+++ สะดุดรัก ไอ้คิ้วเข้ม +++
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: +++ สะดุดรัก ไอ้คิ้วเข้ม +++  (อ่าน 517779 ครั้ง)

ออฟไลน์ โน๊อา

  • อยู่เป็นคู่ เช่น ฉันคู่เธอ
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1419
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +99/-1
มารอ วันนี้เปลี่ยนรูปหรือเปล่า เปลี่ยนมาด้วยนะ

OhhO16

  • บุคคลทั่วไป

yinmee

  • บุคคลทั่วไป
รออ่าน รออ่าน หุหุหุหุหุ o13

dokjarn

  • บุคคลทั่วไป
:L1: :L1: :L1:

รออ่าน...รออ่าน..ตอนต่อไป

หวานแบบนี้แหละดี

ขมมานานแล้วอ่ะ   ชอบ 3 อันนี้มาก 555

อ้างถึง
"เวย์รู้เปล่าว่า น้ำนั่นอ่ะผลิตจากเลือดสี่สิบหยด แล้วเลือดก็ผลิตจากน้ำอีกสี่สิบหยด คิดดูว่าเวย์หมดน้ำไปกี่ถังหล่ะ"


"สักที่รุด" ผมพูดหน้าตาย


สัญญานะ ว่าจะบอกเวย์ ห้ามไปบอกใครนะ แค่นั้นเวย์ทำให้ได้อยู่แล้ว เวย์ชอบ" ผมพยายามพูดจริงจังในตอนแรก และคำสุดท้ายผมบอกแบบเล่นๆ กวนๆ


อิ อิเป็นความรู้ใหม่ที่เข้าใจว่ามั่วมากๆ...แต่ชอบบบ...กร๊ากกก

ไอ้  .. สักที่รุด..นี่เห่ยย ..มาก     แต่ก็ชอบ

และยืนยัยว่า...เวย์..สามารถทำการบ้านได้ทุกข้อ..เพราะชอบบบ..555

รอต่ไปคร้าบบบ

 :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ สมุนไพร

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1581
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +144/-3
ซุ่มอ่านหนึงวัน...สงสารเฟยจับใจ :o12:

พวกเพื่อนพี่มันนี่เลวแบบจำกัดความไม่ได้จิงๆ :z6:

รอๆๆๆพี่นะห์....กรู๊ววว :z2:

ออฟไลน์ Natavishi

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 459
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-1
หายยยยยยยยย


หายยยย



หายยยยยยยย     อ่ะ

yinmee

  • บุคคลทั่วไป
มารอ  มารอ

มารอ เวย์ กะเฟย์ อยู่น๊าาาาาาาาา

ดิ้นรอ :z2:   ดิ้นรอ :z2:

ออฟไลน์ boboaje

  • ไม่ชอบหวาน ชอบครบรส
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +101/-4


 .. . .เพิ่งได้เข้ามา หึ๊ยยยย  มีปัญหาไรอะคะ  . .. . . . จากวันนั้นถึงวันนี้ก็หลายวันแล้วเน่อ  ... . โดนฆ่าตัดต่อน(?)ป่ะเนี้ย . . .

EyesOnMe

  • บุคคลทั่วไป
ตามมาอ่านทันแล้วววว

 :L2:



คนแต่ง

หายไปไหนนนน

รออยู่น้าาา

 :กอด1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-02-2009 15:09:00 โดย EyesOnMe »

power**

  • บุคคลทั่วไป
:กอด1:

เฟยยยยยยยย คิดถึงงงงงงงงงง

เป็นห่วงเน้อออออออออ


CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






yinmee

  • บุคคลทั่วไป
:กอด1:

เฟยยยยยยยย คิดถึงงงงงงงงงง

เป็นห่วงเน้อออออออออ



^
^^
^^^
^^^^^
^^^^^^^

เห็นด้วยกะรีบน

คิดถึงมากมาย  คิดถึงที่สุด  คิดถึงพี่นะห์ o18

คิดถึงเฟย์  คิดถึงเวย์  หุหุหุหุหุหุ :impress2:

sexyman

  • บุคคลทั่วไป
ตอนแรกว่าจะเข้ามาอ่านเล่นๆ  พักสมอง

แต่ทำไปทำมา  ไหงอ่านครบทั้ง 44  ตอนแวก็ไม่รู้

อร๊ากกกกกก   แล้วแบบนี้  งานกรู  จะเสร็จไหมเนี๊ยย


ว่าแล้วก็กลับไปอ่านอีกรอบ  เพราะเมื่อกี้อ่านแบบลวกๆ

ออฟไลน์ *SparklinG*

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 912
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-0
 :impress2: ในที่สุดก็อ่านทันซะที...น่ารักจังเลยเรื่องนี้

Bg LoVe NT

  • บุคคลทั่วไป
น้องเฟย

หายไปไหน

คิดถึงและเป็นห่วงน้าาาาาาาา



 :กอด1:

ออฟไลน์ moonlight

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 985
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-0
^
^
^
 :z13: พี่แข

ตามอ่านทันแล้ว

เวย์น่ารักอะ

ว่าแต่น้องนะห์หายไปไหนเนี่ย     :กอด1:



yinmee

  • บุคคลทั่วไป
พี่นะห์หาย    พี่นะห์หาย  :monkeysad:

pattyam

  • บุคคลทั่วไป
เข้ามารายงานตัวคะ แอบซุ่มอ่านเรื่องนี้มานานจนในที่สุดก็ทัน

หลายอารมณ์มาก กะอิพวกเทพอสูรมังกรฟ้าพวกนั้น(อิพวกพี่ๆ)

ตอนแรกก็ประทับใจ อ๊ายๆๆๆดูท่าทางทุกคนจะรักจริงทั้งนั้น

แต่ไหงเอาไปเอามากลายเป็นคนนิสัยไม่ดีได้ :seng2ped: สงสารเฟยกับเวย์


แต่ในที่สุดทั้งสองคนก็ฝ่าฟันมาได้ :mc4:เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนเน้อ

ranny

  • บุคคลทั่วไป
ยังอ่านไม่จบ (ขอพักไปทำใจก่อน..)
อ่านเรื่องนี้แล้วเหนื่อยอ่ะ

เข้ามาเพื่อกดบวกให้อิน้องนะห์ (ชิสส์)
เอาใจเด่ะขี้อิจฉามันหน่อย

แข ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก
ที่หายไปอ่ะ...อิน้องมันหนีไปเที่ยวสองคืนซ้อนเลย


เที่ยวแล้วก็ดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะ
รักนะ จุ๊บๆ :กอด1: :L1:

ออฟไลน์ iGiG

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 606
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0

ออฟไลน์ krappom

  • 人は誰でもそれぞれに悩みを抱えて生きる
  • เป็ดนักโพสมือดี
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7395
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1182/-23

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ [N]€ẃÿ{k}uñĢ

  • ~ῲเจ้าแม่Dramaῴ~
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5186
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +740/-5
 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยังมะมาต่ออีกหรออยากอ่านต่อจังเลยงะ
เท่าที่อ่านผ่านๆมานะตั้งแต่ตอนแรกสุดยันตอนล่าสุด

เฟย...
ชายหนุ่มผู้ที่พยายามทำตัวเองให้ดูเข้มแข็งอยู่ตลอดทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้วเป็นคนอ่อนไหว
พูดง่ายๆคือ sensitive มากพอๆกับผู้หญิงคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่เฟยเป็นคนที่ปรับอารมณ์และสีหน้า
ได้เนียนมากจากเท่าที่สังเกตมาอะนะ สิ่งต่างๆที่เฟยเป็นอยู่ในขณะนี้มันพูดยากแต่ก็อยากบอก
อย่างที่รู้กันว่าเรื่องมันเริ่มต้นตั้งแต่ ม.1 สมัยนั้นด้วยความเป็นเด็กบวกกับไม่คิดอะไร
การที่ต้องมาเจอกับการ รุมโทรมที่เกิดจากความคึกคะนองตามภาษาวัยรุ่นของเพื่อนพี่ชายทั้ง 6 คน
มันเป็นอะไรที่ยากมากที่เด็กอายุเพียงเท่านั้นจะรับได้
การที่ฮาร์ดพี่ชายของเฟยให้เพื่อนทั้ง 6 คนรับผิดชอบด้วยการดูแลเฟยนั้นมองดูผิวเผินมันอาจจะดูดี
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ในช่วงแรกนั้นความรับผิดชอบย่อมอาจจะมีอยู่จริง
พอนานๆเข้า ความรับผิดชอบ ก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็น ความใคร่ เงี่ยนกระหือ ในเรื่องอย่างว่า
ทั้ง 6 คน ต้องผลัดกันดูแลเฟยวันละคนนั้นบอกตรงๆเลยมันอาจพูดว่าผลัดกันเอาเฟยวันละคนก็ได้นะ
คิดดูสิไม่เพียงแต่ผลัดกันยังมีบางทีที่เฟยต้องเจอทั้ง 6 คน พร้อมๆกัน
บางคนอาจบอกว่าอยู่โรงเรียนเนี่ยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เฟยเลยนะ เพราะได้รับการดูแลจากพี่ๆเหล่านี้ไง
เหอะๆแต่ก็จะขอตีความในแบบของนิวว่ามันเหมือนกับพอพวกเราได้ของเล่นดีๆมาอย่างนึง
ตอนแรกพวกเราก็เล่นด้วยความรู้สึกที่แบกรับไว้ว่าพวกเราเป็นเจ้าของเราต้องรับผิดชอบมันอย่างดีนะ
หลังจากนั้น ก็กลายเป็นพวกเรารู้สึกชอบของเล่นชิ้นนี้มาก และหวงไม่อยากให้ใครมายุ่ง หรือจะใช้ร่วมกัน
ที่บอกว่า รัก เฟย เหอะๆแน่ใจเหรอว่านั่นเรียกว่ารักได้ พอรู้สึกว่าของที่ควรเป็นของๆเราคนเดียวทำไมมันต้องไปแบ่งให้คนอื่นใช้ร่วมกับเราด้วยละมันรู้สึกเจ็บนะอย่างนู้นอย่างนี้ จนต้องแยกกันไปทั้ง 6 คน เหลืออยู่เพียง 4 คน
พอมาคิดดูดีๆแล้วมันจะเป็นเพียงแค่ความใคร่ ที่เผอิญคนทั้ง 6 ได้ของเล่นที่มีชีวิตมา คือ เฟย มาไว้ในครอบครอง
ภายใต้กรอบของคำว่า รับผิดชอบจากฮาร์ด แล้วไงละสุดท้ายพอทุกคนเริ่มจะห่างจากเฟย
มันก็ไม่ต่างจากการทำร้ายเฟยหรอก เพราะหลังจากนั้นเฟยก็เกิดอาการทางประสาท
ที่ทำให้อยากในเรื่องอย่างนี้ชนิดที่เรียกว่าขาดไม่ได้จนต้องไปบำบัด กินยาระงับประสาทซึ่งจะทำให้เบลอๆนั่นอีกละ
ช่วงเวลาแห่งความสุขที่ผ่านมามันขาดหายไปคนที่ต้องการกลับไม่อยู่ มันช่างทุกข์ทรมานขนาดไหนคงไม่ต้องพูดถึง
รอยยิ้มที่เคยทำให้ผู้คนรอบข้างพากันมีความสุขจางหายไปเหลือทิ้งไว้แต่เฟยที่ดูแข็งนอกอ่อนใน
พอเฟยเริ่มที่จะกลับมาเป็นผู้เป็นคน ใช้ยาน้อยลงก็ต้องกลับมาเจอคนทั้ง 6 คน พร้อมกันอีกครั้ง
ถูกทำร้ายความรู้สึกอย่างรุนแรงอีกครั้งด้วยการกระทำของ น้ำ ที่พาเพื่อนมาหวังที่จะทำอะไรเฟย
ปากก็บอกว่าเพราะรักมากเลยแค้นมากที่ต้องมาแบ่งเมียใช้ร่วมกับคนอื่น แล้วเฟยเป็นคนผิดหรอ?
ซึ่งในขณะนั้นเองที่เฟย ได้พบกับเค้า "เวย์" ความรู้สึกที่เฟยมีต่อเวย์นั้นมันแปลกแยกจากที่เคยเป็นมา
ต่างจากที่เคยรู้สึกกับ พี่ชายทั้ง 6 คน มันเป็นอะไรที่ดูแล้วมีสีสัน ทำให้หัวใจพองโต
โลกดูจะน่าอยู่ขึ้นทำให้ รอยยิ้มน้อยๆของเฟยค่อยๆกลับมาอีกครั้ง
โดยที่ตัวเฟยอาจไม่รู้ตัวว่ารอยยิ้มนั้นได้กลับคืนมาแล้วแต่ที่รู้คือ ณ ขณะนี้ เค้าพูดได้เต็มปากว่า รัก เวย์
มันไม่ใช่ความสับสน มันไม่ใช่เรื่องของความรับผิดชอบที่ พี่ฮาร์ดเคยนำมาอ้าง แต่มันคือ ความรัก
ความรักที่เป็นรักครั้งแรกที่เฟยได้เลือกเอง เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น
ระหว่างพี่ชายทั้ง 6 คน กับเฟยนั้นมันก็แค่สิ่งที่ถูกผูกมัดด้วยกรอบของความรับผิดชอบ
และความผูกพันธ์ทางกายเท่านั้น แต่เวลานี้ เฟยต้องจบปัญหาที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับ ฮาร์ด และอาท พี่สาวของเค้า
ด้วยเพราะแน่ใจในความรักที่เกิดขึ้น รวมถึงการกระทำที่ต่ำทรามของพี่ชายทั้ง 6 คนอีกครั้งที่จับตัว
เฟยมากินสารเสพย์ติดให้เกิดอาการเพ้ออยาก ในขณะเดียวกันก็จับ เวย์ มาอยู่ดูการกระทำอันไร้ทางต่อต้านนั้น
แล้วมันสมควรแล้วไม่ใช่หรือที่จะบอกว่า เลิกใช้เถอะนะ คำว่าความรับผิดชอบ คำว่าพี่รักเฟยนะ ...........
 
เวย์...
ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่มีชีวิตตลอดมาในแบบของเด็กหนุ่มวัยรุ่นทั้วๆไป จนวันนึงเค้าได้พบกับ
ความสดใสที่ไม่เคยเจอมาก่อน มันทำให้เค้ารู้สึกชอบเด็กผู้ชายตัวผอมบางดูน่าทนุถนอมคนนั้น
ด้วยความบังเอิญ หลังจากนั้นเค้าก็ได้พบ เด็กหนุ่มคนนั้นอีกครั้งแต่ต่างจากครั้งก่อนที่เคยพบ และได้รับรู้ว่า
คนๆนี้ชื่อว่า "เฟย" เค้าพยายามจะเข้าเฟยและดูท่าจะอะไรๆก็ดูจะเป็นใจทำให้เค้าสนิทกับเฟย
ค่อยๆรับรู้เรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับเฟยมากๆเข้า จนเค้าอยากจะปกป้องดูแล และอยู่เคียงข้างเฟย
เพราะยิ่งเค้าอยู่กับเฟยไปเรื่อยๆเค้ากลับพบว่าเฟยคนที่เค้าเคยเห็นค่อยๆกลับมาแล้ว
หากเพียงแต่ถ้าเค้าไม่เข้าไปรู้ในสิ่งที่ไม่ควรจะรู้ รู้ในสิ่งที่เฟยพยายามจะลืมมาตลอด
มันทำให้ความรู้สึก และความคิดของเค้าทั้งสับสนทั้งไม่เข้าใจ แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เค้ารู้ คือ ...
เค้าไม่อาจทอดทิ้งเฟยได้ ไม่ว่าเฟยจะเป็นยังไงเค้าก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเฟยพร้อมจะยอม
รองรับซึ่งอารมณืของเฟย ขอแค่ให้มันมาลงกับเค้าคนเดียว เพราะเค้ามันใจแล้วละว่า
เค้ารัก เฟย อย่างชนิดที่เรียกว่าถอนตัวไม่ขึ้น เค้าพร้อมที่จะอยู่ข้างหลังคอยผลักดันให้เฟย
จบปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นให้มันจบไปเสียทีกับอ้ความรักบ้าบอแบบนั้นที่มันมีแต่จะทำร้ายเฟยมากขึ้นเรื่อยๆ....

เล็ก...
เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง ซึ่งเป็นน้องชายของใหญ่ หนึ่งในพี่ชายทั้ง 6 คน ของเฟย
เล็กรับรู้มาตลอดถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้ง 7 ว่าเป็นเช่นไร
แรกเริ่มเดิมที มันคือความขยาด รับไม่ได้ และกลายเป็นสงสาร จากคำว่าสงสาร
มันแปรเปลี่ยนเป็นคำว่า รัก แต่เป็นรักที่ไม่อาจจะเป็นไปได้เพราะ เฟย มองเค้าเป็นแค่
น้องชายของ พี่ใหญ่ ก็เท่านั้นเอง เค้าต้องเฝ้ามองม ความสุขของเฟย ความเจ็บปวด และความทรมาน
มาโดยไม่อาจะทำอะไรได้นอกจากเฝ้าดู จนวันนึงที่ "เวย์" ก้าวเข้ามาเฟยที่เคยมีความสุขก็กลับมา
เค้าจึงพร้อมที่จะช่วยคนทั้งคู่เช่นเดียวกับที่ ฮาร์ด และอาท ต้องการ ให้ได้รักกันอย่างจริงจัง
ไม่ไปเป็นที่ขัดหูขัดตาของพวกพี่ๆเค้า ... แต่เค้าก็เป็นได้เพียงแค่คนกลางอยู่ดี
ฝ่ายหนึ่ง คือ พี่ชายที่เข้มแข็งมาตลอด แต่ต้องมาอ่อนแอจนดูไม่ได้เพราะรัก ขณะที่อีก
ฝ่านหนึ่ง คือ คนที่เค้าหลงรักมาโดยตลอด แล้วเค้าจะทำอย่างไรได้ละ
เค้าจะทนดูพี่ชายของเค้าเสียใจต่อไปได้เหรอ เค้าต้องเลือกที่จะช่วยพี่ชายของเค้า
แม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะการกระทำที่พี่ของเค้าได้ทำนั้นมันแย่มากแค่ไหนก็คงรู้กันดี
แล้วอย่างนี้เค้าจะพูดอย่างไรดีให้ เฟย ยอมรับในตัวพี่ของเค้าได้ ....

เท่าที่ นิว ตีความมาทั้งหมดนี้จริงๆยังสามารถพูดถึงตัวละครได้อีกหลายตัวแต่เห็นว่าพล่ามมาเยอะ
เลยจะขอสรุปละกันว่า คนที่น่าสงสารที่สุด ในฐานะคนกลางคือ เล็ก ที่ดูจะลำบากใจเหลือเกิน
ในตอนหน้าที่ นะห์ มาลงต่อเราก็คงจะได้รู้ว่า เล็กจะทำเช่นไร แต่บอกได้เลยว่าอย่างมากที่สุดที่เฟยจะยอม
คืนให้กับใหญ่ และเพื่อนอีก 5 คนได้ คือ แค่พี่ชายก็เท่านั้น....
และแล้วเราก็ต้องรออ่านกันต่อไปเพราะทั้งหมดก็สุดแล้วแต่ นะห์ จะเขียนให้เนื้อเรื่องดำเนินต่อไปอย่างไร.....

                                                                                                               นิว 
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-02-2009 19:09:32 โดย newykung »

Yokung

  • บุคคลทั่วไป
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!(ตอนนี้อยากตะโกนดังๆเป็นภาษาRockerโว้ยยยยย!!!!!!)
ไอ้เวย์...นายแน่มาก!!!!!!! สมชายจริงๆโว้ยยยยยยยยยยย!!!!!
ใครว่าแกมันหน้าตัวเมียวะ!!! ไม่ใช่เลยซักนิด!!!!
ตัดสินใจได้เฉียบดีมาก ดีมากเลยเว้ยที่ไม่ทิ้งเฟย
เจ๋งหว่ะ!!!!! ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว พูดได้คำเดียว...เจ๋ง!!

ฮึมมมมมมม...รออ่านต่อนะครับ!!

HadsaNah

  • บุคคลทั่วไป
ตอนที่ 45 คนกลางที่ลำบากใจ

"เมื่อไหร่จะไปคุยให้พี่ได้ซักที" พี่ชายคนที่เคยเข้มแข็ง แต่ตอนนี้กลายเป็นคนอ่อนแอ เหมือนคนบ้า ของผมพูดขึ้น พร้อมๆ กับขวดเหล้าและเบียร์ที่วางกองกันอยู่ด้านหน้ามากมาย


"เล็กโทรไปแล้วเขาปิดเครื่องตลอด" ผมตอบกลับไปหาพี่ชายผม ที่ตอนนี้เอาหน้าซุบโต๊ะในมือถือขวดเบียร์ พร้อมกับร้องไห้นิดๆ


พี่ชายผมเป็นแบบนี้มาได้เกือบ สามวันและ ในใจของผมก็อยากที่จะไปคุยให้ตามที่เคยสัญญาไว้ แต่ตอนนี้ผมยังพูดอะไรไม่ออก ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงและยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเลย รู้แต่เพียงว่าผมน่าจะพูดได้ ผมคิดว่ายังไงเขาก็ต้องฟังผมบ้าง แต่แล้วในที่สุด คนที่อยากให้มันออกไปจากวังวนชีวิตแบบนี้ ออกไปจากรูปแบบความรักที่แปลกๆ นี้ ก็คือผมเองไม่ใช่หรอ? แล้วถ้าผมไปพูด มันก็เท่ากับว่าผมต้องดึงมันเข้ามาพัวพันอีก ผมอยากรู้จริงๆ ว่า ผมควรทำยังไงกับมันดี   


"เฟย" คนที่ผมหลงรัก และไม่มีทางเป็นไปได้


พี่ชายผมเงยหน้าขึ้นมามองผมพร้อมกับน้ำในตาที่ยังคงไหลริน และไหลรินมานานแล้วด้วย พี่ชายผมทั้งเมาเหล้า เสพยาหนักขึ้น ในเวลาสองวันที่ผ่านมา พี่ชายผมเล่นซะทุกอย่าง อะไรที่หาได้ อะไรที่ซื้อได้ในเวลานี้พี่ชายผมเอาหมด ไม่เกี่ยง แล้วคนที่เป็นน้องอย่างผมจะทนได้หรือไง เพราะสภาพตอนนี้ พี่ชายของผม แทบไม่เหลือความเป็นคนแล้ว


"ไปคุยให้พี่ซักทีเหอะ หรือจะให้พี่ไปเอง ตอบมาดิวะ" พี่ชายยังคงมองหน้าผม และคาดคั้นเอาคำตอบจากผมให้ได้ในตอนนี้


หรือว่ามันถึงเวลาแล้ว ผมยืดเยื้อเวลาออกไปอีกไม่ได้แล้วใช่ไหม แต่ใครจะว่ายังไงก็ช่างตอนนี้ ผมรู้แค่เพียงว่าผมคงต้องไปคุยตามที่ผมเคยสัญญากับพี่ไว้ เฟยเอ๋ย เล็กซื้อเวลาความสุขของเฟยได้แค่นี้จริงๆ


"เล็กจะไปเดี๋ยวนี้แหละ พี่ใหญ่รอก่อนนะ" ผมพูดหลังจากคิดอะไรสักแป๊บนึก แล้วเดินไปหยิบกุญแจรถ


"พาเฟยกลับมาหาพี่ให้ได้นะ สัญญานะไอ้น้อง" พี่ชายผมยังคงกับชับผมด้วยเสียงที่เหมือนกับจะไร้สติ ก่อนที่ผมจะเดินออกประตูบ้าน มาที่รถ ผมยังคงไม่ตอบอะไร ได้แต่มองหน้าแบบสงสาร และยิ้มให้นิดๆ


แสงไฟที่เลื่อนสาดส่องตามทาง บวกกับความคิดที่กำลังวนเวียนอยู่ในหัว คำต่างๆ มากมายที่อยากจะพูด อยากจะอธิบายให้มันฟังในตอนนี้ มันแน่นไปหมด แน่นพอๆ กับหัวใจของผมตอนนี้ที่มันเหมือนจะระเบิดออกมา ผมแทบไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้เลย  ไม่ใช่สิ ผมไม่มีทางเลือกเลยต่างหาก มีทางนี้แค่ทางเดียว


"ยังไงผมก็ต้องเอามันกลับไปหาพี่ผมให้ได้"  ผมพูดขึ้นกับตัวเอง ก่อนที่จะกดคันเร่งมากขึ้น เพื่อทะยานไปที่บ้านของเฟย


"เฟยอยู่ป่าวครับหม่าม๊า" ผมถามคนที่นั่งอยู่ตรงกลางบ้าน ดูโทรทัศน์อยู่  ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง


"อ้าวเล็กหรอลูก มากินข้าวเป็นเพื่อนแม่ไหม เนี่ยมากินกันเยอะๆ แม่ทำไว้เยอะเลย วันนี้วันหยุด ไอ้ตัวเล็กของแม่เดี๋ยวก็คงลงมา เล็กขึ้นไปตามให้แม่ด้วยนะ บอกเอาเพื่อนลงมากินด้วย" เสียงที่สดใสและดูอบอุ่น ถามผมกลับมา


ในตอนนี้ผมรู้สึกว่าหน้าผมชา ตัวผมชาไปหมด แม่ของมันก็รักผมเหมือนกับลูกคนนึง ผมอยากรู้จริงๆ ว่าถ้าแม่มันรู้ว่าพี่ชายผมและพวกเพื่อนๆ เคยทำอะไรไว้กับลูกชายของเขา เขาจะรู้สึกยังไงนะ เขายังจะคงต้อนรับผมเหมือนกับตอนนี้อยู่หรือเปล่า   


แล้วตอนนี้ผมที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็กำลังจะพาลูกของเขากลับเข้าไปที่วังวนเดิมๆ อีก  ผมนี่มันแย่จริงๆ  ผมเริ่มมองอะไรไม่ค่อยเห็น เพราะตอนนี้ความรู้สึกที่คับอกคับใจ มันท่วมท้นจนไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบายได้ ความรู้สึกผิดตีกับความรู้สึกถูก ผมสมควรทำในสิ่งไหนดีหละครับ   


อีกคนคือพี่ชายที่เป็นสายเลือดเดียวกับ  และอีกคนคือคนที่ผมรักมันหมดใจ 


"อ้าวเล็กเป็นอะไรไปหละลูก มานี่มาๆ มีอะไรบอกแม่ได้นะ" แม่มันคงเห็นว่าผมเริ่มจะตาแดงๆ แล้วมั้ง เลยรู้สึกตกใจนิดหน่อย เดินเข้ามาเพื่อที่จะจูงมือผมไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว


"ไม่มีไรหรอกครับหม่าม๊า เล็กแค่เจ็บตานิดหน่อย" ผมพยายามกลบเกลื่อน


"อ้าวหรอ? ถ้างั้นดีเลย ขึ้นไปตามไอ้ตัวเล็กแม่ลงมาหน่อยนะ แม่ไม่ไหวเดิน เหนื่อย" แม่มันพูดขึ้น แต่น้ำเสียงก็ยังคงถึงความเป็นห่วงผมอยู่ดี


ผมค่อยๆ เดินขึ้นบันไดไป ผมแทบจะนับบันไดได้เลยด้วยซ้ำ ผมไม่กล้ามองขึ้นไปข้างบน ได้แต่มองบันไดที่ค่อยๆ ย่างก้าวขึ้นมา จนมาหยุดที่ประตูห้องของมัน  "เฟย"


ผมกำมือจะเคาะประตู แต่ก็ไม่กล้าเคาะ พยายามรวมรวมความคิด คำพูดต่างๆ ที่อยากจะพูด


"พรืด" ประตูถูกเปิดออก ผมเป็นคนเปิดเข้าไปแต่ไม่ได้เคาะก่อน


ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือคนสองคนในห้องกำลังหยอกล้อกันอย่างมีความสุข รอยยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมานานแล้วถูกฉาบอยู่บนหน้าเล็กๆ นั่น ก่อนที่จะหันมามองผม และเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ตกใจ


"เล็ก" คนตัวเล็กที่ผมรักพูดขึ้น ด้วยเสียงที่ตกใจนิดๆ 


"นายมาทำไม" คนที่หยอกล้อกับมัน ถามผมด้วยเสียงราบเรียบ


"เล็กมีอะไรจะคุยกับพี่เฟยหน่อยจะได้ไหม" ผมตอบคำถามออกไปพร้อมกับก้มหน้านิดๆ


ทำไมตอนนี้ผมถึงรู้สึกกลัวสายตาคู่นั้นจังเลย ผมรู้สึกว่าสายตาของมันในตอนนี้ เป็นสายตาที่น่ากลัวมาก มันเหมือนจะทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่ลงไปทุกทีถ้าหากมองมัน


"..........." ความเงียบเกิดขึ้นหลังจากผมพูด


"เวย์ ลงไปหาหม่าม๊าก่อนนะ ไปจัดโต๊ะด้วย เดี๋ยวเฟยตามลงไป" มันหันไปบอกกับเวย์ ด้วยน้ำเสียงเบาๆ และดูเป็นกังวล


"เวย์.... ไม่อยากลงตอนนี้ รอเฟยได้ไหม" เวย์มันก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกัน


"ลงไปก่อนนะ" เฟยยังคงยืนกรานคำเดิม แต่น้ำเสียงดูอ้อนวอนมากขึ้น


เวย์ลุกขึ้นทันทีที่เฟยพูดจบ ก่อนที่จะเดินมาเบียดผมที่อยู่หน้าประตูแล้วเดินลงไป ผมหันมองตามก่อนที่เขาจะเดินลงจากบันได เวย์มองหน้าผมซักแป๊บก่อนที่จะเดินลงหายไป


ผมเดินเข้ามาในห้อง ปิดประตูและยังคงยืนอยู่หน้าประตูไม่ได้เดินเข้าไปมากกว่านั้น


"มานี่ดิ มานั่งนี่ก็ได้ มีไรจะได้พูดกัน" เฟยกวักมือเรียกให้ไปนั่งบนเตียงที่ตอนนี้เฟยนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของเตียง


ผมเดินไปตามที่เฟยบอก นั่งลง คำพูดหลายๆ คำพูด เหตุผลร้อยแปดที่เมื่อกี้อยู่ในสมอง ตอนนี้ดูเหมือนมันจะเลือนหายไปหมด ผมพูดอะไรไม่ออกเลยตอนนี้


"เล็กมีอะไรก็พูดเหอะ เฟยรอฟังอยู่" เฟยเขยิบเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นและเร่งเอาคำตอบ


"เล็กแค่อยากบอกว่า พี่ใหญ่เขารักเฟยนะ" ผมพยายามรวมรวมความกล้าทั้งหมด พูดประโยคนี้ขึ้นมา  เฟยทำสีหน้าแปลกใจนิดๆ


"เล็กก็รู้ว่าเขาทำอะไรกับเฟย กับเวย์ใช่ไหม" เฟยพูดขึ้นมาแต่ก็ยังคงสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม


ในตอนนี้ความมั่นใจของผมทั้งหมดที่คิดว่าผมคงเอามันกลับไปได้มันแทบไม่เหลือแล้ว คนข้างหน้าผมตอนนี้ผมรู้สึกว่าเขาเข้มแข็งมาก เด็ดเดี่ยวและใจแข็งสุดๆ ผมคงพูดอะไรไม่ได้หรอก เพราะตอนนี้เขาคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่ชายผมแล้วหละ


"เฟยฟังเล็กนะ........ เล็กรู้ว่ามันแย่มากแค่ไหน ที่พี่ชายเล็กทำแบบนั้น แต่พี่เล็กเขารักเฟยจริงๆ นะ รักมากด้วย รักมากถึงขนาดทำแบบนั้นได้ แล้วตอนนี้พี่ใหญ่ก็กำลังแย่แล้วด้วย" ผมค่อยๆ เรียบเรียงคำพูดออกมา


"แย่ยังไง พี่ใหญ่เป็นอะไร" น้ำเสียงที่เรียบเฉย ตอนนี้กลายเป็นน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยมากขึ้น


"พี่ใหญ่กินเหล้า เล่นยาหนัก ตั้งแต่วันที่ทำแบบนั้นอะ ข้าวก็ไม่กิน นอนก็ไม่นอน"


"เหอะ... ถ้าเขาโง่ก็ปล่อยไปเหอะเล็ก เขาทำกับเฟยก่อนนะ แล้วนี่หน่ะหรอความรัก รักแล้วทำกับเฟยแบบนี้เนี่ยนะ" ความเป็นห่วงเป็นใยที่แสดงมาจากสีหน้ายังคงมีอยู่ แต่น้ำเสียงเปลี่ยนไป กลายเป็นน้ำเสียงประชดประชัน


"เล็กสัญญากับพี่ใหญ่ว่าจะมาคุยให้ และก็อยากจะขอร้องกับเฟยด้วยให้กลับไปหาพี่ใหญ่หน่อยได้ไหม ครั้งเดียวก็ได้ กลับไปดูเขาหน่อย นะ    เล็กขอร้อง" ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วนี่ครับ ตอนนี้ผมเลือกไม่ถูกแล้ว แต่ัยังไงผมก็คงทนไม่ได้แน่ๆ ที่ต้องเห็นพี่ชายผมเป็นแบบนี้ และเฟยก็คงเข้าใจผมเหมือนกัน


"...." เฟยยังคงไม่ตอบอะไร


"เล็กขอร้องนะพี่เฟย" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอนมากขึ้น และผมก็ไม่เคยพูดคำว่า "พี่" กับเฟยเลย ถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้


"...." เฟยยังคงเงียบอยู่


"ถือเห็นแก่เล็กได้ไหม" ผมพูดพร้อมเอื้อมมือไปจับข้อมือของเฟย เฟยมองหน้าผมตรงๆ


"พรุ่งนี้แล้วกันนะ    เพราะเฟยก็อยากได้ยินจากปากเขาด้วยว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น" เฟยพูดพร้อมกับเสียงที่ฟังแล้วนิ่มนวลมากขึ้น และยิ้มให้กับผมนิดๆ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เฟยคิดอะไรอยู่ แต่ขอให้มันเข้าใจผมบ้างสักนิดก็ยังดี เข้าใจในสิ่งที่ผมทำทั้งหมดว่าเพราะอะไร


"ลงไปกินข้าวกันเหอะ หม่าม๊ารอและ" เฟยเปลี่ยนสีหน้ากลับมาเป็นสีหน้าปกติ เหมือนเรื่องที่เราคุยกันเมื่อครู่นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย ก่อนที่จะ ลากมือที่ผมจับเอาไว้ เพื่อเป็นการบอกให้ลุกขึ้นและลงไปพร้อมกัน


"เอ้อ เอาโทรศัพท์มาหน่อยดิ" เฟยหันหน้ากลับมา และแบมืออีกข้าง


ผมยื่นโทรศัพท์ผมให้กับเฟยไป เฟยกดเบอร์อย่างชำนาญ และยกขึ้นแนบหู


"เฟยเองนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เฟยเข้าไปแล้วกัน ถ้าเฟยเห็นสภาพเหมือนหมา เฟยจะกลับ แค่นี้" เฟยกดวางแล้วส่งโทรศัทพ์คืนมาที่ผม ผมดูเบอร์โทรออกล่าสุดในเครื่อง


------  พี่ชาย     -------

"ป่ะ" เฟยลากมือผมให้เดินออกไปพร้อมกัน

HadsaNah

  • บุคคลทั่วไป
ที่หายไป

เนื่องจากไปเที่ยวเพลินไปหน่อย

เมามากมายช่วงนี้

แล้วก็ เกิดปัญหา เล็กๆ ขึ้นกับชีวิตด้วย

แต่ตอนนี้มาต่อและ

เดี๋ยว จะตามต่อให้อีกตอนน่ะคร้าบบ

มิสๆ ทุกคนเวย


ปล. ขอบคุณสำหรับคอมเม้นช่วงที่ห่างหายไปนะคับ

ขอคุณเจ้ๆ ที่รักทุกคนด้วยที่ยังคงให้กำลังใจอยู่ วันที่กินหมูทะกัน รู้สึกถึงได้จริงๆ

แล้วก็ขอบคุณสำหรับการติดตามที่ดีนะครับ

ขอบคุณที่อินไปกับเรื่องนี้ด้วย ขอบคุณจริงๆ

ออฟไลน์ [N]€ẃÿ{k}uñĢ

  • ~ῲเจ้าแม่Dramaῴ~
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5186
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +740/-5
^
^
^
 :z13:
จิ้มนะห์อิๆ อ่านตอนนี้แล้วไม่ค่อยต่างจากที่เม้นไว้ให้เท่าไรนัก  :เฮ้อ:
อยากอ่านต่อจัง
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เท่าที่อ่านผ่านๆมานะตั้งแต่ตอนแรกสุดยันตอนล่าสุด

เฟย...
ชายหนุ่มผู้ที่พยายามทำตัวเองให้ดูเข้มแข็งอยู่ตลอดทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้วเป็นคนอ่อนไหว
พูดง่ายๆคือ sensitive มากพอๆกับผู้หญิงคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่เฟยเป็นคนที่ปรับอารมณ์และสีหน้า
ได้เนียนมากจากเท่าที่สังเกตมาอะนะ สิ่งต่างๆที่เฟยเป็นอยู่ในขณะนี้มันพูดยากแต่ก็อยากบอก
อย่างที่รู้กันว่าเรื่องมันเริ่มต้นตั้งแต่ ม.1 สมัยนั้นด้วยความเป็นเด็กบวกกับไม่คิดอะไร
การที่ต้องมาเจอกับการ รุมโทรมที่เกิดจากความคึกคะนองตามภาษาวัยรุ่นของเพื่อนพี่ชายทั้ง 6 คน
มันเป็นอะไรที่ยากมากที่เด็กอายุเพียงเท่านั้นจะรับได้
การที่ฮาร์ดพี่ชายของเฟยให้เพื่อนทั้ง 6 คนรับผิดชอบด้วยการดูแลเฟยนั้นมองดูผิวเผินมันอาจจะดูดี
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ในช่วงแรกนั้นความรับผิดชอบย่อมอาจจะมีอยู่จริง
พอนานๆเข้า ความรับผิดชอบ ก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็น ความใคร่ เงี่ยนกระหือ ในเรื่องอย่างว่า
ทั้ง 6 คน ต้องผลัดกันดูแลเฟยวันละคนนั้นบอกตรงๆเลยมันอาจพูดว่าผลัดกันเอาเฟยวันละคนก็ได้นะ
คิดดูสิไม่เพียงแต่ผลัดกันยังมีบางทีที่เฟยต้องเจอทั้ง 6 คน พร้อมๆกัน
บางคนอาจบอกว่าอยู่โรงเรียนเนี่ยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เฟยเลยนะ เพราะได้รับการดูแลจากพี่ๆเหล่านี้ไง
เหอะๆแต่ก็จะขอตีความในแบบของนิวว่ามันเหมือนกับพอพวกเราได้ของเล่นดีๆมาอย่างนึง
ตอนแรกพวกเราก็เล่นด้วยความรู้สึกที่แบกรับไว้ว่าพวกเราเป็นเจ้าของเราต้องรับผิดชอบมันอย่างดีนะ
หลังจากนั้น ก็กลายเป็นพวกเรารู้สึกชอบของเล่นชิ้นนี้มาก และหวงไม่อยากให้ใครมายุ่ง หรือจะใช้ร่วมกัน
ที่บอกว่า รัก เฟย เหอะๆแน่ใจเหรอว่านั่นเรียกว่ารักได้ พอรู้สึกว่าของที่ควรเป็นของๆเราคนเดียวทำไมมันต้องไปแบ่งให้คนอื่นใช้ร่วมกับเราด้วยละมันรู้สึกเจ็บนะอย่างนู้นอย่างนี้ จนต้องแยกกันไปทั้ง 6 คน เหลืออยู่เพียง 4 คน
พอมาคิดดูดีๆแล้วมันจะเป็นเพียงแค่ความใคร่ ที่เผอิญคนทั้ง 6 ได้ของเล่นที่มีชีวิตมา คือ เฟย มาไว้ในครอบครอง
ภายใต้กรอบของคำว่า รับผิดชอบจากฮาร์ด แล้วไงละสุดท้ายพอทุกคนเริ่มจะห่างจากเฟย
มันก็ไม่ต่างจากการทำร้ายเฟยหรอก เพราะหลังจากนั้นเฟยก็เกิดอาการทางประสาท
ที่ทำให้อยากในเรื่องอย่างนี้ชนิดที่เรียกว่าขาดไม่ได้จนต้องไปบำบัด กินยาระงับประสาทซึ่งจะทำให้เบลอๆนั่นอีกละ
ช่วงเวลาแห่งความสุขที่ผ่านมามันขาดหายไปคนที่ต้องการกลับไม่อยู่ มันช่างทุกข์ทรมานขนาดไหนคงไม่ต้องพูดถึง
รอยยิ้มที่เคยทำให้ผู้คนรอบข้างพากันมีความสุขจางหายไปเหลือทิ้งไว้แต่เฟยที่ดูแข็งนอกอ่อนใน
พอเฟยเริ่มที่จะกลับมาเป็นผู้เป็นคน ใช้ยาน้อยลงก็ต้องกลับมาเจอคนทั้ง 6 คน พร้อมกันอีกครั้ง
ถูกทำร้ายความรู้สึกอย่างรุนแรงอีกครั้งด้วยการกระทำของ น้ำ ที่พาเพื่อนมาหวังที่จะทำอะไรเฟย
ปากก็บอกว่าเพราะรักมากเลยแค้นมากที่ต้องมาแบ่งเมียใช้ร่วมกับคนอื่น แล้วเฟยเป็นคนผิดหรอ?
ซึ่งในขณะนั้นเองที่เฟย ได้พบกับเค้า "เวย์" ความรู้สึกที่เฟยมีต่อเวย์นั้นมันแปลกแยกจากที่เคยเป็นมา
ต่างจากที่เคยรู้สึกกับ พี่ชายทั้ง 6 คน มันเป็นอะไรที่ดูแล้วมีสีสัน ทำให้หัวใจพองโต
โลกดูจะน่าอยู่ขึ้นทำให้ รอยยิ้มน้อยๆของเฟยค่อยๆกลับมาอีกครั้ง
โดยที่ตัวเฟยอาจไม่รู้ตัวว่ารอยยิ้มนั้นได้กลับคืนมาแล้วแต่ที่รู้คือ ณ ขณะนี้ เค้าพูดได้เต็มปากว่า รัก เวย์
มันไม่ใช่ความสับสน มันไม่ใช่เรื่องของความรับผิดชอบที่ พี่ฮาร์ดเคยนำมาอ้าง แต่มันคือ ความรัก
ความรักที่เป็นรักครั้งแรกที่เฟยได้เลือกเอง เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น
ระหว่างพี่ชายทั้ง 6 คน กับเฟยนั้นมันก็แค่สิ่งที่ถูกผูกมัดด้วยกรอบของความรับผิดชอบ
และความผูกพันธ์ทางกายเท่านั้น แต่เวลานี้ เฟยต้องจบปัญหาที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับ ฮาร์ด และอาท พี่สาวของเค้า
ด้วยเพราะแน่ใจในความรักที่เกิดขึ้น รวมถึงการกระทำที่ต่ำทรามของพี่ชายทั้ง 6 คนอีกครั้งที่จับตัว
เฟยมากินสารเสพย์ติดให้เกิดอาการเพ้ออยาก ในขณะเดียวกันก็จับ เวย์ มาอยู่ดูการกระทำอันไร้ทางต่อต้านนั้น
แล้วมันสมควรแล้วไม่ใช่หรือที่จะบอกว่า เลิกใช้เถอะนะ คำว่าความรับผิดชอบ คำว่าพี่รักเฟยนะ ...........
 
เวย์...
ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่มีชีวิตตลอดมาในแบบของเด็กหนุ่มวัยรุ่นทั้วๆไป จนวันนึงเค้าได้พบกับ
ความสดใสที่ไม่เคยเจอมาก่อน มันทำให้เค้ารู้สึกชอบเด็กผู้ชายตัวผอมบางดูน่าทนุถนอมคนนั้น
ด้วยความบังเอิญ หลังจากนั้นเค้าก็ได้พบ เด็กหนุ่มคนนั้นอีกครั้งแต่ต่างจากครั้งก่อนที่เคยพบ และได้รับรู้ว่า
คนๆนี้ชื่อว่า "เฟย" เค้าพยายามจะเข้าเฟยและดูท่าจะอะไรๆก็ดูจะเป็นใจทำให้เค้าสนิทกับเฟย
ค่อยๆรับรู้เรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับเฟยมากๆเข้า จนเค้าอยากจะปกป้องดูแล และอยู่เคียงข้างเฟย
เพราะยิ่งเค้าอยู่กับเฟยไปเรื่อยๆเค้ากลับพบว่าเฟยคนที่เค้าเคยเห็นค่อยๆกลับมาแล้ว
หากเพียงแต่ถ้าเค้าไม่เข้าไปรู้ในสิ่งที่ไม่ควรจะรู้ รู้ในสิ่งที่เฟยพยายามจะลืมมาตลอด
มันทำให้ความรู้สึก และความคิดของเค้าทั้งสับสนทั้งไม่เข้าใจ แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เค้ารู้ คือ ...
เค้าไม่อาจทอดทิ้งเฟยได้ ไม่ว่าเฟยจะเป็นยังไงเค้าก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเฟยพร้อมจะยอม
รองรับซึ่งอารมณืของเฟย ขอแค่ให้มันมาลงกับเค้าคนเดียว เพราะเค้ามันใจแล้วละว่า
เค้ารัก เฟย อย่างชนิดที่เรียกว่าถอนตัวไม่ขึ้น เค้าพร้อมที่จะอยู่ข้างหลังคอยผลักดันให้เฟย
จบปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นให้มันจบไปเสียทีกับอ้ความรักบ้าบอแบบนั้นที่มันมีแต่จะทำร้ายเฟยมากขึ้นเรื่อยๆ....

เล็ก...
เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง ซึ่งเป็นน้องชายของใหญ่ หนึ่งในพี่ชายทั้ง 6 คน ของเฟย
เล็กรับรู้มาตลอดถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้ง 7 ว่าเป็นเช่นไร
แรกเริ่มเดิมที มันคือความขยาด รับไม่ได้ และกลายเป็นสงสาร จากคำว่าสงสาร
มันแปรเปลี่ยนเป็นคำว่า รัก แต่เป็นรักที่ไม่อาจจะเป็นไปได้เพราะ เฟย มองเค้าเป็นแค่
น้องชายของ พี่ใหญ่ ก็เท่านั้นเอง เค้าต้องเฝ้ามองม ความสุขของเฟย ความเจ็บปวด และความทรมาน
มาโดยไม่อาจะทำอะไรได้นอกจากเฝ้าดู จนวันนึงที่ "เวย์" ก้าวเข้ามาเฟยที่เคยมีความสุขก็กลับมา
เค้าจึงพร้อมที่จะช่วยคนทั้งคู่เช่นเดียวกับที่ ฮาร์ด และอาท ต้องการ ให้ได้รักกันอย่างจริงจัง
ไม่ไปเป็นที่ขัดหูขัดตาของพวกพี่ๆเค้า ... แต่เค้าก็เป็นได้เพียงแค่คนกลางอยู่ดี
ฝ่ายหนึ่ง คือ พี่ชายที่เข้มแข็งมาตลอด แต่ต้องมาอ่อนแอจนดูไม่ได้เพราะรัก ขณะที่อีก
ฝ่านหนึ่ง คือ คนที่เค้าหลงรักมาโดยตลอด แล้วเค้าจะทำอย่างไรได้ละ
เค้าจะทนดูพี่ชายของเค้าเสียใจต่อไปได้เหรอ เค้าต้องเลือกที่จะช่วยพี่ชายของเค้า
แม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะการกระทำที่พี่ของเค้าได้ทำนั้นมันแย่มากแค่ไหนก็คงรู้กันดี
แล้วอย่างนี้เค้าจะพูดอย่างไรดีให้ เฟย ยอมรับในตัวพี่ของเค้าได้ ....

เท่าที่ นิว ตีความมาทั้งหมดนี้จริงๆยังสามารถพูดถึงตัวละครได้อีกหลายตัวแต่เห็นว่าพล่ามมาเยอะ
เลยจะขอสรุปละกันว่า คนที่น่าสงสารที่สุด ในฐานะคนกลางคือ เล็ก ที่ดูจะลำบากใจเหลือเกิน
ในตอนหน้าที่ นะห์ มาลงต่อเราก็คงจะได้รู้ว่า เล็กจะทำเช่นไร แต่บอกได้เลยว่าอย่างมากที่สุดที่เฟยจะยอม
คืนให้กับใหญ่ และเพื่อนอีก 5 คนได้ คือ แค่พี่ชายก็เท่านั้น....
และแล้วเราก็ต้องรออ่านกันต่อไปเพราะทั้งหมดก็สุดแล้วแต่ นะห์ จะเขียนให้เนื้อเรื่องดำเนินต่อไปอย่างไร.....

                                                                                                               นิว 

ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
 :เฮ้อ: รอลุ้นแล้วกัน จะหมู่หรือจ่า

ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
หวังว่าไปเจอแล้วจะจบได้ดีด้วยนะ ไม่ใช่ยื้อให้เรื้อรังกันไปหมดทุกคน
แล้วที่สุดเมื่อแผลของทุกคนไม่หายสักที
มันก็จะเป็นเหมือนมะเร็งที่รักษาไม่หาย มีแต่ตายกับตายไปทั้งหมดทุกคน

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10

ออฟไลน์ ┗◎┗◎

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +734/-7

sommod

  • บุคคลทั่วไป

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด