มาต่อแล่ว เห่อ
วันนี้ทำงานเจ้านาย(พี่เลี้ยง)ชม ดีใจ ฮาๆ
เอ้อ ทีสิดก็มีอีก โค้วววววว
ตอนที่40 คราวก่อนมึงตามกู คราวนี้กูตามมึง
สภาพหอที่ผมเคยอยู่ ตอนนี้มันแตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง...
ที่พี้นมีเศษแก้วแตก ข้าวของบนชั้นเล็กข้างทางเดินก็โดนล้ม แถมเก้าอี้โต๊ะกินข้าวยังลงไปนอนตะแคงกับพื้นอีก
ผมเดินข้ามกองเศษแก้วบนพื้นไป แล้วมองลอดเข้าไปในครัว แล้วก็เปลี่ยนเบนเป้าหมายมาเป็นในห้องนอน แต่ถึงอย่างงั้น ก็ไม่มีวี่แววไอ้พาเลย...
ผมรู้สึกเจ็บหน้าอกแปลกๆ แต่ก็เมินมันไป แล้วเดินไปหยิบไม้กวาดกับที่ตักผงมากวาดเศษแก้วที่พื้น
เกิดอะไรขึ้นนะ?
ไอพามันจะอาละวาดหรอ...หรือว่าอะไร?
ผมกวาดพื้นบริเวณที่เป็นแก้วแตกเสร็จเรียบร้อย แล้วก็เดินไปที่โต๊ะกินข้าวก่อนจะเหยียบเข้ากับอะไรแข็งๆ
ผมจึงก้มลงมองดูที่พื้น
มันคือเศษมือถือ omnia ของไอพามัน...
นี่มันโกรธ ขนาดนี้เลยหรอ...
ผมกลืนน้ำลายลงคอ แล้วนึกสงสัยว่าป่านนี้ไอพามันจะอยู่ที่ไหน
ตอนขึ้นมา รถมันก็ไม่อยู่
ผมหยิบมือถือตัวเองขึ้นมา คิดจะโทรก็โทรไม่ได้ เพราะมือถืออีกฝ่ายก็กลายเป็นเศษอะไรซักอย่างอยู่ข้างหน้านี่
ผมล้มตัวนั่งที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าวอย่างอ่อนแรง นึกเสียใจที่รีบร้อนออกมาก่อน แม้มันจะแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วก็ตามที
น้ำตาเริ่มไหลอีกแล้ว
พักนี้ผมเริ่มรู้สึกตัวแล้ว ว่าสงสัยผมจะเป็นไอ้ตุ๊ดเหมือนที่ไอพามันชอบว่าบ่อยๆ
เพราะผมมันอ่อนแอ ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงเลย อย่างน้อยๆก็ด้านจิตใจ
"เชี่ยยยยย นี่มึงโต้รุ่งเลยหรอวะ"
เสียงกวนส้นตีนของไออู้ดดังกรอกหูผม หลังจากมันเห็นผมนั่งจ้องโทรศัพท์ไร้สายที่หอมันจนเช้า
"เห้ยพา กูว่ามึงโหมเกินไปแล้วว่ะ"ไอไม้พูด
"จริงนะเว้ย กูว่าไอธัณมันไม่เป็นไรหรอก มึงอย่ามานั่งจิตตกงี้เลย"ไออู้ดส่งเสริม
"มึงก็รู้...ว่าไอธัณมันเป็นโรคหัวใจ...มันจะไปล้มไหนก็ไม่รู้"
ผมตอบมันไป
แต่ถึงอย่างงั้นความพยายามตามหาของผมมันก็ริบหรี่เต็มที
เมื่อคืนผมขับรถไปแทบจะทั่ว กทม.แล้ว แต่ก็หามันไม่เจอ มือถือก็เจ๊งบ๊ง เลยมาที่หอไออู้ด เพื่อยืมโทรศัพท์มันโทรหาไอธัณ
แต่ถึงอย่างงั้นก็ยังติดต่อมันไม่ได้จนบัดนี้
"มึงลองโทรดูดีมั้ย"
ผมหันไปมองหน้ามันอย่างเซงๆ ก็กูโทรจนไม่รู้จะโทรไงแล้วเนี่ย
"มึง กูว่ายังไงไอธัณมันก็ไม่รับหรอกว่ะ มันปิดมือถือ"
"ไอพา บางทีไอธัณอาจจะเปิดมือถือแล้วก็ได้ มึงลองโทรอีกรอบดิ นี่มันก็เช้าแล้ว"ไอไม้พูด
"ใช่มึง ไอเชี่ยธัณเวลามันคิดมากมันก็ชอบปิดมือถือ แล้วพอมันหายเครียดก็เปิด มึงก็รู้ดีนี่ไอพา"ไออู้ดพูดพลางหยิบโทรศัพท์มาให้ผมอีกรอบ
ผมมองมันอย่างปลงตก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ไร้สายมันมาแล้วลองโทรออกอีกรอบ
เสียงมือถือผมดังขึ้น ผมเงยหน้ามอง แล้วก็หยิบมันมาดู
ไอเชี่ยอู้ดนี่
มันจะโทรมาทำหอกไรวะ
ผมกดรับ แล้วพูด
"ไอ้เชี่ย โทรมาทำไม"
"ไอธัณ"
ดวงตาผมเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงที่ตอบกลับมา
"ไอ...พา?"
"ไอธัณกู..."
ผมได้ยินแค่นั้นเพราะมือผมมันกดตัดสายไปอย่างไม่ทันตั้งตัวแล้ว...
โอ๊ยยย บ้าเอ๊ยยยยยยย
"ตู้ด....ตู้ด....ตู้ด....."
เมื่อเสียงนี้ดังขึ้นผมก็ถอนหายใจอย่างปลงอนิจจัง ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงเบาๆ
"เกิดไรขึ้นวะ"ไออู้ดถาม
"ไอธัณมันตัดสายทิ้ง"
ทั้งไออู้ดและไอไม้ดูหน้าเหวอ แล้วก็ซีดลงตามๆกัน
"เห้ย ไม่หรอกมั้ง...อาจจะแบบ สัญญาณไม่ดีไรงี้"
"อืม ก็คงงั้น" ผมตอบปัดๆไป
ไอ้อู้ดได้ยินงั้นเลยเงียบลง ส่วนไอไม้ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี
ผมก็รู้สึกไม่ดี ที่เพื่อนต้องมาลำบากใจกับผม แต่อีกนัยหนี่ง ก็รู้สึกดี ที่มันลำบากใจเพราะอยากจะช่วยเพื่อนเลวๆอย่างผมเนี่ย
พอมาเจอแบบนี้ ไอที่ลังเล ก็ได้คำตอบแน่ชัดแล้ว
ก็รู้ตัว ว่าทำตัวไม่ดี อารมณ์เสียง่าย ชอบหาเรื่อง ทำอะไรผิดพลาดไปหลายอย่าง แต่นั่นมันก็พยายามทำให้ดีที่สุดแล้ว
ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบรับ ก็ไม่รู้จะทู่ซี้ทำไม
คงต้องให้มันจบซักที เพื่อตัวเอง...
แล้วก็เพื่อไอเพื่อนรักคนนี้ด้วย....
ผมรีบโทรกลับแทบจะทันทีที่กดตัดสาย แต่ก็ไม่มีใครสนใจจะรับแล้ว
"โอย กูจะทำยังไงดี กูจะต้องทำยังไงเนี่ย" ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางกดโทรไปอีกเรื่อยๆ
แต่ก็ไม่มีใครรับเลย
ไอพามันต้องโกรธมากแน่ๆ
ผมลนจนทำอะไรไม่ถูก น้ำตาก็พาลจะไหลอีกแล้ว ทำไมกูอ่อนไหวงี้วะ...
"เชี่ยพามึงไม่เป็นไรแน่นะเว้ย"
ไออู้ดถามขณะที่มันเดินลงมาส่งผมที่ข้างล่าง
"เออ ไม่หรอก เดี๋ยวไปเดินเล่นไปอะไรก็สงบได้เองแหละ"
ผมตอบมันไป
"อืม ยังไงก็ อย่าไปทำอะไรบ้าๆแล้วกันนะเว้ย"ไออู้ดปราม
"เห้ย สู้ๆนะมึง อย่าเพิ่งคิดอะไรไร้สาระ"ไอไม้พูด
ผมหันไปมองไอ้เพื่อนสองคน
"เออ ยังไงก็ขอบใจมากนะเว้ย"
"เห้ย ไม่เป็นไร เพื่อนกัน ต้องช่วยกันดิวะ"ไออู้ดพูด
"มีไรก็ โทรหาพวกกูละกัน"ไอไม้พูดยิ้มๆ แล้วทำท่าเป็นเชิงบอก
"เออ กูไปละ"
ผมพูด แล้วก็ขึ้นรถมินิ ขับออกไป ที่ไหนซักที่....ที่ผมจะสามารถ นั่งเงียบๆคนเดียวเพื่อสงบจิตใจได้
ผมหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูอีกทีเพื่อจะโทรหาวิท
แต่พอกดเจอเบอร์ last call...
เมื่อกี้มันเบอร์หอไออู้ด ไอพาต้องอยู่ที่โน่นแน่ๆ
ผมคิดได้ดังนั้นจึงรีบตรงไปที่หอไออู้ดทันที
โดยไม่ได้สนใจ อาการเจ็บหน้าอก ที่มันทวีความเจ็บปวดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ....
to be continue
/เงยหน้าไปดูไอ้ที่โพสๆมา
ห่า ชีวิตกูนี่มันเน่ากว่านิยายจริงๆด้วยวะ...
บางครั้งผมยังแอบคิดเลยนะ ว่าทำไมบางทีอะไรๆมันช่างงงงเหมาะเจาะชิบหาย
ไม่ก็พล้าดดดดดชิบเป๋ง
แหม อีกคู่คิดกันไปไกลละ....งี้ก็ไม่ต้องเล่าแล้วดิ กะว่าจะต่อสะหน่อย ฮาาาาา
ไปละ ปวดเอว แก่ๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
