หัวข้อ: เรื่องเล่า One time love life: ครั้งหนึ่งของชีวิตรัก

[คุณเขียนฟ้า]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
******************************************************************************

[คุณเขียนฟ้า]

เรื่องเล่า One time love life: ครั้งหนึ่งของชีวิตรัก

งานเขียนชิ้นนี้ผมต้องการที่จะมาเล่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ง
มีเค้าโครงบางอย่างจากประสบการณ์ของชีวิตจากตัวละครในนิยาย
มาบอกเล่าให้กับนักอ่านทุกท่านได้ลองอ่านดู
อาจจะเป็นเรื่องแต่งที่ไม่ได้ดีนัก
แต่ผมคิดว่าคงจะเป็นบันทึกของเรื่องเล่าของตัวละครหนึ่งที่ผ่านเรื่องราวมากมายมาได้
ชีวิตของตัวละครตัวชี้จะเป็นยังไง ลองติดตามอ่านดูนะครับ

[คุณเขียนฟ้า]

ตอนที่ 1 บันทึกของผม

สายลมยามค่ำที่พัดเบา ๆ ลอดมาจากหน้าต่างทำให้ผมหลับตาแล้วนึกถึงเรื่องราวของตัวเองอดไม่ได้ที่จะจรดปากกาลงไปหน้ากระดาษแล้วบันทึกเอาเรื่องราวครั้งหนึ่งของชีวิต ที่เคยผ่านมาเขียนบอกเล่าลงไป

การที่ผมเขียนลงไปในครั้งนี้ผมคิดว่ามันคงจะเป็นบันทึกของชีวิตที่ช่วยให้ผม ได้กลับมาอ่านเรื่องราวที่มีทั้งความรักความสนุกความสุข และความเศร้าที่เกิดขึ้นบ้านที่ผมอยู่มาตั้งแต่เกิดเป็นสถานที่ที่อบอุ่นที่สุดในชีวิตบ้านหลังนี้แม้จะเก่าเลยดูสุดโทรมไปบ้างแต่ยังเต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่นพร้อมทั้งความทรงจำที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่ในการบ่มเพราะชีวิตของผมให้เติบโตมา

แม้ในวันนี้บุคคลที่ผมรักที่สุดในชีวิตจะจากไปแต่ภาพถ่ายที่ติดบริเวณหัวเตียงที่ผมปูผ้าขาวเอาไว้เธอยังยิ้มให้ผมเสมอรอยยิ้มที่ทอดสายตามายังเป็นรอยยิ้มที่เอ็นดูผมอดคิดถึงท่านไม่ได้ผมคิดถึงมากในวันที่ผมอ่อนแอผมก็มีท่านเป็นคนที่คอยดูแลและใกล้ชิดในวันนี้ท่านจะจากไปแต่ตัวผมเองก็ยังคิดถึงเสมอดังนั้นเรื่องราวนับจากนี้จึงเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากชีวิตของตัวละคร ในบันทึกของสมุดเล่มหนึ่งที่อยู่บนหัวเตียง

[คุณเขียนฟ้า]

ตอนที่ 2 วิถีชีวิต

ผมชื่อว่า "พลอย" ชื่อนี้ไม่ได้มาจากคำว่า เพชรพลอยแต่มาจากคำว่า "กำพลอย" เป็นภาษาอีสานเค้าเรียกว่ากำพลอย หมายถึง คนที่ไม่มีพ่อแม่ ถ้า "กำพร้า" จะหมายถึง ไม่มีพ่อ หรืออาจไม่มีแม่ดูแล แต่กำพร้ายังดีที่มีครอบครัวอยู่

แต่ผมนั้นถูกพ่อแม่ทิ้งโชคดีที่ได้แม่ค้าใจบุญท่านหนึ่งรับเลี้ยงผมไว้นั่นก็คือ "ยายบุญ" ซึ่งเป็นยายของผมเอง แม้ไม่ใช่ยายแท้แท้แต่ตลอดระยะเวลา 15 ปีที่ผ่านมายายก็เปรียบเสมือนแม่และพ่อของผมดูแลผมเสมอมาพร้อมทั้งอบรมสั่งสอนให้ผมเป็นคนดีส่วนตัวผมเองนั้นก็พยายามที่จะไม่ทำให้ยายเสียใจผมเห็นเลยว่ายายทำงานหนักและทุ่มเทชีวิตเพื่อเลี้ยงดูพวกผม

นอกจากผมแล้วยายบุญก็ยังต้องเลี้ยงน้องสาวของผมอีกคนหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกของลูกสาวยายบุญชื่นน้าเตือน ตอนนี้ได้เสียชีวิตไปแล้ว ภาระที่บ้านทั้งหมด ยายบุญจึงต้องเป็นคนแบกภาระในการทำงาน ซึ่งก็มีผมและน้ำฝน ช่วยยายตลอดมา

ยายบุญ เป็นแม่ค้าที่ตลาดขายข้าวแกง การขายของยายไม่ได้กำไรมาก อาศัยปริมาณในการขาย เพราะฝีมือการทำอาหารของยายไม่เป็นสองรองใคร เขาลือกันทั่วตลาดว่าหากใครอยากกินอาหารอร่อยต้องมาซื้อที่ร้านยายบุญ ดังนั้นผมจึงต้องลุกมาช่วยยายทำกับข้าวตั้งแต่ตีห้า ก่อนไปโรงเรียน ส่วนตอนกลางคืนช่วงเตรียมของจะเป็นน้ำฝนน้องสาวของผมเป็นคนช่วยยายเตรียมของ

น้ำฝน เป็นคนสวย ด้วยน้าเตือนก็เป็นคนสวย เธอมีผิวขาว หน้าตาดี เธอเป็นรุ่นน้องผมสามปี ตอนนี้เธอกำลังจะขึ้นชั้น ม.1 ส่วนผมเองกำลังจะขึ้น ม.4 ตอนน้าเตือนจะเสียเธอได้สั่งเสียผมเอาไว้พอจำความได้ว่า ขอให้ช่วยดูแลน้ำฝน และยายบุญแทนเธอด้วย ผมระลึกถึงบุญคุณของน้าเตือนเสมอ ผมจึงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ครอบครัวของเรามีความสุข และยายจะได้ไม่ทำงานหนัก

เช้าวันนี้ ผมเข็นรถข้าวราดแกง ออกมาช่วยยายขายของ น้ำฝนจะอยู่ทำความสะอาดบ้านก่อนจึงจะออกมาช่วยยาย ผมจึงรับหน้าที่เป็นพ่อค้าช่วยยาย “วันนี้มีหนุ่มหล่อ มาช่วยยายบุญอีกแล้ว” มีแตนแผงผักด้านข้างแซว ตลอดการขายข้าวราดแกง มีพี่ ๆ แม่ค้าเข้ามาแซวผมเป็นประจำ อาจด้วยผมเป็นเด็กที่สุดในตลาดก็ได้

 ความพิเศษของวันนี้นอกจากจะเป็นวันที่ผมมาขายของตามปกติแล้วยังเป็นวันที่ประกาศผลการสอบเข้ามอสี่ของผมที่ยื่นสอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดที่มีชื่อเสียงมากในเขตอีสานใต้ผมลุ้นอยู่ตลอดเวลากลัวว่าตัวเองจะสอบไม่ติดตลอดระยะเวลาก่อนหน้านี้ถึงสองเดือนผมพยายามอ่านหนังสืออยู่ตลอดแต่ผลจะออกมาอย่างไรผมก็ยอมรับผมขายของช่วยยายจนประมาณเวลาประมาณบ่ายโมง ผมได้ยินคนที่มาตลาดคุยกันเรื่องประกาศผมสอบเข้าโรงเรียน ผมจึงขอเงินยายขึ้นรถสองแถวเพื่อไปดูประกาศผลสอบ
เมื่อมาถึงโรงเรียน มึงเห็นเด็กมอสี่หลายคนเดินดูประกาศของทางโรงเรียนที่ติดไว้บางคนทำหน้าเศร้าบางคนทำหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสกับครอบครัวตรวจผมเองใจเต้นอย่างบอกไม่ถูกและรู้สึกกังวลมากกลัวว่าตัวเองจะสอบไม่ติดได้แต่หลับตาแล้วอธิษฐานให้ตัวเองสอบติดด้วยเถอะจากนั้นผมจึงเดินไปรายชื่อดูจากกระดานสุดท้ายไล่ขึ้นไปเรื่อยเรื่อยจนไปถึงห้องมอสี่ทับสาม ผมเห็นชื่อ “คำพลอย บุญกว้าง” ผมยิ้มสุดริมฝีปาก  น้ำตาค่อย ๆ ไหลอาบแก้ม ผมทำได้แล้ว การเข้าเรียนที่นี่ทำให้ผมมีโอกาสได้ทุน ที่จะทำให้ผมได้เรียนในระดับมหาวิทยาลัยต่อไป

ผมปาดน้ำตา รีบขึ้นรถสองแถว เพื่อไปหายาย บอกข่าวดีให้กับคนที่ผมรักทั้งสองคนได้รู้ และดีใจกับผม ผมเชื่อเหลือเกินว่า การศึกษานี่แหละจะช่วยให้ผมทำให้ครอบครัวมีความสุขได้   

[คุณเขียนฟ้า]

พอมาถึง พบว่ายายไม่อยู่แล้ว เลยได้ถามพี่ร้านขายผักด้านข้าง ทราบความว่า ยายไปทำธุระบ้านคุณนาย เจ้าของตลาดสด ผมจึงนั่งรอยาย พูดคุยเล่นกับพี่เจ้าของร้านขายผัก ซึ่งเราคุ้นเคยกันดี พี่เขาชื่อ พี่เตย เป็นรุ่นพี่ผมสี่ห้าปี พี่เขาไม่ได้เรียนหนังสือต่อ ตอนนี้ขายผักช่วยแม่ ผมอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าผมไม่ได้เรียนหนังสือต่อ ผมคงต้องมาขายของช่วยยาย ก็จะทำให้เรามีรายได้ เพิ่มมากขึ้น แต่ในมุมหนึ่ง ในอนาคตไม่แน่นอนหากไม่มีคนซื้อกับข้าวเรา รายละก็คงลดลง ไม่เหมือนกับรายได้ประจำ ถ้าผมรับราชการ หรือทำงานบริษัท ก็คงพอมีเงินประจำใช้จ่ายในครอบครัวได้

นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คุยกับพี่เตย และขายของช่วยพี่เตยไม่นานตะวันก็เริ่มอ่อนเเสง ยายจึงเดินกลับมาที่ร้าน คนเดียวดูใบหน้าเศร้า "ยายเป็นอะไร" ผมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามไป "ไม่มีอะไรหรอกพลอย เรื่องเดิม ๆ แหละ" ยายนั่งลงตรงแคร่หลังรถเข็นข้าวแกงของเรา

"คุณนาย เขายื่นข้อเสนอมา ว่าถ้าหาเงินไปคืนเขาภายในสามเดือนนี้ ไม่ได้ เขาจะขอยึดที่นา" ยายหันมาบอกผม ขณะที่ผมกำลังนวดไหล่ให้
"เราขอผ่อนผันเขาไม่ได้เลยหรอ"
"ผ่อนไม่ได้หรอก ตั้งแต่ยืมมาเรายังไม่คืนเขาเลย"
"ยาย ก็มาคิด ถ้าเขายึดไปจริง ๆ แล้วเอ็งกับน้องจะอยู่ยังไง มรดกเราก็มีเท่านั้น"
"พลอยว่า ขายไปใช้เขาก็ได้ยาย จะได้ไม่ยุ่งยาก เราค่อยหากันใหม่"
"เฮ้อ จะขายก็ได้อยู่หรอก แต่ก็ไม่อยากโดนตราหน้า ว่าขายมรดกตระกูลกิน" ยายพูดหน้าเศร้า "แต่คุณนาย เขาก็ยื่นข้อเสนอมาว่า ถ้าไปทำกับข้าวที่บ้านเขา เขาจะหักลบกลบหนี้ไว้ให้ด้วย ยายเลยยังคิดไม่ตกว่าจะเอายังไง"
"ยายกังวลอะไร ผมว่าก็ดีนะยาย ไปทำงานที่บ้านเขา เราได้ใช้หนี้ด้วย"
"มันก็ดีอยู่หรอก แต่เราไปทวงเอาอะไรกับเขาไม่ได้นะ เขาอาจมีเล่ห์ก็ได้ ยายกลัว"
"ไม่ต้องกลัวหรอกยาย เรายืมเงินเขามา เราก็ไปทำงานใช้คืนเขา ผมจะเป็นคนหนึ่งที่ช่วยยายเอง"
"ถ้าพลอย แกเห็นว่ามันดี ยายก็ว่าดี ยายก็สงสารเอ็งกับน้องที่ต้องตื่นเช้ามานั่งเตรียมของขายก่อนไปโรงเรียน"
"จ้า ยายไปทำงานบ้านคุณนายดีแล้ว"
"ยายต้องออกไปแต่เช้า ยังไงเอ็งก็ดูน้องด้วยนะ"
"จ้ายาย พลอยสัญญา แต่เสาร์ อาทิตย์ พลอยจะไปช่วยยายนะได้ไหม เราจะได้เสร็จเร็ว"
"ได้ ๆ ไม่มีปัญหาหรอก"

"ป่ะ ว่าแล้วเก็บของกลับบ้านกันเถอะ"
"จ้า ๆ"
กำพลอย รับคำแล้วช่วยยายตัวเองเก็บของ แล้วยกมือไหว้ป้า ๆ ในตลาด แล้วเข็นรถขายอาหารออกไปพร้อมกันกับยายของตัวเอง เพื่อกลับไปพักผ่อน ก่อนเริ่มงานใหม่ในเวลาอีกไม่นาน

[คุณเขียนฟ้า]

เช้าวันเสาร์ ก่อนเริ่มเปิดเทอม ผมออกจากบ้านพร้อมยาย เดินถือตะกร้าซื้อของเพื่อไปทำอาหารเช้าที่บ้านเจ้านายใหม่ อดที่จะคิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ ที่ผมกับยายเคยขายข้าวแกงที่นี่ไม่ได้ ยายพาผมเดินซื้อของมุมไหน ก็มีแต่เสียงทักทาย กับบรรดาแม่ค้าที่คุ้นเคยกัน

"แม่บุญ ได้ยินข่าวว่าไม่ขายข้าวแกงแล้วหรอ ได้ไปทำงานบ้านคุณนายเป็นแม่ครัวใช่ไหม" ป้าล้วนถามขึ้นขณะที่ยายกำลังเลือกมะนาว
"ใช่ ได้ไปทำครัวที่บ้านคุณนาย นี่ก็ผ่านมาจะอาทิตย์แล้ว ก็ดีกว่าแต่ก่อนนิดหน่อยแม่ล้วน"
"อ้าว แล้วจะไปบ้านคุณนาย ทำไมพกเจ้าพลอยไปด้วยล่ะ"

"น้ำฝน เขาจะอยู่ซักผ้า พลอยมันอยากขอตามมา จะไปช่วยงาน ฉันเลยให้มาด้วย"
"โอ้ย ไอ้เจ้าพลอยมันรู้ความดีจัง เรียนก็เก่ง เห็นว่าสอบได้รัตนปทุมจริงหรอ?"
"จริงอยู่ แม่ล้วน ฉันก็ดีใจกับมัน ส่วนอะไรยังไงฉันไม่รู้หรอก"
"เจริญ ๆ นะ เจ้าพลอย" ป้าล้วนหันมาพูดคุยกับผม

ไม่แปลกที่คนทั่วไปในตลาดจะพอรู้จักผมอยู่บ้าง เพราะเคยช่วยงาน และรับจ้างขนผักให้ป้าล้วน ทำให้เวลามาเดินตลาด จึงค่อนข้างเป็นที่คุ้นเคย

ผมเลือกซื้อของช่วยยายจนครบ จากนั้นเราจึงขึ้นรถตุ๊กตุ๊ก ไปที่บ้านคุณนาย ผมอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น กับการไปเห็นที่ทำงานใหม่ของยาย

รถเลี้ยวเลียบถนนริมฝั่งแม่น้ำมูล บริเวณนี้เต็มไปด้วยบ้านที่มีแต่หลังใหญ่ ๆ บ่งบอกฐานะว่ามีจะกิน ซึ่งแตกต่างจากเราโดยสิ้นเชิง ผมตรวจของในตะกร้าตามยาย

"หยุด ๆ ตาอินทร์ จอดตรงนี้แหละ เท่าไหร่หรอค่ารถ?" ยายบอกคนขับรถ
"20 บาท ยาย.... ว่าแต่มาทำงานบ้านคุณหญิงนานแล้วหรอ? ยายบุญ"
"ได้จะอาทิตย์แล้วแหละ" ยายพูดแล้วหยิบเงินให้
"ได้เงินเยอะเลยสิ" ตาบุญพูดตาลุกวาว
"ฉันมาทำงานใช้หนี้หรอกตาอินทร์ แก่ปานนี้ยังฝืนสังขารมารับจ้าง"
"เออ.. ดีกว่าอยู่เฉย ๆ หรือไปขายของที่ตลาดอยู่หรอก ฉันไปล่ะ"
พอรถเคลื่อนออกไป ผมก็หยิบของทั้งหมดมาถือ แล้วเดินตามหลังยายเข้าประตูรั้วของบ้านหลังใหญ่


เมื่อผมเดินผ่านประตูรั้ว ก็ได้เห็นบ้านหลังใหญ่สองชั้น สีโทนน้ำตาลครีม ที่สวยงาม มีรถยนต์สามคันจอดอยู่หน้าบ้าน ถนนที่ผมกับยายเดินผ่านมีต้นไม้ที่สวยงามสีเขียว ปลูกอย่างเป็นระเบียบตลอดข้างทาง เมื่อใกล้ถึงประตูบ้าน ผมนึกว่ายายจะพาผ่านประตูเข้าไป แต่ยายพาผมอ้อมไปหลังบ้าน

เมื่อผ่านศาลาหลังเล็ก จึงเห็นประตูเล็ก ๆ เชื่อมกับหลังบ้าน ยายพาผมเดินเข้าไป เห็นแม่บ้านวัยกลางคนสองคน กำลังทำความสะอาด

"วันนี้พาใครมาด้วยยาย หล่อน่ะเนี่ยตัวแค่นี้" แม่บ้านคนตัวผอมเอ่ยขึ้น แม่บ้านคนอ้วนมองตาม
"หลานฉัน ชื่อ พลอย" ผมยกมือไหว้ทั้งสองคน ในขณะที่ยายได้กล่าวทักทาย
"วันนี้ มาช่วยด้วย เลยให้ตามมี ส่วนหลานอีกคนฉันให้อยู่บ้านซักผ้า จะเปิดเทอมแล้ว"
"พี่จอย นะพลอย" พี่คนอ้วนเอ่ย
"ส่วนพี่ ชื่อ นุชนะ อย่าเรียกป้าก็พอ" พี่คนผอมเอ่ย
"วันนี้ คุณท่านให้ทำเมนูไหนพิเศษไหม" ยายหันไปถามพี่จอย
"เมนูเดิม ข้าวต้มแหละยาย กับกาแฟ เตรียมให้คุณท่าน ไม่รู้ว่าป่านนี้จะตื่นกันยัง"
"พวกฉันไปทำความสะอาดก่อนนะ" พี่นุชพูด ยายพยักหน้ารับ แล้วเตรียมอุปกรณ์ทำครัวต่าง ๆ มาช่วยยาย

ตลอดทั้งวัน ผมช่วยยายอยู่ในครัว ดูเผิน ๆ เหมือนงานยายจะไม่หนัก แต่แท้จริงแล้ว ผมว่าหนักมากทีเดียว เพราะยายต้องเตรียมของต่าง ๆ เอาไว้ในตู้เย็น ยายบอกอีกว่า หากวันที่แขกของนายผู้ชายมา ก็ต้องทำอาหารหลายเมนู เพื่อเป็นอาหารรองรับแขก วันนี้เป็นวันปกติ หน้าที่ของยาย ก็เตรียมของเข้าตู้เย็น ทำความสะอาดครัว ส่วนหน้าที่การเสริฟอาหารเป็นหน้าที่ของพี่จอย กับพี่นุช ที่คอยจัดโต๊ะ และดูแลความสะอาด

พอถึงช่วงใกล้สี่โมงเย็น ยายก็เริ่มประกอบอาหารหลายเมนู ผมก็เป็นลูกมือช่วย การมาช่วยยายครั้งนี้ ผมรู้สึกดี เพราะคิดว่ายายมาทำงานที่เหมาะน่าจะเหมาะแล้ว มีเพื่อนที่มาทานข้าวกับยายในช่วงเที่ยง คือ ป้าน้อย และลุงเพิ่ม คนสวน และยังมีคุณลุงขับรถ พี่จอย พี่นุช อีกด้วย คิดว่ายายคงจะชอบ และเงินคงจะดีพอควรทำให้ยายไม่เหนื่อย

"พลอยว่า ยายทำงานที่นี่น่าจะดูมีความสุขนะ" ผมถามยายขณะกลับบ้านช่วงห้าโมงเย็น
"มีความสุข แต่ไม่อิสระ งานมันหนักนะลูก ยายว่าเราขายข้าวแกงได้กำไรอยู่พอควร พอเลี้ยงตัวได้ แต่ทำงานที่นี่เราต้องทำงานใช้หนี้เขาด้วยครึ่งหนึ่ง"
"เป็นไปได้ ยายก็อยากกลับไปขายข้าวแกง ไปคุยกับเพื่อน ๆ ที่ตลาด แต่เงินที่ยืมเขามา ตอนไปรักษาตาของแก ก็มากโขพอควร เราทะยอยใช้ก็คงไม่หมด เขาเลยยื่นข้อเสนอให้ไปทำงานบ้าน ยายก็ไม่รู้จะว่ายังไง ก็รับไป"
"เราไม่ทำก็ได้นะยาย ถ้าไม่มีความสุข"
"ไม่ได้หรอก ถ้าไม่ทำที่นาเราก็โดนยึดนะ"
"ยึดไป เราซื้อใหม่ได้ไหม"
"ข้าไม่ให้ใครมายึดหรอก ที่ตรงนี้มันคือมรดกตระกูลนะ คนนอกตระกูลมันไม่ค่อยรักหรอก" ยายบุญพูดเสียงแข็ง แล้วหันหน้ามาจ้องเขาเต็มตา
"จ้า ๆ พลอยจะช่วยยายปลดหนี้เร็ว ๆ เอง" เขาเสียงอ่อนลง แล้วรู้สึกผิดที่พูดออกไป