หัวข้อ: ยากนัก รักไอ้หน้าหล่อ โดย คุณควันต้องลม

[watermoonj]

****************************************************

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

............................

นำเรื่องดราม่าสนุกๆ รับประกันความบันเทิง ของคุณควันต้องลมมาให้เพื่อนๆ ทุกคนได้อ่านกันนะคะ  

ขอแรงเม้นเป็นกำลังใจให้นักเขียนหน่อยนะคะ

ขออนุญาตนักเขียนเรียบร้อยแล้วค่ะ


แนะนำเรื่องแบบย่อๆ

โบราณ (ไหน) ว่าเป็นเกย์อย่าไปรักผู้ชาย อยากอกหักจนตายให้รักคนหล่อ ไอ้บุ้งตอนนี้มันคงซึ้งแล้ว

ไอ้พี ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา ที่มีคู่ขาเป็นสาวๆไม่ช้ำหน้า  เรียนอยู่คณะวิศวะกรรมนาโน

ไอ้บุ้ง ชายหนุ่มร่างบอบบาง หน้าตางั้นๆ ไม่เคยมีแฟน เรียนอยู่ คณะคหกรรม

ไอ้ปูนิ่ม เต่าน้อย หน้าตาหล่อร้าย ยังเด็กอย่าพูดเรื่องแฟน เรียนอยู่ ในอ่างแก้วนั่นแหละ

ความสัมพันธ์ของทั้งสามเพื่อน จะยุ่งแค่ไหนนะ
.........................................................................
 


*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[watermoonj]

ตอนที่ 1 : ลาก่อน 

"พี เรารักนายนะ" ผมตัดสินใจเอ่ยคำนี้ ออกมาจากปาก หลังเก็บไว้มาเนิ่นนานหลายปี

แววตาคมเข้มของร่างสูงโปร่งคู่นั้น ดูเหมือนตกใจเล็กน้อย ก่อนจะไหวระริกด้วยอารมณ์ขำ

"เฮ้ย ไอ้บุ้ง มึงเป็นเกย์จริงหรือว่ะ 555 กูว่าแล้วมึงมันหงิมๆ ติ๋มๆ แอบๆอยู่หลังห้องตลอด 555"

"ละ... แล้วนาย ว่าไง" ผมพูดกระตุกกระตัก ใจเต้นโครมคราม รอฟังคำตอบ

"ไอ้เชี่ย มึงเห็นกูเป็นเกย์เหรอ "ไอ้พีตอบผมเหมือนเริ่มโกรธ

"มึงกับกูก็อยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ มอสี่ มึงคิดว่ากูแอบแมนหรือไอ้สาด" มันตะคอกใส่ผมต่อ

"ปะ ปะ เปล่า" ผมปฏิเสธ

"แล้วมึงจะให้กูตอบอะไรมึง ไสหัวไปเลยนะ ก่อนกูจะชกปากมึง" มันพูดพลางผลักหัวผมเต็มแรง

ร่างผอมบางของผมเซ ถลาไปตามแรงผลักหลังชนกับผนังปูนรั้วบ้านไอ้พี จนรู้สึกเจ็บแถวซี่โครง

ผมนั่งพิงกำแพง มองตามหลังไอ้พีที่เดินเข้าบ้านไป ด้วยความรู้สึกสมเพชในความรักงี่เง่าของตนเอง

.....

สายลมหนาวพัดผ่านผิวเนื้อผม แต่หาได้ทำให้ผมรู้สึกใดๆไม่

ระยะทางเดินจากปากซอย ไปยังห้องเช่าผมรู้สึกไกล กว่าทุกวันที่ผ่านมา

ผมไม่เคยอกหัก แต่อาการที่ผมเป็นอยู่เรียกว่าอกหักหรือเปล่านะ

ทำไมมันรู้สึกหดหู่มากกว่าเศร้าสร้อย ทำไมผมไม่รู้สึกอยากร้องไห้กลับรู้สึกอยากอ้วกแทน

อยากอ้วกให้กับความรู้สึกตัวเองที่วนเวียนอยู่กับไอ้พีตั้งแต่มอสี่ จนจบมอหก

อยากอ้วกให้กับการตัดสินใจสารภาพรักกับมันในคืนนี้ ทุกคำที่ไอ้พีพูดก้องวนไปวนมาในหัว

ยิ่งคึดถึงความแตกต่างและความเป็นไปได้ ระหว่างผมกับไอ้พี ความหดหู่ก็พุ่งเข้าสู่ท้องน้อยผมจนแน่นหน้าอก 

ผมตัดสินใจวิ่ง วิ่งๆ แบบไม่สนใจอะไร จนถึงห้องเช่าที่ผมกับยายพักอยู่

ขาผมทรุดตัวลงนั่งอยู่หน้าห้องเช่า มองไปบนฟ้าที่ไร้แสงดาวเพราะไฟหน้าห้องเช่าบดบัง

ผมรู้สึกน้ำเย็นๆ ไหลมาจากขอบตาตัวเอง คืนนี้เป็นคืนแรกในชีวิต ที่น้ำตาผมไหลให้กับเรื่องทุเรศๆ

.....

ผมลืมตาขึ้นมาบนเตียงในตอนเช้าทำธุระส่วนตัวต่างๆ แบบอัตโนมัติก่อนลงไปช่วยยายขายข้าวแกงที่หน้าบ้าน

"ตื่นแล้วเหรอลูก งานเลี้ยงฉลองจบมอหกเมื่อคืนสนุกไหม "

"สนุกครับ "ผมตอบยายสั้นๆ

ทุกอย่างไม่ได้เลวร้าย ความรู้สึกของผมที่มีต่อไอ้พี มันจบลงตั้งแต่เมื่อคืน อย่างน้อยก็ได้พูดไป

ผมพยายามคิดในแง่ดี หรืออย่างน้อยก็ได้รู้สึกรัก รู้สึกเจ็บ แม้มันจะเป็นแค่ข้างเดียวก็เถอะ ผมส่ายหัวเบาๆ

"เป็นอะไรจู่ๆ ก็ส่ายหัว"ยายผมถาม

"แหะๆ สลัดความคิดนะครับ"

"อยากลืมอะไรละสิ" ยายพูดเหมือนนั่งอยู่ในใจผม

"ก็ ประมาณนั้นแหละครับ"

"อย่าไปฝืนมันเลยลูก มันจะจำจะลืมเราห้ามไม่ได้หรอกนะ เพียงแต่ตั้งสติแล้วทำชีวิตให้ดีก็พอ"

"ครับยาย"ผมรับคำ พร้อมกับยิ้มให้

นั่นสินะ มันจะจำจะเจ็บ ยังไงก็ช่างมันเถอะ ทำชีวิตให้ดีก็พอ ผมจดจำคำพูดของยายไว้ในใจ

......

ผมเดินออกมายังปากซอยในตอนค่ำเพื่อขึ้นรถเมล์ไปจ่ายของสดมาให้ยายทำข้าวแกงพรุ่งนี้

พยายามจะไม่ไปสนใจบ้านหลังใหญ่มหึมา ที่ตั้งอยู่ติดถนนใหญ่ตรงปากซอยของไอ้พี

นับจากวันนี้ไปวงจรชีวิตผมกับมันคงหมุนไปคนละทาง อาจไม่ได้พบหน้ากันอีกเลยทั้งชีวิต

วัยกระโปรงบานขาสั้นของผมจบลงพร้อมกับความรู้สึกที่เป็นรอยแผล มันอาจจะเจ็บในวันนี้

แต่ผมแน่ใจว่า มันคงไม่เจ็บตลอดชีวิต ตราบใดที่เวลายังหมุนไปไม่หยุด

"ลาก่อนไอ้พี " ผมบอกลาไอ้พีในหัวใจ ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถเมล์ที่เต็มไปด้วยผู้คน

......

" ป้าตี คนสวยผมขอผักตามรายการนี้หน่อยครับ" ผมพูดพลางยื่นกระดาษให้หญิงสาววัยสี่สิบกว่าตรงหน้า

"บอกให้เรียกพี่ๆ บุ้งนี่ไม่จำสักที เดียวเฆี่ยนด้วยจูบซะเลย" เธอพร้อมกับทำท่างอนก่อนจะเอ่ยต่อ

 "วันนี้พี่ไม่คิดตังค์ก็ได้นะ ถ้าบุ้งยอมไปดูหนังกับพี่" เธอพูดพร้อมกับส่งสายตายั่วยวน

"ไม่รบกวนหรอกครับ คิดตังค์เหอะ ผมเกรงใจ"

"บุ้งล่ะก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทุกที รู้ทั้งรู้ว่าพี่อะคิดยังไง จบมอหกแล้วไม่ใช่เหรอจะให้พี่รอไปถึงไหน"

"พี่ตีครับ เต่าตัวนี้ตายแล้วเหรอ" ผมชี้ไปที่กระดองเต่า ขนาดเล็กกว่ามือผม ที่ซุกอยู่ใต้แผงผัก

"อ้อ ตายแล้ว ใครไม่รู้เตะมาไว้ใต้แผงพี่ตั้งแต่วันก่อน พี่ลืมเอาไปทิ้ง เอ่อ ฝากทิ้งหน่อยสิ"

.......

ผมถือถุงซากเต่าพร้อมกับข้าวของอื่นๆ อีกพะรุงพะรังเข้าไปวางไว้บนโต๊ะกับข้าว

ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่าถุงซากเต่าเริ่มขยับ "เฮ้ย ยังไม่ตายนี่หว่า"

ผมไปเอากาละมังใส่น้ำมาจากหลังบ้าน มาวางบนโต๊ะเทเต่าลงไปในน้ำ

เต่าน้อยว่ายวนไปมาในอ่างสองสามรอบก่อนจะมาชูคอเกาะขอบอ่างจ้องหน้าผม

ผมยิ้มให้แล้วยื่นผักบุ้งให้มันกิน เหมือนจะหิวมากเจ้าตัวเล็กกินไม่หยุดทีเดียว

ผมยื่นมือตบหัวมันเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น "สวัสดีเจ้าปูนิ่ม"

......

[watermoonj]

 
ตอนที่ 2 : วันซวยของปูนิ่ม 
 
ยายเล่าให้ฟังว่าพ่อแม่ผมตายเพราะรถคว่ำตั้งแต่ผมได้ขวบเดียว

ดังนั้นผมไม่มีความทรงจำใดๆ เกี่ยวกับท่านเลย

ในชีวิตผมก็มีแต่ยาย ซึ่งแน่นอนว่าผมจะต้องดูแลท่านไปตลอดชีวิต

ดังนั้นแม้ไม่อยากจะทำ แต่ถ้ายายต้องการ มีเหรอผมจะขัด

ด้วยเงินที่ยายติดหนี้แม่ไอ้พีอยู่แสนกว่า ยายกับผมเลยต้องย้ายไปเป็นคนใช้บ้านไอ้พี

"บุ้งอย่าว่ายายเลยนะลูก ที่จริงคุณหญิงท่านขอร้องยายมา ท่านไม่ได้ให้เราไปเป็นคนใช้ แต่อยากให้ไปอยู่ด้วย"

ยายบอกผมก่อนย้ายด้วยแววตาเศร้าสร้อย

"ยายอย่าคิดมากเลยครับ ยายบุ้งอยู่ไหน บุ้งก็ต้องอยู่กะยายสิ" ผมพูดพลางกอดยายไว้

ทั้งๆ ที่ในใจผมมันตะโกนว่า "บัดซบเอ๋ย ชีวิตกูทำไหม มันเฮงซวยแบบนี้"

ก็ผมคิดว่าไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้พีอีกแล้วนี่ครับ

.....

"ไหว้พระเถอะลูก" คุณหญิงสาลินีแม่ไอ้พีเอ่ยพร้อมกับรับไหว้ผม ท่านเป็นคนสวยสง่ามาก มิน่าไอ้พีถึงหล่อจัด

"ตาบุ้งอย่าคิดเล็กคิดน้อยนะ คิดเสียว่ามาอยู่เป็นเพื่อนแม่ แม่อยู่สองคนกะไอ้พีก็เหงา"

ท่านพูดพร้อมกับมองผมอย่างเมตตา ทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีแม่กับเขาแล้ว

"ห้องตาบุ้งอยู่ชั้นบนติดกับห้องตาพีนะ เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เอาของไปเก็บก่อนสิ" เธอบอก

ผมตกใจมาก เมื่อรู้ว่าต้องไปอยู่ใกล้ไอ้พีขนาดนั้นเลยพูดว่า

"เอ่อๆ  มีห้องอื่นไหมครับ"

"บุ้งอย่าเรื่องมากสิลูก" ยายผมเอ่ยขึ้นทำเอาผมหมดหนทาง

"ยายจัน ห้องยายอยู่ชั้นล่างติดกับห้องฉันเลยนะ ป่ะไปดูกันเถอะ" คุณหญิงพูดเสร็จ เธอก็ลุกขึ้นจูงมือยายผมไปดูห้อง

.....

ขณะที่ผมกำลังเก็บข้าวของในห้องตัวเองอยู่นั้นไอ้พีมาจากไหนไม่รู้ เปิดประตูก้าวพรวดเข้ามาในห้อง

มันใช้มือเพียงข้างเดียวกระชากคอเสื้อ ยกตัวผมลอยขึ้นไปอัดกับผนัง แววตามันเหมือนมีไฟลุกโพลง

"ไอ้ตุ้ด มึงมาอยู่บ้านกูทำไหม มึงคิดอะไรอยู่" มันตะคอกใส่

"ปะ เปล่า มาเป็นคนใช้ ปล่อยเถอะ เจ็บ" ผมพยายามบอกมัน

"ไม่ต้องมาโกหก คนใช้เชี่ยอะไรมานอนข้างห้องกู มึงยังไม่เลิกคิดทุเรศๆ กับกูใช่ไหม"

"ไม่ๆ ไม่คิดแล้ว ปล่อยกูเหอะ เจ็บ" ผมดิ้นไปมาให้หลุดจากมือมันแต่เหมือนเสียพลังงานเปล่า

"มึงจำใส่หัวไว้นะ ห้ามเข้าไปในห้องกู ห้ามอยู่ใกล้กูเกินห้าเมตร" มันยังตะคอกใส่ผมไม่หยุด

"ได้ๆ  ปะ ปล่อยเถอะ เจ็บจริงๆ หายใจจะไม่ออกแล้ว" ผมพูดพร้อมกับไอออกมาเพราะจะหายใจไม่ออก

"กูไม่ได้อยากแตะมึงให้เสนียดมือหรอก ไอ้ตุ๊ด" มันปล่อยมือผมทันทีจนผมหล่นไปจุกอยู่บนพื้น

ดูเหมือนไอ้พีมันยังโกรธไม่หาย มันตรงไปยังกล่องเล็กข้างตัวผมซึ่งผมใส่ไอ้ปูนิ่มไว้ข้างใน

พร้อมกับเงื้อเท้าขึ้นเพื่อจะเตะกล่องนั้น "อย่าๆๆ" ผมร้องห้ามสุดเสียงแต่สายเสียแล้ว

ร่างของไอ้ปูนิ่มลอยละล่องออกจากกล่องปลิวไปกระทบผนังห้อง หล่นลงมาหมุนติ้วๆ อยู่บนพื้น

"ไอ้ปูนิ่มลูกพ่อ" ผมร้องขึ้น พร้อมกับลุกขึ้นไปจับไอ้ปูนิ่มมาไว้ในมือ "ปูนิ่มๆโผล่ออกมาทักพ่อหน่อยลูก"

ผมพยายามเรียกมัน ทุกครั้งที่ผมเรียกแบบนี้ไอ้ปูนิ่มต้องโผล่จากกระดองมาแต่คราวนี้มันตายไปแล้ว

หลังจากนั้นผมชักไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น เหมือนผมจะกระโดดเข้าหาร่างไอ้พี ซึ่งเหมือนมันจะยืนเซ่ออยู่

หมัดผมเลยซัดเข้าที่ปลายคางได้รูปของมันเต็มเหนี่ยว จนเลือดกลบปาก จากนั้นเราก็พันกันอุตลุต

จนสุดท้ายผมพบว่าตัวเองถูกมันล็อคแขนล็อคขาติดพื้นห้องหอบหายใจแฮ่กๆ อยู่

"ปล่อยกู ไอ้เชี่ย ไอ้คนชั่ว ฆ่าได้แม้แต่สัตว์ไม่มีทางสู้"

"กูไม่ได้ตั้งใจ"เสียงไอ้พีเอ่ยขึ้นเบาๆ

"ไม่ตั้งใจเหรอ ไอ้ทุเรศ ปล่อยกู มึงจะไปไหนก็ไป มึงอย่าคิดนะว่ากูอยากจะมาอยู่กับมึง ยายกูอยู่นี่หรอกไอ้เชี่ย"

ผมพูดพลางดิ้นให้หลุด

"มึงใจเย็นหน่อยสิ กูขอโทษก็ได้ แต่มึงอย่าชกกูอีกนะ ไม่งั้นถ้ากูอัดกลับมึงจะเจ็บหนัก" มันพูดเหมือนจะขู่

"เออ" ผมหยุดดิ้น เพราะใจเริ่มเย็นลง  พอมันปล่อยผม ผมก็วิ่งไปจับไอ้ปูนิ่มไว้ในมืออีกครั้ง

พร้อมกับไปคว้าเอาอ่างแก้วในลังข้างผนัง วิ่งเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำใส่อ่างก่อนค่อยๆ วางไอ้ปูนิ่มลง

"ปูนิ่มๆ ลูกพ่อ" ผมพูดกับกระดองไอ้ปูนิ่มเบาๆ "ปูนิ่มๆ ออกมาเถอะ อย่าทิ้งพ่อไว้คนเดียวสิ"

ผมรู้สึกแน่นหน้าอกเหมือนจะร้องไห้ เพราะตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเราอยู่ด้วยกันตลอด

ผมคุยทุกอย่างให้มันฟัง มันมักจะเกาะขอบอ่างยื่นหัวมาฟังผมอย่างตั้งใจ

มันฉลาดมากทำให้ผมรู้สึกเหมือนมันเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในโลกเบี้ยวๆ ของผม

"ปูนิ่ม ออกมาเถอะ "ผมพูดอีกครั้ง แล้วผมก็ได้ยิ้ม เมื่อหัวของไอ้ปูนิ่มโผล่ออกมา

มันลอยวนไปมาในอ่างสองสามรอบ แล้วก็มาเกาะชูคออยู่ตรงหน้าผม

"เฮ้อ โล่งอก นึกว่าตายซะแล้ว" ไอ้พีเอ่ยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ อยู่ข้างหลังผม

......

tbc
 

[สาวตัวกลม]

มาให้กำลังใจเรื่องใหม่

[pickki_a]

จิ้มไม่ทัน 

นายพีเริ่มปฏิบัติการนายร้ายแล้วอ่ะ สงสารบุ้ง

[M@nfaNG]

พีไม่ไหวแระเจ้าอารมณ์ อยู่ใกล้ๆกันขนาดนั้นมิน่วมเหรอบุ้งเอ๊ย

[น้ำค้าง]

ปูนิ่มนี่มันน่ารักได้ถึงขนาดนี้เลยเนอะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

+1 ให้อิๆ เจิมเรื่องใหม่ มีความสุขจัง

บุ้งน่ารักดี ส่วนพีต้องรอดูไปก่อนท่าทางจะดราม่าจัดจิงๆดูแล้วออกแนว บุญคุณ กับความกตัญญูด้วย

[pongsj]

นิยายใหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เชียร์น่ะค้าบ

[nana]

ปูนิ่มน่ารักอ่ะ

[YMP]

เต่าชื่อปู  น่ารักเชียะ


 

[benxine]

อ่านแล้วร้องไห้เลยอ่ะ



2 ตอนแรกนะเนี้ย!!~

[Poes]

น่าสงสารจังเลย 

[fannan]

ปูนิ่มช่างเป็นเต่าที่ทรหดมากกกก


พี่จะโหดไปไหนค้าบบบบบบบบ



รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบ

[Manji+]

แค่ อ่านสองตอน เริ่มชอบ
น่ารักดีครับ เป็นกำลังใจน้า.......

ปูนิ่มจะกลายเป็นคนป่ะคับ พีจะได้หึง เหอๆ

[WEERACHOT]

 

รออ่านต่อไปครับ....

[zandwizz]

มาให้กำลังใจเรื่องใหม่ด้วย

จะคอยตามอ่านนะค๊าบ......

[THIP]

  ตบจูบๆๆๆๆ 

[zeazaiz]

คุณคะ  ในตอนแรกที่ตอนซื้อผักอ่ะค่ะ

บุ้งใช่มั้ยคะ แต่ชื่อตัวละครเขียนว่าพีค่ะ

เกิดอาการงงเล็กน้อยจ๊ะ



ชอบค่ะ รอติดตามต่อนะจ๊ะ

[naitae.ks]

 

ต้อนรับเรื่องใหม่คร้าบบบบ

ส่วนของตัวเอง ไว้เจอกันหลังกลับมาจากพะเยานะครับ

ก๊ากกกกกกกกกก

 

[RN]

อิอิ มีเรื่องนี้ลงในเล้าด้วยเหรอ

เรื่องนี้เคยอ่านจากเว้ปอื่นแล้ว สนุกดี

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[watermoonj]

555 ขอบคุณสำหรับทุกเม้นนะคะ

ส่วนที่คุณ zeazaiz  ชี้จุดผิดให้ ขอบคุณด้วยนะคะ เดี๋ยวจะตามไปแก้ค่ะ 

ส่วนคุณมันจิ เรื่องนี้ไม่แฟนตาซีขนาดน้านนนน อยากอ่านเหมือนกันเรื่องเต่ากลายเป็นคนเนี่ย หุหุ 

ตอนนี้มีสลับมุมมองของตัวเอกนะคะ เรื่องนี้จะสลับไปสลับมา บอกไว้กันงง

.......

ตอนที่ 3 : ละคร 
 
แม้ผมจะรู้สึกโกรธและสะอิดสะเอียนที่ไอ้หน้าจืดอย่างไอ้บุ้งมาสารภาพรักแค่ไหน

ผมก็ไม่ใช่คนใจหยาบ พอที่จะฆ่าสัตว์ตัดชีวิตโดยไม่มีเหตุผลหรอกนะครับ

วันนั้นที่เกือบจะฆ่าไอ้ปูนิ่มด้วยลูกเตะผม ความรู้สึกผิดยังคั่งค้างอยู่ในใจ

วันนี้ หลังจากผมเห็นไอ้บุ้งลงไปรดน้ำต้นไม้ที่หน้าบ้าน  ผมก็ย่องเข้าไปในห้องของมัน

ไอ้ปูนิ่มว่ายน้ำไปมาอย่างสบายอุราอยู่ในอ่างแก้วบนโต๊ะข้างๆ หัวเตียงไอ้บุ้ง

พอเห็นผมไปจ้องมัน ไอ้ปูนิ่มก็หยุดว่ายชูคอมาจ้องตาผมเหมือนกัน

"ปูนิ่ม วันนี้กูมาดีนะ กูมาขอโทษเรื่องวันนั้น" ผมพูดพลางเอื้มมมือไปจับหัวมันเบาๆ เหมือนที่เห็นไอ้บุ้งทำ

แต่มือผมไม่ทันได้แตะมันหรอกครับ มันก็อ้าปากงับมือผมเข้าให้ ดีที่ผมหลบทัน

ถึงอย่างนั้นผมก็ได้แผลเลือดไหลซิบๆ

"ไอ้เชี่ยนี่ เจ้าเล่ห์เหมือนเจ้าของมึงเลยนะ อย่าเผลอนะมึงพอจะจับไปปล่อยถนนให้สิบล้อทับ" ผมอาฆาตไอ้ปูนิ่ม

......

"มึงมาทำไรลูกกู" เสียงไอ้บุ้งดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง สงสัยมันเพิ่งมา

"เปล่า" ผมเดินไปที่ประตู เพื่อออกไปจากห้องไอ้บุ้ง

"กูไม่เชื่อ มึงเอาอะไรมีพิษมาให้ลูกกูกินเปล่า" มันขวางประตูไว้ไม่ให้ผมออกจากห้อง

"เฮ้ย มึงอย่าฟุ้งซ่าน" ทำตาขวางใส่ให้มันหลีกทาง

"กูเตือนไว้ก่อนนะ ถ้าไอ้ปูนิ่มเป็นอะไรไป กูจะฟ้องคุณหญิงแล้วกูจะอัดมึงให้เละเลย" ไอ้บุ้งขู่ฟ่อ

ผมมองร่างบอบบางและซีดเซียวที่ยืนถือจานผักบุ้งอยู่ตรงหน้าแล้วอยากหัวเราะ

"ไอ้เชี่ยนี่ สงสัยมันโกรธจนลืมตัว หุ่นขี้ก้างแบบนี้หมัดเดียวมึงก็ฟุบแล้ว" ผมคิดในใจ

"หลีกไป กูจะกลับห้อง" ผมเบื่อจะเถียงกับมัน

"เดี๋ยว ขอกูพิสูจน์ไรก่อน" มันว่าแล้วก็เดินไปหาไอ้ปูนิ่ม ยื่นผักบุ้งสดที่มันใส่จานมาด้วยไปให้เต่ากิน

"ทานอาหารเช้าก่อนลูก" มันบอกลูกมันแต่ไอ้ปูนิ่มก็นิ่งเฉยไม่ขยับ

"ทานสิลูก นี่ก็สายแล้วลูกยังไม่ได้กินไรเลยนะ" ไอ้บุ้งพยายามยื่นผักบุ้งให้ไอ้ปูนิ่มกินอยู่นานแต่ไอ้นั่นก็ไม่อ้าปากสักที

"มึงทำไรลูกกูบอกมานะ ไอ้ปูนิ่มมันไม่เคยเป็นแบบนี้"

"ไอ้เชี่ยนี่ มึงจะเอาสาระไรกับเต่าตัวเดียว"

"มึงอย่าพูดพล่อยๆนะ ถ้าเพื่อนกูเป็นไรไป กูไม่ยอมมึงแน่" มันขู่ผมฟ่อ

"เออ กูจะรอ" ผมพูดอย่างอารมณ์เสียก่อนจะออกจากห้องมันมา

"ไอ้เต่าเชี่ยนั่นมันสำออยอะไรวะ อยู่ๆไม่อยากกินไรขึ้นมาเฉยๆ" ผมด่าไอ้ปูนิ่มในใจ

....

เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ผมจึงได้พักสบายๆ ไม่ต้องไปมหาวิทยาลัย

แม่กับยายจันให้คนขับรถพาไปวัดตั้งแต่เช้าทั้งบ้าน

เหลือแต่ผมก็ไอ้หน้าจืดนั่นคนเดียว ขณะที่ผมนั่งเล่นดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก พร้อมกับคุยโทรศัพท์กับน้องมาลินี

หวานใจคนล่าสุดของผมอยู่ เสียงออดประตูก็ดังขึ้น "ไอ้บุ้ง ๆ เปิดประตู" ผมตะโกนบอกไอ้บุ้งในห้องครัว

ก่อนจะคุยกับมาลินีต่อ

"คืนนี้เหรอว่างสิ  ผับไหนเหรอ ไม่เอาดีกว่า เจอกันที่คอนโดดีกว่านะ ผมเบื่อผับ"

ผมนัดแนะมาลินีเพื่อหาความสุขกันที่คอนโดของเธอคืนนี้

"อืม ต้องวางแล้วนะมีแขก บายครับ" ผมรีบกดวางสายทันทีที่เห็นสุภาเดินตรงมายังห้องรับแขก

สุภาเป็นคู่ขาเก่าของผม รู้สึกผมจะได้กับเธอเพราะความเมาแค่ครั้งเดียวเมื่อหลายเดือนก่อน

แต่เธอก็ตื้อผมไม่เลิก ทั้งทางโทรศัพท์ จนผมต้องเปลี่ยนซิม

ทั้งที่มหาวิทยาลัย จนผมต้องเสียโอกาศดีๆ ที่จะได้สาวๆ มาควงไปหลายคน

นึกไม่ถึงวันนี้เธอจะบุกมาถึงบ้าน ถ้าเธอเข้าถึงแม่ผมอะไรจะเกิดขึ้น คู่ขาผมทุกคนรู้กฏดีว่าต้องไม่ผูกมัด

แต่คนนี้เธอจะจับผมให้ได้

"อ้าว สุภา  สวัสดีครับ มีธุระไรเหรอครับถึงมาถึงนี่" ผมพูดพร้อมกับผายมือเชิญเธอนั่งเก้าอี้ตรงหน้า

แต่สุภากลับมานั่งชิดกับผม มือเธอลูบไล้บนขาผมไปมา "ก็คิดถึงที่รักนะสิคะ จะอะไรอีก"

ผมเห็นท่าไม่ดี ประจวบกับไอ้บุ้งยกน้ำออกมาเสริฟให้แขก แผนบางอย่างจึงเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

" สุภานี่แฟนผม" ผมเอ่ยขึ้นหลังจากลุกขึ้นไปกอดเอวไอ้บุ้งไว้ในมือ

"อะ อะไรนะ" สุภามองหน้าผมและไอ้บุ้งที่ยืนอยู่สลับกันไปมา

"นี่แฟนพี่ครับ เราอยู่ด้วยกันมา สี่เดือนแล้ว" ผมย้ำ

"นี่ผู้ชายนะคะ พี่พี อย่าบอกนะว่าพี่เป็นเกย์" ผมพยักหน้ารับคำเธอ

"ภาไม่เชื่อ อย่ามาโกหกให้ตาย..." เสียงสุภาขาดไปทันทีเพราะผมจูบปากไอ้บุ้งที่ยืนงงอยู่นานให้ดู

แรกๆ ผมว่าจะแตะปากไอ้บุ้งสักแป๊ปเดียว แต่ปากไอ้บุ้งนิ่มดีอย่างไม่น่าเชื่อผมเลยบดปากมันเล่นไปมา

และเหมือนมันจะพูดอะไรเพราะริมฝีปากมันเผยออก ผมเลยได้จังหวะลองเอาลิ้นไปซุกไซ้ในปากมันดู

ความวาบหวามแปลกๆ ทำให้ผมใช้ลิ้นไปไล่พันลิ้นของไอ้บุ้งที่พยายามหนีอุตลุต

แต่ด้วยความช่ำชองของผม ในที่สุดลิ้นผมก็กระหวัดพันลิ้นไอ้บุ้งได้

ผมรุกเร้าความรู้สึกของตัวเองและร่างบอบบางในอ้อมกอดอย่างลืมตัว

"ไปตายซะ" เสียงสุภาพูดขึ้น พร้อมกับสาดน้ำเย็นในแก้วบนโต๊ะใส่ผมกับไอ้บุ้ง

แล้วเธอก็เดินลิ่วออกจากห้องรับแขกไปโดยไม่หันกลับมามองผมที่ยิ้มอย่างโล่งอกตามหลัง

"กูยอมเป็นเกย์ดีกว่าถูกจับแต่งงาน" ผมนึกในใจ

.....

ผมหันมาเผชิญหน้ากับไอ้บุ้งที่ยืนมองหน้าผมอยู่

"มึงเข้าใจสิ่งที่กูทำไหม" ผมถามมัน

"คิดว่านะ" มันตอบ แต่ไม่ยอมสบตาผม

"ก็แค่อยากไล่สุภาออกไปจากชีวิตกู มึงพอเข้าใจไหม"

"อือ" ริมฝีปากแดงเห่อเพราะถูกผมบดปากนั้นตอบเบาๆ

"เพราะงั้นเรื่องเมื่อกี้ กูขอบใจมึงมาก แต่ให้ลืมไปให้หมด เข้าใจนะ" ผมพูดเสียงเข้มหวังให้ไอ้บุ้งไม่คิดเลยเถิดไปไกล

"ได้ มึงไม่ต้องห่วงหรอก ขำๆ "  มันเอ่ยพร้อมกับมองหน้าผมด้วยแววตาเฉยชา

"ดีแล้วมึงห้ามเข้าห้องกูและห่างๆ กูเอาไว้อย่าลืมข้อนี้นะ" ผมย้ำกับมันก่อนเดินขึ้นชั้นบน

เมื่อผมได้นอนแผ่อยู่บนที่นอนหัวผมกลับคิดถึงรสจูบของไอ้หน้าจืดนั่นอีกครั้ง

ความหวานซาบซ่านมันยังติดอยู่ริมฝีปาก "ไอ้เชี่ยเอ้ยแม่งมึงต้องวางยาอะไรให้กูกินแน่ๆ กูถึงฟุ้งซ่านขนาดนี้"

ผมอยากจะจับไอ้บุ้งขว้างออกจากหัวผมจริงๆ
 
 
จบตอนที่ 3

[watermoonj]

 
ตอนที่ 4 : ปูนิ่มไม่ฉะบาย 
 
แสงจันทร์ในคืนเดือนเพ็ญสว่างจ้าโดยไม่จำเป็นต้องเปิดไฟ  ผมกับไอ้ปูนิ่มนั่งอยู่ริมหน้าต่าง

เราอาบแสงจันทร์ด้วยกัน เผื่อแสงสีขาวนวลอาจลบล้างความดำมืดในใจผมไปได้บ้าง

การหมกหมุ่นอยู่กับปัญหาเดิมๆ ที่ยากจะแก้ไข มันทำให้เราหม่นหมอง

ความคิดของผมที่เกี่ยวกับไอ้พี ผมอยากให้มันกระจ่าง

"คิดกับมันให้ได้อย่างเพื่อนเถอะนะ" คงเป็นเสียงจากไอ้ปูนิ่มที่เตือนผม

.....

"ทานสิเจ้าปูนิ่ม" ผมยื่นสารพัดผักที่มันชอบให้เจ้าปูนิ่ม แต่มันก็ยังเฉย

ย่างเข้าสองวันแล้วที่มันไม่แตะอะไรเลย

"ปูนิ่มแกเป็นอะไรไปลูกรัก" ผมลูบหัวมันเบาๆ "เดี๋ยวพ่อจะพาแกไปหาหมอนะ"

ผมอุ้มอ่างเจ้าปูนิ่มไปหายายที่ห้องครัว เผอิญยายกะคุณหญิงกำลังทำกับข้าวกันอยู่ ท่าทางสนุกสนาน

พักหลังนี่ทั้งสองมักไปไหนไหนด้วยกันบ่อย สงสัยยายได้เพื่อนซี้แล้วมั๊ง เลยไม่ค่อยสนใจผม

"ยายครับ เจ้าปูนิ่มไม่กินอะไรมาสองวันแล้ว"

"พามันไปหาหมอสิลูก เดี๋ยวแม่เอานามบัตรสัตวแพทย์เพื่อนแม่มาให้ รอแป๊ปนะ"

คุณหญิงพูดพลางกุลีกุจอออกจากห้องไป ผมรู้สึกเกรงใจท่านเลยคุยกะยาย

"ผมพามันหาหมอแถวนี้เองไม่ได้เหรอครับ"

"ตาบุ้ง อย่าขัดใจผู้มีพระคุณสิลูก คนเราต้องไม่ลืมว่ามาจากไหน" ยายเตือน

"ครับ "ผมได้แต่รับคำ พลางถอนใจ

สักพักคุณหญิงก็กลับมาที่ห้องครัว โดยมีร่างสูงของไอ้พีเดินตามหลังมา

"ให้พ่อพีเป็นคนขับรถไปให้นะ วันนี้เขาก็ไม่มีเรียนเหมือนเรา"

"ครับ" ผมมองไปที่ไอ้พีที่ทำหน้าเหมือนกับอยากจะชกผมอย่างเพลียใจ

"อ้อ ขากลับอย่าลืมแวะห้างซื้อของสดมาตามรายการนี้ด้วยนะ"

"ครับ"ผมยื่นมือไปรับรายการยาวเหยียดมาพับเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ

......

"ไอ้ปูนิ่มป่วยจริงหรือมึงหาเรื่องอยากไปไหนมาไหนกับกูวะ" ไอ้พีพูดใส่ผมทันทีที่มันขับรถพาออกมาจากบ้าน

"จอดที่ป้ายรถเมล์ก็ได้ เดี๋ยวไปเอง" ผมตอบมันเรียบๆ

"เหอะ อย่ามาทำเป็นนางเอกนะไอ้ขี้ก้าง" มันยังไม่ยอมหยุด

"มึงจะทำอะไรก็ช่างเหอะ แต่เงียบๆได้ไหม ไม่อยากฟัง" ผมขึ้นเสียงดังใส่มันด้วยความโมโห

..พลั่วเพี้ยะๆ..  ไอ้ปูนิ่มตีน้ำในอ่างแก้วฟุ้งกระจายไม่ยอมหยุดเหมือนมันตกใจเสียงผม

"ปูนิ่มๆ พ่อไม่ได้โกรธลูกนะ เงียบๆ นะ อย่าไปฟังหมามันเห่าด้วย" ผมพูดพลางลูบหัวมันเบาๆ

ดูเหมือนมันจะเข้าใจ เลิกตีน้ำแล้วว่ายเงียบๆ ต่อไป

"มึงว่าใครเป็นหมา ไอ้เชี่ย" ไอ้พีจอดรถแอบข้างถนนตอนไหนก็ไม่รู้หันมากัดฟันกรอดๆ ใส่ผม

"กูขอโทษ เผลอปากไป" ผมรู้สึกผิดยังไงมันก็ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านาย ผมไม่น่าโมโหเลย

"ขอโทษแล้วไง เอาคำพูดกลับไปในปากมึงได้ไหม" ตอนนี้ผมรู้สึกจนตรอกไม่รู้จะทำยังไง

"กูลงตรงนี้นะ จะไปเอง" พูดจบผมก็กดล็อคจะเปิดประตู

"ลองก้าวออกไปสิ มึงได้เห็นดีกับกูแน่ คิดว่าพูดชุ่ยๆ แล้วจะหนีงั้นเหรอ"

ผมกดล็อคกลับคืน

"ตามใจเมื่อกี้ กูด่าตัวเอง กูนี่แหล่ะหมา มึงจะทำอะไรก็ตามใจมึงละกัน" พูดแล้วผมก็ถอนใจอย่างเบื่อหน่าย

"เห่าให้กูฟังไปจนถึงคลีนิคเลยนะมึง กูอยากรู้นักคนปากดีอย่างมึงจะเห่าเก่งแค่ไหน"

ผมก็เลยต้องจำใจ ส่งเสียงเห่าหอนไปตลอดทาง ซึ่งกว่าจะถึงคลีนิคผมก็รู้สึกแสบคอไปหมด

ดูเหมือนจะถูกอกถูกใจไอ้คนซาดิสข้างๆ ตัวผมนัก เพราะยิ้มเล็กยิ้มน้อยไปตลอดทาง

......

"เอ้ามาแล้วถึงกันแล้วเหรอ ลุงพึ่งวางสายกับแม่เราเมื่อกี้นี่เอง" ลุงหมอเอ่ยทักพร้อมรับไหว้จากไอ้พีและผม

"เอ้านั่งกันก่อน โหไม่เห็นเสียนานตาพี หล่อระเบิดนะเรา  ส่วนนี่ตาบุ้งสินะ น่ารักเหมือนที่คุณหญิงบอกเลย"

ผมยิ้มเขินๆ ให้ลุงหมอพลางวางอ่างไอ้ปูนิ่มลงบนโต๊ะ

"อืม เจ้านี่ชื่ออะไรนะ"

"ปูนิ่มครับ"

"อาการเป็นไงบ้าง"

"ก็ไม่ทานอาหารมาสองวันแล้วครับ" จากนั้นลุงหมอก็ถามเกี่ยวกับไอ้ปูนิ่มอีกหลายอย่าง

ท่านแนะนำผมว่าควรทิ้งไอ้ปูนิ่มไว้ที่คลีนิกสักสองวัน เพื่อตรวจละเอียดอีกครั้ง  ผมกับไอ้พีจึงต้องกลับบ้านกันแค่สองคน

......

กว่าผมกับไอ้พีจะไปถึงห้างและจ่ายของเสร็จก็ใช้เวลาสามสี่ชั่วโมง

ขณะที่ผมกับไอ้พีกำลังลงลิฟท์จากชั้นหกไปยังลานจอดรถ อยู่ๆ ลิฟท์ก็หยุดเคลื่อนไหวเอาดื้อๆ

"เกิดเชี่ยอะไรขึ้นวะนี่" ไอ้พีโวยวาย

เราทั้งคู่ยืนอยู่คนละมุมเงียบต่างคนต่างเงียบไปสักสิบนาทีแต่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหว ไอ้พียกมือถือขึ้นกด

"เชี่ยแบตเอ้ย แม่งทำไมจะมาหมดเอาตอนนี้" มันพูดอย่างหงุดหงิด

"เอามือถือมึงมา" ผมยื่นให้มันเอาไปกด

"ไอ้เชี่ย มึงไม่เติมเงินเลยหรือว่ะ" มันตะคอกใส่ ก็เดือนนี้ผมกรอบนี่ครับ

ค่ากิจกรรมมหาลัยเอาไปกินจนเกลี้ยงแล้ว

ผมทรุดตัวลงนั่งคนละมุมกับไอ้พี ซึ่งตอนนี้เริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นที่หน้าทั้งที่แอร์ยังทำงาน

"บุ้งมึงพูดอะไรก็ได้ ให้กูลืมๆ ว่าอยู่ในนี้เถอะว่ะ กูเป็นโรคกลัวที่แคบ"

ไอ้พีบอกผม ตอนนี้รู้สึกเหมือนมันหายใจถี่ขึ้น

"มึงได้ไอ้ปูเน่ามาจากไหน "มันชวนคุย

"ได้มาจากตลาด แม่ค้าฝากกูเอาไปทิ้งขยะเพราะคิดว่ามันตายแล้วแต่มันไม่ตาย กูก็เลยได้มันมาเป็นเพื่อน

มึงก็รู้ว่ากูไม่มีเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไร ก็ได้มันนี่แหละคุยกับกูยามเหงา"

"คุยกะเต่านี่นะ หึๆ" ไอ้พีหัวเราะเบาๆ ผมชักอุ่นใจกลัวมันเป็นลม เลยคุยต่อ
 
"ใช่แล้วมันฉลาดมากเลยนะ มันชูคอฟังกูคุยทุกเรื่อง บอกอยู่ก็อยู่ บอกไปก็ไป ไม่เคยขัดใจกูเลย"

"กูเห็นมึงอุ้มมันไปอุ้มมันมา ยังกะอุ้มลูก"

"ใช่แล้ว มันเป็นเหมือนลูกกู กูรู้สึกดีที่มีมันอยู่ใกล้ๆ ใจกูอยากพามันไปมหาลัยด้วย แต่กูขึ้นรถเมล์"

"มึงก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับไอ้ปูเน่านั่น แทนที่จะเอาเวลาไปออกกำลังกายมั่ง จะได้ไม่มีแต่ก้างแบบนี้"

ไอ้พีพูดพร้อมกับกวาดสายตามองผม

"เฮ้ย กูไม่ได้มีแต่ก้างนะ นี่ดูนี่ " ผมงอแขนโชว์มัดกล้ามแถวต้นแขนให้มันดู พร้อมยักคิ้วให้

"เหอๆ นั่นเหรอกล้าม"ไอ้พีขยับมานั่งเบียดผมพร้อมกับถอดเสื้อออกแล้วงอแขนโชว์ความล่ำของมันให้ดู

"เป็นไงเห็นของจริงหรือยัง" ผมพยายามไม่คิดอะไรมากกับร่างขาวใสที่เต็มไปด้วยความงามของกล้ามเนื้อวัยหนุ่มที่อยู่ๆใกล้จนได้กลิ่นหอม

" อึ้งไปเลยละสิ เจอของจริง นี่มึงจับดูนี่ ซิกแพ็คของกู " มันคว้ามือผมไปลูบไล้กล้ามเนื้อนูนแน่นที่มันอยากโชว์
ผมพยายามชักมือกลับ แต่มันกลับเอามือผมไปลูบหน้าอกมันต่อ

"นี่กล้ามอกกูปึ๋งไหม คู่ขากูทุกคนชอบตรงนี้ทั้งนั้น"

"ระ เหรอ"ผมพูดตามน้ำไป เพราะอายหน้าร้อนวูบวาบไปหมด

อยากจะหลับตาไม่มองใบหน้าหล่อเหลากับเรือนร่างยั่วยวนตรงหน้า แต่ก็ต้องฝืนทำเป็นปกติ

แต่แล้วต้องใจหายวาบอีกครั้งเมื่อไอ้พีดึงเสื้อยืดผมออกพรืดเดียว

"ไหนกูดูของมึงหน่อยสิ" มันพูดพลางจ้องดูท่อนบนของผม

"อืม มึงก็ไม่ก้างนี่ แต่ตัวบาง" พูดแล้วมันก็เอามือมาลูบแถวหน้าท้องขาวๆ บางๆ ของผม

"อืมไม่มีกล้ามเลยแฮะ นุ่มดี" จากนั้นมันก็ลากมือมาแถวอกผมแล้วคลำและขยำเบาๆ

"ตรงนี้มีกล้ามแต่ไม่แน่น  นุ่มดีจัง" ปากมันพูดแต่มือไอ้พีลูบไปมาสำรวจท่อนบนผมไม่หยุด

สายตาไอ้พีจ้องอยู่ที่ตาผม แววตาของมันเหมือนสะกดให้ผมลืมสิ่งรอบตัว

ปลายจมูกมันเริ่มชิดเข้ามาใกล้ใบหน้าผมจนผมสัมผัสได้ถึงความรุ่มร้อน


ครืดๆ แช้ดๆๆ   


ประตูลิฟท์เปิดออกทันที

ฝูงชนที่อยู่หน้าลิฟท์ประมาณสามสิบกว่าท่านคงตีความไปต่างๆ นาๆ กับเรือนร่างที่เปลือยท่อนบนของผมกับไอ้พีตรงหน้า

ส่วนตัวผมนึกอยากมีกระดองเหมือนไอ้ปูนิ่มขึ้นมาจับจิต จะได้หดหัวเข้าไปซ่อนตัวจากความอับอายที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอในสภาพนี้
 
 
จบตอนที่ 4

tbc..

[Kawaiil30Y]

อ๊ากส์ๆๆๆๆ



จะเป็นเช่นไรต่อไป


 

[YO DEA]

 

[M@nfaNG]

  อยู่ดีๆก็ไปถอดเสื้อโชว์กล้ามกันในลิฟท์นะพ่อคุณ

[Poes]

แล้วคนอื่นๆจะคิดงัยเนี่ย 

[mist]

  คิดได้ไงเนี่ย

[TONG]

ตายแล้ว เกือบจะได้กันในลิฟท์เลย

บัดสีจริงๆนะเนี่ย