b54
นัท
ผมนอนลืมตากระสับกระส่ายท่ามกลางความมืดอยู่ลำพัง นึกสงสัยว่าการตัดสินใจของตัวเองมันถูกต้องแน่แล้วหรือเปล่า ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมก็อยู่คนเดียว นอนคนเดียวมาได้ตั้งนาน ผมยังไม่เคยต้องรู้สึกแบบในตอนนี้ แต่จู่ๆในคืนนี้ผมกลับเป็นกังวลและรู้สึกเหงาขึ้นมาอย่างจับใจ ความเศร้าและความเจ็บปวดมันค่อยๆเกาะกินจิตใจของผมทีละน้อยๆจนผมรู้สึกอึดอัดและทรมาน ก่อนหน้าที่ผมจะมาที่นี่ ผมคิดว่าการได้มาอยู่ไกลๆคนเดียว ได้อยู่ห่างเพื่อน อยู่ห่างจากนนท์ อาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผมก็เป็นได้ แต่สุดท้ายแค่เพียงคืนแรกที่ผมตัดสินใจจะไม่คุยกับเขาไปสักพัก ผมก็กลับต้องทุรนทุรายและสงสัยการตัดสินใจของตัวเองขึ้นมาเสียเฉยๆ
เมื่อเช้านี้ผมขึ้นเครื่องจากกรุงเทพฯ และมาถึงที่ภูเก็ตภายในเวลาไม่นาน พ่อที่มารอรับผมที่สนามบินดึงตัวของผมเข้าไปกอดทันทีที่ผมเดินเข้าไปหา ทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจอยู่พอสมควร แต่ผมก็กอดพ่อตอบกลับไปด้วยความยินดี เพราะว่าเราสองคนไม่ได้เจอหน้ากันมาก็ราวหนึ่งปีได้แล้ว และผมรู้สึกว่ามันช่างยาวนานเหลือเกิน นานจนผมคิดว่าพ่ออาจจะลืมว่ามีผมเป็นลูกไปแล้วด้วยซ้ำ
ที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของผมกับพ่ออาจจะเรียกได้ว่าไม่ดีเท่าไหร่นัก ตั้งแต่พ่อหย่ากับแม่และตัดสินใจจะมาทำธุรกิจอยู่ที่ภูเก็ต พ่อก็ฝากผมไว้กับอานกให้เป็นผู้ดูแล และหลังจากที่พ่อแต่งงานใหม่เมื่อราวสองปีก่อน เราก็ยิ่งได้เจอกันน้อยครั้งลงไปอีก
ในระหว่างทางจากสนามบินมายังรีสอร์ทที่พ่อเพิ่งเปิดใหม่ร่วมกับเพื่อน พ่อก็ถามผมเรื่องการเรียน เรื่องเพื่อน แล้วก็เรื่องอานก แล้วก็จบอยู่เพียงแค่นั้น เพราะนอกจากเรื่องพวกนี้แล้วเราก็ไม่รู้จะคุยอะไรกันอีกเลย ผมว่ามันเป็นความรู้สึกที่น่าแปลกนะ ทั้งที่ผู้ชายคนที่นั่งอยู่ข้างๆคือพ่อแท้ๆของผมเอง และผมก็เป็นลูกแท้ๆของเขา แต่เรากลับรู้สึกราวกับเป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งจะรู้จักกันไม่นานและไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกันดีเสียอย่างนั้น
แต่อย่างไรก็ตาม ผมก็ยังรู้สึกได้ล่ะนะว่าพ่อเองก็กำลังพยายามปรับตัวอยู่เหมือนกัน ที่จริงผมก็พอจะสังเกตได้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วว่าพ่อมีโทรมาถามทุกข์สุขผมสองหรือสามครั้ง ซึ่งโดยปกติแล้วพ่อมักจะไม่โทรมาหาผมก่อนหรอก ถ้าไม่มีธุระอะไรจริงๆ ดังนั้นแค่การได้เห็นว่าพ่อกำลังพยายามจะทำให้ความสัมพันธ์ของเรากลับมาดีขึ้นนั้นก็ทำให้ผมดีใจมากแล้วจริงๆ
หลังจากที่มาถึงที่รีสอร์ท พ่อก็ให้ผมมาเก็บของและนอนพักอยู่ที่ห้องรับรองแขก ซึ่งอยู่ในบริเวณบ้านของพ่อที่อยู่ห่างออกออกมาจากโซนที่พักของแขกประมาณหนึ่ง พ่อบอกว่าในช่วงที่อยู่ที่นี่จะให้ผมลองช่วยพ่อทำงานหลายๆอย่างที่รีสอร์ท แล้วพ่อก็จะให้เงินตอบแทนไว้เป็นค่าขนมตอนที่ผมกลับไปกรุงเทพฯ ด้วย แต่วันนี้พ่อจะปล่อยให้ผมได้เดินเล่นหรือลงเล่นน้ำตามใจไปก่อนแล้วพรุ่งนี้ถึงจะเริ่มลองทำงานแรกดู
แต่ถึงพ่อจะพูดแบบนั้นก็เถอะ หลังจากที่ผมวางกระเป๋าและจัดของเรียบร้อยแล้ว ผมกลับไม่มีความรู้สึกอยากจะเล่นน้ำเลยแม้แต่นิดเดียว ดังนั้นผมจึงตัดสินใจออกไปเดินเล่นสำรวจดูบริเวณรอบๆรีสอร์ท และกลับมาถึงห้องอีกครั้งในตอนบ่าย ซึ่งก็เป็นเวลาที่พ่อให้คนมาตามผมเข้าไปกินข้าวในบ้านพอดี
ถึงแม้มื้อกลางวันของพวกเรา ที่ประกอบไปด้วย ผม พ่อ และแฟนใหม่ของพ่อ คนที่ผมเรียกว่าอาพักตร์ จะผ่านไปได้ด้วยดี และถึงแม้ว่าอาพักตร์จะวางตัวกับผมอย่างเป็นมิตรและเป็นกันเอง แต่ผมก็ยังไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นแบบที่ผมอยู่กับอานกและอาหมูเลยแม้แต่น้อย และถึงแม้ว่าทางทฤษฎีแล้วผู้หญิงคนนี้สมควรที่จะเป็น “แม่ใหม่” ของผม แต่ผมก็ดีใจที่พ่อไม่ได้บังคับให้ผมต้องเรียกอาพักตร์ว่าแบบนั้น
ในตอนบ่ายจนถึงเย็น พ่อก็พาผมเดินดูรอบๆรีสอร์ท รวมทั้งแนะนำผมให้พนักงานที่ทำงานอยู่ข้างในรู้จัก ตั้งแต่ส่วนหน้าอย่างฟรอนท์เดสค์ ไปจนถึงส่วนหลังในห้องครัวเลยทีเดียว และเมื่อถึงมื้อเย็น เพื่อนของพ่อที่ร่วมกันเปิดรีสอร์ทแห่งนี้ขึ้นมาก็มานั่งทานข้าวเย็นกับพวกเราด้วย
พอตกกลางคืน ผมก็กลับมาอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องอ่านหนังสือที่พกติดตัวมาด้วยก่อนจะเข้านอน แต่ก็อีกนั่นแหละ..... ยิ่งผมพยายามจะข่มตานอนมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกหลับไม่ลงมากขึ้นเท่านั้น ผมคิดถึงนนท์มาก การที่ผมบอกเขาว่าผมยังไม่อยากคุยกับเขาไปเมื่อเช้า กลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหงาและคิดถึงเขาจนปวดหัวใจ แต่ละสายที่เขาโทรมาหาผมแต่ผมต้องทำใจแข็งไม่รับนั้นก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกทรมานมากขึ้นเป็นทวีคูณ จนบางครั้งผมยังอดคิดไม่ได้เลยว่าถ้าหากว่านนท์ไม่สนใจผม ลืมผมไปเลย ไม่พยายามติดต่อหาผมอีกแบบนี้ ผมจะรู้สึกดีกว่านี้รึเปล่า
ผมตัดสินใจลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องพักเพื่อไปเดินเล่นรอบๆรีสอร์ทสักหน่อย ในตอนแรกผมก็ไม่คิดที่จะพกโทรศัพท์มือถือไปด้วยหรอก แต่ก่อนจะเดินก้าวพ้นประตูห้องผมก็เกิดเปลี่ยนใจกะทันหันแล้วหยิบมันติดตัวออกมาด้วย
ผมเดินไปตามทางเดินรอบนอกของรีสอร์ทแล้วจึงวนเข้าไปด้านในเพื่อตรงไปยังบริเวณสระว่ายน้ำ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาไอ้ยุ
“ไอ้เชี่ยนัทททท!” เสียงของไอ้เพื่อนตัวแสบดังทะลุลำโพงออกมาทันทีที่มันรับสาย
“เออออ กูเอง”
“ไอ้สันขวานเอ๊ยยยยย!! โทรมาหากูเนี่ยมีครวยอะไรวะ ไหนเมื่อกลางวันบอกไม่ค่อยอยากคุยกับใครไง ไอ้ควายยยย!”
“ทำมาเป็นงอนกูอีกนะ ไอ้ตูด”
“ไม่ได้งอนเว้ย แต่กูงง! นี่ตกลงมึงเป็นไงมั่งเนี่ย ทำไมจู่ๆก็ทำแบบนี้ จะไปไม่บอกไม่กล่าว มึงมีปัญหากับนนท์จริงๆใช่มั้ย นี่ตกลงมึงจะเลิกกันเลยรึเปล่า แล้วแบบนี้ไอ้นนท์มันจะเป็นไงมั่งวะเนี่ย มึงจะไม่คุยกับมันนี่ไม่ทำให้มันอกแตกตายไปแล้วเหรอวะ กูเองก็ไม่อยากจะไปเซ้าซี้อะไรมันมากด้วย แล้วไหนจะยัง......”
“ไอ้ยุๆ เดี๋ยวๆๆ” ผมรีบขัดมันเอาไว้ก่อนที่มันจะพูดจบ “มึงใจเย็นก่อนได้ปะวะ และกูขอบอกตรงๆนะเว้ยว่า...... กูขอโทษ แต่กูยังไม่อยากพูดเรื่องพวกนั้นเลย กูเองก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก มึงเองก็น่าจะรู้ดีว่ากูเป็นคนยังไง”
ไอ้ยุเงียบไปพักหนึ่ง “......เออ กูรู้ โทษทีว่ะ ไอ้นัท กูไม่ได้เจตนาจะทำให้มึงไม่สบายใจยิ่งกว่าเดิม”
ถึงไอ้ยุมันจะเป็นคนค่อนข้างเอาใจใส่คนอื่นมากไปเสียหน่อยจนเกือบจะเรียกได้ว่าเป็นคนจุ้นจ้าน แต่มันก็เป็นคนที่รักเพื่อนมากที่สุดคนหนึ่งที่ผมรู้จัก และยังเป็นผู้รับฟังที่ดีที่สุดคนหนึ่งด้วยเช่นเดียวกัน
“ไม่เป็นไรเว้ย กูก็แค่เหงาๆ อยากจะคุยอะไรกับมึงหน่อย ถึงแม้ว่ากูจะยังไม่แน่ใจว่ากูอยากจะคุยอะไรก็เถอะนะ”
“กูเข้าใจมึงเว้ย ขอโทษทีที่ถามมากไปว่ะ ถ้ามึงไม่สบายใจอะไรมึงก็บอกกูเถอะ กูจะรับฟังมึงเอง ถ้ากูช่วยอะไรมึงได้กูก็จะช่วยเต็มที่”
“เอาจริงๆกูก็ไม่รู้ว่ากูจะระบายอะไรกับมึงหรอกว่ะ ไอ้ยุ”
“นะ มึงก็เป็นแบบนี้ตลอดอะ ไอ้นัท มีอะไรก็ไม่ค่อยพูด ชอบเก็บเอาไว้คนเดียวตลอด”
“กูก็ไม่ได้อยากจะเก็บหรอก แต่กูไม่รู้จะพูดยังไงดีจริงๆ เหี้ยแม่ง ตอนนี้กูรู้สึกยังไงกันแน่กูยังสับสนตัวเองเลยด้วยซ้ำ กูอะ ทั้งรักทั้งหวงนนท์ แต่อีกใจกูก็อยากจะปล่อยนนท์ไป ไม่อยากรั้งเค้าไว้ เป็นไงล่ะ น่าสับสนจริงๆมั้ยล่ะมึง”
“สรุปคือมึงคิดว่าไอ้นนท์มันชอบไอ้เชี่ยโจจริงๆใช่มะวะ”
“แล้วมึงไม่คิดเหมือนกูรึไง ไอ้ยุ”
“เออ..... ก็คิดเหมือนกัน แต่กูว่าไอ้นนท์เองมันก็ไม่ได้จะเขวไปหาไอ้โจอะไรขนาดนั้นนะเว้ย ทำไมมึงต้องเป็นฝ่ายถอยออกไปด้วยวะ ทำไมมึงไม่สู้ต่อแล้วให้ไอ้โจมันเป็นฝ่ายถอยออกไปเอง”
“......ไม่ว่ะ ไอ้ยุ”
“หือ อะไรวะ”
“คือกูหมายถึงว่า กูทำแบบนั้นไม่ได้ว่ะ กูรู้ว่านนท์รักกู แต่ถ้ากูรอจนถึงตอนนั้น รอไปเรื่อยๆอย่างที่มึงบอก กูว่าความรู้สึกของเราสองคนมันก็จะยิ่งแย่ลงไปเรื่อยๆว่ะ ไม่รู้ดิ โดยเฉพาะนนท์น่ะ กูไม่อยากให้นนท์ต้องเครียดมากไปกว่านี้แล้วไง”
“นี่กูคิดไปเองรึเปล่าวะ ที่กูรู้สึกว่าแท้จริงแล้วมึงก็คิดอยู่ลึกๆว่านนท์ไม่ได้รักมึงมากเท่าที่มัน.... โอ๊ยยยย! กูไม่อยากใช้คำนี้เลยว่ะ กูอยากจะพูดว่า ‘ชอบ’ ไอ้โจน่ะนะ แต่ที่จริงมันก็คือคำว่า ‘รัก’ นั่นแหละ ใช่มั้ยวะ”
ผมเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ริมสระ “เออ ก็คงอย่างนั้นแหละ แต่กูไม่ได้คิดว่านนท์รักกูน้อยกว่ารักไอ้โจหรอกนะเว้ย แต่กูแค่รู้สึกลึกๆอะ ว่า.....” ภาพของนนท์กับไอ้โจที่ผมเห็นตอนเราไปทะเลผุดขึ้นมาในหัวของผมทันที ‘ดูเหมือนคนที่จะเข้ากับนนท์ได้ดีที่สุดนั้นคงจะไม่ใช่กูหรอก’
“เฮ้ย ‘ว่า’ อะไรวะ ไอ้นัท มึงอย่าเงียบดิ”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกว่ะ ช่างมันเถอะ”
“นั่นไง มึงนิสัยนี้อีกแล้วนะ ไอ้นัทเอ๊ยยยย ถ้ามึงไม่พูดแล้วกูจะเข้าใจมึงมั้ยวะเนี่ยยย”
ผมไม่ได้ตอบอะไรมันกลับไป เพราะไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีจริงๆ
“เออๆ เอาเถอะ ไม่เป็นไร แต่ที่มึงตัดสินใจไปภูเก็ตแบบนี้เนี่ย แปลว่ามึงจะตัดใจจากนนท์เลยจริงๆใช่มั้ยวะ”
“เปล่า กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ได้อยากเลิกกับนนท์หรอก แต่กูอยากคิดอะไรหน่อยว่ะ แล้วก็อยากให้นนท์เป็นคนตัดสินใจด้วย..... ไอ้ยุ กูถามอะไรมึงหน่อยสิวะ”
“อะไรวะ ว่ามา”
“มึงโกรธนนท์รึเปล่าวะ”
“เฮ้ยยย ไม่โกรธเว้ย จริงๆๆ กูก็เคยบอกไปแล้วไงว่ากูอยากให้มึงคบกันยืดๆมากกว่า แต่ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ กูก็อยากให้พวกมึงสองคนมีความสุขในระยะยาวอะว่ะ ไม่ว่ามันจะเป็นยังไง ใครจะคบกับใครรึยังไงก็ตาม คือจะพูดไงดีวะ แบบว่าถ้ามึงจะเลิกกับนนท์ แล้วมึงโอเค แฮปปี้กับการตัดสินใจนี้ ถึงแม้แรกๆมึงจะเขว จะเจ็บปวดบ้าง กูก็จะอยู่เป็นเพื่อนมึง ช่วยเหลือมึง จนกว่ามึงจะหายดีแล้วมีความสุขจริงๆ เป็นเพื่อนกับไอ้นนท์ได้จริงๆ แค่นั้นกูก็โอเคแล้ว”
“แล้วไอ้โจล่ะ”
“ก็ไม่อะว่ะ คือกูจะไม่โกหกนะเว้ย กูก็ไม่ค่อยปลื้มหรอกที่มันมาทีหลังแบบนี้น่ะ แต่กูก็พอจะเข้าใจมันอยู่เหมือนกัน และมันเองก็ช่วยเหลือและดูแลนนท์มาตลอดเท่าที่มันจะทำได้ด้วย กูว่านิสัยมันดีขึ้นเยอะจริงๆ และอีกอย่าง กูลองมาคิดดูดีๆแล้ว กูว่าเรื่องของพวกมึงมันก็คงไม่ค่อยต่างจากเรื่องของไอ้เจย์ที่มีแฟนอยู่แล้วแต่ยังชอบไอ้คริสหรอกมั้ง ตอนนั้นกูยังเข้าใจและยอมรับไอ้เจย์ได้เลย แล้วทำไมหนนี้กูจะเข้าใจและยอมรับไอ้นนท์ไม่ได้ล่ะวะ”
“อืมมม” ผมรู้สึกว่ามันพูดแบบนั้นเพื่อยืนยันกับตัวเองมากกว่าจะเล่าให้ผมฟัง แต่ก็ช่างเถอะ ผมขอแค่มันไม่โกรธเคืองอะไรนนท์ก็พอแล้ว
“มึงไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้นัท ไอ้นนท์มันก็เพื่อนกู กูเองก็รักมัน เรื่องแค่นี้ไม่มีทางทำให้ความเป็นเพื่อนของพวกเรามันพังลงไปหรอกเว้ย จริงปะล่ะ”
“อือ กูก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน......”
“อย่าบอกนะว่าที่จริงมึงเองก็กลัวที่จะสู้หน้ากับไอ้นนท์ไม่ได้และเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีกเลย อะไรแบบนี้น่ะ”
“ไม่หรอกว่ะ พูดตรงๆว่ากูไม่เคยคิดแบบนั้นเลย ถ้าสมมติว่ากูกับนนท์เลิกกันจริงๆ ไม่ว่านนท์จะไปคบกับไอ้โจรึเปล่า กูก็จะยังเป็นเพื่อนนนท์ไปตลอดว่ะ...... แต่ปัญหาคือกูไม่รู้ว่านนท์จะทำแบบนั้นกับกูได้รึเปล่าน่ะสิ” ผมถอนหายใจเบาๆ
“มึงอย่าเพิ่งคิดมาก ไอ้นัท ถ้ามึงยังสามารถทำตัวเป็นปกติและสามารถคุยกับไอ้นนท์ได้เหมือนเคยล่ะก็ กูว่าไอ้นนท์เองมันก็ต้องยังเหมือนเดิมกับมึงได้เหมือนกันนั่นแหละว่ะ”
“มึงคิดงั้นเหรอวะ”
“กูคิดว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้นว่ะ”
เราสองคนต่างก็เงียบกันลงไปพักหนึ่ง
“นี่มึงอยู่ไหนวะเนี่ย ไอ้นัท”
“กูเดินเข้ามาในรีสอร์ท ตอนนี้นั่งอยู่ริมสระว่ายน้ำ”
“มีแขกคนอื่นๆป่าววะ”
“ไม่มีอะ นี่มันก็ดึกแล้วนะเว้ย ใครจะมาเล่นน้ำเวลานี้วะ”
“กูก็แค่ถามดูเฉยๆ เออๆ กูต้องไปแล้วว่ะ ไอ้นัท เดี๋ยวกูลงไปหาพ่อกับแม่ก่อน เดินออกมาคุยนาน เดี๋ยวเค้าจะสงสัยเอา”
“เออ มึงไปเหอะ ขอบใจมึงมากนะเว้ย”
“ไม่ต้องขอบใจ เรื่องแค่นี้สำหรับเพื่อน คำว่าขอบใจ ขอบคุณ ขอบแคม ขอบครวย อะไรก็ไม่จำเป็นทั้งนั้นว่ะ มึงจำเอาไว้แล้วกันว่าถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็โทรมาหากูได้ตลอด โอเค๊”
“เออ กูไม่ลืมหรอก ว่าแต่ ไอ้ยุ มึงอย่าเอาเรื่องที่คุยกับกูนี้ไปบอกใคระนะเว้ย”
“หมายถึงบอกไอ้นนท์น่ะเหรอวะ”
“เปล่า กูหมายถึงกับเพื่อนเราทุกคนเลย กูไม่อยากให้มันเป็นห่วงกูอะไรมากมายว่ะ มึงบอกพวกมันไปแค่ได้คุยบ้าง กูยังไม่ตาย มึงก็ไม่รู้อะไรมากเหมือนกัน แค่นั้นพอ ได้ปะ”
“เออๆ โอเค กูจะทำเพื่อมึง”
“แต๊งกิ้วว่ะ.....” ผมตอบรับ และจากนั้นก็เงียบลงไปอีกครั้ง
“อะไรวะ มึงเงียบไปทำไม คิดอะไรอยู่อีก”
“คือ.......” ผมลังเลที่จะถามคำถามที่คิดอยู่ออกไป ผมว่ามันดูงี่เง่ามากๆ แต่มันก็ยังเป็นสิ่งที่รบกวนจิตใจของผมที่สุดเรื่องหนึ่งเหมือนกัน
“อะไรวะ ไอ้นัท มึงมีอะไร”
“คือ...... ไอ้ยุ มึงก็รู้ใช่ปะว่าก่อนหน้าที่นนท์จะย้ายมาอะ กูไม่เคยมีแฟน และไม่เคยรู้สึกชอบใครเลย”
“เออ ก็ต้องรู้ดิวะ”
“กูถามจริงๆว่าตอนนั้นอะ ตอนก่อนที่กูจะเจอกับนนท์อะ มึงเคยคิดว่ากูเป็น..... เป็นเกย์รึเปล่าวะ”
“ไม่ว่ะ” มันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“เหรอวะ แล้วถ้างั้นมึงแปลกใจรึเปล่าวะ ที่กูมาชอบนนท์อะ”
“ก็ไม่อีกอะ” มันตอบด้วยน้ำเสียงแบบเดิม “ไอ้เหี้ยนัท มึงลืมไปรึเปล่าวะว่าที่บ้านกูเป็นยังไงและกูถูกเลี้ยงมายังไง”
“เออ กูลืมไป..... เฮ้ยย แต่ก็ไม่ดิ คือมึงลองมองในมุมมองคนอื่นดูก็ได้ มึงคิดว่าคนอื่นจะแปลกใจมั้ย หรือจะเคยคิดกันมั้ยว่ากูเป็นเกย์ ไรงี้อะ กูหมายถึงก่อนที่นนท์จะเข้ามาในชีวิตของกูน่ะนะ”
“เออๆ กูรู้ เอาจริงๆ มันก็คงแปลกใจกันแหละมั้ง แต่ก็ไม่มีใครคิดหรอกว่ามึง ‘เหมือน’ เกย์ ถ้ามึงกังวลใจเรื่องนั้นน่ะนะ แต่พวกกูก็แค่แบบว่า ถ้ามึงจะชอบผู้ชายก็คงไม่แปลกมั้ง ดีกว่าไม่มีแฟนไปทั้งชีวิตอะ เพราะมึงแม่งดูแบบ เรื่อยๆ เปื่อยๆ ไม่เคยสนใจใครเว่อร์มากเหี้ยๆอะ กับผู้หญิงคนไหนน่ารักๆ มึงก็ไม่เคยมอง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามึงจะมองผู้ชายหรอกนะ เพราะพวกกูรู้ว่ามึงก็ไม่เคยมองเหมือนกัน นี่สรุปคือมึงกังวลเรื่องที่ว่ามึงดูเหมือนเป็นเกย์รึเปล่าจริงๆใช่มะ ไอ้นัท”
“ไม่ใช่ว่ะ กูไม่ได้กังวลเรื่องนั้น แต่..... คือออ.....” ผมก้มหน้าลงแล้วเกาหัวตัวเองเบาๆ “มึงคิดว่ากูเป็นเกย์จริงๆรึเปล่าวะ ไอ้ยุ”
“เอ้า! นี่มึงพูดครวยอะไรของมึงวะ กูงง”
“คือออ...... กูก็ไม่ค่อยแน่ใจหรอกว่ะ มึง กูไม่เคยคิดเรื่องอะไรพวกนี้มาก่อนเลยนะเว้ย แต่พอกูลองมาคิดๆดู กูก็อดคิดไม่ได้อะว่า ถ้าหากกูเลิกกับนนท์ขึ้นมา แล้วอนาคตกูจะเป็นยังไงวะ กูจะชอบผู้ชายไปตลอด หรือกูจะชอบผู้หญิงได้ กูรักนนท์จริงๆ หรือแค่ผูกพัน แล้วกูชอบผู้ชายจริงๆเหรอ อะไรแบบเนี้ย”
ไอ้ยุเงียบไปพักหนึ่ง “.......กูคงตอบแทนมึงไม่ได้หรอกว่ะ ไอ้นัท แต่มีแค่เพียงอย่างเดียวที่กูรู้แน่ๆ นั่นก็คือ มึงกำลังคิดมากเกินไปแล้ว มึงคิดไกลเกินไปเยอะ! เยอะเหี้ยยยยย!! กูว่าตอนนี้มึงควรจะค่อยๆคิดไปทีละเรื่องมากกว่านะเว้ย มึงอย่าลืมว่าที่มึงหนีไปภูเก็ตก็เพราะมึงอยากจะอยู่ไกลๆคนอื่น อยากจะอยู่คนเดียวให้สบายใจ มึงก็อย่าเพิ่งเอาเรื่องพวกนั้นมาใส่สมองเลยเว้ย”
“ก็จริงของมึง” ผมถอนหายใจ
“กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย รักมึงมากด้วย ดูแลตัวเองดีๆแล้วกัน กูเชื่อว่ามึงเก่งและดูแลตัวเองได้ ไอ้ถั่ว”
“เออๆ ขอบใจเว้ย”
“งั้นกูไปแล้วนะ มีอะไรค่อยโทรมาหากูอีกแล้วกัน กูจะไม่พยายามโทรไปกวนมึง โอเค๊”
“โอเค”
หลังจากวางสาย ผมก็วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะไม้ข้างเก้าอี้ที่ผมนั่ง จากนั้นก็นั่งใคร่ครวญถึงสิ่งที่ผมตัดสินใจลงไป คิดถึงความรู้สึกและความต้องการของตัวเอง แต่ไม่ว่าผมจะพยายามคิดแบบนั้นมากเท่าไหร่ สุดท้ายแล้วผมก็หวนกลับมาคิดถึงแต่ความสุขและความต้องการของนนท์ทุกที ผมไม่เคยคิดว่าเขาไม่รักผม แต่หลังจากที่ผมเห็นความห่วงใย และรอยยิ้มของเขาที่มีให้กับไอ้โจในระหว่างที่เราไปทะเลด้วยกันแล้ว ผมก็คิดมาโดยตลอดว่า “ถ้าหากว่าเขาสองคนเจอกันก่อนที่จะเจอเราแล้วล่ะก็....”
ผมไม่อยากเลิกกับนนท์จริงๆ ผมรักเขา และก็อยากจะอยู่เคียงข้างเขาไปตลอดนานเท่านาน นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ผมคงจะทรมานนะ ถ้าหากว่าเราสองคน หรืออาจจะแค่ผมคนเดียว ยังคงฝืนที่จะคบกันแบบเดิมต่อไป ทั้งๆที่เราต่างก็รู้ว่าใจของนนท์นั้นเริ่มเปิดใจให้ไอ้โจมากขึ้นทีละน้อยๆแล้ว
ผมไม่โทษนนท์เลย ผมไม่โทษนนท์แม้แต่นิดเดียว เพราะผมก็คิดอย่างที่ไอ้ยุพูดเรื่องของไอ้เจย์นั่นแหละ แต่ทว่าผมอยากให้นนท์แน่ใจในตัวเองว่ากำลังรู้สึกกับไอ้โจแบบไหนอย่างไรอยู่กันแน่ และผมก็ได้แค่หวังว่าสุดท้ายแล้วคำตอบของนนท์จะคือความรู้สึกแบบเดียวกับที่ผมรู้สึกให้กับเขา และสิ่งที่เขามีให้ไอ้โจนั้นเป็นแค่เพียงสิ่งที่เกิดขึ้นจากความใกล้ชิดแค่ชั่วคราวเท่านั้นเอง
ผมถอนหายใจให้กับตัวเองอีกครั้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นและเห็นว่ามีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินอยู่บริเวณฝั่งตรงข้ามของสระว่ายน้ำ เมื่อผมเห็นว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว จึงลุกขึ้นยืนและตั้งใจที่จะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองทันที
แต่แล้วในขณะที่ผมกำลังจะเดินออกจากบริเวณของรีสอร์ทอยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งไล่ตามผมมาจากทางด้านหลัง ผมจึงหยุดเดินและหันกลับไปมองด้วยความแปลกใจ
“นายๆ! นายลืมมือถือไว้อะ!” เด็กคนที่ผมเห็นที่สระว่ายน้ำวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม “วางอยู่บนโต๊ะที่นายนั่งเมื่อกี้อะ เอ้านี่”
“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ” ผมรับโทรศัพท์มือถือคืนมาจากเขา และเมื่อผมเห็นหน้าเขาชัดๆแล้ว ผมถึงได้รู้สึกว่าเขาดูคุ้นหน้าอย่างน่าประหลาด
เขาขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย “นายชื่อนัทใช่ปะ”
“เอ่ออ ใช่อะ นายรู้ได้ไง”
“อะไรกานนน นายจำเราไม่ได้จริงๆอะ!” เขายิ้มกว้างออกมา “เราอิ๊กคิวไง!”
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1706441 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก