Part 19
เช้าวันรุ่งขึ้นไอ้มิกกี้เดินมาที่ห้องผมด้วยเสื้อผ้าที่แปลกตากว่าทุกครั้ง… เสื้อไหมพรมคอเต่าสีน้ำเงิน ทับด้วยเสื้อนักศึกษาสีขาวแขนสั้น (เพื่ออะไรก็ไม่รู้…ยังอยากจะถูกระเบียบได้อีก) กางเกงยีนส์สีซีดขาเดปหลุดตรูด กับรองเท้าผ้าใบสีขาวทรงสูงคู่ประจำ
“แต่งตัวอะไรเนี่ย ไม่ร้อนรึไง?” ผมเงยหน้ามาถามเจ้าหนูที่กำลังยืนหอบหิ้วข้าวของรุงรัง
“…ไม่” เจ้าหนูทำหน้าบูดไปเล็กน้อย ก่อนที่จะยืนสั่นเทาดิกๆ รอให้ผมเก็บข้าวเก็บของ และเช็คความเรียบร้อยก่อนออกจากห้อง
“อย่ามาโกหกน่า นี่มันประเทศไทย ไม่ใช่สวิซเซอร์แลนด์…”
“ไม่ต้องมายุ่งเลย… เพราะใครล่ะ” เสียงท้ายประโยคแฟ่บไปเล็กน้อย แล้วมันก็ทำเป็นไม่สนใจผม เดินวนไปวนมาแถวประตู ก้มนู่น ส่องนี่ ชี้นั่น… ไอ้นี่มันอยู่นิ่งไม่ได้เลยใช่มั้ย ผมคิดในใจ
วันนี้ผมรับปฏิบัติภารกิจพาเจ้าหนูไปส่งมหาลัยครับ (พูดเหมือนใหญ่มาก) เลยตื่นมาแต่เช้าเพราะมันมีเรียน Drawing ตอนเก้าโมง แต่ต้องเอางานไปให้อาจารย์พรูพก่อน ไอ้เฉพาะงานของตัวมันน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่ไอ้ของบรรดาเพื่อนลิงทั้งหลายที่พากันยกพวกมาวาดที่คอนโดและทิ้งผลงานเอาไว้ให้ไอ้หนูเอาไปให้ เพราะเห็นว่ามันมีสารถีจำเป็นอย่างผม …เอ่อ ไอ้พวกค่างทั้งหลาย สะกดคำว่าเกรงใจเป็นม้ายยย
“อะไรนะ?” ได้ยินแหล่ะครับ แต่ทำเป็นหูตึงไปงั้น…
“เปล่า เร็วๆ ดิเฮีย เดี๋ยวจารย์’ไม่รอ ป้าแกยิ่งไม่ง้ออยู่” มันยังคงยืนแบบกึ่งซอยเท้าวิ่งไปวิ่งมาเหมือนพวกลิงไฮเปอร์
“เออๆ อะไรนักหนาวะ”
ผมเดินตามเจ้าหนูไปที่หน้าลิฟท์อย่างใจเย็น มันกดปุ่มลูกศรลงรอไว้อยู่แล้ว หันมามองหน้าผม ทำปากจู๋นิดๆ เห็นแล้วอดหัวเราะไม่ได้…
“รีบอะไรขนาดนั้น เวลาเหลือเฟือ” ว่าแล้วคว้าของในมือเจ้าหนูมาช่วยถือจนหมด
“กลัวไม่ทันอ้า~” มันยังคงซอยเท้าถี่ยิบ แหม๊…อยากรู้จริงว่าซอยอย่างอื่นจะถี่แบบนี้มั้ย เจ้ยยย! O_o
“เดี๋ยวก็เหงื่อแตกหรอก อยู่นิ่งๆ ได้แล้ว!” ก็คนมันเริ่มรำคาญลูกกะตานี่ครับ…
“ฮึ่ย ฮึ่ย ฮึ่ย”
มันไม่หยุด วิ่งวนรอบตัวผมกึ่งล้อเลียน แลบลิ้นปลิ้นตาใส่…จนผมต้องรวบของในมือมาไว้ข้างเดียวทั้งหมด แล้วคว้าคอเสื้อเจ้าหนูให้ยืนนิ่งๆ เสียที มันร้องโวยวาย ดิ้นพล่าน… แต่ก็ยังหัวเราะเอิ้กๆ ผมเลยได้แต่ส่ายหน้าระอากับความบ้าบอติ๊งต๊องของมัน
“ลิฟท์มาแล้ว!” มันร้องอย่างดีใจราวถูกหวยสิบล้าน หันหลังเดินเข้าลิฟท์พร้อมกับดึงเสื้อผมให้เดินตามเข้าไปด้วย
….ในลิฟท์….
“ร้อนอ่ะ”
“บอกแล้ว”
“…ร้อนอ่ะ”
“….”
“ร้อนนนนนนนนนนนนน”
“จะรีพีทเพื่อ!? -*- ร้อนก็ถอดสิวะ” ผมยืนเซ็งกับไอ้คนข้างๆ ที่เหงื่อเริ่มแตกพลั่กเป็นสายน้ำ
“ถอดไม่ได้…ร้อนอ่ะ”
“พูดคำว่าร้อนอีกทีเดียว จับถีบออกนอกลิฟท์แน่”
“ร…” ผมหันหน้าไปมองเจ้าหนู… แล้วกำลังจะอ้าปากเพื่อด่า แต่ก็ปรากฏว่า…
“รักนะผู้ใหญ่โง่”
ไอ้มิกกี้หันมายิ้มให้แบบไม่ได้คิดอะไร แต่ผมนี่สิอึ้งแดรกไปแล้วห้าวิ… ถึงมันจะพูดทีเล่นทีจริงก็เหอะ แถมตอนนี้ยังหันหน้าไปเงยมองดูตัวเลขลิฟท์ที่ค่อยๆ เลื่อนลงทีละชั้น แต่ไอ้ผมนี่สิ คิดไปไกลแล้ว เลยได้แต่ยืนมึนอยู่แบบนั้น มองหน้าไอ้หนูที่ยืนเล่นนู่นเล่นนี่ไปเรื่อย…
ไม่รู้สิครับ คุณคิดว่าผมรู้สึกไปเองหรือเปล่า? ถ้ามีคนจ้องคุณขนาดนี้แล้วมันต้องรู้สึกตัวกันบ้างสิ แต่ผมกลับรู้สึกว่าเจ้าหนูมันไม่ยอมหันมามองหน้าผมเลย ยิ่งจ้อง…ก็ยิ่งหลบ
ผมกับมันเดินออกจากลิฟท์ ไอ้หนูก็คุยนู่นคุยนี่ไปตามประสา ผมก็ได้แต่เออออตามเรื่องตามราว… เป็นปกติครับ เวลาอยู่ด้วยกันเหมือนมันพูดอยู่คนเดียว คุ้ยเรื่องราวตั้งแต่สมัยปู่ย่าตาทวดยันมดสามตัวที่ขึ้นกล่องขนมมันเมื่อวานมาเล่าได้อย่างเมามันส์
ไม่นานนักก็มาถึงมหาลัย… ผมเข้าไปจอดตรงที่จอดรถอาจารย์ ตอนแรกก็กล้าๆ กลัวๆ แต่ปรากฏว่าไอ้มิกกี้มันไปตีซี้กับพี่ยามตอนไหนไม่รู้ เลยได้อภิสิทธิ์พิเศษในหารเข้าจอด (แต่ต้องแอบๆ นะ) มารู้ทีหลัง อ่อ…สิงห์ครึ่งโหล ดีมากไอ้น้อง
“เชี้ย มาช่วยกรูขนเลย” เจ้าหนูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อน
“….”
“กรูจอดอยู่ที่เดิมเนี่ย แม่ง หนักชิบหาย เออๆ มากับเฮีย มีไรมะ…สัด”
“….”
“ให้ว่องนะมึง”
แอบหูกระดิกเล็กน้อย มีพูดถึงผมด้วย… แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรครับ อย่างที่บอกไปแล้วว่าผมมาที่มหาลัยมันบ่อย เลยรู้จักกับเพื่อนกลุ่มมัน และเด็กบางคนในคณะไปโดยปริยาย สักพักก็มีพวกเด็กที่แต่งเนื้อแต่งตัวแนวๆ ประมาณ 4-5 คนวิ่งกรูเข้ามาตรงรถผม
“ดีครับเฮียๆๆๆๆ” ที่ใส่ไม้ยมกเพราะไอ้พวกนี้มันพูดคำเดียวตามกันเป็นพรวน พร้อมกับยกมือไหว้ผมระนาว
“เออ..ดี” ผมพูดคำเดียว ไม่ยกมือรับไหว้ด้วย หยิ่ง..กร๊าก ไม่ใช่ละ
“ไหนวะๆ มากรูช่วย” ไอ้จิ๊บพูดก่อนเป็นอันดับแรก แล้วจึงตามด้วยไอ้นัทที่เดินเข้ามาทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ผม
“ช่วยเหี้ยไรล่ะ ของพวกมรึงทั้งนั้น มาขนไปเองเลย สาด” ไอ้มิกกี้บ่นไม่หยุด แล้วทยอยหยิบของให้เพื่อนตัวเองทีละคน
“แล้วมึงใส่ชุดเหี้ยไรมาเนี่ย ไม่ร้อนรึไงวะ”
“ยุ่ง” ไอ้มิกกี้พูดใส่หน้าไอ้จิ๊บไปทีนึง ก่อนจะไปจัดของต่อ
ระหว่างที่กำลังชุลมุนอยู่นั้น…ผมสังเกตไปเห็นไอ้นัทที่ยืนนิ่งไม่ได้มาสุมหัวรวมกลุ่มกับเค้า มันยืนมองผมแล้วยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยน่าตบกบาลเป็นยิ่งนัก ….และนั่นทำให้ผมนึกโจทย์เก่าขึ้นมาได้
“ห่านัท มึงมานี่!” ผมขึ้นเสียงค่อนข้างดังจนทำให้พวกเพื่อนไอ้มิกกี้หยุดทุกการกระทำ หันมามองผมเป็นตาเดียว …แต่กลับไม่สะทกสะท้านไอ้ตัวที่ทำหน้ากวนตรีนอยู่สักนิดเดียว
“คร้าบบเฮียยย” มันไถหัวหลิมๆ เข้ามาหาผม ว่าแล้วก็ดึงคอเสื้อมันไปหลบอีกฝั่งนึงของรถเพื่อให้พ้นบุคคลที่จะพาดพิงถึง
“วันก่อนกรูถามมึงเรื่องไอ้มิกกี้ แม่ง เสือกไม่บอกว่าหยุดกีฬามหาลัยนะมึง ทำเอากรูนอยด์แดรก” ไม่ต้องแปลกใจครับ กับเพื่อนๆ มันผมก็พูดจาภาษาพ่อขุนแบบนี้แหล่ะ จะได้ไม่รู้สึกถึงช่องว่างระหว่างวัยมาก (กร๊าก) แต่ลองพวกมันพูดกับผมสิ ดากแหกแน่
“อ่าว มาโทษผมได้ไง ก็เฮียมาถามแค่ว่ามันอยู่ไหนไม่ใช่เรอะ?”
“…แต่มึงบอกว่าไอ้มิกกี้ไม่มาเรียนเป็นสัปดาห์แล้ว ไม่รู้ไปไหน”
“ก็ใช่ไง…. ก็มันไม่มีเรียนไง ผมบอกว่ามันไม่มีเรียน เลยไม่ได้มาเรียนหลายวันแล้ว วู้ เฮียฟังผิด หูเฝื่อนอ๊ะเปล่า” เอ่อ…กรูว่ามึงไม่ได้พูดอย่างนี้นะครับ ไม่เชื่อคนอ่านลองย้อนกลับไปอ่านดูเลย ตอนไหนจำไม่ได้แล้ว แต่ผมมั่นใจว่ามันไม่ได้พูดอย่างนี้!
“หอก ทำกรูวุ่นทั้งวันนะมึง”
“เฮียไม่ได้วุ่นเพราะผมหร้อก…หุหุ”
“ไม่ใช่เพราะมึงจะเพราะใครวะ” ผมประเคนมือโบกไปให้ไอ้นัททีนึง
“อูยย.. จะใครอีกล่ะ ไอ้คนที่หายไปไง หุหุหุหุ” ไอ้หัวหลิมยกมือข้างนึงขึ้นปิดปาก ทำสายตาล่อแหลมเหล่มองไปที่ไอ้มิกกี้แล้วหัวเราะ กวนส้นทรีนได้อีก
“เชี้ยนัท มึงจะไปส่งงานมั้ย!” เสียงไอ้จิ๊บ เด็กน้อยหน้าใส แต่ผิวแทนในชุดเสื้อนักศึกษา แต่กางเกงขาสั้น (มันเข้าเรียนได้ไงวะ) ส่งเสียงเรียกเพื่อนด้วยถ้อยคำอันแสนนุ่มนวล
“ครับบบบที่รัก” ไอ้นัทส่งเสียงตอบกลับไป พร้อมกับนิ้วกลางของไอ้จิ๊บที่ส่งมาให้ด้วยความรัก ความเอ็นดู
ผมเองก็เดินกลับไปที่รถหลังจากที่ดังแล้วแยกวง(??)ไปคุยกับไปไอ้นัทมา เจ้ามิกกี้ยืนนิ่งหิ้วกระเป๋าใส่บอร์ดใบโตมองมาที่ผมท่ามกลางเสียงหัวเราะเฮฮาของบรรดาเพื่อน …ผมเองก็มองมันกลับ จนกระทั่งเจ้านัทมันเข้ามานั่นแหล่ะ
“เฮีย ไปนั่งรอตรงม้าหินอ่อนหน้าคณะก่อนดิ เดี๋ยวไปกินข้าวกัน” บักนัทส่งเสียงเรียกแล้วเดินเข้ามาจับแขนผม
“…ให้กรูเลี้ยงอีกล่ะสิ” ผมว่า.. หันไปมองหน้าไอ้นัทพักนึง แล้วจึงเบนสายตากลับไปยังเจ้าหนู มันเหมือนจ้องหน้าผมอยู่นาน….พอผมหันกลับมาเท่านั้นแหล่ะ รีบหันหน้าหนีเชียว
“ใครบอกกก จะเลี้ยงขอบคุณที่ช่วยขนของมาให้ต่างหาก หุหุหุ”
ไอ้นัทยังคงคอนเซปต์หัวเราะทั้งปากและตา… แต่แม่งเอ้ย เจ้าเล่ห์ชอบกล… รู้สึกเสียวสันหลังวูบๆ ไงไม่รู้ แต่ก็พยักหน้าเออออว่าจะรออยู่ด้วย หลังจากนั้นไอ้พวกลูกลิงคนอื่นก็ทักทายเข้ามาพูดคุยกับผมตามประสา แล้วค่อยทยอยเดินแยกย้ายกันไป… ส่วนไอ้มิกกี้น่ะเหรอครับ นู่น เดินไม่รอผมไปลิ่วๆ แล้ว ขอบคุณสักคำน่ะมีมั้ย ได้เด็กนี่นี่
ผมเดินเข้าไปในคณะมัน… ช่วงนี้เพิ่งเปิดจากกีฬามหาลัย คนเลยยังไม่เยอะมาก สงสัยยังติดลมวันหยุดกันอยู่ ผมเลือกเดินไปนั่งที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ต้นใหญ่ ดีที่ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูมันออกดอกครับ ไม่งั้นคงร่วงเต็มหัว
คณะของมันปลีกวิเวกมาจากคณะอื่นอยู่ไกลโขครับ บรรยากาศของต้นไม้และตึกเรียนก็เก่าพอดู เห็นเจ้าหนูบอกว่ามีคนเคยคิดจะมาบูรณะบริจาคเงินสร้างตึกเรียนใหม่ แต่ก็โดนเหล่านักศึกษาต่อต้าน เพราะต้องการดำรงความศักดิ์สิทธิ์และสถาปัตยกรรมเก่านี้ไว้ แต่เรื่องเทคโนโลยีนี่ไม่ต้องพูดถึงนะครับ… ข้างนอกปรุ แต่ข้างในอย่างไฮ ครั้งหนึ่งไอ้มิกกี้เคยพาผมไปห้องประชาสัมพันธ์ของคณะ แมร่งงงง เชร้ดสาดดด ข้างในมีจอกล้องวงจรปิดเป็นสิบๆ คือ ประมาณว่าถ้าคุณทำไรไม่ถูกไม่ควร จะโดนยามปรี่เข้ามาจับภายในไม่เกิน 10 นาที… พอนึกแล้วก็เล่นเอาตัวเกร็งเหมือนกัน
มีเวลารอไอ้พวกลูกลิง 2 ชั่วโมง…. ผมจึงหยิบไอพอดทัชขึ้นมาเปิดไล่หนังที่โหลดมาเมื่อคืนดู…
“เอ่อ… สวัสดีค่ะ…” ผมรีบถอดหูฟัง เงยหน้าขึ้นมองตามเสียง
“ครับ?” กรูทำอะไรผิดเปล่าวะ แม่งงงง แค่เพิ่งเสียบหูฟังเองนะสาดดด กรูยังไม่ทันโชว์ของดีเลย
“ใช่พี่แดนหรือเปล่าคะ?” ผู้หญิงที่ทักผมในตอนแรกเอ่ยถามขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ เธอใส่ชุดนักศึกษาถูกต้องและเรียบร้อยตามระเบียบมหาลัยทั่วไป ส่วนข้างหลังเป็นผู้หญิงอีกคนที่ท่าทางเหนียมอายกว่า เพราะยืนเกาะชายเสื้อคนแรกแน่น… แถมยังไม่ยอมมองหน้าผมอีก
“เอ่อ ครับ น้องคือ…?”
“พอดีหนูเห็นพี่มากับกลุ่มของนัทบ่อยๆ พี่เป็นศิษย์เก่าที่นี่รึเปล่าคะ?” เธอถาม พร้อมส่งยิ้มน่ารักมาให้ เล่นเอาหัวใจผมพองโตเหมือนกันครับ เด็กสาวมันก็มีเสน่ห์ตรงนี้นี่แหล่ะ
“อ้อ เปล่าๆ พี่เป็น… เอ่อ พี่ของมิกกี้น่ะ รู้จักกี้มั้ย?”
“รู้จักค่ะ! กี้เค้าดังขนาดนั้น แถมเด่นด้วย ไว้ผมทรงประหลาดตั้งแต่ปี 1 อิอิ”
“ฮ่าๆ นั่นสินะ… ว่าแต่น้อง…”
“บัวค่ะ” เธอรีบตอบอย่างกระชับกระเฉง
“ครับน้องบัว” ผมยิ้มตอบ
“ส่วนนี่… แต้วค่ะ” น้องบัวดันน้องข้างหลังให้ออกมายืนข้างหน้า เธอยกมือไหว้ผม จนผมต้องรีบรับไหว้
“ไม่ต้องไหว้ครับน้องแต้ว อย่าทำให้พี่รู้สึกแก่เลย” ผมหัวเราะ ทำให้ทั้งน้องบัวและน้องแต้วหัวเราะตาม
“แล้ววันนี้พี่แดนมาทำอะไรที่คณะเหรอคะ บัวเห็นมาบ่อยๆ นึกว่าเคยเรียนที่นี่ซะอีก” น้องบัวยังคงรุกไม่เลิก… ผมก็เริ่มจะเข้าใจอะไรได้ดีมากขึ้นแล้วล่ะครับ ก็เล่นเข้ามาทักทายเป็นกันเอง แถมแนะนำตัวเสร็จสรรพซะขนาดนี้ ไม่รู้ก็โง่แล้ว
“พอดี… พี่นัดกินข้าวกับไอ้พวกกลุ่มนี้แหล่ะครับ มันเรียนกันอยู่เลยมานั่งรอ”
“เหรอคะ อีกนานมั้ยเอ่ย?”
“ก็…ประมาณชั่วโมงกว่าๆ น่ะครับ น้องบัวมีอะไรให้พี่ช่วยรึเปล่า?” ผมรีบดันตัวเองขึ้นจากที่พิงม้าหินอ่อน เอ่ยถามอีกฝ่าย
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ บัวกับแต้วก็กำลังรอเพื่อนเหมือนกัน แล้วไม่มีอะไรทำ ถ้าไม่เป็นการรบกวนขอคุยกับพี่แดนได้มั้ยคะ?”
เรื่องอะไรจะขัดสิ่งดีๆ ที่น้องเค้าเสนอล่ะครับ ถึงจะดูง่ายว่าเข้ามาเพราะสนใจ แต่วิธีการพูดการจาดูแล้วมันน่าเอ็นดู ผมเลยไม่ติดใจใส่ความอะไร หน้าตาน้องทั้งสองก็ถือว่าน่ารักใช้ได้ตามสมัยนิยม น้องบัวเนี่ยท่าทางเปรี้ยว เป็นสาวมั่น ส่วนน้องแต้วก็ดูแต่งตัวเก่งนะครับ แต่เรียบร้อยเกินคาด
หลังจากที่ผมพยักหน้าแล้วบอกให้น้องทั้งสองนั่ง พวกเราก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย น้องบัวคุยสนุกดีครับ ไม่มีอาการติดๆ ขัดๆ เวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชาย พูดคล่องเหมือนคุยกับเพื่อน ไม่ก็ผู้ชายธรรมดา แต่น้องแต้วนี่สิ เงียบแทบตลอดการสนทนา มีหัวเราะบ้าง เงยหน้ามามองผมบ้าง พอผมรู้ตัว…น้องก็จะรีบเสตาหลบทันที
พวกเราคุยกันไปเรื่อย ถามว่าเรียนที่ไหน คณะอะไร เอกอะไร แล้วปรากฏว่าเธอทั้งสองเรียนเอกเดียวกับเจ้าหนูนั่นแหล่ะครับ ทั้งสองก็เม้าส์ เผาไอ้มิกกี้ซะแหลกเลยทีเดียว ผมนั่งหัวเราะ นั่งดูเวลาไป… แต่หลังๆ ก็เริ่มเพลิน เพราะน้องเค้าคุยเก่งเหลือเกิน จนกระทั่งมารู้สึกตัวเมื่อมีคนวาง…ไม่สิ น่าจะเรียกว่าฟาดแขนเข้ากับบ่าผมอย่างจัง
“อ้าว กี้ หวัดดีจ๊ะ” ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ได้ทันทีว่าคนนั้นคือใครครับ ก็น้องบัวน่ะสิ เล่นเรียกซะเสียงดังขนาดนี้
“ดี.. บัวทำไมมานั่งนี่ล่ะ” ไอ้หนูมันไม่มองหน้าผมที่เงยหน้ามองมันซักนิด แต่กลับไปคุยกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงปกติ
“มาคุยกับพี่แดนฆ่าเวลาน่ะ เราเรียนบ่ายโมง” น้องบัวยิ้มสดใสแบบที่ทำเป็นประจำ แต่ผมกลับรู้สึกอึดอัดชอบกล
“รู้จักกันเหรอ?” คราวนี้มันหันหน้ามามองผมครับ สายตาเย็นชาพิลึก
“เพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้ น้องเค้ามาทัก คิดว่าเคยเรียนที่นี่…เรียนเสร็จแล้วงั้นเรอะ” ผมตอบแทนน้องทั้งสอง
“ไม่เสร็จจะมายืนดูเฮียจีบสาวแบบนี้รึไง” นั่นนนน มันทำหน้าบูดอีกแล้ว รึแอบปิ๊งน้องบัววะ!?
“บ้า จีบเจิบอะไรล่ะกี้ แค่มาคุยเฉยๆ เนอะแต้ว คิก คิก” น้องบัวหันไปหัวเราะกับน้องแต้วที่ตอนนี้หน้าแดงแป๊รดด้วยคำแซวของเจ้าหนูมัน
“เอาเถอะ ไปกินข้าวแล้วนะ เฮียอยากจะคุยกับน้องเค้าต่อก็ตามสบาย ผมไปละ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โอยเหนื่อย พอดีไปทำธุระส่วนตั้วส่วนตัวมา แฮ่(จุ๊ๆ) เลยมาลงให้ช้า ขอโทดด้วยนะคะทุกท่าน
เดี๋ยวพรุ่งนี้เบิ้ลอีกตอนเป็นการไถ่โทษ หุหุหุ
ปอลอ อิพี่แดนขัดใจ จิ๊! 
หัวข้อ: ---"กูล่ะเซ็งจิต...ไอ้ติสต์แตก"--- P.343 (29-01-11) พิเศษย้อนหลัง Happy New Year จร้า *[]* (อ่าน 2711242 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก