หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[shoky_9]

  งานนี้มีเรื่องแน่ๆ

นัท+นนท์ เท่านั้นนนน

[ExecutioneR]

ลืมบอกว่าพรุ่งนี้ไปสิงคโปร์นะครับ แหะๆ และพอกลับมาก็ไป ตจว ต่อเลย เพราะงั้นอาทิตย์หน้าคงมาต่อให้ไม่ได้นะครับ ยาวเลยอะ ก็ต้องอาทิตย์ถัดไปอะครับ แต่พอได้จับคอมเมื่อไหร่ มีเวลาเมือไหร่ จะรีบมาโพสตอนต่อไปให้เร็วที่สุดนะครับ

^3^

[anajulia]

รับทราบค่ะ ^o^

[kasarus]

โหยยยยยย
ไม่ได้อ่านไปอีกตั้งสองอาทิตย์เลยเหรอ
ลงแดงก่อนแน่เลย

[tantalize]

อ้าก ต้องรอเป็นอาทิตย์เชียวหรือเนี่ยยยยยยยยย 

[watcharet]

คงจะต้องรออีกหรอเนี่ยๆๆๆ

[จันทร์ผา]

รับทราบครับ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ตอนต่อไป ไปอีกยาวเลยสินะ
ต่นต๊นมีการ ไม่เมาก็ไม่เห็นมา ซะแล้ว

ว่าแต่ คู่ปรับมาอยู่ไม่ไกล มันจะเป็นไงนะ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[peppier]

พวกเชี่ยแมกซ์อีกแล้วเรอะ

[wan]

นี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้โจ ต้องเดินทางมาหัวหินด้วยแน่ ๆ
คิดว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก เพราะมีอาเมฆกับอาไคล์เป็นหลักอยู่ทั้งคน
+1 ให้เป็นกำลังใจ เดินทางปลอดภัยนะครับ
ปล.อย่าเหล่หนุ่มสิงค์โปร จนลืมกลับไทยเสียล่ะครับ ต่นต๊น 

[boyza_Casanova]

อยากอ่านต่อเร็วๆๆแล้วอ่ะครับ    โจ+นนท์

[jira]

บ่าได้ต๋ามอ่านหลายต๋อน..บ่าวน้อยไปแอ่วทะเลกั๋นแล้วกะนิ(อาห์..ได้อู้เหนือแล้วววววว555+)
อยากจะบอกคุณต้นว่า..
ขอฉากเรียกเลือดของน้องโจกับน้องนนท์ท่ามกลางลมทะเล  แดดแรง  และกลิ่นไอเกลือหน่อยได้มั้ยคะ?
 


ปล.จิ้มบวกให้คุณต้นเป็นกำลังในการจิ้นฉากหวิวดังกล่าวแรง ๆ ค่า
ปล.2 ส่องหนุ่มสิงคโปร์หล่อ ๆ เผื่อแผ่กันด้วยนะคะคุณต้น > <

[ordkrub]

เที่ยวให้สนุกนะครับ

[kihaezzzzzz]

รีบมาต่อนะ รออยู่นะ

[dragonnine]

เดินทางปลอดภัยนะคับ คุณต้น
รีบมาต่อไวไวนะครับ คนอ่านคิดถึง

[Ramika]

มาช้าดีกว่าไม่มา

[maple4120]

เย้ยย แม็กซ์มาด้วยเรอะ
อย่างนี้ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆเลย 
ง่า.. ไม่อยู่ยาวเหรอคะ เสียดายนิดๆ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ 

[KaorPaor]

แม็กซ์มาด้วยงี้ต้องมีไรเกิดขึ้นอีกแน่ ๆ เลยแววว่าจะมีปัญหามาแล้วอะ

-- โพสยากมาก โพสที่ไรเจ๋งทุกที เฮ้อกว่าจะสำเร็จ

[phoenix7zPETER]

 
นัทดูแลนนท์ดีๆเน้อ อย่าให้เป็นรัยเด็ดขาดเลยย เด๋วแม่ม่ายปบื้มเน้อๆๆ
เชียร์นัทๆๆๆ
NUT FC

[rubbitmoon]

ดีคะ

เข้ามาอ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว  สนุกมากคะ มาต่อเร็วๆนะคะ 


แต่ขอเชียร์ โจ นะ  เพราะว่าดูมีความเป็นแมน ลึกลับ น่าค้นหาเหมาะกับนนท์

                                มากกว่า

นัท ที่ดูอ่อนเกินไป เรียบร้อย (หน้าออกหวานป่นหล่อ อันนี้ ความเห็นส่วนตัวเน้อ)



ให้กำลังใจ คนเขียนน้า  มาต่อเร็วนะคะ    + 

[ღiสุดขอบiღ]

อ้าย~~ โจจ๋า~~ ในที่สุดโจก็มา แต่ แม่เจ้า บทหนูน้อยเหลือเกิน TOT

ปล. ถึงนัทจะดี แต่ผู้ใดก็ได้ พาฮีออกไปที

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะเอาโจ-นนท์ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[ExecutioneR]

เหนื่อยสุดๆครับ พอกลับมาจากสิงคโปร์ก็โดนแก๊งค์ขี้เหล้าลากไปทะเลอย่างเต็มใจ 55555

มารายงานตัวแล้วครับ พรุ่งนี้ ไม่ก็มะรืน จะมาต่อให้นะครับ ^3^

[ลูกลิงแสดงตัว]

  จิ้มๆ
 :m18:เต้นรอคุณต้น

[Gulp]

 รอคร้าบ

[titansyui]

แว๊บบบบ  เข้ามาอ่าน
 หลังจากไปต่างจังหวัด + แช่อิ่มนิยาย (แข่งกันดองกับคนเขียน หุ ๆ)ไว้อ่านทีเดียวเยอะ ๆ

อ่านทีสะใจ  เปิดไล่หน้ากันมือหงิกไปข้าง โฮ๊ะ ๆๆๆ   

แห๋มมมมมมม  เดาทางไม่ถูกเลยเรื่องนี้ว่าตอนจบจะเป็นยังไง  แต่ว่าเราแอบเชียร์โจน้าาาา

[andy_kwan]

รอลูกโจอยู่นะ

[wan]

ยังไม่กลับ หรือว่ากำลังหาลอดช่องสิงคโปร์อยู่ครับ ต่นต๊น

[ExecutioneR]

ขอประชาสัมพันธ์กันก่อนนะครับ ของดีๆเยอะแยะเลย ไปดูกันนะครับ ส่วนของต้น อยู่หน้า 3 นะ ^___^

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20161.0

[ExecutioneR]

A 123

“เฮ้ยยยย!!” พวกเราหลายคนร้องออกมาพร้อมๆกัน

“จริงเหรอวะ ได้ไงวะเนี่ย” วายุถามด้วยความแปลกใจ “ไอ้แม็กซ์มันอยู่ที่นี่แล้วจริงๆเหรอวะ แล้วมันมาได้ไง”

“ก็นั่นน่ะแหละ ปัญหา เพราะกูก็กำลังสงสัยเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน” เจย์เหลือบไปมองโจที่นั่งเงียบอยู่ข้างท้ายสุด “ที่จริงกูก็เพิ่งรู้เรื่องนี้จากไอ้โจเมื่อวันก่อนนี้แหละ”

พวกเราทุกคนหันไปมองโจอย่างพร้อมเพรียงกันทันที

“กูรู้มาจากไอ้เอก” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “แต่เรื่องที่ไอ้แม็กซ์มันรู้ได้ยังไงน่ะ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน ไอ้เอกมันก็ไม่รู้”

“เดี๋ยวนะๆๆๆ” เคนยกมือขึ้น “นี่หมายความว่าไอ้แม็กซ์มันก็มาที่นี่ก่อนเรางั้นสิวะ แล้วมันมากะใครอะ พ่อแม่มันเหรอ”

“มันก็มากับพวกแก๊งค์มันนั่นแหละ และก็เออ มีพ่อแม่มันมาด้วยเหมือนกัน” เจย์ตอบ

“บังเอิญรึเปล่าวะ......” ผมพูดขึ้นลอยๆ

“มึงมองโลกในแง่ดีไปแล้ว ไอ้นนท์ คนอย่างไอ้เหี้ยแม็กซ์ ไม่มีคำว่าบังเอิญหรอกว่ะ” เจย์ขัด

“แต่ถ้าแบบนั้นมันจะรู้ได้ไงล่ะวะ ว่าเราจะมากันที่นี่วันนี้อะ”

“กูว่า..... มันต้องรู้มาจากตอนที่มันไปงานเลี้ยงวันเกิดพี่แม็ทแน่ๆเลยว่ะ” คริสพูดขึ้น

“หือออ ทำไมมึงถึงคิดอย่างงั้นวะ ไอ้คริส” นัทถาม

“ก็ตอนนั้น พวกมึงจำกันได้รึเปล่า ที่ไอ้เจย์มันกำลังจะทะเลาะกับไอ้แม็กซ์อะ ไอ้ป๊อปมันพูดขึ้นมาไม่ใช่เหรอวะ ว่า ‘เข้าไปคุยเรื่องไปเที่ยวกันต่อในบ้านเถอะ’ น่ะ แล้วหลังจากนั้น ไอ้แม็กซ์มันก็ลุกไปนั่งกับพ่อมัน ซึ่งมีพ่อกับแม่ของมึงอยู่ด้วยอะ ไอ้เจย์ ดังนั้นถ้ามันจะไปถามพวกเค้าดูว่ามึงจะไปเที่ยวที่ไหนกันเมื่อไหร่ อะไรแบบนี้ มันก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอวะ......” คริสอธิบาย “แต่นี่คือกูก็แค่เดาอะนะเว้ย”

“อ้าว....... งี้ก็ความผิดกูสิวะเนี่ย” ป๊อปพูดเสียงอ่อย

“ไม่เกี่ยวหรอกมึง ไอ้ป๊อป ถ้าใครจะผิด ก็คือไอ้เหี้ยนั่นแหละ แม่งงงง จงใจจะตามมาหาเรื่องมาก่อกวนพวกเราถึงที่นี่เลยรึไงวะเนี่ย”

“มันคงเห็นว่าพวกมึงไม่มีพ่อแม่มาด้วย แต่มันมี อะไรแบบนี้น่ะ” โจพูดขึ้น “เพราะพวกมันไม่รู้นี่ว่าพวกมึงให้อาเมฆกับอาไคล์เป็นคนมาดูแลด้วยน่ะ”

“เออ ซึ่งกูก็รู้เรื่องนี้เพราะไอ้โจมันบอกกูเองอย่างที่ว่านั่นแหละ แต่ที่กูไม่ได้บอกพวกมึง เพราะกูไม่อยากให้ทริปนี้มันล่มอะว่ะ กูขอโทษพวกมึงจริงๆนะเว้ย” เจย์ส่ายหน้าเซ็งๆ

“งั้นที่มึงดูเครียดๆนอยด์มาตั้งแต่เช้าก็เพราะเรื่องนี้ใช่มะ ไอ้เจย์” นัทถาม

เจย์พยักหน้าเบาๆ “ก็ อือออ......”

“เหี้ยยยย มึงอย่าคิดมากน่า ไอ้เจย์ พวกเราคนเยอะกว่ามันตั้งเท่าไหร่ แถมยังมีอาเมฆกับอาไคล์อีก แม่งไม่กล้าทำอะไรหรอกน่า และที่สำคัญ เราก็ไม่ใช่ว่าจะเจอมันได้ง่ายๆ ใช่มะ ถ้าเจอก็ต่างคนต่างอยู่ ก็จบแล้ว” ตี๋เล็กพูดพร้อมตบบ่าเจย์เบาๆ

ในตอนนั้นเองที่ประตูห้องนอนใหญ่ถูกเปิดออก พวกเราทุกคนเงียบลงและหันไปมองที่หน้าห้องอย่างพร้อมเพรียงกันทันที ซึ่งคนที่เดินออกมาก็คือพี่แม็ทนั่นเอง

ผมได้ยินเสียงป๊อปถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยซ้ำ

“อ้าว นั่งทำอะไรกันอยู่วะ” พี่แม็ทถาม

“ก็คุยเรื่องไอ้แม็กซ์อะดิ แม่งงงง” เจย์ตอบ

“อ้อออ.....”

“อ้าว พี่แม็ทรู้เรื่องนี้อยู่แล้วเหรอวะมึง” เคนถาม

“เออ ก็กูคุยกับมันตั้งแต่วันที่กูรู้เรื่องจากไอ้โจนั่นแหละ” เจย์พยักหน้าเบาๆ “แล้วอาไคล์กับอาเมฆล่ะ ทำอะไรกันอยู่ และนี่ตกลงมึงจะนอนไหนวะ ไอ้แม็ท”

“ตอนนี้อาเมฆอาบน้ำอยู่ อีกเดี๋ยวคงนอนพักล่ะมั้ง เกรงใจอาเค้าเหมือนกัน ต้องรีบปั่นงานเพื่อที่จะมากับพวกเราได้เนี่ย และพอเมื่อกี้กูเล่าเรื่องไอ้แม็กซ์ให้อาไคล์ฟังเสร็จ อาเค้าก็เปิดคอมแล้วคงจะส่งงานให้ลูกค้าหรือไม่ก็ทำงานต่ออีกหน่อยอะว่ะ”

“พี่แม็ทเล่าเรื่องไอ้เชี่ยแม็กซ์ให้พวกอาไคล์ฟังด้วยเหรอครับ” วายุถาม

“ใช่ ก็เล่าไว้นิดหน่อยอะ ไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรมากมายหรอก ให้ผู้ใหญ่รับรู้ไว้ก่อนก็ดีกว่า จริงปะล่ะ แต่ถึงงั้นก็เหอะ ไอ้ยุ พี่ว่าเราเองก็เคยเล่าเรื่องที่ไอ้เจย์ไม่ถูกกับไอ้แม็กซ์ให้พวกพ่อๆอาๆของเราฟังมาตั้งนานแล้วนี่หว่า”

“แหะ มันก็จริงครับ”

“แล้วตกลงมึงจะนอนไหน มึงยังไม่ได้ตอบกูเลยนะ ไอ้แม็ท” เจย์ถามพี่ชายของเขาซ้ำอีกครั้ง “มึงจะนอนในห้องนอนใหญ่กับพวกอาเค้า หรือจะนอนกับพวกกู”

“กูเอาของไปเก็บในห้องนั้น แล้วก็จะใช้ห้องน้ำกับอาเค้าอะว่ะ แต่ตอนกลางคืนก็คงจะมานอนกับพวกมึงนั่นแหละ แต่กูจะบอกว่าห้องนอนเล็กอะ ให้พี่ยอดเค้าใช้ไปก็แล้วกัน อย่าให้เค้านอนในรถเลย”

พี่ยอดที่พี่แม็ทพูดถึงก็คือคนขับรถจากบ้านของเขาที่รับหน้าที่ขับรถตู้รับส่งให้พวกเราในครั้งนี้นี่เอง

“แล้วนี่พวกมึงจะเอายังไงกันต่อ จะไปเล่นน้ำเลยมั้ย หรือยังไง” พี่แม็ทเดินมานั่งลงระหว่างเจย์กับเคน

“ก็นั่นอะดิ ทำอะไรกันดีวะ” ตี๋เล็กถาม

“แดกข้าวก่อนเลย!” ป๊อปตอบเสียงดังฟังชัด “เที่ยงกว่าแล้วนะมึง กูหิวข้าวว่ะ”

“เหี้ยและไง มึงเพิ่งแดกข้าวเช้าไปไม่ทันไร นี่มึงหิวอีกแล้วเหรอวะ”

“กูเผาผลาญดีเว้ยยยย และอย่าว่าแต่กูเลยเหอะ เมื่อกี๊ไอ้ยุเองก็หันไปบ่นหิวกับไอ้คริสนิดนึงด้วยเหมือนกันไม่ใช่เหรอวะ กูได้ยินนะมึง สาดดดด”

“โอเคๆ งั้นเราลงไปหาซื้ออะไรกินข้างล่างกันมะ แล้วจากนั้นจะทำไรก็ค่อยว่ากันไปทีละอย่าง” พี่แม็ทตบบ่าน้องชายของตัวเองเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นยืน “เอ้าลุกๆๆ แล้วยุก็ไปบอกอาไคล์กับอาเมฆด้วยว่าเดี๋ยวพี่พาพวกเราลงไปเอง ให้เค้าพักผ่อนไป ไม่ต้องเป็นห่วง พวกเค้าอยากกินอะไรก็ให้สั่งมาได้เลย เดี๋ยวพี่ซื้อขึ้นมาให้”

“เคครับ” วายุรับคำ จากนั้นก็เดินไปเคาะลงบนประตูห้องนอนใหญ่ทางด้านหลัง ก่อนจะเปิดประตูออกแล้วเดินหายเข้าไปข้างใน

ในขณะที่ทุกคนลุกขึ้นยืนและเดินไปเปิดกระเป๋าเดินทางของตัวเองออกเพื่อหยิบแว่นกันแดด กระเป๋าสตางค์ กล้องถ่ายรูป หรือของอื่นๆออกมา ผมกลับยืนเหม่อมองออกไปทางระเบียงอยู่ครู่หนึ่ง ในใจกำลังนึกถึงเรื่องๆหนึ่ง คำสัญญาเหี้ยๆคำหนึ่ง ที่ผมเคยเกือบจะลืมมันไปแล้ว.....

“คิดไรอยู่ นนท์”

ผมหันกลับไปเห็นนัทยืนอยู่ข้างหลัง “....เปล่าหรอก คิดไรไร้สาระอะ เรื่อยเปื่อยๆ”

“เหม่ออีกและ ที่มองออกไปทางทะเลเนี่ย คิดเรื่องพ่ออีกรึเปล่า”

“เฮ้ยย เปล่าๆ ไม่ได้คิด”

“อืมม ดีแล้ว ถ้าเกิดคิดอะไรไม่ดีหรือรู้สึกไม่ดีล่ะก็ รีบบอกนัทนะ เข้าใจรึเปล่า”

“รู้แล้วน่าาา” ผมยิ้มรับให้แก่เขาน้อยๆ และแล้วจู่ๆผมก็ฉุกใจคิดขึ้นมาได้ว่าที่จริงผมเองก็มีสัญญากับเขาคนนี้อยู่ด้วยเหมือนกัน “เอออ นัท นนท์เกือบลืมเลยว่ะ เรื่องที่เราคุยกันว่านัทมีอะไรจะบอกนนท์อะ นัทยังไม่ได้บอกนนท์เลยนี่หว่า นนท์ก็ลืมถามนัทไปซะสนิทเลย มัวแต่ตื่นเต้นเรื่องมาทะเลเนี่ย”

เขายิ้มตอบกลับ “จนนัทลืมไปแล้วเหอะว่ะ นนท์ ว่านัทจะคุยอะไรอะ”

“โหหหห ไม่ต้องมาทำแบบนี้เลย โกหกกันชัดๆว่ะ” ผมโวยขึ้น

“เฮ้ย ไม่ได้โกหกนะเว้ยย มันลืมไปแล้วจริงๆ ก็มันไม่ได้มีอะไรสำคัญนี่หว่า และอีกอย่าง นัทเองก็ตื่นเต้นเรื่องมาทะเลนี่เหมือนกัน เลยลืมคิดถึงมันไปสนิท ก็เหมือนๆกับนนท์นั่นแหละ”

ที่จริงผมก็ยังรู้สึกข้องใจอยู่นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรเขาต่อ เพราะว่าถูกพวกเจย์ขัดเพื่อเรียกให้พวกเราเริ่มเคลื่อนพลออกจากห้องกันพอดี

พวกเราลงลิฟต์ไปถึงชั้นล่างแล้วก็เดินไปที่ร้านอาหารด้วยกันอย่างเจี๊ยวจ๊าวและสนุกสนาน เพราะพอเราอยู่กันข้างนอกตึกแล้ว เราก็สามารถส่งเสียงดังได้อย่างไม่ต้องเกรงใจว่าจะรบกวนใครที่กำลังพักผ่อนอยู่ เพราะอย่างน้อยรอบๆตัวพวกเราในตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ในรัศมีร้อยเมตรเลยสักคน แต่ถึงอย่างนั้น นอกจากผมแล้ว คนอื่นๆเท่าที่ผมสังเกตเห็นได้ อย่างเช่นคริส เคน เจย์ หรือว่าแม้แต่โจ ต่างก็สอดส่ายสายตามองไปรอบๆอยู่เหมือนกัน ซึ่งถึงแม้ว่าจะไม่ต้องพูดออกมา ผมก็รู้ว่าเราต่างก็กำลังคิดแบบเดียวกันกับผม นั่นก็คือ เรามองหา ระวัง และระแวง ว่าจะเจอกับพวกแม็กซ์โดยบังเอิญเข้าหรือเปล่านั่นเอง

แต่ยังดีที่โชคดูจะเข้าข้างเราอยู่บ้าง ทำให้เราไม่ได้เจอกับพวกเขาเลยจนกระทั่งเรากินข้าวกันเสร็จและกลับขึ้นบนห้องแล้ว ก็ยังไม่มีแม้แต่เงาหรือเสียงของแม็กซ์โผล่มารบกวนให้เป็นกังวลแม้แต่นิดเดียว โดยคนที่ดูท่าว่าจะมีปฏิกิริยามากที่สุดถ้าหากเราเจอกับคนพวกนั้นเข้าจริงๆ ก็คงไม่พ้นเจย์ หรือไม่ก็โจสองคนนี้แหละ ผมว่า

หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเราก็เริ่มจัดข้าวจัดของ และคุยกันว่าจะลงไปว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำของคอนโดด้วยกัน ก่อนที่ตอนเย็นจะลงไปเล่นน้ำทะเล แล้วจากนั้นก็ค่อยกลับมากินข้าวเย็นกันอีกครั้ง ซึ่งทุกคนดูจะกระตือรือร้นกันมาก ยกเว้นก็แต่ผมที่รู้สึกไม่ค่อยปลื้มกับคำว่า “ว่ายน้ำ” สักเท่าไหร่ แต่จะทำไงได้ล่ะ ในเมื่อมาถึงนี่แล้ว จะไม่เอากับเขาหน่อยก็เห็นจะไม่ได้เสียด้วย

ที่สระว่ายน้ำ อาเมฆกับอาพีกำชับพวกเราอีกครั้งว่าไม่ให้เสียงดังกันจนเกินไป และถ้ามีคนอื่นลงมาที่สระ เราก็ต้องยิ่งระวังมากขึ้น เพื่อไม่สร้างความรำคาญหรือรบกวนให้แก่ผู้อื่น แต่ว่าตอนนี้บริเวณโดยรอบสระว่ายน้ำ นอกจากพวกเราสิบกว่าชีวิตแล้ว ก็ไม่มีใครอยู่อีกเลยแม้แต่คนเดียว ดังนั้นจึงเป็นโอกาสที่พวกป๊อปจะสนุกกันได้อย่างเต็มที่ ซึ่งผมเองก็ลงไปเล่นกับพวกเขาในสระด้วย แต่ข้อแม้เดียวของผมก็คือ ผมจะไม่เดินออกไปจนถึงบริเวณที่ขาของผมยืนไม่ถึงเด็ดขาด

พวกเราเล่นบอลในน้ำและว่ายน้ำเล่นกันพักใหญ่ๆอย่างสนุกสนาน ซึ่งแม้แต่โจเองก็ยังดูเพลิดเพลินและมีความสุขไปกับพวกเราด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ออกห่างจากข้างกายผมไปเลยแม้แต่นาทีเดียวก็ตาม ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าที่เขาเกาะติดตัวผมแจขนาดนี้เนี่ย เป็นเพราะเขายังไม่สนิทใจกับคนอื่นๆมากนัก หรือเพราะว่าเขาเป็นห่วงผมกันแน่ แต่ไม่ใช่แค่โจคนเดียวที่คอยประกบตามผมตลอดแทบทุกฝีเก้า เพราะนัทเองก็ทำอย่างเดียวกันด้วยเช่นกัน ทั้งสองคนทำให้ผมถูกเพื่อนแซวจนได้ว่าต้องมีอัศวินข้างกายมาคอยประกบดูแลเป็นอย่างดี ซึ่งบอกตรงๆว่าผมไม่ชอบถูกแซวแบบนี้เลย

“มึงจะขึ้นแล้วเหรอ” โจหันมาถามผม ในขณะที่ผมกำลังกึ่งเดินกึ่งว่ายไปยังขอบสระ

“อือ กูจะไปห้องน้ำ”

“นัทไปด้วยดิ นนท์” นัทรีบหันมาหาผมอีกคน

“ไม่เป็นไร นัท นนท์ไปเองได้น่ะ....” ผมวางมือทั้งสองข้างลงบนขอบสระ จากนั้นก็ดันตัวเองขึ้นพ้นจากน้ำ เมื่อผมขึ้นไปยืนอยู่บนริมสระแล้ว ผมก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวและพันรอบเอว ก่อนจะเดินกลับมานั่งยองๆมองเขาสองคนที่กำลังมองตาผมปริบๆ “ทั้งคู่เลย ฟังให้ดีๆนะเว้ย นนท์อะ ไม่ได้พิการนะเว้ย ไม่ได้เป็นเด็กอายุสามขวบด้วย ไม่ต้องตามติดทุกฝีก้าวขนาดนั้นก็ได้ นนท์ดูแลตัวเองได้น่ะ จะต้องให้พูดอีกกี่ครั้งกันวะเนี่ย”

นัททำหน้าเหมือนไม่ค่อยสบายใจ ส่วนโจก็มองไปทางอื่นด้วยสีหน้านิ่งเฉยไม่สะทกสะท้าน

“อยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องตามไป แค่ไปฉี่ คงไม่ไปจมน้ำตายที่ไหนหรอก ใช่มะ” ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นยืน

“อ้าว ไอ้นนท์ จะไปไหนวะ!” ป๊อปตะโกนถาม

“ห้องน้ำ”

“อ้าว แล้วไม่ต้องมีคนไปคอยเฝ้าแล้วเหรอวะมึง” เจย์แซว ตามมาด้วยเสียงโห่ฮิ้วจากคนอื่นๆ ทำให้ผมยิ่งรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

ผมเดินออกจากบริเวณสระแล้วตรงไปยังห้องน้ำที่อยูอีกมุมหนึ่ง ถึงที่นี่จะดูเหมือนไม่ค่อยมีคน แต่ก็อย่างที่ผมบอกว่าสถานที่ทุกแห่งนั้นได้รับการดูแลและทำความสะอาดเป็นอย่างดี ดังนั้นถึงห้องน้ำจะมืด และเงียบ แต่มันก็สะอาด กว้างขวาง และอยู่ในสภาพที่ดีมากเช่นกัน ผมกดสวิตช์เปิดไฟ และเดินไปใช้ห้องน้ำที่อยู่ด้านในสุด และหลังจากเสร็จธุระแล้ว ผมก็เดินออกมาล้างมือที่หน้ากระจก ผมเปิดน้ำรองใส่มือ ก้มหน้าลง และวักน้ำล้างหน้าอยู่สองสามครั้ง จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้หน้าห้องน้ำ ซึ่งก็คงไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากจะเป็นเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มพวกเรา อาเมฆหรืออาไคล์ หรือไม่อย่างนั้นก็เป็นนัทไม่ก็โจนั่นแหละ ผมส่ายหน้าเบาๆอย่างเซ็งๆที่คิดว่าเขาจะต้องตามติดผมกันถึงขนาดนี้เลยหรือยังไง

ผมหยิบผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบเอวขึ้นมาเช็ดหน้า เสียงฝีเท้าที่ผมได้ยินเริ่มดังชัดขึ้นเนื่องจากเขาคนนั้นเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้ว และก่อนที่ผมจะทันได้หมุนตัวหันไปดูว่าคนๆนั้นคือใคร ผ้าขนหนูในมือของผมก็ถูกดึงออกไปอย่างรวดเร็ว ชายผ้าที่ถูกกระชากออกไปตวัดโดนที่แก้มของผมอย่างแรงจนผมรู้สึกแสบเล็กน้อย ด้วยความตกใจ ผมจึงรีบหันไปมองหน้าคนที่ทำแบบนี้กับผมทันที

“ตกใจเหรอวะ หือออ” ริมฝีปากบางเฉียบโค้งง้อขึ้นเล็กน้อยเป็นรูปรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์และดูร้ายกาจ

“ไอ้แม็กซ์” ผมใจหายวาบขึ้นทันที ทำไมเรื่องบังเอิญและเรื่องตลกร้าย มันถึงได้ชอบเกิดขึ้นกับผมนักนะ

“อยู่คนเดียวก็เป็นเหรอวะมึงเนี่ย”

ผมไม่ตอบ แต่จ้องหน้าเขานิ่ง คนๆนี้ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัวได้อีกต่อไปแล้ว

“จ้องหน้าเหี้ยอะไร ทำไมวะ ทำไมมึงดูไม่แปลกใจเลยนะที่เจอกูที่นี่น่ะ มึงรู้อยู่แล้วรึไงว่ากูก็มาที่นี่ด้วยน่ะ”

“มึงเอาผ้ากูคืนมา” ผมยื่นมือออกไปจะคว้าผ้าคืน แต่เขาก็รีบชักมือหลบ

“กู ไม่ ให้!!” เขาทำหน้าล้อเลียน ก่อนจะเดินไปที่หน้าห้องน้ำ แล้วโยนผ้าของผมลงไปในชักโครก

“เฮ้ยยย!!” ผมรีบพุ่งตัวไปหมายจะคว้ามันเอาไว้ได้ทัน แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว

แม็กซ์หัวเราะชอบใจ และตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงของคนอื่นๆเดินเข้ามาในห้องน้ำอีก ในใจผมก็คิดว่าผมโชคดีแล้วที่เพื่อนๆของผมตามมาสมทบผมในที่สุด แต่เมื่อผมหันไปมองที่ประตู ผมก็ยิ่งต้องใจแป้วลงมากขึ้นไปอีก เมื่อพบว่าคนที่เข้ามาเพิ่มอีกสองคนนั้นกลับเป็นเคและติ๊ก ไม่ใช่โจ นัท หรือคนอื่นๆอย่างที่ผมคิด

และในตอนที่ผมยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว ผมก็ต้องสะดุ้งโหยงจนสุดตัว เมื่อแม็กซ์ที่ยืนอยู่ใกล้ผมมากที่สุด เอื้อมมือมาดึงกางเกงว่ายน้ำของผมลงอย่างรวดเร็ว โชคยังดีที่ผมรีบคว้าและออกแรงดึงข้างหน้าเอาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะหลุดลงไปกองอยู่ถึงตาตุ่ม สิ่งที่เปิดเผยออกมา จึงมีแค่เพียงด้านหลังของผมเท่านั้น

ผมร้องออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจ พร้อมกับรีบดึงขอบกางเกงว่ายน้ำกลับขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะชอบใจจากคนทั้งสาม ผมรู้สึกว่าใบหน้ามันร้อนผ่าวเพราะทั้งความอายและความโกรธไปหมด

“เหี้ยไรวะ มึงยังอายอีกเหรอวะเนี่ย ไอ้ตุ๊ด! กูนึกว่ามึงชอบร่อนตูดโชว์คนนั้นคนนี้เค้าไปทั่วซะอีก!” เคพ่นคำพูดออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ

ผมกำหมัดแน่น ความอดทนกำลังจะหมดลงไปในไม่ช้า คำสัญญาที่ผมนึกได้เมื่อก่อนหน้านี้ก็คือ คำสัญญาที่ผมจะต้องเคลียร์เรื่องระหว่างผมกับหมอนี่ลงหลังจากที่ผมหายเจ็บมือแล้วนั่นเอง

“เฮ้ย ไอ้เค! ไอ้ติ๊ก! มาเร็ว พวกมึงมาช่วยกูรุมแก้ผ้าแม่งดูดิ๊วะ”

หัวใจของผมกระตุกวูบทันที เพราะผมรู้ดีว่าสามต่อหนึ่งแบบนี้ ผมไม่มีโอกาสจะชนะหรือเอาตัวรอดไปได้แน่ สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือร้องออกมาเสียงดัง เพื่อหวังว่าเพื่อนๆของผมที่สระว่ายน้ำจะได้ยิน แต่ทว่าก็คงยาก เพราะห้องน้ำนี่อยู่ที่อีกมุมหนึ่งซึ่งห่างออกมาพอสมควร และที่สำคัญ พวกเพื่อนๆของผมก็กำลังสนุกเสียงดังกันอย่างเต็มที่ โอกาสที่ใครในหมู่พวกเขาจะได้ยินเสียงของผมจึงริบหรี่เหลือเกิน

ในขณะที่ผมกำลังตื่นกลัวอยู่นั้น ทั้งสามคนก็พุ่งตัวเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วและในแค่เพียงพริบตา ผมก็ถูกล็อคแขนทั้งสองข้างเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้าย ที่ตัวของผมยังคงเปียกน้ำอยู่ ทำให้ผมลื่นหลุดจากแขนของติ๊กและเคได้ แต่มันก็ทำให้ผมต้องลื่นล้มลงบนพื้นห้องน้ำเสียงดังตึง

ถึงแม้ร่างกายจะเจ็บปวด แต่หัวสมองของผมมันก็ยังคงทำงานเป็นปกติ ผมเริ่มนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่คนพวกนี้เคยทำกับปั๊ก แล้วความหวาดกลัวว่าจะต้องโดนแบบเดียวกันนั้นก็แล่นไปทั่วทั้งร่างกายของผมทันที

ผมพยายามจะดันตัวให้ลุกขึ้นยืนโดยที่ใช้มือทั้งสองข้างปกป้องกางเกงว่ายน้ำอันเป็นปราการเพียงด่านเดียวของผมเอาไว้อย่างสุดชีวิต แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ผมต้องยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีกก็คือ เมื่อผมเห็นเงาตะคุ่มๆของคนที่สี่โผล่ขึ้นจากทางด้านหลังของแม็กซ์ นี่ถ้าเอกมาร่วมวงด้วยอีกคนแล้วล่ะก็ ผมคงหมดโอกาสจะขัดขืนอะไรอีกต่อไปอย่างแน่นอน และยิ่งถ้าเขากำลังถือมือถือเพื่อถ่ายคลิปเอาไว้ด้วยแล้วล่ะก็ ผมก็คง.......

“มึงปล่อยกู!!!” ผมร้องเสียงหลงพร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดจากมือและแขนของติ๊กกับเค ส่วนขาของผมก็เตะไปมาเพื่อกันไม่ให้แม็กซ์เข้ามาใกล้ได้ราวกับคนบ้า และแล้ว โดยที่ผมไม่ทันรู้สึกตัว จู่ๆตัวของแม็กซ์ที่เคยอยู่ตรงหน้าของผมก็ลอยไปทางด้านหลังจนกระแทกเข้ากับประตูห้องน้ำอย่างแรง

หลังจากเสียงดังโครมที่เกิดจากหลังของแม็กซ์กระแทกเข้ากับประตูไม้ที่ดังก้องไปทั่วเงียบสนิทลง ผมก็ได้ยินเสียงร้องโอดโอยของแม็กซ์ครางออกมาเบาๆ ตอนแรกผมก็คิดว่าผมเป็นคนที่เตะแม็กซ์ออกไปเอง แต่ทว่าไม่ใช่เลย ผมไม่ได้รู้สึกถึงสัมผัสที่เท้าของผมเลยแม้แต่น้อย และที่สำคัญ แรงเตะของผมก็คงไม่มากพอที่จะเหวี่ยงแม็กซ์กระเด็นไปได้ถึงขนาดนั้น

ผมเพิ่งมารู้สึกตัวว่าคนที่ช่วยผมเอาไว้ และจับตัวแม็กซ์เหวี่ยงจนกระเด็นออกไปได้ด้วยมือเพียงข้างเดียวนั้นก็คือคนที่เพิ่งเข้ามาในห้องน้ำเป็นคนที่สี่ที่ผมเห็นเมื่อครู่ และเขาคนนั้นก็คืออาเมฆนั่นเอง

ทั้งติ๊กและเคต่างก็ปล่อยตัวผมและรีบถอยห่างออกไปตามสัญชาติญาณทันที

“ไป!!” อาเมฆคำรามขึ้นด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยพลังและดังก้องกังวานไปทั่วทั้งห้องน้ำ

ติ๊กกับเคสะดุ้งโหยงด้วยความกลัว ก่อนจะรีบลุกไปดึงแม็กซ์ขึ้นจากพื้น แล้วทั้งสามคนก็พากันวิ่งออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

อาเมฆรีบนั่งชันเข่าลงตรงหน้าผม และกอดผมเอาไว้ทันที “เป็นอะไรรึเปล่า นนท์ ไอ้พวกนั้นมันยังไม่ทันได้ทำอะไรใช่มั้ย”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนและอ้อมกอดอันอบอุ่นจากอาเมฆ ทำให้ผมรู้สึกคลายความตื่นตระหนกลงได้อย่างรวดเร็ว และไม่ทันที่ผมรู้ตัว ผมก็นึกย้อนไปถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดของพ่อที่ผมไม่เคยได้สัมผัสมานาน เมื่อความกลัวเริ่มจางหายไป น้ำตาของผมมันก็ค่อยๆไหลออกมาช้าๆทันที

[ordkrub]

อาเมฆมาทันเวลา แล้วอย่างนี้จะเที่ยวต่อสนุกเหรอ