หัวข้อ: คอปเตอร์จอมซ่ากะอัลฟ่าบ้าบอ (20/01/2012) 07.12 หน้า201

[Ak@tsuKII]

ู^
^

นั่นจิ  เรื่องนี้จบลงง่ายขนาดนี่เลยหรอ?????????????   

มีพิรุจน์นะเนี่ย เตอร์  คึคึ   ทำไมถึงปล่อยให้คนอื่นรับโทรศัพท์ถึงสองครั้ง อืม คนที่รับคงปิ๊งๆเตอร์รึเปล่า
แต่เสียมารยาทนะ  ไม่ใช่มือถือตัวเอง

ลุ้นต่อไป   อิอิ   คิดว่ามันจบง่าายเกินไป  ???? จะมีอะไรมาทำให้หนักใจอีกรึเปล่า

หนึ่งบวกจ้า  ให้กำลังใจเหมือนเดิม

[namtaan]

เตอร์ไม่รู้เรื่องจริงๆหรือป่าว
เริ่มไม่น่าไว้ใจแฮะ
พูดยาก อดีตเยอะ
รออ่านต่อ อยากรู้จริงๆเลย รุ่นพี่คนนั้นคือใครหว่า นุ้งฟ่าคุ้นๆด้วยใช่ิมิ
บวกอีก 1 แต้มจ้า 

ปล
ชื่อตอนมันผิดป่าวนุ้งฟ่าจ๋า
ตอน..เชื่อใจเธอแต่ไม่ไหวใจเขา

[~NeMeSiS_PURE~]

จองที่ไว้ก่อนนะ วันนี้ไม่ไหวแล้ววววว  

—-----------------------------------------------------------

อดรนทนไม่ไหวต้องไปหยิบโทรศัพท์มานอนอ่าน คิคิ
เตอร์อาจจะไม่รู้จริง ๆ ก็ได้มั้ง คนนั้นอาจจะแอบชอบเตอร์ก็ได้มั้ง
แต่รับโทรศัพท์คนอื่นนี่เสียมารยาทมากมาย แถมรู้ชื่อฟ่าด้วย
มีอะไรเตอร์ก็บอกฟ่าไปตามความจริงซะนะ จะได้ไม่เกิดเรื่อง
ไม่ต้องมาเสียน้ำตา เสียวันเวลาที่มีความสุขไป
แตมกะยุ่งก็ดูแลเพื่อนด้วยจิ เตอร์มันยิ่ง popular อยู่ด้วย

[tutu]

อืมมมมม....อย่างงี้..ต้องตามไปดู...เอาให้รู้กันไปเลย...

[SJ]

ยังไม่เคลียร์เลยอ่ะ นุ้งฟ่า เหมือนยังต้องมีไรซักอย่างแน่เลย ใช่ป่ะ
เอาใจช่วยนะจ๊ะ ขจัดมารทั้งหลายให้หายไป ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ธรรมะสวัสดี 

[kunkai]

เตอร์จากลับมีเป็นแบบเดิมอีกแล่ว
ลุ้นๆๆๆๆ.......ช่วยพี่ฟ่า

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

มันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรอ 

แต่ว่าครั้งนี้อาจทิ้งโทรศัพท์ไว้จริงๆก็ได้ 

[mayoomay]

นั่นอะดิ...แค่นี้จิงๆหรอ....??

ขนาดทำให้น้องฟ่าพิมพ์ไปน้ำตาซึมไป  น่าจะไม่ใช่แค่นี้น้าาา....

[l3iZal2l2e]

เง้ออออออออ
มันจะเกิดอะไรขึ้นต่อเนี่ย ?

ให้แตมกะยุ่งสืบด่วนเลยฟ่า
ต้องตัดไฟแต่ต้นลม
ฮึ่มมมมม

[HydrA]

  เตอร์มานั่งนี่สิ นั่งลงและสำรวมอย่างคนสำนึกผิดด้วยนะ    เตอร์อ่ะไม่โปร่งใสนี่หว่า ทำอะไรให้ดูเคลียร์ๆหน่อยดิ่ คิดถึงความรู้สึกของคนที่เตอร์รักบ้าง ปากก้อบอกว่ารักฟ่า รักฟ่า แต่การกระทำน่ะเอาให้มันไปในทางเดียวกันหน่อย  ข่อยล่ะเบื่อเหลือเกินพวกที่ไม่เด็ดขาดอ่ะ เรื่องของตัวเองเงี้ยะไม่เคยเด้ดขาดเล้ย อุเม่ คิดถึงใจฟ่าบ้างดิ่ตัวก้ออยู่ห่างกันแล้วยังต้องมานั่งระแวงอีกแล้วคนมันจะอยู่เป็นสุขได้ยังงัย ข่อยก้อเข้าข้างเตอร์อยู่อ่ะนะแต่แหม่มนะ
เตอร์ไม่ได้ดั่งใจข่อยเลยอ่ะ เอาใหม่นะเตอร์นะ อย่าทำให้ฟ่าต้องเสียน้ำตาอีก

[StillLoveThem]

...งานนี้ต้องไปถามไอ้รุ่นพี่แล้วละว่าทำไปทำไม..แอบรักผัวเขาหรือเปล่า
...น้องมันก็ทำกิจกรรมทั้งวัน เสียบชาร์ตแบตไว้ ใครจะมาหยิบเอาไป..สร้างความร้าวฉานก็ได้
...ดูจากความห่วงใจ ที่คุยกันดูแล้วน้องมัน ก็ไม่ได้คิดนอกใจ หรือเสแสร้ง ไม่ได้เข้าข้างนะ
...น้องฟ่า..ก็ดีแล้วที่มีอะไรก็คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย อย่าเก็บไว้แล้วคิดไปคนเดียว
...แต่ว่าตอนนี้รู้หรือยังว่า ไอ้รุ่นพี่ ที่จะเป็นแมวมาขโมยปลาย่างหล่อๆๆเนี่ย มันเป็นใคร

[broke-back]

 
ที่ใดมีรัก
ที่นั่นมีรัก

ที่ใดมีฟ่า
ที่นั่นมีเตอร์

  รักนะสวัสดี  ฟ่า&เตอร์

[กุหลาบเดียวดาย]

เป็นกำลังใจให้น้องฟ่า กลับมานี่ต้อง..เอา ให้อยู่หมัดแบบโงไม่ขึ้น

อย่าคิดมากนะ ฟ่า เตอร์คงเป็นคนที่ไม่คิดอะไร ทำให้ลืมระวังตัว แล้วจิตใจอ่อนโยนด้วยน่ะ

[Forever_ever]

ใจเย็นๆ น้านุ้งฟ่า ต้องเชื่อใจกันมากๆ เน้
 
คิดถึงนุ้งฟ่าม๊ากกกกมาก

[อัลฟ่าบ้าบอ]

เรื่องมันไม่จบง่ายๆอย่างที่ทุกคนเข้าใจอ่ะถูกแล้ว
คืนที่สองผ่านไปเราเข้าใจกันมากขึ้น แต่ฟ่าก็ยังติดใจอยู่นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เก็บเอามาคิดอีก ไอ้ความที่ไม่เอามาคิดอีกนี้แหละมันจึงเกิดเรื่อง คืนที่สามผ่านไปอย่างปรกติ ไม่มีอะไรให้หวาดระแวง คืนที่สี่ก็มาถึง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"อาบน้ำเสร็จแล้วววววว  พรุ่งนี้ได้กลับบ้านแล้วอ่ะ ดีใจโคตรๆๆๆๆ"
"อาบน้ำกะใครมาอ่ะ"
"คนเดียวดิ ทำไมถามงั้นอ่ะ ฟ่าหาว่าเตอร์ไปอาบกะใครรึไง ไว้ใจกันมั้งดิ"  อารมณ์เสียขึ้นมาทันที มันมีพิรุธ แต่ผมดันไม่สังเกตุเห็น พึ่งมานึกออกทีหลังนี้แหละ บางทีคนที่ฉลาดๆเจอความรักบังต่ก็กลายเป็นคนโง่ได้นะ คนโง่ๆอย่างฟ่าโดนความรักบังตาเข้าไปอีก อันนี้จะเรียกอะไร
"ฟ่าไม่ได้คิดงั้นเลยนะเตอร์ ฟ่าแค่คิดว่าไปอาบกะยุ่งกะแตมหรืออะไรงี้ ฟ่าไม่เคยคิดว่าเตอร์จะไปมั่วกับใครด้วยซ้ำอ่ะ"
"หรอ แฮะๆๆๆๆ"
"แล้วทำไมต้องโมโหด้วยไม่เข้าใจเลย"
"ขอโทษครับ ไม่เอาเปลี่ยนเรื่องดีกว่า  พรุ่งนี้น้องพลับกลับบ้านขอสามนะครับ"
"ประจำเดือนมาอ่ะ เลื่อนไปก่อนนะ"
"ใจร้าย"
"ฮ่าๆๆๆ คนอื่นเค้านอนกันหมดแล้วหรอ "
"ยังเลยเค้านั่งเล่นกีตาร์ร้องเพลงกันอ่ะ "
"แล้วเตอร์ไม่ไปหนุกกะเค้าหรอ"
"ไม่อ่ะ"
"ทำไมอ่ะ"
"ไม่ชอบบรรยกาศไม่มีฟ่าเตอร์ทำไรไม่หนุกทั้งนั้นอ่ะ"
"เตอร์มันก็ปากดียังงี้ตลอดอ่ะ ไม่ต้องกินเหล้านะ ขอร้องอ่ะ"
"จร้า ค่าย กินเหล้าได้ไงอ่ะ"
เราก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆจนเที่ยงคืนก็ไม่มีอะไรผิดสังเกตหรอกเพราะตอนนั้นผมมันไม่สังเกตอ่ะ เห้อๆๆๆ
ผมตื่นเช้ากะว่าวันนี้จะไปรับสุดที่รักที่มหาวิทยาลัยซะหน่อย เดี๋ยวไปรอดีกว่า กำหนดการคงจะถึงประมาณบ่ายโมงอ่ะ ผมออกจากห้องตอน11โมง แล้วก็แวะหาอะไรทานที่ห้างสรรพสินค้า เดินดูของจนเที่ยงก็ขับรถไปมหาวิทยาลัยเตอร์ ผมซื้อขนม นม เนย น้ำ เต็มหลังรถไปหมด กะว่ามันจะต้องหิวแน่ๆๆ ดีใจจังได้เจอมันแล้วจะหอมให้แก้มหลุดติดจมูกมาเลยอ่ะ ผมมองหาที่จอดรถแล้วก็โทรหาแตม เตอร์จะได้เซอไพรส์ซะหน่อย ผมหยิบน้ำอัดลมกับเบอร์กอร์ไปสองชิ้นเผื่อเตอร์จะหิ้ว
"แตม ถึงกันยังอ่ะ"
"ถึงแล้วจร้า เอ ทำไมฟ่าไม่โทรหาเตอร์อ่ะ"
"เดี๋ยวไม่เซอไพรส์อ่ะ"
"ตลอดเลยนะคู่นี้อ่ะ แล้วฟ่าอยู่ไหนอ่ะ"
"ตรงโรงอาหารเนี่ย ลานจอดรถอ่ะ"
"อ๋อๆเดี๋ยวปั่นจักรยานไปรับ เตอร์มันอยู่บนห้องกะยุ่งอ่ะ"
"อื้มมม"  ผมเปิดรถหยิบขนมลงมาเผื่อสองคนนั้นด้วย รอไม่ถึงห้านาที สาวน้อยวัยใสมาพร้อมกับจักรยานสีเหลืองแอร่มแจ่มมาก ฮ๋าๆๆๆๆ
"มาแล้วจร้าาาาาา ขึ้นเลยน้อง"
"สีรถเจ็บตับมาก"
"รถไอ้ยุ่งมัน" แตมพาผมซิ่งลัดทางโน้นเลี้ยวทางนี้ ก็หนุกดีไปอีกแบบ พูดแล้วอยากไปขี่จักรยานเล่นที่สวนรถไฟ อิอิ
"ถึงแล้ววววว"
"สนุกดีเนอะวันหลังเราไปขี่จักรยานที่สวนรถไฟกันมั้งดีกว่า"
"ม่เอาเดี๋ยวน่องโป่งให้ไอ้ยุ่งปั่นเดี๋ยวแตมซ้อน"
"กลัวขาไม่เรียนหรอไง"
"ประมาณนั้น ตามมาๆๆๆมันเจอฟ่าคงกระโดนหอมแน่เลย"
"งั้นฟ่าชิงหอมมันก่อนดีมั้ย เดี๋ยวเราไปหาไรกินกันดีกว่า"
"ไปทำไรกินกันอีกก็ดีนะแตมชอบ"
"ได้ดิพรุ่งนี้ไม่มีเรียนนิ ไปค้างห้องฟ่านะแตม"
"เดี๋ยวถามยุ่งก่อนแต่แตมอ่ะโอเค"
"ดีมาก" แตมหยุดที่หน้าประตู แล้วก็เปิดประตูเข้าไป
"แฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆ" แตมตะโกนเสียงดังกะจะทำให้สองคนนั้นตกใจ แต่เจอแต่ยุ่งคนเดียว เตอร์ไม่อยู่ ไอ้ยุ่งสะดุ้งสุดตัวพร้อมหัวเสียนิดหน่อยเพระมันกำลังโทรศัพท์อยู่ สงสัยปลายสายจะไม่รับมั้ง
"ตกใจหมด อ่าวฟ่า มาไงเนี่ย"
"จักรยานสีเหลือง"
"นั่งก่อนๆๆ รกหน่อยนะ"
"ไม่หน่อยมั้ง" แตมมองหน้ายุ่งแบบกวนๆๆ
"ก็มาทำให้มั้งดิ วันๆดีแต่เที่ยว"
"ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยม๊ะ"
"ดี"
"นี้ก็เหมือนย้ายเเล้วมั้งอาทิย์หนึ่งนอนบ้านสามวัน แม่บ่นหูจะฉีดแล้วเนี่ย"
"ฟ่าว่าแตมก็อยากมาอยู่นี้ด้วยมั้ง"
"แซวนะ  เตอร์อ่ะยุ่ง"
"บอกจะไปห้องพี่เก่งอ่ะ นานแล้วโทรไปแม่งก็ไม่รับ กระเป๋าตังค์ฝากมันไว้อ่าดิ หิวจะตายห่าแล้วเนี่ย"
"กินหนมนี้ก่อนดิยุ่ง ใจเย็นน๊า อย่าโมโหหิวน๊า หรือจะให้ฟ่าไปข้างนอกจะได้กินอย่างอื่น"
"กินไรอ่ะ"
"แตมง่ะ"
"บร้าเขิลนะ ยุ่งเตอร์อยู่ห้องพี่เก่งใช่ป่ะ เดี๋ยวแตมไปตามเอง"
"เออๆๆเอาเป่าตังค์มาให้ด้วยนะ"
ไแล้วมันไปทำไมของมันว่ะ"
"ไม่รู้มันดิ รู้ก็รู้ว่าไอ้พี่เก่งมัน..."
"ยุ่งเอาหนมไปกินป่ะ" แตมเอาถุงขนมที่ผมส่งให้ยุ่ง เหมือนจะไม่ให้ยุ่งพูดอะไรออกมา  ผมหยิบเป็ปซี่มาเปิด(แบบขวดพลาสติก17บาท)
"รอนี้นะฟ่า"
"อื้ม" ผมคิดได้ว่า ไปกะแตมดีกว่าเลยเดินตามไป
"เห้ย แตมฟ่าไปด้วย"
"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวก็มาชั้นบนเนี่ยเอง"
"ไปด้วย อยู่กะไอ้ยุ่งสองคนเดี๋ยวมันปล้ำเอา"
"ช่ายๆๆยิ่งหิวๆอยู่" ผมเดินตามแตมออกไป แตมดูมีสีหน้ากังวลอย่างบอกไม่ถูก หรือผมคิดมากไป แตมเดินนำหน้าผมโดยมีผมตามหลังห่างๆผมเดินดูดน้นดูนี้สบายใจ ลันลา แตมเคาะประตูห้องแต่ไม่มีคนมาเปิด  แตมเคาะประตูห้องอีกครั้งก็ไม่มีคนเปิด
"สงสัยไม่อยู่มั้ง เอาไงอ่ะฟ่า" ผมเดินเข้าไปหาแตม
"แตมสนิทกะพี่เค้าแค่ไหนอ่ะ"
"ก็มากอยู่งั้นก็บิดลูกบิดเข้าไปดิ  เอ๊ยๆๆโทรหาาเตอร์มันก่อนดีกว่าแล้วเดี๋ยวเราฟังดูว่าเสียงโทรศัพท์เตอร์มันดังออกมาจากห้องนี้ป่าว"
"เออๆๆๆ" แตมกดโทรศัพท์หาเตอร์ แล้วก็มีเสียงดังจากห้องนี้จริงๆ แตมกดตัดสายโทรศัพท์ แล้วกำลังเอื้อมมือไปจับลูกบิด ผมไปยืนข้างๆแอบอยู่กะให้เตอร์มันเซอรไพรส์ แตมค่อยๆเปิดประตู ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะค่อยๆทำไม
"ปัง" แตมรีบปิดประตูทันทีด้วยสีหน้าที่ตกใจสุดขีด
"เป็นไรแตม"
"ป่าวๆๆๆๆไม่มีไร ไม่มีคนอยู่อ่ะ ไปเหอะ"
"แน่ใจหรอ"
"........................" แตมเงียบด้วยสีหน้าที่ยังคงตกใจอยู่ ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ใครจะคิดว่ามันเสียมารยาทก็ตามเหอะ แต่เสียงโทรศัพท์แฟนผมมาจากห้องนี้นิ  มารยาทเอาเก็บไว้ก่อนแล้วกัน
มือซ้ายถือน้ำ มือขวาบิดประตู เสียงประตูที่ฝืดด้วยอายุการใช้งานที่นาน ค่อยๆแย้มออก อาการชาที่มือ  ที่เท้า แล้วก็ชาตามตัวมายืนผมอีกครั้งหลังจากผมไม่ได้เจอะเจอกับมันมานานมากแล้ว  อาการร้อนวูบวาบไปทั้งตัว โดยเฉพาะใบหน้า นี้รึป่าวที่เค้าเรียกกันว่า โกรธจนเลือดขึ้นหน้า
"ฟ่าใจเย็นนะ"ผมหันไปมองหน้าแตมที่ตอนนี้คงเข้าใจอารมณ์ของผมสุดๆแล้วแหละ ผมน้ำตาไหลโดยไม่ต้องสั่งแอคชั่นแตมจับแขนผมไว้ ผมจับมือของแตมออกจากแขนแล้วเดินเข้าไปในห้อง
ภาพที่ผมเห็นคือชายสองคนนอนกันอยู่บนเตียงไม่ได้ใส่เสื้อมีผ้าห่มคลุมมาถึงหน้าอก ผมกวาดสายตามองไปรอบๆก็ไปสะดุดตากับสร้อยเส้นหนึ่งแล้วก็นาฬิกา ที่มันเป็นของแฟนผม ถอดวางอยู่บนโต๊ะ แตมวิ่งลงไปข้างล่าง โดยที่สองคนนั้นยังคงนอนหลับกันอย่างมีความสุข
ผมหยิบสร้อยที่วางบนโต๊ะที่ผมเคยใส่ให้มัน มาใส่ที่คอตัวเองผมตัดสินใจดึงผ้าห่มที่สองคนนั้นห่มออก
"ฟ่า" เสียงแตมกะยุ่งตะโกนพร้อมกัน  สิ่งที่เราสามคนเห็นคือสองคนที่นอนอยู่ตรองหน้าผม ใส่เครื่องนุ่งห่มกันคนละชิ้น คือกางเกงใน
พี่คนที่นอนอยู่ข้างร่างกายของคนที่ผมเคยโอบอิง แนบกาย ชิดใกล้ กอดหอม ได้ลืมตาตื่นขึ้นด้วยอาการมึนงง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผมยืนอยู่ตรงหน้า
ผมเปิดฝาขวดน้ำอัดลมในมือ แล้วเทราดไปที่กางเกงในสีขาวของคนที่ผมรัก แล้วผมก็ปาขวกไปที่หน้ามัน ผมวิ่งออกจากห้องนั้น แตมวิ่งตามผมมา ผมได้ยินเสียงดังมาจากในห้องเป็นเสียงของยุ่ง
"มึงมันเหี้ย" ขอกราบประทานอภัยทุกๆท่านที่ใช้วาจาไม่สุภาพนะครับ
ผมนั่งลงที่ห้องของยุ่งโดยมีแตมวิ่งตามมาติดๆๆ แตมได้แต่ยืนมองแตมคงอยากพูดอะไรกับผมบ้างแต่ตอนนี้แตมก็ดันมาร้องไห้กับผมซะงั้น ผมพยายามฝืนยิ้มที่เห็นแตมร้องไห้ผมปาดน้ำตาแล้วก็เดินไปหาแตม
"แตมฟ่ากลับก่อนนะ"
"ฟ่าแตมขอโทษ แตมไม่น่าพาฟ่าไปห้องนั้นเลย"
"ฟ่าต้องขอบใจแตมมากกว่า ที่ทำให้ตาสว่างซะที มันคงจบลงแล้วแหละ"
"ใจเย็นๆก่อนดิฟ่า มันอาจจะมีอะไรที่เราคาดไม่ถึงก็ได้นะ"
"ปฏิหาริย์ไม่ได้มีบ่อยๆหรอกนะแตม ยังไงเราสองคนก็คือเพื่อนกันนะ ขอบคุณมากเพื่อนรัก" ผมตบไหล่แตมเบาๆแล้วเดินออกจากห้องไป ผมเดินอย่างคนไร้ร่องลอย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปไหนดี ผมเดินโดยที่ไม่ได้ใส่ใจใครทั้งนั้น ผมเปิดประตูรถ แล้วเข้าไปนั่ง น้ำตามันยิ่งไหลทวีมากขึ้นเรื่อยๆ ผมตัดสินใจออกรถ แต่จักรยานสีเหลืองเมื่อครู่ที่ผมซ้อนไปด้วยจิตใจที่เบิกบานก็มาขวางไว้  แตมจอดจักรยานแล้วเปิดประตูเข้ามานั่งข้างๆผม
"แตมนั่งไปเป็นเพื่อนนะ ฟ่าไปคนเดียวอันตราย"
"ฟ่าไปได้แตมสบายมาก แตมพักผ่อนเถอะไปค่ายมาก็เหนื่อยมากพอแล้ว"
"ขอแตมนั่งไปด้วยนะ เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเราขอแตมไปด้วยนะ"
"ขอบใจนะที่เป็นห่วงฟ่า"  แตมยิ้มให้ผม ผมขับรถออกจากที่นี้แล้วไม่คิดจะมาที่นี้อีกแตมกดโทรศัพท์หายุ่ง
"อยู่กะฟ่าแล้ว เออๆๆ ไหวๆๆ ไม่ต้องห่วงอ่ะ เออๆๆๆรู้แล้ว อื้มๆๆๆๆ"
"ฟ่าไหวนะ"
"ไหวสิ ครั้งที่สองแล้ว"
"อะไรนะ"
"อื้มเจอจังๆแบบนี้สองครั้งแล้ว"
"มีโอกาสให้มันเหลืออีกรึป่าว"
"แตมว่าไงอ่ะ"
"แตมว่ามันไม่ใช่คนแบบนั้นอ่ะ ทั้งที่แตมก็เห็นเหมือนที่ฟ่าเห็น แต่แตมก็ยั่งเชื่อว่ามันไม่ใช่คนแบบนั้น"
"แล้วถ้าเป็นแตม แตมจะทำไง"
"ตอบยากอ่ะ ไม่แสดงความคิดเห็นแล้วกันนะ"
"ตอบง่ายจะตายแต่แตมไม่ตอบ เลิกไงแตมนี้คือคำตอบ"
"คิดดีดีนะ ฟ่ากะเตอร์รักกันมากนะ"
"คนรักกันเค้าทำกันแบบนี้หรอ แฟนไม่ใช่ปากกานะแตมจะได้ยืนกันมาเขียนมาเขี่ยได้"
"แล้วฟ่าจะทำไงต่อไปอ่ะ"
"ก็ต้องดำเนินชีวิตไปตามปรกติแหละฟ่ายังมีหน้าที่ลูกที่ดีที่ต้องทำอีกนะ ในเมื่อฐานะแฟนที่ดีฟ่าทำไม่ได้ฟ่าก็จะเลิกทำ ฟ่ายังมีคนที่ฟ่ารักแล้วเค้าก็ไม่ทรยศฟ่าอีกตั้งหลายคน"
"ฟ่าคิดว่าเตอร์มันทำยังงั้นจริงหรอ"
"ฟ่าไม่อยากเชื่อหรอกแตม แต่แตมก็เห็นเหมือนที่ฟ่าเห็นนิ"
"เห้อ"
"ถอนหายใจทำไมแตม ไม่ต้องเครียดกับฟ่าหรอกเดี๋ยวมันก็ผ่านไป ฟ่าไม่ร้องไห้แล้ว" ผมเอาทิชชูมาซับน้ำตา
"ฟ่ายังมีแตมกะยุ่งนะ"
"อื้ม ฟ่าไม่ทำไรโง่หรอก  แตมขนมหลังรถอ่ะหยิบมากิน หิวนินา"
"กินไม่ลงหรอก"
"เอามากินเหอะเดี๋ยวปวดท้อง หยิบมาอย่าดื้อ" ผมพยายามทำให้ดูเข้มแข็งมากที่สุดทั้งๆที่ใจผมมันแหลกสลายไปแล้ว เสียงโทรศัทพ์ดังขึ้นผมเหลือบไปมองรู้ว่าเป็นเตอร์ก็ไม่รับ แตมมองหน้าผมพ้อมกับขนมปังที่คาปากอยู่  ผมหยิบโทรศัพท์มากดปิด ผมรู้ว่ามันผิดที่ไม่ฟังเหตุผลมัน แล้วผมก็รู้ด้วยว่ามันต้องมีเหตุผลดีดีมาให้ผม แต่ถ้าผมฟังผมก็ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้อีกตลอด อาการเหมือนคนที่วิ่งรอบสนามฟุตบอลสอบรอบแล้วใจมันจะขาเ นี้แหละคือสิ่งที่ผมกำลังเป็นอยู่ ขับรถไปฝืนไม่ให้ร้องไห้ แต่ก็มีบ่อยครั้งที่มันไหลแต่ห้ามไม่ทัน
เสียงโทรศัพท์แตมดังขึ้น ผมรู้ว่าเป็นมัน แตมมองหน้าผม ผมยิ้มให้แตมรับเถอะ
"โทรมาไม เออ ไม่รู้ แกคิดหรอว่าฟ่าจะบอก หน้าเมิงอะเค้ายังไม่อยากมองเลย เมิงมันกี่ครั้งแล้วเค้าให้โอกาสเมิงมากี่ครั้งแล้ว" ผมยิ่งได้ยินที่แตมด่าเตอร์ผมยิ่งร้องไห้ออกมา มันแทนคำพูดที่ผมอยากพูดได้ทั้งหมด ผมตัดสินใจจอดรถข้างทาง เพราะคงฝืนขับตอไปไม่ไหวแน่
"เออ รู้แล้ว กูว่าเมิงอย่ามาเจอเค้าตอนนี้เลย เค้าบอบช้ำเกินกว่าที่จะมองหน้ามึงด้วยซ้ำเตอร์ กูดูแลเค้าได้ มึงอ่ะอยู่กะไอ้ยุ่งนั้นแหละแล้วก็ทบทวนให้ดีนะว่ามึงจะทำไงต่อไป นี่ดีนะเป็นฟ่า ถ้ากูเป็นฟ่านะ เมิงไม่ได้ยืนเยี่ยวแน่ แค่นี้นะ"
ผมหันไปมองหน้าแตม
"ซะใจมั้ย ด่าได้ซะใจมาก ขอบใจนะ"
"ฟ่าไหวมั้ย"
"ไหว" ผมตัดสินใจออกรถ ไม่กี่อึดใจผมก็ถึงห้อง ผมพยายามอดทนให้เดินถึงห้องให้ได้
"แตมตามสบายเลยนะ หิวก็ตู้เย็นทำไรกินได้เลย คอมก็เปิดเล่นได้เลย ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวฟ่าอาบน้ำล้างสิ่งไม่ดีออกไปจากตัวซะหน่อย" ผมเดินไปหยิบน้ำมนต์แล้วก็เปิดน้ำในอ่างให้เต็มรอจนน้ำในอ่างเต็มผมก็อาราธนาขอบารมีน้ำมนต์เพื่อล้างสิ่งไม่ดีในร่างกายแล้วก็เทใส่อ่าง แช่น้ำมนต์ล้างซวย
ผมใช้เวลาให้น้ำล้างใจไปเรื่อยๆๆ จนได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้องน้ำ
"ฟ่า เป็นไรรึป่าว"
"ไม่ได้เป็นไร  แตม ฟ่าแช่น้ำอยู่อ่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก หิวก็หาไรกินเองนะ"
"อย่าแช่นานนะเดี๋ยวไม่สบาย"
"จร้า" ผมอาบน้ำเสร็จก็แต่งตัว แตมยืนทำกับข้าวอยู่ในครัว
"แต่งตัวเสร็จแล้วมากินข้าวนะฟ่า มาดูฝีมือแตมมั้งว่าสู้ฟ่าได้ยัง"
"โอเคๆ" ผมนั่งหวีผม เป่าผมเช็ดผม เช็ดตัว ร้องไห้ตลอด ภาพติดตาอ่ะล้างยังไงก็ไม่ออก เตียงที่นอนด้วยกันนุ่มกว่า สะอาดกว่า หอมกว่า แต่มันก็เลือกที่จะไปนอนเตียงเล็กๆ มอมแมม เตียงนั้น
"ก๊อกๆๆ"
"เปิดเลยไม่ได้ล็อค"
"กินข้าวกัน หิวแร้ว"
"กินก่อนได้เลย"
"ไม่เอาอ่ะรอกินพร้อมกันดีกว่า"
"เข้ามาดิ เหงาอ่ะสิไม่มีเพื่อนเม้าท์อ่ะ" แตมเดินมานั่งที่ปลายเตียง
"ฟ่า อยากร้องก็ร้องนะ" ผมวางหวีลงแล้วก็หยิบตุ๊กตามากอดแล้วก็ร้องไห้
"ฟ่าไม่ไหวแล้วแตม" ผมปล่อยโฮ  อย่างสะอึกสะอื้น
"เดี๋ยวมันก็ผ่านไปไง ร้องเถอะแต่ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะ ร้องให้มันหมด" ผมได้แต่นั่งร้องไห้ โดยมีแตมนั่งอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"มันทำกับฟ่ายังงี้ได้ไงอ่ะ ฟ่าทำให้มันรักฟ่าไม่ได้เลยหรอ ความรักมันเคยมีให้ฟ่ามัง้มั้ย" ผมได้แต่ฟูมฟาย
"เราต้องอยู่ต่อไปนะฟ่า อะไรจะเกิดช่างมัน" ผมนั่งร้องไห้อีกสักพัก
"อื้ม ไม่ร้องแล้วพอแล้ว"  แต่ก็ยังคงร้องอยู่
มีเสียงคนไขกุญแจเข้ามา
"มันมาแล้ว"
"เอาไงอ่ะฟ่า"
"ฟ่าจะไม่ร้องไห้แตม เราไปกินข้าวกัน มันอยากอยู่ที่นี้ก็ให้มันอยู่ มันจะไม่มีตัวตนสำหรับฟ่าอีก"
"ใจเย็นๆนะ คุยกันด้วยเหตุผลดิ "
"ฟ่าเลือกที่จะจบ เพราะคนที่ยื่นข้อเสนอให้จบคือมัน ฟ่าคิดดีแล้วแตม ป่ะเราไปทานข้าวกันนะ" ผมจูงมือแตมให้ไปทานข้าว ผมรู้ว่าแตมไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจครั้งนี้ แต่ก็ห้ามไม่ได้
ผมเปิดประตูห้องเจอมันนั่งกุมขมับอยู่ที่โซฟา ทันทีที่ประตูเปิดออกมันมองหน้าผมแล้วก็ทำตาแดงๆ ผมเมินสายตาคู่นั้นแล้วไปนั่งทานข้าว
"เมิงมากินข้าวดิหิวป่าว" แตมดึงเตอร์ให้มากินข้าวด้วยกัน ผมนั่งทานข้าวต่อไป โดยที่บรรยากาศเงียบจนได้ยินเสียงแอร์ ผมกินไปได้นิดเดียวก็อิ่ม
ผมเอาจาไปเก็บแล้วเดินไปที่ตู้ยาหยิบยาแก้แพ้มากินให้มันง่วงๆๆหลับไป
"แตมเดี๋ยวฟ่านอนก่อนนะ ปวดหัวอ่ะ แตมตามสบายเลยนะ มีไรก็เรียกได้นะ"
"อื้มๆฝันดีนะ"
"ฟ่าก็อยากฝันดีเหมือนคนอื่นเค้านะ หลังจากที่ฝันร้ายมาทั้งชีวิต"
ผมเดินเข้าห้องนอน พรอ้มกับน้ำตา ทุกครั้งที่ผมพูดกระแทกแดกดันหรือส่อเสียดมันที่ไร มันเหมือนมีดที่มาทิ่มแทงใจผมเองทุกครั้ง ผมไม่ได้รู้สึกซะใจ แต่รู้สึกเจ็บทุกครั้ง ผมล้มต้วลงนอนเอาหัวที่หนักอึ้งทิ่งลงไปที่หมอน น้ำตายงคงไหลรินมาเปียกที่หมอนผมหลับตาลงโดยที่สายน้ำตายังไม่หยุดไหล สักพักก็มีคนมานั่งข้างๆผม  มีมือมาปาดน้ำตาที่แก้มผมเบาๆ มันยิ่งทำให้ผมร้องไห้มากขึ้น ผมเริ่มแสบจมูก คงเพราะร้องไห้หนักมากเกินไป มีมือที่ผมคุ้นเคยสองมือช้อนตัวผมแล้วดึงเข้าไปโอบกอด ผมค่อยๆลืมตา มันคือคนที่ผมคิดไว้ ที่รักของผม
"ทำไมเตอร์ทำกับฟ่าแบบนี้   ทำไม   ทำไมอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆ" ผมพูดจบประโยคน้ำตาก็พรั่งพรูออกมา เลือดกำเดาที่จมูกเริ่มซึมออกมาที่ละน้อย
"เตอร์ขอโทษ" มันคล้ายอ้อมกอดออก แล้วกำลังจะพูดอะไรกับผม แต่มันเห็นเลือดที่จมูกผมก็ตกใจ มันจะอุ้มผมไปหาหมอ
"ปล่อยฟ่าลง"
"แต่ฟ่าเลือดออกนะ"
"แค่เลือดกำเดาไม่ตายหรอก ฟ่าอยากนอน เตอร์ออกไปเถอะ ปล่อยฟ่าได้แล้ว "  ผมแกะมือมันออกแล้วหยิบทิชชูที่โต๊ะมาเช็ดเลือดกำเดาแล้วล้ามตัวนอนต่อ
"ฟ่าอย่าทำแบบนี้เลยไปหาหมอเถอะ"
"ฟ่าบอกให้ออกไปไงเตอร์ ออกไปเถอะฟ่าขอร้อง ถ้าเตอร์ยังอยู่ตรงนี้ มันยิ่งทำร้ายฟ่าขึ้นไปอีก"
"ฟ่า"
"ออกไป"
"เตอร์รักฟ่านะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเตอร์จะรักฟ่าคนเดียว" คำพูดที่มันพูดก่อนไปค่ายมันกลับเอามาพูดอีกครั้ง แล้วมันก็เดินออกไป ก่อนที่มันจะปิดประตูผมพูดกับมันว่า
"ขอให้การสนทนาของเราสองคนวันนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ เราสองคนจะไม่รู้จักกันอีก " ผมพูดจบก็นอนหันหลังหันมัน จนได้ยินเสียงมันปิดประตูผมก็ปล่อยโฮออกมาเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้

สายพิรุณ โปรยปราย สายน้ำตา
ร้องไห้ลา จากกัน วันเก่าก่อน
คนเคยรัก เคยคู่เตียง คู่เคียงนอน
อุทาหรณ์ รักร้าง ต่างต้องลา

ภาพที่เห็น อยากให้เป็น แค่ภาพลวง
ระกำทรวง สุดชอกช้ำ ทำได้หนา
ความเสียใจ เป็นสายเลือด ปนน้ำตา
ที่ผ่านมา คือรักข้า ที่หลอกลวง

เข่าอ่อนแรง มืออ่อนหล้า ตาริบรี่
ดวงชีวี จะดับดิ้น สิ้นตรงหน้า
ใจจะขาด แล้วที่รัก จำบอกลา
สายน้ำตา ลมหายใจ ได้อ่อนลง

จบลงแล้ว รักครั้งเก่า สองเรานี้
สิ้นเสียที ดวงใจข้า อวสาน
รวยระริน แผ่วเบาสนิท ปลิดวิญญาณ
ปิดตำนาน เตอร์ฟ่าหนอ ขอสวัสดี

[mma419109]

           

       :man1:โถนุ้งฟ่า  คอปเตอร์มันน่า จริงๆเลย  โอ๊ยยยเจ็บใจจริงๆ

[อัลฟ่าบ้าบอ]

เห้ออออ

ไม่ไหวที่จะเคลียร์อ่อนเพลียไม่อยากจะเซด

ตลอดเว..อ่ะไอ้เตอร์อ่ะ

[namtaan]

ไม่อยากจะพูดคำนี้ แต่มันตรงกับใจที่สุดว่า "นั่นไง กรูว่าแล้ว"

>>ผมรู้ว่ามันผิดที่ไม่ฟังเหตุผลมัน แล้วผมก็รู้ด้วยว่ามันต้องมีเหตุผลดีดีมาให้ผม แต่ถ้าผมฟังผมก็ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้อีกตลอด
ไม่มีเหตุผลไหนดีพอที่จะมาอธิบายสาเหตุของการนอกกายนอกใจเลยนะนุ้งฟ่า
ไม่ว่าจะทำไปเพราะสงสาร เห็นใจ ชั่วครั้งชั่วคราว หรืออะไรก็แล้วแต่ คนรักเราต้องมาที่หนึ่งเสมอ
ไม่มีเหตุผลใดๆทั้งสิ้น
ไม่รู้ว่านุ้งฟ่าผ่านเรื่องนี้มาได้ยังไงแต่รู้ว่ามันต้องเจ็บปวดมากถึงมากที่สุด
โดนคนรักทำร้ายมันสาหัสกว่าคนทั้งโลกกระทำย่ำยีเราอีกนะ
อย่าว่าพี่อินจัดเลยนะ แต่อยากบอกว่าพี่เข้าใจความรู้สึกนุ้งฟ่านะ 

ไม่เคยสักครั้งตั้งแต่เมนท์มา แต่ขออนุญาตนุ้งฟ่าที่รัก  และ  คอปเตอร์ย้อนหลังหน่อยเหอะ
บ่อยไปแล้วสุดจะทน

[l3iZal2l2e]

อีกแล้วไง
มันกลับมาอีกแล้ววววว

มือไม้สั่นไปหมดเลย
เฮ้อออออออ
แต่ขอเชื่อเหมือนแตมได้มั้ยยยย ... ยังอยากเชื่อใจเตอร์อยู่อ้ะ
เหตุผลดีดี บางทีก็ทำร้ายกัน
คำว่า รัก นี่มันเหมือนเป็นสัญลักษณ์ของคำขอโทษเนอะ
 

ขอรอบ 3 ได้มั้ยฟ่า
อึดอัดใจง่ะ อยากฟัง"เหตุผลดีดี" ที่เตอร์เค้าจะเอามาบอกกล่าวง่ะ
 

[Tabokung]

"ฟ่าจะไม่ร้องไห้แตม เราไปกินข้าวกัน มันอยากอยู่ที่นี้ก็ให้มันอยู่ มันจะไม่มีตัวตนสำหรับฟ่าอีก" --> ไอ้คำว่า ..ไม่มีตัวตน.. เนี่ย เจ็บปวดมากพี่ฟ่า

"เตอร์รักฟ่านะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเตอร์จะรักฟ่าคนเดียว" --> พูดอย่างนี้ทำไมครับ ในเมื่อการกระทำกับคำพูดของพี่มันสวนทางกัน คนที่จะยิ่งเจ็บเนี่ยคือพี่ฟ่า

    

  พี่ฟ่า

[CMYK]

กำลังพยายามคิดในแง่ดีว่า มันจะมีเหตุผลหรือสาเหตุอะไร ที่ฟังขึ้นและเชื่อได้ว่าที่เตอร์ ไปนอนแก้ผ้า(อย่างเดียวรึเปล่า)กับใครก็ไม่รู้นั้น เป็นเหตุที่เตอร์ทำไปโดยมีความจำเป็น... คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่ะ  หรือว่าแค่นอกกายไม่ได้นอกใจ (คิดในแง่ดีสุดๆแล้วเนี้ย)

[LEO]

..."มึงมันเหี้ย"....ขอบคุณยุ่งมากครับที่พูดคำนี้
...เคยได้ยินป่าวเตอร์..."รักแท้ดูแลไม่ได้"
...นุ้งฟ่าเข้มแข็งๆน่ะ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

โทรศัพท์ก็โทรหาทุกวัน

แค่ 5 วัน ยังเป็นได้

ทำไปได้ไง  

กี่รอบ ไอ้เราก็ว่าแล้วว ไม่งั้นคงไม่เล่าขนาดนี้หรอก  

อ่านไป เจ็บไป

"เธอเจ็บ ฉันก็เจ็บ" นะพี่ฟ่า  

บอกว่ารัก แต่ว่าทำอย่างงี้มันน่าให้รักมั๊ย  

↓↓↓

อ่านเม้นท์ของพี่ broke-back แล้วฉุกคิดได้อย่างรุนแรง ๕๕๕

ทุกอย่างเป็นไปได้ อันนี่ตูไม่รู้ T^T

แต่ขอคิดอีกรอบ (หลังจากด่าๆ บ่นๆได้ด้านบน)

คือมันน่าจะจำ น่าจะเข็ด

เพียงแต่มันไม่ระวังตัว ? รึเปล่า ??

โอเค ปล่อยเป็นปริศนาในตอนต่อไป 

[Ak@tsuKII]

เซ็งห่านนนนเตอร์  :seng2ped

ไม่ว่ามันจะมีเบื้องหลังอะไรก็ตามแต่  คือมันมาแนวเดิมๆ เลยไง   ไมาเคยเปลี่ยน นิสัยเดิม

 แล้วอีกอย่างคือมีพิรุธ ตอนที่ถามว่าอาบน้ำกับใคร  หรืออีกหลายๆ อย่าง



 

[broke-back]

  ตอนแรกที่อ่านเสร็จใหม่ๆ ก็เศร้าไปกับฟ่าด้วย

แต่พออารมณ์นั้นลดลง ก็ฉุกใจกับบางเหตุการณ์ นะนุ้งฟ่า

- เตอร์จะขึ้นไปหาไอ่พี่เก่งให้เสียเวลาทำไม ถ้าสองคนนี้คิดจะไปทำเรื่องอย่างว่ากันจริง
หลังจากกลับมาจากค่าย เตอร์น่าจะออกจากมหาลัยแล้วกลับห้องพร้อมกับไอ่พี่เก่งด้วยกันเลย
ทำไมต้องเสียเวลามาแวะอยู่ที่ห้องยุ่งกะแตมด้วย น่าสงสัยอยู่ว่าไอ่พี่เก่งน่าจะวางแผนโทร.หาเตอร์ หลอกให้มาหาที่ห้อง

- เตอร์น่าจะรับโทรศัพท์นะ ไม่ว่าจะเป็นทั้งสายจากฟ่า ยุ่งหรือแตม ไม่ใช้ปล่อยให้สายว่างแล้วตัดไปเอง
แสดงว่าเตอร์ไม่อยู่ในสถานะที่จะรับโทรศัพท์ได้ เตอร์โดนวางยาแหงๆๆๆๆๆ

- ตอนที่ฟ่าไปเห็นสองคนนอนอยู่บนเตียง ทำไมไอ่พี่เก่งรู้สึกตัวตื่นอยู่คนเดียว แถมแอ๊บหลับได้เนียนอีก
เตอร์ทำไมไม่รู้สึกตัว ขนาดโดนน้ำอัดลมซ่าๆ ราดเป้าก็ยังไม่ตื่น มันน่าสงสัยมั้ยล่ะ

- ที่ยุ่งด่าว่า "มรึงมันเหี้ย" ก็ด่าไอ่เก่งนั่นแหละ

- สุดท้าย ยังเชื่อว่าที่เตอร์บอก ย้ำกับฟ่าว่า "เตอร์รักฟ่านะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเตอร์จะรักฟ่าคนเดียว" เป็นความจริง

  ถ้าเป็นยังงี้จริง เตอร์.....ก็น่าสงสารน่ะ

จัดให้ไอ่พี่เก่ง เอาไปเลย.....เอาไปซักสามตรีน   พอมั้ยมรึง....ไอ่เจรี้ยเอ๊ยยยย

  รักกัน+กอดกันนะ ฟ่า&เตอร์   +1 ให้ฟ่า แล้วขอร้องฟ่าให้อภัยเตอร์.....อีกซักครั้ง  

[happiieyoe]

เห็นด้วยกับข้างบนอย่างแรงงงงงงง


 

[snoopy]

อ่านไป น้ำตาไหลไป

แต่ยังสงสัย ว่ามีไรแปลกๆ

[killizz]

พี่ฟ่า อย่าไปแคร์ เลิกเลยๆ

พี่เตอร์ทามอารัยไม่เคยแคร์พี่ฟ่าเลย 

[Flirter_kung]

สุดบรรยายครับ บอกไม่ถูกจริงๆ เพราะยังไม่รู้เหตุผล

แต่สำหรับแจนยังไงก็ขอให้ได้เหตุผลจะจริงแท้แน่ชัด เชื่อได้หรือเฟคก็ว่ากันอีกที

เพราฉะนั้น.....

อีกซักครั้ง(แค่ซักครั้ง) ฉันอยากจะขอแค่ซักครั้ง อยากให้เธอนั้น มาอยู่กับฉันให้นาน~~~นาน

ตามนั้นครับ แต่ฝากบอกว่ารักมันสวยงามนะครับ คราวหน้าจะทำไรคิดเยอะๆ ระวังเยอะๆนะครับ เชีร์ทั้งคู่อยู่ตลอดนะครับ

รักกันให้ดีๆ โว้ว~~~~เย

[DexTunG]

     





เตอร์ ต้องเจอ กับ  เฮีย  อีกครั้ง