ขอโทษฮะ ขอโทษฮะ ที่มาเลทวันนึง
เอาตอนใหม่มาส่งฮะ
ยาวเลย (ใกล้จะจบแล้วนะครับ) 
ตอนที่ 10 เวลา1 นาที “โฟน.. มึงพูดเล่นใช่ไหม”
... คุณเคยอ่านอะไรได้จากสายตาไหมครับ
ดวงตาสีน้ำตาลคู่นี้ที่ผมจ้องมองอยู่ตอนนี้ มันว่างเปล่า ไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลย ผมเดาใจปิงไม่ออก พวกเราได้แต่ยืนนิ่ง ปล่อยให้สายฝนและความเศร้าซัดสาดอยู่อย่างนั้น
แม้ว่ารอบกายจะมีแต่เสียงอึกทึกของพายุ แต่ระหว่างเราทั้งสองแล้วมีแต่ความเงียบงัน ปิงยังคงจ้องมอง ยังคงทำร้ายผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
เสียงอันสั่นเครือ ของผมหลุดออกจากปาก
“ปิง... มึงกับกูอย่ามาเจอกันอีกเลยหว่ะ”
“ฟ..โฟน”
“ถือว่าช่วยกูหน่อยเถอะนะ.. ถ้ายังสงสารกูบ้าง ยังรู้สึกดีกับกูอยู่บ้าง ช่วยหายไปทีเหอะ กูขอร้อง”
ผมดึงปิงเข้ามากอด กอดครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของผมในฐานะที่เกินเลยกว่าเพื่อน ผมผละออกมาแล้วเดินจากไปภายใต้สายฝน ไม่มีจุดหมาย ไม่มีความคิด ไม่มีอะไรเลย เพื่ออะไร... ผมถามตัวเองเป็นร้อยเป็นพันรอบ ตลอดหลายต่อหลายปีนี้มันเพื่ออะไร ผมเสียเวลาไปโดยไม่ได้อะไรเลย ผมทรมานไปทำไม สุดท้ายทุกสิ่งทุกอย่างมันก็จบลง เพราะประโยคของผม เพียงคำพูดไม่กี่คำที่แทนความรู้สึกที่ผมเคยมีให้มัน มันจะแทนกันได้ยังไง ตอนนี้แม้แต่เพื่อนที่ชื่อปิงผมก็ไม่มีอีกแล้ว...
ม่านหยดน้ำจำนวนมหาศาลร่วงหล่นจากฝากฟ้า ตาของผมพร่ามัวจากทั้งฝนเย็นๆ และจากน้ำตาอุ่นๆ
หนทางเบื้องหน้าของผมก็เหมือนกัน.. พร่ามัวเหลือเกิน
_________________________________
3 สัปดาห์ วันคืนของผมยังดำเนินต่อไปครับ แต่ผมอยู่เหมือนกับไม่มีชีวิต ใครจะว่าอะไรผมก็เอาเถอะครับ ผมไม่อยากไปเรียน ผมหยุดเรียนเป็นอาทิตย์ และก็ดรอปวิชาเรียนไปหลายตัว ผมไม่อยากตอบคำถาม ผมไม่รู้จะตอบอะไรพวกเขาถึงจะพอใจ
‘ปิงหายไปไหน’
‘หวัดดีโฟน แล้วปิงล่ะ’
‘โฟน ไมช่วงนี้ไม่เดินกับปิงล่ะ’
‘ปิงไม่สบายเหรอโฟน’
‘ทะเลาะกับปิงเหรอ’
‘ทำไมวันนี้ปิงไม่มาด้วย’
‘นี่ถ้าปิงอยู่ด้วยต้องสนุกแน่’
หยุด!!
พอได้แล้ว
พอได้แล้ว..... ผมอยากจะนอนอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องคิดอะไร
ส่วนเป้.. เป้ไม่ได้หายไปไหนนะครับ เขาวนเวียนอยู่ข้างผมเสมอ แต่ตอนนี้ผมเจ็บปวดครับ เข้าใจใช่ไหมครับ ว่าทำไมผมยังคบไม่คบกับเป้สักที แม้ว่ามันจะแสนดีก็ตาม
_________________________________
1 เดือน ปิง หายไปจริงๆ ครับ
แม้ว่าผมจะเป็นคนบอกให้มันหายไปก็เถอะ แต่ในใจก็ยังหวังลึกๆ ว่ามันจะกลับมา
แต่ไม่เลยครับ... ปิงหายไปจากชีวิตของผม ทิ้งไว้แต่ซากหักพังของความรู้สึกเอาไว้ ข่าวมาจากเพื่อนว่าปิงขาดเรียนเช่นกัน ผมเองก็ไม่อยากจะถามข้อมูลอะไรมากไปกว่านั้น
หัวใจของผมกำลังฟื้นตัว ได้โปรดอย่าทำร้ายมันอีกเลย
_________________________________
1 เดือนครึ่ง นี่เป็นอีกวันที่ผมหยุดเรียน
“โฟน!!” “โฟนอยู่ไหมครับ” เสียงดังลงมาจากด้านล่าง
“ป๋อง อาร์ท โอปอล !?” เพื่อนสามคนของผมปรากฎตัวขึ้น อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทั้งสามคนเป็น Lab mate ครับ กล่าวก็คือเป็นเพื่อนที่ต้องทำ lab ด้วยกัน
“โฟนตอนบ่ายมีเรียน นายต้องไปกับพวกเรา” ป๋องพูด
“นี่ชีท ทั้งหมดที่นายขาดเรียนไป มีคนเขาซีรอกซ์มา- - โอ้ย” อาร์ทโดนโอปอลกระทุ้งเต็มท้อง
“พวกเรารอกซ์มาให้เองเนี่ยแหละ เราไม่รู้่ว่านายมีปัญหาอะไรนะ แต่เล่นโดดเรียนเป็นสัปดาห์แบบนี้ไม่ไหวหรอก”
ผมงง อยู่ดีๆ พวกมันก็มาพูดรัวปืนกลใส่ผมเสียยกใหญ่
“เร็วดิ ไปอาบน้ำ เดี๋ยวจะติว Quiz ของวันนี้ให้”
ผมเดินไปอาบน้ำแบบงงๆ กลับออกมาก็เห็นมันสามคนนั่งเปิดชีทกันหัวหมุน อีกชั่วโมงหลังจากนั้นผมก็โดนตบอัดความรู้เข้าสมองแบบหลักสูตรเร่งรัด เพราะทำ lab ทุกครั้งจะมี Quiz เก็บคะแนนก่อนทุกครั้ง ผมซึ่งโดดไป 3-4 ครั้งแล้ว กว่าจะตามเพื่อนทัน ถ้าอ่านเองคงไม่มีทาง แต่นี่มีมันสามคนมาช่วยติวให้ แม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ก็พอจะจับจุดได้
เกือบเที่ยงแล้ว ผมคว้าชุดนักศึกษามาใส่ ผูกไทน์ แล้วก็ก้าวเท้าออกจากบ้าน คราวนี้ไม่ได้ไปคนเดียว ผมยังมีเพื่อนที่อยู่ดีๆ ก็โผล่เข้ามา
รอยยิ้มแรกในช่วงเดือนกว่าๆ ของผมทำให้อีกสามคนยิ้มออกเช่นกัน
ปิง ... กูลุกขึ้นแล้วนะ มึงล่ะเป็นยังไงบ้าง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
