บทที่ 49 – กล้าไหม
“…..”
“สวัสดีครับคุณแพท” ผมฝืนยิ้มให้นางมารร้ายที่ยืนอยู่ข้างหน้า
“สวัสดี…...” ว่าแล้วคุณเธอก็เดินเข้าไปในออฟฟิศโดยไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไรกับผม…ซึ่งนั่นทำให้ผมแปลกใจมาก……..
……………..
……..ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด
“ฮัลโหล โทรมาทำไมฮะไอ้แบงค์”
“เย็นนี้อาร์มว่างไหม”
“อาร์มว่างหรือไม่ว่างแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับแบงค์ด้วย”
“………...” สงสัยผมพูดแรงไปหน่อยเพราะมันเงียบไป
“เออ…ว่าง…..ทำไมหรอ”
“……...”
“เฮ้ย…อะไรเล่า เงียบเป็นไอ้บื้ออยู่ได้”
“…..จะชวนอาร์มไปกินข้าวน่ะ แบงค์เลี้ยงเต็มที่เลย…...”
“ไม่ไปเว้ย….เดี๋ยวก็ท้องเสี….”
“ท้องอะไรหรอ?”
“ป่าวๆ จะบอกว่าไปกับแกอะไว้ใจไม่ได้.....เดี๋ยวพาไปกินอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า ท้องเสียกันพอดี…....”
……ผมได้ยินเสียงหัวเราะมาจากปลายสาย
“หัวเราอะไรวะ”
“ก็……หัวเราะอาร์มน่ะสิ…….ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะ…แบงค์ไม่พาไปกินของไม่ดีหรอก”
“ไม่เอา ไม่เชื่อ…….แล้วก็ไม่ไปด้วย”
“โหย อาร์มอะ……....”
“แค่นี้นะ...” ผมว่าแล้วก็วางสายไป
ให้ตายเหอะ วันนี้ผมหงุดหงิดเป็นบ้าเลย นอกจากจะท้องเสียแล้วยังต้องมาคอยกังวลเรื่องคุณแพทอีก ไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหน…………กว่าจะถึงบ้านก็ปาเข้าไปห้าโมงกว่า….
“อ้าว น้องวิน น้องเบย์…..ว่าไง วันนี้มาถึงที่บ้านเลย….”
““สวัสดีครับพี่อาร์ม”” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน……
“ดีครับ…แล้วไอ้มุกล่ะ..”
“อยู่ในครัวน่ะครับ…พี่อาร์มเหนื่อยไหมครับ เดี๋ยววินไปหยิบน้ำให้…...”
“พี่อาร์มหิวไหมครับ เดี๋ยวเบย์ไปเอาขนมมาให้”
…..แล้วไอ้สองคนก็เดินเข้าไปในห้องครัวพร้อมกัน…เล่นเอาผมงงไปเลยทีเดียวว่าทำไมวันนี้ถึงมีคนมาเอาใจ….
“นี่ครับน้ำ”
“นี่ครับเฉาก๊วยเย็นๆ”
“เอ่อ….น้องสองคนมีอะไรรึปล่าวครับ….”
“ไม่มีนิครับ…..”
“อ่า ครับ…...”
…………
“พี่อาร์มครับ พี่อาร์มยังไม่มีแฟนเหรอครับ” น้องเบย์มาถามอะไรผมเนี่ย…
“ยังไม่มีอะครับ…..”
“แล้วไม่เคยมีแฟนเลยเหรอครับ”
“ก็ไม่นี่ครับ….ที่ผ่านมาก็เรียนกับทำงานมาตลอด” ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าสองคนนี้จะมาถามอะไร
“แล้วพี่อาร์มเคยชอบใครไหมครับ”
“ก็คงมีมั้งครับ…...”
“แล้วสเปกสาวของพี่อาร์มเนี่ย เป็นแบบไหนเหรอครับ”
“ก็ไม่รู้สิครับ ขอให้ฉลาดก็พอมั้ง” ผมไม่รู้จะตอบสองคนนั้นว่าอะไรก็เลยตอบมั่วๆไป ให้ตายเหอะ ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงนิ….
“ครับๆ ไม่กวนพี่อาร์มแล้วล่ะครับ” และแล้วสองคนนั้นก็เดินออกไปช่วยไอ้มุกที่คงกำลังวุ่นอยู่ในครัว……..
………….
……..ติ๊ด ติ๊ด…
“โทรมาทำไมอีก….”
“วันนี้แบงค์จะไปที่บ้านอาร์มนะ……..”
“ใครชวนวะ…ไม่ต้องๆ…..”
“ก็น้องมันบอกให้มารับอะ…...”
“น้องเบย์อะนะ…...”
“ใช่……….อาร์มไม่ออกไปไหนใช่มะ”
“ยุ่ง!” ผมพูดจบแล้วก็วางสายไป….
พูดตามตรง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมรู้สึกยังไงกับไอ้แบงค์ ไอ้รักมันก็รักอยู่ รักมากอยู่แล้ว แต่ผมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยจะแฟร์เท่าไหร่ที่อยู่ดีๆมันก็ทิ้งผมไปสามเดือนโดยไม่ได้บอกไม่ได้กล่าวอะไรเลย ผมก็เลยอยากให้บทเรียนมันกลับบ้างว่าเวลาถูกปล่อยปะละเลยมันรู้สึกยังไง….
ผมเดินไปที่คอมเพื่อไปเปิดเพลงสบายๆฟังแล้วก็เล่นเน็ตไปพลางๆ…….
……………………………………………
“15 new email messages” ……….
“From: Wanwan Kwok
To: Chinatip (Arm)
Subject: Miss you so much!
Arm, how have you been lately? Su and I have been working our asses off; it’s damn tiring! Hope things are going great with you. I’ve heard from Bank that you guys already met. Congratulations!!
I know exactly how bad you felt over the past three months, but please do listen to his reasons when he’s ready to disclose them. (Do give him some lessons though! But please don’t be too harsh T_T)
Anyway, I am really happy to tell you that I am admitted to Yale Law School!!!!!! Hahaha, I guess I’m destined to stay there under such depressing weathers for two more years. And because of this, Su and I are planning to come to Thailand for a celebration trip. Maybe next month??? What do you think? Can you bring us around again? Please pretty please!! Mwah mwah!
All the best
Wan
(อาร์ม เป็นยังไงบ้าง ซูกับเราทำงานหามรุ่งหามค่ำเลยแหละ เหนื่อยมากๆ เราหวังว่าอาร์มคงมีความสุขกับชีวิตตอนนี้นะ เพิ่งได้ยินมาว่าเจอกับแบงค์แล้วนิ ยินดีด้วยนะ….เรารู้ว่าอาร์มรู้สึกยังไงในระยะสามเดือนที่ผ่านมา แต่ถ้าแบงค์มันจะพูดอะไรก็ฟังมันด้วยนะ……..(ให้บทเรียนมันด้วยก็ดี แต่อย่าโหดนักล่ะ T_T)
เออ…เราจะบอกว่าเราเข้าโรงเรียนกฎหมายของเยลได้ เราคิดว่ามันคงเป็นโชคชะตาของเราที่จะทำให้เราอยู่ที่นี่ต่ออีกสองปีท่ามกลางอากาศแย่ๆน่ะ เออ แล้วเราก็กะจะฉลองด้วยการไปเที่ยวไทยอีกรอบน่ะ….เดือนหน้ามั้ง?? อาร์มคิดว่ายังไง พาพวกเราสองคนไปเที่ยวอีกนะ สุดหล่อ……….จุ๊บ จุ๊บ
โชคดี
หวาน)
ผมอ่านเมลจบแล้วก็กระโดดเลยครับ…ดีใจจริงๆที่มันสองคนจะมาเที่ยวที่ไทยอีก…สงสัยจะติดใจในรสชาติอาหาร อิอิ บอกตรงๆเลยว่าผมรู้สึกภูมิใจในตัวไอ้หวานมันมากๆที่มันเข้า YLS ได้ เพราะมันเข้ายากมากๆแถมยังเป็น Law school ที่ดีที่สุดในโลกอีก….แต่สงสัยมันคงไม่อยากอยู่ที่เยลต่อเพราะมันเคยบ่นๆว่าไม่ชอบอากาศที่นี่เท่าไหร่ มันชอบอากาศของพวกเมืองทางตะวันตกอย่างพวกแคลิฟอร์เนียอะไรอย่างงี้มากกว่า……..แต่ก็เอาเถอะ เพราะยังไงผมก็ภูมิใจในตัวมันอยู่แล้ว……….ส่วนเรื่องไอ้แบงค์…..อันนี้ค่อยดูอีกที
ก๊อกๆ……..ผมเดินไปเปิดประตู
“พี่อาร์ม”
“ว่าไงไอ้มุก…...”
“ไปกินข้าว….”
“กินกันไปก่อนเลย….”
“ไม่ได้…แขกมาแล้ว น่าเกลียด………พี่แบงค์เค้ายิ่งเหนื่อยๆอยู่…...”
“ห๊ะ? ไอ้แบงค์เหรอ???”
“เออ…ตกใจทำไม”
“ป่าวๆ ไม่มีอะไรหรอก……..”
“พี่อาร์ม….มุกว่าพักนี้พี่อาร์มแปลกๆนะ”
“แปลกยังไงวะ พี่ก็เหมือนเดิม…...”
“ก็ไม่รู้สิ เดี๋ยวนี้รู้สึกเหมือนความลับอะไรสักอย่าง”
“ไม่มี๊ แกคิดมากไปรึปล่าว…………..ปะๆ ลงไปกินข้าวกันเหอะ”
แล้วผมก็จัดการลากยัยน้องสาวตัวดีลงมา
………
“เออ….แบงค์ขึ้นมาบนห้องหน่อยดิ….หวานมันส่งเมลมา……...”
“เดี๋ยวพี่มานะ กินกันไปก่อนเลย” ไอ้แบงค์ว่าแล้วก็เดินขึ้นมาบนห้องกับผม…..ผมรู้สึกว่าไอ้สามคนที่เหลือมันต้องคิดอะไรกันอยู่แน่ๆ เพราะเห็นมันมองตากันวิ้งๆ
……….
ผมเปิดเมล์ของไอ้หวานให้มันอ่าน…พอมันละสายตาออกจากคอมพิวเตอร์มันก็หันมาสบตาผมแล้วก็ทำหน้าหงอๆ สงสัยมันคงจะกลัวบทเรียนที่ผมกำลังจะให้มัน…….
“แบงค์….แบงค์รักอาร์มจริงปะ…...” ผมจ้องเข้าไปในตามัน….
“รักจริงสิอาร์ม….”
“ถ้าแบงค์รักอาร์มจริงๆ……งั้นแบงค์กระโดดจากระเบียงลงไปชั้นล่างสิ….”
tbc
หัวข้อ: เรียนวุ่น ธุรกิจรัก บทที่ 60 (10/11/09) อวสาน --- มีตอนพิเศษมาต่อให้ (อ่าน 213576 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก