หัวข้อ: เพราะรัก(แน่เหรอ).....ครับผม โดย aoikyosuke ตอนที่ 50-53(จบ) 21/03/2012

[U_Ton]

 :กอด1:หุหุ...เเอบอ่านอยู่นาน+5555...((ได้ฤกษ์ปรากฎตัวเเระ))


โฮ...ไม่รู้จะพูดยังไง...ตกลงพี่เวย์เเกจะไม่บอกสายใช่มั้ยว่ารู้สึกยังไง


 :z3:จะปล่อยหั้ยสายเข้าใจว่าพี่คิดอย่างนี้จิงๆเหรอเนี้ย...


แง๊...โอยอ่านเเล้วหนุกดี((แบบปวดตับสุดยอด...ลุ้นจนตัวงอเลย))

[oaw_eang]

เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน

ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน

การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น

ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ    เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

***ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***

ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ  ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน  เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน  แฟนคลับ  นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ

เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง  กะเทยอาวุโส  อิอิ 

[the_pooh9]

คิดถึง จังเลย

ทั้งนิยาย ทั้งคนโพสต์

จิ้มก้นแนนเเรง ๆ +1

ไปอ่านก่อนนะจ๊ะ บั๊ฟบาย

[nanao]

มานับถอยหลังเข้าเดือนเมษา ^^

[nanalonely]

เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน

ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน

การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น

ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ    เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

***ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***

ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ  ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน  เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน  แฟนคลับ  นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ

เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง  กะเทยอาวุโส  อิอิ 

เข้ามารับทราบ และขอบคุณเจ้สองนะคะ ที่เข้ามาช่วยดูแลทู้ให้

แนนก็จะช่วยดูแลทู้นิยายที่แนนโพส ให้ไม่ให้มีข้อความกลายพันธุ์นะคะ

เพื่อน พี่ๆและน้องๆที่เข้ามาอ่าน แนนก็ขอความร่วมมือด้วยนะคะ

ร่วมด้วยช่วยกัน แนนไม่อยากให้ทู้นิยายต้องหายไปนะคะ

แนนเพิ่งได้ตามเข้าไปอ่านลิงค์ที่เจ้สองทำไว้

ต่อไปจะแนนจะเพิ่มความระวังในการการคอมเม้นท์ให้มากขึ้นนะคะ

ถ้ามีอะไรตรงไหนที่ไม่ถูกเจ้สองเข้ามาเตือนได้เลยนะคะ

ขอบคุณเจ้สองมากนะคะ 

[nil]

รักพี่เวกะน้องสายมากมาย

[jobisuka]

ไม่น่าจะใช่มารยาแล้วน้า ร้องไห้ไม่หยุดขนาดนี้อะ

แล้วตอนต่อไปจะเป็นไงน้า เปียกปอนไปทั้งตัวขนาดนี้ เอร๊ยยยยส์

ว่าแต่... เมษานี่ คือหลังสงกรานต์เลยหรอคะ แต่ยังไงก็ติดตามนะคร๊า 

[nanalonely]

วันนี้อัพให้สามเรื่องนะคะ เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม สวัสดี และ รวมเรื่องสั้นฯ



ตอน ร้องไห้ไม่หยุด
 


ฮ่า ฮ่า ฮ่า

สายใจกำลังอมยิ้ม และกระหยิ่มยิ้มย่องภายในใจ เล่นได้สมบทบาทมากไปหน่อย เลยรู้สึกสาแก่ใจแบบแปลก ๆ ยังไงไม่รู้

เปล่า

ยังไม่ได้กลับบ้าน

แต่ยังคงมาเล่นละครให้สมบทบาทอยู่ภายในห้องพักที่เก่าเวลาเดิมที่ไม่รู้ว่าจะเดินหนีออกมาให้เสียมาดเพื่อเปียกฝนทำไม

และที่สำคัญ กำลังอยู่ในช่วงสุดโรแมนติกที่ได้เห็นกันในฉากของหนังรักทั่วไป

พระเอกกำลังเช็ดผมให้นางเอก ท่ามกลางบรรยากาศฝนตกพรำ ๆ อ้าว แล้วนี่กูเป็นนางเอกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ว่า ไม่เป็นรายยยยยยยยของแค่นี้ไม่ต้องคิดมาก
กำลังทำสิ่งที่ดีกว่าเพื่อวันข้างหน้าอยู่ กร๊าก กร๊าก เนียนจริง ๆ เลยกู

"พี่ทำให้สายร้องไห้บ่อยๆ แต่ต่อไปจะไม่ทำแล้ว" ฮือ ฮือ กระซิก กระซิก ดีพี่ดี ผมก็แสบตาจะแย่ นี่ผมเล่นละครโคตรสมบทบาทเลยใช่มั้ย ชั่ว ๆ อย่างพี่ยังเห็นใจเลย ไม่อยากจะเชื่อ
ว่าตัวเองจะเก่งขนาดนี้

เนี่ยผมเฉย ๆ ไม่ได้คิดอะไรเลย
กะอีแค่พี่บอกว่า ผมเป็นคนที่อยากนอนด้วยแค่นั้นแหละ ผมก็เลยร้องไห้ แต่ร้องไปร้องมามันก็ยังไม่หยุดร้อง ฮือ ฮือ ฮา ฮา กร๊าก ๆ แง แง กรูล่ะเศร้าได้สมบทบาทจริงจริง

"ที่จริงว่าจะให้พรุ่งนี้ แต่ว่า......อันนี้...คืนให้แล้วนะ"

อ่า

เร็วไปเปล่า

พูดปุ๊บเดินไปหยิบมาปั๊บเลยหรือ เอ่อ อือ เอ๋

สายใจเงยหน้าขึ้นมองคนที่ลุกขึ้นเดินไปค้นหาอะไรบางอย่างบนโต๊ะวางของที่ห่างออกไป เงยหน้ามอง แต่มือยังคงยกขึ้นเช็ดน้ำตาป้อย ๆ
เช็ดไปเช็ดมาคงยังไม่พอ เลยดึงเอาผ้าขนหนูที่ยังคลุมอยู่ที่หัวมาเช็ดน้ำตาด้วยเลย เป็นการประหยัดกระดาษทิชชู่ที่กำลังกองพะเนินอยู่ข้างตัว แล้วก็มองตามจนไอ้พี่เวย์หน้าหนวด
กลับมานั่งอยู่ตรงหน้าเหมือนเดิม

โห ไม่ใช่เล่น

นี่เล่นถ่ายภาพกันแบบสตูดิโอเลยใช่มั้ย มันกี่รูปกันล่ะหว่านั่นน่ะ ไม่ธรรมดานะพี่ ถึงขั้นจะเปิดแกลลอรี่เลยกันเลยหรือไง จะถ่ายเก็บเอาไว้มากมายทำไมเยอะแยะขนาดนั้น

แล้วไอ้แบบเรทอาร์มันอยู่ไหน ไหน ไหน ไหน ล่ะ เอ่อ

ค่อย ๆ เอื้อมมือไปหยิบรูปขึ้นมาดูแบบไม่ให้เสียมาด ทั้งที่มือสั่นด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ก็ต้องเก็บอาการไม่ให้ดูอยากได้เกินไป

รูปแล้วรูปเล่า ก็ยังไม่ได้ภาพที่ต้องการ เรทอาร์อยู่ไหนอ่ะพี่ เรทอาร์ แบบว่าที่ถูกขโมยไปโพสแล้วดังเป็นพลุแตกมันอยู่ที่ไหนล่ะพี่

ทำไมมันมีแต่......

โห นี่กูนอนอ้าปากจนน้ำลายจะยืดได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ

รูปนี้อีก คอจะตกลงไปอยู่ข้างเตียงแล้ว

แล้วนี่มันอะไร ขาชี้ฟ้าแล้วแบบนี้มันอะไร อะไร อะไร ไม่มีรูปเรทอาร์แบบนี้มันหมายความว่าไงอ่ะพี่ มันหมายความว่างายยยยยย

หนักกว่าเดิม สายใจอาการหนักกว่าเดิม จากที่เหมือนจะหยุดร้องไห้ได้แล้วทั้งที่ยังสะอึกสะอื้นอยู่ คราวนี้เลยกลายเป็นปล่อยโฮ ขึ้นมาครั้งใหญ่

ไม่ได้ผลหรือนี่

เล่นกันแบบนี้เลยเหรอพี่ พี่ทำผมได้ลงคอนะ ไหนว่าจะคืนไงรูปอ่ะ แล้วนี่เอาอะไรมาคืน ฮือ ฮือ พี่จะทำกับคนที่พี่อยากนอนด้วยได้ลงคอเลยเหรอพี่
โคตรใจดำเลยว่ะ แง แง แง พรุ่งนี้ตาผมจะเป็นลูกมะกรูดมั้ยล่ะพี่ ทำกันได้ ทำไมถึงทำกับสายได้ล่ะพี่ ฮือ ฮือ

"มีแค่นี้....ที่จริงไอ้ที่เอาไว้ขู่ มันก็มีแค่นี้...อยากได้มากกว่านี้เหมือนกัน....แต่เห็นว่าหน้าตาสายโง่ๆ อยู่แล้ว ของแค่นี้ถ้าแค่เอาไว้หลอกก็คงไม่ยาก"

อ่ะ

ล้อเล่น

ถ้าเรื่องจริงนี่เข้าขั้นคลุ้มคลั่งกันได้เลยนะ

ถึงขนาดเสียจริตกันได้เลยนะ โง่โดนหลอกให้ทำอะไรไปตั้งหลายเรื่องหลายอย่างเพื่อไอ้รูปบ้า ๆ บอ ๆ แบบนี้มันทำให้ผมถึงกับบ้ากันได้เลยนะพี่

"พี่ชอบผมหรือไง ฮือ ฮือ คืนรูปให้ผมง่าย ๆ แบบนี้ จะยอมรับหรือไงว่าพี่ชอบผม อึก ฮือ ฮือ ง่าย ๆ เลยเหรอพี่"

ถามไปงั้นแหละ ทั้งที่มือหนึ่งดึงผ้าขนหนูมาเช็ดน้ำหูน้ำตา และอีกมือหนึ่งตั้งหน้าตั้งตาเลือกรูปที่ถูกนำมาวางทิ้งไว้ให้ที่บนพื้น

ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุแห่งปัญหา นั่งทำหน้าบื้ออยู่ตรงหน้า และเอื้อมมือมาช่วยเช็ดผมให้อีกต่างหาก ลากผ้าขนหนูไปเช็ดน้ำตาแต่ไอ้พี่เวย์ก็ลากกลับไปเช็ดผมให้อีก

แอบเหลือบสายตามองไปประมาณ พันกว่าครั้ง หน้าหนวด ๆ ก็ยังคงหนวดเหมือนเดิม ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพียงแค่มือของคนที่เอื้อมมาหา หยุดชะงักค้างไปชั่วขณะ

แล้วก็.....กลับมาเช็ดผมให้เหมือนเดิม

"คนเราใช่ว่าจะรักกันได้ง่าย ๆ แค่ขี้เกียจเล่นด้วยแล้วแค่นั้น เหนื่อย"

อ่า

อ่อ เป็นแบบนี้นี่เอง อยู่ดี ๆ พี่ก็เหนื่อยขึ้นมากระทันหัน ว่างั้นนะ แล้วทำไมไม่รีบเหนื่อยให้มันเร็วกว่านี้วะ ทำไมเพิ่งมาเหนื่อยเอาตอนนี้ กรูอยากจะบ้าตาย

เสียน้ำตาไปหลายถังแล้วนะโว้ยยยยยย

"ผมแห้งแล้วก็กลับบ้านซะ"

ทำไมมันดูไร้เยื่อใยขนาดนี้วะ แล้วก็ช่างง่ายดาย ง่าย ง้าย ง่ายทำไมมันดูง่ายดายเหลือเชื่อขนาดนี้ แล้วที่เรื่องมันซับซ้อนยุ่งเหยิงจนปวดกบาลมาตั้งแต่แรก จะทำไปเพื่ออะไร ไม่เข้าใจ

แล้วดูพี่เวย์มันทำ พูดไม่พูดเปล่า ยังไปช่วยเก็บกระเป๋าเปียก ๆ ที่วางทิ้งไว้บนพื้นมาให้อีก ยัดเยียดใส่มือให้แล้วก็ลากแขนให้ยืนขึ้น

แต่ที่สำคัญสิ่งที่สายใจคนนี้ไม่มีทางลืม
นั่นก็คือรูปของตัวเอง ที่กองอยู่บนพื้น และยังคงมีปริศนามากมายตามมาไม่เลิก

ในรูปมันต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ เหมือนรูปของดาวินชี มันต้องมีโค้ดลับปริศนา คิดหรือว่าจะเชื่อง่ายๆ ไม่มีทางหรอกเว้ย ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทางเชื่อ หรอก ไม่เชื่อเด็ดขาดยังไงก็.....

"อะไรที่ได้มาง่ายเกินไปมันไม่ค่อยมีค่า อย่างเราเนี่ย ถ้าพี่อยากได้จริงๆ คงไม่ยาก ก็ดูสิ ขนาดเรื่องแค่นี้ยังไม่รู้เลยว่าจริงจังหรือล้อเล่นกันแน่ คิดจริงๆ เหรอว่าตัวเองน่าสนใจขนาดที่
จะมีใครบ้าอยากได้มาเป็นอะไรด้วย"

ตอนแรกร้องไห้ เพราะไม่เข้าใจว่ามันเสียใจหรือดีใจ หรืออะไรกันแน่ ที่ถูกพูดจากร้าย ๆ ใส่ จะว่าไปจะเสียใจก็ไม่ใช่เรื่อง

ที่ควรรู้สึกคือดีใจต่างหาก ที่ทำได้ตามแผนที่วางไว้เป๊ะ
แต่เวลานี้...........

แม่ง ทั้งซี้ด ยังจี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เสียวแปล๊บเข้าไปที่ชายโครงแล้วกระเด็นไปกระแทกที่ปอดก่อนมันจะอัดเข้าที่กลางหัวใจแบบเต็ม ๆ

ไม่รู้ว่าโมโหกับโกรธใช้วิธีแยกกันยังไง แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้สสารทั้งสองอย่างกำลังไหลเวียนไปมาภายในร่างกาย แล้วสุดท้ายความรู้สึกทั้งหมดก็ลามขึ้นมาอยู่บนใบหน้า

ทั้งชา ทั้งร้อน ด้วยความรู้สึกทั้งเจ็บทั้งแสบกับสิ่งที่ได้ยิน

แล้วตัวเองดีตายเลยใช่มั้ย นึกหรือไงว่าจะมีใครสน

แค่บางเวลาที่ไอ้พี่เวย์ทำหน้าเหมือนคนทั้งโลกเป็นศัตรู ก็เลยรู้สึกอยากจะทำให้เห็นบ้างว่าคนดี ๆ บ้า ๆ เป็นพัก ๆ อย่างไอ้สายคนนี้ไม่ได้เป็นศัตรูจนต้องเกลียดชังกันถึงขนาดนั้น
ทั้งที่ทำอะไรไม่ดีด้วยตั้งหลายอย่าง บางครั้งไอ้คนบ้า ๆ ดี ๆ คนนี้ มันก็ยังไม่สำนึก เผลอ ก็ลืมเอาง่าย ๆ แล้วสุดท้ายทั้งที่โกรธ ก็ยังเผลอลืมไปได้ว่าตัวเองโกรธ

แค่บางเวลาที่ไอ้พี่เวย์พูดอะไรแปลก ๆ ออกมาโดยไม่รู้ตัว และทำให้คนที่จำใจมาอยู่ข้างๆ ต้องนิ่งเงียบกับคำพูดนั้น และรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องที่กำลังพูดถึงมันเรื่องอะไร
เปลี่ยนเรื่องไปง่ายๆ แล้วก็กลับมาเป็นคนเดิมที่ทำให้คนอยู่ด้วย รู้สึกเครียดจนอยากจะต่อยให้คว่ำ หรือจ้างมือปืนมายิงทิ้งซะให้หมดเรื่องก็เคยคิดมาแล้ว เผื่อจะได้สำนึกอะไรขึ้นมาบ้าง

แค่บางเวลาที่....รู้สึก...เกลียด...จนขนาดที่ว่าเห็นเบอร์โทรศัพท์ปรากฎขึ้นที่หน้าจอแล้วต้องรีบร้อนไปหา ด้วยความรู้สึก....ที่ว่า.......แม่ง โง่สายเอ้ย คิดอะไรไร้สาระไม่เลิก

"ขอบคุณก๊าบพี่.....แหม้ พี่เวย์นี่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนดีขนาดนี้ ผมดูพี่ผิดไปจริงๆ ฮ่า ฮ่า วะ ฮะ ฮะ แค่นี้ผมก็หายเศร้าแล้วพี่ ผมหายแล้ว กลับบ้านแล้วนะ มีอะไรก็ เรียกใช้บริการได้อีกนะ"

บริการอะไรไม่รู้ แต่รู้ว่ายิ่งพูดลิ้นมันก็เริ่มพันกัน พูดไม่รู้เรื่องแล้วก็เลยจัดการคว้ากระเป๋าที่ถูกยัดเยียดใส่มือมาให้ขึ้นมาสะพายบนบ่า
เสื้อผ้ายังเปียก ชุดยังเปียก แต่ผมแห้งแล้ว และน้ำตาก็หยุดไหลแล้วด้วย

ตอนนี้กลายเป็น สายใจจมูกแดงที่กำลังยืนหัวเราะร่า และเดินตัวแข็งทื่อออกจากห้องมาแต่โดยดี ตามรีเควสของคนไล่

ประตูห้องปิดลงแล้ว พร้อมกับที่สายใจที่ก้าวเท้าเดินช้า ๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นวิ่ง วิ่งเร็ว เร็วจนไม่อยากเชื่อ ถึงขนาดที่คิดเข้าข้างตัวเองได้ว่า ถ้าตอนนี้โค้ชทีมวิ่งผลัดสี่คูณร้อยทีมชาติมาเห็น
คงขอให้ไปลงแข่งโอลิมปิกในครั้งนี้แน่ ๆ

มือยังคงกำรูปเอาไว้ในมือแน่น จนยับยู่ยี่

แต่วิ่งไปน้ำตาที่คิดว่าคงจะไม่เหลือแล้ว กลับหลั่งรินออกมาได้มากมาย และมันมากมายซะจนไหลหยดลงที่ข้างแก้มจนต้องยกหลังมือขึ้นปาดหลายครั้ง

แต่ดูเหมือนน้ำตามันจะไม่หยุดไหลได้ง่าย ๆ ในวันนี้

อะไรบางอย่างกำลังก้องไปมาในหู คำพูดหลายอย่างก้องไปก้องมาซ้ำหลายครั้ง

ไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่าตัวเองจะมีความรู้สึกอะไรได้มากไปกว่าคำว่าโกรธ และโมโหกับคำพูดเหยียดหยามแบบนั้น

ไม่เคยคิดว่า คำพูดที่เคยทำให้โมโห จนอยากกระโดดชกหน้าคนพูด มันจะทำให้รู้สึกได้มากถึงขนาดนี้

มาก.....จากโกรธและโมโหกลายเป็นเจ็บแปลบเข้าไปในหัวใจ

และเข้าใกล้คำว่าเสียใจ มากขึ้นทุกที

เหมียว....ต้องโทรหาเหมียวแบบเร่งด่วน วันนี้คงไม่ใช่วันรวมญาติที่บ้านเหมียวหรอกน่า แล้วก็จะคุยกับเหมียวให้หวานชื่นกันทั้งคืนเหมือนที่เราเคยคุยกัน ถ้าวันนี้เหมียวขอซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่
หรือว่าอยากได้เครื่องสำอางค์ หรือถ้าอยากได้เสื้อผ้าใหม่ ๆ จะไปหาซื้อให้ จะคิดวิธีหาของขวัญที่เหมียวถูกใจ ทุกอย่างจะทำเพื่อเหมียวคนเดียวเท่านั้น

ที่ต้องการในเวลานี้คือทำทุกอย่าง ทั้งหมดที่เคยทำ ก็เพื่อจะกลับมาเหมือนเดิม

แค่อยากกลับไปใช้ชีวิตเหมือนแบบเดิม ๆ ที่ผ่านมาแค่นั้น เอง

รีบร้อนกลับบ้านแบบเร่งด่วน ไม่สนใจคนที่มองว่าไอ้บ้า หน้าแดง ตาบวม ที่นั่งอยู่มุมหลังสุดของรถมันเป็นอะไรของมันกันแน่ แล้วยังไงพี่ ผมแค่เพิ่งทะเลาะกับแฟนมา ไม่น่าสนใจหรอกน่า
มีอย่างอื่นน่าสนมากกว่าผมเยอะ

กลับเข้าบ้าน แล้วพบว่าวันนี้ ประชากรภายในบ้านก็ยังคงไปใช้ชีวิตร่าเริงกันอย่างปกติ พี่สาวมันจะไปไหนได้นอกจากบ้านแฟนมัน โคตรน่าอิจฉาเลยว่ะ

ส่วนพ่อกับแม่ บอกจะกลับพรุ่งนี้เช้า ถ้าไม่ลืมจะแวะซื้อของมาฝากด้วย

เจออีก็อดหมาเน่าแล้วก็ยิ้มให้มัน ทำไมวันนี้หมาบ้านกูมันน่ารักน่ากอดขนาดนี้นะ ทั้งที่ยังไม่อาบน้ำแล้วยังดูเน่า ๆ ขนาดนี้มันก็ยังดูน่ารักกว่าทุกวัน
คว้าถุงอาหารหมามาเทลงไปในชามข้าวหมาแล้วก็ แกล้งเตะหมาที่น่ารักของตัวเองไปหนึ่งครั้ง อีก็อดร้องงื้ด ๆ เหมือนไม่พอใจ แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตากินอาหารแต่โดยดี

ดูแล้วเหมือนกำลังโดนมันด่ายังไงไม่รู้ ยืนมองหมาที่กินอาหารแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองทำตาแป๋วใส่แล้วก็ถึงเพิ่งคิดได้
รู้สึกพิศวาสหมาที่ไม่เคยอุ้มไม่เคยอยากแตะอยากสนใจขึ้นมาในทันที

รู้สึกรัก ไอ้หมาเน่า ๆ ตัวเล็ก ๆ ที่เป็นภาระขึ้นมา จนต้องลงไปนั่งและยกมือขึ้นลูบหัว หมาพุดเดิ้ลหน้าตากวนประสาท ที่เปลี่ยนจากสนใจเจ้าของเป็นอาหารเม็ดในชามแทน

"เฮ้ย มึงน่ารักกว่าเดิมหรือเปล่าวะ"

ยังคงใช้มือขยำเล่นที่ขนปุย ๆ ของหมาเน่า อย่างก็อดซิลล่า และพยายามจะยิ้มให้ออก

ไม่มีใครอยู่บ้าน หรือคิดจะสนใจให้อาหารมึงเลยหรือไงวะ

ไม่มีใครคิดจะอาบน้ำให้มึงเลยหรือไงวะ ก็อด ไม่ได้อยากเลี้ยงกันแล้วเอามาเลี้ยงทำไมว๊า เป็นภาระกูทุกทีเลย

สายใจลุกขึ้นเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา และกดโทรศัพท์โทรหาแฟนตัวจริง ก่อนจะเดินกลับมานั่งลงที่ข้าง ๆ ชามข้าวหมา และยังคงนั่งมองอีก็อดซิลล่ากินอาหารไปเรื่อย ๆ

เอื้อมมือไปลูบหัวมันหลายครั้ง ทั้งที่ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิตและไม่คิดจะทำเลยด้วยซ้ำ

"ฮาโหล เหมียวเหรอ เปล่า ๆ เราไม่ได้คุยกันกี่วันแล้วครับ เหมียวไม่ว่างตลอดเลยนะ เปล่าจริงๆ ไม่มีอะไรแค่คิดถึงมากกกกกกกกก แค่นั้นแหละ จริงๆ ไม่ล้อเล่น"

คุยไป ยิ้มไป แกล้งหมาให้กินอาหารยากเข้าไป เพราะหัวเอียงซ้ายเอียงขวา

และสุดท้ายน้ำตามันก็หยุดไหลไม่ได้จริงๆ เมื่อคิดเรื่องไม่ควรคิดขึ้นมาอีกจนได้

"เหมียว คิดถึงเหมียวจริงๆ นะ คิดถึงจนอยากจะร้องไห้ขึ้นมาเลยวะ ฮือ ฮือ คิดถึงจริงๆ ถ้าต้องเลิกกัน ผมคิดไม่ออกเลยว่าผมจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเหมียว
ผมคงอยู่ไม่ได้ ผมคงตายแน่ ๆ จริง ๆ นะเหมียวผมคงรักเหมียวจริงๆ ฮือ ฮือ ผมรักเหมียวมากเลย"


ผมก็แค่อยากบอก

ว่าผม............คงเริ่มรักเหมียวเข้าแล้ว ทั้งที่ผมไม่ทันได้คิดอะไรเลย แต่ตอนนี้ผมอยากจะรักเหมียวให้มากจริงๆ เพื่อที่ผมจะได้ไม่ไปรู้สึกอะไรกับใครแบบที่กำลังเป็นอยู่ในเวลานี้

ถ้าผมรักเหมียวมากกว่านี้ ผมคงไม่ต้องมาเสียใจเพราะคำพูดของใครบางคนที่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องใส่ใจด้วย ก็แค่คำพูดแย่ ๆ ของคนบางคนที่มันดันมามีผลกับจิตใจของผมในตอนนี้แค่นั้นเอง


TBC....





แนนกดบวกหนึ่งให้กับทุกคนที่อยู่ในตอนที่แล้วนะคะ แทนคำขอบคุณสำหรับที่เข้ามาอ่านเรื่องของคุณเท็น

[wan]

 :HBD5:สุขสันต์วันเกิดนะครับ

น้องสาวผู้แสนซน คนขยัน สุขภาพแข็งแรง สุขใจ สุขกาย สบายกระเป๋า  ( ใครรับเลี้ยงยกมือขึ้น )

+1 ให้เป็นของขวัญวันเกิดด้วยนะครับ น้องสาว 

[kunkai]

สายใจ
เป็นเอามาก
มองอะไรก็น่ารักไปหมด
 :pig4:พี่แนนนี่ค้าบ
แอ๊รรรร................เพิ่งรู้ว่าวันเกิดพี่แนน
:a:ค้าบขอให้มีแต่คนรักคนหลงนะค้าบ

[nanao]

อ่าน่าสงสารน้องสายเรา
พี่เวย์ทำอย่างนี้ได้ไงเนี่ย !!!

ขอบคุณคุณแนนคร้าบที่อัพ 3 เรื่องเลย *-*

[Ekk_J]

เอ้อ  อ่าาาา  แล้วจาไงต่อ..........เอาเข้าไป อ๊ากกกกกกกกกก 

มาต่อเร็วน้าครับ 

[aiwjun]

โห....มัยทำงี้อ่ะพี่!!

แม่ง  น้องสายใจร้องไห้เลย 


ไม่ชอบไอ้พี่เวย์แล้ว

โป้ง!!!      

[Junrai_Hyper™]

ไอ้พี่เวร

แมร่ง โคดเลวเลยอะ

น้ำตาจะไหล สงสารสายใจ

[Glucose]

เริ่มจะเศร้าแล้วหรอเนี๊ย
หึหึ 

แล้วเวนิช จามาบอกรัก สายใจ อ่ะป่าวอ่ะ
มาต่ออีกไวๆเลยน้อ..

 

[nanalonely]

:pig4:ขอบคุณทุกคนมากนะคะ สำหรับทุกคำอวยพรวันเกิด

ไม่ว่าจะผ่านทางหน้าทู้ พีเอ็ม เมล หรือทางเอ็ม

แนนก็ขอให้คำอวยพรที่ทุกคนอวยพรมาให้แนน ย้อนกลับไปหาทุกคนด้วยนะคะ

ขอให้ทุกคนมีแต่ความสุข เป็นที่รักของทุกคน ร่างกายแข็งแรง และให้ร่ำรวยกันทุกคนนะคะ

ขอบคุณคะ

[namtaan]

สงสารน้องสายที่สุด
อะไรกันเนี่ย
เหมือนพี่เวย์จะเข้าใจตัวเองแล้ว
แต่ทำไมทำกับน้องสายยังงี้ ทำไมไม่พูดให้เคลียร์

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังอีกครั้งจ้าหนูแนน

[GAZESL]

ไหนบอกจะไม่ทำให้ร้องแล้วไง

ทำให้น้องสายร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก

ไอ้พี่เวย์ ทำอะไรลงไปเนี้ย

โธ่ สายใจ สติแตกไปแล้ว

[both^^]

มีความสุขมากๆ นะคะ:HBD1:


จ๊วบบบบบบบบบบบบบบ

[DEMON3132]

  ย้อนหลังให้น้องแนนนะคะ +1 เป็นกำลังใจให้สำหรับความขยันที่มาโพสต์ให้อ่านบ่อย ๆ
รักน้องสาย พี่เวย์ แล้วก็เจ้าก็อดด้วย จะรอตอนต่อไปค่ะ

[R@!nY~==~N!GhT]

ฮือ ฮือ ฮือ สงสารน้องสาย

กด+ ให้กับความเศร้าในตอนนี้  โฮ โฮ โฮ~~~~~~~~~~~~~~

[HaLF333]

ย๊ากกกกกกกกกกกกส์...ไอ่พี่เวย์...
หูยยย ขอโดดตื้บทีได้มะเนี่ยยย...
 

ดูดิน้องสายเสียใจจะตายละ....
แล้วอย่ามาง้อนะเออ...

ชริ!!!!!

[nanalonely]

วันนี้อัพให้สามเรื่องนะคะ เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม สวัสดี และ รวมเรื่องสั้นฯ



ตอน เนียน ๆ 
 


เด็ก ก็คือเด็ก

เด็กยังไงมันก็เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ

ความคิดแบบเด็ก ๆ คงจะคิดว่าทุกอย่างมันช่างแสนง่ายดายไปหมด เรื่องในโลกนี้มันช่างแสนง่ายดาย
ง่ายที่ตกปากรับคำกับการท้าทายบ้า ๆ บอ ๆ แล้วก็คิดว่าตัวเองเก่งนักหนา
ทำเหมือนกับว่า การทำตัวเป็นปกติ และเข้ามาใกล้ ๆ ทุกวัน หรือการยอมอ่อนข้อให้จะทำให้คนที่อายุมากกว่า เห็นว่ามันดูน่ารัก และน่าสนใจ

ขยันใส่ใจเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลยสักนิด เห็นอะไรก็สงสารไปหมด เห็นทุกอย่างเป็นภาระของตัวเอง
ทั้งที่หลายเรื่องไม่ใช่เรื่องที่ควรยุ่งเกี่ยวด้วยเลยสักนิด ทั้งที่ไม่ชอบแต่ก็ทนปล่อยไว้ไม่ได้
เอาแต่ใจมากแค่ไหน หาเรื่องแกล้งแค่ไหน ทั้งที่หงุดหงิดโมโห ไม่เต็มใจ แต่ก็ยังทำให้

ไม่อยากดูแล แต่กลับใส่ใจ

เด็กอย่างสายใจ จะไปรู้อะไร คิดว่าเรื่องในโลกนี้ง่ายไปซะหมด แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก
เรื่องหลายเรื่องแค่ใช้ความใส่ใจ ก็ใช่ว่าจะผ่านไปด้วยกันได้

แค่ความใส่ใจเล็กน้อย แค่คำว่าปล่อยไว้ไม่ได้ มันไม่ได้หมายความว่า

เราจะไปด้วยกันได้จริง ๆ และสายใจก็คงไม่คิดจะให้มันจริงจังตั้งแต่แรกแล้ว

แต่ตอนนี้ต้องยอมรับ

ยอมรับและแทบอยากจะยอมแพ้

ไอ้เด็กท่าทางไม่เต็มเต็ง และมักจะทำเรื่องแปลก ๆนั่นช่างร้ายกาจ

ถ้าขืนไม่ถอนตัว และถ้ายังขืนไม่เลิกยุ่งเกี่ยวด้วยตอนนี้ ดูท่าว่า เรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นกำลังจะไปกันใหญ่

เรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้น อาจจะต้องเกิดขึ้น
ไม่อยากเข้าใกล้ใครอีกเลย แค่เพียงชั่วครั้งคราวเท่านั้นที่พอจะทำได้

แต่เป็นไปได้ยังไงกันที่อยากแตะต้องเนื้อตัวไอ้เด็กบ้านั่น

เป็นไปได้ยังไงที่ปล่อยให้เด็กอย่างสายใจมามีอิทธิพลเหนือความคิด ไม่ควรจะต้องเป็นแบบนั้น

คิดได้ก็เกือบสายไปแล้ว

บางครั้ง เวลาที่จิตใจอ่อนแอ และคิดจะทำเรื่องบ้า ๆ
เวลานั้น คือเวลาที่ไม่ว่าใครก็ก้าวเข้ามาในหัวใจง่าย ๆ

ใกล้ชิด

อยู่ด้วยกันบ่อยเกินไป
เห็นหน้ากันบ่อยเกินไป
พูดคุยกันบ่อยเกินไป เกินความจำเป็น ไม่ควรจำเป็น แต่ก็หาเรื่องให้มันจำเป็น

แล้วไอ้เด็กนั่น ก็ยิ้มมากเกินไป หัวเราะมากเกินไป สดใสร่าเริงผิดมนุษย์มากเกินไป
โดนแกล้งไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ก็ยังไม่สำนึกว่ากำลังถูกมองว่าเป็นแค่ของเล่น ยังจะทำเป็นลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนั้น

มันน่าเจ็บใจชะมัด

และที่ยิ่งแย่ไปกว่านั้น

มีคนที่คบหาเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วแท้ ๆ แต่กลับกล้ามาเล่นอะไรบ้าๆ แบบนี้
คงไม่มีสำนึกหรือคิดอะไรได้แล้วแน่ ๆ

แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไง

เวนิช ผู้เคยมั่นใจในทุก ๆ ความคิดของตัวเอง กำลังรู้สึกหงุดหงิดโมโหกับเรื่องที่ผิดพลาด และไม่ควรให้เกิดขึ้น

แค่อยากลองเล่นอะไรสนุก ๆ ดู
แค่อยากทำลายใครสักคน ............. แต่มันกำลังจะย้อนกลับมาหาตัวเอง ไม่ควรเลยจริงๆ คิดผิดไปถนัด

พยายามจะเลิกเป็นตั้งนานแล้ว เรื่องการเป็นคนดี

แย่ที่ใจอ่อน

คนเรา ถ้าจะร้ายก็ร้ายให้ถึงที่สุดไปเลย

แต่ทำไมพอถึงเวลาที่จะต้องทำอะไรเลว ๆ จริง ๆ กลับทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด

ร้องไห้ทำไม

แค่ถูกว่าแค่นั้น แกล้งทำเป็นร้องไห้ให้ซาบซึ้ง ให้ปลอบใจ แล้วก็คิดจะตลบหลัง

เด็กอย่างสายใจจะไปเข้าใจ หรือจริงจังกับอะไร

ไม่ควรเลยจริง ๆ
ไม่ควรไปเล่นกับเด็กนั่นตั้งแต่แรก

ถ้าไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยตั้งแต่แรก
แค่นอนด้วยกันซักครั้งแล้วก็ให้ทุกอย่างมันจบลงไปซะ

ป่านนี้ก็คงไม่ต้องมีเรื่องอะไรมารบกวนจิตใจตลอดเวลาอย่างนี้แล้วแท้ ๆ

"โว้ยยยยยยยยย น่าโมโหชะมัด เด็กบ้าเอ้ย"

ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ เวลานี้ที่ควรจะสงบนิ่งเหมือนที่เคยเป็น กลับร้อนรุ่มกระวนกระวายขึ้นมา จนแม้แต่ตัวเองยังไม่รู้จะจัดการยังไงกับความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นนี้

เอนหลังลงนอน ทั้งที่อยากจะหลับแต่กลับหลับตาลงไม่ได้

ทุกครั้งที่หลับตา ภาพใบหน้าของสายใจที่มีหยดน้ำตาคลอริน และเสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นยังคงก้องไปก้องมาในหู และย้อนกลับมาหลอกหลอนทุกที

อยากจะบ้า

ทำได้จริงๆ แล้วตอนนี้ ยอมรับเลยว่าสายใจทำได้ แล้วก็ทำได้ดีเกินไป ดีเกินไปแบบไม่น่าเชื่อ

เผลอให้เข้ามาในใจตอนไหน

ประมาทเกินไป

จะเรียกว่าพลาดก็คงไม่ผิด

ทั้งที่เจ็บปวดกับเรื่องของเอเลน่าแทบตาย เจอหน้ากันอีกครั้ง ก็แทบไม่เป็นตัวของตัวเอง ลำคอแห้งผาก แทบไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดอะไรได้

แต่แค่นึกว่า อีกไม่กี่นาที จะได้เจอสายใจ ที่คงวิ่งกระหืดกระหอบทำหน้ายุ่ง มานั่งรอ

คิดได้แค่นั้น

ก็เหมือนเรื่องที่เคยตามมาหลอกหลอน กลับค่อย ๆ เลือนลางลงอย่างช้า ๆ

ยิ่งเมื่อได้เห็นหน้ากันจริง ๆ

ความเหนื่อยล้าที่มี ก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง แค่ได้เห็นหน้าของสายใจ ได้ยินเสียง ทั้งที่ไม่รู้ว่าเด็กนั่นกำลังพูดคุยเรื่องอะไร แต่กลับหลับตาลงนอนข้างๆ ได้ง่าย ๆ

ความรู้สึกนั้น

ความรู้สึกอบอุ่นและไว้วางใจ ที่ไม่ควรจะไปรู้สึกกับเด็กอย่างสายใจ

นอนก่ายหน้าผาก
อยากจะหลับตาพัก แต่ยิ่งพลิกตัวไปมา สมองก็ยิ่งพาให้นึกถึงเรื่องที่ไม่ควรนึกถึง

"พรุ่งนี้ต้องพรีเซนจ์ จะมามัวนึกอะไรตอนนี้วะ อยากจะบ้า โอ้ยยยยย"

ลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง หลังจากที่รู้แน่ว่าคงนอนไม่หลับอีกแล้ว ก้าวขาลงจากเตียงและเดินออกไปหยุดยืนอยู่ข้างหน้าต่าง

เหม่อมองออกไปภายนอกที่ถูกปกคลุมด้วยความมืด และยังเห็นแสงไฟระยิบระยับ

อากาศเย็นชื้น

แต่ภายในใจของคน ๆ หนึ่งกลับร้อนรุ่ม จนไม่สามารถคิดหาวิธีการมาดับความรู้สึกร้อนรุ่มภายในใจได้

ยืนนิ่งอยู่นาน

ปลงไม่ตก จนต้องเดินไปคว้าเสื้อนอกมาคลุมทับเสื้อตัวใน รีบร้อนวิ่งไปค้นหากุญแจรถที่ไม่ได้ขับมานาน แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่ากุญแจอยู่ที่ไหน

ค้นหาอยู่เป็นพัก และเมื่อพบก็ยัดลงไปในกระเป๋าเสื้อ ลงมาจากห้องพัก และรีบตรงดิ่งไปที่รถที่จอดนิ่งสนิทมานาน

ไขกุญแจและเปิดประตูเข้าไป

สตาร์ทรถและรีบบึ่งรถออกมาจากลานจอดรถอย่างรวดเร็ว
ไม่เคยรีบร้อนขนาดนี้มาก่อน
แต่ดูเหมือนว่าแม้ความเร็วของรถจะเพิ่มมากแค่ไหน

ยังไง ก็ไม่ทันใจเวนิชที่ล่องลอยเลยไปไกลจนถึงที่ ๆ ควรจะต้องรีบไปให้ถึงในเวลานี้
รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้

รับ

รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้

จะให้ต้องโทรย้ำซ้ำซากกี่ครั้งกัน

โทรซ้ำจนหงุดหงิดโมโห อีกห้าวินาที ถ้าไม่รับ อย่าหาว่าไม่เตือน ยิ่งคิดยิ่งโมโห กดกระหน่ำลงไปที่หมายเลขที่ต้องการให้รับสาย
ยืนนิ่งเป็นนาน อยู่ที่หน้าบ้านของสายใจ

มองเข้าไปภายในบ้านและยังเห็นว่าชั้นล่างยังเปิดไฟสว่าง
ดึกป่านนี้แล้ว ยังจะมัวทำอะไรอยู่อีก

รับ

รับ

รีบรับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้สายใจ ไม่งั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ สาย

"เฮ่อ...รับเถอะน่า...อย่าทำให้ต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลย"

ที่จริงไม่ได้โกรธ หรือโมโห แต่อยากให้สายใจได้รับรู้ว่าเวลานี้ อยากจะได้พูดคุยกัน แค่เพียงเล็กน้อยก็ยังดี

พยายามกดหมายเลขเดิม ซ้ำ ๆ กันอีกหลายครั้ง ทั้งที่เริ่มท้อ ครั้งเดียวแล้ว ครั้งสุดท้าย ถ้าไม่รับ ก็ไม่ว่าอะไรแล้ว

ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบที่ข้างหู
ฟังเสียงสัญญาณติดต่อ

และถอนหายใจยาว ยิ้มกับตัวเองและเตรียมจะเดินกลับขึ้นรถ

แต่แล้วในครั้งสุดท้ายปลายสายก็กดรับ

ทั้งที่รับแล้ว

แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับกลับมาสักนิด จนเวนิชต้องตัดสินใจกรอกเสียงลงไปให้คนที่อยู่ปลายสายได้รับรู้

"อยู่หน้าบ้าน ออกมาเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำเป็นเงียบ ถ้าไม่ออกมาจะเข้าไปพังบ้านเดี๋ยวนี้เลย ไม่เชื่อก็ลองดู"

ฮะ.....

ไอ้....

สายใจสะดุ้งสุดตัว กับเสียงที่ได้ยิน

ตอนนี้อยู่หน้าบ้าน

สี่ทุ่มครึ่งมึงทำกูช้ำจิต
ตีสามสี่สิบนาที น้ำท่ายังไม่ได้อาบ กำลังนั่งมองอาหารหมาในชามข้าวอีก็อด และคิดว่าจะทดลองกินดูเผื่อจะพบความอร่อยแปลกใหม่

กำลังคิดอะไรบ้า ๆ บอ ๆ

แล้วไอ้พี่เวรเป็นนิจก็ตามมาจิกหัวถึงหน้าบ้าน
โทรจิกเป็นชั่วโมง อุตส่าห์คิดจะไม่รับแล้วแท้ ๆ แต่ทำมั้ยทำไมถึงได้อยากรู้อยากเห็นจนต้องกดรับจนได้

ค่อย ๆ เงี่ยหูฟังด้วยความอยากรู้อยากเห็น ปนความเศร้าเพราะชีวิตรันทด

แล้วไอ้หนวดมันก็กรอกเสียงมาตามสาย ตะคอกจนหูจะแตก แล้วก็วางสายไปเฉยเลย

มันต้องบ้าแน่ ๆ

ด่าคนกวนประสาทให้สาแก่ใจ

ทั้งที่ไม่ได้สำนึกตัวเลย ว่าคนที่บ้ากว่าก็คือสายใจ ทั้งที่โกรธ และโมโห บวกกับอารมณ์ซึมเศร้าแท้ ๆ แต่กลับรีบลุกพรวดพราดขึ้นยืน
เพียงเพราะได้ยินว่าอีกฝ่ายกำลังมารออยู่ที่หน้าบ้าน

ทั้งที่หน้าตายับยู่ยี่ เยินจนไม่เหมือนผู้เหมือนคน แต่กลับตะเกียกตะกายหอบสังขารออกมาแหวกม่านดูเพื่อความชัวร์

อยู่หน้าบ้านจริงเหรอวะ

ใครคนหนึ่งซึ้งไม่ยอมดับไฟหน้ารถกำลังเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้าน และชะเง้อชะแง้เหมือนกำลังจะปีนรั้วบ้านเข้ามา ถ้าไม่ยอมรีบออกไปต้อนรับด้วยความยินดีภายใน สามสิบวินาทีนี้

โห แม่งโคตรแน่เลย ด่ากูฉอด ๆ แล้วไล่ตะเพิดกลับบ้าน เจ็บจี๊ดแบบขึ้นสมองลงตับ แล้วก็ขับรถมาหาเรื่องกันถึงหน้าบ้าน ยกให้ไปเลยคนหนึ่ง ไม่เคยเจอใครโคตรน่าโดดถีบขนาดนี้มาก่อนเลยว่ะ

"เฮ้ย ก็อด พ่อมึงมา ไปรับมันหน่อยซิ เวนิช เวนิช เวนิช ไอ้พี่เวย์ไง อย่ามาทำหน้ามึนขอร้อง"

เอ๋ง

ก็อดซิลล่าหมาเน่าผู้ได้ยินแค่คำว่าเวนิช ก็มีอันหางจุกตูด วิ่งกระโจนหนีไปแอบอยู่ข้างซอกตู้ทันที เป็นหมาที่มีความกล้าหาญชาญชัย ควรได้รับโล่รางวัลหมาตัวอย่าง ฝึกอีกหน่อยคงเก่ง

สายใจซึ่งยังยืนเบะหน้า ด้วยความอนาถใจกับการเสียสละของหมาที่น่ารักแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า

สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่ยังเปรอะเปื้อนอยู่ข้างแก้ม แซดได้แต่อย่าให้ใครเห็นว่ามันมากเกินความจำเป็น
โดยเฉพาะไอ้หนวด รู้สึกมันจะเห็นมากไปแล้ว ไม่ควรเลยจริงๆ ไม่ควร ไม่ควร

ยกหลังมือขึ้นเสยผมสองสามครั้ง จัดเสื้อผ้าให้ถูกระเบียบตามกฎกระทรวง

เตรียมจะก้าวเดินออกไปเผชิญหน้ากับคนบ้า แต่กลับนึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้

"ถ้าแค่คนนอนด้วย หาได้ง่าย ๆ .....แต่คนที่อยากนอนด้วย....ไม่ใช่จะหาได้ง่ายๆ"

โคตรเจ็บแสบเลย

ขนาดตอนนี้ยังจำได้แม่น ไม่มีตกหล่นซักคำ

อ่อ

มาหา คนที่อยากนอนด้วยนี่เอง ถ้าอยากจะมาพูดอะไรอีกก็เอาเลยพี่ แค่นี้เจ็บน้อยไป อย่างสายต้องมากกว่านี้ใช่มั้ยพี่
แค่นี้เด็กๆ สายทนได้

มากกว่านี้ อย่างมากก็แค่ เสียศูนย์สองสามเดือน เคยมาครั้งหนึ่ง ช่วงที่เลิกกับแฟนคนแรกใหม่ ๆ แต่ก็กลับมาทรงตัวได้
และรู้สึกว่าหายดีเมื่อเวลาผ่านไป

เจ็บนิดเดียว

เดี๋ยวก็หาย

ไม่รักจะรู้จักเจ็บได้ไง

คนไม่เคยเจ็บ คือคนไม่เคยรักใคร

สายรักทุกคนในโลกนี้ว่ะพี่ เลยเจ็บเยอะกว่าคนอื่นบ่อย ๆ แต่ไม่เป็นไร สายทนได้ มากกว่านี้ก็จะทน
เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ได้เลยพี่.....ปล่อยผมจี๊ดคนเดียวได้ไง พี่ก็ควรจะจี๊ดไปด้วย

ผมเจ็บพี่ก็ต้องเจ็บกว่า ถ้าทำพี่เจ็บได้ ก็จะได้รู้ว่าพี่ก็ต้องชอบผมบ้างล่ะวะ แต่ถ้าไม่ได้ ก็ถือว่าไม่เสียเปล่า
อย่างน้อย......ก็ได้รู้ว่าช่วงระยะเวลาหนึ่ง เราเคยจะบ้าเพราะไอ้หน้าหนวดมาแล้ว

เรื่องแค่นี้ เล็ก ๆ จัดการได้

ถ้าพูดไม่เข้าหูอีก คราวนี้อย่ามาหาว่ากูไม่เกรงใจนะโว้ยยยยยย

สายใจผู้มุ่งมั่นเดินดุ่ม ๆ ออกจากบ้าน ลากรองเท้าแตะคนละข้างตามมีตามเกิดที่ถูกถอดทิ้งไว้ที่หน้าประตูบ้าน และวิ่งลิ่ว ๆ ออกมา

"เฮ้ย เปิดประตู เร็ว ๆ "

ได้ครับพี่ จัดไปตามที่ขอ อย่างด่วน

ไขกุญแจบ้าน และก้าวเท้าออกมายืนเผชิญหน้ากับคนที่มีสภาพยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงไม่ต่างกัน
เซอร์มากพี่ ได้ใจ โคตรได้ใจเลย เอาอีก เอาอีก เซอร์ได้อีกพี่

เวนิชกำลังยืนกอดอก และเอียงคอจ้องมองคนที่มายืนนิ่งอยู่ตรงหน้า

"ตอนนี้มีใครอยู่บ้านบ้าง"

ถามทำไม สำรวจสำมะโนประชากรเหรอ คิดจะสำรวจอะไรกันตอนนี้ คนกำลังของขึ้น

"ผมอยู่คนเดียว มีอะไรก็ว่ามา" ชีวิตนี้ไม่เคยรู้สึกถึงความเท่ห์ของตัวเองมากขนาดนี้ ดูคำพูดสิ โคตรหาเรื่องเลย อยากพูดแบบนี้มานานแล้ว แหม้กูนี่ก็แมนเหมือนกันนะเนี่ย

เพิ่งร้องไห้เสียน้ำตาเพราะไอ้หนวดนี่แท้ ๆ แต่ตอนนี้ต้องมาเผชิญหน้ากับไอ้ตัวต้นเหตุแห่งปัญหาทั้งหลายทั้งปวง อยากต่อยปากมันซักทีสองทีให้หายแค้นจริงๆ อยากรู้นักว่าปากมันมีหมากี่ตัว เอ้าเชิญเลยพี่มีอะไรก็ว่ามา อย่างด่วน

"งั้นไปกัน"

หา

ไปไหน

มีที่ไหนให้ไปอีก

เนี่ย หน้าประตูบ้าน ถ้าจะมีที่ให้ไป ก็ถนน หรือไม่ก็ในบ้าน

เฮอะ เฮอะ เฮอะ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย

ไปไหน

ไปไหน

ไม่ไปกูไม่ไป

ไม่ไปเว้ยยยยยยยยยยยย ไม่ไป ไอ้ เฮ้ยยยยยยยยยยยย ปล่อยกูลง เดี๋ยวนี้ กูไม่ไปโว้ยยยยยยย

ยังไม่ได้อ้าปากพูด กำลังเตรียมมุมยืนให้เท่ห์และดูมีมาดกว่าที่เป็น แต่แค่กำลังจะอ้าปาก ก็ถูกมือดี ร่างยักษ์แบกขึ้นพาดบ่าและพาเดินลิ่วๆ เข้ามาในบ้าน

แหกปากไปก็เท่านั้น ในเมื่อไอ้หนวดมันไม่พูดอะไรอีกนอกจากพาเดินลิ่ว ๆ เข้าบ้าน

จะทำอะไรกู

จะทำอะไร

แม่บอกไว้แล้วแท้ ๆ ว่าอย่าไว้ใจพาใครเข้าบ้าน ไม่ควรเลยจริง ๆ ไม่ควรดื้อไม่เชื่อฟังแม่เลย

"โว้ยยยยยยยยยยยยยย ปล่อยกู ปล่อยนะโว้ยยยยยยยยยย ลงไปได้ตายแน่ ปล่อยโว้ยยยย"

แหกปากลั่นไปตลอดทางที่เดินเข้าบ้าน หัวห้อยต่องแต่ง เลือดลงมากองอยู่ที่หัวจนหน้าแดง หายใจแทบไม่ออก
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากโวยวายไปเรื่อย

และเมื่อถูกปล่อยลงให้ยืนที่พื้นได้ คราวนี้ถึงได้เห็นหน้ากันชัดเจนภายใต้แสงไฟภายในตัวบ้าน

"นอนไม่หลับ คืนนี้ขอค้างด้วยคน นอนหน้าโซฟานี่แหละ แค่นี้นะ ถ้าขึ้นข้างบนฝากเอาผ้าห่มให้ด้วย พรุ่งนี้ต้องพรีเซนจ์เช้า ถ้าคืนนี้นอนไม่หลับคงยุ่งแน่...เอาล่ะ แค่นี้นะ ราตรีสวัสด์ ฝันดีแล้วกัน"

อ่ะ

พี่เวรเป็นนิจเอื้อมมือมาแตะ ๆสองสามที ลงที่กลางกบาลของข้าพเจ้านายสายใจผู้ยืนอ้าปากค้าง และมองตามคนที่เดินไปยืดพื้นที่โซฟาหน้าโทรทัศน์แล้ว เห็นไอ้พี่เวย์เดินไปเอนหลังลงและคว้าหมอนอิงที่วางทิ้งไว้มาหนุนหัว ก่อนจะหยิบที่ปิดตาจากในกระเป๋าเสื้อออกมาคาดปิดตาเอาไว้และลงไปนอนแล้ว ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยสักนิด

สายใจยังคงอ้าปากค้างอยู่ที่เดิม และยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองแกรก ๆ

คนเราบางครั้งจิตตกมาก ๆ จะชอบสร้างจินตนาการ หรือว่านี่มันจะเป็นจินตนาการที่สร้างขึ้นมา

อ่า

แล้ว.........ตอนนี้

เอ่อ

กู....ควรเศร้า หรือเครียด หรืออยากจะบ้า ดีหว่า............อ่า

ไม่เข้าใจชีวิตตัวเองเลย

สายล่ะงง

ตกลง..........

ยังเรียบเรียงสติไม่ได้ และไม่ได้สำนึกถึงสิ่งที่อีกฝ่ายทำเอาไว้เลยสักนิด

แค่ได้ยินว่าฝากเดินไปหยิบผ้าห่มด้วย เท่านั้น สายใจก็เดินดุ่ม ๆ ขึ้นไปหยิบผ้าห่มด้วยความมึนงง

พร้อมกับคำถามที่หลอนจิต และวนเวียนไปมา ห้ารอบภายในหัว

แล้ว.............

ตกลงว่า

เราสองคน....เป็นบ้าอะไรกันวะ

เป็นบ้าไม่ว่า แต่ทำอะไรอยู่วะอันนี้ไม่รู้ และที่สำคัญ โคตรไม่เข้าใจวงจรชีวิตของไอ้หนวดพี่เวย์เลยว่ะ ไม่เข้าใจเลย บอกตรงๆ ว่า ไม่เข้าใจ



TBC....



แนนกดบวกหนึ่งให้กับทุกคนที่อยู่ในตอนที่แล้วนะคะ แทนคำขอบคุณสำหรับที่เข้ามาอ่านเรื่องของคุณเท็น

[R@!nY~==~N!GhT]

^

^

^

จิ้มคุณแนน

เค้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกับน้องสายเลย  พี่เวย์ทำงงมากมาย

[Ekk_J]

อิอิ  ตกหลุมรักกันแล้วอะซี่  ยอมรับกันเถอะ  จะได้ แฮปปี้ๆ 

ขอบคุณที่มาต่อนะครับผม 

[mantdash]

ไมไ่ด้ติดตามซะนานมาไล่อ่านตั้งเยอะเลย อิอิ

ทำไมจากขำๆกลายเป็นเครียดๆไปได้ละเนี่ย เฮ้อ

[nanao]

พี่เวย์ไม่่ยอมรับความจริงสักที
จัดการน้องสายเลย *-*

ขอบคุณคุณเท็นมากคร้าบ ชอบเรื่องนี้มากมาย

[akaipee]

  เริ่มสับสนในชีวิตอีกล่ะ
 เมื่อไหร่จะเข้าใจกันนะเนี่ย

[baddy]

จะเอายังไงกันแน่ห๊ะ คู่นี้  :เฮ้อ:คนอ่านลุ้นอยู่น้า

เป็นกำลังใจให้คนแต่ง แอนด์ คนโพสจ้า

[nanalonely]

เขามาบอกว่าชอบอวาตารของรีบน


น่ารักดีอ่ะ