หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[PeeraDHa]

รอทั้งเรื่อง...รอทั้งรูป 

[morrian]

   โจ จัดการไอ้พวกเชี้ยนั่นซะ 

[VICTORY]

โจสู้ๆๆน่ะ

ใครทำนนว่ะ


ชั่วจิงงง

[jaaeyboy]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ใครทำน้องนนท์ของช้าน  โกรธๆๆ ที่สำคัญประโยคนี้อ่ะดิ

"แต่แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นที่หัวจนต้องหลับตาและชะงักฝีเท้าลง" 

กลัวใจคนเขียนจิงๆเลย  จะเกิดอาไรกะน้องนนท์อีกเปล่าเนี่ย

อย่ามาแนวซีรี่ย์เกาหลีน่ะย่ะ ประมาณนายเอกป่วยอาไรแบบนี้อ่ะ

ไม่งั้นได้ดักตีหัวคนหัวม่วงแน่ๆๆ 

[Givesza]

เข้ามาหากระเทย
 

[iota]

คิดว่าไม่ใช่แค่โจหรอกที่สงสัยว่ามันไม่ใช่เป็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับนนท์
นัทก็คงจะสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างบ้างละเจ็บแทนได้ก็คงยอมเจ็บไปแล้ว
แต่สำหรับพวกอัธพาลอย่าได้ปล่อยให้ลอยนวลเลย

[patz]

แอบคิดไปเองอีกแล้วว่า คราวนี้ โจ กับ นัท จะร่วมมือกันตามล่าหาตัวคนที่ทำร้ายนนท์อะ

[thaitanoi]

รออ่านนะครับ

[OitJi]

รอเขามาต่อ 

[B_O_M]

 

[ExecutioneR]

b28


ตี๋เล็ก


ไอ้ป๊อปแอบสะกิดให้ผมดูไอ้นนท์กับไอ้นัทที่กำลังคุยกันกระเซ้ากันราวกับมันนั่งกันอยู่แค่สองคนในโรงอาหารยังไงอย่างนั้นแหละ นี่ขนาดเมื่อวานไอ้นัทมันยังเพิ่งดูหงุดหงิดๆแถมยังซึมๆแบบแปลกๆไปอยู่เลยนะ แต่พอมาวันนี้มันกลับดูมีความสุขแบบออกนอกหน้าซะเหลือเกินจนผมและคนอื่นๆก็คงคิดกันแล้วล่ะว่า ไอ้สองคนนี้นี่มันยังไงๆกันอยู่นา........

“ว๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!” ไอ้ป๊อปร้องขึ้นด้วยความหงุดหงิด “นี่เมิงสองคนเป็นเหี้ยอะไรกันวะเนี่ยยยยยยยยยย!! มึงคิดว่ามึงนั่งกันอยู่แค่สองคนรึไง!”

“ไหนมึงบอกพวกกูดิ๊ว่าไอ้ที่มึงพูดว่ามึงหึงๆอะไรเนี่ย มันแปลว่าอะไรวะ ไอ้นัท” ผมตามน้ำถามไอ้นัทออกไปด้วยเหมือนกัน

“นี่มึงสองคนตกลงคบกันเป็นแฟนแล้วเหรอวะ” ไอ้เคนถามขึ้นบ้างแบบอยากรู้อยากเห็น

และคำถามตรงๆของทั้งไอ้เคนและของผมก็ทำให้ไอ้สองคนนี้มันหน้าแดงฉ่าออกมาในทันที มันหันไปสบตากันครู่หนึ่งก่อนที่ไอ้นัทจะหันกลับมามองหน้าพวกเราทุกคนแบบประหม่าๆอีกครั้ง

นี่ผมไม่เคยเห็นไอ้นัทเป็นแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆนะเนี่ย

 “อือ กูก็กะว่าจะบอกพวกมึงอยู่ด้วยแล้วเหมือนกันนั่นแหละ.......คืออ กูกะนนท์ตกลงเป็นแฟนกันแล้วว่ะ”

และเมื่อสิ้นเสียงของไอ้นัท ทั้งไอ้ป๊อป ไอ้ยุ และไอ้เคนต่างก็ชูมือแล้วร้องเฮขึ้นกันในทันที ส่วนผมกับไอ้คริสก็ได้แต่ฉีกยิ้มกว้างและรู้สึกดีใจไปกับพวกมันด้วย เพราะในที่สุดไอ้นัทที่ใครๆต่างก็ลุ้นกันมาตลอดว่าจะเอายังไงกับชีวิต ก็มาลงเอยกับไอ้นนท์คนที่ใครๆต่างก็อยากให้มันได้จับคู่ลงเอยกันสักทีจนได้

แต่ในขณะเดียวกันผมก็แอบรู้สึกใจหายแปลกๆยังไงชอบกลอยู่ด้วยเหมือนกันนะ ผมรู้สึกว่ามันก็น่าแปลกดีที่ทั้งๆที่ไอ้นัทกับไอ้นนท์มันก็เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่มันก็เข้ากันได้ดีมากมาตั้งแต่เริ่มแรก และในที่สุดตอนนี้มันก็ตกลงปลงใจคบเป็นแฟนกันไปเรียบร้อยแล้วด้วย แต่ในขณะที่ผมกับไอ้ป๊อปที่ต่างก็รู้จักและสนิทสนมกันมาตั้งนานนั้นกลับไม่สามารถเป็นแบบนั้นได้เลย

ผมหันไปมองหน้าไอ้ป๊อปที่กำลังหัวเราะร่าและพูดคุยกับไอ้ยุอยู่แล้วก็อดรู้สึกน้อยใจในความรักและสายสัมพันธ์ของตัวเองที่มีต่อมันคนนี้ไม่ได้ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผมกับมันถึงเป็นแบบไอ้นัทและไอ้นนท์ไม่ได้นะ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไม แต่เมื่อพอผมลองถามตัวเองดูอีกที ผมก็รู้สึกว่าผมคงจะไม่อยากรู้คำตอบด้วยเหมือนกันนั่นแหละว่าทำไม........

ผมมองหน้าไอ้ยุแล้วก็นึกถึงคำสัญญาที่ผมเพิ่งรับปากมันไปเมื่อวานว่าผมจะเล่าให้มันฟังว่าที่จริงแล้วผมกำลังคิดยังไงกับไอ้ป๊อปกันแน่ขึ้นมาได้ ผมเห็นมันเหลือบมาสบตากับผมแค่เพียงชั่วครู่หนึ่ง และถึงจะแค่เพียงแว้บเดียว แต่ทว่าผมก็ยังสังเกตเห็นความสงสัยในแววตาของมันได้ ดังนั้นผมจึงรีบหันหน้าไปมองทางอื่นทันที ผมไม่อยากให้ไอ้ยุมันรู้เลยว่าผมกำลังรู้สึกอะไรอยู่ในใจตอนนี้ทั้งๆที่คนอื่นๆเขาก็กำลังมีความสุขและยินดีกับไอ้นัทกันหมดทุกคนแบบนี้ และที่สำคัญ ไอ้เหี้ยนี่มันก็เป็นประเภทดูคนอื่นออกได้แทบจะตลอดเวลาและตลอดทุกเรื่องจริงๆซะด้วย

“นี่ไอ้ตี๋..........” ไอ้ยุสะกิดผมในตอนที่เรากำลังเดินขึ้นตึกเรียนด้วยกันหลังเข้าแถวเสร็จ “ตกลงมึงจะคุยกะกูได้เมื่อไหร่วะเนี่ย”

ผมกะแล้วเชียวว่าเดี๋ยวมันจะต้องถามผมเรื่องนี้ขึ้นมาแน่ เพียงแต่ผมก็ไม่ได้คิดว่ามันจะถามผมตั้งแต่วันถัดมาเลยแบบนี้หรอก

“ทำไมใจร้อนนักวะ กูบอกขอเวลามึงหน่อยไง ไม่ได้บอกว่าจะบอกมึงวันนี้ซักหน่อย”

“โห่ สาดดด ก็กูอยากรู้นี่หว่า กูบอกแล้วไงว่ากูเป็นห่วงมึงนะเว้ย มึงอ่ะแม่งชอบแอบคิดมากคนเดียวแล้วก็ไม่ค่อยบอกใคร เกิดกูให้เวลามึงนานๆ มึงแม่งไม่ยิ่งเก็บไปคิดมากคนเดียวหนักเข้าไปใหญ่เหรอวะ” ไอ้ยุตอบ และก็เป็นจริงอย่างที่มันว่านั่นแหละ เพราะผมเองก็รู้ตัวเองอยู่เหมือนกันว่าถ้าหากผมยิ่งลากเวลาออกไปนานมากขึ้นเรื่อยๆล่ะก็ สุดท้ายก็จะเป็นผมเองนั่นแหละที่เป็นฝ่ายแอบคิดมากอยู่คนเดียวจริงๆ

ผมหันไปมองหน้าของมัน “ทำไมมึงถึงได้สาระแนเรื่องชาวบ้านเค้าเก่งขนาดนี้วะเนี่ย ไอ้เชี่ยยุ แม่งงง ใครเป็นยังไงคิดอะไรนี่ดูเหมือนมึงจะสาระแนรู้เค้าไปหมดซะทุกอย่างเลยนะ”

ไอ้ยุหัวเราะชอบใจออกมาทันที “กูจะถือว่านั่นเป็นคำชมก็แล้วกันนะเว้ย” มันหันมากอดคอผมเอาไว้แล้วโยกตัวผมเบาๆ “เออๆ ก็ได้วะ กูยอมรับผิดก็ด้ะ แต่ถ้านั่นมันเป็นเพราะว่าการที่กู ‘สาระแน’ อย่างที่มึงบอกเนี่ย มันแปลว่ากูรักพวกมึงมากและมึงก็เข้าใจว่ากูรักพวกมึงจริงๆ กูก็ยอมเป็นคนสาระแนอ่ะวะ ไอ้ตี๋”

“เออๆ กูรู้ว่ามึงรักกู สาดดดด” ผมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ “งั้นเอาไว้คืนนี้กูจะโทรไปคุยกับมึงเองก็แล้วกัน โอเคป่ะวะ”

“เออได้ๆ แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน” ไอ้ยุตบบ่าผมเบาๆก่อนจะคลายวงแขนออก “แล้วมึงจะคุยยังไงวะ ในเมื่อมึงก็นอนหออยู่กับไอ้ป๊อปมันอ่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า” ผมส่ายหน้า “ยังไงกูก็หาเวลาหาวิธีมาคุยกะมึงได้อยู่แล้วน่ะ มึงไม่ต้องห่วงหรอก”

หลังจากนั้นตลอดช่วงเช้าทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างปกติ ยกเว้นก็แต่เมื่อถึงตอนพักเที่ยง ไอ้นนท์ก็บอกพวกเราว่ามันจะขอไม่ลงไปกินข้าวกับพวกเราด้วย ซึ่งก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ทำให้คนอื่นๆสามารถรุมถามคำถามไอ้นัทเรื่องที่มันกับไอ้นนท์ตกลงคบกันได้เป็นอย่างดี แต่ก็อย่างที่ผมว่าล่ะน่ะ ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกดีใจและอยากรู้เรื่องของมันสองคนมากกว่านี้ด้วยเหมือนกัน แต่ทว่าลึกๆแล้วผมก็แอบรู้สึกน้อยใจและอดที่จะอิจฉาพวกมันอยู่ไม่ได้ด้วยเช่นเดียวกัน และที่สำคัญก็คือยิ่งเวลาที่ผมเห็นไอ้ป๊อปยิงคำถามใส่ไอ้นัทหรือแซวไอ้นัทเล่นแบบนั้นแล้ว ผมก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดจนกลายเป็นหมั่นไส้ไอ้ป๊อปมากขึ้นไปอีก

แต่คราวนี้ผมเริ่มไม่รู้แล้วว่าทำไมผมถึงต้องรู้สึกโกรธมันมากขนาดนี้ด้วยนะ ทั้งๆที่มันเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิดแท้ๆ ก็แค่มันไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเป็นฝ่ายผิดนี่นา คนที่ผิดมันควรจะเป็นผมเองที่ไปรู้สึกชอบมันอยู่แบบนี้มากกว่า ใช่มั๊ย........

ผมขอตัวลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินไปซื้อน้ำคนเดียว แต่เมื่อผมกำลังจะหันหลังกลับออกจากร้านน้ำ ผมก็เห็นว่าไอ้ยุเองก็เดินตามผมมาด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

“เป็นไรวะมึง ไอ้ตี๋”

“เปล่านี่ กูก็แค่มาซื้อน้ำเฉยๆเอง”

“ตอแหล สาดด กูเห็นมึงทำหน้าเสียๆหงิกๆมาตั้งกะเช้าแล้วนะเว้ย และเมื่อกี๊กูเห็นมึงเหมือนจะหงุดหงิดๆอะไรด้วย มึงเป็นไรของมึงกันแน่วะ กูถามจริง” ไอ้ยุยื่นมือออกมาช่วยผมถือขวดน้ำเปล่าขวดนึง

“กูไม่ได้เป็นอะไรจริงๆน่า........” ผมตอบขณะที่ยื่นขวดน้ำในมือให้กับมันไป

“เฮ้ยนี่ มึงพูดแบบนี้พวกกูก็ไม่สบายใจนะเว้ย มึงมีไรมึงก็บอกกูได้นี่หว่า”

“พวกมึง...... มึงหมายถึงใครวะ” ผมสงสัย

“ไอ้นัทเองก็ดูออกนะเว้ยว่ามึงดูหงุดหงิดๆอยู่อ่ะ” ไอ้ยุตอบ “และก็เป็นมันด้วยนั่นแหละที่บอกให้กูลองเดินตามมึงออกมาด้วยเนี่ย”

“เหอออ” ผมเลิกคิ้วขึ้นแล้วหัวเราะเบาๆ “นี่พวกมึงคิดว่ากูเป็นอะไรกันแน่วะเนี่ย”

“กูจะไปรู้เหรอวะ เพราะงั้นกูถึงได้มาถามมึงแบบนี้ไง แต่ถ้าให้กูเดานะ กูว่า........ มึงต้องกำลังน้อยใจอะไรไอ้ป๊อปแน่ๆเลยว่ะ ใช่มะ”

ผมรู้สึกสะดุ้งเล็กๆทันที “แล้วมึงคิดว่ากูน้อยใจอะไรมันวะ ไหนลองบอกมาดิ๊”

“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน สาดดด ก็กูถึงได้มาถามมึงนี่ไงเล่า ไอ้สัสตี๋เอ๊ยยย แต่ที่แน่ๆก็คือ ถ้ากูไม่รู้มาจากมึงเมื่อวานว่ามึง...... เอ่ออ ว่ามึงชอบไอ้ป๊อปมันอยู่ล่ะก็ กูก็คงจะไม่คิดแบบนั้นหรอกว่ะ”

ผมเงียบไปครู่หนึ่ง “......เอาเป็นว่าคืนนี้เราค่อยคุยกันแล้วกันว่ะ ขอโทษทีที่ทำให้เป็นห่วง แต่กูไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ไอ้ยุ”

ไอ้ยุมองหน้าผมอย่างข้องใจอยู่แป๊บนึง แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก และผมก็รู้สึกขอบคุณที่มันไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกแล้วแบบนี้ด้วยเช่นกัน

เย็นนั้นราวๆสองทุ่มครึ่งซึ่งเป็นเวลาที่ผมกะว่าไอ้ยุมันน่าจะกลับถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินออกจากห้องลงไปนั่งอยู่ที่ห้องโถงรวมในชั้นล่างเพื่อจะได้โทรคุยกับมันตามที่ผมรับปากเอาไว้ และในตอนแรกที่ผมจะเดินออกจากห้องมานั้น ไอ้ป๊อปก็ถามผมเหมือนกันว่าผมจะไปไหน และพอผมบอกว่าผมจะไปโทรศัพท์ มันก็ถามอีกว่าจะคุยกับใคร ทำไมถึงต้องออกไปคุยนอกห้องด้วย ซึ่งกว่าผมจะหาข้ออ้างมาพูดให้มันยอมรับได้นี่ก็ทำเอาผมเหนื่อยไปเลยเหมือนกัน

“เออ ไอ้ยุ กลับถึงบ้านยังวะ” ผมทักออกไปเมื่อไอ้ยุรับสายของผมแล้ว

“เออๆๆ กูเพิ่งอาบน้ำเสร็จพอดีว่ะ ตกลงว่าไงวะ มาๆๆ กูรอฟังอยู่”

ผมเดินไปนั่งลงตรงโต๊ะที่คนพลุกพล่านน้อยที่สุดแล้วถอนหายใจเบาๆ “มึงอยากรู้อะไรอ่ะวะ......”

“ก็ มึงอยากบอกอะไรกู กูก็ฟังอันนั้นอ่ะว่ะ แต่กูไม่บอกใครหรอก มึงไม่ต้องห่วง”

“อืมมม โอเค ตกลงว่ามึงก็รู้แล้วว่ากูชอบมัน แต่มันไม่ได้ชอบกูเลย มันก็เท่านี้แหละ”

“เออดี สั้นดี กระชับได้ใจความ........ โห๊ยย! ไอ้เหี้ย! เอาดีๆดิ่วะ ไอ้ตี๋ แล้วมึงรู้ได้ไงว่ามันไม่ได้คิดอะไรกับมึงเลยอ่ะ ขนาดมึงเองกูยังดูไม่ออกเลยนะเว้ย เพราะงั้นมึงก็อาจจะดูมันไม่ออกเหมือนกันก็ได้นา”

“ไม่หรอกว่ะ กูรู้ว่ามันไม่ได้คิดอะไรกับกูเลยจริงๆ และที่สำคัญ ถ้ากูเผลอคิดไปว่ามันเองก็คงจะรู้สึกอะไรกับกูอยู่บ้างเหมือนกันนะ มันก็คงเป็นการให้ความหวังตัวเองเกินไปอ่ะวะ แล้วเดี๋ยวสุดท้ายกูก็ต้องเจ็บอีก........”

“แต่มันก็ไม่แน่ไม่ใช่เหรอวะ ไอ้ตี๋ ถ้าเป็นแบบนี้มึงไม่อึดอัดใจแย่รึไง”

“อึดอัดน่ะมันก็อึดอัดอยู่หรอก แต่กูจะทำไงได้วะ ไอ้ยุ กูกับมันไม่เหมือนมึงกับไอ้คริสนะเว้ยที่ต่างคนต่างก็รู้กันว่าคิดยังไงต่อกันน่ะ”

ไอ้ยุเงียบไปอึดใจหนึ่ง “แต่ที่กูสองคนเป็นแบบนี้ต่อกันได้ก็เพราะว่าพวกกูคุยและเคลียร์กันไปแล้วนะเว้ย”

“แต่มึงคือคนที่เป็นฝ่ายพูดก่อน และที่สำคัญเลยอ่ะ มึงก็คือมึง ไอ้ยุ มึงไม่ใช่ไอ้ป๊อป มึงก็รู้ว่าทั้งกูและมึงคงไม่มีวันรู้เลยว่าคนอย่างมันน่ะคิดอะไรอยู่ และถ้าเกิดว่ามันรู้เรื่องนี้ขึ้นมาแล้วล่ะก็ มันจะรับได้รึไม่ได้ยังไง เราทั้งค่างก็ไม่มีทางรู้เลยจริงๆ จริงมั๊ยล่ะวะ”

“แต่มันเองก็เพื่อนมึงนะเว้ย ต่อให้มึงคิดยังไงกับมัน มันก็คงไม่ยอมเสียเพื่อนอย่างมึงไปหรอก จริงป่ะล่ะ”

“นั่นไง กูถึงได้บอกไงว่านั่นล่ะคือมึง ไอ้ยุ มึงก็คือมึงคนที่เข้าใจเพื่อนตลอดและเสมอจริงๆ แต่ไอ้ป๊อปอ่ะ กูไม่รู้เลย..... กูอ่ะนะ สนิทกับมันมากๆก็จริง แต่ก็น่าแปลกนะเว้ยที่เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเดียวเลยที่กูไม่รู้ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงน่ะ แถมกูยังกลับกลัวด้วยซ้ำว่าถ้าเกิดมันรู้ขึ้นมาแล้วมันไม่คิดอะไรกับกูเลยล่ะก็ มันคงจะตกใจ ช็อค และอาจจะไม่สามารถกลับมาคุยกับกูได้เหมือนเดิมอีกแล้วก็ได้นะเว้ย” เมื่อผมพูดจบแล้วไอ้ยุก็เงียบลงไปอีกครั้งหนึ่ง ดังนั้นผมจึงเริ่มพูดต่อ “และถ้ามึงจะถามกูว่าวันนี้กูเป็นอะไรล่ะก็ กูก็คงอิจฉาไอ้นัทล่ะมั๊ง กูไม่รู้ว่าทำไมกูถึงได้เป็นแบบมันไม่ได้ ที่ถึงแม้ว่าจะดันไปรู้สึกหลงรักเพื่อนตัวเอง แต่สุดท้ายแล้วคนสองคนก็ใจตรงกันและตกลงเป็นแฟนกันได้อ่ะว่ะ มึงว่ากูเลวป่ะว่ะที่รู้สึกแบบนั้นอ่ะ”

“ไม่หรอก มึงจะเลวเรื่องเหี้ยอะไรวะ ไอ้ตี๋ กูเข้าใจมึงนะเว้ย”

“มึงเข้าใจกูเหรอวะ”

“ก็เออ กูก็พอเข้าใจมึงอยู่หรอก แต่ว่านี่ ไอ้ตี๋........ มึงคิดว่ามึงมันมากไปหน่อยรึป่าววะ บางทีมึงอาจจะแค่กลัวมากเกินไปก็ได้นะเว้ย ของแบบนี้น่ะ ถ้ามัวแต่กลัวอยู่อย่างเดียวแล้วล่ะก็ อะไรๆมันก็จะไม่เกิดขึ้นหรอกนะเว้ย”

“แต่ถ้ากูกลัวแล้วกูยังมีมันเป็นเพื่อนไปได้ตลอดไปล่ะก็ กูก็ขอกลัวแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆดีกว่ากูกล้าที่จะพูดออกไปแล้วผลจะออกมาเป็นหัวหรือก้อยก็ไม่รู้ดีกว่าว่ะ” ผมพูด “เพราะกูคิดว่านะ ถ้ากูยังไม่เข้มแข็งได้มากพอเท่าๆกับมึงหรือคนอื่นๆล่ะก็ กูก็ขอเป็นเพื่อนรักของมัน และมีมันเป็นเพื่อนรักไปแบบนี้ตลอดดีกว่าว่ะ ถึงจะเศร้าๆนิดหน่อยก็เหอะนะ แต่แบบนี้ก็คงดีที่สุดแล้วอ่ะว่ะ”

“งั้นมึงตอบกูจริงๆนะ ไอ้ตี๋ มึงไม่คิดและไม่เคยคิดเลยเหรอว่ามึงอยากจะบอกมันออกไปว่ามึงคิดยังไงกับมันน่ะ”

คราวนี้ถึงตาที่ผมต้องเป็นฝ่ายเงียบลงไปบ้างแล้ว “ก็มีบ้างอ่ะ แต่.........”

“งั้นกูว่ามึงก็แค่ต้องรอเท่านั้นเอง ไอ้ตี๋ รอจนกว่ามึงจะมีความกล้าและความเข้มแข็งมากพอน่ะ แต่จนกว่าจะถึงวันนั้นและถึงแม้ว่าวันนั้นจะมาถึงแล้วและมึงอาจต้องเจ็บปวดทีหลังล่ะก็นะ มึงก็ยังมีพวกกูทุกคนเป็นกำลังใจให้มึงเสมอนะเว้ย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มึงต้องเชื่อในสายสัมพันธ์ความเป็นเพื่อนที่มึงกับไอ้ป๊อปมีให้แก่กันเสมอ มึงเชื่อกูนะ ไอ้ตี๋”

[ExecutioneR]

ขอโทษที่มาช้าครับ กลับถึงบ้านก็รีบมาต่อให้เลยนะเนี่ย เหนื่อยห่านๆ -____-""

ระหว่างที่เรื่องราวของนัท นนท์ และโจ กำลังถึงฉากใหม่หลังจากที่นนท์ได้รับบาดเจ็บ
ระหว่างนั้นเรื่องของป๊อปกับตี๋เล็กก็ใกล้ความจริงเข้าไปทุกทีด้วยแล้วเหมือนกันนะครับ ^____^
ส่วนของคู่อื่นๆก็กำลังจะทยอยตามมาเรื่อยๆ ใครเชียร์ใครก็ลุ้นกันให้ดีล่ะ

 

[krappom]

^
^
ดึกมากมาย
เพิ่งมาถึงอ่ะดิ่
 

[ExecutioneR]

^
^

ช่ายยยย
เหนื่อยแสสสสส
ตอนอยู่บนรถนี่หลับแทบไม่ตื่นน่ะ =___=

ปล.

เข้ามาหากระเทย
 

อีนี่! เด๋วตามไปตบหัวจิกถึงที่เลย อีสัส!!

ปลล. ไปนอนได้แล้วพี่แป๋ม ไป๊

[krappom]

^
^
คุณน้องก็ไปนอนได้แล้วเหมือนกันนะ

[thaitanoi]

ครับยังไงก็จะติดตามต่อไปครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ

[Ex'ecuzě]

เฮียยยยยยย

คิดถึงอ้ะๆๆๆๆ >.<

ช่วงนี้ปัญหาทั้งเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว เยอะมากมาย
เมื่อสัปดาห์ก่อน เครียดจนไมเกรนแดกหัว กะ นั่งอยุ่เฉยๆ เลือดกำเดาก็ไหลเป็นสิบนาทีมาแล้ว 

คิดถึงจังเลยยยยย 

ปล. วันนี้วันเกิดป๊อปด้วยล่ะ >.<'

[DexTunG]

ดูแลสุขภาพกันบ้างนะครับ



ช่วงนี้เริ่มหนาวแล้ว  ใครที่เครียดอยู่หรือว่ายุ่งเรื่องงาน



ก็ขอให้พักผ่อนบ้างนะครับ   เป็นกำลังใจให้ครับ


 

[andy_kwan]

ลุ้น"โจ"ต่อไป   ไม่รู้จะสมหวังหรือเปล่า

[~prince™~]

คิดถึงนิยายเรื่องนี้จัง
เชียร์ป๊อปกับยิ่วต่อปายย 

[mole eye man]

เดี๋ยวนังป๊อปจะแอบสงสัยว่าตี๋เป็นอะไร  ถึงได้แอบมาคุย  แล้วก็แอบฟัง~   

ชิมิพี่ต้น ๆๆๆ   

[ExecutioneR]

เดี๋ยวนังป๊อปจะแอบสงสัยว่าตี๋เป็นอะไร  ถึงได้แอบมาคุย  แล้วก็แอบฟัง~  

ชิมิพี่ต้น ๆๆๆ  

ไม่ใช่ 55555

เบไปๆ

[HydrA]

โอมมม! จงลงเอยกันเดี๋ยวนี้
ตี๋เล็กสารภาพไปเต๊อะ
เก็บไว้แบบนี้มันอึดอัดนะ
ลุยโลด

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

อย่างต่นต๊นน่ะรึ มันน่ะแผนการล้ำลึกเสมอ
ขี้เกียดจะเดา ว่าจะเกิดสิ่งใดอันใดขึ้นในชีวิตของตี๋เล็ก (ไม่ใช่ไอ้ที่ฉีกซองแล้วเป็นสาหร่ายทอดนะ)

เมนคอสมาได้แล้ว มีแต่ของเรียกน้ำย่อย

หึหึ

คนเค้าลุ้นหลายคนอยู่

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[imac]

จะติดตามต่อไปครับ 

[จันทร์ผา]

ตี๋ บอก ป๊อบ ไปเลย

เป็นกำลังใจให้ตี๋ สู้ๆๆ

[iota]

เดายากแหะไม่รู้จะลงเอยแบบไหน
แต่ละคนแต่ละคู่.....นี่ก็เป็นเสห่น์อีกอย่างหนึ่งของเรื่องนี้ครับ
ตามลุ้นตามเชียร์ได้ตลอด  :pig4:คุณต้นมากครับ

[~prince™~]

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เปิดเข้ามาดูเป็นประจำว่ามาต่อรึยัง
เพื่อยืนยันในการรอคอยให้มาต่อไวๆ วันนี้ขอรีสองรอบเลยละกัน
มาต่อไวๆนะครับ  รอๆๆๆ 

[seasons]

แวะมาติดตามต่อ  ^^

รอตอนต่อไปอยู่นะคับ

[wan]

อย่างน้องก็มีความเป็นเพื่อนที่ยังเหลืออยู่

ลุ้นกันจนตัวโก่ง ว่าตี๋จะกล้าบอกกับป๊อบหรือเปล่า

ส่วนคู่ นัท นนท์ โดยมีผู้ช่วยพระเอกจะจัดการกับพวกอันธพาลยังไง

ก็อยู่ที่ต่นต๊นละครับ  +1 เป็นกำลังใจให้ นะ