TOL Chapter11
____________________________________________________________________________
ทายตบไฟเลี้ยวซ้าย ชะลอรถเทียบริมฟุตบาทที่มีร่างคุ้นตายืนอยู่ ก่อนลดกระจกลง
"ไปไหนน่ะมิน ให้พี่ไปส่งมั้ย?" ทายถาม กดปลดล็อคประตูให้มินตรา
"อ๊ะพี่ทาย มินกำลังจะไปบริษัทน่ะค่ะ แต่แท็กซี่ไม่ค่อยจะจอดรับเลย" มินตราชะงักนิดหน่อย เมื่อเห็นว่าเป็นใครก่อนจะขึ้นรถ
"ว่าแต่พี่ทายจะไปไหนคะเนี่ย" มินถามคนที่อาสาไปส่งตัวเอง
"พี่ไปบ้านเพื่อนน่ะ มินไปลงหน้าบริษัทสินะ ทางผ่านพอดี" ทายย้ำจุดหมายปลายทางก่อนจะออกรถไป
ดมินตตราพยักหน้ายิ้มแหยๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดเรื่องที่กัังวลใจออกมา
"พี่ทาย..คือ เรื่องหมั้น.." มินตราอ้ำอึ้ง เหลือบมองเสี้ยวหน้าของทายที่กำลังมองถนนข้างหน้าสลับกับกระจกมองข้าง
"ไม่อยากหมั้นใช่มั้ย?" ทายหันมามองหน้าคนข้างๆส่งยิ้มน้อยๆให้ ก่อนจะหันกลับไปสนใจทางข้างหน้าต่อ
"ค่ะ คือมิน.. มินมีคนที่มินชอบอยู่แล้วค่ะ"
เพราะมึงไม่ได้รักมิน และมินเองก็ไม่ได้รักมึง...
คำพูดของมาร์ตินดังขึ้นมาในหัวย้ำเตือนอีกครั้ง มันคือความจริงที่พวกเขานั้นไม่ได้รู้สึกประทับใจอะไรต่อกันขนาดนั้น และเขาเองก็ไม่ได้คิดจะหมั้นหรือเห็นด้วยกับการคุยเรื่องหมั้นของผู้ใหญ่ แค่ผู้ใหญ่เสนอว่าให้ลองคุยๆกันดูก่อน เขาไม่ได้ปฏิเสธหรือตอบรับคำไป ซึ่งเขาเห็นว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไรที่จะลองคุยดู
เรื่องถอนหมั้นไม่เป็นปัญหาอะไรสำหรับเขา เขาก็เคยคิดจะคุยกับผู้ใหญ่อยู่หลังจากที่ได้ลองคุยกับมินตราแล้ว เขายอมรับว่าหัวเสียกับการโดนสั่งให้ถอนหมั้น ไม่อยากก้มหัวให้แต่ก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวอีก... เอาเถอะ
"อีกอย่าง พี่ทายเองก็คงไม่ได้ชอบมิน.. มันคงจะดีกว่า ถ้า.." มินตราพูดต่อ เธอกำมือเข้าหากันแน่น
"ถ้าเรายกเลิกการหมั้น.." ทายต่อให้ ก่อนจะยกยิ้มหยันให้ตนเอง ถ้าเขาเลือกที่จะคัดค้านแต่แรกก็คงไม่วนมาเจอมาร์ตินอีก อย่างน้อยมันก็จบที่คืนนั้น หรืออย่างมากก็จบที่เฟดตัวจากปาร์ตี้เฮียเพลิงกับกลุ่มเพื่อน ทายถอนหายใจเบาๆก่อนจะปัดความคิดต่างๆทิ้ง
"เดี๋ยวพี่คุยกับผู้ใหญ่เอง ..อย่ากังวลเลย" ทายพูดแค่นั้น เอื้อมมือไปยีหัวมินตราเบาๆอย่างให้สัญญาว่าเขาจะจัดการให้เอง
มินตรายิ้มรับน้อยๆ ในใจนึกโล้งใจไม่น้อยคลายความกังวลไปได้มาก การพูดคุยตรงๆอาจจะกดดันอยู่บ้างแต่ก็ทำให้เข้าใจกันง่ายๆมากขึ้น
ถึงแม้หลังจากนั้นตลอดทางจะมีแต่ความเงียบ แต่ไม่ได้เป็นความเงียบที่น่าอึดอัดใจสำหรับทั้งทายและมินตรา เพราะต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
...
"จอดส่งมินข้างหน้านี่แหละค่ะ" มินตราเอ่ยบอกเพราะไม่อยากให้ทายเสียเวลาเลี้ยวไปยูเทิร์นอีกรอบ ทายตบไฟเข้าจอดชิดขอบฟุตบาทหน้าบริษัทใหญ่
"แน่ใจนะว่าจะไม่ให้พี่ขับไปส่งข้างใน?" ทายถามย้ำอีกครั้ง
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ทาย ที่มาส่งมิน มินไปแล้วค่ะ" มินตรายิ้มรับ พยายามเปิดประตูแต่เปิดไม่ออก
"หืม? เป็นอะไรน่ะมิน" ทายถามเมื่อเห็นมินพยายามผลักประตู
"เปิดไม่ออกน่ะค่ะ" มินตรายิ้มแหยๆส่งให้
"มา พี่ดูให้" ทายปลดเข็มขัดก่อนจะเอี้ยวตัวเอื้อมมือไปเปิดประตูฝั่งตรงข้าม ทายพยายามอยู่สักพักจึงเปิดออกได้ ทายถอยกลับมานั่งประจำที่คนขับตามเดิม
"ขอบคุณอีกครั้งค่ะ เดินทางดีดีนะคะ" มินบอกขอบคุณพร้อมส่งยิ้มให้ก่อนจะลงจากรถและเดินเข้าบริษัทไป
"คงต้องเข้าอู่สักหน่อยแล้ว" ทายว่าออกมา ก่อนจะเช็คประตูอีกรอบ
ตินนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างร้านกาแฟข้างบริษัทเขา จิบกาแฟไปเรื่อยอย่างไม่เร่งรีบ ก่อนจะมองไปเห็นรถคันคุ้นตาแล่นเข้าจอดเทียบริมฟุตบาทหน้า ซึ่งเขาก็สามารถเห็นคนในรถได้แม้จะไม่ชัดมากนักก็พอดูรู้ว่าเป็นใคร ภาพที่ทายเอี้ยวตัวคร่อมทาบน้องสาวเขาทำให้เขาโมโหจนแทบอยากจะพังร้าน
"กูเตือนมึงแล้วนะไอ้ทาย!!!" เมื่อเห็นว่าน้องสาวเดินเข้าบริษัทไปแล้วมาร์ตินจึงลุกเดินออกจากร้านไปทันที
ก๊อกๆ..
เสียงเคาะกระจกฝั่งคนขับดังขึ้นเรียกให้ทายเงยหน้าขึ้นมอง แต่เห็นเพียงสูทไม่เห็นหน้าคนเคาะจึงลดกระจกลงเพื่อคุย
"มีอะไรรึเปล่าครับ?" ทายถาม แต่ไร้เสียงตอบรับ ก่อนที่ทายจะทันได้พูดอะไรต่อ ประตูรถก็ถูกกระชากเปิดออกอย่างแรงโดยไม่กลัวว่ารถเขาจะพัง พาลให้เขายิ่งหัวเสียไปกันใหญ่
มันเรื่องบ้าอะไรวะ..
ทายที่กำลังจะลงจากรถแต่ชะงักทันทีเมื่อเห็นว่าคนนั้นเป็นใคร ตินกระชากแขนทายให้ออกมาจากรถก่อนจะเบียดตัวเข้ายึดครองตำแหน่งคนขับ
"ลงจากรถกูเดี๋ยวนี้!" ทายจะเปิดประตูแต่เปิดไม่ออกเพราะอีกคนดึงไว้ เขากำลังมึนงงกับเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง ไม่คิดว่าจะเจออีก
"ขึ้นรถ" ตินสั่งเสียงนิ่ง
"เรื่องเหี้ยไรวะ!?!" ทายสบถอย่างหัวเสีย
"ขึ้นรถ อย่าให้กูต้องพูดอีกรอบสาม" ตอนมองไปถนนข้างหน้าอย่างพยายามสงบสติอารมณ์ตน ทายจำต้องยอมขึ้นรถอย่างช่วยไม่ได้ เพราะเริ่มมีคนมองแล้ว
"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" รปภ.ข้างหน้าบริษัทเดินมาถามเมื่อเห็นว่ารถของทายจอดนานแล้วและดูเหมือนจะมีเรื่อง
"ไม่มีอะไรครับ เพื่อนผมแวัมารับน่ะ" ตินพูดก่อนจะออกรถทันทีที่ทายนั่งประจำที่เสร็จ
"มึงจะพากูไปไหน!" ทายตะคอกถามอย่างหัวเสียกับความเงียบและสถานการณ์ที่เขาไม่เข้ามจว่ามันจะมาวุ่นวายอะไรกับเขาอีกนักหนา
".." ตินไม่ตอบทำเพียงมองถนนข้างหน้า ขบกรามแน่นจนนูนเป็นสัน
"มีเหี้ยไรก็พูดมาเลยเถอะ สัส มาวุ่นวายเหี้ยไรกับกูนักหนาวะ!!" ทายพ่นคำหยาบออกมาด้วยอารมณ์เดือดดาล
".." ไม่มีสัญญาณใดตอบกลับมา
ทายพ่นลมหายใจออก ข่มอารมณ์ตนเองทั้งไม่เข้าใจทั้งโมโหหัวร้อนไปหมด แต่อีกคนก็เอาแต่เงียบ ก่อนจะนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสะกดกั้น
....
"กูบอกแล้วว่าอย่ายุ่งกับน้องกู!!" ตินตะคอกทันทีที่ใช้กำลังลากทายขึ้นมาคอนโด ตินปล่อยหมัดลุ่นๆใส่หน้าทายจนทายล้มลงไปที่พื้นก่อนจะลุกขึ้นตั้งหลัก ทายยกมือเช็ดเมื่อรับรู้ได้ถึงอาการเจ็บแปลบตรงมุมปากและคาวเลือดที่ไหลเข้าปนกับน้ำลาย แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
"อยู่แบบสงบดีดีไม่ชอบใช่มั้ย? หรือมึงคิดจะท้าทายกู?" ตินกระชากคอเสื้อทายเข้าหาตัว มือกำคอเสื้อแน่น
ทายผลัักร่างหนาของตินออกก่อนจะซัดหมัดเข้าใส่อีกคนอย่างไม่ยินยอมจะโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว
"กูทำเหี้ยไรห้ะ?!!" ทายตะคอกกลับอย่างเหลืออด
ไอ้สัส กูอยู่ของกูดีดีก็ลากกูมากระทืบ
"มึงรู้ดีอยู่แก่ใจ!" ตินกลืนน้ำลายปนเลือดลงคอเดินเข้าประชิดร่างทาย ที่ผงะถอยหลัง ตินกระชากทายมาเหวี่ยงร่างอีกฝ่ายลงที่โซฟาก่อนจะตามเข้าคร่อมไว้
"เหี้ย มึงจะทำอะไร!?" ทายใช้มือดันไหล่ตินไว้ พยายามขืนตัวให้หลุดจากการโดนคร่อมกักไว้
"ทำให้มึงเลิกยุ่งกับน้องกูไง!" ตินว่าเสียงเหี้ยม สอดแขนกดไหล่ทายไว้ให้แนบกับพนักพิงโซฟา อีกข้างกดลงกับโซฟา ก้มลงกัดซอกคอทิ้งรอยฟันช้ำๆไว้
ทายดีดตัวหวังให้หลุด ยกขาขึ้นได้เลยใช้ดันตัวตินไว้ ด้วยความแคบของโซฟาทำให้เข่าตินลื่นเป็นผลให้ตินเสียหลัก ทายยกเท้าขึ้นถีบตินออกจากตนจนร่างของตินร่วงจากโซฟาไป
ตึง..
เสียงหัวตินฟาดเข้ากับขอบโต๊ะ ทายชะงักหันไปมองนิดๆ ก่อนจะรีบลุกขึ้นเพื่อจะออกจากห้อง แต่ตินไวกว่า กระชากผมและลากทายเข้าไปในห้องนอนก่อนจะจับทายกดลงบนเตียง ฉีกกระชากเสื้อทายออกแล้วมัดมือทายยึดไว้กับหัวเตียง
"เหี้ยเอ้ย ปล่อยกูไอ้สัส!" ทายสบถด่า เขาจะทำอะไรได้ถ้าต้องถูกมัดมือไว้แบบนี้..
".." ตินไม่ต่อคำ ปลดกระชากกางเกงรวมถึงชั้นในของทายออก ความเย็นวูบเข้าปะทะจนทายเตะขาสะเปะสะปะขัดขืนแต่ไม่เป็นผล
"ไอ้เหี้ย อุ่ก!.." ตินเอาเศษผ้าที่เหลืออุดปากทายไว้
"รอร้องทีเดียว กูรำคาญ.." ตินว่าเสียงเย็น ก่อนจะจัดการกับเสื้อผ้าของตน
...