EP.42 (คิมVSปุณณ์) ปุณณ์ต้องการหยุดคิม
Part’ s ปุณณ์ วันนี้ลูกชายผมชื่อปราชญ์ ได้ถูกส่งตัวมารักษาปอดติดเชื้ออีกรอบที่โรงพยาบาลเด็กที่มาเก๊า ผมจึงต้องบินมาเยี่ยมปราชญ์อีกรอบ ผมตรงไปหาเขาที่โรงพยาบาลทันทีที่ลงเครื่อง ผมรีบเรียกรถแท๊กซีก่อนที่จะโทรเรียกคนของป๋าผม ทันทีที่รถจอดด้านหน้าโรงพยาบาล ผมก็รีบไปที่แผนกเด็กทันที ซูหลินส่งหมายเลขห้องพักมาให้ผมแล้ว
// ปุณณ์ ซูหลินออกไปซื้อของน่ะเดี๋ยวจะเข้ามา ตอนนี้ปุณณ์เขาหลับอยู่ค่ะ// ซูหลินพูด ผมรีบเดินไปที่ลิฟต์แต่จังหวะที่ผมเดินผ่านใครสักคน เขาเดินผ่านผมไปอย่างรวดเร็ว
(ครับคุณฌอน เขาแวะมาเยี่ยมครับ ได้ครับ ครับผม) ผมเดินผ่านใครสักคนที่ผมคุ้นๆ หน้าเหมือนเขาเคยทำงานให้พ่อผมมาก่อน เขาคนนั้นคือ อมาโต้เป็นคนญีปุ่น เป็นยากูซ่าพ่อผมเคยช่วยเหลือเขาเอาไว้ แต่ว่าเขารีบเดินออกไปเสียก่อน เขาเลยไม่เห็นผม ผมก็รีบกดลิฟต์เพื่อจะไปหาลูกชายผมก่อน ทันทีที่ผมไปถึงชั้นที่ลูกชายผมพักฟื้นอยู่
“สวัสดีครับ ผมเป็นผู้ปกครอง เด็กชายปราชญ์ครับ” ผมแจ้งพยาบาลประจำหวอดคนไข้เด็ก เขาหันมามองหน้าผม
“เป็นพ่อเด็กเหรอคะ” เขาถามผม
“ใช่ครับ” ผมตอบ
“แต่ว่าตอนนี้คนที่บอกว่าเป็นพ่อเด็กอยู่ในห้องตอนนี้นะคะ” เขาบอกผม
“ใครครับ” ผมถามเขา
“เขาบอกว่าเป็นพ่อเด็กค่ะ” พยาบาลบอกผม
“ผมคนเดียวที่เป็นพ่อเขาครับคุณพยาบาล” ผมพูดและผมก็ต้องรีบวิ่งไปที่หมายเลขห้องที่ลูกชายผมนอนอยู่ เขาแค่ห้าขวบเอง ผมเปิดประตูเข้าไปทันทีและคนที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ ผมเห็นแค่ด้านหลังแต่ผมก็จำได้ดีว่าคนนั้นคือ ไอ้คิม
“คิม!!” ผมเรียกไอ้คิม คิมค่อยๆ หันมามองหน้าผม รอยยิ้มที่ดูเหมือนคนมีเสน่ห์แต่นั้นคือรอยยิ้มของปีศาจร้ายในร่างคน
“มึงเข้ามาหาลูกกูทำไม” ผมถามไอ้คิม ปุณณ์นั่งอยู่เขากอดของเล่นอยู่มันเป็น ผมหันไปมองของเล่นชิ้นนั้น
“ป๊า” ปราชญ์เรียกผม ผมยกมือห้ามปราชญ์ก่อนจะหันมามองไอ้คิม
“ผมก็แค่เอาของขวัญมาเยี่ยมลูกชายพี่นะครับ ผมเป็นอาที่ใจดีนะครับพี่ปุณณ์” คิมมันพูดกับผม
“ปึก” เสียงประตูเปิดเข้ามาในนั้นซุหลิน ซูหลินเห็นคิมอยู่ในห้อง เธอตกใจมาก เธอเดินมาหาผมและเข้าไปกอดปราชญ์ทันที
“ภรรยาพี่นี้สวยดีนะครับ” คิมพูดชมซูหลิน
“อย่าแตะต้องคนของกูคิม” ผมพูดสายตาของผมจับจ้องไปที่ไอ้คิม
“ก๊อกๆ “เสียงเคาะประตู คนนั้นคือพยาบาลประจำหวอดคนไข้
“หมดเวลาเยี่ยมแล้วนะคะ ตอนนี้อนุญาตให้แค่คนเฝ้าไข้เท่านั้นค่ะ “เธอเดินมาบอกผมกับไอ้คิม ผมหันมาปราชญ์ ผมตรงไปกอดลูกชายผม ถึงผมจะไม่ได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีแต่เขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของผม
“พรุ่งนี้ป๊าจะมาเยี่ยมเราอีกน่ะ คืนนี้อยู่กับม๊าน่ะปราชญ์” ผมบอกปราชญ์ เขาพยักหน้ากับผม ปราชญ์เป็นเด็กใจกล้าและผมก็เดินออกไปเช่นกัน ผมเดินตามไอ้คิมไปติดๆ ทันทีที่ผมสองคนเดินพ่นประตู พยาบาลปิดประตูเข้าออกทันทีที่หมดเวลาเยี่ยม
“มึงมาที่นี้ทำไมคิม” ผมถามไอ้คิม
“ผมก็มาเยี่ยมลูกชายพี่ไง” คิมพูดกับผม ก่อนจะหันมามองหน้าผม
“มึงโกหก” ผมพูด
“ผมมีนัดกับลูกค้าชั้นดีครับพี่ปุณณ์ ชั้นที่พี่ปุณณ์ไม่น่าจะมีได้เพราะว่าเพื่อนพี่ปุณณ์แต่ละคนมันมือสมัครเล่นทั้งนั้น นี้ยังจะกลับไปหามันอีกเหรอ” คิมพูด
“ชั้นดีแค่ไหน ชั้นที่เรียกได้ว่าสั่งให้มึงทำเรื่องชั่วๆ ได้นะเหรอคิม อันนี้เรียกชั้นเลววะคิม” ผมถามไอ้คิม คิมมองหน้าผม คิมเดินมาประชิดกับผม
“ถ้าผมไม่ติดว่าพี่ปุณณ์คือลูกคนที่ป๋ารัก ผมคงเก็บพี่ไปแล้ว” คิมพูด
“มึงก็ต้องใจกล้าหน่อยไอ้คิมเพราะถ้าไม่ มึงนั่นแหละที่จะโดนกูเก็บและถ้ามึงไม่ใช่ลูกคนที่เป็นคนทำให้กูเกิดกูก็คงเก็บมึงไปแล้วเหมือนกัน” ผมพูดไม่เสียงดังแต่ว่ามันคงสัมผัสได้ว่าผมแค้นมันมากแค่ไหน
“ดังนั้นอย่ามาแตะต้องลูกกูและซูหลิน” ผมพูด คิมมองหน้าผมก่อนจะก้มลงมองมือผมที่จับที่คอเสื้อเขาอยู่ คิมมองผมอยู่แบบนั้นจนผมปล่อยมันเป็นอิสระ คิมยืนมองผมสายตามันบอกได้ว่ามันไม่รุ้สึกกลัวอะไรเลย คิมหันหลังเดินออก ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ผมคงต้องอยู่ห่างๆ ปราชญ์และซูหลินสักพัก จังหวะนั้นประตูถูกปลดล๊อกและเปิดออกมา ผมหันไปมองคนนั้นคือซูหลิน เธอมองผมก่อนจะพยักหน้ากับพยาบาลและเดินเข้ามาหาผม
“เขาจะมาทำร้ายปราชญ์เหรอปุณณ์” ซูหลินถามผม
“มันไม่กล้าหรอก ป๋าสั่งมันแล้วแต่ว่าระวังตัวไว้ด้วยก็ดีน่ะ” ผมพูดกับซูหลิน
“หมับ” ซูหลินเข้ามากอดผม เธอร้องไห้ ผมก็โอบกอดเธอตอบแต่ไม่ใช่ในฐานะคนรัก
“ฉันจะพยายามปกป้องเธอสองคนให้ดีที่สุด ซูหลิน “ผมพูด ซูหลินก็ปล่อยผมเป็นอิสระ
“ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ควรกอดคุณ” ซูหลินพูด ผมพยักหน้าว่าผมเข้าใจ
“ตอนนี้ ฉันได้คนงานคนไทยมาช่วยงานและเขาก็พักอยู่ใกล้ๆ กับฉัน เขาไม่มีวีซ่า ฉันอยากให้เขาอยู่ เขาอาจจะช่วยเหลือฉันได้ “ซูหลินบอกผม ผมหยิบเอาเบอร์ทหารและเขาเป็นคนสนิทของพ่อผม เขาอยู่ทีนี้ ผมส่งนามบัตรให้ซูหลินรับไป ไมเคิล ชาน เขาเป็นเพื่อนผมที่นี้เขาเก่งวิชาการต่อสู่เกือบทุกชนิด
“ทนายของป๋านะ เก็บเอาไว้ ถ้าเกิดเรื่องอะไรโทรหาเขาน่ะ เขาจะช่วย” ผมบอกซูหลิน
“ฉันเข้าไปก่อนน่ะ “ซูหลินบอกผม
“ปุณณ์ ปราชญ์เขาดีใจมากน่ะที่ปุณณ์มา” ซูหลินบอกผม ผมพยักหน้า ผมเดินออกมาก่อนจะหยิบมือถือมาโทรหาคนที่ดูแลผับของป๊าผมที่นี้แต่ว่ายังไม่ทันได้โทรเลย ก็เจอคนสนิทของป๊าผมเดินมารอผมแล้ว
“คุณปุณณ์ครับ คุณพ่อคุณบอกให้พวกผมมารอรับคุณปุณณ์ที่โรงพยาบาลครับ” เขาบอกผม ผมพยักหน้าก่อนจะเดินไปขึ้นรถตู้ ผมหยิบมือถือมากดเปิดดูแอปพลิเคชัน เหมือนเช่นทุกที ผมเข้าไปดูพี่ธามก่อนเลย สิ่งที่ผมเห็น พี่ธามเขาโพสต์กับเด็กผู้ชายน่ารักคนหนึ่ง พร้อมกับถ่ายรูปดูแนบชิดกัน อย่าบอกน่ะนี้ลูกพี่ธามน่ะ
(หลานชายสุดหล่อของแปะ) พี่ธามโพสต์ข้อความด้วยว่าหลานของแปะ ผมนี้ปิดปากขำเล็กน้อย แปะ ผมว่าน่าจะโกวมากกว่าน่ะ ผมก็เลื่อนดูไปเรื่อยๆ ผมยังคงคิดถึงภาพวันเก่าๆ ที่ผมกับไอ้ธันยังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ แต่จังหวะนั้นมือถือผมสั่นพอดี เป็นเบอร์ไอ้โน๊ต ผมกดรับสายไอ้โน้ต
(ว่าไงไอ้โน้ต) ผมถามไอ้โน้ต ไอ้โน้ตคือคนเดียวที่รู้ว่าผมเป็นคนโทรบอกให้มันไปช่วยธันวันนั้นแต่ว่ามีคนช่วยธันเอาไว้ได้ทัน ส่วนผมน่ะถูกหลอกไปมาเก๊าคืนนั้นคืนที่ธันมันโดนทำร้ายนั้นแหละ
(ไอ้ปุณณ์ กูต้องให้มึงช่วยแล้วว่ะ ตอนนี้ทีมพวกกูมีปัญหาว่ะ กูต้องการคนที่มีประสบการณ์อย่างมึงวะ ไม่อย่างนั้นทีมที่เราตั้งกันมาพังแน่ๆ” ไอ้โน๊ตพูด
(มึงคุยกับธันหรือยัง) ผมถามไอ้โน้ต
(กูคุยกับมันทีหลังว่ะ อย่างน้อยตอนนี้พวกกูต้องการมึงวะ) โน้ตบอกผม
(กูจะเข้าไปคุยกับพวกมึงแต่คงต้องรอสักพักน่ะ ช่วงนี้กูมีงานต้องทำที่มาเก๊าวะ) ผมบอกไอ้โน้ต
(ได้ว่ะ ขอบใจวะ) โน้ตบอกผมก่อนจะกดวางสายไปและรถที่มารับผมก็พาผมไปที่ผับของป๊า ผับที่หรูมาก ผมารีบเดินขึ้นไปด้านบนทันทีเพื่อไปดูที่ห้องผู้จัดการร้านที่ป๋าผมจ้างไว้ทำงานแทน เขาไว้ใจได้และซื่อสัตย์ ผมเดินเข้าไปในห้องทำงานนั้น
“คุณปุณณ์สวัสดีครับ “เขาทักทายผมก่อน ผมยกมือไหว้ครับเหมือนเช่นทุกครั้ง
“วันนี้ลูกค้าเรามีใครที่เป็นคนต่างชาติไหมครับ” ผมถามเขา
“ไม่มีครับคุณปุณณ์” เขาบอผม ผมพยักหน้าเบาๆ แสดงว่าไอ้คิมไม่ได้นัดไอ้คนนั้นที่นี้ซิน่ะ ผมพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงาน ผมหยิบมือถือมาจะกดโทรหาไอคิมมันดีไหม ผมว่าไม่ดีกว่า ผมเดินลงไปหาคนขับรถ
“พาผมไปส่งที่โรงแรมเลยครับ” ผมบอกคนขับรถ เขาพยักหน้า ผมเดินไปที่รถฟอร์จูยเนอร์สีดำ รถคันนันแล่นไปอย่างรวดเร็ว
Part’ s คิม ผมเดินทางมาเพื่อมาเจอฌอน ช่วงนี้มันเข้าไปเหยียบประเทศไทยไม่ได้เลย ต่อให้ฌอนมันมีแบกหลังดีเพราะว่าพ่อมันได้ทำเอาไว้ให้แต่ว่าพวกที่ดักรอมันที่ชายแดนทุกทิศมันไม่ได้พวกตรงข้ามกับมันทั้งนั้น มันเลยเข้าไปสั่งการใครไม่ได้ มันก็ทำให้ผมยิ้มเพราะว่าผมเองที่เหมือนเป็นอัลฟ่าแทนมันไปโดยปริยาย
Rrrr มือถือของผมดังขึ้นเบอร์ของป๋าผม ผมกดรับสายทันที
“คิม แกไปทำไมที่มาเก๊า ” พ่อถามผมทันที
“แสดงว่าลูกรักของป๋าฟ้องมาเหรอครับ) ผมถามพ่อผม
“เขาต้องฟ้องเพราะว่าแกมันลูกฉันและปุณณ์มันก็ลูกฉันคิม!” พ่อผมพูด
“ลูกเมียน้อย” ผมพูด
“ถ้านับจากที่ฉันแต่งแม่แกอาจจะใช้แต่ถ้านับว่าตามลำดับ เขามาก่อนแม่แกอีก” พ่อผมพูด
“ป๋าจะโทรมาบ่นผมแค่เรื่องนี้เหรอครับ” ผมถามพ่อผม
“แกห้ามแตะต้องลูกชายของปุณณ์เขา ถ้าแกไม่เชื่อฉัน ฉันจะให้คนทางโน้น จัดการรื้อทุกคดีออกมาดูซิว่าแกจะรับผิดชอบสิ่งที่แกทำอย่างไรบ้าง ดีไหมคิม!! “พ่อถามผม
“ป๋ากำลังต่อรองกับผมอยู่นะครับ” ผมถามป๋า
“ใช่ฉันยอมรับ ดังนั้นห้ามแตะต้องเขาทั้งคู่!!!” ป๋าบอกผผม ผมแอบหันไปมองคนที่เดินเข้ามาแล้วนั้นคือคิม
“แค่นี้ก่อนนะครับป๊า “ผมบอกป๋าก่อนจะวางสายไป ผมเดินไปหาฌอน ฌอนมองหน้าผมพร้อมพยักหน้าให้ผมเดินไปที่ห้องรับรองที่เขาให้พนักงานจัดเอาไว้ให้ ผมนั่งลงและมองหน้าเขา
“ช่วงนี้ช่วงนี้ผมเข้าไปด้านในไม่ได้เลย คุณรู้ไหม คิม” ฌอนถามผม
“เพราะว่าหน่วยรบพิเศษ มันจมูกดีกว่าคุณว่างั้น” ผมพูด ไอ้ฌอนมันมองหน้าผม
“ว่าแต่นายไปไหนมาถึงได้ไปที่โรงพยาบาล” ฌอนถามผม
“ผมไปเยี่ยมลูกชายพี่ชายสุดที่รักของผมไง เขาป่วยเข้าโรงพยาบาล” คิมพูด
“หึๆ” ฌอนหัวเราะในลำคอก่อนจะมองหน้าผม
“มึงจะฆ่าพ่อมันตลอดเวลาแต่ยังมีน้ำใจไปเยี่ยมลูกชายเขาอีก “ฌอนพูด เขามองหน้าคิม
“ก็เพื่อว่าพ่อเด็กมันตายผมอาจจะได้เลี้ยงดูมันก็ได้น่ะ เอาไว้เป็นลูกน้องผมอีกที มันคงทำให้ผมไอ้บุญเพิ่มนะคุณฌอน หึๆ” คิมพูดปนหัวเราะ "หรือถ้าเลี้ยงไม่เชื่องผมก็แค่ฆ่าทิ้งเพราะว่าผมไม่ชอบหมาที่ขอบเนรคุณคนให้อาหาร" ผมพูด ฌอนมองหน้าผมเขายิ้มและพยักหน้าเบาๆ
“มึงนี้เลวกว่าหมาน่ะ หมามันยังไม่ฆ่าลูกศัตรูเลยน่ะมึง” ฌอนพูดก่อนจะกระดกวิสกี้
“แต่…สำหรับผมแล้ว ผมไม่ชอบทิ้งอะไรเหลือเอาไว้เลย ผมชอบถอนรากถอนโคนมากกว่า “ฌอนพูด
“คุณเลยอยากได้เด็กคนนั้นเพราะว่าคุณฆ่าพ่อเด็กไปแล้วใช่ไหม” คิมถามฌอน
“ผมต้องการมากกว่านั้นจากเด็กนั้น ดังนั้น จะเป็นหรือตายผมไม่แคร์แต่ขอให้ได้ร่างเด็กคนนั้น ถ้าคุณเจอ ผมจะให้คุณเป็นใหญ่ในองค์กรของผมน่ะ” คิมพูด
“ถ้าอย่างนั้นผมขอสนุกก่อนแล้วกันน่ะ ค่อยส่งให้คุณ “คิมพูด ฌอนพยักหน้าก่อนจะหยิบแก้วเหล้ามา
“ดีล!!” ฌอนพูดก่อนจะหันไปมองเด็กเอ็นที่ฌอนหามา หนึ่งในนั้นมีคนหนึ่งที่มีลูกเล็กรอคอยเธออยู่บ้าน เธอมาทำงานเพื่อหาเงินไปซื้อนมให้ลูก
“วันนี้อยากลองของไม่ใช่เหรอ เลือกเอาแล้วกัน” ฌอนบอกคิม เขาหันมามองสาวๆ
“มานั่งดูแลเอาใจคุณเขาด้วยนะ อย่าขัดใจละ “คนที่ดูแลบาร์แห่งนี้บอกเด็กสาวทั้งหมดที่มีเอาใจและคิมและฌอน ฌอนรู้ว่าคิมเขาชอบเหยื่อแบบไหน เลยชี้นิ้วไปผู้หญิงที่เขาให้ผู้จัดการร้านสืบมาแล้วว่าคนนี้มีลูกน้อยรออยู่ คิมมันฝังใจเรื่องแม่ มันหันไปมองผู้หญิงคนนั้นที่กล้าๆ กลัวๆ แต่ก็ต้องทำเพื่อเงิน เขาควักมือมานั่งกับเขา เธอคงไม่รู้ว่าคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เธอจะได้กลับไปเห็นหน้าลูกน้อยของเธอแล้วซิน่ะ
Part’ s ปุณณ์ เมื่อคืนผมไปนอนพักที่โรงแรมไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากหนัก ผมนี้กำลังดึงเขาทั้งคู่เข้ามาสู่เขตอันตรายใช่ไหม ต่อให้ผมกับซูหลินจะไม่ได้เกิดมาจากความรักแต่ว่าผมก็ทำให้หนึ่งชีวิตเกิดขึ้นมา ผมก็ต้องรับผิดชอบเขาทั้งคู่ แต่ตอนนี้ผมคงต้องอยู่ห่างๆ เขาไว้ก่อน
“คุณปุณณ์ครับคุณจะบินกลับเลยหรือเปล่าครับ คุณป๋าคุณโทรมาสอบถามครับ” คนที่ดูแลผมที่นี้เดินมาถาม ผมหันไปมองหน้าเขาขณะที่ผมกำลังแต่งตัวอยู่ ผมคงพลาดตอนที่ป๋าของผมโทรมานั้นเอง
“บอกท่านว่าผมจะไปเยี่ยมลูกผมก่อนและผมจะบินกลับทันที” ผมบอกเขา เขาพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ผมเหลือบมองเวลา ไอ้คิมมันกลับหรือยัง เมื่อคืนมันไปพบใครกัน ตกลงมันทำงานให้ใคร?
ผมเหลือบไปมองข่าวทางทีวี เป็นภาษาจีนแต่ผมก็อ่านออกและพูดได้ ผมหันไปดูทีวี ตอนนี้มีข่าวพบศพผู้หญิงเสียชีวิต ไม่ทราบว่าเธอคือใครคาดว่าน่าจะเป็นคนเอเชีย พบศพที่ผับแห่งหนึ่ง หน่วยชันสูตรศพแจ้งว่าเธออาจจะเสพยาเสพติดเกินขนาดจนหัวใจวาย มันทำให้ผมคิดเพราะว่าไอ้คิมมันอยู่ที่นี้ ผมกำมัดแน่น ผมเดินออกไปจากห้องพักทันที ผมลากกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ผมเดินไปขึ้นรถก่อนจะตรงไปที่โรงพยาบาล
“รอผมสักครู่นะครับ ผมจะรีบลงมา” ผมบอกคนที่ดูแลผม เขาพยักหน้า ผมกดโทรหาป๋าผมทันที ป๋าควรจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นทีนี้
(ป๋า)
(ว่าไงปุณณ์) ป๋าถามผม
(ผมว่าไอ้คิมมันทำเรื่องอีกแล้วป๋า) ผมพูด
(อะไรน่ะ!!) ป๋าตกใจมากที่ได้ยิน
(ผมไม่มีหลักฐานและผมคงเข้าไปยุ่งไม่ได้ แต่วันนี้มีข่าวผู้หญิงเสียชีวิต มันเหมือนกับทุกรายที่ผ่านๆ มา ป๋า ป๋าควรจะหยุดมันได้แล้วป๋า!!) ผมพูด
(ป๋าจะโทรหาคิมเอง เราก็เตรียมกลับมาได้แล้ว ส่วนซูหลินให้เขาไปอยู่ในที่ปลอดภัย ป๋าเชื่อว่าคิมมันยังฟังที่ป๋าขอเอาไว้บ้าง ช่วงนี้ปุณณ์ก็ห่างๆ เขาหน่อยน่ะ ลูกจะได้ไม่เป็นอันตราย) ป๋าบอกผม
(ครับป๋า แต่ผมขอไปเจอเขาก่อนจะบินกลับ เจอกันครับป๋า) ผมพูดก่อนจะกดวางสาย ไป ผมมาหยุดยืนที่หน้าห้องคนไข้แล้ว ผมได้ยินเสียงซูหลินคุยกับปราชย์ เขาอายุแค่ห้าขวบเท่านั้น
(ต่อให้ป๊ากับม๊าไม่ได้รักกันเหมือนคู่รักคนอื่น นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าป๊าเขาไม่รักปราชญ์นิ เขารักปราชญ์มากน่ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ปราชญ์คือเลือดเนื้อเชื้อไขของป๊าเขานะครับ) ซูหลินไม่เคยสอนให้เขาเกลียดผมเลยแม้ว่าผมจะไม่ได้อยู่ในฐานะสามีเหมือนคนอื่นๆ เขา
“ก๊อกๆ” ผมเคาะประตูก่อนจะ ไม่นานประตูก็เปิดออกมาโดยซูหลิน เขามองหน้าผมก่อนจะหันหลังไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ซูหลินพยักหน้ากับผม
“ซูหลินจะหลงไปหาอะไรทานสักหน่อย ปุณณ์คุยกับลูกน่ะ” ซูหลินบอกผม
“ซูหลิน” ผมเรียกเธอเอาไว้
“ค่ะ” ซูหลินหันมามองผม
“ขอบคุณนะครับ” ผมพูดเธอมองหน้าผม
“ขอบคุณที่ไม่เคยสอนลูกให้รู้สึกแย่กับผม ที่ผมไม่อาจจะทำหน้าที่สามีที่ดีให้ซูหลินได้” ผมพูด
“ฉันเข้าใจค่ะ หัวใจของคุณมีเจ้าของแล้ว ถ้าคุณไม่เปิดใจ ฉันก็เข้าไปไม่ได้ ต่อให้ฉันได้แค่กายมันก็ได้แค่นั้น อย่างน้อยคุณก็ยังเป็นป๊าที่ดีให้ลูกชายฉันได้ แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ” เธอพูดกับผมก่อนจะเดินออกไป ผมเดินเข้าไปด้านใน ปราชญ์เขานั่งอยู่บนเตียงคนไข้ เขาหันมามองหน้าผม
“เฮ้บัดดี้!! เป็นไงบ้าง ผมถามลูกชายของผม เขามองหน้าผมเขาพยักหน้า
“ฉันรู้ว่าฉันทำหน้าที่คนรักของม๊าเราไม่ได้แต่ฉันยังเป็นป๊าเราน่ะ “ผมบอกปราชญ์
“ผมเข้าใจครับ” เขาตอบผม
“ผมจะไปเรียนคาราเต้ครับ” ปราชญ์บอกผม ผมพยักหน้า
“ฉันสนับสนุนเต็มที่น่ะ” ผมบอกเขา
“ผมอยากเป็นตำรวจนะครับ” ปราชญ์พูด ผมมองหน้าเขา ใจผมก็ไม่อยากให้เขาเป็นเลยเพราะว่ามันเสี่ยงอันตรายและที่สำคัญ ตำรวจหลายคนก็อยากได้ยศตำแหน่งจนต้องขายศักดิ์ศรีของตัวเองให้คนทำความผิด แต่ผมเห็นสีหน้าและแววตาของเขาแล้วก็ต้องพยักหน้าตามเขานั่นแหละ ผมเหลือบมองเวลา
“ป๊าต้องกลับแล้ว ช่วงนี้มีเรื่องวุ่นวายมาก ป๊าอาจจะไม่ได้มา ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ป๊าอยากให้ปราชญ์ ดูแลม๊าเราให้ดีที่สุด ปกป้องดูแลม๊า เขาคือคนที่รักเรา อาจจะมากกว่าป๊าก็ได้น่ะ ดูแลม๊าให้ดีดี ส่วนเรื่องที่เราอยากเป็นตำรวจ ป๊าก็ไม่ขัดน่ะ “ผมพูด
“ป๊าไม่เห็นด้วยเพราะว่ามันขัดกับธุรกิจสีเทาของอากงใช่ไหมครับ” ปราชญ์ถามผม เขาโตเกินวัยไปจริงๆ ผมมองหน้าเขา ผมพ่นลมหายใจออกมายาวๆ เพราะเหตุนี้ผมเลยต้องอยู่ห่างๆ เขา ผมไม่อยากให้เขาซึมซับเอาธุรกิจสีเทาพวกนี้ไป ผมอยากให้เขามีอนาคตทีดีกว่านี้
“ป๊ากลับน่ะ มีอะไรโทรไปหาป๊าหรือให้ม๊าเราติดต่อหาป๊าน่ะ” ผมบอกปราชญ์ ตอนนี้ซูหลินกลับเข้ามาแล้ว เธอมองหน้าผม
“คุณจะกลับแล้วเหรอคะ” ซูหลินถามผม ผมพยักหน้ากับเธอ
“ช่วงนี้ระวังตัวกันหน่อยน่ะแต่ไม่ต้องห่วง ป๋าเขาจะส่งคนติดตามคอยดูแลความปลอดภัยแต่ฉันคิดว่าไอ้คิมมันไม่กล้าหรอก ถ้าป๋าสั่งมัน ตอนนี้ป๋ายังมีอำนาจต่อรองมันได้อยู่ “ผมพูดกับซูหลิน
“ฉันอาจจะไม่ค่อยได้บินมาที่นี้น่ะ ดูแลลูกชายให้ดี มีอะไรก็ติดต่อไปนะซูหลิน” ผมบอกเธอ
“ดูแลตัวเองดีดีน่ะ “ผมพูด
“ค่ะปุณณ์” เธอตอบผม
“คุณเจอเขาหรือยังคะ” ซูหลินถามผม ผมหันมามองหน้าเธอ
“ผมก็เจอบ้างแต่ว่า…” ผมพูด
“ยังไม่กล้าทักเขาอีกเหรอคะ กล้าๆ หน่อยซิ “ซูหลินพูดยิ้มๆ และเธอก็เดินเข้าไปหาลูกชายเธอ เธอลงไปซื้อของโปรดปราชญ์มานั้นเอง ผมแค่หันไปเหลียวมองและเดินออกจากห้องพักคนไข้ไป ผมตรงไปที่รถที่จอดรอรับผมอยู่เพื่อจะไปส่งที่สนามบิน ผมตรงไปที่ห้องรับรองทันที ผมบินชั้นเฟิร์สคลาส ผมได้ห้องรับรอง น่าแปลกใจผมเข้ามาเจอไอ้คิมนั่งอยู่ในห้องนั้นด้วยเช่นกัน
“เดินทางกลับเหมือนกันเหรอคิม” ผมถามคิม
“มึงโทรไปฟ้องป๋า” คิมมันคงโกรธผมน่าดู
“มึงยุ่งกับกูหลายเรื่องแล้วน่ะไอ้ปุณณ์” คิมลุกขึ้น มันมองหน้าผม
“กูจะยุ่งมากกว่านี้ถ้ามึงมายุ่งกับลูกของกูและซูหลิน “ผมพูด
“มึงจะหวงทำไม มึงก็เอาแค่ครั้งเดียวก็ไม่อยากเอาอีกไม่ใช่เหรอ” คิมพูด ไอ้คิมมันจะสุภาพกับคนอื่นเพื่อสร้างภาพเพราะว่าผมรู้สันดานจริงๆ มันแล้ว ดังนั้นมันไม่ต้องสร้างภาพอะไรกับผมหรอก
“อย่าทำให้กูต้องขุดความชั่วมึงออกมาประจานน่ะคิมเพราะถ้ามึงล้ำเส้น กูจะไม่ทำแค่นี้ มึงจะได้ไปนอนคุกโดยที่ไอ้เวรตัวไหนก็ช่วยมึงออกมาไม่ได้” ผมพูด ผมมองจ้องเข้าไปในสายตาคู่นั้น มันนิ่งมากจนผมเองก็เดาความคิดชั่วๆของมันไม่ออกตอนนี้ มันทำได้แค่ยิ้มแค่นั้น
“ขอโทษนะคะ ตอนนี้ใกล้ได้เวลาบอร์ดดิ้งแล้วค่ะ รบกวนไปที่ประตูเพื่อรอขึ้นเครื่องได้แล้วค่ะ” พนักงานของสายการบินเดินมาแจ้งผมสองคน ผมมองหน้าไอ้คิมก่อนจะเดินหันหลังออก
“มึงจะกลับไปช่วยเพื่อนมึงอย่างนั้นเหรอปุณณ์” คิมถามผม
“ใช่ กูยังมีเพื่อนว่ะแต่มึงน่ะ ไม่มีเพื่อนน่ะ มีแต่คนหาผลประโยชน์กับมึง...คิม” ผมพูดก่อนจะเดินออกไป มันคงโกรธที่ผมพูดจี้ใจดำมัน มันไม่มีใครรักมันจริงๆ สักคน ผมเดินออกไปเพื่อไปยังประตูรอขึ้นเครื่อง ผมจะเป็นชุดแรกที่ได้ขึ้นเครื่องก่อนเพราะว่าเป็นชั้นเฟิร์สคลาส ผมคงต้องช่วยผู้กองตั้นหาหลักฐานให้ได้ให้เร็วที่สุดและคนที่คิมต้องการหาคือใคร คนนี้อีกด้วย
TBC….
TBC….
หัวข้อ: (รีไรท์)Mpreg โซ่รัก(คล้อง)หัวใจนาย EP.43(ป๊าเธียรVSม๊าบีม)เปิดตัว (ครึ่งแรก) (อ่าน 12095 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก