“ขอบคุณ” มันกอดตุ๊กตาที่ได้จากผมแน่น “ถึงมันจะไม่ใช่ตัวที่อยากได้...แต่มันก็มาอยู่กับผมแล้ว...ผมจะดูแลมันดีๆ...จะรักมันให้มากๆ...”
ประโยคเนี้ย สามารถเอาไปโยงกับพี่ธีได้ใช่ไหมคะ คุณลูกหมู
เป็นความคิดในแง่มุมลุงธีค่ะ ลุงแกเอาไปโยงเอง
+++++++++++++++++++++
ตอนที่ 11“นี่...”
อะไรสักอย่างกำลังแหย่จมูกผมอยู่ ด้วยความที่เหนื่อยจัดจากการขับรถเมื่อวานเลยยังไม่อยากตื่นครับ ผมพลิกตัวนอนตะแคงแนบหน้าลงกับหมอนแล้วพยายามหลับต่อ
“ตื่นได้แล้ว”
อืม...เสียงไอ้เปี๊ยกรึเปล่านะ ผมหรี่ตาขึ้นนิดหนึ่ง แล้วก็ต้องหลับต่อทันทีเพราะว่าแสงแดดที่ลอดผ้าม่านเข้ามามันแยงตาผมพอดี
“ตื่นซะทีดิ ไอ้ลุงขี้เซา”
มีเสียงบ่นหงุงหงิงอยู่ข้างหูอย่างนี้ ไม่ตื่นก็ต้องตื่นล่ะครับ ผมครางเบาๆในคออย่างแสนสุข...ก็มันสุขจริงๆมั้ยล่ะครับ ก่อนนอนได้จูบราตรีสวัสดิ์ ตื่นมามีสุดที่รักปลุก
ผมพึมพำบอกมัน “จูบก่อนแล้วจะตื่น”
“หา? อะไรนะ?” มันคงได้ยินไม่ชัด เลยยื่นหูเข้ามาใกล้หน้าผมแล้วถาม ตอนนี้ได้กลิ่นเนยจากตัวมันจางๆด้วยครับ สงสัยจะไปทำอาหารเช้าให้ผมไว้ก่อนแล้ว น่ารักจริงๆ
“อืม...” ผมแกล้งทำเป็นงึมงำให้มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม จากนั้นก็ตวัดแขนโอบตัวมันให้ล้มลงมาทับตัวผม
“เฮ้ย!!” ไอ้เปี๊ยกตกใจดิ้นขลุกขลักใหญ่ แต่ผมไม่ยอมปล่อยมันครับ ปล่อยให้มันเมื่อยหยุดดิ้นไปเอง
ผมลืมตาขึ้นมาเต็มตามองหน้าใสๆปากเบ้ๆของไอ้เปี๊ยก
“ยิ้มไรวะ” แน่ะ...มีเขินด้วยครับ
“ยิ้มให้แฟนไม่ได้หรือไง?” โอย...ไอ้นี่มันเขินรุนแรงครับ เล่นเอาหัวโขกหน้าผากผมซะดังโป๊กเชียว
“ลุกขึ้นมาได้แล้ว” มันพยายามจะลุกออกไป แต่ผมก็ยังรัดเอวมันไว้แน่นครับ ดิ้นไม่หลุดหรอก
“จูบก่อนแล้วจะลุก” มันมองค้อนตาเขียวปั้ด
“เร็ว...จูบก่อน” ผมเร่งมัน สุดท้ายมันเลยยอม มันถอนหายใจทีนึง แล้วฉกปากลงมาที่จมูกผมแวบเดียว
“ไม่เอา อย่างนี้ไม่เรียกจูบ” ผมประท้วง คราวนี้มันเลยฉกลงมาใหม่...ที่หน้าผาก
“ต้าครับ จูบตรงนี้ จูบตรงปากพี่ธีนี่” ทำเป็นทำไม่เป็นนะเอ็ง เดี๊ยะก็สอนใหม่ให้ครบคอร์สซะหรอก
มันอึกอักไม่ยอมอยู่อย่างนั้น ผมเลยออกแรงกดเอวมันลงมาอีก ตอนนี้ท่อนล่างของเราแนบกันแน่น และมันก็คงรู้สึกถึงอะไรๆของผมแล้ว มันเสหลบตาผม กระซิบเสียงสั่นๆ “ห...หลับตาก่อน”
ผมยอมหลับตาดีๆครับ ไม่อย่างนั้นกว่ามันจะกล้าจูบคงเย็นพอดี
ริมฝีปากอุ่นนุ่มของมันแนบประทับลงมาบนปากผมเบาๆ จากนั้นก็ถอนออกไป พอผมลืมตาขึ้นมา หน้ามันก็ซุกหนีอยู่ตรงซอกคอผมแล้ว ผมไล้ฝ่ามือไปตามหลังมันเล่น อีกมือก็ล้วงเข้าไปในกางเกงมัน บีบแก้มก้นมันเล่น ไอ้เปี๊ยกดิ้นยุกยิกไม่หยุด แต่มันยิ่งทำให้ด้านหน้าเราเสียดสีกันมากกว่าเดิมนี่สิครับ
“ต้า...” ผมเรียกมัน รู้ตัวเลยครับ ว่าตอนนี้เสียงหื่นสุดๆ ไอ้เปี๊ยกก็เริ่มหอบนิดๆแล้วด้วย
“ไม่เอา นี่มันตอนเช้า...อือ...” ประท้วงได้ไม่จบหรอกครับ เพราะผมชิงลงมือก่อน ผมอ้อมมือจับน้องชายมันเอาไว้ บีบเล่นเบาๆมันก็ครางตัวสั่น
“ต้า...” ผมกลิ้งตัวกลับมานอนหงายทับมันไว้ จูบปากมันอย่างกระหาย มือก็ยังปรนเปรอมันไม่หยุด
เลื่อนตัวลงไปเรื่อยๆจากแผ่นอกไปหน้าท้อง สะดือ แล้วก็เจอกับน้องชายของมันที่ตอนนี้คงจะตื่นเต้นไม่แพ้เจ้าของ ผมจัดการดึงกางเกงมันลงไปที่เข่าแล้วใช้ลิ้นยั่วเย้ามัน
“อ๊า!” ไอ้เปี๊ยกสะดุ้งเฮือกเลยครับ ตัวมันสั่นไหว เหมือนจะพยายามห้ามตัวเองแต่ก็ห้ามไม่อยู่
ผมอมของมันไว้ในปาก ในขณะที่ค่อยๆพลิกตัวกลับข้าง ให้ส่วนล่างของผมอยู่ที่หน้ามัน
“ต้า...ทำให้พี่ด้วย” ไอ้เปี๊ยกเบิกตาโพลง
“...ไม่” มันไม่ยอมครับ มันหน้าแดงแจ๋ หันหนีเป้ากางเกงตุงๆของผม
“เร็วๆ” ผมหอบแฮ่กๆแล้วครับ อารมณ์มันพุ่งสูงจนปวดหนึบไปหมด ได้แต่ถูเป้าตัวเองกับแก้มมัน ผมบีบน้องชายมันไว้แน่นเพื่อเร่งเร้ามัน
“ไม่เอา...ไม่เคยทำ...” ไอ้เปี๊ยกก็หอบไม่แพ้ผมล่ะครับ
“ไม่เป็นไร ทำตามก็พอ นะครับ” ต้องอ้อนมันลูกเดียวล่ะครับ สุดท้ายมันก็ยอมหันมาช้าๆ แต่สายตาก็ยังเบนไปมองอย่างอื่นอยู่ดี หึ...มันอายอะไรวะ นอนด้วยกันมาตั้งสองครั้งแล้ว
มือเย็นๆของมันสอดเข้าขอบยางยืดกางเกงนอนผมแล้วรูดลงช้าๆ ไอเย็นวาบของอากาศในห้องทำให้ยิ่งรู้สึกเสียวมากกว่าเดิมครับ พอไอ้น้องชายผมออกมาดูโลกภายนอกได้เต็มตัวเท่านั้นล่ะ ไอ้เปี๊ยกออกอาการขัดขืนทันที
ผมกดสะโพกมันเอาไว้ ใช้ลิ้นเลียไปตามแก่นกายของมัน “ต้า...ทำตาม”
ไอ้เปี๊ยกค่อยๆแลบลิ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ พอแตะโดนน้องชายผมเท่านั้น มันก็หดลิ้นกลับทันที...แต่...แค่สัมผัสเปียกร้อนของมันก็แทบจะทำให้ผมทนไม่ไหวแล้วครับ
“ซี๊ด! ต้า...อมเข้าไปหน่อย” ผมทำเป็นตัวอย่างให้มันก่อน เร่งเร้าจนมันแทบจะไม่รู้สติ พอเห็นปากมันอ้าเผยอออกผมก็กดแก่นกายตัวเองเข้าไป ขยับสะโพกเองโดยไม่ต้องรอ ได้ยินเสียงมันสำลักนิดหน่อยครับ
“อือ...อื้มม...” ไอ้เปี๊ยกครางในคอ น้ำลายไหลออกจากมุมปากเลอะไปถึงคาง
“อา...ต้า...ดีครับคนเก่ง...ห่อปากแน่นๆ” ไอ้เปี๊ยกเป็นนักเรียนหัวไวครับ บอกให้ทำอะไรมันก็ทำ แล้วก็ทำได้ดีเสียด้วย ผมเลยให้รางวัลมันนิดหน่อย
“อื๊อ!!!” มันร้องเสียงดังเลยครับ แรงสั่นจากปากมันยิ่งทำให้รู้สึกดีไปใหญ่ สักพักตัวมันก็เกร็งกระตุกแล้วปลดปล่อยออกมา ผมก็จัดการช่วยทำความสะอาดให้มันจนหยดสุดท้ายล่ะครับ
จนถึงตอนนี้ ได้เปี๊ยกดูจะหมดเรี่ยวแรงไปชะงัด ผมเอาน้องชายออกจากปากของมัน พลิกตัวกลับมาจับมันนั่งพิงหัวเตียงแล้วคุกเข่าคร่อมมันเอาไว้ จับคางมันให้อ้าปากออกใหม่แล้วกระแทกแก่นกายเข้าไป
“อา...อา..ต้า! ต้า!” ผมเรียกมันไม่หยุดปากในขณะที่สะโพกก็ยังเสือกเข้าออกปากมันไม่มีเว้น สองมือกดท้ายทอยมันเอาไว้แน่น ได้ยินเสียงมันประท้วงในคอ แต่หยุดไม่ได้แล้วครับ
สองมือของมันจับสะโพกผมเอาไว้แล้วออกแรงผลัก แต่มันสู้ผมไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว สุดท้ายผมแอ่นหลังเกร็ง กดหัวมันไว้แน่น แล้วปลดปล่อยลงคอมัน
ไอ้เปี๊ยกพยายามหันหัวหนี แต่ก็ทำไม่สำเร็จ สุดท้ายเลยต้องปล่อยให้ผมฉีดพ่นอารมณ์เข้าไปเต็มที่
พอถอนตัวออกมาถึงได้เห็น ไอ้เปี๊ยกโก่งคอไอไม่หยุด ของเหลวสีขาวขุ่นไหลเล็ดออกจากปากมันจำนวนไม่น้อย น้ำหูน้ำตามันไหลพราก
“ต้า...” ผมเช็ดปากให้มัน นั่งพิงหัวเตียงแล้วให้มันนอนก่ายทับ มันยังไอไม่หยุดครับ
“ฮึก...” พอมันหยุดไอได้มันก็สะอื้นต่อจนผมทำอะไรไม่ถูก
“ต้า...พี่ขอโทษ” ผมลูบหัวมัน แต่มันเอามือมาปัดทิ้ง
“ฮือ...ไม่ต้องมาจับ ไอ้บ้า!” มันตวาด ถลึงตาใส่ผม ผมจับมันลุกขึ้นนั่งแล้วจูบปากปลอบมัน
“ขอโทษ...ไม่โกรธพี่นะ...ดีกันนะครับ...” แกล้งมันครับ ผมชูนิ้วก้อยไว้หน้ามันเหมือนปลอบเด็ก มันยังปากเบ้ไม่หยุด
“นะครับ...ดีกันนะ...” กอดมันเอาไว้แล้วโยกเป็นจังหวะ ไอ้เปี๊ยกหน้าบึ้งแต่ก็ยอมให้ผมกอดดีๆ
สักพักมันก็ดิ้นยุกยิก “ปล่อย...”
“ไม่ปล่อย...บอกมาก่อนว่าหายโกรธแล้ว” ซุกหน้าเข้ากับกลุ่มผมมันแล้วจูบกระหม่อมมันเบาๆ ได้กลิ่นเนยอีกแล้วครับ อยากกินเข้าไปทั้งตัวจริงๆ
“ปล่อย...เดี๋ยวข้าวเช้าเย็นหมด” มันพยายามลุก
ผมดึงมันเอาไว้ “เดี๋ยวพี่อุ่นให้ใหม่”
“ปล่อย...นะ...พีธี” เสียงมันอ้อนจนมือไม้ผมอ่อนหมดแล้วครับ มันเลยกระโดดผลุงหนีออกไปได้
มันหันกลับมาถลึงตาโตๆใส่ “ไปแปรงฟันบ้วนปากด้วย แล้วก็ไปกินข้าวซะ” ว่าแล้วมันก็วิ่งเข้าห้องน้ำบ้วนปากเป็นการใหญ่เลยครับ ผมจะทำไงได้ นอกจากต้องทำตามที่มันสั่ง
+++++++++++++++++++++++++++++++
“ต้า วันนี้อยากไปไหนรึเปล่า?” ระหว่างที่นั่งกินแพนเค้กอยู่ผมก็ถามมัน
ไอ้เปี๊ยกวางส้อมลง “เอาเสื้อไปทิ้งที่ห้อง จะได้ส่งซัก”
ผมถึงนึกขึ้นได้ ว่าตอนที่ไอ้เปี๊ยกมาหาผม มันขนเป้มาแค่ใบเดียว เสื้อผ้ามันคงหมด ก็เลยต้องกลับไปเอามาใหม่
“ดี...งั้นเอามาให้หมดเลย” ขนได้ทั้งตู้ผมก็ขนให้ล่ะครับ ย้ายมาอยู่ด้วยกันซะเลยจะดีมากๆ หน้าจืดเพื่อนมันจะได้หามันไม่เจอ
“เรื่องดิ” มันว่าแล้วกินต่อ
“ทำไมล่ะ”
“ก็จะกลับไปนอนที่นั่น” อ้าว?
“นอนที่นั่นทำไม แอร์เสียไม่ใช่เหรอ” รู้อยู่ครับ แอร์มันไม่ได้เสียหรอก แต่เพราะมันอยากหนีเพื่อนมันก็เลยมานอนกับผม แล้วนี่มันจะกลับไปนอนที่นั่นทำไมล่ะ?
“ซ่อมเสร็จแล้ว...จะนอนที่นั่น...นอนนี่ไม่ปลอดภัย มีผีบ้ากาม” อ้าว! หมาสิครับงานนี้
“ต้า...พี่ขอโทษ...ก็ต้าน่ารัก มัน...อดใจไม่ไหว” ผมอ้อนมันพลางใช้นิ้วชี้จิ้มแก้มมัน มันไม่ใช่แค่เอามือปัดครับ รอบนี้มันเอามีดเหวี่ยงมาเต็มๆจนหดมือกลับแทบไม่ทัน
“ต้า~...รักหรอกนะ ถึงได้ทำ...” หยอดอีกหน่อยครับ ฮ่าๆๆ หน้าแดงแจ๋แล้วเว้ยเฮ้ย
มันถลึงตา “จะหุบปากกินดีๆหรือกินทั้งน้ำตา?”
สุดท้ายผมเลยต้องก้มหน้าก้มตากินเงียบๆ
“แล้วหลังจากนั้นจะไปไหนรึเปล่า?” ผมถามมันอีก...ก็อุตส่าห์เป็นวันอาทิตย์ทั้งที อยากจะอยู่กับมันทั้งวันน่ะครับ...ที่สำคัญ วันนี้เป็นวันพิเศษซะด้วย
“ไม่...” มันว่า
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้อง แล้วแวะไปทำงานที่บริษัทหน่อยนึง แล้วจะมารับกลับไปด้วยกัน ดีมั้ย?”
ไอ้เปี๊ยกทำหน้างง “ไปไหน?”
“ก็...ไปเที่ยว” ไม่บอกมันครับ เดี๋ยวมันไม่ยอมตามผมไป
++++++++++++++++++++++++++++++++
พอตอนบ่ายทำงานเสร็จก็ไปรับมันที่อพาร์ทเม้น ไอ้เปี๊ยกหิ้วเป้ออกมาอีกรอบ คงจะขนเสื้อมาเพิ่มล่ะครับ หึ...สงสัยแอร์ยังเสียอยู่
ผมพามันขับรถออกจากกรุงเทพ มุ่งหน้าไปทางพุทธมณฑล ระหว่างทางก็แวะซื้อเค้กชิ้นใหญ่กับขนมอีกนิดๆหน่อยๆ ไอ้เปี๊ยกมันนั่งหลับมาตลอดทาง
เลี้ยวเข้าหมู่บ้านได้ไอ้เปี๊ยกถึงค่อยตื่นขึ้นมาถาม “ไปไหน?” ไอ้เด็กนี่...สงสัยจับไปขายสุไหงโกลกมันยังไม่รู้ตัวเลยมั้ง
“บ้านพี่...ไปหาแม่”
“หา!” มันร้องเสียงดัง “ไปทำไม! ไม่ไป!! กลับๆๆ”
“ทำไมล่ะ?” ท่าทางมันลุกลี้ลุกลนครับ
“ก็...แม่ลุง...”
“แม่พี่ใจดี ไม่ดุหรอก แล้วต่อหน้าอย่ามาเรียกว่าลุงเชียว เรียกพี่ธี...เข้าใจมั้ย?” กลัวโดนแม่ล้อครับ ไม่ใช่อะไรหรอก
เลี้ยวรถเข้าไปในบ้านที ไอ้เปี๊ยกทำตาโตครับ “โห...ใหญ่ซะ”
ที่จริงก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรหรอกครับ อาศัยการออกแบบทำให้ดูใหญ่ซะมากกว่า แล้วก็ปลูกต้นไม้ไว้เยอะๆเท่านั้นเอง เทียบกับบ้านไอ้เปี๊ยกที่ขอนแก่นบ้านมันยังใหญ่กว่าเลย
พอเปิดประตูรถออกไปได้ไอ้ร็อคกี้ หมาโกลเด้นฯ ก็กระโจนใส่เลยครับ “เฮ้ย!! ขาเปียกโคลนอยู่นี่หว่า” ผมร้องแล้วผลักมันออก
ไอ้ร็อคกี้เลยหันหลังกลับ เปลี่ยนเป้าหมายเป็นไอ้เปี๊ยกแทน มันยันเข้าไปทีเล่นเอาไอ้เปี๊ยกเซเลยครับ...ไอ้หมานี่มันมนุษยสัมพันธ์(?)ดี ใครมาก็ทักทายเค้าไปเรื่อย แล้วมันจะเฝ้าบ้านให้กูได้เปล่าวะ?
“ว่าไง ตาธี?” คุณแม่ผมเองครับ ออกมารับถึงหน้าบ้านเลย ไอ้เปี๊ยกที่เล่นกับร็อคกี้อยู่เลยหันกลับมายกมือไหว้
“สวัสดีครับ” ไอ้นี่บทจะมีมารยาทก็ดูน่ารักชะมัด ไหว้สวยซะด้วย แม่ผมยกมือรับไหว้แล้วแอบเหล่มาทางผมนิดหนึ่ง
“แม่...ธีซื้อเค้กมาด้วย อยู่หลังรถ” กับแม่ ยังไงผมก็ยังเป็นเด็กอยู่ เรียกตัวเองด้วยชื่อคงไม่น่าเกลียดเท่าไหร่ล่ะมั้ง? ...แต่ก็เรียกเฉพาะเวลาอยู่กันในครอบครัว ออกไปงานข้างนอกก็แทนตัวเองว่าผมล่ะครับ
“จ้ะ...แล้วนี่...น้องต้าใช่มั้ย”
ไอ้เปี๊ยกตาโต เหล่มาทางผมอย่างงง...ผมโทรมาบอกแม่ก่อนแล้วล่ะครับ แต่ถึงจะไม่โทรมา ยัยแอนก็คงโทรมาฟ้องอยู่ดี
“ต้า...มานี่” ผมกวักมือเรียกมัน พออยู่ต่อหน้าแม่เท่านั้นล่ะ มันหงอเชียวครับ หึๆ
“แม่...นี่ต้านะ”
แม่พิจารณาหน้าตาไอ้เปี๊ยกพักใหญ่ สุดท้ายก็พูดออกมา “ธี...ลูก...พรากผู้เยาว์เหรอ?”
เท่านั้นล่ะครับ ผมหลุดก๊ากเลย ไอ้เปี๊ยกก้มหน้างุดหน้าแดงใหญ่
“22 แล้วครับคุณน้า” ดีนะ...มันเรียกผมว่าลุง แต่เสีอกเรียกแม่ผมว่าน้า
“ตายแล้ว น้าอะไรกัน เรียกแม่ก็ได้จ้ะ ว่าแต่ 22 จริงเหรอ ทำไมดูเด็กจัง?” แม่ผมเดินไปลูบหัวลูบแก้มมันใหญ่...เอ่อ...แม่...คนนี้ผมหวงนะ...
“แม่...ครับ...” ไอ้เปี๊ยกเรียกแบบกล้าๆกลัวๆครับ ผมว่าแม่ผมก็ใจดีออก ทำไมมันกลัวนักหนา สงสัยจะเป็นพวกเข้าหาผู้ใหญ่ไม่เก่งล่ะมั้ง
“จ้ะ ...เย็นแล้ว...แม่ว่าเข้าไปกินข้าวกันดีกว่านะ แม่ให้เด็กๆตั้งโต๊ะรอแล้วล่ะ” แม่คงตื่นเต้นน่าดูล่ะครับ เพราะผมไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว
ระหว่างกินข้าวแม่ก็ชวนคุยเรื่อย แรกๆไอ้เปี๊ยกก็ถามคำตอบคำ พอเริ่มคุ้นเท่านั้นล่ะ จ้อไม่หยุดเลย
“...ก็ต้าเห็นพี่ธียืนสูบบุหรี่ เลยจะเข้าไปขอไฟแช็ค” มีการตีแผ่อีก
“อ้าว..ธี...ไหนบอกแม่ว่าจะเลิกแล้วไง มันไม่ดีกับสุขภาพนะ ไม่ดีกับน้องด้วย” ซวยผมสิครับ ผมแอบคว้ามือไอ้เปี๊ยกใต้โต๊ะแล้วบีบคาดโทษมัน
“คราวนี้ธีจะเลิกจริงๆแล้วล่ะแม่ เริ่มตั้งแต่วันนี้เลย” ผมพูดจริงนะครับ ไม่อยากให้ไอ้เปี๊ยกมาเจอควันเหมือนกัน ก็ตอนนี้รักมันมากแล้วนี่นา ไม่อยากให้มันเสียสุขภาพเพราะผม พวกบุหรี่ไฟแช็คก็ทิ้งไปหมดแล้ว
“อืม...ก็ดีเหมือนกันนะ ตั้งเป้าไว้ในวันเกิดใช่รึเปล่า?”
“วันเกิด?” ไอ้เปี๊ยกท้วงเบาๆพลางหันหน้ามามองถามผม
“อืม...” ได้แต่เกาคอแก้เขินครับ ปกติไม่ได้ฉลองหรอก ก็อายุปูนนี้แล้วนี่นา แต่ปีนี้อยากฉลองกับไอ้เปี๊ยกมัน แล้วก็เป็นข้ออ้างพามาเจอแม่ด้วยน่ะครับ
มันก้มหน้างุด “ขอโทษ...ผมไม่รู้”
“ตาธีคงไม่ได้บอกใช่มั้ยล่ะจ๊ะ สงสัยจะอายน่ะ อายุเยอะกว่าต้าตั้งกี่ปีแล้วล่ะ” แม่ปลอบมันยิ้มๆแล้วตักหมูทอดใส่จานให้มัน
“แต่...ต้าไม่มีของขวัญ”
“ไว้จะทวงวันหลัง”...ก็แค่พูดเล่นๆน่ะครับ แค่มันอยู่กับผมในวันนี้ก็ถือเป็นของขวัญที่วิเศษสุดแล้ว
หลังจากนั้นเราก็ตัดเค้กกินกัน ไอ้เปี๊ยกคงจะชอบถึงได้ฟาดไปซะหลายชิ้น
“คืนนี้นอนค้างที่นี่นะ แม่ให้เด็กเค้าเตรียมห้องไว้แล้ว” แม่ลูบหัวไอ้เปี๊ยกที่นอนหนุนตักบนโซฟาเล่น มันไถหัวอ้อนใหญ่ครับ ทำไมกับผมมันไม่ทำอย่างนี้บ้างเนี่ย
ผมพาไอ้เปี๊ยกเข้าห้องไปอาบน้ำในห้องนอนก่อน ระหว่างที่มันอยู่ในห้องน้ำผมก็เดินลงมาหาแม่ที่ยังนั่งดูทีวีอยู่ที่เดิม
“แม่” ผมลงนั่งข้างๆแล้วคว้าเอวแม่มากอด แม่ก็คว้ารีโมทกดปิดทีวี
“แม่โกรธรึเปล่า?” ที่จริงแม่รู้เรื่องก่อนหน้าแค่วันเดียวครับ ยัยแอนไม่ได้โทรมาฟ้องหรอก
แม่ลูบหัวผม “แม่จะโกรธทำไม...ว่าแต่...ธีแน่ใจแล้วเหรอ?”
“อือ...ธีรักต้านะแม่”
“มันเร็วไปรึเปล่า ธีเจอน้องแค่อาทิตย์เดียวเองนะ” แม่ท้วง
“แม่...ธีมั่นใจ” ผมตอบแม่ด้วยเสียงหนักแน่น
แม่ถอนหายใจ “งั้นแม่ก็ว่าอะไรธีไม่ได้หรอก ธีโตขนาดนี้แล้วธีตัดสินใจอะไรเองได้ ทำตามที่ตัวเองต้องการไปเถอะนะ”
“แต่...เรื่องหลาน” ผมถามแม่หวั่นๆ...
แม่ตีแขนผมดังเผียะ “แม่ไม่เคยบอกเลยนะว่าธีต้องมีลูก ถึงแม่จะอยากได้หลานมาเล่น แต่ไม่มีก็คือไม่มี แม่ไม่แคร์ ที่แม่แคร์ที่สุดคือความสุขของลูกแม่”
แม่ครับ...ผมรักแม่จัง
“แม่...” ผมออกเสียงออดอ้อนต่อ
“เรียกอย่างนี้มีอะไรให้ช่วยล่ะยะ?” รู้ทันสมเป็นแม่ลูกจริงๆครับ
“บ้านน้องเค้า...โคตรดุเลย...แม่ช่วยธีขอน้องให้หน่อยนะ”
“อ้าว! ไปถึงบ้านน้องเค้า แล้วยังไม่ขอพ่อแม่เค้าให้เป็นเรื่องเป็นราวอีก เหลวไหลแล้วนะธี”
“ก็...ผมมั่นใจแต่ไอ้ต้ามันยังนิแม่...ผมยังจีบมันอยู่เลย อยากให้อะไรๆแน่นอนก่อนแล้วค่อยขอน่ะ”
“ทำเป็นพูดไป กลัวก็บอกมาเหอะ” แม่รู้ทันอีกแล้วครับ
++++++++++++++++++++++++++
พอคุยกับแม่จนสบายใจแล้วก็เดินขึ้นห้องตัวเอง เปิดประตูเข้าไปเห็นไอ้เปี๊ยกกำลังนั่งเปิดสมุดอัลบั้มอยู่บนเตียง
“เฮ้ย! อย่าดู!!” ผมก็อายเป็นนะครับ มาเปิดรูปคนอื่นตอนเด็กๆดูอย่างนี้น่ะ
ไอ้เปี๊ยกกอดอัลบั้มเอาไว้แน่น “ยุ่งน่ะลุง ไปอาบน้ำไป” ว่าแล้วมันก็หันหลังไปเปิดต่อ
สุดท้ายก็ห้ามมันไม่ได้ครับ ต้องปล่อยให้มันดูไป ผมเลยกระแซะมันเข้าไปนอนหนุนตักซะเลย
“...ลุง”
“หือ?”
“นี่ลุงเหรอ?”
ผมมองไปตามนิ้วชี้ของไอ้เปี๊ยก เป็นรูปผมเองครับ แต่ตอนที่ยังเป็นเด็กทารกอยู่เลย เป็นรูปจากกล้องฟิล์ม สีซีดหมดแล้ว “เออ”
มันหัวเราะหึๆ “เล็กจิ๊ดริด”
อ้าว! สบประมาทกันนี่หว่า ผมนอนตะแคงกอดเอวมัน ถูแก้มลงกับหน้าท้อง “ตอนนี้ไม่เล็กแล้วน่า ไม่งั้นเมื่อเช้าใครบางคนคงไม่สำลัก โอ๊ย!” มันทิ้งศอกลงบนหัวผมดังปึ้กเลยครับ มึนไปหมด
“อย่ามาปากดี ยังไม่หายโกรธหรอกนะ” เสียงมันเย็นชามาก แต่ผมรู้ว่ามันไม่ได้โกรธจริงๆหรอก
“งั้นต้องจูบขอโทษ” ผมเลิกเสื้อมันขึ้นแล้วจุ๊บหน้าท้องมันเบาๆ
“พอเลย จะดูรูป อย่ามากวน ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย ตัวเหม็นตายห่า” แน่ะๆ เขินอีกแล้วครับ
ผมไม่ยอมฟังมัน ยังคงนอนอ้อนมันอยู่อย่างนั้น มันก็ด่าผมไปเรื่อย
“...ลุง” พอผมเลิกแซว กลับมานอนหนุนตักเคลิ้มๆ มันก็เรียกผมอีก
“อะไร?”
“สุขสันต์วันเกิด” แล้วมันก็ก้มหน้าลงมาหอมแก้มผม...
ย้ำนะครับ...
หอมแก้มผม!...
ไอ้เปี๊ยกมันหอมแก้มผม!!!
“เลิกยิ้มได้แล้ว ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ ง่วงแล้ว จะนอน” ว่าแล้วมันก็กระโดดขึ้นเตียงคว้าผ้าห่มคลุมโปง ในขณะที่ปากผมยิ้มจนแทบฉีก
ผมว่าตอนนี้รีบอาบน้ำแล้วไปนอนอ้อนมันต่อดีกว่าแฮะ...
ผมว่านะ...วันนี้...ผมเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยครับ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
"จิ้มมาเลย พร้อมแล้ว!!"credit : http://billmullins.wordpress.com 
หัวข้อ: รัก...ทำนายไม่ได้ ภาค 1+2 (END) ตอนแถมเล็กๆน้อยๆเอาฮา (P41 21/7/56) (อ่าน 419597 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก