หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[watcharet]

ไรกันเนี่ยๆๆๆๆ ?_?

[Ramika]

อะไรเนี่ย พอดีว่าเป็นพวกความจำปลาทอง

[Magis]

ใช่ อิ๊กคิว ที่เป็นเพื่อนของนนท์เชียงใหม่ หรือเปล่าครับเนี่ย ถ้าผมจำไม่ผิดนะ แม่ของนนท์เคยพูดถึงครั้งนึงว่า เป็นเพื่อนคนเดียวที่เคยมาค้างที่บ้าน

[jira]

กอดดดด
เม้นท์  2  ตอนรวด!
ตอนปกติ  น้องนนท์ก็ยังคงเพิ่มความหวั่นไหวให้คนป่วยที่ขยันทำให้ไหวหวั่นอย่างต่อเนื่อง  เพื่อนพ้องก็ไม่รังเกียจ  มีพูดคุย เล่นหัว  ประหนึ่งสนิทกันมาช้านาน  แถมมีอาเมฆเข้ามาพูดโน่นพูดนี่จนทำให้น้องนนท์รู้แล้วว่าจำทำยังไงกับรัก  3  เส้าครั้งนี้  รอตอนปกติค่ะ
บีไซด์น้องนัท  ดูจะรู้แล้วว่าสุดท้ายจะลงเอยยังไง  แถมคุณต้นยังส่งเด็กมาดามใจให้เรียบร้อย(เดาเอาค่ะ555+)
ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารัก ๆ มาให้อ่านนะคะ  จิ้มบวกเป็นกำลังใจค่ะ
 

[keem]

คนแต่ง แต่งเก่งมากผูกเรื่องได้ดี อิคคิว เคยออกมาก่อนแล้วในตอนก่อนๆ มีการพูดถึง
เหมือนแฮรี่เลยที่ตัวละคร บางตัวแค่ถูกพูดถึงก็ ออกมาเด่นในตอนหลังๆๆ

[tarotman]

ใครหว่า อิกคิว

[malula]

จะไปย้อนเสาะหาิอิ๊กคิวก็หลายร้อยหน้าเหลือเกิ๊น

[KaorPaor]

อิ๊กคิวเป็นเพื่อนสนิทนนท์คนเดียวที่เคยมาค้างที่บ้านก่อนโจกับนัท แม่นนท์เคยพูกถีงอยู่ครั้งหนี่ง แต่สงสัยว่าไปรู้นักนัทได้ไงอะ

[beboy]

ชอบครับ  ขอบคุณนะครับ

[PeeraDHa]

รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ

[boworange]

     มาแอบส่อง.....ยังไม่มาเหรอคะ คิดถึงโจจังอ่ะ 

[patz]

อยากจะหุยดังๆ เพิ่งได้มาอ่านตอนโจกะนนท์อยู่ในห้องน้ำกัน2คน โอยๆๆๆ 



ส่วนอิ๊กคิว ตอนแรกแค่คุ้นๆแต่นึกไม่ออก พอเห็น คห บนๆก็พอนึกออกละ แต่คิดว่าน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น เช่น เป็นลูกชายของหุ้นส่วนคนหนึ่งของรีสอร์ท อะไรทำนองนี้

[Ramika]

วันพุธอีกแล้วครับท่าน

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ดูท่าทางแล้ว จะนนท์-โจ ชัวร์!!!
ส่วนอิคคิวเป็นใครจำไม่ได้
คงตามที่ความเห็นบนๆ พูดมั้ง 555

[keang]

น้องนนท์ถูกเพื่อนตีท้ายครัวซะแล้ว งานนี้มีเพื่อนแทงหลัง

[krappom]

เลขาฯมาทำหน้าที่เหมือนเดิมค่ะ

เปิดจองและโอนเงินสำหรับเรื่องสั้น love is... (2)

love is... เป็นเรื่องสั้นที่ว่าด้วยความรักฉบับมินิ แต่งโดยExecutioneR
แต่ละเล่มจะนิยามความรักแตกต่างกัน และจบในเล่ม
love is... (1) เคยมีการรวมเล่มและจำหน่ายไปแล้ว (เรื่องนี้ไม่ได้ลงในเล้า)
ส่วน love is... (2) เคยเอามาลงในเล้าแล้วนะคะ หากสนใจลองอ่านได้ที่นี่ค่ะ

*เนื้อหาในแต่ละเล่มไม่ต่อเนื่องกัน*



ขนาด A6
จำนวนหน้า 250 หน้า
เนื้อหาเหมือนที่ลงในเล้า+ตอนพิเศษสั้นๆ
ราคา 200 บาท
ค่าจัดส่ง 20 บาท
รวม 220 บาท

เปิดให้จองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้-15ตุลาคม 2554 ค่ะ

การสั่งจองทำได้ดังนี้
1. สั่งจองผ่านทางอีเมลโดยแจ้งใช้หัวข้ออีเมลว่า "สั่งจองlove is "
2. แจ้งชื่อและลอคอินที่อยู่ในเล้า (ถ้ามี)
3. แจ้งชื่อเรื่องที่ต้องการจอง และ จำนวนชุดที่จอง
4. อีเมลมาที่ bluesky-whitecloud[at]windowslive.com
5. รออีเมลตอบกลับเรื่องรายละเอียดการโอนเงิน

นอกจากนี้ยังมีรีปริ้นรวมเรื่องสั้น เวลาที่ถูกหยุดเอาไว้ และ love is ... (1) ด้วยค่ะ





รายละเอียดสอบถามได้ทางอีเมลเดียวกันเลยค่ะ

 

*แก้ไขคำผิดและเวลาเปิดโอนเงินค่ะ

[iota]

ส่งเมล์ไปจอง love is...(2) ทันทีทันใด
ขอบคุณ น้องต้น 
ขอบคุณ เลขาหน้ามน krappom

[jiki]

ชอบปกเล่ม2อ่ะ น่ารักจัง

[boworange]

   ปกน่ารักมากๆคะ. 

 ปล.อยากได้ทั้งเล่ม 1 และ 2 เลยอ่ะ 

[tamkung]

รอนานแล้วน่ะคับอยากอ่านต่อแล้วอ่ะ

[ExecutioneR]

A 146


เย็นวันนั้น หลังจากที่เพื่อนๆของเรากลับกันไปหมดแล้ว ห้องของเราก็กลับมาเงียบสงบลงอีกครั้ง ทำให้ผมรู้สึกว่าพวกเขานั้นเปรียบได้ราวกับพายุลูกใหญ่ที่เพิ่งจะพัดผ่านไปก็ไม่ปาน ถึงผมจะเหงาและใจหายนิดหน่อย ซึ่งผมก็มักจะเป็นแบบนี้ประจำหลังจากที่ได้ใช้เวลาอยู่กับเพื่อนๆ แต่ผมก็ยังรู้สึกสบายใจกว่าในทุกๆครั้งอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้ผมจะยังไม่สามารถพูดได้ว่าตัวเองรู้สึกดีและสบายใจกับสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ได้อย่างเต็มปาก แต่หลังจากที่ได้คุยกับอาเมฆแล้ว ผมก็คิดว่าผมคงรู้สึกโล่งใจมากขึ้นอีกนิดแล้วล่ะมั้ง

แต่ยังหรอก.... ผมยังไม่ได้ตัดสินใจทุกอย่างได้เด็ดขาดแบบที่อาเมฆหรือคนอื่นๆอาจจะคาดหวังจากผม ยังไม่ใช่ในตอนนี้

อย่างไรก็ตาม วันนี้ผมจะต้องอยู่นอนเฝ้าโจที่โรงพยาบาลด้วย เพราะว่าแม่ของเขาต้องออกไปงานเลี้ยงกับพ่อในตอนกลางคืน และเขาก็เป็นคนเอ่ยปากขอกับแม่ของผมว่าอยากให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนด้วยตัวเองอีกด้วย ซึ่งก็ดีตรงที่อย่างน้อยๆผมก็จะได้มีเวลาคุยกับเขาอย่างเป็นส่วนตัวให้มากขึ้นอีกสักนิด...... แต่ปัญหาก็คือผมจะกล้าพูดกล้าถามสิ่งที่ผมคิดออกไปหรือเปล่านี่สิ

“เหม่ออีกแล้ว” เขาฟาดหนังสือที่อ่านอยู่ลงบนหัวของผม

“โอ๊ยย! ไม่ได้เหม่อสักหน่อย กูดูทีวีอยู่เนี่ย!”

“เหรอวะ แล้วเมื่อกี้พิธีกรมันพูดว่าอะไร”

“อ..... เอ่อออ.....”

เขากลอกตาแล้วถอนหายใจเบาๆ “ไงล่ะ ดูทีวี คิดถึงเพื่อนล่ะสิ เหงาอีกแล้วใช่มั้ยล่ะ”

“เปล่าเว้ย ไม่ใช่แบบนั้น” ผมปฏิเสธ “กูแค่กำลัง....”

“คิดอะไรอยู่เฉยๆ” เขาพูดแทรกขึ้น “ใช่มั้ยล่ะ ก็แบบนี้อีกล่ะ มึงน่ะ มีอยู่ไม่กี่อย่างหรอก”

ผมรู้สึกเขินขึ้นเล็กน้อย “เออๆๆ แล้วไงล่ะ กูจะคิดอะไรของกูมั่งไม่ได้รึไง”

“แล้วคิดอะไรอีก เรื่องของกูรึเปล่า”

ผมนั่งคิดอยู่อึดใจหนึ่ง “.....เออ ใช่”

โจเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งด้วยความแปลกใจ ก่อนจะกลับมาตีสีหน้านิ่งแบบเดิม “คิดอะไรวะ ดีรึไม่ดี”

“ก็..... ขึ้นอยู่กับว่ามึงจะตอบกูยังไงน่ะนะ” ผมตัดสินใจถือเอาโอกาสนี้เป็นการเริ่มเปิดประเด็นไปซะเลย

“ตอบอะไรวะ” เขาขมวดคิ้วทั้งสองข้างเข้าหากัน

“กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่...... กูกำลังคิดว่า บางทีกูกับมึงคงต้องคุยกันจริงๆแล้วอะ”

“แล้วไง ที่ผ่านมากูยังคุยกับมึงไม่พอรึไงวะ”

“กูไม่ได้หมายถึงคุยแบบนั้นดิ แต่คุยแบบว่า..... คือกูอยากถามอะไรมึงหน่อยว่ะ ไอ้โจ อยากรู้ว่ามึงคิดยังไงจริงๆๆเลยน่ะ แบบไม่โกหกเลยนะ”

“ก็นั่นแหละที่กูพูดถึง ที่ผ่านมากูก็พูดแต่ความจริง ทั้งพูดและมั้งทำทุกอย่างที่กูคิดไปหมดแล้ว จะมีก็แต่มึงนั่นแหละ ที่เป็นฝ่ายหลบเลี่ยงหนีกูมาตลอดน่ะ ไอ้นนท์ มึงไม่รู้ตัวเลยรึไง”

คำพูดของเขาเปรียบได้ราวกับมีดด้ามใหญ่ที่เสียบแทงทะลุหน้าอกของผมเข้าอย่างจังจนผมนั่งอึ้งนิ่งไปทันที และดูเหมือนโจเองก็จะอ่านอาการและสีหน้าของผมออกด้วยเหมือนกัน

“เอาเถอะ กูไม่ได้ว่าอะไรหรอก แล้วมึงอยากถามอะไรกูล่ะวะ” เขาพูดต่อ

“กู..... กูก็ไม่รู้ว่ะ.....” ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าผมจะเริ่มยังไงดี

“นั่นไง มึงก็แบบนี้อีกเหมือนเดิมจนได้” เขายักไหล่เบาๆ ก่อนจะวางหนังสือลงบนโต๊ะหัวเตียง

ผมนึกถึงสิ่งที่อาเมฆพูด แล้วจึงตัดสินใจหันไปมองหน้าเขาตรงๆ “ไอ้โจ มึงชอบกูจริงเหรอวะ”

เขาจ้องตาผมไม่กะพริบ “เอาจริงๆเลยปะ มึงอยากจะให้กูตอบตรงๆ แบบไม่โกหกเลยใช่มั้ย”

“อืออ.....”

“ก็ชอบ แต่คงไม่มากขนาดนั้นอะว่ะ”

คิ้วของผมขมวดเข้าหากันทันที “อะไรนะ”

“เออ ก็ถ้ามึงจะให้กูพูดตรงๆ กูก็จะตอบตรงๆเลยก็ได้ว่าจริงๆกูคงไม่ได้ชอบมึงขนาดนั้นหรอก กูคิดว่ากูคงแค่อยากจะแย่งมึงมาจากไอ้นัทให้ได้อะว่ะ คือปกติกูอยากได้อะไร กูก็มักจะได้ตลอดอยู่แล้ว แต่มีมึงนี่แหละที่แม่งเล่นตัวชิบหาย กูก็เลยไม่อยากยอมแพ้ อยากแย่งมึงมาจากไอ้นัทให้ได้ และถ้าเอาตรงๆ กูคิดว่ากูแค่อยากจะ ‘เอา’ มึงมากกว่าด้วย”

ผมมองหน้าเขาแบบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง นี่เขาคิดแบบนี้กับผมมาตลอดจริงๆเหรอเนี่ย

“ไอ้เหี้ย!” เขาคำรามขึ้นพร้อมกับตบลงบนหน้าผากของผมเบาๆ “มึงคิดว่ากูจะคิดแบบนั้นจริงๆรึไง อย่าบอกนะว่ามึงคิดว่ากูเป็นคนแบบนั้นมาตลอดน่ะ ไอ้เชี่ยนนท์!!”

“อะ..... เอ้า! นี่ตกลงมึงจะยังไงของมึงกันแน่เนี่ยยยย ไอ้โจ! กูจริงจังนะเว้ย!”

“เหี้ยอะไรล่ะ กูก็จริงจังของกูมาตั้งนานแล้ว! มึงไม่รู้ตัวเลยรึไง และอย่ามาทำขึ้นเสียงกับกู เพราะกูต่างหากที่ต้องเป็นคนโกรธที่มึงคิดแบบนั้นกับกูน่ะ” เขาตีหน้าเครียด

“คิดแบบนั้น.... คิดแบบไหนวะ” ผมงง

“ก็ที่กูพูดเมื่อกี้ไง มึงคิดว่ากูเป็นแบบนั้นจริงๆใช่มั้ย นี่ตกลงที่มึงคิดๆมากอยู่เนี่ย มึงคิดแบบนั้นอยู่ใช่มั้ยวะ เออ ถ้ากูมันจะเหี้ยในสายตามึงขนาดนั้น งั้นมึงก็ไปเหอะ ไปคบกับไอ้เชี่ยนัทของมึงให้มีความสุข แล้วปล่อยคนเหี้ยๆอย่างกูไว้แบบนี้แหละ แม่งเอ๊ยยยย!!” เขาฟึดฟัด และผมก็เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเขากำลังหัวเสียอยู่จริงๆ ไม่ใช่แค่แกล้งทำเป็นน้อยใจแน่นอน

“เฮ้ยย!! กูไม่ได้คิดเลยเว้ย! เมื่อกี้กูถึงได้ตกใจไงที่ได้ยินมึงพูดแบบนั้นน่ะ กูยังเกือบเชื่อมึงไปแล้วเลย ไอ้สาดดด”

“ถ้ามึงไม่คิดแบบนั้นแล้วมึงจะถามคำถามเหี้ยอะไรแบบนั้นกูอีกทำไมวะ ทุกวันนี้กูยังแสดงออกไม่พออีกรึไง แล้วกูยังเคยบอกมึงออกไปบ่อยไม่พออีกรึไงวะ” น้ำเสียงของเขายังคงแสดงความหงุดหงิดอยู่

“กูก็แค่อยากถามให้แน่ใจ.......” ผมก้มหน้า “กูขอโทษว่ะ ไอ้โจ กูไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มึงคิดแบบนั้นหรอก แต่ที่ผ่านๆมากูก็คงเป็นแบบที่มึงบอกจริงๆนั่นแหละ เวลาเราคุยเรื่องพวกนี้กันทีไร กูก็เอาแต่หลบ เอาแต่หนี ไม่อยากได้ยินสิ่งที่มึงพูด เพราะกูกลัว กูไม่อยากฟัง กูเขิน กูทำตัวไม่ถูก กูก็เลย.......”

เราสองคนต่างก็เงียบกันลงไปครู่หนึ่ง จนในที่สุดโจก็วางมือลงบนหัวของผมเบาๆ

“เออๆ แล้วไง ตอนนี้มึงไม่กลัวแล้วรึไงวะ”

“กู...... กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่พอมาคิดๆดู กูก็คิดว่า ในที่สุดกูกล้าที่จะเป็นฝ่ายถามมึงออกมาเองจนได้น่ะนะ......”

“โอเค ถ้างั้นกูก็จะบอกมึงอีกครั้ง ไอ้นนท์” เขาเขยิบตัวขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียง “กูรักมึง และกูก็อยากให้มึงรักกูเหมือนกัน กูอยากเป็นแฟนของมึง อยากจะหึง อยากจะหวงมึง อยากจะพามึงไปกินข้าว ไปดูหนัง โทรคุยกับมึงบ่อยๆ อยากจะนอนกอดมึง อยากจะมีสิทธิ์ในตัวของมึงทุกๆอย่าง และก็อยากจะให้มึงกอดกู อยากให้มึงเป็นคนที่คอยดูแลกูแค่เพียงคนเดียวไปตลอดด้วย..... แบบนี้โอเครึยัง”

ผมนั่งก้มมองผ้าห่มบนเตียงด้วยใบหน้าที่ร้อนฉ่า รู้สึกเขินจนไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าผมจะรู้อยู่แล้วว่าเขารู้สึกอย่างไรกับผม แต่การที่ได้ยินมันออกมาตรงๆอีกครั้งจากปากของเขาแบบนี้ ก็อดทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นในอกไม่ได้จริงๆ

“มึง..... มึงไม่ได้จะใช้คำว่า ‘ชอบ’ หรอกเหรอวะ ไอ้โจ.......”

“ไม่” เขายืนยันเสียงหนักแน่น “เมื่อกลางวันตอนอาบน้ำกูก็บอกมึงไปแล้วไงว่า..... กู ‘รัก’ มึง”

“แล้ว.... แล้ว......” ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ “ที่กูคบกับนัทเนี่ย มึงไม่รู้สึก..... เอ่ออ.... คืออ มึงรู้สึกยังไงมั่งวะ”

“เจ็บ” เขาตอบกลับมาทันที “ทรมาน รำคาญลูกตา ไม่ชอบ”

“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา

“แต่ก็ยังดีที่มึงมีความสุข และกูเองก็ไม่ได้เกลียดอะไรไอ้เชี่ยนัทมันด้วย”

“แล้วถ้ากูยังคบกับนัทต่อไปเรื่อยๆล่ะ.....”

เขามองหน้าผมตาไม่กะพริบ ราวกับกำลังพยามอ่านใจของผมอยู่ แต่ผมคิดว่าคราวนี้เขาคงไม่มีทางรู้หรอกว่าจริงๆแล้วผมกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

“กูก็จะรอต่อไปเรื่อยๆเหมือนกัน เจ็บแค่ไหนกูก็จะรอ รอจนกว่ากูจะตาย”

“แล้วถ้ากูถามว่า ถ้าหากกูเลิกกับนัทแล้วล่ะ มึงจะอยากเป็นแฟนกับกูเลยรึเปล่า”

“อยาก” เขาตอบสั้นๆ “อยากมากด้วย แล้วตอนนี้มึงไม่ได้เลิกกับมันไปแล้วรึไงวะ”

“แล้วมึงจะไม่รู้สึกว่ามันแปลกเหรอวะ.......” ผมถามต่อโดยไม่สนใจคำถามของเขา “ที่กูเลิกกับนัทแล้วมาคบกับมึงเลย อะไรแบบเนี้ย คือ..... นี่กูสมมตินะเว้ย มึงว่ามันจะไม่ดูเหี้ยไปหน่อยเหรอ ที่กูจะทำตัวแบบนั้นอะ”

“ไม่รู้ กูไม่แคร์”

เออเนอะ ผมก็ลืมไปเสียสนิทว่าเขาเป็นคนแบบนี้

“แล้วถ้ามองในมุมมองของกูล่ะ ไอ้โจ มึงว่ากูจะดูเป็นคนยังไงในสายตาเพื่อนๆของกู อะไรแบบเนี้ย”

เขาเงียบไปพักหนึ่งแบบใช้ความคิด “......ก็คงงั้นแหละมั้ง”

“แล้วไหนที่กูจะเสียใจอีก ถ้ากูยังคิดถึงนัทอยู่ มึงจะไม่รู้สึกแย่เหรอวะ มึงจะไม่คิดเหรอว่ากูมาเลือกคบกับมึงเพราะว่าอยากจะลืมนัท อะไรแบบเนี้ย”

“ก็อาจจะมีบ้างมั้ง แต่กูก็จะเป็นคนทำให้มึงหายเศร้าเองนั่นแหละ ทำไมวะ มึงยังเศร้าเรื่องไอ้นัทอยู่รึไง”

ผมถอนหายใจเบาๆ “กูแค่สมมติ ไอ้โจ กูไม่ได้ตัดสินใจที่จะคบกับมึงอะไรแบบนั้นหรอก กูแค่อยากถามความคิดและความรู้สึกของมึงดู แล้วก็ เออ กูเองก็ยังเศร้าเรื่องของนัทอยู่จริงๆ กูคิดถึงนัท ยิ่งกูคิดถึงความรู้สึกของนัท กูก็ยิ่งเครียด แต่.......”

“แต่อะไร” เขานิ่วหน้าด้วยความสงสัย

แต่ผมคิดว่าผมกลับไม่ได้รู้สึกเศร้าเหมือนตอนที่คุยกับนัท แล้วนัทบอกว่าไม่อยากคุยกับผมไปสักพักแบบเมื่อในวันนั้นแล้วน่ะสิ

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ช่างมันเหอะ เพราะกูเองก็ยังงงๆตัวเองเหมือนกันเลย......” ผมส่ายหน้าเบา

“ถ้างั้นกูถามอะไรมึงบ้างได้มั้ยวะ ไอ้นนท์”

ผมหันไปมองหน้าเขา “มึงจะถามว่า แล้วกูล่ะ รักมึงมั่งรึเปล่า อะไรแบบนั้นใช่มั้ย” ผมเดาคำถามของเขา ทั้งๆที่ก็ยังไม่แน่ใจตัวเองเลยว่าจะตอบคำถามนั้นของเขาอย่างไร

“ไม่ใช่”

“อ้าว”

“เออ คราวนี้..... วันนี้ ตอนนี้ กูแค่อยากรู้ว่าหลังจากนี้มันจะพอมีทางมั้ย..... ไม่ว่ามึงจะเลิกกับไอ้นัทรึยัง ไม่ว่ามันจะนานสักแค่ไหน มันจะมีโอกาสมั้ยวะ ที่มึงจะลองเปิดใจให้กับกูดูบ้างสักครั้งน่ะ”

ผมกลืนน้ำลายลงคอไปอีกอึกหนึ่ง รู้สึกว่าริมฝีปากของตัวเองแห้งผาก และหัวใจของตัวเองก็เต้นรัวจนแทบไม่เป็นจังหวะ นี่คงจะเป็นแค่ครั้งแรกและครั้งเดียวแล้วที่ผมจะกล้าตอบคำถามนี้ของเขาได้อย่างตรงไปตรงมาที่สุด

“ที่จริง..... กูคิดว่ากูน่ะเปิดใจให้กับมึงมาตั้งนานแล้วล่ะว่ะ ไอ้โจ.......”

ผมคิดว่าวันนี้เราคุยกันพอแล้วล่ะ ผมไม่อยากคุยอะไรกับเขามากไปกว่านี้อีกแล้ว เขาจะหาว่าผมหนีเขาอีกก็ช่างเขาเถอะ แต่หลังจากนี้ผมจะต้องหาทางจบบทสนทนาของเราเอาไว้แค่นี้ให้ได้ เพราะว่าผมรู้สึกว่าหัวใจของผมมันเต้นแรงจนรู้สึกเหนื่อยจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว และคราวนี้ก็เหลือแค่ผมต้องโทรคุยกับนัทดูอีกสักครั้งเท่านั้น เพื่อที่หลังจากนี้ผมก็จะได้สามารถตอบคำถามหัวใจของตัวเองอย่างตรงไปตรงมาเสียที

[Benze030]

นัท T~T

[patz]

ตัดสินใจมาคบโจ เป็นทางเลือกที่ถูกต้องทึ่สุด

 

[myxt]

น้องนนท์เยี่ยมมากลูก โอ้ยยยยยยยย ดีใจวุ้ย >//<

[Ramika]

อ่านไปก็เขินแทน จิ้นไปไกลละ

[comics_boy]

สงสารนัท แต่นนท์เหมาะกับโจมากกว่าจริงๆนะ โจจะดูแลนนท์ได้ดีกว่า

[tamkung]

รีบๆๆมาต่ออิกน่ะคับรอน่ะคับลุ้นมากเลยอ่ะ

[ordkrub]

ในที่สุด  นนท์ก็มีความกล้าเสียที

[boworange]

   เอาใจช่วยน้องนนท์ให้ผ่านอุปสรรคไปให้ได้นะคะ.....ส่วนน้องโจก็รอไปอีกหน่อยเดี้ยว..นนท์ก็ใจอ่อน

[andy_kwan]

ในที่สุดนนท์ก็เลือก   ลูกโจของป้า  อิอิ