.......................................................
...เสียงนั่น....
...ไม่ชอบเลย....
....มันหนวกหูเกินไป...
...เกินไปจริงๆ....
‘....ซ่า....ซ่า....ซ่า....’
เขาอดนอนมากี่วันแล้วนะ!?
2 วัน? 3 วัน?
...หรือเป็นอาทิตย์แล้ว?
แต่แน่นอนว่างานต้องส่ง ทำให้ต่อให้ไม่ว่าจะเพลียหรืออยากนอนแค่ไหนก็ต้องตื่นมาส่งงานอาจาร์ยอยู่ดี
“เฮ้ย! มึงไหวป่ะว่ะจิน? ไม่ได้นอนมากี่คืนแล้วเนี่ย!?” เพื่อนที่สนิทกันทักเขาที่กำลังนอนฟุบอยู่กับโต๊ะหน้าคณะ หลังจากส่งงานกับอาจาร์ยเสร็จ
“ไม่รู้ว่ะ” เขาเงยหน้าขึ้นมานิดหน่อยก่อนจะฟุบลงไปต่อ
...ง่วงมากจริงๆ...
....แต่หลับไม่ได้...
‘ซ่า....ซ่า....’
....หนวกหู....
“จิน...มันมาว่ะ...” เสียงกระซิบดังขึ้นใกล้ๆ เขารีบลืมตาขึ้นก่อนจะคว้าข้าวของแล้วเดินจากมาทันที
“จิน! จิน!”
...เสียงนุ่มทุ้มที่ดังไล่หลังมาช่างน่ารำคาญเสียจริง....
‘...ซ่า...ซ่า....ซ่า...ซ่า....’
....เสียงนี่ก็น่ารำคาญเหมือนกัน....
................................................................................
ก๊อกๆๆ! ก๊อกๆๆ!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัวๆติดกันหลายครั้ง ทำให้เขาจำต้องวางงานในมือทิ้งแล้วลุกไปเปิดประตูอย่างเสียไม่ได้
แกร๊ก
“จินนนน!” คนตัวโตร้องเรียกทันทีที่เห็นเขาเปิดประตูออกไป
“กาย....มีอะไร!?”
“เรื่องรายงานน่ะ ตกลงเอาไง?”
“วันไหนล่ะ?” เขาถามออกไปเนื่อยๆ รู้สึกคิดผิดที่ดันไปจับคู่ทำรายงานกับคนที่ชอบทำตัวเองให้ร่าเริงจนคนอื่นรู้สึกเหนื่อยแทนอย่างหมอนี่
“พรุ่งนี้นะ เดี๋ยวมาทำที่นี่”
“อือ” หลังนัดหมายเสร็จสรรพเรียบร้อยเขาก็ปิดประตู เตรียมกลับไปทำงานที่ค้างไว้ต่อ
ก๊อกๆๆ
แต่ไม่ทันไรเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
แกร๊ก
“ลืมอะ....!!” ร่างสูงที่ยืนตรงหน้าทำให้เขาหมดคำพูด เสียงที่น่ารำคาญเริ่มเข้าอยู่ในหัวเขาอีกครั้ง เขาเตรียมจะปิดประตู แต่ทว่ามือหนากลับยื่นมาขวางไว้เสียก่อน
“เดี๋ยว! จิน เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ!”
“ไม่มีอะไรต้องคุยทั้งนั้น!” ทั้งเขาและร่างสูงยื้อยุดฉุดแย่งกันไปมา จนในที่สุดก็ยอมผละออกจากกันมายืนหอบหายใจโกยอากาศเขาปอดเบาๆ
“แฮ่ก...แฮ่ก.../แฮ่ก....แฮ่ก....”
“ทำไม....ไม่คุยกันฉัน?” สายตาคมจากอีกคนไหววูบ เขาเบนสายตาออกไปทางอื่น มือยกขึ้นกอดอกหลวมๆ
“นายเป็นคนบอกฉันเอง”
“แต่ไม่ได้หมายความว่าเราต้องเป็นแบบนี้นี่!?”
“.....” เขายืนนิ่งเงียบ ไร้เสียงตอบรับ เสียงที่น่ารำคาญค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ
‘..ซ่า....ฉัน...ซ่า...’
ภาพตรงหน้าเขาเริ่มพร่าเบลอ ในหัวหมุนเคว้ง รู้สึกว่าพื้นกำลังโคลงเคลงโยกเยกไปมา
“ออก....ไป....” มือเรียวยกขึ้นนวดตรงขมับเบาๆ ก่อนจะเค้นเสียงไล่อีกคนให้ออกไป
“จิน....” นำเสียงเว้าวอนจากอีกคนยิ่งทำให้หัวเขาหมุนมากขึ้นไปอีก
“...ซีดาน...ออก....ไป...”
...ภาพตรงหน้าดับวูบลงไปทันที
“จิน!!”
................................................................
“คนไข้มีอาการพักผ่อนไม่เพียงพอ และยังมีการเครียดกับเรื่องอื่นๆ บวกกับโรคไมเกรนที่เป็นอยู่เป็นทุนเดิมแล้วจึงหมดสติไปครับ” คุณหมดชุดขาวพลิกแฟ้มประวัติไปมา ก่อนจะกำชับเพิ่มเติม “ยังไงก็ตาม ช่วงนี้ควรให้คนไข้พักผ่อนเยอะๆ และงดหรือเลี่ยงเรื่องเครียดต่างๆด้วยนะครับ”
“ครับหมอ”
ปริบ...ปริบ...
เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้นท่ามกลางแสงสีขาวของโรงพยาบาล หนึ่งเสียงผู้คนที่พูดคุยกันนั้นคุ้นเสียจนต้องหันมอง
....เมื่อหันไปก็เจอเจ้าของเสียงที่แทบจะไม่ค่อยเห็นหน้าเลยในช่วงหลายวันที่ผ่านมา
.....อ่า...ก็เขาเป็นฝ่ายหนีเองนี่นะ...
“เดี๋ยวหมอจะจัดยาให้รับประทานเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ ถ้าไม่ดีขึ้นยังไงให้มาตรวจใหม่นะครับ ส่วนวันนี้คงต้องให้นอนดูอาการไปก่อน ถ้าพรุ่งนี้ดีขึ้นก็กลับบ้านได้ครับ”
“ครับหมอ ขอบคุณมากครับ” ร่างสูงยกมือขึ้นขอบคุณ จนคุณหมอออกไป คนที่นอนอยู่ก็พลิกตัวมามองอย่างเต็มตา
“แค่ก...”
“จิน! เป็นยังไงบ้าง!? ปวดหัวมั้ย!? ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า!?”
“ไม่...แค่กๆ...แค่ก!” เมื่อได้ยินเสียงแหบแห้งของคนที่นอนอยู่ คนตัวสูงจึงหันไปรินน้ำมาให้จิบ จนเขาชุ่มคอนั่นแหละ แก้วถึงจะถูกวาง
“ขอบใจ....”
“ไม่เป็นไร....”
“.....”
“.....”
“....รังเกียจกันจริงๆสินะ” ใบหน้าหล่อเหลาหมองลง ดวงตาคมที่เคยฉายแววเข้มแข็งกลับอ่อนล้าเสียจนหมดแรง ซีดานสูดลมหายใจเข้าครั้งหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดสิ่งที่คิดออกมา “....ฉันยอมแล้วจิน....ยอมแล้วจริงๆ ต่อไปนี้...ฉันจะไม่มากวนใจ ไม่มาให้นายเห็นหน้าอีก...”
“.....” เขานิ่งเงียบ ใบหน้าหวานเมินมองไปทางอื่น
“...พักผ่อนเยอะๆนะ จิน” คนตัวโตคลี่ยิ้มบางเบาแต่ทว่าเศร้าหมอง ก่อนจะลุกเปิดประตูเดินออกไปเงียบๆ
แกร๊ก...
คนมองเมินไปยังทางอื่นค่อยๆหันหน้ามาทางประตูช้าๆ ก่อนจะเหม่อมองอย่างเนิ่นนาน
....ไม่ทันรู้ตัว
...ดวงตาที่แสนแห้งเหือดก็กลับเจิ่งนองไปด้วยหยาดน้ำตา
ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย แต่กลับเศร้าโศกเสียมากกว่าดีใจ
“จะ....ให้ทำยังไงล่ะ...ฉันไม่รู้นี่...”
“ไม่รู้...ว่านายต้องการอะไร”
“ทำไมต้องรักฉันถึงขนาดนั้น....” ใบหน้าเนียนคู้เข่าขึ้น ก่อนจะซุกตัวลงกับเตียง ปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร
....................................................
หัวข้อ: Don't Forget! I love you!! (ตอนที่ 4) (จบ) (อ่าน 3374 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก