EP.22 (ครูเขมXคริส) ทำไมครูไม่ฟังหัวใจตัวเอง
Part’s ครูเขมชาติ คริสโตเฟอร์ทำหน้าที่ขับรถแทนผมเพราะเขาบอกว่าผมขับไม่ได้แน่ มือผมสั่นไปหมดไม่รู้ว่าเพราะผมโกรธณัฐกานต์มากหรือเปล่าที่เขาทำร้ายครูลินดาและเพราณัฐกานต์เป็นแบบนี้ ถึงทำให้เพื่อนๆ ผมอยู่ห่างๆ กับผมเช่น แต่ผมก็ยังเลือกอยู่กับณัฐกานต์แต่เหตุการณ์วันนี้ มันทำให้ผมรู้ คนรักกันต้องเกียรติกันด้วย ให้เกียรติในสายอาชีพและไม่ควรลดค่าคนรักเพียงเพราะความหึงหวงแบบนี้
"ครู..ครูโอเคไหม" คริสโตเฟอร์ถามผม ผมส่ายหัวว่าไม่ ผมไม่โอเค เพิ่งบอกเลิกแฟนไปจะโอเคได้ยังไง เพราะผมคิดว่าความผิดครั้งเดียวมันก็น่าจะให้อภัยได้แต่ทะว่าเหตุการณ์วันนี้มันทำให้ผมฟิวขาดบอกเลิกไปแบบสายฟ้าแล๊ป ทั้งที่ปกติผมเป็นคนที่ต้องคิดทบทวนให้ดีก่อนเสนอ
ครูลินดาที่นั่งอยู่เบาะหลังโดยไม่ได้พูดอะไร นั่วเงียบไปตลอดจนรถมาจอดที่ด้านหน้าทางเข้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ผมเองก็ไม่รู้ว่ามายังไง ตาผมมองถนนแต่ใจผมวุ่นวายสับสนไปหมด ผมมารู้อีกทีก็มีเจ้าหน้าที่เดินมาที่รถและนายคริสโตเฟอร์ก็เดินลงไปให้รายละเอียด เจ้าหน้าที่ออกมารับด้วยรถเข็นนั่ง ผมเองก็ลงไปช่วยพยุงครูลินดาลงจากรถและไปนั่งรถเข็น
"ครู..ผมจะเอารถไปจอดที่ลานจอดรถ ครูไปกับผมหน่อยซิครู" คริสโตเฟอร์บอกผม ครูลินดาก็พยักหน้าให้ผมไปกับคริส และเธอไปกับเจ้าหน้าที่ได้
ผมกับนายคริสเดินกลับเข้าไปในรถเก๋ง ผมนั่งโดยมีนายคริสโตเฟอร์ที่กุมมือผมเอาไว้ เขานำรถเข้าไปจอดด้านหลังสุดและไม่ค่อยมีรถมาจอดสักเท่าไหร่ มือคริสโตเฟอร์ยังคงบีบมือผมไว้แบบนั้น สายตาเขาที่มองมาที่ผมเป็นระยะระยะโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำจนกระทั้งรถจอดสนิทเครื่องยนต์ดับลง
“พี่เขม...” คริสโตเฟอร์เรียกผม ผมหันไปมองหน้านายคริส สีหน้าเขาก็เหมือนจะมีคำถามกับผม
“พี่ยังรักแฟนพี่อยู่หรือเปล่า ....” คริสโตเฟอร์ถามผม สีหน้าเขาบ่งบอกว่าเขารู้สึกเจ็บที่ถามผมแบบนั้น ผมเองก็รู้สึกเจ็บที่ได้เห็นสีหน้าของเขาแบบนั้นเช่นกัน แต่ว่า...
“คือพี่...ก็..พี่ไม่รู้..อ่ะ คิดว่าพี่..ยังรักเขาไหม ..แต่.” ผมเริ่มสับสน ระหว่างรักสี่ปีกับรักทีกำลังจะเริ่มต้น สี่ปีมันผ่านอุปสรรคมาเยอะแต่รักที่เริ่มต้นนี้อุปสรรคกำลังรออยู่มากมายกว่าด้วยซ้ำ
“พี่ไมได้รักเขาแล้วผมรู้...” นายคริสโตเฟอร์พูด ผมหันไปมองว่าหมายความว่ายังไง
“ถ้าพี่ยังรักเขา พี่คงพยายามโทรหาเขาตั้งแต่วันเสาร์แล้ว แต่พี่ไมได้โทรหาเขา...เพราะว่า..พี่อยู่กับผมแล้วพี่รู้สึกมีความสุขมากกว่าเขา ผมรับรู้ได้ เพราะว่าผมเองก็มีความสุขมากที่ได้อยู่กับพี่นะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูด ผมหันไปมองหน้าเขา แว๊ปหนึ่งกับคำพูดครูสมพิศมันกลับเข้ามาในหัวผม “มันผิดค่ะครู”
“คริสพี่ว่า”
“พี่มีอะไรบอกกับผมตรงๆ ดิ ผมรู้สึกตั้งแต่ที่พี่ให้ผมซื้อของที่ผมชอบ มันเหมือนกับว่าพี่จะ..ทิ้งผม ทำไมอ่ะพี่เขม” คริสโตเฟอร์ถามผม
“ผมรู้ว่าในหัวพี่มีแต่เรื่องผมตลอด เพราะว่าความรักของผมมันมีแต่อุปสรรคใช่ไหมครับพี่เขม พี่ถึงจะเลือกทิ้งผม ทำไมพี่ไม่ฟังหัวใจตัวเองเหมือนที่ผมทำละพี่” คริสโตเฟอร์พูด
“ผมรู้ว่าพี่นะ จะกลับไปหาเขาแค่เพราะว่าพี่อยากจะหยุดผมไว้แค่นี้ ทั้งที่พี่ไมได้รักเขาแล้ว พี่รักผม ผมรู้ดี” คริสโตเฟอร์พูดเขามองหน้าผม
“พี่รู้ไหมว่าไอ้โป้งมันเกลียดเกย์มาก แต่ผมเลือกที่ฟังหัวใจของผม มากกว่าคนอื่น” คริสโตเฟอร์พูด ผมถึงกับอึ้ง
“เพราะว่าผมรักครู..เขมชาติ ...คนเดียว” คริสโตเฟอร์พูด เขาจ้องมองใบหน้าผม มือเขาแตะที่หน้าผมไว้ให้มองจ้องเขา มันทำให้ผมคิด ทำไมผมต้องฟังคนอื่น ทำไมผมไม่ฟังหัวใจตัวผมเอง ที่ผมฟุ้งซ้านมาทั้งวันก็นายนี้ล้วนๆ ไม่มีณัฐกานต์เลย นั้นมันก็แปลว่าผมรักเขา
“หมับ..อืมม” ผมจับใบหน้าเขาและผมก็จูบเขา เราจูบกันในรถ มุมที่มืด แม้จะมีแสงไฟสลัวๆ รอดเข้ามาแต่ก็น้อยมากๆ และนายคริสก็เลื่อนตัวจากที่นั่งคนขับและผมเองก็เหมือนจะรู้ ผมก็กดปรับที่นั่งให้เลื่อนถอยหลังออกไปและดันให้เบาะเอนนอนราบลง และนายคริสก็เลื่อนมาค่อมผมไว้
“พี่บอกผมซิ ว่าทำไมพี่ถึงจะถอดใจจากผม “นายคริสถามผม
“คือว่า ..วันนี้พี่โดนไปหลายเรื่องเลยคริส เรื่องแรกที่ทำให้พี่..” ผมพูดและหันไปมองหน้าคริสโตเฟอร์
“เรื่องครูมิ้งกับนายแชมป์ อันนี้มันทำให้พี่คิดเยอะมาก พี่ไม่อยากทำร้ายเรา พี่ไม่อยากให้ใครต่อใครมาพูดว่าเราสองคนจะเป็นแบบนั้น”
“แล้วเราจะเป็นแบบนั้นเหรอพี่เขม ผมว่าเราไม่เป็นแบบนันหรอก “คริสโตเฟอร์พูด เขามองหน้าผมสายตาเขานิ่งมาก
“และพี่เห็นว่าอุปสรรค์มันเยอะมากนะ เราจะเดินไปพร้อมกับพี่ไหวเหรอ เพราะว่าพี่ก็ผ่านมาเยอะเหมือนกันพี่รู้ว่ามันบางครั้งมันเจ็บปวดจนร้องไห้เลยก็มี “ผมบอกนายคริสโตเฟอร์
“แล้วไหนจะเพื่อนเราอีกที่บอกว่าโป้งไม่ชอบเกย์ ถ้าวันที่เราคบกันแล้ว...” ผมหันไปพูดและมองหน้าคริส ผมรู้ว่าวัยนี้ค่อนข้างติดเพื่อน ผมก็เป็นมาก่อน
“แล้วเราได้ลองหรือยังละพี่เขม เราต้องลองก่อน และที่พี่บอกว่าอุปสรรคนะ ยังไงวันหนึ่งผมก็ต้องเจอ ชีวิตคนเราไมได้ราบเรียบเสมอไปไม่ใช่เหรอพี่เขา” คริสโตเฟอร์พูดมันทำให้ผมคิด ความคิดของเขามันไม่ใช่เด็กตามอายุเลยสักนิด
“แต่อุปสรรคนี้ผมจะผ่านไปได้แน่ๆ ถ้ามีพี่ ที่จะเดินไปกับผม” คริสโตเฟอร์พูด เขาจ้องมองผม ที่นอนราบมองเขาเช่นกัน
“ดูผมซิ ผมยอมรับความเป็นตัวเองแล้ว ตามที่พี่บอก ผมไม่ใส่คอนแทคเลนส์แล้วนะพี่เขม ผมโยนมันทิ้งไปหมดแล้ว ผมจะไม่ปกปิดมัน และนี่พี่เป็นคนบอกผมเองนะพี่เขม “นายคริสพูดบอกผม นิ้วเขาก็เกลี่ยที่ริมฝีปากผมไปมา
“พี่เขมพี่จะถอดใจทิ้งผม คนที่รักพี่จริงๆ เหรอ” คริสโตเฟอร์ถามผม ผมก็ยังเงียบนิ่ง
“..............................”
“บอกผมซิครับ ครูเขมชาติ” ไม่ว่าผมจะพยายามหันหน้าหนีไปทางไหน ใบหน้านายคริสก็ตามไป จนผม
“.................................”
“พอแล้วนายคริส ..นายต้อนพี่จนมุมแล้ว “ผมหันมาพูดกับนายคริส ใช่ผมคงต้องการเผชิญกับมันไม่ใช่หนีมัน
“พี่เป็นแฟนกับผมนะ พี่เขม และผมรู้ว่ามันเร็วไป แต่ผมว่ามันดีกับผมตอนนี้ ..นะครับ .” นี่ผมกำลังโดนขอความรัก มันเหมือนกับตอนที่ผมขอความรักจากณัฐกานต์เหมือนกันใช่ไหม แต่ผมกับรู้สึกดีกับอันนี้มากกว่านะ
"แต่พี่ต้องตามหาครูมิ้งกับแชมป์ก่อน...คริส " ผมพูด คริสโตเฟอร์หยุดและก้มมองผม
"ทำไมเหรอพี่เขม"คริสโตเฟอร์ถามผม
"ก็ผู้อำนวยเขาคงจะไม่เห็นด้วยแน่ และยิ่งเพิ่งจะเกิดเรื่องครูมิ้งไปไม่นาน ดังนั้นพี่คิดว่าพี่จะช่วยตามหาครูและนักเรียนที่หายไปก่อน ให้เขาทั้งคู่กลับมาก่อน” ผมพูดบอกนายคริสโตเฟอร์
"ครูว่าตอนนี้เราเข้าไปหาครูลินดาก่อนจะดีกว่าเธอคงทำแผลเสร็จแล้ว" ผมดันคริสโตเฟอร์ให้เขาลุกไปและผมก็แต่งตัวให้เรียบร้อย นายนี้ก็ไว้จริงๆ เลย กระดุมเสื้อผมหลุดไปเกือบหมดผมหันไปเหล่มองคนข้างๆ ยิ้งมีหน้ามายิ้มกรุ่มกรุิ่มกับผมอีกนะ คริสโตเฟอร์ขับรถออกจากที่จอดผมเห็นเขาปรับกระจกมองหลังเหมือนมองอะไรสักอย่าง
"มีอะไรเหรอคริส" ผมถามคริสโตเฟอร์ สีหน้าเขาดูกังวลเหมือนมีอะไรบางอย่าง
"คริสเห็นใครแอบอยู่เหมือนเขาตามเรามายังไงก็ไม่รู้ครู" คริสโตเฟอร์ตอบผม ผมก็เหลียวหลังกลับไปมองทันทีแต่ก็ไม่เห็นมีอะไรมีแค่รถกลางเก่ากลางใหม่ที่จอดอยู่คันเดียว
"คงไม่มีอะไรหรอกที่รัก...คริสคงจะคิดมากไปเอง " คริสโตเฟอร์หันมาพูดกับผม ผมพยักหน้า
"ผมกลัวว่าจะทำให้ครูมีปัญหาเหมือนที่ครูมิ้งเจอ" คริสโตเฟอร์พูด ผมหันมามองคริสโตเฟอร์ ผมกลับเป็นคนที่จับมือคริสโตเฟอร์ข้างที่เขากลุ่มเกียร์ออโต้ไว้ผมบีบมันให้เขารูว่าผมเองก็พร้อมจะเผชิญกับมัน
"แล้วเราจะไปหาเขาสองคนที่ไหนละครู ...ผมนะเคยได้คุยกับแชมป์แค่ครั้งสองครั้ง" ผมชำเรืองตาหันไปมองหน้าคริสโตเฟอร์
"ก็ไอ้เชี้ยโป้งอะดิครู มันดันแกล้งส่งจดหมายหาน้องแชมป์ว่าผมนะแอบชอบน้องเขาผมไม่ได้อะไรชอบพวกนี้" ผมหันไปเหล่มองจริงหรอ?
"ตอนนั้นไม่แต่ตอนนี้..หลงเลยดีกว่า" คริสโตเฟอร์หันมาหยักคิ้วให้ผม ผมพยักหน้าพยายามเชื่อนะ
"โธ่! ครูไม่เชื่อผมอีกเหรอ ลืมแล้วเหรอถ้าสงสัยในตัวผมจะ..."
"นี้นายขับรถอยู่นะคริสและเดี๋ยวเกิดไปชนใครเขาเข้า ครูไม่อยากกลับจากโรงพยาบาลไปต่อกันที่โรงพัก"ผมหันไปชี้หน้านายจอมหื่น
"คิดแล้วก็สงสารน้องเขาเหมือนกันพอรู้ว่าโดนแกล้งน้องเขาก็เสียใจตอนนั้นน้องเขายังเรียนอยู่แค่ม.2 เองและแก้มนี้ก็ไปอาระวาดน้องแชมป์" ผมหันมามองก็อยากเกิดมาหล่อทำไมละ สมน้ำหน้า
"นี้ครูสมน้ำหน้าผมเหรอ สีหน้าครูมันบอกอะ"
"ตรงไหน" ผมถามนายคริสแต่ผมรู้ว่าผมคิดแบบนั้นจริงๆ อยากเกิดมาหล่อนิ
"ดูดิ" คริสโตเฟอร์ดึงที่บังแดดมันมีกระจกและเปิดฝาให้ผมดู "อู้ยย" ผมร้องออกมาทันที
"เออครูพอพูดถึงแก้มคนที่ผมเห็นเหมือนแก้มเลยนะครู"คริสโตเฟอร์พูด ผมสะบัดหน้าไปมองเมื่อเช้าผมก็เจอแต่ผมไม่ได้บอกคริสโตเฟอร์ หรือว่าแก้มกำลังตามติดผมกับคริสโตเฟอร์ ไม่นะเขาจะตามทำไมซึ่งปกติผมกับคริสโตเฟอร์ก็ไปไหนมาไหนกันด้วยอยู่แล้ว
"แชมป์นะเขาเป็นคนเงียบๆ เรียบร้อยนะครู เห็นคนอื่นๆ เขาพูดกันนะว่าป้าโคตรดุเจ้าระเบียบ ห้ามไปไหน ห้ามสุงสิงกับใคร ห้ามไปเที่ยวกับเพื่อนหลังเลิกเรียนห้ามเพื่อนมาบ้าน ห้ามใช้โทรศัพท์แต่น้องเขาก็แอบไปซื้อโทรศัพท์นะเพราะว่าเขามีเบอร์ที่โทรหาผมแต่คงต้องไปค้นจากเครื่องเก่าของผมอีกที" คริสโตเฟอร์บอกผม ผมพยักหน้าก็คงพอจะช่วยได้ถ้าซิมนั้นน้องเขายังใช้การได้อยู่
"ครูลงไปดูครูลินดาก่อนนะนายไปหาที่จอดรถใกล้ๆ นี่แหละคริส" ผมบอกคริสโตเฟอร์ขณะที่ผมกำลังจะก้าวขาลงจากรถ
"หมับ"ข้อมือของผมถูกจับไว้โดยคริสโตเฟอร์
"ครู..คืนนี้ผมไปนอนห้องครูนะ" คริสโตเฟอร์ดึงมือผมไว้ สายตาอ้อนวอน ผมพยักหน้าเบาๆ คนนี้ยิ้มดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่นเลยนะ
ผมเดินตรงเข้าไปด้านในโรงพยาบาลตรงประตูทางเข้าที่ผมส่งครูลินดาเข้าไปทำแผล สายตาผมเหลือบมองไปเห็นครูลินดากำลังนั่งเซนต์เอกสารที่โต๊ะตรวจซักประวัติพอดีเลยแต่ดูแล้วครูลินดาทำแผลเรียบร้อยแล้ว
"ครูเขมค่ะ" ครูลินดาเงยหน้าขึ้นมาเจอผมเข้าพอดี
"สะดวกมาล้างแผลทุกวันไหมคะ จะได้ลงวันนัดให้เลยค่ะ " จังหวะเจ้าหน้าที่พยาบาลหันมาถามครูลินดาเพื่อทำการออกใบนัดให้ ครูลินดาทำท่าคิด
"ครับสะดวกครับมาล้างแผลกี่โมงครับ" ผมถามพยาบาลเองยังไงผมต้องเป็นคนพาเธอมาก็สาเหตุมันก็มาจากผมด้วยเช่นกัน
"แฟนน่ารักนะคะ คุณพาแฟนมาล้างแผลช่วงเย็นๆ หลังเลิกงานก็ได้ค่ะ ช่วงนั้นคนไข้ไม่ค่อยเยอะจะได้ไม่ต้องรอนานค่ะ" พยาบาลเขาเลยมองว่าผมเป็นแฟนครูลินดาไปซะเลย ครูลินดาปิดปากขำพยาบาลพอเรียบร้อยผมก็พากันเดินออกไปที่รถที่ผมให้คริสโตเฟอร์จอดรอผมไว้
"ผมไปส่งที่บ้านนะครับครู...เมื่อเช้าครูมายังไงครับ" ผมหันมาถามครูลินดาพร้อมกับเปิดประตูรถให้ด้วย
"นั่งมอเตอร์ไซค์วินมานะคะครูเขมเพราะว่าลินดาไปประชุมกับลุงที่อำเภอด้วยค่ะเลยไม่ได้เอารถมอเตอร์ไซด์มาเอง กะว่าจะให้ลุงไปส่งให้ด้วยนะคะ "
"พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปรับแล้วกันนะครับ"ผมตอบครูลินดายิ้มให้ผมก่อนจะเข้าไปในนั่งด้านหลัง
"ผมรู้สึกผิดที่ณัฐกานต์เขาทำกับครูลินดาหนักแบบนี้ " ผมก้มลงพูดกับครูลินดาสายตาผมบ่งบอกได้ว่าผมรู้สึกเสียใจกับสิ่งทีเกิดขึ้น ผมไม่คิดว่าณัฐกานต์จะมาที่นี้ในวันนี้ด้วยซ้ำ
"ไม่ต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นหรอกค่ะครูเขม นี่ถ้าครูเขมไม่เข้ามารับลินดาไว้ลินดาคงเป็นหนักกว่านี้แล้วแหละค่ะ" ครูลินดาพููด ผมเปิดประตูให้ครูลินดานั่งด้านหลังและผมก็เข้าไปนั่งด้านหน้า
"คริสไปส่งครูลินดาที่บ้านนะ เธอไปถูกใช่มั้ย" ผมหันไปบอกคริสโตเฟอร์ คริสโตเฟอร์พยักหน้าเบาๆ ว่าไปถูก จู่ๆ โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น แม่รดาโทรหาผมผมรีบกดรับสายทันที
"เขมเกิดอะไรขึ้นนะลูก...นี่กานต์เขาโทรมาหาแม่ร้องห่มร้องไห้เขาบอกว่าเขมมีคนอื่นเขมนอกใจเขาแถมเขาบอกว่าเขมไปรักไปชอบกับผู้หญิงที่เป็นครูจริงเหรอลูก" ณัฐกานต์โทรไปฟ้องแม่ผมทำไมนะ ผมไม่อยากให้แม่เครียดและเขาก็บอกแม่ผมว่าผมนอกใจเขาอีกทั้งที่ความจริงเขานั้นแหละนอกใจผมก่อน
"แม่..มันมีหลายเรื่องเลยที่ผมไม่เคยได้บอกแม่เอาไว้ผมกลับไปบ้านวันหยุดแล้วกันนะครับผมจะได้มีเวลาคุยเรื่องมันยาวด้วยนะครับแม่ "
"เฮ้อ!! แม่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงนะแม่ก็แค่รับฟังกานต์เขาไป"
"แต่เขมคงจะกลับวันอาทิตย์นะแม่ เพราะว่าวันเสาร์ผมมีขึ้นเวรที่โรงเรียนก่อนถ้ากลับทันเขมก็จะกลับตอนบ่ายวันเสาร์เลย เขมอยากจบทุกอย่าง"
"ไม่ใช่ว่าเขมไม่รักกานต์นะแม่ เขมรักมากแต่เรามีหลายอย่างที่ยิ่งนับวันก็ยิ่งต่างกัน"
"เอาเป็นว่าแม่อย่าเครียดกับเรื่องเขมเลยนะแม่" ผมพูด คริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผมเป็นระยะและผมก็เห็นว่ามันก็อยู่ในสายตาครุลินดาตลอดเช่นกัน
"แม่อยู่บ้านใช่ไหมครับ"
"แม่กำลังเดินทางไปหาพี่ต้นเขาลูก"
"พี่ต้นเป็นอะไรไปครับแม่" ผมถามด้วยอาการร้อนรน ต้องมีเรื่องแน่ๆ แม่ถึงต้องไปหาทั้งที่พี่ต้นเพิ่งจะกลับไป
"แม่ก็ยังไม่รู้อะไรมากนะเขมรู้แค่ว่าเกศนะเขาโยนเสื้อผ้าพี่ต้นเราออกมาจากบ้านหมดเลย" ผมได้ฟังก็ยกมือขึ้นมากุมศรีษะ ปัญหามาจากผมอีกเช่นกัน
“แต่พี่ต้นเขาบอกว่าเขาได้แอบไปซื้อคอนโดเอาไว้ เพราะเขาคิดว่าคงมีสักวันที่เกศจะทำกับเขาแบบนี้ “แม่บอกผม ผมก็พยักหน้า
"เอิร์ธละแม่.." ผมถามหาหลานชายด้วยเช่นกัน ผมภาวนาว่าอย่าให้พี่ต้นทิ้งตาเอิร์ธไว้กับพี่เกศเลยนะ
"เอิร์ธอยู่กับพี่ต้นลูก เอิร์ธเขาไม่ยอมเอากับใครทั้งนั้นและไม่มีใครเอาเอิร์ธได้ เขมก็รู้เอิร์ธนะติดพ่อเขาและทางตากับยายเขาก็แทบจะไม่ค่อยได้เลี้ยงตาเอิร์ธด้วย พี่ต้นเราก็ต้องกระเตงเอิร์ธไปด้วยเมื่อเช้าก็เอาไปเลี้ยงในออกฟิตที่ทำงานแม่ต้องไปช่วยดูก่อนนะเขม"
"บ้านเรานี่มีแต่เรื่องนะช่วงนี้เขม" แม่เอ่ยปากพูดขึ้นมา
"โอเคครับแม่ แม่เดินทางปลอดภัยนะแม่ถึงแล้วแม่โทรหาเขมนะเขมเป็นหวง ..เขมรักแม่นะครับ"
"จ้าแม่รักลูกนะ ...แค่นี้ก่อนนะลูกนะ ดูแลตัวเองด้วย ทำอะไรมีสตินะเขมนะ" แม่พูดก่อนจะวางสายไป ช่วงนี้มีแต่เรื่องอย่างที่แม่ว่าจริงๆ พอผมกดวางสายรถก็จอดอยู่หน้าตึกแถวสามชั้นครึ้งพอดี ด้านในเป็นร้านอาหาร ป้ายบอกว่าชื่อร้านครัวใต้ ครูลินดาเดินลงจากรถไปผมก็รีบเปิดประตูออกมาทันที ช่วยถือของให้และพาครูลินดาเข้าไปด้านในร้าน ผมเห็นผู้หญิงไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไปผิวคล้ำกว่าครูลินดาหน้าตาคมดูก็ทราบได้ทันว่าเป็นคนภาคใต้แน่
"ลินดาไปโดยอะไรมานะลูก" เขาคงจะเป็นแม่ของครูลินดาแน่ๆ ผมยกมือไหว้ท่าน
"ลินดาล้มหัวไปกระแทกขอบโต๊ะนะแม่..และลินก็ไม่เป็นอะไรมาก..ครูเขมเขาพาไปทำแผลที่โรงพยาบาลมาแล้วด้วย"
"แม่นี้ครูเขมครูที่มาใหม่" ลินดาแนะนำผมให้ผู้หญิงตรงหน้าได้รู้จัก
"ขอบคุณนะคะครู "
"ไม่เป็นไรเพื่อนครูด้วยกันครับ”
“ถ้าพรุ่งนี้ครูลินดาจะให้ผมมารับก็โทรบอกผมนะครับ เออ..ผมขอเบอร์ครูลินดาด้วยดีกว่า" ผมพูด ผมหยิบมือถือมารอบันทึกเบอร์ครลินดาเอาไว้ ยังไงผมก็ต้องดูแลเขาเพราะคนที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้คือ ณัฐกานต์ และ ครูลินดาก็กดบันทึกเบอร์ให้ผมเรียบร้อยภายใต้สายตาของคุณแม่ครูลินดาเขายิ้มให้ผมแบบมีไมตรี
"ถ้าอย่างนั้นครูลินดาพักผ่อนเถอะนะครับ ...ผมขอตัวกลับก่อนด้วยนะครับแม่ "
"ครู..เอาอะไรไปทานสักหน่อยซิ มาแม่ตักให้" แม่ของครูลินดาบอกผมแต่ผมก็เกรงใจท่านอยู่ดี แม่ของครูลินดารีบเดินไปตักให้ผมสองสามอย่าง และส่งมาให้ผม ผมก็รับมาก่อนจะยกมือไหว้ลา ผมรีบออกมาจากร้านก็คริสโตเฟอร์รอผมนานแล้ว ตอนนี้ก็เกือบจะหกโมงครึ่งแล้วด้วย ผมเดินมาที่รถยนต์และเข้าไปนั่งข้างคนขับ นายคริสหันมามองผมและของที่ผมถือมา
"เป็นอะไรไปละคริสออกรถซิ" อ้าวนั้นหันค้อนด้วยและออกรถทันที ไม่ยอมพูดยอมจา
"คริสเป็นอะไรไป" ผมถามอีกครั้ง
"แม่ครูลินดาเขามองครูเหมือนชอบใจครูเลยอะ" นายคริสหันมามองผมแว็ปหนึ่งและหันไปจ้องมองถนนต่อ
"นี้อย่าบอกนะว่าเธอคิดว่าแม่ครูลินดาชอบครูจะบ้าเหรอ...นั้นรุ่นเดียวกับแม่ครูแล้วนะ"
"ผมไม่ได้คิดว่าเขาชอบครูแบบจะเอาไปทำกิ๊กหรืออะไรอย่างนันหรอกครู"
"แต่ผมคิดว่าเขาต้องมองว่าครูเป็นแฟนกับครูลินดาเหมือนที่ใครต่อใครเขาพูดกันทั้งโรงเรียนว่าครูกับครูลินดานะเหมาะสมกันดี" คริสโตเฟอร์พูด ผมหันไปมองควรจะยิ้มดีไหมนะ
"หึงเหรอ" ผมถามนายคริสแอบยิ้มเพราะว่าอาการหึงของเขามันต่างจากณัฐกานต์และมันให้ความรู้สึกดีมิใช่น้อย
"อืม" คนข้างๆ ผมพยักหน้าเบาๆ ว่าหึง
"นี้แม่ครูลินดาให้กลับข้าวมาเราไปทานกันนะ" ผมพูด คริสโตเฟอร์พยักหน้าแค่นั้นเบาๆ ไม่มีหยอกเล่นเหมือนเดิมสงสัยจะงอนจริงๆ ด้วย อะไรกันพอจะให้บทแฟนก็มางอนกันซะแล้ว ผมก็เลยไม่พูดอะไรต่อเราสองคนนั่งไปเงียบๆ จนถึงบ้านพักครูคริสถือพวกถุงข้าวและแกงที่แม่ของครูลินดาให้ผมมาไป เดินขึ้นไปก่อนเลย นี้งอนจริงๆ เหรอเนี๊๊ยะ พอเข้ามาในบ้านผมเห็นถุงแกงวางอยู่บนโต๊ะเจ้าตัวหายไปไหนก็ไม่รู้หรือว่าเดินไปดูห้องน้ำ ผมเดินตามไปหาที่ห้องน้ำก็ไม่มี
TBC….
หัวข้อ: รักนี้เกิดขึ้นที่ในรั้วโรงเรียนEP.23.1(ครูเขมXคริส)ความจริงจากพี่ก้อง(ครึ่งหลัง) (อ่าน 7220 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก