Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Wait หรือ เมิง จะ เล่น เพื่อน : ปกค่ะ [13/04/54]  (อ่าน 526723 ครั้ง)

melon_jung

  • บุคคลทั่วไป
เวย์ดูพยายามที่จะตัดใจซะเหลือเกิน.....แต่ดูเหมือนจะไปไม่รอดนะ
ขนาดไนท์ยังรู้เลยว่าเวย์แปลกไป :เฮ้อ:

xiiiNG

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ @BUA@

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +427/-8
อึดอัดจริงจิ๊งงงงงงงงงง
จะปากแข็งกันไปเพื่อ??
 :เฮ้อ:

ออฟไลน์ lomekung

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1762
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-1

jokirito

  • บุคคลทั่วไป
Re:
«ตอบ #574 เมื่อ28-05-2009 06:08:54 »

เมื่อไหร่จะเคลียร์กันสักที
มัวแต่อมอะไรกันอยู่ฮึ

l0nely4ever

  • บุคคลทั่วไป

bakabong

  • บุคคลทั่วไป

ranaways

  • บุคคลทั่วไป
ทำไมไม่พูดกันตรงๆเลย

มีไรก้อไม่พูดกันหล่ะ


ฮุ๊ย   บ่ดีใจ๋ ฮ่อ

ออฟไลน์ maxtorpis

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1442
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +62/-4

ออฟไลน์ mist

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4505
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +263/-3

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ДηοηγМ

  • 出会えて、よかった
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 517
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-1
ตอนหน้าขอให้คุยกันด้วยร่างกายไปเลยเด้อ
ก้อภาษาพูดมันไม่เคลียร์สักทีใช่ม้า

 :oo1:

 :laugh:

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15

whitedemon

  • บุคคลทั่วไป


[Night’s talk]

   “ป่ะ  กินเหล้าแก้แพ้กันเว้ย”   ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ใช่ไหมครับว่าไอ้ประโยคปัญญาอ่อนแบบนี้น่ะใครมันจะเป็นคนพูด  มีที่ไหนเหล้าแก้แพ้  แต่ก็เอาเถอะครับเห็นมันยิ้มได้ก็ดีแล้ว  เพราะวันนี้ทั้งวันผมก็ไม่แน่ใจนักว่ามันได้ยิ้มจริงๆ ออกมาบ้างหรือเปล่า   และก็ยังไม่เข้าใจด้วยว่ามันเกิดอะไรขึ้น  หรือบางที..ผมอาจจะแกล้งโง่  แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจอยู่ก็ได้
   “โหยพี่ผม  ช่างประเสริฐแท้  เหล้าแก้แพ้เนี่ยนะพี่??” 
   “ก็เออสิวะ  หรือมึงจะไม่ไปล่ะ”
   “เหอะ  อย่าหวังเลยพี่ว่าอย่างผมจะพลาด” 
   “สาด  แล้วทำมาเป็นเถียงกู” ไอ้เวย์มันบ่น  แต่ผมก็เห็นมันแอบยิ้มเมื่อมองเห็นไอ้เป้คว้าไหล่ไอ้เนมมากอดแน่นแล้วยักคิ้วให้อย่างอวดๆ   บางทีเป็นอย่างไอ้เป้นี่ก็ดีเหมือนกันนะครับ  ถึงแม้ไอ้วิธีการจับเพื่อนมาทำเมียของมันจะไม่ค่อยโสภาเท่าไร  แต่อย่างน้อย...ผมก็เชื่อว่ามันทั้งคู่รู้ดีว่าตัวเองต้องการอะไร   ผมเชื่อว่าคนอย่างไอ้เป้ไม่เคยกลัวที่จะบอกรักใคร   มันกล้าพอจะไขว่คว้าสิ่งที่ตัวเองต้องการโดยไม่สนใจว่าจะต้องเสียอะไรไปบ้าง   ซึ่งมัน...ต่างจากผม...ไม่กล้าแม้แต่จะบอกว่ารัก

   “ยังเจ็บอยู่ไหม”  ผมคงทำได้เท่านี้  บอกมันด้วยการกระทำทุกอย่าง  ซึ่งบางทีมันอาจจะน้อยเกินไป    ไม่พอจะทำให้มันสบายใจเมื่ออยู่ข้างผม   

   “หา...เอ่อ  ไม่  ไม่เจ็บ  แล้วมึง...” 
   “กู..ทำไม”
   “เปล่า  เอ้านี่! เช็ดเหงื่อสิวะ  ยืนให้มันหยดอยู่ได้”  มันยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ผมแล้วทำท่าจะเดินไปทางอื่น  ทำให้ผมจะอดจะรั้งมันไว้ไม่ได้
   “มึงพูดเหมือนวันนั้นเลยนะ  แทนที่จะให้กูเช็ดน้ำตา  เสือกบอกให้กูเช็ดเหงื่อ”
   “ฟาย  ก็มึงไม่ได้ร้องไห้  เอ๊ะ!  เอ่อ...”    ไอ้เวย์มันทำหน้าตกใจมากเมื่อผมพูดแบบนั้น  มันคงไม่คิดว่าผมจะจำได้  ตรงข้ามผมกลับจำได้แม่นยำ   ที่หลุมศพแม่ผม...มันยืนอยู่ข้างๆ โดยไม่พูดอะไรนอกจากยื่นผ้าเช็ดหน้าเลอะๆ ผืนหนึ่งมาให้แถมยังทำหน้าแดงลังเลว่าจะให้ดีหรือไม่ดี   แต่ผมก็รับไว้ทั้งที่ไม่มีน้ำตาให้ต้องเช็ดเพราะมันเป็นผ้าเช็ดหน้าผืนเดียว...ในตอนนั้น   

   มึงเป็นคนเดียวที่รู้ว่ากูเสียใจแค่ไหนแล้วทำไม...วันนี้ถึงมองไม่เห็นเสียล่ะ

   “ไอ้หมอไปไหนซะล่ะ”
   “กลับไปแล้ว”    กลับไปแล้ว??  เป็นคำตอบที่ออกจะน่าแปลกใจสำหรับเวลาแบบนี้   แต่กลับทำให้ผมโล่งใจอย่างที่สุด

   
   “เอ้า!  ไหนจะไปกินเหล้า  ยืนพลอดรักอะไรกันอีกล่ะพี่”   
   “ไอ้สัดเป้  เดี๋ยวมึงไม่ต้องไปนะ  โทษฐานทำให้เซ็นเตอร์กูเจ็บตัว”  ไอ้เวย์หันไปแยกเขี้ยวใส่น้องมัน   ที่ไอ้เนมมันต้องเจ็บตัวน่ะ  ไอ้เป้มันมีเหตุผลของมัน  มึงต่างหากที่ไม่รู้  เหตุผลง่ายๆ ก็แค่หวง...   เพราะหวงถึงได้หน้ามืดตามัวจนลืมนึกถึงความรู้สึกอีกคน   ไม่ต่างจากกูเลย

   “โหยยย  แล้วมาลงที่ผม  ที่จริงคนผิดมันคือพี่นะ  พี่เวย์”
   “อะไร  กูผิดอะไร” 
   “อ้าว  ก็ผิดที่ทำให้เฮียผมไม่มีสมาธิเล่นอ่ะดิ  หรือพี่จะเถียง”  มึงก็ดูออกเหรอวะไอ้เป้ว่ากูไม่มีสมาธิ  จะว่าบ้าก็บ้าล่ะครับ   ก็ผมน่ะถ้าไม่หาโอกาสเนียนประเคนศอก  เข่าใส่ไอ้เบอร์สิบ  ก็คอยมองอีกคนที่ข้างสนาม  ทั้งเป็นห่วง  ทั้งหวง  ทั้งไม่พอใจ

   “กู..กู..เกี่ยวอะไรกับกูเล่า  สมองมันไม่ได้ผูกติดไว้กับกูนี่หว่า” มึงนั่นแหละตัวดีเลยไอ้เวย์  ยังมีหน้ามาปฏิเสธ   ถ้าไม่ใช่เพราะมึงเจ็บตัว  ถ้าไม่ใช่เพราะมีไอ้หมอมาวุ่นวายอยู่ข้างๆ  เราชนะไปแล้ว  มึงนั่นแหละที่ผิดเข้าใจไหม

   “แต่หัวใจไม่แน่ใช่มั้ยเฮีย  ฮ่าๆ”  หัวใจ??  นั่นสิ  ก็ไม่แน่หรอกไอ้เป้  บางทีพี่มึงอาจจะกำลังพยายามโยนหัวใจเฮียทิ้งก็ได้
   “ไอ้เชี่ยเป้  มึง...มึงตาย”

   “เดี๋ยว!  จะไปไหน”  พอเห็นมันทำท่าจะไล่ตามไอ้เป้ไป  ผมก็รั้งมันไว้โดยอัติโนมัติ  ไม่รู้ทำไมต้องทำอย่างนั้น  รู้แค่ว่าถ้ายังปล่อยให้ทุกอย่างเป็นอย่างนี้  ถ้ายังปล่อยให้มันได้ทำตามใจ  ผมกลัวว่า...มันจะไม่อยากกลับมาอยู่ตรงนี้อีกแล้ว 

   “ไปฆ่าไอ้เป้”
   “หึ  อันนั้นเอาไว้ให้ไอ้เนมทำเถอะ  ส่วนมึงไปกับกู”  ว่าแล้วผมก็ลากมันมาโดยไม่สนใจฟังอะไรทั้งสิ้น    ปฏิเสธที่จะเชื่อว่ามันไม่ต้องการจะมากับผม  คิดเข้าข้างตัวเองว่าถ้าผมพูดกับมันดีๆ  ทุกอย่างมันต้องดีขึ้น  ผมคิดอย่างนั้น
   “เฮ้ย! ไม่เอา  กูจะไปกินเหล้า”
   “รู้แล้วน่า  มึงไม่มีรถมาไม่ใช่เหรอ”
   “เอ่อ..กูจะไปกับไอ้ชิน”  ทำไมต้องไปกับคนอื่น  ในเมื่อกูก็อยู่กับมึง  ทำไมต้องหลบ  ทำไมต้องหนี  หรือว่าเบื่อที่ตรงนี้แล้ว   ไม่อยากอยู่แล้วใช่ไหม
   “รถมันเต็ม”
   “ห่ะ..เฮ้ยยย  มึงรู้ได้ยังงายยย”    รู้??...กูไม่รู้อะไรหรอก  ไม่เข้าใจมึงด้วย  รู้อย่างเดียวถ้ากูไม่ได้คุยกับมึงให้รู้เรื่อง  กูคงบ้าตาย


.................................................


   “วันนี้มึงเป็นอะไร”   ผมเปิดฉากทันทีตามประสาคนใจร้อน  หรือจะพูดให้ถูกตอนนี้ผมกำลังร้อนใจ   ทั้งอยากรู้ว่ามันเป็นอะไร  ทั้งกลัวกับคำตอบของมัน  ความรู้สึกสับสนวุ่นวายจนอยากจะแยกแยะนี่   มันคนเดียวเท่านั้นจะหยุดได้
   “ห๊ะ...กู...ก็ไม่ได้เป็นอะไร”
   “อย่าโกหกกู”
   “ไม่ได้โกหก”  มันยังคงเถียง  แต่กลับไม่ยอมสบตาผม  ข้างนอกนั่นมันมีอะไรดีนักหรือไง  มึงถึงต้องจ้องจนตาไม่กระพริบอย่างนั้น  หรือว่าที่จริง...แค่ไม่อยากเห็นหน้ากู
   “กูไม่เคยบอกมึงเหรอว่ามึงชอบหลบตาเวลาพูดโกหก  แล้วมึงก็กำลังทำอยู่”
   “.....”
   “ตกลงเป็นอะไร”   มันเงียบไปชั่วอึกใจ  ใบหน้าที่เคยแกล้งทำเป็นสดใสสลดลงชั่ววูบ  ก่อนที่มันจะหันกลับมาแล้วตอบว่า

   “ก็เป็น...เพื่อนมึงนะสิ  ฮ่าๆ  ถามอะไรโง่ๆ”  คำตอบของมันทำเอาหัวใจผมสั่นวูบ  มันพูดเหมือนเป็นเรื่องตลก   แต่ผมรู้แก่ใจว่ามันไม่ใช่   รู้อยู่แก่ใจว่ามันจริงจังมากแค่ไหน
   
   “เพื่อนเหรอ??  หึ”   ไม่ทันแล้วใช่ไหม  ทุกอย่างมันพังเพราะผมเอง  เพราะความงี่เง่า  เพราะคำพูดเดียวของผมที่ทำให้ผมต้องเสียมันไป  ไม่ตลกเลยนะ

   “มึงเป็น...เพื่อนกู”  ทันทีที่พูดจบผมก็ต้องถอนใจหายใจเฮือกใหญ่   ทำไม่ได้...ทำไม??  แค่บอกว่ามันเป็นคนที่มึงรัก   ทำไมทำไม่ได้ทั้งที่มันรอฟังอยู่  ทำไม?
   
   ใช่...ผมรู้  รู้ว่ามันตื่นแล้ว  รู้ว่ามันรออยู่  รอฟังคำว่ารักจากปากผม  แค่นี้เองทำไมผมให้มันไม่ได้  ทำไมผมโง่ขนาดนี้  แค่บอกว่ารัก  แค่ดึงมันมาอยู่ข้างๆ อย่างที่ใจต้องการ  ทำไม...ผมไม่ทำ  ยังลังเลอะไรอยู่   ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าขาดมันไม่ได้   แต่ก็ยังทำให้มันเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
   

   ผมตัดสินใจจูบหน้าผากคนที่แกล้งทำเป็นหลับ  จูบอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้...ขอโทษที่กูให้มึงได้แค่นี้  ขอโทษ   แค่มึงรู้ไหม  นอกจากแม่...กูไม่เคยจูบใครแบบนี้   ไม่เคยรักใครมากเท่านี้   มึง...เข้าใจกูไหม  ช่วยทำเป็นเข้าใจกูที

   คำถามในใจผมได้รับคำตอบเร็วเหลือเกิน   เร็วเกินไปด้วยซ้ำ   มัน...ไม่เข้าใจและ...ตัดสินใจไม่รอ   
   
   “ใช  เพื่อน  อย่างเมื่อก่อน...เมื่อสามปีก่อน”  สามปีก่อน...ก่อนที่แม่กูจะจากไปน่ะเหรอ  ก่อนที่กูจะต้องอยู่คนเดียวในโลกใช่ไหม  ถ้าอย่างนั้น..มึงเข้ามาทำไม   เข้ามาทำให้กูขาดมึงไม่ได้แล้วสุดท้าย...มึงก็ทิ้งกูไปเหมือนคนอื่นๆ   
   “...งั้นเหรอ”     
   “ใช่”

อย่าบอกอะไรฉันเลย อย่าเอ่ยความจริงให้รู้เลย     เก็บคำร่ำลาที่มีไว้ก่อน
ถ้าหากเธอจะทิ้งกัน อย่าบอกความจริงให้ฉันฟัง    ช่วยทำว่ายังรักกัน ให้เหมือนที่แล้วมา


   “เดี๋ยว”   ผมรั้งมันอีกครั้งทันทีที่รถจอด  แค่มันขยับตัวจะลงเท่านั้น   ทำไมถึงรู้สึกว่าจะไม่ได้เจอมันอีก  ทำไมรู้สึกว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้พูดกัน
   “อะไรของมึง  เดี๋ยวไม่เหลือเหล้ากับหมูมะนาว  กูจะทำยังไง”   มึงไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ  ไม่เสียใจเลยใช่ไหม  หรือว่าดีใจที่ไม่ต้องทนอยู่กับคนอย่างกู   แล้วถ้ากูแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจล่ะ  ถ้ากูขอลองอีกครั้ง...แค่ครั้งเดียวเท่านั้น   จะยอมทิ้งอดีต  ทิ้งทุกอย่าง...เพื่อแลกกับโอกาสครั้งสุดท้าย   โอกาสที่จะรั้งมึงไว้   

   “กูอยากกินก๋วยเตี๋ยวว่ะ  ไปกันเถอะ”  ถ้ากูจะบอกว่ากูไม่มีวันเคยชินกับการไม่มีมึงอยู่ข้างๆ ล่ะ   ถ้ากูไม่ยอมปล่อย  ถ้ากูดึงดันจะรั้งไว้...มึงจะยอมอยู่ไหม  อยู่ข้างๆ กู  อย่าไปเลย...

ช่วยรอเวลา ให้ใจเเข็งแรงกว่านี้หน่อย   แล้วค่อยๆ ปล่อย ให้มันตายช้าช้า
จะขอได้ไหม ขอความเห็นใจ คนที่ไร้ค่า    เก็บช่วงเวลา ที่ได้มีเธออย่างนี้

   “เฮ้ย! ได้ไงเล่า  พวกมันมารอแล้ว”  มันเปิดประตูลงไปยืนอยู่ข้างรถ  แล้วพูดเรียบๆ โดยไม่หันกลับมา  ไม่แม้แต่...จะมองหน้าผม
   “ก็ช่างมันสิ  ไปกันเถอะ”  ถึงจะโกรธ  จะเบื่อหน้ากูแค่ไหน  แต่วันนี้ช่วยไปกับกูได้ไหม  แค่วันนี้เท่านั้น   กูไม่รู้หรอกว่าทำไม  แต่บางอย่างมันบอกกูว่า...นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่กูได้เห็นหน้ามึง  เพราะฉะนั้น...ไปด้วยกัน

   “...ไม่ไป  กูจะกินเหล้า”  มันปฏิเสธทันควันโดยไม่ต้องยั้งคิด  ถึงจะรั้งไว้แค่ไหน  ก็จะไปอยู่ดีใช่ไหม   ถึงจะไม่ได้พบกันอีก...มึงก็คงไม่เป็นไร

   “งั้นเหรอ?? .... งั้นก็ตามใจ”  ผมยิ้ม...เยาะเย้ยตัวเอง  สุดท้ายแล้ว... ‘รัก’ มันก็แค่สิ่งลวงตาที่ไม่ควรมีอยู่ในโลกของผม   ดีแล้วล่ะที่ผมไม่พูดมันออกมา  ดีแล้ว...จากนี้ก็แค่กลับไปอยู่ในที่ของตัวเอง  ที่เดิมที่ไม่ต้องห่วงใยใคร  ไม่ต้อง...ผูกพันกับใคร

   ไม่ต้องปฏิเสธคนที่ผ่านมา  ไม่ต้องไล่ตามคนที่จากไป   จะยากอะไรกับการกลับไปเป็นเหมือนเดิม  จะยากอะไร...ก็แค่ลืมความเคยชินบางอย่างไป  จะยากอะไร...

ความอ่อนแอ ที่มีวันนี้มันทำให้ฉันกลัว   ขอแค่เพียงเวลาปรับตัวให้ได้เตรียมหัวใจ
กับความเหงาเดียวดาย ต้องอยู่อย่างอ้างว้าง
เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไป ไม่ขออะไรอีกเลย


.........................................

   “อ๊ะ! พี่ไนท์หรือเปล่าครับ”  ไม่รู้ว่าผมขับรถมานานเท่าไร  รู้ตัวอีกทีขามันก็ก้าวเข้ามาที่นี่เสียแล้ว   ที่ที่ผมไม่ได้มาเสียนานนับตั้งแต่มีมันอยู่ข้างๆ  และผมก็กลับมาอีกครั้งเพื่อเรียกความทรงจำเก่าๆ   วิถีชีวิตเก่าๆ เมื่อไม่มีมัน
   “ใช่”  ผมตอบรับไปทั้งที่ไม่รู้ว่าไอ้เด็กในชุดบริกรนี่มันเป็นใคร
   “พี่จำผมได้มั้ย  นิคไง  คนที่พี่ฝากงานให้”   นิคคนที่ผมฝากงานให้??  อ๋อ  นึกออกแล้วครับ  ไอ้นิคมันเคยเป็นนักเลงเก่า  เคยขโมยกระเป๋าสตางค์ผมแต่ถูกผมจับได้  ถามไปถามมาก็รู้ว่ามันต้องการเงินส่งน้องสาวเรียน  (ก่อนจะถามก็ต้องอัดมันก่อนเป็นธรรมดาครับ)  ผมก็เลยฝากให้มันทำงานที่นี่   ไม่นึกว่ามันจะยังอยู่  แสดงว่าผมมองคนไม่ผิด  มันรักน้องมันจริงๆ

   “อ้าว  ยังอยู่อีกเหรอ”
   “เฮ้ย!!  ก็ต้องยังอยู่ดิพี่  ผมเรียกพี่โก้ให้มั้ยครับ”  พี่โก้ที่มันพูดถึงก็คือผู้จัดการร้านนี้ครับ 
   “ไม่ต้อง  กูแค่จะมาเมา”  เมาอย่างที่เคยเมา  เที่ยวอย่างที่เคยเที่ยว  ก็แค่...วิธีบ้าๆ เพื่อลืมเรื่องบางอย่างที่ไม่น่าจำ
   “อกหักมาเหรอครับ??”
   “มึงถามลูกค้าแบบนี้  ไม่เคยถูกขวดเบียร์ฟาดหัวเหรอวะ”
   “ปฏิกริยาแบบนี้  ผมพูดถูกชัวร์เลย”  มันยิ้มเผล่แบบไม่กลัวตาย
   “.....”  ผมไม่รู้ว่ามันใช่การอกหักหรือเปล่า  แต่ถ้าอกหักมันหมายถึงการเจ็บจนแทบไม่อยากหายใจล่ะก็  บางทีผมคงกำลังอกหักอยู่ละมั้ง

   “เอาไรดีล่ะพี่  เหล้า  เบียร์หรือว่าผู้หญิง”  เหล้า  เบียร์แล้วก็ผู้หญิง  วิถีชีวิตเดิมๆ ที่ห่างหายไปเสียนาน  ในที่สุดมันก็กำลังจะกลับมาอีกครั้ง  ทั้งๆ ที่ควรสนุก  ควรมีความสุขกับมัน  แต่ทำไมผมถึงอยากย้อนเวลากลับไป  และถ้าเป็นไปได้...ผมไม่อยากมาที่นี่เลย 
   “เอามาหมดนั่นแหละ”
   “งั้นเชิญทางนี้เลยครับ”   ไอ้นิคยิ้มรับแล้วพาผมขึ้นมาชั้นสองของร้าน  ห้องวีไอพีที่ดีที่สุด  ห้องประจำของผม

   “อ้าว  พี่โก้”  ไปถึงก็เห็นร่างคุ้นตาของพี่โก้ยืนรออยู่แล้ว  ข้างๆ แกคือหญิงสาวสองคนในชุดโชว์หน้าผ่าหลัง  ซึ่งมันดู...ธรรมดาเหลือเกินในสายตาผม   รอยยิ้มหวานที่เจ้าหล่อนโปรยมาให้กลับไม่มีเสนห์ดึงดูดเหมือนรอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติของใครอีกคน
   “คุณไนท์มาไม่บอกไม่กล่าว  ผมเกือบหาห้องวีไอพีให้ไม่ทัน”
   “ไม่เห็นต้องยุ่งยาก  นั่งตรงไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ  ว่างก็นั่งคุยกันหน่อยสิพี่”
   

   “ไม่มาที่นี่ซะนานเลยนะครับ” แกพูดพลางรินเหล้าให้ผม  เป็นแบบนี้มาเสมอครับ  ถ้าผมมาเที่ยวที่นี่เมื่อไร  แกจะมาคอยดูแล  เว้นแต่ว่าผมจะสั่งให้คนอื่นทำ
   “งั้นเหรอ?”
   “ครับ  ไม่เที่ยวนานซะจนผมนึกว่ามีใครคอยคุมนายผมซะแล้ว”
   “หึ  คนอย่างผมน่ะเหรอ”  คนอย่างผมน่ะเหรอจะมีคนคอยคุม  จะมีใครอยากมาคอยดูแล  คอยห่วงใยคนอย่างผมกัน  ไม่มีหรอก ไม่มีใครทนอยู่กับผมได้นานๆ   หรือถ้ามี...ตอนนี้มันก็กลายเป็นแค่อดีตไปแล้ว

   “อ่านั่นสิครับ  ว่าแต่ได้กลับไปหาคุณท่านมั่งหรือเปล่าครับ”  คุณท่านที่แกพูดถึงก็คือพ่อของผมครับ  พี่โก้เป็นลูกน้องเก่าของพ่อผมก่อนที่แกจะลาออกมาเปิดร้านของตัวเอง
   “...ไปทำไม”  ไปเพื่อตอกย้ำว่า  สำหรับบ้านหลังนั้นผมมันก็แค่คนอื่นอย่างนั้นเหรอ   หึ  หรือถ้าไม่ใช่...ผมก็คงเข้าไปเพื่อทำลายล่ะมั้ง
   “คุณท่านบ่นถึงน่ะครับ  บางทีก็ตามหาถึงที่นี่แต่ก็ไม่เคยเจอ”  หึ  บ่นถึง??  เรียกว่าด่าหรือสาปแช่งผมน่าจะถูกกว่าละมั้ง   ส่วนไอ้เรื่องที่เขามาที่นี่ก็คงเพราะเบื่อ  เลยอยากเปลี่ยนบรรยากาศ  หรือไม่ไอ้หมอนั่นมันคงทำอะไรให้ไม่พอใจ  ถึงได้ออกมาหาความสนุกนอกบ้าน

   “พี่ไม่มีเรื่องอื่นให้พูดแล้วก็ไปเถอะ”  ผมออกปากไล่ตรงๆ  ถ้าอยากจะพูดเรื่องนี้ล่ะก็  ปล่อยให้ผมเมาอย่างสงบๆ ดีกว่า
   “อ่า..เอ่อ..ครับ   พิมม่า  แนตดูแลคุณไนท์ดีๆ นะ”
   “ไม่ต้อง  พวกเธอก็ด้วย  ออกไปให้หมด”  อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก  ไม่ว่าใครก็ไม่มีประโยชน์ทั้งนั้น  ถ้าไม่ใช่มัน...ผมไม่ต้องการ
   “เอ่อ..ครับๆ  ได้  นั่งเฉยอยู่ทำไม  ออกมาสิ”

................................................

   “นิค  ไปส่งคุณไนท์สิ  อย่างนี้ขับรถไม่ไหวแน่”   
   “ไม่..ต้อง”  ผมดึงมือคนที่พยุงแขนผมออก  จะอะไรนักหนากับแค่เมา  เมาแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้  เมาสิดี  มันจะได้ลืม  จะได้ไม่ต้องนึกถึง   แล้วถ้าเกิดเหล้ามันช่วยลบความทรงจำบางอย่างออกไปได้จริง  มันก็คงจะดี  ผมจะไม่ลังเลเลยที่กินมันแทนข้าว  ดื่มมันแทนน้ำ
   “แต่ว่า  คุณเมามากนะครับ”
   “ผม...รู้ตัวดี  ไม่ต้องยุ่ง”  ไอ้นิคมันขับรถมาจอดรอที่หน้าร้าน  ผมเปิดประตูดึงตัวมันออกมาจากที่นั่งคนขับ  แล้วพาตัวเองเข้าไปนั่งแทน   มาเองก็ควรจะกลับเองใช่ไหมครับ  ไม่จำเป็นที่ใครหน้าไหนต้องมาเสนอตัวช่วยเหลือ  ผม..ไม่ต้องการใคร   ไม่อยากพึ่งใคร  และ...ไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น

   
   แอลกอฮอล์ทำให้ร่างกายหนักอึ้ง  สมองประมวลผลช้าลง  ความเร็วรถตอนนี้มันเท่าไรผมไม่รู้  แต่อยากขับให้เร็วที่สุด  ให้ลมที่ปะทะใบหน้าผมตอนนี้ช่วยลบเรื่องที่ไม่น่าจดจำ   แต่ทำไม...ทุกอย่างกลับยิ่งชัดเจนขึ้นในใจ    ทุกอย่างผมทำผิดเอง   ไม่รู้เมื่อไรที่ผมเผลอจ้องมองที่นั่งข้างๆ ซึ่งบัดนี้มันว่างเปล่าอย่างน่าใจหาย   คนที่เคยนั่งอยู่ตรงนี้เสมอหายไปไหนกันนะ   รถคันนี้...ช่างกว้างเหลือเกิน    อากาศวันนี้...มันหนาวสุดขั้วหัวใจ

 
    ปี๊นนนนน   เอี๊ยดดดดดดด   
   โครม!!!!!


   เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ  ร่างกายที่ชาจนขยับไม่ได้นี่มันอะไรกัน   ผม...กำลังจะตาย???   ไม่ทันแล้วใช่ไหม   ไม่มีเวลาเหลือแล้ว  ผมจะไม่ได้เจอมันอีกแล้ว   ไม่มีโอกาสแม้แต่จะบอกว่า ‘ขอโทษ’   ถ้าอย่างนั้นอยากขอร้องเป็นครั้งสุดท้าย...ช่วยลืมไปเรื่องที่กูเคยทำให้มึงเสียใจได้ไหม   ลืมมันไปซะ   แล้วจำแต่เรื่องดีๆ ระหว่างเรา   ถ้ากูเอาแต่ใจ   อยากให้มึงคิดถึงกูบ้าง...จะเป็นไรไหม

I dreamed I was missing, you were so scared
ผมฝันว่าผมหายตัวไป คุณหวาดกลัวมาก
But no one would listen, 'cause no one else cared
แต่ไม่มีใครเลยที่จะรับฟัง เพราะไม่มีใครอื่นเลยที่จะสนใจ

After my dreaming, I woke with this fear
หลังจากความฝันครั้งนั้น  ผมตื่นขึ้นมาพร้อมความหวาดกลัวนี้
What am I leaving when I'm done here?
"อะไรที่ผมจะเหลือทิ้งไว้เมื่อถึงเวลาที่ผมจะต้องจากไปจากโลกใบนี้"

So if you're asking me, I want you to know
เพราะฉะนั้น ถ้าหากคุณกำลังถามผม ผมอยากให้คุณรู้ไว้ว่า

When my time comes, forget the wrong that I've done
เมื่อเวลาที่ผมต้องจากไปมาถึง   ช่วยลืมความผิดที่ผมทำเอาไว้ทีนะ
Help me leave behind some reasons to be missed
ช่วยให้ผมได้เหลืออะไรไว้ให้คนข้างหลังได้คิดถึงบ้าง
Don't resent me, and when you're feeling empty
อย่าได้โกรธเคืองผมเลย และเมื่อคุณรู้สึกอ้างว้างว่างเปล่า

Keep me in your memory, leave out all the rest   
ให้คุณคิดถึงผม   ปล่อยวางสิ่งที่เหลือ
Leave out all the rest
ปล่อยวางมันเสีย


Credit : Buffy http://my.dek-d.com/buffy/story/view.php?id=445202


--------------------
TBC

ขอบคุณที่ติดตามและรีพลายเป็นกำลังใจนะคะ

ออฟไลน์ EverGreen™

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1684
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +192/-1
ูู^
^
^

จิ้มพี่ไวท์ จึ้กๆๆ ก่อนจรลีจากไปอ่าน

alterlyx

  • บุคคลทั่วไป
เง้อออ ... วัยในวัยเรียน จบลงเพียงเท่านั้นจิงๆเหรอค่ะ
ใจหายวาบ ...
จบแล้ว ก็จบเลย ... มันย้อนไปแก้ไข อดีตไม่ได้แล้วใช่มั้ย
ทำไม ปล่อยโอกาสไปง่ายๆแบบนี้อ่ะ ไนท์  :m15: :m15:

ช็อค !!! รถชนอีก .... อย่าเป็นอะไรไป ก่อนที่จะได้สารภาพความในใจน๊า  :o12:

ออฟไลน์ Cloud~

  • True love never run smooth....
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 456
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-0
โธ่ ไนท์ค่ะ
รู้สึกยังไงทำไมไม่พูดออกไป  :เฮ้อ:

'รัก' คำเดียวเท่านั้นเองนะ



แล้วนี่จะเป็นไรมากไหมเนี่ยะ  :monkeysad:

ออฟไลน์ ДηοηγМ

  • 出会えて、よかった
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 517
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-1

ออฟไลน์ ï_Kiss_U♥

  • รักไม่ได้
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1132
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-2

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7
โอ้ยยยยยยยยย บีบหัวใจมากกกกกกก :m15:

ultramanzaku

  • บุคคลทั่วไป

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ @BUA@

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +427/-8
จะเศร้าไปถึงไหนเนี่ย
 :o12:

ออฟไลน์ mist

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4505
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +263/-3
ไนท์อย่าเป็นไรนะ ถ้าไนท์เป็นไรไป เวย์จะทำไงล่ะนี่  :sad4:

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15

doomare

  • บุคคลทั่วไป
คำว่ารักสำหรับบางคน

มันยากที่จะเอ่ย :o12:

jokirito

  • บุคคลทั่วไป
Re:
«ตอบ #594 เมื่อ29-05-2009 06:10:58 »

รอฉากแบบนี้มานานแล้ว
เอาให้สุดๆไปเลย
ผิดหวังเหมือนกันนะที่เวย์ไม่ยอมรอไนท์แล้ว
และเมื่อจะสูญเสียไนท์ไป
เวย์จะทำยังไงล่ะทีนี้

ออฟไลน์ nOn†ღ

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4390
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-6

bakabong

  • บุคคลทั่วไป
โอยยยยยย

บีบอารมณ์เหลือเกิน :impress3:

คำบางคำมันก็พูดยาก

ไนท์อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ขอให้มีโอกาสอีกสักครั้ง o13

ranaways

  • บุคคลทั่วไป
เวย์  ไหนบอกว่ารักอ่ะ

แล้วไม่ทำตามหัวใจตัวเอง

ปากหนัก  ระวังเหมือนพี่นะ

ปากหนักทั้งคู่  เคยโดนทิ้งเพราะไม่บอกรักเค้านี่แหละ

ออฟไลน์ i_lost in..

  • ' ในเมื่อเรามีความรักอันเต็มเปี่ยมจากครอบครัว แล้วทำไมต้องไปขอเศษเสี้ยวจากใคร '
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 922
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +166/-0
อ่านแล้วปวดตับ


ใจตรงกันแท้แท้  :เฮ้อ:

toonki

  • บุคคลทั่วไป
 :m15:

เกิดอะไรขึ้นทำไมเป็นแบบนี้ละ

น่าจะพูดกันให้เข้าใจนะทั้งสองคนเลย

แล้วอย่างนี้จะยังมีเวลาอีกมัยอ่ะ

น่าสงสารจังเลยเศร้า

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด