิ...”   


ผมไม่ได้ตอบอะไรเขาออกไปหรอกครับ เขาเองก็คงจะเข้าใจผมเลยตัดบทด้วยการชวนออกมากินข้าว แต่ก็ดีแล้วครับผมคงตอบเขาไม่ได้หรอก ผมคิดว่าเป็นเขามากกว่าที่มีแต่ได้กับได้ ส่วนผมก็มีแต่เสียกับเสีย แต่อีกใจหนึ่งผมก็อยากลองเสี่ยงดูเหมือนกัน

...แปะ...


ความคิดของผมต้องหยุดลงเมื่ออีกคนเอานิ้วมาเกลี่ยเล่นบนริมฝีปากผม


“อยากจูบคุณอีกแล้ว” หือ อะไรนะ

“อ่า..”

“ข้าวไข่เจียวได้แล้วจ้า” ขอบคุณครับป้า ป้าเหมือนระฆังช่วยชีวิตผมเลย อีกคนค่อยๆดึงมือกลับอย่างเชื่องช้า พลางเริ่มจัดการข้าวไข่เจียวของตัวเอง ผมเองก็เช่นกัน
เรานั่งทานข้าวไปอย่างเงียบๆไม่มีบทสนทนาใดๆอีกระหว่างเรา



..แปะ..


ผมมองไข่เจียวบนชิ้นหนึ่งที่ถูกวางลงบนจานผม พลางเงยหน้าผมอีกคน

“เอ่อ ขอบคุณครับแต่แค่นี้ผมก็อิ่มแล้วครับ” ผมพูดตะกุกตะกักออกไป

“.........” อีกคนไม่ตอบอะไร มีเพียงแต่รอยยิ้มที่ส่งมาแต่ทำไมไม่รู้ ผมถึงรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขานั้นมันช่างดูน่าหมันไส้เสียกระไร

“เอาของคุณคืนไปเถอะครับ” ผมพูดพลางทำทีจะตักไข่เจียวคืนให้ แต่กลับต้องชะงักเมื่ออีกคนพูดสวนกลับมาว่า

“แค่ไข่เจียวเองกินไปเถอะ ขนาดน้ำลายผมคุณยังกินมาแล้วตั้งหลายครั้ง” หน้าผมตอนนี้ต้องแดงจัดแน่ๆ ใช่เวลาไหม แล้วทำไมต้องพูดกำกวมอะไรแบบนั้นด้วย แต่ถึงกระนั้นผมก็รีบตักไข่เจียวเข้าปาก รีบกินให้หมดจะได้ไปสักที อยู่นานกว่านี้ผมว่าเขาต้องทำอะไรให้ผมอายอีกแน่

เมื่อเขาเห็นว่าผมจัดการกับอาหารตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว คุณศิลาก็เรียกป้ามาเก็บเงิน หลังจากนั้นเขาก็ยืนยันที่จะมาส่งผมที่ห้อง แม้ผมจะบอกว่าผมกลับเองได้

“เรื่องที่ผมพูดคุณยังไม่ต้องให้คำตอบผมก็ได้” เขาพูดขึ้นมาขณะที่รถติดไฟแดง

“คุณศิลา ผมคิดว่าเรื่องของเราไม่มีอะไรที่ยุ่งยากซับซ้อนเลยนะครับมันก็แค่จูบ คุณอย่าทำให้มันยุ่งยากไปกว่านี้เลย” ผมตัดสินใจพูดออกไป ผมไม่อยากจะถลำลึกไปกว่านี้แล้ว

“คุณคิดแบบนั้นหรอ” เขาสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อเล็กน้อย

“คุณแค่รู้สึกอยากลอง เชื่อผมเถอะ”


...เอี้ยดดดด...


หัวผมแทบจะโขกกับคอนโซลรถเพราะอีกคนเหยียบเบรกอย่างแรงก่อนจะหักเข้าจอดข้างทาง


“โอ้ย คุณเป็นบ้าอะไรครับ” ผมตะโกนใส่อีกคนอย่างเหลืออด

“ถ้าผมแค่อยากลองผมลองกับใครก็ได้ ขอให้คุณเข้าใจไว้ด้วยคุณรพีภัทร” ราวกับคนตรงหน้ากำลังข่มความไม่พอใจอย่างไหนอย่างนั้น เส้นเลือดที่มือของเขาปูดนูนจากการกำพวงมาลัยอย่างแน่น

“เหรอครับ นอกจากการที่คุณเอาแต่จูบผมเนี่ย ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรอย่างอื่นเลย” ผมตอกกลับไปด้วยอารมณ์ไม่แพ้กัน


แต่ทว่ากลับไร้เสียงตอบรับจากอีกคน ร่างสูงเลือกที่จะออกรถและมุ่งหน้าไปยังคอนโดผม ระหว่างทางไม่มีเสียงใดเกิดขึ้นระหว่างเรา ผมเองก็เลือกที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง ส่วนร่างสูงก็มองแต่ถนนด้านหน้า จนกระทั่งรถของร่างสูงมาจอดหน้าคอนโด ผมจึงเลือกที่จะเปิดประตูออกไปทันที และทันที่ที่ผมปิดประตูรถร่างสูงก็ขับรถออกไปทันที
.
.
.
.
.
______________
TBC

หน่วงจัง  คุณศิลาของเราทำอะไรไม่ชัดเจนเลย

แต่คุณศิลาของเราจะค่อยๆเผยความรู้สึกของเขาออกมมาเรื่อยๆนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่เม้นท์และอ่านด้วยนะคะ 

[GBlk]

ขอร้อง ศิลา อย่าทำดราม่าสิเธอว์

[KKKwanGGG]

อ่ะ ศิลา มึน ๆ แปลก ๆ  อย่าลืมมาต่อนะครับ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

รอตอนต่ออยู่จ้า