หัวข้อ: เพราะรัก(แน่เหรอ).....ครับผม โดย aoikyosuke ตอนที่ 50-53(จบ) 21/03/2012

[Ekk_J]

เอ้อ  แล้วไมไอ่คุงพี่เวย์ ไม่บอกไปวะ ว่าติดประชุม มาไม่ได้
น้องสายเข้าใจผิดแล้วเห็นมั้ย 

เมื่อไหร่จะใจตรงกัน ปากตรงกับใจซะทีนะ 

[nanalonely]

พี่เวย์
สงสารน้องสาย
กระซิก กระซิก

[kamui1972]

ตอนล่าสุดมาแล้วนะครับ ไปเอามาได้แล้วมั้ง คุณเท็นองค์ลงนะ

[nanalonely]

^

^

จิ้มพี่คามุยสองจึก
ขอบคุณฮับพี่คามุย
แนนงี้เฝ้ารอตอนคุณเท็นองค์ลงทุกวันเลยอ่ะ
นั่งลุ้นอยู่ทุกวัน ลุ้นยิ่งกว่าเชียร์บอลอีก

[nanao]

โหย น่าสงสารพี่เวย์อ่ะ
น้องสายรับสายพี่เวย์เซ่

ขอบคุณคร้าบคุณแนน หายไว ๆ นะครับ ^^

[nanalonely]

ประกาศวันดีเดย์

ไม่มีอะไรครับ แค่จะแจ้งว่านับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
ข้าพเจ้าจะมาเขียนนิยายทุกวัน ไม่เว้นวันหยุดราชการ

โอเคมั้ยครับพี่น้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เรียนผู้ที่หลงผิดเข้ามาอ่าน

เมื่อท่านอ่านจบแล้วโปรดส่งต่อไปอีก 500 ฉบับและท่านจะพบว่าท่านโชคดี
ถ้าไม่โชคดีข้าพเจ้าก็คงช่วยอะไรไม่ได้  เพราะไม่มีอะไรรับประกันว่าท่านจะโชคดี


แต่ข้าพเจ้ายินดีที่ท่านเข้ามาอ่าน  และข้าพเจ้าไม่สนใจว่าท่านจะยินดีด้วยหรือไม่
เพราะเมื่อท่านได้หลงผิดเข้ามาอ่านแล้วก็เท่ากับว่า ท่านได้อ่านถึงแม้ท่านอาจจะเซ็งก็ตาม
อันนี้ข้าพเจ้าก็คงช่วยอะไรท่านไม่ได้อีกเช่นเคย

ยินดีและภาคภูมิใจในน้ำใจของท่านผู้มีอุปการะคุณเรื่อยมา
และหวังว่าท่านจะให้การสนับสนุนด้วยดีตลอดไป
ขอบคุณก้าบบบบบบบบบบ

Aoikyosu  21/04/2552

[GAZESL]

เอ่อ กว่าจะได้รักกัน
ไม่น้องสายก็พี่เวย์คงประสาทหลอนกันไปข้าง
จะไม่พูดกันดีๆ ใช่มั้ยคู่นี้
โถ น่าสงสารน้องสาย นางทาส 55

[reden]

จะบอกว่า ตามอยู่ค่า................แต่ยังตามไม่ทันเลย เม้นได้แค่นี้อะ....อย่าเพิ่งน้อยใจน้าาาาาาาาา   สัญญาว่าจะกลับมาเม้นอย่าเป็นเรื่องเป็นราวนะคะ หุหุ

[U_Ton]

มานั่งรอนอนรอกินกล้วยเเขกรอ...หุหุ


รีบมาต่อนะคร๊าบบบบ...

 

[nanalonely]

จะบอกว่า ตามอยู่ค่า................แต่ยังตามไม่ทันเลย เม้นได้แค่นี้อะ....อย่าเพิ่งน้อยใจน้าาาาาาาาา   สัญญาว่าจะกลับมาเม้นอย่าเป็นเรื่องเป็นราวนะคะ หุหุ

น่ารักจัง ตามมาเรื่อยๆ อย่าทิ้งกันนะคะ
เรื่องนี้สนุกมาก บางคนอาจจะอ่านแล้วงง(เคยได้ยินคนบอกมานะคะ)
แต่ถ้าอ่านแล้ว ลองคิดตามจะได้อะไรหลายอย่างจากเรื่องนี้เลยนะคะ
ค่อยๆอ่านก็ได้นะคะ จะได้อรรถรสมาก

มาช้าแต่มา แนนก็ดีใจแล้วคะ

[nanalonely]

ตอน จริงอ่ะ เฮ้ย ที่พูดนี่จริงใช่มั้ย



รีบกลับมาเพราะกลัวว่าคนสั่งกับข้าวมันจะไม่มีข้าวกิน สั่งซื้อบะหมี่เกี๊ยวอย่างดีเลยนะ ไม่มีก็เอาเย็นตาโฟร์ก็ได้
แล้วพอมาถึง มันดันแปะโน้ตติดตู้เย็นเอาไว้ว่า........เอาก๋วยเตี๋ยวแช่เย็นให้ด้วย มีธุระ กลับดึก......

โทรไปตามแล้วก็เลยรู้ว่า ขณะที่น้องชายของมันกำลังเสียจิต พี่สาวมันดันไปสบายอารมณ์อยู่ที่ไหนซักแห่งเพราะ เสียงเพลงดังอึกทึกมาก

"อยู่ไหนอ่ะ ไม่อยากอยู่บ้าน ซื้อบะหมี่มาให้แล้วเนี่ย อยู่ไหน ไปด้วยคนสิ"

ถามไปก็ไม่ได้ประโยชน์เพราะนอกจากจะเซ็งมากกว่าเดิมแล้ว ยังได้ยินเสียงตอบกลับมาเป็นเสียงหัวเราะเคล้าเสียงเพลงอย่างสนุกสนานของพี่สาวที่ไม่สนใจน้องชายเอาซะเลย

"สายไปแล้วไอ้สาย แกเฝ้าบ้านต่อไปเถอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" คงสะใจน่าดูใช่มั้ย ตอนที่พูดประโยคนี้ มีพี่สาวแสนดีแบบนี้ จะไปทำอะไรได้ นอกจากเซ็ง แล้วก็ได้แต่นั่งมองโทรศัพท์ในมือที่ปลายสายวางสายไปแล้ว
อย่างไม่สนใจไยดี ว่าคนที่โทรไปตามจะรู้สึกยังไง สุดท้าย สายใจผู้ตกอยู่ในอาการซึมเศร้า ก็ต้องลากสังขารมานั่งซึมอยู่ที่เก้าอี้ชิงช้าหน้าบ้าน ขายันพื้นแกว่งไปแกว่งมา มือก็ถือตะเกียยคีบเส้นบะหมี่ในถ้วยไปด้วย
แถมขาอีกข้างก็ยังไม่วายแสดงความเป็นคนรักสัตว์ด้วยการเตะเบา ๆ ที่ข้างลำตัวของหมาน้อยก็อดซิลล่าผู้น่ารัก ที่ดิ้นไปดิ้นมาร้องหงิง ๆ เพราะคิดว่าเจ้าของเล่นด้วย

"เฮ้ย อย่าพันขาได้มั้ยวะ นั่นอ่ะ ปลากระป๋องกินไปสิ กินไป เฮ้ย จะกินไปเล่นไปหรือไงวะก็อด มึงนี่ เดี๋ยวก็เตะแม่งเลย"

ด่าหมาไปงั้น แต่ก็ยังไม่เลิกเตะข้างลำตัวหมาที่คงไม่เข้าใจว่าเจ้าของอยู่ในอารมณ์ไหน และยังคิดว่าเจ้าของเล่นด้วย เพราะพิศวาสในความน่ารัก

คีบเส้นบะหมี่ใส่ปากไปสองสามคำ แล้วสายใจก็เพิ่งรู้ว่าบะหมี่ที่กินอยู่นี่มันไม่อร่อยเอาซะเลย

"เฮ่ออออออ ใครก็ทิ้งกูไปหมดเลย มีแต่มึงนี่แหละก็อด ถึงจะปัญญาอ่อนไปหน่อย แต่มึงก็ยังอยู่ใช่มั้ย หมามันไม่ทรยศ ไม่ด่าไม่พูด ไม่บ่น กูเพิ่งเข้าใจวันนี้เองเว้ย ก็อด"

รักหมาแทบขาดใจ คีบลูกชิ้นในชามทิ้งลงบนพื้นให้หมาพุดเดิ้ลหน้าตาปัญญาอ่อนกิน แต่แทนที่อีก็อดซิลล่าจะอยากกิน มันดันมองลูกชิ้นแบบมึนงง เห่าบ็อก ๆ สองที แล้วก็สนใจกับการพัวพันกับขาของสายใจต่อไปอย่างมุ่งมั่น
แม้แต่หมายังเมิน ลูกชิ้นร้านนี้นี่ การันตีในความอร่อยได้จริง ๆ

"เอ้า เฮ้ย ไปเก็บรองเท้ามา"

อารมณ์รักสัตว์กำลังบรรเจิด สายใจก้มลงหยิบรองเท้าที่วางระเกะระกะอยู่บนพื้นขึ้นมาถือเอาไว้ และขว้างออกไปไกล เพื่อให้ก็อดซิลล่าที่น่ารักได้มีกิจกรรมทำเป็นงานอดิเรก
กำลังคิดว่ามีจุดมุ่งหมายใหม่ว่าจะไปเป็นครูฝึกสุนัขก็พอดีกับที่โทรศัพท์ข้างตัวมันแผดเสียงดังลั่น ด้วยบทเพลงสุดฮอท ......ธรณีกรรแสง

แต แด แด แด่ แด่ว แต่ แด่ว

โดยไม่ต้องมองก็รู้ได้ทันทีว่าใครโทรมา นั่งทำหน้าสลดชั่วครู่แล้วก็หันไปมองโทรศัพท์ คิดในใจว่าอยากจะขว้างโทรศัพท์ให้อีก็อดไปเก็บมาให้ก็ท่าจะดี
แค่คิด แต่ก็ไม่ทันได้ลงมือทำ เพราะเมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นใครคนหนึ่งที่ทำท่าเหมือนจะปีนรั้วเข้ามาในบ้านอยู่แล้ว

"ถ้าอยู่ก็หัดรับสิโว้ยยยยยยยยยยย จะให้โทรตามไปถึงไหนเนี่ย"

อ่า

ขอโทษครับพี่

รวดเร็วทันใจซะจริง กูกะไม่รับแต่ไอ้พี่เวรเป็นนิจดันโผล่หน้ามากระโดดโหยงเหยงอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน แกล้งทำเป็นเมิน อีก็อดซิลล่า ก็ไปเสนอหน้าเห่าเสียงดังบ็อก ๆ อยู่หน้าบ้าน
เหมือนอยากบอกให้รู้ว่า มนุษย์รักหมาได้มาเยือนแล้ว

"สายยยยยยยยยยย"

จะทำเป็นเมินแกล้งมองไม่เห็นก็ไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องวางชามบะหมี่ไว้ที่โต๊ะข้างเก้าอี้ชิงช้าที่ตัวเองนั่งอยู่ และถอนหายใจด้วยความเซ็ง

มาทำไมวะ ทีเมื่อหัวค่ำล่ะไม่ยอมมา แล้วทีนี้จะเสือกมาทำไมเนี่ย กูอยากจะบ้าโว้ยยยยย

แค่ตะโกนเรียกอยู่หน้าบ้านคงไม่สะใจ โทรศัพท์ข้างตัวก็ดังกระหน่ำ จนสายใจแทบอยากจะขว้างโทรศัพท์ให้หมาไปเก็บแทนรองเท้าแบบจริงจัง
ยกมือขึ้นเกาหัว และทำหน้ายุ่งเหมือนคนกำลังใกล้บ้า แล้วก็จำใจต้องลุกขึ้น เพื่อเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เพราะถ้าขืนไม่ไป
ไอ้พี่เวย์มันต้องปีนเข้าบ้านมาแน่ ๆ พร้อมกับอะไรวะนั่น มองเห็นลิบ ๆ นั่นมันหอบบ้าอะไรมามากมายวะ
"เปิดประตู เปิดประตู เปิดประตู เปิดประตู เปิดประตู"

โห ดูมันทำ เขย่าประตูบ้านไม่พอ ยังทำเสียงต่ำ ๆ ในลำคอ แล้วก็พูดจาเหมือนกำลังท่องมนต์สะกดให้คนฟังยิ่งอยากจะกระโดดเตะก้านคอ ปล. ถ้าเตะถึง

"เออ รู้แล้ว เดี๋ยวก่อนไม่ได้หรือไง นี่ก็รีบจะแย่แล้วนะเว้ย" ไม่เคยทันใจเลย อะไรก็ไม่เคยทันใจ ไม่นึกถึงใจคนอื่นมั่งเลย ไม่เคยสนใจกันมั่งเลย ทีตัวมันเองจะให้คนอื่นเขาได้อย่างใจ
แต่ไม่เคยได้อย่างใจคนอื่นเขาบ้างเลย ไม่เคยเลย ไม่เคยเลย แม่ง

เปิดประตูได้แล้ว คนที่มาทำตัวงี่เง่าในยามค่ำคืนก็เดินลิ่ว ๆ เข้าบ้าน และคนที่เดินตามมาก็ทำเหมือนบ้านนี้เป็นบ้านของตัวเอง เห็นก็อดซิลล่าหมาที่น่ารักที่วิ่งหางจุกตูดหนีไปแล้ว ก็ได้แต่ตะโกนทักทายเพราะความรักและคิดถึง

"มาถึงก็หนีเลย แน่จริงออกมาเซ่ ไอ้ตัวเล็ก"

เออ เอาเหอะพี่ ให้มันสาแก่ใจพี่ไปเลย พี่คงจะคิดว่าทำแบบนี้แล้วดี งั้นก็เอาเลย เอาเลยครับพี่ อยากจะทำแบบนี้ก็ทำเลยครับ ผมยังไงก็ได้ครับพี่

เวนิชเดินลิ่ว ๆ ไปยึดเก้าอี้ชิงช้าที่โยกเยกไปมาเหมือนอยู่บ้านตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินทอดน่องตามหลังมา ท่าทางไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก
ไม่ได้จ้องมองตรง ๆ แต่ก็เหลือบสายตามอง ว่าเวลานี้สายใจอยู่ที่ไหนแล้ว หันไปมองชามบะหมี่ที่ตะเกียบในชามไม่สมานสามัคคีกันซะเลย แล้วก็ได้แต่พยายามปั้นหน้าให้ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"กินข้าวยัง"

ถามไปแล้ว แล้วก็เห็นว่าสายใจที่มาหยุดยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าด้วยสภาพหน้าตาบูดบึ้ง และดูเหมือนไม่อยากจะตอบอะไรเลย นอกจากทำหน้าตางี่เง่ายิ่งกว่าเดิม

"ก็บอกว่าไปกินกับเหมียว พี่จะถามทำไม"

อ่อ......

ไปกินข้าวกับแฟนมา.......

แล้ว....

"นั่งนี่มา"

พื้นที่เหลือไม่มาก แต่ก็พอให้สามารถนั่งได้ แต่สายใจกลับเลือกที่จะยืนกอดอกเงียบ ๆ ไม่ทำตามที่อีกฝ่ายพูด และเลือกที่จะเงียบและไม่ตอบอะไรเลยสักคำ
จนคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ชิงช้าต้องเงยหน้าขึ้นมอง และทันได้สบตากับสายใจที่ยังหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา

ต่างคนต่างเงียบ

นิ่งเงียบ อยู่อย่างนั้นเป็นนานและไม่พูดอะไรกันอีกเลย จนสุดท้ายคนที่ทนอึดอัดใจไม่ไหวก็ต้องเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อนเป็นคนแรก

"พี่มาทำไม"

ได้ยินแล้ว แต่ทำเหมือนไม่ได้ยิน นอกจากแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้ว ยังดึงถุงใบใหญ่ที่บรรจุกล่องพิซซ่ามาเปิดออก ทำเหมือนไม่สนใจคำถามของคนถามเลยสักนิด
ยังคงวุ่นวายอยู่กับการเปิดกล่องและค้นหาซอส ที่แถมมาในกล่อง

"อยู่ไหนนะ เฮ้ย เขาไม่ได้แถมซอสมาด้วยนี่ แล้วแบบนี้จะกินได้ยังไง โธ่เอ้ย ตอนซื้อก็ไม่ทันได้มอง นี่ลืมเอาซอสมาให้จริง ๆ หรือไง"

ยังคงค้นหาของที่ไม่ควรหาในเวลานี้ และนั่นยิ่งเพิ่มความไม่พอใจให้กับคนถามมากขึ้นทันที

"พี่ฟังผมมั้ย พี่มาทำไมของพี่ พี่จะทำให้ผมปวดหัวไปถึงไหน"

ได้ผล.....

คนที่ทำเหมือนไม่ฟัง หยุดชะงักมือค้าง และวางมือลงแตะที่พื้นที่ข้าง ๆ เพื่อเรียกให้สายใจมานั่งด้วยกัน ใบหน้าที่เมินเฉย เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม และเงยหน้าขึ้นจ้องมองคนที่กำลังหงุดหงิดหัวเสีย

และสายใจก็รู้.....ว่าคราวนี้...
จริงจัง
และไม่ได้ล้อเล่นเหมือนที่เคย
ถึงไม่อยากทำ แต่ก็ต้องตามใจ
ถึงอยากงี่เง่ามากแค่ไหน สุดท้ายก็ยอมลงมานั่งข้าง ๆ ทั้งที่ไม่พอใจเลยสักนิด

"ไม่มีซอส จะกินเข้าไปได้ยังไง....ใช่มั้ย"

เหมือนเป็นประโยคคำถาม แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะถามแบบใส่ใจ และสายใจที่ตั้งใจจะฟังเรื่องจริงจังก็ได้แต่ถอนหายใจยาว ด้วยความเซ็ง เพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว

ตกลงไม่ได้จริงจังเลยใช่มั้ยเนี่ย เหมือนเป็นบ้าอยู่คนเดียวเลยเว้ยยยยยยยย นี่กูโมโหเป็นบ้าอยู่คนเดียว แต่ไอ้พี่เวย์มันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่มั้ย อยากตายจริงเว้ยยยยยเฮ้ยยยยยย
จะให้ไปหยิบซอสให้ใช่มั้ยคุณพี่ ได้เลยครับ ได้เลย ทำให้กูบ้าไปยิ่งกว่านี้อีกสิครับ เอาให้กูประสาทแดกชักดิ้นชักงอตายไปตรงนี้เลยเป็นไง จะได้สะใจพี่ไงครับ
"เจอซอสแล้ว อ่ะสาย เอาชิ้นนี้แล้วกันชิ้นเล็กดี...อย่ากินมากเดี๋ยวพี่กินไม่อิ่ม"

ฮือ ฮือ กูจะเป็นบ้าแล้วโว้ยยยยยยยยยยยย ใครก็ได้ช่วยที

สายใจเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างล่องลอยไปถึงไหนต่อไหน อยากจะโมโห ก็กลายเป็นตัวเองที่โมโหอยู่คนเดียว อยากจะทำอะไรก็ทำไม่ได้ ทำได้แค่นั่งทำหน้าเหม่อลอย และไม่รู้จะทำยังไง
ให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นกว่านี้

ไม่ได้อยากกินเลยสักนิด ไอ้พิซซ่าอะไรนี่ แต่พี่แกก็ยัดเยียดใส่มือมาให้ จะไม่รับก็ไม่ได้ ถึงอยากโมโหไปก็ได้แต่โมโหเท่านั้น
นี่คงเป็นเพราะซึมเศร้าและด้วยความมึนชีวิตสายใจก็เลยยกพิซซ่าชิ้นใหญ่ยักษ์ในมือยัดใส่ปากตัวเอง
ก่อนกินยังอธิษฐานอีกว่า ขอให้แป้งพิซซ่ามันติดคอตายไปเลย จะได้หลุดพ้นจากทุกขเวทนานี้ซะที

"อ่ะ...ซื้อนี่ให้"

นี่ที่ว่ามันอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่ามันเป็นกล่องดำ ๆ และตอนนี้ไอ้นี่ที่ว่านั่นก็ถูกยัดเยียดใส่มืออีกข้างแล้ว พิซซ่าก็ยัดซะเต็มปากจนพูดอะไรไม่ได้
มือก็เปื้อนเละเทะ แต่ก็ยังพยายามจะเปิดกล่อง เพราะอยากรู้ว่า ไอ้กล่องนี่ที่ว่า มันกล่องอะไรกันวะ

"เลือกไปก็เท่านั้น...สายใส่อะไรก็เหมือนกันแหละ"

ง่า อึกแอ่ก แค่ก ๆ แล้วไงอ่ะพี่

"ถ้าต้องกินข้าวคนเดียวก็คงไม่อร่อยเท่าไหร่....ก็เลยมาหาเพื่อนกิน....แต่เพื่อนกินที่ว่า...ก็ดันไปกินข้าวกับแฟนซะนี่
บอกแล้วแท้ ๆ ว่าให้รอกินข้าวพร้อมกันตอนเย็น.....ดีใจนะที่ฝ่ายนั้นลืมนัด จะได้ไม่ต้องเสียความรู้สึกมาก....แต่ก็เสียใจที่ฝ่ายนั้นเขาไม่อยากกินข้าวพร้อมกับเรา"

อ้าว............

กูผิด

ผมรอกินข้าวพร้อมพี่ แต่ผมผิด
ผมเซ็งมากที่ต้องนั่งรอ แล้วถูกยกเลิกนัด ผมผิด

ผมต้องกลับบ้านด้วยความเซ็ง เพราะพี่ผิดนัดผมก่อน แล้วผมก็ผิด

พี่มาหาผมเพื่อมาหาเพื่อนกินพิซซ่า แต่ผมต้องนั่งกินบะหมี่ไม่อร่อยนี่ แล้วผมก็.......ผิด

อ่า

แต่ว่า..............ไอ้ที่พี่พูดมาซะยาวนั่น........ผมก็......

จริง....เหรอ

คือว่าที่ผมบอกว่าผมไปกินข้าวกับเหมียวเนี่ย.....มันทำให้พี่.....รู้สึกได้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ

งั้น........ผมก็เอ่อ......จะพูดยังไงดีวะ คือว่านะพี่ จริงๆ แล้วผมอ่ะ...ผมก็...

"ก็ผมเกลียดพี่.......เยอะด้วย....แล้วผมก็เซ็งพี่....พี่เข้าใจมั้ยว่าผมโคตรเซ็งเลย"

ตอบออกไปทั้งที่มือเอื้อมไปคว้าพิซซ่าที่อยู่ในถาดอีกชิ้นมาใส่ปาก เพราะรู้สึกว่า ยังไงมันก็ยังร้อน ๆ แล้วก็อร่อยกว่า บะหมี่รสชาดห่วยแตกเป็นไหน ๆ
ที่จริงก็ยังโกรธอยู่ แต่ฟังรายการที่ไอ้พี่เวย์หน้าหนวดมันสาธยายมาแล้วก็......หายโกรธลงไปเยอะ....และถึงไม่อยากยอมรับ แต่ก็ต้องยอมรับว่า

ตัวเองก็เป็นพวกงี่เง่าไม่ใช่น้อย

ทั้งที่อยากจะพูดอะไรดี ๆ แต่ก็พูดแต่เรื่องที่ตัวเองคิดออกไปจนหมด และก็ได้รับการตอบกลับมาด้วยการที่ได้เห็นรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปากของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

"งั้นเหรอ"

แค่คำพูดเรียบเรื่อยเท่านั้น แต่ก็ทำให้คนหน้าบึ้งอย่างสายใจ เลิกคิดเรื่องบางเรื่องลงไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ และต้องรีบเบือนหน้าหนี เพราะรู้สึกเริ่มรับไม่ได้กับรอยยิ้มหวาน ๆ
ที่นาน ๆ จะได้เห็นสักทีแบบนั้น ไม่รู้ว่ะ เห็นแบบนี้ทีไร ...เอ่อ....เห็นทีไรมัน........จะพาลทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทุกที

"อ่ะ กินซะจะได้เลิกเกลียด"

พิซซ่าอีกชิ้น ถูกส่งให้ พร้อมกับที่คนรับรีบยัดเข้าปาก และส่งชิ้นที่อยู่ในมือให้กับคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

"เฮ้ย กินไปตั้งครึ่งแล้ว ยังจะมาส่งให้อีก..."

ได้ยินเสียงพูดยิ้ม ๆ ของเวนิชแล้วสายใจก็เลยได้แต่หัวเราะ และเริ่มรู้สึกว่า การได้อยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ มันก็ดีไม่น้อย

"นาฬิกาที่ซื้อให้ก็ใส่ซะนะ เมื่อเช้าที่ขอวัดข้อมือไม่รู้ว่ามันจะพอดีหรือเปล่า แต่ก็น่าจะพอดี..."

อ่า

ตกลงไอ้กล่องสีดำที่ว่านี่มัน....นาฬิกา...ว่างั้นนะ

แล้วก็ไอ้ที่เมื่อเช้า อยากให้จับมือแต่พี่เวย์มันดันจับข้อมือนี่ก็เพราะว่า............อ่า
เปิดกล่องออกดูทั้งที่มือยังเปื้อน แล้วก็เห็นสิ่งที่อยู่ในกล่อง นิ่งมองอยู่อย่างนั้น และหยิบสิ่งที่อยู่ในกล่องมาพิจารณา

รสนิยมดีนี่หว่า.....ไม่น่าเชื่อ.....แล้ว....ก็...กูต้องทำยังไงวะเนี่ย

สายใจถึงกับอึ้ง พูดอะไรไม่ออก แล้วก็เลยต้องรักษามารยาทที่ดีงามด้วยการยกมือขึ้นไหว้ คนที่ซื้อของให้ และเปล่งเสียงพูดให้คนฟังได้ยินอย่างชัดเจน

"ขอบคุณค้าบบบบบบบบบบบบบบพี่ ตกลงพี่จะขายให้ผมใช่มั้ย สวยดีพี่ ถ้าขายก็ ลดหน่อยสินะสวยว่ะ สวย"

มันคงดูดีแล้วในความคิดของสายใจ ถ้าจะให้พูดขอบคุณให้ดีกว่านี้ ก็คงทำไม่ได้ ที่ทำได้ก็แค่แกล้งพูดอะไรเหมือนไม่จริงจังแบบนี้

"อย่ามาตลก....ให้ก็คือให้ ที่มานี่ ไม่ได้มาเฉย ๆ นะที่มานี่มีจุดประสงค์"

น่านนนนนนนนนนนนนนนกูว่าแล้ว ว่าอย่างไอ้พี่เวย์หน้าหนวดมันต้องไม่ได้มาดี กูว่าแล้ว กูว่าแล้ว หลอกให้กินพิซซ่า หรือว่าจะหาคนแชร์ค่าพิซซ่า
หรือว่าจะคิดค่าค่านาฬิกา หลวมตัวโดนหลอกอีกแล้ว ไม่น่าเลยกู ไม่น่าเลย

"อ่อ มาแบบมีจุดประสงค์ เออได้ เออ แล้วตกลงพี่มาทำไมวะ พี่มาทำมายยยยยยยยยย"

จากหายโกรธ เลยเริ่มอาการเดิมที่หายไปอีกครั้ง เตรียมลุกพรวดพราดขึ้นหาเรื่องคนที่มาเยือนในยามค่ำคืน แต่สุดท้ายต้องรีบนั่งลงแทบไม่ทันและอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกล
เพราะคำพูดของคนที่เอ่ยบอกออกมาเหมือนไม่รู้สึกรู้สา

"ก็ไม่มีอะไรมากแค่มาง้อ....แค่นั้นแหละ"

อ่า

ไม่เข้าใจ

พูดอะไร

พูดอะไรออกมา พูดออกมาหน้าตาเฉย แบบว่าไม่เคยพูด แล้วก็พูดออกมา แล้วคนฟังอย่างกูล่ะก็เลยได้แต่.........

อา.............................

ฟังแล้วมัน..............

ล้อเล่นน่า.........พี่ล้อเล่นหรือเปล่า ล้อเล่นก็ได้นะ ถึงจะไม่จริงจังก็เถอะ แต่ว่า .........แต่ว่า.........แต่ว่าคนฟังมันรู้สึกดีใจจะตายห่าแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย ไอ้พี่เวย์นี่แม่ง อ่ะ.....

ถ้าสนใจผม ว่าผมรู้สึกยังไง ก็รีบบอกผมเร็ว ๆ สิพี่ นี่มันแกล้งกันชัด ๆ เลย แกล้งกันอีกแล้ว แกล้งผมอีกแล้ว พี่ไม่รู้หรือไงว่าพี่ทำให้ผมดีใจจนจะเป็นบ้า

พี่เวย์.....

พี่นี่มัน

เฮ่อออออออออออออ พี่นี่มันสุดยอดของความกวนประสาทจริง ๆ เลยเว้ยยยย

TBC....

[nanao]

จิ้มคุณแนน ฮี่ ๆ


พี่เวย์มาง้อแล้วนะครับน้องสาย

อย่าเล่นตัวกะพี่เวย์มากนะ ^^

[nanalonely]

เพิ่งเปิดกลับไปดูว่าเขียนเรื่อง เพราะรัก(แน่เหรอ)ครับผม ครั้งแรกมันวันที่เท่าไหร่
ปรากฎว่าเป็นวันที่ 7 พฤศจิกายน 2550
แต่วันนี้มันวันที่ 9 พฤศจิกายน 2551 ผ่านไปหนึ่งปีเขียนได้ 44 ตอน กับตอนที่เขียนเล่น ๆ ตอนแรก อีก 2 ตอน

ไม่อยากจะเชื่อ นิยายเรื่องเดียวที่ไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดันเขียนเรื่อยเปื่อยลากยาวมาถึงหนึ่งปี
กว่าจะจบไม่ปาเข้าไปปีครึ่งหรือนี่

รู้อะไรมั้ย คุณอยู่กับผม กับนิยายหนึ่งเรื่องมาครบหนึ่งปีแล้ว

ดีใจมั้ย
มันน่าดีใจตรงไหนนี่ นี่มันนาน น้ำเน่ายืดเยื้อยิ่งกว่าละครช่องเจ็ดอีก ไม่น่าดีใจตรงไหนเลย

แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ไอ้ผมก็หลวมตัวเขียนไปแล้ว
ส่วนคุณก็หลวมตัวอ่านเข้าไปแล้ว

คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะตอนนี้

นอกจากวิธีเดียว เอ้า มาจุดพลุฉลองกันเร้ว เย่ เย่ ยู่

เกินกว่าวันที่คุณเท็นเขียน
ก็บวกลบคูณหารกันเอาเองนะคะ
ว่าเราเป็นแฟนเรื่องนี้คุณเท็นมานานแค่ไหน
แนนเห็นเลขแล้วจะเป็นลม อ่อนเลขจัด

[NaMo]

บางมุมบางเวลาคู่นี้ก็น่ารักเกินไปแล้ว
เฮ้อๆ เวนิชหนอเวนิชทำตัวน่ารักเกินไปแล้วววววว

[namtaan]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกฮากัับลีลากวนๆของพี่เวย์
และอารมณ์มึนตึ้บของน้องสาย
คราวนี้พี่เวย์แย้มมาอีกนิด แล้วน้องสายจะเข้าใจมั้ย

บวก 1 แต้มจ้า ขอบคุณน้องแนนนะจ๊ะ
และขอบคุณคุณเท็นด้วยจ้า
เรื่องนี้ยาวนานจริงๆด้วย เหอๆๆๆๆ

[ΩPRESTOΩ]

วันนี้รักพี่เวย์มากขึ้นอีกนิด
ในฐานะที่พูดจาได้เสนาะหู

..เขินแทนน้องสายจริงๆ ^_^

[wan]

ทู้นี้พลาดไปนิดเดียว เลยไม้ได้จิ้ม พี่น้ำตาล แต่วันนี้คงพอแค่นี้ เมื่อยแล้วละครับ

กว่าจะหลุดคำว่า มาง้อได้นี่ เล่นเอาลุ้นจนเหนื่อย เอาละใกล้จะเป็นจริงแล้ว สายเอ้ย.....

ขอบใจนะน้องสาว ที่มาต่อให้ เห็นคุณเท็นจะติดเทอร์โบเหรอ รีบไว ๆ นะจะรอ

+1 เป็นกำลังใจให้ นะครับ ป่วยหายแล้วหรือจ๊ะ

[both^^]

นี่ง้อแล้วนะ
โหยยยยยยยยยยยย
ไม่บอกไม่รู้เลย

[kunkai]

โห....พี่
นี่นะง้อ
แต่ก็......โอเค๊
ใช้ได้
 :pig4:ค้าบ

[Junrai_Hyper™]

วิธีง้อแบบนี้

ชนะเลิศ

กร้ากกกกกกกกกกกกกก

[Ekk_J]

เอาพิซซ่า มาง้อ  เอ้อเข้าท่านะนี่  จะได้เอาไปใช้มั่ง

แหม  น้องสายเขินด้วย  สงสัยจะไม่รอดแล้วสายเอ้ย 

[jobisuka]

+ 1 ให้จ้า

เข้ามาดูอีกที สามตอน เหอ ๆ ขยัน จิง ๆ

รอตอนต่อไปจ้า

[Glucose]

อ่า.. มะหร่ายจะได้เลิกบอกรักอ่ะ
หุหุ  แล้ว เวนิช ลืมเอเลน่าได้จริงๆหรอ
แล้วจะชอบสายใจจริงๆป่าวอ่ะ
หรือว่าแค่เหงา....


 

[akaipee]

ดีค่ะแนน ไม่ได้มาอ่านนาน

อ่านรวดเดียวที่ค้าง  พี่ก้อยังงงๆๆกะพี่เวย์เช่นเคย  สงสารสายใจอ่ะ ที่ซื่อตลอด

พี่เวย์ง้อในแบบพี่แบบนี้น้องสายงง 555  สายงงพี่ก้องง (เกี่ยวไหม)

รอลุ้นวันที่สองคนบอกรักกัน 

[nanalonely]

^

^
จิ้มสองจึก
สวัสดีคะ หายไปนานเลยนะคะ สบายดีหรือเปล่า


อย่างงกับพี่เวย์เลยคะ คนนี้อ่ะสุดยอด
สงสารทั้งน้องสายและอีก็อต
พูดถึงอีก็อตแล้วแนนฮาทุกที มันตลกดีอ่ะ ช๊อบบชอบ

แนนก็ยังไม่รู้ตอนจบ งั้นเรามาลุ้นไปด้วยกันเลยนะคะ

[nanalonely]

ช่วงนี้เห็นคุณเท็นฟิต แนนก็ฟิตบ้าง 5555++


ตอน ของแพง



ชิงช้ามีไว้งั้น ๆ นั่งกันสองคนที่ก็แสนจะคับแคบยังจะอยากมานั่งด้วยอีกทำไม นั่งไปนั่งไป ยิ่งแกว่งไปแกว่งมา จนเวียนหัวแทบอยากอ้วก
เพราะไอ้ลุงหนวด ดันนึกครึ้ม ใช้ขายันพื้นแล้วก็แกว่งเข้าไป เอ้าแกว่งเข้าไป จะแกว่งทำไม สนุกตรงไหน แกว่งเข้าปายยยยยยยยย โอย กูจะอ้วกแล้วโว้ยยยยยย

"เมื่อไหร่จะหยุดวะ" สายใจหันไปทำหน้ามุ่ยใส่คนข้าง ๆ ที่ยังคงเมามันส์กับการแกว่งเก้าอี้ชิงช้า มองหน้าไอ้หนวดที่ยังทำหน้าแป้นแล้นเหมือนไม่รู้สึกรู้สาแล้วก็อยากจะบ้า
โหพี่ ไม่ต้องหันมาทำหน้าเหมือนสนใจกับสิ่งที่ผมพูดขนาดนั้นก็ได้ จ้องเป๋งเลย เอ่อ ผมไม่ ไม่ ไม่น่าสนใจขนาดนั้นเอ่อ แล้วผมก็ไม่ค่อยชอบถูกจ้องเท่าไหร่ เอ่อ จริง ๆ นะ

อ่า มองอะไรขนาดน้านนนนนน ก็แค่ถามว่าจะแกว่งไปถึงเมื่อไหร่แค่นั้นเอง แบบว่า พอเรากินพิซซ่ากันไปหลายชิ้นแล้ว เราก็ไม่ค่อยพูดกันเลยเนอะ
อีกอย่างก็คือว่า ทำไมวันนี้เราคุยกันน้อยกว่าปกตินะ ใจคอจะมาหาเพื่อนกินอย่างเดียวแบบไม่คุยกันเลยหรือไง มันไม่ไหวม้างงงง


"ก็ที่บ้านไม่มีแบบนี้" โห นี่หรือคำตอบของคนที่ได้ชื่อว่าควรจะเป็นผู้ใหญ่กว่ากู ดูมันตอบ ตอบงี้เลยนะ มาเลยมั้ย เอามีดมาแทงกูเลยดีกว่ามา จริงนะ จริง จริง เหอ เหอ

ขอร้องพี่ อย่าทำหน้าใสซื่อแบบนั้น เวลาพูดได้มั้ย แล้วอีกอย่างนะพี่ ผมยังคาใจ๊ค่าใจกับไอ้ประโยคที่ว่า .....มาง้อ....อยู่เลยนะ มันยังติดอยู่ในหัวเนี่ย ติดหนึบ ๆ แกะไม่ออกด้วยเว้ยเฮ้ย

"งั้นนั่งไปนะ ผมยกให้" ไม่ใช่อยากมีเรื่อง แค่คิดว่าอยากอ้วกจริงๆ เสียดายอาหารที่เพิ่งกินเข้าไป ถึงบะหมี่มันจะรสชาดห่วยแตก
แต่พิซซ่าสามชิ้นที่อัดเข้าไปในท้อง มันก็แพงกว่าบะหมี่ แถมยังเป็นของฟรีที่นาน ๆ ทีจะมีโอกาสได้กิน เวลาที่ไอ้พี่เวย์มันมึนชีวิต ไม่ใช่จะได้กินแบบนี้บ่อย ๆ
ดีไม่ดี มันจะให้แชร์อีกต่างหาก แต่วันนี้พี่เวย์หน้าหนวดเกิดเป็นคนแสนดี อยากจะเลี้ยงขึ้นมา ก็เลยเสียด้ายยยย เสียดายกว่าปกติพิกลเลย เหอะ เหอะ เหอะ ฮ่า ฮ่า เนอะ

"เออ หยุดก็ได้วะ" พอกูจะไปมันเสือกหยุด เวลากูอยากให้หยุดมันก็ดันแกว่งจัง อะไรกันนี่ พี่ต้องการอะไรหรือพี่ หรือว่าพี่จะงอน ที่ผมทำเสียงแข็งและเย็นชาใส่
ไม่พี่ผมไม่ได้ตั้งใจ แค่แบบว่า ไงดีล่ะ ถ้า ถ้า ถ้า ผมไม่ทำเสียงเก็ก ๆ แบบนี้แล้วผมจะสติแตกเว้ยยยยย

อยู่ดี ๆ พี่ก็ดันสงบปากสงบคำเงียบกริบแบบนี้ จะให้ชวนคุยเรื่องอะไรดี เรื่องดินฟ้าอากาศมั้ย หรือเรื่องทิศทางลม เรื่องคลื่นซึนามิ เอ๊ หรือว่าจะเป็น... เรื่อง เรื่อง เรื่อง เรื่อง อะไรดีว๊า

"ไม่เอาแล้ว ยกให้เนี่ย ให้ไปเลย แกว่งไปนะ จะเข้าบ้านนอนแล้ว เซ็งคนหน้าหนวด" เก็กเสียงให้มั่น ๆ เข้าไว้ แล้วหันไปบอกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทำหน้าไม่ถูก จะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก
กึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง กึ่งทำตัวไม่ถูกแบบไม่มีเหตุผลขึ้นมา พยายามยิ้ม แต่ก็ดูประหลาดซะจนเหมือนแยกเขี้ยว ดูตลกไม่ได้มากมายเท่าไหร่ แต่ก็น่ารักแทบตาย จนเวนิชต้องอมยิ้ม

"หล่อ" เอออออออออออหล่อ มึงหล่อไปคนเดียวเหอะ เวลาเห็นหน้าพี่ทีไร ผมล่ะนึกถึงมือปืนทุกที จะจ้างมือปืนมายิงพี่ แต่มือปืนเห็นหน้าพี่ มันคงนึกว่าพี่เป็นลูกพี่มัน
แล้วทำมั้ยวันนี้เวลาพี่พูด พี่ดูแบบว่า แบบว่า ดูดีนะ ดูนิ่ง ๆ กว่าทุกวัน ไม่กวนประสาทมาก เอ๊ะ หรือมาก หรือไม่มาก ตอบไม่ถูกจริง ๆ

"อิ่ม" เหรอ เหอ เหอ แล้วงายอ่ะ มาบอกทำไมไม่ได้อยากรู้

"โคตรอิ่มเลย" ไม่นะ ไม่เลย เฉย เฉย อิ่มกำลังดีพี่ แถมยังอากาศดีด้วย อากาศดีมาก เหมือนฝนจะตกด้วย ไม่ร้อนมาก ออกมาผึ่งลมข้างนอก มันก็เย็นสบายดี ไม่หนาวเลยซักกะตี้ดดดดดดดดดดเดียว ผมสาบาน

"เฮ้ย พูดได้เปล่าใบ้แดกเหรอ" อ้าว อยู่ดี ๆทำไมมามุกนี้ล่ะ มึงดิใบ้แดก ว่ากูจังเลยนะ พูดกับผมดี ๆ ไม่เป็นหรือไงวะ

สายใจเงียบสนิท แต่ก็ยอมนั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้ลุกขึ้นเดินหนี อารมณ์ไหนไม่รู้ รู้แต่อารมณ์เซ็ง เมื่อกี้บอกมาง้อ กูรึก็อุตส่าห์ขัดเขินให้มันเหมือนกับบรรยากาศเราสองคน อยู่ดี ๆ เสือกมาด่าว่าใบ้แดก
คนนะพี่ อารมณ์ปกติทั่วไป อย่ามาทำให้หงุดหงิดได้มั้ย เพราะบางทีผมก็ตามอารมณ์โรคจิตของพี่ไม่ทัน เมื่อไหร่จะเข้าใจว่าผมไม่ชอบเวลาที่พี่พูดกับผม
เหมือนพูดกับเด็ก หรือพูดกับหมากับแมว เข้าใจมั้ยว่ามันเสียเซ้ล เสียเซ้ล เว้ยยยยยยยยย เสียเซ้ล
"ใบ้เอ้ย"

อ้าว งี้เลยเหรอ เออ กูใบ้ นี่ดีนะที่มีของขวัญมาปลอบใจ ถ้าไม่มีกูจะยิ่งแกล้งใบ้ให้แม่งมากกว่านี้อีก แม่งเวรจริง ๆ

"น่ารักว่ะ" เออแน่นอนอยู่แล้ว น่ารักมากด้วย กูโคตรน่ารักเลย หาใครในโลกนี้น่ารักได้ขนาดนี้ไม่มีอีกแล้ว เนี่ยโคตรโปรแห่งความน่ารักเลยนะเว้ยเฮ้ย ไม่รู้อะไรซะแล้ว แง้ว แง้ว

หา.........อะไรนะ อะไรนะ อะไรนะ อีกที อีกที ฟังไม่ค่อยชัด

น่าอะไรนะ

น่า................น่า อะไร

"พูดอะไรพี่ ไม่ได้ยิน" ถามออกไปแล้ว แล้วก็เห็นคนที่พูดอะไรลอย ๆ เมื่อไม่กี่นาทีก่อน ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อยากจะถามย้ำให้แน่ใจไอ้พี่เวย์ก็ดันทำเป็นไม่สนใจ
จะชมหรือเปล่าพี่ จะชมก็ช่วยชมดี ๆ ไม่ใช่แกล้งชม พอเวลาคนถูกชมดีใจนึกว่าชม พี่ก็ดันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาซะอีก ทำแบบนี้มันทำร้ายจิตใจคนฟัง
อย่างแรงพี่ ทำร้ายจิตใจอย่างแรง เข้าใจเปล่า

"ฮะอะไร พูดอะไร ไม่ได้ยิน" ถามย้ำ ๆ อีกครั้งเพื่อความชัวร์ แต่นอกจากจะส่ายหน้าไม่ยอมตอบแล้ว พี่เวย์หน้าหนวดยังหันมามองหน้าแบบว่า จริงจังไปเปล่านั่น

จริงจังไปนะ.....นะ นะ นะ

หันไปมองหน้าคนจริงจัง หน้าคนจริงจังนี่คิ้วมันจะขมวดนิด ๆ หน้ามันก็หันมาทางนี้แล้ว ที่สำคัญลูกกะตานี่จ้องเป๋งเลย ตาไม่กระพริบด้วย จ้องเป๋งเลยนี่ไง นี่ นี่ นี่
ไม่ยิ้มหน่อยเหรอพี่ ไม่ยิ้มหน่อยเหรอ

แบร่ แบร่ แบร่ ไม่ยิ้มหน่อยเหรอ

สายใจกำลังเกิดอาการเป็นบ้า เห็นคนทำหน้าเก็กขรึม แทนที่จะให้เป็นบรรยากาศจริงจัง แต่ดันทำตาเหล่แลบลิ้นใส่คนที่กำลังจ้อง

"แหง่ว แหง่ว เก็ก ๆ หน้าเก็กหล่อ แบร่ แบร่" พยายามให้มันขำ แต่ไม่เห็นจะขำตรงไหน
นอกจากไม่ขำแล้ว คนที่กำลังเก็กหน้าอย่างเวนิชยังขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจในพฤติกรรมของสายใจที่ไม่รู้ว่าทำท่าทางเพี้ยน ๆ แบบนี้ไปทำไม

"บ้า"

อ่า ถูกกกกกกกกกกกกกกก ขอบคุณที่ชม ก็บ้าไง ทำแบบนี้เลยคนบ้าอ่ะ คนบ้า เขาก็ต้องทำแบบนี้ ก็กูบ้าแล้วนี่
พี่จะได้รู้ไงว่าผมบ้าผมสติแตก และผมติงต๊องงงงงงงงงง กร๊ากกก กั่ก กั่ก แหง่ว แล้วไม่ขำเลยหรือไงหว่า ไม่ขำเลยหรือไงพี่ ถามจริง

"เวลาเขินไม่ต้องแกล้งบ้าก็ได้"

จึ้กกกกกกกกกกกกก เข้าไปในหัวใจแบบเต็ม ๆ เลย เข้าไปแบบตรง ๆ ตรงไปมั้ย ไม่มีการเลี้ยวไปทางไหนเลยด้วย เข้ากลางใจเต็ม ๆ เลย จะพูดอ้อม ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง

"ไม่ใช่เว้ย" สายใจที่ทำหน้าไม่ถูก กลายเป็นสายใจเวอชั่นก้มหน้า ก้มหน้าไม่พอยังยกมือขึ้นปิดปากตัวเองไว้ด้วย เพราะไม่ต้องการให้ใครเห็นหน้าตาท่าทางแบบประหลาด ๆ ของตัวเอง

ไม่ไหวแล้ว ทำตัวไม่ถูกแล้วกู ปกติคือยังไงก็ได้ เฉย ๆ ไม่เคยมีสักวันที่จะคิดอะไรเลย มีเรื่องหลายอย่างเกิดขึ้นในแต่ละวัน แต่ทุก ๆ วันมันก็ไม่เหมือนวันนี้

วันที่เดี๋ยวก็ถูกพี่เวย์บอกว่า ............มาง้อ..............เดี๋ยวซักพักมันก็ดันชมว่า..........น่ารัก.......แล้วนี่อีก มันยังมาแซวอีกว่า เวลาเขินไม่ต้องแกล้งบ้านี่อีก กูรับความจริงไม่ได้โว้ยยยยยยยย

เข้าใจอยู่ว่าการพูดกันตรง ๆ ชมกันซึ่งหน้ามันทำไม่ได้ แต่ว่า ทั้งที่รู้อย่างนั้น และคิดว่าตัวเองฟังผิดบ้างถูกบ้าง ก็ยังรับรู้ถึงอากาศชาวูบเป็นพัก ๆ ของร่างกายที่เกิดขึ้น
ไม่กี่นาทีก่อนเหมือนหัวใจเต้นแรงจนผิดปกติ แค่ถูกจ้องแว่บเดียว ก็หน้าร้อนผ่าว เหมือนจะเป็นไข้ แล้วยัง......ขืนอยู่ต่อไปมีหวัง คงกลายเป็นคนบ้าพูดจาไม่รู้เรื่องจริงๆ แน่

อยากหนี แต่หนีไม่ได้ ยิ่งจะลุกขึ้นก้าวเดิน ยิ่งถูกรั้งข้อมือเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ยิ่งอยากจะตะโกนบอกว่ากำลังไม่เป็นตัวของตัวเอง ก็ยิ่งถูกรั้งเอาไว้ แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไงกันวะ

ไม่อยู่แล้วกู อยู่ทำไมให้บ้า ขืนอยู่ก็คงเป็นบ้า ยิ่งบ้าก็ยิ่งกลายเป็นบ้า กูยังไม่อยากเป็นไอ้สายบ้าของจริงนะเว้ยยเฮ้ยยย พี่เวย์แม่งทำหน้าไม่ปกติแล้วด้วย ดูมันทำหน้าสิ ดูหน้ามันสิวะ

"สาย" ครับพี่....เรียกซะตกอกตกใจหมด จะเรียกทำไมเวลานี้เนี่ย

"คิดยังไง" ก็ไม่คิดยังไง คิดว่าไอ้หนวดนี่มันก็นะ เดี๋ยวมันก็บ้าเดี๋ยวมันก็ดี แล้ววันนี้มันก็เอาพิซซ่าฟรีมาให้ แล้วก็.............คิดไม่ทันเว้ยยยยยย คิดไม่ทัน ไม่คิดยังไง แล้วคิดยังไงที่ว่านี่มันอะไร

มันเรื่องอะไรวะ ไอ้คิดยังไงนี่ คือคิดเรื่องอะไร มีเรื่องเป็นร้อยเป็นพันให้คิด แล้วพี่จะให้ผมคิดอะไร

"คิดว่าพี่กลับบ้านเหอะนะ ดึกแล้วพี่ ดึกแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอ้าเชิญ ๆ กลับบ้าน" สายใจคิดไม่ถูก คิดตามไม่ทัน คิดนั่นคิดนี่ หัวเราะแหะ แหะ สองสามที แล้วคนที่เคยนั่งแกว่งเก้าอี้ชิงช้าคราวนี้ก็เลยเปลี่ยนจากนั่ง
เป็นลุกขึ้นยืน ยืนประจันหน้าเต็มความสูง อยู่ต่อหน้าสายใจที่รู้สึกเหมือนตัวเองตัวเล็กลง และค่อย ๆ ตัวลีบลงเรื่อย ๆ จนแทบจะเหลือตัวเท่ามด

"ได้....จะกลับเดี๋ยวนี้แหละ"

ดี เชิญ เชิญ วันนี้ดึกแล้ว ไปเลยพี่ ไปเลย กลับเลย กลับเลย ไม่ต้องเกรงใจผมนะ พี่รีบ ๆ กลับได้แล้ว เดี๋ยวกลับดึกไม่ดีนะ ไม่ดีจริง ๆ

"แต่ว่า......ขอค่าพิซซ่าด้วย"

ฮะ กูว่าแล้ววววววววววววววววววววว โธ่เอ้ยยยยยย ไอ้สาย ไอ้สาย ไอ้สาย ไอ้สาย ไอ้สายไอ้ควายสาย ไอ้บ้า มึงมันประสาท ประสาทแท้ ๆ
เขินไปทำไมเนี่ย เขินบิดม้วนเป็นนางอาย ม้วนไปม้วนมา แล้วก็คิดอะไรไปเรื่อย เหมือนคนบ้า โรแมนติกตายห่า เลยกู นึกว่าจะมีฉากหวานบาดใจ
แล้วก็คิดไปเองว่าไอ้พี่เวย์ภาคนี้โคตรพ่อแห่งความโรแมนติกเลย หันซ้ายหันขวา หันหน้าหันหลัง ไม่ว่าจะหันหน้าไปทางไหน ก็ดูเท่ห์เหลือทน กระชากใจกูสุด ๆ
แล้วนี่ นี่ นี่ นี่

ค่าพิซซ่า

อ่า

ค่าพิซซ่า หึ หึ หึ หึ หึ

มึงเล่นกูงี้เลยเหรอ ทวงค่าพิซซ่ากันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้เลยเหรอ ไอ้ไอ้ ไอ้พี่เวรเป็นนิจ ไอ้...............

สายใจผู้เสียสติของแท้ หันรีหันขวางเพราะไม่รู้ว่าจะโมโหหรือจะเสียจริตก่อนดี พูดอะไรไม่ออก บอกอะไรใครไม่ได้ถึงความคับข้องใจ ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้

อยากจะตะโกนก้องบอกคนทั้งโลกว่ากูโคตรเกลียดไอ้พี่เวรเป็นนิจนี่จริงๆ ก็พอดีกับที่............

ผิวแก้มสัมผัสกับหนวดเคราสาก ๆ ของคนที่ทวงค่าพิซซ่า
ร่างกายถูกรั้งเข้าไปหาอ้อมแขนอุ่น ๆ ของคนที่อยู่ดี ๆ ก็รั้งเข้าไปกอดแน่น และประทับริมฝีปากลงมาที่กลางหน้าผาก
แผ่วเบา นิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นนาน จนคนถูกกอด รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนกระพริบตาปริบ ๆ และร่างกายโอนอ่อนเข้าไปรับสัมผัสของอีกฝ่ายที่กอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

"ดีมาก นึกว่าจะไม่ยอมจ่ายค่าพิซซ่า"

เหรอ

ได้ยินชัดเจน คราวนี้ได้ยินชัด แบบไม่ต้องฟังอีกครั้ง หรือต้องเดา เพราะคนพูด กระซิบบอกเสียงแผ่วที่ข้างหู และแถมเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ให้ฟังอีกด้วย

"ไปดีกว่า อยู่นาน ๆ เดี๋ยวจะขำคนเขินแล้วทำท่าตลก"

เหรอ

เป็นอย่างนั้นนั่นเองเหรอ

เวลานี้คนที่กอดเอาไว้แน่น ยอมปล่อยสายใจให้เป็นอิสระแล้ว จากทำหน้าเก็กขรึม เปลี่ยนเป็นอมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก ท่าทางน่ารักบาดใจสายใจจนยืนแทบไม่อยู่

พี่เวรเป็นนิจเดินลิ่ว ๆ ไปทางประตูบ้านแล้ว และไม่ลืมที่จะทักทายก็อดซิลล่าหมาน้อยที่เห่าบ็อก ๆ เห่าไปวิ่งหนีไป เพื่อป้องกันการถูกเตะไปในตัวด้วย

ลุงหนวดอารมณ์แปรปรวนเดินออกจากประตูบ้านไปแล้ว ทิ้งให้สายใจยืนตาค้างน้ำลายยืดอยู่คนเดียวอย่างนั้นเป็นนาน

สุดท้ายเมื่อรู้สึกตัว ก็ได้แต่ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำลายที่กำลังทำท่าจะหยดและค่อย ๆ พาร่างกายของตัวเองเข้าบ้านในสภาพเลื่อนลอย ไม่ได้สติ

หน้าเซ็งๆ กลายเป็นยิ้ม จนหน้าบานแฉ่ง....อา.......

ไม่น่าเชื่อ.....

.......ว่าวันนี้ฝนจะไม่ตก หรือว่าฝนจะตก แล้วก็......

ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ รู้แค่ว่ายกข้อมือขึ้นดูเวลาแล้วก็ต้องใช้ปลายนิ้วขัดถูที่นาฬิกาข้อมือที่มีคนซื้อให้หลายครั้งเหมือนกำลังต้องการจะหาเลขเด็ด

หันซ้ายหันขวา มองหน้ามองหลัง เพราะกลัวว่าจะมีใครเห็น.....แล้วก็ยกข้อมือขึ้นแตะรีมฝีปากตัวเองหนึ่งครั้ง

"ทำแบบนี้ไม่เป็นหรือไงวะ....โห่ ไม่แน่จริงนี่หว่า คราวหน้าซื้อหูฉลามเลยเซ่ จะได้จ่ายค่าหูฉลามแบบหนัก ๆ เลย หนัก ๆ แบบยิ่งกว่าเนี้ยอ่ะ เหอะ เหอะ"

สายใจเป็นพวกบ้าพลังลับหลังผู้อื่น

ต่อหน้าไม่กล้า แต่ลับหลังปากเก่ง

ถ้าคนสมควรฟังได้ยินคำพูดนี้......คงรีบไปหาซื้อของที่แพงกว่าหูฉลามมาให้กินแน่ ๆ เพราะดูท่าแล้วสายใจคงกำลังเตรียมตัวจ่ายอย่างเต็มที่เป็นแน่


สายใจเพ้อบ้าอยู่คนเดียว ส่วนคนที่เดินจากไปกำลังครุ่นคิดบางอย่างพร้อมกับอมยิ้มกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิด แต่เวลานี้เพิ่งได้รู้ ที่เด็กบ้าอย่างสายใจชอบทำท่าทางเพี้ยน ๆ เคยสงสัยว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่
แต่วันนี้ก็ได้รู้แล้ว

เด็กบ้านั่น...เวลาเขิน...ทำท่าทางน่ารักได้ถึงขนาดนี้เลยหรือไง...ไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ ... แต่เวลานี้สิ่งที่ได้เห็น ก็ทำให้หุบยิ้มไม่ได้เลยจริง ๆ


TBC.....

[aiwjun]

น่ารักจริง ๆ เลย  น้องสายใจของพี่ 

หึ หึ ถ้าหากคราวหน้าพี่เวรเป็นนิจทอดทิ้งอีละก็...

พี่จะรับไว้ดูแลเองน่ะจ๊ะ...    

[Glucose]

หึหึ...
ถึงสายใจจะไม่บอกเวนิช ว่าตัวเองรู้สึกยังไงอยู่
แต่สงสัย เวนิช คงจะรู้ซะแล้วหล่ะ สายใจเอ๋ย....


 

[nil]

คนอ่านก้อใกล้บ้า

อ่านไปยิ้มไปขำไป คิคิ น่ารักนะคู่นี้

[both^^]

สายใจน่ารักจัง