หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[Taurus]

    ตกใจหมดเลย นึกว่า 3p  555+

โจไม่ได้เรื่อง ไม่ได้ดั่งใจเลย

โจสู้ๆๆๆ ลากมาตบจูบ 

ขอบคุณ คุณต้นมากคร้าบบบ ที่มาต่อให้ 

[tutankamen]

  ขอขอบคุณมากครับ

[patz]

โจคงต้องมีหลุดปากออกมา ให้นนท์สงสัยแน่ๆเลยอะ แต่ไม่รู้ว่าจะเมื่อไหร่



ว่าแต่ นนท์ ดูเหมือนจะเซ็งๆเหมือนกันนะ ตอนโดนโจแซวว่าเป็นแฟนนัทอะ อารมณ์เหมือนคนที่แอบชอบโบ้ยให้ไปเป็นของคนอื่นเลย

[orangedew]

คืนนี้ ... นนท์ต้องอาบน้ำ ...

กะ นัทอีกอะป่าว หว่า ....


ถ้าไม่อาบด้วยกัน ... นัท จาคิดมากป่าวหว่า ....

แล้วถ้าตอนที่อาบด้วยกัน โจ เกิดเคาะประตู หรือเดินเข้ามา ... ขณะที่ประตูห้องลืมล๊อก จะเป็นงายหว่า ...


ว่าแต่ ...





วันนี้ ต้น จามามั้ย หงะ .....

[three]

รออยู่นะครับผม

[viky_mama]

อ่า อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นเลย ในที่สุดก็ตามทันแล้ว ดีใจจัง  

อ่านแล้วชอบน้องนนท์ เชียน้องโจสุดใจขาดดิ้น เท่ห์ พูดน้อย แอบเลว และมีปมในตัวนี่แหละที่แม่ยกใฝ่ฝัน

อ๋ายยย มาต่อเร็วๆ นะค้า แต่อย่ามาสับขาหลอกเหมือนตอนก่อนน้า เดี๋ยวเค้าแอบดีใจเก้อ 555+

โจนนท์สุดใจ

[❝CHŌN❞]

รอพี่ต้น

อยากอ่านต่อแล้ว 

[mantdash]

โจหนีขึ้นบ้านคงเพราะรู้สึกผิดละมั้ง

ไม่ก็อาจจะโทรไปบอกแม๊กซ์ก็ได้

น่าสงสารจริงๆ แต่คิดว่ามันคงจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกเลยทำให้ตั้งชื่อเอ็มแบบนั้น

เดากันเรื่อยเปื่อย 555+

ขอเดาอีกว่าคืนนี้นนท์ต้องไปหาโจแน่เลย

รอแปปนึงนะครับเด๋วผม +1 ให้นะพี่ต้น

เรื่องเช็คคำผิดรอว่างๆก่อนนะคร้าบ ผมไปอยู่หอแล้วไม่มีคอมอ่าครับ

[kikipanda]

อ่านรวดเดียว 30 กว่าตอนเลย ตาลายไปหมด แต่ก็มีความสุข หุหุ

สมกับสโลแกน(หรือเปล่า?)ที่คุณต้นเคยจั่วหัวไว้ตอนต้นๆ เลยว่าเป็นเรื่องเกี่ยว มิตรภาพ ความรัก และเด็กหนุ่มๆ 55 ทำให้คนแก่กระชุ่มกระชวยได้จริงๆ 

ปล.เรื่องหาคนช่วยตรวจปรู๊ฟ คุณต้นได้อาสาสมัครหรือยังค่ะ ถ้ายังไม่ได้หลังไมค์มาได้เน้อ ป้าเต็มใจช่วยจ้า 

ปลล.คุณต้นอ่ะเขียนเก่งไปล่ะ ตอนนี้ป้าเลยเชียร์ไม่ถูก นัทก็แสนดี อบอุ่น โจก็กวนๆดี แถมมีปม กระตุ้นสัญชาติญาณเพศแม่มาก เอาเป็นว่าเชียร์มันทั้งคุ่เลยล่ะกัน 

[Taurus]

ผมไม่ กระชุ่มกระชวย อ่ะ ยังไม่แก่ 

[tongner]

มาต่อไวๆ ง่า 

หนุกมากมาย 

[ExecutioneR]

ขอบคุณคุณกีกี้แพนด้ามากนะครับ สำหรับน้ำใจ แต่ตอนนี้คิดว่าโอเคและล่ะครับ  
แต่ถ้าคุณกีกี้อยากได้ไฟล์ไปเก็บไว้ก็บอกผมได้นะครับ เดี๋ยวผมส่งไปให้ ^^

ปล. บวกหนึ่งให้ทุกคนครับ   แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกรีพลายมากๆๆๆเลย ชื่นใจจังง
ปล2. สวัสดีน้องใหม่ทุกคนด้วยนะคร้าบ ขอบคุณจากใจจริงที่รีให้ผมอ้ะ จุ๊บส์ๆ

[orangedew]

^
^
^

จิ้มคนแต่ง .... กระซวกด้วยความรัก .. 

[ExecutioneR]

b15


โจ


ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรเหมือนกัน แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดกับไอ้นั่นไอ้นี่หลายๆอย่างได้มากมายขนาดนี้กันนะ ยิ่งพอผมต้องมานั่งฟังไอ้ติ๊กมันพูดถึงเรื่องเหี้ยๆที่ผ่านมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่ ผมก็ยิ่งรู้สึกรำคาญมันมากขึ้นไปอีก

มันไม่ใช่ว่าผมอยากจะทำตัวเป็นเด็กดีหรืออะไรพวกนั้นหรอก ผมก็ยังคงเป็นผมคนเดิมนี่แหละ ผมไม่ได้แคร์ความรู้สึกของไอ้ปั๊กหรือใครๆสักเท่าไหร่นักหรอกนะ แต่ผมก็แค่รู้สึกเหมือนกับผมสูญเสียความสนใจในเรื่องเหี้ยๆพวกนั้นไปมากแล้วก็เท่านั้นเอง และที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใดในตอนนี้เลยก็คือ อย่างน้อยๆการที่จู่ๆไอ้ติ๊กดันเสือกโผล่มาที่ห้องของผมแบบนี้ มันก็ทำให้ผมต้องอดที่จะคุยกับไอ้นนท์แบบสองต่อสองไปโดยปริยาย และไอ้การที่ผมจะมีโอกาสได้คุยกับเขาสองคนตามลำพังในโรงเรียนแบบนี้นี่ มันก็แทบที่จะเป็นไปไม่ได้เลยอยู่แล้วด้วย

“ไอ้แม็กซ์มันบอกว่ามันอยากจะนัดไอ้ปั๊กมาเจออีกสักครั้งว่ะ มันบอกว่าอยากจะหาเรื่องมาแกล้งมันเล่นสนุกๆอีกสักหน่อย และไอ้เคก็บอกว่ามันจะได้ทำให้แน่ใจด้วยว่าไอ้ปั๊กมันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครแน่ๆน่ะ เพราะพวกกูได้ยินมาว่าเมื่อวันก่อนมันก็ไม่ได้มาสอบนี่หว่า ไอ้แม็กซ์มันก็เลยเป็นห่วงว่าไอ้เชี่ยแม่งนี่จะเอาเรื่องไปบอกพ่อแม่แล้วจู่ๆก็ย้ายโรงเรียนไปเลยเหมือนกับไอ้เบสท์รึเปล่า” ไอ้ติ๊กพล่ามธุระของมันไปเรื่อยจนจบ

“แล้วมึงมาบอกกูทำไมวะ” ผมเกาหัวเบาๆอย่างหงุดหงิด “พวกมึงจะทำอะไรก็ทำไปสิวะ ไม่เห็นต้องมาบอกกูเลย”

“อ้าว ไอ้เหี้ย จะไม่ให้บอกได้ไงวะ แล้วอีกอย่าง ไอ้แม็กซ์มันก็เป็นคนบอกกูให้กูมาบอกมึงด้วย”

“เออๆ เรื่องของพวกมึงเว้ย”

ไอ้ติ๊กมองหน้าผมแล้วเงียบลงไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึงวะ ไอ้โจ มึงหงุดหงิดครวยอะไรของมึงเนี่ย เม็นส์ไม่มารึไงวะ”

“เม็นส์เลือดหัวพ่อมึงดิ่ ไอ้เชี่ยติ๊ก” ผมหันไปด่ามัน “เออๆ ถ้ามึงไม่มีอะไรก็ออกไปได้แล้ว กูจะอ่านหนังสือ”

“ครวยไรมึงวะ ไอ้เชี่ยโจ พาลนี่หว่า สาดแม่งงง” ไอ้ติ๊กฟึดฟัดเล็กน้อย “อ้อออ หรือว่าเป็นเพราะเมื่อกี๊กูเข้ามาขัดจังหวะมึงวะ หืออ ตกลงว่าไอ้เด็กนั่นมันใครวะ ไอ้โจ กูคุ้นๆเหมือนว่ามันจะเป็นเด็กที่เพิ่งเข้ามาใหม่นี่หว่า ใช่ป่าววะ”

ผมจ้องตามันเขม็ง “มึงอย่าพูดอะไรเหี้ยๆออกมา ไอ้ติ๊ก อย่ามาหาเรื่องกะกู”

“หาเรื่องเหี้ยไร กูก็แค่ถามว่าตกลงไอ้นั่นมันเป็นใครแค่นั้นเอง และสรุปว่ามึงไปรู้จักมันได้ไงวะ”

“กูไม่ได้รู้จักมัน ก็แค่เคยคุยกันบ้างคำสองคำ ก็เท่านั้น” ผมตอบแบบปัดๆไป

“แล้วมันมาทำอะไรถึงห้องมึงวะงั้น”

“โถ่เว้ย! มึงจะถามเหี้ยอะไรนักหนาวะ ไอ้ติ๊ก กูจะทำเหี้ยอะไรมันก็เรื่องของกูน่า ไปๆ มึงออกไปได้แล้ว กูบอกว่ากูจะอ่านหนังสือต่อ”

“เออๆ อะไรวะ ไอ้โจ พักหลังๆนี่มึงขี้หงุดหงิดกว่าเดิมหลายเท่าเลยนะเว้ย กูสังเกตมึงมาสักพักและนะ” ไอ้ติ๊กลุกขึ้นออกจากเตียงของผม จากนั้นมันก็หันมามองผม “และไม่ใช่แค่กูนะเว้ย เพราะไอ้แม็กซ์เองมันก็สังเกตเห็นเหมือนกัน”

ผมชะงักไปเล็กน้อยโดยไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไม “กูไม่ได้เป็นเหี้ยอะไรหรอก ก็แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยแค่นั้นล่ะว่ะ พวกมึงช่างกูเหอะ”

“เออ ไม่เป็นไรเว้ย กูก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนักหรอก” ไอ้ติ๊กยักไหล่ ส่วนเรื่องที่มันไม่ใส่ใจนี้ผมก็พอจะรู้อยู่แล้ว ไม่สิ จริงๆแล้วผมต้องบอกว่าผมรู้ดีเลยด้วยซ้ำว่ามันก็ไม่ใช่คนที่จะใส่ใจอะไรเท่าไหร่อยู่แล้วนักหรอก

หลังจากไอ้ติ๊กกลับไป ผมก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงแล้วคิดถึงสิ่งที่ผมคุยกับนนท์เมื่อกี๊นี้ นี่ตกลงว่าเขากับไอ้นัทมันเป็นแค่เพื่อนกันรึยังไงกันแน่นะ ทำไมมันสองคนถึงได้ดูสนิทสนมกันมากขนาดนี้ แถมเวลาคุยกันก็ยังเรียกนัทอย่างนั้นนนท์อย่างนี้ พอผมได้ยินทีไรแล้วก็รู้สึกหมั่นไส้ชิบหายขึ้นมาทุกทีเลย

“แม่งงง ไอ้เชี่ยติ๊ก! ไอ้หน้าเหี้ย! กูกำลังจะได้ถามมันเรื่องเมสเสจนั่นอยู่แล้วเชียว!” ผมบ่นออกมาเบาๆ

ผมนอนลืมตามองเพดานแล้วนึกย้อนกลับไปถึงวันแรกที่ผมพบกับเขา ตอนนั้นผมกำลังจะเดินออกจากลิฟต์ส่วนเขาที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ก็กำลังจะเดินเข้ามาพอดี แต่ว่าตอนนั้นเขาเสือกกำลังกดมือถือของตัวเองอยู่ด้วย แล้วเขาก็ยังไม่ได้มองเลยว่ามีคนที่กำลังจะเดินออกจากลิฟต์อยู่ด้วยเหมือนกัน ซึ่งนั่นก็ทำให้เราสองคนต้องเดินชนกันเข้าอย่างจัง และเพราะการที่ผมพยายามจะเบี่ยงตัวหลบเขาด้วยถึงได้ทำให้ผมพลาดไปเหยียบลงบนเท้าของเขาเข้าอย่างแรง

ตอนแรกผมก็ตั้งใจจะด่าเขาให้สักทีแล้วเหมือนกันโทษฐานที่เดินไม่รู้จักจะมองทาง แต่เมื่อเห็นว่าผมเองก็ชนเขาจนทำให้โทรศัพท์มือถือของเขาตกพื้น ชิ้นส่วนแตกกระจายออกจนกระเด็นกระดอนกันไปคนละทิศละทาง เขาจึงต้องรีบก้มลงไปเก็บรวบรวมชิ้นส่วนขึ้นมา แถมผมก็ยังเป็นฝ่ายที่เหยียบเท้าเขาเข้าให้อีกด้วย ผมจึงอดที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วก้มลงไปช่วยเขาเก็บชิ้นส่วนโทรศัพท์ที่อยู่ใกล้ตัวผมมากที่สุดขึ้นมาก่อนไม่ได้

และเมื่อผมได้เห็นหน้าของเขาชัดๆ ผมก็ต้องรู้สึกแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อยที่ผมไม่เคยคุ้นหน้าของเขามาก่อนเลย และที่สำคัญ หน้าตาอย่างเขาคนนี้มันก็ไม่น่าที่จะเป็นไปได้หรอกนะที่ผมจะจำไม่ได้น่ะ

ผมรู้สึกว่าหัวใจของผมเต้นผิดจังหวะไปทันทีที่ได้สบตากับเขา เพราะตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยพบใครที่มีใบหน้าและแววตาที่ดูใสบริสุทธิ์เท่ากับเขาคนนี้มาก่อนเลย

“เป็นอะไรรึเปล่า” ผมถามออกไปขณะที่ยื่นแบ็ตมือถือคืนให้กับเขา

“ไม่รู้สิ คงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง คิดว่าคงไม่พังหรอก” เขาตอบกลับมา และคำตอบนั่นก็ทำให้ผมต้องเลิกคิ้วขึ้นมาด้วยความประหลาดใจทันที นี่เขาคิดว่าผมเป็นห่วงมือถือของเขามากกว่าตัวเขาเองที่ถูกผมชนและเหยียบเท้าเข้าให้อย่างจังอย่างนั้นน่ะหรือ หรือจะเป็นเพราะว่าตัวเขานั้นเป็นห่วงโทรศัพท์มือถือมากกว่าร่างกายของเขาเองกันแน่นะ

ผมยืนคุยกับเขาอีกนิดหน่อยถึงได้รู้ว่าเขาเป็นเด็กที่เพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่ และจะเริ่มเข้าเรียนในวันรุ่งขึ้นเป็นวันแรก จากนั้นผมก็ตั้งใจจะเดินกลับมาที่ห้องของตัวเองเลย แต่แล้วผมก็ไม่สามารถสลัดความรู้สึกบางอย่างในใจและความคิดบางอย่างในหัวออกไปได้ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ผมมีความรู้สึกว่าผมไม่สามารถเดินจากเขาไปทั้งๆแบบนี้ได้จริงๆ

ผมรู้สึกว่าถ้าผมไม่คุยกับเขาตอนนี้แล้วล่ะก็ ด้วยนิสัยของผมและอะไรอีกหลายๆอย่าง......... มันอาจจะทำให้ผมไม่มีโอกาสได้คุยกับเขาอีกเลยก็เป็นได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมจึงหันกลับไปหาเขาที่กำลังจะขึ้นลิฟต์ไปอีกครั้ง แล้วจากนั้นก็ถามเขาว่าตกลงแล้วมือถือของเขาพังรึเปล่า เพราะถ้ามันพังไปผมก็จะชดใช้ค่าเสียหายหรือซื้อใหม่ให้ แต่เขากลับยิ้มตอบกลับมาให้กับผมแล้วบอกว่ามันไม่เป็นอะไร แถมที่สำคัญเขายังพูดคำว่า “ขอบใจมาก” กลับมาให้ผมอีกด้วย

ผมนิ่วหน้าด้วยความงุนงงทันที “ขอบใจเรื่องอะไร”

“เอ่ออ.........” เขาทำท่าลังเล

ดูเหมือนเขาจะหาคำตอบมาตอบผมไม่ได้แฮะว่าเขาขอบใจผมเรื่องอะไรกันแน่ และนั่นก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าเขาคนนี้นี่แปลกไปกว่าทุกคนที่ผมเคยเจอหรือรู้จักมากจริงๆ จากนั้นผมก็สังเกตเห็นว่าแผลที่เขาถูกผมเหยียบนั้นมีเลือดไหลซิบๆออกมาด้วย ดังนั้นผมจึงพาเขากลับไปทำแผลที่ห้อง ซึ่งเป็นอะไรที่ค่อนข้างจะขัดกับนิสัยของผมอยู่มากทีเดียว เพราะปกติแล้วผมไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ โดยเฉพาะไอ้การพาคนอื่นเข้าห้องแบบนี้นี่มันยิ่งเป็นเรื่องแปลกที่แม้แต่ตัวผมยังอดสงสัยตัวเองไม่ได้เลยว่าในตอนนั้นผมกำลังคิดอะไรของผมอยู่กันแน่

หลังจากนั้นมาสิ่งที่ผมคิดเอาไว้มันก็กลายเป็นจริงเข้าจนได้ เขาคนนั้นย้ายอยู่ที่โรงเรียนเราก็จริง แต่เขาดันได้ไปอยู่ห้องสามที่เป็นห้องเดียวกับพวกไอ้นัท หรือที่แย่กว่านั้นก็คือ เขายังกลายเป็นสมาชิกใหม่ของกลุ่มเดียวกับพวกไอ้เจย์ที่ไม่ถูกกับผมอย่างเข้าไส้อีกด้วย ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมยิ่งไม่มีโอกาสที่จะได้พูดคุยกับเขามากขึ้นไปอีก

แต่ไอ้เรื่องได้คุยหรือไม่ได้คุยนั้นมันก็ยังไม่น่าหงุดหงิดเท่าไหร่นักหรอก เมื่อเทียบกับตัวผมเองที่เริ่มจะหงุดหงิดทั้งเขาและทั้งตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกๆครั้งที่ผมเห็นหน้าเขาผมจะรู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะเวลาที่ผมเจอเขาทีไร เขาก็มักจะเดินอยู่กับไอ้พวกนั้นหรืออยู่กับไอ้นัทเสมอๆ และเมื่อมันมาบวกเข้ากับความรู้สึกแปลกๆที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไรนี่ มันก็ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดและรำคาญสายตาที่ต้องเห็นหน้าเขาแทบจะทุกวันแบบนั้นมากขึ้นไปอีก

แต่ความจริงที่ผมพยายามปฏิเสธมันและเผลอๆมันอาจจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดด้วยซ้ำนั่นก็คือ ที่จริงผมคงรำคาญความรู้สึกของตัวเองมากกว่ารำคาญเขาซะด้วยซ้ำไปล่ะมั๊งเนี่ย

ผมนอนลืมตามองเพดานห้องแล้วคิดถึงเรื่องราวต่างๆอยู่พักหนึ่งจนสุดท้ายผมก็ย้อนกลับมาคิดถึงเหตุการณ์วันที่ผมขอเขาเป็นแฟนขึ้นมาอีกครั้ง...........

“สัตว์เอ๊ยยย!!” ผมสบถให้กับตัวเองก่อนจะผุดลุกขึ้นนั่ง “ตกลงนี่กูชอบมึงจริงๆใช่มั๊ยวะเนี่ย ไอ้นนท์!”

ผมไม่อยากจะยอมรับตัวเองเลยจริงๆ ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะชอบผู้ชาย และที่สำคัญ ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะสามารถรู้สึกกับใครสักคนได้มากถึงขนาดนี้ ผมจะไม่โกหกว่าตัวผมเองไม่เคยคิดอะไรกับผู้ชายเลย ใช่ ผมรู้ตัวว่าผมก็ชอบผู้ชายอยู่เหมือนกัน แต่ผมไม่อยากที่จะเป็นแบบนั้น ผมไม่อยากที่จะชอบผู้ชาย ผมไม่อยากเป็นตุ๊ดเป็นเกย์ นั่นคือเหตุผลที่ทำไมผมถึงได้มีแฟนป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้รักอะไรเธอมากมาย แต่เธอก็เป็นแฟนคนเดียวที่ผมสามารถคบมาได้นานมากถึงขนาดนี้ และนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมเองกันแน่ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้และที่ผ่านมาผมยังไม่เคยมองหรือสนใจผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยนะ แต่นี่แค่ผมได้เจอเขา คุยกับเขา และอยู่กับเขาแค่ไม่กี่วันไม่กี่ชั่วโมง ผมกลับกล้าที่จะพูดออกไปว่าผมอยากได้เขาเป็นแฟนแบบนั้นน่ะเหรอ

หลังจากนั้น เมื่อเวลาผ่านไปจนถึงวันสอบกลางภาควันแรก ผมก็ได้ยินคนอื่นๆจากห้องสามพูดกันว่าไอ้นัทมันไปนอนที่บ้านของนนท์มา และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดและขัดใจมากจนไม่เป็นอันจะสอบเลยด้วย ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงต้องพาไอ้นัทไปนอนที่บ้านด้วย และทำไมทีตอนที่ผมไปนอนนี้เขายังทำท่าไม่ค่อยจะพอใจนักอยู่เลย หรือมันอาจจะเป็นเพราะว่าผมมันเป็นแค่คนรู้จัก ไม่ใช่เพื่อนสนิทของเขาเหมือนอย่างไอ้นัท ผมเลยไม่มีสิทธิ์ที่จะไปเที่ยวบ้านของเขาได้ และถึงผมไปได้แต่ผมก็ไม่ได้รับการต้อนรับเหมือนอย่างที่คนอื่นๆเขาได้กัน และอีกอย่างที่กวนใจผมมากที่สุดก็คือว่า นี่น่ะเหรอเหตุผลที่เขาไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมที่โทรไปหาเขาเมื่อคืน มันเป็นเพราะว่าเขาอยู่กับมันสองคนเลยไม่อยากจะรับโทรศัพท์ผมอย่างนั้นน่ะเหรอ

ความคิดเหล่านี้มันวนเวียนอยู่ในหัวของผมจนผมแทบจะเป็นบ้า จนกระทั่งระหว่างสอบอยู่ผมเห็นว่าเขาเดินผ่านหน้าห้องสอบของผมไป ผมจึงรีบกาข้อสอบที่เหลืออยู่ให้เสร็จๆแล้วรีบเดินตามเขาออกไปทันที และก็เป็นอย่างที่ผมคิด นั่นก็คือเขาเดินผ่านห้องของผมเพื่อที่จะมาเข้าห้องน้ำจริงๆ แถมตอนนี้มันก็ยังเป็นช่วงเวลาที่แทบจะยังไม่มีนักเรียนคนไหนสอบเสร็จเลยด้วย ซึ่งนั่นก็ทำให้เป็นโอกาสดีของผมที่เราจะได้อยู่กันตามลำพังอีกครั้ง

แล้วก็เหมือนเดิม........ พอเขาเห็นว่าผมยืนอยู่กับเขาด้วย เขาก็มีท่าทางเหมือนกับตกใจหรือประหลาดใจเล็กน้อยออกมาอีกครั้งจนได้

นี่เขารู้สึกกลัวผมจริงๆหรือเขาเป็นคนขี้ตื่นแบบนี้อยู่แล้วกันแน่นะ.........

“ทำไมเมื่อคืนมึงถึงไม่รับโทรศัพท์” ผมถามเขา

“นั่นเบอร์มึงเหรอ” เขาถามผมกลับ และนั่นก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดเขามากขึ้นไปอีก

“นี่มึงยังไม่เมมเบอร์กูไว้อีกเหรอวะ” ผมขึ้นเสียงเล็กน้อย โชคดีจริงๆที่ไม่มีใครเดินเข้าห้องน้ำมาในตอนนี้

“อืออ กูขอโทษที กูลืมว่ะ งั้นกูเมมเลยก็แล้วกัน” เขาหยิบมือถือออกมาจากกางเกงเพื่อจะเมมเบอร์ผมลงไป แต่ผมก็คว้ามันออกมาจากมือของเขาซะก่อน

“กูได้ยินว่าไอ้นัทมันไปนอนกับมึงมา” ผมถาม “กูอยากรู้ว่ามันไปทำอะไร”

“จะจริงหรือไม่จริงรึนัทเค้าจะไปทำอะไรที่บ้านกู แล้วมันจะทำไมมึงวะ....... มึงรีบๆเอามือถือกูคืนมาได้แล้ว โจ” เขาทำท่าหงุดหงิดใส่ผมที่ถูกผมแย่งมือถือไป

ผมยิ้มที่มุมปากแล้วพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ “ทีตอนกูไปนอนด้วยนี่ทำหน้าทำตาเหมือนจะเป็นจะตาย แต่พอทีไอ้นัทไปเนี่ย มึงกลับดูมีความสุขซะเหลือเกินนะ”

ผมพูดประชด และมันก็ได้ผลแฮะ เพราะคำพูดนั้นของผมก็ทำให้เขาต้องผงะไปเล็กน้อย

“มีความสุขอะไรของมึง มึงเป็นอะไรของมึงวะ โจ ทำไมมึงถึงจะต้องไม่พอใจกูแล้วมาหาเรื่องกูแบบนี้ด้วยวะเนี่ย”

“ใครบอกว่ากูไม่พอใจมึง” ผมย้อนกลับ

“ก็ดูมึงทำท่าทำทางดิ๊เนี่ย....... เออๆ กูขอโทษก็แล้วกันที่ทำให้มึงไม่พอใจ โอเคป่ะ” เขาพูด

ผมถอนหายใจเบาๆ ผมไม่ได้ต้องการคำขอโทษจากปากของเขาเลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะคำขอโทษที่พูดออกมาลอยๆแบบนั้น แต่ผมอยากได้ความจริงที่ว่าเขากำลังคิดหรือรู้สึกยังไงกับเรื่องพวกนี้อยู่มากกว่า

“แล้วที่มึงขอโทษกูเนี่ย มึงรู้รึไงว่ามึงทำอะไรให้กูไม่พอใจ และกูไม่พอใจมึงเรื่องอะไร”

“กูคิดว่ากูรู้........” เขาหลบตาผม “วันนั้นกูทำท่าทางไม่พอใจที่มึงไปบ้านกูจริงๆ กูยอมรับ กูขอโทษ แต่ตอนนั้นมันเป็นเพราะว่ากูแทบไม่เคยชวนเพื่อนคนไหนไปบ้านกูเลยต่างหาก กูเลยไม่ชินน่ะ”

แค่นั้นน่ะหรือคือสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ ทำไมเขาถึงได้ซื่อบื้อและงี่เง่ามากขนาดนี้กันนะ รึบางทีมันอาจจะเป็นตัวผมเองที่งี่เง่าและซื่อบื้อ แถมยังคาดหวังอะไรบ้าๆบอๆมากเกินไปทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองคิด รู้สึก และต้องการอะไรจากเรื่องเหล่านี้ก็เป็นได้ล่ะมั๊ง

สุดท้ายผมก็คืนมือถือกลับไปให้เขา จากนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำและตัดสินใจไปยืนรับลมเล่นอยู่บนดาดฟ้าคนเดียวจนกว่าจะถึงเวลาเข้าสอบวิชาต่อไป

ผมเหม่อมองไปยังพื้นสนามโรงเรียนเบื้องล่าง ก่อนจะทอดสายตามองยาวออกไปเบื้องหน้า ลมเย็นๆพัดปะทะเข้ากับร่างกายของผมอย่างต่อเนื่อง แต่มันก็ไม่ได้ช่วยพัดพาเอาความร้อนใจและกองไฟที่สุมอยู่ในอกของผมนี้ออกไปได้เลยแม้แต่น้อย.......

“แม่งเอ๊ย..........” ผมสบถกับตัวเองออกมาเบาๆ และสุดท้ายแล้วเสียงของผมมันก็ค่อยๆถูกสายลมพัดพาให้จางหายไปในที่สุด

[ExecutioneR]

^
^
^

จิ้มคนแต่ง .... กระซวกด้วยความรัก .. 

มาๆๆ กอดกันๆๆ 

[orangedew]

^
^
^

กอดด้วยจิ้มด้วย .... ระคนกันปาย ... 

[Ryuse]

เป็นเอามากนะโจเนี่ย

น้องนนท์ของเราก็ยังคง ใส ซื่อ บริสุทธิ์ (เอ๊ะ!? ข้อนี้ไม่ชัวร์ หลังจากฉากหวานๆกับนัท ฮ่าๆๆ) มัดใจนายโจซะอยู่หมัดโดยไม่รู้ตัว

เกิดมามีเสน่ห์ก็ดีแบบนี้ล่ะน้า

เฮ้อ . . .

[❝CHŌN❞]

สองจิตสองใจอีกแล้วเรา 

น้องโจดูน่าสงสาร น้องนัทก็ดูเหมือนจะกินแห้ว   

ใครรวบหัวรวบหางน้องนนท์ได้ก่อน เชียร์คนนั้นแหละ  555+ 

ปล. อยากอ่าน บีไซด์นัทมั่งอ่ะพี่ต้นนนนนนน 

[gumrai]

3pเลยดีไม

รักพี่เสียดาสน้อง

ทั่งนัททั้งโจ

เเต่เชียร์นัทมากกว่าน่ะโจ 

[mantdash]

อ่านแล้วเกิดความขัดแย้งชัดเจนมาก

ปวดตับแทนโจเลยทีเดียว 5555+

แต่ทำไมไม่เล่ามาถึงปัจจุบันเลยนะ

อันนี้แอบงงๆเหมือนตอนนี้จะยังไม่จบยังไงไม่รู้ เหอๆ

+1 ให้คร้าบบ

[myxt]

อ๊ากกกกก ดีจายยยยย
ได้อ่านบีไซด์ของโจอีกแล้ว (555 ชักจะออกนอกหน้าขึ้นทุกวัน)
นั่นสินะ โจผู้แข็งกร้าว กลับอ่อนลงเพราะน้องนนท์ของเรา
ไม่อยากจะเชื่อว่าโจจะพยายามหาโอกาสคุยกะนนท์ตามลำพัง 555
น้องนนท์ของเราเนี่ย เสน่ห์เหลือร้ายจริงจริ๊งงงงง
ขอบคุณมากนะคะคุณต้น
อ่านเรื่องนี้แล้ว หุบยิ้มไม่ค่อยลง 

[น้ำค้าง]

ฮ่ะ ๆ โจหลงรักน้องนนท์ของเราเข้าเต็มหัวใจซะแล้ว ดีมากลูก รุกเข้าไป อย่ายอมแพ้นัทนะ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ตายละต่นต๊น โจก็มีจุดน่าสงสารเหมือนกันนะนี่
โถ... มาหาพี่มา แล้วพี่จะทำให้หายเศร้า 

เอาละ ต่อไปชาตินนท์จะสับรางไงดีนะ ไม่นอนกับโจเดี๋ยวโจก็ฝันร้าย ไม่นอนกะนัท นัทก็งอนอีก 
บอกให้ 3P ก็ไม่เชื่อ

ก๊ากกกกกกกกกกกกกก 

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[blackberry2214]

โจจจจจจจ


W LUV U


5555+


 :กอด1:พี่ต้น

[OitJi]

 

[mole eye man]

เมื่อไหร่จะได้อ่าน 3p side อ่ะพี่ต้น   

โจนี่มัน...  สับสนตัวเองดีแฮะ   = ="

[Taurus]

 

[จันทร์ผา]

โจแค่พระรอง อิอิ

นัทสิพระเอกตัวจริง 555+

เชียร์นัทสุดใจขาดดิ้น

[artkung]

^
^
^
ไม่มีทาง พระเอกตัวจริง ต้องเป็น โจ เท่าน้านนนนนนนนนนนนน
นัท อ่ะ เหมาะจะเป็นเพื่อนสนิทมากกว่านะ

โจ ตกหลุมรัก นนท์ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันหน้าลิฟท์ โอ้วววว ก็อดดด 
โจ ดับเครื่องชนไปเลย เราเชียร์นายเต็มที่ สู้ๆ เว้ย 

พี่ต้น มาต่อไวๆ นะคร้าบบบบ ขอแบบ นนท์กับโจเพียวๆ นะคร้าบบบ (นัทไม่ต้องก็ได้นะพี่ อิอิ) 

[andy_kwan]

นนท์หว่านเสน่ห์ให้คนรอบข้างโดยที่ตัวนนท์เองก็ไม่รู้ตัว
คนน่ารักก็ทำไงก็ไม่น่าเกลียดอยู่แล้ว อิอิ